Posted on Leave a comment

வலம் – ஏப்ரல் 2018 இதழ் – முழுமையான படைப்புகள்

வலம் ஏப்ரல் 2018 இதழின் படைப்புகளை இங்கே வாசிக்கலாம்.

ஸ்ரீ ஜெயேந்திர சரஸ்வதி ஸ்வாமிகள்: அளப்பரிய பணிகளும் அருகதையற்ற தேசமும் – பி.ஆர். ஹரன்

ஸ்ரீ ஜெயேந்திர சரஸ்வதி (1935-2018), ஆங்கில மூலம்: அரவிந்தன் நீலகண்டன், தமிழில்: ஓகை நடராஜன்

தாய்மதம் திரும்புதலும் சாதியும்  – ஜடாயு

யஷஸ்வீ ஹோங் யா – கோ. எ. பச்சையப்பன்

நேர்காணல்: இராம. கோபாலன் ஜி, சந்திப்பு: அபாகி

சில பயணங்கள்… சில பதிவுகள் – 7 | சுப்பு

உலகக் கலாசாரங்களில் கடல்கோள் கதைகள் – சுமதி ஸ்ரீதர்

கார்ட்டூன் பக்கம் – ஆர் ஜி


செல்விருந்தோம்பி…  – மாலதி சிவராமகிருஷ்ணன்

Posted on Leave a comment

செல்விருந்தோம்பி.. | மாலதி சிவராமகிருஷ்ணன்

வாசலில் குதிரை வண்டி வந்து நின்ற சத்தம் கேட்டு எட்டிப் பார்த்தேன். வண்டியிலிருந்து இறங்கிய பெண்மணி “இது எம்கேஎம் வீடுதானே?” என்றாள். நான் “ஆமா, வாங்க!” என்றேன். குரல் கேட்டு அம்மா வெளியே வந்தாள். அந்த அம்மாள் பின்னாடியே பாண்ட் சட்டை போட்ட ஒரு உயரமான மாமாவும், கையில் மாவு கட்டு போட்டுக் கொண்ட பத்து வயது மதிக்கத்தக்க பையனும் இறங்கினார்கள். அம்மா, “யாருடி?” என்று என்னிடம் கேட்டுக்கொண்டே அவர்களைப் பார்த்து “வாங்க” என்றாள். அந்த மாமி மாமாவைப் பார்த்து, “சொல்லுங்க” என்றாள். அவர் “வணக்கம்ங்க, நான் தனசேகர், எம்கேஎம் சாரோட ஃப்ரண்ட். நானும் போஸ்ட் ஆஃபிஸ்லதான் வேலை பாக்கறேன்” என்றார். அம்மா “வாங்க வாங்க, உள்ள வாங்க” என்று அழைத்தாள்.

பெரிய பெட்டிகளிரண்டும், ஒரு பெரிய பயண தோள் பையும் இன்னும் இரண்டு மூன்று சாமான்களுமாக அவர்கள் உள்ளே வந்தார்கள்.

அப்பாவோட வேலை செய்பவராக இருப்பவர் ஏன் பெட்டி படுக்கையோடு வந்திருக்கிறார் என்று நினைத்துக்கொண்டே அம்மாவைப் பார்த்தேன், அம்மாவுக்கும் அதே சந்தேகம் தோன்றியிருக்க வேண்டும்.

அவர் புரிந்து கொண்டவராக, “நான் சேலத்தில வேலை பாக்கறேன், சாரை நல்லாத் தெரியும்” என்றார்.

கூடத்தில் நடுவில் அவர்கள் கொண்டு வந்த சாமான்களை வைத்துவிட்டுத் தான் கொண்டுவந்த பெட்டியின் மேலேயே அந்த மாமி உட்கார்ந்து கொண்டாள். அந்த மாமாவும், பையனும் கட்டிலில் அமர்ந்துகொண்டார்கள்.

அம்மா காபி கலக்க உள்ளே போனாள். போகும் போதே கேட்டாள், “பையன் என்ன குடிப்பான்?”

“ஹார்லிக்ஸ், போர்ன்விடா எதுனாலும் குடிப்பான் மாமி.”

அவர்கள் காபி குடிக்கும்போது அப்பா வந்தார். உள்ளே நுழையும் போதே அந்த மாமா எழுந்து “வாங்க சார்” என்றார்.

அப்பா புரியாமல் அவர்களைப் பார்த்தார்.

“சார், நாந்தான் சார் தனசேகர்.” குழப்ப மேகம் இன்னும் விலகவில்லை.

“சார், நாம சேலம் கான்ஃபெரன்ஸ்ல பாத்தோமே. நீங்க கூட மதுரை வந்தா அவசியம் வீட்டுக்கு வரணும்னு சொன்னீங்களே.”

அப்பா தபால் தந்தி ஊழியர்களுக்கான தொழிற் சங்கத்தின் மதுரை மாவட்டப் பொதுச் செயலாளராக இருந்தார். நல்ல பேச்சாளர். இரண்டு மாதத்திற்கு முன்னால் சேலத்தில் நடந்த மாநில அளவிலான மாநாட்டுக்குப் போயிருந்தார். எல்லாரிடமும் உண்மையான தோழராக இருந்த அவரைக் கடைநிலை ஊழியரிலிருந்து, பெரிய அலுவலர் வரை எல்லாருக்கும் பிடிக்கும். பழகுவதற்கு இனியவர்.

“ஓ, ஓ! வாங்க வாங்க. எப்பிடி இருக்கீங்க?”

“நல்லா இருக்கேன் சார்.”

அதற்குள் அம்மா, “குழந்தைக்கு கையில என்ன கட்டு?” அந்த மாமியிடம் கேட்டுக் கொண்டிருந்தாள்.

“அதை ஏன் மாமி கேக்கறீங்க? இவன் மரத்து மேல ஏறி விளையாடிருக்கான், கீழ விழுந்து கை முறிஞ்சுடிச்சு. அங்க டாக்டர்கிட்ட காமிச்சோம். அக்கம் பக்கத்துல சொன்னாங்க, மதுரையில பெரிய எலும்பு முறிவு சிகிச்சை நிபுணர் டாக்டர் சீனுவாசன்னு இருக்காரு, அவர்கிட்ட காட்டுங்கன்னு சொன்னாங்க. அதான் வந்தோம்!” என்று பெரிய குரலில் அப்பாவுக்கும் கேட்கும்படிச் சொன்னாள்.

நான் அந்த பையனைப் பார்த்து, “உன் பேர் என்ன?” என்று கேட்டேன்.

அவன் அம்மாவைப் பார்த்தான். “சொல்லேண்டா.”

அவன் மெதுவான குரலில் “குமாரு!” என்றான்.

“எந்த கிளாஸ் படிக்கறே!”

மறுபடியும் அம்மாவைப் பார்த்தான். “சொல்லுடா.”

“அஞ்சாவது.”

“எம் பேரு அம்ச வேணி. அம்சான்னு நிறைய பேர் கூப்பிடுவாங்க. சில பேர் வேணின்னும் கூப்பிடுவாங்க.” மாமி தானாக அம்மாவிடம் சொன்னாள். ஒரு வேளை அம்மா கேட்கவில்லையே என்று நினைத்தாள் போலிருக்கிறது.

அந்தப் பையன் பொதுவாக ரொம்ப பேசாதவனாக இருந்தான். அந்த மாமி அவனுக்கும் சேர்த்து வைத்துப் பேசினாள். நாங்கள் விளையாடும் பொழுது வேடிக்கை பார்த்துக்கொண்டு இருப்பான். கையில் அடி வேறு பட்டிருந்ததால் அவனால் எங்களுடைய விளையாட்டில் சேர்ந்து கொள்ளவும் முடியவில்லை.

அவர்கள் வெளியில் போயிருந்த ஒரு சமயத்தில் நான் கேட்டேன்

“இவர் யாருன்னு உங்களுக்கு சட்னு தெரியலையே, ஏம்பா?”

“இல்லம்மா. இவரை கான்ஃப்ரென்ஸ்ல தனிப்பட்ட முறையில பாத்துப் பேசலை. அதுக்கு முன்னாடியும் பழக்கம் இல்ல. ஒரு தரம் என்னோட மேடைப் பேச்சு முடிஞ்சவுடன வந்து பாராட்டினவங்களில் இவரும் இருந்தார். அஞ்சு, பத்து நிமிஷம் பேசிண்டிருந்தார், அதான் சட்னு தெரியல.”

அவர்கள் ஐந்து ஆறு நாட்கள் இருந்தார்கள். தினமும் டாக்டரிடம் போய் விட்டு வரும் நேரம் தவிர அந்த மாமி பெட்டியின் மேலேயே பெரும்பாலான நேரத்தைக் கழித்தாள்.

அம்மாவிடம் ஏதேதோ பேசிக் கொண்டிருப்பாள்.

“இங்கதான் மாமி ஷெனாய் நகரில எங்க பெரியப்பா பையன் இருக்கான். பாங்கில ஆஃபிஸரா இருக்கான். நல்ல பெரிய வீடு. அப்புறம் மதுரை டவுனுக்குள்ள மேல வாசல் பக்கத்தில இவங்க தங்கச்சி இருக்காங்க. அவங்க புருஷன் பிசினஸ் பண்றாரு. அப்புறம் அரசரடியில இவங்க மாமா இருக்காங்க. டிவிஎஸ்ல பெரிய வேலை பாக்காறாரு.”

“ஊருக்கு போறதுக்கு முன்னால அவங்களை எல்லாம் ஒரு தரம்பாக்க போகணும் இல்லையா?” அம்மா பொறுக்கமாட்டாமல் கேட்டாள்.

“மாமி! உதவின்னு கேட்டு யார் வீட்டு வாசல்லயும் போய் நிக்கக் கூடாது. என்ன நான் சொல்றது? ஃபிரண்ட்ஸ் சமாசாரம்னா அது வேற, இல்லையா? நான் சொல்றது சரிதானே மாமி?” என்றாள் அம்சா மாமி.

“சரிதான்” என்றாள் அம்மா.

தெரிந்தவர்களோ இல்லையோ, அவர்கள் இருந்த அத்தனை நாட்களிலும் வேளா வேளைக்கு அம்மா வித விதமாகச் சமைத்துப் போட்டாள். பெரிய கால் படி டம்பளரில் வழிய வழிய வாசனை பொங்க காபி கொடுத்தாள்.

அவர்களுக்குப் படுப்பதற்குக் கூடத்தை ஒழித்துக் கொடுத்துவிட்டு, நாங்கள் வீட்டின் பல்வேறு பகுதிகளில் படுத்துக் கொண்டோம்.

ஒரு வாரம் கழித்து அவர்கள் ஊருக்குப் போய் விட்டார்கள்.

இத்தனை வருடங்கள் கழித்து யோசித்துப் பார்க்கையில் அந்த மாதிரி யாரோ பழக்கம் இல்லாத முன் பின் தெரியாதவர்களுக்கு, ஆசாரமான கிராமத்துக் குடும்பத்தில் பிறந்து வளர்ந்த அம்மா, வசதி குறைவான அந்த நகரத்து வீட்டில் செய்த விருந்து உபசாரம் உண்மையிலேயே ரொம்ப ஆச்சரியப்பட வைக்கிறது.

*

அவனுக்குப் பதினான்கு அல்லது பதினைந்து வயது இருக்கும். (அவன் வீட்டின் ஆசாரமான பக்தி சூழ்நிலையினாலும், நிறைய ஸ்வாமிகள் அவன் வீட்டிற்கு வந்து தங்குகிற தொடர்புகளினாலும் (முக்கியமாக, பூர்வ ஜன்ம வாசனையினாலும்) அவன் வயதுக்கு மீறிய பக்தி பாவனையோடு இருந்தான்.) அந்தச் சமயத்தில் புதுக்கோட்டையில் ஒரு பெரிய ஸ்வாமிகள் புவனேஸ்வரி அம்மனுக்கு கோடி தில ஹோமம் நடத்துகிறார் என்று கேள்விப்பட்டு கிளம்பினான். அவர்கள் வீட்டில் அது ஒன்றும் பெரிய ஆச்சரியத்தை உண்டு பண்ணவில்லை. அம்மா பத்து ரூபாய் கொடுத்து விட்டு, “ஜாக்ரதையா போய்ட்டு வா” என்றாள். அப்போது திருச்சியிலிருந்து புதுக்கோட்டைக்குப் பேருந்து கட்டணம் ஒரு ரூபாய். கிளம்பிப் போனான்.

அந்தப் பெரிய யாக சலையின் அளவே பிரமிப்பு ஊட்டக்கூடியதாக இருந்தது. பெரிய பத்து அடிக்கு பத்து அடி அளவுள்ள யாக குண்டங்கள் நாற்பது இருந்தன. ஒன்றொன்றிலும் பதினோரு வேத விற்பன்னர்கள். அந்த யாக சாலையின் ஒரு பக்கத்தில் பெரிய பிரமாண்டமான மேடை. அதில் ரொம்ப பெரிய புவனேஸ்வரி அம்மனின் படம் பூ அலங்காரங்களோடு. அதன் இரண்டு பக்கமும் ஆளுயர குத்து விளக்குகள் ஐந்து முகமும் ஏற்றப்பட்டு வைக்கப்பட்டிருந்தன. பந்தல் முழுக்க நிறைத்து கூட்டம். அந்தச் சூழ்நிலையே அவனுக்கு ஒரு உற்சவம் அளிக்கிற மகிழ்ச்சியையும், தானும் பெரியவன்தான் என்கிற உணர்வையும் தந்தது.

எத்தனை நேரம் ஆயிற்று என்று தெரியவில்லை. பக்கத்தில் இருந்த மாமி இன்னொரு மாமியிடம், “சரி, மணி ஒண்ணாயிடுத்து, நாம இப்போ போய்ட்டு சாயங்காலம் வரலாம். இவாளும் இரண்டு மணிக்கு நிறுத்திட்டு அப்புறம் நாலு மணிக்குத்தான் ஆரம்பிப்பா” என்றாள்.

இவனும் சாப்பிட்டுவிட்டு வரலாம் என்று கிளம்பினான்.

புது ஊரில் தெரியாத தெருக்களில் அலைவது ஒரு விதமான விடுதலை உணர்ச்சியை அளித்தது. இரண்டு, மூன்று தெருக்களைத் தாண்டி லலிதாம்பிகா மெஸ் என்ற பேரைப் பார்த்தவுடன் பிடித்தது. உள்ளே போனான். கொஞ்சம் கூட்டமாகத்தான் இருந்தது.

“வா அம்பி! வா!” பெரிய தொப்பையும், சிரித்த முகமுமாக ஒரு மாமா வாஞ்சையுடன் அழைத்தார்.

சுடச் சுடச் சாப்பாடு, பசித்த வயிற்றில் அமிர்தமாக இறங்கியது.

இன்னும் இரண்டு நாளைக்குச் சாப்பாட்டிற்குத் தன்னிடம் இருக்கும் பணம் போதுமா என்று கணக்குப் பார்த்துக்கொண்டான்.

சாயங்கால பூஜை முடியும்போது கிட்டத்தட்ட எட்டு மணி இருக்கும் என்று தோன்றியது. ‘ராத்திரி எங்கே தங்குவது… இங்கே யாக பந்தலில் தங்க விடுவார்களா?’ சுற்றும் முற்றும் பார்த்தான்.

காக்கி உடை உடுத்திக் கொண்டு இருந்த ஒரு மாமா இவனைப் பார்த்தார்.

“என்ன அம்பி, அம்மா, அப்பாவைத் தேடறயா?”

“இல்ல மாமா. நான் மட்டும் தனியாத்தான் வந்தேன்.”

“எந்தத் தெரு?”

“இந்த ஊர் இல்ல மாமா. நான் திருச்சியிலேந்து வந்திருக்கேன்.”

“இங்க எங்க தங்கியிருக்க?”

“தெரியல மாமா, எனக்கு இங்க யாரையும் தெரியாது.”

“அடடா பாவமே. சின்னக் குழந்தை தனியா வந்திருக்கயே… பரவாயில்லை, இப்போ என்னைத் தெரிஞ்சுண்டுட்ட இல்லயா? கவலைப்படாதே. எங்காத்துக்கு வா.”

மாமாவுடன் அவர்கள் வீட்டுக்குப் போனான். பெரிய கிராமாந்திர வீடு.

உள்ளே நுழையும்போதே, “ராஜம், இங்க பாரு, ஒரு குழந்தை வந்திருக்கான்” என்றார்.

வீட்டின் முற்றத்தில் நுழையும்போது, வலது பக்கம் தாழ்வாரத்தை ஒட்டி இருந்த கூடத்தில் சமையலறை வாசலையடுத்து நாலைந்து குழந்தைகள் சாப்பிட்டுக் கொண்டிருந்ததைப் பார்த்தான்.

மாமி அழகிய மஞ்சள் நிறத்தில் சரிகை போட்ட மடிசார் புடைவையும், அரக்கு வண்ண ரவிக்கையும் அணிந்துகொண்டு, கையில் கரண்டியோடு வந்து இவனைப் பார்த்து வாஞ்சையாகச் சிரித்து,

“வாடா குழந்தை, கையை, காலை அலம்பிண்டு சாப்பிட வா.”

இவனுக்கு அன்னபூரணியைத் தரிசித்தது போல இருந்தது.

முற்றத்தில் கைகால் அலம்பிக் கொண்டிருக்கும் போது மாமா சொல்லிக் கொண்டிருந்தார்.

“இந்தக் குழந்தை திருச்சியிலேந்து ஹோமத்தைப் பாக்கணும்னு தனியா வந்திருக்கான், அதான் இரண்டு நாளும் நம்மாத்திலேயே இருக்கட்டும்னு கூட்டிண்டு வந்தேன்.”

குழந்தைகள் பக்கத்தில் உட்கார்ந்தான்.

மாமி பரிந்து பரிந்து பரிமாறினாள்.

பெரிய வாழை இலையில் சுடச் சுட வெள்ளை சாதத்தைப் பார்த்தபோது அதில் மாமா, மாமியின் பெருங்கருணையும், அன்பும் தெரிவது போல இருந்தது.

சாப்பிட ஆரம்பித்தான்.

*

மேற்சொன்ன இரண்டு சம்பவங்களும் நடந்து நாற்பத்தைந்து, ஐம்பது வருடங்கள் ஆகியிருக்கும். இத்தனை வருடங்களில் உலகமும் வாழ்க்கை முறையும் எத்தனையோ மாறியிருக்கின்றன. அப்பொழுது இருந்தவர்கள் எல்லாரும் பெரிய மனதுக்காரர்கள், இப்பொழுது இருப்பவர்கள் எல்லாரும் யாருக்கும் எந்த உதவியும் செய்யாதவர்கள் என்ற முடிவுக்கு வருவது மிகவும் மேலோட்டமானது. அன்றும் தன் வீட்டுப் பிள்ளைகளை மட்டும் உள்ளே அழைத்து தின்பண்டங்கள் கொடுத்துவிட்டு வாயைத் துடைத்துக்கொண்டு வெளியே விளையாடப் போ என்று சொன்னவர்கள் இருந்திருக்கிறார்கள்.

மனிதனின் மனம் எப்போதுமே பிரமிக்கத்தக்க உயரங்களை அடையக் கூடிய சாத்தியங்களோடும், கற்பனைக்கு அப்பாற்பட்ட கீழ்மைகளில் திளைக்கக்கூடிய சாத்தியங்களோடும் இருந்து வந்திருக்கிறது, அன்றும், இன்றும்.

ஆனால், சில விழுமியங்கள், பண்பாட்டுக் கூறுகள், தனி மனித, குடும்ப, சமூக அறன்களின் மீதான நம்பிக்கைகளுக்கு இன்றைய வாழ்க்கை முறையில் இருக்கின்ற இடம் என்ன என்ற ஆதாரமான கேள்விக்கான விடை என்ன? வீழ்ச்சி என்பது இல்லையென்றாலும் கூட, சரிவுகளும், சறுக்கல்களும் இருப்பது ஓரளவு கண்கூடு.

என்றாலும், சாதாரணமான மனிதர்கள், சாதாரணமான தருணங்களில் கூட வெளிப்படுத்துகிற மனித நேயத்தை இன்றும் காண நேருகிற பொழுது, நாம் இன்னும் முற்றாக இழந்து விடவில்லை என்ற ஆசுவாசம் ஏற்படுகிறது.

Posted on Leave a comment

உலகக் கலாசாரங்களில் கடல்கோள் கதைகள் | சுமதி ஸ்ரீதர்

கடந்த வருடம் ஜூலை மாதம் அண்டார்டிக்கா கண்டத்தில் மனித குலத்தின் வருங்காலத்தைப் புரட்டிப்போடக்கூடிய ஒரு மாபெரும் பூகோள நிகழ்வு ஏற்பட்டது பலருக்குத் தெரிந்திருக்கும். 5,000 சதுரடிக்கும் பெரிதான பனிப்பாறை ஒன்று அதைத்தாங்கும் அதைவிடப் பன்மடங்கு பெரிய பாறையிலிருந்து (Larsen c ice shelf) உடைந்து கடலுக்குள் மிதக்கத் துவங்கியது. மூன்று டிரில்லியன் டன் எடையுள்ள அந்தப் பனிப்பாறை மெல்ல மெல்ல உருகி உலகெங்கும் கடல் மட்டங்களை உயர்த்தக்கூடிய சாத்தியக்கூறுகளை ஆராய்ந்து கொண்டிருக்கிறார்கள் வல்லுநர்கள். இவ்வகை நிகழ்வுகளால் கடல் மட்டம் உயர்ந்து, மனித நாகரிகத்துக்குப் பேரழிவு ஏற்படுத்தக்கூடிய அபாயம் மனித குலத்தின் மேல் தொங்கும் கத்தி போன்றது. இந்தக் கத்தி என்றைக்கு வேண்டுமானாலும் நம் தலை மேல் விழலாம்.

இதில் கவனிக்க வேண்டிய விஷயம் என்னவென்றால், மனித சமுதாயத்தைக் கடல் கொண்டு சென்றுவிடுமோ என்ற பயம் இன்று நேற்றல்ல, புராதனக் காலம் தொட்டே இருந்ததாகத் தெரிகிறது. உலகம் முழுவதும் பரந்து விரிந்த புராதனக் கலாசாரங்கள் அனைத்திலும் இந்த பயத்தை எதிரொலிக்கும் கடல்கோள் கதைகள் (flood myths) உள்ளன.

புராதன எகிப்தியர்கள் தங்களின் ஆக்கும் கடவுளான ரா, மனிதனால் மிக துயரப்பட்டு மீண்டும் இவ்வுலகை ‘நன்’ என்னும் ஆழ்கடலுக்கே திருப்பிவிடுவார் என்று நம்பினார்கள்.

பண்டைய எகிப்தியர்கள் மட்டுமல்ல, நார்டிக் நாடுகள் எனக் கூறப்படும் வடதுருவத்தை ஒட்டிய பிரதேசங்களில் வாழும் மக்களில் ஆரம்பித்து, தென் அமரிக்காவைச் சேர்ந்த மாயா இன மக்கள், ஆஃப்ரிக்க, இந்திய, கிரேக்க, சீன மற்றும் ஆஸ்திரேலிய மக்கள் வரை உலகின் பல்வேறு பகுதியைச் சேர்ந்த மக்களும் இந்தக் கதைகளைச் சொல்லியிருக்கிறார்கள் என்பது மிக ஆச்சரியமான விஷயம்.

பொதுவாக இந்தக் கதைகளில் கடவுள் மனிதனின் தவறான நடவடிக்கைகளால் கோபமுற்று, ஒரு பெரும் வெள்ளத்தை அனுப்பி, தவறு செய்யும் மனித இனத்தைப் பூண்டோடு அழித்து, மறுபடி ஒரு புதுயுகம் பிறக்க வழி செய்கிறார்.

இந்தக் கதைகளில் கடவுள் தன் திட்டத்தை நிறைவேற்ற முதலில் மனித குலத்தின் பிரதிநிதியாக ஒருவனைத் தேர்வு செய்கிறார். அந்த மனிதனிடம் ஆழி பெருக்கெடுத்து உலகம் அழியப்போவதாக எச்சரிக்கை விடுக்கிறார். வரப்போகிற வெள்ளத்தில் அவன் தன்னையும் தன் குடும்பத்தையும் காப்பாற்றிக்கொண்டு வெள்ளம் வடிந்தபின் தன் வாழ்க்கையை மறுபடி தொடரவும் மனித குலம் மறுபடி தழைக்கவும் வழிகாட்டுகிறார்.

கடல்கோள் கதைகளில் மிகவும் புராதனமாகக் கருதப்படுவது பழங்கால சுமேரிய/பாபிலோனிய கலாசாரத்தில் சொல்லப்பட்ட கில்கமிஷ் காப்பியம். இந்த காப்பியம் சுமார் பொ.மு.18ம் நூற்றாண்டு காலகட்டத்தைச் சேர்ந்ததாகக் கருதப்படுகிறது. ‘என்லில்’ என்ற காற்றுக்கான கடவுள் (நம் புராண கதைகளின் வரும் வாயு பகவானுக்கு ஒப்பானவர்) மனித இனத்தின் பெருகும் ஜனத்தொகையையும், அதிகரிக்கும் சத்தத்தையும் கண்டு மிகவும் கோபமுற்று உலகை அழிக்க வேண்டி மாபெரும் வெள்ளத்தை அனுப்பி வைக்கிறார். என்லிலின் திட்டத்தை அறிந்த இயா என்ற தண்ணீருக்கான கடவுள், மனித குலத்தின் பிரதிநிதியாக உத்னபிஷ்டம் என்பவனைத் தேர்ந்தெடுத்து, அவனுக்கு வரப்போகும் வெள்ளத்தைப்பற்றி எச்சரிக்கை செய்கிறார். மரத்தால் ஆன தன் வீட்டை உடைத்து ஒரு படகைத் தயார் செய்யச் சொல்கிறார். உத்னபிஷ்டம் இயா கூறியவாரே செய்கிறான்.

கில்காமெஷ், அஸ்ஸீரிய சிற்பம்

தன் குடும்பத்தோடு சேர்த்து மற்ற ஜீவராசிகளையும் படகில் ஏற்றிக்கொண்டு வெள்ளத்தை எதிர்கொள்ளத் தயாராகிறான். இயா கூறியதுபோல் பெருமழை பெய்து வெள்ளம் பெருக்கெடுக்கிறது. கடுங்காற்று வீசுகிறது. இவ்வாறு ஆறு இரவு ஆறு பகல் தொடர்ந்தபின் இயற்கையின் சீற்றம் மெல்ல மெல்லக் குறைகிறது. ஆனால் வெள்ளத்தில் நிலங்கள் முழுவதும் மூழ்கிக் கிடக்கின்றன. பார்க்கும் இடமெங்கும் மனிதர்கள் களிமண் சிலைகளாக மாறியிருக்கிறார்கள். வெள்ளத்தில் இங்கும் அங்கும் புரட்டப்பட்ட உத்னபிஷ்டத்தின் படகு இறுதியில் நிமுஷ் என்ற மலையின் மீது சென்று நிற்கிறது. ஏழாவது நாள், சற்று அமைதி புலப்பட உத்னபிஷ்டம் ஒரு புறாவைப் படகிலிருந்து வெளியே அனுப்புகிறான். ஆனால் உட்கார்ந்து கொள்ள ஒரு மரக்கிளைகூடக் கிடைக்காமல் அது படகுக்கே திரும்பிவிடுகிறது. பிறகு இன்னொரு பறவையைப் படகிலிருந்து வெளியனுப்புகிறான். அதுவும் மறுபடி படகுக்கே திரும்பி விடுகிறது. கடைசியாக அவன் ஒரு காகத்தை அனுப்புகிறான். அது திரும்புவதில்லை. சூழ்ந்திருக்கும் தண்ணீர் வடிய தொடங்கியதைப் புரிந்துகொண்டு, மற்ற ஜீவராசிகளைப் படகிலிருந்து மெல்ல மெல்ல விடுதலை செய்கிறான். உத்னபிஷ்டம் உயிரினங்களுக்கு ஆற்றிய சேவைக்காகச் சாகா வரம் பெற்று கடவுள்களோடு ஒன்றாகிறான்.

இதே கதை சிறு சிறு வித்தியாசங்களோடு அத்ரஹஸீஸ் என்ற பாபிலோனியக் காப்பியத்திலும் இடம்பெற்றுள்ளதாகக் கூறப்படுகிறது. உத்னபி்ஷ்டத்திற்கு பதில் அத்ரஹஸீஸ். மற்றபடி அதே ஏழு நாட்கள் மழை, அதே வெள்ளம், படகு என எல்லா விவரங்களும் ஒன்றுதான்.

கிட்டத்தட்ட இதே கதை மீண்டும் பல வருடங்களுக்குப் பிறகு கிறித்துவப் புனித நூலான பைபிளிலும் மற்றும் யூதர்களின் புனித நூலான டோராவிலும் ‘நோவாவின் படகு’ என்ற கதையாக மறு பிறவி எடுத்திருக்கிறது. அத்ரஹஸீஸின் கதைக்கும் நோவாவின் கதைக்கும் அதிக வித்தியாசங்கள் இல்லை. நோவாவின் படகு நாற்பது நாட்களுக்குப் பிறகு அராரத் என்ற மலையைச் சென்றடைகிறது. நோவா நிலத்தைத் தேடி மூன்று முறை புறாவைத் தூது விடுகிறான். மூன்றாவது முறை அது படகுக்குத் திரும்பாதபோது வெள்ளம் வடிந்து நிலம் தென்பட்டுவிட்டதாகப் புரிந்துக் கொள்கிறான். நோவாவைக் காப்பாற்றிய கடவுள் அவனுக்கு (மனித குலத்துக்கு) ஒழுக்கத்துடன் வாழ ஏழு கட்டளைகள் இடுகிறார். அந்த ஏழு கட்டளைகளைத்தான் ஏழு வண்ணம் கொண்ட வானவில் சுட்டிக்காட்டுவதாக நம்பப்படுகிறது. அழகான அந்த வானவில் ஆபத்தான வெள்ளத்திலிருந்து மீண்டு வரும் மனிதக்குலத்தின் நம்பிக்கையின் குறியீடும் ஆகும்.

இதே கதை ‘நூ கீ கஷ்தி’ என்னும் பெயரில் இஸ்லாமிய கலாசாரத்திலும் பிரபலம்.

நம் நாட்டிலும் கடல்கோள் கதைகளுக்குப் பஞ்சமில்லை. அதில் விஷ்ணுவின் மத்ஸ்ய அவதாரக் கதை மிகவும் பிரபலம். இந்தக் கதைக்கான வித்து சதபத பிராம்மணம் என்ற யஜுர்வேத நூலில் இருந்தாலும், இந்தக் கதை பின்னாளில் இயற்றப்பட்ட மஹாபாரதத்திலும், மத்ஸ்ய புராணத்திலும் சிறு சிறு மாற்றங்களுடன் சொல்லப்படுகிறது.

சதபத பிராம்மணத்தில் சொல்லப்படும் கதையின்படி பிரஜாபதி என்ற ஆக்கும் கடவுள் ஒரு சிறிய மீன் உருவமெடுத்து மனு என்ற ஆதி மனிதனிடம் சென்று கடலில் தன்னை விழுங்கக்கூடிய பெரிய மீன்களிடமிருந்து தன்னைக் காப்பாற்றும்படி கேட்டு தஞ்சம் புகுகிறார். (சதபத பிராம்மணம் மனுவை ஒரு அரசனாகவும் அடையாளம் காட்டுகிறது.)

மனு அந்தச் சிறிய மீனுக்கு அடைக்கலம் தருகிறான். அந்தச் சிறிய மீன் மெல்ல மெல்ல மிகப் பெரிய மீனாக வளர்ந்து மறுபடி கடலுக்கே திரும்பி விடுகிறது. திரும்பிச் செல்லும் முன் மனு தனக்காற்றிய உதவிக்கு நன்றிக்கடனாக அவனிடம் வரவிருக்கும் வெள்ளத்தைப் பற்றி எச்சரித்து ஒரு படகு செய்து தயாராகும்படிக் கூறுகிறது. அந்த மீன் எச்சரித்தபடியே, குறிப்பிட்ட நாளில் கடல் பொங்குகிறது. தக்கச் சமயத்தில் மீன் வந்து மனுவின் படகை தன் கொம்பில் கட்டி இழுத்துச் சென்று இமய மலையில் சேர்த்துவிடுகிறது. வெள்ளத்திலிருந்து காப்பாற்றப்பட்ட மனு புதிய யுகத்தில் மறுபடி உயிரினங்கள் தழைக்க யாக-யஞ்யங்கள் செய்யத் துவங்குவதாகக் கதை முடிகிறது.

பல கோணங்களில் இந்தியக் கதைகளை ஒற்றி இருக்கும் கிரேக்கக் கதைகளிலும் கடல்கோள் கதைகள் மூன்று உண்டு. அதில், பிப்லியோதேகா என்ற கதைக் களஞ்சியத்தில் சொல்லப்பட்டிருக்கும் டியுகாலியான் என்ற கதை மிகப் பிரபலம். இந்தக் கதையில் ஜூஸ் (zeus) என்ற நம் இந்திரனுக்கு நிகரான கடவுள், கிரேக்கர்கள் மீது கொண்ட கோபத்தால் பிரளயம் ஏற்படுகிறது. இதை முன்கூட்டியே அறிந்த ப்ரொமீதியஸ் என்ற தேவன் தன் மகன் டியுகாலியானிடம் தோணி ஒன்றைத் தயார் நிலையில் வைத்துக் கொள்ளச் சொல்கிறான். பிரளயம் வருகிறது. டியுகாலியான் மற்றும் அவன் மனைவி மட்டுமே பிழைக்கின்றனர். மழை ஓய்ந்தபின் டியுகாலியானும் அவனது மனைவியும் கடவுளின் உதவியோடு ஆண், பெண் இரு ஜாதியையும் படைக்கின்றனர். டியுகாலியான் மனித குலத்துக்கு அரசனாகி அவர்களுக்கு உழவு மற்றும் பல உபயோகமான தொழில்களைக் கற்றுவித்து அவர்களை நாகரீகப்படுத்துகிறான்.

மேலே சொல்லப்பட்ட ஒவ்வொரு கதையைக் கேட்கும்போதும், அவற்றில் இருக்கும் ஒற்றுமைகள் நம்மை ஆச்சரியத்தில் ஆழ்த்துகின்றன. உலகின் வெவ்வேறு பகுதிகளில் இருந்த மக்கள் எப்படி ஒரே மாதிரியான கதைகளைச் சொன்னார்கள்?

இப்படி உலகளவில் சொல்லப்படும் கதைகளில் உள்ள ஒற்றுமைகளை மனித சிந்தனையில் இருக்கும் ஒற்றுமையாகக் கொள்வதா அல்லது இந்தக் கதைகள் உண்மையில் நடந்த சம்பவங்களை நினைவு கூர்வதாக எடுத்துக்கொள்வதா?

உலகக் கலாச்சாரங்களில் கடல்கோள் கதைகளை ஆராய்ச்சி செய்த வல்லுநர்கள் இந்தக் கதைகள் உலகம் முழுவதும் பரவிக் கிடப்பதற்கு இரு வகைக் காரணங்கள் இருக்கக்கூடும் என்கிறார்கள்.

ஒன்று, சுமார் ஏழாயிரம் வருடங்களுக்கு முன் முந்தைய பனியுகம் முடிந்து பனிப்பாறைகள் உருகி கடல் நீர்மட்டங்கள் உயர்ந்து உலகம் முழுவதுமே வெள்ளத்தால் பாதிக்கப்பட்டிருக்கலாம். அந்தப் பேரழிவு நிகழ்ச்சி மனித குலத்தின் கூட்டு நினைவில் பதப்படுத்தப்பட்டு கதை உருவமெடுத்து காலம் காலமாக அடுத்து வரும் சந்ததியினருக்கு கடத்தப்பட்டிருக்கலாம்.

இதைத் தவிர வெள்ளத்திற்கு வேறு பல காரணங்களும் இருந்திருக்கலாம். பழங்கால மக்கள் பெரும்பாலும் நதிக்கரையில் வசித்து வந்தனர். நதிகளில் வெள்ளம் பெருக்கெடுக்கும் போதெல்லாம் கடும் துயரம் அடைந்தனர். அவர்கள் வாழ்க்கைக்கான ஆதாரத்தை இழக்கச் செய்த இந்த அனுபவங்களே கடல்கோள் கதைகளுக்கான விதையாகவும் இருந்திருக்கலாம் என்று ஆராய்ச்சியாளர்கள் கூறுகின்றனர்.

டைகிரிஸ் மற்றும் யுஃப்ரேடஸ் என்ற இரு நதிகளுக்கிடையே உருவான கலாசாரம்தான் பழம்பெரும் சுமேரிய/பாபிலோனிய கலாசாரம். இந்த இரு நதிகளில் அடிக்கடி ஏற்பட்ட வெள்ளத்தால் சுமேரிய மக்கள் பாதிக்கப்பட்டனர் என்று பூகோள வல்லுநர்கள் கூறுகிறார்கள். இந்த நிகழ்வுகளே கில்கமேஷ் காப்பியத்திற்கு வழி வகுத்திருக்கலாம் என்பது ஆராய்ச்சியாளர்களின் அனுமானம்.

கடல்கோள் கதைகள் உலகெங்கும் பரவ இன்னொரு சாத்தியக்கூறும் உள்ளது. வெள்ளத்தால் ஏற்பட்ட அழிவு உலகளவில் இல்லாமல் உலகின் ஒரு சிறிய பகுதியைப் பாதித்திருக்கலாம். மனித இனம் உலகின் பல்வேறு கண்டங்களுக்குச் சென்று குடிபெயரும்போது, வெள்ளத்தினால் பாதிக்கப்பட்ட மக்கள் தங்களுக்கு ஏற்பட்ட அனுபவத்தை, தங்கள் கதையை உடன் எடுத்துச் சென்று பிற இடங்களில் பரப்பியிருக்கலாம்.

ரையன் மற்றும் பிட்மன் என்ற இரு பூகோள ஆராய்ச்சியாளர்கள் இது சம்பந்தமாக ஒரு அனுமானத்தை முன் வைக்கிறார்கள். அதற்கு அவர்கள் ‘பிளாக் ஸீ ஹைபாதிஸிஸ்’ (Black Sea Hypothesis) என்று பெயரிட்டுள்ளார்கள். சுருக்கமாகச் சொன்னால், சுமார் பொ.மு 5,600ம் ஆண்டு அருகில் பனிப்பாறைகள் பெரும் அளவில் உருகியதால் மெடிட்டரேனியன் கடல் பொங்கி ஐரோப்பாவின் பிளாக் ஸீயை ஒட்டிய 1,55,000 சதுர கி.மீ பரப்பளவு நிலம் கடலுக்குள் மூழ்கியிருக்கக்கூடும் என்கிறார்கள். வேறு சில சாட்சியங்களை வைத்து சில அகழ்வாராய்ச்சியாளர்கள் இந்த அனுமானத்தை ஆமோதிக்கிறார்கள். இந்தப் பெரு நிகழ்வே கடல்கோள் கதைகள் உருவாகக் காரணமாக இருந்திருக்கலாம் என்ற வாதமும் முன்வைக்கப்படுகிறது.

மும்பை பல்கலைக்கழகத்தில் ‘கம்பாரடிவ் மிதாலஜி’ (comparative mythology) கற்றுத்தரும் பேராசிரியர் உத்கர்ஷ் படேல், “இந்தக் கதைகளில் உள்ள அபாரமான ஒற்றுமைகளைப் பார்க்கும்போது, இந்தக் கதைகளை மற்ற கதைகள் போல் ஜனரஞ்சக நோக்கத்தோடு சொல்லப்பட்ட கதைகளாகப் பார்க்க முடியாது. இந்தக் கதைகள் அடிப்படையில் ஒரு உண்மைச் சம்பவத்தை நினைவு கூர்வதாகவே தோன்றுகிறது” என்கிறார். மகாபலிபுரத்தில் உள்ள பழங்காலத்து பகோடாக்களை (pagodas) கடல் கொண்டு சென்றதாக நமக்குச் செவி வழி வந்து சேர்ந்த கதையில் ஒரு அடிப்படை உண்மை இருந்ததை, 2004ம் ஆண்டு ஏற்பட்ட சுனாமியில் கடலுக்கடியிலிருந்து வெளிவந்த இடிபாடுகள் நிரூபித்ததை நினைவுகூரும் படேல், தொடர்ந்து, “காலப்போக்கில் இந்தக் கதைகள் மெல்ல மெல்ல உருமாறி தெய்வ அம்சங்கள் சேர்க்கப்பட்டு வேறொரு பரிமாணத்தை அடைந்து விட்டதாகவே தெரிகிறது” என்கிறார்.

இந்தக் கோட்பாட்டை வலுப்படுத்தும் விதமாக உள்ளது சீனத்தின் குன்-யூ என்ற மாபெரும் வெள்ளத்தின் கதை. இந்தக் கதை சீனப் பாரம்பரியக் கலாசாரத்தின் அச்சாணியாகக் கருதப்படுகிறது. சுமார் 4,000 வருடங்களுக்கு முன்னால் சீனாவின் சோகம் என்று அழைக்கப்படும் மஞ்சள் நதியில் (yellow river) ஏற்பட்ட வெள்ளத்தால் மக்கள் அடைந்த துன்பத்தைக் கூறுகிறது இந்தக் கதை.

ஆனால் பிற கடல்கோள் கதைகளிலிருந்து சீனக் கதை சற்று வித்தியாசப்படுகிறது. மற்ற கதைகளில் போல் இல்லாமல் சீனக் கதையில் வெள்ளம் கடவுளின் செயலாகக் கருதப்படுவதில்லை. மாறாக அது இயற்கையின் சீற்றமாகக் கருதப்படுகிறது. பெருக்கெடுத்து வந்த வெள்ளத்தை எப்படி மக்கள் சமாளித்தார்கள் என்பதையும், அதிலிருந்து என்ன பாடம் கற்றார்கள் என்பதையும் சீனக் கதைகள் மட்டுமல்ல, அந்நாட்டு சரித்திரமும் ஆவணப்படுத்துகிறது.

இந்தக் கதையில், அரசரின் கட்டளையை ஏற்று குன் என்ற இளவரசன் ஒன்பது வருடங்கள் வெள்ளத்தைக் கட்டுப்படுத்த நினைத்துத் தோல்வி அடைகிறான். அரசர் அவனுக்கு மரண தண்டனை விதிக்கிறார். குன்னுக்குப் பிறகு வெள்ளத்தைக் கட்டுப்படுத்துவதற்கான பொறுப்பு அவனது மகன் யூவுக்குக் கொடுக்கப்படுகிறது. தந்தையை இழந்த யூ தனக்குக் கொடுக்கப்பட்ட பொறுப்பை சவாலாக எடுத்துக்கொள்கிறான். பதிமூன்று வருடங்கள் போராடி வெள்ளத் தண்ணீர் வடிய வடிகால்கள் அமைக்கிறான். ஒரு வழியாக வெள்ளத் தண்ணீர் ஊரைச் சேதப்படுத்தாமல் கடலுக்குள் வடிய ஏற்பாடு செய்கிறான். இவ்வாறு ஊர் மக்களைக் காப்பாற்றி அவர்களின் தலைவன் ஆகிறான் யூ. யூவிலிருந்து தொடங்குகிறது சீனத்தை ஆண்ட சியா வம்சம்.

இதே கதை குழந்தைகளுக்குச் சொல்லப்படும்போது கவர்ச்சியான விஷயங்கள் சேர்க்கப்படுகின்றன. குன்னும் யூவும் தெய்வங்கள் ஆக்கப்படுகிறார்கள். கூடவே மந்திரம் தந்திரம் எல்லாம் சேர்க்கப்பட்டு அது ஒரு ஜனரஞ்சகமான கதையாகிறது.

சமீபத்தில் மஞ்சள் நதியில் ஆராய்ச்சி மேற்கொண்ட பூகோள வல்லுநர்கள் மற்றும் அகழ்வாராய்ச்சியாளர்கள் குன்-யூ கதையில் சொல்லப்பட்ட வெள்ளம் உண்மையில் நடந்த ஒரு நிகழ்ச்சி என்று நிரூபித்திருக்கிறார்கள்.

இந்த ஆராய்ச்சி கடல்கோள் கதைகளில் ஒளிந்திருக்கும் உண்மையைக் கண்டுபிடிக்கும் முயற்சியில் ஒரு மைல்கல்.

இந்தக் கதைகளை உண்மைச் சம்பவங்களின் கூட்டு நினைவு என்ற கண்ணோட்டத்திலிருந்து முற்றிலும் வேறுபட்ட குறியீடுகளின் கண்ணோட்டத்திலும் ஆராயலாம். உதாரணமாக, உலகம் அழிய கடும் மழையால் ஏற்பட்ட வெள்ளம்தான் காரணம் என்றாலும் அந்த மழையை அனுப்பி வைத்தது கடவுள்தான் என இந்தக் கதைகள் சொல்கின்றன. ஆக இந்நிகழ்ச்சிகள் பெரும்பாலும் ஒரு தெய்வாதீனச் செயலாகவே பார்க்கப்படுகின்றன.

இந்தக் கதைகளில் வெள்ளத்தின் பேரழிவு மனிதனின் தவறுகளுக்கான தண்டனையாகவே சொல்லப்படுகிறது. தண்டனையைக் கடுமையாகக் கொடுத்தாலும் மனிதன் தன் தவறுகளைத் திருத்திக்கொள்ள இன்னொரு வாய்ப்பையும் தருகிறார் கடவுள்.

கிட்டதட்ட எல்லாக் கதைகளிலும் கடவுளால் தேர்ந்தெடுக்கப்பட்ட ஒருவன் மற்றும் அவனுடைய குடும்பத்தினர் மட்டுமே காப்பாற்றப்படுகிறார்கள். கடவுள் அவனைத் தேர்ந்தெடுப்பதற்கு அவன் ஒழுக்கமே காரணம் என்பதால் அவன் தன்னுடைய கலாசாரத்தின் முன்மாதிரி ஆகிறான். மேலும், அறத்தோடு இருப்பவனுக்கு அழிவில்லை என்ற நீதி போதனையையும் செய்கின்றன இந்தக் கதைகள். உதாரணமாக, மத்ஸ்ய அவதார கதையில் வரும் சிறிய மீன் நலிந்தோரைக் குறிக்கிறது. அந்தச் சிறிய மீனைk கடலில் வாழும் பெரிய மீன்களிடமிருந்து காப்பாற்றி மனு ஒரு அரசனுக்கான அறத்தைக் கடைப்பிடித்து ஒரு நல்ல மன்னனுக்கான முன்மாதிரியாகிறான்.

மேலும், எல்லாக் கதைகளிலும் ஒரு படகு வருகிறது. அதில் ஏறித்தான் கதையின் நாயகன் வாழ்க்கை என்னும் பெருங்கடலைக் கடக்கிறான். மத்ஸ்ய அவதாரக் கதையில் வரும் படகை மோட்சத்தின் குறியீடாகப் பார்க்கலாம். அந்தப் படகுதான் மனு என்ற மனிதனை மரணத்திலிருந்து மீட்டு அமரனாக்குகிறது.

இன்னொரு கவனிக்க வேண்டிய விஷயம், இந்தக் கதைகள் யாவும் மனிதனுக்கு வாழ்க்கை மீது நம்பிக்கை தரும் விதமாகவே முடிகின்றன. வெள்ளத்தால் ஏற்பட்ட பேரழிவின் முடிவில் ஒரு புதிய படைத்தல் காத்திருக்கிறது. இந்தப் பிரபஞ்சத்தில், படைத்தலும் அழித்தலும் மாறி மாறி வருவதை இந்தக் கதைகள் சுட்டிக் காட்டுகின்றன. பல கலாசாரங்களில் இந்த உலகே நீரிலிருந்து (primordial waters) உருவானதாக நம்பப்படுகிறது. நீரிலிருந்து தோன்றிய உலகு மறுபடி நீருக்கே திரும்பிவிடுகிறது.

இதில் ஆச்சரியம் என்னவென்றால், இம்மாதிரியான கதைகளை நாம் இன்னும் சொல்லிக்கொண்டுதான் இருக்கிறோம்.

தொண்ணூறுகளில், கெவின் காஸ்ட்னர் என்னும் ஹாலிவுட் நடிகர் நடித்த ‘வாட்டர் வர்ல்டு’ என்ற ஆங்கிலப் படம் வெளிவந்தது. அப்படத்தில் உலக வெப்பமயமாதலால் துருவங்களில் உள்ள பனிப்பாறைகள் உருகி, கடல் மட்டம் ஏறி, நிலங்கள், நகரங்கள் தண்ணீரில் மூழ்கிப் போயுள்ளன. படத்தின் ஹீரோ (கெவின் காஸ்ட்னர்) எஞ்சியிருக்கும் நிலத்தைத் தேடி ஒரு கப்பலில் பயணிக்கிறான். இறுதியில் அப்படி ஒரு இடத்தை எவரெஸ்ட் மலையின் உச்சியில் கண்டுபிடிக்கிறான் எனக் கதை தொடர்கிறது.

சமீபத்தில் வெளியான ‘லைஃப் ஆஃப் பை’ திரைப்படத்தில் கூட கடல்கோள் கதைகளின் சாயலைப் பார்க்கலாம். இந்தக் கதைகளின் மூலம் மனிதனின் ஆழ்மனதில் ஆழியின் அழிக்கும் தன்மையைக் கண்டு ஒரு பிரமிப்பு, ஒரு அச்சம் இருப்பதை உணர முடிகிறது.

இந்தக் கதைகளில் வருவதுபோல், மனிதர்களான நாம் இயற்கைச் சூழலைப் பாதிக்கும் பல தவறான செயல்களில் ஈடுபட்டிருக்கிறோம் என்பது யாருமே மறுக்க முடியாத உண்மை. நம் தவறுகளின் கொடும் விளைவுகளிலிருந்து நம்மை மீட்க யார் தோணி செய்யப் போகிறார்கள் என்பதுதான் இப்போது நம் முன் இருக்கும் கேள்வி.

Posted on Leave a comment

சில பயணங்கள்… சில பதிவுகள்… | சுப்பு (தொடர் – பகுதி 7)


7) பசுமை நிறைந்த பாடல்

இந்திப் போராட்டத்தின் விளைவாக தமிழகத்தில் மாணவர்களின் உணர்வு கொதிநிலைக்குத் தூண்டப்பட்டது. காங்கிரஸ் தலைவர்கள்மீது சொல்லப்பட்ட பொய்யுரையான குற்றச்சாட்டுகளை இந்த மாணவர்கள் முன்னெடுத்துச் சென்றார்கள். அதற்கு ஏதாவது ஆதாரம் இருக்கிறதா என்கிற கேள்வி அவர்கள் தரப்பிலிருந்து எழவில்லை.

முதலமைச்சராக இருந்த எம்.பக்தவத்சலம் மீது திமுகவினர் அடாத பழியொன்றைச் சுமத்தி அவரை ‘பத்து லட்சம் பக்தவத்சலம்’ என்று இழிவுபடுத்தினார்கள். சொந்தப் பணத்தைச் செலவழித்து தேசத்திற்காக உழைத்த குடும்பம் அவருடையது. பக்தவத்சலத்தின் மாமனார் முத்துரங்க முதலியார் சைமன் கமிஷனை எதிர்த்து ஊர்வலம் நடத்தியபோது போலீசாரால் தாக்கப்பட்டு உயிரிழந்தவர். ஆனால் இந்தத் தியாக வரலாறெல்லாம் அன்றைய மாணவர்களுக்குத் (எனக்கும்தான்) தெரியாது.

திரையுலகம் சார்ந்த விருப்பங்களும் மாணவர்களைப் பிளவுபடுத்தியிருந்தன. இதில் பெரும்பாலானவர்களின் ஆதரவு எம்ஜிஆருக்கு. சிவாஜியை ரசித்தவர்கள் சிறுபான்மையினர். இதற்கு ஒரு விதிவிலக்கு மட்டும் உண்டு.

இந்திய – சீனப் போரை மையமாக வைத்து எடுக்கப்பட்ட திரைப்படம் ரத்தத் திலகம். இதில் சிவாஜி கணேசன் கதாநாயகன். இந்தத் திரைப்படத்தில் ஒரு காட்சி, கல்லூரியிலிருந்து விடைபெறும் மாணவர்கள் பாடுவதாக அமைக்கப்பட்டிருந்தது. ‘பசுமை நிறைந்த நினைவுகளே…’ என்ற அந்தப் பாடல்தான் கல்விக்கூடங்களில் இருந்து விடைபெறும் மாணவர்களின் பாடலாக அங்கீகரிக்கப்பட்டது.

எங்கள் பள்ளியிலும் வெள்ளை துணிவிரித்த மேசையின் பின்னால் அமர்ந்துகொண்டு சமோசாவையும் காப்பியையும் சாப்பிட்டுக்கொண்டு கண்களில் கண்ணீரோடு ‘பசுமை நிறைந்த…’ பாடலோடு விடைபெற்றோம்.

*

நயினாவுக்கு பெங்களூரில் ஒரு டிரான்ஸ்போர்ட் கம்பெனியில் இருநூறு ரூபாய் சம்பளத்தில் வேலை கிடைத்தது. அவர் அங்கே தன்னுடைய தம்பி வீட்டில் தங்கிக்கொண்டு, 175 ரூபாயை அம்மாவுக்கு அனுப்புவார். அம்மாவும் தம்பிகளும் கோட்டூர் சேரியில் ஒரு வீட்டில் குடியேறினார்கள். கிராமத்தில் சகல சௌகரியங்களோடும் வாழ்ந்த அம்மா இந்த வீட்டில் மிகவும் சிரமப்பட்டார். வீட்டுக்குப் பின்புறம் கார்ப்பரேஷன் லாரிகள் குப்பை கொட்டும் இடம். ஒருபுறம் பக்கிங்ஹாம் கால்வாய். இன்னொரு பக்கம் அடையாறு ஓட்டம். வீட்டில் குடிநீர் கிடையாது. கொஞ்சதூரம் போய் குழாயில் அடித்துக் குடத்தைச் சுமந்துவர வேண்டும். இவ்வளவும் போதாதென்று அம்மாவுக்கு நிரந்தரமான சளி உபத்திரவம். பக்கத்து வீட்டுக்காரி ஒருத்தி அனாவசியமாக அம்மாவோடு சண்டை போட்டுக் கொண்டிருப்பாள். நான் பெரியம்மா வீட்டிலேயே தங்கிக்கொண்டு அன்றாடம் கோட்டூர் வீட்டுக்கும் போய் வந்து கொண்டிருந்தேன்.

பள்ளி இறுதித் தேர்வில் (1966) நான் குறைந்த மதிப்பெண்களோடு தேர்ச்சி பெற்றேன். எனவே, எந்தக் கல்லூரியிலும் எனக்கு இடம் கிடைக்கவில்லை. இதற்கிடையில் பெரியப்பா அரசாங்க வேலையை ராஜினாமா செய்துவிட்டு, கோடம்பாக்கத்திலுள்ள தனியார்க் கல்லூரியில் சேர்ந்துவிட்டார். AMIE பரீட்சைக்கு மாணவர்களைத் தயார் செய்யும் கல்லூரி அது. என்னையும் அங்கேயே சேர்த்து AMIE படிக்க வைப்பதென்று முடிவாயிற்று.

முதல் நாள் கல்லூரியில் சேர்ந்ததும், வகுப்பில் பாடம் எடுத்துக் கொண்டிருந்த ஆசிரியரிடம் ஃபீஸ் கட்டிய சீட்டைக் கொடுத்தேன். ‘நீ ராமஸ்வாமியின் சொந்தக்காரனா?” என்றார். ‘Yes Sir, He is my big father’ என்றேன். வகுப்பிலிருந்த அனைவரும் எழுந்து நின்று கைதட்டிச் சிரித்தார்கள். பெரியப்பாவுக்கான ஆங்கிலப்பதம் uncle என்பது எனக்குத் தெரியவில்லை. இஞ்ஜினியரிங் படிக்கிறோமோ இல்லையோ, முதலில் இவர்களைவிட நன்றாக இங்கிலீஷ் படிக்க வேண்டுமென்று உறுதி செய்து கொண்டேன்.

கல்லூரியில் படிக்கும்போது என்னிடம் ஒரே ஒரு சிகப்பு நிறச் சட்டை மட்டும்தானிருந்தது. இரண்டாவது சட்டை வாங்கித்தர நயினாவால் முடியவில்லை. வாரத்தில் இரண்டு தடவை கல்லூரியிலிருந்து வந்ததும் சட்டையைத் துவைத்துவிடுவேன். காலையில் அதே சட்டையோடு கல்லூரிக்குப் போவேன். ஒருமுறை நயினாவிடம் இன்னொரு சட்டை வேண்டுமென்று கேட்டேன். நயினா பதில் பேசவில்லை. என்னையே உற்றுப் பார்த்தார். நானும் அவரையே பார்த்துக் கொண்டிருந்தேன். கண்களில் நீர் முட்டியது. அந்த இடத்தை விட்டு அகன்றுவிட்டேன்.

நயினாவால் எனக்குச் செருப்பு வாங்கித் தர முடியவில்லை. ரோட்டில் நடக்கும்போது ஜனங்கள் அணிந்து வரும் காலணிகளைப் பார்த்துக்கொண்டே நடப்பேன். நான் பணக்காரன் ஆனபிறகு என்ன மாதிரி செருப்பு ஷூ வாங்கலாம் என்று கற்பனை செய்து கொண்டேயிருப்பேன். செருப்பு வாங்கினால் போதாது. செருப்பு வைப்பதற்கென்று வேலைப்பாடு நிறைந்த மர ஷெல்ப், பிறகு காலுறை, லேஸ், பாலிஷ், கட்டை இப்படியே யோசனை விரியும். ஷூ கடையில் கண்ணாடிக்குப் பின்னால் இருக்கும் செருப்புக்களைப் பார்த்து விலையைக் குறித்துக் கொள்வேன். இன்னும் பத்து வருடங்களுக்குள் விலையேற்றம் இருக்கும் அல்லவா, அதையும் சேர்த்துக் கணக்குப் போட்டு மாதச் சம்பளத்தில் செருப்பு அல்லது ஷூவுக்கென்று ஒரு பகுதியை ஒதுக்கிவிடுவேன்.

இந்தச் சமயத்தில் எனக்கு பாலா என்றொரு நண்பன் இருந்தான். பாலா வசதியானவன். கல்லூரிக்கு அவனே காரை ஓட்டிக்கொண்டு வருவான். பகலில் என்னை டிரைவ் இன் ஓட்டலுக்கு காரில் அழைத்துப்போய் டிபன் வாங்கித் தருவான். ஏன் தினமும் அதே ஓட்டலுக்குப் போகிறான் என்று முதலில் எனக்கு விளங்கவில்லை. வேறு ஓட்டலுக்குப் போனால் செருப்பில்லாத காலோடு நான் நடப்பதை யாராவது கவனித்தால் நான் கஷ்டப்படுவேன் என்பதற்காக பாலா என்னை டிரைவ் இன் ஓட்டலுக்கு அழைத்துப் போயிருக்கிறான் என்பதை வெகுநாட்களுக்குப் பிறகு தெரிந்து கொண்டேன்.

அடையாரிலிருந்து சைதாப்பேட்டைக்குப் போய் சைதாப்பேட்டையிலிருந்து கோடம்பாக்கம் கல்லூரிக்கு எலக்ட்ரிக் ட்ரெயினில் போக வேண்டும். பெரியப்பா ட்ரெயினில் ஸீஸன் டிக்கெட் வாங்கப் பணம் கொடுப்பார். முதல் தடவை மட்டும் ஸீஸன் டிக்கெட் வாங்கினேன். பிறகு சிகரெட்டுக்கு காசு வேண்டியிருந்ததால் ஸீஸன் வாங்கவில்லை. தொடர்ந்து இரண்டு வருடங்களாக வித்தவுட்தான். சைதாப்பேட்டை வரை போக பெரியம்மாவிடமிருந்து பஸ் சார்ஜ் வாங்குவதற்கும் பெரிய பாடாகிவிடும். அல்லது கல்லூரிக்கு தாமதமாகிவிடும். சில நாட்கள் ரோசத்தில் காசு வாங்காமல் புறப்பட்டுவிடுவேன். மெயின் ரோடில் நடக்கும்போது பஸ் வந்தால் தலைதெறிக்க ஓடி ஏதாவது மரத்துக்குப் பின்னாலோ வேலிப்பக்கம் திரும்பியோ என்னை மறைத்துக் கொள்வேன். எனக்குத் தெரிந்தவர்கள் யாராவது பஸ்ஸிலிருந்து பார்த்துவிட்டால் அவமானமாகிவிடுமே என்ற பயம்தான் காரணம்.

வீட்டில் தயிர் சாதம் கட்டிக் கொடுப்பார்கள். சமயத்தில் கயிறு அவிழ்ந்து எலக்ட்ரிக் ட்ரெயினுக்குள் ஏறிய உடனே ஜன நெருக்கத்தில் பொட்டலம் கிழிந்து தயிர் சாதம் பிதுங்கும். அதைக் காப்பாற்றி கல்லூரிவரை எடுத்துப் போகத் தெரியாது. இதை விட்டால் பசியாற வேறு வழியும் கிடையாது. ஓடும் ரயிலில் கிழிந்த பொட்டலத்தை அவிழ்க்காமல் அத்தனை பேருமிருக்க கிழிசலில் விரலைவிட்டு தயிர் சாதத்தைச் சாப்பிடுவேன். பசிக்கு முன் மானம் பெரியதாகத் தோன்றாது.

…தொடரும்

Posted on Leave a comment

நேர்காணல்: இராம. கோபாலன் ஜி | சந்திப்பு: அபாகி

வைரமுத்து – ஆண்டாள் விவகாரத்தில் தமிழகத்தில் உள்ள ஹிந்துக்கள் எழுச்சியடைந்து வீதிக்கு வந்தபோது, அவரது வாழ்நாள் லட்சியம் நிறைவேறத் துவங்கியதாக மகிழ்ந்திருப்பார். ஹிந்து விழிப்புணர்வுப் பணிகளுக்காக அவர் சுற்றாத கிராமங்கள் இல்லை. வாங்காத ஏச்சுகளும் இல்லை. அவரது தியாகத்தை அவர் தலையில் முஸ்லிம் பயங்கரவாதி வெட்டிய காயங்களே சொல்லிவிடும். அவர்தான் இராம.கோபாலன்ஜி. சென்னை, சிந்தாதிரிப்பேட்டையில் உள்ள இந்து முன்னணி அலுவலகத்தில் ஒரு ஞாயிற்றுக்கிழமை மாலை வேளையில் சந்தித்தோம். இந்த வயதிலும் ஹிந்து சமூகத்துக்காகவே சிந்திக்கிறார். குடும்பத்தில் உள்ள அனைவரின் உடல்நலனையும் விசாரிக்கிறார். நாம் பதிலுக்கு நலம் விசாரித்தால், “எனக்கு 92 வயதுதான் ஆகிறது” என்று கூறிவிட்டுச் சிரிக்கிறார். ‘வலம்’ இதழுக்காகப் பேட்டி கேட்டதுக்கு “இப்போ என்ன அவசியம்?” என்று கேட்டுக்கொண்டே கேள்விகளுக்குத் தயாரானார்.







ஆர்.எஸ்.எஸ். இயக்கத்துக்கு எப்போது வந்தீர்கள்? உங்களுக்கு ஊக்கமளித்த சங்க பிரசாரகர் யார்?

எனது 17ஆவது வயதில் சங்கத்துக்கு வந்தேன். என்னுடன் இன்ஜினியரிங் படித்த முத்துராமன் என்ற பையன் கிரிக்கெட் கத்து தர்றேன்னு கூப்பிட்டான். எல்லோருக்கும் இருக்கும் கிரிக்கெட் ஆர்வம் எனக்கும் அப்போது இருந்தது. அப்படித்தான் ஷாகா வந்தேன். பிறகு, வாழ்க்கையே சங்கமானது. என்னை பிரசாரக்காக்கியது ஆர்.எஸ்.எஸ். இயக்கத்தின் முழுநேர ஊழியர் சிவராம்ஜி ஜோக்லேக்கர்.


தேசப் பிரிவினை தமிழகத்தில் எதிரொலித்ததா?

கொஞ்சம் இருந்தது. பிரிவினையால் அகதிகளாக்கப்பட்ட ஹிந்துக்களின் முகாம் ஆவடியில் இருந்தது. அங்கு சேவை செய்ய சங்கத்தில் இருந்து பல பேர் சென்றோம். அதில் நானும் ஒருவன். அந்த சோகக் கதையைக் கேட்டதும் வாழ்க்கை வெறுத்துவிட்டது. ‘என்ன கல்யாணம்…? என்ன குழந்தை குட்டி…?’ என்று சங்கத்தில் பிரசாரக்காகி விட்டேன்.

ஆரம்ப காலங்களில் சங்கத்தில் என்னென்ன பொறுப்புகளில் இருந்தீர்கள்?

முதலில் பிரசாரக்காக வந்தேன். பிறகு விபாக் பிரசாரக் (மூன்று மாவட்ட பொறுப்பாளர்), சக பிராந்த பிரசாரக் (மாநில இணை அமைப்பாளர்), பிராந்த பிரசாரக். இப்படிப் பல பொறுப்புகளில் இருந்தேன்.

ஸ்ரீகுருஜி கோல்வல்கர் தமிழகத்துக்கு வந்தபோதெல்லாம் நீங்கள்தான் மொழிபெயர்ப்பு என்று கேள்விப்பட்டிருக்கிறேன். அது பற்றி?

அவரது வாழ்க்கையே நமக்கு வழிகாட்டி. அவ்வளவுதான்.

சங்க பிராந்த பிரசாரக்காக இருந்தபோது பல வேலைகளுக்கு உத்வேகமாக இருந்திருக்கிறீர்கள். முக்கியமாக, ஹிந்து ஆலயப் பாதுகாப்புக் குழு…?

கோயில் அழிந்துகொண்டிருந்தது. அதை கவனிக்க யாரும் இல்லை. அதைச் சீரமைக்கத்தான் தொடங்கினோம்.

நாத்திகப் பிரசாரம் அதிகமாக இருந்த காலகட்டம் அது. அப்போதைய சூழல் எப்படி இருந்தது?

சேலத்தில் ராமருக்குச் செருப்பு மாலை ஊர்வலம் நடப்பதற்கு முன்னால், என்னுடன் 50 பேர் இருந்தார்கள். ஊர்வலம் முடிந்ததும் அவர்கள் பயந்து ஒளிந்து கொண்டார்கள். (சிரிக்கிறார்.) என்ன ஹிந்து சமுதாயம் இது? அது என்னை ரொம்ப பாதித்தது. அதேமாதிரி, கன்னியாகுமரியை கன்னிமேரி மாவட்டமா மாத்த திட்டம் போட்டாங்க. மீனாட்சிபுரத்துக்கு வேற பெயர் வைக்க முஸ்லிம்கள் முயற்சி பண்ணாங்க.

தேசிய சிந்தனைக் கழகம் என்ற பெயரில் அமைப்பு நடத்தினீர்களே?

தமிழ்வாணன், தீபம் நா.பார்த்தசாரதி இவங்கல்லாம் வந்தார்கள். தி.க. நாத்திக மாநாடு போட்டு ஹிந்துக்களைப் பத்தி ரொம்பக் கேவலமா பேசினாங்க, எழுதினாங்க. அதை நானும், தீபம் நா.பார்த்தசாரதியும் சேர்ந்து எதிர்த்தோம். ‘இது பைத்தியக்காரத்தனம், அவங்க முரடர்கள். எதிர்த்தா அடிச்சி காயப்படுத்திடுவாங்க’ன்னு எல்லோரும் சொன்னாங்க. ‘மிரட்டலுக்குத் தயாரா இருக்கேன்’ன்னு நான் சொன்னேன். (சிரிக்கிறார்)

நாத்திக பிரசாரத்துக்கு எதிரா பக்தி இயக்கங்கள் இல்லையா?

பக்தி இயக்கங்கள் இருந்தன. ஆனா, ஹிந்து வேற, பக்தி வேறன்னு நினைச்சாங்க. ஹிந்துக்களுக்கு அந்த பயத்தை போக்கணுங்கறது என்னோட எண்ணம்.

நெருக்கடி (எமர்ஜன்ஸி) காலத்தில் ஆதரவு எப்படி இருந்தது?

ஆதரவைத் திரட்ட வேண்டியிருந்தது. ஆனா ஆதரவைத் திரட்டினா, நெருப்பு மாதிரி பரவியது. கொஞ்சம் கொஞ்சமா நிறைய பேர் வந்தாங்க.

எந்தக் கட்டத்தில் இந்து முன்னணி தொடங்கினீர்கள்? எடுத்த முதல் வேலை எது?

ஹிந்துக்களைக் காப்பாத்தறதுதான் முதல் வேலை. அப்போ, கரூரில் சங்கத்தின் கூட்டம் நடந்தது. யாதவராவ் ஜோஷிஜி (ஆர்.எஸ்.எஸ். அகில பாரத இணைப் பொதுச் செயலாளராக இருந்தவர்), சூரியநாராயண ராவ் ஜி எல்லாம் வந்திருந்தாங்க. என்னிடம் இந்து முன்னணி ஆரம்பிக்கச் சொன்னாங்க. என்னிடம் கொஞ்சம் பேச்சாற்றல் இருந்ததா அவங்க நினைச்சாங்க. அப்படித்தான் ஆரம்பிச்சோம்.

ஆரம்பக்கட்ட வேலைகள் எப்படி இருந்தன?

ஆரம்பத்துல பொதுக்கூட்டங்கள் போடலை. ஐந்து ஐந்து பேரா தமிழ்நாடு முழுக்க 78 இடங்களில் பேசத் தொடங்னோம். சும்மா அரட்டை, அவ்வளவுதான். கால இடைவெளியெல்லாம் இல்லை. எப்போ தேவையோ அப்போதெல்லாம் பேசினோம். அப்படியே இயக்கமும் வளர்ந்தது.

உங்கள் தலையில் வெட்டுப்பட்டபோது உங்கள் மனநிலை எப்படி இருந்தது?

டாக்டர் சொன்னாங்க. வலது கை கால் போயிடும், பேச்சு போயிடும், ஞாபகசக்தி இருக்காதுன்னு சொன்னாங்க. ஆனா, பிழைச்சு வந்தேன். (இவங்கதான் காரணம் என்று தன் அறையில் இருந்த விநாயகர், ஹனுமான் படங்களைக் காண்பிக்கிறார்.)

விநாயகர் சதுர்த்தியை எப்போது தொடங்கினீர்கள்?

புதுக்கோட்டையில ஏழெட்டு பேர் உட்கார்ந்து பேசிக்கொண்டிருந்தோம். சும்மா அரட்டை. காளியாத்தாவை கும்பிடுறவங்க மாரியாத்தாவை கும்பிடமாட்டாங்க. ஜாதி ரீதியா வேறுபாடு பார்க்க ஆரம்பிச்சிட்டாங்க. அப்போ எல்லோருக்கும் பொதுவான தெய்வம் எதுன்னு பேசினோம். பிள்ளையார்தான் எல்லோரும் கும்பிடறாங்க. அப்படித்தான் விநாயகர் சதுர்த்தி தொடங்கினோம்.

முதல் விநாயகர் புதுக்கோட்டையிலா…?

இல்ல, புதுக்கோட்டையில விவாதித்தோம். முதல் விநாயகர் சென்னையில், திருவல்லிக்கேணியில்தான். அப்போ ஊர்வலம் போகக்கூடாதுன்னு 200 போலீஸ்காரங்க மெஷின் கன்னோட நின்னாங்க. நான் கேட்டேன். “ஊர்வலம் போகக்கூடாதுன்னு 200 பேர் நிக்கறீங்க. ஊர்வலத்துக்காக ஒருத்தன் நிக்க மாட்டானா? நிச்சயம் நிப்பாங்க”ன்னேன்.


இந்து முன்னணி சார்பில் பல போராட்டங்கள் நடத்தினீர்கள். முக்கியமா என்னென்ன போராட்டங்கள்?

நானே லிஸ்ட் எடுக்கல. நிறைய போராட்டங்கள் நடத்தியிருக்கோம். லிஸ்ட் அனுப்பச் சொல்லி பல பேர் கிட்ட கேட்டிருக்கேன். லிஸ்ட் கிடைச்சதும் சொல்லறேன். இப்போ நினைவில் இல்லை.

ஹிந்து வாக்கு வங்கி என்று முதலில் பேசியவர் நீங்கள்?

கிறிஸ்தவர்கள், முஸ்லிம்களிடம் ஓட்டு இருப்பதால்தான் அரசியல்வாதிகள் அவங்களோட கால்ல விழறாங்க. அதனால ஹிந்து வாக்கு வங்கியை உருவாக்கினாதான் ஹிந்துக்களுக்கு விடிவுகாலம் கிடைக்கும்னு நினைத்தோம். கன்னியாகுமரி மாவட்டத்துல நான், தூணுலிங்க நாடார் எல்லாம் பிரசாரம் பண்ணி பாலசந்தர் என்பவரை முதன்முதலா ஜெயிக்க வச்சோம். இந்து முன்னணி வளர்ச்சிக்கு முக்கியமான காரணம் தாணுலிங்க நாடார்.


இவ்வளவு பெரிய பிரம்மாண்டமான இயக்கத்தை வளர்த்திருக்கிறீர்கள்?

ஆரம்பத்தில் பெரிய பெரிய வேலைகளைச் செய்யலே. சின்ன சின்ன பணிகள் எடுத்து கொஞ்சம் கொஞ்சமாத்தான் பிரம்மாண்டமான இயக்கமானோம்.

தெய்வத் தமிழ்ச் சங்கம் என்ற அமைப்பை நடத்துகிறீர்களே?

ஆமாம். தெய்வம் வேற, தமிழ் வேற இல்லை. தமிழில்லாத பக்தி இலக்கியங்கள் கிடையாது. ஹிந்து இல்லாத தெய்வங்கள் இல்லை என்பதே நோக்கம்.

தீண்டாமையை எதிர்த்து இந்து முன்னணி போராடிய அனுபவங்கள் இருக்கா?

நிறைய இருக்கு. எங்கேயாவது ஜாதிச் சண்டைகள் நடந்தா அங்க போய், சம்பந்தப்பட்ட ரெண்டு ஜாதிகள் கிட்டயும் பேசுவோம். முதல்ல ரெண்டு தரப்பிலயும் தனித்தனியா பேசுவோம். அப்புறம் சேர்த்து வச்சி பேசுவோம். நாம் எல்லாம் ஒண்ணுதான்னு பேசுவோம்.

ஆண்டாள் பிரச்சினையில் ஹிந்து சமுதாயம் ஒருங்கிணைந்து வந்ததா?

ஆண்டாள் பிரச்சினை பத்தி ஒரு கூட்டம் நடக்குது, வாங்கன்னு ஒருத்தர் கூப்பிட்டார். நானும் கலந்துகொண்டேன். நிறைய பேச்சாளர்கள் இருந்தாங்க. ஹிந்து சமுதாயத்துல பேச்சாளர்களுக்கு குறைச்சல் இல்ல. ஒருங்கிணையணும். அப்போ இவங்கதான் என் கண் முன்னாடி வர்றாங்க. (பிள்ளையார், ஹனுமான் படங்களை கை காண்பிக்கிறார்.)


திராவிட கட்சிகள் வீழ்ந்து வரும் நேரத்தில், தேசிய சக்திகளுக்கும் எதிர்ப்புகள் இருக்கிறதே?

இல்லை. எல்லோரிடமும் ஹிந்து உணர்வு இருக்கு. அப்படித்தான் தனித்தனியா பல பேரிடம் பேசும்போது எனக்குத் தெரிகிறது.


ஆனால் தமிழகத்தில் பா.ஜ.க. வளரவில்லையே?

தினம் ஒரு பேட்டி கொடுப்பதால் பயனில்லை. குழுவாக இணைந்து களப்பணி செய்யணும். ஒருத்தர் என்கிட்ட வந்து, ‘ஆயிரம் பேர் இருக்கற மீட்டிங் ஏற்பாடு செய்தா அதுல பேசி அவங்களை நம்ம பக்கம் கொண்டு வர்றேன்’ன்னார். ஐந்து பேர் இருந்தா நான் பேசறேன்னு சொன்னேன். சிறுக சிறுகதான் கூட்டம் வரும். நான் தமிழ்நாடு முழுக்க 25 வருஷம் சுத்தினேன். அப்போது சாப்பாடு கிடைக்காது. மதியம் ஓய்வெடுக்க இடம் இருக்காது. ரெண்டு சோடா பாட்டில் வாங்கி ஒண்ணை கைகால் கழுவறதுக்கும் இன்னொன்னை குடிக்கறதுக்கும் வச்சிப்பேன். இதை எதற்கு சொல்றேன்னா, உழைச்சா பலன் உண்டு. ஒரே நாள்ல வளர்ந்துலாம்னு நினைக்கறாங்க. நரேந்திர மோடியா மாறணும்னு நினைக்கறாங்க. மோடியும் உழைச்சதாலதான் முன்னுக்கு வந்தார். சும்மா வரலை.

ஊடகம், இலக்கியத் துறையில் ஹிந்துக்களுக்கு எதிரான சூழல் இருக்கிறதே?

திராவிட மாயை போல இதுவும் ஒரு மாயைதான். மாயை என்பது ரொம்ப நாளைக்கு நிலைக்காது. இது எனது அனுபவம்.


உங்கள் வாழ்க்கை லட்சியம் நிறைவேறியுள்ளதா?

இப்போதான் நிறைவேற ஆரம்பிச்சிருக்கு. ஆரம்ப காலத்துல இருந்ததை விட வேலைகள் இப்போ அதிகமாயிருக்கு. பாஜக ஒப்புக்கறதோ இல்லையோ, என் கனவு ஹிந்து சாம்ராஜ்யம்தான். அதனால்தான் என் அறையில வீர சிவாஜி படத்தையும் மாட்டியிருக்கேன்.

Posted on Leave a comment

யஷஸ்வீ ஹோங் யா – கோ. எ. பச்சையப்பன்

(யஷஸ்வீ ஹோங் யா – மராட்டி மொழி. தமிழில் ‘புகழுடன் திரும்பி வா’ என்று பொருள்) 

நான் துயரத்தின் வாயிலாக சாமானத்தை அடைய விரும்புகிறேன் – காந்தி

1948 ஜனவரி 30. நேரம் தவறாமைக்காக இன்றளவும் புகழப்படும் காந்தி, தனது எளிய சொத்துக்களில் ஒன்றான இங்கர்சால் கடிகாரத்தைப் பார்த்தபடி, சர்தார் படேல் உடனான திட்டமிடப்படாத திடீர் சந்திப்பால் பிரார்த்தனைக் கூட்டத்திற்குத் தாமதமாவதை உணர்ந்தார். ‘மனிதக் கைத்தடிகள்’ என காந்தி அழைக்கும் மனு மற்றும் ஆபா ஆகியோரின் தோள்களில் கை வைத்தபடி பிரார்த்தனைக்கு விரைந்தார். ஜனவரி 12லிருந்து 18 வரை உண்ணாவிரதமிருந்த 78 வயது முதியவரான காந்தி தன் ஆரோக்கியத்தை மீண்டும் பெறத் தொடங்கியிருந்தார். அவர் நடையில் பழைய வேகத்தினைப் பார்த்தவர்களுக்கு, (காந்தி அவ்வப்போது கூறும் வண்ணம்) 110 வயது வரை காந்தி வாழ்வார் என தோன்றிற்று. ஆனால் சில நிமிடங்களில் அவர் சுடப்பட்டார். 9 மிமீ பெரெட்டா தானியங்கி பிஸ்டலைப் பயன்படுத்தி காந்தியின் 110 வயது வரையிலான வாழ்வென்ற கனவைத் தகர்த்தவர் நாதுராம் கோட்ஸே.

கொலைக்கு தான்மட்டுமே காரணம் என கோட்ஸே கூறினாலும் – அவர் சட்டைப் பையில் வைத்திருந்த செலவின விவரம், தங்கியிருந்த விடுதி என போலிஸ் புலனாய்வு செய்து, நாராயண ஆப்தே, நாதுராம் கோட்ஸே, கோபால் கோட்ஸே, மதன்லால், விஷ்ணு கார்க்கரே, பார்ச்சகர், திகம்பர் பாட்கே, பாட்கேயின் பணியாள் சங்கர் மற்றும் வீரசாவர்க்கர் ஆகியோரைக் கைது செய்தது.

கொலை, கொலை செய்யச் சதி, ஆயுதச் சட்டத்தின் கீழ் தண்டிக்க ஏதுவான குற்றங்கள் ஆகியவற்றின் கீழ் குற்றச்சாட்டுகள் பதிவு செய்யப்பட்டன. ஆனால் கைது செய்யப்பட்ட ஒன்பது பேரில் இதற்கான எந்த சாட்சியங்களுமற்று தடைக்காவலில் வைக்கப்பட்டவர் சாவர்க்கர். இதன்படி சாட்சியங்கள் ஏதுமற்று கைது செய்யலாம், சாட்சிகளைப் பின்னால் ‘ஜோடித்துக் கொள்ளலாம்.’ வியப்புக்குரிய வகையில் இந்திய விடுதலைக்கு முன்பு இந்தத் தடைக்காவல் சட்டத்தினை எதிர்த்து நேருவின் காங்கிரஸ் வெள்ளையர் ஆட்சியில் போராடிற்று. ஆட்சியதிகாரம் கைக்கு வந்த பின்னர் காலனி ஆதிக்கத்தின் நீட்சியாகவே காங்கிரஸ் நடந்துகொண்டது.

கைது செய்யப்பட்டவர்களுள் ஒருவரான, ‘வீர’ என்ற அடைமொழியுடன் விளிக்கப்பட்டவரான சாவர்க்கரின் அப்போதைய வயது 64. ஓராண்டிற்கும் மேலாக சுகவீனத்துடன் இருந்தவர். சிவாஜி, திலகர் மற்றும் பேஷ்வாக்களுக்கு இணையாக மராட்டியத்தில் மதிக்கப்பட்டவர். எல்லாவற்றிற்கும் மேலாக, விடுதலைப் போராட்டத்தில் ஈடுபட்டமைக்காக அந்தமானிலும் வீட்டுச்சிறையிலுமாக 26 ஆண்டுகள் வெள்ளையரின் அரசால் சிறை வைக்கப்பட்டவர். ஒப்பீட்டளவில் அவருடைய சமகாலத்தில் வேறெந்த இந்தியத் தலைவர்களை விடவும் அதிக நாட்கள் விடுதலைப் போராட்டத்திற்கென சிறைபட்டவர். பின்னாட்களில் இந்தியரல்லாத ஒருவருக்கு தனது தேசவிடுதலைக்காக 27 ஆண்டுகள் சிறையிலிருந்தார் என்பதற்காக பாரதரத்னா விருதே வழங்கப்பட்டது. அவர் தென்னாப்பிரிக்காவின் நெல்சன் மண்டேலா. ஆனால் சாவர்க்கருக்குச் சிறை!

உண்மையில் சாவர்க்கரின் பங்குதான் என்ன? காந்தி கொலையில் நேரடியாகவோ அல்லது மறைமுகமாகவோ அவர் ஈடுபட்டாரா?

சுந்தர ராமசாமி தன் கட்டுரையொன்றில் இப்படி எழுதினார் – ‘சிறுவயதில் நோயுற்றுக் கிடந்தேன். அப்போது வாசித்த புத்தகங்களில் மறக்க முடியாதது ‘எரிமலை’ என்ற நூல். சாவர்க்கர் எழுதியது.’

மேற்கண்ட வரிகள் எரிமலையை வாசிக்க வேண்டும் என்ற ஆவலை என்னிடம் தூண்டிற்று. அடிப்படைக் கல்வி முதல் முதுநிலைப் பட்டப்படிப்பு வரை அந்த நூலைப் பற்றியோ, அதன் ஆசிரியரான சாவர்க்கரைப் பற்றியோ நான் படித்த எந்தப் பாடப் புத்தகங்களிலும் இல்லை.

குஹாக்களும், பாமிதத்களும், தாப்பர்களும், சர்மாக்களும் கோலோச்சும் பல்கலைக்கழகங்களின் வராந்தக்களில் இன்றளவும் ‘இந்துத் தீவிரவாதி’ எனத் தூற்றப்படுபவர் சாவர்க்கர். ‘சமயச்சார்பற்ற’ மேற்படி வரலாற்றுநூல் ஆய்வாளர்கள் ஒருவரை மதத்தீவிரவாதி என முத்திரை குத்த, அவர் தன்னை இந்து என அடையாளப்படுத்திக் கொண்டாலே போதுமானது என்பது வேறு விஷயம்.

நாசிக் அருகில் ஒரு சிறிய கிராமத்தில் 1883ல் பிறந்தவர் விநாயக் தாமோதர் சாவர்க்கர். தனது 12 வயதிலேயே தன் கிராமத்திலிருந்த சில குண்டர்களை தனது பள்ளி சகாக்களோடு இணைந்து விரட்டியவர் சாவர்க்கர். 16 வயதில் பிரிட்டிஷாரை எதிர்த்து ஒரு அமைப்பையும் ஏற்படுத்தியவர். பள்ளிக் கல்வியில் சாதாரண மாணவராக இருந்தபோதும் விரிவான வரலாற்று நூல்களின் வாசிப்பிலும், சமஸ்கிருத வேத நூல்களிலும் ஆழமான அறிவைப் பெற்றிருந்தார். 1903ல் மெட்ரிகுலேஷன் தேர்வினில் வென்று நாசிக்கை விட்டு பூனாவிற்கு கல்லூரிப் படிப்பிற்குச் சென்றபோது, நாசிக்கின் முக்கியப் புள்ளிகளின் திரண்ட வழியனுப்பு விழாவைப் பெறும் அளவிற்குச் செல்வாக்கினைப் பெற்றிருந்தார்.

பூனாவில் கல்லூரியில் பயின்றபோதே அனல் கக்கும் பேச்சுகளால் அறியப்பட்ட மாணவரான அவர், அந்நிய ஆடைகளை எதிர்த்ததால் கல்லூரியிலிருந்து வெளியேற்றப்பட்டார். அந்நாளைய அரசியல் ஆர்வலர்களின் பலரின் அடியொற்றி சாவர்க்கரும் சட்டம் பயில இங்கிலாந்து சென்றார். 22 வயதிலேயே அரசால் கண்காணிப்பிற்கு உள்ளாக்கப்பட்ட இவருடைய வெளிநாட்டுப் பயணம் அப்போதைய பிரிட்டிஷ் அரசிற்கு நிம்மதியை அளித்தது. ஆனால் அது தற்காலிகமானதே.

இலண்டனில் சாவர்க்கர் இருந்தபோது எழுதியதுதான் ‘எரிமலை.’ ‘1857 – கலகம்’ என்று கொச்சையாக பிரிட்டிஷாரால் அழைக்கப்பட்டதும், அதனைக் கூச்சமின்றி சிப்பாய்க் கலகம் எனப் பாடப்புத்தகங்களில் மொழிபெயர்த்துப் பல வருடங்கள் இந்தியர்கள் வாசித்த முதல் இந்திய சுதந்திரப் போரை சாவர்க்கர் எழுதினார். இலண்டனில் இந்திய விடுதலைக் கழகத்தில் இதன் முதல் இரண்டு அத்தியாயங்களை வாசித்துக் காட்டினார். அவற்றை ஆங்கிலத்தில் மொழிபெயர்த்து இந்தியாவிற்கும் அனுப்பினார். விடுதலை உணர்ச்சியைத் தூண்டும் அபாரமான நூலின் தொடக்கம் என்பதை அறிந்த ஆங்கில அரசு அதனைத் தடைசெய்துவிட்டது. ஒரு நூல் முற்றாக எழுதப்படும் முன் தடைசெய்யப்பட்டதும் ‘சாதனை’தான்

1909ல் லண்டனில் இந்திய விடுதலைக் கழகத்தின் தீவிர உறுப்பினராக இருந்த மதன்லால் திங்கரா, சர் கர்சன் வைலி என்பவரைச் சுட்டுக் கொன்றார். சாவர்க்கர் மீதான கண்காணிப்பு இப்போது ஸ்காட்லாண்ட் யார்ட் வசம் சென்றது. எனவே அவர் பாரிஸிற்குச் சென்றார். என்றாலும் இந்தியா திரும்ப லண்டன் வந்தபோது கைது செய்யப்பட்டார். நீதிமன்றம் அவரை இந்தியாவிற்கு அழைத்துச் செல்ல உத்தரவிட்டது.

எஸ்.எஸ்.மௌரியா என்ற கப்பல் மூலம் இந்தியாவிற்கு அழைத்துவரப்பட்ட சாவர்க்கர் ‘மார்ஸேல்’ இடத்திற்கு வரும்போது கப்பலில் இருந்து குதித்து தப்பிக் கரையை அடைந்தார். அமெரிக்க ஹாலிவுட் படத்தில் இத்தகைய காட்சி வைக்கப்பட்டால்கூட நம்புவதற்குக் கடினம்தான். ஆனால் அது நிகழ்ந்தது.

ஆனால் விதி வேறாக இருந்தது. மார்ஸேலின் போலிஸார் அவரை மீண்டும் பிரிட்டிஷ் போலிஸிடமே ஒப்படைத்துவிட்டனர். பிரிட்டிஷாரால் 50 ஆண்டுகள் சிறைத் தண்டனை விதிக்கப்பட்டு அந்தமான் சிறைக்கு அனுப்பப்பட்டார். பிரிட்டிஷாருக்கு எதிரான அவருடைய நேரிடையான விடுதலைப் போர் இவ்விதம் முடிந்தது.

அந்தமான் சிறையொன்றும் பிர்லா மாளிகையல்ல. ஒரு மனிதனை உயிருடன் கொல்லவும், மனரீதியாகச் சிதைவடையவும் போதுமான எல்லா ‘வசதிகளும்’ கொண்டது அது. பத்தாண்டுகளில் சாவர்க்கர் நலிந்துபோனார். பிறகு இந்தியச் சிறைக்கு மாற்றப்பட்டார். நான்கு ஆண்டுகளில் மேலும் நலிவுற்ற பின்னர் ‘இரத்தினகிரி’ என்ற மாவட்ட எல்லையை விட்டு வெளியேறக்கூடாது என்ற நிபந்தனையுடன் ஜாமீனில் வெளிவிட்டது பிரிட்டிஷ் அரசு. இருவேறு சிறைகளில் 14 ஆண்டுகள் – இந்தியாவின் ஆயுள் தண்டனைக்குச் சமம். சிறையிலிருந்த அவர் மிகவும் நலிந்திருந்தார் – ஆனால் உள்ளத்தளவில் அல்ல.

1929. ஒரு கோடைக்காலத்தில் இவரைச் சந்தித்தார் ஒரு இளைஞர். அவருடைய பெயர் நாதுராம் கோட்ஸே. தீவிர தேசப்பற்றும் மதச்சீர்த்திருத்தக் கருத்துக்களையும் கொண்டிருந்த சாவர்க்கரை கோட்ஸே ஒரு திருவுருவாகவே எண்ணிப் பின்பற்றினார். 1944ல் ‘தி அக்ரானி’ என்ற இதழை சாவர்க்கரின் ஆதரவின் பேரில் கோட்ஸே வெளியிட்டார். இதன் தீவிரப்போக்கால் 1947 ஜுலை 03ல் தடைசெய்யப்பட்டது. பத்தே நாட்களில் கோட்ஸே வேறு இதழைத் தொடங்கினார். அதன் பெயர் ‘இந்து ராஷ்ரடிரம்.’ இதன் டெலிபிரிண்டரில்தான், காந்தி உண்ணாவிரதம் தொடங்கிய செய்தி வெளியானது. 1948 ஜனவரி 12ல் உண்ணாவிரதம் தொடங்கிய காந்தி தன் நோக்கத்தில் வெற்றியடைந்தார். பாகிஸ்தானுக்கு இந்தியா 55 கோடி வழங்கும் என்று முடிவானது. ஏறக்குறைய தனக்கெதிரான ஆயுதங்கள் வாங்க, பங்காளிக்கு இந்தியா தானே பணம் தந்தது எனலாம். ஜனவரி 18ல் உண்ணாவிரதம் நிறைவுபெற்றது.

காந்தி கொலையில் கைது செய்யப்பட்டவர்களுள் சாவர்க்கரைத் தவிர்த்து மற்ற அனைவர் மீதும் குறிப்பிட்ட குற்றச்சாட்டுகள் வைக்கப்பட்டன. தடுப்புக்காவலில் வைக்கப்பட்டிருந்த சாவர்க்கர் 1948 பிப்ரவரி 05ல் கைது செய்யப்பட்டார். காந்தி கொலைவழக்கு வழக்கமான நீதிமன்றத்தில் அல்லாமல் டில்லி செங்கோட்டையில் நடைபெற்றது. இதழாசிரியர்களின் பார்வைக்கு விசாரணை அனுமதிக்கப்பட்டது.

வீரசாவர்க்கருக்காக எல்.பி.போபட்கர் என்பவர் வழக்காட ஆஜரானார். வழக்கு விசாரணைக்காக அவர் தில்லியிலிருந்தபோது ஒரு தொலைபேசி அழைப்பு வந்தது. ‘இன்று மாலை மதுரா செல்லும் சாலையில் ஆறாவது மைல்கல்லில் என்னை சந்தியுங்கள்’ என்றது மறுமுனை. அவ்விதம் அன்று மாலை போபட்கர் தன்னை அழைத்த நபரைச் சந்தித்தார். அந்நபர், “உன் கட்சிக்கார் (வீரசாவர்க்கர்) மீது எந்தக் குற்றச்சாட்டும் இல்லை. பயனற்ற வெறும் குற்றச்சாட்டுகள். பட்டேல் கூட எதிர்த்தார். அமைச்சரவையிலும் பலர் எதிர்த்தனர். ஆனால் ‘அந்த ஆணைக்கு’ எதிராக ஒன்றும் செய்யமுடியவில்லை என்றாலும் நீ ஜெயிப்பாய்” என்றார். அந்த மனிதர், தனது கூரிய சட்ட மேதைமைக்காக இன்றளவும் மதிக்கப்படுபவரான டாக்டர் அம்பேத்கர். ‘ஆணையை’ விடுத்தவர் – நேரு.

பம்பாய் புலனாய்வுக் கிளையின் துணை ஆணையர் ஜாம்ஷெட் தோரவ் நாகர்வாலா காந்தி கொலையை, கொலை முயற்சி என்ற அளவிலேயே தடுத்திருக்கக்கூடிய வரலாற்று வாய்ப்பை நழுவ விட்டவர். ஏற்கெனவே பம்பாயின் உள்துறை அமைச்சரை சந்தித்து சாவர்க்கரை ஒரு சந்தர்ப்பத்தில் கைது செய்ய அனுமதி கோரியவர் நாகர்வாலா. அப்பழுக்கற்ற நேர்மைக்கு பெயர்போனவரான மகாராஷ்ட்ர உள்துறை அமைச்சர் கைதிற்கு அனுமதி மறுத்திருந்தார். அவர் மொரார்ஜி தேசாய். சாவர்க்கர் கைது விஷயத்தில் மூக்குடைப்பட்ட நாகர்வாலா, காந்தி கொலைக்குப் பின், கொலையைப் புலனாய்வு செய்துவந்த தில்லி போலிஸின் சூப்பிரண்டென்டாக நியமிக்கப்பட்டார். இம்முறை அவர் மூக்குடைபட நேரவில்லை. மேலும் சாவர்க்கரின் கைது ‘மேலிடத்தை’ திருப்தி செய்தது.

காந்தி கொலையில் பிடிபட்ட திகம்பர் பாட்கே-வின் வாக்குமூலம் மட்டுமே வீரசாவர்க்கருக்கு எதிரானதாக இருந்தது. பம்பாயின் கெலுஸ்கர் சாலையில் இயற்கை எழில் சூழ்ந்த ‘சாவர்க்கர் சதனில்’ கோட்சே, ஆப்தே இருவரும் அதன் புகழ்பெற்ற உரிமையாளரைச் சந்தித்தபோது அவர் ‘யஷஸ்வீ ஹோங் யா’[1] என வாழ்த்தியதாக பாட்கே சொன்னார். காந்தி கொலையில் அப்ரூவரான பாட்கே சிறையிலிருந்தபோது மது, மாமிசம், முட்டை, இனிப்புகள் மற்றும் சிகரெட்டுகள் அவருக்கு வழங்கப்பட்டன. தண்டனையிலிருந்து விடுதலையும் பெற்றார். ஊமையைக் கூட பேசவைக்கும் வல்லமை மிக்க போலிசால் விசாரணை, பாட்கேவை தமது விருப்பத்திற்கு வளைத்துக்கொண்டதைப் பின்னாளில் அவரே பேட்டிகளில் வெளியிட்டார். தனது தீவிர விசுவாசியான திகம்பர பாட்கேவிற்கு பஞ்சசீலக் கொள்கையைப் பின்பற்றிய காங்கிரஸ் அரசு வாழ்நாள் முழுவதும் ஓய்வூதியம் அளித்தது. மேலும் அவருக்கு மும்பை சி.ஐ.டி. தலைமையக வளாகத்திற்குள் அதிகாரபூர்வ குடியிருப்பும் வழங்கப்பட்டது.

சாவர்க்கர் சதனில் கைப்பற்றப்பட்ட கடிதங்கள், நாதுராம் கோட்ஸே சாவர்க்கருக்கு எழுதியவை, போதுமான சாட்சியங்களாக இல்லை. சாவர்க்கர் போன்ற மாபெரும் தலைவர்களுக்குப் பல தொண்டர்கள் எழுதிய கடிதம் போன்றவையே அன்றி விஷேசமாக வேறேதும் அவற்றில் இல்லை. பணத்திற்கு விலைபோன பாட்கேவின் வேலையாள் சங்கரும் விசாரணையின்போது, ‘பாட்கே சொன்னவாறுதான் நான் வாக்குமூலம் அளித்தேன்’ என்று கூறியதால் சாவர்க்கரின் விடுதலை உறுதியானது. நாகர்வாலா இம்முறை சாவர்க்கரை கைது செய்ததோடு திருப்திபட்டுக்கொள்ள வேண்டியதாயிற்று. 1949 பிப்ரவரி 10 அன்று வீரசாவர்க்கர் விடுதலை செய்யப்பட்டார்.

‘யஷஸ்வீ ஹோங் யா’ என்ற வாழ்த்தைத் தெரிவித்ததாக பாட்கேவிடம் ‘பெறப்பட்ட’ வாக்குமூலத்தை வைத்து இன்றளவும் அவரை காந்தியைக் கொன்றவர்களுடன் இணைத்து விமர்சிக்கிறார்கள்.

மேலும் பகுத்தறிவு பேசும் ஒரு இதழ், தனது பெயருக்கு மாறாக ‘உண்மையைத்’ தவிர பொய்யை பேசும் இதழ், சாவர்க்கர் மன்னிப்புக் கடிதம் எழுதினார் என விமர்சிக்கிறது. அவர்கள் வசதியாக மறைக்கும் வரலாற்று ‘உண்மை’, அவர்களின் கொள்கையை வகுத்தளித்த ‘பெரியாரும்’ பிரிட்டிஷாரிடம் மன்னிப்புக் கேட்டு கடிதம் எழுதியவர்தான் என்பது.

12 வயது முதல் விடுதலைப் போராட்டத்தில் ஈடுபட்டவர் – நாடு கடந்தும் விடுதலை உணர்வை வளர்த்தவர் – தப்பிக்க நம்புவதற்கரிய சாகசங்களை மேற்கொண்டவர் – அனல் பறக்கும் பேச்சாளர் – அபாரமான எழுத்தாளர் – ஒரு தேசியத்தலைவராக மலர்ந்திருக்க வேண்டிய சகல தகுதிகளையும் பெற்ற சாவர்க்கர் – தனிப்பட்ட நபர்களின் வஞ்சத்தால் துன்புறுத்தப்பட்ட வரலாறு அதிகம் பேசப்படாதது அவலமே.

வீரசாவர்க்கருக்கு தண்டனையைப் பெற்றுத் தருவதில் காங்கிரஸ் அரசு தோற்றபோதும் அவர்மீது களங்கம் கற்பிப்பதில் வெற்றிபெற்றது என்றே கூறவேண்டும். குறைந்தபட்சம் அவர் புகழை மகாராஷ்ட்டிர எல்லைக்குள் சுருக்கி, தேசிய அளவில் பரவாமல் தடுத்ததில் மட்டுமாவது வெற்றிபெற்றது அப்போதைய அரசு. வீரசாவர்க்கர் போன்ற ஸ்திதப் பிரக்ஞனுக்கு இது மரணதண்டனைக்கு நிகரானதே.

Posted on Leave a comment

ஶ்ரீ ஜெயேந்திர சரஸ்வதி (1935-2018) | ஆங்கில மூலம்: அரவிந்தன் நீலகண்டன், தமிழில்: ஓகை நடராஜன்

தமிழ்நாட்டில் நேரடி அரசியல் சாராத முக்கியஸ்தர்களில் காஞ்சி காமகோடி மடத்தின் மடாதிபதிகளை நிச்சயம் சொல்லவேண்டும். சென்ற நூற்றாண்டில் ஶ்ரீ சந்திரசேகர சரஸ்வதி அவர்களின் சமுதாயப் பங்களிப்பு எந்த அளவில் இருந்தது என்பதை நாம் அறிவோம். அந்த அளவுக்கு இல்லாவிட்டாலும் அண்மையில் முக்தி அடைந்த ஶ்ரீ ஜெயேந்திர சரஸ்வதி அவர்களின் சமுதாயப் பங்களிப்பு சமூகத்தின் ஆன்மிகம் சாராத தளங்களிலும் இருந்ததையும் நாம் அறிவோம். வரும் காலங்களிலும் அந்த மடத்தின் பங்களிப்பு எத்தன்மையில் இருக்கப் போகிறது என்பதையும் நாம் காணப்போகிறோம். ஶ்ரீ ஜெயேந்திரர் முக்தியை ஒட்டி வந்த பல கட்டுரைகளில் சற்றே வேறுபட்ட ஒரு கட்டுரையாக அரவிந்தன் நீலகண்டன் சுவராஜ்யா ஆங்கில இதழில் எழுதிய கட்டுரை அமைந்திருந்தது. அதன் தமிழாக்கத்தை கீழே தந்திருக்கிறேன்.


– மொழிபெயர்ப்பாளர்

நன்றி: https://swarajyamag.com/ideas/sri-jayendra-saraswathi-1935-2018

ஶ்ரீ ஜெயேந்திர சரஸ்வதி அவர்களை நினைவுகூர்கிறேன். முதலில் அவர் எனது ஊரான நாகர்கோவிலுக்கு 1982ம் ஆண்டில் மண்டைக்காடு கலவரத்துக்குப் பிறகு வருகை தந்தது நினைவுக்கு வருகிறது. அப்போது கன்னியாகுமரி மாவட்ட இந்துக்கள் பயத்திலும் கலவரச் சூழலிலும் வாழ்ந்துகொண்டிருந்தார்கள். எப்போதெல்லாம் மாதாக்கோவில் மணி அடிக்கிறதோ அப்போதெல்லாம் ஒரு கும்பல் கூடி இந்துக் கிராமங்களின் மீது தாக்குதல் தொடுக்கும். இது, பின்னர் நிகழ்ந்த இந்துக்களுக்கு எதிரான தொடர் வெறுப்புப் பிரசாரத்துக்கும், இந்துக் கிராமங்களையும் நகரங்களையும் பெயர்மாற்றம் செய்யும் முயற்சிக்கும் முன்பாக நடந்த ஒன்று. கிறித்துவப் பாதிரியார்கள் அரசுக்கும் மீறிய அதிகாரத்துடன் நடந்துகொண்டிருந்தார்கள். கன்னியாகுமரி என்ற பெயரைக் கூட கன்னிமேரி என்று மாற்ற முயற்சித்தார்கள். இந்த நிலையில் பாரம்பரிய இந்துமதத் தலைவர்கள் யாரும் வரவில்லை. திராவிடக்காரர்களுக்கு நெருக்கமான குன்றக்குடி அடிகளார் பாதிரிமார்களைச் சந்தித்துவிட்டு அமைதி என்ற பெயரில் கிட்டத்தட்ட ஒரு கிறித்துவ ஆதரவாளரைப் போலப் பேசிவிட்டுச் சென்றார். அவர் இந்துக்களின் அவலக் குரலைக் கேட்கக் கூட மறுத்துவிட்டார்.

இந்த நிலைமையில்தான் அப்போது காஞ்சி மடத்தின் இளைய மடாதிபதியாக இருந்த ஶ்ரீ ஜெயேந்திர சரஸ்வதி, எங்கள் கன்னியாகுமரி மாவட்டத்துக்கு வந்தார். தம் சொந்த மாவட்டத்திலேயே அகதிகள் போல் கலக்கமடைந்திருந்த இந்துக்களைச் சந்தித்தார். மணிக்கணக்கில் அவர்களுடன் பேசினார். இந்துக்களின் பல ஜாதித் தலைவர்களிடம் பேசினார். அவர்களில் பலர் பிராமணர்கள் அல்ல. இதன் முக்கியத்துவம் அப்போது பதிவாகியிருக்கவில்லை. நாங்கள் என்ன உணர்ந்தோமென்றால், வெளிநாட்டுப் பண உதவியால் எங்களை ஆக்கிரமித்துச் சூறையாடும் சக்திகளிடம் நாங்கள் தனியாக விடப்படவில்லை; எங்கள் இந்துமத குருமார்கள் எங்களுக்காக வந்து நிற்பார்கள் என்று உணர்ந்தோம். அதிலிருந்து காஞ்சி மடம், அவரின் வழிகாட்டலோடு எங்கள் மாவட்டத்தில் பல இந்து நடவடிக்கைகளுக்குத் துணை நின்றது. கன்னியாகுமரி மாவட்டத்தில் எங்களுக்கு ஶ்ரீ ஜெயேந்திர சரஸ்வதி ஒளிவிளக்காகத் திகழ்ந்தார். அதன் பிறகு நான் வளர்ந்தபோது ஶ்ரீ ராமகிருஷ்ண-விவேகானந்த அத்வைதத்துடனும் தேவ்ரஸ் அவர்களின் இந்துத்துவத்துடனும் காஞ்சி மடம் அவ்வளவாகப் பொருந்தி வரவில்லை என்பதைப் புரிந்துகொள்ள ஆரம்பித்தேன்.

ஆம், 70-80களில் கன்னியாகுமரியில் வளர்ந்த ஒரு சராசரி ஹிந்து மனத்தில் ஸ்ரீ ஜெயேந்திர சரஸ்வதி மதிப்புடனும் விமர்சனத்துடனும் கூடிய ஒரு பிம்பமாக இருப்பார். அவருடைய சிற்சில பின்னடைவுகளுக்காக அல்லாமல், எல்லோரையும் அரவணைக்கும் இந்துப் பார்வையை முன்னெடுக்கத் துணிச்சலுடன் முயற்சித்ததற்காக நினைவுகூரப்படுவார். ஒட்டுமொத்த இந்துமதத் தலைவர்களும் ஒதுங்கி அமைதி காத்த சமயத்தில் அவர் எங்கள் பக்கம் நின்றார். ஓர் ஒட்டுமொத்த இந்துக் குடும்பத்தை உருவாக்கும் முயற்சியில் அவர் எந்த அளவுக்கு வெற்றிபெற்றார் என்பதைக் காலம்தான் சொல்லவேண்டும்.

அவர் மீதான குற்றச்சாட்டுகள், கிறித்துவ மிஷினரிகளின் சதியா அல்லது அகம்பிடித்த ஆட்சியாளரின் ஈகோவா அல்லது பிராமண வெறுப்புக்காகச் சேற்றைப் பூசும் ஊடகங்கள் செய்யும் அரசியல் பழிவாங்கலா என்பதை வருங்காலச் சந்ததி அறிந்துகொள்ளும். அவர் மீதான வெறுப்புப் பிரச்சாரத்துக்கு எடுத்துக்காட்டாக ஒன்றைச் சொல்லலாம். மத்திய அமைச்சர் பொன் இராதாகிருஷ்ணன் ஶ்ரீ ஜெயேந்திரர் முன் தரையில் அமர்ந்திருப்பதைக் காட்டும் ஒரு புகைப்படத்துடன் கூடிய கேலிப்படம் (Meme). இந்த மீமில், அமைச்சராக இருந்தாலும் ஒரு சூத்திரர் ஒரு பிராமணரின்முன் தரையில்தான் அமர வேண்டும் என்ற பிரசாரம் இருக்கும். அதே நேரத்தில், உருக்கமாகப் பாடும் இசைஞானி இளையராஜாவும், அந்தப் பாட்டை கேட்டு நெகிழும் ஜெயேந்திரரும் இணையாக நாற்காலிகளில் அமர்ந்திருப்பது போல ஒரு காணொளி இருக்கிறது. மதிப்பிற்குரியவர் முன் தரையில் அமர்ந்தால் அது ஜாதி காரணமாகத்தான் இருக்கவேண்டும் என்ற தவறான கருத்துருவாக்கத்தை அந்தக் கருத்துப்படத்தைச் செய்தவர்கள் முன்வைக்கிறார்கள். தமிழ்நாட்டின் வெறுப்பு மிகுந்த பொய்யான கருத்துப்பட மனநிலையை அந்தக் காணொளி வெளிச்சம் போட்டுக் காட்டுகிறது.

2004க்குப் பிறகு தமிழக ஊடக வரலாற்றில் அதிகம் வசைபாடப்பட்டவராக ஜெயேந்திரரே இருந்தார். எவரும் எதை வேண்டுமானாலும் அவரைப் பற்றி எழுதிவிடலாம். இதே மாநிலத்தில்தான் ஒரு காட்டுமரக் கடத்தல்காரரை, கொலைகாரரை, கொள்ளைக்காரரைக் குற்றவாளி என்று நீங்கள் எளிதாகக் கூறிவிடமுடியாது; சில அரசியல் வட்டங்களிலிருந்து வசைகள் வரும். ஜெயேந்திரர் மீது எல்லாவிதமான குற்றச்சாட்டுகளும் இருந்தன. அந்தக் குற்றச்சாட்டுகளில் உண்மை இருந்தால் அவர் தர்மத்திலிருந்து தவறியவர் ஆவார். ஆனால் அக்குற்றச்சாட்டுகள் தவறாக இருந்தாலோ மிகப்பெரிய அநீதி அவருக்கு இழைக்கப்படுகிறது.

இப்போது ஜெயேந்திரர் பேரமைதியில் ஆழ்ந்துவிட்ட நிலையில் இந்தியாவிலும் அயல்நாட்டிலும் தாழ்த்தப்பட்ட மக்களை அணுகுவதற்கு அவர் செய்த முயற்சிகளை நினைவு கூர்வோம். இந்த விஷயத்தில் அவர் பாரம்பரிய வழக்கங்களுக்கு மாறாகக் கூடச் செயல்படத் தயாராக இருந்தார். அதை அவருடைய சம்பிரதாயப் பூர்வமான வட்டங்களில் இருந்துகொண்டே செய்தது மிகவும் துணிச்சலான செயல். காந்தி அம்பேத்கர் பூனா ஒப்பந்தத்தைத் தொடர்ந்து, இதற்கு முன்பிருந்த காஞ்சி மடாதிபதி சென்னையிலும் கேரளாவிலும் பட்டியலின மக்கள் ஆலயங்களில் நுழைவதை வன்மையாக எதிர்த்தார். ஆனால் சில பத்தாண்டுகளுக்குப் பிறகு ஶ்ரீ ஜெயேந்திர சரஸ்வதி, பல ஜாதிகளிலிருந்தும் உருவான, ஶ்ரீ தந்த்ர வித்யாபீடத்தில் பயிற்சி பெற்ற கேரளப் பூசாரிகளுக்கு சான்றிதழ்கள் வழங்கினார். இன்றைக்கு கேரளத்தில் எல்லா ஜாதிகளிலிருந்தும் நாம் பூசாரிகளைக் காண்கிறோம் என்றால் அதற்கு அந்த மாநில முதலமைச்சர் பினரயி விஜயனை விடவும் மிகவும் அதிகம் பங்களித்தவர் ஶ்ரீ ஜெயேந்திர சரஸ்வதிதான் என்பதை நாம் அறிந்துகொள்ளவேண்டும். தலித்துகளுக்கான இந்திய வணிக மற்றும் தொழில் மையம் (Dalit Indian Chamber of Commerce and Industry -DICCI) ஆரம்பிப்பதற்கு வெகு நாட்களுக்கு முன்னரே ஶ்ரீ ஜெயேந்திர சரஸ்வதி, சமூக நல்லிணக்கத்துக்கான கருவியாக சுயதொழில் முன்னேற்றத்தைத் தன் தொலைநோக்குப் பார்வையாகக் கொண்டிருந்தார். அவரைச் சுற்றியிருந்த சுயநலமிகள் எந்த அளவுக்கு அவரை இந்த புதுமைச் சிந்தனைகளின்படி நடக்க விட்டிருப்பார்கள் என்பதை நாம் அனைவரின் யூகத்துக்கே விட்டுவிடலாம். ஆனால் முதன்மையான சில நகர்வுகளை இந்தத் திசையில் செய்யும் துணிச்சல் அவருக்கு இருந்தது.

இன்றைக்கு காஞ்சிமடம் ஒரு திருப்புமுனைப் புள்ளியில் நிற்கிறது. ஶ்ரீ சந்திரசேகர சரஸ்வதி, ஒரு துறவியின் தனிப்பட்ட வாழ்க்கை எவ்வாறு இருக்க வேண்டும் எனக் காட்டிச் சென்றார். அவருடைய சமூகக் கருத்துக்களை ஒருக்காலும் ஒப்புக் கொள்ளாதவர்கள் கூட மனித முயற்சிக்கு அப்பாற்பட்ட அவரது திறந்த, எளிய வாழ்க்கைக்காக அவர்மீது பெருமதிப்பு கொண்டிருந்தனர். ஶ்ரீ ஜெயேந்திர சரஸ்வதி, மடத்தின் மட்டுப்படுத்தப்பட்ட சமூகப் பார்வையிருந்து விலகி வருவதற்கான துணிச்சலைக் காண்பித்தார். அது ஒரு மிகத் துணிச்சலான, சற்று அபாயகரமான நகர்வும் கூட. முதுகில் குத்துபவர்கள், துரோகிகள், அதிகார துஷ்பிரயோகிகள் மற்றும் சூழ்ச்சிக்காரர்களின் வஞ்சக வலையில் அவர் தன்னை ஒப்புக்கொடுத்தார். ஆனால் இதையும் கூட நாம் பாரம்பரிய இந்து அமைப்புகள் நவீனத்தை நோக்கி நகர்வதாகவே எடுத்துக் கொள்ளவேண்டும். ஜெயேந்திரருடைய வருத்தங்களும் வலிகளும் அடுத்துவரும் மடாதிபதிக்குப் பாடமாக இருக்கவேண்டும்.

ஶ்ரீ சந்திரசேகர சரஸ்வதி அவர்களின் திறந்த எளிய ஆன்மிக வாழ்வையும் ஶ்ரீ ஜயெந்திர சரஸ்வதியின் ஒருங்கிணைந்த இந்துக்களின் முன்னேற்றத்துக்கான எண்ணங்களையும் ஶ்ரீ விஜயேந்திர சரஸ்வதி இணைக்கவேண்டும் என்பதே அனைவரின் விருப்பம்.

Posted on 1 Comment

ஸ்ரீ ஜெயேந்திர சரஸ்வதி சுவாமிகள்: அளப்பரிய பணிகளும் அருகதையற்ற தேசமும் | பி.ஆர்.ஹரன்


ஏழைகளுக்கு உணவளியுங்கள்; தேவையுள்ளவர்களைக் கவனியுங்கள்; கல்வியற்றவர்க்குக் கல்வியறிவைக் கொடுங்கள்; அவர்கள் அனைவரும் திருப்தியாக சம்பாதித்துக் கௌரவமான வாழ்க்கை வாழ வழிவகை செய்யுங்கள்; உங்கள் முயற்சியால் அவர்கள் உட்கொள்ளும் ஒவ்வொரு கைப்பிடி உணவும் நீங்கள் எனக்குச் செய்யும் பிக்ஷா வந்தனம் ஆகும்.

– காஞ்சி காமகோடி பீடாதிபதி பூஜ்ய ஸ்ரீ ஜெயேந்திர சரஸ்வதி சங்கராச்சார்ய ஸ்வாமிகள்


மும்மூர்த்திகள்

ஸ்ரீ ஆதிசங்கரர், ‘நகரேஷு காஞ்சி’ என்று நூற்றாண்டுகளாகப் போற்றப்பட்டு வரும் காஞ்சி மாநகரில் நிறுவிய ஸ்ரீ காமகோடி பீடத்தின் 68வது பீடாதிபதியாக, அனைவராலும் ‘மஹா பெரியவா’ என்று போற்றி வணங்கப்பட்ட பூஜ்ய ஸ்ரீ சந்திரசேகரேந்திர சரஸ்வதி சங்கராச்சார்ய ஸ்வாமிகள் 1907ம் ஆண்டு ஃபிப்ரவரி மாதம் 13ம் தேதியன்று பீடாதிபதியாகப் பொறுப்பேற்றுக்கொண்டார். நாடெங்கும் பல்லக்கிலும், பின்னர் கால்நடையாகவும் சுற்றுப்பயணம் செய்து, பாரத தேசத்தின் ஆன்மிகப் பாரம்பரியத்தையும், வேத நாகரிகத்தையும், சனாதன தர்மத்தையும் மக்களிடையே போதித்து வந்தார். ‘முற்றும் துறந்த துறவி’ என்கிற பதத்திற்குச் சிறந்த உதாரணமாகத் திகழ்ந்தார்.

1954ம் ஆண்டு மார்ச்சு மாதம் 22ம் தேதி அன்று, தஞ்சை மாவட்டத்தின் ‘இருள் நீக்கி’ என்கிற கிராமத்தைச் சேர்ந்த சுப்ரமணியனைத் தன்னுடைய சீடராக ஏற்றுக்கொண்டு அவருக்கு சன்யாஸ தீக்ஷை அளித்து, அவரைத் தனக்கு அடுத்த பீடாதிபதியாக ‘ஸ்ரீ ஜெயேந்திர சரஸ்வதி சங்கராச்சார்ய ஸ்வாமிகள்’ என்று நாமகரணம் சூட்டி நியமித்தார். குருவின் காலடியைப் பின்பற்றி அவருடன் இணைந்து ஆன்மிகப் பணிகளில் ஈடுபடலானார் பூஜ்ய ஸ்ரீ ஜெயேந்திர சரஸ்வதி ஸ்வாமிகள். இருவரும் இணைந்தே நாடெங்கும் சுற்றுப்பயணம் மேற்கொண்டனர். ‘மஹா பெரியவா’ என்றும் ‘புதுப் பெரியவா’ என்றும் கோடிக்கணக்கான பக்தர்கள் இருவரையும் போற்றி வழிபட்டனர்.

திருவள்ளூர் மாவட்டம் பெரியபாளையம் கிராமத்தில் பிறந்த ஸ்ரீ சங்கரநாராயணனைத் தன் சீடராக ஏற்றுக்கொண்ட ஸ்ரீ ஜெயேந்திரர், அவருக்கு 1983ம் ஆண்டு மே மாதம் 29ம் தேதி அன்று, தன்னுடைய குருவான மஹா பெரியவாளின் அனுக்ரஹத்துடன், தீக்ஷை அளித்து ஸ்ரீ சங்கர விஜயேந்திர சரஸ்வதி சங்கராச்சார்ய ஸ்வாமிகள் என்று நாமகரணம் சூட்டி, காஞ்சி காமகோடி பீடத்தின் 70வது ஆச்சாரியாராக நியமித்தார்.

அதனைத் தொடர்ந்து 1994ம் ஆண்டு ஜனவரி 8ம் தேதியன்று மஹா பெரியவா சித்தி அடைகின்றவரை, ஏறக்குறைய பத்து ஆண்டுகள் மும்மூர்த்திகளாக மூன்று ஆச்சாரியார்களும் ஆன்மிகப் பணியில் ஈடுபட்டனர். மூன்று ஞான சூரியர்களின் ஒளிவெள்ளத்தில் அருள் பெற்ற பக்தர்கள், மஹா பெரியவா, புதுப் பெரியவா ஆகியோருடன் சேர்த்து ஸ்ரீ சங்கர விஜயேந்திரரை ‘பால பெரியவா’ என்று போற்றி வழிபட்டு ஆனந்தித்தனர். மூன்று பீடாதிபதிகள் ஒரே சமயத்தில் ஆன்மிகப் பணியில் ஈடுபட்டது என்பது காஞ்சி காமகோடி பீடத்தில் மட்டுமே நடந்துள்ள விசேஷமாகும்.

காஞ்சி சங்கர மடம் உலகப்புகழ் பெற்று மகோன்னதமான நிலைக்கு உயர மஹா பெரியவாளுடன் இணைந்து செயல்பட்டு, அவருக்குப் பின்னர் மேலும் பல்வேறு தளங்களில் மடத்தின் பணிகளை விரிவாக்கம் செய்த பூஜ்ய ஸ்ரீ ஜெயேந்திர சரஸ்வதி ஸ்வாமிகள் கடந்த ஃபிப்ரவரி மாதம் 28ம் தேதி புதன்கிழமையன்று (சுக்ல பக்ஷ த்ரயோதஸி) சித்தி அடைந்தார். மார்ச்சு ஒன்றாம் தேதி அவருடைய பிருந்தாவனப் பிரவேசம் மஹா பெரியவா பிருந்தாவனத்தின் அருகிலேயே நடைபெற்றது. அதனைத் தொடர்ந்து 12ம் தேதிவரை வேத பாராயணங்கள், பஜனைகள் என்று பலவிதமாக ஸ்ரத்தாஞ்சலிகள் நடைபெற்று, 13ம் தேதியன்று ஆராதனை நிறைவடைந்தது.

ஸ்ரீ ஆதிசங்கரருக்கு அடுத்தபடியாகச் சிறப்புப் பெற்றவர்

பூஜ்ய ஸ்ரீ ஜெயேந்திர சரஸ்வதி ஸ்வாமிகள் பல தனிச் சிறப்புகள் பெற்றவர். ஸ்ரீ ஆதி சங்கரருக்கு அடுத்தபடியாக பாரதம் முழுவதும் பயணம் மேற்கொண்டவர். நான்கு முறை பாரதத்தை வலம் வந்தவர். 51 சக்தி பீடங்கள், 7 முக்தித் தலங்கள், 12 ஜோதிர்லிங்க க்ஷேத்திரங்கள் ஆகியவற்றைத் தரிசனம் செய்து 7 புண்ணிய நதிகளிலும் ஸ்நானம் செய்தவர். நேபாளம், சீனம் மற்றும் வங்க தேசம் ஆகிய வெளிநாடுகளில் பெரிதும் வரவேற்கப்பட்டு அரசு மரியாதை அளிக்கப் பெற்றவரும் இவரே!

1974ம் ஆண்டு நேபாள அரசின் அழைப்பின் பேரில் அரசு விருந்தினராக நேபாளம் சென்றார். ஆதிசங்கரருக்கு அடுத்தபடியாக நேபாளத்திற்குச் சென்ற சங்கராச்சாரியார் என்கிற பெருமையும் பெற்றார். அங்குள்ள அனைத்து க்ஷேத்திரங்களையும் தரிசனம் செய்தார். பெரியவாளின் ஆலோசனையின் பேரில் நேபாள மன்னர் பசுபதிநாத் ஆலயத்தின் நுழைவில் ஸ்ரீ ஆதிசங்கரர் மூர்த்தியைப் பிரதிஷ்டை செய்தார். மேலும் ஆச்சாரியாரின் மற்றொரு ஆலோசனையின்படி, நேபாள-இந்திய எல்லையில் மிர்கஞ்ஜ் எனுமிடத்தில், ‘உலகின் ஒரே ஹிந்து நாட்டிற்கு வரவேற்கிறோம்’ என்கிற வரவேற்பு வளைவை நிறுவினார் நேபாள மன்னர். அந்த வளைவை 1988ல் திறந்து வைத்தார் ஸ்ரீ ஜெயேந்திரர்.

சீன அரசின் அழைப்பின் பேரில் 1998ல் கைலாயம் செல்லும்போதும் நேபாளத்திற்கும் சென்று அரசு விருந்தினராக மன்னர் பிரேந்திராவால் மரியாதையுடன் உபசரிக்கப்பட்டு, அந்நாட்டின் புண்ணிய க்ஷேத்திரங்களைத் தரிசனம் செய்தார். பின்னர் அங்கிருந்து கைலாயத்திற்கும் மானசரோவருக்கும் சென்றார். ஆதிசங்கரருக்கு அடுத்தபடியாக கைலாயத்திற்கும், மானசரோவருக்கும் யாத்திரை சென்ற ஒரே சங்கராச்சாரியாரும் இவரே! சீன அரசு அவரைப் பிரதம விருந்தாளியாகப் பாவித்து பலத்த பாதுகாப்பும், விமரிசையான மரியாதைகளும் ஏற்பாடு செய்தது. கைலாயப் பாரிக்கிரமத்தின் தொடக்கத்திலும் நிறைவிலும் (14000 அடிகள் உயரத்தில்) ஆதிசங்கரரின் மூர்த்திகளைப் பிரதிஷ்டை செய்தார். அவர் அங்கே சென்ற தினம் குரு பூர்ணிமா தினம் என்பதோடு மட்டுமல்லாமல் குருவாரம் என்று சொல்லப்படும் வியாழக்கிழமையாக நேர்ந்தது. மிகவும் ஆனந்தத்துடனும் பக்தியுடனும் மானசரோவரில் ஸ்நானம் செய்துவிட்டு குரு பூர்ணிமா தினத்தன்று செய்யப்படும் ‘வியாச பூஜை’ செய்தார். அதன் பிறகு மனநிறைவுடன் அருளாசி வழங்கியபோது, சீனப்பயணத்திற்கு விஸா (VISA) கிடைக்கப் பதினைந்து நாட்கள் தாமதம் ஆனதால், குரு பூர்ணிமா தினத்தன்று கைலாய மானசரோவரில் வியாச பூஜை செய்யும் பாக்கியம் கிடைத்தது இறைவனின் அருளே என்று கூறினார்.

பின்னர் 2001ல் அமர்நாத் யாத்திரை மேற்கொண்டு பனிலிங்கத்திற்கு வெள்ளி மற்றும் தங்கத்தினாலான வில்வங்களைக் காணிக்கையாக அளித்தார், பாதரச லிங்கத்தை பனி ஆவுடையார் மீது வைத்து வழிபட்டார்.

அதனைத் தொடர்ந்து 2000ம் ஆண்டு ஜூன் மாதம் வங்கதேசம் சென்று, சக்தி பீடமான டாகேஸ்வரி ஆலயத்திற்குச் சென்று வழிபட்டார். ஸ்ரீ ஆதிசங்கரருக்கு அடுத்ததாக அந்த ஆலயத்திற்குச் சென்ற சங்கராச்சாரியார் என்கிற பெருமையைப் பெற்றார். ஆலய வாயிலுக்கு ‘சங்கராச்சாரியார் வாயில்’ என்று பெயர் சூட்டியதோடு மட்டுமல்லாமல், அங்கே ஒரு வரவேற்பு வளைவு நிறுவி அதற்கு ‘ஜெயேந்திரா வளைவு’ என்கிற பெயரையும் சூட்டியது வங்கதேச அரசு.

ஜம்மு காஷ்மிர் மாநிலத்தில் லடாக் பகுதியில் சிந்து நதிக்குப் பூஜை செய்யும் கைங்கர்யத்தைத் தொடங்கி வைத்தார். ஒவ்வோர் ஆண்டும் குரு பூர்ணிமா தினத்தன்று சிந்து பூஜை நடந்து வருகின்றது.

ஸ்ரீநகருக்கும் ஜம்முவிற்கும் இடையே உள்ள ரம்பான் என்னும் இடத்தில் சரஸ்வதி தேவிக்கு ஓர் ஆலயம் நிறுவினார்.

ஹிமாலய யாத்திரையின்போது, கேதார்நாத் ஆலயத்திற்கு ஸ்படிக லிங்கம் வழங்கினார். ஆதிசங்கரர் சன்னிதியில் பளிங்குக் கல்லில் ஆதிசங்கரரின் ஸ்லோகங்களைப் பொறிக்கச் செய்தார். திருஞான சம்பந்தரின் தேவாரத் திருமுறைகளை அச்சிட்டுப் படங்களாக ஆக்கி அவ்வாலயத்தில் மாட்டச் செய்தார். பத்ரிநாத், பஞ்ச பத்ரி, பஞ்ச ப்ரயாகைகள், ரிஷிகேஷ், ஹர்த்வார் போன்ற பல தலங்களுக்கும் சென்று வழிபட்டார்.

யுகதர்மம் காத்த ஜகத்குரு

ஸ்ரீ ஜெயேந்திரர் செய்துள்ள தர்மப்பணிகள் ஏராளமானவை, அளப்பரியவை. காலமாற்றத்திற்கு ஏற்ப, யுகதர்மத்தை நோக்கமாகக் கொண்டு, அதே சமயத்தில் ஆச்சாரங்களுக்கும் மரபுகளுக்கும் சாஸ்திரங்களுக்கும் உட்பட்டு, மடத்தின் அணுகுமுறைகளை சற்றே வித்தியாசமாக மாற்றி அமைத்துக்கொண்டார். இதனால் மடத்தின் சேவைகள் பல தளங்களில் பெரிதும் விரிவடைந்தன. தேசத்தின் மூலைமுடுக்களில் இருக்கும் மக்களையெல்லாம் போய்ச்சேர்ந்தன.

வேத ரக்ஷணம்

தன்னுடைய குருவான ஸ்ரீ மஹா பெரியவாளின் நோக்கங்களை நிறைவேற்றும் பொருட்டு ஸ்ரீ மடத்தின் கிளைகளை நாடெங்கும் நிறுவினார். தற்போது பாரதத்தில் மொத்தம் 40 இடங்களில் சங்கர மடத்தின் கிளைகள் உள்ளன. அதே போல 30க்கும் அதிகமான இடங்களில் வேத பாடசாலைகள் நடந்து வருகின்றன. புரிந்துணர்வின் அடிப்படையில் நேபாளத்திலும் வேத பாட சாலைகளை மடம் நடத்தி வருகின்றது. வேத ரக்ஷண நிதி டிரஸ்ட், வேத தர்ம சாஸ்த்திர பர்பாலன சபா, கலவை பிருந்தாவன டிரஸ்ட் போன்ற பல அறக்கட்டளைகள் மூலம், வேத பாடசாலைகளை நடத்தி, வேதம் பயிலும் மாணாக்கர்களுக்குச் சகல வசதிகளும் செய்து வருகின்றது சங்கர மடம். வேதம் படிக்கும் மாணவர்களுக்குப் போட்டிகள் நடத்தி, பரீட்சைகள் வைத்து, வேத பண்டிதர்களை உருவாக்கி வருகின்றது. வைதீகத்தில் ஈடுபட்டு வருபவர்களின் நலனையும் பலவிதங்களில் காப்பாற்றி வருகின்றது. வைதீகத்தில் ஈடுபட விரும்பும் இளைஞர்களை ஊக்குவிக்கும் விதமாகப் பல நலத்திட்டங்களையும் செயல்படுத்தி வருகின்றது. வயதான வைதீகர்களுக்கும் வேத பண்டிதர்களுக்கும் ஓய்வூதியமும் வழங்கப்படுகிறது.

அத்வைத சபா, ஸ்ரீ ஆதிசங்கரா அத்வைத ஆராய்ச்சி மையம் போன்ற அமைப்புகளை அமைத்து அவற்றின் மூலமாக அத்வைதத் தத்துவங்களைக் கற்றுக்கொடுக்கவும் பரப்பவும் வழிவகை செய்தார் ஸ்ரீ ஜெயேந்திரர். த்வைத, விசிஷ்டாத்வைத தத்துவங்களைக் கற்ற பண்டிதர்களையும் வரவழைத்து, கருத்துப் பரிமாற்றங்கள் நடத்தி அவர்களுக்கும் மரியாதைகள் செய்து, அம்மடங்களுக்கும் சென்று அம்மடங்களின் ஆச்சாரியார்களைச் சந்தித்து பரஸ்பரம் மரியாதைகள் செய்து, ஏற்றுக்கொண்டு, நல்லதொரு சுமுகமான நட்பான சூழ்நிலைகளையும் ஒற்றுமையையும் உருவாக்கியவர் ஸ்ரீ ஜெயேந்திரர்.

சம்ஸ்க்ருதக் கல்விக்கும் முக்கியத்துவம் கொடுத்து, அதற்காக அமரபாரதி பரிக்ஷா சமிதி போன்ற அமைப்புகளைத் தொடங்கினார். தபால் வழிக் கல்வியாகவும் சம்ஸ்க்ருதம் கற்றுத்தரப்படுகிறது. பகவத் கீதை, காவியங்கள், காப்பியங்கள், இலக்கணம் போன்றவை கற்றுத்தரப்படுகின்றன. ‘சம்ஸ்க்ருதஸ்ரீ’ என்கிற பத்திரிகையும் நடத்தப்படுகின்றது.

தமிழ் வளர்ச்சியிலும் மடத்தை ஈடுபட வைத்துள்ளார் ஸ்ரீ ஜெயேந்திரர். தமிழ் இலக்கியவாதிகளையும், புலவர்களையும், ஒவ்வொரு ஆண்டும் அங்கீகாரம் அளித்து, நலவுதவிகளும் விருதுகளும் அளித்து வருவதும் தொடர்ந்து நடந்து கொண்டிருக்கின்றது. பல தமிழ் நூல்களையும் தொடர்ந்து பதிப்பித்து வருகின்றார்கள். பள்ளி மாணவர்களுக்கு திருமுறைகள், திவ்யப் பிரபந்தங்கள், திருப்பாவை, திருவெம்பாவை ஆகியவற்றைக் கற்பித்துப் போட்டிகளும் நடத்தப்பட்டுப் பரிசுகளும் தரப்படுகின்றன. குழந்தை மாணாக்கர்களுக்கு ஆத்திச்சூடி, கொன்றை வேந்தன் ஆகியவை கற்றுத்தரப்படுகின்றன.

ஆலயப் பாரம்பரியம் காத்தல் 

புதிய கோவில்களைக் கட்டுவதைவிட, பாழடைந்துள்ள பழைய கோவில்களைப் புனருத்தாரணம் செய்து பாதுகாக்க வேண்டும் என்கிற உறுதியான நிலைப்பாடு கொண்டவர் ஸ்ரீ ஜெயேந்திரர். நூற்றுக்கணக்கான பாழடைந்த கோவில்களைப் புனர்நிர்மாணம் செய்தவர். அந்த மாதிரி பாழடைந்த கோவில்களைப் புனர்நிர்மாணம் செய்யும் கைங்கர்யத்தில் பொதுமக்களையும் ஈடுபட வைத்து அதன் முக்கியத்துவத்தை அவர்கள் உணருமாறு செய்தவர். தன்னுடைய வாழ்நாளில் நாடெங்கும் உள்ள ஆயிரக்கணக்கான கோவில்களுக்குக் கும்பாபிஷேகம் செய்தவர்.

காஞ்சி காமாக்ஷி அம்மன் கோவிலுக்குப் பொன்கூரை வேய்ந்தார். தங்க ரதமும் வெள்ளி ரதங்களும் அளித்தார். சிதம்பரம் நடராஜருக்கு வைரங்கள் பதித்த குஞ்சித பாதம் அளித்தார். திருப்பதி பெருமாளுக்கு வைர க்ரீடம், வைர மாலை, வைர பூணல், தங்க அபய ஹஸ்தங்கள், தங்கப் பாதங்கள் ஆகியவற்றை மடத்தின் சார்பாக அளித்துள்ளார். சீர்காழியில் திருஞான சம்பந்தரின் இல்லத்தைப் புதுப்பித்தார். பழனியில் முருகனுக்கு வெள்ளி வேலும், விநாயகருக்கு வெள்ளிக் கவசமும் அளித்தார். பிள்ளையார்பட்டி விநாயகருக்கு முத்துமாலை அளித்துள்ளார். காஞ்சி வரதராஜ பெருமாள் கோவிலுக்குத் தேர் செய்து கொடுக்கப்பட்டுள்ளது. காசியில் காமகோடீஸ்வரர் கோவிலைக் கட்டினார். காலடியில் ஆதிசங்கரர் கீர்த்தி ஸ்தம்பமும், பிரயாகையில் ஆதி சங்கரர் ஆலயமும் நிர்மாணித்தார்.

1984ம் ஆண்டு தஞ்சை பெரிய கோவிலை நிர்மாணித்த ராஜ ராஜ சோழனின் ஆயிரமாவது ஆண்டு விழாவின்போது, ராஜ ராஜ சோழனுக்குத் தங்கக் க்ரீடம் அளித்ததோடு மட்டுமல்லாமல், கோவிலில் நிரந்தர பூஜை நடைபெற ஏதுவாக ஒரு அறக்கட்டளையும் தொடங்கி வைத்தார். அவ்வமயம், அம்மன்னனின் 80 கல்வெட்டுகளைச் சேகரித்து, அவற்றை ‘சிவபாத சேகரனின் கல்வெட்டுகள்’ என்று புத்தகமாக வெளியிட்டார். இது போன்று நாடெங்கும் இருக்கும் ஏராளமான கோவில்களுக்கு எண்ணற்ற கைங்கர்யங்கள் செய்துள்ளார்.

ஆலயம் சார்ந்த பாரம்பரியத் தொழில்களையும் அந்தத் தொழில்களில் ஈடுபடும் சமூகத்தவரும் முன்னேற்றப்பட வேண்டும் என்று விரும்பியவர் ஸ்ரீ ஜெயேந்திர சரஸ்வதி சுவாமிகள். அதற்கேற்றவாறு பல திட்டங்களையும் வகுத்தவர். சிலை வடிக்கும் சிற்பிகள், ஓதுவார்கள், உபன்யாசகர்கள், நாதஸ்வர தவில் வித்வான்கள், சிவாச்சாரியார்கள், கிராமக் கோவில் பூஜாரிகள் போன்றவர்களின் வளர்ச்சியில் அக்கறை கொண்டவர் ஸ்வாமிகள்.

சிற்பக் கலை வளர்ச்சிக்கென, சிற்பக் கலைப் பயிற்சிப் பாடசாலையை நடத்தி வருகின்றது சங்கர மடம். அதே போல ஆகம சாஸ்த்திரத்தைப் போற்றி வளர்க்கும் விதமாக ஆகமப் பாடசாலைகளையும் நடத்தி வருகின்றது. ஓதுவார்களும், உபன்யாசகர்களும் ஒவ்வோர் ஆண்டும் அங்கீகரிக்கப்பட்டு அவர்களுக்கு விருதுகளும் நலத்திட்டங்களும் உதவிகளும் அளிக்கப்படுகின்றன.

கிராம தேவதைக் கோவில்கள் பராமரிக்கப்படுவதிலும் விசேஷமான அக்கறை கொண்டவர் ஸ்வாமிகள். கிராமக் கோவில்களுக்குத் தேவையான உதவிகளைத் தொடர்ந்து செய்தவர். தாம் மேற்கொள்ளும் யாத்திரைகளின் போது கிராமக் கோவில்களுக்கு சென்று நேரில் அவர்கள் குறைகளைக் கண்டறிந்து, கேட்டறிந்து அவற்றை நீக்கியவர். குறிப்பாக ஹரிஜனங்கள் இருக்கும் பகுதிகளுக்கு அதிகம் செய்தவர். அவர்களுக்குக் கோவில்கள் கட்ட நிதியுதவி மட்டுமல்லாமல் விக்ரஹங்களும் அளித்து உதவியவர். கிராமக் கோவில் பூஜாரிகளுக்குப் பூஜைகள் முறையாக எப்படிச் செய்ய வேண்டும் என்று பயிற்சி கொடுக்கவும் ஏற்பாடு செய்தவர். அவர்களுக்கும் பல நலத்திட்டங்களை ஒவ்வோர் ஆண்டும் தொடர்ந்து செய்தவர்.

ஒரு வேளை பூஜைக்கும் நைவேத்யத்திற்கும் இயலாத நிலையில் இருக்கும் பல கோவில்களுக்கு இரண்டு வேளை விளக்கேற்றவும், ஒரு வேளை நைவேத்யம் செய்யவும் ‘க்ஷேத்ர பரிபாலன சங்கம்’ என்கிற அமைப்பை அவர் தோற்றுவித்து இன்றும் அதன் சேவை நடைபெற்று வருகிறது.

ஆலயங்களில் நந்தவனத்தின் அவசியத்தை எடுத்துக்கூறி, நூற்றுக்கணக்கான ஆலயங்களுக்கு துளசி, வில்வம் போன்ற செடிகளும் மரங்களும் வளர்க்க ஏற்பாடுகள் செய்துள்ளார். ஆலய நந்தவனங்களில் மூலிகைச் செடிகளும் வளர்க்கப்பட ஏற்பாடுகள் செய்துள்ளார்.

கோ சம்ரக்ஷணம்

பசு பாதுகாப்பு அவருடைய இதயத்திற்கு மிகவும் நெருக்கமான ஒரு தர்மம். ஒவ்வோர் ஆலயத்திலும் பசு மடம் நிறுவப்பட்டுப் பராமரிக்கப்பட வேண்டும் என்று விரும்பியவர். அதற்காகப் பாடுபட்டதோடு மட்டுமல்லாமல், செயல்படுத்த உதவிகளும் புரிந்தவர். நாடெங்கும் பல கோ சாலைகள் நிறுவியுள்ளார். பல்வேறு சேவை அமைப்புகளுக்கு கோ சாலைகள் நிறுவ ஊக்கமும் உதவியும் அளித்துள்ளார். இந்தியாவில் பசுவதைத் தடைச் சட்டம் இயற்றப்பட வேண்டும் என்று ஒவ்வொரு பிரதமரிடமும், அரசியல் தலைவரிடமும் வலியுறுத்தி வந்தார். வாஜ்பாய் பிரதமராக இருந்தபோது, பசுவதைத் தடைச் சட்டம் கோரி சாகும்வரை உண்ணாவிரதம் இருக்கப்போவதாக அவர் அறிவித்தவுடன், அதற்காக ஒரு ஆணையம் அமைத்து, உண்ணாவிரதத்தைக் கைவிட வேண்டும் என்று கோரிக்கை வைத்தார் வாஜ்பாய். பசு மட்டுமல்லாமல் அனைத்துவகைக் கால்நடைகளும் காப்பாற்றப்பட வேண்டும் என்று போகுமிடமெல்லாம் பேசி அறிவுறுத்தி வந்தவர் ஸ்ரீ ஜெயேந்திரர்.

கல்விச்சேவை

ஸ்ரீ ஜெயேந்திரரின் கல்விச்சேவை சொல்லி மாளாது. மஹா பெரியவாளின் ஆலோசனைப்படி வேத பாடசாலைகளும், ஆகம பாடசாலைகளும் நிறுவியது மட்டுமல்லாமல், நவீன கல்விச்சாலைகளும் நிறுவியுள்ளார். பள்ளி மாணாக்கர்களுக்கு தேவ பக்தியும், தேச பக்தியும் சொல்லித்தரப்பட வேண்டும் என்றும், அறிவியலும் கலாசாரமும் இணைந்து பயிற்றுவிக்கப்பட வேண்டும் என்றும் விரும்பியவர்.

பல ஊர்களில் சங்கரா பள்ளிகள், ஓரியண்டல் பள்ளிகள் சிறந்த முறையில் இயங்கி வருகின்றன. மேநிலை வகுப்புகள் வரை உள்ளன. சென்னை, பெங்களூரு, மும்பை ஆகிய நகரங்களில் வேதம் படிக்கும் மாணவர்கள் CBSE பாடத்திட்டத்துடன் நவீன கல்வியையும் கற்கும் விதமாகப் பள்ளிகள் நடத்தப்படுகின்றன. மாற்றுத் திறனாளிகளாக இருக்கும் மாணவர்களுக்கு என்று தனியாக காஞ்சிபுரம், கலவை மற்றும் ஹர்த்வாரில் பள்ளிகள் நடத்தப்படுகின்றன.

ஸ்ரீ ஜெயேந்திரரின் கல்விப் பணிகளின் மணிமகுடமாகத் திகழ்வது 1993ம் ஆண்டு அவர் தொடங்கிய ஸ்ரீ சந்திரசேகரேந்திர சரஸ்வதி விஸ்வ மஹாவித்யாலயா நிகர்நிலைப் பல்கலைக் கழகம் தான். கலை, அறிவியல், பொறியியல், தகவல் தொழில்நுட்பம் என்று அனைத்துப் பாடத்திட்டங்களும் கற்பிக்கப்படுகின்றன.

ஸ்ரீ சக்ரத்தின் வடிவில் கட்டப்பட்டுள்ள ‘சந்திரசேகரேந்திர சரஸ்வதி சர்வதேச நூலகம் மற்றும் ஆராய்ச்சி மையம்’ வேதாந்தம், நியாய சாஸ்திரம், மந்த்ர சாஸ்த்திரம், தந்த்ர சாஸ்த்திரம், ஜோதிட சாஸ்த்ரம், இலக்கியம், இலக்கணம் என்று இரண்டு லக்ஷத்திற்கும் அதிகமான நூல்களுடன் இயங்கி வருகின்றது. செப்புப்பட்டயங்களையும், ஓலைச் சுவடிகளையும், கல்வெட்டுகளையும் Digital முறையில் சேமித்து வைக்கும் பணியையும் செவ்வனே செய்து வருகின்றது. ஆயுர்வேதக் கல்லூரியும் இயங்கி வருகின்றது. அக்கம்பக்கத்தில் இருக்கும் கிராமப்புற மக்களுக்கு மூலிகைச் செடிகளை வளர்த்து ஆயுர்வேத மருந்துகளைத் தயாரிக்கும் பயிற்சியும் வழங்கப்படுகின்றது. அந்த மருந்துகளை விற்று வரும் நிதி, அந்த மக்களின் நலனுக்குப் பயன்படுத்தப்படுகின்றது.


மருத்துவச் சேவை

ஸ்ரீ ஜெயேந்திரரின் மருத்துவச் சேவையும் வியந்து பாராட்டத்தக்கது. 1916ம் ஆண்டு மஹா பெரியவாள் கும்பகோணத்தில் ஒரு ஆயுர்வேத மருந்தகத்தையும், தொழுநோயாளிகளுக்கான மருத்துவமனையையும் ஆரம்பித்தார். அப்போது தொடங்கிய காஞ்சி மடத்தின் மருத்துவ சேவை ஸ்ரீ ஜெயேந்திரரின் முயற்சியால் பெரிதும் வளர்ந்து இன்று நாட்டின் பல பகுதிகளில் மக்களுக்குத் தரமான சிகிச்சையும் பூரண ஆரோக்யத்தையும் வழங்கும் விதமாகத் திகழ்கின்றது.

சென்னையில் நலிவடைந்த நிலையில் இருந்த Child Trust மருத்துவமனையை எடுத்து அதைத் தரம் மிகுந்த மருத்துவமனையாக மாற்றியமைத்துள்ளார் ஸ்ரீ ஜெயேந்திரர். காஞ்சி காமகோடி சங்கரா மருத்துவமனை, ஸ்ரீ ஜெயேந்திர சரஸ்வதி மருத்துவ அறிவியல் நிறுவனம் ஆகியவை நல்ல முறையில் நடைபெற்று வருகின்றன. தமிழகம் முழுவதும் 17 இடங்களுக்கும் மேலாக ஹிந்து மிஷன் மருத்துவமனைகள் இயங்கி வருகின்றன. அவற்றில் சில ஆயுர்வேத மருத்துவமனைகள்.

சென்னையில் உள்ள சங்கர நேத்ராலயா கண் மருத்துவத்தில் சரித்திரம் படைத்து வருகின்றது. கோயமுத்தூரில் காஞ்சி சங்கரா கண் சங்கம் நிறுவியுள்ளார். கண் தானத்தின் முக்கியத்துவத்தைப் பற்றி பிரச்சாரம் மேற்கொண்டு இன்று தேசம் முழுவதும் மக்கள் கண் தானம் செய்ய முன்வருவதற்குப் பாதை அமைத்துக் கொடுத்தவர் ஸ்ரீ ஜெயேந்திரர்.

பின்தங்கியுள்ள இந்தியாவின் வடகிழக்குப் பகுதிகளின் நலனுக்காக கௌஹாத்தியில் ஸ்ரீ காஞ்சி சங்கரா சுகாதாரம் மற்றும் கல்வி நிறுவனம் என்னும் அமைப்பைத் தோற்றுவித்தார். அதன் கீழ் இயங்கும் ஸ்ரீ சங்கரதேவ நேத்ராலயா அப்பகுதி மக்களுக்கு கண்மருத்துவம் நல்ல முறையில் அளித்து வருகின்றது.

நேபாளத்தின் எல்லையில், பிகார் மாநிலம் மதுபானியில் ஒரு கண் மருத்துவமனை துவக்கினார். ஹிமாலயத்தில் பத்ரிநாத் போகும் வழியில் ஒரு பொது மருத்துவமனை நிறுவினார். கொல்கத்தாவில் ஒரு காஞ்சி சங்கரா மருத்துவ மையம் உள்ளது. ஒடிஷாவில் கடந்த 2016ம் ஆண்டு, 12வது சங்கரா கண் மருத்துவமனை ஸ்ரீ ஜெயேந்திரர் முன்னிலையில் முதல்வர் நவீன் பட்நாயக்கினால் தொடங்கி வைக்கப்பட்டது.


சமுதாய முன்னேற்றம்

திருப்பதி வெங்கடாஜலபதி சன்னிதியில் தியானம் இருக்கும்போது அவருக்குக் கிடைத்த உத்தரவின் படி, 1987ம் ஆண்டு அவர் தொடங்கிய ‘ஜன கல்யாண்’ என்னும் இயக்கம் பல்வேறு சமூக சேவைகளைச் செய்து வருகின்றது. தனிமையில் இருக்கும் பெண்மணிகளுக்கு சுய வேலை வாய்ப்புத் திட்டத்துடன் கூடிய பயிற்சிகள் அளிக்கப்படுகின்றன. மாற்றுத் திறனாளிகளுக்கு செயற்கைக் கைகால்கள், மூன்று சக்கர சைக்கிள்கள், போன்ற உதவிகள் வழங்கப்படுகின்றன. ஜன கல்யாண் மூலம் குடிசைத் தொழில்கள் ஏழை மக்களுக்குக் கற்றுத்தரப்படுகின்றன. ஏழைப் பெண்களின் திருமணத்திற்கு நிதியுதவியும், புடவை, திருமாங்கல்யம் போன்ற முக்கியமான பொருட்களும் வழங்கப்படுகின்றன. ஹரிஜனங்களுக்குப் பல ஏக்கர் நிலங்கள் நன்கொடையாக வழங்கப்பட்டுள்ளன. சுய வேலைப்பாடு திட்டத்தின் கீழ் தையல் இயந்திரங்களும் வழங்கப்படுகின்றன. மகளிர் சுய உதவிக்குழுக்களும் அமைக்கப்பட்டு நல்ல முறையில் இயங்கி வருகின்றன.

அனாதைப் பெண் குழந்தைகளுக்கென ஒரு விடுதியும் காஞ்சிபுரத்தில் இயங்கி வருகின்றது, மாற்றுத் திறனாளிகளுக்கான விடுதியும் பள்ளியும், காஞ்சிபுரத்திலும் ஹர்த்வாரிலும் நடத்தப்படுகின்றன. தமிழகம், ஆந்திரம், உத்தரப் பிரதேசம், மத்தியப் பிரதேசம் போன்ற மாநிலங்களில் பல இடங்களில் ஆதரவற்ற முதியோருக்கான இல்லங்கள் நல்ல முறையில் நடத்தப்படுகின்றன. ஆதரவற்றப் பெண்களுக்கான இல்லங்களும் கலவை, காஞ்சிபுரம் மற்றும் காளஹஸ்தி ஆகிய இடங்களில் உள்ளன. ஆதரவற்ற அனாதைக் குழந்தைகள் காப்பகங்களும் நடத்தப்படுகின்றன.

காஞ்சி மூதூர் அர்ச்சகர் நல அறக்கட்டளை என்னும் அமைப்பின் மூலம் ஏழை கோவில் அர்ச்சகர்களுக்கும் கிராமக் கோவில் பூஜாரிகளுக்கும் மாதாந்திர ஊதியம் வழங்கப்படுகின்றது. முதிய வயதான வேத பண்டிதர்களுக்கு மாதம் ரூ.1000 ஓய்வூதியம் வழங்கப்படுகின்றது.

ஏழை மக்களுக்காக கஞ்சிபுரத்திலும் மற்றும் பல ஊர்களிலும் தினமும் அன்னதானம் வழங்கப்படுகின்றது. பரமாச்சாரியார் ஆசிகளுடன் தொடங்கப்பட்ட ‘பிடி அரிசி’ திட்டம் ஸ்ரீ ஜெயேந்திரரால் தொடர்ந்து செயல்படுத்தப்பட்டு வருகின்றது.

இயற்கைப் பேரிடர் நிகழ்ந்த சூழ்நிலைகளில் அந்தப் பகுதிகளில் உடனடியாகப் பல உதவிகளைச் செய்ய நிரந்தர உத்தரவிட்டுள்ளார் ஸ்ரீ ஜெயேந்திரர். உதாரணத்திற்குச் சொல்ல வேண்டுமென்றால் குஜராத் மாநிலம் பூகம்பத்தினால் பாதிப்புக்குள்ளானபோது, பல்வேறு உதவிகளைச் செய்ததோடு மட்டுமல்லாமல், இரண்டு கிராமங்களை தத்து எடுத்துக்கொண்டு அவற்றை முழுவதுமாக புனர்நிர்மாணம் செய்து எழுப்பியது காஞ்சி மடம். அதே போல கார்கில் யுத்தத்தின் போதும் ராணுவ வீரர்களின் நலனுக்கு உதவி செய்துள்ளது. சுனாமியால் பாதிக்கப்பட்ட மீனவர் சமுதாய மக்களுக்கு இலவசமாகக் கண்சிகிச்சைகள் செய்ய ஏற்பாடு செய்தார்.

ஜீவன் தாரா கிணறு திட்டம் என்கிற திட்டத்தின் கீழ் காஞ்சிபுரத்தில் பலவிடங்களில் குடிநீருக்காக கிணறுகள் வெட்டிக் கொடுக்க ஏற்பாடுகள் செய்திருக்கிறார். ‘ஜீவாத்ம கைங்கர்யம்’ என்கிற அமைப்பின் கீழ் அனாதைப் பிரேதங்களுக்கு சாஸ்த்திரப் பிரகாரம் அந்திமக் காரியங்கள் நடத்தி வைக்கப்படுகின்றன.

சமய நல்லிணக்கம்

1976ம் ஆண்டு பரமாச்சாரியார் ஆசிகளுடன் ‘உலக ஹிந்து மன்றம்’ (World Hindu Council) என்னும் அமைப்பைத் தொடங்கினார் ஸ்ரீ ஜெயேந்திரர். அதன் கீழ், முதல் ஹிந்து மாநாட்டை நடத்தினார். ஹிந்து சமய மன்றத்தின் உறுப்பினர்கள் 700 பேர் மற்றும் இலங்கை, நேபாளம், சிங்கப்பூர், மலேஷியா, இந்தோனேஷியா, ஃபிஜி தீவுகள், தென் ஆப்பிரிக்கா போன்ற வெளிநாடுகளிலிருந்து 1000க்கும் அதிகமானோர் அம்மாநாட்டில் கலந்துகொண்டனர். தமிழின் ஐம்பெருங்காப்பியங்கள், சைவ சித்தாந்தம், விஷ்ணு பக்தி, சங்க இலக்கியத்தில் ஹிந்துமதக் கோட்பாடுகள், கல்வெட்டுகளில் ஹிந்துமதம், போன்ற தலைப்புகளில் பல அறிஞர்களின் சொற்பொழிவுகள் நடத்தப்பட்டன. மாலையில் வில்லுப்பாட்டு, கரகாட்டம், போன்ற கிராமியக் கலை நிகழ்ச்சிகளும், பஜனைகளும் நடத்தப்படன. ஹிந்து மதத்தைப் பற்றிய ஒரு கண்காட்சியும் நடத்தப்பட்டது.

உலக ஹிந்து மன்றத்தின் சார்பில் 1977ம் ஆண்டு மதுரையில் ‘உலக சமய, தத்துவ, கலாசார மாநாடு’ பிரம்மாண்டமாக நடத்தப்பட்டது. உலகத்தில் உள்ள மதங்களிடையே நல்லிணக்கத்தைத் தோற்றுவிக்கும் நோக்கத்துடன் நடத்தப்பட்ட அந்த மாநாட்டில், பல்வேறு மதங்களின் அடிப்படைக் கோட்பாடுகள் விளக்கப்பட்டன. இந்து மதம், திபேத்திய பௌத்தம், ஜென் பௌத்தம், ஜைனம், ஜொராஸ்ட்ரிய மதம், இஸ்லாம், கிறிஸ்துவம், கிரேக்க மற்றும் எகிப்திய மதங்களின் பிரதிநிதிகள் கலந்து கொண்டனர். அவர்கள் உலகின் பல நாடுகளிலிருந்து வந்து கலந்துகொண்டனர்.


ஹிந்து ஒற்றுமையும் மத நல்லிணக்கமும்

1981ம் ஆண்டு திருநெல்வேலி மாவட்டம் மீனாட்சிபுரத்தில் ஹரிஜன சமூகத்தவர்கள் இஸ்லாமிய மதத்திற்கு மாற்றப்பட்டபோது, தேசமே அதிர்ச்சிக்குள்ளானது. அரசுகளின் நடவடிக்கையை எதிர்பார்க்காமல், உடனடியாக அங்கே பயணம் மேற்கொண்டு, அம்மக்களை நேரில் சந்தித்து ஆறுதலும், நம்பிக்கையும் அளித்து மேலும் பலர் மதம் மாறுவதைத் தடுத்தார். இரு மதத்தினருக்கும் ஏற்படவிருந்த மோதல்களையும் தவிர்க்கச் செய்தார்.

மீனாட்சிபுரம் மட்டுமல்லாமல் அதற்கு முன்பும் பின்பும், அவருடைய யாத்திரைகளில் ஹரிஜனங்கள் வாழும் பகுதிகளில் சென்று அம்மக்களை நேரில் சந்திப்பதை ஒரு வழக்கமாகவே கொண்டிருந்தார். தன்னுடைய சுற்றுப்பயணங்களின் போது தீண்டாமையை ஒழித்து, ஜாதி வேறுபாடுகள் அற்ற ஒற்றுமையை ஹிந்துக்கள் மத்தியில் வளர்க்கும் விதமாகச் செயல்பட்டார்.

அதே போல அயோத்தி ராம ஜன்மபூமி விஷயத்தில் அவர் மேற்கொண்ட நடவடிக்கைகளும் பேச்சு வார்த்தைகளும் இரு மதத்தவர்களிடையே பெரிதும் நம்பிக்கையையும் இணக்கத்தையும் ஏற்படுத்தின. பேச்சு வார்த்தையின் மூலம் அப்பிரச்சனைக்குத் தீர்வு காண முடியும் என்று உறுதியாக நம்பி, செயலிலும் ஈடுபட்டார். இஸ்லாமிய அமைப்புகளின் தலைவர்களும் அவர்மேல் பெரும் நம்பிக்கை கொண்டு அவருக்கு ஒத்துழைப்பு தந்தனர். இன்று ஒரு பக்கம் நீதிமன்றத்தில் அயோத்தி வழக்கு நடந்து கொண்டிருந்தாலும், மற்றொரு பக்கம் பல தலைவர்கள் பேச்சு வார்த்தையிலும் சமரச முயற்சியிலும் தீர்வு காண முயல்வதற்கு ஸ்ரீ ஜெயேந்திரர் அமைத்துக் கொடுத்த வலிமையான அடித்தளமே காரணம்.

முஸ்லிம் மக்கள் அவர் மேல் பெரிதும் மரியாதையும் அன்பும் கொண்டிருந்தனர் என்பதற்கு, அவர் சித்தி அடைந்தவுடன் அவர்கள் மடத்திற்கு வந்து மரியாதை செலுத்தியதும், அவருக்காகப் பிரார்த்தனை செய்ததுமே சான்று.

திராவிட இனவாத இயக்கங்களையும், அவற்றுக்குப் பின்னே இருந்து அவற்றை ஊக்குவித்துக்கொண்டிருக்கும் அன்னிய சக்திகளையும், அவர்களால் ஏற்பட்டு வரும் ஆபத்துக்களையும் தெளிவாகப் புரிந்து வைத்திருந்தார் ஸ்ரீ ஜெயேந்திரர். நாட்டில் நிலவும் போலி மதச்சார்பின்மையையும், மதச்சார்பின்மை என்கிற பெயரில் ஹிந்து தர்மத்திற்கு விரோதமாகப் பல தளங்களில், பல நிறுவனங்களின் செயல்பாடுகளையும் அறிந்திருந்தார். இவர்களுக்குப் பின்னால் இருந்துகொண்டு, நிதியுதவியும் செய்துகொண்டு, இந்த தேசத்தை நிலைகுலையச் செய்யவேண்டும் என்கிற நோக்கத்துடன் செயல்பட்டுவரும் அன்னிய சக்திகள் பற்றியும் தெரிந்து வைத்திருந்தார்.

இவைகளை முறியடிக்கும் விதமாகவே அவருடைய சமூகப்பணிகள் நிறைவேறின. ஹிந்து சமுதாயத்தில் ஒற்றுமை ஏற்பட்டால் தீய நோக்கம் கொண்ட சக்திகள் செயலிழந்து போய்விடும் என்கிற உறுதிப்பாட்டுடன் ஹிந்து சமூகத்தை முன்னேற்றுவதிலேயே கவனத்தைச் செலுத்தினார். காஞ்சி முனிவர் பரமாச்சாரியார் எந்த அளவுக்கு ஆன்மீகத் தளத்தில் பெரும் புரட்சியை ஏற்படுத்தினாரோ, அந்த அளவிற்குச் சமூகத் தளத்தில் ஸ்ரீ ஜெயேந்திர ஸ்வாமிகள் புரட்சியை ஏற்படுத்தினார்.

துன்பம் மிகு ஒன்பது வருடங்கள்

காஞ்சி பீடத்தின் கீழ் இருக்கும் அனைத்து அறக்கட்டளைகளின் மூலம், ஆன்மீகம், கலாசாரம், கல்வி, மருத்துவம், சமூகம் போன்ற துறைகளில் பொதுமக்களுக்கு, குறிப்பாக ஏழை மக்களுக்குப் பெரிதும் பணியாற்றி, அவர்களுக்குத் தேவையானவற்றைக் கிடைக்குமாறு செய்ததால், அன்னிய மத நிறுவனங்களின் மதமாற்ற மதப்பிரச்சார குறிக்கோளுக்குப் பெரும் தடை ஏற்பட்டது. எனவே, அன்னிய சக்திகள் பெரிதும் ஆத்திரம் கொண்டன. காஞ்சி பீடத்தையும் ஆச்சாரியார்களையும் ஆபத்தில் சிக்கவைத்து அழிக்கும் நோக்கத்துடன், ஊடகத்துறை மற்றும் அரசு இயந்திரத்தின் உதவியுடன் பெரும் முயற்சியில் இறங்கின. மிகப்பெரிய சதிவலை பின்னப்பட்டு அவர் மீது கொலைப்பழி சுமத்தப்பட்டு, பொய் வழக்கும் தொடரப்பட்டது, ஜெயலலிதா தலைமையிலான அப்போதைய அ.தி.மு.க அரசு (2004) அவரைத் தீபாவளித் திருநாள் அன்று கைது செய்து சிறையில் அடைத்தது. பால பெரியவா ஸ்ரீ விஜயேந்திரரை இரண்டாவது குற்றவாளியாக அறிவித்து 2005ம் ஆண்டு ஜனவரி 10ம் தேதி கைது செய்தது. மத்தியில் ஏற்பட்ட ஆட்சி மாற்றமும் இதற்கெல்லாம் சாதகமாக அமைந்தது.

ஹிந்து விரோத சக்திகள் குதூகலித்துக் கொண்டாடின. கைதுப் படலங்கள் தொடங்கியது முதல் குற்றப்பத்திரிகை தாக்கல் செய்யப்படும்வரை, அன்னிய சக்திகள் மட்டுமல்லாது, அவர்களுடன் சேர்ந்து நாத்திகவாத, மதமாற்ற, பிரிவினைவாத, போலி மதச் சார்பின்மைவாத சக்திகளும் இணைந்து ஹிந்து தர்மத்தை அடியோடு குலைக்கும் எண்ணத்துடன் காஞ்சி பீடம் மீதும் பீடாதிபதிகள் மீதும் கடுமையான அவதூறுகளைப் பரப்பின. ஹிந்து விரோத ஊடகங்களின் மூலம் கடுமையான துவேஷப் பிரச்சாரம் மேற்கொள்ளப்பட்டது. நாளிதழ்களும், பத்திரிகைகளும், தொலைக்காட்சிகளும் பொய்யும் புளுகும் புனைச்சுருட்டும் கலந்த அவதூறுகளை விஷமத்தனமாக வீரியத்துடன் பிரச்சாரம் செய்தன. 2500 வருட பாரம்பரியம் மிக்க ஒரு ஹிந்து மத நிறுவனத்தை நிலைகுலையச் செய்யவேண்டும் என்கிற நோக்கத்துடன் பயங்கரமான பிரச்சார உத்திகளைக் கட்டவிழ்த்து விட்டன. உலகிற் சிறந்த ஆன்மிக நிறுவனமாக இயங்கிக் கொண்டிருந்த காஞ்சி காமகோடி பீடம் என்கிற உன்னத நிறுவனம் தன் பொலிவை இழக்கும் அளவுக்குச் சம்பவங்களும் பிரச்சாரங்களும் நடந்தேறின.

இதனிடையே, உள்ளுக்குள் இருந்தபடியே மடத்திற்கு விரோதமான நடவடிக்கைகளில் இறங்கிய சதிகாரர்களும் இருந்தனர். பீடாதிபதிகளைப் பதவியில் இருந்து இறங்கச் சொன்னார்கள் சில துரோகிகள். வெளியே மடத்தின் நெருங்கிய பக்தர்களாகக் காட்டிக் கொண்டு, பொதுவில் மடத்திற்கு ஆதரவான கருத்துகளைப் பதிவு செய்துகொண்டு, அதே சமயம் மடத்திற்கு விரோதமான செயல்களில் ஈடுபட்டனர் சில தீயவர்கள். குருத் துரோகத்திற்கு பிரய்யச்சித்தமும் மன்னிப்பும் கிடையாது. இவர்களின் கதியை இறைவனே தீர்மானிப்பான்.

ஹிந்து அமைப்புகளும் பெரிதாக ஒன்றும் செய்துவிடவில்லை. ஆரம்பத்தில் ஏதோ பெயருக்குச் சில ஆர்பாட்டங்கள் நடத்தியதோடு சரி. அந்த அமைப்புகளுக்கு, தர்மத்தைவிட அரசியல் பெரிதாகப்பட்டது. ஆச்சாரியார்களைவிட ஆச்சாரியார்களுக்குத் தீங்கிழைத்த அரசியல் தலைமைகளின் நட்பும் கூட்டணி உறவும் தேவைப்பட்டது. மொத்தத்தில் இந்த தேசமே ஆச்சாரியார்களைக் கைவிட்டது; தோல்வியுறச் செய்தது.

இருப்பினும், அனைத்து விதமான சதிகளையும், பிரசாரங்களையும், வழக்கையும் இரு குருமார்களும் தைரியமாகச் சந்தித்தனர். உண்மையான குருபக்தி கொண்ட சில நல்லுள்ளங்கள் உறுதியுடன் ஆச்சாரியார்களுக்குத் துணையாக நின்றனர். தைரியமாகச் சதிகாரர்களை எதிர்த்து மடத்திற்கு ஆதரவாக
இயங்கினர். தங்களுடைய சொந்த வாழ்க்கையை மறந்து மடத்தின் தினப்படிச் செயல்பாடுகள் நின்றுவிடாமல் தொடரும் வண்ணம் உழைத்தனர். மடத்தைப் பாதுகாத்தனர். தர்மத்தைக் காத்து நின்றனர்.

ஒன்பது ஆண்டுகாலமாக சித்ரவதை அனுபவித்து வந்த உண்மையான பக்தர்களின் கண்ணீர் துளிகளுக்கும் தினப்படிப் பிரார்த்தனைக்கும் பலன் கிடைத்து. 2013ம் ஆண்டு நீதி நிலைநாட்டப்பட்டது. தர்மம் வென்றது.

அத்தனை விதமான அராஜகத் தாக்குதல்களையும் அமைதியாகத் தாங்கிக்கொண்டு, சிறையில் பட்ட துன்பங்களையும் வெளியில் காட்டிக்கொள்ளாமல், சட்டத்தின் மாண்பை மதித்து வழக்கு விசாரணைக்கும் நீதிமன்றத்திற்கும் முழு ஒத்துழைப்பையும் அளித்துக்கொண்டு, தங்களின் ஆன்மீக மற்றும் சமூகப் பணிகளையும் தொடர்ந்து செய்துகொண்டு, ஒன்பது ஆண்டுகளும் பக்தர்களுக்கு அருள்பாலித்து வந்த ஆச்சாரியார்களின் ஆன்ம பலம், நிலைகுலைந்து போன பக்தர்களுக்கும் பெரும் பலமாகத் துணை நின்றது என்றால் அது மிகையாகாது.

ஸ்ரீ ஜெயேந்திரர் இந்த தேசத்திற்குச் செய்துள்ள ஏராளமான எண்ணிலடங்கா தர்மப்பணிகளை வியந்து நோக்கும்போது, அவருக்குத் துன்பம் ஏற்பட்ட காலத்தில் இந்த தேசம் அவருக்குத் துணையாக நில்லாமல் போனதையும் நினைத்துப் பார்க்காமல் இருக்க முடியவில்லை. எனவேதான், இந்த தேசம் அவருடைய அருளைப் பெற அருகதையற்ற தேசமாக எனக்குத் தோன்றுகிறது.

குறிப்புகள்:

Jagathguru Sri Jeyendra Saraswathi Swamiji – An Offering by Sri.P.R.Kannan, M.Tech., Navi Mumbai,www.kamakoti.org

Posted on 2 Comments

தாய்மதம் திரும்புதலும் சாதியும் | ஜடாயு


தாய்மதம் திரும்புபவர்கள் எந்தச் சாதிக்குள் சேர்வார்கள்?

அடிப்படையில் இது ஒரு இயல்பான, நேரடியான கேள்விதான். சமீபகாலத்திலோ அல்லது சில தலைமுறைகள் முன்போ கிறிஸ்துவத்திற்கும் இஸ்லாத்திற்கும் மதம் மாறிய இந்தியர்கள் அல்லது இந்திய வம்சாவளியினர் மீண்டும் இந்துமதத்திற்கு மாறும் செயல்பாடு தாய்மதம் திரும்புதல் என்று அழைக்கப்படுகிறது. ஹிந்தியில் Ghar Wapsi, அதாவது வீடு திரும்புதல். இந்த விஷயத்தில் மேற்கண்ட கேள்வி, கேள்வியாக அல்லாமல் நக்கலாகவும் ஏளனமாகவும் கேட்கப்படுகிறது.

இந்த நக்கல் தொனி பெரும்பாலான இந்தியர்களது சமூக வரலாற்றுப் புரிதல் குறைபாட்டையே காட்டுகிறது. இதன் பின்னால் இரண்டு பாமரத்தனமான, தட்டையான முன்முடிவுகள் உள்ளன: ‘முதலாவதாக, சாதி என்பது இந்துக்களிடம் மட்டுமே உள்ளது; இந்திய கிறிஸ்தவர்கள் முஸ்லிம்களிடையில் சாதிகளும் சமூகப் பிரிவினைகளும் ஏதும் இல்லை. இரண்டாவதாக, இந்துமதத்திற்குத் திரும்புவது என்பது ஒரு நவீனமான, வழக்கத்தில் இல்லாத சமாசாரம்; சமீபகாலத்தில்தான் நாட்டில் பிரிவினையையும் மதக்கலவரங்களையும் உண்டாக்குவதற்காக ஆர்.எஸ்.எஸ். உள்ளிட்ட இந்துத்துவ அமைப்புகள் இப்படி ஒன்றைத் தீவிரமாக பரவலாக்கிக் கொண்டிருக்கின்றன.’

இரண்டுமே முற்றிலும் ஆதாரமற்ற, தவறான கருத்துக்கள்.

இந்துக்கள் அல்லாதவர்களின் சாதி அடையாளங்கள்

மிகப் பெரும்பாலான இந்திய கிறிஸ்தவர்களுக்கு தங்கள் சாதி அடையாளம் நன்றாகவும் தெளிவாகவும் சந்தேகத்திற்கிடமின்றியும் தெரியும். பலர் அவற்றை வெளிப்படையாகவே அறிவிக்கின்றனர். பல மாநிலங்களில் தங்கள் பெயரின் பின்னொட்டாகவும் (Surname) போட்டுக் கொள்கின்றனர். இன்னும் சொல்லப்போனால், பல இந்திய கிறிஸ்தவ சமுதாயங்களில், அதே சாதிக் குழுவைச் சேர்ந்த இந்துக்களுடன் நெருக்கமான தொடர்புகளையும் கிறிஸ்தவர்களும் சர்ச் அமைப்புகளும் வைத்துக் கொண்டிருக்கின்றனர். சிலவற்றில் மண உறவுகளும்கூட உண்டு. இதன் மூலம் குறிப்பிட்ட இந்து சமூக மக்களிடையே எளிதாகப் புகுந்து மதப்பிரசாரங்களைச் செய்கின்றனர். குயுக்தியுடன் குடும்பங்களையும் குழுக்களையும் கூட்டாக மதமாற்றம் செய்யவும் தொடர்ந்து முயல்கின்றனர்.

தமிழ்நாட்டின் தென்மாவட்டங்களின் கடற்கரைப் பகுதிகளைப் போல ஒட்டுமொத்த பிரதேசமே கிறிஸ்தவ மயமாகிவிட்ட இடங்கள் உண்டு. அங்குள்ள மீனவ சமுதாயத்தினரும்கூடத் தங்களது இந்து மூதாதையர்களின் சாதிகளை, உட்பிரிவுகள் உட்பட துல்லியமாக நினைவில் வைத்துள்ளார்கள். அவை சார்ந்த சில சடங்குகளையும் நடைமுறைகளையும் கடைப்பிடிப்பதும்கூட உண்டு. இதனை பரதவர் சமூகத்தைச் சேர்ந்த தமிழ் எழுத்தாளர் ஜோ டி குரூஸ் தனது ‘ஆழிசூழ் உலகு’, ‘கொற்கை’ ஆகிய நாவல்களில் விரிவாகப் பதிவு செய்திருக்கிறார். அருகிலுள்ள மற்ற கடற்கரைப் பிரதேசங்களில் இந்து பரதவர்கள் தங்கள் பாரம்பரிய சமூக அடையாளங்களுடன் வாழ்ந்து வருவதும் இதற்கு ஒரு காரணமாக இருக்கலாம். ஆங்கிலோ இந்தியர்கள் மற்றும் முற்றிலும் நகரமயமாகிவிட்ட மேல்தட்டு கிறிஸ்தவர்களின் குடும்பங்களில்கூட, அதிகபட்சம் இரண்டு மூன்று தலைமுறைகள் முன்புதான் மதமாற்றம் நிகழ்ந்துள்ளது என்பதால் அவர்களது சாதியும் குலமும் குடும்ப நினைவில் மறையாமல் உள்ளது.

மேற்சொன்னது அதிகாரபூர்வமாக கிறிஸ்தவர்கள் என்று தங்களை அறிவித்துக் கொண்டவர்களுக்கானது. இதுபோக, கிறிஸ்தவ மத நம்பிக்கைகளுக்குத் தங்களை முழுமையாக ஒப்புக்கொடுத்துவிட்டு, அதேசமயம் அதிகாரபூர்வமாக மதம் மாறாமல் இந்துப் பெயர்களுடன் வாழும் ‘இரகசிய கிறிஸ்தவர்கள்’ (Crypto Christians) இருப்பதும் பல இடங்களில் கண்டறியப்பட்டுள்ளது. இவர்களது இத்தகைய போலித்தனத்திற்குக் காரணம், இந்து மதத்தினருக்கு மட்டுமே உரிய குறிப்பிட்ட சில சாதி அடிப்படையிலான இட ஒதுக்கீடுகளைத் தொடர்ந்து பெற்றுக் கொண்டிருப்பதற்காகத்தான். இத்தகைய கிறிஸ்தவர்களும்கூட இக்கட்டுரையின் தொடக்கத்திலுள்ள கேள்வியை வீராவேசத்துடன் ஏதோ சவால் விடுவது போலக் கேட்பதுதான் குரூர நகைச்சுவை.

இந்திய முஸ்லிம்களைப் பொருத்தவரை, அவர்களது சாதிகள் மற்றும் சமூகக் குழு அடையாளங்கள் இன்னும் சற்று கூடுதலாக, நீண்ட காலமாக, பல்வேறு பிரதேச மாறுபாடுகளுடன் பரிணமித்து வந்துள்ளன. அரச பரம்பரையினர், நவாப்கள், கான்கள் (Khan), பிரபுக்கள் வழிவந்தவர்கள், பாரம்பரிய செல்வந்தர்கள் என்பதில் வரும் மேல்தட்டு முஸ்லீம்கள் தங்களுக்கு அரேபிய, பாரசீக, துருக்கிய, ஆப்கானிய வம்சாவளிகள் உள்ளன என்று கூறுவதில் பெருமை கொள்கின்றனர். அதிலும் பிரிவுகள் உண்டு. மற்ற பெரும்பான்மையான முஸ்லிம்கள் தாங்கள் வாழும் பிரதேசங்களின் எந்த இந்து சாதிகளிலிருந்து தாங்கள் மதம் மாறியவர்கள் என்பதை சந்தேகமின்றிக் கூறிவிட முடியும். இதனால்தான் ராஜபுத்திர முஸ்லிம்கள் என்ற சாதியினர், தேச எல்லைகளைத் தாண்டி இந்தியா, பாகிஸ்தான் ஆகிய இரு நாடுகளிலும் உள்ளனர். பெனாசிர் புட்டோ மற்றும் பாகிஸ்தானின் பல அரசியல் தலைவர்கள் இந்தச் சாதியினர்தான் (Rajput Muslims என்று கூகிளில் தேடினால் பார்க்கலாம்.) இந்தியா முழுவதும் பட்டர் (Bhatta), பட் (Bhat) என்ற குலப்பெயர் பிராமணர்களுக்கே உரித்தானது. ஆனால், காஷ்மீரி முஸ்லிம்களிடையே அகமது பட், முகமது பட் போன்ற பெயர்கள் சகஜமாக உள்ளன, அங்கு வாழும்
இந்துக்களான காஷ்மீரி பண்டிட்களின் பெயர்களைப் போல. உயர்த்தப்பட்ட சாதியினர் மட்டுமல்ல, எல்லா சாதிகளுக்கும் இது பொருந்தும். உத்திரப் பிரதேசத்திலுள்ள ஜுலாஹா (நெசவாளர்) முஸ்லிம்கள், மேற்கு வங்கத்திலுள்ள பல கைவினைஞர்களான முஸ்லிம்கள் ஆகியவர்கள் அதே சாதிகளைச் சார்ந்த இந்துக்களுடன் அக்கம்பக்கத்திலுள்ள ஊர்களில் பல நூற்றாண்டுகளாக அப்படியே வாழ்ந்து வருகின்றனர்.

தாய்மதம் திரும்புதலின் வரலாறு

இந்துமதத்தின் வரலாற்றில் அன்னியர்களை சுவீகரித்து ஏற்பதும் மதம் மாறியவர்களைத் திரும்பக் கொண்டு வருவதும் நீண்ட நெடிய காலமாக நடந்து வந்துள்ளது. இது ஒன்றும் நவீனகாலக் கண்டுபிடிப்பு அல்ல.

இஸ்லாமியப் படையெடுப்புக்கு முந்தைய காலகட்டங்களிலிருந்தே இது நிகழ்ந்து வந்துள்ளது. வடமேற்கிலிருந்து வந்த கிரேக்கர்கள், குஷாணர்கள், சகர்கள், டார்டார்கள், பலூச்சிகள் ஆகிய அன்னிய இனக்குழுக்களை நமது இந்து மூதாதையர்கள் தொடர்ந்து சுவீகரித்து வந்துள்ளனர். புராணங்களில் இது பற்றிப் பல குறிப்புகள் உள்ளன. நேரடியான வரலாற்றுச் சான்றுகளும் உள்ளன. ‘வ்ரத்யஸ்தோமம்’ போன்ற வைதீகச் சடங்குகள் இதற்கென்றே உருவாக்கப்பட்டன. இவர்களில் போர்க்குடியினராக உள்ளவர்களை க்ஷத்திரியர்களாக அங்கீகரிக்க வேண்டும் என்பதற்காகத்தான், தொன்மையான சூரிய வம்சம், சந்திர வம்சம் ஆகியவற்றோடு, ‘அக்னி வம்ச க்ஷத்தியர்கள்’ எனக் கூடுதலாக ஒன்றும் புராணங்களில் இணைக்கப்பட்டது என்றும் சில வரலாற்றாசிரியர்கள் கருதுகின்றனர்.

இந்தத் தொல்மரபு இஸ்லாமியப் படையெடுப்பின்போதும் மறக்கப்படவில்லை. வட இந்திய மையநிலத்தில் இஸ்லாமிய அரசாட்சி பல நூற்றாண்டுகளாகத் தொடர்ந்தாலும், அங்கு ஒட்டுமொத்தமாகவும் முழுமையாகவும் இஸ்லாமிய மதமாற்றங்கள் ஒருபோதும் நிகழவில்லை. எனவே வாய்ப்புகள் கிடைக்கும் போதெல்லாம், வாள்முனையில் கட்டாய மதமாற்றம் செய்யப்பட்டவர்கள் தங்கள் தாய்மதத்திற்குத் திரும்புவதும் நடந்து கொண்டேயிருந்தது. இஸ்லாமிய ஆதிக்கத்தை ஏற்றுக்கொள்ளாத இந்து அரசுகள் அங்கங்கு தொடர்ந்து இஸ்லாமிய மைய அரசாட்சியையும் அதன் பிரதிநிதிகளையும் எதிர்த்துப் போரிட்டுக் கலகம் செய்து வந்தனர். சாதுக்களும் சமயத் தலைவர்களும், அருளாளர்களும் பக்தி இயக்கத்தின் மூலம் தொடர்ந்து இந்து ஆன்மீக நெறிகளைப் பரப்பி வந்தனர். இவை இத்தகைய வாய்ப்புகளை உருவாக்கிக் கொண்டேயிருந்தன. மத்தியகால இந்திய வரலாற்றை எழுதிய கே.எஸ்.லால்[1], எம்.ஏ.கான்[2] போன்ற முக்கிய வரலாற்றாசிரியர்கள் இதனைச் சுட்டிக் காட்டியிருக்கிறார்கள்.

தேவல ஸ்மிருதி (Devala Smriti) என்ற சம்ஸ்கிருத நூல் பொ.பி 10ம் நூற்றாண்டில் இயற்றப்பட்டது. பாரதத்தின் வடமேற்கு நுழைவாயிலான சிந்து பிரதேசத்தை இஸ்லாமியப் படையெடுப்பாளர்கள் ஆக்கிரமித்த பின்பு, அவர்களது படைகள் இந்தியாவின் உட்புறப் பகுதிகளில் ஊடுருவிக் கொண்டிருந்த காலகட்டத்தில் இந்த நூல் எழுந்தது. மிலேச்சர்களால் கைப்பற்றப்பட்டவர்களையும் மதமாற்றத்தினால் தர்ம நெறிகளிலிருந்து தவறியவர்களையும் மீண்டும் சமுதாயத்திற்குள் சுவீகரிப்பதற்கான விதிமுறைகள், கட்டுப்பாடுகள் ஆகியவற்றை இந்த நூல் கூறுகிறது. திரும்ப வருபவர்களுக்கு முதலில் சுத்தப்படுத்துதல், பிராயச்சித்தம் ஆகியவற்றுக்கான சடங்குகளைச் செய்யவேண்டும். முஸ்லிம் படைகளால் அபகரிக்கப்பட்டு வன்புணர்வுக்கு ஆளான பெண்களையும், அதன் காரணமாகக் கருவுற்றுக் குழந்தைகளைப் பெற்றெடுக்க வேண்டிய கட்டாயத்திற்கு ஆளான பெண்களையும்கூட பிராயச்சித்த சடங்குகளுக்குப் பின் முழுமையாக ஏற்றுக் கொள்ள வேண்டும் என்று பல அறிவுறுத்தல்களை இந்த நூல் கூறுகிறது.

பெண்களின் கற்பையும், அதன் புனிதத்துவத்தையும் கௌரவத்தையும் சார்ந்த மிகக் கறாரான, இறுக்கமான வரையறைகள் நிலவி வந்த காலகட்டத்திலும் தேவல ஸ்மிருதியின் இத்தகைய சுதந்திரமான, மனிதநேயபூர்வமான பாராட்டுக்குரிய கண்ணோட்டம் வியப்பையும் பிரமிப்பையும் ஏற்படுத்துகிறது. இன்றைய காலகட்டத்தில்கூட இந்தியச் சூழலில் இத்தகைய ஒரு ஏற்பு மனப்பான்மையைக் கற்பனை செய்ய இயலாது. இப்படி ஒரு நிலைப்பாடு ஒரு பாரம்பரியமான ஸ்மிருதி நூலில் இடம்பெற வேண்டுமென்றால், எந்த அளவுக்குக் கடினமான வாழ்க்கைப் போராட்டத்தையும், துயரமான சூழ்நிலையையும் அக்காலகட்டத்தில் இந்துக்கள் எதிர்கொண்டிருக்க வேண்டும் என்பது புலனாகிறது. வேறு சில மத்தியக் காலத்திய இந்து தர்ம சாஸ்திர நூல்களிலும் (உதாரணமாக, யாக்ஞியவல்கிய ஸ்மிருதிக்கு விக்னேஸ்வரர் எழுதிய விரிவுரை) இதே பாணியிலான சட்ட விதிகள் கூறப்பட்டுள்ளன.

இந்த விதிகள் நூல்களோடு மட்டும் நின்றுவிடாமல் நடைமுறையிலும் கடைப்பிடிக்கப்பட்டன என்பதற்கான சான்றுகளும் கிடைக்கின்றன. வட இந்தியாவில் மட்டுமின்றி, இஸ்லாமியப் படையெடுப்புகள் நிகழ்ந்த தென்னிந்தியப் பகுதிகளிலும் இவை புழக்கத்திலிருந்தன. வரலாற்று அறிஞர் டி.ஆர்.பண்டார்கர் ஒரு சம்பவத்தைத் தனது நூலில் குறிப்பிடுகிறார். இதன்படி, பொ.பி. 1398-99ம் ஆண்டில் விஜயநகர ஆட்சியின் தொடக்க காலத்தில், கர்நாடகத்தில் ஒரு கிராமத்தைச் சேர்ந்த 2,000 பிராமணப் பெண்கள் பிரோஸ் ஷா பாமினியின் படைகளிடமிருந்து மீட்கப்பட்டனர். சுத்தி சடங்குகளுக்குப் பின் அவர்கள் கிராமத்தினரால் ஏற்றுக்கொள்ளப்பட்டனர்[3].

விஜயநகரப் பேரரசை நிறுவிய சகோதரர்களில் ஒருவரான புக்கராயரும்கூட இவ்வாறு தாய்மதம் திரும்பியவர்தான் என்று இந்தப் பேரரசு குறித்த காவியப் பதிவுகளில் கூறப்பட்டுள்ளது. காம்பிலி பேரரசின் படைவீரராக இருந்த அவர் இஸ்லாமியப் படையெடுப்பின்போது சிறைப்பிடிக்கப்பட்டு வாள்முனையில் முஸ்லிமாக மதமாற்றப்பட்டிருந்தார். தனது தீரத்தாலும் விவேகத்தாலும் தப்பி வந்து மீண்டும் இந்துவானார். வரலாற்றின் ஒரு மகத்தான திருப்புமுனையாக, அவர் உருவாக்கிய சாம்ராஜ்யம்தான் தென்னிந்தியாவின் இஸ்லாமிய ஆதிக்கம் பரவாமல் கவசமாக நின்று காத்தது. ஸ்ரீரங்கம், மதுரை ஆகிய புனிதத் தலங்களையும் இஸ்லாமிய ஆக்கிரமிப்பிலிருந்து மீட்டது.

முகலாய ஆட்சியின் பிந்தைய காலங்களில், மராத்தியர்களும் சீக்கியர்களும் எழுச்சி பெற்று அதற்கெதிராகப் போர்க்கொடி உயர்த்தியபோது அது வலுவிழந்துகொண்டே வந்தது. இந்தக் காலகட்டத்திலும் கணிசமான அளவில், இந்துக்கள் தாய்மதம் திரும்பினர் என்று கருத முடியும். சத்ரபதி சிவாஜியின் வாழ்க்கை வரலாற்றில், இஸ்லாமியப் படையின் தளபதிகளாக இருந்தவர்கள் சிலர் தாய்மதம் திரும்பி அவருடன் இணைந்து கொண்டது குறித்த சம்பவங்கள் உள்ளன. பிரிட்டிஷ் ஆட்சிக் காலத்தில் 19ம் நூற்றாண்டின் பிற்பகுதியில் சுவாமி தயானந்த சரஸ்வதி நிறுவிய ஆரிய சமாஜம், தாய்மதம் திரும்புதலுக்கான ‘சுத்தி’ சடங்குகளை மிகப் பரவலாக வட இந்தியா முழுவதும் கொண்டு சென்றது. ‘சுத்தி இயக்கம்’ (Shuddhi movement) என்றே இது அழைக்கப்படுகிறது.

20ம் நூற்றாண்டின் முற்பகுதியில் ஆரிய சமாஜத் துறவி சுவாமி சிரத்தானந்தர் இதனை இன்னும் விரிவாக்கினார். தீண்டாமை ஒழிப்பு, அனைத்து சாதியினருக்கும் கல்வியும் வேத சம்ஸ்காரங்களும் அளித்தல், முஸ்லிம்களைப் பெருமளவில் தாய்மதம் திரும்பவைத்தல் ஆகிய மும்முனைகளில் ஆரிய சமாஜத்தின் பணி நிகழ்ந்தது. டாக்டர் அம்பேத்கரும் கூட ஆரிய சமாஜத்தின் சமுதாய சமத்துவப் பணிகளைப் பாராட்டி எழுதியுள்ளார்.

சுவாமி சிரத்தானந்தர்,  காந்திஜியுடன்

இவ்வளவு நீண்டகாலமாக இது நடந்து வந்திருக்கிறது என்னும்போது, தாய்மதம் திரும்பும் இந்துக்கள் எந்த சாதிகளுக்குள் இணைந்தார்கள்? விடை மிக எளிது. தங்கள் சாதி அடையாளத்தை அவர்கள் மறக்கவும் இழக்கவும் இல்லை என்பதால் அந்தந்த சாதிகளுக்குள் சென்று சேர்ந்தார்கள். சில நேரங்களில் அவர்கள் புதிய உபசாதிக் குழுக்களை உருவாக்கி அவை காலப்போக்கில் பெரிய, பிரதான சாதிக் குழுக்களுடன் பிரிவின்றிக் கலந்து விட்டிருக்கக்கூடும். தாழ்த்தப்பட்ட சமூகங்களிலும் இதுவே நிகழ்ந்தது. அவர்கள் சமூகப் படிநிலையில் கீழே இருந்தாலும் கூட்டான ஒரு சாதியாக இணைந்திருப்பது என்பது சமூகப் பாதுகாப்பையும் ஒட்டுறவையும் அளிக்கும் விஷயம் என்பதால் அவ்வாறே செய்திருக்கக்கூடும். இதுதான் சுவாமி விவேகானந்தரின் கருத்து. 1899ம் ஆண்டு ஏப்ரல் மாதம் ‘பிரபுத்த பாரத’ பத்திரிகைக்கு அளித்த நேர்காணலில் சுவாமிஜி இதைப் பற்றிப் பேசியுள்ளார்[4].

பத்திரிகையாளரின் சொற்களிலேயே அதைக் காண்போம்:

“நம்முடைய ஹிந்து மதத்திலிருந்து வெளியேறினவர்களை மீண்டும் நாம் சேர்த்துக் கொள்ளலாமா என்பது பற்றிப் பேசுவதற்காக உங்களைக் காண வந்திருக்கிறேன்” என்று நான் பேச்சை ஆரம்பித்தேன். “அவர்களை ஏற்க வேண்டும் என்பதுதான் உங்கள் கருத்தா?” என்று கேட்டேன்.


“ஆமாம்; அவர்களைச் சேர்த்தே தீர வேண்டும்; சேர்த்துக் கொள்ள முடியும்” என்று கூறி, சுவாமிஜி ஒருகணம் தீவிரமான சிந்தனையில் மூழ்கினார். பின்பு பேச்சைத் தொடர்ந்தார். “இப்படிச் செய்யாமற் போனால் நாம் ஜனத்தொகையில் குறைந்துகொண்டே போய்விடுவோம்… இதுமட்டுமின்றி ஹிந்து சமயத்தை விட்டு ஒருவன் வெளிச்செல்வானானால் நமது எண்ணிக்கையில் ஒன்று குறைந்துவிட்டது என்பது மட்டுமல்ல; எதிரியில் ஒருவன் அதிகமாகிவிட்டான் என்று ஆகுமே. முகம்மதிய சமயத்தையோ கிறிஸ்தவ சமயத்தையோ தழுவும் ஹிந்துக்களில் பெரும்பாலோர் வாளுக்குப் பயந்தே மாறியிருக்கவேண்டும். அல்லது அப்படிப்பட்டவர்கள் பரம்பரையில் பிறந்திருக்க வேண்டும். இப்படிப்பட்டவர்களை எந்த விதமான இன்னலுக்கும் ஆளாக்குவது நேர்மையல்ல என்பது கண்கூடு. பிறவியிலேயே அந்நியர்களாக உள்ளவர்களை என்ன செய்யலாம் என்று நீங்கள் கேட்கலாம். கூட்டம் கூட்டமாக பண்டைக் காலத்தில் திரும்ப மாற்றப்பட்டிருக்கிறார்களே…”


“சுவாமிஜி! இவர்கள் எந்த ஜாதியினரைச் சேர்ந்தவர்களாவார்கள்?” என்று நான் துணிந்து கேட்டேன். “ஏதாவதொரு ஜாதி இருக்கவேண்டும். இல்லாமற் போனால் பரந்த இந்த ஹிந்து மத உடலோடு அவர்கள் ஒருபோதும் ஒன்றி இணைய முடியாதல்லவா? அவர்களுக்குரிய தக்க இடத்தை நாம் எங்கே தேடலாம்?”


சுவாமிஜி அமைதியாகக் கூறினார்: “நம் மதத்தில் மீண்டும் சேருகிறவர்கள் தங்கள் சொந்த ஜாதியையே பெறுவார்கள். புதியவர்கள் தங்களுக்குரிய ஜாதிகளை ஏற்படுத்திக்கொள்வார்கள். வைஷ்ணவத்தில் இந்த முறை பின்பற்றப்படுகிறது என்பது உங்களுக்கு நினைவிருக்கும். வேறு வேறு ஜாதிகளிலிருந்து வந்தவர்களும் மதம் மாற்றப்பட்ட அந்நியர்களும் அதன் கொடிக்கீழ் இணைந்து ஒரு தனி ஜாதியாக, கௌரவம் வாய்ந்த ஒரு ஜாதியாக வைணவம் உள்ளது. இராமானுஜர் முதல், வங்கத்தில் சைதன்யர் வரையில் திகழ்ந்த பெரிய வைஷ்ணவ ஆசார்யர்கள் இம்முறையையே கடைப்பிடித்திருக்கிறார்கள்.


“புதிதாக வந்த இவர்கள் எங்கே திருமணம் செய்து கொள்வார்கள்?”


“இப்பொழுது செய்துகொள்வது போலத் தமக்குள்ளேயே செய்து கொள்வர்” என்று அமைதியாகப் பதிலளித்தார் சுவாமிஜி.


“அவர்கள் எந்தப் பெயரை வைத்துக் கொள்வார்கள்? அந்நியர்களும் பிற மதத்தைத் தழுவிப் பிறகு திரும்பி வருகிறவர்களும் புதிதாகப் பெயர் வைத்துக்கொள்ள வேண்டுமே. அவர்களுக்கு ஜாதிப் பெயர்களைத் தருவீர்களா அல்லது வேறு ஏதாவது செய்வீர்களா?”


“உண்மைதான். பெயரில் பெரும் பொருள் இருக்கத்தான் இருக்கிறது” என்று சிந்தனையில் ஆழ்ந்த சுவாமிஜி இந்தக் கேள்விக்கு பதிலாக ஒன்றும் கூறவில்லை.


ஆனால் நான் கேட்ட அடுத்தக் கேள்வி அவரை வேகப்படுத்தியது. “சுவாமிஜி! பல வடிவங்கள் வாய்ந்த ஹிந்துமதக் கொள்கைகளிலிருந்து தமக்கு வேண்டிய ஓர் அமைப்பைத் தேர்ந்தெடுக்கும்படிப் புதிதாக வந்த இவர்களை விட்டு விடுவீர்களா அல்லது அவர்களுக்காக ஒரு சமய வடிவத்தை அமைத்துத் தருவீர்களா?


“என்ன கேள்வி கேட்டீர்கள்! அவர்களே தேர்ந்தெடுத்துக் கொள்ள வேண்டும். அவர்களே தேர்ந்தெடுத்துப் பின்பற்றாவிட்டால் ஹிந்துமதத்தின் உட்சக்தியே குலைந்து போய்விடும். நம் சமயத்தின் சாரமே இஷ்டதெய்வத்தைத் தேர்ந்தெடுத்துக் கொள்கிற இந்தச் சுதந்தரத்தில்தான் அடங்கியுள்ளது.”

*

இன்றைய சூழலில் தாய்மதம் திரும்புதல் குறித்த பிரசாரங்களையும் நிகழ்வுகளையும் இந்த நீண்ட வரலாற்றின் தொடர்ச்சியாகவே பார்க்கவேண்டும். இந்திய மையநிலத்தில் எப்போதெல்லாம் இந்துக்கள் வலிமை பெற்று தங்கள் பாரம்பரியப் பெருமிதத்தை நிலைநாட்டுகிறார்களோ, அப்போதெல்லாம் இயல்பாகவே நிகழ்வது இது என்பதைத்தான் வரலாறு காட்டுகிறது. இந்திய அரசியல் சட்டமும் சுதந்திரமாக, விருப்பத்திற்குட்பட்டு ஒருவர் தனது மதத்தைத் தேர்வு செய்யும் உரிமையை அளிக்கிறது. இப்படியிருக்க, இதனை எதிர்மறையாகவும் வெறுப்புணர்வு பிரசாரமாகவும் சித்தரிப்பது என்பது வரலாற்றையே மறுதலிப்பதாகும்.

தமிழகத்தைப் பொறுத்த வரையில், 1980களின் தொடக்கத்தில் நிகழ்ந்த மீனாட்சிபுரம் மதமாற்றத்தின் பின்னணியில்தான் தாய்மதம் திரும்புதல் குறித்து ஓரளவு விழிப்புணர்வு ஏற்பட்டது. பின்பு தனிப்பட்ட அளவிலும் பொது நிகழ்ச்சிகளாகவும் ஆங்காங்கு இந்தப் புனிதப்பணி நடைபெற்றுக் கொண்டிருக்கிறது என்பதை அவ்வப்போது நாளிதழ்களில் சிறிதும் பெரிதுமாக வரும் செய்திகளிலிருந்து அறிய முடிகிறது. ஆரிய சமாஜத்தின் பாணியிலான சுத்தி சடங்கு என்றில்லை, இவற்றை ஏற்பாடு செய்யும் ஆன்மீக, சமூக அமைப்புகள் தங்களுக்கு உகந்த வகையில் இதை நடத்துகின்றன. திருக்குளத்தில் நீராடுதல், விபூதி குங்குமம் அணிந்து கொள்ளுதல், கோயிலுக்குச் சென்று வழிபடுதல், இந்து பெரியோர்கள், துறவிகள், குலமூத்தோர் ஆகியோரிடம் ஆசி பெறுதல் என்று பலதும் இவற்றில் அடங்கும். உதாரணமாக, 2011ல் ஒரு தனிப்பட்ட குழுவாக வாழும் நீலகிரியின் படுகர் சமுதாய மக்களிடையே கிறிஸ்தவ மதப்பிரசாரம் புகுந்தது. அந்த சமூகத் தலைவர்கள் உடனடியாக ஒன்றுகூடி அதற்கு எதிராக இயங்கினர். ஏமாற்றி மதம் மாற்றப்பட்டிருந்த தங்கள் சகோதரர்களை எளிய சடங்குகளின் மூலம் உடனடியாகத் தாய்மதம் திரும்ப வைத்தனர்[5]. தாய்மதம் திரும்புபவர்கள் அதிகாரபூர்வமாக அவற்றை அரசாங்க கெஜட்டில் பதிவு செய்வதும் ஊக்குவிக்கப்படுகிறது.

சாதிய நோக்கும், சாதிசார்ந்த அணிதிரளல்களும் இன்றைய அரசியல் சமூக சூழலில் பல்வேறு விதமான அதிகாரப் போட்டிகளுக்கும், அமைதிக் குலைவுகளுக்கும், அநியாயமான இடஒதுக்கீடு மற்றும் சலுகைகளைக் கோரும் போராட்டங்களுக்கும், பரஸ்பர பகைமைகளுக்கும் காரணமாகி வருகின்றன. அது நாம் ஒட்டுமொத்தமாக எதிர்கொள்ளவேண்டிய சவால்களில் ஒன்று. ஆனால் தாய்மதம் திரும்புதல் என்ற இந்தக் குறிப்பிட்ட விஷயத்தில், சாதி எந்த விதத்திலும் தடையாகவோ பிரசினையாகவோ இல்லை என்பதே உண்மை.

சான்றுகள்:

[1] Legacy of Muslim Rule in India, K.S.Lal. மின்னூல் (இலவசம்) – https://goo.gl/js3e52

[2] Islamic Jihad – A Legacy of Forced Convesion, Imperialism and Slavery, M.A. Khan. மின்னூல் (இலவசம்) – https://goo.gl/pxChDq

[3] Some Aspects of Ancient Indian Culture, by DR Bhandarkar, Rev. JM Anthos, Asian Educational Services, 1989. pp 68

[4] Complete Works of Swami Vivekananda, Volume 5, Interviews. தமிழ் வடிவம்: எழுமின் விழிமின், விவேகானந்த கேந்திர வெளியீடு.

[5] http://www.tamilhindu.com/2011/06/nilgiris-baduga-struggle-against-conversion/