Tag: ஆமருவி தேவநாதன்

விஜயகுமார் என்றொரு சிங்கப்பூர் வாழ் இந்தியர், பாரத தேசத்தின் தொல்பொருட்களை வெளிநாடுகளில் இருந்து மீட்டு வருவதுதான் ‘The Idol Thief’ நூலின் கரு. நல்ல திரைக்கதையாக உருப்பெறும் நிகழ்வுகள், விறுவிறுப்பான கதையோட்டம், பதறவைக்கும் உரைநடை மற்றும் நிகழ்வுகள், மனதைத் தொடும் முடிவு என்று செல்லும் கதை பெரும் வசூலை அள்ளும் என்பதில் ஐயமில்லை. ஆனால் ஒன்று. திரைப்படத்தின் துவக்கத்தில் ‘இதில் வரும் சம்பவங்கள் கற்பனை அன்று, பாத்திரங்களும் அப்படியே. குற்றவாளிகளாகக் குறிப்பிடப்படுபவர்கள் தற்போதும் உயிருடன் இருப்பவர்களே. அவர்கள் மனது வருத்தமடைந்தால் நான் ஒன்றும் செய்வதற்கில்லை’ என்று ஒரு அறிவிப்பு செய்துவிட்டுப் பின்னர் திரைப்படமாக வெளியிடலாம். ஏனெனில், நடந்தவை அனைத்தும் உண்மை, பாத்திரங்கள் அனைவரும் நிஜமான மனிதர்கள், பலர் இன்றும் நம்மிடையே வாழ்ந்து வருபவர்கள்.

விஜயகுமார் கல்வியால் கணக்கர், தொழிலால் தனியார் கப்பல் துறை அதிகாரி, தன்முனைப்பால் கல்வெட்டு / சிற்ப ஆய்வாளர். இந்தக் கலவையால் உலகெங்கிலும் அருங்காட்சியகங்களில் உள்ள பாரதத்தின் பண்பாட்டுச் செல்வங்களை மீட்டுக் கொண்டு வருகிறார். எப்படிச் செய்தார், என்னென்ன செய்தார், எந்தெந்த குற்றவாளிகளைப் பிடிக்க உதவினார், எந்தெந்த தெய்வங்கள் மீண்டும் பாரதம் வந்துள்ளன என்பது பற்றிய விளக்கமே இந்த நூல்.

இது ஒரு கற்பனைக் கதை என்றால் கதையின் வடிவம், எழுத்து நேர்த்தி, பாத்திரப் படைப்பின் நிலை என்று விரிவாக ஆய்வு செய்யலாம். ஆனால், இது உண்மைச் சம்பவங்களின் தொகுப்பு. மூன்றாம் மனிதரின் அனுபவங்கள் குறித்த தொகுப்பு என்றாலாவது நூலாய்வு / திறனாய்வு என்று எழுதித்தள்ளலாம். ஆனால், இது தன்மை நிலையில் இருந்து, தனது அனுபவங்களை அடிப்படையாகக் கொண்டு எழுதப்பட்டதென்பதால், நூலாய்வு என்று இல்லாமல், கருவைப் பற்றியே பேசவேண்டியுள்ளது.

அமரர் கல்கியின் ‘பொன்னியின் செல்வன்’ நாவலால் ஈர்க்கப்பட்ட விஜயகுமார், நூலில் கூறப்பட்டுள்ள இடங்களுக்குச் சென்று கதைக்களனில் மூழ்குகிறார். தன்னிலை மறந்து, கல்வெட்டுக்களையும், சிற்பங்களையும் கற்கத் துவங்குகிறார். அதன் மூலம் இந்தியச் சிற்பங்களை எப்படி அறிந்துகொள்வது என்பதில் தேறுகிறார். சுயமாகக் கற்றுக் கொண்ட சிற்ப சாஸ்த்ரம் உந்த, ஒரு விசையைப் போலச் செயல்பட்டு உலக அருங்காட்சியகங்களில் உள்ள இந்தியக் கலைப் பொக்கிஷங்களைப் பற்றி ஆராய்கிறார். அவை பற்றிய ‘முன் கதைச் சுருக்கம்’ (Provenance reports) இருக்கிறனவா என்று தேடுகிறார். பல கலைக் கூடங்களில் உள்ள சிற்பங்களுடைய முன் கதைச் சுருக்கங்களில் ஓட்டைகள் இருப்பதைக் கண்டு, அருங்காட்சியகங்களின் அதிகாரிகளிடம் கேள்விகள் எழுப்புகிறார். பதில்கள் வராததாலும், வந்த பதில்கள் முன்னுக்குப் பின் முரணாக இருப்பதாலும் அச்சிற்பங்களைப் பற்றி இந்தியக் காவல் துறையிடம் பதிவாகியுள்ள முதல் தகவல் அறிக்கை முதலியவற்றைக் குடைகிறார். சிலைகள் கடத்தப்பட்ட உண்மைகள் வெளிவருகின்றன. அரசதந்திர உத்திகளின் மூலம் அருங்காட்சியகங்கள் அமைந்துள்ள நாட்டின் அரசாங்கங்களுடன் போராடி, அப்பொக்கிஷங்களைத் திரும்பப் பாரதத்திடம் ஒப்படைக்க முயற்சிகள் எடுத்து வெற்றியும் காண்கிறார்.

மேற்சொன்ன முயற்சிகளில் சிலைகள் திரும்பக் கிடைத்த கதைகள், அந்நிய நாட்டுக் குற்றவாளிகள் சிறைபிடிக்கப்பட்ட கதைகள், அவர்கள் இந்தியச் சிறைகளில் இருந்து வெளிவர மேற்கொண்டுள்ள தவறான முயற்சிகள், தமிழக அற நிலையத் துறையின் அலட்சியங்கள், தமிழகக் காவல் துறையின் சிலை காப்புப் பிரிவின் செயல்பாடுகள், தனிப்பட்ட வெளிநாட்டுப் புலனாய்வுப் பத்திரிகையாளர்களின் பணிகள், அமெரிக்க புலனாய்வுத்துறையின் உதவிகள் என்று பலதரப்பட்ட பிரமிக்க வைக்கும் செய்திகளைக் கொண்ட திகில் திரைப்படம் போன்று செல்கிறது இந்த நூல்.

நூலில் விவரிக்கப்பட்டுள்ள பல செய்திகள் பெரும் மன உளைச்சலை ஏற்படுத்தினாலும், அற நிலையத் துறையின் அலட்சியம் பிரதானமாகத் தெரிகிறது. சுத்தமல்லி என்னும் சோழர்கால வெண்கலச் சிலைகள் உள்ள கோவிலில் சிலைகள் களவாடப்பட்டுவிட்டன என்பதை அறியாமலேயே அந்தக் கோவிலுக்குப் பாதுகாப்புக் கதவிற்கு அற நிலையத் துறை ஏற்பாடு செய்கிறது. காவல் துறையில் உள்ள சில கறுப்பாடுகள் சிலைக் கடத்தலைத் தடுக்கும் முயற்சிகள் குறித்த செய்திகளைக் குற்றவாளிகளுக்குக் கசியவிடுவது மனதைப் பதைபதைக்கச் செய்து, இவற்றைத் தடுக்க முடியாத நமது கையாலாகாத்தனத்தை முகத்தில் அறைந்தது போல் சொல்லிச் செல்கிறது இந்த நூல்.

இந்நூலின் மூலம் சுத்தமல்லி, ஶ்ரீபுரந்தான், பழுவூர் முதலிய சோழர்காலச் சிற்றூர்களில் நடந்த கொடும் சிலைக் கொள்ளைகள், சிலைகள் மீட்டெடுக்கப்பட்ட வரலாறு, மீட்டெடுப்பில் அளப்பரிய சாதனைகள் ஆற்றிய மாந்தர் என்று பல செய்திகள் மிக நுணுக்கமான முறையில் விவரிக்கப்பட்டுள்ளன.

பிரான்ஸ் நாட்டு CERN என்னும் அணுத்துகள் ஆராய்ச்சி நிறுவனம் தனது நுழைவாயில் முகப்பில் நடராஜர் சிலையொன்றை நிறுவியுள்ளது. பிரபஞ்ச உருவாக்கம், வளர்ச்சி, அழிப்பு, மீட்டுருவாக்கம் இவற்றைச் சித்தரிப்பதான நடராஜர் சிலை, பாரதத்தின் ஆன்மீக நம்பிக்கைகள் எதுவும் நிலவாத ஐரோப்பிய தேசத்தில் நிறுவப்பட்டுள்ளது. நடராஜர் சிலை தத்துவத்தை மறைந்த ஆங்கிலேய எழுத்தாளர் அல்டோஸ் ஹக்ஸ்லி வியந்து போற்றுகிறார். ஆனால், நடராஜர் சிலையில் தங்கம் இருக்கிறதா என்று ஆராய அவரது இடது கையை வெட்டி எடுத்துச் சோதித்துள்ள கயமை நிறைந்த தமிழ்நாட்டின் அறிவின்மையையும், திராவிட அரசியல் நம் உள்ளங்களில் இருந்து கழற்றியுள்ள ஆன்மீக உணர்வுகளையும் படம் பிடித்துக் காட்டுவதாக அமைந்துள்ளது நூல்.

ஶ்ரீவைஷ்ணவ சித்தாந்தம், திருமாலைப் பரம், வியூகம், விபவம், அந்தர்யாமித்வம், அர்ச்சை என்று ஐந்து நிலைகளில் வழிபடச் சொல்கிறது. கலியுகத்தில் பெருமாள் ‘அர்ச்சாவதாரம்’ என்று விக்ரஹ வடிவில் அவதாரம் செய்துள்ளான் என்றே போற்றுகிறது. அவ்வளவு பெருமைகள் வாய்ந்த இறைத் திரு உருவங்களை வெறும் உலோக விற்பனைக்காகவும், வெளி நாடுகளில் பெரும் பொருள் ஈட்டும் கலைப் பொருட்களாகவும் விற்பனை செய்யும் நிலையில் நமது கல்வி முறை நமது ஆன்மீக அறிவை மழுங்கச் செய்துள்ளதையும் நூல் சொல்லாமல் சொல்கிறது.

சிலைகள் மீட்பு குறித்துப் பெரிய உதவிகள் செய்துள்ள அமெரிக்கப் புலனாய்வுத் துறை அதிகாரியை நம்மால் மறக்க முடியாமல் செய்துவிட்டார் ஆசிரியர். இந்திய அரசு தனது உயரிய விருதுகளை விஜயகுமாருக்கும் அந்த அமெரிக்க அதிகாரிக்கும் பகிர்ந்தளிக்க வேண்டும் என்று மனம் ஏங்கச் செய்கிறது இந்த நூல்.

எந்த நடராஜர் சிலையையும் சிந்தனை இல்லாமல் கடந்து போக முடியாமல் செய்துவிட்டார் ஆசிரியர். இந்தியர்கள் அனைவரும் படிக்க வேண்டிய நூல் The Idol Thief.
 

மாரிதாஸின் ‘நான் ஏன் நரேந்திர மோதியை ஆதரிக்கிறேன்’ என்னும் நூல் ஒரு சாட்டையடித் தொகுப்பு. திடீரென்று முழங்கும் இடி நம்மை எப்படி துணுக்குறச் செய்யுமோ அப்படிச் செய்கிறது இந்த நூல்.

மாணவர்களின் கேள்விகளுக்குப் பதிலளிக்கும் விதமாக ஃபேஸ்புக்கில் பதில் அளித்து வந்த மாரிதாஸ் அவை அனைத்தையும் ஒன்றாக்கி ஒரு நூல் வெளியிட்டுள்ளார். அதுவே ‘நான் ஏன் நரேந்திர மோதியை ஆதரிக்கிறேன்?’ என்னும் படைப்பு.

பிரதமர் நரேந்திர மோதி பற்றிய நூலாக மட்டும் இல்லாமல், திராவிட அரசியல், இடது சாரிகளின் துரோகங்கள், தேசத்தைச் சீரழிக்கும் அழிவுச் சக்திகள் என்று பல்வேறு தளங்களையும் தொட்டுச் செல்கிறது இந்த நூல்.

ஒவ்வொரு தலைப்பும் ஒவ்வொரு கேள்வியுடன் துவங்குகிறது. கேள்விக்குப் பதிலளிக்கும் முன் கேள்வி தொடர்பான சில வரலாற்றுத் தரவுகளைத் தருகிறார் ஆசிரியர். சில கேள்விகளுக்குப் புள்ளி விவரங்களைக் கொண்டு துவங்குகிறார். இவ்வாறாக, வாசகனை பதிலுக்காகத் தயார் செய்கிறார். பின்னர் தனது வாதத்தைத் துவங்கி, கேள்விக்கான நீண்ட பதிலாக எடுத்துரைக்கிறார். மீண்டும் அப்படி ஒரு கேள்வி கேட்பதற்கான வாய்ப்பே இல்லாத வகையில் அமைந்துள்ளன பதில்கள்.

மோதியை எதிர்ப்பதையே தொழிலாகக் கொண்டுள்ள ஊடகம், அவர்களுக்குப் பண உதவி செய்யும் மத மாற்று நிறுவனங்கள், அவர்களிடம் வாங்கி உண்ணும் இடது சாரிகள், அவர்களுக்குத் துணை போகும் திராவிட இயக்கம் என்று ஒன்றுடன் ஒன்று இணைந்து செயல்படும் தேச விரோத இயக்கங்கள் பற்றியும், அவர்களது எண்ண ஓட்டங்கள், செயல்படும் விதங்கள் என்று பல செய்திகளைச் சித்தரிக்கும் கருத்துப் பேழை இந்த நூல்.

பண மதிப்பிழப்பு விவகாரத்தில் பாதிக்கப்பட்டவர்கள் கறுப்புப் பணத்தைப் பெருமளவில் வைத்திருந்த அரசியல்வாதிகளும், ஊடகங்களுமே என்பதையும், அதனாலேயே அவர்கள் பெரும் கூச்சலுடன் ஓலமிட்டழுதார்கள் என்பதையும் எளிதில் புரியும்படி விளக்குகிறார் ஆசிரியர்.

திராவிட இயக்கம் என்பது வெறும் பித்தலாட்ட, ஊழல் கொப்புளிக்கும் இயக்கம் என்பதைப் பல உதாரணங்களுடன் விளக்கும் ஆசிரியர், அவ்வியக்கங்களால் தமிழ் எவ்வாறு எந்த வளமும் பெறவில்லை என்பதையும் தெரிவிக்கிறார். தமிழை வளர்ப்பதாகச் சொல்லி அவ்வியக்கத் தலைவர்கள் செய்த ஊழல்கள், அதனால் தமிழ் நாடு அடைந்த கீழ்மை என்று விரியும் நூல் தமிழ்ச் சூழலில் இன்றியமையாத மைல்கல்.

ஈ.வெ.ரா. தொடர்பான பகுதிகள் சுவாரசியமானவை.  ஈ.வெ.ரா.மீது எழுப்பப்பட்டுள்ள மாய பிம்பத்தைத் தகுந்த தரவுகளுடன் உடைத்தெறியும் ஆசிரியர், இந்துமதம் பற்றி ஈ.வெ.ரா.விற்கு எதுவுமே தெரிந்திருக்கவில்லை என்பதையும் நிறுவுகிறார். மனு ஸ்மிருதியின் சில பகுதிகளை மட்டுமே ஆதாரமாகக் காட்டிய ஈ.வெ.ரா.வைத் தோலுரிக்கும் மாரிதாஸ், வைக்கம் போராட்டத்தில் ஈ.வெ.ரா.வின் பங்களிப்பு எதுவும் இல்லை என்பதையும் ஆணித்தரமாகக் காட்டுகிறார். வைக்கம் போராட்டத்தின் இறுதியில் காங்கிரஸ் சார்பில் ஈ.வெ.ரா. பங்குகொண்டதைத் திராவிடக் கண்மணிகள் ஏதோ ஈ.வெ.ரா. தனியாகவே நின்று போராடியதைப் போன்று பேசுவதை வெளிச்சம் போட்டுக் காட்டுகிறார். சாதி ஒழிப்பில் ஈ.வெ.ரா. தமிழகத்தில் எந்தவொரு போராட்டத்திலும் ஈடுபடவில்லை என்பதையும் ஆசிரியர் சுட்டத் தவறவில்லை.

ஆங்கில ஆட்சியால்தான் நாடு ரயில், போக்குவரத்து, மின்சாரம், கல்வி, வணிகம் முதலியவற்றில் முன்னேற்றம் அடைந்தது என்னும் பொய்யை முறியடிக்கும் வகையில் அமைந்துள்ள பகுதி, பல தரவுகளை எடுத்து அடுக்கிக் கொண்டே செல்கிறது. ஆங்கில ஆட்சியால் விளைந்த பொருளாதாரச் சீரழிவு, கல்வியில் தேக்கம், பஞ்சங்களின் கோர தாண்டவம், அதில் மடிந்த கோடிக்கணக்கான மக்கள் என்று விரியும் பகுதி, ஆங்கில ஆட்சியின் அடிவருடிகளுக்குச் சாட்டையடி.

யூதர்கள், இஸ்ரேல் பற்றிய பகுதி, அனேகமாக எந்த இந்தியப் பாடத்திட்டத்திலும் இருக்க வாய்ப்பிருக்காத ஒன்று. பாரதம் இஸ்ரேலுடன் கொண்டுள்ள உறவைப் பற்றி அனேகமாக எந்த ஊடக வெளியிலும் இடம் பெறாத செய்திகளை அளிக்கிறது அப்பகுதி.

ஒரு நிறுவனம் எப்படிச் செயல்படும், அதற்கான செலவினங்கள் யாவை, நிதி ஆதாரங்களை நிறுவனங்கள் எவ்வாறு திரட்டுகின்றன, இவ்வாறு தனியார் நிறுவனங்கள் செயல்படுவதால் நாட்டிற்கு எத்தகைய நலன்கள் விளைகின்றன, என்னென்ன காரணங்களால் இடதுசாரித் தொழிற்சங்கங்கள் தனியார் நிறுவனங்களை எதிர்க்கின்றன, அதன் வழியாக எவ்வாறு தேசத்திற்கு எதிராகச் செயலாற்றுகின்றன என்று தெளிவான விளக்கும் பகுதி தற்காலத்தில் எதற்கெடுத்தாலும் ‘போராட்டம்’ என்று குதிக்கும் இடதுசாரி சார்ந்த குழுக்கள் பற்றிய தெளிவான பார்வையை அளிக்கிறது.

பிரதமர் மோதியின் வெளி நாட்டுப் பயணங்களினால் விளைந்துள்ள பல பயன்களை எடுத்துக்கூறும் பகுதியில் இந்திய-ஆஸ்திரேலிய-ஜப்பானிய-அமெரிக்கக் கூட்டுறவால் விளைந்துள்ள ‘Quadrilateral Alliance’ பற்றியும், சீனாவின் OBOR முலம் விளையவிருக்கும் தீமைகள் பற்றியும் பேசியிருந்திருக்கலாம்..

இப்படி ஒரு நூலை எழுதுவதற்குப் பெரும் மனத்துணிவு வேண்டும். அதனினும் நிறைய அறிவு வேண்டும். தகவல்களைத் திரட்டி, ஒன்றோடு ஒன்று இணைத்து, தொடர்ச் சங்கிலி போன்றதொரு நிகழ்வுச்சங்கிலியை உருவாக்கி, அதனை அலுப்புத் தோன்றாவண்ணம் வாசகர்களுக்கு அளிக்கத் தெரிந்திருக்க வேண்டும். இவை எல்லாவற்றையும் விட, பாரதத்தின் மீது ஆழ்ந்த அன்பு, பக்தி இருக்க வேண்டும். இவை அனைத்தையும் பெற்றமைக்காக மாரிதாஸ் அவர்களுக்கு வாழ்த்துக்கள், 120 கோடி இந்தியர்களின் சார்பாக நன்றிகள் பல.

இவ்வளவு தரவுகளுடன் எழுதினாலும் ‘நான் எழுதிவிட்டேன் என்பதால் நம்பாதீர்கள். இத்தரவுகளைச் சரி பார்த்துக் கொள்ளுங்கள்’  என்று சொல்லும் ஆசிரியர் ‘எப்பொருள் யார் யார் வாய் கேட்பினும்’ என்னும் குறளை நினைவுபடுத்துகிறார்.

இந்த நூலை எழுதியதற்காக மாரிதாஸ் அவர்களுக்கு நமது சிரம் தாழ்ந்த வணக்கங்கள்.
 

இஸ்ரேல் என்றதும் ‘துப்பாக்கிகள், கொலை, காட்டுமிராண்டித்தனம், எதேச்சாரதிகாரம், ஆரஞ்சுகள்’ என்று உங்கள் நினைவிற்கு வந்தால் ஆச்சரியம் ஒன்றும் இல்லை. நமக்கெல்லாம் ‘போதிக்கப்பட்டிருக்கும்’ இஸ்ரேல் அதுவே. ஆனால் உண்மையில் ‘எது இஸ்ரேல்?’ என்று உணர்த்துவது ‘Start-up Nation’ என்னும் அந்த நாட்டைப் பற்றிய இந்த நூல்.

‘A mournful expanse’ என்று மார்க் ட்வெயின் வர்ணித்த பாலைவனப் பிரதேசம் இன்று இஸ்ரேல் என்ற பெயருடன் உலகமே திரும்பிப் பார்க்கும் வண்ணம் உருவான கதையை விவரிக்கிறது இந்த நூல்.

இயற்கையால் வஞ்சிக்கப்பட்டாலும் பகைவர்களால் சூழப்பட்டாலும் இஸ்ரேலியர்கள் என்ற மாபெரும் மனித ஆற்றலின் அளப்பரிய முயற்சியால் அந்த நாடு உயிர் பெற்று, துளிர்த்து, மிளிர்ந்து, தொழில்நுட்பத்திலும் வேளாண்மையிலும் உலகிற்கே வழிகாட்டுவதாய் விளங்கும் பிரமிக்கத்தக்க வளர்ச்சியின் பின்னுள்ள காரணிகளை விளக்குகிறது ‘Start-up Nation’ என்னும் இந்தப் புத்தகம்.

வான் வழியில் ஏவுகணை மழை பொழிந்து வந்தாலும் தரைக்கடியில் மென்பொருள் எழுதும் மக்களின் அபரிமிதமான ஆற்றலை நமது முகத்தில் அறைந்து தெரிவிக்கும் இந்த நூல், அப்படியான மக்களைத் தூண்டுவது எது என்பதையும் விரிவாக விளக்குகிறது. தாங்கள் யூதர்கள், தங்களுக்கு என்று இருக்கும் ஒரே இடம் இஸ்ரேல் என்னும் பாலைவனம். அதில் மனித ஆற்றலும், எண்ண ஒருங்கிணைவும் சேர்ந்தால் என்னவெல்லாம் செய்யமுடியும் என்பதை முரசறைந்து தெரிவிக்கும் இந்த நூல் அந்நாட்டின் வரலாறு, கலாசாரம், தொழில் முனைவோரின் ஊக்க சக்திகள் என்று பல தளங்களில் பயணிக்கிறது.

நூல் முழுவதும் பயணிக்கும் ஒற்றைச் சரடு – 8200 என்னும் எண். இஸ்ரேலிய ராணுவத்தின் உயர் தொழில்நுட்பப் பிரிவான 8200ல் சேரும் இளைஞர்கள் எவ்வாறு தங்கள் பணிக்காலத்திலும், பின்னர் துணை ராணுவப் பிரிவுகளிலும் இருக்கும்போது ஒருங்கிணைந்து செயல்பட்டு, பணியில் இருந்து வெளியேறியதும் தொழில் முனைவோராகிறார்கள் என்று தெளிவாக விளக்குகிறது இந்நூல். 8200ல் சேர்வது எத்துணை கடுமையானது என்பதையும், அதில் சேர மாணவர்கள் இளம் வயதிலேயே தயாராவது பற்றியும் விவரிக்கும் ஆசிரியர், பிற்பாடு 8200 என்பதே எத்துணை பெரிய உயரிய அங்கீகாரம் என்பதையும், அது எவ்வகையில் இஸ்ரேலைத் தொழில் முனைவோரின் பெருங்கூட்டமாக ஆக்க உதவியது என்பதையும் விவரிக்கிறார்.

இஸ்ரேலில் ஆள்பற்றாக்குறை இருந்தது பற்றியும், அதை நீக்கப் பாலையில் விவசாயம் செய்ய ‘கிப்புட்ஸ்’ என்னும் கம்யூன் வகையைலான கூட்டமைப்புக்களை உருவாக்கிய பென் கியூரியன் முதலான பெருந்தலைவர்கள் பற்றியும், சொட்டு நீர்ப்பாசன முறையை உலகில் முதலில் உருவாக்கி அதன் மூலம் வேளாண்மை செழிக்க இஸ்ரேலியர்கள் செய்த முயற்சிகள், ஒவ்வொரு இஸ்ரேலியனும் எப்படி நாட்டின் தூதனாகச் செயல்படுகிறான் என்பதையும் மிக நீண்டு விளக்கும் ஆசிரியர், இஸ்ரேலியரின் வீரத்தையும், சமயோசித அறிவுப் பயன்பாட்டையும் பல இடங்களில் விவரிக்கிறார்.

உலகில் மிக வறிய நாடாக இருந்த ஒரு பாலைப் பிரதேசம், உலகின் வளம் கொழிக்கும் நாடாக மாறியதை, இஸ்ரேலிய முறையைப் பின்பற்றினாலும் அந்நாட்டின் அளவிற்குச் சுய தொழில் முனைவோரை உருவாக்க முடியாத சிங்கப்பூர், தென் கொரியா முதலிய நாடுகளைப் பற்றியும் ஆதாரபூர்வமாக எடுத்துரைக்கும் ஆசிரியர், ஐக்கிய அரபு எமிரேட்டுகளும் இஸ்ரேலிய முறையைப் பின்பற்றத் துவங்கியதைக் குறிப்பிடுகிறார். ஆனால் அந்த அரபு நாடால் எவ்வாறு இஸ்ரேல் அளவிற்கு முன்னேற இயலாது என்று ஆசிரியர் ஆதாரபூர்வமாக விவரிப்பது இந்த நூலின் சிறப்பம்சங்களில் ஒன்று.

துவக்கத்தில் சோஷலிசப் பாதையில் பயணித்த இஸ்ரேல் சந்தித்த சவால்கள், அந்நாட்டின் பண வீக்கம் 400 சதவிகிதம் அளவிற்கு உயர்ந்தது ஏன் என்பதற்கான காரணங்கள், அந்நாடு அப்பாதையில் இருந்து விலகிப் பொருளியலில் பெற்ற ஏற்றம் மற்றும் அதற்கான காரணங்கள், இஸ்ரேலின் மக்கட்தொகைப் பெருக்கத்திற்கான காரணங்கள், அதன் மூலம் அந்த நாடு அடைந்த வளர்ச்சி என்று பல பார்வைகளை வழங்கும் இந்த நூல் தமிழகப் பள்ளிகளில் துணைப்பாடமாக வைக்கப்பட வேண்டிய அளவிற்கு மனவெழுச்சி ஏற்படுத்தும் வகையில் எழுதப்பட்டுள்ளது.

நூல் முழுவதும் வந்து செல்கிற ஒரு செய்தி: சுய சிந்தனை. ராணுவமாகட்டும், பள்ளிகளாகட்டும், நிறுவனங்களாகட்டும் – எங்கும் அதிகாரத்துக்குக் கீழ்ப்படிவது என்பதே இல்லாமல், அதிகாரக் கட்டமைப்பில் எந்த நிலையில் இருந்தாலும், நிறுவனம் தவறான முடிவுகளை எடுக்கிறது என்று தெரிந்தால் உடன் அதனைச் சரிப்படுத்தும் வேலையில் கடைநிலை ஊழியரும் கூட இறங்குகிறார்கள், அதிகாரிகளைக் கேள்வி கேட்கிறார்கள், நிறுவனத்தையும் நாட்டையும் முன்னேற்றுகிறார்கள்.

சுற்றியுள்ள பகை நாடுகளால் தங்களது வாழ்வே கேள்விக்குறியாக இருக்கும்போது, இஸ்ரேலியர் உலகப் பயணங்களை விடாமல் மேற்கொண்டு உலக நிகழ்வுகளையும், உலக நிகழ்வுகளால் இஸ்ரேலுக்கு ஏற்படவிருக்கும் பாதிப்புக்களையும் கற்றறிந்தவண்ணமே உள்ளனர். ஒவ்வொரு இஸ்ரேலியனும் தன்னை நாட்டின் தூதுவனாகவே உணர்கிறான். தனது நிறுவனத்திற்கான வியாபாரப் பயணங்களில் கூட இஸ்ரேலைப் பற்றியே பேசுகிறான். இத்தகைய தேசப்பற்று வேறெந்த நாட்டிலும் இருக்குமா என்பது ஐயமே.

இண்டல் நிறுவனம் தனது பெண்டியம் சில்லுகளை வடிவமத்த பின், ஏ.எம்.டி. முதலான புதிய நிறுவனங்களின் வருகையால் திகைத்து நின்றிருந்த காலத்தில், அந்நிறுவனத்தின் இஸ்ரேலியப் பொறியாளர்கள் சென்றினோ சில்லை வடிவமைத்து, அதன் மூலம் மடிக்கணினிகள் அதிக அளவு பெருக வழி வகுத்ததையும், அதன் மூலம் இண்டல் நிறுவனமே காப்பாற்றப்பட்டதையும் காட்டும் பகுதிகள் படிக்கும் ஒவ்வொருவருக்கும் மிகுந்த மனவெழுச்சியை அளிப்பன.

பேபால் (Paypal) நிறுவனத் தலைவரைச் சந்திக்கும் சிறுவன் கள்ளப்பணப் பரிமாற்றத்தைத் தடுக்கும் தனது புதிய மென்பொருளைக் காட்டுவதும், அதனை நம்பாத தலைவர் அவனிடம் கடுமையான சோதனை வைப்பதும், அதனை ஓரிரு நாட்களிலேயே அச்சிறுவன் தனது மென்பொருளின் துணை கொண்டு செய்து முடிப்பதும், பின்னர் அச்சிறுவனின் ஃபிராடு சையின்ஸஸ் (Fraud Sciences) நிறுவனத்தை பேபால் நிறுவனம் மிகப்பெரிய தொகை கொடுத்து வாங்குவதையும் படிக்கும் இடங்களில் ஒரு தேர்ந்த ஹாலிவுட் திரில்லர் திரைப்படம் காண்பது போன்ற உணர்வதைத் தவிர்க்க முடியாது.

நல்ல நண்பன் என்று நம்பியிருந்த பிரான்ஸ் நாடு மிக முக்கியமான போர் நேரத்தில் தன்னைக் கைவிட்ட நிகழ்வை மறக்காத இஸ்ரேல், ‘இனியும் யார் தயவையும் நம்பியிருத்தல் முடியாது’ என்று தானே போர் விமான உற்பத்தியில் இறங்கிய நிகழ்வு வரும் பகுதி படிப்பவர்களுக்குப் பெரும் உத்வேகம் அளிப்பதாக உள்ளது. இஸ்ரேலிய அரசின் விமானத்துறை உருவான விதமும், அத்துறையில் தன்னை நிலை நாட்டிக் கொள்ள இஸ்ரேல் உலகச் சட்டத்தினுட்பட்டும், அவற்றை ஏமாற்றியும் செய்துள்ள அளப்பரிய செயல்கள், அந்நாட்டின் மீதும் அதன் ஆட்சியாளர்களின் மீதும் பெரும் மதிப்பை ஏற்படுத்துகின்றன.

இஸ்ரேலில் தொழில்முனைவோருக்குப் பண உதவி செய்ய அந்நாளில் யாரும் முன்வராத போது, அரசாங்கமே தற்போது எங்கும் பரவலாக உள்ள ‘Venture Capital’ என்று முறையை முதன்முதலாக மேற்கொண்டு உயர் தொழில்நுட்பத்தில் இஸ்ரேலில் பல புதிய சிறு நிறுவனங்கள் உருவாக வழி செய்தது என்பதை நூலின் வாயிலாக அறியும்போது 40 ஆண்டுகளுக்கும் முன்னமேயே அந்நாட்டரசின் தீர்க்கதரிசனத்தை எண்ணிப் பெரும் வியப்பே ஏற்படுகிறது.

முதல் வளைகுடாப்போரில் சதாம் ஹுசேன் இஸ்ரேல் மீது தினம் சில ஸ்கட் ஏவுகணைகளைப் பொழிந்தபோது இஸ்ரேலிய அரசு தொழில் நிறுவனங்களுக்கு விடுமுறை அளித்தது. வீட்டின் பதுங்கு அறைகளில் தங்கியிருக்குமாறு மக்களுக்கு அறிவுறுத்தியது. ஆயினும், அரசாணையைப் புறந்தள்ளி இண்டல் நிறுவன ஊழியர்கள் மற்றும் பொறியாளர்கள் தொழிற்சாலைக்கு வேளைக்கு வந்து கடமையாற்றிக்கொண்டிருப்பதையும், ஒரு நாள் இரவு ஏவுகணைத் தாக்குதல் முடிவுற்றவுடன் இண்டலின் தலைவர் இரவோடிரவாகத் தொழிற்சாலையில் ஏற்பட்டிருக்கும் சேதங்களைப் பார்க்க விரைவதையும், ஆனால் அவ்விடத்தில் ஊழியர்கள் இரவிலும் வேலை செய்துவந்ததைக் கண்டு கண்ணீர் மல்குவதையும் காணும் போது இதைவிட தேசபக்தி வேறென்ன இருக்க முடியும் என்கிற எண்ணமே ஏற்படுகிறது. போர் தொடர்ந்தபோது இண்டலின் ஊழியர்கள் அலுவலகத்திலேயே பால்வாடி அமைத்துச் சிறு பிள்ளைகளைப் பாதுகாத்தவாறே நிறுவனத்திற்கு உழைத்ததையும், ‘ஏன் இப்படி உழைக்கிறீர்கள்?’ என்கிற கேள்விக்கு ‘இஸ்ரேலில்தான் போரே தவிர, எமது வாடிக்கையாளர்களுக்குப் போர் இல்லை’ என்கிற தெளிவான பதிலுடன் பணியாற்றிய அதி தீவிர தேச பக்த இஸ்ரேலியர்களைக் கையெடுத்துக் கும்பிட வைக்கிறார் ஆசிரியர்.

புதிய குடியேறிகளை ஊக்குவிக்கும் நாடுகள் முன்னேற்றத்தையே கண்டுள்ளன. அமெரிக்கா, இஸ்ரேல் முதலிய நாடுகள் உதாரணம். இதன் காரணம் – புதிய குடியேறிகள் தங்களை நிலை நிறுத்திக்கொள்ள அதிக துணிச்சலுடன் தீவிரமாக உழைப்பர், புதிய தொழில்கள் துவங்குவர். இஸ்ரேல் நாடே அப்படிப் புதியதாகத் துவங்கப்பட்ட நாடாகையால், புதிய குடியேறிகளைப் பெருமளவில் வரவேற்றது. அதன் பலன் – ரஷ்யாவிலிருந்து அணு விஞ்ஞானிகள், கணிதப் பேராசிரியர்கள், அமெரிக்காவிலிருந்து உயர் கல்வி கற்ற பொறியாளர்கள், எத்தியோப்பியா முதலிய நாடுகளில் இருந்தும் உழைக்க அஞ்சாத யூதப் பெருமக்கள் என்று பலதரப்பட்ட மக்கள் லட்சக்கணக்கில் குடியேறினர். அதன் மூலமும் இஸ்ரேல் தற்போதைய வியக்க வைக்கும் பெருவெற்றிகளைப் பெற்றது.

பெண்களுக்குக் கல்வி, சம உரிமை, சமூகத்தில் அவர்களுக்கான அவர்களுக்கான உயரிய இடம் என்று அளித்து, அவர்களையும் தனது புத்தாக்கப் பயணத்தில் ஈடுபடுத்தியது இஸ்ரேல். ஆனால், அருகில் உள்ள அரபு நாடுகளோ இதற்கு நேரெதிராக நடந்துகொண்டு தங்கள் நாட்டின் பெரும் வளமான பெண்கள் குலத்தைச் சரியான வகையில் பயன் படுத்தாததாலும், அவர்களுக்குச் சரியான கல்வி அளிக்காததாலும் அளப்பரிய எண்ணெய் வளங்கள் இருந்தாலும் எண்ணெய் தவிர்த்த பொருளியல் வளர்ச்சியோ, புத்தாக்கமோ இல்லாமல் பண்டைய காலத்திலேயே தேங்கி நிற்கின்றன. துபாய் போன்ற ஓரளவு முற்போக்கான நாடுகள் கூட தொழில்நுட்பத் துறையில் புத்தாக்கம் இல்லாமல் மந்த நிலையில் இருப்பதையும் ஆசிரியர் சுட்டுகிறார்.

உதவாத இயற்கை, சுற்றுப்புற நாடுகள் பகை, உலக நாடுகளில் யூதர்கள் பட்ட அவதி, அவர்களின் உழைப்பை உறிஞ்சி எடுத்து குருதி பிழிந்த ஏகாதிபத்திய, எதேச்சாதிகார நாடுகளின் வஞ்சகம் என்ற பல்முனைத் தாக்குதல்கள் தாண்டி, மக்களின் அயராத உழைப்பு, அரசுகளின் நேர்பட்ட பார்வை, தங்களின் மேன்மையை விட நாட்டின் மேன்மையே அத்தியாவசியம் என்கிற யூதர்களின் ஒன்றுபட்ட சிந்தனை போன்றவை ஒன்றிணைந்து இஸ்ரேலை சொர்க்கமாக மாற்றியிருப்பதை இந்த நூல் தெளிவாகக் காட்டுகிறது.

இஸ்ரேலின் அளப்பரிய சாதனைகளுக்கும், அசுர வளர்ச்சிக்கும் காரணிகள் இவையே:

1. கட்டாய ராணுவச் சேவை.
2. ராணுவத்தின் உயர் தொழில்நுட்பக் குறிக்கோள்.
3. ராணுவத் தொழில்நுட்பங்களை மக்கள் முன்னேற்றத்திற்குப் பயன் படுத்துவது.
4. அதிகார மட்டத்தைக் கண்டு அஞ்சாமல் சிந்திக்கும் மக்கள் மன நிலை.
5. லாபகரமான தேசப்பற்று (Profitable Patriotism ) என்னும் கருதுகோள்.
6. பெண்களின் சக்தியைப் புரிந்து சமூகத்துடன் ஒன்றிணைத்தது.
7. கல்விக்கு முதலிடம்.
8. யூதர்கள் யாராக இருந்தாலும் விசா இல்லாமல் சென்று தங்க என்று உலகில் ஒரு தேசம் தேவை என்ற பல நூற்றாண்டுகால எண்ண ஓட்டம்.

உடனடியாக இந்திய மொழிகளில் மொழிபெயர்க்கப் படவேண்டிய நூல் ‘Startup Nation’.

‘திராவிட இயக்கம் என்னும் மாபெரும் தமிழ் மக்கள் படை’ என்னும் பெரும் பொய் பல்லாண்டுகளாகப் பரப்பப்பட்டு வருகிறது. முதலில் ‘திராவிட’ என்னும் சொல்லே தமிழ்ச்சொல் அல்ல. அதன் பொருள் என்ன என்பதைப் பார்ப்பதற்கு முன் அச்சொல் பயன்படுத்தப்பட்ட பிரபலமான சௌந்தர்யலஹரி ஸ்லோகம் இதோ:

தவ ஸ்தன்யம் மன்யே தரணிதர கன்யே ஹ்ருதயத:
பய: பாரா வார: பரிவஹதி ஸாரஸ்வதமிவ
தயாவத்யா தத்தம் த்ரவிட ஶிஶு ராஸ்வாத்ய ஸததம்
கவீநாம் ப்ரௌடாநா மஜநி கமநீய: கவயிதா

8-9ம் நூற்றாண்டின் ஆதி சங்கரர் இயற்றிய இந்த ஸ்லோகத்தில் சீர்காழியில் பார்வதி தேவியிடம் ஞானப்பால் அருந்திய திருஞானசம்பந்தரை ‘திராவிட சிசு’ – ‘திராவிடத்தின் குழந்தை’ என்று அழைக்கிறார். முதலில் ‘திராவிட’ என்னும் சொல் பயன்படுத்தப்பட்டதாகப் பொதுவெளியில் நாம் அறிந்துள்ள பாடல் இது. இதில் ஞானசம்பந்தரும், ஆதிசங்கரருமே தற்கால ‘திராவிட விதி’களின் படி திராவிடர்கள் அல்லர். இருவரும் அந்தணர்கள். ஆதிசங்கரர் ‘திராவிட’ என்னும் சொல்லை ஒரு சாதியையோ, இனத்தையோ குறிப்பிடப் பயன்படுத்தவில்லை.

நாலாயிர திவ்யப்பிரபந்தம் என்னும் திருமால் குறித்த 12 ஆழ்வார்களின் பாசுரங்களில், நம்மாழ்வார் எழுதிய ‘திருவாய்மொழி’ பகுதியை ‘திராவிட வேதம்’ என்று அழைப்பது பண்டைய வைணவ மரபு. பின்னாட்களில் பிரபந்தம் முழுமையுமே அப்படி அழைக்கப்பட்டது. ஆழ்வார்களில் முன்னவரான வேளாளர் குலத் தோன்றல் நம்மாழ்வார் குறித்த தனியன் எனப்படும் துதியில் ‘திராவிட வேத சாகரம்’ என்கிற சொல்லாடல் தந்து வியக்க வைக்கிறார் நாதமுனிகள். (ஒன்பதாம் நூற்றாண்டு.)

பக்தாம்ருதம் விஸ்வ ஜனாநு மோதநம்
சர்வார்த்ததம் ஸ்ரீ சடகோப வாங்மயம்
சகஸ்ர சாகோ உபநிஷத் சமாகமம்
நமாம்யஹம் திராவிட வேத சாகரம்

‘திராவிட’ என்னும் சம்ஸ்க்ருதச் சொல்லின் பொருள் என்ன?

மனு ஸ்மிருதியில் உரிய காலத்தில் உப-நயனம் (பூணூல் அணிவிப்பது) நடைபெறாத ஷத்ரியன், ‘விராத்ய ஷத்ரியன்’ என்று அறியப்படுகிறான். ஒரு விராத்ய ஷத்ரியனுக்கும், ஷத்ரிய மனைவிக்கும் பிறக்கும் மகன், அவன் வாழும் பிரதேசத்தை வைத்து ‘மல்லா’, ‘கல்லா’, ‘லிக்கிவி’, ‘நட’, ‘கரண’, ‘கஸா’, ‘திராவிட’ என்று வட்டாரங்களுக்கு ஏற்ப அழைக்கப்பட்டான். (மனு ஸ்மிருதி – 10:21, 10:22).

மேலும் பன்னிரண்டாம் நூற்றாண்டில் காஷ்மீரத்தில் இயற்றப்பட்ட ‘ராஜ தரங்கிணி’ என்னும் நூல், தென்னாட்டுப் பிராமணர்களை ‘திராவிட பிராம்மணர்கள்’ என்றே வழங்குகிறது. பல வடநாட்டுப் பிராமணர்கள் தங்கள் பெயருக்குப் பின் ‘திராவிட்’ என்று சேர்த்துப் போட்டுக்கொள்கிறார்கள். ( கிரிக்கெட் வீரர் ராகுல் திராவிட் போல.) இவர்களின் தென்னகத் தொடர்பை இது தெளிவுபடுத்துகிறது. ஆக, ‘திராவிட’ என்னும் சொல் பிராந்தியத்தைக் குறிப்பது என்பது புலனாகிறது. ( ‘திராவிட இயக்கம்- புனைவும் உண்மையும்’, மலர்மன்னன் பக்: 15.)

சமணப் பிரிவுகளில் ஒன்றான ‘நந்தி கணம்’ சார்ந்தவர்கள் ‘த்ரமிளச் சங்கம்’ அல்லது ‘திராவிடச் சங்கம்’ என்பதாகவே ஒன்றைக் கர்நாடகப் பகுதியில் நிறுவியிருந்ததாகத் தமிழறிஞர் சீனி வேங்கடசாமி ‘சமணமும் தமிழும்’ என்ற நூலில் தெரிவிக்கிறார். இதற்குச் சான்றாக அவர் ‘EC Vol.V. Hassan Talku, 131, Arsikera Tq, IEC IV, Gundlupet Tq 27’ என்ற ஒரு சாசனத்தை மேற்கோள் காட்டுகிறார். வஜ்ரநந்தி என்ற சமணத்துறவி கி.பி. 5ம் நூற்றாண்டில் மதுரையில் ‘திராவிடச் சங்கம்’ என்ற அமைப்பைத் துவங்கினார் என்று தேவசேனர் என்பார் எழுதிய ‘தர்சனாசாரம்’ என்னும் நூலில் காணப்படுகிறது என்றும் சீனி வேங்கடசாமி தெரிவிக்கிறார். வஜ்ரநந்தி, தேவசேனர், தர்சனாசாரம் முதலிய சொற்கள் தமிழ்ச்சொற்கள் இல்லை என்பதாலும், பெரும்பாலும் சம்ஸ்க்ருத மொழியைப் பயன்படுத்திய சமணர்கள் மதுரையிலும், கர்நாடகத்திலும் ‘திராவிட’ என்னும் பெயர் கொண்ட அமைப்புக்களைத் தென் பாரதத்தில் துவங்கியதால் ‘திராவிட’ என்னும் சொல் பிரதேசத்தைக் குறிப்பதாகும் என்பது தெளிவு.

கி.பி. 1777 – 1819 வரை வாழ்ந்த பிரன்சிஸ் ஒயிட் எல்லீஸ் என்னும் ஆங்கில ஆட்சியாளர் தென் பாரதத்தில் பணியாற்றவேண்டுமெனில் தென் மொழிகளில் பயிற்சி வேண்டும் என்று 1812ல் புனித ஜார்ஜ் கோட்டைக் கல்லூரியைத் துவங்கினார். தமிழில் ஆர்வமும் பாண்டித்யமும் கைவரப்பெற்ற இவர், தென்பாரத மொழிகளுக்கிடையே இருந்த ஒற்றுமைகளை ஆய்வு செய்து கண்டறிந்தார். திருக்குறள் மீது தனி அபிமானம் கொண்டிருந்த எல்லீஸ், அதிலிருந்து சிலவற்றை ஆங்கிலத்தில் மொழிபெயர்க்கவும் செய்தார். நாணயம் அச்சடிக்கும் அதிகாரியாக இருந்த அவர், திருவள்ளுவர் உருவம் பொறித்த இரட்டை வராகன் தங்க நாணயம் வெளியிட்டார். ‘எல்லீசன்’ என்று அன்றைய தமிழ் மக்களால் அறியப்பட்ட இவர், ‘நமச்சிவாய’ என்னும் பஞ்சாட்சரத்தைத் துதித்து ஒவ்வொரு எழுத்துக்கும் ஒரு செய்யுள் இயற்றியுள்ளார்’ என்று தமிழறிஞர் ரா.பி.சேதுப்பிள்ளை ‘கிறித்தவத் தமிழ்த் தொண்டர்’ என்னும் நூலில் தெரிவிக்கிறார்.

தெலுங்கு மொழி இலக்கணம் குறித்து ஏ.டி.கேப்ம்பெல் (A.D.Campbell) என்பார் எழுதிய நூலிற்கு எல்லீஸ் முன்னுரை எழுதுகையில், தமிழ், தெலுங்கு, கன்னடம், சமஸ்க்ருதம் முதலிய நான்கு மொழிகளுக்கு ஒற்றுமை வேற்றுமைகள் பற்றி விவாதிக்கிறார். ( Note to the Introduction and Grammar of the Teloogoo Language by A.D.Campbell, College of Ft.St.George, Madras, 1916.) இவ்வளவு பாண்டித்யம் உடைய ஒருவர், ஓரிடத்தில் கூட ‘திராவிட’ என்னும் சொல்லைப் பயன்படுத்தவில்லை. ஆக, ‘திராவிட’ என்னும் சொல், தென் இந்திய மொழிகளை இணைக்கும் ஒரு தொகைச் சொல்லாகக் கூட அக்காலத்தில் பயன்பாட்டில் இருந்ததில்லை என்று அறியலாம்.

ஆனால், பின்னாளில் வந்த கிறித்தவப் பாதிரியார் கால்டுவெல், ‘திராவிட மொழிகள்’ என்கிற பாகுபாட்டை அளித்து, திராவிட மொழிகளுக்கும் சம்ஸ்க்ருதத்திற்கும் தொடர்பில்லை என்பதாக ஒரு பிரிவினைப் பாதையை முன்வைத்தார். மொழித் தொகுப்பைக் குறிக்க ‘திராவிட’ என்னும் பிராந்திய அடையாளத்தைக் கையாண்டு, தேசப் பிரிவினைக்குப் பின்னாளில் வித்திட்ட பலருக்கு வழிகாட்டியாய் இருந்தார் பாதிரியார் கால்டுவெல். (A Comparative Grammar of the Dravidian or South Indian Family of Languages.)

‘திராவிட’ , ‘திராவிடம் அல்லாத’ என்று இரு பிரிவுகளாக மொழிகளைப் பிரித்தால் மொழிவழியாக பாரத மக்களைப் பிரிக்கலாம், அவர்களைத் தன் மதத்திற்கு மாற்றலாம் என்கிற எண்ணம் கால்டுவெல்லிற்கு இருந்தது. தனது ஒப்பிலக்கண நூலின் முதற்பதிப்பில் எல்லீஸ் பற்றி மேலெழுந்தவாரியாகக் குறிப்பிடும் கால்டுவெல், மூன்றாவது பதிப்பில் எல்லீஸ் பற்றிய குறிப்பை நீக்கினார் என்கிறார் தாமஸ் டிரவுட்மேன் என்னும் மிஷிகன் பல்கலைக்கழகப் பேராசிரியர். (Languages and Nations: The Dravidian Proof in Colonial Madras, Thomas R. Trautman.)

கால்டுவெல் அத்துடன் நிற்கவில்லை. ‘The Tinneveli Shanars: Sketch of their religion and their moral condition and characteristics – with special reference to the facilities and hindrances to the progress of Christianity amongst them’ என்று ஒரு நீண்ட கட்டுரை எழுதினார். சாணார்கள் வணங்குபவை பேய் பிசாசுகள் என்றும், அவை பிராமணர்கள் வழிபடும் மேனிலைத் தெய்வங்கள் அல்ல என்றும் வாதிடுகிறார். பிராமண , பிராமணரல்லாத என்று இரு பிரிவுகளை உண்டாக்கினால் தென்பாரதம் முழுமையையும் சேசுசபையின் கீழ் கொண்டு வர ஏதுவாகும் என்கிற நோக்கில் செயல்பட்ட பாதிரியார் கால்டுவெல், இன்றைய ‘திராவிட இயக்கச் சிந்தனையாளர்கள்’ என்று தம்மை அழைத்துக்கொள்பவர்களால் தெய்வமாகப் போற்றப்படுகிறார்.

சுயமரியாதை இயக்கம், பிராமணரல்லாதோர் இயக்கம் என்றெல்லாம் பிராமணர் அல்லாத மேட்டுக்குடி ஜமீந்தார்களின் சங்கங்கள் சென்ற நூற்றாண்டின் முற்பகுதியில் துவக்கப்பட்டன. பிராமணர் அல்லாதோருக்காக அரசாங்கத்தில் பேசி, வேலை, கல்வி முதலியவற்றில் அதிக இடங்களைப் பெறுவதற்காகத் துவங்கப்பெற்ற இவை, பிரிட்டிஷ் ஆட்சியின் அடிவருடிகளாகச் செயல்பட்டன. பிரிட்டிஷ் ஆட்சி இந்தியாவில் தொடர வேண்டும் என்னும் கருத்தை வலியுறுத்தியும், விடுதலைக்காகப் போராடிய காங்கிரஸ் கட்சியைப் பலவீனப்படுத்தியும் பல செயல்களில் இந்த இயக்கங்கள் ஈடுபட்டன. இவற்றின் தலைவர்களுக்குள் மோதல்களும் போட்டிகளும் மலிந்திருந்தன. அப்போது இவ்வியக்கங்களை ஒருவாறு ஒன்றுபடுத்தி அதன் தலைவரானவர் ஈ.வெ.ரா. இந்தியாவின் சுதந்திரத் தினத்தைக் கறுப்பு நாளாகக் கொண்டாட வேண்டும் என்றும், திராவிட நாடு என்கிற தனி நாடு வேண்டும் என்றும் உரக்கப் பேசி வந்தார் ஈ.வெ.ரா. ‘பாகிஸ்தான்’ கோரிக்கையை முகமது அலி ஜின்னா முன்வைத்தபோது, ‘திராவிடஸ்தான்’ என்னும் ஒரு தேசத்தையும் சேர்த்துக் கேட்குமாறு ஈ.வெ.ரா. கேட்டிருந்தார். ஜின்னா அதைக் காதில் போட்டுக்கொண்டதாகவே தெரியவில்லை என்பது வேறு விஷயம்.

‘திராவிடஸ்தான்’ கோரிக்கை எடுபடாததாலும், தெலுங்கு, மலையாளம், கன்னடம் பேசுவோர் திராவிட நாட்டை ஏற்காததாலும், ’திராவிடம்’ என்பது தமிழகத்தை மட்டுமே குறிப்பதாகத் தற்போது பரப்புரை செய்யப்பட்டு வருகிறது.

ஈ.வெ.ரா.வைத் திராவிட இயக்கத் தலைவர் என்பது போலித்தனத்தின் பேருருவம். கன்னட வைணவரான இவர் தமிழைக் காட்டுமிராண்டி பாஷை என்று கூறியவர். சிலப்பதிகாரத்தை விலைமாது எனப் பேசியவர்.1 திருக்குறளை ‘ஆரியப் பார்ப்பன நூல்’ என்று அழைத்தார். பின்னர் பலகாலம் கழித்துத் திருக்குறள் பற்றிய தன் கருத்தை மாற்றிக்கொண்டார். வள்ளுவர் சமணர் எனத் தற்காலத்தில் சொல்லப்பட்டு வருகிறது என்பதும், ஆரியப் படையெடுப்பு என்பது வழக்கொழிந்து போன ஆங்கிலேயப் புனைவு என்பதும் வேறு விஷயங்கள்.

ஈ.வெ.ரா.வின் திராவிட நாட்டுப் பற்று, அவர் அதனை வலியுறுத்தி வந்த காலத்திலேயே கேள்விக்குரியதாக இருந்தது. ஒரு பக்கம் திராவிட நாடு வேண்டும் என்று கேட்டுக்கொண்டே இன்னொரு பக்கம் அதற்கு நேரெதிராகப் பேசிக்கொண்டிருந்தார். திசம்பர் 4, 1940ல் சேலத்தில் பேசும்போது ஆட்சி அதிகாரத்தில் பிராமணர் அல்லாதோருக்கு உரிய பங்களித்தால் தமது கட்சியினர் அனைவருடனும் தானும் காங்கிரசில் சேர்ந்துவிடுவதாகக் கூறினார். ஆக, அடைந்தே தீர வேண்டியதாக இருந்த ‘திராவிட நாடு’ ஈ.வெ.ரா.வால் காற்றில் பறக்கவிடப்பட்டது.

ஈ.வெ.ரா.வின் வழி வந்தவராகத் தன்னைக் காட்டிக்கொண்ட அண்ணாதுரை ‘அடைந்தால் திராவிட நாடு, இல்லையேல் சுடுகாடு’ என்னும் கோஷத்தை முன்வைத்தார். ‘தனி நாடு’ கோரிக்கையை முன்வைத்தால் இந்திய அரசு இறங்கிவரும் என்று பகல் கனவு கண்ட அவரை, நேரு 1962ல் ‘தேச துரோகச் சட்டம்’ இயற்றியதன் மூலம் பணியவைத்தார். பின்னர் தனி நாடு கேட்ட அண்ணாதுரை 1967ல் இந்திய இறையாண்மையைக் காக்க உறுதிமொழி எடுத்து இந்தியத் திருநாட்டின் ஒரு மாநிலமான தமிழ்நாட்டின் முதல்வராகி, ‘திராவிட நாடு’ என்னும் நகைச்சுவையை முடித்துவைத்தார்.

இந்தியத் தேசியத்தை எதிர்ப்பதை மட்டுமே ஒரே குறிக்கோளாகக் கொண்டு செய்யப்படும் வெற்றுப் பிரசாரமாக மட்டுமே திராவிட இயக்கக் கோஷம் மாறிவிட்டது தற்கால அபத்தங்களில் ஒன்று. இன்று ‘திராவிட’ என்று துவங்கும் எதனையும் பற்றி நினைக்கும்போது உடனே பளிச்சிடுவது அச்சொல்லைத் தன் பெயரில் கொண்டுள்ள அரசியல் கட்சிகளின் ஊழல் மட்டுமே என்பது நிதர்சனம்.

உதவிய நூல்கள் :

திராவிட மாயை ஒரு பார்வை – சுப்பு

திராவிட இயக்கம் – புனைவும் உண்மையும் – மலர்மன்னன்

அடிக்குறிப்பு:

சிலப்பதிகாரம் ‘தேவடியாள்’ மாதிரி — – விடுதலை (28.7.51)

“…இந்த சிலப்பதிகாரம் எப்படி அமைந்திருக்கிறது என்றால், பாச மூட நம்பிக்கை, ஆரியக் கருத்துக்களைக் கொண்டு, நல்ல தமிழ் அமைப்பு உடையதாகக் கொண்டு தேவடியாளுக்குச் சமமாக – அதாவது தேவடியாள் எப்படி பார்ப்பதற்கு அலங்காரமாய் இருப்பாளோ, ஆனால் உள்ளே போய் பார்த்தால் உள்ளமெல்லாம் வஞ்சகம் நிறைந்தும், உடலெல்லாம் நோய்கொண்டும், வளையல் அணிந்து மக்களை ஏய்த்துப் பிழைப்பதாகக் காணப்படுகின்றதோ அது போலத்தான் இந்த சிலப்பதிகாரமும் ஆகும்.”