Month: July 2017

முன்குறிப்பு: இந்தக் கட்டுரை ஓர் இந்துப் பெருமையுடன் எழுதப்படுகிறது என்று இந்து விரோதிகள் நினைத்துவிட்டால் கட்டுரை வெற்றிதான்.

 இக்கட்டுரை பாகுபலி படத்துக்கான விமர்சனம் அல்ல. அப்படத்துக்கு வந்த ஆயிரக்கணக்கான விமர்சனங்களின் தொகுப்பாகவும் சாரமாகவும், ‘இந்தப் படம் விமர்சனகளுக்கு அப்பாற்பட்டது’ என்று கொள்வதே இப்படத்துக்கான சிறந்த நியாயமான விமர்சனம். இப்படத்தின் குறைகளைப் பற்றிப் பேசுவதே சிறுமை என்ற உணர்வை, சிறுமை சொல்லவே பிறந்திருக்கிறோம் என்று நினைக்கும் சில விமர்சகர்களையும் கூட மெச்ச வைத்த படத்தை, விமர்சனத்துக்கு அப்பால் வைப்பதே முறை. சில விமர்சகர்கள் இப்படி ஆரம்பிப்பார்கள், ‘இப்படத்தின் கதை என்னவோ அம்புலிமாமா, அமர்சித்ர கதைதான்’ என்று. அவ்வளவு இளக்காரம் அந்தக் கதைகள் மீது! ஆனால் அப்படிச் சொல்லிவிட்டு பாகுபலியை வானாளவப் புகழ்வார்கள். இந்த விமர்சன இலக்கியப் போலிகளை ஊக்குவித்ததைப் போல படமெடுக்கும் விட்டலாச்சார்யா வகையறா படைப்பாளிகளைப் போலல்லாமல், அப்படங்களுக்காக சாணம் மணக்கும் இவர்களுடைய வாய்களை சந்தனம் மணக்க வைத்த பெருமையை இப்படம் செய்தேவிட்டது.

நானும் அவர்களைப்போலவே ஆரம்பிக்கிறேன். இந்தப் படத்தின் கதை அம்புலிமாமா கதையேதான். அதைப் போன்ற கதைகளைச் சிறுவர்களுக்கான கதை என்று விலக்கி வைத்துத்தான் நாம் சிறுவர்களல்ல என்று காண்பித்துக் கொள்ளும் நிலை பல பெரியவர்களுக்கு உண்டு. அதாவது வேரும் தண்டுமில்லாமல், கொப்பும் கிளையுமாக, இலையும் பூவுமாக, காயும் கனியுமாகக் குலுங்கும் சுயம்பு மரமாக தன்னைத் தானே உயிர்ப்பித்துக் கொண்டவர்கள் இவர்கள். இந்த இடதுசாரித் தன்மையை இடதுசாரிகள் அல்லாத பலரும் கூட வலிந்து தத்தெடுத்து தாமாக அதற்கு ஆட்பட்டிருக்கிறார்கள். பலரும் உய்த்துணர்ந்த பொன்னியின் செல்வன் புதினத்தை அம்புலிமாமா கதை என்று, பலரும் உய்த்துணர்கிறார்கள் என்ற காரணத்துக்காகவே மலினமாகப் பார்க்கும் தன்மை இடதுசாரித் தன்மையன்றி வேறென்ன? ஆனால் இந்த அடிப்படையை, அடிப்படைவாதச் சிந்தனையை அடியோடு தகர்த்திருக்கிறார் ராஜமௌலி என்ற படைப்பாளி. இதிலிருக்கும் ஓர் இணை உண்மைதான் என்னை இக்கட்டுரையை எழுதத் தூண்டியது. மகிழ்மதியின் அரண்மனையை இன்றுவரை வந்த படங்களின் ஜிகினா அட்டைக் கோட்டைகளில் ஒன்று என்று நம்மை நினைக்க வைக்காமல், 15ம் நூற்றாண்டில் உலகின் உன்னத நகரம் என்று வர்ணிக்கப்பட்ட விஜயநகரம் இப்படித்தான் இருந்திருக்குமோ என்று நினைக்க வைக்கும் அளவுக்கு நேர்த்தியுடனும் ஒருங்கிணைவுடனும் இந்தத் திரைப்படம் எடுக்கப்பட்டிருக்கிறது. அதேபோல் இந்தியப் பெருமைகளின் இண்டு இடுக்குகளில் புகுந்து புறப்பட்டு குறை சொல்ல வேண்டிய தேவையே இல்லாமல், இந்தியப் பெருமைகளில் இருக்கும் பெரும் இடைவெளிகளே இடதுசாரி எண்ணங்களுக்குப் புகலிடமாகவும் போஷாக்காகவும் போராடி வெற்றிக் கனி பறிக்கும் களமாகவும் இருந்து வந்திருக்கிறது. ஆனால் இந்து ஒற்றுமை என்னும் மகாமருந்து அந்த இடைவெளிகளை நிறைக்கும்போது, இடதுசாரிகள் இண்டு இடுக்குகளைத் தேடிப் புறப்பட வேண்டிய நிலையை, இடதுசாரி எண்ணம் கொண்டு சிறுபான்மை மக்களைத் தூண்டித் தூண்டி அரசியல் செய்த கட்சிகளை முறியடித்த இந்திய மக்களின் செயல் உண்டாகிவிட்டது என்பதே அதன் இணை உண்மை.

படத்தின் வெற்றிக்கும் சிறப்புக்கும் பலரும் பல தொழிநுட்ப மற்றும் கலை நுணுக்கக் காரணங்களைச் சொல்லிச் செல்கிறார்கள். அடுக்கிச் சொல்கிறார்கள். உண்மைதான். ஆனால் யாருமே சொல்லாத அல்லது மேம்போக்காகக் கோடி காட்டிய ஒரு காரணம், படத்தின் இந்துத் தன்மை. படத்தில் அடிநாதமாக, மாகடலின் அடித்தளத்தின் மௌனமான மணற்பரப்பைப் போல, பலவண்ண மலர்ப்பொதியாய்த் தோன்றும் பூமாலையின் உள் நார் போல, படத்தின் முழுமைக்கு அதிலிருக்கும் இந்துத்தன்மையே காரணம். படத் தொடக்கத்தில் நாயகன் சிவலிங்கத்தைத் தோளில் சுமப்பதாகட்டும், பட முடிவில் வெற்றிக்கு சக்தியளிக்கும் அருமருந்தாக லிங்கத்தின் அருகில் இருக்கும் திருநீறைப் பூசிக் கொள்வதாகட்டும், மகிழ்மதியை சைவத்தின் பாற்பட்டதாக காட்டுவதாகட்டும், குந்தளதேசத்தை வைணவ வழிபாடு நாடாகக் காட்டுவதாகட்டும், காளிக்குக் களப்பலி கொடுப்பதாகட்டும், எல்லாம் இந்துமயம். முகபடாம் பூண்ட யானைகள், தேர், கோபுரம் என அனைத்து நெற்றிகளிலும் துலங்கும் திலகம் என இந்து அடையாளங்களில் எதையும் விட்டுவிடாமல் எல்லாவற்றையும் எல்லோரும் ஏற்கும் விதமாக சொல்லிச் சொல்லி எடுக்கப்பட்ட படம் இது. ஆனால் இப்படத்தின் நோக்கம் இந்துத் தன்மையைப் பறைசாற்றுவது அல்ல. படத்தின் நோக்கம் சிறந்த பொழுதுபோக்கை அளித்து இலாபம் சம்பாதிக்கும் வியாபாரம் மட்டுமே. அவ்வாறு இந்துத் தன்மையைப் பரப்புரைக்கும் நோக்கமே இல்லாமல் எடுக்கப்பட்ட படத்தில் இத்தனை இத்தனை இந்துத் தன்மையா என்ற கேள்வி, இந்நாட்டில் வெற்றி பெறுவதும் வெற்றிபெறப் போவதும் இந்துத்தன்மையே, இந்துத்தன்மையை அடிநாதமாகக் கொள்வதே என்பதற்குக் கட்டியம் கூறுகிறது.

இப்படத்தின் இந்த இந்துத் தன்மைக்கு வலுசேர்ப்பது, பொதுவான இந்து எதிர்ப்பாளர்களின் சில முணுமுணுப்புகள். படத்தில் அடிக்கடி உச்சரிக்கப்படும் சத்ரியன் என்ற சொல், தென்னை மரத்தில் தேள் கொட்ட பனை மரத்தில் நெறி கட்டினாற் போல, இந்து எதிர்ப்பு போலி முற்போக்காளர்கள் மனுதர்ம எதிர்ப்பு வாததைத் தூக்கிக் கொண்டு வந்துவிட்டார்கள். நம் நாட்டில் நால்வர்ண முறை இருந்ததை யார் மறுக்கிறார்கள்? ஒரு வரலாற்றுக் கற்பனையில் அது அவ்வாறே காட்டப்படும் என்ற சாதாரணப் புரிதல் கூடவா இவர்களுக்கு வராது? யார் அரசாள்வானோ அவனே சத்ரியன் என்பது சத்ரியன் என்பவனுக்கான விவரணை. இது பிறப்படிப்படையிலானது அல்ல. வர்ணங்கள், செய்யும் தொழிலாலேயே நிர்ணயிக்கப்பட்டன. இவை வர்ணாசிரம தர்மத்தின் அடிப்படைகள். நமக்குப் பிடிக்கிறதோ இல்லையோ, வர்ணாசிரமம் பின்பற்றப்பட்டதை மறைக்காமல் சொல்லிவிடுகிறது வரலாறு. வரலாற்றை மாற்ற முடியாத நிலையில் ஒரு வரலாற்றுப் படத்தில் ஐயோ இது இப்படி வருகிறதே என்று கூறித் தங்கள் அரசியலைச் செய்துகொண்டிருக்கிறார்கள். இது போலவே மகிழ்மதிக்குத் தெற்கிலிருந்து கருப்பான அரக்க குணம் படைத்த காலகேயர்கள் வருவதாகப் படத்தில் சொல்வதை, அது தமிழர்களை சித்தரிப்பதாகச் சொல்கிறார்கள். தமிழுக்கு முதன்மை கொடுத்து, பல தமிழ் நடிகர் மற்றும் தொழில்நுட்பக் கலைஞர்களால் உருவாக்கப்பட்டது இந்தப் படம். மேலும் இது தமிழ், தெலுங்கு என்ற இருமொழிகளில் மட்டுமே நேரடியாக எடுக்கப்பட்டு மற்ற எல்லா மொழிகளிலும் மொழிமாற்றம் செய்யப்பட்ட படமாகும். வணிக ரீதியில் இப்படித் தமிழ்ப் படமாகவே எடுக்கப்பட்ட படம் தமிழர்களையா அப்படிச் சித்தரிக்கும்?

இங்கே இன்னுமொன்றைச் சொல்லியே ஆகவேண்டும். அது இப்படத்துக்கான தமிழ் வசனங்கள். இப்படம் தெலுங்கிலிருந்து மொழிமாற்றம் செய்யப்படவில்லை. நேரடியாகத் தமிழிலேயே எடுக்கப்பட்டிருப்பதால் உதட்டு ஒருங்கிணைப்புக்கு (lip synchronization) கட்டுப்பட்டு உரைடையாடல் எழுத வேண்டிய அவசியம் வசனகர்த்தாவுக்கு இல்லாமல் போய்விட்டது. இந்த வாய்ப்பை மதன் கார்கி அற்புதமாகப் பயன்படுத்தியிருக்கிறார். பொதுவான புராண மற்றும் வரலாற்றுப் படங்களின் செந்தமிழின் ஒட்டாத தன்மை இல்லாமல், இயல்பான ஒரு வசனத்தை அளித்திருக்கிறார். இந்திமொழிப் படங்களின் உருது வாசனை வசனங்கள் இல்லாத, தெலுங்கின் அதீத உணர்ச்சிவசம் இல்லாத, செந்தமிழ் என்று உணரமுடியாத அளவுக்கு இயல்பான மொழிநடையை நாம் ருசிக்கவும் ரசிக்கவும் முடிந்ததது இப்படக்குழுவினரின் ஒன்றுபட்ட முயற்சியின் இன்னொரு சாதனை. இப்படத்தின் எல்லா அம்சங்களையும் மேன்மையடையச் செய்த இந்துத்தன்மை, ஒன்றுக்கு ஒன்றாக, ஒன்றுடன் ஒன்றாக ஏற்பட்ட இந்துவும் தமிழும் இணைந்த இயல்பை மிளிரச் செய்யாதா என்ன!

இப்படத்தின் ஆடை அலங்காரம் பரிபூரணமான இந்துத்தன்மை கொண்டது. அண்மையில் வெளியான இரண்டு தமிழ்ப் படங்களுடன் இதனை ஒப்பிடலாம். ஒன்று கோச்சடையான்; இன்னொன்று புலி. இரண்டிலும் செய்யப்படுகின்ற ஆடை அலங்காரம், வண்ணங்களின் வாந்தியைப் போலவே இருக்கும். இப்படத்தில் குறிப்பாக குந்தளதேசத்தில் கதாநாயக நாயகியின் வில்வித்தைச் சாகசத்தின் நிழற்படம், பிரபலமாக இப்படத்தின் விளம்பரமாகப் பயன்படுத்தப்பட்டது. அதில் நாயகியின் உடையலங்காரம் நம்முடைய Glorius Past என்று சொல்லக்கூடிய இந்தியப் பண்பாட்டின் ஒரு சோறு பதம். ஆடை அலங்காரத்தில், ஆபரணங்களில், ஆயுதங்களில் அத்தனை கவனம் செலுத்திய இந்தப் படக் குழுவினர் இந்தப் படத்தின் பாத்திரங்கள் எல்லாவற்றுக்கும் பொட்டு வைத்து மகிழ்வித்திருக்கின்றனர். முதன்மைக் கதாபாத்திரங்கள் அனைவருக்கும் ஒவ்வொரு விதமான பொட்டாக வடிவமைத்து அதை படம் முழுவதும் கருமசிரத்தையாகக் கொண்டுவந்திருக்கின்றனர். புலி திரைப்படத்திலும் கோச்சடையானிலும் கதாநாயகனும் நாயகியும் கூடப் பாழ்நெற்றியுடனே திரிகின்றனர். ஆனால் பாகுபலியிலோ முதன்மைக் கதாபாத்திரங்கள் மட்டுமல்லாமல், எல்லாப் பாத்திரங்களுமே ஏதோ ஒரு திலகமிட்டு வருகின்றனர். திலகம் இந்தியப் பண்பாட்டின் தனி முத்திரை. திலகம் இந்தியப் பண்பாடு வழங்கும் மங்கலம். திலகம் இந்தியப் பண்பாட்டின் வெற்றிச் சின்னம். வெற்றிக்காக எடுக்கப்பட்ட படத்தில் அனைவருக்கும் திலகமிட்டு அத்தனை உலகுக்கும் காட்டிவிட்டனர் பாகுபலி படக்குழுவினர்.

இந்தப் படத்துக்கு சிங்கப்பூர் அரசாங்கம் A முத்திரை அளித்து, சிறுவர்கள் பெற்றோர் துணையுடன் பார்க்கவேண்டுமென்று அறிவுறுத்தியிருக்கிறது. இதற்குக் காரணமாகச் சொல்லப்படுவது தலையை வெட்டி அது தனியாக உருளுவது போன்ற காட்சியைச் சொல்கிறார்கள். படத்தின் முத்தாய்ப்பான காட்சி ஒன்றில் தலை துண்டாக வெட்டப்படுகிற காட்சி தணிக்கையில் வெட்டமுடியாத அளவுக்குப் படத்துக்கு இன்றியமையாத காட்சியாக இருக்கிறது. அக்காட்சி நமக்கும் உலகுக்கும் ஒரு சேதி சொல்கிறது. பெண்களிடம் தவறாக நடப்பவர்களிடம் எத்தனை கடுமை காட்டவேண்டும் என்ற சமுதாயக் கருத்தை இப்படம் சொல்வதாக, இதுபற்றி அங்கலாய்த்த சிலருக்கு நான் சொல்லிவிடுகிறேன். பாகிஸ்தானில் மிகப் பெரிய வெற்றி பெற்றிருக்கும் இப்படத்தில் இக்காட்சியின்போது பாகிஸ்தானியப் பெண்கள் எவ்வாறு உணர்வார்கள் என்ற ஆவல் எழுகிறது. முகலாயப் பண்பாட்டைக் காட்சிப்படுத்திய சிந்துபாத் படங்களைப் போலல்லாமல் உண்மைக்கு வெகு அருகில் நம் பழம்பண்பாட்டை இந்தப் படம் உலகின் ஊகத்துக்கு வலுவாக விடுகிறது.

நாம் சிலாகிக்கும் இந்த இந்துத்தன்மை வேறு சிலரால் எதிர்மறையாகச் சித்தரிக்கப்படுகிறது. இது ஓர் இந்துப் படம் என்பதாகக் குற்றச்சாட்டாகச் சொல்கிறார்கள். அதனால் இந்தப் படத்தின் இந்துத் தன்மை மறைக்கப்படுகிற சாத்தியக்கூறு இருக்கிறது. ஆனால் அது தேவையே இல்லை. இது உரக்கச் சொல்லவேண்டிய ஒரு விஷயம். இந்தப் படம் எப்படி திரைப்படம் எடுக்க வேண்டும் என்ற அர்ப்பணிப்பை வெற்றிப் படம் எடுக்க விரும்புபவர்களுக்குச் சொல்லிக் கொடுக்கிறது. பிரம்மாண்டத் திரைப்படம் எடுக்க இயலும், இந்தியாவின், அதுவும் தென்னிந்தியாவின் வல்லமையை மட்டுமல்ல; தென்னிந்தியாவின் பண்டைக் கலாசாரம் சமரசமில்லாத கற்பனையில் சொல்லப்படுமானால் அது இந்தியாவில் மட்டுமல்ல, உலகெங்கும் செல்லுபடியாகிற சரக்கு என்பதையும் இப்படம் சொல்லிக் கொடுக்கிறது. இப்படம் பார்க்கும்போது உலகம் இந்திய நாட்டின் ஒரு சித்தரிப்பைத் தூலமாகப் பார்க்கிறது. இந்துவின் பொலிவான ஒரு தோற்றம் இவ்வாறு சரியாகக் காட்டப்படும்போது அத்தோற்றத்தின் ஒரு கசிவு உலகில் ஊடுருவும் வல்லமை தெரிகிறது.

இப்படம் பார்க்கும் அனுபவம் ஓர் இந்திய அனுபவமாக இருக்கிறது. இருக்கப் போகிறது. உலகத்தாருக்கு மட்டுமல்ல, இந்தியர்களுக்கும் கூட.
 

உதவிய செய்திகள்:

1)   Baahubali: An Epic For The Right Times –
  http://www.huffingtonpost.in/open-magazine/baahubali-an-epic-for-the_b_7911646.html

2) பாகுபலி திரைப்படத்தால் இந்து – முஸ்லிம் மோதல் ஏன்?
  http://www.bbc.com/tamil/global-39867454

3) I am going to watch Bahubali-2 because it is annoying some annoying people –
  http://www.opindia.com/2017/05/i-am-going-to-watch-bahubali-2-because-it-is-annoying-some-annoying-people/

4) A Kshatriya superhero –
http://www.thehindu.com/opinion/op-ed/a-kshatriya-superhero/article18549852.ece?homepage=true

கொல்கத்தாவின் சுபாஷ் சந்திரபோஸ் விமான நிலையத்திலிருந்து வெளியே வந்தேன். ‘மிஷ்டர் ஆர்பியெஷ்’ என்ற இன்முகத்துடன் வரவேற்ற டாக்ஸி ட்ரைவரின் காரேறித் திரும்பும்போது கண்ணில் பட்ட காம்பௌண்ட் சுவரின் காலில் பட்டை பட்டையாய் சிகப்பு வர்ணம். பான் ராஜாங்கத்துக்குள் நாம் நுழைவதை உணர்த்தும்விதமாக, மாடர்ன் ஆர்ட் போல கலைநயமாகத் துப்பியிருந்தார்கள். கிழக்கிந்திய கம்பனியார் வாணிபம் செய்ய வந்திறங்கிய இடம்; அந்தக்கால பிரிட்டிஷ் சாம்ராஜ்யத்தின் தலைநகரமாக இருந்த நகரம் என்ற எண்ணங்களுடன் வேடிக்கை பார்த்துக்கொண்டிருந்தேன்.

சாலைகள் ஒன்றும் ராஜபாட்டையாக இல்லை. ஒரு முதிய நகரம் என்பது அதன் வீதிகளின் அமைப்பில் தெரிந்தது. கார் ஒரு சிக்னலில் நின்றது. ரோட்டோர ப்ளாட்ஃபார்மில் சுழல் நாற்காலி போட்டு காம்பௌண்ட் சுவரில் A4 சைஸ் கண்ணாடி மாட்டியிருந்தார்கள். தாகூர் தாடியுடன் ஒருவர் இளைஞன் ஒருவனுக்கு மீசை மழித்துக்கொண்டிருந்தார். பாதையோர டீக்கடை போல பாதையோர சலூன். கட்டிங் போது பறக்கும் முடி எங்கே போகும்… தரையில் சிதறும் முடி எங்கே பறக்கும் என்ற ஆதார ஐயம் எழுந்தது. சுத்தமான நகரமா? அதேபோல இன்னும் இரண்டு சேர்கள் அதே சாரியில் போட்டிருந்தது. மழைக்கு லீவு விடும் கடைகள்.

அடுத்தடுத்த சிக்னலில் மேலும் சில ஆச்சரியங்கள் கண்ணில்பட்டன. கை ரிக்ஷா இழுத்துக்கொண்டு தேசலான ஒருவர் நின்றிருந்தார். நான் ஃபோட்டோ எடுப்பதைக் கண்டு சிரிப்புடன் ஃபோட்டோவுக்கு நின்றார். கண்களில் அசதியையும் மீறி உழைக்கும் வைராக்கியம் தெரிந்தது. தமிழகத்தில் கை ரிக்ஷாக்கள் எப்போதோ ஒழிக்கப்பட்டுவிட்ட நிலையில், சிவப்பு ஆளும் பிரதேசத்தில் இன்னும் இருப்பது ஆச்சரியமளிக்கிறது. அடுத்து No Refusal என்று மேனியில் எழுதிய வாசங்களுடன் ஓடும் டாக்ஸிக்கள். விஜாரித்ததில், நம்மூரில் ‘இல்ல வராதுப்பா…’ என்று கழன்று கொள்ளும் ஆட்டோ ஆசாமிகள் போலில்லாமல் கூப்பிட்டால் எங்கும் வருவார்களாம்.

மாலை வேளையில் பேலூர் ராமகிருஷ்ண மடம் சென்றேன். ஆறரைக்கு மேல் ராமகிருஷ்ணருக்கு ஆரத்தி நடக்கும். ரொம்பவும் விசேஷம் என்று உள்ளூர் நண்பர் சொன்னார். சாரதா தேவிக்கும் ராமகிருஷ்ணருக்கும் தனித்தனி சன்னிதிகள். கோயில்கள் என்றும் சொல்லலாம். பிரம்மாண்டமான க்ரில் கதவைத் தாண்டியதும் இருபக்கங்களும் மரங்கள் சூழ்ந்திருக்கும் நடைபாதை. தூரத்தில் கொல்லைப்புற வேலிக்கப்பால் ஹூக்ளி நதி ஓடுவது தெரிகிறது. கங்கையின் மேற்குக் கரை அது. புனிதம் நிரம்பியது. காசிக்கு இணையாகப் புகழப்படுவது. சுற்றுப்புற அமைதியில் நாமும் வாயைத் திறக்காமல் நுழைகிறோம்.

சந்திர பிரபை போன்ற மாடங்கள் வைத்து, பத்து படி ஏறி நுழைய வேண்டிய ஒரு அரண்மனை போன்ற தோற்றம். ராஜதர்பார் நடக்கும் இடம் போல உள்ளே இருந்தது. அந்தப் பெரிய அறை, முழுவதும் நிரம்பியிருந்தது. கால் மடக்க முடியாதவர்களுக்காக தூண் ஓரங்களில் பிளாஸ்டிக் முக்காலிகள் கிடந்தன. வயதானவர்கள் கீழே அமர்ந்திருக்க வாலிப வயசில் சிலர் முக்காலி மேல் இருந்தார்கள். எதிரே வெண் பளிங்கு சிலையில் ராமகிருஷ்ணர் தெரிந்தார். ஆரத்தி ஆரம்பிக்கவில்லை. கையில் சிலர் கையடக்க தோத்திரப் புத்தகங்களோடு அமர்ந்திருந்தார்கள். என் பக்கத்தில் கூன் போடாமல் கண் மூடி நிமிர்ந்து அமர்ந்திருந்த இளைஞன் விவேகானந்தரால் ஈர்க்கப்பட்ட நரேந்திரனாக இருக்கக்கூடும்.

ஆறரை மணிக்கு காவியுடையில் தலைமை சன்னியாசி வந்து ஆரம்பித்தார்கள். அதுவரை கோரஸாக பாடியதில் ‘ராம… கிருஷ்ணா…’ மட்டும் எனக்குப் புரிந்தது. ஆனால் அந்த தர்பார் போன்ற அறையில் அத்தனை பேர் குழுமி ஸ்ரீ ராம கிருஷ்ணரின் முன் தியான நிலையில் இருப்பதைப் பார்க்க மிகவும் ஆனந்தமாக இருந்தது. பஜனை கால் மணி நேரம் நடந்தது. பத்ம பீடம் போன்ற இடத்தில் அவரின் சிலாரூபம் அமைந்திருந்தது. அங்கும் சன்னிதி படியிலும் எதிரிலிருக்கும் பூந்தோட்டத்திலும் நின்று செல்ஃபி எடுத்துக் கொண்டாடிய பிரகிருதிகளும் இருந்தார்கள்.

ஆற்றுக்குள் இறங்க அனுமதிக்கவில்லை. எட்டிப் பார்த்து கால் நனைத்து கங்கையின் தங்கை ஹூக்ளியின் புனிதநீரை கையில் அள்ளி ப்ரோக்ஷணம் செய்துகொள்ள ஆசைப்பட்டேன். தக்ஷிணேஷ்வரத்தில் செய்துகொள்ளலாம். அக்கரையில் உள்ளது தக்ஷிணேஷ்வரம் என்று உடன் வந்த உள்ளூர் நண்பர் ஆறுதல் கூறினார். ஸ்ரீராமகிருஷ்ண மடத்தின் எல்லாக் கிளைகளிலும் ஒரு ஒழுங்கு காணப்படுகிறது. மடத்தின் உள்ளே சுத்தமும் சுகாதாரமும் பேணப்படுகிறது.

தக்ஷிணேஷ்வரம் கோயிலின் உள்ளே மொபைல் மற்றும் எலெக்ட்ரானிக் சாதனங்கள் கொண்டு செல்லக் கூடாது என்று, இறங்கியதும் சொன்னார்கள். உடன் வந்த சாரதியிடம் கொடுத்துவிட்டு உள்ளே சென்றோம். ஸ்ரீராமகிருஷ்ணர் சாரதா தேவியைச் சந்தித்த இடம். பவதாரிணியாக ஸ்ரீமாதா அருளாட்சி செய்யுமிடம். கோயிலின் அருகிலேயே போலிஸ் பூத் இருக்கிறது. உள்ளே நுழையும்போது மெட்டல் டிடக்டெர் வாசலுக்குப் பிறகு பைரவர்கள் படுத்திருந்தார்கள். மிதிக்காமல் உள்ளே நுழைந்தோம்.

ஏழு தாண்டிய முன்னிரவு நேரம். தூரத்தில் பஜனை ஒலி கேட்டது. வங்காள கோரஸுக்கு இதமாக ஜால்ராவும் டோலக்கியின் லயமும் என்னை என்னவோ செய்தது. ஸ்ரீராமகிருஷ்ணர் பவதாரிணியின் சன்னிதியின் எதிரே தியானத்தில் மூன்று நாட்கள் அமர்ந்திருந்தார் என்று எங்கோ படித்தது நினைவுக்கு வந்தது. தனது சொந்த ஊரிலிருந்து நடந்து வந்த சாரதா தேவி தக்ஷிணேஷ்வரத்திற்கு அருகில் வரும்போது ஜுரம் வந்து ஒரு மரத்தடியில் சாய்ந்துவிட்டார்களாம். வயதான மூதாட்டி ரூபத்தில் வந்த பவதாரிணி ஆறுதலாகத் தலையை வருட, ஜுரம் விட்டு, விடுவிடுவென்று தக்ஷிணேஷ்வரம் வந்தார்களாம்.

நெடிய வரிசையில் நின்று கொண்டிருக்கும் போது ஒவ்வொரு கதையாக நினைவில் முட்டியது. யாரும் குறுக்கே புகாமல் நகர்ந்த வரிசை. வரிசையில் நின்று கொண்டிருக்கும் போதே சன்னிதியின் எதிரே இருந்த மண்டபத்தில் பஜனை பாடிக்கொண்டிருந்த குழுவின் மேல் கண்பார்வை படர்ந்தது. எட்டு ஒன்பது பேர் இருப்பார்கள். அனைவரும் சன்னிதி நோக்கி அமர்ந்திருந்தார்கள். குழுவின் எதோ ஒரு ஓரத்திலிருந்து பாடல் எழுந்து பின்னர் அனைவரும் லாவணி பாடினார்கள். நடுவில் அமர்ந்திருந்தவர் வேறொரு உலகத்தில் இருந்தார். கண்கள் சொருகி அவர் கோரஸோடு சேரும்போது இந்த வரிசையை விட்டு நடந்து சென்று அவருடன் அமர்ந்துவிட மாட்டோமா என்ற ஆவல் பிறந்தது. ஸ்ரீராமகிருஷ்ணர் சமாதி நிலைக்குச் சென்றதன் பின்னணி விளங்கியது. ஆகர்ஷணம் நிறைந்த சன்னிதி. நிற்க. இதுவரை நான் பவதாரிணியை தரிசித்ததில்லை.

கொஞ்சம் கொஞ்சமாக நகர்ந்துகொண்டிருந்த வரிசை அப்படியே நிற்காதா, இன்னும் செவியில் அந்த பஜனாம்ருதம் பாயாதா என்ற எண்ணம் மேலோங்கியது. சன்னிதியை நெருங்கிவிட்டோம். என் முன்னால் சென்ற நண்பர் “ம்… திரும்பிப் பாருங்க…” என்றார். சன்னிதி உள்ளே பார்வை நுழைந்ததும் மேனி சிலிர்த்தது. கறுத்த தேகத்தில் சிகப்பு வஸ்திரத்துடன் மூன்றடியில் நின்ற திருக்கோலம். இரத்த நிறத்தில் வெளியே தொங்கும் நாக்கு. காலடியில் சிவன். அவருக்கும் கீழே ஆயிரம் இதழ் கொண்ட வெள்ளித் தாமரை. கரத்துக்கு ஒரு ஆயுதத்துடன் தசபுஜங்கள். உள்ளே நிற்கும் பாண்டாக்கள் கண்ணில் படவில்லை. சன்னிதியின் வெளிச்சம் தெரியவில்லை. நேரம் காலம் தெரியவில்லை. அந்த உருவத்துக்கு முன்னால் உங்களுக்கு எதுவும் தெரிய வாய்ப்பில்லை. நம்முள் ஏதோ ஒரு இனம் புரியாத அதிர்வு உண்டாகி பரவச நிலையை அடைகிறோம். சில விநாடிகளுக்கு மேல் நம்மால் தொடர்ந்து பார்க்க இயலவில்லை.

வெளியே வந்ததும் ஒரு பெரும் விடுதலை உணர்ச்சி. சுற்றி வரும் பிரகாரத்தில் அதே காளியை ஆளுயர படமாக்கி ஃப்ரேம் போட்டு வைத்திருக்கிறார்கள். பக்தர்கள் தொட்டுத் தொட்டு கும்பிடுகிறார்கள். மண்டபத்தில் பஜனை இன்னமும் தொடர்ந்துகொண்டிருந்தது. அந்தப் பக்கம் கால் இழுத்தது. சம்சார பந்தத்திலிருந்து விடுவிப்பவளாம் இந்தக் காளி. என்னைக் கல்யாணம் செய்து கொள்ளவா இவ்வளவு தூரம் வந்தாய் என்று கேட்ட ஸ்ரீராமகிருஷ்ணருக்கு, ‘இல்லை.. உங்களுடன் சேர்ந்து இம்மனித குலத்திற்கு சேவை புரிய வந்தேன்’ என்று சாரதாதேவி பதிலளித்த இடமாம். தன் அண்ணனிற்குப் பிறகு ராமகிருஷ்ணர் பணிபுரிந்த கோயில் அது.

பிரகாரத்தில் சிறு சிறு சன்னிதிகளில் சிவலிங்கங்கள் பிரதிஷ்டை செய்யப்பட்டிருக்கின்றன. அதன் ஓரத்தில் ஹூக்ளி நதியின் கிழக்குக் கரை. ஒரு சின்ன பாதை வழியாக ஹூக்ளிக்கு வருகிறோம். சலசலத்து ஓடிக்கொண்டிருந்தது நதி. கங்கையுடனான எனது முதல் ஸ்பரிஸம். முதலில் காலை நனைப்பதற்குப் பதிலாக குனிந்து ஒரு கை நீரை அள்ளி புரோக்ஷணம் செய்து கொண்டேன். ஜிலீர் என்றிருந்தது. ஒரு படி இறங்கி நின்றபோது மனசு நிறைந்துபோனது.

தக்ஷிணேஷ்வர் கோயில் வாசலில் இரண்டு உணவு விடுதிகள் இருக்கின்றன. பக்தர்களைச் சாப்பிடக் கூவி அழைக்கிறார்கள். பெங்காலியில் அவர்களது கூப்பாடு விசித்திரமாக இருக்கிறது. Autobiography of a Yogi யில் பரமஹம்ஸ யோகானந்தா எழுதிய ஒரு சம்பவம் நினைவுக்கு வந்தது. அவரது சகோதரியின் கணவர் சதீஷ் இறை நம்பிக்கையில்லாதவர். அவரை தக்ஷிணேஷ்வர் கோயிலுக்கு அழைத்துச் சென்றால் மாற்றம் நிகழலாம் என்பது அனைவரது விருப்பமும். அப்படியே அழைத்துச் சென்றார்கள். அவர் கோபத்தில் கூச்சலிட்டார். மேலும் “எனக்கு மதிய உணவு வேண்டும். இல்லையென்றால்… அவ்வளவுதான்…” என்று எச்சரித்தார். “அன்னை காளி அருளுவாள். கவலையில்லை. வாருங்கள்” என்று அழைத்துச்சென்றார் யோகானந்தா.

யோகானந்தா தியானத்தில் மூழ்கிவிடுகிறார். கோயில் நடை சார்த்தும் வேளை வந்துவிட்டது. சதீஷ் குதியாய்க் குதிக்கிறார். நிஷ்டையில் யோகானந்தா. கடைசியில் கண் விழித்துப் பார்த்த போது சதீஷ் எதிரில் நின்று “கோயிலும் சார்த்திவிட்டார்கள். என் சாப்பாட்டில் மண் அள்ளிப் போட்டுவிட்டாய்… உன்னோடு கோயிலுக்கு வந்ததன் பலன்” என்று எகிறினார். அப்போது அக்கோயிலின் பாண்டா பொறுமையாக பரமஹம்ஸ யோகானந்தரிடம் வந்தார். “உங்களிடம் ஒரு தீட்சண்யம் இருக்கிறது. உங்களைப் பார்த்தவுடனேயே நான் உங்கள் குடும்பத்திற்கான உணவை தனியே எடுத்து வைத்திருக்கிறேன். இது அன்னைக் காளியின் அனுக்ரஹம்” என்றார். சத்தமிட்ட சதீஷின் முகம் வெளிறியது. அவர் குலுங்கிக் குலுங்கி அழுகிறார்.

தக்ஷிணேஷ்வரத்தில் ஏற்கெனவே மணி எட்டரை ஆகியிருந்தது. அன்று அமாவாசை. காலிகட்டில் பதினோறு மணி வரை கோயில் திறந்திருக்கும் என்று அழைத்துச் சென்றார் நண்பர். இந்த காலிகட் என்ற பெயரை வைத்துதான் இந்த நகரம் கல்கத்தா என்றழைக்கப்பட்டதாம். கங்கையின் கிளை நதியான ஹூக்ளி (பாகீரதி என்றும் அழைக்கப்படுகிறது)யின் கரையோரத்தில் அமைந்த கோயிலாதலால் காலிகட். நாட்கள் செல்லச் செல்ல நதி ஓரம் போனது என்று சொல்கிறார்கள். இப்போது ஒரு சின்னக் கால்வாய் போல ஒன்று ஓடி ஹூக்ளியில் கலக்கிறது. இதற்கு ஆதி கங்கா என்று பெயர். ஒரு சீனியர் பாண்டாவுக்குச் சொல்லி வைத்திருந்தார் நண்பர். கோயில் என்றால் நீங்கள் நினைப்பது போல பெரிய கோபுரமெல்லாம் இல்லை.

கோயிலைச் சுற்றிலும் கடைகள். எல்லாக் கடைகளிலும் பேடா விற்கிறார்கள். நம்மூர் பெருமாள் கோயில்களில் கல்கண்டு நெய்வேத்யம் செய்வது போல இங்கே பேடா நெய்வேத்யம். சீனியர் பாண்டாவுக்கும் ஒரு கடை இருந்தது. சன்னிதிக்குப் பின்னால் இருந்தது அந்தக் கடை. ஒரு தெருநாய் ஈ மொய்க்கக் காலைப் பரப்பி படுத்திருக்க பக்கத்தில் நான்கு பேர் மும்முரமாகச் சீட்டு விளையாடிக்கொண்டிருந்தார்கள். மணி ஒன்பதரை. கோயிலென்ற புனிதத்தலத்திற்கான அறிகுறியெல்லாமில்லை. சிவப்பு அரளி போன்ற மாலை ஒன்றை வாங்கிக்கொண்டோம். சீனியர் பாண்டா உள்ளே அழைத்துச்சென்றார். ஒரு மரத்தடியில் காளியின் திருமுகம் காட்சியளித்தது. விழிகளும் நெற்றியில் பொட்டும் சிவப்பாக இருந்தது. நாக்கு தங்கத்தில் வெளியே தொங்கியது. கிட்டத்தட்ட மயிலை முண்டகக்கண்ணியம்மன் போல ஒரு சொரூபம்.

என் கையில் மலர்களைக் கொடுத்து ”ஸர்ப்ப…” என்று ஆரம்பித்த பாண்டாவை உற்று நோக்கிக்கொண்டிருக்கும் போதே “மங்கள…” என்றார். புரிந்துகொண்டேன். “ஸர்வ மங்கள மாங்கல்யே…”வை நானே தொடர்ந்தேன். நான் ஆரம்பிக்க அவர் நிறுத்திக்கொண்டார். மந்திரம் சொல்லி அந்தப் புஷ்பங்களை ஜெகன்மாதாவின் பாதாரவிந்தங்களில் சமர்ப்பித்தேன். ஹோமகுண்டத்திலிருந்து எடுத்த கருஞ்சாந்தை என் நெற்றியில் தரித்துவிட்டார் பாண்டா. குனிந்து அதை ஏற்றுக்கொள்ளும் போது காளியை ஓரக்கண்ணால் பார்த்தேன். ஹப்பா! ஒரு படபடப்பு வந்தது. அருட்கடாக்ஷம் மிகுந்த தெய்வம் என்பதை உணர்ந்தேன்.

காளிக்குப் பின்னால் சிவன் சன்னதி ஒன்று இருந்தது. கண்ணப்ப நாயனார் கட்டிப் பிடித்துக் களித்தது போல, ஒரு பெண்மணி லிங்கத்தைக் கட்டிப்பிடித்தபடி இருந்தார். அவரை நகர்ந்துகொள்ளச் சொல்லி ஸ்வாமி கும்பிடுவதில் எனக்கு இஷ்டமில்லை. கன்னத்தில் போட்டுக்கொண்டு நகர்ந்தேன்.

வெளியே சீட்டுக்கச்சேரி இன்னமும் தொடர்ந்துகொண்டிருந்தது. நாயின் உறக்கம் கலையவில்லை. இன்னமும் சில கடைகள் திறந்திருந்தன. காலைத் தட்டி பிச்சை கேட்பவர்கள் சிலர் இன்னமும் விழித்திருந்தார்கள். மூடிய கடையின் வாசலில் அடுப்பு மூட்டி உணவு தயார் செய்துகொண்டிருந்த புல்லாக்கு அம்மணிக்கு இரண்டு பிள்ளைகள் போலிருக்கிறது. கட்டாந்தரையில் சேலையை விரித்து தலைக்கு முண்டாசு போல சுருட்டியிருந்தார். இரண்டும் கைகோர்த்து அதன் மேல் தலைவைத்துத் தூங்கிக்கொண்டிருந்தது. தாயே மா காளி! இவர்களைக் காப்பாற்று.

Jai Mata Di!

வடுவூர் கே.துரைசாமி ஐயங்கார் அந்தக் காலத்துப் புதின எழுத்தாளர் என்பது தெரியும். மேனகா, கும்பகோணம் வக்கீல் அல்லது திகம்பர சாமியார், மாய சுந்தரி, மருங்காபுரி மாயக் கொலை, மரணபுரத்தின் மர்மம், முத்துலக்ஷ்மி அல்லது வெடிகுண்டு மர்மம், திரிபுரசுந்தரி அல்லது திகம்பரசாமியார் திடும் பிரவேசம், நீலலோசனி அல்லது கனவில் மணந்த கட்டழகி, மாயாவினோதப் பரதேசி என்பது போன்ற வித்தியசமான தலைப்புகளில் விதம் விதமாக எழுதிக் குவித்தவர் என்பது தெரியும். அவற்றில் பல தழுவல்கள் என்பதும் பலரும் அறிந்ததே! ஆனால், பலரும் அறியாதது அவர் சமயம் பற்றிய ஓர் ஆராய்ச்சியில் ஈடுபட்டிருந்தார் என்பது.

இதுபற்றி இலக்கிய விமர்சகர் க.நா.சு, தனது ‘இலக்கியச் சாதனையாளர்கள்’ என்ற கட்டுரையில், “அவர் பேசிய விஷயங்களிலே முக்கியமானதாக ஒன்று நினைவுக்கு வருகிறது. எகிப்தில் தலைமுறை தலைமுறையாக ஃபாரோக்கள் என்கிற பெயருடன் அரசாண்ட மன்னர்கள் தென்னாட்டிலிருந்து எகிப்து என்ற மிசிர தேசத்துக்குச் சென்ற வடகலை ஐயங்கார்கள்தான் என்று அசைக்க முடியாத ருசு இருப்பதாகவும், அதையெல்லாம் சொல்லித் தான் ஒரு நூல் எழுதிக் கொண்டிருப்பதாகவும் சொன்னார்” என்று நினைவுகூர்கிறார்.

க.நா.சு.விடம் சொன்னதோடு நிற்கவில்லை ஐயங்கார். ‘Long Missing Links’ என்ற பெயரில் 800 பக்கங்களுக்கு மேல் ஒரு நூலாக அதனை வெளியிட்டார். அதனால் தனது சொத்துக்கள் அனைத்தையும் இழந்தார். அப்போதும் கூட விடாமல் அந்த நூலில் உள்ள செய்திகளை சிறு சிறு நூற்களாக எழுதித் தமிழில் வெளியிட்டார். அதில் ஒன்றுதான் ‘சமய ஆராய்ச்சி’ என்பது.

அந்நூலில் ஐயங்கார், “சில வருஷ காலத்திற்கு முன்னர், நான் தமிழ் நாவல்கள் எழுதுவதை நிறுத்திவிட்டு, தேச சரித்திரங்கள், சமய நூல்கள், பாஷைகள் முதலியவற்றை ஆராய்வதற்கென்றே ‘ஓரியண்டல் ஹோம் யூனிவர்ஸிட்டி’ என்ற ஸ்தாபனத்தை அமைத்து, சுமார் மூன்று வருஷம் உழைத்து, நான் தெரிந்துகொண்ட புதிய விஷயங்களில் சிலவற்றைத் திரட்டி, ‘லாங் மிஸ்ஸிங் லிங்ஸ்’ அல்லது, ‘ஆரியர்கள், கிறிஸ்து, அல்லாஹ் என்பனவற்றைப் பற்றிய ஆச்சரியகரமான புதுமை வெளியீடுகள் (முதல் பாகம்)’ என்னும் பெயரில் ஒரு பெரிய நூலை வெளியிட்டேன்” என்கிறார். இதற்காகவும், இவருடைய அந்த முயற்சியைப் பாராட்டியும் ஜெர்மனி, அமெரிக்காவிலிருந்தெல்லாம் அவருக்குப் பாராட்டுக் கடிதங்கள் வந்திருக்கின்றன. கிறிஸ்துவர்கள், முஸ்லிம் கனவான்கள் எனப் பலரும் பாராட்டி சன்மானமும் அனுப்பி ஊக்குவித்திருக்கிறார்கள். ஆனால் தமிழ்நாட்டில்?

ஐயங்காரே சொல்கிறார். “இந்நூலைப் பெரும்பாலோர் வாங்கிப் படிக்காது அசட்டையாய் இருந்து விட்டதனால், இந்த ஆராய்ச்சியினாலும், இந்நூலை வெளியிட்டு, இதுபற்றி பத்திரிகைகளில் விளம்பரங்கள் வெளியிட்டதனாலும் எனக்கு சுமார் பதினைந்தாயிரம் ரூபாய் வரையில் கடன் ஏற்பட, அதைத் தீர்க்கும் பொருட்டு சகலவிதமான நாவல் காப்பிரைட்டுகளையும், புஸ்தகங்களையும், சுமார் இருபதாயிரம் ரூபாய்ச் செலவில் கட்டப்பட்ட மூன்றடுக்கு மாடி வீட்டையும் விற்று நான் மாத்திரம் மீள வேண்டியவனானேன். ஆயினும் நான் எடுத்துக்கொண்ட விஷயம் உலகத்திலுள்ள எல்லாச் சமயங்களுக்கும் உள்ள நெருங்கிய சம்பந்தங்களைக் காட்டி சமரஸத் தன்மையை உண்டாக்க வேண்டுமென்னும் நோக்கத்தை அடிப்படையாகக் கொண்டதாகையால் எப்பாடுபட்டாயினும் என்னாலியன்ற வரையில் என் கருத்தை நிறைவேற்றியே தீரவேண்டுமென்ற உறுதியான தீர்மானம் என்னைவிட்டு அகலாமல் இன்னமும் இருப்பதனால் நான் நாவல் வெளியீட்டோடு இந்தத் தொண்டையும் சிறிதளவு கலந்து செய்ய வேண்டுமென்பதே என் கருத்து” என்கிறார்.

லாங் மிஸ்ஸிங் லிங்க்ஸ் இப்போது அச்சில் இல்லை. அதில் என்ன எழுதப்பட்டிருக்கிறது என்பது யாருக்கும் சரியாகத் தெரியாது. இணையத்தில் சில படங்கள் மட்டும் கிடைக்கின்றன. ஆனால் அதிலிருந்த சில விஷயங்களைத் தமிழ்ப்படுத்தி ‘சமய ஆராய்ச்சி’ என்ற தலைப்பில் ஐயங்கார் நூலாக எழுதியிருக்கிறார். அதுவும் தற்போது அச்சில் இல்லை. என் தாத்தாவின் சேகரிப்பில் இருந்த ஒரே ஒரு பிரதி மட்டும் எனக்குக் கிடைத்தது. அதில் ஐயங்கார் என்ன சொல்கிறார் என்று பார்ப்போமா?

Ø ஹிந்துக்கள் என்று அழைக்கப்படும் நம்மவர்களின் முன்னோர் பண்டைய ‘அப்பரகா’ (Africa) தேசத்திலிருந்து வந்தவர்கள்.

Ø நம் முன்னோர்களுக்கும், கிறிஸ்துவ, இஸ்லாமிய மதங்களை ஸ்தாபித்தவர்களின் முன்னோருக்கும் நெருங்கிய சம்பந்தமுண்டு.

Ø வட அப்பரகா (ஐயங்கார் இப்படித்தான் எழுதியிருக்கிறார்)வில் வசிக்கும் ஜனங்களின் நடை, உடை, பாவனைகள் அனைத்தும் நம்முடைய ஜனங்களைப் போலவே இருக்கின்றன.

Ø பண்டைய ஈகைப்பட்டு (Egypt) (இப்படித்தான் ஐயங்கார் எழுதியிருக்கிறார்) மன்னர்களுக்கும் நமது தென்னாட்டிற்கும் நெருங்கிய தொடர்பிருந்திருக்கிறது.

Ø வடகலை ஐயங்கார்கள் அணிவது போன்ற குறிகளை அவர்கள் நெற்றியிலும், தோள் போன்ற பிற இடங்களில் அணிவதை வழக்கமாக வைத்திருந்தனர்.

Ø அவர்களுடைய வழிபாட்டுமுறை நம்முடைய வழிபாட்டு முறையை ஒத்ததாகவே இருந்தது.

Ø அவர்களும் நம்மைப் போலவே விலங்கு, (நந்தி) பறவை (கருடன்) போன்றவற்றை வழிபட்டனர்.

Ø அங்கே இருக்கும் நைல் என்பதன் சரியான பெயர் ‘நீல நதி’ என்பதே.

Ø பெயரிலும் கூட நமது இந்தியப் பாரம்பரியப் பெயர்களோடு அவர்களது பெயருக்கு ஒப்புமை இருந்தது

– என்றெல்லாம் ஐயங்கார் சொல்லிச் செல்கிறார்.

மட்டுமல்ல; அவர்கள் வழிபட்ட தெய்வத்திற்கும், ஹிந்துக்களின் தெய்வத்திற்கும் வழிபாட்டில் ஒப்புமை இருந்தது என்றும் சொல்கிறார். ‘கணேசர்’ என்ற பெயரில் நாம் வழிபடும் தெய்வத்தைப் போன்றே அவர்களும் ‘கண்சா’ என்ற பெயரில் ஒரு தெய்வத்தை வழிபட்டிருக்கின்றனர். தனது கருத்துக்களுக்கு ஆதாரமாக ‘Egyptian Mythys and Legends’ by Donald A.Mackenzie என்ற நூலையும், ‘The Northen Bantu’ by John Roscoe M.A., Published by the Cambridge University Press என்ற நூலையும் உதாரணம் காட்டுக்கிறார்.

இந்த ‘சமய ஆராய்ச்சி’ என்னும் நூலில் ஐயங்கார் சொல்லியிருக்கும் விஷயங்கள் ஆச்சரியமாக இருக்கின்றன. நம்ப முடியாதவையாக இருக்கின்றன. சில குழப்பத்தை உண்டு பண்ணுவதாகவும் இருக்கின்றன. சமயம் மட்டுமில்லாமல், வழிபாடு, வான சாஸ்திரம், ஜோதிடம், தமிழ் இலக்கியங்கள், மொழி அமைப்பு, சொற்கள் பயின்றுவரும் விதம் என்றெல்லாம் பல களங்களில் அவரது ஆராய்ச்சி விரிகிறது.

நூலில் இருக்கும் சில சுவாரஸ்யமான விஷயங்கள்:

Ø ரோம ரிஷி என்பவர் ரோமில் வாழ்ந்த ராஜ ரிஷி.

Ø தேரையர் என்னும் சித்தர் பாரஸீகத்திலிருந்த சக்கரவர்த்தி.

Ø மயன் என்பவர் கிரீத் அல்லது கண்டியர் என்று குறிக்கப்படுவதும், மத்திய தரைக்கடலில் இருப்பதும், ஆதி காலத்தில் அதலம் என்று குறிக்கப்பட்டதுமான தேசத்தின் அரசர்
– என்றெல்லாம் அவர் சொல்லும்போது வியக்காமல் இருக்க முடியவில்லை. சிற்பி வைத்தியநாதன் கணபதி ஸ்தபதி அவர்களும் மயன் நாகரிகம் அப்பகுதியைச் சார்ந்ததே என்று தெரிவித்திருக்கிறார். பகவான் ரமண மகரிஷியும், சாத்விக்கிடம், ”இந்த அண்ணாமலையைப் போலவே இதன் மறு மையத்தில் ஓர் மலை அல்லது ஆன்மிக அச்சின் மற்றொரு பகுதி இருக்க வேண்டும்” என்று சொல்லியிருக்கிறார். அட்லாண்டிஸ், பெரு, மச்சுபிச்சு எல்லாம் கிட்டத்தட்ட இதை ஒட்டித்தான் வருகிறது. ஆக, இந்தக் கருத்துக்கள் விரிவான களத்தில் ஆராயத்தக்கன.

இந்நூலில் நகைப்பிற்கிடமாகவும் சில விஷயங்கள் உள்ளன. சான்றாக, “தென்கலை நாமம் சனி பகவானைக் குறிக்கிறது. வடகலை நாமம் வியாழன் என்னும் தேவேந்திரனைக் குறிக்கிறது. மாத்வ பிராமணர்கள் நெற்றில் கரிக்கோடிட்டுக் கொள்வது ராகுவைக் குறிக்கிறது. ‘ராகுகாலம்’ என்பதை நாம் பழக்கத்தில் ‘ராவு காலம்’ என்றே சொல்கிறோம். ‘ராவு’ என்ற பட்டப்பெயரை அவர்கள் தங்கள் பெயரோடு சேர்த்து வைத்துக் கொள்வது இதற்கு இன்னொரு சான்றாகும்” என்று அவர் குறித்திருப்பதைச் சொல்லலாம். சில விஷயங்கள் சிந்திக்க வைக்கின்றன. பல விஷயங்களுக்கு அவர் கொண்டுகூட்டிப் பொருள் கொண்டு, அதையே ‘சரி’ என்று ஸ்தாபிக்க முயல்வதும் தெரிகிறது. சில தகவல்கள் குழப்பத்தைத் தருகின்றன. முப்பது தலை ராவணனை ஐயங்கார் ஒருவர் தாக்குவது போன்று உள்ள படம் நிஜமா, கற்பனையா என்று யோசிக்க வைக்கிறது. பகலின் தந்தை சூரியன்; தாய் சுக்கிரன். இரவின் தந்தை சனி; தாய் சந்திரன் என்று விளக்கி சினேந்திரமாலைப் பாடலை உதாரணம் காட்டுகிறார்.

“கிறிஸ்தவர்களின் பழைய ஆகமத்தில் கந்தபுராணத்தில் குறிக்கப்படும் சூரன் முதலியோர் வருகின்றனர்” என்று சொல்லும் ஐயங்கார், “கருங்கடலுக்கு அருகில் இருந்த கிரௌஞ்சம் அல்லது கௌஞ்சத்தை ஆண்ட அசுரனை சுப்பிரமணியர் சம்மாரம் செய்ததாத கந்தபுராணம் கூறுகிறது. அராபியா, பர்ஸியா ஆகியவற்றிற்கு அப்பாலுள்ள கருங்கடலுக்கு அருகில் அசிரியா என்று ஒரு தேசமிருந்து அழிந்துபோய் விட்டது. அதன் கல்வெட்டு சிலா சாசனங்களில் ‘கௌஞ்சகம்’ என்ற பெயர் காணப்படுகிறது. அவ்விடத்தில் அசூர் என்ற அரசர்கள் ஆண்டு இதர தேசங்களை நாசப்படுத்தி இருக்கிறார்கள். அவர்கள் பாலஸ்தானத்தை அழித்து அங்கிருந்த சமரத்தன் குருக்கள்மார்களை சிறைப்படுத்திக் கொண்டுபோய் தங்கள் ஜனங்களுக்கு கடவுள் வழிபாடு கற்றுக்கொடுக்கும்படி அமர்த்தியதாக கிறிஸ்தவருடைய பழைய ஆகமம் கூறுகிறது” என்று சொல்லும் விஷயம் சிந்திக்க வைப்பதாய் உள்ளது.

சர்ச்சைக்குரிய கருத்துகள் சிலவற்றையும் ஐயங்கார் இந்நூலில் சொல்லியிருக்கிறார்.

Ø ‘மேரி’ என்பதை சிலர் ‘மாரி’ என்று மாற்றி அதை மாரியம்மனாக்குவது வழக்கம். அது தவறு. மேரி என்பது ‘மேரு’ பர்வதத்திலிருந்து உதித்தவள் என்பதைக் காட்டுகிறது.

Ø மீனாஷி என்றால் மீனத்தில் ஆக்ஷியாக உள்ள வியாழ பகவானைக் குறிக்கும்.

Ø சரஸ்வதி என்பது சுக்கிரனைக் குறிக்கும்.

“பார்வதி’ என்று எழுதுவது தவறு. ‘பாற்வதி’ என்று எழுதுவதுதான் சரி. பரமசிவனின் பக்கத்தில் உள்ளவள் என்பது இதற்குப் பொருள். பாற்வதி மகாவிஷ்ணுவின் தங்கை என்று சைவ புராணங்கள் சுட்டுகின்றன. ஆனால் எப்படித் தங்கை என்பதுதான் எங்கும் விளக்கப்படவில்லை. பார்வதி ஆதியில் தக்ஷனுக்கு மகளாகப் பிறந்ததாகவும் பின்னர் அந்தப் பாவம் தீர மறுபடி இமவானுடைய மகளாகப் பிறந்ததாகவும் சைவ புராணங்கள் சுட்டுகின்றன. அப்படியானால் மகாவிஷ்ணு தக்ஷனுடைய பிள்ளையா, அல்லது இமவானுடையா பிள்ளையா?” என்று நாத்திகர்கள் போல் கேள்விகள் எழுப்புகிறார் ஐயங்கார். இராமனைப் பற்றிக் கூறும் போது, வைஷ்ணவ பாஷ்ய விளக்கங்களுக்கு மாறாக, “இராமன் என்பதை இரா+மன் எனப் பிரித்துப் பொருள் கொள்ள வேண்டும். அதற்கு இரவின் தந்தை என்பது பொருள். இரவின் தந்தை ‘சனி.’ மகாவிஷ்ணுக்கு உகந்த கிழமை சனி என்பதை இங்கே கருத்தில் கொள்ள வேண்டும்” என்கிறார்.

நாராயணனையும் ஐயங்கார் விட்டு வைக்கவில்லை. வைஷ்ணவ ஆச்சரியரான ஸ்ரீமத் நிகமாந்த மஹாதேசிகரால் இயற்றப்பட்ட அதிகார ஸங்கிரகத்தின் கருத்தையே அவர் மறுக்கிறார். “நாராயணன் என்றால் நாக்கிற்கு ராஜனாகிய வியாழ பகவானுக்கு அணன், அண்மையில் இருப்பவன் அதாவது சமீபத்தில் இருப்பவன் என்பது பொருள்” என்கிறார். வியாழனே நாராயணன். நாராயணனே இந்திரன்; அவனே இமவான் என்றும் உறுதிபட அவர் கூறுவது வியப்பைத் தருகிறது. மேலும் அவர், “தேசிகர் வைஷ்ணவர்களுள் ஒரு சாராருக்கு மதாசாரியர். ஆகவே நாம் இதில் குற்றங்கண்டுபிடிப்பது அபசாரமாகும். வைஷ்ணவர்களில் சுயமாசாரி புருஷர்கள் என்று ஒரு வகுப்பார் இருக்கிறார்கள். அவர்கள் வேறு எவரையும் ஆசாரியராக ஏற்றுக் கொள்வதில்லை. நாம் இந்த வகுப்பைச் சேர்ந்த பரம்பரையில் வந்தவராதலால், தேசிகர் நமக்கு ஆசாரியாரல்லரானாலும் அவருடைய கவித்திறமையையும் பரந்த ஞானத்தையும், இன்ன மற்ற யோக்கியதாம்சங்களையும் கண்டு நாம் வியப்படையாமலும், அவரை மனதாரப் புகழாமலும் இருப்பது சாத்தியமானதல்ல” என்கிறார்.

ஆங்கிலத்தில் புழங்கும் சொற்கள் தமிழிலிருந்தே சென்றன என்று கூறி அவர் உதாரணம் காட்டுபவை நமக்கு நகைப்பையும் திகைப்பையும் வரவழைக்கின்றன. “கல் பலகை, சிலை ஏடு என்பதே சிலேட் (slate) ஆகி இருக்கிறது. பாம்பு போல் நீண்டிருக்கும் மூங்கில், பாம்பு மரம் (Bamboo Tree) என்று இங்கிலீஷில் குறிக்கப்படுகிறது. கடவுளுக்குச் சொல்லும் துதியான ‘பறைதல்’ என்பதே ப்ரேயர் (Prayer) ஆகி இருக்கிறது. கள்ளாகிய பாலைக் கொடுக்கும் பனை மரம் பால் மா (Palmyra) என்று குறிக்கப்படுகிறது. பெண்ணினமாகிய அம்மாவைக்குக் குறிக்கும் ’மாதர்’ என்பதே மதர் (Mother) ஆயிற்று. அப்பா என்பதே ஃபாதர் (Father) ஆகி, பின்னர் ‘பாதிரி’ ஆகியிருக்கிறது.‘புட்டு’ என்பதே Food ஆகியிருக்கிறது. உண்பதாகிய ‘தின்னல்’ என்பதே ‘டின்னர்’ (Dinner) ஆகியுள்ளது.

இப்படி அந்த நூல் முழுவதும் இம்மாதிரியான பல தினுசு தினுசான கருத்துக்கள் விரவிக் கிடக்கின்றன. மேற்கண்ட காரணங்களால் ஐயங்காரின் ஆராய்ச்சியை முழுக்க முழுக்க உண்மை என்று ஏற்றுக் கொள்ள முடியவில்லை. அதே சமயம் சில விஷயங்களைப் புறந்தள்ளவும் முடியவில்லை.

ஐயங்காரின் இந்த நூலை முழுக்க வாசித்து முடித்தவுடன் பண்டை எகிப்தியர்களின் வரலாற்றைக் கூறும் ‘A GUIDE TO THE EGYPTIAN COLLECTIONS’, ‘AN ANCIENT EGYPT UNDER THE PHARAOHS’, ‘A HISTORY OF EGYPT UNDER THE PHARAOHS’ போன்ற சில நூல்களை மேலோட்டமாக வாசித்தேன். அதில் கிடைத்த சில தகவல்கள் ஆச்சரியத்தைத் தருகின்றன.

Ø எகிப்தை ஆண்ட பண்டைய மன்னர்களுள் ஒருவர் பெயர் ரமேசெஸ் (Rameses) (ராமசேஷன் என்ற பெயர் ஞாபகத்திற்கு வருகிறதா?) ரமேசெஸ் – 1 ரமேசெஸ் – 2, ரமேசெஸ் – 3 என்று அவர்கள் தொடர்ந்து ஆட்சி செய்திருக்கின்றனர்.

Ø ரமேசெஸ் -1ற்கு வழிகாட்டியாக, நண்பராக இருந்தவர் ஓர் இந்தியர்.

Ø ரமேசெஸ் -1 ஆட்சி செய்த காலம் B.C.1200ஐ ஒட்டியது.

Ø எகிப்தின் வளர்ச்சிக்குக் காரணமான மற்றொரு மன்னரின் பெயர் கர்ணாக் (Karnak)

Ø இம்மன்னர்களில் பலரது நெற்றிலும் ‘நாமம்’ போன்ற குறிகள் காணப்படுகின்றன.

Ø எகிப்தில் பண்டைக்காலத்தில் பல கடவுள்களை வழிபட்டிருக்கின்றனர். ஒரு கடவுளின் பெயர் ஆமன் – ரா. (Amen-Ra) இவர் Thebes நகரத்தின் புகழ்பெற்ற கடவுள்.

Ø பெருமாள் கோயில்களில் தீர்த்தப் பிரசாதம் வழங்குவது போல பண்டை எகிப்திலும் இம்மாதிரி இறை வழிபாட்டிற்குப் பின்னர் புனித தீர்த்தம் (Holy water) பிரசாதமாக வழங்கப்படும் பழக்கம் இருந்திருக்கிறது.

Ø காளை, பசு, சிங்கம், முதலை, நாய் போன்ற விலங்குகளையும் பாம்பு மற்றும் கருடன் போன்ற சில பறவைகளையும் அவர்கள் வழிபட்டிருக்கின்றனர்.

பசுவை வழிபடுவது சிறப்பிற்குரியதாய் இருந்திருக்கிறது. அதுபற்றி, ‘Ancient Egypt under THE PHARAOHS’ என்ற நூலில் காணப்படும், ‘India is the land which in this respect most closely resembles Egypt the cow is there an object of adoration and no devotee of Isis or Athor could have regarded its slaughter for food with greater horror than a Hindoo’ என்ற குறிப்பு ஆச்சரியப்படுத்துகிறது. ‘We had historical ground for concluding that these religious ideas and usages had been transplanted by colonization from India to Egypt’ என்ற குறிப்பு, ஐயங்கார் சொன்னது உண்மையாகத்தான் இருக்குமோ என்ற கேள்வியை வரவழைக்கிறது. Long Missing Links நூலை முழுமையாக வாசித்து, பின்னர் இந்தப் பண்டைய எகிப்தின் வரலாற்றைக் கூறும் நூல்களையும் முழுமையாக வாசித்தால் மேலும் பல புதிர்கள் அவிழக்கூடும். அல்லது குழப்பங்கள் இன்னும் அதிகரிக்கக்கூடும். நிதானமாக யோசித்துப் பார்த்தால், பண்பாட்டு ஒற்றுமைகளை மட்டுமே கணக்கில்கொண்டு ஒரு முடிவுக்கு வருவது சரியல்ல என்றுதான் தோன்றுகிறது.

அந்த மாலை நேர நெரிசலில் கையில் ஊன்றுகோலுடன், தடுமாறும் அம்மாவின் கையைப் பற்றிக்கொண்டு நடக்க முடியாமல் திணறினார் ராகவன். எதிர் வெய்யில் முகத்தில் அடித்தது. ஊற்றாய்க் கொட்டும் வியர்வை. நெருக்கித் தள்ளும் கூட்டம். காதைக் கிழிக்கும் வாகனங்களின் ஹாரன் சத்தங்கள். தெருவையே ஆக்கிரமைத்துக்கொண்ட காய்கறிக் கடைகள். சடசடவென்று சிறுநீர் கழித்துக்கொண்டே காய்கறிக் கூடைகளில் வாய் வைக்கும் மாடுகள்.

“முப்பத்தஞ்சு வருஷமாகியும் டிரிப்ளிகேன் அப்படியே இருக்கு” என்று அவர் வாய் முணுமுணுத்தது.

“பேபி! காரை பெருமாள் கோவில் வாசலிலுக்கு வரச் சொல்லிடு. நாம ராகவேந்திரர் மடத்துக்குப் போயிட்டு, இப்படியே பிரதட்சணமாய் கோவில் முன்வாசலுக்குப் போயிடலாம்” என்றார் கோதையம்மாள்.

பேபி! அம்மாவைத் தவிர வேறு யாரும் கூப்பிடாத பெயர். அக்காவும், அண்ணாவும் சிறு வயதில் நண்பர்கள் முன்னிலையில் கூப்பிட்டு அழ வைப்பார்கள். அம்மாவுடன் பல முறை இந்த பேபி பெயர் அழைப்பு வேண்டாம் என்று சண்டை போட்டதும் உண்டு. ஆனால் வயது ஏறஏற அம்மா பேபி என்று கூப்பிடுவது கேட்டு வயது மறந்து குழந்தையாய் மாறும் ஒரு நிறைவான உணர்வு.

ராகவேந்திரரை வணங்கிவிட்டு வெளியே வந்தால், அம்மா “வடிவுடையம்மன் வெண்ணைய்க் கடை இன்னும் இருக்கு பாரேன். நல்லா அழகா மாத்திட்டாளே? ஒரு கால் கிலோ வாச்சும் வாங்கேன். இந்த வாசனையும் ருசியும் வேற எங்கும் கிடைக்கிறதில்லே… உங்கப்பா, வெண்ணை வாங்கிண்டு வந்தா போதும், நீங்க மூணு பேரும் பாதிய தின்னே தீர்த்திடுவீங்க. ஆங்… கார் ஏசி இருக்கட்டும், இல்லைன்னா இந்த வெய்யில்ல வெண்ணெய் ஊருகி வீணா போயிடும்.”

ராகவன் டிரைவரிடம் பணத்தைத் தந்து வெண்ணெய்யை வாங்கி காரில் வைத்துவிட்டு, பார்த்தசாரதி பெருமாள் கோவில் முன்வாசலில் வந்து காத்திருக்கச் சொல்லிவிட்டு அம்மாவுடன் நடந்தார்.

“முன்ன எல்லாம் ராகவேந்திரர் மடம் இருளோன்னுட்டு இருக்கும். இப்ப பாரு என்னமா கூட்டம்? சாமி இல்லைன்னு சொல்ல சொல்ல பக்தி அதிகமாயிட்டேயில்லே போறது.” அம்மா சொன்னதைக் கேட்டு மெல்லப் புன்னகைத்தார் ராகவன்.

ரெட்டை ஜடையுடன், தாவணியில் ஒரு சிறுமி கடந்து போனாள். “லலிதாவா?” என்று ஒரு விநாடி மனம் பேதலித்துப் போனது. இன்னும் இரண்டு மாதங்களில் ஐம்பத்தி ஆறு வயது ஆகப்போகிறது. கூட படித்த லலிதாவுக்கும் அதே வயது இருக்குமில்லையா? அவளோட பேத்தியா கூட இருக்கலாம். முகத்தில் புன்னகை மலர்ந்தது.

கோவிலுக்குள் நுழைந்தார்கள். நல்ல கூட்டம். அப்பொழுதுதான் சன்னதி திறந்ததால், காத்திருந்த கூட்டம் உள்ளே நுழைய முண்டியது. அம்மா பெருமாளே என்று சொல்லிக்கொண்டே, ராகவனின் கையைப் பற்றியபடி முன்னே போய்க்கொண்டே இருந்தார்.

முப்பத்து ஐந்து வருட அமெரிக்க வாழ்க்கையில் சத்தம், கூட்ட நெரிசல், வியர்வை, பூ வாசனை எல்லாமே மறந்து போய் இருந்தது அவருக்கு. இடைக்கிடையில் இந்தியாவிற்குப் பலமுறை வந்திருந்தாலும், இதுபோன்ற கூட்டத்தில், நெரிச்சலில் சிக்கியது இல்லை. அவரின் இறைநம்பிக்கையின்மை மனைவி மகளுக்கும் தொற்றிக் கொண்டதால் இந்தியப் பயணங்களின்பொழுது பழங்காலக் கோவில்களின் சரித்திரச் சான்றை ஆராய மட்டும் போவது என்று வழக்கமாகிப் போய்விட்டது.

அந்தக் கூட்டத்தின் பக்திப் பிரவாகம் அவருக்கு விசித்திரமாய் இருந்தது. சுற்று முற்றும் பார்த்தார். எல்லார் கண்களிலும் பரிதவிப்பு. அவருக்குப் பரிதாபமாய் இருந்தது. ஆசைகளும் தேவைகளும் அதிகரிக்க அதிகரிக்க கடவுள் நம்பிக்கையும் அதிகரிக்கத்தானே செய்யும்?

நாலு வருடங்களுக்கு முன்பு அப்பா காலமானதும் அண்ணா வீஆரெஸ் வாங்கிக்கொண்டு ஶ்ரீரங்கத்தில் செட்டில் ஆகிவிட்டான். அம்மாவைக் காண வந்த ராகவனிடம், எண்பது வயதைக் கடந்தவள் கடைசியாய் ஒருமுறை திருவல்லிக்கேணி பார்த்தசாரதி பெருமாளைத் தரிசிக்கவேண்டும் என்று கேட்டுக் கொண்டதும், அவரால் மறுப்பு சொல்ல இயலவில்லை.

“எதுக்கு ஓரமாய் போறே? இப்படி வா. சீக்கிரம் ஸ்வேதாவுக்கு நல்ல வரனா அமையணும்ன்னு வேண்டிக்கோ.”

டாக்டரேட் செய்யும் மகளுக்கு இப்பொழுது எதற்குக் கல்யாணம்? வியர்வை நாற்றம் குமட்டியது. முண்டியடிக்கும் கூட்டத்தில் இருந்து விலகி இன்னும் ஓரமாய்ப் போய் நின்றார்.

அப்பொழுது அந்தக் குரல் இடது காதில் தெளியாய் விழுந்தது.

“பெருமாளே! நான் என்ன பாவம் செஞ்சேன். எம்பையன் பொண்டாட்டி பேச்சைக் கேட்டுண்டு என்னைக் கேவலமா நடத்தறானே… அப்பனை முழுங்கிட்டுப் பொறந்த பிள்ளைன்னு ஊரே கரிச்சிக் கொட்ட, நான் ஒருத்தியா வளர்த்து ஆளாக்கியது அவனுக்கு மறந்து போச்சே. வேலைக்காரிக்கும் கீழாய் என்ன நடத்துறானே? போதும் நானும் மனுஷ ஜென்மம் எடுத்து நாய்ப்பாடு பட்டுக்கிட்டு இருக்கிறது.”

“மாமி ஆரம்பிச்சிட்டேளா ஒங்க புராணத்த! இந்தாங்க தீர்த்தம், சடாரி வாங்கிட்டு மத்தவாளுக்கும் சேவிக்க வழிவிடுங்கோ.”

மெல்லத் திரும்பிப் பார்த்தால், கூட்டத்தில் இரண்டொரு கிழ முகங்கள். ராகவனின் கண்ணில் கற்பூர தீப ஒளியில் பெருமாள் முகம் பளிச்சென்று பட்டது.

“பாவம், அந்தம்மாவுக்கு நிம்மதி கிடைக்கட்டும்” என்று நினைத்துக் கொண்டார்.

பச்சைக் கற்பூர வாசனையுடன் கிடைத்த தீர்த்தம் அருமையாய் இருந்தது. கையில் கிடைத்த ரெண்டு இலை துளசி மணத்தது. வெளியே வர பின்னால் அம்மாவும் வந்தார்.

மனம் முழுக்க அந்தக் கிழவியின் பரிதாபக் குரல்.

“இப்படியே, சித்த நாழி ஆண்டாள் சன்னதியில ஒக்காந்திட்டு போகலாம்” என்று சொல்லிக்கொண்டே அம்மா உட்கார்ந்து விட்டார்.

“எத்தன வருஷம் ஆச்சு?” அம்மா நீண்ட பெருமூச்சு விட்டார். கண்கள் கனவுலகில் மிதப்பது போல இருந்தது.

“எனக்கு அப்ப எல்லாம் எல்லாமே பெருமாள்தான். உங்க ஆண்டாள் பாட்டி படுத்தல், அப்பாவோட பணக் கஷ்டம், ஜெயஶ்ரீ கல்யாணம், நீ, உங்கண்ணா படிப்பு வேலைன்னு என்ன பிரச்சனையானாலும் சாயந்தரம் பெருமாளை சேவிச்சிட்டுட்டு, தோ… இந்தத் தூணில் சாஞ்சிண்டு கண்ணை மூடிண்டு பத்து நிமிஷம் ஒக்காந்தா போதும், மனசு நிம்மதியாயிடும்.”

ராகவன் பதில் சொல்லாமல் அம்மாவைப் பார்த்துக்கொண்டு இருந்தார்.

“நீ மட்டும் என்ன? ஒன் பிரண்ட்ஸ் எல்லாரோட சேர்ந்து, இந்த சுத்து மண்டபம் முழுக்கப் பெருக்கி அலம்பி சுத்தம் செய்வாயே? அந்த பக்திக்குதான் இப்ப ஓஹோன்னு இருக்கே” என்றார் அம்மா.

ஒன்பதாவதில் இருந்து பதினோராவது வரை மாசாமாசம் பள்ளி நண்பர்களுடன் விளையாட்டாய்ச் செய்தது. போதாக்குறைக்கு பொங்கல், புளியோதரை என்று பிரசாதம் வேறு கூலியாய்க் கிடைக்கும்.

“பெருமாளாண்ட வேண்டிண்டு இருக்கேன். நீயே பாரேன். சீக்கிரம் ஸ்வேதாவுக்கு கல்யாணம் நிச்சயமாயிடும். மாப்பிள்ளைக்கு ஆபரேஷன் நல்லபடியா நடக்கணும். உங்கண்ணாவுக்கு…” அம்மா சொல்ல சொல்ல ராகவனுக்குக் கொஞ்சம் எரிச்சலாய் வந்தது. கடவுள் என்பது கேட்டதைக் கொடுக்கும் மெஷினா? என்ன சுயநலம் இது? இப்படி நினைக்கும்பொழுதே காதில் கேட்ட அந்தக் கிழவியின் பரிதாபக் குரல் நினைவுக்கு வந்தது. இவ்வளவு வருடங்கள் கழித்து கோவிலுக்கு வந்து தன் பிரச்சினைகளை நினைக்காமல் யாரோ முகம் தெரியாத ஒருத்திக்காக வேண்டிக் கொண்டதை நினைத்து ஒரு நொடி மனசு பெருமைப்பட்டது.

“சரி போகலாமா, டைம் ஆச்சு” என்றதும், அம்மா அவர் கையைப் பிடித்துக்கொண்டு எழுந்தார். மெல்ல நடந்து கொண்டிருந்தவர் வெளி மண்டபத்துக்கு வந்ததும் அப்படியே நின்றார்.

அருகில் இருந்த தூணைப் பிடித்துக் கொண்டு நின்றவர், கண்கள் கலங்க, “நோக்கு நெனைவிருக்கா பேபி, இப்ப நடந்தா மாதிரி இருக்கு” உணர்ச்சியின் வேகத்தில் வார்த்தைகள் தடுமாறின.

“பியூசி ரிசல்ட் வர அன்னைக்கு, அப்பா ஏதோ சொல்லிட்டார்ன்னு கோச்சிண்டு எங்கோ போயிட்டே. காலைல காப்பி சாப்பிட்டுப் போனவன், மத்தியானம் சாப்பிடவும் வரலை. ரிசல்ட் பார்க்க போயிருப்பேன்னு ஒங்கண்ணா காலேஜ்க்கு போய் தேடிட்டு உன்னை காணலைன்னு வந்தான். காலேஜ்ல பர்ஸ்ட் மார்க், நீ இஷ்டப்பட்டபடி இன்ஜினியர்க்குப் படிக்கலாம்ன்னு சொன்னான். ஆனா ஒன்ன எங்க தேடியும் காணலை. சாப்பிட வந்த அப்பாவாண்ட, நீ கோச்சிண்டு போனதைச் சொன்னேன். அப்படியே திண்ணைல ஒக்காந்து கண்ணு கலங்கிட்டார். இருந்தாப்போல அப்படியே தெருல இறங்கி ஓடறார். எனக்கு ஒண்ணுமே புரியலை. கால்ல செருப்பு கூட இல்லாம அவர் பின்னாலே போறேன். இதோ இந்த வெளி வாசல், இதோ… இந்த தூணுல சாஞ்சிண்டு, அரை மயக்கமா கெடந்தே. அப்பா உலுக்கறார். வரமாட்டேன்னு தலை ஆட்டறே. நாணா வந்து உன் மார்க் சமாச்சாரம் சொன்னதும்தான் உனக்கு பிரக்ஞையே வந்தது. அந்த பக்தி தாண்டா ஒனக்கு இந்த ஐஸ்வரியத்தைத் தந்திருக்கு… சும்மாவா சொல்லுவா திக்கற்றவாளுக்கு தெய்வம்தான் துணைன்னு. நாம அன்னைக்கு இருந்த இருப்புல நீ அமெரிக்கா போய் படிப்பேன்னு கனாக்கூட கண்டிருக்க முடியாது.”

அம்மா சொல்லிக்கொண்டே போக, போன ஜென்மத்து நினைவுகளாய் மறந்துபோன விஷயங்கள் எல்லாம் அவர் மனக்கண்ணில் படமாய்த் தெரிந்தன.

அதே தூணில் கையை வைத்து மெல்ல தடவினார். ஆக எனக்குத் தேவையிருக்கும்பொழுது, என்னால் சமாளிக்க முடியாது என்ற நிலையில் கடவுளை நம்பியிருக்கிறேன். இப்பொழுது பிரச்சினைகள் வந்தாலும் பணமும் அந்தஸ்தும் எதையும் சமாளிக்கும் தன்னம்பிக்கையைத் தந்துள்ளதா என்ன? ஆக, நாத்திகம் என்பது இவ்வளவுதானே? அம்மாவின் வேண்டுதல்கள், சன்னதியில் கூடும் கூட்டத்தின் பரிதவிப்பு, எல்லாம் ஏளனமாய் நினைத்தது சரியா? ராகவனுக்கு குழப்பமாய் இருந்தது.

“என்ன மாமி, மணி ஆச்சு இன்னும் கிளம்பலையா?” யாரோ கட்டைக் குரலில் கேட்க, “போனா போறது” என்று அலட்சியமாய்ச் சொன்னது பெருமாள் சன்னதியில் புலம்பிய அதே குரல்.

“எம் புள்ளைக்கு, ஜூரம்ன்னு இன்னைக்கு லீவு போட்டிருக்கா மாட்டுப் பொண். ஒரு நா எல்லா வேலையும் பண்ணட்டுமே.” கிழவியின் குரலில் அலட்சியம். சன்னதியில் கேட்ட பரிதாபக் கெஞ்சலுக்கும், இப்பொழுது மகனையும் மருமகளையும் அலட்சியமாய்ப் பேசும் குரலுக்கும் எவ்வளவு வித்தியாசம்? ராகவனுக்கு திரும்பிப் பார்க்க மனமில்லை.

ஏதோ சொல்லிக்கொண்டு அம்மா மெல்ல நடந்து திரும்ப, முன்வாசல் படியின் மீது நின்று “பெருமாளே!” என்று கன்னத்தில் போட்டுக்கொண்டார்.

“விசித்திரமா இருக்கு” என்று தலையை ஆட்டிக்கொண்டே,“ கற்பூர ஆரத்தி காட்டிண்டு இருந்தா. பார்த்தசாரதின்னா போர்க்கோலம்ன்னு பேரு, நீ சொன்னா நம்ப மாட்டே, மொகத்துல சாட்சாத் கிருஷ்ணன் மாதிரி ஒரு கள்ளச் சிரிப்பு. நம்பள மாதிரி அஞ்ஞானிகளைப் பார்த்தா சிரிப்பு வாராம இருக்குமா என்ன?” ராகவனுக்குத் தலையைச் சுற்றுவது போல இருந்தது. பத்துவயதில் காவேரி ஆற்றில் நீச்சல் தெரியாமல், தண்ணியில் குதித்து சூழலில் மாட்டிக் கொண்டபோது ஏற்பட்ட அதே உணர்வு.

“ சரி சரி, கிளம்பு நேரமாகுது.” எரிச்சலுடன் வாசல் பக்கம் திரும்பினார் ராகவன்.

சமீபகாலமாக அனேகம் அடிபடுகிற ஒரு சொல். உணவுக் கட்டுப்பாடு என்ற இடத்தில் இருந்து நகர்ந்து அது இன்றைக்கு ஒரு கொள்கைபோல உயர்ந்துவிட்டது. மதத்தைப் போல இன்று பல டயட்டுகளுக்கு குருமார்கள் இருக்கிறார்கள். அறிவியல் ரீதியாகவும், அனுபவ ரீதியாகவும் இதில் தொடர்ச்சியான விவாதங்களும், புதுமைகளும் நிகழ்கின்றன. ஒட்டுமொத்தமாகப் பார்த்தால் இந்த சமூகத்திற்கு உடல்நலத்தின் மீதான அக்கறை அதிகரிக்கிறது. தன் வாழ்க்கை முறையும், வேலை முறையும் உடல்நலத்திற்கு உகந்ததாக இல்லை என்று தனியாக மெனக்கெட ஆரம்பித்திருக்கிறார்கள். இது ஒரு ஆரோக்கியமான அறிகுறிதான்.

ஆனால் டயட் என்பதை நாம் உணவைத் தாண்டிப் பேச வேண்டியதாய் இருக்கிறது. என்ன பேத்தல் டயட் என்றாலே உணவுதானே என்கிறீர்களா? டயட் என்பதை கட்டுப்படுத்தப்பட்ட உணவுப் பழக்கம். சுருங்கச் சொன்னால் பத்தியம் என்பது அகராதி சொல்லும் விளக்கங்களில் ஒன்றுதான். டயட் என்பதற்கு ஒரு குறிப்பிட்ட இடம், மொழியைச் சேர்ந்த இனக்குழுவின் தனிப்பட்ட உணவுப் பழக்கம் என்ற பொருளும் வருகிறது. இன்றைய டயட்டுகள் ஏற்கனவே இருக்கும் உடல் உபாதைகளைக் களையவும், வருமுன் காக்கவுமே கைக்கொள்ளப்படுகின்றன.

 மொழியைப் போலவே உணவும் மக்களின் அடையாளம்தான். காரணம் அந்த உணவுப் பழக்கத்தின் தோற்றுவாய் அந்த மக்கள் இருந்த இடம், தட்ப வெப்பம், விளைபொருள், ஊட்டத்தேவை எல்லாவற்றையும் உள்ளடக்கியது. ஒரு இனக்குழுவின் உணவு முறையில் சமைக்கும் விதத்தில் நடைபெற்ற சோதனைகள், எந்த சமகால அறிவியல் அறிஞரையும் மிஞ்சியது என்றே சொல்லலாம். சோதனை, அதற்கான வெளிப்பாடு, அதன் விளைவாக ஏற்படும் புரிதல் என்பது சமகால அறிவியலின் experiment, observation and inference என்கிற கோட்பாட்டோடு ஒத்துப்போகிறது. உணவுப்பொருட்களின் வேதியியல் மூலக்கூறுகளை எப்படிக் கொடுத்தால் உடல் அதிகம் உறிஞ்சுகிறது என்ற bioavailability பரிசோதனைகளின் இறுதி வடிவமே சமையல் முறைகள்.

மேலும் உணவு என்பதற்கான உலகப் பொது விளக்கம் என்பதைக் கொடுக்க முடியாது. நமக்கிருக்கும் இறைச்சி என்ற சொல்லுக்கான புரிதலும், மேற்கு ஆசிய மக்களுக்கு இருக்கும் புரிதலும் நிச்சயம் வேறானவை. போர்கள் போன்ற அரசியல் காரணங்களால், எப்படி மொழி தாக்குதலுக்கு உள்ளாகிறதோ அதுபோலவே உணவுப் பழக்கமும் தாக்குதலுக்கு உள்ளாகும். ஒரு இனக்குழுவின் உணவு வரலாற்றை அரசியல் வரலாற்றோடு ஒப்பிட்டுப் பார்க்க முடியும். மிகச்சிறந்த உதாரணமாக நம்முடைய இனிப்பு வகைகள் மற்றும் இறைச்சி உணவு வகைகளில் முகலாயத் தாக்கம் நிறைந்திருக்கும். இது ஒரு சிக்கலான வலைப்பின்னல். உணவு என்பதை வெறும் தட்டில் வந்து விழுவதாக மட்டும் கொள்ள முடியாது. உணவு என்பது

● உணவுக்கான விளைபொருட்கள் விளையும் இடம். திருநெல்வேலியில் கிடைக்கும் திருநெல்வேலி அல்வா தாமிரபரணி நீரைப் பயன்படுத்துவதால் அந்தச் சுவை. சில சீஸ் வகைகளை உலகில் இன்னின்ன இடங்களில் மட்டுமே தயாரிக்க வேண்டும் என்று சட்டங்கள் இருக்கின்றன
● உணவு தயாரிக்கப்படும் விதம். ஆம்பூர் பிரியாணியின் சுவைக்குக் காரணம் அதன் ஜீரக சம்பாவும் தம் கட்டுதலும்
● உணவு பரிமாறப்படும் விதம்
● மேலும் அதன் பின்னுள்ள கலாசார விழுமியங்களையும் உள்ளடக்கியது.

அப்படிப் பார்த்தால் உலகம் முழுவதும் ஆயிரக்கணக்கான உணவு முறைகள் இருக்கின்றன. உணவுகளின் பரிச்சயத்தைக் கொண்டு கணக்கிட்டால் பர்கர் வகையறா நிறைந்த அமெரிக்க முறை, ப்ரெட் முட்டை ஜாம் என்று காலை உணவை முடிக்கிற ஆங்கிலேய முறை, பீட்ஸா, ஸ்பகெட்டி, பாஸ்தா, லஸாக்னா என்னும் இத்தாலிய முறை, இறைச்சிகள் நிறைந்த அரேபிய முறை, நூடுல்ஸ், செஷ்வான் வகைச் சீன முறை, இப்போது எத்தியோப்பிய உணவு வகைகள் கிடைக்கும் ஹோட்டல்கள் வர ஆரம்பித்திருக்கின்றன.

ஏன் உலகம் வரை போக வேண்டும்? துணைக்கண்டம் என்ற பெயருடைய நம்நாட்டிலேயே மாநிலத்திற்கு ஒரு உணவு முறை உண்டே. ராஜஸ்தானி, பஞ்சாபி, குஜராத்தி உணவகங்கள், ஆந்திரா மெஸ்கள், கேரள உணவகங்கள் நம் ஊரில் சக்கைப்போடு போடுகின்றன. ஒவ்வொரு நூறு நூற்றைம்பது கிமீக்கும் ஒரு உணவு முறை இருக்கிறது நம் நாட்டில்.

இப்படி உலகம் முழுக்க உணவுப் பழக்கங்களைத் தேடியதில் மிக ஆரோக்கியமான உணவுப் பழக்கமாய் மத்தியத் தரைக்கடல் Mediterranean பகுதியைச் சேர்ந்த மக்களின் உணவுப் பழக்கம் சிக்கியிருக்கிறது. மத்தியத் தரைக்கடல் பகுதியைச் சேர்ந்த க்ரீஸ் போன்ற நாடுகளில் இருக்கிற உணவுப் பழக்கத்தைச் சொல்கிறார்கள்.

நம் இட்லி சாம்பாரையும், வெண்பொங்கல் வடகறியையும் ஐநா சபை உலகிலேயே சிறந்த காலை உணவாக அறிவித்திருக்கிறது என்று வாட்ஸாப்பில் வதந்திகள் வரும். ஞாபகம் இருக்கிறதா? ஐநா சபைக்கும் இதற்கும் சம்பந்தம் இல்லை. ஆனால் யுனெஸ்கோ என்ற ஐக்கிய நாடுகளின் கல்வி, அறிவியல் பண்பாட்டுக் கூட்டமைப்பு பண்பாடு சார்ந்த சில விஷயங்களை கலாசார அடையாளங்களாக அங்கீகரிக்கிறது. நானூற்றி சொச்சம் விஷயங்களில் இந்தியாவில் இருந்து ஒரு பன்னிரண்டு விஷயங்களை அங்கீகரித்திருக்கிறார்கள். கேரளாவின் குதியாட்டம், ராம்லீலா நாடகம், யோகா, பஞ்சாப்பில் ஒரு இடத்தில் மட்டும் பிரத்யேக முறையில் நடைபெறும் செம்பு மற்றும் பித்தளைப் பாத்திரங்கள் தயாரிப்பு என்று பட்டியல் நீள்கிறது. அந்த யுனெஸ்கோ இந்த மத்தியத் தரக்கடல் பகுதியின் மெடிட்டரேனியன் டயட்டை meditteranean diet கலாச்சாரச் சின்னமாக அங்கீகரித்திருக்கிறார்கள். அவர்கள் அந்த வலைப்பக்கத்தில் இந்த உணவு முறைக்குக் கொடுத்திருக்கும் விளக்கம் பிரமிக்க வைக்கிறது.

“The Mediterranean diet involves a set of skills, knowledge, rituals, symbols and traditions concerning crops, harvesting, fishing, animal husbandry, conservation, processing, cooking, and particularly the sharing and consumption of food. The Mediterranean diet emphasizes values of hospitality, neighbourliness, intercultural dialogue and creativity, and a way of life guided by respect for diversity.

அப்படி என்ன நளபாகம், பீமபாகம் பண்ணுகிறார்கள் என்று பார்த்தால் பெரிதாக ஒன்றுமில்லை. வறுக்க, பொரிக்க, வதக்க, தாளிக்க, குழைக்க என்று எல்லாவற்றிற்கும் ஆலிவ் எண்ணை. நிறைய பச்சைக் காய்கறிகள், அதி முக்கியமாக மீன். பாலூட்டிகளின் மாமிசங்கள் அறவே கிடையாது, அல்லது மிகக் குறைந்த அளவு. முத்தாய்ப்பாய் ஒரு கிளாஸ் ஒயின். தவிர கிரேக்க மரபுப்படி வருடத்தில் குறிப்பிடத்தக்க எண்ணிக்கையிலான நாட்கள் விரதத்திற்காக ஒதுக்கப்பட்டவை. ஆனால் மருத்துவப் புள்ளிவிவரங்கள் சொல்வது என்னவென்றால் அந்த மத்தியத் தரைக்கடல் நாடுகளில் இதய நோயால் பாதிக்கப்பட்டவர்களின் எண்ணிக்கை மிகக் குறைவு. மேலும் அனைவரும் பழம் தின்று கொட்டை போட்டு அந்தக் கொட்டைகளெல்லாம் செடியாய் முளைக்கிற வரை உயிரோடிருந்தார்கள். உலகச் சராசரி வாழ்நாளை விட குறிப்பிடத்தகுந்த அளவு அதிகம். இத்தனைக்கும் அந்த நாடுகள் மருத்துவ வசதிகளில் பின் தங்கியே இருக்கின்றன.

மருத்துவ வசதி இல்லாமல், இப்படி ஒரு எளிமையான உணவைத் தின்றால் உடல்நிலைக்கு ஒரு குந்தகமும் வராதா என்று, தேவையைத் தவிர உடலை ஒரு இம்மி கூட அசைக்க மாட்டாத, உண்ணும் உணவிற்கும் செய்கிற வேலைக்கும் எந்த சம்பந்தமும் இல்லாதவாறு வாழும் வர்க்கம், இந்த உணவு முறையை, க்ளைமாக்ஸில் காலில் விழும் ஹீரோயின் கணக்காய் கெட்டியாய்ப் பிடித்துக்கொண்டது. 1960கள் முதலே இந்த மெடிட்டரேனியன் டயட் மேற்குலகில் பிரபலம். ஆலிவ் ஆயில் பேரல் பேரலாகக் கொள்முதல் செய்யப்பட்டது. உடற்பருமன், இருதய நோய் போன்றவை வந்த, எப்போது வேண்டுமானாலும் வரலாம் என்று எச்சரிக்கப்பட்ட ஒரு சமூகம் இந்த டயட்டிற்கு அடிமையானது. வண்டி நல்லா ஓடும் என்று பெட்ரோல், டீசலுக்கு பதிலாய் ஆலிவ் ஆயில் ஊற்றி ஓட்டாத குறை. காரணம் மன அழுத்தம் நிறைந்த வாழ்க்கை முறை, அதிகச் சர்க்கரை கொண்ட உணவுப் பொருட்கள், பதப்படுத்தப்பட்ட உணவு வகைகள் இவையெல்லாம் அந்தச் சமூகத்தை எத்தைத் தின்றால் பித்தம் தெளியும் என்ற நிலையில் வைத்திருந்தது. ஆனால் 1960ல் இருந்து இந்த உணவு முறை மேற்குலகில் புழக்கத்தில் இருந்தாலும் இதய நோயால் பாதிக்கப்பட்டவர்களின் புள்ளி விவரங்கள் ஏறிக்கொண்டுதான் போகின்றனவே தவிர இறங்கவில்லை.

இது ஏதோ திருவிழா சந்தையில் முறுக்கு பிழியும் மிஷின் வாங்கின கதையாகப் போய்விட்டது. அவன் கால் விரலால் பிழிந்தாலும் முறுக்கு வரும். வீட்டுக்கு வந்து மாவு போட்டு அழுத்தினால், ம்ம்ஹூம் பெங்களூரூவின் சில்க் போர்ட் டிராபிக் போல நகர மாட்டேன் என்று முரண்டு பிடிக்குமல்லவா? இந்த டயட், கருப்புத் துண்டுக்காரரின் ஆதர்ச நாடுகளான கிரேக்கத்திலே, ஏதென்ஸிலே இருப்பவர்களுக்கெல்லாம் வேலை செய்கிறது. ஏன் நமக்கு வேலை செய்யவில்லை என்று மண்டையைப் பிய்த்துக் கொண்டார்கள்.

விடை இதற்கு யுனெஸ்கோ பாடிய துதியைக் கவனித்தால் இருக்கிறது. …particularly the sharing and consumption of food. The Mediterranean diet emphasizes values of hospitality, neighbourliness, intercultural dialogue and creativity, and a way of life guided by respect for diversity. ஆக இந்த ஒட்டுமொத்த டயட்டை தட்டு நிறைய வைத்துக்கொண்டு வம்சம் சீரியல் பார்த்து வில்லனைத் திட்டிக்கொண்டு தின்றால் கொழுப்பும் குறையாது; இதய நோயில் இருந்து பாதுகாப்பும் கிடைக்காது. முக்கியமான விஷயம் உணவைப் பகிர்ந்து சாப்பிட வேண்டும். கூடி உட்கார்ந்து பேசிக்கொண்டு, கிண்டலோடு சிரித்து, ஒருவரின் கவலைகளை பகிர்ந்துகொண்டு, அடுத்தவர் தட்டில் என்ன குறைகிறது என்று பார்த்து பரிமாறி என ஒவ்வொரு வேளை உணவையும் கூடி உண்கிறார்கள்.

இது வெறும் சப்பைக்கட்டு அல்ல. அறிவியல் ரீதியாய் மருத்துவ ரீதியாய் நிரூபிக்கப்பட்ட ஒரு விஷயம். சந்தோஷங்களை, துக்கங்களைப் பகிர்ந்து கொள்கையில் அது மன அழுத்தத்தில் இருந்து நம்மை விடுவிக்கிறது. மன அழுத்தம், கிட்னியின் மேலிருக்கும் அட்ரீனல் சுரப்பிகளில் இருந்து ஹார்மோன்களை இரத்த ஓட்டத்தில் கலக்க வைக்கிறது. இவை நரம்பு மண்டலத்தைப் பாதிப்பதோடு மட்டுமில்லாமல், நோயெதிர் மண்டலத்தின் சீர்மையைக் குலைக்கின்றன. இந்தப் பகிர்தல் உடலளவிலும், மன அளவிலும் ஒரு மனிதனை வலிமையானவனாக்குகிறது. மேலும் ஆலிவ் ஆயில் தேவையில்லாத அடர்த்தி குறைந்த லிபிட்டை (low density lipoprotein) சேர விடாமல் தடுக்கிறது. பழங்கள், காய்கறிகள் நார்ச்சத்துகளையும் வைட்டமின்களையும் வழங்குகின்றன. புரதத்துக்கு மீன் இருக்கிறது. சிகப்பு மாமிசம் red meat என்று அழைக்கப்படும் பாலூட்டிகளின் மாமிசம் மிகக் குறைவாக எடுப்பதால் free radicals என்னும் நச்சுகள் உடலில் சேர வாய்ப்பு மிகக் குறைவு, அப்படியே சேர்ந்தாலும் நடுநடுவே சப்பிக்கொள்கிற ஒரே ஒரு கோப்பை ஒயினில் இருக்கும் ஆண்டி ஆக்ஸிடண்ட்கள் வெளியேற்றி விடுகின்றன.

ஆக இந்த டயட்டை, ஹோட்டலில் வாங்கிவந்தெல்லாம் சாப்பிட முடியாது. இது வெறும் உணவு முறை அல்ல. ஒரு வாழ்க்கை முறை. அப்போதுதான் அதன் முழுமையான பலன்கள் கிடைக்கும். ஆண்டாள், திருப்பாவையில் முழங்கை வரை நெய் ஒழுகுகிற அக்கார அடிசிலை “கூடி இருந்து குளிர்ந்தேலொர் எம்பாவாய்” என்றுதான் சொல்கிறாள். கூடிக் குளிர்வதால் உடல் மற்றும் மனதிற்குக் கிடைக்கும் நன்மைகளுக்கு முன்னர், முழங்கை வரை நெய் வடியும் அக்கார அடிசில் எதுவும் செய்யாது. அடுத்த பாசுரத்தில் “கறவைகள் பின்சென்று கானம் சேர்த்து உண்போம்” என்கிறாள். திருமூலர் “ஆர்க்கும் இடுமின். அவர் இவர் எண்ணன்மின்’ என்கிறார். இதுபோல பல உதாரணங்கள் சொல்லலாம். உணவை மத கலாசார சடங்குகள் நிமித்தமாய் அல்லது வேலை செய்யும் இடத்தே அமர்ந்து பிரித்து உண்ணுகிற பழக்கம் நம் மண்ணிலும் இருந்திருக்கிறது. கிராமத்துப் பள்ளிக் கூடங்களில் மதிய உணவு வேலையில் பெரிய வட்டமாய் அமர்ந்து உண்பார்கள். ஊர்த் திருவிழாவுக்கு ஒருவர் வீட்டிலும் அடுப்பெரியாமல் பெரும் சமையலாய்ச் செய்து ஒன்றாய் உண்கிற மரபு நமக்கு இருக்கிறது. வெகு தீவிரமாய், உணவு சமைத்தலை, பரிமாறலை, உண்ணுதலைப் பற்றிய புரிதல் நமக்குக் கடத்தப்பட்டுக்கொண்டே இருந்திருக்கிறது. அந்த மரபுதான் ஆப்பத்துக்குத் தேங்காய்ப்பால், அடைக்கு வெல்லம் என்று வக்கனையைக் கொடுத்திருக்கிறது.

ஆனால் வேலைச் சூழல், குடும்பச் சூழல் இந்த கூடி உண்ணுதற்குச் சில சமயம் தடை போடுகிறது. ஆனால் சில பழக்கங்களை வழக்கமாக்கினால் உடல் மற்றும் மன நலம் பேணப்படும்.

அ. வழக்கமான உணவுப்பழக்கத்திற்குச் சொல்லப்படும் அறிவுரைதான். உணவில் எல்லா சத்துக்கும் இடம் கிடைக்குமாறு பார்த்துக்கொள்ளுங்கள். பச்சைக்காய்கறிகளும் பழங்களும் முக்கியம். ஆலிவ் ஆயில் இருந்தால் நன்று. இல்லாவிட்டாலும் பரவாயில்லை. ஏனெனில் அது விலை அதிகம். இதை எழுதிய ஆள் வாங்கச் சொல்லியிருக்கிறார் என்று யாரிடமாவது என்னை வாங்கிக் கட்டிக்கொள்ள வைத்து விடாதீர்கள்.

ஆ. இரண்டு வாரத்திற்கு ஒருமுறை விரதம் இருக்கப் பழகுங்கள். விரதம் எனில் சுத்த விரதம். நீர் மட்டும் குடியுங்கள். செரிமான மண்டலம் தன்னைத் தானே பழைய நிலைக்குக் கொண்டுவர இந்த அவகாசம் அவசியம். (இது குறைந்த இரத்த அழுத்தம், நீரிழிவு நோயாளர்களுக்கு அல்ல.)

இ. இறைச்சி உண்பவர்கள் எனில் வெகுநாள் பதப்படுத்தப்பட்டதை வாங்கி உண்ணாதீர்கள்.

ஈ. ஒரு வேளை உணவாவது குடும்பத்தினருடனோ, வெளியில் தங்கியிருப்பவர்கள் எனில் உடன் தங்கி இருப்பவர் உடனோ அமர்ந்து உண்ணுங்கள்.

உ. அந்த உடனமர்ந்து உண்ணும் பொழுதை தொலைக்காட்சியோ, கைபேசியோ களவாடாமல் இருக்கட்டும். ஏனெனில் அந்த உணவை விட அந்தப் பொழுதில் நடக்கும் பரிமாறல் முக்கியம். சோறு பரிமாறல் அல்ல உணவு பரிமாறல்.

ஆரம்பத்தில் ஆண்டிராய்டில் இருந்து தலை நிமிர்த்துவது கொஞ்சம் கடினமாகத்தான் இருக்கும். பின்னர் அந்த நேரத்தின் அழகு புரியும். இந்த டயட்டை பழக்கத்திற்குக் கொண்டு வாருங்கள். உடலுக்கும் மனதுக்கும் வலு சேருங்கள்.

உலகில் எழுதப்பட்ட முதல் ஓவிய நூல் என்று சிறப்பிக்கப்படும் சித்ர சூத்ர என்னும் இந்நூல் சமஸ்கிருதத்திலிருந்து ஆங்கிலத்தில் ஸ்டெல்லா க்ராம்ரிஷ் (STELLA KRAMRISCH) என்னும் அமெரிக்கப் பெண்மணியால் மொழிபெயர்த்து எழுதப்பட்டு 1928ம் ஆண்டில் 2ம் பதிப்புக் கண்டது. பின்னர் 1960களில் சென்னை அருங்காட்சியக்கூடப் பொறுப்பாளராக இருந்த சி.சிவராமமூர்த்தி (Clambur.Sivaramamurthi) ‘சித்ரசூத்ர ஆஃப் விஷ்ணு தர்மோத்தர’ (Chitrasutra of the Vishnudharmottara – 1978) என்னும் தலைப்பில் மூல நூலிலிருந்து தேவநாகரி லிபியில், ஸ்லோகங்களுக்கான ஆங்கில விளக்கவுரைகளுடன் ஆங்கிலத்தில் நூல் ஒன்றைக் கொணர்ந்தார்.

2001ல் IGNCA – Mothilaal Banarasidhas இணைந்து ‘சித்ரசூத்ர ஆஃப் விஷ்ணுதர்மோத்தர புராண’ (Chitrasutra of the Vishnudharmottara Purana) என்னும் நூலை ஆங்கிலத்தில் தேவநாகரி லிபி ஸ்லோகங்களுடனும் விரிவுரைகளுடனும் வெளியிட்டது. இதன் ஆசிரியை பருல் தவே முகர்ஜி ஆவார். இந்தக் கட்டுரை ஸ்டெல்லா க்ராம்ரிஷ் எழுதிய நூலைப் பின்புலனாகக் கொண்டது.

இந்தியத் துணைக்கண்டத்தின் கலைகள் (ஓவியம், சிற்பம், இசை, நடனம் போன்றவை) ஒரு நீண்ட, சிறப்புமிக்க வரலாற்றைக் கொண்டவை. பண்டைக் காலப் புராணங்கள் மற்றும் இதிகாசங்களின் மூலமாக ஓவியம் ஒரு செழிப்பான கலை வெளிப்பாடாக விளங்கி வந்தது தெரியவந்துள்ளது. அல்லாமலும் காலங்களைக் கடந்து, ஏறுமாறான தட்பவெட்பங்களைத் தாங்கி, தெரிந்தோ தெரியாமலோ மக்களால் இழைக்கப்பட்ட அழிப்பு வேலைகளையும் தாண்டி எஞ்சியிருக்கும் கலைச் செல்வம் இன்று நம்மிடையே உள்ளது.

இந்தியக் கலையின் தனிச் சிறப்பென்று அதன் நிலைத்த தன்மையையும் ஒன்றிணைந்த வெளிப்பாட்டையும் கூறலாம். நிலம் சார்ந்த வேறுபாடுகளையும், கலைஞர்களின் குழுக்களில் பின்பற்றப்பட்ட வேறுபட்ட பல்வேறு அணுகுமுறைகளையும் தாண்டி எதிர்மறை நில தட்பவெட்பங்கள், பண்பாட்டுத் தொடர்ச்சி ஆகியவை பொது ஒத்தமதிப்பீட்டுத் தன்மையைக் கொண்டிருந்தன. அவ்வித வெளிப்பாடுகள் ஒரு ஒருங்கிணைந்த கொள்கையால் ஈர்க்கப்பட்டிருந்தன. நிலப்பிரிவை ஒட்டிய தனித்த அடையாளங்கள் ஒட்டுமொத்தமான இந்தியக் கலை வளர்ச்சிக்கு வித்திட்டன. ஒன்றையொன்று பாதித்த அவை இரண்டின் வளர்ச்சிக்கும் உரமாகிப் பன்முகத்தன்மை கூடிய சிறப்பான முன்னேற்றத்திற்கும் காரணமாயின.

செவ்வியல் ஓவியம் (நுண்கலைகள்) மட்டுமே இந்தியக் கலை வளர்ச்சிக்கு உறுதுணையாக இருந்தது என்று எண்ணிவிடக்கூடாது. அதற்கு இணையாகக் கைவினைக் கலைஞர்களின் பங்களிப்பும் உண்டு. அந்தக் காலத்தில் இவற்றை வழி நடத்த அமைப்புகளேதும் இருக்கவில்லை. எவருடைய தலைமை சார்ந்தும் அவை இயங்கவில்லை. அந்த எளிய கலைஞர்களின் படைப்புகள் மூலமாகவே காலத்தின் மரபுகள் காப்பாற்றப்பட்டன. தங்களது வாழ்க்கையை ஒட்டிய நிலத்தின் சூழ்நிலையில் பெற்ற எழுச்சியுடன் கிட்டிய வண்ணங்களைக் கொண்டு அக்கலைஞர்கள் ஓவியங்களைப் படைத்தனர். பன்முகத்தன்மை கொண்ட இந்தியக் கலைக்கு அவை ஏற்றம் தருபவையாக அமைந்தன. வாழ்க்கையை ஒட்டிய பார்வையும் உலகினை உணர்ந்த விதமும் இந்தியக் கலைக்கு மற்றொரு பரிமாணத்தை அளித்த குறிப்பிடத்தக்க காரணிகளாகும். அக்கலையின் தரக்குறியீடு என்பது உள்நோக்கிய பார்வையும், அமைதியான களங்கமில்லாத மனமும்தான். பழைய ஓவியங்கள், அவை படைக்கப்பட்ட காலத்தின் உண்மைப் பதிவுகள். அந்த மனிதர்களின் வேட்கை மிகுந்த வெளிப்பாடு, காலத் தொடர்ச்சியில் சுருக்கமில்லாத இணைப்பாக, ஒருங்கிணைந்த ஒரு திரையாகவே விரிகிறது. மானுடர், விலங்குகள், தாவரங்கள் என்று அனைத்தின் ஒத்த வடிவமாகவும் ஓவியனால் உலகைக் காணமுடிந்தது. அதன் முடிவான புள்ளி, அனைத்திற்கும் மேலான ஒன்றைத் (படைப்பை) தெளிவாகக் காட்டுவதுதான்.

இந்தியக் கலைகள் அனைத்தும் சமயம் சார்ந்தது அல்ல. அவற்றுள் சில மேலோட்டமாக சமயம் சார்ந்ததாக இருக்கின்றன என்றாலும், அவை சமயம் சார்ந்தவை என்று கலைப் பண்டிதர்களால் வகைப்படுத்தப்படுகின்றன. அந்த நாளையக் கலைகள் ஆழ்ந்த சிந்தனையுடன் கூடிய உருவாக்கம் கொண்டவையாக அமைந்ததும் இதற்கு ஒரு காரணமாகலாம்.

சமயம் சார்ந்த கலையும் பிரிவு சாராதுதான். அவை சார்ந்த படைப்புகளில் காணப்படும் உருவத்தின் அமைப்பு அந்தப்படைப்பின் காலத்தை ஒட்டியதாகவே இருந்தது. அதை இந்திய கலைப் படைப்பாகத்தான் கொள்ள வேண்டுமே தவிர பௌத்தம், ஜைனம், சைவம், வைஷ்ணவம் என்று சமயம் சார்ந்த படைப்பாகப் பிரிக்கக்கூடாது. எடுத்துக்காட்டாக விஷ்ணு, புத்தர் இருவரது உருவ அமைப்பும் அந்தப் படைப்பின் காலத்தை இணைத்தே உருவானது. கலைப் படைப்பிற்கும் சமயத்திற்கும் எவ்வித தொடர்பும் இருக்கவில்லை.

சமயம் சார்ந்த கலைப் படைப்புகள் தம்முள் ஒரு ஒற்றுமையைக் கொண்டிருந்தன. மானுட உடல் மற்றும் நிலையற்ற உணர்வுகளை அவை உள்ள விதமாகவே படைப்பதிலிருந்து விலகியே செயற்பட்டன. எடுத்துக்காட்டாக இந்து, பௌத்தம் ஜைனம் ஆகிய சமயங்கள் சார்ந்த படைப்புக்களில் சில குறியீடுகள் பொதுவானவையாக இருந்தன. ஒரு சிறு பட்டியலைக் காண்போம்.

1. சக்கரம் (உருளை):- எப்போதும் வாழ்க்கையின் (உலகம்/உயிர்கள்) நிகழும் சுழற்சியைச் சார்ந்ததாகவே இருந்தது.

2. தாமரை:- நிலத்திலிருந்து தோன்றும் உயிர்த்துடிப்பாகவே இடம் பெற்றது.

3. அனந்தன் (பாம்பு):- அனைத்திற்கும் உயிர் கொடுக்கும் ஆற்றலான அது தோற்றம், வளர்ச்சி சார்ந்த இயக்கமான நீரை உருவகப்படுத்தியது.

4. ஸ்வஸ்திக சின்னம்:- உயிர்களின் தோற்றம், இயக்கம், நிலைத்தல் சார்ந்ததன் தொகுப்பாகவே அமைந்தது.

5. பூரண கலசம் (நீர் வழியும் குடம்):- உயிர்களின் பிறப்பையும் வளத்தையும் காட்டியது.

6. கல்பலதா/கல்பவிருட்சம்:- மானுடனின் இச்சைகளைக் கொடுப்பதானவை.

7. மான்:- வனப்பையும் ஆசையையும் காட்டுவது.

அவ்விதமாகவே, படைக்கப்பட்ட அந்த உருவங்களில் (மதம் சார்ந்தவை) அமைந்த முத்திரைகள் (கை, கால், உடல் சார்ந்தவை) நிற்கும், அமர்ந்திருக்கும் தோற்றம் போன்றவற்றிலும் ஒத்த தன்மையைக் காணமுடியும். இந்த முத்திரைகள் வழிபடுவோருக்கு வாழ்க்கையின் ஞானம், வலிமை, பரிவு, இரக்கம், போன்ற ஒழுக்கங்களைப் பற்றிய விளக்கங்களாக அமைந்தன.

இந்தியக் கலைப்படைப்புகள் கலைஞனின் ஆழ்மனத்திலிருந்து வெளிப்பட்ட அனுபவத்தைப் பிரதிபலிப்பதாகவே இடம்பெற்றன. இதனால் உருவங்களில் இயல்பான தோற்றம் இல்லாமல் போனது. அவற்றில் உணர்ச்சி மேலிட்டு உண்மையான உடற்கூறு இரண்டாம் இடம் பெற்றது.

கவனத்துக்குரிய மற்றொன்று, சிலைகளிலும், ஓவியங்களிலும் அரசர், செல்வந்தர், புரவலர், போன்றவர்களின் உண்மையான மானுட உருவங்கள் இடம் பெறவில்லை என்பது. அவர்களின் தோற்றம் ஒரு குறியீடாகவே உருவாக்கம் பெற்றது. படைப்புகள் படைத்தவனின் பெயர் அடையாளம் ஏதும் இல்லாதவையாகவே உருவாயின. அது ஒருக்கால் தனிமனிதனின் படைப்பை உலகளாவியதாக்கியதோ என்றும் எண்ணத் தோன்றுகிறது. ஆனால், கலை ஆய்வாளர்களைத் தொடர்ந்து அது பெரும் குழப்பத்திலேயே ஆழ்த்தியது.

வடமொழி எனப்படும் சமஸ்கிருதத்தில் உள்ள பதினெட்டுப் புராணங்களுள் விஷ்ணுபுராணமும் ஒன்று. விஷ்ணுதர்மோத்தர புராணத்தை அதன் இணைப்புப் பகுதி என்றும் கொள்ளலாம். மூன்று பகுதிகளைக்கொண்ட இந்நூலில் முதற் பகுதியில் 269 அத்தியாயங்களும், இரண்டாம் பகுதியில் 183 அத்தியாயங்களும் மூன்றாம் பகுதியில் 118 அத்தியாயங்களும் உள்ளன.

மூன்றாம் பகுதியில் முதல் அத்தியாயத்தில் கலைகள் ஒன்றையொன்று சார்ந்தவை என்பதும், உருவம் படைத்தல் பற்றின செய்திகளும் உள்ளன. மற்ற அத்தியாயங்களில் உள்ளவை பின்வருமாறு:-

அத்தியாயங்கள் 2-17 – அகராதி தொகுக்கும் கலை, இலக்கணம், பதின்மான அளவை முறை (மெட்ரிக் அளவை), பேச்சுக்கலை (அவையில் கூடியிருப் போர்முன்)

அத்தியாயங்கள் 18-19 குரலிசை, கருவியிசை

அத்தியாயங்கள் 20-34 நாட்டியம், நாடகம்-எழுதுதல்

அத்தியாயங்கள் 35-43 ஓவியத்தில் உத்திகள், கிளைகள் போன்றவை

அத்தியாயங்கள் 44-85 ஓவியத்தில் உருவத்தைத் தோற்றப்படுத்துதல் (ப்ரதிமா லக்ஷணா)

அத்தியாயங்கள் 86-93 ஆலயம், அதுசார்ந்த கட்டடக்கலை

அத்தியாயங்கள் 94-108 தெய்வங்களைக் கட்டுமான அமைப்பினுள் (யந்திர வடிவில்) நிலை நிறுத்தல் (ஆவாஹனம்)

அத்தியாயங்கள் 109-118 ஹிந்துமதத்தில் பின்பற்றப்படவேண்டிய வழிபாட்டு முறைகள் (Rites and Rituals)

இவையல்லாமல் விண்வெளி ஆய்வு, பிரபஞ்சத்தின் தோற்றம் சார்ந்த ஆய்வு, புவியியல், கோளாய்வு, ஆருடம், காலப்பகுப்பு, மானுடர்க்குத் துன்பம் தரும் கோள்களின் சீற்றத்தைத் தணிக்கும் வழிகள், மானுடப் பரம்பரை பற்றின ஆய்வு (அரசர், ரிஷிகள்), உலகியல் வழக்கமும் நடத்தையும், தவம், வைஷ்ணவனின் ஒழுக்கம், சட்டம், அரசியல், போர்க்கள உத்திகள், மனிதர், விலங்குகளுக்கான மருத்துவம், சமயற்கலை போன்றவை முதல் மற்றும் இரண்டாம் பகுதியில் உள்ளன.

இதன் மூன்றாம் பகுதி ‘சித்ர சூத்ர’ என்றும் அழைக்கப்படுகிறது. இது தொன்மையான இந்தியவழி ஓவியம் சார்ந்த பிரிவுகள்/கிளைகள், வண்ணம் தீட்டுதல், ஓவியப்பரப்பை கட்டுறுத்தல், உருவாக்க வகைகள் போன்றவற்றைப் பற்றி விரிவாகவும் முழுமையாகவும் பேசுகிறது. இந்நூல் (ஹிந்து) மதம் சார்ந்த விவரங்களை மட்டுமல்லாது அதிலிருந்து விலகிய விதமாகப் படைப்பது பற்றியும் தெளிவாகச் சொல்கிறது. காணும் காட்சியை மனதில் உள்வாங்கி மீண்டும் உருவகப்படுத்துவதிலும், வண்ணங்கள் மற்றும் வடிவங்கள் ஒரு ஓவியனுக்கும் காண்போருக்கும் தரும் மகிழ்ச்சியையும் சிறப்பிக்கிறது. மதம் சார்ந்த கலைப் படைப்பு என்பதில் மதம்-கலை இரண்டுக்கும் உள்ள எல்லைகளைப் பற்றியும் எச்சரிக்கிறது.

செய்யுள் வடிவில் அமைந்துள்ள இதில் ஒருவர் விளக்கம் கேட்பதும் மற்றவர் விளக்கமளிப்பதுமாக இருவரின் உரையாடல் வடிவில் உள்ளது. இதில் கேட்பவர் கிருஷ்ணனின் பெயரனான அரசர் வஜ்ரா, விளக்குபவர் ரிஷி மார்க்கண்டேயர். மொத்தம் 53 அத்தியாயங்களைக் கொண்ட இந்தநூலில் மூலநூலிலிருந்து தெரிவு செய்யப்பட்ட, ஓவியம் பற்றி விவரிக்கும் செய்யுட்கள் உள்ளன.

சித்ர சூத்ர என்னும் நூலில் ஓவியக் கலைஞர்களுக்கான தெளிவான விவரங்கள் கூடிய ஓவிய இலக்கணம் காணப்படுகிறது. ஓவியம் படைப்பதற்கான அடிப்படை வசதிகள் மற்றும் கலைக்கான நுண்ணிய வழிகள் விவரிக்கப்படுகின்றன. ஓவியம் தீட்டும் சுவர்ப்பரப்பை எவ்வாறு அமைத்துக் கொள்வது, வண்ணங்களை உண்டாக்கும் வழிமுறைகள், ஓவியத்திற்கான வண்ணங்களின் தேர்வு, தேவைக்கேற்ப அவற்றின் அடர்த்தியும் வெளிர் தன்மையும் காட்டும் விதம், ஆண் பெண் உருவ அமைப்புகளுக்கு ஏற்றவிதமான உருவங்களின் தோற்ற வேறுபாடு, சமுதாயப் பிரிவுக்கு ஏற்றதான உடைகள், திறந்தமனம் கொண்டவிதமான தாவரங்கள், பறவைகள் மற்றும் விலங்குகள் போன்றவற்றைக் குறியீடாக்கும் உத்தி ஆகியவை சார்ந்த வழிமுறைகளைக் கூறுகிறது அது.

அஜந்தா ஓவியங்களின் தனித்தன்மை என்பது அதில் காணக்கிடைக்கும் உருவக் கோடுகளில் உள்ள தடையற்ற உறுதியான பயணம். அதன் மூலம் கட்டமைக்கப்பட்ட உருவங்கள் அவற்றின் உளுணர்வுகளை வெளிக் கொணர்ந்தன. உருவத்தில் முப்பரிமாணத் தோற்றம் கிடைக்கும் விதமான வண்ணப்பூச்சு ஒன்று. மற்றது, ஓவியத்தின் தேவைக்கேற்றவிதமாக ஒத்த வண்ணங்களையோ (சிவப்பு-மஞ்சள்) எதிரெதிர் வண்ணங்களையோ (சிவப்பு-பச்சை) தேர்வு செய்தல்.

இவையெல்லாம் சித்ர சூத்ரவில் மீண்டும் மீண்டும் இடம்பெறுகின்றன. கலை வரலாற்று ஆய்வாளர், புகைப்படக் கலைஞர், குறும்பட இயக்குநர், பினய் கே.பெல் (Benoy K. Behl) அஜந்தா ஓவியம் பற்றிய பல கட்டுரைகளை எழுதியவர். சித்ரசூத்ர நூலில் சுவர்ப்பரப்பை எவ்வாறு அமைத்துக்கொள்ள வேண்டும் என்னும் வழி முறைகளுக்கு ஏற்ப அஜந்தா குகைஓவியங்கள் அமைந்துள்ளதைக் குறிப்பிடுகிறார்.

“அஜந்தா குகை ஓவியங்கள் பலரும் நினைப்பது போல ஃபெரெஸ்கோ வகையானது அல்ல. சுவரில் பூசிய சுண்ணாம்பின் ஈரப்பதம் இருக்கும் போதே தீட்டிய ஓவியங்கள் அல்ல அவை. நன்கு உலர்ந்த சுண்ணாம்பு பூச்சின் மேல் இயற்கைப் பசை கலந்த வண்ணங்களைக் கொண்டு தீட்டப்பட்ட ஓவியங்கள் அவை.”

அவர் பாறையை ஓவியத்திற்கு ஏற்றவிதமான பூச்சுவேலை செய்யும் முறை பற்றி இப்படிக் குறிப்பிடுகிறார். “இரண்டு அடுக்குப் பூச்சுக்கள் கொண்டது அது. முதலாவது சிறுகற்கள், தாவர இழைநார், புல் போன்றவை ஊடிய கலவை கொண்டு பூசுவது. மற்றது பொடிமணல், பாறைத் தூள் குழைக்கப்பட்ட தாவர இழை கூடிய கலவை. இதற்கு மேலே சுண்ணாம்புக் கலவையை சீராகச் சுவரில் பூசுவது. அது நன்கு உலர்ந்தபின் ஓவியம் தீட்டுவது.”

தன்னைச் சுற்றி இருக்கும் மலைப் பகுதியில் கிட்டிய பொருட்களைக் கொண்டு வண்ணங்களை ஓவியன் உண்டாக்கிக் கொண்டான். சிவப்புக்கும் மஞ்சளுக்கும் மஞ்சள் மண்ணையும், கருப்புக்கு எண்ணெய் விளக்கின் புகை படியலையும் வெள்ளைக்குச் சுண்ணாம்பையும் பயன்படுத்தினான். நீலம் மட்டிலும் ஆப்கானிஸ்தான் பகுதியிலிருந்து கொண்டுவரப்பட்ட ஒரு நீலக்கல்லின் பொடியால் பெறப்பட்டது. இவற்றின் பல்வேறு கூட்டுக்கலவைகளில் உண்டான வண்ணங்களில் கொழுப்புப் பசையைக் கலந்து சுவரில் ஓவியம் தீட்டினான்.

“சுவரை ஓவியத்திற்கு ஏற்றவிதமாய் அமைக்கும் அந்த முறை உறுதியானதாகவே இருந்துள்ளது. காலத்தையும் அதன் தட்பவெப்பங்களையும் தாங்கி வண்ணங்கள் உதிராமலே இருந்தன. அவை காணாமல் போனதிற்கான காரணங்கள் சுவர் அமைத்த விதமோ, ஓவியம் தீட்டிய வண்ணங்களின் தரக் குறைவோ அல்ல. ஓவியங்களுக்காக அன்று தேர்ந்தெடுக்கப்பட்ட பாறைப் பகுதியும் அதன் அமைப்பு முறையும், அனைத்திற்கும் மேலாக முட்டாள்தனமான மக்களின் நாசவேலைகளும்தான் காரணம்” என்று A.A.S.A.I (Academy of Archeology and sciences of Ancient India) குறிப்பிடுகிறது.

விஷ்ணுதர்மோத்ர புராணம் பல இடங்களில் கூறியது கூறல், பழைய விதிமுறைகளை ஒத்துச் செயற்படுவது ஆகிய இரண்டையும் மீண்டும் மீண்டும் கூறுவதை ஒப்புக் கொள்கிறது. பழைய நூல்கள் நம்மிடம் அன்று (இந்தநூல் எழுதப்பட்ட காலத்தில்) இல்லாமையால் விஷ்ணுதர்மோத்ர புராணம் வழக்கில் உள்ள ஓவிய விவரங்களை விரிவாகப் பதிவு செய்கிறது. ஒன்று, முந்தையவற்றிலிருந்து எடுத்தாளும் அத்தியாயங்கள். மற்றது. நூலில் இடம்பெறும் பல்வேறு மாந்தரின் சிலை உருவாக்கம் சார்ந்த ஒழுங்கு விவரங்கள். இந்நூல் தோன்றிய காலத்தில் மஹாபாரதத்தை நூலாக்கிய வியாசர் ஒரு தெய்வமாக தொழப்படுகிறார். எனவே உருவம் வடிப்பதில் வியாசரின் தோற்றம் சார்ந்த நுணுக்கமான விளக்கங்கள் கொடுக்கப்பட்டுள்ளன. அது போலவே ஓவியம் தீட்டுவதில் யுதிஷ்ட்ரன், பீமன், அர்ஜுனன், நகுலன், சகாதேவன், கிருஷ்ணன், வியாசரின் சீடர்களான சுமந்தர், ஜைமினி, பைலாம், வைசம்பாயனர் மற்றும் தேவகி, யசோதா, பலராமன் ருக்மிணி-சத்யபாமா, சாம்பா, அனிருத்தன் போன்றவர்களுக்கான உருவத் தோற்றமும், தோல் நிறம் பற்றின விதிகளும் கூறப்பட்டுள்ளன.

இந்நூலின் ஓவியம் சார்ந்த அத்தியாயங்கள் கி.பி.6-7ம் நூற்றாண்டுகளில் சேர்க்கப்பட்டிருக்க வேண்டும். அதற்கு சில நூற்றாண்டுகளுக்கு முன்புதான் அஜந்தா குகைகளில் ஓவியங்கள் தீட்டப்பட்டன. எனவே அப்போது முதிர்ச்சி பெற்றிருந்த ஓவியம் படைக்கும் உத்திகளும் வழிமுறைகளும் நமக்கு இந்நூல் மூலமாகக் கிடைக்கிறது. ஆயின், இதற்கும் பற்பல நூற்றாண்டுகளுக்கு முன்பாகவே அவை சிறப்பாயிருந்ததன் பதிவுதான் இந்நூல் என்பதையும், இது ஒருவரால் எழுதப்பட்ட நூல் அல்ல என்பதையும் நாம் மறந்துவிடலாகாது.

இந்நூல் தவிர, ப்ருஹத் சம்ஹிதா- (கி.பி. 6ம் நூற்றாண்டு), காமசூத்ர- வாத்சாயனர் (கி.பி. 6ம் நூற்றாண்டு), சமரங்கன சூத்ர தாரா- (11ம் நூற்றாண்டு) போன்ற நூல்களும் மத்திய வரலாற்றுக் காலத்தில் எழுத்துருவம் கண்டன.

ஓவியம் படைப்பதற்கான விதிமுறைகள் மட்டுமே ஓவியத்தைப் படைத்து விடாது. அது முற்றிலும் ஓவியனின் படைப்பாற்றல், அனுபவம் போன்றவை சார்ந்தது என்பதையும் நூல் தெளிவுறுத்துகிறது. இறுதியாக நூல் இவ்வாறு கூறுகிறது.

“இந்த விதிமுறைகள் முடிவானதல்ல. வெறும் வழிகாட்டுதல்கள்தான். பரிந்துரைகள்தான். இந்த ஓவியம் பற்றி நூறு ஆண்டுகள் கூறினாலும் அது முடிவுறாது. இங்கு விடுபட்டுவிட்ட செய்திகளைப் பின்வரும் சந்ததியினர் இத்துடன் இணைக்க வேண்டும். அனைத்துக் கலை வடிவங்களுள்ளும் ஓவியம்தான் சிறந்தது.” இந்த சுதந்திரத்தை ஓவியர்கள் முழுவதுமாகப் பயன்படுத்திக் கொண்டனர் என்றால் அது மிகையல்ல.

ஜேம்ஸ் ஹெரியாட் – இங்கிலாந்தின் வட யார்க்ஷைர் கால்நடை மருத்துவர். தன் வாழ்க்கை அனுபவங்களைக் கதை போல நகைச்சுவையுடன் சொல்லுவதில் வல்லவர். ALL THINGS BRIGHT AND BEAUTIFUL, IF ONLY THEY COULD TALK, THE LORD GOD MADE THEM ALL, JAMES HERRIOT’S DOG STORIES போன்ற அனுபவச் சித்திரங்களின் ஆசிரியர். மிருகங்கள் ஐந்தறிவு படைத்தவையே ஆயினும் சில நேரங்களில் மனிதர்களைப் போல் உணர்ச்சிகளைக் காண்பிக்கக் கூடியவையே என்பது இவரது கட்டுரைகளின் அடிநாதம்.

ஜேம்ஸ் ஹெரியாட்டின் நண்பர் ஒருவர் கால்நடை டீலர். விவசாயிகளிடமிருந்து, பசுக்கள், காளைகளை வாங்கி, பராமரித்து விற்பது, பசுக்களை சினைக்கு விடுவது, பசுக் கன்றுகள், உயர் ரகக் காளைக் கன்றுகள் வளர்ப்பது அவரது தொழில். அவரது கொட்டிலில் உள்ள கால்நடைகளுக்குத் தடுப்பூசி போடுவது, வைத்தியம் பார்ப்பது எல்லாமே ஹெரியாட்தான். ஃபேமிலி டாக்டர்!

ஒருநாள் டீலரிடமிருந்து போன். ‘மாண்டிக்கு ஜுரம். நிமோனியாவாக இருக்குமோ என்று தோன்றுகிறது. வந்து பார்க்கமுடியுமா?’

மாண்டி உயர்ஜாதி காளைக் கன்று. வயது, மூன்று மாதம். அகன்ற நெற்றியும், உருட்டிப் பார்க்கும் விழிகளும், குட்டையான தடித்த கால்களும் எதிர்காலத்தில் அதற்கு கிடைக்கப் போகும் முக்கியத்துவத்தை இப்போதே ஹெரியாட்டுக்கு உணர்த்தின. உயரத்திலும் வலுவான உடலிலும் மற்ற கன்றுகளிடமிருந்து தனித்துத் தெரிந்தான் மாண்டி.

105 டிகிரி ஜுரம் – மூச்சு விடுவதில் சிரமம் – ஆனால் மார்சளி துளியும் இல்லை. வித்தியாசமாக இருந்தது. இரண்டு நாட்களுக்கு ஜுரத்துக்கும் சளிக்கும் மருந்து கொடுத்துவிட்டுச் செல்கிறார் ஹெரியாட். நான்காம் நாள் நண்பர் போனில், ‘மாண்டி வித்தியாசமாக, கால்கள் இறுக்கத்துடன் நடக்கிறான். கண் பார்வையும் சரியாகத் தெரியாததுபோல் உள்ளது’ எனப் படபடக்கிறார்.

பரிசோதித்த ஹெரியாட்டுக்குப் புரியவில்லை. தெரிந்த வியாதிகளுக்குள் இல்லாத வித்தியாசமான அறிகுறிகள் – மேல் நோக்கிய கண்கள், வெறித்த பார்வை, மரக்கட்டை போன்ற கால்கள், ரேபோட் நடை. ஆனால் பார்வையில் குறையில்லை. டெடனஸ், மெனிஞ்சைடிஸ் – ம்ஹூம் எதிலும் பொருந்தவில்லை. அவசரத்துக்கு ஏதோ மருந்து கொடுத்துவிட்டு, குழப்பத்துடன் வீட்டுக்கு வந்து விடுகிறார்.

தன் மூளை மடிப்புகள், புத்தகங்கள், காலேஜ் நோட்ஸ், கன்றுக்குட்டிகளின் நோய்கள் குறித்த ஜர்னல்ஸ் எனத் தேடுகிறார் – விடை ஏதும் கிடைக்கவில்லை. கடைசியில் ஏதோ ஒரு சிறிய விளம்பரக்குறிப்பில் – வெறித்த பார்வை, வித்தியாசமான நடை, மாரில் சளி, 100க்கும் மேல் ஜுரம் – கன்றுகளைப் பாதிக்கும் ஒரு வியாதி பற்றிக் குறிப்பிடப்பட்டுள்ளது.

யுரேக்கா!

துள்ளிக் குதித்து போனில் நண்பனிடம் கேட்கிறார் ஹெரியாட். “மாண்டியும் மற்ற கன்றுகளும் ஒன்றையொன்று நக்கிக் கொள்கின்ற பழக்கம் உள்ளனவா?”

“அது எப்போதும் நடக்கும் ஒரு விஷயம்தானே! ஒரு பொழுது போக்கு போல!” என்கிறார் நண்பர்.

“மாண்டியின் வயிற்றின் நான்காவது அறையில் (பசு போன்ற கால்நடைகளுக்கு இரைப்பையில் நான்கு அறைகள் – அவசரமாகப் புல்லை மேய்ந்து விட்டுப் பின்னர் சாவதானமாக இரைப்பையிலிருந்து வாய்க்குக் கொண்டுவந்து அசைபோடுவது அவற்றின் இயல்பு) ஒரு முடிப் பந்து அடைத்துக் கொண்டிருக்கிறது – அதுதான் மாண்டியின் மாற்றங்களுக்குக் காரணம்!” டயக்னோஸ் செய்துவிட்ட பெருமிதம் ஹெரியாட்டின் குரல் படபடப்பில் தெரிந்தது.

ஒரு சின்ன அறுவை சிகிச்சை செய்து, வயிற்றிலிருக்கும் முடிப் பந்தை வெளியே எடுத்துவிட ஹெரியாட்டும் அவர் நண்பரும் முடிவு செய்கின்றனர். நண்பருக்கோ முழு நம்பிக்கை – ஹெரியாட்டுக்கோ நீண்ட இடைவெளிக்குப் பிறகு ஒரு அறுவை சிகிச்சை, அதுவும் மாட்டுக் கொட்டிலிலேயே!

வைக்கோல் படுக்கை, சுடுநீர், நண்பரின் உதவி, சில சிசர்ஸ், ஸ்கால்பெல், ஃபோர்செப்ஸ், நிறைய எதிர்பார்ப்பு, கொஞ்சம் தைரியம் இவற்றுடன் ஹெரியாட் அறுவை சிகிச்சை செய்கிறார். முடிப் பந்தை மாண்டியின் இரைப்பையில் இருந்து வெளியே எடுத்து, கன்றினைக் காப்பாற்றுகிறார்! முதல்நாள் பேதியாவதற்குக் கொடுத்த எண்ணெய், ஜுர மருந்து, வயிற்றின் அமிலங்கள் எல்லாம் சேர்ந்து, பளபளப்பாக முடிப் பந்து, ஹெரியாட்டைப் பார்த்து கண் சிமிட்டுவதைப் போலிருந்தது! மயக்கம் தெளிந்த மாண்டி, அன்புடன் ஹெரியாட்டைப் பார்த்துத் துள்ளிக் குதித்தது.

இதைப் படித்து முடித்தவுடன், மனது யார்க்ஷைர் கொட்டிலை விட்டு, நாற்பது வருடத்துக்கு முந்தைய நம்ம ஊர் ராயப்பேட்டை பொது மருத்துவமனை பக்கம் சிறிது பயணித்தது.

1975ம் வருடம், ஒரு சூடான கோடைக் காலை.

ராயப்பேட்டை மருத்துவ மனையின் ஆபரேஷன் தியேட்டர்களிருந்த காரிடரில், குளோரோஃபார்ம் நெடியுடன் மூச்சிரைக்க ஓடினேன் – வலது கையில் ஏதோ புத்தகம், இடது கை அனிச்சையாக வெள்ளைக் கோட்டினை தோளில் நிறுத்திப் பிடித்திருந்தது.

‘ஜக்கு, என்ன ஆச்சு?’

‘ரெண்டு நாளா மீராவுக்கு ஒரே வயிற்றுவலி; நேத்திலேர்ந்து வாந்தி வேற. அம்மாவோட கை வைத்தியம் எதுக்கும் கேக்கல. இங்கே கேசுவாலிடில பாத்துட்டு, ‘அக்யூட் அப்டமென்’ன்னு எரெக்ட் பிக்சர் எக்ஸ்ரே எடுத்தாங்க. எக்ஸ்ரேல ஆப்பக் குழிலெ எண்ணெய் மாதிரி மல்டிபிள் ஃப்ளுயிட் லெவல்ஸ் – உணவுக்குழாயில் ஏதோ அடைப்பு – டிபியோ வேற என்னவோ. எமர்ஜென்சி லாபராடமி – வயித்த ஓபன் பண்ணிப் பார்க்கறது – இப்பொதான் தியேட்டர் உள்ள போனாங்க.” ஒரே மூச்சில் சொல்லி முடித்தான் ஜக்கு.

நானும் ஜக்குவும் ஒரே காலேஜ், ஒன்றாகப் படிக்கும் மருத்துவ மாணவர்கள். இப்போதுதான் கிளினிகல் சைடு ஃபர்ஸ்ட் போஸ்டிங் – எந்த வியாதியப் பார்த்தலும் நமக்கும் அதே இருக்கறாமாதிரி ஒரு பயம்; அப்பப்பொ அடிவயிறு சுருண்டுக்கும் பயத்துலெ!

மீரா அவனது ரெண்டாவது தங்கை. பெரிய ஆனால் வசதி கொஞ்சம் சுமாரான குடும்பம். நன்றாகப் படித்து, நல்ல மார்க் வாங்கியிருந்தோம் – இருந்தாலும் அதிர்ஷ்டத்தில்தான் மெடிகல் சீட் கிடைத்தது. அப்போது நுழைவுத் தேர்வெல்லாம் கிடையாது – நேரடியாக நேர்முகத் தேர்வுதான். பணம், ஜாதி, அரசியல் இன்ஃப்ளூயன்ஸ், இட ஒதுக்கீடு எல்லாம் எட்டிப்பார்த்துக் காலூன்றிக் கொண்டிருந்த நேரம் – நாங்கள் தப்பிச்சோம்.

மீரா நல்ல பெண், அழகு – குவீன் மாரீஸோ, எதிராஜோ ஞாபகம் இல்லை – பியூசீ படித்துக் கொண்டிருந்தாள் – நன்றாகப் படிப்பாள். பாடுவாள். இண்டலிஜெண்ட்! ஆனால் கொஞ்சம் வித்தியாசமாக சில நேரங்களில் கோபப்படுவாள். கையில் இருப்பதைத் தூக்கி அடிப்பாள். இந்த மூட் ஸ்விங் எல்லோருக்கும் அவளிடம் ஒரு பயத்தையும், பரிதாபத்தையும் ஏற்படுத்தியது. அவளுக்குத்தான் இப்போது உள்ளே ஆபரேஷன். கவலையுடன் ஜக்குவின் அம்மா, அப்பா எல்லோரும் வெளியில் பெருமாளை வேண்டியபடி – எங்கள் முகத்தையே பார்த்தபடி, ஏதோ நாங்கதான் பெரிய டாக்டர் என்கிற மாதிரி.

கழுத்தில் தொங்கும் மாஸ்க்குடன், கேப், ஏப்ரன் சகிதம் வெளியில் வந்தார் ப்ரொஃபசர் விட்டல் – எங்களுக்கு சர்ஜரி கிளாஸ் எடுக்கிறவர் – கையில ஒரு கிட்னி ட்ரேவில் கருப்பாக வயிறு ஷேப்பில் ஒரு வஸ்த்துவைக் காண்பித்தார். கொழ கொழன்னு கொஞ்சம் மியூகஸ், இரத்தத்துடன் – என்ன இது?

“உங்க பொண்ணுக்கு ஏதாவது சைக்கியாட்டிரி ப்ராப்ளம் இருக்கா?” என்றார்.

ஒருவர் முகத்தை ஒருவர் பார்த்துக்கொண்டோம். அம்மாதான் பதில் சொன்னாள். “அப்படி ஒன்றும் இல்லையே டாக்டர். கொஞ்சம் கோபப்படுவா. அவ்வளவுதான்.”

“அதுக்கில்லே – வயித்துல கிரிக்கெட் பந்து சைசுல ஒரு கொத்து முடி – தலை முடி – சுருண்டு அடைச்சிண்டிருந்தது – அதுதான் இது.” ட்ரேயைக் காண்பித்தார். கருப்பா கவர்பால் சைசுலெ, பந்தா தலைமுடி, ஒரு முனையில் சின்ன வாலுடன் குடுவை மாதிரி!

தலை முடியைத் தின்னுருப்பாளா? வயித்துல முடி வளராதே! சாப்பாட்டுலேயும் எப்போவாவதுதானே முடி அகப்படும்? எங்கள் சின்ன மருத்துவ மண்டைக்குப் புரியவில்லை. மீதி பேர் முகத்தில் அருவருப்பும் கவலையும்.

“ஒண்ணும் பயப்படறதுக்கில்லே. மீரா இஸ் ஆல்ரைட். இன்னும் அரை மணிலே வார்டுக்கு வந்துடுவா. ஷீ நீட்ஸ் சைக்கியாட்ரி கன்ஸல்டேஷன்” என்றபடி கிட்னி ட்ரேயுடன் தியேட்டருக்குள் மறைந்தார் ப்ரொஃபஸர் விட்டல்!

சிலருக்கு நகம் கடிப்பது ஒரு பழக்கம். அது அவர்களது பதட்டநிலையைக் குறிக்கும் – anxiety state!

அது போலவே சில மனப்பிறழ்வுகளில் தன் முடியைத் தானே பிய்த்துப் பிடுங்கிக் கொள்ளும் (trichotillomania) மனிதர்களும் உண்டு. இவர்கள் கரப்பு கடித்தாற் போன்ற முறிந்த முடிகளுடன், திட்டு திட்டாகச் சொட்டைகளுடன் மருத்துவரை அணுகுபவர்கள்!

சிலர் முடியைத் தின்னும் (trichophagia) பழக்கமுடையவர்கள், மீராவைப் போல!

விலங்குகளில் சைக்கலாஜிக்கல் பாதிப்புகள் இருக்கத் தடை ஏதும் இல்லை. ஹெரியாட் ஆரம்பத்தில் பார்த்த சாதுவான மாண்டிக்கும், வளர்ந்த காளை மாண்டிக்கும் (அருகில் இரத்தம் எடுக்க வந்தவரை முட்டுவதற்குத் துரத்தும் மாண்டியைக் கண்டு மிரண்டு ஓடிவிடுகிறார் ஹெரியாட்!) ஏராளமான மாற்றங்கள். மீராவிடமும்.

வேலைப் பளு, கோபம் இவற்றால் தலையைப் பிய்த்துக் கொள்பவர்களிடமிருந்து இரண்டடி தள்ளி இருப்பது நல்லது.

ஒவ்வொரு தேசமும் மின்சார உற்பத்திக்கான தமது கொள்கையைப் பல்வேறு கோணங்களில் வகுக்கிறது.

• மக்கள் தொகையின் அடிப்படையில் திட்டங்களைத் தீட்டுவது.
• மக்களின் பாதுகாப்பைக் கருத்தில் கொண்டும் சுற்றுச் சூழலைக் கருத்தில் கொண்டும் திட்டமிடுதல்.
• பொருளாதார வலிமையைப் பொறுத்தும், நாட்டின் பாதுகாப்புக் கருதியும் திட்டமிடல்.
• இவையெல்லாவற்றையும் தாண்டி மின் உற்பத்திக்கான மூலப் பொருளின் இருப்பையும், தேவையையும் பொறுத்து திட்டமிடல்.
• மின்னுற்பத்தியில் அதிக பங்களிப்பைத் தரவல்ல மின் உற்பத்தி எது என்பதன் அடிப்படையில் திட்டமிடல்.

மேற்கூறிய காரணங்கள் மிக முக்கியமானவை. இந்தப் பார்வை இல்லாமல், சில மின் திட்டங்கள் தேவையற்றது என பேசிக் கொண்டிருப்பதில் பலனில்லை. இந்திய அரசு அனைத்து வகையான மின் உற்பத்தி முறைகளுக்கும் முக்கியத்துவம் கொடுக்கிறது. ஆனால் அரசு அணு மின் உற்பத்திக்கு அதிக அளவில் முக்கியத்துவம் கொடுத்தது போன்ற பிரமையையும், புதுப்பிக்கத்தக்க (Renewable Energy) மின் உற்பத்தி முறைக்கு முக்கியத்துவம் கொடுக்காதது போன்ற எண்ணத்தையும் மக்கள் மனதில், ஊடகங்களும், கூடங்குளம் அணு மின் உற்பத்திக்கு எதிராகப் போராடிய தரப்பும் பதிய வைத்துள்ளன.

உண்மையைச் சொல்லப் போனால், உலகம் முழுவதும் அணு மின் உற்பத்திகெதிரான பரப்புரைகளைச் செய்பவர்கள் சூரிய மின் ஆலைகளுக்கும், காற்றாலைகளுக்கும் ஆதரவான கருத்துகளையும் கட்டுரைகளையும் எழுதித் தள்ளுவார்கள். இதன் பின்னால் உள்ள வணிக அரசியல் மிக முக்கியமானது. ஜப்பானில் புகுஷிமா அணு உலையில் ஏற்பட்ட விபத்திற்குப் பிறகுதான் அணு மின் உற்பத்தி முறைக்கு எதிரான கருத்துகள் வலுவாக அமைந்தன. அப்போது சூரிய மின் ஆலைகள், காற்றாலைகள் பெருமளவிற்கு உலகில் நிறுவப்படவில்லை. உலகில் சில நாடுகள் அணு உலையை நிறுத்தப் போவதாக அறிவித்தன. இவற்றில் பல நாடுகளில் அணு மின் உற்பத்தி முறையே கிடையாது அல்லது மிகக் குறைந்த அளவில் இருந்தது. ஆனால் ஜெர்மனியின் மின் உற்பத்தியில் 17% அணு மின் உற்பத்தி இருந்தது. ஆஸ்திரேலியாவில் அணு மின் உற்பத்தி முறையே கிடையாது. ஜெர்மனி தமது மக்களின் பாதுகாப்பைக் கருத்திற்கொண்டு 2017க்குள் தமது நாட்டிலுள்ள அனைத்து அணு மின் நிலையங்களையும் கைவிடுவதாக அப்போதுதான் அறிவித்தது. மக்களின் பாதுகாப்பைக் காட்டிலும் சூரிய மின் ஆலைகள் மற்றும் காற்றாலைகளின் முன்னோடியாக நவீன மற்றும் தரமான தொழில்நுட்பத்தைக் கையில் வைத்திருந்த நாடு ஜெர்மனி. அணு மின் உற்பத்தியைக் கைவிடமாட்டோம் என்று அறிவித்தது பிரான்ஸ். ஏனெனில் பிரான்ஸ் அணு மின் தொழில் நுட்பத்தில் கைதேர்ந்த நாடு. அமெரிக்கா, ரஷ்யா, சீனா போன்ற வல்லரசு நாடுகளும் அணு மின் உற்பத்தியை கொள்கையளவில் கைவிடுவதாக அறிவிக்கவில்லை. புதுப்பிக்கத்தக்க எரிசக்திக்கு ஆதரவான விளம்பரங்கள் அதிகரிக்க, அணு மின் உற்பத்திக்கு ஆதரவான குரல்களும் எழுந்தன. இவையனைத்தும் தத்தம் நாடுகளிலுள்ள கனிமப் பொருட்களின் வளத்தையும், தொழில்நுட்பத்தில் உள்ள வல்லமையின் அடிப்படையிலும், புதுப்பிக்கத்தக்க மின்னாற்றலை உபயோகிக்கத் தகுந்த இடங்கள் இருப்பதைப் பொருத்தும் அமைந்தன.

இந்தியா, தோரியம் மற்றும் புளுட்டோனியம் ஆகியவற்றை உபயோகிப்பதில் பல நாடுகளுக்கு முன்னோடியாக உள்ளது. இந்தியாவைப் பொருத்தவரையில் அனைத்து மின் உற்பத்தி முறைகளுக்கும் மத்திய அரசு மற்றும் மாநில அரசுகள் முக்கியத்துவம் கொடுத்து வருகின்றன. குறிப்பாக 2010 to 2016 க்குள்ளாக புதுப்பிக்கத்தக்க எரிசக்தி நிலையங்களும், அனல் மின் நிலையங்களும் அதிக அளவில் நிறுவப்பெற்றுள்ளன.

இந்தியாவின் மின் நிறுவுத் திறன்:

ஏப்ரல் 2017ல், இந்தியாவின் மொத்த மின் நிறுவுத் திறன் 329.204 GW. இதில் அனல் மின் நிலையத்தின் பங்களிப்பு 67%. அணு மின் உற்பத்தி, நீர் மின் உற்பத்தி மற்றும் புதுப்பிக்கத்தக்க (Renewable) மின் உற்பத்தி முறைகளின் பங்களிப்பு முறையே 2.06%, 13.55%, 17.39%. உலக அளவில் மின் உற்பத்தி நிலையங்களை அமைத்ததில் இந்தியா 5வது இடத்திலும், மின்சார உற்பத்தியில் உலக அளவில் 3வது இடத்திலும் உள்ளது.

ஜனவரி 2017ல், இந்தியாவின் மின் உற்பத்தியில் மத்திய, மாநில அரசின் நேரடிப்பங்களிப்பு 56.4%. தனியார் நிறுவனங்களின் பங்களிப்பு 43.6%. அணு மின் ஆலைகளை நிறுவுவதை மத்திய அரசு, தனியார்களின் கையிலோ, மாநில அரசின் கைகளிலோ கொடுக்கவில்லை என்பது குறிப்பிடத்தக்கது. இந்தியாவின் பாதுகாப்பு கருதிய கொள்கைமுடிவாகக் கூட இருக்கலாம். புதுப்பிக்கத்தக்க மின் ஆலைகளைப் பொருத்தவரை மத்திய அரசின் பங்களிப்பு எதுவுமில்லை. புதுப்பிக்கத்தக்க ஆலைகள் நிறுவும் பணிகளை மாநில அரசுகளும், தனியார் நிறுவனங்களுமே இந்தியாவில் செய்துள்ளன. மத்திய அரசுதான் மானியத்தை வழங்குகிறது. புதுப்பிக்கத்தக்க எரிசக்தி ஆலைகளை நிறுவுவதில் மாநில அரசுகள் கூட வெறும் 3.45% அளவில்தான் தமது சொந்த முயற்சியில் நிறுவியுள்ளன. புதுப்பிக்கத்தக்க ஆற்றலைப் பொருத்தவரையில் தனியார் நிறுவனங்களே 96.55% நிறுவியுள்ளன.

மின் கோட்டங்களைக் கணக்கில் கொள்ள இந்தியாவிலுள்ள மாநிலங்கள் வடக்கு, தெற்கு, கிழக்கு, மேற்கு மற்றும் வட கிழக்கு என வகைப்படுத்தப்பட்டுள்ளன. மகாராஸ்ட்ராவில்தான் அதிக அளவிற்கு மின் நிறுவனங்கள் அமைந்துள்ளன. குஜராத், தமிழ்நாடு, உத்திரப்பிரதேசம், ஆந்திரா, கர்நாடகா, ராஜஸ்தான், மத்தியப் பிரதேச மாநிலங்களில் 20,000MW க்கும் அதிகமாக மின் ஆலைகள் நிறுவப்பெற்றுள்ளன. குறிப்பாக கிழக்கு மற்றும் வட கிழக்கு மாகாணங்களில் மிகக் குறைந்த அளவிலேயே மின் ஆலைகள் உள்ளன. மக்கள் தொகையை ஒப்பிட்டால் கிழக்கு மாநிலங்களில்தான் மிகக் குறைவாக மின் உற்பத்தி நிலையங்கள் உள்ளன. பீகார், ஓடிஸா, ஜார்க்கன்ட், மேற்கு வங்காளம் மற்றும் கேரளா போன்ற மாநிலங்களில் மிகக் குறைந்த அளவிலேயே மின் ஆலைகள் நிறுவப்பெற்றுள்ளன. இம்மாநிலங்கள் ஏன் தொழில் வளர்ச்சிக் குறைந்த மாநிலங்களாக தற்போதும் உள்ளன என்பதற்கான காரணங்களை இதிலிருந்து புரிந்து கொள்ளலாம். மேற்கூறிய மாநிலங்களில் மேற்கு வங்கம் தவிர்த்து அனைத்து பெரிய மாநிலங்களில் கூட 5,000MW க்கும் குறைவாகவே மின் ஆலைகள் அமைந்துள்ளன. மேற்கு வங்கத்தில் கூட 10,500MWதான் உள்ளது. கம்யுனிஸக் கொள்கையுடைய மாநிலங்கள் தொழில் வளர்ச்சிக்கு திரான மாநிலங்கள் என்பதை அவர்கள் அரசுகளின் கொள்கை முடிவுகள் காட்டுகின்றன. காஷ்மீர் மற்றும் வடகிழக்கு மாநிலங்களில் தனியார் நிறுவனங்கள் மின் ஆலைகளை நிறுவ முன் வரவில்லை. தனியாரின் மொத்த மின் நிறுவுத் திறனே 100 MWக்கும் குறைவு. இந்தியாவில் சமச்சீரான தொழில் வளர்ச்சி சாத்தியமில்லை என்பது உண்மையே. ஏனெனில் வேளாண்மை சார்ந்த மாநிலங்கள் பெரிதும் தொழில் வளர்ச்சியை நம்பி இல்லை. ஆனால் அம்மாநில அரசுகள் தொழில் வளர்ச்சியைப் பெருக்கும் நடவடிக்கைகளை எடுத்தால் மட்டுமே இந்தியா சீரான வளர்ச்சியைப் பெற இயலும். இந்தியாவின் முன்னேறிய மாநிலங்கள் என்று கணக்கில் எடுத்தால் தொழில் வளர்ச்சி சார்ந்த மாநிலங்கள் முன்னிலை வகிப்பது புரியும். வட கிழக்கு மாநிலங்களில் கிரிட் வசதியை ஏற்படுத்துவதில் சிக்கல் இருந்தாலும் இந்தியாவின் அனைத்து மக்களையும் உள்ளடக்கிய ஓர் அரசு அதற்கான ஏற்பாடுகளைச் செய்து தர வேண்டும். முற்றிலுமாக பல்வேறு மத்திய மற்றும் மாநில அரசுகளால் வட கிழக்கு மாநிலங்கள் புறக்கணிக்கப்பட்டிருந்தன. தற்போதைய அரசு அதைச் சீராக்க பல்வேறு நடவடிக்கைகளை எடுத்து வருவது பாராட்டத்தக்கது.

மின் கொள்கை முடிவுகள்:

இந்தியாவின் மின் தேவை எவ்வாறு அதிகரித்துள்ளது என்பது ஒருபுறம் இருக்கட்டும். இந்தியா சுதந்திரம் அடைந்தபோது இந்தியாவில் மொத்த மின் நிறுவுத் திறன் 1362MW. இன்று 329204.53 MW. இந்தியாவின் மின் நிறுவுத் திறனை எப்படிப் பார்க்க வேண்டும்? உலக மயமாதலுக்கு முன், பின் என பிரித்துப் பார்க்க வேண்டியுள்ளது. 1991ல் இந்தியா தாராளவாதக் கொள்கைக்குள் செல்கிறது. உலகமயமாதலுக்குத் தன்னை உட்படுத்திக் கொண்ட பின்பே இந்தியாவில் மின் தேவைக்கான கூடுதல் அவசியம் ஏற்படுகிறது. உலக மயமாதலுக்கு முன்பு அதாவது சோஷலிச பொருளாதாரக் காலகட்டத்தில் இந்தியாவில் மின் நிறுவுத் திறன் ஒரு விஷயத்தைப் புரியவைக்கிறது. அரசே அனைத்துத் துறைகளையும் அரசின் கட்டுப்பாட்டிற்குள் இருந்து செயல்படுத்த வேண்டும்; தனியாரை உட்படுத்தும் எந்தவொரு கொள்கை முடிவும் மக்களுக்கு எதிரானவை என்ற அடிப்படையில் மட்டுமே பார்க்கப்பட்டது. மேலும் சுதந்திரமடைந்த காலம் இந்தியா பொருளாதார ரீதியாக மிக நலிந்த நிலையிலிருந்ததும் குறிப்பிடத்தக்கது. அத்துடன், ஓர் அரசால் ஏழைகளுக்கான வளர்ச்சித் திட்டங்களுக்கும் வாழ்வாதாரத்திற்கும் இலவசங்களையும் மானியங்களையும் வழங்க வேண்டி இருந்தது. அது தவறல்ல என்றபோதிலும், நிதி வருவாய், தொழில் வளர்ச்சியைப் பெருக்கவோ புதிய வேலை வாய்ப்புகளைப் பெருக்கவோ பெருமளவு உதவவில்லை.

சோஷலிச காலகட்டமான 1940 முதல் 1990 வரையில் மொத்த மின் நிறுவுத் திறன் 63,636MW. தற்போது இந்தியாவில் மொத்த மின் நிறுவுத் திறன் 329204 MW. 1940 முதல் 1990 வரையிலான 43 ஆண்டுகளில் 63636 MW அளவிற்கே இந்தியா மின் ஆலைகளை நிறுவி இருந்தது. ஆனால், 1991 முதல் 2017 வரையிலான, உலக மயமாதலுக்குத் தன்னை ஆட்படுத்திக் கொண்ட கடந்த 27 ஆண்டுகளில் 265,568 MW அளவிற்கு மின் ஆலைகள் நிறுவப் பெற்றுள்ளன. தொழில்துறையில் இந்தியா வளர மின்சாரம் தேவை என்பதைப் புரிந்து கொண்ட பிறகே பல்வேறு கொள்கை முடிவுகளை நாட்டின் முன்னேற்றம் கருதி இந்திய அரசுகள் எடுத்து வந்துள்ளன. குறிப்பாக தனியார் நிறுவனங்கள் மின் ஆற்றல் உற்பத்தி செய்யும் வகையில் கொள்கை முடிவுகள் எடுக்கப்பட்டன. மேலும் மின் உற்பத்தித் துறையில் 100% வரை அந்நிய நேரடி முதலீடு இருக்கலாம் என்றும் அரசு கொள்கை முடிவெடுத்தது. ஆரம்ப காலகட்டங்களில் தனியார் மிக அதிக விலைக்கே மின்சாரத்தை அரசுக்கு விற்றது என்ற நிலை இன்று மாறியுள்ளது. உதாரணமாக சூரிய மின் உற்பத்திக்கு தனியார் நிறுவனங்கள் 2010ல் யூனிட்டிற்கு 12 ரூபாய் விலையாக நிர்ணயித்திருந்தது. சோலார் பானல்களின் விலை 85% போட்டி காரணமாகக் குறைந்தது. 2017 மே 12
அன்று ராஜஸ்தானின் பாட்லா சோலார் பூங்கா அமைப்பதற்கான டெண்டரில் பங்கெடுத்த ஒரு நிறுவனம் யூனிட்டிற்கு 2.44 ரூபாய் எனக் குறித்துள்ளது. தனியார் நிறுவனங்களுக்கிடையேயான போட்டியின் காரணமாகவே விலை நிர்ணயம் பெருமளவிற்குக் குறைந்துள்ளது. இதுநாள் வரை அனல் மின் உற்பத்தி மட்டுமே யூனிட்டிற்கு மிகக் குறைந்த அளவில் இருந்தது. தற்போதும் நிலக்கரி மின் உற்பத்தியின் விலை யூனிட்டிற்கு 3.20 ரூபாயாக உள்ளது.

கடந்த நான்கு ஆண்டுகளில் இந்தியா 105,860 MW நிறுவியுள்ளது குறிப்பிடத்தக்கது. இந்தியா ஒருபுறம் தொழில் வளர்ச்சிக்கான சந்தையை உருவாக்கும் பொருட்டு அதிக அளவில் மின் கொள்கைகளை வகுத்துச் செயல்படுகிறது. இதை அடிப்படையாகக் கொண்டே தொழில்நுட்பம் சார்ந்த வேலை வாய்ப்புகளை உருவாக்க இயலும்.

மன் மோகன் சிங் அரசின் நிலக்கரி சுரங்க ஊழலும் மோடி அரசின் புதிய கொள்கை முடிவுகளும்:

உச்சநீதிமன்றம், மன் மோகன் சிங் ஆட்சியில் நடந்த நிலக்கரி ஊழல் மற்றும் டெண்டர் விடும் முறைக்கு எதிரான தீர்ப்பையும், 204 தனியார் நிறுவனங்களின் உரிமையையும் ரத்து செய்தது. மோடி ஆட்சிக்கு வந்த பிறகு நிலக்கரிச் சுரங்கத்தில் விடப்படும் டெண்டர்கள் வெளிப்படைத் தன்மையுடன் கூடிய E-Auction (ஆன்லைன் மூலம் ஏலம் விடுதல்) முறைக்கு மாறிய பிறகு ஏற்பட்ட மாற்றங்கள் அளப்பரியது. 2014ல் மோடி தலைமையிலான மத்திய அரசு ஆட்சிப் பொறுப்பேற்றபோது நிலக்கரியைச் சார்ந்த அனல் மின் நிலையங்களில் நிலக்கரி தட்டுப்பாடு நிலவியது. சில ஆலைகளில் ஏழு நாட்களுக்குக் குறைவான இருப்பு மட்டுமே இருந்து வந்தது. பியுஷ் கோயல் மத்திய அமைச்சராகப் பொறுப்பேற்ற இரண்டே வருடங்களில் நிலக்கரி உற்பத்தி அதிகரித்ததன் வாயிலாக 25 நாட்களுக்கும் அதிகமாக மின்சாரம் கொடுக்கும் வகையில் நிலக்கரி இருப்பு உள்ளது. தற்போதைய புதிய கொள்கையின் படி, நிலக்கரி வளத்தைக் கொண்டுள்ள மாநிலங்களுக்கு அடுத்த முப்பது ஆண்டுகளில் (Coal life time) 3.44 லட்சம் கோடி வருவாய் கிடைக்கும். இதில் அதிக அளவில் பலனடையும் மாநிலங்கள் ஒடிஸா, மேற்கு வங்காளம், ஜார்க்கன்ட், சத்தீஸ்கர். முப்பத்து இரண்டு நிலக்கரிச் சுரங்க வேலைகளுக்கு வெளிப்படைத்தன்மையுடன் கூடிய ஏலம் நடைபெற்றதால் மத்திய அரசுக்கு 2 லட்சம் கோடி வருவாய் கிடைத்துள்ளது. இதிலுள்ள சிறப்பம்சம், ஏலத்தில் கிடைக்கும் வருவாய் அந்தந்த மாநில அரசுகளுக்குச் செல்லும் வகையில் அமைக்கப்பட்டுள்ளது. இதனால் மாநில அரசுகளின் கடன் சுமை பெருமளவு குறையும் அல்லது அதிக வருவாய் கிடைக்கும்.

2010 – 2014 காலகட்டத்தில் நிலக்கரி உற்பத்தி 1.8% -ஆக இருந்தது. 2014 – 2016 காலகட்டத்தில் நிலக்கரி உற்பத்தியின் அளவு சராசரியாக 7.7% ஆக அதிகரித்துள்ளது. எப்போதும் இல்லாத வகையில் 2014-16ல் 7.4 கோடி டன்கள் உற்பத்தியும் கூடியுள்ளது. நிலக்கரி உற்பத்தியை அதிகரித்ததன் விளைவாக 2015 – 2016 வருடத்தில் 24,000 கோடி அந்நியச் செலவாணி அரசுக்குக் குறைந்துள்ளது. 2016-17ல் 40,000 கோடிக்கு அந்நிய செலவாணியைக் குறைக்கும் நோக்கில், உள்நாட்டு உற்பத்தியை அதிகரிக்கும் வண்ணம் மத்திய அரசு செயல்பட்டு வருகிறது. உதய் திட்டம், குழல் விளக்கு திட்டம், கிராமங்களுக்கான மின் இணைப்பு, உஜாலா திட்டங்கள் மற்றும் புதுப்பிக்கத்தக்க மற்றும் புதுப்பிக்கவியலா மின் உற்பத்தி சார்ந்த மத்திய அரசின் நடவடிக்கை மற்றும் திட்டங்களை அடுத்த பகுதியில் காணலாம்.

உசாத்துணைகள்:

http://coal.nic.in/two-years-achievements-english/#/12

http://www.cea.nic.in/reports/monthly/installedcapacity/2017/installed_capacity-04.pdf

http://www.dnaindia.com/money/report-coal-block-auction-money-to-wipe-out-fiscal-deficit-of-indian-states-2067520

https://www.theguardian.com/environment/2017/may/10/indian-solar-power-prices-hit-record-low-undercutting-fossil-fuels

https://www.ibef.org/industry/power-sector-india.aspx