நாயக்கர்கள் ஆட்சியின் ஆரம்பத்தில், தளவாய் அரியநாத முதலியாரால் பிரிக்கப்பட்ட எழுபத்தியிரண்டு பாளையங்களில் ஒன்றுதான், திண்டுக்கல்லுக்கு அருகில் இருக்கும் விருப்பாச்சி. சுற்றிலும் மலைகள் சூழ்ந்து, இயற்கையாகவே நன்கு பாதுகாப்பான இடம். நாயக்கர்களோடு தமிழகம் வந்த ஒரு பிரிவினரால் ஆளப்பட்டது விருப்பாச்சி. இவர்கள் ராஜகம்பளம் என்னும் நாயக்கர் இனத்தைச் சேர்ந்தவர்கள். சிறந்த வீரர்கள். இந்த வம்சத்தில் பொயு 1725ம் ஆண்டு பிறந்தவர் கோபால் நாயக்கர் என்று அழைக்கப்பட்ட திருமலை கோபால சின்னப்ப நாயக்கர். இவர் தந்தையின் பெயர் வீரையா நாயக்கர், தாயார் காமாட்சி அம்மாள்.
கோபால் நாயக்கர் பாளையத்தின் 19வது ஆட்சியாளராகப் பொறுப்பேற்றபோது, தமிழகம் பெரும் குழப்பத்தில் ஆழ்ந்திருந்தது. சந்தாசகேப்பை வீழ்த்தி ஆற்காட்டு நவாப்பாக மீண்டும் முகமது அலி பதவியேற்றிருந்தார். இந்தப் போரில் தமக்கு உதவியதற்காக பிரிட்டிஷாருக்கு தமிழகத்தின் பாளையக்காரர்களிடமிருந்து வரி வசூலிக்கும் பொறுப்பையும் விட்டுத் தந்திருந்தார். இதைச் சாக்கிட்டு பாளையக்காரர்களை பிரிட்டிஷார் நெருக்கத் தொடங்கியிருந்தனர். இது ஒருபுறமிருக்க, பிரிட்டிஷ் அதிகாரத்திற்கு எதிராகப் போர்முழக்கம் எழுப்பிய ஹைதர் அலி தமிழகத்தின் சில பகுதிகளை வெற்றிகொண்டு திண்டுக்கல்லையும் பிடித்து அங்கே தங்கியிருந்தார். பாளையக்காரர் ஆட்சிக்கு பிரிட்டிஷாரால் ஆபத்து கட்டாயம் விளையும் என்பதை உணர்ந்த கோபால் நாயக்கர் ஹைதர் அலியுடன் சேர்ந்துகொண்டார்.
பிரிட்டிஷ்காரர்களுக்கு வரி கொடுக்க மறுத்த பாளையக்காரர்களை அடக்குவதற்காக கர்னல் அலெக்ஸாண்டர் ஹெரானின் தலைமையில் புறப்பட்ட படை, முகமது யூசூப் கான் என்ற மருதநாயகத்தோடு இணைந்து எதிர்ப்பாளர்களைக் கொன்று குவித்தது. பிரிட்டிஷாரை எதிர்த்த சிவகங்கை அரசர் முத்து வடுகத்தேவர் யூசூப்கானின் படையால் கொல்லப்பட்ட பிறகு அரசி வேலுநாச்சியாரும் தளபதிகளான மருது சகோதரர்களும் திண்டுக்கல்லுக்கு வந்து சேர்ந்தனர். திண்டுக்கல்லில் தங்கியிருந்த ஹைதர் அலியைச் சந்தித்த வேலுநாச்சியார் சிவகங்கையை மீட்க அவரிடம் உதவி கோரினார். தம்மிடம் அடைக்கலமாக வந்த வேலுநாச்சியாரையும் மருது சகோதரர்களையும் விருப்பாச்சியில் ஹைதர் அலி தங்க வைத்தார். கோபால் நாயக்கரும் மருது சகோதரர்களும் நெருங்கிய நண்பர்களாக உருவெடுக்க இந்தச் சந்தர்ப்பம் உதவியது. சிவகங்கையை மீட்க ஒரு படையைத் திரட்டவும் கோபால் நாயக்கர் உதவி செய்தார். இப்படித் திரட்டப்பட்ட படையுடன் ஹைதர் அலி அளித்த படையையும் சேர்த்துகொண்டு மீண்டும் சிவகங்கையைத் தாக்கி அதைக் கைப்பற்றினார் வேலுநாச்சியார். அதன்பின் வேலு நாச்சியாருக்கு உடல்நலன் குன்றிய தருணத்தில், மருது சகோதரர்கள் அவரைத் தம் நண்பரான கோபால் நாயக்கரின் பாதுகாப்பில் இருக்கும் வகையில் மீண்டும் விருப்பாச்சிக்கே அனுப்பி வைத்தனர். இப்படி சிவகங்கை அரசும் விருப்பாச்சியும் நெருங்கி வந்தன.
முதல் முயற்சி
சிவகங்கையில் பின்னடைவைச் சந்தித்தாலும், பாளையக்காரர்களுக்கு எதிரான போர்களை பிரிட்டிஷ் படை தொடர்ந்தது. நெற்கட்டான்செவல், பாளையங்குறிச்சி, எட்டயபுரம் ஆகிய இடங்களில் கடுமையான போர்கள் நடைபெற்றன. பாளையக்காரர்களின் இருபத்தொன்பது கோட்டைகள் அழிக்கப்பட்டன. 1763ம் ஆண்டிற்கும் 1767ம் ஆண்டிற்கும் இடைப்பட்ட காலத்தில் டொனால்ட் காம்ப்பெல், மேஜர் வில்லியம் ஃப்ளிண்ட், மேஜர் ப்ரஸ்டன், காப்டன் ரும்லி ஆகியோர் ஒன்றன்பின் ஒன்றாகப் பாளையங்களை வெற்றிகொண்டு பிரிட்டிஷ் ஆட்சியின்கீழ் கொண்டுவந்தனர். நாட்டில் பிரிட்டிஷாரின் கை ஓங்குவதைக் கண்ட கோபால் நாயக்கர், வலிமையான பிரிட்டிஷ் படையை எதிர்க்க, பிரிந்து கிடக்கும் பாளையக்காரர்களால் இயலாது என்று கணித்தார். இருப்பினும் கர்னல் ஃபுல்லர்ட்டனின் தலைமையில் திண்டுக்கல்லைத் தாக்கவந்த படையோடு 1792ம் ஆண்டு மோதினார். ஆனால் அது பலனளிக்கவில்லை. திண்டுக்கல் பகுதி மைசூர் ராஜ்யத்துடன் இணைக்கப்பட்டது. இனிமேலும் தகுந்த முன்னேற்பாடுகள் இல்லாமல் பிரிட்டிஷாரை எதிர்ப்பது முட்டாள்தனமானது என்று கருதிய கோபால் நாயக்கர், அவர்களோடு சமாதானமும் செய்துகொண்டு முறையாக வரி செலுத்த ஆரம்பித்தார்.
அதே சமயம், பிரிட்டிஷ் ஆட்சிக்கு எதிராக ஒரு வலுவான கூட்டமைப்பு உருவாக்கும் முயற்சியிலும் இறங்கினார். ஆங்கிலேயரோடு நிகழ்ந்த போர்களில் தோல்வியுற்றுத் தாங்கள் ஆட்சி செய்த பகுதிகளை அவர்களிடம் இழந்தவர்கள், அவர்களின் கடுமையான வரிவசூலிப்பு முறைகளால் பாதிக்கப்பட்டவர்கள் ஆகியோரைத் திரட்ட ஆரம்பித்தார். திண்டுக்கல், மணப்பாறை, கோவை, சேலம் ஆகிய இடங்களுக்குத் தமது தூதர்களை அனுப்பி அங்கு ஆட்சி செய்த பாளையக்காரர்களோடு பேச்சு வார்த்தை நடத்தினார். அவர்களுக்கிடையே மண உறவுகள் ஏற்படவும் உதவி செய்தார்.
மணப்பாறையின் லக்ஷ்மி நாயக்கர், ஆனைமலையின் அருகில் இருந்த டெல்லிக்கோட்டையின் யதுல் நாயக்கர், தேவதானப்பட்டியின் பூஜாரி நாயக்கர், கன்னிவாடியின் பாளையக்காரர், ரத்னகிரி, நத்தம் ஆகிய இடங்களின் தலையாரி ஆகியோர் இந்தக் கூட்டணியில் முக்கியப்பங்கு வகித்தனர். திண்டுக்கல்லுக்குத் தென்பகுதியில் மதுரையைச் சுற்றி இருந்த பகுதிகளின் தலைவர்களாக இருந்த கள்ளர் தலைவர்களோடும் கோபால் நாயக்கர் பேச்சு நடத்தினார். கல்யாணித் தேவர், பெருமாள் சாமி போன்ற கள்ளர் தலைவர்கள் திண்டுக்கல் வந்து இந்தக் கூட்டணியில் சேரச் சம்மதம் தெரிவித்தனர். தலைவர்களோடு மட்டும் நின்றுவிடாமல் நாட்டின் குடிமக்களோடும் உள்ளூர்த் தலைவர்கள் மூலம் தொடர்பு ஏற்படுத்திக்கொண்டு அவர்களுடைய ஆதரவையும் பெற்றார் நாயக்கர்.
விருப்பாச்சியின் அருகில் இருந்த அடர்ந்த மலைக்காடுகளில் கூட்டணித் தலைவர்கள் அடிக்கடி சந்தித்து தாங்கள் மேற்கொள்ள வேண்டிய முயற்சிகளைப் பற்றி விவாதித்தனர். இந்த ரகசிய ஆலோசனைகள் பற்றி பிரிட்டிஷ் ஒற்றர்களால் அதிகம் அறிய முடியாமலிருந்தது ஒரு பெரிய அனுகூலமாக இருந்தது. 1799ம் ஆண்டு ஆரம்பத்தில் லக்ஷ்மி நாயக்கரும் மற்ற தலைவர்களும் விருப்பாச்சி வந்து சேர்ந்தனர். வீரபாண்டிய கட்டபொம்மனுக்கு எதிராக பிரிட்டிஷார் மும்முரமாகச் செயல்பட்டுக்கொண்டிருந்த தருணம் அது. கட்டபொம்மனும் ராஜகம்பள நாயக்கர் இனத்தைச் சேர்ந்தவர் என்பது இங்குக் குறிப்பிடத்தக்கது. இந்தக் கூட்டத்தில் கட்டபொம்மனுக்குத் தேவையான உதவிகள் அனுப்புவதென்றும், கூட்டணிக்கு மேலும் வலுச்சேர்க்க திப்பு சுல்தானுக்குத் தூது அனுப்புவதென்றும் முடிவு செய்யப்பட்டது. திப்புவிடம் லக்ஷ்மி நாயக்கரே தூது சென்றார். பிரிட்டிஷாருக்கு எதிராக திப்பு பெற்ற வெற்றிகளும், அவரது படை வலிமையும் அவரோடு கூட்டுச்சேர தமிழகத் தலைவர்களைத் தூண்டின. ஆனால் இது ஒரு ‘போக்குக் காட்டும் விஷயம் மட்டுமே, திண்டுக்கல் கூட்டணிக்கு அவரைத் தலைவராக்கவோ அல்லது அதற்கான கொள்கை முடிவுகளை எடுப்பவராகவோ ஆக்க கூட்டணித் தலைவர்கள் விரும்பவில்லை’ என்று திண்டுக்கல்லின் கலெக்டராக இருந்த ஹர்டிஸ் குறிப்பிட்டிருக்கிறார்.
எது எப்படியிருந்தாலும் லக்ஷ்மி நாயக்கரின் தூது பலனளித்தது. திப்பு தன்னுடைய படைத் தலைவர்களில் ஒருவரான ஹாஜி கானை கூட்டணித் தலைவர்களுக்கு உதவும் வண்ணம், மைசூரின் தென்பகுதி எல்லையான பள்ளிப்பட்டிக்கு அனுப்பி வைத்தார். அவரோடு பேச்சுவார்த்தை நடத்த கள்ளர் தலைவர்களான கல்யாணி நாயக்கரையும், பெருமாள் சாமியையும் கோபால் நாயக்கர் அனுப்பி இருந்தார். இருவரையும் வரவேற்றுக் கௌரவித்த ஹாஜி கான், தகுந்த சமயத்தில் தாக்குதல் நடத்த தம் படைகள் தயாராக இருப்பதாகக் கடிதம் ஒன்றை கோபால் நாயக்கருக்கு அனுப்பினார். தவிர பிரிட்டிஷ் படையை ஊடுருவி அவர்கள் முகாமில் இருந்து துப்பாக்கிகள், குதிரைகள் ஆகியவற்றைக் கைப்பற்றுமாறு கூட்டணித் தலைவர்களுக்கு அந்தக் கடிதம் அறிவுறுத்தியது. இந்த முயற்சிகளைப் பற்றி அறிந்து கொண்ட பிரிட்டிஷ் கலெக்டர் ஹர்டிஸ் போர்ட் ஆஃப் ரெவென்யூவிற்கு மார்ச் 18, 1979ல் எழுதிய கடிதத்தில் இவ்வாறு குறிப்பிடுகிறார் :
‘லக்ஷ்மி நாயக்கரும் ஹாஜி கானும் கூட்டணித் தலைவர்களை ஒரு தாக்குதலுக்குச் சம்மதிக்க வைத்துவிட்டனர். கம்பெனியின் பகுதிகளை, குறிப்பாக மாம்பாறை, எர்ரக்கோட்டை போன்ற தகுதிகளை தாக்கிக் கைப்பற்றுவது அவர்கள் திட்டம். இந்தத் தாக்குதலைச் சமாளிப்பதற்கு போதுமான வசதிகள் இங்கே இல்லை. இதை நீடிக்கவிட்டால் இந்தப் பகுதிகள் பிரிட்டிஷ் கட்டுப்பாட்டிலிருந்து விடுவிக்கப்படும்.’
இந்தத் தருணத்தில் தொடங்கிய நான்காம் மைசூர்ப்போர் கம்பெனியின் பிரச்சினைகளை அதிகமாக்கியது. தங்களுக்குத் திறை செலுத்திய பாளையக்காரர்களுக்கு, அப்போரில் தங்களுக்கு உதவுமாறு பிரிட்டிஷ் நிர்வாகம் கோரிக்கை வைத்தது. இதுதான் சரியான தருணம் என்று எண்ணிய கோபால் நாயக்கர் அந்த வேண்டுகோளுக்குச் செவிமடுக்க மறுத்ததோடு மட்டுமல்லாமல், பிரிட்டிஷ் தளங்களுக்கு எதிராகப் பலமுனைத் தாக்குதலில் இறங்கினார். திண்டுக்கல் படைகள் தாராபுரம், எர்ரக்கோட்டை ஆகிய இடங்களில் தாக்குதல் நிகழ்த்தின.
இச்சமயத்தில் தென்தமிழகத்தில் கட்டபொம்மனின் படை பிரிட்டிஷாரிடம் தோல்வியடைந்து, கட்டபொம்மன் ஆங்கிலேயரால் வேட்டையாடப்பட்டு வந்தார். சிவகங்கையிலும் மருது சகோதரர்கள் வெளிப்படையாக பிரிட்டிஷாரை எதிர்க்க ஆரம்பிக்கவில்லை. மைசூர்ப்போரில் திப்பு தோல்வியடைந்த செய்தியும் கோபால் நாயக்கரை வந்தடைந்தது. இந்நிலையில் பிரிட்டிஷாரோடு பெரும் போர் ஒன்றைத் துவக்குவது அபாயகரமானது என்று முடிவு செய்த கோபால் நாயக்கர் தாக்குதல்களை அளவோடு நிறுத்திக்கொண்டார்.
கோபால் நாயக்கர் அமைத்த கூட்டணி பற்றியும் அதன் வலிமை பற்றியும் அறிந்திருந்த பிரிட்டிஷ்காரர்களும் அவரோடு போரில் ஈடுபட விரும்பவில்லை. இருப்பினும் இந்தத் தாக்குதல்களைப் பற்றிக் காரணம் கேட்க அவரை விசாரணைக்கு அக்டோபர் 1799ம் ஆண்டு அழைத்தனர். ஆனால் கோபால் நாயக்கர் அதை மதிக்கவில்லை. இதற்கிடையில் கட்டபொம்மன் பிரிட்டிஷ் படையிடம் பிடிபட்டு கயத்தாறில் நவம்பர் 1799ல் தூக்கிலிடப்பட்டார். தங்கள் அழைப்பை கோபால் நாயக்கர் ஏற்காததால் ஆத்திரமடைந்த பிரிட்டிஷார், கட்டபொம்மனை முறியடித்த மேஜர் பானர்மானை விட்டு கோபால் நாயக்கருக்கு எச்சரிக்கைச் செய்தி ஒன்றை செப்புப் பட்டயம் ஒன்றில் அனுப்பினர். அதில் கம்பெனிக்கு எதிராகப் போரில் ஈடுபட்டால் கட்டபொம்மனுக்கு ஏற்பட்ட கதிதான் அவருக்கும் ஏற்படும் என்று கூறப்பட்டிருந்தது. (தற்போது இடையக்கோட்டை ஜமீனில் இந்தப் பட்டயம் உள்ளது.) இம்முறையும் கோபால் நாயக்கர் இந்த ஆணைக்குப் பணிய மறுத்தார். ஆனாலும் அவரோடு தாக்குதலில் இறங்க பிரிட்டிஷார் விரும்பவில்லை. அவரை எச்சரிக்கை மட்டும் செய்யுமாறு கலெக்டர் ஹூர்டிஸுக்கு சென்னை கம்பெனியார் அறிவுறுத்தினர்.
இரண்டாம் முயற்சி
பாஞ்சாலங்குறிச்சிப் படைகள் தோல்வியடைந்ததும், மைசூரில் திப்புவை பிரிட்டிஷார் வீழ்த்தியதும், தமிழகத்தில் பாளையக்காரர்களுக்குத் தளர்ச்சியை ஏற்படுத்தியிருந்தன. பொயு 1800ம் ஆண்டு ஆரம்பத்தில் ஏற்பட்ட இந்தத் தொய்வை நீட்டிக்க கோபால் நாயக்கர் விரும்பவில்லை. கூட்டணித் தலைவர்களை ஒருங்கிணைத்து மீண்டும் பிரிட்டிஷாருக்கு எதிரான நடவடிக்கைகளைத் துவக்கினார். அச்சமயம் அவருக்கு வயது 75. வயது முதிர்ந்தாலும் தீரம் குறையாத அவர், மதுரையிலும் திண்டுக்கல்லிலும் ரகசியக் கூட்டங்களை நடத்தினார். இந்தக் கூட்டங்களுக்கு அழைப்பு விடுக்க ஒரு வித்தியாசமான முறை பின்பற்றப்பட்டது. வெற்றிலையில் நகக்குறி இட்டு அதன் மூலம் அழைப்புகள் விடுக்கப்பட்டன. இந்த ஓலையைக் கண்டவர்கள் அதை ஒரு அவசர அழைப்புக்கான செய்தியாக உணர்ந்துகொண்டனர். பாஞ்சாலங்குறிச்சியில் சிறை வைக்கப்பட்டிருந்த கட்டபொம்மனின் தம்பிகளான செவத்தையாவுடனும் ஊமைத்துரையுடனும் தொடர்பை அவர் ஏற்படுத்திக்கொண்டார். சிறையிலிருந்து எப்படியாவது தப்பித்து திண்டுக்கல் வந்து விடுமாறும் தாம் அவர்களுக்குத் தகுந்த பாதுகாப்பு அளிப்பதாகவும் உறுதியளித்தார் அவர். பிரிட்டிஷ் படைகளுடன் மோத மீண்டும் ஒரு நல்ல தருணத்தை எதிர்நோக்கிக் காத்திருந்தார் கோபால் நாயக்கர்.
அந்தத் தருணத்தைக் காலம் அவருக்கு அளித்தது. திப்பு சுல்தான் தோல்வியடைந்தாலும், கன்னடப்பகுதிகளில் பிரிட்டிஷாருக்கு எதிரான உணர்ச்சி நெருப்பு அணையாமல் இருந்தது. அந்தப் பகுதிகளில் இருந்த பிரிட்டிஷ் எதிர்ப்பாளர்களை கிருஷ்ணப்ப நாயக்கரும் துந்தோஜி வாக் என்று அழைக்கப்பட்ட துந்தியா வாக்கும் ஒன்றிணைத்தனர். பிரிட்டிஷ் படைகளுக்கு எதிராக சில வெற்றிகளையும் பெற்றனர். இது தமிழகக் கூட்டணித் தலைவர்களுக்கு புதிய உத்வேகம் ஒன்றை அளித்தது. வாய்ப்பை நழுவ விடாமல் கோபால் நாயக்கர் ஒன்றன்பின் ஒன்றாக மூன்று தூதுக் குழுக்களை துந்தோஜியிடம் அனுப்பினார். பிரிட்டிஷ் படைகளுக்கு எதிராகப் போர் தொடுக்கப்போகும் தமிழகத் தலைவர்களுக்குத் தேவையான உதவியை அளிக்குமாறு அந்தத் தூதுக் குழுக்கள் துந்தோஜியிடம் கோரிக்கை விடுத்தன. இதை ஏற்ற துந்தோஜி, பிரிட்டிஷ் படைகளுக்கு எதிரான தாக்குதல்கள் ஒரு கட்டத்தை அடைந்தவுடன், தமது குதிரைப்படைகளை தமிழகத்திற்கு அனுப்பி வைக்க சம்மதம் தெரிவித்தார். இந்தச் செய்தியைத் தாங்கிவந்த கடிதத்துடன் கோபால் நாயக்கரைத் தூதுவர்கள் விருப்பாச்சியில் சந்தித்தனர். அதைக் கண்டு மகிழ்ந்த கோபால் நாயக்கர் இந்த நல்ல செய்தியை மற்ற பாளையத் தலைவர்களுக்கு அளிக்க பல குழுக்களை அனுப்பி வைத்தார்.
அதே தருணத்தில் பாஞ்சாலங்குறிச்சியில் சிறை வைக்கப்பட்டிருந்த கட்டபொம்மனின் சகோதரர்கள் அங்கிருந்து தப்பியிருந்தனர். மருது பாண்டியர்களிடம் ஊமைத்துரை அடைக்கலம் கோரியதை அடுத்து, பிரிட்டிஷருக்கு எதிரான போரில் வெளிப்படையாக மருது பாண்டியர்கள் இறங்க நேரிட்டது. இதைக் கண்ட கோபால் நாயக்கர், தமது பழைய நண்பர்களான மருது சகோதரர்களிடமும் தூதுக்குழுக்களை அனுப்பி, காவிரிக்கரைக்கு தெற்கில் உள்ள புரட்சிப் படைகளுக்கு அவர்களைத் தலைமை தாங்கக் கேட்டுக்கொண்டார். காவிரியின் வடபகுதியில் துந்தாஜியின் படைகளும் கிருஷ்ணப்ப நாயக்கரின் படைகளும் ஒன்றிணைந்தன.
கேரளாவின் மலபார் பகுதியில் அதன் ஆட்சியாளர் கேரள வர்மா பிரிட்டிஷ் படைகளுக்கு எதிராகப் போர்க்கொடி தூக்கினார். அவரும் இந்தக் கூட்டணியில் இணைந்து கொண்டார். ரகசியமாகக் கூட்டங்கள் நடைபெற்றன, படைகள் திரட்டப்பட்டன. எதிரிகள் அறியாவண்ணம் தகவல்கள் பரிமாறிக்கொள்ளப்பட்டன. இந்த ஒருங்கிணைப்பின் மையமாக கோபால் நாயக்கர் இருந்தார். ஏப்ரல் 29, 1800ம் ஆண்டு அவர் தலைமையில் திண்டுக்கல்லில் நடைபெற்ற ஒரு கூட்டத்தில் பிரிட்டிஷ் படைகளுக்கு எதிரான போருக்கான தேதி குறிக்கப்பட்டது. முதலில் கோயம்புத்தூர்க் கோட்டையைத் தாக்குவதென்றும் அதற்கு கோபால் நாயக்கர் தமது படைகளை அனுப்பி வைப்பது என்றும் தீர்மானங்கள் நிறைவேற்றப்பட்டன. அந்தத் தாக்குதலுக்கு உதவியாக தமது குதிரைப் படைப்பிரிவு ஒன்றை அனுப்பி வைப்பதாக துந்தோஜி வாக் உறுதியளித்தார். குதிரைப்படை வந்தவுடன் மருது பாண்டியர் தென்பகுதியில் தங்கள் தாக்குதலைத் துவங்க வேண்டும் என்றும் தீர்மானிக்கப்பட்டது.
முதல் தாக்குதலுக்கு கோவையைத் தேர்ந்தெடுத்ததன் காரணம் அது ஒரு கேந்திரமான இடம் என்பதால்தான். தமிழகம், கேரளம், கர்நாடகம் ஆகிய மூன்று பகுதிகளுக்கும் மையமாக அமைந்த இடம் கோவை. அந்த இடத்தைப் பிடித்துக்கொண்டால், இந்த மூன்று இடங்களுக்கும் தகவல் அனுப்புவது எளிது. 1800ம் ஆண்டு ஜூன் மாதம் முதல் வாரத்தில் கோவையில் இருந்த பிரிட்டிஷ் படையைத் தாக்குவது என்ற திட்டத்துடன் கூட்டம் கலைந்தது. ஆனால், அதற்குள் கர்நாடகாவில் பல திருப்பங்கள் நிகழ்ந்துவிட்டன. எதிர்ப்பாளர்களின் நடவடிக்கைகளினால் பொறுமையிழந்த கம்பெனி நிர்வாகம் கர்னல் வெல்லெஸ்லியின் தலைமையில் கிருஷ்ணப்ப நாயக்கரை எதிர்த்துப் போரைத் துவக்கியது. இதனால் துந்தோஜியும் அந்தப் போரில் இழுக்கப்பட்டார். எதிர்பாராதவிதமாக இப்படித் துவங்கிய தாக்குதல்களினால், தமிழகத்திலும் கோவையை நோக்கிச் சென்ற படை, திட்டமிட்ட தேதிக்கு முன்னதாகவே, அதாவது ஏப்ரல் மாதத்திலேயே கோவையை நோக்கிச் செல்லவேண்டியிருந்தது.
வடக்கில் மும்முரமாகப் போரில் ஈடுபட்டிருந்த கன்னடப் படைகள் அதன் உதவிக்கு வர இயலவில்லை. கோவையைத் தாக்க இந்தப் படைகள் வருகின்ற செய்தியும் துரோகிகள் சிலரின் மூலமாக பிரிட்டிஷாரை எட்டிவிட்டது. கோட்டைக்கு வெளியில் வந்து தமிழகப் படைகளை எதிர்க்க சகல முன்னேற்பாடுகளுடன் பிரிட்டிஷ் படை தயாராக இருந்தது. அளவிலும் வலுவிலும் குறைந்த படைகளுக்கு ரகசியத் தாக்குதலே பெரும் பலம். அந்த ரகசியம் வெளிப்பட்டு விட்டதால் பாளையக்காரர்களின் படை பின்வாங்க நேரிட்டது. இருப்பினும் சத்யமங்கலம், தாராபுரம் ஆகிய இடங்களில் உள்ள பிரிட்டிஷ் படைப்பிரிவுகளைத் தாக்கிய பின்னரே இந்தப் படை மீண்டது.
இந்தப் பின்னடைவால் மட்டுமின்றி, கர்நாடகாவில் துந்தோஜி, கிருஷ்ணப்ப நாயக்கர் ஆகியோர் பிரிட்டிஷாரிடம் தோல்வியைத் தழுவியதும், அதனால் அவர்களிடம் உதவி கிடைக்காமல் போனதும், தமிழகப் படைகளுக்கு சோர்வைத் தந்தன. இதனால் டிசம்பர் 1800 வரை பாளையக்காரர்கள் அமைதி காத்தனர்.
மூன்றாம் முயற்சி
இந்த அமைதியைக் கலைத்து பிரிட்டிஷாருக்கு எதிராக மீண்டுமொரு முயற்சியைத் துவக்கினார் கோபால் நாயக்கர். ஜனவரி 1801ல், யதுல் நாயக்குடன் சேர்ந்து, பிரிந்து கிடந்த படைப்பிரிவுகளை ஒன்றிணைத்தார். பிரிட்டிஷருக்கு வரியோ அல்லது எந்த ஒரு நிதியுதவியோ செய்யக்கூடாது என்று குடிமக்களை அவர்கள் கேட்டுக்கொண்டனர். விருப்பாச்சியிலிருந்து கிளம்பிய பாளையக்காரர்களின் படை, மணப்பாறையில் இருந்த பிரிட்டிஷ் படைப்பிரிவைத் தாக்கி வெற்றிகொண்டது. அந்தப் பகுதியில் இருந்த மற்ற பாளையக்காரர்களும் பிரிட்டிஷாருக்கு எதிராகக் கலகம் செய்ய ஆரம்பித்தனர்.
நிலைமை கட்டுமீறிப்போவதைக் கண்ட கம்பெனியார், லெப்டினண்ட் கர்னல் இன்னிஸ் தலைமையில் ஒரு வலுவான படைப்பிரிவை விருப்பாச்சியை நோக்கி அனுப்பிவைத்தனர். இன்னிஸ் ஒரு பெரும் வீரர். மலபாரில் நடைபெற்ற பல போர்களில் வெற்றி கண்டவர். 1801ம் ஆண்டு மார்ச் மாதம் இந்தப் படை விருப்பாச்சியை வந்தடைந்தது. இதைக் கேள்விப்பட்ட கூட்டணிப் படையினர், அருகிலுள்ள காடுகளில் முகாமிட்டனர். கோபால் நாயக்கரை உடனடியாகச் சரணடையுமாறு இன்னிஸ் எச்சரிக்கை ஒன்றை அனுப்பினார். இதை சட்டை செய்யாத கோபால் நாயக்கரை, பிரிட்டிஷ் அரசின் எதிரி என்று இன்னிஸ் பிரகடனம் செய்தார். இதைத் தொடர்ந்து பிரிட்டிஷ் படைகளுக்கும் பாளையக்காரர் படைகளுக்கும் இடையே கடுமையான போர் துவங்கியது.
மலைப்பகுதிகளில் இருந்த வலுவான பிரிட்டிஷ் படையை கூட்டணிப் படையினர் எதிர்த்து நின்று சளைக்காமல் போர் புரிந்தனர். கோபால் நாயக்கர் தாமே களத்தில் இறங்கி பாச்சலூரில் 700 பேர் கொண்ட படைப்பிரிவுடன் இணைந்து போரில் ஈடுபட்டார். பிரிட்டிஷ் படைகளுக்குப் போதுமான உதவிகள் கிடைத்துக்கொண்டேயிருந்தன. இதனால் சளைத்த பாளையக்காரர் படை, ஒரு கட்டத்தில் ஆனைமலைக் காடுகளுக்குள் பின்வாங்க ஆரம்பித்தது.
தமது ஆதரவாளர்களுடன் கோபால் நாயக்கர் டெல்லிக்கோட்டையை அடைந்தார். அவரைத் தன்னிடம் ஒப்படைக்குமாறு டெல்லிக்கோட்டையின் தலைவரான யதுல் நாயக்கருக்கு இன்னிஸ் செய்தி அனுப்பினார். ஆனால் யதுல் நாயக்கர் இதற்குச் சம்மதிக்கவில்லை. உடனே இன்னிஸ், “கீழ்ப்படிவதன் மூலம் உங்களையும் உங்கள் குடும்பத்தையும் காக்க இன்னும் சந்தர்ப்பம் இருக்கிறது. இல்லாவிடில் பெரும் துன்பங்களை நீங்கள் எதிர்கொள்ள நேரிடும். நன்றாகச் சிந்தித்து முடிவெடுங்கள். கீழே விழும் ஒவ்வொரு துளி ரத்தத்திற்கும் நீங்கள் பதில் சொல்லவேண்டியிருக்கும்” என்ற எச்சரிக்கையை யதுல் நாயக்கருக்கு அனுப்பி வைத்தார். இதற்கும் யதுல் மசியாததால், ஏப்ரல் 13ம் தேதி பிரிட்டிஷ் படைகள் டெல்லிக்கோட்டையைத் தாக்கின. தீரத்துடன் போர் புரிந்தாலும், பாளையக்காரர்கள் முடிவில் பின்வாங்க நேரிட்டது.
மலைகளுக்குள் கூட்டணிப்படையினர் பதுங்கிவிட, டெல்லிக்கோட்டையை பிரிட்டிஷார் பிடித்துக்கொண்டனர். கோபால் நாயக்கரை எப்படியாவது பிடித்துவிடவேண்டும் என்ற முனைப்புடன் கர்னல் இன்னஸ் மும்முனைத் தாக்குதல் ஒன்றைத் துவங்கினார். காப்டன் விட்டில், லெப்டினண்ட் ஹாட்ஸன் ஆகியோரின் தலைமையிலான படைப்பிரிவுகள் காடுகளுக்குள் புகுந்தன. இடைவிடாத பிரிட்டிஷ் தாக்குதலைச் சமாளிக்க முடியாமல், கூட்டணிப்படைத் தலைவர்கள் அடர்ந்த காடுகளுக்குள் செல்ல நேரிட்டது. அப்போது ஏற்பட்ட காய்ச்சலில் யதுல் நாயக்கர் உயிரிழந்தார்.
கோபால நாயக்கர் ஆனையூர் நாடு என்ற இடத்திற்குத் தப்பிச்சென்றார். கள்ளப்பட்டியைச் சேர்ந்த பொன்னித்தேவருடன் சேர்ந்து மீண்டும் ஒரு படை திரட்டித் தாக்குதலில் இறங்க முயன்றார். ஆனால் இன்னிஸ் இதை எதிர்பார்த்து பழனி, ஜல்லிப்பட்டி, விருபாட்சி ஆகிய இடங்களில் படைப்பிரிவுகளை நிறுத்தியிருந்தால் இந்த முயற்சி முளையிலேயே கிள்ளி எறியப்பட்டது. கோபால நாயக்கரைப் பிடித்துத் தருவோருக்கு இரண்டாயிரம் ரூபாயும், மற்றவர்களுக்கு ஐந்நூறு ரூபாயும் பரிசாக வழங்கப்படும் என்று அறிவிக்கப்பட்டது. பணத்திற்கு ஆசைப்பட்டு அவர் படையிலேயே இருந்த ஒருவர் காட்டிக்கொடுத்ததால், கோபால் நாயக்கர் 1801ம் ஆண்டு மே மாதம் சிறைபிடிக்கப்பட்டார். அவரது குடும்பத்தினரும் பிடிக்கப்பட்டு சிறை வைக்கப்பட்டனர்.
அதன்பின் விருபாட்சிப் படைகளுக்கு ஊமைத்துரை தலைமையேற்றதும் மருது பாண்டியர்களும் அவரும் பிரிட்டிஷ் படைகளை எதிர்த்து வீரப்போர் புரிந்ததும் வரலாறு. கோபால் நாயக்கருக்குத் தூக்குத்தண்டனை விதித்த பிரிட்டிஷ் அரசாங்கம் 1801ம் ஆண்டு செப்டம்பர் மாதம் திண்டுக்கல்லில் ஒரு ஏரிக்கரையில் ஒரு புளிய மரத்தில் அந்தத் தண்டனையை நிறைவேற்றியது. அந்த ஏரி இப்போது கோபாலசமுத்திரம் என்று அழைக்கப்படுகிறது. இன்றும் விருப்பாச்சியில் அவரது அரண்மனையின் இடிந்த பாகங்கள் காணக்கிடைக்கின்றன. அண்மையில் தமிழக அரசு திண்டுக்கல் பழனி நெடுஞ்சாலையில் அவருக்கு ஒரு மணிமண்டபம் எழுப்பியிருக்கிறது.
தமிழக முதல் விடுதலைப் போரில் பூலித்தேவரின் துணிச்சல், கட்டபொம்மனின் ஆக்ரோஷம், ஊமைத்துரையின் துணிச்சல், மருது பாண்டியர்களின் வீரம் ஆகியவற்றோடு கோபால் நாயக்கரின் ராஜதந்திரம் இணைத்துப் பேசப்படவேண்டிய ஒன்று. அவரது முயற்சிகள் தோல்வியடைந்ததன் முக்கிய காரணம் ஒற்றுமையின்மையும் துரோகங்களும்தான். வரலாறு மீண்டும் மீண்டும் நமக்கு அளிக்கும் பாடம் நமது எதிரிகள் வெளியிலிருந்து வருவதில்லை என்பதுதான். நம்மிடையே இருந்து துரோகம் இழைத்தவர்களால்தான் பல்வேறு காலகட்டங்களில் வீழ்ச்சியடைந்திருக்கிறோம். ஆனால், எந்த அளவிற்கு அந்நிகழ்வுகளிலிருந்து நாம் பாடம் கற்றுக்கொண்டிருக்கிறோம்?
உசாத்துணைகள் :
1. South Indian Rebellion, The First war of Independence 1800-1801, K Rajayyan, Rao and Raghavan
2. Military Reminiscences by Colonel James Welsh, Smith, Elder and Co., Cornhill
