Month: November 2016

கனவைச் சுமந்தலைபவர்கள் – சேதுபதி அருணாசலம்

ஃபின்லாந்தின் வடபகுதியில் ஆர்க்ட்டிக் சர்க்கிளுக்கு அருகே இருக்கும் ‘கெமி’ (Kemi) என்ற ஒரு சுற்றுலா நகருக்கு ஒரு புத்தாண்டு தினத்தன்று நண்பர்களோடு சென்றிருந்தோம். அங்கே சென்று சேர்ந்தபோது எங்கே பார்த்தாலும் பனிப்பொழிவின் சாம்பல் கலந்த வெள்ளை நிறம். எங்கும் பனிபொழிந்து மூடிக்கிடந்தது. அது குளிர்காலத்தின் உச்சம். வெளியே -15 டிகிரி செல்ஸியஸ். அந்த ஊர் குளிர்கால விளையாட்டுகளுக்குப் புகழ்பெற்றது. பனிபொழிந்த காடுகளில் ‘ஸ்நோமொபில்’ என்ற பைக்கை ஓட்டுவது, பனிச்சறுக்கு விளையாட்டு இவற்றுக்காகத்தான் அங்கே சென்றிருந்தோம். தீவிரமான சுற்றுலாக் காலமாதலால் ஊருக்குள் தங்கும் இடம் கிடைக்கவில்லை. பத்து கிலோமீட்டர் வெளியே ஒரு காட்டேஜ் கிடைத்தது. அதற்குள்ளேயே உணவகமும் இருந்தது.அந்த காட்டேஜைச் சுற்றிலும் பனிப்பொழிவுதான். கண்ணுக்கெட்டியவரை வேறு ஏதும் கட்டடங்கள் இல்லை. அத்துவானத்தில் நின்றிருந்தது அந்த காட்டேஜ். கணவன் – மனைவி இருவர் சேர்ந்து அதை நடத்துகிறார்கள். கணவருக்கு 60 வயதிருக்கும். மனைவி ஆசிய சாயலில் இருந்தார். அன்போடு வரவேற்று உபசரித்தார்கள்.

கணவர் குளிர்கால உடைகளை அணிந்திருந்தாலும், எங்களைப் போல நிலவுக்குச் செல்லும் உடையில் இல்லாமல், மெல்லிய உடைகளில்தான் இருந்தார்.

“நீங்கள் இங்கேயே பிறந்து வளர்ந்ததால் உங்களுக்கு இந்தப் பனிப்பொழிவு சகஜமாக இருக்கும். என்னால் ஒருநிமிடம் கூட இந்தக் கையுறையைக் கழற்றிவிட்டு இருக்கமுடியவில்லை” என்றேன் அவரிடம்.

“இந்த ஊரை விடுங்கள், நான் இந்த நாட்டுக்காரனே கிடையாது” என்றார்.

“ஓ… இதைப் போலவே வேறேதாவது குளிர்பிரதேசமா?”

“இல்லை. நெதர்லாந்து”

“பிறகெப்படி இங்கே?”

“பெரிய கதை. நான் ஒரு நல்ல சமையல்காரன். நம்புங்கள். இரவுணவைச் சாப்பிட்டால் உங்களுக்கே தெரியும். எனக்கு ஊர் சுற்றுவதில் தீராத விருப்பம். என் சமையல் ஒருவருக்கு வெகுவாகப் பிடித்துப்போக, அங்கிருந்து என்னை லண்டனுக்கு ஒரு பெரிய ஹோட்டலில் வேலை செய்யக் கூட்டிப் போனார். அங்கிருந்து பல்வேறு நாடுகளுக்குப் போனேன். ஜப்பானில் நான் வேலை செய்த உணவகத்தில்தான் இவளும் வேலை செய்துகொண்டிருந்தாள். அங்கிருந்து இருவரும் இங்கே பத்து வருடம் முன்பு வந்து சேர்ந்தோம். சொந்தமாக இந்த ஹோட்டலை நடத்துகிறோம்” என்றார்.

எனக்குப் பெரிய ஆச்சரியம். உலகத்தின் பல்வேறு பகுதிகளுக்குச் சென்று வசித்த ஒருவர், வருடத்தில் எட்டு மாதம் குளிரடிக்கும், ஆர்க்டிக் சர்க்கிள் அருகே எப்படி ஹோட்டல் தொடங்கினார்! அடக்கமுடியாமல் கேட்டும் விட்டேன்.

“வெளிப்படையாகச் சொல்லப் போனால், இந்த ஊருக்கு என் வழக்கப்படி கொஞ்சகாலம் தங்கலாம் என்றுதான் வந்தேன். சொந்தமாக ஃஹோட்டல் ஆரம்பிப்பது என் பல வருடக் கனவு. அந்தக் கனவு இந்த ஊரில் நிறைவேறியது. அப்படியே குடும்பத்தோடு தங்கிவிட்டோம். சந்தோஷமாக இருக்கிறோம்” என்றார்.

பிறந்த ஊரை விட்டு இப்படியொரு வேற்றுநாட்டில் அவர் கனவு நிறைவேறி நிலையாக வேர்கொண்டிருக்கும்போது கிட்டத்தட்ட அவர் ஐம்பது வயதை நெருங்கியிருப்பார். எனக்கு பிரமிப்பாக இருந்தது.

***

இந்தியாவின் தலைசிறந்த எழுத்தாளர்களில் ஒருவரான பிபூதிபூஷண் பந்தோபத்யாயயின் ‘ஆதர்ஸ ஹிந்து ஹோட்டல்’ என்ற நாவலைப் படித்துக்கொண்டிருந்தபோது ‘கெமி’யில் ஹோட்டல் நடத்தும் அந்த நெதர்லாந்துக்காரரை நினைக்காமல் இருக்கமுடியவில்லை.

அந்த நாவல் ஹாஜாரி என்றொரு தலைசிறந்த சமையல்காரரின் கதையைச் சொல்கிறது. அவர் கனவைச் சொல்கிறது. அவர் கனவெல்லாம் ராணாகட் என்ற சிறுநகரில் சொந்தமாக ஒரு ஹோட்டல் தொடங்குவதுதான். ஆனால் அவர் ஒரு பரம ஏழை. தான் செய்து கொண்டிருக்கும் சமையல் வேலை பறிபோனால் அடுத்தவேளை சாப்பாட்டுக்கு என்ன செய்வது என்று அஞ்சி நடுங்குபவர். வயதும் நாற்பத்தைந்து ஆகிவிட்டது. கதை நடப்பதாகச் சொல்லப்படும் 1940களில், அந்த வயது பேரன் பேத்தி எடுத்து வானப்ரஸ்தம் போகும் வயது. ஆனாலும் சொந்தமாக ஹோட்டல் நடத்தும் ரகசிய ஆசையைப் பல வருடங்களாக அவர் சுமந்தலைகிறார்.

அவர் சமைத்த சாப்பாட்டை ஒரே ஒரு கவளம் சாப்பிட்டவர்களுக்குக் கூட அவர் சமையல்கலையில் ஒரு மேதை என்று புரியும். ராணாகட்டில் ‘பேச்சு சக்ரவர்த்தி’ என்பவர் நடத்தும் ஒரு ஹோட்டலில் அவர் சமையல்காரனாக வேலை செய்கிறார். கெட்டுப்போன பொருட்கள், மலிவான கலப்பட உணவுப்பொருட்களில் சமைப்பது, முந்தையநாள் உணவை அடுத்தநாள் உணவோடு கலந்து பரிமாறுவது, வாடிக்கையாளர்களிடம் அவர்கள் செல்லவேண்டிய ரயில் வந்துவிட்டது என்று பொய் சொல்லி அவர்களைப் பாதிச்சாப்பாட்டில் கிளப்பிவிடுவது என அந்த ஹோட்டலில் ஏகப்பட்ட முறைகேடுகள். இதெல்லாம் ஹாஜாரிக்குக் கொஞ்சமும் பிடிப்பதில்லை. பல சமயங்களில் இந்த முறைகேடுகளுக்கு உடன்பட மறுக்கிறார் ஹாஜாரி. ஹாஜாரியின் இந்த நேர்மை முதலாளிக்கும், முதலாளியைத் தன் கைப்பிடியில் வைத்திருக்கும் வேலைக்காரி பத்மாவுக்கும் கொஞ்சமும் பிடிப்பதில்லை. அதனாலேயே ஹாஜாரியை எப்போதும் திட்டிக் கொண்டிருக்கிறார்கள். மிகக்குறைந்த சம்பளம். பல்வேறு காரணங்களுக்காக அபராதம் என்ற பேரில் அதிலும் பாதியைப் பிடுங்கிக் கொண்டு பாதியைத்தான் தருகிறார்கள்.

சொந்தமாக ஒரு ஹோட்டல் தொடங்கவேண்டும் என்ற கனவு ஹாஜாரிக்கு இருக்கிறது. இந்தக் கனவை நிறைவேற்றத் தேவைப்படும் பணத்தை, தன் பூர்வீக கிராமத்தின் ஜமீன்தாரிடம் கடனாகக் கேட்கிறார். ஹாஜாரியின் கனவே அவரை உயிர்ப்போடு வைத்திருக்கிறது என்றும், கனவே இல்லாத மனிதன் பிணத்துக்குச் சமம் என்று ஜமீன்தார் சொல்கிறார். சொந்தமாக ஹோட்டல் தொடங்கும் கனவுதான் ஹாஜாரியை உந்தித் தள்ளிக்கொண்டே இருக்கிறது. தினந்தோறும் வேலை முடிந்ததும், சூர்ணி நதிக்கரையிலிருக்கும் வேப்பமர நிழலில் நின்று, தான் எதிர்காலத்தில் என்றாவது ஒருநாள் ஆரம்பிக்கப்போகும் ஹோட்டலைப் பற்றி யோசிக்கத் தொடங்கியதுமே அவருடைய கவலையெல்லாம் பறந்து போய்விடுகிறது. ஒரு ஹோட்டல் நடத்துவதற்கான அத்தனை சூத்திரங்களையும் அனுபவத்தின் மூலம் கற்றுத் தேர்ந்திருக்கிறார் ஹாஜாரி. ஹோட்டலில் எப்படி வாடிக்கையாளர்களை உபசரிக்கவேண்டும், காய்கறிகளை எங்கிருந்து வாங்கிவர வேண்டும், வேலையாட்களை எப்படி நடத்தவேண்டும் இதையெல்லாம் யோசித்தபடி மனக்கோட்டை கட்டிக்கொண்டு தியான மனநிலையில் இருப்பார் ஹாஜாரி.

1940ல் இந்த நாவலை பிபூதிபூஷண் ஒரு பத்திரிகையில் தொடராக வெளியிட்டபோது ஏற்கெனவே அவர் ‘பதேர் பஞ்சாலி’ மூலம் வங்காளத்தில் புகழ்பெற்றிருந்தார். ‘பதேர் பாஞ்சாலி’ நாவலுக்கு ரபீந்த்ரநாத் தாகூர் உட்பட பல வங்க எழுத்தாளர்களும் கவனம் தேடிக் கொடுத்தார்கள். அந்த நாவலையடுத்து அபராஜிதோ, ஆரண்யகம் ஆகிய நாவல்களுக்குப் பின் பிபூதிபூஷண் எழுதியதுதான் ‘ஆதர்ஸ ஹிந்து ஹோட்டல்.’ தொடராக வந்தபோதே பெரும் வரவேற்பு பெற்று, உடனடியாகப் புத்தக வடிவமும் பெற்றது.

இந்த நாவலின் மிக முக்கியமான ஒரு அம்சம், ஹாஜாரிக்கு உதவ வரும் சாமானியமான குடும்பத்தைச் சேர்ந்த இரண்டு பெண்களுடனும், செல்வந்தரான ஜமீன்தாரின் மகளுடனும் ஹாஜாரிக்கும் இருக்கும் உறவு. ரத்த சம்பந்தம் இல்லாத இந்த மூன்று பெண்களையும் ஹாஜாரி, மகள்களாகவே கருதுகிறார். அவர்களும் இவரை தந்தை ஸ்தானத்தில் வைத்திருக்கிறார்கள். ஹாஜாரிக்கு ஒரு மகளும் இருக்கிறாள். இந்திய இலக்கியத்தில் பிபூதிபூஷண் அளவுக்கு அப்பா-மகள் உறவை எழுதியவர் வேறு யாரும் இல்லை என்றே சொல்லலாம். ‘பதேர் பஞ்சாலி’யில் ஹரிஹர் ராய்க்கும் துர்க்காவுக்குமான உறவு அற்புதமாக வடிக்கப்பட்டிருக்கும். வேலைக்காரி பத்மா, இந்தப் பெண்களில் ஒருத்தியை ஹாஜாரியோடு தகாத விதத்தில் தொடர்புபடுத்திப் பேசும்போதெல்லாம் கூசிப்போகிறார் அவர்.

ஒருநாள் இரவு ஹோட்டலில் இருக்கும் பாத்திரங்கள் திருடு போய்விடுகின்றன. ஹாஜாரிதான் அவற்றைத் திருடிவிட்டார் என்று போலிஸில் புகார் செய்து, லாக்கப்பில் வைத்து நாலைந்து நாள் அடித்துத் துவைக்கிறார்கள். பிறகு குற்றத்தை நிரூபிக்கமுடியாமல் விட்டுவிடுகிறார்கள். லாக்கப்பில் கிடந்த ஹாஜாரி ஹோட்டலுக்கு வருகிறார். கொலைப்பசி வேறு. இங்கே எதற்கு வந்தாய் என்று முதலாளியும், பத்மாவும் திட்டுகிறார்கள். ‘ரெண்டு மாச சம்பள பாக்கியையாவது கொடுங்கள்’ என்று கெஞ்சுகிறார். அதுவும் தரமுடியாது என்று சொல்லிவிடுகிறார்கள். ‘நான் ரயிலேறி ஊருக்கு எப்படிப் போய்ச்சேர்வேன்’ என்று கதறும் ஹாஜாரியின் முகத்தில் நாலணாவை விட்டெறிகிறார் முதலாளி. அதை நமஸ்கரித்து வாங்கிக்கொள்கிறார். பசியோடு படியிறங்கிப் போகும் ஹாஜாரியைக் கூப்பிட்டு சாப்பிட்டுப் போகச் சொல்லி, இரண்டு ரூபாயும் கொடுக்கிறாள் பத்மா. மகிழ்ச்சியோடு சாப்பிட்டு, காசையும் வாங்கிக்கொண்டு ‘எவ்வளவு நல்லவள் இந்த பத்மா’ என்று நினைக்கிறார் ஹாஜாரி!

இத்தனை கஷ்டங்களுக்குப் பிறகு, ஜமீன்தாரின் மகள் அப்பாவுக்குத் தெரியாமல் வற்புறுத்தித்தந்த பணத்தைக் கொண்டு ராணாகட்டில் தான் கனவு கண்டு கொண்டிருந்த அந்த ஆதர்ஸ ஹோட்டலை ஆரம்பிக்கிறார் ஹாஜாரி. அந்த ஹோட்டலின் வரவு ராணாகட்டிலிருந்த மற்ற அத்தனை ஹோட்டல்களையும் காலி செய்துவிடுகிறது. இவரை அவமானப்படுத்திய ஹோட்டல் கடனில் மூழ்கி, ஹோட்டலை மூடியே விடுகிறார்கள். ஹாஜாரி மேலும் மேலும் உயர்ந்துகொண்டிருக்கிறார்.

ராணாகட் ரயில் நிலையத்தின் உணவகத்தின் ஒப்பந்தம் பல போட்டிகளையும் மீறி ஹாஜாரிக்கே கிடைக்கிறது. இவருடைய சமையல் திறனைக் கேள்விப்பட்டு, இந்திய ரயில்வேக்கு உணவு வழங்க ஒப்பந்தம் எடுத்திருக்கும் நிறுவனத்தின் அதிகாரியாக இவரை இருக்கச் சொல்லி, அவர்களே நேரில் வந்து அழைத்துப் போகிறார்கள். இத்தனை உயரத்துக்குப் போகும்போதும், ஹாஜாரி அகங்காரியாவதில்லை. அதே சூர்ணி நதிக்கரையில், அதே வேப்பமர நிழலில் நின்று, தன்னைச் சுற்றி நடப்பதெல்லாம் நிஜம்தானா என்று வியந்து போகிறார்.

ஹாஜாரி, நிஜமாக அதே பெயரில் இருந்த ஓர் ஆளுமை என்று பிபூதிபூஷணின் டைரிக்குறிப்புகளில் இருந்து தெரியவருகிறது. அவரைத் தன் இளமைக்காலத்தில் சந்தித்து உரையாடியதை டைரிக்குறிப்புகளில் எழுதியிருக்கிறார். பிபூதிபூஷண், கிராமங்களிலும், சிறு நகரங்களிலும் இருக்கும் எளிய மனிதர்களைச் சந்தித்து உரையாடுவதில் விருப்பம் உள்ளவராக இருந்திருக்கிறார். அதற்காகவே கால்நடையாக வங்கதேசத்தைச் சுற்றியும் வந்திருக்கிறார்.

பிபூதிபூஷணின் பிரபலமான பிற நாவல்களான ‘பதேர் பாஞ்சாலி’, ‘ஆரண்யகம்’ இவற்றை ஒப்பிடும்போது ‘ஆதர்ஸ ஹிந்து ஹோட்டல்’ ஒரு எளிமையான நாவல். பிற நாவல்களை விட இயற்கை வர்ணனைகளும், அவலச்சுவையும் மிகவும் குறைவு. ‘வீழ்ந்தவன் வெல்வான்’ என்ற வகையிலான நேரடியான கதை. ஆனால் கதையின் உள்ளடுக்குகள், சிறு உணவகங்கள் செயல்படும் விதம் குறித்த நுண்ணிய சித்தரிப்புகள், அந்தக்கால இந்திய வறுமையையும், வாழ்க்கைமுறையையும் காட்டும் யதார்த்தமான சித்தரிப்புகளின் மூலம் இது மிக முக்கியமான படைப்பாக ஆகிறது. “பிபூதிபூஷண் அளவுக்கு சிறு உணவகங்களை நன்றாக அறிந்த எழுத்தாளர் வேறொருவர் இல்லை. அது முழுமையாக வெளிப்பட்டது ‘ஆதர்ஸ ஹிந்து ஹோட்டல்’ நாவலில்” என்று எழுதுகிறார் வங்க எழுத்தாளர் சதீஷ் ராய்.

இந்த நாவலில் ‘ஆதர்ஸ ஹிந்து ஹோட்டல்’ என்ற கருத்தின் மூலம் பிபூதிபூஷண் முன்வைப்பது ஹாஜாரி என்ற ஆதர்ஸ மனிதரையும்தான். ஹாஜாரி, எந்த சூழ்நிலையிலும் தன் தன்மானத்தை அடகுவைப்பதில்லை, வேறொருவருக்கு விலை போவதில்லை. அவருக்குத் தன் கலை மீது அசாத்திய நம்பிக்கை. அந்த நம்பிக்கைதான் அவருக்குத் தன் கனவு ஹோட்டலுக்கான உத்வேகத்தைத் தருகிறது. அந்த நம்பிக்கைதான் எந்தச் சூழ்நிலையிலும் அவரை நேர்மையாளராக வைத்திருக்கிறது. அந்த நேர்மை காரணமாகத்தான் ஹாஜாரி, லாபத்துக்காக ஒருபோதும் மலினமான, கலப்பட உணவைத் தன் ஹோட்டலில் விற்பதில்லை.

பிபூதிபூஷண் பந்தோபத்யாய திலீப் குமார் ராய்க்கு எழுதிய ஒரு கடிதத்தில் இப்படிக் குறிப்பிடுகிறார்: “எனக்குப் பெரிய சம்பவங்களில் நம்பிக்கை இல்லை. நம்பிக்கையும், ஆனந்தமும் நுரைத்துக்கொண்டு, மெல்ல, பதறாமல் செல்லும் ஒரு காட்டருவி போன்ற தினப்படி வாழ்க்கையில், இலகுவான சுகதுக்கங்களைக் கண்டெடுப்பதுதான் முக்கியம். செயற்கைத்தனமான கதையம்சங்களைக் கட்டி உருவாக்கப்படும் எழுத்தை என்னால் எழுதமுடியாது. எதற்காக ஒரு நாவலை இத்தனை செயற்கையாக்க வேண்டும்? செயற்கைத்தனங்களோடு எனக்கு எந்தத் தொடர்புமில்லை. புறப்பூச்சில் மயங்காத உண்மையான தேடல் கொண்ட மனங்களை இந்த செயற்கைத்தனங்கள் ஒருபோதும் திருப்தி செய்யாது” என்கிறார்.

***

புத்தக வடிவமைப்பாளராக இருந்த சத்யஜித்ராய் 1944-இல் பிபூதிபூஷணின் ‘பாதேர் பாஞ்சாலி’நாவலின் ஒரு வடிவத்துக்கு அட்டை வடிவமைப்பு செய்ய நேர்ந்தது. அப்போது அப்புத்தகம் அவரை வெகுவாகக் கவர்ந்துவிட, அதைத் திரைப்படமாக உருவாக்கும் எண்ணம் அவர் மனதில் துளிர்விட்டது. அதன்பின் பல்வேறு போராட்டங்கள், முயற்சிகளுக்கிடையே அத்திரைப்படத்தை எடுத்தார் சத்யஜித்ராய். அப்போது அவருக்குப் பெரிதாகத் திரைப்பட அனுபவம் இருந்திருக்கவில்லை. அவருடைய குழு முழுவதுமே பெரும்பாலும் புதியவர்களால் நிரம்பியிருந்தது. திரைப்படமும் அதுவரை இல்லாதவகையில் முற்றிலும் யதார்த்தமாக, நடிகர்களல்லாத சாதாரண ஆட்களைக் கொண்டு எடுக்கப்பட்டது. நடுவில் பல முறை பணப்பற்றாக்குறையால் திரையாக்கம் தடைப்பட்டது.

தொடர்ந்து படப்பதிவு நடத்த, சத்யஜித்ராய் தன்னுடைய காப்புரிமைப் பத்திரங்கள், அரிய கிராமஃபோன் ரெக்கார்டுகள், மனைவியின் நகைகளையெல்லாம் விற்க நேர்ந்தது. அப்படியும் பணம் போதாமல் படப்பதிவு முற்றிலுமாகக் கைவிடப்பட்டது. கல்கத்தா வந்திருந்த நியூயார்க் அருங்காட்சியகத்தின் தலைவர் இத்திரைப்பட முயற்சியைக் கேள்விப்பட்டு, அதுவரை எடுக்கப்பட்ட படக்காட்சிகளைப் பார்த்தார். அத்திரைப்படம் ஒரு மிக அரிய முயற்சி என்பதை உணர்ந்துகொண்ட அவருடைய தலையீட்டால், நியூயார்க் அருங்காட்சியகம் மேற்கொண்டு பண உதவி செய்தது. சத்யஜித்ராய் படத்தை எடுத்து முடித்தார். அத்திரைப்படம் வெளியாகி இன்றுவரை உலகெங்கும் பெரிதும் மதிக்கப்படும், கொண்டாடப்படும் ஒன்றாக இருக்கிறது. இத்திரைப்படம் சத்யஜித்ராயை மட்டுமல்லாமல், பிபூதிபூஷணையும் உலக வெளிச்சத்துக்குக் கொண்டுவந்ததது. அவர் புத்தகங்கள் மொழிபெயர்க்கப்பட்டன. 1944-இல் சத்யஜித்ராய்க்குள் விழுந்த ஒரு சிறு பொறி, 1955-இல் திரைப்படமாக வெளியாகியது. அவருடைய கனவு மெய்ப்பட 11 வருடங்கள் ஆனது.

***

‘ஆதர்ஸ ஹிந்து ஹோட்டல்’ நாவல் சு.கிருஷ்ணமூர்த்தியின் மொழிபெயர்ப்பில் ‘லட்சிய ஹிந்து ஹோட்டல்’ என்ற பெயரில் சாகித்ய அகாடமி வெளியீடாக வந்தது. இப்போது அச்சில் இருப்பதாகத் தெரியவில்லை. நான் மலையாள மொழிபெயர்ப்பில், டெய்லிஹண்ட் செயலி மூலம் படித்தேன்.

-oOo-

சுப்புவின் திராவிட மாயை: புத்தக மதிப்புரை – ஹரன் பிரசன்னா

திராவிட இயக்கம் தமிழ்நாட்டில் விதைத்துவிட்டிருக்கும், இன்றும் விதைத்துக்கொண்டிருக்கும் கருத்துகளை ஆய்வுபூர்வமாகவும் ஆதாரபூர்வமாகவும் எழுதி எதிர்ப்பவர்களை விரல்விட்டு எண்ணிவிடலாம். திராவிடத்துக்கு ஆதரவான நூல்கள் ஒரு பக்கம் மலை போல் குவிந்துகிடக்க, திராவிட இயக்கத்தை மிகக் கறாராக வரலாற்றுப் பின்புலத்துடன் விமர்சித்து அதன் இடத்தை இறுதி செய்யும் நூல்கள் வெகு சொற்பமானவையே.

இன்னும் சொல்லப்போனால் 30 வருடங்களுக்கு முன்பு வெளி வந்த நூல்களை விட்டுவிட்டு, கடந்த 10 வருடங்களில் வெளிவந்த மிக இந்நோக்கில் முக்கியமான நூல்கள் எவை என்று கேட்டால், நம்மால் சட்டென்று பதில் சொல்லிவிடமுடியாது. அந்த அளவுக்கு தமிழ்நாடு திராவிடக் கருத்துகள் தீரப் புதைக்கப்பட்டிருக்கும் ஓர் இடம் என்றாகிவிட்டது.

இந்நிலையில் சுப்பு எழுதியிருக்கும் திராவிட மாயை (பாகம் 2) நூல் மிகவும் முக்கியத்துவம் பெறுகிறது.

தமிழ்ஹிந்து வலைத்தளம் (இதற்கும் தி தமிழ் ஹிந்து பத்திரிகைக்கும் எத்தொடர்பும் இல்லை. தி தமிழ் ஹிந்து என்றொரு தமிழ் நாளிதழ் வருவதற்கும் பல வருடங்களுக்கு முன்பிருந்தே TamilHindu.com தன் பணியைச் செய்து வருகிறது) ‘போகப் போகத் தெரியும்’ என்ற தொடரை வெளியிட்டது. அது ‘திராவிட மாயை’ என்ற பெயரில் புத்தகமாக வெளிவந்தது. திராவிட மாயை (பாகம் 1) தொடராகவும், பின்பு புத்தகமாக வந்தபோதும், பெரும் பரபரப்பையும் பலவித விவாதங்களையும் ஏற்படுத்தியது.

இதைத் தொடர்ந்து, திராவிட மாயையின் இரண்டாம் பாகம் துக்ளக் இதழில் தொடராக வெளிவந்தது. இரண்டு வருடங்கள் துக்ளக் இதழில் தொடர்ந்து வெளிவந்த தொடர்கள் மிகக் குறைவே. திராவிட மாயையின் இரண்டாம் பாகம் அச்சிறப்பையும் பெற்றதோடு, பல்வேறு தரப்பினரையும் சென்று சேர்ந்தது.

சுப்புவின் எழுத்துப் பாணி அலாதியானது. எதையும் மிகவும் ஆழமாக, விரிவாகச் சொல்லாமல், மிகக் குறைவான வார்த்தைகளில் செறிவான ஆனால் குறைவான பின்னணியில் சொல்லுவது. மிக வேகமான நடையில் செல்லும் கட்டுரைகளின் இடையிடையே வந்து விழும் நையாண்டியான விமர்சனங்கள் என வாசகரை முழுக்கத் தன் பக்கம் ஈர்க்கக்கூடியது. திராவிட மாயை புத்தகம்முழுக்க சுப்புவின் இந்த மாயாஜாலத்தை நாம் பார்க்கலாம்.

சுப்புவின் இன்னொரு முக்கியமான திறமை, குற்றச்சாட்டுகளை எங்கிருந்து எடுக்கிறார் என்பது. இந்நூல் முழுக்க திராவிட இயக்கத்தின், திராவிட இயக்கத்தவர்களின் புரட்டுகளையும், முன்பின் தொடர்பின்றி அவர்கள் பேசுவதையும், பேச்சுக்கும் செயலுக்கும் இடையே உள்ள அராஜகமான முரண்களையும், வரலாற்றுப் புரிதலின்றி மேடைதோறும் முழங்கும் வீராவேசங்களின் போலித்தனத்தையும் சுப்பு பட்டியலிடுகிறார். ஒவ்வொரு கட்டுரையும் திராவிட இயக்கத்தின் பொய்யையும் பித்தலாட்டத்தையும் விரிவாகச் சொல்கிறது என்றால், கட்டுரைக்குள்ளே கிளை கிளையாக சட்டென்று சொல்லிச்செல்லும் விமர்சனங்கள் தனி. இந்தக் குற்றச்சாட்டுகளுக்கு சுப்பு ஆதாரங்களை திராவிட இயக்கத்தவர்களின் புத்தகங்களில் இருந்தே எடுக்கிறார் என்பதுதான் சுவாரஸ்யம். எதிர்த்தரப்பு நூல்களிடம் இருந்து ஆதாரங்களைத் தருவதில் என்ன திறமை இருந்துவிடமுடியும்?

அப்படி இவர் சொல்லும் குற்றச்சாட்டுகளுக்கான ஆதாரங்களை எத்தனை நூல்களில் இருந்து எடுத்திருக்கிறார் என்பதைப் பார்த்தால் அசந்துபோய்விடுவோம். அத்தனை நூல்களைப் படித்திருக்கிறார். திராவிட இயக்கத்தவரைப் பற்றி எந்த நூல் இருந்தாலும், திராவிட இயக்கத்தவர் எழுதிய எந்த நூலாக இருந்தாலும், அதை வாங்கி வாசித்திருக்காவிட்டால் இத்தனை ஆதாரமான கேள்விகளை இவரால் கேட்டிருக்கமுடியாது. இத்தனைக்கும் அந்த நூல்கள் மிக அதிகம் பேசப்பட்ட நூல்களாகக் கூட இல்லை. ஆனாலும் அதைத் தேடிப் பிடித்து பொறுமையாகப் படித்து, அதில் தனக்குத் தேவையான ஒரு கருத்தைச் சட்டென்று பிடித்து அதையே ஆதாரமாக்கித் தன் குற்றச்சாட்டுகளை முன்வைத்திருக்கிறார்.

ஓரிடத்தில் டி.எம். நாயர் ஜாலியன் வாலாபாக் படுகொலைகளை ஆதரித்தவர் என்கிறார். அந்த டி.எம். நாயரின் சென்னை ஸ்பர்டாங் சாலை சொற்பொழிவைப் பாராட்டி ‘திராவிட இயக்க வரலாறு’ நூலில் இரா.நெடுஞ்செழியன் சொன்னதைப் பதிவு செய்கிறார். ஒரு சித்திரம் நமக்கு மெல்ல உருவாகி வருகிறது. இந்நூல் முழுக்க இப்படிப் பல சித்திரங்கள் தீட்டப்பட்டுள்ளன.

பல பத்திகளில் சுப்புவின் நகைச்சுவை கொடிகட்டிப் பறக்கிறது. நகைச்சுவை வரிகளின் ஊடே ஊசி போல் விமர்சனத்தையும் பதில் சொல்ல முடியாத கேள்விகளையும் வைக்க சுப்பு தவறுவதில்லை. ஒரு பத்தி எழுத்தாளரின், குறிப்பாக விமர்சகர்களின் அதி முக்கியத் தேவை இது. அதை சுப்பு மிகச் சரியாகவே புரிந்துகொண்டிருக்கிறார்.

சுப்புவின் நீ்ண்ட நெடும் அனுபவமும் இந்த நூலுக்கு மிகவும் உதவி இருக்கிறது. அந்த வகையில் திராவிட இயக்கத்தின் மீது விமர்சனங்களை வைக்கும் வகை நூல்களில் இந்நூல் மிக முக்கியமானது. ஈவெரா, அண்ணாத்துரை, கருணாநிதி, வீரமணி, கண்ணதாசன், முத்துராமலிங்கத் தேவர், காமராஜர் என எந்த ஒரு தலைவரையும் பற்றிய முக்கியமான அதிகம் வெளித்தெரியாத குறிப்புகள் இந்நூலில் உள்ளன.

தனித் தமிழ் ஆர்வலர்கள் ஹிந்துப் பெயர்களை மாற்றுகிறார்களே அன்றி, இஸ்லாமியப் பெயர்களை மாற்றுவதே இல்லை என்பதாகட்டும், டால்மியாபுரம் பெயரை மாற்ற நடத்தப்பட்ட போராட்டத்தைப் போல் ஹார்விபட்டி பெயரை மாற்றப் போராட்டம் நடத்தப்படவில்லை என்பதாகட்டும், கால்டுவெல்லின் உண்மை முகத்தைப் பதிவு செய்வது, கிறித்துவத்தில் உள்ள சாதிப் பிரச்சினைகளை ஆதாரத்துடன் சொல்வது, திராவிட இயக்கத்தவரால் தொடர்ந்து இன்றுவரை வெறுப்புக்கு ஆளாகும் பிராமணர்களின் பங்களிப்பை வெளிப்படுத்துவது, ஓம் சின்னம் இந்திய நாணயங்களில் பொறிக்கப்பட்டுள்ளது என்று திடீரென்று சீற்றத்துடன் கிளம்பிய வீரமணியை நகைச்சுவையுடன் எதிர்கொள்வது, கருணாநிதியின் போலி நாத்திகத்தை பகிரங்கப்படுத்துவது, இன்னும் இப்படிச் சொல்லிக்கொண்டே போகலாம். ஒருவகையில் திராவிட இயக்கத்தின் பொறுப்பற்ற அரசியலைப் பட்டியலிடும் ஒரு தகவல் களஞ்சியமாக இந்நூல் விளங்குகிறது.

மேடையில் மட்டும் சீர்திருத்தம் பேசிவிட்டு தன் குடும்பத்துக்குள் பாரம்பரியத்தை விட்டுக்கொடுத்துவிடாத தலைவர்கள் இந்நூலில் ஆதாரத்துடன் சிறைப்படுத்தப்பட்டிருக்கிறார்கள். அண்ணாத்துரையைப் பற்றி ‘அறிஞர்’ என்ற பெயரில் இன்று பரப்பப்படும் யேல் பல்கலைக்கழகக் கதையைப் பற்றி எம்.எஸ். உதயமூர்த்தியின் வார்த்தைகளை வாசிக்கும்போது திராவிட இயக்க ஆதரவாளர்கள் தலைவர்களுக்கும் ஒரு படி மேல் என்ற எண்ணம் தோன்றிவிடுகிறது.

மேடையில் ஏறினால் என்ன பேசுகிறோம் என்பதே இவர்களுக்குத் தெரிவதில்லை என்பது ஜீவானந்தத்தைப் பற்றி அண்ணாத்துரை சொல்லும் ‘ஜீவாவுக்குக் காது கேட்காது’ என்பதன்மூலம் மீண்டும் நிரூபிக்கப்பட்டுள்ளது. ‘காமராஜரின் முதுகுத் தோலை உரித்தால் இரண்டு டமாரம் செய்யலாம்’ என்று மேடையில் திராவிடத்தவர்கள் முழங்கியதைக் கேட்டதாக எழுத்தாளர் நாஞ்சில் நாடன் பதிவு செய்திருப்பதை இன்னுமொரு உதாரணமாகக் கொள்ளலாம்.

இந்நூலில் தெறிக்கும் நகைச்சுவைக்கு உதாரணமாக,சங்கரலிங்கனாருக்கே தெரியாமல் ‘சென்னை மாநிலம் என்பதை தமிழ்நாடு என்றாக்கவேண்டும்’ என்ற கோரிக்கை புகுத்தப்பட்ட கட்டுரையைச் சொல்லலாம். இன்னொரு இடத்தில் ‘திராவிடர் கழகம் என்ற கம்பெனியில்’ என்று எழுதுகிறார் சுப்பு. திராவிடர் கழகம் பற்றிய முழுதான விமர்சனத்தை இரண்டு வார்த்தைகளில் சொல்லிவிட்டார் என்றே சொல்லவேண்டும்.

இந்நூலில் உள்ள ஒவ்வொரு கட்டுரையுமே ஓர் அரிய தகவலைக் கொண்டிருக்கிறது என்பதை மறுப்பதற்கில்லை. நூலின் குறைபாடுகள் என்று பார்த்தால், மிகக் குறைவான செய்திகளைத் தந்தி போல் சொல்லிச் செல்வது, பலவகைகளில் வாசகர்களுக்குப் பல கேள்விகளை உண்டாக்குகிறது. அக்கேள்விகளுக்கான பதில்கள் மிகப் பெரிய தேடலாக அமைகின்றன. சிலவற்றுக்குச் சட்டென்று பதிலே கிடைப்பதில்லை. ஒவ்வொரு அத்தியாயத்திலும் ‘நான் முன்னரே சொன்னது போல’ என்ற ரீதியில் சொல்லப்படும் முன் அத்தியாயச் சுருக்கங்கள் ஒரு கட்டத்தில் பெரும் அலுப்பை ஏற்படுத்துகின்றன. இவையெல்லாம் மிகப் பழமையான உத்திகள். துக்ளக்கில் எழுதுவதால் இது தேவைப்பட்டிருக்கலாம். ஒரு நூலாக வரும்போது இவையெல்லாம் தேவையற்றவை.

சுப்பு குறிப்பிடும் பல ஆதார நூல்களில் எந்தப் பக்கத்தில் அந்த ஆதாரம் உள்ளது என்பதும் குறிப்பிடப்பட்டிருக்கவேண்டும். இல்லையென்றால் ஒரு சிறு ஆதாரத்தைப் பார்க்க ஒரு முழுநூலையும் படிக்கவேண்டியது அவசியமாகிவிடும்.

மற்றபடி, கண்டு கொள்வோம் கழகங்களை, ஈ.வெ.ராமசாமி நாயக்கரின் மறுபக்கம் போன்ற அரிதான விமர்சனத் தொகுப்புகளின் வரிசையில் வைக்கப்படவேண்டிய நூல்களில் ஒன்று திராவிட மாயை.

திராவிட மாயை ஒரு பார்வை (பாகம் 2), ஆதாரம் வெளியீடு, ரூ 160.

-oOo-

காந்தியும் இந்துத்துவ சூழலியப் பார்வைக்கான அடிப்படையும் – அரவிந்தன் நீலகண்டன்

அது 1872ம் ஆண்டு. இன்று காந்தி என நாம் அறியும் மோகன் தாஸுக்கு வயது 3. அதே ஆண்டில் பிரிட்டிஷ் இந்திய சுயராஜ்ஜியத்தின் உயரதிகாரி ராபர்ட் நைஸ் எழுதினார்:

நம்முடைய அறுதியான நம்பிக்கை என்னவென்றால் இந்தியா தன்னுடைய வீழ்ச்சிக்குக் காரணமான தன்னுடைய பொய்யான மதத்தை இழந்து கிறிஸ்தவத்தை ஏற்றுக்கொள்ளும் வரை அதற்கு நாம் சுயராஜ்ஜியத்தை அளிக்க முடியாது.

ஒருவிதத்தில் காந்தியின் விடுதலை உணர்வு அவரது சமய உணர்விலிருந்துதான் தொடங்கியது எனலாம். 1857 விடுதலைப் போராட்டமே சமய உணர்வின் பொறி பற்றித்தான் எரிய ஆரம்பித்தது. இங்கிலாந்தில் காந்தி வாழ்ந்த காலகட்டத்தில் அவர் கிறிஸ்தவராக மதம் மாற பெரும் அழுத்தத்துக்கு உள்ளானார். அவர் அன்னை அவருக்கு அளித்த வைணவ மாலை ஒன்றை அவர் கழற்றிவிட வேண்டும் என்றும் ஒரு பண்பட்ட மனிதனுக்கு அத்தகைய மூடநம்பிக்கை அழகல்ல என்றும் ஒரு மிஷினரி கூறியபோது அவர் பெரும் மனவருத்தம் அடைந்தார். அந்தக் காலகட்டத்தில் அவருக்கு ஹிந்து தர்மத்தில் வேரூன்றி நிற்கப் பெரும் வலிமை அளித்தவர் ராஜ்சந்திரா என்கிற இளைஞர். சமண சமயத்தைச் சார்ந்த இவர் காந்தியிடம் சனாதன தர்மத்தின் பெருமையை விளக்கினார். பின்னாட்களின் காந்தியின் வாழ்க்கை ராஜ்சந்திராவின் வாழ்க்கையையே பிரதி எடுத்தது என்றுகூடச் சொல்லலாம். 1900ல் தம் இளவயதில் ராஜ்சந்திரா இறந்துவிட்டார்.

உண்மை என்பது ஒற்றைத்தன்மை கொண்டது என்பதே, அன்றைய ஐரோப்பிய காலனியத்தின் அடிநாதமாக விளங்கிய கிறிஸ்தவத்தின் ஆதாரப் பார்வை. ஆனால் இந்தியப் பண்பாட்டின் அடிநாதமாக விளங்கும் ஹிந்து சமயத்தில் உண்மை முடிவிலிப் பரிமாணங்கள் கொண்டது. இந்த அடிப்படை வேறுபாட்டை காந்தி உணர்ந்துகொண்டார். ஆனால் இது வெறும் தத்துவமாக மட்டும் உணரப்படாமல், ஒவ்வொரு வாழ்க்கை வெளிப்பாட்டிலும் வெளிப்படுத்தப்பட வேண்டும் என்பதை அவர் ராஜ்சந்திராவிடமே கண்டறிந்தார். பிரிட்டனில் இளைஞனாக இருக்கும்போது கிறிஸ்தவ மிஷினரிகள் “நீ ஏன் இன்னும் ஹிந்துவாக இருக்கிறாய்?” எனக் கேட்டதற்கு பதில் சொல்லத் தெரியாமல் பெரும் மன வருத்தத்துக்கு உள்ளான காந்தி பின்னாட்களில் எழுதினார்:

ஹிந்து தர்மமே மதங்கள் அனைத்திலும் மிகவும் சகிப்புத்தன்மை கொண்ட மதம். சித்தாந்தக் கட்டுப்பாடுகளிலிருந்து ஹிந்து தர்மம் தரும் சுதந்திரம், சுய வெளிப்பாட்டுக்கான மிகப்பெரிய வெளியை நமக்கு ஏற்படுத்தித் தருகிறது. புறந்தள்ளும் தன்மை கொண்டதாக இல்லாத ஒரு தருமமானதால் ஹிந்து தருமம் பிற மதங்களை மதிப்பது மட்டுமல்லாமல் அவற்றின் நல்ல அம்சங்களை ஏற்றுக்கொள்ளவும் உட்கொள்ளவும் வழி வகுக்கிறது. அஹிம்சை என்பது எல்லா மதங்களிலும் உள்ளதுதான். ஆனால் ஹிந்து தர்மத்திலேயே அது அதன் மிகச்சிறந்த விதத்தில் வெளிப்படுகிறது. ஹிந்து தர்மம் மானுடம் மட்டுமல்லாது அனைத்து உயிரும் ஒன்று எனும் ஆன்ம ஒற்றுமையை வலியுறுத்துகிறது.

சூழலியல் (Ecology) சிந்தனை வட்டங்களில் இன்றைக்கு காந்தியக் கருத்துகளுக்கு பெரும் மதிப்பு உண்டு. பல சூழலியல் சிந்தனைகளின் முன்னோடித்தன்மையை காந்தியில் காணலாம். இதற்கு ஒரு முக்கியக் காரணம், உண்மையின் பன்மைத்தன்மை குறித்த காந்தியின் அறிதலாகும்.

இந்த அறிதல் அவருக்கு அன்றைய ஐரோப்பிய அறிதலில் கோலோச்சிய நியூட்டானிய ஒற்றைத்தன்மைக்கும் இந்திய அறிதல் முறைகளின் பன்மைத்தன்மைக்குமான முரண் குறித்த அடிப்படைப் புரிதலிலிருந்தே கிடைத்தது. ஹிந்து சிந்தனையை – ஒற்றைத்தன்மையற்ற பார்வையை – அவர் மானுடத்தின் சமுதாயப் பிரச்சனைகளுக்குத் தீர்வு காணப் பயன்படுத்தினார். இதனால் கிடைத்த சாத்தியக்கூறுகளின் விதைகள் இன்னும் காந்திய சிந்தனையில் புதைந்து கிடக்கின்றன. அதனால், பணபலமும் அதிகாரபலமும் இல்லாமல் அறத்தை மட்டுமே நம்பிப் போராடும் எந்த மக்கள் கூட்டத்துக்கும் அவை மிகச்சிறந்த ஆயுதங்களாக உதவக்கூடியவை. இந்த விதத்தில் இன்றைய சமுதாயத்துக்கு அவை இன்றியமையாதவை.

சூழலியல் சிந்தனைக்கான காந்தியப் பங்களிப்பைக் குறித்துப் பேசும் எவரும் அவரது நகர்ப்புற நாகரிகத்துக்கான எதிர்ப்பு மற்றும் இயந்திரங்களுக்கான எதிர்ப்பு ஆகியவற்றை மறக்காமல் குறிப்பிடுவார்கள். மேற்கத்திய சூழலில் தொழில்புரட்சியின் காலகட்டத்தில் ஏற்பட்ட இயந்திர வெறுப்பு ஒரு எதிர்வினை, அது பழமை நோக்கிச் செல்லும் ஏக்கத்தை அடிப்படையாகக் கொண்டது. ஆனால், காந்தியின் காலனிய இயந்திரங்களின் எதிர்ப்பு வேறுவிதமானது. அது ஒருவிதத்தில் எதிர்கால அறிவியலை எதிர்நோக்குவது.

1904களில் தென்னாப்பிரிக்காவில் டர்பனின் அருகே காந்தி அமைத்த ஆசிரமம் இதற்கான தொடக்கப்புள்ளியாகக் கருதப்படுகிறது. தென்னாப்பிரிக்காவில் காந்தி டால்ஸ்டாயின் போதனைகளால் பெரிதும் கவரப்பட்டிருந்ததைக் காணமுடியும். ஆனால் காந்தி இந்தியப் பாரம்பரிய ஆன்மிக மரபை ஒரு வெகுஜன இயக்கமாக மாற்றுவதற்குச் செய்த முயற்சியின் வெளிப்பாடே அவரது டால்ஸ்டாய் பண்ணை. இந்தியா வந்து அவர் மேற்கொண்ட பெரும் இந்தியப் பயணத்திலிருந்தே, அவரது சமுதாய-சூழலியக் கோட்பாடுகளின் பரிணாமத்தை நாம் முழுமையாகக் காணமுடியும். காந்தி அறிவியலையும் தொழில்நுட்பத்தையும் முன்னேற்றத்தையும் மறுக்கவில்லை என்பதையும் ஒரு பழமையான வாழ்க்கைக்கு நம் தேசத்தை அழைத்துச் செல்லவும் விரும்பவில்லை என்பதையும் நாம் அவரது சிந்தனையோட்டத்தில் காணமுடியும்.

காந்தி பாரம்பரியத்தின் வலிமைகளைக் கொண்டு முன்னேற வேண்டும் என்பதில் தீர்மானமாக இருந்தார். மேற்கத்திய முன்னேற்றமே முன்னேற்றத்துக்கான ஒரே மாதிரி என்பதை அவர் மறுத்தார். பொருளாதார சுகாதார ஆன்மிக மேம்பாட்டை மாற்றுவழிகளில் அடைய முடியும் என்பதை அவர் திட்டவட்டமாக உரைத்தார். உதாரணமாக பசுப் பாதுகாப்புக் குறித்து அவர் பேசும்போது இந்தியாவெங்கும் மத நிறுவனங்களால் பாரம்பரியமாக நிர்வகிக்கப்படும் பசுக்களின் சரணாலயங்கள் (பசு மடங்கள்) கால்நடை ஆராய்ச்சி நிறுவனங்களாகவும் செயல்பட வேண்டும் எனக் கோரினார். இதன் மூலம் இந்தியாவின் பால் உற்பத்தியை அபரிமிதமாக அதிகரிக்க முடியுமென அவர் கருதினார், காந்திய சுதேசியின் ஒரு முக்கியக் கோட்பாடாக அவர் தொழில்நுட்பத்தை வலியுறுத்தினார். ராட்டை ஒரு குவித்தன்மையற்ற தொழில்நுட்பத்தின் குறியீடாக அமைந்தது. அந்த ராட்டையின் செயல்திறமையை மேம்படுத்தும் மாதிரிகளுக்கான போட்டிகள் அவரால் நடத்தப்பட்டன. மில் துணிகள் இந்த தேசத்தின் இயற்கை வளம், தொழிலாளர் நலம் ஆகியவற்றின் மீது செலுத்தப்பட்ட காலனிய ஆக்கிரமிப்பு என்பதைக் கணக்கில் எடுத்துக்கொண்டால் அவரது ராட்டை எத்தகைய ஒரு தொழில்நுட்ப எதிர்ப்புச் சின்னமாக விளங்கியது என்பது புரியும். சாண எரிவாயு, சூரிய ஒளி தொழில்நுட்பம் ஆகியவை காந்தியின் கனவுகளின் தொழில்நுட்ப வெளிப்பாடாகும்.

ஜேம்ஸ் லவ்லாக் அடிப்படையில் ஒரு இயற்பியலாளர். அவர் இன்று முக்கியமான சூழலியல் அறிதல் சட்டகம் ஒன்றை உருவாக்கியவராகக் கருதப்படுபவர். இந்த உலகின் புவியியல் மற்றும் உயிரியியல் செயல்பாடுகள் ஒன்றுடன் ஒன்று இணைந்து முழுமையாக அதி-உயிரித்தன்மையுடன் செயல்படுவதை அவர் ஒரு கருதுகோளாக முன்வைத்தார். இது Gaia (கயா – பழைய கிரேக்க பூமி தெய்வம்) என அழைக்கப்படுகிறது. இக்கருதுகோள் பலத்த சர்ச்சைக்குள்ளாயிற்று என்ற போதிலும் உலகளாவிய சுற்றுச்சூழல் ஆர்வலர்களுக்கும் அறிவியலாளர்களுக்கும் இது ஒரு நல்ல அறிதல் சட்டகமாக இன்று விளங்குகிறது. இந்தக் கோட்பாட்டினை விளக்கும் அண்மை நூலில் லவ்லாக் இந்த புவி எனும் அதி-உயிரி இன்று எப்படி நோயடைந்திருக்கிறது என்பதையும் அந்த நோய்க்குக் காரணம் மானுடத்தின் பொறுப்பற்றச் செயல்பாடுகள் என்பதையும் இதனால் பல இயற்கைப் பேரிடர்கள் மானுடத்துக்கு ஏற்படும் என்பதையும் விளக்குகிறார். இதற்கான தீர்வில் நாம் என்ன பங்களிக்க முடியும் எனும் கேள்விக்கு அவர் கூறுகிறார்:

நமது பங்கு நம் வாழ்க்கையின் மூலம் ஒரு முன்மாதிரியை ஏற்படுத்துவதே ஆகும். முழுக்க முழுக்க மானுட விஷயங்களில் அவ்வாறு வாழ்வது எப்படி என்பதை காந்தி நமக்குக் காட்டினார். நமது நவீன சூழலுக்கான காந்திய மாதிரிகள் ஆழ்-சூழலியல் (Deep Ecology) இயக்கத்திலிருந்து வரக்கூடும்.

இங்கிலாந்தின் முதன்மை வெகுஜன அறிவியல் இதழான நியூ சயிண்டிஸ்ட் ஜேம்ஸ் லவ்லாக்கின் கோட்பாட்டை காந்தியின் தத்துவங்களுடன் ஒப்பிட்டது. அரசியலில் காந்தி கண்டடைந்ததைப் போலவே ஜேம்ஸ் லவ்லாக்கும் சூழலியல் உண்மைகளைக் கண்டடைந்திருப்பதாக அப்பத்திரிகை எழுதியது.

ஜேம்ஸ் லவ்லாக் ஆழ்-சூழலியல் எனும் பதத்தைப் பயன்படுத்தியது ஒரு தற்செயலான விஷயமோ, போகிற போக்கில் சொல்லிவிட்டுப் போன ஒன்றோ அல்ல.

மேற்கத்திய அறிவியக்கச் சூழலில் சூழலியலுக்கான அடிப்படைத் தத்துவ தளத்தின் தேவை ஒன்று அதிகமாகவே உள்ளது. நார்வேஜிய தத்துவவியலாளர் அர்னே நயீஸ் (Arne Naess) என்பவர் ஆழ்-சூழலியல் (Deep ecology) எனும் பதத்தை உருவாக்கினார். இதற்கான ஆதார மதிப்பீடுகளைப் பொருத்தவரையில் அவர் காந்தியை முன்னோடி சிந்தனையாளராக முன்வைக்கிறார். அத்துடன் காந்தியின் இப்பார்வைக்கு அவரது அத்வைத வேதாந்தம் அடிப்படையாக அமைவதாகக் கூறுகிறார்.

இங்கு வருத்தமளிக்கும் சுவாரசியம் ஒன்றைக் கூறியே ஆகவேண்டும். மேற்கத்திய உலகம் காலனியத்துக்குப் பிறகு ஒரு காந்தியைக் கட்டமைக்க விழைந்தது. டாமினிக் லாப்பயரும் லாரி காலின்ஸும் எழுதிய புகழ்பெற்ற ‘நள்ளிரவில் சுதந்திரம்’ நூலில், தன்னைச் சுற்றியிருக்கும் இந்தியர்களால் புரியப்படாத, ஆனால் ஐரோப்பிய மனதால் புரிந்து கொள்ள முடிந்த ஒரு மகத்தான ஆளுமையாக காந்தியை முன்வைத்தார். அடுத்து, மேற்கில் காந்தி குறித்த சித்திரத்தை உருவாக்கியதில் முக்கியமானவர் ரிச்சர்ட் அட்டன்பரோ. இதுவும் நேர்மறையான சித்திரமே. கணிசமாக வரலாற்று நேர்மையுடன் காட்டப்பட்டிருந்தாலும், அதில் காந்தியின் சில முக்கிய இந்தியத் தன்மைகள் முடிந்தவரை மழுங்கடிக்கப்பட்டே காட்டப்பட்டன. உதாரணமாக கோட்சேயால் சுடப்பட்டதும் அட்டன்பரோவின் காந்தி ‘Oh God’ என்கிறார். ஹே ராமுக்கும் ஓ காட் என்பதற்கும் இடையே உள்ள பண்பாட்டு – ஆன்மிக வேறுபாடுகள் இல்லாமலாகின்றன. ஆனால் அதன் பிறகும் கூட ‘காந்தி’ திரைப்படம் கடும் தாக்குதலுக்கு உள்ளானது. போலி-தலித்தியவாதியான காஞ்சா இலியா அமெரிக்காவின் பிரதான புரோட்டஸ்டண்ட் பத்திரிகையான ‘கிறிஸ்டியானிட்டி டுடே’க்கு கொடுத்த பேட்டியில் காந்தி திரைப்படமே அட்டன்பரோ உருவாக்கிய பொய்க் கதை என்கிறார்.

டாமினிக் லாப்பயர் முன்வைக்கும் காலனிய காந்தியச் சித்தரிப்பை, இன்னும் விரிவாக, வரலாற்றறிஞர் மோஸ்தரில் ராமச்சந்திர குஹாவும், அவரை அடியொற்றிப் பிரதி எடுப்போரும் செய்து வருகின்றனர். இவ்விதத்தில் ஆழ்-சூழலியலில் காந்திக்கோ காந்தி மூலமாக இந்து சமயத்துக்கோ எவ்விதப் பெருமையையும் குஹா கொடுக்க விரும்பவில்லை. எனவே இரு காரணங்களைச் சொல்கிறார். ஒன்று, இந்த ஆழ்-சூழலியல் என்பதே இந்தியச் சூழலுக்கு ஒத்துவராத அன்னியமான விஷயம். இரண்டு, காந்தியின் சூழலியல் பார்வைக்கும் இந்து மதக் கோட்பாடுகளுக்கும், ஏன் கீழை நாட்டு ஆன்மிகக் கோட்பாடுகளுக்குமே முடிச்சு போடுவது சரியில்ல என்கிறார் குஹா.

எனவே குஹாவின் பார்வையில் ஆழ்-சூழலியல் செய்யும் தவறு என்னவென்றால் “ஹிந்து மதம், பௌத்தம், தாவோயிஸம் எனச் சிக்கலான, தமக்குள் மாறுபடும் அமைப்புகளை எல்லாம், பொத்தாம் பொதுவாக இயற்கை மையத்தன்மை கொண்டவை எனச் சேர்த்துச் சொல்வது” – என்பதுதான். கிழக்கத்திய தத்துவ மரபுகளை காலத்தில் முன்னோடியாகவும், தற்காலத்தில் தம் செயல்பாட்டுடன் இணைவதாகவும் தொடர்ந்து ஆழ்-சூழலியலாளர் கூறுவதை அவர் விமர்சிக்கிறார். இறுதியாக ‘அரசியல் தீவிரத்தன்மை கொண்ட, யதார்த்தவாதியும், கிறிஸ்தவத்தால் தாக்கமடைந்த சிந்தனையாளருமான காந்திக்கு ஆழ்-சுழலியலில், அவருக்கு முழுக்க தகுதியேயற்ற முக்கிய இடம் அளிப்பதை’ விமர்சிக்கிறார்.

சூழலியலில் இந்து மதத்தை மட்டுமல்ல, கிழக்கத்திய ஆன்மிக மரபுகளைக் கொண்டு ஒரு தத்துவ அடிப்படை அமைவதே குஹாவுக்கு ரசிக்கவில்லை. காந்தியின் தீவிர அரசியல் செயல்பாடு, யதார்த்தத்தன்மை ஆகியவற்றை, ‘கிழக்கத்திய மரபிலிருந்து வேறுபட்டவர் காந்தி’ எனக் காட்ட குஹா முன்னிறுத்துகிறார். கிறிஸ்தவத் தாக்கம் கொண்ட சிந்தனையாளர் என்ற முறையில் ஆழ்-சூழலியலின் தத்துவப் பிதாமகராகக் காந்தியைக் கொள்வது அவருக்கு முழுக்க தகுதியற்ற ‘totally undeserved’ இடத்தை அளிப்பதாகும் என்கிறார். (Ramachandra Guha, Radical American Environmentalism and Wilderness Preservation: A Third world Critique, in Technology and Values: Essential Readings,Ed.Craig Hanks, John Wiley & Sons,2009. பக்.463)

உண்மையில், காந்தியின் சூழலியல் சிந்தனைகளில் ஆழ்-சூழ்நிலைத் தன்மையின் பரிமாணங்களை, அவரது காலகட்ட சிந்தனையோட்டங்களிலேயே கூட, அவரது சமகால இந்திய வேர்களிலிருந்து கண்டடையலாம். சுவாமி விவேகானந்தரின் வேதாந்தத் தாக்கம் ஜகதீஷ் சந்திர போஸிடம் இருந்தது. ஜகதீஷ் சந்திர போஸின் இணைப்புப் பார்வை அதன் தாக்கத்தை தாகூரின் இயற்கைப் பார்வையிலும் உருவாக்கியது. தாகூரின் தாக்கம் காந்தியின் இயற்கை குறித்த சிந்தனைகளில் அபரிமிதமானது. காந்தியின் சூழலியல் சிந்தனை, பொருளாதாரத்திலும், தொழில்நுட்பத்திலும், வளம் குன்றா வளர்ச்சியிலும் ஜே.சி. குமரப்பாவால் (ஜோசப் கர்னீலியஸ் குமரப்பா) முன்னெடுக்கப் பட்டது.

இந்துத்துவச் சார்பு கொண்ட காந்தியரான கன்னையாலால் முன்ஷி விடுதலை பெற்ற பாரதத்தின் முதல் விவசாய மந்திரி. இவர் மண் ஊட்டச்சத்துக்களுக்கும் கால்நடைச் சாணங்களுக்குமான சுழல் உறவை வலியுறுத்தினார். இன்று இயற்கை வேளாண் விவசாயிகளாலும் சூழலியலாளர்களாலும் சுட்டப்படும் இவ்விஷயங்கள், சுற்றுச்சூழல் பிரச்சினைகளும் நஞ்சாகும் உணவும் எதிர்கொள்ளப்படுவதற்குப் பல பத்தாண்டுகள் முன்னரே சொல்லப்பட்டன என்பது முக்கியமானது.

இந்த விரிவான வரலாற்றுக் கண்ணிகளை முழுமையாக உடைத்தும் மறைத்துமே, காந்திக்கு ஒரு நவீனத்துவ முலாம் பூச முடியும். டாமினிக் லாப்பெயர் முதல் குஹாவும் அவரைப் பிரதி எடுப்போரும் செய்வது அதைத்தான்.

காந்தியின் சூழலியல் சிந்தனைகளையும் இந்தியச் சூழலியல் இயக்கங்களையும் ஆராய்ச்சி செய்தவர் கேம்ப்ரிட்ஜ் பல்கலைக்கழக ஆய்வாளர் டேவிட் கோஸ்லிங். சுவாமி விவேகானந்தர் ‘பிரபஞ்ச முழுமையுடன் தன்னை ஒருமைப்படுத்துதல்’ எனக் கூறுவதும், இந்த உலகின் யதார்த்தத்தை மறுக்காத வேதாந்தத்தை முன்வைத்ததும், கீதையின் கர்மயோகத்துக்கு அவர் கொடுத்த பார்வையும் காந்தியின் சிந்தனைகளில் கடும் தாக்கம் ஏற்படுத்திய கருத்தாங்கள். சூழலியலுக்கு உகந்த காந்தியின் பார்வைகளின் உருவாக்கத்துக்கு இது ஒரு முக்கியக் காரணம் என்கிறார் கோஸ்லிங். (David Gosling, Religion and Ecology in India and Southeast Asia, Routledge 2001, பக்.49.)

சூழலியல் மட்டுமல்ல, வரலாறு மானுடவியல் ஆகியவற்றிலும் காந்தியின் உள்ளுணர்வு சார்ந்த சில கருத்தாக்கங்கள் – அன்றைய காலனிய சூழலில் அறிவியலுக்குப் பொருந்தாதவை போலத் தெரிந்தவை – இன்று மிகப்பெரிய மாற்று உண்மைகளை நமக்குக் காட்டும் ஒளிவிளக்குகளாகியுள்ளன. உதாரணமாக, இந்தியாவின் கல்வியறிவு வெள்ளையரின் காலனியாதிக்கத்துக்கு முன்னால் எவ்வாறு இருந்தது என்பதனைக் குறித்த தரம்பாலின் விரிவான ஆராய்ச்சி, இங்கிலாந்தில் காலனிய ஆட்சியாளர்களுக்கு காந்தி அளித்த பதிலின் குறிப்புகளிலிருந்தே தொடங்குகிறது.

வனவாசிகளுக்கும் ஏனைய ஹிந்து சமுதாயத்துக்குமான மறுக்கவியலாத உறவை காந்தி மீண்டும் மீண்டும் வலியுறுத்தினார். காலனிய மக்கட்தொகை அதிகாரிகளால் வேண்டுமென்றே மறுக்கப்பட்டுவந்த தொடர்பு அது. பின்னாட்களில் இந்தியா விடுதலை அடைந்தும்கூட ஆரிய இனவாத கோட்பாட்டு அறிதலின் அடிப்படையில் அந்தப் பிளவு பெரிதுபடுத்தப்பட்டு வந்தது. ஆனால் சமீபத்திய மரபணுவியல் கோட்பாடுகளும் சமூகவியல் ஆராய்ச்சிகளும் காந்தியின் புரிதலின் சரித்தன்மையை உணர்த்துகின்றன.

சமுதாயத்தின் அடிப்படை அலகாகவும் சமுதாயத்தின் ஆகச்சிறந்த மாதிரியாகவும் காந்தி முன்வைத்த மற்றொரு உருவகம் பேராழி வட்டம் (Oceanic Circle) என்பதாகும். மேற்கத்திய மனம் எதையும் ஒரு கீழ் மேலான கூம்புப் பிரமிடாகவே வகைப்படுத்துகிறது, சமுதாய உறவுகள் முதல் சூழலியல் மாதிரிகள், உளவியல் கருத்தாக்கங்கள் வரை அனைத்துமே பிரமிடுகளாகவே அமைக்கப்படுகின்றன. அடித்தளத்தில் சக்தியற்ற பெரும்பான்மையும், மேலே சக்தி-அதிகாரம்-அதீத அனுபவித்தல் ஆகியவை கொண்ட சிறுபான்மையுமாக அமைக்கப்பட்ட கட்டுமானங்கள் அவை. காந்தி இக்கட்டுமானத்தை அடிப்படை அலகாகவும் ஆதார மாதிரியாகவும் கொள்ள மறுத்தார். பாரதப்பண்பாட்டின் உருவகங்களிலும் குறியீடுகளிலுமிருந்து பெறப்பட்ட அவரது பார்வை பின்வருமாறு:

இந்த அமைப்பில் எண்ணற்ற கிராமங்கள் இருக்கும். அவை விரிந்தபடி இருக்கும் வட்டங்களாக இருக்குமேயன்றி ஒன்றின் மேல் ஒன்று ஏறுபவையாக இருக்காது. வாழ்க்கை என்பது அடிப்பகுதியால் தாங்கிப்பிடிக்கப்படும் உச்சிக் கூம்பு கொண்ட பிரமிடாக இருக்காது. ஆனால் அது ஒரு பேராழி வட்டமாக அமையும். அதன் மையமாக என்றென்றும் தனிமனிதன் இருப்பான். அவன் அவனைச் சுற்றி அமையும் கிராமத்துக்காகவும் ஒவ்வொரு கிராமமும் அக்கிராமங்களை சுற்றி அமையும் பிற கிராமங்களுக்காகவும் அமையும். இவ்வாறாக அனைத்தும் ஓருயிராக, ஆணவத்தால் ஏற்படும் ஆக்கிரமிப்பு இல்லாததாக, தன்னடக்கதுடன் பேராழி வட்டத்தின் மகோன்னதத்தின் பங்காளிகளாக, அதன் இணைபிரியாத உறுப்புகளாக அமையும்.

அப்துல் கலாமின் ‘புரா’ (PURA – Providing Urban amenities in Rural Areas – நகர்ப்புறங்களிலுள்ள வசதிகள் அனைத்தையும் கிராமப் பகுதிகளிலும் ஏற்படுத்துதல்) இந்தப் பேராழி வட்டத்தின் தொழில்நுட்பப் பரிமாணமே. காந்தியின் இந்தப் பார்வை வழி வழியாக வந்த அனைத்துயிரையும் ஒன்றாகக் காணும் பாரதப் பார்வையே. இப்பார்வையை காந்தி மிகவும் இக்கட்டான சூழலில் சரியான பரிமாணங்களில் வெளிப்படுத்தினார். அத்தளங்களில் அன்றைய அறிவியலையும் தொழில்நுட்பத்தையும் தாண்டிய சாத்தியங்களை காந்திய மதிப்பீடுகள் கோரி நின்றன. அவற்றுக்கான வினை ஊக்கியாகவும் திகழ்ந்தன. அம்மதிப்பீடுகளின் வேர்கள் பாரத மண்ணில் ஆழப் பதிந்தவை.

-oOo-

சிவன்முறுவல் – ர. கோபு

கோயில்களுக்கு நாம் ஏன் செல்கிறோம்? வழிபடத்தான். சிலருக்குத் தொட்டில் பழக்கம். வளர்பிறை தேய்பிறையாய் பக்தி வரும் நம்மில் சிலர், திருவிழா, திருமணம், பிறந்தநாள், வேண்டுதல் என்று ஏதேதோ காரணத்திற்குப் பழக்கரீதியாய்க் கோயில் செல்கிறோம். சக்கரைப் பொங்கல், புளியோதரை, தயிர்சாதம், வடைமாலை, கற்கண்டு என்று பிரசாத வகையறாக்களே சிறுவயதில் நம்மை ஈர்க்கும். அங்குமிங்கும் மற்ற சிறுவருடன் ஓடி விளையாடுவது, கல் யானை மேல் சவாரி, படிகளில் சறுக்குதல், குளத்தில் நீர் விளையாட்டு, கடைகளில் செப்புச்சாமானோ சிறுபண்டமோ வாங்குவது என்பதையெல்லாம் மறக்கவே முடியாது. கச்சேரி, நாட்டியம் என்று கலைகளை ரசிக்கவும் சிலர் கோயில் செல்வது வழக்கம். ஓரிருவர் சிற்பங்களைக் காணச் செல்வதுமுண்டு.

எந்தக் கோயிலுக்குப் போகலாம்? முருக பக்தருக்கு அறுபடை வீடும், வைணவருக்கு ஆழ்வார்கள் பாடிய திவ்ய தேசங்களும், சைவருக்கு நாயன்மார்களின் பாடல பெற்ற தலங்களும் தமிழகத்தில் புகழ்பெற்றவை. ஒரே நாளில் பஞ்ச பூதத் தலங்களையோ, நவக்கிரகத் தலங்களையோ காணும் வழக்கம் சமீபத்தில் புகழ் பெற்றுள்ளது. கல்கி எழுதிய ‘பொன்னியின் செல்வன்’ கதையைப் படித்த ஆர்வத்தில், வந்தியத்தேவனும் ஆழ்வார்க்கடியானும் சென்ற கோயில்களையும் வரலாற்றுத் தடங்களையும், பொன்னியின் செல்வன் வரலாற்றுப் பேரவைக் குழுவினர் ஆண்டுக்கொருமுறை வலம் வருகின்றனர். நான் சேர்ந்துள்ள தமிழ்ப் பாரம்பரிய அறக்கட்டளைக் குழுவினர் மகேந்திர வர்மப் பல்லவன் பாதையில் அவன் எழுப்பிய வல்லம், சிங்காவரம், தளவானூர், மண்டகப்பட்டு குகைக் கோயில்களைச் சென்று களித்தோம். கும்பகோணம் கவின் கலை கல்லூரியில் படித்துப் பட்டம் பெற்ற நண்பர் விசுவநாதன், நாகசாமி எழுதிய ஓவியப்பாவை நூலை ஏந்தி, ஓவியங்களுக்கும் சிற்பங்களுக்கும் புகழ்பெற்ற குந்தவை ஜீனாலயம், கீழ் பழுவூர், குறிச்சி, திருப்புலிவனம், கோனேரிராஜபுரம், வேப்பத்தூர், திருவலஞ்சுழி, திருப்பருத்திக்குன்றம் என்று பயணிக்கிறார்.

கல்லூரி நாள்களில் நானும் ஸ்ரீவில்லிபுத்தூர் ஆண்டாள் கோயிலுக்குக் கல்வெட்டு படிக்க ஆவலோடு சென்றேன். இருளில் கல்வெட்டு சரியாகத் தெரியவில்லை; தெரிந்தவற்றைப் படிக்க இயலவில்லை. 2000இல் ‘சிவகாமியின் சபதம்’ படித்தபின் எனக்குச் சிற்பத்தின் மேல் ஆர்வம் வந்தது. கேலண்டர் படங்களிலும், அமர் சித்திர கதா புத்தகங்களிலும், ஏ.பி. நாகராஜன் திரைப்படங்களிலும் காணும் தெய்வ வடிவங்களையே பார்த்துப் பழகியிருந்தேன். முனைவர் சித்ரா மாதவனின் வரலாற்று உரைகளில் பல சிற்பங்களின் வடிவங்களை அவர் படம்காட்டி விளக்கியதாலேயே, பாரத சிற்பக் கலையையும் அதன் நெடும் பாரம்பரியத்தையும் புரிந்துகொள்ளமுடிந்தது.

தியானத்தில் அமர்ந்த சிவன் சடையில் நடுவே குற்றால அருவி போல் விழும் கங்கையை நாள்காட்டிகளின் அட்டைப் படங்களில் காண்கிறோம். ஆனால் பல்லவர், சோழர் காலச் சிற்பங்களில் அவர் அப்படியில்லை. ஈசன் தலையில் நிற்க விரும்பும் கங்கையின் அகந்தையை அடக்க, தன் சடையின் ஒருமுடியை மட்டும் விரலால் நீட்டுகிறான் பரமசிவன். நானிருக்க யாரிவள் என்று கங்கையைக் காணவும் கணவனை கடியவும் வருகிறாள் பார்வதி. உமையவள் பாவத்தில் சினமா ஊடலா? ஈசனுக்கு தேவியின் பாராமுகமா? இல்லை, இது மலைமகளின் ஊடல்! உமையின் உடல் ஒருபுறமிருக்க, அவள் முகமோ கங்காதரனைக் காதலோடு நோக்குகிறது.

பார்க்கும் பார்வதியின் முக பாவம் ஒருபால். தாங்கும் தாணுவின் கோலமென்ன? பெரும் பாரம் தலையில் வந்து விழுந்து, பூதேவிக்குத் தாங்கமுடியாமல் விழுவதைத் தடுக்கவேண்டும் என்ற கவனமும் பொறுப்பும் கவலையும் அக்கறையும் வாட்டுகிறதா அவனை? ஒன்றுமில்லை. மிக அலட்சியமாக, இடுப்பில் ஒரு கைவைத்து, இதழில் புன்சிரிப்பு மலர திருவிளையாட்டுக் குறும்புக் கோலத்தில் காட்சி தருகிறான். பல்லவர் காலத்துச் சிற்பிக்கும் சமகாலத்து ஓவியனுக்கும் உள்ள பெரும் இடைவெளியை இதில் காணலாம். ஆகாயகங்கையின் அதிவேகம் சிவனின் மகிமைக்கு ஒரு சுமையல்ல என்பதை எவ்வளவு ஆழமாக அழுத்தமாக உணர்ந்து அந்தச் சிற்பி இதை வடித்திருக்கவேண்டும்!

ஸ்தபதிகள் கோயில் கட்டுமுன், வேத மந்திரத்தை தியானம் செய்து, அந்த தியானத்தின் பலனாய் மனக்கண்ணில் கோவிலின் வடிவத்தைக் கண்டபின்னரே, அதைக் கட்டத் தொடங்குவராம். சிற்ப சாத்திரங்களின் விதிகளுக்கிணங்கவே ஸ்தபதிகள் கோயில்களை அமைத்தாலும், அவரவர் திறமையும் கற்பனையும் கலைப்பாங்கும் சிற்பத்திலும் கோவிலின் கட்டுமானத்திலும் மிளிர்ந்து தெரிகிறது.

ஒரு கோயிலில் ஒரு கோஷ்டத்திலுள்ள ஒரு சிற்பத்துக்கே இத்தனை பின்கதையிருப்பின், தஞ்சை, தாராசுரம் போன்ற பெருங்கோயில்களில் என்னவெல்லாம் இருக்கும்? பயணத்தால் மட்டும் சிலவற்றை அறியமுடியாது. பல கோயில்களில் பல சிற்பங்கள் புரியாத புதிராகவே உள்ளன. நம்முன் பற்பலக் கோயில்களுக்குச் சென்று, தங்கள் கலைக்கண்களால் கண்டுகளித்து, நமக்குத் தெரியாத விவரங்களை ஆர்வலர்கள் நூலில் எழுதியதைப் படித்தால் கல்லாதது கல்லளவு என்று புரியும்.

மாமல்லபுரத்துப் பஞ்ச பாண்டவ ரதங்களில் பெரியது தர்மராஜ ரதம். முதலில் சென்றபோது கீழ்த்தளத்திலுள்ள எட்டுச் சிற்பங்களை மட்டும் பார்த்துவிட்டு வந்தேன். கல்வெட்டுகள் தெரிந்தன. தமிழ் எழுத்து போலிருந்தாலும் சில எழுத்துக்களுக்கு அங்குமிங்கும் வாலும் கொம்பும் முளைத்தது போல் தெரிந்தன. பல்லவருக்கு ஒருவேளை ஆர்வக்கோளாரா என்ற சந்தேகமே எழுந்தது. அது தமிழே இல்லையாம். பல்லவ கிரந்த லிபியில் எழுதிய சமஸ்கிருதமாம். ‘நாமும் ஏக் கிசான் ரகுதாத்தா ஹிந்தி படித்தோமே? ஹிந்தி எழுதும் தேவநாகரி லிபியில் அல்லவா சமஸ்கிருதம் எழுதுவார்கள்?’ என்று குழம்பும்பொழுது, ஏறத்தாழ ஆறாம் நூற்றாண்டு முதல் இருபதாம் நூற்றாண்டுவரை வட இந்தியாவில் மட்டுமே தேவநாகிரியில் எழுதுவார்களென்றும், தென்னிந்தியாவில் கிரந்த லிபியிலோ தெலுங்கு-கன்னட லிபியிலோ சமஸ்கிருதம் எழுதுவது வழக்கமென்றும் தெரியவந்தது. இதுபோன்ற அடிப்படைத் தகவல்களைப் பள்ளிக்கூடப் பாடங்களில் சொல்லவேண்டாமா? கல்வெட்டு ஆய்வோர்க்கு மட்டும் தெரியும் ரகசியமாக ஏன் இருக்கவேண்டும்?

மலையா, கம்போடியா, பர்மா, சுமத்திரா, சாவகம், சியாமதேசம் என்னும் தாய்லாண்டு – ஏறக்குறைய தொண்ணூறு தென்கிழக்கு ஆசிய மொழிகளின் எழுத்துகள் கிரந்தத்திலிருந்து பிறந்தவை என்பது மொழிவல்லுனர் கருத்து. ஐரோப்பிய கும்பெனியார் ஆட்சி வந்தபின் அம்மொழிகள் பலவும் லத்தீன் லிபியின் வடிவைத் தழுவிக்கொண்டன. தமிழ்ப் பாரம்பரிய அறக்கட்டளையின் மல்லை கலை உலாவின் அறிமுக உரையில் பேராசிரியர் சுவாமிநாதன் இதைச் சொன்னபொழுது எனக்கு மெய்சிலிர்த்து. சீவக சிந்தாமணியை முதலில் படிக்கும்போது உ.வே.சாமிநாத ஐயருக்கு இப்படி அல்லவா சிலிர்த்திருக்கும்?

மாமல்லபுரத்தைப் பற்றி முதலில் 1788ல் எழுதிய வில்லியம் சேம்பர்ஸ், இது சியாமதேச லிபி, ஒரு காலத்தில் தமிழகத்தை சியாம மன்னர்கள் ஆண்டிருக்கவேண்டும் என்றே கருதினார். அக்காலத்தில் அங்கே வாழ்ந்த பிராமணர்களுக்கும் பல்லவர் காலத்து கிரந்த லிபி தெரிந்திருக்கவில்லை. பல்லவர் என்ற மன்னர் குலத்தையே மக்கள் மறந்திருந்தினர். அந்த வரலாற்றை மீட்டெடுத்தது ஒரு பெரும் கதை. இந்தப் பின்புலத்தை அறிந்தபின் சென்று பார்த்தால், நம் சிற்பக்கலையின் மகிமையே தனி. இலக்கியத்திலும் இசையிலும் அரசியலிலும் நமக்குள்ள ஆர்வமோ ஆழமோ, சிற்ப ஓவியக் கலைகளில் இல்லை. இணையம், முகநூல், டிஜிட்டல் கேமராக்களால் இது மாறிவருகிறது.

மல்லை தர்மராஜ ரதத்தைக் கொஞ்சம் நிமிர்ந்து பார்த்தால் மேலே இரண்டு தளங்கள் இருப்பது தெரியும். அற்புதமான பல சிற்பங்கள் அங்கே உள்ளன. வீணாதர சிவன் அதில் ஒருவர். அவர் கையிலுள்ள வீணையில் குடமோ தந்திகளோ இல்லை. நமக்குப் பழகிய வீணை பதினேழாம் நூற்றாண்டில் தஞ்சை மன்னர் ரகுநாத நாயகர் உருவாக்கியதாம். சோழர் காலத்துத் தமிழகத்தில் மட்டுமல்ல, ஒரிசா தலைநகர் புவநேஷ்வரில் முக்தேஷ்வர் கோவிலில் வீணை வாசிக்கும் ஒரு பெண்ணின் சிற்பத்தைக் கண்டேன். அவள் கையிலும் அதே மெல்லிய வீணை. ஆனால் வீணாதரக் கோலத்தில் என் மனதைக் கொள்ளை கொண்டது கும்பகோணத்தில் நாகேஷ்வரன் கோவில் வீணாதர தட்சிணாமூர்த்திதான்.

நாகசாமியின் ஓவியப்பாவை நூலில் வலம்புரம் என்னும் ஊரை அப்பர் பாடிய தேவாரத்தை எடுத்துக்காட்டுவார்.

கறுத்ததொரு கண்டத்தர் காலன் வீழக்
காலினாற் காய்ந்துகந்த காபா லியார்
முறித்ததொரு தோலுடுத்து முண்டஞ் சாத்தி
முனிகணங்கள் புடைசூழ முற்றந் தோறுந்
தெறித்ததொரு வீணையராய்ச் செல்வார் தம்வாய்ச்
சிறுமுறுவல் வந்தெனது சிந்தை வௌவ
மறித்தொருகால் நோக்காதே மாயம் பேசி
வலம்புரமே புக்கங்கே மன்னினாரே

என்பது அப்பரின் தேவாரம். ‘கொவ்வைச் செவ்வாயில் குமிண்சிரிப்பு’ என்ற வர்ணனை பலருக்கும் தெரியும். ‘சிறுமுறுவல் வந்தெனது சிந்தை வௌவ’ என்ற இந்த வர்ணனை அதையே செய்தது. கும்பகோணம் நாகேஷரன் கோவிலுள்ள வீணாதர தட்சிணாமூர்த்தி இதழ்களிலுள்ள சிறுமுறுவல் என் சிந்தை வௌவியது.

ஆசிரியரின் வலைத்தளம் – http://VarahaMihiraGopu.blogspot.in

-oOo-

பழைய பாடல் – சுகா

தொண்டர் சன்னதி திருப்பத்திலேயே ‘மலரே மலரே தெரியாதோ மனதின் நிலைமை புரியாதோ’ என்று சுப்பம்மாக்காவின் குரல் சோமு மாமாவின் வீட்டிலிருந்து கசிந்து வரும். மதியச் சாப்பாட்டுக்குப் பிந்தைய உறக்கத்தில் இருக்கும் பர்வத சிங்க ராஜ தெருவை மேலும் ஆழ்ந்த உறக்கத்துக்குள் அனுப்பும் விதமாக சுப்பம்மாக்கா பாடிக் கொண்டிருப்பாள். வாசல் அழியை மட்டும் பொத்தினாற் போல சாத்திவிட்டு, பட்டாசல் நடையில் தலை வைத்து சோமு மாமா தூங்கிக் கொண்டிருப்பார். அவர் கால்களை மெல்ல அமுக்கியவாறே சுப்பம்மாக்கா பாடிக் கொண்டிருப்பாள். மாமாவின் தலைமாட்டில் வெற்றிலைத் தட்டும், பித்தளைச் செம்பில் தண்ணீரும் இருக்கும். தொந்தி தரையில் சரிய, ஒருச்சாய்த்து உறங்கிக் கொண்டிருக்கும் சோமு மாமாவின் மெல்லிய குறட்டையொலி, சுப்பம்மாக்காவின் பாட்டுக்கு ஏற்ப, தம்பூரா சுதி போல சன்னமாக ஒலித்துக் கொண்டிருக்கும். பொதுவாக கச்சேரி இல்லாத நாள்களில்தான் இப்படி நடக்கும். கச்சேரி இருந்தால் அன்றைக்கு மதியம் வயிறு நிறையச் சாப்பிடமாட்டாள் சுப்பம்மாக்கா. சோமு மாமாவுக்கும் இட்லி, தோசை, உப்புமா எனப் பலகாரம்தான் செய்து கொடுப்பாள். எப்போதுமே உப்பும் புளிப்பும் குறைவாகச் சேர்த்த சமையல்தான். சோமு மாமா கொஞ்சம் காரசாரமாகச் சாப்பிடுபவர்.

“கூட ரெண்டு மெளகாவ நுள்ளிப் போட்டா என்னட்டி?” என்று அலுத்துக் கொள்வார். சுப்பம்மாக்காவின் தம்பி ‘தபலா குமாரும்’ அந்த வீட்டில்தான் இருந்தான். அவனுக்குக் காரம் ஆகாது. இத்தனைக்கும் குமாருக்கென்று தனியாகத்தான் சட்னியோ, குழம்போ எடுத்து வைப்பாள் சுப்பம்மாக்கா. அப்படியிருந்தும் சாப்பிடும்போது கண்களில் நீர் வழிய, ‘உஸ் உஸ்’ என்றபடிச் சாப்பிடுவான்.

“ஏன் மூதி உஸ் உஸ்ஸுங்கெ? அப்படியா எரிக்கி? ஒனக்கு தனியாத்தானே செஞ்சு வச்சேன்?”

அக்காவின் கேள்விக்கு பதிலேதும் சொல்லாமல் தலையை இல்லை என்று ஆட்டியபடி அவசர அவசரமாகச் சாப்பிட்டுவிட்டு எழுந்திருப்பான் ‘தபலா குமார்’.

கச்சேரிகளில் தபலா வாசிக்கும் குமார், சோமு மாமாவை நேருக்கு நேர் பார்த்துப் பேசுவதே இல்லை. என்ன கேள்வி கேட்டாலும் தலை குனிந்தபடிதான் பதில் சொல்லுவான். “அவன் வாய் பேசாததத்தான் வெரல் பேசுதுல்லா! பாரதி கண்ணம்மா பாட்டுக்கு அவன் உருட்டுத உருட்டுல நம்ம சேவியரு அடுத்த வரிய எடுக்காம எத்தன மட்டம் இவன் வாசிக்கதயே பாத்துட்டு நின்னிருக்கான்!” அதிகம் பேசாத தபலா குமாரின் சுபாவத்தை வயலினிஸ்ட் சந்திரன் இப்படித்தான் சிலாகிப்பார்.

சோமு மாமாவின் ‘சோமு டோன்ஸ்’ கச்சேரியின் முதல் பாடலாக ‘இறைவன் வருவான் அவன் என்றும் நல்வழி தருவான்’ என்கிற ‘சாந்தி நிலையம்’ பாடலைப் பாடி சுப்பம்மாக்காதான் துவங்குவாள். பாடலின் துவக்கமாக ‘இறைவன் இறைவன் இறைவன்’ என்று சுப்பம்மாக்கா பாடும்போது, “ஏட்டி! சோமு கச்சேரி ஆரம்பிச்சுட்டு. சீக்கிரம் சாப்பிட்டுட்டு வா” என்று பெண்கள் ஒருவருக்கொருவர் சொல்லிக்கொண்டு கச்சேரிக்குக் கிளம்புவார்கள்.

மெல்லிசைக் குழு வைத்து நடத்துபவர்களுக்கு அதன்மூலம் அப்படி என்னதான் வருமானம் கிடைத்துவிடுமோ தெரியவில்லை. ஆனால் சோமு மாமா போட்ஸாகத்தான் இருந்தார். தினம் இரண்டு உடுப்பு, மைனர் சங்கிலியுடன் தங்க ருத்திராட்சம், ஹீரோ ஹோண்டா மோட்டார் சைக்கிள், கட் ஷூ என அலங்காரத்துக்கு ஒரு குறைச்சலுமில்லை. சோமு மாமாவுக்கு கொஞ்சம் பூர்வீகச் சொத்து இருந்தது. அவரது அம்மா ஒரு பழைய பாடகி என்றும், அவருக்கு புளியங்குடியைச் சேர்ந்த ஒரு பண்ணையார் சில சொத்துக்களை எழுதி வைத்ததாகவும் அரசல்புரசலாகச் சொல்லுவார்கள்.

“நம்ம சோமு டோன்ஸ் சோமோட அப்பா நம்ம புளியங்குடி பண்ணையார்தாம் தெரியும்லா! ஒனக்கு சந்தேகமா இருந்தா ஒருநா என்கூட புளியங்குடிக்கு வா. பண்ணையார் வீட்டு வாசல்ல அவாள் போட்டோ ஒண்ணு மாட்டியிருக்கும். சாடை அப்படியே அச்சு அசல் நம்ம சோமுதான்.”

‘சோமு டோன்ஸ்’ சோமுவை வயதில் மூத்தோர் சோமு என்றும், இளையோர் ஏனோ சோமு மாமா என்றுமே அழைத்தனர். யாருமே அவரை அண்ணே என்றோ அண்ணாச்சி என்றோ அழைத்ததில்லை. சுப்பம்மாக்கா மட்டும் அவரை அத்தான் என்றுதான் அழைப்பாள். அதில் சோமு மாமாவுக்கு சங்கடம் உண்டு. எத்தனை பேர் கூடியிருக்கும் சபையிலும் சோமு மாமாவை ‘அத்தான்’ என்று சத்தம் போட்டே கூப்பிடுவாள் சுப்பம்மாக்கா. அவள் இப்படி கூப்பிடுவது தெரிந்ததும் வேக வேகமாக அவளருகில் வந்து, “எத்தன மட்டம் சொல்லியிருக்கென், இப்படி நாலு பேர் மத்தில அத்தான் நொத்தான்காதென்னு? என்ன விஷயம் சொல்லித் தொல” என்று ரகசியமாகக் கடிந்து கொள்வார். “நல்ல கதயா இருக்கெ! அத்தான அத்தான்னு கூப்பிடாம வேற எப்படி கூப்பிட?” விகற்பமில்லாமல் சுப்பம்மாக்கா கேட்பாள். “என் தலைலெளுத்து” என்று தலையில் அடித்துக்கொள்வார் சோமு மாமா.

சுப்பம்மாக்காவை சோமு மாமா ‘ச்சுப்ப்பு’ என்றழைப்பார். கச்சேரிகளில் அவள் பெயரை சுப்பம்மா என்றே அறிவிப்பார்கள். ஆனால் சோமு மாமாவைத் தவிர மற்ற எல்லோருக்கும் அவள் சுப்பம்மாக்காதான். அவளை விட வயதில் மூத்தவரான ஃப்ளூட்டு கோபாலும் அவளை சுப்பம்மாக்கா என்றழைப்பதை அவளால் ஜீரணிக்கவே முடியாது. “கோவாலண்ணாச்சி! ஒங்க கடேசி தங்கச்சி விஜயாவும், நானும் அப்பர் கிளாப்டன்ல ஒரே செட்டு. என்னப் போயி அக்காங்கேளே! கேக்கதுக்கு நல்லாவா இருக்கு!” ஃப்ளூட்டு கோபால் அதற்கும், “இருக்கட்டும்க்கா” என்பார். தன் முதலாளி சோமுவின் மீது இருக்கும் மரியாதை காரணமாகவே கோபால் தன்னை அக்கா என்றழைக்கிறார் என்பதைப் புரிந்துகொண்டு மேலும் பேச்சை வளர்க்க மாட்டாள் சுப்பம்மாக்கா.

கச்சேரிகளில் எம்.எஸ்.விஸ்வநாதன் பாடிய பாடல்களை மட்டும் பாடுவார் சோமு மாமா. ‘அல்லா அல்லா, சம்போ சிவசம்போ, இக்கரைக்கு அக்கரை பச்சை, எதற்கும் ஒரு காலம் உண்டு’ போன்ற பாடல்களுக்கு மத்தியில் சுப்பம்மாக்காவுடன் இணைந்து சோமு மாமா பாடும் ‘சொல்லத்தான் நினைக்கிறேன்’ பாடல் அவரது கச்சேரியின் ஸ்பெஷல் பாட்டு. சோமு மாமாவுடன் ஒன்றாக மேடையில் நின்று பாடும்போது சுப்பம்மாக்கா அநியாயத்துக்கு வெட்கப்படுவாள்.

“பால் போலவே பாட்டெல்லாம் அஸால்ட்டா பாடீருதே! ஆனா சொல்லத்தான் நினைக்கிறேன் பாடும்போது மட்டும் அந்த பதறு பதறுதே! ஏன்?” என்று கேட்டால், “பொறவு! அவ்வொ கூட ஒண்ணா நின்னுப் பாடணும்னா வெக்கமா இருக்காதா?” என்று பதில் சொல்வாள்.

விஸ்வநாதனின் குரலில் பாடுவதைத் தவிர மற்ற சமயங்களில் ஹார்மோனியத்தில் நின்று கொள்வார் சோமு மாமா. மற்றபடி சுசீலா, ஜானகி பாடிய பாடல்கள் அனைத்தும் சுப்பம்மாக்காதான் பாடுவாள். ஈஸ்வரி, வாணி ஜெயராம் பாடல்களைப் பாடுவதற்கென்றே சோமு டோன்ஸில் உள்ள பாடகிதான் நாஞ்சில் பிரேமா. சக பாடகியான பிரேமா பாடும் பாடல்களில், ‘தீர்க்க சுமங்கலி’யின் ‘மல்லிகை என் மன்னன் மயங்கும்’ பாடல், சுப்பம்மாக்காவுக்குப் பிடித்தமான ஒன்று. “சின்னப்பிள்ளைல அரசு பொருள்காச்சில வாணி ஜெயராமே பாடி கேட்டிருக்கென். ஆனா நீ பாடுததுதான் எனக்குப் புடிச்சிருக்கு பாத்துக்கொ” என்று பிரேமாவின் கைகளைப் பிடித்தபடிச் சொல்வாள் சுப்பம்மாக்கா.

சோமு மாமாவுக்கென்றே ‘நெல்லை லாட்ஜில்’ ஓர் அறை இருந்தது. மாலை நேரங்களில் சோமு மாமா நெல்லை லாட்ஜ் அறையில்தான் இருப்பார். சாயங்காலக் குளியல் முடித்து, சுப்பம்மாக்கா கையால் காபி வாங்கிக் குடித்துவிட்டு, சாலைக்குமார சாமி கோயிலுக்குப் போய் சாமி கும்பிட்டுவிட்டு நெல்லை லாட்ஜுக்கு சென்றாரானால் செகண்ட் ஷோ விடும் நேரம்தான் வீடு திரும்புவார். என்றைக்காவது வீடு திரும்பவில்லையென்றால் அன்று சோமு மாமா மருந்து சாப்பிட்டிருக்கிறார் என்பதை சுப்பம்மாக்கா புரிந்து கொள்வாள்.

ஆனால் நாளடைவில் மருந்து சாப்பிடாமலேயே சோமு மாமா வீட்டுக்கு வருவது குறைய ஆரம்பித்தது. கச்சேரியும் குறைய ஆரம்பித்தது ஒரு காரணமாக இருக்கலாம். சுப்பம்மாக்கா இல்லாமல் கச்சேரிகள் நடக்க ஆரம்பித்தன. அதற்கு ஒரு வகையில் சுப்பம்மாக்காவும் காரணம்தான். “இந்த மாரி அஸ்கு புஸ்கு பாட்டெல்லாம் என்னய பாடச் சொல்லாதிய” என்று சோமு மாமா நல்ல மூடில் இருக்கும்போது ஒருநாள் சொல்லி விட்டாள். அதற்குப் பிறகு சோமு மாமா கொஞ்சம் கொஞ்சமாக சுப்பம்மாக்காவை கச்சேரிக்கு அழைப்பதைக் குறைத்து, பின் சுத்தமாக நிறுத்திக் கொண்டார்.

“அவ்வொளும் என்ன செய்வா? கல்யாணக் கச்சேரி புக் பண்ணும்போதே பாட்டு லிஸ்ட் அவங்களே குடுக்காங்க. ஒரு பளைய பாட்டு இல்ல. எல்லாம் இப்பம் உள்ள இங்கிலீஸ் பாட்டுங்க. எனக்கு அதுல்லாம் வாய்லயெ நொளயாது. அதான் என்னய சங்கடப்படுத்த வேண்டாம்னு அவ்வொ கூப்பிட மாட்டங்கா… ஆனா அதுக்காக இப்படி ஒரேயடியா வீட்டுக்கு வராம இருக்கதத்தான் தாங்க முடியல.”

ரகசியமாக தன் தம்பி ‘தபலா குமாரிடம்’ சொல்லிக் கண்ணீர் சிந்துவாளே தவிர வேற்றாள்களிடம் சோமு மாமாவை சுப்பம்மாக்கா விட்டுக் கொடுத்ததே இல்லை.

‘நைட்டு லேட்டாத்தான் வந்தாக. ஒதயேத்துலயே எந்திரிச்சு சங்கரன்கோயில் கச்சேரிக்குக் கிளம்பிட்டாக’ என்று சொல்லிச் சமாளிப்பாள். ஆனால் இந்தச் சமாளிப்பெல்லாம் கொஞ்ச நாள்களுக்குத்தான் செல்லுபடியானது. சோமு மாமா வீட்டுக்கு வருவதே இல்லை என்பதை ஊரும், சுப்பம்மாக்காவும் கொஞ்சம் கொஞ்சமாக ஒத்துக்கொள்ள ஆரம்பித்தனர். அதன் பிறகு அந்த விஷயம் இயல்பான ஒன்றாக ஆகிப் போனது.

“சோமு மாமாவைப் பாக்கணும்னா நெல்லை லாட்ஜ்லதான் பாக்கலாம். இல்லேன்னா பெருமாள்புரத்துக்குத்தான் போகணும். ஆனா அட்ரஸ் சரியாத் தெரியல. அவாள் யாருக்கும் பெருமாள்புரம் அட்ரஸ குடுக்கலெல்லா!”

ஹார்மோனியத்திலிருந்து கீ போர்டுக்கு மாறிய சோமு மாமா காலத்துக்கேற்றார் போல தானும் மாறி, தன் குழுவையும் மாற்றி அமைத்துக்கொண்டார்.

“முந்தில்லாம் சோமு டோன்ஸ்லதான் அத்தன வயலினைக் கேக்கலாம். சங்கீத சபால ‘ராஜபார்வை’ டைட்டில் மியூஸிக்லாம் சோமு டோன்ஸ் வாசிச்சுக் கேட்டது இன்னும் ஞாவம் இருக்கு. இப்பம் அவாளும்லா வாத்தியத்தைக் கொறச்சுட்டா. எல்லாம் கீ போர்டுலயே வாசிக்கானுவொ. நல்லாவால இருக்கு?”

சோமு மாமாவின் குழுவில் இப்போது சுப்பம்மாக்காவும் இல்லை. நாஞ்சில் பிரேமாவும் இல்லை. ஃப்ளூட் கோபால் எப்போதாவது வருகிறார். அவரது பீஸ்களையும் கீ போர்டிலேயே கிஷோர் வாசித்து விடுகிறான். வயலின், ஷெனாய், கிளாரினெட்டும் கிஷோர் கைகளுக்குள் அடைபட்டுவிட்டன. குழுவும் சுருங்கிப் போனது. புதிய பாடகி சவீதா குழுவுக்கும் சோமு மாமாவுக்கும் இணக்கமாகி விட்டாள்.

“பெருமாள்புரம் வீட்டுக்குப் போயிருந்தேன். கூட அந்த சவீதா இருக்கா.” குனிந்த தலை நிமிர்ந்து தன் அக்காவின் முகத்தைப் பார்க்க முடியாமல் சாப்பிட்டபடியே ‘தபலா குமார்’ சொன்னபோது சுப்பம்மாக்கா அதற்காகப் பெரிதாக ஒன்றும் வருத்தப்பட்டுக்கொள்ளவில்லை. “இதுல என்னலெ இருக்கு? அவ புதூ பாட்டுல்லாம் பாடுதாள்லா. சாம்பார் ஊத்தட்டுமா?” என்றாள் சுப்பம்மாக்கா.

-oOo-