https://explorable.com/definition-of-research

அம்பாசமுத்திரத்தில் ஆறாம் வகுப்பு மாணவனாகப் படித்துக்கொண்டிருந்த காலம். வீடுகளில் திண்ணை தாண்டி சிறு உள்தாழ்வாரத்தில் விறகுகள் அடுக்கப்பட்டிருக்கும். அடுத்த வீட்டில் ஒருநாள் அலறல் கேட்டது. ஓடிப்போய்ப் பார்த்தோம். ஆண்டாள் மாமி, வலது கை ஆள்காட்டி விரலைப் பிடித்துக்கொண்டு வலியில் கத்திக்கொண்டிருந்தாள். “தேள்.. விறகுக்கட்டுல தேள்.. கொட்டிருத்து.” அண்ணன் விறகுக்கட்டை அவசரமாக விலக்க, தேள் ஒன்று கொடுக்கை உயர்த்தியபடி அவசரமாக உள்ளே ஓடி மறைந்தது. மாமிக்கு யாரோ, ஸேஃப்ட்டி பின் கொண்டு, தேள் கொட்டிய இடத்தில் மெல்லத் தோண்டி, சிறு கொடுக்குத் துண்டை வெளியே எடுத்து… கையில் சுண்ணாம்பு வைத்து… அதற்குள் மாமி வலியில் துவண்டு விட்டாள்.

கிட்டத்தட்ட ஆறு மாதகாலம், மாமியின் விரல் வளைந்தே இருந்தது. “கையில் என்ன மாமி?” என்றால் போதும் “அதேண்டா கேக்கறாய்.. ஒரு பெரிய தேள்.. நட்டுவாக்காலியோ என்னமோ.. கொட்டிடுத்து” கிட்டத்தட்ட அழுதுவிடும் குரலில் ஒவ்வொரு முறையும் சொல்லுவாள். ‘அது தேள் குஞ்சு’ என்றான் அண்ணன். நட்டுவாக்காலியெல்லாம் இல்லை. ஆனால் ஆண்டாள் மாமி அதனை உறுதியாக நம்பினாள்.

அதன்பின் விறகு எடுக்கவே பயந்தாள். “அம்பி வந்து ரெண்டு விறகு எடுத்துக்கொடுத்துட்டுப் போடா” என்பாள். அம்பி, இல்லாதபோது “டேய், இவனே, செத்த வந்து ரெண்டு விறகு உருவிப் போட்டுட்டுப் போ” என்பாள், என்னைப் போன்ற சிறுவர்களிடம். பிள்ளைகள் விளையாட்டில் பந்து எதாவது செடிகளில் சென்றுவிட்டால் “டேய்.. அங்க போகாதே. தேள் எதாச்சும் இருக்கப்போறது.” அங்கு புதரில் பாம்பு இருக்கச் சாத்தியமிருந்தது. ஆனால் அவளுக்குப் பயம் தேள்தான்.

விறகு எடுத்துக்கொடுக்க யாராவது வந்தால்தான் உண்டு. மற்ற அனைத்துக் காரியங்களும் செய்யக்கூடிய ஆண்டாள் மாமிக்கு விறகு என்றால் தேள் நினைவு. மடங்கிய விரல் பல மாதங்கள் கழித்து நீண்டதா என்பது நினைவில்லை. ஆனால், அவரை மிகவும் தாக்கியது ஒரு குஞ்சுத் தேள் கொடுக்குதான் என்பதும், அவரது நடைமுறை வாழ்க்கையை மாற்றிப்போட்டது அந்த சிறுநிகழ்வுதான் என்பதும் எனக்கு மிக நன்றாக நினைவிருக்கிறது. நானே சிலநாட்களில் விறகுக்கட்டைகளை எடுத்துப் போட்டிருக்கிறேன். (“பாத்துடா, உள்ள தேள் இருந்து வைக்கப் போறது.”)

சிலவேலைகளில் மட்டும் நாம் காலதாமதம் செய்வதற்கும், தவிர்ப்பதற்கும், ஏதாவது முன் அனுபவமோ, பிறரது அனுபவத்தைப் பார்த்து / கேட்டு உள்வாங்கியதோ காரணமாக இருக்கலாம். நமக்கு எப்போது தேள் கொட்டியது என்பதை விலகி நின்று ஆராய்ந்தால், அது குஞ்சுத்தேள்தான், நட்டுவாக்காலியல்ல என்பதும், நமது விரல் சில நாட்களிலேயே பலதேவைகளுக்கு நீண்டுவிட்டது என்பதும், விறகு எடுக்க மட்டும் வளைந்து வலியெடுக்கிறது என்பதும் தெரியவரும்.

பயங்களில் சில காரணமற்றவையாக இருக்கலாம். சில உள்மறைக் காரணங்களால் வந்திருக்கும். நமது நட்டுவாக்காலி நம்பிக்கைகளை நம்பாது, கொட்டிய தேள் எது என்பதைக் கேட்டுத் தெரிந்துகொண்டால், விரல்வளைவுகளையும் விறகு எடுக்கத் தவிர்ப்பதையும் தவிர்க்க முடியும்.

“பயங்களை வெற்றி கொள்ள முக்கியமாகத் தேவைப்படுவது அதனை எதிர்த்தான இயக்கம்” என்கிறார் ஸ்காட் ஆலன், தனது பிரபலமான ‘The Discipline of Masters’ என்ற புத்தகத்தில். “தோல்வி கொண்டுவரும் முதல் தடைக்கல் – பயம்” என்றே ‘சுய-தோல்வியடையச் செய்யும் தடைகள்’ என்ற அத்தியாயத்தில் குறிப்பிடுகிறார். தள்ளிப்போடுதல் என்பதில் நாம் சொல்லும் சாக்குகள் பல இருப்பினும், அதில் முக்கியமானதைக் கவனியுங்கள் – ஒரு பயத்தின் வெளிப்பாடாகவே இருக்கும்.

“உங்கள் பயங்களை வெற்றி கொள்ளுங்கள்” என்று பல புத்தகங்களிலும், உற்சாகமூட்டும் பேச்சுகளிலும் பார்க்கலாம். ஆனால் இது அத்தனை எளிதில் சாத்தியமல்ல. நமது பயங்களின் ஆதிமூலம் தெரியாமல், தற்போது நமது பயத்தின் நீட்சி எதனால் என்பது தெரியாமல் நம்மால் நமது பயங்களை எதிர்கொள்ள முடியாது. மிக ஆழமான, வலி நிறைந்த பயமாக இருக்குமானால், மனநல ஆலோசகர்களை அணுகுவதுதான் சரியான வழி.

மற்றபடி, “லைட் இல்லைன்னா, உள் ரூமுக்குப் போகமாட்டேன்” என்று சொல்லுவதில் சிறுவயதில், திடீரென “பே” என்று அலறி பயப்பட வைத்த அண்ணன்களின் குரல்களே இன்றும் மனத்தின் ஆழத்தில் இருந்து, இருட்டான அறைக்குச் செல்லப்பயப்பட வைக்கிறது என்பதை நாமே புரிந்துகொள்வது யதார்த்தம். இதற்கும் சில உரையாடல்கள் அவசியம். “ஆமா, நான்தான், நீ அந்த ரூம் போகும்போதெல்லாம் பின்னால இருந்து ஊ ஊன்னு ஊளையிடுவேன். நீ அம்மான்னு அழுவே” என்று அண்ணன் இப்போது சிரித்துக்கொண்டே நினைவு கூர்ந்தால், அதனை மனதில் அடிக்கடிச் சொல்லிக்கொள்வதும், மெல்ல மெல்ல இருட்டிய அறையில் சென்று லைட்டைப் போட்டுப் பழகுவதும். அதனைப் பாராட்டி உற்சாகமூட்ட ஒருவர் அருகில் இருப்பதும் ஆரோக்கியமான செயல்.

சில நேரங்களில் மட்டுமே, தன்னந்தனியாக பயங்களை எதிர்கொள்ள முடியும். மனம், முன் அனுபவம் கொண்டு ‘நமக்கு இது பயப்படுத்தும் அனுபவம். தவிர்த்துவிடு’ என்றே நம்மைத் தளர்த்தும். விலக்குவதற்கான தருக்க ரீதியில் அனைத்துக் காரணங்களையும் முன்னிறுத்தும். அவை அனைத்தும் நியாயமானவையே. “இந்த வயசுல நீச்சல் கத்துகிட்டு என்ன செய்யப்போற? பேசாம உன் வேலையைப் பாரு” என்பது நாற்பத்தைந்து வயதுப் பெண்மணிக்குத் தகுந்த காரணமாக இருக்கலாம். ஆனால், தண்ணீர் மீதான பயம் அவருக்கு என்றுமே இருக்கும். கங்கையில் குளிக்கப் போனாலும் ஒரு செம்பு தேவைப்படும். சில்லென்ற நீரில் முழுகி எழும் ஆனந்தம் அவருக்கு என்றுமே கிட்டப்போவதில்லை – அவர் அதனை ஆழ்மனதில் மிக விரும்பினாலும்.

இது ஒரு கேள்வியை முன் வைக்கிறது. ‘எனது விருப்பம், எனது பயங்களைப் போக்கிவிடாதா?’ விருப்பம் (desire) என்பதற்கும், ஆழ்ப்பற்று (passion) என்பதற்கும் வித்தியாசம் இருக்கிறது. எனக்கு சைக்கிள் ஓட்ட ஆசை என்பதற்கும், ‘என்ன மழையானாலும் சரி, ஒவ்வொரு நாளும் ஐந்து மைல் சைக்கிள் ஓட்டியே தீருவேன்’ என்பதற்கும் உள்ள வித்தியாசம் அது. ஆழ்ப்பற்று நம்மை, நமது பயத்திலிருந்து விலகி வரச்செய்யும். இந்த உள்ளுணர்வு வராவிட்டால், நம்மால் மிகப் புத்திசாலித்தனமான, மிகச்சரியான, நடைமுறைக்குச் சாத்தியமான சாக்குப் போக்குகளை ஒரு பட்டியலாக அடுக்க முடியும். “சர்க்கரை வியாதிக்கு தினமும் முப்பது நிமிசம் நடக்கணும். சரி. எனக்கு நடக்கப் பிடிக்கவும் செய்யும். ஆனா, எட்டுமணிக்கே ஆஃபீஸ் கிளம்பணுமே? தவிர, எங்க நடக்க முடியுது சொல்லுங்க? ரோடெல்லாம் ஒரே ட்ராஃபிக். புழுதி… இதுல நடந்தா…” இதெல்லாம் சரிதான். நடக்க மிகவும் பிடிக்கும் என்றால், ஆறுமணிக்கே எழுந்திருக்க வைக்கும். மூக்கில் கர்ச்சீஃப் கட்டிக்கொண்டு நடக்கத் தோன்றவும் செய்யும். இது ஆழ்ப்பற்றின் அடையாளம்.

ஆழ்ப்பற்று மட்டுமிருந்தால் போதுமா? ஒவ்வொரு பயத்தின்பின்னும் அதன் ஆபத்துகள் ஒளிந்திருக்கின்றன. இத்தனை வருடம் நீரில் இறங்காமல் இருந்துவிட்டு, திடீரென நீச்சல்குளத்தில் குதிக்க முடியுமா என்ன? சைக்கிள் ஓட்டிவிட முடியுமா? ‘48 வயதில், 85 கிலோ எடையில், இப்ப நான் பரத நாட்டியம் கத்துக்கப் போறேன்னு சொன்னா, சிரிக்க மாட்டாங்களா? முதல்ல, எந்த டீச்சர் சேத்துக்குவாங்க?’

தருக்கம் சார்ந்த இந்தக் கேள்விகளும் நியாயமானவைதான். “ஆழ்ப்பற்றுடன் மற்றொரு பண்பை வளர்த்துக்கொள்ளவேண்டும்” என்கிறார் டாக்டர் ஆஞ்செலா டக்வொர்த், அவரது ‘Grit’ என்ற பிரபலப் புத்தகத்தில். அது பொறுமையுடனான விடாமுயற்சி (Perseverance). நிஜமான தடைகளைவிட, நம் மனதில், அத்தடைகளைக் குறித்துத் தோன்றும் நினைவுகளும் கேள்விகளுமே மிகப்பெரிய தடைகள்.

‘எந்த டீச்சர் வயதான என்னை டான்ஸ் கிளாஸ்ல சேத்துக்குவாங்க?’ என்ற கேள்வியைக் கொஞ்சம் தள்ளி வைத்து ‘எங்கு வயதானவர்களுக்கும் டான்ஸ் சொல்லிக்கொடுக்கிறார்கள்?’ என்று தேடுவதும் கேட்பதும் முதல்படி. சிலர் வியக்கலாம்; எள்ளி நகையாடலாம். பொறுமையுடனான விடாமுயற்சி என்பது ‘தெரியலையே, அப்படியெல்லாம் இருக்க சாத்தியமில்ல’ என்ற பதில்களைத் தாண்டி ‘அடுத்து’ என்று அடுத்த நண்பரிடம் கேட்கத் தூண்டும்.

எத்தனை முறை இப்படித் தோல்விகளைத் தாண்டிச் செல்ல வேண்டும்? “குறைந்தது நாற்பது முறை” என்கிறார் ஜாக் கான்ஃபீல்ட், தனது ‘How to Get From Where You Are To Where You Want To Be’ என்ற புத்தகத்தில், “ஒரு புத்தகத்தை எழுதிப் பதிப்பதற்கு”. அனைவரும் புத்தகம் எழுத முயல்வதில்லை என்றாலும், குறைந்தபட்சம் இருபது முறை தடைகளையும், தோல்விகளையும் எதிர்நோக்கி ‘அடுத்து’ என்பதை மீண்டும் முயலுங்கள் என்று எடுத்துக்கொள்வது பொருத்தமாக இருக்கும்.

பின்னணியில், பயம் பெருமளவில் இயங்குகிறது என்பதைப் புரிந்துகொள்வதிலும், தேள்கொட்டிய நிகழ்வு நமக்கு எது என்பதைக் கேட்டுத் தெளிவதிலும், எந்த அளவில் தள்ளிப்போடுவதை விரும்புகிறேன் என்பதனை உணர்வதிலும், அதனை அடைய எந்த அளவில் ‘அடுத்து’ என்று இயங்க முயல்கிறேன் என்பதனை உறுதிப்படுத்துவதிலுமே, ஒரு முயற்சியைத் தள்ளிப்போடுவது என்ற பழக்கம் நலிவடைய முடியும்.

Reference

Angela Duckworth: Grit

Jack Canfield: How to Get From Where You Are To Where You Want To Be

Scot Alan: The Discipline of Masters

அண்மையில் சி.ஐ.டி (CID) என்ற தொலைக்காட்சித் தொடரின் சில அத்தியாயங்களைக் காண நேர்ந்தது. அமெரிக்காவில் புகழ்பெற்ற டாக்டர் ஹவுஸ் (Dr.House), சி.எஸ்.ஐ (CSI) போன்ற தொடர்களில் அறிவியல், தொழில்நுட்பம், மருத்துவம், தடயவியல் மற்றும் எளிதான தருக்கம் கொண்டு எப்படிக் குற்றங்களைக் கண்டுபிடிக்கிறார்கள் என்று காட்டியிருப்பார்கள். இதனை அடிப்படையாகக் கொண்டு இந்தியில் இந்தியர்களுக்காக எடுக்கப்பட்ட தொடர் சிஐடி. பத்து வருடங்களுக்கும் மேலாக ஓடிக்கொண்டிருக்கின்ற புகழ்பெற்ற தொடர் இது.

தொடர், மசாலாத்தனம் நிறைந்து இருக்கும் என்றால் அது தவறில்லை. ‘காண்கின்றவர்கள் விரும்புவதைக் காட்டுகிறோம்’ என்று சொல்லிவிடலாம். ‘எங்களது ரசிகர்கள் அறிவியல் அதிகம் விரும்பமாட்டார்கள்; அவர்களுக்குத் தெரியாது, எனவே எங்களுக்கு எது தெரியுமோ, வசதிப்படுமோ அதுதான் அறிவியல் எனக் கொண்டுவருவோம்’ என்ற மனநிலையை இத்தொடரில் பார்க்கலாம். இது கவலைக்குரியது.

எரிக்கப்பட்ட உடலின் சாம்பலை ஆராய்ந்து, அதன் அறிக்கை எனக் காட்டுகிறார்கள். அதில் மெல்லக் கொல்லும் விஷமாக ஆர்சனைடு கண்டறியப்படுவதாகச் சொல்கிறார் ஒரு வல்லுநர். சாம்பலில் ஆர்சனிக் என்ற தனிமம் கண்டறியப்படலாம். ஆர்சனைடு?

இதைவிட ஒருபடி மேலே போய், சாம்பலில், இறந்தவரின் ரத்தவகை ஏ பாசிடிவ் என்று கண்டறிகிறார்கள்.

நாம் நகைத்துப் போகலாம். அல்லது ‘ஆர்சனிக்,- ஆர்சனைடு – என்ன பிரச்சனை உங்களுக்கு? ஏதோ கொல்ற விஷம், உடம்புல இருந்திருக்கு. எப்படித் துப்புக் கண்டுபிடிக்கறாங்கன்னு பாருங்க’ என்று சொல்லிப்போகலாம். இழப்பு ஒன்றுதான். நம்பகத்தன்மை.

இந்த நம்பகத்தன்மை செய்தியில் வேண்டும். ஆனால் கதையில் வேண்டாமெனச் சொல்வது சரியானதா? கதை என்றால் எப்படி வேண்டுமானாலும் வடிவமைக்கப்படலாமா? அறிவியல் என்றால் என்ன என்று தெரியாதவர்களுக்கு எப்படி அதனைச் சொல்ல என்ற காரணத்தாலா? அல்லது, இந்த அறிவியல் செய்திகளெல்லாம் படித்த சிலருக்கு மட்டுமே என்னும் மேன்மட்டச் செருக்கின் விளைவு என்ற கருத்தினாலா?

நம்பகத்தன்மை என்பது எதிலும் காணப்படவேண்டிய ஒன்று. Traceability and validation என்பது நம்பகத்தன்மையின் அடிப்படைக் கூறுகள். ஒரு நம்பத்தகுந்த இடத்திலிருந்து (Reliable source) செய்தி கேட்கிறீர்கள். அதை அப்படியே போட்டுவிடுவதால் அது நம்பத்தகுந்ததாக ஆகிவிடுவதில்லை. செய்தி மற்றொன்றுடன் சரிபார்க்கப் படவேண்டும் (Validated) அல்லது உறுதிப்படுத்தப்பட வேண்டும் (Verified). தோற்றுவாய்கள், மூலங்கள் தெரிவிக்கப்பட்டு ஆதாரங்கள் (Proof), உசாத்துணைகள் (References) கொடுக்கப்படவேண்டும்.

இதெல்லாம் கதைக்கு எதற்கு? ‘விஷம் கொடுத்தார்கள். செத்துப்போனார். முடிந்தது கதை (அல்லது தொடங்கியது)’. இதில் பாதிப்பு ரசிகர்களுக்கே. அவர்கள் காண்பது வெறும் பொழுதுபோக்கு அம்சம் மட்டுமே. அதில் அவர்களது ரசிகத்தன்மையை வளர்க்கவோ, மேலும் அறிவினைச் செம்மைப்படுத்துவதோ இயலாமல் போகிறது. ஒரு சமூகத்தின் பொது அறிவின் விழுக்காடு குறைவதுடன், பொதுச்சமூக உணர்வு மழுங்கிப்போகிறது.

60களில் தொடங்கி இன்றுவரை தமிழ் சினிமாவில் அறிவுசார்ந்த தருக்கம் சார்ந்த உணர்வுக் காட்சி வெளிப்பட்டதாகத் தெரியவில்லை. கல்லூரிகளில் இலக்கிய வகுப்பில் ஷேக்ஸ்பியரின் காதல் நாடகங்கள் மட்டுமே சொல்லித் தருவார்கள். சிவாஜி திருக்குறள் பற்றிப் பேசுவதை ரேடியோவில் கேட்கும்போது, தங்கவேலு நோட்ஸ் எடுப்பார். எத்தனை வீடுகளில் அப்படி நோட்ஸ் எடுத்திருக்கிறார்கள்? புத்தகம் விரும்பியான கதாபாத்திரத்தின் வாசிப்பு நிலை, எந்த வகையான புத்தகங்கள் என்று ஒரு கதாபாத்திர உருவாக்கம் (characterization) மருந்துக்கும் இருக்காது. மலையாளம் இதில் சற்றே வேறுபட்டிருந்தது. மணிச்சித்ரத்தாழ் திரைப்படத்தில், மனப்பிளவு, Multiple personality disorder என்றெல்லாம் கொண்டுவந்தாலும், அதனைச் சரியாக விவரித்துக் கையாண்டிருப்பார்கள்.

இந்த நம்பகத்தன்மையின் விளைவாகப் பலரும் இன்று multiple personality disorder, psychosis என்றெல்லாம் அறியத் தொடங்கினார்கள். மனநோய் பற்றிய ஒரு பொது விழிப்புணர்வு ஏற்பட, பொழுதுபோக்குக் காரணிகள், ஊடகங்கள் காரணமாக இருந்தன என்றே சொல்லாம். அதிகம் அறியாதிருந்த, இருளடர்ந்த மன நோய்கள் சற்றே வெளிச்சம் கண்ட ஆரோக்கியமான தருணம் மணிச்சித்ரத்தாழின் பின்னே சாத்தியமானது.

 டாக்டர் ஹவுஸ் தொடரில், ஒரு யூதன், நிர்வாணமாகக் கிடத்தப்பட்டிருக்கும் தன் மனைவியைப் பார்க்க மறுத்து டாக்டரிடம், “உங்களுக்கு வேண்டுமானால், அவள் மற்றுமொரு நோயாளியின் உடலாக இருக்கலாம். எனக்கு மனைவி. எனது கலாசாரத்தில், மனைவியின் உடல் மதிப்பிற்குரியது. பார்க்கவேண்டிய தருணமன்றிப் பிற வேளையில் பிறந்தமேனியாகப் பார்க்கமாட்டேன்” என்கிறபோது, மருத்துவம், தொழில் தருமம் இவற்றைத் தாண்டி, மனிதம், கொள்கை, பற்று, மரியாதை, கலாசாரம் என்பதன் எல்லை தெரிகிறது. கோடு எங்கே கிழிக்கப்படவேண்டுமென ஒரு ஆரோக்கியச் சிந்தனையோ அல்லது அது குறித்த ஆரோக்கியமான விவாதமோ எழும் சாத்தியத்தை அத்தொடர் வழங்கியது. என் வீட்டில் இந்த நிகழ்ச்சி கண்டபின் நடந்த விவாதம் பதின்ம வயதினனாக இருந்த என் மகனுக்குப் பல கோணங்களில் வாழ்வைக் குறித்த சிந்தனையை வளர்த்தது.

சிஐடி போன்ற தொலைக்காட்சித் தொடர்கள் இந்த நம்பகத்தன்மையைக் கொண்டிருந்தால், பலர் பேசத் தயங்கிக் கொண்டிருந்த, அதிகம் அறியாதிருந்த, தவறாக அறிந்திருந்த செய்திகள் பல, மக்களிடையே வலுவாகச் சென்று சேர்ந்திருக்கும். சில தயக்கங்களுக்குத் தெளிவும் கிடைத்திருக்கும். கட்டுப்பாடற்று, தடைபடும் இயக்கம் உள்ள (Spastic ஆக உள்ள) சிறுவனை அடைத்து வைக்காமல், யதார்த்தமாகப் பழகுங்கள் என்ற செய்தியை அவர்கள் சொல்லியிருக்கலாம். தடுப்பூசி போடுவதன் முக்கியத்துவத்தினைச் சொல்லியிருக்கலாம். இரத்த தானம், கண் தானம் பற்றிப் பேசியிருக்கலாம். இது மிகையான எதிர்பார்ப்பல்ல. சிஎஸ்ஐ தொடரில் கார் விபத்தில் பிழைத்திருக்கும் ஒருவனது கழுத்தில் இருக்கும் கீறல் கொண்டு, அவன் சீட் பெல்ட் அணிந்திருந்தான் என அறிவதோடு, அதனால்தான் அவன் பிழைத்தான், அணியாத பிறர் மண்டை உடைந்து இறந்தார்கள் எனவும் காட்டுவார்கள். இருக்கைப் பட்டையின் முக்கியத்துவத்தைப் பலமாக, மறைமுகமாக உணர்த்தும் காட்சி அது.

அறிவியல் கருவிகளாகட்டும், செய்முறைப் படிகளாகட்டும், அவற்றைக் காட்டுவதில் உள்ள அலட்சியம் நம்மூர்த் தொடர்களைக் காணத் தவிர்க்க வைக்கிறது. எந்த அளவு இதில் நம்பகத்தன்மை வேண்டும்? கெமிக்கல் என்னவென்றே தெரியாத ஒருவருக்கு அதன் பெயர் சரியாக இருந்தாலென்ன தவறாக இருந்தாலென்ன என்ற கேள்வி ஆரோக்கியமானதல்ல. பார்ப்பவர்கள் அறியமாட்டார்கள் என்ற அலட்சியம், பொதுவில் எடுத்தவனுக்கு அறிவில்லை என்ற நகைப்பையே மக்களிடம் வலுப்படுத்தும்.

 நான் பணியாற்றிய இரு பெரும் அறிவியல் கருவி தயாரிப்பு நிறுவனங்களில் ஆய்வுச்சாலைகளில் சிஎஸ்ஐ தொடரின் படப்பிடிப்புகள் நிகழ்ந்தன என்பதால், ஒவ்வொரு படியிலும், எத்தனை கவனம் எடுத்துக்கொண்டார்கள் என்பதை அறிய முடிந்தது. எந்தக் கருவி எதற்குப் பயன்படுத்துவார்கள், எப்படிப் பயன்படுத்துவார்கள் என்பதிலிருந்து, எந்த வேதிப் பொருள் பெயரைச் சொல்லவேண்டும் என்பது வரை தெளிவாக அறிந்தபின்னே, படப்பிடிப்பு நடந்தது. அறிவியல், வரலாறு, தொல்லியல் சார்ந்த கதைகள் எழுதுபவர்கள் அத்துறை வல்லுநர்களிடம் நடையாய் நடந்து செய்தி சேகரித்து எழுதிய நிகழ்வுகள் பல உள்ளன. நமது நாட்டில் ‘அறிவியல்கதை எழுதறது என்ன பெரிய விஷயம்? ஒரு வாரம் நெட்டுல தேடி, அத வைச்சு எழுதிரலாம்’ என்ற பேட்டிகள் வருவதைக் கேட்கிறோம். இணையத்தளத்தில் தேடினால் செய்தி கிடைக்கும். அதன் நம்பகத்தன்மை, உறுதிப்படுத்துதல், துறை அறிவு இல்லாதோர்க்குக் கேள்விக்குறிதான்.

ஒரு காணொளியைக் காண்பதும், கதை வாசிப்பதும், அத்துடன் முடிந்தால் அது பொழுதுபோக்கு அம்சம் மட்டுமே கொண்டதாக இருக்கும். வாசித்தவர்கள் இன்னும் ஒரு படி மேலே சென்று, புத்தகங்களை ஆராய்ந்து, இணையத்தில் மேய்ந்து மேலும் அறியத் தூண்டினால், அப்படைப்பு முழுமை பெற்ற ஒன்று. டாவின்சி கோடு புத்தகம் வந்தபின், பாரிஸ் லூஅர் (Louvre) அருங்காட்சியகத்தில், அப்புத்தகமும் கையுமாக நின்று ஒவ்வொரு இடமும் பார்த்த சிலரை நேரிலே கண்டிருக்கிறேன். உழைப்பின் பின், உண்மையினை நோக்கி நடக்கும் படைப்புகளுக்கு மதிப்பு தனி.

சாம்பலில் எப்படி இரத்த வகை காண முடியாதோ, அதே போல்தான் மைக்ராஸ்கோப்பில் டிஎன்ஏ மரபணுவின் வடிவம் காண்பதும். பிளாஸ்டிக் சர்ஜரி என்றால் பிளாஸ்டிக் பையை வைத்து சர்ஜரி செய்வதைக் காட்டும் காணொளிகள் நிறைந்தது பாரதம். ரசிகர்கள் இதுபோன்ற ‘எம் ரசிகர்களுக்கு இதெல்லாம் தெரியாது. கண்டுக்க மாட்டாங்க’ என்ற சிந்தனை தோய்ந்த படைப்புகளை நிராகரிப்பதுடன், அவை பற்றிக் கடுமையாக விமர்சிப்பதன் மூலம், ஒரு பொறுப்புணர்வைப் படைப்பாளிகளிடையே கொண்டு வர வேண்டும்.

அதுவரை, ‘பாஸ் இது கடும் விஷம். சோடியம் க்ளோரைடு’ என்றபடி கலர் கலரான திரவங்கள் நிறைந்த குடுவைளைக் குலுக்கி, வெள்ளைக் கோட்டு அணிந்து பேசுபவர் அறிவியலாளர் என்ற அபத்தங்கள் உலா வருவதைப் பொறுக்கத்தான் வேண்டும்.
 

காற்று வெம்மையாக இருந்தபோதிலும், வியர்த்திருந்ததால் அதிகம் சூடு தெரியவில்லை. சட்டையின்றி, டவுசரில் நான்குபேர் மட்டும் கிருஷ்ணன் கோவில் வாசலெதிரில் மண் தரையில் பம்பரம் விட்டுக்கொண்டிருந்தோம்.

“லே, பம்பரத்த மரியாதக்கி நடுவுல வைய்யி. தோத்துட்டு ஓடியா போற?” மணி, சங்கரனின் கையை இறுகப்பிடித்தான். “கைய வுடுல… வுடுங்கேம்லா?” சண்டை மெல்ல முற்றிக்கொண்டுவர, நான் மறுபுறம் விழிவைத்துக் காத்திருந்தேன். ராஜாமணி இன்னும் வரவில்லை.

அப்படியொன்றும் அவன் பெரிய பம்பர வீரனில்லை. ஆனால் பம்பரம் என்றால் அது ராஜாமணியுடையதுதான். அடிக்க ஆளில்லை.

காரணம் உண்டு. அவன் அப்பா கடைசல் கம்பெனி வைத்திருக்கிறார். சின்ன மரக்கட்டைகளில் சொப்புச் சாமான் செய்து, பனையோலைப் பெட்டியில் வைத்துத் தருவார். அம்மி, குழவி, ஆட்டுக்கல், அடுப்பு, சைக்கிள், வகைவகையான பாத்திரங்கள் எனச் சிறு வீடே அதனுள் இருக்கும். பொதுவாகப் பெண் குழந்தைகள் வைத்து விளையாடுவார்கள். சிறு அளவில் குடும்பங்களை அவர்கள் விளையாட்டில் பார்க்கலாம்.

அதோடு, ராஜாமணி அழுது புலம்பி, சில ஸ்பெஷல் பம்பரங்களைத் தனக்கென செய்துகொள்வான். பெரிய பம்பரம், மேலும் கீழும் ஆணி கொண்ட டபுள் ஆணி பம்பரம், சுற்றும்போது விர்ர்ரென சப்தம் போடும் பம்பரம்… பொறாமையாக இருக்கும்.

ராஜாமணி இன்னும் வரவில்லை.

பள்ளியிலிருந்து வருகையில் ஒரு மாலை அவனுடன் பேச நேர்ந்தது. ஆங்கில வீட்டுப்பாட நோட்டு கொடுப்பதாக நான் ஒத்துக்கொண்டதும் அவன் என்னை அவன் வீட்டிற்கு அழைத்துச் சென்றான்.

வாசலில் ஒரு இயந்திரத்தின் ஒலி. அங்கங்கே சொப்புச் சாமான்களும், மரத்துண்டுகளும், சுருள் சுருளாக மர இழைகளுமாக இறைந்து கிடந்தன.

“அப்பா கடைசல் வச்சிருக்காரு. சொப்புச்சாமான்”

சுற்றிக்கொண்டிருந்த ஒரு இரும்புத் தண்டில் ஒரு மரக்கட்டை வைக்கப்பட்டதும், அது மரச்சுருள் விடுத்து, வளைவாகத் தேய்ந்து ஒரு பெண்ணின் இடையாக மாறுவதை வியப்புடன் பார்த்திருந்தேன்.

“இங்கிட்டு நிக்காத. மரத்தூள் கண்ல விழுந்துரும். லே ராஜாமணி, இங்கிட்டு வா” குனிந்து, இயந்திரத்தில் மரக்கட்டையை வைத்து, லாகவமாக எடுத்த அந்த ஒல்லி மனிதர் ராஜாமணியின் தந்தை என ஊகித்தேன்.

“லே, என் பம்பரத்துல ஆக்கர் வைச்சே, கொன்னுருவேன்.” சங்கரன் மிரட்டிக்கொண்டிருந்தான். அவன் பம்பரம் வட்டத்தின் நடுவே கிடந்தது. மற்றவர்கள் குறிவைத்து அதன் தலையில் தங்கள் பம்பரத்தின் ஆணியால் குத்தவேண்டும். அதுதான் ஆக்கர். பெரிய ஆணியாக இருந்தால் கீழே கிடக்கும் பம்பரம் உடைந்துகூடப் போகும்.

ராஜாமணி என்னை உள்ளே அழைத்துச் சென்றான். அவன் தங்கை ஒருகாலில் தவழ்ந்து வந்து ஹாலைக் கடந்து போனாள். “ காலு சூம்பிருச்சி. சின்னப் பிள்ளேல காய்ச்சல் வந்திச்சி அப்பம். ஸ்கூலுக்குப் போறா. அம்மா தூக்கிட்டுப் போவாங்க.”

பல வெற்றுப் பனையோலைப்பெட்டிகள் ஒரு மூலையில் அடுக்கி வைக்கப்பட்டிருந்தன. “இதுல நானும் தங்கச்சியும் சொப்பு சாமான் அடுக்குவோம். ஒரு ஆட்டுக்கல்லு, ஒரு உரலு, மூணு பாத்திரம், ஒரு அடுப்பு. பாத்து வைக்கணும். ஒரு மூடியில, ரெண்டு ஆட்டுக்கல்லு போச்சின்னு வைய்யி, ஆத்தா கொன்னுரும்”

கடைசல் கடையென்பது பெரிய பணக்கார வியாபாரம் என நினைத்திருந்தேன். “போல கூறுகெட்டவனே” என்று சிரித்தான் ராஜாமணி. பாக்கத்தான் சொப்பு செட்டு அழகா இருக்கும். செய்ய எம்புட்டு கஷ்டம் தெரியுமா? இந்தா, இங்கிட்டிருக்குல்லா, சாயம்? அத சொப்புல ஏத்தணும்னா எங்கப்பாவால மட்டும்தான் முடியும். வில ஜாஸ்தில அதுக்கு. சாயம் வேங்கணும்னா ரொம்ப துட்டு வேணும். அப்பா, கடன் சொல்லித்தான் சாயம் வேங்குவாரு.”

“ரோட்டுல கண்ணன் கடைசல்னு ஒண்ணு இருக்குல்லா? அது உங்க கடையா?”

“இல்லலே. அது மாரி சில கடைக்கு அப்பா செஞ்சு குடுப்பாரு. நாங்களும் தனியா விக்கோம். ஆனா கடை இல்ல பாத்தியா, நிறைய பேரு வேங்க மாட்டாவ.”

மிரட்டலுக்கு ஒருவரும் பணியாததால், சங்கரன் அழுதுபார்த்தான். “ஆக்கரு வைக்காதீங்கடே மக்கா. ஒரேயொரு பம்பரம்தாண்டே இருக்கு. போச்சுன்னா அம்மா வையும்.” எவன் கேப்பான்?

“யம்மா, சோலையூர் ஆச்சி வந்திருக்காக” என்றாள் தங்கை. வந்த வயோதிகப் பெண்மணி, “லே ராஜா, தள்ளி நில்லுல. காத்து வரட்டு” என்றாள், சேலையில் முகம் துடைத்தபடி

“ஏட்டி, இவளே.” ஆச்சி, அவன் அம்மாவிடம் அவசரமாகப் பேசினாள். “ ரெண்டு செட்டு எடுத்து வையி. மதுரைல எம் பொண்ணு கேட்டிருக்கா. அவ கொழுந்தியாளுக்கு வேணுமாம். பணம் அடுத்த மாசம் வாங்கிக்க.”

“ஆச்சி” என்றாள் ராஜாமணியின் அம்மா. “ போன தடவெ ஒண்ணு கொண்டு போனிய. அதுக்கே பைசா வரல. எங்கிட்டுருந்து செட்டு போடுவேன்? பத்து ரூவாயாச்சும் கொடுத்துட்டுப் போங்க.”

“பத்தா? வெளங்கும்” என்றாள் ஆச்சி. “ நான் கண்ணன் கடைசல்ல வேங்கிக்கிடுதேன். அவன் எட்டு ரூபா சொல்லுதான்.”

“ஆச்சி.” கையெடுத்துக் கும்பிட்டாள் ராஜாமணியின் அம்மா. “நொடிச்சுப் போயிட்டிருக்கம். நீங்கதான் ஒத்தாச பண்ணனும். சரி, ஒரு செட்டு கொண்டுபோங்க. அஞ்சு ரூபா கொடுப்பீயளா?”

“பேராசைப் படாதட்டீ. ஒரு செட்டுக்கு எனக்கே அஞ்சு ரூவா கேக்க.” வைதுகொண்டே ஆச்சி ஐந்து ரூபாயை இடுப்புச் சுற்றிலிருந்து எடுத்தாள்.

சுப்புவின் பம்பரம் முதலில் வட்டத்தில் இறங்கியது. சங்கரனின் பம்பரத்தில்லிருந்து சற்றே தொலைவில் சர்ரென ஓசைப்படாமல் சுற்றியது. ‘சே” என்றான் சுப்பு. சங்கரனின் முகத்தில் ஒரு நிம்மதி பரவியது.

“லே, இங்கிட்டு வா.” ராஜாமணி அவசரமாக அழைத்தான். மரத்துண்டுகளைத் தாண்டி விரைந்தேன். அவன் காட்டிய இடத்தில் இரு பல்லிகள் எதிரும் புதிருமாக நின்றிருந்தன. “பல்லிச்சண்டை பாத்திருக்கியாடே? பாரு” திடீரென ஒரு பல்லி மற்றதனைக் கவ்வ, இரண்டும் புரண்டன. வெள்ளையாக மென் வயிறு தெரிய, தரையில் துடித்தன. மீண்டும் நிமிர்ந்தன. ஒரு நிமிடம் ஒன்றையொன்று கவ்வியபடி நிலைத்து அசையாது நின்றன. “எவ்ளோ நேரம் இப்படி நிக்கும்?” என்றேன். அவற்றைப் பார்த்தபடியே ராஜாமணி சொன்னான் “தெரியாது. எதாச்சும் ஒன்னு பலவீனமாவும் பாரு. அப்ப அசையும். அடுத்த பல்லி, இன்னும் வேகமா அத இறுக்கும். சிலது செத்துப்போகும். சிலது ஓடீரும்.”

இயந்திரத்தை நிறுத்திவிட்டு ராஜாமணியின் அப்பா வந்தார். காபியைக் கொடுத்தபடியே “பணம் கேக்கப் போறியளா?”என்றாள் ராஜமணியின் அம்மா. “எங்க?” என்றார் அவர். “ போனதடவையே முதலியார் சொல்லிட்டாரு. இனிமே கேக்காதியன்னு. சாயம் நாலு செட்டுதான் வரும்.”

“பொறவு என்ன செய்ய?”

“பாப்பம்” என்றார்.

“லே, கணேசா” என்றான் சங்கரன் கெஞ்சியபடி “ பம்பரத்துல அடிக்காதடே. பக்கத்துல அடி. வேணும்னா, பொறவு, பம்பரம் தர்ரேன். சும்மானாச்சிக்கு ஒரு சின்ன குத்து வையி. ஆக்கரு வைக்காதடே.” கணேசன் ரொம்ப மும்முரமாகத் தன் பம்பரத்தில் கயிற்றை அழுத்திச் சுற்றிக் கொண்டிருந்தான். விடும்போது, படுவேகமாகக் களத்தில் இறங்கும் அது.

“யப்பா” என்றான் ராஜாமணி. “ ரெண்டு பம்பரம் செஞ்சு தாங்கப்பா. ஒண்ணு எனக்கு, இன்னொண்ணு இவனுக்கு.”

“சரி” என்றார் நினைவின்றி. “யப்பா.” கெஞ்சினான் அவன். “ரெண்டுத்தலயும் மண்டைல கலர் வட்டம் வேணும்.”

“லே”அதட்டினாள் அம்மா. “சும்மாயிரி. குடிக்கவே கஞ்சியில்லயாம். ஊருக்குக் கூழு ஊத்தப்போறானாம். சாயம் ரொம்பக் கொஞ்சமாத்தான் இருக்கு, மொண்ணை பம்பரம் போதும், இப்ப.”

“யம்மா “ அழுதான் ராஜாமணி. “இந்த ஒரேயொருவாட்டி மட்டும்.”

மவுனமாக அவன் தந்தை எழுந்து சென்று இயந்திரத்தை இயக்கினார். விஷ் என்ற ஒலியிடன் அது சுற்றியது. ஆவலுடன் ராஜாமணி காத்திருந்தான். இரு கட்டைகளை எடுத்து மெல்ல இழைத்தார். பம்பரத்தின் தலை மெல்லமெல்லத் தோன்றியது.

“யப்பா பெரிய பம்பரம்… உசரமா… ஆணி டபுள்.”

அவர் ஒன்றும் சொல்லாமல் இரு நிமிடத்தில், ஆஸ்பத்திரியில் நர்ஸ் குழந்தையைக் காட்டுவது போல் பம்பரத்தைக் காட்டினார். “போதுமால?”

“ம்.” ராஜாமணி குதித்தான். “யப்பா, இன்னொண்ணு.” என் பம்பரம் சற்றே சூம்பியிருந்த்து. பரவாயில்லை. கண்முன்னே பம்பரம் உயிர்பெறுவது கண்டேன்.

“யப்பா, சாயம்”

“ராஜாமணி… அடி வேணுங்கோ? சாயம் கிடையாதுன்னேம்லா?” அவன் அம்மா கத்துவது கேட்டது.

“போட்டு” என்றார் அவன் தந்தை பம்பரத்தை ஒரு இடுக்கியில் பொருத்தினார். பம்பரம் இடுக்கியில் சுழன்றது. “என்ன கலர் வேணும். சீக்கிரம் சொல்லு.”

“அங் ஊதா, அப்புறம் உள்ளாற சேப்பு, மஞ்ச, வெள்ள… வெள்ள வேண்டாம். ம்ம்..”

“நீ சொல்லு” என்றார் என்னிடம் “ ஊதா, உள்ளாற நீலம்.” “ஊதாக்குப்புறம் நீலம் நல்லா இருக்காது. எடுக்காது. மஞ்ச போடுதேன். அப்புறம் நீலம்.”

இருவரின் பம்பரமும் பளபளவென வந்தன. “ஆணி?”என்றான் ராஜாமணி.

“எதுத்த கடையில கோவாலு சித்தப்பாகிட்ட ஆணி வச்சித்தரச் சொல்லு.”

கோபால் சித்தப்பா அன்று இல்லாததால், அடுத்தநாள் கொண்டு வருவதாக ராஜாமணி சொல்லியிருந்தான். ஏக்கத்துடன் அன்று பிரிந்து நடந்தேன்.

*

இன்னும் ராஜாமணி வரவில்லை. இருட்டிக்கொண்டு வந்துவிட்டது. நண்பர்கள் ஒவ்வொருவராகக் கிளம்பிக்கொண்டிருந்தார்கள்.

ரோட்டிலிருந்து யாரோ என்னை அழைப்பதாகச் சன்னமாய்க் குரல் கேட்டது. ஜெகன்னாதனா அது?

“மக்கா, ராஜாமணி ஒன்கிளாஸ்தானே? அவங்கப்பா இன்னிக்கு செத்துட்டாரு. விசம் குடிச்சிட்டாராம்.”

கண்கள் இருட்டிக்கொண்டு வந்தன. ராஜாமணி? அவன் தங்கை?

“கடம் ரொம்ப இருந்திச்சாம். வீட்டுல சொல்லாமலே சமாளிச்சிருக்காரு. பாவம். முடியல. தம்பிகிட்ட ‘பையனையும் பொண்ணையும், பாத்துக்கடே’ன்னு காலேல சொன்னாராம். பதினோரு மணிக்கு…” ஜெகன்னாதனுடன் வந்த யாரோ சொல்லிக்கொண்டிருந்தார்.

“கடைசி குத்து” மணிகண்டன் அறிவிக்க, சங்கரன் ஒரு நிம்மதியுடனும் ஒரு திகிலுடனும் தன் பம்பரத்தைப் பார்த்திருந்தான். நங் என கணேசனின் சிறிய பம்பரம் அதன்மீது இறங்க, இரு பல்லிகள் சண்டையிடுகையில் வெள்ளையாக வயிறு தெரிய மல்லாந்து துடித்து மீள்வது போல் இரண்டு பம்பரங்களும் துள்ளிச் சிதறின.

சங்கரன் அழத்தொடங்கினான்.