Month: July 2018

01-08-1994 – TNPCB ஸ்டெர்லைட் காப்பர் ஆலை அமைக்க NOC வழங்கிய நாள். (அதிமுக ஆட்சி)

16-01-1995  –  MOE & F, India அனுமதியை வழங்கியது. (காங்கிரஸ் ஆட்சி)

17-05-1995 – தமிழக அரசு அனுமதி வழங்கிய நாள். (அதிமுக ஆட்சி)

22-05-1995  –  TNPCB ஆலை அமைக்க அனுமதியை வழங்கியது.(அதிமுக ஆட்சி)

01-01-1997  –  ஸ்டெர்லைட் உற்பத்தியைத் தொடங்கிய நாள். (திமுக ஆட்சி)

30-03- 2007 : 2*60MW Captive Power Plant அமைக்க காங்கிரஸ் & திமுக ஆட்சி அனுமதித்தது.

09-08-2007 – ஸ்டெர்லைட் காப்பர் விரிவாக்கத்திற்கு காங்கிரஸ் & திமுக ஆட்சி அனுமதித்தது.

01-01-2009 – மீண்டும் விரிவாக்கத்திற்கு அனுமதியை நீட்டித்தது காங்கிரஸ் & திமுக ஆட்சி.

10-03-2010 – ஸ்டெர்லைட் ஆலைக்கு எதிராக பெரிதாக எந்த குற்றச்சாட்டும் இல்லை என்று ஜெயராம் ரமேஷ் பாராளுமன்றத்தில் பதில் கொடுத்த நாள். (உயர்நீதி மன்றத்தில் வழக்கு முடிவுக்கு வரவேண்டிய சமயம்) காங்கிரஸ் & திமுக ஆட்சியில் இருந்தது.

11-08-2010 – ஸ்டெர்லைட் ஆலை விரிவாக்கம் தொடர்பாக மக்களிடம் கருத்துக் கேட்கப்பட்டதா என்ற கேள்விக்கு காங்கிரசின் அமைச்சர் அளித்த பதில்: “ஏற்கெனவே உள்ள இடத்திலேயே விரிவாக்கம் நடைபெறுவதால் மக்கள் கருத்துக் கேட்பு நடத்தத் தேவையில்லை.” அப்போதும் காங்கிரஸ் & திமுக ஒரே அணிதான்.

07-07-2012 – கூடுதலாகக் கட்டுமானப்பணிகளை ஸ்டெர்லைட் மேற்கொள்ள அனுமதி வழங்கப்பட்ட நாள் . காங்கிரஸ் &த ¢முக ஆட்சி அனுமதித்தது.

06-03-2016 Expert Appraisal Committee வழங்கிய பரிந்துரையின் கீழ் காங்கிரஸ் & திமுக ஆட்சி கட்டுமானத்திற்கு வழங்கிய காலகட்டமான 01-01-2009 to 31-12-2018 ஐ NDA (பாஜக அரசு) ஏற்று அனுமதி வழங்கியது.

நாம் கேட்கவேண்டிய கேள்விகள்:

ஸ்டெர்லைட் விவாதம் என்பதை அந்த ஒரு நிறுவனத்துடன் சுருக்கும் விவாதத்தன்மையைத்தான் ஊடகங்களால் செய்ய முடிகிறது. கீழ்க்கண்ட தரவுகளுடன் எத்தனை விவாதங்கள் நடந்தது?

1. தமிழ்நாட்டில் மொத்தம் எத்தனை கம்பெனிகள் ரெட் பிரிவில் வருகின்றன?

2. மற்ற ஊர்களில் ரெட் பிரிவில் வரும் கம்பெனிகளின் அருகில் வீடுகள் உள்ளனவா? ஸ்டெர்லைட்டில் மட்டுமே விதிகள் பின்பற்றப்படவில்லையா? அல்லது மற்ற ரெட் பிரிவு கம்பெனிகள் அமைந்துள்ள இடத்தின் நிலைமை என்ன? ஆலைகள் தொடங்கப்பட்ட காலத்தில் அருகில் எத்தனை வீடுகள் இருந்தன? அல்லது வீடுகள் இருந்தனவா? இல்லையெனில் ஆலை அருகில் சென்றால் வாடகை அதிகம் கிடைக்கும் என்று பட்டா போட்டு அரசு கொடுக்க மக்கள் வாங்கினார்களா? அதற்கான தரவுகள் எப்போதேனும் எடுக்கப்பட்டுள்ளனவா?

3. அரசியல் ரீதியாக தமிழ்நாடு மாசுக்கட்டுப்பாட்டு வாரியமும் தமிழக அரசும் அவ்வப்போது ஸ்டெர்லைட் ஆலையை இயக்கத் தடை செய்கின்றனவா? இதை ஒப்பிட ரெட் பிரிவில் இருக்கும் மற்ற கம்பெனிகளில் எத்தனை கம்பெனிகள் இது போல பலமுறை மூட வேண்டிய கட்டாயத்துக்கு வந்துள்ளன? மூடப்பட்டது என்ற தரவோ அல்லது ஸ்டெர்லைட் போல பிரச்சினைகளை  பிற நிறுவனங்கள் சந்திக்கவில்லை என்ற தரவுகளோ தரப்பட்டுள்ளனவா?

4. இதில் அரசின் அனல் மின் நிலையங்கள் போல அரசே நடத்தும் ரெட் பிரிவு கம்பெனிகளில் எத்தனை முறை மாசுக் கட்டுப்பாட்டு வாரியத்தின் விதிமுறைகளை மீறியுள்ளார்கள் என்று அபராதம் விதிக்கப்பட்டிருக்கிறது? அல்லது ஆலை மூடப்பட்டிருக்கிறதா?

5. ஸ்டெர்லைட் ஆலை விரிவாக்கப் பணிகளுக்கு 2009லேயே அனுமதி கொடுக்கப்பட்டுள்ளதென்றால் இப்போது எத்தனை சதவீதம் பணிகள் முடிந்துள்ளன?

6. ஆலையில் பண்புரியும் பணியாளர்கள் என்ன கருத்துரைக்கிறார்கள்?

7. எத்தனை பொறியாளர்கள் ஆண்டுதோறும் கல்லூரிப்படிப்பை முடித்து தமிழகத்தில் வெளிவருகிறார்கள். அவர்களில் எத்தனை பேரால் அவர்கள் துறை சார்ந்த வேலைகளில் தமிழகத்தில் வேலை வாய்ப்பைப் பெறுகிறார்கள்?

இத்தனை கேள்விகளூடாகவே நாம் ஒரு நிலைப்பாட்டை அடையமுடியுமே அன்றி, வெறும் உணர்ச்சி வேகத்தால் முடிவுக்கு வருவது சரியான ஒன்றாக இருக்காது.

ஸ்டெர்லைட் கலவரத்தில் 13 பேர் காவல்துறையின் துப்பாக்கிச் சூட்டில் கொல்லப்பட்டிருக்கிறார்கள். இந்தப் பதிமூன்று பேரில் அப்பாவிகளும் உள்ளார்கள், போராட்டத்தில் கலந்துகொண்டவர்களும் உள்ளார்கள். அவர்கள் அனைவருக்கும் நம் கண்ணீர் அஞ்சலி. ஒரு போராட்டம் வன்முறையாக, கலவரமாக மாறும்போது ஏற்படும் இத்தகைய கொடூரங்களுக்கு அப்போராட்டத்தைத் திசை திருப்புபவர்களே பொறுப்பு.

தமிழ்நாட்டில் எதற்கெடுத்தாலும் போராட்டங்கள் என்ற நிலையைச் சில சமூகவிரோதிகள் செயல்படுத்துகிறார்கள். முன்பெல்லாம் ஒரு கட்சி முன்னின்று போராட்டங்களை நடத்தும். அப்போராட்டத்தினால் கிடைக்கும் நன்மை தீமைகளுக்கு அக்கட்சியே பொறுப்பேற்கும். ஆனால் இப்போது இந்தப் போராட்ட வடிவத்தை, மக்களின் போராட்டம் என்ற போர்வையில் சிலர் பயன்படுத்திக்கொள்கிறார்கள். எப்படியும் தாங்கள் நினைத்தது நிறைவேறப்போவதில்லை என்றும் பொதுமக்களின் ஆதரவு இருக்கப்போவதில்லை என்றும் இச்சிறு குழுக்களுக்குத் தெளிவாகத் தெரியும். எனவே பொதுமக்களின் போராட்டம் என்ற போர்வையில் சில குழுக்களை முன்வைத்துப் போராட்டங்களை நடத்துகிறார்கள். அல்லது மக்கள் செய்யும் போராட்டங்களில் ஊடுருவி, தங்கள் கொள்கை முழக்கங்களையும் இந்திய எதிர்ப்புப் பிரசாரங்களையும் திணித்து, அப்போராட்டத்தையே நாசம் செய்துவிடுகிறார்கள். இதனால் ஒட்டுமொத்த மக்களின் எதிர்பார்ப்பும் தியாகமும் வீணாவதோடு தேவையற்ற வன்முறையும் ஏற்படுகிறது. உண்மையான பிரச்சினை பின்தள்ளப்படுகிறது.

தமிழ்நாடு என்றுமே தேசிய நீரோட்டத்தில் இருந்து விலகியதில்லை. தொடர்ச்சியாக தனித் தமிழ்நாடு கோஷம் ஒலித்தாலும் அது என்று மக்களால் அங்கீகரிக்கப்பட்டதில்லை. அனைத்துக் கட்சிகளும் தங்களுக்குத் தேவை ஏற்படும்போதெல்லாம் இக்கோஷத்தைக் கையில் எடுப்பதும் மற்ற சமயங்களில் அதை மறந்துவிடுவதும் நாம் அறிந்ததே. இவர்களது நோக்கம் இதன் மூலம் தமிழ்நாட்டில் ஒரு பிரச்சினையை உருவாக்குவதும் நிம்மதியின்மையைக் கொண்டு வருவதும் ஆளும்கட்சிக்கும் மத்திய அரசுக்கும் குறிப்பாக பாஜக தலைமையிலான அரசுக்குப் பிரச்சினையை உருவாக்குவதும்தான். எனவேதான் எந்த ஒரு பிரச்சினையையும் போராட்டமாக்குகிறார்கள்.

தமிழ்நாட்டை அறிவியலுக்கு எதிரான மாநிலம் என்ற எண்ணத்தை இந்திய அளவில் விதைத்துக்கொண்டிருக்கிறார்கள் இக்குழுக்கள். இதனால் ஏற்படும் பெருந்தீமைகளை நாம் எதிர்வரும் வருடங்களில்தான் உணரமுடியும். எனவே அடிப்படையற்ற இப்போராட்டங்களை நாம் இப்போதே வேரறுக்கவேண்டும். ஆனால் இங்கிருக்கும் வலிமையற்ற மாநில அரசோ செய்வதறியாமல் திகைத்துக் கிடக்கிறது. அரசியல் வலிமையற்ற சூழல் இக்கலவரக்காரர்களுக்குப் பெரிய வசதியாக அமைந்துவிட்டிருக்கிறது.

எந்த ஒரு அறிவியல் முன்னேற்றத்தையும் எதிர்ப்பதால் நமக்கு இழப்பே அன்றி நன்மை ஒன்றுமில்லை. ஒரு புதிய தொழிற்சாலை அமையுமானால் அதனால் ஏற்படும் விளைவுகளை விளக்கி, அதிலிருந்து தப்பிக்கும் வழிகளைக் கண்டறிந்து, அந்த தொழிற்சாலையைத் திறம்பட நடத்திக் காண்பிப்பதே வளர்ச்சிக்கான வழி. ஆனால் இக்குழுக்கள் விளைவுகளைப் பற்றிய பயத்தை அதீதமாக ஊட்டி, அத்தொழிற்சாலைகளையே முடக்கப் பார்க்கிறார்கள்.

அதிலும் தொழிற்சாலைகளைத் தேர்ந்தெடுத்தே முடக்குகிறார்கள். தமிழ்நாடு முழுமைக்கான ஒட்டுமொத்த ஒரே அளவிலான அளவுகோல்கள் இவர்களிடம் இல்லை. இவர்களது நோக்கம் குறுகலானது. உடனடி வாய்ப்பும் வசதியும் இவர்களுக்குத் தரவல்லது. இதனால்தான் மக்கள் போராட்டம் என்ற பெயரில் களம் புகுந்து பிரச்சினையை ஏற்படுத்துகிறார்கள்.

தமிழ்நாடு முழுக்க உள்ள பல தொழிற்சாலைகளால் மாசுபாடு நிகழ்ந்தவண்ணம் உள்ளது. இதைக் கண்காணிக்கவேண்டிய அமைப்பு என்ன செய்கிறது என்பதுதான் நம் கேள்வியாக இருக்கவேண்டும். ஒரு தொழிற்சாலையால் காற்றோ நிலமோ மாசடையும் என்றால் அதை மூடும் முடிவை தமிழ்நாடு மாசுக்கட்டுப்பாட்டு வாரியத்தின் பரிந்துரையின் பேரில் அரசு எடுக்கவேண்டுமே அன்றி, சில குழுக்கள் அல்ல.

இன்று ஸ்டெரிலைட்டை எதிர்த்துப் போராடும் அனைத்துக் கட்சிகளும் ஸ்டெர்லைட் ஆலைக்கு தடையில்லாச் சான்றிதழ் வழங்குவதில் பங்கு கொண்டிருக்கின்றன. ரிபப்ளிக் டிவி வெளியிட்ட செய்தியின் படி மொத்தம் 7 முறை ஸ்டெர்லைட் ஆலை இயங்க மத்திய அரசு ஒப்புதல் அளித்திருக்கிறது. அதில் ஆறு முறை காங்கிரஸ் தலைமையிலான அரசும் ஒரு முறை பாஜக தலைமையிலான அரசும் ஒப்புதல் தந்திருக்கிறது. ஆறு முறை கலவரங்களோ துப்பாக்கிச்சூடோ இல்லை. ஏழாவது முறை சரியாக நிகழ்த்தப்படுகிறது.

தமிழ்நாட்டில் இன்று ஸ்டெர்லைட் ஆலைக்கு ஆதரவாக ஒரு கட்சிகூடப் பேசுவதில்லை. அத்தனை தூரம் அத்தனை கட்சிகளும் பயந்து போயிருக்கின்றன. திமுக இன்று ஸ்டெர்லைட்டுக்கு எதிராகக் குரல் எழுப்புகிறது. ஆனால் ஸ்டெர்லைட் ஆலைக்கு ஒப்புதல் அளிக்கும்போது திமுகவும் ஆதரவாகவே இருந்திருக்கிறது. அன்று அமைதியாக இருந்துவிட்டு இன்று வீராவேசம் பேசுவதெல்லாம் எந்த நியாயத்தில்வரும் எனத் தெரியவில்லை. இதற்கான காரணத்தைப் பொது மக்களுக்கு விளக்கவேண்டும் என்று கூட இவர்கள் நினைப்பதில்லை.

இன்றைய நிலையில் எப்படிக் கட்சியை வளர்ப்பது என்று தெரியாத அனைத்துக் கட்சிகளும் எவ்வித யோசனையும் இன்றி, கையில் கிடைக்கும் எந்த ஒரு போராட்டத்தையும் தங்களுக்கு ஆதரவாகப் பயன்படுத்திக் கொள்ளப் பார்க்கின்றன. இதனால் போராட்டம் எந்த ஒரு வடிவமும் இன்றி, திக்குத் தெரியாத காட்டில் அலைவது போன்று தினம்தோறும் ஒரு வடிவம் கொள்கிறது. இதனால் பாதிக்கப்படுவது பொதுமக்கள்தான். ஆனால் இக்கட்சிகளுக்குப் பொதுமக்களைப் பற்றி எந்தக் கவலையும் இல்லை.

தூத்துக்குடியில் 13 பேர் கொல்லப்பட்டதற்குக் காவல்துறைக்குக் கண்டனம் தெரிவிப்பதும், அவர்கள் சுடுவதற்கு முன்பாக அத்தனை தேவையான அறிவிப்புகளையும் போராட்டக்காரர்களை நோக்கிச் செய்தார்களா என்பதையும் நாம் நிச்சயம் ஆய்வுக்குட்படுத்தவேண்டும் என்பதில் இரண்டாம் கருத்தில்லை. காவல்துறை நிச்சயம் புனிதர்களின் புகலிடம் அல்ல. எந்த ஒரு அரசின் முடிவும் அதற்கான சட்டத் தேவைகளின்படி நடந்திருக்கவேண்டும். ஆனால் இங்கே காவல்துறையின் தரப்பைப் பற்றி ஒரு கட்சிகூட யோசிக்கவில்லை. 99 நாள் சுடாத காவல்துறை 100வது நாள் ஏன் சுட்டது என்ற கேள்வியை எழுப்பினால் அவர்களைத் துரோகிகளாகச் சித்திரிக்கிறார்கள். கலவரம் நடந்து முடிந்தபின்பு வந்த வீடியோக்களில் போலிஸார் எப்படித் தாக்கப்பட்டார்கள், பொதுச் சொத்துக்கள் எப்படி வேண்டுமென்றே நாசமாக்கப்பட்டன, எப்படி கலவரக்காரர்கள் பெருங்கூட்டமாக கலெக்டர் அலுவலகத்தை முற்றுகையிட்டார்கள் என்பதையெல்லாம் பார்க்கும்போது, வேறு வழியின்றியே காவல்துறை சுடத் துவங்கியது என்பது புரிகிறது. ஒரு பெருங்கூட்டம் வன்மத்துடன் காவல்துறையினர் மீது பாயும்போது தங்களைக் காத்துக்கொள்ளவும் சட்டம் ஒழுங்கைப் பாதுகாப்பதும் பிற பொதுமக்களைப் பாதுகாப்பதும் காவல்துறையின் முக்கியக் கடமையாகிறது. இந்நிலைக்குக் காவல்துறையைத் தள்ளாமல் இருப்பதே போராட்டக்காரர்கள் செய்திருக்கவேண்டியது. ஆனால் இந்நிலைக்குப் போராட்டக்காரர்களைத் தள்ளுவதே, போராட்டத்தைப் பின்னணியில் இயக்கியவர்களின் தேவை என்பதைத் தனியே நமக்குச் சொல்லத் தேவையில்லை.

தமிழ்நாட்டில் இப்படி இந்திய எதிர்ப்பை மூலதனமாக வைத்து, தனித் தமிழ்நாடு என்ற ஒருபோதும் நடக்க இயலாத கனவுடன் திரியும் கூட்டத்தை தமிழ்நாடு அரசு கட்டுக்குள் வைக்கவேண்டிய உச்சகட்ட நேரம் இது. இந்நேரத்தைத் தவறவிட்டால் அது தமிழ்நாட்டுக்கும் இந்தியாவுக்கும் நல்லதல்ல. ஓட்டரசியல் மட்டுமே குறி என்பவர்களுக்கு இவையெல்லாம் பெரும் அரசியல் தருணங்கள். ஆனால் தமிழ்நாடு என்றைக்குமே இத்தகைய குழுக்களுக்குப் பெரிய வெற்றியைத் தந்ததில்லை. இம்முறையும் தமிழ்நாடு தேசத்தின் ஒரு அங்கமாக நின்று இவர்களைத் தோல்வி அடையச் செய்யும் என்று நம்புவோம்.

ஸ்டெர்லைட்டை அரசு மூட எடுத்திருக்கும் முடிவு, கலவரக்காரர்களுக்குப் பயந்துதான். இது தமிழ்நாட்டுக்குப் பல வகைகளில் பின்னடைவை ஏற்படுத்தும். பல முதலீட்டாளர்கள், தொழில் ஆர்வலர்கள், இனி தமிழ்நாட்டில் தொழில் தொடங்க அனைவரும் தயங்குவார்கள் என்று சுட்டிக்காட்டி இருக்கிறார்கள். ஸ்டெர்லைட்டை மூடுவதால் அங்கு பணிபுரியும் ஆயிரக்கணக்கானோர்களுக்கும், அத்தொழிற்சாலையால் மறைமுகமாகப் பணி கிடைத்த பல்லாயிரக் கணக்கானோர்களுக்கும் அரசு என்ன பதில் சொல்லப் போகிறது? ஏற்கெனவே இப்படி ஸ்டெர்லைட் மூடப்பட்டபோதெல்லாம், ஆலையைத் திறக்கக்கோரி இவர்கள் அரசுக்கு எதிராகப் போராடி இருக்கிறார்கள். ஸ்டெர்லைட் ஆலைக்கு அனுமதி மறுக்கவேண்டியது மாசுக்கட்டுப்பாட்டு வாரியமே. அவர்கள் இப்போது அனுமதி மறுத்தால், முன்பு ஏன் எதற்காக யார் சொல்லி அனுமதித்தார்கள் என்பதை விளக்கவேண்டும். ஸ்டெர்லைட்டால் ஏற்படும் பாதிப்பை ஆணித்தரமாக நிரூபிக்கவேண்டும். இவை எதுவுமே இல்லாமல் கலவரக்காரர்களுக்கு பயந்து ஒரு ஆலையை மூடுவது மாநில அரசின் தோல்வியும் கையாலாகாத்தனமும்தான்.

* 

11 வயது 12 வயது இருக்கும் போது எனக்கு இரண்டு பிரதான பொழுதுபோக்குகள் இருந்தன: ராஜேஷ் குமாரின் நாவல்களை வாசிப்பது; எங்கள் ஊர் பிரபு உணவகத்தில் மூக்கு முட்ட அசைவ உணவை உண்பது. பழைய புத்தகங்களை விற்கும் கடையும், மேற்படி அசைவ உணவு விடுதியும் அருகருகே இருந்ததினால் இந்த இரண்டு விஷயங்களையும் ஒருங்கே செய்வது என் வழக்கம். அக்காலகட்டத்தில் அந்த உணவு விடுதியில் பணிபுரிந்த பலரும் நல்ல வாசகர்களும் கூட.

சிறுவனான நான் எத்தகைய புத்தகங்களை வாசிக்கிறேன் என்பதில் என் வீட்டாரைப் போல அவர்களுக்கும் ஆர்வம் இருந்தது. அவர்களில் பலர் ராஜேஷ் குமாரை வாசிப்பதை ஊக்குவிக்கவும் செய்தனர். ராஜேஷ் குமாரின் எழுத்தில் ஆபாச வர்ணனைகள் இருக்காது என்பது ஒரு முக்கியக் காரணம். அங்குப் பணிபுரிந்தவர்களில் ஒருவர் மட்டும் பாலகுமாரனின் நாவல்களை ஓரிரு வருடங்களுக்குப் பிறகு நான் வாசிக்கத் தொடங்கவேண்டும் என்று கூறியவண்ணம் இருப்பார். ஏனையவர்கள் பாலகுமாரனைக் கொஞ்சம் எச்சரிக்கையோடுதான் அணுக வேண்டும் என்ற எண்ணம் கொண்டவர்கள். அவரது எழுத்தில் இருக்கும் பாலியல் சார்ந்த விஷயங்கள் / மெல்லிய ஆபாசம் இதற்குக் காரணமாக இருக்கக் கூடும். பாலகுமாரன் என்னும் பெயரை நான் கேட்டது இக்காலகட்டத்தில்தான்.

வெகுவிரைவில் அசைவ உணவையும், ராஜேஷ் குமாரையும் விட்டு வெளியே வந்தேன். (ஆனால் இன்றளவும் துப்பறியும் கதைகளின் ரசிகன்தான்.) வாடகை நூல் நிலையம் ஒன்றில் பாலகுமாரனின் நாவல்களைக் கண்டபோது, பழைய உபதேசத்தால் உந்தப்பட்டு அவரது நாவல்களை வாசிக்கத் தொடங்கினேன். பாலகுமாரனின் நாவல்களில் வரும் மாந்தர்களை ஒத்த நபர்களை நான் எனது வாழ்க்கையில் எதிர்கொள்ளத் தொடங்கியிருந்த காலம் அது. கணவனை இழந்த மகளிடம் கறாராக, தனது வீட்டில் குடியிருக்க வாடகை வாங்கும் தாயை நேரில் பார்த்திருக்கிறேன். அப்படிப்பட்ட கதாபாத்திரத்தை பாலகுமாரனின் நாவலிலும் காண முடிந்தது. வித விதமான மனிதர்கள், அவர்களது செயல்கள், குணநலன்கள், சிறுமைகள் ஆகியவற்றை நிஜ வாழ்விலும், பாலகுமாரனின் படைப்புகளிலும் காணத் தொடங்கினேன். நிஜ வாழ்க்கையில் காண்பவற்றைப் படைப்புகளிலும், படைப்புகளில் வாசிப்பதை நிஜ வாழ்விலும் பொருத்திப் பார்த்து மனிதர்களைப் புரிந்து கொள்ள முயன்றேன். அதில் பயன் இருந்ததா இல்லையா என்பதை விட அக்காலகட்டத்தில் எதோ ஒரு வகையான ஆறுதலை இந்த முயற்சி தந்தது எனலாம்.

வேறு ஒரு உபரி பயனும் இருந்தது. பாலகுமாரனின் வார்த்தைகளில் சொல்வது எனில் ‘மனிதர்களைக் கூர்ந்து கவனிக்க’ தொடங்கினேன். இது ஒரு பக்கம் இருக்க, மற்றொரு புறம் அவரது எழுத்துக்களில் இருந்த மிஸ்டிக் தன்மையும் என்னைக் கவர்ந்தது. பிராணயாமம், மந்த்ர ஜபம் போன்ற விஷயங்களைக் குறித்த அவரது எழுத்தைத் தொடர்ந்து வாசிக்கத் தொடங்கினேன். Arthur Avalon அறிமுகமானது அவர் வழியாகத்தான். பாலகுமாரனின் ஆன்மீக, சமூக, சரித்திர நாவல்கள் அனைத்தையும் ஒருமுறையாவது வாசித்திருப்பேன். அவரை விட்டு நான் விலகத் தொடங்கியது அவர் புராணக் கதைகளை மறுஆக்கம் செய்து எழுதத் தொடங்கியபோதுதான்.

பாலகுமாரனையும் அவரது படைப்புகளையும் மதிப்பிடுவது எளிதான காரியமல்ல. மாபெரும் எழுத்தாளர் என்று கூறுவதும் சரி, ஒரே அடியாக வணிக எழுத்தாளர் என்று நிராகரிப்பதும் சரி, அநீதியாகவே முடியும். கடந்த 30 / 40 ஆண்டுகாலத் தமிழ் வாசகனின் வாசிப்புப் பரப்பில் அவரது இடம் முக்கியமானதும் அசட்டை செய்ய முடியாததும் ஆகும்.

பாலகுமாரன் பெரும்பாலும் வணிகப் பத்திரிகையில்தான் எழுதினார். வணிகப் பத்திரிக்கையுலகில் பிழைக்கச் செய்யவேண்டிய பல சமரசங்களை அவர் செய்யவேண்டி இருந்தது என்பதில் மறுப்பு ஏதும் இல்லை. எழுதும் அளவைக் கொண்டே பிழைப்பு என்பதால் அவரது சில படைப்புகள் தட்டையாக, யூகிக்கத் தக்கதாக இருந்தன என்பதிலும் மாற்றுக்கருத்து ஏதும் இல்லை. ஆனால் இந்த நிலை என்பது எழுத்தை முழுநேர தொழிலாகக் கொள்ளும் எந்த எழுத்தாளனுக்கும் ஒரு கட்டத்தில் ஏற்படுவதே. ஆனால் இதை அனைத்தையும் தாண்டி பாலகுமாரனின் படைப்புகளில் ஒரு உயிர் இருந்தது. அதற்குக் காரணம் அவற்றில் இருந்த உண்மைதான். அவரது படைப்புகள் பலவும் உண்மை நிகழ்வுகள்தாம்.

தனது அனுபவத்தையோ, அல்லது தனக்கு தெரிந்தவர் வாழ்வில் நடந்தவற்றையோ ஒரு கதாசிரியன் எழுதும்போது, நடந்த நிகழ்வைச் சொல்வதோடு நிற்காமல், அதன் வாயிலாக ஒரு தரிசனத்தை வழங்க வேண்டும் என்பது இலக்கிய ஆக்கத்தின் அடிப்படை விதி. இது பலருக்கும் பல நேரங்களில் கை கூடுவதில்லை. படைப்பாளி வெறும் கதைசொல்லியாக இருந்தாலும் அக்கதை வாசகனை எதாவது ஒருவகையில் பாதிக்கவே செய்யும். அன்றும் இன்றும் தீவிர இலக்கிய ஆக்கங்களையும் மெய்யியல் நூல்களையும் வாசிக்கிறேன். ஆனாலும் பாலகுமாரனை மறுதலிக்க வேண்டிய அவசியம் இருப்பதாக எனக்குத் தோன்றவில்லை. இதில் இன்னொரு வேடிக்கையான விஷயமும் உண்டு. பாலகுமாரன் தன்னை ஒரு இலக்கியவாதியாக முன்வைப்பதை நிறுத்தி வெகுகாலம் ஆகிவிட்டது. (அவர், தாம் ஒரு இலக்கியவாதியை விட மேலான இடத்தில் இருப்பதாகவே கருதிக்கொண்டார். அவரது பெரும்பான்மையான வாசகர்களுக்கும் அத்தகைய எண்ணமே இருந்தது.)

பாலகுமாரன் Arthur Hailey யைப் போல ஒரு குறிப்பிட்ட துறை சார்ந்த தகவல்களைச் சேர்த்து அதனை மய்யமாக வைத்துப் புதினங்களைப் படைப்பதிலும் வல்லவராக இருந்தார். உதாரணம் :பயணிகள் கவனிக்கவும் நாவல். இது அத்தனை எளிதான விஷயம் அல்ல. ஜோ டி க்ரூஸ், தாம் வாழ்க்கை முழுக்கப் புழங்கிய கப்பல் சரக்கு போக்குவரத்தைக் குறித்து எழுதிய அஸ்தினாபுரம் நாவலில், துறை சார்ந்த உலகிற்குள் வாசகனைக் கொண்டுவரமுயன்று தோற்றதை நாம் இங்கே எண்ணி பார்க்கவேண்டும்.

பாலகுமாரன் ஹிந்து மதம் சார்ந்த சடங்குகளையும், வாழ்க்கை முறையையும் வெகு ஜனங்களிடம் கொண்டு சேர்த்தார். திராவிட இயக்கங்களின் தாக்கத்தால், ஜபம் செய்வது, பூஜை செய்வது என்பதைக் குறித்தெல்லாம் பேசுவது கூட நாகரீகமானது அல்ல என்பது பொதுப் புத்தியில் இருந்துவந்த காலத்தில் பாலகுமாரன் வித விதமான ஜெப முறைகளைப் பிரபலப்படுத்தினார். ஹிந்துவாக வாழ்வது பெருமைக்குரியது என்ற எண்ணத்தை உருவாக்கினார். உதாரணத்திற்கு, உச்சிஷ்ட கணபதியை குறித்து பெரும்பாலான தமிழர்கள் தெரிந்து கொண்டது அவரது ‘என் இனிய யக்ஷிணி’ நாவல் வழியாகத்தான். இத்தகைய விஷயங்களில் பாலகுமாரன் நூறு சதவீதம் சரியான தகவல்களைத் தந்தார் என்று கூற முடியாது. இருந்தாலும் இத்துறைகளில் ஆர்வம் உடையவர்களுக்கு அவரது படைப்பு ஒரு வாசலாக இருந்தது. அதே போல பாலகுமாரன் தமது படைப்புகள் வாயிலாக இளைஞர்களை நம்பிக்கையோடு கடுமையாக உழைக்க ஊக்குவித்தார். வேறு எந்த சுயமுன்னேற்ற நூல்களையும் விடச் சிறந்தவை பாலகுமாரனின் நாவல்கள்.

பாலகுமாரனிடம் தனிப்பட்ட முறையில் பழகி பிறகு விரோதியானவர்களும், கசப்படைந்தவர்களும், ஏமாற்றம் அடைந்தவர்களும் ஏராளம் என்று அறிவேன். ஒரு படைப்பாளியைத் தெய்வமாக, குருவாக, வழிகாட்டியாக மாற்ற முயல்பவர்கள் விதி அதுதான். படைப்பிற்கு வெளியே இருப்பவன் படைப்பாளியல்ல, சாதாரண மனிதன்தான் என்னும் உண்மையை உணர்ந்துகொண்டால் இந்தச் சிக்கல் இருக்காது.

பாலகுமாரனின் மறைவு ஒரு குறிப்பிடத்தக்க வெற்றிடத்தை உருவாகியுள்ளது என்பது நிதர்சனம். அதனை நிரப்புவது எளிதல்ல.

*

மோடி அரசு பதவி ஏற்ற நாளிலிருந்து அது அறிவியலுக்கு எதிரானது எனும் பிரசாரம் செய்யப்பட்டு வருகிறது. அது உண்மை என்பது போல சில நிகழ்வுகளும் நடந்துள்ளன. உதாரணமாக ஒரு தனியார் மருத்துவமனையை திறக்கச் சென்ற மோடி, அந்தக் காலத்திலேயே இந்தியாவில் அதி நவீன மருத்துவத் தொழில்நுட்பம் இருந்தது என்பதற்கு விநாயகருக்கு யானை தலை பொருத்தப்பட்டதை உதாரணமாகக் கூறினார். இந்திய அறிவியல் காங்கிரஸ் கூடுகையின்போது பண்டைய பாரதத்தில் விமானங்கள் இருந்ததாக ஓர் ‘ஆய்வுத்தாள்’ சமர்ப்பிக்கப்பட்டது. டார்வினின் பரிணாமம் தவறு என்று ஒரு வாதத்தை மனிதவளத்துறை அமைச்சர் கூறினார். பாரதிய ஜனதா தலைவர் ஒருவர் நியூட்டனுக்கு முன்பே இந்தியர்களுக்கு புவி ஈர்ப்பு குறித்து தெரிந்திருந்ததாகவும் அதை நியூட்டன் இந்தியர்களிடமிருந்து திருடிவிட்டதாகவும் கூறினார். மறைந்த இயற்பியலாளர் ஸ்டீபன் ஹாவ்கிங் வேதங்களில் ஐன்ஸ்டைனின் சமன்பாட்டை விட அதிக உண்மை உள்ள ஒரு சமன்பாடு இருப்பதாக அறிவியல் துறை அமைச்சர் டாக்டர். ஹர்ஷ் வர்த்தன் கூறினார்,

இதையெல்லாம் வைத்துப் பார்த்தால் மோடி அரசுக்கு அறிவியல் பார்வை இல்லை என்பதான பிரசாரத்தில் உண்மை இல்லை எனச் சொல்ல முடியாது என்பது போல தோன்றலாம்.

ஆனால், இந்தத் தவறான தனிப்பட்ட அமைச்சர்களின் பார்வைகளைத் தாண்டி அறிவியல் தொழில்நுட்ப உலகில் மோடி அரசு முக்கியமான நேர்மறை மாற்றங்களைக் கொண்டு வந்த வண்ணம் உள்ளது.

’இந்தியாவில் தயாரிப்பு’ எனும் திட்டத்தில் ஒரு முக்கியமான விளைவு வேறு வழியே இல்லாமல் இந்திய தொழில்நுட்பக் கல்வி மேம்பாடு அடைவதுதான். நேரு உருவாக்கிய இந்தியத் தொழில்நுட்ப மையங்கள் (Indian Institute of Technology, IIT) பொது அறிவியலிலிருந்து மாறுபட்ட தொழில்நுட்ப மேன்மையகங்கள். இங்குப் படிப்பவர்களுக்கு அடிப்படை அறிவியல் ஆராய்ச்சிகளில் ஆர்வம் பெரிதாக இருக்காது. இப்படிப்பட்ட கல்வி கட்டமைப்பைத்தான் ராமனும் சாகாவும் எதிர்த்தனர். அறிவியல் அறிவைப் பரவலாக்க கல்வி அமைப்பில் செய்ய வேண்டிய அடிப்படை மாற்றங்களையும் கடும் உழைப்பையும் நேரு அரசு முடிந்தவரை செய்யவில்லை. மாறாக ஒரு காலகட்டத்தில் ‘அறிவியல் மனப்பான்மை’ (scientific temper) என்கிற கோட்பாட்டை நேரு முன்வைத்தார். 1975ல் எமர்ஜென்ஸியின் போது அது ஒரு அரசியல் சித்தாந்த ஆயுதமாக இடதுசாரிகளால் மாற்றப்பட்டு இந்திய அரசியல் நிர்ணய சட்டத்தில் இணைக்கப்பட்டது. அதை சில இடதுசாரி அறிவி ஜீவிகள் பிரசாரமும் செய்தனர். டார்வினையும் கார்ல் பாப்பரையும் விட முக்கியமாக மார்க்ஸும் லெனினும் முன்வைக்கப்பட்டனர். இப்படிப்பட்ட பிரசாரங்கள் அறிவியல் மனப்பான்மை என்பதை அரசியல் பிரசார உக்தியாக மாற்றிவிட்டன.
இது அறிவியலை மக்களிடமிருந்து பெரிய அளவில் அன்னியப்படுத்தியது.

மோடி அரசு இதற்கு நேர் மாறான பார்வையை முன்வைக்கிறது.

அடல்-தொழில்நுட்பப் புத்தாக்க முயற்சிப் பட்டறைகள் பள்ளிகளில் இப்போது இணைக்கப்பட்டு வருகின்றன. மாணவர்கள் தங்கள் அறிவியல் அறிவைத் தம் புத்தாக்க உணர்ச்சியுடன் இணைத்துத் தம் கரங்களாலேயே புதிய கருவிகளையும் பரிசோதனைகளையும் உருவாக்கும் வாய்ப்பை இந்த பள்ளிக் கூட பட்டறைகள் நல்குகின்றன. இதன் விளைவுகள் என்ன?

சர்வதேச புத்தாக்க வல்லமை அளவுகோல் – Global Innovation Index – GII – ஆண்டு தோறும் வெளியிடப்படுகிறது. அதில் இந்தியாவின் தர மதிப்பீடு 2013ல் 66 ஆக இருந்தது 2014ல் 76 ஆக வீழ்ச்சி அடைந்திருந்தது. 2014ல் மோடி அரசாங்கம் பதவியேற்ற போது இதுதான் நிலை. 2015ல் இதே வீழ்ச்சி தொடர்ந்தது. இந்தியாவின் GII மதிப்பீட்டு எண் 81 ஆக வீழ்ச்சி அடைந்தது. 2011ல் இந்தியாவின் மதிப்பீட்டு எண் 62. 62ல் இருந்து 81 என்பது மோசமான வீழ்ச்சி என்பது மட்டுமல்ல. சர்வதேச முதலீட்டாளர்களின் நம்பிக்கையை அது குறைக்கும். இந்தியாவில் சர்வதேசத் தரம் வாய்ந்த ஆராய்ச்சி நிறுவனங்கள் இந்தியாவில் உருவாகும் வேகம் மட்டுப்படும்.

மோடி அரசாங்கம் தொழில்நுட்பப் புத்தாக்க முயற்சிகளைப் பள்ளிகளிலிருந்தே மேம்படுத்தும் முனைவுடன் செயல்படுகிறது. அரசுப் பள்ளிகளில் உருவாக்கப்படும் அடல் பட்டறைகள் ஒரு முக்கிய முன்னோக்கிய செயல்பாடு. அடல் பரிசோதனைப் பட்டறைகள் ஆறாம் வகுப்பு முதல் பன்னிரண்டாம் வகுப்பு வரைக்குமான பள்ளிகளில் நிறுவப்பட்டு வருகின்றன. இப்பரிசோதனைப் பட்டறைகள் மூலம் மாணவ-மாணவியர் உள்ளூர்ப் பிரச்சனைகளுக்கு அறிவியல் தொழில்நுட்பம் மூலம் தீர்வு காண ஊக்குவிக்கப்படுவர். அரசு சார்ந்த திட்டங்களுக்கே உரிய சவால்கள் தடங்கல்கள் செயல்முறை இடர்பாடுகள் ஆகியவை இருந்த போதிலும் கூட இந்தியா முழுக்க எல்லாத் தரப்பு மாணவர்களையும் சென்றடையும் விதமாகச் செயல்முறை அறிவியல் கல்வி ஜனநாயகப்படுத்தப்படுவது மோடி அரசினால்தான் என்பது முக்கியமான விஷயம்.

2016ல் இந்தியாவின் GII மதிப்பீட்டு எண் 66 ஆகியது. இந்த ஆண்டு ஜெனிவாவில் GII மதிப்பீட்டு எண் வெளியிடப்பட்ட போது இந்தியாவின் மதிப்பீட்டு எண் 60. இது குறித்த அறிக்கையில் தரப்பட்டுள்ள விவரங்கள் ஒரு விஷயத்தைத் தெளிவாக்குகின்றன. மோடி அரசின் செயல்பாடுகள் இந்தியாவில் அறிவியல் தொழில்நுட்ப கல்வியின் தரத்தை உயர்த்தியுள்ளன.

அறிக்கை கூறுகிறது:

ஈரான், கஜகஸ்தான் , பங்களாதேஷ் ஆகிய நாடுகளில் முக்கியமான முன்னகர்வுகள் உள்ளன. ஆனால் முதன்மையாக இந்தியாவின் தற்போதைய நிதர்சனமான மேம்பாடும் அந்த பிராந்தியத்தின் புத்தாக்க முயற்சி மேம்பாட்டுக்கு அதன் பங்களிப்பும் இக்காலகட்டங்களில் மிக முக்கியமானவை. கடந்த சில ஆண்டுகளாகவே GII மதிப்பீட்டு எண் காட்டுவது போல. அதன் புத்தாக்கத் தரம் அதன் GDPயைக் காட்டிலும் விஞ்சி நிற்கிறது. அண்மையில் புத்தாக்க உள்ளீட்டிலும் அதன் உற்பத்தி வெளிப்பாட்டிலும் சரி முக்கியமான முன்னேற்றத்தை அடைந்துள்ளது. இந்த வளர்ச்சி தொடர்ந்து இருப்பது அவசியமாகும்.

அறிவியல் தொழில்நுட்பப் புத்தாக்க முயற்சிகளும் அவை வணிக மயத்தன்மையுடன் நிறுவனப்படுத்தப்படுவதும் பல காரணிகளைப் பொருத்தது. அவற்றில் நிறுவனங்கள் ஒரு நாட்டில் செயல்படும் விதம் முக்கியமானது. மோடி அரசின் கீழ் அது நான்கு புள்ளிகள் உயர்ந்திருக்கிறது. உள்கட்டமைப்பு 14 புள்ளிகள் உயர்ந்திருக்கிறது. இந்தியாவின் பலவீனமாக கருதப்படும் கல்வித்தரம் நான்கு புள்ளிகள் உயர்ந்திருக்கின்றன. இதைக் குறிப்பாகச் சுட்டிக்காட்டி அறிக்கை கூறுகிறது – இதற்கு காரணம் ஒவ்வொரு மாணவனுக்குமாக அரசு செய்யும் செலவு சீர்மை அடைந்திருக்கிறது என்று. இதையெல்லாம் செய்ய மோடி எத்தனை வசைகளை வாங்க வேண்டியிருந்தது என்பதை நாம் மறந்துவிட முடியாது. ஆனால் இந்தியா அறிவியல் தொழில்நுட்பத்தில் சர்வ நிச்சயமாக முன்னேறுகிறது என்பது உண்மை.

நேருவைப் போல ஜோடனை வார்த்தைப் பூச்சுக்கள் அறியாதவராக மோடி இருக்கலாம். ஏன் அறிவியல் சித்தாந்த அறிவு நேருவைப் போல அவருக்குக் கிடைத்திருக்காது. சிறைச்சாலைகளில் கூடப் பூப்பந்து விளையாடவும் பொழுது போக்கு நூலகம் வைக்கவும் பிரிட்டிஷ் வசதிகள் செய்து கொடுத்த கோமான் நேரு. ரயில் நிலையத்தில் தேனீர் விற்றும் எமர்ஜென்ஸியில் ஒளிந்து போராடியும் வாழ்ந்த களப் போராளி வாழ்க்கை மோடியுடையது. ஆனால் நிச்சயமாக நேருவைக் காட்டிலும் இந்தியாவை அறிவியல் தொழில்நுட்ப பாதையில் மோடி முன்னோக்கியே அழைத்துச் செல்கிறார் என்பது உறுதி.

இதைத் தாண்டி பசுமைத் தொழில்நுட்பத்தில் சர்வதேச தலைமை இடத்துக்கு இந்தியாவை மோடி கொண்டு சென்று கொண்டிருக்கிறார். அமைதியாக ஆனால் திடமாக அந்தப் பயணம் நடந்து கொண்டிருக்கிறது.

பொதுவாக இந்துத்துவர்களை வலதுசாரி என வகைப்படுத்துவோர் கவனிக்க வேண்டிய ஒரு விஷயம் இது.

சர்வதேச வலதுசாரிகள் பசுமைத் தொழில்நுட்பங்களை எதிர்ப்பவர்கள். உலக பருவநிலை மாற்றத்தை ஏதோ அவர்களுக்கு எதிரான சர்வதேச சதித்திட்டமாகப் பார்ப்பவர்கள். டொனால்ட் ட்ரம்ப் உலக பருவநிலை மாற்றத்தையே ஏதோ சீன சதியாக ட்வீட்டியிருக்கிறார். ட்ரம்ப் பதவியேற்ற பின் அவர் வெளிப்படையாகவே இந்தியாவை விமர்சித்தார். அமெரிக்கா சர்வதேச சூழலியல் அரசியலிலிருந்து விலகி நிற்க ஆரம்பித்தது. இயல்பாக அந்த இடத்தை மற்றொரு மேற்கத்திய நாடோ அல்லது சீனாவோ கைப்பற்ற இது இடம் வகுத்தது. ஆனால் மோடியின் தலைமையில் இந்தியா திட்டவட்டமாக அந்த இடத்துக்கு நகர்ந்தது. சூரிய ஒளி தொழில்நுட்பத்தை முன்னிறுத்தும் ஒரு சர்வதேச அணி ஒன்றை மோடி உருவாக்கினார். அறிவியல்-தொழில்நுட்பமும் சர்வதேச அரசியல் மதிநுட்பமும் இணைந்த ஒரு சாணக்கிய மூளையுடன் மோதி அரசு இவ்விஷயத்தில் செயல்பட்டது. இதன் விளைவாக இந்தியா சர்வதேச சூரிய தொழில்நுட்ப கூட்டணி ஒன்றின் தலைமையில் செயல்படுகிறது. இது ஒரு சாதாரண வெற்றியல்ல. மோடி ஆதரவு மோடி எதிர்ப்பு அரசியலைத் தாண்டி இந்தியாவுக்கு மோடி பெற்றுத்தந்திருக்கும் ஒரு வரலாற்று மைல்கல்லாகவே இது காணப்பட வேண்டும்.

ஒப்பீட்டளவில் நேரு உருவாக்கிய அணி சேரா நாடுகள் என்கிற கனவு அமைப்பைப் பார்ப்போம். இந்த அணி வெறும் சித்தாந்தக் கனவு மட்டும்தான். அதுவும் மிக விரைவில் சோவியத் துதி பாடிகள் க்ளப்பாக மட்டுமே மாறிய ஒரு விஷயம். வெறும் உணர்ச்சி ரீதியிலான வெற்றுரைகளை மக்கள் வரிப் பணத்தில் கொண்டாடித் தீர்க்கும் சோவியத் துதிபாடி அமைப்பு கேஜிபி போன்ற உளவு நிறுவனங்களுக்கு உதவிய அளவுக்கு இந்தியாவுக்கு எவ்விதத்திலும் உதவவில்லை. சோவியத் யூனியன் தகர்ந்த பிறகு நேருவின் இந்தக் கனவு அமைப்பு ஒட்டுமொத்த செல்லாக் காசாக மாறியது. ஒரு அகில உலக அறிவியல் தொழில்நுட்ப வளர்ச்சி சார்ந்த கூட்டணி அமைப்பு ஒன்றை நேரு உருவாக்கவில்லை என்பதையும் வெற்று கோஷங்களாலான ஒரு பகட்டு மேடை ஒன்றையே அவர் உருவாக்கி அதன் மூலம் தேசிய வளத்தையும் நேரத்தையும் விரயம் செய்தார் என்பதையுமே இங்குக் காண வேண்டும்.

மாறாக மோடி நாடு நாடாக அலைந்து இந்தியாவை முன்னிறுத்தும் ஒரு அறிவியல் தொழில்நுட்பக் கூட்டணியை உருவாக்கி அதன் மூலம் வளரும் நாடுகளுக்கு ஒரு பாதுகாப்பாகவும் முன்னுதாரணமாகவும் இந்திய அறிவியல் தொழில்நுட்ப மூலதனத்தை மாற்றுகிறார். வாய்ப்பேச்சு, செயலின்மை, முன்னோக்குப் பார்வையின்மை ஆகியவற்றைக் கொண்ட நேரு அறிவியல் மனப்பாங்கு கொண்டவராகவும்; உண்மையிலேயே அறிவியல் பார்வையுடன் சர்வதேச நிலவரங்களை அணுகி அதனை இந்தியாவுக்கும் வளரும் நாடுகளுக்கும் உதவும் விதத்தில் மாற்றும் மோடி பிற்போக்கானவராகவும் காட்டப்படும் முரண்நகை நேருவின் இருட்கொடையான போலி மதச்சார்பின்மையின் பரிசு என்றால், எதையும் இந்தியாவுக்கும் வளரும் நாடுகளுக்குமான வளர்ச்சி பாதையில் அறிவியல் பூர்வமாக அணுகுவது இந்துத்துவ அறிவியலின் அடிப்படை.

எனவேதான் இந்துத்துவம் அதிகாரத்தில் இருக்கும்போது மேற்கத்திய வலதுசாரிகளைப் போலச் சுவர்களை எழுப்புவதில்லை. மாறாக மக்களை இணைக்கும் அறிவியல் தொழில்நுட்பப் பாலங்களை உருவாக்குகிறது. அதைக் குறித்து அடுத்த இதழில் பார்க்கலாம்.

(தொடரும்)

தமிழக முதல்வர் அண்ணாதுரை மறைவு

பெரியப்பா வீட்டில் சினிமாவுக்குப் போவது முடியாத காரியம். பள்ளியில் படித்தவரை நான் வருடத்துக்கு நான்கு சினிமா பார்த்தால் அதிகம். விடுமுறை நாட்களில் அத்தையைத் தயார் செய்தால் ஏதாவது புராணப் படம் பார்க்கும் வாய்ப்புண்டு. அதற்கும் ஏகப்பட்ட நிபந்தனைகள். தியேட்டரில் விற்கும் பொருள் எதையும் பார்த்து ஆசைப்படக்கூடாது. சினிமா போவதற்கு முன்பும், போய் வந்த பிறகும் சினிமாவைப் பற்றி எதுவும் பேசக்கூடாது. எந்த நடிகரையோ, நடிகையையோ தெரிந்ததாகக் காட்டிக் கொள்ளக்கூடாது. இந்த அத்தையின் சலுகையும், அண்ணன்மாரின் அவசரப் புத்தியால் பறிக்கப்பட்டது. ‘பாமா விஜயம்’ புராணப்படம் என்று சொல்லி அவரை ஏமாற்றிவிட்டார்கள். அதற்குப் பிறகு அவர் சினிமாவுக்குப் போவதை நிறுத்திவிட்டார். வருடாந்திர விடுமுறையில் கிராமத்துக்குப் போகும்போது ஏதாவது ஒன்றிரண்டு படம் பார்க்கலாம். நயினா சென்னைக்கு வந்த பிறகு அதுவும் கிடையாது.

கல்லூரி நாட்களுக்குப் பிறகு என்னைக் கண்காணிப்பதற்கு ஆளில்லாமல் போயிற்று. சினிமா பார்க்கும் பழக்கம் இந்தக் காலத்தில் என்னை ஒரு வியாதிபோல் வருத்தியது. திருவான்மியூர் டூரிங் தியேட்டரில் முப்பது பைசாவுக்கு மூன்று சினிமாக்கள். இரண்டு தமிழ். ஒரு இங்கிலீஷ். மணலைக் குவித்து வைத்துக்கொண்டு படுத்தவாறே சினிமா பார்க்கலாம்…

*

1967 தேர்தலின்போது காங்கிரஸ் ஆட்சிக்கு எதிராக தமிழக மக்களின் மனநிலை திரண்டிருந்தது. அதற்கு இரண்டு காரணங்கள்: (1) மாணவர்கள் நடத்திய இந்தி எதிர்ப்பு போராட்டம் (2) சந்தையில் ஏற்பட்ட அரிசித் தட்டுப்பாடு.

தி.மு.க. தலைவராக இருந்த சி.என். அண்ணாதுரை அமைத்த தேர்தல் கூட்டணியும் ஒரு காரணம் என்று சொல்லலாம். ராஜாஜி போன்றோர் இந்த அணியில் இருந்தது அதற்கு கௌரவத்தை கொடுத்தது. பொதுவாக திராவிட இயக்கங்கள் பக்கம் எட்டிப் பார்க்காத பிராமணர்கள் இந்தத் தேர்தலில் தி.மு.க.வின் பக்கம் சாய்ந்தனர்.

ஆனால் பதவி ஏற்ற உடனேயே சி.என். அண்ணாதுரை செய்த காரியம் தெய்வ நம்பிக்கை உள்ளவர்களுக்குக் கசப்பான உணர்வைக் கொடுத்தது. தொடர்ந்து பல ஆண்டுகள் தன்னையும் தன் இயக்கத்தையும் நிஷ்டூரமாக விமர்சனம் செய்து வந்த ஈ.வெ.ரா.வைச் சந்தித்து அவரது ஆசியை வேண்டினார் அண்ணாதுரை.

இது மட்டுமல்ல, ‘அரசு அலுவலகங்களில் தெய்வங்களின் உருவப் படங்கள் இருக்க வேண்டாம்’ என்ற உத்தரவும் போடப்பட்டது. இந்த உத்தரவுக்கு வலுவான எதிர்ப்பு வந்தவுடன் அரசின் தலைமைச் செயலாளர் ராமகிருஷ்ணனின் சமாளிப்பு அறிக்கையும் வெளிவந்தது.

தி.மு.க. ஆட்சிக்கு வந்தவுடன் தொழிலாளர்களின் குறைகள் தூர்ந்து போய்விடும் என்ற நம்பிக்கையும் பொய் ஆனது. சென்னை விம்கோ தொழிற்சாலை தொழிலாளர்கள் நடத்திய போராட்டத்தில் போலீசாரின் துப்பாக்கிச் சூட்டுக்கு தர்மராஜ் என்ற தொழிலாளி பலியானார். இந்தத் தொழிலாளர் சங்கம் தி.மு.க. சார்புடையது என்பதையும், அதன் தலைவர் தி.மு.க. சட்டமன்ற உறுப்பினர் இராம. அரங்கண்ணல் என்பதையும், தர்மராஜ் ஒரு உடன்பிறப்பு என்பதையும் குறித்துக் கொள்ள வேண்டும்.

தொழிலாளர் போராட்டம் பற்றி கழக அமைச்சர் மாதவன் ‘கழக ஆட்சிக்குக் களங்கம் ஏற்படுத்த கம்யூனிஸ்ட்டுகள் சதி செய்கிறார்கள்’ என்று சொன்னார்.

இப்படிப்பட்ட பல்வேறு காரணங்களால் தி.மு.க. ஆதரவு என்கிற நிலைப்பாட்டிலிருந்து நான் விடுபட்டேன். இது உடனடியாக ஸ்தாபன காங்கிரஸ் ஆதரவாக மாறியது.

இந்த நாட்களில் ராஜேந்திரன் தொடர்பு வலுப்பெற்றது. நொச்சிக்குப்பத்திற்கு தினமும் போக ஆரம்பித்தேன். ராஜேந்திரன் காங்கிரஸ் ஆதரவாளனாயிருந்தான். எனக்கும் தி.மு.க. மீது சலிப்பு ஏற்பட்டுவிட்டது. மாணவர்களுக்கும் பஸ் ஊழியர்களுக்கும் நடந்த மோதலை தி.மு.க. மாணவர்களை ஒடுக்கப் பயன்படுத்தியது. தி.மு.க. தலைமை படாடோபத்தின் இருப்பிடமாகிவிட்டது. மலர்க்கிரீடம், செங்கோல், மணிமேடை இவற்றை என்னால் சகிக்க முடியவில்லை. தமிழகத்தைப் பொருத்தவரை காங்கிரஸ் என்பது காமராஜரைத்தான் நம்பியிருந்தது. இந்தச் சூழலில் ராஜேந்திரனும் மற்ற குப்பத்து நண்பர்களும் சேர்ந்து சிவாஜி கணேசன் ரசிகர் மன்றம் ஒன்றை நடத்தி வந்தார்கள். நானும் அவர்களோடு சேர்ந்துகொண்டு ரசிகர் மன்றத்தின் செயலாளர் ஆனேன்.

நொச்சிக் குப்பத்தில் தி.மு.க.வுக்கத்தான் மெஜாரிடி. இருந்தாலும் ராஜேந்திரனைச் சுற்றிக் கட்டுப்பாடுடைய வாலிபர் கூட்டம் ஒன்று இயங்கியது. ரசிகர் மன்றம் தீவிர அரசியல் களமாகியது. புதுப்படம் ரிலீசாகும்போது முதல் நாள் முதல் காட்சி பார்க்கும் சௌகர்யமும் இருந்தது. ‘ராஜராஜசோழன்’ திரைப்படம் வெளிவந்தபோது மன்றத்தின் சார்பாக மலர் ஒன்று வெளியிட்டோம். அதில் நான் ஒரு கட்டுரை எழுதினேன்.

ஒருமுறை காங்கிரஸ் ஊர்வலம் திருவல்லிக்கேணித் தேரடியில் துவங்குவதாகவும் ஊர்வலத்தை சிவாஜி கணேசன் துவக்கி வைப்பதாகவும் ஏற்பாடாகி இருந்தது. மதியம் 3 மணிக்குத் துவங்க வேண்டிய ஊர்வலம் சிவாஜி கணேசன் வராததால் 4 மணிவரை துவங்கவில்லை. இதற்கிடையே வேடிக்கை பார்க்க வந்த ஜனங்கள் எங்களிடம் ‘சிவாஜி வந்தால் அவரை சரியாகப் பார்க்க முடியுமா அல்லது அவசரமாய் புறப்பட்டு விடுவாரா?’ என்று கேட்டுக் கொண்டிருந்தார்கள். “நேரமானாலும் பரவாயில்லை. நீங்கள் அவரைப் பார்ப்பதற்கு வசதியான சந்நிதித் தெருவில் ஒருமுறை அவரை வரச்சொல்கிறோம்” என்று சொல்லி வைத்திருந்தோம். சிவாஜி கணேசன் வந்தவுடன் அவரை அணுகி மக்களுடைய விருப்பத்தைத் தெரிவித்தோம். அவருடன் வந்த நபரொருவர் பிடிவாதமாக மறுத்துவிட்டார். இதற்கிடையே எங்களோடு வந்த சிறுவனொருவன் சிவாஜி கணேசனைத் தொட வேண்டுமென்ற ஆசையில் வேன் மீது ஏறிக் கையை நீட்டினான். இதைக்கண்டு சிவாஜி கணேசன் முகம் சுளித்தார். இதனால் கோபமுற்ற நாங்கள் ஊர்வலத்தை விட்டு வெளியேறினோம். இரவோடிரவாக ரசிகர் மன்றத்தை மாற்றி ‘மகாத்மா காந்தி நற்பணி மன்றம்’ என்று பெயரிட்டோம்.

சிம்சன் தொழிலாளர்களின் போராட்டத்திற்கு ஆதரவாக ஸ்தாபன காங்கிரஸ் கட்சி நடத்திய ஊர்வலத்தில் நாங்கள் கலந்து கொண்டோம். ஊர்வலத்தைக் கலைக்க தி.மு.க.வினர் தாக்குதல் நடத்தினார்கள். கட்சிக்காரர்களும் கொடியை உருவி விட்டுக் கையிலிருந்த கம்பத்தால் தாக்கினார்கள். சைக்கிள் டயரைக் கொளுத்தி வீசினார்கள். கண்ணீர்ப்புகை வீசினால் காற்றுத் திசைக்கேற்றவாறு ஓட வேண்டும் என்று எனக்குச் சொல்லப்பட்டது.

காங்கிரஸார் நடத்திய ஒரு ஊர்வலத்தில் சென்னை அண்ணாசாலையிலுள்ள அண்ணாதுரை சிலை மீது செருப்பு வீசப்பட்டது என்று தி.மு.க.வினர் குற்றம் சாட்டினார்கள். இத்தகைய அசம்பாவிதங்களைத் தவிர்ப்பதற்காக காமராஜர் ஒரு முயற்சி செய்தார். காங்கிரஸ் நடத்திய மௌன ஊர்வலத்தின்போது அண்ணாதுரை சிலைக்கருகே காமராஜர் நின்றுகொண்டார்.

ஊர்வலத்தில் வந்த தெய்வசிகாமணி என்ற இளைஞர் காமராஜரைப் பார்த்தவுடன் உற்சாக பூபதியாகி ‘காமராஜர் வாழ்க’ என்று குரல் எழுப்பினார்.

அவருக்குக் கிடைத்தது ஒரு அறை காமராஜரிடமிருந்து. மௌன ஊர்வலத்தில் சத்தம் போடக்கூடாதென்று தெய்வசிகாமணிக்கு அறிவுறுத்தப்பட்டது. ஆனால் தெய்வசிகாமணி அசரவில்லை. தொடர்ந்து இரண்டு நாட்களுக்கு தவைர் தன்னை அடித்த பெருமையை எல்லோரிடமும் சொல்லிக் கொண்டிருந்தார்.

தமிழக முதல்வர் சி.என். அண்ணாதுரை அவர்களை அடையாறு கேன்சர் இன்ஸ்டிடியூட்டில் (ஜனவரி 1969) சேர்த்திருந்தார்கள். அவர் வந்த உடனே கேன்சர் இன்ஸ்ட்டிடியூட்டை மக்கள் சூழ்ந்து கொண்டார்கள். போலீஸால் நிலைமையைச் சமாளிக்க முடியவில்லை. அங்கிருந்த எல்லோரும் அழுது கொண்டிருந்தார்கள். மந்திரிகளும் வரும்போதே அழுதுகொண்டே வந்தார்கள். நான் ஒரு லேம்ப் போஸ்டில் ஏறித் தொத்திக்கொண்டு இதைப் பார்த்துக் கொண்டிருந்தேன். என் பக்கத்திலிருந்த ஒருவர் அழுதுகொண்டே கைக்கடிகாரத்தைக் கழற்றித் தூக்கி எறிந்தார். பெண்கள் மார்பில் அடித்துக்கொண்டு அழுதார்கள். கேட்டைத் திறந்துவிடச் சொல்லி அவர்கள் தலையை கேட்டில் மோதிக் கொண்டார்கள். சிலர் நடுத்தெருவில் புரண்டு அழுதார்கள். என்னால் அழுகையை அடக்க முடியவில்லை. நானும் அழுதேன்.

பிறகு வேன் வேனாகப் போலீஸ் வந்தது. அண்ணா நலமாயிருக்கிறாரென்று மந்திரிகள் மைக்கில் பேசினார்கள். மக்கள் ஒருவாறு சமாதானமடைந்த பிறகு பந்தோபஸ்து ஏற்பாடுகள் செய்யப்பட்டன. பொது மக்கள் குறிப்பிட்ட தூரத்திற்கு அப்பால் நிறுத்தப்பட்டார்கள். பாதுகாப்பு எல்லைக்குள் முக்கியஸ்தர்களுக்கு மட்டும் அனுமதி. பெரியப்பா வீடு இந்த எல்லைக்குள்ளேயே இருந்தது. ஆகவே, எங்களுடைய நடமாட்டத்திற்குத் தடையில்லை.

அண்ணாதுரை இங்கே ஒரு மாதமிருந்தார். எந்த நேரமும் அவர் இறந்துவிடக்கூடும் என்ற நிலைமையிருந்ததால் பந்தோபஸ்து போலீஸாருக்குக் கெடுபிடி அதிகம். குளியல், சாப்பாடு எல்லாமே பிரச்சனையாகிவிட்டது. எங்களுக்கும் போலீஸாருக்கும் இந்தச் சமயத்தில் நல்ல பழக்கம் ஏற்பட்டது. ஷூவையும், காலுறையையும் கழட்டி விட்டு அவர்கள் கொஞ்ச நேரம் வீட்டுக்குள் வந்து ஓய்வெடுத்துக் கொள்வார்கள். மேலதிகாரிகளுக்குத் தெரியாமல் கிணற்றில் குளிப்பார்கள். அரசாங்கம் கொடுக்கும் பொட்டலச் சோற்றைச் சாப்பிட முடியாமல் அவர்கள் சிரமப்படும்போது அக்கம்பக்கத்து வீடுகளிலிருந்து குழம்பு, ஊறுகாய், மோர் வாங்கிக் கொடுப்போம். லத்தி சார்ஜ் எப்படிச் செய்வது, போராட்டங்களை ஒடுக்க எப்படி சைக்கிள்களைப் போட்டு உடைப்பது என்பதையெல்லாம் அவர்கள் உற்சாகமாக விவரிப்பார்கள். ஒருநாள் காலையில் கண் விழித்தால் வாசலில் போலீஸ் இல்லை. இரவு அண்ணா காலமாகிவிட்டிருந்தார். இரவோடிரவாக எல்லாப் போலீஸாரும் ராஜாஜி மண்டபத்திற்குப் போய்விட்டார்கள்…

(தொடரும்)

பிரதமர் நரேந்திர மோதி 2015ம் ஆண்டு ஜூலை – 1 அன்று டிஜிடல் இந்தியா என்ற பெயரில் ஒரு மாபெரும் முன்னெடுப்பை அறிவித்தார்.   ஏற்கெனவே இந்திய அரசின் பல துறைகள் தகவல் தொழில்நுட்பத்தையும் இணையத்தையும் வைத்துப் பல்வேறு விதமான மக்கள் சேவைகளை வழங்குவதற்கான சிலபல திட்டங்களைத் தத்தம் போக்கில் செயல்படுத்தி வந்தன. அவற்றைச் சீராக்குவதோடு மட்டுமின்றி, இத்திசையில் ஒரு துரிதமான பாய்ச்சலையும் நிகழ்த்தவேண்டும் என்ற குறிக்கோளுடன் ‘டிஜிடல் இந்தியா’ அறிவிக்கப்பட்டது.

கிராமப் புறங்கள் உட்பட இந்தியாவின் அனைத்துப் பகுதிகளுக்கும் இணையத் தொடர்பைக் கொண்டு செல்வது, தொழில்நுட்பத்தைப் பயன்படுத்தத் தெரிந்தவர்கள்,  தெரியாதவர்கள் என்ற இரு சாராருக்குமிடையே உள்ள Digital Divide எனப்படும் இடைவெளியைக் குறைப்பது போன்றவை இதன் மையமான நோக்கங்களாகும்.

இந்த மூன்று வருடங்களில் புதிதாக சுமார்  2,74,246 கி.மீ. நீளத்திற்கான அதிவேக ஒளியிழைக் கம்பிகள் (Optial Fibre) நாடு முழுவதும் பதிக்கப் பட்டுள்ளன (ஒப்பீட்டில் இதற்கு முந்தைய காங்கிரஸ் ஆட்சியின் கடைசி மூன்று வருடங்களில் 358 கிமீ நீளத்திற்கே இவை பதிக்கப்பட்டன).  தற்போது ஒன்றரை லட்சத்திற்கும் மேற்பட்ட இந்தியக் கிராமப் பஞ்சாயத்துக்களில் அகல அலைக்கற்றை (Broadband) தொடர்புச் சேவை உள்ளது  (2014 அக்டோபரில் வெறும் 59 கிராமப் பஞ்சாயத்துகளில் மட்டுமே இது கிடைத்து வந்தது). கிராமங்களுக்கு அதிவேக இணையத் தொடர்பு அளிப்பதற்கென்றே BharatNet எனப்படும் தகவல் தொடர்புக் கட்டமைப்பை அரசு உருவாக்கியுள்ளது. 

வாட்ஸப், ஃபேஸ்புக் முதலான சமூக வலைத்தளங்கள் கடந்த 2 – 3 வருடங்களில் பட்டிதொட்டிகளில் எல்லாம் பரவியுள்ளது என்பது எவருக்கும் தெரியும்.  பிராண்ட்பேண்ட் இணைய சேவைக்கான கட்டணம்  இப்போது மூன்று வருடங்களுக்கு முன்பிருந்ததை விட, சுமார் 400% குறைந்திருப்பதே இதற்கு முக்கியமான காரணமாகும். டிஜிடல் கட்டுமானங்கள் மேற்கண்டபடி பெருமளவில் அதிகரிக்கப்பட்டிருப்பதால்தான் தொலைத்தொடர்புச் சேவை வழங்கும் நிறுவனங்கள் இவ்வளவு குறைவான விலைக்கு இணையச் சேவையைத் தரமுடிகிறது.

தகவல் தொழில்நுட்பத்தின் மூலம் அரசு அளிக்கும் பல்வேறு விதமான சேவைகளை மக்களுக்கு நேரடியாக JAM (Jandhan, Aadhaar, Mobile) என்ற மும்முனைக் கட்டமைப்பின் வழியாக வழங்குவதை சாத்தியப்படுத்துவதும் டிஜிடல் இந்தியா திட்டத்தின் மற்றொரு முக்கியமான குறிக்கோளாகும். இதில் மிகப்பெருமளவு வெற்றி கிடைத்துள்ளது.

31 கோடி ஜன்தன் வங்கிக் கணக்குகள்
120 கோடி ஆதார் அட்டைகள்
121 கோடி மொபைல் தொலைபேசிகள்

இந்த மூன்றையும் ஒன்றுடன் ஒன்று இணைப்பதன் மூலம் எத்தகைய பிரம்மாண்டமான அளவில் அரசு சேவைகளும், வேறு பல சமூக, பொருளாதார முன்னேற்றங்களும் சாத்தியம் என்பதை இன்றைய இந்தியா நேரடியாக உணர்ந்து வருகிறது.

JAM கட்டமைப்பின் வழியாக அரசின் நலத்திட்டங்களில் தரப்படும் பணம் நேரடியாகப் பயனாளிகளின் வங்கிக் கணக்குகளுக்குச் செல்வதால் மட்டுமே அரசின் கணக்கில் சுமார் 90,000 கோடி ரூபாய் சேர்ந்துள்ளது. இந்தத் தொகை முழுவதும் இடைத்தரகர்களின் குறுக்கீடுகளால் விளையும் ஊழல்களாலும், ஆதார் போன்ற ஒரு ‘டிஜிடல் அடையாளம்’ இல்லாததால் பல போலிப் பயனாளர்களைக் கணக்குக் காட்டித் திருடப்பட்டதாலும் வீணாகி வந்தது.

அரசு சேவைகளைத் தடையின்றி வழங்குவதற்காக உள்ள Common Services Centres (CSCs) என்ற சேவை மையங்கள் தற்போது 3 லட்சத்திற்கும் மேற்பட்ட எண்ணிக்கையில் விரிவாக்கப்பட்டுள்ளன (2014ல் இவற்றின் எண்ணிக்கை 80,000 ஆக இருந்தது). வங்கிச் சேவைகள், ஆயுள் காப்பீடு, ஓய்வூதியம், நிலப் பத்திரங்கள் உள்ளிட்ட பலதரப்பட்ட சேவைகள் கிராமப் பகுதிகளிலும் இவற்றின் மூலம் நேரடியாக வழங்கப்படுகின்றன. இந்த மையங்கள் கூடுதலாக அவை அமைந்துள்ள பகுதிகளில் சிறுதொழில்களை ஊக்குவிப்பதற்கும் பயன்படுவது கண்டறியப்பட்டுள்ளது. 

LED பல்புகள் தயாரிப்பு, அடிப்படை கம்ப்யூட்டர் கல்வி வழங்கல் ஆகியவற்றிலும் இவை ஈடுபட்டுள்ளன.  இது போக, இரண்டாம் கட்ட சிறு/குறு நகரப் பகுதிகளில் கம்ப்யூட்டர் திறன்களைக் கற்ற இளைஞர்களுக்கு வேலை வாய்ப்புகளைப் பெருக்கும் வகையில் அரசே தனது BPO மையங்களை அந்த இடங்களில் உருவாக்கி நடத்தி வருகிறது. இம்ப்பால், குவஹாத்தி, பாட்னா, முஜபர்நகர், மதுரை, கயா, ஜான்ஸி, ஜஹானாபாத் போன்ற கணிசமான மக்கள்தொகை கொண்ட நகரங்களில் சுமார் 100 BPO மையங்கள் இயங்கி வருகின்றன. மத்திய அரசின் ‘திறன் இந்தியா’ (Skill India) திட்டமும் டிஜிடல் இந்தியா திட்டமும் இணைந்து இத்தகைய செயல்பாடுகளுக்கு வடிவம் கொடுக்கின்றன.

இந்தியாவிலேயே இந்தியத் தொழில்நுட்ப வல்லுநர்களால் உருவாக்கப்படும் செயலிகள் (Apps) மிகவும் பிரபலமாகி வருகின்றன. இந்திய அரசால் மின் பணப்பரிவர்த்தனைக்காக (E – payment) உருவாக்கப்பட்ட UPI இடைமுகத்தின் (interface) அடிப்படையில் அமைந்த BHIM செயலி மிகவும் வெற்றிகரமாக நாடெங்கும் பயன்படுத்தப்பட்டு வருகிறது. இதன் மாதாந்திரப் பணப்பரிவர்த்தனை மதிப்பு 2017 அக்டோபரில் ரூ. 5325 கோடி என்ற அளவில் இருந்து 2018 மார்ச்சில் ரூ. 24,172 என்ற அளவில் குறுகிய காலத்தில் பெரும் வளர்ச்சி கண்டுள்ளது.

மருத்துவச் சேவை (e-Hospital), கல்வி ஊக்கத்தொகை சேவை (e-Scholarship), விவசாய நில ஆரோக்கிய அட்டை (soil health cards), ஓய்வூதியம் பெறும் பயனாளிகளுக்கான ஜீவன் ப்ரமான் (Jeevan Pramaan) அட்டை, விவசாய விளைபொருள் சந்தைகளை இணைத்தல் (e-NAM linking) என்று  பல துறைகளிலும் டிஜிடல் தொழில்நுட்பத்தின் பயன்பாடு அதிகரித்து வருகிறது. அரசு சான்றிதழ்களை காகித வடிவில் உருவாக்குவதும் பாதுகாப்பதும் மிகுந்த உழைப்பும் செலவும் பிடிக்கும் சமாசாரம் என்பதை உணர்ந்து இவற்றை டிஜிடல் வடிவில் சேமிக்கும் Digi Locker தொழில்நுட்பத்தையும் அரசுத்துறைகள் பரவலாக அறிமுகப்படுத்தியுள்ளன. இந்த வருடம் CBSE தேர்வுகள் எழுதிய மாணவர்கள் அனைவருக்கும்  தேர்வு முடிவுகள் வரும் முன்பே அவர்களது டிஜிடல் சான்றிதழ்களைப் பெறுவது குறித்த தகவல்கள் அவர்கள் கொடுத்திருந்த மொபைல் / மின் அஞ்சல் மூலமாக அனுப்பி வைக்கப்பட்டிருந்தன.

இந்திய ரயில்வே நடத்தும் 88,000 பணியாளர்களுக்கான தேர்வில் காகிதப் பயன்பாடு நீக்கப்பட்டு இனி அது கணினி மூலம் நடத்தப்படும் என்று அறிவிக்கப்பட்டதன் மூலம், உலகிலேயே மிகப்பெரிய ஆன்லைன் தேர்வு என்ற பெருமையை அது பெற்றுள்ளது. இந்தத் தேர்வுக்கான கேள்வி/விடைத் தாள்களுக்காக வெட்டப்படும் 10 லட்சம் மரங்கள் இதனால் காக்கப்படும் என்று கணக்கிடப்பட்டுள்ளது. கேள்வித்தாள் கசிவு ஊழலுக்கான வாய்ப்புகளும் மிகவும் குறைக்கப்பட்டுள்ளன.

ஆன்லைன் வர்த்தகம் (e commerce) இந்தியாவில் வேகமாக வளர்ந்து வரும் மற்றொரு துறையாகும். அமேசான் போன்ற உலகளாவிய பெருநிறுவனங்கள் இந்தியாவின் மாபெரும் சந்தைக்கு ஈடுதரும் வகையில் தங்களது வணிகத்தை அதிகரித்து வருவது தெரிந்ததுதான். அதோடு கூட, ஏதேதோ ஊர்களில் இருக்கும் பல சிறு/குறு வணிகங்களும் தங்களது பொருட்களை இந்தியா முழுவதும் விற்பதற்கான சாத்தியங்கள் தொழில்நுட்பப் பரவலால் உருவாகியுள்ளன. 

கும்பகோணத்தில் தயாராகும் கலைப்பொருள்களையும், திருநெல்வேலி இருட்டுக்கடை அல்வாவையும் எந்தச் சங்கடமுமின்றி இந்தியாவில் எங்கிருந்தும் ஆன்லைனில் வாங்க முடியும் என்பது சாதாரண விஷயமாகி விட்டிருக்கிறது. மாபெரும் மக்கள்தொகையும் பல வேறுபாடுகளும் கொண்ட இந்த தேசத்தில் இணைய வர்த்தகம் மற்ற நாடுகளைப் போல வழக்கமான கடை வர்த்தகத்துடன் பெரும் மோதல்களை உருவாக்காமலே இன்னும் ஒரு பத்தாண்டுகளுக்கு வளர்வதற்கான சூழலும் வாய்ப்பும் உள்ளது என்று இத்துறை சார்ந்த நிபுணர்கள் தெரிவிக்கின்றனர்.

உள்நாட்டு தயாரிப்பு / உற்பத்தியை ஊக்குவிப்பதற்காக அரசு முன்னெடுத்து வரும் Make In India திட்டம்  டிஜிடல் இந்தியா திட்டத்துடன் இணைந்து எலக்ட்ரானிக்ஸ் தொழில் துறையில் பெரும் பாய்ச்சலை நிகழ்த்தியுள்ளது. மொபைல் போன் உபகரணத் தயாரிப்பில் (manufacturing) இன்று இந்தியா உலகில் இரண்டாம் இடத்தில் உள்ளது. Xiomi, Foxconn, Gionee ஆகிய நிறுவனங்களின் தயாரிப்பு மையங்கள் இந்தியாவில் இயங்குகின்றன.

2017ம் ஆண்டில் தனது ஒட்டுமொத்த சோலார் மின்சக்தித் திறனை இந்தியா இருமடங்கு அதிகரித்துள்ளது. மெகாவாட் எண்ணிக்கையைக் கணக்கிட்டால் இது அமெரிக்கா, ஜப்பான், ஐரோப்பா ஆகியவை 2017ம் ஆண்டில் தங்கள் நாடுகளில் செய்த சோலார் திறன்  அதிகரிப்பை விடக் கூடுதலானது. இந்தப் பெருவளர்ச்சிக்கு ஈடுதரும் வகையில் சோலார் தகடுகள் உற்பத்தி மையங்களும் நாட்டில் பல இடங்களில் உருவாக்கப்பட்டு வருகின்றன.

டிஜிடல் இந்தியா திட்டம் மீதான விமர்சனங்களே இல்லையா என்றால், கட்டாயம் உண்டு. 

அ) வழக்கமான எல்லா அரசுத் திட்டங்களையும் போல,  இந்தத் துறையிலும் அளவுக்கதிகமாக ஐ.ஏ.எஸ் அதிகாரிகளின் அதிகாரமும் தலையீடும் உள்ளது என்று கூறப்படுகிறது. புதிய தொழில்நுட்பங்களை விரைவாகப் புரிந்துகொண்டு ஏற்ற விதத்தில் செயல்படுத்தும் சிந்தனைத் திறனும் உத்வேகமும் எல்லா அரசு அதிகாரிகளுக்கும் சம அளவில் இருப்பதற்கு வாய்ப்பில்லை என்பதால் சில விஷயங்கள் மந்த கதியிலும் தொய்வாகவும் இயங்குகின்றன. 

ஆ) டிஜிடல் தொழில்நுட்பமும் பொருளாதாரமும் அடிப்படையிலேயே உலகமயமாக்கம் சார்ந்தவை என்பதால் வெளிநாட்டு நிறுவனங்களும் முதலீடுகளும் இத்துறையில் மிக அதிகமாக இருக்கும் என்பது தெரிந்ததுதான். துரித வளர்ச்சிக்காக இவற்றைக் கட்டுப்பாட்டுக்கு உட்படுத்தி ஊக்குவிப்பது சரிதான். அதே சமயம்,  இந்தியத் தொழில்நுட்ப வல்லுநர்கள், சுயதொழில் முனைவோர், இந்திய நிறுவனங்கள் ஆகியவற்றை ஒரேயடியாக சந்தையில் ஓரங்கட்டும் வகையில் இருக்காமலும் பார்த்துக்  கொள்ளவேண்டியது அரசின் கடமை. குறிப்பாக சீன கம்பெனிகள் உருவாக்கும் பொருட்களும் செயலிகளும் இந்தியாவில் மிகப் பரவலாக அனுமதிக்கப்படுவதில் உள்ள பாதுகாப்பு சார்ந்த அபாயங்களும் கருத்தில் கொள்ளப்பட வேண்டும்.

இ) டிஜிடல் தொழில்நுட்பங்கள், செயலிகள் ஆகியவற்றில் ஆங்கிலமே பெரும்பாலும் கோலோச்சுகிறது, இவற்றில் இந்திய மொழிகளின் தீவிரப் பயன்பாடு எதிர்பார்த்த அளவுக்குச் செம்மையாக இல்லை. இது, குறைந்த ஆங்கிலப் பரிச்சயம் கொண்ட மக்கள் இவற்றைப் பயன்படுத்த தடையாக அமைகிறது

ஈ) பணப்பரிவர்த்தனை சார்ந்த விஷயங்களிலும் வங்கிகள் மற்றும் ஆன்லைன் வர்த்தகர்களின் பாதுகாப்பு அமைப்புகளில் குறைபாடுகளும் பிரச்சினைகளும் உள்ளன. சமூக வலைத்தளங்களிலும் பாதுகாப்புப் பிரச்சினைகள் உள்ளன. பொய்ச் செய்திகளைப் பரப்புதல், தனிநபர் விவரங்களைத் திருடுதல், தனிநபர்களை அச்சுறுத்துதல் போன்ற குற்றங்கள் சமூக வலைத்தளங்களின் மூலம்  நிகழ்வதற்கான வாய்ப்புகள் உள்ளன. இந்தப் பிரச்சினைகள் அனைத்தும் தொடர்ந்து அரசால் தீவிரமாகக் கண்காணிக்கப் படவேண்டும். குற்றவாளிகள் தண்டிக்கப்பட வேண்டும். 

கடந்த மூன்றாண்டுகளின் வளர்ச்சி இதே வேகத்தில் செல்லுமானால், அடுத்த 5-6 ஆண்டுகளில் இந்தியாவின் டிஜிடல் பொருளாதாரத்தின் மதிப்பு 1 டிரில்லியன் டாலர் (60,00,000 கோடி ரூபாய்கள்) என்ற அளவில் இருக்கும் என்றும், 50 – 70 லட்சம் பணியாளர்களுக்கு வேலைவாய்ப்புகள் வழங்குவதாக இருக்கும் என்றும் கணக்கிடப் பட்டுள்ளது.

அரசின் கொள்கைகளும் செயல் திட்டங்களும் இந்த மாபெரும் வளர்ச்சியை ஊக்குவிக்கும் வகையில் இருக்கும் என எதிர்பார்ப்போம்.

நாதன் மாமா வந்து உட்கார்ந்து காபி குடித்துக் கொண்டிருந்த போது பக்கத்து வீட்டிலிருந்து ‘காற்றுக்கென்ன வேலி? கடலுக்கென்ன மூடி?’ பாட்டு கேட்க ஆரம்பித்தது.

“என்ன அழகான, கதையோட சந்தர்ப்ப சூழ்நிலைக்கு பொருத்தமான கவிதை வரிகள் இல்லை? நீ இந்த சினிமாவை பாத்திருக்கியோ?” என்று கேட்டார்.

மாமா எப்ப வந்தாலும் எவ்வளவு சந்தோஷமா இருக்கு என்று நினைத்துக்கொண்டே, “ஓ யெஸ். பாத்திருக்கேனே. பாத்து எத்தனையோ வருஷம் ஆச்சு, ஆனா ஒவ்வொரு ஃப்ரேமும் அப்படியே மனசுல இருக்கு” என்றாள் பத்மா.

காபி டம்ளரை டீபாயில் வைத்துக்கொண்டே, “அந்த பாட்டுல கதாநாயகியோட மனசு சந்தோஷத்துக்கு உவமையா நினைக்கறதையெல்லாம் காட்சியா காட்டியிருப்பார், தும்பை அறுத்துண்டு துள்ளியோடற கன்னுக்குட்டி, மரங்களுக்கு நடுப்ற ஓடி வர சூரியன், உற்சாகத்தோட குதிச்சு பொங்கற அருவி,முகத்தை முத்தமிடற சாரல் மழை இப்பிடின்னு….” என்றார்.

“ஆமா. அந்த காட்சியைப் பத்தி யாரோ ஒரு விமர்சகர், யாருன்னு நினைவில்ல, சொல்லியிருப்பார், தி.ஜானகிராமனோட கதை வரிகளை காட்சி படுத்தினமாதிரி இருக்கும் அந்த பாடல் காட்சின்னு. அழகான கவிதை மாதிரியான சீன்தான் அது.”

“அப்பிடியா சொல்லியிருந்தார் அந்த சீனைப் பத்தி? பலே பலே. சரியான ஒப்பீடுதான்.” மாமா முகம் மலர லயித்துச் சொன்னவர் தொடர்ந்தார், “தி.ஜா என்ன மாதிரியான எழுத்து அது. அப்பா… நினைச்சு பாக்க முடியுமா அந்த மாதிரி எழுத்தையெல்லாம். ஆமா, தி.ஜா சிறுகதைத் தொகுப்பு படிச்சு முடிச்சயா?”

“ஆச்சு மாமா. ஏற்கெனவே பல கதைகளை சின்ன சின்ன தொகுப்பில படிச்சிருக்கேன், இப்ப எல்லாத்தையும் சேத்து படிக்கறது, ஒரு புதையல் கிடைச்சா மாதிரி இருக்கு. அவர் நாவல்கள்ல தொட்ட உயரத்தைக் காட்டிலும் சிறுகதைகள்ல தொட்ட உச்சம் அபாரமானதுன்னு எனக்குத் தோணறது. சிலிர்ப்பு, கோதாவரி குண்டு, பாயசம், பரதேசி வந்தான், தீர்மானம்… எல்லாம் என்ன கதைகள். கோதாவரி குண்டுல எழுதியிருப்பார் அந்த ராவ்ஜியை வர்ணிக்கும் பொழுது. அவர் ஒண்ணும் சம்பாதிக்க வழியில்லாதவர், ஒரு தொழிலும் தெரியாது, சாமர்த்தியமும் கிடையாது, வெறும்ன சாப்பிடற திவச பிராமணனா போய் சம்பாதிக்கறதுதான், அதை சொல்லும் போது எழுதுவார் ‘படைத்ததுதான் படைத்தானே கடவுள் கொஞ்சம் கெச்சலா, கறுவலா, பார்க்க பரிதாபமா படைத்திருக்க மாட்டானோ, இப்பிடியா சித்ரத்தில எழுதின மாதிரி ராஜ களையா, செக்கச் செவேல்னு கம்பீரமா படைப்பான் அந்த கடவுள். தானம் குடுக்கிறவனுக்கு கொஞ்சமாவது இரக்கம், அனுதாபம் வர வேண்டாம்? கடவுள் என்ன சராசரிக்கும் இத்தனை குறைந்த படைப்பாளியா என்ன?’ எப்பிடி எழுதறார்பாருங்கோ.”

மாமா முகமெல்லாம் சிரிப்பாக ரசித்து கேட்டுக் கொண்டிருந்தார்.

“வாஸ்தவம். அதை படிச்சுட்டு, இதையெல்லாம் எப்பிடி படிக்கறது சொல்லு.” கையிலிருந்த வார பத்திரிகையை காட்டிச் சொன்னார். “எழுதியிருக்கான் பாரு ‘யாதும் ஊரே. யாவரும் கேளீர்’னு. இது என்ன அச்சுப் பிழையா, இல்லை அறிவுப் பிழையா இல்லை அறியாப் பிழையா? இல்ல ஜோக்ன்னு எழுதியிருக்கானா, தெரியல. பொதுவாவே பல பேருக்கு பழந்தமிழ் இலக்கியத்தோட அறிமுகமும் கிடையாது, புதுசா எழுதறதுல எது தரமானதுன்னு கணிக்கும் திறமையும் கிடையாது. இவங்கதான் இந்த பத்ரிகைகள்ல உதவி ஆசிரியர்கள், இவங்கதான் எதை வெளியிடணும், எதை வெளியிடக்கூடாதுன்னு தீர்மானிக்கறாங்க. ஹ்ம்ம். பாவம் வாசகர்கள்.”

“முதல்ல கேளிர்னா என்ன அர்த்தம்னு கேளுங்கோ அவாகிட்ட.”

“அதை சொல்லு முதல்ல.”

“ஒரு நிமிஷம், மாமா குக்கர் வச்சுட்டு வந்துடறேன்.”

“மெதுவா வா. அவசரமில்லை.”

உள்ளேயிருந்து பாத்திரங்களின் சத்தம், குழாய் திறந்து தண்ணீர் விழும் ஓசை, பாட்டில்களை திறந்து மூடும் ஒலி, இவைகளுக்கு இடையே அவள் சொன்னாள், “மாமா உங்க கிட்ட ரொம்ப நாளா ஒண்ணு சொல்லணும்னு நினைச்சேன்.”

“ம்.”

“ஆண்டனி அண்ட் கிளியோபாட்ராவில ஆண்டனியை பத்தி சொல்லும்போது ஷேக்ஸ்பியர் சொல்வார், ‘அவன் நடக்கும் பொழுது சட்டைப் பையிலிருந்து சாம்ராஜ்யங்கள் சில்லறைக் காசுகளைப் போல் உருண்டு ஓடின’ என்று, அது மாதிரி உங்களைப் பத்தி சொல்லணும்னா நாதன் மாமாவின் சட்டைப் பையிலிருந்து சந்தோஷமும் அன்பும் ரசனையும் புரிதலும் சில்லறைக் காசுகளைப் போல் உருண்டு ஓடுகின்றன அப்படீன்னு சொல்லலாம்னு தோணித்து. என்ன சத்தத்தையே காணும். கேலி பண்ணி உங்களுக்குள்ள சிரிச்சுக்கறேள்னு நினைக்கறேன். பரவாயில்லை. இரண்டு நிமிஷத்தில வந்துடறேன். வேணும்னா டி.வி போட்டு பாருங்கோ. இல்லை அந்த புஸ்தகத்தைப் படிச்சுண்டுருங்கோ.”

குக்கரை வைத்துவிட்டு கையைத் துடைத்துக்கொண்டு “அப்புறம். சொல்லுங்கோ மாமா” என்றபடியே சமையலறையிலிருந்து வெளியே வந்தாள்.

மாமா ஸோஃபாவில் சரிந்து உட்கர்ந்திருந்த விதத்தில் ஒரு அசாதாரணத்துவம் தெரிந்தது. அவள் தலையில் எரிமலைக் குழம்பு, கால்களில் பனி மலைக் குளிர்ச்சி, நடுங்கியது, நிற்க முடியவில்லை. சுவரைப் பிடித்துக்கொண்டு கொஞ்சம் தன்னை ஆசுவாசப்படுத்திக்கொண்டாள்.

மெதுவாக மாமா அருகில் சென்று மாமா மாமா என்று கூப்பிட்டாள். கூப்பிடும் பொழுதே அழுகை வந்தது. இல்லை இல்லை ஒண்ணும் ஆகலை.

ப்ளீஸ். எழுந்திருங்கோ. ப்ளீஸ்.ப்ளீஸ்.

அன்னிய ஆடவரைத் தொடுவதில் உள்ள தயக்கமும், நடந்தது புரிந்த பயமுமாக லேசாகக் கையைத் தொட்டு உலுக்கினாள். தலை தொய்ந்தது.

மாமா மாமா ப்ளீஸ். ப்ளீஸ்… ஐயோ. நான் என்ன செய்வேன். அழத் தொடங்கினாள்..ஒரு நிமிஷத்தில் கண்களைத் துடைத்துக் கொண்டு வாசல் வழியாக வெளியே ஓடி வந்தாள். நல்லவேளையாகப் பக்கத்து காம்பவுண்டில், துணிகளைக் கொடியில் இருந்து செந்தில் அம்மா எடுத்துக் கொண்டிருந்தாள்,

“செந்தில் அம்மா, இங்க ஒரு நிமிஷம் வாங்களேன்.”

“என்ன சேகர் அம்மா என்ன வேணும்” என்று அருகில் வந்தவள் அவள் முகத்தையும் கண்களையும் பார்த்தவுடன் சட்டென்று புரிந்து கொண்டு “என்ன ஆச்சு? எதாவது பிராப்ளமா?” என்றாள் கண்களை குறுக்கி கொண்டு.

‘செந்தில் அப்பா இருக்காரா? அவரையும் கூப்பிடுங்களேன் கொஞ்சம்.”

வாசலுக்கு நேர் எதிரில் இருந்த ஸோஃபாவில் செல்வி இருந்தாள். “செல்வி. அப்பாவை கூப்பிடு. ஆண்டி கூப்பிடறாங்க பாரு.”

செல்வி இவளைப் பார்த்துக் கொண்டே “அப்பா பக்கத்து வீட்டு ஆண்டி கூப்பிடறாங்கப்பா” என்றாள்.

அவர் கொடியில் இருந்த சட்டையை உருவி பட்டனைப் போட்டுக்கொண்டே வெளியே வந்தார். இவளைப் பார்த்ததும், தலையைக் கோதிக் கொண்டு “எங்க வெங்கடேசன் சாரை இரண்டு நாளா காணும்?” என்றார்.

“டூர் போயிருக்கார், இன்னிக்கு வந்துடுவார்” என்று அவசரமாகச் சொல்லிவிட்டு அவர் பேச இடம் கொடாமல், “சார். நீங்களும், செந்தில் அம்மவும் ஒரு நிமிஷம் எங்க வீட்டுக்கு வாங்களேன்.”

அவர்களிருவரும் வாசல் கேட்டைத் தாண்டி வரும் வரை அவசரமும் பதற்றமுமாகக் காத்திருந்தாள்.

மாமா உங்களுக்கு ஏன் இப்படி ஆயிற்று? அதுவும்… சே. தலையை ஆட்டி அந்த எண்ணத்தைப் போக்க முயன்றாள்.

“என்ன ஆச்சு?” என்று கேட்டுக் கொண்டே உள்ளே நுழைந்தவர், “அய்யோ என்ன ஆச்சு இவருக்கு? நாதன் ஸார்தானே?”

அவள் ஆமாம் எனத் தலையை அசைத்து, “சமையலறையிலிருந்து வெளில வந்து பாத்தேன் இப்படிக் கிடந்தார்” முடிக்கும் பொழுது மறுபடியும் அழுகை வந்தது.

“இருங்க இருங்க. பயப்படாதீங்க” அவளிடம் சொல்லிவிட்டு, “என்னங்க. கொஞ்சம் முகத்தில தண்ணி தெளிச்சு பாருங்க” என்றாள் செந்தில் அம்மா, தன் கணவரிடம்.

அவர் சப்பாட்டு மேஜை மேலிருந்த டம்ளரில் இருந்து தண்ணீர் எடுத்துத் தெளித்தார். பின் மெதுவாக மாமா கையைப் பிடித்துப் பார்த்தார். இவளிடம் திரும்பி, “டாக்டர் இளங்கோவுக்கு ஃபோன் போட்டு உடனே வரச் சொல்லுங்க” என்றார் பரபரப்பாக.

“ஃபோன் ரண்டு நாளா வேலை செய்யல” என்றாள் கம்மிய குரலில்.

வாசல் பக்கம் ஓடி வலது பக்கம் பார்த்தார். கையைத் தட்டி “கண்ணன் கண்ணன” என்று கூப்பிட்டார். கையினால் பைக் ஓட்டுவது போலக் காட்டி “பைக்கோட வா சீக்கிரம்” என்றார்.

சில நொடிகளுக்குப் பிறகு பைக் சத்தத்தோடு வாசலில் நின்றது. செந்தில் அப்பா அவனிடம் மெதுவாக தணிந்த குரலில் சொல்ல அவன் தலையை ஆட்டிக் கொண்டே பைக்கிலிருந்து சாய்ந்து உள்ளே எட்டிப் பார்த்தான்.

அவர் “சீக்கிரம்” என்று அவன் தோளைத் தட்டினார்.

உள்ளே வந்தார். பத்மா அவர்களிருவரையும் உட்காரச் சொல்லி சேரைக் காட்டினாள். அவர், “இருக்கட்டும் இருக்கட்டும். அதுக்கு இப்ப என்ன? எப்ப வந்தாரு இவரு?” எனக் கேட்டார்.

“இப்பதான் ஒரு கால் மணி நேரம் ஆயிருக்கும், திருச்சிக்கு சினேகிதர் வீட்டுக்குப் போயிட்டுருந்தேன், பஸ் இங்க நின்னது, சரி உங்களையெல்லாம் பாத்து நாளாச்சேன்னு தோணிச்சு, இறங்கிட்டேன் அப்படின்னார்…”

“அம்மா. கிரிக்கெட் பால் திருப்பியும் சாக்கடையில விழுந்துடுத்து, இந்த வாட்டி எடுக்க முடியலை, இன்னொரு பால்…” என்று கத்திக்கொண்டே சேகர் ஓடி வந்தான். “ஹாய் அங்கிள். ஹலோ ஆண்டி.” அவர்கள் இருவரையும் பார்த்துச் சிரித்தான். ஸோஃபாவைப் பார்த்ததும் “ஐ. நாதன் மாமா.” என்று அவர் அருகில் ஓடப் பார்த்தவன் சட்டென்று நின்று, ஏதோ சரியில்லை என உணர்ந்தவன் போல “என்னம்மா” என்றான் மெதுவாக.

“மாமாவுக்கு உடம்பு சரியில்லை. நீ சாரதா ஆண்ட்டி வீட்டுக்குப் போய் வித்யா, ரம்யா இரண்டு பேரும் இன்னும் கொஞ்ச நேரம் அங்கயே விளையாடட்டும்னு அம்மா சொல்லச் சொன்னான்னு ஆண்ட்டி கிட்ட சொல்லு. நீயும் அங்கயே கொஞ்ச நேரம் இரு” என்று சொல்லும்போதே எவ்வளவு மோசமான நிலைமையிலும் மனம் வேறு வேறு தளங்களில் அதது பாட்டுக்கு இயங்குவதன் ஆச்சரியம் பற்றி யோசித்தாள்.

“இல்லம்மா. நான் இங்கயே இருக்கேன், சொல்லிட்டு மட்டும் வந்துடறேன்.”

“இல்லடா.”

“இல்லம்மா. அப்பா வேற இன்னும் வல்ல, நான் இருக்கேம்மா.”

“பெரிய மனுஷன் மதிரி பேசறான் பாருங்க.” செந்தில் அம்மா சிரித்தாற்போல் சொன்னது கொஞ்சம் அசந்தர்ப்பமாக இருந்தது. அந்த நொடியைத் தாண்ட நினைப்பது போல, “குக்கர் ரொம்ப நாழியா சத்தம் போடுது. நிறுத்தட்டா?”.

அவள் பதிலை எதிர்பார்க்காமல் உள்ளே போய் அடுப்பை அணைத்தாள் செந்தில் அம்மா. ‘நாழி என்கிற சொல்லைப் பயன்படுத்துகிறார்களே, எந்த ஊரைச் சேர்ந்தவராய் இருப்பார்’ என பத்மா யோசித்தாள்.

“இல்ல கண்ணா. நீ அங்கயே ரம்யா, வித்யாவோட இருந்தாதான் சௌகர்யமா இருக்கும். நீ இல்லன்னா அதுக ரண்டும் இங்க ஓடி வந்துடும். சாரதா ஆன்டிக்கும் ரொம்ப நேரம் அதுகளை மேய்க்கறது கஷ்டமா இருக்கும். நீ இப்ப போய்ட்டு ஒரு ஆறரை, ஏழு மணி வாக்கில அதுகளையும் கூட்டிண்டு வா. அதுதான் எனக்கு ரொம்ப உதவியா இருக்கும் சரியா?” என்றாள் பத்மா.

அவன் உதட்டைக் கடித்துக் கொண்டு தலையை ஆட்டிவிட்டு வெளியே போனான். பத்து வயதுக்கு மனிதர்களைப் புரிந்து கொள்வதும், நிலைமைக்குத் தகுந்த மாதிரி இதமாக இருப்பதும் அதிகம்தான். நாதன் மாமா கூட அவன் தலையைக் கோதி விட்டுக்கொண்டு சொல்லுவார், எவ்வளவு முதிர்ச்சியோட பேசறான் பாரு என்று. அவர் போன முறை வந்தபோது சேகர் கிரிக்கெட் விளையாடுவது போல வெறும் கையை வைத்து பேட்டைச் சுழற்றுவது போல செய்து கொண்டிருந்தான். “மாட்ச் நடக்கறதே ஃபாலோ பண்றியா” என்றார். அவன் தலையை ஆட்டியதும் “உனக்கு யார் ஆட்டம் பிடிக்கும்?” அவன் ஒரு நிமிடம் யோசித்தான். அவரே “சச்சின்?’ என்று கேட்டார். “சச்சினும் பிடிக்கும், தீபாவளி வாண வேடிக்கை பாக்கற மாதிரி இருக்கும் அவர் ஆட்டம். ஆனா எனக்கு ராஹுல் திராவிட்தான் பிடிக்கும்.”

“ஏன்?”

“அவர் விளையாடறப்போ தன்னை பத்தி கவலைப் படாம தன் இண்டிவிஜுவல் ஸ்கோரெப் பத்தி கவலைப்படாம, தன் டீமைப் பத்தி மட்டும் யோசிச்சு, ஒரு யோகி மாதிரி ஆடறார்னு தோணும், அதுனால பிடிக்கும்.”

மாமா ஆச்சரியத்தில் கண்களை விரித்து, “இங்க வாடா கண்ணா” என்று அவனை நெஞ்சோடு அணைத்து நெற்றியில் முத்தமிட்டார்.

அவளிடம் அவன் விளையாட போன பின்னர் சொன்னார், “அவன் தானா யோசிச்சு சொல்லல, யாரோ எழுதினதை படிச்சுட்டு சொல்றான்னே வச்சுப்போம், ஆனா படிக்கற எத்தனையோ விஷயங்கள்ல இதை தன் அபிப்ராயமா சொல்றதே இதுதான் தான் நினைக்கறதுக்கு நெருக்கமா இருக்குன்னு உணர்வதால்தானே? அதுதான் அவன் யாருன்னு காட்டறதுன்னு நினைக்கறேன். இல்லையா?” என்றார்.

மாமா தான் ஆண்டனி அன்ட் கிளியோபாட்ராவைப் பற்றிச் சொன்னதைக் கேட்டிருப்பாரா? என்ன யோசனை இது, இந்த நேரத்தில்…

குக்கரை அணைத்துவிட்டு டைனிங்க் டேபிளை ஒட்டி நின்று கொண்டாள் செந்தில் அம்மா. இவள் சற்றுக் கோணலாகத் தள்ளி இருந்த நாற்காலியைப் பிடித்துக்கொண்டு தலை குனிந்து நின்றாள். செந்தில் அப்பா வாசல் பக்கம் பார்த்தாற்போல் நின்று கொண்டு எதையோ யோசிப்பவர் போல் இருந்தார். மூவருமே மாமாவைப் பார்ப்பதை தவிர்க்கிறோமோ என நினைத்துக் கொண்டாள். நடிக்கத் தெரியாத நாடக நடிகர்கள், மேடையில் எங்கு நிற்க வேண்டும், எப்படிக் கைகளை வைத்துக் கொள்ளவேண்டும், யாரைப் பார்க்கவேண்டும் என்ற நிச்சயமின்மையோடும் தடுமாற்றத்தோடும் நிற்பது போல மூவரும் நிற்பது இருக்கும் எனத் தோன்றியது. மாமாவிடம் சொன்னால் இதை ரசித்துக் கேட்பார் என்றும் நினைத்தாள். என்ன அபத்தமாக யோசிக்கிறேன்?

வாசலில் பைக் சத்தம் கேட்டது. அதற்குள்ளாகவா கண்ணன் டாக்டரைக் கூட்டி வந்து விட்டான்? பரவயில்லையே. இல்லை தனியாக வந்தான்.

“சார். டாக்டர் பக்கத்து ஊருக்கு போயிருக்காராம் கிளினிக்ல சொன்னாங்க. அட்ரஸ் குடுத்துருக்காங்க. போய் கூட்டிக்கிட்டு வந்துடறேன். நேரமாச்சுன்னு நினைக்கப் போறீங்களேன்னு சொல்லிட்டுப் போலாம்னு வந்தேன்.”

“எப்ப போனாராம்?”

“ஒரு மணி நேரம் ஆச்சுன்னாங்க.”

“ம்….அப்ப வர நேரம்தான். சரி. நீ கேர்ஃபுல்லா ஓட்டிட்டுப் போ. வழியில பாத்துக்கிட்டே போ. இடையிலயே பாத்தாலும் பாப்பேன்னு நினைக்கறேன்.” அவனை அனுப்பிவிட்டு “இதான் இந்த மாதிரி சின்ன ஊர்ல பிரச்னை. ம்… என்ன பண்ணலாம்? திருச்சிக்கு கூட்டிக்கிட்டு போலாம்னாலும் ஒன்றரை மணி நேரம் ஆகும். நீ என்னம்மா நினைக்கறே?” என்று அவர் மனைவியிடம் கேட்டார்.

“டாக்டர் வர நிச்சயம் அவ்வளவு நேரம் ஆகாதுல்ல. எதுக்கும் நீங்க டாக்ஸி ஏற்பாடு பண்ண முடியுமான்னு பாருங்க.”

“இந்த குக்கிராமத்தில டாக்ஃஸிக்கு எங்க போறது? மெயின் ரோட்ல போய்த்தான் பாக்கணும். ஏதாவது போக்கு டாக்ஸி கிடச்சாதான் உண்டு.”

“இல்லங்க. கிடைக்கறது கஷ்டம்தான், இன்னொரு நல்ல ஐடியா சொல்றேன். நல்லூர்ல முத்து இருக்காரில்ல, ஃபோனைப் போட்டு கார் குடுக்க முடியுமான்னு கேளுங்க. அதுக்குள்ள டாக்டர் வந்துட்டார்னா, முத்துகிட்ட கார் வேணாம்னு சொல்லிடலாம். என்ன சொல்றீங்க?” என்றாள் செந்தில் அம்மா. அவர், “கரக்ட்தான் நீ சொல்றது” என்றபடி வெளியே போனார்.

சின்ன ஊர்தான். கிராமம் என்பற்கு ரொம்பக் கொஞ்சம் மேலே, ஊர் என்பதற்குக் கொஞ்சம் கீழே. வங்கி மேலாளருக்குக் காட்டாயக் கிராமப்புறப் பணி என்பது இருந்திருக்காவிட்டால் இந்த ஊரைப் பற்றிக் கேள்வி கூடப் பட்டிருக்க மாட்டாள். இந்த ஊரின் ஒரே சாதக அம்சம் இரு பெரிய நகரங்களை இணைக்கும் மாநில நெடுஞ்சாலை ஊருக்கு ஒரு கிலொமீட்டர் தொலைவில் இருந்தது. இந்தக் கிராமத்தை நோக்கி மாமாவை ஈர்த்தது மனிதர்கள் மீதான அன்பு அன்றி வேறென்ன? எதிர்பாராமல் பெய்கிற மழை மாதிரி மாமாவின் வருகை. ஒவ்வொரு முறையும் மனதை குளிர வைத்திருக்கிறது. உங்களுக்கு ஏன் மாமா இப்படி ஆயிற்று?

‘இந்த சமயத்தில் இவர்களிருவரும் இல்லையென்றால் நான் என்ன செய்திருப்பேன்?’ அவளுக்கு நினைக்கவே பயமாக இருந்தது.

“முத்து கார் எடுத்துக்கிட்டு வெளியூர் போயிருக்காராம்” என்றபடியே உள்ளே வந்தார் செந்தில் அப்பா.

நல்ல வேளையாக டாக்டர் உள்ளே வந்தார். கண்ணனும் வந்து ஓரமாக நின்று கொண்டான். செந்தில் அப்பா மாமாவை கை காட்டினார். கண்ணன் காதில் ஏதொ சொன்னர். அவன் தலையை ஆட்டிவிட்டு வெளியே போனான். ஸ்டெத்தை எடுத்துக்கொண்டே, “இவருக்கு பி பி, ஹார்ட் பிராப்ளம் எதாவது உண்டா?” என்று பத்மாவைப் பார்த்தார். அவள் “தெரியலயே” என்றாள் பலவீனமாக.

ஓரிரு நிமிடங்கள் சோதித்துவிட்டு, “ஹூம்…. போயிட்டாருங்களே. மாசிவ் அட்டாக். சார் யாரு? வெங்கடேசன் சாரோட அங்கிளா? சார் வீட்டுல இல்லையா?” செந்தில் அப்பா அவரிடம் மெதுவாகச் சொன்னார். “ம்ஹூம்.” தலையை அசைத்துவிட்டு டாக்டர் கிளம்பினார்.

“ஐயோ.”த ரையில் உட்கார்ந்து தலையில் அடித்துக்கொண்டாள்.

செந்தில் அப்பா அவருடன் வாசல் வரை போனார். செந்தில் அம்மா அவள் அருகில் அமர்ந்து, “என்னங்க பண்றது? மனுஷங்க விதி எங்க, எப்ப எப்படி முடியும்னு யாரால சொல்ல முடியும்? அவரோட விதி இன்னிக்கு இங்க உங்க வீட்டுல முடியணும்னு இருக்கு. நீங்களோ நானோ என்ன பண்ண முடியும்?”

“எனக்கு… எனக்கு ரொம்ப கஷ்டமா இருக்கும்மா” என்று அவள் கையைப் பிடித்துக்கொண்டு அழுதாள்.

“கஷ்டமான நிலைமைதான். புரியுது. நீங்க கொஞ்சம் தைரியமா இருங்க.”

“நாதன் சார் குடும்பம் எங்க இருக்கு?” என்றார் செந்தில் அப்பா. அவள் மலங்க மலங்க விழித்தாள்.

“நீங்க என்னங்க இப்ப போய்… கொஞ்சம் சமாதானம் ஆகட்டும்.”

“இல்லம்மா. வெங்கடேசன் சார் வேற ஊர்ல இல்ல. பெரிய பிராப்ளமா ஆயிடக் கூடாது இல்ல. என்ன பண்றதுன்னு யோசிக்க வேண்டியது நம்ம கடமையில்லயா? அவசரமில்லை, சொல்லுங்க மெதுவா. சாருக்கு எந்த ஊரு? யாரை கான்டாக்ட் பண்ணனும்?”

மாமா எந்த ஊரு? எப்ப வரும் பொழுதும் எதையாவது சொல்லிக் கொண்டே வருவார். போன வாரம் மட்ராஸ்ல ஒரு வேலையா போயிருந்தேன்ம்பார் ஒரு தடவை. மறு சமயம் இப்ப கோயம்புத்துர்ல ஒரு விஷயமா போக வேண்டியிருந்தது என்பார். இன்னொரு சமயம் தஞ்சாவூருக்கு பழைய ஃபிரண்ட் ஒத்தர் வரேன்னு சொல்லியிருக்கார் போயிண்டுருக்கேன், அப்பிடியே கும்பகோணம் போய் ஒரு வாரம் கோவிலெல்லாம் பாக்கலாம்னு யோசனைன்னார், அப்புறம் ஒரு தடவை திருச்சிக்கு சினேகிதரைப் பார்க்க போயிண்டுருக்கேன்னு. நினைச்சு பாத்தா மாமா எப்பவும் எங்கேயோ போய்க் கொண்டும், எங்கிருந்தோ வந்து கொண்டும் இருந்தார் என்றே தோன்றுகிறது. அதை மாமாவிடம் கூட ஒரு தரம் சொல்லியிருக்கிறாள். அவரும் சிரித்துக்கொண்டே எல்லாருமே அப்பிடித்தானே, எங்கோ போய்க் கொண்டும், எங்கிருந்தோ வந்து கொண்டும்தானே இருக்கிறோம் என்றார்.

நிஜமாவே மாமா ஊர் எது? அவருக்கு குடும்பம்னு ஒண்ணு இருந்துதா? அதைப் பத்தி சின்ன ஊகமா கூட ஒண்ணும் தெரியலயே? நான் ஏன் அதை கேக்கலை? அவர் ஏன் அதை சொல்லலை?

இல்லயே, அவர் சின்ன வயசு அனுபவங்களை பத்தி நிறைய சொல்லியிருக்காரே.. திருவாரூர் பக்கத்து கிராமத்துல தன் தாத்தா பாட்டி வீட்டுல ரொம்ப பெரிய கூட்டுக் குடும்பத்தில இருந்திருக்கார். பெரியவா சின்னவா எல்லாரும் சேந்து ஒரு இருபது, முப்பது பேர் சாப்பாடு ஒவ்வொரு வேளைக்கும், ஜே ஜேன்னு வீடே நித்ய திருவிழாவா இருக்கும்பார். ஆனா வீட்டுல இருந்த பொம்மனாட்டிகள் பாடுதான் திண்டாட்டம். கார்த்தாலேந்து ராத்ரி படுக்கப் போற வரைக்கும் இடுப்பை ஒடிக்கற வேலைகள். பாவம் பெண்கள் என்பார். அதிலேந்து ஆரம்பிச்சு பெண்கள் வாழ்க்கை இத்தனை வருஷங்களில் மாறி இருக்கா இல்லயா, இப்படி ஒன்றிலிருந்து ஆரம்பித்து, ஒன்றாக அவர்களிடையே பேச்சு போய்க் கொண்டிருக்கும். எத்தனையோ சமாசாரம் சொல்லுவார்.

தன் கடந்த கால வாழ்க்கையில், தன் வீடு, அதன் மனிதர்கள், அவர்களுடனான தன் உறவுகள், பிரியங்கள், பிணக்குகள், புரிதல்கள், சண்டைகள், சமாதானங்கள், சமன்பாடுகள், கற்றல்கள் எல்லாவற்றையும் பேசியிருக்கிறார், அதுவும் அவருக்கும் அவர் அம்மாவுக்குமான அற்புதமான அழகிய உறவு பற்றி… இவளுக்குத் தானே ஒரு வார் டிராயர் போட்டுக்கொண்ட சின்னப் பையனாக, அந்த கிராமாந்திர வீட்டில், அதிகாலைப் பொழுதில், அம்மாவுடன் அமர்ந்து, எரிகிற விறகு அடுப்பின் தழலில் ஒளிர்கிற, பெரிய குங்குமப் பொட்டும், சுடர் விடுகிற மூக்குத்தியுமாக இருக்கிற அவள் முகத்தைப் பார்த்துக்கொண்டு அவள் மெல்லிய குரலில் சொல்லுகிற கதையைக் கேட்பது போல கனவு கூட வந்திருக்கிறது. இவளுக்கு ஒரு சமயம் அவர்கள் எல்லாரும் தனக்கு மிகவும் பழக்கமான மனிதர்களாக தன்னுடைய வாழ்க்கையில் வந்தவர்களாகவே தோன்ற ஆரம்பித்தது.

ஆனால் அவருடைய நிகழ் காலம் என்பது வீட்டுக்கு வெளியேயான வாழ்க்கை, வெளி மனிதர்கள், தவிர அவர் ரசனைகள் என்பதாகவே மட்டும் இருந்தது. இந்த முரண்பாட்டை நான் ஏன் கவனிக்க தவறினேன்? அப்புறம்…

“ஏங்க. என்னாச்சு? ஏம்மா கொஞ்சம் காபி கீபி குடுமா மேடத்துக்கு. குடிச்சுட்டு கொஞ்சம் சொல்லுங்கம்மா சாரை பத்தின டீடைல்ஸ்.”

“இல்லங்க, எனக்கு அவர் ஊரு எதுன்னு தெரியலயே.”

“என்ன? இத்தனை தரம் உங்க வீட்டுக்கு வந்திருக்கார், உங்களுக்கு அவர் எந்த ஊருன்னு கூடத் தெரியாதா.” முதலில் ஆச்சரியம் தெரிந்தது கண்களில். பின்னர் வந்த குற்றம் சாட்டுகிற தோரணையைப் பார்வையிலிருந்து மறைக்க அவர் பிரயத்னப் பட்டார்.

“உங்களுக்கு எப்படி பழக்கம் இவரை?”

“இரண்டு வருஷத்துக்கு முன்னாடி ஒரு தடவை நாதன் மாமாவும், இவரும் சேலத்திலிருந்து வரும் போது பஸ்ல பக்கத்து பக்கத்துல உக்காந்து பேசிக்கிட்டே வந்திருக்காங்க. அப்ப அவர் யாரு என்னன்னு எல்லாம் ஒண்ணும் தெரியாது. வந்த பஸ் நம்ம ஊருகிட்ட வரும்போது பிரேக் டவுன் ஆயிருக்கு. அடுத்தடுத்த பஸ்ல ஆட்களை ஏத்தி அனுப்பிச்சுட்டிருக்கிறாங்க. ஒரே கூட்டம். இவர் மாமாவை நம்ம வீட்டுக்கு வந்து காபி சாப்பிட்டுட்டு கொஞ்சம் ரிலாக்ஸ் பாண்ணிட்டு போலாம் வாங்க, ஒரு அரை மணி நேரம் கழிச்சு கூட்டம் குறைஞ்சுடும்ன்னு கூட்டிட்டு வந்தார். வந்து பசங்களோட பேசி விளையாடி எல்லாம் பண்ணினார். அவருக்கு குழந்தைகளை ரொம்ப பிடிச்சது, குழந்தைகளுக்கும் மாமாவை ரொம்ப பிடிச்சது. அப்பிடியே பழக்கம். அதிலேந்து எப்ப இந்த ஊரை கிராஸ் பண்ணி போனாலும் இங்க வந்து அரை மணி நேரமாவது இருந்துட்டுப் போவார். இது வரைக்கும் ஒரு ஆறேழு தடவை வந்திருப்பார்.”

மாமாவை தனக்கு ஏன் இவ்வளவு பிடித்திருக்கிறது? ‘என்ன சேகர் அம்மா. இன்னிக்கு உங்க வீட்டுல என்ன சமையல்? நல்ல வெயில் வந்திடுச்சே, வடகம், வத்தல் போட ஆரம்பிக்கலயா? நேத்து பெண் எனும் பெருந்தெய்வம் சீரியல்ல அந்த படு பாவி, அவ மாமியாரோட சேந்து அந்த பெண்ணை கொல்ல சதி செய்யாறான் பாத்தீங்களா? பாக்கலையா? அடடா. நல்ல சீனை மிஸ் பண்ணிட்டீங்களே’ என்பது போன்ற தன் அறிவுத் தளத்திற்குக் கீழே இருப்பதாகத் தான் நம்பிய, சலிப்பூட்டும் தினசரி உரையாடல்களிருந்து தான் தப்பிச் சென்று ஆசுவாசம் அடைகிற ஒரு இடமாக மாமா இருந்தார். தன் அறிவுத் தளத்திற்கான உரையாடல்கள் மற்றும் ரசனை பரிமாற்றங்களுக்கான நல்ல சக தோழனாக இருந்தார். தவிர தனக்கான பிரத்யேக மேடையை, தன் மீது பாய்ச்சுகிற ஒளி வட்டத்தை அவர் அளித்தார். தன் ரசனைக்கான பாராட்டுதல்கள், தன் கருத்துக்களுக்கான ஆமோதிப்புகள், தன் வேறுபட்ட பார்வைக்கான வியத்தல்கள், கூர்ந்த அறிவுபூர்வமான பேச்சுக்களுக்கான கைதட்டல்கள் இவை எல்லாவற்றையும் மனமாரக் கொடுக்கிற ஒரு நல்ல பார்வையாளனாகவும் அவர் இருந்தார். அவளும் அவருடைய அடுத்த வருகையை எதிபார்த்து தன் நிகழ்த்துகலையின் ஒவ்வொரு அம்சத்தையும் கூர் தீட்டிக்கொண்டு காத்துக் கொண்டிருந்தாள்.

அந்த வேளையின் துக்கத்தைக் கடப்பதற்காகத் தன்னைத்தானே இவ்வளவு கூறு போட்டு பார்க்கவேண்டுமா என்ன? வேண்டாம், இதைப் பற்றி யோசிக்க வேண்டாம். கடவுளே. இது ஏன் இப்படி ஆனது? இப்போது கூட மாமா போன வருத்தத்தைக் காட்டிலும், அவர் போனதால் தான் இழந்தது என்ன என்ற கணக்கு பார்க்கிறதே இந்த மனசு. எல்லார் சாவுக்கும் எல்லார் அழுவதும் அதனூடாக தான் இழப்பது பற்றியே அல்லவா?

“என்ன ஸார். எப்படி இருக்கீங்க?” என்று செந்தில் அப்பாவைக் கேட்டுக் கொண்டே வெங்கடேசன் உள்ளே நுழைந்தான், பயண களைப்பும், கைப் பையுமாக. இந்த நேரத்தில் இவர்களிருவரும் நம் வீட்டில் ஏன் என யோசித்துக்கொண்டே அவளைப் பார்த்தான். அவன் பார்வைக் கோணத்தில் மாமா விழுந்ததும், “ஐயோ. என்ன ஆச்சு?” என்றான். செந்தில் அப்பா அவன் அருகில் சென்று மெதுவாக சொல்லத்தொடங்கினார். அவன் அவர் பேச்சைக் கேட்டுக் கொண்டே நடு நடுவில் அவள் முகத்தைக் கவலையும் கலவரமுமாகப் பார்த்தான்.

அவர் சொல்லி முடித்ததும் அவள் கேட்டாள், “உங்களுக்கு நாதன் மாமா ஊர் எதுன்னு தெரியுமா? அவர் குடும்பம் எங்கே இருக்கு?” என்றாள் கம்மிய குரலில்.

அவன் “தெரியாதே” என்றான்.

அவள் ஓவென்று அழத்தொடங்கினாள்.

உலகிலேயே மிக அதிகமாகத் தங்கத்தை நுகரும் நாடுகளில் சீனாவுக்கு அடுத்தபடியாக இருப்பது இந்தியாதான் என்பது நம்மில் பலருக்கும் தெரிந்த தகவல்தான். இந்தியா கடந்த ஆண்டு (2017) மட்டும் சுமார் 855 டன் தங்கத்தை இறக்குமதி செய்ததாகத் தகவல்கள் கூறுகின்றன.

இந்தியர்களான நாம் இந்த விலைமதிப்புமிக்க மஞ்சள் உலோகத்தின் மேல் வைத்திருக்கும் அளவற்ற மோகம் இன்று நேற்றல்ல, அது நமக்குத் தொன்று தொட்டு வந்த மரபு.

சுமார் 2,000 வருடங்களுக்கு முன்னால் பரந்து விரிந்து கிடந்த ரோமாபுரி சாமராஜ்ஜியம் காலம் தொட்டே உலகில் பொன்னை விரும்பும் பூமியில் முதல் இடத்தில் இருந்திருக்கிறது இந்தியா.

குறு மிளகு உட்பட சமையலுக்கு நறுமணம் சேர்க்கும் ஏனைய மசாலா பொருட்களுக்கும், நம் கடல் முத்துகளுக்கும் மற்றும் நம்முடைய சிறந்த மஸ்லின் துணிகள் தவிர, அத்துணிகளுக்குப் போடப்படும் சாயத்துக்கும் மாற்றுப் பண்டமாக ரோமானியர்கள் தங்கள் கப்பல்களில் வண்டி வண்டியாகத் தங்கத்தை கொண்டு வந்து நம் நாட்டில் கொட்டியதாக சரித்திரம் கூறுகிறது. இப்படி குறு மிளகுக்கும், மஸ்லின் துணிகளுக்கும் பொன்னை வாரியிறைத்தே திவாலாகக்கூடிய தருணம் ஒன்று ரோமபுரி சாமராஜ்ஜியத்திற்கு ஏற்பட்டது என்பதற்கான சரித்திர ஆவணமும் உண்டு.

அப்படி வந்திறங்கிய தங்கத்தை வைத்து இந்தியர்கள் பல வித ஆபரணங்களையும், அணிகலன்களையும் செய்து அணிந்து மகிழ்ந்திருக்கிறார்கள். அப்படிச் செய்வதற்கான உலோகவியல் அறிவும், தேர்ச்சியும் அந்நாளிலேயே நம்மிடம் இருந்தது என்பது கவனிக்கப்படவேண்டிய விஷயம்.

காலப்போக்கில், ஆபரணங்கள் மற்றும் அணிகலன்களின் மேல் நமக்கு இருந்த கொள்ளை ஆசை நம் கதைகளிலும் நுழைந்ததில் எந்த ஆச்சரியமும் இல்லை.

நம் கதைகளில், தங்க நகைகளும், இரத்தினங்களும் பல விதமாகப் பயன்படுத்தப்பட்டிருந்தாலும், அவை கையாளப்பட்ட விதத்தில் பல ஒற்றுமைகள் இருப்பதைக் காணமுடிகிறது.

பெரும்பாலும், நகைகளை ஒரு குறிப்பிட்டப் பொருளைக் குறிக்கும் குறியீடாகப் பயன்படுத்தியிருக்கிறார்கள் நம் கதையாளர்கள்.

இவ்வகைக் குறியீடுகளில் ஒன்று, அடையாளக் குறியீடு. இராமாயணத்திலும் மஹாபாரதத்திலும் நகைகள் ஒருவகையான அடையாளக் குறியீடாக பல சந்தர்ப்பங்களில் பயன்படுத்தப்பட்டிருப்பதைக் காணலாம். அதாவது, ஒரு நகையையோ அல்லது ஆபரணத்தையோ ஒரு குறிப்பிட்ட நபரோடு இணைக்கின்றன இக்கதைகள்.

உதாரணத்திற்கு, கர்ணனின் கவச குண்டலம். கவச குண்டலம் என்றாலே கர்ணன்தான் நம் ஞாபகத்துக்கு வருகிறான். கர்ணனை ஹஸ்தினாபுரத்தில் முதன்முதலாகக் குந்தி பார்க்க நேர்கையில் அவனை அவன் உடம்போடு ஒட்டியிருக்கும் கவச குண்டலத்தைக் கொண்டுதான் அடையாளம் காண்கிறாள்.

இராமாயணத்திலும் பல சந்தர்ப்பங்களில் நகைகள் அடையாளச் சின்னங்களாக பிரயோகப்படுத்தப்பட்டிருக்கின்றன. சீதையை இராவணன் இலங்கைக்குக் கடத்திச் செல்லும்போது அவள் தான் செல்லும் வழியெங்கும் தனது நகைகளை ஒவ்வொன்றாகக் கழற்றி எறிந்துகொண்டே செல்கிறாள். அவளின் நகைகளை அடையாளம் கொண்டுதான் இராமன் அவள் சிறையெடுத்துச் செல்லப்பட்ட பாதையைக் கண்டறிகிறான். சீதை தன் நகைகளால் விட்டுச் சென்ற தடயத்தைத் தொடர்ந்துகொண்டே அனுமன் இருக்கும் கிஷ்கிந்தாவைச் சென்றடைகிறான். அங்கு இராமன் சுக்ரீவனைச் சந்திக்கிறான். சுக்ரீவன், தனக்கு கிடைத்ததாகச் சொல்லி மேலும் சில ஆபரணங்களை இராமனிடம் காண்பிக்கிறான். இராமன் அவற்றையும் சீதையுடைதென அடையாளம் கண்டுகொள்கிறான். அந்த நகைகள் அவனுக்குச் சீதையை ஞாபகப்படுத்துகின்றன. துக்கமும் கோபமும் ஒன்று சேர இராமன் சீதையைச் சிறைபிடித்தவனைக் கொன்று தீர்க்கச் சபதம் இடுகிறான்.

அதே போல் சீதையைத் தேடி அனுமனை இலங்கைக்கு அனுப்பும்போதும் இராமன் அனுமனிடம் தனது கணையாழியைக் கொடுத்து அனுப்புகிறான் . இராமனின் கணையாழியைக் கொண்டுதான் சீதை அனுமனைத் தன் கணவனின் தூதனாக அடையாளம் காண்கிறாள்.

இதேபோல் காளிதாசனின் அபிஞ்யானசாகுந்தலத்திலும் மோதிரத்தின் கதை ஒன்று உண்டு. கதையின்படி தன் காதலியான சகுந்தலைக்குத் தனது மோதிரத்தை நினைவுப்பரிசாக அளிக்கிறான் துஷ்யந்தன். பின்னாளில், அவன் அவளை மறக்க நேரிடுகையில், அந்த மோதிரத்தைக் கொண்டுதான் சகுந்தலை துஷ்யந்தன் தன்னுடன் கழித்த காதல் தருணங்களை அவனுக்கு நினைவுபடுத்துகிறாள்.

சொல்லப்போனால், காளிதாசனின் படைப்புகளில் மணிகள் மற்றும் ஆபரணங்கள் கதையின் பல முக்கியத் திருப்புமுனைகளுக்குக் காரணமாக இருப்பதைப் பார்க்கலாம். மாளவிகாக்னிமித்ரம் என்ற காவியத்தில் அக்னிமித்ரன் என்ற அரசனுக்கும் மாளவிகா என்னும் அரசிளங்குமரிக்கும் காதல் மலர்கிறது. ஆனால் அக்னிமித்ரனின் மனைவி மற்றும் அரசியான தாரிணிக்கு காதலர்கள் இணைவதில் விருப்பம் இல்லை. அவள் மாளவிகாவைச் சிறை வைக்கிறாள். ஆனால், அக்னிமித்ரன் தன் விதூஸகனைக் கொண்டு தாரிணியிடம் ஒரு பொய்யைச் சொல்லி அவளுடைய கணையாழியைக் கொண்டு மாளவிகாவைச் சிறையிலிருந்து மீட்கிறான். இப்படி நகைகளை அடையாளச் சான்றாக உபயோகப் படுத்தியிருக்கிறார்கள் நம் கதையாளர்கள்.

இராமாயணத்தில் இராமனின் கணையாழியைப் பெற்றபின் சீதையும் தன் பங்கிற்குத் தனது சூடாமணியைக் கழற்றி அனுமனிடம் கொடுத்து இராமனக்குத் தான் உயிருடன் இருப்பதைத் தெரியப்படுத்துகிறாள். எப்படி அந்தச் சூடாமணி பிரிந்து வாடும் இரு காதலர்களை ஒன்று சேர்க்கிறதோ, அப்படியே விக்ரமோர்வஸ்யம் என்னும் காளிதாசனின் காவியத்தில், ஊர்வசியையும் அவளது காதலனான புருரவஸையும் இணைக்கிறது சங்கமணீயமணி.

கதையின்படி ஒரு சிறு ஊடலால் இரு காதலர்களும் பிரிய நேர்கிறது. ஊர்வசி புருரவஸிடம் கோபித்துக்கொண்டு பெண்களுக்கு அனுமதியில்லாத, சுப்ரமணியருக்குச் சொந்தமான குமரவனத்திற்குள் தவறாக நுழைந்துவிடுகிறாள். அதனால் சுப்ரமணியரின் சாபத்திற்கு ஆளாகி ஒரு கொடியாக உருமாறுகிறாள்.

விரகதாபத்தில் துடிக்கும் புருரவஸ், ஊர்வசியைத் தேடி இங்குமங்கும் அலைகிறான். அப்போதுதான் அவனுக்கு சங்கமணீயமணி கிடைக்கிறது. சங்கமணீயமணி பிரிந்தவர்களை ஒன்று சேர்க்கக்கூடிய (சங்கமம் = சேர்க்கை) சக்தி வாய்ந்தது. அந்த மணியைக்கொண்டு புருரவஸ் ஊர்வசியோடு இணைகிறான். ஊர்வசியும் அந்த மணியால் சாபவிமோசனம் பெறுகிறாள்.

காளிதாசனின் காவியங்களைத் தவிர ஸம்ஸ்க்ருதத்தில் இன்னொரு பிரபலமான படைப்பு, ஸுத்ரகா என்னும் மன்னனால் எழுதப்பட்ட மிருச்சகடிகம் என்னும் நாடகம். மிருச்சகடிகம் என்றால் களிமண்ணினாலான சின்ன கட்டைவண்டி. கதையின் முக்கிய கதாபாத்திரம், வசந்தசேனை. அவள் ஒரு பணக்கார நாட்டியக்காரி. வசந்தசேனையின் நகைகள் கதையில் முக்கிய பங்கு வகிக்கின்றன. சொல்லப்போனால், அவள் ஆபரணங்களைச் சுற்றித்தான் கதையே நகர்கிறது.

ஆபரணங்கள், அடையாளக் குறியீடுகளாக மட்டுமல்ல, பல சூழ்நிலைகளில் ஒரு நபரின் புனிதத்தன்மையையும், கற்பையும் வெளிப்படுத்தும் உரைகற்களாகவும் பயன்படுகின்றன.

இதற்கு ஒரு சிறந்த உதாரணம், சிலப்பதிகாரத்தில் வரும் சிலம்பு. கண்ணகி தன் கால் சிலம்பை உடைத்துத்தான் தன் கணவனின் குற்றமின்மையை நிரூபிக்கிறாள். உடைக்கப்பட்ட கால் சிலம்பும் அதிலிருந்து சிதறும் இரத்தினங்களும் அவள் கணவன் உத்தமன், கள்ளமற்றவன் என்பதைப் பறைசாற்றுகின்றன.

ஆனால் பாவம் கண்ணகியின் கால் சிலம்பால் ஒரு பொய்யான குற்றச்சாட்டினால் தண்டிக்கப்பட்ட கோவலனின் உயிரைக் காப்பாற்ற முடியவில்லை. ஆனால், திருக்கடையூர் அபிராமியின் காதணியோ அபிராமி பட்டர் தவறுதலாகக் கூறிய ஒரு பொய்யை மெய்யாக்கி அவரை மரணத்திலிருந்து காப்பாற்றுகிறது. இந்தக் கதையில் அன்னை அபிராமியின் காதணி அபிராமி பட்டரின் புனிதத்தன்மையை, அவர் அவள் மீது கொண்ட அதீத பக்தியை உலகத்திற்கு அடையாளம் காட்டுகிறது.

கண்ணகியின் உடைக்கப்பட்ட கால் சிலம்பை வேறு ஒரு கோணத்திலும் பார்க்கலாம். சிலம்பும் மற்றும் அதிலிருந்து சிதறும் இரத்தச் சிவப்பு இரத்தினங்களும் கண்ணகியின் திருப்தியடையாத பாலியல் தன்மையையும் (கோவலன் அவளை விட்டுப் பிரிந்திருந்த காரணத்தால்) மற்றும் நிறைவேறாத தாய்மையையும் குறிப்பதாகக் கொள்ளலாம்.

இதே போல் கச்சியப்பர் தன் கந்தபுராணத்தில் உமையின் உடையும் கால் சிலம்பை அவளுடைய திருப்தியின்மையின் குறியீடாகப் பயன்படுத்தியிருக்கிறார். சூரபத்மனைக் கொல்ல வேண்டி தேவர்களின் அவசரக் கோரிக்கையை ஏற்று, சிவபெருமான் தன் ஊர்த்துவரேதஸைக் (யோக சக்தியால் விந்துவை நெற்றியில் இருக்கும் குண்டலினி சக்கரத்திற்கு ஏற்றுதல்) கொண்டு கந்தனைப் படைக்கிறார். சிவனின் தேஜஸ் (விந்து) தீப்பொறியாக மிகுந்த வீரியத்தோடு வெளிப்படுகையில் சிவனின் அருகில் அமர்ந்திருக்கும் உமை தன் இருக்கையிலிருந்து பயந்து எழுந்து கொள்கிறாள். அவள் எழும்போது கால் தடுக்கி அவள் கால் சிலம்பு உடைந்து அதிலிருக்கும் இரத்தினங்கள் சிதறுகின்றன.

கந்தன், உமையின் கர்ப்பத்தில் உருவாகாமல், சிவனின் நெற்றிக்கண் பொறியிலிருந்து உருவாகிறான் என்பதுதான் இங்குக் கவனிக்கப்படவேண்டிய விஷயம். கந்தனின் படைப்பில் தன்னை ஈடுபடுத்தாத தேவர்கள் மீது கடும் கோபம் கொள்கிறாள் உமை. தேவர்களுக்கு குழந்தைப்பேறு இல்லாமல் போகச் சபிக்கிறாள்.

இங்கேயும், உமையின் உடைந்த சிலம்பும், அதிலிருந்து சிதறும் சிவப்பு இரத்தினங்களும் அவளின் நிறைவேறாத தாய்மையைச் சுட்டிக் காட்டுகின்றன.

நகைகளைத் துறந்த சீதை ஒரு களையிழந்த மாடமாக அசோக வனத்தில் உட்கார்ந்திருந்த காட்சியானாலும் சரி, அல்லது கைகேயி தசரதரிடம் வரம் வேண்டி, நகைகளைக் களைந்து, தலைவிரிக் கோலமாகக் கோபாகிருகத்தில் படுத்திருந்த கோலமானாலும் சரி, அல்லது கண்ணகி மற்றும் உமையின் உடைந்த கால் சிலம்பானாலும் சரி, நகைகளை இழந்த பெண்கள் அமங்கலமான ஒரு நிலையைக் காட்சிப் படுத்துகிறார்கள்.

நகைகளைக் கொண்டு ஒரு மனிதனின் மெய்ப்பற்றை நிரூபிக்கும் வேறு சுவாரஸ்யமான கதைகளும் உள்ளன. அதில் ஒன்று, பெரும்தேவனாரின் பாரத வெண்பாவில் கூறப்படும் கர்ணனின் கதை. கர்ணன் திரைப்படத்தைப் பார்த்தவர்களுக்குத் தெரிந்திருக்கும் இந்தக் கதை.

ஒரு முறை, துரியோதனனின் அந்தப்புரத்தில் அவன் மனைவி பானுமதியும் அவனது ஆருயிர் நண்பன் கர்ணனும் மிக சுவாரஸ்யமாகத் தாயம் விளையாடிக் கொண்டிருந்தனர். அப்போது வெளியே சென்றிருந்த துரியோதனன் திடீரெனத் திரும்பிவிட, அவன் வருகையைக் கண்ட பானுமதி அவனை வரவேற்க விருட்டென உட்கார்ந்த இடத்திலிருந்து எழுந்திருக்கிறாள். விளையாட்டில் மூழ்கியிருந்த கர்ணன் அவள் எழுந்திருப்பதைப் பார்த்து, அவள் விளையாட்டைப் பாதியில் விட்டுச் செல்வதாகத் தவறாகப் புரிந்துகொண்டு சட்டென அவள் இடுப்பைப் பிடித்து அவளைப் போகாமல் தடுக்க முயல, அவள் இடுப்பில் கட்டியிருந்த முத்தாலான மேகலை அறுந்து முத்தெல்லாம் கீழே சிதறுகின்றன. கணப் பொழுதில் நடந்துவிட்ட இச்சம்பவத்தைத் துரியோதனன் பார்த்துவிடுகிறான். பானுமதியோ பயத்தில் உறைந்து போகிறாள். கர்ணனும், துரியோதனன் அங்கு வந்திருப்பதை அப்போதுதான் உணர்கிறான். அறியாமல் செய்தாலும் தான் செய்த இழிவான செயலை எண்ணி வெட்கித் தலை குனிகிறான், மிகுந்த வேதனை அடைகிறான்.

ஆனால் இந்த காட்சியைக் கண்ட துரியோதனனோ ஒரு கணம்கூடத் தயங்காமல், கீழே சிதறிக்கிடந்த முத்துக்களையெடுத்து, சிரித்துக்கொண்டே பானுமதி மற்றும் கர்ணனைப் பார்த்து கேட்ட ஒரே கேள்வி, “எடுக்கவோ, கோக்கவோ?”

துரியோதனின் எதிர்வினையைக் கண்டு, அவன் தன் மேல் வைத்திருக்கும் நம்பிக்கையை உணர்ந்த கர்ணன் நெகிழ்ந்து போய், தன் நண்பனை ஆரத்தழுவுகிறான். இந்த இரு நண்பர்களுக்குள் இருக்கும் மேகலையின் முத்தைப் போன்ற தூய்மையான நட்பை எடுத்துக்காட்டும் நெகிழ்ச்சியான கதை இது.

இதேபோல் அரிச்சந்திரன் மனைவி சந்திரமதியைப் பற்றிய செவிவழிக் கதையும் ஒன்று உண்டு. அரிச்சந்திரனின் சத்திய சோதனையில், அவன் தன் மனைவி மற்றும் மகனிடமிருந்து பிரிய நேர்கிறது. கதையின் ஒரு கட்டத்தில் அரிச்சந்திரனின் மகன் இறந்துவிடுகிறான். விதியின் கொடுமையால் சுடுகாட்டில் வேலை செய்யும் அரிச்சந்திரன், இறந்தது தன் மகன்தான் என்று தெரியாமல் ஈமக்கிரியைகளைச் செய்ய சந்திரமதியிடம் காசு கேட்கிறான். ஆனால் சந்திரமதியிடமோ தன் மகனின் இறுதிப் பயணத்திற்குச் செலவு செய்யக்கூட காசுபணம் இல்லை. அப்போது, தன் மனைவியிடம்தான் பேசிக்கொண்டிருக்கிறோம் என்று தெரியாத அரிச்சந்திரன், அவளிடம் தன் கழுத்தில் தொங்கும் தாலியை விற்றுப் பணம் கொண்டுவரச் சொல்கிறான். சந்திரமதி இதைக் கேட்டு உறைந்து போகிறாள். ஏனென்றால், அவள் தாலியை, அவள் கணவன் அரிச்சந்திரனால் மட்டுமே பார்க்க முடியும். இடுகாட்டில் இருக்கும் மயானவன் தன் கணவன்தான் என்று புரிந்துகொள்கிறாள். சந்திரமதியின் கணவன் அரிச்சந்திரனக்கு மட்டுமே தெரியும் அவளது தாலி, அவள் கற்பைக் குறிக்கிறது.

கற்பு என்பது பாலியல் விசுவாசம் சார்ந்ததாக இருக்க வேண்டும் என்றில்லை, கர்ணனின் கதையில் சொன்னதுபோல அது நட்பைச் சார்ந்ததாகவும் இருக்கலாம். சொல்லப்போனால், பக்தியும் ஒரு விதமான கற்புடைமைதான். உதாரணத்திற்கு அனுமன் இராமன்மேல் கொண்டிருந்த ஆழ்ந்த பக்தி. அதை அனுமனின் கற்பு என்று எடுத்துக் கொள்ளலாம். செவிவழி வந்த இன்னொரு கதையின் படி, அனுமன் பிறக்கும்போதே இரு காதணிகளோடு பிறக்கிறான். ஆனால் அவன் காதணிகள் அவனுடைய எஜமானின் கண்களுக்கு மட்டுமே தெரியக் கூடியவை. தற்செயலாக இராமனுடனான சந்திப்பில் இராமன் அனுமனின் காதணிகளைப் பற்றிப் பேச, அனுமன் இராமன்தான் தன்னுடைய நாதன் என்பதை உணர்கிறான். சந்திரமதியின் தாலியைப் போல இராமனின் கண்களுக்கு மட்டும் தெரியும் அனுமனின் காதணிகள், அனுமன் இராமனின்பால் கொண்ட அழ்ந்த பக்தி என்னும் கற்பின் சான்று.

எப்படிப் பொன் ஆபரணங்கள் ஒரு நபரின் அடையாளத்தை அல்லது புனிதத்தன்மையைக் குறிக்கின்றனவோ, அவ்வாறே மணிகள் மற்றும் இரத்தினங்களும்கூட நம் கதைகளில் பல செய்திகளைக் கூறுகின்றன. பொதுவாக ஒவ்வொரு மணிக்கும் ஒரு குணம் இருப்பதாக நம்பப்படுகிறது. நம் கதைகளைப் பொருத்தவரை சில மணிகள் செல்வத்தையும் செழுமையையும் வாரி வழங்கக்கூடியவை. வேறு சில மணிகள், அவற்றை ஆட்கொள்ள நினைப்பவர்களுக்குத் துன்பத்தையும், சிக்கல்களையுமே விளைவிக்கக் கூடியவை.

எப்படி புருரவஸுக்குக் கிடைத்த சங்கமணீயமணி பிரிந்தவர்களை ஒன்று சேர்க்கக்கூடிய சக்தி படைத்ததோ, அவ்வாறே மஹாபாரதத்தில் குறிப்பிடப்படும் இன்னொரு மணி மிருதசஞ்சீவனி. அது பிரிந்த உயிரைத் திருப்பிப் பெற்றுத் தரக்கூடிய சக்தி வாய்ந்தது. கதையில் ஒரு கட்டத்தில் அர்ஜுனனின் மகன் பப்ருவாகனனால் கொல்லப்படுகிறான். அப்பொழுது அவன் மனைவி உலூபி, நாகர்களுக்குச் சொந்தமான மிருதசஞ்சீவனி மணியை வரவழைத்து அவனை உயிர்ப்பிக்கிறாள். மிருதசஞ்சீவனி மணி அநுகூலமான பலனையே தருகிறது.

ஆனால் பாகவதப்புராணத்தில் கூறப்படும் சியமந்தக மணியின் கதை சற்று வேறுவிதமானது. சத்ரஜீத் என்ற யாதவ குலப் பிரபுவிற்குக் கிடைக்கும் அந்த மணி அது தங்கியிருக்கும் இடத்துக்குச் சுபிட்சமும் பெருவாழ்வும் கொடுக்க வல்லது. ஆனால் கதையில் அதை ஆட்கொள்ள நினைத்த ஒவ்வொருவருக்கும் அது துரதிர்ஷ்டத்தை மட்டுமே அளிக்கிறது. ஒரு கை விட்டு இன்னொரு கை மாறும் இந்த மணியின் பயணத்தில் சத்ரஜீத், சத்ரஜீத்தைக் கொல்லும் ஸதத்வனன், சத்ரஜீத்தின் தம்பி, தம்பியை வேட்டையாடும் சிங்கம் எனப் பலர் உயிர் துறக்கின்றனர். ஒரு கட்டத்தில், சிங்கத்தைக் கொன்று, மணியை ஜாம்பவான் எடுத்துச் செல்கிறான். இதற்கிடையில், கிருஷ்ணன் மீது மணியைத் திருடியதாக பொய்க்குற்றம் சாற்றப்படுகிறது. கிருஷ்ணன், தன் மேல் சுமத்தப்பட்ட பொய்யான குற்றச்சாட்டிலிருந்து தன்னை விடுவித்துக்கொள்ள ஜாம்பவானிடம் சண்டையிட்டு, மணியை மீட்கிறான்.

கிருஷ்ணனுக்கே இக்கட்டு ஏற்படுத்தியதால்தானோ என்னவோ சியமந்தக மணியைச் சிலர் கோஹினூருடன் ஒப்பிடுகிறார்கள். கோடி சூரியனின் ஒளியோடு ஜொலிக்கும் கோஹினூர் வைரம் ஆங்கிலேய அரசகுடும்பத்திற்கு, குறிப்பாக ஆண்களுக்குப் பல அல்லல்கள் விளைவித்ததாக நம்பப்படுகிறது. அதனால், கோஹினூரைப் பெரும்பாலும் அரசகுடும்பப் பெண்களே அணிந்திருக்கிறார்கள்.

கோஹினூராக இருந்தாலும் சரி, சியமந்தக மணியாக இருந்தாலும் சரி, பேராசைப் படுபவனுக்கு என்றுமே பெரு நஷ்டம்தான் என்பதுதான் இந்தக் கதைகள் மூலம் நமக்குக் கிடைக்கும் செய்தி. ஒரு சக்தி வாய்ந்த மணியைப் பெறுபவனுக்கு அதை ஆட்கொள்ளக்கூடிய திறனும் ஆளுமையும் இருக்க வேண்டியது அவசியம். அப்படிப்பட்ட ஒருவன்தான் மஹாபாரதத்தில் வரும் அசுவத்தாமன். அவன் துரோணச்சாரியாரின் மகன். கர்ணனைப்போல், பிறக்கும்போதே நெற்றியில் ஒரு மணியோடு பிறந்தவன். அந்த மணி சிறந்த ஆரோக்கியத்தையும், வாழ்வில் வளமையையும் கொடுக்க வல்லது. அந்த மணி அதை அணிந்தவனை நோய்நொடியும் அச்சமும் நெருங்கவிடாது.

ஆனால் துரதிர்ஷ்டவசமாக, இப்படிப்பட்ட உயர்ந்த குணங்கள் படைத்த மணியை, அசுவத்தாமனால் கடைசிவரை தக்க வைத்துக்கொள்ள முடியவில்லை. பாரதப்போரின் முடிவில் கௌரவர்கள் தோற்றதையும், தன் நண்பன் துரியோதனின் மரணத்தையும் தாங்கிக்கொள்ள முடியாத அசுவத்தாமன், ஆத்திரம் கொண்டு இரவில் பாண்டவர் கூடாரத்திற்குச் சென்று, தூங்கும் வீரர்கள், பாண்டவரின் கூட்டாளிகள் மற்றும் பாண்டவரின் மகன்கள் உட்பட அனைவரையும் தீக்கிரையாக்குகிறான்.

தன்னுடைய மிருகத்தனமான இச்செயலால், புனிதமான மணியை அவன் இழக்க நேரிடுகிறது. மணி இருந்த இடத்தில் வெறும் சீழும் இரத்தமும் வழிய, சிரஞ்சீவியான அசுவத்தாமன் இந்த அருவருப்பான நிலையில் புவியில் என்றென்றும் அலைந்து திரிவான் எனச் சபிக்கப்படுகிறான். எங்கெல்லாம் பாரதக் கதை சொல்லப்படுகிறதோ, அங்கெல்லாம் அசுவத்தாமன் வந்து இருந்து கதையைக் கேட்பதாக இன்றும் நம்பப்படுகிறது.

அலங்கார ஆபரணங்களைக் கொண்டு இத்தனை செய்திகளைச் சொல்ல முடியுமா என ஆச்சரியப்பட வைக்கின்றன நம் கதைகள். இக்கதைகளைப் பற்றிக் கருத்து கேட்டபோது, மும்பை பல்கலைக்கழகத்தின் ஸம்ஸ்க்ருதத் துறையின் தலைவியான மாதவி நர்ஸாளே, “அலங்கார ஆபரணங்களும், வைர வைடூரியங்களும் இந்தியக் கலாசாரத்தின் இன்றியமையாத ஒரு பகுதி. இவை நம்முடைய ஆழ்ந்த அழகுணர்ச்சியையும், கைத்திறனையும், உலோகவியல் அறிவையும் எடுத்துக்காட்டுகின்றன” என்று கூறுகிறார். ஆம், நர்ஸாளே கூறுவது போல இந்தியர்களின் அழகியல் வெளிப்பாட்டிற்கு, அவர்கள் கதைகளும் ஒரு ஊடகமாக இருந்ததில் ஆச்சரியம் இல்லைதான்.

இந்தியாவின் ஆன்லைன் வர்த்தகம் (e Commerce) கடந்த ஓரிரு வருடங்களாக வெறிபிடித்தோடும் ரேஸ் குதிரையாக முன்னேறிக்கொண்டிருக்கிறது. தகவல் தொழில்நுட்பம் தறிகெட்டுப்பரவ, மொபைல் ஃபோன்களின் பயன்பாடு எகிற, வீட்டில் இருந்தபடியே வாங்குவதும் விற்பதும் நாளுக்கு நாள் அதிகரிக்க ஆரம்பித்துவிட்டது. கையில் பணம் புழங்கும் இருபது முப்பது வயது ஜனம் மந்திரிக்கப்பட்டது போல ஆன்லைனில் ஈடுபட்டிருக்கின்றது.

இந்தியாவின் ஆன் லைன் வர்த்தக ஓட்டத்தில் முன்னணியில் இருந்து வருவது ஃப்ளிப்கார்ட் (Flipkart) நிறுவனம். கடந்த சில வருடங்களில் இந்த நிறுவனத்தின் சந்தை மதிப்பு கிட்டத்தட்ட 10 பில்லியன் டாலருக்கு (ரூ 65,000 கோடி) மேல் போய்விட்டது. இதற்குப் போட்டியாக அமேசான் நிறுவனம் வந்து சேர்ந்து மார்க்கெட்டில் ரகளை செய்ய, ஃப்ளிப்கார்ட் கொஞ்சம் தடுமாறி அமேசானின் சந்தைச்சண்டையில் சோர்வடையத் தொடங்கியது.

இந்தியாவின் வளரும் பொருளாதாரத்தின் மீது கண் கொண்ட அமெரிக்காவின் நிறுவனங்கள் எப்படியாவது இந்த 130 கோடி மக்களின் சந்தையைப் பிடிக்க முயன்று வருகின்றன. அந்தப் படையெடுப்பில் அமேசான் சில வருடங்களுக்கு முன் இங்கே வந்து ஆன்லைன் வர்த்தகத்தில் புகுந்து புறப்பட்டு இந்திய கம்பெனியாகிய ஃப்ளிப்கார்ட்டுக்குத் தூக்கமின்மையைக் கொடுத்துக்கொண்டிருந்தது. கடுமையான முயற்சிகளுக்குப்பின் ஃப்ளிப்கார்ட் இந்தியாவின் ஆன்லைன் வர்த்தகத்தில் 40% மர்க்கெட்டைப் பிடித்து வைத்திருக்க, அமெரிக்காவிலிருந்து வந்து அமேசான் தனது தொழில்நுட்பம், அளவில்லா விளம்பரச் செலவு மற்றும் தேர்ந்த அமெரிக்க அனுபவத்தினால் மடமடவென 31% இந்தியாவின் ஆன்லைன் மார்க்கெட்டைப் பிடித்து விட்டது.

அமெரிக்காவில் இன்றும் மாபெரும் சூப்பர்மார்க்கெட் நிறுவனமான வால்மார்ட்தான் சில்லறை வர்த்தகம் என்னும் ரீடெயில் வர்த்தகத்தில் முன்னணியில் இருக்கிறது. அங்கே அமேசானின் மொத்த விற்பனை 178 பில்லியன் டாலர்தான். ஆனால் வால்மார்ட்டின் விற்பனை 500 பில்லியன் டாலராக இருந்தாலும் ஆன்லைன் வர்த்தகத்தில் வால்மார்ட் அமேசானைவிட மிகக்குறைவே. சந்தர்ப்பத்தை எதிர்பார்த்துக்காத்துக் கொண்டிருந்த வால்மார்ட் ஒரே கல்லில் இரண்டு மாங்காய் அடித்துவிட்டது.

இந்தியாவில் நுழையவும் அதே சமயம் ஆன்லைன் வர்த்தகத்தில் ஒரு பெரிய முயற்சியை எடுக்கவும் துணிந்து வால்மார்ட் வெற்றிகரமாக இயங்கிக்கொண்டிருந்த ஃப்ளிப்கார்ட்டை விலைக்கு வாங்கி விட்டது. அமேசானின் தாக்குதலைச் சமாளித்துவந்த ஃப்ளிப்கார்ட்டுக்கும் இந்த வால்மார்ட்டின் வருகை ஒரு பெரிய வரமாகிவிட்டது. ஃப்ளிப்கார்ட்டின் 77% பங்குகள் இப்போது வால்மார்ட்டின் கைகளில்! இன்னும் 5% சதவீதம் பங்குகளைக்கூட வாங்கிவிடப்போவதாகப் பட்சிகள் சொல்கின்றன.

என்ன விலை கொடுத்திருக்கிறார்கள் தெரியுமா? அதிகமில்லை, பதினாறு பில்லியன் டாலர்தான். (ஒரு லட்சத்தி நாலாயிரம் கோடி ரூபாய்.)

இதன் அர்த்தம் என்னவென்றால் ஃப்ளிப்கார்ட்டின் மொத்த சந்தை மதிப்பு 21 பில்லியன் டாலர்கள். (ஒரு லட்சத்தி முப்பதாறாயிரத்தி ஐநூறு கோடி ரூபாய்.)

இன்னொரு விஷயம் என்னவென்றால் ஃப்ளிப்கார்ட்டே இது வரை பெரும் நஷ்டத்தில்தான் ஓடிக்கொண்டிருக்கிறது. அது மட்டுமில்லை, இன்றைய கணக்குப்படி இன்னும் ஐந்து ஆண்டுகளுக்கு ஃப்ளிப்கார்ட்டால் லாபம் ஈட்ட முடியாதாம்.

மேலும் இந்த வியாபாரத்தை வால்மார்ட்டின் தலைவர் டக்ளஸ் மாக்மில்லன் (Douglas McMillon) வெளியிட்ட சுருக்கில் அமெரிக்க ஸ்டாக் மார்க்கெட்டில் வால்மார்ட்டின் பங்கு விலை சரிந்து கிட்டத்தட்ட 10 பில்லியன் டாலர்கள் வரை வால்மார்ட்டின் சந்தை மூலதனம் (Market Capitalisation) அடி வாங்கியிருக்கிறது.

இவ்வளவு விலை கொடுத்து வாங்கின பிறகும் எப்பதான் லாபம் பார்க்க முடியும்? அதுக்காகவா இவ்வளவு விலை.

அதுதான் இந்தியா.

வளரும் இந்தியாவின் பொருளாதாரத்தினாலும் உயரும் இளைய சமுதாயத்தின் எண்ணிக்கையாலும், அவர்களின் சம்பாதிக்கும் செலவழிக்கும் திறனாலும், பரவி வரும் தொழில்நுட்பங்களினாலும் இந்தியாவின் ஆன்லைன் வர்த்தகம் மிகப்பெரியதாகிக்கொண்டு வருகிறது. இந்த வர்த்தகத்தில் பங்கு பெற உலகமெங்கும் பலரும் முயன்று வருகின்ற நிலையில் வால்மார்ட் நிறுவனம், இந்த ஃப்ளிப்காகார்ட் கூட்டின் மூலம் மிகப்பெரிய ஜாக்பாட் அடித்திருக்கிறது எனலாம்.

ஆன்லைன் வர்த்தகத்தில் விற்பனையைத்தாண்டி பணப்பட்டுவாடா, டெலிவரி, கஸ்டமர் சர்வீஸ் என்று பல விஷயங்கள் இருக்கின்றன. அலிபாபா என்னும் இன்னொரு பெரிய ஆன்லைன் நிறுவனம், பேடிஎம் (Paytm), சொமாடோ (Zomato), ஸ்னாப்டீல் (Snapdeal), பிக் பாஸ்கெட் (Big Basket) போன்ற தன் சக நிறுவனங்கள் மூலமாக இந்த ஆன்லைன் வர்த்தகத்தில் தன் பெயரைப் பொறிக்க முயலுகிறது.

இந்த வால்மார்ட் – ஃப்ளிப்கார்ட் ஒப்பந்தம் பற்றிச்செய்திகள் வெளியானவுடன் பல தரப்பட்ட எதிரொலிகளைக்கேட்க முடிந்தது.

“ஐயகோ! வெளிநாட்டுக்காரன் நுழைகிறானே” என்று சிலர் அலறாமலில்லை, அதே சமயம் “இந்தியா வயசுக்கு வந்துவிட்டது, இதன் மூலம் இந்தியப் பொருளாதாரம் சிறக்கும், வேலை வாய்ப்புகள் பெருகும், நமது ஏற்றுமதி அதிகரிக்கும், வெளி நாட்டு மூலதனம் இங்கே வந்து சேரும்” என்றெல்லாம் பொருளாதார நிபுணர்கள் பேட்டிகள் கொடுத்தார்கள்.

இந்திய இளைய சமுதாயம் ஸ்டார்ட் அப் (Start Up) என்னும் சுய வேலை வாய்ப்புத் தொழில்களுக்கு ஃப்ளிப்கார்ட் ஒரு முன்னோடி. ஃப்ளிப்கார்ட்டைத் தொடங்கிய பின்னி பன்சல் தன்னிடம் உள்ள பங்கின் ஈடாக சம்பாதித்தது 6,500 கோடி ரூபாய். நாமும் அதே போல கம்பெனி தொடங்கிப் பின்னாளில் வெளி நாட்டு நிறுவனத்துக்கு விற்றுப் பல ஆயிரம் மடங்கு லாபம் சம்பாதிக்க வேண்டும் என்னும் உந்துதலைக் கொடுத்திருக்கிற ஒப்பந்தம் இது.

இதெல்லாம் போக நமது வருமான வரி இலாகாவும் தங்களுக்குக் கிடைக்கப்போகும் மூலதன லாப வரி (Capital Gains Tax)ஐ எண்ணி நாக்கைச் சப்புக்கொட்டிக்கொண்டு இருக்கிறது.

இந்த ஒப்பந்தத்தில் இந்தியாவுக்குக் கிடைக்கப்போகிற மிக முக்கிய நன்மை என்று நான் கருதுவது வால்மார்ட்டின் அசுர நிர்வாகத் திறனும் அனுபவமும் இந்திய வியாபார உலகில் உண்டாக்கப்போகும் சில நல்ல தாக்கங்களும்தான்.

அமேசானைவிட வால்மார்ட்டின் பலம் இருப்பது அதன் ஒப்பீட்டுப் போட்டியாளர் வலிமை (Competitive Strengths) என்பதில்தான். சில வருடங்களாகவே வால்மார்ட் புதிய, உயர் தரக் காய்கறிகள், பழங்கள் மற்றும் விவசாயப் பொருட்களை விற்பனைச் சங்கிலி (Supply Chain) மூலம் திறமையான விநியோகத்தைச் செய்து வருகின்றது. இந்த விநியோக முறையில் பல நுணுக்கங்களைப் புகுத்தி பொருட்களை நுகர்வோருக்கு எளிமையாக, திறமையாக, குறைந்த விலையில் கொண்டு சேர்த்துவிடும் இயலில் வால்மார்ட் பிரசித்தி பெற்றிருக்கிறது.

சில வருடங்களுக்கு முன்னால் ரிலையன்ஸ் ஃப்ரெஷ் கூட இதை முயன்று அவ்வளவாக வெற்றி பெற முடியவில்லை. வால்மார்ட்டின் பரிசோதனை முயற்சியாக சில வருடங்களுக்கு முன்பே இந்தியாவில் அவர்கள் மொத்த விற்பனை நிலையங்களை நடத்தி வந்திருக்கிறார்கள். 21 சிறந்த விலை (21 Best Price) என்னும் பெயர் கொண்ட மொத்த விற்பனை நிலையங்கள் ஏற்கெனவே பத்து லட்சம் சில்லறை வியாபாரிகளை உள்ளடக்கியிருக்கிறது. இப்போது வால்மார்ட் இதை இன்னும் விரிவுபடுத்தி ஒவ்வொரு இந்தியக் குடும்பத்துக்கும் டெலிவரி செய்யக்கூடிய வகையில் பெரிதுபடுத்த திட்டம் வைத்திருக்கிறது.

ஒரு திருமணத்துக்குத் தேவையான அனைத்தையும் ஃப்ளிப்கார்ட்டில், வால்மார்ட்டில் வாங்கலாம் என்பது மிகப்பெரிய சௌகரியம் என்றாலும் இதுபோன்ற மாபெரும் நிறுவனங்களின் வரவால், உப்பு புளி முதற்கொண்டு எல்லாமே ஆன்லைன் எனறாகிவிட்டால், தெருக்கோடியில் ஒன்று, இரண்டு என்று நம்பர் எழுதின பலகைகளைக் கதவாய் வைத்துச் செயல்படும் சிறுசிறு கடை வியாபாரிகள் நிலைமை என்னாகும்?

டக்ளஸ் மாக்மில்லன் தயங்காமல் Inclusive என்னும் வார்த்தையைப் பயன்படுத்தியிருக்கிறார்.

“கிரானா கடைகள், (அதான் தெருக்கோடி நாடார் கடை என்று நாம் சொல்லுவது) எங்களுக்கு மிக முக்கியம். அவர்களோடு தொடர்பு கொண்டுதான் நாங்கள் பொருட்களை கஸ்டமர்களுக்குக் கொண்டு சேர்க்கப்போகிறோம். எங்களின் வெற்றியில் அவர்களும் உள்ளடங்கியிருக்கிறார்கள்.”

முதன்முதலில் வால்மார்ட் இந்தக் கிராம அளவில் இருக்கும் சிறுசிறு கடைகளுக்கு வியாபாரத் திறனை மேம்படுத்தும் பயிற்சிகள் தரப்போகிறது. சரக்கு மேலாண்மை (Inventory Management), டிஜிட்டல் பணப்பரிவர்த்தனை (Digital Payment) மற்றும் போக்குவரத்து தொழில்நுட்பம் (Logistics Technology) ஆகிய துறைகளில் அவர்களுக்குத் திறனை அதிகரிக்கச் செய்து தத்தம் சிறு வியாபாரத்தை மிகத் திறமையாகவும் ஒழுங்காகவும் செய்து லாபம் ஈட்டும் கலையைக் கற்றுத் தரவிருக்கிறார்கள்.

நமக்கு இந்த விஷயம் மிக முக்கியமான செய்தி ஒன்றைத் தெரிவிக்கிறது.

மேற்சொன்ன பயிற்சிகள் வெற்றிகரமாக நடத்தப்பட்டால் இந்தியாவின் இ-காமர்ஸ் என்னும் இணைய வர்த்தகம் நமது கிராமப்புற மற்றும் இதர சிறு குறு வியாபாரிகள் மற்றும் விவசாயிகளின் தொழில் வாழ்க்கைத் தரத்தையே மற்றியமைத்துவிடும் என்பது என் கணிப்பு. ஆனால் இவற்றையெல்லாம் நாம் மிகக் கவனமாகக் கண்காணிக்கவேண்டும் என்பது முக்கியமானது.

இதெல்லாம் செய்து முடிக்க வால்மார்ட்டுக்கு இன்னமும் அதிகம் முதல் தேவைப்படும். அதன் தலைவர் ஏற்கெனவே தாம் இன்னும் 5 பில்லியன் டாலர் முதலீட்டைச் செய்யப்போவதாக அறிவித்துவிட்டார். இதனால் உடனடியாக 1 கோடி வேலை வாய்ப்புக்கள் உண்டாகும் என்பது விற்பன்னர்களின் எதிர்பார்ப்பு. சென்ற சில வருடங்களாகவே வால்மார்ட் இந்தியாவில் வாங்கும் பொருட்களில் 97% வரை சிறு குறு வியாபாரிகளிடம் வாங்கி, கிட்டத்தட்ட 4-5 பில்லியன் டாலர் அளவுக்கு ஏற்றுமதி செய்து வருகிறார்கள்.

நாம் அடையாறில் வாங்கும் ஒரு கிலோ உருளைக்கிழங்குக்கு ரூ 20 வரை கொடுக்கும்போது, அந்த உருளைக்கிழங்கை விளைவித்த விவசாயிக்குக் கிடைப்பது ரூ 4 கூட இருக்காது. கடந்த சில வருடங்களில் ரிலையன்ஸ், பிக் பசார் போன்ற பெரும் சூப்பர் மார்க்கெட்டுகள் வந்த பின்னர் ஓரளவுக்கு நடுத்தரகர்கள் மறைந்து போய் விவசாயிக்கு இன்னும் அதிகம் கிடைக்கிறது. ஆக இனி ஏஜண்ட்டுகளும் மொத்த வியாபாரிகளும் நிச்சயம் இழப்பைச் சந்திப்பார்கள். அவர்களும் இந்த மெகா மாற்றத்தினால் இந்த லாஜிஸ்டிக் சங்கிலியில் உள்ளிழுக்கப்பட்டால் அவர்களுக்கும் கிடைக்க வேண்டிய நியாயமான லாபம் கிடைக்க வழி இல்லாமலில்லை.

ஒரு விவசாயி தன் பயிரை அறுவடை செய்து, மாட்டு வண்டியில் ஏற்றி, நாற்பது ஐம்பது கிலோமீட்டர் ஓட்டி வந்து சந்தையில் நின்றால், அங்கு இருக்கும் நடுத்தரகர்களின் சந்தர்ப்பவாதக் கூட்டால் விவசாயி தன் பொருளை மிகக்குறைவான விலைக்குத்தான் விற்க முடியும் என்னும் நிலைதான் இருக்கிறது. இந்தக் கொடுமையைத் தடுக்கவே அரசாங்கம் Agricultural Produce Marketing Committees (APMC) என்னும் விவசாயப் பொருள் விற்பனை கமிட்டிகளை ஒழித்துப் புதுவித மாற்றங்களைக்கொண்ட திருத்தச் சட்டத்தை ஏற்படுத்தியது. ஆனால் மகாராஷ்டிரா, பிஹார் போன்ற ஓரிரு மாநிலங்கள் மட்டுமே இந்தச் சட்டத்தை நிறைவேற்றியிருக்கின்றன. மற்ற மாநிலங்கள் ஏன் மெத்தனமாக இருக்கின்றன, அரசியல்வாதிகள் ஏன் இது பற்றி அதிகம் பேசுவதில்லை என்பதற்கான உண்மைக் காரணத்தை வெளியே சொன்னால் நம்மைச் சுளுக்கு எடுத்துவிடுவார்கள். e NAM என்னும் இணையத்தளம் விவசாயிகளுக்குச் சுற்று வட்டார மார்க்கெட் நிலவரத் தகவல்களை உடனுக்குடன் தெரிவிக்க வேண்டும் என்பதாக ஏற்பாடு செய்யப்பட்டிருந்தாலும் பல அரசுத்திட்டங்கள் போலவே இந்த eNAM திட்டமும் அப்படி ஒன்றும் வெற்றியடையவில்லை.

ஆனால் வால்மார்ட் போன்ற மாபெரும் சில்லறை விற்பனை நிறுவனங்கள், குளிர் சேமிப்புத் தலங்கள், குளிரூட்டப்பட்ட வாகனங்கள், தரம் பிரிக்கும் வசதிகள் போன்றவற்றில் பெரும் முதலீடு செய்வார்கள். இது, அறுவடைக்குப் பின்னால் உண்டாகும் சேதம், அழுகல் போன்ற இழப்புக்களைப் பெருமளவில் குறைக்கும்.

பல நன்மைகள் உண்டாகும் என்றாலும் வால்மார்ட் இந்த அளவு முதலீடு மற்றும் அதிக மேல் செலவுகள் கொண்டு வியாபாரத்தை நடத்தும்போது நிச்சயம் லாப நோக்கில்தான் இருக்கும் என்பதையும் மறுக்க முடியாது.

இதில் டெல்லிக்கும் ஒரு செய்தி இருக்கிறது.

உண்மையாகவே இந்த பாஜக அரசு விவசாயிகளின் வருமானத்தை இரட்டிப்பாக்கும் பட்ஜெட் குறிக்கோளை சீரியஸாக எடுத்துக்கொள்ளுமாயின், முதலில் அவர்கள் செய்ய வேண்டியது இந்த APMCக்களின் நேர்மையற்ற கூட்டைக் கலைக்க வேண்டும். இந்தக் கூட்டுதான் அரசியல் கட்சிகளுக்கு நன்கொடை என்னும் ஆக்ஸிஜன் வழங்கும் ஊற்றுக்கண் என்றொரு ஊகம் இருப்பதால் (சந்தேகம் என்றே சொல்வோம்) இந்த APMC ஒழிப்பை நடத்துவார்களா என்பது கேள்வி. அப்படி நடந்தால் வால்மார்ட், அமேசான், ஸ்னாப்டீல், அலிபாபா போன்ற நிறுவனங்களுக்கிடையே ஏற்படும் கடும் போட்டியினால் நுகர்வோர் பயனடைய முடியும்.

அமேசான் இந்த வால்மர்ட் – ஃப்ளிப்கார்ட் கூட்டினால் தன் நிலையை ஸ்திரப்படுத்திக்கொள்ள இன்னும் ஆக்கிரமிப்பை அதிகரிக்க முயலும். இலவசங்கள் என்னும் மழை பெய்யும். விலைக் குறைப்பு என்னும் இடி இடிக்கும். டிஸ்கவுண்ட் என்னும் புயல் வீசும். நமக்கு நல்ல பொருட்கள் சகாய விலையில் தட்டிக்கொண்டு போகும் வாய்ப்புக்கள் பெருகும். அமேசானைவிட வால்மார்ட் மிகப்பெரிதாகையால் அதன் பலதரப்பட்ட லேபிள் பொருட்கள் இந்தியாவில் அதிகமாகக் கிடைக்கும்.

இந்தியாவின் ஆன்லைன் வர்த்தகம் இனி ஒரு ரோலர் கோஸ்டர் பயணம். திரில்களுக்கும் ஆச்சரியங்களுக்கும் குறைவிராது. விபத்துகள் இல்லாதிருக்க அரங்கனை வேண்டுவோம்.

ஃப்ளிப்கார்ட்டில் வேலை செய்த 3,000 பேருக்கு அந்த நிறுவனம் ஆரம்பித்த புதிதில் Employee Stock Option என்னும் ஊழியர் பங்கு உரிமை கொடுத்திருந்தது. இந்த ஃப்ளிப்கார்ட் வால்மார்ட் ஒப்பந்தத்தின்படி இப்போது வால்மார்ட்டுக்கு 77% பங்குகள் விற்கப்படுவதால், ஃப்ளிப்கார்ட் தன் ஊழியர்களிடமிருந்து அந்தப் பங்குகளைப் பணம் கொடுத்து வாங்கவிருக்கிறது. உறுதிப்படுத்தாத செய்திகள் தெரிவிப்பது ஒவ்வொரு பங்கின் விலையும் 150 டாலர் இருக்கலாமாம். ஆயிரம் பங்குகள் வைத்திருப்பவருக்குக் கிடைக்கப்போவது கிட்டத்தட்ட ஒரு கோடி ரூபாய்!
எண்பதுகளில் இன்ஃபோஸிஸ் செய்த அதே மாஜிக்கை இப்போது ஃப்ளிப்கார்ட் செய்யவிருக்கிறது.