Posted on Leave a comment

பிளாஸ்டிக் பசுக்கள் | சுஜாதா தேசிகன்

“வாங்கக்
குடம் நிறைக்கும் வள்ளல் பெரும் பசுக்கள்:
நீங்காத செல்வம் நிறைந்து”
– ஆண்டாள்
அருளிய திருப்பாவை
ஆண்டாள், திருப்பாவை என்று படித்தவுடன், இது ஸ்ரீ
வைஷ்ணவம் பற்றிய பதிவு என்று படிக்காமலிருந்துவிடாதீர்கள். இதைப் படித்தபின், இதை எழுதிய
நான், படிக்கும் நீங்கள் நிச்சயம் வெட்கித் தலைகுனிய வேண்டும்.
ஸ்ரீரங்கத்தில் காலை பெருமாள் உறங்கியெழும் சேவைக்கு
‘விஸ்வரூபம்’ என்று பெயர். பெருமாளை வீணை மீட்டி எழுப்புகிறார்கள். பிரம்மா, தேவர்கள்
என்று பலர் கூடி பெருமாளை தரிசிக்கக் காத்துக்கொண்டிருக்க பெருமாள் எழுந்தவுடன் யாரைப்
பார்க்கிறார்? பின்பக்கமாய்த் திருப்பி நிற்க வைக்கப்பட்ட பசுமாட்டைப் பார்க்கிறார்.
பசுமாட்டின் வால்பக்கம் மஹாலக்ஷ்மி வாஸம் செய்கின்றாள்!
சில வாரங்களுக்கு முன் திருச்சி பஸ் ஸ்டாண்டில்
உறையூர் நாச்சியார் கோயிலுக்குப் போக பேருந்துக்குக் காத்துக்கொண்டிருந்தபோது ஒரு பசுமாடு
பக்கத்தில் இருந்தவர் கை அருகே வந்து ஏதாவது கிடைக்கிறதா என்று அவர் கையை முகர்ந்து
பார்த்தது. ‘தள்ளிப் போ’ என்று செய்கை செய்தவுடன் அது வேறு வழியில்லாமல், கீழே கிடந்த
சிகரெட் துண்டை நாக்கால் சுருட்டிச் சாப்பிட்டது. உள்ளம் பதறியது.
‘கீழ்வானம் வெள்ளென்று எருமை சிறுவீடு’ என்கிறாள்
ஆண்டாள். சிறுவீடு என்ற வார்த்தையை ஆண்டாள் மட்டுமே உபயோகித்திருக்கிறாள். ‘சிறுவீடு’
என்றால் அதிகாலையில் பால் கறக்குமுன் மாடுகளை மேயவிடுவதைக் குறிக்கிறது. மாடுகள் புல்லில்
அரும்பியிருக்கும் பனித்துளிகளுடன் நுனிப்புல்லை மேயும். கன்றுகுட்டிகளுக்குப் பால்
கொடுத்த பின், பாலை இடையர்கள் கறப்பார்கள். சிறுவீடு என்றால் காலைச் சிற்றுண்டி மாதிரி
மாடுகளுக்கு.
சில வருடங்கள் முன் விடியற்காலை சென்னையில் இருந்தபோது
தாம்பரம் பக்கம் ‘கறந்த பால்’ வாங்க அதிகாலை தேடிக்கொண்டு ஒரு வீட்டைக் கண்டுபிடித்துச்
சென்றபொழுது அவர்கள் வீட்டு மாடு தெருவில் இருக்கும் குப்பைத் தொட்டியில் முகத்தை உள்ளே
புதைத்து அதில் இருந்த வஸ்துக்களைச் சாப்பிட்டுக்கொண்டு இருந்தது. எட்டிப்பார்த்த போது,
அதில் ஒரு மாதவிடாய் நாப்கின் அடக்கம்.
2016ல் இயற்கை விவசாயம், பசுமைப் புரட்சி செய்த
நம்மாழ்வார் அவர்களால் உருவாக்கப்பட்ட ‘வானகம்’ பயிற்சிப் பட்டறையில் கலந்துக்கொண்டேன்.
செடிகளைப் பூச்சி தாக்குவதைத் தடுக்க என்ன செய்ய வேண்டும், பூச்சிகளை அழிக்காமல் அவற்றுடன்
எப்படிப் பழக வேண்டும் என்று விளக்கப்பட்டது. அதில் ஒரு முக்கியமான அம்சம், பஞ்சகவ்யம்
தயாரிப்பது.
சிறந்த பூச்சி மருந்து பஞ்சகவ்யம். முன்பு கோவில்களில்
பிரசாதமாக வழங்கப்பட்டு வந்தது. விரிவுரையாளர் அது சிறந்த நோய் எதிர்ப்புசக்தி பெற்றது
என்றும் அதை எப்படித் தயாரிப்பது என்று சொல்லிகொடுத்தார். பசு சாணம், பசுவின் கோமியம்,
பால், தயிர், கடலைப் புண்ணாக்கு ஆகியவற்றுடன், வாழைப்பழம், இளநீர், கரும்புச்சாறு ஆகியவற்றைக்
குறிப்பிட்ட விகிதத்தில் கலக்கி செடிகளுக்கு தெளிக்கும் பஞ்சகவ்யம் தயாரிக்கப்பட்டது.
தயாரிக்கும்போது எல்லோர் முகமும் அஷ்டக்கோணல் ஆனது. காரணம் பசுவின் சாணம் மனித மலம்
போலத் துர்நாற்றம் அடித்தது.
“அம்மாவும், பாட்டியும் வீட்டுக்கு முன் சாணம்
தெளிக்கும் போது வந்த வாசனை வேறுவிதமாக இருக்க, நீங்கள் கொண்டு வந்த சாணம் ‘செப்டிக்
டேங்கில்’ வரும் துர்நாற்றம் மாதிரி அடிக்கிறதே?” என்று கேட்டேன்
“ஊரில் இருக்கும் பிளாஸ்டிக் கழிவு, சினிமா போஸ்டர்
போன்ற ‘ஜங்க் ஐட்டங்களை’ மாடுகள் சாப்பிடுவதால் இப்படி மணம் வீசுகிறது’ என்றார்.
மாடுகள் பிளாஸ்டிக் சாப்பிடுமா என்ற கேள்வியை ஆராய்வதற்கு
முன் சென்னை வெள்ளத்தின்போது ஊரே அல்லோல கல்லோலமாய்க் காட்சி அளித்தது உங்களுக்கு நினைவிருக்கலாம்.
வெள்ளம் வடிந்த பிறகு சென்னையைச் சுற்றினேன். வழியெல்லாம் வீடுகளும் மரங்களும் அவ்வளவாகச்
சீரழியவில்லை. ஆனால் வழியெங்கும் வெள்ளம் வடிந்த இடங்களில் எல்லாம் பிளாஸ்டிக் நகரமாகக்
காட்சி அளித்தது சிங்காரச் சென்னை.
பம்மல் அருகில் அனகாபுத்தூர் என்ற இடத்தில் வெள்ளத்துக்குப்
பிறகு எப்படிக் காட்சியளித்தது என்று இந்தப் படத்தைப் பார்த்துத் தெரிந்துகொள்ளலாம்.
வாசகர்களுக்கு ஒரு புதிர்: இந்தப் படத்தை எடிட் செய்து இன்னும் கொஞ்சம் குப்பையைச்
சேர்த்திருக்கிறேன். புத்திசாலி வாசகர்கள் அதைக் கண்டுபிடிக்கலாம்.
வாசகர்கள் அந்தக் குப்பையைத் தேடும் சமயம், மாடு
எப்படி உணவை உட்கொள்கிறது என்று தெரிந்துகொள்ளலாம். மாடுகளுக்கு வயிறு, நான்கு பகுதிகளாக
இருக்கிறது.
ரூமென் (rumen)- முதல் வயிறு ; ரெட்டிகுலம் (reticulum)-
தேன் அடைப்பை; ஒமாசம் (omasum)- மூன்றாம் பகுதி, நான்காமிரைப்பை (abomasum)என்ற உண்மையான
வயிறு, குடல் என வயிற்றுப் பகுதி அமைந்திருக்கும்.
ஆடு-மாடுகள் அசைபோடும் விலங்குகள் என்று நாம் படித்திருக்கிறோம்.
கிடைத்த இலை தழைகளை உள்ளே வாய் வழியாக சாப்பிட்டவுடன் அவை நேராக ரூமென் பகுதிக்கு சென்றுவிடும்.
இது அவைகளின் சாப்பாட்டு கிடங்கு போல. சாப்பிடும் பொருட்கள் இங்கேதான் சேமிக்கப்படுகின்றன.
மாடுகளின் இதயத்துக்குப் பக்கம் இரண்டாம் பகுதியான
ரெட்டிகுலம் இருக்கிறது. தேன்கூடு போல இருப்பதால் இதற்குத் தேன் அடைப்பை என்ற பெயர்.
கனமான அல்லது அடர்த்தியான தீவனம் சாப்பிடும்போது இந்த அறையில் உண்டியலில் பைசா போடுவது
போல உள்ளே விழுந்துவிடும்.
மெதுவாக அசைப்போட்டு சாப்பிட்ட உணவை மீண்டும் மென்று
அரைத்து உள்ளே செலுத்தும். மாடு எப்படி சாப்பிடுகிறது என்பதைப் பற்றியது அல்ல கட்டுரை;
எதைச் சாப்பிடுகிறது என்பதைப் பற்றியது.
இரண்டாம் அரையில் உண்டியல் போல என்று சொல்லியிருந்தேன்
அல்லவா? அங்கே ஆணிகள், இரும்பு துண்டு, பிளாஸ்டிக் (கேரிபேக்)என்று குப்பைத் தொட்டியில்
என்ன என்ன இருக்குமோ அவை மாடுகளுக்குள் இருக்கின்றன, செரிமனமாகாமல்!
மேலே புதிருக்கு விடை தெரிந்துவிட்டதா? இல்லை என்றால்
கீழே உள்ள படத்தைப் பார்த்துச் சரி பார்த்துக்கொள்ளுங்கள். இது சமீபத்தில் (அக்டோபர்
19, 2019)ஒரு பாசுமாட்டின் வயிற்றிலிருந்து எடுக்கப்பட்ட குப்பை. இதன் எடை 52 கிலோ.
சாணம், சிறுநீர் கழிக்க முடியாமல் மாடு அவதிப்படுகிறது
என்று மருத்துவரிடம் காண்பித்து ஸ்கேன் செய்து வயிற்றில் ஒரு அடிக்குக் கிழித்துக்
கழிவுகளை எடுத்துள்ளார்கள். (விருப்பம் உள்ளவர்கள் QR Scan செய்து பார்க்கலாம்.)
இந்தக் காணொளியை துரதிருஷ்டவசமாகப் பார்க்க நேர்ந்தது.
திரௌபதியின் சேலையைப் பிடித்து இழுக்கும் துச்சாதனன் போல, பிளாஸ்டிக் குப்பையை டாக்டர்கள்
எடுக்கிறார்கள்.
பிளாஸ்டிக் மட்டும் இல்லை அதில் மருத்துவமனை சிரிஞ்ச்
ஊசிகள், ஆணிகள், உணவை பேக் செய்ய பயன் படும் அலுமினிய ஃபாயில் என்று சகலமும் அடக்கம்.
இந்த உலகில் நாம் எல்லோரும் ஒரு விதத்தில் மோசமான அரக்கர்கள்தான்.
செய்தியைப் படித்த பின், சென்னையில்தான் இப்படி
என்று உடனே முடிவு கட்ட வேண்டாம். சில தலைப்புச் செய்திகளை மட்டும் கீழே தருகிறேன்.
– குஜராத்தில் 20 கிலோ பிளாஸ்டிக் கழிவுகளை எடுத்துள்ளார்கள்
(ஏப்ரல் 2019)
– கேரளாவில் 10 கீலோ எடுத்துள்ளார்கள் (ஜூன் 2019)
– டெல்லியில் 34 மாடுகள் உடம்பு சரியில்லாமல் இருக்க,
15 மாடுகள் இறந்தன. அவற்றின் வயிற்றில் பிளாஸ்டிக்! அறுவை சிகிச்சை மூலம் மற்ற 15 மாடுகளில்
இருந்து 8 முதல் 10 கிலோ வரையிலான பிளாஸ்டிக் கழிவுகளை எடுத்துள்ளார்கள் (ஆகஸ்ட்
2018)
– அகமதாபாத்தில்  ஒரு மாட்டிலிருந்து எடுக்கப்பட்ட 100 கிலோ பிளாஸ்டிக்
கழிவுகளில் சாக்ஸ் எல்லாம் வந்திருக்கிறது (செப் 2016)
– ராஜஸ்தானில் ஒரே மாட்டிலிருந்து 170 கிலோ பிளாஸ்டிக்
கழிவுகளை எடுத்து ‘சாதனை’ புரிந்திருக்கிறார்கள்.
சென்னையில் 52 கிலோ குப்பையை அகற்றினார்கள் என்று
செய்திக்குப் பக்கத்தில் கர்நாடகாவில் வெறும் 20 கிராமுக்குப் பசுவிற்கு அறுவை சிகிச்சை
என்று இன்னொரு செய்தி. ஒருவர் விஜயதசமி அன்று தனது வீட்டில் பூஜை செய்யும் போது மலர்
மாலையால் சாமிகளை அலங்காரம் செய்து, கூடவே அவருடைய 20 கிராம் தங்கச் சங்கிலியையும்
சேர்த்து பூஜை செய்துள்ளார். மறுநாள் மலர் மாலைகளைத் தனது பசுவுக்கு உணவாகக் கொடுத்தார்.
மென்று தின்றது மாலையை மட்டும் அல்ல, அவருடைய தங்கச் சங்கிலியையும்தான். இரண்டு நாள்
சாணத்தைப் பார்த்து அதில் வராததால் அறுவை சிகிச்சை செய்து சங்கலியை மீட்டனர். நமுட்டுச்
சிரிப்புடன் இதைப் படித்தாலும், இதில் இரண்டு செய்திகள் இருக்கின்றன.
– முன்பு பார்த்த மாதிரி கனமான வஸ்துக்கள் மாடுகளின்
உண்டியல் போன்ற இரண்டாவது வயிற்றில் சென்றுவிடுகின்றன.
– தீவனத்துடன் உள்ளே செல்லும் தங்கமோ அல்லது பிளாஸ்டிக்
பைப்போ மாட்டின் வயிற்றுக்குச் சென்றால் வெளியே வருவதில்லை.
– பூசாரி போன்ற டாக்டர்கள் உண்டியலை உடைத்து அதில்
நாம் போடும் காணிக்கைகளை எடுக்கிறார்கள்.
அடுத்த முறை காய்கறி, சாப்பாட்டுக் குப்பையை ‘கேரி
பேக்’ என்ற ஒன்றில் இறுக்கமாக முடிந்து குப்பைத் தொட்டியில் போடும்பொழுது, பிரிக்கத்
தெரியாத மாடுகள் அந்த மூட்டையை அப்படியே தின்றுவிடப் போகிறது என்று நினைத்துக்கொள்ளுங்கள்.
இதுவும் ஒருவிதத்தில் பசு வதையே!
நெறிமுறைகள் சுகாதாரம் இரண்டும் சுயநலம் என்ற ஒன்றால்
நம் கண்முன்னால் நம்மாலேயே வீழ்த்தப்படுகின்றன.
சமீபத்தில் பிரதமர் மோதி அவர்கள் கடற்கரையில் குப்பைகளைப்
பொறுக்கியபோது அவர் நடிக்கிறார், நாடகமாடுகிறார் என்று சிலர் அதை விமர்சனம் செய்தார்கள்.
விமர்சனம் செய்தவர்கள் மேலே உள்ள இந்தச் செய்திகளைப் படித்திருப்பார்களா என்று தெரியாது.
இதுவே நம் நாட்டுக்கு இப்போது மிகவும் தேவையான களப்பணி. அதைத்தான் மோடி செய்திருக்கிறார்.
தாய்ப்பால் உட்கொள்ளும் குழந்தைக்கு அதனால் ஏதாவது
பிரச்சினை வரபோகிறதே என்று, பிரசவித்த தாய் தனக்கு ஜுரம் வந்தாலும், மருந்து சாப்பிட
மாட்டாள். கிலோ கிலோவாக பிளாஸ்டிக் சாப்பிடும் மாடுகள் கொடுக்கும் பால் எப்படிப்பட்டதாக
இருக்கும்?
தமிழ்நாடு கால்நடை மற்றும் விலங்கு அறிவியல் பல்கலைக்கழகம்
பாலில் புற்றுநோயை உருவாக்கும் டையாக்ஸின் ரசாயனத்தின் தடயங்களை சமீபத்தில் கண்டறிந்தது.
பசுமாட்டின் மூத்திரம் புற்றுநோயைக் குணப்படுத்த வல்லது என்று இன்னொரு இடத்தில் ஆராய்ச்சி
செய்வது விந்தை.
கல்வியறிவு அதிகம் உள்ள கேரளாவில் 2018 வெள்ளத்தின்
போது மலையாட்டூரில் பாலம் மூழ்கியது. வெள்ளம் வடிந்த பின் பாலம் முழுவடும் பிளாஸ்டிக்
கழிவுகள். ஒருவழியாக வெள்ளத்தினால் பிளாஸ்டிக் கழிவுகள் வெளியே வந்துவிட்டன என்று நினைத்தபொழுது
எக்ஸ்வேட்டர் இயந்திரம் கொண்டு அதைச் சுத்தம் செய்து அந்த பிளாஸ்டிக் கழிவுகளை மீண்டும்
ஆற்றிலேயே கொட்டினார்கள்!
(Thanks: http://oneindiaonepeople.com/, Image Copyright: Morparia)



நான் கடைக்குப் போகும்போது துணிப்பைதான் உபயோகிக்கிறேன்
என்று நினைப்பவர்கள், அதன் உள்ளே எவ்வளவு பிளாஸ்டிக் பைகள் இருக்கின்றன என்றும் பார்க்க
வேண்டும்.
(Cartoon by Arun Ramkumar originally published in
Fountain Ink magazine.)
என் நண்பர் திரு ஸ்ரீநி சாமிநாதன் ‘மாரத்தான்’
ஓட்ட வீரர். இந்தியாவில் பட இடங்களில் ஓடியிருக்கிறார். பலர் ஓடும்போது இவரை உடனே கண்டுபிடித்துவிடலாம்.
அவர் தோளில் ஒரு நீல நிறப் பை ஒன்று இருக்கும். ஓடும் வீரர்கள் கீழே போடும் தண்ணீர்
பாட்டில், கப், பிளாஸ்டிக் பை என்று சகல குப்பைகளையும் பொறுக்கி தன் ‘ஷாப்பிங்’ பையில்
போட்டுக்கொண்டே, மராத்தானிலும் ஓடுவார். சமீபத்தில் அவர் லடாக்கில் ஓடினார். அங்கேயும்
அவர் குப்பைகளைப் பொறுக்கிக்கொண்டு ஓடி மூன்றாவதாக வந்தார். இன்று மூன்றாவதாக வருபவர்கள்தான்
இந்தியாவை முதல் இடத்துக்கு உயர்த்த முடியும்.
இந்தியா டுடே கட்டுரை ஒன்றுல் இவ்வாறு எழுதியிருக்கிறார்கள்.
‘The secret behind a healthy nation might just be to remember that a happy herd
produces better milk’. கட்டுரை ஆரம்பத்தில் தரப்பட்டிருக்கும் ஆண்டாளின் திருப்பாவையின்
பொருள் இது: ‘பருத்த முலைகளைப் பற்றி இழுக்க இழுக்க அசையாமல் நின்று வள்ளல்களைப் போல்
பால் குடங்களை நிரப்பும் பசுக்கள் இருக்க, குறைவற்ற செல்வம் நிறைந்திருக்கும்’.
பொருளாதாரம் வீழ்ச்சி என்று வாய்கிழியப் பேசிக்கொண்டு
இருக்கும் நேரத்தில், நம் நாட்டின் செல்வமாகிற பசுவின் ஆதாரத்தை சரி செய்தால் நாடு
சுபிக்ஷம் பெற்று, பொருளாதாரம் தானாக வளரும்.
இந்தப் பிரச்சினைகள் இருக்கும்போது நாம் சந்தராயன்
ராக்கெட் விடுகிறோமே என்று ஒரு கும்பல் கிளம்பும்! சில பிரச்சினைகளுக்குப் பணம் தேவைப்படும்;
சிலவற்றுக்கு மனம் மட்டும் இருந்தாலே போதும்.
கடைசிச் செய்தி: உத்தரகண்டில் சிறுத்தை ஒன்று பிளாஸ்டிக்
பையை சாப்பிடுவதை சமீபத்தில் கண்டுபிடித்தார்கள்.
  
உசாத்துணைகள்:
2. ஓங்கி உலகளந்த உத்தமன் பேர்பாடி
நாங்கள்நம் பாவைக்குச் சாற்றிநீ ராடினால்
தீங்கின்றி நாடெல்லாம் திங்கள்மும் மாரிபெய்து
ஓங்கு பெறும்செந் நெல்ஊடு கயலுகளப்
பூங்குவளைப் போதில் பொறிவண்டு கண்படுப்பத்
தேங்காதே புக்கிருந்து சீர்த்த முலைபற்றி
வாங்க குடம் நிறைக்கும் வள்ளல் பெரும்பசுக்கள்
நீங்காத செல்வம் நிறைந்தேலோர் எம்பாவாய்.

Posted on Leave a comment

ஹிந்து முஸ்லிம் பிரச்சினை – லாலா லஜ்பத் ராய் (பகுதி 6) | தமிழில்: கிருஷ்ணன் சுப்பிரமணியன்

பகுதி 6 


சமூக அடிப்படையிலான பிரதிநிதித்துவத்தின் வரலாறு 
இந்தக் கட்டுரையில் சமூக அடிப்படையிலான பிரதிநிதித்துவம் மற்றும் தனிப்பட்ட வகுப்புவாத விருப்பங்களின் பரிணாம வளர்ச்சியைப் பற்றிய வரலாற்றைப் பற்றி எழுத விழைகிறேன். 19ம் நூற்றாண்டின் எழுபதுகளில்தான் அலிகரில் எம்.ஏ.ஓ. கல்லூரியை நிறுவுவதற்கான இயக்கம் தொடங்கப்பட்டது. அதே நேரத்தில்தான் ஆர்ய சமாஜ் நிறுவப்பட்டது. 1877ம் ஆண்டு இம்பீரியல் தர்பார் நிகழ்வில் இந்த இரண்டு இயக்கங்களின் நிறுவநர்களும் டெல்லியில் சந்தித்தபோது அவர்கள் மனதில் ஒரு ஐக்கிய இந்தியாவின் யோசனை இருந்தது. ஆனால் ஒரு பொதுவான நம்பிக்கையின் அடிப்படையில் இந்தியாவை ஒன்றிணைக்க இயலாது என்பதை அவர்கள் விரைவில் கண்டறிந்தனர்.. இந்திய தேசிய காங்கிரஸ் அப்போது உருவாகியிருக்கவில்லை. சர் சையத்தின் மனதில் இந்திய முஸ்லிம்கள் அரசாங்கத்தின் கீழோ அல்லது அதற்கு வெளியிலோ செழிப்பான நிலையை அடைய, மேற்கத்திய அறிவைப் பெறவேண்டும் என்றும், அதற்காக இழந்த நேரத்தை ஈடுகட்ட வேண்டும் என்றும் ஓர் எண்ணம் இருந்தது.
செல்வாக்கு மிக்க ஹிந்துக்கள் சர் சையதின் யோசனையை முன்னெடுத்துச் செல்வதற்குத் தங்கள் ஆதரவை அளித்து, பொருளாதார உதவியும் புரிந்தனர். பணக்கார ஹிந்துக்கள் மற்றும் ஹிந்து இளவரசர்கள் அலிகார் எம்.ஏ. கல்லூரியின் நிதிக்கு தாராளமாக சந்தா செலுத்தினர். ஆனால் ஒரு குறிப்பிட்ட சமூகம் சார்ந்த கல்லூரி என்பதன் கருத்தாக்கம் வகுப்புவாதத்தை அடிப்படையாகக் கொண்ட பண்புகள் மற்றும் வகுப்புவாதப் பெருமைகளுக்கு முக்கியத்துவம் அளிக்கிறது. எனவே அங்கே வகுப்புவாத உணர்வு அதிகரிப்பது தவிர்க்க இயலாதது. அது இந்தக் கல்லூரியிலும் இருந்ததில் ஆச்சரியம் இல்லை. அலிகார் கல்லூரியின் வெற்றியும் பிரபலமும் பெரும்பாலும் அதன் முன்னாள் மாணவர்கள் அரசாங்கத்தில் உயர் மற்றும் லாபகரமான பதவிகளைப் பெறுவதைப் பொருத்தே இருந்தது. முதலில் உயர் அதிகாரிகளிடம் சையத்திற்கு இருந்த தனிப்பட்ட செல்வாக்கு இந்த நோக்கத்திற்குப் போதுமானதாக இருந்தது. ஆனால் இனவாத உரிமைகோரல்களை வலியுறுத்துவது அவசியமானது என்று பின்னர் கண்டறியப்பட்டது. அரசாங்க சேவைகளில் ஹிந்துக்கள் மற்றும் முஸ்லிம்களின் ஒப்பீட்டுப் புள்ளிவிவரங்கள் முகமதியக் கல்வி மாநாட்டின் ஆரம்ப நாட்களில் இருந்தே விவாதிக்கப்பட்டு அதன் சிறப்பியல்பு அம்சங்களில் ஒன்றாக மாறியது.
சர் சையத் ஒரு சிறந்த மதச் சீர்திருத்தவாதி. இஸ்லாத்தின் வெளிப்படைத்தன்மையை வலியுறுத்தியதன் மூலமும் அதன் பகுத்தறிவுத்தன்மையை அதிகரிக்க முயன்றதன் மூலமும் அவர் முஸ்லிம் உலமாக்களின் கோபத்தை சம்பாதித்துக் கொண்டார். எனவே அவர்கள் அவருக்கு எதிராக போர்க்கொடி தூக்கினர். இருப்பினும் அரசாங்கத்துடனான கூட்டணியில் அவரது பலம் இருந்தது. இந்தக் கூட்டணியைப் பற்றிய யோசனை இந்திய தேசிய காங்கிரஸ் நிறுவப்படுவதற்கு முன்பே அவரது மனதில் இருந்ததா என்பதை உறுதியாகக் கூற முடியாது. ஆனால் காங்கிரஸ் உருவான பின் அவரது அரசியல் வாழ்க்கையின் ஒரு முக்கிய அங்கமாக இது மாறியது என்பதை உறுதியாகச் சொல்லலாம். இப்படியாக அலிகார் முஸ்லிம் பல்கலைக் கழகம் ஹிந்துக்களுக்கு எதிராகவும் அரசிற்கு ஆதரவாகவும் திரும்பியது.
மறுபுறம், பஞ்சாபில் ஆர்ய சமாஜ் நடவடிக்கைகள் பண்டைய இந்தியாவின் மகிமைக்கு முக்கியத்துவம் கொடுக்கத் தொடங்கின. தவிர முஸ்லிம் ஆட்சியாளர்களால் ஹிந்துக்கள் மற்றும் இந்து கோவில்கள் மேல் நடத்தப்பட்ட தாக்குதல்கள் பற்றியும் பேசத்தொடங்கின. இந்த ஆர்ய சமாஜிஸ்டுகள் தங்கள் அரசியல் சுதந்திரம் குறித்த கருத்துக்களை தாமஸ் பெயின், ஜோசப் மஸ்ஸினி, ஜார்ஜ் வாஷிங்டன் போன்றவர்களிடமிருந்து பெற்றனர். அவர்கள் ஹிந்துக்கள் அல்லாதவர்களுக்கு எதிராக, கிறிஸ்தவர்கள் மற்றும் முஸ்லிம்களுக்கு எதிராக, ஒன்றுபட முயன்றனர். டி.ஏ.வி கல்லூரி ஹிந்து ஒற்றுமை, ஹிந்து முன்னேற்றம் மற்றும் ஹிந்து ஒருங்கிணைப்புக்காக முன் நின்றது.
இப்படியாக, கடுமையாகப் பிளவுபட்ட ஹிந்துக்கள் மற்றும் முஸ்லிம்களின் இரண்டு பிரிவுகள் உருவாயின. அவற்றில் ஒன்று அரசியல் சுதந்திரத்தை முன்வைத்தது, மற்றொன்று ஆளும் சக்தியுடனான கூட்டணியைப் போதித்தது. இந்த வேறுபாடு பின்னர் தீப்பிழம்புகளாக வெடித்த நெருப்பின் அடித்தளமாக மாறியது. தற்போது ஒரு ஐக்கிய இந்தியாவின் அனைத்து நம்பிக்கைகளையும் இதுவே சாம்பலாக்க முயல்கிறது. ஒருபுறம் அலிகாரில் படித்த முஸ்லிம்களும், மறுபுறம் ஆர்ய சமாஜிஸ்டுகளும், தத்தமது சமூகங்களின் தலைமைப் பொறுப்பை ஏற்று அவர்களுடைய நலன்களை முன்னெடுத்துச் சென்றனர்.
முஸ்லிம்களின் தரப்பிலிருந்து வந்த இனவாத பிரதிநிதித்துவம் மற்றும் தனி வாக்காளர்களுக்கான கோரிக்கை, அவர்களுடைய சமூக முன்னேற்றத்தை நோக்கிய பயணத்தின் அடுத்த, இயல்பான படியாகும். அரசாங்கம் அதன் பங்கிற்கு சர் சையத் மற்றும் அவரைச் சார்ந்த முஸ்லிம்களிடத்தில் ஒரு இயற்கையான, வரவேற்கத்தக்க கூட்டாளியைக் கண்டறிந்து, சட்டமன்றங்கள் மற்றும் ராணுவத்தில் சிறப்பு பிரதிநிதித்துவத்திற்கான அவர்களின் கோரிக்கைகளை ஊக்குவிக்கத் தொடங்கியது. முஸ்லிம்களின் “அரசியல் முக்கியத்துவம்” ஒரு போர்க்குரலின் முக்கியத்துவத்தைப் பெற்றது. இந்தியா முழுவதிலும் உள்ள ஹிந்துக்கள் இதை எதிர்த்தனர், உ.பி மற்றும் பஞ்சாபைச் சேர்ந்த ஹிந்துக்கள் மிகவும் அதிகமாக எதிர்த்தனர். இந்த யோசனையின் ஆரம்பத்தையும் வளர்ச்சியையும் அறிய விரும்புவோருக்கு, “தோழர்”-ன் ஆரம்பத் தொகுதிகள் ஒரு சுவாரஸ்யமான மற்றும் வெளிப்படைத்தன்மையான ஆய்வை வழங்கும்.
முஸ்லிம்களின் அரசியல் முக்கியத்துவம் குறித்த கோரிக்கையின் ஆணிவேராக இருந்தது என்ன? அவர்கள் பல நூற்றாண்டுகளாக இந்தியாவின் ஆட்சியாளர்களாக இருந்தனர் என்பதும், இந்தியாவுக்கு வெளியே இன்னும் பல சுதந்திரமான முஸ்லிம் நாடுகள் இருந்தன என்பதும் இரண்டு காரணங்கள். 1877-78ல் ரஷ்யாவுடனான போரில் துருக்கியர்களுக்கு எந்தவொரு உதவியையும் இந்திய முஸ்லிம்கள் அனுப்புவதை சர் சையது அவர்களே எதிர்த்தார் என்பது அனைவரும் அறிந்த வரலாற்று உண்மை. அவர் உலகளாவிய-இஸ்லாமியரா என்று எனக்குத் தெரியவில்லை. இல்லை என்று நான் நினைக்கிறேன். எவ்வாறாயினும், இந்திய முஸ்லிம்கள் மற்ற முஸ்லிம் நாடுகளின் விவகாரங்களில் தலையிட வேண்டும் என்ற கருத்தை அவர் கடுமையாக எதிர்த்தார்.
எவ்வாறாயினும் இந்திய முஸ்லிம்கள், கிரேட் பிரிட்டனும் பிற ஐரோப்பிய சக்திகளைப் போலவே அதன் ஏகாதிபத்திய நலன்களுக்கு ஏற்றவாறு மட்டுமே முஸ்லிம் நாடுகளில் மீது அக்கறை கொண்டுள்ளது என்பதை விரைவில் கண்டுபிடித்தனர். இந்திய முஸ்லிம்களைப் பற்றிய இந்திய அரசாங்கத்தின் அணுகுமுறை இந்தியாவுக்கு வெளியே உள்ள முஸ்லிம் நாடுகளின் விவகாரங்களில் அவர்கள் தீவிர அக்கறை காட்டுவதைத் தடுக்க முயலும் ஒரு போதைப்பொருள் மட்டுமே என்று சந்தேகங்கள் எழுந்தன. படித்த முஸ்லிம்கள் அரசாங்கத்துடன் கூட்டணி வைத்திருப்பது அதன் இயல்பான செல்வாக்கை மக்களிடையே ஏற்படுத்தியது. உயர்குடியினரும் சாதாரணர்களும் அரசு தங்கள் நண்பர், ஹிந்துக்களுக்கு எதிரானது என்ற கருத்தாக்கத்தை உள்வாங்கிக்கொண்டனர். யூரோப்பியர்களும் எவ்வளவு முடியுமோ அவ்வளவு தூரம் அவர்கள் மனத்தில் இந்தக் கருத்தைத் திணித்தனர்.
ஆனால் இதற்கான எதிர்வினை வர வேண்டுமல்லவா. அது இரண்டு வழிகளில் வந்தது. முதலாவதாக, முஸ்லிம்கள் தங்கள் கோரிக்கைகளை மிக அதிகமாக, அரசாங்கம் கூட அவற்றை நிறைவேற்ற முடியாத அளவிற்கு உயர்த்தத் தொடங்கினர். இரண்டாவதாக, துருக்கி மற்றும் எகிப்தின் முஸ்லிம் சாம்ராஜ்யங்களின் படிப்படியான வீழ்ச்சி மற்றும் சிதைவு ஆகியவை பிரிட்டிஷ் நட்பின் மதிப்பைக் குறித்து இந்திய முஸ்லிம்களின் கண்களைத் திறந்தன. முதலில் எகிப்தின் மீதான ஆக்கிரமிப்பு நிகழ்ந்தது; அதன் பின் துருக்கிய சாம்ராஜ்யம் கிறிஸ்தவ மாகாணங்களின் இழப்பால் சுருங்கியது. அடுத்ததாக முஸ்லிம் நாடான திரிப்போலி மீது இத்தாலி போர் தொடுத்தது. இறுதியாக துருக்கியுடனான போர் நிகழ்ந்து. துருக்கிய சாம்ராஜ்யத்தை செவெரஸ் ஒப்பந்தத்தால் சிதைத்தது. இது சில முஸ்லிம் தலைவர்களின் அரசியல் கருத்துக்களில் முழுமையான மாற்றத்தைக் கொண்டு வந்து ஒத்துழையாமை இயக்கத்தைப் பற்றிய யோசனையை உருவாக்கியது.
இந்தக் காலகட்டத்தில் அரசோடு கூட்டணி வைத்து அதன் மீதான அரசியல் சார்பை வளர்த்த அணிக்கு எதிராக அரசியல் சுதந்திரத்தின் நோக்கங்களுக்காக இந்துக்களுடன் கூட்டணியில் நின்ற முஸ்லிம் தலைவர்கள் யாரும் இல்லை என்று நான் கூற முயலவில்லை. இறந்தவர்களில் திருவாளர்கள் பத்ருதீன் தியாப்ஜி, ரஹ்மத்துல்லா, ரசூல், மற்றும் தற்போது இருப்பவர்களில் மௌலானா அபுல் கலாம் ஆசாத், எம்.ஏ.ஜின்னா, ஹசன் இமாம், மற்றும் மஜார்-உல்-ஹக் ஆகியோர் இந்துக்களுக்கும் முஸ்லிம்களுக்கும் இடையிலான அரசியல் ஒற்றுமையின் பக்கம் நிற்கிறார்கள்.
கிரேட் பிரிட்டனின் சிறந்த முற்போக்குச் சிந்தனையாளரும் அரசியல்வாதியுமான லார்ட் மோர்லி, இந்திய அதிகாரத்துவத்தின் அழுத்தத்தின் காரணமாக, இந்தியாவில் சமூகரீதியான பிரதிநிதித்துவத்திற்கான அனுமதியை ஒருவழியாக வழங்கினார். இந்த ஏற்பாடு பின்னர் இரு சமூகங்களின் முற்போக்குத் தலைவர்களாலும் லக்னோ ஒப்பந்தத்தின் படி அங்கீகரிக்கப்பட்டது.
இது சுருக்கமாக, சமூக அடிப்படையிலான பிரதிநிதித்துவத்தின் வரலாறு. அதன் அவசியம் குறித்தோ அதை எதிர்த்தோ நான் எதுவும் கூறவில்லை, அதற்கு முன் நான் மறைந்த சர் சையத் அகமது கானின் கொள்கை குறித்து சுருக்கமாக கருத்து தெரிவிக்க விரும்புகிறேன். மேலும் இந்தியாவில் உலகளாவிய-இஸ்லாமியத்தின் வளர்ச்சியைக் கண்டறியவும் விரும்புகிறேன்.

Posted on Leave a comment

ஹிந்து முஸ்லிம் பிரச்சினை (1924)- லாலா லஜ்பத் ராய் (பகுதி 7) | தமிழில்: சுப்ரமணியன் கிருஷ்ணன்

பகுதி
7


சர்
சையது அகமது கானிலிருந்து இக்பாலுக்கு
சர் சையத் அகமது கான் சந்தேகத்திற்கு இடமின்றி
ஒரு சிறந்த மனிதர். அவர் நல்ல மனமுடையவர், தன்னலமற்றவர், தனது சமூகத்தின் நலன்களுக்காகத்
தன்னையே அர்ப்பணித்தவர். தன் சமூகத்திற்காகவே அவர் வாழ்ந்தார், மறைந்தார். அவரது கொள்கை
மூன்று கூறுகளைக் கொண்டிருந்தது:
(அ)மற்ற முஸ்லிம் நாடுகளின் விவகாரங்களில் தலையிடாதது.
(ஆ)உள்நாட்டில் முஸ்லிம்களின் நிலையை மேம்படுத்துவதற்கான
அனைத்து முயற்சிகளிலும் கவனத்தைச் செலுத்துவது.
(இ)பிரிட்டிஷ் அரசாங்கத்துடன் கூட்டணி.
அவரது பார்வையில், இம்மூன்றும் ஒன்றுக்கொன்று சார்ந்தவை.
தான் வாழ்ந்தவரை, தனது படித்த சக மதவாதிகளின் நம்பிக்கைக்குப்
பாத்திரமாகவே இருந்தார் அவர். ஆனால் அவர்களில் சிலர் இந்திய தேசிய காங்கிரஸிலும் ஆர்வம்
காட்டினர். அவரது மரணத்திற்குப் பிறகு ஒரு மாற்றம் ஏற்பட்டது. அவரைப் பின்பற்றியவர்களும்
அவரது மாணவர்களும் அவருடைய கொள்கையின் மூன்று கூறுகளையும் கைவிட்டனர். ஆனாலும் பெரும்பாலானோர்
அவரது கொள்கையை தொடர்ந்து நம்பிப் பின்பற்றி வந்தனர். இந்த நிலைமையைப் பின்வருமாறு
விளக்கலாம். உலகளாவிய இஸ்லாமிய வாதம், பிரிட்டிஷருக்கு எதிரான விரோதம்.
ஒத்துழையாமை இயக்கத்தின் தாக்கத்தினால் பெருமளவு
முஸ்லிம்கள் இந்திய தேசிய காங்கிரசில் இணைந்தனர்; ஆனால் பல சந்தர்ப்பங்களில் தேசியவாதம்
அவர்களின் இஸ்லாமிய வாதத்திற்கு அடுத்த இடத்திலேதான் இருந்தது என்று தோன்றியது. இந்திய
முஸ்லிம்கள் வெளிநாடுகளில் உள்ள சக முஸ்லிம்களுக்கு அனுதாபம் காட்ட வேண்டும் என்பது
தெளிவானதாக இருந்தது. வெளிநாட்டு முஸ்லிம்களின் துன்பங்கள் அவர்களது அனுதாபத்தை ஈர்த்தன,
அவர்களது வெற்றிகள் இங்குள்ளவர்களை உற்சாகப்படுத்தின. இது இயற்கையானது. இந்தியாவுக்கு
வெளியே இந்துக்கள் அதிகம் இல்லாததால் இந்துக்களால் இதை முழுமையாக உணர முடியாது. ஒருபுறம்
இதை ஒப்புக் கொள்ளும்போது, சர் சையத்தின் உள்நாட்டுக் கவனம் பற்றிய கொள்கை சிறந்தது
என்பதில் எனக்கு எந்தச் சந்தேகமும் இல்லை.
அரசியல் அல்லது மத ரீதியான தேசியவாதம் சர்வதேச
ரீதியான மதவாதத்திற்கு முன்னதாக இருக்க வேண்டும் என்பதை உலகளாவிய இஸ்லாமியவாதத்தின்
ஆதரவாளர்கள் ஒருபோதும் உணரவில்லை. வீட்டில் சுதந்திரமில்லாத நபர்கள், மற்றவர்கள் சுதந்திரத்தைப்
பெற அல்லது அதைத் தக்க வைத்துக் கொள்ள உதவ முடியாது. ஏழைகள், கல்வியறிவற்றவர்கள், ஆதரவற்றவர்கள்,
தன் வீட்டைச் சார்ந்துள்ளவர்கள் ஆகியோர் மற்றவர்களுக்கு உதவுவதற்காக தங்களிடம் உள்ளதைக்
கொடுக்க முடியாது. இந்த உணர்வு எவ்வளவு சிறந்ததாக இருந்தாலும், நடைமுறை அரசியலுக்கோ
அல்லது நல்ல ஒரு பொருளாதாரத்திற்கோ ஒவ்வாத ஒன்று. என்னைப் பொருத்தவரை இது ஒரு சிறந்த
மதரீதியான வழிமுறையாகவும் இருக்க இயலாது. இந்த யோசனைகளைப் பார்த்து எள்ளி நகையாடும்
சிலர் உள்ளனர், ஆனால் அது இந்த உண்மையைப் பாதிப்பதில்லை. கடந்த மூன்று ஆண்டுகளின் நிகழ்வுகள்
எனது நம்பிக்கையை குறைந்தபட்சம் இந்த விஷயத்தில் உறுதிசெய்துள்ளன. சர் சையத்தின் கொள்கை
அதை மாற்றியமைத்தவர்களின் கொள்கைகளை விட சிறந்ததாக இருந்தது.
குறிப்பு: கிலாபத் மற்றும் ஸ்மிர்னா நிதிகளுக்கான
முஸ்லிம் பங்களிப்புகளை திலக் ஸ்வராஜ்ய நிதியம், மலபார் நிவாரணம் மற்றும் முஸ்லிம்
கல்வி நிதி போன்றவற்றுடன் ஒப்பிடுக.
ஒரு இந்தியரின் முதல் நோக்கம் உலகத்தின் மற்ற எல்லா
நாடுகளுக்கும் மேலாக இந்தியாவை நேசிப்பதாக இருக்க வேண்டும். அப்போதுதான் அவர் ஒரு தேசபக்தராக
இருக்க முடியும். பிளவுபட்ட விசுவாசம் மற்றும் பிளவுபட்ட நேசம் நல்ல தேசியவாதிகளை,
தேசபக்தர்களை அல்லது நல்ல மதவாதிகளைக் கூட உருவாக்க முடியாது.
முஸ்லிம் கவிஞர்களில் மிகவும் திறமையான, பிரபலமான
ஒருவர் இரண்டு பாடல்களைப் பாடினார். ஒன்று சாரே ஜஹான் சே அச்சா இந்துஸ்தான் ஹமாரா
(உலகின் அனைத்து நாடுகளிலும், நமது இந்துஸ்தான் சிறந்தது), மற்றொன்று ஒரு முசத்தாஸ்
பல்லவியுடன் முடிவடைகிறது: ‘இது எனது நாடு, இதே எனது நாடு.’ இந்த பாடல்களின் சில வரிகளை
இங்கே காண்பது சுவாரஸ்யமானதாக இருக்கும், பாடலாசிரியரின் தேசபக்தியின் ஆழத்தையும்,
அவரை ஊக்கப்படுத்திய தேசியவாதத்தின் உயரத்தையும், சகிப்புத்தன்மையின் பரந்த மனநிலையையும்
இவை காட்டுகின்றன. முதலாவதாக
(மொழிபெயர்ப்பு)
மதம் பரஸ்பர விரோதத்தைக் கற்பிக்காது.
நாம் இந்தியர்; நம் நாடு இந்துஸ்தான்.
கிரீஸ், எகிப்து, ரோம் என்ற அனைத்தும் உலகத்திலிருந்து வெளியேற்றப்பட்டுள்ளன,
ஆனால் நம் பெயரும் தனித்தன்மையும் இன்னும் வாழ்கின்றன.
நம் வாழ்க்கை அழிந்துபோகாததற்கு சில காரணங்கள் உள்ளன,
ஆயினும் மாறிவரும் காலம் பல நூற்றாண்டுகளாக நம் எதிரியாக உள்ளது
இந்தப பாடல் பெரும்பாலும் ‘வந்தே மாதரம்’ என்ற
கீதத்திற்கு மாற்றாகப் பாடப்பட்டு தேசிய கீதத்தின் கண்ணியத்திற்கு ஈடாக உயர்த்தப்பட்டுள்ளது.
அடுத்த பாடலைப் பார்ப்போம்:
(மொழிபெயர்ப்பு)- “சிஸ்டி தனது சத்திய செய்தியை
வழங்கிய நிலம்; நானக் தத்துவ பாடலைப் பாடிய தோட்டம்; தார்தாரியர்கள் தங்கள் வீடாக ஏற்றுக்கொண்ட
நிலம்; ஹெட்ஜாஸ் மக்களை அரேபியாவின் பாலைவனத்தை விட்டு வெளியேறச் செய்த நிலம்; அதே
நிலம் என் பூர்வீக நிலம், அதே என் சொந்த நிலம்.”
2. (நிலம்)இது கிரேக்கர்களின் அதிசயத்தைத் தூண்டியது.
(நிலம்)அறிவியல் மற்றும் கலையை முழு உலகிற்கும் கற்பித்தது.. முதலியன.
3. தத்துவத்தின் பாடலை உலகம் கேட்ட இடம்; அரேபிய
நபி குளிர்ந்த காற்று போன்றவற்றைப் பெற்ற இடம்.. முதலியன
அடிக்குறிப்பில், முதல் வரி ஸ்ரீ கிருஷ்ணரின் புல்லாங்குழலின்
இசையைக் குறிக்கிறது என்றும், இரண்டாவது வரி நபி கூறியதின் ஒரு ஹதீஸ்: “அவர் இந்தியாவின்
திசையிலிருந்து குளிர்ந்த காற்றைப் பெற்றுக்கொண்டார்” என்றும் கூறப்பட்டுள்ளது.
(4) (நிலம்)யாருடைய வாழ்க்கைச் சூழல் சொர்க்கத்தின்
வாழ்க்கையைப் போன்றுள்ளதோ
(5) (நிலம்)இது கௌதமரின் நாடு, (இதனால்)ஜப்பானியர்களின்
புனித நிலம், (நிலம்)இது கிறிஸ்துவின் அன்பர்களுக்கு ஒரு சிறிய ஜெருசலேம்.
அதே கவிஞரால் ‘புதிய சிவாலா’ என்ற பெயரில் இயற்றப்பட்ட
மற்றொரு பாடல் உள்ளது – சிவனுக்கு அர்ப்பணிக்கப்பட்ட இப்பாடல் இந்து-முஸ்லிம் ஒற்றுமையின்
உன்னதமான உணர்வுகளால் நிறைந்துள்ளது. நான் அமெரிக்காவில் இருந்த போது இதை அடிக்கடி
படித்து ஒரு ஆங்கில இதழுக்காக மொழிபெயர்த்தேன். எனது மொழிபெயர்ப்பை டாக்டர் ஆனந்த குமாரசாமி
சரிபார்த்து அமெரிக்கப் பத்திரிகை ஒன்றில் வெளியிட்டார்.
இதைப் போலவே, குறிப்பிடத்தக்க மற்றும் பரிதாபகரமான
ஒரு கவிதை, சதா-இ-தர்த் (வலியின் அழுகை)இந்து-முஸ்லிம் ஒற்றுமை இன்மையைப் பற்றிப் புலம்புகிறது.
அதே வரிசையில் இன்னும் ஈர்க்கக்கூடியது தஸ்வீர்-இ-தர்த் (வலியின் சித்திரம்)என்று அழைக்கப்படும்
ஒரு கவிதை. இங்கே ஒரு சில வரிகளைக் கொடுக்க விழையும் என்னுடைய ஆர்வத்தை என்னால் அடக்க
இயலவில்லை.
(மொ.பெ)ஓ, இந்துஸ்தான், அந்தக் காட்சி என்னை அழ
வைக்கிறது. எல்லா கதைகளைக் காட்டிலும் போதனையைத் தரக்கூடியது உங்களது கதை.
அடுத்த வரிகள், இந்தியாவைப் பற்றிய துன்பியல் இலக்கியங்களை
(நௌஹா கவான்)வாசிப்பதன் கடமை விதிவசத்தால் ஒரு எழுத்தாளருக்கு ஒதுக்கப்பட்டுள்ளது என்ற
உண்மையை உரைக்கிறது.
(மொ.பெ)ஓ! மலர்களைப் பறிப்பவர்களே (வெளிநாட்டு
ஆட்சியாளர்களைக் குறிக்கிறது). நீங்கள் இலைகளின் சுவடுகளைக் கூட விட்டுவைக்கவில்லை.
உங்கள் நல்ல அதிர்ஷ்டத்தால், தோட்டக்காரர்கள் ஒருவருக்கொருவர் போரிடுவதில் ஈடுபட்டுள்ளனர்.
(இது இந்து முஸ்லிம் சண்டைகளைக் குறிக்கிறது).
பின்வரும் வரிகள் அடுத்து:
(மொ.பெ)ஓ, முட்டாள்களே, உங்கள் நாட்டை நினைத்துப்
பாருங்கள்; அதை அழிக்க வானத்தில் ஆலோசனைகள் நடக்கின்றன, துரதிர்ஷ்டம் உங்களை நெருங்குகின்றது.
என்ன நடக்கிறது, என்ன நடக்கப்போகிறது என்று பாருங்கள். பழைய கதைகளை மீண்டும் மீண்டும்
பேசுவதன் பயன் என்ன?
ஓ! இந்தியர்களே, நீங்கள் சரியான நேரத்தில் விழித்துக்
கொள்ளாவிட்டால், நீங்கள் வெளியேற்றப்படுவீர்கள். கதைகளில் கூட உங்களைப் பற்றிய குறிப்பேதும்
இருக்காது.
லாகூரில் வெளியிடப்பட்ட டாக்டர் இக்பாலின் உருது
கவிதைத் தொகுப்பில், அவரது கவிதைகள் மூன்று காலகட்டங்களாகப் பிரிக்கப்பட்டுள்ளன. முதலாவது
1905 உடன் முடிவடைகிறது. நாட்டின் அன்பையும் இந்து முஸ்லிம் ஒற்றுமையையும் சுவாசிக்கும்
அனைத்து கவிதைகளும் இந்தக் காலத்தைச் சேர்ந்தவை. இரண்டாவது 1908 உடன் முடிவடைகிறது.
மூன்றாவது 1908 இல் தொடங்குகிறது. நான் மேற்கோள் காட்டிய அனைத்து கவிதைகளும் முதல்
காலகட்டத்தைச் சேர்ந்தவை என்பது குறிப்பிடத்தக்கது. முதல் மற்றும் இரண்டாவது காலகட்டங்கள்
குறுங்குழுவாதத்திலிருந்து ஒப்பீட்டளவில் விடுபடுகின்றன. மூன்றாவது குறுங்குழுவாதமும்
மதவாதமும் நிறைந்தது.
உருது இலக்கியம் மற்றும் இந்திய தேசியவாதத்தின்
இந்த ரத்தினங்களை உலகளாவிய இஸ்லாமிய வாதத்தின் காலகட்டத்தில் இயற்றப்பட்ட பிற்காலப்
பாடல்களுடன் ஒப்பிடுங்கள். அவை இவ்வாறு தொடங்குகின்றன:
(மொ.பெ)சீனாவும் அரேபியாவும் நம்முடையது (போலவே)இந்தியா
நம்முடையது. நாம் முஸ்லிம்கள், உலகம் முழுவதும் எங்கள் பூர்வீக நிலம்.
இன்னும் பிற்கால கவிதைகளில் பின்வருபவை குறிப்பிடப்படுகின்றன:
(மொ.பெ)உங்கள் ஆடை விளிம்புகள் பூர்வீக நிலத்தின்
தூசியிலிருந்து விடுபட்டவை: ஜோசப் என்ற உனக்கு ஒவ்வொரு எகிப்தும் கானனாகிய மொழி.
தேசபக்தி அல்லது நாட்டுப்பற்று பற்றிய ஒரு கவிதையில்
கவிஞர் அதன் தீமைகளைப் பாடுகிறார், தேசபக்தி என்ற மரத்தின் வேர்களை நபி வெட்டியதைக்
குறிக்கிறார். நவீன சக்திகளின் புதிய, சிக்கலான ஆயுதம் இது என்று அவர் கூறுகிறார்.
பார்த்தீர்களா… என்ன ஒரு மாற்றம்! ஆனால் இன்னும்
ஒரு குறிப்பிடத்தக்க விஷயம் என்னவென்றால், கிலாபத் இயக்கத்தின் சிறந்த நாட்களில் இதுபோன்ற
நாட்டுப்புறப் பாடல்கள் இயற்றப்பட்டுள்ளன, இன்றும் பஞ்சாபில் உள்ள முஸ்லிம்களால் பாடப்படுகின்றன.
இது போன்ற எழுத்துக்கள், பாடல்களால் இஸ்லாமியர்களின்
இளைய தலைமுறையினர் மனதில் எந்தவிதமான ஒரு மனப்பான்மை உருவாகியிருக்க வேண்டும் என்பதை
வாசகர் கற்பனைக்கே விட்டுவிடுகின்றேன்.
டாக்டர் முஹம்மது இக்பால் ஒரு சாதாரணக் கவிஞர்
இல்லை. அவர் ஒரு சிறந்த அறிஞர், அருமையான பாடலாசிரியர். பல மொழிகளில் தேர்ச்சி பெற்றவர்.
அவரது எழுத்துக்களும் கவிதைகளும் ஒவ்வொரு படித்த முஸ்லிமின் வீட்டிலும் காணப்படுகின்றன.
சொல்லப்போனால், பெரும்பாலான ஹிந்துக்களின் வீடுகளிலும் கூட உள்ளன. அவர் எந்த வகையிலும்
இந்த கருத்துக்களுக்கான தனிப்பட்ட சொந்தக்காரர் இல்லை. நான் அவரின் அபிமானியாக இருப்பதால்
அவரைத் தேர்ந்தெடுத்துள்ளேன். நான் அவரது பாடல்களைத் தொடர்ந்து வாசிப்பவனாக இருந்தேன்.

Posted on Leave a comment

குழந்தையின் மரணமும் நியூட்ரினோவின் சாத்தியமும் | அரவிந்தன் நீலகண்டன்



நம் அனைவரையும் உலுக்கியிருக்கும் ஒரு துன்பச்
சம்பவம் இரண்டு வயதுக் குழந்தை சுஜித் வில்ஸனின் துர்மரணம். எண்பது மணி நேரப் போராட்டத்தின்
பின்னர் அக்குழந்தையை மீட்க இயலவில்லை. ஆனால் அரசு அதன் மொத்த ஆற்றலையும் பயன்படுத்தியது.
நம்மிடம் இருக்கும் தொழில்நுட்பத்தையும் மானுடத் திறமையையும் அதன் உச்ச துரித கதியில்
பயன்படுத்தியது. மாநில அரசின் அமைச்சரின் செயல்பாடு இத்தருணங்களில் எப்படி அரசியல்வாதிகள்
நடந்து கொள்ள வேண்டும் என்பதற்கான புதிய அடிப்படை நடத்தையாக மாறியுள்ளது.
இவை ஒருபுறமிருக்க இந்தத் துன்பச் சம்பவத்தை ஊடகங்கள்
பயன்படுத்திய விதம் அனைத்து மக்களிடமும் பொதுவாக முகச்சுளிப்பை ஏற்படுத்தியுள்ளது.
‘அறம்’ திரைப்பட இயக்குநர் போன்ற அறிவியல் எதிர்ப்பாளர்கள் ஊடகப் பிரபலங்களாகவும் துறை
வல்லுநர்களாகவும் வலம் வந்தனர். நல்ல காலம் அத்திரைப்படத்தில் நடித்த நடிகர்களும் துறை
வல்லுநர்களாக பேட்டி தரவில்லை என்பது ஏதோ தமிழ்நாட்டின் பூர்வ ஜென்ம புண்ணியம்.
அக்குழந்தையின் மறைவுக்குப் பிறகு சமூக ஊடகங்களில்
அருணன் போன்ற ‘அறிவுசீவிகள்’ வெளியிட்ட வெறுப்பு உமிழும் ட்வீட்கள் தமிழ்நாட்டில் முற்றிப்
போய்விட்ட மனோவியாதியின் வெளிப்பாடுகளாக இருந்தன. ஏதோ அந்தக் குழந்தை கிறிஸ்தவர் என்பதால்
ஆர்.எஸ்.எஸ் மகிழ்ந்ததாக ட்வீட் செய்து தனது வக்கிரத்தை வெளிக்காட்டி புளகாங்கிதமடைந்திருந்தார்
அருணன்.
இப்படி ஒரு ஊடகப் பொது மன மண்டலம் அனைத்துத் தமிழரும்
வெட்கித் தலைகுனிய வேண்டிய சமூக வியாதியே அன்றி வேறல்ல. தமிழ்நாட்டில் இன்று ஊடகவியலாளனாக
வேண்டுமென்றால் அதன் முதல் தகுதியே இந்த மனவக்கிரம்தான் எனத் தோன்றுகிறது.
சுஜித் வில்ஸன் அவன் மரணத்தின் மூலம் நமக்குப்
பல பாடங்களைத் தந்துவிட்டுச் சென்றிருக்கிறான். ஆழ் துளைக் கிணறுகளை அலட்சியப்படுத்தாதீர்கள்.
அவற்றை ஒழுங்காக மூடுங்கள். குறிப்பாக சிறார்கள் அவற்றின் அருகில் செல்வதைத் தடுக்கும்
விதமாக மூடி அபாயக் குறிப்புகளை வையுங்கள். உங்கள் வீட்டின் அருகிலேயே குழந்தைகள் விளையாட
ஆபத்தற்ற இடங்களையும் அவை செல்லக் கூடாத ஆபத்து சாத்தியங்கள் உள்ள இடங்களையும் குழந்தைகளுக்குத்
தெளிவாகச் சொல்லி, தவிர்க்க வேண்டிய இடங்களைக் கண்டிப்பாகத் தவிர்க்க வையுங்கள்.
சந்திரனுக்கும் செவ்வாய்க்கும் விண்கலன்களை அனுப்பும்
இந்தியா பூமியில் எண்பதடிகளுக்குள் மாட்டிக் கொண்ட சிறார்களைக் காப்பாற்ற முடியவில்லை
என மீம்கள் வலம் வரலாயின. மீத்தேனைத் தோண்டி எடுக்க முடிந்த ONGC தொழில்நுட்பத்தால்
குழந்தையை மீட்க முடியாதா என அடுத்த மீம்கள். இவை எல்லாவற்றிலும் அடிப்படையாக இருப்பது
இந்தியாவின் மீதும் அதன் அறிவியல் தொழில்நுட்ப அமைப்புகள், சாதனைகள் மீதுமான வெறுப்பு.
வேற்று நாட்டின் மீது பயபக்தி. இது இந்தியாவில் ஒவ்வொரு துயர நிகழ்வின் போதும் செயல்படுத்தப்படும்
சமூக ஊடக நிகழ்வு. இப்போது தமிழ்நாட்டில் இது பொது ஊடகங்களிலும் அழுத்தமாகக் குடி கொண்டிருக்கும்
வியாதி.
பெட்ரோலையும் மீத்தேனையும் தோண்டி எடுப்பது போலவா
குழந்தையைத் தோண்டி எடுக்க முடியும்? அருவாமனையில் அபெண்டிக்ஸ் ஆப்பரேஷன் செய்ய சொல்லும்
புத்திசாலித்தனம் இது.
வெறுப்பு பேச்சுக்கு உள்ளான இஸ்ரோவை எடுத்துக்
கொள்வோம். பல முறை நம் மீனவர்களைக் கடலில் தத்தளிக்கும்போது காப்பாற்ற இஸ்ரோ தொழில்நுட்பமே
உதவியது. நம் நீராதாரங்களை மேம்படுத்த இஸ்ரோ உதவியுள்ளது. இஸ்ரோவால் உண்மையாகக் காப்பாற்றப்பட்ட
நம் நாட்டு மக்களின் எண்ணிக்கை எந்த சூப்பர் கதாநாயகனும் அவனது ஒட்டுமொத்தத் திரைவாழ்க்கையில்
திரையில் காப்பாற்றியதாக நடித்த மக்களின் எண்ணிக்கையைக் காட்டிலும் கூடப் பெரிதாக இருக்கும்.
ஆனால் தமிழ்நாட்டில் தொழில்நுட்ப எதிர்ப்பு, இந்திய
வெறுப்பு ஆகியவற்றைத் திட்டமிட்டு பரப்பும் தீயசக்திகளான லயோலா முதல் திமுக வரை இவற்றைக்
குறித்து கவலைப்படுவதே இல்லை.
சுஜித் மீட்பு நடக்கும்போது ஆளூர் ஷா நவாஸ் என்கிற
விடுதலை சிறுத்தை கட்சி நிர்வாகி சீனாவில் இத்தகைய மீட்பு பணி வெற்றிகரமாக நடக்கும்
வீடியோ காட்சியை வைரலாக்கினார். சீனாவில் தொழில்நுட்பம் மக்களுக்கு உதவுகிறது, இந்தியாவில்
உதவவில்லை என்பது பிரசாரத்தின் அடிநாதம்.
சீனா கடந்த சில பத்தாண்டுகளில் அறிவியலிலும் தொழில்நுட்பத்திலும்
அசுர வளர்ச்சியைக் காட்டுகிறது. ஆனால் அதற்கு சீன மக்கள் கொடுத்த விலை அதிகம். பெரிய
விண்வெளி சாதனைகளைச் செய்திருக்கிறது சீனா. ஆனால் அதற்காக ராக்கெட் லாஞ்ச்களின் போது
ஒட்டுமொத்தக் கிராமங்கள் எரிந்து சாம்பலாகியிருக்கின்றன. தவறுதலாக ஏவப்பட்ட ராக்கெட்களால்
நள்ளிரவில் மக்களோடு எரிந்து தரைமட்டமான கிராமங்களின் காணொளிகள் காணக்கிடைக்கின்றன.
கைதிகள் எல்லாவிதமான அறிவியல் மானுடப் பரிசோதனைகளுக்கு ஆட்படுத்தப்படுவதுடன் அவர்களின்
உள்ளுறுப்புகள் பெரிய அளவில் ‘அறுவடை’ செய்யப்படுகின்றன. அண்மையில் க்வாண்டம் டெலிபோர்ட்டேஷன்
என்கிற முன்னணித் தொழில்நுட்பத்தில் சீனா பெரும் சாதனையை நிகழ்த்தியது. மானுட அறிதலிலேயே
மிக முக்கியமான முன்னணித் தாவல். ஆனால் அதற்கான மையத்தை சீனா ஆக்கிரமிக்கப்பட்ட திபெத்தின்
மேற்சிகரமொன்றில் அமைத்திருந்தது. திபெத்தில் சீனா நடத்தும் பண்பாட்டு மக்கள் இனத்துடைத்தழிப்பு
உலகம் அறிந்த ஒன்று. 2016ல் சீனா உலகின் மிகப் பெரிய ரேடியோ தொலைநோக்கி டிஷ்ஷை அமைத்தது.
பிரபஞ்சத்தில் எங்காவது ரேடியோ அலைகளைப் பயன்படுத்தும் அறிவுத்திறனுள்ள உயிரினங்கள்
ஏதாவது சமிக்ஞைகளை அனுப்புகின்றனவா எனப் பகுத்தறிய இந்த ரேடியோ டெலஸ்கோப் டிஷ் ஆண்டெனா.
இதற்காக 9,000 கிராம மக்களின் வாழ்விடங்கள் பறிக்கப்பட்டு வேறிடங்களுக்குக் கொண்டு
போக வைக்கப்பட்டனர்.
இந்தியாவின் அறிவியல் வளர்ச்சி இப்படிப்பட்ட அசுரத்தனம்
கொண்டதல்ல. இன்னும் சொன்னால் அதற்கு முட்டுக்கட்டை போடும் சக்திகள்தான் அசுரத்தனமாக
இயங்கி வருகின்றன.
தமிழ்நாட்டில் தேனியில் நியூட்ரினோ ஆராய்ச்சி மையம்
அமைக்கப்படவிருந்தது நினைவிருக்கலாம். இதன் அமைப்பைச் சிறிது சிந்தித்துப் பாருங்கள்.
ஆயிரம் அடி கீழே அமைக்கப்பட்ட ஆராய்ச்சி மையம். இதனை வந்தடைய பக்க வாட்டில் மலையடியே
ஏறக்குறைய இரண்டு கிலோமீட்டர் தூரத்துக்கு சுரங்க அணுகு சாலை. இதை வரவிடாமல் செய்தவர்கள்
நாம். லூடைட் தனமாகப் போராடி நியுட்ரினோ குறித்துப் பொய் பிரசாரம் செய்து, அறிவியல்
எதிர்ப்புப் பிரசாரம் செய்து இதை வரவிடாமல் செய்தோம்.
இது நிறைவேறியிருக்கும் பட்சத்தில் ஆயிரம் அடிக்கு
கீழே மனிதர்கள் – ஆராய்ச்சியாளர்கள் வேலை செய்யும் ஒரு அமைப்பு அமைக்கப்பட்டிருக்கும்.
அது செயல்படும் பட்சத்தில் அதில் நெருக்கடி மீட்புக்கான தொழில்நுட்பமும் அமைந்திருக்கும்.
அதற்குத் தேவையான உபகரணங்கள், நிலச்சரிவில் ஆழத்தில் மாட்டிக் கொண்டால் என்ன செய்ய
வேண்டும் என்ன செய்ய கூடாது என்பது போன்ற விதிகள் தெரிந்த ஒரு வல்லுநர் குழு நமக்கு
இருந்திருக்கும். இங்கு இருக்கும் ஆபத்து உதவி உபகரணங்கள் மிக நிச்சயமாக சுஜித்தைக்
காப்பாற்றுவதிலும் நல்பங்கு வகித்திருக்கும் என நம்ப மிகுந்த இடம் இருக்கிறது.
நினைவில் வைத்துக் கொள்ளுங்கள். நியூட்ரினோ ஆய்வகத்தில்
1,000 அடி ஆழத்தில் மனிதர்கள் வேலை செய்ய வேண்டும். ஒவ்வொரு நாளும் அல்ல என்றாலும்
கூட, மானுடர்கள் உள்ளே செல்ல வேண்டியது அவசியம். அப்போது ஏதாவது ஆபத்துக்கள் நிகழ்ந்தால்
அவர்களைக் காப்பாற்றும் அனைத்துப் பாதுகாப்பு ஏற்பாடுகளும் அங்கே இருந்தாக வேண்டும்.
இவை எல்லாம் அங்கே உருவாகியிருக்கும். சுஜித் விஷயத்தில் அவை பயன்படுத்தப்பட்டிருக்கலாம்.
அக்குழந்தையைக் காப்பாற்றும் விஷயத்தில் மிக முக்கியக் காரணியான காலம் என்பதை அது சிக்கனப்படுத்தியிருக்கலாம்.
ஆனால் அப்படிப்பட்ட ஒரு சாத்தியத்தைக் கூட இல்லாமல்
ஆக்கியது வேறு யாருமல்ல, நம் இடதுசாரி தமிழ்ப் பிரிவினைவாத லூடைட் கும்பல்தான்.

நமது ஏவுகணை தொழில்நுட்பம் நமக்கு ஏவுகணைகளை மட்டும்
தரவில்லை. போலியோவால் பாதிக்கப்பட்ட குழந்தைகளுக்கு எடை குறைவான அதே சமயம் வலுவான நடையுதவி
சாதனங்களை உருவாக்கி தந்தது. இப்படிப்பட்ட உப நன்மைகளை ‘ஸ்பின் ஆஃப்’ நன்மைகள் என்பார்கள்.
எந்த ஒரு பெரும் தொழில்நுட்பத்துடனும் இப்படிப்பட்ட ஸ்பின் ஆஃப்கள் கூட கிடைக்கும்.
நியூட்ரினோ ஆய்வக அமைப்பு பொறிநுட்ப சாதனை. நம் நிலவியல் சூழலில் மிக ஆழங்களில் மானுடர்கள்
செயல்பட அமைக்கப்படும் ஒரு அமைப்பு. இதன் ஸ்பின் ஆஃப்களில் பேரிடர் சூழலில் ஆழப்புதைபடும்
மக்களைக் காப்பாற்றும் தொழில்நுட்பம் நமக்குக் கிடைத்திருக்க பெரும் வாய்ப்பு உண்டு.
அதனை இல்லாமல் ஆக்கியதில் நம் இடதுசாரி லூடைட்களுக்குப் பெரும் பங்கு உண்டு. இதற்கு
நாம் என்ன விலை கொடுக்கிறோம் என்பதைத் தெரியாமலே விலை கொடுத்துக் கொண்டிருக்கிறோம்.
அறிவியல் தொழில்நுட்ப எதிர்ப்பு சக்திகளை எந்த அளவு விலக்கி வைக்கிறோமோ அந்த அளவு நம்
சமூகத்துக்கு நல்லது. 

Posted on Leave a comment

வலம் அக்டோபர் 2019 – முழுமையான படைப்புகள்

கீழடி அகழ்வாராய்ச்சி முடிவுகள் – சில குறிப்புகள் | ஓகை நடராஜன்

திருப்பங்களுடன் கூடிய ஐ.என்.எக்ஸ் மீடியா வழக்கு | லக்ஷ்மணப் பெருமாள்

காஷ்மீர் பிரச்சினை தொடர்பாக ராஜீவுக்கு ஜக்மோகனின் கடிதம் – தமிழில்: ஹரன் பிரசன்னா

இந்திய இறைமையும் ஈழப் போராட்டமும் – அகரமுதல்வன்

சில பயணங்கள் சில பதிவுகள் – 23 | சுப்பு

மகாத்மா காந்தி கொலை வழக்கில் சாவர்க்கரின் வாக்குமூலம் (பகுதி 6) | தமிழில்: ஜனனி ரமேஷ்

சந்திரயான் – கோல் முதல் கோள் வரை | சுஜாதா தேசிகன்

ஹிந்து முஸ்லிம் பிரச்சினை – லாலா லஜ்பத் ராய் (பகுதி 6) | தமிழில்: கிருஷ்ணன் சுப்பிரமணியன்

கல் உமி (சிறுகதை) – சத்யானந்தன்

அந்தமானில் இருந்து கடிதங்கள் – வீர் சாவர்க்கர் (கடிதம் 5) | தமிழில்: VV பாலா

Posted on Leave a comment

அந்தமானில் இருந்து கடிதங்கள் – வீர் சாவர்க்கர் (கடிதம் 5) | தமிழில்: VV பாலா

செல்லுலார் சிறை. 

6-7.1916 
போர்ட் ப்ளேயர் 
எனதன்பிற்குரிய பால் மற்றும் இனிய சாந்தா. 

காதல் திருமண வாழ்வில் அடியெடுத்து வைக்கப்போகும் உங்கள் இருவருக்கும் எனது மற்றும் என் சகோதரனுடைய மனமார்ந்த வாழ்த்துக்கள். உங்கள் வாழ்வின் இரண்டாவது கட்டத்தில் நீங்கள் நுழைகிறீர்கள். வாழ்வில் முதலில் நாம் கடக்க வேண்டிய நிலையான தியாகம் மற்றும் சுய ஒழுக்கம் ஆகியவற்றில் நீ முழுமையாகத் தேர்ந்திருக்கிறாய். சம்ஸ்க்ருதம் மற்றும் ஆங்கில மொழிகளைக் கற்றுக்கொண்டு நீ பாரம்பரிய மற்றும் நவீன அறிவையும் பெற்றிருக்கிறாய். மருத்துவத்தில் நீ கடைசியாகத் தேர்ச்சி பெற்ற தேர்வின் மூலம் உலகத்தின் எந்த இடத்திலும் சென்று, எத்தகைய சட்ட ரீதியான இடையூறுகள் இருந்தாலும் பணியாற்றும் திறனைப் பெற்றிருக்கிறாய். உன்னுடைய கவிதை மற்றும் கட்டுரைகள் மூலம் நீ ஏற்கெனவே மகாராஷ்டிரத்தின் இலக்கிய உலகில் தாக்கத்தை ஏற்படுத்தி இருக்கிறாய். இந்தத் துறையில் நீ இதைவிடச் சிறப்பாகச் செயல்பட்டிருக்கமுடியாது என்று கூடச் சொல்வேன். நம் தேசத்திற்குப் பெரும் இன்னல்கள் வந்தபோது பெரும்பாலானவர்கள்போலப் புறமுதுகு காட்டாமல் நீ துணிந்து நின்று அவற்றை எதிர்கொண்டாய். எந்த உற்சாகத்தைத் தங்கள் இளைஞர்களிடம் கொண்டு வர வேண்டும் என்று ஐரோப்பிய நாடுகள் எதிர்பார்க்கின்றனவோ, அந்த உற்சாகத்தை உன்னிடத்தில் நீ கொண்டிருக்கிறாய். சமுதாயத்தில் அங்கீகாரம் இல்லாது போனாலும் தியாகம் செய்ய துணிந்த நீ இப்போது வாழ்வின் இரண்டாவது கட்டத்தில் சாந்தாவுடன் மணவாழ்வில் இணைய இருப்பது மகிழ்ச்சி தரக்கூடிய ஒன்றாகும். இந்த மணவாழ்க்கை உனக்கும் சாந்தாவிற்கும் ரோஜா மலர்கள் தூவிய பாதையாக, இன்பமானதாக இருக்கட்டும். உங்களது இல்லற வாழ்க்கை மிகவும் இனிமையானதாக இருக்கட்டும். இல்லற வாழ்வின் இனிமை மட்டுமே இன்னும் அதன் வீழ்ச்சியைச் சந்திக்காமல் இருக்கும் வரம் பெற்றிருக்கிறது. 

உன்னுடைய மனதை ஏதேனும் ஒரு புத்திசாலி பெங்காலி பெண் திருடினால் நான் ஆச்சரியப்பட மாட்டேன் என்று நான் உனக்கு இதற்கு முன் எழுதிய கடிதம் ஒன்றில் குறிப்பிட்டிருந்தது உனக்கு நினைவு இருக்கலாம். நான் எதிர்பார்த்தது கிட்டத்தட்ட நடந்துவிட்டது. நம் நாட்டில் உள்ள மக்கள் ஜாதி மற்றும் பிராந்தியம் போன்ற பிரிவுகளால் பிளவுபட்டு இருக்கிறார்கள். இந்தப் பிளவுகளை மீறி அவர்கள் திருமணம் செய்து கொள்வது இந்து சமுதாயத்தில் உள்ள இதுபோன்ற செயற்கையான பிரிவுகளை இல்லாமல் செய்துவிடும். அந்த நாளைக் காண நான் ஏங்குகிறேன். இத்தகைய தடைகளை உடைத்து நம் பண்பாடு காட்டாற்று வெள்ளம் போலச் சீறிப் பாய்ந்து செல்லவேண்டும். கால்நடைகளின் இனப்பெருக்கம் நல்ல முறையில் ஆரோக்கியமானதாக நடக்கவேண்டும் என்று கவலைப்படும் நாம், மனிதர்களின் வருங்கால வம்சம் குறித்து அந்த அளவு அக்கறை கொண்டிருப்பதாக எனக்குத் தோன்றவில்லை. பல நூற்றாண்டுகளாக குழந்தைத் திருமணம் மற்றும் பிரதிநிதி மூலம் திருமணம் ஆகியவை இங்கு நடந்து வருகின்றன. உடலுக்கும் மனதிற்கும் ஆன்மாவிற்கும் மேன்மையைக் கொடுக்கக் கூடிய காதல் என்ற உணர்வு இங்கு பல நூற்றாண்டுகளாகத் தடை செய்யப்பட்டிருக்கிறது. இதன் தவிர்க்கமுடியாத விளைவாக நம் இனம் வீர்யம் இன்றி வலுவிழந்து இருக்கிறது. இதற்கு ஆயிரம் காரணங்கள் இருக்கலாம், ஆனால் நம்மிடையே இருக்கும் திருமணப் பழக்க வழக்கங்கள் இதற்கு ஒரு முக்கியக் காரணம். நம் மதத்தின் அதிகார பீடங்கள் இத்தகைய காதலை மறுதலிக்காமல் அங்கீகரிக்கவேண்டும். ஆகையால், வயதும் கல்வியும் உங்கள் ஒருவருக்கு ஒருவர் இடையே ஏற்பட்ட பரஸ்பர கவர்ச்சியும் உங்களிடையே காதலாக மலர்ந்தது எனக்கு மகிழ்ச்சியைத்தான் தருகிறது. நமக்கு நெருக்கமானவர்கள் இதனை அங்கீகரித்திருக்கிறார்கள் என்பதே போதுமானது. இந்த விஷயத்தில் நம் குடும்பம் பின்தங்கி இருக்கவில்லை என்பதை அறிந்து மகிழ்ந்தேன். நம் சகோதரர் இதற்கு ஒப்புக்கொண்டு ஆசீர்வதித்தார் என்பதே போதும், இது எனக்கும் விருப்பமான ஒன்றுதான் என்பதை முடிவு செய்ய. 

நீங்கள் எங்கே குடியிருக்க போகிறீர்கள் டாக்டர் அய்யா? முதல் கடிதம் போஸ்ட் ஆபீசில் தவறுதலாகத் தொலைந்து போய்விட்டதால் நேற்றுதான் இரண்டாவது கடிதம் எழுத எனக்கு அனுமதி கொடுத்தார்கள். இது உனக்குப் பதட்டத்தைக் கொடுத்திருக்கலாம். ஆனால் எனக்கு இதன் மூலம் உன்னுடைய தற்போதைய முகவரி கிடைத்தது. நீ தற்போது பம்பாயில் இருப்பதைத் தெரிந்துகொண்டேன். நீ அந்த நெரிசல் மிகுந்த சுகாதாரம் குறைந்த நகரத்திலா குடியேறப் போகிறாய்? அதற்கு பதில் சாயாஜி ஆண்டுவரும், தற்போது நன்றாக வளர்ந்து வரும் பரோடா சரியான இடமாக இருக்கும் என்று நான் நினைக்கிறேன். ஆனால் களநிலவரம் அறிந்த நீ எடுக்கும் முடிவு சரியானதாகத்தான் இருக்கும். நான் உன்னிடம் வலியுறுத்த போவது ஒன்றே ஒன்றுதான். எக்காரணம் கொண்டும் உன் தனிப்பட்ட சுதந்திரத்தையும் உன் ஆரோக்கியத்தையும் கெடுத்துக்கொள்ளாதே. நம் தனிப்பட்ட நலன் மீது அதீத அக்கறை எடுத்துக்கொள்வது மற்றவர்கள் விஷயத்தில் வேண்டுமானால் தவறாக இருக்கலாம், ஆனால் உனக்கு அது பொருந்தாது. நீ உலகின் எந்தப் பகுதியில் இருந்தாலும், அது ஆப்பிரிக்கக் காடுகளாகட்டும் அல்லது அமெரிக்காவாகட்டும், நீ படித்திருக்கும் மருத்துவப் படிப்பு உன் ஆரோக்கியத்திற்கு மட்டுமல்லாமல் உன் பாதுகாப்பிற்கும் உதவும். எங்கெல்லாம் மரணம் இருக்கின்றதோ, அங்கெல்லாம் டாக்டர்களும் இருப்பார்கள். இதைச் சொல்வதற்காக என்னை நீ கோபித்துக்கொள்ளாதே. நான் மருத்துவ படிப்பின் உயர்வினைக் குறிப்பிடவே இதனைச் சொன்னேன். எனவே உன் ஆரோக்கியத்திற்குப் பாதிப்பு வரும் வகையில் எதையும் செய்யாதே, அதேபோல சாந்தாவின் உடல் ஆரோக்கியத்தையும் நன்றாகப் பார்த்துக்கொள். அவளை நிறையப் படிப்பதற்கும் எழுதுவதற்கும் உற்சாகப்படுத்து. ஆனால் ஒரு பெண்ணின் முதல் கவனம் அவளது ஆரோக்கியத்தில்தான் இருக்கவேண்டும். இது அவள் மட்டுமில்லாமல் அவளுடைய வருங்கால சந்ததிக்காகவும் அவள் மேற்கொள்ள வேண்டிய கடமை. அவளுடைய உடம்பில் இருந்து வீணாகும் ஒவ்வொரு துளி சக்தியும் எதிர்கால சந்ததியை பலவீனமாக்கும். அவள் நேற்றைய மற்றும் வருங்கால சந்ததியின் இணைப்புப் பாலம். வருங்கால சந்ததியின் தலையெழுத்தை நிர்ணயம் செய்யப் போகிறவள் பெண். அதனால் ஒரு மனைவி தன்னுடைய உடல் மற்றும் மன ஆரோக்கியத்தை மிகவும் கவனமாகப் பேணிப் பாதுகாக்கவேண்டும். அதனால் படிப்போ அல்லது பொழுதுபோக்கோ, அவளது சக்தியை வீணடிக்கும் விதத்தில் இருக்கக்கூடாது. மாறாக அவளுடைய அழகையும் ஆரோக்கியத்தையும் மேம்படுத்தும் விதத்தில் மட்டுமே இருக்கவேண்டும். 

என்னைப் பற்றிக் கூறுவதற்கு விசேடமாக ஒன்றும் இல்லை. என்னுடைய கடைசிக் கடிதம் உனக்குக் கிடைத்தபோது நான் எப்படி இருந்தேனோ அதே போலத்தான் இப்போதும் இருக்கிறேன். ஒரு கைதியின் வாழ்க்கையில், அதிலும் குறிப்பாக போர்ட் ப்ளேயரில் இருக்கும் கைதியின் வாழ்கையில் மாற்றம் என்ற ஒன்று அகராதியிலேயே இருக்காது. போரினால் உங்கள் பகுதியில் வாழ்கை மிகவும் பாதிப்பை உணர்ந்தது என்றாய், ஆனால் இங்கே போர்ட் ப்ளேயரில் அதன் சுவடே தெரியவில்லை. போரினால் இங்கு எந்தப் பாதிப்பும் ஏற்படவில்லை என்று அரசவையிலிருந்து பெருமையுடன் அறிக்கை வெளியிடலாம். எங்களுடைய ஏற்றுமதி இறக்குமதிகளில் எந்த மாறுதலும் இல்லை. நாங்கள் இரவெல்லாம் விளக்கை அணைக்காமல் ஏற்றியே வைத்திருக்கிறோம். எங்களுடைய சர்வதேசத் தகவல் தொடர்புகள் எல்லாம் எப்போதும் போல அமைதியாக நடைபெற்றுக் கொண்டிருக்கின்றன. மிஸ்டர் அஸ்கித் எங்களைப் பார்த்துப் பொறாமைப்படக் காரணங்கள் இருக்கின்றன. எங்களுக்கு சாப்பாட்டின் அளவோ அல்லது உருளைக்கிழங்கின் அளவோ குறைக்கப்படவில்லை. ஆனால் ஜெர்மானியர்களுக்கு இதுபோலக் கட்டுப்பாடுகள் விதிக்கப்பட்டிருக்கின்றன. நாங்கள் உண்ண வேண்டியதை நாங்களே விளைவிக்கின்றோம். எங்களுடைய சிறைச் சுவர்கள் சீனப் பெருஞ்சுவர்களைக் காட்டிலும் பெருமை மிக்கவை. அந்தப் பெருஞ்சுவரினால் அந்நியர்கள் உள்ளே ஊடுருவாமல் தடுக்க மட்டும்தான் முடிந்தது. ஆனால் இந்தச் சுவர்கள் அதைச் செய்வதோடு உள்ளிருப்பவர்கள் வெளியே செல்ல முடியாத படியும் தடுக்கின்றன. மரணம் வலியில்லாததாக இருக்கிறது. போர் என்பது முடிவிற்கு வந்ததும் எங்களுடைய வாழ்கை மனித குலத்திற்கு ஒரு மாதிரி போலக் காண்பிக்கப்படலாம். மரணத்தையே வெட்கமுற வைக்கும் விதத்தில் ஒரு அமைதியான வாழ்க்கை அல்லது பிழைத்திருத்தல் என்றும் சொல்லலாம். 

நேர்காணலைப் பொருத்தவரையில் நாம் போர் முடியும்வரை காத்திருக்கலாம். அரசாங்கம் அதற்கு அனுமதி வழங்கத் தயங்குவதின் காரணத்தை நாம் ஓரளவிற்குப் புரிந்துகொள்ளலாம். அதற்குப் பின்னும்கூட நீ அனுமதிவேண்டி எழுதும் கடிதத்தில் நாம் இருவரும் ஒருவரை ஒருவர் பார்க்கத் துடித்துக்கொண்டிருக்கிறோம் என்ற ரீதியில் இல்லாமல், ஐந்து வருடங்கள் ஆனபிறகு எல்லாக் கைதிகளுக்கும் வழங்கப்படும் சலுகை இது, அதனால் நமக்கும் வழங்கப்படவேண்டும் என்றே கேட்கவேண்டும். அப்போது அனுமதி மறுக்கப்பட்டாலும் இந்த இரக்கமில்லாத அந்நியர் கண்களுக்கு நம் பிரிவின் சோகத்தில் ஆழ்ந்திருக்கிறோம் என்பதைக் காட்டாமல் இருந்தோம் என்ற திருப்தியாவது இருக்கும். மேலும் இங்கு நிலைமையை சீராக்க வேண்டி நீ எந்த வேண்டுகோள் விடுப்பதாக இருந்தாலும் அதனை டெல்லிக்கு நேரடியாக எழுதவும். ஏனென்றால் இங்குள்ள அதிகாரிகளுக்கு நிலைமையை சீராக்கும் விதத்தில் எதனையும் தீர்மானிக்கும் அதிகாரம் கிடையாது. அவர்களால் செய்ய முடிந்த அனைத்தையும் அவர்கள் செய்யாதிருக்கும் பட்சத்தில் நான் அவர்களைச் செய்யச் சொல்லி வேண்டுகோள் விடுத்து அவற்றை நிறைவேற்றிக்கொண்டு இருக்கிறேன். இங்குள்ள கொடுமைகளால் நான் மனமுடைந்து போகமாட்டேன் என்று உங்களில் சிலருக்குத் தெரிந்திருக்கும். ஆனாலும், நான் இத்தகைய கொடுமைகளை அனுபவிக்கக் காரணமான சமூக, அரசியல் மற்றும் இலக்கியப் பணிகளில் ஈடுபடாமல் இருக்கவேண்டும் என்று நினைக்கலாம். ஆனால், ஒரு விஷயத்தை நினைத்துப் பார் என் சகோதரனே! அல்லல்படுவதும் ஒரு வேலைதானே. கிறிஸ்தவ மதத்திற்காக யார் அதிகம் வேலை செய்தார்கள்? வேலை செய்தவர்களா அல்லது அமைதியாக அல்லல்களை அனுபவித்தவர்களா? இருவருமேதான். ஆனால் நல்ல விஷயங்களுக்காக வெளியே வேலை செய்பவர்களைக் காட்டிலும் அதே காரணங்களுக்காகச் சிறையில் அடைபட்டு அல்லல்படுபவர்கள் கூடுதலாக வேலை செய்கிறவர்கள் என்று நான் கருதுகிறேன். அல்லல்படுவது என்பது நம்மை மேற்கொண்டு பணி செய்யத் தூண்டும் உந்து சக்தியாக இருக்கின்றது. சமுதாயத்தில் உள்ள சிறந்த மக்கள் அல்லலுராமல், மற்றவர்கள் பணி செய்ய இயலாது. இரண்டுமே மகத்தானது, அதே நேரம் இரண்டுமே தவிர்க்க இயலாதது. அதனால் இதில் இரண்டில் எதனைச் செய்ய நாம் பணிக்கப்பட்டாலும் நாம் கவலை கொள்ள வேண்டியதில்லை. இது எனக்குக் கிடைத்த பாக்கியம் என்றே நான் கருதுகிறேன். ஆகவே சகோதரா, மற்றவர்கள் எல்லாம் வெளியில் மகிழ்ச்சியாக இருக்க நான் மட்டும் இங்கே இருட்டறையில் அல்லல்படுகிறேன் என்று கவலை கொள்ளவேண்டாம். 

நம் பாரதத் தாயின் பாதங்களுக்கு சேவை செய்ய ஆயிரக்கணக்கானோர் காத்திருக்கின்றனர். காத்திருந்து அல்லல்படுவோரும் அதில் அடக்கம் என்பதை நீ மனதில் கொள்ள வேண்டும்.
காத்திருத்தல் மட்டுமல்லாமல் அல்லலும் பட்டு அதனை தீரத்துடன் எதிர்கொள்வோரும் பெரும் பணி செய்பவர்கள்தான். பாறைகளை செதுக்கி அவற்றை அடுக்கும் பணி சிறப்பான ஒன்றுதான். ஆனால் தேவாலயச் சுவர்களில் இந்தப் பாறைகளைத் தாங்கும் சிமெண்டும் அதேபோல இன்றியமையாததுதான். அமைதியாகத் தியாகம் புரிவோர் இத்தகையவர்கள்தான்.

பால், உனக்கு நம்புவதற்குக் கடினமாக இருக்கும், ஆனால் உடல் ரீதியாக நான் படும் ஒவ்வொரு அவஸ்தையும் என் அமைதியான ஆன்மாவின் சக்தியினால் காணாமல் போகின்றது. இந்த அமைதித் தென்றல் என்னை வருடிச் செல்கிறது. கல்லூரியில் படிக்கும்போது இறுதித் தேர்வை எழுதி முடித்துவிட்டு அதன் முடிவுகளுக்காகக் காத்திருப்பவனைப் போல நான் உணர்கிறேன். நம் தாய்நாட்டின் விடுதலைக்காக நான் எதிர்கொள்ளும் பரிட்சையே இது. அதனால் இதனை நான் திருப்தியுடன் எதிர்கொள்கிறேன். விடுதலை என்ற அற்புதச் செய்திக்காக நம்பிக்கையுடன் காத்துக்கொண்டிருக்கிறேன். பகலில் கடுமையாக உழைக்கிறேன். அதனால் இரவுப்பொழுது நெருங்கியதும் நன்றாக உறங்கவும் செய்கிறேன். சில நாட்கள் சில கெட்ட கனவுகள் வந்து என்னைத் தொந்தரவு செய்யும். ஆனால் விழித்துக் கொண்டவுடன் மனம் மீண்டும் அமைதியாக ஆகிவிடும். சில சமயம் நான் உறக்கத்திலிருந்து விழித்துக் கொண்டவுடன் கடல் அலைகளின் சாத்தான் ஜன்னல் வழியாக எனக்குக் கேட்கும். தன்னைத் தானே பரிகசித்துக்கொண்டு சிரித்த ராஜனின் கதை பற்றி காளிதாசன் எழுதிய வரிகள் எனக்கு நினைவிற்கு வருகின்றன. நானும் என்னை அதேபோல கற்பனை செய்துகொண்டு சிரித்துக்கொள்கிறேன். கடுமையான பணிகள் ஒரு புறம், அமைதியான மனம் மறுபுறம் என்று இருப்பதினால் இதுபோன்ற சிந்தனைகள் வருகின்றன. இது சிறையில் படும் அல்லல்களினால் ஏற்படும் அயர்ச்சியைப் போக்க உதவுகிறது. அதனால், நானும் நம் சகோதரனும் மகிழ்ச்சியாகத்தான் இருக்கிறோம், இந்த அடிமை வாழ்வில் வரக்கூடிய எல்லா இன்னல்களையும் ஏற்றுச் சமாளிக்கத் தயாராக இருக்கிறோம்.

உன்னுடைய திருமண வைபவம் குறித்த விபரங்கள் மிக நன்றாக விவரிக்கப்பட்டிருந்தது. அதை எழுதியவர் நல்ல திறன் படைத்தவர் என்றாலும் அவரின் தயக்கமே அவருக்குப் பெரிய தடைக்கல்லாக இருக்கும். அவர் முதலில் சிறிய கதைகள் சிலவற்றை எழுதி அவற்றைப் பிரசுரத்திற்கு அனுப்பவேண்டும். அவை பிரசுரமானால் அவருக்கு அது தைரியத்தை அளிக்கும். உதாரணத்திற்கு அவர் நம் சாதி அமைப்பை எடுத்துக்கொள்ளலாம். அது எத்தகை தீமையை விளைவிக்கின்றது என்பதை விளக்கும் வகையில் அவர் கதை எழுதலாம். மனிதகுலம் தன் மாபெரும் இலக்கை நோக்கி முன்னேற அது எப்படி ஒரு தடைக்கல்லாக இருக்கின்றது என்பதை அதில் விளக்கலாம். அதன் பிறகு அவர் பெரிய கதைகளை எழுதலாம். அவரையும் சகோதரர் யமராஜ் அவர்களையும் நான் விசாரித்ததாகச் சொல்லவும். என்னுடைய பால்ய கால நண்பர்களையும் கல்லூரித் தோழர்களையும் மற்றும் எனக்கு நெருக்கமானவர்கள் எல்லோரையும் நான் விசாரித்ததாகக் கூறவும். என் ப்ரிய ரிஷியின் இருப்பிடம் பற்றித் தெரிந்துகொண்டதில் எனக்கு மகிழ்ச்சி. அவன் இன்னமும் அதே அலுவலகத்தில் அதே பணியில் இருக்கின்றானா? அப்புறம் என்னுடைய புதிய நண்பர்களும். எனக்கு அவனைப் பற்றிய நினைவுகள் பசுமையாக இருக்கின்றன. அவனும் இதேபோல இன்னல்களை அனுபவித்துக் கொண்டிருந்தாலும் என்னிடம் மிகவும் கனிவாக நடந்து கொண்டான். புத்திசாலித்தனமும் சுறுசுறுப்பும் ஒருசேரப் பெற்றவன் அவன். உன் திருமணத்தில் கலந்துகொண்ட பேராசிரியரின் பெயரை நான் மறந்துவிட்டேன். அவருக்கும் என் பெருமதிப்பிற்கும் மரியாதைக்கும் உரிய மேடம் காமாவிற்கும் என் வந்தனங்கள். போரினால் மேடம் காமாவிற்கு பெரும் இன்னல்கள் ஏற்பட்டிருக்கக் கூடும். அவருக்கு என் அன்பினைக் கூறவும். அவருடன் பாரீசில் நான் பார்த்த நண்பர்கள், அதிலும் குறிப்பாக அந்த சந்நியாசி, அவர்கள் என் நினைவில் எப்போதும் இருக்கிறார்கள் என்று கூறவும். நீ அனுப்பி வைத்த படங்களைப் பார்க்கும்போதெல்லாம் நான் மகிழ்ச்சி அடைகின்றேன். எனதன்பிற்குரிய இயேசுவாகினி மிகவும் அமைதியாக ஒரு தேவதை போலக் காட்சியளிக்கிறாள். பம்பாய் சிறையில் என்னை அவள் காண வந்தபோது அங்கிருந்த அதிகாரி ஒருவரும் இதே கருத்தைச் சொன்னார். அக்காவிற்கும் சாந்தாவிற்கும் என் அன்பு நிறைந்த விசாரிப்புகளைக் கூறவும். எனக்கு அவர்கள் எல்லோரையும் நினைத்தாலே பெருமையாக இருக்கின்றது. அடுத்த முறை என் ப்ரிய யாமனேவின் கடிதத்தின் மொழிபெயர்ப்பை அனுப்ப மறக்கவேண்டாம். நல்ல குணவதி, அவளுக்கு என் அனுதாபங்கள். அமைதியாக எல்லாவற்றயும் பொறுத்துக்கொள்ளும் அவளுக்குப் பெருமைகள் உண்டாகட்டும். அவளுடைய பெற்றோர்கள் ஆட்சேபித்தால் அவளை பம்பாய் வரச் சொல்லி வற்புறுத்தவேண்டாம். அவர்களுடைய அன்பும் அவர்கள் எடுக்கும் முடிவுகளும் மதிக்கப்பட வேண்டும். மற்ற சகோதரர்கள் எல்லோரும் எப்படி இருக்கிறார்கள்? அம்மாவிற்கும் சித்திக்கும் என்னுடைய வந்தனங்கள்.

அன்புடன்
உங்களுடைய தாத்யா.


Posted on Leave a comment

கல உமி (சிறுகதை) | சத்யானந்தன்

திருப்பாதிரிப்புலியூர் பாடலீஸ்வரர் கோயில் அருகே சன்னதித் தெரு.
ஈஸ்வரன் உற்சவ மூர்த்தி வீதி உலாவுக்கென நீர் தெளித்த வாசலில்
விரிந்து பரந்த கோலங்கள் சாணி
மெழுகிய முன் வாயில்களில் தெருவின் இருபுறமும் கண்ணைக் கவர்ந்தன. ஒரு கையில்
கமண்டலம்,
மறுகையில்
கப்பரை, இடுப்பில் ஒரு முழமோ என ஐயம் கொள்ள வைக்கும் சிறிய காவி வேட்டியே இடுப்பு
வஸ்திரமும் கோவணமுமாய், தாடி, கருப்பும் வெள்ளையுமான ஜடா முடியுடன் மார்பில் நிறைய
ரோமம், இவை போதாதென செக்கச் சிவந்த கண்களுடன் ஒரு துறவி நடந்து வந்தார். சன்னதித்
தெருவில் பெரிய திண்ணை உள்ள ஒரு வீட்டின் முன் நின்றார். ‘ஹரஹர மகா தேவ்’ என்றார்
ஒரு முறை. பின்னர் சற்றே உரத்த குரலில் ஹர ஹர மகாதேவ் என்றார் மேலும் இரு முறை.
அந்த விட்டின் முன் வாயிலில் உள்ள பெரிய தேக்குக் கதவு சற்றே ஒருக்களித்துத்
திறந்தது. வெளியே சென்னிறமாய், பட்டு மடிசார் கட்டில் இருந்த நடுவயது மாது எட்டிப்
பார்த்தார் “சுவாமி வர்ற நேரம். அப்புறம் வா”, என்றவர் கதவை மீண்டும்
சார்த்தினார்.
 

தெருவின் நட்ட நடுவே நின்றிருந்த சாமியார் முன் வாயிற் கோலத்தை மிதித்தபடி அந்த
வீட்டின் படிகளில் ஏறினார். கமண்டலம் மற்றும் கப்பரையை திண்ணை மீது வைத்தவர்
கதவருகே சென்று நின்றார்.
அரச இலை அளவுக்கு வினாயகர் உருவம் பதித்த ஒரு செப்புத் தகடு ஆணியால் முன் வாயிற் கதவின் மீது
திருஷ்டி பரிகாரமாகப் பொருத்தப் பட்டிருந்தது. அதை வலது கையில் ஒரே இழுப்பில்
பிடுங்கி எடுத்தார். மறுபடி தெரு மத்தியில் நின்றார். இதற்குள் நாதஸ்வர மேள
தாளத்துடன் தெருவுக்குள் ஈஸ்வரனின் சப்பரம் நுழையவே இந்த வீடு உட்பட எல்லா
வீட்டுக் கதவுகளும் திறந்தன. இன்னும் நூறு இரு நூறு அடிகள் தாண்டி ஊர்வலம் வந்தால்
துறவி நகர வேண்டி இருக்கும். துறவியின் இடுப்புக் காவி வேட்டியின் மேற்புறமாக இடுப்பின்
இரு பக்கம் தொங்குவதாய் இரண்டு துணி முடிச்சுகள் இருந்தன. அவற்றுள் இடது முடிச்சை
அவர் ‘செப்புத் தகடு வினாயகரை’ வலது கையில் இரு விரல்களுள் இடுக்கி, மீதி
விரல்களால் சற்றே அவிழ்த்தார். உள்ளே சில பச்சிலைகள் காய்ந்து பொடியும் நிலையில்
இருந்தன. அவற்றுள் சிலவற்றை உருவினார். இடது கையில் செப்புத் தகட்டை வைத்து, வலது
உள்ளங்கைக்குள் பச்சிலைகளை வைத்து, கையை மூடித் திறந்து அவற்றைப் பொடி ஆக்கினார்.
பின்னர் அந்தப் பொடிக்குள் இந்தத் தகட்டை வைத்துக் கொண்டு, திண்ணைக்கு அருகே
வந்தார்.
 

திண்ணையில் நின்று எட்டிப் பார்த்தபடி இருந்த, அந்த வீட்டின் வெவ்வேறு வயது நிலையிலுள்ள
பெண்களும் பயந்து வீட்டுக்குள் நகர்ந்தனர். இடதுகையால் கமண்டலத்தை எடுத்து
அதிலிருந்து சில துளி நீரை வலதுகை மீது ஊற்றினார். பின்னர் கையை நெற்றி அருகே
கொண்டு சென்று முணுமுணுப்பாய் சிறு மந்திரம் ஒன்றை ஓதினார். மீண்டும் கமண்டலத்தைத்
திண்ணை மீது வைத்தார். தெரு நடுவே சென்று வலது கை உள்ளங்கையை விரித்தார். செப்புத்
தகடு தங்கமாகி வெய்யிலில் பளபளத்தது பல வீட்டுத் திண்ணைகளிலிருந்து தெளிவாகத்
தெரிந்தது. ஓங்கி அதை வீட்டுக்குள் வீசினார். அது ரேழியைக் கடந்து நான்கு புறம் ரேழி
சூழும் முற்றத்தில் விழுந்து மின்னியது. திண்ணை அருகே வந்தவர் கமண்டலத்தையும்
கப்பரையையும் கையில் எடுத்துக் கொண்டு மேற்சென்றார்.
  

அவருக்குப் பின்னாலேயே வந்து கொண்டிருந்த உற்சவரின் சப்பரம் தமது வீட்டைக்
கடக்கும்போது பக்தியுடன் அணுகி அர்ச்சனை செய்து கும்பிட்ட பின் அந்தணர்
ஒவ்வொருவராக அதன் பின்னேயே நடந்து சித்தர் கால் பட்ட வீட்டின் முன் குழுமினர்.
சற்று நேரத்தில் தெருவின் அத்தனை அந்தண ஆண் பெண்கள் அங்கே கும்பலாய்க் குழுமி
விட்டனர். அந்த வீட்டின் தலைவர் கட்டுக் குடுமி, நெற்றி தோள் முன் கை என எங்கும்
விபூதியாய் பஞ்சகச்ச வேட்டியுடன் திண்ணைக்கு வந்து, “நமஸ்காரம். என்ன தேவரீர்
எல்லாம் இந்தப் பிராமணன் கிருகத்துக்கு வந்திருக்கேள்,” என்றார்.
 
“என்ன ஓய், அந்த சன்யாசி உம்ம வீட்டு செப்புத் திருஷ்டித் தகட்டைத்
தங்கமாக்கிட்டானே. அது அதிசயமில்லையோ?”
 

“தங்கமா? சற்றே இருங்கோ, காமாட்சி அதை எடுத்துண்டு வா.”
 

மகள் பெயரைச் சொல்லியே அவர் மனைவியை அழைப்பார்.
 

துணைவியார் அந்தத் தகட்டைக் கொண்டு வந்து அவரிடம் நீட்டி விட்டுப் பின்னகர்ந்தார்.
“அதிசயமாத்தான் இருக்கு,” என்றவர், “ஒரு ஆசாரிய வெச்சு உரசிப் பாப்போமா?’ என
வினவினார்.
 
*

“போஷூ
[1], கோமோ வேச்சு?[2] என் ஆயுசுல இந்த மாதிரி குளிர நான் பிரான்ச்ல கண்டதில்லை,” என்ற
பால் அகஸ்டின் சட்டென்ற உற்சாகத்துடன், “பிறகு என்னதான் ஆனது லூகாஸ் மதாம்?”
என்றான்.
 

“வேறென்ன? பொற்கொல்லர் வந்தார். தம் தோளில் சுமந்து வந்த சிறு துணி மூட்டையில்
இருந்து ஒரு உறைகல்லை வெளியே எடுத்தார். அந்தத் தகட்டைக் கல்லின் மீது உராசிப்
பார்த்தபின் ‘சொக்கத் தங்கம்’ என்றார். நாங்கள் புதுச்சேரியில் இருந்து படகு வழியே
கடலூர்த் துறைமுகத்தில் இருந்து இந்தப் புராதன ஊருக்குக் கட்டை வண்டியில போய்
இந்தக் கோயில் விழாவைப் பார்த்தோம். வீட்டுக்குள் எங்களை அனுமதிக்க மாட்டார்கள்
என்பதால் அவர்களது கடவுளின் சிலை ஊர்வலத்தின் பின்னேயே தெருவில் சென்ற படி
இருந்தோம்.”
 

“பின்னர் என்ன ஆனார் அந்தத் துறவி?”
 

“கொளுத்தும் வெயிலில் அதற்கு மேல் நாங்கள் அங்கே நிற்கவில்லை. கிளம்பி விட்டோம்.
ஆனால் உனது இதே கேள்விதான் ஆர்தரைத் துளைத்தபடியே இருந்து இன்று அவன் சொல்லாமல்
கொள்ளாமல் இந்தியா செல்லுமளவு துணிந்து விட்டான்.”
 

“எப்படி மதாம் அவன் இந்தியா செல்ல இயலும்?”
 

“அவனுக்கு இப்போது 25 வயது ஆகி விட்டது என்பதை நீ மறந்து விட்டாயா அகஸ்டின்?
இருபதாம் நூற்றாண்டு தொடங்கி ஒன்பதாண்டுகளும் ஒருண்டோடி விட்டன. அவன் தனது அப்பா
தந்தங்கள், மிளகு மற்றும் தோல் இறக்குமதி செய்யும் கப்பல்காரர்கள் பற்றித்
தெரிந்தவன், அவர்கள் உதவியுடன் நமது ஆட்சியில் இருக்கும் புதுச்சேரிக்குச் சென்று
விட்டான். துறைமுகத்தில் இருந்து ஒரு கடிதத்தை மட்டும் அனுப்பினான். அவன் அப்பா
லூகாஸ் பக்கவாத்தில் படுத்த படுக்கையாயிருக்கும்போது என்னை இது எந்த அளவு
பாதித்திருக்கும்
என்று நினைத்துப் பார் அகஸ்டின்.” 

“மதாம், எந்தக் கத்தோலிக்கருக்கும் அவர் புனித பைபிள் மீது செய்த உரைகளாகட்டும்
அல்லது டிரைஃபஸ் விடுதலையை எதிர்த்த ஆணித்தரமான வாதங்களாகட்டும், அவர் போல ஒரு
ஈர்ப்பான பேச்சாளர் அரியவரே. எங்கள் அனைவரின் பிரார்த்தனைகளும் அவர் விரைவில்
குணம் அடையவே. நீங்கள் என்னை அழைத்த காரணம் இப்போதுதான் எனக்குப் பிடி படுகிறது”
 
“ஆம் அகஸ்டின், உன்னால் எங்கள் ஆர்தரை பாண்டிச்சேரியில் தேடி இங்கே
அனுப்ப இயலுமா?”
 
“ராணுவ வீரனால் முடியாது என்று எதுவுமே இருக்கக் கூடாது, மதாம்.
அவனை அனுப்பி வைப்பது என் பொறுப்பு.”
*

ஆண்டைய்ன் அர்லோக் அழைத்துச் சென்ற வீடு பாண்டிச்சேரியின் ஈஸ்வரன் கோயில் தெருவில்
இருந்தது. முன்புறம் வெண்ணிறத் தூண்கள், அதைக் கடந்ததும் உள்ளே கூடம் அதன் பின்
ஒரு முற்றம், அதன் பின்னே சிறிய கூடம், பின் கட்டுக்கான கதவு இவற்றைத் தாண்டியதும்
வந்த
மாடிப் படிகளில் ஏறி அவர்கள்
மொட்டை மாடியில் கால் வைக்கும் போதே புகையிலையுடன் சேர்ந்த வேறு ஒரு வாடையும்
புகையும் ஆன சூழலில், தலையில் வெள்ளை முண்டாசு, இடுப்பில் பஞ்சகச்ச வேட்டி, மேலே
கருப்புக் கோட், விசித்திரமாய் டை இருக்க வேண்டிய பகுதியில் வெள்ளைத் துணி பெரிய
மீசையுடன் விசித்திரமான தோற்றத்துடன் ஒருவர் இருந்தார். “வாருங்கள் அர்லோக்” என
தெளிவான பிரெஞ்சு மொழியில் வரவேற்ற அவர், “தரையில் அமர வேண்டும். சிரமமென்றால்
நான் நின்று கொள்கிறேன். நீங்கள் என் ஆசிரியர் அல்லவா?”
 

“இல்லை சுப்ரமண்யா. இது ஆர்தர். ஆர்தர், இவர் சுப்ரமண்யா. தமிழ் மொழியில் கவிஞர்.
சிறப்பாக பிரெஞ்ச் கற்றவர்.”
 

“உங்களிடம் கற்றேன் என்பதைச் சேர்த்துக் கூறுங்கள்,” என்ற பாரதியார், அருகே
அமர்ந்த இருவரில் முதலில் அர்லோக் கையைக் குலுக்கினார்.
 

பின்னர் ஆர்தர் கையைப் பற்றி, “தவறான ஆள் போதைக்கு அடிமையிடம் வந்து விட்டோம் என
நினைக்கிறாயா?”
 

“அப்படியெல்லாம் இல்லை.”
 

“நான் சொந்த மண்ணில் இருந்து துரத்தப் பட்டு இங்கே அடைக்கலம் ஆனவன். அந்த அழுத்தம்
தாங்க முடியாதபோது அரிதாய் போதை கை கொடுக்கும். சுதந்திர வேட்கையில்
விழித்திருப்பவன் நான். போதைக்கு அடிமையானவன் இல்லை.”
 
சற்று நேரம் அனைவரும் மௌனித்தனர். ரசவாத சித்தரைத் தன் பெற்றோர் பார்த்ததில் இருந்து துவங்கி அவரைப்
பற்றித் தெரியுமா என வினவினான் ஆர்தர்.
 

“நான் சமீபத்தில் சந்தித்த ஆன்மீக குரு, துறவி எல்லாமே அரவிந்தர்தான். நீங்கள்
தேடும் சாமியாரை நான் சந்தித்ததே இல்லை.”
 

“என் தாயிடம் கூடச் சொல்லிக் கொள்ளாமல் திடீரென வந்து விட்டேன். நான் தோல்வியோடு
போனால் அவரை எப்படி சந்திப்பேன்?”
 

“ஆர்தர், பலவேறு மன்னர்களின் பிரஜைகள் நாங்கள். எல்லோருமே பிரிட்டிஷாரிடம் அடிமை
ஆகி விட்டார்கள். இருந்தும் நாங்கள் விடுதலை வேட்கையில் பின்னடையவே இல்லை. உங்கள்
தேடலின் தீவிரம் உங்களுக்கு வழிகாட்டட்டும்.”
 
*
பவுர்ணமி அன்று மகாகாலேஷ்வர் திருக்கோயிலில் எப்படியும்
தனலட்சுமியின் சதிராட்டம் உண்டு என்று இரும்பை கிராம மக்களுக்குத் தெரியும்.
அவர்களுக்கு சிவப்புத் தொப்பியும், நீல நிற நீண்ட மேற்சட்டையும், சிவப்பு நிறக்
கால்சராயுமாக முதல் வரிசையில், அவருக்காக மட்டும் வர வழைக்கப் பட்ட நாற்காலியில்
அமர்ந்திருந்த வெள்ளைக்கார சிப்பாயைக் காண வியப்பாயிருந்தது. அவரிடம் போய்ப் பேச
யாருக்கும் தைரியமில்லை. அவர் அருகே வெளியூர் ஆள் ஒருவன் காதில் குசுகுசுவென
அவ்வப்போது பேசிக் கொண்டிருந்தான். அவன் பெயர் சிவமணி என யாரோ கூறினார்கள்.
  

பால் அகஸ்டினுக்கு ஒரு சிறிய கல்லின் மீது குச்சியால் தட்டும் நட்டுவாங்கம்,
மிருதங்கம் மற்றும் புல்லாங்குழல் வாசிப்போர், நடனத்துக்கான பாடலைப் பாடுபவர்,
அவர் அருகே ஹார்மோனியம் வாசிப்பவர் அனைவருமே அதிசயமாகத் தெரிந்தனர். அவர்கள்
எப்படி இசையை தம்முன்னே ‘நோடெஷன்’ தாள் வைக்காமல் வாசிக்கிறார்கள் என்பது மிகவும்
வியப்பாக இருந்தது. பவுர்ணமியின் ஒளியைத் தவிரவும், கோயிலின் முன் வாயிலின் அருகே
அமைக்கப்பட்ட மரத்தால் ஆன மேடையைச் சுற்றிலும் கல் தூண்கள் மீது பருத்தித்
துணிக்குள் பஞ்சு வைத்த உருண்டைத் திரிகள் பெரிய வெளிச்சம் காட்டின.
  

நீல வானம் தனில் ஒளி வீசும்
 
நிறைமதியோ உன் முகமே கண்ணா

என்னும் பல்லவிக்கு மெல்ல உயர்ந்து இருபக்கம் சீராக நளினமாக
விரியும் தன் இரு கைகளால் தனலட்சுமி அபினயித்தபோதும், நிறைமதியோ எனத் தன் முகத்தை
வலது கையால் சுற்றி முகம் முழுதும் மெல்லப் பரவும் புன்னகையுடன் கண்களை விரித்துக்
காட்டிய பாவத்திலும் பால் தன்னுள் ஒரு மலர் மொட்டவிழ்வது போன்ற ரசனையை உணர்ந்தான்.
 

“வானத்தையும் நிலவையும் தானே அவர் குறிப்பிடுகிறார்?” என்று மொழிபெயர்க்க உடன்
வந்திருக்கும் சிவமணியை வினவ, “எப்படி துரை கண்டுபிடித்தீர்கள்?” என அவன்
பாராட்டினான். மேடையின் விரிவெங்கும் சுழன்று சுழன்று ஆடிய தனலட்சுமியின்
இயக்கத்தின் சீரான வேகம் அவனைத் திணற அடித்தது.
  

நதிக்கரை ஓரத்திலே யமுனை
நதிக்கரை ஓரத்திலே – என இருமுறை
பாடல் வரிகள் ஒலிக்க மேடையில் நீள வாக்கில் கைகளால் அலைபோல அபினயித்து, நீள்
நதியின் நடையைக் காட்டுவது போல இரு புறமும் மாறி மாறி மெல்லச் சாய்ந்து நடந்தபோது,
வெள்ளைத் தோல் அல்லாத ஒரு பெண்ணைத் தான் இவ்வளவு ரசிப்பது இப்போதுதான் என அவன்
உணர்ந்தான்.
  

நதிக்கரை ஓரத்திலே யமுனை
நதிக்கரை ஓரத்திலே – அன்று ஒரு
நாள் இன்னேரத்திலே- அன்
றலர்ந்த நறுமணமலரோ மலரிதழோ உன்மதிமுகமென்றதும்
மதிமயங்கி வசமிழந்த என்னிடம் மனமிறங்கி அருள்புரிந்து சென்றதும்
மறவேனே 

மலர் மொட்டமிழ்வதை உள்ளங்கையைக் குவித்து மெல்ல மெல்ல விரித்து விரல்களில்
தனலட்சுமி காட்டிய லாகவம், ‘மதிமயங்கி வசமிழந்த என்னிடம்’ எனும்போது முகமெல்லாம்
பரவிய நாணம், கிறங்கிய பாவத்தில் தலையை மிக நளினமாகச் சாய்த்து மீண்டு, பின் ‘அருள்
புரிந்து’ எனும்போது கண்களில் காட்டிய தெய்வீக பாவமும் மாறி மாறி வந்த கலைத்
திறனும் அவன் இதுவரை கண்டிராதவை.
  

நாட்டியம் முடிந்ததும் ‘பால்’-இன் விருப்பப்படி சிவமணி தனலட்சுமியை அழைத்து
வந்தான். “உங்கள் நாட்டியம் சதிர் என அறிந்தேன். இதை நான் கலைகளுக்குப் புகழ்
பெற்ற பாரிஸ் நகரில் கூட கண்டதில்லை. பாண்டிச்சேரியில் எங்கள் படை வீரர்களும்
மற்றும் பாரிஸில் உள்ள எங்கள் மேடைகளிலும் நீங்கள் ஆட வேண்டும்.” சிவமணி
மொழிபெயர்த்ததும் அதைக் கூர்ந்து கேட்ட தனலட்சுமி நடராஜர் வடிவ முத்திரைக்கு சில நொடிகளில்
மாறி, பின்னர் கால்களைப் பழையபடி வைத்துத் திரும்பி, கோபுரத்தைக் காட்டி வணங்கி, “அந்த
நடராஜன் கோயில் தவிர வேறு எங்கும் ஆட மாட்டேன். இது உங்களுக்குத் தெரியுமே”
என்றாள்.
 

பிரெஞ்சில் கேட்டதும் பால்லின் முகம் வாடியது. சில கணங்கள் யோசித்தபின், “சமூகத்தில்
உங்கள் நிலை முன் போல இல்லை என்று அறிகிறேன். எங்கள் நாடு கலைஞர்களைக் கொண்டாடும்.
மறுபடி யோசியுங்கள்.”
 

சிவமணியின் இந்த மொழிபெயர்ப்புக்கு அவள் கண்ணீர் மட்டுமே பதிலாக இருந்தது.
  

*
பாண்டிச்சேரியின் வெயிலும் வெப்பமும் ஒன்றுமே இல்லை போல இருந்தது.
திருவண்ணாமலை மிகவும் வெப்பமாக இருந்தது. மொழி பெயர்ப்பாளர் அந்த ஊரின் மலை மீது
ஏற்றி அழைத்துச் சென்றது இன்னும் கொடுமை. ஒரு குகை அருகே நின்றவர் அதன் உள்ளே
எட்டிப் பார்த்து, “இவரை தரிசனம் செய்து கொள்ளுங்கள்” என்றார் அரைகுறை பிரெஞ்சில்.
 

“இவர் ரசவாதம் தெரிந்தவரா?”
 

“இல்லை. பெரிய ஞானி. இவர் பெயர் ரமணர்.” ஆர்தர் எட்டிப் பார்த்தான்.
 

அவர் மீது கரப்பான் பூரான் எனப் பல ஜந்துக்களும் ஊர்ந்து கொண்டிருந்தன. எந்த
நினைவுமே இல்லை. ஆழ்ந்த தியானத்தில் இருந்தார் அவர். தன் வயதை ஒத்தவராகத்
தெரிந்தார். “இப்படி தியானம் இருப்பது எதற்காக?”
 

“அவர் நம்மைப் போல் அறியாமையில் மூழ்கி இருக்க விரும்பவில்லை. எது உண்மையோ அதை
உணரத் தவமிருக்கிறார்.”
 

ரசவாதம் தவிர எல்லாவற்றையும் பற்றி இந்தியர்கள் பேசுகிறார்கள். “ரயிலுக்கு இன்னும்
எவ்வளவு நேரம்?” என்றான் ஆர்தர்.
 

“இனி நாளை மதியம்தான் ரயில் வரும். உங்களுக்கு நான் தங்குவதற்கு ஒரு சத்திரம்
காட்டுகிறேன்” என்றான்.
 

“காலையில் பொது இடத்தில் கழிக்கச் சொல்வீர்களா?” என்ற ஆர்தரிடம், “இந்த ஊரில் ஒரு
சில இடங்களில் கழிப்பறை கட்டிடத்துக்கு உள்ளேயே உண்டு. இந்தச் சத்திரம் மேல்ஜாதி
யாத்திரிகர்கள் தங்குவது” என்றான்.
 

திரும்ப திரும்ப அரிசிச் சோற்றையே காட்டும் அந்த ஊர் அலுப்படித்தது. இரவு
மொழிபெயர்ப்பாளன் வைரவன் ரொட்டியும் கோழிக்கறியும் கொண்டு வந்தான். ஆனால்
கோழிக்கறியில் காரம் அதிகம். கண்ணில் நீர் வந்து விட்டது. பெரிய அகல் விளக்குகளை
ஏற்றி வைத்திருந்தார்கள். சத்திரத்தில் அந்த தீபங்களை நோக்கி நிறைய பூச்சிகளும்
வந்தன. தரையில் அமர்வது தரையில் படுப்பது என இந்தியர்களுக்கு என்ன சாகச
வேலையெல்லாம் எளிதாகக் கை வருகிறது!
 

ஆர்தருக்கு மன வருத்தம் அதிகமாகிக் கொண்டே வந்தது. நாளை ரயில். ஒரு வாரத்துக்குள்
கப்பல். பின்னர் பிரான்ஸ்.
 பால் அகஸ்டின் என்னும் போர் வீரன் தான் வீடு திரும்புவதை
அம்மாவுக்கு ஏற்கெனவே தெரியப் படுத்தியும் விட்டான். தேடி வந்தது கிடைக்காது
என்பது எவ்வளவு துக்கம் தருவது. தொண்டையை செருமியபடி பைரவனுடன் ஒருவர் வந்தார்.
 

“இவரால் பிரான்சுக்கு ஏற்றுமதி செய்ய பொருட்கள் ஏற்பாடு செய்ய முடியுமாம்.”
 

ஆர்தர் பதில் ஏதும் கூறவில்லை. “ரசவாத சித்தர் பற்றி நீங்கள் கேள்விப்
பட்டிருக்கிறீர்களா?” என்றான்.
 

“அவர் திருவண்ணாமலைக்கு சமீபத்தில் வந்தார்,” என்றார் வியாபாரி.
 

“இப்போ எங்கே இருப்பார்?”
 

“அவர் திரிந்து கொண்டே இருப்பவர். நீங்கள் கோயிலுக்கு வருபவர்களிடம் கேட்டுப்
பாருங்கள்” என்றார். தமது முகவரியை மறக்காமல் அவனிடம் கொடுத்தார்.
  

அண்ணாமலையார் கோயில் மிகப் பெரியதாக இருந்தது. பைரவன் விசாரித்த யாருக்கும்
எதுவும் தெரியவில்லை. மதியம் என்ன வெய்யிலானாலும் ரயிலில் ஏறி விடுவது என
முடிவெடுத்தான்.
குளக்கரையில் அமர்ந்தான். பொத்தான்கள் இல்லாத கைத்தையல் போட்ட ஒரு
மேற்சட்டை, குடுமி, நான்கு முழ வேட்டியுடன் ஒருவர் ஐம்பது வயது சுமார் அருகில்
அமர்ந்து பொரியை குளத்தில் மீன்களுக்கு இரைத்துக் கொண்டிருந்தார். பைரவன் அவரிடம்
ஏதோ பேசினான். பிறகு ஆர்தரிடம், “இப்போ பஞ்சமில்லையா? இவர்
ஒரு விவசாயி. ஊரிலேயே இருந்தா
அவருக்கு ரொம்ப மனச்சங்கடம். அதான் கோயில் குளமெல்லாம் போய் வரார். அவருக்கு ரசவாத
சித்தர் இருக்கும் இடம் தெரியுமாம். அது மலை என்பதால் தினமும் போய் பார்த்து
அவருக்குப் பழம், குடிக்கத் தண்ணீர் கொடுத்து விட்டு வருவாராம்.”
 

“என்னது? தெரியுமாமா?” – பைரவன். “அவர் கிட்டே ஏன் இவர் தங்கமா பித்தளையை
மாத்துகிற வித்தையைக் கேட்கவே இல்லை. இவர் மட்டுமில்லே. வேற யாருமே ஏன் கேக்கலே?
அவரு என்ன திருப்பாதிரிப்புலியூர் தாண்டி எங்கேயுமே ரசவாதம் செய்ய மாட்டாரா?”
இதையெல்லாம் விவசாயியிடம் கேட்டான் பைரவன். பின்னர், ”அவரை நீங்க பார்த்தப்புறம்
இதுக்கு பதில் சொல்லறேன்கிறாரு.”
 
ரமணர் இருந்த இடம் அளவு உயரம் இல்லை என்றாலும் குகை மலையில்
மறுபக்கம் என்பதால் மாட்டு வண்டியில் போய் முதுகே உடையும் போலிருந்தது. சாலைகளே
இல்லாமல் எப்படி வாழ்கிறார்கள்?
 

ஒரு குகையின் வாசலில் பலரும் அமர்ந்திருந்தார்கள். ஆண்கள். பெண்கள். பெரிதும்
நடுவயதினர். குகை பெரியது. அகலமாய் வெளிச்சம் தெரியும் படியானது. ஒரு மூலையில்
சம்மணமிட்டு எலும்பும் தோலுமாய் அமர்ந்திருந்தார் அவர். தன் கையில் கொண்டு
வந்திருந்த ஒரு மண் குடுவை நிறையத் தண்ணீர், வாழை, கொய்யா ஆகிய பழங்களையும் அவர்
முன்னே வைத்தார். “குரங்கு எதுவாவது வந்து எடுத்துப் போகாதா?”
 

“பகலில் ஒருவர் இரவில் ஒருவர் இங்கேயே இருப்போம். அவர் தியானம் கலைந்து கண்
விழித்தால் உடனே கொடுப்போம்.”
 

“அவரிடம் யாராவது பேசி இருக்கிறார்களா? அவர் எப்போது தியானம் விழிப்பார்?”
 

“பல நாட்களுக்கு ஒரு முறைதான் அவர் கண்
விழிப்பார். நிரந்தர மௌனி என்றே கூறுகிறார்கள் அவர் யாரிடமும்
பேசுவதே கிடையாது. ஹரஹரமகா தேவ் அப்டின்னு தியானத்துக்கு முன்னே, அது கலைஞ்சதும்
சொல்லுவாரு. வேற எதுவும் பேச மாட்டாரு.”
 

“அப்போது ஏன் அவரோடு இருக்கிறீர்கள்? ரசவாதம் பற்றி நீங்கள் தெரிந்து கொள்ளவே
போவதில்லையே?” பைரவன் தொடர்ந்து மொழிபெயர்த்தபடியே வந்தான். விவசாயி பதில்
கூறவில்லை. “எதற்காகத்தான் அவரோடு இப்படி இரவு பகல் இருக்கிறீர்கள்?”
 

“ரசவாதத்துக்காக யாருமே அவரோடு இருக்கவில்லை”
என்றார் விவசாயி. பைரவன் மொழிபெயர்த்தான். 
“பின்னே ஏன்தான் இந்த ஊமையோடு இருக்கிறீர்கள்?” கத்தி விட்டான்
ஆர்தர்.
 

சாமியார் தியானம் கலையவில்லை. ஏனையர் அவனைப் பார்த்து உதட்டின் மேல் விரலை வைத்து,
“சத்தம் போடாதே” என சமிக்ஞை செய்தனர்.
 

சில நொடிகள் கழித்து விவசாயி, “கலம் உமி தின்னா ஒரு அவிழ் தட்டாதானுதான்” என்றார்.
அதை பைரவனால் மொழிபெயர்க்க முடியவில்லை.
 
[1] ஹலோ
[2] எப்டி இருக்கீங்க 

Posted on Leave a comment

சந்திரயான் – கோல் முதல் கோள் வரை | சுஜாதா தேசிகன்

சந்திரயான்-2
(ச-2) என்ற பெயர் தோனி போலப் பிரபலமாகிவிட்டது. ச-2 விக்ரம் லேண்டிங் அன்று இந்தியா
முழுவதும் விடிய விடியப் பார்த்ததை ஒரு சாதனை என்று கூடச் சொல்லலாம். ச-2 ஏதோ ‘ராக்கெட்’
சமாசாரம் என்று பலர் நினைக்கலாம் ஆனால் அதற்கும் மேலே.
இன்னும்
2 கிமீ தூரம் இருக்க ச-2 நிலவை ‘சாஃப்ட் லேண்டிங்’ செய்ய முடியாமல் போனபோது பையன் நல்லா
படித்தான், ஆனால் தேர்வில் நல்ல மதிப்பெண் வாங்கவில்லை போன்ற மனோநிலைக்குச் சென்றார்கள்.
ஆனாலும், விண்வெளியை நாசா போன்ற பணக்கார நாடுகள் குத்தகைக்கு எடுத்துள்ளது என்பதை ஒரே
இரவில் இந்தியா மாற்றியது.
சில அடிப்படையைப்
புரிந்துகொண்டால் ச-2வை நன்கு அனுபவிக்கலாம். இந்தக் கட்டுரையின் நோக்கமும் அதுவே.
விண்வெளி
என்பது பல நூற்றாண்டுகளைக் கடந்து இன்றும் பரவசமூட்டும் ஒரு சொல்லாக இருக்கிறது. புவி
தனது அச்சிலே சுற்றிக்கொண்டு கதிரவனையும் சுற்றும் ஒரு கோளம் என்று ஆர்யபாட்டா பொயு-499ல்
கூறினார்.
இணை கோடுகளின்
பண்புகள் (properties of parallel lines) என்ற பாடம் ஏழாம் வகுப்பு பாட புத்தகத்தில்
இருக்கிறது. அதிலிருந்து இந்தக் கட்டுரையை ஆரம்பிக்கலாம். இந்த படத்தில் ‘A’ ‘B’ என்ற
கோணங்களின் அளவு ஒன்றே என்று புரிந்துகொண்டு மேலே படிக்கவும்.

இந்த
விஷயங்கள் எல்லாம் ஏதோ கட்டடம் கட்டும் கட்டட பொறியியலாளர்களுக்கு மட்டுமே பயன்படும்
என்று நினைக்க வேண்டாம், இது புவியின் சுற்றளவை மிகத்துல்லியமாகக் கணக்கிட உதவும்.
பொமு மூன்றாம் நூற்றாண்டில் செயற்கைக் கோள்கள், கணினி இல்லாத காலத்தில் ஒரு கோல்மூலம்
கண்டுபிடிக்க உதவியிருக்கிறது.
எப்படி?
எகிப்தில் வாழ்ந்த எரோடோஸ்தானிஸ் (Eratosthens) கோடையில் தன் வசிக்கும் இடத்தில் உள்ள
கிணற்றில் சூரியன் நேராகப் பிரதிபலிப்பதைக் கண்டார். அப்போது நேர் வடக்கே உள்ள இன்னொரு
இடத்தில் சூரியன் 7.2° கோணத்தில் நிழலை விழுவதைக் கண்டார்.
கிரேக்க மேதை
Syene (A) என்ற இடத்தில் கிணறு சூரிய பிம்பத்தைப் பிரதிபலித்தது. அதே நேரம் சுமார்
800 கிமீ தொலைவில் ஒரு கம்பத்தை வைத்து அது 7.2° கோணத்தில் நிழலைப் பிரதிபலித்த இடம்
Alexndria (B) (படத்தில்
𝜶 இரண்டு இடங்களில் இருப்பதைப் பார்க்கலாம் (7 ஆம் வகுப்புப்
பாடம்!)
இரு இடங்களுக்கும்
உள்ள தொலைவை ஒட்டகத்தின் மூலம் பயணம் செய்து அளந்து, புவியின் சுற்றளவு 39,852 கிமீ
என்று கணக்கிட்டார். இன்றைய செயற்கைக் கோள் பூமியின் சுற்றளவு 40,075 கிமீ என்று சொல்லுகிறது
ஆனால் இரண்டாயிரம் வருடங்களுக்கு முன் வெறும் ஒரு விழுக்காடு வேறுபாட்டில் கணக்கிட்டுள்ளார்!
அடுத்து
புவி ஈர்ப்பு பற்றிக் கொஞ்சம் தெரிந்துகொள்ளலாம். புவி ஈர்ப்பு என்றவுடன் ஆப்பிள் கீழே
விழுந்த கதையை நினைத்துக்கொள்வோம். அதன் பயன்பாடு என்ன என்று கேட்டால் உடனே பதில் சொல்லத்
தெரியாது. இந்தப் பூமியின் கடல், மலைகள், பாலைவனம், காடுகள் என்று இருக்கிறது பூமியின்
ஈர்ப்பு விசையைத் துல்லியமாகத் தெரிந்தால் இந்தப் பூமியின் வடிவத்தையும் துல்லியமாகச்
சொல்லலாம்!
மெரினா
கடற்கரையில் நின்று பார்த்தால் கடல் நீர் மட்டம் ஒரே மாதிரி இருப்பதைப் போல நமக்குத்
தெரியும். கடலின் நீர் மட்டத்தின் கீழ் ஏற்றத் தாழ்வுகளைத் துல்லியமாக அறிந்துகொள்ள
இந்தச் செயற்கைக்கோள்கள் உதவுகின்றன. அதற்கு உதவுவது புவி ஈர்ப்புதான்!
ஈர்ப்பு
விசையை எதற்கு அளக்க வேண்டும் அது அவ்வளவு முக்கியமானதா என்று நினைக்கலாம். நீல் ஆர்ம்ஸ்டிராங்
நிலவில் இறங்கியபோது குறிப்பிட்ட இடத்தில் இறங்க வேண்டியவர், ஆறு கிமீ தள்ளி இறங்கினார்.
காரணம் நிலவின் ஈர்ப்பு விசையைச் சரியாக அறியாததால்.
பூமியின்
ஈர்ப்பு விசை, நிலவின் ஈர்ப்பு விசை மிகச் சரியாக அளவிட்டால்தான் நாம் அனுப்பும் கோள்களைச்
சரிவரச் செலுத்த முடியும்!
அடுத்து
நாம் தெரிந்துகொள்ள வேண்டியது சுற்றுப்பாதை (orbit). கோள்கள் பூமியை அதன் சுற்றுப்பாதையில்
சுற்றுகிறது. கோள்கள் சுற்றும்போது பூமியின் வடதுருவம் தென் துருவம் பக்கம் வரும்போது
புவி ஈர்ப்பு மாறுகிறது அந்தச் சமயத்தில் கோள்களை ஸ்டியரிங்கை வளைப்பது மாதிரி வளைத்து
அதைச் சரி செய்ய வேண்டும். நாம் கார் ஓட்டுவது போல அதிகமாக வளைக்க முடியாது. 1° கீழ்
வளைக்க வேண்டும். சுற்றுப்பாதை பயணம் என்பது திருமண வாழ்வு மாதிரி வாழ்நாள் முழுக்க
‘அட்ஜெஸ்ட்மெண்ட்’ தேவை.
கார்
ஓட்டுவது என்பது இரு பரிமாணத்தைக் கொண்டது. சாலை சரியாக இருந்தால் போதும், ஆனால் அந்தரத்தில்
பறக்கும் கோள்களுக்கு மூன்று பரிமாணம். பல சவால்களை எதிர்கொள்ள வேண்டும் உதாரணமாகக்
காற்றின் வேகம், சூரியனின் வெப்பம் போன்றவை. இந்தச் சவால்கள் இஸ்ரோவிலிருந்து கண்காணித்து
கோள்களுக்குத் தகுந்த அறிவுரையைக் கொடுக்க வேண்டும். சூரியனின் வெப்பம் அதிகமானால்
மூலக்கூறுகளின் அடர்த்தி (density) அதிகமாகும். இந்தச் சமயத்தில் கோள்களின் சாய்வைச்
சரி செய்ய வேண்டும். சில சமயம் 0.15° அளவுக்குக் கூடத் திருப்ப வேண்டும், இல்லை என்றால்
வழி தவறித் தொலைந்துவிடும்!
சூரியனுடன்
இணைந்து சில கோள்கள் சுற்றுகின்றன. எவ்வளவு உயரத்தில் எவ்வளவு சாய்ந்த நிலையில் கோணத்தின்
சுற்றுப்பாதை அமைத்தால் ஒரு நாளைக்கு எத்தனை முறை பூமியைச் சுற்றலாம் போன்ற கணக்குகளை
விஞ்ஞானிகள் கணக்கு செய்து அனுப்புகிறார்கள்.
நாம்
தீபாவளி ராக்கெட் விடும்போது அதன் தலையில் ஒரு சின்னக் கல்லைக் கட்டினால் அது மேலே
செல்லாமல் நம் மீது பாயும். இதற்கு ராக்கெட் எடை கூடுதலாக இருப்பதுதான் காரணம். அதை
மேலே அனுப்ப அதற்கு அதிக எரிபொருள் தேவை.
ஐந்து
டன் ஏவுகணையை ஐந்து டன் விசையால் (force) மேலே செலுத்த முடியாது. அதைவிட அதிகமாக வேண்டும்.
விண்ணில் செலுத்தப்படும் ராக்கெடுக்கு எவ்வளவு எரிசக்தி, விசை, உந்து திறன் (thrust)
என்று எல்லாம் முன்கூட்டியே சரியாகக் கணக்கிட்டுச் செயல்படுத்த வேண்டும். உந்துதிறன்
ராக்கெடுக்கு பூமியின் புவி ஈர்ப்பைச் சமாளிக்க வேண்டிய வலிமை தேவை என்பதைக் குறிக்கும்.
புறப்படும்
சமயம் (lift-off mass) சந்திரயான்-1 நிறை – 1380 கிலோ. சந்திரயான்-2ன் நிறை 3850 கிலோ.
அதனால் மேலே செல்லச் செல்ல அதற்கு அதிக வலிமை தேவைப்படும். அப்படி மேலே செல்லும்போது,
அதன் உள் இருக்கும் எரிபொருள் குறைவாகி, புவி ஈர்ப்பு மாறும். அப்போது அதன் வலிமையைச்
சரியாகக் கணக்கிட்டு அதைக் கீழே இருந்து சரி செய்ய ஆணை பிறப்பிக்க வேண்டும்.
இன்று
3850 கிலோ கொண்ட ராக்கெட் அனுப்பும் நாம் 1967ல் முதல் ராக்கெட் அனுப்பியபோது அதன்
எடை 70 கிலோதான். குறுக்களவு வெறும் 75மிமீ தான். மேலே சென்ற தூரம் 4.2 கிமீ. அன்று
பலர் இந்தியா ஏதோ ஒரு விளையாட்டுப் பொருளை மேலே அனுப்பியது என்று கேலி பேசினார்கள்.
மற்றவர்கள்
கேலி பேசியபோது இந்திய விஞ்ஞானிகள் மேலே சென்ற ராக்கெட் தங்கள் வைத்திருந்த குறிப்புகளுடன்
ஒத்துப் போகிறதா என்று பார்த்தார்கள். அவை யாவும் சரியாக இருந்ததைக் கண்டு, அடிப்படையைக்
கற்றுக்கொண்டு விட்டோம் என்ற சந்தோஷப்பட்டு, தங்களிடம் பெரிய ராக்கெட்செய்யும் வசதி
இருந்தால் இன்னும் அதிக தூரம் அனுப்பலாம் என்று முடிவுக்கு வந்தார்கள். படிப்படியாக
ராக்கெட் செய்து ஐம்பது ஆண்டுகளில் ச-2 என்ற பெரிய சாதனையைப் படைத்திருக்கிறார்கள்.
பொதுவாக
ராக்கெட் எல்லாம் இயற்பியல் சம்பந்தப்பட்டது என்று நினைத்திருப்போம். ஆனால் ராக்கெட்டுக்கு
வேண்டிய எரிபொருள் எல்லாம் வேதியியல் சம்பந்தப்பட்டது. ராக்கெட்டுக்கு வேண்டிய உந்து
சக்தியைத் தருவது புரொப்பலண்ட் எனப்படும் உந்து அமைப்பு. இது திட அல்லது திரவமாக இருக்கலாம்.
பல ரசாயனங்கள் எப்படி எவ்வளவு எரிக்க வேண்டும், எந்த வெப்ப நிலை என்று எல்லாம் சரியாகக்
கணக்கிட வேண்டும்.
நாளை
மனிதனை அனுப்பும்போது இதில் மருத்துவமும் சேர்ந்துகொள்ளும். மனிதன் விண்வெளியை நோக்கிப்
போகும் உடம்பில் பல அடிப்படை மாற்றங்கள் நிகழ்வுகளைப் பற்றி ஆராய்ச்சி செய்து அதற்கேற்றாற்
போலத் திட்டமிடவேண்டும்.
சுமார்
இரண்டு லிட்டர் ரத்தம் மற்றும் திசு திரவம் விரைவாக இடம்பெயர்ந்து, கீழ் முனைகளிலிருந்து
உடலின் மேல் பகுதிகளை நோக்கிப் போகும்போது, மத்திய நரம்பு மண்டலம் மற்றும் இதயம் பாதிக்கப்படுகிறது.
இந்த மாற்றத்தால் இதயம் மட்டும் இல்லை, சிறுநீரகங்களின் உப்பு மற்றும் நீர் வெளியேற்றத்தில்
மாறுதல்கள் ஏற்படுகின்றன. மனிதனும், மைகிரோ கிராவிட்டியும் என்று தனியாகக் கட்டுரையே
எழுதலாம்.
GLSV
என்ற சொல் நமக்கு மிகவும் பழக்கப்பட்ட சொல். SLV – என்றால் Satellite Launch
Vechile. இது மூன்று அல்லது நான்கு நிலை வாகனமாகும். சர்க்கஸில் கோமாளி மேலே ஏற ஏற
தன் சட்டையைக் கழட்டிப் போடுவது போல, இதில் ஒவ்வொரு பாகமாக! அப்படிச் செல்லும்போது
இதன் இடை குறைந்து கடைசியில் செயற்கைக் கோள் மட்டும் மேலே சுற்றுப்பாதையில் துப்பிவிடும்.
இதன்
ஒவ்வொரு பாகத்திலும் திரவ எரிபொருளைப் பற்றவைத்தல் முறைகளில் இஸ்ரோ நல்தேர்ச்சி அடைந்தது,
அமெரிக்கா ரஷ்யா போன்ற நாடுகளுக்கு இணையாக! ஆனால் அதே சமயம் அவர்களைவிடச் செலவு மிக
குறைவாகச் செய்கிறது.
ச-2 என்ன
சிறப்பு?
ச-2 விண்வெளிக்குச்
செலுத்தப்பட்ட இரண்டாவது வெற்று விண்கலம். இந்த ஆண்டு ஜூலை 22ஆம் தேதி விண்ணில் செலுத்தப்பட்டது.
ச-2 மேலே
கூறிய SLV சமாசாரம்தான் இது. ஆர்பிட்டர் என்ற ஒன்றை அடிக்கடி கேள்விப்பட்டிருப்பீர்கள்.
ஆர்பிட்டரை மற்ற செயற்கைக்கோள் மாதிரி நிலவைச் சுற்றவிட்டுவிட்டு அதிலிருந்து ‘விக்ரமை’
நிலவுக்கு அனுப்பி, அதன் மேற்பரப்பில் தரையிறங்கும் அதுவும் நிலவின் தென் துருவத்தில்
இறங்கும் முயற்சி, இதுவரை யாரும் செய்யாதது.
பூமியிலிருந்து
ச-2 எப்படிச் சென்றது என்று அறிந்துகொண்டால் நம் இந்திய விஞ்ஞானிகளின் சாதனையை வியக்கலாம்.
ச-1 சில
ஆண்டுகளுக்கு முன் சென்று நிலவில் தண்ணீர் மூலக்கூறுகள் இருப்பதைக் கண்டுபிடித்து வரலாறு
படைத்தது. ஆனால் ச-2வின் முக்கிய விஷயம் ‘சாஃப்ட் லேண்டிங்’ என்பதுதான். சந்திரனில்
மனிதன் இறங்க இது ஒரு ‘Proof of concept’ என்று கூடச் சொல்லலாம்.
செயற்கைக்
கோள் பற்றிப் படிக்கும் போது ‘பேலோட்’ என்ற ஒரு வார்த்தையை அடிக்கடி கேட்டிருக்கலாம்.
இதைப் புரிந்துகொள்ள ஒரு சின்ன உதாரணம் தருகிறேன்.
ஒரு தபால்
அனுப்புகிறீர்கள். என்ன செய்வீர்கள்? ஒரு கவர் மீது பெறுநர் முகவரி; உள்ளே கடிதமோ பொருளோ
வைத்து அனுப்புகிறீர்கள். பெறுநர் என்ன செய்கிறார், கவரைப் பிரித்து போட்டு விட்டு
உள்ளே இருக்கும் கடிதத்தை எடுத்துக்கொள்கிறார்.
உள்ளே
இருக்கும் அந்த சமாசாரத்துக்குப் பெயர் தான் பேலோடு.
ஒரு கவர்
அதற்குள் இன்னொரு கவர் அதற்குள் இன்னொரு கவர் என்று… இருந்தால்?
கவருக்குள்
இருக்கும் இன்னொரு முதல் கவருக்கு பேலோட் அதற்குள் இருக்கும் இன்னொரு கவர் அதற்கு பேலோட்….
இப்படி.
ச-2விலும்
இப்படித்தான் பல பேலோட் இருக்கிறது. ச-2ல் ஆர்பிட்டர், லேண்டர் (விக்ரம்), ரோவர் (பிரக்யான்)
என்ற மூன்று விஷயங்களை உள்ளடக்கியுள்ளது. மூன்று கருவிகள் என்று வைத்துக்கொள்ளுங்கள்.
ஆர்பிட்டர் ஒரு கவர் அதற்குள் விக்ரம் என்ற கவர் அதற்குள் ரோவர் என்று வைத்துக்கொள்ளுங்கள்.
ராக்கெட்
மேலே சென்றவுடன் ஆர்பிட்டரை பூமியின் நீள்வட்ட சுற்றுப்பாதையில் புகுத்தும். படத்தில்
170 x 39120கிமீ என்று இருப்பதைக் கவனிக்கலாம். பூமிக்கு அருகில் 170 கிமீ தூரமும்
அதிகபட்ச தூரமாக 39120 கிமீ புரிந்துகொள்ள வேண்டும். இப்படிச் சுற்ற வேண்டும் என்று
இஸ்ரோவிலிருந்து ஆர்பிட்டரைக் கட்டுப்பாடு செய்வார்கள்.
பூமியை
ஐந்து முறை சுற்றி பிறகு நிலவின் சுற்றுப்பாதையில் நகர்த்திவிடும். மீண்டும் சில நாட்கள்
சந்தினை சுற்றி சுற்றி அதன் அருகில் செல்லும். நிலவுக்கு அருகில் சென்றவுடன் 100கிமீ
சுற்றுப்பாதையில் சுற்ற ஆரம்பித்தவுடன், ஆர்பிட்டரிலிருந்து விக்ரம் கழன்று கொள்ளும்.
விக்ரம் நிலவைச் சுற்றி 30 கிமீ தூரத்தில் சுற்ற ஆரம்பிக்கும். (ஆர்பிட்டரின் பேலோட்
விக்ரம் என்று புரிந்திருக்கும்).
விக்ரம்
நான்கு நாட்கள் சந்திரனைச் சுற்றிய பிறகு அதிலிருக்கும் உயர் தெளிவுத்திறன் கேமரா ஒன்று
வெளியே வந்து ‘எந்த இடத்தில் தரையிறங்கலாம்’ என்று பொருத்தமான இடங்களைப் படம் பிடித்து
அனுப்பும்.
இஸ்ரோ
விஞ்ஞானிகள் அந்தப் படங்களை ஆராய்ந்து பொருத்தமான இடம் எது என்று தேர்வு செய்து அந்த
வரைபடத்தை விக்ரத்துக்கு, வாட்ஸ் ஆப்பில் ‘லொகேஷன்’ அனுப்புவது போல, அனுப்புவார்கள்.
விக்ரம்
அதைப் புரிந்துகொண்டு அந்த இடத்தில் தரையிறங்கத் திட்டமிட்டுத் தரையிறங்கும். இது தான்
‘சாஃப்ட் லேண்டிங்’ என்பார்கள்.
விக்ரம்
லாண்டிங் செய்த பிறகு, அதிலிருந்து ஒரு சருக்கு மரம் மாதிரி ஒன்று வெளியே வந்து பிரக்யான்
என்ற சின்ன வண்டியை வெளியே அனுப்பும். இதை ரோவர் என்பார்கள்.
ரோவரில்
இதே போல உயர் திறன் படக்கருவி மற்றும் எஸ்ரே போன்ற கருவிகள் ரசாயனம், சுற்றுப்புறம்,
சூழ்நிலையைச் சோதிக்க மீட்டர், மானிட்டர் என்று பல கருவிகள் அதில் இருக்கும். இது எல்லாம்
அதன் பேலோட்.
விக்ரம்,
பிரக்யான் இரண்டும் ஒரு ‘நிலவு நாள்’ வேலை செய்யும். ஒரு நிலவு நாள் என்பது நமக்கு
14 நாட்கள். ரோவர் சந்திரனை சுமார் 500கிமீ சுற்றும். ஆர்பிட்டர் நிலவை ஒரு வருடம்
சுற்றும்.
விக்ரம்
படங்களை அனுப்பி இஸ்ரோ தேர்ந்தெடுத்து அனுப்பிய பின் அது தரையிறங்கும் போது சுமார்
2 கிமீ தூரத்தில் தகவல் அனுப்புவது துண்டிக்கப்பட்டு ‘தொப்’ என்று கீழே விழுந்தது.
பிறகு என்ன ஆனது என்று நீங்கள் பார்த்திருப்பீர்கள்.
ராக்கெட்
அனுப்புவது என்பது எவ்வளவு கடினம் என்று புரிந்திருக்கும். சுமார் 0.9டிகிரீ தப்பு
செய்தாலும் சுற்றுப்பாதை மாறிவிடும் அபாயம் இருக்கிறது. ஈர்ப்பு விசை, உந்து சக்தி
என்று எல்லாம் சரியாகக் கணக்கிட்டுச் செய்ய வேண்டும். இதில் எல்லாம் இஸ்ரோ தேர்ச்சி
பெற்றுவிட்டது. மொத்தம் 3,84,000 கிமீ சென்று கடைசி ‘சாப்ட் லேண்டிங்’ மட்டும்தான்
செய்ய வேண்டும். (இதுவரை மொத்தம் 38 மென்மையான தரையிறங்கும் முயற்சிகள் மேற்கொள்ளப்பட்டுள்ளன.
வெற்றி விகிதம் 52%.)
அடுத்த
விண்வெளிக்கு விக்ரமிலிருந்து அனுப்பும் பேலோட் ஒரு இந்தியனாக இருப்பான். 2059ல் அத்திவரதர்
வெளிவருவதற்குள் இந்தியா பல முறை நிலவைத் தொட்டுவிட்டு வந்துவிடும்!

Posted on Leave a comment

மகாத்மா காந்தி கொலை வழக்கில் சாவர்க்கரின் வாக்குமூலம் (பகுதி 6) | தமிழில்: ஜனனி ரமேஷ்



(22) குற்றத்துக்கு உட்படுத்தும் வகையில்
என்னிடம் இருப்பதாக எதுவும் கண்டுபிடிக்கப்படவில்லை.
உரிமம் பெறாத வெடி மருந்துகள் அல்லது ஆயுதங்கள் அல்லது குற்றத்துக்கு
உட்படுத்தும் வகையில் ஆவணச் சான்றுகள் அல்லது பொருள் சான்று என்னிடம் இருப்பதாகக் எதுவுமே
கண்டுபிடிக்கப்படவில்லை.
(23) தொடர்பு மட்டுமே சதிக்கான ஆதாரமாகாது
வழக்கின் தொடக்கத்திலேயே ப்ராசிக்யூஷன் தரப்பு அதனிடம் இருக்கும்
வலுவான ஆவணச் சான்று மூலம் குற்றம் சுமத்தப்பட்டவர், குறிப்பாக கோட்சேவும், ஆப்தேவும்,
என்னோடு தொடர்பில் இருந்துள்ளனர் என்றும் அவர்களுடைய வழிகாட்டியாவும் குருவாகவும் நான்
திகழும் அளவுக்கு எனது அசைக்க முடியாத விசுவாசிகளாவும் விளங்கியதால், எனது ஆலோசனையோ,
ஒப்புதலோ இல்லாமல், அவர்களால் சதித் திட்டம் தீட்டி இச்செயலைச் (ஆதாவது படுகொலை) செய்திருக்கவே
முடியாது என்று குற்றம் சாட்டியது.
இப்போது இந்த ஆவணச் சான்று வெளிச்சத்துக்கு வந்த நிலையில் ப்ராசிக்யூஷன்
தரப்பு என் மீது குற்றம் சுமத்தியதைப் போன்றே நானும் உறுதியாக அந்தக் குற்றச்சாட்டு
ஆதாரமற்றது, நியாயமற்றது என்பதுடன் நீதிமன்றம் என் மீது காழ்புணர்வு கொள்ளவும் வழிவகுக்கும்
என்றும் சொல்வதற்கு வாய்ப்பை அளித்துள்ளது. இதற்கான காரணங்கள் பின்வருமாறு:
A) கவதங்கர் பி.டபிள்யு. 115 மற்றும் சி ஹெச் ப்ரதான் பி.டபிள்யூ.
130 ஆகியோரின் சாட்சிகள் என் வீட்டில் சோதனை நடைபெற்ற பிறகு ஏராளமான கடிதங்கள் சிஐடி
அலுவலகத்துக்கு எடுத்துச் செல்லப்பட்டன என்பதை உறுதிப்படுத்துகின்றன. காவல் ஆய்வாளர்
ஏ.ஆர்.பிரதான் (பி.டபிள்யூ.129) இதற்குப் பொறுப்பாளராக நியமிக்கப்பட்டார். கடிதப் போக்குவரத்தில்
மொத்தம் 143 கோப்புகள் இருந்தன என்றும் அவற்றில் மொத்தமாக 10,000 கடிதங்களுக்குக் குறையாமல்
இருந்தன என்றும் பிரதான் ஒப்புக் கொள்கிறார் (பி.டபிள்யூ.129 பக்கம் 4). மூன்று மாதங்கள்
இப்பணியில் முழுமையாக ஈடுபட்டு ஒவ்வொரு கடிதத்தையும் படித்து ஆய்வு செய்தார். பின்னர்
அவற்றில் பெரும்பான்மை தள்ளுபடி ஆனது – காரணம் என்னைக் குற்றத்துக்கு உட்படுத்தும்
வகையில் எதுவுமே கண்டுபிடிக்கப்படவில்லை. கோட்சேவும் ஆப்தேவும் எனக்கு எழுதியதாவும்,
நான் அவர்களுக்கு எழுதியதாகவும் கருதப்படும் 100-125 கடிதங்களை எனக்கு எதிரான சான்று
ஆவணங்களாக நீதிமன்றத்தில் சமர்ப்பிக்க ப்ராசிக்யூஷன் தரப்பு முனைந்தது. ஆனால் இயல்பற்ற,
வழக்கத்துக்கு மாறான அக்கடிதங்களின் ஏற்புநிலை கேள்விக்குரியானது. ப்ராசிக்யூஷன் தரப்பு
சமர்ப்பித்த 100-125 கடிதங்களில் ஆப்தேவும், கோட்சேவும் எழுதிய 20 கடிதங்கள் மட்டுமே
ப்ராசிக்யூஷன் தரப்பு ஆவணங்களாக ஏற்றுக் கொள்ளப்பட்டன. முக்கியமாக இந்த வழக்கில் அவற்றை
ஆவணச் சான்றுகளாக என்னை நேரடியாகக் குற்றத்துக்கு உட்படுத்தாமல், கோட்சே மற்றும் ஆப்தே
ஆகியோருக்கும் எனக்கும் இடையேயான பொதுவான தொடர்பைக் குறிப்பதற்கு மட்டுமே பயன்படுத்த
வேண்டும் என்னும் நிபந்தனையுடன் நீதிமன்றம் ஏற்றுக் கொண்டது.
(B) மேற்கண்ட நிபந்தனையின் அடிப்படையில் இக்கடிதங்கள் சான்றாக
அனுமதிக்கப்பட்டாலும், இவை குறித்து நான் விரிவாகவே இந்த வாக்குமூலத்தின் பிரிவுகளில்
(10 & 11) தெரிவித்திருக்கிறேன். மேலும் கோட்சேவும், ஆப்தேவும், வெளிப்படையான,
சட்டப்பூர்வமான இந்து சங்கடன் மற்றும் மகாசபா செயல்பாடுகளின் ஊழியர்களாக மட்டுமே என்னுடன்
தொடர்பு கொண்டிருந்தனர் என்றும் அக்கடிதங்களிலிருந்து நான் தெளிவாக மேற்கோள் காட்டி
உள்ளேன்.
இதன் காரணமாக, கடந்த பத்தாண்டுகளுக்கும் மேலாக எனக்கு வந்த தபால்களில்
ப்ராசிக்யூஷன் வசமுள்ள சற்றேறக்குறைய 10,000க்கும் மேற்கண்ட கடிதங்களில், மிகத் தீவிர
ஆய்வுக்குப் பின்னரும், என்னைக் குற்றத்துக்கு உட்படுத்தும் வகையில் ஒற்றைச் சொல்லோ
வரியோ காணப்படவில்லை என்பதே, ஏனைய விஷயங்கள் சரிசமமாக இருக்கும் சூழலில், நான் அப்பாவி
என்பதை நிரூபிப்பதற்கான சான்றாகும். எப்படி இருப்பினும், கைவசமுள்ள சான்றாவணம் மூலம்,
கூறப்படும் இந்தச் சதித்திட்டத்தில், கோட்சே மற்றும் ஆப்தேவுடன் என்னைத் தொடர்புபடுத்தும்
ப்ராசியூஷன் தரப்புக் குற்றச்சாட்டு தவிடுபொடியாகும்.
(C) மேலும், ப்ராசிக்யூஷன் தரப்புச் சான்றே 1948ல் ஆப்தேவிடமிருந்து
ஒரு கடிதமும், கோட்சேவிடமிருந்து மூன்று கடிதங்களும் எனக்கு வந்திருப்பதை உறுதிப்படுத்துகிறது.
இக்கடிதங்கள் அனைத்துமே அதே ஆட்சேபணைற்ற வகையில் இருப்பதுடன், 1946 அக்டோபர் 30க்குப்
பிறகும், 1947லும், 1948லும், கோட்சே எனக்கு எந்தக் கடிதமும் எழுதவில்லை என்பதையும்
தெளிவுபடுத்துகிறது (பி.டபிள்யூ.129 பக்கம் 4).
மேற்கூறிய காலகட்டத்தில் ஆப்தேவிடமிருந்து எனக்கு எந்தக் கடிதமும்
வரவில்லை என்பதுடன் கோட்சேவுக்கோ ஆப்தேவுக்கோ தனியாகவோ கூட்டாகவோ எந்தக் கடிதத்தையும்
நானும் அனுப்பவில்லை. இதன் மூலம் அந்தச் சான்றாவணம் 1947 அல்லது 1948ல் எங்களுக்கு
இடையே எந்தக் கடிதப் போக்குவரத்தும் இல்லை என்பதை உறுதிப்படுத்துகிறது.
கர்க்கரே குறித்து பிரதான் (பி.டபிள்யூ.129 பக்கம் 3) தனது சாட்சியில்
கூறுவதாவது ‘நான் ஆய்வு செய்த 143 கோப்புகளில் சாவர்க்கருக்கு கர்க்கரே அல்லது கர்க்கரேக்கு
சாவ்சர்க்கர் எழுதியதாக ஒரு கடிதத்தைக் கூட காணவில்லை’ என்கிறார்.
(D) எனவே குற்றம் சாட்டப்பட்ட எவரோடும், குறிப்பாக ஆப்தே மற்றும்
கோட்சேவோடும், 1946 இறுதி தொடங்கி 1948 பிப்ரவரியில் நான் கைது செய்யப்படும் தேதி வரை,
எனக்கு எந்தக் கடிதத் தொடர்பும் இல்லை என்பது தெளிவு. ஆப்தே – கோட்சே கடிதத்தை அடிப்படையாகக்
கொண்டு ப்ராசிக்யூஷன் தரப்பு அவர்களுக்கும் எனக்குமான தொடர்பை நிரூபிக்க முனைவதை எதிர்த்து
அது மகாசபையின் சட்டபூர்வ மற்றும் பொதுவான செயல்பாடுகள் என்னும் எனது வேண்டுகோளை இது
உறுதிப்படுத்துகிறது. எனவேதான் 1946ல் நான் மகாசபை தலைவர் பதவியை உடல் நிலை சீராக இல்லாததால்
ராஜினாமா செய்த பிறகு எனது பொதுச் சேவை தொடர்பான அனைத்துப் பணிகளையும் தற்காலிகமாக
நிறுத்திவிட்டேன். இதன் காரணமாக ஏனைய இந்து சபா ஊழியர்களைப் போலவே ஆப்தேவும் கோட்சேவும்
இந்து சங்கடன் அறிக்கைகள் அல்லது எனது பிரசாரப் பயணம் அல்லது பொது விவகாரங்கள் தொடர்பான
எனது வழிகாட்டுதல்கள் ஆகியவை குறித்து எனக்கு எழுதுவதை நிறுத்திவிட்டனர். ஆகவே மேற்கொண்ட
கால கட்டத்தில் அவர்களது கடித்தப் போக்குவரத்து திடீரென நின்று போனதை இது விவரிக்கிறது.
E) கூறப்படும் சதித்திட்டம் 1947 டிசம்பரில் தொடங்கியதாகப் ப்ராசிக்யூஷன்
தரப்பு சொல்வதைக் கவனிக்க வேண்டும். என்னுடனான கோட்சே மற்றும் ஆப்தே கடிதப் போக்குவரத்து
அந்தக் காலத்துக்கு முன்பே நின்று விட்டதைப் ப்ராசிக்யூஷன் சாட்சியே மேற்கண்டபடி நிரூபிக்கிறது.
இதன் காரணமாக எனக்கும் கோட்சே மற்றும் ஆப்தேவுக்கும் இடையேயான தொடர்பு, அதாவது எந்தக்
கடிதப் போக்குவரத்தை ஆதாரமாக வைத்து ப்ராசிக்யூஷன் தரப்பு நிரூபிக்க முனைகிறதோ, அந்தத்
தொடர்பை நிரூபிக்க கடிதப் போக்குவரத்து, கூறப்படும் சதித்திட்டம் உருவாவதற்கு ஓராண்டுக்கு
முன்பாகவே நின்று விட்டது.
இந்தக் காரணங்களுக்காகவே நான் சமர்ப்பிப்பது என்னவெனில், கடிதப்
போக்குவரத்து குறிப்பிடும், இதுபோன்ற சட்டப்படியான மற்றும் முறையான தொடர்பு, கூறப்படும்
சதித் திட்டம் உருவாவதற்கு ஓராண்டுக்கு முன்பாகவே நின்றுவிட்டதால், என்னை எந்தச் சூழலிலும்,
குற்றவாளியாக்க இயலாது என்பதுடன், இதைக் குற்றம் மற்றும் சதித்திட்டத்துடனான தொடர்பாகவும்
சந்தேகிக்க முடியாது என்பதுதான். முறையான மற்றும் சட்ட ரீதியான தொடர்பையும், குற்றம்
மற்றும் சதித்திட்டத்தையும் இணைக்க முடியாத அளவுக்கு இடைவெளி உள்ளது. பல பிரபல வழக்குகளில்
இந்த அடிப்படைக் கொள்கைகள் மீண்டும் மீண்டும் உறுதிப்படுத்தப்பட்டுள்ளன. உதாரணத்துக்கு,
சர்காரின் சாட்சியச் சட்டம் (பிரிவு 10 பக்கம் 98) ‘சதித் திட்டம் தீட்டிய எவருடன்
குற்றம் சுமத்தப்பட்டவரின் தொடர்பு குறித்த சாட்சி மட்டுமே அவரை அந்த சதியின் கூட்டாளியாகக்
குற்றவாளியாக்கப் போதுமானது அல்ல’ என்று தெளிவாகக் கூறுகிறது.
(24) இந்தச் சதித்திட்டம் குறித்துக் கோட்சேவும் ஆப்தேவும் என்னோடு
ஆலோசனை நடத்தினர் என்றும், அவர்கள் எனக்கு எழுதிய கடிதங்களில் தங்களது விசுவாசத்தை
மதிப்போடும் மரியாதையோடும் எனக்கும் நான் பின்பற்றும் இந்து சித்தாந்தத்துக்கும் தெரிவித்துள்ள
காரணத்தால், என்னுடைய ஒப்புதலின்றி இந்தக் குற்றத்தை அவர்கள் செய்திருக்க இயலாது என்று
ப்ராசிக்யூஷன் தரப்பு பிடிவாதமாக முடிவுக்கு வந்துள்ளது அபத்தம் என்பது மேற்கண்ட பிரிவிலிருந்து
தெளிவு.
பெரும்பான்மைக் குற்றவாளிகள் தங்களது மதப் பிரிவுகளின் குருக்கள்
மற்றும் வழிகாட்டிகள் மீது மிகுந்த மரியாதையும், விசுவாசத்தையும் செலுத்துவதுடன், அவர்களது
கொள்கைகளைப் பின்பற்றுவதிலும் உறுதியாக உள்ளனர். அப்படியெனில் அவர்களைப் பின்பற்றுவர்களின்
குற்றச் செயல்களுக்கு குருவும் வழிகாட்டியும் பொறுப்பாக முடியுமா? அந்தக் குற்றவாளிகள்
தங்கள் குருக்கள் மற்றும் வழிகாட்டிகள் மீது மதிப்பும் மரியாதையும் வைத்திருக்கின்றனர்
என்ற ஒரே காரணத்துக்காக அவர்களையே குற்றவாளியாக்க முடியுமா? குற்றம் சுமத்தப்பட்ட பெரும்பான்மை
நபர்கள் தங்கள் பெற்றோர், சகோதரர்கள் மற்றும் உறவினர்களுடன் நெருங்கிய தொடர்பும், அன்பும்
மரியாதையும் வைத்துள்ளதுடன், அவர்களுக்கு எழுதும் கடிதங்களிலும் தங்கள் பணிவைத் தெரிவிக்கின்றனர்.
குற்றம் சுமத்தப்பட்டவர்கள் உறவினர்களிடம் பணிவோடு கீழ்ப்பணிவதால், குற்றச் செயல்களைச்
செய்வதற்கு முன்பு அவர்களின் ஆலோசனையையும் வழிகாட்டுதலையும் பெற்றார்கள் என்றும் குற்றத்துக்கு
உடந்தையாக இருந்தார்கள் என்றும் கூற முடியுமா? அரசியல் கட்சிகளிலுள்ள எண்ணற்ற தொண்டர்களில்
சிலர் ஏதேனும் குற்றம் செய்திருந்தால், தலைவர்கள் மீது அவர்கள் மதிப்பும், மரியாதையும்,
வைத்திருக்கும் ஒரே காரணத்துக்காகக் குற்றத்துக்கு அவர்களைப் பொறுப்பாக்கிக் காவல்
துறை கைது செய்ய முடியுமா? இன்னும் சொல்லப் போனால் தலைவருக்குள்ள தார்மிகச் செல்வாக்கைச்
அவரது அனுமதியைப் பெறாமலேயே சில தொண்டர்கள் தவறாகப் பயன்படுத்த முயற்சிக்கவில்லையா?
1942ல் நடைபெற்ற ‘வெள்ளையனே வெளியேறு’ இயக்கத்தின் போது காங்கிரஸ்
தொண்டர்களாக மகாத்மா மீது மதிப்பு மரியாதையுடன் நெருங்கமாக இருந்த சில முன்னணிச் செயல்
வீரர்கள் தலைமறைவாக வன்முறையில் ஈடுபட்டனர். அந்நிய ஆட்சிக்கு எதிரான இதுபோன்ற தலைமறைவு
வன்முறை நியாயமா, நியாயமற்றதா என்ற கேள்விக்குள் நான் போக விரும்பவில்லை. மகாத்மா காந்தி
இந்தத் தலைமறைவு வன்முறையைக் கண்டித்தார் என்பதை மட்டும் சொன்னால் போதுமென நினைக்கிறேன்.
ஆனால் இந்தச் செயல் வீரர்களின் பின்னால் அணிவகுத்த மக்கள் ‘மகாத்மா காந்திக்கு ஜே’
என்று முழக்கமிட்டுக் கொண்டே இரத்தம் பெருக்கெடுக்கக் கலவரத்திலும், நாசவேலையிலும்
ஈடுபட்டனர். ‘மகாத்மா காந்திக்கு ஜே’ என்று முழக்கமிட்டதாலும், குற்றச் செயல்களில்
ஈடுபட்டவர்கள் அவர் மீது மதிப்பும் மரியாதையும் வைத்திருந்ததாலும், காந்திஜியிடம் கட்டாயம்
வன்முறை குறித்த ஆலோசனைகளைக் கேட்டிருப்பார்கள் என்ற முடிவுடன் பிரிட்டிஷ் அரசு கூட
காந்திஜியைச் சிறையில் அடைக்கவில்லை. இந்த வழக்கில் ப்ராசிக்யூஷன் தரப்பு சில குருக்களையும்,
வழிகாட்டிகளையும் சாட்சிகளாக விசாரித்ததில், குற்றம் சுமத்தப்பட்டவர்களில் சிலருக்குப்
பயங்கரமான வெடி மருந்துகளை வழங்கியதுடன், இந்தச் சதித்திட்டம் நடைபெற்றதாகக் கூறப்படும்
டிசம்பர் – ஜனவரி காலகட்டத்தில், இந்தியக் குடிமகன்களாக இருந்த ஜின்னா மற்றும் லியாகத்
அலி ஆகியோரைக் கொலை செய்யத் தூண்டியதாகவும் பிரமாணத்தில் தெரிவித்திருந்தனர்.
இருப்பினும், ஒப்புக் கொள்ளப்பட்ட இத்தகைய குற்றத் தொடர்பைக்
கூடக் காரணம் காட்டி ப்ராசிக்யூஷன் தரப்பு குற்றம் சுமத்தப்பட்டவர், இச்சதித்திட்டம்
சம்மந்தமாக இந்தச் சாட்சிகளுடன் ஆலோசனை நடத்தினார் என்ற முடிவுக்கு வருவதுடன், அவரையும்
இந்தச் சதியில் குற்றவாளியாக்க இயலாது. அவர்கள் அனைவரும் குற்றவாளியாக்கப்பட்டிருக்க
வேண்டும் என்று நான் சொல்லவில்லை. ஆனால் இதே ப்ராசிக்யூஷன், ஆப்தேவுக்கும் கோட்சேவுக்கும்
எனக்கும் இடையே பல ஆண்டுகளுக்கு முன்பிருந்த சட்டபூர்வ கடிதப் போக்குவரத்து மற்றும்
தொடர்பைக் காரணமாக்கி, இந்தச் சதித் திட்டம் சம்மந்தமாக என்னிடம் ஆலோசனை நடத்தினர்
என்பதுடன், என்னையும் குற்றவாளியாக்கும் பிடிவாதமான முடிவு அபத்தமும் அநியாயமும் ஆகும்.
ஆனால் ப்ராசிக்யூஷன் தரப்பு சாட்சியே அதே குணத்துடன், ‘இருந்திருப்பார்’ மற்றும் ‘இருந்திருக்க
மாட்டார்’ என்ற ஊக அடிப்படையில் இருப்பதால், எனக்கு எதிரான வழக்கை நிருப்பிக்கப் போதுமான
மற்றும் நேரடி சாட்சியைத் தேடுவதில் ப்ராசிக்யூஷன் தரப்பு நம்பிக்கையற்று இருக்கிறது.
அதே அளவுக்கு, சரியோ, தவறோ, இடரில் இருப்பதாகக் கருதும் தங்களது கௌரவத்தைக் காப்பாற்றப்
போதிய ஆதாரங்களின்றி அபத்தமான ஊகங்களின் அடிப்படையில் பொறுப்பற்று நடந்து கொள்வதும்
தெள்ளத் தெளிவாகிறது.
(25) ப்ராசிக்யூஷன் சாட்சியின் இந்தப் புனைவு
இரண்டே வரிகளில் அடங்கி உள்ளது. முதலாவது செவி வழிச் செய்தி, இரண்டாவது அனுமானம்
இப்போது எந்தச் சான்றாக இருந்தாலும், பொருள் அல்லது சூழ்நிலை,
வாய்மொழியாக அல்லது எழுத்துபூர்வமாக, எனக்கு எதிராக ப்ராசிக்யூஷன் தரப்பு கொண்டுவந்திருந்தாலும்,
எனது வாக்குமூலத்தின் மேற்கண்ட பகுதியில் அவற்றுக்கு விரிவான விளக்கம் அளித்துள்ளேன்.
இந்நிலையில் அதிலுள்ள ஒரேயொரு பகுதியில் காணப்படும் இரண்டே வரிகள் மூலம் மட்டுமே சதித்திட்டத்தில்
எனக்குள்ள தனிப்பட்ட தொடர்பை உறுதிப்படுத்துவதே அதன் நோக்கமாகும்! இவ்விரண்டுமே பேட்ஜ்
சுமத்திய குற்றச்சாட்டுகள்:-
காந்தி, நேரு மற்றும் சுராவார்டி ஆகியோரைத் தீர்த்துக் கட்டுமாறு
நான் ஆப்தேவிடம் சொன்னதாக, ஆப்தே தன்னிடம் கூறினார் என்பதே பேட்ஜின் முதல் வாக்கியமாகும்.
‘வெற்றிகரமாக முடித்துவிட்டுத் திரும்பி வாருங்கள்’ என்று நான் ஆப்தே மற்றும் கோட்சேவிடம்
சொன்னதைக் கேட்டதாக பேட்ஜ் கூறுவது இரண்டாவது வாக்கியமாகும். ஆப்தே சொன்ன முதல் வாக்கியத்தின்
அடிப்படையில் இதை பேட்ஜ் ஊகித்திருக்கலாம்.
வண்டிகள் நிறையக் கடிதப் போக்குவரத்து, தேடல்கள், அமைச்சர் முதல்
திரைப்பட நடிகர் வரை, மகாராஜா முதல் டாக்ஸி ஓட்டுனர் வரை, ஏராளமான சாட்சிகளுடன் ப்ராசிக்யூஷன்
சான்றாவணத்தை பிரம்மாண்டமாக்கித் தீவிரப்படுத்தியதன் முக்கிய நோக்கம் எதிர்பார்த்த
விளைவு கிடைக்க வேண்டும் என்பதே. ஆனால் என்னுடைய வழக்கைப் பொருத்தவரை, மகா சபா பவன்
தொலைபேசி ‘ட்ரங்கால்’ போன்று ‘பயனற்றுப்’ போய்விட்டது.
இந்த வாக்குமூலத்தில் பிரிவுகள் (18 மற்றும் 19) கூறிய காரணங்களின்படி
மதன்லாலின் கதையிலும் எதுவுமில்லை. ஜெயின் சொன்னதாக அங்கத் சிங்கும், அமைச்சரும் கூறுகிறார்கள்;
ஜெயின் தனக்கு மதன்லால் சொன்னதாகக் கூறுகிறார்; மதன்லாலோ நான் ஜெயினிடம் எதுவுமே சொல்லவில்லை
என்கிறார்; ஜெயின் சொன்ன கதையாகவே இருப்பினும், கூறப்படும் சதித்திட்டத்தோடு தனிப்பட்ட
முறையிலும் உறுதியாகவும் என்னைத் தொடர்புபடுத்தவில்லை.
இப்போது, என்னை இந்தச் சதித்திட்டத்துடன் உறுதியாகவும், நேரடியாகவும்
தொடர்புபடுத்த முனைவு மேற்கொள்ளப்படும் பேட்ஜ் சான்றாவணத்தில் மேற்கண்ட இரு வாக்கியங்களுள்,
முதலாவது செவி வழிச் செய்திதான். அப்ரூவரான பேட்ஜ் இந்த வாக்கியத்தைத் தன்னிடம் ஆப்தே
கூறியதாகச் சொல்கிறார். ஆனால் ஆப்தேவும் கோட்சேவும் அவ்வாறு பேட்ஜிடம் எதுவுமே சொல்லவில்லை
என்றும் நானும் அவர்களிடம் எதுவும் கூறவில்லை என்றும் மறுத்துள்ளனர். எனவே பேட்ஜின்
குற்றச்சாட்டை உறுதிப்படுத்த எந்தச் சான்றும் நிச்சயமாக இல்லை. பேட்ஜின் முதல் குற்றச்சாட்டு
செவிவழிச் செய்தி மட்டுமின்றி உறுதிப்படுத்தப்படாத செவிவழிச் செய்தியும் ஆகும். உறுதிப்படுத்தப்படாத
நிலையில், ஒரு அப்ரூவர் தனிப்பட்ட முறையில் கேட்டதையோ, பார்த்தையோ கூட நம்பகமான சான்றாகப்
பொதுவாகச் சட்டம் ஏற்றுக் கொள்வதில்லை. எனவே ஒரு செவிவழிச் செய்தியை, ஒரு அப்ரூவர்
செவிவழிச் செய்தி என்று ஒப்புக் கொண்ட பிறகு, நம்பகத்தன்மை அற்றதாகவும், உறுதிப்படுத்தப்படாததாகவும்
தானே இருக்க முடியும்!
அதுமட்டுமன்றி, அதைப் போன்ற சில காரணங்கள், ஆப்தே மற்றும் கோட்சேவிடம்
சொன்னதைத் தனிப்பட்ட முறையில் கேட்டதாக பேட்ஜ் சொன்னது இரண்டாம் வாக்கியத்தின் நம்பகத்தன்மையைப்
பழுதாக்குகிறது. இது உண்மையெனில் பிறகு அது செவிவழிச் செய்தி அல்ல. ஆனால் பேட்ஜ் அதே
வாக்கியத்தில் ‘வெற்றிகரமாக முடித்துவிட்டுத் திரும்பி வாருங்கள்’ என நான் சொன்னது
சதித்திட்டம் தொடர்பாக நேரடியாக இல்லை என்பதை அவரே ஒப்புக் கொள்கிறார். சதித்திட்டத்துடன்
எனக்கு தொடர்பிருக்கலாம் என்ற பேட்ஜ் அனுமானித்திருக்கலாம். மேலும் ஆப்தே மற்றும் கோட்சே
ஆகிய இருவரும் என் வீட்டுக்கு மூவர் வந்த கதையும், அந்த வாக்கியத்தை நான் சொன்னதாகக்
கூறிய குற்றச்சாட்டும், புனையப்பட்டவை மற்றும் முற்றிலும் பொய் என்று தெளிவாகக் கூறியுள்ளனர்.
இதை யாரும் எதற்கும் உறுதிப்படுத்தவில்லை. ஆகவே உறுதிப்படுத்தப்படாத இந்தச் செய்தியை
அனுமானித்தது தர்க்கவியலாளர் கூட இல்லை, ஒரு அப்ரூவர் என்பதால், அதற்கு நீதிமன்றத்தில்
எந்த விதமான நம்பகத்தன்மையோ, சான்றாவண மதிப்போ கிடையாது. இவ்விரண்டு குற்றச்சாட்டுகளின்
அடிப்படையில் என் மீது வழக்கு தொடுக்கப்பட்டுள்ளது – முதலாவது அப்ரூவர் சொன்ன உறுதிப்படுத்தப்படாத
செவிவழிச் செய்தி. இரண்டாவது அப்ரூவரின் உறுதிப்படுத்தப்படாத அனுமானம். இவ்விரண்டுமே
எந்த நீதிமன்றத்தின் முன்பாகவும் ஏற்றுக் கொள்ளத்தக்க சான்றாவணமாக இருக்க முடியாது
என்ற நிலையில், நான் தாழ்மையுடன் பணிந்து சமர்ப்பிப்பது என்னவெனில், எனக்கு எதிரான
வழக்கு முழுவதுமாகத் தானாகத் தகரும். அத்துடன், நான் குற்றமற்றவன் என்பதும் சந்தேகத்துக்கு
இடமின்றி நிரூபணமாகும்.

Posted on Leave a comment

சில பயணங்கள் சில பதிவுகள் – 23 | சுப்பு




பார்வதி அக்கா
என்னுடைய ஆன்மீகப் பயணம் தொடங்கியவுடனேயே ஒவ்வொரு நாளும் வினோதமான,
விளக்க முடியாத அனுபவங்கள் ஏற்பட்டன. திடீரென்று என்னைச் சுற்றி ஒரு பூந்தோட்டம் போடப்பட்டு
நான் எப்போதும் நறுமணத்தோடு இருக்க வேண்டும் என்பது போல் ஒரு ஏற்பாடு. காரணமில்லாமல்
எல்லோரும் என்னிடம் கனிவோடு இருந்தார்கள்.
எனக்கு உணவளிப்பதில் பெசன்ட் நகர் மக்களிடம் ஒரு ஆரோக்கியமான
போட்டி இருந்தது. நேற்று வரை என் மீது அதிகம் மதிப்பு வைத்திராத நண்பர்கள், உறவினர்கள்
கூட என்னை சீராட்டத் துவங்கினார்கள். என் வயதொத்த பெண்களில் சிலர் என்னைத் தம்பிப்
பாப்பாவாகத் தத்தெடுத்துக்கொண்டார்கள்.
இதனுடைய தாக்கத்தில் சிக்கி, ருசியில் மயக்குண்டு நான் உலகியலில்
பங்கெடுப்பவன் என்ற நிலையிலிருத்து விலகி பார்வையாளனாக மாறிக் கொண்டிருந்தேன். இத்தனைக்கும்
என்னுடைய அரசியல் தொடர்புகளோ பொதுப் பணியோ என்னை விட்டுப் போகவில்லை.
இப்படிப்பட்ட ஒரு நாள் காலையில் பெசன்ட் நகரில் ராகவன் வீட்டில்
தங்கி, தி ஹிந்து நாளிதழைப் படித்துக்கொண்டிருந்தேன். அதிலிருந்த ஒரு செய்தி என்னைச்
சூடேற்றிவிட்டது. திருமலை திருப்பதி தேவஸ்தானம் சார்பாக வெளியிடப்பட்ட செய்தி அது.
நீண்ட நேரம் தரிசனத்திற்காக வரிசையில் காத்திருக்கும் பக்தர்களின்
சௌகரியத்துக்காக செய்யவிருக்கின்ற சௌகரியங்களைப் பற்றிய செய்தி அது. பக்தர்களின் மனதை
ஒருமுகப்படுத்துவதற்காக அவர்களுக்கு தேவஸ்தான நிர்வாகத்தின் சார்பில் ஆன்மீகம் தொடர்பான
இலவச வெளியீடுகள் வழங்கப்படும் என்றும் அதில் இந்து, முஸ்லிம், கிறித்துவம் தொடர்பான
விஷயங்கள் இருக்கும் என்று சொல்லப்பட்டது. என்னுடைய சூடேற்றத்துக்கு காரணம் இதுதான்.
இந்துக் கடவுளைப் பார்ப்பதற்காகக் காத்திருக்கும் இந்து பக்தர்களிடையே
பைபிளைப் பரப்ப வேண்டிய அவசியம் என்ன என்பதுதான் என் கேள்வி. இந்த அயோக்கியத்தனத்தை
அகற்ற வேண்டும் என்று நினைத்தேன். ராகவன் வீட்டிலிருந்து படியிறங்கி கீழே வீதிக்கு
வந்தேன்.
பெசன்ட் நகரில் முக்கியமான இடம், குறிப்பாக இளைஞர்களைப் பொருத்தவரை
முக்கியமான இடம் ‘ராவ் கடை’தான். உண்மையில் அது பாண்டுரங்க ராவ் என்பவர் நடத்திய சைவ
ஹோட்டல். எவ்வளவு நேரம் உட்கார்ந்து வீண் அரட்டை அடித்தாலும் ஏன் என்று கேட்காத நல்ல
மனிதர் பாண்டுரங்க ராவ். என்ன காரணத்தினாலோ இளைஞர்கள் அதை ஒரு ஹோட்டலாக ஏற்றுக்கொள்ளவில்லை.
‘ராவ் கடை’ என்று சொல்லி சொல்லி அந்தப் பெயரே நிலைத்துவிட்டது. ராவ் கடைக்கு வந்தேன்.
அப்போது காலை எட்டு மணி. எனக்கு முன்பாகவே குமார் அங்கு வந்திருந்தான்.
குமார் தொழில் ரீதியாக பெயின்டிங் கான்டிராக்ட் எடுக்கும் முதலாளி; சமயத்தில் தொழிலாளி.
திருமலை திருப்பதி தேவஸ்தானத்தால் இந்துக்களுக்கு இழைக்கப்படும் அநியாயத்தைத் தடுத்து
நிறுத்த வேண்டும் என்று குமாரிடம் எடுத்துச் சொன்னேன். இது தொடர்ந்தால் அதன் விளைவுகள்
விபரீதமாக இருக்கும் என்பதை விளக்கமாகப் பத்து நிமிடங்கள் பேசினேன். ஒரு கட்டத்தில்
அவனுடைய மூளையில் இதெல்லாம் போய்ச் சேர்ந்ததா என்கிற சந்தேகத்தோடு நிறுத்திவிட்டேன்.
அப்போது குமார் கேட்டான். “நான் என்ன செய்யணும்னு சொல்லு.”
என்னுடைய பதில் “முதல்ல பசங்கள திரட்டணும். ஆள் இருந்தாதான்
போராட முடியும்.”
குமார் ஸ்கூட்டரை உதைக்க ஆரம்பித்தான். ஒரு கட்டத்தில் போராட்டம்
வெற்றி பெற்று அவன் புறப்பட்டான். நான் காலை உணவுக்காக ராவ் கடையின் உள்ளே போனேன்.
ஒரு மணி நேரத்தில் சிறிய அளவில் போராட்டக் குழு தயாராகிவிட்டது.
நான், குமார், மத்தியான ஷிப்டில் அசோக் லேய்லாண்டிற்குப் போக வேண்டிய இரண்டு பேர்,
வேலையில்லாத அதைப் பற்றி கவலையும் இல்லாத இரண்டு பேர். இன்னும் மூன்று பேர் வருவதாகச்
சொல்லியனுப்பியிருந்தார்கள்.
பகல் பதினோறு மணிக்குள் போராட்டத்திற்கான வரைவுத் திட்டம் தயாராகிவிட்டது.
நூற்றுக்கணக்கான அஞ்சலட்டைகளை வாங்கி, பொது மக்களிடம் கையொப்பம் பெற்று தேவஸ்தானத்திற்கு
அனுப்ப வேண்டும், நம்முடைய எதிர்பைத் தெரிவிக்க வேண்டும் என்று முடிவு செய்யப்பட்டது.
“வீட்டுல அக்கா தங்கச்சியெல்லாம் சும்மாதான இருக்காங்க. அவங்கள
எழுதச் சொல்லலாமே” என்று யோசனை சொன்னான் ஒருவன். அவன் வேலைக்குப் போகாமல் சும்மா இருக்கிறான்
என்பது முக்கியமான விஷயம். ஓரளவுக்கு அவன் கோரிக்கையும் ஏற்கப்பட்டது.
இப்படியாக முதல் நாளில் இருநூறு, மறுநாள் முன்னூறு என்று ஐநூறு
அஞ்சலட்டைகளை அனுப்பிவிட்டோம். மூன்றாம் நாள் நண்பர்களிடம் போராட்டத்தைத் தொடருமாறு
சொல்லிவிட்டு ஒரு வேலையாக நான் சிந்தாதிரிப்பேட்டைக்குப் போனேன். அங்கேதான் சங்கத்தின்
வார இதழான தியாக பூமி அலுவலகம் இருந்தது. அதன் ஆசிரியர் ஹண்டிரட் ஜீ என்று அன்போடு
அழைக்கப்பட்ட சீனிவாசன் என்னை வரவேற்றார்.
“என்னைய்யா, நசிகேதஸ் மாதிரி வந்திருக்கிற?” என்றார்.
“இதுவும் ஒரு உயிர் மரணப் போராட்டம்தான்” என்று சொல்லி திருப்பதி
தேவஸ்தான போராட்டம் பற்றி விவரித்தேன். ஹண்டிரட் ஜீ அற்புதமான மனிதர். என்னை சாந்தப்படுத்தி
அனுப்பி வைத்தார்.
தியாக பூமியின் அடுத்த இதழில் தேவஸ்தானத்தின் முயற்சி பற்றியும்
அதைக் கண்டிக்க வேண்டிய அவசியம் பற்றியும் எழுதப்பட்டிருந்தது. அதைத் தொடர்ந்து சங்கத்தின்
அன்பர்கள் தங்கள் சக்திக்கேற்றபடி தந்தி, தபால் மூலமாக தேவஸ்தானத்தைத் துளைத்தெடுத்துவிட்டார்கள்…
இரண்டு வாரங்களுக்குப் பிறகு அதே ராகவன் வீட்டில் தி ஹிந்து
நாளிதழைப் படித்துக்கொண்டிருந்தபோது அந்தச் செய்தி கண்ணில் பட்டது. திருமலை திருப்பதி
தேவஸ்தானத்தின் அதிகாரபூர்வமான அறிவிப்பு அது. முன்பு வந்த பைபிள், குரான் செய்தியை
நடைமுறைபடுத்தப் போவதில்லை என்று அது தெரிவித்தது.
இந்தச் சமயத்தில்தான் ராமானுஜன் திருமணத்திற்காகப் பெங்களூருக்குப்
போனேன்.
திருமணத்திற்கு முதல் நாள் மதியம் பெங்களூர் போய்விட்டோம். மாப்பிள்ளை
வீட்டார் பிருந்தாவன் எக்ஸ்பிரஸில் என்னைத் தவிர ஐம்பது பேர் பயணம்.
மதியத்திற்கும் மாலையில் நடக்கவிருக்கிற ஜானவாசத்துக்கும் இடைவெளியில்
நான் ஜெய நகருக்குப் போனேன். அங்கே என்னுடைய சித்தப்பா ராகவன் குடியிருந்தார். ஹிந்துஸ்தான்
ஏரோநாட்டிகல் நிறுவனத்தில் வேலை பார்த்த அவர் வித்தியாசமான ஆசாமி. தொழிற்சாலையில் இவர்
தொழிற்சங்கத் தலைவராக இருந்தார். அதே நேரத்தில் ராஜாஜியின் மேற்பார்வையில் நடத்தப்பட்ட
சுதந்திரா கட்சியிலும் ஒரு கட்டத்தில் உறுப்பினராக இருந்தார். இதுவரை எனக்கும் சித்தப்பா
ராகவனுக்கும் அதிகப் பரிமாற்றங்கள் நடந்ததில்லை, ஆனால் இந்த முறை என்னை அவர் அருகில்
வைத்துக்கொண்டார். எனவே அவரிடம் கேட்க வேண்டும் என்று பாக்கி வைத்திருந்த கேள்வியை
அப்போது கேட்டுவிட்டேன்.
எங்கள் வீட்டிலும் மற்ற உறவினர்கள் வீட்டிலும் முகப்பில் விநாயகர்
படம் இருக்கும். சிலரிடம் காஞ்சி மகா சுவாமிகளின் படம் இருக்கும். அடையார் பெரியம்மா
வகையறாக்கள் சிருங்கேரி ஆச்சாரியாள் படம் வைத்திருப்பார்கள். ஆனால் பெங்களூர் வீட்டில்
இது எதுவும் இல்லை. பகவான் ரமணர் படம் இருந்தது. இது ஏன் என்பதுதான் என்னுடைய கேள்வி.
கேட்டுவிட்டேன்.
சித்தப்பா ராகவன் சொன்ன பதில் இது:
“நான் இளம் வயதிலேயே பெங்களூருக்கு வந்து வேலைக்குச் சேர்ந்துவிட்டேன்
(1940). அப்போது நானும் என்னுடைய நண்பர் ஜானகிராமனும் ஞாயிற்றுக்கிழமைகளில் திருவண்ணாமலை
ரமணாஸ்ரமத்திற்குப் போவது வழக்கம். ஒரு சமயம் கூட்டமாக இருக்கும், இன்னொரு சமயம் அதிகக்
கூட்டம் இருக்காது. நாங்கள் போகும் வழியில், கூட்டம் இருக்கக்கூடாது என்று பகவானை வேண்டிக்கொண்டே
போவோம்.
அதிசயமாக ஒருமுறை பகவான் இருக்கும் அந்த ஹாலில் நாங்கள் நுழைந்த
போது அங்கே பகவானைத் தவிர நாங்கள் இரண்டு பேர்தான் இருந்தோம்.
பகவானுக்கு அருகில் போய் உட்கார்ந்துவிடலாம் என்று ஜானகிராமன்
என்னிடம் கிசுகிசுத்தான். அந்த இடத்தில் பேசுவதே எனக்கு உவப்பாக இல்லை. தேவையில்லை,
இப்படியே உட்கார்ந்து கொள்ளலாம் என்று செய்கையிலேயே சொன்னேன். எங்களுக்குள் நடந்த தகவல்
பரிமாற்றத்தை பகவான் கவனித்துவிட்டார். பகவான் பேசினார்.
“எங்கே இருந்தால் என்ன. என்ன நடந்தா என்ன. எல்லாம் ஒண்ணுதான்”
என்றார் அவர்.
சிறிது நேரம் கழித்து நாங்கள் புறப்பட்டோம். பெங்களூருக்கு வந்துவிட்டோம்.
என்னைப் பொருத்தவரை பகவானுடைய வார்த்தைகள் என் கையில் கட்டிய தாயத்தாக மாறிவிட்டது.
அன்று முதல் – இது நடந்து முப்பது வருடங்களுக்கு மேல் ஆகிவிட்டது – எனக்கு பிரச்சினை
ஏற்படும்போதெல்லாம் உடனடியாக நடவடிக்கை எடுக்காமல் கொஞ்சம் நிதானிப்பேன். பகவானை நினைத்துக்கொள்வேன்.
மந்திர ரூபமாக அவருடைய வார்த்தைகள் வந்து நிற்கும். சில நிமிடங்கள்தான். பிரச்சினைக்கான
தீர்வு என்னுடைய தலையீடு இல்லாமலேயே கிடைத்துவிடும். இப்படித்தான் நம்ம வண்டி ஓடிண்டிருக்கு”
என்று சொல்லிவிட்டு “ஏதாவது புரிகிறதா?” என்று கேட்டார்.
“இப்போ இதெல்லாம் புரிகிறது” என்று சொல்லிவிட்டுப் புறப்பட்டேன்.
சித்தப்பா எனக்கு வில் டுரண்ட் எழுதிய தி ஸ்டோரி ஆப் பிலாசபி
(Will Durant – The Story of Philosophy) புத்தகத்தைக் கொடுத்தார்.
பார்வதி அக்கா
ஜெய நகரில் ஒரு நாற்சந்தியில் நின்று கொண்டிருந்தேன். ரமணனுக்காகக்
காத்துக்கொண்டிருந்தேன். அந்த இடத்தில் ஒரு பேக்கரி. பேக்கரியின் உள்ளே சுவற்றில் சரஸ்வதி
படம் மாட்டப்பட்டிருந்தது. சரஸ்வதியையே பார்த்துக் கொண்டிருந்தேன். அவள் என்னோடு பேசுவது
போலிருந்தது. நானும் கையை ஆட்டி ஏதோ சொல்லிக் கொண்டிருந்தேன். இதற்குள் கடையிலிருந்த
ஆள் ஒருவன் என்னை நோக்கி வந்து கொண்டிருப்பதைப் பார்த்தேன். நிமிஷத்தில் நிலமை புரிந்துவிட்டது.
சரஸ்வதி படத்துக்குக்கீழே ஒரு பெண் நின்று கொண்டிருந்தாள். அந்தப் பெண்ணை நான் வம்பு
செய்கிறேன் என்று இவன் நினைத்துவிட்டான். இவனிடம் என்ன சொல்வது என்று தீர்மானிப்பதற்குள்
ரமணன் ஆட்டோவில் வந்து இறங்கினான். அதே ஆட்டோவில் ஏறிக்கொண்டு ஆட்டோவை சீக்கிரம் ஓட்டச்
சொன்னேன்.
திருமணத்தில் பந்தியில் சாப்பிட்டுக் கொண்டிருக்கும்போது மீண்டும்
பராசக்தி. சாப்பாட்டு மேசையில் பக்கத்திலிருந்தவன் துப்பிய முருங்கைக்காய் சக்கைக்குப்
பக்கத்தில் குட்டி துர்க்கை. பராசக்தியைப் பார்க்காமல் இப்படி எச்சிலைப் போட்டிருக்கிறானே
என்ற சங்கடம் எனக்கு. வாய்விட்டு சொல்ல முடியவில்லை. எழுந்து கை கழுவப் போனால் வரிசையில்
எனக்குமுன் ஒரு இளம்பெண். அந்தப் பெண்ணுடைய தோளில் மகாலக்ஷ்மி. இவளைத் தொட வேண்டுமென்ற
எண்ணத்தில் கையை நீட்டி, அந்தப் பெண்ணின் கன்னத்தைத் தொட்டுவிட்டேன். அவள் முகம் சுருங்கிய
பிறகுதான் எனக்கு சூழ்நிலையின் யதார்த்தம் பிடிபட்டது.
பிறகு ராஜாஜி நகரில் இருக்கும் ரமணனின் அத்திம்பேர் வீட்டுக்குப்
போனேன். அங்கே ரமணனின் அக்கா மாலாவும் அத்திம்பேர் தியாகராஜனும் இருந்தார்கள். பராசக்தி
காட்சிகளாக வருவதையும், எந்த நேரமும் எனக்கு உதை விழலாம் என்பதையும் அவர்களிடம் விளக்கிச்
சொன்னேன். அந்த வீட்டிலேயே தங்கினேன்.
பெங்களூர் மல்லேஸ்வரத்தில் பார்வதி அக்கா என்று ஒரு பெண்மணி
இருந்தார். அவர் மூலம் சேஷாத்திரி சுவாமிகள் அனுக்ரஹம் செய்வார் என்று மாலாவும் தியாகராஜனும்
சொன்னார்கள். அவர்கள் பார்வதி அக்காவுடைய சத்சங்கத்தில் இருந்தார்கள். என்னை அவரிடம்
அழைத்துப் போனார்கள். மிகச் சிறிய அறையில் மெத்தை, பெட்டி படுக்கைகள் ஒரு பக்கம் அடுக்கி
வைக்கப்பட்டிருந்தன. இன்னொரு பக்கத்தில் நாங்கள் நால்வரும். பார்வதி அக்கா, ஓரளவிற்கு
என்னுடைய பாட்டி குஞ்சம்மா போலிருந்தார். நெற்றியில் திருநீறு. வாயில் பிராமண பாஷை.
தரையில் உட்கார்ந்து கொண்டு விபூதியில் கையைத் துழாவிக் கொண்டிருந்தார். என்னை அவருக்கு
அறிமுகம் செய்தார்கள்.
‘என்னப்பா பார்க்கிற நீ?”
‘பராசக்தியைப் பார்க்கறேன்”.
‘எங்கே பாக்கிற?”
‘எல்லா இடத்திலேயும் பார்க்கறேன். இப்பக்கூட இந்த மெத்தைமேல
மகிஷாசுரமர்த்தினி இருக்கா. மாலாவோட தோள்ல கன்யாகுமரி அம்மன்”.
“சரி நீ சொல்லிண்டே இரு” என்றவர் நான் ஒவ்வொரு தெய்வமாகக் குறிப்பிட,
சிலேட்டில் அழிப்பதுபோல் அவர் கையை அசைக்க, ஒவ்வொரு தெய்வமாய்க் காணாமல் போனது. “இது
ஒரு நிலை. சில அசடுகள் இதையே பார்த்துக் கொண்டு நின்றுவிடும். நீ மேலே போ” என்றார்.
அவருடனே நாங்கள் தங்கியிருந்தோம். அவர் காபி போட்டுக் கொடுத்தார். மிகவும் நேசத்துடன்
இருந்தார். வாய் ஓயாமல்  “அன்பே அமுதம், அன்பே
அமுதம்” என்று அவர் சொல்லிக் கொண்டிருந்தார்.
அங்கிருந்து புறப்பட்டோம். அவர்களை ஸ்கூட்டரில் போகச் சொல்லிவிட்டு
நான் நடந்து வந்தேன். இந்த அனுபவம் புதுமையாயிருந்தது. வீதியில் தென்படும் நேபாளத்துப்
பெண்மணி, பிளாட்பாரத்து நாய், மைதானத்தில் விளையாடுவோர் என்று எல்லோரிடமும் ஒரு ஜொலிப்பு
இருந்தது. வானத்தில் இருந்த மேகங்கள் இறங்கி வந்து வழியை மறைத்து விட்டன. உடல் தளர்ச்சியை
உதறிவிட்டு முறுக்கேறிக் கொண்டது. மனது மிகப் பெரியதாய், எதிலும் அடங்காமல், எதையும்
தொடாமல் தனித்திருந்தது. மாலா வீட்டுக்குப் போய் என்ன செய்யப்போகிறோம் என்ற யோசனை வந்தது.
ஏதோ ஒரு வீட்டுக்குப் போய் அங்கே உள்ள ஜனங்களோடு சம்பந்தப்பட்டு வாழ்வதென்பது ஒட்டவில்லை.
கால்போன போக்கிலே நடந்தேன். வெகு நேரம் இப்படிச் சுற்றிய பிறகு ரமணன் நம்மைத் தேடுவானே
என்ற ஞாபகம் வந்தவுடன் வழி மறந்துபோய் விசாரித்துக்கொண்டு வீடு திரும்பினேன்.
சாப்பிட்டுவிட்டு சோபாவில் உட்கார்ந்திருந்தோம். அப்போது தியாகராஜன்
காலடியில் சேஷாத்திரி ஸ்வாமிகள் தென்பட்டார். கொஞ்ச நேரம் கழித்து, “அத்திம்பேர் கால
கொஞ்சம் நகர்த்துங்களேன்” என்றேன். “ஏன்” என்றார். “காலடியில் சேஷாத்ரி ஸ்வாமிகளிருக்கார்”
என்றேன். எல்லோரும் பயந்துவிட்டார்கள். அதற்குப் பிறகு யாரும் பேசவில்லை. பிறகு படுத்துக்
கொண்டேன். சுவாமிகள் சுவரில் வேகமாக அங்குமிங்கும் நடந்து கொண்டிருந்தார். அவரைப் பார்த்தபடியே
தூங்கிவிட்டேன்.
இதற்குப் பிறகு பத்து நாட்கள் பெங்களூரிலிருந்தேன். பத்து நாட்களும்
பார்வதி அக்காவைப் பார்க்கத் தவறியதில்லை. காலையில் ரமணன் ஆபீஸ் போகும்போது அவர் வீட்டில்
என்னை விட்டு விட்டுப் போவான். மாலையில் ரமணனோ, மாலாவோ வந்து என்னை அழைத்துப் போவார்கள்.
பார்வதி அக்கா சத் விஷயங்களையே பேசுவார். மிகவும் அன்பாக உபசரிப்பார். எனக்குப் பிடித்த
அரிசி உப்புமா செய்து கொடுப்பார். அவர் காபியை பிரஸாதம் என்று சொல்லித்தான் கொடுப்பார்.
ஆன்மிகம் விஷயமாக அவர் எழுதிய நோட்டுப் புத்தகங்கள் அந்த வீட்டில் மூட்டை மூட்டையாயிருக்கும்.
அவற்றில் ஏதாவது ஒன்றை எடுத்துக் கொடுத்துப் படிக்கச் சொல்வார். வண்ணக் கோலங்களை நூற்றுக்கணக்கில்
வரைந்து வைத்திருப்பார். அதைப் பார்த்துக் கொண்டிருப்பேன்.
பத்து நாட்களுக்குப் பிறகு சென்னை.
பெஸன்ட் நகரிலிருந்த ரமணனின் தந்தையும் தாயும் என்னை நன்றாகப்
பராமரித்தார்கள். ரமணனின் அம்மாவுக்கு நான் செல்லப்பிள்ளையாய் இருந்தேன். ஆன்மிக விஷயமாக
எனக்கு ஏற்படும் சந்தேகங்களை ரமணனின் அப்பா சேஷனிடம் தீர்த்துக் கொள்வேன். அவர் கூறியபடி
இடைவிடாது நான் காயத்ரி ஜபம் செய்து கொண்டிருந்தேன். இரவு, பகலாக காயத்ரி ஜபம் செய்து
கொண்டிருந்தேன். பேசினாலும் சாப்பிட்டாலும் காயத்ரி ஜபம் மனதின் ஆழத்தில் ஓடிக்கொண்டேயிருக்கும்.
குளியலறை, கழிப்பறை தவிர எல்லா இடங்களிலும் இது நீடிக்கும். சேஷன் என்னை புவனேஸ்வரி
மந்திரத்தையும் ஜெபிக்கச் சொன்னார். அதையும் அவ்வப்போது செய்து கொண்டிருந்தேன். இரவில்
திடீரென்று கண்விழித்தால் உள்ளே ஜபத்தின் ஓட்டம் தெரியும்.
இதைத் தவிர என்னுடைய பரிட்சார்த்த முயற்சிகளும் உண்டு. பஸ்,
ரயில் பயணத்தின்போது யாரோ ஒருவரைக் குறிவைத்து “யாதேவி சர்வ பூதேஷு நித்ரா ரூபேண சமஸ்திதா.
நமஸ்தஸ்யை நமஸ்தஸ்யை நமஸ்தஸ்யை நமோ நமஹ” என்று சொல்லிக்கொண்டே இருப்பேன். அவர் தூங்கிவிடுவார்
அல்லது அடுத்த ஸ்டாப்பில் இறங்கிவிடுவார்.
(தொடரும்…)