இந்தப் போராட்டங்களை முன்னிறுத்தி விவசாய சங்கத் தலைவர்கள் பெரிய அளவில் அரசியல் பலமும் மக்கள் ஆதரவும் கொண்டிருந்தார்கள் என்பதும் உண்மை. அரசியல் கட்சித் தலைவர்கள் இந்த விவசாய சங்கத் தலைவர்களின் ஆதரவைப் பெற போட்டி போட்டார்கள் என்பதெல்லாம் இன்றைக்கு நம்பமுடியாத விஷயங்களாக இருக்கும். உழவர் உழைப்பாளர் கட்சி என அரசியல் கட்சி தொடங்கி தேர்தலிலே போட்டியிட்டார்கள் என்பெதல்லம் இன்றைய விவசாய சங்கத்தினருக்கே ஞாபகம் இருக்குமா எனத் தெரியவில்லை.
இன்றைக்கு விவசாயிகள் போராடும் கடன் வசூல், கடன் வசூல் ஏலம் போன்றவைதான் அன்றைக்கும் பெரும் பிரச்சினைகளாக இருந்தன. விவசாயிகள் கடனைத் தள்ளுபடி செய்யவேண்டும் என்பதும் அன்றிலிருந்து இன்றைக்கு வரைக்கும் விவசாயிகளின் போராட்டமாக இருக்கிறது. ஒரு தேர்தலின் பிரசாரத்தின்போது எம்ஜியார், தான் ஆட்சிக்கு வந்தால் விவசாயிகளின் பிரச்சினை அடியோடு ஒழிக்கப்படும் என வாக்குறுதி கொடுத்தார். பின்பு எம்ஜியாரின் ஆட்சியில்தான் போராடிய விவசாயிகளின் மீது தாக்குதல் நடத்தப்பட்டது. இதை விவசாயிகளின் பிரச்சினையை ‘அடி ஓடு’ ஒழித்தார் எனக் கிண்டலாகவும் பரப்புரை செய்தார்கள்.
முன்பு விவசாயத்தை ஊக்குவிக்க பெரும் முயற்சிகள் மேற்கொள்ளப்பட்டன. அணைக்கட்டுகள், கால்வாய்கள், பாசனத் திட்டங்கள், புதிய சாகுபடி முறைகள் எனப் பலவும் காமராஜர் காலத்தில் இருந்து முன்னெடுக்கப்பட்டன. பின்பு ஆக்கபூர்வமான நடவடிக்கைகளை பின்தள்ளிவிட்டு இலவச மின்சாரம், கூட்டுறவுக் கடன் தள்ளுபடி என்று மட்டுமே விவசாயிகளின் நடவடிக்கைகள் சுருங்கின. இதற்கு இன்னொரு காரணம், சினிமாவில் நடித்தால் முதல்வராகி விடலாம் என்ற நம்பிக்கை இருப்பது போல விவசாய சங்கம் ஆரம்பித்தால் பெரும் தலைவராகி விடலாம் என்ற கனவில், ஊருக்கு ஒரு விவசாய சங்கம் ஆரம்பிக்கப்பட்டு பல நூறு பேர்கள் இன்றைக்குத் தங்களை விவசாய சங்கத் தலைவர் எனச் சொல்லிக்கொள்வதுதான்.
இப்படி நிறைய பேர் விவசாய சங்கத் தலைவர் எனச் சொல்லிக்கொள்வது நல்லதுதானே, போராட நிறைய சங்கங்களும் ஆட்களும் கிடைப்பார்கள் என நினைத்தால் அது தவறு. இப்படி உடைந்த சங்கங்கள் வெறுமனே லெட்டர்பேட் சங்கங்களாக அமைப்புகளாக சுருங்கி ஆள்வோரின் அநியாயங்களைச் சுட்டிக்காட்ட, அதை எதிர்த்துப் போராடத் தவறின.
இதனால் ஆண்ட திராவிடக் கட்சிகளின் மணல் கொள்ளை, ஆறு, ஏரி குளங்களை வீட்டு மனைகளாக மாற்றுவது என்ற அதிகார அத்துமீறல்கள் நிகழ்ந்தன. புதிய தடுப்பணைகள் கட்டுவதில் இருந்து மிச்சம் மீதி இருக்கும் நீர் நிலைகளில் பராமரிப்பு பணிகள், மராமத்து பணிகள் என அனைத்தும் ஊழலில் ஊற்றுக்கண்ணாக மாறின. இதைக் கண்காணிக்க வேண்டிய விவசாயிகளோ திராவிடக் கட்சிகள் போட்ட சில்லறைகளை எண்ணிக்கொண்டிருந்தார்கள். இப்போதும் எண்ணிக்கொண்டிருக்கிறார்கள்.
இதற்கு ஆதாரம் தேடி எங்கேயும் போகவேண்டியதில்லை. தற்போது டெல்லியில் போராடும் நாடகப் போராட்டக் குழுவினரே இதை எல்லாம் சொல்லுகிறார்கள். அவர்களிடம் இதை யாரும் ‘ஏன் இதுவரை எதுவுமே போராடவில்லை?’ எனக் கேட்கவில்லை. இதுவரை இல்லாத அவசரம் ஏன் இப்போது? அதற்கும் காரணமிருக்கிறது. நீர்நிலைகள் ஆக்கிரமிக்கப்பட்ட பின்பு இலவச மின்சார உதவியுடன் ஆழ்துளைக் கிணறுகள் மூலம் தண்ணீர் இறைத்து விவசாயத்தைச் சமாளித்தார்கள். ஆனால் ஆழ்துளைக் கிணறுகள் ஒன்றும் அட்சயபாத்திரங்கள் அல்லவே?
நிலத்தடி நீர் என்பது மழைபெய்யும் போது பூமிக்கு உள்ளே இறங்கவேண்டும். இல்லையேல் முன்பு பாறைகளிலே சேமிக்கப்பட்ட நீரை எடுக்கலாம். அது வற்றியபின்பு நீர் கிடைக்காது. இதை சமாளிக்கவே நம் முன்னோர்கள் ஏரி, குளங்களிலே சேரும் வண்டல் மண்ணை அகற்றி விவசாய நிலங்களுக்குப் பயன்படுத்தினார்கள். இதன் மூலம் ஏரியிலே தேங்கும் நீர் நிலத்தடி நீரைப் புதுப்பிக்கும். கூடவே விவசாய நிலங்களுக்கு நல்ல உரமும் கிடைக்கும்.
குளத்தை தூர்வாருவதும் கிடையாது. ஆழ்துளைக் கிணறுகளையும் சுரண்டி தண்ணீர் எடுத்தாயிற்று. இனி என்ன ஏமாற்று வேலை செய்வது? இதிலே உள்ளூர் ஆட்சியாளர்களைக் கேள்வி கேட்கமுடியாத நிலையும் கூட. ஏனென்றால் இந்த விவசாய சங்கங்களும் அவர்கள் அடித்த கொள்ளையில் உடந்தை ஆக இருந்தார்கள்.
சென்னை முகப்பேரியில் ஏரி இருந்தது. 8 ஆண்டுகளுக்கு முன்னால். கிட்டத்தட்ட 3 கிலோமீட்டர் பரப்பளவு கொண்ட ஏரி. அதில் 10 அடிக்கும் மேல் மண் கொட்டி நிரப்பி, அரசே வீட்டு மனையாக மாற்றி விற்றது. இது 8 ஆண்டுகளுக்கு முன்னர்தான் நடந்தது. இதுபோலப் பல உதாரணங்கள் உண்டு.
பேருந்து நிறுத்தங்கள், நீதிமன்றக் கட்டடங்கள், அரசு அலுவலகங்கள் போன்றவை எல்லாம் ஏரிகளிலும் குளங்களிலுமே கட்டப்பட்டன. மிச்சமிருந்த இடங்கள் வீடு கட்டிக் குடியிருக்க விற்கப்பட்டவை. இதுவே இன்றுவரை தொடர்கிறது.
நீர்நிலைகளில்தான் இப்படிப் பிரச்சினை. ஆனால் மழை, புயல், நோய் தாக்குதல் போன்றவற்றில் பயிர் சேதமடைந்தால் அதற்கேனும் அரசு நஷ்டஈடு கொடுக்கவேண்டும் அல்லவா என்ற கேள்வியும் நியாயமானதே. அவை ஏற்கெனவே கொடுக்கப்பட்டு வருகின்றன. பயிர்க்காப்பீட்டுத் திட்டம் மற்ற மாநிலங்களில் நல்ல முறையில் செயல்படுத்தப்படுகிறது. தமிழ்நாட்டில் விவசாயிகளுக்கு அதைப்பற்றித் தெரியவில்லை. எடுத்துச் சொல்லி நலனைக் காக்கவேண்டிய சங்கங்களோ கடன் தள்ளுபடி எனும் ஒற்றைக்கடுக்காய் வைத்தியத்திலே குறியாய் இருக்கின்றன. நெடுங்காலமாக, மத்திய அரசே உர மானியம், விதைப்பு விதைகள் எனப் பல விஷயங்களைச் செய்து வருகிறது. ஆனால் விவசாயிகள் அவற்றைச் சரியான முறையிலே பயன்படுத்தவேண்டும் அல்லவா?
தற்போதைய டெல்லி போராட்டத்தின் கோரிக்கைகள் என்ன?
விவசாயிகள் எல்லா வங்கிகளிலும் வாங்கிய கடன்களைத் தள்ளுபடி செய்யவேண்டும் என்பதுதான் முக்கியமான கோரிக்கையாக இருக்கிறது. எல்லா வங்கிகளும் என்றால் வழக்கமாகக் கடன் தள்ளுபடி செய்யப்படும் கிராமக் கூட்டுறவு வங்கிகள் மட்டுமல்லாது, தேசிய வங்கிகளான பாரத ஸ்டேட் வாங்கி முதலான வங்கிகளிலே வாங்கிய கடனையும் தள்ளுபடி செய்யவேண்டும் எனக் கேட்கிறார்கள்.
இது சாத்தியமா என சக விவசாய சங்கத் தலைவர்களே கேட்கிறார்கள். காரணம், இது கிட்டத்தட்ட ஒரு லட்சம் கோடிக்கு மேல் போகும். ஏனென்றால் விவசாயி என்பவர் என்ன காரணத்திற்காகக் கடன் வாங்கியிருந்தாலும் எந்த வங்கியிலே வாங்கியிருந்தாலும் கண்டிப்பாக தள்ளுபடி செய்யவேண்டும் எனக் கேட்பது எப்படி சாத்தியம்?
தனிப்பட்ட விவசாயிகள் நஷ்டமடைந்திருந்தால், காப்பீடு மூலமோ அல்லது கடனை அடைக்கமுடியாத சொத்து அற்றவராகவோ அறிவித்துக்கொண்டு அதிலிருந்து விடுபடலாம் என்பதுதான் நடைமுறை. விவசாயத்திற்கு மட்டும் கடன் கொடுத்த கிராமக் கூட்டுறவு வங்கிகளின் கடனைத் தள்ளுபடி செய்தால் விவசாயிகள் அதிலும் குறிப்பாக சிறு, குறு விவசாயிகள் பயன்பெறுவர். ஆனால் இப்படி ஒட்டுமொத்த வங்கிகளிலும் பெற்ற கடனைத் தள்ளுபடி செய்தால் பெரும் விவசாயிகள்தான் பயன்பெறுவர் எனவும், இப்படி ஒரு கடன் தள்ளுபடித் திட்டம் முன்பும் ஒருமுறை அறிவிக்கப்பட்டும் பயன் தரவில்லை எனவும் சொல்லுகிறார்கள்.
சக விவசாய சங்கங்களே ஆதரவு தராத நிலையிலே இன்னொரு விமர்சனமும் வைக்கப்படுகிறது. அது வருமான வரி ஏய்ப்பு. சென்ற வருடம் இந்தியாவின் மொத்த வருமானத்தை விடப் பலமடங்கு வருமானம் விவசாய வருமானமாகக் காட்டப்பட்டு வருமான வரிவிலக்கு பெறப்பட்ட பிரச்சினை நாடாளுமன்றத்திலே எழுப்பப்பட்டது ஞாபகம் இருக்கலாம். அதை முன்வைத்து, ஏன் இது வருமான வரி விலக்குச் சிக்கல்களைத் தவிர்க்க அரசியல் பின்னணியிலே செய்யப்படும் நாடகமாக இருக்கக்கூடாது எனவும் கேள்விகள் எழுகின்றன.
அப்படியானால் என்னதான் வழி? உழுதவன் கணக்கு பார்த்தால் உழக்கு கூட மிஞ்சாது என்றே காலங்காலமாய் வாழவேண்டியதுதானா? அல்லது கார்ப்பரேட் சதி, அந்நிய சதி என்றே போராடிக்கொண்டிருக்க வேண்டியதுதானா? என்ன தீர்வு?
விவசாயம் ஒரு வியாபாரமாக, ஒரு தொழிலாகச் செய்யப்படவேண்டும். விவசாயம் சார்ந்த தொழில்களை விவசாயிகளே அல்லது சுயாட்சி கொண்ட விவசாயக் கூட்டுறவுச் சங்கங்களே செய்து, தயாரிக்கப்பட்ட பொருட்களை விற்கவும் முன்வரவேண்டும்.
கோதுமையாக விற்றால் 1% லாபம் கிடைக்கும். மாவாக விற்றால் 5% கிடைக்கும். பிஸ்கெட் ஆக விற்றால் 15% லாபம் கிடைக்கும்.
தேங்காயாக விற்றால் ஒரு காய் 5 ரூபாய்க்கு விற்கலாம். காயவைத்துப் பருப்பாக விற்றால் கிலோ 100 ரூபாய். 100 காய்களுக்கு 10 கிலோ பருப்பு கிடைக்கும். பாதிக்கும் மேல் கிடைக்கும். எண்ணெய்யாக ஆட்டினால்? இரண்டு கிலோ பருப்புக்குத் தோராயமாக ஒரு லிட்டர் எண்ணெய் கிடைக்கும் என்றால், லிட்டர் 250 ரூபாய் என வைத்துக்கொண்டால், 10 கிலோ பருப்புக்கு 2,500 ரூபாய். புண்ணாக்கு விற்பது, செக்குக்கூலி, போக்குவரத்து என எல்லாம் சேர்த்தாலும் 10 கிலோ பருப்புக்கு 1,800 ரூ வரை கிடைக்கும் இல்லையா?
இதே போலவே மற்ற தொழில்களிலும் பால் உட்படக் கணக்கு போடலாம். ஆவின் விலையைக் குறைத்துவிட்டது எனவும் பால் விற்கவில்லை எனவும் வழியிலே கொட்டிப் போராட்டம் செய்யும் விவசாயிகளைப் பார்த்திருப்போம் ஏன் சீஸ், பனீர், வெண்ணெய், நெய் தயாரிப்பது எனப் போவதில்லை என்பதுதான் கேள்வி.
பால் ஒரு நாளிலே கெட்டுவிடும். பனீர் ஒரு வாரம் தாங்கும். சீஸ் ஒரு மாதம் வரை தாங்கும். வெண்ணெய் அதேபோல. நெய்யோ பல மாதங்கள் தாங்கும் எனத் தெரிந்திருக்கும்போது, ஏன் குஜராத் அமுல் போல தமிழ்நாட்டில் செய்யமுடியவில்லை? இருக்கும் ஆவின் நிறுவனமோ ஊழலில் திளைத்துத் தடுமாறுகிறதே?
பதப்படுத்தப்பட்டகிடங்குகள், சேமிப்பு நிலையங்கள் என வடக்கே அரசுத் திட்டங்களும் தனியாரும் இணைந்து பெருமளவிலே முன்னேற்றம் காணும்பொழுது இங்கே ஏன் இப்படி என ஏன் யாரும் கேட்கவில்லை? போராடவரவில்லை?
விவசாயச் சங்கங்கள் தாங்கள் விவசாயத்தில் இருக்கிறோம் என நினைக்கவில்லை. ஏதோ இலவசமா மின்சாரம் கிடைக்குத, தானா மழை பொழியுது, விதை போட்டா விளையுது என்ற அளவிலே இருக்கும் வரை இந்தப் பிரச்சினைக்குத் தீர்வு இருக்காது.
விவசாயத்தை நவீனப்படுத்துவதும், விவசாயம் சார்ந்த தொழில்களை ஊக்குவிப்பதும் அதை விவசாய சங்கங்கள் முன்னெடுப்பதும்தான் தீர்வு.
