சந்திர மௌளீஸ்வரன்

இந்திய நீதித்துறை வரலாற்றில், முக்கியமான தீர்ப்புகள்
என்று பட்டியலிட்டால் ஷா பானு வழக்கு முதல் பத்து வழக்குகளில் ஒன்றாக இருக்கும். இன்றளவும்
பேசப்படும் இவ்வழக்கின் அடிப்படை மிக எளிமையானது. ஆனாலும் நீண்ட போராட்டம். ஒரு பெண்
தனக்கான உரிமை கேட்டு சுமார் ஏழு வருடங்கள் நடத்திய சட்டப் போராட்டம்.

1932ம் வருடம் முகமத் அகமத் கான், ஷா பானுவை மணக்கிறார்.
அவர்களின் குடும்ப வாழ்வில் ஐந்து குழந்தைகள் அவர்களுக்குப் பிறந்தன. முகமத் அகமத்
கான் இந்தோரில் ஒரு வழக்குரைஞர். அவர் இன்னுமொரு பெண்ணையும் தன் துணையாக இணைத்துக்கொண்டார்.
இரண்டு மனைவிகளுடன் சில காலம் குடும்ப வாழ்வில் ஈடுபட்ட அவர், ஷா பானுவைத் தன் இல்வாழ்வில்
இருந்து விலக்கி வைக்கிறார். அப்போது அந்தப் பெண்ணுக்கு 62 வயது. அப்படி விலக்கி வைக்கும்போது,
அவர்களுக்குள் ஜீவனாம்ச ஒப்பந்தமாக அகமத் கான், ஷா பானுவுக்கு மாதம் 200 ரூபாய் தருவதாக
ஒப்புக் கொள்கிறார். அதன்படியே சில காலம் கொடுத்தும் வந்திருக்கிறார். இந்த ஜீவனாம்சத்
தொகையையும் ஏப்ரல் 1978ல் வழங்காமல் நிறுத்தினார். தன் மனைவி ஷா பானுவை, இஸ்லாமிய முறைப்படி,
தான் தலாக் செய்துவிட்டதால், இஸ்லாம் வழிமுறைகளின்படி ஷாபானு இனிமேல் தன் மனைவி இல்லை
என்பதும், அவருக்கு மாதா மாதம் ஜீவனாம்சம் தர வேண்டியது இல்லை என்பதும், ஷாபானுவுக்கு
மொத்தமாக ஒரு தொகை தந்துவிட்டால் போதுமானது என்பதும் முகமத் அகமது கான் வாதம்.

ஷா பானு நீதி கேட்டு இந்தோரில் குற்றவியல் நடுவர் நீதி
மன்றத்தில், இந்தியக் குற்றவியல் நடைமுறைச் சட்டப் பிரிவு (Code of Criminal Procedure)
125ன் கீழ் தனக்கு தன் கணவர் முகமத் அகமத் கான் ஜீவனாம்சம் தர வேண்டும் என வழக்கு தொடர்ந்தார்.
மாஜிஸ்ட்ரேட் நீதிமன்றம் மாதம் இருபத்து ஐந்து ரூபாய் ஜீவனாம்சம் தர வேண்டும் என ஆகஸ்ட்
1979ல் ஆணையிட்டது.

மாஜிஸ்ட்ரேட் நீதிமன்றம் சொல்லும் தொகை மிகக் குறைவு
என்று ஷா பானு மத்தியப் பிரதேச உயர் நீதிமன்றத்தில் குற்றவியல் மேல் முறையீட்டு மனு
செய்தார். அவரது மனுவைத் தீர விசாரித்த நீதிமன்றம் ஜீவனாம்சமாக மாதம் ரூபாய்
179.20ஐத் தர ஆணையிட்டது.

இந்தத் தீர்ப்பினை எதிர்த்து அகமத் கான் உச்ச நீதிமன்றத்தில்
மேல்முறையீடு செய்தார்.

வழக்கின் முதல் கட்ட விசாரணை நீதியரசர்கள் முர்தாச
ஃபசல் அலி, வரதராஜன் எனும் இரண்டு பேர் கொண்ட அமர்வினால் செய்யப்பட்டது.

வாதியான அகமத் கான் தான் இஸ்லாமியர் என்றும், தான்
இஸ்லாமிய மரபுகளுக்கும் அதன் சட்டதிட்டங்களுக்கும் கட்டுப்பட்டவர் என்பதால் மாதாந்திர
ஜீவனாம்சம் வழங்க குற்றவியல் நடைமுறைச் சட்டப் பிரிவு 125ன் கீழ் வழங்கப்பட்ட ஆணை தனக்குப்
பொருந்தாது என்றும் வாதங்களை முன்வைத்தார். நீதியரசர்கள் இருவரும் குற்றவியல் நடைமுறைச்
சட்டப் பிரிவு 125 இந்தியர் அனைவருக்கும் பொதுவானது என்றும், இந்த வழக்கில் சட்ட முக்கியத்துவம்
இருப்பதால் இந்த வழக்கினை ஐந்து நீதிபதிகள் கொண்ட அமர்வு விசாரிப்பது பொருத்தமாக இருக்கும்
என்று கருதி இந்தியத் தலைமை நீதிபதிக்குப் பரிந்துரை செய்தனர்.

இதன் அடிப்படையில் இந்த வழக்கு ஐந்து நீதிபதிகள் அமர்வுக்கு
மாற்றப்பட்டது. தலைமை நீதிபதி ஒய்.வி.சந்திரசூட், நீதிபதிகள் ரங்கநாத் மிஸ்ரா, டி.ஏ.தேசாய்,
ஓ.சின்னப்ப ரெட்டி, ஈ.எஸ் வெங்கட்ராமையா ஆகியோர் இந்த வழக்கினை விசாரித்தார்கள்

All India Muslim Personal Law Board அமைப்பும்
Jamiat Ulema-e-Hind அமைப்பும் இந்த வழக்கில் இணைந்து கொண்டன.

உலக அளவில் மிகக் கவனம் பெற்ற இந்த வழக்கில் விவாதிக்கப்பட்ட
முக்கியமான இரு சட்ட / சமூக அம்சங்கள்:

1.
தான் விவாகரத்து (தலாக்) செய்த மனைவிக்கு ஜீவனாம்சம்
தருவது குறித்து இஸ்லாமியக் கணவருக்கு இஸ்லாமிய நடைமுறை சொல்வது என்ன?

2.
இந்தியக் குற்றவியல் நடைமுறைச் சட்டத்தில் உள்ள சட்டப்பிரிவு
125 இஸ்லாமியர் உட்பட அனைவருக்கும் பொதுவானதா?

வாதி அகமத் கான் மற்றும் வழக்கில் தன்னை இணைத்துக்கொண்ட
இஸ்லாமிய அமைப்புகள் முன்வைத்த வாதங்களைக் கவனிக்கலாம்.

இஸ்லாமிய வழக்கப்படி (Muslim Personal Law), தன்னால்
விவாகரத்து செய்யப்பட்ட ஒரு பெண்ணுக்கு இஸ்லாமியக் கணவன், இஸ்லாமியச் சட்டங்களில் சொல்லப்பட்ட ‘காத்திருக்கும் காலம்’ எனச் சொல்லப்படும் ‘இதாத்’
(Iddat) காலம் வரைக்கும் மட்டுமே ஜீவனாம்சம் தரக் கடமைப்பட்டவன். இந்த வாதத்துக்காக
அவர்கள் தரப்பில் நீதிமன்றத்தில், எடுத்துரைக்கப்பட்ட சான்றுகள்:

Sir Dinshah Fardunji Mulla எழுதிய Mahomedan Law எனும்
புத்தகம், Faiz Hassan Badrudin Tyabji எழுதிய Personal Law of Muslims எனும் புத்தகம்
மற்றும் Paras Diwan எழுதிய Muslim Law in Modern India எனும் புத்தகங்களில் இருந்து
மேற்கோள் செய்யப்பட்ட வாதங்களை, உச்ச நீதிமன்ற நீதியரசர்கள், இஸ்லாமிய தனிச் சட்டங்கள்
நடைமுறைகள், இந்தியக் குற்றவியல் நடைமுறைச் சட்டத்தின் பிரிவு 125க்கு முரண்பட்டது
என்ற நிலையில், இஸ்லாமியச் சட்டங்ளையே அனுசரிக்க வேண்டும் எனும் வாதத்தினை மொத்தமாக
நிராகரித்தார்கள். ஐந்து நீதியரசர்கள் கொண்ட அமர்வின் தீர்ப்பினைப் பார்ப்போம்.

விவாகரத்து செய்யப்பட்ட, தன்னைப் பராமரித்துக்கொண்டு
வாழ வழியற்ற நிலையில் இருக்கும் ஒரு பெண்ணுக்கு, ஜீவனாம்சம் தரும் பொறுப்பு இஸ்லாமியக்
கணவனுக்கு இல்லை எனும் வாதத்தினை நிரூபிக்க, வலுவாக்க, கொடுக்கப்பட்ட இந்தப் புத்தகங்களின்
சான்றுகள் போதுமானதாக இல்லை என்றும், இஸ்லாமியச் சட்டங்களின் ஒட்டுமொத்த நோக்கத்தினை
நாம் நன்கு கவனிக்க வேண்டும் என்றும் அறிவுறுத்தியது நீதிமன்றம்.

இஸ்லாமியக் கணவன் தன் மனைவிக்கு மரியாதை செய்து வழங்கும்
மஹர் என்பது குறித்து இஸ்லாமியச் சட்டங்கள் பெருமிதமாகப் பேசுகின்றன. இந்த மஹர் என்பது
திருமணத்தின்போதும், மண வாழ்க்கையின் போதும், மனைவியின் கௌரவம், கண்ணியம், மரியாதை,
அவளின் அன்றாடச் செலவுகளுக்காக எனச் சொல்லும் இஸ்லாமியச் சட்டங்கள், அதே மனைவி, விவாகரத்து
பெற்று, தன்னைத் தானே பராமரிக்க இயலாத நிலையில், அவளது பாதுகாப்பினைப் புறக்கணிக்கும்
விதமாக இருப்பதை நீதிமன்றம் நிராகரிக்கிறது.

வாதி மற்றும் இந்த வழக்கில் தன்னை இணைத்துக்கொண்ட இஸ்லாமிய
அமைப்புகள் இஸ்லாமியத் தனிச் சட்டங்களை முன்னிறுத்தி முன்வைத்த வாதங்கள், விவாகரத்தின்
காரணமாக தன்னைத்தானே பாதுகாத்துக்கொள்ள இயலாத துர்பாக்கிய நிலைக்குத் தள்ளப்படாத பெண்களுக்கு
மட்டுமானது எனக் கருதுகிறோம்.

ஒரு கணவன் தன்னால் விவாகரத்து செய்யப்பட்ட ஒரு பெண்ணுக்கு
ஜீவனாம்சம் தர வேண்டுமா இல்லையா எனும் பொதுக் கோணத்தில் தாங்கள் இந்த வழக்கினை எந்த
ஒரு நிலையிலும் அணுகவில்லை என்பதைத் தெளிவு செய்த நீதியரசர்கள், இந்தியக் குற்றவியல்
நடைமுறைச் சட்டத்தின் சட்டப் பிரிவு 125ன் தன்மையும் அத்தகையது அல்ல என்பதைத் தெளிவு
செய்தனர்.

(கணவனுக்குப்) போதுமான வருமானமிருந்தும், தன்னால் விவாகரத்து
செய்யப்பட்ட மனைவிக்கு ஜீவனாம்சம் தராமல் புறக்கணிக்கும் நிலையினையும், அந்த நிலையில் ஜீவனாம்சம் கட்டாயம் வழங்கப்பட வேண்டிய அவசியத்தினையும்
சட்டப் பிரிவு 125 உரைக்கிறது என்பதை நீதியரசர்கள் வலியுறுத்தினர்

காத்திருக்கும் காலம் வரையே தன்னால் விவாகரத்து செய்யப்பட்ட
மனைவிக்கு, ஜீவனாம்சம் தர இஸ்லாமியக் கணவர்கள் கடமைப்பட்டவர்கள் என இஸ்லாமியச் சட்டங்கள்
/ வழிமுறைகள் இவற்றினை முன்னிறுத்தி, வாதி மற்றும் இஸ்லாமிய அமைப்புகள் செய்த வாதம்,
நிராகரிக்கப்படுவதாகத் தங்கள் தீர்ப்பில் நீதியரசர்கள் குறிப்பிட்டனர்.

இஸ்லாமியர்களுக்கான personal lawம் சட்டப்பிரிவு
125ம் ஒன்றுக்கொன்று முரண்படவில்லை என்பதை நீதியரசர்கள் வலியுறுத்தினர்.

வாதியும் இஸ்லாமிய அமைப்புகளும் முன்வைத்த வாதங்களைச்
சட்ட ரீதியாகவும் தர்க்க ரீதியாகவும் எதிர்கொண்டு விளக்கமும், அறிவுரையும் வழங்கிய
நீதிபதிகள் அமர்வு, மிக முக்கிய அம்சம் ஒன்றை எடுத்துரைத்தது.

இஸ்லாமிய நடைமுறைகளில் மிகச் சரியான அறிவுரை புனித
குரானில் இருப்பதை எடுத்துக் கூறினர்.

The Quran- Interpreted by Arthur J.
Arberry. Verses (Aiyats) 241 and 242 of the Quran show that according to the
Prophet, there is an obligation on Muslim husbands to provide for their
divorced wives.

விவாகரத்து செய்த மனைவிக்கு ஜீவனாம்சம் தர குரான் வலியுறுத்துவதை
குரான் தொடர்பான சில நூல்களைக் குறிப்பிட்டு விவரித்தனர்.

The Holy Quran’ by Yusuf Ali என்ற நூலில் இருந்து
நீதியரசர்கள் மேற்கோள் செய்தபோது, அதனை மறுத்து All India Muslim Personal Law
Board, அந்த நூலில் வரும் சொல் குறிப்பது ஜீவனாம்சத்தை அல்ல, வேறு பொருளை என்று வாதம்
செய்ததை நிராகரித்த நீதிமன்றம், நாம் நம் பொதுஅறிவையும் பயன்படுத்த வேண்டும் என்பதைக்
குரான் சொல்வதை எடுத்துரைத்தது.

Board of Islamic Publications, Delhi பதிப்பித்த
The Meaning of the Quran நூலை மேற்கோள் செய்த நீதிமன்றம் அந்த வாக்கியத்தினை அப்படியே
தீர்ப்பில் பதிவு செய்தது.

Those of you, who shall die and leave
wives behind them, should make a will to the effect that they should be
provided with a year’s maintenance and should not be turned out of their homes.
But if they leave their homes of their own accord, you shall not be answerable
for whatever they choose for themselves in a fair way; Allah is All Powerful,
All-wise. Likewise, the divorced women should also be given something in
accordance with the known fair standard. This is an obligation upon the
God-fearing people.

இஸ்லாமிய அறிஞர், Dr. Allamah Khadim Rahmani
Nuri, பதிப்பித்த The Running Commentary of The Holy Quran எனும் விளக்க உரை நூலின்
முகவுரையில் சொல்லப்பட்டிருக்கும் கருத்தையும் நீதிமன்றம் பதிவு செய்தது. விவாகரத்து
செய்யப்பட்ட மனைவிக்கு ஜீவனாம்சம் அவசியம் வழங்க வேண்டும் என்பதை குரான் வலியுறுத்துகிறது
என்றும், அதற்கு எதிரான வாதம் குரான் காட்டும் வழிமுறைகளுக்குச் செய்யப்படும் அநீதி
என்றும் தெளிவாகப் புரிய வைத்தது.

கணவன் மனைவி விவாகரத்து, ஜீவனாம்சம் எனும் தனிநபர்
வாழ்க்கை தொடர்புடைய வழக்கில், கணவன் தரப்பினை ஆதரித்து, தங்களை ஈடுபடுத்திக்கொண்ட
இஸ்லாமிய அமைப்புகள் வழக்கின் மீது காட்டிய ஆர்வத்தினை ‘தேவையற்ற ஆர்வம்’ என வருணித்த
நீதியரசர்கள் அவை சட்ட ரீதியாகவும் வாழும் முறைக்கும் பொருத்தமற்றவை என்பதை ஆழ்ந்த
வருத்தத்துடன் எடுத்துரைத்தனர்.

இந்திய அரசமைப்புச் சட்டத்தின் பகுதி நான்கு –
Directive Principles of State Policy. இந்த வழிகாட்டும் நெறிமுறைகளில், ஷரத்து 44
பொதுச் சிவில் சட்டம் குறித்தது. இது குறித்து இந்த வழக்கில் நீதிமன்றம் தனது ஆழ்ந்த
கவலையை வெளிப்படுத்தியது

பொது சிவில் சட்டம் அமையப் பெற அரசு நடவடிக்கை எதுவும்
எடுக்கவில்லை எனக் கவலை கொண்ட நீதிமன்றம், இஸ்லாமியர்கள் தங்களுக்கான தனிச் சட்டங்களைப்
புனரமைக்க வேண்டிய அவசியத்தை உணர்ந்திருப்பார்கள் என்ற நம்பிக்கை துளிர்த்திருப்பதாகவும்
கருத்துரைத்தது. (A belief seems to have gained ground that it is for the Muslim
community to take a lead in the matter of reforms of their personal law.)

பொதுச் சிவில் சட்டத்திற்கான அவசியத்தினை தேசிய ஒருமைப்பாடு
எனும் கோணத்தில் தெளிவாக விளக்கிய நீதிமன்றம், நமது அரசமைப்புச் சட்டத்துக்கு முறையான
அர்த்தத்தைத் தரக் கூடியது பொதுச் சிவில் சட்டம் என்பதை எடுத்துரைத்ததோடு, அரசு இதனை
நடைமுறைக்குக் கொண்டு வருவதில் நிறைய சவால்களைச் சந்திக்க வேண்டும் என்ற நிதர்சனத்தையும்
புரியவைத்தது. இப்படியான சூழலில் தேவையான சமூக மாற்றத்தினை முன்னெடுக்கும் தலையாய பொறுப்பினை
நீதிமன்றங்கள் ஏற்க வேண்டிய அவசியமான சூழலையும் விளக்கினர்.

இங்கொன்றும் அங்கொன்றுமாய்க் கவனத்துக்குக் கொண்டுவரப்படும்
வழக்குகளின் மூலம் நீதிமன்றங்கள் வழங்கும் நிவாரணங்கள், பொதுச் சிவில் சட்டம் தர வல்ல
நிரந்தர நிவாரணத்தினைத் தர இயலாது என்பதை மிகத் தெளிவாக உச்ச நீதிமன்றம் சொல்லியது.

Dr. Tahir Mahmood எழுதிய Muslim Personal Law நூலில்,
பொதுச் சிவில் சட்டத்துக்கான அவசியத்தை வலியுறுத்தியதை நீதிமன்றம் தன் தீர்ப்பில் தெளிவாகப்
பதிவு செய்துள்ளது.

ஷா பானுவின் நியாயமான உரிமையினை மீட்டுக் கொடுத்த உச்ச
நீதிமன்றம், தனது தீர்ப்பின் இறுதியில், பாகிஸ்தான் அரசால் அமைக்கப்பட்ட
Commission on marriage and Family Laws எனும் அமைப்பின் ஆய்வு அறிக்கையினை மேற்கோள்
செய்கிறது.

எந்தக் காரணமும் இல்லாமல், ஏராளமான நடுத்தர வயதுப்
பெண்கள் விவாகரத்து செய்யப்பட்டு ஆதரவின்றி, தெருவில் தள்ளப்பட்டு அவர்களும் அவர்களது
பிள்ளைகளும் வாழ வழியில்லாமல் செய்யப்படலாகாது.

“மாறிவரும் சமூகச் சூழலில், இஸ்லாமியச் சட்டங்கள் அவற்றை
எதிர்கொள்ளத் தகுந்தவையா எனும் கேள்வியை எதிர்கொண்டு முறையான பதிலுரைக்க இஸ்லாமிய நாடுகள்
அறிவுபூர்வமான முயற்சி நிறைய மேற்கொள்ள வேண்டும்.”

ஷா பானு வழக்கின் அரசியல் எதிரொலியாக அப்போது ஆட்சி
செய்த ராஜிவ் காந்தி தலைமையிலான அரசு The Muslim Women (Protection of Rights on
Divorce) Act 1986 எனும் சட்டத்தினைக் கொண்டு வந்தது.

ஷா பானு வழக்கில் வாதியான கணவரும் இஸ்லாமிய அமைப்புகளும்
செய்த வாதங்களை தாங்கிப் பிடிப்பதாக இந்தப் புதிய சட்டம் இருந்தது.

அதாவது, விவாகரத்து பெற்ற இஸ்லாமிய மனைவி தன் கணவரிடமிருந்து,
காத்திருக்கும் காலம் ‘இதாத்’தின் போது மட்டுமே ஜீவனாம்சம் பெறத் தகுதியுள்ளவர் என்பதை
இந்தப் புதிய சட்டம் வலியுறுத்தியது. இச்சட்டம் உச்ச நீதிமன்றத்தின் தீர்ப்பை நீர்த்துப்
போகச் செய்தது. இந்தப் புதிய சட்டத்தினை எதிர்த்து டனியல் லத்தீஃபி (Danial
Latifi) உச்ச நீதிமன்றத்தில் வழக்கு தொடர்ந்தார். இவர்தான் ஷா பானு வழக்கில் அவர் சார்பாக
வாதாடியவர். இந்த வழக்கில் உச்ச நீதிமன்றம் மேற்படிச் சட்டம் செல்லத்தக்கது என்று தீர்ப்பு
சொல்லி, இரண்டு முக்கிய அம்சங்களை எடுத்துரைத்தது.

* இஸ்லாமியக் கணவர் தான் விவாகரத்து செய்த மனைவிக்கு
இதாத் காலம் வரை மட்டும் ஜீவனாம்சம் தந்தால் போதும்.

* இதாத் காலத்திற்குப் பின் அந்தப் பெண்ணை அவளது உறவினர்
பராமரிக்க வேண்டும். உறவினர் இல்லை என்றால், மாநில வக்ஃப் வாரியம் அந்தப் பெண்ணுக்கு
ஜீவனாம்சம் வழங்க வேண்டும்.

இந்த ஷா பானு 1992ம் ஆண்டு உடல்நலமின்றி மரணமடைந்தார்.

இந்த ஷா பானுவின்
வழக்கு இன்றும் தொடர்ந்து ஊடகங்களில் பரபரப்பாக விவாதிக்கப்பட்டுக் கொண்டிருக்கிறது.
இப்போது பொதுச் சிவில் சட்டம் பற்றிய விவாதங்கள் தலைதூக்கியுள்ள நிலையில், ஷா பானுவின்
வழக்கின் தீர்ப்பைப் பற்றிய சரியான புரிதல் நமக்கு இருப்பது மிகவும் அவசியமானது. ஷா
பானு வழக்கில் உச்சநீதிமன்றம் தந்த முழுமையான தீர்ப்பைப் படிக்க: http://judis.nic.in/supremecourt/imgs1.aspx?filename=9303

Tag: சந்திர மௌளீஸ்வரன்

ஷா பானு வழக்கு – சந்திர மௌளீஸ்வரன்