Posted on Leave a comment

ஹிந்து முஸ்லிம் பிரச்சினை (1924) – லாலா லஜ்பத் ராய் (பகுதி 5) | தமிழில்: கிருஷ்ணன் சுப்பிரமணியன்

பகுதி – 5


“தீண்டாதகாதவர்களும்“காஃபிர்களும்
கடந்த கட்டுரையில் வலியுறுத்தப்பட்ட கருத்துகள்
மிகவும் முக்கியமானவையாகவும் பொருத்தமானவையாகவும் இருப்பதால், அவற்றிற்கு அதிக முக்கியத்துவம்
கொடுத்ததற்காக நான் வருத்தம் தெரிவிக்க மாட்டேன். (அ) வெவ்வேறு மதங்களை, அவர்கள் ஒப்புக்
கொள்ளும் விஷயங்களை வலியுறுத்துவதன் மூலமும், அத்தியாவசியமற்றவற்றை நீக்குவதன் மூலமும்,
அவற்றிற்கிடையேயான வேறுபாடுகளை குறுகிய வரம்புகளுக்குள் கட்டுப்படுத்துவதன் மூலமும்
முடிந்தவரை ஒருங்கிணைப்பது. (ஆ) எவருடைய நம்பிக்கையின் ஆணிவேரையும் அசைக்காத வகையில்
சமூகங்களுக்கிடையேயான தொடர்புகளை மேம்படுத்த ஏதுவாக அனைத்துத் தடைகளையும் நீக்குதல்
ஆகிய இரண்டையும் சாத்தியமாக்க ஒவ்வொரு முயற்சியும் மேற்கொள்ளப்பட வேண்டும்
தீண்டாமையை எடுத்துக்கொள்வோம். ஹிந்து சாஸ்திரங்களில்
அதற்கான எந்த அங்கீகாரத்தையும் நான் காணவில்லை. வரலாற்றில் அதைப் பற்றி எதுவும் குறிப்பிடப்படவில்லை.
தீண்டத்தகாதவர்களைப் பொருத்த விஷயத்தில், மிகவும் விவேகமான ஹிந்துக்கள், குறைந்தபட்சம்
அது புத்தியில்லாத, மனிதாபிமானமற்ற, சகித்துக்கொள்ள முடியாத விஷயம் என்று ஒப்புக் கொள்கிறார்கள்,
ஏனெனில் அவர்கள் ஒரே மதத்தைப் பின்பற்றுபவர்களாகவும், உயர் சாதிகள் என்று அழைக்கப்படுபவர்களைக்
கொண்ட அதே சமூகத்தைச் சேர்ந்தவர்களாகவும் இருக்கிறார்கள். ஆர்ய சமாஜத்தைப் போன்ற சில
மேம்பட்ட சீர்திருத்தவாதிகள், அவர்களுக்குப் பூணூல் அணிவிப்பதன் மூலமும், சமபந்தி போஜனங்கள்
நடத்துவதன் மூலமும், அவர்களுடன் திருமண உறவுகளைச் செய்துகொள்வதன் மூலமும் சமூகத்தில்
அவர்களை உயர்த்துவதற்குத் தயாராக உள்ளனர். மிகவும் பழமைவாதிகளாக இருப்பவர்கள் கூட பல
சந்தர்ப்பங்களில் தங்கள் வீட்டுத் தரையில் அவர்களை (நடக்க) அனுமதிக்கவும், பொதுப்பள்ளிகளில்
அவர்களை அனுமதிக்கவும், மற்றும் தொடுதலின் மூலம் மாசுபடுதல் ஏற்படுகிறது போன்ற கருத்துகளையும்
அகற்றத் தயாராக உள்ளனர். அவர்கள் விஷயத்தில் குறைந்தபட்சம், தீண்டாமை அழிந்துவிட்டது
என்றும் மிகக் குறுகிய காலத்தில் மறைந்துவிடும் என்றும் நான் நம்புகிறேன்.
தீவிரமான பழமைவாதிகள் சந்தேகத்திற்கு இடமின்றி
இதை எதிர்ப்பார்கள், கோபம் கொள்ளுவார்கள், ஆத்திரமடைவார்கள். இங்கேயும் அங்கேயுமாக
அவர்கள் சீர்திருத்தவாதிகளை சமூகத்திலிருந்து விலக்கி வைத்து அவர்களுடனான சமூக உறவுகளை
முறித்துக் கொள்வார்கள். ஆனால் சீர்திருத்தவாதிகளின் எண்ணிக்கை ஏற்கெனவே மிகப் பெரியது,
அது ஒரு கட்டத்தில் பழமைவாதிகளை ஒன்றுமில்லாமல் செய்யும் அளவிற்கு நாளுக்கு நாள் பெரியதாக
வளர்ந்து வருகிறது. மகாத்மா காந்தி அல்லது சேத் ஜம்னாலால் பஜாஜ் அல்லது சுவாமி ஷ்ரதானந்த்
அல்லது லாலா ஹன்ஸ் ராஜ் ஆகியோரின் விஷயத்தை எடுத்துக் கொள்ளுங்கள். மரபுவழி ஹிந்து
சமூகத்திற்கு அவர்களை வெளியேற்றுவதற்கும், ஹிந்து மதத்திலிருந்து ஒதுக்கி வைப்பதற்கும்
விருப்பமும் சக்தியும் உள்ளதா? அந்த வேகத்தை அதிகப்படுத்துவதற்கும், மரபுவழிகளின் உணர்ச்சிகளைக்
காயப்படுத்துவதற்கும் நான் ஆதரவாக இல்லை. ஆனால் இந்த விஷயத்தில் குறைந்தபட்சம் மரபுவழி
அழிந்துகொண்டிருக்கிறது என்பதை நான் அறிவேன். அதன் நாட்கள் உண்மையில் எண்ணப்பட்டு வருகின்றன.
ஹிந்துக்கள் அல்லாதவர்களைப் பொருத்தவரை, தீண்டாமை
வேறு வடிவத்தை எடுக்கும். அவர்கள் விஷயத்தில், தொடுவதன் மூலம் மாசுபாடும் விஷயம் அங்கே
அங்கீகரிக்கப்படவில்லை. ஆனால், அவர்கள் தொட்ட உணவை உண்ணவோ அல்லது தண்ணீரை அருந்தவோ
அனுமதி இல்லை. இந்த நடைமுறையும் அழிந்து வருகிறது. நான் கூறியது போல, ஹிந்து சாஸ்திரங்களில்
அதற்கான எந்த அங்கீகாரத்தையும் என்னால் கண்டுபிடிக்க முடியவில்லை. மாட்டிறைச்சி சாப்பிடுபவர்களாக
இருந்த வெளிநாட்டு ஆட்சியாளர்களுடன் ஒத்துழைக்காத யோசனையின் அடிப்படையில் இது இருக்கலாம்.
இந்தியாவில் முஸ்லிம்கள் மக்களின் எதிரிகளாகவோ அல்லது அவர்களை வென்றவர்களாகவோ இருந்தவரை
இது நல்லதாகவும் பயனுள்ளதாகவும் இருந்தது. மேலும் ஹிந்துக்கள் ஒரு ஹிந்து ராஜ்யம் அமைப்பார்கள்
என்ற எதிர்பார்ப்பு இருந்த வரை இதற்கான தேவை இருந்தது. இது இனி சாத்தியமில்லை. 8 முதல்
16 ஆம் நூற்றாண்டுகளின் எதிரிகள் இன்று இந்திய மக்களில் ஒரு முக்கியமான, ஒருங்கிணைந்த
பகுதியாக உள்ளனர். அவர்கள் வெளிநாட்டவர்கள் அல்லது ஆட்சியாளர்கள் அல்ல. இனரீதியாக அவர்கள்
நம் எலும்பின் ஒரு பகுதி, சதையின் ஒரு அங்கம்.
முன்பு ஒரு காலத்தில், ஒரு முஸ்லிம் தொட்ட தண்ணீரைக்
குடித்த அல்லது சாப்பிட்ட ஒரு ஹிந்து உடனடியாக ஹிந்து மதத்திடமிருந்து விலகிப்போனார்.
மீண்டும் அதனிடம் திரும்ப இயலாத அளவுக்கு அவர் விலக்கப்பட்டார். ஆனால் இப்போது அது
நல்லவேளையாக வழக்கொழிந்துவிட்டது. அதற்காக குரு கோவிந்த் சிங், சுவாமி தயானந்த் மற்றும்
பிற சீர்திருத்தவாதிகளுக்கு நன்றி தெரிவிக்கவேண்டும். பிறப்பால் இஸ்லாமியாரன ஒருவர்
கூட இப்போது ஹிந்து சமுதாயத்தில் இணையலாம். இந்தச் சூழ்நிலைகளில் இந்தத் தப்பெண்ணத்தைத்
தொடர அல்லது நிலைத்திருக்கச் செய்ய இப்போது எந்தவிதமான காரணமும் இல்லை. ஆனால் இது போன்ற
தப்பெண்ணங்கள் அழிந்துபோக சிறிது காலம் ஆகும். அது அழிய வேண்டும் எனும்போது நம்முடைய
முயற்சிகளால் அதை அழிக்க ஏன் அவசரப்படக்கூடாது? சில பிரபலமான ஹிந்துக்கள் எனது கூற்றுக்கு
விதிவிலக்காக இருப்பார்கள் என்பது எனக்குத் தெரியும், அவர்கள் இதற்காக என்னைக் கண்டிக்கக்கூடும்.
ஆனால் உண்மையை மட்டுமே, நான் முழு உண்மை என்று நான் நம்புவதை மட்டுமே, பேசுவதற்கு நான்
வந்துள்ளேன்.
அண்டை அயலாரிடையே நல்லெண்ணத்தை ஏற்படுத்துவதற்கும்,
ஐக்கிய இந்தியாவை உருவாக்குவதற்கும், தற்போதுள்ள சார்புநிலைகளை விட்டுவிட வேண்டும்
என்பது முற்றிலும் அவசியம். சமூக உறவுகள் விஷயத்தில் இத்தகைய தடைகள் அங்கீகரிக்கப்பட்டு
நடைமுறைப்படுத்தப்படும் நிலையில் ஒரு ஐக்கியப்பட்ட தேசத்தை நீங்கள் உருவாக்க முடியாது.
மேலும், மோசமான நடைமுறைகளை ஒழிப்பது மற்றொரு வழியில் ஹிந்து மதத்திற்கு பயனுள்ளதாக
இருக்கும். ஒரு ஹிந்து, குடிநீரை அருந்துவதன் மூலம் அல்லது ஒரு முஸ்லிம் தொட்ட உணவை
சாப்பிடுவதன் மூலம் கட்டாயமாக மதமாற்றம் செய்யப்படுகிறார் என்ற அச்சத்தையும் இது நீக்கிவிடும்.
ஒரு தடையாக இருக்கும் கட்டுப்பாடுகளை அகற்ற இதை நான் பரிந்துரைக்கிறேனே அன்றி, சமபந்தி
உணவருந்துவதை நான் அறிமுகப்படுத்துவதாக நீங்கள் இதை எடுத்துக்கொள்ளக்கூடாது.
மற்றொரு முக்கியமான விஷயத்தை காண்போம். முஸ்லிம்களின்
பார்வையில் ஹிந்துக்கள் அனைவரும் காஃபிர்கள் என்று ஒரு காலம் இருந்தது. தவிர, ஒரு காஃபிரின்
சொத்து மற்றும் பெண்கள் ஒரு முஸ்லிமுக்கு சட்டபூர்வமான போர்ப் பரிசுகள் என்று மறைமுகமாக
நம்பப்பட்டது. காலங்கள் இப்போது மாற்றமடைந்துள்ளன, அதனுடன் காஃபிர் என்ற கருத்தாக்கமும்
மாற்றப்பட வேண்டும். . ஒவ்வொரு முஸ்லிம் அல்லாதவரும் ஒரு காஃபிர் என்று வரையறை செய்யப்பட்டால்
ஒழிய ஒரு கடவுளை நம்பி வணங்கும் எந்த ஹிந்துவும், எந்த மொழியினாலும் காஃபிர் என்று
அழைக்கப் படக்கூடாது. ஏராளமான முஸ்லிம்களின் பார்வையில் பிந்தையது ஒரு காஃபிரின் சரியான
வரையறை; உலேமாக்களின் கூற்றுப்படி, அல்லாஹ்வையும் அவருடைய தூதரையும் நம்புகிறார்கள்
என்றாலும், இஸ்லாத்தின் பிற கொள்கைகளை புரிந்துகொண்டு பின்பற்றாத முஸ்லிம்களும் காஃபிர்கள்தான்.
உதாரணமாக, அவர்கள் சர் சையத் அகமதுவை ஒரு காஃபிர்
என்று அவர்கள் கூறினர். மேலும் அவர்கள் கடியனின் மிர்ஸாவைப் பின்பற்றுபவர்களையும் காஃபிர்கள்
என்று கண்டிக்கிறார்கள். அவர்கள் சொல்வது சரி என்றால், எச்.எச்.ஆகா கான் மிகப்பெரிய
காஃபிர். அதே போல் காசி முஸ்தபா கமல் பாஷா மற்றும் ஜாக்லுல் பாஷா ஆகியோரும் கூட. ஒரு
காஃபிர் குறித்த அவர்களின் வரையறை சரியாக இருந்தால், அவர்களுக்கும் உலகின் பிற பகுதிகளுக்கும்
இடையில் சமாதானம் இருக்கவே முடியாது. அவ்வாறான நிலையில், ஹிந்து-முஸ்லிம் ஒற்றுமையைப்
பற்றிய பேச்சு அனைத்தும் மேலோட்டமான, அபத்தமான, பாசாங்குத்தனமானதாகும். ஒத்துழையாமை
பிரசாரத்தின் போது, சில உலேமாக்கள் குர்ஆனின் குறிப்பிட்ட ‘அயதிகளை’ (பிரிவுகளை) மேற்கோள்
காட்டினர். அதன்படி முஸ்லிம்கள், அவர்களோடு நட்பாக இருப்பவர்கள், அவர்களிடம் விரோத
பாவம் காட்டுபவர்கள், நெருப்பையும் வாளையும் அவர்கள் வீட்டிற்குள் கொண்டு வந்தவர்கள்
அல்லது அவர்களைக் காயப்படுத்தியவர்கள் போன்ற முஸ்லிம்கள் அல்லாதவர்களுடன் சட்டபூர்வமான
உடன்படிக்கை செய்துகொள்ளலாம். வெளிப்படையாகச் சொல்வதானால், இந்த வகையான சிறப்புச் சலுகைகள்
என் மனதைக் கவரவில்லை. இது போன்ற இயந்திரத்தனமான ஒற்றுமை நம்மை ஒரு தேசமாக உருவாக்காது.
நமக்குத் தேவைப்படுவது ஒரு உணர்வுபூர்வமான ஒன்றியம். ஹிந்துக்கள் ‘காஃபிர்கள்’ ஆக இருந்தால்,
ஹிந்துக்களுக்கும் முசல்மான்களுக்கும் இடையிலான ஒற்றுமை பற்றிய பேச்சு அனைத்தும் அபத்தமானது.
இந்தியாவிலோ அல்லது வெளியிலோ உள்ள முஸ்லிம்களுக்கும்
அவர்களது அமைப்புகளுக்கும் மற்ற முஸ்லிம்களைப் பிணைக்க எந்தவொரு சட்டபூர்வமான உரிமையோ
அதிகாரமோ இல்லை. தலைவர்கள் வருவார்கள், போவார்கள்; ஆனால் ஒட்டுமொத்த முஸ்லிம் சமூகத்தின்
தரப்பில் பேசக்கூடிய யாரும் இந்தியாவில் கிடையாது. லக்னோவின் உடன்படிக்கை அரசாங்கத்தால்
ஏற்றுக்கொள்ளப்பட்டு சட்டமாக்கப்பட்டாலொழிய அதற்கு எந்த மதிப்பும் கட்டுப்படுத்தக்கூடிய
சக்தியும் இல்லை. காங்கிரஸ் அல்லது கிலாபத்தின் கூட்டத்தில் செய்யப்பட்ட எந்த ஒப்பந்தமும்
சட்டபூர்வமானதில்லை. தற்போதைய தலைவர்கள் அல்லது ஜாமியத்-உல்-உலேமா ஆகியோரால் ஒப்புக்
கொள்ளப்பட்ட எதையும் வேறு எந்த முஸ்லிமும், அடுத்தடுத்த தலைமுறையினரும் இன்னும் அதிக
சக்தியுடன் கேள்வி கேட்க முடியும். சட்டபூர்வமான ஒரு ஒப்பந்தம் அல்லது உரிமைகள் அறிக்கையின்
ஒரு பகுதியை ஏற்படுத்துவது கூட ஹிந்துக்கள் மற்றும் முஸ்லிம்களின் எதிர்காலத் தலைமுறையினரைக்
கட்டுப்படுத்தாது. சட்டங்களை உருவாக்குபவர்களோடு சட்டங்கள் மாறுபாடடைகின்றன. இன்று
உருவாக்கப்பட்ட ஒரு சட்டத்திற்கு ஐம்பது ஆண்டுகளுக்குப் பின் எந்த மதிப்பும் இல்லாமல்
போகலாம். இப்பேற்பட்ட சூழ்நிலைகளில், ஒப்பந்தங்கள் நம்மைப் போதுமான தூரம் அழைத்துச்
செல்லாது. தேவைப்படுவது ‘மன் மாற்றம்’. தற்போதைய தலைமுறையின் முஸ்லிம் தலைவர்களின்
அனைத்து முயற்சிகளும் ஹிந்துக்கள் காஃபிர்கள் என்ற கருத்தை மறுபரிசீலனை செய்ய வைப்பதாக
இருக்கவேண்டும்.
சாதாரணமாக, கிராமங்கள் மற்றும் சிறு நகரங்களில்
ஹிந்துக்கள் மற்றும் முஸ்லிம்களின் உறவுகள் மிகவும் சுமுகமானவை. தற்போதைய பதற்றம் கடந்த
ஐம்பது ஆண்டுகளில் ஏற்பட்டதாகும். ஆனால் கடந்த மூன்று ஆண்டுகளில் நடந்தது என்பது எல்லா
‘சாதனைகளையும்’ முறியடித்தது. இந்தியா ஸ்வாராஜ்யத்திற்கு தகுதியற்றது என்பதை நிரூபிக்க
சிறப்பு முயற்சிகள் மேற்கொள்ளப்பட்டுள்ளன என்றும், அரசியல் சீர்திருத்தங்கள் விஷயத்தில்
மேலும் எந்த முன்னேற்றமும் பாதுகாப்பானது இல்லை என்றும் சிலர் கருதுகின்றனர். சில பிரிவுகளில்
முழுப் பொறுப்பையும் வெளிநாட்டு அரசாங்கத்தின் அதிகாரிகள் மீது வீசும் போக்கு உள்ளது.
அவர்களுக்கு அதில் ஒரு பங்கு உண்டு என்பதை மறுக்க முடியாது என்ற போதிலும் முஸ்லிம்
மௌல்விக்கள், மௌலானாக்கள், அமைப்புகள் ஆகியவற்றின் பங்கு மிகப் பெரியது என்பதை இங்கு
நினைவுகூரவேண்டும். இப்படிச்சொல்வதால் ஹிந்துக்கள் மிகவும் அப்பாவிகள் என்றும் முடிவு
செய்ய முடியாது.
ஹிந்துக்களுக்கும் முஸ்லிம்களுக்கும் இடையில்
எங்கெல்லாம் கலவரம் நடந்தாலும், பிந்தையவர்கள் முந்தையவர்களைக் கொள்ளையடித்து, அவர்கள்
கோயில்களை இழிவுபடுத்தி, அவர்கள் வீட்டுப் பெண்களைத் தாக்கியுள்ளனர், ஹிந்துக்கள்
‘காஃபிர்கள்’ என்ற கருத்தின் தாக்கத்தை அவர்கள் இப்படிக் காட்டிக்கொடுக்கின்றனர். அதாவது
முஸ்லிம்கள் ஹிந்துக்களுடனான ஒரு போரில் உள்ளனர், அவர்களுடைய சொத்துகளும் பெண்களும்
முஸ்லிம்களுக்கு ஹலால் ஆகும் என்ற கருத்தாக்கத்தை வெளிப்படுத்துகின்றனர். சிலர், இதைச்
சமூக விரோதிகளின் செயல் என்று கூறுகின்றனர். நான் இல்லை என்று மறுக்கிறேன். இந்தக்
கலவரங்கள் சமூக விரோதிகளை விட புத்திசாலித்தனமானவர்களால் செயல்படுத்தப்படுகிறன. முக்கியமான
நபர்களால் இவை ஆதரிக்கப்பட்டு, ஊக்குவிக்கப்படுகின்றன. இதை களத்தில் நிகழ்த்துவர்கள்
மட்டுமே சமூக விரோதிகள், மதவெறியர்கள், வறியவர்கள்.
ஒரு மதிப்புமிக்க முஸ்லிம் தலைவர் ஹிந்துக்கள்
பணக்காரர்கள், முஸ்லிம்கள் ஏழைகள் என்ற கோட்பாட்டை முன்வைத்து அது இந்தக் கலவரங்களை
விளக்குகிறது என்கிறார். இந்த விளக்கம் சரியானது என்று நாம் கருதினால், ஏழை முஸ்லிம்கள்
தங்கள் சக மதத்தைச் சேர்ந்த பணக்காரர்களை ஏன் கொள்ளையடிக்கவில்லை என்ற உண்மையை எப்படி
விளக்குவது? உண்மையான விளக்கம் என்னவென்றால், ஒரு சாரர் முஸ்லிம்கள் என்பதும் ஹிந்துக்கள்
காஃபிர்கள் என்பதும்தான். இந்த கருத்து வெகுஜன மற்றும் முஸ்லிம் நடுத்தர வர்க்கங்களின்
மனதில், புத்திசாலித்தனமான பிரசாரகர்கள் மற்றும் செல்வாக்கு மிக்க தலைவர்களால் நன்கு
விதைக்கப்பட்டுள்ளது. இந்த கருத்தை அழிப்பதும்,, ஹிந்துக்கள் காஃபிர்கள் அல்ல என்ற
உண்மையை அவர்களின் சக மதவாதிகளின் மனதில் நிலைநிறுத்துவதும் கௌரவம் மிக்க முஸ்லிம்
தேசியவாதத் தலைவர்களின் கடமையாகும், சண்டைகள் நேரும் சந்தர்ப்பத்தில் கூட, ஹிந்துக்களின்
கோயில்கள், பெண்கள் மற்றும் அவர்களின் சொத்துக்கள் மதிப்பில்லாதவை, தாக்குதல்களுக்கு
அப்பாற்பட்டவை.

(தொடரும்…)

Leave a Reply