Posted on Leave a comment

வலம் செப்டம்பர் 2019 இதழ் உள்ளடக்கம்

வலம் செப்டம்பர் 2019 இதழ் வெளியாகி இருக்கிறது.

காஷ்மீர்: 370 வது பிரிவு நீக்கம் | ஓகை நடராஜன் 

அஞ்சலி: அருண் ஜெயிட்லி (1952-2019)  | திருச்செந்துறை ராமமூர்த்தி சங்கர்

லண்டனில் இருந்து மீண்டும் இரு கலைப்பொருள்கள்  | எஸ்.விஜய்குமார்
அஞ்சலி: சுஷ்மா ஸ்வராஜ்  |  SG சூர்யா

மகாத்மா காந்தி கொலை வழக்கு: சாவர்க்கரின் வாக்குமூலம்   | தமிழில்: ஜனனி ரமேஷ்

ஆயிரம் பள்ளிகள் மூடல்: ஒரு யோசனை  | ராமசந்திரன் கிருஷ்ணமூர்த்தி

வி.ஜி.சித்தார்த்தா: வளர்ந்தாரா வளைந்தாரா?   | ஜெயராமன்ரகுநாதன்

திராவிட மாயை: எண்பது வருடங்களின் காத்திருப்பு  | வெங்கட்குமார்

மனுச எந்திரங்கள் (சிறுகதை) | ஐ. கிருத்திகா

சில பயணங்கள் சில பதிவுகள் – 22   | சுப்பு

ஹிந்து முஸ்லிம் பிரச்சினை (1924) – லாலா லஜ்பத் ராய்  | தமிழில்: கிருஷ்ணன் சுப்பிரமணியன்

அந்தமானிலிருந்து சாவர்க்கரின் கடிதங்கள்  | தமிழில்: VV பாலா

ஆவின் பால் விலையேற்றம்  | பிரவீன் குமார்

ஆன்லைனில் அச்சு இதழுக்கு சந்தா செலுத்த: http://www.nhm.in/shop/Valam-OneYearSubscrpition.html

Posted on Leave a comment

வலம் ஜூலை 2019 இதழ் படைப்புகள்

வலம் ஜூலை 2019 இதழின் படைப்புகளை இங்கே வாசிக்கலாம்.






Posted on Leave a comment

கும்மாயம் | சுஜாதா தேசிகன்


மனித மூளை விசித்திரமானது, அதற்கு விடை தேடிக்கொண்டே இருக்க வேண்டும். ஏதாவது
ஒன்றுக்கு விடை தெரியவில்லை என்றால் ஆழ்மனதில் அந்த விடைக்காகக் காத்துக்கொண்டிருக்கும்.
எதேர்ச்சையாக விடை கிடைக்கும்போது ஆனந்தப்பட்டு அடுத்த கேள்விக்கான விடையைத் தேடத்
தொடங்கும்.
உ.வே.சா அவர்கள் மணிமேகலை என்ற நூலை ஆராய்ந்தபோது அதில் வரும் பல சொற்களுக்கு
அவருக்குப் பொருள் கிடைக்கவில்லை. பல புத்தகங்களை ஆராய்ந்தும், பலரிடம் கேட்டும் தெரிந்துகொண்டார்.
அப்படி ஆராய்ச்சி செய்தபோது மணிமேகலையில் 27வது ‘சமயக் கணக்கர் தம் திறம் கேட்ட காதை
யில்
“பயற்றுத் தன்மை கெடாது கும்மாயம், இயற்றி (அடி, 175-6)
என்று ஒரு பகுதியில் ‘கும்மாயம் என்ற சொல்லின் பொருள் அவருக்குத் தெரியவில்லை. பலரைக் கேட்டுப்பார்த்தும்
பயன் இல்லை.
காடும் காடு சார்ந்த இடங்களும் முல்லை நிலமாகும் என்பது போல, கோயிலும் கோயில்
சார்ந்த இடம் கும்பகோணம் என்று சொல்லலாம். பல பிரசித்தி பெற்ற திருகோயில்கள் அங்கே
இருக்கின்றன. உ.வே.சா கும்பகோணத்தில் இருந்த சமயம் ஸ்ரீ சாரங்கபாணிப் பெருமாள் சந்நிதி
பட்டாசாரியர் உ.வே.சா அவர்களின் வீட்டிற்கு ஒரு முறை வந்தபோது “கோயிலுக்கு வந்து பெருமாளை
ஸேவிக்க வேண்டும்
என்றார்.
பிறகு ஒரு சமயம் உ.வே.சாவும் அவருக்கு உதவி செய்யும் திருமானூர்க் கிருஷ்ணையரென்பவரும்
கோயிலுக்குச் சென்றார்கள். இவர்களைப் பார்த்த பட்டாசாரியார் அன்று ஒவ்வொரு சந்நிதியைப்
பற்றிய வரலாறுகளையெல்லாம் சொல்லி தரிசனம் செய்வித்தார்.
பல முறை பெருமாளை சேவித்திருந்தாலும், அன்று உ.வே.சா அனுபவித்து சேவித்தார்.
தரிசனம் முடிந்த பின் பட்டாசாரியர் “சற்று இருங்கள்
என்று சொல்லிவிட்டு மடைப் பள்ளிக்குச்
சென்று பல பிரசாதங்களை ஒரு வெள்ளித் தாம்பாளத்தில் எடுத்து வந்தார்.
பட்டாசாரியார் பிரசாதங்களை ஒவ்வொன்றாக எடுத்து அவர்களுக்குக் கொடுக்க – தேங்குழல்,
வடைத் திருப்பணியாரம், அதிரசம் என்று பல வந்தன. பட்டாசாரியார் ஒரு பிரசாதத்தைக் கொடுக்க
“இதற்குப் பேர் என்ன?
என்று உ.வே.சா அதன் பெயரைக் கேட்டவாறே உட்கொண்டபோது ஒரு
பிரசாதம் புதிதாக இருந்தது.
“இது புதிதாக இருக்கிறதே; இதன் பெயர் என்ன?
“அதுவா? கும்மாயம்
“என்ன? கும்மாயமா! என்று வியப்போடு மணிமேகலையின் பாடல் அடிகள் அவர் கண் முன்னே
வந்து நின்றன.
“ஐயா! இன்னும் கொஞ்சம் கொண்டு வரச் சொல்லுங்கள் என்று கேட்டு உட்கொண்டார்.
பட்டாச்சாரியார் இவருக்கு ‘கும்மாயம்
மிகப் பிடிக்கும் என்று நினைத்துக்கொண்டார்.
உ.வே.சா.வுக்குக் கும்மாயத்தின் சுவையைவிட அதன் பெயர் அதிக சுவையைக் கொடுத்தது.
மணிமேகலையில் கண்ட கும்மாயம் மடைப்பள்ளியில் இருக்கிறது என்று வியந்து “இதனை எப்படிச்
செய்வது?
என்று கேட்டபோது பட்டாசாரியார் விரிவாக விளக்கினார்.
கும்மாயத்தைப் பற்றி அந்தப் பட்டாச்சாரியரிடம் தெரிந்துகொண்ட பிறகு நீலகேசி
யென்னும் நூலிலும் அச்சொல் வந்திருப்பதை அறிந்துகொண்டார். வேறு நூல்களிருந்தும் சில
செய்திகள் அவருக்குத் தெரிய வந்தன. அவற்றையெல்லாம் சேர்த்து மணிமேகலைக் குறிப்புரையில்
இவ்வாறு எழுதியிருக்கிறார்
“கும்மாயம், புழுக்கிய பச்சைப் பயற்றோடு சருக்கரை முதலியன கூட்டி ஆக்கப்படுவதொரு
சிற்றுண்டி. இப்பெயரோடு இது விஷ்ணு ஆலயங்களில் இக்காலத்தும் வழங்கி வருகின்றது. ‘கும்மாயத்தொடு
வெண்ணெய் விழுங்கி
(பெரியாழ்வார் திருமொழி,3.3.3) என்பதில் கும்மாயம் என்பதற்கு
ஸ்ரீ மணவாள மாமுனிகள் ‘குழையச் சமைத்த பருப்பு
என்று பொருள் செய்திருக்கின்றனர்.
‘பயற்றது கும்மாயம்
(நன்னூல், சூத்திரம் 299, மயிலை நாதருரை மேற்கோள்).
இதைப் படித்த பின்னர் கும்மாயம் எப்படிச் செய்வது என்று தெரிந்துகொள்ள சில ஆராய்ச்சிகளைத்
தொடர்ந்தேன். முதலில் பெரியாழ்வார் திருமொழியில் இந்தப் பாசுரத்தைப் பார்க்கலாம்
கும்மாயத்தொடு வெண்ணெய் விழுங்கிக்
      குடத் தயிர் சாய்த்துப் பருகி*
பொய்ம் மாய மருது ஆன அசுரரைப்
      பொன்றுவித்து இன்று நீ வந்தாய்
குழையச் சமைத்த பருப்பையும் வெண்ணெய்யையும் விழுங்கிவிட்டு, குடத்தில் நிறைந்த
தயிரைச் சாய்த்துக் குடித்தும், பொய்யையும் மாயச் செயல்களையும் புரியும் அசுரர்களால்
ஆவேசிக்கப்பெற்ற இரட்டை மருத மரங்களை விழுந்து முறியும்படி, இவ்வளவு சேஷ்டைகளைச் செய்த
நீ இப்போது ஒன்றும் செய்யாதவன் போல வந்து நின்றாய் என்று பெரியாழ்வார் வியந்து தன்
பிள்ளைத் தமிழில் பாடுகிறார்.
குழந்தைகளுக்குத் தாய் நன்றாக மசித்துத்தான் சோறு ஊட்டுவார். அதேபோல பெரியாழ்வாரும்
நன்றாக மசித்து கண்ணனுக்குக் கும்மாயத்தை ஊட்டுகிறார்.
கவிஞர் பெரியசாமி தூரனின் குழந்தைகளுக்கான பாடல்கள் ‘மழலை அமுதம் என்று 1981ல் வெளிவந்துள்ளது
(கஸ்தூர்பா காந்தி கன்யா குருகுலம் வெளியீடு). அதில் ‘கும்மாயம்
என்ற சிறுவர் பாடல்
இப்படி வருகிறது.
கும்மா கும்மா கும்மாயம்
கொஞ்சிக் கொடுப்பாள் கும்மாயம்
அம்மா தெய்வம் கும்பிடு
அப்பா தெய்வம் கும்பிடு
அவரே தெய்வம் கும்பிடு
அன்பாய் என்றும் நடந்திடு
கும்மா கும்மா கும்மாயம்
கொஞ்சிக் கொடுப்பாள் கும்மாயம்
(குறிப்பு: கும்மாயம் என்பதற்குப் பாயசம் என்பது பொருள்)
பெரியாழ்வார் பாசுரத்தைப் படித்த பின் இதை எழுதியிருப்பாரோ என்று கூடத் தோன்றுகிறது.
‘முதற்றாய்மொழி அல்லது தமிழாக்க விளக்கம் என்ற நூலில்,
“கும் – குமை. குமைதல் = புழுங்குதல். கும் – கும்மாயம் = குழைய என்று விளக்கம்
தந்துள்ளார்கள்.
கல்வெட்டில் கும்மாயம் பற்றி ஏதாவது இருக்கிறதா என்று தேடும்போது
அம்பாசமுத்திரத்திலுள்ள பழமையான கோயிலான ‘எரிச்சாவுடையார் கோயிலில் வரகுன மஹாராஜா
ஆட்சிக் காலத்தில் ஒரு கல்வெட்டில் ‘கும்மாயம்
பற்றிய ஒரு குறிப்பு இருக்கிறது.
(தற்போது இந்தக் கல்வெட்டு சென்னை அருங்காட்சியகத்தில் இருக்கிறது) [AR No. 105 of
1905] அதில் வரிசையாக இப்படி வருகிறது.
 



“…கும்மாயத்துக்கு பயற்றுப் பருப்பு நிவேதிக்க பசுவின்னனறு நெய் ஒரு ஆழாக்கு,
பசுவின் தயிர் ஒர் உரி, கருவாழைப்பழம் நான்கு, சர்க்கரை ஒரு பலம்…
என்று வருகிறது
Epigraphia Indica தொகுதி 21ல் கும்மாயம் பற்றிய ஒரு குறிப்பில் இப்படி வருகிறது.
“கும்மாயம் செய்வதற்குப் பாசிப் பருப்பு முக்கியப் பொருளாகத் தெரிகிறது. ஆனால்
தற்போது அது வழக்கத்தில் இல்லை. தற்போது கும்மாயம் சுண்ணாம்பு, மண் கலவையைக் குறிக்கிறது.
உரையாசிரியர் நச்சினார்க்கினியர் பெரும்பாணாற்றுப்படையில் ‘அவரை வான் புழுக்கு
என்பது கும்மாயத்தைக்
குறிக்கலாம் என்கிறார்கள். கும்மாயம் என்பது நன்கு வேக வைத்த பச்சைப்பயிறு கூடவே கொஞ்சம்
வெல்லம் என்று தெரிகிறது.
‘பண்டைத் தமிழ் நாகரிகமும் பண்பாடும் என்ற புத்தகத்தில் “தமிழர் விருந்துள் தலைசிறந்தது திருமண
விருந்து. அதிற் பதினெண் வகைக் கறியும், கன்னலும் (பாயசம்) படைக்கப்பெறும். பதினெண்
வகைக் கறிகள்: அவியல் (உவியல்), கடையல், கும்மாயம், கூட்டு (வெந்தாணம்), துவட்டல்,
புரட்டல், பொரியல், வறுவல், புளிக்கறி, பச்சடி (ஆணம்), அப்பளம், துவையல், ஊறுகாய்,
வற்றல், உழுந்து வடை, காரவடை, தேங்குழல், முக்கனிகளுள் ஒன்று என்பன
என்று பட்டியலில் கும்மாயம் வருவதை வாசகர்கள் கவனிக்கலாம்.
பெரியாழ்வார் திருமொழி பாசுரம் ஒன்றில் கண்ணனுக்கு வரிசையாக சில சிற்றுண்டி
செய்துவித்து கண்ணனைச் சாப்பிட வரும்படி அழைக்கிறார்.
அப்பம் கலந்த சிற்றுண்டி
அக்காரம் பாலிற் கலந்து
சொப்பட நான் சுட்டு வைத்தேன்
தின்னல் உறுதியேல் நம்பி
சின்ன குழந்தைகள் சாப்பிட அடம் பிடிக்கும்போது அவர்களுக்குப் பிடித்தவற்றையும்
சேர்த்துத் தருவோம் (உதாரணம்: சிப்ஸ்!) அதே போல கண்ணனுக்கு பெரியாழ்வார் அப்பம் ‘கலந்த
சிற்றுண்டி தருகிறார்.
அதே போல் குழந்தைகள் வெறும் பாலைக் குடிக்க மாட்டார்கள். அதில் ஏதாவது கலக்க
வேண்டும் (உதாரணம் – பூஸ்ட்). பெரியாழ்வார் அக்காரம் கலந்த பாலைக் கொடுக்கிறார். அக்காரம்
என்றால் வெல்லம் என்று பொருள்.
இன்னொரு பாசுரத்தில் பெரியாழ்வார்:
“செந்நெல் அரிசி சிறுபருப்புச்
செய்த அக்காரம் நறு நெய் பாலால்
என்று அக்கார அடிசல் செய்யத் தேவையானவற்றை இப்படிப் பட்டியலிடுகிறார்.
செம் நெல் அரிசி
சிறு பயற்ற பருப்பு
கரும்பை காய்ச்சித்திரட்டின கரும்புக்கடியும் (வெல்லம்)
மணமிக்க நெய்யும்
பாலால் சமைத்தேன்
பெரியாழ்வார் சொன்ன அக்கார அடிசல் குறிப்பை, ஆண்டாள் அருளிய நாச்சியார் திருமொழியில்:
நாறு நறும் பொழில் மாலிருஞ்சோலை நம்பிக்கு* நான்
நூறு தடாவில் வெண்ணெய் வாய் நேர்ந்து பராவி வைத்தேன்*
நூறு தடா நிறைந்த “அக்கார அடிசில்
சொன்னேன்*
ஏறு திருவுடையான் இன்று வந்து இவை கொள்ளுங் கொலோ?
அதை அழகருக்குச் சம்பர்பிக்கப் பிரியப்படுகிறாள். அவளின் விருப்பத்தை ஸ்ரீராமானுஜர்
பூர்த்தி செய்து வைத்தார் என்ற வரலாறு தெரிந்ததே. அக்கார அடிசல் பற்றி ஸ்ரீரங்கத்தில்
கல்வெட்டு இருக்கிறது.
ஸ்ரீரங்கம் கோயிலில் ராஜமஹேந்திரன் திருச்சுற்று கிழக்கு மற்றும் வடக்குப் பகுதி
சுவரில் அமைந்துள்ள கல்வெட்டில் நயினாராசார்யரின் சிஷ்யரான பிள்ளைலோகம் ஜீயரின் சிஷ்யரான
ஜீயர் ராமானுஜ தாஸன் என்பவரால் ஏற்படுத்தி வைக்கப்பட்ட சாஸனத்தில் (23-4-1618)
‘ஸ்ரீரங்க ராஜ சரணம்புஜ ராஜஹம்ஸராய் ஸ்ரீமத் பராங்குஸ பதாம்புஜ ப்ருங்க ராஜராய் ‘பல்கலையோர் தாமென்ன
வந்து அனைத்துலகும் வாழப் பிறந்து தென்னரங்கர் செல்வம் முற்றும் திருத்திவித்து பொன்னரங்கமென்னில்
மயலே பெருகும்
ஸ்வாமி எம்பெருனாருடைய சித்திரை மாஸம் திருவாதிரை திருவத்யயநம் சாத்துமுறை
முதல் நாள் ஆறாந்திருவத்யயநம் பொலிக பொலிக திருவாய்மொழி சிறப்பு அமுது செய்தருளும்
படிக்கு பொலியூட்டாக பெருமாள் ஸ்ரீபண்டாரத்தில்… வருஷம் வருஷம் தோறும் ஸ்வாமி நம்பெருமாள்
அமுது செய்தருளும்படி ‘செந்நெல் அரிசி சிறுபருப்புச் செய்த அக்காரம் நறு நெய் பாலால்
என்கிற திவ்யஸ்ரீஸுக்தியின்
படியே.
நம்பெருமாளுக்குக் கண்டருளச் செய்து, பிறகு வைணவ அடியார்களுக்குக் கொடுக்க
ஏற்பாடு செய்யப்ப்பட்டது என்கிறது இந்தக் கல்வெட்டு.
பெரியாழ்வார் சொல்லிய அதே குறிப்பைக் கொண்டு செய்தார்கள் என்று தெரிகிறது.
ஸ்ரீசாரங்கபாணி கோயிலில் இன்னும் கும்மாயம் பிரசாதம் வழங்கப்படுகிறதா என்று
தெரிந்துகொள்ள அவர்களைக் கூப்பிட்டேன். “என்ன சார்? கும்மாயமா? அது என்ன?
என்று என்னைத்
திருப்பி கேட்டார்கள்.
பிறகு அங்கே கோயில் கைங்கரியம் செய்பவர் ஒருவரின் தொலைபேசியை நண்பர் ஒருவர்
மூலம் தெரிந்துகொண்டு, அவர் பட்டாசாரியாரைத் தொடர்புகொண்டு, கீழ்க்கண்ட தகவலை எனக்கு
அளித்தார்.
“திரு அத்யன உற்சவ ஏழாம் திருநாள் ‘கற்பார் ராமபிரானை என்ற பாசுர நாளில்
கும்மாயம் பெருமாளுக்குச் சமர்பிக்கிறார்கள். இது ராமருக்கு ரொம்ப பிடித்த சிற்றுண்டி.
“பெரியாழ்வார் கிருஷ்ணருக்கு என்று சொல்லியிருக்கிறார்
“ஓ அப்படியா, இங்கே ராமருக்குத்தான்!
“எப்படிச் செய்வது?
“ஒரு படி பயத்தம் பருப்புக்கு ஒரு படி தண்ணீர், நல்லா மசியனும். அப்பறம், படி
வெல்லத்தை அதில் சேர்த்து நல்லா கெட்டியாகும் வரை அடுப்பில் நெய்விட்டுக் கிளர வேண்டும்.
பாத்திரத்தில் ஒட்டாமல் வரும் பதத்தில் நெய்யில் முந்திரிப் பருப்பு வறுத்து இறக்க
வேண்டும்… முன்பு பாலில் பருப்பைக் குழையவிடுவோம் அதிக நேரம் ஆகும். அதனால் இப்ப
தண்ணீரில்…
என்று ஐந்து நிமிடத்தில் சொல்லிமுடித்தார்.
பன்னிரண்டாம் குலோத்துங்கச் சோழனின் கல்வெட்டில் கருப்பெட்டி கொண்டு செய்த இனிப்புப்
பணியாரம் பற்றிய குறிப்பு இருக்கிறது. பாண்டியர்கள் வாழைப்பழம், சீரகம், சுக்கு, மிளகு
எல்லாம் சேர்த்து இனிப்பு செய்திருக்கிறார்கள். விஜயநகரத்துக் கல்வெட்டு ஒன்று திருப்பதியில்
அவல், பலாப்பழம், கரும்புச்சாறு கொண்டு செய்யப்பட்ட ஒரு பதார்த்தைச் சொல்லுகிறது. அதிரசம்
செய்வது பற்றியும் ஒரு குறிப்பு இருக்கிறது. காஞ்சிபுரம் வரதாராஜப் பெருமாளுக்கு
15 வகையான உணவு வகை பற்றிய குறிப்பில் இவை வருகிறது. பானகம், வடை பருப்பு, கறியமுது,
ததியோனம், தோசை, அதிரசம், ஆப்பம், வடை, சுக்குப்பொடி, புளியோதரை, எள்ளோரை, கடுகோரை,
பொங்கல், இட்லி, அக்கார அடிசல்.
இதுபோலப் பல உணவு பற்றிய குறிப்புகள் நம் கல்வெட்டில் இருக்கின்றன.
கல்வெட்டில் கும்மாயம் செய்யத் தேவையானவை என்ற பட்டியலில் பாசிப்பருப்பு, வெல்லம்,
நெய், தயிர், கருவாழைப்பழம் கொண்டு செய்திருக்கிறார்கள் என்று தெரிகிறது – இன்று இதைப்
போல யாரும் செய்வதில்லை!
பாய்ஸ் படத்தில் செந்தில் என்ன என்ன கோவிலில் என்ன என்ன பிரசாதம் என்று ஒரு
பட்டியல் வைத்திருப்பார். அது போல ‘கல்வெட்டில் உணவு வகைகள்
என்று யாராவது
ஆராய்ச்சி செய்தால் இது நல்ல தலைப்பாக இருக்கும் என்று தோன்றுகிறது – food for
thought!

Posted on Leave a comment

பன்முகக் கலாசாரங்களில் மாதவிடாய்: ஒரு வரலாற்று அணுகுமுறை | கஞ்சாநகரம் துங்கபாலா

 சபரிமலை விவகாரம்
சமய சுனாமி ஒன்றை 2015 வருட இறுதியில் எழுப்பியது.. இப்புத்தக ஆசிரியர் நிதின் ஸ்ரீதர்
அதைப்பற்றி எழுதிய ஆறு பகுதிகள் கொண்ட கட்டுரை India Facts பத்திரிகையில் 2016ல் பிரசுரிக்கப்
பட்டது.. சபரிமலை ஒரு சமய விவகாரமா அல்லது ஒரு பெண்ணுரிமை சம்பந்தப்பட்டதா என்ற அலசலுக்குக்
கிடைத்த வரவேற்பு 2018ல் (Menstruation across Culture:A Hitorical Perspective ) என்னும்
அருமையான புத்தகமாக -மிளிர்ந்திருக்கிறது.


ஆனால், சபரிமலை விவகாரம் ஒரு தூண்டுதலே தவிர, இப்புத்தகம் சபரிமலை சர்ச்சை பற்றியதல்ல
என்று ஆசிரியர் முதலிலேயே குறிப்பிட்டு விடுகிறார்..
ஆசிரியர் நம்மை பொ.யு. ஆறாயிரம் வருடங்களுக்கு முன்னாலான கலாசாரங்களுக்கே அழைத்துப்
போகிறார். அது ஒரு அறிவுபூர்வமான உணர்ச்சிக் கொந்தளிப்பான பயணமாகவே இருக்கிறது. மாதவிடாய்
குறித்து இந்து மதம் கூறும் ஆழமான வேதாந்தம் கலந்த கருத்துக்களை மிகத் தெளிவாக, விரிவாக
முதல் பகுதியில் குறிப்பிடுகிறார். பின் மற்ற மதங்கள் கலாசாரங்களின் கருத்துக்களை அலசிவிட்டு
இந்து மதமுடன் ஒப்பிடுகிறார்.
பயணம் தொடர்வதற்கு முன் வாசகர்கள், மாதவிடாய், வெளியில் விவாதிக்கத் தகுதியுள்ள
விஷயமல்ல; வீட்டிற்குள் பெண்கள் மத்தியில் சன்னக் குரலில் பரிமாறப்பட வேண்டிய விஷயம்
என்ற எண்ணத்தை மூட்டை கட்ட வேண்டும். திறந்த மனத்துடன் விரிவான ஆராய்ச்சி முறையில்
அணுக வேண்டும்.
ஸனாதான தர்மம்
இந்து ஸனாதன தர்மம் மாத விலக்கை நிலவின் வளர்ச்சி, தேய்வு மறைவுடன் சம்பந்தப்படுத்துகிறது.
ஆயுர்வேதம், ஜோதிடம், வான சாஸ்திரம், பாலியல் படிப்பு எல்லாமே இக்கருத்தை ஆதரிக்கின்றன.
சந்திரனுக்கும் மன உணர்ச்சிகளுக்கும் தொடர்பு இருப்பதால் பௌர்ணமிக்குப் பின் சினை முட்டை
உருவாகி வளர்பிறையில் வளர்ந்து பின் தேய்ந்து அமாவாசையில் உடைந்து உதிரப் பெருக்காகிறது.
அதனால் தான் 28 நாள் சுழற்சி. இதை யூத மதமும் மற்ற சில கலாசாரங்களும் கூட சொல்கின்றன.
பௌர்ணமியன்று ஆண் பெண் இருவரது குணநலன்களும் உச்சகட்டத்தில் இருக்கும். அப்போது
உருவாகும் குழந்தை உயர்வாக இருக்கும் என இந்து சாஸ்திரங்கள் கூறுகின்றன.
மாதவிடாய் என்பது ஒரு புது உயிரை, ஜீவாத்மாவை இவ்வுலகிற்குக் கொண்டுவர உதவும்
முக்கியமான நிகழ்வு. அது கொண்டாட்டம். அந்த விலகி இருக்கும் மூன்று நாடகள் பெண்களுக்குத்
தவம் போலத் தம்மைத் தூய்மைப் படுத்தும் நேரம்.
இதற்காக ஆசிரியர் மேற்கோள் காட்டிய புத்தகங்கள்: யஜுர் வேத தைத்ரிய ஸம்ஹிதா,
ஆங்கீரஸ ஸம்ஹிதா, ஷுஷ்ருத ஸம்ஹிதா மனு ஸ்மிரிதி முதலியன.
அவை என்ன சொல்கின்றன?
  1. மாதவிடாய் இயற்கை நிகழ்வு.
  2. கரு முட்டைகள் கருவாகுமுன் உடைவது இந்திரனின் பாப நிவர்த்தி. (ஒருமுறை இந்திரனுக்கு பிரும்மஹத்தி தோஷம் ஏற்பட்டபோது மூன்றில் ஒரு பங்கை பூமியும், மற்ற இரண்டு பங்கை மரங்களும் பெண்களும் ஏற்றுக் கொள்ள வைக்கப்பட்டனர். இதனால் பூமியில் பள்ளங்களும், மரத்திற்குப் பால் வடிதலும், பெண்களுக்கு மாதவிடாயும் தோன்றின. பதிலுக்கு வரமாக பூமியிலிருந்து தாவரங்களும், மரத்திலிருந்து தளிர்களும், பெண்ணிடமிருந்து புது உயிரும் தோன்றின.
  3. மாதவிடாயின் அந்த மூன்று நாட்கள் அசுத்தமானது. உடலிலிருந்து வெளியேறும் எந்தக் கழிவு நீரும் அசுத்தமானதுதான். அந்த மாதிரி நேரங்களில் ஆண் பெண் யாருமே கோவிலுக்குப் போவதோ யாகம் அல்லது சடங்கு சம்பிரதாயங்களில் பங்கு பெறுவதோ தவறு.
  4. அந்த நேரங்களில் பெண்கள் வீட்டு வேலைகளிலிருந்து விலகி தனிமையில் இருக்க வேண்டும். இது பெண்களின் உடல் ஓய்விற்காக.
  5. அது பெண்களுக்கு ஒரு தவம் போல். அது ஒரு சுய தூய்மைப்படுத்தும் நிகழ்வு. மனத்தை ஒருநிலைக்குக் கொண்டு வரும் முயற்சி.
  6. அது ஒரு பெரிய திருவிழா போன்ற நிகழ்வு.
இந்து சமயத்தில் மாத விடாய் போற்றப்படுகிறது. அஸ்ஸாம், கேரளா, தமிழ்நாடு போன்ற
இடங்களில் திருமணம் போலவே விழா எடுக்கிறார்கள். நாம் மஞ்சள் நீராட்டு விழா பற்றி நன்கு
அறிவோம்.
இந்தக் கருத்துக்கள் பெண்ணுரிமை இயக்கங்களுக்கு மட்டுமல்ல. மற்றவர்க்கும் கோபம்
வரவழைக்கும். ‘இந்திரன் ஏன் மூன்றில் ஒரு பங்கு தோஷத்தைப் பெண்களுக்குத் தர வேண்டும்?
ஏன் தனிமைப்படுத்த வேண்டும்? அது என்ன தவம்?
நிதின் ஸ்ரீதர் ஆயுர்வேதம், யோக சாஸ்திரத்திலிருந்து விளக்கம் தருகிறார்.
“மாதவிடாய் நேரத்தில் பெண்களுக்கு ரஜோகுணம் உச்சத்தில் இருக்கும். கோபம் வெறுப்பு ஆத்திரம்
எல்லாமே அதிகமாக வெளிப்படும். அபான வாயு அதிகமாக வெளியே விடுவார்கள். இது உடலின் சமான,
உடான போன்ற மற்ற வாயுக்களை சீர்குலைத்து பிராணவாயுவைப் பாதிக்கும். இதனால்தான் இந்த
நிலையில் பெண்கள் யாகம் உள்ளிட்ட சம்பிரதாயச் சடங்குகளில் கலந்து கொள்ளக்கூடாது. மனம்
சஞ்சலப்படும். ஆண்களுக்கும் இந்தத் தடை உண்டு. உதாரணமாக ‘சாவுத் தீட்டு
. அதனால் பெண்கள்
தாழ்த்தப்படுகிறார்கள் என்ற வாதம் தவறு
என்கிறார் ஆசிரியர்.
ஆயுர் வேதம், பெண்கள் மாதவிடாய்த் தருணத்தில் ஒய்வடுத்தல் அவசியம் என்கிறது.
மிக்க கடினமான வேலை செய்வது அவர்கள் உடல் நிலையைப் பாதிக்கும். சாத்வீக உணவு ரஜோ குணத்தை
மட்டுப்படுத்தும் என்றும் சொல்கிறது.
தாந்த்ரீகம்
இப்பிரிவில் பெண் தெய்வமாகிறாள். சக்தியாக வழிபடப்படுகிறாள். அஸ்ஸாமில் காமாக்யா
கோவில் ஒரு சக்தி பீடம். இங்கு யோனி ரூபத்தில் வழிபாடு. அம்மனுக்கு மூன்று நாள் மாதவிலக்கு
சமயம் கோவில் மூடப்படும். அங்கு இயற்கையாக நீர் ஊறும். அதை சிவப்புத்துணியால் மறைத்து
விடுவார்கள். நாலாம் நாள் நீராட்டல். பின் பிரசாதம். கேரளாவிலும் பகவதி கோவிலில் சபரிமலை
கோவிலின் முக்கிய நம்பூதிரியின் மனைவி, தேவியின் ‘உடையாடையை
சோதித்து பகவதியின்
மாத விலக்கை அறிவிப்பார். தேவி தனி அறைக்கு அழைத்துச் செல்லப்படுவார். நான்காம் நாள்
பம்பை நதியில் ‘திருப் புத்தாராட்டு
க்குப் பின் பூஜை. சிவப்புத்துணி பிரசாதம்.
அஸ்ஸாமில் பூமித்தாய்க்கும் மாதவிடாய் உண்டு. அந்த நேரம் நிலம் உழுவது கூடாது.
பூமிக்கு ஓய்வு தருவதற்காக. கர்நாடகாவில் துளு மக்களும் பூமியின் மாதவிடாயைக் குறிப்பிட்ட
நாட்களில் ‘கேடஸ்ஸா
என்னும் திருநாளாகக் கொண்டாடுகிறார்கள்.
தாந்த்ரீக வழிபாட்டில்
மாதவிடாய்
இங்கு வியப்புறும் (இன்று அருவருக்கும்) வண்ணம் மாதவிடாய் பூஜிக்கப்படுகிறது.
பெண் என்பவள் சக்தி. ஆண் என்பவன் சிவன். பெண்ணின் மாத விடாய் நேரம், ஆண் அவளுடன் உடலுறவு
கொள்ளும் அந்த சிவசக்தி பிணைப்பைப் பூஜை செய்து வழிபட்டால், அந்த ‘அமிர்த நீரை
ப் பருகினால் சித்தி
கிட்டும் என்பது நம்பிக்கை. இந்த நேரத்தில் காம உணர்வு அறவே கூடாது.
இந்தக் குறிப்புகள் மூலம் இந்து மதம் பெண்மையையும், மாதவிடாயையும் போற்றுகிறது
என்கிறார் ஆசிரியர்.
தேவிபுரம் என்னும் ஆந்திரப் பிரதேச ஊரில் உள்ள ஸ்ரீ சக்ர வடிவக் கோவிலில் லலிதா
பரமேஸ்வரி அம்மனை யோனி ரூபத்தில் பிரதிஷ்டை செய்திருக்கிறார்கள். அங்குள்ள அமிர்தானந்த
நாத ஸரஸ்வதி சொல்வதைக் குறிப்பிடுகிறார். “பெண்கள் உயிருள்ள நடமாடும் தெய்வங்கள். இங்கு
பெண்கள்தான் பூஜாரிகள். மாதவிலக்கிலும் பூஜை செய்யலாம். தேவியின் சன்னிதானத்தில் எல்லோரும்
தெய்வங்கள்தான்.
இந்தக் காரணம் சபரிமலை விவகாரத்திற்குப் பொருந்தும் என்ற ஒரு கருத்தும் இங்கு
மெலிதாக வெளிப்படுகிறது. பருவமெய்திய பெண்கள் கோவிலுக்கு வந்தால் பல தேவிகளின் சக்தி
பக்தர்களை ஆகர்ஷித்து, பிரதான தெய்வத்தின் சக்தி சிதறடிக்கப்படும். அதனால் இளம் பெண்கள்
வருவது தடை செய்யப் பட்டது என்றும் வாதிடப்படலாம்.
ஜைனமதம், புத்த
மதம், சீக்கிய மதம்
சமணம், மாதவிடாய்க் காரணத்தினால் பெண்களுக்குத் துறவியாகும் அந்தஸ்தைத் தரவில்லை.
ஸ்வேதாம்பரத் துறவிகள் வயதானபின் துறவு பூண்டாலும் இளம் முனிவர்களுக்குக் கட்டுப்பட
வேண்டும்.
புத்த மதம் பெண்களுக்கு ஆண்களை விட துயரம் அதிகம் என்கிறது.
அவை, பருவமடைதல், கருவுறுதல், பிள்ளைப் பிறப்பு, கணவனுக்கு சேவகம், மாமன் மாமியை
அனுசரிப்பது. இத்தனை தொல்லைகளால் அவர்களால் ஞானம் பெற்று முக்தி அடைய முடியாது.
ஆனால் சீக்கிய மதம் மாதவிடாயிலும், பெண்கள் குருத்வாரா போக, பஜனை, பிரார்த்தனைச்
சடங்குகளில் பங்கெடுக்க அனுமதிக்கிறது. பாவம் என்பது மாதவிடாயில் இல்லை. பொய் சொல்வது,
பிறன் மனை விழைவது, பிறர் பொருளை அபகரிப்பதுதான் பாவம் என்பது அதன் கொள்கை.
நிதின் ஸ்ரீதர்
ஆசிரியர் இங்கு சொல்லுகிறார், “இந்துப் பெண்கள் கோவில் போக முடியாமல் சடங்கு,
யாக வேள்விகளில் கலக்க முடியாவிட்டாலும் பக்தி மார்க்கத்தில் துறவிகளாகலாம்; மாதவிடாய்த்
தருணத்தில் தவறாக, தீண்டல் கலந்திருந்தால் வயதானபின் எடுக்கும் ரிஷி பஞ்சமி விரதம்
அதற்குப் பிராயச் சித்தம். ஆங்கீரஸர், வஸிஷ்டர், காச்யபர், விஸ்வாமித்திர், அத்திரி
போன்ற ரிஷிகள் அதற்கு அருளுகின்றனர்.
இந்த வாதங்கள் எல்லாமே இன்றைய காலகட்டத்தில் செல்லாக் காசாகிவிட்டன. இதை ஆசிரியர்
ஒத்துக் கொள்கிறார். புது யுகப் பெண்களுக்கு விலகுவது, வேலை செய்யாமல் இருப்பது எல்லாமே
முடியாத காரியம். கூட்டுக் குடித்தனங்கள் போய் விட்டன. எல்லாமே மூடநம்பிக்கை என்ற கருத்து
பரவலாகி விட்டது.
ஆசிரியர் அதன் காரணம் ஆங்கிலக் கல்வி, நகரமயமாக்குதல் விளம்பரங்கள் மேற்கத்திய
நாகரீகத்தின் தாக்கம் எல்லாவற்றையும் சுட்டிக் காட்டுகிறார்.
க்ரீக், ரோம, எகிப்திய,
சுமேரிய, மெஸபடோமிய நாகரிகங்கள்
இவை அனைத்திலும் மாதவிடாய் எனும் நிகழ்வு அசுத்தமாக, புனிதமற்றதாக, ஆண்களுக்கும்,
பண்ணை மிருகங்களுக்கும் தீங்கு உண்டுபண்ணும் நிகழ்ச்சியாகவே இருந்தது. பெண்கள் ஒரு
தவிர்க்கப்பட வேண்டிய பிறவிகள் என்ற கீழ்த்தர நோக்கம் கொண்டிருந்தனர். விலக்கி வைத்தல்,
குறைவான உணவு கொடுத்தல் எல்லாமே அவர்களிடமும் இருந்தன. முக்கியமாக, கணவன் மனைவி உறவு
கட்டாயத் தடையாயிருந்தது.
இதற்குத் தண்டனையும் இருந்தது. இந்து தர்மத்தில் குழந்தை ஊனமாகப் பிறக்கும்
என்று ஸம்ஹிதிகள் சொல்லுகின்றன. யூத மதம் அவர்களை ஊரை விட்டே விலக்கி விடுகிறது. குழந்தை
பிறக்கும் சமயம் அப்படிப்பட்ட பெண்கள் இறந்து விடுவார்கள் என அவர்கள் பிரார்த்தனையிலேயே
சொல்லப்பட்டிருக்கிறது.
தென் வட அமெரிக்கப் பழங்குடிகளின் நிலைப்பாட்டையும் அலசுகிறார். மாதவிடாய் தூய்மை,
புனிதமற்றது. அவர்களுக்கும் விலகல், தனிமைப்படுத்தல் உண்டு. ஆனால் சற்றுக் கொடுமையானது.
காட்டிற்குள் போய்விட வேண்டும். பாம்பு கடித்து இறந்தால் மற்றவர்களுக்குக் கவலை இல்லை.
பின் நாட்களில் கொஞ்சம் மாறி குடிசைக்குள்ளேயே ஒரு பரண் போட்டுத் தங்கினார்கள். ஆணைப்
பார்த்தால் அவன் மரணம் அடைவான். அவள் சமைத்தால் அது விஷமாகி விடும். உணவும் மிக்க குறைவாக,
அவர்களே சமைத்து உண்ண வேண்டும். உண்ட மண் பாத்திரங்களைப் பூமியில் புதைக்க வேண்டும்.
ஏனெனில் அவற்றைத் தொட்டால் மாடு ஆடு போன்ற உயிரினம் இறந்து விடும்.
இவை எல்லாமே மூட நம்பிக்கை. தவிர, ஆண் மகன் உயிர் முக்கியம் என்ற ஆணாதிக்க நோக்கத்தைக்
காட்டுகிறது. ஏவாள் செய்த பாவத்தினால் ஆண் புனித நிலை இழந்துவிட்டான். அந்தப் பாவத்தின்
பலன்தான் பெண்களுக்கு மாதவிடாய் சாபமாக மாறியது என பைபிள் கூறுகிறது.
யூதர்கள் மாதவிடாயின் முதல் 5 நாட்களை ‘நிட்டா (Niddah) என்று
அழைத்தார்கள். அடுத்த ஏழு நாட்கள் சுத்தமில்லாத தினங்கள். அச்சமயம் ஆண்கள் பெண்ணின்
துணிகள், அவளின் வாசனைத் திரவியங்கள் ஆகியவற்றை உபயோகிக்கக் கூடாது; அவள் பாடல்களைக்
கேட்கக் கூடாது; பெண்ணிற்கும், அவனுக்கு மது ஊற்றக் கூடாது; அவன் கால் கழுவக்கூடாது;
அவன் படுக்கையை விரிக்கக் கூடாது என்ற கட்டுப்பாடுகள்.
இந்துக் கலாசாரத்தில் துர்காவும் புவேனேஸ்வரியும் எப்படி பூப்பெய்திய பெண்களுக்குக்
காப்போ அதுபோல் கிரேக்கர்களுக்கு ‘ஆர்ட்டிமிஸ்
என்ற பெண் தெய்வம் காப்பு. ஒரு பெண்
பூப்பெய்தினால் ஏதன்ஸ் நகரில் கரடி நடனம் ஆடுவார்கள். முரட்டுக் கரடியை (ஆர்ட்டிமிஸ்ஸின்
செல்லப் பிராணி) அடக்குவார்கள். அதன் பொருள், அதுவரை அந்தச் சிறுமிக்கு இருந்த திமிர்த்தனம்
அடங்கி அவள் திருமணத்திற்குப் பக்குவமாகி விடுவாளாம். ஆர்ட்டிமிஸ் அச்சிறுமியைப் பிள்ளைப்
பேறு சமயத்தில் காப்பாற்றுவாளாம்.
அதே போல் ரோமாபுரியில் சிறுமிகளைக் காக்கும் கடவுள் டயானா. மெஸபடோமிய நாகரீகத்தில்
(இப்போதைய இராக், குவெய்ட், ஸிரியா, துருக்கி) யில் இஷ்டார், இனன்னா. டயானா நிலவுடன்
சம்பந்தப்பட்ட கடவுள். இஷ்டார் வீனஸுடன் தொடர்புடைய தெய்வம். பூப்பெய்தல் நடனத்தில்
வழியெங்கும் உதிரத்தைத் தெளித்துக்கொண்டு போய், கடைசியில் இஷ்டார் கடவுளின் சிலையில்
தெளிப்பார்களாம்.
இத்தனை சுவாரஸ்யமான கதையைச் சொன்ன ஆசிரியர் இத்தனையுமே இடைக்கால ஐரோப்பாவில்
மூட நம்பிக்கையென்று தகர்த்தெறியப்பட்டுவிட்டது என்கிறார். பொ.யு. 70ல் ஜெருசலேம் கோவில்
உடைந்த பின்னர் மாதவிடாய்ப் பெண்கள் கோவிலுக்குப் போகக்கூடாது என்ற தடை நீங்கியது.
ரோமில் ‘மியாஸ்மா என்ற மாதவிலக்குத் தீண்டல் நடைமுறையில் இருந்தது. எந்தப்
பாதிரி இறந்தாலும் சர்ச்சைப் புனிதப்படுத்தும் சடங்கும் இருந்தது.
ரஷ்யாவில் மாதவிடாய்ப் பெண்கள் ‘அல்டார் அருகில் போகத்தடை. ஸ்பெயின், போர்ச்சுகலில்
அப் பெண்கள் செம்மறி ஆடுகள் அருகில் போனால் அவைகளின் பால் வற்றி விடும். ஆனால் இடைக்
காலத்தில் (medieval Europe) கிறுத்துவ மதம் எல்லா விதிகளையும் தளர்த்தியது. மாதவிலக்குக்
காலங்களில் பெண்கள் கண்டிப்பாக சர்ச்சிற்கு வரவேண்டும் என்றது. பெண்களே தம்மிடம் புனித
ஆவி இல்லை, தீய ஆவிதான் உண்டு என்று நினைத்த தாழ்வு மனப்பான்மையை உடைத்தெறிந்தது.
மாதவிடாய் நேரத்தில் எல்லோரும் செய்வினை, பில்லி சூனியக்கார்களாவார்கள், பேய்
பிசாசுகளுடன் தொடர்பு வைத்திருப்பவர்கள் என்று லட்சக் கணக்கான பெண்களைக் கொன்று குவித்தனர்.
இது இங்கிலாந்தின் மிக மோசமான கறைபட்ட சரித்திரம்.
இத்தகைய மேற்கத்திய சிந்தனைகள் இநதியாவில் பரவி நம் எண்ணங்களைச் சீர்குலைத்து
பண்பாட்டையும் சிதைத்துக் கொண்டிருக்கிறது என்கிறார் ஆசிரியர்.
மற்ற மதங்களில் மாதவிடாய் என்பது பாவம். ஆனால் நம் கலாசாரத்தில் அது புனிதம்,
போற்றப்பட்டது என்கிறார்.
புதுயுகப் பெண்கள் அது மறைக்கப்பட வேண்டிய விஷயம் என்று நினைக்கிறார்கள். தான்
என்றும் போல் எல்லா வேலையும் செய்வேன் என்பதெல்லாம் மேலை நாட்டைப் பின்பற்றுவதால் வந்த
சீர்குலைவு. ஆயுர் வேதம், உடலுக்கு ஓய்வில்லை என்றால் பின்னாளில் பல பிரச்சினைகள் உருவாகும்
எனக் கூறுவதை மேற்கோள் காட்டுகிறார்
ஆசிரியரின் இறுதிச் சொற்கள்: “ஒருதலைப் பட்சமான கண்ணோட்டத்துடன் பார்க்காமல்,
இந்திய கலாசாரம் மற்றும் இதர நாகரீகங்களிலும் மாதவிடாய் எப்படி நோக்கப்பட்டது என்று
புரிய வைக்கும் ஜன்னலாக இப்புத்தகம் உதவும் என்று நினைக்கிறேன்
என்கிறார்.
நீண்ட நாளாய் வாழ்ந்து தழைக்கும் இந்து தர்மத்தின் மேல் அவர் வைத்துள்ள ஆசை,
மதிப்பு ஒவ்வொரு வரியிலும் தெரிகிறது.
ஒரு டைம் மெஷினில் பல்லாயிரம் வருடம் பயணித்த அனுபவம். பல கதைகள். பல கலாசாரங்கள்.
பல பழக்க வழக்கங்கள். நம்பிக்கைகள். மறுக்க முடியாத சரித்திர உண்மைகள். மறக்க இயலாத
பண்பாட்டுக் கலாசாரங்கள். சிலர் ஒத்துப் போகலாம். சிலர் விவாதம் பண்ணலாம்.
ஒன்று நிச்சயம். நிதின் ஸ்ரீதர், மிக மெதுவாகப் பேசப்படும் ரகசியமான ஒரு விஷயத்தை,
பண்டைய புராதனமான கலாசாரங்கள் எந்தக் கோணத்தில் நோக்கின என்பதை நல்ல புரிதலுடன் அலசிப்
பார்க்க நமக்கு ஒரு சுவாரஸ்யமான சுற்றுப்பயண அனுபவம் கொடுத்திருக்கிறார்.

Posted on Leave a comment

ஆதி கைலாஷ் யாத்திரை – இமயத்தின் விளிம்பில் (பகுதி 1) | வித்யா சுப்ரமணியம்

எத்தனை எட்டாத உயரத்தில் தெய்வங்கள் இருந்தாலும், அங்கே செல்வது மிகமிகக் கடினம்
என்றாலும், சில நேரம் உயிருக்கே உத்தரவாதமில்லை என்றாலும் கூட, சர்க்கரைக் கட்டியைத்
தேடிச்செல்லும் எறும்புக் கூட்டம் போல சாரிசாரியாக மலை மீது ஊர்ந்து சென்று, பலவித
சிரமங்களையும் தாங்கிக் கொண்டு அந்த தெய்வத்தைத் தரிசிக்க மனிதர்கள் தயாராகி விடுகிறார்கள்.
சிறிய மலையோ, பெரிய மலையோ, கோவில்களை மலை உச்சியில் நம் ஆச்சார்யர்கள் கட்டி வைத்ததற்குக்
காரணம் இருக்கிறது. மலையேறுகையில் மூச்சு வாங்கும். எண்ணங்கள் ஒடுங்கும். ஒரு கட்டத்தில்
நம் ஆழ்மனம் திறக்கும். ஆழ்மனம் திறக்கையில் நாம் செய்யும் பிரார்த்தனைகள் நூறு சதம்
ஈடேறும். இதைத்தான் ஆங்கிலத்தில் ஆல்ஃபா மைன்ட் பவர் என்கிறார்கள். நம் ஆழ்மனத்தின்
எண்ணங்களை பிரபஞ்ச சக்தி ஏற்றுக்கொண்டு அவற்றை நிறைவேற்றி வைக்கும் என்பார்கள். இதை
அடிப்படையாக வைத்துதான் பல கோவில்கள் மலைமீது கட்டப்பட்டுள்ளன.
தெற்கே பொதிகை மலை, சதுரகிரி, பர்வதமலை, கொல்லிமலை, உட்பட பல மலைகளுக்கும் ஏறிச்
சென்று வழிபட்டிருக்கிறேன். வடக்கே திபெத்தில் உள்ள கைலாஷ், இந்திய எல்லையில் உள்ள
ஆதிகைலாஷ், ஓம் பர்வத், கேதார் பத்ரி என இமயத்தின் பல இடங்களுக்கும் சென்றிருக்கிறேன்.
மலையேற ஏற எண்ணங்கள் ஒடுங்குவதை அனுபவ ரீதியாக உணர்ந்துமிருக்கிறேன். ஒவ்வொரு யாத்திரையும்
பல்வேறு அனுபவங்களையும், பரந்துபட்ட பார்வையையும் நமக்குத் தருகிறது. பல்வேறு மனிதர்களின்
வாழ்வியலை அறிந்து கொள்ள உதவுகிறது.
திருப்பதி மலையை ஏறிச்சென்று வழிபட்ட ஒரு நாளில்தான் ஆதிகைலாஷ் யாத்திரை செல்வதென்று
எங்கள் குழுவினர் தீர்மானித்தோம். அப்போது என் நண்பர் ஒருவர் ஆதிகைலாஷ் செல்வதற்கு
உங்களுக்கு உடல் தகுதி இருக்கிறது என்பதை நீங்கள் நிரூபிக்க வேண்டும் என்றார். எப்படி
எனக் கேட்டேன். பொதிகை மலை ஏறிக் காட்டுங்கள், ஆதி கைலாஷ் அழைத்துச் செல்கிறேன் என்றார்.
நானும் சிரித்தபடி ஏறினா போச்சு என்றேன்.


(ஆதிகைலாயத்தின் முன்பாக)

அதே போல் 2008 ஏப்ரல் மாதம் 28ம் தேதி நெல்லை பாபநாசம் சென்ற நாங்கள் மறுநாள்
காரையார் அணை கடந்து பொதிகை ஏற ஆரம்பித்து மே ஒன்றாம் தேதி ஆறாயிரத்து ஐநூறு அடி உயரத்தில்
உள்ள அகத்தியரை வழிபட்டோம். என் சக்தியை நானறிந்த தினம் அன்று. ஏனெனில் பொதிகை மலை
ஏறுவது மிகவும் சவாலான விஷயம். சில இடங்களில் நாம் குரங்கு போல கை கால் எல்லாவற்றையும்
உபயோகப்படுத்தி, தொற்றிக் கொண்டு கூட ஏற வேண்டி வரும். சூரிய ஒளியே படாத பொதிகையின்
பல்லுயிர்க் காடுகளைக் கடந்து செல்வது புதியதொரு அனுபவம்.
என்னைத் தூண்டி விட்ட நண்பர் ஆதிகைலாஷ் யாத்திரைக்கு ஏற்பாடு செய்தார். நானும்
என் இருபது வயது இளைய மகளும் சேர்ந்தே ஆதிகைலாஷ் செல்வதெனத் தீர்மானித்தோம். இந்திய
எல்லையோரம் உத்தரகாண்ட் மாநிலத்தில் அமைந்துள்ளது ஆதி கயிலாயம். இதனை தரிசிக்க மிகவும்
கடினமானதொரு யாத்திரையை மேற்கொள்ள வேண்டும். இந்திய அரசு மூலம் கயிலாயம் மானசரோவர்
செல்லும் அதேவழியில்தான் இந்த யாத்திரையும் மேற்கொள்ளப்படும். ஆனால் இதை அந்த மாநில
அரசே நடத்துகிறது. கிட்டத்தட்ட ஐம்பபத்து மூன்று பேர் கொண்ட எங்கள் குழு, உத்தரகாண்ட்
அரசின் குமான் மண்டல் விகாஸ் நிஹாம் நிறுவனம் மூலம் இங்கிருந்து டெல்லிக்கு முதலில்
சென்றோம்.
டெல்லியிலிருந்து அன்றிரவே பேருந்து மூலம் 415 கி.மீ தூரம் பயணித்து ஜாகேஷ்வர்
நோக்கிச் செல்லும் வழியில் கங்கா ஆரத்தியும் காணக் கிடைத்தது. இந்த யாத்திரையில் நங்கள்
கண்டது ஜாகேஷ்வர், பாதாள் புவனேஸ்வர், நைனிடால் எனப் பல இடங்கள் என்றாலும், இந்தக்
கட்டுரையில் ஆதி கைலாஷ் மற்றும் ஓம் பரவத் யாத்திரை பற்றி மட்டும் பார்ப்போம்.


(காளி நதியின் பிறப்பிடம்)

ஜாகேஷ்வரிலிருந்து பாதாள் புவனேஸ்வர் வழியாக முந்நூற்று சொச்ச கி.மீ தூரம் மலைப்பாதையில்
பேருந்தில் பயணித்து நாம் அடையும் இடம் டார்ச்சுலா. இதுதான் ஆதி கைலாஷ் யாத்திரையின்
ஆதார முகாம். இங்கிருந்துதான் ஆயத்தங்கள் தொடங்கும். இரவு நேரம் என்பதால் எல்லோரும்
தூங்கிவிட்டோம். மறுநாள் காலை கண்விழிக்கும் போதே ஏதோ ஒரு பேரிரைச்சல் கேட்க என்னவென்று
புரியாமல் அறையின் பால்கனிக்கு வந்து பார்த்த நான் மலைத்துப் போனேன். எங்கள் ஹோட்டலை
ஒட்டி பொங்கிப் பிரவாகமாய் காளி நதி பெரும் இரைச்சலோடு ஓடிக் கொண்டிருந்தது. 
இந்தியாவையும்
நேபாளத்தையும் பிரித்தபடி ஓடுகிறது. நதிக்கு அந்தப் பக்கம் நேபாளம். இரு நாடுகளையும்
இணைக்கும் பாலம் இருக்கிறது. அடையாள அட்டையுடன் காலை ஏழு மணி முதல் இரவு ஏழு மணி வரை
இந்த பாலத்தைக் கடந்து நேபாளிகள் இந்தியாவிற்கும், இந்தியர்கள் நேபாளத்திற்கும் செல்லலாம்.
மலையேறும் போது ஊன்றி நடப்பதற்கான கம்புகள் இங்கே விலைக்குக் கிடைக்கின்றன. குதிரைகளில்
செல்ல முடியாத இடங்களில் நாம் நடந்துதான் செல்ல வேண்டும் என்பதனால் இந்தக் கம்பைக்
கண்டிப்பாக வைத்திருக்க வேண்டும்.


(டார்ச்சுலா நேபாளத்தை இணைக்கும் பாலம்)

டார்ச்சுலாவிலிருந்து மாங்தி என்னும் இடம் வரை 21 கி.மீ நம்மைப் பேருந்தில்
அழைத்துச் செல்கிறார்கள். பேருந்தில் செல்லும் இந்த மலைப் பயணம் ரம்யமானது. தூரத்து
அருவிகளும், பசுமை போர்த்திய மலைகளும் தவழும் மேகங்களும் மனதை மயக்கும். மலைப்பாதையில்
நிலச்சரிவுகள் ஏற்படுவது சர்வசாதாரணம். காளி நதியின் ஆக்ரோஷமான வேகம் பிரமிக்க வைக்கும்.


(மாங்கிதியில் இருந்து காலா நோக்கி கடினமான மலைப்பாதையில் பயணம்)

மாங்தியில்தான் நாம் குதிரையேற வேண்டும். அங்கே நம்மை வழியனுப்பி வைக்க இந்திய
திபெத் எல்லையோரக் காவல் படையினர் புன்சிரிப்புடன் காத்திருக்கிறார்கள். அந்தக் குளிரிலும்,
பனியிலும் அவர்கள் அங்கே பணியாற்றுவதால்தான் நாம் பாதுகாப்பாக இங்கே எல்லா சுகங்களையும்
அனுபவித்துக் கொண்டிருக்கிறோம். 


(மாங்தியில் இந்திய திபெத் எல்லையோர காவல் படையினருடன்)

இந்த யாத்திரை முழுவதும் இந்த காவல் படையினர் நமக்குச்
செய்யும் உதவிகள் ஏராளம். மாங்தியிலிருந்து, ஓம் பர்வத் மற்றும் ஆதிகயிலாயம் வரையுள்ள
98 கி.மீ தூரத்தை அடைய ஆளுக்கொரு குதிரையும், உதவியாளரும் வைத்துக் கொள்வது நல்லது.
நாங்கள் சென்ற சமயம், குதிரைகளுக்கு ஒரு கி.மீ தூரத்திற்கு ரூ.45ம் உதவியாளருக்கு ஒரு
கி.மீ தூரத்திற்கு ரூ.39ம் கட்டணமாக வசூலித்தார்கள். தற்போது அது பலமடங்காக அதிகரித்திருக்கக்கூடும்.
குதிரைக்காரர் நம்மைக் குதிரை மீது அமரவைத்து அழைத்துச் செல்வார். நடந்து செல்ல வேண்டிய
இடங்களில் உதவியாளர், நம்மை பத்திரமாக அழைத்துச் செல்வதோடு, நம் கைப்பை, கம்பு முதலியவற்றையும்
சுமந்து வருவார். ஒரு செட் மாற்று உடை, மழை கோட்டு போன்ற அத்தியாவசியமான பொருட்களைக்
கைப்பையில் வைத்துக் கொள்ள வேண்டும். இடுப்புப் பட்டை இருந்தால் அதில் பணம், அடையாள
அட்டை போன்றவற்றைப் பத்திரப்படுத்தி இடுப்பில் கட்டிக் கொள்ளலாம். மலையேறும் போது கண்டிப்பாகத்
தண்ணீர் பாட்டில் வைத்துக் கொள்ள வேண்டும். தாகமிருக்கிறதோ இல்லையோ, அவ்வப்போது கண்டிப்பாக
நீரருந்த வேண்டும். முதல் இரண்டு நாட்கள் வழியில் நாம் செல்லும் பாதையிலேயே வழியெங்கும்
சிறிதும் பெரிதுமான அருவிகள் தென்படும். சுத்தமான தண்ணீர் கிடைக்கும். பாட்டில் நீர்
தீர்ந்துவிட்டால் பிடித்துக் கொள்ளலாம்.
மாங்தியில் குதிரையேறியபின் காலா என்ற இடம் நோக்கி நம் பயணம் ஆரம்பிக்கிறது.
இடைப்பட்ட தூரம் எட்டு கி.மீ. பல இடங்களில் குதிரை செங்குத்தாக ஏறுவது போல இருக்கும்.
குதிரையில் அமரும்போது ஒரு விஷயத்தைக் கண்டிப்பாகக் கடைப்பிடித்தால் சௌகரியமாகச் செல்லலாம்.
அதாவது குதிரை ஏற்றத்தில் செல்லும்போது நாம் முன்புறமாக அதன் மீது சாய்ந்து கொள்ள வேண்டும்.
இறக்கத்தில் செல்லும்போது நாம் நம் உடலைப் பின்புறமாகக் கொண்டு சென்று ஒருகையால் அதன்
வளையத்தைப் பற்றிக் கொண்டு ஒரு கையைப் பின்னால் கொண்டு சென்று நாம் அமர்ந்திருக்கும்
இருக்கையைக் கெட்டியாகப் பிடித்துக் கொள்ள வேண்டும். இப்படிச் செய்தால் ஏற்ற இறக்கங்களில்
முன்பாரமும் பின்பாரமும் சமமாவதால், குதிரைக்கும் சங்கடத்தை அளிக்காது. ஏனெனில் மிகக்
கடினமான பயணம் இது. குதிரைக்கே கூட பல இடங்களில் மூச்சிரைத்து மேற்கொண்டு நம்மைச் சுமக்க
இயலாமல் சண்டித்தனம் செய்யும்.


(காலாபாணி)
மாங்தியிலிருந்து காலா பயணம் இனியது. நடுவில் தேநீர்க் கடைகள் தென்படுகின்றன.
இமயத்தில் தேநீர் அருந்தும் சுகம் பின்னர் கிடைக்குமா? எனவே குதிரையிலிருந்து இறங்கி
ஆற அமர தேநீரைச் சுவைத்துப் பருகிவிட்டுப் பயணத்தைத் தொடர்ந்து, பிற்பகலில் காலாவை
அடைந்தோம். அன்றிரவு அங்குதான் தங்க வேண்டும். தங்குமிடத்திலிருந்து சுற்றிலுமிருந்த
மலைகளைக் காண்பது திகட்டாத விஷயம்.
காலாவிலிருந்து புத்தி என்ற இடம் வரை செல்லும் இரண்டாம் நாள் பயணம்தான் இந்த
யாத்திரையில் மிகவும் சவாலானது. மிக நீண்டது. சுமார் 21 கி.மீ தூரம் கொண்டது. இந்த
இரண்டாம் நாளில் இந்த பயணம் துவங்கும் போது குதிரைகளின் மீது 7000 அடி உயரத்தில் மலைவிளிம்பில்
பயணிக்கும் நம்மை ஒருசில கி.மீ தூரம் சென்றதும் ஓரிடத்தில் குதிரைகளில் இறக்கி விட்டு
விடுவார்கள். அங்கிருந்து சுமார் 4440 அடிகள் நாம் கீழ்நோக்கி இறங்கி நடக்க வேண்டும்.
இறக்கங்களில் குதிரைமீது பயணிக்க இயலாது. கடினமான இறங்குமுக பயணத்தின் முடிவில் மலையிலிருந்து
இறங்கி காளி நதியின் கரையோரத்திற்கு நதியைத் தொடுவது போல வந்திருப்போம். இந்த இரண்டாம்
நாள் பயணம் மறக்க முடியாத அளவுக்கு இருக்கும். கடுமையானது மட்டுமல்ல, இனிமையானதும்
கூட. நாம் செல்லும் பாதையில் நூற்றுக்கணக்கில் சிறிதும் பெரிதுமான அருவிகள் நம்மை வரவேற்கும்.
மேகக் கூட்டங்கள் நம்மை உரசிச் செல்லும். உருவமே தெரியாத அளவுக்குப் பனிமூட்டங்கள்
இருக்கும்.
புத்தி செல்லும் பயணப் பாதையில்தான் லகன்பூரை அடுத்து மால்பா என்ற இடத்தைக்
கடப்போம். இந்த மால்பா என்ற பெயரைக் கேட்டால் இப்போதும் எல்லோருக்கும் அடிவயிறு கலங்கும்.
1998ம் ஆண்டு கயிலாயம் மானசரோவர் யாத்திரை சென்று திரும்பி வரும் வழியில் இங்கு தங்கியிருந்த
யாத்ரீகர்கள், உதவியாளர்கள், குதிரைகள் உட்பட சுமார் இருநூறு பேர் மற்றும் கிராமவாசிகள்
எனப் பலநூறு உயிர்கள் இங்கு ஏற்பட்ட பெரும் நிலச்சரிவில் பலியானார்கள். ஒரு கிராமமே
புதையுண்டு போனதாகக் கூறப்படுகிறது. பாதிபேரின் உடல்களைக்கூட வெளியில் எடுக்க இயலவில்லையாம்.
இந்த நிலச்சரிவில் சிக்கி உயிரிழந்தவரில் பிரபல நாட்டிய மேதை புரோதிமா பேடியும் ஒருவர்
என்பது வேதனையான விஷயம். இந்த இடத்தில் குதிரைக்காரர்கள், உதவியாளர்கள் அனைவரும் சிலநிமிடம்
நின்று மௌனமாக அஞ்சலி செலுத்தி பிரார்த்திக்க, நாங்களும் அவர்களோடு அங்கு சிலநிமிடம்
மௌன அஞ்சலி செலுத்தினோம். அந்த நிலச்சரிவின் சுவடு மாறாமல் அப்படியே இருக்கிறது அங்கு.
இறந்தவர்களுக்காக ஒரு நினைவுச் சின்னமும் வைக்கப்பட்டுள்ளது. இந்த இடத்தில் நம்மை அதிகநேரம்
இருக்க விடுவதில்லை குதிரைக்காரர்கள். இது நிலச்சரிவு ஏற்படும் அபாயகரமான இடம் என்பதால்
மிகுந்த பாதுகாப்பாக நம்மை இங்கிருந்து அழைத்துச் சென்று விடுகிறார்கள்.
நாம் பயணிக்கும் பாதை மிகக் குறுகலானது. பாறைக்கற்கள் நிறைந்தது. நீர்வீழ்ச்சிகளில்
நனைந்தபடிதான் நடந்து செல்ல வேண்டியிருக்கும். மலை பல இடங்களில் குடையப்பட்டு நமக்குக்
குடை பிடித்தாற்போல இருக்கிறது. அந்தக் குடையின் மேற்புறமாக அருவி வழிந்து கொட்ட, நீர்த்திவலைகள்
நம் மீது தெறிக்க நடுவில் நடந்து செல்வோம். காளி நதியின் ஆக்ரோஷத்தை வெகு அருகில் காணமுடியும்.
பழுப்பு நிற காளி நதியோடு வெள்ளை நிறத்தில் உள்ள டிங்கர் நதி சங்கமிக்கும் அழகையும்
நடுவே ஓரிடத்தில் காணமுடியும்.


(குடை பிடிக்கும் மலையும் அதன் மீதிருந்து கொட்டும் அருவியும்)
ஒருவழியாக மாலை மயங்கும் நேரத்தில் புத்தி முகாமை அடையும் நம்மை அன்போடு சூடான
தேநீர் கொடுத்து வரவேற்கிறார்கள் இந்திய திபெத் எல்லையோரக் காவல் படையினர். நமக்கான
உணவும் அங்கே சூடாக தயார் செய்து வைக்கப்பட்டிருக்கிறது. அத்தனை தூரம் நடந்து வந்த
களைப்பை மறந்து எல்லோரும் புகைப்படங்கள் எடுக்க ஆரம்பித்து விட்டோம். இரவு உணவுக்குப்
பின் உடல்வலி தெரியாதிருக்க மாத்திரைகள் உட்கொண்டு ஜாலியாகச் சிரித்து பேசியபடி, அடுத்தநாள்
மிக மிகக் கடினமான ஒரு மலையேற்றத்தை எதிர்கொள்ள வேண்டியிருக்கும் என்பதறியாமல் தூங்கிப்போனோம்.
*
புத்தி முகாமிலிருந்து மறுநாள் விடியல் நேரத்திலேயே தேநீர் அருந்திவிட்டுக்
கிளம்பினோம். குதிரையில் அமர்ந்தாயிற்று. சகதிக் குளமாக இருந்த பாதையில் ஒரு கி.மீ
தூரம் சென்றபிறகு குதிரைக்காரர் ஹிந்தியில் ஏதோ சொன்னார். ஹிந்தி மாலும் நஹி என்றேன்.
சிரித்தவர் என்னருகில் வந்து என் முதுகை முன்புறமாகத் தள்ளி என்னை முன்புறமாகச் சாய்த்துவிட்டுக்
குதிரையை நடத்தினார். எனக்குப் புரியவில்லை. நானும் முன்புறமாக சாய்ந்து அமர்ந்திருந்தேன்.
அடுத்த பத்தாம் நிமிடம் அவர் ஏன் அப்படிச் செய்தார் என்பதற்குக் காரணம் புரிந்தது.
நாங்கள் சென்ற பாதை வெகு செங்குத்தாக மேலேறியது. பார்க்கவே திகைப்பாக இருந்தது. சிறிதும்
பெரிதுமான பாறைக்கற்கள் ஒழுங்கற்ற உயரங்களில் படிக்கட்டு அமைத்தாற் போல் அடுக்கி வைக்கப்பட்டிருந்தன.
குதிரை அதில் ஏற ஆரம்பித்ததும் பயத்தில் சற்றே என் அடிவயிறு குழைந்தது. பின்புறமாகக்
கீழே விழுந்து விடுவேனோ என்று பயப்படும் அளவுக்கு குதிரையின் முன்புறம் மேல்நோக்கியும்
பின்புறம் சரிந்துமிருந்தது. ஒன்றல்ல இரண்டல்ல, கிட்டத்தட்ட ஐந்து கி.மீ. தூரம் இந்த
செங்குத்துப் பயணம் தொடர்ந்தது. குதிரைக்கே நக்கு தள்ளும் மலையேற்றம். குதிரை மூச்சிரைத்தபடி
ஆங்காங்கே மேற்கொண்டு ஏராமால் சண்டித்தனம் செய்ய, குதிரைக்காரர்கள் வெகு லாகவமாக அதன்
பின்புறத்தைப் பிடித்துத் தள்ளி மேலேற்றினார்கள். கிட்டத்தட்ட ஒன்றேகால் மணி நேரம்
இந்த மலையேற்றம் தொடர்ந்தது. நாங்கள் குதிரையின் முன்புறம் பல்லி மாதிரி சரிந்து படுத்து
ஒட்டிக் கொண்டிருந்தோம். இத மலையேற்றத்தில் யாரும் ஒரு புகைப்படம் கூட எடுக்க முடியாத
நிலை. நாக்கு வறண்டு போயிற்று. எப்போது சமவெளியை அடையப்போகிறோம் என்று தோன்ற ஆரம்பித்தது.
குதிரைக்காரர்கள் ஒரு வினாடி அசந்தாலும் யாரேனும் குப்புற விழக்கூடும். ஆனால் அவர்கள்
மிக லாகவமாகக் குதிரைகளை மேலேற்றினார்கள். சமவெளி வந்ததும் எங்களைக் குதிரை மீதிருந்து
இறக்கி விட்டார்கள். நாங்கள் அத்தனை பேரும் அவர்களோடு கைகுலுக்கி அவர்களைப் பாராட்டி
நெகிழ்ந்தோம். நான் என் குதிரைக்காரர் கைகளைப் பற்றி கண்களில் ஒற்றிக் கொண்டேன். மிகவும்
கூச்ச சுபாவம் கொண்ட அவர் லேசாக என் கண் கலங்கியிருப்பதைப் பார்த்துக் குழந்தை மாதிரி
சிரித்தார்.
ஒருவகையில் ஹிமாலயப் பயணம் என்பது வாழ்க்கைப் பயணத்தை ஒத்ததுதான். மலைக்க வைக்கும்
ஏற்ற இறக்கங்களும், இதைக் கடந்து செல்வோமா என்று பயமுறுத்தும் சூழல்களும் நம் வாழ்விலும்
எதிர்ப்படுகிறது. நம்மை பத்திரமாக அவற்றைக் கடக்கச் செய்வது கண்டிப்பாக நாம் வணங்கும்
கடவுள் என்னும் குதிரைக்காரன்தான். நம் கர்மாதான் குதிரைகளாக இருந்து நம்மைச் சுமந்தபடி
ஒவ்வொன்றாகக் கடந்து செல்கிறதோ என்று எனக்குத் தோன்றியது.
மிகவும் அபாயகரமானதொரு ஏற்றத்தைக் கடந்துவிட்டோம் என்று சந்தோஷப்பட்டு விட முடியாது.
இன்னும் பயணம் இருக்கிறது. ஏற்ற இறக்கங்கள் நமக்காகக் காத்திருக்கின்றன. ஆனால் குதிரைக்காரர்
இருக்க கவலை எதற்கு?
புத்தியிலிருந்து ஐந்து கிமீ. செங்குத்தான மலையேற்றத்தைக் கடந்து நாங்கள் வந்து
சேர்ந்த இடம். சியாலேக் சமவெளி. நாங்கள் குதிரையிலிருந்து இறங்கிய இடத்திலிருந்து சற்று
தூரம் நடந்தால் ஒரு செக்போஸ்ட் இருக்கிறது. எல்லையோரக் காவல் படையினர் அங்கே அமர்ந்து
நம்மைப் பற்றிய விவரங்களை ஒரு பதிவேட்டில் எழுதிக் கொண்டு, நமது அடையாள அட்டைகளைச்
சரிபார்த்த பிறகுதான் மேற்கொண்டு பயணிக்க அனுமதிக்கிறார்கள்.
சியாலேக் பகுதி மிக அழகான இடம். எல்லைகடந்த நேபாளத்தில் உள்ள பனி போர்த்திய
அன்னபூர்ணா சிகரங்களின் முதல் தரிசனம் இங்குதான் நமக்குக் கிடைக்கிறது. இந்த இடத்திற்கு
மலர்களின் சமவெளி என்றும் ஒரு பெயருண்டு. எங்கு நோக்கினும் பல்வேறு நிறங்களில் அழகிய
மலர்கள் சிரிக்கின்றன.


(அன்னபூர்ணா மலைத்தொடர்)

எங்கள் குதிரைப்பயணம் தொடர்ந்தது.
(பயணம் தொடரும்)
Posted on Leave a comment

கிரிஷ் கர்னாட் | ரஞ்சனி நாராயணன்


கிரிஷ் கர்னாட் இறந்ததற்கு யாரும் இரங்கல் தெரிவிக்கவில்லை. அரசு மரியாதையும்
இல்லை. மிக முக்கியமான மனிதர்களோ அவர்கள் கொண்டுவரும் பூமாலைகளோ எதுவுமே கிடையாது.
அவர் வாழ்க்கையை எப்படி எடுத்துக் கொண்டாரோ நடத்திக் கொண்டாரோ அதே போலவே அவரது முடிவையும்
அமைத்துக் கொண்டுவிட்டார். உணர்ச்சிகளைத் தூண்டும் எழுத்துக்களுக்குச் சொந்தக்காரர்.
தவறான காரணங்களுக்காகப் பிரபலமானவர். இவரது முரட்டுத்தனம் உலகறிந்தது. வார்த்தைகளில்
நயம் என்பதே கிடையாது. முரண்பாடுகளின் மொத்த உருவம். ‘பொதுவாக இறந்தவர்களைப் பற்றி
நல்ல விதமாகத்தான் எழுதுவார்கள் ஆனால் இது என்ன இப்படிச் சொல்கிறீர்கள்
என்று நீங்கள்
கேட்கக் கூடும் ஆனால் உண்மையைத்தானே எழுத முடியும்?
வாழ்ந்த காலங்களில் தன்னை ஒரு பொறுமையற்றவராக, கஞ்சத்தனம் நிறைந்தவராக, கணக்கு
பார்ப்பவராகவே காண்பித்துக் கொண்டார். காண்பித்துக் கொண்டார் என்பதைவிட, தனது நடவடிக்கைகளையும்
வாழ்க்கையையும் அப்படிக் கட்டமைத்துக் கொண்டார் என்றே சொல்ல வேண்டும். தத்துவப் பாடத்தை
விட்டுவிட்டு, அதிக மதிப்பெண் வாங்க முடியும் என்ற காரணத்திற்காக கணக்குப் பாடத்தை
எடுத்துக் கொண்டதைப் பற்றித் தனது சுயசரிதையில் விவரிக்கிறார். ‘கணக்குப் பாடத்தின்
மேல் எனக்குப் பெரிய மோகம் எதுவும் இல்லை. மேல் நாட்டில் படிக்க வேண்டுமென்று தீர்மானமாக
இருந்தேன். தந்தையிடம் பணம் இல்லை. ஸ்காலர்ஷிப் கிடைத்துவிட்டால் வெளிநாடு போய்விடலாம்.
அதற்காகவே கணக்குப் பாடத்தை எடுத்துக் கொண்டேன். கணக்குப் பாடத்தில் முதல் வகுப்பு
கிடைத்தது மட்டுமல்ல, கல்லூரியில் முதல் மாணவனாகவும் வந்தேன்
. இங்கிலாந்தில்
உள்ள ஆக்ஸ்போர்டு பல்கலைக்கழக மக்டலேன் கல்லூரியில் ரோட்ஸ் உதவித்தொகை கிடைத்தது. அங்கு
தத்துவம், அரசியல், பொருளாதாரம் படித்தார்.
திரைப்பட, நாடக உலகிற்கு கிரிஷ் கர்னாட்டின் பங்களிப்பு நன்கு அறியப்பட்டது.
ஆனால் அவரது அறியாத முகம் ஒன்று இருக்கிறது. பிரித்தாளும் அரசியல், இந்து மதத்தையும்
அதைச் சார்ந்தவர்களையும் விரோதிகளாக நினைப்பது ஆகியவற்றால் ஆன முகம் அது. பிரபல பத்திரிகையாளர்
சந்தீப் பாலகிருஷ்ணா இவரைப் பற்றிக் கூறுகிறார்: ‘அரசியலில் அரைவேக்காடு, கலைநயம் மிக்க
ஏமாற்றுக்காரர், நல்ல நடிகர், சுமாரான இயக்குநர், மோசமான நாடக ஆசிரியர்
என்று.
தனது வாழ்க்கையின் ஆரம்பத்திலிருந்தே இடதுசாரி சிந்தனைகளுக்குப் பலமான ஆதரவு
கொடுத்தவர். இந்தியக் கலாசாரத்தை எதிர்த்தும், வெளிநாட்டுப் படையெடுப்புகளைக் கொண்டாடியும்
எழுதியவர். டெல்லி சுல்தான் முஹம்மது பின் துக்ளக் நாடகம் இப்படி எழுதப்பட்ட ஒரு நாடகம்.
தன்னைச் சார்ந்தவரையே கொன்று குவித்த இந்த அறிவாற்றலற்ற அரசனை நேருவுடன் ஒப்பிட்டு,
துக்ளக் மற்றும் நேரு இருவரும் சரியாகப் புரிந்து கொள்ளப்படாத அறிவாளிகள் என்றார்.
பாசிச சக்திகளாலும், பிற்போக்குப் பிராமணவாதிகளாலும் அவர்களுக்குரிய இடம் வரலாற்றில்
மறுக்கப்பட்டது என்றார். இந்துக்களின் மீதான தனது பகைமையைக் காட்ட அடுத்தபடியாக ‘திப்புவின்
கனவு
என்றொரு நாடகம் எழுதி அதில் அவனைக் கொண்டாடினார். இந்துக்களின் கோயில்களை இடித்தவனும்,
இந்துக்களைக் கூட்டம் கூட்டமாகக் கொன்று குவித்தவனுமான திப்புவின் பிறந்தநாள் கர்நாடகாவில்
கொண்டாடப்பட வேண்டும் என்றார். பெங்களூரு விமான நிலையத்திற்கு பெங்களூரை நிர்மாணித்த
கெம்பே கௌடாவின் பெயரை நிராகரித்து, திப்புவின் பெயரைச் சூட்ட வேண்டும் என்றார். திப்பு
நாட்டுப்பற்று மிக்கவன்; கெம்பே கௌடா இருந்திருந்தால் அவர் கூட திப்புவின் பெயரை ஒப்புக்கொண்டிருப்பார்
என்றார்! இந்துக்களிடம் மட்டுமே மூட நம்பிக்கைகள் இருப்பதாகச் சொல்லி அவற்றை ஒழிக்க
சட்டம் இயற்ற வேண்டும் என்றார். நாத்திகவாதம் மற்றும் சோஷலிசம் என்ற பெயரில் இந்துக்களின்
பழக்க வழக்கங்களையும், கலாசாரத்தையும் தூற்றினார்.
பக்கா சந்தர்ப்பவாதி இவர். யூ.ஆர்.அனந்தமூர்த்தியின் மறைவிற்குப் பிறகு
2014ம் ஆண்டு பெங்களூரு இலக்கிய விழாவில் அவருக்கு அஞ்சலி செலுத்த கர்னாட் அழைக்கப்பட்டார்.
அவரைப் புகழ்வதற்குப் பதிலாகத் தூற்ற ஆரம்பித்துவிட்டார். அனந்தமூர்த்தியின் மிகவும்
பிரசித்தி பெற்ற நாவல் ‘சம்ஸ்காரா
கீழ்த்தரமான, அடிப்படையே இல்லாத மேலோட்டமான படைப்பு என்று
கூறினார். அவரது கருத்துக்களை சுதந்திரமாகக் கூற அவருக்கு உரிமை இருக்கிறதே என்று நீங்கள்
கேட்கலாம். அனந்தமூர்த்தி இருக்கும்வரை வாயைத் திறக்காதவர் அவரது மறைவிற்குப் பிறகு
இதுபோலப் பேசினார் என்பதுதான் அதிலுள்ள முக்கியமான விஷயம். அந்தக் கதையின் கதாநாயகனாக
நடிப்பதற்கு இவருக்கு வாய்ப்புக் கிடைத்து அதன் மூலம் இவரது திரையுலக வாழ்க்கை மேம்பட்டது
என்பது கூடுதல் தகவல்.
இப்படிப்பட்டவர் பாரதீய ஜனதா கட்சியை எதிர்த்தது இயற்கைதானே? சங்க பரிவாரும்
இவரது எதிரிகளே. ஆனால் இதன் காரணமாக நேரு மையத்தின் இயக்குநர் பதவியை வேண்டாமென்று
சொல்லவில்லை. வாஜ்பாய் அரசின் கீழ் லண்டனில் உள்ள இந்தியன் ஹை கமிஷனில் இந்திய கலாசார
அமைச்சர் பதவியையும் வகித்தார். 2014ம் ஆண்டு நரேந்திர மோதியை ஆபத்தான மனிதர் என்றார்.
ஆனால் 2014 ஜூலை மாதத்தில் நரேந்திர மோதி நல்ல நிர்வாகத்தை அளிக்கிறார் என்றார். பாசிச
அரசிற்கு எதிராக இருந்தாலும் சிலரைப்போல விருதுகளைத் திருப்பி தரவில்லை.
இந்துக்களின் புராணங்களையும், இந்திய வரலாறு, கலாசாரம், பழக்கவழக்கங்கள் ஆகியவற்றையும்
உருக்குலைத்ததன் மூலம் நாட்டிற்கு அவமானம் தேடித் தந்தவர். அவர் பொதுவிடங்களில் நடந்து
கொண்டதெல்லாம் அவரது சொந்தக் காரணங்களுக்காகவே ஒழிய சமூகக் காரணங்களுக்காக இல்லை. செக்யூலரிசம்
என்ற பட்டியலின் கீழ் இந்துக்களுக்கும், அவர்களது உரிமைகளுக்கும், பழக்கவழக்கங்களுக்கும்
எதிராகவே செயல்பட்டார். ‘அதுதான் போய்விட்டாரே, இன்னும் என்ன இவரைப் பற்றிப் பேசுவது?
என்று சமூக வலைத்தளங்களில்
கேட்டிருந்தனர். நாமும் இத்துடன் முடித்துக் கொள்வோம்.

Posted on Leave a comment

ஹிந்து முஸ்லிம் பிரச்சினை (1924) – லாலா லஜ்பத் ராய் (பகுதி 3) | தமிழில்: கிருஷ்ணன் சுப்பிரமணியன்

பகுதி 3 
மதங்களைக் கூடியவரை அறிவார்ந்த சிந்தனைகளுக்கு
உட்படுத்தவேண்டும்
ஒன்றுபட்ட
இந்தியாவை உருவாக்கும் நோக்கம் கொண்ட அனைவரும், இந்தியா பல நம்பிக்கைகள் மற்றும்
பல மதங்களின் நிலம் என்பதை நினைவில் கொள்ள வேண்டும்; இந்த நம்பிக்கைகள் மற்றும்
மதங்கள் பற்பல பிரிவுகளையும் துணைப் பிரிவுகளையும் கொண்டுள்ளன.; இந்தப் பிரிவுகள்
மற்றும் துணைப்பிரிவுகள் பல்வேறு சம்பிரதாயங்கள், சடங்குகளைக் கடைப்பிடிக்கின்றன;
இந்தச் சடங்குகள் மற்றும் சம்பிரதாயங்களில் சில ஒன்றுடன் ஒன்று முரண்படுகின்றன.
மதங்கள், அதன் பிரிவுகள் மற்றும் துணைப்பிரிவுகள், அவர்களின் சடங்குகள் சம்பிரதாயங்கள்
ஆகியவற்றைக் கடைப்பிடிக்கும் விஷயத்தில், குறிப்பாக அவை ஒருவருக்கொருவர்
முரண்படுகையில், அவற்றின் முழுமையான சுதந்திரத்திற்கு எந்தவொரு அரசும் உத்தரவாதம்
அளிப்பது சாத்தியமில்லை. இந்தச் சடங்கு சம்பிரதாயங்களில் சில மனிதாபிமானமற்ற,
கொடூரமான, ஒழுக்கக்கேடானவை. எந்த ஒரு சிறிய அல்லது பெரிய சமூகத்தின் மதச்
சடங்குகளையும் விழாக்களையும் கண்டிப்பாகவும் முழுமையாகவும் கடைப்பிடிப்பதற்கான
உரிமையை வலியுறுத்துவதும் அதற்காக அழுத்தம் கொடுப்பதும் சாத்தியமற்றது, ஒன்றுபட்ட
இந்தியா என்ற கருத்தாக்கத்திற்கு எதிரானது. ஆயினும் பிரிட்டிஷ் அரசாங்கம், மத
நடுநிலைமை என்ற நிலைப்பாட்டிற்கு இடையிலும் அவ்வப்போது மத நடைமுறைகள் விஷயத்தில்
தலையிட்டுள்ளனர். உதாரணமாக, ஹிந்துப் பழமைவாதிகள் மதத்தின் ஒரு பகுதி என்று கருதிய
சதி மற்றும் சிசுக்கொலையின் மனிதாபிமானமற்ற நடைமுறைகளை அவர்கள் சட்டத்தின் மூலம்
தடைசெய்தனர்.
இதுபற்றிய
விவரங்களை விரிவாக ஆராய்வது இங்கே எனது நோக்கம் அல்ல, ஆனால் இந்திய மதங்களைப்
பற்றிக் கற்கும் ஒரு மாணவர், இந்தியாவில் பிரிட்டிஷ் ஆட்சியின் வருகையும், அதைத்
தொடர்ந்து மேற்கத்திய அறிவு மற்றும் மேற்கத்திய அறிவியலின் பரவலும், அதனோடு இணைந்த
சமஸ்கிருதம் மற்றும் அராபிக் மொழிகளின் ஆய்வின் மறுமலர்ச்சியும், பல மதச்
சீர்திருத்த இயக்கங்கள் தொடங்கப்படுவதற்கு வழிவகுத்தன என்ற எனது கருத்தை எளிதில்
உறுதிப்படுத்த முடியும். இந்த இயக்கங்கள் பல நூற்றாண்டுகளின் அறியாமை மற்றும்
குருட்டு நம்பிக்கையால் பீடிக்கப்பட்டிருந்த இந்திய மதங்களை தூய்மைப்படுத்தும்
நடவடிக்கையில் முனைந்தன. அவர்களுக்குக் கிடைத்த புதிய அறிவின் வெளிச்சத்தில், ஒரு
மதத்தின் பெயரில் நடைமுறையில் உள்ள பல சடங்குகள் மற்றும் சம்பிரதாயங்கள் அந்த
மதத்தின் நூல்களால் அனுமதிக்கப்படவில்லை என்பதையும், அம்மதங்களைச் சேர்ந்த
நிறுவனர்கள், ஆரம்பகாலச் சிந்தனையாளர்களின் கருத்தாக்கங்களுக்கு எதிரானவை
என்பதையும் மக்கள் கண்டறிந்தனர். இன்றும் இதுபோன்ற மனிதாபிமானமற்ற, ஒழுக்கக்கேடான
பல்வேறு சடங்குகளையும் வழிமுறைகளையும் நம்பும் சமூகங்கள் உள்ளன என்பதை மறுக்க
இயலாது. சமூகம் யாருடைய நம்பிக்கையிலும் தலையிட முடியாது. ஆனால் அதே சமயம்
எந்தவொரு முற்போக்கான சமூகமும் அத்தகைய நடைமுறைகளை மதத்தின் பெயரில், அதன்
பெரும்பான்மையான உறுப்பினர்களின் மனித நேயம், ஒழுக்கநெறி ஆகியவற்றிற்கு எதிராக,
கண்மூடித்தனமாக முன்னெடுத்துச் செல்ல அனுமதிக்க முடியாது,
ஒரு அரசியல்
கண்ணோட்டத்தில், மத வேறுபாடுகள் குறைக்கப்படுவது மிகவும் அவசியமான ஒன்று.
இந்தியாவில் உள்ள ஒவ்வொருவரும் மதத்தின் பெயரால், அவரது மதம் சார்ந்த நம்பிக்கை
என்று அவர் கருதும் எதையும் பின்பற்ற அவருக்கு உரிமை உண்டு என்ற நிலை ஏற்பட்டால்
இங்கு எந்த ஒற்றுமையும் சாத்தியமில்லை என்பது வெளிப்படையானது. ஒன்றுபட்ட இந்தியா
என்ற கருத்தாக்கம் வெவ்வேறு மதங்கள் பிரிக்கும் வேறுபாடுகளைக் காட்டிலும் வேறுபட்ட
மதங்கள் ஒப்புக் கொள்ளும் விஷயங்களுக்கு அதிக முக்கியத்துவம் கொடுக்க வேண்டும்
என்று கோருகிறது. எனவே ஒன்றுபட்ட இந்தியா என்ற கருத்தாக்கம், மதங்களையும் மதம்
சம்பந்தப்பட்ட சடங்குகளையும் எவ்வளவு இயலுமோ அவ்வளவு தூரம் அறிவுக்கு ஏற்புடையதாக
மாற்றும் தேவையை வலியுறுத்துகிறது. தனது மதத்தின் ஒரு அங்கம் என்று ஒருவர்
நம்புகின்ற அனைத்தையும் முழுமையாகவும், கட்டுப்பாடற்றதாகவும் கடைப்பிடிக்க
அவருக்கு உரிமை உண்டு என்ற கூற்று, பகுப்பாய்வின் சோதனைக்கு அப்பாற்பட்டதாக இருக்க
முடியாது. ஒவ்வொருவரின் உரிமையும் மற்றவர்களின் நியாயமான உரிமைகளால்
மட்டுப்படுத்தப்பட்டிருப்பது மட்டுமல்லாமல், முரண்பட்ட சடங்குகளை கடைப்பிடிக்கும்
வழக்கங்கள் கடுமையாக எதிர்க்கப்படவேண்டும்.. தவறான நம்பிக்கைகளை அடிப்படையாகக்
கொண்ட இத்தகைய கருத்துக்கள் அனைத்தும் வெவ்வேறு சமூகங்களுக்கிடையில், வெறுப்பை
அதிகரித்தல், ஒரு சமூகத்தை மற்றொன்றிடமிருந்து பிரித்தல் மற்றும் தடைகளை
உருவாக்குதல் போன்றவற்றை உருவாக்கி, வகுப்புவாத உணர்வை மேலும் கடுமையானதாகவும்
கசப்பானதாகவும் ஆக்குகிறது. இது படிப்படியாக அகற்றப்பட வேண்டும்..
துரதிர்ஷ்டவசமாக,
இந்தியாவில் மதச் சீர்திருத்த நகர்வுகள் கூட சில சந்தர்ப்பங்களில் தவறான
திருப்பத்தை எட்டியுள்ளன. அவை அறம் சாராத, சம்பந்தப்பட்ட மதம் சாராத சடங்கு
சம்பிரதாயங்களைப் பின்பற்றும் வழக்கங்களை வெளிச்சத்திற்குக் கொண்டுவந்துள்ளன
என்றாலும், வகுப்புவாத உணர்வு, மீண்டும், இதுபோன்ற சடங்குகளைக் கடைப்பிடிப்பதன்
மூலம் வேறுபாடுகளை நிலைநிறுத்துவதோடு, ஒரு சமூகத்தை இன்னொரு சமூகத்திலிருந்து
பிரிக்கும் ஒரு திடமான சுவரை உருவாக்குகிறது. ஆர்ய சமாஜ், முஹம்மது சீர்திருத்த
இயக்கம் மற்றும் சீக்கிய சீர்திருத்த இயக்கம் ஆகியவை அனைத்தும் இந்தப் போக்கைச்
சித்தரிக்கின்றன; மகாத்மா காந்தியும் அவர் பலமாக ஆதரித்த கிலாஃபத் இயக்கமும் இந்த
உணர்வை அதிகப்படுத்தியுள்ளன என்பதை மறுக்க முடியாது.
மகாத்மா
காந்தியின் ஆளுமை ஒரு வகையில் புதிரானதாக உள்ளது. நடைமுறையில் அவர் தாராளவாதிகளின்
தாராளவாதி, பரந்த எண்ணம் கொண்ட மனிதாபிமானம் கொண்டவர். பல்லாயிரக்கணக்கான
இந்துக்கள் தங்கள் மதத்தின் இன்றியமையாத பகுதியாக கருதுகின்றனர் என்ற போதிலும்,
தீண்டாமையை மனிதாபிமானமற்றது, வேரோடு அழிக்கப்படவேண்டியது என்று அவர்
அறிவிக்கிறார். மறுபுறம், அவரது சில கோட்பாடுகளின் அடிப்படையில், அவர் சில
நேரங்களில் குறுகிய மனப்பான்மையையும் பிரிவினை சார்ந்த மூடநம்பிக்கைகளையும்
ஆதரிப்பதாகத் தெரிகிறது. இது, அவரது வருகைக்கு முன்பு தங்கள் மதங்களில் செல்வாக்குகளை
இழந்துகொண்டிருந்த பண்டிதர்களுக்கும் மவுல்விகளுக்கும் ஒரு புதிய வாழ்க்கையை
அளித்துள்ளது. இதன் காரணமாக கடந்த மூன்று நான்கு வருடங்களில் ஹிந்துப்
பிரிவினைவாதிகள் முன்பை விட வெறுப்பைக் கக்குகிறவர்களாகவும் இஸ்லாமிய, சீக்கியப்
பிரிவினைவாதிகள் அவர்களைவிட வெறுப்புணர்ச்சி கொண்டவர்களாகவும் மாறியுள்ளனர். இந்த
மதங்களைப் பின்பற்றுபவர்களிடையே பிற்போக்குவாதிகள் மீண்டும் அதிகாரத்திற்கு
வந்துள்ளனர், சமூகங்களை ஒருவருக்கொருவர் ஒதுக்கி வைப்பதிலும், மதத்தின் பெயரில்
நடைமுறையில் உள்ள பல மட்டமான சம்பிரதாயங்களுக்கு முக்கியத்துவம் அளிப்பதிலும்
கவனத்தைச் செலுத்தி பல்வேறு சமூகங்களை இணைப்பதை விட பிரிப்பதில் அதிகம் முனைப்பாக
உள்ளனர்.
யாருடைய
எண்ணங்களையும் புண்படுத்தும் எண்ணம் எனக்கு இல்லை, ஆனால் தற்போதுள்ள நிலைமைகள்
சரியாக ஆய்வு செய்யப்பட்டால், கடந்த மூன்று ஆண்டுகளில் குறுங்குழுவாதமும் குறுகிய
எண்ணம் கொண்ட மதவெறியும் மிகவும் பலமடைந்துள்ளதைக் காணலாம். குறிப்பாக கிலாஃபத்
இயக்கம் முஹம்மதியர்களிடையே அதை பலப்படுத்தியுள்ளது. அதன் எதிர்வினையும் தாக்கமும்
ஹிந்துக்களிடையேயும் சீக்கியர்களிடையேயும் உள்ளது. சீர்திருத்தத் திட்டத்தின் கீழ்
கொண்டுவரப்பட்ட வகுப்புவாத பிரதிநிதித்துவம், வலுவான வகுப்புவாத எண்ணங்களை
உருவாக்கி, இரு முக்கிய சமூகங்களிடையேயான உறவுகளைச் சிக்கலானதாகவும்
வெறுப்புணர்ச்சி கொண்டதாகவும் ஆக்கியதை நாம் புறக்கணிக்க இயலாது. நம்முடைய
தற்போதைய அக்கறை இந்தக் குறிப்பிட்ட பிரச்சினையைப் பற்றியதாகும்.
நாம்
உண்மையிலேயே நேர்மையாக ஒரு ஒன்றுபட்ட இந்தியாவை விரும்பினால், நாம் இந்த நாட்டில்
உள்ள பல்வேறு மத சமூகங்கள், மதத்தில் அத்தியாவசியமானவை மற்றும்
அத்தியாவசியமற்றவற்றுக்கு இடையே ஒரு தெளிவான வேறுபாட்டை வெளிக்காட்ட வேண்டும்.
முழு மதச் சுதந்திரம் என்பது பிற சமூகங்களின் நியாயமான உரிமைகளை பாதிக்கும்
வகையிலோ அல்லது அவர்களின் உணர்வுகளை காயப்படுத்தும் வகையிலோ சடங்கு
சம்பிரதாயங்களைப் பின்பற்றுவதற்கான முழு, கட்டற்ற சுதந்தரத்தை அளிப்பது என்று
அர்த்தமல்ல. அத்தகைய உரிமையை, தனிநபராகவோ அல்லது சமூகமாகவோ வலியுறுத்துவதும்,
பிரிட்டிஷ் அரசாங்கம் அத்தகைய உரிமையை நடைமுறைப்படுத்தும் என்ற நம்பிக்கையும்
இந்தியாவில் பெரும் சிக்கல்களை உருவாக்கியுள்ளது. உதாரணமாக, வடமேற்கு எல்லைப்புற
மாகாணத்தின் விஷயத்தை எடுத்துக் கொள்ளுங்கள். ஒரு கிராமத்தின் மக்கள் தொகையில் 99
சதவிகிதம் இஸ்லாமியர்கள். ஹிந்துக்கள் 1 சதவிகிதம் மட்டுமே. பல மசூதிகள்
அமைந்துள்ள கிராமத்தின் தெருக்களில் ஊர்வலமாகத் தனது சிலையை ஊர்வலமாக எடுத்துச்
செல்ல ஒரு ஹிந்து தனது உரிமையை வலியுறுத்துவது மிகவும் முட்டாள்தனமான செயல்.
அஜூதியா, மதுரா, பிந்த்ராபன் அல்லது ஹரித்வார் போன்ற இடங்களில் ஒரு இஸ்லாமியர்
பசுவைப் பலியிடும் உரிமையை வலியுறுத்துவதும் அதே மாதிரியானதே.
துரதிர்ஷ்டவசமாக
பிரிட்டிஷ் ஆட்சி, ஹிந்துக்கள் மற்றும் முகமதியர்கள் இருவரையும் அத்தகைய உரிமைகளை
வலியுறுத்தவும், அவை மறுக்கப்பட்டால் போராடவும் ஊக்குவித்துள்ளது. தனிமனிதவாதம்
என்ற தத்துவமும், முழுமையான மத சுதந்திரம் பற்றிய கருத்தாக்கமும், நான் ஏற்கெனவே
சுட்டிக்காட்டியுள்ளபடி, முற்றிலும் தவறானவை. தற்போது இந்தியாவில் பிரிட்டிஷ்
ஆட்சியினால் விளைந்தவை. இந்தியர்களின் மனதில் வலுவாக வேரூன்றி நம்முடைய தேசிய
வாழ்க்கையின் எல்லாப் பகுதிகளிலும் குழப்பத்தை ஏற்படுத்திக்கொண்டிருப்பவை. எனவே
ஒரு உண்மையான தேசிய வாழ்க்கையை உருவாக்குவதற்கான முதல் படி, இந்த வகையான
விஷயங்களில் சரியான கருத்துக்களை பொதுமக்களின் மனதில் விதைப்பதற்கு ஒரு பரவலான
பிரசாரத்தை மேற்கொள்வதேயாகும். ஆனால் ஹிந்து மற்றும் இஸ்லாமிய மதக் கோட்பாடுகளின்
ஏதோ ஒன்றை ஒவ்வொரு நாளும் தங்கள் வாழ்வில் உடைத்துக்கொண்டிருக்கும் ஆண்களும்
பெண்களும் அந்தந்த மதங்களால் நிராகாரிக்கப்படுவதற்குப் பதிலாக அவற்றின் தலைவர்களாக
ஏற்கப்படுவது என்னைப் பொருத்தவரை ஒரு விரும்பத்தகாத முரண்பாடாகவும், தற்போதைய
நிலையில் புதிரான விஷயமாகவும் உள்ளது.
என்னுடைய
வாதத்தின் தொகுப்பு இதுதான், ஹிந்துக்களுக்கும் முகமதியர்களுக்கும் இடையிலான
தற்போதைய பதட்டத்திற்கு ஒரு காரணம், மத சம்பிரதாயங்களை அனுசரிக்கும் விஷயத்தில்
முழுமையான சுதந்திரம் என்ற கருத்து புத்துயிர் ஊட்டப்பட்டதேயாகும். நான் ஏற்கெனவே
கூறியது போல, மற்றொருவரின் நம்பிக்கையில் யாரும் தலையிடவோ கேள்வி கேட்கவோ முடியாத
நிலை உருவாகியுள்ளது. இத்தகைய நம்பிக்கை முழுக்க முழுக்க தனிமனிதனைச் சார்ந்தது.
ஆனால் அவற்றை நாம் கடைப்பிடிக்கும்போது, நாம் வாழும் சூழலையும், அண்டை அயலாரின்
நல்லெண்ணத்தையும் அமைதியையும், சமூக மோதலைத் தவிர்ப்பதையும் கருத்தில் கொள்ள
வேண்டும். இதற்காக சுதந்தரத்தைத் தியாகம் செய்யவும் தயாராக இருக்கவேண்டும்.
இந்தியா
போன்ற ஒரு நாட்டில், இதுவரை கடைப்பிடிக்கப்பட்ட அல்லது ஒருவரின் நம்பிக்கையின்
பேரில் அனுமதிக்கப்பட்ட அல்லது விதிக்கப்பட்டதாகக் கருதப்படும் ஒவ்வொரு மத
நடைமுறையையும் புனிதமானது, மாறாதது என்று சொல்லி அந்தக் கருத்தை ஊக்குவிப்பது,
எனது தாழ்மையான கருத்தின்படி, விஷமத்தனமானது, எதிர்க்கப்படவேண்டியது. இந்தியாவின்
வளர்ச்சியின் தற்போதைய கட்டத்தில், அதற்கு தேவையானது பகுத்தறிவும்
சகிப்புத்தன்மையும்தானே தவிர பழமைத்தன்மையும் மதவெறியும் அல்ல. துரதிர்ஷ்டவசமாக,
கடந்த தசாப்தத்தில் பகுத்தறிவு மற்றும் சகிப்புத்தன்மையை விட பழமைத்தன்மை, மதவெறி
ஆகியவற்றின் வாசனைதான் சுற்றுச்சூழலில் அதிகம் உணரப்படுகிறது. ஒத்துழையாமை இயக்கம்
இந்தச் சூழலை உருவாக்க தன்னாலான பங்கை அளித்திருக்கிறது. இந்தியாவில் கிலாஃபத்
இயக்கம் அரசியல் அடிப்படையில் அல்லாமல் ஒரு மதத்தின் அடிப்படையில் தனது நிலைப்பாட்டை
எடுத்திருப்பது ஏற்புடையதல்ல. அதை ஆதரிக்க அரசியல் காரணங்கள் இருந்தன. உண்மையில்
மதத்தைவிட அரசியலை அடிப்படையாகக் கொண்ட கிலாஃபத் போன்ற ஒரு இயக்கத்தில் மகாத்மா
காந்தியும் அந்த இயக்கத்தின் தலைவர்களும் மதத்திற்கு முக்கியத்துவம் அளிப்பது
துரதிருஷ்டவசமானது.
ஒத்துழையாமை
இயக்கத்தின் பல்வேறு அம்சங்களுக்கு மதரீதியான அனுமதி பெற வேண்டும் என்ற ஆசை
மற்றொரு பெரிய தவறு. இது ஒரு குறுங்குழுவாத மறுமலர்ச்சிக்கு நேரடியாக வழிவகுத்து,
ஒன்றுபட்ட இந்தியாவின் கருத்தாக்கத்திற்கு விரோதமான தாக்கத்தைச் செலுத்தக்கூடிய
சக்திகளை மீண்டும் சிம்மாசனம் ஏற வழிவகுத்திருக்கிறது. ஹிந்து-முஸ்லீம் ஒற்றுமை
என்ற கருத்தை அடிப்படையாகக் கொண்ட ஒத்துழையாமை இயக்கம், அவர்களின் பிரிவினைக்குக்
காரணமான சக்திகளில் ஒன்றாக மாறிப்போனது. படித்த இந்துக்கள், முசல்மான்கள் மற்றும்
சீக்கியர்கள் இப்போது போல மதத்தின் பெயரில் அற்பமான மற்றும் சிறிய விஷயங்களுக்கு
இவ்வளவு முக்கியத்துவம் கொடுப்பதை நான் இதற்கு முன்பு பார்த்ததில்லை.
சாஸ்திரங்களும் ஷரியத்களும் ஆய்வு செய்யப்பட்டு, குறுகிய மனப்பான்மை மற்றும்
மதவெறியின் சூழ்நிலையை உருவாக்க மட்டுமே அந்த ஆய்வுகள் பயன்படுத்தப்பட்டுள்ளன. தாடியைச்
சவரம் செய்யத் துணிந்ததற்காக இளம் இஸ்லாமியர்கள் மவுல்விகளால் கடுமையாகக்
கண்டிக்கப்படுவதை நான் கண்டிருக்கிறேன், தேசிய காங்கிரசின் வருடாந்திரக்
கூட்டத்தில் ஒரு முஸ்லீம் தலைவர் கருவி இசையை நிறுத்த முயல்வதை இந்தியா முழுவதும்
கண்டது. முன்னெப்போதும் நாம் கற்பனை செய்யாத வகையில் மதத்தின் பெயரால் மிகவும்
ஆச்சரியப்படும் கோரிக்கைகள் முன்வைக்கப்படுவதை நாம் காணுகிறோம். கடந்த நான்கு
ஆண்டுகளில், எந்தவொரு மதரீதியான அங்கீகாரமும் ஆன்மிக மரியாதையும் பெறாத
மவுலானாக்கள்., பண்டிதர்கள் மற்றும் ஞானிகளின் படை உருவாகியுள்ளது.
நான்
யாரையும் புண்படுத்த விரும்பவில்லை. ஆனால் எனது கருத்தை விளக்குவதற்காக இந்த
உண்மைகளை நான் கூறுகிறேன். உதாரணமாக, மசூதிகளுக்கு முன்பு இசை வாசிப்பதை எடுத்துக்
கொள்ளுங்கள். கடந்த நாற்பது ஆண்டுகால எனது அனுபவத்தில், இந்தக் கேள்விக்கு
முக்கியத்துவமும் இருந்ததாக நான் ஒருபோதும் உணரவில்லை, ஆனாலும் நான் தொடர்ந்து
செய்தித்தாள்களை வாசிப்பவனாகவும், நிகழ்வுகளை கூர்ந்து கவனிப்பவனாகவும் இருந்தேன்.
உலகெங்கிலும் பயணம் செய்த, மிகவும் பரந்த மனப்பான்மை கொண்ட ஹிந்துக்கள் சிலர்,
இஸ்லாமியர்களுக்கு எதிராகத் தீண்டத்தகாத தன்மையைக் கடைப்பிடிக்க வேண்டிய அவசியத்தை
உணர்வார்கள் என்பது எனக்கு வேதனையாக உள்ளது. ஹிந்து அல்லாதவர்களால் தொட்ட உணவைக்
குடிப்பது அல்லது சாப்பிடுவது தங்கள் மதத்திற்கு எதிரானது என்று நம்பும்
இந்தியர்கள் இருக்கும் வரை, இந்தியா ஒரு தேசமாக அரசியல் ரீதியாக ஒன்றுபடும் என்று
நீங்கள் எதிர்பார்க்க முடியாது. ஒரு பெரிய சமாஜத்தின் தலைவர் காங்கிரஸ்காரர்களை
ஒற்றுமைக்காக தங்கள் மதத்தை விற்றதாக ஒருமுறை கண்டனம் செய்ததை நான் நினைவில்
கொள்கிறேன். இந்த விற்பனையானது, அவரது கருத்தில், அவர்கள் முகமதியர்களுடன்
சுதந்திரமாகச் சாப்பிடுவதிலும், (உணவைக்) குடிப்பதிலும் இருந்தது.
உண்மை
என்னவென்றால், ஹிந்து-முஸ்லீம் ஒற்றுமைக்கான விருப்பத்தைக் கொண்ட, ஒன்றுபட்ட
இந்தியாவை உருவாக்க விருப்பப்படும் ஏராளமான இந்துக்களும் முஸ்லிம்களும்
ஒற்றுமைக்கு ஒரு விலை இருப்பதையும் அதை அடைவதற்கு முன்பு அவர்கள் அதைச் செலுத்தவேண்டும்
என்பதையும் உணரவில்லை. ஹிந்துக்கள் அல்லது முகமதியர்கள் தங்கள் மதத்தின்
அத்தியாவசியங்களை ஒற்றுமைக்காக தியாகம் செய்ய வேண்டும் என்று நான் கூறவில்லை.
என்னைப் பொருத்தவரை, தனிப்பட்ட முறையில், அறத்தின் தேவைகள் குறைவு, அவை
இந்தியாவில் மட்டுமல்ல, உலகம் முழுவதும் ஒற்றுமையை உருவாக்கக் கூடியவை. ஆனால்
இந்துக்கள் மற்றும் முகமதியர்களின் முக்கிய அமைப்புகள் இந்த விஷயத்தில் எனது
கருத்துக்களை ஆதரிக்கும் என்று எதிர்பார்க்க எனக்கு உரிமை இல்லை. எவ்வாறாயினும்,
ஹிந்துக்கள், முகமதியர்கள், சீக்கியர்கள் மற்றும் கிறிஸ்தவர்கள் தங்கள் மத மற்றும்
சமூக வாழ்க்கையில் தாராளமாகவும் பகுத்தறிவுடனும் இருக்கும் மனதையும் உருவாக்கிக்
கொள்ளாவிட்டால் ஒற்றுமை என்பது ஒருபோதும் நிறைவேறாத ஒரு கனவு என்று நான்
வெளிப்படையாகச் சொல்வேன்.
தற்போது
ஹிந்து, முஸ்லீம், சீக்கிய இனவாத வாழ்க்கையில் ஆதிக்கம் செலுத்தும் குறுகிய மத
சூழ்நிலை ஒன்றுபட்ட இந்தியாவின் கருத்தாக்கதிற்கு ஆபத்தானது. எவ்வளவு விரைவில்
இந்தச் சமூகங்களின் தலைவர்கள் இந்த உண்மையை உணர்ந்துகொள்கிறார்களோ, அது நம்
அனைவருக்கும் நல்லது. இரு மதங்களைப் பின்பற்றுபவர்களும் அரசியல் ரீதியாக
ஒன்றுபடுவதை சாத்தியமில்லாததாக்கும் அளவுக்கு ஹிந்து மதம் அல்லது இஸ்லாம் மிகவும்
குறுகலானது என்ற கருத்தை நான் ஒப்புக்கொள்ள முடியாது. வெளிப்படையாகச்
சொல்வதென்றால், அரசியல் சுதந்திரத்தை நாம் உண்மையிலேயே விரும்பினால் இந்த
விஷயத்தில் ஐரோப்பாவைப் பின்பற்ற வேண்டியிருக்கும். மதம் அரசியலில் இருந்து
பிரிந்து செயல்பட வேண்டும். சமூக வாழ்க்கை விரிவுபடுத்தப்பட வேண்டும். அரசியல்
வாழ்க்கை என்பது பரந்த தேசியக் கொள்கையை மட்டுமே அடிப்படையாகக் கொள்ளவேண்டும்.
மதம் நம் வாழ்க்கையிலிருந்து விலக்கப்படவேண்டும் என்றோ அல்லது நமது அரசியல்
கட்டமைப்பானது மதரீதியான தாக்கங்களைக் கொண்டிருக்கக்கூடாது என்றோ நான்
சொல்லவில்லை. ஆரோக்கியமான மதரீதியான தாக்கங்கள் சந்தேகத்திற்கு இடமின்றி தனிப்பட்ட
மற்றும் தேசிய வளர்ச்சிக்கு அவசியம். இந்த அளவில் நான் மதத்துக்கோ அல்லது
அறத்திற்கோ எதிராக எதுவும் கூறவில்லை. ஆனால் மதத்தின் சடங்குகள் சம்பந்தப்பட்ட
அம்சம் தனிநபர்கள் அல்லது சமூகங்களின் மையமாக மட்டுமே இருக்க வேண்டும். பல்வேறு
மதங்களைப் பின்பற்றுபவர்களுக்கு, பல்வேறு மதம் சார்ந்த சமூகங்களுக்கு இடையில்
தடைகளையோ அரசியல் வேறுபாடுகளையோ உருவாக்கும் விதத்தில் இவை செயல்பட நாம் அனுமதிக்கக்கூடாது.
பின்குறிப்பு
: மேற்கண்டவற்றை எழுதிய பிற்பாடு, மகாத்மா காந்தியின் ஹிந்து மதம் மற்றும் ஹிந்து
முஸ்லீம் ஒற்றுமை பற்றிய கட்டுரைகளை மீண்டும் படித்தேன். ஹிந்து மதம் குறித்த
அவரது கருத்துக்கள் மிகவும் தாராளமயமானவை. இருப்பினும் சாதி அமைப்புக் குறித்த
அவரது விளக்கத்திலிருந்தும் பசு வழிபாட்டைப் பற்றிய விளக்கத்திலிருந்தும் ஒருவர்
வேறுபடக்கூடும். அவரது ஒரு கட்டுரையில் அவர் இவ்வாறு கூறுகிறார்: “ஒவ்வொரு சிறிய
விஷயத்தையும் ஆழ்ந்த மத முக்கியத்துவம் வாய்ந்த விஷயமாக நாம்
புனிதப்படுத்தக்கூடாது என்று நான் கருதுகிறேன்
; மேலும்: “அத்தியாவசியமற்ற எல்லா விஷயங்களிலும், ஒரு ஹிந்து எது தேவையோ
அதற்கு அடிபணிய வேண்டும்.
அத்தியாவசியமற்றவற்றின் ஒரு உதாரணமாக
அவர் குறிப்பிடுகிறார்: “ஒரு மசூதிக்கு அருகில் 24 மணிநேரமும் அமைதியாக இருக்கவேண்டும்
என்ற முஸல்மானின் உணர்வை ஒருவர் எளிதில் புரிந்துகொள்ளலாம்.
அவரது எழுத்துகளில் இதுபோன்று முஸ்லீம்களுக்கு எதிராகக்
கூறப்பட்ட அறிவுரை எதையும் நான் காணவில்லை. பசு பாதுகாப்பிற்காக அவர் மன்றாடியது வேறு
பாணியில் அமைந்துள்ளது. ஒற்றுமைக்காக இரு சமூகத்தினரும் தம் மத நம்பிக்கைகளை விட்டுக்கொடுக்கவேண்டாம்
என்ற தொனியில் அமைந்த அவரது மற்ற அவதானிப்புகளை எங்கோ நான் கண்டிருக்கிறேன்.

Posted on Leave a comment

மகாத்மா காந்தி கொலை வழக்கு – சாவர்க்கரின் வாக்குமூலம் (பகுதி 3) | தமிழில்: ஜனனி ரமேஷ்


பகுதி 3

11) ப்ராசிக்யூஷன் சமர்ப்பித்த ஆவணச் சான்று என்றழைக்கப்படும் மேற்கண்ட பகுப்பாய்வு,
கோட்சே மற்றும் ஆப்தே ஆகியோர் மகா சபா தொடர்பான பணிகளுக்கு மட்டுமே என்னுடன் இணைந்திருந்ததைச்
சந்தேகத்துக்கு இடமின்றி நிரூபிக்கிறது என்பதைத் தெரிவித்துக் கொள்கிறேன். மேலும் இந்து
மகா சங்கடான் பணிகளில் என்னுடன் இணைந்திருந்த ஆயிரக் கணக்கான பெரிய மற்றும் சிறிய மனிதர்களுள்
கோட்சே மற்றும் ஆப்தே ஆகிய இருவரும் அடங்குவர். அவ்வளவே. அவர்கள் இருவரும் சிறப்பாகத்
தேர்ந்தெடுக்கப்படவும் இல்லை, பிரத்யேகமாக நம்பப்படவும் இல்லை. இருவரும் என் மீது வைத்திருந்த
அதே மதிப்பையும், மரியாதையையும், அவர்களைப் போலவே இந்தியா முழுவதும் ஆயிரக் கணக்கான
தலைவர்களும், தொண்டர்களும் என் மீது கொண்டிருந்தனர். தேசப்பற்றுடனும், சட்டப்படியும்,
மகா சபா மற்றும் அதன் செயல்பாடுகளுக்காக மட்டுமே அவர்களுடன் நான் இணைந்திருந்தேன் என்ற
செய்தியைத் தவிர, வேறெதற்காகவும், நேரடியாகவோ, குறிப்பாகவோ எந்தவொரு சொல்லும் கோட்சேவும்,
ஆப்தேவும், எனக்கு எழுதிய 25 கடிதங்களில் இடம் பெறவில்லை. அப்படி இருக்கையில் இந்தச்
சட்டப்பூர்வ இணைந்த செயல்பாட்டை கிரிமினல் குற்றத்துக்கான ஆதாரபூர்வ சாட்சியாக என்
மீது ப்ராசிக்யூஷன் தரப்பு குற்றம் சுமத்த முனைவது அநீதி, அக்கிரமம் மற்றும் அநியாயம்
ஆகும். இப்பிரச்சினை எனது வாக்குமூலத்தில் தனியாக விவாதிக்கப்படும்.
(12) பேட்ஜ் சாட்சி (பி.டபிள்யூ.57)
(A) சாவர்க்கருடனான முதல் சந்திப்பு குறித்து பேட்ஜ் கூறியது அவரது வாக்குமூலம்
பக்கம் 199ல் இடம் பெற்றுள்ளது. ‘1944-45ல் பம்பாய் கவாலியா டேங்க் பகுதியில் நடைபெற்ற
கூட்டத்துக்குச் சென்ற பிறகு சாவர்க்கர் சதனில் இருந்த சாவர்க்கரைச் சந்திக்கப் போனவர்களுள்
நானும் ஒருவன். தனிப்பட்ட முறையில் நடைபெற்ற கூட்டத்தில் தத்யாராவ் உரையாற்றினார்.
பிறகு “சாஸ்திரா பண்டார்
உரிமையாளர் என்று தத்யாராவிடம் அறிமுகம் செய்து வைக்கப்பட்டேன்.
அவர் எனது வேலையைப் பாராட்டியதுடன் தொடர்ந்து பணியாற்ற ஊக்கப்படுத்தினார்.
முதலாவதாக என் மீது கிரிமினல் குற்றம் சாட்டும் வகையில் எதுவுமே இதில் இல்லை.
அந்த நேரத்தில் பேட்ஜ் (1944-45) உரிமம் தேவைப்படாத ஆயுதங்களை மட்டுமே விற்பனை செய்வதாகவும்,
அவற்றைச் சட்டப்படி வைத்துக் கொள்ளலாம் என்றும் சொன்னார் (பி.டபிள்யூ.57 பக்கம்
228, 229). பராக்சிக்யூஷன் தரப்பு சமர்ப்பித்த., சாவர்க்கருக்கு பேட்ஜ் எழுதிய இரு
கடிதங்களுமே பேட்ஜ் சட்டப்படி விற்பனை செய்யத்தக்க ஆயுத வணிகத்தில்தான் ஈடுபட்டுக்
கொண்டிருந்தார் என்பதை உறுதிப்படுத்தும். இந்த நீதிமன்றம் முன்பு தனது வாக்குமூலத்தில்
அவர் கூறுவதாவது (பி.டபிள்யூ 57 பக்கம் 242) ‘சாஸ்திரா பண்டார் அறிக்கையை அனுப்ப விரும்பியதால்
தத்யாராவுக்குக் கடிதங்கள் அனுப்பினேன். அறிக்கை சரிதான். அதுவரை அதாவது 1943 வரை…
நான் பிஸ்டலைப் பார்த்து கூட இல்லை. 1947 வரை உரிமம் தேவையில்லாத ஆயுதங்களின் வணிகத்தில்
மட்டுமே நான் ஈடுபட்டு வந்தேன். 1947 மத்தியில்தான் முதல்முதலில் ரிவால்வரைப் பார்த்தேன்.
பிறகு பிஸ்டல், வெடிமருந்து உள்ளிட்ட ஆயுத வணிகத்தில் இறங்கினேன்.
ஆயுதங்களை விற்பனை
செய்ததாகத் தன் மீது வழக்குத் தொடுக்கப்பட்டதாகவும் ஆனால் உரிமம் தேவைப்படாத ஆயுதங்களை
விற்பனை செய்ததால் தன் மீதான வழக்குத் தள்ளுபடியாகி விடுதலை ஆனதாகவும் தனது வாக்குமூலம்
பக்கம் 229ல் பேட்ஜ் மீண்டும் தெரிவிக்கிறார்.
எனவே பேட்ஜ் என்னைச் சந்தித்த போது அவர் ஆயுதங்கள் விற்பதை நான் பாராட்டியதாகச்
சொன்ன அவரது குற்றச்சாட்டு உண்மையாக இருந்தாலும் கூட அது ஆட்சேபகரமாகத் தோன்றவில்லை.
அப்போதும் அதற்கும் பிறகும் 1947 மத்தி வரை அவர்கள் உரிமம் பெற்ற ஆயுதங்களையே விற்று
வந்தார். இதைப் ப்ராசிக்யூஷன் தரப்பு சாட்சியே உறுதிப்படுத்தி உள்ளது.
இரண்டாவதாக, இந்து மகாசபாவே ஆயுதங்கள் சட்டத்தை ரத்து செய்வதுடன், இங்கிலாந்தைப்
போல ராணுவப் பயிற்சி அளிக்கப்பட வேண்டும் என்றும், ஆயுதங்கள் விற்பனை செய்ய உரிமம்
அளிக்கப்பட வேண்டும் என்றும் வலியுறுத்தி வந்துள்ளது. இது சட்ட ரீதியானது என்பதால்
இந்த இயக்கத்துக்கு நானே தலைமை வகித்தேன்.
(B) சாவர்க்கர் சதன் கூட்டத்தில் பேட்ஜ் பங்கேற்றதாகச் சொல்லப்படும் நிகழ்வு
குறித்த விவரம் 200ம் பக்கத்தில் உள்ளது. அதில் பேட்ஜ் கூறுவதாவது: ‘1946 இறுதியில்
அல்லது 1947 தொடக்கத்தில் தாதரிலுள்ள சப்பிதாஸ் உயர்நிலைப் பள்ளியில் நடந்த சம்மேளனத்துக்கு
முன்போ, பின்போ இது நடைபெற்றது. சாவர்க்கர் சதனுக்குச் சென்ற 40-50 நபர்களுள் நானும்
ஒருவன். அங்கு நடைபெற்ற கூட்டத்தில் “காங்கிரஸ் கொள்கை இந்துக்களுக்கு விரோதமானது.
பொருளாதார ரீதியாக முஸ்லிம்கள் புறக்கணிக்கப்பட வேண்டும். ஒருவேளை அவர்கள் தாக்கினால்
இந்துக்கள் பதிலடியாகத் திருப்பித் தாக்க வேண்டும். எனவே இந்துக்களுக்கு ஆயுதப் பயிற்சி
அவசியம்
என்றார். (பி.டபிள்யூ.57 பக்கம் 200).
பேட்ஜ் கூறுவது ஒருவேளை உண்மை என்று வைத்துக்கொண்டாலும்கூட, அந்தக் கூட்டத்துக்கும்
இந்தச் சதி வழக்குக்கும் எந்தத் தொடர்பும் இல்லை. இந்து – முஸ்லிம் குறித்துப் பேசியதாகவும்,
முஸ்லிம்கள் தாக்கினால் இந்துக்கள் திருப்பித் தாக்க வேண்டும் என்று நான் கூறியதாகவும்
சொல்லப்படுகிறது. தற்காப்புக்காக இதைச் செய்வது முறையானதும், சட்டப்படி சரியானதும்
ஆகும். ஆனால் அமைதியாக இருக்கும் முஸ்லிம்களைத் தாக்க வேண்டுமென நான் சொன்னதாகக் குற்றம்
சுமத்தப்படவில்லை. அவ்வாறு கூறியிருந்தால் அது ஆட்சேபகரமானதாகும். மொத்தத்தில் பேட்ஜ்
வாக்குமூலம் எந்த வகையிலும் என்னைக் குற்றவாளி ஆக்காது என்பதுடன் என் மீது குற்றம்
சுமத்தப்பட்டுள்ள இந்தக் குறிப்பிட்ட சதிக்கும் எனக்கும் எந்தத் தொடர்பும் இல்லை என்று
தெரிவித்துக் கொள்கிறேன்.
ஆனால் உண்மை விவரம் என்னவெனில் என் வீட்டில் அதுபோல் எந்தவொரு கூட்டமும் நடைபெறவில்லை
என்பதுடன் எந்தவொரு உரையையும் நான் நிகழ்த்தவும் இல்லை. பேட்ஜ் கூறியவை அனைத்தும் ஆதாரமற்றவை.
(C) தனது வாக்குமூலத்தில் பேட்ஜ் சொன்ன மூன்றாவது நிகழ்வு (பி.டபிள்யூ.57 பக்கம்
200) என்னவெனில், பர்மேகர் மற்றும் பக்காலே ஆகியோர் பணி தொடர்பாக சாவர்க்கர் சதனில்
நடைபெற்ற மற்றுமொரு இந்து சபா ஊழியர்கள் கூட்டத்தில் அவர் பங்கேற்றதுடன், சாவர்க்கர்,
டாக்டர் மூஞ்சே மற்றும் பலருடன் அவர் (பேட்ஜ்) நிழற்படம் எடுத்துக் கொண்டார் என்பதுதான்.
இவ்வளவுதான் விஷயம். குறுக்கு விசாரணையில் பேட்ஜ் மேலும் கூறுகையில் (பேட்ஜ் வாக்குமூலம்
பக்கம் 250) பர்மேகர் மற்றும் பக்காலே ஆகிய இருவரும் அந்த நேரத்தில் இந்து அகதிப் பணிகளை
மேற்கொண்டிருந்தனர் என்றும் பம்பாயில் நடைபெற்ற இந்து – முஸ்லிம் கலவரங்களின் போது
இந்துப் பயணிகளின் பாதுகாப்பைக் கவனித்துக் கொண்டிருந்தனர் என்றும் தெரிவுத்துள்ளார்
(பேட்ஜ் வாக்குமூலம் பக்கம் 229). ஆகவே முறையான மற்றும் சட்டப்படியான அகதிகள் பணி தொடர்பான
கூட்டத்துக்கு ஏற்பாடு செய்தத்தில் எந்த ஆட்சேபணையும் இருப்பதாகத் தெரியவில்லை. இந்தக்
கூட்டம் பற்றி பேட்ஜ் பிறிதொரு வார்த்தை கூட அதிகம் சொல்லவில்லை. ஆகவே அவரது இந்த வாக்குமூலம்
ஒன்றே ஆபத்து இல்லாதது என்பதுடன் சதி வழக்கில் முக்கிய அம்சமாக இடம் பெறத்தக்க அளவில்
எந்தத் தொடர்பும் இல்லை என்பது உறுதியாகி உள்ளது.
(D) வாக்குமூலத்தில் (பக்கம் 203) பேட்ஜ் சொன்ன நான்காவது முக்கிய நிகழ்வு,
‘ஆப்தேவும், கோட்சேவும், நானும், (பேட்ஜ்) சாவர்க்கர் சதனுக்குச் சென்றோம். அவரது வீட்டை
அடைந்தவுடன் ஆப்தே என் கையிலிருந்த பையை வாங்கிக் கொண்டு என்னை வெளியே நிற்கச் சொன்னார்.
ஆப்தேவும், கோட்சேவும் உள்ளே சென்றனர். 5 அல்லது 10 நிமிடங்களுக்குப் பிறகு இருவரும்
வெளியே வந்த போது ஆப்தே கையில் பை இருந்தது. பின்னர் ஒரு காரில் அவர்கள் தீக்ஷித் மகராஜைப்
பார்க்கச் சென்றனர். இது நடந்த தேதி 1948 ஜனவரி 14 நேரம் இரவு மணி 9க்கு.
முதலாவதாக, இதில் பேட்ஜ் என் பெயரை எங்கேயும் குறிப்பிடவில்லை. ஆப்தேவும், கோட்சேவும்,
சாவர்க்கர் சதனில் 5 முதல் 10 நிமிடங்கள் மட்டுமே தங்கியிருந்தனர் என்பதும் இதிலிருந்து
தெரிய வருகிறது. சாவர்க்கர் சதனுக்கு வருகை தருவது என்றால் சாவர்க்கரைச் சந்திக்கத்தான்
வர வேண்டும் என்று அர்த்தமில்லை. தரை தளத்தில் வசித்த தாம்லே, பிட்டே, கஸர் ஆகியோருடன்
ஆப்தேவுக்கும், கோட்சேவுக்கும் நல்ல பழக்கம் உண்டு. இந்தத் தகவல்களை பேட்ஜே தனது வாக்குமூலத்தில்
(பக்காம் 223, 230) பதிவு செய்துள்ளார். எனவே ஆப்தேவும், கோட்சேவும் தரை தளத்தில் வசித்துக்
கொண்டிருந்த தனது நண்பர்களையும், உடன் பணியாற்றும் ஊழியர்களையும் பார்க்கச் சென்றிருப்பார்கள்
அல்லது தொலைபேசியில் உரையாடச் சென்றிருப்பார்கள் அல்லது இந்து மகாசபா படிப்பறையில்
படித்துக் கொண்டிருக்கும் ஏனைய இந்து மகாசபா ஊழியர்களைப் பார்க்கச் சென்றிருப்பார்கள்.
இருவருமே உள்ளே வந்த 5-10 நிமிடங்களில் கிளம்பிவிட்டார்கள்.
வெளியே வரும் போது ஆப்தேவிடம் பை இருந்ததாக பேட்ஜ் தெளிவாகக் கூறியிருக்கிறார்.
ஆப்தே பையை வைப்பதற்காக உள்ளே சென்றார் என்று நிரூபிக்க பேட்ஜ் வாக்குமூலத்தில் ஒரு
வார்த்தை கூட இல்லை. மேலும் அந்தப் பையை இருவரும் தீக்ஷித் மகராஜ் வீட்டில் அன்று இரவே
வைத்தததையும் பேட்ஜ் தெளிவாக ஒப்புக் கொண்டுள்ளார்.
இரண்டாவதாக, பேட்ஜுடனும் பையுடனும் சாவர்க்கர் சதனுக்குச் செல்லவே இல்லை என்று
ஆப்தேவும், கோட்சேவும் மறுத்துள்ளதும் குறிப்பிடத்தக்கது.
மூன்றாவதாக, இந்த நிகழ்வை நிரூபிக்கப் ப்ராசிக்யூஷன் தரப்பு எந்தத் தனிப்பட்ட
ஆதாரத்தையும் சமர்ப்பிக்கவில்லை. எனவே ‘பேட்ஜ் மற்றும் பை
என்னும் இந்த முழுக்
கதைக்கு எந்த ஆதாரபூர்வ மதிப்பும் இருக்க முடியாது.
(E) வாக்குமூலத்தின் 205ம் பக்கத்தில் பேட்ஜ் கூறிய ஐந்தாவது நிகழ்வு ஆப்தே,
கோட்சே மற்றும் பேட்ஜ் ஆகியோரிடையே 1948 ஜனவரி 15ம் தேதி நடைபெற்ற உரையாடல் குறித்ததாகும்.
அதில் பேட்ஜ் பதிவு செய்துள்ளதாவது: ‘ஆப்தேவும், கோட்சேவும், நானும், தீக்ஷித் மகராஜ்
வீட்டிலிருந்து வெளியே வந்து கோயிலின் சுற்றுச்சுவர் அருகே நின்று கொண்டிருந்தோம்.
அவர்களுடன் தில்லிக்குச் செல்லுமாறு ஆப்தே என்னிடம் கூறினார். அங்கே என்ன வேலை என்று
கேட்டேன். காந்திஜி, நேருஜி, சூராவார்டி ஆகிய மூவரையும் தீர்த்துக் கட்டத் தத்யாராவ்
முடிவு செய்துள்ளதாகவும், அந்தப் பணி தங்களிடம் ஒப்படைக்கப்பட்டுள்ளதாகவும் ஆப்தே என்னிடம்
கூறினார்.
முதலாவது, இது வெறும் செவி வழிச் செய்திதான். சாவர்க்கர் (தத்யாராவ்) இது பற்றிச்
சொன்னதை பேட்ஜ் நேரடியாகக் கேட்கவில்லை. காந்திஜி, நேருஜி, சூராவார்டி ஆகிய மூவரையும்
தீர்த்துக் கட்டத் தத்யாராவ் முடிவு செய்துள்ள விவரத்தை ஆப்தேவிடம் அவரே சொன்னதையும்
பேட்ஜ் நேரடியாகக் கேட்கவில்லை. சாவர்க்கர் சொன்னதாக ஆப்தேதான் மேற்கண்ட அனைத்தையும்
பேட்ஜிடம் கூறியிருக்கிறார்.
இரண்டாவதாக, பேட்ஜ் உண்மையைத்தான் சொல்கிறார் என்றே வைத்துக் கொண்டாலும், தன்னிடம்
ஆப்தேதான் சொன்னார் என்று அவர் கூறும்போது, பேட்ஜிடம் ஆப்தே சொன்னது உண்மையா பொய்யா
என்ற கேள்வி எழுவதையும் தவிர்க்க முடியாது. காந்தி, நேரு மற்றும் சூராவார்ட் ஆகிய மூவரையும்
தீர்த்துக்கட்ட ஆப்தேவிடம் நான் சொன்னேன் என்பதற்கு எந்த ஆதாரமும் இல்லை. இந்து சங்கடான்
மீது சாவர்க்கருக்கு உள்ள செல்வாக்கைத் தனது சொந்த நலன்களுக்குத் தவறாகப் பயன்படுத்த
ஆப்தே இந்தப் பொல்லாத பொய்யைக் கண்டுபிடித்திருக்கலாம். இதுபோன்ற நேர்மையற்ற தந்திரங்களைச்
செய்யும் பழக்கமுள்ளவர் ஆப்தே என்பதைப் ப்ராசிக்யூஷன் தரப்பே அறியும். உதாரணத்துக்கு
ஹோட்டலில் தங்கும் போதும், சட்டத்துக்குப் புறம்பான வகையில், உரிமம் இல்லாத ஆயுதங்களையும்,
வெடி மருந்துகளையும் விற்பதற்காக அவற்றை ரகசியமாகத் திரட்டிய போதும், ஆப்தே பொய்யான
பெயர்களையும், பொய்யான முகவரிகளையும் தந்துள்ளார் என்பதும் ப்ராசிக்யூஷனுக்கு நன்கு
தெரியும்.
மூன்றாவதாக, ஆப்தேவும், கோட்சேவும் என்னைப் பற்றிய எந்தப் பொய்களையும் பேட்ஜிடம்
சொல்லவில்லை என்று உறுதியாக மறுத்துள்ளனர். அப்ரூவராகித் தன்னைக் காப்பாற்றிக் கொள்ளவும்,
மன்னிப்புக் கோரவும், காவல் துறையின் அழுத்தம் காரணமாக அவர்களைத் திருப்திப்படுத்தி
நன்மதிப்பைப் பெறவும், உண்மையோ, பொய்யோ என்னை இந்த வழக்கில் குற்றவாளியாக்க ஏதோவொரு
சாட்சியைக் காவல்துறை தீவிரமாகத் தேடிக் கொண்டிருப்பது பேட்ஜுக்குத் தெரியும் என்பதால்
அவர் இந்தப் பொய்களைக் கூறியுள்ளார்.
நான்காவதாக, ப்ராசிக்யூஷன் கோணத்தில் பேட்ஜ் வாக்குமூலத்தின் இந்தப் பகுதி மட்டுமே
என்னைப் பொருத்த வரையில் முக்கிய அம்சம் என்று கருதுகிறேன். ஆனால் அப்ரூவரின் வாக்குமூலத்தின்
முக்கிய அம்சங்கள் தனிப்பட்ட மற்றும் நல்ல சான்றுடன் உறுதிப்படுத்தப்பட்டால் மட்டுமே
நம்பகத்தன்மையைப் பெறும். ஆனால் எனக்கு எதிரான பேட்ஜ் வாக்குமூலத்தின் முக்கியப் பகுதி,
ப்ராசிக்யூஷன் தரப்பு சமர்ப்பிக்கும் வகையில், எந்தவொரு தனிப்பட்ட மற்றும் நல்ல சான்றுடன்
உறுதிப்படுத்தப்படவில்லை.
(F) பேட்ஜ் கூறிய ஆறாவது நிகழ்வு 1948 ஜனவரி 17 அன்று நடைபெற்றது. அவரது வாக்குமூலத்தில்
(பக்கம் 207) கூறுவதாவது: ‘கோட்சே, ஆப்தே, நான் (பேட்ஜ்) மற்றும் சங்கர் ஒரு வாடகை
வண்டியைப் பயணித்தோம். அப்போது கோட்சே “கடைசியாக ஒரு முறை தத்யாராவைத் தரிசித்துவிட்டு
வருவோம்
என்று சொல்லவே சாவர்க்கர் சதனுக்கு வண்டி சென்றது. சுற்றுச்சுவருக்கும் வெளியே
சங்கரைக் காத்திருக்கச் சொல்லிவிட்டு நாங்கள் மூவரும் சாவர்க்கர் வீட்டுக்குள் நுழைந்தோம்.
தரை தளத்திலுள்ள அறையில் காத்திருக்குமாறு ஆப்தே என்னிடம் (பேட்ஜ்) கூறினார். பிறகு
கோட்சேவும், ஆப்தேவும் மாடிக்குச் சென்றனர். 5 – 10 நிமிடம் கழித்து இருவரும் கீழிறங்கினர்.
இவர்கள் இருவரைத் தொடர்ந்து தத்யாராவும் கீழே இறங்கினார். கோட்சே மற்றும் ஆப்தேவிடம்
‘வெற்றிகரமாகத் திரும்பி வாருங்கள்
என்ற வார்த்தைகளைத் தத்யாராவ் கூறினார். பிறகு நாங்கள் நால்வரும்
வாடகை வண்டியில் ஏறி சாவர்க்கர் இல்லத்தை விட்டு ருயா கல்லூரியை நோக்கிச் சென்றோம்.
வண்டியில் சென்று கொண்டிருக்கும் போது ‘காந்திஜியின் நூறாண்டு வாழ்க்கை முடிந்து விட்டது
என்று தத்யாராவ் சொன்னதாக ஆப்தே என்னிடம் கூறினார். மேலும் நமது வேலை வெற்றிகரமாக முடியும்
என்பதில் எனக்குச் சந்தேகமே இல்லை என்று சொன்னதாகவும் கூறினார்
. பிறகு அஃப்சல்புர்கர்
வீடு உள்படச் சென்றனர்…
முதலாவதாக, 1948 ஜனவரி 17ம் தேதி அல்லது வேறு எந்தத் தேதியிலும், ஆப்தேவும்,
கோட்சேவும் என்னைச் சந்திக்கவே இல்லை என்பதைத் தாழ்மையுடன் தெரிவித்துக் கொள்கிறேன்.
மேலும் ‘வெற்றிகரமாகத் திரும்பி வாருங்கள்
என்று அவர்களிடமும், ‘காந்திஜியின் நூறாண்டு வாழ்க்கை முடிந்து
விட்டது
என்று ஆப்தேவிடமும் அல்லது வேறு யாரிடமும் நான் சொல்லவே இல்லை.
இரண்டாவதாகப், பேட்ஜ் தனது வருகை குறித்துச் சொன்னது உண்மையாகவே இருந்தாலும்,
என் வீட்டின் தரைத் தளத்தில் அமர்ந்து கொண்டதையும், ஆப்தேவும், கோட்சேவும், மட்டுமே
மாடிக்குச் சென்றதையும் ஒப்புக் கொள்கிறார். ஆகவே இருவரும் என்னைப் பார்த்திருக்க இயலுமா
அல்லது பார்த்தார்களா அல்லது முதல் மாடியில் வாடகைக்குக் குடியிருப்பவர் குடும்பத்தினர்
யாரையேனும் சந்தித்துவிட்டுக் கீழே இறங்கினாரா என்பன எதுவுமே அவருக்கு (பேட்ஜ்) நிச்சயமாகத்
தெரிந்திருக்க வாய்ப்பில்லை. ஆப்தேவும், கோட்சேவும் என்னைச் சந்தித்துப் பேசினார்கள்
என்று பேட்ஜ் சொல்வதை ஒருவேளை ஏற்றுக் கொண்டாலும், நாங்கள் என்ன பேசிக் கொண்டோம் என்ற
விவரம் தனிப்பட்ட முறையிலோ, நேரடியாகவோ அவருக்குத் தெரிந்திருக்க முடியாது. காரணம்,
தரைத் தளத்தில் உட்கார்ந்திருந்தேன் என்று பேட்ஜ் ஒப்புக் கொண்ட நிலையில் மாடியில்
நடந்த நிகழ்வுகளை அவரால் பார்த்திருக்கவும் முடியாது, கேட்டிருக்கவும் முடியாது. ஆப்தேவும்,
கோட்சேவும் தனியாக மாடிக்குச் சென்றதாலேயே அவர்கள் இருவரும் என்னுடன் சதிவேலை தொடர்பான
கிரிமினல் விஷயங்களைத்தான் பேசியிருப்பார்கள் என்ற முடிவுக்கு வருவது முற்றிலும் அபத்தமாகும்.
சதித்திட்டம் தவிர்த்து வேறு எதைப் பற்றி வேண்டுமானாலும் கூடப் பேசியிருக்கலாம்.
அன்றைய தினம் பேட்ஜ், ஆப்தே மற்றும் கோட்சே ஆகியோர் அதே காரில் பம்பாயிலுள்ள
பலரை, காந்திஜியைக் கொல்லும் சதித் திட்டம் தவிர்த்துப், பல்வேறு காரணங்களுக்காகச்
சந்தித்து பல்வேறு பணிகளுக்காப் பேசியிருப்பதைப் ப்ராசிக்யூஷன் தரப்புச் சாட்சியே உறுதிப்படுத்துகிறது.
உதாரணத்துக்கு, அஃப்சல்பூர்கரைச் சந்தித்து நிஜாம் சிவில் எதிர்ப்பு இயக்கம் தொடர்பாகப்
பேசியதுடன் அதற்கான பணத்தையும் பெற்றுக் கொண்டதாக ப்ராசிக்யூஷன் சாட்சியான அஃப்சல்புர்கரே
வாக்குமூலம் அளித்துள்ளார். பின்னர் துணிகளுக்குச் சாயம் போடும் நிறுவன உரிமையாளர்
சேத் சரண்தாஸ் மேகாஜியைத் தனியாகச் சந்தித்த ஆப்தே அவரிடம் நிஜாம் சமஸ்தானம் சிவில்
எதிர்ப்பு பற்றி மட்டுமே பேசியதுடன் அதற்கான பணத்தையும் பெற்றுக் கொண்டார் (ப்ராக்சிக்யூஷன்
தரப்புச் சாட்சி சேத் சரண்தாஸ் மேகாஜி வாக்குமூலத்தைப் பார்க்கவும்). பிறகு நடுவே குர்லாவுக்குச்
சென்று பட்வர்த்தன், பதங்கர், காலே (பி.டபிள்யூ.86 பக்கம் 418) ஆகியோரைச் சந்தித்துப்
பேசி அவர்களிடமும் ‘அக்ரணி தினசரி பத்திரிகை
மற்றும் ‘ஹிந்து ராஷ்ட்ர பிரகாஷன் ஆகியவற்றுக்குப்
பணம் பெற்றுக் கொண்டனர். எனவே ஒருவேளை ஆப்தே மற்றும் கோட்சே ஆகிய இருவரும் மாடியில்
சாவர்க்கரைச் சந்தித்து, அப்படியே ஒருவேளை சந்தித்திருந்தால், ‘ஐதராபாத் நிஜாம் சிவில்
எதிர்ப்பு
அல்லது ‘அக்ரணி நாளிதழ் அல்லது ‘ஹிந்து சபா பணிகள் அல்லது அவரது ‘உடல்நிலை குறித்து விசாரித்துவிட்டுத்
திரும்பி இருக்கலாம். நாள் முழுவதும் அவர்கள் மற்றவர்களிடம் இவை பற்றித்தான் பேசிக்
கொண்டிருந்தனரே தவிர சதித்திட்ட கிரிமினல் விஷயங்கள் எதுவுமே பேசவில்லை என்பதைப் ப்ராசிக்யூஷன்
தரப்பு வாக்குமூலமே நிரூபித்துள்ளது.
(தொடரும்)

Posted on Leave a comment

ஞானப் பொக்கிஷம் ஞானாலயா | நேர்காணல்: அரவிந்த் சுவாமிநாதன்


புதுக்கோட்டையில்
இறங்கி ஒரு ஆட்டோ ஓட்டுநரை விசாரித்ததுமே, ‘தெரியும் சார், வாங்க போகலாம்
என்று ஏற்றிக் கொண்டார். திருக்கோகர்ணத்தில்
இருக்கும் ஞானாலயா நூலகமும் சரி, கிருஷ்ணமூர்த்தியும் சரி அந்த அளவுக்குப் பிரபலம்.
பழங்கால நூல்கள், இதழ்கள், மலர்கள், தொகுப்புகள் என ஒன்றரை லட்சத்திற்கும் மேற்பட்ட
நூல்கள் இங்கே பாதுகாக்கப்பட்டு வருகின்றன. அத்தனையும் கிருஷ்ணமூர்த்தி-டோரதி கிருஷ்ணமூர்த்தி
இணையரின் உழைப்பு, கனவு. ஆரம்பத்தில் ‘மீனாட்சி நூலகம்
என்று தனது தாயாரின் பெயரில்தான்
இந்த நூலகத்தை நடத்தி வந்திருக்கிறார், கிருஷ்ணமூர்த்தி. அது ஏதோ வாடகை நூல் நிலையத்தின்
பெயர் போல இருப்பதாக நண்பர்கள் சொல்லவும், ‘ஞானாலயா
என்று பெயர் மாற்றம் செய்தார். ‘ஞானச்சோலையாக, ஆய்வாளர்களின் வேடந்தாங்கலாகத்
திகழ்ந்து வரும் ஞானாலயா மூலம் இன்றைக்கு நூற்றுக்கும் மேற்பட்டோர் முனைவர் பட்டம்
பெற்றுள்ளனர். இன்றும் பலர் ஆய்வுக்காக நாடி வந்த வண்ணம் உள்ளனர்.
10-15
நிமிடப் பயணத்தில் ‘ஞானாலயா
வந்துவிட்டது. நாம் உள்ளே நுழைந்ததும் “வாருங்கள் என்று வரவேற்கிறார், டோரதி கிருஷ்ணமூர்த்தி.
“சார் இப்பத்தான் வெளில போனாரு. கொஞ்ச நேரத்துல வந்திருவாரு
என்றார். சிறிது நேரம் காத்திருக்க,
தனது இரு சக்கர வாகனத்தில் வந்து இறங்குகிறார் கிருஷ்ணமூர்த்தி. “வாருங்கள்
என்று வரவேற்றுவிட்டு நம்முடன்
உரையாடத் துவங்குகிறார். புத்தகச் சேகரிப்பில் தனது ஆர்வம், அந்தக் காலத்து அச்சகங்கள்,
பதிப்பகங்கள், நூலகங்கள், அதைப் பாதுகாத்த புரவலர்கள், நூலகங்களின் இன்றைய நிலை என்று
அவர் சொல்லச் சொல்ல கேட்கும் நாம் பிரமிக்கிறோம். மூன்று மணி நேரத்துக்கும் மேல் நீண்ட
அந்த உரையாடலில் இருந்து…
புத்தக ஆர்வம்
என்னுடைய
தந்தையார் கே.வி. பாலசுப்ரமணியன், நல்ல படிப்பாளி. கல்வி அதிகாரியாகப் பணியாற்றியவர்.
அவர் மூலம் எனக்குச் சிறு வயதிலேயே புத்தகங்கள் அறிமுகமாகின. என் தந்தையார் ஒருமுறை
சில நூறு புத்தகங்களை என்னிடம் கொடுத்து இவற்றைக் கவனமாகப் பாதுகாத்து வா என்று சொன்னார்.
ஒருநாள் அதில் ஒரு புத்தகத்தைப் புரட்டினேன். அது என் தாய்வழித் தாத்தாவான பொன்னுசாமி,
1873ல், சென்னை பச்சையப்பன் கல்லூரியில் படித்தபோது, எஸ்.எஸ்.எல்.சியில் தமிழில் முதல்
பரிசு பெற்றமைக்காகக் கிடைத்த பரிசு. Footprints of Famous men என்பது அந்தப் புத்தகத்தின்
பெயர். கோல்டன் கலரில் பச்சையப்பன் கல்லூரி எம்ப்ளம் பொறித்த நூல் அது.

தாத்தா பொன்னுசாமி, திருப்பாதிரிப்புலியூர் ஞானியார் அடிகளுக்கு ஆங்கிலம்
சொல்லித் தந்தவர். ஆசிரியராக இருந்தவர். ஆங்கிலம், தமிழ், சம்ஸ்கிருதம் மூன்றிலும்
தேர்ந்தவர். கரந்தை தமிழ்ச்சங்கம் உருவாதற்குக் காரணமானவர். என் தாத்தா கையெழுத்திட்ட
‘தனிப்பாடல் திரட்டு
என்ற நூலும் அந்தச் சேகரிப்பில் இருந்தது. அது எழுத்தாளர் கு. அழகிரிசாமி அவர்கள்
வெகுநாட்களாய்த் தேடிக் கொண்டிருந்த புத்தகம் என்பதை அறிந்ததும் எனக்கு வியப்பாக இருந்தது.
அதுமுதல் பழைய புத்தகங்களின் மீதான எனது காதலும் தேடுதலும் அதிகரித்தது.
பாரதி
துவங்கி அசோகமித்திரன் வரை பத்திரிகைகளில் எழுதி, பின்னர்தான் அவை நூல்களாக வெளியாகி
இருக்கின்றன. நேரடியாகப் புத்தகங்களை வெளியிட்டவர்கள் மு.வ. உள்ளிட்ட ஒரு சிலர்தான்.
ஆக, பத்திரிகைகள்தான் எழுத்திற்கு அடிப்படையாக அந்தக் காலத்தில் இருந்திருக்கின்றன.
ஞானாலயா பத்திரிகைகளின் சேகரிப்பில் தனித்த கவனம் செலுத்தியது. பாரதியாரின் முதல் கவிதை
வெளியான விவேகபாநு 1904 இதழ் என்னிடம் இருக்கிறது. அதை நீங்கள் பார்ப்பதற்கும் இப்போது
உள்ள ‘தனிமையிரக்கம்
பாடலைப் பார்ப்பதற்கும் வேறுபாடு இருக்கும். ஆக, முதற் பதிப்பைச் சேர்ப்பது,
அவை வெளியான மூல நாளிதழ்கள், வார, மாத இதழ்களைச் சேர்ப்பது என்பதில் கவனம் செலுத்த
ஆரம்பித்தேன். பாரதியின் சுதேச கீதங்கள், உ.வே.சா.வின் மணிமேகலை போன்றவற்றின் முதல்
பதிப்பில் இடம்பெற்ற பல விஷயங்கள் அதற்குப் பிறகு வந்த பதிப்புகளில் இல்லை. அப்படித்
தேடித் தேடிச் சேகரித்தவைதான் இந்த இத்தனை நூல்களும். இதற்கு என்னை ஊக்கப்படுத்தியவர்
ஏ.கே. செட்டியார். பல புத்தகங்கள் எனக்குக் கிடைப்பதற்குக் காரணமாக இருந்ததும் அவர்தான்.
அவரது ‘குமரிமலர்
இதழ்த் தொகுப்புகள் முழுமையாக என்னிடம் இருக்கின்றன.
புத்தகச் சேகரிப்பு
20 வயதிலேயே
எனது புத்தகத் தேடல் துவங்கிவிட்டது. பல இடங்களுக்கும் பயணித்து நான் புத்தகங்களைச்
சேகரித்திருக்கிறேன். இதற்கு மிகுந்த பொறுமை தேவை. அலைச்சல்களும் ஏமாற்றமும் இருக்கத்தான்
செய்யும். செட்டிநாட்டுப் பகுதியில் நாள் முழுக்க, காலை முதல் மாலை வரை காத்திருந்து
வெறும் கையுடன் திரும்பியிருக்கிறேன். விளக்கு வைத்தபின் எதுவும் கொடுக்கக் கூடாது
என்பது நகரத்தார்கள் பின்பற்றி வரும் பழக்கம். அதனால் நான் உள்ளம் சோர்ந்து போகாமல்
மீண்டும் மீண்டும் முயற்சி செய்திருக்கிறேன். இன்றைக்கும் செட்டிநாட்டில் புத்தகங்களைப்
பொக்கிஷமாக, ஆவணமாகக் கருதுகிறார்கள். குழந்தை பிறப்பிற்கு, திருமணத்திற்கு, 60ம் ஆண்டு,
80ம் ஆண்டு, பவள விழா, முத்து விழா, வெள்ளி விழா எனப் புத்தகங்களை நகரத்தார்கள் தங்கள்
குடும்ப விழாக்களில் வெளியிட்டுக் கொண்டே இருக்கிறார்கள். தமிழக்கடல் ராய. சொக்கலிங்கம்
போன்றவர்கள் எல்லாம் இம்மாதிரி விழாக்களுக்குப் புத்தகங்களைத் தொகுத்துக் கொடுத்துள்ளனர்.
1980க்கு முன்னால் புகழ்பெற்ற 13 பதிப்பாளர்களில் 10 பேர் நாட்டுக்கோட்டை நகரத்தார்
சமூகத்தைச் சேர்ந்தவர்கள்தான்.

அச்சகங்களும் பதிப்பகங்களும்
அந்தக்
காலத்தில் தமிழ் நூல்களை அச்சிடுவதற்குச் சரியான அச்சகமே கிடையாது. 1835ல்தான் பிரிட்டிஷ்
அரசு தமிழர்களுக்கு, இந்தியர்களுக்கு அச்சாபீஸ் வைத்துக் கொள்ள உரிமை வழங்கியது. அதற்கு
முன் எல்லாம் கிறிஸ்துவ மிஷனரீஸ்தான் பதிப்பிக்க, விற்க உரிமையுள்ளவர்களாக இருந்தனர்.
பிற்காலத்தில் தமிழர்களின் அச்சுக்கூடம் உருவாவதற்குக் காரணமே அக்காலத்தில் ஜூப்ளி
அச்சுக்கூடம், ரிப்பன் பிரஸ் போன்ற பல அச்சுக்கூடங்கள் கிறித்துவர்களுடையதாகவும், கிறித்துவப்
பாதிரியார்களுடையதாகவும் இருந்ததுதான். நாம் எப்படி ஆங்கிலத்தை ‘மிலேச்ச பாஷை
என்று சொன்னோமோ அதே போல் அவன்
நமது மொழியை ‘நீச பாஷை
என்று சொல்லிவிட்டான். அதனால்தான் தமிழ் நூல்கள் பலவற்றை அச்சிடுவதற்காக திரு.வி.க.
‘சாது அச்சுக் கூடம்
என்பதை உருவாக்கினார். திரு.வி.க.வின் அண்ணன் உலகநாதன் அதனை நடத்தினார். அந்த
எழுத்துக்களே ஒரு மாதிரி அழகாக இருக்கும். அம்மாதிரி எழுத்துக்கள் எல்லாம் இப்போது
கிடையாது. மறைமலையடிகள் “முருகவேள் அச்சக சாலை
என்ற ஒன்றை வைத்திருந்தார். இப்படிப் படிப்படியாகத்
தமிழ் நூல்களை அச்சிட அச்சகங்கள் தோன்றின.
உ.வே.சா.
கும்பகோணம் கல்லூரியில் பணியாற்றிக் கொண்டிருந்தபோது நூல்களைப் பதிப்பிப்பது என்றால்
சென்னைக்கு வர வேண்டி இருந்தது. சனிக்கிழமை போட் மெயிலில் புறப்பட்டு வேலையை முடித்துவிட்டு
ஞாயிறு இரவு போட்மெயிலில் அவர் திரும்பி விடுவார். இப்படி அவர் அலைவதைப் பார்த்துவிட்டு
மனம் வருந்திய பூண்டி அரங்கநாத முதலியார் உ.வே.சா.வை பிரசிடென்சி கல்லூரிக்கு மாற்றினார்.
இதெல்லாம் வரலாறு.
பழைய
பதிப்பகங்களில் அல்லயன்ஸ் குப்புசாமி ஐயர் செய்த சாதனையை யாரால் செய்ய இயலும்? அதேபோல
ஜி.ஏ.நடேசனும் புகழ்பெற்ற பதிப்பாளர். ஆங்கிலத்தில் பத்திரிகை நடத்தியவர். இப்படி அந்தக்
காலத்தில் நிறையச் செய்திருக்கிறார்கள். ஆனால் வெளியே தெரியவில்லை. தெரிந்தாலும் அரசு
ஆதரவில்லை. பல்கலைக்கழகங்கள் உதவவில்லை.
விராலிமலையில்
இருக்கும் வக்கீல் ஒருவர்தான் முதன்முதலில் ஜே.கிருஷ்ணமூர்த்தியின் புத்தகத்தை
1928ல் தமிழில் மொழிபெயர்த்துக் கொடுத்திருக்கிறார். அந்த நூலின் பெயர் : “கல்வி கற்பித்தல்
– ஒரு புதிய அணுகுமுறை.
அதுபோல “At The Feet of the Master என்பது ஜே.கே.யின் புகழ்பெற்ற சொற்பொழிவு. அதனை “குருநாதரின் அடிச்சுவட்டில் என்ற தலைப்பில் விராலிமலையில்
வெளியிட்டிருக்கிறார்கள். இப்படிப் பரவலாகத் தமிழகம் முழுவதும் பதிப்பு முயற்சிகள்
இருந்தன. 1960, 1970 வரை பதிப்பாளர்கள் தமிழ்நாட்டில் பரவலாக இருந்தார்கள். மதுரை,
திருச்சி, திருநெல்வேலி, கோவை, கும்பகோணம் என்று எல்லா ஊர்களிலும் பதிப்பாளர்கள் இருந்தார்கள்.
ஆனால், இன்றைக்கு எல்லாம் அரிதாகிவிட்டது. அன்று பல மாவட்டங்களில் பதிப்பகங்கள் இருந்தன.
இன்று கோவையில் விஜயா பதிப்பகம் போன்று ஒரு சிலதான் பிரபலமாக இருக்கின்றன. தற்போது
எல்லாரும் சென்னையை நோக்கித்தான் சென்று கொண்டிருக்கிறார்கள்.
நூலகங்கள்
திருச்சியில்
பழைய புத்தகங்கள் விற்பனையில் முன்னோடியாக இருந்தவர் சுப்பையாச் செட்டியார். அவருக்கு
தமிழ்நாட்டில், எந்தெந்தப் பிரபலங்கள் வீட்டில் எந்தெந்த மாதிரியான நூலகங்கள் இருக்கின்றன
என்பது தெரியும். இவர் என்ன செய்வார் என்றால் பிரபல மனிதர்கள், அறிஞர்கள் யாரேனும்
மறைந்து விட்டால் அதற்கு ஒரு மாதம் கழிந்த பின்பு, அவர்கள் வீட்டுக்குச் சென்று பேசி
அந்தப் புத்தகங்களை வாங்கிக் கொண்டுவந்து விடுவார். அவரை நான் சந்தித்துப் பேசியபோது
வாசன், கொத்தமங்கலம் சுப்பு, கிருஷ்ணசாமி ஐயர் உள்பட பல பிரபலங்கள் தன் கடைக்கு வந்ததாகச்
சொல்லியிருக்கிறார். செட்டியார் திருச்சியில் பிரபலம் என்றால் சென்னை மூர் மார்க்கெட்டில்
ஜெயவேல் பிரபலம். லண்டன் டைம்ஸிலேயே அவர் கடை குறித்த விளம்பரங்கள் வரும். மூர் மேக்கெட்
தீப்பிடித்து எரிந்தது பழைய புத்தகங்களுக்கும், பழைய சேகரிப்புகளுக்கும் அதன் ஆர்வலர்களுக்கும்
மிகப் பெரிய இழப்பு. தியாசபிகல் சொசைட்டி (பிரம்மஞான சபை) நூலகங்கள் அந்தக் காலத்தில்
பல ஊர்களில், சொல்லப்போனால் ஒவ்வொரு மாவட்டத்திலும் இருந்தன. இன்றைக்கும் சிவகங்கையில்
பிரம்மஞான சபை நூலகம் இருக்கிறது.
அன்றைக்குப்
பல தனியார் நூலகங்கள் மிகவும் புகழ்பெற்றதாக இருந்தன. நான் கல்லூரியில் படிக்கும்போது
திருச்சியில், பெரியகடை வீதியின் மாடி ஒன்றில் நேஷனல் லைப்ரரி இருந்தது. வ.ரா.வை, கல்கி
முதன்முதலில் சந்தித்த இடம் அதுதான். அங்கு சென்று நிறையப் புத்தகங்களை வாசித்திருக்கிறேன்.
தனி நபர் நூலகங்கள் என்று எடுத்துக் கொண்டால் அந்தக் காலத்தில் ஆர்.கே.சண்முகம் செட்டியாரின்
நூலகம் மிகப் பெரிய நூலகமாக இருந்தது. அந்த நூலகத்தில் வேலை பார்த்தவர்தான் எழுத்தாளர்
ஆர்.சண்முகசுந்தரத்தின் தம்பி ஆர்.திருஞானசம்பந்தம். சண்முகம் செட்டியார், ‘வசந்தம்
என்ற இதழை, திருஞானசம்பந்தத்தை
ஆசிரியராக வைத்து வெளியிட்டார். இன்றைக்கு ‘வசந்தம்
பத்திரிகையைப் பற்றி எத்தனை பேருக்குத் தெரியும்?
இன்னுமொரு தெரியாத செய்தி சொல்கிறேன். சண்முகம் செட்டியார், சிலப்பதிகாரத்தின் புகார்
காண்டத்திற்கு உரை எழுதியிருக்கிறார். அந்த நூல் என்னிடம் இருக்கிறது. அதுபோல கோவையில்
ஜி.டி.நாயுடுவின் நூலகமும் மிகப் புகழ்பெற்றது. அதில் கல்லூரி வாழ்க்கைக்குப் பிறகு
நாவலர் நெடுஞ்செழியன் பணியாற்றினார் என்று நினைவு. அது போல அழகப்பச் செட்டியாரின் நூலகமும்
மிகப் பெரியது. அதுவும் காரைக்குடியில் அழகப்பா கல்லூரி உருவானதும் சா.கணேசன் முயற்சியில்
அது அங்கு சென்றுவிட்டது.
சென்னையிலும்
முன்பு மாக்ஸ்முல்லர் பவனில் மாக்ஸ்முல்லர் நூலகம், யூ.எஸ்.ஐ.எஸ். நூலகம் இருந்தது.
தனியார் நூலகங்கள் நிறைய இருந்தன. Servants of India Society Library லஸ் கார்னரில்
இருந்தது. சீனிவாச சாஸ்திரியார் தலைவராக இருந்து நடத்திய நூலகம் அது.
Y.M.I.A.Library இருந்தது. காமதேனு தியேட்டருக்கு எதிரே ரானடே நூலகம் இருந்தது. இப்படி
ஒவ்வொரு நூலகத்திற்குப் பின்னாடியும் மிகப் பெரிய கதைகள் இருக்கின்றன. ஆனால், இன்றைக்கு
யாருக்குமே தெரியாது. நூறு ஆண்டு கூட ஆகவில்லை. இந்தச் செய்திகள் எல்லாம் மறந்து போய்
விட்டன. பல நூலகங்கள் செயல்படவில்லை. சென்னையில் நூலகங்கள் என்றால் கன்னிமாரா, மாவட்டங்களில்
மாவட்ட நூலகங்கள் என்றுதான் சொல்வார்களே தவிர, பல நூலகங்களைப் பற்றி இன்றைக்கு யாருக்குமே
தெரியாது.
புத்தக மறுமலர்ச்சியின் தந்தை:
சக்தி வை.கோவிந்தன்
1920க்குப்
பிறகு, காந்தியால் ஏற்பட்ட சுதந்திரத் தாகம் மற்றும் விழிப்புணர்ச்சிக்குப் பிறகு ஒவ்வொரு
மாவட்டங்களிலும் பல அச்சுக்கூடங்கள் உருவாகின. பல பத்திரிகைகள் வெளியாக ஆரம்பித்தன.
பல வெளியீட்டாளர்கள் வந்தார்கள். அதில் முக்கியமானவர் 1934ல் பர்மாவிலிருந்து தமிழகத்துக்கு
வந்த சக்தி வை. கோவிந்தன். அவர் புதுக்கோட்டை மாவட்டம் ராயவரத்தைச் சார்ந்தவர். அவர்தான்
புத்தக வெளியீட்டில் மறுமலர்ச்சியை ஏற்படுத்தியவர். History of Indian Publication
என்ற நூலை எழுதிய கேசவன், அந்த நூலில், “அந்தக் காலத்தில் நகரத்தார்கள் எல்லாம் வட்டிக்
கடை வைத்துப் பிழைத்துக் கொண்டிருந்த காலத்தில், இந்த மனிதர் (சக்தி வை.கோவிந்தன்)
ஒரு லட்ச ரூபாயை முதலீடு செய்து, சக்தி காரியாலத்தை உருவாக்கினார்
என்கிறார். இன்றைக்கு மியூசிக்
அகாதமி இருக்கும் இடம்தான் அந்தக் காலத்தில் சக்தி காரியாலயம். அவர் வெளியிட்ட நூல்கள்
எல்லாம் மிக முக்கியமானவை. அரசியல் நூல்கள், வரலாற்று நூல்கள், விவசாய நூல்கள், காய்கறிகளைப்
பற்றி, மரங்களைப் பற்றி, மொழிபெயர்ப்பு நூல்கள் என்று பல தரப்பட்ட நூல்களை அவர் கொண்டு
வந்தார். எனக்குத் தெரிந்து ரஷ்ய நூல்களை, இலக்கியங்களை முதன்முதலில் தமிழில் மொழிபெயர்த்து
வெளியிட்டது அவர்தான். உலகப் புகழ்பெற்ற டைம் மேகசின் போல தமிழிலும் ஒரு பத்திரிகை
வேண்டும் என்று விரும்பி, அதே ஃபார்மட்டில் ‘சக்தி
என்ற இதழை ஆரம்பித்தார். கோவிந்தன் கடைசியாக வெளியிட்டது
தினமணி ஆசிரியர் சொக்கலிங்கம் மொழிபெயர்த்த ‘வார் அண்ட் பீஸ்.
சக்தி கோவிந்தன் எல்லாம் ஒரு லட்சியத்துடன்
வாழ்ந்தவர். அவரது நூல்கள் எல்லாம் இங்கே ஞானாலயாவில் இருக்கின்றன. இன்றைக்கும் கண்ணில்
ஒற்றிக் கொள்ளலாம் அப்படி ஒரு அச்சு. அப்படி ஒரு நேர்த்தி.
இன்றைக்கு
அச்சுத்தொழில் கற்பனைகூடச் செய்ய முடியாத அளவுக்கு முன்னேறிவிட்டது. ஆனால், அன்றைக்கு
காலால் ட்ரெடில் மிஷன் ஓட்டி அச்சிட்ட காலத்தில் அந்த மனிதர் செய்த சாதனை போற்றத் தகுந்தது.
பெங்குவினுக்கு நிகராக ‘சக்தி மலர்கள்
என்று ஒரு சீரிஸ் பண்ணியிருக்கிறார். 45 மலர்கள் வந்திருக்கின்றன. “Whats will we do that? “இனி நாம் செய்ய வேண்டியது யாது? என்னும் டால்ஸ்டாய் நூல்தான் சக்தி
மலர் வெளியிட்ட முதல் நூல். அதன் எம்ப்ளமே கலங்கரை விளக்கம்தான். எழுத்தாளர்களுக்கு
மட்டுமல்ல; பதிப்பாளர்களுக்கும் அவர் ஒரு கலங்கரை விளக்கம். அந்தக் காலத்திலேயே எழுத்துலகில்,
பதிப்புலகில் பல புதுமைகளைச் செய்தவர். பெரிய காந்தியவாதி. ஆனால் அவர்தான் காரல் மார்க்ஸின்
வரலாற்றை முதன்முதலில் வெளியிட்டார். அவர் அச்சுலகிற்கு, பத்திரிகை உலகிற்குச் செய்திருப்பது
மிகப் பெரிய தொண்டு.
தமிழின் முன்னோடிப் பதிப்பாளர்:
முறையூர் சொக்கலிங்கம் செட்டியார்
தமிழ்
நூல்கள் வெளியீட்டில் அடுத்து மிக முக்கியமானவர் முறையூர் சொக்கலிங்கம் செட்டியார்.
தமிழின் மிகச் சிறந்த வரலாற்று நூல் ஆசிரியரான வெ.சாமிநாத சர்மாவை ஆதரித்தவர் இவர்.
படிக்கும் பழக்கமே இல்லாதவனைக் கூட வரலாற்று நூல்களை நாவல் மாதிரிப் படிக்கச் செய்தவர்
என்ற பெருமை சாமிநாத சர்மாவுக்கு உண்டு. அவரது நூல்களை வெளியிடுவதற்காகவே பிரபஞ்ச ஜோதிப்
பிரசுராலயத்தை ஆரம்பித்தார் செட்டியார். அதில் சாமிநாத சர்மாவின் நூலைத் தவிர வேறெதையுமே
அவர் வெளியிட்டதில்லை. மொத்தம் 83 புத்தகங்களை அவர் வெளியிட்டிருக்கிறார்.
தனது
நூலை வெளியிடுவதற்காக முறையூர் சொக்கலிங்கம் செட்டியார் ஆரம்பித்ததுதான் பிரகாஷ் பதிப்பகம்.
அவரது மாமா வள்ளல் சண்முகஞ்செட்டியார். அவர்தான் ‘தனிச்செய்யுட் சிந்தாமணி
என்னும் தொகுப்பை முதன்முதலில்
கொண்டு வந்தவர். 1908ல் வெளிவந்த அந்த நூல்தான் பிற்காலத்தில் வெளியான தனிப்பாடற்றிரட்டு
நூல்களுக்கு எல்லாம் முன்னோடி நூல். சண்முகனார் முறையூர் ஜமீனும் கூட. இப்படியெல்லாம்
தமிழுக்காகவும், புத்தகங்களுக்காகவும் அந்தத் தலைமுறையில் வாழ்ந்திருக்கிறார்கள். இன்றைக்கு
நாம் சிந்திக்க வேண்டிய நிலையில் இருக்கிறோம்.

இரட்டைமலை சீனிவாசன்
அம்பேத்காருடன்
வட்டமேசை மாநாட்டுக்குச் சென்றவர் நம் தமிழ்நாட்டின் இரட்டைமலை சீனிவாசன். அதைப்பற்றி
யாருமே பேசுவதில்லை. அப்படிப் பேசினாலும் ஒரு குழு அல்லது வேறு சில அடிப்படைகளில்தான்
பேசுகிறார்கள். உண்மையில் வட்ட மேசை மாநாட்டிற்கு பிரிட்டிஷார் அம்பேத்கரை அழைத்தது
போலவே இவரையும் கூப்பிடுகிறான், தென் மாநிலத்தின் பிரதிநிதியாய். அம்பேத்கர் அதனைத்
தெரிந்துகொண்டு, இரட்டைமலை சீனிவாசனிடம், “நாம் ரெண்டு பேரும் தனித் தனியாக அறிக்கை
சமர்ப்பிக்க வேண்டாம். ஒன்றாகவே சமர்ப்பிப்போம். நீங்கள் தயாரித்த அறிக்கையை என்னிடம்
கொடுங்கள்
என்று கேட்டு
வாங்கி, ஒன்றாகச் சமர்ப்பிக்கிறார். இந்த இரட்டை மலை சீனிவாசன்தான் 1920களில், இரட்டை
ஆட்சி முறை அறிமுகமானபோது, சுப்பராய ரெட்டியார் அமைச்சரவையில், தாழ்த்தப்பட்டவர்களை
காந்தி ‘ஹரிஜன்
என்று அழைப்பதற்கு
முந்தைய கால கட்டத்தில், அவர்களை “ஆதி திராவிடர்
என்று அழைக்க வேண்டும் என்று வலியுறுத்தியவர். ஆதி
திராவிடர்கள் என்றால் பூர்விகக் குடிகள் என்பது பொருள்.
வட்டமேசை
மாநாட்டில் கலந்து கொண்டவர்களை எல்லாம் ஐந்தாம் ஜார்ஜ் விருந்துக்கு அழைக்கிறார். வந்தவர்களை
கணவரும், மனைவியும் கை கொடுத்து வரவேற்கிறார்கள். இரட்டைமலை சீனிவாசன் தன்னுடைய முறை
வரும்போது கை கொடுக்க மறுத்துவிடுகிறார். “ஏன்?
என்று ஜார்ஜ் கேட்க, சீனிவாசன் தன் சட்டைக்குள்ளிலிருந்து
ஒரு அட்டையை அடுத்துக் காண்பிக்கிறார். அதில் “I am untouchable
என்று இருக்கிறது. ஜார்ஜ்
what do you mean என்று கேட்க, சீனிவாசன் அன்றைய சமூகநிலையை, நடப்பு உண்மைகளைச் சொல்கிறார்.
“நான் என்னால் இயன்ற அளவுக்கு இதற்கு எதிரான முயற்சிகளைச் செய்கிறேன். நீங்கள் இப்போது
என் விருந்தினர்
என்று கூறி
கை கொடுக்கிறார் ஜார்ஜ். 1892-1899 இரட்டைமலை சீனிவாசன் “பறையன்
என்ற பெயரில் ஒரு பத்திரிகையை
நடத்தினார். அதன் தொகுப்பு எதுவும் தற்போது கிடைக்கவில்லை. பின்னால் அயோத்திதாசப் பண்டிதரின்
ஒரு பைசாத் தமிழன் தொகுப்பு கிடைக்கிறது. ஆனால் இரட்டைமலை சீனிவாசனின் இதழ்கள் கிடைக்கவில்லை.
இரட்டைமலை சீனிவாசனின் சகோதரி தனலட்சுமியின் கணவர்தான் அயோத்திதாசர்.
பாரதியின் கனவு
பாரதி
என்ன சொல்கிறான், தமிழையே புகழ்ந்து கொண்டிருக்காதே. அது செம்மொழி, சிறந்த மொழி என்று
நீ கருதினால் அதை உலகம் ஒப்புக்கொள்ளும்படியாக நீ செய்ய வேண்டும் என்கிறான். சும்மா
சொல்லிச் செல்லவில்லை. அதற்கு என்ன செய்ய வேண்டும் என்றும் சொல்கிறான். அதனால் தான்
மகாகவி. அவன் கருத்துக்கள் என்றும் மாறாது.
“பிறநாட்டு நல்லறிஞர் சாத்திரங்கள்
தமிழ்மொழியிற் பெயர்த்தல் வேண்டும
இறவாத புகழுடைய புதுநூல்கள்
தமிழ்மொழியில் இயற்றல் வேண்டும்
மறைவாக நமக்குள்ளே பழங் கதைகள்
சொல்வதிலோர் மகிமை இல்லை
திறமான புலமையெனில் வெளி நாட்டோர்
அதைவணக்கஞ் செய்தல் வேண்டும்.
என்கிறான்.
பாரதியின்
கனவை நனவாக்கிய முதல் தமிழர் என்றால் தனிநாயக அடிகளைத்தான் சொல்ல வேண்டும். அவர்
Tamil Culture என்ற தலைப்பில் ஒரு காலாண்டு இதழை நடத்தினார். அதில் தமிழ் இலக்கியம்
பற்றிய ஆங்கில மொழிபெயர்ப்புக் கட்டுரைகளைத் தொடர்ந்து வெளியிட்டார். சிறந்த ஆசிரியர்களை,
கட்டுரையாளர்களைக் கொண்டு அவற்றை மொழிபெயர்த்து வெளியிட்டார். அப்போதெல்லாம் தமிழ்
எம்.ஏ. படிப்பு என்றாலும் இரண்டு தாள்கள் ஆங்கிலம் அதில் உண்டு. ஆக தமிழோடு அவர்கள்
ஆங்கிலத்திலும் தேர்ச்சி பெற்றவர்களாக இருப்பர். டாக்டரேட் தீஸிஸ் எல்லாம் ஆங்கிலத்தில்தான்
எழுத வேண்டும், அது தமிழ் பற்றிய ஆய்வாக இருந்தாலும் கூட. மு.வ. தமிழ்த்துறைத் தலைவராக
வந்த பிறகுதான் இது மாறியது, தமிழ்ப் படிப்பிற்கு ஆங்கிலம் வேண்டாம் என்று. தமிழாய்வுக்கு
தீஸிஸ் ஆங்கிலத்தில் வேண்டாம் என்று மாற்றியவர் அவர்தான். சொல்லப்போனால் அவருடைய முனைவர்
பட்ட ஆய்வே ஆங்கிலத்தில்தான். பின்னர்தான் அது ‘சங்க இலக்கியத்தில் இயற்கை
என தமிழில் மொழிபெயர்க்கப்பட்டு
வெளியானது. அவருக்கே ஆறுக்கு மேற்பட்ட மொழிகள் தெரியும். பல மொழிகள் கற்றவராக இருந்ததால்
அவர்கள் எல்லம பரந்துபட்ட கண்ணோட்டம் உடையவராக இருந்தனர். இல்லாவிட்டால் மொழி நூல்,
மொழி வரலாறு எல்லாம் எழுத முடியாது. அவர்தான் ஆராய்ச்சி அணுகுமுறைகள், நெறிகள் போன்றவற்றையெல்லாம்
எம்.ஏ.விற்குப் பாடமாகக் கொணர்ந்தார்.
அண்ணா
அண்ணா
முதலமைச்சர் ஆனதும் முதன்முதலில் கையெழுத்துப் போட்டதே வாஞ்சிநாதனின் மனைவி பென்ஷனுக்கு
ஒப்புதல் வழங்கித்தான். அது குறித்து அவரது உதவியாளர், “ ‘இவர் காந்தியத்திற்கு எதிரானவர்.
அதனால் பென்ஷன் பெறத் தகுதி இல்லை
என்று பக்தவச்சலம் ஃபைலில் எழுதி இருக்கிறார் என்கிறார். உடனே அந்தக் கோப்பைக்
கொண்டுவரச் சொல்கிறார் அண்ணா. அதை வாங்கிப் பார்த்தால், பக்தவச்சலம், “Not eligible for freedom fighter
s pension என்று எழுதி கையெழுத்திட்ட குறிப்பு இருக்கிறது. அதன் கீழே அண்ணா எழுதுகிறார்.
“வாஞ்சிநாதன் ஆஷைச் சுட்டது 1911, ஜூன். அண்ணல் காந்தியடிகள், தென் ஆப்பிரிக்காவில்,
அகிம்சையையும், சத்தியாகிரகத்தையும் பரீட்சார்த்தமாக முயற்சி செய்ய ஆரம்பித்தது அப்போதுதான்,
அவர் இந்தியாவிற்கு வந்ததே 1914ல் தான். ஆகவே வாஞ்சிநாதன் ஆஷைச் சுட்ட காலத்தில், இந்தியாவில்
அகிம்சை, சத்தியாக்கிரகம் என்ற பேச்சே எழவில்லை. ஆகவே, “eligible for pension
என்று அவர் குறிப்பு எழுதினார்.
அண்ணாவிடம் சொந்தமாக கார் கூட இல்லை. காமராஜர், ராமமூர்த்தியிடம் “நந்தி ஹில்ஸுக்குச்
சென்று ஓய்வெடுங்கள்
என்று சொல்லியனுப்புகிறார். அண்ணா போகவில்லை. ‘சிம்லாவுக்குச் சென்று ஓய்வெடுங்கள் என்று நேரு ஜோதிபாசு மூலம் சொல்லியும்
அண்ணா கேட்கவில்லை. அவர் மிகவும் எளிமையாகவே வாழ்ந்தார். முதலமைச்சர் ஆனதும் சம்பளத்தைக்
குறைத்தவர் அவர்தான். அதிகாரிகளுக்கு இத்தனை ஜீப்புகள், செலவுகள் தேவையில்லை என்று
குறைத்தவரும் அவர்தான். மக்களும் அரசும் இணைந்து தங்களுக்கான தேவைகளைப் பூர்த்தி செய்து
கொள்ள வேண்டும் என்று அவர் ‘சீரணிப் படை
என்பதை உருவாக்கினார். அவரோடு அது போய்விட்டது.
அன்றும் இன்றும்
நான்
38 ஆண்டுகாலம் ஆசிரியராகப் பணியாற்றியவன். என்னிடம் மாணவர்கள், “சார், எங்களிடம் படிக்கும்
பழக்கமே இல்லை. நல்ல நூல்களைப் பரிந்துரையுங்கள்
என்று கேட்டால் மு.வ., கல்கியின் நாவல்களைப் பரிந்துரைப்பேன்.
வரலாறு என்றால் வெ.சாமிநாத சர்மா. இந்த மூன்று பேரின் புத்தகங்களை ஒருவன் படிக்க ஆரம்பித்துவிட்டான்
என்றால் பிற்காலத்தில் அவன் எல்லாப் புத்தகங்களையும் படிக்க ஆரம்பித்து விடுவான். இந்தக்
காலத்திற்கும் கூட நான் கல்கியின் வரலாற்று நாவல்களைப் பரிந்துரைப்பேன். இன்றைக்கு
ஜெயமோகன், எஸ்.ராமகிருஷ்ணன் எனப் பலரும் நன்றாக எழுதிக் கொண்டிருக்கிறார்கள். இன்றைக்கு
சினிமா மோகம் அதிகமாகி விட்டது. நீங்கள் கவிஞர் என்றால் திரைப்படத்திற்குப் பாடல் எழுதும்
மோகம். எழுத்தாளர் என்றால் கதை-வசனம் எழுதும் மோகம். அப்போதுதான் பலரால் கவனிக்கப்
படக் கூடும் என்ற எண்ணப்போக்கு இருக்கிறது. வருமானமும், புகழும் கூடவே கிடைக்கிறது.
ஆனால் அன்றைக்கு சினிமா வேறு மாதிரி இருந்தது. நான் எட்டாம் வகுப்பு படிக்கும்போது
வந்த படம் ‘ஏழை படும் பாடு.
பக்ஷிராஜா ஸ்டூடியோ தயாரிப்பு. சுத்தானந்தபாரதிதான் தமிழில் மொழிபெயர்த்திருக்கிறார்.
விக்டர் ஹ்யூகோவின் கதை. நாகையா, பாலையா, ஜாவர் சீதாராமனின் நடிப்பு மறக்கவே முடியாது.
நான் பல தடவை பார்த்த படம் அது. இன்றைக்கு அப்படி ஒரு படம் வந்திருக்கிறது என்பதே பலருக்குத்
தெரியாது. அந்தக் காலகட்டம் அப்படி இருந்தது.
அன்றைக்குப்
பள்ளிகள் பாரதியார் பாடல், திருக்குறள் ஒப்புவித்தல், பாரதிதாசன் பாடல் என்றெல்லாம்
பேச்சுப் போட்டிகள், கட்டுரைப் போட்டிகள் நடக்கும். இன்றைக்கு பள்ளிகளில் சினிமாதான்
ஆதிக்கம் செலுத்துகிறது. சினிமாக்களைப் பார்த்து அதே போன்று ஆடும் ரிகார்ட் டான்ஸ்தான்
அதிகமாகி விட்டது. Literature Prefers Oldest. Science Prefers Latest என்று சொல்வார்கள்.
இலக்கியத்திற்கு எப்போதுமே பெருமை பழமையில்தான்.
அன்றைக்குத்
தலைவர்களுக்குள்ளேயே நல்ல போட்டி இருந்தது. ஆதித்தனார் – நாம் தமிழர் இயக்கம், ம.பொ.சி.
– தமிழரசு கட்சி, ஜீவானந்தம் – கலை இலக்கியப் பெருமன்றம், அண்ணா தமிழைச் சொல்லியே ஆட்சிக்கு
வந்தவர். இந்தத் தலைவர்களுக்குப் பின்னால் நிறையப் படித்தவர்கள், கற்றவர்கள் இருந்தார்கள்.
தமிழரசுக் கட்சியில் மு.வ. தெ.பொ.மீ., ந.சஞ்சீவி போன்றோ இருந்தனர். அதே போல அண்ணாவுக்குப்
பின்னால் தில்லை வில்லாளன் எம்.ஏ.பி.எல், ராதாமணாளன், எம்.எஸ். வெங்கடாசலம் எம்.ஏ.பி.எல்.
என்று பலர் இருந்தனர். இவர்களுக்குத் தமிழ்தான் தாய்மொழியா அல்லது ஆங்கிலமா என்று நினைக்குமளவுக்குச்
சரளமாக ஆங்கிலத்தில் பேசக் கூடியவர்கள். பல மணி நேரத்திற்குச் சளைக்காமல் ஆங்கிலத்திலும்
தமிழிலும் பேசுவார்கள். கவிதையை மேடையிலேயே ஆங்கிலத்தில் மொழிபெயர்த்துப் பேசுவார்கள்.
இவர்கள் எல்லாம் இந்த ஆற்றலை எஸ்.எஸ்.எல்.சி. படிக்கும் முன்னமேயே வளர்த்துக் கொண்டவர்கள்.
அந்த அளவுக்கு அன்றைக்குக் கல்வி இருந்தது. ஆனால் இன்றைக்குப் பெற்றோர்களே தமிழை ஒதுக்கும்
நிலை. தமிழில் படித்தால் வேலை கிடைக்குமா என்ற சந்தேகம் அவர்களுக்கு இருக்கிறது. தமிழ்
ஒன்றும் பெரிய விஷயம் இல்லை என்றும் அதில் பாண்டித்யம் பெறுவது பெரிய அறிவே இல்லை என்றும்
நினைக்கின்றனர். படிப்பு என்பது இன்றைக்கு வணிகமாகிவிட்டது. வெளிநாடுகளுக்குச் சென்று
பொருளீட்டுவதற்கான ஒரு பாஸ்போர்ட் ஆகி விட்டது இன்றைய கல்வி முறை.
அதுபோல
இலக்கியமும் வணிக நோக்கம், ஜாதிக் கண்ணோட்டம், கட்சிக் கண்ணோட்டம் ஆகி விட்டது. சில
இலக்கிய அமைப்புகளின் விருதுகளே அவர்களது வளையத்துக்குள் வந்தால்தான். இல்லாவிட்டால்
இல்லை என்ற நிலைமை இன்றைக்கு இருக்கிறது. இது மிகவும் வருத்தத்திற்குரியது.
ஞானாலயாவில் புத்தக வரிசை
எழுத்தாளர்களின்
அடிப்படையில் புத்தகங்களை வரிசைப்படுத்தியுள்ளோம். காந்தி ஒரு ராக்கில் என்றால், முதல்
வரிசையில் காந்தி பற்றிய ஆங்கிலப் புத்தகங்கள். பின்னால் தமிழ்ப் புத்தகங்கள். அதுபோல
சுவாமி விவேகானந்தர், ராமகிருஷ்ணர் நூல்களுக்கு, முதலில் தமிழில் வந்தவை, பின்னர் ஆங்கிலத்தில்
வெளியானவை. பின்னால் கீதையின் மொழிபெயர்ப்புகள் இருக்கும். அடுத்த வரிசை பாரதியார்
நூல்கள் முழுமையும். பின்னால் குரான், பைபிள். அடுத்து ராமாயணம். வால்மீகி, துளஸிதாசர்,
கம்பன் எல்லாருடைய பதிப்புகளும் இருக்கும். அடுத்து உரையாசிரியர்கள் திரு,வி.க., மறைமலையடிகள்
நூல்கள். தொடர்ந்து திருக்குறள் அனைத்து பதிப்பு, ஆராய்ச்சி நூல்கள். தொடர்ந்து தமிழ்நாட்டு
வரலாறு, மன்னர்கள் வரலாறு. ஒரு ராக்கில் சிறுகதைகள். துறைவாரியாகவும், நூல் பெயர் வாரியாகவும்
நூல்களை வரிசைப்படுத்தியுள்ளோம்.

விழா
மலர்கள், செய்தித் தொகுப்புகள், கட்டுரைகள், தின இதழ்கள் என்று தனியாகவும் வரிசைப்படுத்தி
வைத்திருக்கிறோம். வாசனின் ‘நாரதர்
தொகுப்பு எங்களிடம் உள்ளது. ஏ.கே.செட்டியாரின் உலக நாடுகள் குறித்த பயண நூல்கள்,
சக்தி வை. கோவிந்தனின் பிரசுரங்கள் என பல்வேறு இதழ்களையும், நூல்களையும் இங்கே சேகரித்து
வைத்துள்ளோம். 1578ல் தமிழில் அச்சான முதல் நூலான ‘தம்பிரான் வணக்கம்
நூலின் நகல் இங்குள்ளது. ‘தீபம் இதழ் இருக்கிறது. மாதவையாவின்
பஞ்சாமிர்தம், வ.வே.சு.ஐயர் நடத்திய பாலபாரதி, குகப்ரியை ஆசிரியையாக இருந்த மங்கை,
கலைமகள், சக்தி, சுதேசமித்திரன் இதழ் தொகுப்புகள், ஜம்புநாதன் தமிழாக்கிய வேதத் தொகுப்புகளும்
உள்ளன. அக்காலத்தில் ஆங்கிலேய அரசால் தடை செய்யப்பட்ட பல நூல்களும் இங்கே உள்ளன.
வழிபாட்டு மனப்பான்மை
இந்தியர்களுக்கு,
குறிப்பாக தமிழர்களுக்கு வழிபாட்டு மனப்பான்மை அதிகம் உண்டு. பூஜா மனப்பான்மை. அதனால்
யாராவது ஏதாவது எதிராகச் சொன்னால் அடிக்க வருவார்களே தவிர, சிந்திக்க மாட்டார்கள்.
தாகூர் எழுதிய நூலைத் தழுவித் தான் ‘குளத்தங்கரை அரசமரம்
எழுதப்பட்டது என்று சொல்வார்கள்.
நான் என்ன சொல்கிறேன் என்றால், Greatmen think Alike. “The world is my home; All
are my brethren
என்று
Thomas Paine சொல்லியிருக்கிறார். அவர் என்ன, “யாதும் ஊரே; யாவரும் கேளிர்
என்று சொன்ன கணியன் பூங்குன்றனாரைப்
படித்துத்தான் அப்படிச் சொல்லியிருக்கிறார் என்று நாம் சொல்ல முடியுமா?
நம்முடைய
வழிபாட்டு மனப்பான்மையும், உயர்வு மனப்பான்மையும் உண்மையைத் தேடுவதில் பெரிய இடர்ப்பாடாக
இருக்கிறது. வைக்கம் போராட்டத்தில் யார் யார் கலந்து கொண்டார்கள் என்று நம்மிடம் பட்டியல்
உள்ளது. காந்தியோடு உப்புசத்தியாகிரகத்தில் கலந்து கொண்டவர்கள் யார் என்ற பட்டியல்
இருக்கிறது. ஆனால் வேதாரண்யம் உப்புச்சத்தியாகிரகத்தில் கலந்து கொண்டவர்கள் பற்றி முழுமையான
பட்டியல் நம்மிடையே இல்லை. பாரதி புதிய ஆத்திசூடியில் ‘சரித்திரம் தேர்ச்சி கொள்
என்கிறான். ஏனென்றால் நம்மிடம்
வரலாற்று உணர்வோ, பெருமிதமோ, அதனைப் போற்றிப் பாதுகாக்கும் மனப்பான்மையோ கிடையாது.
தேடல் உள்ளவர்களே இன்றைக்குக் குறைந்து போய் விட்டார்கள். இந்தக் காலத்தில் ஆய்வாளர்கள்
பலர் உழைக்க விரும்புவதில்லை. பலர் கடமைக்காகச் செய்கின்றனர். ஆராய்ச்சி செய்ய விரும்பும்
பலருக்கு உண்மையான ஆர்வம் இருப்பதில்லை. ஏன், பலருக்கு ஆய்வுத் தலைப்புகளையே சரியாகத்
தேர்ந்தெடுக்கத் தெரியவில்லை. ஒரு சிலர் தொலைபேசியில் அழைத்து, “நீங்களே பார்த்துச்
சொல்லிவிடுங்கள் சார், நாங்கள் எழுதிக் கொள்கிறோம்
என்கிறார்கள். இப்படியான நிலைமை ஆரோக்கியமானதல்ல.
அந்தக் காலத்து இலக்கிய இதழ்கள்
‘வாசகர்
வட்டம்
அந்தக் காலத்தில்
அவ்வளவு சிறப்பான பணிகளைச் செய்திருக்கிறது. 45 புத்தகங்களை வெளியீட்டிருக்கிறார்கள்.
‘அம்மா வந்தாள்
தி.ஜானகிராமனின்
நாவல். வாசகர் வட்டத்திற்காக நேரடியாக எழுதப்பட்ட நாவல். ஜானகிராமனுக்கு வாரம்/மாதம்
ஓர் அத்தியாயம் என தொடர்கதை எழுதித்தான் பழக்கம். ஒரே மூச்சில் அச்சுக்காக அவர் எழுதிய
நாவல் என்றால் அது ‘அம்மா வந்தாள்
தான். மிகச் சிறப்பான நாவல். கத்திமேல் நடப்பது மாதிரியான விஷயத்தை சிறப்பாகக்
கொண்டு சென்றிருப்பார் ஜானகிராமன். அவர்கள் ‘நூலகம்
என்ற பத்திரிகையையும் வெளியிட்டார்கள்.
மணிக்கொடிக்குப்
பிறகு எழுத்தாளர்களை ஆதரித்தது ‘கலாமோகினி
இதழ். அதன் ஆசிரியர் வி.ஆர். ராஜகோபாலன் என்னும் சாலிவாஹனன் தன் நிலங்களை எல்லாம்
விற்று பத்திரிகை நடத்தினார். முதன்முதலில் எழுத்தாளர்களின் படத்தை அட்டையில் போட்டு,
அவர்கள் சிறப்பைப் பற்றி ‘நமது அதிதி
என்று கட்டுரையும் எழுதி வெளியிட்டவர் அவர்தான். இன்றைக்கு சாலிவாஹனனை யாருக்காவது
தெரியுமா? கலைஞன் பதிப்பகம் ‘கலாமோகினி
இதழ்த் தொகுப்பு ஒன்றை வெளியிட்டுள்ளது.
தமிழ்
எம்.ஏ.வில் புதுக்கவிதை, நாவல், சிறுகதை எல்லாம் பாடமாக இடம் பெறக் காரணமே சி.சு.செல்லப்பாதான்.
அது தெ.பொ.மீ. மதுரை பல்கலையில் துணைவேந்தராக இருந்தபோது நிகழ்ந்தது. செல்லப்பா எம்.ஏ.
தமிழில் இருபதாம் நூற்றாண்டு இலக்கியங்களையும் சேர்க்க வேண்டும் என்று மிகவும் வலியுறுத்தினார்.
அப்படித்தான் அவை பாடத்திட்டத்தில் இடம்பெற்றன. கவிதை பற்றிய பாடங்களைக் கோடை விடுமுறையில்
ஆசிரியர்களுக்குப் பயிற்சி அளித்தார் செல்லப்பா. நாவல், சிறுகதை பற்றி வகுப்பெடுத்தனர்
சிட்டியும், சிவபாதசுந்தரமும். செல்லப்பா செய்த அரிய சாதனை இது. இன்றைக்கு இது எத்தனை
பேருக்குத் தெரியும்?
“மற்ற
நூலகங்களில் நூலகர் உங்களுக்குத் தேவையான நூல்களைத் தேடி எடுத்துத் தரலாம். ஆனால் இங்கு
உங்களுக்குத் தேவையான நூல் என்ன, அதன் பின்னணி, பதிப்பு பற்றிய வரலாறு, அதோடு தொடர்புடைய
பிற சம்பவங்கள், பிற நூல்கள் என எல்லாவற்றையும் ஒருங்கே தெரிந்து கொள்ள முடியும். என்னால்
விளக்கவும் முடியும். பல நூல்கள் இங்கிருந்து பெற்று மறுபதிப்புச் செய்யப்பட்டுள்ளன.
இது முழுக்க முழுக்க எங்கள் சுய உழைப்பால் ஆன நூலகம். இந்த நூலகம் இங்கேயேதான் இருக்க
வேண்டும். தற்போது பழைய நூல்களை டிஜிடலைஸ் செய்து சேகரித்து வருகிறோம். நவீன தொழில்நுட்பங்களைப்
பயன்படுத்தி யார் வேண்டுமானாலும் இதனைப் பயன்படுத்திக் கொள்ளட்டும். இந்த நூலகம் பற்றி,
இதன் சிறப்பு பற்றி 21 மணி நேரத்திற்கு மேல் (துண்டு துண்டாக) நான் பேசியது தனிப்பட்ட
முறையில் என் நண்பர்களால் ஆவணப்படுத்தப்பட்டுள்ளது. அது 17 டிஸ்கில் இருக்கிறது. இன்னும்
பேச வேண்டியது நிறைய இருக்கிறது. பாரதி கிருஷ்ணகுமார் என்னைப் பற்றி, ஞானாலயா பற்றி
ஒரு டாகுமெண்ட்ரியைத் தயார் செய்து கொண்டிருக்கிறார். இப்போதெல்லாம் மெள்ள மெள்ளச்
சோர்வு எட்டிப் பார்க்கிறது. மதியம் ஒருமணி நேரமாவது ஓய்வெடுத்தே ஆக வேண்டிய கட்டாயம்
இருக்கிறது. மருத்துவரோ வயதாவதன் தளர்ச்சி என்கிறார். ஆமாம், எனக்கு 78 வயது முடியப்
போகிறது.
சொல்லிவிட்டுச்
சிரிக்கிறார், கிருஷ்ணமூர்த்தி. கிட்டத்தட்ட நான்கு மணி நேரம் உரையாடி, ‘வலம்
இதழுடன் தனது கருத்துக்களைப் பகிர்ந்து
கொண்டமைக்காக அவருக்கு நன்றி கூறி விடைபெற்றேன்.
ஞானாலயா
நூலக முகவரி: ஞானாலயா ஆய்வு நூலகம், எண்.6, பழனியப்பா நகர், திருக்கோகர்ணம் அஞ்சல்,
புதுக்கோட்டை – 622002, தமிழ்நாடு, இந்தியா.
*
சில புத்தகங்கள்,
சில சுவாரஸ்யங்கள்
* தமிழில்
கலித்தொகையைப் பதிப்பித்தவர் சி.வை. தாமோதரம் பிள்ளை. மிகப் பெரிய தமிழறிஞர். சென்னைப்
பல்கலைக்கழகத்தின் முதல் பட்டதாரி என்ற சிறப்பு இவருக்கு உண்டு. அவர் ஈழத்தவர். சைவராக
இருந்து, பின் கிறித்தவரானவர். பின் மீண்டும் சைவர் ஆனவர் என்று சொல்வார்கள். அவர்
பயன்படுத்திய சதுரகராதி என்னிடம் இருக்கிறது. 1880ம் வருடத்தது. அதில், ‘தாமோதரம் பிள்ளை,
பாளையங்கோட்டை
என்று அவரது
கையெழுத்து இருக்கிறது. அங்கு ஜட்ஜாக இருந்திருக்கிறார். அப்போது வாங்கிய புத்தகம்
போலிருக்கிறது. அதில் என்ன விசேஷம் என்றால், அந்தச் சதுரகராதியை அச்சிட்டவர்கள் ‘முருகன்
துணை
என்று அச்சிட்டிருக்கிறார்கள்.
இவர் அதை அடித்துவிட்டு, அதற்கு மேல் சின்னதாக ஒரு சிலுவைக் குறியைப் போட்டு, கூடவே
இம்மானுவேல் துணை என்று எழுதியிருக்கிறார்.


* பெரியாரின்
ஞானசூரியன் என்ற நூல்தான், குடியரசின் முதல் வெளியீடு. அதை எழுதியவர் தயானந்த சரஸ்வதி.
அவருடைய இயற்பெயர் அப்புண்ணி நாயர். அவர் ஒரு மலையாளி. தமிழ், சமஸ்கிருதம் இரண்டிலும்
புலமை பெற்றவர். அவரை அழைத்துக் கொண்டுவந்து கானாடுகாத்தானிலேயே தங்க வைத்து எழுத வைத்தது
வை.சு. சண்முகம் செட்டியார். அவர் ஒரு காந்தியவாதி. இவர் பாரதியையும், பாரதிதாசனையும்
ஆதரித்த வள்ளல். வ.வே.சு. ஐயர் குருகுலம் வாங்கம் இடமளித்தவர்.
செட்டியாரின்
வீட்டின் பெயர் ‘இன்ப மாளிகை.
இப்போது மண்மேடு ஆகிவிட்டது. அவரது பேத்தியின் கணவர் தான் எஸ்.பி. முத்துராமன்.
தமிழுக்காகவும், சமூக முன்னேற்றத்துக்காகவும் தன்னை அர்ப்பணித்துக் கொண்டவர் சண்முகம்
செட்டியார். தனது சொத்துக்களை எல்லாம் அதற்காக இழந்தவர். இறுதிக் காலத்தில் வறுமையில்
வாழ்ந்தார். அவர் 1927ல் பதிப்பித்த நூலை பெரியார் வாங்கி தனது பதிப்பகத்தின் முதல்
நூலாக 1929ல் வெளியிட்டார். சண்முகம் செட்டியார் பதிப்பித்த நூலின் விலை 1 ரூபாய்.
பெரியார் பதிப்பித்த நூலின் விலை நாலணா. அந்த நூலுக்கு அணிந்துரை வழங்கியவர்கள் வ.உ.சி.,
மறைமலையடிகள், நாவலர் சோமசுந்தர பாரதியார் போன்ற பல தமிழ் அறிஞர்கள். இப்போதைய சுயமரியாதை
இயக்கப் பதிப்பில் நீங்கள் அதையெல்லாம் பார்க்க முடியாது. எடுத்துவிட்டார்கள்.
* பாரதிதாசனின்
முதல் தொகுதி 1938ல் வந்தது. குஞ்சிதம் குருசாமி வெளியிட்டது. அதன் சிறப்பு அதில் இருக்கும்
சமர்ப்பணப் பாடல்கள். அந்த நூல் வெளியாவதற்கு உதவி செய்தவர் யார் என்றால், சைவ சித்தாந்தப்
பெருமன்றத்தினுடைய தமிழ்நாட்டின் செயலாளர் நாராயணசாமி நாயுடு. ஆனால் அடுத்த பதிப்பில்
அந்த சமர்ப்பணப் பாடல் இல்லை.
* அட்டைப்படம்
இல்லாமல் நூலை வெளியிட்டவர் திரு,வி.க. அதைப் பார்த்துத் தான் மு.வ.வும் அட்டையில்
எந்தப் படமும் இல்லாமல் (மலர்விழி தவிர்த்து) தன் நூல்களை வெளியிட்டார். மு.வ. நாவல்களுக்கு
எல்லாம் அவரது மாணவர்கள் ரா.சீனிவாசன், மா.ரா.போ.குருசாமி போன்றோர் தான் முன்னுரை எழுதியிருப்பர்.
ஒரே ஒரு நூலுக்கு மட்டும் அவர் நீண்ட முன்னுரையை திரு,வி.க.விடம் வாங்கியிருக்கிறார்.
அந்த நூல் “திருவள்ளுவர் அல்லது வாழ்க்கை விளக்கம்
. அற்புதமான முன்னுரை அது.
* வ.வே.சு.ஐயரின்
முதல் சிறுகதைத் தொகுப்பான ‘மங்கையர்க்கரசியின் காதல்
அதற்கு ஆங்கிலத்தில் ராஜாஜி முன்னுரை
எழுதியிருக்கிறார். தமிழிலும் முன்னுரை எழுதியிருக்கிறார். ஒரே நூலுக்கு, இரண்டு முன்னுரைகள்.
இரண்டையும் எழுதியவர் ராஜாஜி என்பது இன்றைக்குப் பலருக்கும் தெரியாது. மற்றுமொரு முக்கியமான
சிறப்பு, அந்த நூலுக்கு, ஐயரின் மிக நெருங்கிய நண்பரான சாவர்க்கர் எழுதியிருக்கும்
அணிந்துரை. அது படிக்க மிக நெகிழ்ச்சியாக இருக்கும். இதெல்லாம் நினைவு கூர்வதற்குக்
கூட இன்று ஆட்கள் இல்லை. காரணம், பின்னால் வந்த பதிப்புகளில் இவையெல்லாம் இல்லை.
* வ.வே.சு.
ஐயரின் “Kural or The Maxims of Tiruvalluvar
என்னும் திருக்குறள் ஆங்கில மொழிபெயர்ப்பு அவ்வளவு
அற்புதமானது 36 நாட்களில் அவர் திருக்குறளை மொழிபெயர்த்தார். எந்தெந்த இடங்களில் ட்ரூவும்,
போப்பும் தவறியிருக்கிறார்கள், தவறான பொருள் கொண்டிருக்கிறார்கள் என்று முன்னுரையில்
மிக அழகாக விளக்கியிருப்பார் அந்த நூலில். சித்பவானந்தர் அமைப்பு மூலம் அது மீண்டும்
வெளியாகியிருக்கிறது. ஆனால், ஐயர் எழுதிய முன்னுரை அதில் இல்லை.
* காந்தி
பற்றிய மிகப் பெரிய தொகுப்பு ஞானாலயாவில் உள்ளது. அதில் ஒன்று இந்திய அரசின் பப்ளிகேஷன்
டிவிஷன் வெளியிட்ட ஓர் அற்புதமான நூல். 

 காந்தியைப் பற்றிய முழுமையான
நூல் என்று இதனைச் சொல்லலாம். அரிய படங்கள் இதில் இருக்கின்றன. ஜெயகாந்தன் உள்ளிட்ட
இங்கே வந்த பலரும் அந்தப் புத்தகத்தைப் பார்த்ததும் அதிலேயே மூழ்கிப் போய்விட்டனர்.
அந்த நூல் இப்போது அச்சில் இல்லை. அருணன் போன்றவர்கள், ஆப்பிரிக்காவில் காந்திக்கு
தமிழில் கையெழுத்துப் போடச் சொல்லிக் கொடுத்ததே இரட்டைமலை சினிவாசன்தான் என்பதாக எழுதியிருக்கிறார்கள்.
ஆனால், என்னுடைய தேடலில் அதற்கு ஆதாரமே கிடைக்கவில்லை. என்னிடம் இருக்கும் காந்தி குறித்த
எந்த நூல்களிலும் அதற்கு ஆதாரம் இல்லை. ஆனால், வாய்ப்பிருந்திருக்கலாம் என்பதையும்
மறுப்பதற்கில்லை.

* 1901ல்
வெளியானது வருண சிந்தாமணி என்ற நூல். அதற்கு பாரதியார் சாற்றுக்கவி வழங்கியுள்ளார்.
அந்த நூல் இங்கே உள்ளது.

  


* 1899ல்
வெளியான, மோசூர் வெங்கடசாமி ஐயர் தொகுத்த “Tamil Poetical Anthology
என்னும் நூலும் ஞானாலயாவில் உள்ளது.


* 1887ல்
வெளியான தமிழ்-லத்தீன் அகராதி உள்ளது.



இது போன்று ஆயிரக்கணக்கான அரிய நூல்கள்
இங்கே உள்ளன.
-ஞானாலயா
கிருஷ்ணமூர்த்தி
Posted on Leave a comment

தேவை வலிமையான எதிர்க்கட்சியல்ல, தார்மிகமான எதிர்க்கட்சி | அரவிந்தன் நீலகண்டன்

2019
தேர்தல் மீண்டும் பாஜகவை ஆட்சியில் அமர்த்தியிருக்கிறது. மீண்டும் காங்கிரஸ் கட்சிக்குப்
பலத்த அடியைக் கொடுத்திருக்கிறது. சொல்லிவைத்தாற் போல ஏறக்குறைய எல்லா அறிவுசீவிகளும்
ராகுல் காண்டியின் தோல்விக்கு அவரது அதி சாத்வீக குணமே காரணம் என்பது போலப் பேச ஆரம்பித்துவிட்டார்கள்.
‘போரிடும் ஆக்கிரமிப்புத் தன்மை அவரிடம் இல்லை. அவர் மிகவும் சாந்தமாக புத்தரும் காந்தியும்
இணைந்த ஒரு வார்ப்பாக இருக்கிறார். மாறாக நரேந்திர மோதி மூர்க்க குணம் கொண்டவர். எனவேதான்
வெற்றி பெறுகிறார்.
இப்படி ஒரு சித்திரத்தை உருவாக்கிப் பரப்ப ஆரம்பித்துவிட்டார்கள்.
ஆனால்
உண்மையில் ராகுல் காண்டி என்கிற ராவுல் வின்ஸி (அல்லது ராவுல் வின்ஸி என்கிற ராகுல்
காண்டி) புத்தரும் காந்தியும் இணைந்ததோர் சாத்வீக அமைதி ஜீவியா? இன்றைய அரசியலின் அதிகார
ஆதிக்க விளையாட்டில் ஈடுபட முடியாத ஒரு அமைதிப்புறாவா? 2004ல் அவர் அரசியலில் பிரவேசித்தது
முதல் அவர் செயல்படும் விதத்தைக் கூர்ந்து கவனித்தால் சில உண்மைகள் புரியும்.
2004ல்
அடல் பிகாரி வாஜ்பாய் அவர்கள் தலைமையிலான பாஜக – தேசிய ஜனநாயகக் கூட்டணி அதிர்ச்சி
தோல்வியைத் தழுவியது. நாடாளுமன்றத்தின் அதிக அளவு உறுப்பினர்கள் கொண்டதென்றாலும் சிறுபான்மை
அரசாக காங்கிரஸ் அரசேற்றது. டாக்டர். மன்மோகன் சிங் பிரதமராக்கப்பட்டார். ஆனால் உண்மை
அதிகாரம் ஆண்டானியோ மைனோ என்கிற சோனியா காந்தியின் கையில் இருந்தது. ராகுல் இளம் பாராளுமன்ற
உறுப்பினர். ஆனால் அவர் அமைச்சரவையில் பங்கேற்கவில்லை. முந்தைய பாஜக அரசு உருவாக்கியிருந்த
பொருளாதாரக் கட்டுமானம் மன்மோகன் சிங் அரசுக்குச் சிறப்பாகவே உதவியது. 2009ல் காங்கிரஸ்
இன்னும் அதிக உறுப்பினர்களுடன் மீண்டும் ஆளும் கட்சியானது. ஆனாலும் 270 எண்ணிக்கையைத்
தாண்டவில்லை.
2004
தேர்தலில் ஐக்கிய முற்போக்குக் கூட்டணிக்கும் தேசிய ஜனநாயகக் கூட்டணிக்குமான தொகுதி
வேறுபாடு  ஏழுதான் (145: 138). ஆனால் 2009ல்
அது 90 ஆக விரிவடைந்தது (ஐமுகூ: 206 தேஜகூ: 116). டாக்டர். மன்மோகன் சிங், இந்த வெற்றிக்குக்
காரணம் இளம்தலைவரான ராகுல்தான் என அறிவித்தார். 2014ம் ஆண்டில் ராகுல் பத்தாண்டுகள்
நாடாளுமன்ற உறுப்பினராக இருந்துவிட்டிருந்தார்.
2014
தேர்தலுக்கு முன்னர் அர்னாப் கோஸ்வாமியுடனான நேர்முகம் ஒளிபரப்பானது. அதில் பதில் சொல்ல
ராகுல் தட்டுத் தடுமாறியதாகப் பலர் நினைக்கலாம். ராகுல் தயங்கியது உண்மைதான். ஆனால்
அவர் அளித்த சில பதில்கள் முக்கியமானவை. இந்த நாட்டின் அமைப்பு அடக்குமுறைத்தன்மை கொண்டது
என்றார். இந்த நாட்டில் இருக்கும் அமைப்பு (system) தன் பாட்டியையும் தந்தையையும் கொன்றதாக
அவர் சொன்னார். அவர்கள் இந்த அமைப்பினை மாற்ற கடுமையாகப் போராடி அந்தப் போராட்டத்தில்
இறந்தார்கள் என்றார். இந்தப் போராட்டத்தில் அவரது பாட்டி கைதாகியதையும் அவர் கண்டாராம்.
எனவே அவருக்கு எந்த அச்சமும் இல்லை என்றார்.
அது என்ன
அமைப்பு?
வரலாற்றைச்
சற்றே பின்னோக்கிப் பார்த்தால் ராஜீவும் சரி இந்திராவும் சரி, பலியானது அவர்கள் தங்கள்
அரசியல் லாபங்களுக்காக உருவாக்கிய சுயநல அமைப்புகளால்தான். இந்தத் தேசத்தின் இயற்கையான
அமைப்பை உடைத்து அதனால் ஏற்படும் மானுட சோகங்களைத் தங்கள் அரசியல் ஆதாயத்துக்கான வாக்கு
வேட்டைக் களங்களாக மாற்றும் முயற்சி திருப்பி அடித்ததில் இந்திரா பலியானார்.
ராஜீவோ
1984ல் சீக்கியப் படுகொலைகளை நியாயப்படுத்தியவர். சீக்கியர்களுக்கும் இதர இந்துக்களுக்குமிடையிலான
பாரம்பரிய உறவைப் பலவீனப்படுத்துவதை முதலில் தொடங்கியவர்கள் பிரிட்டிஷார் என்றால்,
அதனைப் பின்னால் தொடர்ந்தது நேருவியர்கள் எனலாம். நேருவின் ‘டிஸ்கவரி ஆஃப் இந்தியா
எனும் நூல் இந்தியாவின் வரலாற்றைச்
சொல்வது. இந்நூலில் குரு தேஜ் பகதூரின் தியாகம் குறித்தோ அல்லது குரு கோவிந்த சிம்மரின்
தியாகம் குறித்தோ ஒரு குறிப்பு கூட இராது. இந்தியத் தேசியத்தை முன்னெடுத்த தமிழ்நாட்டு
பாரதிக்கும் வங்காளத்து தாகூருக்கும் குரு தேஜ்பகதூரும் குரு கோவிந்த சிம்மரும் முக்கியமானவர்கள்.
ஆனால் நேரு, தன்னை காஷ்மீர பண்டித வழித்தோன்றல் என முன்வைத்து பண்டிட் எனும் சாதிப்
பெயரை முன்னால் போட்டுக்கொண்ட பண்டிட் சவகர்லால் நேருவுக்குத் தனது இந்திய வரலாற்றில்,
காஷ்மீரில் மத சுதந்திரத்தைக் காக்கத் தன்னுயிரைத் தியாகம் செய்த குரு தேஜ்பகதூர் குறித்து
எழுத மறந்து போனது தற்செயலல்ல.
பின்னர்
வந்த நேருவிய வரலாற்றாசிரியர்களின் கரங்களில் இந்திய வரலாற்றை எழுதும் திருப்பணி போய்ச்
சேர்ந்தது. நேருவியர்கள் என்போர் க்ரிப்டோ மார்க்ஸியர்கள். கடும் மார்க்சியர்களுக்கு
நேருவியர்கள் முன்னோடிகள். நேருவிய மார்க்ஸிய வரலாற்றாசிரியரான சதீஷ் சந்திரா நம் மாணவர்களுக்கான
பள்ளிப் பாடப் புத்தகங்களில் குரு தேஜ்பகதூரின் பலிதானத்தை சீக்கியர்களின் உட்பூசல்
விவகாரம் எனக் கொச்சைப்படுத்தினார்.
இதை அடியொட்டியே
இந்திரா ஃபெரோஸ் காண்டி சீக்கியர்களை முடிந்தவரை அவமானப்படுத்தினார். ஆசியாட் விளையாட்டுகள்
நடந்தபோது சீக்கியர்கள் பெரிய அளவில் பகிரங்கமாக பாரபட்சமாக நடத்தப்பட்டு அவமானப்படுத்தப்பட்டார்கள்.
திருமதி ஃபெரோஸ் காண்டி என்கிற இந்திரா பிரியதர்சனி நேரு ஒரே நேரத்தில் சீக்கியர்களுக்கு
எதிரான நேருவிய வெறுப்பை டெல்லியின் காற்றில் நச்சாகப் பரவவிட்டபடியே மற்றொரு பக்கம்
சீக்கிய பயங்கரவாதிகள் உருவாவதற்கான களத்தைக் கட்டமைத்தார். இன்னொரு விஷமத்தனமான காரியத்தையும்
இந்திரா ஃபெரோஸ் காண்டி செய்தார். பஞ்சாபில் இந்து சீக்கிய விரோதத்தை உருவாக்க பாகிஸ்தானிய
ஆதரவு காலிஸ்தானி அமைப்புக்குத் தடையாக இருந்தது ஆர்.எஸ்.எஸ். எனவே அவர்கள் ஆர்.எஸ்.எஸ்
ஷாகாக்களை குறிவைத்து படுகொலைகளை நடத்தினர். திருமதி ஃபெரோஸ் காண்டி இந்திய அரசின்
உளவுத்துறை மூலமாக ஆர்.எஸ்.எஸ்ஸை அணுகி சீக்கியர்களுக்கு எதிராக ஆர்.எஸ்.எஸ்ஸூக்கு
ஆயுதங்கள் கொடுப்பதாக ஆசை காட்டினார். ஆர்.எஸ்.எஸ் இந்த வலையில் விழவில்லை.
இப்படிப்
பல நாடகங்களை ஆடி அதன் விளைவாக ஏற்பட்ட வெறுப்பிலும் வன்முறையிலும் இறந்தவர் திருமதி
ஃபெரோஸ் காண்டி.
ராசீவ்
காண்டியும் லேசுப்பட்டவரல்ல. ஃபோபர்ஸ் ஊழல் வெளியே தெரிந்தது. இந்தியப் பிரதமருக்கான
பாதுகாப்புக்கு இத்தாலியப் பாதுகாப்புச் சிறப்புக் குழுவை ராசீவ் காண்டி கொண்டு வந்தார்.
இந்த அமைப்பினர் அதீத திமிருடன் நடந்துகொண்டு இந்திய அதிகாரிகளை அவமானப்படுத்துவர்.
இந்த மோதல் முற்றிய பிறகு வேறுவழியில்லாமல் மாமியார் நாட்டுச் சிறப்புப் பாதுகாப்புக்
குழுவை இத்தாலிக்கு அனுப்பி வைத்தார் ராசீவ். காஷ்மீரில் சிறுபான்மை இந்துக்களுக்குப்
பாதுகாப்பாக இருந்த கவர்னர் ஜக்மோகனை திரும்ப அழைத்து ஜிகாதிகளின் மூலம் அங்குள்ள இந்துக்களை
ஒட்டுமொத்தமாகத் துடைப்பதில் தன்னுடைய நேருவிய பங்கை செவ்வனே ஆற்றியவர் ராசீன் காண்டி.
இலங்கை பிரச்சினையில் சரியான ஆலோசனை இல்லாமல் இந்திய ராணுவத்தைப் பலிகடாவாக்கியதன்
விளைவாக ஏற்பட்ட வெறுப்பு அவரை மட்டுமல்லாமல் அவருடன் ஆனால் எந்த குற்றமும் செய்யாத
அப்பாவி தமிழர்களையும் பலிகொண்டது.
இப்போது
‘இந்தியாவின் அமைப்பு
தன் பாட்டியையும் தந்தையும் பலி கொண்டதாக ராவுல் வின்ஸி என்கிற ராவுல் காண்டி
எதைச் சொல்கிறார் எனச் சிந்திக்க வேண்டும்.
வீர சாவர்க்கர்
குறித்து ராவுல் வின்ஸி/காண்டி பேசியவை ஆபாசத்தின் உச்சம். திருமதி ஃபெரோஸ் காண்டி
கூடச் செய்யாத அரசியல் ஆபாசத்தை ராகுல் காண்டி அரங்கேற்றினார். பிரிட்டிஷ்காரன் கேட்டவுடன்
எப்படி எழுத வேண்டும் எங்கே கையெழுத்திட வேண்டும் என்று கேட்டு சாவர்க்கர் கையெழுத்திட்டதாகச்
சிறுபிள்ளைத்தனமாக மேடையில் நடித்துக் காட்டினார் நேருவிய வம்சத்தின் இளவரசர். இந்தக்
காணொளி யூட்யூபில் காணக்கிடைக்கிறது. மகாத்மா காந்தியைக் கொன்ற கோட்ஸேயை ஏதோ சில உதிரிகளும்
கூடி கூடிப் போனால் ஒரு நாடாளுமன்ற வேட்பாளரும் பாராட்டியபோது துள்ளிக் குதித்தன ஊடகங்கள்.
சாத்வியைப் பொருத்தவரையில் அவர் பட்ட சித்திரவதைகள் அவரை அப்படிப் பேச வைத்திருக்கலாம்.
ஆனால் உடனடியாக பாஜக தலைமை அவரை மன்னிப்பு கேட்க வைத்தது. ஆனால் ராகுல் வீர சாவர்க்கர்
மீது வைத்த விமர்சனம் காங்கிரஸாரால் கண்டிக்கப்படவேயில்லை.
ராகுல்
தன்னை சிவ பக்தர் என்பதாகத் தேர்தல் நேரங்களில் ஒரு வேடம் போடுகிறார். ஆனால்
2004-2014 ஆண்டுகளில் அவருடைய திருவாயாலே ஒரு விஷயத்தைச் சொல்லியிருக்கிறார் – ஸ்பெயினின்
இரவு விடுதிகளுக்கு – நைட் கிளப்புகளுக்கு – சென்றால் அங்கே திரைகளில் அமிதாப் பச்சனை
காணலாம். (‘You go to a nightclub somewhere in Spain and there
s Amitabh Bachchan on the
screen there, dancing around. That
s the power of India.) – இவர்தான் இந்தியாவின் நேருவிய இளவரசர். ஆனால் திடீரென்று 2014க்குப் பிறகு
ராகுல் சிவ பக்தராகிவிட்டார். குறிப்பாக குஜராத் தேர்தலின்போது எந்த சோமநாத் கோவிலுக்கு
ராஜேந்திர பிரசாத் செல்வதை ‘பண்டிட்
சவகர்லால் நேரு விரும்பவில்லையோ அதே கோவிலில் ஓட்டுகளுக்காக சிவபக்த வேடம்
தரித்து நின்றார் அதே சவகர்லால் நேருவின் வாரிசு ராகுல்.
பண்டிட்
சவகர்லால் நேரு தொடங்கி திருமதி ஃபெரோஸ் காண்டி வழியாக ஆண்டானியோ மைனோ என்கிற சோனியா
காண்டி, ராவுல் வின்ஸி அவரது சகோதரி திருமதி ராபர்ட் வாட்ரா வரை இணைக்கும் ஒரு மையச்
சரடாக இருப்பது தாங்கள் இந்தியாவை ஆள உரிமை பெற்ற ஜனநாயக அரச பரம்பரை என்பது.
ஆனால்
பாரதம் ஜனநாயகத்தன்மை உடையது. நந்த மகா வம்சத்தால் பாரதத்துக்குப் பாதுகாப்பளிக்க முடியாதபோது
மயில்களைப் பராமரிக்கும் குலத்தைச் சார்ந்த மவுரிய சிறுவன் சக்ரவர்த்தியானான். பாரம்பரிய
க்ஷத்திரியர்களின் குலங்கள் பரம்பரை ஆட்சிகளுக்கே உரிய பலவீனத்தை அடையும்போது ஹரிஹர
புக்கர்களும் வீர சிவாஜிகளும் எழுந்தனர். லோகமான்ய திலகரும் மகாத்மா காந்தியும் வீர
சாவர்க்கரும் பாரதத்தின் ஜனநாயகத்தன்மைக்குச் சாட்சிகள்.
இன்றைக்கு
ராஷ்ட்ரிய ஸ்வயம் சேவக சங்கம் நேருவிய பரம்பரை பாசிச அரச குலத்துக்கு எதிராக எழுந்து
நிற்கும் சாணக்கிய-சந்திரகுப்த இயக்கம். அண்மையில் என்.டி.ராமராவ் அவர்களின் வாழ்க்கையைத்
திரைப்படமாக்கியிருந்தனர். திருமதி ஃபெரோஸ் காண்டி பிரதமராக இருந்தபோது ஆந்திராவில்
நிகழ்த்திய ஜனநாயகப் படுகொலை அதன் மையம். ஆந்திராவிலிருந்து எம்.எல்.ஏக்களை டெல்லிக்கே
அழைத்துச்சென்று ஜனாதிபதியின் முன் காட்ட ரயிலில் செல்லும்போது நேருவிய நாஸி குண்டர்கள்
கொலை வெறியுடன் அவர்களைத் தாக்குகிறார்கள். அப்போது அங்கு பிரசன்னமாகிறார்கள் ஆர்.எஸ்.எஸ்
ஸ்வயம் சேவக்குகள். ஜனநாயகம் எப்போதெல்லாம் இந்தியாவில் நேருவிய பாஸிஸ்ட்களாலும் இன்ன
பிற தேச விரோத சக்திகளாலும் தாக்கப்படுகிறதோ அப்போதெல்லாம் அங்கே ஸ்வயம் சேவகர்கள்
தேசத்தின் ஜனநாயக ஆத்மாவைக் காக்க களமிறங்குகிறார்கள். அது எமர்ஜென்ஸியானாலும் சரி,
நம் மீது சுமத்தப்படும் இளவரசரானாலும் சரி.
நேருவியர்களின்
உள்ளார்ந்த இந்தியர் மீதான கீழ்த்தர எண்ணமும் பரம்பரை மேலாதிக்கச் சிந்தனையும், எப்படியாவது
பதவியை மீண்டும் பிடிக்கவேண்டுமென்கிற வெறியை அவர்களுக்கு அளிக்கின்றன. ராவுல் வின்ஸி-காண்டி
அதற்காக எல்லாவித பிரித்தாளும் சூழ்ச்சிகளையும் 2014-2019 கடைப்பிடித்தார். ராஜஸ்தானில்
கர்ணி சேனா, குஜராத்தில் படேல்களுடனும் போலி-தலித்களுடனும் சாதி ரீதியான சமுதாயப் பிளவை
உருவாக்குதல், தமிழ்நாட்டில் தொல்.திருமாவளவனின் ‘சனாதன ஒழிப்பு
எனும் வெறுப்புப் பிரசாரத்துக்கு
ஆதரவு, கேரளாவில் முஸ்லீம் லீக்குடன் கொஞ்சிக் குலாவல், பி.எஃப்.ஐ-எஸ்.டி.பி.ஐ போன்ற
வெளிப்படையான பயங்கரவாத அமைப்புகளுடன் பகிரங்க உறவு என அவர் எடுக்காத பிளவுபடுத்தும்
அடவுகளே இல்லை. ஆனால் 2019ல் இந்திய ஜனநாயகம் அந்தப் பிளவுகள் அத்தனையையும் முறியடித்து,
சமுதாய சமரச ஒற்றுமையின் வலிமையை மூஞ்சியில் அறைந்தாற் போல, பட்டத்து இளவரசனாக வலம்
வந்த இந்திய நேருவின் வழி வந்த இத்தாலிய பாஸிஸ்ட்டின் பேரனுக்குக் காட்டியது.
ராகுல்
வின்ஸி பதிலடி கொடுக்க முடிவு செய்தார். பாரதத்தின் குடியரசுத் தலைவரின் முதல் பாராளுமன்ற
உரையின்போது அதை முழுமையாக அசட்டை செய்து தன் செல்போனை நோண்டிக்கொண்டிருந்தார். ஒட்டுமொத்த
காங்கிரஸ் பாராளுமன்ற உறுப்பினர்களும் அடிமை அறிவுசீவிகளும் பாததூசியின் தாசானு தாசர்களான
இலக்கியக் கலைஞர்களும் இதை எவ்விதக் கேள்வியும் இல்லாமல் ஆதரிப்பார்கள் என ராவுலுக்குத்
தெரியும். இந்திய ராணுவத்தை சர்வதேச யோகா தினமன்று கேவலப்படுத்தினார். இதையும் இந்திய
தேசிய காங்கிரஸ் என்கிற பெயரைச் சுமந்து கொண்டிருக்கும் கட்சியின் எந்த உறுப்பினராலும்
தட்டிக் கேட்க முடியாதென்பது வின்ஸிக்குத் தெரியும். எந்த இத்தாலிய மாஃபியா கும்பலில்
மேலிருக்கும் குடும்பத்தைத் தட்டிக் கேட்பது நடந்திருக்கிறது?

ஆனால்
ஒரு நல்ல ஜனநாயகத்துக்குத் தேவை ஒரு தார்மிகமான எதிர்க்கட்சி. பாசிசப் பரம்பரைக்குத்
தன்னை ஒப்புக் கொடுத்திருக்கும் வரை காங்கிரஸ் அந்தத் தார்மிக எதிர்க்கட்சியாக மாற
முடியாது. அது இன்று ஒரு நச்சு மிருகம். இந்நிலையில் காங்கிரஸ் ஒரு எதிர்க்கட்சியாகக்
கூட நூறு உறுப்பினர்களைத் தாண்டுவது தேசத்துக்கு நன்றல்ல. மாறாக பாசிசப் பரம்பரையிலிருந்து
தன்னை விடுவித்து ஒரு தார்மிக தேசபக்த எதிர்க்கட்சியாக காங்கிரஸ் மாற வேண்டும். மன்மோகன்
சிங் பாணியில் ஒரு பலிகடாவை கட்சித் தலைவராகப் போட்டு ‘குடும்பம்
பின் இருக்கை ஓட்டுநராகத் தேசத்தை
ஏமாற்றவும் கூடாது. இதற்கு ஒரே வழி சவகருலால் நேருவின் குடும்பத்தினரை அடுத்த பத்தாண்டுகளுக்கு
காங்கிரஸின் அடிப்படை உறுப்பினர் பதவியிலிருந்தே விலக்கி வைப்பதுதான். அதை காங்கிரஸ்
செய்தால், பழைய இந்திய தேசிய காங்கிரஸாக, மகாத்மாவின் காங்கிரஸாக அது மீண்டும் பொலிவு
பெறும்.