ஐக்கிய நாடுகள்
பாதுகாப்புச் சபையில் இந்தியாவிற்கு நிரந்தர இடம் அளிக்க அமெரிக்கா அளித்த வாய்ப்பை நிராகரித்தார் நேரு.

நேருவிற்கும் அமெரிக்காவில் இருந்த இந்தியத் தூதருக்கும் இடையே நடந்த
கடிதப் போக்குவரத்து, ‘இந்தியா நிரந்தர உறுப்பினர் பெறும் தகுதியைக் கொண்டிருந்த போதிலும்’
அது சீனாவின் இடத்தைப் பறிப்பதாக இருக்கக்கூடாது என்பதைத் தெளிவாக்குகிறது.

குறிப்பு: வில்சன் மையத்தில்
(wilsoncenter.org) உள்ள பனிப்போர் தொடர்பான பன்னாட்டு வரலாற்றுத் திட்டத்தில் இந்தக்
கட்டுரை பிரசுரிக்கப்பட்டது. இதை எழுதியவர், லண்டன் ஸ்கூல் ஆஃப் எகனாமிஸைச் சேர்ந்த டாக்டர்
ஆண்டன் ஹார்டர்.

ஐக்கிய நாடுகள்
(ஐநா) சபையின் பாதுகாப்பு கவுன்சிலில் இந்தியாவிற்கான நிரந்தர இடத்தைப் பற்றிய உரிமைப்
பிரச்சினை இன்று இந்தியாவில் ஒரு முக்கியப் பேசுபொருளாகியிருக்கிறது. ஆனால் இது புதிதல்ல.
சுதந்தர இந்தியாவின் முதல் பிரதமரான ஜவஹர்லால் நேரு, ஐநா சபையில் இந்தியாவிற்கு நிரந்தர
இடம் பெறுவதற்காகக் கிடைத்த பல வாய்ப்புகளைத் தவறவிட்டதை மையமாகக் கொண்ட ஒரு வரலாற்றுச்
சர்ச்சை இது. அன்றும் சரி இன்றும் சரி, ‘சர்வதேச அறம்’ என்ற சந்தேகத்திற்குரிய காரணத்தைக்
காட்டி இந்தியாவின் உரிமையை நேரு தியாகம் செய்துவிட்டார் என்று அவர்மீது குற்றம் சாட்டுபவர்கள்
கூறுகின்றனர். ஆனால் இந்தக் கேள்வி, நேருவின் மீதான மதிப்பையும் தாண்டி, பனிப்போர்
காலகட்டத்தின் ஆரம்பத்தில் ஐநா சபையுடனும் மக்கள் சீனக் குடியரசுடனும் இந்தியா கொண்டிருந்த
உறவின் அரிய பல பக்கங்களை ஆராய்கிறது.

ஐநா சபையில் அதற்குக்
கிடைத்திருக்கக்கூடிய நிரந்தர இடத்தைப் பற்றி இந்தியாவின் வரலாற்றில், ஒரு வித்தியாசமான
வதந்தி உலவுகிறது. இணையத்தில் இதைப் பற்றித் தேடினால் மதிப்பிற்குரிய அந்தச் சபையில்
இந்தியா இடம்பெறுவதற்கான கோரிக்கை ஒன்று ஆரம்பகாலத்தில் வைக்கப்பட்டதற்கான ஆதாரம் இருந்தது
அல்லது இல்லை என்ற விவாதங்களுக்கு அது இட்டுச்செல்கிறது. 2005ம் ஆண்டு, தி ஹிந்துவில்
வெளிவந்த ‘திஸ் டே தட் ஏஜ்’ என்ற கட்டுரை, 1955ல் இடம்பெற்றிருந்த ஒரு செய்திக்குறிப்பை
ஆதாரமாகக் காட்டி, ஐநா பாதுகாப்புச் சபையில் நிரந்தர இடம் ஒன்றை அளிக்க சோவியத் யூனியன் முன்வந்தது
என்ற வதந்தியை அப்போதைய பிரதமர் ஜவஹர்லால் நேரு பாராளுமன்றத்தில் மறுத்தார் என்று குறிப்பிட்டிருந்தது.
இதிலிருந்து இந்தச் செய்தியில் 1995லும் 2005லும் ஆர்வம் இருந்திருக்கிறது என்று தெரிகிறது.
அப்போது நேரு இதை மறுத்திருந்தாலும், சோவியத் யூனியன் 1955ம் ஆண்டு அளித்த வாய்ப்பு
நன்கு ஆவணப்படுத்தப்பட்டுள்ளது. ஆனால் அதைப் பற்றிய தகவல்கள் அதிகம் வெளிப்படவில்லை.
இந்த வதந்தியைப் பற்றிய நியாயமான கவலைகள் வரலாற்றையும் அரசியலையும் ஒன்றாகக் கலக்கின்றன.
இதுபோன்ற வாய்ப்புகள் அளிக்கப்பட்டன என்று வாதம் செய்து, அது பொய்யென்று மறுக்கப்பட்டவர்கள்,
ஜவஹர்லால் நேருவின் மதிப்பு என்ற சவப்பெட்டியில் அடிக்கப்பட்ட மற்றொரு ஆணியாகவே இதைக்
கருதுகிறார்கள். இந்தியாவின் சோஷலிஸ, மதச்சார்பற்ற முதல் பிரதமர், அவருடைய சீர்மைத்தன்மையை
உயர்த்திப்பிடிக்கும் முயற்சியில் இந்தியாவின் தேசிய நலனைக் காற்றில் பறக்கவிட்டுவிட்டார்
என்று குற்றம் சாட்டுவோர் உண்டு.

இந்த 1955ம் ஆண்டு
நிகழ்வு இந்திய வரலாற்றிலும் அரசியலிலும் நிபுணரான ஏ.ஜி. நூரனியால் பொதுவில் 2002ம்
ஆண்டு விவாதிக்கப்பட்டது. இருப்பினும் அந்த வதந்திக்கு ஒரு முற்றுப்புள்ளி வைக்க இயலவில்லை.
ஆனால், அதற்கு முன்பே அமெரிக்கா ஆகஸ்ட் 1950ல் இதுபோன்ற ஒரு வாய்ப்பை, அதாவது இந்தியாவிற்கு
ஐநா பாதுகாப்பு சபையில் நிரந்தர உறுப்பினருக்கான இடத்தை, அளிக்க முன்வந்தது என்ற ஒரு
புதிய தகவல் வெளிப்பட்டது. இது நூரனி முன்பே எழுதியதை மேலும் உறுதிப்படுத்தியது. அமெரிக்கா
அளித்த இந்த வாய்ப்பை நேரு நிராகரித்தது, சீனாவின் நியாயமான கோரிக்கைகளை ஏற்பது ஒன்றே
பன்னாட்டுச் சிக்கல்களைத் தீர்க்கும் என்ற அவருடைய உறுதியான முடிவின் வெளிப்பாடாகக்
கருதலாம். சீனாவிற்குப் பாதுகாப்புச் சபையில் ஒரு இடம் அளிப்பதன் மூலம், அந்நாட்டைப் பன்னாட்டுச் சமூகத்தில்
இணைத்துவிடலாம் என்பது நேருவின் வெளிநாட்டுக்கொள்கையின் மையப் புள்ளியாக இருந்தது.
இந்த வாய்ப்புகளை ஏற்பதில் நேருவுக்கு இருந்த அவநம்பிக்கை, அதன்மூலம் ஐநாவில் அவர்
ஏற்படுத்திய குழப்பம், ஐநாவின் மீது அவர் கொண்டிருந்த மதிப்பின் அடையாளம் என்று கூடக்
கூறலாம். மேலும் அமெரிக்கா அளித்த வாய்ப்பை நிராகரித்தது, அந்த நேரத்தில் இருந்த இந்திய
– அமெரிக்க உறவின் மோசமான நிலையின் குறியீடாகவும் கருதலாம். இறுதியாக, நேருவின் நிராகரிப்பு
இந்தியாவை ஒரு பெரிய நாடாகக் கருதவேண்டும் என்று அவர் நினைத்தாலும், அவருடைய கொள்கையில்
அவர் எந்தவித சமரசமும் செய்ய நினைக்காததையும் எடுத்துக்காட்டுகிறது. அமெரிக்கா இப்படி
ஒரு வாய்ப்பை அளித்தது துணைக்கண்டத்தின் பெரிய சக்திகளை சமமாகக் கருதவேண்டும் என்று
நினைத்த அதன் முயற்சியையும் பிரிட்டன் இந்த பிராந்தியத்தில் அடைந்த அனுபவத்தை அடிப்படையாகக்
கொள்ளவேண்டும் என்ற நிலையையும் தெளிவுபடுத்துகிறது. மேலும் பனிப்போரின் ஆரம்பகாலங்களில்,
ஐநா சபையைத் தன்னிஷ்டப்படி வளைக்க நினைத்த அமெரிக்காவின் உள்துறைச் சிக்கல்களைப் பற்றிய
நமது புரிதல்களையும் இந்த நிகழ்வு மேம்படுத்துகிறது.

இந்தக் கேள்விகளுக்குப் பதிலளிக்கக்கூடிய
முக்கியமான ஆவணங்கள் புதுதில்லியிலுள்ள நேரு நினைவு அருங்காட்சியகம் மற்றும் நூலக
(என் எம் எம் எல்) வளாகத்தில் இருக்கும் விஜயலக்ஷ்மி பண்டிட் தாள்களில் பத்திரமாக மறைத்து
வைக்கப்பட்டுள்ளன. பண்டிட் தாள்களின் (Pandit Papers) முக்கியத்துவம், அவருடைய சகோதரரும் இந்தியப் பிரதமராக இருந்தவருமான ஜவஹர்லால் நேருவுடனான அவர் உறவுமுறையிலும்,
சோவியத் யூனியன், அமெரிக்கா, ஐக்கிய நாடுகள் போன்றவற்றில் 1940 மற்றும் 1950களில் அவர்
வகித்த முக்கியமான தூதரகப் பொறுப்புகளிலும் உள்ளது. தவிர, அதிகாரபூர்வமாக பதிப்பிக்கப்பட்ட
நேரு தாள்கள் (Nehru Papers) அவருடைய தேர்ந்தெடுத்த கட்டுரைகளையும் முதல்வர்களுக்கு
அவர் எழுதிய கடிதங்களையும் உள்ளடக்கி, நேருவின் காலத்தைப் பற்றி அதிகத் தகவல்களைக்
கொண்டுள்ளன. அதேசமயம் அதிகம் பயன்படுத்தப்படாத ஆவணங்களாகவும் உள்ளன. இருந்தபோதிலும் அக்காலத்தைப் பற்றிய ஒரு பகுதிச் சித்திரத்தையே
இது அளிக்கிறது. மற்றொரு முக்கியமான பகுதி என் எம் எம் எல்லில் பாதுகாப்பாக வைக்கப்பட்டிருக்கும்
பண்டிட் தாள்களில் உள்ளது. 1940-50களில் நேருவின் வெளிநாட்டுக் கொள்கையைப் பற்றிய சிந்தனையை
புரிந்துகொள்ள முக்கியமானவை இந்த பண்டிட் தாள்களே. இந்த பண்டிட் தாள்கள் சுதந்திர இந்தியாவின் பொதுவான வரலாறு மற்றும் இந்திய வெளியுறவுக் கொள்கையைப்
பற்றிய ஆய்வுகளுக்காகப் பயன்படுத்தப்பட்டுள்ளன. ஆனால் இந்திய – சீன உறவைப் பற்றிய ஆய்வுகளுக்காக
அவற்றை எவரும் பயன்படுத்தவில்லை.

1995ல் சோவியத் அளித்த வாய்ப்பு

2002ம் ஆண்டு ஏ.ஜி
நூரனி, 1955ல் சோவியத் பிரதமர் நிகோலாய் புல்கானின் அளித்த ஐநா சபையின் நிரந்தர உறுப்பினருக்கான
இடத்தை நேரு நிராகரித்ததை ஆதரித்து எழுதியிருந்தார். நேரு அப்படிச் செய்தது சரிதான்
என்றும், அளிக்கப்பட்ட இந்த
வாய்ப்பு ‘இந்தியாவைச் சோதனை செய்யும் ஒரு முயற்சியே’ என்றும் அவர் குறிப்பிட்டிருந்தார்.
நூரனி அப்போதுதான் வெளியிடப்பட்டிருந்த ‘செலக்டட் வொர்க்ஸ் ஆஃப் ஜவஹர்லால் நேரு’ என்ற
தொடரை ஆராய்ந்து இந்தக் கருத்தைத் தெரிவித்திருந்தார்.

இந்த வாய்ப்பை நிராகரித்ததற்காக
நேருவை விமர்சனம் செய்த, நன்கு அறியப்பட்ட சில அரசியல் நோக்கர்களைக் குறிவைத்தே அவர்
இப்படி எழுதினார். உதாரணமாக ‘பயாக்ரபி ஆஃப் நேரு’ (1979) என்ற பெயரில்
நேருவின் வாழ்க்கை வரலாறு ஒன்றை எழுதிய சர்வப்பள்ளி கோபால், “அவர் (ஜவஹர்லால் நேரு)
இந்தியாவைப் பாதுகாப்பு சபையில்
ஆறாவது நிரந்தர உறுப்பினராக முன்மொழிய முன்வந்த சோவியத்தின் கோரிக்கையை நிராகரித்தார்.
மாறாக ஐநா சபையில் சீனாவைச் சேர்ப்பதற்கு முன்னுரிமை அளிக்கவேண்டும் என்று வலியுறுத்தினார்”. (பக்கம் 248). செலக்டட் வொர்க்ஸ் வெளியீட்டில் இடம்பெற்ற புதிய
தகவல்களை அடிப்படையாக வைத்து, இந்த வாய்ப்பைப் பற்றி நேரு அதிகமாக அலட்டிக்கொள்ளாததை
சரி என்றும், இது உண்மையில் நடக்கூடிய ஒன்றே அல்ல என்றும் அப்படி ஒரு வேளை சோவியத்
யூனியன் தன் முயற்சியால் இந்தியாவை நிரந்தர உறுப்பினராக்கினால் அது இந்தியாவின் வெளியுறவுக்
கொள்கையில் பல சிக்கல்களை உருவாக்கி சீனா மற்றும் பல வல்லரசுகளிடையேயான உறவைப் பாதிக்கக்கூடும்
என்று நூரனி வாதிட்டார். பின்வரும் உரையாடலை தன் வாதத்திற்கு ஆதரவாகவும் அவர் சுட்டினார்.

(நிகோலாய்) புகானின்:
ஃபோர் பவர் கான்பிரன்ஸைப் பற்றிய உங்களுடைய யோசனையைப் பற்றி நாங்கள் முறையான நடவடிக்கை
எடுக்கிறோம். பொதுவான சர்வதேச நிலையையும் பதட்டத்தைக் குறைப்பதையும் பற்றி விவாதிக்கும்
அதே நேரத்தில், இந்தியாவைப் பாதுகாப்புச் சபையின் ஆறாவது உறுப்பினராக பின்னால் ஒரு கட்டத்தில் பரிந்துரை
செய்ய முடிவுசெய்திருக்கிறோம்.

ஜேஎன் (ஜவஹர்லால் நேரு): சீனாவிற்குப்
பதிலாக இந்தியா பாதுகாப்புச் சபையில் இடம்பெற வேண்டும் என்று அமெரிக்காவில் சிலர் யோசனை
தெரிவித்திருப்பது புகானினுக்குத் தெரியும் என்று நினைக்கிறேன். இது எங்களுக்கும் சீனாவிற்கும்
இடையே பிரச்சினையைக் கிளப்பும் விஷயமாகும். எனவே நாங்கள் இந்த யோசனையை முழுமையாக எதிர்க்கிறோம். தவிர, நாங்கள்
சில பொறுப்புகளை ஏற்கத் துணிந்து இறங்குவது எங்களுக்கே ஏற்புடையதல்ல. அது கடினமான சில
விளைவுகளை ஏற்படுத்தி இந்தியாவைப் பல சிக்கல்களில் இட்டுச்செல்லக்கூடிய ஒன்று. இந்தியா
பாதுகாப்புச் சபையில் இடம்பெற வேண்டுமென்றால், அதற்காக ஐநா சாசனத்தில் திருத்தங்கள்
செய்யப்படவேண்டியிருக்கும். எனவே சீனாவையும், இன்னும் சில நாடுகளையும் ஐநாவில் உறுப்பினராகச்
சேர்ப்பது போன்ற கேள்விகளுக்கு விடை காணப்படாமல் இதைச் செய்யக்கூடாது என்று நாங்கள்
நினைக்கிறோம். என்னைப் பொருத்தவரையில், சீனாவைச் சேர்ப்பதில் நாம் முதலில் கவனம் செலுத்தவேண்டும்.
ஐநா சாசனத்தைத் திருத்துவது பற்றி புல்கானின் கருத்து என்ன? இப்போது அதைச் செய்வதற்குச்
சரியான நேரம் அல்ல என்று நாங்கள் கருதுகிறோம்.

புல்கானின்: உங்களுடைய கருத்தைத் தெரிந்து
கொள்வதற்காகவே இந்தியா பாதுகாப்புச் சபையில் நிரந்தர உறுப்பினர் பெறும் சாத்தியத்தைப்
பற்றி நான் கூறினேன். ஆனால் இது சரியான நேரம் அல்ல என்றும், அதற்கான நேரம் வரும்வரை
நாம் காத்திருக்கவேண்டும் என்பதையும் நான் ஒப்புக்கொள்கிறேன். ஒன்றன்பின் ஒன்றாக நாம்
செயல்களில் இறங்கவேண்டும் என்பதும் எங்களுக்கு ஏற்புடையதே.

இவ்வாறு நேரு எழுப்பிய சந்தேகங்களுக்கு புல்கானின் பதிலளித்தது,
பாதுகாப்பு சபையில் இடம்பெறுவதைப் பற்றிய வாய்ப்பு ‘உண்மையானது அல்ல’ என்றும் இந்தியாவின்
விருப்பத்தைத் தெரிந்துகொள்வதற்காகத் தெரிவிக்கப்பட்ட ஒன்று என்றும் நூரனி வாதிட்டார்.
தவிர, இந்தியா பாதுகாப்பு சபையில் இடம்பெறுவதற்கான சரியான சமயம் அதுவல்ல என்பதைப் பற்றி
புல்கானின் நேருவின் கருத்தோடு ஒத்துப்போனார் என்று அவர் சுட்டினார்.

இந்தக் கருத்துபரிமாற்றம், மேலும் தெரிவிப்பது, இதுபோன்று அமெரிக்கா
தெரிவித்த யோசனை ஒன்றையும் இந்தியா நிராகரித்துவிட்டது என்பதைத்தான். அமெரிக்கா இந்த
யோசனையை முன்வைத்தது, இந்திய சீன உறவுகளில் குழப்பத்தை ஏற்படுத்துவதற்காகவே என்று நேரு
நினைத்தார். ஐநாவில் சீன மக்கள் குடியரசின் இடத்தைப் பற்றிய பிரச்சினைக்கான தீர்வுக்கு
முன்னுரிமை அளிக்கவேண்டும் என்று நேரு கருதினார். அதன்பின்னரே பாதுகாப்புச் சபையில்
புதிய உறுப்பினர்களைச் சேர்ப்பதற்கான ஐநா சாசனத் திருத்தத்தைப் பற்றி யோசிக்கவேண்டும்
என்று அவர் கூறினார். இங்கே ‘மற்றவர்கள்’ என்று நேரு குறிப்பிடுவது எந்த நாடுகளை? இந்தியாவைச்
சேர்ப்பதற்கு முன் அவர்களை ஐநாவில் இணைப்பதைப் பற்றி ஏன் நேரு குறிப்பிட்டார் என்பது
சரியாகத் தெரியவில்லை. புதிதாகச் சுதந்தரமடைந்து இன்னும் ஐநாவில் சேர்க்கப்படாமலிருக்கும்
நாடுகளைப் பற்றியே அவர் குறிப்பிட்டிருக்கவேண்டும்.

சோவியத் யூனியனின் 1955ல் நேரு பயணம் மேற்கொண்டிருந்தபோது அவர்
எழுதிய குறிப்பு ஒன்றையும் நூரனி சுட்டியிருந்தார். அதில் அமெரிக்கா அளித்த வாய்ப்பைப்
பற்றி நேரு விரிவாகக் குறிப்பிட்டிருந்தார்.

“சீனா ஐக்கிய நாடுகள் சபையில் இடம்பெறலாமே
தவிர பாதுகாப்புச் சபையில் அல்ல என்றும், பாதுகாப்புச் சபையில் அதன் இடத்தை இந்தியாவிற்கு
அளிக்கலாம் என்றும் அதிகாரபூர்வமற்ற வகையில் அமெரிக்கா தெரிவித்திருந்தது. ஆனால் இப்படிச்
செய்தால் நாங்கள் சீனாவுடன் முரண்பட நேரிடும் என்ற காரணத்தால் இதை நாங்கள் ஏற்க இயலாது.
சீனாவைப் போன்ற பெரிய நாடு பாதுகாப்புச் சபையில் இடம் பெறாதது நியாயமல்ல. ஆகவே, இந்த
யோசனையைக் கூறியவர்களிடம் நாங்கள் இதை ஏற்கமாட்டோம் என்று தெளிவாகத் தெரிவித்துவிட்டோம்.
இன்னும் ஒரு படி முன்னே சென்று, ஒரு பெரிய நாடென்ற முறையில் இந்தியா பாதுகாப்புச் சபையில்
இடம்பெற வேண்டுமென்றாலும் இந்த நிலையில் அந்தச் சபையில் இடம்பெற இந்தியா அவசரப்படவில்லை
என்று கூறிவிட்டோம். முதலில் சீனா அதற்குரிய முறையான இடத்தைப் பெறட்டும் அதன்பின் இந்தியாவைப்
பற்றித் தனியாக முடிவுசெய்து கொள்ளலாம்.”

‘செலக்டட் வொர்க்ஸில்’ உள்ள 29வது பகுதி 1995ல் சோவியத் யூனியன்
அளித்த வாய்ப்பை பற்றி மட்டும் அல்லாது, அதற்கு முன்பு அதிகம் அறியப்படாத, ஐநா பாதுகாப்பு
சபையில் நிரந்தர உறுப்பினருக்கான இடத்தை அளிக்க முன்வந்த அமெரிக்காவின் கோரிக்கையைப்
பற்றியும் பரபரப்பான தகவல்களை வெளிக்காட்டியது என்று நூரனி சுட்டிக்காட்டினார்.

1950
அமெரிக்கா அளித்த வாய்ப்பு

ஐநா பாதுகாப்புக் கவுன்சிலில் இந்தியாவிற்கு அமெரிக்கா வாய்ப்பு
அளிக்கும்போது இருந்த சூழ்நிலை என்ன? இதைப் பற்றிய நேருவின் குறிப்பு தெளிவில்லாமலும்,
துரதிருஷ்டவசமாக எந்தச் சூழ்நிலையில், எந்த நேரத்தில் இந்த வாய்ப்பு அளிக்கப்பட்டது
என்பதற்கான குறிப்பேதுமில்லாமலும் உள்ளது. இருப்பினும் நேருவின் சகோதரியும்
1940-50களில் முக்கியத் தூதரகப் பொறுப்புகளை வகித்தவருமான விஜயலக்ஷ்மி பண்டிட்டின்
கடிதப் போக்குவரத்துகளை ஆராயும்போது பல தகவல்கள் வெளிப்பட்டன. ஆகஸ்ட் 1950ல், அமெரிக்காவிற்கான
இந்தியத் தூதர் பொறுப்பை வகித்தபோது பண்டிட் தனது சகோதரருக்குப் பின்வருமாறு எழுதியிருக்கிறார்.

“வெளியுறவுத் துறையில் பேசப்பட்டு வரும்
ஒரு விஷயத்தைப் பற்றி உங்களுக்குத் தெரிந்திருக்கும் என்று நினைக்கிறேன். அதாவது பாதுகாப்புக்
கவுன்சிலில் இருந்து சீனாவை வெளியேற்றி, அதன் இடத்தில் இந்தியாவை அமர்த்துவது. ராய்ட்டர்
நிறுவனம் இந்தக் கேள்வியை உங்களிடம் கேட்டபோது அதற்கு நீங்கள் அளித்த பதிலைப் பார்த்தேன்.
கடந்தவாரம் (ஜான் ஃபாஸ்டர்) டல்லஸ் மற்றும் (பிலிப்) ஜெஸப் ஆகியோருடன் நான் செய்த கலந்துரையாடல்கள்
பற்றிய அறிக்கையை பாஜ்பாயிடம் சமர்ப்பித்துவிட்டேன். இருவரும் இந்தக் கேள்வியை எழுப்பினார்கள்.
குறிப்பாக டல்லஸ் அந்தத் திசையில் வேகமாகக் காய்களை நகர்த்தவேண்டும் என்று அவசரப்பட்டார்.
நேற்று இரவு, வாஷிங்டனில் உள்ள முக்கியப் பத்தி எழுத்தாளரான மார்க்விஸ் சைல்ட்ஸ், மக்களின்
கருத்தை இதற்கு ஆதரவாகத் திரட்டுமாறு வெளியுறவுத் துறை சார்பாக டல்லஸ் கேட்டுக்கொண்டதாக
என்னிடம் கூறினார். நம்முடைய எண்ண ஓட்டங்களை அவரிடம் கூறியதோடு இந்தியாவில் இந்த விஷயத்திற்கு
ஆதரவு இருக்காது என்ற காரணத்தால் இதில் நிதானப்போக்கைக் கடைப்பிடிக்குமாறு அவரிடம்
தெரிவித்தேன்.”

ஒரு வாரத்திற்குள் நேரு இதற்கான பதிலை சந்தேகத்திற்கிடமில்லாத
வகையில் அளித்திருந்தார்.

“உங்களுடைய கடிதத்தில் வெளியுறவுத் துறை
ஐநா பாதுகாப்புக் கவுன்சில் நிரந்தர உறுப்பினர் பொறுப்பிலிருந்து சீனாவை நீக்கி அந்த
இடத்தை இந்தியாவிற்கு அளிக்க முயல்கிறது என்று குறிப்பிட்டிருந்தீர்கள். நம்மைப் பொருத்தவரை,
நாம் அதை நிராகரிக்கப்போகிறோம். எந்தக் கோணத்தில் பார்த்தாலும் இது ஒரு தவறான முடிவு.
இது சீனாவிற்குச் செய்யும் அவமரியாதையாக இருப்பதோடு, நமக்கும் சீனாவிற்கும் இடையே பிளவை
உருவாக்கும். வெளியுறவுத்துறை இதை விரும்பாது என்றே நினைக்கிறேன், ஆனால் அந்த வழியில்
செல்ல நாம் விரும்பவில்லை. நாம் சீனா ஐநாவிலும் பாதுகாப்பு கவுன்சிலும் இடம்பெறவேண்டும்
என்று தொடர்ந்து வலியுறுத்துவோம். இந்தப் பிரச்சினை ஐநாவின் பொதுச்சபை அடுத்த முறை
கூடும்போது எழுப்பப்படும் என்று நினைக்கிறேன். சீன அரசு தன்னுடைய தூதுக்குழு ஒன்றை
அங்கே அனுப்புகிறது. அவர்களுக்கு இடம் அளிக்கப்படவில்லை என்றால் சோவியத் யூனியனும்
இன்னும் சில நாடுகளும் கூட ஐநாவிலிருந்து வெளியேறக்கூடிய அபாயம் உள்ளது. இது வெளியுறவுத்
துறைக்கு மகிழ்ச்சி அளிக்கும் விஷயமாக இருக்கலாம், ஆனால் ஐநாவை இது முடிவுக்குக் கொண்டுவந்துவிடும்.
தவிர, ஒரு போருக்கும் இது இட்டுச்செல்லும்.

இந்தியா, பல காரணங்களால், பாதுகாப்புக்
கவுன்சிலின் இடத்துக்கு உரிமை கோரலாம். ஆனால், அது சீனாவிற்குப் பதிலாக இருக்காது.”

அமெரிக்க வெளியுறவுத்துறை இந்தியாவிற்குச் சாதகமாக எடுத்த இந்த
ரகசிய முடிவுக்கான காரணங்கள் ஆராயப்படவேண்டிய ஒன்று. பனிப்போரின் பதட்டம் கிழக்கு ஆசியப்
பகுதிகளுக்குப் பரவிக்கொண்டிருந்தது. யூரோப் முடங்கிக் கிடந்தது. குறிப்பாக, சீனாவில்
கம்யூனிஸ்ட் அரசு உருவாகி வந்தது ஒரு புதிய தலைவலியைத் தோற்றுவித்தது. ஆசியாவின் மற்றொரு
பெரிய நாடான, ஜனநாயக இந்தியா இந்தத் தலைவலியைக் கண்டுகொள்ளாமல் சீனாவுக்கு அங்கீகாரம்
அளித்து தன்னுடைய ஆதரவை தேசியவாத தைவானிடமிருந்து கொரில்லப் புரட்சியாளர்கள் இருந்த
பீஜிங்கிற்கு அளித்திருந்தது.

ஜனவரி 1950ம் ஆண்டு மத்தியில், யூஎஸ்எஸ்ஆர் சீன மக்கள் குடியரசுக்கு
ஐநாவில் சீனாவுக்குரிய இடம் அளிக்கப்படாததை எதிர்த்து வெளிநடப்புச் செய்திருந்தது.
அதன் காரணமாக, ஜூன் 25, 1950ல் கொரியப் பிரச்சினை வெடித்தபோது, ஐநா பாதுகாப்பு சபை,
சோவியத் யூனியன் வீட்டோ செய்யக்கூடிய சாத்தியத்தையும் மீறி, அமெரிக்க ஆதரவு கண்டனத்
தீர்மானத்தை நிறைவேற்றியது. இந்தியாவும் இந்தத் தீர்மானத்தை ஆதரித்தது. அது தீபகற்பத்தில்
வடகொரியாவின் அத்துமீறலை எதிர்த்து வந்ததால் இந்த நிலையை எடுத்திருந்தது.

என்னதான் கூட்டுச்சேராக் கொள்கையைப் பின்பற்றி வந்தாலும், கம்யூனிஸ்ட்
அத்துமீறலை எதிர்த்து வாஷிங்டனுடன் இந்தியா சேர்ந்ததில் அமெரிக்கா மகிழ்ச்சியடைந்தது.
கம்யூனிஸத்தைக் குறித்து நேரு சரியான அணுகுமுறையைக் கடைப்பிடிக்கத்தொடங்கியிருப்பதாக
அமெரிக்கர்கள் நம்பத் தொடங்கினர். இந்தியப் பிரதமர் ஜூன் 1950ல் தென்கிழக்கு ஆசியாவில்
மேற்கொண்ட பயணத்தை அமெரிக்க வெளியுறவுத் துறை கவனித்து பின்வரும் முடிவுக்கு வந்தது.

“நேருவின் அறிக்கைகள் கம்யூனிஸ்டுகளுக்கு
எதிரான அவரது உள்நாட்டுப் பிரச்சாரத்தின் நீட்சியாகவே அமைந்திருக்கின்றன. கம்யூனிஸ்டுகள்
தெற்காசியாவிலும் தென்கிழக்கு ஆசியாவிலும் தம் உத்திகளை மாற்றிக்கொள்ளாவிட்டால், அதை
எதிர்க்க இந்தியாவில் மட்டுமல்லாது, அதற்கு வெளியிலும் நேரு முயல்வார். இப்படி வெளிப்படையாகப்
பேசியதன் மூலம், நேரு நம்முடைய தரப்பிற்கு வலு சேர்த்திருக்கிறார். நேருவின் இந்தோனேசியப்
பயணத்தை அடுத்து, இந்தோனேசியா வியட் மின்னை அங்கீகரிக்கப் போவதில்லை என்றும் ஆசிய மாநாட்டை
இந்தோனேசியாவில் நடத்தப்போவதில்லை என்றும் நம்முடைய பிரதிநிதிகள் தெரிவிக்கின்றனர்.”

ஆனால், இந்தியாவிற்கும் அமெரிக்காவிற்குமான தற்காலிக இணக்கமாகத்தான்
இது இருந்தது. பாதுகாப்புச் சபையில் அமெரிக்கா கொண்டுவந்த இரண்டாவது தீர்மானத்தை, அதாவது,
வடகொரியாவின் அத்துமீறலை எதிர்க்க தென்கொரியாவிற்கு எந்த ஒரு உதவியையும் செய்யத் தயாராக
இருப்பதாகக் கொண்டுவரப்பட்ட தீர்மானத்தை, பிரிட்டன் அளித்த கடும் அழுத்தத்தால், இந்தியா
அரை மனதுடன் ஆதரித்தது. அதன்பின், ஜூலை 7ல், கொரியாவில் உள்ள ஐநா துருப்புகளுக்கு அமெரிக்கா
முழுத் தலைமையையும் ஏற்பதாகக் கொண்டுவரப்பட்ட தீர்மானத்திற்கு ஆதரவாக இந்தியா வாக்களிக்க
மறுத்தது. அமெரிக்காவின் ஆதர்சக் கொள்கையான ஒட்டுமொத்த பன்னாட்டுப் பாதுகாப்பிற்கான
இந்தியாவின் ஒப்புதல் சந்தேகத்திற்கிடமானது.

அதன்பின், இந்தியாவிற்கும் அமெரிக்காவிற்குமான வேறுபாடு மேலும்
அதிகரித்தது. இது பண்டிட் மற்றும் நேருவிற்கு இடையேயான கடிதப் போக்குவரத்தில் வெளிப்படுகிறது.
ஜூன் 29, 1950ல் பண்டிட் எழுதிய மற்றொரு கடிதம் அந்த நேரத்தில் இந்திய மற்றும் அமெரிக்க
அரசுகளின் நேரெதிரான மனப்போக்குகளைத் தெரிவிக்கிறது. கொரியப் பிரச்சினை, மற்ற ஆசியப்
பிரச்சினைகளான தைவான், இந்தோசீனா, பிலிப்பைன்ஸ் போன்றவற்றுடன் இணைத்துப் பார்க்கப்பட
வேண்டிய ஒன்றல்ல என்று பண்டிட் அமெரிக்கர்களிடம் தெரிவித்திருந்தார். இப்படி இந்தப்
பிரச்சினையை விரிவுபடுத்தினால் ஆசிய நாடுகள் அமெரிக்காவிற்கு ஆதரவு அளிப்பது கடினம்
என்றும் அவர் கூறியிருந்தார். இதற்கிடையில் அமெரிக்க அதிபர் ‘இந்தியா ஜனநாயக நாடுகளோடு
ஒத்துப்போகாமல் அதேசமயம் தனிப்பட்ட, நடுநிலையான வெளியுறவுக் கொள்கை ஒன்றைப் பேண விரும்புவதுபற்றி’
வருத்தம் தெரிவித்திருந்தார் என்றும் பண்டிட் குறிப்பிட்டிருந்தார்.

ஜூலையில் இந்திய, அமெரிக்க அரசுகளிடையேயான இந்தப் பிளவு மேலும்
அதிகரித்தது. சீன மக்கள் குடியரசை ஐநா சபையில் சேர்த்துக்கொள்வதன் மூலம் பன்னாட்டுப்
பதட்டங்கள் குறையும் என்றும், கொரியப் பிரச்சினை அந்தப் பிராந்தியத்திற்குள் மட்டுப்படும்
என்றும் இந்தியா எல்லாத் தரப்பினரிடையும் வலியுறுத்தி வந்தது. பீஜிங்கிற்கான இந்திய
தூதர் சூ என்லாயிடம் பிரிட்டனும் எகிப்தும் சீனா ஐநா பாதுகாப்பு சபையில் இடம்பெறுவதை
ஆதரிக்கும் என்று நம்பிக்கை தெரிவித்திருந்தார். அதன்மூலம் பெரும்பான்மை ஆதரவு சீனாவிற்குக்
கிடைக்கும் என்று அவர் கூறினார். பீஜிங் பாதுகாப்பு சபையில் இடம்பெறுவதன் மூலம் கொரியப்
பிரச்சினைக்கு ஒரு தீர்வு காணப்படும், அதற்கு பீஜிங் மற்றும் மாஸ்கோவின் ஆதரவு இந்தியாவிற்குத்
தேவை என்று அது தெரிவித்தது. அமெரிக்காவினுடைய முரட்டுத்தனமான அணுகுமுறையும் இந்தியாவிற்குக்
கவலை அளித்தது. இது ஜூலை 13,1950ல் பண்டிட் நேருவுக்கு எழுதிய கடிதத்திலிருந்து தெரிய
வருகிறது. அதில் அவர் அமெரிக்க வெளியுறவுத் துறை அமைச்சர் டீன் அசேசன் ‘அணுகுண்டைப்
பயன்படுத்தும் சாத்தியக்கூறு’ உள்ளதாகக் கூறியதைப் பற்றி புகார் செய்திருந்தார்.

ஜுலையின் பிற்பகுதியில் சீன தேசியவாத இயக்கத்தில் இருந்த சில தீவிரக்
கருத்துடையோர், சியாங் கே ஷேக்குடனான உறவை முறித்துக்கொண்டு, கொரியப் பிரச்சினையைத்
தீர்ப்பதற்கு சீனா ஐநாவில் இடம்பெறுவதே சரியான வழி என்ற இந்தியாவின் கருத்துக்கு ஆதரவு
தெரிவித்தனர். பண்டிட்டுடனான தகவல் பரிமாற்றம் ஒன்றில் அவர்கள் இவ்வாறு குறிப்பிட்டிருந்தனர்.
இது சீனா ஐநாவில் சேர்வதே சிறந்த தீர்வு என்ற முடிவில் இருந்த நேருவின் கருத்தை உறுதிப்படுத்தியது.
இதற்கிடையில் அசேசன், பண்டிட்டிடம், ‘இந்தியா கொண்டுவந்த ஐநா தீர்மானங்களைப் பொருத்தவரை
அதன் அறம்சார்ந்த குரலுக்கு மதிப்பளிப்பதாகவும், ஆனால் அதே வேளையில் அவரது கொள்கை முடிவுகள்
அவர்கள் நாட்டு மக்கள் கருத்துப்படியே இருக்கவேண்டிய கட்டாயம் உள்ளது என்று கையை விரித்துவிட்டார்.
அதன்பின், ஆகஸ்ட் 1, 1950ல் யூஎஸ்எஸ்ஆர் ஐநாவின் தன்னுடைய இடத்திற்கு மீண்டதை ஒட்டி
அமெரிக்காவிற்கு பாதுகாப்பு சபையில் இருந்த சாதகமான நிலை மாற்றம் கண்டது.

ஆக, இந்தியாவின் அறம்சார்ந்த நிலைப்பாட்டைப் பற்றிய வாஷிங்டனின்
கருத்து, இன்னும் சந்தேகத்திற்குரியதாக இருந்த இந்தியாவின் ஆதரவு மற்றும் கம்யூனிஸத்திற்கு
எதிரான நிலைப்பாடு (தவிர சோவியத் யூனியன் பாதுகாப்பு சபைக்குத் திரும்பியது) ஆகியவற்றின்
இடையே அமெரிக்க வெளியுறவுத் துறை, இந்தியா ஐநா பாதுகாப்பு சபை உறுப்பினராவதைப் பற்றிய
கோரிக்கையுடன் பண்டிட்டை அணுகியது. டல்லஸ் மற்றும் ஜேசப் ஆகியோருடன் எப்போது உரையாடல்
நிகழ்ந்தது என்று பண்டிட் கூறாவிட்டாலும், அவர் நேருவுக்கு ஆகஸ்ட் 24ம் தேதி கடிதம்
எழுதிய காரணத்தால், இது ஆகஸ்ட் மாத ஆரம்பத்திலோ அல்லது மத்தியிலோ நிகழ்ந்திருக்கலாம்
என்று நம்மால் கணிக்க முடிகிறது.

இவ்வாறு இந்தியாவை அமெரிக்க வெளியுறவுத் துறை அணுகியது, அதிகாரபூர்வமாக,
உயர்மட்ட அளவில் இல்லாவிட்டாலும் கூட, நேர்மையான ஒன்றாகவே கருதப்படவேண்டும். திருமதி.
பண்டிட் அமெரிக்காவில் நல்ல மதிப்புப் பெற்றவர், அவருடைய சகோதரருடன் தொடர்பு கொள்ள
சரியான ஒருவராகக் கருதப்பட்டவர். சில ஆண்டுகளுக்குப் பின்னர், சோவியத் அளித்த வாய்ப்பு
நிராகரிக்கப்பட்டது போல, இந்த வாய்ப்பு நடைமுறைப்படுத்தப்படும் சாத்தியம் குறைவாகவே
இருந்தாலும் இந்தியாவுடனான ஒரு நம்பிக்கையான உறவை ஏற்படுத்திக்கொள்ள அமெரிக்கா தெரிவித்த
முக்கியமான விருப்பமாகவே இதை எடுத்துக்கொள்ளவேண்டும். கூட்டாகச் சேர்ந்து வட கொரியாவின்
அத்துமீறலைக் கண்டிக்கவேண்டும் என்ற அமெரிக்கத் தீர்மானங்களை இந்தியா ஐநா சபையில் ஆதரித்தது.
1950ம் ஆண்டு ஆரம்பத்தில் சீனாவின் புதிய கம்யூனிஸ்ட் அரசை அங்கீகரிப்போம் என்று, அமெரிக்கா
ஆதரிக்க முன்வராத ஒன்றை, இந்தியா உறுதியாக ஆதரித்தது. இதையும் மீறி, பனிப்போர் காலகட்டத்தில் தன்னோடு இந்தியா
சேர்ந்துவிடும் என்ற அமெரிக்காவின் நம்பிக்கையை, இந்தத் தீர்மானங்களுக்கான இந்திய ஆதரவு
அதிகரித்தது.

ஆனால், ஆரம்பத்தில் இருந்த இந்த ஆதரவு படிப்படியாகக் குறையவே அமெரிக்கா
வருத்தமடைந்தது. கொரியப் பிரச்சினையைத் தீர்ப்பதற்கான வாஷிங்டன் மற்றும் புதுதில்லியின்
அணுகுமுறைகளுக்கிடையே வேறுபாடுகள் அதிகரித்து வந்தன. இருப்பினும் ஆகஸ்ட் 1950ல் டல்லஸால்
முன்னெடுக்கப்பட்ட இந்த அரசியல் முயற்சி, இந்திய – அமெரிக்க உறவுகள் மேம்படக்கூடிய
சாத்தியங்கள் உண்டு என்ற அமெரிக்காவின் நம்பிக்கையை வெளிக்காட்டுகிறது. அதை நிரூபிப்பதற்காக
அவர்கள் மேற்கொண்ட ஒரு நடவடிக்கையாகவே இதைக் கருதலாம். இது இந்தியாவை தங்கள் பக்கம்
இழுக்கக்கூடும் என்று அவர்கள் எண்ணியிருக்கக்கூடும். பனிப்போரின் ஆரம்ப கால கட்டங்களில்
இந்திய அமெரிக்க உறவில், அமெரிக்காவின் நல்லெண்ண நடவடிக்கைகள் ஏதுமில்லை என்ற ஆண்ட்ரூ
ராட்டரின் வாதத்திற்கு எதிரான ஆதாரமாக இந்தச் சம்பவம் உள்ளது. ஆனால் நேரு சகோதர சகோதரிகளுக்கான
கடிதப் போக்குவரத்திலிருந்து இந்த நடவடிக்கையை இந்தியா ரசிக்கவில்லை என்று தெரிகிறது.
எந்த மாதிரி நடவடிக்கை இந்தியாவிற்குத் திருப்தியளித்திருக்கக் கூடும் என்ற கேள்வியையும்
இது எழுப்புகிறது. பனிப்போரின்போது அமெரிக்க அணிக்கு ஆதரவு அளிக்குமாறு இந்தியாவை ‘சரிக்கட்டலாம்’
என்ற அமெரிக்க நம்பிக்கைக்கு இது எடுத்துக்காட்டாக இருக்கிறது. அதுமட்டும் அல்லாமல்,
சிலர் கூறுவது போல் இந்திய-பாகிஸ்தான் நாடுகளுக்கு இடையேயான பிரச்சினையில் அமெரிக்கா
நடுநிலையே வகிக்க விரும்புகிறது என்ற எண்ணத்தையும் இந்த முயற்சி மாற்றியமைக்கிறது.
இந்தியா ஐநா பொதுச்சபையில் நிரந்தர உறுப்பினர் பதவியை அடைவதற்கு வாஷிங்டன் ஆதரவு அளிக்கிறது
என்ற செய்தி பாகிஸ்தானுக்கு எட்டுமானால் அது அமெரிக்கா மீது அதிருப்தி அடையும் என்பது
தெளிவு. இது இந்தியாவிற்கு காஷ்மீர் பிரச்சினையில் பெரும் ஆதரவை அளிக்கும் என்ற காரணத்தால்
பாகிஸ்தான் இதை விரும்பாது.

பண்டிட்டிற்கும் நேருவுக்கும் இடையேயான கடிதப்போக்குவரத்து, கொரியத்
தீபகற்பத்தில் போர் மூண்டபின் அதில் தலையிட முடிவு செய்த ஐநாவைப் பற்றி அமெரிக்கா என்ன
நினைக்கிறது என்பதையும் தெளிவுபடுத்துகிறது. தென்கொரியாவை எதிர்த்து ராணுவத்தை ஏவிய
வடகொரியாவைக் கண்டித்து ஐநா ஆரம்பத்தில் இரண்டு தீர்மானங்களை, 25 மற்றும் 27 ஜூன்
1950ல் நிறைவேற்றியபோது அது அமெரிக்காவாலும் மற்ற நாடுகளாலும் கம்யூனிஸ ஆக்கிரமிப்பிற்கு
எதிரான கூட்டு முயற்சியாகக் கருதப்பட்டது. இத்தீர்மானங்களுக்கு ஆதரவாக இந்தியா வாக்களித்து,
அமெரிக்காவின் பக்கம் இருப்பதுபோன்ற ஒரு கருத்தை பனிப்போரின் போது ஏற்படுத்தினாலும்,
ஐநாவில் சீனாவிற்கு உரிய இடத்தைப் பெறுவதற்கான தனது ஆதரவை இந்தியா தொடர்ந்து அளித்து
வந்தது. ஆகஸ்ட் மாதத்தில் சோவியத் ஐநாவிற்குத் திரும்பியதை அடுத்து அமெரிக்காவிற்குச்
சாதகமான சூழ்நிலை மாற்றமடைந்தது. இந்தியாவுடனான இந்த அணுகுமுறைக்கு முன்பும் அதன் பின்பும்
அமெரிக்காவில் ஐநாவை எப்படி அமெரிக்க நலனுக்காகப் பயன்படுத்தலாம் போன்ற விவாதங்கள்
நடைபெற்றுவந்தன. குறிப்பாக ஐநா பாதுகாப்பு சபையில், ஏன் ஐநாவிலேயே சீனா இடம்பெறுவது
குறித்தும் விவாதங்கள் நடைபெற்றன.

ஒருபுறம் சீன தேசியவாதிகளை வெளியேற்றி, மறுபுறம் கம்யூனிஸ்டுகளையும்
காலியாக உள்ள இடத்தைப் பெற விடாமல் செய்வது என்ற யோசனையை பலர் தெரிவித்திருந்தனர்.
ஆகஸ்ட் பின்பகுதியில் நடந்த பண்டிட்-நேரு இருவருக்கிடையேயான கடிதப்போக்குவரத்து, இதுபோன்ற
விவாதங்கள் எவ்வளவு தூரம் சென்றன என்பதைத் தெரிவிக்கிறது. ஐநாவை ஒட்டுமொத்தமாக மறுசீரமைப்புக்குள்ளாக்காமல்,
பாதுகாப்புச் சபையில் இந்தியாவைச் சேர்த்துவிட்டால் அமெரிக்காவின் நலன்களுக்கு அது
சாதகமாக இருக்கும் என்ற எண்ணம் நிலவியது. இல்லாவிடில், இந்தியாவிற்குப் பாதுகாப்பு
சபையில் இடமளித்ததற்குப் பிரதியுபகாரமாக, சீனாவை ஐநா சபையில் சேர்த்துக்கொள்வது என்ற
இந்தியாவின் கொள்கையைக் கைவிடவேண்டும் என்று அமெரிக்கா கேட்டுக்கொண்டிருக்கலாம். இருப்பினும்
இந்த நடவடிக்கை – இந்தத் தலைப்பில் அமெரிக்க விவாதங்களைப் பற்றிய மேலும் பல தகவல்கள்
தேவைப்படும் என்ற நிலையில் – அமெரிக்கா ஐநா சபையின் திறனை எப்படித் தன் நலன்களுக்குப்
பயன்படுத்தலாம் என்று எண்ணியதையும் குறுகிய காலத்தில் தென்கொரியாவில் ஆக்கிரமிப்பு
செய்த வடகொரியாவின் மீது நடவடிக்கை எடுக்க ஐநாவை எப்படிப் பயன்படுத்தலாம் என்று அது
முயன்றதையும் காட்டுகிறது. ஆக, இந்தியாவை அமெரிக்கா அணுகியது ஐநா என்கிற நிறுவனத்தை
தன் நலன்களுக்கு ஆதரவாகப் பயன்படுத்த முனைந்த முயற்சியின் ஒரு பகுதியாகவே கருதலாம்.
இதில் செப்டம்பர் மாதம் கொண்டுவரப்பட்ட ‘அமைதிக்காக ஒன்றுபடுவோம்’ தீர்மானமும் ஒரு
பகுதியாக விளங்குகிறது.

நேருவின்
நிராகரிப்பு

இந்தியாவிற்கு ஐநா சபையில் சீனாவிற்கான இடத்தை அளிக்க முன்வந்த
அமெரிக்காவின் திட்டத்தை உறுதியான முறையில் நிராகரித்த நேருவின் அணுகுமுறை ‘நேருவின்’
வெளியுறவுக் கொள்கை ஐநாவை எப்படி மதிப்பான முறையிலும் உலக நாடுகளின் மையமாகவும் கருதியது
என்பதைத் தெளிவுபடுத்துகிறது. நேருவைப் பொருத்தவரை பன்னாட்டுத் தகராறுகளைப் பேச்சுவார்த்தை
மூலம் தீர்க்கும் ஒரு இடமாக, போரைத் தவிர்க்கும் ஒரு அமைப்பாக ஐநா இருந்தது. எனவே ஐநா
வலிமையாக இருப்பது பேச்சுவார்த்தை மற்றும் எல்லோரையும் கலந்தாலோசிப்பது என்ற அவரது
வெளியுறவுக் கொள்கையின் மறுக்கவியலாத ஒரு அங்கமாக இருந்தது. இந்தியாவில் கொள்கை முடிவுகளை
எடுப்பவர்களின் இடையே 1950களில் ஐநா முக்கியமானதாக இருந்தது என்பதைத் தெரிந்துகொள்ள
மிதி முகர்ஜி வரை நாம் செல்லவேண்டியதில்லை.

வெளியுறவுத்துறையின் திட்டத்தை நிராகரித்த நேருவின் வாதம், இதன்
மூலம் ஐநா பலவீனமடைந்துவிடும் என்ற கவலையின் அடிப்படையிலும் ‘நன்கு அறியப்பட்ட’ ஐநா
சபைக்கு மூடுவிழா நடத்தவேண்டியிருக்கும் என்ற அச்சத்தினாலும் ‘ஒரு போரை நோக்கி இது
இட்டுச்செல்லும்’ என்ற எண்ணத்தினாலும் பாதிக்கப்பட்டிருந்தது. ஐநா என்ற அமைப்பு பேச்சு
வார்த்தைகளின் மூலம், பிரச்சினைகளுக்கு அமைதித் தீர்வுகளை எட்ட உதவும், உலகின் பதட்டத்தைத்
தணிக்கும் என்று நேரு நம்பினார். நேரு மற்றும் இன்னும் சிலர் இரண்டாவது உலகப் போரைப்
போல மீண்டும் ஒரு போர் மூளக்கூடும் என்று நினைத்ததைக் குறைத்து மதிப்பிட முடியாது.
மேலும், ஐநா சபை நாடுகளின் அறமில்லாத நடவடிக்கைகளைக் கண்டிக்கும், தண்டிக்கும் இடமாக
இருக்கும் என்று நேரு எண்ணினார். இது தென்னாப்பிரிக்காவில், இந்தியர்களுக்கு எதிரான
இனவெறிச் சட்டங்களின் மீது ஐநா எடுத்த நடவடிக்கைகளுக்கு இந்தியா தெரிவித்த ஆதரவிலிருந்து
அறியலாம். ஐநா மீதான நேருவின் நம்பிக்கைகளுக்கு அந்த நேரத்தில் பெருமளவு பாதிப்பு ஏதும்
ஏற்படவில்லை என்பது இங்கு குறிப்பிடத்தக்கது. இந்தியாவின் காஷ்மீர் மீதான உரிமையில்
அமெரிக்காவும் பிரிட்டனும் ஐநாவில் செய்த குழப்படிகளுக்குப் பின்னும் இந்த நம்பிக்கை
நீடித்தது. 1949ல் பண்டிட், பாதுகாப்பு சபையின் நிரந்தர உறுப்பினர் இடத்திற்கு விலையாக
காஷ்மீர் இருக்குமோ என்று ஐயுற்றார்.

பன்னாட்டு விவகாரங்களில் ஐநா முக்கியமான இடத்தை வகிக்கும் என்ற
நேருவின் நம்பினார். ஐநாவில் சீனாவின் இடத்தை இந்தியா பெறுமானால் அது சாசனத் திருத்தத்திற்கு
வழிவகுத்து அந்த அமைப்பையே சீர்குலைத்துவிடும் என்ற அஞ்சினார். அவர் தனது சகோதரிக்கு
எழுதிய கடிதத்தில், 1950 செப்டம்பரில் நடைபெறுகின்ற ஐநா பொதுச்சபையில் சீனாவின் இடத்திற்கான
விவாதங்கள் அந்த அமைப்பைப் பிளந்து ஒரு பெரும் பிரச்சினைக்கு வழிவகுத்துவிடும் என்று
தெரிவித்திருந்தார். அந்தப் பிரச்சினையை மேலும் சிக்கலாக்க தாம் விரும்பவில்லை என்று
அவர் திட்டவட்டமாகக் கூறியிருந்தார்.

உலகின் ஒட்டுமொத்த நாடுகளின் பிரதிநிதித்துவத்தைப் பெற்றால் மட்டுமே
ஐநா சபை வலிமையுறும் என்ற எண்ணம் நேருவின் மனதில் உறுதியாக இருந்தது. எனவே, சீனாவின்
பிரதிநிதித்துவம் சீன மக்கள் குடியரசைக் கொண்டு இருக்கவேண்டும் என்பது நேருவின் ஐநா
சம்பந்தப்பட்ட கொள்கையாக இருந்தது. தவிர, இது நேருவின் விரிவான சீனக் கொள்கையின் ஒரு
பகுதியாக விளங்கியது. சீனாவுடன் நேரடித் தகராறு ஒன்றைத் தவிர்க்க நேரு விரும்பினார்.
சீனா பன்னாட்டு சமூகத்தில் ஒன்றிணைவது அந்நாட்டுடனான சிக்கலைத் தவிர்க்கும் என்று அவர்
எண்ணினார். பன்னாட்டுப் பிரிவினைகளை ராணுவ முகாம்கள் அமைத்து தமது வலிமையைக் காட்டுவதன்
மூலம் தீர்த்துவிட இயலாது என்று நேரு கருதினார். அனைத்துத் தரப்பினரையும் பன்னாட்டு
சமூகத்தில் இணைத்து அவர்களுக்கிடையே நம்பிக்கையை வளர்ப்பதன்மூலமே பதட்டங்கள் தணிக்கப்படும்
என்பது அவர் நம்பிக்கை. ஆரம்பகால கட்டத்தில், சோவியத் யூனியனின் மீது மேற்கு நாடுகள்
நெருக்கடி கொடுத்து, அந்நாட்டின் பாதுகாப்பைக் கேள்விக்குறி ஆக்கியதன் காரணமாகவே உலகம்
இரண்டாகப் பிளவடைந்தது, அந்த வகையில் மேற்கு நாடுகள் தவறு செய்துவிட்டன என்று அவர்
நினைத்தார். இப்படிப்பட்ட நேருவின் வரலாற்றுப் புரிதலே, இந்தியப் பிரதமரை இந்தியா மற்றும்
உலகத்தின் சார்பாக சீனாவின் பிரதிநிதித்துவத்திற்கு ஆதரவாகப் பிரசாரம் செய்ய வைத்தது.

பிடிவாதமாக, ஐநா பாதுகாப்பு சபையில் சீனாவின் இடத்தை இந்தியா பெற
விரும்பவில்லை என்று வலியுறுத்திய விதத்திலும், ஐநாவில் சீனா பிரதிநிதித்துவம் பெறுவது,
இந்தியா பாதுகாப்பு சபையில் இடம்பெறுவது போன்ற எந்த ஒரு விஷயத்திற்கும் முன்பு தீர்க்கவேண்டிய
பிரச்சினை என்ற நிலைப்பாட்டை எடுத்த விதத்திலும், நேருவின் வெளியுறவுக்கொள்கையில் எந்த
அளவு சீனா முக்கியத்துவம் பெற்றிருந்தது என்பதை உணரலாம். போருக்குப் பிந்தைய உலகில்,
நேருவின் வெளியுறவுக் கொள்கைக்கு ஒரு மையம் உள்ளது என்று எடுத்துக்கொண்டோமானால், அது
சீனாவாகவே இருந்தது. ஒருவருக்கு இந்தக் கொள்கையில் விருப்பம் உள்ளதோ இல்லையோ, நேரு
விரும்பிய ஆசியாவின் மறுமலர்ச்சியின் ஒரு பகுதியாக இது இருந்தது. ஒரு குறிப்பிட்ட கொள்கைக்காக
சீனாவை ஒதுக்கி வைப்பது எதிர்ப்பை மென்மேலும் வலுப்படுத்தி, பன்னாட்டு நிலைத்தன்மையைக்
கேள்விக்குறியாக்கிவிடும் என்று அவர் நினைத்தார்.

சீன மக்கள் குடியரசு உருவாவதற்கு முன்பே நேருவின் நிலை தெளிவாக
இருந்தது. ஜூலை 1949ல் வாஷிங்டனின் இருந்த பண்டிட்டிற்கு அவர் எழுதிய கடிதத்தில், கம்யூனிஸ்டுகளுக்கு
எதிரான ‘பசிபிக் ஒப்பந்தத்தில்’ சேருமாறு வந்த அழைப்பைப் புறக்கணிக்குமாறு உத்தரவிட்டிருந்தார்.

“ஒரு யதார்த்தவாதியாகப் பார்க்கும்போது,
கம்யூனிஸ்டுகள் சீனாவின் பெரும்பகுதியை தங்கள் கட்டுப்பாட்டில் வைத்துள்ளனர் என்பதும்
விரைவில் நாடு முழுவதும் அவர்கள் கைக்குச் செல்லக்கூடும் என்பதும் ஒருவருக்குப் புரிந்திருக்கும்.
பன்னாட்டு அமைதியின் நலன் கருதி, புதிய சீனாவுடனான நட்பைச் சீர்குலைக்கும் எந்த ஒரு
விஷயத்தையும் நாம் செய்யக்கூடாது.”

ஆகஸ்ட் 1950ல், இந்தியா சீன மக்கள் குடியரசை அங்கீகரித்தது மட்டுமல்லாமல்,
அதனுடனான உறவுகளைப் பலப்படுத்திக்கொள்ளப் பெரிதும் முயன்றது. நேருவின் ஒட்டுமொத்த வெளியுறவுக்
கொள்கை, ‘சீனா ஒரு பன்னாட்டுக் கூட்டாளி, அந்நாட்டால் பனிப்போரின் பதட்டங்களைக் குறைக்க
முடியும்’ என்று நிறுவுவதை மையமாகக் கொண்டிருந்தது. சோவியத் யூனியன் உருவானபோது மேற்கு
நாடுகள் பதட்டப்படாமல் இருந்திருந்தால் அதனுடன் ஒரு நல்ல உறவை உருவாக்கிக்கொண்டிருக்க
முடியும் என்பது நேருவின் வாதம். அதேபோன்ற ஒரு தவறை மீண்டும் மேற்கு நாடுகள் இழைத்துவிடக்கூடாது
என்பதில் அவர் முனைப்பாக இருந்தார்.

நிறைவு

இக்கட்டுரையை நிறைவு செய்வதற்கு முன் நாம் கருத்தில் கொள்ள வேண்டிய
முக்கியமான ஒன்று. “இந்தியா ஒரு வலுவான நாடு, அதற்குப் பாதுகாப்புச் சபையில் நிரந்தர
இடத்தைப் பெறுவதற்கான தகுதி உண்டு” என்ற நேருவின் கருத்தை பண்டிட்டுடனான அவரது கடிதப்
போக்குவரத்து உறுதி செய்கிறது என்பதை. ஒரு மீள்யோசனைக்குப் பின் எழுதியதைப் போல, ஆகஸ்ட்
30, 1950ல் அவரது சகோதரிக்கு எழுதிய கடிதத்தில் ‘பல்வேறு காரணங்களால்’ இந்தியா ‘பாதுகாப்புச்
சபையில் நிரந்தர இடத்தைப் பெறுவதற்கான தகுதியைக் கொண்டிருக்கிறது’ என்று குறிப்பிட்டிருந்தார்.
மேலும் ஆசிய மற்றும் உலக விவகாரங்களில் இந்தியா கொண்ட முக்கியத்துவம் நேருவின் கடிதங்களில்
அடிக்கடி இடம்பெற்றிருந்தது. வரலாறு, புவியியல் மற்றும் அறம் சார்ந்த ரீதியாக இந்தியா
இந்தத் தகுதியைக் கொண்டிருந்தது என்று அவர் நம்பினார்.

நேருவை அன்றும் சரி இன்றும் சரி, விமர்சனம் செய்வோர் இந்தியாவின்
பெருமையைப் பற்றிய அவரது கணிப்போடு ஒத்துப்போகும் அதே வேளையில், ‘சீனா பாதிப்படையும்’
வகையில் இந்தியா ஐநா பாதுகாப்புச் சபையில் இடம் பெறாது என்ற அவரது நிபந்தனையைக் கடுமையாகக்
குறைகூறுகின்றனர். எனவே இது தொடர்பாக மேலும் பல ஆதாரங்களை, அவை இருந்தால், ஆய்வு செய்வது
இந்த வாய்ப்புகளைப் பற்றிய இந்தியத் தரப்பு வாதங்களை அறிந்துகொள்ளப் பயனுள்ளதாக இருக்கும்.
அதேபோல அமெரிக்காவின் இந்தத் தூண்டில் எவ்வாறு உருவானது, இந்தியாவுடன் மேலும் என்ன
வகையான தகவல் பரிமாற்றம் நடந்தது என்பதையும் அறிந்துகொள்வது மேலும் பல அரிய தகவல்களை
அளிக்கலாம். எப்படியிருந்தாலும் அமெரிக்கா இதுபோன்ற ஒரு வாய்ப்பை அளித்தது, அதை இந்தியா
நிராகரித்தது என்பது வெள்ளிடைமலையாகத் தெரிகிறது.

இந்திய அமெரிக்க உறவின் இந்த அத்தியாயம், 1950களின் மத்தியில்
இந்திய அமெரிக்க நாடுகளின் மனப்போக்கையும் வெளியுறவுக்கொள்கைகளையும் விளக்குகிறது.
பனிப்போரின் ஆரம்ப காலகட்டங்களில் இந்தியாவைத் தன்பக்கம் இழுக்க அமெரிக்கா முயன்றது
என்பது இதிலிருந்து தெரிகிறது. 1953ல் பாகிஸ்தானுடன் ஒரு ராணுவ ஒப்பந்தம் செய்து கொள்வதற்கு
முன்னால், இந்தியா மற்றும் பாகிஸ்தான் நாடுகளுக்கிடையே அமெரிக்கா நடுநிலை வகித்தது
என்ற எண்ணத்தை இது கேள்விக்குறியாக்குகிறது. அதுபோல, கொரியப் போரில் சீனா தலையிடுவதற்கு
முன்பே, துணைக்கண்டப் பிரச்சினைகளை பிரிட்டனின் பார்வைக்கு விட்டுவிடுவது என்ற கொள்கையும்
மறுபரிசீலனைக்கு உள்ளானது என்பதையும் இது தெளிவாக்குகிறது. பனிப்போர் கால கட்டத்தில்
ஐநாவை தன் இஷ்டத்திற்கு வளைக்க அமெரிக்கா செய்த முயற்சிகளின் ஒரு பகுதியே அது இந்தியாவிற்கு
அளித்த இந்த வாய்ப்பு என்றும் இந்நிகழ்வைப் புரிந்துகொள்ளலாம். அமெரிக்கா கம்யூனிஸ்ட்
சீனாவின் மீது அச்சம் கொண்டிருந்தது என்பதையும் அதன் காரணமாக ஒரு கட்டத்தில் அதன் ஆதரவு
பெற்ற சியாங்கே ஷேக்கை வெளியேற்றி உலக அரசியலின் ஆகப் பெரிய இடம் ஒன்றில் இந்தியாவை
அமரவைத்து, அதன்மூலம் அப்போதுதான் சோவியத் மீண்டும் இடம்பெற்ற பாதுகாப்பு சபையில் அதன்
பலத்தை அதிகரித்துக்கொள்ளலாம் என்ற அமெரிக்க எண்ணத்தையும் இது கோடிட்டுக் காட்டுகிறது.

அமெரிக்காவுடனான சிக்கலான ராஜீய உறவுகளின் ஒரு பகுதியாக நேரு இந்த
வாய்ப்பை நிராகரித்ததைக் காணலாம். இந்தியாவின் தேசிய நலனைக் கருதி ஒரு தாராளமான வாய்ப்பை
அளித்த அமெரிக்காவை, கொள்கையின் அடிப்படையில் நேரு நிராகரித்தது இந்த இரு நாடுகளும்
1950களில் ஒன்றுபட்ட எண்ணவோட்டத்தை கொண்டிருக்கவில்லை என்பற்குச் சாட்சியாக விளங்குகிறது.
இந்தப் பரிமாற்றங்கள், அவரது வெளியுறவுக் கொள்கையின் முக்கியமான பகுதியாக, ஐநா சபையின்
மீது நேரு அதிக மரியாதை வைத்திருந்ததைக் கூறுகிறது. காஷ்மீர் விவகாரத்தை ஐநாவிற்குக்
கொண்டுசென்று அது இந்தியாவிற்குச் சாதகமாக இல்லாத போதிலும் ஐநாவின் மீது நல்லெண்ணத்தை
நேரு கொண்டிருந்தார். நேருவின் வெளிநாட்டுக்கொள்கையின் மையமாக சீனா இருந்தது என்பதை
அவர் தன் சகோதரிக்கு எழுதிய கடிதங்கள் தெளிவாக்குகின்றன. 1950ல் மட்டுமல்லாது,
1955ல் மாஸ்கோவின் நடந்த பரிமாற்றங்களும் இதை உறுதிசெய்கின்றன. நேரு அச்சம்கொண்டவரல்ல,
‘பாண்டாவைத் தழுவிக்கொள்ள’ அவசரப்பட்டவருமல்ல. ஆனால் ஒரு பெரிய நாடான சீனாவை அவ்வளவு
எளிதில் ஒதுக்கிவிடமுடியாது என்பதில் உறுதியாக இருந்தார். இறுதியாக, இந்தியா பாதுகாப்புச்
சபையில் நிரந்தர இடம்பெறுவதற்குத் தகுதியான ஒன்று என்று நேரு எண்ணியபோதிலும் அது சீனாவை
பாதிப்படையச் செய்து அடைய வேண்டிய ஒன்றல்ல என்ற அவரது உறுதியான எண்ணத்தையும் இது காட்டுகிறது.

1964ல் நேரு மறைந்தபோது சீன மக்கள் குடியரசு உலக நாடுகளாலும்,
இந்தியாவாலும், ஏன் அதன் நெருங்கிய துணைவரான யூஎஸ்எஸ்ஆராலும் ஒதுக்கப்பட்டது. சீனாவை
பன்னாட்டுச் சமூகத்தில் ஒன்றிணைக்கச் செய்த முயற்சி தோற்றுவிட்டது என்பதைத்தான் இது
உணர்த்துகிறது. சொல்லப்போனால், சீனாவுடனான 1962ம் ஆண்டுப் போர்தான் ‘நேருவைக் கொன்றுவிட்டது’
என்று சொல்வோர் உண்டு. ஆனால் இந்தத் தோல்வியை வைத்து நேருவின் மதிப்பைக் கணிப்பது,
தீவிரக் கொள்கையுடய தலைவர்களால் ஆன பீஜிங் மீது அவரது தாக்கம் செல்லுபடியாகவில்லை என்பதைப்
புறக்கணிப்பதாகும். மேற்கு நாடுகளிலிருந்து தொடர்ந்து விலகிச் சென்றது மட்டுமல்லாமல்,
இந்தியாவுடன் தகராறுகளில் ஈடுபட்டு அதனுடன் 1962ல் போர் புரிந்து, பின்னர் மாஸ்கோவுடனிருந்து
கூடப் பிரிந்து சென்ற சீனாவின் நடத்தை ஆச்சரியகரமான ஒன்று. ஆனால் ஆரம்ப காலகட்டத்தில்
அமெரிக்காவின் மனநிலையையும் மீறி, உலக நாடுகளுடன் நல்லுறவைப் பேண சீனா செய்த முயற்சிகளுக்கான
பாராட்டு ஒருவகையில் நேருவைச் சேரவேண்டும். சீன மக்கள் குடியரசு மீது நேரு காட்டிய
இந்த இணக்கமான அணுகுமுறை இல்லாவிட்டால், தன்னைச் சந்தேகத்துடன் பார்த்த உலகத்தின் போக்கிலிருந்து
நீண்ட நாட்களுக்கு முன்பே பீஜிங் விலகிச்சென்றிருக்கக்கூடும்.

மூலக்கட்டுரை: https://www.wilsoncenter.org/publication/not-the-cost-china-india-and-the-united-nations-security-council-1950