அதைப் போலவே சிற்ப ஓவிய சாஸ்திரமும், கோவில்களுடன் தொடர்புப்படுத்தப்பட்டிருந்தமையாலேயே பெரிதும் பாதுகாக்கப்பட்டன. ஆனால், இசைக்கான விதியில் இருந்து முற்றிலும் வேறொரு வழியில்.
“சிற்ப, ஓவியக் கலைகளில் ஒரு யுனிக்னெஸை கொண்டு வருவதன் மூலம் அவற்றைப் பாதுகாக்க முயற்சி நடந்திருக்கிறது. அதற்கு வழியாக, ஆகம விதிகள், பாணிகள் அமைந்திருந்திருக்கின்றன.”
கர்நாடக இசையைப் பொருத்தவரையில், பாடலுக்கான வார்த்தைகளை எழுதியவரும், அதற்கான இசையை அமைத்தவரும் ஒருவராகவே இருக்கிறார். எனவேதான் அவர்களை ‘வாக்கேயகாரர்கள்’ எனச் சொல்கின்றனர். அதாவது வாக்கு (வார்த்தைகள்), கேயம் (இசை).
பாடல்களின் இசை (ட்யூன்) கர்நாடக இசையின் விதிகளைப் பின்பற்றி அமைந்திருந்தாலும், வார்த்தைகள் வாகேயகாரரின் எழுத்துக்களே.
இந்திய இலக்கிய/இசை வரலாற்றை எடுத்துப் பார்த்தால் பின் வந்த காலங்களில் அவற்றில் ‘முத்திரை’ எனும் பெயரில் அதன் பாடல் வரிகளை எழுதியவரின் பெயரோ, ஏதேனும் அடையாளமோ வைக்கப்பட்டிருப்பதை ஓரளவுக்கு பாடல் வரிகளுக்கான ‘உரிமை கோரல்’ என எடுத்துக் கொள்ளலாம். உதாரணமாக தியாகராஜரின் பாடல்களில், ‘தியாகராஜ’ எனும் வார்த்தையும், முத்துஸ்வாமி தீக்ஷிதரின் பாடல்களில், ‘குருகுஹ’ எனும் வார்த்தையும் வரும். ஆனால், தியாகராஜர் எனும் இறைவனின் பெயரில் எழுதப்பட்ட பாடல்கள் எல்லாமே தியாரராஜரின் சாஹித்யம் அல்ல என்பதை அதன் மொழிநடையின் தனித்துவத்திலிருந்து மட்டுமே அறிய இயலும்.
(அதே போல, பாடலில் இசை (tune) எந்த ராகத்தில் அமைய வேண்டும் எனவும் குறிப்பிடப்படுவதை ‘ராக முத்திரை” என்கிறார்கள். இவை எல்லாப் பாடல்களிலும் அமைவதில்லை எனினும், இவற்றை இசையை அடையாளம் காட்டும் கருவியாக மட்டுமே பயன்படுத்த இயலும்.)
அநேக சமயங்களில், ஒரு கலையை ‘போலச் செய்வதன்’ மூலமாகவே பல புதிய கலைகள் பிறக்கின்றன. நம் காலத்திய எடுத்துக்காட்டு எனில், மிமிக்ரி.
அதாவது பிரபலர்களின் நடை உடை குரல் பாவனைகளை ‘போலச் செய்வது’ உதாரணமாக, ரஜினியின் குரலும், அங்க அசைவுகளும். ரஜினியை (அசலை) நகல் செய்வது சட்டக் குற்றம் என எடுத்துக்கொண்டால், மிமிக்ரி எனும் கலையே பிறந்திருக்காது அல்லவா?
இதற்கு இன்னொரு சட்ட உதாரணமாக ஃபார்சூன் ஃபில்ம்ஸ் இண்டர்னேஷனல் எதிர் தேவ் ஆனந்த் வழக்கை எடுத்துக் கொள்ளலாம். தேவ் ஆனந்த் எனும் ஹிந்தி நடிகர், தன்னைப் போல எவரும் ‘போலச் செய்தல்’ (Mimicry) கூடாது என வழக்கிட்டிருந்தார். அந்த வழக்கு அவருக்கு எதிராகவே முடிந்தது. காரணம் ‘போலச் செய்தல்’ இன்னொரு கலையை உருவாக்கும் என்பதால்தான்.
இந்தியாவில் 1957லேயே காபிரைட் சட்டம் வந்திருந்தாலும், 1994 காபிரைட் திருத்தச் சட்டத்தில்தான் நிகழ்த்து கலைஞரின் (Perfirmer’s right) உரிமை அங்கீகரிக்கப்பட்டது. நிகழ்த்து கலைஞர் எனில், ஒரு மேடைக் கச்சேரி, மேடைப் பேச்சு, நாட்டியம், நாடகம் இப்படிப் பலவும் அவற்றை நிகழ்த்துபவரின் உரிமையும் பிற்காலத்தில்தான் ஒரு அந்தஸ்தை, அங்கிகாரத்தை அடைந்தது. ‘போலச் செய்தல்’ இருந்தாலுமே அது முழு முற்றாக ஒன்றன் முழு நகலாக இருந்தால் அது சட்ட மீறல்; அதே சமயம் அதில் அப்படி ‘போலச் செய்பவரின்’ திறமையும் உழைப்பும் இருந்தால் அது இன்னொரு கலையாகவே பார்க்கப்படும். உதாரணமாக மிமிக்ரியில் அந்தக் கலைஞர், எந்த அளவுக்கு அசலைப் போலவே செய்கிறாரோ அந்த அளவுக்கு அவருக்கு வெற்றி. அந்த அசலை நகல் எடுக்கும் நுணுக்கத்திற்கே மரியாதை. அதுவே மிமிக்ரி கலை.
இதையே சிற்பக் கலைக்கும் உதாரணமாக எடுத்துக் கொள்ள இயலாது. காரணம், ஏற்கெனவே இருக்கும் ஒரு சிலையை நகலாக மறுபடி வடிவமைக்க, சிற்பத் திறனும், நுணுக்கமும் தேவைதான். ஆனால் அந்த சிலையின் ‘முதல் வடிவம்’ (அடிப்படை வடிவம் – அடிப்படை ஸ்கெட்ச் எனச் சொல்லலாம்) என்பதில் நகல் எடுப்பவருக்கு உரிமை இல்லை. ஆனால், மிமிக்ரியில் அசலாக இருப்பதற்கு எதுவும் திறமையோ உழைப்போ தேவை இல்லை. ஆனால், நகல் எடுப்பதற்கே திறமை தேவை.
இதன் காரணமாகத்தான், சிற்ப, ஓவியக் கலைகளுக்கான விதிகள் வேறாகவும், இசை, மிமிக்ரி போன்றவற்றிற்கான விதிகள் கொஞ்சம் வேறாகவும் இருக்கின்றன.
சிற்ப, ஓவியக் கலைகளைப் பொருத்த வரையில், சட்ட மீறல் என்பதை மூன்று வகையில் பார்க்க வேண்டி இருக்கிறது. சிலை அல்லது ஓவியத் திருட்டு, சிலை அல்லது ஓவியத்தைப் பிரதி எடுத்தல், எடுத்த பிரதிகளையே ஒரிஜினல் எனச் சொல்வது.
சிற்ப சாஸ்திரத்தில், ஆகம விதிகளாக இருப்பவையே, அவை திருட்டிலிருந்தும் பிரதி எடுத்தலில் இருந்தும், எடுத்த பிரதிகளை அசல் எனச் சொல்வதிலிருந்தும் பாதுகாத்தன.
உதாரணமாக, அறுபத்து மூவர் சிலைகளைப் பல ஊர்களில் பார்க்கலாம். ஒவ்வொரு சிலையும் அந்த நாயன்மாரின் கதையை ஒட்டியே அமைந்திருக்கும். விநாயகர்/பிள்ளையார் உருவத்தைத் தவிர வேறெந்த சிலைகளும், ஒருவரின் தன் விருப்பப்படி சிற்பமாக ஆக்க ஆகம விதிகள் இடம் கொடுப்பதில்லை.
கோவில் சிற்பங்களைப் பொருத்த வரையில், அச்சிலைகள் அமையும் பீடம், கையின் வைப்பு முறை (அவற்றிற்குப் பல பெயர்கள். உதாரணமாக கடியஸ்தம்-தொடையில் விரல் மடக்கி வைப்பது, அபயஹஸ்தம்-அபயம் அளிப்பது போல வைப்பது, இப்படி) அந்த உருவத்திற்குரியவரின் இயல்பு/கதை இவற்றினைக் குறிக்கும் காரணிகள், நகைகள், இப்படிப் பலவற்றின் மூலம் ஒவ்வொரு சிற்பத்திற்கும் ஒரு தனித்துவம் கொண்டுவரப்பட்டு விடுகிறது. அந்த தனித்துவத்தை மீறாதிருப்பதே ஆகமம் என ஆகிவிடுகிறது.
ஆகம விதிகளுக்கு அடுத்ததாக, ‘சிற்ப பாணி’ உதவுகிறது. சிற்ப சாத்திரம் அறிந்த ஒருவர், ஒரு சிலை யாருடையது என்றும், அந்தச் சிலை எந்தப் பாணியில் அமைந்தது என்றும், அந்தப் பாணியை வைத்து அது எந்த அரசர் காலத்தியது என்றும் சொல்லி விட முடியும். இதற்கு கார்பன் டேட்டிங் எல்லாம் தேவை இல்லை. அதன் நகலாக வேறெங்கேயும் சிலைகள் கிடைக்காது.
ஏனெனில், சிற்பிகள் ஆகம விதிகளை மீறக்கூடாது என்பது மிரட்டும் விதியாக வைக்காமல், இறைவனை மீறும் ஒரு செயலாக பார்க்கப்பட்டதும், அதற்கு அவர்கள் இசைந்திருக்கப் பழக்கப்படுத்தப்பட்டதுமே காரணம்.
வெளிநாடுகளில் அருங்காட்சியகங்களில் இருக்கும் சிலைகள் மூன்று வகையானவை. ஒன்று, அவை அரசர் காலத்திலேயே, போர்க்காலங்களில் வெற்றிச் செல்வமாக பிடுங்கிக் கொண்டு போகப்பட்டவை, அல்லது, இங்கிருந்து திருட்டுத்தனமாகக் கொள்ளையடிக்கப்பட்டவை, அல்லது, பிரதியெடுக்க வாய்ப்பு வந்தபின் பிரதி எடுக்கப்பட்டு, மாற்றி வைக்கப்பட்டு கொள்ளை போனவை.
இதே சூழல் வெளிநாடுகளில் வேறு வகையாகக் கையாளப்பட்டது.
(தொடர்வோம்…)
