வாதாபி சாளுக்கியர் ஆட்சியை முடிவுக்குக் கொண்டுவந்தவன் ராஷ்டிரகூட அரசன் தந்திதுர்க்கன். இருநூறு ஆண்டுகளுக்குப் பின்னர் (பொ.பி. 972-73) மீண்டும் சாளுக்கிய ஆட்சி புத்துயிர் பெற்றது. அதுவரை சாளுக்கிய அரசர்கள் ராஷ்டிரகூட ஆட்சியில் குறுநில மன்னர் நிலையில் இருந்தனர். ராஷ்டிரகூட அரச வம்சத்தின் கடைசி மன்னன் இரண்டாம் கரகனை இரண்டாம் தைலபன் போரில் வென்றான். கரகன் போரில் இறந்துபோனான். அப்போது நிலைகொண்ட சாளுக்கிய ஆட்சி அடுத்த இருநூறு ஆண்டுகள் வலிமையுடன் இருந்தது. சாளுக்கிய அரசன் முதலாம் சோமேஸ்வரன் (பொ.பி. 1042-1068) கல்யாணி (கல்யாணபுரம்) என்னும் நகரை நிர்மாணித்து அதைத் தனது தலைநகராகக் கொண்டு ஆட்சி செய்தமையால் கல்யாணி சாளுக்கியர் என்றும் அழைக்கப் படுகிறார்கள். ஆனால் அந்த இருநூறு ஆண்டுகளும் சோழர்களுடனும், வேங்கி சாளுக்கியருடனும் தொடர்ந்து போர்கள் நிகழ்ந்தவாறே இருந்தன. பொ.பி. 12ஆம் நூற்றாண்டில் ஹொய்சாள மன்னனால் முற்றிலும் அழிந்து போனது சாளுக்கியர் ஆட்சி.
ஆலயக் கட்டடக்
கலை
கலை
பொ.பி. 11-12ம் நூற்றாண்டுகளில் மேலை சாளுக்கியர் ஆட்சியில் அணிகலன்கள் அதிகம் கொண்ட ஒரு சிற்பப்பாணி துங்கபத்திரை நதிப்பகுதியில் (இப்போதைய வடக்கு கர்நாடகப் பகுதியில்) அறிமுகமானது. ஆலயங்கள் தொடர்ச்சியாக உருவாகத் தொடங்கின. தொழிற்சாலைபோலச் சிற்பிகள் இடைவிடாது படைப்புத் தொழிலில் ஈடுபடுத்தப்பட்டனர். போர்கள் இதற்கு எந்தவிதமான இடையூறும் உண்டாக்கவில்லை. இந்த ஆலயங்கள் முன்னரே இருந்த திராவிட, நாகர, வேசர பாணியில் பல்வேறு கட்டமைப்பு அளவுகளில் கட்டப்பட்டன.
இப்போது நினைவுச் சின்னங்களாக எஞ்சியிருக்கும் ஆலயங்கள் அந்தக் கட்டடக் கலைப் பாணியைக் கூறுகின்றன. இவற்றில் குறிப்பிடப்பட வேண்டிய ஆலயங்களாவன: கொப்பில் மாவட்டத்தில் இடக்கியில் உள்ள மஹாதேவ
ஆலயம். கதக் மாவட்டத்தில் லகுண்டியில் உள்ள காசிவிஸ்வேஸ்வரர்
ஆலயம். பெல்லாரி மாவட்டத்தில் குருவட்டியில் உள்ள மல்லிகார்ஜுனர்
ஆலயம். தவளகிரி மாவட்டத்தில் பெகாலியில் உள்ள கல்லேஸ்வரர்
ஆலயம் (Gallaeswarar). சிமோகா மாவட்டத்தில் பல்லகவி நகரில் உள்ள சரஸ்வதி
ஆலயம், தம்பில் நகரில் உள்ள தொட்டபாசப்பா
ஆலயம் என்று சிற்ப முதிர்ச்சி கொண்ட ஆலயங்களும் உள்ளன. பெரும்பாலும் சிவனுக்கான ஆலயங்களே இவர்கள் ஆட்சியில் கட்டப்பட்டன. என்றாலும், எண்ணிக்கையில் குறைவாக திருமாலுக்கும் ஜைனமதத்திற்கும் ஆலயங்கள் எடுப்பிக்கப்பட்டன.
ஆலயம். கதக் மாவட்டத்தில் லகுண்டியில் உள்ள காசிவிஸ்வேஸ்வரர்
ஆலயம். பெல்லாரி மாவட்டத்தில் குருவட்டியில் உள்ள மல்லிகார்ஜுனர்
ஆலயம். தவளகிரி மாவட்டத்தில் பெகாலியில் உள்ள கல்லேஸ்வரர்
ஆலயம் (Gallaeswarar). சிமோகா மாவட்டத்தில் பல்லகவி நகரில் உள்ள சரஸ்வதி
ஆலயம், தம்பில் நகரில் உள்ள தொட்டபாசப்பா
ஆலயம் என்று சிற்ப முதிர்ச்சி கொண்ட ஆலயங்களும் உள்ளன. பெரும்பாலும் சிவனுக்கான ஆலயங்களே இவர்கள் ஆட்சியில் கட்டப்பட்டன. என்றாலும், எண்ணிக்கையில் குறைவாக திருமாலுக்கும் ஜைனமதத்திற்கும் ஆலயங்கள் எடுப்பிக்கப்பட்டன.
இன்றைய கர்நாடக தார்வாட், ஹவேரி, கதக் பகுதிகளில் பெரும் தொழிற்சாலைகள்போலச் சிற்பக்கூடங்கள் இயங்கின. இன்று நம்மிடையே மீதமிருக்கும் நினைவுச் சின்னங்களாக தோராயமாக ஐம்பது ஆலயங்கள் அதை நமக்குத்
தெரிவிக்கின்றன.
இந்தக் கட்டடப் பாணி கிழக்கில் பெல்லாரி, தெற்கில் மைசூர், வடக்கில் பீஜாப்பூர், பெல்காம் பகுதிகளிலும் பரவி விரிந்தது.
தெரிவிக்கின்றன.
இந்தக் கட்டடப் பாணி கிழக்கில் பெல்லாரி, தெற்கில் மைசூர், வடக்கில் பீஜாப்பூர், பெல்காம் பகுதிகளிலும் பரவி விரிந்தது.
ஆலய கட்டட
அமைப்பில் உண்டான
புதிய வடிவமைப்புச்
சிந்தனை
அமைப்பில் உண்டான
புதிய வடிவமைப்புச்
சிந்தனை
பொதுவாக ஆலய அமைப்பு பழைய திராவிட வழியாகவே இருந்தபோதும் அதில் பல நூதனமும் தனித்தன்மை கூடியதுமான உத்திகள் புகுத்தப்பட்டன. இன்றளவும் கர்நாடகத்தில் ஆலயங்கள் இந்த விதமாகவே அமைக்கப்படுவது அதில் ஒன்று. கல்யாணி நகரம் இருந்த நிலப்பகுதிகளில் மட்டும்தான் நாகர பாணி ஆலயங்களை நாம் காண முடியும். வாதாபி சாளுக்கிய ஆட்சிக் காலத்தில் ஆலயங்கள் மக்கள் மிகுதியாக வாழ்ந்த வாதாபி, அய்ஹோளே, பட்டடக்கல் போன்ற நகரங்களில் உருவாயின. ஆயின் கல்யாணி சாளுக்கியரின் ஆட்சிக்காலத்தில் அவை சிதறி உருவாயின. இது அவர்கள் கடைப்பிடித்த ஊராட்சி முறையைச் சொல்கிறது. வாதாபி சாளுக்கிய ஆலயங்களைக் காட்டிலும் கல்யாணி சாளுக்கிய ஆலயங்களில் கருவறை மீதுள்ள கோபுரங்கள் அளவில் சிறியதாக, உயரம் குறைந்தவையாகக் காணப்படுகின்றன.
மேலை சாளுக்கியரின் ஆலய அமைப்புப் பாணி முதலாவது அந்த வம்சத்தின் ஆட்சி தொடங்கிய நூற்றாண்டின் முற்பகுதியிலும், இரண்டாவது பொ.பி. 11ம் நூற்றாண்டில் தொடங்கி பொ.பி. 1186ல் அவர்கள் வீழ்ச்சி அடைந்தது வரையிலும் என்பதாக இரு காலகட்டங்களில் பிரிக்கப்படுகின்றன.
முதல்
காலகட்டத்தில் சாளுக்கியர்களின் மையப்பகுதி எனக் கருதப்படும் அய்ஹோளே, பாணசங்கரி, மஹாகூடம், கதக் பகுதிகளில் ஆலயங்கள் கட்டப்பட்டன. வளர்ந்து முதிர்ந்த சிற்ப உயர்வை இரண்டாம் காலகட்டத்தில் லகுண்டி பகுதியில் கட்டப்பட்ட ஆலயங்களில் காணலாம். அங்கிருந்து அந்தப் பாணி தெற்கு கர்நாடகத்தில் புகழுடன் ஆட்சி செய்த ஹொய்சாளர், இப்போதைய ஆந்திரப் பிரதேசத்தில் ஆட்சி செய்த காகதியர் காலத்து ஆலயங்களிலும் கலந்ததைக் காண முடிகிறது. ஹொய்சாள வம்ச ஆட்சியில் ஆலயம் எழுப்பியது சாளுக்கிய ஆட்சிக் காலத்து வழிவந்த சிற்பியரே என்பதை நமக்கு தெளிவாகச் சொல்கின்றன இவை.
காலகட்டத்தில் சாளுக்கியர்களின் மையப்பகுதி எனக் கருதப்படும் அய்ஹோளே, பாணசங்கரி, மஹாகூடம், கதக் பகுதிகளில் ஆலயங்கள் கட்டப்பட்டன. வளர்ந்து முதிர்ந்த சிற்ப உயர்வை இரண்டாம் காலகட்டத்தில் லகுண்டி பகுதியில் கட்டப்பட்ட ஆலயங்களில் காணலாம். அங்கிருந்து அந்தப் பாணி தெற்கு கர்நாடகத்தில் புகழுடன் ஆட்சி செய்த ஹொய்சாளர், இப்போதைய ஆந்திரப் பிரதேசத்தில் ஆட்சி செய்த காகதியர் காலத்து ஆலயங்களிலும் கலந்ததைக் காண முடிகிறது. ஹொய்சாள வம்ச ஆட்சியில் ஆலயம் எழுப்பியது சாளுக்கிய ஆட்சிக் காலத்து வழிவந்த சிற்பியரே என்பதை நமக்கு தெளிவாகச் சொல்கின்றன இவை.
ஆலய வளாகம்
– அடிப்படை ஆலய
அமைப்பு
– அடிப்படை ஆலய
அமைப்பு
மேலை சாளுக்கியரின் ஆலயத்தில் கருவறை, முன் மண்டபம், கோபுர சுற்றுவழி இம்மூன்றும் அமைந்துள்ள தரைதள வடிவம், கட்டடச் சிற்ப வழி, சிற்பங்களின் வடிவம் ஆகியவற்றைப் பற்றிப் பேசுவோம்.
ஆலயத்தின் வெளிப்புறச் சுவர்ப்பரப்பில் செதுக்கப்பட்ட புடைப்புச் சிற்பங்கள் அதன் தோற்றத்தைச் சார்ந்த வடிவத்தை முடிவு செய்தன. ஆலயங்கள் சதுரமான, செவ்வக அடுக்குகொண்ட, நட்சத்திர வடிவம் கூடிய என்பதாகப் பல்வேறு விதமாக அமைக்கப்பட்டன.
உருவம் சார்ந்த சிற்பங்கள் (மானுடர், விலங்கு, பறவை மற்றும் தாவரங்கள்) சிறிய அளவில் நெருக்கமாக கோபுரங்களிலும் அடித்தள அடுக்குகளிலும், தூண் கூரையைத் தாங்கும் பகுதியில் அமையும் பிறைகளிலும் நுணுக்கம் கொண்டவிதத்தில் சிற்பமாயின.
ஆலயங்களின்
வகைகள் அல்லது
பிரிவுகள்
வகைகள் அல்லது
பிரிவுகள்
சாளுக்கிய ஆலயங்கள் இரண்டு பிரிவுகளாக அமைந்துள்ளன. ஒன்று ‘த்விகுடா‘ எனப்படும் இரு கோபுரங்களும் தூண்கள் கூடிய ஒரு மண்டபமும் கொண்டது. மற்றது ‘ஏககூடா‘ எனப்படும் ஒரு கோபுரமும் தூண்கள் கூடிய மண்டபமும் கொண்டது. இந்த இருவித ஆலயங்களிலும் மைய மண்டபத்துக்கு ஒன்றுக்கும் மேற்பட்ட பக்க நுழைவாயில்கள் உண்டு. இந்த ஆலயங்கள் தெற்கு, வடக்கு பாணி ஆலய அமைப்பு இரண்டையும் உள்ளடக்கியவை. மைய ஆலயம், சிற்றாலயங்கள் இவற்றின் ஒட்டுமொத்த அமைப்பு வடக்கு சார்ந்ததாகவே இருந்தது. ஆலயங்கள் எப்போதும் கிழக்கு முகமாகவே நுழைவாயில் கொண்டவையாய் எழுப்பப்பட்டன.
கருவறையையும் மைய மண்டபத்தையும் மூடிய சிறு மண்டபத்தின் வழியாக பாதை ஒன்று இணைத்தது. பொதுவாக இங்கு கருவறைச் சுற்றுப்பாதை கிடையாது. (அதாவது கருவறையை வலமாகச் சுற்றிவரும் வழி.) மண்டபத்தைத் தாங்கிய கல்தூண்கள் உயரம் குறைந்ததாக இருந்ததால் தளத்திலிருந்து மேற்கூரை வரையிலான இடைவெளி குறைவாகவே இருந்தது. மண்டபத்தினுள் ஏறத்தாழ இருளே நிலவியது. விளக்கின் ஒளி கொண்டே மக்கள் நடமாட முடிந்தது.
பொ.பி. 11ம் நூற்றாண்டில் ஆலய அமைப்பு புதிய சிந்தனை கூடியதாக தோற்றம் பெற்றது. வாதாபி சாளுக்கியப் பாணியில் இடம் பெற்ற திராவிட அமைப்பைச் (பட்டடக்கல் பகுதியில் உள்ள விருபாட்சர் மல்லிகார்ஜுனர் ஆலயங்கள்போல) சார்ந்தும், அதில் நுழைந்த புதிய சிற்ப அமைப்பும் கொண்டிருந்தது. கர்நாடக சிற்பிகள் வட இந்திய (நாகர) ஆலய அமைப்பினால் ஈர்க்கப்பட்டு அதிலிருந்து சில வடிவமைப்புகளையும் இணைத்து ஆலயங்களை உருவாக்கினர்.
அப்போது ஆலயங்கள் உருவாக்க மாக்கல் (soap stone) வகை பாறை பயன்பாட்டுக்கு வந்தது. அது பின்னர் ஹொய்சாளர் ஆட்சியிலும் தொடர்ந்தது. இந்த வகைப் பாறை ஹவேரி, சவனுர், பியாட்கி மொடபெனுர் பகுதிகளில் ஏராளமாக உள்ளது. பாறைகளைப் பிளப்பதற்கு குறைந்த உழைப்பே போதுமானது. அதில் நுணுக்கமானதும் நெருக்கமானதுமான உருவங்களை எளிதில் சிற்பியால் உண்டாக்க முடிந்தது.
இந்த வகை அமைப்பு வழி மேலும் சில புதிய சிந்தனையுடன் பொ.பி. 12ம் நூற்றாண்டிலும் தொடர்ந்தது. சாளுக்கிய சிற்பிகள் திராவிட அமைப்பு கோபுரங்களின் அடுக்குகளை உயரத்தில் குறைத்து அவற்றின் எண்ணிக்கையைக் கூட்டினார்கள். தரையிலிருந்தே ஆலயம் படிப்படியாக சுற்றளவில் குறைந்து வந்து உச்சியில் கலசம் கொண்டு முடிந்தது. சுற்றுச் சுவர் கோபுரம் என்று தனியாக ஒன்று இருக்கவில்லை. வட்ட அடுக்குகள் ஒன்றன் மீது ஒன்று பொருத்தியவாறு உள்ள இதில் திராவிட அமைப்பு வெளிப்படையாகத் தெரியாது. பழையதும் புதியதுமான ஆலய அமைப்பு அடுத்தடுத்து இடம் பெற்றன. ஆயினும் அவை தனியாகவே இருந்தன. கலக்கவில்லை. சில ஆலயங்களில் இவை இணைக்கப்பட்டன. வேசர அல்லது கதம்ப சிகரம் என்று அவை அறியப்பட்டன.
நட்சத்திர
வடிவ ஆலய
அமைப்பு
வடிவ ஆலய
அமைப்பு
இந்தக் காலகட்டத்தில் ஒரு புதிய வகை ஆலய அமைப்பு தோன்றியது. அதுதான் நட்சத்திர வடிவ ஆலயம். சவதியில் உள்ள திருமூர்த்தி ஆலயம், கோனூரில் உள்ள பரமேஸ்வர ஆலயம், ஹைகேசிங்கள்குடியில் உள்ள சௌரம்மா ஆலயம் இம்மூன்றிலும் இதைக் காணலாம். தடையற்ற பதினாறு முனைகளைக்கொண்ட நட்சத்திரத் தள அமைப்பு இந்தியாவில் வேறு எங்கும் இல்லை. வட இந்தியாவில் உள்ள நிலத்திலிருந்து உயர்த்திய மேடையில் எழுப்பப்பட்ட (‘பூமிஜா‘ வகை) ஆலயங்களில் 32 முனைகள் உண்டு. ஆனால், அவை தொடர்ச்சியானவை அல்ல. இடையிடையே வேறு வடிவங்களைக் கொண்டவை. பொ.பி. 13ம் நூற்றாண்டின் தொடக்கத்தில் முந்தைய நூற்றாண்டின் அமைப்பே பின்பற்றப்பட்டது. என்றாலும், வெறுமையான பகுதிகள் நெருக்கமான வடிவங்களால் நிரப்பப்பட்டன.
கல்யாணி நிலப்பகுதியில் (இன்றைய பீடார் மாவட்டம்) உருவான ஆலயங்கள் நாகர வடிவத்தில் உள்ளன. ஆலயத்தின் தரை அமைப்பு நட்சத்திர வடிவம் அல்லது செவ்வக அடுக்கு வடிவத்திலேயே உருவானது. இதனால் சுவர் புடைப்புத் தூண்களின் இரண்டு பக்கம் முழுவதுமாக வெளிப்பட்டது. கீழ்ப்பகுதி சதுரமானதும் இருபுறமும் ஒரே விதமான வடிவ சிற்பம்கூடியதுமாக உருவானது. இது ஏறத்தாழ மண்டபத்தைத் தாங்கும் தூண் போன்ற தோற்றத்தைக் கொடுத்தது.
அடிப்படைத்
தன்மைகள்
தன்மைகள்
தூண்கள், நுழைவாயில் கதவுகள், தோரணங்கள், சுவரும் கூரையும் கூடுமிடத்து விளிம்பில் அமைந்த மாடங்கள், ஆலயத்தின் வெளிச் சுவர்ப்பரப்பில் இடம் பெற்ற தூண்கள், அவற்றுக்கு இடைப்பட்ட பிறைகள் போன்ற பகுதிகளில் நுணுக்கமும் அடர்த்தியும் கூடிய சிற்ப வேலைப்பாடுகள் செய்யப்பட்டன. தொலைவிலிருந்து காண்போருக்கு இவற்றின் வேறுபாடு ஒன்றும் தெரியாதபோதும், நெருங்கிப் பார்த்தால் நுண்ணிய மாற்றங்கள் சிற்ப அமைப்பில் தென்படுகின்றன. அவர்களது கற்பனை வளத்தை இதன் மூலம் அறிய முடிகிறது. தரைத்தள அடுக்குகளில் தொடரும் பல்வேறு வடிவங்களின் எழில், வரிசையான புரவி, யானை அவற்றை நடத்துவோர், நடனமங்கையர், இசைக் கருவிகளை ஒலிப்போர் என்று நெருக்கமாக ஆலயத்தின் நாற்புறமும் நிரப்பி உண்டாக்கி உள்ளனர்.
நுழைவாயிலின் மூன்று எல்லைகளிலும் பல அடுக்குகள் கொண்ட வடிவங்கள் உண்டாக்கப்பட்டன. அவை அடர்த்தியான சிற்பங்கள் கொண்டதாக அமைந்தன. கருவறைச் சுவர் ஒளி நுழையும் விதமாக துளைகள்கொண்ட பல வடிவ அமைப்புடன் சாளரங்கள் கூடியதாக அமைக்கப்பட்டது.
திராவிட வடிவச் சதுர அமைப்பில் சுவர்ப்பரப்பு தட்டையாகவே இருந்தது. சுவர் நெடுகிலும் சீரான இடைவெளியில் சுவரிலிருந்து வெளிப்படும் தூண்கள் தேசலான புடைப்பாகவே இருந்தன. அவற்றின் இடைவெளியில் புடைப்புச் சிலையாக அளவில் பெரிய ஒற்றை உருவம் சிற்பமாயிற்று. பின்னர் சுவர்ப்பரப்பு முழுவதும் நெருக்கமான உருவங்கள், வடிவங்கள் என்று விரிவாக்கம் பெற்றது.
மண்டபம், கூரை
மண்டபத்தின் கூரை, தட்டையாகவும் விரிந்த குடை போன்றும் இருவிதமான உத்தியில் உண்டாயின. கூரையில் உத்திரங்கள் குறுக்கு நெடுக்காகக் கூடும் இடத்தில் அவற்றைத் தாங்கும் விதமாக தூண்கள் நிறுவப்பட்டன. நான்கு தூண்களுக்கிடையில் காணப்படும் கவிகை மாடம் மிகுந்த வேலைப்பாடுகள் கொண்டது. அது சீராகக் குறைந்து செல்லும் பாறைவளையங்கள் அடுக்கப்பட்டதாக அமைந்துள்ளது. காரை, சுண்ணாம்பு எதுவும் இவற்றிற்கு பிடிப்பாகப் பயன்படுத்தப்படவில்லை. இதனால் சதுரப்பரப்பின் நான்கு செங்கோணத்திலும் உண்டாகும் முக்கோணப் பகுதிகள் நுணுக்கமான இலை, மலர் போன்ற பின்னிய வடிவங்களால் நிரப்பப்பட்டுள்ளன. தட்டையான சதுரக் கூரை சிறுசிறு சதுரப்பகுதிகளாகப் பிரிக்கப்பட்டு தாமரை மலர், அல்லது பறக்கும் வானுலக மாந்தர் போன்ற சிலைகளால் நிறைக்கப்பட்டன.
மண்டபத் தூண்
அகழ்ந்த குகையாயினும் ஆலயத்தில் எழும்பியதாயினும் மண்டபத்தூண் மிகுந்த அக்கறையும் ஈடுபாடும் கொண்டதாக உருவானது. அது பௌத்தம், ஜைனம், சைவம், வைஷ்ணவம் என்று அனைத்து ஆலயங்களிலும் முக்கிய இடம் பெற்றது. எளிமையாக ஒரு கூரையைத் தாங்கியதாகத் தொடங்கிய அது படிப்படியாக விரிவும் நுணுக்கமும் கூடியதாக அமைந்துள்ளதை மதுரையிலும் கும்பகோணத்திலும் உள்ள ஆலயங்களில் காணப்படும் நாயக்கர் காலத் தூண்கள் வரை இழை அறுகாமல் இருப்பதைக் காண முடியும்.
சாளுக்கியர் வழியில் அவை இரண்டு விதமான அடிப்படை வடிவம் கொண்டன. ஒன்று கனசதுர அடுக்குகள் கோணங்கள் மாறி மாறியும் அவற்றின் இடையிடையே உருளை வடிவமும் கொண்டவிதமாகவும், நிலத்திலிருந்து மேலெழும்பும் பகுதி கனசதுரமாக தூணைத் தாங்கும் விதமானதாகவும் ஒற்றைக்கல்லில் செதுக்கப்பட்டன. மற்றது கடைசல் முறையில் செய்யப்படும் மணி போன்ற உச்சியை உடையது. கடைசல் தூண்கள் மாக்கல்லால் ஆனவை. வளையங்கள் கீழிருந்து மேல் வரை ஏராளமானதாக அடுத்தடுத்து உண்டானவை. அவ்வகைத் தூண் பல துண்டுகளால் தொகுக்கப்பட்டது என்பது காண்போருக்குப் புலனாகாதது. முதலில் கூறியது வலுக்கூடியது. மண்டபத்தின் எடையைத் தாங்கக் கூடியது. கடையப்பட்ட தூண்களிலும் சிற்பிகள் பின்னர் நுணுக்கமான வேலைப்பாடுகளுடன் கூடிய சிற்பங்களைச் செதுக்கினார்கள். இந்த வகை தூண்கள் அதன் முதிர்ச்சியை கதக் நகரில் உள்ள த்ரிகூடேஸ்வர ஆலயத்தினுள் உள்ள சரஸ்வதி மண்டபத்தில் தொட்டதாக வல்லுநர்கள் குறிப்பிடுவர்.
உருவச் சிலைகள்
உருவங்கள் சார்ந்த சிற்பங்கள் தொடக்கத்தில் ராமாயணம், பாரதம், பாகவதம் போன்ற இதிகாசங்களிலிருந்து கதை சொல்லும் பாணியில் நிகழ்ச்சிகள் கொண்டதாக இடம் பெற்றன. பின்னர் கடவுளர் உருவங்கள் இடம்பெறத் தொடங்கின. நீண்ட பட்டையான சுற்றுச் சுவர் தளத்தில் முன்னவை அளவில் சிறியதான சிலைகளாய் இடத்தை அடைத்தபடி உண்டாயின. விலங்குகளில் யானையின் உருவம் மிகுதியாக இடம் பெற்றது. அடுத்ததாக இடம் பெற்றது புரவி.
இறை உருவங்கள் ஒரு விரைத்த தன்மையுடன் உறைந்த விதமாக மாற்றமின்றி மீண்டும் மீண்டும் சிற்பமாயின. முன்னர் அவற்றின் ஒரு நெகிழ்த்தன்மையும் தோற்றத்தில் மாற்றங்கள் கொண்டதுமான அணுகுமுறை காணப்பட்டது. இவற்றில் இப்போது உடை என்பது சில கோடுகளின் வழியாகவே காட்டப்பட்டது.
சிறுகோபுரங்கள்
பொ.பி. 11ம் நூற்றாண்டிற்குப் பின்னர் கட்டப்பட்ட ஆலயங்களில் சிறு கோபுரங்கள் இடம்பெறத் தொடங்கின. சுவர்ப்பரப்பில் இரு தூண்களுக்கு இடையே அவற்றை இணைப்பதாக, தூண் மண்டபத்துக்குக் கூரையைத் தொடும் இடத்தில், இவை அமைக்கப்பட்டன. திராவிட, நாகர பூமிஜா, வேசர வகை வடிவங்கள் அளவில் சிறியதாக மையம் கொண்டன. பூவேலைப்பாடுகள் அவற்றின் வெளிப்புறத்தை நிறைத்தன. தொகுப்பாகவும் நுணுக்கம் குறைந்ததாகவும் இருந்த அவை, இப்போது மெல்லியதாகவும் சிற்ப நுணுக்கம் கூடியதாகவும் முப்பரிமாணத் தன்மையுடனும் இடம் பெற்றன.
இவ்வகை சிறு கோபுரங்கள் வடக்கிலிருந்து தெற்கே பரவிய சிற்பப் பாணியை ஏற்று எழிலான சிற்பவடிவங்களை உள்ளடக்கியதாக விரிவடைந்தன. அலங்காரங்களும் அணிகலன்களும் வார்ப்பு வகையினின்றும் உளிகொண்டு செதுக்கியதாக மாறி ஆழமும் முப்பரிமாணமும் காட்டியவிதமாக இடம் பெற்றன.
பொ.பி. 11ம் நூற்றாண்டு சிறு கோபுரங்கள் தரைத்தளம், உச்சி, சிறு தூண்கள் வரிசை, கூரை ஆகியவற்றை உள்ளடக்கியதாகவும், பொ.பி. 12ம் நூற்றாண்டில் திராவிடபாணி வழியில் அடுக்குகள் கூடியவையாகவும் ஆலயங்களில் இடம் பெற்றன.
பொ.பி. 12ம் நூற்றாண்டில் சாளுக்கியரின் ஆட்சி முற்றிலுமாக முடிவுக்கு வந்தது. என்றபோதிலும் ஆலயக் கட்டட அமைப்புப்பாணி என்னும் சொத்து ஹொய்சாள வம்ச ஆட்சிக்காலத்திலும், பின்னர் பொ.பி. 15, 16ம் நூற்றாண்டுகளில் பேரரசாக விளங்கிய விஜயநகர வம்சத்தாலும் பாதுகாக்கப்பட்டுப் பயன்படுத்தப்பட்டது. சாளுக்கிய ஆட்சியிலும், பின்னர் வந்த ஹொய்சாள, விஜயநகரப் பேரரசின் ஆட்சிக்காலத்திலும் ஆலயங்களின் அருகே அமைந்த வெவ்வேறு அமைப்புடன் கூடிய படிக்கட்டுகள் கொண்ட குளங்கள் மிகவும் புகழ் பெற்றவை. அவை கல்யாணி என்றும் புஷ்கரணி என்றும் விளிக்கப்படுகின்றன.
