சில பயணங்கள் சில பதிவுகள் (பகுதி – 21)

பரந்தவெளியில் பரவச நிலைகள்

‘சித்தெடுத்த மெய்ஞானியர்
சிறையெடுத்திடும் திருவருள்

முத்தெடுத்த மென்முறுவலை முகமெடுத்திடும் பேரொளி
வித்தெடுத்து என்வேதனை வேரெடுத்திடும் மந்திரம்
பித்தெடுத்தவன் காதலி பெரும் பேரெடுத்தவள் பைரவி’

என்று கவிதை தொடர்ந்தது.
எழுதி முடிக்கும் வரை எனக்கு வேறு பிரக்ஞை இல்லை. முடித்துவிட்டுக் கைக்கடிகாரத்தைப்
பார்த்தால் இரவு மணி பன்னிரண்டு.

காலையில் நிஜாம்பட்டினம்
போய்ச் சேர்ந்தோம். அங்கே போனவுடன் புத்தி மீண்டும் முருங்கை மரத்தில் ஏறிக்கொண்டது.
அன்று பூராவும் கண்ணனோடு ஊர் வம்பு பேசுவதில் பொழுது போயிற்று. பராசக்தியைப் பற்றிய
கவனமே இல்லை. நிஜாம்பட்டினத்தில் நாகபூஷணம் என்பவர் மிகவும் உதவியாக இருந்தார். இவர்
ராஜேந்திரனுக்கு ராயபுரத்தில் சாராயக்கடை சகவாசம். ஆனால் மீனவர்களின் விசேஷ குணம் இதுதான்.
கொஞ்சம் பழகிவிட்டால், உயிருக்கு உயிராக இருப்பார்கள்.

மறுநாள் காலையில்
ராஜேந்திரன் வந்தான். ஃபேன் பெல்ட் (fan belt) அறுந்துவிட்டதால் படகைக் கரைக்குச் செலுத்தி,
ஆற்று வழியாக ஓங்கோல் அருகே உள்ள கொண்டய பாலம் என்ற ஊரில் நிறுத்திவைத்திருப்பதாகக்
கூறினான். டீசலும் தீர்ந்துவிட்டிருந்தது. ராஜேந்திரனுக்குப் பணத்தைக் கொடுத்து அனுப்பி
வைத்தோம்.

இரண்டு நாட்களுக்குப்
பிறகு ராஜேந்திரன் மீண்டும் வந்தான். அவனைப் பார்த்தால் பேயறைந்தவனைப் போலிருந்தான்.
ஃபேன் பெல்ட்டைச் சரி செய்து கொண்டு, டீசலை நிரப்பிக் கொண்டு கொண்டய பாலத்தை விட்டுப்
புறப்பட்டிருக்கிறார்கள். ஆற்றின் ஆழம் தெரிவதற்காக ஒரு உள்ளூர்ப் பையனையும் படகில்
ஏற்றிக்கொண்டாலும், அவன் தெலுங்கில் பேசுவது இவர்களுக்குப் புரியவில்லை. ஆறும் கடலும்
சேரும் இடத்தில் படகு கவிழ்ந்துவிட்டது. அலை அடித்துப் படகைக் கரை ஓரமாகத் தள்ளிவிட்டாலும்
படகின் பளு அதிகமாயிருந்ததால் படகு சேற்றில் புதைந்துவிட்டது. இதுதான் ராஜேந்திரன்
கொண்டு வந்த தகவல்.

ஆந்திரா வந்தவுடன்
இரால் மீன் பிடித்து எக்கச்சக்கமாய் சம்பாதிக்கலாம் என்று நினைத்திருந்த எங்களுக்கு
இது பேரிடியாக இருந்தது. சேற்றில் இறங்கிவிட்ட படகை மேலே எடுக்க முடியுமா என்று தெரியவில்லை.
இனிமேல் அந்தப் படகை எடுத்துத் தொழில் செய்யும் வரை பொருளாதார ரீதியாகத் தாக்குப்பிடிக்க
முடியுமா என்பதும் சந்தேகமாயிருந்தது. படகின் பெயரால் வாங்கியிருந்த சில கடன்களை உடனடியாகத்
தீர்க்க வேண்டும். படகை எப்படி எடுப்பது, அதற்கு எவ்வளவு செலவாகும் என்பதும் தெரியவில்லை.
கடன்கள் சில லட்சம். வரவு எதுவும் இல்லை.

கண்ணன் உடனே சென்னைக்குப்
புறப்பட்டுப் போனான். ராஜேந்திரனும் அப்போதே கொண்டய பாலத்திற்குப் போனான். இரவுச் சாப்பாட்டை
முடித்துக்கொண்டு நான் தங்கியிருந்த குடிசைக்குத் திரும்பிக் கொண்டிருந்தபோது, பராசக்தியின்
நினைப்பு வந்தது. இந்த ஆபத்திலிருந்து பராசக்தி ‘நம்மைக் காப்பாற்றுவாளா’ என்று நானே
கேட்டுக் கொண்டேன். பராசக்தி காப்பாற்றுகிற மாதிரி இதுவரை நாம் என்ன செய்திருக்கிறோம்
என்ற பதிலும் வந்தது. யோசித்துக் கொண்டிருக்கும்போது கையில் சார்மினார் புகைந்து கொண்டிருந்தது.
கையிலிருந்த சிகரெட்டைக் கீழே போட்டு அணைத்தேன். சட்டைப் பையிலிருந்த சிகரெட் பாக்கெட்டையும்,
தீப்பெட்டியையும் தூக்கி எறிந்தேன்.

குடிசைக்குப் போகும்
வழியில் செருப்பு அறுந்துவிட்டது. அதைத் தூக்கி எறிந்தேன். அங்கே போனால் அரிக்கேன்
விளக்கில் கெரஸின் இல்லை. அப்போதிருந்த மனநிலையில் அடுத்த வீட்டுக்காரனிடம் கெரஸின்
கடன் வாங்கவும் மனதில்லை. மூளைக்கு முழு வேலை கொடுத்து, இந்த நிலைமையிலிருந்து தப்பிக்க
எவ்வளவு பணம் தேவைப்படும், அதை எவ்வாறு திரட்டலாம் என்று நிதானமாக யோசித்துப் பார்த்தேன்.

பொறியில் சிக்கிய
எலிபோல் இருந்தது என் நிலைமை. பராசக்திதான் ஒரே வழி. எப்படிப் பிரார்த்தனை செய்வது
என்பதும் தெரியவில்லை. பராசக்தி என்னை இந்தப் பிரச்சினைகளிலிருந்து எப்படியாவது காப்பாற்ற
வேண்டுமென்றும், அதற்குப் பதிலாக நான் ஒழுங்காக நடப்பேன் என்றும் வேண்டிக் கொண்டேன்.
அன்று தூக்கமில்லை. அன்று முதல் வேறு சில விஷயங்களும் என்னை விட்டுப் போயின.

காலையில் நானும்
நாகபூஷணமும் புறப்பட்டோம். நிஜாம்பட்டினத்திலிருந்து தெனாலி, தெனாலியிலிருந்து ஓங்கோல்வரை
பஸ். ஓங்கோலிலிருந்து இன்னொரு பஸ்ஸில் அரை மணி நேரம். பிறகு கொண்டயபாலத்துக்கு முழங்கால்
சேற்றில் நடந்தோம். கொண்டயபாலத்திற்கும் படகு இருந்த இடத்திற்கும் மூன்று கிலோ மீட்டர்.
ஆறு, கடல் சேரும் இடமாதலால் அங்கங்கே மணல் திட்டுக்களில் ஏறியும், இடுப்பளவு நீரைத்
துழாவிக் கொண்டும் அஸ்வத்தாமா இருக்கும் இடத்திற்கு வந்தோம்.

அந்தக் காட்சி வால்மீகியின்
சுந்தர காண்டம் போலிருந்தது. எந்தவிதமான வாகன வசதியும் இல்லாத அந்த இடத்தில் பரட்டைத்
தலையும் அழுக்கு வேட்டியுமாய் இருநூறு பேர் கூடி படகை எடுக்க முயற்சித்துக் கொண்டிருந்தார்கள்.
பனை மரங்களைக் கூம்பாக நட்டு அவற்றின் வழியாக கயிற்றைக் கட்டிப் படகைத் தூக்க வேண்டும்.
எவ்வளவு முயன்றாலும் சேற்றில் பனை மரங்களை நிற்க வைக்க முடியவில்லை. படகு மேல்தளம்
வரை சேற்றில் இறங்கிவிட்டது. படகில் இருந்த பொருட்களை எடுத்து அப்புறப்படுத்தி விட்டார்கள்.
நான் அருகில் போய்ப் பார்த்தபோது கேபினில் மாட்டியிருந்த வெங்கடாஜலபதி படம் கழன்று
கண்ணாடி உடையாமல் கரையில் கிடந்தது. எடுத்து வைத்துக்கொண்டேன்.

நான் வந்து சேர்ந்தவுடன்
ராஜேந்திரன் சென்னைக்குப் போய்விட்டான். நான் அங்கேயே ஒரு குடிசையை வாடகைக்குப் பேசிக்கொண்டு
தங்கிவிட்டேன்.

கொண்டயபாலம் வறுமைக்கோட்டின்
கீழிருக்கும் இந்தியக் கிராமம். ரோடு இல்லாததால் மீன்களை எடுத்துக்கொண்டு போய் வியாபாரம்
செய்ய முடியாது, கருவாடுதான். தவிர உப்பளத்தில் கூலி வேலை செய்தால் ஒருநாள் உழைப்புக்கு
ஆண்களுக்கு எட்டு ரூபாய். பெண்களுக்கு ஐந்து ரூபாய். இதுவும் அன்றாடம் கிடைக்காது.
அந்த ஊரிலேயே ஒருவர்தான் ரிஸ்ட் வாட்ச் வைத்திருந்தார். ஊரிலேயே ஒரே ஒரு டிரான்சிஸ்டர்தான்
இருந்தது. நான் அதை சரி செய்து பாட வைத்தேன். எதுவுமே இல்லாத இந்த ஊரில் கம்யூனிஸ்ட்
கட்சிக்கு மட்டும் ஒரு அமைப்பு இருந்தது.

கொண்டய பாலத்தில்
நான் ஒரு மாதம் தங்கியிருந்தேன். கோமுட்டி தேவுடு வீட்டில் எனக்குச் சாப்பாடு. கண்ணனிடமிருந்தோ
ராஜேந்திரனிடமிருந்தோ தகவல் இல்லை. அதைப்பற்றி நான் அதிகம் கவலைப்படவில்லை. ஏனென்றால்
எதுவுமே விளையாத இந்தப் பிரதேசத்தில்தான் எனக்குள் அன்பு விளைந்தது. எப்படியாவது இந்த
சந்தர்ப்பத்தைப் பயன்படுத்திக்கொண்டு பராசக்தியைப் பார்த்துவிட வேண்டும் என்கிற சங்கல்பத்தோடு
இருந்தேன்.

கண்ணுக்கெட்டிய
தூரம் வரை தென்படும் உப்பளங்களின் எல்லையில் பராசக்தி இருப்பதாகக் கற்பனை செய்து கொள்வேன்.
‘அம்மா, அம்மா பராசக்தி’ என்று உரக்கக் கூவிக்கொண்டே எல்லைவரை நடப்பேன். நான் வருவதற்குள்
பராசக்தி புறப்பட்டுப் போய்விடுவாள். இந்த முறை வேறிடத்தில் பராசக்தி. நடந்தால் பிடிக்க
முடியாதென்று தலைதெறிக்க ஓடுவேன். இருந்தாலும் பராசக்தியைப் பிடிக்க முடியாது. ஓடி
ஓடிக் களைத்து அழுவேன். புரண்டு அழுவேன். தரையில் ஓங்கி அறைவேன். பராசக்தி தென்பட மாட்டாள்.
மொட்டை வெய்யிலில் மோனத் தவங்கள். பரந்த வெளியில் பரவச நிலைகள்.

எந்த ஸ்தோத்திரமும்
எனக்குத் தெரியாது. பராசக்தியின் வடிவைக் கற்பனை செய்கின்ற திறமும் கிடையாது. பாரதியார்
பாடல்கள்தான் எனக்குத் தெரிந்த ஒரே துதி. இரவு நேரங்களில் தூங்காமல் பாரதியார் பாடல்களை
ஜபம் போல் திரும்பத் திரும்பச் சொல்லிக் கொண்டிருப்பேன். ‘இந்த மெய்யும் கரணமும் பொறியும்
இருபத்தி ஏழு வருடங்கள் காத்தனள்’ என்று ஜபம் செய்வேன்.

ஒவ்வொரு வேலை செய்யும்போதும்
பராசக்தி அருகில் இருப்பதாக பாவனை செய்து அது அவளுக்குச் சம்மதமா என்று பார்ப்பேன்.
பராசக்தி இருக்கும்போது பருக்கை சிந்த சாப்பிடக்கூடாது. படுக்கையில் கையைக் காலை விரித்துப்
போட்டுப் படுக்கக்கூடாது. அனாவசியமாகப் பேசக்கூடாது. இதெல்லாம் நானே எனக்கு விதித்தக்
கட்டுப்பாடுகள்…

சென்னையிலிருந்து
சேதி இல்லாததால் நானே சென்னைக்குப் புறப்பட்டேன். சென்னை வந்தவுடன் ராகவன் வீட்டுக்குப்
போனேன். ராகவன் வீட்டிலில்லை. தலையில் எண்ணெய் தடவலாமென்று தேங்காயெண்ணெய் பாட்டிலைத்
தேடினேன். அதைக் காணோம். அங்கேயிருந்த பையனைக் கேட்டதற்கு அவன் ஏதோ சிடுசிடுத்தான்.
அதோடு தலையில் எண்ணெய் தடவுவதையும் ஷேவ் செய்வதையும் முடி வெட்டுவதையும் விட்டுவிட்டேன்.

ராகவன் வந்தவுடன்
ஓட்டலுக்கு அழைத்துப் போனான். நான் அனாவசியமாக எதுவும் சாப்பிடுவதில்லை என்றும், காபி
மட்டும் போதும் என்றும் சொன்னேன். ‘ஏன் அதையும் விட்டுவிடேன். எனக்குச் செலவு மிச்சம்’
என்றான். ‘சரி’ என்றேன். ஆர்டர் செய்த காப்பி வந்தது. நான் குடிக்கவில்லை. ராகவன் எவ்வளவோ
கெஞ்சினான். அவனுக்குக் கண்ணீர் வந்தாலும் அந்தக் காப்பியை நான் குடிக்கவில்லை. அவனே
குடித்தான்.

காலில் செருப்பு
இல்லாமல், காவி வேட்டியோடு சட்டைக்குப் பட்டன் போடாமல், தலைமுடியைச் சீவாமல் பெசன்ட்
நகரில் பைராகியாகத் திரிந்து கொண்டிருந்தேன். ஒரே உடமை பராசக்திதான். ரமணன் வேலையில்
மாற்றலாகி பெங்களூர் போய்விட்டான். தொழில்ரீதியாக மேற்கொண்டு என்ன செய்வதென்று எனக்குத்
தெரியவில்லை. கடன்காரர்கள் என்னைத் தாக்காவிட்டாலும் எந்த நேரமும் உதைவிழும் என்ற சூழ்நிலை.
ராஜேந்திரன் செயலற்றுப் போய்விட்டான். என்னுடைய பரிதாபமான நிலையைக் கேள்விப்பட்டு விஷ்ணுவின்
அண்ணன் மோகன் எனக்கு உதவ முன்வந்தான். என்னை அழைத்துப்போய் தொழிலதிபர் ஏ.என். ஜகன்னாதராவ்
(சாலிடேர் டிவி) அவர்களிடம் அறிமுகம் செய்தான். கொண்டயபாலத்தில் படகு இருக்கும் நிலையையும்
என்னுடைய நிதி நிலைமையையும் பற்றி சுருக்கமாகத் தெரிவித்தேன். கொஞ்சம்கூடத் தயங்காமல்
அவர் தன்னிடமிருந்த செயின் பிளாக் புல்லியை எடுத்துப் போகச்சொன்னார். இதைக்கொண்டு லாரி
போன்ற கனரக வாகனங்களை சுலபமாகத் தூக்க முடியும். இதற்காக அவர் என்னிடம் எந்தப் பணத்தையும்
எதிர்பார்க்கவில்லை. எத்தனை நாள் இதை நான் பயன்படுத்தப் போகிறேன் என்றுகூட கேட்கவில்லை.
அவரிடம் நான் விடை பெற்றபோது ‘மன்னிக்க வேண்டும். என்னால் நேரில் வந்து உங்களுக்கு
உதவி செய்ய முடியவில்லை’ என்றார்.

ஒவ்வொரு பைசாவையும்
பார்த்து செலவு செய்ய வேண்டிய நிலைமையில் இருநூறு கிலோ எடையுள்ள இந்த சாதனத்தை எடுத்துக்கொண்டு
ஓங்கோலுக்கு ரயிலேறினேன். மிகுந்த சிரமப்பட்டு ஓங்கோலிலிருந்து கொண்டயபாலத்தை அடைந்தேன்.
கொண்டயபாலத்து மக்களிடம் ‘இந்தச் சாதனத்தை வைத்துக்கொண்டு படகை எடுக்க வேண்டும். அதற்கு
ஐம்பது ஆட்கள் வேண்டும்’ என்றேன். ஏற்கெனவே ஊர் ஜனங்கள் பூராவும் எங்களுக்காக இரண்டு
நாட்கள் உழைத்திருக்கிறார்கள். அதற்காக நாங்கள் அவர்களுக்குப் பணம் எதுவும் கொடுக்கவில்லை.
இந்தமுறை அவர்கள் எப்படியும் மூவாயிரம் ரூபாய் தரவேண்டும் என்று சொல்லிவிட்டார்கள்.
என்னிடம் இந்தத் தொகை இல்லாததால் நிஜாம்பட்டினத்திற்குப் போய் எங்களுடைய வலையை அடமானம்
வைத்துப் பணம் வாங்கி வரலாம் என்று நினைத்துப் புறப்பட்டேன். அதிர்ஷ்டவசமாக, அசுவத்தாமா
சென்னையிலிருந்து புறப்பட்டபோது எங்கள் வலைகளை நாகபூஷணத்தின் படகில் ஏற்றி நிஜாம்பட்டினத்திற்கு
அனுப்பியிருந்தோம். அது இப்போது உதவும் என்று நம்பினேன்.

நிஜாம்பட்டினத்தில்
நான் போன நேரத்தில் நாகபூஷணம் இல்லை. அவர் வெளியூருக்குப் போய்விட்டதாகவும், வருவதற்கு
ஒரு வாரம் ஆகும் என்றும் சொல்லி விட்டார்கள். ஆகவே, எதிர்பார்த்த பணம் கிடைக்கவில்லை.
நாகபூஷணத்தின் சகோதரரிடம் செலவுக்குப் பணம் வாங்கிக் கொண்டு பாபட்லாவுக்கு வந்தேன்.
அங்கே லாட்ஜில் ரூம் போட்டுவிட்டு பக்கத்துத் தியேட்டரில் ஈவினிங் ஷோ பார்க்கப் போனேன்.

சினிமா பார்த்துக்
கொண்டிருந்தபோது, மின்சாரத் தடை ஏற்பட்டது. வெளியே வந்து டீக்கடையில் டீ சாப்பிட்டுக்
கொண்டிருந்தபோது வானொலியில் செய்தி. தமிழ்நாட்டைப் புயல் தாக்கியதாகச் சொல்லப்பட்டது.
இதற்கும் நான் இதை அடுத்து செய்த நடவடிக்கைக்கும் என்ன சம்பந்தம் என்பது இன்றுவரை விளங்கவில்லை.
அருகிலிருந்தவரிடம் ஓங்கோலுக்குப் பஸ் இருக்கிறதா என்ற விசாரித்துத் தெரிந்துகொண்டு
லாட்ஜுக்கு போனேன். ரூமைக் காலி செய்துவிட்டு, ஓங்கோல் பஸ் ஏறினேன். இரவு ஓங்கோலில்
லாட்ஜில் தங்கினேன்.

அன்று பாபட்லாவைப்
புயல் தாக்கியது. நான் சினிமா பார்த்த இடத்தில் இருநூறு பேர் இறந்துபோனார்கள். கடல்
கரையைத் தாண்டி உள்ளே வந்ததில் பெருத்த சேதம். அந்த மாவட்டத்தில் ஆயிரக்கணக்கில் உயிர்ப்பலி.
ஓங்கோலிலும் புயல் அடித்தது. நான்கு நாட்களுக்கு எந்தக் கடையையும் திறக்கவில்லை. தெருவில்
எந்த வாகனமும் ஓடவில்லை. மின்சார சப்ளை கிடையாது. லாட்ஜ்காரர் செய்து போட்ட வெறும்
ரொட்டியைச் சாப்பிட்டு, பேதியோடு உயிர் வாழ்ந்தேன். ஆனால் அதிசயமாக மனது கவலைப்படாமல்
சந்தோஷமாயிருந்தது. லாட்ஜின் மொட்டை மாடியில் நாற்காலியைப் போட்டுக்கொண்டு ‘அலைமகள்
ஆட்டம்’ என்ற கவிதையை எழுதினேன்.

நான்கு நாட்களுக்குப்
பிறகு சென்னைக்குப் போகலாம் என்று ஓங்கோல் ரயில்வே ஸ்டேஷனுக்குப் போனால் அரிக்கேன்
வெளிச்சத்தில் ஸ்டேஷன் மாஸ்டர் மட்டுமிருந்தார். சென்னைக்கு எப்போது ரயில் என்ற கேட்டேன்.
என்னை அழைத்துக்கொண்டு வெளியே வந்தார். தண்டவாளங்கள் தரையிலிருந்து விடுபட்டுப் பாம்புபோல்
படமெடுத்திருப்பதைக் காட்டினார்.

லாரிகள் சில சென்னைக்குப்
புறப்பட்டன. நான் ஒரு லாரியில் ஏறிக்கொண்டேன். கொஞ்ச தூரம் போனதும் லாரிகள் நின்றுவிடும்.
எல்லோரும் இறங்குவார்கள். கடப்பாரைகளை உபயோகித்து மரங்களை அப்புறப்படுத்துவார்கள்.
மீண்டும் லாரிகள் நகரும். மீண்டும் மரங்கள். இப்படியே சென்னை வந்து சேர்ந்தோம்.

சென்னையில் வீட்டாருக்கு
நான் உயிரோடுதானிருக்கிறேன் என்பதை நிச்சயப்படுத்திவிட்டு இரண்டாம் நாளே மீண்டும் ஓங்கோலுக்குப்
போய் அங்கிருந்து கொண்டயபாலம் போனேன். புயலில், படகு போன இடம் தெரியவில்லை. மேற்பகுதி
பூராவும் சுக்கல் சுக்கலாக உடைந்து ஆங்காங்கே ஒதுங்கிவிட்டது. இன்ஜின் இன்னும் ஆழத்தில்
புதைந்துவிட்டது. இன்ஜினை எடுக்க முடியாதபடி கடல் உள்ளே வந்ததில் ஆறு திசை மாறி ஓட
ஆரம்பித்துவிட்டது. இன்னும் ஆறு மாதம் காத்திருந்தால் ஆற்றின் திசை மீண்டும் மாறும்.
அப்போது என்ஜினை எடுக்க முயற்சிக்கலாம் என்றார்கள். எனக்கு நம்பிக்கையில்லை. இருந்தாலும்
படகிலிருந்த மற்ற பொருட்கள், அலுமினியம், பித்தளை, புரபல்லர் ஏதாவது கிடைத்தால் அதாவது
மிச்சமாகும் என்ற நோக்கத்தில் ஒரு மாதம் தங்கினேன்.

காலையில் காரச்சட்டினி,
கணக்காக எட்டு இட்டிலி சாப்பிட்டுவிட்டு, எட்டு மணிக்குப் புறப்பட்டால் திரும்பி வர
மதியம் மூன்று மணியாகும். இவ்வளவு தூரம் அலைந்தும் ஒன்றும் கிடைக்கவில்லை. இதற்குள்
என்னுடைய சாப்பாட்டுக்கணக்கே கணிசமான அளவை எட்டியிருந்தது. செயின் பிளாக் புல்லியை
சென்னைக்கு எடுத்துவர வேண்டும். கையில் காசு இல்லை. தேவுடுவின் உதவியை நாடினேன். அந்த
ஊரில் மளிகைக்கடை, சாப்பாட்டுக்கடை, சாராயக்கடை, வட்டிக்கடை எல்லாம் அவர்தான். வழிச்
செலவுக்குப் பணம் எடுத்துக்கொண்டு அவர் என்னோடு சென்னைக்கு வந்தால், அங்கே அவருடைய
பாக்கியைக் கொடுத்துவிடுவதாகக் கூறினேன். தேவுடுவும் நானும் செயின் பிளாக் புல்லியை
மாட்டு வண்டியில் போட்டுக்கொண்டுப் புறப்பட்டோம்.

ஓங்கோலுக்கு வந்தவுடன்
கயிறு, டீசல் கேன் ஆகியவற்றை விற்று விட்டோம். சென்னைக்குப் போகும் லாரிக்காரரிடம்
பேரம் பேசி லாரியில் ஏறிக்கொண்டோம். சரக்கு ஏற்றப்பட்ட லாரியில், மூட்டைகளுக்கு மேல்
நாங்கள் ஏறி உட்கார்ந்து கொண்டோம். செயின் பிளாக் புல்லியை இந்த மூட்டைகளுக்கு மேல்
ஏற்ற நான்பட்ட பாட்டை நினைக்கவே ஆயாசமாயிருக்கிறது. சென்னைக்கு வந்த லாரிக்காரர் மூலக்கடையில்
எங்களை இறக்கிவிட்டுப் போய்விட்டார். இரண்டு ஸ்டாப்புகளுக்கு இடையில் நாங்கள். தேவுடுவை
அங்கேயே விட்டுவிட்டு அடுத்த ஸ்டாப்பிங்கிற்குப் போய் வருகிற பஸ்ஸில் ஏறிக்கொண்டேன்.
கண்டக்டரிடம் கெஞ்சியதற்குப் பலன் இருந்தது. பஸ் தேவுடுவுக்கு அருகில் நின்றது. பஸ்
பயணிகள் உதவியுடன் செயின் பிளாக் புல்லி பஸ்ஸில் ஏற்றப்பட்டது. அடையாறு, ஏ.என். ஜகன்னாதராவ்
வீட்டில் செயின் பிளாக் புல்லியை ஒப்படைத்தேன். ராகவன் வீட்டுக்குப் போனேன். நானே எதிர்பார்க்கவில்லை.
ராகவன் தேவுடுவுக்குத் தர வேண்டிய பாக்கியைக் கொடுத்து அனுப்பிவைத்தான்.

… தொடரும்