Tag: அனீஷ் கிருஷ்ணன் நாயர்

11 வயது 12 வயது இருக்கும் போது எனக்கு இரண்டு பிரதான பொழுதுபோக்குகள் இருந்தன: ராஜேஷ் குமாரின் நாவல்களை வாசிப்பது; எங்கள் ஊர் பிரபு உணவகத்தில் மூக்கு முட்ட அசைவ உணவை உண்பது. பழைய புத்தகங்களை விற்கும் கடையும், மேற்படி அசைவ உணவு விடுதியும் அருகருகே இருந்ததினால் இந்த இரண்டு விஷயங்களையும் ஒருங்கே செய்வது என் வழக்கம். அக்காலகட்டத்தில் அந்த உணவு விடுதியில் பணிபுரிந்த பலரும் நல்ல வாசகர்களும் கூட.

சிறுவனான நான் எத்தகைய புத்தகங்களை வாசிக்கிறேன் என்பதில் என் வீட்டாரைப் போல அவர்களுக்கும் ஆர்வம் இருந்தது. அவர்களில் பலர் ராஜேஷ் குமாரை வாசிப்பதை ஊக்குவிக்கவும் செய்தனர். ராஜேஷ் குமாரின் எழுத்தில் ஆபாச வர்ணனைகள் இருக்காது என்பது ஒரு முக்கியக் காரணம். அங்குப் பணிபுரிந்தவர்களில் ஒருவர் மட்டும் பாலகுமாரனின் நாவல்களை ஓரிரு வருடங்களுக்குப் பிறகு நான் வாசிக்கத் தொடங்கவேண்டும் என்று கூறியவண்ணம் இருப்பார். ஏனையவர்கள் பாலகுமாரனைக் கொஞ்சம் எச்சரிக்கையோடுதான் அணுக வேண்டும் என்ற எண்ணம் கொண்டவர்கள். அவரது எழுத்தில் இருக்கும் பாலியல் சார்ந்த விஷயங்கள் / மெல்லிய ஆபாசம் இதற்குக் காரணமாக இருக்கக் கூடும். பாலகுமாரன் என்னும் பெயரை நான் கேட்டது இக்காலகட்டத்தில்தான்.

வெகுவிரைவில் அசைவ உணவையும், ராஜேஷ் குமாரையும் விட்டு வெளியே வந்தேன். (ஆனால் இன்றளவும் துப்பறியும் கதைகளின் ரசிகன்தான்.) வாடகை நூல் நிலையம் ஒன்றில் பாலகுமாரனின் நாவல்களைக் கண்டபோது, பழைய உபதேசத்தால் உந்தப்பட்டு அவரது நாவல்களை வாசிக்கத் தொடங்கினேன். பாலகுமாரனின் நாவல்களில் வரும் மாந்தர்களை ஒத்த நபர்களை நான் எனது வாழ்க்கையில் எதிர்கொள்ளத் தொடங்கியிருந்த காலம் அது. கணவனை இழந்த மகளிடம் கறாராக, தனது வீட்டில் குடியிருக்க வாடகை வாங்கும் தாயை நேரில் பார்த்திருக்கிறேன். அப்படிப்பட்ட கதாபாத்திரத்தை பாலகுமாரனின் நாவலிலும் காண முடிந்தது. வித விதமான மனிதர்கள், அவர்களது செயல்கள், குணநலன்கள், சிறுமைகள் ஆகியவற்றை நிஜ வாழ்விலும், பாலகுமாரனின் படைப்புகளிலும் காணத் தொடங்கினேன். நிஜ வாழ்க்கையில் காண்பவற்றைப் படைப்புகளிலும், படைப்புகளில் வாசிப்பதை நிஜ வாழ்விலும் பொருத்திப் பார்த்து மனிதர்களைப் புரிந்து கொள்ள முயன்றேன். அதில் பயன் இருந்ததா இல்லையா என்பதை விட அக்காலகட்டத்தில் எதோ ஒரு வகையான ஆறுதலை இந்த முயற்சி தந்தது எனலாம்.

வேறு ஒரு உபரி பயனும் இருந்தது. பாலகுமாரனின் வார்த்தைகளில் சொல்வது எனில் ‘மனிதர்களைக் கூர்ந்து கவனிக்க’ தொடங்கினேன். இது ஒரு பக்கம் இருக்க, மற்றொரு புறம் அவரது எழுத்துக்களில் இருந்த மிஸ்டிக் தன்மையும் என்னைக் கவர்ந்தது. பிராணயாமம், மந்த்ர ஜபம் போன்ற விஷயங்களைக் குறித்த அவரது எழுத்தைத் தொடர்ந்து வாசிக்கத் தொடங்கினேன். Arthur Avalon அறிமுகமானது அவர் வழியாகத்தான். பாலகுமாரனின் ஆன்மீக, சமூக, சரித்திர நாவல்கள் அனைத்தையும் ஒருமுறையாவது வாசித்திருப்பேன். அவரை விட்டு நான் விலகத் தொடங்கியது அவர் புராணக் கதைகளை மறுஆக்கம் செய்து எழுதத் தொடங்கியபோதுதான்.

பாலகுமாரனையும் அவரது படைப்புகளையும் மதிப்பிடுவது எளிதான காரியமல்ல. மாபெரும் எழுத்தாளர் என்று கூறுவதும் சரி, ஒரே அடியாக வணிக எழுத்தாளர் என்று நிராகரிப்பதும் சரி, அநீதியாகவே முடியும். கடந்த 30 / 40 ஆண்டுகாலத் தமிழ் வாசகனின் வாசிப்புப் பரப்பில் அவரது இடம் முக்கியமானதும் அசட்டை செய்ய முடியாததும் ஆகும்.

பாலகுமாரன் பெரும்பாலும் வணிகப் பத்திரிகையில்தான் எழுதினார். வணிகப் பத்திரிக்கையுலகில் பிழைக்கச் செய்யவேண்டிய பல சமரசங்களை அவர் செய்யவேண்டி இருந்தது என்பதில் மறுப்பு ஏதும் இல்லை. எழுதும் அளவைக் கொண்டே பிழைப்பு என்பதால் அவரது சில படைப்புகள் தட்டையாக, யூகிக்கத் தக்கதாக இருந்தன என்பதிலும் மாற்றுக்கருத்து ஏதும் இல்லை. ஆனால் இந்த நிலை என்பது எழுத்தை முழுநேர தொழிலாகக் கொள்ளும் எந்த எழுத்தாளனுக்கும் ஒரு கட்டத்தில் ஏற்படுவதே. ஆனால் இதை அனைத்தையும் தாண்டி பாலகுமாரனின் படைப்புகளில் ஒரு உயிர் இருந்தது. அதற்குக் காரணம் அவற்றில் இருந்த உண்மைதான். அவரது படைப்புகள் பலவும் உண்மை நிகழ்வுகள்தாம்.

தனது அனுபவத்தையோ, அல்லது தனக்கு தெரிந்தவர் வாழ்வில் நடந்தவற்றையோ ஒரு கதாசிரியன் எழுதும்போது, நடந்த நிகழ்வைச் சொல்வதோடு நிற்காமல், அதன் வாயிலாக ஒரு தரிசனத்தை வழங்க வேண்டும் என்பது இலக்கிய ஆக்கத்தின் அடிப்படை விதி. இது பலருக்கும் பல நேரங்களில் கை கூடுவதில்லை. படைப்பாளி வெறும் கதைசொல்லியாக இருந்தாலும் அக்கதை வாசகனை எதாவது ஒருவகையில் பாதிக்கவே செய்யும். அன்றும் இன்றும் தீவிர இலக்கிய ஆக்கங்களையும் மெய்யியல் நூல்களையும் வாசிக்கிறேன். ஆனாலும் பாலகுமாரனை மறுதலிக்க வேண்டிய அவசியம் இருப்பதாக எனக்குத் தோன்றவில்லை. இதில் இன்னொரு வேடிக்கையான விஷயமும் உண்டு. பாலகுமாரன் தன்னை ஒரு இலக்கியவாதியாக முன்வைப்பதை நிறுத்தி வெகுகாலம் ஆகிவிட்டது. (அவர், தாம் ஒரு இலக்கியவாதியை விட மேலான இடத்தில் இருப்பதாகவே கருதிக்கொண்டார். அவரது பெரும்பான்மையான வாசகர்களுக்கும் அத்தகைய எண்ணமே இருந்தது.)

பாலகுமாரன் Arthur Hailey யைப் போல ஒரு குறிப்பிட்ட துறை சார்ந்த தகவல்களைச் சேர்த்து அதனை மய்யமாக வைத்துப் புதினங்களைப் படைப்பதிலும் வல்லவராக இருந்தார். உதாரணம் :பயணிகள் கவனிக்கவும் நாவல். இது அத்தனை எளிதான விஷயம் அல்ல. ஜோ டி க்ரூஸ், தாம் வாழ்க்கை முழுக்கப் புழங்கிய கப்பல் சரக்கு போக்குவரத்தைக் குறித்து எழுதிய அஸ்தினாபுரம் நாவலில், துறை சார்ந்த உலகிற்குள் வாசகனைக் கொண்டுவரமுயன்று தோற்றதை நாம் இங்கே எண்ணி பார்க்கவேண்டும்.

பாலகுமாரன் ஹிந்து மதம் சார்ந்த சடங்குகளையும், வாழ்க்கை முறையையும் வெகு ஜனங்களிடம் கொண்டு சேர்த்தார். திராவிட இயக்கங்களின் தாக்கத்தால், ஜபம் செய்வது, பூஜை செய்வது என்பதைக் குறித்தெல்லாம் பேசுவது கூட நாகரீகமானது அல்ல என்பது பொதுப் புத்தியில் இருந்துவந்த காலத்தில் பாலகுமாரன் வித விதமான ஜெப முறைகளைப் பிரபலப்படுத்தினார். ஹிந்துவாக வாழ்வது பெருமைக்குரியது என்ற எண்ணத்தை உருவாக்கினார். உதாரணத்திற்கு, உச்சிஷ்ட கணபதியை குறித்து பெரும்பாலான தமிழர்கள் தெரிந்து கொண்டது அவரது ‘என் இனிய யக்ஷிணி’ நாவல் வழியாகத்தான். இத்தகைய விஷயங்களில் பாலகுமாரன் நூறு சதவீதம் சரியான தகவல்களைத் தந்தார் என்று கூற முடியாது. இருந்தாலும் இத்துறைகளில் ஆர்வம் உடையவர்களுக்கு அவரது படைப்பு ஒரு வாசலாக இருந்தது. அதே போல பாலகுமாரன் தமது படைப்புகள் வாயிலாக இளைஞர்களை நம்பிக்கையோடு கடுமையாக உழைக்க ஊக்குவித்தார். வேறு எந்த சுயமுன்னேற்ற நூல்களையும் விடச் சிறந்தவை பாலகுமாரனின் நாவல்கள்.

பாலகுமாரனிடம் தனிப்பட்ட முறையில் பழகி பிறகு விரோதியானவர்களும், கசப்படைந்தவர்களும், ஏமாற்றம் அடைந்தவர்களும் ஏராளம் என்று அறிவேன். ஒரு படைப்பாளியைத் தெய்வமாக, குருவாக, வழிகாட்டியாக மாற்ற முயல்பவர்கள் விதி அதுதான். படைப்பிற்கு வெளியே இருப்பவன் படைப்பாளியல்ல, சாதாரண மனிதன்தான் என்னும் உண்மையை உணர்ந்துகொண்டால் இந்தச் சிக்கல் இருக்காது.

பாலகுமாரனின் மறைவு ஒரு குறிப்பிடத்தக்க வெற்றிடத்தை உருவாகியுள்ளது என்பது நிதர்சனம். அதனை நிரப்புவது எளிதல்ல.

*

சுமார் அறுபது வருடங்களுக்கு முன் சமூக உளவியல் துறையில் ஒரு புதிய கோட்பாடு உருவானது. பொதுவாக சமூகவியல், உளவியல் போன்ற துறைகளில் கோட்பாடுகளுக்கு நீடித்த ஆயுள் இருப்பதில்லை. Leon Festinger என்னும் உளவியல் ஆய்வாளர் சுமார் அறுபது ஆண்டுகளுக்கு முன்னர் Cognitive Dissonance என்னும் கருத்தை / கோட்பாட்டை முன் வைத்தார். அது இன்றளவும் மிகவும் சமூக உளவியல் துறையில் பலமான ஆதிக்கத்தைச் செலுத்தி வருகிறது. (அவரது மற்றொரு கோட்பாடு Social Comparison Theory.) சமூகவியலும் உளவியலும் இணையும் புள்ளியில்தான் சமூக உளவியல் என்னும் துறை உருப்பெறுகிறது. தனி நபருடைய உளவியல் என்றல்லாமல் ஒரு ஒட்டுமொத்த சமுதாயத்தின் கூட்டு முடிவுகளின் உளவியலை, கூட்டு முடிவுகளின் இயங்குதலை ஆராய முயல்கிறது. இத்துறையில் இருக்கும் குறிப்பிடத்தக்க செல்வாக்கான செலுத்தி வரும் கோட்பாடுதான் Cognitive dissonance. Cognitive dissonance என்ற பதத்தை நேரடியாக மொழிபெயர்ப்பது சற்று சிரமம்தான். ஒரு நபரின் நம்பிக்கைகளுக்கும் அவரது செயல்களுக்கும் இடையே எப்போதும் ஒருமை இருக்காது. ஒரு நபர் தான் காத்து வரும் நம்பிக்கைகளுக்கு ஏற்ப எப்போதும் செயல்பட முடியாது. ஒருவர் கட்டிக்காத்து வரும் லட்சியத்திற்கும் அவரது செயல்பாடுகளுக்கும் இடையே வரும் ஒத்திசைவு இன்மையையே cognitive dissonance என்று சொல்வோம். அனைத்து நபர்களுக்கும் தங்கள் எண்ணப்படி நடக்க வேண்டும் என்ற எண்ணம் இருக்கும். அப்படி இல்லாவிட்டால் ஒத்திசைவு இன்மை ஏற்படும். இந்த ஒத்திசைவு இன்மையைச் சரிசெய்ய அனைவரும் முயற்சி செய்வார்கள். அதற்குப் பல வழிகளையும் கையாள்வார்கள்.

ஒரு உதாரணத்துடன் விளக்க முயல்கிறேன். தான தர்மம் செய்வது நல்ல விஷயம் என்று எண்ணுகிறீர்கள் என்று வைத்துக்கொள்வோம். யார் உதவி கேட்டாலும் அவருக்குத் தவறாமல் உதவி செய்யவேண்டும் என்ற எண்ணத்தைக் கொண்டவர் என்று வைத்துக்கொள்வோம். ஒருமுறை ஒருவர் உங்களிடம் ஆதரவற்றோர் இல்லத்திற்காக ஆயிரம் ரூபாய் கேட்கிறார். ஆனால் ஏதோ ஒரு காரணத்திற்காக உங்களால் அவருக்குப் பணம் கொடுக்கமுடியவில்லை. இந்தச் சூழலால் உங்கள் நம்பிக்கைக்கும் உங்கள் செயலுக்கும் இடையே ஒரு முரண் ஏற்படும். அந்த dissonanceஐ அதாவது ஒத்திசைவு இன்மையைச் சரி செய்ய முயல்வீர்கள். குறைந்த அதன் வீரியத்தைக் குறைக்க முயல்வீர்கள். இதற்கு மூன்று முக்கிய வழிகள் உள்ளன. ஒன்று நம் செயல்பாட்டினை மாற்றலாம். அதாவது இந்த ஒருமுறை போகட்டும், அடுத்த முறையில் இருந்து தவறாமல் பணம் கொடுப்பேன் என்று முடிவு எடுப்பது. இரண்டாவது, நமது மனநிலையை லேசாக மாற்ற முயலலாம். மூன்றாவதாக அது எத்தனை முக்கியமான விஷயம் அல்ல என்று நமக்கு நாமே சமாதானம் கூறலாம். உ.ம். அப்போது உங்களிடம் பணம் ஏதும் இல்லை அல்லது உதவி கேட்டவன் மேல் நம்பிக்கை இல்லை என்பவைபோல. இத்தகைய சமாதானங்கள் ஒத்திசைவின்மையைக் குறைக்கும் ஓரளவு மன ஆறுதலையும் தரும்.

இதனை இரண்டு வரலாற்றுச் சம்பவங்கள் வாயிலாக இன்னும் தெளிவாக விளக்கலாம். இன்று Seventh Day Adventist என்று தம்மை அழைத்துக்கொள்ளும் கிறித்தவ மதப்பிரிவை உருவாக்கியவர்களில் அல்லது உருவாகக் காரணமாக இருந்தவர்களில் ஒருவர் வில்லியம் மில்லர் (William Miller). பழைய ஏற்பாட்டில் உள்ள தானியேல் 8:14 வரியை அடிப்படையாக வைத்து ஒரு தீர்க்க தரிசனத்தைக் கூறினார். அதனை தீர்க்கதரிசனம் என்றுகூட கூறக்கூடாது. ஒரு புதிரின் விடையைக் கூறினார் என்று கூறலாம். 22.10.1844 அன்று இயேசு கிறிஸ்துவின் இரண்டாம் வருகை இருக்கும் என்றும் 1840களில் கூறிவந்தார். இதனை நம்பிய வேறு பல கிறிஸ்தவ பிரிவுகளைச் சேர்ந்தவர்களும் மில்லருடன் சேர்ந்து அந்த நாளுக்காகக் காத்திருந்தனர். கிறிஸ்தவ இறையியலின் அடிப்படைகள் அறிந்த அனைவருக்குமே தெரிந்த விஷயம் என்னவென்றால் இயேசு கிறிஸ்துவின் வருகை என்பது இறுதி தீர்ப்பு நாளைக் குறிக்கும் என்பது. அதாவது இரண்டாம் வருகையோடு உலகம் அழந்துவிடும். நான் 22.10.1844 அன்று இயேசு கிறிஸ்து மீண்டும் வரவில்லை என்பதைச் சொன்னது பலிக்காமல் போய்விட்டதால் அவரது மதக்குழு அப்படியே கலைந்திருக்கும் என்றுதானே எண்ணுகிறீர்கள்? அதுதான் இல்லை. பலர் அவரைத் திட்டித் தீர்த்துவிட்டு வெளியேறினாலும் உள்வட்ட நம்பிக்கையாளர்கள் தானியேல் 8:14 விடத் தயாராக இல்லை. அந்த வரிக்கான விளக்கம் சரிதான் என்றும், கிறிஸ்து அந்த நாளில் பூமிக்கு வருவார் என்று கணித்தது மட்டுமே தவறு என்றும் கிறிஸ்து சொர்க்கத்தின் ஒரு பகுதியில் இருந்து மேற்பட்ட மற்றொரு பகுதிக்குச் சென்ற நாள் அதுவென்றும் விளக்கங்களைக் கொடுக்கத் தலைப்பட்டனர். இது மட்டும் அல்லாமல் அந்த மாபெரும் வீழ்ச்சியில் இருந்து Seventh Day Adventists என்னும் மிகப்பெரிய கிறிஸ்தவ மத நிறுவனத்தையும் கட்டி எழுப்பினார். குறிப்பிட்ட தினத்தன்று தமது தலைவர் சொன்னபடி நடக்கவில்லை என்பதால் ஏற்பட்ட cognitive dissonanceஐ சமாளிக்கத்தான் அத்தனை தத்துவ விளக்கமும் என உளவியலாளர் கருதுவார்.

Cognitive Dissonance கோட்பாட்டை முன்வைத்த Festinger ஒரு ஆய்வை மேற்கொண்டு தமது வாதத்தை நிரூபித்துள்ளார். 1950களில் ‘Seekers’ என்ற பெயரில் உள்ள UFO + மத குறுங்குழுவிற்குள் ஊடுருவி ஆராய்கிறார். Dorothy Martin என்ற சிகாகோ பெண்மணி இந்தக் குழுவில் மீடியமாகச் செயல்படுகிறார். இவருக்கு க்ளாரியன் என்ற கிரகத்தில் இருந்து செய்திகள் வருவதாகக் கூறுகிறார். அச்செய்திகள் 21-2-1954 அன்று இரவு உலகம் அழிந்துவிடும் என்றும் Seekers குழுவினரை மட்டும் Clarion கிரகத்தில் இருந்து ஒரு விண்கலம் வந்து காப்பாற்றும் என்றும் கூறப்படுகிறது.

Seekers இச்செய்தியைக் கொண்டு பிரபலமடைய முயலவில்லை. மாறாக அவர்கள் முடிந்தமட்டும் தங்கள் இடையேயே இச்செய்தியை வைத்துக் கொள்கிறார்கள். Festinger ஆட்கள் மிகுந்த சிரமத்தோடுதான் அக்குழுவில் ஊடுருவுகின்றனர். குழு உறுப்பினர்கள் தங்கள் சொத்துக்களை எல்லாம் விற்றுவிட்டு 20.12.1954 அன்று ஒரு இடத்தில் கூடி விண்கலத்திற்காகக் காத்திருக்கின்றனர்.

21ம் தேதி பிறந்த பிறகும் எந்த விண்கலமும் வரவில்லை. உடனடியாக டாரதிமார்டின் ஒரு தற்காலிக விளக்கத்தைக் கூறுகிறார். உறுப்பினர்களிடம் உலோகப் பொருட்கள் இருந்ததுதான் விண்கலம் வராமைக்குக் காரணம் என்கிறார். தங்களுடைய வைக்கப்பட்ட பற்கள் உட்பட அனைத்து உலோகப் பொருட்களையும் உறுப்பினர்கள் வெளியே ஏறிகின்றனர். 21.12.1954 அன்று உலகமும் அழியவில்லை விண்கலமும் வரவில்லை. தங்கள் நம்பிக்கைக்கும் நடைமுறைக்கும் இடையே உள்ள ஒத்திசைவின்மையை (Cognitive Dissonance) அவர்களால் தாங்க முடியவில்லை. ஏதாவது தீர்வு வந்தாக வேண்டும். சிறிது நேரத்தில் மீடியம் டாரதி ஒரு புதுச் செய்தி கிடைத்திருப்பதாகக் கூறுகிறார். இவர்களுடைய பிரார்த்தனையையும் நம்பிக்கையையும் பார்த்து மகிழ்ந்த கடவுள் பூமிக்கு மீண்டும் ஒரு வாய்ப்பு கொடுக்க முடிவு செய்துவிட்டார் என்றும் அதனால்தான் உலகம் அழியவில்லை என்றும் கூறுகிறார். ஒத்திசைவின்மை ஓரளவு சமன்படுத்தப்படுகிறது. உறுப்பினர்களும் நிம்மதி அடைகின்றனர். உடனடியாக இந்த விளக்கத்தை அனைவருக்கும் சொல்லவும் முயல்கின்றனர். அந்தக் குழுவும் 1991கள் வரை துடிப்பாகவே இயங்கி வந்தது. இந்த விவகாரத்தை ‘When Prophecy Fails: A Social and Psychological Study of a Modern Group That Predicted the Destruction of the World’ என்னும் நூலில் விளக்கியுள்ளர்.

உலகு எங்கிலும் மக்கள் நம்பிக்கை உடையும்போது, அவர்கள் நம்பிய அறங்களுக்கு மாறாகச் செயல்பட வேண்டி வரும்போது ‘Cognitive Dissonance’ஐ எதிர்கொள்கின்றனர். இந்த ஒத்திசைவின்மையை எப்படிச் சரிசெய்வது என்பதில் அதிக ஆற்றலைப் பயன்படுத்துகின்றனர்.

Cultural Studies துறையிலும் இலக்கியத்திலும் இதனைப் பொருத்திப் பார்க்கலாம். பாலகுமாரனின் மெர்க்குரிப் பூக்களில் ஒரு இடம் வரும். சியாமளி தனது கணவனையும் குழந்தையையும் விட்டு காதலனுடன் ஓடிப்போகத் தீர்மானம் செய்வாள். ஓடிப்போகத் திட்டமிட்ட அன்று காலையில் சாமர்த்தியமாகக் கணவனை குழந்தையையும் விலங்குக் காட்சி சாலைக்கு அனுப்பி வைப்பாள். கணவனை விட்டு வருவதில் பிரச்சனை இல்லை. ஆனால் குழந்தையை, அதுவும் பெண்குழந்தையை விட்டு வருவது அப்படி அல்லவே. ஓடிப்போனவள் மகள் என்ற பட்டத்தை அந்தக் குழந்தை வாழ்நாள் முழுவதும் சுமக்க வேண்டி இருக்கும், சியாமளிக்குத் தாய்மை என்ற கருதுகோளில் இருந்து தான் விலகத் தீர்மானித்ததால் Cognitive Dissonance வருகிறது. போதாக்குறைக்குக் காதலனும் அதனைக் குறித்துக் கேட்கிறான். சியாமளி நூதனமான முறையில் இந்த ஒத்திசைவு இன்மையைச் சரி செய்ய முயல்கிறாள். குழந்தை தன் குடும்ப ஜாடை இல்லை என்கின்றாள். குழந்தைகளுக்கு க்ரூர குணம் என்கிறாள். இதெல்லாம் Dissonanceஐக் குறைக்க அவள் எடுக்கும் முயற்சிகளே.

ஒரு வகையில் பார்த்தால் ஜெயமோகனின் ‘பின் தொடரும் நிழலின் குரல்’ நாவலே இந்த cognitive dissonance ஐ அடிப்படையாகக் கொண்டதுதான். இரண்டு இடதுசாரிகள் தாங்கள் நம்பும் சித்தாந்தம் பிறழ்கிறது என்னும்போது dissonanceம் அதனை எதிர்கொள்ளும் விதமும்தான் இந்த நாவல் என்று கூறலாம்.

சுராவின் வார்த்தைகளில் கூறுவது எனில் பலரும் மனிதனுக்குச் சொறிந்து கொடுக்கும் வேலையில் ஈடுபடுகின்றனர். குறிப்பாக ஊடகங்கள் மக்கள் தங்களுக்கு ஏற்படும் cognitive dissonance ஐக் குறைப்பதற்கான வழிமுறைகளைச் சுட்டிக்காட்ட திரைப்படங்கள், குறும்படங்கள் முயல்கின்றன. சமீபத்திய சர்ச்சைக்குரிய படமான ‘லஷ்மி’யை இவ்விதத்தில் பார்க்கலாம். கற்பு என்பது வள்ளுவர் காலம், சிலப்பதிகார காலம் தொட்டு மீண்டும் மீண்டும் வலியுறுத்தப்படும் ஒரு அறம். திருமணத்திற்கு வெளியே உள்ள உறவு என்பது தவறானது என்பது நமது மனதில் ஆழப்பதிந்த விஷயம். எனவேதான் திருமண பந்தத்திற்கு வெளியே உள்ள உறவைக் குறித்த குற்றவுணர்ச்சி நம்மவர்களிடையே உண்டு. அதுதான் நம் பண்பாட்டையும் காக்கிறது. திருமணத்திற்கு வெளியே உள்ள உறவைக் குறித்து கனவு காண்கின்றவர்கள், அதில் ஈடுபடுகிறவர்களுக்குக் கடுமையான cognitive dissonance ஏற்படுகிறது. இதற்கு ஆறுதல் அளிக்கும் முயற்சியைத்தான் மேற்படி குறும்படம் செய்கிறது. அதாவது விவாகரத்து வேண்டாம் பொருந்தாத திருமணம் உறவு என்றபோது எப்போதாவது வேலிதாண்டுவதில் தவறில்லை என சொல்ல முயல்கிறது. Dissonance ஐ குறைப்பதற்கான வாதங்களைத் தருகிறது. அதுதான் அப்படத்தின் பிரபலத்தன்மைக்குக் காரணம்.

எல்லா விதமான அறமீறல்களுக்கும் நியாயம் கற்பிக்க முயல்வது மனித இயல்பே. இதில் தங்களைத் தாங்களே முட்டாள் ஆக்கிக் கொள்வதும் ஒரு பகுதி. அதற்கான உளவியல் ரீதியான அடிப்படை cognitive dissonanceல் உள்ளது. என்ன, இனி வரும் காலத்தில் ஒழுங்காக இருப்பவர்கள் அனைவரும் அசமந்தங்கள் என எதிர்தரப்பினர் கூறாமல் இருந்தால் சரிதான்.

பின் குறிப்பு: இந்தக் கட்டுரையின் இறுதி வடிவைத் தயாரித்துக்கொண்டு இருக்கும்போது குஜராத் பொதுத் தேர்தல் முடிவுகள் வந்துவிட்டன. ஒரு கட்சியின் வெற்றியைப் பார்த்து எதிர் தரப்பினர் வாக்களிக்கும் இயந்திரத்தை எந்த வித முகாந்திரமும் இல்லாமல் குறை கூறுகின்றனர். இதுவும் cognitive dissonanceதானோ?

சமீபத்தில் ஒரு அரசியல் தலைவர் இறந்தபோது அவரது உடலை எரிப்பதா, புதைப்பதா என்ற சர்ச்சை எழுந்தது. ஒரு வழியாகப் புதைப்பது என்று முடிவு செய்து அம்முறையில் இறுதி சடங்கையும் செய்து முடித்து விட்டார்கள். ஆனால் இன்றளவும் புதைத்தது தவறு என்று கூறுபவர்கள் இருக்கிறார்கள். அரசியல் தலைவர்களைப் பொருத்தமட்டில், அவர்கள் உயிரோடு இருக்கும்போதே தங்களது இறுதிச் சடங்குகளைக் குறித்தும் அவை நடத்தப்பட வேண்டிய முறை குறித்தும் தெளிவாக எழுதி வைத்திருந்தால் பிரச்சினை இல்லை. இல்லாவிட்டால் பெருங்குழப்பம்தான்.

இத்தகைய சர்ச்சைகள் புதிதல்ல. பதினேழாம் நூற்றாண்டிலேயே இத்தகைய சர்ச்சைகள் ஏற்பட்டிருக்கின்றன. அந்தச் சர்ச்சை பன்னிரண்டு வருடங்கள் வரை நீடித்திருக்கிறது.

இதனை தஞ்சை சரஸ்வதி மஹால் ஆவணங்கள் வாயிலாக அறியலாம். சரஸ்வதி மஹால் சேகரிப்பில் ‘ஞபரமானந்தயோகி சரித்திரம் (பூர்ணபிரம்மானந்த யோகி கூற்று)’ என்னும் பதினேழாம் நூற்றாண்டு ஆவணம் உள்ளது.

தஞ்சை மராத்திய பேரரசைச் சேர்ந்த மன்னன் ஷாஹாஜி போன்ஸ்லே 1684 முதல் 1712 வரை ஆண்டவர். முஹாலயப் படைகளுக்கு எதிராக வெற்றிகரமான பல தாக்குதல்களை நடத்தியவர். கலை இலக்கியப் புரவலர். இவரது மரணத்திற்குப் பிறகு அவரது பூத உடலைத் தகனம் செய்வதா புதைப்பதா என்று குழப்பம் எழுந்தது. அதனைத் தொடர்ந்து நடந்த சில விஷயங்கள் ‘சமாதிலிங்க பிரதிஷ்டை விளக்கம்’ என்னும் பெயரில் மஹால் வெளியிட்ட நூலின் பின்னிணைப்பாக உள்ளது. இவற்றைத்தான் மேற்கண்ட ஆவணம் விவரிக்கிறது.

ஷாஹாஜி இறந்த செய்தி கேட்டதும் பரப்பிரம்மானந்த யோகி (அவரது சீடர் பூரணப்பிரம்மானந்த யோகியும் உடன் வர) வல்லத்தில் இருந்து தஞ்சை கோட்டைக்கு வந்து கோட்டை ஹவில்தாரான சீத்தப்பராவிடம் கீழ்க்கண்டவாறு கூறுகிறார்.

‘சகசிராசீபரர் சரீர வாசம் விட்டு தவலோகம் போனார். அவர் நமக்கு ஆன்மபந்து. அவர் வாசம் பண்ணின கோயில் மந்திரபிண்டமான படியினாலே அவர் கோயிலான மந்திரபிண்டத்தை சமாதியிலே வையுங்கள்.’

ஹவில்தார் துரையிடம் கேட்டுத் தக்கபடிச் செய்வதாக கூறுகிறார். இங்கு துரை என்பது அடுத்த பட்டம் ராஜாவைத்தான் குறிக்கும் என்று எண்ணுகிறேன். துரை பரம்பரையாக நடக்கும் சம்பிரதாயத்தை மாற்றக்கூடாது என்கிறார். “இப்போது நூதனமாக ஒன்று செய்தால் பூர்வீகம் தவறி போகும்” (78) என்று கூறி ஷாஹாஜியின் உடலைத் தகனம் செய்து விடுகிறார்.

இவ்வாறு அரசரது உடல் புதைக்கப்படாமல் தகனம் செய்யப்பட்டதை அறிந்த பரப்பிரம்மானந்த யோகி மிகவும் வருத்தம் அடைகிறார். அவர் ஹவில்தாரைக் கண்டு கீழ்க்கண்டவாறு கூறுகிறார்.

“சம்பிரதாயம் பார்த்தீர்களே தவிர மகிமை அறியாது போனீர்கள்… இராசாவுக்கும் தேசாதிபதிக்கும் மண்டலாதிபதிக்கும் ஆகிய இவர்களிடத்திலே சிவம் மாத்திரை போது இருக்கும். சகஜிராசீசுபரர் சதாசிவ பிரம்மம். அவர் வாசம் பண்ணின கோயில் மந்திரபிண்டமான திருக்கோவில். அது தகனமான தோஷம் பதினாறு வருடம் வருத்துமே இராசாவுக்கு ஆகாதே. இராக்சியத்துக்கு ஆகாதே.”

இவ்விடத்தில் இரண்டு விஷயங்கள் கவனிக்கத்தக்கது. யோகி அரசனின் உடலை எரிக்கக் கூடாது என்று கூறுவதற்கு இரண்டு காரணங்கள் இருக்கலாம். சிலர் கூறுவது போல மன்னர் இறுதி நாட்களில் சன்னியாசம் எடுத்துக் கொண்டார் என்பது உண்மையாக இருக்கலாம். அதனால்தான் மன்னனை ‘சதா சிவ பிரம்மம்’ என்று கூறி இருக்கலாம். இல்லையெனில் அரசர்கள் விஷ்ணு அம்சம் என்ற நம்பிக்கை இருப்பது போல, அரசர்கள் சிவ அம்சம் (‘மாத்திரை அளவு சிவம் இருக்கும்’) என்ற நம்பிக்கை கூட அரசன் உடலை எரியூட்டக் கூடாது, புதைக்கத்தான் வேண்டும் என்று வலியுறுத்தியதற்குக் காரணமாக இருக்கலாம். அரசனிடம் சிவ ஸ்வரூபம் உள்ளது என்பது சோழர் காலம் தொட்டு, அதற்கும் முன்பிலிருந்தே இருக்கும் நம்பிக்கை எனக் கொள்ளலாம். முன்னர் அரசர்களுக்கு அவர்களைப் புதைத்த இடத்தில் பள்ளிப்படை கோவில்கள் இருக்கும. பள்ளியடைதல் எனில் உறங்குதல் என்றும் இவ்விடத்தில் நீங்காத உறக்கம் என்றும் பொருள் கொள்ளலாம். ஆனால் பள்ளிப்படை கோவில்களில் ஆதிசைவர் பூஜை செய்யவில்லை. காளாமுகர்கள்தான் பூஜை செய்துள்ளனர்.

ஹவில்தார் நடந்த விஷயத்திற்கு வருத்தம் தெரிவித்து பரிகாரம் கேட்கிறார். பரமானந்தயோகி தக்க பரிகாரத்தைக் கூறுகிறார். தனது சிஷ்யனான பூரணபிரம்மானந்த யோகியை பதினாறு வருடம் தஞ்சை நகரில் தவம் இருக்க வைப்பதே தக்க பரிகாரம் என்கிறார். அவ்வாறு தியான சமாதியாகிய தவத்தில் அவர் சகலருக்கும் நன்மை வேண்டி பிரார்த்தனை செய்வார் எனவும், அவரது தியானத்திற்கும் தவத்திற்கும் இடையூறு வராமல் காக்க வேண்டியது ஹவில்தார் சீத்தப்பாராவின் பொறுப்பு என்றும் கூறி ஸ்ரீங்கத்திற்குச் சென்று விடுகிறார்.

அவ்வாறு பூர்ணபிரம்மானந்த யோகி தவம் செய்து வருகையில் சீத்தப்பாராவ் இறந்து விடுகிறார். ஆனாலும் அவரது மகன் வைத்தியோசி ஹவில்தார் யோகியைப் பராமரித்து வருகிறார். ஆனால் தவம் இடையில் தடைபடுகிறது. யோகி, “…சமாதி நின்று போய் அடியேனையும் பட்டணம் விட்டு வெளியே கொண்டு போய் பத்திரம் செய்து விட்டார்கள்” என்கிறார். எதற்காக அவர் காவலில் வைக்கப்பட்டார் என்பது சொல்லப்படவில்லை. பிறகு வைத்தியோசி ஹவில்தார் உதவியுடன் திரும்பி தஞ்சைக்கு வருகிறார்.

இதற்கிடையில் காவேரி சம்மந்தமான பிரச்சினை ஒன்று வருகிறது. அனேகமாக நாயக்கர்கள் மற்றும் தஞ்சை மராட்டியர்கள் இடையே நீர் பகிர்தல் மற்றும் உபரிநீரை வெளியேற்றுதல் தொடர்பான சச்சரவாக இருக்கக் கூடும். இவ்விஷயத்திலும் சிஷ்ய யோகி தலையிடுகிறார். அவர் “…அதனால் திருச்சிராப்பள்ளிக்குப் போய் சமூக மீனாட்சி நாயக்கரைக் கண்டு விசயரருரங்கச் சொக்கநாத நாயக்கருக்கும் பயபக்தி வரத்தக்கதாய் தாகீதை செய்து…” என்று கூறுகிறார்.

ஒரு வழியாக 16 வருடம் முடிகிறது. தவக்காலம் முடிந்ததால் சாந்தி செய்து முறையாகப் பரிகாரச் செயல்களை முடிக்க வேண்டும் என்கிறார். இது விஷயமாக ஆறு முறை அரண்மனைக்குச் செய்தி அனுப்புகிறார். ஆனால் பதில் ஏதும் வரவில்லை. செய்தி பலர் வழியாக எழுத்து மூலமாக அனுப்பி வைக்கப்பட்டதாகத் தெரிகிறது. அவற்றால் எந்தப் பயனும் இல்லாததால் சிஷ்ய யோகி நேரடியாக அரண்மனைக்குச் சென்று ஒரு தாக்கீதைக் கொடுக்கிறார். அதன் பிரதி வழியாக நாம் அறிந்து கொண்ட விவரங்கள்தான் மேலே சொன்னவை.

மேற்கண்ட ஆவணத்தை நவசரித்திரக் கோட்பாடு (New Historicism) வழியாக அணுகலாம். Pramod. K. Nayar , From Text to Theory : A Hand book of Literary and Cultural Theoryல் கூறிய இரண்டு விஷயங்களைக் கவனத்தில் கொள்ள வேண்டும்.

1. “In New Historicist readings, texts (both literary and non-literary) are material practices and not simply linguistic acts because they actively shape a collective imagination and identity.” (108).

2. “Cultural forms such as literary texts embody social relations and power structures in a society and age…” (109).

இவ்விரண்டு கருத்துக்களையும் மேற்கண்ட ஆவணத்தில் பொருத்திப் பார்க்கும் போது சில கருத்துக்கள் தெளிகின்றன.

1. தஞ்சை மராத்தியர் ஆட்சியிலும் சைவ யோகிகள் பலமாகத்தான் இருந்தனர்.

2. மன்னர் உடலை எரிப்பதா புதைப்பதா என்று வந்த சர்ச்சை இரண்டு கலாசாரங்கள் மற்றும் மரபுகள் மோதி இணையும் / பிரியும் இடத்தில் உருவாவதுதான்.

3. அதிகாரிகள் யோகிகளை வருடகணக்கில் வைத்துப் பராமரிப்பதைச் சுமையாகக் கருதவில்லை.

4. ஹவில்தாரால் பராமரிக்கப்படும் யோகிகள் கூட அரச நடவடிக்கைகளில் இருந்து தப்பவில்லை.

5. ஹிந்து மதம் என்றுமே பாரதத்தை இணைக்கும் சரடாகவே இருந்துள்ளது. சைவரான யோகி கூறியதை வைணவ நாயக்கர் ஏற்றுக் கொண்டுள்ளார்.

6. ஆன்மிகவாதிகள் முக்கிய பிரச்சினைகளில் தூதுவர்களாகச் செயல்பட்டு சமரசம் செய்துள்ளனர்.

7. அரச வாரிசுகளுக்குத் தங்களுக்குமுன் ஆட்சி புரிந்தவர்களின் இஹலோக பரலோக வாழ்க்கையைக் குறித்து அதிகம் அக்கறை இருக்கவில்லை.

வரலாற்றின் விசித்திரமே அது மீண்டும் மீண்டும் தன்னை நிகழ்த்திக் கொள்வதில்தான் உள்ளது. இந்தச் சுழற்சியில் இருந்து நாம் என்ன கற்றுக் கொள்கிறோம் என்பதுதான் முக்கிய கேள்வி.

மார்ச் 23ம் தேதி இரவு, அசோகமித்திரனின் மறைவுச் செய்தியைக் கேட்டதும், என்னை ஒரு விதமான ஆற்றாமையும் கோபமும் சூழ்ந்துகொண்டது. ஒரு கலைஞனை ஆன மட்டும் நோகடித்து, அவனுக்குச் சேர வேண்டிய எந்தச் சிறப்பையும் சேரவிடாமல் செய்த நமது அறிவுச்சூழல் மீது வந்த கடுப்பு அது. ரத்தக் கொதிப்பைத் தணித்துக் கொள்ள முகநூலில் கீழ்க்கண்டவாறு ஒரு நிலைத்தகவலைப் பதிவு செய்தேன். “மேலும் ஒரு மேதைக்கு, அவர் வாழ்நாள் முழுவதும் அங்கீகாரம் கிடைக்க விடாமல் செய்தாயிற்று. அற்ப அரசியலின் வெற்றியை ஆர்ப்பரித்துக் கொண்டாடுங்கள். உங்கள் முகாமில் இருக்கும் அரைவேக்காடு துண்டுப் பிரசாரகர் எவராவது எழுதிய அறுநூறு பக்க பிரசாரத்தை அலங்கரித்து யானை மேல் ஏற்றும் பணியை உவகையோடு தொடர்ந்து செய்யுங்கள். காலம் பதில் சொல்லும் என்றெல்லாம் சவால் விட மாட்டேன். நீங்கள் அற்பர்கள் என்று உங்களுக்கு எப்போதும் தெரியும். அது போதும்.”

இன்று அசோகமித்திரனின் இலக்கிய ஆளுமையைக் குறித்து ஆராயும்போது அவர் புறக்கணிக்கப்பட்டதற்கான காரணங்களை ஆராய்வதும் மிகவும் அவசியம் ஆகிறது. இன்றைய சூழ்நிலையில் அசோகமித்திரனை மறுதலித்த தரப்புகள் எவை என்பதை ஆராய வேண்டியது அவரது படைப்புலகை ஆராய்வதை விட முக்கியமானது எனக் கருதுவதற்கு இடமுண்டு. ஏனெனில் அசோகமித்திரனின் படைப்புலகை ஆராய்வதின் வாயிலாக நாமும் அவரது ஆளுமையை ஆழமாகத் தெரிந்து கொள்ளலாம். ஆனால் அவர் மீது வைக்கப்பட்ட விமர்சனங்களை, அவர் மேதைமையை மறுத்த, இருட்டடிப்பு செய்த தரப்புகளைக் குறித்துத் தெரிந்துகொள்வதின் வாயிலாக நமக்கு நம்மைப் பற்றி, நமது அறிவுலகைப் பற்றித் தெளிவான சித்திரம் ஒன்று கிடைக்கும். சற்றே நிதானித்துச் சிந்தித்துப் பார்த்தால் அசோகமித்திரனை நான்கு தரப்புகள் தொடர்ந்து மறுதலித்து இருட்டடிப்பு செய்து கொண்டிருந்தன என்று தோன்றுகிறது. முதலில் முற்போக்குத் தரப்பு. இரண்டாவதாகத் திராவிடத் தரப்பு. மூன்றாவதாக வெகுஜன ஊடகங்கள் மீது கடும் காழ்ப்புக் கொண்ட சிற்றிதழ் அறிவுஜீவிகள் மற்றும் படைப்பாளிகள். நான்காவதாக முதிரா வாசகக் கூட்டம் அசோகமித்திரனைத் தவறாக எடை போட்டது. இவர்களின் தரப்புகளையும் தவறுகளையும் நாம் பார்க்கலாம்

தமிழ் இலக்கிய சூழலில் முற்போக்கு இலக்கிய அமைப்புகள் /இடதுசாரி இலக்கிய அமைப்புகளின் இருப்பும், அவற்றின் பலமும் நன்கறிந்த ஒன்றே. இந்த அமைப்புகள் ஆக்கவும் அழிக்கவும் வல்லவர்கள். இதற்கான காரணங்கள் சில உள்ளன. நல்லதோ கெட்டதோ இடதுசாரி அமைப்புகள் இலக்கியச் செயல்பாட்டைத் தொடர்ந்து, உடனடிப் பலனை எதிர்பார்க்காமல் செய்து வருகின்றனர். இலக்கியக் கூட்டங்கள், பயிற்றரங்குகள், இலக்கியக் கூடுகைகள் என ஏராளமான விஷயங்களை இவர்கள் ஒருங்கிணைக்கின்றனர். இவர்களுக்கு மாற்றாக வேறு அமைப்புகள் அதிகமாக இல்லை. இதன் வாயிலாக இவர்களுக்கு ஒரு வித கருத்ததிகாரம் கிடைக்கிறது. இந்தக் கருத்ததிகாரம் மூன்று இடங்களில் பாலமாகச் செயல்படுகிறது. பெரும்பாலும் இளம் வாசகர்களையும்,படைப்பாளிகளையும் அடையாளம் கண்டு கொள்வது இத்தகைய அமைப்புகள்தான். எனவே இவர்கள் மிக எளிதாக அரசியல் சார்ந்த விருப்பு வெறுப்புகளைத் திறனாய்வு என்ற போர்வையில் இளம் வாசகர்களிடமும் படைப்பாளிகளிடமும் திணித்துவிட முடியும். இதனால் தாம் பல இளைஞர்களும், இடதுசாரி படைப்பாளிகளும் சில மேதைகளை அவர்களது படைப்பில் ஒன்றைக்கூட வாசிக்காமல் நிராகரிக்கிறார்கள். இவர்களை de-radicalize செய்வது மிகவும் சிரமம். இன்னொரு பக்கம் கல்வி நிறுவனங்களில் உள்ள இந்த இயக்கத்தவர்கள் தங்களுக்கு ஒவ்வாத படைப்பாளுமைகளைக் கல்விச்சூழலில் இருந்து விலக்கி வைக்கும் வேலையை மிக திறமையாகச் செய்வார்கள். கருத்தரங்குகளுக்கு அழைப்புகள் வாராது. படைப்புகள் முனைவர் பட்ட ஆய்வுக்கு எடுக்கப்படமாட்டாது. நாவல்கள் பாடத்திட்டத்தில் பரிந்துரைக்கப்படாது. பல்கலைக்கழக நூலகங்களில் இவர்கள் எழுதிய புத்தகங்கள் கிடைக்காது. இதில் வேறொரு வேடிக்கையும் உண்டு. அசோகமித்திரன் இடதுசாரிகளை விரோதியாகக் கருதியவர் இல்லை. அத்தரப்பிலிருந்து வரும் நல்ல படைப்புகளையும் அவர் அடையாளம் காட்டியிருக்கிறார். பல இடதுசாரி சிந்தனையாளர்களிடமும் நெருங்கிய நட்பும் இருந்திருக்கிறது. இதையெல்லாம் தாண்டி ஒரு மார்க்சிய விமர்சகனுக்கு அணுக்கமான கூறுகள் அசோகமித்திரனின் படைப்புகளில் ஏராளமாக உள்ளன. ஆனால் நமக்குத்தான் ஒரு எழுத்தாளர் என்ன எழுதுகிறார் என்பதைவிட எங்கு உறுப்பினராக இருக்கிறார் / உறுப்பினராக இல்லை என்பது மிகவும் முக்கியமாயிற்றே. புஷ் சொன்னது போல் அவர் நம்முடன் இல்லையென்றால் நமது எதிரிதான் என்றே இடதுசாரிகள் தீர்மானம் செய்தனர். இதனால் அசோகமித்திரன் தொடர்ந்து புறக்கணிக்கப்பட்டார்.

அசோகமித்திரனுக்கு எதிராகத் தொடர்ந்து செயல்பட்டு அவருக்குக் கிடைக்க வேண்டிய அங்கீகாரங்களைக் கிடைக்க விடாமல் செய்த மற்றொரு குழு, திராவிட அரசியல் சிந்தனைகளைக் கைக்கொண்டிருந்த குறுங்குழு. அசோகமித்திரன் பிராமணராகப் பிறந்தார் என்பதே இவர்களுக்கு போதுமான காரணமாக இருந்தது. போதாதகுறைக்கு அசோகமித்திரனின் நாவல்களில் சாமியார்கள் எல்லாம் வந்தனர். வந்த சாமியார்கள் நல்ல சாமியார்களாக இருந்தது மட்டுமல்லாமல் ஹிந்து சாமியார்களாகவும் இருந்தனர். இது மிகப் பெரிய மூட நம்பிக்கை அல்லவா! எனவே அசோகமித்திரனும் அவரது ‘பிற்போக்குப் பார்ப்பனீய எழுத்துக்களும்’ குறிவைத்துத் தாக்கப்பட்டன. அசோகமித்திரன் சுயவதைப்பிரியனுக்கே உரிய நெஞ்சுரத்துடன் வேறொரு விஷயத்தையும் செய்தார். தமிழ்நாட்டில் பிராமண இளைஞர்கள் ஒடுக்கப்பட்ட யூதர்களைப் போல் உணருகிறார்கள் என்று பொருள்படும் விதமாகப் பத்திரிகை பேட்டி ஒன்றில் கூறினார். தமிழ்நாட்டில் கொடி கட்டிப் பறந்து கொண்டிருக்கும் பிராமண வெறுப்பும் இனவாதமும் யாரும் அறியாததல்ல. அதனை முன்னெடுத்துச் செல்பவர்கள் நாசிகளுக்குச் சற்றும் குறைந்தவர்களுமல்ல. என்ன, நாசிகளுக்குக் கிடைத்த வாய்ப்பு இவர்களுக்குக் கிடைக்கவில்லை. அவ்வளவே.
ஆனால் இந்த உண்மையை எந்த ஒரு அறிவுஜீவியும் உரத்துக் கூறியதில்லை. இதனைத் தொடர்ந்து இலக்கியம் என்றால் என்னவென்று தெரியாத திராவிட மேடைப் பேச்சாளர்கள் தொடங்கி, அவ்வியக்கங்களின் அறிவுஜீவிகள் வரை அனைவரும் அசோகமித்திரனை வறுத்தெடுத்தனர். முற்போக்கு பிராமணரைக் கூட ஓரளவுக்கு ஏற்றுக்கொள்ளலாம்; ஆனால் அவர்கள் குற்றங்களைத் துணித்து சுட்டிக் காட்டும் அசோகமித்திரன் போன்றவர்களைத் திராவிட இயக்கத்தினரால் ஜீரணிக்கவே முடியவில்லை. அசோகமித்திரனுக்கு சாஹித்ய அகாடமி பரிசு வழங்கப்படக்கூடாது எனத் தமிழகத்திலிருந்து கடிதம் சென்றதாகக் கூறுகிறார்கள். சம்பந்தப்பட்டவர்கள் இறந்துவிட்டார்கள். இனி ஏதாவது ஒரு திறமையான ஆவண ஆய்வாளர் வந்தால் ஒழிய இச்செய்தியின் உண்மைத்தன்மையை உறுதி செய்ய முடியாது. இருப்பினும் அவ்வாறு ஒரு கடிதம் அனுப்பப்பட்டிருக்கும் எனில் நமக்கு அதில் ஆச்சரியம் ஒன்றும் இல்லை. (பின்னர் ஒரு திராவிடத் தலைவரின் பாராட்டு விழாவில் அசோகமித்திரன் பேசினார். ஆனால் அந்த் தலைவரின் படைப்புகளைப் பற்றி ஒரு வார்த்தை பேசவில்லை. இதுதான் ஒரு சாதாரணனின் ஒத்துழையாமைப் போர்). தன்னை எதிரியாகக் கருதிய அரசியல் இயக்கங்கள் வலுவுடன் இருந்த சூழலிலும் கூட அசோகமித்திரன் தொடர்ந்து இலக்கிய செயல்பாடுகளில் ஈடுபட்டுக்கொண்டுதான் இருந்தார்.

சிற்றிலக்கிய சூழலிலும் அசோகமித்திரனைத் தவறாக எடை போட்டவர்கள்தான் அதிகம். அவரது படைப்புகள் மேல் உள்ள விமர்சனங்கள் என்பதைத் தாண்டி அவர் மீதான விமர்சனங்கள்தான் அதிகமாக இருந்தன. அசோகமித்திரனின் அஞ்சலிக் கூட்டங்களில் கலந்துகொண்ட மூத்த விமர்சகர்களிடம் பேசும்போது ஒரு விஷயம் தெரியவந்தது. அன்றைய இலக்கியச் சூழலில் வணிக இதழ்கள் X இலக்கிய இதழ்கள் என்ற வேறுபாடு மிக்க கவனத்துடனும் வன்மத்துடனும் கைக்கொள்ளப்பட்டது. வணிக இதழ்களோடு நெருக்கமாக இருந்த படைப்பாளிகள் கொள்கைப் பிடிப்பு இல்லாதவர்களாக, பணத்திற்கு விலை போனவர்களாகக் கருதப்பட்டனர். இந்தப் பின்னணியில் அசோகமித்திரன் மீது இவர்களது வெறுப்பு படர்ந்தது. எந்தப் பத்திரிக்கையில் வேலை செய்தாலும் அசோகமித்திரன் தமது இலக்கியத்தில், இலக்கியச் செயல்பாடுகளில் எந்தச் சமரசத்தையும் செய்து கொள்ளவில்லை. மத்திய /மாநில அரசு வேலையோ /பரம்பரை வியாபாரமோ /நில புலன்களோ இருந்திருந்தால் பரவாயில்லை. எழுத்தாளர்களுக்கு வாரி வழங்கும் இடத்திலும் அவர் வாழவில்லை. இந்நிலையில் அவர் குடும்பத்தோடு தற்கொலை செய்திருக்க வேண்டுமா? ஆனால் தீவிர இலக்கியச் செயல்பாட்டாளர்களுக்கு இந்த நியாயங்கள் என்றும் புரியாது.

அசோகமித்திரனை அவசர அவசரமாக நிராகரித்த மற்றொரு தரப்பு முதிரா வாசகர்களுடையது. அவரது ஏதாவது ஒரு நூலை மேலோட்டமாக வாசித்துவிட்டு, ‘இதில் என்ன இருக்கிறது என இவரை மேதை என்று அழைக்கிறார்கள்’ எனக் கேட்கும் வாசகர்கள் பலரை நான் கண்டிருக்கிறேன். இது ஒரு விதமான அழகியல் சிக்கல். நம் வாசகர்கள் பலர் அலங்கார நடையையும், அதீத வர்ணனைகளையும் வாசித்துப் பழகியவர்கள். மேடைப்பேச்சு தொடங்கி அனைத்து இடங்களிலும் ஜால வித்தைக்காரனின் லாகவத்தோடு மொழியைக் கையாளும் ஆளுமைகளைப் பார்த்தவர்களுக்கு, மொழிஜாலமே இலக்கியம் என்ற எண்ணம் கொண்டவர்களுக்கு, அசோகமித்திரனின் படைப்புகள் எளிமையானவையாக, ஆழமற்றவையாகத் தோன்றுவது இயல்பே. நான் கீழ்க்கண்ட உதாரணத்தை இத்தகைய வாசகர்களிடம் கூறுவதுண்டு. தொடர்ந்து சில காலம் உணவு விடுதியில் உண்டு பழகிய ஒரு நபருக்கு, வீட்டில் சமைத்த உணவில் உப்பும் உறைப்பும் குறைவாக இருப்பதாகத் தோன்றும். பிரச்சினை வீட்டு உணவில் அல்ல. உண்பவனின் சுவையுணர்வில்தான்.

இன்று அசோகமித்திரனின் வாழ்க்கையைத் தொகுத்துப் பார்க்கும்போது அவர் ஒரு ஒற்றை நபர் இயக்கமாகவே தம் வாழ்நாளெல்லாம் செயல்பட்டிருக்கிறார் என்று தோன்றுகிறது. அசோகமித்திரன் பயணம் செய்த பாதை தனிமையானது. துணைகளற்றது. கூட்டங்களில் இருந்தும், குழுச் செயல்பாடுகளில் இருந்தும், குழு அரசியலில் இருந்தும் ஒதுங்கியே இருந்துள்ளார். பொருளாதாரச் சிக்கல்கள், சித்தாந்தம் சார்ந்த எதிர்ப்புகள், ஜாதி வெறியர்களின் தாக்குதல்கள் எல்லாவற்றையும் சமாளித்துக்கொண்டு செவ்வெனே இலக்கியப் பணிகளைச் செய்து வந்துள்ளார். கொஞ்சமே கொஞ்சம் வளைந்து கொடுத்திருந்தார் என்றால் அவர் வாழ்க்கையே வேறுமாதிரி இருந்திருக்கும். ஆனால் எல்லாத் துன்பங்களுக்கு நடுவிலும், எல்லா எதிர்ப்புகளுக்கு நடுவிலும் தமது கொள்கையை விட்டுக்கொடுக்காமல், சிறு புன்னகையோடு, வாழ்ந்திருக்கிறார். இவை எல்லாவற்றையும் தாண்டி யார் மீதும் துவேஷம் கொள்ளவும் இல்லை என்பது குறிப்பிடத்தக்க விஷயம். அசோகமித்திரன் ஒருவேளை இந்தக் கட்டுரையை வாசித்துப் பார்த்திருந்தார் எனில் மகிழ்ச்சி அடைந்திருக்க மாட்டார். எழுத்தாளனைக் குறித்து எழுதக் கூடாது, வம்புகள் கூடாது, எழுத்தைக் குறித்து மட்டும்தான் எழுத வேண்டும் எனக் கூறியிருப்பார். ஆனால் நான் ஏற்கெனவே கூறியது போல இக்கட்டுரையின் நோக்கம் அசோகமித்திரனைப் புரிந்துகொள்வது மட்டுமல்ல. நம் சிறுமைகளைப் புரிந்துகொள்வதும்தான்.

அசோகமித்திரன் தமது வாழ்க்கையை எவ்விதக் குற்றச்சாட்டும் இன்றி எதிர்கொண்டார் என்றாலும் ஒரு எழுத்தாளன் சமூகத்தால் எப்படி நடத்தப்படவேண்டும் என்பது குறித்த அவருக்குத் தீர்க்கமான பார்வை இருந்தது. மெல்லிய நகைச்சுவையோடு, ‘நேஷனல் புக் டிரஸ்ட் கருத்தரங்கு’ (1977) என்னும் கட்டுரையில் இவ்வாறு கூறுகிறார்:

“முதலில் கூறியபடியே எல்லாக் கட்டுரைகளுமே உயர்ந்த தன்மை கொண்டதாக இருந்தாலும் பதிப்புத்துறையின் (பிரத்யேகக்) கருத்தரங்கு என்பது போன்றதில் எழுத்தாளர் அசோகமித்திரன் கட்டுரை புள்ளிவிவரமோ மேற்கோள்களோ ஏதும் இல்லாமல் ஒரு தனித்த குரலில் ஒலிப்பதாக இருந்தது. கருத்தரங்கு விவாதத்தில் திரும்ப திரும்ப நினைவுபடுத்தப்பட்ட கட்டுரையும் அவருடையதுதான். வரும் பத்தாண்டுகளிலாவது எழுத்தாளன் சமூகத்தில் உரிய அந்தஸ்து பெறுபவனாக இருக்க வேண்டும் என்று கூறும் அவர் கட்டுரையை அவர் வாசிக்க எழுந்தபோது கருத்தரங்கைத் துவக்கிய அமைச்சர் அரங்கநாயகம் விடைபெற்றுச் சென்றார். அசோகமித்திரன் மேடையை நெருங்கியபோது அதுவரை சுறுசுறுப்பாக இயங்கிய சென்னை டெலிவிஷன்காரர்கள் விடை பெற்றுச்சென்றார்கள். அசோகமித்திரன் மேடையேறிய உடனேயே வானொலிக்காரர்களும் மைக்கைக் கழற்றிவிட்டு விடைபெற்றுச் சென்றார்கள். ”(பக்கம் 65-66, காலக்கண்ணாடி கலைஞன் பதிப்பகம், 1998.)

இது நடந்து இரண்டு தசாப்தங்கள் ஓடிவிட்டன. அந்த ஒற்றைக் குரலும் விடைபெற்றுவிட்டது. இனிமேலாவது அசோகமித்திரன் வலியுறுத்திய சமூக அந்தஸ்து உண்மையான எழுத்தாளர்களுக்குக் கிடைத்தால் சரி.

பீட்டர் ஸிங்கர் (Peter Singer) மெல்போர்னில் பிறந்தார். மெல்போர்ன் பல்கலைக்கழகத்திலும், ஆக்ஸ்ஃபோர்ட் பல்கலைக்கழகத்திலும் கல்வி கற்ற இவர், சமகாலத் தத்துவவியலாளர்களுள் குறிப்பிடத்தக்கவர். தற்போது ப்ரின்ஸ்டன் பல்கலைக்கழகத்தில் உயிரி அறம் (bioethics) சார்ந்த துறையின் பேராசிரியராகவும், மெல்போர்ன் பல்கலையில் தத்துவப் பேராசிரியராகவும் பணிபுரிகிறார். ‘அறம்’ என்பதுதான் இவரது முக்கிய ஆய்வுக் கருதுகோள். தத்துவம் மற்றும் அறம் சார்ந்த விவாதங்களை தமது குறும் பத்திகள் வாயிலாகத் தினசரி வாசகர்களிடம் சேர்த்தது இவரது தனிச்சிறப்பு. Ethics in the Real World என்னும் புத்தகம் இத்தகைய 86 கட்டுரைகளின் தொகுப்பு. இவற்றில் ஒரு சில கட்டுரைகள் அதிர்ச்சியூட்டுபவை.

இங்கு மொழி பெயர்க்கப்பட்டுள்ள கட்டுரை வாஷிங்டன் போஸ்ட் இதழில் 2012ம் வருடம் வெளிவந்தது. இக்கட்டுரையை Frances Kissing என்னும் அறிஞர் மற்றும் செயல்பாட்டாளருடன் இணைந்து எழுதியுள்ளார்.

இன்று சுற்றுச்சூழல் செயல்பாடு என்பது லாபகரமான தொழிலாக மாறிவிட்டது. பல நேரங்களில் இத்தேசத்திற்கு எதிராகச் செயல்படும் நபர்களும் சுற்றுச்சூழல் செயற்பாட்டாளர் என்னும் பெயரில் சுற்றி வருகின்றனர். (இவர்களில் ஒரு சில நபர்களை A Dictionary of Fashionable Nonsense செல்லமாக ‘தர்பூசணி’ என்றழைக்கிறது; வெளியே பச்சை, உள்ளே சிவப்பு!) இத்தகைய சூழ்நிலையில்தான் பீட்டர் ஸிங்கர் நமக்கு வழி காட்டுகிறார். பன்னாட்டு நிதி உதவியுடன் செய்யப்படும் பெரும் போராட்டங்கள்தான் சுற்றுச்சூழலைக் காக்கும் என்றில்லை. தனி நபர்களின் உணவுத் தேர்வுகளும் சுற்றுச்சூழலைக் காக்க உதவும் என்பதை ஸிங்கர் தெளிவுபடுத்துகிறார். மேலும் ஸிங்கரின் கட்டுரை நமக்குப் போலிகளை இனம் காணவும் உதவுகிறது.

 ரியோ டே ஜெனிரோவில் நடக்கும் ‘நீடித்திருக்கும் வளர்ச்சி’ (sustainable development) தொடர்பான கூடுகையில் ஐம்பதாயிரத்திற்கும் அதிகமான விஞ்ஞானிகள், சுற்றுச்சூழல் ஆர்வலர்கள் மற்றும் பன்னாட்டுத் தலைவர்கள் ஒன்று கூடப் போகிறார்கள். இருபது வருடங்களுக்குப் பிறகு இதே நகரில் இவர்கள் ஒன்று கூடப் போகிறார்கள். அன்று, இங்கு முதல் ‘புவி மாநாடு’ (Earth Summit) நடந்தது. அன்றிலிருந்து இன்று வரை இக்கூடுகைகளின் குறிக்கோள்  பைங்குடில் வாயுக்களின் (பசுமைவீடு வாயுக்கள் Greenhouse gases) வெளியேற்றத்தைக் குறைப்பதன் வாயிலாக, மிகக் கடுமையான வறுமையில் வாழும் 1.3 பில்லியன் ஏழைகளுக்கு உதவுவது எப்படி என்பது குறித்த ஆய்வுதான். இன்னும் வெளிப்படையாகக் கூற வேண்டுமெனில், ‘வருங்காலத் தலைமுறையினரின் வாழ்க்கையை, வாழ்வுரிமையை அபாயத்திற்குள்ளாக்காமல் நாம் அறத்தோடு வாழ்வது எப்படி?’ என்பது இத்தகைய கூடுகைகளின் குவிமையப் பொருள். இதுதான் அவர்களது செயல்திட்டத்திலும் இருக்கிறது.