பல ஆண்டுகளாக, ஏன் பல நூற்றாண்டுகளாக
என்று கூடச் சொல்லலாம், தீர்வு ஏற்படாமல் இருக்கும் அயோத்தி ராமஜன்ம பூமிப் பிரச்சினை
பற்றிய வழக்கில், அனைத்துத் தரப்பினரும் கலந்து பேசி சுமுகமான தீர்வு காண முயற்சி எடுக்கவேண்டும்
என்று உச்ச நீதிமன்றம் அறிவுறுத்தியுள்ளது. கடந்த 2016ம் ஆண்டு ஃபிப்ரவரி மாதம் பாரதிய
ஜனதா கட்சித் தலைவர் சுப்பிரமணியன் ஸ்வாமி, “ராம ஜன்ம பூமியில் ராமர் கோவில் கட்ட அனுமதிக்கவேண்டும்.
அதற்காக அவ்வழக்கை அவசர வழக்காகக் கருதி தினப்படி விசாரணை செய்து விரைவில் தீர்ப்பு
வழங்கவேண்டும்” என்று கோரி மனு ஒன்றைத் தாக்கல் செய்தார்1.
அதனை அப்போது ஏற்றுக்கொண்ட உச்ச நீதிமன்றம், அவரையும் ஒரு தரப்பாகச் சேர்த்துக்கொண்டது.

அந்த வழக்கு, கடந்த மார்ச் மாதம்
21ம் தேதியன்று, உச்ச நீதிமன்றத்தில், தலைமை நீதிபதி ஜே.எஸ்.கேஹர், நீதிபதி டி.ஒய்.சந்திரசூட்
மற்றும் நீதிபதி எஸ்.கே.கௌல் ஆகியோர் முன்னிலையில் விசாரணைக்கு எடுத்துக்கொள்ளப்பட்டது2.
அப்போது, “இந்தப் பிரச்சினை மத உணர்வுகள் சம்பந்தப்பட்ட மிகவும் முக்கியமான பிரச்சினையாகும்.
ஆகவே சம்பந்தப்பட்டத் தரப்பினர் அனைவரும் கலந்து பேசி சுமுகமானத் தீர்வை எட்ட வேண்டும்”
என்று உச்ச நீதிமன்றம் கூறியது. நேரில் ஆஜராகியிருந்த சுப்பிரமணியன் ஸ்வாமி, “நான்
முஸ்லிம் தரப்பினரை அணுகினேன். ஆனால் அவர்கள் சமரசப் பேச்சு வார்த்தைக்குத் தயாரில்லை;
நீதிமன்றத்தின் தலையீடு தேவை என்று அவர்கள் நினைக்கிறார்கள்” என்று கூறினார்.

அதற்குப் பதிலளித்த உச்ச நீதிமன்றம்,
சுமுகமான தீர்வு காண அவரையே மீண்டும் முயற்சி மேற்கொள்ளுமாறு கூறியது. அதோடு மட்டுமல்லாமல்,
“சம்பந்தப்பட்ட தரப்பினர் தேர்ந்தெடுக்கும் மத்தியஸ்தர்கள் கொண்ட குழுவுக்கு நானே வேண்டுமானாலும்
தலைமை வகித்து உதவுகிறேன். இல்லையெனில் வேறு ஒரு உச்ச நீதிமன்ற நீதிபதி தலைமையிலும்
குழுவை அமைக்க இந்நீதிமன்றம் உதவும்” என்று தலைமை நீதிபதி கேஹர் கூறியுள்ளார். சம்பந்தப்பட்ட
அனைத்துத் தரப்பினரிடமும் ஆலோசனை நடத்திவிட்டு மீண்டும் மார்ச் 31ம் தேதி தங்களிடம்
தகவல் தெரிவிக்குமாறு ஸ்வாமியைக் கேட்டுக்கொண்டனர் நீதிபதிகள்.

அதன்படி மார்ச் 31ம் தேதி மீண்டும்
உச்ச நீதிமன்றம் கூடியபோது, தினப்படி விசாரணை செய்து விரைவில் வழக்கை முடிக்கக் கோரினார்
சுப்பிரமணியன் ஸ்வாமி. அதற்கு மறுத்த உச்ச நீதிமன்றம் தேதி குறிப்பிடாமல் வழக்கைத்
தள்ளி வைத்துள்ளது3.

இவ்வழக்கை மேற்கொண்டு ஆராய்வதற்கு
முன்னால், ராமஜன்ம பூமியின் வரலாற்றையும், வழக்கின் பாதையையும் தெரிந்துகொள்வது நம்முடைய
புரிதலுக்கு உதவும்.

ராமஜன்ம பூமியின் வரலாறு4

· பாரத இதிகாசம் ராமாயணம்: ராமர் அயோத்தியில் பிறந்தார்.

· திரேதா யுகத்தில் மஹாராஜா குஷா என்பவர் ராமர் கோவில்
கட்டினார்.

· துவாபர யுகத்தில் பகவான் கிருஷ்ணர் இக்கோவிலுக்கு வந்தார்.

· விக்கிரமாதித்தர், சமுத்திர குப்தர், போன்ற மன்னர்களும்
இக்கோவிலில் வழிபட்டிருக்கிறார்கள்.

· 1527 – முகலாய மன்னர் பாபர் பாரதத்தின்மீது படையெடுத்தார்.

· 1528 – பஃதேஹ்பூர் சிக்கிரி என்ற இடத்தில் ராணா சாங்ராம்
சிங் என்பவரால் பாபர் தோற்கடிக்கப்பட்டு புறமுதுகிட்டு அயோத்தி வந்தார்.

· ராமர் கோவிலில் பாபாஜி யாமாநந்தஜி என்னும் மகான் ஒருவர்
வாழ்ந்து பூஜைகள் செய்து வந்தார். அவரிடம் கஜால் அப்பாஸ் முசா அஷிகான் கலந்தர் ஷா என்னும்
பஃக்கீர் ஒருவர் சீடரானார். அவரைத் தொடர்ந்து ஜலால் ஷா என்ற பஃக்கீரும் பாபாவிடம் சீடர்
ஆனார். ஆயினும் அவர்கள் தீவிர முஸ்லிம்களாக இருந்தார்கள். அவர்கள் ராமர் பிறந்த இடத்தில்
வாழ்ந்தாலும் அங்கு ஒரு மசூதி கட்டவேண்டும் என்று ஆர்வம் கொண்டார்கள். அயோத்தி வந்த
பாபர் இரு பஃக்கீர்களையும் சந்தித்து ஆசி பெற்று மீண்டும் 6 லட்சம் வீரர்களைத் திரட்டி
ராணா சாங்ராம் சிங்கைத் தோற்கடித்தார். பஃக்கீர்கள் இருவரும் ராமர் கோவிலை அழித்து
அங்கு மசூதி கட்ட வேண்டும் என்று பாபருக்கு ஆலோசனை கூறினர். பாபர் படை வீரர்கள் கோவிலை
அழிக்கத் தொடங்கிய போது, பாபாஜி ராமர் முதலிய விக்கிரகங்களை எடுத்துக்கொண்டு வெளியேறினார்.
கோவில் பூசாரிகள் பாபர் படையினரின் வாள்களுக்கு இறையாகினர். கோவில் தாக்கப்பட்டதை அறிந்த
ஹிந்து மன்னர்களும் மக்களும் திரண்டு வந்து மீண்டும் போர் புரிந்தனர். பாபர் படையில்
பீரங்கிகள் இருந்ததால் அவரே மீண்டும் வெற்றி பெற்றார். அவருடைய தளபதி மீர்பாகி மசூதியைக்
கட்டி முடித்தார்.

· பின்னர் பாபர், ஹுமாயூன், அக்பர் மற்றும் ஔரங்கசீப்
காலங்களிலும் அதற்குப் பின்னரும் ஹிந்துக்கள் ராமர் கோவிலுக்காகத் தொடர்ந்து பலமுறை
போராடி வந்துள்ளனர். பல்லாயிரக்கணக்கானவர்கள் தங்கள் இன்னுயிரை இழந்துள்ளனர்.

· 1853 – மிகப்பெரிய கலவரம் ஏற்பட்டு ஏராளமானோர் இறந்தனர்.

· 1859 – ஆங்கிலேயர் ஆட்சியில் ஹிந்துக்களுக்கும் முஸ்லிம்களுக்கும்
தனித்தனியாக வழிபாடு செய்ய ஏற்பாடு செய்து கொடுக்கப்பட்டது.

ராமஜன்ம பூமி வழக்குகள் வந்த பாதை5

· 1885 – மஹந்த் ரகுவர்தாஸ் கோவில் கட்ட ஆங்கிலேய அரசிடம்
அனுமதி கேட்டு வழக்கு தொடர்ந்தார்.

· 1886 – ஹிந்துக்களுக்குச் சொந்தமான இடத்தில் மசூதி
(ஜன்மஸ்தான் மசூதி) கட்டப்பட்டிருப்பதாக பைஃசாபாத் மாவட்ட நீதிமன்றம் தீர்ப்பளித்தது.

· 1936 – முஸ்லிம்கள் வழிபாடு நடத்துவதை நிறுத்தினர்.

· 1949 டிசம்பர் 22/23 – சர்ச்சைக்குரிய இடத்தில் ராமர்
விக்கிரகம் வைக்கப்பட்டது. இரு தரப்பினரும் அவ்விடத்திற்கு உரிமை கோரி நீதிமன்றம் செல்ல,
வளாகத்துக்குப் பூட்டு போடப்பட்டது.

· 1950 – கோபால் சிங் விஷாரத் மற்றும் மஹந்த் பரமஹம்ஸ
ராமச்சந்திரதாஸ் ஆகியோர் வழிபாடு நடத்த அனுமதி கோரி வழக்கு தொடர்ந்தனர். உள்பகுதி பூட்டப்பட்டு
வளாகத்தில் மட்டும் பூஜை நடத்த அனுமதிக்கப்பட்டது.

· 1959 – சர்ச்சைக்குரிய இடத்தில் பூஜை செய்ய உரிமை கோரி
நிர்மோஹி அகாரா அமைப்பும் மஹந்த் ரகுநாத் ஆகியோரும் வழக்கு தொடர்ந்தனர். பூஜை செய்ய
உரிமையும் கோரினர்.

· 1961 – பிரச்சினைக்குரிய இடம் முழுவதும் தங்களுக்கே
சொந்தம் என்று கூறி சன்னி வக்ஃப் வாரியம் உரிமை மனு தாக்கல் செய்தது.

· 1984 – ராமர் கோவில் இயக்கத்தை வி.ஹி.ப/ஆர்.எஸ்.எஸ்/பா.ஜ.க
தொடங்கினர்.

· 1986 – பிரச்சினைக்குரிய உள்பகுதியில் பூஜை நடத்த அனுமதி
கேட்டு ஹரிசங்கர் துபே என்பவர் வழக்கு தொடர்ந்தார். பூஜை செய்ய நீதிமன்றம் அனுமதியளித்ததைத்
தொடர்ந்து பூட்டிய கதவுகள் திறக்கப்பட்டன.

· 1989 – ராமர்கோவில் கட்டுவதற்கான பூமி பூஜைக்கு அப்போதைய
பிரதமர் ராஜிவ் காந்தி அனுமதியளித்தார். விஷ்வ ஹிந்து பரிக்ஷத் துணைத்தலைவர் முன்னாள்
நீதிபதி தேவகி நந்தன் அகர்வால், பகவான் ராமரின் ‘அடுத்த நண்பர்’ என்ற முறையில் சர்ச்சைக்குரிய இடத்திற்கு
உரிமை கோரி மனு தாக்கல் செய்தார்.

· 1990 – சோமநாதபுரத்திலிருந்து அயோத்திக்கு ரத யாத்திரை
தொடங்கினார் பா.ஜ.க. தலைவர் அத்வானி. யாத்திரை பீகாரில் தடுத்து நிறுத்தப்பட்டது. இதைத்
தொடர்ந்து வி.பி.சிங் அரசுக்குக் கொடுத்துவந்த ஆதரவை பா.ஜ.க திரும்பப் பெற்றது.

· 1992 டிசம்பர் 6 – கோவில் கட்ட வந்த கர சேவகர்களால்
பாபர் மசூதி இடிக்கப்பட்டது.

· 2003 மார்ச் 5
– அலகாபாத் உயர்நீதிமன்றம் பாபர்மசூதி இருந்த இடத்தில் கோவில் இருந்ததா என்பதைக் கண்டறிய
அகழ்வாராய்ச்சி மேற்கொள்ளுமாறு தொல்லியல்துறைக்கு உத்தரவு அளித்தது. அனைத்து வழக்குகளும்
உயர்நீதிமன்றத்திற்கு மாற்றப்பட்டு மூன்று நீதிபதிகள் அடங்கிய சிறப்பு அமர்வு அமைக்கப்பட்டது.

· 2003 ஆகஸ்டு
22 – தொல்லியல்துறை தன்னுடைய அகழ்வாராய்ச்சி அறிக்கையை
உயர் நீதிமன்றத்திடம் சமர்ப்பித்தது.

· 2010 ஜூலை – வழக்கு விசாரணை முடிவடைந்தது. செப்டம்பர்
24ல் தீர்ப்பு என்று அறிவிக்கப்பட்டது.

· 2010 செப்டம்பர் – தீர்ப்பை ஒத்திவைக்க வேண்டும் என்ற
மனுவை உயர்நீதிமன்றம் தள்ளுபடி செய்தது. ஆனால் உச்ச நீதிமன்றம் மனுவை ஏற்றுக்கொண்டு
ஒருவாரம் தீர்ப்பைத் தள்ளி வைத்து, பின்னர் விசாரணை செய்து மனுவைத் தள்ளுபடி செய்தது.

· 2010
செப்டம்பர் 30 – உயர்நீதிமன்றம் தீர்ப்பு அளித்தது. இந்தத் தீர்ப்பில் மூன்று முக்கிய
அம்சங்கள் தெளிவாகச் சொல்லப்பட்டன. முதலாவது,
பாபர் கட்டடத்தின் நடுவில் உள்ள கட்டடத்தின் கீழ் குழந்தை ராமரைப் பிரதிஷ்டை செய்துள்ள
இடமே ராமரின் ஜன்மஸ்தானம். இவ்விடத்தை ஹிந்துக்களுக்குக் கொடுக்கவேண்டும். மற்றவர்
எந்த இடையூறும் செய்யக்கூடாது. குறிப்பிட்ட இடம்தான் ராமஜன்ம பூமி என்கிற நம்பிக்கை
அரசியல் அமைப்புச் சட்டத்தின் 25வது க்ஷரத்தின் (மதச் சுதந்திரம்) பாதுகாப்பைப் பெறுகிறது.
இரண்டாவது, சர்ச்சைக்குரிய கட்டடம் முகலாய மன்னர் பாபரால் கட்டப்பட்டது என்று முஸ்லிம்
தரப்பு நிரூபிக்கவில்லை. ஆனால் தொல்லியல்துறை அளித்துள்ள ஆதாரங்களிலிருந்து, சர்ச்சைக்குரிய
இடத்தில் ஒரு கோவில் இருந்துள்ளது என்பதும் அது இடிக்கப்பட்டுள்ளது என்பதும் நிரூபணமாகியுள்ளது.
மூன்றாவது, சன்னி வக்ஃப் வாரியத்தின் உரிமை
மனுவும், நிர்மோஹி அகாரா அமைப்பின் உரிமை மனுவும் கால வரம்பிற்குள் வராததால் நிராகரிக்கப்படுகின்றன.
ஸ்ரீ ராம் விராஜ்மானின் உரிமை மனு ஏற்கப்பட்டு ராமரின் ஜன்மஸ்தானம் தற்போது பாபர் கட்டடத்தின்
நடுப்பகுதியின் அடியில் இருப்பது உறுதி செய்யப்படுகிறது. ஆயினும், ஸ்ரீ ராம் விராஜ்மானுக்கு
மூன்றில் ஒரு பங்கும், நிர்மோஹி அகாராவுக்கு மூன்றில் ஒரு பங்கும், சன்னி வக்ஃப் வாரியத்திற்கு
மூன்றில் ஒரு பங்கும் என சர்ச்சைக்குரிய இடம் பிரிக்கப்படுகிறது.

· டிசம்பர் 20106 : அலஹாபாத் உயர் நீதிமன்றத் தீர்ப்பில் மூன்றில் ஒரு பாக பூமியை சன்னி வக்ஃப்
வாரியத்துக்கு அளிக்கப்பட்டதை எதிர்த்து, அகில இந்திய ஹிந்து மகாசபாவின் தலைவர் ஸ்வாமி
சக்ரபாணி உச்ச நீதிமன்றத்தில் வழக்கு தொடர்ந்தார். அலஹாபத் நீதிபதி தரம் வீர் ஷர்மா
அவர்கள் அளித்த “ராமஜன்ம பூமி பிரிக்கப்படாமல் ஹிந்துக்களுக்கே வழங்கப்பட வேண்டும்”
என்கிற தீர்ப்பை உறுதி செய்ய வேண்டும் என்கிற கோரிக்கையையும் தன் மனுவில் வைத்தார்.
அதேபோல சன்னி வக்ஃப் வாரியமும், ஜமியாத்-உலெமா-இ-ஹிந்த் என்கிற அமைப்பும், அலஹாபாத்
உயர் நீதிமன்றத்தின் தீர்ப்பு மத நம்பிக்கையின் அடிப்படையில் அமைந்துள்ளதாகவும், அதை
ஏற்றுக்கொள்ள முடியாது என்றும், சட்டத்திற்கு விரோதமாக பாபர் மசூதி இடிக்கப்பட்டது
என்றும் அதன் இடிபாடுகள் அங்கேயே இருப்பதாலும், அதன் அஸ்திவாரம் வலிமையாக இருப்பதாலும்,
மீண்டும் நிலத்தை முஸ்லிம்களுக்கே வழங்க வேண்டும் என்றும் மனு தாக்கல் செய்தன7.

· மே மாதம் 9-ம் தேதி 2011: அலஹாபாத் உயர் நீதிமன்றத்தின்
தீர்ப்புக்கு உச்ச நீதிமன்றம் இடைக்காலத் தடை விதித்து, தற்போது இருக்கின்ற நிலையே
ராமஜன்ம பூமியில் தொடரவேண்டும் என்று உத்தரவிட்டது.

· 7, ஆகஸ்டு 20158: – பாரதிய ஜனதா கட்சித் தலைவர் சுப்பிரமணியன் ஸ்வாமி,
“உத்திரப்பிரதேச அரசு தினமும் ராமஜன்ம பூமிக்கு வரும் பக்தர்களிடம் நுழைவுக் கட்டணமாக
இதுவரை கோடிக்கணக்கான ரூபாய் வசூலித்துள்ளது. ஆனால் குடிநீர், கழிப்பறைகள், போன்ற அடிப்படை
வசதிகள் எதுவும் பக்தர்களுக்குச் செய்து தரவில்லை. ஆகவே தினமும் ஸ்ரீ ராமபிரானைத் தரிசிக்க
ராமஜன்ம பூமிக்கு வரும் ஆயிரக்கணக்கான பக்தர்களுக்கு அடிப்படை வசதிகள் செய்துதரச்சொல்லி
உத்தரவிட வேண்டும்” என்று உச்ச நீதிமன்றத்தில் பொதுநல மனு ஒன்றை சமர்ப்பித்திருந்தார்.
அவர் மனுவை ஏற்றுக்கொண்ட உச்ச நீதிமன்றம் பக்தர்களுக்கு அடிப்படை வசதிகள் செய்து தரவேண்டும்
என்று உத்திரப்பிரதேச அரசுக்கு உத்தரவிட்டது.

இறுதிக்கட்டம்

இறுதியாக ஃபிப்ரவரி 2016ல் சுப்பிரமணியன்
ஸ்வாமி வழக்கை விரைவாக விசாரித்துத் தீர்ப்பளிக்க வேண்டும் என்று மற்றொரு மனு சமர்ப்பித்த
பிறகுதான் உச்ச நீதிமன்றம் அனைத்துத் தரப்பினரும் கலந்து பேசி சுமுகமான தீர்வை எட்டவேண்டும்
என்று குறிப்பிட்டுள்ளது. இந்தத் தீர்ப்பை ஹிந்துத் தரப்பினர் வரவேற்றிருந்தாலும் முஸ்லிம்
தரப்பினர் அவ்வளவாக ஈடுபாடு காண்பிக்கவில்லை.

உச்ச நீதிமன்றம் அறிவுறுத்தியபடி
சுப்பிரமணியன் ஸ்வாமி முயற்சி செய்த பிறகும் எதிர்பார்த்தபடி அதற்குப் பலன் கிட்டவில்லை.
பலன் கிட்டாது என்பது உச்ச நீதிமன்றத்திற்கும் நன்றாகத் தெரியும். தெரிந்திருந்தும்
அது ஏன் இப்படி ஒரு அறிவுறுத்தலைச் செய்தது என்கிற கேள்வி இந்திய மக்கள் அனைவர் மனங்களிலும்
எழுவது இயல்புதான்.

உச்ச நீதிமன்றம் தேவையில்லாமல்
இப்படி ஒரு அறிவுறுத்தலைச் செய்திருக்கிறது. அதைப்பற்றி விவாதிப்பதற்கு முன்பு அலஹாபாத்
உயர் நீதிமன்றம் செய்த ஒரு தேவையில்லாத செயலைப் பார்ப்போம். அது அளித்த தீர்ப்பில், சன்னி வக்ஃப் வாரியத்தின் உரிமையைக் காலவரம்பிற்குள்
வரவில்லை என்று நிராகரித்தாலும், அதற்கு சர்ச்சைக்குரிய இடத்தில் மூன்றில் ஒரு பங்கை
அளித்துள்ளதுதான் தேவையில்லாத செயலாக இருக்கின்றது.

1961ல் தான் சன்னி வக்ஃப் வாரியம் முதல் முதலாக வழக்கில்
நுழைகிறது. அப்போதே அதன் மனு நிராகரிக்கப்பட்டிருக்க வேண்டும். அப்படிச் செய்திருந்தால்
இந்த அளவுக்கு இப்பிரச்சினையில் அரசியல் கலந்திருக்க வாய்ப்பில்லை. 1886ல் ஃபைசாபாத் மாவட்ட நீதிமன்றம் ராமரின் ஜன்ம ஸ்தானத்தில்தான்
மசூதி கட்டப்பட்டது என்று தீர்ப்பளித்துள்ளது. அந்த மசூதியை ஜன்மஸ்தான் மசூதி என்றே
முஸ்லிம்களும் குறிப்பிட்டு வந்துள்ளனர். 1936ல் அங்கே தொழுகை செய்வதையும் நிறுத்தியுள்ளனர்.
மேலும், அகழ்வாராய்ச்சியில் ராமஜன்ம பூமியில் கோவில் இருந்தது என்று தெள்ளத் தெளிவாக
நிரூபிக்கப்பட்டுவிட்டது. அதை இடித்து அதன் மேல்தான் மசூதி கட்டப்பட்டுள்ளது என்றும்
நிரூபிக்கப்பட்டு விட்டது. மேலும், சர்ச்சைக்குரிய கட்டிடம் முகலாய மன்னர் பாபரால்தான்
கட்டப்பட்டது என்று முஸ்லிம் தரப்பினர் நிரூபிக்கவில்லை என்றும் உயர் நீதிமன்றம் கூறியுள்ளது.

உண்மைகள் இவ்வாறு இருக்க, ஹிந்துக்கள்
ராமஜன்ம பூமியில் ராமர் கோவில் கட்டலாம் என்று தெளிவாகவே தீர்ப்பு தந்திருக்க வேண்டும்.
அவ்வாறு தீர்ப்பளிக்காமல், பிரச்சினையை முடிக்க மனமில்லாமல், உரிமையில்லாத சன்னி வக்ஃப்
வாரியத்திற்கும் மூன்றில் ஒரு பங்கை அளித்து முஸ்லிம் தரப்பினரையும் திருப்திப்படுத்த
வேண்டும் என்கிற எண்ணத்தில் செயல்பட்டது தேவையில்லாதது.

அலஹாபாத் உயர் நீதிமன்றத்தின் செயல்பாட்டைக்
காட்டிலும் தெளிவில்லாமல் இருக்கிறது உச்ச நீதிமன்றத்தின் செயல்பாடு. உச்ச நீதிமன்றம்
செய்திருக்க வேண்டியது என்னவென்றால், அலஹாபாத் உயர் நீதிமன்றத்தின் தீர்ப்பை அலசி ஆராய்ந்து,
அதிலுள்ள தெளிவில்லாத அம்சங்களை மட்டும் தெளிவுபடுத்தித் தீர்ப்பளித்திருக்க வேண்டும்.
சொல்லப்போனால், சன்னி வக்ஃப் வாரியத்துக்கு மூன்றில் ஒரு பங்கைக் கொடுத்தது மட்டுமே
தெளிவில்லாத அம்சம். மற்றபடி அலஹாபாத் உயர் நீதிமன்றத்தின் தீர்ப்பு மிகவும் தெளிவாகவே
இருந்துள்ளது. ஆகவே மேலும் தெளிவுபடுத்தி பிரச்சினைக்கு முடிவான தீர்ப்பை வழங்குவதே
அதன் கடமையாகும். ஆனால் அவ்வாறு தன் கடமையைச் செய்யாமல், மீண்டும் அனைத்துத் தரப்பினரும்
கலந்து பேசி முடிவெடுங்கள் என்று குழப்பமான ஒரு உத்தரவை அளித்திருப்பது, பிரச்சினையை
மேலும் அரசியலாக்கத்தான் வழிவகுக்கும். பலமுறை பேச்சு வார்த்தைகளில் ஈடுபட்டு முடிவுக்கு
வரமுடியாமல்தான் நீதிமன்றங்களுக்கே பிரச்சினை வந்துள்ளது. அப்படியிருக்க பிரச்சினையை
முடிக்காமல் மேலும் இழுத்தடிப்பது நாட்டின் உச்ச நீதிமன்றத்திற்கு அழகல்ல. நாட்டின்
ஒருமைப்பாட்டுக்கும் நல்லதல்ல.

ஹிந்து தர்மத்தைப் பொருத்தவரை,
கோவில் என்பது இறைவன் வசிக்கும் இடம். பிராணப் பிரதிஷ்டை செய்து கும்பாபிஷேகம் செய்யப்பட்டுவிட்டால்
அதுவே இறைவனின் நிரந்தர வாசஸ்தலமாக ஆகிவிடுகின்றது. கோவில் இடிக்கப்பட்டாலும் அந்த
இடம் இறைவனின் இடம் என்கிற உண்மை மாறுவதில்லை. ஆனால் மசூதிகள் அப்படியல்ல; அவற்றில்
பிராணப் பிரதிஷ்டை என்பது கிடையாது. உருவ வழிபாடே கிடையாதே! முஸ்லிம்கள் எங்கு வேண்டுமானாலும்
வழிபடலாம். அவர்களுக்குக் குறிப்பிட்ட நேரம்தான் முக்கியமே தவிர இடம் முக்கியமல்ல.
மத்தியக் கிழக்கில் உள்ள இஸ்லாமிய நாடுகளில் பல மசூதிகள் அரசாங்கத்தாலேயே இடிக்கப்படுகின்றன.
சௌதி அரேபியாவில் முகம்மது நபி அவர்கள் தொழுத மசூதியையே அரசு இடித்துள்ளது. அப்படியிருக்க
இங்கே 1936க்குப் பிறகு தொழுகையே நடத்தாமல் பாழடைந்த நிலையில் முஸ்லிம் மக்களே புறக்கணித்த
ஒரு கட்டடத்தை வைத்து அரசியல் செய்வது கொஞ்சம் கூட நியாயமே கிடையாது. ஆகவே, நாட்டின்
இறையாண்மையையும் ஒருமைப்பாட்டையும் கருத்தில் கொண்டு முஸ்லிம்கள் இந்துக்களுக்கு ஒத்துழைக்க
வேண்டும்.

மார்ச் 31ம் தேதி கூடிய உச்ச நீதிமன்றம்
சுப்பிரமணியன் ஸ்வாமியின் வேண்டுகோளை நிராகரித்து, தேதி குறிப்பிடாமல் வழக்கைத் தள்ளிவைத்துள்ளது.
தொடர்ந்து என்ன செய்யப்போகிறது என்று தெரியவில்லை. மீண்டும் ஒரு மத்தியஸ்தக் குழுவை
அமைக்குமா என்றும் தெரியவில்லை. அப்படிச் செய்தால் அது நீதிக்கு வழிவகுக்கும் காரியமாக
இருக்காது. மாறாக நீதியை மறுக்கின்ற காரியமாகத்தான் இருக்கும்.

வரலாற்றை நோக்கினால் கோவில் இடிக்கப்பட்டு
கோவிலின் இடிபாடுகள் மீதுதான் மசூதி கட்டப்பட்டுள்ளது என்பது தெளிவாக இருக்கின்றது.
இவ்வழக்கின் பாதையை நோக்கினால், ஒவ்வொரு நிலையிலும் ஹிந்துக்கள் பக்கமே ஞாயம் இருப்பதும்,
நீதிமன்றங்கள் அதை உறுதிப்படுத்தி வருவதும் தெளிவாகத் தெரிகிறது. அப்படியிருக்க மேலும்
பேசுவதற்கு இவ்வழக்கில் ஒன்றுமில்லை.

நிறைவாக ஒரு விஷயம். இது வெறும்
கோவில் பற்றிய பிரச்சினை அல்ல; வெறும் மதவுணர்வு சம்பந்தப்பட்ட பிரச்சினை அல்ல. இது
அவற்றையெல்லாம் மீறியது. ராமாயணம் இந்த தேசத்தின் இதிகாசம். இதிகாசம் என்றால் இது நடந்தது
என்று பொருள். இந்த தேசத்தின் உயிர்நாடி ராமாயணம். இந்த தேசத்தின் கலாசார மாண்பு. இந்த
தேசத்தின் தன்மானம். இந்த தேசத்தின் சுயமரியாதை. இந்த தேச மக்கள் ஒவ்வொருவரின் இதயத்திலும்
வீற்றிருக்கும் வரலாற்று நாயகன் ஸ்ரீராமன். இந்த தர்ம பூமியில் ‘ராமோ விக்ரஹவான் தர்மா’ என்று தர்மத்தின்
மொத்த உருவமாகப் போற்றப்படுபவன் ஸ்ரீராமன்.

அவனுடைய பூமியில், அவன் பிறந்த
பூமியில், அவன் அரசாண்ட பூமியில் அவனுக்கு ஆலயம் இல்லையென்றால் அது தர்மத்திற்கே அடுக்காது!
அயோத்தியில் பிரம்மாண்டமான ஸ்ரீ ராமர் கோவில் எழும்புவது இந்த தேசத்திற்குப் பெருமை
சேர்ப்பதாகும். இந்த தேசத்தில் இருக்கும் ஒவ்வொருவருக்கும் பெருமை சேர்ப்பதாகும். இந்த
தேசத்தில் உள்ள இந்துக்கள் மட்டுமல்ல, மாற்று மதத்தினர் உட்பட அனைவருக்கும் பெருமை
தரக்கூடியது ராமர் கோவில். இந்த தேசத்தில் உள்ள மாற்று மதத்தவர் அனைவரும் மேற்கிலிருந்தோ,
மத்தியக் கிழக்கிலிருந்தோ வான்வழியாக வந்து குதித்தவர்கள் அல்ல. அனைவரும் இந்த தேசத்தின்
வித்துக்களே. அனைவரின் முன்னோர்களும் இந்துக்களே. அயோத்தியில் ஸ்ரீ ராமர் கோவில் அனைவருக்கும்
பெருமையே.

சான்றுகள்:

1. http://indiatoday.intoday.in/story/sc-to-hear-next-week-swamys-plea-on-ayodhya-dispute/1/813802.html

‘Subramanian
Swamy’s Ayodhya plea to be heard by Supreme Court next week

http://www.vikatan.com/news/india/59482-swami-seeking-permission-to-build-ram-temple.html