ஹிந்து – முஸ்லிம் பிரச்சினை (1924) – பகுதி 1 : லாலா லஜ்பத் ராய் | தமிழில்: கிருஷ்ணன் சுப்பிரமணியன்

பகுதி 1

ஹிந்து முஸ்லிம் பிரச்சினை இந்தியாவின் பிரச்சினை

ஹிந்து முஸ்லிம் பிரச்சினை
என்பது இந்தியாவின் பிரச்சினையாகும். ஹிந்து-முஸ்லிம் ஒற்றுமையைப் பற்றி நாம் படித்திருக்கிறோம்,
கேள்விப்பட்டுமிருக்கிறோம். ஆங்கிலோ-இந்தியர்களுக்கும் தேசியவாதிகளுக்கும் இடையே எப்போதும்
விவாதத்தை உருவாக்கும் விஷயம் இது. ஹிந்துக்களும் முஸ்லிம்களும் ஒன்றுபட்டு ஒரே நாட்டில்
வாழமுடியும் என்பதை முன்னவர்கள் நம்பமறுக்கிறார்கள், பின்னவர்கள் நம்புகிறார்கள். குறிப்பிட்ட
ஒரு தருணத்தில் எவ்வளவு ஒற்றுமை அல்லது வேற்றுமை உள்ளது என்பதே ஒரு முக்கியப் பிரச்சினையாகும்.
ஆனால் 1919லிருந்து 1921 வரை இந்தியாவில் இருந்த ஹிந்துக்களும் முஸ்லிம்களும் ஒன்றுபட்டு
இருந்தனர் என்பது உண்மை. இந்தக் காலக்கட்டத்தில்தான் இந்திய வரலாற்றில் முதன்முறையாக
ஆகப்பெரிய, வரலாற்றின் முக்கியமான, இந்தியாவில் உள்ள அற்புதமான மசூதி ஒன்றின் வளாகத்திலிருந்து
ஒரு காஃபிர் உரை நிகழ்த்தினார். அதேபோல் மிலேச்சர்கள் ஹிந்துக்களுடன் சேர்ந்து ஹிந்துக்களின்
பண்டிகைகளைக் கொண்டாடினர்.

இருப்பினும், இந்தக்
குறுகிய காலகட்டத்தில் ஏற்பட்ட ஒற்றுமை தொடரவில்லை என்பதும் உண்மை. கடந்த மூன்று வருடங்களாக
பிரிட்டிஷ் ஆட்சியில் முன்னெப்போதும் இல்லாதவரையில் ஹிந்துக்களும் முஸ்லிம்களும் ஒருவர்மீது
ஒருவர் கடுமையான விரோதம் பாரட்டுகின்றனர். இந்தச் சீர்கேட்டைத் தடுக்க நடைபெற்ற முயற்சிகள்
எதுவும் வெற்றிபெறவில்லை. தீர்வு ஒன்றினைக் காண செய்யப்பட்ட பிரயத்தனங்கள் எதுவும்
பலனளிக்கவில்லை. இதை எழுதும்போது இரண்டு சமூகங்களுக்கும் இடையேயான உறவுகள் மீட்டெடுக்கமுடியாமல்
முறியும் நிலையில் உள்ளன என்பதை மறுக்க இயலாது. மதக் கலவரங்களும் பிரச்சினைகளும் முன்னெப்போதையும்விட
அடிக்கடி நிகழ்கின்றன. பரஸ்பர நம்பிக்கையின்மையும் சந்தேகங்களும் விளிம்புநிலையை எட்டிவிட்டன.
என்னதான் ஒருவரையொருவர் கட்டித் தழுவிக்கொண்டாலும், காங்கிரஸ் வட்டாரங்களிலும்கூட,
இரண்டு சமூகங்களையும் சேர்ந்த தலைவர்களுக்குள் நம்பிக்கையின்மையும் சந்தேகமும் நிலவுகிறது.
காங்கிரஸ் நிகழ்ச்சிகளில் எப்போதுமே ஹிந்து முஸ்லிம் ஒற்றுமை முன்னிருத்தப்படும், ஆனால்
அதன் தலைவர்கள் நிலைமையைச் சீராக்கவோ, ஒரு தீர்வை எட்டவோ தவறிவிட்டனர். இதற்கான விளக்கம்
எளிது. அவர்கள் மக்களின் ஆதரவை இழந்திருக்கவேண்டும் அல்லது நேர்மையாக நடந்துகொள்ளாமல்
இருந்திருக்கவேண்டும். பின்னாலுள்ள கருத்தை நான் ஏற்கவில்லை, எனவே முன் உள்ள கருத்தையே
நாம் ஏற்றுக்கொண்டாகவேண்டும்.

மகாத்மா காந்தி விடுதலை
செய்யப்படுவதற்கு முன்பு, நாடு முழுவதும் அவர் சிறையில் இருந்தபோது பெரிதாக உருவெடுத்துவிட்ட
இந்தப் பிரச்சினைக்குத் தீர்வு காண எரவாடா சிறையை நோக்கி இருந்தது. எல்லா நம்பிக்கைகளும்
ஒரே மனிதரைச் சார்ந்தே இருந்தன, ஆனால் அவர் சிறையில் இருந்த காரணத்தால், அவரது விடுதலை
ஹிந்து முஸ்லிம் தகராறிலிருந்து நாட்டிற்கும் விடுதலை அளிக்கும் என்று கருதப்பட்டது.
இருதரப்பும் அவர் மீது நம்பிக்கை கொண்டிருந்தன. அவரது தலைமை எல்லோராலும் ஏற்றுக்கொள்ளப்பட்டிருந்தது.
அவரது நோக்கங்களைப் பற்றி சிறிதளவு சந்தேகம் கூட இருந்ததில்லை. அன்பு, பொறுமை, நம்பிக்கை,
நற்குணம் ஆகியவற்றின் அடையாளமாக அவர் கருதப்பட்டார். ஆகவே ‘எரவாடா சிறையைத் திறக்கும்
சாவி’ ஹிந்து முஸ்லிம் பிரச்சினைகளைத் தீர்க்கும் சாவியாகக் கருதப்பட்டது. விதி அத்தகைய
ஒரு சாவியை அளித்தது, மகாத்மா விடுதலை செய்யப்பட்டார். அவர் விடுதலை செய்யப்பட்டு கிட்டத்தட்ட
ஆறு மாதங்கள் ஆகிவிட்டன. அவர் விடுதலையானபோது அவரது உடல்நலம் அவ்வளவு சரியாக இல்லை.
அதனால் ஆறு வாரங்களை அவர் மருத்துவமனையில் அவர் கழிக்க நேரிட்டது. ஆனால் அவருக்கே உரிதான
தன்னலமற்ற தன்மையுடன் நிலைமையை ஆராய அவர் முற்பட்டார், இந்த வருத்தத்திற்குரிய மாற்றத்தின்
காரணத்தையும் அவர் ஆராய்ந்தார். இம்முயற்சியில் எதையும் அவர் விட்டுவைக்கவில்லை. இருதரப்பு
நியாயங்களையும் அவர் கேட்டறிந்தார், நடுநிலையாளர்களின் கருத்துக்களையும் கேட்டார்.
தனிப்பட்ட விசாரணைகளை முடித்துவிட்டு, சிந்தனையிலும் தியானத்திலும் ஆழ்ந்தார்.

அதன்பின் இனிமையான,
நியாயமான, சமாதானத்தைக் கோரும் அறிக்கை ஒன்றை அவர் வெளியிட்டார். ஆனால் அது இருதரப்பிற்கும்
திருப்தியாக இல்லை. நான் இங்கே இரு தரப்பிற்கும் என்று கூறும்போது அவர் வார்த்தையை
வேதவாக்காக நினைக்கும், அவர் கூறுவதற்கு எதிர்க்கேள்வி கேட்காத பிரிவை அதில் சேர்க்கவில்லை.
அவருடைய அறிக்கை எந்த அளவிற்கு ஹிந்துக்களுக்கும் முஸ்லிம்களுக்கும் திருப்தியளித்தது
என்று ஆராய்ந்தால், அதில் ஹிந்துக்களுக்கு முஸ்லிம்களைவிட குறைவான திருப்தியே இருந்தது
என்று சொல்லலாம். குற்றம்சாட்டுவதிலும் பொறுப்பைச் சுமத்துவதிலும் அவர் பாரபட்சமில்லாது
நடந்துகொள்ளவில்லை என்ற குறை ஹிந்துக்களுக்கு இருந்தது. ஹிந்துக்களில் ஒரு பிரிவினரை
(செல்வாக்குமிக்க, துடிப்பான, சுறுசுறுப்பானவர்கள்) அவரது அறிக்கை காயப்படுத்தி, வார்த்தைகளாலும்
தீர்மானங்களாலும் அதற்குக் கடுமையான எதிர்வினைகளை ஆற்ற வைத்தது. இது சரியானது அல்லது
தவறானது என்று எப்படி நினைத்தாலும், இரு சமூகங்களுக்கிடையே சமரசத்தை உருவாக்க நினைக்கும்
ஒருவர் அவ்வளவு எளிதில் புறந்தள்ளிவிட இயலாதவாறு இருந்தது அது.

லாலா லஜ்பத் ராய்

என்னைப் பொருத்தவரை
மகாத்மா அளித்த தீர்வும், இதற்கான மருந்தாக அவர் பரிந்துரைத்ததும் ஒருவரையும் கவரவில்லை.
ஒருவர் அவரிடமிருந்து எதிர்பார்த்தது போல், அவருடைய ஆய்வும் அவ்வளவு சிறப்பானதாக இல்லை.
அவர் மேம்போக்கான காரனங்களைக் கருதினாரேயன்றி, ஆழமாகச் சென்று அடிப்படைக் காரணிகளைப்
புரிந்துகொள்ள முயலவில்லை. மியான் ஃபசல்-இ-உசைனைப் பற்றியும் ஸ்வாமி ஷ்ரத்தானந்தரையும்
பற்றி அவர் சில கருத்துகளைச் சொன்னார், ஆனால் அவர்களைத் தூண்டிவிட்டவர்கள் பற்றி ஏதும்
தெரிவிக்கவில்லை. அவரது நேர்மையையும், எல்லோரிடமும் அவர் கொண்ட அன்பையும், சமாதானத்திற்கான
அவரது விருப்பத்தையும், ஹிந்துக்களுக்கும் முஸ்லிம்களுக்கும் இடையே முழுமையான ஒற்றுமை
ஏற்படவிரும்பிய அவரது பதட்டத்தையும், இவை எல்லாவற்றின் மூலமாக ஸ்வராஜ்யம் என்ற கோரிக்கையையும்,
ஏன் ஸ்வாராஜ்யம் அடைவதையே அவர் விரும்பியதையும் யாரும் சந்தேகிக்கவில்லை. ஆனால் இதையெல்லாம்
அடைய உதவுகின்ற அறிக்கை ஏமாற்றம் அளித்தது. தோற்றத்தில் அருமையாகவும், பிரமாதமாகவும்
இருந்த பிரச்சினைக்கான தீர்வு மேலோட்டமாக இருந்தது. கடந்த ஆறு மாதங்களில் ஏற்பட்ட நிகழ்வுகள்,
ஒரு வலிநிவாரணியாக, நிரந்தரத் தீர்வாக அவரது முடிவு இருக்கும் என்பதைப் பொய்யாக்கிவிட்டது.

இந்தக் குழப்பங்களுக்கும்
ஏமாற்றங்களுக்கும் சூழ்நிலைகளுக்கும் இடையே, அது உண்டாக்கிய பிரச்சினைகளுக்கு நடுவே,
இந்தியாவின் நலனை விரும்புபவர்களுக்கு ஒரு வலிமையான கருத்து உருவாகி வந்திருக்கிறது.
ஹிந்துக்களும் முஸ்லிம்களும் எந்த அளவு பிரிந்திருந்தாலும், ஒருவருக்கொருவர் இடையேயான
அவர்களின் உறவுகள் எவ்வளவு மோசமடைந்திருந்தாலும், ஸ்வராஜ்யம் என்ற கருத்தில் அரசுக்கு
எதிரான நோக்கத்தில் அடிமைத்தளையை உடைத்தெடுக்கும் முயற்சியில் அவர்கள் ஒற்றுமையாக இருக்கின்றனர்
என்பதுதான் அது. இந்தியர்கள் ஒவ்வொருவரிடமும் இந்த அரசியல் தன்மையைக் கொண்டுசேர்த்த
பெருமை மகாத்மா காந்தியையே சேரும். அவர்களிடம் ஒரு விழிப்புணர்வை, எக்காலத்திலும் அணையாத
அந்த வேட்கையை ஏற்படுத்தியது அவர்தான். ஒரு தேசியத்தை உருவாக்கும் எண்ணத்தை அவர்களிடம்
விதைத்தது அவர்தான். மகாத்மாவின் இந்த வலிமையான, நிரந்தரமான சாதனையின் காரணமாக எதிர்காலத்தைக்
குறித்து அச்சம் கொள்ளத்தேவையில்லை. ஒருவர் விரும்பியதைப் போல அவரது அறிக்கை திருப்திகரமானதாக
இல்லாமலிருக்கலாம். ஆனால் அனைவரையும் முன்னே இழுத்துச் செல்பவர் அவர்தான். நாம் விரும்பும்
நோக்கத்தை அடைய தலைமை தாங்கி முன்செல்பவரும் அவர்தான். ஆனால் வெற்றிக்கு முக்கியமான
காரணிகளில் ஒன்றாக இருப்பது, எந்த ஒரு உண்மையையும் புறக்கணிக்காமல் இருப்பது. அனுபவத்தைத்
தவிர்த்து வெற்றுப்பேச்சுகளை நம்புவது பலனளிக்காது. அவர் செய்யாவிட்டாலும் மற்றவர்கள்
சரியான சிந்தனையையும், எண்ணத்தையும் சரியான தீர்வு ஒன்றுக்கான தயார் நிலையையும் தூண்டி
வெற்றிகாணக்கூடும்.

இந்தியாவை நோக்கிய
என் பயணத்தின்போது மேற்கூறியவற்றை நான் எழுதினேன். அதன்பின் நவம்பர் 18, 1924ல் நான்
பம்பாயை அடைந்தபின்னர் நான் பார்த்த, படித்த, அவதானித்தவற்றுடன் நான் எழுதியதை ஒப்பிட்டுப்
பார்த்தேன். நான் இந்த மண்ணை அடைந்தவுடன் இரண்டு அதிர்ச்சியான விஷயங்களைக் கேள்விப்பட
நேர்ந்தது. ஒன்று கோஹட் துயர சம்பவம், மற்றொன்று மகாத்மா காந்தியின் உண்ணாவிரதம். கோஹட்
சம்பவத்தின் ஆகப்பெரிய துன்பமளிக்கும் விஷயம், முஸ்லிம்களின் தாக்குதலுக்கு அஞ்சி ஹிந்துக்கள்
அனைவரும் அந்த இடத்திலிருந்து வெளியேறியதுதான். இந்தத் துயர சம்பவத்திற்கான இரண்டு
சமூகங்களின் பங்களிப்பைக் குறித்து இங்கு நான் வாதிட விரும்பவில்லை. ஆனால் பிரிட்டிஷ்
ஆட்சியில் முன்னெப்போதையும் விட இந்த அரசு செயல்படாமலும், திறனில்லாமலும் நடந்துகொண்டிருக்கின்றது
என்பதை நான் சொல்லமுடியும். நான் பிரிட்டிஷ் ஆட்சியினால் கவரப்பட்டவனல்ல. சொல்லப்போனால்
எந்த ஒரு அந்நிய ஆட்சியாலும் மயங்கிவிட்டவனல்ல. பிரிட்டிஷ் குணநலன்களை நான் மதித்தாலும்
அவர்கள் நிர்வாக முறைகளின் எனக்கு விமர்சனங்கள் எப்போதும் உண்டு. இருப்பினும் பிரிட்டிஷ்
அரசால் சிறுபான்மையரைப் பாதுகாக்க முடியும் என்றும் எந்த ஒரு சூழ்நிலையிலும் அமைதியையும்
பாதுகாப்பையும் அவர்களால் கட்டிக்காக்க முடியும் என்று நம்புகிறவன் நான்.

கிட்டத்தட்ட
3500 நபர்கள், ஆண்கள், பெண்கள், குழந்தைகள் அடங்கிய ஒரு சமூகமே அவர்கள் வீடுகளிலிருந்து
தூரமான ஒரு இடத்தை நோக்கி அரசுப் போக்குவரத்தின் மூலம் அரசின் உதவியால், ஒரு பெரும்பான்மை
சமூகத்தினால் தாக்கியழிக்கப்படுவோம் என்ற அச்சத்தின் காரணமாக இடம்பெயர்ந்த இந்த நிகழ்வு,
பிரிட்டிஷ் அரசின் மீதான இந்த நம்பிக்கையைக் குலைத்து விட்டது. ஏனெனில் இதற்கு இரண்டு
காரணங்கள்தான் இருக்க முடியும். வடமேற்கு மாகணத்தில் இருந்த, பிரிட்டிஷ் அதிகாரிகளின்
நேர்மையின்மை அல்லது திறமையின்மை இதன் காரணமாக இருக்கக்கூடும். ஒரு வாதத்திற்காக கோஹட்டில்
இருந்த ஹிந்துக்கள்தான் கலகம் செய்து, முஸ்லிம்களை இத்தகைய கொலைவெறித்தாக்குதலில் ஈடுபடும்
நிலைக்குத் தள்ளினார்கள் என்று வைத்துக்கொள்வோம். ஆனால் இந்தத் தாக்குதலிலிருந்து ஹிந்துக்களுக்குப்
பாதுகாப்பு அளித்து, அங்கு சட்டம் ஒழுங்கு சீரடைந்த உடன், குற்றம் செய்தவர்களுக்குத்
தகுந்த தண்டனை அளிப்பது பிரிட்டிஷ் அரசின் கடமை. உண்மையில் கோஹட்டின் நடந்தது என்னவென்றால்,
அதிகாரிகள் நிலைமை கட்டுமீறிப்போய்விட்டதென்று கருதி ஹிந்துக்களுக்குத் தகுந்த பாதுகாப்பு
அளிக்கத் தவறிவிட்டனர். விசாரணையின்றி தண்டனை அளிக்கும் சட்டத்தைப் பற்றி நாம் கேள்விப்பட்டிருக்கிறோம்
அல்லவா. அது என்ன? வழக்கமான நீதி வழங்கும் முறையைத் தடுத்து, அதிகாரிகளைச் சட்டத்தின்
படி செயல்பட விடாமல் தடுப்பது. அதே போன்ற ஒன்றுதானே கோஹட்டிலும் நடந்தது?

குற்றம் சாட்டப்பட்ட
ஒவ்வொருவருக்கும் தகுந்த பாதுகாப்பு அளிக்கவேண்டுமென்றும் குற்றம் சாட்டுபவர்களின்
தாக்குதலிலிருந்து அவர் காக்கப்படவேண்டுமென்றும் சட்டம் சொல்கிறது. ஒரு நீதிமன்றம்
அவரைக் குற்றவாளி என்று கருதிய பின்னரே அவருக்குத் தகுந்த தண்டனையளிக்கப்படவேண்டும்.
கோஹட்டின் ஹிந்துக்கள் குற்றம் செய்தவர்கள் எனக் கொண்டாலும், அவர்களைக் கைது செய்து,
நீதிமன்றத்தின் முன் நிறுத்தி வழக்கு நடைபெறும்போது பாதுகாப்பது பிரிட்டிஷ் அரசின்
கடமை. கோஹட்டில் இதைச் செய்ய பிரிட்டிஷ் அரசாங்கம் தவறிவிட்டது. உயிர்பயத்தால் ஹிந்துக்கள்
அங்கிருந்து வெளியேற விரும்பினாலும், அவர்களைத் தடுத்து நம்பிக்கையளிப்பது அரசின் கடமை.
அவர்களுக்கு தகுந்த ராணுவப் பாதுகாப்பு அளித்து அவர்கள் வீட்டில் தங்குமாறு அரசு செய்திருக்கவேண்டும்.
தங்கள் உயிருக்கு ஆபத்து எற்படும் என்ற அச்சம் இருந்தாலொழிய கோஹட் ஹிந்துக்களைப் போல
யாரும் தங்கள் வீடுகளையும் சொத்துக்களையும் விட்டுச் செல்ல விரும்பமாட்டார்கள். இந்த
நிகழ்வு மதக் கலவரத்தின் ஒரு புதிய பரிணாமத்தை வெளிக்காட்டியிருக்கிறது. இதை ஒற்றுமையை
ஏற்படுத்த விரும்புபவர்கள், பிரச்சினையின் ஆணிவேரை அணுகாமல் மேலோட்டமாகத் தீர்வு ஒன்றைக்
காண விரும்புபவர்கள் புரிந்துகொள்ளவேண்டும்.

மகாத்மா காந்தியின்
உண்ணாவிரதத்தைப் பொருத்த வரையிலும், அமேதி, குல்பர்கா, கோஹட் போன்ற இடங்களில் உள்ள
ஹிந்து ஆலயங்களுக்கு நேர்ந்த அவமதிப்புகள், கோஹட் துயரச் சம்பவம் ஆகியவை அவருக்கு அதிர்ச்சியை
அளித்திருக்கவேண்டும். கடந்த மூன்று ஆண்டுகளாக, அவரது புரிதல் இன்மைக்கும், ஹிந்து
முஸ்லிம் விவகாரத்தைத் தவறாகக் கையாண்டதற்கும் ஒரு தியானத்தை மேற்கொள்ளவேண்டிய கடமை
இருப்பதாக அவர் கருதியிருக்கவேண்டும். முஸ்லிம்களின் ‘கிலாஃபத்தை’ காப்பதற்காக ஹிந்துக்களின்
ஒத்துழைப்பைக் கோரிய அவர் எந்த ஒரு தூண்டுதலும் இல்லாமல் முஸ்லிம்கள் ஹிந்துக் கோவில்களை
அவமதித்ததற்காக வருந்தியிருக்கவேண்டும். அவரது அதிர்ச்சி ஏற்படுத்திய கையாலாகாத்தனத்திற்கும்
ஏமாற்றத்திற்கும் தீர்வாக தன்னைச் சுத்திகரித்துக்கொள்ள இந்த இருபத்து ஒரு நாள் உண்ணாவிரதம்
உதவுமென்று, தன்னையறியாமல் அவர் செய்த பாவங்களுக்கு மன்னிப்பாக அவர் இதைக் கருதியிருக்கலாம்.
ஹிந்து முஸ்லிம் உறவுகளில் முன்னேற்றம் ஏற்பட இந்த இடைவெளி ஒரு வாய்ப்பாக அமையுமென்றும்
அவர் நம்பியிருக்கலாம்.

என்னுடைய முதல் உணர்வு
இதை நிராகரிப்பதாக அமைந்தது. ஆனால் டெல்லியை அடைந்ததும், இந்தத் தீர்மானத்தை எடுக்க
அவரைத் தூண்டியது வேறு எந்த வழியிலும் அவரைத் திருப்திப் படுத்தாது என்று உணர்ந்துகொண்டேன்.
ஒற்றுமை மாநாட்டைப் பற்றிய என்னுடைய கருத்தும் இதுவேதான். ஒற்றுமை மாநாடு இதற்கான தீர்வை
அடையாது, தீர்வை அடையவும் முடியாது என்பதே என் எண்ணம். ஆனால் இந்தப் பிரச்சினையைப்
பற்றிய பல்வேறு விதமான குழப்பங்களையும் தாக்கங்களையும் அறிந்து கொள்ள இது ஒரு நல்ல
முயற்சியாக இருக்கும் என்று எண்ணினேன். தனது ஆற்றல், நேரம், கவனம் ஆகியவற்றின் பெரும்பகுதியை
இந்தப் பிரச்சினையைத் தீர்ப்பதற்காக செலவழிக்க மகாத்மா காந்தி முடிவுசெய்திருக்கிறார்.
என்னுடைய இதயத்தின் அடியாழத்திலிருந்து இந்த முயற்சியில் அவர் வெற்றிபெற வாழ்த்துகிறேன்.
ஆனால் அவர் தன்னுடைய முயற்சி அத்தனையும் தற்போதைய நிலையில் அடிப்படைக் காரணிகளை அறிவதில்
செலவழித்தாலொழிய அவர் இதில் வெற்றிபெற இயலாது. அவருடைய நெருக்கமான நண்பர்களின் ஊகங்கள்,
முன்முடிவுகளை அவர் தவிர்த்தாலேயன்றி, தனது முக்கியமான நேரத்தை தகுந்த முறையில் பயன்படுத்தினாலேயன்றி
இதற்குத் தீர்வு காண முடியாது. அறிவியல் ரீதியாக இந்தக் கேள்விக்கு விடைகாண அவர் முயலவேண்டும்.
பிரச்சினையின் அடிப்படைக் காரணங்களை அறிந்து அதன் மூலம் தீர்வு காண அறிவியல் முறைகளை
அவர் பயன்படுத்தவேண்டும்.

என்னுடைய
கருத்துகளை வெளிப்படையாகத் தெரிவிப்பதற்காக நான் காங்கிரஸிலிருந்து ராஜினாமா செய்துவிட்டேன்.
நான் உண்மையை வெளிப்படையாகப் பேசப்போகிறேன். தலைமைத்துவம் அளிக்கும் பொறுப்பின் காரணமாக
பூடகமாகப் பேசுவதைக் கைவிட்டு, யார் என்ன நினைப்பார்களோ என்று கவலைப்படாமல் செயலாற்றப்போகிறேன்.
என்னைப் பலர் விமர்சனம் செய்யக்கூடும், ஆனால் பிரச்சினைகளில் ஈடுபட்டுக்கொள்ள எனக்கு
விருப்பமில்லை. இந்த விவகாரத்தில் என்னுடைய கருத்துகளைத் தெரிவிக்கும் முன்னர் இதை
எல்லாம் தெளிவுபடுத்துவது தேவை என்று நினைக்கிறேன்.

(தொடரும்)