Posted on Leave a comment

இந்திய இறைமையும் ஈழப் போராட்டமும் – அகரமுதல்வன்


இலங்கைத்தீவில் நிகழ்ந்து வருகிற தமிழ் – சிங்கள இனப்பிரச்சினையென்பது வெறும்
இனப்பிரச்சினை மட்டுமல்ல. அதன் பின்னணியில் தேரவாத பெளத்தமதத்தின் பெருந்தேசியவாத
கோட்பாடு அச்சாக இருக்கிறது. இலங்கை அரசினால் படுகொலை செய்யப்பட்ட அனைத்து
அப்பாவித்தமிழ் மக்களையும் பெளத்த மதமே கொன்றது. ஈழத்தில் உள்ள தமிழர்கள் என்போர்
இந்துக்கள். அவர்கள் பெளத்த மதத்தின் எதிரிகள். இந்தியாவின் நீட்சியாக
இந்தத்தீவில் மிச்சமிருப்பவர்கள், ஈழத்தில் உள்ள தமிழர்களை அழிக்காமல் போனால்
இலங்கைத்தீவும் இந்தியாவின் (இந்துக்களின்) வசம் ஆகிவிடுமென ஒவ்வொரு சிங்கள
ஆட்சியாளர்களும் தமது ஆட்சிக்காலத்தில் நரபலி ஆடுகிறார்கள்.
இங்கே கூறப்படும் பெளத்த – இந்து வரலாற்றுப் பகையை சிங்கள – தமிழ்
இனப்பிரச்சனையோடு புரிந்துகொள்ளும் இந்தியர் சிலரைத்தான் காணமுடிகிறது. மாறாக
ஈழத்தமிழர்களின் விடுதலைப் போராட்டத்தையும் அவர்களின் அரசியல்பூர்வமான
அலைக்கழிவுகளையும் மிகவும் கொச்சைப்படுத்தி
ப் பேசவல்ல எத்தனையோ
பேரை சந்தித்திருக்கிறேன். இந்திய இறைமையை நேசிக்கவல்லவர்கள் ஈழத்தமிழரின்
போரட்டத்தையும் ஆதரிக்கவேண்டியவர்கள் எனும் கூற்றை அவர்கள் நம்பமறுப்பதும் உண்டு.
இலங்கைத்தீவில் ஈழத்தமிழர்களுக்கான விடுதலை என்பது தென்னாசிய பிராந்திய அளவில்
என்றென்றைக்கும் இந்தியாவிற்கு ஒரு பாதுகாப்பு அரண் என்பதை இந்திய அரசியல்
புத்திஜீவிகள் புரியமறுப்பது வேதனை தருகிறது. இதன் இன்னொரு பக்கத்தில் ஈழத்தமிழ்
ஆதரவு சக்திகளாக இந்திய நிலவெளியில் இருக்கும் சில அரசியல் கட்சிகள் – அமைப்புகள்
உள்நாட்டு அரசியலின்பால் இந்திய வெறுப்புவாதத்தை
ப் பேசுவதும் நான்
மேற்கூறிய அவர்களின் நிலைப்பாடுகளுக்கு காரணமாக அமையலாம். ஆனால் இந்த
நொண்டிச்சாட்டை காரணம் காட்டி தமது வரலாற்றுப் பொறுப்பிலிருந்து இந்திய
இறைமையாளர்கள் நழுவமுடியாது.
இரண்டாயிரத்து ஒன்பதாம் ஆண்டில் முள்ளிவாய்க்காலில் நிகழ்ந்த மாபெரும்
மனிதப்படுகொலையை அடுத்து இலங்கையின் அரசியல் களமானது பல்வேறு காட்சிகளை
அரங்கேற்றியிருக்கிறது. இலங்கையின் ஆட்சியாளர்களுக்கு யுத்த வெற்றி அளித்த
மகிழ்ச்சி ஒருபுறமெனினும் யுத்தக்குற்றச்சாட்டு இன்னொரு புறத்தில் நின்று
மிரட்டியது. ஆனால் சிங்கள ராஜதந்திரிகள் அதனை சர்வதேச தளத்தில் சரியாக எதிர்கொண்டு
வெற்றியும் கண்டனர். நிகழ்ந்த யுத்தத்தின் உண்மைத்தன்மையை அறிய சர்வதேச விசாரணை வேண்டுமென
மனிதஉரிமை ஆர்வலர்கள் உலக அரங்கில் குரலெழுப்பியபோது படுகொலையின் ராஜதந்திரிகள்
உள்ளக விசாரணைக் குழு அமைத்து அந்தப் பொறியிலிருந்தும் தமது நவீன பெளத்த சிங்கள
மன்னரான மஹிந்த ராஜபக்ச உட்பட அனைவரையும் காப்பாற்றினர்.
இலங்கையின் நவீன சிங்கள பெளத்த வரலாற்றில் இத்தனை லட்சம் தமிழர்களை
(இந்துக்களை) முள்ளிவாய்க்காலில் அழித்த மஹிந்த ராஜபக்சவே புதிய துட்டகாமினியென*
எத்தனையோ பிக்குகள் மீண்டும் மீண்டும் சொல்லிவருகின்றனர். பெளத்த சிங்களவர்களின்
கருத்துப்படியே மஹிந்த ராஜபக்ச துட்டகாமினி என்றால் ஈழத்தமிழர்களின் நவீன வரலாற்றில்
சோழநாட்டைச் சேர்ந்த எல்லாளமன்னன்* பிரபாகரன் அன்றி வேறு எவர். ஆக
பிரபாகரனையும் அவரது படைபலங்களையும் வெற்றிகொண்டு அவர் தேசத்து மக்களைக்
கொன்றுகுவிப்பதானது இந்துக்களான சோழ வம்சத்தை வீழ்த்துவதற்கு நிகரானது என தேரவாத
பெளத்தமனம் தனது வெற்றிவாத உரைகளில் சுட்டிக்காட்டுகிறது. ஆயின் இப்படியொரு
நேரடியான பச்சைப்படுகொலை முள்ளிவாய்க்காலில் நிகழும் போது இந்திய இறைமையாளர்கள்
அதற்கு எதிராக ஏன் அணிதிரளவில்லை? அவர்களை எது தடுத்தது?
இவ்வளவு வெளிப்படையாக உலகின் பல்வேறு ஆயுத சக்திகளை ஒன்று திரட்டி இந்து சமுத்திரத்தில்
கொல்லப்பட்ட லட்சோப லட்ச தமிழ் மக்களின் நீதிக்காக ஏன் அவர்கள் குரல்
எழுப்பவில்லை? சைவ சமயத்தின் நால்வர்களில் இருவரான சம்பந்தரும், சுந்தரரும் பாடிய
திருக்கேதீஸ்வரத்தையும், திருக்கோணேஸ்வரத்தையும் கொண்டிருக்கும் அந்த மண்ணில்
கோவிலை வழிபடும் உரிமைகூட இன்று தமிழர்களுக்கு இல்லாமல் போயிருப்பது குறித்து ஏன்
இங்குள்ள ஆதீனங்கள் கூட பேசுவதில்லை. இந்த மர்மமோ என்னை நெடுநாளாய்
தீண்டிக்கொண்டேயிருக்கிறது.
இன்றைய சூழலில் ஈழத்தமிழர்களுக்கு நிம்மதியான ஒரு வாழ்வு கிடைத்து விட்டதாக
ஊடகங்கள் சில செய்திகள் வெளியிட்டு வருவதைக் காணக்கூடியதாக இருக்கிறது. மஹிந்த
ராஜபக்ச நவீன துட்டகாமினியாக தேர்தலில் தோல்வியுற்று ரணில் – மைத்திரி அரசு
பதவிக்கு வருகையில் இலங்கைத்தீவெங்கும் சமாதானமும் அமைதியும் திரும்பியதாக
ப் பல உலகநாடுகளின்
தலைவர்கள் வாழ்த்தினார்கள். அதற்கு ஏற்ப புதிய அரசு தன்னைத்தானே  ‘நல்லிணக்க அரசு’ என அழைத்துக்கொண்டது.
தமிழர்களுக்கு அரசியல் தீர்வைப் பெற்றுத்தருவதில் தமக்கு எந்தத் தடையுமில்லையென
தேர்தல் பிரசார மேடைகளில் முழங்கிய ரணில் – மைத்திரி ஆகிய இருவரும் தேர்தல்
முடிவுகளுக்கு பின்னர் தமிழர்களுக்கு அரசியல் தீர்வா என அதிர்ச்சியடைந்தனர். ஒரு
புத்த பிக்கு மிக அண்மையில் பேசிய காணொளி ஒன்று வெளியானது. (தமிழர்கள்) நீங்கள்
இந்துக்கள்தானே, இந்தியாவிற்கே போங்கள் என்கிறார். கோவிலுக்குரிய காணிகளில்* விகாரைகளை
ஒருபுறம் பிக்குகள் எழுப்புகின்றனர். மறுபுறம் இந்து மயானங்களை அழித்து மசூதிகளை
எழுப்புகின்றனர் இலங்கை அரசின் கூட்டாளிகளான இஸ்லாமிய அரசியல்வாதிகள்.
மாபெரும் போரழிவுக்குப் பின்னர் வறுமையும் வாழ்வின் மீதான பிடிப்பின்மையும் உளவியல் சிதைவுகளும்
சனங்களின் மத்தியில் நிரம்பிக்கிடகின்றன. அப்படியானதொரு சூழலை
த் தமக்கு சாதகமாகப்
பயன்படுத்திக்கொள்ளும் ஏராளமான கிறிஸ்துவ சபைகள் மதமாற்ற நடவடிக்கைகளில்
ஈடுபடுகின்றன. போரினால் அதிகமாக பாதிக்கப்பட்ட கிராமங்களை இலக்குவைத்து நடக்கும்
இந்தச் செயற்பாட்டை அருவருக்க வேண்டியிருக்கிறது.
கிளிநொச்சியை ஒட்டிய கிராமமொன்றில் வாழும் எனது பள்ளித்தோழி, எறிகணை வீச்சில்
இரண்டு கால்களையும் இழந்தாள். அவளைச் சந்தித்த மதமாற்ற ஊழியர்கள் உரையாடிய விதத்தை
என்னோடு பகிர்ந்திருந்தாள். ஆண்டவர் ஒருவரே மீட்பர். அவரே எம்மை இந்த
பாதாளத்திலிருந்து ஒளிவீசும் மலைக்கு
க் கூட்டிச்செல்வார் என
பிரசங்கித்திருக்கிறார்கள். அவளோ அவர்களை
த் திட்டிப் பேசி
வீட்டிலிருந்து வெளியேற்றியிருக்கிறாள்.
யுத்த காலத்திற்குப் பின்னரான இந்தக்கால கட்டத்தில் தமிழர்கள் எதிர்கொண்டிருக்கும் இப்படியொரு
மும்முனைச்சிக்கலை கவனத்தில் கொள்ளவேண்டும். சைவக் கோவில்களை அழித்து விகாரைகளும்,
மசூதிகளும் எழும்பியாடும் இந்தப் பேரழிவையாவது தடுக்கவேண்டாமா? நாதியற்று நிற்கும்
ஈழத்தமிழர்களை நான் கூறும் இந்து வேரினால் கூட சொந்தம் கொண்டாட முடியாதா? ஈழத்தமிழர்
விடயத்தில் கடந்தகாலத்தின் காங்கிரஸ் இந்தியா கொண்டிருந்த நிலைப்பாட்டையா நிகழ்கால
பா.ஜ.க இந்தியா பேணப்போகிறது?
ஈழத்தமிழ் அறிவுப்புலத்திற்கும் – இந்திய அறிவுப்புலத்திற்குமான ஒரு விரிவான
உறவாடல் அரசியல் ரீதியாக உருவாகாமல் இருப்பது ஆபத்தானது. ஈழத்தமிழர்களையும்
அவர்களின் அரசியல் நிலைப்பாடுகளையும், உரிமைக்கான அபிலாஷைகளையும் இந்திய நிலவெளியெங்கும்
எடுத்தியம்ப வேண்டிய கடமை ஒவ்வொருவருக்கும் உண்டு. ஆனால் இங்கு அதற்கான
சாத்தியங்கள் மிகச்சவாலாக இருக்கிறது. தமிழீழ விடுதலைப் புலிகள் இயக்கத்தின் மீது
கட்டியெழுப்பபட்டிருக்கும் பொய்களும், புனைகதைகளும், அவதூறுகளும் ஏராளமானவை.
மேலும் இந்திய இறைமைக்கு எதிரானவரே பிரபாகரன் என்ற பொய்யான பிம்பமும்
உருவாக்கப்பட்டிருக்கிறது. தமிழ்நாடு – இந்தியா எனும் உள்நாட்டு அரசியல்
வாக்குவாதங்களில் ஈழ அரசியல் பேசப்படுவதும் இதற்கு
க் காரணமாக
இருக்கிறது. பிரபாகரனின் அரசியல் நிலைப்பாடு இந்திய இறைமைக்கு எதிராக இருந்ததாக
வரலாற்றில் ஓரிடமும் இருந்ததில்லை. ராஜீவ்காந்தியின் அமைதிப்படை காலகட்டத்தில்
நடந்த இந்திய – புலிகள் மோதல் கூட அந்த நிலைப்பாட்டில் தோன்றியதில்லை என்பது
யாவரும் அறிந்தவொன்று. நான் மேற்கூறிய கருத்தினை உறுதிப்படுத்தும் வகையில் தமிழீழ
விடுதலைப் புலிகளின் தலைவர் பிரபாகரன் அவர்களின்
2008ம் ஆண்டு மாவீரர் தின உரையின் சிறிய பகுதியை கீழே இணைக்கிறேன்.
“எமது விடுதலை இயக்கமும் சரி, எமது மக்களும் சரி என்றுமே உலக நாடுகளுடனும்,
எமது அண்டை நாடான இந்தியாவுடனும் நட்புறவை வளர்த்துச் செயற்படவே விரும்புகிறோம்.
இதற்கான புறநிலைகளை உருவாக்கி, நட்புறவுப் பாலத்தை வளர்த்து விடவே சித்தமாக
இருக்கிறோம். எமது நல்லெண்ணெத்தை வெளிப்படுத்தி, காத்திரமான உறவுகளைக்
கட்டியெழுபுவதற்குக் காத்து நிற்கிறோம். எம்மை தடை செய்துள்ள நாடுகள், எமது
மக்களது அபிலாசைகளையும் ஆழமான விருப்பங்களையும் புரிந்துகொண்டு எம்மீதான தடையை
நீக்கி எமது நீதியான போராட்டத்தை அங்கீகரிக்க வேண்டுமென அன்போடு
வேண்டிக்கொள்கிறேன்.
இன்று இந்தியத்தேசத்திலே பெரும் மாற்றங்கள் நிகழ்ந்து வருகின்றன. அங்கு
அடங்கிக் கிடந்த எமது போராட்ட ஆதரவுக்குரல்கள் இன்று மீளவும் ஓங்கி ஒலிக்கின்றன.
எமது போராட்டத்தை ஏற்றுக்கொள்கின்ற ஏதுநிலைகள் வெளிப்படுகின்றன. கனிந்து
வருகின்ற இந்தக் கால மாற்றத்திற்கு ஏற்ப இந்தியப் பேரரசுடனான அறுந்துபோன எமது
உறவுகளை நாம் மீளவும் புதுப்பித்துக் கொள்ள விரும்புகிறோம். அன்று இந்தியா
கைக்கொண்ட நிலைப்பாடுகளும் அணுகுமுறைகளும் தலையீடுகளும் ஈழத்தமிழருக்கும் அவர்களது
போராட்டத்திற்கும் பாதகமாக அமைந்தன.
இனவாத சிங்கள அரசு தனது கபடநாடகங்களால் எமது விடுதலை இயக்கத்திற்கும் முன்னைய
இந்திய ஆட்சிப்பீடத்திற்கும் இடையே பகைமையை வளர்த்துவிட்டது. இந்தப்
பகைப்புலத்தில் எழுந்த முரண்பாடுகள் மேலும் முற்றிப் பெரும் போராக வெடித்தது. இதன்
ஒட்டுமொத்த விளைவாக எமது மக்கள் பெரும் அழிவுகளைச் சந்திக்க நேர்ந்தது. நாம்
எமது இலட்சியத்தில் உறுதியாக நின்ற காரணத்தினால்தான் எமது இயக்கத்திற்கும் இந்திய
அரசிற்கும் பிணக்கு ஏற்பட்டது. எனினும் இந்தியாவை நாம் ஒருபோதும் பகை சக்தியாகக்
கருதியதில்லை. இந்தியாவை எமது நட்புச்சக்தியாகவே எமது மக்கள் என்றும்
கருதுகிறார்கள். எமது தேசியப் பிரச்
சினை விடயத்தில்
இந்தியப் பேரரசு ஒரு சாதகமான நிலைப்பாட்டை எடுக்கும் எனப் பெரிதும்
எதிர்பார்க்கிறார்கள்
. ”
இந்த உரையின் கடைசிவரியில் கூறப்படுவதைப் போல இந்தியப் பேரரசு சாதகமான
முடிவுகளை எடுக்குமென எதிர்பார்த்த – எதிர்பார்க்கும் ஈழத்தின் மூன்றாவது
தலைமுறையாய் நானிருக்கிறேன். இப்போதும் இந்தியத் தேசம் ஈழத்தமிழர்களுக்கு சாதகமான
முடிவுகளை எடுக்காது போனால் இலங்கைத்தீவில் மிச்சமிருக்கும் தமிழர்களும் தமது
பண்பாட்டு அடையாளங்களோடு அழிக்கப்பட்டு விடுவார்கள்.
மேலும் தனது தென்முனையிலும் ஒரு பீஜிங்கை எதிர்கொள்ளவேண்டிய நிர்ப்பந்தம்
இந்தியாவிற்கு இன்றே தோன்றியிருக்கிறது. இராணுவ ரீதியாக புலிகள் தோற்கடிக்கப்பட்ட
பின் சிங்களவர்களிடமிருந்து இலங்கைத்தீவை சீனா கைப்பற்றியது. இந்து சமுத்திரத்தின்
கேந்திரமுக்கியத்துவம் வாய்ந்த பிராந்தியமாக
க் காணப்படும்
திருகோணமலையை சீனா தனது வசமாக்கியுள்ளது. அம்பாந்தோட்டையில் பிரமாண்ட துறைமுகத்தை
அமைத்துள்ளது. இந்தியப்பெருங்கடலை தனது ஆளுகைக்குள் கொண்டுவர விரும்பும்
சீனப்பேரரசுவிற்கு ஆதரவான இலங்கை – பெளத்த சிங்கள ஆட்சியாளர்களை இந்தியா எவ்வாறு
நேச சக்தியாக கருதுகிறதோ?
இன்றைக்கு தென்னிலங்கையில் சீனாவின் நிதியுதவியினால் நிறுவப்பட்டிருக்கும்
தாமரைக்கோபுரம் வெறுமென உயரத்தில் மட்டுமே கவனம் கொள்ளப்படவேண்டியதில்லை. சீனாவின்
ஆதிக்கத்தையும் தனது இந்தியப் பெருங்கடல் கண்காணிப்பையும் அது வெளிப்படையாக
உணர்த்தி நிற்கிறது. பெளத்த அரசுகள் ஒன்றுபட்டு இந்தியப்பெருங்கடலின் அரசியலை
தென்னாசியாவில் நிர்மாணிக்க துடிக்கின்றன. இது உட்புறமாக மட்டுமல்ல
வெளிப்புறமாகவும் இந்தியாவிற்கான அச்சுறுத்தலாக அமைகிறது. மேலும் இந்தியாவின்
நேரடியான அரசியல் – இராணுவ எதிரியான பாகிஸ்தானோடு இலங்கைக்கு இருக்கும் நெருக்கம்
இந்திய – பாகிஸ்தான் யுத்தகால வரலாற்றிலேயே இருக்கிறது. இந்தியாவை
த் தாக்கவல்ல
பாகிஸ்தானிய போர்க்கப்பல்கள் இலங்கைக் கடற்பரப்பில் நிறுத்திவைக்கப்பட்டதை
இந்தியர்கள் மறந்தாலும் இந்திய நவீன வரலாறு மறக்காது. எதிரிக்கு எதிரி நண்பன்
என்கிற வகையில் இந்தப் பிராந்தியத்தில் சீனா – பாகிஸ்தான் உறவு கூட இந்தியாவிற்கு
எதிரான புள்ளியில் வலுப்படுத்தப்படலாம்.
ஆனால் இலங்கைத்தீவிலுள்ள அனைத்து கேந்திர முக்கியத்துவம் வாய்ந்த இடங்களும்
தமிழர்களுக்குச் சொந்தமானது. அப்படியான முக்கியத்துவம் வாய்ந்தவர்களை அதிகாரமற்று
அல்லற்படும் நிலைக்கு காலம் இட்டுச்சென்று இருக்கிறது. புலிகளுக்கு எதிரான இறுதி
யுத்தத்தில் பங்கெடுப்பதற்கு இந்திய காங்கிரஸ் அரசுக்கு
த் தனிப்பட்ட
பகைமையிருந்ததைப் போலவே பாகிஸ்தானுக்கும் இருந்தது. யாழ்ப்பாணத்தில் இருந்து
புலிகள் இயக்கத்தினரால் இஸ்லாமியர்கள் ஒரேநாளில் வெளியேற்றப்பட்ட சம்பவத்தை இலங்கை
அரசாங்கம் பாகிஸ்தானின் காதில் மிகவலுவாகச் சொன்னது. அதாவது தமிழீழ விடுதலைப்
புலிகள் இயக்கம் என்பது ஒரு இந்து
த் தீவிரவாத அமைப்பு, இந்திய நீட்சி கொண்டவர்கள். அவர்கள் முஸ்லிம்களுக்கு
எதிரானவர்கள், அவர்களை அழிக்கவேண்டுமென கொழும்பு மீண்டும் மீண்டும் ராஜதந்திர
வலியுறுத்தலை
ச் செய்தது. பாகிஸ்தானையும் இந்தியாவையும் ஒரே குடையின் கீழ் திரட்டி ஒரு
யுத்தவெற்றியைப் பெற்ற சிங்கள பெளத்த சாதுரியத்தை எண்ணிப்பார்ப்பது சிவனின்
அடியையும் முடியையும் காணத்துடிப்பது மாதிரியாகிவிடும்.
இந்த சம்பவங்களின் நீட்சியாகவே பாகிஸ்தானின் இன்றைய பிரதமர் தனது இரண்டு
உரைகளில் தமிழீழ விடுதலைப் புலிகளை இந்துத் தீவிரவாத இயக்கமென
அடையாளப்படுத்துகிறார். இம்ரான்கானின் இந்தக்கூற்றில் இருக்கக் கூடிய
அடையாளப்படுத்தல் எந்த நோக்கம் கொண்டது என்பனை நிதானித்து
க் கண்டடையவேண்டியுள்ளது.
உலகம் பூராக மனித உயிர்களை அச்சுறுத்திவருகிற இஸ்லாமிய பயங்கரவாதத்தை எதன்
பொருட்டும் ‘புலிகள் இந்து
த் தீவிரவாதிகள்’ என்று சொல்லி நீர்த்துப்போகச் செய்யமுடியாது. இந்த ஆண்டின்
ஏப்ரல் மாதத்தில் நிகழ்ந்த ஐ.எஸ்.ஐ.எஸ் அமைப்பினரின் உயிர்த்த ஞாயிறு குண்டுவெடிப்பு
த் தாக்குதலின் பிறகே
இம்ரான்கான் இவ்வாறு குறிப்பிடுவதை
த் தொடங்கியிருக்கிறார். புலிகளிற்குப் பிறகான ஒட்டுமொத்த
இலங்கைத்தீவின் அரசியலில் ஈழத்தமிழர்களும் இல்லை, இந்தியாவும் இல்லை என்பது
உறுதிசெய்யப்பட்டுவிட்டது. இலங்கையின் கிழக்கு மாகாணம் கிட்டத்தட்ட முஸ்லிம்
நாட்டைப் போன்று பச்சைநிறத்தினால் சூழப்பட்டுள்ளது. இதன் பின்னணியில் வைத்தே
உயிர்த்த ஞாயிறு குண்டுத்தாக்குதலை அணுகவேண்டும். தமிழீழ விடுதலைப் புலிகளை
அழிப்பதற்கு இலங்கை அரசினால் உருவாக்கப்பட்ட மறைமுக ஜிகாத்துக்கள் ஒரே நாளில்
இலங்கையை குண்டுகளால் கோரமாக உலுக்கினர். வீடு வீடாகத் தேடி ஆயுதக்கிடங்குகளை
கண்டுபிடித்தனர்.
இந்தச் சம்பவத்தை கூர்ந்து அவதானித்தால் இலங்கைத்தீவில் தமிழர்களின் கதி
என்னவென்று விளங்கும். ஒருபுறம் சீன – சிங்கள பவுத்த ஆதிக்கம். இன்னொரு புறம்
இஸ்லாமிய அடிப்படைவாத எழுச்சி – மறுபுறம் கிறிஸ்துவ மதமாற்ற நடவடிக்கைகள் என ஒரு
குழம்பிய சித்திரம் போல ஆகியிருக்கிறது.
 
(கொலம்ப மேதாலங்க தேரர்)
சென்ற மாதத்தின் இறுதி நாட்களில் முல்லைத்தீவு மாவட்டத்தில் நிகழ்ந்திருக்கும்
ஒரு சம்பவம் இங்கு சுட்டிக்காட்டப்படவேண்டியது. தமிழர்களின் பிரதேசமான
முல்லைத்தீவு மாவட்டத்திலுள்ளது நீராவியடிப்பிள்ளையார் கோவில். அந்தக் கோவில்
வளாகத்திலேயே மக்களின் எதிர்ப்புக்கு மத்தியில் புத்தவிகாரை கட்டப்பட்டது. ‘குருகந்த
புராண ரஜமகா’ என்
று அந்த விகாரைக்குப் பெயரிடப்பட்டது. இந்த ஆக்கிரமிப்பு நடவடிக்கையில் ஈடுபட்ட பெளத்த பிக்குவான
கொலம்ப மேதாலங்க தேரர் புற்றுநோய் காரணமாக கொழும்பில் காலமானார். ஆனால் அவரின்
உடலை நீராவியடிப் பிள்ளையார் கோவில் வளாகத்திலேயே எரியூட்டப்படவேண்டுமென சிங்களப்
பவுத்த பெருந்தேசியவாத பிக்குகள் முல்லைத்தீவிற்கு
ப் படையெடுத்தனர்.
தமிழ்ச் சனங்கள் அதனை ஏற்க மறுத்தனர். நாம் வணங்கும் கோவில் வளாகத்தில் எப்படி
எரியூட்ட முடியுமென வாதாடினார்கள். நீதிமன்றம் எரியூட்டுவதற்கு வேறொரு இடத்தை
ப் பரிந்துரைத்து
தீர்ப்பு வழங்கியது. ஆனால் தேரவாத பெளத்தத்தின் மகாவம்சம் மனவுலகம் அதனை ஏற்க
மறுத்து, கோவிலை ஒட்டியுள்ள அதே சூழலில் அந்தப் பிக்குவின் உடலை எரியூட்டுகிறது.
நான் குறிப்பிடும் இந்தக் களேபரங்கள் இணையத்தில் காணொளியாகவே இருக்கிறது.
ஆனால் இதற்கு எந்தக் குரலையும் காட்டாது மழையில் நனைந்த கோழியைப் போல ஒதுங்கி நிற்கிறது
நல்லிணக்க அரசு. பிக்குகள் சனங்களை மிரட்டுகின்றனர். சனங்களை நோக்கி சிங்களத்தில்
வசைபாடுகின்றனர். ஆகம – பாஷவ – ரட்ட (ஒருமதம், ஓர் இனம், ஓர் அரசு) என்று
மிரட்டுகின்றனர். இந்துக்கள் வணங்கக்கூடிய எத்தனை ஆலயங்கள் இலங்கைத்தீவு எங்கும்
அழிக்கப்பட்டிருக்கிறது என இந்துத்துவர்கள் கணக்கெடுத்தால் இதன் கோரமுகம்
புரியும்.
இன்றைய இந்தியப் பேரரசு இப்படியான காரியங்கள் நடப்பதைத் தடுக்கவேண்டும். இந்த
அரசினால் முடியாது போனால் எந்த அரசினாலும் முடியாது என்பது எனது கருத்து. நாம்
கேட்பது நிம்மதியான வாழ்க்கையைத்தானே அன்றி வானின் நட்சத்திரங்களை அல்ல. நாம்
கேட்பது எங்கள் பூர்விக நிலத்தை – எங்கள் கடலை – எங்கள் காற்றை – எங்கள் கடவுளரை –
எங்கள் கோவிலை – எங்கள் புன்னகையை – எங்கள் அச்சமின்மையை – எங்கள் விடுதலையை!
இதன்பொருட்டு மேற்கூறியவற்றின் வந்தடைவாக ஈழத்தமிழர் விடயம் சார்ந்து இந்திய
அறிவுஜீவிகள் ஒரு சரியான புரிதலுக்கு வரவேண்டும். எழுமாத்திரமாக ஒரு பொழுதும்
ஈழத்தை அணுகாதிருப்பதும் ஒருவகையில் ஈழத்தமிழருக்கு செய்யும் உதவியாகவே நான்
பொருள் கொள்வேன். அறிவார்ந்த புத்திபூர்வமான சக்திகள் ஒன்றாக சேர்ந்து ஈழத்தமிழர்
பிரச்
சினையை இந்திய நிலவெளியெங்கும் அறிமுகப்படுத்தவேண்டும் என்பதே இந்தக்
கட்டுரையின் நோக்கம்.
*துட்டகாமினி- ஒரு சிங்கள மன்னன்.
 *எல்லாளன் – சைவத் தமிழ் மன்னன்

Leave a Reply