Posted on 1 Comment

பகைவனுக்கருள்வாய் – இந்தி சீன் பாய் பாய் – ஆமருவி தேவநாதன்

பகைவனுக்கருள்வாய்இந்தி சீன் பாய் பாய்
ஆமருவி தேவநாதன்
விடுதலை அடைந்தவுடன் நிலையான அரசை அளித்து பாரதத்தை 17 ஆண்டுகள் வழிநடத்திய பண்டித நேரு, பாரதத்தில் பாராளுமன்ற ஜனநாயகம் வேரூன்ற உழைத்த முன்னோடி. ஆனால் பாராளுமன்றத்தை விரும்பாத கம்யூனிசச் சீனாவுடன் உறவாடினார். அந்த உறவு பாரதத்தின் எல்லைகளை விட்டுக்கொடுக்கும் அளவுக்குச் சென்றது.
மதத்தைப் பிடிக்காத
நேருவுக்கு கம்யூனிச மதம் பிடித்த சீன உறவு பிடித்திருந்தது. சீனாவின் கம்யூனிசம்
பிடித்திருந்தது. சீனத் தலைவர் சூ என் லாய் சொல்வது மார்க்ஸ்
வாக்கு போன்று இருந்தது. கடைசி வரை
ஏமாற்றப்பட்டாலும், சூ என் லாய் சொல்வதைத் தொடர்ந்து நம்பினார். சீனர்கள் கொடுத்த வரைபடங்களில் இந்தியப் பகுதிகளும் இருந்ததைப் பொருட்படுத்தவில்லை. ‘இதெல்லாம் சாங் காய் சேக் (தைவான் நிறுவனர்) தலைமையிலான கொமிந்தாங் அரசு கொடுத்துச் சென்ற வரைபடங்கள். எங்கள் நாட்டில் இப்போதுதான் கம்யூனிச அரசு பொறுப்பேற்றுள்ளது. நாட்டின் கட்டமைப்பை மேம்மடுத்துவதில் தற்போது நாங்கள் கவனம் செலுத்துகிறோம். வரைபடங்களைச் சீரமைக்க நேரமில்லை. இதைப் பிற்பாடு பார்த்துக்கொள்ளலாம்என்கிறது சீன அரசு. அதை அப்படியே நம்புகிறார் நேரு.
நேருவுடன் பேச்சு வார்த்தை நடத்த சூ என் லாய் பல அதிகாரிகள் கொண்ட குழுவுடன் வருகிறார். தான் ஒருவராகவே நேரு அந்தப் பெரும் கூட்டத்தைச் சந்திக்கிறார். உதவிக்கென்று ஒரு ..எஸ். அதிகாரி கூட இல்லை. என்னதான் பேரறிஞராக இருந்தாலும் வயதாகிக்கொண்டிருக்கும் நேரு, பெரும் அதிகாரிகள் புடைசூழ வரும் எதிரித் தலைவரிடம் தான் மட்டும் தனியாகப் பேச்சுவார்த்தை நடத்தும்போது வாய்தவறித் தவறான செய்திகளைச் சொல்லிவிடவோ, வாக்குறுதிகளை அளித்துவிடவோ நேரிடலாம். அவர்களுக்குள் என்ன பேசிக்கொண்டார்கள் என்பதை நேரு தெரிவிக்கும்வரை வெளி உலகம் தெரிந்துகொள்ள வழி இல்லாமல் போய்விட்டது. ஒருமுறை பாராளுமன்றத்தில் சீன
நில ஆக்கிரமிப்புப் பற்றிய கேள்விக்குப் பதிலளிக்கையில் நேரு, ‘அந்த இடத்தில் ஒரு
புல் செடிகூட முளைக்காது. அதை ஏன் ஆக்கிரமிக்கப் போகிறார்கள்?’
என்று, எந்த எச்சரிக்கை உணர்வும் இல்லாமல் சொல்கிறார். இதை அப்படியே சீனப் பத்திரிக்கைகள் எழுதின.
புதியதாக விடுதலை அடைந்த, பல இன, பல மொழிகள் பேசும் மக்களைக் கொண்ட, சில நூற்றாண்டுகளாகவே சுரண்டப்பட்ட ஏழைத் தேசம் ஒன்றின் தலைவரான நேருவிற்கு, உலக அளவிலான பிரச்சினைகளைத் தீர்க்கும் பணி அளவுக்கதிகமாக இருந்ததாலும், உள்நாட்டு விவகாரங்களில் அவர் மிக நுண்ணிய அளவிலான செய்திகளிலும் பெருத்த ஈடுபாடு கொண்டிருந்ததாலும், நாட்டின் எல்லை விவகாரத்தைக் கவனிக்க போதுமான நேரம் கிடைக்கவில்லை. 18 மணி நேரம் உழைக்கும் அவர் தன் அரசுக்கென வெளியுறவுத்துறை அமைச்சர் யாரையும் நியமிக்கவில்லை.
சோவியத் யூனியனும் அமெரிக்காவும் போட்டி போட்டுக்கொண்டு அணு ஆயுத உற்பத்தியைப் பெருக்கி, இவ்வுலகத்தைப் பலமுறை அழிக்கக் கூடிய சக்தி வாய்ந்த அணு ஆயுதங்களைச் சேமித்து வைத்துக்கொண்டிருந்த நேரம் அது. அணி சேராக் கொள்கை என்னும் நிலைப்பாட்டில் நின்று இரு துருவங்களுக்கு இடையில் தனியான செல்வாக்குடன் செயல்பட்டுக்கொண்டிருந்த நாடுகளின் தலைவராக நேரு உலக அமைதிக்காக அயராது உழைத்துக்கொண்டிருந்தார். அத்துணை வேலைகளையும் செய்ய தனியான அமைச்சர் இல்லாமல் நேருவே அந்தப் பொறுப்பையும் கையாண்டுகொண்டிருந்தார். அதன் விளைவாகப் பாராளுமன்றத்தில்புல் முளைக்காத இடம்முதலான தவறான பேச்சுக்களைப் பேசினார் என்று நம்ப வேண்டியுள்ளது.
தனக்கு நம்பகமான மனிதர் ஒருவர் சீனாவிற்கான இந்தியத் தூதராக இருக்கவேண்டும் என்பதில் மிகுந்த அக்கறையுடன் செயல்பட்ட நேரு, பணிக்கர் என்பாரை
நியமிக்கிறார். அது வினையில் முடிகிறது. ஒரு கட்டத்தில் பணிக்கர் சீனாவிற்கான
இந்தியத் தூதரா அல்லது இந்தியாவிற்கான சீனத் தூதரா என்று கேட்கும் அளவிற்கு அவரது
செயல்பாடுகள் அமைகின்றன. வெளிநாட்டில் நமது கண்ணும் காதுமாக இருக்க வேண்டிய
பணிக்கர், சீனர்களுக்கு
ஆதரவாக மட்டுமே செயல்படுகிறாரோ என்னும் அளவிற்கு ஐயம் அதிகரிக்கிறது. அவர் தெரிவிக்கும் செய்திகளை அப்படியே நம்பும் நேரு, தனது இந்திய அதிகாரிகளை ஏளனம் செய்கிறார். சீன எல்லையில் சாலைகளைச் சீன அரசு அமைக்கிறது என்று பிரதமருக்கு எழுதிய அதிகாரியை நேரு கண்டிக்கிறார்.
திபெத் விஷயத்தில் முழுவதுமான துரோகம் செய்கிறார் நேரு. திபெத்தைபஃபர் மாநிலம்’ (Buffer State) என்கிற அளவில் இங்கிலாந்து விட்டுச் சென்றது. இந்தியாவிற்கும் சீனாவிற்கும் இடையில் உள்ள, சுய அதிகாரமுள்ள ஒரு தனிநாடு என்றே அறியப்பட்ட இடத்தைத் தனது செயலின்மையால் சீனாவிற்குத் தாரை வார்க்கிறார் நேரு. ‘Tibet is a buffer
against whom?’
என்று கேட்கிறார். சீனாவிலிருந்து எந்தத் தாக்குதலையும் அவர் எதிர்பார்க்கவே இல்லை என்று அவர் நம்பியிருக்கக்கூடும். ஆனால், உளவுத் தகவல்களில் சீன ஊடுருவல்கள் இருப்பதாகச் செய்திகள் வந்ததையடுத்தாவது ஏதாவது செய்திருக்க வேண்டும். திபெத்திலிருந்து அபயக் குரல்கள் ஒலித்தாலும் அவற்றைப் புறந்தள்ளுகிறார் நேரு. ‘பழைய பஞ்சாங்கங்களாக இருக்காமல் புதிய அணுகுமுறை தேவைஎன்று திபெத்திய மதகுருக்களுக்கு அறிவுறுத்துகிறார்.
திபெத்தைச் சீனா ஒரேயடியாகக் கபளீகரம் செய்த பிறகு அதனைச் சீனாவின் ஒரு பகுதியாகவே அங்கீகரிக்கிறார் நேரு. திபெத்தியர்கள் ஏமாற்றப்பட்டதாக உணர்கிறார்கள், கொந்தளிக்கிறார்கள், கூக்குரலிடுகிறார்கள். ‘இதுதான் நிதர்சனம்என்கிற அளவில் அறிவுரை சொல்பவராக நேரு செயல்படுகிறார்.
திபெத்தாவது இன்னொரு நாடு. நமது எல்லைகளில் சீனப் படைகள் குவிந்தபோதும் ஏதும் நடக்காதது போலவே செயல்படுகிறார் நேரு. 1950ல் சர்தார் படேல், நேருவிற்குச் சீனாவின் எண்ணங்கள் குறித்து இரு முக்கியமான கடிதங்களை எழுதுகிறார். “சீனாவை நம்ப வேண்டாம், மேற்கத்திய ஏகாதிபத்திய சிந்தனையைப் போன்றே சீனாவும் ஏகாதிபத்தியச் சிந்தனை கொண்டது. அத்துடன்கம்யூனிசம்என்னும் கொடிய அடிப்படைவாத எண்ணமும் கொண்டது. ஆகையால் மேற்கத்தியர்களைவிட ஆபத்தானதுஎன்று எச்சரிக்கிறார். நேரு இதனைப் புறந்தள்ளுகிறார். படேல் சில நாட்களில் இறந்துவிடுகிறார். சரியாக 12 ஆண்டுகள் கழித்துச் சீன ஆக்கிரமிப்பு விஷயமாக நடந்த போரில் பாரதம் தோல்வியுறுகிறது.
சீனாவுக்காக அருவருப்பு ஏற்படும் வகையில் பரிந்து பேசுகிறார் நேரு. சீனாவை .நா. சபையில் உறுப்பினராக்க மிக அதிகப்படியான உழைப்பைத் தருகிறார். அன்றைய சோவியத் யூனியனின் தலைவர் குருஷெவ், ‘இந்தியாவை ஐக்கிய நாடுகள் சபையின் ஐந்து உறுப்பினர் பாதுகாப்புக் கவுன்சிலில் உறுப்பினராக்கலாமா?’ என்று கேட்கிறார். ‘எங்களுக்கு வேண்டாம். சீனாவை ஆக்குவதுதான் சரியாக இருக்கும்என்று தாராள மனப்பான்மையுடன் செயல்படுகிறார் நேரு. சீனாவைச் சேர்ப்பதற்கு அமெரிக்கா விரும்பவில்லை. நேரு அமெரிக்காவிடமும் பரிந்துரை செய்கிறார். இன்றுவரை .நா. பாதுகாப்புக் கவுன்சிலில் இந்தியாவிற்கு எதிரான போக்கையே சீனா கடைப்பிடித்து வருகிறது.
உலக அரங்குளில் சீனாவை ஏற்கும்படி மன்றாடுகிறார் நேரு. கம்யூனிசச் சித்தாந்தம் கொண்டிருப்பதால் பல வளரும் நாடுகளால் சீனாவை நம்ப முடியவில்லை. நேரு தனது ஆளுமையால் சீனாவுக்கு நம்பகத்தன்மையை ஏற்படுத்துகிறார். நேருவிற்குச் சீனா மீது எல்லை கடந்த தேசபக்தி ஏற்பட என்னென்ன காரணங்கள் இருக்க முடியும் என்பது ஒரு புதிராகவே இருந்தாலும், ‘கம்யூனிசம்என்னும் கொள்கையின்பால் அவரது ஈர்ப்பு அதிகம் என்பதையே முக்கியக் காரணமாக யூகிக்கவேண்டியுள்ளது.
வெற்று வார்த்தைகளால் நிரப்பப்பட்ட தடிமனான புத்தகங்களை அதிகமாகக் கொண்ட இயக்கம் கம்யூனிசம். மக்களின் துயர் துடைக்கவென்று தோன்றியதாகத் தன்னை அறிவித்துக்கொண்ட கம்யூனிஸ்டுகள், தங்கள் நாடுகளில் எல்லாம் நடத்திய மானுட அழித்தொழிப்புகள் வெளித்தெரியாத காலம். ஒருவேளை வெளியே தெரிந்தாலும் உலக அறிவுஜீவிகள் அவற்றைப் பாராமுகமாகக் கடந்துசென்ற காலம். ஒருபுறம் அமெரிக்காவை முதலாளித்துவத்தின் மொத்தப் பிரதிநிதியாக உருவகப்படுத்திக்கொண்டு அதை எதிர்ப்பதும், சோவியத் யூனியனை மானுட குலக் காவலனாகக் கொண்டு துதி பாடுவதும் உச்சபட்ச ஒலியளவுகளில் நிகழ்ந்து வந்த காலம் அது. கம்யூனிஸ்டுகளின் தோழர்களாகக் காட்டிக் கொள்வது முற்போக்கு என்று பரவலாக நம்பப்பட்ட காலம். அந்த மாயவலையில் நேருவும் வீழ்ந்தார் என்று நம்ப இடம் உண்டு.
இதற்கு ஓர் உதாரணம் உண்டு. ஹங்கேரியில் (1956) சோவியத் யூனியன் நிகழ்த்திய வன்முறைக்குப்பின் அந்நாட்டில் தனது சொல்கேட்கும் பொம்மை அரசை நிறுவியது. உலகமே இதனை எதிர்த்த போதும், அதுவரை முதலாளித்துவ எதேச்சதிகாரத்தை எதிர்த்தும், மேற்கத்திய பொருளாதாரச் சுரண்டலைக் கிடைத்த நேரங்களில் எல்லாம் சாடியும் வந்த நேரு, வாய் மூடி நிற்கிறார். ‘பேசுவது மானம் இடைப் பேணுவது காமம்என்று கம்பன் சொன்னது இதைப் பற்றித்தானோ என்னவோ.
கம்யூனிசச் சீன அரசு திபெத்தை முழங்கியதை எதிர்த்து அன்றைய திபெத்தின் புத்த பிட்சுக்களின் அரசு ஐக்கிய நாடுகள் சபையிடம் முறையிட்டது. .நா. செயலில் இறங்கத் துவங்குமுன் நேரு தலைமையிலான இந்தியா அந்தத் தீர்மானத்தை எதிர்த்தது. இந்தியாவுடன் பிரிட்டனும் எதிர்த்தவுடன் அந்தத் தீர்மானம் தோல்வி அடைந்தது. நியாயமான ஜனநாயக நாடு திபெத்தின் இறையாண்மைக்கு ஆதரவாகச் செயல்பட்டிருக்க வேண்டாமா? அதுமட்டுமல்ல, திபெத்துடன் இந்திய அரசு செய்துகொண்ட ஒப்பந்தங்கள் காற்றில் பறக்க அனுமதிக்கிறார் நேரு. திபெத்தில் இந்திய அதிகாரிகளுக்கான கூடாரங்கள் வரை அனைத்தையும் விட்டுக்கொடுத்து சீனாவிடம் நல்ல பெயர் வாங்க முயல்கிறார் பிரதமர்.
பண்டித நேருவின் சீனக் காதல் எந்த அளவு இருந்தது என்பதை இந்த நிகழ்வின் மூலம் தெரிந்துகொள்ளலாம். கம்யூனிசச் சீன அரசு அமைந்தவுடன் முதல் வேலையாக நேரு அதனை அங்கீகரித்தார். உடனே சியாங் காய் சேக் தலைமையிலான கொமிந்தாங் அரசின் இந்திய அங்கீகாரத்தை ரத்து செய்தார். ஏன் இவ்வளவு அவசரம்? அந்த அளவு கம்யூனிசச் சித்தாந்தக் காதல் அல்லது சீனாவுடன் எப்படியாவது நட்பைப் பெற வேண்டும். அதனால் அந்தநண்பனுக்கு .நா. அங்கீகாரம், .நா.வின் ஐவர் குழுவில் இந்தியாவுக்கு முன்பாக இடம்பெற்றுக்கொடுத்தல் என்று சொந்தத் தலையை அடகு வைத்து முனைந்து உழைத்தார்.
பலன், இந்திய நிலப்பரப்பை சீனா அபகரித்தது.
ஒரு பக்கம் முதலாளித்துவத்தின் பிரதிநிதியாக அமெரிக்கா அபரிமிதமான வளர்ச்சியைக் காட்டுகிறது. இன்னொருபக்கம்சம தர்ம சமுதாயம்என்னும் வார்த்தை அலங்காரங்களுடன் சோவியத் யூனியன்கம்யூனிசம்என்னும் ஆதர்சக் கொள்கையின் அடிப்படையில் முன்னேறுவதாகக் காட்டுகிறது. இரண்டு பக்கமும் சேராமல் அதேநேரம் இரண்டில் இருந்தும் ஆதாயம் பெற்றும், இரண்டில் இருந்தும் சில அம்சங்களை இந்தியச் சூழலுக்கு ஏற்ப கையாண்டும் இந்தியாவை விரைவாக முன்னேற்றிவிட முடியும் என்று நம்பிய நேரு, சீன விவகாரத்தில் மிக மோசமான தோல்வியையே சந்தித்தார்.
சீனாவிடம் பட்ட அவமானத்தை பெர்றாண்ட் ரஸ்ஸலுக்கு எழுதிய கடிதத்தில் இப்படிக் குறிப்பிடுகிறார் நேரு:
எந்த நாட்டிற்கும் போரில் ஈடுபாடு இருப்பதில்லை. எங்களுக்கும் அப்படியே. சீனாவுடன் தொடர்ந்து போரிட்டால், அமெரிக்காவும் ரஷ்யாவும் இதில் ஈடுபடக் கூடும். அணு ஆயுதப் போருக்கு இது வழி வகுக்கும்
சில ஆயிரம் சதுர கிலோ மீட்டர் நிலப்பரப்பிற்காக அணு ஆயுதப் போரில் உலகம் இறங்கும் என்பதால் நாங்கள் எங்கள் இடத்தை விட்டுக்கொடுத்தோம்.”
இது என்ன நிலைப்பாடு?
எந்த முதலாளித்துவத்தை எதிர்த்தாரோ அதே அமெரிக்காவிடம் சீனத் தாக்குதலின்போது நேரு ஆயுத உதவி வேண்டி நின்றார். அந்நாட்களில் இந்தியா அமெரிக்க உதவி கோரி அனுப்பிய தந்திகள் குறித்து நேருவின் உறவினரும் அமெரிக்காவுக்கான இந்தியத் தூதருமான பி.கே.நேரு மனம் வருந்திப் பேசுகிறார்.
சீன விவகாரத்தில் பண்டித நேருவின் செயல்பாடுகளைக் கவனிக்கும்போது அவர் இப்படி எண்ணி இருப்பாரோ என்று தோன்றுகிறது: ‘நம்மால் சீன ஏகாதிபத்திய எண்ணங்களுக்கு எதிராகச் செயல்பட முடியாது; ஏனெனில் இராணுவ பலம் இல்லை. அதே நேரம் சீனாவின் வளர்ச்சிக்கு ஆதரவளித்தால் நமது இரு நாடுகளும் முதலாளித்துவக் கொள்கைகளுக்கு எதிரான நிலைப்பாட்டில் உறுதியுடன் நிற்க முடியும். சீனாவுக்கு .நா.வில் இடம் கிடைக்கவும் உதவி செய்தால் அதனுடன் நல்லுறவு வளரும். ஆசிய நாடுகள் ஒன்றை ஒன்று விழுங்க முயலாது. அத்துடன் பாரதத்தைப் பொருத்த வரை இரு அணிகளிலும் சேராமலும் அதே நேரம் இரண்டுடனும் நல்லுறவு கொண்டு அமைதியான உலகத்தில் நாட்டின் வளர்ச்சியை
முன்னிலைப்படுத்தலாம்.’ அவரது பின்னாளையப் பாராளுமன்றப் பேச்சுக்களில்
இம்மாதிரியான எண்ணம் தென்படுகிறது.
ஆனாலும், இன்று வரை பாரதத்திற்கும் தற்போது தென் சீனக் கடல் பிரதேச நாடுகளுக்கும் அச்சுறுத்தலாய்த் திகழும் சீனா என்னும் கம்யூனிச அடிப்படைவாத நாடு, சிறு செடியாய் முளைத்தபோது அதற்கு நல்ல உரமிட்டு, நீரூற்றி வளர்த்த புண்ணியம் பாரதத்தின் முதல் பிரதமரையே சாரும் என்பதுதான் வருந்தத்தக்க உண்மை. இந்த வகையில் இது பண்டித நேரு செய்த மிகப்பெரிய அரசியல் பிழை.
பகைவனுக்கருள்வாய் நன்நெஞ்சே பகைவனுக்கருள்வாய்என்பதை அடியொற்றி நேரு நடந்தார் என நினைத்து மனதைத் தேற்றிக்கொள்ளவேண்டியதுதான்.
உசாத்துணைகள்:
‘God Who Failed’ – An Assessment of
Jawaharlal Nehru’s Leadership
Madhav Godbole
‘Nehru – A
contemporary’s view’ – Walter Crocker
‘Nehru – A political
biography’ – Judith Brown
Sardar Patels’ Letters
to Nehrù
1962 and the McMahon
Line Saga – Claude Arpi.

Posted on Leave a comment

மின்னாற்றல் பற்றாக்குறையும் சில தீர்வுகளும் – சுதாகர் கஸ்தூரி

மின்னாற்றல் பற்றாக்குறையும் சில தீர்வுகளும்
சுதாகர் கஸ்தூரி
உலகின் பெரும் கவலைகளில் ஒன்று வருங்காலத்தின் மின்சாரத் தேவையை எப்படி சமாளிக்கப்போகிறோம் என்பது. புதையுண்ட முன்னோர்கள் அளித்த கொடையாக, நிலக்கரியும், பெட்ரோலியமும் இரு நூற்றாண்டுகளாக நம் தேவையை நிறைவேற்றி வந்தன. இன்றைய தேவையின் முக்கால் பகுதியை இவையே நிறைவு செய்கின்றன. இன்னும் எத்தனை நாட்களுக்கு இவற்றை நம்பி இருக்க முடியும்?
இந்திய அரசின் புள்ளியியல் மற்றும் செயல்திட்டங்களை நிறைவேற்றும் அமைச்சகத்தின்(Ministry of Statistics and Project
Implementation) 2016
ம் ஆண்டின் ஆற்றல் தொடர்பான புள்ளியியல் அறிக்கையின்படி, நிலக்கரியின் இருப்பு 306 பில்லியன் மெட்ரிக் டன் ஆகவும், கச்சா எண்ணெய் 763 மில்லியன் மெட்ரிக் டன் ஆகவும் இருக்கின்றன. இது நமது தேவையை 50% கூட நிறைவு செய்ய முடியாது. நமது தேவை வருடாவருடம் 4.9% அதிகரித்துக்கொண்டே வருகிறது. 2040ல் நமது தேவை 3,300 ட்ரில்லியன் வாட் மணி என்ற அளவில் இருக்கும், மோடி அரசின் மின்னாற்றல் அதிகரிப்புத் திட்டம் முழுதும் நிறைவேற்றப்படுமானால் 2040ல் நமது மின் உற்பத்தி 1,100 கிகா வாட் என்றிருக்கும். இது, ஒட்டுமொத்த ஐரோப்பாவின் மொத்த மின் தேவைக்குச் சமம்.
தேவைக்கு எதிரான உற்பத்தியின்
இடைவெளியினை நிறைவு செய்யவேண்டுமானால், நாம் பல புதிய உத்திகளை
நாடவேண்டியிருக்கும்.
நிலக்கரியும், கச்சா எண்ணெயும் மட்டும் போதாது என்பது மேற்சொன்ன புள்ளிவிவரங்களிலிருந்து எளிதில் விளங்கும். உலகளவில் மாற்று ஆற்றல் மூலங்களை ஆராயும் வேகத்தைப் பார்த்தால், எத்தைத் தின்றால் பித்தம் தெளியும் என்பதான ஒரு பதற்றமும் தெரிகிறது. சூரிய ஒளி, காற்று, கடல் அலை, புவிவெப்ப ஆற்றல் (Geothermal energy) எனப் பொதுவாக நான்கு பெரிய மூலங்களை உலகம் நம்பியிருக்கிறது. சூரிய ஒளி தவிர, ஏனைய மூன்றும், டர்பைன்களைச் சுழற்றி, அதிலிருந்து மின்சாரம் எடுக்கும் தொழில்நுட்பத்தைச் சார்ந்திருக்கின்றன.
இந்திய நிலப்பரப்பில் ஆறுமாதக் காலம் சூரிய ஒளியை அனுபவிக்கிறோம். மரங்களற்ற பெரும் நிலப்பரப்பில் சூரிய ஒளி சேகரிக்கும் தகடுகளைப் பொருத்த முடியும். இது ராஜஸ்தான், குஜராத்தின் கட்ச், மத்தியப் பிரதேசத்தின் மேற்குப்பகுதி எனச் சில இடங்களில் சாதகமாக முடியும். மீதி மாநிலங்களில் நிலம் கையகப்படுத்தும் வேலை பெரும் சிக்கலாக வளரும்.
எனவே, இருக்குமிடத்தில் எப்படிச் சூரிய ஒளியைச் சேமிப்பது என்பது ஒரு புது சிந்தனையாக வளர்கிறது. கோடையில் பெரும்பாலும் மொட்டைமாடிகளில் எரிக்கும் வெயிலில் கூழ் வடாம் இட்டு, ஊறுகாய்க்குக் காய வைத்து, இலை, பழங்களை உலர்த்தி எடுக்கும் வழக்கம் அற்றுப் போய்விட்டது. மொட்டைமாடிகளில், கார் நிறுத்துமிடங்களின் கூரைகள் எனப் பயனற்றிருக்கும் பகுதிகளில் சோலார்ப் பட்டைகளைப் பொருத்தி, அதில் வரும் மின்சாரத்தை வீடுகளில் பயன்படுத்தலாம். மிச்சமிருக்கும் மின்னாற்றலை, மாநில, தேசிய மின்கம்பிச் சட்டகங்களில் (grid) செலுத்தி, அதன்மூலம் வருவாய் பெறும் திட்டங்களை மத்திய, மாநில அரசுகள் உருவாக்கி ஊக்கமளிக்கின்றன.
வெகு குறைவாகவே மக்கள் இதனைப் பயன்படுத்துகிறார்கள் என்பதற்கு, இத்திட்டங்கள் பற்றிய தகவல் இன்னும் பெருமளவில் மக்கள் மத்தியில் போய்ச் சேரவில்லை என்பதும், முதலீடு ஒரு சவால் என்பதும் முக்கியக் காரணங்கள். ஏரி மற்றும் குளங்களின் மேற்பரப்பில், மெல்லிய பாலிமர் சோலார்ப் பட்டைகளை மிதக்கவிட்டு, அதில் மின்சாரம் எடுக்கும் உத்தியை டாட்டா நிறுவனம் செயல்படுத்த முனைந்தது. இது, ஏரிகளின் மேற்புறத்தில் வாழும் உயிரிகளின் வாழ்வுநிலையைப் பாதிக்கும் எனச் சிலர் எதிர்த்தனர். புனே அருகில் சில ஏரிகளில் சோதனை ஓட்டமாக இது செய்துபார்க்கப்பட்டது.
கடல் அலைகளின் இயக்கம் (Sea wave kinetics), டர்பைன்களின் பிஸ்டன்களைச் சுழற்றி, அதன்மூலம் மின்சாரத்தை உருவாக்குகிறது. இதற்கு இயற்கை துணைசெய்ய வேண்டும். அலைகளின் வீச்சு குறைந்தாலோ, ஓதங்களின் (ஏறி இறங்கும் கடல் மட்டம்) சுழற்சியில் கடல்நீர் உள்வாங்கினாலோ உற்பத்தி பாதிக்கப்படும். எனினும் வேகமான கடல் அலைகள் உள்ள ஒரிசா, ஆந்திரா, தமிழ்நாட்டுப் பகுதிகளில், இதனைச் செய்துபார்க்க முடியும். ஏனோ இது நம்நாட்டில் பெருமளவில் வெற்றி பெறவில்லை.
புவி வெப்ப ஆற்றல் என்பது, பூமியின் உட்புறம் இருந்து கொதித்து வரும் வெந்நீரைக் கொண்டு, சில திரவங்களை ஆவியாக்கி, அதன்மூலம் டர்பைன்களைச் சுழற்றும் அல்லது நேரடியாகவே புவியடியிலிருந்து வரும் நீராவியைக்கொண்டு டர்பைன்களை இயக்கும் தொழில்நுட்பத்தை உள்ளடக்கியது. சில மலைப்பகுதிகளில் சோதனை நிலையாகச் செய்து பார்க்க முடியும். தொழில்நுட்பம், இயற்கை நில அமைப்பு எனப் பல முனைகளில் சிந்தித்துப் பார்க்க வேண்டிய மாற்றுத் தொழில்நுட்பங்களில் இதுவுமொன்று.
கடலோர/ மலையோரப் பகுதிகளில், காற்றாலைகளை (Wind mill) அமைத்து ஓரளவு அதில் வெற்றியடைந்திருக்கிறோம். என்றாலும், இதில் கிடைக்கும் மின்னாற்றலின் அளவு குறைவு என்பதோடு, பருவக்காற்றின் மாற்றத்தில், காற்றின் சக்தி மாறுவதால், மின்னாற்றல் உற்பத்தி சீராக இருப்பதில்லை. மும்பையில் கடலோரப் பகுதிகளில் சில அடுக்குமாடிக் கட்டடங்கள், காற்றாலைகளைத் தங்கள் மொட்டைமாடிகளில் நிறுவி, அதன்மூலம் தென்மேற்குப் பருவக்காற்றுக் காலத்தில் ஓரளவு தங்களது உள்கட்டுமான மின் தேவைகளை நிறைவேற்றிக் கொண்டிருக்கின்றன.(1)
பெரும்பாலான காற்றாலைகள் நூறுநூற்றைம்பது மீட்டர் உயரத்திற்கு மேல் செல்லுவதில்லை. தரையிலிருந்து முந்நூறு மீட்டர் உயரத்தில் காற்றின் வேகம் மிக அதிகம். அந்த உயரத்தில் கிடைக்கும் மின்சாரம், சாதாரண காற்றாலைகள் தரும் அளவைவிட நான்கு மடங்கு அதிகம். எனவேதான், மூன்று வருடங்கள் முன்பு, ஒரு பன்னாட்டு ஆலோசனைக் கம்பெனி, இந்தியா, தனது காற்றாலைகளின் உயரத்தை 50% அதிகரித்தால், தனது மின்னுற்பத்தியை இரு மடங்கு அதிகரிக்க முடியும் என்ற கருத்தை வெளியிட்டது.(2) ஆனால் இருநூறு மீட்டர், முந்நூறு மீட்டர் உயரத்திற்குக் காற்றாலையின் தண்டுகளை எப்படி உயர்த்துவது? பல காரணங்களால் இது அசாத்தியமான ஒன்று.
1980களில் மைல்ஸ்.எல்.லாயிட் என்பவர் வித்தியாசமாகச் சிந்தித்து ஒரு ஆய்வு அறிக்கையை வெளியிட்டார். “காற்றாலைகளை விடுங்கள், குழந்தைகளின்
காற்றாடிகளைப் (Kite) பெரும் உயரத்தில் பறக்கவிட்டு, அதில் மின்சாரம் எடுக்க
முயலுங்கள்” என்பதாக
அவரது ஆய்வுக்கட்டுரையின் கருத்து அமைந்திருந்தது. மிக லேசான காற்றாடியைக் கொண்டு எப்படி மின்சாரம் எடுப்பது என்பது பற்றித் தொழில்நுட்ப விளக்கமும் அவர் அளித்திருந்தார். ஏனோ இது பலரது கண்ணில் படாமல் போனது.
எது தடைக்கல் எனக் கருதப்பட்டதோ, அதே உயரத்தைக் காற்றாடி எளிதில் எட்டிப் பிடித்தது. உயரம் மட்டும் போதாது. அந்த உயரத்தில் சீறிச்செல்லும் காற்றின் இயக்கத்தைக் கொண்டு, டர்பைன்கள் இயக்கப்பட்டு, மின்சாரம் எடுக்கப்படவேண்டும். டர்பைன்களை எப்படிக் காற்றாடியில் கொண்டு செல்லமுடியும்?
எடைகுறைந்த ப்ளாஸ்டிக், உலோகக் கலவைகள் 1980-2000ல் பெருமளவு வளர்ந்திருந்தன. இவற்றைக்கொண்டு டர்பைன்களை உருவாக்கினார்கள். ஒரு காற்றாலையின் இறக்கையின் விளிம்புப் பகுதியில்தான் மிகுந்த ஆற்றலுடன் காற்று தாக்கும். கிட்டத்தட்ட 70% இயங்குசக்தியை சேகரிப்பது விளிம்புதான். அதனைச் செம்மையாக்கும் தொழில்நுட்பம் இன்னும் தீவிரமாக ஆராயப்பட்டு வருகிறது. ஒரு போயிங் 747 விமானம் பறக்கும்போது, அதன் இறக்கையின் விளிம்பில் இருந்து 1 மெகாவாட் மின்சாரத்தைக் காற்றாலை டர்பைன் மூலம் எடுக்க முடியும் என்கிறார்கள். இந்த விளிம்பு சுற்றும் சுற்றளவினைவிட, கம்பியால் தரையுடன் இணைக்கப்பட்டிருக்கும் காற்றாடி, இருமடங்கு கடந்துவிட முடியும். அதன் விளிம்பில் சிறு, இலேசான டர்பைன்கள் பொருத்தப்பட்டு, காற்றை வெட்டி மிக அதிகமாகச் சுற்றி, மின்சாரம் உருவாக்கப்படுகிறது.
காற்றாடியின் இந்தத் தொழில்நுட்பம் மட்டுமல்ல, பெரிய பலூன் காற்றாடிகளில் இலேசான டர்பைன்கள் பெரிய சைஸில் பொருத்தப்பட்டு காற்றின் திசையில் வைக்கப்பட்டு, மின்னுற்பத்தி செய்யப்படுகிறது. ஆனால் இவை அடிப்படை நிலையில் இருக்கின்றன. லாபகரமானவை அல்ல.
பருவக்காற்றின் தீவிர நாள்களில் ஒரு மெகாவாட் வரை மின்னுற்பத்தி செய்திட முடியும் என்கிறார்கள். இவர்கள் சொல்லும் காற்றாடிகள், நாம் பேப்பரில் செய்யும் வடிவமல்ல. கிட்டத்தட்ட ஒரு பொம்மை விமானம் போலிருக்கும். அதன் நடுவே, தரையோடு இணைக்கும் நீளமான, காப்பிடப்பட்ட, எளிதில் வளையக்கூடிய கம்பி. காற்றாடியின் முதுகில் எலக்ட்ரானிக் சமாசாரங்கள். இவை, காற்றின் நிலையறிந்து, காற்றாடியை முன்னும் பின்னும் பக்கவாட்டிலும் இயங்க வைக்கின்றன. காற்றாடி, நாம், ஆர்.டி. ஆஃபீஸில் லைசன்ஸ் வாங்கும்போது ஓட்டிக்காட்டும்எட்டுவடிவில் பயணித்து, எதிர்க்காற்றை எதிர்கொண்டு, டர்பைன்களைச் சுழற்றுகிறது.
இத்தொழில்நுட்பத்தில் முன்னணியில் இருப்பது மக்கானி என்ற அமெரிக்க நிறுவனம். இத்தொழில் நுட்பத்தின் முக்கியத்துவத்தை ஒரு வரியில் சொல்லலாம். கூகிள் இந்த நிறுவனத்தை கூகிள் எக்ஸ் ப்ரஜெக்ட்டுக்காக வாங்கிவிட்டது.
பில் கேட்ஸ், இதன் வெற்றி 10% சாத்தியம் என்றார். இந்தியாவில், இது ஒரு வரப்பிரசாதமாக அமையக்கூடும். நமது வான்வெளியில் காற்றின் வேகம் இரு பருவக்காற்றிலும் மிக அதிகம். இதனைச் சீராக வளர்த்தால், காற்றாடி என்பது இனி, மாஞ்சாவோடு மனிதர்களின் கழுத்தை அறுக்காது என்பதோடு வாழ்வை பிரகாசிக்கச் செய்யக்கூடும்.
அடிக்குறிப்புகள்:
உசாத்துணைகள்:
http://mospi.nic.in/mospi_new/upload/Energy_statistics_2016.pdf
www.worldenergyoutlook.org/media/weowebsite/2015/FactsheetIndia.pdf
https://beeindia.gov.in/sites/default/files/1Ch1.pd
www.renewableenergyworld.com
https://www.ted.com/talks/saul_griffith_on_kites_as_the_future_of_renewable_energy?language=en
https://www.google.com/makani/
M.L. LOYD. “Crosswind kite power
(for large-scale wind power production)” Journal of Energy, Vol. 4, No. 3
(1980), pp. 106-111.

Posted on Leave a comment

பெர்சிபோலிஸ் – அரிதாய் மலர்ந்த குறிஞ்சிப்பூ – சந்திரசேகரன் கிருஷ்ணன்

பெர்சிபோலிஸ்அரிதாய் மலர்ந்த குறிஞ்சிப்பூ
 – சந்திரசேகரன் கிருஷ்ணன்
தான் சார்ந்திருக்கும் சமூகத்தின் நீண்ட வரலாற்றின் எச்சமாக இருக்கிறான் மனிதன். அச்சமூகத்தின் எதிர்காலத் துவக்கப் புள்ளியாக இருப்பவனும் அவனே. ஒரே சமயத்தில் சமூகத்தினால் உருவாக்கப்பட்டவனாகவும், சமூகத்தை உருவாக்குபவனாகவும் இருக்கும் அவன், தொடர்ந்து சமூகத்தில் தன் இருப்பை ஸ்தாபித்தபடியே அதன் கட்டமைப்பையும் செய்து கொண்டிருக்கின்றான்.
ஆனால் ஒவ்வொரு மனிதனும் தன் முனைப்பின்றிச் செய்யும் அந்தக் கட்டுமானத்தை சற்றுத் தள்ளி நின்று பார்த்தால், சமூகத்தின் உண்மையான அவலங்களும், சாத்தியங்களும் தெளிவாகத் தெரியும். அப்படித் தள்ளி நின்று பார்க்கும்போது கிடைக்கும் பற்றற்ற நடுநிலையான தரிசனத்திலிருந்தே சுய விமர்சனமும் உண்மையான சமூக மேம்பாடும் நிகழ்கின்றன.
பெர்சிபோலிஸ் என்னும் திரைப்படம், சமூகம் நோக்கி அப்படிப்பட்ட ஒரு விமர்சனத்தைத்தான் முன் வைக்கிறது. சமூகம்
அடையும் மாற்றங்களும், அம்மாற்றங்கள் சாமானியரின் வாழ்வில் ஏற்படுத்தும்
பாதிப்பையுமே இந்தத் திரைப்படம் பேசு பொருளாகக் கொண்டிருக்கிறது. இது அந்த
விதத்தில் அரசியல் விமர்சனத் திரைப்படமும் கூட.
1979ம் ஆண்டு நடந்த ஈரானியப் புரட்சி, அந்த நாட்டின் தலையெழுத்தை முற்றிலுமாக மாற்றி அமைத்தது. அது, மேற்கத்திய நாடுகளுக்குச் சார்பாக இயங்கிய மன்னராட்சியிலிருந்து மக்களாட்சிக்கு ஈரான் மாற விரும்பிய காலகட்டம். ஈரானின் எண்ணெய் வளத்தின் கணிசமானபகுதி மேற்கத்திய முதலாளிகள் வசம் செல்லத் துவங்கியது. மேற்கத்திய மக்களின் ஆதிக்கம் ஈரானியச் சமூகத்தில் கோலோச்சத் துவங்கி இருந்தது. ஈரான் தன் இஸ்லாமிய அடையாளத்தை மெல்ல இழந்து கொஞ்சம் கொஞ்சமாக மேற்கத்தியக் கலாசாரத்திற்கு மாறிக் கொண்டிருந்தது. இந்த மாற்றம் இஸ்லாமிய மத குருமார்கள் மத்தியில் மிகப்பெரிய அதிருப்தியை ஏற்படுத்தியது. மீண்டும் ஈரானை இஸ்லாமிய நாடாக மாற்ற அவர்கள் விரும்பினர்.
இச்சூழலில் இஸ்லாமிய அடிப்படைவாதிகளின் அதிகார வெறியும், இடதுசாரி அமைப்புகளின் மேற்கத்திய முதலாளித்துவ வெறுப்பும், மன்னராட்சிக்கு முடிவு கட்ட மக்களைத் தூண்டியது. அதனால் ஏற்பட்ட புரட்சியின் விளைவாக ஈரான் இஸ்லாமியக் குடியரசாக உருவானது. ஆனால் அந்த மாற்றம் மக்களின் வாழ்வை மேம்படுத்தவில்லை. மேற்கத்திய ஆதிக்கத்திற்கு முற்றுப்புள்ளி வைத்த அதே நேரத்தில், அது மக்களை முழுவதுமாக இஸ்லாமிய அடிப்படைவாதத்தை நோக்கித் திருப்பியது. அதனால், மக்களின் அடிப்படை உரிமைகள் கூட மறுக்கப்பட்டன.
புரட்சிக்கு முந்தையக் காலகட்டத்தில் பிறந்து, பத்து ஆண்டுகள் சுதந்திரத்தை அனுபவித்த ஒரு பெண்ணின் வாழ்க்கையில் இந்த அரசியல் நிகழ்வுகளும் அதனால் ஏற்படும் அடக்குமுறைகளும் எத்தகைய மாற்றத்தை ஏற்படுத்துகின்றன என்பதைத்தான் இத்திரைப்படம் பேசுகிறது.
இத்திரைப்படத்திற்கு இரண்டு சிறப்பம்சங்கள் உள்ளன.
முதலாவது, இது ஒரு சுயசரிதை. இதன் முதன்மைக் கதாபாத்திரம், மார்ஜ்ஷியான் சத்ராபி. இவர்தான் இத்திரைப்படத்தின் இயக்குநரும்கூட. இந்தக் கதை முழுக்க முழுக்க இவரது வாழ்வில் நடந்த சம்பவங்களை அடிப்படையாகக் கொண்டு உருவாக்கப்பட்டது.
படத்தின் காட்சிகள் முதன்மைக் கதாபாத்திரத்தின் மூன்று பருவ நிலைகளுக்கு ஏற்ப வடிவமைக்கப்பட்டிருக்கின்றன. பத்து வயது சிறுமியின் பார்வை, பதின்ம வயதில் ஈரானில் இருந்து வெளியே சென்று வாழும் பெண்ணின் பார்வை மற்றும் ஈரானுக்குத் திரும்பி வந்து வாழும் இளம் பெண்ணின் பார்வை ஆகிய மூன்று பார்வைகள் முன்வைக்கப்படுகின்றன. இப்பார்வைகளின் வழியாகச் சமூகத்தின் மாற்றங்கள் பார்வையாளனுக்குப் பகிரப்படுகின்றன.
இயக்குநரின் வாழ்வில் நடந்த உண்மைச் சம்பவங்களைக் கொண்டு உருவாக்கப்பட்டது என்பதற்காக இத்திரைப்படம் முற்றிலும் ஆவணத்தன்மை கொண்டிருக்கவில்லை. தனித்துவமான திரைமொழி இதில் கையாளப்பட்டிருக்கிறது. ஒரு வகையில் நியோரியலிஸக் கூறுகளைக் கொண்டது என்றுகூடச் சொல்லலாம். படம் முழுவதும் உங்கள் அகம் எதிர் கொள்ள விரும்பாத ஒரு துயரத்தை எளிதாகக் கடந்து சென்று கொண்டிருப்பீர்கள்.
இரண்டாவது, இது ஓர் அனிமேஷன் திரைப்படம். தொழில்முறை நடிகர்கள் யாரும் நடிக்கவில்லை. ஒருவேளை இதை மனிதர்களைக் கொண்டு வணிகத் திரைப்பட வடிவத்தில் எடுத்திருந்தால், இத்திரைப்படத்தில் தீவிரத்தன்மை கொஞ்சம் அதிகமாகி மிகவும் இறுக்கமான ஒரு திரைப்படமாக அமைந்திருக்க வாய்ப்பிருக்கிறது.
உதாரணத்திற்கு, இறந்த காலச் சம்பவங்கள் முழுவதும் கருப்பு வெள்ளையில்தான் தோன்றுகின்றன. ஒரு காட்சியில், தான் சிறையிலிருந்து வெளியேறி மாஸ்கோ சென்ற அனுபவத்தை மார்ஜ்ஷியானின் சித்தப்பா விவரிக்கும்போது, பத்து வயதுச் சிறுமியான மார்ஜ்ஷியான், தேவதைக் கதைகளில் தோன்றும் சம்பவங்கள் போல் கற்பனை செய்து அதைப் புரிந்துகொள்கிறாள். அக்காட்சிகளில் இருக்கும் குழந்தையின் குதூகலம் பார்வையாளரையும் தொற்றிக் கொள்கிறது. இக்காட்சி எப்போதும்போல நடிகர்கள் நடித்திருக்கும் திரைக்காட்சியாக அமைந்திருந்தால், ஒரு வேளை அது மிக அதீத உணர்ச்சிகளைக் கொண்டு வந்து, பார்வையாளனின் கவனத்தைத் திசை திருப்பியிருக்கலாம்.
அதேபோல அந்தச் சிறுமியிடம் அடிக்கடி கடவுள் வந்து பேசுவார். ஆனால் அச்சிறுமி வளர்ந்த பின்னர் கடவுள்
தோன்றுவதே இல்லை.
குழந்தைகடவுள் என்ற பிம்பத்தைக் கடந்து தனக்கான வாழ்க்கையை வாழத் துவங்கியிருப்பாள். ஆனால் கடவுளின் இடத்தை அக்குழந்தையின் பாட்டி எடுத்துக் கொண்டு இருப்பாள். இவ்விரு கதாபாத்திரங்களும் முதன்மைக் கதாபாத்திரமான இயக்குநருக்கு ஓர் உற்ற நண்பனைப் போலப் படம் முழுவதும் பயணம் செய்வார்கள். பாட்டி, அற்புதமான பெண்மணி.
திரைப்படம் முழுவதும், இயக்குநரின் பார்வையிலேயே நகர்கிறது. அவர் பார்க்காத விஷயங்கள் பார்வையாளனுக்குச் சொல்லப்படவில்லை. உதாரணமாக, இயக்குநர் வியன்னாவில் வாழ்ந்த காலத்தில், ஈரானில் நடைபெற்ற சம்பவங்களின் பதிவோ, அது குறித்த கருத்துகளோ கிடையாது. அப்படி இருந்திருந்தால், அது திரைப்படத்தின் நேர்மையை நிச்சயம் பாதித்திருக்கும். வியன்னாவில் போர் அற்றச் சமூகத்தில் வாழ்ந்துகொண்டு பதிவு செய்யப்படும் போர் பற்றிய கருத்துகள் எந்த அளவிற்கு நேர்மையானதாக இருந்திருக்க முடியும்?
இத்திரைப்படத்தில், இயக்குநர் பங்கு பெறாத சம்பவங்கள் பற்றிய பதிவு மிகவும் குறைந்த அளவில்தான் இருக்கின்றன. அச்சம்பவங்களும் காட்சிகளின் தொடர்புக்காகவும், நிகழ்வுகளைப் பார்வையாளன் புரிந்துகொள்வதற்காகவும்தான் பதிவு செய்யப்பட்டிருக்கின்றன. இச்சம்பவங்கள் குறித்த வர்ணனை, பின்னணிக் குரலாக ஒலிக்கின்றது.
இத்திரைப்படத்தில் பயன்படுத்தப்பட்டிருக்கும் திரைமொழியை நான் முதிர்ச்சியான திரைமொழி என்று கருதுகிறேன். போர் பற்றிய பதிவு இருந்தாலும் பெரிய வன்முறைக் காட்சிகள் எதுவும் கிடையாது. அரசியல் பிரசாரம் எதுவும் இல்லை. இடதுசாரி கொள்கைகளை ஆதரிக்கும் குடும்ப உறுப்பினர்கள் இருந்தாலும், பொதுவுடைமைச் சித்தாந்தம் எங்கும் பரப்பப்படவில்லை. இஸ்லாமிய அடிப்படைவாதிகளை நேரடியாகத் தாக்கிக் காட்சிகள் எங்கும் இல்லை. புரட்சியின் வெற்றி பற்றிய விவாதங்கள் எங்குமே இல்லை. பெண்ணின் பார்வையில் படம் இருந்தாலும் பெண்ணியக் கருத்துகள் என எதுவும் துருத்திக்கொண்டு நிற்கவில்லை.
திரைமொழி இப்படி அமைந்திருக்க முழுமுதல் காரணம், இயக்குநர் திரைப்படம் வாயிலாக அடைய விரும்பிய இலக்கு. அவர் நிச்சயம் தன் சொந்த சோகங்களையும், சமூகத்தின் அவலத்தால் அடைந்த துன்பங்களையும், பார்வையாளர்கள் முன் வைத்து நீதி கேட்கவில்லை. அவருக்குப் பார்வையாளரின் பச்சாதாபமும் தேவையில்லை. ஒரு நேர்மையான வாழ்க்கைப் பதிவாக இத்திரைப்படம்
அமையவேண்டும் என்பதுதான் அவர் நோக்கம். பார்வையாளனின் உணர்ச்சிகளைத் தூண்டி, அவன்
மனதில் ஒரு போலியான காழ்ப்புணர்ச்சியை இத்திரைப்படம் உருவாக்கவில்லை.
படம் முழுவதும் அரசியல் கட்சிகளின் செயல்பாடுகளால் மக்களுக்கு ஏற்படும் நேரடியான பாதிப்பு பதிவு செய்யப்பட்டிருக்கிறது. அதிலும் குறிப்பாக, புரட்சிக்கு முன்பான, கட்டுப்பாடுகள் ஏதும் அற்ற சூழலில் வாழ்ந்த மனிதர்களின் வாழ்வில், அடக்குமுறைகள் எந்த விதமான பாதிப்புகளை ஏற்படுத்தின என்பது திரைப்படம் முழுவதும் பதிவு செய்யப்பட்டு இருக்கிறது.
படத்தில் ஒரு காட்சியில், வியன்னாவிலிருந்து திரும்பிய இயக்குநர், காதல் வயப்படுகிறார். ஒரு கார் பயணத்தில், தன் காதலனுடன் கை கோர்த்துக் கொள்கிறார். ரோந்தில் ஈடுபட்டிருக்கும் ராணுவத்தினர் இதைக் கவனித்து விடுகின்றனர். அடக்குமுறையின் விளைவாக அபராதப் பணம் அல்லது கசையடி என்ற தண்டனையை இயக்குநர் எதிர் கொள்கிறார். இயக்குநரின் தந்தை அபராதம் கட்டி அவரை மீட்கிறார். அவர்கள் இருவரும் திரும்பி வரும் வழியில், அவர்களுக்கு இடையே நீண்ட மௌனம் நிலவுகிறது. அதைக் கலைக்கும் வகையில் அந்தத் தந்தை இவ்வாறு சொல்கிறார். “இதே சாலைகளில் நானும் உன் தாயும் பல நாட்கள் ஜோடியாகச் சென்றிருக்கிறோம். ஆனால் அப்போது அது வேறு ஒரு தேசமாக இருந்தது.” இப்படிச் சிறிய காட்சிகளின் மூலம் சாமானியரின் வலி பதிவு செய்யப்படுகிறது.
இதே புரட்சியின் பின்புலத்தில்தான் ஆர்கோ (ARGO – 2012) உருவாக்கப்பட்டது. ஆனால் அது ஓர் அமெரிக்க உளவு நிறுவனத்தின் வெற்றியை முன்வைத்து எடுக்கப்பட்ட படம். உண்மையில், உள்ளடக்கத்தைப் பொருத்தவரை அந்தத் திரைப்படத்தைக் காட்டிலும் அதிக முக்கியத்துவம் வாய்ந்த திரைப்படம் இது. ஆர்கோ திரைப்படத்தில், ஈரான் பற்றிய ஒற்றை வரி விமர்சனத்தைத் தவிர ஈரான் பற்றிய பதிவு எதுவும் இல்லை. உண்மையில், அது ஈரான் பற்றிய பதிவே அல்ல. அதற்கு ஆஸ்கர் விருது கூடக் கிடைத்தது. ஆனால், பெர்சிபோலிஸ் திரைப்படம், வெளிநாட்டுத் திரைப்படப் பிரிவில், ஆஸ்கருக்கு இறுதிச் சுற்றுக்குக் கூட வரவில்லை. ஆனால் அனிமேஷன் திரைப்படப் பிரிவில் இறுதிச்சுற்று வரை வந்தது. ஆஸ்கர் என்பது உள்ளடக்கத்தையும், திரைப்படத்தின் முக்கியத்துவத்தை மட்டுமே வைத்துக் கொடுக்கப்படுவதில்லை!
இந்தப் படத்திலிருந்து நம் தமிழ்த் திரைப்படச் சமூகம் பெற வேண்டியது மிக அதிகம். இந்தத் திரைப்படம் பேசும் அளவு வீரியத்துடன் சாமானியன் மீதான அரசியலின் தாக்கத்தை நம் திரைப்படங்கள் இன்னும் பேசவில்லை. நம்மால் படைக்க முடிந்தது எல்லாம், செயற்கையான ஒரு அரசியல் நிகழ்வை உருவாக்கி, அதன் தாக்கமாகச் சித்தரிக்கப்பட்டப் பதிவுகள்தான். அவை அனைத்துமே ஏதோ ஒரு விதத்தில் வெகுஜனப் பார்வையாளனைக் கவரவேண்டும் எனத் திட்டமிட்டு உருவாக்கப்பட்ட திரைப்படங்கள்.

உண்மையில், ஒரு நேர்மையான அரசியல் விமர்சன வெகுஜனத் திரைப்படம் எடுப்பதற்கு இணக்கமான சூழல் நம்மிடையே இருக்கிறதா என்ற சந்தேகம் எனக்கு இருக்கிறது. ஒரு வேளை, மாற்றுத் திரை வடிவங்களைக் கையாள்வதன் மூலமும், திரையரங்கம் அல்லாத மாற்று வெளிகள் வாயிலாக அவற்றை எடுத்துச் செல்வதன் மூலமும் நம் திரைப்படங்கள் புதிய உச்சங்களை அடையலாம். அவற்றிற்கான தொழில்நுட்பச் சாத்தியங்கள் இப்போது இருக்கின்றன. அவற்றின் மூலம், நம் திரைப்படங்களை, நம் கலாசாரப் பின்புலத்தை அறியாதவர்கள்கூட அணுகக்கூடிய தளங்களுக்கு நாம் எடுத்துச் செல்லமுடியும்.
Posted on Leave a comment

ஊழலும் கலாசாரமும் – அருணகிரி

ஊழலும் கலாசாரமும்
  • அருணகிரி
ஊழல் என்பது இந்திய கலாசாரம் என்ற ஒரு பிரசாரம் வலைத்தளங்களிலும், ஊடகங்களிலும் எழுப்பப்படுகிறது. வாட்ஸ் அப்பில் வலம் வரும் எண்ணற்ற தினசரித் துணுக்குகளில் நியுசிலாந்துக்காரர் ஒருவர் எழுதியதாக வரும் மடல் ஒன்று, சாதி எப்படி இந்திய கலாசாரத்துடன் இணைந்ததோ அதேபோல் ஊழலும் இந்திய கலாசாரத்தின் அம்சம் என்று பிரசாரிக்கிறது. வெறும் வாட்ஸ் அப் விஷயம் மட்டுமல்ல இது.
சில வருடங்களுக்கு முன், 2ஜி ஊழல் உச்சத்தில் இருந்தபோது, அமெரிக்காவின் புகழ்பெற்ற வால்டன் மேலாண்மைக் கல்லூரி மாணவர்கள்இந்திய மாணவர்கள்ஒரு கட்டுரையை வெளியிட்டார்கள். அதில் இந்திய புராண நாயகர்கள் எதிரித்தரப்பை வெல்ல தந்திரோபாயங்களைக் கைக்கொள்வதை எடுத்துக்காட்டி, அதனால்தான் இந்திய அரசியல்வாதிகளும் தந்திரமாக மக்களை ஏமாற்றுகிறார்கள் எனும் வகையில் அந்தக் கட்டுரை பேசியது. கவனியுங்கள்: இதை நம் ஃபேஸ் புக் திராவிட இயக்கக்காரர்களோ வாட்ஸ் அப் புரட்சியாளர்களோ எழுதவில்லை. 2ஜிக்கான சமூகவியல் காரணங்களை ஆராய்வது என்ற பெயரில் வார்ட்டன் மேலாண்மைக் கல்லூரி இப்படிப்பட்ட கட்டுரை ஒன்றை வெளியிட்டது. அதுவும் தனது இந்திய மாணவர்களை வைத்து இப்படியான ஒரு கட்டுரையை வெளியிட்டது. இதற்குக் கடுமையான எதிர்ப்புக் கட்டுரைகள் இந்துக்களின் தரப்பிலிருந்து எழுதப்பட்டன.
அமெரிக்காவின் ஆரம்ப நாட்களிலிருந்தே கார்ப்பொரேட் ஊழல்களில் அமெரிக்கா பெரும் சாதனை படைத்து வந்திருக்கிறது. சுதந்திரம் அடைந்த சிலவருடங்களிலேயே அமெரிக்கக் கருவூல உதவிச்செயலராக இருந்த வில்லியம் டூயர், அமெரிக்க பாண்ட் வெளியீட்டு விஷயங்களை முன்கூட்டியே மற்ற நண்பர்களுக்குக் கசிய விட்டு அதன்மூலம் லாபம் பார்த்தார். அமெரிக்க கார்ப்பொரேட் ஊழல்
அதன் உயர்மட்ட அரசியலுடன் கலந்தே வளர்ந்தது
. 1864-68ல் அமெரிக்காவின் மேற்குப்பகுதியில் ரயில் பாதை போடுவது, அன்றைய தேதியிலேயே 100 மில்லியன் டாலர் மதிப்பில் யூனியன் பஸிபிக் ரயில்ரோட் கம்பெனியின் காண்ட்ராக்டுக்கு விடப்பட்டது. யூனியன் பஸிபிக் ரயில்ரோட் கம்பெனியின் முதலாளிகள் க்ரெடிட் மொபிலியர் கம்பெனி என்ற ஒரு நிறுவனத்தைத் தொடங்கி ரயில் பாதை வேலையை அதே நிறுவனத்துக்கு சப்காண்ட்ராக்டுக்கு விட்டனர்! அரசுப்பணம் தண்ணீராகச் செலவழிந்தது. அதில் பெருமளவு, முதலாளிகளின் பாக்கெட்டுக்குப் போனது. க்ரெடிட் மொபிலியர் கம்பெனி அமெரிக்க காங்கிரஸின் செனட்டர்களுக்குத் தள்ளுபடி விலையில் ஷேர்களை விற்றது. கைம்மாறாக அரசின் நிதியுதவி தொடர்ந்து இந்த ரயில் பாதை வேலைக்கு வருமாறு அவர்கள் பார்த்துக்கொண்டனர். அன்றைய தேதியில் இதுஅறிவியல் பூர்வமாகமிகவும் நுட்பமாக நடத்தப்பட்ட ஊழல் என்று இன்றும் அறியப்படுகிறது.
அரசியல்வாதிகளுடன்
இணைந்து பெரும் ஊழல் புரிந்து பெரும்பணக்காரர்களாக ஆனவர்கள் கொள்ளைக்காரக்
கனவான்கள் (Robber barons) என்று அழைக்கப்பட்டார்கள்.
சேவை நோக்குள்ள செல்வந்தர்களாக இன்று அறியப்படும் ராக்கஃபெல்லர், ஆண்ட்ரு கார்னகி, அண்ட்ரு மெல்லன், ஜே.பி.மார்கன் போன்ற பலரும் அன்று கொள்ளைக்காரக் கனவான்களாகவே கருதப்பட்டனர். இவர்கள் அத்தனை பேரிலும் மிகக்கொடுமையான கொள்ளைக்காரக் கனவானாகக் கருதப்பட்ட ராக்கஃபெல்லர், இவர்கள் அத்தனை பேரையும் விட ஆழமான கிறித்துவ நம்பிக்கையாளராகவும் விளங்கினார். ராக்கஃபெல்லர் கட்டுப்பாட்டில் இருந்த சுரங்க கம்பெனியைச் சேர்ந்த தொழிலாளர்களின் வேலைநிறுத்தம் துப்பாக்கிச்சூட்டில் முடிந்தது; தொழிலாளர் கூடாரம் தீப்பிடித்துப் பெண்களும் குழந்தைகளும் உட்பட 26 பேர்கள் கருகி இருந்தனர். லுட்லாவ் படுகொலை என்று அறியப்பட்ட இந்நிகழ்வு அமெரிக்காவையே உலுக்கியது. இத்தகைய கொடும்நிகழ்வைத் தடுக்க என்ன செய்திருப்பீர்கள் நீங்கள் என்ற கேள்விக்கு ராக்கஃபெல்லர் அளித்த பதில் குறிப்பிடத்தக்கது, அவர் சொன்னதுஒன்றும் செய்திருக்க மாட்டேன்.”
உலகையே அதிரவைக்கும் அமெரிக்கப் பெரும் ஊழல்கள் இன்றுவரை தொடர்கின்றன. கடந்த 15 வருடங்களில் நிகழ்ந்த பெரிய ஊழல்களில் அரை டஜன் ஊழல்கள் (லீமேன் ப்ரதர்ஸ், வோர்ல்ட்காம், ஏஐஜி, ஃப்ரெடி மாக், டைகோ, என்ரான்) மட்டும் ஏறத்தாழ 300 பில்லியன் டாலர்கள் அளவுக்கு இழப்பை ஏற்படுத்தி உலக நிதியமைப்பையே ஆட்டம் காண வைத்தன.
அமெரிக்கா பிறந்ததிலிருந்து நடந்து வரும்
இந்தவகையான எந்த ஒரு ஊழலுக்கும் அமெரிக்க மேலாண்மை அமைப்புகளோ அமெரிக்க ஊடகங்களோ
அதன் பெரும்பான்மை மதமான ப்ராட்டஸ்டண்ட் கிறித்துவத்தைக் காரணமாகக் காட்டுவதில்லை.
இதே கதைதான் பொருளாதாரத்தில் முன்னேறிய மேற்கின் பிற வளர்ந்த நாடுகளிலும் என்பதைக் கவனிக்க வேண்டும். அதாவது ஐரோப்பிய அமெரிக்க நாடுகளில் நடக்கும் ஊழல்களுக்கு அதன்கலாசாரம்என்றுமே காரணமாக்கப்படுவதில்லை. ‘மன்னனுக்குக் கொடுப்பதை மன்னனுக்குக் கொடு, கடவுளுக்குக் கொடுப்பதைக் கடவுளுக்குக் கொடுஎன்று ஏசு சொன்னதால்தான், மேற்குலகின் கார்ப்பொரேட் கம்பெனிகள், ஒவ்வொரு தரப்புக்கும் அவரவர்களுக்கு வேண்டியதை வெட்டிக் காரியம் சாதித்துக்கொள்கின்றன என்று யாரும் ஆய்வுக்கட்டுரை எழுதப் போவதில்லை. இது மேற்கின் புகழ்பெற்ற மேலாண்மை கல்லூரிகளுக்குத் தெரிந்தே இருக்கிறது.
ஆனால் இந்தியா போன்ற வளரும் நாடுகளின் ஊழல், அதன் கலாசாரம் மற்றும் மத நம்பிக்கைகளுடன் முடிச்சுப்போடப்படுகிறது.
ஏழ்மை குறித்த ஆய்வுகளிலும் இதே போன்ற அணுகுமுறையை மேற்கின் அமைப்புகள் கையாண்டு இருக்கின்றன. கறுப்பர்கள் ஏன் ஏழைகளாக இருக்கிறார்கள் என்கிற கேள்விக்கு அது அவர்கள் கலாசாரத்தினால் என்று பதில் சொல்லப்படுகிறது. மாறாக, வெள்ளையர்களின் ஏழ்மைக்கு அரசின் கொள்கைகள் காரணமாகக் காட்டப்படும்.
ஏழ்மைக்கலாசாரம் என்கிற சித்தாந்தத்தை முதலில் கட்டமைத்தது ஆஸ்கர் லிவிஸ் என்கிற மானுடவியலாளர். ஐந்து மெக்ஸிகன் குடும்பங்களின் வாழ்க்கையை அருகில் இருந்து அவதானித்து அவர் எழுதிய ‘Five Families:
Mexican Case Studies in the Culture of Poverty (1959)’
என்கிற புத்தகம், ஏழ்மை என்பதை கலாசார அம்சங்களுடன் இணைந்த ஒன்றாகக் கண்டது. இந்த நோக்கு படிப்படியாக வலுப்பெற்றது. கறுப்பர்களின் ஏழ்மைக்குக் காரணம் அது அவர்களது சோம்பேறித்தனம், வன்முறை, பிள்ளைகளின் கல்வியில் பெற்றோர்கள் அக்கறையின்மை, போதைப்பழக்கம் ஆகியவை காரணமாகக் காட்டப்படுகின்றன. இதுவே இன்று இதன் முக்கியப் பரிணாமம்.
அரசியல் விஞ்ஞானி சார்ல்ஸ் முர்ரே இதைத் தன் பெல் கர்வ் என்கிற புத்தகத்தில் கறுப்பின மரபணுக்களுடன் தொடர்புபடுத்தினார். கடந்த அமெரிக்க அதிபர் தேர்தலில் ரிபப்ளிகன் துணை அதிபராகப் போட்டியிட்ட பால் ரயான், சார்ல்ஸ் முர்ரேயின் கருத்தை வழிமொழிந்து பெரும் சர்ச்சைக்குள்ளானார். ஏழ்மைக் கலாசாரம் என்கிற கோட்பாடு 60களில் வலுப்பெற்ற ஒன்று என்றாலும், ஏழ்மை என்பதை கலாசாரத்துடன் முடிச்சுப்போடுவது என்பது, மேற்கின் கிறித்துவச் சாய்வு பல நூற்றண்டுகளாகக் கைக்கொண்டு வரும் ஒன்றுதான்.
19-ஆம் நூற்றாண்டில் பிராட்டஸ்டண்ட் பிரிட்டிஷ் அரசின் ஆளுமைக்குட்பட்டதாயிருந்த ஐரிஷ் நாட்டில் கடும் பஞ்சம் தொடங்கியது. பஞ்ச காலத்தின்போது அதன் நிவாரண அதிகாரியாக பிரிட்டிஷ் அரசால் நியமிக்கப்பட்ட சர். சார்ல்ஸ் ட்ரவல்யான் பத்து லட்சம் உயிர்களைப் பலிகொண்ட அந்தக் கொடிய
பஞ்சத்திற்கு ஐரிஷ் மக்களின் கலாசாரமே காரணம் என்றார். ஐரிஷ்
மக்கள் கத்தோலிக்கர்கள். பிரிட்டனின் ட்ராவல்யன் கத்தோலிக்கத்துக்கு எதிரான ப்ராட்டஸ்டண்டு கிறித்துவம் சார்ந்தவர். 1943ல் இந்தியாவில் காலனிய அரசின் கொள்கைகளால் கடும் பஞ்சம் உருவானபோது, அப்போது பிரதமராக இருந்த சர்ச்சிலின் எதிர்வினையும் இதே போல்தான் இந்திய கலாசாரத்தைக் காரணம் காட்டி இழித்துரைப்பதாக இருந்தது.
இதை இங்கே எடுத்துக்காட்டக் காரணம் உண்டு. ஊழல், ஏழ்மை ஆகியவற்றை ஒரு சமூகத்தின் கலாசார அம்சங்களாகக் கட்டமைப்பதில் சிலவசதிகள்உண்டு. கறுப்பர்களின் ஏழ்மைக்கான காரணம் அவர்களது கலாசாரம் என்றும், அதன் விதையாக அவர்களது மரபணுவரை கொண்டு செல்லப்படுகிறது: அதாவதுஅரசின் நீண்ட காலக் கொள்கைச் செயல்பாடுகள், அரசின் நிவாரணங்கள் ஆகியவை எதுவுமே கறுப்பர்களுக்கு உதவப் போவதில்லை, ஏனெனில் ஏழ்மை என்பது அவர்களது உள்ளுறை கலாசாரத்துடன் பிணைந்தது. மாறாக வெள்ளை இனமக்களிடையே காணும் ஏழ்மை அவர்கள் கலாசார தொடர்புடைய அம்சம் கிடையாது. வெள்ளைக்காரர்களின் ஏழ்மைக்கான காரணம், அரசின் நிவாரணத் திட்டங்கள், வேலை வாய்ப்பு மற்றும் நிதி உதவி அவர்களுக்கு இல்லாதது; எனவே இவற்றை அவர்களுக்கு உருவாக்கித்தர வேண்டும். இதுதான் சட்டகம். இனமேன்மை என்பதைப் பல வார்த்தைகளில் மறைத்துச் சொன்னாலும், தெளிவாகவே இந்த வாதம் முன்வைப்பது வெள்ளை இன உயர்வுவாதத்தைத்தான்.
ஊழல் என்ற இந்தியாவின் எதிர்மறை விஷயம் ஒன்றுடன், இந்திய கலாசாரம் என்கிற சமூகத்தின் சாரமான உள்ளுறை அம்சம் முடிச்சுப்போடுவதற்குப் பின்னுள்ள காரணங்களும் இதே போன்றவைதான். இது ஒரு அப்பட்டமான
கிறித்துவ மேற்கு Vs இந்து இந்தியா என்கிற இருமையை முன்வைக்கும் பிரசார அணுகுமுறை.
சாக்கடை
ஓடும் இடமெல்லாம் இந்துப்பண்பாடு என்று போர்ட் மாட்டிவிட்டால் இந்துப்பண்பாடே சாக்கடை என்று சொல்லி, தான் உருவாக்கும் அத்தனை கழிவுகளையும் அதில் கொண்டு சேர்த்து விடலாம். இதில் பலதரப்புக்கும்நன்மைஇருக்கிறது.
இந்து கலாசாரத்தால் ஊழல் நடக்கிறது என்பது 2G விஷயத்தில் அரபு நாடுகள் மற்றும் மேற்கு ஐரோப்பிய கம்பெனிகளின் பங்கைப் புகைபோடுகின்ற அதே நேரத்தில், இது, இந்திய ஊழல்வாதிகளுக்கு, ‘அதானே! நானல்ல காரணம்என்று ஆசுவாசம் தருகின்ற விஷயமாகவும் ஆகிவிடும். ஊழலுக்கான முழுப்பொறுப்பையும் அரசின் பொறுப்பில் இருக்கும் சில தனி மனிதர்கள் மட்டும் சுமப்பது சிரமம் என்றால் இருக்கவே இருக்கிறது இந்துப் பண்பாடு. தூக்கிப்போடு பழியை ராமனின்மீதும் கிருஷ்ணனின்மீதும்! யார் கேள்வி கேட்பார்கள்?
ஊழல் என்பது ஒரு சமூகத்தில் களையப்பட வேண்டிய ஒன்று என்பதில் மாற்றுக் கருத்தில்லை, அதேசமயம், பொருள்மையச் சமூகங்கள் எல்லாவற்றிலும் பொருளாதார ஊழல்கள் பயிரில் களைபோல் வளர்ச்சியோடு இணைந்து வளரும் ஒன்றுதான் என்பதையும் கவனத்தில் கொள்ள வேண்டும். ஊழலை கலாசாரத்துடனும் அதன் ஜீவசக்தியாயுள்ள தொல் இந்திய மரபுகளும், இந்து நம்பிக்கைகளுடன் இணைத்துப் பேசுகையில் உண்மையில் என்ன ஆகிறது? இந்துப்பண்பாடுதான் ஊழலுக்கு அடித்தளமாய் இருந்து இந்திய வளர்ச்சிக்கு முட்டுக்கட்டையாகி விடுகிறது என்றாகிறது. எனவே இந்தியா அதன் இந்துத்தன்மையை இழந்து மேற்கின் கலாசாரத்தை, அதாவது மேற்கு தன் கலாசார அடித்தளமாகக்கருதும் கிறித்துவத்தன்மையை ஏற்றாலொழிய இந்தியா ஊழலை ஒழித்துப் பொருளாதாரத்தில் முன்னேற முடியாது. உண்மையில் இந்தியர்கள் தம் பாரம்பரியத்தின்மீது சுயவெறுப்புக் கொண்டு, அதையே தம் சமுதாயத்தின் அத்தனை வீழ்ச்சிக்கும் காரணமாகக் காணத் தொடங்கிவிட்டால், இந்திய மக்களை மனதளவில் தாழ்வுணர்ச்சி கொள்ள வைத்து விட்டால், அதில் கிறித்துவ மேற்கின் மேலாண்மையை ஏற்றுவது சுலபம் என்பதுதான் இந்தப் பிரசாரத்தின் அடிப்படை விஷத்தன்மை.
இந்துக் கலாசாரத்துடன் தன்னை அடையாளப்படுத்திக் கொள்ளாத நேரு காலத்தில் இந்தியாவின் பொருளாதாரம் ஆமையாய் ஊர்ந்தபோது அதுஇந்து வளர்ச்சி விகிதம்என்று பேசப்பட்டது; பொருளாதார வளர்ச்சியுடன் ஊழலும் வளரும் காலத்தில் பொருளாதார வளர்ச்சியை வடிகட்டிவிட்டு ஊழல் மட்டும் இந்துக் கலாசாரத்துடன் இணைக்கப்பட்டு இழித்துரைக்கப்படுகிறது. இன்று இந்துத்தன்மையை வெளிப்படையாய் முன்னிறுத்திய ஒரு கட்சி பெரும் வெற்றி பெற்று, ஊழலைக்குறைத்துஅதே சமயம்பொருளாதாரத்தில் உலகிலேயே பெரும்பாய்ச்சலையும் நிகழ்த்தும் நாடாக முன்னேறி வருகையில் எவ்வகையிலும் அதன் இந்துத்தன்மையை இந்திய வெற்றிகளுடன் தொடர்புறுத்திவிடா வண்ணம் தடுப்பதில் இடது, வலது என்று மேற்கின் பல தரப்புகளும் ஒன்று சேர்கின்றன.
நம் கலாசாரம் நம் வெற்றிகளை உலகுக்குக்கொண்டு செல்லும் புரவியாக இருந்திருக்கிறது. இந்திய கலாசாரத்தின்
அடிநாதமாக உள்ளவை இந்து விழுமியங்களும் அவற்றைக் கட்டமைத்து நூறுநூறு தலைமுறைகளாய்
கொண்டு செலுத்தி வரும் புராணங்களும்தான்.
அவற்றின்மீது இன்றைய இந்திய சமூகத்தின் அத்தனை அழுக்குகளையும் சுமத்தி இந்திய கலாசாரத்தை ஒரு பொதிகழுதையாகக் காட்டுவதில் மேற்கிற்கு ஒரு மேலாதிக்கத் திட்டம் ஒன்று உள்ளது.
ஊழல் நம் கலாசார அம்சம் இல்லையென்றால் அதன் காரணங்களை எப்படிப் பார்ப்பது? ஊழலை கலாசாரம் என்று சொல்லும் சமூகம் உண்மையில் ஊழலை ஏற்றுக்கொள்ளும் கையறு மனநிலைக்குத் தள்ளப்படுகிறது. ஊழலை சமூகத்தின் வெளியுறை அம்சமாகக் காணும் சமூகம், அந்த ஊழலின் பங்குதாரர்களையும், அரசு நிர்வாகத்தின் பலவீனங்களையும் அடையாளம் கண்டு, கேள்விக்குள்ளாக்கும் தெளிவை நோக்கி நகர்கிறது.
ஊழலுக்கான அடிப்படைக் காரணங்கள் உண்மையில் அரசின் நிர்வாகம் சார்ந்தவை. நிர்வாகம் முடங்குகையில் பொருளாதார இயக்கத்தை ஊழல் கையில் எடுத்துக்கொள்கிறது. பிறகு லஞ்சமும் ஊழலும் பல்கிப்பெருக நிர்வாகம் துணைபோகிறது. இதையே ஒவ்வொரு பெரும் ஊழலிலும் நாம் கண்டு வந்திருக்கிறோம்.
ஊழலைச் சமூகத்தின் கலாசாரத்திற்கு வெளியே அரசின் நிர்வாகத்தோடு இணைத்து நிறுத்துகையில், அரசை ஊழலற்ற நிர்வாகத்திற்குப் பொறுப்பாளி ஆக்குகிறோம். அதில் வழுவுகையில் அந்த அரசைக் கேள்விக்குட்படுத்தவும் தேவைப்பட்டால் தூக்கி எறியவும் ஜனநாயக அமைப்பில் நாம் தயாராகிறோம்.


ஒவ்வொரு இந்தியனும் தனக்கு அளிக்கப்படிருக்கும் எளிய ஜனநாயக வாய்ப்பின் மூலம் இந்திய கலாசாரத்தை இழிவுறுத்தும் மேற்கின் பிரசாரங்களை முறியடித்து அவற்றை மிதித்து நடந்து மேல் செல்கிறான் என்பதுதான் பெரும் நம்பிக்கையளிக்கும் விஷயமாக உள்ளது.
Posted on Leave a comment

கோவில் யானைகள் நலனும் ஆன்மிகப் பாரம்பரியமும் – பி.ஆர்.ஹரன்

கோவில் யானைகள் நலனும் ஆன்மிகப் பாரம்பரியமும்
பி.ஆர்.ஹரன்
இவ்வருட நவராத்திரி கொண்டாட்டத்தில் நடந்த சம்பவம் இது. ஸ்ரீரங்கம் ரங்கநாதர் கோவிலில் நவராத்திரி மூன்றாம் நாள் விழா அன்று மாலை, தாயார் சன்னிதியில் பழங்களைப் பிரசாதமாகப் பெற்றுக்கொள்ள, கோவில் யானை ஆண்டாள் பக்தர்களின் கூச்சல் மற்றும் ஆரவாரங்களுக்கு இடையே, ஒரு காலை மடக்கி, மூன்று கால்களால் நொண்டி அடித்தவாறு வந்து, பட்டரிடம் பிரசாதம் பெற்றுக்கொண்டு, தாயாரைத் துதிக்கையால் வணங்கிவிட்டு, பிறகு மௌத்ஆர்கன் வாசித்துவிட்டுச் சென்றது. இந்தக் காட்சியின் காணொளி சமூக வலைத்தளங்களில் பரவ, விலங்குகள் நல ஆர்வலர்கள் கொதித்துப்போய்த் தங்கள் கண்டனங்களைப் பதிவு செய்தார்கள்.
கேரள மாநிலத்தை மையமாக வைத்து கோவில் யானைகளுக்கு இழைக்கப்படும் துன்பத்தை ஆவணப்படுத்திவிலங்கிடப்பட்ட கடவுள்கள்’ (Gods in Shackles) என்கிற ஆவணப்படத்தை வெளியிட்டுள்ள கனடா நாட்டைச் சேர்ந்த சங்கீதா ஐயர் என்கிற பத்திரிகையாளரும் தன் முகநூல் பக்கத்தில் இந்த நிகழ்வைக் கடுமையாகக் கண்டித்துப் பதிவிட்டிருந்தார்.
இந்தச் சமயத்தில், உயர் நீதிமன்றத்தில் ஏற்கெனவே நடந்துகொண்டிருக்கும் கோவில் பசுக்கள் மற்றும் யானைகள் நலன் பற்றிய வழக்கு விசாரணைக்கு வரவே, இந்த காணொளியும் முதல் அமர்வு நீதிபதிகள் முன்பு காட்டப்பட்டது. அவர்களும் தங்கள் அதிருப்தியைத் தெரிவித்து, விளக்கம் கேட்டு அறநிலையத்துறைக்கு நோட்டீஸ் அனுப்பி உத்தரவிட்டனர்.
இதனால் கோபமுற்ற ஸ்ரீரங்கம் பக்தர்கள், சங்கீதா ஐயரையும், PETA அமைப்பையும் ஹிந்துக் கோவில்களுக்கு எதிராகவும், கோவில் பாரம்பரிய வழக்கங்களுக்கு எதிராகவும் இயங்குகிறார்கள்;
அவர்களுடைய நோக்கம் விலங்குகள் நலன் அல்ல, கோவில் பாரம்பரியத்தை அழிப்பதே
என்று கூறுகின்றார்கள். ஸ்ரீரங்கம் கோவிலிலிருந்து ஆண்டாள் யானையை வெளியேற்றுவதும் அவர்கள் நோக்கம் என்று தங்கள் சந்தேகத்தைத் தெரிவிக்கிறார்கள்.
இதில் நாம் முக்கியமாகக் கவனிக்க வேண்டியது இரண்டு விஷயங்கள். ஒன்று, கோவில்கள், சர்க்கஸ்கள், தனியார் வசம் இருக்கின்ற சிறைப்படுத்தப்பட்ட யானைகள் (Captive Elephants) கொடுமைப்படுத்தப்படுவது; மற்றொன்று, கோவில்களில் பல நூற்றாண்டுகளாக யானைகளைப் பயன்படுத்திச் செய்யப்படும் சில சம்பிரதாயங்கள். இதில், யானைகள் என்று வரும்போது, அவற்றின் உடலமைப்பு, அவை வாழ்வதற்கான சூழல், தேவையான உணவு மற்றும் குடிநீர், போன்ற யானைகளின் நலன் சார்ந்த பல விஷயங்களை நாம் கவனிக்க வேண்டும். கோவில்கள் என்று வரும்போது, நமது தேசத்துப் பண்பாட்டுச் சின்னங்களாக அவை விளங்குவதால், நூற்றாண்டுகளாக அக்கோவில்களில் பின்பற்றப்பட்டு வரும் நமது ஆன்மிகப் பாரம்பரியம் கெட்டுப்போகாமல் பாதுகாக்கவும் வேண்டும். ஆகவே, யானைகள் நலனும் பாதுகாக்கப்பட வேண்டும், ஆன்மிகப்
பாரம்பரியமும் தொடரவேண்டும், என்கிற இரண்டு விஷயங்களையும் நிறைவேற்றுமாறு ஒரு நியாயமான
தீர்வு வேண்டும்.
பாலூட்டி வகையைச் சேர்ந்த யானை சராசரியாக 70 ஆண்டுகள் வாழக்கூடியது. குடும்பமாக, குழுவாக வாழும் வனவிலங்கு இது. நன்கு வளர்ந்த யானைகள் ஒரு நாளைக்கு சுமார் 140 முதல் 270 கிலோ வரை உணவு உட்கொள்கின்றன. யானையின் தோல் மிகவும் தடிமனானது. சுமார் 2.5 செண்டிமீட்டர் முதல் 3 செண்டிமீட்டர் அளவுக்குத் தடிமனாக இருக்கும். அதேசமயம் மென்மையாகவும் இருக்கும். கொசு, எறும்பு போன்ற மிகச் சிறிய பூச்சிகள் கூட அதைக் கடித்துத் துன்புறுத்த முடியும். யானையின் வாயைச் சுற்றியும் காதுகளின் உட்பகுதியிலும் தோல் மிகவும் மென்மையாக இருக்கும்.
கால்கள் பலமுள்ளவை. உடல் பெரியதாக இருந்தாலும், காட்டு விலங்கு என்பதால் மேடுகளிலும், பள்ளங்களிலும், மணல் சரிவுகளிலும், செங்குத்தான பாதைகளிலும் ஏறவும் இறங்கவும் முடியும். பாதங்கள் மிகவும் மென்மையானவை. மணல்தரை அல்லது புல்தரைதான் அதற்கு ஏற்றது. தார்ச் சாலைகள், கான்கிரீட் அல்லது கிரானைட் தரைகள் அதற்கு ஏற்றவையல்ல. அவற்றில் நடந்தால், பாதங்களில் சீக்கிரம் புண்கள் ஏற்படும், நகங்கள் பிளவுபடும் வாய்ப்பும் உண்டு. கால்கள் வீங்கிக்கொண்டு மூட்டு வலியும் ஏற்படும்.
யானைகள் வாழ்வதற்குப் பெரிய அளவிலான காட்டுப்பகுதிகள் தேவைப்படுகின்றன. இயற்கைச் சூழலுடன் கூடியமரம் செடி கொடிகள் கொண்ட பகுதிகள் தேவைப்படுகின்றன. இப்படிப்பட்ட ஒரு வனவிலங்கை, காட்டிலிருந்து நகர்ப்புறத்துக்குக் கொண்டுவந்து, சர்க்கஸ், மடங்கள் மற்றும் கோவில்கள் ஆகிய இடங்களில் வைத்துப் பயன்படுத்துகிறார்கள். இந்த மாதிரியான இடங்களுக்கு வளர்ந்த யானைகளைக் கொண்டுவந்து பழக்க முடியாது. ஆகவே, கன்றாக இருக்கும்போதே பாலூட்டும் அதன் தாயிடமிருந்து பிரித்து எடுத்துக்கொண்டு வருகிறார்கள். யானையின் வயதிற்கு ஏற்ப குச்சிகள், மூங்கில் கழிகள், இரும்புப் பூண்கள் பூட்டப்பெற்ற கழிகள், இரும்புக் கொக்கி கொண்ட அங்குசங்கள் ஆகியவற்றைப் பயன்படுத்தி அதை அடக்குவார்கள். ஒரு குச்சியை அல்லது ஒரு கழியைப் பார்த்தாலே இருக்கின்ற இடத்தை விட்டு நகராத அளவுக்கு அதன் மனதில் ஓர் அச்சத்தை உருவாக்கிவிடுவார்கள்.
ஆண் யானைகளுக்கு 12 வயதிலேயே (Adolescent stage) மதநீர் சுரப்பிகள் வேலை செய்ய ஆரம்பித்துவிடும். அப்போது அதை அடக்குவது கடினம் என்பதால் சங்கிலிகளால் அதன் கால்களையும் உடம்பையும் கட்டிவிடுவார்கள். அந்தச் சமயத்தில் அதற்குக் கொடுக்கப்படும் உணவின் அளவையும் குறைத்துவிடுவார்கள். வயது கூடிய பெண் யானைகளின் கால்களையும் சங்கிலிகளால் பிணைத்துவிடுவார்கள். யானைகள் முழுவதுமாக அடங்கி நடக்கும் வரை பலவிதங்களில் சித்திரவதை செய்யப்பட்டுத் துன்பங்களை அனுபவிக்கின்றன.
இந்நிலையில்தான், சில விலங்குகள் நல அமைப்புகள், யானைகளின் இருப்பிடம் காடுகள்தான்; சிறைப்படுத்தப்பட்ட யானைகளை அவற்றின் துன்பங்கள் மிகுந்த சூழ்நிலையிலிருந்து விடுவித்து சுதந்திரமாக இருக்கக்கூடிய காடுகளுக்கு அனுப்பப்பட வேண்டும் என்கிற நோக்கத்துடன் போராடத்தொடங்கின. WRRC (Wildlife Rescue and Rehabilitation Center), Compassion Unlimited
Plus Action (CUPA)
ஆகிய அமைப்புகள் போராட்டத்தைத் தொடங்கின. இந்திய விலங்குகள் நலவாரியமான AWBI அமைப்பும் இவர்களுக்கு உதவுகின்றது. WRRC/CUPA மற்றும் AWBI அமைப்புகளுடன் PETA அமைப்பும் இணைந்து கொண்டது. இவர்களுக்கு உதவியாகக் கேரளத்தை மையமாகக் கொண்டு செயல்படும் Heritage Animal Task Force என்கிற அமைப்பும் செயல்படுகிறது.
இதனிடையே கனடா நாட்டிலிருந்து தன்னுடைய தந்தையாரின் நினைவு தினத்தை அனுசரிக்க வந்த சங்கீதா ஐயர் என்கிற பத்திரிகையாளரும் இதே விஷயத்தைக் கையில் எடுக்கிறார். ஓர் ஆவணப்படம் எடுக்கத் திட்டமிடுகிறார். அவர் ஆவணப்படத்தைத் தயாரித்துக்கொண்டிருக்கும் சமயத்தில்தான் Save The Asian Elephants (STAE) என்கிற அமைப்பின் நிறுவனர் டன்கன் மெக்னாய்ர் இவ்விஷயம் தொடர்பாக இந்தியாவிற்கு வருகிறார். இவருடைய STAE அமைப்புக்கும் WRRC/CUPA மற்றும் AWBI அமைப்புக்கும் தொடர்பு உள்ளது. இவர் இந்தியா வரும்போது லிஸ் ஜோன்ஸ் என்கிற ஆங்கிலேயப் பத்திரிகையாளரையும் அழைத்து வருகிறார்.
லிஸ் ஜோன்ஸின் கற்பனையும், பொய்யும், பாதி உண்மைகளும் கலந்து உருவான ஒரு கட்டுரை லண்டனில் வெளியாகும்தி மெயில்’ (The Mail) பத்திரிகையில் வெளியாகிறது. அதே நேரத்தில், ஆவணப்படத்தை முடித்த சங்கீதா ஐயர் அதை வெளிநாடுகளில் வெளியிட்டுப் பல விருதுகளையும் பெறுகிறார். (http://www.godsinshackles.com/). லிஸ் ஜோன்ஸின் கட்டுரையையும், சங்கீதா ஐயரின் ஆவணப்படத்தையும் மேற்கோள் காட்டி இந்தியப் பத்திரிகைகளும் கட்டுரைகளும் செய்திகளும் வெளியிடுகின்றன.
தற்போது ஆவணப்படம், கட்டுரைகள், செய்திகள், பேட்டிகள், வழக்குகள், சமூக வலைத்தளங்களில் பிரசாரங்கள் என்று ஒரு பெரும் பரபரப்பான சூழல் உருவாக்கப்பட்டுள்ளது. மேற்கண்ட அமைப்புகளில் AWBI அமைப்பு மட்டுமே இந்திய அரசின் அங்கீகாரம் பெற்ற இந்திய அமைப்பு. அரசியல் சாஸனப்படி அரசுக்கு ஆலோசனை வழங்கும் அதிகாரம் கொண்ட அமைப்பு. மற்றவை எல்லாமே அன்னிய சக்திகளின் பின்னணியில், பெரும்பாலும் அன்னிய நிதியுதவி பெற்றுச் செயல்படுபவை. ஆகவேதான் அவற்றின் நோக்கம் ஹிந்து கலாசாரத்துக்கும், ஆன்மிகப் பாரம்பரியத்துக்கும் எதிரானது என்கிற சந்தேகம் ஆன்மிக ஆர்வலர்களுக்கு எழுந்துள்ளது.
இவர்களின் போராட்டங்களும், வழக்காடுதல்களும் நடந்துகொண்டிருக்கும் சமயத்தில், தமிழகத்தில் திருக்கடையூர் கோவில் அபிராமி, ராமேஸ்வரம் கோவில் பவானி, கூடலழகர் கோவில் மதுரவல்லி, திருச்செந்தூர் கோவில் குமரன், தஞ்சாவூர் கோவில் வெள்ளையம்மாள், விருதுநகர் கோவில் சுலோச்சனா என்று வரிசையாகக் கோவில் யானைகள் இறந்துபோகின்றன. தென்னக மாநிலங்களில் நூற்றுக்கணக்கான சிறைப்படுத்தப்பட்ட யானைகள் இறந்து போகின்றன. உதாரணத்துக்கு 2007 முதல் 2010 வரையிலான
மூன்று வருடங்களில் மட்டும் (கேரளம், கர்நாடகம், ஆந்திரம், தமிழகம் ஆகிய நான்கு மாநிலங்களில்)
215 சிறைப்படுத்தப்பட்ட யானைகள் இறந்துபோயுள்ளன
.(1)
சிறைப்படுத்தப்பட்ட யானைகளின் இறப்புகளுக்கும், துன்பங்களுக்கும் முக்கியமான காரணங்களாக, சிறுவயது முதல் தனிமை, தேவையான உணவின்மை, உள்கட்டமைப்பு வசதிகள் இல்லாமை, பாகன்களின் சித்திரவதை, முறையான சிகிச்சையின்மை ஆகியவற்றைச் சொல்லலாம். யானைகளின் உரிமையாளர்களும் பாகன்களும் பலவிதமான சட்டமீறல்களில் ஈடுபடுகிறார்கள். சட்டத்திற்குப் புறம்பாக யானைகளை வைத்திருத்தல், காலம்கடந்த, செல்லுபடியாகாத உரிமைச் சான்றிதழ்கள் வைத்திருத்தல், காயமுற்ற, நோயுற்ற, வேலைக்குத் தகுதியில்லாத யானைகளை வேலை செய்ய வைத்தல், தொடர்ந்து சங்கிலியாலும் கயிற்றாலும் யானைகளின் கால்களைக் கட்டுதல், இரும்பு அங்குசங்களைப் பயன்படுத்துதல், அங்கஹீனம் செய்தல், தேவையான குடிநீர், உணவு ஏற்பாடு செய்யாமல் இருத்தல், தங்குமிடங்களின் சூழ்நிலைகள் மற்றும் வசதிகளின் குறைபாடு, மருத்துவப் பரிசோதனையும் சிகிச்சையும் முறையாகக் கொடுக்காதிருப்பது, பல்வேறு ஆவணங்கள் மற்றும் பதிவேடுகள் பராமரிக்காமல் இருத்தல் என்று பல்வேறு சட்டமீறல்களில் ஈடுபடுகின்றனர்.
1972-இந்திய வன உயிரினங்கள் பாதுகாப்புச் சட்டம் (Indian Wildlife Protection Act 1972),
1960-
பிராணிகள் வதைத் தடுப்புச் சட்டம் (Prevention of
Cruelty to Animals Act 1960),
போன்ற சட்டங்கள் மட்டுமல்லாமல், 2011-தமிழ்நாடு சிறைப்படுத்தப்பட்ட யானைகள் பராமரிப்பு விதிகளும் (Tamil Nadu Captive Elephants –
Management and Maintenance – Rule 2011)
மீறப்படுகின்றன. அதே போல கர்நாடகத்திலும், கேரளாவிலும் கூட, சிறைப்படுத்தப்பட்ட யானைகள் பராமரிப்பு விதிகள் மீறப்படுகின்றன.
இதனால், இந்தியாவில் தமிழகம் மட்டுமல்லாமல், கேரளம், கர்நாடகம், மஹாராஷ்டிரம் போன்ற பல மாநிலங்களில் சிறைப்படுத்தப்பட்ட யானைகளின் நலன் பற்றிய பிரச்சினைகள் எழுப்பப்பட்டு நீதிமன்றங்களில் வழக்குகளும் தொடரப்பட்டுள்ளன. உச்ச நீதிமன்றத்திலும் WRRC அமைப்பு 2014ம் ஆண்டு தொடர்ந்துள்ள ஒரு வழக்கு நிலுவையில் உள்ளது.
விலங்குகள் நல அமைப்புகள் தாங்கள் தொடர்ந்துள்ள வழக்கிற்கு ஆதாரமாக மறுக்கமுடியாத சான்றுகளை இணைத்துள்ளன. அவை வழக்கு தொடர்ந்திருப்பது, மாநில அரசுகளுக்கும் கோவில் தேவஸ்தானங்களுக்கும் எதிராக. ஏனென்றால் மாநில அரசுகளும், வனத்துறையும், அறநிலையத்துறையும், கோவில் தேவஸ்தானங்களும்தான் சிறைப்படுத்தப்பட்ட யானைகளின் நலனுக்குப் பொறுப்பு.
அவ்வமைப்புகளுக்கு எதிராக, பல நூற்றாண்டுகள் தொடர்ந்து வழக்கத்தில் இருந்து வரும் பாரம்பரியத்தை நிரூபிக்கும் வகையில் தேவஸ்தானங்கள் தங்களுடைய சான்றுகளை நீதிமன்றத்தின் முன் வைக்க வேண்டும். மேலும் தங்களிடம் இருக்கும் யானைகள் துன்புறுத்தப்படவில்லை என்பதையும் நிரூபிக்க வேண்டும். மாநில அரசுகளும், அறநிலையத்துறைகளும், கோவில் தேவஸ்தானங்களும் இதில் எந்த அளவுக்குத் தீவிரமாக இருக்கும் என்று சொல்ல முடியாது.
கோவில் வழிபாடுகளிலும் சம்பிரதாயங்களிலும் யானையின் பங்கு இன்றியமையாதது. பல நூற்றாண்டுகளாக, யானைகள் கோவில் பண்பாட்டின் ஒரு அங்கமாக இருந்து வருகின்றன என்கிற உண்மையை மறுக்க முடியாது. அதற்கான இலக்கிய, கல்வெட்டு, வரலாற்றுச் சான்றுகள் ஏராளமாக உள்ளன. விலங்குகள் நல அமைப்புகள் சொல்வது போல, ஹிந்து மத நூல்களில் குறிப்பிடப்படவில்லை என்கிற ஒரே காரணத்துக்காக யானைகள் கோவில்களில் தேவையில்லை என்கிற முடிவை உச்ச நீதிமன்றம் எடுக்க வாய்ப்பில்லை. அதே சமயத்தில் கோவில் யானைகளின் துன்பச் சூழலும், அனுபவிக்கும் சித்தரவதையும் சந்தேகத்திற்கு இடமின்றி நிரூபிக்கப்பட்டால், கோவில்களிலிருந்து யானைகளை வெளியேற்றுமாறு உத்தரவிடுவதற்கு வாய்ப்புண்டு.       
ஹிந்து அமைப்புகளும், ஹிந்து கலாசார ஆர்வலர்களும் விலங்குகள் நல அமைப்புகளின்
நோக்கங்களைச் சந்தேகிக்கலாம். ஆனால் அந்தச் சந்தேகங்களை வலிமைமிக்கதாக ஆக்கத் தகுந்த
சான்றுகளை முன்வைக்க வேண்டும். ஹிந்து
அமைப்புகள் இரண்டு வகையில் செயலாற்ற வேண்டும். ஒன்று, கோவில் வழிபாடுகளிலும், சம்பிரதாயங்களிலும் யானைகளின் பங்கு ஆயிரம் ஆயிரம் ஆண்டுகளாக உள்ளது என்பதற்கான வரலாறு, இலக்கிய மற்றும் கல்வெட்டுச் சான்றுகளைத் திரட்டி, உச்ச நீதிமன்றத்தில் தாங்களும் ஒரு மனுவைச் சமர்ப்பித்து அவ்வழக்கில் தங்களையும் இணைத்துக்கொள்ள வேண்டும். இரண்டு, கோவில் யானைகளின் நலனுக்காக, தோப்புகள், மரம் செடி கொடிகள், நீர் ஆதாரங்கள் நிறைந்த நிலங்களைக் கோட்டங்களாகத் தயார் செய்து, அங்கே கோவில் யானைகளை வைத்துப் பராமரிக்க ஏற்பாடு செய்ய வேண்டும். அவற்றின் தேவைக்கேற்ப உணவுகளும், மருத்துவ வசதிகளும் ஏற்பாடு செய்யப்படவேண்டும். இவ்விஷயத்தில் தேவஸ்தானங்களுடனும், அறநிலையத்துறையுடனும் ஒருங்கிணைந்து செயல்படவேண்டும்.
இந்தியாவில் யானைகளைப் பழக்கப்படுத்தும் பண்பாடு ஆயிரமாயிரம் ஆண்டுகள் கொண்டது. யானைகளைப் பழக்கிப் பராமரிக்கும் பாகன்கள் கௌரவமான வாழ்க்கை வாழ்ந்தார்கள்; கௌரவமாகவும் நடத்தப்பட்டார்கள். ஆனால் துரதிர்ஷ்டவசமாக, தற்போது அந்தப் பண்பாடு கொஞ்சம் கொஞ்சமாக நலிவடைந்து கொண்டிருக்கிறது. அதை மீட்டெடுக்க வேண்டும். அதற்கான வள ஆதாரங்கள் நம்மிடம் இருக்கின்றன.
ஒவ்வொரு மாநில அரசிலும் வனத்துறையும், கால்நடைத்துறையும் இருக்கின்றன. இவற்றுடன் சேர்ந்து அறநிலையத்துறையும் ஒருங்கிணைந்து ஊழலின்றி செயல்பட்டு, சட்டங்களையும் விதிகளையும் வழிகாட்டுதல்களையும் முறையாகப் பின்பற்றி, யானைக்கோட்டங்களையும், யானைப்பாகன்கள் பயிற்சி மையங்களையும் சரியாகப் பராமரித்தால் யானைகளின் நலன் பூரணமாகப் பாதுகாக்கப்படும் என்பதோடு, கோவில் சம்பிரதாயங்களும் ஆன்மிகப் பாரம்பரியமும் தொய்வில்லாமல் தொடர்ந்துகொண்டிருக்கும்.
Posted on Leave a comment

புள்ளிகள் கோலங்கள் – பாஸ்கர் நடராஜன்

புள்ளிகள் கோலங்கள்
  • பாஸ்கர் நடராஜன்



வெங்கட் சாமிநாதன் குறித்து வலம் முதல் இதழில் ரவிசங்கர் எழுதிய கட்டுரையின் சில புள்ளிகளைப் பேசலாம் என்று நினைக்கிறேன். மாற்றுக் கருத்தாகவோ, அவர் சொல்லத் தவறிய விஷயங்களை நிறைவு செய்வதாகவோ அல்ல, மேலே விரித்துச் செல்லும் வாய்ப்புகள் கொண்டிருக்கின்றன என்பதால்.

வெங்கட் சாமிநாதனால் எப்படி அவ்வளவு நேரடியாகப் பேச முடிந்தது, தனி மனித வாழ்விலும் பொது வாழ்விலும் ஒரே மாதிரி இருக்க வேண்டும் என்று அத்தனை காலம் (நாற்பதுக்கும் மேற்பட்ட ஆண்டுகள்) அவரால் தொடர்ந்து வலியுறுத்த முடிந்தது என்று ரவிசங்கர் எழுப்பும் கேள்வி உண்மையில் ஆச்சரியமானதுதான். இதற்கு விடை தேடும் விதமாக ரவிசங்கர் கூறும் சில கருத்துகள் சிறிது அருவத்தன்மை கொண்டிருக்கின்றன என்றாலும் அவை யதார்த்தத்தில் காலூன்றாமலில்லை. வெங்கட் சாமிநாதன் கிராமப்புறச் சூழலில் வளர்ந்தவர், அக்கால மனிதர்கள் மௌன வாசிப்பை விட நேரடி உரையாடல்களுக்குப் பழக்கப்பட்டவர்கள் என்பதால் எந்த விஷயத்தையும் நேரடியாகப் பேசித் தீர்ப்பதே அவர்களுக்கு முதல் தேர்வாக இருந்தது என்கிறார் ரவிசங்கர். மேலும், நம்மைப் போல் அவர்களது சிந்தனை மௌன வாசிப்பால் செழுமையடைந்ததல்ல என்பதால் எந்த இடையீடும் இல்லாமல் உரையாடுவது அவர்களுக்கு எளிதாக இருந்தது, ஆனால் தற்போதைய தலைமுறை பெரும்பாலும் ஒலி-ஒளி ஊடகத்துக்குப் பழக்கப்பட்டுள்ளது. இது நம் சிந்தனையில் எப்படிப்பட்ட மாற்றங்களை ஏற்படுத்தப் போகிறது என்பதைக் காத்திருந்துதான் பார்க்க வேண்டும் என்று அவர் சொல்வது சிறிது மிகைச் சிந்தனையாக இருக்கிறது என்று எண்ணத்தைத் தோற்றுவித்தாலும், ஃபேஸ்புக், வாட்ஸ்அப் போன்ற செயலிகளை விவாதக் களமாய் பாவிக்கும் நாம், நம் விவாதங்கள் அத்தனையும் மீம்களின் அலையில் அடித்துச் செல்லப்படும் கையறு நிலைக்குப் புதியவர்களல்ல (தேர்தல் வெற்றி தோல்விகளில்கூட மீம்களின் பங்கு சாதாரணமானதல்ல) என்பதையும் ஒப்புக்கொள்ள வேண்டியிருக்கிறது.
வெங்கட் சாமிநாதன் பொதுவாகவே எந்த இடையூடும் இல்லாத பரிமாற்றத்தை விரும்புபவர் என்று சொல்லும் வகையில், கவிதை மற்றும் திரைப்படங்களில் மௌனத்துக்கும் கூத்துக்கலை மற்றும் நவீன நாடகங்களில் உடல் மொழிக்கும் முக்கியத்துவம் அளிக்கப்படுவதை அவர் ரசித்தார் என்றும் எழுதுகிறார் ரவிசங்கர். விமரிசனங்களில் பிற நூலாசிரியர்கள் மற்றும் விமரிசகர்களைத் தன் வாதத்துக்கு ஆதரவாக மேற்கோள் காட்டுவதே பொது மரபாக உள்ள நிலையில் வெங்கட் சாமிநாதன் இதுபோல் செய்வதில்லை என்பதும் ரவிசங்கர் சொல்லும் நேரடி அணுகலுக்கு வலுக்கூட்டுவதாகவே உள்ளது.

ஆனால், இதையே வேறு விதமாகவும் பார்க்கலாம் என்று தோன்றுகிறது. எந்த இடையூடும் இல்லாத நேரடித்தன்மைக்கும் எந்தப் பிளவும் இல்லாத ஒருமைக்கும் எத்தனை வேறுபாடு இருக்கப் போகிறது?

வெங்கட் சாமிநாதனின் எழுத்தில் நாம் காணும் கவித்துவம் – (அப்படியொன்றைச் சொல்வதே முரண் போலில்லை?) மொழி அழகாலோ, கற்பனையின் வேகத்தாலோ வருவதல்ல. இதெல்லாம் உண்மை என்று நினைத்துக் கொண்டு அவர் இதைச் சொல்கிறார் என்று நம்மை நம்பச் செய்யும் இடங்கள் அவர் எழுத்தில் எப்போதும் காண முடியாத ஒரு லயம் கொண்டிருக்கின்றன:

“கிட்டத்தட்ட ஒரு நூற்றாண்டுக்கு முன்வரை கோயில் நம் வாழ்வின் மையமாக இருந்தது (இன்று அந்த இடத்தை சினிமா ஆக்கிரமித்துக் கொண்டுள்ளது). அன்றைய நமது கலாசாரத்தைக் கோயில் கலாசாரம் என்றே சொல்லலாம். அப்படித்தான் சொல்லவேண்டும். (இன்றைய கலாசாரத்தை சினிமா கலாசாரம் என்று சொல்ல வேண்டும். சினிமா என்றால் அதன் அபத்த அர்த்தத்தில், மட்ட நிலையில்) நம் வாழ்வின் எல்லா அம்சங்களும், அதன் எல்லா நிலைகளும் கோயிலை மையமாகக் கொண்டிருந்தது. மையம் என்றால், பௌதீக, புற அம்சமாகக்கூட, கோயில் நகரத்தின் மையமாக, நகரம் அதைச் சுற்றி எழுந்த ஒன்றாக, உருவகமாக, யதார்த்த வெளிப்பாடாக, கோயில், இம்மண்ணில் அகன்று ஆழ்ந்து ஊன்றி ஸ்தாபிதமாகியிருந்தது. இதன் எல்லா அர்த்தங்களிலும் சங்கீதம், நாட்டியம், இலக்கியம், பக்திப்பாடல்கள், தத்துவம், மதம், அன்றாட வாழ்க்கை, அன்றாட வாழ்க்கைக்கான நியதிகள், நியமங்கள், சிற்பம், ஓவியம், உண்மையில் எல்லாக் கல்வியும், கலைகளும், சிந்தனைகளும், வாழ்க்கை இயக்கம் அத்தனையும், கோயிலின் கர்ப்பக்கிரகத்திலிருந்து உற்பவித்து, கோயில் பிரகாரங்களின் வழியாக, தெருவுக்குப் பிரவகித்தது. மக்களை அரவணைத்துக் கொண்டது. திரும்ப, அக்கோடி மக்களிடமிருந்து, தெருக்களின் வழியாகக் கோயிலின் பிரகாரங்களின் உட்புகுந்து, கோயிலின் கர்ப்பக்கிரகத்தை வந்தடைந்தது. அங்கிருந்து அது வானைச் சுட்டி, தன் லட்சியங்களுக்குத் திசை காட்டியது. வானைச் சுட்டி எழுந்த, நம் நாட்டின் எந்தக் கலையும், இலக்கியமும் தத்துவமும், அதன் உன்னத சிகரங்களிலும், மக்களின் அனைத்து கோடி மக்களின் வாழ்க்கை நிலையிலும் சிந்தனை நிலையிலும் பலவகைப்பட்ட அனைத்து மக்களின் பங்கேற்றலில் தன் இயக்கத்தை, ஜீவிதத்தைக் கண்டது. இது வெகுஜனங்களுக்கானது, பாமரர்களுக்கானது, மற்றதோ, உயர்குழுவினருக்கானது என ஒரு பாகுபாடு, வேற்றுமை இருந்ததில்லை.”

வேறோரிடத்தில், “தமிழ் வாழ்க்கையே அதன் சகல பரிமாணங்களிலும் கிராமப்புற வாழ்க்கைதான். அதன் நாகரிகம் கிராமப்புற நாகரிகம்தான். தமிழ்க் கலைகள் அத்தனையும், அது சாதித்த அத்தனையும், கிராமப்புற நாகரிகத்தின் பிறப்புகள்தாம். அதுதான் கலைகளின் சாஸ்திரிய உருவமும்கூட,” என்றும் அவர் எழுதுகிறார். கோயில் கலாசாரம் என்று அவர் சொல்வது பண்பாடு சார்ந்தே.
வெங்கட் சாமிநாதனை நாம் ஒற்றைப் புள்ளியில் புரிந்து கொள்கிறோம் என்றால், தனி வாழ்வில் இல்லாத அறத்தை பொது வாழ்வில் வலியுறுத்தக்கூடாது என்ற இடத்தில்தான். இது அவரை அறம் சார்ந்தவராக, நேர்மையை எதிர்பார்ப்பவராக உணர்த்துகிறது என்றாலும் அவரை இரட்டை வேடத்துக்கு எதிரான ஒழுக்கவாதியாக, நல்லறத்தை வலியுறுத்துபவராகப் புரிந்து கொள்வது தவறாக இருக்கும் என்று நினைக்கிறேன். இங்கும் வெங்கட் சாமிநாதனிடம் வெளிப்படுவது எந்தப் பிளவும் இல்லாத ஒருமைக்கான அழைப்பே:

“வாக்குச்சுத்தம், மனச்சுத்தம் வேண்டும் என்றால், தான் குளித்துவிட்டு வந்தால், என்னிடமிருந்து சிறந்த இலக்கியங்கள் பிறந்துவிடுமா என்று ஒரு கேள்வியைத் தூக்கி எறிகிறார்கள் வெற்றிக் களிப்புடன்… மேற்கத்திய சமூகத்தில் எந்த எழுத்தாளரது வாழ்க்கை மறைக்கப்பட்டுள்ளது? ஏன் இங்கு மாத்திரம் சம்பளம் வாங்கி வேலை செய்யும் நிறுவனத்தைக் காட்டி, தன் எழுத்துக்களை, தன்னை, தொழிலாளர் புரட்சி வீரராகப் பறையடித்துக் கொள்ள வேண்டும்? ஏன் தன் மனதில் இல்லாத இரக்கம், மனிதாபிமானம் இவற்றை தன் கதைகளுக்கு மாத்திரம் ஏற்றித் தன் செயல்களுக்குத் திரையிட வேண்டும்? இதில் எப்படி கலை பிறந்துவிடும்?”

இதில் எப்படி கலை பிறந்து விடும் என்று கேட்கிறார். கலை என்பது கற்பனைக்கெட்டாத உயர்ந்த நிலை என்றெல்லாம் பீடமேற்றுவதில்லை வெங்கட் சாமிநாதன். எது இயல்போ, எது யதார்த்தமோ, எது ஒளிவு மறைவில்லாமல் அந்தரங்கத்திலிருந்து வெளிப்படுகிறதோ, அதுவே அவருக்குக் கலையாகிறது. தனிப்பட்ட முறையில் வெங்கட் சாமிநாதனை அறியாத என் போன்றவர்களுக்கு அவரது எழுத்தும், அவரைப் பற்றிய பிறரின் எழுத்துமே அறிமுகமாகவும் அனுபவமாகவும் இருக்கிறது. அவர் யார், எப்படிப்பட்டவர், அவரது பங்களிப்பு என்ன என்ற விஷயத்தில் ஓரிரு நூல்களை மட்டும் வாசித்தவர்களுக்குக்கூட அவர் குறித்து தோன்றக்கூடிய சித்திரம் குழப்பமானது. அவரது வாதப் பிரதிவாதங்கள் அனைத்தும் பிறரைக் குறித்தே இருந்தன- தான் கண்டறிந்த உண்மை என்று எதையும் முன்வைத்து அதை ஒரு கட்டுக்கோப்பான சிந்தனை அமைப்பாய் உருவாக்க அவர் எந்தப் பிரயத்தனமும் செய்யவில்லை. சொல்லப்போனால், யாருக்கும் தோன்றக்கூடிய விஷயங்களே இவை என்றுதான் சொல்லி வந்தார். “வானைச் சுட்டி எழுந்த, நம் நாட்டின் எந்தக் கலையும், இலக்கியமும் தத்துவமும், அதன் உன்னத சிகரங்களிலும், மக்களின் அனைத்து கோடி மக்களின் வாழ்க்கை நிலையிலும் சிந்தனை நிலையிலும் பலவகைப்பட்ட அனைத்து மக்களின் பங்கேற்றலில் தன் இயக்கத்தை, ஜீவிதத்தைக் கண்டது” என்று எழுதியவர் தன்னையும் தான் சொல்லும் விஷயங்களையும் எப்படி தனித்துயர்த்தி நிறுத்திக் கொள்ள இயலும்? இத்தனை நேரம் பேசாமல் விட்ட ஒரு விஷயம் அவரது சர்ச்சைகள். இத்தனை நேரம் படித்திருந்தால் அதன் நோக்கம் புலப்பட்டிருக்கும்- அது ஒரு பண்பாட்டு பங்கேற்புக்கான அழைப்பு என்று. அதுவும் ஒருங்கிணைவை நோக்கிய செயல்பாடே. ஆனால், அதில் அவர் அடைந்த ஏமாற்றம் எல்லையற்றது என்று தோன்றுகிறது.

“எந்த ஒரு புதிய கருத்தையும், புதிய எழுத்தையும், உடனே போற்ற அல்ல, எதிர்கொண்டு, விவாதித்து, ஏற்கவோ, நிராகரிக்கவோ, தன்னுள் திறன் கொண்ட சூழலை உருவாக்க வேண்டும். அது தமிழ் சூழலில் இல்லை”
என்று எழுதிய வெங்கட் சாமிநாதன், வேறோரிடத்தில்,
“என் குரல் தனித்த குரல். கேட்பார் யாரும் அற்று தனித்து பிரதாபிக்கும் குரல். இது எனக்குத் தெரிந்தே இருக்கிறது. என்னன்னமோ எதிர் கோஷங்களால் என் குரல் நசுக்கப்படும். கேட்க வியலாதவாறு மடிக்கப்படும் என்பதும் எனக்குத் தெரிந்தே இருக்கிறது. இருப்பினும் நான் வேறு எவ்விதமாகவும் செயல்பட முடியாது. எனக்கு நான் உண்மையாக இருக்க வேண்டும். கேட்பார் யாரும் இல்லையே எனத் தயங்கியோ, எதிர்ப்புக் கோஷங்களுக்குப் பயந்தோ, எனக்கு உண்மை என்று பட்டதைச் சொல்லாமல் விட்டேன் என்ற குற்றவாளியாக, என் முகத்தைப் பார்த்துக் கொள்ள நான் விரும்பவில்லை” என்று எழுதும்போது ஒரு உடைந்த குரலைத்தான் கேட்கிறோம்.



ஆனால் இப்படி இருக்க வேண்டியதில்லை. வெங்கட் சாமிநாதனின் குரல் தனித்த குரலாக இருப்பதால் அது விலைமதிப்பில்லாத குரல் என்ற போற்றுதற்குரியது, கேட்பார் யாரும் அற்று தனித்து பிரலாபிக்கும் குரலாக இருக்க வேண்டியதில்லை என்றோ என்னவோ வலம் முதல் இதழில் ரவிசங்கர் அவரது குரலுக்கு செவிசாய்த்து ஒரு கட்டுரை எழுதியிருக்கிறார். அவரோடு இணங்கியும் பிணங்கியும் இன்னும் பல கட்டுரைகள் தொடரும் என்று நம்புகிறேன், அவர் அக்கறை கொண்டிருந்த விஷயங்களைப் பேசும் பல தனிக்குரல்களுக்கு இடையே அவரது குரல் தனித்திருக்காது. அப்படிப்பட்ட ஒரு பரவலான பங்கேற்றலில்தான் நம் மரபும் தன் இயக்கத்தை, ஜீவிதத்தைக் கண்டடைந்து தன்னைப் புதுப்பித்துக் கொண்டு புதிய சிகரங்களைத் தொட முடியும்.

Posted on 1 Comment

வலம் மாத இதழ் ஜனவரி 2017

வலம் ஜனவரி 2017 இதழ் இன்று வெளியாகி இருக்கிறது. புத்தகக் கண்காட்சி சமயம் என்பதால் புத்தகம் அச்சிடுவதில் தாமதம் ஏற்பட்டுவிட்டது. சந்தாதாரர்களுக்கு புத்தகம் இன்று (09-01-2017) அனுப்பி வைக்கப்படும்.

இதழின் அட்டை:

இதழின் உள்ளடக்கம்:

பைரப்பாவின் பித்தி – பெருந்துயரங்களைத் தாண்டி வாழ்தல் – அனீஷ் கிருஷ்ணன் நாயர்
அபரத்யாகராஜூ – ரஞ்சனி ராமதாஸ்
ஐசாக் அஸிமாவ்வின் புனைவுகளில் மதம் – அரவிந்தன் நீலகண்டன்
சோவைப் பற்றிப் பேசுகிறேன் – சுப்பு
ஆசிரியர் சோ – பி.கே. ராமசந்திரன்
குருவை மிஞ்சிய சிஷ்யை – ஜெ.ராம்கி
ஜெயலலிதா மறைவு – அடுத்து என்ன? தமிழில்:பி.ஆர். ஹரன்
தமிழக அரசியலின் எதிர்காலம் – ஜெயலலிதா மறைவுக்குப் பின் – லக்ஷ்மணப் பெருமாள்
அழகிய சிக்கிம் – ஹரி வெங்கட்
சோஷலிசம் (எ) தரித்திர விருத்தி ஸ்தோத்திரம் – ஆமருவி தேவநாதன்
சூடிக்கொடுத்த சுடர்க்கொடி ஆண்டாள் – ’என்றென்றும் அன்புடன்’ பாலா
சிதம்பரமும் இஸ்லாமியப் படையெடுப்புகளும் – ஜடாயு

ஆன்லைனில் இபுத்தகம் வாங்கி வாசிக்க: http://nammabooks.com/ebooks/magazines/buy-valam-magazine-jan

அச்சு இதழுக்கு ஆன்லைனில் சந்தா செலுத்த:  https://www.nhm.in/shop/Valam-OneYearSubscrpition.html