Year: 2017

பகைவனுக்கருள்வாய் – இந்தி சீன் பாய் பாய்

– ஆமருவி தேவநாதன்

விடுதலை அடைந்தவுடன் நிலையான அரசை அளித்து பாரதத்தை 17 ஆண்டுகள் வழிநடத்திய பண்டித நேரு, பாரதத்தில் பாராளுமன்ற ஜனநாயகம் வேரூன்ற உழைத்த முன்னோடி. ஆனால் பாராளுமன்றத்தை விரும்பாத கம்யூனிசச் சீனாவுடன் உறவாடினார். அந்த உறவு பாரதத்தின் எல்லைகளை விட்டுக்கொடுக்கும் அளவுக்குச் சென்றது.

மதத்தைப் பிடிக்காத
நேருவுக்கு கம்யூனிச மதம் பிடித்த சீன உறவு பிடித்திருந்தது. சீனாவின் கம்யூனிசம்
பிடித்திருந்தது. சீனத் தலைவர் சூ என் லாய் சொல்வது மார்க்ஸ் வாக்கு போன்று இருந்தது. கடைசி வரை

ஏமாற்றப்பட்டாலும், சூ என் லாய் சொல்வதைத் தொடர்ந்து நம்பினார். சீனர்கள் கொடுத்த வரைபடங்களில் இந்தியப் பகுதிகளும் இருந்ததைப் பொருட்படுத்தவில்லை. ‘இதெல்லாம் சாங் காய் சேக் (தைவான் நிறுவனர்) தலைமையிலான கொமிந்தாங் அரசு கொடுத்துச் சென்ற வரைபடங்கள். எங்கள் நாட்டில் இப்போதுதான் கம்யூனிச அரசு பொறுப்பேற்றுள்ளது. நாட்டின் கட்டமைப்பை மேம்மடுத்துவதில் தற்போது நாங்கள் கவனம் செலுத்துகிறோம். வரைபடங்களைச் சீரமைக்க நேரமில்லை. இதைப் பிற்பாடு பார்த்துக்கொள்ளலாம்’ என்கிறது சீன அரசு. அதை அப்படியே நம்புகிறார் நேரு.

நேருவுடன் பேச்சு வார்த்தை நடத்த சூ என் லாய் பல அதிகாரிகள் கொண்ட குழுவுடன் வருகிறார். தான் ஒருவராகவே நேரு அந்தப் பெரும் கூட்டத்தைச் சந்திக்கிறார். உதவிக்கென்று ஒரு ஐ.ஏ.எஸ். அதிகாரி கூட இல்லை. என்னதான் பேரறிஞராக இருந்தாலும் வயதாகிக்கொண்டிருக்கும் நேரு, பெரும் அதிகாரிகள் புடைசூழ வரும் எதிரித் தலைவரிடம் தான் மட்டும் தனியாகப் பேச்சுவார்த்தை நடத்தும்போது வாய்தவறித் தவறான செய்திகளைச் சொல்லிவிடவோ, வாக்குறுதிகளை அளித்துவிடவோ நேரிடலாம். அவர்களுக்குள் என்ன பேசிக்கொண்டார்கள் என்பதை நேரு தெரிவிக்கும்வரை வெளி உலகம் தெரிந்துகொள்ள வழி இல்லாமல் போய்விட்டது. ஒருமுறை பாராளுமன்றத்தில் சீன
நில ஆக்கிரமிப்புப் பற்றிய கேள்விக்குப் பதிலளிக்கையில் நேரு, ‘அந்த இடத்தில் ஒரு
புல் செடிகூட முளைக்காது. அதை ஏன் ஆக்கிரமிக்கப் போகிறார்கள்?’ என்று, எந்த எச்சரிக்கை உணர்வும் இல்லாமல் சொல்கிறார். இதை அப்படியே சீனப் பத்திரிக்கைகள் எழுதின.

புதியதாக விடுதலை அடைந்த, பல இன, பல மொழிகள் பேசும் மக்களைக் கொண்ட, சில நூற்றாண்டுகளாகவே சுரண்டப்பட்ட ஏழைத் தேசம் ஒன்றின் தலைவரான நேருவிற்கு, உலக அளவிலான பிரச்சினைகளைத் தீர்க்கும் பணி அளவுக்கதிகமாக இருந்ததாலும், உள்நாட்டு விவகாரங்களில் அவர் மிக நுண்ணிய அளவிலான செய்திகளிலும் பெருத்த ஈடுபாடு கொண்டிருந்ததாலும், நாட்டின் எல்லை விவகாரத்தைக் கவனிக்க போதுமான நேரம் கிடைக்கவில்லை. 18 மணி நேரம் உழைக்கும் அவர் தன் அரசுக்கென வெளியுறவுத்துறை அமைச்சர் யாரையும் நியமிக்கவில்லை.

சோவியத் யூனியனும் அமெரிக்காவும் போட்டி போட்டுக்கொண்டு அணு ஆயுத உற்பத்தியைப் பெருக்கி, இவ்வுலகத்தைப் பலமுறை அழிக்கக் கூடிய சக்தி வாய்ந்த அணு ஆயுதங்களைச் சேமித்து வைத்துக்கொண்டிருந்த நேரம் அது. அணி சேராக் கொள்கை என்னும் நிலைப்பாட்டில் நின்று இரு துருவங்களுக்கு இடையில் தனியான செல்வாக்குடன் செயல்பட்டுக்கொண்டிருந்த நாடுகளின் தலைவராக நேரு உலக அமைதிக்காக அயராது உழைத்துக்கொண்டிருந்தார். அத்துணை வேலைகளையும் செய்ய தனியான அமைச்சர் இல்லாமல் நேருவே அந்தப் பொறுப்பையும் கையாண்டுகொண்டிருந்தார். அதன் விளைவாகப் பாராளுமன்றத்தில் ‘புல் முளைக்காத இடம்’ முதலான தவறான பேச்சுக்களைப் பேசினார் என்று நம்ப வேண்டியுள்ளது.

தனக்கு நம்பகமான மனிதர் ஒருவர் சீனாவிற்கான இந்தியத் தூதராக இருக்கவேண்டும் என்பதில் மிகுந்த அக்கறையுடன் செயல்பட்ட நேரு, பணிக்கர் என்பாரை
நியமிக்கிறார். அது வினையில் முடிகிறது. ஒரு கட்டத்தில் பணிக்கர் சீனாவிற்கான
இந்தியத் தூதரா அல்லது இந்தியாவிற்கான சீனத் தூதரா என்று கேட்கும் அளவிற்கு அவரது
செயல்பாடுகள் அமைகின்றன. வெளிநாட்டில் நமது கண்ணும் காதுமாக இருக்க வேண்டிய
பணிக்கர், சீனர்களுக்கு ஆதரவாக மட்டுமே செயல்படுகிறாரோ என்னும் அளவிற்கு ஐயம் அதிகரிக்கிறது. அவர் தெரிவிக்கும் செய்திகளை அப்படியே நம்பும் நேரு, தனது இந்திய அதிகாரிகளை ஏளனம் செய்கிறார். சீன எல்லையில் சாலைகளைச் சீன அரசு அமைக்கிறது என்று பிரதமருக்கு எழுதிய அதிகாரியை நேரு கண்டிக்கிறார்.

திபெத் விஷயத்தில் முழுவதுமான துரோகம் செய்கிறார் நேரு. திபெத்தை ‘பஃபர் மாநிலம்’ (Buffer State) என்கிற அளவில் இங்கிலாந்து விட்டுச் சென்றது. இந்தியாவிற்கும் சீனாவிற்கும் இடையில் உள்ள, சுய அதிகாரமுள்ள ஒரு தனிநாடு என்றே அறியப்பட்ட இடத்தைத் தனது செயலின்மையால் சீனாவிற்குத் தாரை வார்க்கிறார் நேரு. ‘Tibet is a buffer
against whom?’ என்று கேட்கிறார். சீனாவிலிருந்து எந்தத் தாக்குதலையும் அவர் எதிர்பார்க்கவே இல்லை என்று அவர் நம்பியிருக்கக்கூடும். ஆனால், உளவுத் தகவல்களில் சீன ஊடுருவல்கள் இருப்பதாகச் செய்திகள் வந்ததையடுத்தாவது ஏதாவது செய்திருக்க வேண்டும். திபெத்திலிருந்து அபயக் குரல்கள் ஒலித்தாலும் அவற்றைப் புறந்தள்ளுகிறார் நேரு. ‘பழைய பஞ்சாங்கங்களாக இருக்காமல் புதிய அணுகுமுறை தேவை’ என்று திபெத்திய மதகுருக்களுக்கு அறிவுறுத்துகிறார்.

திபெத்தைச் சீனா ஒரேயடியாகக் கபளீகரம் செய்த பிறகு அதனைச் சீனாவின் ஒரு பகுதியாகவே அங்கீகரிக்கிறார் நேரு. திபெத்தியர்கள் ஏமாற்றப்பட்டதாக உணர்கிறார்கள், கொந்தளிக்கிறார்கள், கூக்குரலிடுகிறார்கள். ‘இதுதான் நிதர்சனம்’ என்கிற அளவில் அறிவுரை சொல்பவராக நேரு செயல்படுகிறார்.

திபெத்தாவது இன்னொரு நாடு. நமது எல்லைகளில் சீனப் படைகள் குவிந்தபோதும் ஏதும் நடக்காதது போலவே செயல்படுகிறார் நேரு. 1950ல் சர்தார் படேல், நேருவிற்குச் சீனாவின் எண்ணங்கள் குறித்து இரு முக்கியமான கடிதங்களை எழுதுகிறார். “சீனாவை நம்ப வேண்டாம், மேற்கத்திய ஏகாதிபத்திய சிந்தனையைப் போன்றே சீனாவும் ஏகாதிபத்தியச் சிந்தனை கொண்டது. அத்துடன் ‘கம்யூனிசம்’ என்னும் கொடிய அடிப்படைவாத எண்ணமும் கொண்டது. ஆகையால் மேற்கத்தியர்களைவிட ஆபத்தானது” என்று எச்சரிக்கிறார். நேரு இதனைப் புறந்தள்ளுகிறார். படேல் சில நாட்களில் இறந்துவிடுகிறார். சரியாக 12 ஆண்டுகள் கழித்துச் சீன ஆக்கிரமிப்பு விஷயமாக நடந்த போரில் பாரதம் தோல்வியுறுகிறது.

சீனாவுக்காக அருவருப்பு ஏற்படும் வகையில் பரிந்து பேசுகிறார் நேரு. சீனாவை ஐ.நா. சபையில் உறுப்பினராக்க மிக அதிகப்படியான உழைப்பைத் தருகிறார். அன்றைய சோவியத் யூனியனின் தலைவர் குருஷெவ், ‘இந்தியாவை ஐக்கிய நாடுகள் சபையின் ஐந்து உறுப்பினர் பாதுகாப்புக் கவுன்சிலில் உறுப்பினராக்கலாமா?’ என்று கேட்கிறார். ‘எங்களுக்கு வேண்டாம். சீனாவை ஆக்குவதுதான் சரியாக இருக்கும்’ என்று தாராள மனப்பான்மையுடன் செயல்படுகிறார் நேரு. சீனாவைச் சேர்ப்பதற்கு அமெரிக்கா விரும்பவில்லை. நேரு அமெரிக்காவிடமும் பரிந்துரை செய்கிறார். இன்றுவரை ஐ.நா. பாதுகாப்புக் கவுன்சிலில் இந்தியாவிற்கு எதிரான போக்கையே சீனா கடைப்பிடித்து வருகிறது.

உலக அரங்குளில் சீனாவை ஏற்கும்படி மன்றாடுகிறார் நேரு. கம்யூனிசச் சித்தாந்தம் கொண்டிருப்பதால் பல வளரும் நாடுகளால் சீனாவை நம்ப முடியவில்லை. நேரு தனது ஆளுமையால் சீனாவுக்கு நம்பகத்தன்மையை ஏற்படுத்துகிறார். நேருவிற்குச் சீனா மீது எல்லை கடந்த தேசபக்தி ஏற்பட என்னென்ன காரணங்கள் இருக்க முடியும் என்பது ஒரு புதிராகவே இருந்தாலும், ‘கம்யூனிசம்’ என்னும் கொள்கையின்பால் அவரது ஈர்ப்பு அதிகம் என்பதையே முக்கியக் காரணமாக யூகிக்கவேண்டியுள்ளது.

வெற்று வார்த்தைகளால் நிரப்பப்பட்ட தடிமனான புத்தகங்களை அதிகமாகக் கொண்ட இயக்கம் கம்யூனிசம். மக்களின் துயர் துடைக்கவென்று தோன்றியதாகத் தன்னை அறிவித்துக்கொண்ட கம்யூனிஸ்டுகள், தங்கள் நாடுகளில் எல்லாம் நடத்திய மானுட அழித்தொழிப்புகள் வெளித்தெரியாத காலம். ஒருவேளை வெளியே தெரிந்தாலும் உலக அறிவுஜீவிகள் அவற்றைப் பாராமுகமாகக் கடந்துசென்ற காலம். ஒருபுறம் அமெரிக்காவை முதலாளித்துவத்தின் மொத்தப் பிரதிநிதியாக உருவகப்படுத்திக்கொண்டு அதை எதிர்ப்பதும், சோவியத் யூனியனை மானுட குலக் காவலனாகக் கொண்டு துதி பாடுவதும் உச்சபட்ச ஒலியளவுகளில் நிகழ்ந்து வந்த காலம் அது. கம்யூனிஸ்டுகளின் தோழர்களாகக் காட்டிக் கொள்வது முற்போக்கு என்று பரவலாக நம்பப்பட்ட காலம். அந்த மாயவலையில் நேருவும் வீழ்ந்தார் என்று நம்ப இடம் உண்டு.

இதற்கு ஓர் உதாரணம் உண்டு. ஹங்கேரியில் (1956) சோவியத் யூனியன் நிகழ்த்திய வன்முறைக்குப்பின் அந்நாட்டில் தனது சொல்கேட்கும் பொம்மை அரசை நிறுவியது. உலகமே இதனை எதிர்த்த போதும், அதுவரை முதலாளித்துவ எதேச்சதிகாரத்தை எதிர்த்தும், மேற்கத்திய பொருளாதாரச் சுரண்டலைக் கிடைத்த நேரங்களில் எல்லாம் சாடியும் வந்த நேரு, வாய் மூடி நிற்கிறார். ‘பேசுவது மானம் இடைப் பேணுவது காமம்’ என்று கம்பன் சொன்னது இதைப் பற்றித்தானோ என்னவோ.

கம்யூனிசச் சீன அரசு திபெத்தை முழங்கியதை எதிர்த்து அன்றைய திபெத்தின் புத்த பிட்சுக்களின் அரசு ஐக்கிய நாடுகள் சபையிடம் முறையிட்டது. ஐ.நா. செயலில் இறங்கத் துவங்குமுன் நேரு தலைமையிலான இந்தியா அந்தத் தீர்மானத்தை எதிர்த்தது. இந்தியாவுடன் பிரிட்டனும் எதிர்த்தவுடன் அந்தத் தீர்மானம் தோல்வி அடைந்தது. நியாயமான ஜனநாயக நாடு திபெத்தின் இறையாண்மைக்கு ஆதரவாகச் செயல்பட்டிருக்க வேண்டாமா? அதுமட்டுமல்ல, திபெத்துடன் இந்திய அரசு செய்துகொண்ட ஒப்பந்தங்கள் காற்றில் பறக்க அனுமதிக்கிறார் நேரு. திபெத்தில் இந்திய அதிகாரிகளுக்கான கூடாரங்கள் வரை அனைத்தையும் விட்டுக்கொடுத்து சீனாவிடம் நல்ல பெயர் வாங்க முயல்கிறார் பிரதமர்.

பண்டித நேருவின் சீனக் காதல் எந்த அளவு இருந்தது என்பதை இந்த நிகழ்வின் மூலம் தெரிந்துகொள்ளலாம். கம்யூனிசச் சீன அரசு அமைந்தவுடன் முதல் வேலையாக நேரு அதனை அங்கீகரித்தார். உடனே சியாங் காய் சேக் தலைமையிலான கொமிந்தாங் அரசின் இந்திய அங்கீகாரத்தை ரத்து செய்தார். ஏன் இவ்வளவு அவசரம்? அந்த அளவு கம்யூனிசச் சித்தாந்தக் காதல் அல்லது சீனாவுடன் எப்படியாவது நட்பைப் பெற வேண்டும். அதனால் அந்த ‘நண்ப’னுக்கு ஐ.நா. அங்கீகாரம், ஐ.நா.வின் ஐவர் குழுவில் இந்தியாவுக்கு முன்பாக இடம்பெற்றுக்கொடுத்தல் என்று சொந்தத் தலையை அடகு வைத்து முனைந்து உழைத்தார்.

பலன், இந்திய நிலப்பரப்பை சீனா அபகரித்தது.

ஒரு பக்கம் முதலாளித்துவத்தின் பிரதிநிதியாக அமெரிக்கா அபரிமிதமான வளர்ச்சியைக் காட்டுகிறது. இன்னொருபக்கம் ‘சம தர்ம சமுதாயம்’ என்னும் வார்த்தை அலங்காரங்களுடன் சோவியத் யூனியன் ‘கம்யூனிசம்’ என்னும் ஆதர்சக் கொள்கையின் அடிப்படையில் முன்னேறுவதாகக் காட்டுகிறது. இரண்டு பக்கமும் சேராமல் அதேநேரம் இரண்டில் இருந்தும் ஆதாயம் பெற்றும், இரண்டில் இருந்தும் சில அம்சங்களை இந்தியச் சூழலுக்கு ஏற்ப கையாண்டும் இந்தியாவை விரைவாக முன்னேற்றிவிட முடியும் என்று நம்பிய நேரு, சீன விவகாரத்தில் மிக மோசமான தோல்வியையே சந்தித்தார்.

சீனாவிடம் பட்ட அவமானத்தை பெர்றாண்ட் ரஸ்ஸலுக்கு எழுதிய கடிதத்தில் இப்படிக் குறிப்பிடுகிறார் நேரு:

“எந்த நாட்டிற்கும் போரில் ஈடுபாடு இருப்பதில்லை. எங்களுக்கும் அப்படியே. சீனாவுடன் தொடர்ந்து போரிட்டால், அமெரிக்காவும் ரஷ்யாவும் இதில் ஈடுபடக் கூடும். அணு ஆயுதப் போருக்கு இது வழி வகுக்கும்…

…சில ஆயிரம் சதுர கிலோ மீட்டர் நிலப்பரப்பிற்காக அணு ஆயுதப் போரில் உலகம் இறங்கும் என்பதால் நாங்கள் எங்கள் இடத்தை விட்டுக்கொடுத்தோம்.”

இது என்ன நிலைப்பாடு?

எந்த முதலாளித்துவத்தை எதிர்த்தாரோ அதே அமெரிக்காவிடம் சீனத் தாக்குதலின்போது நேரு ஆயுத உதவி வேண்டி நின்றார். அந்நாட்களில் இந்தியா அமெரிக்க உதவி கோரி அனுப்பிய தந்திகள் குறித்து நேருவின் உறவினரும் அமெரிக்காவுக்கான இந்தியத் தூதருமான பி.கே.நேரு மனம் வருந்திப் பேசுகிறார்.

சீன விவகாரத்தில் பண்டித நேருவின் செயல்பாடுகளைக் கவனிக்கும்போது அவர் இப்படி எண்ணி இருப்பாரோ என்று தோன்றுகிறது: ‘நம்மால் சீன ஏகாதிபத்திய எண்ணங்களுக்கு எதிராகச் செயல்பட முடியாது; ஏனெனில் இராணுவ பலம் இல்லை. அதே நேரம் சீனாவின் வளர்ச்சிக்கு ஆதரவளித்தால் நமது இரு நாடுகளும் முதலாளித்துவக் கொள்கைகளுக்கு எதிரான நிலைப்பாட்டில் உறுதியுடன் நிற்க முடியும். சீனாவுக்கு ஐ.நா.வில் இடம் கிடைக்கவும் உதவி செய்தால் அதனுடன் நல்லுறவு வளரும். ஆசிய நாடுகள் ஒன்றை ஒன்று விழுங்க முயலாது. அத்துடன் பாரதத்தைப் பொருத்த வரை இரு அணிகளிலும் சேராமலும் அதே நேரம் இரண்டுடனும் நல்லுறவு கொண்டு அமைதியான உலகத்தில் நாட்டின் வளர்ச்சியை

முன்னிலைப்படுத்தலாம்.’ அவரது பின்னாளையப் பாராளுமன்றப் பேச்சுக்களில்

இம்மாதிரியான எண்ணம் தென்படுகிறது.

ஆனாலும், இன்று வரை பாரதத்திற்கும் தற்போது தென் சீனக் கடல் பிரதேச நாடுகளுக்கும் அச்சுறுத்தலாய்த் திகழும் சீனா என்னும் கம்யூனிச அடிப்படைவாத நாடு, சிறு செடியாய் முளைத்தபோது அதற்கு நல்ல உரமிட்டு, நீரூற்றி வளர்த்த புண்ணியம் பாரதத்தின் முதல் பிரதமரையே சாரும் என்பதுதான் வருந்தத்தக்க உண்மை. இந்த வகையில் இது பண்டித நேரு செய்த மிகப்பெரிய அரசியல் பிழை.

‘பகைவனுக்கருள்வாய் நன்நெஞ்சே பகைவனுக்கருள்வாய்’ என்பதை அடியொற்றி நேரு நடந்தார் என நினைத்து மனதைத் தேற்றிக்கொள்ளவேண்டியதுதான்.

உசாத்துணைகள்:

‘God Who Failed’ – An Assessment of
Jawaharlal Nehru’s Leadership – Madhav Godbole

‘Nehru – A
contemporary’s view’ – Walter Crocker

‘Nehru – A political
biography’ – Judith Brown

Sardar Patels’ Letters
to Nehrù

1962 and the McMahon
Line Saga – Claude Arpi.

http://www.indiandefencereview.com/news/tibet-the-panikkar-factor/0/

https://casi.sas.upenn.edu/iit/swapnakonanayudu

http://www.dailymail.co.uk/indiahome/indianews/article-2584673/Time-honest-India-China-War-No-point-sitting-report-1962-conflict-50-years-passed.html

மின்னாற்றல் பற்றாக்குறையும் சில தீர்வுகளும்

– சுதாகர் கஸ்தூரி

உலகின் பெரும் கவலைகளில் ஒன்று வருங்காலத்தின் மின்சாரத் தேவையை எப்படி சமாளிக்கப்போகிறோம் என்பது. புதையுண்ட முன்னோர்கள் அளித்த கொடையாக, நிலக்கரியும், பெட்ரோலியமும் இரு நூற்றாண்டுகளாக நம் தேவையை நிறைவேற்றி வந்தன. இன்றைய தேவையின் முக்கால் பகுதியை இவையே நிறைவு செய்கின்றன. இன்னும் எத்தனை நாட்களுக்கு இவற்றை நம்பி இருக்க முடியும்?

இந்திய அரசின் புள்ளியியல் மற்றும் செயல்திட்டங்களை நிறைவேற்றும் அமைச்சகத்தின்(Ministry of Statistics and Project
Implementation) 2016ம் ஆண்டின் ஆற்றல் தொடர்பான புள்ளியியல் அறிக்கையின்படி, நிலக்கரியின் இருப்பு 306 பில்லியன் மெட்ரிக் டன் ஆகவும், கச்சா எண்ணெய் 763 மில்லியன் மெட்ரிக் டன் ஆகவும் இருக்கின்றன. இது நமது தேவையை 50% கூட நிறைவு செய்ய முடியாது. நமது தேவை வருடாவருடம் 4.9% அதிகரித்துக்கொண்டே வருகிறது. 2040ல் நமது தேவை 3,300 ட்ரில்லியன் வாட் மணி என்ற அளவில் இருக்கும், மோடி அரசின் மின்னாற்றல் அதிகரிப்புத் திட்டம் முழுதும் நிறைவேற்றப்படுமானால் 2040ல் நமது மின் உற்பத்தி 1,100 கிகா வாட் என்றிருக்கும். இது, ஒட்டுமொத்த ஐரோப்பாவின் மொத்த மின் தேவைக்குச் சமம்.

தேவைக்கு எதிரான உற்பத்தியின்
இடைவெளியினை நிறைவு செய்யவேண்டுமானால், நாம் பல புதிய உத்திகளை
நாடவேண்டியிருக்கும். நிலக்கரியும், கச்சா எண்ணெயும் மட்டும் போதாது என்பது மேற்சொன்ன புள்ளிவிவரங்களிலிருந்து எளிதில் விளங்கும். உலகளவில் மாற்று ஆற்றல் மூலங்களை ஆராயும் வேகத்தைப் பார்த்தால், எத்தைத் தின்றால் பித்தம் தெளியும் என்பதான ஒரு பதற்றமும் தெரிகிறது. சூரிய ஒளி, காற்று, கடல் அலை, புவிவெப்ப ஆற்றல் (Geothermal energy) எனப் பொதுவாக நான்கு பெரிய மூலங்களை உலகம் நம்பியிருக்கிறது. சூரிய ஒளி தவிர, ஏனைய மூன்றும், டர்பைன்களைச் சுழற்றி, அதிலிருந்து மின்சாரம் எடுக்கும் தொழில்நுட்பத்தைச் சார்ந்திருக்கின்றன.

இந்திய நிலப்பரப்பில் ஆறுமாதக் காலம் சூரிய ஒளியை அனுபவிக்கிறோம். மரங்களற்ற பெரும் நிலப்பரப்பில் சூரிய ஒளி சேகரிக்கும் தகடுகளைப் பொருத்த முடியும். இது ராஜஸ்தான், குஜராத்தின் கட்ச், மத்தியப் பிரதேசத்தின் மேற்குப்பகுதி எனச் சில இடங்களில் சாதகமாக முடியும். மீதி மாநிலங்களில் நிலம் கையகப்படுத்தும் வேலை பெரும் சிக்கலாக வளரும்.

எனவே, இருக்குமிடத்தில் எப்படிச் சூரிய ஒளியைச் சேமிப்பது என்பது ஒரு புது சிந்தனையாக வளர்கிறது. கோடையில் பெரும்பாலும் மொட்டைமாடிகளில் எரிக்கும் வெயிலில் கூழ் வடாம் இட்டு, ஊறுகாய்க்குக் காய வைத்து, இலை, பழங்களை உலர்த்தி எடுக்கும் வழக்கம் அற்றுப் போய்விட்டது. மொட்டைமாடிகளில், கார் நிறுத்துமிடங்களின் கூரைகள் எனப் பயனற்றிருக்கும் பகுதிகளில் சோலார்ப் பட்டைகளைப் பொருத்தி, அதில் வரும் மின்சாரத்தை வீடுகளில் பயன்படுத்தலாம். மிச்சமிருக்கும் மின்னாற்றலை, மாநில, தேசிய மின்கம்பிச் சட்டகங்களில் (grid) செலுத்தி, அதன்மூலம் வருவாய் பெறும் திட்டங்களை மத்திய, மாநில அரசுகள் உருவாக்கி ஊக்கமளிக்கின்றன.

வெகு குறைவாகவே மக்கள் இதனைப் பயன்படுத்துகிறார்கள் என்பதற்கு, இத்திட்டங்கள் பற்றிய தகவல் இன்னும் பெருமளவில் மக்கள் மத்தியில் போய்ச் சேரவில்லை என்பதும், முதலீடு ஒரு சவால் என்பதும் முக்கியக் காரணங்கள். ஏரி மற்றும் குளங்களின் மேற்பரப்பில், மெல்லிய பாலிமர் சோலார்ப் பட்டைகளை மிதக்கவிட்டு, அதில் மின்சாரம் எடுக்கும் உத்தியை டாட்டா நிறுவனம் செயல்படுத்த முனைந்தது. இது, ஏரிகளின் மேற்புறத்தில் வாழும் உயிரிகளின் வாழ்வுநிலையைப் பாதிக்கும் எனச் சிலர் எதிர்த்தனர். புனே அருகில் சில ஏரிகளில் சோதனை ஓட்டமாக இது செய்துபார்க்கப்பட்டது.

கடல் அலைகளின் இயக்கம் (Sea wave kinetics), டர்பைன்களின் பிஸ்டன்களைச் சுழற்றி, அதன்மூலம் மின்சாரத்தை உருவாக்குகிறது. இதற்கு இயற்கை துணைசெய்ய வேண்டும். அலைகளின் வீச்சு குறைந்தாலோ, ஓதங்களின் (ஏறி இறங்கும் கடல் மட்டம்) சுழற்சியில் கடல்நீர் உள்வாங்கினாலோ உற்பத்தி பாதிக்கப்படும். எனினும் வேகமான கடல் அலைகள் உள்ள ஒரிசா, ஆந்திரா, தமிழ்நாட்டுப் பகுதிகளில், இதனைச் செய்துபார்க்க முடியும். ஏனோ இது நம்நாட்டில் பெருமளவில் வெற்றி பெறவில்லை.

புவி வெப்ப ஆற்றல் என்பது, பூமியின் உட்புறம் இருந்து கொதித்து வரும் வெந்நீரைக் கொண்டு, சில திரவங்களை ஆவியாக்கி, அதன்மூலம் டர்பைன்களைச் சுழற்றும் அல்லது நேரடியாகவே புவியடியிலிருந்து வரும் நீராவியைக்கொண்டு டர்பைன்களை இயக்கும் தொழில்நுட்பத்தை உள்ளடக்கியது. சில மலைப்பகுதிகளில் சோதனை நிலையாகச் செய்து பார்க்க முடியும். தொழில்நுட்பம், இயற்கை நில அமைப்பு எனப் பல முனைகளில் சிந்தித்துப் பார்க்க வேண்டிய மாற்றுத் தொழில்நுட்பங்களில் இதுவுமொன்று.

கடலோர/ மலையோரப் பகுதிகளில், காற்றாலைகளை (Wind mill) அமைத்து ஓரளவு அதில் வெற்றியடைந்திருக்கிறோம். என்றாலும், இதில் கிடைக்கும் மின்னாற்றலின் அளவு குறைவு என்பதோடு, பருவக்காற்றின் மாற்றத்தில், காற்றின் சக்தி மாறுவதால், மின்னாற்றல் உற்பத்தி சீராக இருப்பதில்லை. மும்பையில் கடலோரப் பகுதிகளில் சில அடுக்குமாடிக் கட்டடங்கள், காற்றாலைகளைத் தங்கள் மொட்டைமாடிகளில் நிறுவி, அதன்மூலம் தென்மேற்குப் பருவக்காற்றுக் காலத்தில் ஓரளவு தங்களது உள்கட்டுமான மின் தேவைகளை நிறைவேற்றிக் கொண்டிருக்கின்றன.(1)

பெரும்பாலான காற்றாலைகள் நூறு–நூற்றைம்பது மீட்டர் உயரத்திற்கு மேல் செல்லுவதில்லை. தரையிலிருந்து முந்நூறு மீட்டர் உயரத்தில் காற்றின் வேகம் மிக அதிகம். அந்த உயரத்தில் கிடைக்கும் மின்சாரம், சாதாரண காற்றாலைகள் தரும் அளவைவிட நான்கு மடங்கு அதிகம். எனவேதான், மூன்று வருடங்கள் முன்பு, ஒரு பன்னாட்டு ஆலோசனைக் கம்பெனி, இந்தியா, தனது காற்றாலைகளின் உயரத்தை 50% அதிகரித்தால், தனது மின்னுற்பத்தியை இரு மடங்கு அதிகரிக்க முடியும் என்ற கருத்தை வெளியிட்டது.(2) ஆனால் இருநூறு மீட்டர், முந்நூறு மீட்டர் உயரத்திற்குக் காற்றாலையின் தண்டுகளை எப்படி உயர்த்துவது? பல காரணங்களால் இது அசாத்தியமான ஒன்று.

1980களில் மைல்ஸ்.எல்.லாயிட் என்பவர் வித்தியாசமாகச் சிந்தித்து ஒரு ஆய்வு அறிக்கையை வெளியிட்டார். “காற்றாலைகளை விடுங்கள், குழந்தைகளின்
காற்றாடிகளைப் (Kite) பெரும் உயரத்தில் பறக்கவிட்டு, அதில் மின்சாரம் எடுக்க
முயலுங்கள்” என்பதாக அவரது ஆய்வுக்கட்டுரையின் கருத்து அமைந்திருந்தது. மிக லேசான காற்றாடியைக் கொண்டு எப்படி மின்சாரம் எடுப்பது என்பது பற்றித் தொழில்நுட்ப விளக்கமும் அவர் அளித்திருந்தார். ஏனோ இது பலரது கண்ணில் படாமல் போனது.

எது தடைக்கல் எனக் கருதப்பட்டதோ, அதே உயரத்தைக் காற்றாடி எளிதில் எட்டிப் பிடித்தது. உயரம் மட்டும் போதாது. அந்த உயரத்தில் சீறிச்செல்லும் காற்றின் இயக்கத்தைக் கொண்டு, டர்பைன்கள் இயக்கப்பட்டு, மின்சாரம் எடுக்கப்படவேண்டும். டர்பைன்களை எப்படிக் காற்றாடியில் கொண்டு செல்லமுடியும்?

எடைகுறைந்த ப்ளாஸ்டிக், உலோகக் கலவைகள் 1980-2000ல் பெருமளவு வளர்ந்திருந்தன. இவற்றைக்கொண்டு டர்பைன்களை உருவாக்கினார்கள். ஒரு காற்றாலையின் இறக்கையின் விளிம்புப் பகுதியில்தான் மிகுந்த ஆற்றலுடன் காற்று தாக்கும். கிட்டத்தட்ட 70% இயங்குசக்தியை சேகரிப்பது விளிம்புதான். அதனைச் செம்மையாக்கும் தொழில்நுட்பம் இன்னும் தீவிரமாக ஆராயப்பட்டு வருகிறது. ஒரு போயிங் 747 விமானம் பறக்கும்போது, அதன் இறக்கையின் விளிம்பில் இருந்து 1 மெகாவாட் மின்சாரத்தைக் காற்றாலை டர்பைன் மூலம் எடுக்க முடியும் என்கிறார்கள். இந்த விளிம்பு சுற்றும் சுற்றளவினைவிட, கம்பியால் தரையுடன் இணைக்கப்பட்டிருக்கும் காற்றாடி, இருமடங்கு கடந்துவிட முடியும். அதன் விளிம்பில் சிறு, இலேசான டர்பைன்கள் பொருத்தப்பட்டு, காற்றை வெட்டி மிக அதிகமாகச் சுற்றி, மின்சாரம் உருவாக்கப்படுகிறது.

காற்றாடியின் இந்தத் தொழில்நுட்பம் மட்டுமல்ல, பெரிய பலூன் காற்றாடிகளில் இலேசான டர்பைன்கள் பெரிய சைஸில் பொருத்தப்பட்டு காற்றின் திசையில் வைக்கப்பட்டு, மின்னுற்பத்தி செய்யப்படுகிறது. ஆனால் இவை அடிப்படை நிலையில் இருக்கின்றன. லாபகரமானவை அல்ல.

பருவக்காற்றின் தீவிர நாள்களில் ஒரு மெகாவாட் வரை மின்னுற்பத்தி செய்திட முடியும் என்கிறார்கள். இவர்கள் சொல்லும் காற்றாடிகள், நாம் பேப்பரில் செய்யும் வடிவமல்ல. கிட்டத்தட்ட ஒரு பொம்மை விமானம் போலிருக்கும். அதன் நடுவே, தரையோடு இணைக்கும் நீளமான, காப்பிடப்பட்ட, எளிதில் வளையக்கூடிய கம்பி. காற்றாடியின் முதுகில் எலக்ட்ரானிக் சமாசாரங்கள். இவை, காற்றின் நிலையறிந்து, காற்றாடியை முன்னும் பின்னும் பக்கவாட்டிலும் இயங்க வைக்கின்றன. காற்றாடி, நாம், ஆர்.டி.ஓ ஆஃபீஸில் லைசன்ஸ் வாங்கும்போது ஓட்டிக்காட்டும் ‘எட்டு’ வடிவில் பயணித்து, எதிர்க்காற்றை எதிர்கொண்டு, டர்பைன்களைச் சுழற்றுகிறது.

இத்தொழில்நுட்பத்தில் முன்னணியில் இருப்பது மக்கானி என்ற அமெரிக்க நிறுவனம். இத்தொழில் நுட்பத்தின் முக்கியத்துவத்தை ஒரு வரியில் சொல்லலாம். கூகிள் இந்த நிறுவனத்தை கூகிள் எக்ஸ் ப்ரஜெக்ட்டுக்காக வாங்கிவிட்டது.

பில் கேட்ஸ், இதன் வெற்றி 10% சாத்தியம் என்றார். இந்தியாவில், இது ஒரு வரப்பிரசாதமாக அமையக்கூடும். நமது வான்வெளியில் காற்றின் வேகம் இரு பருவக்காற்றிலும் மிக அதிகம். இதனைச் சீராக வளர்த்தால், காற்றாடி என்பது இனி, மாஞ்சாவோடு மனிதர்களின் கழுத்தை அறுக்காது என்பதோடு வாழ்வை பிரகாசிக்கச் செய்யக்கூடும்.

அடிக்குறிப்புகள்:

(1) http://www.energynext.in/a-society-in-mumbai-installs-wind-turbines-solar-panels-for-clean-power/

(2) http://cleantechnica.com/2015/09/07/indias-wind-energy-potential-upgraded-302-gw/

உசாத்துணைகள்:

http://mospi.nic.in/mospi_new/upload/Energy_statistics_2016.pdf

www.worldenergyoutlook.org/media/weowebsite/2015/FactsheetIndia.pdf

https://beeindia.gov.in/sites/default/files/1Ch1.pd

www.renewableenergyworld.com

https://www.ted.com/talks/saul_griffith_on_kites_as_the_future_of_renewable_energy?language=en

https://www.google.com/makani/

M.L. LOYD. “Crosswind kite power
(for large-scale wind power production)” Journal of Energy, Vol. 4, No. 3
(1980), pp. 106-111.

http://dx.doi.org/10.2514/3.48021

https://www.ted.com/talks/saul_griffith_on_kites_as_the_future_of_renewable_energy?language=en#t-109531

பெர்சிபோலிஸ் – அரிதாய் மலர்ந்த குறிஞ்சிப்பூ

 – சந்திரசேகரன் கிருஷ்ணன்

தான் சார்ந்திருக்கும் சமூகத்தின் நீண்ட வரலாற்றின் எச்சமாக இருக்கிறான் மனிதன். அச்சமூகத்தின் எதிர்காலத் துவக்கப் புள்ளியாக இருப்பவனும் அவனே. ஒரே சமயத்தில் சமூகத்தினால் உருவாக்கப்பட்டவனாகவும், சமூகத்தை உருவாக்குபவனாகவும் இருக்கும் அவன், தொடர்ந்து சமூகத்தில் தன் இருப்பை ஸ்தாபித்தபடியே அதன் கட்டமைப்பையும் செய்து கொண்டிருக்கின்றான்.

ஆனால் ஒவ்வொரு மனிதனும் தன் முனைப்பின்றிச் செய்யும் அந்தக் கட்டுமானத்தை சற்றுத் தள்ளி நின்று பார்த்தால், சமூகத்தின் உண்மையான அவலங்களும், சாத்தியங்களும் தெளிவாகத் தெரியும். அப்படித் தள்ளி நின்று பார்க்கும்போது கிடைக்கும் பற்றற்ற நடுநிலையான தரிசனத்திலிருந்தே சுய விமர்சனமும் உண்மையான சமூக மேம்பாடும் நிகழ்கின்றன.

பெர்சிபோலிஸ் என்னும் திரைப்படம், சமூகம் நோக்கி அப்படிப்பட்ட ஒரு விமர்சனத்தைத்தான் முன் வைக்கிறது. சமூகம்
அடையும் மாற்றங்களும், அம்மாற்றங்கள் சாமானியரின் வாழ்வில் ஏற்படுத்தும்
பாதிப்பையுமே இந்தத் திரைப்படம் பேசு பொருளாகக் கொண்டிருக்கிறது. இது அந்த
விதத்தில் அரசியல் விமர்சனத் திரைப்படமும் கூட.

1979ம் ஆண்டு நடந்த ஈரானியப் புரட்சி, அந்த நாட்டின் தலையெழுத்தை முற்றிலுமாக மாற்றி அமைத்தது. அது, மேற்கத்திய நாடுகளுக்குச் சார்பாக இயங்கிய மன்னராட்சியிலிருந்து மக்களாட்சிக்கு ஈரான் மாற விரும்பிய காலகட்டம். ஈரானின் எண்ணெய் வளத்தின் கணிசமானபகுதி மேற்கத்திய முதலாளிகள் வசம் செல்லத் துவங்கியது. மேற்கத்திய மக்களின் ஆதிக்கம் ஈரானியச் சமூகத்தில் கோலோச்சத் துவங்கி இருந்தது. ஈரான் தன் இஸ்லாமிய அடையாளத்தை மெல்ல இழந்து கொஞ்சம் கொஞ்சமாக மேற்கத்தியக் கலாசாரத்திற்கு மாறிக் கொண்டிருந்தது. இந்த மாற்றம் இஸ்லாமிய மத குருமார்கள் மத்தியில் மிகப்பெரிய அதிருப்தியை ஏற்படுத்தியது. மீண்டும் ஈரானை இஸ்லாமிய நாடாக மாற்ற அவர்கள் விரும்பினர்.

இச்சூழலில் இஸ்லாமிய அடிப்படைவாதிகளின் அதிகார வெறியும், இடதுசாரி அமைப்புகளின் மேற்கத்திய முதலாளித்துவ வெறுப்பும், மன்னராட்சிக்கு முடிவு கட்ட மக்களைத் தூண்டியது. அதனால் ஏற்பட்ட புரட்சியின் விளைவாக ஈரான் இஸ்லாமியக் குடியரசாக உருவானது. ஆனால் அந்த மாற்றம் மக்களின் வாழ்வை மேம்படுத்தவில்லை. மேற்கத்திய ஆதிக்கத்திற்கு முற்றுப்புள்ளி வைத்த அதே நேரத்தில், அது மக்களை முழுவதுமாக இஸ்லாமிய அடிப்படைவாதத்தை நோக்கித் திருப்பியது. அதனால், மக்களின் அடிப்படை உரிமைகள் கூட மறுக்கப்பட்டன.

புரட்சிக்கு முந்தையக் காலகட்டத்தில் பிறந்து, பத்து ஆண்டுகள் சுதந்திரத்தை அனுபவித்த ஒரு பெண்ணின் வாழ்க்கையில் இந்த அரசியல் நிகழ்வுகளும் அதனால் ஏற்படும் அடக்குமுறைகளும் எத்தகைய மாற்றத்தை ஏற்படுத்துகின்றன என்பதைத்தான் இத்திரைப்படம் பேசுகிறது.

இத்திரைப்படத்திற்கு இரண்டு சிறப்பம்சங்கள் உள்ளன.

முதலாவது, இது ஒரு சுயசரிதை. இதன் முதன்மைக் கதாபாத்திரம், மார்ஜ்ஷியான் சத்ராபி. இவர்தான் இத்திரைப்படத்தின் இயக்குநரும்கூட. இந்தக் கதை முழுக்க முழுக்க இவரது வாழ்வில் நடந்த சம்பவங்களை அடிப்படையாகக் கொண்டு உருவாக்கப்பட்டது.

படத்தின் காட்சிகள் முதன்மைக் கதாபாத்திரத்தின் மூன்று பருவ நிலைகளுக்கு ஏற்ப வடிவமைக்கப்பட்டிருக்கின்றன. பத்து வயது சிறுமியின் பார்வை, பதின்ம வயதில் ஈரானில் இருந்து வெளியே சென்று வாழும் பெண்ணின் பார்வை மற்றும் ஈரானுக்குத் திரும்பி வந்து வாழும் இளம் பெண்ணின் பார்வை ஆகிய மூன்று பார்வைகள் முன்வைக்கப்படுகின்றன. இப்பார்வைகளின் வழியாகச் சமூகத்தின் மாற்றங்கள் பார்வையாளனுக்குப் பகிரப்படுகின்றன.

இயக்குநரின் வாழ்வில் நடந்த உண்மைச் சம்பவங்களைக் கொண்டு உருவாக்கப்பட்டது என்பதற்காக இத்திரைப்படம் முற்றிலும் ஆவணத்தன்மை கொண்டிருக்கவில்லை. தனித்துவமான திரைமொழி இதில் கையாளப்பட்டிருக்கிறது. ஒரு வகையில் நியோரியலிஸக் கூறுகளைக் கொண்டது என்றுகூடச் சொல்லலாம். படம் முழுவதும் உங்கள் அகம் எதிர் கொள்ள விரும்பாத ஒரு துயரத்தை எளிதாகக் கடந்து சென்று கொண்டிருப்பீர்கள்.

இரண்டாவது, இது ஓர் அனிமேஷன் திரைப்படம். தொழில்முறை நடிகர்கள் யாரும் நடிக்கவில்லை. ஒருவேளை இதை மனிதர்களைக் கொண்டு வணிகத் திரைப்பட வடிவத்தில் எடுத்திருந்தால், இத்திரைப்படத்தில் தீவிரத்தன்மை கொஞ்சம் அதிகமாகி மிகவும் இறுக்கமான ஒரு திரைப்படமாக அமைந்திருக்க வாய்ப்பிருக்கிறது.

உதாரணத்திற்கு, இறந்த காலச் சம்பவங்கள் முழுவதும் கருப்பு வெள்ளையில்தான் தோன்றுகின்றன. ஒரு காட்சியில், தான் சிறையிலிருந்து வெளியேறி மாஸ்கோ சென்ற அனுபவத்தை மார்ஜ்ஷியானின் சித்தப்பா விவரிக்கும்போது, பத்து வயதுச் சிறுமியான மார்ஜ்ஷியான், தேவதைக் கதைகளில் தோன்றும் சம்பவங்கள் போல் கற்பனை செய்து அதைப் புரிந்துகொள்கிறாள். அக்காட்சிகளில் இருக்கும் குழந்தையின் குதூகலம் பார்வையாளரையும் தொற்றிக் கொள்கிறது. இக்காட்சி எப்போதும்போல நடிகர்கள் நடித்திருக்கும் திரைக்காட்சியாக அமைந்திருந்தால், ஒரு வேளை அது மிக அதீத உணர்ச்சிகளைக் கொண்டு வந்து, பார்வையாளனின் கவனத்தைத் திசை திருப்பியிருக்கலாம்.

அதேபோல அந்தச் சிறுமியிடம் அடிக்கடி கடவுள் வந்து பேசுவார். ஆனால் அச்சிறுமி வளர்ந்த பின்னர் கடவுள்
தோன்றுவதே இல்லை. குழந்தை–கடவுள் என்ற பிம்பத்தைக் கடந்து தனக்கான வாழ்க்கையை வாழத் துவங்கியிருப்பாள். ஆனால் கடவுளின் இடத்தை அக்குழந்தையின் பாட்டி எடுத்துக் கொண்டு இருப்பாள். இவ்விரு கதாபாத்திரங்களும் முதன்மைக் கதாபாத்திரமான இயக்குநருக்கு ஓர் உற்ற நண்பனைப் போலப் படம் முழுவதும் பயணம் செய்வார்கள். பாட்டி, அற்புதமான பெண்மணி.

திரைப்படம் முழுவதும், இயக்குநரின் பார்வையிலேயே நகர்கிறது. அவர் பார்க்காத விஷயங்கள் பார்வையாளனுக்குச் சொல்லப்படவில்லை. உதாரணமாக, இயக்குநர் வியன்னாவில் வாழ்ந்த காலத்தில், ஈரானில் நடைபெற்ற சம்பவங்களின் பதிவோ, அது குறித்த கருத்துகளோ கிடையாது. அப்படி இருந்திருந்தால், அது திரைப்படத்தின் நேர்மையை நிச்சயம் பாதித்திருக்கும். வியன்னாவில் போர் அற்றச் சமூகத்தில் வாழ்ந்துகொண்டு பதிவு செய்யப்படும் போர் பற்றிய கருத்துகள் எந்த அளவிற்கு நேர்மையானதாக இருந்திருக்க முடியும்?

இத்திரைப்படத்தில், இயக்குநர் பங்கு பெறாத சம்பவங்கள் பற்றிய பதிவு மிகவும் குறைந்த அளவில்தான் இருக்கின்றன. அச்சம்பவங்களும் காட்சிகளின் தொடர்புக்காகவும், நிகழ்வுகளைப் பார்வையாளன் புரிந்துகொள்வதற்காகவும்தான் பதிவு செய்யப்பட்டிருக்கின்றன. இச்சம்பவங்கள் குறித்த வர்ணனை, பின்னணிக் குரலாக ஒலிக்கின்றது.

இத்திரைப்படத்தில் பயன்படுத்தப்பட்டிருக்கும் திரைமொழியை நான் முதிர்ச்சியான திரைமொழி என்று கருதுகிறேன். போர் பற்றிய பதிவு இருந்தாலும் பெரிய வன்முறைக் காட்சிகள் எதுவும் கிடையாது. அரசியல் பிரசாரம் எதுவும் இல்லை. இடதுசாரி கொள்கைகளை ஆதரிக்கும் குடும்ப உறுப்பினர்கள் இருந்தாலும், பொதுவுடைமைச் சித்தாந்தம் எங்கும் பரப்பப்படவில்லை. இஸ்லாமிய அடிப்படைவாதிகளை நேரடியாகத் தாக்கிக் காட்சிகள் எங்கும் இல்லை. புரட்சியின் வெற்றி பற்றிய விவாதங்கள் எங்குமே இல்லை. பெண்ணின் பார்வையில் படம் இருந்தாலும் பெண்ணியக் கருத்துகள் என எதுவும் துருத்திக்கொண்டு நிற்கவில்லை.

திரைமொழி இப்படி அமைந்திருக்க முழுமுதல் காரணம், இயக்குநர் திரைப்படம் வாயிலாக அடைய விரும்பிய இலக்கு. அவர் நிச்சயம் தன் சொந்த சோகங்களையும், சமூகத்தின் அவலத்தால் அடைந்த துன்பங்களையும், பார்வையாளர்கள் முன் வைத்து நீதி கேட்கவில்லை. அவருக்குப் பார்வையாளரின் பச்சாதாபமும் தேவையில்லை. ஒரு நேர்மையான வாழ்க்கைப் பதிவாக இத்திரைப்படம்
அமையவேண்டும் என்பதுதான் அவர் நோக்கம். பார்வையாளனின் உணர்ச்சிகளைத் தூண்டி, அவன்
மனதில் ஒரு போலியான காழ்ப்புணர்ச்சியை இத்திரைப்படம் உருவாக்கவில்லை.

படம் முழுவதும் அரசியல் கட்சிகளின் செயல்பாடுகளால் மக்களுக்கு ஏற்படும் நேரடியான பாதிப்பு பதிவு செய்யப்பட்டிருக்கிறது. அதிலும் குறிப்பாக, புரட்சிக்கு முன்பான, கட்டுப்பாடுகள் ஏதும் அற்ற சூழலில் வாழ்ந்த மனிதர்களின் வாழ்வில், அடக்குமுறைகள் எந்த விதமான பாதிப்புகளை ஏற்படுத்தின என்பது திரைப்படம் முழுவதும் பதிவு செய்யப்பட்டு இருக்கிறது.

படத்தில் ஒரு காட்சியில், வியன்னாவிலிருந்து திரும்பிய இயக்குநர், காதல் வயப்படுகிறார். ஒரு கார் பயணத்தில், தன் காதலனுடன் கை கோர்த்துக் கொள்கிறார். ரோந்தில் ஈடுபட்டிருக்கும் ராணுவத்தினர் இதைக் கவனித்து விடுகின்றனர். அடக்குமுறையின் விளைவாக அபராதப் பணம் அல்லது கசையடி என்ற தண்டனையை இயக்குநர் எதிர் கொள்கிறார். இயக்குநரின் தந்தை அபராதம் கட்டி அவரை மீட்கிறார். அவர்கள் இருவரும் திரும்பி வரும் வழியில், அவர்களுக்கு இடையே நீண்ட மௌனம் நிலவுகிறது. அதைக் கலைக்கும் வகையில் அந்தத் தந்தை இவ்வாறு சொல்கிறார். “இதே சாலைகளில் நானும் உன் தாயும் பல நாட்கள் ஜோடியாகச் சென்றிருக்கிறோம். ஆனால் அப்போது அது வேறு ஒரு தேசமாக இருந்தது.” இப்படிச் சிறிய காட்சிகளின் மூலம் சாமானியரின் வலி பதிவு செய்யப்படுகிறது.

இதே புரட்சியின் பின்புலத்தில்தான் ஆர்கோ (ARGO – 2012) உருவாக்கப்பட்டது. ஆனால் அது ஓர் அமெரிக்க உளவு நிறுவனத்தின் வெற்றியை முன்வைத்து எடுக்கப்பட்ட படம். உண்மையில், உள்ளடக்கத்தைப் பொருத்தவரை அந்தத் திரைப்படத்தைக் காட்டிலும் அதிக முக்கியத்துவம் வாய்ந்த திரைப்படம் இது. ஆர்கோ திரைப்படத்தில், ஈரான் பற்றிய ஒற்றை வரி விமர்சனத்தைத் தவிர ஈரான் பற்றிய பதிவு எதுவும் இல்லை. உண்மையில், அது ஈரான் பற்றிய பதிவே அல்ல. அதற்கு ஆஸ்கர் விருது கூடக் கிடைத்தது. ஆனால், பெர்சிபோலிஸ் திரைப்படம், வெளிநாட்டுத் திரைப்படப் பிரிவில், ஆஸ்கருக்கு இறுதிச் சுற்றுக்குக் கூட வரவில்லை. ஆனால் அனிமேஷன் திரைப்படப் பிரிவில் இறுதிச்சுற்று வரை வந்தது. ஆஸ்கர் என்பது உள்ளடக்கத்தையும், திரைப்படத்தின் முக்கியத்துவத்தை மட்டுமே வைத்துக் கொடுக்கப்படுவதில்லை!

இந்தப் படத்திலிருந்து நம் தமிழ்த் திரைப்படச் சமூகம் பெற வேண்டியது மிக அதிகம். இந்தத் திரைப்படம் பேசும் அளவு வீரியத்துடன் சாமானியன் மீதான அரசியலின் தாக்கத்தை நம் திரைப்படங்கள் இன்னும் பேசவில்லை. நம்மால் படைக்க முடிந்தது எல்லாம், செயற்கையான ஒரு அரசியல் நிகழ்வை உருவாக்கி, அதன் தாக்கமாகச் சித்தரிக்கப்பட்டப் பதிவுகள்தான். அவை அனைத்துமே ஏதோ ஒரு விதத்தில் வெகுஜனப் பார்வையாளனைக் கவரவேண்டும் எனத் திட்டமிட்டு உருவாக்கப்பட்ட திரைப்படங்கள்.

உண்மையில், ஒரு நேர்மையான அரசியல் விமர்சன வெகுஜனத் திரைப்படம் எடுப்பதற்கு இணக்கமான சூழல் நம்மிடையே இருக்கிறதா என்ற சந்தேகம் எனக்கு இருக்கிறது. ஒரு வேளை, மாற்றுத் திரை வடிவங்களைக் கையாள்வதன் மூலமும், திரையரங்கம் அல்லாத மாற்று வெளிகள் வாயிலாக அவற்றை எடுத்துச் செல்வதன் மூலமும் நம் திரைப்படங்கள் புதிய உச்சங்களை அடையலாம். அவற்றிற்கான தொழில்நுட்பச் சாத்தியங்கள் இப்போது இருக்கின்றன. அவற்றின் மூலம், நம் திரைப்படங்களை, நம் கலாசாரப் பின்புலத்தை அறியாதவர்கள்கூட அணுகக்கூடிய தளங்களுக்கு நாம் எடுத்துச் செல்லமுடியும்.

ஊழலும் கலாசாரமும்

ஊழல் என்பது இந்திய கலாசாரம் என்ற ஒரு பிரசாரம் வலைத்தளங்களிலும், ஊடகங்களிலும் எழுப்பப்படுகிறது. வாட்ஸ் அப்பில் வலம் வரும் எண்ணற்ற தினசரித் துணுக்குகளில் நியுசிலாந்துக்காரர் ஒருவர் எழுதியதாக வரும் மடல் ஒன்று, சாதி எப்படி இந்திய கலாசாரத்துடன் இணைந்ததோ அதேபோல் ஊழலும் இந்திய கலாசாரத்தின் அம்சம் என்று பிரசாரிக்கிறது. வெறும் வாட்ஸ் அப் விஷயம் மட்டுமல்ல இது.

சில வருடங்களுக்கு முன், 2ஜி ஊழல் உச்சத்தில் இருந்தபோது, அமெரிக்காவின் புகழ்பெற்ற வால்டன் மேலாண்மைக் கல்லூரி மாணவர்கள் – இந்திய மாணவர்கள் – ஒரு கட்டுரையை வெளியிட்டார்கள். அதில் இந்திய புராண நாயகர்கள் எதிரித்தரப்பை வெல்ல தந்திரோபாயங்களைக் கைக்கொள்வதை எடுத்துக்காட்டி, அதனால்தான் இந்திய அரசியல்வாதிகளும் தந்திரமாக மக்களை ஏமாற்றுகிறார்கள் எனும் வகையில் அந்தக் கட்டுரை பேசியது. கவனியுங்கள்: இதை நம் ஃபேஸ் புக் திராவிட இயக்கக்காரர்களோ வாட்ஸ் அப் புரட்சியாளர்களோ எழுதவில்லை. 2ஜிக்கான சமூகவியல் காரணங்களை ஆராய்வது என்ற பெயரில் வார்ட்டன் மேலாண்மைக் கல்லூரி இப்படிப்பட்ட கட்டுரை ஒன்றை வெளியிட்டது. அதுவும் தனது இந்திய மாணவர்களை வைத்து இப்படியான ஒரு கட்டுரையை வெளியிட்டது. இதற்குக் கடுமையான எதிர்ப்புக் கட்டுரைகள் இந்துக்களின் தரப்பிலிருந்து எழுதப்பட்டன.

அமெரிக்காவின் ஆரம்ப நாட்களிலிருந்தே கார்ப்பொரேட் ஊழல்களில் அமெரிக்கா பெரும் சாதனை படைத்து வந்திருக்கிறது. சுதந்திரம் அடைந்த சிலவருடங்களிலேயே அமெரிக்கக் கருவூல உதவிச்செயலராக இருந்த வில்லியம் டூயர், அமெரிக்க பாண்ட் வெளியீட்டு விஷயங்களை முன்கூட்டியே மற்ற நண்பர்களுக்குக் கசிய விட்டு அதன்மூலம் லாபம் பார்த்தார். அமெரிக்க கார்ப்பொரேட் ஊழல்
அதன் உயர்மட்ட அரசியலுடன் கலந்தே வளர்ந்தது. 1864-68ல் அமெரிக்காவின் மேற்குப்பகுதியில் ரயில் பாதை போடுவது, அன்றைய தேதியிலேயே 100 மில்லியன் டாலர் மதிப்பில் யூனியன் பஸிபிக் ரயில்ரோட் கம்பெனியின் காண்ட்ராக்டுக்கு விடப்பட்டது. யூனியன் பஸிபிக் ரயில்ரோட் கம்பெனியின் முதலாளிகள் க்ரெடிட் மொபிலியர் கம்பெனி என்ற ஒரு நிறுவனத்தைத் தொடங்கி ரயில் பாதை வேலையை அதே நிறுவனத்துக்கு சப்–காண்ட்ராக்டுக்கு விட்டனர்! அரசுப்பணம் தண்ணீராகச் செலவழிந்தது. அதில் பெருமளவு, முதலாளிகளின் பாக்கெட்டுக்குப் போனது. க்ரெடிட் மொபிலியர் கம்பெனி அமெரிக்க காங்கிரஸின் செனட்டர்களுக்குத் தள்ளுபடி விலையில் ஷேர்களை விற்றது. கைம்மாறாக அரசின் நிதியுதவி தொடர்ந்து இந்த ரயில் பாதை வேலைக்கு வருமாறு அவர்கள் பார்த்துக்கொண்டனர். அன்றைய தேதியில் இது ‘அறிவியல் பூர்வமாக’ மிகவும் நுட்பமாக நடத்தப்பட்ட ஊழல் என்று இன்றும் அறியப்படுகிறது.

அரசியல்வாதிகளுடன்
இணைந்து பெரும் ஊழல் புரிந்து பெரும்பணக்காரர்களாக ஆனவர்கள் கொள்ளைக்காரக்
கனவான்கள் (Robber barons) என்று அழைக்கப்பட்டார்கள். சேவை நோக்குள்ள செல்வந்தர்களாக இன்று அறியப்படும் ராக்கஃபெல்லர், ஆண்ட்ரு கார்னகி, அண்ட்ரு மெல்லன், ஜே.பி.மார்கன் போன்ற பலரும் அன்று கொள்ளைக்காரக் கனவான்களாகவே கருதப்பட்டனர். இவர்கள் அத்தனை பேரிலும் மிகக்கொடுமையான கொள்ளைக்காரக் கனவானாகக் கருதப்பட்ட ராக்கஃபெல்லர், இவர்கள் அத்தனை பேரையும் விட ஆழமான கிறித்துவ நம்பிக்கையாளராகவும் விளங்கினார். ராக்கஃபெல்லர் கட்டுப்பாட்டில் இருந்த சுரங்க கம்பெனியைச் சேர்ந்த தொழிலாளர்களின் வேலைநிறுத்தம் துப்பாக்கிச்சூட்டில் முடிந்தது; தொழிலாளர் கூடாரம் தீப்பிடித்துப் பெண்களும் குழந்தைகளும் உட்பட 26 பேர்கள் கருகி இருந்தனர். லுட்லாவ் படுகொலை என்று அறியப்பட்ட இந்நிகழ்வு அமெரிக்காவையே உலுக்கியது. இத்தகைய கொடும்நிகழ்வைத் தடுக்க என்ன செய்திருப்பீர்கள் நீங்கள் என்ற கேள்விக்கு ராக்கஃபெல்லர் அளித்த பதில் குறிப்பிடத்தக்கது, அவர் சொன்னது “ஒன்றும் செய்திருக்க மாட்டேன்.”

உலகையே அதிரவைக்கும் அமெரிக்கப் பெரும் ஊழல்கள் இன்றுவரை தொடர்கின்றன. கடந்த 15 வருடங்களில் நிகழ்ந்த பெரிய ஊழல்களில் அரை டஜன் ஊழல்கள் (லீமேன் ப்ரதர்ஸ், வோர்ல்ட்காம், ஏஐஜி, ஃப்ரெடி மாக், டைகோ, என்ரான்) மட்டும் ஏறத்தாழ 300 பில்லியன் டாலர்கள் அளவுக்கு இழப்பை ஏற்படுத்தி உலக நிதியமைப்பையே ஆட்டம் காண வைத்தன.

அமெரிக்கா பிறந்ததிலிருந்து நடந்து வரும்
இந்தவகையான எந்த ஒரு ஊழலுக்கும் அமெரிக்க மேலாண்மை அமைப்புகளோ அமெரிக்க ஊடகங்களோ
அதன் பெரும்பான்மை மதமான ப்ராட்டஸ்டண்ட் கிறித்துவத்தைக் காரணமாகக் காட்டுவதில்லை. இதே கதைதான் பொருளாதாரத்தில் முன்னேறிய மேற்கின் பிற வளர்ந்த நாடுகளிலும் என்பதைக் கவனிக்க வேண்டும். அதாவது ஐரோப்பிய அமெரிக்க நாடுகளில் நடக்கும் ஊழல்களுக்கு அதன் ‘கலாசாரம்’ என்றுமே காரணமாக்கப்படுவதில்லை. ‘மன்னனுக்குக் கொடுப்பதை மன்னனுக்குக் கொடு, கடவுளுக்குக் கொடுப்பதைக் கடவுளுக்குக் கொடு’ என்று ஏசு சொன்னதால்தான், மேற்குலகின் கார்ப்பொரேட் கம்பெனிகள், ஒவ்வொரு தரப்புக்கும் அவரவர்களுக்கு வேண்டியதை வெட்டிக் காரியம் சாதித்துக்கொள்கின்றன என்று யாரும் ஆய்வுக்கட்டுரை எழுதப் போவதில்லை. இது மேற்கின் புகழ்பெற்ற மேலாண்மை கல்லூரிகளுக்குத் தெரிந்தே இருக்கிறது.

ஆனால் இந்தியா போன்ற வளரும் நாடுகளின் ஊழல், அதன் கலாசாரம் மற்றும் மத நம்பிக்கைகளுடன் முடிச்சுப்போடப்படுகிறது.

ஏழ்மை குறித்த ஆய்வுகளிலும் இதே போன்ற அணுகுமுறையை மேற்கின் அமைப்புகள் கையாண்டு இருக்கின்றன. கறுப்பர்கள் ஏன் ஏழைகளாக இருக்கிறார்கள் என்கிற கேள்விக்கு அது அவர்கள் கலாசாரத்தினால் என்று பதில் சொல்லப்படுகிறது. மாறாக, வெள்ளையர்களின் ஏழ்மைக்கு அரசின் கொள்கைகள் காரணமாகக் காட்டப்படும்.

ஏழ்மைக்கலாசாரம் என்கிற சித்தாந்தத்தை முதலில் கட்டமைத்தது ஆஸ்கர் லிவிஸ் என்கிற மானுடவியலாளர். ஐந்து மெக்ஸிகன் குடும்பங்களின் வாழ்க்கையை அருகில் இருந்து அவதானித்து அவர் எழுதிய ‘Five Families:
Mexican Case Studies in the Culture of Poverty (1959)’ என்கிற புத்தகம், ஏழ்மை என்பதை கலாசார அம்சங்களுடன் இணைந்த ஒன்றாகக் கண்டது. இந்த நோக்கு படிப்படியாக வலுப்பெற்றது. கறுப்பர்களின் ஏழ்மைக்குக் காரணம் அது அவர்களது சோம்பேறித்தனம், வன்முறை, பிள்ளைகளின் கல்வியில் பெற்றோர்கள் அக்கறையின்மை, போதைப்பழக்கம் ஆகியவை காரணமாகக் காட்டப்படுகின்றன. இதுவே இன்று இதன் முக்கியப் பரிணாமம்.

அரசியல் விஞ்ஞானி சார்ல்ஸ் முர்ரே இதைத் தன் பெல் கர்வ் என்கிற புத்தகத்தில் கறுப்பின மரபணுக்களுடன் தொடர்புபடுத்தினார். கடந்த அமெரிக்க அதிபர் தேர்தலில் ரிபப்ளிகன் துணை அதிபராகப் போட்டியிட்ட பால் ரயான், சார்ல்ஸ் முர்ரேயின் கருத்தை வழிமொழிந்து பெரும் சர்ச்சைக்குள்ளானார். ஏழ்மைக் கலாசாரம் என்கிற கோட்பாடு 60களில் வலுப்பெற்ற ஒன்று என்றாலும், ஏழ்மை என்பதை கலாசாரத்துடன் முடிச்சுப்போடுவது என்பது, மேற்கின் கிறித்துவச் சாய்வு பல நூற்றண்டுகளாகக் கைக்கொண்டு வரும் ஒன்றுதான்.

19-ஆம் நூற்றாண்டில் பிராட்டஸ்டண்ட் பிரிட்டிஷ் அரசின் ஆளுமைக்குட்பட்டதாயிருந்த ஐரிஷ் நாட்டில் கடும் பஞ்சம் தொடங்கியது. பஞ்ச காலத்தின்போது அதன் நிவாரண அதிகாரியாக பிரிட்டிஷ் அரசால் நியமிக்கப்பட்ட சர். சார்ல்ஸ் ட்ரவல்யான் பத்து லட்சம் உயிர்களைப் பலிகொண்ட அந்தக் கொடிய
பஞ்சத்திற்கு ஐரிஷ் மக்களின் கலாசாரமே காரணம் என்றார். ஐரிஷ் மக்கள் கத்தோலிக்கர்கள். பிரிட்டனின் ட்ராவல்யன் கத்தோலிக்கத்துக்கு எதிரான ப்ராட்டஸ்டண்டு கிறித்துவம் சார்ந்தவர். 1943ல் இந்தியாவில் காலனிய அரசின் கொள்கைகளால் கடும் பஞ்சம் உருவானபோது, அப்போது பிரதமராக இருந்த சர்ச்சிலின் எதிர்வினையும் இதே போல்தான் இந்திய கலாசாரத்தைக் காரணம் காட்டி இழித்துரைப்பதாக இருந்தது.

இதை இங்கே எடுத்துக்காட்டக் காரணம் உண்டு. ஊழல், ஏழ்மை ஆகியவற்றை ஒரு சமூகத்தின் கலாசார அம்சங்களாகக் கட்டமைப்பதில் சில ‘வசதிகள்’ உண்டு. கறுப்பர்களின் ஏழ்மைக்கான காரணம் அவர்களது கலாசாரம் என்றும், அதன் விதையாக அவர்களது மரபணுவரை கொண்டு செல்லப்படுகிறது: அதாவது– அரசின் நீண்ட காலக் கொள்கைச் செயல்பாடுகள், அரசின் நிவாரணங்கள் ஆகியவை எதுவுமே கறுப்பர்களுக்கு உதவப் போவதில்லை, ஏனெனில் ஏழ்மை என்பது அவர்களது உள்ளுறை கலாசாரத்துடன் பிணைந்தது. மாறாக வெள்ளை இனமக்களிடையே காணும் ஏழ்மை அவர்கள் கலாசார தொடர்புடைய அம்சம் கிடையாது. வெள்ளைக்காரர்களின் ஏழ்மைக்கான காரணம், அரசின் நிவாரணத் திட்டங்கள், வேலை வாய்ப்பு மற்றும் நிதி உதவி அவர்களுக்கு இல்லாதது; எனவே இவற்றை அவர்களுக்கு உருவாக்கித்தர வேண்டும். இதுதான் சட்டகம். இனமேன்மை என்பதைப் பல வார்த்தைகளில் மறைத்துச் சொன்னாலும், தெளிவாகவே இந்த வாதம் முன்வைப்பது வெள்ளை இன உயர்வுவாதத்தைத்தான்.

ஊழல் என்ற இந்தியாவின் எதிர்மறை விஷயம் ஒன்றுடன், இந்திய கலாசாரம் என்கிற சமூகத்தின் சாரமான உள்ளுறை அம்சம் முடிச்சுப்போடுவதற்குப் பின்னுள்ள காரணங்களும் இதே போன்றவைதான். இது ஒரு அப்பட்டமான
கிறித்துவ மேற்கு Vs இந்து இந்தியா என்கிற இருமையை முன்வைக்கும் பிரசார அணுகுமுறை.
சாக்கடை ஓடும் இடமெல்லாம் இந்துப்பண்பாடு என்று போர்ட் மாட்டிவிட்டால் இந்துப்பண்பாடே சாக்கடை என்று சொல்லி, தான் உருவாக்கும் அத்தனை கழிவுகளையும் அதில் கொண்டு சேர்த்து விடலாம். இதில் பலதரப்புக்கும் ‘நன்மை’ இருக்கிறது.

இந்து கலாசாரத்தால் ஊழல் நடக்கிறது என்பது 2G விஷயத்தில் அரபு நாடுகள் மற்றும் மேற்கு ஐரோப்பிய கம்பெனிகளின் பங்கைப் புகைபோடுகின்ற அதே நேரத்தில், இது, இந்திய ஊழல்வாதிகளுக்கு, ‘அதானே! நானல்ல காரணம்’ என்று ஆசுவாசம் தருகின்ற விஷயமாகவும் ஆகிவிடும். ஊழலுக்கான முழுப்பொறுப்பையும் அரசின் பொறுப்பில் இருக்கும் சில தனி மனிதர்கள் மட்டும் சுமப்பது சிரமம் என்றால் இருக்கவே இருக்கிறது இந்துப் பண்பாடு. தூக்கிப்போடு பழியை ராமனின்மீதும் கிருஷ்ணனின்மீதும்! யார் கேள்வி கேட்பார்கள்?

ஊழல் என்பது ஒரு சமூகத்தில் களையப்பட வேண்டிய ஒன்று என்பதில் மாற்றுக் கருத்தில்லை, அதேசமயம், பொருள்மையச் சமூகங்கள் எல்லாவற்றிலும் பொருளாதார ஊழல்கள் பயிரில் களைபோல் வளர்ச்சியோடு இணைந்து வளரும் ஒன்றுதான் என்பதையும் கவனத்தில் கொள்ள வேண்டும். ஊழலை கலாசாரத்துடனும் அதன் ஜீவசக்தியாயுள்ள தொல் இந்திய மரபுகளும், இந்து நம்பிக்கைகளுடன் இணைத்துப் பேசுகையில் உண்மையில் என்ன ஆகிறது? இந்துப்பண்பாடுதான் ஊழலுக்கு அடித்தளமாய் இருந்து இந்திய வளர்ச்சிக்கு முட்டுக்கட்டையாகி விடுகிறது என்றாகிறது. எனவே இந்தியா அதன் இந்துத்தன்மையை இழந்து மேற்கின் கலாசாரத்தை, அதாவது மேற்கு தன் கலாசார அடித்தளமாகக்கருதும் கிறித்துவத்தன்மையை ஏற்றாலொழிய இந்தியா ஊழலை ஒழித்துப் பொருளாதாரத்தில் முன்னேற முடியாது. உண்மையில் இந்தியர்கள் தம் பாரம்பரியத்தின்மீது சுயவெறுப்புக் கொண்டு, அதையே தம் சமுதாயத்தின் அத்தனை வீழ்ச்சிக்கும் காரணமாகக் காணத் தொடங்கிவிட்டால், இந்திய மக்களை மனதளவில் தாழ்வுணர்ச்சி கொள்ள வைத்து விட்டால், அதில் கிறித்துவ மேற்கின் மேலாண்மையை ஏற்றுவது சுலபம் என்பதுதான் இந்தப் பிரசாரத்தின் அடிப்படை விஷத்தன்மை.

இந்துக் கலாசாரத்துடன் தன்னை அடையாளப்படுத்திக் கொள்ளாத நேரு காலத்தில் இந்தியாவின் பொருளாதாரம் ஆமையாய் ஊர்ந்தபோது அது ‘இந்து வளர்ச்சி விகிதம்’ என்று பேசப்பட்டது; பொருளாதார வளர்ச்சியுடன் ஊழலும் வளரும் காலத்தில் பொருளாதார வளர்ச்சியை வடிகட்டிவிட்டு ஊழல் மட்டும் இந்துக் கலாசாரத்துடன் இணைக்கப்பட்டு இழித்துரைக்கப்படுகிறது. இன்று இந்துத்தன்மையை வெளிப்படையாய் முன்னிறுத்திய ஒரு கட்சி பெரும் வெற்றி பெற்று, ஊழலைக்குறைத்து – அதே சமயம்– பொருளாதாரத்தில் உலகிலேயே பெரும்பாய்ச்சலையும் நிகழ்த்தும் நாடாக முன்னேறி வருகையில் எவ்வகையிலும் அதன் இந்துத்தன்மையை இந்திய வெற்றிகளுடன் தொடர்புறுத்திவிடா வண்ணம் தடுப்பதில் இடது, வலது என்று மேற்கின் பல தரப்புகளும் ஒன்று சேர்கின்றன.

நம் கலாசாரம் நம் வெற்றிகளை உலகுக்குக்கொண்டு செல்லும் புரவியாக இருந்திருக்கிறது. இந்திய கலாசாரத்தின்
அடிநாதமாக உள்ளவை இந்து விழுமியங்களும் அவற்றைக் கட்டமைத்து நூறுநூறு தலைமுறைகளாய்
கொண்டு செலுத்தி வரும் புராணங்களும்தான். அவற்றின்மீது இன்றைய இந்திய சமூகத்தின் அத்தனை அழுக்குகளையும் சுமத்தி இந்திய கலாசாரத்தை ஒரு பொதிகழுதையாகக் காட்டுவதில் மேற்கிற்கு ஒரு மேலாதிக்கத் திட்டம் ஒன்று உள்ளது.

ஊழல் நம் கலாசார அம்சம் இல்லையென்றால் அதன் காரணங்களை எப்படிப் பார்ப்பது? ஊழலை கலாசாரம் என்று சொல்லும் சமூகம் உண்மையில் ஊழலை ஏற்றுக்கொள்ளும் கையறு மனநிலைக்குத் தள்ளப்படுகிறது. ஊழலை சமூகத்தின் வெளியுறை அம்சமாகக் காணும் சமூகம், அந்த ஊழலின் பங்குதாரர்களையும், அரசு நிர்வாகத்தின் பலவீனங்களையும் அடையாளம் கண்டு, கேள்விக்குள்ளாக்கும் தெளிவை நோக்கி நகர்கிறது.

ஊழலுக்கான அடிப்படைக் காரணங்கள் உண்மையில் அரசின் நிர்வாகம் சார்ந்தவை. நிர்வாகம் முடங்குகையில் பொருளாதார இயக்கத்தை ஊழல் கையில் எடுத்துக்கொள்கிறது. பிறகு லஞ்சமும் ஊழலும் பல்கிப்பெருக நிர்வாகம் துணைபோகிறது. இதையே ஒவ்வொரு பெரும் ஊழலிலும் நாம் கண்டு வந்திருக்கிறோம்.