Posted on Leave a comment

கடைசியாக ஒரு வைரஸ் என்னைப் பீடித்தது – டாக்டர் பியோட் (பெல்ஜியம்)

 கடைசியாக ஒரு வைரஸ் என்னைப் பீடித்தது” – எபோலாவையும் ஹெச்ஐவியையும் எதிர்த்துப் போராடிய அறிவியலாளர் கரோனாவால் மரணத்தை எதிர்நோக்க நேர்ந்த தருணத்தைப் பற்றி!


வைரஸ் ஆய்வாளரும் லண்டன் ஸ்கூல் ஆஃப் ஹைஜீன் அண்ட் டிராபிகல் மெடிசினின் (London School of Hygiene & Tropical Medicine) இயக்குநருமான பீட்டர் பியோட் மார்ச் மத்தியில் கரோனா
நோயால்
(கோவிட்-19) பாதிக்கப்பட்டார்.
ஒரு வாரம் ஒரு மருத்துவமனையில் தனிமைப்படுத்தப்பட்டு
, பின்னர் லண்டனில் உள்ள தனது வீட்டில் குணமடைந்து
வருகிறார். இன்னும் மாடிப்படிகளில் ஏறும்போது மூச்சுவிடுவது அவருக்கு சிரமமாகவே
இருக்கிறதாம்.  
 

பெல்ஜியத்தில் வளர்ந்த பியோட், 1976ல் எபோலா வைரஸைக் கண்டுபிடித்தவர்களுள் ஒருவர். தனது
வாழ்க்கையை, தொற்று நோய்களுக்கு எதிராகவே கழித்தவர். 1995 மற்றும் 2008 க்கு
இடையில் எச்.ஐ.வி / எய்ட்ஸ் தொடர்பான ஐக்கிய நாடுகளின் கூட்டுத் திட்டத்தின்
தலைவராக இருந்த அவர், தற்போது ஐரோப்பிய ஆணையத் தலைவர் உர்சுலா வான் டெர் லேயனின்
(Ursula von der Leyen) கொரோனா வைரஸ் ஆலோசகராக உள்ளார். புதிய கொரோனா வைரஸுடனான
அவரது தனிப்பட்ட போராட்டம், அவரது வாழ்க்கையை மாற்றும் அனுபவமாக இருந்தது என்று
கூறுகிறார் பியோட்.
 

மே 2 அன்று டச்சு மொழியில் நடந்த நேர்காணலின் தமிழ்
வடிவம் இங்கே – ஆங்கிலம் வழியே தமிழில் மொழிபெயர்க்கப்பட்டுள்ளது. மொழி பெயர்த்தவர்
கிருஷ்ணன் சுப்பிரமணியன்.
 

*

மார்ச் மாதம் 19ம் தேதி, எனக்குத்
திடீரெனக் காய்ச்சல் வந்தது.
கடுமையான
தலைவலியும் இருந்தது. நம்பமுடியாத அளவுக்கு என் தலையும்
, தலைமுடியும் வலித்தன. எனக்கு அப்போது இருமல் இல்லை. ஆனால்
என்னுடைய முதல் எண்ணம்
, எனக்கு அந்த நோய் வந்துவிட்டது. ஆனாலும் நான் என்
பணியைத் தொடர்ந்து வீட்டிலிருந்து செய்துவந்தேன். நான் ஒரு வொர்க்கஹாலிக். கடந்த
ஆண்டு லண்டன் ஸ்கூல் ஆஃப் ஹைஜீன் அண்ட் டிராபிகல் மெடிசினில் டெலிவொர்க்கிங்
முறையைக் கொண்டுவர நாங்கள் முயன்றோம். எனவே நாங்கள் அதிக பயணம் செய்ய வேண்டிய தேவை
இல்லை. புவி வெப்பமடைதலுக்கு எதிரான போராட்டத்தின் பின்னணியில் செய்யப்பட்ட அந்த
முதலீடு இப்போது மிகவும் பயனுள்ளதாக உள்ளது.      

நான் சந்தேகித்தபடி, COVID-19 சோதனையில் எனக்கு கரோனா உறுதி செய்யப்பட்டது. நான்
வீட்டில் விருந்தினர் அறையில் தனிமையில் இருந்தேன். ஆனால் காய்ச்சல் சரியாகவில்லை.
அதற்கு முன்பு இதைப் போல எனக்குத் தீவிரமாக நோய் வந்ததில்லை. கடந்த 10 ஆண்டுகளில்
ஒரு நாள் கூட உடம்பு சரியில்லை என விடுப்பு எடுத்ததில்லை. நல்ல
, ஆரோக்கியமான
வாழ்க்கை வாழ்ந்து வந்தேன்
. தவறாமல் நடைப்பயிற்சி செய்துவந்தேன். என்னை கரோனா
பாதிக்க  ஒரே காரணம் என் வயதுதான். எனக்கு
வயது 71. நான் எப்போதும் நேர்மறையாகச் சிந்திப்பவன் என்பதால்
, இதுவும்
கடந்து போகும் என்று நினைத்தேன். ஆனால் காய்ச்சலும் களைப்பும் அதிகரித்துக்கொண்டே
வந்ததால் ஏப்ரல் 1ம் தேதி ஒரு மருத்துவர் நண்பர் முழுமையான பரிசோதனை செய்துகொள்ள
அறிவுறுத்தினார்.

எனக்குக் கடுமையான ஆக்ஸிஜன் குறைபாடு இருந்தது, ஆனால்
மூச்சு விடுவதில் சிரமம் இல்லை. என்னுடைய நுரையீரலின் படங்கள் நான் கரோனாவின் பொது
அறிகுறியான நிமோனியாவால் கடுமையாகப் பாதிக்கப்பட்டிருந்ததையும்
, பாக்டீரியா
நிமோனியா இருந்ததையும் காட்டின. பொதுவாக எப்போதும் சுறுசுறுப்பாக இருக்கும் நான் தொடர்ந்து
சோர்வாக உணர்ந்தேன்
. சாதாரண சோர்வு அல்ல, கடும் அயர்வு. அந்த உணர்வை நான் ஒருபோதும் மறக்க மாட்டேன். நான் மருத்துவமனையில்
அனுமதிக்கப்பட்டேன். இதற்கிடையில் வைரஸ் சோதனை நெகட்டிவ் என்றுகூடக் காட்டியது. இதுவும்
கரோனாவின் அறிகுறிதான். வைரஸ் மறைந்து விட்டாலும்
, அதன் விளைவு பல வாரங்களுக்குத் தொடர்ந்து இருக்கும். 

மருத்துவமனையில் உடனடியாக ஒரு வென்டிலேட்டரில்
வைக்கப்படுவேன் என்று கவலைப்பட்டேன். ஏனென்றால் அப்படிப்பட்ட நிலை இறக்கும்
வாய்ப்பை அதிகரிக்கும் என்று படித்திருந்தேன். இது என் பயத்தை அதிகரித்தது
. ஆனால்
அதிர்ஷ்டவசமாக முதலில் எனக்கு ஒரு ஆக்ஸிஜன் மாஸ்க்கைக் கொடுத்தார்கள்
. அது என்
பாதிப்பைக் குறைத்தது. எனவே நான் தீவிர சிகிச்சைப் பிரிவின் முன்புற அறையில் ஒரு
தனிமைப்படுத்தப்பட்ட இடத்தில் இருக்கவேண்டியிருந்தது. அந்த நிலையில் சோர்வாகி
, விதியின்
பிடியில் வாழ்க்கையை விட்டுவிடுவது போல் உணர்வீர்கள்.  செவிலியர்களிடம் முழுமையாகச் சரணடைந்துவிடும்
கட்டம் அது.  ஊசியில் இருந்து மருந்து
உட்செலுத்துதல் வரையான ஒரு
ரொட்டீன் வாழ்க்கை அது. நான் எப்போதுமே செயலூக்கத்துடன் வேலை
செய்வது வழக்கம். ஆனால் இங்கு 100% நோயாளி மட்டுமே.
 

ஒரு வீடற்ற நபர், ஒரு கொலம்பியத் துப்புரவாளர், பங்களாதேஷைச் சேர்ந்த ஒரு மனிதருடன் நான் ஒரு அறையைப்
பகிர்ந்து கொண்டேன் – மூன்று பேரும் நீரிழிவு நோயாளிகள். இதுவும் நோயின்
அறியப்பட்ட ஒரு பகுதிதான். பேசும் ஆற்றல் யாருக்கும் இல்லாததால் பகலும் இரவும்
தனிமையில் கழிந்தன. என்னால் பல வாரங்கள் கிசுகிசுப்பாக மட்டுமே பேச முடிந்தது
; இப்போது
கூட
, என் குரல்
மாலையில் சக்தியை இழக்கிறது. ‘நான் இதிலிருந்து குணமான பின்பு எப்படி இருப்பேன்?’ என்ற
கேள்வி எனக்குள் எப்போதும் ஒலித்துக்கொண்டே இருந்தது.

40
ஆண்டுகளுக்கும் மேலாக உலகம் முழுவதும் வைரஸ்களை எதிர்த்துப் போராடிய பிறகு
, நான்
தொற்றுநோய்களின் நிபுணனாகிவிட்டேன். எனக்கு எபோலா நோய் வராமல் கரோனா வந்தது
ஒருவிதத்தில் மகிழ்ச்சி. ஒருவர் கரோனாவுடன் பிரிட்டிஷ் மருத்துவமனையில் சேர்ந்தால்
அவர் இறப்பதற்கு
30% வாய்ப்பு இருப்பதாக நேற்று ஒரு விஞ்ஞான ஆய்வைப்
படித்தேன். இது மேற்கு ஆப்பிரிக்காவில்
2014ல் எபோலா நோயால் நேர்ந்த ஒட்டுமொத்த இறப்பு விகிதம்
ஆகும். இது சில நேரங்களில் உங்கள் அறிவியல் ரீதியான சிந்தனைகளை மழுங்கச் செய்து
, உங்களை
உணர்ச்சியின் பிடிக்குள் தள்ளுகிறது.  வைரஸ்களை
எதிர்த்துப் போராடுவதற்காக நான் என் வாழ்க்கையை அர்ப்பணித்தேன்
. இறுதியாக அந்த
வைரஸ்கள் என்னைப்
பிடித்துப் பழிவாங்குகின்றன
என்று நினைத்தேன். முடிவு எப்படி இருக்கும் என்றே தெரியாமல் ஒரு வாரம் சொர்க்கத்திற்கும்
பூமிக்கும் இடையில் போராடினேன்.
 

நீண்ட ஒரு வாரத்திற்குப் பிறகு மருத்துவமனையில் இருந்து
வீடு திரும்பினேன். தனிப்பட்ட வாகனத்தில் இல்லாமல்
, பொதுப் போக்குவரத்து மூலம் வீட்டிற்குச் சென்றேன். நகரத்தையும்
அதன் வெறிச்சோடிய வீதிகளையும்
, மூடிய விடுதிகளையும், ஆச்சரியப்படத்தக்க வகையில் தூய்மையடந்திருந்த காற்றையும்
பார்க்க விரும்பினேன். தெருவில் யாரும் இல்லாதது ஒரு விசித்திரமான அனுபவமாக
இருந்தது. நீண்ட நாட்கள் படுத்திருந்ததாலும்
, இயக்கம் இல்லாததாலும், என்னுடைய தசைகள்
பலவீனமடைந்திருந்தால்
, என்னால் சரியாக நடக்க முடியவில்லை. ஒருவருக்கு நுரையீரல்
தொடர்பான வியாதிகளுக்கான சிகிச்சை அளிக்கப்படும்போது இது ஒரு நல்ல விஷயம் அல்ல.

வீட்டில் நான் நீண்ட நேரம் அழுதேன். சிறிது நேரம்
தூங்கினேன். ஏதேனும் தவறாகப் போய்விடுமோ என்ற யோசனை உங்களை அலைக்கழிக்கும்.
நீங்கள் மீண்டும் அடைபட்டிருப்பதுபோல் உணர்வீர்கள்
. ஆனால் இது போன்ற விஷயங்களை சரியான முறையில் அணுகுவது
நல்லது. இப்போது நெல்சன் மண்டேலாவை முன்பை விட அதிகமாகப் போற்றுகிறேன். 27
ஆண்டுகளாகச் சிறையில் அடைக்கப்பட்டாலும் சரியான சிந்தனைகளுடன் அவர் வெளியே
வந்தார்.
 

எனக்கு எப்போதுமே வைரஸ்கள் மீது மிகுந்த மரியாதை உண்டு. அது இப்போதும்
குறையவில்லை. எய்ட்ஸ் வைரஸுக்கு எதிரான போராட்டத்திற்காக நான் எனது வாழ்க்கையின்
பெரும்பகுதியை அர்ப்பணித்துள்ளேன். வைரஸ் மிகவும் புத்திசாலித்தனமானது. அதைத்
தடுக்க நாம் செய்யும் எல்லாவற்றையும் அது தவிர்த்துவிடுகிறது. இப்போது என் உடலில்
ஒரு வைரஸ் இருப்பதை நான் உணர்ந்திருப்பதால் அது வைரஸ்களின் மீதான என் பார்வையை
மாற்றியிருக்கிறது. இதற்கு முன்னர் வைரஸ்களுடன் நான் சந்தித்த அனுபவங்கள்
இருந்தபோதிலும்
, இந்த
அனுபவம் என் வாழ்க்கையை மாற்றிவிடும் என்பதை உணர்கிறேன். நான் எளிதாகத்
தாக்கப்படக்கூடியவன் என்று உணர்கிறேன்.
 

நான் டிஸ்சார்ஜ் செய்யப்பட்ட ஒரு வாரத்திற்குப் பிறகு, எனக்கு
மூச்சுத் திணறல் அதிகரித்தது. நான் மீண்டும் மருத்துவமனைக்குச் செல்ல
வேண்டியிருந்தது
, ஆனால் அதிர்ஷ்டவசமாக வெளிநோயாளி என்ற அடிப்படையில்
சிகிச்சை பெற முடிந்தது. சைட்டோகைன் புயல்
(cytokine storm)
என்று அழைக்கப்படும் ஒன்றால் ஏற்படும் நிமோனியா வகை நுரையீரல் நோய் என்னைப்
பீடித்திருந்தது. இது உங்கள் நோய் எதிர்ப்பு சக்தி அதீதமாக வேலை செய்வதால்
ஏற்படுவது.  வைரஸால் ஏற்படும் திசு
சேதத்தால் பலர் இறக்கவில்லை
. ஆனால் அவர்களின் நோய் எதிர்ப்பு மண்டலத்தின் அதீதமான
எதிர்வினையின் காரணமாக இறப்பு விகிதம் அதிகமாக இருந்தது. அதன் காரணம், நோய்
எதிர்ப்பு சக்திக்கு இந்த வைரஸை என்ன செய்வது என்று தெரியவில்லை.
 

இந்த நோய்க்கான சிகிச்சையில்தான் இன்னும் இருக்கிறேன். அதிக அளவு
கார்டிகோஸ்டீராய்டுகள் எனக்கு அளிக்கப்படுகின்றன
, அது நோய் எதிர்ப்பு மண்டலத்தின் செயல்பாட்டைக் குறைக்கிறது.
என் உடலில் வைரஸ் அதிகரித்த அறிகுறிகளுடன் அந்தப் புயலும் (
cytokine storm)
இருந்திருந்தால்
, நான் உயிர் பிழைத்திருக்க மாட்டேன். எனக்கு ஏட்ரியல்
ஃபைப்ரிலேஷன் என்ற பாதிப்பும் இருந்தது
. என் இதய துடிப்பு நிமிடத்திற்கு 170 ஆகத் துடிக்கிறது. இது
சிகிச்சையின் துணையுடன் கட்டுப்படுத்தப்பட வேண்டும்
. குறிப்பாக பக்கவாதம் உள்ளிட்ட இரத்த உறைவு நிகழ்வுகளைத்
தடுக்க இது கட்டாயம் தேவை. இந்த வைரஸைக் குறைத்து மதிப்பிடக்கூட்டாது. இது நம்
உடலில் உள்ள அனைத்து உறுப்புகளையும் பாதிக்கலாம்.
 

கரோனா 1% நோயாளிகளைக் கொல்கிறது என்று பலர் நினைக்கிறார்கள், மீதமுள்ளவர்கள்
சிலர் ப்ளூ காய்ச்சல் போன்ற அறிகுறிகளுடன் தப்பிக்கிறார்கள். ஆனால் பலருக்கு
நாள்பட்ட சிறுநீரகம் மற்றும் இதய பிரச்சினைகள் ஏற்படலாம். அவர்களின் நரம்பியல்
அமைப்பு கூடப் பாதிக்கப்படுகிறது. உலகெங்கிலும் லட்சக்கணக்கான மக்கள் இந்த நோயால்
பாதிக்கப்பட்டிருப்பார்கள்
. அவர்களுக்கு வாழ்நாள் முழுவதும் சிறுநீரக டயாலிசிஸ்
போன்ற சிகிச்சைகள் தேவைப்படும். கொரோனா வைரஸைப் பற்றி நாம் எவ்வளவு அதிகமாகக்
கற்றுக்கொள்கிறோமோ அவ்வளவு கேள்விகள் எழுகின்றன. இதனோடு பயணம் செய்துகொண்டே நாம்
அதைப் பற்றிக் கற்றுக்கொண்டிருக்கிறோம். அதனால்தான்
, விமர்சகர்கள் பலரைப் பார்த்து நான் எரிச்சலடைகிறேன்.
எந்த ஒரு நுண்ணறிவும் இல்லாமல் அவர்கள் அறிவியலாளர்களையும்
, கொள்கை
முடிவுகள் எடுப்போரையும் விமர்சனம் செய்துகொண்டு
, வைரஸைத் தடுக்க முயன்றுகொண்டிருக்கிறார்கள். அது
நியாயமானதல்ல.

இன்று, 7 வாரங்களுக்குப் பிறகு, முதல் முறையாக நான் பழைய நிலையைக் கிட்டத்தட்ட
அடைந்துவிட்டதுபோல் உணர்கிறேன். வீட்டின் அருகிலுள்ள துருக்கியக்
கடைக்காரரிடமிருந்து வெள்ளை அஸ்பாரகஸை வாங்கிச் சாப்பிட்டேன்
. அஸ்பாரகஸ்
வளரும் சமூகமான பெல்ஜியத்தின் கீர்பெர்கனைச் சேர்ந்தவன் நான். என் நுரையீரல்
படங்கள் ஒருவழியாகச் சீரடைந்திருக்கின்றன. அதைக் கொண்டாட நீண்ட காலத்திற்குப் பின்
ஒரு நல்ல மது பாட்டிலைத் திறந்தேன்
. எனது செயல்பாடு சிறிது காலத்திற்கு
மட்டுப்படுத்தப்பட்டிருந்தாலும்
, நான் மீண்டும் வேலைக்குச் செல்ல விரும்புகிறேன். நான்
ஈடுபட்ட முதல் பணி
, வான் டெர் லேயனின் COVID-19 R&D சிறப்பு ஆலோசகராக அமர்ந்தது.

ஒரு தடுப்பூசியை உருவாக்கும் பணியில் இந்த ஆணையம் தீவிரமாக
முனைந்துள்ளது.  ஒரு விஷயத்தைத் தெளிவாகப்
புரிந்துகொள்ளுங்கள்.  கொரோனா வைரஸ்
தடுப்பூசி இல்லாமல்
, நாம் ஒருபோதும் சாதாரணமாக வாழ முடியாது. இந்த
நெருக்கடியிலிருந்து வெளியேறும் ஒரே உண்மையான உத்தி, ஒரு தடுப்பூசியை உருவாக்குவது.
இது உலகளவில் வெளியிடப்படுவதற்கு
, பில்லியன் கணக்கில் இந்த மருந்தை உற்பத்தி
செய்யவேண்டும். இது பெரும் சவாலான முயற்சி. இதற்கான முயற்சிகள் பல்வேறு இடங்களில்
நடைபெற்றுக்கொண்டு இருக்கின்ற போதிலும்
, கரோனாவுக்கான தடுப்பூசியை உருவாக்குவது சாத்தியமா என்பதே
இன்னும் உறுதியாகத் தெரியவில்லை.

தடுப்பூசிகள் மூலம் தங்கள் வாழ்க்கையைக்
காத்துக்கொண்டிருக்கும் சிலர் தங்கள் குழந்தைகளுக்குத் தடுப்பூசி போட விரும்பாமல்
இருக்கும் முரண்பாடும் இன்று உள்ளது. கரோனா வைரஸுக்கு எதிராக ஒரு தடுப்பூசியைக் கண்டுபிடித்தால்
அதுகூட ஒரு பிரச்சினையாக மாறும்
, ஏனென்றால் அதிகமானோர் அதைப் போட்டுக்கொள்ள மறுத்தால், நாம்
ஒருபோதும் இந்தத் தொற்றுநோயைக் கட்டுப்பாட்டுக்குள் கொண்டுவர முடியாது.

இந்த நெருக்கடி பல பகுதிகளில் அரசியல் பதட்டங்களைக்
குறைக்கும் என்று நம்புகிறேன். இது ஒரு மாயையாக இருக்கலாம்
. ஆனால்
போலியோ தடுப்பூசி பிரசாரங்கள் அமைதிக்கு வழிவகுத்ததைக் கடந்த காலத்தில்
பார்த்தோம். அதேபோல்
, COVID-19 க்கு எதிரான போராட்டத்தில் ஒரு சிறந்த பணியைச் செய்து
வரும் உலக சுகாதார அமைப்பு [
WHO], தனது அதிகாரக் கட்டுப்பாடுகளைத் தளர்த்திக்கொள்ளும்
என்று எதிர்பார்க்கிறேன். தனிப்பட்ட நாடுகளின் சொந்த நலன்களைக் காக்கும் ஆலோசனைக்
குழுக்களை அந்த அமைப்பு சார்ந்து இருப்பதிலிருந்து வெளிப்பட்டு சீர்திருத்தப்படலாம்
என்று நம்புகிறேன்.
WHO கூட அடிக்கடி ஒரு அரசியல் விளையாட்டு மைதானமாக மாறிவிடுகிறது.

நான் நேர்மறை எண்ணங்களைக் கொண்டவனாகப் பிறந்தவன்.  மரணத்தைத் தொட்டுவிட்டுத் திரும்பிய பின், முட்டாள்தனத்திற்கும்
அறிவற்றுச் செயல்படும் விதத்திற்குமான எனது சகிப்புத்தன்மையின் அளவு முன்பை விட
இன்னும் குறைந்துவிட்டது. அதேசமயம், நோய்வாய்ப்படுவதற்கு முன்பிருந்ததை விட
இப்போது என்னுடைய நடவடிக்கைகளைத் தேர்ந்தெடுத்தான் செயல்படுத்துகிறேன் என்றாலும், அமைதியாகவும்
ஆர்வமுடனும் பணிகளைத் தொடர்கிறேன்
.

நன்றி: www.sciencemag.org

Posted on Leave a comment

ஹிந்து முஸ்லிம் பிரச்சினை (1924) – பாகம் 10 – லாலா லஜ்பத் ராய் | தமிழில்: கிருஷ்ணன் சுப்பிரமணியன்



பகுதி 10 – சுத்தி, சங்கதன், டான்ஸிம் இயக்கங்கள்
ஆர்ய சமாஜத்தால்
பிரசாரம் செய்து வளர்க்கப்பட்ட ஆக்ரோஷமான ஹிந்துமதம், ஆரம்பத்தில் அரசியல் கலக்காமல்
இருந்தது. ஆனால் அது பின்னால் அரசியல் கருத்தாங்களால் வலுப்பெற்றது என்பதை மறுக்க இயலாது.
நாம் இப்போது அடிக்கடி
கேள்விப்படுகின்ற ‘சுத்தி’ இயக்கத்தின் தோற்றத்தையும் கட்டமைப்பையும் ஆராய்வதற்கு இது
ஒரு பொருத்தமான இடமாகத் தோன்றுகிறது. இந்த இயக்கம் ஆர்ய சமாஜம், ஏன் சீக்கிய மதத்தைப்
போலப் பழமையானது. ஆர்ய சமாஜ், தான் பிரசாரம் செய்து வரும் மதம் உலகளாவிய மதம் என்று
கூறுகிறது. உலகம் முழுவதையும் அதன் குடைக்கீழ் கொண்டுவருவதை நோக்கமாகக் கொண்டுள்ளது.
இந்த வகையில் அதன் கூற்றுகள் கிறிஸ்தவ, இஸ்லாமிய மதங்களைப் போன்ற குறிக்கோள்களைக் கொண்டதாகவும்
பரந்ததாகவும் உள்ளன. ஒரு காலத்தில், ஆர்ய சமாஜின் மிகவும் கட்டுப்பாடான பிரிவு அவர்கள்
இந்துக்கள் அல்லாதவர்கள் என்று கூரைமேலிருந்து பறைசாற்றிக்கொண்டிருந்தது; தவிர, அவர்கள்
இந்துக்கள் அல்லாதவர்களுடன் சாப்பிடவும் குடிக்கவும் திருமணம் செய்து கொள்ளவும் சுதந்திரம்
அளிக்கப்பட்டிருந்தது; மேலும் இந்துக்கள் கூட ஆர்ய சமாஜில் அனுமதிக்கப்படுவதற்கு முன்பு
ஒரு குறிப்பிட்ட அளவு சுத்திக்கு உட்படுத்தப்பட வேண்டும் என்ற முறை இருந்தது.
அரசியல் கருத்தாக்கங்கள் கொண்ட மற்றொரு பிரிவு, சுவாமி ஷ்ரதானந்த்
(அப்போதைய லாலா முன்ஷி ராம்) தலைவராக இருந்த மகாத்மா கட்சியின் இந்த கூற்றுக்கள் அனைத்தையும்
எதிர்த்துவந்தது.
இந்தக் கட்சியைப் பொருத்தவரை, சுத்தி என்பது மதமாற்றத்திற்கான ஒரு சடங்கு,
அதாவது சர்சில் அனுமதிப்பதற்குத் தேவையான ஒரு முறை. அதற்கு எந்த அரசியல் முக்கியத்துவமும்
இல்லை. சிறிது காலத்திற்கு, லாலா முன்ஷி ராமின் கட்சி இந்த அணுகுமுறையைத் தக்க வைத்துக்
கொண்டது. அவர்களில் சிலர் கோட்பாட்டு ரீதியாகத் தாங்கள் நம்பியதை நடைமுறைக்குக் கொண்டுவர
முயன்றனர். அந்த நேரத்தில்தான் தற்போது பிரபலமான தரம்பால் ஒரு ஹீரோவாக மாற்றப்பட்டார்.
விரைவில், இந்த யோசனையை வலியுறுத்துவதன் மூலமும், அதை நடைமுறைக்குக் கொண்டுவருவதன்
மூலமும், இந்து சமூகத்தின் அனுதாபத்தை இழக்க நேரிடும் என்பதை அவர்கள் கண்டுகொண்டனர்.
அது அவர்களுக்குச் சிக்கலைத் தோற்றுவித்தது. ஏனெனில் அவர்களை இயக்கும் உதவிகள் பலவற்றைத்
தந்துகொண்டிருந்தது அந்தப் பொது இந்து சமூகம்தான். எனவே அவர்கள் தங்கள் எண்ணத்தையும்
அணுகுமுறையையும் மாற்றிக்கொண்டனர்.
நான் அப்போது ஆர்ய
சமாஜின் தீவிர உறுப்பினராக இருந்ததால், ஐக்கிய மாகாணங்கள், ராஜ்புதானாவின் மல்கனா மற்றும்
பிற ராஜபுத்திரர்களை ஆர்ய சமாஜத்திற்குள் கொண்டுவர கடுமையான முயற்சிகள் மேற்கொள்ளப்பட்டன
என்பதை அறிவேன். அலிகார் மற்றும் அண்டை மாவட்டங்களில் உள்ள சிலர் சமாஜத்திற்குள் கொண்டு
வரப்பட்டனர் என்பது கூட உண்மையே. இருப்பினும், மல்கனாக்கள் ‘ஆரியர்களாக’ இருக்க விரும்பவில்லை;
அவர்கள் விரும்பியது மீண்டும் தங்கள் சொந்தச் சாதியில் சேர்க்கப்பட வேண்டும், அதுவும்
சமமான அடிப்படையில் சேர்க்கப்பட வேண்டும் என்பதைத்தான். இதற்கு மரபுவழி ராஜபுத்திரர்கள்
உடன்பட மாட்டார்கள். எனவே, மரபுவழி ராஜபுத்திரர்கள் அவர்களைச் சேர்த்துக்கொள்ளச் சம்மதிக்கும்
வரை இந்த விஷயம் பல ஆண்டுகளாக நிலுவையில் இருந்தது. இந்த அணுகுமுறை மாற்றத்தின் பின்னணி
என்ன என்பதும் தெளிவு. முஸ்லிம் சமூகத்தின் வகுப்புவாத
க் கோரிக்கைகள், மியான் பாஸ்ல்-இ-ஹுசைனின் கொள்கைகள்,
முல்தான் கலவரம் ஆகியவை இந்த மாற்றத்தை உருவாக்கத் தேவையான சூழ்நிலையை ஏற்படுத்தியது.
சுத்தி என்ற கொள்கை இப்போது இந்து மகாசபாவால் ஏற்றுக்கொள்ளப்பட்டுள்ளது. இந்த முடிவின்
பின்னணியில் உள்ள யோசனை ஓரளவு அரசியல், ஓரளவு வகுப்புவாதம், ஓரளவு மனிதாபிமானம் கலந்தது
என்பதை நான் ஏற்றுக்கொள்ளச் சித்தமாக இருக்கிறேன். இறுதியில் உள்ளது தீண்டத்தகாதவர்களின்
சுத்தியில் தெளிவாக வெளிப்படுகிறது.
மரபுவழி இந்துக்களின்
அணுகுமுறையில் ஏற்பட்ட இந்த மாற்றம் முஸ்லிம்களை எரிச்சலடையச் செய்வது இயல்பான ஒன்று.
ஏனெனில் இந்த மாற்றம் இந்திய வரலாற்றில் முற்றிலும் புதிய அத்தியாயத்தைத் திறக்கிறது.
இந்த இயக்கம் எழுப்பிய கேள்வி அடிப்படையானது. இஸ்லாமிய தரப்புப் பார்வையை ஒருவர் புரிந்து
கொள்ளவும், அதற்கான பின்னணியை உணரவும் முடியும் என்றாலும், ஹிந்து அல்லாத இயக்கங்கள்
மதமாற்றம் செய்வதற்கான சுதந்திரம் தரப்பட்டதன் காரணமாக, ஆர்ய சமாஜத்தைத் தடுத்து நிறுத்துவதற்கான
வழியை ஒருவர் காண முடியாது. இந்த இயக்கம் நிலை நிறுத்தப்பட்டது என்ற உண்மையை தத்துவ
ரீதியாக ஏற்றுக்கொள்ள வேண்டும். இதன் தொடர்ச்சியாக நேரடி அரசியல் தாக்கங்கள் உள்ளன
என்பதை மறுக்க முடியாது. அதன் முக்கியத்துவத்தைக் குறைப்பதற்கான ஒரே வழி வகுப்புவாத
பிரதிநிதித்துவத்தை அகற்றுவதே ஆகும். இப்போதைக்கு, டெல்லி ஒற்றுமை மாநாட்டில் எடுக்கப்பட்ட
முடிவுகள் இந்த விஷயத்தில் இறுதி வார்த்தையாக ஏற்றுக்கொள்ளப்படலாம்
இந்தக் கட்டத்தில்
நாம் சங்கதன் மற்றும் டான்ஸிம் இயக்கங்களையும் விவாதிக்கலாம். சங்கதன் இயக்கம் (அல்லது
அதன் சரியான பெயரான இந்து சபா இயக்கம் என்று அழைக்கப்படுவது) ஒரு பழைய கருத்தாக்கத்தைக்
குறிக்கிறது. ஆர்ய சமாஜின் நிறுவனர் மனதில் இந்தக் குறிக்கோள் இருந்தது. ஆனால் சமாஜ்
அதன் குறுங்குழுவாத முன்னேற்றங்களை வளர்ப்பதில் கவனம் செலுத்தியதால் அந்தக் குறிக்கோளை
உணரத் தவறிவிட்டது. எண்பதுகளின் ஆரம்பத்தில் நான் லாகூர் அரசு கல்லூரியின் மாணவனாக
இருந்தபோது, லாகூரில் உள்ள ஷேகுபுராவைச் சேர்ந்த ராஜா ஹர்பன்ஸ் சிங்கின் வீட்டில் ஒரு
இந்து சபை உருவாக்கப்பட்டது எனக்கு நினைவிருக்கிறது. அந்த சபா ஆரம்பக் கட்டத்திலேயே
இறந்துவிட்டது. பின்னர் அந்த இயக்கம் கடந்த நூற்றாண்டின் இறுதியில் லாகூரின் ரெய்ஸில்
மறைந்த லாலா பால்மோகண்டின் வீட்டில் புத்துயிர் பெற்றது. எவ்வாறாயினும், மறைந்த ஆர்.பி.லால்
சந்த் உயிர்ப்பிக்கும் வரை இந்த அமைப்பு கூட கிட்டத்தட்ட உயிரற்றதாகவே இருந்தது.
ஆனால் எந்தக் காரணத்தாலோ
இந்த இயக்கம் ஒருபோதும் வேரூன்றவில்லை. தனிப்பட்ட உறுப்பினர்களுக்குப் பயனளித்துள்ளபோதிலும்
அது ஒட்டுமொத்த இந்து சமூகத்திற்கு எந்த நன்மையும் செய்யவில்லை. இதற்கு இரண்டு வலிமையான
போட்டியாளர்கள் இருந்தனர்: அரசியல் ரீதியாக இந்திய தேசிய காங்கிரஸ், சமூக-மத ரீதியாக
ஆர்ய சமாஜ். இந்த இரண்டு பெரும் சக்திகளுக்கு இடையே அது மாட்டிக்கொண்டது, அது ஒருபோதும்
வெற்றிபெறப் போதுமான அளவு தன்னை உயர்த்திக்கொள்ள முடியவில்லை. தற்போதைய இயக்கம் இந்து-முஸ்லிம்
நிலைமையின் ஒரு எதிர்வினை. அதன் நோக்கங்கள், குறிக்கோள்களில், அதன் அரசியலமைப்பில்
முஸ்லிம் விரோதப்போக்கு என்று எதுவுமில்லை. ஆனால், வெளிப்படையாகச் சொல்வதானால், அது
முஸ்லிம் விரோதமானது என்ற உண்மையே அதை உயிரோடு வைத்திருக்கிறது.
கிலாபத் கிளர்ச்சியை
ஆதரிப்பதற்காக முதலில் நிறுவப்பட்ட கிலாபத் குழுக்கள் தொடர்ந்து முறையான ஒரு மத பிரசாரத்தை
மேற்கொண்டுள்ளன, இதன் ஒரு பகுதியாவது, இந்துக்களுக்கும் முஸ்லிம்களுக்கும் இடையிலான
தற்போதைய கசப்புக்கு இட்டுச்செல்லக்கூடியது. கோகனாடாவில், இந்திய முஸ்லிம்களை ஒழுங்குபடுத்த
கிலாபத் கமிட்டி பயன்படுத்தப்படும் என்று சொல்லப்பட்டது. டான்ஸிம் என்பது அதன் மற்றொரு
பெயர். இது வெளிப்படையான இந்து எதிர்ப்பு இயக்கமாகும்.
தனிப்பட்ட முறையில்,
இரு இயக்கங்களையும், அதாவது சங்கதன் மற்றும் டான்ஸிம் ஆகியவற்றை, நான் வரவேற்கிறேன்.
இந்துக்களின் வெவ்வேறு பிரிவுகளை ஒரு அமைப்பாக ஒரு பக்கமும், முஸ்லிம்களின் அனைத்து
வெவ்வேறு பிரிவுகளையும் இன்னொரு பக்கமும் ஒன்றிணைக்க முடிந்தால், இரண்டு முக்கிய அமைப்புகளும்
ஒருவருக்கொருவர் இணங்குவது ஒப்பீட்டளவில் எளிதான விஷயமாக இருக்கும். ஆனால் இந்தப் பணி
நம்பிக்கையற்றது. என்னைப் பொருத்தவரை, இரு இயக்கங்களுக்கும் செய்யக்கூடிய ஒரே வேலை
இரு சமூகங்களுக்கிடையில் ஏற்கெனவே இருக்கும் பிரிவை அதிகரிப்பதாகும். முஸ்லிம் இயக்கம்
உலகளாவிய இஸ்லாமிய இயக்கத்தை முன்னெடுத்துச் செல்வதையும் நோக்கமாகக் கொண்டுள்ளது. பஞ்சம்,
வெள்ளம், பூகம்பங்கள் போன்றவற்றால் பாதிக்கப்பட்ட இந்தியர்களின் நிவாரணத்திற்காக முஸ்லிம்கள்
தங்கள் பணப்பையைத் திறக்கவில்லை என்பதையும் இந்திய முஸ்லிம்களின் கல்வி மற்றும் பொருளாதாரத்தை
மேம்படுத்துவதற்கு முஸ்லிம் பணம் மிகக் குறைவாகவே செலவிடப்படுகிறது என்பதையும் வருத்தத்துடன்
கவனிக்க முடிகிறது. இந்திய முஸ்லிம்கள், ஆயிரக்கணக்கான, ஏன் லட்சக்கணக்கானவர்கள் ஏதவாது
ஒரு பெயரில் வெளிநாடுகளுக்கு அனுப்பப்படுகிறார்கள். இந்த நிகழ்வு இந்தியாவில் மட்டுமே
உள்ளது. எகிப்து, துருக்கி, மொராக்கோ, சூடான், சிரியா போன்ற பிற முஸ்லிம் நாடுகளில்
இப்படி நடப்பதில்லை.
உள் கட்டமைப்பைப்
பொருத்தவரை, இரு இயக்கங்களும் தோல்வியடையும் நிலையில் உள்ளன. குறுங்குழுவாதத்தின் புற்றுநோய்
ஏதாவது ஒரு விதத்தில் ஆபத்தானது.
சங்கதன் விஷயத்தில்,
ஆர்ய சமாஜ் மற்றும் சனாதன் தரம் சபை ஆகியவை அவ்வியக்கம் செழித்து வெற்றிபெற அனுமதிக்காது.
அவர்கள் தங்கள் செயல்பாடுகள் அல்லது செல்வாக்கை இந்து சபைக்கு மாற்றத் தயாராக இருப்பதாகத்
தெரியவில்லை. டான்ஸிம் விஷயத்தில், வெவ்வேறு முஸ்லிம் பிரிவுகள் ஒன்றிணைந்து அதை வெற்றிபெற
விடாது. எவ்வாறாயினும், இரு இயக்கங்களும் ஒருபுறம் முஸ்லிம்-விரோத உணர்வை உயிரோடு வைத்திருக்கவும்,
மற்றோரு புறம் இந்து எதிர்ப்பு உணர்வை உயிரோடு வைத்திருக்கவும் விளம்பரப்படுத்தப்படும்.

Posted on Leave a comment

ஹிந்து முஸ்லிம் பிரச்சினை (1924) – பகுதி 9 | லாலா லஜ்பத் ராய், தமிழில்: கிருஷ்ணன் சுப்ரமணியன்

பகுதி 9 – ஹிந்து மறுமலர்ச்சியும் மற்ற வகுப்புவாத நிலைகளும்
உலகளாவிய
இஸ்லாம் மற்றும் முஸல்மான்களிடையே இனவாதம் அதிகமாக இருப்பது பற்றி நான் கூறியது ஒருபுறமிருக்க,
மறுபுறத்தில் உள்ள ஹிந்துக்கள் செயலற்றவர்களாகவும், அப்பாவிகளாகவும் இருந்தார்கள் என்று
நான் கூறுவதாகப் புரிந்து கொள்ளக்கூடாது. ஒன்று மட்டும் சர்வ நிச்சயம். ஹிந்துக்கள்
இந்தியர்களைத் தவிர வேறு எவராகவும் இருக்க முடியாது. அவர்களுக்கென்று எந்த நாடும் இல்லை,
வேறு எந்தத் தேசமும் இல்லை. எனவே, உலகளாவிய ஹிந்துமதம் என்ற கருத்தாக்கத்திற்காக, அதை
போன்ற சொல்லாக்கத்திற்காக இஸ்லாமியர்களைச் சொல்வது போல, ஹிந்துக்களைக் குற்றம் சொல்ல
முடியாது. ஹிந்து மதம் மற்றும் இந்தியத்துவம் ஆகியவை இந்த விஷயத்தில் ஒத்த சொற்களாகும்.
ஆனால்
அவர்களுக்கே சொந்தமான வழியில், இந்து மறுமலர்ச்சியாளர்கள் கடுமையான, தனிப்பட்ட, ஆக்ரோஷமான
வகுப்புவாத உணர்வை உருவாக்குவதில் பின்தங்கிவிடவில்லை. கடந்த நூற்றாண்டின் எண்பதுகளின்
ஆரம்பத்தில், ஹிந்து மதத் தலைவர்கள் சிலர், போர்க்குணம் மிக்க இஸ்லாம் மற்றும் கிறிஸ்துவத்தின்
அம்சங்களை சுவீகரித்துக்கொள்ளாவிட்டால், ஹிந்து மதம் அழிந்துபோகும் என்ற முடிவுக்கு
வந்தனர். ஆர்ய சமாஜ் போர்க்குணமிக்க ஹிந்து மதத்தின் ஒரு வகை. ஆனால் இந்த யோசனை ஆர்ய
சமாஜத்துடன் மட்டுமே நின்றுவிடவில்லை. சுவாமி விவேகானந்தரும் அவரது சிறப்புமிக்க சீடர்
சகோதரி நிவேதிதாவும் இதே மனநிலையில் இருந்தனர். ஆக்ரோஷமிக்க ஹிந்துமதத்தைப் பற்றி அவர்
எழுதிய கட்டுரைகள் இதற்கான சிறந்த சான்றுகளாகும்.
பிரிட்டிஷ்
ஆட்சியின் ஆரம்ப காலத்திலேயே மேற்கத்திய அறிவு, மேற்கத்திய சிந்தனை, மேற்கத்திய மனநிலை
ஆகியவை ஹிந்துக்களின் மனதைப் பீடித்தன என்பதை இங்கு நினைவில் கொள்ள வேண்டும். பிரம்ம
சமாஜ் அதன் முதல் வெளிப்பாடு ஆகும். அறுபதுகளின் முற்பகுதியில் பிரம்ம சமாஜ் ஒரு ஹிந்து
அல்லாத அமைப்பாக இருந்தது. அதன் செல்வாக்கின் கீழ் ஹிந்து அறிஞர்கள், சிந்தனையாளர்கள்
மற்றும் மாணவர்கள் விரிவான சிந்தனை கொண்டவர்களாக மாறினர். சிலர் கிறிஸ்தவர்களாக மாறினர்,
மற்றவர்கள் நாத்திக வாதத்தைப் பின்பற்றி முற்றிலும் மேற்கத்தியமயமாக்கப்பட்டனர். இவ்வாறு
ஹிந்து மதம் குறித்த அலட்சியத்தின் அலை நாடு முழுவதும் பரவியது. ஆர்ய சமாஜ் இயக்கமும்
ஆக்ரோஷமான ஹிந்து மதமும் அந்த அலட்சியத்திற்கான எதிர்வினையாகும். இந்திய தேசிய காங்கிரசின்
ஆரம்பகால ஹிந்துத் தலைவர்களில் பெரும்பாலோர் இந்த வகையில் ஹிந்துக்கள் அல்லாதவர்களாக
இருந்தனர். திரு எஸ்.என்.பானர்ஜியா, லால் மோகன் கோஷ் அல்லது ஆனந்த மோகன் போஸ் ஹிந்து
மதத்திற்காக என்ன செய்தனர்? மகாதேவ் கோவிந்த் ரானடே கூட ஒரு அலட்சியப் போக்கைக் கடைப்பிடித்தார்.
ஜி.கே.கோகலே ஒரு ஹிந்துவே அல்ல. மற்ற பெயர்களைக் குறிப்பிட நான் விரும்பவில்லை.
இவ்வாறு
இந்தியாவின் அரசியல் தேசியவாத இயக்கம் உயர் எண்ணம் கொண்ட ஆங்கிலேயர்கள், அறிவாளிகளும்
உயர்வானவர்களுமான பார்சிகள், அறிவுஜீவிகளான (தங்கள் மனநிலையில் ஹிந்துக்கள் அல்லாத
அல்லது அதைப் பற்றிக் கவலைப்படாத) ஹிந்துக்களின் வாரிசுகள், அறிவாளிகளும் உயர்ந்த சிந்தனை
உள்ளவர்களுமான ஒரு சில முஸ்லிம்கள் ஆகியோரால் கட்டமைக்கப்பட்டது. இத்தகைய நல்ல நிலையில்
பிறந்த இது, ஒரு தூய சுதந்திரத்தின் இயக்கமாக இருந்திருக்க வேண்டும். தூய சுதந்திரம்
இனம் அல்லது மதம் என்ற வேறுபாட்டைக் காட்டுவதில்லை. டஃபெரின் மற்றும் ஹ்யூமின் கூட்டு
விவாதங்களின் குழந்தையாகப் பிறந்த இதை, தூய்மையான சுதந்திரத்தின் இயக்கம் என்று கொள்வதை
விட ஒரு ‘பாதுகாப்பு-வால்வு’ ஆகவே கருத வேண்டியிருக்கிறது. அந்த இயக்கத்தின் இறைத்தந்தை
டஃபெரின் மார்க்விஸ், தனது எண்ணத்தை மாற்றிக்கொண்டு, அதன் கழுத்தை நெரிக்க முடிவு செய்தபோது,
அதன் வயது மூன்று கூட ஆகவில்லை. அதை கழுத்தை நெரிப்பதற்கான சிறந்த வழி, அதன் தேசியத்
தன்மையைக் கொள்ளையடிப்பதும், மதப்பிரிவுகளை வளர்ப்பதும் ஆகும். பிந்தையது ஒரு இமயமலை
பனிப்பாறையைப் போல, அதன் எடையின் கீழ் அழிந்துபோகும் அல்லது அதன் வாழ்நாள் முழுவதும்
சிக்கலான நிலையில் இருக்கும் அளவிற்கு மோசமான விரிசல்களைக் கொண்டிருக்கும்.
மறைந்த
சர் சையது, காங்கிரஸை மத அடிப்படையில் எதிர்த்தது அந்த இமாலயப் பனிப்பாறையைப் போன்றது
என்று குறிப்பிடலாம். தனது சமூகம் குறித்த சர் சையத்தின் அச்சங்கள் முற்றிலும் ஆதாரமற்றவை
என்று நான் கூறவில்ல. ஆனால் அவர் எழுப்பிய கூக்குரல் அந்த நேரத்தில் இந்திய தேசியவாதத்தின்
மரண அடியாக இருந்தது. இந்திய தேசிய காங்கிரஸைப் பற்றிய சர் சையத்தின் அணுகுமுறை பின்வரும்
கருத்துகளினால் தாக்கம் கொண்டிருந்தது
(அ) ​​இந்தியாவில் ஹிந்துக்கள் பெரும்பான்மையில்
இருந்தனர். ஒரு ஜனநாயக அரசாங்கத்தை இந்தியாவின் அரசியல் இலக்காக ஏற்றுக்கொண்டால், அதில்
முஸ்லிம்கள் சிறுபான்மையினராக இருக்க வேண்டும்.
(ஆ) ஹிந்துக்கள் பொருளாதார ரீதியாகவும் கல்வி ரீதியாகவும் முஸ்லிம்களை
விட முன்னேறியவர்கள். அரசாங்க செல்வாக்கின் பெரும்பகுதியை நீண்ட காலத்திற்கு ஆக்கிரமித்துக்கொள்வார்கள்.
(இ) ஒரு ஹிந்து அரசு என்பது இந்தியாவில் இஸ்லாத்தின் முடிவைக்
குறிக்கலாம். அல்லது குறைந்தபட்சம் இஸ்லாம் அடிபணிந்திருக்கவேண்டியதைக் குறிக்கலாம்.
வெளிநாட்டு
முஸ்லிம் நாடுகளின் உதவி பெற்று அல்லது அது இல்லாமல் இந்தியாவில் மற்றொரு இஸ்லாமிய
அரசு உருவாவதற்கான சாத்தியத்தை அவர் நம்பவில்லை என்று நான் நினைக்கிறேன். எனவே அவர்
இந்த நாட்டில் நிரந்தர பிரிட்டிஷ் ஆட்சி என்ற கருத்தை ஆதரித்தார்.
மறுபுறம்,
இந்திய தேசிய காங்கிரஸின் நிறுவனர்கள் முற்றிலும் நேர்மையான, உண்மையான தேசியவாதிகளாக
இருந்தனர். அவர்கள் எந்த முஸ்லிம்-விரோத நோக்கங்களையும் ஆதரிக்கவில்லை. தேசியவாதம்
வகுப்புவாதத்தைக் கவனிக்க முடியாது என்பதை அவர்கள் அறிந்தவர்கள். ஆனால், சர் சையத்தின்
எதிர்ப்பானது அதைக் கவனிக்கும்படி அவர்களைக் கட்டாயப்படுத்தியது. அந்தக் கால ஹிந்துக்கள்
தங்கள் சக முஸ்லிம்களை விட அதிக எண்ணிக்கையிலான வகையில் உயர் அரசு அலுவலகங்களில் பதவி
வகித்து வந்தார்கள். நாட்டின் பொது வாழ்க்கையில் அதிக முக்கியத்துவம் வாய்ந்தவர்களாகவும்
செல்வாக்கு செலுத்தியவர்களாகவும் இருந்தார்கள். ஆனால், இவையெல்லாம் முஸ்லிம்களுக்கு
எதிரான எந்த ஒரு சதிச்செயலின் காரணமாக இல்லை. எனவே, அரசாங்கத்தின் சேவைகளில் ஒவ்வொரு
சமூகத்திற்கான வகுப்புவாத பிரதிநிதித்துவத்தை ஏற்க அவர்கள் மறுத்துவிட்டனர். முதல்
விஷயத்தில் காங்கிரஸ் சரணடையும் வரை இந்தப் போராட்டம் தொடர்ந்தது. ஆனால் இரண்டாவது
விஷயம் அதனால் அங்கீகரிக்கப்படவில்லை.
சர்
சையத் சொன்னது முற்றிலும் வகுப்புவாத அடிப்படையில், சரியான விஷயம். ஆனால் ஒரு தேசியக்
கண்ணோட்டத்தில் அவரது கோரிக்கை ஆபத்தானது. பல ஐரோப்பிய நாடுகளின் வரலாறு, தேசிய வளர்ச்சியின்
செயல்பாட்டில் அவர்கள் அனைவரும் இதேபோன்ற சூழ்நிலையை சிறிது காலம் சந்திக்க நேர்ந்தது
என்பதைக் காட்டுகிறது. மதம் சார்ந்த கோரிக்கைகளை அவர்கள் முற்றிலும் நிராகரித்தது,
தேசங்களாக மாற அவர்களுக்கு உதவியது. அவர்களின் அடிப்படைக் கொள்கையாக, மதத்திற்கு மேலாக
அரசின் மேலாதிக்கத்தை அவர்கள் அங்கீகரித்தனர். அரசு சார்ந்த சேவைகள் உட்பட அரசாங்கத்தின்
அமைப்பைப் பாதித்த அனைத்து மத வேறுபாடுகளையும் படிப்படியாக அவர்கள் அகற்றினர். இந்தியாவில்
நாம் வேறுபட்ட, நேர் மாறான போக்கைக் கடைப்பிடித்தோம்.
வகுப்புவாத
பிரதிநிதித்துவத்தின் கொள்கையை ஏற்றுக்கொள்வது மதத்திற்கு ஒரு சலுகையாகவும், தேசியவாதத்திற்கு
எதிரானதாகவும் அமையும். இது, அரசுக்கு மேலாக மதத்தின் ஆதிக்கத்தை அரியணையில் வைத்தது.
பெரும்பாலான முஸ்லிம் தலைவர்கள் தாங்கள் முதலில் முஸ்லிம்கள் என்றும் பின்னர் இந்தியர்கள்
என்றும் வெளிப்படையாகக் கூறுகிறார்கள், இருப்பினும் 1915ம் ஆண்டில் திரு மஹர்-உல்-ஹக்
முஸ்லிம் லீக்கின் தலைவராக இருந்தபோது அவர் எப்போதுமே இந்தியராகத்தான் இருந்ததாகக்
கூறினார். ஒருவர் இந்திய ஹிந்துவாகவோ அல்லது இந்திய முசல்மான் ஆகவோ இருக்கலாம், ஆனால்
அவர் எப்போதும் ஒரு இந்தியராக இருக்கவேண்டும். ‘ஜசிராத்-உல்-அரபு’ சுதந்திரத்திற்காக
இந்திய சுதந்திரத்தைத் தியாகம் செய்யத் தயாராக இருப்பதாகக் கூறும் ஒருவர் இந்திய தேசியவாதியாக
இருக்க முடியாது.
இரு
சமூகங்களுக்கிடையேயான தற்போதைய பதற்றம் அரசியல் ரீதியானதே தவிர மத ரீதியானது அல்ல என்பதை
இரு தரப்புத் தலைவர்களும் உறுதியாகக் கூறுகின்றனர். லக்னோ ஒப்பந்தத்தின் போதாமை மற்றும்
நியாயமற்ற தன்மை இதற்குக் காரணம் என்று முஸ்லிம்கள் வாதிடுகின்றனர். இனவாதப் பிரதிநிதித்துவம்
தற்போதைய சிக்கலின் அடிப்படையாக இருப்பதாக ஹிந்துக்கள் கருதுகின்றனர். அவரவர்களைப்
பொருத்தவரை இருவருமே சரியானவர்கள். லக்னோ ஒப்பந்தம் நியாயமற்ற தன்மை உள்ளது என்று வைத்துக்கொண்டாலும்,
உள்ளாட்சி அமைப்புகள், அரசு சேவைகள், கல்வி நிறுவனங்களுக்கு அது விரிவாக்கப்பட்டதற்கு
முஸ்லிம்களே நிச்சயமாகப் பொறுப்பு.
பஞ்சாப்பிற்கு
வெளியே உள்ள மக்களுக்கு வகுப்புவாதப் பிரதிநிதித்துவத்தின் கொள்கை எந்த அளவிற்கு அங்கே
உள்ளது அல்லது நடைமுறைப்படுத்தப்படுகிறது என்பது தெரியாது. நடைமுறையில் ஹிந்துக்களுக்கும்
முஹம்மதியர்களுக்கும், சீக்கியர்களுக்கும் சீக்கியரல்லாதவர்களுக்கும் இடையிலான அனைத்து
சமூக உறவுகளும் குலைந்துவிட்டன. மூன்று சமூகங்களும் அவற்றின் தனி கிளப்புகள், தனி அமைப்புகள்
மற்றும் தனிக் கல்லூரிகளைக் கொண்டுள்ளன. விளையாட்டு அமைப்புகளிலும் சமூகச் செயல்பாடுகளிலும்
கூட, மூன்று சமூகங்களும் வகுப்புவாதப் பிரதிநிதித்துவத்தை வலியுறுத்துகின்றன. என்னைப்
பொருத்தவரை, பிரச்சினை மதம் மற்றும் அரசியல் சார்ந்தது. மதம் அரசியல் நோக்கங்களுக்காகப்
பயன்படுத்தப்படுகிறது என்பதில் நான் உறுதியாக உள்ளேன். ஆனால் அதில் ஒரு குறிப்பிட்ட
அளவு உண்மையான மதக் கூறு உள்ளது என்பதும் எனக்குத் தெரியும்.
மேற்கூறியவற்றை
நான் எழுதிய நாளிலேயே, பஞ்சாப் ஆளுநர் சர் எம். ஹெய்லி பஞ்சாப் சட்டமன்றத்தில் ஒரு
உரையை நிகழ்த்தினார். அதிலுள்ள பின்வரும் அவதானிப்புகள் நிலைமையைச் சரியாக விளக்குகிறது.
‘நான் விவரித்ததை விட மிகவும் கடினமான ஒரு சிக்கல் இங்கே உள்ளது.
ஏனென்றால் இது உறுதியில்லாத, நேரடி அணுகுமுறை அல்லது கட்டுப்பாட்டுக்குள் அடங்காத காரணிகளைக்
கொண்டுள்ளது. இனங்களுக்கிடையேயான பிளவு என்ற நச்சுக்கு சில தீர்வுகளை நாம் கண்டுபிடிக்க
வேண்டும், இது நம்முடைய பொது, சமூக வாழ்க்கைக்குக் குந்தகம் விளைவிக்கிறது. இங்கு நான்
வெளிப்படையாகவும் துல்லியமாகவும் பேச விரும்புகிறேன். என்னுடைய இதயபூர்வமான விருப்பம்
முரண்பாடுகளைத் தீர்ப்பதே தவிர, ஏற்படுத்துவது அல்ல. முக்கியமாக, நான் குறிப்பிடுவது
வகுப்புவாதக் கலவரத்தையோ அல்லது வெளிப்படையான இடையூறையோ அல்ல. கடந்த காலங்களில் இதுபோன்று
நடந்துள்ளது. ஆனால், அண்டை மாகாணங்களில் நடந்துள்ளதைப் போல வெளிப்படையான வன்முறைகள்
இந்த மாகாணத்தில் அண்மையில் நடக்கவில்லை என்பதை எண்ணிப் பெருமையடையவேண்டும். ஒரு வெளிப்படையான
வன்முறை என்பது பேராபத்து. சமூகங்களுக்கு இடையே அது நீண்ட காலப் பிளவை ஏற்படுத்தும்
தாக்கமுள்ளது. ஆனால் அது முழுமையான பிரச்சினையல்ல. நாம் நோக்கியுள்ள பேரபாயமும் அது
அல்ல. நான் குறிப்பிடுவது, நம் வாழ்க்கையின் செயல்பாடுகளில், சமூக விஷயங்களில், நிர்வாகத்தைப்
பற்றிய ஒவ்வொரு கேள்விகளில் உள்ளூர் நிகழ்வுகளை நிர்வகிப்பதில், கல்வியில், ஏன் தற்போது
நடைபெறும் சட்டம் நீதி ஆகியவற்றைப் பற்றிய விவாதத்தில் என்று எல்லாவற்றிலும் வகுப்புவாதம்
பற்றிய கேள்வி எழுகின்றது என்பதை.’
இந்த
விஷயத்தில் அரசாங்கமும் அதன் அதிகாரிகளும் அப்பாவியாக இருந்தார்கள், இருக்கிறார்கள்
என்று சர் எம்.ஹெய்லி நம்மை நம்பச்சொல்வதை நான் ஒரு கணம் கூட ஒப்புக் கொள்ளவில்லை.
எனது தாழ்மையான கருத்தின்படி, பஞ்சாபில் வகுப்புவாத நிலைமை, ஒரு கணிசமான அளவிற்கு,
அரசாங்கத்தால் உருவாக்கப்பட்டதாகும். ஆனால், இது வேறு ஒரு விஷயம்.

Posted on Leave a comment

ஹிந்து முஸ்லிம் பிரச்சினை – லாலா லஜ்பத் ராய் (பகுதி 6) | தமிழில்: கிருஷ்ணன் சுப்பிரமணியன்

பகுதி 6 


சமூக அடிப்படையிலான பிரதிநிதித்துவத்தின் வரலாறு 
இந்தக் கட்டுரையில் சமூக அடிப்படையிலான பிரதிநிதித்துவம் மற்றும் தனிப்பட்ட வகுப்புவாத விருப்பங்களின் பரிணாம வளர்ச்சியைப் பற்றிய வரலாற்றைப் பற்றி எழுத விழைகிறேன். 19ம் நூற்றாண்டின் எழுபதுகளில்தான் அலிகரில் எம்.ஏ.ஓ. கல்லூரியை நிறுவுவதற்கான இயக்கம் தொடங்கப்பட்டது. அதே நேரத்தில்தான் ஆர்ய சமாஜ் நிறுவப்பட்டது. 1877ம் ஆண்டு இம்பீரியல் தர்பார் நிகழ்வில் இந்த இரண்டு இயக்கங்களின் நிறுவநர்களும் டெல்லியில் சந்தித்தபோது அவர்கள் மனதில் ஒரு ஐக்கிய இந்தியாவின் யோசனை இருந்தது. ஆனால் ஒரு பொதுவான நம்பிக்கையின் அடிப்படையில் இந்தியாவை ஒன்றிணைக்க இயலாது என்பதை அவர்கள் விரைவில் கண்டறிந்தனர்.. இந்திய தேசிய காங்கிரஸ் அப்போது உருவாகியிருக்கவில்லை. சர் சையத்தின் மனதில் இந்திய முஸ்லிம்கள் அரசாங்கத்தின் கீழோ அல்லது அதற்கு வெளியிலோ செழிப்பான நிலையை அடைய, மேற்கத்திய அறிவைப் பெறவேண்டும் என்றும், அதற்காக இழந்த நேரத்தை ஈடுகட்ட வேண்டும் என்றும் ஓர் எண்ணம் இருந்தது.
செல்வாக்கு மிக்க ஹிந்துக்கள் சர் சையதின் யோசனையை முன்னெடுத்துச் செல்வதற்குத் தங்கள் ஆதரவை அளித்து, பொருளாதார உதவியும் புரிந்தனர். பணக்கார ஹிந்துக்கள் மற்றும் ஹிந்து இளவரசர்கள் அலிகார் எம்.ஏ. கல்லூரியின் நிதிக்கு தாராளமாக சந்தா செலுத்தினர். ஆனால் ஒரு குறிப்பிட்ட சமூகம் சார்ந்த கல்லூரி என்பதன் கருத்தாக்கம் வகுப்புவாதத்தை அடிப்படையாகக் கொண்ட பண்புகள் மற்றும் வகுப்புவாதப் பெருமைகளுக்கு முக்கியத்துவம் அளிக்கிறது. எனவே அங்கே வகுப்புவாத உணர்வு அதிகரிப்பது தவிர்க்க இயலாதது. அது இந்தக் கல்லூரியிலும் இருந்ததில் ஆச்சரியம் இல்லை. அலிகார் கல்லூரியின் வெற்றியும் பிரபலமும் பெரும்பாலும் அதன் முன்னாள் மாணவர்கள் அரசாங்கத்தில் உயர் மற்றும் லாபகரமான பதவிகளைப் பெறுவதைப் பொருத்தே இருந்தது. முதலில் உயர் அதிகாரிகளிடம் சையத்திற்கு இருந்த தனிப்பட்ட செல்வாக்கு இந்த நோக்கத்திற்குப் போதுமானதாக இருந்தது. ஆனால் இனவாத உரிமைகோரல்களை வலியுறுத்துவது அவசியமானது என்று பின்னர் கண்டறியப்பட்டது. அரசாங்க சேவைகளில் ஹிந்துக்கள் மற்றும் முஸ்லிம்களின் ஒப்பீட்டுப் புள்ளிவிவரங்கள் முகமதியக் கல்வி மாநாட்டின் ஆரம்ப நாட்களில் இருந்தே விவாதிக்கப்பட்டு அதன் சிறப்பியல்பு அம்சங்களில் ஒன்றாக மாறியது.
சர் சையத் ஒரு சிறந்த மதச் சீர்திருத்தவாதி. இஸ்லாத்தின் வெளிப்படைத்தன்மையை வலியுறுத்தியதன் மூலமும் அதன் பகுத்தறிவுத்தன்மையை அதிகரிக்க முயன்றதன் மூலமும் அவர் முஸ்லிம் உலமாக்களின் கோபத்தை சம்பாதித்துக் கொண்டார். எனவே அவர்கள் அவருக்கு எதிராக போர்க்கொடி தூக்கினர். இருப்பினும் அரசாங்கத்துடனான கூட்டணியில் அவரது பலம் இருந்தது. இந்தக் கூட்டணியைப் பற்றிய யோசனை இந்திய தேசிய காங்கிரஸ் நிறுவப்படுவதற்கு முன்பே அவரது மனதில் இருந்ததா என்பதை உறுதியாகக் கூற முடியாது. ஆனால் காங்கிரஸ் உருவான பின் அவரது அரசியல் வாழ்க்கையின் ஒரு முக்கிய அங்கமாக இது மாறியது என்பதை உறுதியாகச் சொல்லலாம். இப்படியாக அலிகார் முஸ்லிம் பல்கலைக் கழகம் ஹிந்துக்களுக்கு எதிராகவும் அரசிற்கு ஆதரவாகவும் திரும்பியது.
மறுபுறம், பஞ்சாபில் ஆர்ய சமாஜ் நடவடிக்கைகள் பண்டைய இந்தியாவின் மகிமைக்கு முக்கியத்துவம் கொடுக்கத் தொடங்கின. தவிர முஸ்லிம் ஆட்சியாளர்களால் ஹிந்துக்கள் மற்றும் இந்து கோவில்கள் மேல் நடத்தப்பட்ட தாக்குதல்கள் பற்றியும் பேசத்தொடங்கின. இந்த ஆர்ய சமாஜிஸ்டுகள் தங்கள் அரசியல் சுதந்திரம் குறித்த கருத்துக்களை தாமஸ் பெயின், ஜோசப் மஸ்ஸினி, ஜார்ஜ் வாஷிங்டன் போன்றவர்களிடமிருந்து பெற்றனர். அவர்கள் ஹிந்துக்கள் அல்லாதவர்களுக்கு எதிராக, கிறிஸ்தவர்கள் மற்றும் முஸ்லிம்களுக்கு எதிராக, ஒன்றுபட முயன்றனர். டி.ஏ.வி கல்லூரி ஹிந்து ஒற்றுமை, ஹிந்து முன்னேற்றம் மற்றும் ஹிந்து ஒருங்கிணைப்புக்காக முன் நின்றது.
இப்படியாக, கடுமையாகப் பிளவுபட்ட ஹிந்துக்கள் மற்றும் முஸ்லிம்களின் இரண்டு பிரிவுகள் உருவாயின. அவற்றில் ஒன்று அரசியல் சுதந்திரத்தை முன்வைத்தது, மற்றொன்று ஆளும் சக்தியுடனான கூட்டணியைப் போதித்தது. இந்த வேறுபாடு பின்னர் தீப்பிழம்புகளாக வெடித்த நெருப்பின் அடித்தளமாக மாறியது. தற்போது ஒரு ஐக்கிய இந்தியாவின் அனைத்து நம்பிக்கைகளையும் இதுவே சாம்பலாக்க முயல்கிறது. ஒருபுறம் அலிகாரில் படித்த முஸ்லிம்களும், மறுபுறம் ஆர்ய சமாஜிஸ்டுகளும், தத்தமது சமூகங்களின் தலைமைப் பொறுப்பை ஏற்று அவர்களுடைய நலன்களை முன்னெடுத்துச் சென்றனர்.
முஸ்லிம்களின் தரப்பிலிருந்து வந்த இனவாத பிரதிநிதித்துவம் மற்றும் தனி வாக்காளர்களுக்கான கோரிக்கை, அவர்களுடைய சமூக முன்னேற்றத்தை நோக்கிய பயணத்தின் அடுத்த, இயல்பான படியாகும். அரசாங்கம் அதன் பங்கிற்கு சர் சையத் மற்றும் அவரைச் சார்ந்த முஸ்லிம்களிடத்தில் ஒரு இயற்கையான, வரவேற்கத்தக்க கூட்டாளியைக் கண்டறிந்து, சட்டமன்றங்கள் மற்றும் ராணுவத்தில் சிறப்பு பிரதிநிதித்துவத்திற்கான அவர்களின் கோரிக்கைகளை ஊக்குவிக்கத் தொடங்கியது. முஸ்லிம்களின் “அரசியல் முக்கியத்துவம்” ஒரு போர்க்குரலின் முக்கியத்துவத்தைப் பெற்றது. இந்தியா முழுவதிலும் உள்ள ஹிந்துக்கள் இதை எதிர்த்தனர், உ.பி மற்றும் பஞ்சாபைச் சேர்ந்த ஹிந்துக்கள் மிகவும் அதிகமாக எதிர்த்தனர். இந்த யோசனையின் ஆரம்பத்தையும் வளர்ச்சியையும் அறிய விரும்புவோருக்கு, “தோழர்”-ன் ஆரம்பத் தொகுதிகள் ஒரு சுவாரஸ்யமான மற்றும் வெளிப்படைத்தன்மையான ஆய்வை வழங்கும்.
முஸ்லிம்களின் அரசியல் முக்கியத்துவம் குறித்த கோரிக்கையின் ஆணிவேராக இருந்தது என்ன? அவர்கள் பல நூற்றாண்டுகளாக இந்தியாவின் ஆட்சியாளர்களாக இருந்தனர் என்பதும், இந்தியாவுக்கு வெளியே இன்னும் பல சுதந்திரமான முஸ்லிம் நாடுகள் இருந்தன என்பதும் இரண்டு காரணங்கள். 1877-78ல் ரஷ்யாவுடனான போரில் துருக்கியர்களுக்கு எந்தவொரு உதவியையும் இந்திய முஸ்லிம்கள் அனுப்புவதை சர் சையது அவர்களே எதிர்த்தார் என்பது அனைவரும் அறிந்த வரலாற்று உண்மை. அவர் உலகளாவிய-இஸ்லாமியரா என்று எனக்குத் தெரியவில்லை. இல்லை என்று நான் நினைக்கிறேன். எவ்வாறாயினும், இந்திய முஸ்லிம்கள் மற்ற முஸ்லிம் நாடுகளின் விவகாரங்களில் தலையிட வேண்டும் என்ற கருத்தை அவர் கடுமையாக எதிர்த்தார்.
எவ்வாறாயினும் இந்திய முஸ்லிம்கள், கிரேட் பிரிட்டனும் பிற ஐரோப்பிய சக்திகளைப் போலவே அதன் ஏகாதிபத்திய நலன்களுக்கு ஏற்றவாறு மட்டுமே முஸ்லிம் நாடுகளில் மீது அக்கறை கொண்டுள்ளது என்பதை விரைவில் கண்டுபிடித்தனர். இந்திய முஸ்லிம்களைப் பற்றிய இந்திய அரசாங்கத்தின் அணுகுமுறை இந்தியாவுக்கு வெளியே உள்ள முஸ்லிம் நாடுகளின் விவகாரங்களில் அவர்கள் தீவிர அக்கறை காட்டுவதைத் தடுக்க முயலும் ஒரு போதைப்பொருள் மட்டுமே என்று சந்தேகங்கள் எழுந்தன. படித்த முஸ்லிம்கள் அரசாங்கத்துடன் கூட்டணி வைத்திருப்பது அதன் இயல்பான செல்வாக்கை மக்களிடையே ஏற்படுத்தியது. உயர்குடியினரும் சாதாரணர்களும் அரசு தங்கள் நண்பர், ஹிந்துக்களுக்கு எதிரானது என்ற கருத்தாக்கத்தை உள்வாங்கிக்கொண்டனர். யூரோப்பியர்களும் எவ்வளவு முடியுமோ அவ்வளவு தூரம் அவர்கள் மனத்தில் இந்தக் கருத்தைத் திணித்தனர்.
ஆனால் இதற்கான எதிர்வினை வர வேண்டுமல்லவா. அது இரண்டு வழிகளில் வந்தது. முதலாவதாக, முஸ்லிம்கள் தங்கள் கோரிக்கைகளை மிக அதிகமாக, அரசாங்கம் கூட அவற்றை நிறைவேற்ற முடியாத அளவிற்கு உயர்த்தத் தொடங்கினர். இரண்டாவதாக, துருக்கி மற்றும் எகிப்தின் முஸ்லிம் சாம்ராஜ்யங்களின் படிப்படியான வீழ்ச்சி மற்றும் சிதைவு ஆகியவை பிரிட்டிஷ் நட்பின் மதிப்பைக் குறித்து இந்திய முஸ்லிம்களின் கண்களைத் திறந்தன. முதலில் எகிப்தின் மீதான ஆக்கிரமிப்பு நிகழ்ந்தது; அதன் பின் துருக்கிய சாம்ராஜ்யம் கிறிஸ்தவ மாகாணங்களின் இழப்பால் சுருங்கியது. அடுத்ததாக முஸ்லிம் நாடான திரிப்போலி மீது இத்தாலி போர் தொடுத்தது. இறுதியாக துருக்கியுடனான போர் நிகழ்ந்து. துருக்கிய சாம்ராஜ்யத்தை செவெரஸ் ஒப்பந்தத்தால் சிதைத்தது. இது சில முஸ்லிம் தலைவர்களின் அரசியல் கருத்துக்களில் முழுமையான மாற்றத்தைக் கொண்டு வந்து ஒத்துழையாமை இயக்கத்தைப் பற்றிய யோசனையை உருவாக்கியது.
இந்தக் காலகட்டத்தில் அரசோடு கூட்டணி வைத்து அதன் மீதான அரசியல் சார்பை வளர்த்த அணிக்கு எதிராக அரசியல் சுதந்திரத்தின் நோக்கங்களுக்காக இந்துக்களுடன் கூட்டணியில் நின்ற முஸ்லிம் தலைவர்கள் யாரும் இல்லை என்று நான் கூற முயலவில்லை. இறந்தவர்களில் திருவாளர்கள் பத்ருதீன் தியாப்ஜி, ரஹ்மத்துல்லா, ரசூல், மற்றும் தற்போது இருப்பவர்களில் மௌலானா அபுல் கலாம் ஆசாத், எம்.ஏ.ஜின்னா, ஹசன் இமாம், மற்றும் மஜார்-உல்-ஹக் ஆகியோர் இந்துக்களுக்கும் முஸ்லிம்களுக்கும் இடையிலான அரசியல் ஒற்றுமையின் பக்கம் நிற்கிறார்கள்.
கிரேட் பிரிட்டனின் சிறந்த முற்போக்குச் சிந்தனையாளரும் அரசியல்வாதியுமான லார்ட் மோர்லி, இந்திய அதிகாரத்துவத்தின் அழுத்தத்தின் காரணமாக, இந்தியாவில் சமூகரீதியான பிரதிநிதித்துவத்திற்கான அனுமதியை ஒருவழியாக வழங்கினார். இந்த ஏற்பாடு பின்னர் இரு சமூகங்களின் முற்போக்குத் தலைவர்களாலும் லக்னோ ஒப்பந்தத்தின் படி அங்கீகரிக்கப்பட்டது.
இது சுருக்கமாக, சமூக அடிப்படையிலான பிரதிநிதித்துவத்தின் வரலாறு. அதன் அவசியம் குறித்தோ அதை எதிர்த்தோ நான் எதுவும் கூறவில்லை, அதற்கு முன் நான் மறைந்த சர் சையத் அகமது கானின் கொள்கை குறித்து சுருக்கமாக கருத்து தெரிவிக்க விரும்புகிறேன். மேலும் இந்தியாவில் உலகளாவிய-இஸ்லாமியத்தின் வளர்ச்சியைக் கண்டறியவும் விரும்புகிறேன்.

Posted on Leave a comment

ஹிந்து முஸ்லிம் பிரச்சினை (1924)- லாலா லஜ்பத் ராய் (பகுதி 7) | தமிழில்: சுப்ரமணியன் கிருஷ்ணன்

பகுதி
7


சர்
சையது அகமது கானிலிருந்து இக்பாலுக்கு
சர் சையத் அகமது கான் சந்தேகத்திற்கு இடமின்றி
ஒரு சிறந்த மனிதர். அவர் நல்ல மனமுடையவர், தன்னலமற்றவர், தனது சமூகத்தின் நலன்களுக்காகத்
தன்னையே அர்ப்பணித்தவர். தன் சமூகத்திற்காகவே அவர் வாழ்ந்தார், மறைந்தார். அவரது கொள்கை
மூன்று கூறுகளைக் கொண்டிருந்தது:
(அ)மற்ற முஸ்லிம் நாடுகளின் விவகாரங்களில் தலையிடாதது.
(ஆ)உள்நாட்டில் முஸ்லிம்களின் நிலையை மேம்படுத்துவதற்கான
அனைத்து முயற்சிகளிலும் கவனத்தைச் செலுத்துவது.
(இ)பிரிட்டிஷ் அரசாங்கத்துடன் கூட்டணி.
அவரது பார்வையில், இம்மூன்றும் ஒன்றுக்கொன்று சார்ந்தவை.
தான் வாழ்ந்தவரை, தனது படித்த சக மதவாதிகளின் நம்பிக்கைக்குப்
பாத்திரமாகவே இருந்தார் அவர். ஆனால் அவர்களில் சிலர் இந்திய தேசிய காங்கிரஸிலும் ஆர்வம்
காட்டினர். அவரது மரணத்திற்குப் பிறகு ஒரு மாற்றம் ஏற்பட்டது. அவரைப் பின்பற்றியவர்களும்
அவரது மாணவர்களும் அவருடைய கொள்கையின் மூன்று கூறுகளையும் கைவிட்டனர். ஆனாலும் பெரும்பாலானோர்
அவரது கொள்கையை தொடர்ந்து நம்பிப் பின்பற்றி வந்தனர். இந்த நிலைமையைப் பின்வருமாறு
விளக்கலாம். உலகளாவிய இஸ்லாமிய வாதம், பிரிட்டிஷருக்கு எதிரான விரோதம்.
ஒத்துழையாமை இயக்கத்தின் தாக்கத்தினால் பெருமளவு
முஸ்லிம்கள் இந்திய தேசிய காங்கிரசில் இணைந்தனர்; ஆனால் பல சந்தர்ப்பங்களில் தேசியவாதம்
அவர்களின் இஸ்லாமிய வாதத்திற்கு அடுத்த இடத்திலேதான் இருந்தது என்று தோன்றியது. இந்திய
முஸ்லிம்கள் வெளிநாடுகளில் உள்ள சக முஸ்லிம்களுக்கு அனுதாபம் காட்ட வேண்டும் என்பது
தெளிவானதாக இருந்தது. வெளிநாட்டு முஸ்லிம்களின் துன்பங்கள் அவர்களது அனுதாபத்தை ஈர்த்தன,
அவர்களது வெற்றிகள் இங்குள்ளவர்களை உற்சாகப்படுத்தின. இது இயற்கையானது. இந்தியாவுக்கு
வெளியே இந்துக்கள் அதிகம் இல்லாததால் இந்துக்களால் இதை முழுமையாக உணர முடியாது. ஒருபுறம்
இதை ஒப்புக் கொள்ளும்போது, சர் சையத்தின் உள்நாட்டுக் கவனம் பற்றிய கொள்கை சிறந்தது
என்பதில் எனக்கு எந்தச் சந்தேகமும் இல்லை.
அரசியல் அல்லது மத ரீதியான தேசியவாதம் சர்வதேச
ரீதியான மதவாதத்திற்கு முன்னதாக இருக்க வேண்டும் என்பதை உலகளாவிய இஸ்லாமியவாதத்தின்
ஆதரவாளர்கள் ஒருபோதும் உணரவில்லை. வீட்டில் சுதந்திரமில்லாத நபர்கள், மற்றவர்கள் சுதந்திரத்தைப்
பெற அல்லது அதைத் தக்க வைத்துக் கொள்ள உதவ முடியாது. ஏழைகள், கல்வியறிவற்றவர்கள், ஆதரவற்றவர்கள்,
தன் வீட்டைச் சார்ந்துள்ளவர்கள் ஆகியோர் மற்றவர்களுக்கு உதவுவதற்காக தங்களிடம் உள்ளதைக்
கொடுக்க முடியாது. இந்த உணர்வு எவ்வளவு சிறந்ததாக இருந்தாலும், நடைமுறை அரசியலுக்கோ
அல்லது நல்ல ஒரு பொருளாதாரத்திற்கோ ஒவ்வாத ஒன்று. என்னைப் பொருத்தவரை இது ஒரு சிறந்த
மதரீதியான வழிமுறையாகவும் இருக்க இயலாது. இந்த யோசனைகளைப் பார்த்து எள்ளி நகையாடும்
சிலர் உள்ளனர், ஆனால் அது இந்த உண்மையைப் பாதிப்பதில்லை. கடந்த மூன்று ஆண்டுகளின் நிகழ்வுகள்
எனது நம்பிக்கையை குறைந்தபட்சம் இந்த விஷயத்தில் உறுதிசெய்துள்ளன. சர் சையத்தின் கொள்கை
அதை மாற்றியமைத்தவர்களின் கொள்கைகளை விட சிறந்ததாக இருந்தது.
குறிப்பு: கிலாபத் மற்றும் ஸ்மிர்னா நிதிகளுக்கான
முஸ்லிம் பங்களிப்புகளை திலக் ஸ்வராஜ்ய நிதியம், மலபார் நிவாரணம் மற்றும் முஸ்லிம்
கல்வி நிதி போன்றவற்றுடன் ஒப்பிடுக.
ஒரு இந்தியரின் முதல் நோக்கம் உலகத்தின் மற்ற எல்லா
நாடுகளுக்கும் மேலாக இந்தியாவை நேசிப்பதாக இருக்க வேண்டும். அப்போதுதான் அவர் ஒரு தேசபக்தராக
இருக்க முடியும். பிளவுபட்ட விசுவாசம் மற்றும் பிளவுபட்ட நேசம் நல்ல தேசியவாதிகளை,
தேசபக்தர்களை அல்லது நல்ல மதவாதிகளைக் கூட உருவாக்க முடியாது.
முஸ்லிம் கவிஞர்களில் மிகவும் திறமையான, பிரபலமான
ஒருவர் இரண்டு பாடல்களைப் பாடினார். ஒன்று சாரே ஜஹான் சே அச்சா இந்துஸ்தான் ஹமாரா
(உலகின் அனைத்து நாடுகளிலும், நமது இந்துஸ்தான் சிறந்தது), மற்றொன்று ஒரு முசத்தாஸ்
பல்லவியுடன் முடிவடைகிறது: ‘இது எனது நாடு, இதே எனது நாடு.’ இந்த பாடல்களின் சில வரிகளை
இங்கே காண்பது சுவாரஸ்யமானதாக இருக்கும், பாடலாசிரியரின் தேசபக்தியின் ஆழத்தையும்,
அவரை ஊக்கப்படுத்திய தேசியவாதத்தின் உயரத்தையும், சகிப்புத்தன்மையின் பரந்த மனநிலையையும்
இவை காட்டுகின்றன. முதலாவதாக
(மொழிபெயர்ப்பு)
மதம் பரஸ்பர விரோதத்தைக் கற்பிக்காது.
நாம் இந்தியர்; நம் நாடு இந்துஸ்தான்.
கிரீஸ், எகிப்து, ரோம் என்ற அனைத்தும் உலகத்திலிருந்து வெளியேற்றப்பட்டுள்ளன,
ஆனால் நம் பெயரும் தனித்தன்மையும் இன்னும் வாழ்கின்றன.
நம் வாழ்க்கை அழிந்துபோகாததற்கு சில காரணங்கள் உள்ளன,
ஆயினும் மாறிவரும் காலம் பல நூற்றாண்டுகளாக நம் எதிரியாக உள்ளது
இந்தப பாடல் பெரும்பாலும் ‘வந்தே மாதரம்’ என்ற
கீதத்திற்கு மாற்றாகப் பாடப்பட்டு தேசிய கீதத்தின் கண்ணியத்திற்கு ஈடாக உயர்த்தப்பட்டுள்ளது.
அடுத்த பாடலைப் பார்ப்போம்:
(மொழிபெயர்ப்பு)- “சிஸ்டி தனது சத்திய செய்தியை
வழங்கிய நிலம்; நானக் தத்துவ பாடலைப் பாடிய தோட்டம்; தார்தாரியர்கள் தங்கள் வீடாக ஏற்றுக்கொண்ட
நிலம்; ஹெட்ஜாஸ் மக்களை அரேபியாவின் பாலைவனத்தை விட்டு வெளியேறச் செய்த நிலம்; அதே
நிலம் என் பூர்வீக நிலம், அதே என் சொந்த நிலம்.”
2. (நிலம்)இது கிரேக்கர்களின் அதிசயத்தைத் தூண்டியது.
(நிலம்)அறிவியல் மற்றும் கலையை முழு உலகிற்கும் கற்பித்தது.. முதலியன.
3. தத்துவத்தின் பாடலை உலகம் கேட்ட இடம்; அரேபிய
நபி குளிர்ந்த காற்று போன்றவற்றைப் பெற்ற இடம்.. முதலியன
அடிக்குறிப்பில், முதல் வரி ஸ்ரீ கிருஷ்ணரின் புல்லாங்குழலின்
இசையைக் குறிக்கிறது என்றும், இரண்டாவது வரி நபி கூறியதின் ஒரு ஹதீஸ்: “அவர் இந்தியாவின்
திசையிலிருந்து குளிர்ந்த காற்றைப் பெற்றுக்கொண்டார்” என்றும் கூறப்பட்டுள்ளது.
(4) (நிலம்)யாருடைய வாழ்க்கைச் சூழல் சொர்க்கத்தின்
வாழ்க்கையைப் போன்றுள்ளதோ
(5) (நிலம்)இது கௌதமரின் நாடு, (இதனால்)ஜப்பானியர்களின்
புனித நிலம், (நிலம்)இது கிறிஸ்துவின் அன்பர்களுக்கு ஒரு சிறிய ஜெருசலேம்.
அதே கவிஞரால் ‘புதிய சிவாலா’ என்ற பெயரில் இயற்றப்பட்ட
மற்றொரு பாடல் உள்ளது – சிவனுக்கு அர்ப்பணிக்கப்பட்ட இப்பாடல் இந்து-முஸ்லிம் ஒற்றுமையின்
உன்னதமான உணர்வுகளால் நிறைந்துள்ளது. நான் அமெரிக்காவில் இருந்த போது இதை அடிக்கடி
படித்து ஒரு ஆங்கில இதழுக்காக மொழிபெயர்த்தேன். எனது மொழிபெயர்ப்பை டாக்டர் ஆனந்த குமாரசாமி
சரிபார்த்து அமெரிக்கப் பத்திரிகை ஒன்றில் வெளியிட்டார்.
இதைப் போலவே, குறிப்பிடத்தக்க மற்றும் பரிதாபகரமான
ஒரு கவிதை, சதா-இ-தர்த் (வலியின் அழுகை)இந்து-முஸ்லிம் ஒற்றுமை இன்மையைப் பற்றிப் புலம்புகிறது.
அதே வரிசையில் இன்னும் ஈர்க்கக்கூடியது தஸ்வீர்-இ-தர்த் (வலியின் சித்திரம்)என்று அழைக்கப்படும்
ஒரு கவிதை. இங்கே ஒரு சில வரிகளைக் கொடுக்க விழையும் என்னுடைய ஆர்வத்தை என்னால் அடக்க
இயலவில்லை.
(மொ.பெ)ஓ, இந்துஸ்தான், அந்தக் காட்சி என்னை அழ
வைக்கிறது. எல்லா கதைகளைக் காட்டிலும் போதனையைத் தரக்கூடியது உங்களது கதை.
அடுத்த வரிகள், இந்தியாவைப் பற்றிய துன்பியல் இலக்கியங்களை
(நௌஹா கவான்)வாசிப்பதன் கடமை விதிவசத்தால் ஒரு எழுத்தாளருக்கு ஒதுக்கப்பட்டுள்ளது என்ற
உண்மையை உரைக்கிறது.
(மொ.பெ)ஓ! மலர்களைப் பறிப்பவர்களே (வெளிநாட்டு
ஆட்சியாளர்களைக் குறிக்கிறது). நீங்கள் இலைகளின் சுவடுகளைக் கூட விட்டுவைக்கவில்லை.
உங்கள் நல்ல அதிர்ஷ்டத்தால், தோட்டக்காரர்கள் ஒருவருக்கொருவர் போரிடுவதில் ஈடுபட்டுள்ளனர்.
(இது இந்து முஸ்லிம் சண்டைகளைக் குறிக்கிறது).
பின்வரும் வரிகள் அடுத்து:
(மொ.பெ)ஓ, முட்டாள்களே, உங்கள் நாட்டை நினைத்துப்
பாருங்கள்; அதை அழிக்க வானத்தில் ஆலோசனைகள் நடக்கின்றன, துரதிர்ஷ்டம் உங்களை நெருங்குகின்றது.
என்ன நடக்கிறது, என்ன நடக்கப்போகிறது என்று பாருங்கள். பழைய கதைகளை மீண்டும் மீண்டும்
பேசுவதன் பயன் என்ன?
ஓ! இந்தியர்களே, நீங்கள் சரியான நேரத்தில் விழித்துக்
கொள்ளாவிட்டால், நீங்கள் வெளியேற்றப்படுவீர்கள். கதைகளில் கூட உங்களைப் பற்றிய குறிப்பேதும்
இருக்காது.
லாகூரில் வெளியிடப்பட்ட டாக்டர் இக்பாலின் உருது
கவிதைத் தொகுப்பில், அவரது கவிதைகள் மூன்று காலகட்டங்களாகப் பிரிக்கப்பட்டுள்ளன. முதலாவது
1905 உடன் முடிவடைகிறது. நாட்டின் அன்பையும் இந்து முஸ்லிம் ஒற்றுமையையும் சுவாசிக்கும்
அனைத்து கவிதைகளும் இந்தக் காலத்தைச் சேர்ந்தவை. இரண்டாவது 1908 உடன் முடிவடைகிறது.
மூன்றாவது 1908 இல் தொடங்குகிறது. நான் மேற்கோள் காட்டிய அனைத்து கவிதைகளும் முதல்
காலகட்டத்தைச் சேர்ந்தவை என்பது குறிப்பிடத்தக்கது. முதல் மற்றும் இரண்டாவது காலகட்டங்கள்
குறுங்குழுவாதத்திலிருந்து ஒப்பீட்டளவில் விடுபடுகின்றன. மூன்றாவது குறுங்குழுவாதமும்
மதவாதமும் நிறைந்தது.
உருது இலக்கியம் மற்றும் இந்திய தேசியவாதத்தின்
இந்த ரத்தினங்களை உலகளாவிய இஸ்லாமிய வாதத்தின் காலகட்டத்தில் இயற்றப்பட்ட பிற்காலப்
பாடல்களுடன் ஒப்பிடுங்கள். அவை இவ்வாறு தொடங்குகின்றன:
(மொ.பெ)சீனாவும் அரேபியாவும் நம்முடையது (போலவே)இந்தியா
நம்முடையது. நாம் முஸ்லிம்கள், உலகம் முழுவதும் எங்கள் பூர்வீக நிலம்.
இன்னும் பிற்கால கவிதைகளில் பின்வருபவை குறிப்பிடப்படுகின்றன:
(மொ.பெ)உங்கள் ஆடை விளிம்புகள் பூர்வீக நிலத்தின்
தூசியிலிருந்து விடுபட்டவை: ஜோசப் என்ற உனக்கு ஒவ்வொரு எகிப்தும் கானனாகிய மொழி.
தேசபக்தி அல்லது நாட்டுப்பற்று பற்றிய ஒரு கவிதையில்
கவிஞர் அதன் தீமைகளைப் பாடுகிறார், தேசபக்தி என்ற மரத்தின் வேர்களை நபி வெட்டியதைக்
குறிக்கிறார். நவீன சக்திகளின் புதிய, சிக்கலான ஆயுதம் இது என்று அவர் கூறுகிறார்.
பார்த்தீர்களா… என்ன ஒரு மாற்றம்! ஆனால் இன்னும்
ஒரு குறிப்பிடத்தக்க விஷயம் என்னவென்றால், கிலாபத் இயக்கத்தின் சிறந்த நாட்களில் இதுபோன்ற
நாட்டுப்புறப் பாடல்கள் இயற்றப்பட்டுள்ளன, இன்றும் பஞ்சாபில் உள்ள முஸ்லிம்களால் பாடப்படுகின்றன.
இது போன்ற எழுத்துக்கள், பாடல்களால் இஸ்லாமியர்களின்
இளைய தலைமுறையினர் மனதில் எந்தவிதமான ஒரு மனப்பான்மை உருவாகியிருக்க வேண்டும் என்பதை
வாசகர் கற்பனைக்கே விட்டுவிடுகின்றேன்.
டாக்டர் முஹம்மது இக்பால் ஒரு சாதாரணக் கவிஞர்
இல்லை. அவர் ஒரு சிறந்த அறிஞர், அருமையான பாடலாசிரியர். பல மொழிகளில் தேர்ச்சி பெற்றவர்.
அவரது எழுத்துக்களும் கவிதைகளும் ஒவ்வொரு படித்த முஸ்லிமின் வீட்டிலும் காணப்படுகின்றன.
சொல்லப்போனால், பெரும்பாலான ஹிந்துக்களின் வீடுகளிலும் கூட உள்ளன. அவர் எந்த வகையிலும்
இந்த கருத்துக்களுக்கான தனிப்பட்ட சொந்தக்காரர் இல்லை. நான் அவரின் அபிமானியாக இருப்பதால்
அவரைத் தேர்ந்தெடுத்துள்ளேன். நான் அவரது பாடல்களைத் தொடர்ந்து வாசிப்பவனாக இருந்தேன்.

Posted on Leave a comment

ஹிந்து முஸ்லிம் பிரச்சினை (1924) – லாலா லஜ்பத் ராய் (பகுதி 5) | தமிழில்: கிருஷ்ணன் சுப்பிரமணியன்

பகுதி – 5


“தீண்டாதகாதவர்களும்“காஃபிர்களும்
கடந்த கட்டுரையில் வலியுறுத்தப்பட்ட கருத்துகள்
மிகவும் முக்கியமானவையாகவும் பொருத்தமானவையாகவும் இருப்பதால், அவற்றிற்கு அதிக முக்கியத்துவம்
கொடுத்ததற்காக நான் வருத்தம் தெரிவிக்க மாட்டேன். (அ) வெவ்வேறு மதங்களை, அவர்கள் ஒப்புக்
கொள்ளும் விஷயங்களை வலியுறுத்துவதன் மூலமும், அத்தியாவசியமற்றவற்றை நீக்குவதன் மூலமும்,
அவற்றிற்கிடையேயான வேறுபாடுகளை குறுகிய வரம்புகளுக்குள் கட்டுப்படுத்துவதன் மூலமும்
முடிந்தவரை ஒருங்கிணைப்பது. (ஆ) எவருடைய நம்பிக்கையின் ஆணிவேரையும் அசைக்காத வகையில்
சமூகங்களுக்கிடையேயான தொடர்புகளை மேம்படுத்த ஏதுவாக அனைத்துத் தடைகளையும் நீக்குதல்
ஆகிய இரண்டையும் சாத்தியமாக்க ஒவ்வொரு முயற்சியும் மேற்கொள்ளப்பட வேண்டும்
தீண்டாமையை எடுத்துக்கொள்வோம். ஹிந்து சாஸ்திரங்களில்
அதற்கான எந்த அங்கீகாரத்தையும் நான் காணவில்லை. வரலாற்றில் அதைப் பற்றி எதுவும் குறிப்பிடப்படவில்லை.
தீண்டத்தகாதவர்களைப் பொருத்த விஷயத்தில், மிகவும் விவேகமான ஹிந்துக்கள், குறைந்தபட்சம்
அது புத்தியில்லாத, மனிதாபிமானமற்ற, சகித்துக்கொள்ள முடியாத விஷயம் என்று ஒப்புக் கொள்கிறார்கள்,
ஏனெனில் அவர்கள் ஒரே மதத்தைப் பின்பற்றுபவர்களாகவும், உயர் சாதிகள் என்று அழைக்கப்படுபவர்களைக்
கொண்ட அதே சமூகத்தைச் சேர்ந்தவர்களாகவும் இருக்கிறார்கள். ஆர்ய சமாஜத்தைப் போன்ற சில
மேம்பட்ட சீர்திருத்தவாதிகள், அவர்களுக்குப் பூணூல் அணிவிப்பதன் மூலமும், சமபந்தி போஜனங்கள்
நடத்துவதன் மூலமும், அவர்களுடன் திருமண உறவுகளைச் செய்துகொள்வதன் மூலமும் சமூகத்தில்
அவர்களை உயர்த்துவதற்குத் தயாராக உள்ளனர். மிகவும் பழமைவாதிகளாக இருப்பவர்கள் கூட பல
சந்தர்ப்பங்களில் தங்கள் வீட்டுத் தரையில் அவர்களை (நடக்க) அனுமதிக்கவும், பொதுப்பள்ளிகளில்
அவர்களை அனுமதிக்கவும், மற்றும் தொடுதலின் மூலம் மாசுபடுதல் ஏற்படுகிறது போன்ற கருத்துகளையும்
அகற்றத் தயாராக உள்ளனர். அவர்கள் விஷயத்தில் குறைந்தபட்சம், தீண்டாமை அழிந்துவிட்டது
என்றும் மிகக் குறுகிய காலத்தில் மறைந்துவிடும் என்றும் நான் நம்புகிறேன்.
தீவிரமான பழமைவாதிகள் சந்தேகத்திற்கு இடமின்றி
இதை எதிர்ப்பார்கள், கோபம் கொள்ளுவார்கள், ஆத்திரமடைவார்கள். இங்கேயும் அங்கேயுமாக
அவர்கள் சீர்திருத்தவாதிகளை சமூகத்திலிருந்து விலக்கி வைத்து அவர்களுடனான சமூக உறவுகளை
முறித்துக் கொள்வார்கள். ஆனால் சீர்திருத்தவாதிகளின் எண்ணிக்கை ஏற்கெனவே மிகப் பெரியது,
அது ஒரு கட்டத்தில் பழமைவாதிகளை ஒன்றுமில்லாமல் செய்யும் அளவிற்கு நாளுக்கு நாள் பெரியதாக
வளர்ந்து வருகிறது. மகாத்மா காந்தி அல்லது சேத் ஜம்னாலால் பஜாஜ் அல்லது சுவாமி ஷ்ரதானந்த்
அல்லது லாலா ஹன்ஸ் ராஜ் ஆகியோரின் விஷயத்தை எடுத்துக் கொள்ளுங்கள். மரபுவழி ஹிந்து
சமூகத்திற்கு அவர்களை வெளியேற்றுவதற்கும், ஹிந்து மதத்திலிருந்து ஒதுக்கி வைப்பதற்கும்
விருப்பமும் சக்தியும் உள்ளதா? அந்த வேகத்தை அதிகப்படுத்துவதற்கும், மரபுவழிகளின் உணர்ச்சிகளைக்
காயப்படுத்துவதற்கும் நான் ஆதரவாக இல்லை. ஆனால் இந்த விஷயத்தில் குறைந்தபட்சம் மரபுவழி
அழிந்துகொண்டிருக்கிறது என்பதை நான் அறிவேன். அதன் நாட்கள் உண்மையில் எண்ணப்பட்டு வருகின்றன.
ஹிந்துக்கள் அல்லாதவர்களைப் பொருத்தவரை, தீண்டாமை
வேறு வடிவத்தை எடுக்கும். அவர்கள் விஷயத்தில், தொடுவதன் மூலம் மாசுபாடும் விஷயம் அங்கே
அங்கீகரிக்கப்படவில்லை. ஆனால், அவர்கள் தொட்ட உணவை உண்ணவோ அல்லது தண்ணீரை அருந்தவோ
அனுமதி இல்லை. இந்த நடைமுறையும் அழிந்து வருகிறது. நான் கூறியது போல, ஹிந்து சாஸ்திரங்களில்
அதற்கான எந்த அங்கீகாரத்தையும் என்னால் கண்டுபிடிக்க முடியவில்லை. மாட்டிறைச்சி சாப்பிடுபவர்களாக
இருந்த வெளிநாட்டு ஆட்சியாளர்களுடன் ஒத்துழைக்காத யோசனையின் அடிப்படையில் இது இருக்கலாம்.
இந்தியாவில் முஸ்லிம்கள் மக்களின் எதிரிகளாகவோ அல்லது அவர்களை வென்றவர்களாகவோ இருந்தவரை
இது நல்லதாகவும் பயனுள்ளதாகவும் இருந்தது. மேலும் ஹிந்துக்கள் ஒரு ஹிந்து ராஜ்யம் அமைப்பார்கள்
என்ற எதிர்பார்ப்பு இருந்த வரை இதற்கான தேவை இருந்தது. இது இனி சாத்தியமில்லை. 8 முதல்
16 ஆம் நூற்றாண்டுகளின் எதிரிகள் இன்று இந்திய மக்களில் ஒரு முக்கியமான, ஒருங்கிணைந்த
பகுதியாக உள்ளனர். அவர்கள் வெளிநாட்டவர்கள் அல்லது ஆட்சியாளர்கள் அல்ல. இனரீதியாக அவர்கள்
நம் எலும்பின் ஒரு பகுதி, சதையின் ஒரு அங்கம்.
முன்பு ஒரு காலத்தில், ஒரு முஸ்லிம் தொட்ட தண்ணீரைக்
குடித்த அல்லது சாப்பிட்ட ஒரு ஹிந்து உடனடியாக ஹிந்து மதத்திடமிருந்து விலகிப்போனார்.
மீண்டும் அதனிடம் திரும்ப இயலாத அளவுக்கு அவர் விலக்கப்பட்டார். ஆனால் இப்போது அது
நல்லவேளையாக வழக்கொழிந்துவிட்டது. அதற்காக குரு கோவிந்த் சிங், சுவாமி தயானந்த் மற்றும்
பிற சீர்திருத்தவாதிகளுக்கு நன்றி தெரிவிக்கவேண்டும். பிறப்பால் இஸ்லாமியாரன ஒருவர்
கூட இப்போது ஹிந்து சமுதாயத்தில் இணையலாம். இந்தச் சூழ்நிலைகளில் இந்தத் தப்பெண்ணத்தைத்
தொடர அல்லது நிலைத்திருக்கச் செய்ய இப்போது எந்தவிதமான காரணமும் இல்லை. ஆனால் இது போன்ற
தப்பெண்ணங்கள் அழிந்துபோக சிறிது காலம் ஆகும். அது அழிய வேண்டும் எனும்போது நம்முடைய
முயற்சிகளால் அதை அழிக்க ஏன் அவசரப்படக்கூடாது? சில பிரபலமான ஹிந்துக்கள் எனது கூற்றுக்கு
விதிவிலக்காக இருப்பார்கள் என்பது எனக்குத் தெரியும், அவர்கள் இதற்காக என்னைக் கண்டிக்கக்கூடும்.
ஆனால் உண்மையை மட்டுமே, நான் முழு உண்மை என்று நான் நம்புவதை மட்டுமே, பேசுவதற்கு நான்
வந்துள்ளேன்.
அண்டை அயலாரிடையே நல்லெண்ணத்தை ஏற்படுத்துவதற்கும்,
ஐக்கிய இந்தியாவை உருவாக்குவதற்கும், தற்போதுள்ள சார்புநிலைகளை விட்டுவிட வேண்டும்
என்பது முற்றிலும் அவசியம். சமூக உறவுகள் விஷயத்தில் இத்தகைய தடைகள் அங்கீகரிக்கப்பட்டு
நடைமுறைப்படுத்தப்படும் நிலையில் ஒரு ஐக்கியப்பட்ட தேசத்தை நீங்கள் உருவாக்க முடியாது.
மேலும், மோசமான நடைமுறைகளை ஒழிப்பது மற்றொரு வழியில் ஹிந்து மதத்திற்கு பயனுள்ளதாக
இருக்கும். ஒரு ஹிந்து, குடிநீரை அருந்துவதன் மூலம் அல்லது ஒரு முஸ்லிம் தொட்ட உணவை
சாப்பிடுவதன் மூலம் கட்டாயமாக மதமாற்றம் செய்யப்படுகிறார் என்ற அச்சத்தையும் இது நீக்கிவிடும்.
ஒரு தடையாக இருக்கும் கட்டுப்பாடுகளை அகற்ற இதை நான் பரிந்துரைக்கிறேனே அன்றி, சமபந்தி
உணவருந்துவதை நான் அறிமுகப்படுத்துவதாக நீங்கள் இதை எடுத்துக்கொள்ளக்கூடாது.
மற்றொரு முக்கியமான விஷயத்தை காண்போம். முஸ்லிம்களின்
பார்வையில் ஹிந்துக்கள் அனைவரும் காஃபிர்கள் என்று ஒரு காலம் இருந்தது. தவிர, ஒரு காஃபிரின்
சொத்து மற்றும் பெண்கள் ஒரு முஸ்லிமுக்கு சட்டபூர்வமான போர்ப் பரிசுகள் என்று மறைமுகமாக
நம்பப்பட்டது. காலங்கள் இப்போது மாற்றமடைந்துள்ளன, அதனுடன் காஃபிர் என்ற கருத்தாக்கமும்
மாற்றப்பட வேண்டும். . ஒவ்வொரு முஸ்லிம் அல்லாதவரும் ஒரு காஃபிர் என்று வரையறை செய்யப்பட்டால்
ஒழிய ஒரு கடவுளை நம்பி வணங்கும் எந்த ஹிந்துவும், எந்த மொழியினாலும் காஃபிர் என்று
அழைக்கப் படக்கூடாது. ஏராளமான முஸ்லிம்களின் பார்வையில் பிந்தையது ஒரு காஃபிரின் சரியான
வரையறை; உலேமாக்களின் கூற்றுப்படி, அல்லாஹ்வையும் அவருடைய தூதரையும் நம்புகிறார்கள்
என்றாலும், இஸ்லாத்தின் பிற கொள்கைகளை புரிந்துகொண்டு பின்பற்றாத முஸ்லிம்களும் காஃபிர்கள்தான்.
உதாரணமாக, அவர்கள் சர் சையத் அகமதுவை ஒரு காஃபிர்
என்று அவர்கள் கூறினர். மேலும் அவர்கள் கடியனின் மிர்ஸாவைப் பின்பற்றுபவர்களையும் காஃபிர்கள்
என்று கண்டிக்கிறார்கள். அவர்கள் சொல்வது சரி என்றால், எச்.எச்.ஆகா கான் மிகப்பெரிய
காஃபிர். அதே போல் காசி முஸ்தபா கமல் பாஷா மற்றும் ஜாக்லுல் பாஷா ஆகியோரும் கூட. ஒரு
காஃபிர் குறித்த அவர்களின் வரையறை சரியாக இருந்தால், அவர்களுக்கும் உலகின் பிற பகுதிகளுக்கும்
இடையில் சமாதானம் இருக்கவே முடியாது. அவ்வாறான நிலையில், ஹிந்து-முஸ்லிம் ஒற்றுமையைப்
பற்றிய பேச்சு அனைத்தும் மேலோட்டமான, அபத்தமான, பாசாங்குத்தனமானதாகும். ஒத்துழையாமை
பிரசாரத்தின் போது, சில உலேமாக்கள் குர்ஆனின் குறிப்பிட்ட ‘அயதிகளை’ (பிரிவுகளை) மேற்கோள்
காட்டினர். அதன்படி முஸ்லிம்கள், அவர்களோடு நட்பாக இருப்பவர்கள், அவர்களிடம் விரோத
பாவம் காட்டுபவர்கள், நெருப்பையும் வாளையும் அவர்கள் வீட்டிற்குள் கொண்டு வந்தவர்கள்
அல்லது அவர்களைக் காயப்படுத்தியவர்கள் போன்ற முஸ்லிம்கள் அல்லாதவர்களுடன் சட்டபூர்வமான
உடன்படிக்கை செய்துகொள்ளலாம். வெளிப்படையாகச் சொல்வதானால், இந்த வகையான சிறப்புச் சலுகைகள்
என் மனதைக் கவரவில்லை. இது போன்ற இயந்திரத்தனமான ஒற்றுமை நம்மை ஒரு தேசமாக உருவாக்காது.
நமக்குத் தேவைப்படுவது ஒரு உணர்வுபூர்வமான ஒன்றியம். ஹிந்துக்கள் ‘காஃபிர்கள்’ ஆக இருந்தால்,
ஹிந்துக்களுக்கும் முசல்மான்களுக்கும் இடையிலான ஒற்றுமை பற்றிய பேச்சு அனைத்தும் அபத்தமானது.
இந்தியாவிலோ அல்லது வெளியிலோ உள்ள முஸ்லிம்களுக்கும்
அவர்களது அமைப்புகளுக்கும் மற்ற முஸ்லிம்களைப் பிணைக்க எந்தவொரு சட்டபூர்வமான உரிமையோ
அதிகாரமோ இல்லை. தலைவர்கள் வருவார்கள், போவார்கள்; ஆனால் ஒட்டுமொத்த முஸ்லிம் சமூகத்தின்
தரப்பில் பேசக்கூடிய யாரும் இந்தியாவில் கிடையாது. லக்னோவின் உடன்படிக்கை அரசாங்கத்தால்
ஏற்றுக்கொள்ளப்பட்டு சட்டமாக்கப்பட்டாலொழிய அதற்கு எந்த மதிப்பும் கட்டுப்படுத்தக்கூடிய
சக்தியும் இல்லை. காங்கிரஸ் அல்லது கிலாபத்தின் கூட்டத்தில் செய்யப்பட்ட எந்த ஒப்பந்தமும்
சட்டபூர்வமானதில்லை. தற்போதைய தலைவர்கள் அல்லது ஜாமியத்-உல்-உலேமா ஆகியோரால் ஒப்புக்
கொள்ளப்பட்ட எதையும் வேறு எந்த முஸ்லிமும், அடுத்தடுத்த தலைமுறையினரும் இன்னும் அதிக
சக்தியுடன் கேள்வி கேட்க முடியும். சட்டபூர்வமான ஒரு ஒப்பந்தம் அல்லது உரிமைகள் அறிக்கையின்
ஒரு பகுதியை ஏற்படுத்துவது கூட ஹிந்துக்கள் மற்றும் முஸ்லிம்களின் எதிர்காலத் தலைமுறையினரைக்
கட்டுப்படுத்தாது. சட்டங்களை உருவாக்குபவர்களோடு சட்டங்கள் மாறுபாடடைகின்றன. இன்று
உருவாக்கப்பட்ட ஒரு சட்டத்திற்கு ஐம்பது ஆண்டுகளுக்குப் பின் எந்த மதிப்பும் இல்லாமல்
போகலாம். இப்பேற்பட்ட சூழ்நிலைகளில், ஒப்பந்தங்கள் நம்மைப் போதுமான தூரம் அழைத்துச்
செல்லாது. தேவைப்படுவது ‘மன் மாற்றம்’. தற்போதைய தலைமுறையின் முஸ்லிம் தலைவர்களின்
அனைத்து முயற்சிகளும் ஹிந்துக்கள் காஃபிர்கள் என்ற கருத்தை மறுபரிசீலனை செய்ய வைப்பதாக
இருக்கவேண்டும்.
சாதாரணமாக, கிராமங்கள் மற்றும் சிறு நகரங்களில்
ஹிந்துக்கள் மற்றும் முஸ்லிம்களின் உறவுகள் மிகவும் சுமுகமானவை. தற்போதைய பதற்றம் கடந்த
ஐம்பது ஆண்டுகளில் ஏற்பட்டதாகும். ஆனால் கடந்த மூன்று ஆண்டுகளில் நடந்தது என்பது எல்லா
‘சாதனைகளையும்’ முறியடித்தது. இந்தியா ஸ்வாராஜ்யத்திற்கு தகுதியற்றது என்பதை நிரூபிக்க
சிறப்பு முயற்சிகள் மேற்கொள்ளப்பட்டுள்ளன என்றும், அரசியல் சீர்திருத்தங்கள் விஷயத்தில்
மேலும் எந்த முன்னேற்றமும் பாதுகாப்பானது இல்லை என்றும் சிலர் கருதுகின்றனர். சில பிரிவுகளில்
முழுப் பொறுப்பையும் வெளிநாட்டு அரசாங்கத்தின் அதிகாரிகள் மீது வீசும் போக்கு உள்ளது.
அவர்களுக்கு அதில் ஒரு பங்கு உண்டு என்பதை மறுக்க முடியாது என்ற போதிலும் முஸ்லிம்
மௌல்விக்கள், மௌலானாக்கள், அமைப்புகள் ஆகியவற்றின் பங்கு மிகப் பெரியது என்பதை இங்கு
நினைவுகூரவேண்டும். இப்படிச்சொல்வதால் ஹிந்துக்கள் மிகவும் அப்பாவிகள் என்றும் முடிவு
செய்ய முடியாது.
ஹிந்துக்களுக்கும் முஸ்லிம்களுக்கும் இடையில்
எங்கெல்லாம் கலவரம் நடந்தாலும், பிந்தையவர்கள் முந்தையவர்களைக் கொள்ளையடித்து, அவர்கள்
கோயில்களை இழிவுபடுத்தி, அவர்கள் வீட்டுப் பெண்களைத் தாக்கியுள்ளனர், ஹிந்துக்கள்
‘காஃபிர்கள்’ என்ற கருத்தின் தாக்கத்தை அவர்கள் இப்படிக் காட்டிக்கொடுக்கின்றனர். அதாவது
முஸ்லிம்கள் ஹிந்துக்களுடனான ஒரு போரில் உள்ளனர், அவர்களுடைய சொத்துகளும் பெண்களும்
முஸ்லிம்களுக்கு ஹலால் ஆகும் என்ற கருத்தாக்கத்தை வெளிப்படுத்துகின்றனர். சிலர், இதைச்
சமூக விரோதிகளின் செயல் என்று கூறுகின்றனர். நான் இல்லை என்று மறுக்கிறேன். இந்தக்
கலவரங்கள் சமூக விரோதிகளை விட புத்திசாலித்தனமானவர்களால் செயல்படுத்தப்படுகிறன. முக்கியமான
நபர்களால் இவை ஆதரிக்கப்பட்டு, ஊக்குவிக்கப்படுகின்றன. இதை களத்தில் நிகழ்த்துவர்கள்
மட்டுமே சமூக விரோதிகள், மதவெறியர்கள், வறியவர்கள்.
ஒரு மதிப்புமிக்க முஸ்லிம் தலைவர் ஹிந்துக்கள்
பணக்காரர்கள், முஸ்லிம்கள் ஏழைகள் என்ற கோட்பாட்டை முன்வைத்து அது இந்தக் கலவரங்களை
விளக்குகிறது என்கிறார். இந்த விளக்கம் சரியானது என்று நாம் கருதினால், ஏழை முஸ்லிம்கள்
தங்கள் சக மதத்தைச் சேர்ந்த பணக்காரர்களை ஏன் கொள்ளையடிக்கவில்லை என்ற உண்மையை எப்படி
விளக்குவது? உண்மையான விளக்கம் என்னவென்றால், ஒரு சாரர் முஸ்லிம்கள் என்பதும் ஹிந்துக்கள்
காஃபிர்கள் என்பதும்தான். இந்த கருத்து வெகுஜன மற்றும் முஸ்லிம் நடுத்தர வர்க்கங்களின்
மனதில், புத்திசாலித்தனமான பிரசாரகர்கள் மற்றும் செல்வாக்கு மிக்க தலைவர்களால் நன்கு
விதைக்கப்பட்டுள்ளது. இந்த கருத்தை அழிப்பதும்,, ஹிந்துக்கள் காஃபிர்கள் அல்ல என்ற
உண்மையை அவர்களின் சக மதவாதிகளின் மனதில் நிலைநிறுத்துவதும் கௌரவம் மிக்க முஸ்லிம்
தேசியவாதத் தலைவர்களின் கடமையாகும், சண்டைகள் நேரும் சந்தர்ப்பத்தில் கூட, ஹிந்துக்களின்
கோயில்கள், பெண்கள் மற்றும் அவர்களின் சொத்துக்கள் மதிப்பில்லாதவை, தாக்குதல்களுக்கு
அப்பாற்பட்டவை.

(தொடரும்…)

Posted on Leave a comment

ஹிந்து முஸ்லிம் பிரச்சினை (1924) பகுதி 4 | லாலா லஜ்பத் ராய், தமிழில்: கிருஷ்ணன் சுப்பிரமணியன்



குறுகிய இனவாதம்
சுதந்திரத்தைப் பெறுவதிலிருந்து நம்மைத் தடை செய்கிறது

பகுதி 
சென்ற கட்டுரையில் செய்யப்பட்ட அவதானிப்புகள் பல அறிவுசார்ந்த
கேள்விகளை எழுப்புகின்றன. இந்தப் பிரச்சினையின் அரசியல் மற்றும் பொருளாதார அம்சங்களுக்கு
வருவதற்கு முன்பு அவற்றை விரிவாக விவாதிப்பது அவசியமாகும். ஹிந்து மற்றும் இஸ்லாமிய
மதங்களும் கலாசாரங்களும் தங்களைப் பின்பற்றுபவர்களை இயற்கையாகவே ஒருவருக்கொருவர் விரோதப்
போக்குடையவர்களாக மாற்றும் அளவிற்கு அடிப்படையாக வேறுபட்டதா? அல்லது இன்னும் குறிப்பாக,
ஒன்றுக்கொன்று விரோதமானதாக இருக்கிறதா? அப்படியானால், இரண்டிற்கும் இடையில் ஒரு ஒற்றுமையை
ஏற்படுத்த நமக்கு என்ன மாதிரியான வாய்ப்புகள் உள்ளன? ஹிந்து மதம் கறாராக வரையறுக்கப்பட்ட
ஒன்று அல்ல. அப்படி அதை வரையறுப்பதும் கிட்டத்தட்ட சாத்தியமற்றது. அது ஒரு வாழ்க்கை
முறை. அதில் சாதி ஒரு முக்கிய அங்கம். சாதி இருக்கும் வரை, மற்ற மத சமூகங்களுடன் எளிதான,
சாத்தியமான ஒற்றுமையை ஏற்படுத்தக்கூடிய அளவிற்கு அதை சகிப்புத்தன்மையுடையதாகவோ முற்போக்கானதாகவோ
மாற்ற இயலாது.
இருப்பினும், ஒரு கடுமையான சாதி அமைப்பு மற்றும் சமூக ஒழுக்க
நெறிமுறைகள் இருந்தபோதிலும், உலகின் அனைத்து பெரிய மதங்களிலும் ஹிந்து மதம் மிகவும்
சகிப்புத்தன்மை கொண்டது என்பது ஒப்புக்கொள்ளப்பட்ட உண்மை. ஹிந்து மதம் மற்ற மதங்களைச்
சேர்ந்த மக்களின் நம்பிக்கைகள் அல்லது விஸ்வாசத்தைக் கேலி செய்வதோ, இகழ்வதோ இல்லை:
பிற மதத்தினர் தங்கள் சொந்த நம்பிக்கைகளை வளர்த்துக் கொள்வதற்கும் அதன்மூலம் ஆன்மிக
திருப்தியைப் பெறுவதற்கும் உள்ள உரிமையை இது கேள்விக்குட்படுத்தாது. இரட்சிப்பின் ஒரே
ராஜபாட்டை என்று அது பிரத்தியேக உரிமை கோரவில்லை. மற்றவர்களை நரகத்திலிருந்தோ அல்லது
அழிவுகளிலிருந்தோ காப்பாற்றுவதாகச் சொல்லி அவர்களை மதம் மாற்ற அது முனைவதில்லை. சொல்லப்போனால்,
வெவ்வேறு நபர்களுக்கு, உடல், மன மற்றும் ஆன்மிக வளர்ச்சிகளின் வெவ்வேறு கட்டங்களில்,
கடவுளை அணுகுவதற்கும் ஆத்மதிருப்தியையும் மோட்சத்தையும் பெறுவதற்கும் வெவ்வேறு வழிகள்
உள்ளன என்பதை இது வெளிப்படையாகக் கூறுகிறது. அதைப் பின்பற்றுபவர்களுக்கு, அவர்கள் விரும்புவதை
நம்புவதற்கும், அவர்கள் விரும்பியபடி வழிபடுவதற்கும் முழு சுதந்திரத்தை ஹிந்து மதம்
அனுமதிக்கிறது.
அதன் கடுமையான சமூகக் குறியீடும் சாதி அமைப்பும் கூட இப்போது
தளர்ந்து கொண்டு வருகின்றன. முன்பெல்லாம் ஹிந்து சமூகம் அதன் உறுப்பினர்களை மிகச்சாதாரணமான
காரணங்களுக்காக, அடிப்படையற்ற குற்றங்களைச் சாட்டி அதிலிருந்து வெளியேற, அதாவது சாதிப்பிரஷ்டம்
செய்துவந்
துள்ளது. தற்போதைய
காலகட்டத்தில் அதன் சமூகக் கோட்பாடுகளைப் புறக்கணிக்கும் உறுப்பினர்களுடன் எல்லாவிதமான
சமரசங்களையும் செய்து கொள்ளத் தயாரானதோடு, அவர்களைத் தன் சமூகத்திலேயே வைத்திருக்க
மெனக்கெடுகிறது. ஒருகாலத்தில் உயர்சாதிக் குடும்பங்கள், பணக்காரர்கள், செல்வாக்கு மிக்கவர்கள்,
பண்பட்டவர்கள் ஆகியோர் கூட ஹிந்து சமூகத்திலிருந்து அடிப்படையில்லாத காரணங்களுக்காக,
சந்தேகத்தின் பெயரிலும் மதவெறியின் பெயரிலும் சாதிப்பிரஷ்டம் செய்யப்பட்டனர். இப்போது
மாட்டிறைச்சி சாப்பிடுபவர்கள் கூட பொறுத்துக்கொள்ளப்படுகிறார்கள், மன்னிக்கப்படுகிறார்கள்,
கௌரவிக்கப்படுகிறார்கள். ஹிந்து சமுதாயத்தில் ஏராளமான ஆண்களும் பெண்களும் உள்ளனர்.
அதில் கௌரவமான, மரியாதைக்குரிய உறுப்பினர்கள் உள்ளனர். அவர்கள் அதன் சமூகக் கோட்பாடுகளின்
மிக முக்கியமான நியதிகளை வெளிப்படையாக மறுத்து, மீறுகின்றனர். சாதிக்கு வெளியே திருமணம்
செய்து கொண்டவர்கள், வெளிநாட்டவர்களைத் திருமணம் செய்தவர்கள், தடைசெய்யப்பட்ட உணவை
உண்டு அதை மறைக்காத ஆண்கள், தடைசெய்யப்பட்ட மதுபானங்களை எடுத்துக்கொள்பவர்கள், வேதங்களைக்
கேலி செய்யும் நாத்திகர்கள் ஆகியோர் அவர்களில் அடங்குவர்.. இவர்களில் ஹிந்து சமுதாயத்தின்
குறிப்பிடத்தக்க தலைவர்கள் சிலர் இருப்பதைக் காண்கிறோம்.
இந்த விசித்திரமான மாற்றத்தை நாம் எவ்வாறு விளக்க முடியும்?
இதற்கான காரணம் என்ன? இது எதைக் குறிக்கிறது? என்னைப் பொருத்தவரை, இந்த மாற்றம் உயர்நிலை
ஹிந்துமதம் என்பது அதன் வடிவங்களுக்கும் சம்பிரதாயங்களுக்கும் மேலானது என்று அதன் சமூகம்
மற்றும் உறுப்பினர்கள் உணர்ந்ததால் ஏற்பட்டிருக்கிறது. அது மனம், உணர்வு சார்ந்த கலாசாரம்.
குறிப்பிட்ட நியதிகளின் அடிப்படையில் உண்பது, குடிப்பது, ஏன் மணம்புரிவது ஆகியவற்றைச்
சார்ந்ததல்ல. இந்த உணர்தல்தான், படிவங்களுக்கும் சூத்திரங்களுக்கும் மேலாக உயர்ந்துள்ள
ஆண்களையும் பெண்களையும் ஹிந்து மதத்தைப் பற்றி இன்னும் பெருமிதம் கொள்ள வைக்கிறது,
தங்கள் குழந்தைகள் மற்றும் அவர்களின் குழந்தைகளின் நலனுக்காக அதன் உறுதிப்படுத்தப்பட்ட
தொடர்பைப் பற்றிக் கவலை கொள்ள வைக்கிறது. இந்த உணர்தல்தான் மாட்டிறைச்சி சாப்பிடுபவர்கள்,
வெளிநாட்டுப் பெண்களின் கணவர்கள், வேதங்களைக் கேலி செய்பவர்கள், சுருக்கமாக, வழக்கத்திற்கு
மாறான மற்றும் வெளிப்புறமாக இந்து அல்லாத மக்களைப் போன்று தோன்றுபவர்கள் பழமைவாதிகளோடு
தோளோடு தோள் சேர்ந்து ஹிந்து மதத்தின் உரிமைக்காக, அதன் கோவில்கள், தலங்கள், விழாக்கள்,
நடைமுறைகள், ஆகியவற்றைக் காப்பதற்காக முன்னிற்பதை விளக்குகிறது. ஹிந்து மதத்தின் மீது
ஹிந்து அல்லாத மத போதகர்கள், பிரசாரம் செய்வோர் ஆகியோர் செய்யும் கண்டனங்களை அவர்கள்
கடுமையாக எதிர்க்கவும் இதுவே காரணமாக அமைகிறது.
ஆனால் இந்த நிகழ்வை விளக்கும் மற்றொரு காரணமும் உள்ளது. ஒருவரது
பொருளாதார மற்றும் அரசியல் வாய்ப்புகள் அவர் சார்ந்த சமூகத்தில் உள்ளோருடைய வாய்ப்புகளுடன்
பிணைக்கப்பட்டுள்ளன. இவர்களில் பலர் ஹிந்துக்களின் பெரும் பகுதியிலிருந்து தங்களைத்
தாங்களே பிரித்துக் கொண்டார்கள். அவர்களில் சிலர் தாங்கள் ஹிந்துக்கள் அல்ல என்று பெருமிதத்துடன்
வெளிப்படையாகக் கூறினர். வகுப்புவாத அமைப்பிற்கு அரசாங்கம் அளித்த அங்கீகாரம் இந்த
நிலைமையை மாற்றியது. ஹிந்துக்கள் என்று சொன்னாலொழிய தங்களுக்கு எந்த அந்தஸ்தும் இல்லை,
அவர்கள் இஸ்லாத்தைத் தேர்வுசெய்தாலன்றி அவர்களின் குழந்தைகளுக்கும் உரிமை இருக்காது
என்பதை அவர்கள் கண்டறிந்தனர். இந்நிலைக்கு அவர்கள் தயாராக இல்லை. எனவே, அவர்கள் தங்களை
ஹிந்துக்கள் என்று அறிவித்து, முஸ்லிம்களுக்கு ஒதுக்கப்படாத பொதுத் தொகுதிகளிலிருந்து
தேர்தல்களைச் சந்திக்க வேண்டியிருந்தது. அதற்காக ஹிந்து உரிமைகளின் காவலர்கள் என்றும்
தங்களைக் கூறிக்கொள்ள வேண்டியிருந்தது.
ஹிந்து மதத்தைப் போலல்லாமல், இஸ்லாம் என்பது கோட்பாடுகள்
மற்றும் கட்டளைகள் சார்ந்த நம்பிக்கை. ஒவ்வொரு முஸல்மானும் ஒரு நொடி தவறாமல் கடவுளை
நம்புவது மட்டுமல்லாமல் (லா அல்லாஹ் இல் அல்லாஹ்), முஹம்மது அவருடைய தூதர் என்றும்,
குர்ஆன் அவருடைய வார்த்தை என்றும் நம்ப வேண்டும். பழமைவாதிகளின் கூற்றுப்படி, முஹம்மது
தூதர்களில் கடைசியானவர் என்றும் அவர் சொன்னதும் செய்ததும் அவருடைய உண்மையுள்ள சீடர்கள்
அனைவரையும் பிணைக்கிறது என்பதையும் அவர் நம்ப வேண்டும். இஸ்லாத்தை ஒரு வகையான உயர்
அமானுஷ்ய நிலைக்கு உயர்த்த முயன்றவர்கள் இருந்தனர், ஆனால் அவர்களின் முயற்சிகள் கணிசமான
வெற்றியை எட்டவில்லை. இஸ்லாம் அதன் அடிப்படை நோக்கங்களையும் காரணங்களையும் கொண்டு,
அதைப் பின்பற்றும் பெரும்பான்மையானவர்களுடன் கடந்த பல நூற்றாண்டுகளாக இருந்து வருகிறது.
இஸ்லாத்தின் ஆகப்பெரிய பிரச்சினை அது தன் கோட்பாடுகளைக் கடுமையாக வலியுறுத்துவதுதான்
என்ற என்னுடைய கருத்தை என் இஸ்லாமிய நண்பர்கள் மன்னிப்பார்கள் என்று நம்புகிறேன். அதன்
அரசியல் ரீதியான வீழ்ச்சிக்கு அதுவே காரணமாக இருந்தது. அதைத் திருத்தாவிட்டால், உலகளாவிய
அரசியல் காரணிகளில் ஒன்று என்ற நிலையை இஸ்லாம் மீண்டும் எட்ட இயலாது. கிறிஸ்துவம் ஒரு
காலகட்டத்தில், ஏன் இப்போதும் இருப்பதைப் போலவே இஸ்லாமும் பல பிரிவுகளாகவும், உட்பிரிவுகளாகவும்
பிரிந்து உள்ளது.
ஹிந்து மதத்தில் உள்ள பிரிவுகள், உட்பிரிவுகளைப் பொருத்தவரை
ஒரு நல்ல விஷயம் உள்ளது. ஹிந்துமதத்தின் சகிப்புத்தன்மை அவை ஒன்றையொன்று அழித்துக்கொள்ளாமல்
தடுக்கிறது. இஸ்லாம் அதுபோன்றதல்ல என்பதை வரலாறு நமக்கு உணர்த்துகிறது. இஸ்லாமியர்களின்
வரலாறு முழுவதும் வீரம், துணிச்சல், வைராக்கியம், கற்றல் மற்றும் பக்தி ஆகியவற்றுக்கு
இடையே கடுமையான மதவெறி இஸ்லாமியர்களிடையே இருந்து வருவதைக் காணலாம். முதல் நான்கு கலீபாக்களில்
மூன்று பேர் முஸ்லிம்களால் கொல்லப்பட்டனர். இஸ்லாமிய வரலாற்றின் பக்கங்கள் மத ஆர்வலர்கள்
அல்லது அரசியல் சாகசக்காரர்களால் செய்யப்படும் இதுபோன்ற செயல்களால் நிரம்பியுள்ளன.
துருக்கி மற்றும் எகிப்தில் நடைபெற்ற சமீபத்திய நிகழ்வுகள் இந்த விஷயத்தில் இஸ்லாத்தைத்
தண்டித்திருக்கும் என்று ஒருவர் நினைத்திருப்பார். ஆனால் காபூல் அரசாங்கத்தின் உத்தரவின்
பேரில் ஒரு அஹ்மதியாவை கல்லெறிந்து கொன்றது, அந்தக் காட்டுமிராண்டித்தனமான செயலுக்கு
இந்தியாவின் மிக முக்கியமான, படித்த சில முஸ்லீம் தலைவர்கள் ஒப்புதல் அளித்திருப்பது
இந்த நோய் இன்னும் புரையோடி இருப்பதையும் அதன் அசலான வன்முறையின் எந்த ஒரு பகுதியையும்
இழக்கவில்லை என்பதையும் காட்டுகிறது.
எகிப்தும் துருக்கியும் வேறுபட்ட ஒரு மனநிலையில் இருப்பதாகத்
தெரிகிறது. எப்படியிருந்தாலும், அவர்கள் காலத்தோடு ஒத்துச் செல்ல வேண்டியதன் அவசியத்தை
உணர்ந்து, அத்தியாவசியங்களுக்கும் அத்தியாவசியமற்றவற்றுக்கும் இடையே ஒரு தெளிவான வேறுபாட்டைக்
காட்டியுள்ளனர். இந்திய ‘மௌலானாக்கள்’ அவர்களை ‘மோசமான முஸல்மான்கள்’ என்று அழைக்கலாம்,
ஆனால் தங்கள் அரசியல் சுதந்திரத்தைத் தக்க வைத்துக் கொள்ளவும் பாதுகாக்கவும் முடியும்
வரை அவர்கள் இதைப்பற்றிக் கவலைப்படுவதில்லை. ஒரு மதரீதியான ‘கெட்ட முஸல்மான்’ (ஒரு
துருக்கிய தேசியவாதி என்னிடம் சொன்னார், ஒரு இந்திய முஸல்மான் ஒருமுறை அவரை ஒரு மோசமான
முஸல்மான் என்று அழைத்தார், ஏனெனில் அவர் எப்போதாவது ஒரு பெக் [ஒரு மது பானம்] எடுத்துக்
கொண்டார். வெளிநாட்டுச் சக்திக்குத் தலை வணங்கும், அந்த அடிமைத்தனத்துக்கு சப்பைக்கட்டாகத்
தன்னுடைய ஷரியாவை பிரசாரம் செய்யும் முஸல்மானை விட எவ்வளவோ சிறந்தவராகக் கருதப்படுவார்.
துருக்கியின் ‘கெட்ட முஸல்மன்கள்’ என் பார்வையில் இந்தியாவின் பக்தியுள்ள முஸல்மான்களை
விட சிறந்தவர்கள். ஏனெனில், அவர்கள் ‘ஷரியா’ மற்றும் ‘ஹதிஸ்’ ஆகியவற்றின் முக்கியத்துவம்
அற்ற சிறிய விவரங்களுக்கு மிகுந்த மரியாதை செலுத்தியிருந்தாலும், வெளிநாட்டு அதிகாரத்துவத்தின்
கருவிகளாக இருக்கிறார்கள். கேள்விக்குரிய வழிமுறைகளின் மூலம் தங்களுக்கும் தங்களைப்
போன்ற முஸல்மான்களுக்கும் இடங்களையும் தேவையானவற்றையும் வாங்குகிறார்கள்.
முஸல்மான்களின் பக்தி ஹிந்து மதத்துடனான சண்டைகளில் அதிகமாகப்
புகழப்ப
டுகிறது. ஆனால், தெரிந்தும் தெரியாமலும் இஸ்லாமிய சட்டங்களின் புனிதமான கோட்பாடுகளை வெளிப்படையாக
மீறும் தலைவர்கள் முன்னிலையில், அது ஊமையாகவும் சக்தியற்றதாகவும் இருக்கிறது. ஹிந்துக்களைப்
போலவே, இஸ்லாமியர்களால் தலைவர்களாக ஏற்றுக்கொள்ளப்பட்ட சிலர், குரானில் தவறுகள் இல்லை
என்று நம்ப மறுக்கிறார்கள். ‘ஹதிஸ்’ மற்றும் ‘ஃபிக்கா’ ஆகியவற்றின் மீது நம்பிக்கையில்லாமல்
இருக்கிறார்கள். வெளிப்படையாக மது அருந்துவதும், பன்றி இறைச்சி உண்பதும், வழிபடாமல்
இருப்பதும், ரம்ஜானின் போது நோன்பு நூற்காமல் இருப்பதும், பர்தா, தாடிவளர்ப்பது போன்ற
சிறிய விஷயங்களில் மாறுபட்ட கருத்துகள் கொண்டிருப்பது உண்மைதானே?
எனவே, ஹிந்துக்களும் முஸல்மான்களும் அவரவர் நம்பிக்கைகளின்
அனைத்துப் புனிதமான நியதிகளையும் வெளிப்படையாகப் பழிப்போரால் வழிநடத்தத் தயாராக இருக்கிறார்கள்.
இருந்தபோதிலும், தங்களின் பழக்கவழக்கங்கள், சடங்குகள் மற்றும் அனுசரிப்புகளின் தீவிரத்தை
ஒருவருக்கொருவர் அருகருகே நல்லெண்ணத்தோடு அமைதியாக வாழ்வதற்காக, துளிக்கூட விட்டுக்கொடுக்கத்
தயாராக இல்லை. ஐக்கிய இந்தியா என்பது ஹிந்துக்கள் மற்றும் இஸ்லாமியர்கள் ஆகிய இருவருக்கும்
சுதந்திரத்தை அளிக்கும். ஆனால் அவர்களோ சுதந்திரத்தை விட, தங்கள் நம்பிக்கைகளின் பயனற்ற
மற்றும் அத்தியாவசியமற்ற கூறுகளைக் கடைப்பிடிக்க விரும்புகிறார்கள். இது கடவுளுக்கே
கூட கண்ணீரை வரவழைக்கக்கூடிய விஷயம் அல்லவா?            
புரையோடியிருக்கும் மதம் என்ற புண் அகற்றப்படாவிட்டால், நாம்
ஒரு ஒன்றுபட்ட இந்தியாவை உருவாக்க முடியாது, சுதந்திரத்தை எந்த வடிவத்திலும் வெல்ல
முடியாது என்று நான் உறுதியாக நம்புகிறேன். ‘மஜாப்’ (அதன் குறுகிய அர்த்தத்தில்), என்
அன்பு நண்பர் ஸ்டோக்ஸ் அடிக்கடி எனக்கு நினைவூட்டுவது போல், இந்தியாவின் சாபமாக இருக்கிறது.
அது உச்சத்தில் ஆட்சி செய்யும் வரை, இந்தியாவுக்கு எதிர்காலம் இல்லை. நாம் ‘நல்ல இந்துக்கள்’
மற்றும் ‘நல்ல முஸல்மான்கள்’ ஆக, அவற்றின் குறுகிய அர்த்தத்தில், இருந்து கொண்டே சுதந்திரத்தை
வெல்ல முடியும் என்ற எண்ணம் என்னைப் பொருத்தவரை அபத்தமானது, இது கடந்த சில ஆண்டுகளில்
அதிகமான குழப்பங்களைச் செய்துள்ளது. சுதந்திரமாகவும் ஒற்றுமையாகவும் இருக்க இஸ்லாம்
மற்றும் இந்து மதத்தின் உண்மையான மற்றும் அத்தியாவசிய மனப்பான்மையிலிருந்து நாம் எந்த
வகையிலும் மாறத் தேவையில்லை என்று நான் இன்னும் நம்புகிறேன். கிரேட் பிரிட்டன், பிரான்ஸ்
மற்றும் ஜெர்மனியில் உண்மையான கிறிஸ்தவர்கள், ரோமன் கத்தோலிக்கர்கள், ப்ரட்டஸ்டன்ட்டுகள்,
ப்ரீபிர்ஸ்டிரியன்ஸ், ஆங்கிலிகன்கள், யூதர்கள் மற்றும் மற்ற ஜாதியினர் உள்ளனர், ஆனால்
அவர்களின் மத நம்பிக்கையின் ஆழம் அவர்கள் அந்தந்த நாடுகளின் சுதந்திரமான குடிமக்களாக
இருப்பதைத் தடுக்காது. நூறு ஆண்டுகளுக்கு முன்பு, ஒரு காலகட்டத்தில் யூதர் ஒருவர் கிரேட்
பிரிட்டனின் பிரதமராகவும், மற்றொருவர் வெளியுறவு செயலாளராகவும், மூன்றாவது நபர் இந்தியாவின்
வைஸ்ராயாகவும் இருப்பார் என்று யார் கற்பனை செய்திருக்க முடியும்?
யூதர்கள் கிரேட் பிரிட்டனில் மிகச் சிறிய மதச் சமூகமாக இருக்கலாம்.
அவர்கள் ஒருபோதும் பாராளுமன்றத்தில் எந்தவொரு சிறப்பு பிரதிநிதித்துவத்தையும் அல்லது
அரசாங்க பதவிகளில் எந்தவொரு குறிப்பிட்ட பங்கையும் கோரவில்லை. உண்மையில் சுமார்
150 ஆண்டுகளுக்கு முன்பு, கிரேட் பிரிட்டனில் உள்ள ரோமன் கத்தோலிக்கர்கள் மற்றும் ப்ரட்டஸ்டன்ட்டுகளின்
இனவாத உணர்வு இன்று ஹிந்துக்கள் மற்றும் முஸல்மான்களின் உணர்வைப் போலவே தீவிரமாகவும்
பிரத்தியேகமாகவும் இருந்தது. நீண்ட காலமாக ரோமன் கத்தோலிக்கர்கள் நாடாளுமன்றத்தில்
இருந்து விலக்கி வைக்கப்பட்டனர். எந்தவொரு அரசாங்க அலுவலகத்திலும் அவர்களால் பணியாற்ற
முடியவில்லை. இன்னும் அவர்கள் ஒருபோதும் சிறப்புப் பிரதிநிதித்துவத்தை கோரவில்லை. இப்போது
இந்தக் குறைபாடுகள் அனைத்தும் அகற்றப்பட்டுள்ளன, ரோமன் கத்தோலிக்கர்கள், ப்ரட்டஸ்டன்ட்டுகளுக்குச்
சமமாக, மாநிலத்தில் மிக உயர்ந்த பதவிகளை வகிக்கின்றனர். இந்த விஷயத்தில் கிரேட் பிரிட்டனின்
உதாரணம் ஐரோப்பாவின் அனைத்து பெரிய நாடுகளிலும் அமெரிக்காவிலும் பின்பற்றப்பட்டுள்ளது.
அதன் விளைவுகளையும் நாம் காண்கிறோம். துருக்கி, எகிப்து மற்றும் சிரியா ஆகியவையும்
அதையே செய்யப் போகின்றன என்பது என் மனதில் உறுதியாக உள்ளது. அவ்வாறு செய்யாவிட்டால்,
அவர்கள் ஒருபோதும் சுதந்திரமாக இருக்க மாட்டார்கள். இந்தியா இதற்கு விதிவிலக்காக இருக்கும்
என்று யாராவது எதிர்பார்க்கிறார்களா?

Posted on Leave a comment

ஹிந்து முஸ்லிம் பிரச்சினை (1924) – லாலா லஜ்பத் ராய் (பகுதி 3) | தமிழில்: கிருஷ்ணன் சுப்பிரமணியன்

பகுதி 3 
மதங்களைக் கூடியவரை அறிவார்ந்த சிந்தனைகளுக்கு
உட்படுத்தவேண்டும்
ஒன்றுபட்ட
இந்தியாவை உருவாக்கும் நோக்கம் கொண்ட அனைவரும், இந்தியா பல நம்பிக்கைகள் மற்றும்
பல மதங்களின் நிலம் என்பதை நினைவில் கொள்ள வேண்டும்; இந்த நம்பிக்கைகள் மற்றும்
மதங்கள் பற்பல பிரிவுகளையும் துணைப் பிரிவுகளையும் கொண்டுள்ளன.; இந்தப் பிரிவுகள்
மற்றும் துணைப்பிரிவுகள் பல்வேறு சம்பிரதாயங்கள், சடங்குகளைக் கடைப்பிடிக்கின்றன;
இந்தச் சடங்குகள் மற்றும் சம்பிரதாயங்களில் சில ஒன்றுடன் ஒன்று முரண்படுகின்றன.
மதங்கள், அதன் பிரிவுகள் மற்றும் துணைப்பிரிவுகள், அவர்களின் சடங்குகள் சம்பிரதாயங்கள்
ஆகியவற்றைக் கடைப்பிடிக்கும் விஷயத்தில், குறிப்பாக அவை ஒருவருக்கொருவர்
முரண்படுகையில், அவற்றின் முழுமையான சுதந்திரத்திற்கு எந்தவொரு அரசும் உத்தரவாதம்
அளிப்பது சாத்தியமில்லை. இந்தச் சடங்கு சம்பிரதாயங்களில் சில மனிதாபிமானமற்ற,
கொடூரமான, ஒழுக்கக்கேடானவை. எந்த ஒரு சிறிய அல்லது பெரிய சமூகத்தின் மதச்
சடங்குகளையும் விழாக்களையும் கண்டிப்பாகவும் முழுமையாகவும் கடைப்பிடிப்பதற்கான
உரிமையை வலியுறுத்துவதும் அதற்காக அழுத்தம் கொடுப்பதும் சாத்தியமற்றது, ஒன்றுபட்ட
இந்தியா என்ற கருத்தாக்கத்திற்கு எதிரானது. ஆயினும் பிரிட்டிஷ் அரசாங்கம், மத
நடுநிலைமை என்ற நிலைப்பாட்டிற்கு இடையிலும் அவ்வப்போது மத நடைமுறைகள் விஷயத்தில்
தலையிட்டுள்ளனர். உதாரணமாக, ஹிந்துப் பழமைவாதிகள் மதத்தின் ஒரு பகுதி என்று கருதிய
சதி மற்றும் சிசுக்கொலையின் மனிதாபிமானமற்ற நடைமுறைகளை அவர்கள் சட்டத்தின் மூலம்
தடைசெய்தனர்.
இதுபற்றிய
விவரங்களை விரிவாக ஆராய்வது இங்கே எனது நோக்கம் அல்ல, ஆனால் இந்திய மதங்களைப்
பற்றிக் கற்கும் ஒரு மாணவர், இந்தியாவில் பிரிட்டிஷ் ஆட்சியின் வருகையும், அதைத்
தொடர்ந்து மேற்கத்திய அறிவு மற்றும் மேற்கத்திய அறிவியலின் பரவலும், அதனோடு இணைந்த
சமஸ்கிருதம் மற்றும் அராபிக் மொழிகளின் ஆய்வின் மறுமலர்ச்சியும், பல மதச்
சீர்திருத்த இயக்கங்கள் தொடங்கப்படுவதற்கு வழிவகுத்தன என்ற எனது கருத்தை எளிதில்
உறுதிப்படுத்த முடியும். இந்த இயக்கங்கள் பல நூற்றாண்டுகளின் அறியாமை மற்றும்
குருட்டு நம்பிக்கையால் பீடிக்கப்பட்டிருந்த இந்திய மதங்களை தூய்மைப்படுத்தும்
நடவடிக்கையில் முனைந்தன. அவர்களுக்குக் கிடைத்த புதிய அறிவின் வெளிச்சத்தில், ஒரு
மதத்தின் பெயரில் நடைமுறையில் உள்ள பல சடங்குகள் மற்றும் சம்பிரதாயங்கள் அந்த
மதத்தின் நூல்களால் அனுமதிக்கப்படவில்லை என்பதையும், அம்மதங்களைச் சேர்ந்த
நிறுவனர்கள், ஆரம்பகாலச் சிந்தனையாளர்களின் கருத்தாக்கங்களுக்கு எதிரானவை
என்பதையும் மக்கள் கண்டறிந்தனர். இன்றும் இதுபோன்ற மனிதாபிமானமற்ற, ஒழுக்கக்கேடான
பல்வேறு சடங்குகளையும் வழிமுறைகளையும் நம்பும் சமூகங்கள் உள்ளன என்பதை மறுக்க
இயலாது. சமூகம் யாருடைய நம்பிக்கையிலும் தலையிட முடியாது. ஆனால் அதே சமயம்
எந்தவொரு முற்போக்கான சமூகமும் அத்தகைய நடைமுறைகளை மதத்தின் பெயரில், அதன்
பெரும்பான்மையான உறுப்பினர்களின் மனித நேயம், ஒழுக்கநெறி ஆகியவற்றிற்கு எதிராக,
கண்மூடித்தனமாக முன்னெடுத்துச் செல்ல அனுமதிக்க முடியாது,
ஒரு அரசியல்
கண்ணோட்டத்தில், மத வேறுபாடுகள் குறைக்கப்படுவது மிகவும் அவசியமான ஒன்று.
இந்தியாவில் உள்ள ஒவ்வொருவரும் மதத்தின் பெயரால், அவரது மதம் சார்ந்த நம்பிக்கை
என்று அவர் கருதும் எதையும் பின்பற்ற அவருக்கு உரிமை உண்டு என்ற நிலை ஏற்பட்டால்
இங்கு எந்த ஒற்றுமையும் சாத்தியமில்லை என்பது வெளிப்படையானது. ஒன்றுபட்ட இந்தியா
என்ற கருத்தாக்கம் வெவ்வேறு மதங்கள் பிரிக்கும் வேறுபாடுகளைக் காட்டிலும் வேறுபட்ட
மதங்கள் ஒப்புக் கொள்ளும் விஷயங்களுக்கு அதிக முக்கியத்துவம் கொடுக்க வேண்டும்
என்று கோருகிறது. எனவே ஒன்றுபட்ட இந்தியா என்ற கருத்தாக்கம், மதங்களையும் மதம்
சம்பந்தப்பட்ட சடங்குகளையும் எவ்வளவு இயலுமோ அவ்வளவு தூரம் அறிவுக்கு ஏற்புடையதாக
மாற்றும் தேவையை வலியுறுத்துகிறது. தனது மதத்தின் ஒரு அங்கம் என்று ஒருவர்
நம்புகின்ற அனைத்தையும் முழுமையாகவும், கட்டுப்பாடற்றதாகவும் கடைப்பிடிக்க
அவருக்கு உரிமை உண்டு என்ற கூற்று, பகுப்பாய்வின் சோதனைக்கு அப்பாற்பட்டதாக இருக்க
முடியாது. ஒவ்வொருவரின் உரிமையும் மற்றவர்களின் நியாயமான உரிமைகளால்
மட்டுப்படுத்தப்பட்டிருப்பது மட்டுமல்லாமல், முரண்பட்ட சடங்குகளை கடைப்பிடிக்கும்
வழக்கங்கள் கடுமையாக எதிர்க்கப்படவேண்டும்.. தவறான நம்பிக்கைகளை அடிப்படையாகக்
கொண்ட இத்தகைய கருத்துக்கள் அனைத்தும் வெவ்வேறு சமூகங்களுக்கிடையில், வெறுப்பை
அதிகரித்தல், ஒரு சமூகத்தை மற்றொன்றிடமிருந்து பிரித்தல் மற்றும் தடைகளை
உருவாக்குதல் போன்றவற்றை உருவாக்கி, வகுப்புவாத உணர்வை மேலும் கடுமையானதாகவும்
கசப்பானதாகவும் ஆக்குகிறது. இது படிப்படியாக அகற்றப்பட வேண்டும்..
துரதிர்ஷ்டவசமாக,
இந்தியாவில் மதச் சீர்திருத்த நகர்வுகள் கூட சில சந்தர்ப்பங்களில் தவறான
திருப்பத்தை எட்டியுள்ளன. அவை அறம் சாராத, சம்பந்தப்பட்ட மதம் சாராத சடங்கு
சம்பிரதாயங்களைப் பின்பற்றும் வழக்கங்களை வெளிச்சத்திற்குக் கொண்டுவந்துள்ளன
என்றாலும், வகுப்புவாத உணர்வு, மீண்டும், இதுபோன்ற சடங்குகளைக் கடைப்பிடிப்பதன்
மூலம் வேறுபாடுகளை நிலைநிறுத்துவதோடு, ஒரு சமூகத்தை இன்னொரு சமூகத்திலிருந்து
பிரிக்கும் ஒரு திடமான சுவரை உருவாக்குகிறது. ஆர்ய சமாஜ், முஹம்மது சீர்திருத்த
இயக்கம் மற்றும் சீக்கிய சீர்திருத்த இயக்கம் ஆகியவை அனைத்தும் இந்தப் போக்கைச்
சித்தரிக்கின்றன; மகாத்மா காந்தியும் அவர் பலமாக ஆதரித்த கிலாஃபத் இயக்கமும் இந்த
உணர்வை அதிகப்படுத்தியுள்ளன என்பதை மறுக்க முடியாது.
மகாத்மா
காந்தியின் ஆளுமை ஒரு வகையில் புதிரானதாக உள்ளது. நடைமுறையில் அவர் தாராளவாதிகளின்
தாராளவாதி, பரந்த எண்ணம் கொண்ட மனிதாபிமானம் கொண்டவர். பல்லாயிரக்கணக்கான
இந்துக்கள் தங்கள் மதத்தின் இன்றியமையாத பகுதியாக கருதுகின்றனர் என்ற போதிலும்,
தீண்டாமையை மனிதாபிமானமற்றது, வேரோடு அழிக்கப்படவேண்டியது என்று அவர்
அறிவிக்கிறார். மறுபுறம், அவரது சில கோட்பாடுகளின் அடிப்படையில், அவர் சில
நேரங்களில் குறுகிய மனப்பான்மையையும் பிரிவினை சார்ந்த மூடநம்பிக்கைகளையும்
ஆதரிப்பதாகத் தெரிகிறது. இது, அவரது வருகைக்கு முன்பு தங்கள் மதங்களில் செல்வாக்குகளை
இழந்துகொண்டிருந்த பண்டிதர்களுக்கும் மவுல்விகளுக்கும் ஒரு புதிய வாழ்க்கையை
அளித்துள்ளது. இதன் காரணமாக கடந்த மூன்று நான்கு வருடங்களில் ஹிந்துப்
பிரிவினைவாதிகள் முன்பை விட வெறுப்பைக் கக்குகிறவர்களாகவும் இஸ்லாமிய, சீக்கியப்
பிரிவினைவாதிகள் அவர்களைவிட வெறுப்புணர்ச்சி கொண்டவர்களாகவும் மாறியுள்ளனர். இந்த
மதங்களைப் பின்பற்றுபவர்களிடையே பிற்போக்குவாதிகள் மீண்டும் அதிகாரத்திற்கு
வந்துள்ளனர், சமூகங்களை ஒருவருக்கொருவர் ஒதுக்கி வைப்பதிலும், மதத்தின் பெயரில்
நடைமுறையில் உள்ள பல மட்டமான சம்பிரதாயங்களுக்கு முக்கியத்துவம் அளிப்பதிலும்
கவனத்தைச் செலுத்தி பல்வேறு சமூகங்களை இணைப்பதை விட பிரிப்பதில் அதிகம் முனைப்பாக
உள்ளனர்.
யாருடைய
எண்ணங்களையும் புண்படுத்தும் எண்ணம் எனக்கு இல்லை, ஆனால் தற்போதுள்ள நிலைமைகள்
சரியாக ஆய்வு செய்யப்பட்டால், கடந்த மூன்று ஆண்டுகளில் குறுங்குழுவாதமும் குறுகிய
எண்ணம் கொண்ட மதவெறியும் மிகவும் பலமடைந்துள்ளதைக் காணலாம். குறிப்பாக கிலாஃபத்
இயக்கம் முஹம்மதியர்களிடையே அதை பலப்படுத்தியுள்ளது. அதன் எதிர்வினையும் தாக்கமும்
ஹிந்துக்களிடையேயும் சீக்கியர்களிடையேயும் உள்ளது. சீர்திருத்தத் திட்டத்தின் கீழ்
கொண்டுவரப்பட்ட வகுப்புவாத பிரதிநிதித்துவம், வலுவான வகுப்புவாத எண்ணங்களை
உருவாக்கி, இரு முக்கிய சமூகங்களிடையேயான உறவுகளைச் சிக்கலானதாகவும்
வெறுப்புணர்ச்சி கொண்டதாகவும் ஆக்கியதை நாம் புறக்கணிக்க இயலாது. நம்முடைய
தற்போதைய அக்கறை இந்தக் குறிப்பிட்ட பிரச்சினையைப் பற்றியதாகும்.
நாம்
உண்மையிலேயே நேர்மையாக ஒரு ஒன்றுபட்ட இந்தியாவை விரும்பினால், நாம் இந்த நாட்டில்
உள்ள பல்வேறு மத சமூகங்கள், மதத்தில் அத்தியாவசியமானவை மற்றும்
அத்தியாவசியமற்றவற்றுக்கு இடையே ஒரு தெளிவான வேறுபாட்டை வெளிக்காட்ட வேண்டும்.
முழு மதச் சுதந்திரம் என்பது பிற சமூகங்களின் நியாயமான உரிமைகளை பாதிக்கும்
வகையிலோ அல்லது அவர்களின் உணர்வுகளை காயப்படுத்தும் வகையிலோ சடங்கு
சம்பிரதாயங்களைப் பின்பற்றுவதற்கான முழு, கட்டற்ற சுதந்தரத்தை அளிப்பது என்று
அர்த்தமல்ல. அத்தகைய உரிமையை, தனிநபராகவோ அல்லது சமூகமாகவோ வலியுறுத்துவதும்,
பிரிட்டிஷ் அரசாங்கம் அத்தகைய உரிமையை நடைமுறைப்படுத்தும் என்ற நம்பிக்கையும்
இந்தியாவில் பெரும் சிக்கல்களை உருவாக்கியுள்ளது. உதாரணமாக, வடமேற்கு எல்லைப்புற
மாகாணத்தின் விஷயத்தை எடுத்துக் கொள்ளுங்கள். ஒரு கிராமத்தின் மக்கள் தொகையில் 99
சதவிகிதம் இஸ்லாமியர்கள். ஹிந்துக்கள் 1 சதவிகிதம் மட்டுமே. பல மசூதிகள்
அமைந்துள்ள கிராமத்தின் தெருக்களில் ஊர்வலமாகத் தனது சிலையை ஊர்வலமாக எடுத்துச்
செல்ல ஒரு ஹிந்து தனது உரிமையை வலியுறுத்துவது மிகவும் முட்டாள்தனமான செயல்.
அஜூதியா, மதுரா, பிந்த்ராபன் அல்லது ஹரித்வார் போன்ற இடங்களில் ஒரு இஸ்லாமியர்
பசுவைப் பலியிடும் உரிமையை வலியுறுத்துவதும் அதே மாதிரியானதே.
துரதிர்ஷ்டவசமாக
பிரிட்டிஷ் ஆட்சி, ஹிந்துக்கள் மற்றும் முகமதியர்கள் இருவரையும் அத்தகைய உரிமைகளை
வலியுறுத்தவும், அவை மறுக்கப்பட்டால் போராடவும் ஊக்குவித்துள்ளது. தனிமனிதவாதம்
என்ற தத்துவமும், முழுமையான மத சுதந்திரம் பற்றிய கருத்தாக்கமும், நான் ஏற்கெனவே
சுட்டிக்காட்டியுள்ளபடி, முற்றிலும் தவறானவை. தற்போது இந்தியாவில் பிரிட்டிஷ்
ஆட்சியினால் விளைந்தவை. இந்தியர்களின் மனதில் வலுவாக வேரூன்றி நம்முடைய தேசிய
வாழ்க்கையின் எல்லாப் பகுதிகளிலும் குழப்பத்தை ஏற்படுத்திக்கொண்டிருப்பவை. எனவே
ஒரு உண்மையான தேசிய வாழ்க்கையை உருவாக்குவதற்கான முதல் படி, இந்த வகையான
விஷயங்களில் சரியான கருத்துக்களை பொதுமக்களின் மனதில் விதைப்பதற்கு ஒரு பரவலான
பிரசாரத்தை மேற்கொள்வதேயாகும். ஆனால் ஹிந்து மற்றும் இஸ்லாமிய மதக் கோட்பாடுகளின்
ஏதோ ஒன்றை ஒவ்வொரு நாளும் தங்கள் வாழ்வில் உடைத்துக்கொண்டிருக்கும் ஆண்களும்
பெண்களும் அந்தந்த மதங்களால் நிராகாரிக்கப்படுவதற்குப் பதிலாக அவற்றின் தலைவர்களாக
ஏற்கப்படுவது என்னைப் பொருத்தவரை ஒரு விரும்பத்தகாத முரண்பாடாகவும், தற்போதைய
நிலையில் புதிரான விஷயமாகவும் உள்ளது.
என்னுடைய
வாதத்தின் தொகுப்பு இதுதான், ஹிந்துக்களுக்கும் முகமதியர்களுக்கும் இடையிலான
தற்போதைய பதட்டத்திற்கு ஒரு காரணம், மத சம்பிரதாயங்களை அனுசரிக்கும் விஷயத்தில்
முழுமையான சுதந்திரம் என்ற கருத்து புத்துயிர் ஊட்டப்பட்டதேயாகும். நான் ஏற்கெனவே
கூறியது போல, மற்றொருவரின் நம்பிக்கையில் யாரும் தலையிடவோ கேள்வி கேட்கவோ முடியாத
நிலை உருவாகியுள்ளது. இத்தகைய நம்பிக்கை முழுக்க முழுக்க தனிமனிதனைச் சார்ந்தது.
ஆனால் அவற்றை நாம் கடைப்பிடிக்கும்போது, நாம் வாழும் சூழலையும், அண்டை அயலாரின்
நல்லெண்ணத்தையும் அமைதியையும், சமூக மோதலைத் தவிர்ப்பதையும் கருத்தில் கொள்ள
வேண்டும். இதற்காக சுதந்தரத்தைத் தியாகம் செய்யவும் தயாராக இருக்கவேண்டும்.
இந்தியா
போன்ற ஒரு நாட்டில், இதுவரை கடைப்பிடிக்கப்பட்ட அல்லது ஒருவரின் நம்பிக்கையின்
பேரில் அனுமதிக்கப்பட்ட அல்லது விதிக்கப்பட்டதாகக் கருதப்படும் ஒவ்வொரு மத
நடைமுறையையும் புனிதமானது, மாறாதது என்று சொல்லி அந்தக் கருத்தை ஊக்குவிப்பது,
எனது தாழ்மையான கருத்தின்படி, விஷமத்தனமானது, எதிர்க்கப்படவேண்டியது. இந்தியாவின்
வளர்ச்சியின் தற்போதைய கட்டத்தில், அதற்கு தேவையானது பகுத்தறிவும்
சகிப்புத்தன்மையும்தானே தவிர பழமைத்தன்மையும் மதவெறியும் அல்ல. துரதிர்ஷ்டவசமாக,
கடந்த தசாப்தத்தில் பகுத்தறிவு மற்றும் சகிப்புத்தன்மையை விட பழமைத்தன்மை, மதவெறி
ஆகியவற்றின் வாசனைதான் சுற்றுச்சூழலில் அதிகம் உணரப்படுகிறது. ஒத்துழையாமை இயக்கம்
இந்தச் சூழலை உருவாக்க தன்னாலான பங்கை அளித்திருக்கிறது. இந்தியாவில் கிலாஃபத்
இயக்கம் அரசியல் அடிப்படையில் அல்லாமல் ஒரு மதத்தின் அடிப்படையில் தனது நிலைப்பாட்டை
எடுத்திருப்பது ஏற்புடையதல்ல. அதை ஆதரிக்க அரசியல் காரணங்கள் இருந்தன. உண்மையில்
மதத்தைவிட அரசியலை அடிப்படையாகக் கொண்ட கிலாஃபத் போன்ற ஒரு இயக்கத்தில் மகாத்மா
காந்தியும் அந்த இயக்கத்தின் தலைவர்களும் மதத்திற்கு முக்கியத்துவம் அளிப்பது
துரதிருஷ்டவசமானது.
ஒத்துழையாமை
இயக்கத்தின் பல்வேறு அம்சங்களுக்கு மதரீதியான அனுமதி பெற வேண்டும் என்ற ஆசை
மற்றொரு பெரிய தவறு. இது ஒரு குறுங்குழுவாத மறுமலர்ச்சிக்கு நேரடியாக வழிவகுத்து,
ஒன்றுபட்ட இந்தியாவின் கருத்தாக்கத்திற்கு விரோதமான தாக்கத்தைச் செலுத்தக்கூடிய
சக்திகளை மீண்டும் சிம்மாசனம் ஏற வழிவகுத்திருக்கிறது. ஹிந்து-முஸ்லீம் ஒற்றுமை
என்ற கருத்தை அடிப்படையாகக் கொண்ட ஒத்துழையாமை இயக்கம், அவர்களின் பிரிவினைக்குக்
காரணமான சக்திகளில் ஒன்றாக மாறிப்போனது. படித்த இந்துக்கள், முசல்மான்கள் மற்றும்
சீக்கியர்கள் இப்போது போல மதத்தின் பெயரில் அற்பமான மற்றும் சிறிய விஷயங்களுக்கு
இவ்வளவு முக்கியத்துவம் கொடுப்பதை நான் இதற்கு முன்பு பார்த்ததில்லை.
சாஸ்திரங்களும் ஷரியத்களும் ஆய்வு செய்யப்பட்டு, குறுகிய மனப்பான்மை மற்றும்
மதவெறியின் சூழ்நிலையை உருவாக்க மட்டுமே அந்த ஆய்வுகள் பயன்படுத்தப்பட்டுள்ளன. தாடியைச்
சவரம் செய்யத் துணிந்ததற்காக இளம் இஸ்லாமியர்கள் மவுல்விகளால் கடுமையாகக்
கண்டிக்கப்படுவதை நான் கண்டிருக்கிறேன், தேசிய காங்கிரசின் வருடாந்திரக்
கூட்டத்தில் ஒரு முஸ்லீம் தலைவர் கருவி இசையை நிறுத்த முயல்வதை இந்தியா முழுவதும்
கண்டது. முன்னெப்போதும் நாம் கற்பனை செய்யாத வகையில் மதத்தின் பெயரால் மிகவும்
ஆச்சரியப்படும் கோரிக்கைகள் முன்வைக்கப்படுவதை நாம் காணுகிறோம். கடந்த நான்கு
ஆண்டுகளில், எந்தவொரு மதரீதியான அங்கீகாரமும் ஆன்மிக மரியாதையும் பெறாத
மவுலானாக்கள்., பண்டிதர்கள் மற்றும் ஞானிகளின் படை உருவாகியுள்ளது.
நான்
யாரையும் புண்படுத்த விரும்பவில்லை. ஆனால் எனது கருத்தை விளக்குவதற்காக இந்த
உண்மைகளை நான் கூறுகிறேன். உதாரணமாக, மசூதிகளுக்கு முன்பு இசை வாசிப்பதை எடுத்துக்
கொள்ளுங்கள். கடந்த நாற்பது ஆண்டுகால எனது அனுபவத்தில், இந்தக் கேள்விக்கு
முக்கியத்துவமும் இருந்ததாக நான் ஒருபோதும் உணரவில்லை, ஆனாலும் நான் தொடர்ந்து
செய்தித்தாள்களை வாசிப்பவனாகவும், நிகழ்வுகளை கூர்ந்து கவனிப்பவனாகவும் இருந்தேன்.
உலகெங்கிலும் பயணம் செய்த, மிகவும் பரந்த மனப்பான்மை கொண்ட ஹிந்துக்கள் சிலர்,
இஸ்லாமியர்களுக்கு எதிராகத் தீண்டத்தகாத தன்மையைக் கடைப்பிடிக்க வேண்டிய அவசியத்தை
உணர்வார்கள் என்பது எனக்கு வேதனையாக உள்ளது. ஹிந்து அல்லாதவர்களால் தொட்ட உணவைக்
குடிப்பது அல்லது சாப்பிடுவது தங்கள் மதத்திற்கு எதிரானது என்று நம்பும்
இந்தியர்கள் இருக்கும் வரை, இந்தியா ஒரு தேசமாக அரசியல் ரீதியாக ஒன்றுபடும் என்று
நீங்கள் எதிர்பார்க்க முடியாது. ஒரு பெரிய சமாஜத்தின் தலைவர் காங்கிரஸ்காரர்களை
ஒற்றுமைக்காக தங்கள் மதத்தை விற்றதாக ஒருமுறை கண்டனம் செய்ததை நான் நினைவில்
கொள்கிறேன். இந்த விற்பனையானது, அவரது கருத்தில், அவர்கள் முகமதியர்களுடன்
சுதந்திரமாகச் சாப்பிடுவதிலும், (உணவைக்) குடிப்பதிலும் இருந்தது.
உண்மை
என்னவென்றால், ஹிந்து-முஸ்லீம் ஒற்றுமைக்கான விருப்பத்தைக் கொண்ட, ஒன்றுபட்ட
இந்தியாவை உருவாக்க விருப்பப்படும் ஏராளமான இந்துக்களும் முஸ்லிம்களும்
ஒற்றுமைக்கு ஒரு விலை இருப்பதையும் அதை அடைவதற்கு முன்பு அவர்கள் அதைச் செலுத்தவேண்டும்
என்பதையும் உணரவில்லை. ஹிந்துக்கள் அல்லது முகமதியர்கள் தங்கள் மதத்தின்
அத்தியாவசியங்களை ஒற்றுமைக்காக தியாகம் செய்ய வேண்டும் என்று நான் கூறவில்லை.
என்னைப் பொருத்தவரை, தனிப்பட்ட முறையில், அறத்தின் தேவைகள் குறைவு, அவை
இந்தியாவில் மட்டுமல்ல, உலகம் முழுவதும் ஒற்றுமையை உருவாக்கக் கூடியவை. ஆனால்
இந்துக்கள் மற்றும் முகமதியர்களின் முக்கிய அமைப்புகள் இந்த விஷயத்தில் எனது
கருத்துக்களை ஆதரிக்கும் என்று எதிர்பார்க்க எனக்கு உரிமை இல்லை. எவ்வாறாயினும்,
ஹிந்துக்கள், முகமதியர்கள், சீக்கியர்கள் மற்றும் கிறிஸ்தவர்கள் தங்கள் மத மற்றும்
சமூக வாழ்க்கையில் தாராளமாகவும் பகுத்தறிவுடனும் இருக்கும் மனதையும் உருவாக்கிக்
கொள்ளாவிட்டால் ஒற்றுமை என்பது ஒருபோதும் நிறைவேறாத ஒரு கனவு என்று நான்
வெளிப்படையாகச் சொல்வேன்.
தற்போது
ஹிந்து, முஸ்லீம், சீக்கிய இனவாத வாழ்க்கையில் ஆதிக்கம் செலுத்தும் குறுகிய மத
சூழ்நிலை ஒன்றுபட்ட இந்தியாவின் கருத்தாக்கதிற்கு ஆபத்தானது. எவ்வளவு விரைவில்
இந்தச் சமூகங்களின் தலைவர்கள் இந்த உண்மையை உணர்ந்துகொள்கிறார்களோ, அது நம்
அனைவருக்கும் நல்லது. இரு மதங்களைப் பின்பற்றுபவர்களும் அரசியல் ரீதியாக
ஒன்றுபடுவதை சாத்தியமில்லாததாக்கும் அளவுக்கு ஹிந்து மதம் அல்லது இஸ்லாம் மிகவும்
குறுகலானது என்ற கருத்தை நான் ஒப்புக்கொள்ள முடியாது. வெளிப்படையாகச்
சொல்வதென்றால், அரசியல் சுதந்திரத்தை நாம் உண்மையிலேயே விரும்பினால் இந்த
விஷயத்தில் ஐரோப்பாவைப் பின்பற்ற வேண்டியிருக்கும். மதம் அரசியலில் இருந்து
பிரிந்து செயல்பட வேண்டும். சமூக வாழ்க்கை விரிவுபடுத்தப்பட வேண்டும். அரசியல்
வாழ்க்கை என்பது பரந்த தேசியக் கொள்கையை மட்டுமே அடிப்படையாகக் கொள்ளவேண்டும்.
மதம் நம் வாழ்க்கையிலிருந்து விலக்கப்படவேண்டும் என்றோ அல்லது நமது அரசியல்
கட்டமைப்பானது மதரீதியான தாக்கங்களைக் கொண்டிருக்கக்கூடாது என்றோ நான்
சொல்லவில்லை. ஆரோக்கியமான மதரீதியான தாக்கங்கள் சந்தேகத்திற்கு இடமின்றி தனிப்பட்ட
மற்றும் தேசிய வளர்ச்சிக்கு அவசியம். இந்த அளவில் நான் மதத்துக்கோ அல்லது
அறத்திற்கோ எதிராக எதுவும் கூறவில்லை. ஆனால் மதத்தின் சடங்குகள் சம்பந்தப்பட்ட
அம்சம் தனிநபர்கள் அல்லது சமூகங்களின் மையமாக மட்டுமே இருக்க வேண்டும். பல்வேறு
மதங்களைப் பின்பற்றுபவர்களுக்கு, பல்வேறு மதம் சார்ந்த சமூகங்களுக்கு இடையில்
தடைகளையோ அரசியல் வேறுபாடுகளையோ உருவாக்கும் விதத்தில் இவை செயல்பட நாம் அனுமதிக்கக்கூடாது.
பின்குறிப்பு
: மேற்கண்டவற்றை எழுதிய பிற்பாடு, மகாத்மா காந்தியின் ஹிந்து மதம் மற்றும் ஹிந்து
முஸ்லீம் ஒற்றுமை பற்றிய கட்டுரைகளை மீண்டும் படித்தேன். ஹிந்து மதம் குறித்த
அவரது கருத்துக்கள் மிகவும் தாராளமயமானவை. இருப்பினும் சாதி அமைப்புக் குறித்த
அவரது விளக்கத்திலிருந்தும் பசு வழிபாட்டைப் பற்றிய விளக்கத்திலிருந்தும் ஒருவர்
வேறுபடக்கூடும். அவரது ஒரு கட்டுரையில் அவர் இவ்வாறு கூறுகிறார்: “ஒவ்வொரு சிறிய
விஷயத்தையும் ஆழ்ந்த மத முக்கியத்துவம் வாய்ந்த விஷயமாக நாம்
புனிதப்படுத்தக்கூடாது என்று நான் கருதுகிறேன்
; மேலும்: “அத்தியாவசியமற்ற எல்லா விஷயங்களிலும், ஒரு ஹிந்து எது தேவையோ
அதற்கு அடிபணிய வேண்டும்.
அத்தியாவசியமற்றவற்றின் ஒரு உதாரணமாக
அவர் குறிப்பிடுகிறார்: “ஒரு மசூதிக்கு அருகில் 24 மணிநேரமும் அமைதியாக இருக்கவேண்டும்
என்ற முஸல்மானின் உணர்வை ஒருவர் எளிதில் புரிந்துகொள்ளலாம்.
அவரது எழுத்துகளில் இதுபோன்று முஸ்லீம்களுக்கு எதிராகக்
கூறப்பட்ட அறிவுரை எதையும் நான் காணவில்லை. பசு பாதுகாப்பிற்காக அவர் மன்றாடியது வேறு
பாணியில் அமைந்துள்ளது. ஒற்றுமைக்காக இரு சமூகத்தினரும் தம் மத நம்பிக்கைகளை விட்டுக்கொடுக்கவேண்டாம்
என்ற தொனியில் அமைந்த அவரது மற்ற அவதானிப்புகளை எங்கோ நான் கண்டிருக்கிறேன்.

Posted on Leave a comment

ஹிந்து முஸ்லிம் பிரச்சினை (1924) – லாலா லஜ்பத் ராய் – பகுதி 2 | தமிழில்: கிருஷ்ணன் சுப்பிரமணியன்

ஒற்றுமை மாநாடும் உரிமைகளின் தொடர்பும்

(லாலா லஜ்பத் ராய்)
டெல்லி ஒற்றுமை மாநாட்டில் நடைபெற்ற விவாதங்களின்போது, என்னை ஒரு விஷயம் அதிகம் பாதித்தது. அது என்னவென்றால், நல்ல திறனுள்ள, நாட்டுப்பற்றுள்ள இளம் முகமதியர்கள், அதே போல் சில ஹிந்துக்கள், ‘அறுதியான, முழு உரிமைகள் (absolute rights) என்ற கருத்தாக்கத்தின் மீது பெரும் பிடிப்புக்கொண்டிருந்தார்கள். பசுக்களைக் கொல்வதற்கான உரிமை முகமதியர்களுக்கு இருந்தது என்று மீண்டும் மீண்டும் வலியுறுத்தப்பட்டு வந்தது. அந்த உரிமையை அவர்கள் தானே முன்வந்து தியாகம் செய்தால்தான் குறைக்க இயலும். இந்த முழு உரிமைகளின் அடிப்படையில்தான், காங்கிரஸ் இயக்கத்தில் ஈடுபட்டிருந்த திறமையான, தன்னைத் தியாகம் செய்த பல இளைஞர்கள் வரைவுத் தீர்மானங்களைத் தயார் செய்தனர். நான் பலமுறை சுட்டிக்காட்டியபடி, முழு உரிமைகள் பற்றிய கருத்து தவறான ஒன்றாகும், சட்டத்தில் அதற்கான அடிப்படை ஏதுமில்லை. தலைவரான பண்டித மோதிலால் நேருவும் இதே பார்வையைக் கொண்டிருந்து அதை மிகச் சிரமப்பட்டு விளக்கினார். இருப்பினும், விளக்கங்கள் மிகவும் திருப்திகரமாக இருப்பதாக எனக்கு நிச்சயமாகத் தெரியவில்லை. பலரும் இதே கருத்தாக்கத்தைக் கொண்டிருந்ததால், அதைப் பற்றி நீண்ட விளக்கம் ஒன்றை அளிக்க விரும்புகிறேன்.
எந்தவொரு தனிநபரிடமோ அல்லது நாட்டின் ஒரு பகுதியாக உள்ள எந்தவொரு சமூகத்திடமோ முழுமையான உரிமைகள் அளிக்கப்படவில்லை என்று நான் கூறுகிறேன். உரிமைகள் அந்தந்த நிலைமைகளைச் சார்ந்தே அமைந்திருக்கின்றன. முழுமையான உரிமைகளின் அடிப்படையில் அமைந்த எந்த ஒரு சமூகமும் இருபத்து நான்கு மணிநேரத்திற்குக் கூட ஒன்றாக இருக்க இயலாது. முழு உரிமைகள் என்பது தவறான கோட்பாடாகவும், நடைமுறையில் தீங்கு விளைவிப்பதாக இருப்பதால், அந்தக் கருத்தாக்கம் நீண்ட காலம் முன்பே உடைந்துவிட்டது. இந்தக் கட்டுரையைப் பெரும் சிந்தனையாளர்கள், மேற்கத்திய சட்ட நிபுணர்களின் மேற்கோள்களைக் கொண்டு நான் நிரப்ப விரும்பவில்லை. இந்தக் கருத்து என்னைப் பொருத்தவரை மிகவும் எளியதாக இருப்பதால் அதை விளக்க அதிகம் சிரமப்படத்தேவையில்லை என்று கருதுகிறேன். ஒரு உயிரினத்தின் ஒட்டுமொத்த செயல்பாடு அதன் உறுப்புகளாக உள்ளவற்றின் பரஸ்பர கடமைகளைச் சார்ந்ததாக உள்ளது. உயிரினத்தின் எந்த ஒரு பகுதிக்கும் முழுமையான உரிமைகள் இல்லை.
முதலாவதாக, ஒரு தனிநபரின் அனைத்து உரிமைகளும். மற்றவர்களின் சம உரிமைகளைச் சார்ந்தே உள்ளன. இதுவே ஒரு சமூகத்தின் பல்வேறு உறுப்பினர்களுக்கிடையேயான பரஸ்பர கடமைகளையும் பொறுப்புகளையும் உருவாக்குகிறது. நன்கு கட்டமைக்கப்பட்டுள்ள ஒரு சமூக உயிரினத்தில் காரணமில்லாமல் இன்னொருவருடைய சட்டபூர்வமான நலன்களுடன் மோதக்கூடிய செயலைச் செய்யும் உரிமை எவருக்கும் இல்லை. சொல்லப்போனால், நல்லெண்ணத்தையும் முன்னேற்றத்தையும் காண்பதற்கு, மிகவும் மேம்பட்ட உறுப்பினர்கள் சில நேரங்களில் தங்கள் நலன்களைப் பொதுநலனுக்காக, சமூகத்தின் மற்ற உறுப்பினர்களுக்காகத் தியாகம் செய்ய வேண்டியிருக்கும். ஏழைகளைக் காப்பது, தங்களைக் காப்பாற்றிக்கொள்ள முடியாதவர்களின், அதாவது விதவைகள், அனாதைகள், பார்வையிழந்தவர்கள், முடவர்கள், வயதானவர்கள், சிறுவர்கள் ஆகியோரின் நலத்தைப் பேணுவது என்ற அனைத்தும் இந்த வகையின் கீழ் வருகிறது.
யூரோப்பின் வரலாற்றில் மனித உரிமைகள் மீது மிகுந்த கவனம் செலுத்திய காலம் ஒன்று இருந்தது. அது பிரெஞ்சுப் புரட்சியின் காலம். தாமஸ் பெயினின் ‘மனித உரிமைகள் (Rights of Man) அந்தத் தலைமுறையின் மனநிலையின் ஒரு பொதுவான பிரதிபலிப்பு ஆகும். ஆனால், ஐம்பது வருடங்களுக்குள்ளாகவே அந்தக் கோட்பாடு முற்றிலும் தவறானதாக, தீங்கு விளைவிப்பதாகக் கண்டறியப்பட்டது. மாஜினியின் ‘மனிதர்களின் கடமைகள் (Duties of Man), பெயினின் ‘மனித உரிமைகள் நூலுக்கு முழுமையான, உறுதியான பதிலடியாக அமைந்தது. பிரெஞ்சுப் புரட்சி மனித உரிமைகளை அடிப்படையாகக் கொண்டது. அதன் அரசியலமைப்பும் அதன் அடிப்படையிலேயே அமைந்தது. அமெரிக்க அரசியலமைப்பும் அதே முயற்சியைச் செய்கிறது. ஆனால் நடைமுறையில், இரண்டிலும் உரிமைகள் வரம்புகளுக்கு உட்பட்டவையாகவே உள்ளன.
உதாரணமாக, அந்த அரசியல் சட்டங்களால் உத்தரவாதம் அளிக்கப்பட்ட பேச்சுச் சுதந்திரம் மற்றும் பத்திரிகைகள் சுதந்திரம் ஆகியவற்றை எடுத்துக் கொள்ளுங்கள். தங்களுடைய நாட்டின் நலன் என்று வரும்போது, பிரஞ்சு மற்றும் அமெரிக்க அரசாங்கங்கள் இந்த உரிமைகள் மீது கைவைக்காமல் இருந்துவிடும் என்று யாராவது நினைக்க முடியுமா? முதலாம் உலகப்போரின்போது நான் அமெரிக்காவில் இருந்தேன். அரசியல் சட்டம் உத்தரவாதம் அளித்த அடிப்படை உரிமைகள் எப்படி மக்களிடமிருந்து ஏதாவது ஒரு சாக்கில் அரசின் நடவடிக்கைகள் மூலமோ அல்லது மாநில சட்டத்தின் மூலமோ விலக்கிக்கொள்ளப்படுவதைக் கண்கூடாக என்னால் பார்க்க முடிந்தது. தங்கள் விருப்பமில்லாமல், போரில் ஈடுபடவைப்பதைத் தவிர்க்கும் உரிமை எல்லோருக்கும் இருந்தது. ஆனால், இந்தப் போரின்போது, பல அரசுகள் இந்த உரிமையை நிராகரித்தன. தங்களது விருப்பத்திற்கு எதிராக மக்கள் ராணுவத்தில் சேர்த்துக்கொள்ளப்பட்டுப் போரில் ஈடுபடுத்தப்பட்டனர். இந்த உரிமை நிராகரிக்கப்பட்டதை எதிர்த்து மனச்சாட்சியுள்ளோர் எத்தகைய கடுமையான போராட்டங்களில் ஈடுபடவேண்டியிருந்தது, அதன் காரணமாக அவர்கள் எந்தவிதமான துன்பங்களைச் சந்திக்கவேண்டியிருந்தது என்பதை எல்லோரும் அறிவார்கள். ஒரு தனிமனிதர் அவர் விருப்பம்போல எதை வேண்டுமானாலும் சிந்திக்க முடியும், ஆனால் அந்த எண்ணத்தைப் பேச்சிலோ செயலிலோ அவர் காண்பிக்க முற்படும்போது அவரது உரிமைகள் நிபந்தனைகளாலும் வரம்புகளாலும் மட்டுப்படுத்தப்படுகின்றன. இந்தக் கேள்வியின் சட்டபூர்வமான, அரசியலமைப்புச் சார்ந்த அம்சம் இதுதான்.
அதன் அறம் சார்ந்த அம்சத்தைப் பொருத்தவரை, உரிமைகளை விட கடமைகளை வலியுறுத்துவதே மேலானது என்பது தெளிவாக உள்ளது. கடமைகளை விட உரிமைகளை வற்புறுத்துபவர்கள் சுயநலவாதிகளாக, கர்வம் கொண்டவர்களாக, தன்னைப் பற்றியே சிந்திப்பவர்களாக உள்ளனர். கடமைகளை வலியுறுத்துகின்றவர்கள் இதற்கு நேர்மாறானவர்கள். மனிதகுலத்தின் மேம்பாட்டிற்கும் சேவை மனப்பான்மைக்கும் அடிப்படை உரிமைகளை விட கடமைகளை வலியுறுத்துவதில்தான் உள்ளது. உலகின் எல்லாப் பெரிய மதங்களின் போதனையும் இதுதான். புத்தர், கிறிஸ்து, காந்தி ஆகியோரின் போதனை இதுவே. ஒவ்வொரு நாளும் அளிக்கும் அனுபவத்தின் பாடமும் இதுதான். ஒரு உயர்ந்த சமூகத்தின் சிறந்த தன்மைக்கான எடுத்துக்காட்டு, அதன் உறுப்பினர்கள் மற்ற உறுப்பினர்களுக்கு வேதனையளிக்கக்கூடிய எந்தவொரு செயலையும் செய்யாமல் இருப்பது, அதற்காக உரிமைகள் என்று அழைக்கப்படுகிற தங்களது நலனையும் குறைத்துக்கொள்ளுவது என்பதுதான். எப்படியோ, ஒரு விஷயம் நிச்சயம். ஒரு சமுதாயத்தின் எந்தவொரு உறுப்பினரும் மற்றவர்களின் உரிமைகள் மீது மோதக்கூடிய அவரது உரிமையைச் செலுத்துவதற்கு அனுமதிக்கப்படக் கூடாது. இரண்டு பக்க உரிமைகளும், அவை ஒன்றுக்கொன்று பாதிப்பு ஏற்படாமல் இருக்கும் வண்ணம் மாற்றியமைக்கப்பட வேண்டும்.
மகாத்மா காந்தியுடன் நெருங்கிய தொடர்பில் இருந்த இளைஞர்களில் சிலர், இந்த ‘உரிமைகளின் கோட்பாட்டை வலியுறுத்துவதைக் கண்டு நான் ஆச்சரியம் அடைந்தேன். ஏனெனில், திரு இராஜகோபாலச்சாரி மாநாட்டில் ஏற்கெனவே குறிப்பிட்டது போல், காந்தியின் போதனை என்பது உரிமைகளை விட கடமைகளின் கோட்பாட்டை அடிப்படையாகக் கொண்டது. இந்த கேள்வியை இன்னும் சிறிது ஆழமாகச் சிந்திக்க நம் இளைஞர்களுக்கு நான் அறிவுறுத்துவேன். நாட்டு இளைஞர்களுக்கு நான் அறிவுரை வழங்குவேன். இந்த விஷயத்தைப் பற்றிய பற்றிய எழுத்துகளை இன்னும் கவனமாக வாசிப்பதற்கும், இந்த தீங்கு விளைவிக்கும் கோட்பாட்டின் தொல்லையிலிருந்து தங்களை விடுவித்துக்கொள்ளவும் நான் ஆலோசனை கூறுவேன். இது நடக்காவிடில், இந்தியாவின் ஒற்றுமைக்குச் சாத்தியமே இல்லை. நாம் பன்மொழிகளைக் கொண்ட ஒரு நாடு என்பதை எப்போதும் நினைவில் கொள்ள வேண்டும், தங்கள் சுதந்தரத்திற்காகப் போராட வேண்டியிருந்த எந்த ஒரு யூரோப்பிய, மேற்கத்திய நாடுகளையும் விட நமது ஒற்றைப்படைத்தன்மை குறைவு. பல்வேறு சமூகங்களைச் சேர்ந்த அதன் மக்கள் அனைவரும் உரிமைகளால் அல்லாமல் கடமைகளால் ஈர்க்கப்பட்டாலொழிய, அத்தகைய ஒரு நாடு சுதந்தரத்தை வென்றெடுக்க முடியாது; அப்படியே சுதந்தரம் அடைந்தாலும் அதைத் தக்கவைத்துக்கொள்ள இயலாது. ஒவ்வொருவரும் அவருடைய நலனை மட்டுமே நினைத்தால், ஒற்றுமை இருக்காது. ஒற்றுமை இல்லாமல் சுதந்திரம் இல்லை.
(தொடரும்.)

Posted on Leave a comment

ஹிந்து – முஸ்லிம் பிரச்சினை (1924) – பகுதி 1 : லாலா லஜ்பத் ராய் | தமிழில்: கிருஷ்ணன் சுப்பிரமணியன்

பகுதி 1 
ஹிந்து முஸ்லிம் பிரச்சினை இந்தியாவின் பிரச்சினை

 

ஹிந்து முஸ்லிம் பிரச்சினை
என்பது இந்தியாவின் பிரச்சினையாகும். ஹிந்து-முஸ்லிம் ஒற்றுமையைப் பற்றி நாம் படித்திருக்கிறோம்,
கேள்விப்பட்டுமிருக்கிறோம். ஆங்கிலோ-இந்தியர்களுக்கும் தேசியவாதிகளுக்கும் இடையே எப்போதும்
விவாதத்தை உருவாக்கும் விஷயம் இது. ஹிந்துக்களும் முஸ்லிம்களும் ஒன்றுபட்டு ஒரே நாட்டில்
வாழமுடியும் என்பதை முன்னவர்கள் நம்பமறுக்கிறார்கள், பின்னவர்கள் நம்புகிறார்கள். குறிப்பிட்ட
ஒரு தருணத்தில் எவ்வளவு ஒற்றுமை அல்லது வேற்றுமை உள்ளது என்பதே ஒரு முக்கியப் பிரச்சினையாகும்.
ஆனால் 1919லிருந்து 1921 வரை இந்தியாவில் இருந்த ஹிந்துக்களும் முஸ்லிம்களும் ஒன்றுபட்டு
இருந்தனர் என்பது உண்மை. இந்தக் காலக்கட்டத்தில்தான் இந்திய வரலாற்றில் முதன்முறையாக
ஆகப்பெரிய, வரலாற்றின் முக்கியமான, இந்தியாவில் உள்ள அற்புதமான மசூதி ஒன்றின் வளாகத்திலிருந்து
ஒரு காஃபிர் உரை நிகழ்த்தினார். அதேபோல் மிலேச்சர்கள் ஹிந்துக்களுடன் சேர்ந்து ஹிந்துக்களின்
பண்டிகைகளைக் கொண்டாடினர்.
இருப்பினும், இந்தக்
குறுகிய காலகட்டத்தில் ஏற்பட்ட ஒற்றுமை தொடரவில்லை என்பதும் உண்மை. கடந்த மூன்று வருடங்களாக
பிரிட்டிஷ் ஆட்சியில் முன்னெப்போதும் இல்லாதவரையில் ஹிந்துக்களும் முஸ்லிம்களும் ஒருவர்மீது
ஒருவர் கடுமையான விரோதம் பாரட்டுகின்றனர். இந்தச் சீர்கேட்டைத் தடுக்க நடைபெற்ற முயற்சிகள்
எதுவும் வெற்றிபெறவில்லை. தீர்வு ஒன்றினைக் காண செய்யப்பட்ட பிரயத்தனங்கள் எதுவும்
பலனளிக்கவில்லை. இதை எழுதும்போது இரண்டு சமூகங்களுக்கும் இடையேயான உறவுகள் மீட்டெடுக்கமுடியாமல்
முறியும் நிலையில் உள்ளன என்பதை மறுக்க இயலாது. மதக் கலவரங்களும் பிரச்சினைகளும் முன்னெப்போதையும்விட
அடிக்கடி நிகழ்கின்றன. பரஸ்பர நம்பிக்கையின்மையும் சந்தேகங்களும் விளிம்புநிலையை எட்டிவிட்டன.
என்னதான் ஒருவரையொருவர் கட்டித் தழுவிக்கொண்டாலும், காங்கிரஸ் வட்டாரங்களிலும்கூட,
இரண்டு சமூகங்களையும் சேர்ந்த தலைவர்களுக்குள் நம்பிக்கையின்மையும் சந்தேகமும் நிலவுகிறது.
காங்கிரஸ் நிகழ்ச்சிகளில் எப்போதுமே ஹிந்து முஸ்லிம் ஒற்றுமை முன்னிருத்தப்படும், ஆனால்
அதன் தலைவர்கள் நிலைமையைச் சீராக்கவோ, ஒரு தீர்வை எட்டவோ தவறிவிட்டனர். இதற்கான விளக்கம்
எளிது. அவர்கள் மக்களின் ஆதரவை இழந்திருக்கவேண்டும் அல்லது நேர்மையாக நடந்துகொள்ளாமல்
இருந்திருக்கவேண்டும். பின்னாலுள்ள கருத்தை நான் ஏற்கவில்லை, எனவே முன் உள்ள கருத்தையே
நாம் ஏற்றுக்கொண்டாகவேண்டும்.
மகாத்மா காந்தி விடுதலை
செய்யப்படுவதற்கு முன்பு, நாடு முழுவதும் அவர் சிறையில் இருந்தபோது பெரிதாக உருவெடுத்துவிட்ட
இந்தப் பிரச்சினைக்குத் தீர்வு காண எரவாடா சிறையை நோக்கி இருந்தது. எல்லா நம்பிக்கைகளும்
ஒரே மனிதரைச் சார்ந்தே இருந்தன, ஆனால் அவர் சிறையில் இருந்த காரணத்தால், அவரது விடுதலை
ஹிந்து முஸ்லிம் தகராறிலிருந்து நாட்டிற்கும் விடுதலை அளிக்கும் என்று கருதப்பட்டது.
இருதரப்பும் அவர் மீது நம்பிக்கை கொண்டிருந்தன. அவரது தலைமை எல்லோராலும் ஏற்றுக்கொள்ளப்பட்டிருந்தது.
அவரது நோக்கங்களைப் பற்றி சிறிதளவு சந்தேகம் கூட இருந்ததில்லை. அன்பு, பொறுமை, நம்பிக்கை,
நற்குணம் ஆகியவற்றின் அடையாளமாக அவர் கருதப்பட்டார். ஆகவே ‘எரவாடா சிறையைத் திறக்கும்
சாவி’ ஹிந்து முஸ்லிம் பிரச்சினைகளைத் தீர்க்கும் சாவியாகக் கருதப்பட்டது. விதி அத்தகைய
ஒரு சாவியை அளித்தது, மகாத்மா விடுதலை செய்யப்பட்டார். அவர் விடுதலை செய்யப்பட்டு கிட்டத்தட்ட
ஆறு மாதங்கள் ஆகிவிட்டன. அவர் விடுதலையானபோது அவரது உடல்நலம் அவ்வளவு சரியாக இல்லை.
அதனால் ஆறு வாரங்களை அவர் மருத்துவமனையில் அவர் கழிக்க நேரிட்டது. ஆனால் அவருக்கே உரிதான
தன்னலமற்ற தன்மையுடன் நிலைமையை ஆராய அவர் முற்பட்டார், இந்த வருத்தத்திற்குரிய மாற்றத்தின்
காரணத்தையும் அவர் ஆராய்ந்தார். இம்முயற்சியில் எதையும் அவர் விட்டுவைக்கவில்லை. இருதரப்பு
நியாயங்களையும் அவர் கேட்டறிந்தார், நடுநிலையாளர்களின் கருத்துக்களையும் கேட்டார்.
தனிப்பட்ட விசாரணைகளை முடித்துவிட்டு, சிந்தனையிலும் தியானத்திலும் ஆழ்ந்தார்.
அதன்பின் இனிமையான,
நியாயமான, சமாதானத்தைக் கோரும் அறிக்கை ஒன்றை அவர் வெளியிட்டார். ஆனால் அது இருதரப்பிற்கும்
திருப்தியாக இல்லை. நான் இங்கே இரு தரப்பிற்கும் என்று கூறும்போது அவர் வார்த்தையை
வேதவாக்காக நினைக்கும், அவர் கூறுவதற்கு எதிர்க்கேள்வி கேட்காத பிரிவை அதில் சேர்க்கவில்லை.
அவருடைய அறிக்கை எந்த அளவிற்கு ஹிந்துக்களுக்கும் முஸ்லிம்களுக்கும் திருப்தியளித்தது
என்று ஆராய்ந்தால், அதில் ஹிந்துக்களுக்கு முஸ்லிம்களைவிட குறைவான திருப்தியே இருந்தது
என்று சொல்லலாம். குற்றம்சாட்டுவதிலும் பொறுப்பைச் சுமத்துவதிலும் அவர் பாரபட்சமில்லாது
நடந்துகொள்ளவில்லை என்ற குறை ஹிந்துக்களுக்கு இருந்தது. ஹிந்துக்களில் ஒரு பிரிவினரை
(செல்வாக்குமிக்க, துடிப்பான, சுறுசுறுப்பானவர்கள்) அவரது அறிக்கை காயப்படுத்தி, வார்த்தைகளாலும்
தீர்மானங்களாலும் அதற்குக் கடுமையான எதிர்வினைகளை ஆற்ற வைத்தது. இது சரியானது அல்லது
தவறானது என்று எப்படி நினைத்தாலும், இரு சமூகங்களுக்கிடையே சமரசத்தை உருவாக்க நினைக்கும்
ஒருவர் அவ்வளவு எளிதில் புறந்தள்ளிவிட இயலாதவாறு இருந்தது அது.
 
லாலா லஜ்பத் ராய்
என்னைப் பொருத்தவரை
மகாத்மா அளித்த தீர்வும், இதற்கான மருந்தாக அவர் பரிந்துரைத்ததும் ஒருவரையும் கவரவில்லை.
ஒருவர் அவரிடமிருந்து எதிர்பார்த்தது போல், அவருடைய ஆய்வும் அவ்வளவு சிறப்பானதாக இல்லை.
அவர் மேம்போக்கான காரனங்களைக் கருதினாரேயன்றி, ஆழமாகச் சென்று அடிப்படைக் காரணிகளைப்
புரிந்துகொள்ள முயலவில்லை. மியான் ஃபசல்-இ-உசைனைப் பற்றியும் ஸ்வாமி ஷ்ரத்தானந்தரையும்
பற்றி அவர் சில கருத்துகளைச் சொன்னார், ஆனால் அவர்களைத் தூண்டிவிட்டவர்கள் பற்றி ஏதும்
தெரிவிக்கவில்லை. அவரது நேர்மையையும், எல்லோரிடமும் அவர் கொண்ட அன்பையும், சமாதானத்திற்கான
அவரது விருப்பத்தையும், ஹிந்துக்களுக்கும் முஸ்லிம்களுக்கும் இடையே முழுமையான ஒற்றுமை
ஏற்படவிரும்பிய அவரது பதட்டத்தையும், இவை எல்லாவற்றின் மூலமாக ஸ்வராஜ்யம் என்ற கோரிக்கையையும்,
ஏன் ஸ்வாராஜ்யம் அடைவதையே அவர் விரும்பியதையும் யாரும் சந்தேகிக்கவில்லை. ஆனால் இதையெல்லாம்
அடைய உதவுகின்ற அறிக்கை ஏமாற்றம் அளித்தது. தோற்றத்தில் அருமையாகவும், பிரமாதமாகவும்
இருந்த பிரச்சினைக்கான தீர்வு மேலோட்டமாக இருந்தது. கடந்த ஆறு மாதங்களில் ஏற்பட்ட நிகழ்வுகள்,
ஒரு வலிநிவாரணியாக, நிரந்தரத் தீர்வாக அவரது முடிவு இருக்கும் என்பதைப் பொய்யாக்கிவிட்டது.
இந்தக் குழப்பங்களுக்கும்
ஏமாற்றங்களுக்கும் சூழ்நிலைகளுக்கும் இடையே, அது உண்டாக்கிய பிரச்சினைகளுக்கு நடுவே,
இந்தியாவின் நலனை விரும்புபவர்களுக்கு ஒரு வலிமையான கருத்து உருவாகி வந்திருக்கிறது.
ஹிந்துக்களும் முஸ்லிம்களும் எந்த அளவு பிரிந்திருந்தாலும், ஒருவருக்கொருவர் இடையேயான
அவர்களின் உறவுகள் எவ்வளவு மோசமடைந்திருந்தாலும், ஸ்வராஜ்யம் என்ற கருத்தில் அரசுக்கு
எதிரான நோக்கத்தில் அடிமைத்தளையை உடைத்தெடுக்கும் முயற்சியில் அவர்கள் ஒற்றுமையாக இருக்கின்றனர்
என்பதுதான் அது. இந்தியர்கள் ஒவ்வொருவரிடமும் இந்த அரசியல் தன்மையைக் கொண்டுசேர்த்த
பெருமை மகாத்மா காந்தியையே சேரும். அவர்களிடம் ஒரு விழிப்புணர்வை, எக்காலத்திலும் அணையாத
அந்த வேட்கையை ஏற்படுத்தியது அவர்தான். ஒரு தேசியத்தை உருவாக்கும் எண்ணத்தை அவர்களிடம்
விதைத்தது அவர்தான். மகாத்மாவின் இந்த வலிமையான, நிரந்தரமான சாதனையின் காரணமாக எதிர்காலத்தைக்
குறித்து அச்சம் கொள்ளத்தேவையில்லை. ஒருவர் விரும்பியதைப் போல அவரது அறிக்கை திருப்திகரமானதாக
இல்லாமலிருக்கலாம். ஆனால் அனைவரையும் முன்னே இழுத்துச் செல்பவர் அவர்தான். நாம் விரும்பும்
நோக்கத்தை அடைய தலைமை தாங்கி முன்செல்பவரும் அவர்தான். ஆனால் வெற்றிக்கு முக்கியமான
காரணிகளில் ஒன்றாக இருப்பது, எந்த ஒரு உண்மையையும் புறக்கணிக்காமல் இருப்பது. அனுபவத்தைத்
தவிர்த்து வெற்றுப்பேச்சுகளை நம்புவது பலனளிக்காது. அவர் செய்யாவிட்டாலும் மற்றவர்கள்
சரியான சிந்தனையையும், எண்ணத்தையும் சரியான தீர்வு ஒன்றுக்கான தயார் நிலையையும் தூண்டி
வெற்றிகாணக்கூடும்.

 

இந்தியாவை நோக்கிய
என் பயணத்தின்போது மேற்கூறியவற்றை நான் எழுதினேன். அதன்பின் நவம்பர் 18, 1924ல் நான்
பம்பாயை அடைந்தபின்னர் நான் பார்த்த, படித்த, அவதானித்தவற்றுடன் நான் எழுதியதை ஒப்பிட்டுப்
பார்த்தேன். நான் இந்த மண்ணை அடைந்தவுடன் இரண்டு அதிர்ச்சியான விஷயங்களைக் கேள்விப்பட
நேர்ந்தது. ஒன்று கோஹட் துயர சம்பவம், மற்றொன்று மகாத்மா காந்தியின் உண்ணாவிரதம். கோஹட்
சம்பவத்தின் ஆகப்பெரிய துன்பமளிக்கும் விஷயம், முஸ்லிம்களின் தாக்குதலுக்கு அஞ்சி ஹிந்துக்கள்
அனைவரும் அந்த இடத்திலிருந்து வெளியேறியதுதான். இந்தத் துயர சம்பவத்திற்கான இரண்டு
சமூகங்களின் பங்களிப்பைக் குறித்து இங்கு நான் வாதிட விரும்பவில்லை. ஆனால் பிரிட்டிஷ்
ஆட்சியில் முன்னெப்போதையும் விட இந்த அரசு செயல்படாமலும், திறனில்லாமலும் நடந்துகொண்டிருக்கின்றது
என்பதை நான் சொல்லமுடியும். நான் பிரிட்டிஷ் ஆட்சியினால் கவரப்பட்டவனல்ல. சொல்லப்போனால்
எந்த ஒரு அந்நிய ஆட்சியாலும் மயங்கிவிட்டவனல்ல. பிரிட்டிஷ் குணநலன்களை நான் மதித்தாலும்
அவர்கள் நிர்வாக முறைகளின் எனக்கு விமர்சனங்கள் எப்போதும் உண்டு. இருப்பினும் பிரிட்டிஷ்
அரசால் சிறுபான்மையரைப் பாதுகாக்க முடியும் என்றும் எந்த ஒரு சூழ்நிலையிலும் அமைதியையும்
பாதுகாப்பையும் அவர்களால் கட்டிக்காக்க முடியும் என்று நம்புகிறவன் நான்.
கிட்டத்தட்ட
3500 நபர்கள், ஆண்கள், பெண்கள், குழந்தைகள் அடங்கிய ஒரு சமூகமே அவர்கள் வீடுகளிலிருந்து
தூரமான ஒரு இடத்தை நோக்கி அரசுப் போக்குவரத்தின் மூலம் அரசின் உதவியால், ஒரு பெரும்பான்மை
சமூகத்தினால் தாக்கியழிக்கப்படுவோம் என்ற அச்சத்தின் காரணமாக இடம்பெயர்ந்த இந்த நிகழ்வு,
பிரிட்டிஷ் அரசின் மீதான இந்த நம்பிக்கையைக் குலைத்து விட்டது. ஏனெனில் இதற்கு இரண்டு
காரணங்கள்தான் இருக்க முடியும். வடமேற்கு மாகணத்தில் இருந்த, பிரிட்டிஷ் அதிகாரிகளின்
நேர்மையின்மை அல்லது திறமையின்மை இதன் காரணமாக இருக்கக்கூடும். ஒரு வாதத்திற்காக கோஹட்டில்
இருந்த ஹிந்துக்கள்தான் கலகம் செய்து, முஸ்லிம்களை இத்தகைய கொலைவெறித்தாக்குதலில் ஈடுபடும்
நிலைக்குத் தள்ளினார்கள் என்று வைத்துக்கொள்வோம். ஆனால் இந்தத் தாக்குதலிலிருந்து ஹிந்துக்களுக்குப்
பாதுகாப்பு அளித்து, அங்கு சட்டம் ஒழுங்கு சீரடைந்த உடன், குற்றம் செய்தவர்களுக்குத்
தகுந்த தண்டனை அளிப்பது பிரிட்டிஷ் அரசின் கடமை. உண்மையில் கோஹட்டின் நடந்தது என்னவென்றால்,
அதிகாரிகள் நிலைமை கட்டுமீறிப்போய்விட்டதென்று கருதி ஹிந்துக்களுக்குத் தகுந்த பாதுகாப்பு
அளிக்கத் தவறிவிட்டனர். விசாரணையின்றி தண்டனை அளிக்கும் சட்டத்தைப் பற்றி நாம் கேள்விப்பட்டிருக்கிறோம்
அல்லவா. அது என்ன? வழக்கமான நீதி வழங்கும் முறையைத் தடுத்து, அதிகாரிகளைச் சட்டத்தின்
படி செயல்பட விடாமல் தடுப்பது. அதே போன்ற ஒன்றுதானே கோஹட்டிலும் நடந்தது?
குற்றம் சாட்டப்பட்ட
ஒவ்வொருவருக்கும் தகுந்த பாதுகாப்பு அளிக்கவேண்டுமென்றும் குற்றம் சாட்டுபவர்களின்
தாக்குதலிலிருந்து அவர் காக்கப்படவேண்டுமென்றும் சட்டம் சொல்கிறது. ஒரு நீதிமன்றம்
அவரைக் குற்றவாளி என்று கருதிய பின்னரே அவருக்குத் தகுந்த தண்டனையளிக்கப்படவேண்டும்.
கோஹட்டின் ஹிந்துக்கள் குற்றம் செய்தவர்கள் எனக் கொண்டாலும், அவர்களைக் கைது செய்து,
நீதிமன்றத்தின் முன் நிறுத்தி வழக்கு நடைபெறும்போது பாதுகாப்பது பிரிட்டிஷ் அரசின்
கடமை. கோஹட்டில் இதைச் செய்ய பிரிட்டிஷ் அரசாங்கம் தவறிவிட்டது. உயிர்பயத்தால் ஹிந்துக்கள்
அங்கிருந்து வெளியேற விரும்பினாலும், அவர்களைத் தடுத்து நம்பிக்கையளிப்பது அரசின் கடமை.
அவர்களுக்கு தகுந்த ராணுவப் பாதுகாப்பு அளித்து அவர்கள் வீட்டில் தங்குமாறு அரசு செய்திருக்கவேண்டும்.
தங்கள் உயிருக்கு ஆபத்து எற்படும் என்ற அச்சம் இருந்தாலொழிய கோஹட் ஹிந்துக்களைப் போல
யாரும் தங்கள் வீடுகளையும் சொத்துக்களையும் விட்டுச் செல்ல விரும்பமாட்டார்கள். இந்த
நிகழ்வு மதக் கலவரத்தின் ஒரு புதிய பரிணாமத்தை வெளிக்காட்டியிருக்கிறது. இதை ஒற்றுமையை
ஏற்படுத்த விரும்புபவர்கள், பிரச்சினையின் ஆணிவேரை அணுகாமல் மேலோட்டமாகத் தீர்வு ஒன்றைக்
காண விரும்புபவர்கள் புரிந்துகொள்ளவேண்டும்.
மகாத்மா காந்தியின்
உண்ணாவிரதத்தைப் பொருத்த வரையிலும், அமேதி, குல்பர்கா, கோஹட் போன்ற இடங்களில் உள்ள
ஹிந்து ஆலயங்களுக்கு நேர்ந்த அவமதிப்புகள், கோஹட் துயரச் சம்பவம் ஆகியவை அவருக்கு அதிர்ச்சியை
அளித்திருக்கவேண்டும். கடந்த மூன்று ஆண்டுகளாக, அவரது புரிதல் இன்மைக்கும், ஹிந்து
முஸ்லிம் விவகாரத்தைத் தவறாகக் கையாண்டதற்கும் ஒரு தியானத்தை மேற்கொள்ளவேண்டிய கடமை
இருப்பதாக அவர் கருதியிருக்கவேண்டும். முஸ்லிம்களின் ‘கிலாஃபத்தை’ காப்பதற்காக ஹிந்துக்களின்
ஒத்துழைப்பைக் கோரிய அவர் எந்த ஒரு தூண்டுதலும் இல்லாமல் முஸ்லிம்கள் ஹிந்துக் கோவில்களை
அவமதித்ததற்காக வருந்தியிருக்கவேண்டும். அவரது அதிர்ச்சி ஏற்படுத்திய கையாலாகாத்தனத்திற்கும்
ஏமாற்றத்திற்கும் தீர்வாக தன்னைச் சுத்திகரித்துக்கொள்ள இந்த இருபத்து ஒரு நாள் உண்ணாவிரதம்
உதவுமென்று, தன்னையறியாமல் அவர் செய்த பாவங்களுக்கு மன்னிப்பாக அவர் இதைக் கருதியிருக்கலாம்.
ஹிந்து முஸ்லிம் உறவுகளில் முன்னேற்றம் ஏற்பட இந்த இடைவெளி ஒரு வாய்ப்பாக அமையுமென்றும்
அவர் நம்பியிருக்கலாம்.
என்னுடைய முதல் உணர்வு
இதை நிராகரிப்பதாக அமைந்தது. ஆனால் டெல்லியை அடைந்ததும், இந்தத் தீர்மானத்தை எடுக்க
அவரைத் தூண்டியது வேறு எந்த வழியிலும் அவரைத் திருப்திப் படுத்தாது என்று உணர்ந்துகொண்டேன்.
ஒற்றுமை மாநாட்டைப் பற்றிய என்னுடைய கருத்தும் இதுவேதான். ஒற்றுமை மாநாடு இதற்கான தீர்வை
அடையாது, தீர்வை அடையவும் முடியாது என்பதே என் எண்ணம். ஆனால் இந்தப் பிரச்சினையைப்
பற்றிய பல்வேறு விதமான குழப்பங்களையும் தாக்கங்களையும் அறிந்து கொள்ள இது ஒரு நல்ல
முயற்சியாக இருக்கும் என்று எண்ணினேன். தனது ஆற்றல், நேரம், கவனம் ஆகியவற்றின் பெரும்பகுதியை
இந்தப் பிரச்சினையைத் தீர்ப்பதற்காக செலவழிக்க மகாத்மா காந்தி முடிவுசெய்திருக்கிறார்.
என்னுடைய இதயத்தின் அடியாழத்திலிருந்து இந்த முயற்சியில் அவர் வெற்றிபெற வாழ்த்துகிறேன்.
ஆனால் அவர் தன்னுடைய முயற்சி அத்தனையும் தற்போதைய நிலையில் அடிப்படைக் காரணிகளை அறிவதில்
செலவழித்தாலொழிய அவர் இதில் வெற்றிபெற இயலாது. அவருடைய நெருக்கமான நண்பர்களின் ஊகங்கள்,
முன்முடிவுகளை அவர் தவிர்த்தாலேயன்றி, தனது முக்கியமான நேரத்தை தகுந்த முறையில் பயன்படுத்தினாலேயன்றி
இதற்குத் தீர்வு காண முடியாது. அறிவியல் ரீதியாக இந்தக் கேள்விக்கு விடைகாண அவர் முயலவேண்டும்.
பிரச்சினையின் அடிப்படைக் காரணங்களை அறிந்து அதன் மூலம் தீர்வு காண அறிவியல் முறைகளை
அவர் பயன்படுத்தவேண்டும்.
என்னுடைய
கருத்துகளை வெளிப்படையாகத் தெரிவிப்பதற்காக நான் காங்கிரஸிலிருந்து ராஜினாமா செய்துவிட்டேன்.
நான் உண்மையை வெளிப்படையாகப் பேசப்போகிறேன். தலைமைத்துவம் அளிக்கும் பொறுப்பின் காரணமாக
பூடகமாகப் பேசுவதைக் கைவிட்டு, யார் என்ன நினைப்பார்களோ என்று கவலைப்படாமல் செயலாற்றப்போகிறேன்.
என்னைப் பலர் விமர்சனம் செய்யக்கூடும், ஆனால் பிரச்சினைகளில் ஈடுபட்டுக்கொள்ள எனக்கு
விருப்பமில்லை. இந்த விவகாரத்தில் என்னுடைய கருத்துகளைத் தெரிவிக்கும் முன்னர் இதை
எல்லாம் தெளிவுபடுத்துவது தேவை என்று நினைக்கிறேன்.
(தொடரும்)

 

பாகம் 13 | பாகம் 12 | பாகம் 11 | பாகம் 10 | பாகம் 9 | பாகம் 8 | பாகம் 7 | பாகம் 6 | பாகம் 5 | பாகம் 4 | பாகம் 3 | பாகம் 2 |