அண்மைக்காலங்களாக இஸ்லாமியப் பயங்கரவாதிகள் மேற்கத்திய நாடுகளில் பல பயங்கரவாதச் செயல்களை நிகழ்த்தி வருகிறார்கள். பாரிஸ் தொடங்கி அமெரிக்க நகரங்கள் வரை பல அவர்களின் கொடுஞ்செயல்களுக்கு ஆளாக்கியுள்ளன. அமெரிக்காவில் ஓரினச் சேர்க்கையாளர் கூடும் கேளிக்கை மையமொன்றில் இஸ்லாமியப் பயங்கரவாதிகள் உள்நுழைந்து பலரைக் கொன்று குவித்தனர். மேற்கத்திய நாடுகள் அண்மையில் சில பத்தாண்டுகளாகத்தான் இப்படிப்பட்ட மனிதத்தன்மையற்ற ஜிகாத்தை சந்திக்கின்றன.
இந்தியா இப்படிப்பட்ட கொடுங்கொலை ஜிகாத்தை கடந்த ஏழு நூற்றாண்டுகளுக்கும் மேலாக சந்தித்து வருகிறது. சோமநாத புரம் படுகொலை தொடங்கி கோவை குண்டு வெடிப்பு என்று புல்வாமா வரை நாம் தொடர்ந்து இப்பயங்கரவாதத்தைச் சந்தித்து வருகிறோம். இங்கு இந்து முஸ்லிம் மதக்கலவரங்கள் வெடித்துள்ளன. ஆனால் இன்றுவரை எந்த மசூதிக்குள்ளும் ஆயுதமேந்திய இந்துக்கள் சென்று இஸ்லாமியரைக் கொன்று குவித்ததில்லை. மாறாக அக்க்ஷயதாம் முதல் காசி கோவில், ஜம்மு ரகுநாதர் கோவில் என இந்து ஆலயங்களுக்குள் நுழைந்து இஸ்லாமிய ஜிகாதிகள் அப்பாவி இந்துக்களைக் கொன்று குவித்துள்ளார்கள்.
அப்போதெல்லாம் மேற்கத்திய நாடுகளில் அந்தத் தாக்குதல்கள் பெரிய கண்டனங்களைப் பெறவில்லை. ஏன்? மும்பையில் நூற்றுக்கணக்கான இந்தியர்களை ஜிகாதி பயங்கரவாதிகள் சுட்டுக்கொன்று குவித்தபோது அமெரிக்காவின் முன்னணி தார்மீகவியல் போதிக்கும் பேராசிரியையான மார்த்தா நஸ்பம் ஏறக்குறைய அதனை நியாயப்படுத்துவது போல நியூயார்க் டைம்ஸில் எழுதினார். 2002ல் இந்து முஸ்லிம் கலவரத்தின்போது முஸ்லிம்களுக்கு ஏற்பட்ட அனைத்துக் கஷ்டங்களையும் பட்டியல் இட்டார். மற்றொரு அமெரிக்க லிபரல் ஜிம் லீச், மும்பை தாக்குதல் காட்டுமிராண்டித்தனம் எனs சொன்னவர், சொன்ன கையோடு ஆகவே இதை ஏதோ ஒரு குறிப்பிட்டவர்கள் செய்தார்கள் எனக் கருதக்கூடாது, இதை முடிந்தவரை தேசியப் பார்வையில்லாமல் அணுகவேண்டும் என்று சொன்னார். இந்தத் தாக்குதலை நிகழ்த்தியவர்கள் இந்தியர்களையும் அமெரிக்க இஸ்ரேலியர்களையும் தாக்கியதில் ஒரு நியாயத்தைக்கூடப் பார்த்திருக்கலாம், ஆனால் இதைத் தேசியத்தன்மையுடன் அணுகக் கூடாது என்று சொன்னார்.
இந்த லிபரல் அமைதிப்புறா பார்வைகள் ஏன் இந்துக்களும் யூதர்களும் படுகொலைச்செய்யப்படும்போது பொங்குவதில்லை, ஆனால் இஸ்லாமியர்கள் அப்படிப் படுகொலை செய்யப்படும்போது பொங்குகின்றன என்பதை நாம் புரிந்துகொள்ளவேண்டும்.
கொஞ்சம் உங்கள் அண்டை வீட்டு லிபரல் ஃபெமினிஸ்டையோ அல்லது இடதுசாரி பேராசிரியரையோ கேளுங்கள். எப்போதெல்லாம் அவர்கள் பாலஸ்தீனியர்களுக்காகப் பொங்கினார்கள் என்று. அவர்கள் ஏறக்குறைய ஒரு காலண்டரையே உங்களிடம் தூக்கித் தருவார்கள். வருஷத்தில் முந்நூற்றைம்பது நாட்களில், முடிந்தால் அறுநூறு நாட்கள் பொங்கியிருப்பார்கள். சரி திபெத்தியர்களுக்காகவோ அல்லது யாஸிதிகளுக்காகவோ ஏதாவது ஒருநாள் ஒரு நிமிட மௌன அஞ்சலியாவது செலுத்தியிருக்கிறீர்களா எனக் கேளுங்கள். அந்தக் கேள்வியிலிருந்தே அவர்கள் உங்களை ஒரு இந்துத்துவ பாசிச அற்பப் பதர் எனக் கண்டுபிடித்துவிடுவார்கள்.
இடதுசாரிகள் உலகின் மிக மோசமான வெறுப்புணர்வு பரப்பிகள். ஹிட்லர் காலத்திற்குப் பின்னர் யூத வெறுப்பு வெளிப்படையாகச் செய்ய முடியாத ஒன்று. காலனியக் காலத்துக்குப் பிறகு இந்து மதத்தின் மீது மிஷிநரிகள் செய்தது போல வெறுப்புச் சேற்றை வெளிப்படையாக வாரியிறைக்க முடியாது. எனவே முன்னதைத் தொடர்ந்து செய்ய பாலஸ்தீனிய பிரச்சினை. பின்னதைச் செய்ய ‘சாதியம் பிராமணீயம்’ என்கிற முகமூடி. ஆனால் வெளிப்படுத்தப்படும் வெறுப்பென்னவோ ஒன்றுதான்.
அது அன்னியமானவற்றின் மீதான, நம்மிலிருந்து வேறுபடுபவர்கள் மீதான வெறுப்பு. பன்மைகளையெல்லாம் அழித்தொழிக்கவேண்டும் என்கிற வெறுப்பு.
இந்துத்துவர்களின் நிலைப்பாடு என்ன?
அவர்கள் பன்மையைப் போற்றுகிறவர்கள். அவர்களின் இருப்பை நியாயப்படுத்துவதே பன்மைத்தன்மைதான். அதுவே இந்துத்துவத்தின் அடிநாதம். அவர்கள் எதிர்ப்பது பன்மையை அழிக்கும் ஒற்றைப்படைத்தன்மையான எதையும்.
ஆம். ராமரா அல்லாவா என்பதல்ல இந்துக்களுக்கும் இஸ்லாமியவாதிகளுக்குமான பிரச்சினை. பன்மைக் கடவுளர்களை வணங்கலாம் என்கிற நிலைபாட்டுக்கும் அல்லாவை மட்டுமே வணங்கவேண்டும் என்கிற நிலைபாட்டுக்குமான பிரச்சினைதான் இந்து முஸ்லிம் பிரச்சினை. இது பன்மையைப் பேணும் ஆன்மிகப் பண்பாட்டுக்கும் ஒற்றை மத நம்பிக்கையை மட்டுமே கொண்ட ஒரு விரிவாதிக்கத்துக்குமான பிரச்சினை. இந்த அடிப்படை வேறுபாட்டை நாம் புரிந்துகொள்ளவேண்டும்.
இப்போது க்ரைஸ்ட்சர்ச் படுகொலைக்கு வருவோம்.
க்ரைஸ்ட்சர்ச் படுகொலை என்பது ஏசு மட்டுமே என்கிறவர்களால் அல்லா மட்டுமே என்கிறவர்கள் மீது நடத்தப்பட்ட படுகொலை. இதே போன்ற படுகொலைகளை அல்லா மட்டுமே என்கிறவர்கள் ஏசு மட்டுமே என்கிறவர்கள் மீது பாகிஸ்தான் தொடங்கி ஆப்பிரிக்கா வரை அவர்கள் எங்கே ஆட்சியதிகாரத்துடன் இருக்கிறார்களோ அங்கெல்லாம் நிகழ்த்தியிருக்கிறார்கள்.
குமரி மாவட்டத்தில் சற்றேறக்குறைய இருநூறு ஆண்டுகளுக்கு முன்னர் அருள்பாலித்த அவதார புருஷர் ஐயா வைகுண்டர் இப்படிப்பட்ட மதங்கள் எப்படிப்பட்ட விளைவுகளை ஏற்படுத்தும் என்பதை முன்னறிவித்திருக்கிறார்:
“நான் பெரிது நீ பெரிது நிச்சயங்கள் பார்ப்போ மென்று
வான் பெரிதென்றறியாமல் மாள்வார் வீண் வேதமுள்ளோர்
ஒரு வேதந் தொப்பி உலகமெல்லாம் போடுவென்பான்
மறுத்தொரு வேதஞ் சிலுவை வையமெல்லாம் போடுவென்பான்
அத்தறுதி வேதமொன்று அவன் சவுக்கம் போடுவென்பான்
குற்றமுரைப்பான் கொடுவேதக் காரனவன்
ஒருத்தருக்கொருத்தர் உனக்கெனக் கென்றேதான்
உறுதியழிந்து ஒன்றிலுங் கை காணாமல்
குறுகி வழிமுட்டி குறை நோவு கொண்டுடைந்து
மறுகித்தவித்து மடிவார் வீண்வேதமுள்ளோர்”
விளக்க வேண்டிய அவசியமில்லை. எளிதான தமிழில்தான் அமைந்திருக்கிறது. வான் என்று ஐயா வைகுண்டர் சொல்வது சிதாகாசம். அதை அறிந்தவன் என் மதம் பெரிது உன் மதம் பெரிது என்று சண்டை போடமாட்டான். உலகமெல்லாம் தொப்பி (இஸ்லாம்) அணிய வைப்போம் என்கிறார் ஒரு மதத்தவர். மற்றொருவரோ கிறிஸ்தவம்தாம் வையகமெல்லாம் இருக்க வேண்டும் என்கிறார். கத்தோலிக்கரோ அவர்களின் சவுக்கத்துக்கே (பாதிரி அங்கி) உலகம் கட்டுப்பட வேண்டுமென்று நினைக்கின்றனர். இதன் விளைவாக ஒருவரையொருவர் குற்றம் உரைப்பார்கள் என்கிறார் ஐயா வைகுண்டர். இறுதியில் ஒருவரை ஒருவர் ஒழித்துக்கொண்டு மடிவார்கள் என்கிறார். இது மிகவும் முக்கியமான அவதானிப்பு. வெறும் பிரசாரம் என்று மதமாற்றப் பிரசாரத்தை அனுமதித்தால் அதனை மறுத்து அடுத்தவனும் பிரசாரம் பண்ணுவான். பிரசாரப் போர்கள் இன்றியமையாமல் எழும். இறுதியில் அது வன்முறையாக, போராக, பயங்கரவாதமாக வெடிக்கும். இன்று க்ரைஸ்சர்ச்சிலும் நேற்று பாகிஸ்தானிலும் இதர ஆப்பிரிக்க இஸ்லாமிய நாடுகளில் கிறிஸ்தவர் மீது அவிழ்த்துவிடப்படும் வன்முறையும் இப்படிப்பட்ட வன்முறைதான்.
ஆனால் இந்துக்கள் மீதான ஜிகாத் வேறுவிதமானது. இங்கு இந்துக்களின் அடிப்படை பண்பாட்டுப் பன்மை பேணுதல் மீதுதான் ஜிகாதும் மதமாற்றப் போரும் நடத்தப்படுகின்றன. இந்த பன்மை பேணுதல் என்பது இன்றைய ஜிகாதியத் தோழர்களான மார்க்ஸிய ஸ்டாலினிஸ்ட்களுக்கும், நாளைய ஸ்டாலினிஸ்ட்களான இன்றைய நேருவியர்களுக்கும், நாளைய நேருவியர்களான இன்றைய காந்தியர்களுக்கும், இவர்களுடன் இந்துமதத்தை ஒழிக்கும் வரை பயணிக்கத் தயாராகும் கிறிஸ்தவ மதமாற்ற அமைப்புகளுக்குமே பிரச்சினையான விஷயம்தான். பன்மை என்பது ஒற்றைப்படைத்தன்மையின் எதிரி. ஒரு புத்தகம், ஒரே தேவகுமாரன், ஒரே மீட்பர், ஒரே இறுதி நபி என்கிற நிலைபாடுள்ள எவருக்கும் இந்துமதம் அழிக்கப்பட வேண்டியதுதான். அதை நேற்று காலனியம் செய்திருந்தால் நம் பங்கு பாதிரி இன்று விதந்தோதியிருப்பார் இல்லையென்றால் செத்தொழிந்துவிட்ட இந்துக்களுக்காகக் கண்ணீர் சிந்தியிருப்பார். என்ன கெட்டுப்போயிற்று, எல்லா இந்துக் கோவில்களும்தான் மியூஸியங்களாக சர்ச் கட்டுப்பாட்டில் இருந்திருக்குமே. ஆனால் அது நடக்காததால் இன்றைக்கு அவர் இந்தியாவுக்குள் மட்டும் ஜிகாதிகளை ஆதரிக்கவேண்டிய கட்டாயத்தில் இருக்கிறார். சங்கைக்குரிய போப் அவர்கள் யூதர்களுக்கு எதிராக பாலஸ்தீனியர்களை ஆதரிப்பது போல.
அப்படி என்றால் க்ரைஸ்ட்சர்ச் படுகொலையில் இந்துக்கள் கவலைப்பட, கண்டனம் செய்ய என்ன இருக்கிறது?
எந்த மனிதனிலும் இறைவனே இருக்கிறார் என்பதுதான் இந்து சமயத்தின் அடிப்படை. கிறிஸ்தவரோ இஸ்லாமியரோ ஏன் மார்க்சியரோ அல்லது நேருவிய நாசியோ, அவரிலும் இறைவன் இருக்கிறார். அவருக்கு ஒரு துன்பம் வரும்போது அவருக்கு உதவுவது இறைவழிபாட்டுக்கு இணையானது. அவருக்கு துன்பம் வரும்போது அவர் துன்பத்தில் அக்கறையின்மை காட்டுவதுகூடட் தவறானது. இறைக்குற்றமே. இயற்கை பேரிடரிலோ அல்லது ஏழ்மை நிலையிலோ உள்ள கிறிஸ்தவரல்லாதவருக்கு ஒரு கிறிஸ்தவ மிசிநரி உதவும்போது அதை அவர் மதமாற்ற நோக்கத்துடன் செய்கிறார். ஆனால் ஒரு ஆர்எஸ்எஸ்காரர் இந்துவுக்கோ இந்து அல்லாதவருக்கோ உதவும்போது அதை இறைவழிபாடாகச் செய்கிறார். அப்படித்தான் செய்யவேண்டும், அப்படி மட்டும்தான் செய்யவேண்டும் என்று கூறியவர் பரம பூஜனீய குருஜி மாதவ சதாசிவ கோல்வல்கர்.
மேற்கத்திய கிறிஸ்தவ உலகம் ‘ஆரிய’ என்கிற நம் வார்த்தைக்கு இனவாதப் பொருள் கொடுத்தது. அதன்பின் ஒன்றரை நூற்றாண்டுகள் அந்தப் பொருள் கொண்ட ஒரு அரசியல் இனவெறி சித்தாந்தம் வளர்த்தெடுக்கப்பட்டது. அந்த ஆபாசத்தின் உச்சம்தான் நாசி கட்சி. நாசிகளிடம் மட்டும் ஆரிய இனவாதக் கோட்பாடு இருக்கவில்லை. கத்தோலிக்க இறையியல் ஆவணங்களிலும் நாம் அதைக் காணலாம். ஆனால் இந்த மேற்கத்திய கிறிஸ்தவ ஆரியக் கோட்பாட்டின் அடிப்படை: ‘உன்னிலிருந்து வேறுபட்டவன், உன்னில் கீழானவன் உனக்கு ஆபத்தானவன். அவனை அழி அல்லது அவனை உன் வழிக்கு மாற்று.’
க்ரைஸ்ட்சர்ச் படுகொலையிலும் ஜிகாதி படுகொலைகளிலும் நாம் பார்ப்பது இந்த ஐரோப்பிய அரேபிய ஆரியக் கோட்பாடு.
இந்துக்களிடம் ஒரு ‘ஆரிய’ கோட்பாடு உண்டு. அது என்ன என்று பார்ப்பதற்கு முன்னர் ஒரு கதை.
ஒரு வேடனைப் புலி துரத்தியது. புலிக்குப் பயந்து மரத்தின் மீது ஏறினான் வேடன். அங்கே இருந்தது ஒரு கரடி. புலி கரடியிடம் வேடனைத் தன்னிடம் தள்ளச் சொன்னது. ‘அவன் நம் இனங்களை வேட்டையாடுபவன். நம் எதிரி. அவனை என்னிடம் தள்ளு’. கரடி சொன்னது: ‘இந்த மரம் என் வீடு. இவன் இப்போது என் அதிதி. நான் செய்யமாட்டேன்.’ கொஞ்ச நேரத்தில் கரடி தூங்கிவிட்டது. வேடனிடம் புலி பேசியது. ‘என்ன இருந்தாலும் கரடி ஒரு விலங்கு. அது நான் போனதும் உன்னை முழுதாக உண்ணத்தான் இப்போது உண்ணவில்லை. அதை என்னிடம் தள்ளிவிடு. நான் அதை உண்டு பசியாறிப் போய்விடுவேன். உனக்கும் என்னால் ஆபத்து இல்லை. கரடியாலும் உனக்கு ஆபத்து இல்லை.’ வேடன் இசைந்தான். கரடியைக் கீழே தள்ளிவிட்டான். மரத்திலேயே வாழ்ந்து பழகிய கரடி எளிதில் தாக்குப் பிடித்து கீழே விழாமல் தப்பிவிட்டது. இப்போது புலி கரடியிடம் சொன்னது, ‘பார்த்தாயா அந்த மனிதன் எவ்வளவு வஞ்சகன். இப்போது உன்னையே கொல்ல அவன் தயங்கவில்லை. அவனை என்னிடம் தள்ளிவிடு.’ கரடி சொன்னது, ‘என் தர்மத்தை நான் மாற்ற முடியாது. அவன் என் அதிதி. அவனை நான் கொல்லவோ அல்லது கைவிடவோ முடியாது.’
இந்தக் கதை வான்மீகி ராமாயணத்தில் வருகிறது.
ராமர் வென்றுவிட்டார். மகிழ்ச்சியான செய்தியை அசோகவனத்தில் அனுமன் வந்து அன்னையிடம் சொல்கிறார். அப்படியே சுற்றிப் பார்க்கிறார். சீதைக்கு காவல் இருந்த அரக்கிகள், ராவணன் உத்தரவின் பேரில் சீதையை இம்சித்தவர்கள். அவர்களைத் தண்டிக்க சீதையிடம் அனுமதி கேட்கிறார் அனுமான். அதற்கு சீதை ஒப்புக்கொள்ளவில்லை. ‘அவர்கள் அவர்களுக்கு இடப்பட்ட கட்டளையின்படிதான் நடந்தார்கள். யார்தான் தவறு செய்யவில்லை?’ என்றெல்லாம் சொல்லி, பிறகு, அனுமனுக்கு இக்கதையை சொல்கிறாள் அன்னை. அவள் சொல்கிறாள்:
‘கார்யம் கருணம் ஆர்யேண ந கஸ்சின் ந அபராத்யதி’
ஆரியரை வரையறை செய்யும் குணம் கருணை. யார்தான் நம்மில் குற்றமற்றவர். இங்கு அன்னை சொல்லும் கருணை, அனைவரிடமும் காட்டப்படும் கருணை.
ஆனால் நினைவில் வைத்துக் கொள்ளுங்கள். ராவணனிடம் அன்னை கருணை காட்டவில்லை. ராவணனின் சேனைகளிடம் அன்னை கருணை காட்டவில்லை. அவள் கருணை அரக்கியரிடம். அவர்கள் சூழ்நிலைக் கைதிகள். புல்வாமா படுகொலையைச் செய்த பயங்கரவாதிகளை சர்ஜிக்கல் தாக்குதல் மூலம் அழிப்பது கடமை. அதற்காக அந்த மதத்தைச் சேர்ந்தவர்களையெல்லாம் அடிப்போம் அழிப்போம் என்பது கீழ்மை. ஐரோப்பிய அரேபியத்தின் ஆரியத்தன்மை பிற மனிதரைவிடத் தான் உயர்ந்தவரென்பது. அன்னை சீதையின் இந்து ஆரியத்தன்மை மனிதரிலும் மனிதர் தம்மைவிடக் கீழ் என நினைக்கும் உயிர்களிடத்திலும்கூட வெளிப்படும் கருணையினை அடிப்படையாகக் கொண்டது.
ஜமாத் இ இஸ்லாமி அல்லது தவ்ஹீத் ஜமாத் போன்ற ஒரு அமைப்பின் அல்லது ஜாகிர் நாயக் போன்ற ஒருவனின் பிரசாரத்துக்கு ஆட்படும் ஒரு முஸ்லிம் இறுதியில் ஜெய்ஷ்-இ-முகமதுவில் ஐக்கியமாவான் என்பது உண்மை. ஆனால் ஜெய்ஷ் இ முகமது அமைப்பைத் தாக்கி அழித்த அதே ராணுவ உக்தி ஜமாத் இ இஸ்லாமியிடமோ அல்லது ஸாகிர் நாயக்குடனோ செல்லாது. இங்கு தேவை அந்தப் பிரசாரத்தை எதிர்கொண்டழிப்பது அவர்களின் பெட்ரோ டாலர் குழாய்களை அழிப்பது. நரேந்திர மோதி அதைத்தான் செய்கிறார். ஒவ்வொரு இந்துத்துவனும் அதையே செய்யவேண்டும்.
க்ரைஸ்ட்சர்ச் படுகொலை கண்டிக்கப்படவேண்டும். இப்படிப்பட்ட படுகொலைகள் இல்லாமல் ஆக, ‘நான் மட்டுமே உண்மை’ என்கிற மதமாற்ற மதங்கள், தர்மத்தின் உண்மை முடிவிலிப் பன்மை என்பதை உணரவேண்டும். அதுமட்டுமே இப்படிப்பட்ட படுகொலைகள் இல்லாமலாக ஒரே வழி.
