இந்து மதக் கலாசாரத்தில் நம்பிக்கை கொண்ட பெண்கள், தங்கள் மதத்தின் மீதான சமூக வெறுப்புணர்வு தாக்குதல்களை எதிர்த்துத் தம் கருத்தைப் பதிவிடுவதை ‘இந்த மதத்தில் காலம் காலமாய் அடிமைப்பட்டுக் கிடந்தும் இவர்களுக்கு விழிப்புணர்வு வரவில்லை. இந்து மதப் பெண்களுக்கு அறிவூட்டவேண்டும்’ என்பதாக சமூக ஊடகங்களில் சில பதிவுகளைக் காண நேர்ந்தது. எழுதியவர்களில் சிலர் பெண்கள்! Continue reading இந்து மதத்தில் பெண்கள் | சுதாகர் கஸ்தூரி
Tag: – சுதாகர் கஸ்தூரி
அறிவியல் கருத்தரங்குகளில் தொன்மங்கள் தொடர்பு | சுதாகர் கஸ்தூரி
என்ற தொடர் பிரபலமானது. தடவியல் அறிவியல் தொழில்நுட்பம் கொண்டு சிக்கலான கேஸ்களுக்கு
எப்படித் தீர்வு கண்டார்கள் என்பதானது கரு. அதில் ஒன்று இப்படிப் போகிறது.
பாதிக்கப்பட, ஆஸ்பத்திரியில் சேர்க்கப்படுகிறது. பரிசோதனைக்கு அதன் ரத்தம் எடுக்கப்பட்டு,
புகழ்பெற்ற தனியார் பரிசோதனைச்சாலை (ஸ்மித்க்ளைம் பீச்சம்)யில் ஆய்வு செய்யப்படுகிறது.
கேஸ் க்ரோமோட்டோகிராஃபி கருவியில் ரத்தத்தில் எத்திலீன் க்ளைக்கால் இருப்பதாகக் கண்டறியப்படுகிறது.
இது கார்களின் ரேடியேட்டர்களில் நீர் உறைவதைத் தடுக்கக் கலக்கப்படும். அதே எத்திலீன்
க்ளைக்கால் குழந்தையின் பால்புட்டியில் இருப்பதாக அறிகிறார்கள். தாய், குழந்தையைக்
கொல்ல முயற்சித்ததாகச் சிறையில் அடைக்கப்படுகிறாள். அடுத்தமுறை குழந்தை நோய்வாய்ப்படுகையில்,
எத்திலீன் க்ளைக்காலை முறிக்கும்விதம் எத்தனால் கொடுக்கப்படுகிறது. குழந்தை இறந்துவிடுகிறது.
தாய் இதனூடே சிறைக்காவலனுடன் தொடர்புகொண்டு கர்ப்பம் தரிக்கிறாள்.
ஆய்வு அறிக்கையில் ஏதோ தவறு இருப்பதாக மீண்டும் பரிசோதிக்கிறார்கள். அது எத்திலீன்
க்ளைக்கால் அல்ல, ப்ரொப்பியோனிக் ஆஸிட் என அறிகிறார்கள். இது ஒரு அரிய நோயால் உருவாகிறது
என்பதையும், அப்பெண்ணிற்குப் பிறக்கும் அடுத்த மகவிற்கும் அந்த நோய் இருப்பதையும் அறிந்து,
அவள் கொல்லவில்லை எனத் தீர்மானிக்கிறார்கள். அவள் விடுவிக்கப்படுகிறாள்.
முயற்சியால் தன்னைத் தோற்பித்துக் கொள்கிறது. தவறு. அறிவியல் படிகள் தோற்கடிக்கப்பட்டு,
புதிய படிகள் தோன்றுகின்றன. இறுதியில் அறிவியலே தோல்வியில் வெல்கிறது.
அது உறுதியென நிரூபிக்கப்பட்டதெனினும். அவ்வாறு நிரூபிக்கப்படவில்லையெனில், அது மேலும்
கேட்கும். கேள்விகள் தாறுமாறாக, தருக்கமன்றி இருக்கலாம். ஏனெனில், அறிவியல் மூலம் நாம்
அறியவேண்டியது, உண்மை, அதுமட்டுமே. ‘ஒரே ஓர் உண்மை மட்டுமே உண்டு. அதுவே ப்ரம்மம்’
என்பது நம் இந்திய சிந்தை.
உண்மையா இல்லையா என்பதைக் கேள்விகள் கேட்பதன் மூலமே அறியமுடியும். இராமன் பாலத்தைக்
கட்டினான் என்பதை உறுதியாக நிரூபணமின்றி நம்புவது கேலிக்குரியதென்றால், அதனை நிரூபணமின்றி
கேலிசெய்து மறுப்பதும் கேவலமானதே. எதையும் கேள்விகேட்டு அறிந்துகொள் எனத் தூண்டும்
உபநிஷத்துகளின் இக்கால உறவினர்கள் நாம். எனவே தொன்மங்களில் கண்டவையும் கேள்வி கேட்கப்படவேண்டும்.
கொண்டால், கேம்ப்ரிட்ஜ் அகராதி இவ்வாறு வரையறுக்கிறது. An ancient story
or set of stories, especially explaining the early history of a group of people
or about natural events and facts:
மட்டும் அகராதி சொல்லவில்லை. ஒரு கதை, முன்பிருந்த வரலாற்று நிகழ்வை, அல்லது இயற்கைச் சம்பவங்கள் அல்லது நிஜங்களைச் சுற்றிப்
புனையப்பட்டதாயிருப்பின் அது தொன்மமாகிறது. கதை, ஒரு கற்பனையாக இருக்கலாம். அதன் அடிப்படை
ஏதோ ஒரு நிகழ்வு. அது காலப்போக்கில் கதையில் மறைந்து நிற்கிறது. அதனைக் கண்டு அறியாமல்,
அதன் கதையோடு மட்டும் தொடர்புபடுத்தி, நிகழ்வே பொய் எனச் சொல்வது தொன்மத்தை அறியாத
கருத்து.
அது காலப்போக்கில் வதந்தியாக மாறும். வலுவான கற்பனை கூடிவரின், அது, இசை, நாடக, அல்லது
பேச்சுவழக்கில் கதையாக மாறும். அக்கதை, இடம், காலம், சமூக வழக்கில் திரிந்து வேறு வடிவங்களில்
பரிணமிக்கும். இது நல்லதங்காள், பட்டி விக்ரமாதித்தன் கதைக்கும், ராமாயண மகாபாரதக்
கதைகளின் வேறுவேறு வடிவங்களுக்கும் பொருந்தும்.
நம்பும் ஒருவர், அதன் உட்கருவான நிகழ்வைக் கற்பனை என்று நினைப்பதில்லை. அவருக்கு அது
ஒரு தொன்மம் என்பது தெரிகிறது. தொன்மத்தின் அடிப்படையை கேம்ப்ரிட்ஜ் அகராதியில் படிக்காமலேயே
அவருக்குப் புரிகிறது. அந்த அடிப்படை நிகழ்வின் நிஜத்தினை அசைத்துப் பார்க்கும் எந்த
உத்தியையும் அவர் எதிர்க்கவே எத்தனிப்பார். உளவியலில், தான் நம்பும் ஒன்று தவறல்ல என்பதை
எப்பாடுபட்டேனும் உறுதிப்படுத்த, எடுக்கப்படும் முயற்சிகளை ஒரு கவனப்பிழை என்று வரையறுப்பார்கள்.
அந்தத் தொன்மங்கள், ஆதாரங்களற்று, தருக்கரீதியாக நிறுவப்படாதபோது, இம்முயற்சிகள் கேலிக்குரியனவாகத்
தோன்றும்.
படிகளாகப் பரிணமித்து ஆதாரங்களோடு நிரூபித்திருப்பதும் கண்கூடு. இராமர் பாலம் என்பது இந்தியப் பகுத்தறிவாளர்களால்
எள்ளி நகையாடப்பட்ட பிறகு, அது ஒரு பாறைகளின் அமைப்பு என்று செயற்கைக்கோள் படங்களால்
அறிவிக்கப்பட்டபின்னர், நகையாடல்கள் நின்றன. ஆனால், நிஜமான அறிவியல் சிந்தனை கொண்டவர்களாக இருப்பின், அதனை
ஒத்துக்கொண்டு, அதன் மேலான ஆய்வுகளைத் தொடரும் முயற்சிகளை ஆதரித்திருக்கவேண்டும்; குறைந்தபட்சம்,
எதிர்க்காமலாவது இருக்கவேண்டும்.. தமிழகப் பகுத்தறிவாளர்களிடம் கொஞ்சம் அதிகமாத்தான்
எதிர்பார்க்கிறோமோ?
சான்றுகளால் நிரூபிக்கப்பட்டுவிடுவதில்லை. உலகமெங்கும் இத்தேடல்கள் தொடர்ந்துகொண்டே
இருக்கின்றன. அது கிரேக்க,
ரோமானிய, எகிப்திய, அல்லது அதற்கு முந்திய ஹிட்டைட்டுகள், ஆசிரியர்கள் காலத்தவையாக
இருப்பினும், நாமறியாத தீவுவாசிகளிடம் நிலவும் கதைகளாக இருப்பினும், தொன்மங்களில் நிகழ்வுத்
தேடல்கள் தொடர்கின்றன. ஏன் இந்தத் தேடல்கள்? அமெரிக்கர் ஒருவர், ஏன் ஆப்பிரிக்க நாட்டில்
இருக்கும் தொன்மம் ஒன்றினை உறுதிப்படுத்த எழ வேண்டும்?
(universal belief) என்று நிரூபிப்பது, ஒட்டுமொத்த மனித சமூகத்தைத் தன்னிடம் துணைக்கழைக்கும்,
பெருவாரியாக்கும் (majority) முயற்சி இது. அதிகம் பேர் நம்பினால், தன் சிந்தை சரியானது
என்று உறுதிப்படுத்தும் உத்தி.
சமுதாயத்தில் ஓராக்கிள் கோவில் என்று ஒன்றிருந்தது. அதில் குறி சொல்லிய பெண், தரையிலிருந்து
வரும் ஆவியை முகர்ந்து, கிறங்கிய நிலையில் ஏதோ உளறுவாள். அவளருகில் இருப்பவர், அவளது
உளறல் மொழியில் சில விடயங்களைக் கணித்துக் குறி சொல்லுவார். அந்தக் குறிசொல்லிய பெண்
குறித்தான கதைகள் ஏராளம். அது இருக்கட்டும்.
வரலாற்று வல்லுநர்கள் ‘இதுதான் அந்த ஓராக்கிள் கோவில்’ என்று கருத்துத் தெரிவிக்கிறார்கள்.
இருந்துவிட்டுப் போகட்டும். மண்ணுக்கடியிலிருந்து வந்த அந்தப் போதைப்புகை?
சில அறிஞர்கள். மண்ணுக்கு அடியிலிருந்து வரவேண்டுமென்றால், தரையின் அடியில் ஒரு பிளவு
இருந்து, அதன் வழி, நிலத்தடி வாயுக்கள் கசிந்து வந்திருக்கவேண்டும். செயற்கைக்கோள்கள்
மூலம், இடிபாடுகளின் அடியே நிலத்தடியில் பிளவு இருப்பதை ஜியாலஜிஸ்டுகள் உறுதிப்படுத்தினர்.
கவனியுங்கள். ஒரு தொன்மத்தை நிரூபிக்க, வரலாறு, ஆர்க்கியாலஜி, புவியியல், செயற்கைக்கோள்
வல்லுநர்கள் இந்தப்பாடு படுகிறார்கள்.
இருந்திருக்கக்கூடிய வாயுக்கள் அவற்றின் விகிதம் எவ்வாறு இருக்கும்?’ என்று ஆய்கிறார்கள்.
தற்பொழுது ‘அது எத்திலீன், பென்ஸீன், கார்பன் டை ஆக்ஸிடு மற்றும் மீத்தேன் கலவை’ என்று
ஒரு கருத்து நிலவுகிறது. இன்னும் இவை முழுதும் நிரூபிக்கப்படவில்லை. ஆயினும் ஆய்வு
தொடர்கிறது. அப்படி ஒன்று இல்லவே இல்லை என்ற எள்ளலில் இருந்து இது வேறுபட்டது.
அவை உண்மையில் நடந்தவை, இருந்தவை என்று உறுதிப்படுத்த, தன் நம்பிக்கையின் அடித்தளத்தை
அசைக்கவரும் விசைகளைத் தடுத்து நிறுத்த எடுக்கப்படும் முயற்சிகள்’ என்றே உளவியலாளர்கள்
வரையறுக்கிறார்கள். இதன்படி பார்த்தால், ‘இராமன் விமானத்தில் பறந்தானா? அக்காலத்தில்
இராமர் பாலம் இருந்ததா? மகாபாரதத்தில் எப்படி நூறு குழந்தைகள் பிறந்தன? அஸ்திரங்கள்
அக்காலத்தில் இத்தனை வலுவானதாக இருந்தனவா?’ என்ற கேள்விகள் இருவகையில் கேட்கப்படலாம்.
ஒன்று எள்ளி நகையாடும் கோணம், மற்றது இருந்திருக்குமா என்ற அறிவியல் கோணம். எந்த வகையில்
முன்னேறுகிறோம் என்பது நமது சிந்தனையைச் சார்ந்தது.
உறுதிப்படுத்தும் அல்லது தகர்க்கும் முயற்சிப்படிகளின் விளைவுகளின் தொகுப்பு. அதன்
முடிவு மற்றொரு கருதுகோளாக வரும்போது, ஆய்வு பலவீனப்பட்டுப் போகிறது. கவனிக்க, ஆய்வு
முயற்சிப்படிகளின் விளைவும், கருத்துமே தோற்கின்றன. ஆய்வு அல்ல. வேறொரு ஆய்வு, மற்றொரு
முயற்சிப்படிகளின் கனம் கொண்டு இதனை வெற்றிகரமாக நிரூபிக்கலாம். எனவேதான் அறிவியல்
என்பது எப்போதும் மேற்சென்று கொண்டே, மாறிக்கொண்டே இருக்கும் முயற்சிப் படிகள். ஒரு
வரியில் work in progress.
ஐன்ஸ்டீனின் ஈர்ப்பு விசை குறித்த கருதுகோள் சமீபத்தில் நிரூபிக்கப்பட்டது. என்றேனும்
அதுவும் ஒருநாள் முறியடிக்கப்படலாம். மற்றொன்று பிறந்துவரும். இது அறிவியல்.
முன்பு தகர்க்கப்பட்ட நம்பிக்கை நிரூபிக்கப்படலாம். அறிவியல் என்றுமே முடிவாகச் சொல்லிவிடாது.
தனது தோல்வியைத் தோல்வி என ஒத்துக்கொண்டு முன்னேறுவது அறிவியல். இரு பெரும் மனச்சாய்வுகளின்
நடுவே காலத்தில் அறிவியல் சிந்தனை அமைதியாக ஓடுகிறது.
கட்டின’ என்று நம்புவதை விட, ‘இந்தக் கிறுக்கர்கள் உளறுகிறார்கள்’ என்று அதனை ஏளனமாகப்
பேசுவதை விட, சத்தம் போடாமல், அப்படி இருந்திருக்க அறிவியல்பூர்வ வாய்ப்பு உண்டா என்று
கேட்பதும், முயற்சி எடுப்பதும் சிறந்தது. முயற்சிகள் நகையாடப்படினும், அறிவியல் சிந்தனை
இதனையெல்லாம் கவனிக்காது முன்னேறும்.
https://explorable.com/definition-of-research
விறகுக்கட்டில் தேள் – சுதாகர் கஸ்தூரி
அம்பாசமுத்திரத்தில் ஆறாம் வகுப்பு மாணவனாகப் படித்துக்கொண்டிருந்த காலம். வீடுகளில் திண்ணை தாண்டி சிறு உள்தாழ்வாரத்தில் விறகுகள் அடுக்கப்பட்டிருக்கும். அடுத்த வீட்டில் ஒருநாள் அலறல் கேட்டது. ஓடிப்போய்ப் பார்த்தோம். ஆண்டாள் மாமி, வலது கை ஆள்காட்டி விரலைப் பிடித்துக்கொண்டு வலியில் கத்திக்கொண்டிருந்தாள். “தேள்.. விறகுக்கட்டுல தேள்.. கொட்டிருத்து.” அண்ணன் விறகுக்கட்டை அவசரமாக விலக்க, தேள் ஒன்று கொடுக்கை உயர்த்தியபடி அவசரமாக உள்ளே ஓடி மறைந்தது. மாமிக்கு யாரோ, ஸேஃப்ட்டி பின் கொண்டு, தேள் கொட்டிய இடத்தில் மெல்லத் தோண்டி, சிறு கொடுக்குத் துண்டை வெளியே எடுத்து… கையில் சுண்ணாம்பு வைத்து… அதற்குள் மாமி வலியில் துவண்டு விட்டாள்.
கிட்டத்தட்ட ஆறு மாதகாலம், மாமியின் விரல் வளைந்தே இருந்தது. “கையில் என்ன மாமி?” என்றால் போதும் “அதேண்டா கேக்கறாய்.. ஒரு பெரிய தேள்.. நட்டுவாக்காலியோ என்னமோ.. கொட்டிடுத்து” கிட்டத்தட்ட அழுதுவிடும் குரலில் ஒவ்வொரு முறையும் சொல்லுவாள். ‘அது தேள் குஞ்சு’ என்றான் அண்ணன். நட்டுவாக்காலியெல்லாம் இல்லை. ஆனால் ஆண்டாள் மாமி அதனை உறுதியாக நம்பினாள்.
அதன்பின் விறகு எடுக்கவே பயந்தாள். “அம்பி வந்து ரெண்டு விறகு எடுத்துக்கொடுத்துட்டுப் போடா” என்பாள். அம்பி, இல்லாதபோது “டேய், இவனே, செத்த வந்து ரெண்டு விறகு உருவிப் போட்டுட்டுப் போ” என்பாள், என்னைப் போன்ற சிறுவர்களிடம். பிள்ளைகள் விளையாட்டில் பந்து எதாவது செடிகளில் சென்றுவிட்டால் “டேய்.. அங்க போகாதே. தேள் எதாச்சும் இருக்கப்போறது.” அங்கு புதரில் பாம்பு இருக்கச் சாத்தியமிருந்தது. ஆனால் அவளுக்குப் பயம் தேள்தான்.
விறகு எடுத்துக்கொடுக்க யாராவது வந்தால்தான் உண்டு. மற்ற அனைத்துக் காரியங்களும் செய்யக்கூடிய ஆண்டாள் மாமிக்கு விறகு என்றால் தேள் நினைவு. மடங்கிய விரல் பல மாதங்கள் கழித்து நீண்டதா என்பது நினைவில்லை. ஆனால், அவரை மிகவும் தாக்கியது ஒரு குஞ்சுத் தேள் கொடுக்குதான் என்பதும், அவரது நடைமுறை வாழ்க்கையை மாற்றிப்போட்டது அந்த சிறுநிகழ்வுதான் என்பதும் எனக்கு மிக நன்றாக நினைவிருக்கிறது. நானே சிலநாட்களில் விறகுக்கட்டைகளை எடுத்துப் போட்டிருக்கிறேன். (“பாத்துடா, உள்ள தேள் இருந்து வைக்கப் போறது.”)
சிலவேலைகளில் மட்டும் நாம் காலதாமதம் செய்வதற்கும், தவிர்ப்பதற்கும், ஏதாவது முன் அனுபவமோ, பிறரது அனுபவத்தைப் பார்த்து / கேட்டு உள்வாங்கியதோ காரணமாக இருக்கலாம். நமக்கு எப்போது தேள் கொட்டியது என்பதை விலகி நின்று ஆராய்ந்தால், அது குஞ்சுத்தேள்தான், நட்டுவாக்காலியல்ல என்பதும், நமது விரல் சில நாட்களிலேயே பலதேவைகளுக்கு நீண்டுவிட்டது என்பதும், விறகு எடுக்க மட்டும் வளைந்து வலியெடுக்கிறது என்பதும் தெரியவரும்.
பயங்களில் சில காரணமற்றவையாக இருக்கலாம். சில உள்மறைக் காரணங்களால் வந்திருக்கும். நமது நட்டுவாக்காலி நம்பிக்கைகளை நம்பாது, கொட்டிய தேள் எது என்பதைக் கேட்டுத் தெரிந்துகொண்டால், விரல்வளைவுகளையும் விறகு எடுக்கத் தவிர்ப்பதையும் தவிர்க்க முடியும்.
“பயங்களை வெற்றி கொள்ள முக்கியமாகத் தேவைப்படுவது அதனை எதிர்த்தான இயக்கம்” என்கிறார் ஸ்காட் ஆலன், தனது பிரபலமான ‘The Discipline of Masters’ என்ற புத்தகத்தில். “தோல்வி கொண்டுவரும் முதல் தடைக்கல் – பயம்” என்றே ‘சுய-தோல்வியடையச் செய்யும் தடைகள்’ என்ற அத்தியாயத்தில் குறிப்பிடுகிறார். தள்ளிப்போடுதல் என்பதில் நாம் சொல்லும் சாக்குகள் பல இருப்பினும், அதில் முக்கியமானதைக் கவனியுங்கள் – ஒரு பயத்தின் வெளிப்பாடாகவே இருக்கும்.
“உங்கள் பயங்களை வெற்றி கொள்ளுங்கள்” என்று பல புத்தகங்களிலும், உற்சாகமூட்டும் பேச்சுகளிலும் பார்க்கலாம். ஆனால் இது அத்தனை எளிதில் சாத்தியமல்ல. நமது பயங்களின் ஆதிமூலம் தெரியாமல், தற்போது நமது பயத்தின் நீட்சி எதனால் என்பது தெரியாமல் நம்மால் நமது பயங்களை எதிர்கொள்ள முடியாது. மிக ஆழமான, வலி நிறைந்த பயமாக இருக்குமானால், மனநல ஆலோசகர்களை அணுகுவதுதான் சரியான வழி.
மற்றபடி, “லைட் இல்லைன்னா, உள் ரூமுக்குப் போகமாட்டேன்” என்று சொல்லுவதில் சிறுவயதில், திடீரென “பே” என்று அலறி பயப்பட வைத்த அண்ணன்களின் குரல்களே இன்றும் மனத்தின் ஆழத்தில் இருந்து, இருட்டான அறைக்குச் செல்லப்பயப்பட வைக்கிறது என்பதை நாமே புரிந்துகொள்வது யதார்த்தம். இதற்கும் சில உரையாடல்கள் அவசியம். “ஆமா, நான்தான், நீ அந்த ரூம் போகும்போதெல்லாம் பின்னால இருந்து ஊ ஊன்னு ஊளையிடுவேன். நீ அம்மான்னு அழுவே” என்று அண்ணன் இப்போது சிரித்துக்கொண்டே நினைவு கூர்ந்தால், அதனை மனதில் அடிக்கடிச் சொல்லிக்கொள்வதும், மெல்ல மெல்ல இருட்டிய அறையில் சென்று லைட்டைப் போட்டுப் பழகுவதும். அதனைப் பாராட்டி உற்சாகமூட்ட ஒருவர் அருகில் இருப்பதும் ஆரோக்கியமான செயல்.
சில நேரங்களில் மட்டுமே, தன்னந்தனியாக பயங்களை எதிர்கொள்ள முடியும். மனம், முன் அனுபவம் கொண்டு ‘நமக்கு இது பயப்படுத்தும் அனுபவம். தவிர்த்துவிடு’ என்றே நம்மைத் தளர்த்தும். விலக்குவதற்கான தருக்க ரீதியில் அனைத்துக் காரணங்களையும் முன்னிறுத்தும். அவை அனைத்தும் நியாயமானவையே. “இந்த வயசுல நீச்சல் கத்துகிட்டு என்ன செய்யப்போற? பேசாம உன் வேலையைப் பாரு” என்பது நாற்பத்தைந்து வயதுப் பெண்மணிக்குத் தகுந்த காரணமாக இருக்கலாம். ஆனால், தண்ணீர் மீதான பயம் அவருக்கு என்றுமே இருக்கும். கங்கையில் குளிக்கப் போனாலும் ஒரு செம்பு தேவைப்படும். சில்லென்ற நீரில் முழுகி எழும் ஆனந்தம் அவருக்கு என்றுமே கிட்டப்போவதில்லை – அவர் அதனை ஆழ்மனதில் மிக விரும்பினாலும்.
இது ஒரு கேள்வியை முன் வைக்கிறது. ‘எனது விருப்பம், எனது பயங்களைப் போக்கிவிடாதா?’ விருப்பம் (desire) என்பதற்கும், ஆழ்ப்பற்று (passion) என்பதற்கும் வித்தியாசம் இருக்கிறது. எனக்கு சைக்கிள் ஓட்ட ஆசை என்பதற்கும், ‘என்ன மழையானாலும் சரி, ஒவ்வொரு நாளும் ஐந்து மைல் சைக்கிள் ஓட்டியே தீருவேன்’ என்பதற்கும் உள்ள வித்தியாசம் அது. ஆழ்ப்பற்று நம்மை, நமது பயத்திலிருந்து விலகி வரச்செய்யும். இந்த உள்ளுணர்வு வராவிட்டால், நம்மால் மிகப் புத்திசாலித்தனமான, மிகச்சரியான, நடைமுறைக்குச் சாத்தியமான சாக்குப் போக்குகளை ஒரு பட்டியலாக அடுக்க முடியும். “சர்க்கரை வியாதிக்கு தினமும் முப்பது நிமிசம் நடக்கணும். சரி. எனக்கு நடக்கப் பிடிக்கவும் செய்யும். ஆனா, எட்டுமணிக்கே ஆஃபீஸ் கிளம்பணுமே? தவிர, எங்க நடக்க முடியுது சொல்லுங்க? ரோடெல்லாம் ஒரே ட்ராஃபிக். புழுதி… இதுல நடந்தா…” இதெல்லாம் சரிதான். நடக்க மிகவும் பிடிக்கும் என்றால், ஆறுமணிக்கே எழுந்திருக்க வைக்கும். மூக்கில் கர்ச்சீஃப் கட்டிக்கொண்டு நடக்கத் தோன்றவும் செய்யும். இது ஆழ்ப்பற்றின் அடையாளம்.
ஆழ்ப்பற்று மட்டுமிருந்தால் போதுமா? ஒவ்வொரு பயத்தின்பின்னும் அதன் ஆபத்துகள் ஒளிந்திருக்கின்றன. இத்தனை வருடம் நீரில் இறங்காமல் இருந்துவிட்டு, திடீரென நீச்சல்குளத்தில் குதிக்க முடியுமா என்ன? சைக்கிள் ஓட்டிவிட முடியுமா? ‘48 வயதில், 85 கிலோ எடையில், இப்ப நான் பரத நாட்டியம் கத்துக்கப் போறேன்னு சொன்னா, சிரிக்க மாட்டாங்களா? முதல்ல, எந்த டீச்சர் சேத்துக்குவாங்க?’
தருக்கம் சார்ந்த இந்தக் கேள்விகளும் நியாயமானவைதான். “ஆழ்ப்பற்றுடன் மற்றொரு பண்பை வளர்த்துக்கொள்ளவேண்டும்” என்கிறார் டாக்டர் ஆஞ்செலா டக்வொர்த், அவரது ‘Grit’ என்ற பிரபலப் புத்தகத்தில். அது பொறுமையுடனான விடாமுயற்சி (Perseverance). நிஜமான தடைகளைவிட, நம் மனதில், அத்தடைகளைக் குறித்துத் தோன்றும் நினைவுகளும் கேள்விகளுமே மிகப்பெரிய தடைகள்.
‘எந்த டீச்சர் வயதான என்னை டான்ஸ் கிளாஸ்ல சேத்துக்குவாங்க?’ என்ற கேள்வியைக் கொஞ்சம் தள்ளி வைத்து ‘எங்கு வயதானவர்களுக்கும் டான்ஸ் சொல்லிக்கொடுக்கிறார்கள்?’ என்று தேடுவதும் கேட்பதும் முதல்படி. சிலர் வியக்கலாம்; எள்ளி நகையாடலாம். பொறுமையுடனான விடாமுயற்சி என்பது ‘தெரியலையே, அப்படியெல்லாம் இருக்க சாத்தியமில்ல’ என்ற பதில்களைத் தாண்டி ‘அடுத்து’ என்று அடுத்த நண்பரிடம் கேட்கத் தூண்டும்.
எத்தனை முறை இப்படித் தோல்விகளைத் தாண்டிச் செல்ல வேண்டும்? “குறைந்தது நாற்பது முறை” என்கிறார் ஜாக் கான்ஃபீல்ட், தனது ‘How to Get From Where You Are To Where You Want To Be’ என்ற புத்தகத்தில், “ஒரு புத்தகத்தை எழுதிப் பதிப்பதற்கு”. அனைவரும் புத்தகம் எழுத முயல்வதில்லை என்றாலும், குறைந்தபட்சம் இருபது முறை தடைகளையும், தோல்விகளையும் எதிர்நோக்கி ‘அடுத்து’ என்பதை மீண்டும் முயலுங்கள் என்று எடுத்துக்கொள்வது பொருத்தமாக இருக்கும்.
பின்னணியில், பயம் பெருமளவில் இயங்குகிறது என்பதைப் புரிந்துகொள்வதிலும், தேள்கொட்டிய நிகழ்வு நமக்கு எது என்பதைக் கேட்டுத் தெளிவதிலும், எந்த அளவில் தள்ளிப்போடுவதை விரும்புகிறேன் என்பதனை உணர்வதிலும், அதனை அடைய எந்த அளவில் ‘அடுத்து’ என்று இயங்க முயல்கிறேன் என்பதனை உறுதிப்படுத்துவதிலுமே, ஒரு முயற்சியைத் தள்ளிப்போடுவது என்ற பழக்கம் நலிவடைய முடியும்.
Reference
Angela Duckworth: Grit
Jack Canfield: How to Get From Where You Are To Where You Want To Be
Scot Alan: The Discipline of Masters
படைப்புகளும் நம்பகத்தன்மையும் | சுதாகர் கஸ்தூரி
தொடர், மசாலாத்தனம் நிறைந்து இருக்கும் என்றால் அது தவறில்லை. ‘காண்கின்றவர்கள் விரும்புவதைக் காட்டுகிறோம்’ என்று சொல்லிவிடலாம். ‘எங்களது ரசிகர்கள் அறிவியல் அதிகம் விரும்பமாட்டார்கள்; அவர்களுக்குத் தெரியாது, எனவே எங்களுக்கு எது தெரியுமோ, வசதிப்படுமோ அதுதான் அறிவியல் எனக் கொண்டுவருவோம்’ என்ற மனநிலையை இத்தொடரில் பார்க்கலாம். இது கவலைக்குரியது.
எரிக்கப்பட்ட உடலின் சாம்பலை ஆராய்ந்து, அதன் அறிக்கை எனக் காட்டுகிறார்கள். அதில் மெல்லக் கொல்லும் விஷமாக ஆர்சனைடு கண்டறியப்படுவதாகச் சொல்கிறார் ஒரு வல்லுநர். சாம்பலில் ஆர்சனிக் என்ற தனிமம் கண்டறியப்படலாம். ஆர்சனைடு?
இதைவிட ஒருபடி மேலே போய், சாம்பலில், இறந்தவரின் ரத்தவகை ஏ பாசிடிவ் என்று கண்டறிகிறார்கள்.
நாம் நகைத்துப் போகலாம். அல்லது ‘ஆர்சனிக்,- ஆர்சனைடு – என்ன பிரச்சனை உங்களுக்கு? ஏதோ கொல்ற விஷம், உடம்புல இருந்திருக்கு. எப்படித் துப்புக் கண்டுபிடிக்கறாங்கன்னு பாருங்க’ என்று சொல்லிப்போகலாம். இழப்பு ஒன்றுதான். நம்பகத்தன்மை.
இந்த நம்பகத்தன்மை செய்தியில் வேண்டும். ஆனால் கதையில் வேண்டாமெனச் சொல்வது சரியானதா? கதை என்றால் எப்படி வேண்டுமானாலும் வடிவமைக்கப்படலாமா? அறிவியல் என்றால் என்ன என்று தெரியாதவர்களுக்கு எப்படி அதனைச் சொல்ல என்ற காரணத்தாலா? அல்லது, இந்த அறிவியல் செய்திகளெல்லாம் படித்த சிலருக்கு மட்டுமே என்னும் மேன்மட்டச் செருக்கின் விளைவு என்ற கருத்தினாலா?
நம்பகத்தன்மை என்பது எதிலும் காணப்படவேண்டிய ஒன்று. Traceability and validation என்பது நம்பகத்தன்மையின் அடிப்படைக் கூறுகள். ஒரு நம்பத்தகுந்த இடத்திலிருந்து (Reliable source) செய்தி கேட்கிறீர்கள். அதை அப்படியே போட்டுவிடுவதால் அது நம்பத்தகுந்ததாக ஆகிவிடுவதில்லை. செய்தி மற்றொன்றுடன் சரிபார்க்கப் படவேண்டும் (Validated) அல்லது உறுதிப்படுத்தப்பட வேண்டும் (Verified). தோற்றுவாய்கள், மூலங்கள் தெரிவிக்கப்பட்டு ஆதாரங்கள் (Proof), உசாத்துணைகள் (References) கொடுக்கப்படவேண்டும்.
இதெல்லாம் கதைக்கு எதற்கு? ‘விஷம் கொடுத்தார்கள். செத்துப்போனார். முடிந்தது கதை (அல்லது தொடங்கியது)’. இதில் பாதிப்பு ரசிகர்களுக்கே. அவர்கள் காண்பது வெறும் பொழுதுபோக்கு அம்சம் மட்டுமே. அதில் அவர்களது ரசிகத்தன்மையை வளர்க்கவோ, மேலும் அறிவினைச் செம்மைப்படுத்துவதோ இயலாமல் போகிறது. ஒரு சமூகத்தின் பொது அறிவின் விழுக்காடு குறைவதுடன், பொதுச்சமூக உணர்வு மழுங்கிப்போகிறது.
60களில் தொடங்கி இன்றுவரை தமிழ் சினிமாவில் அறிவுசார்ந்த தருக்கம் சார்ந்த உணர்வுக் காட்சி வெளிப்பட்டதாகத் தெரியவில்லை. கல்லூரிகளில் இலக்கிய வகுப்பில் ஷேக்ஸ்பியரின் காதல் நாடகங்கள் மட்டுமே சொல்லித் தருவார்கள். சிவாஜி திருக்குறள் பற்றிப் பேசுவதை ரேடியோவில் கேட்கும்போது, தங்கவேலு நோட்ஸ் எடுப்பார். எத்தனை வீடுகளில் அப்படி நோட்ஸ் எடுத்திருக்கிறார்கள்? புத்தகம் விரும்பியான கதாபாத்திரத்தின் வாசிப்பு நிலை, எந்த வகையான புத்தகங்கள் என்று ஒரு கதாபாத்திர உருவாக்கம் (characterization) மருந்துக்கும் இருக்காது. மலையாளம் இதில் சற்றே வேறுபட்டிருந்தது. மணிச்சித்ரத்தாழ் திரைப்படத்தில், மனப்பிளவு, Multiple personality disorder என்றெல்லாம் கொண்டுவந்தாலும், அதனைச் சரியாக விவரித்துக் கையாண்டிருப்பார்கள்.
இந்த நம்பகத்தன்மையின் விளைவாகப் பலரும் இன்று multiple personality disorder, psychosis என்றெல்லாம் அறியத் தொடங்கினார்கள். மனநோய் பற்றிய ஒரு பொது விழிப்புணர்வு ஏற்பட, பொழுதுபோக்குக் காரணிகள், ஊடகங்கள் காரணமாக இருந்தன என்றே சொல்லாம். அதிகம் அறியாதிருந்த, இருளடர்ந்த மன நோய்கள் சற்றே வெளிச்சம் கண்ட ஆரோக்கியமான தருணம் மணிச்சித்ரத்தாழின் பின்னே சாத்தியமானது.
டாக்டர் ஹவுஸ் தொடரில், ஒரு யூதன், நிர்வாணமாகக் கிடத்தப்பட்டிருக்கும் தன் மனைவியைப் பார்க்க மறுத்து டாக்டரிடம், “உங்களுக்கு வேண்டுமானால், அவள் மற்றுமொரு நோயாளியின் உடலாக இருக்கலாம். எனக்கு மனைவி. எனது கலாசாரத்தில், மனைவியின் உடல் மதிப்பிற்குரியது. பார்க்கவேண்டிய தருணமன்றிப் பிற வேளையில் பிறந்தமேனியாகப் பார்க்கமாட்டேன்” என்கிறபோது, மருத்துவம், தொழில் தருமம் இவற்றைத் தாண்டி, மனிதம், கொள்கை, பற்று, மரியாதை, கலாசாரம் என்பதன் எல்லை தெரிகிறது. கோடு எங்கே கிழிக்கப்படவேண்டுமென ஒரு ஆரோக்கியச் சிந்தனையோ அல்லது அது குறித்த ஆரோக்கியமான விவாதமோ எழும் சாத்தியத்தை அத்தொடர் வழங்கியது. என் வீட்டில் இந்த நிகழ்ச்சி கண்டபின் நடந்த விவாதம் பதின்ம வயதினனாக இருந்த என் மகனுக்குப் பல கோணங்களில் வாழ்வைக் குறித்த சிந்தனையை வளர்த்தது.
சிஐடி போன்ற தொலைக்காட்சித் தொடர்கள் இந்த நம்பகத்தன்மையைக் கொண்டிருந்தால், பலர் பேசத் தயங்கிக் கொண்டிருந்த, அதிகம் அறியாதிருந்த, தவறாக அறிந்திருந்த செய்திகள் பல, மக்களிடையே வலுவாகச் சென்று சேர்ந்திருக்கும். சில தயக்கங்களுக்குத் தெளிவும் கிடைத்திருக்கும். கட்டுப்பாடற்று, தடைபடும் இயக்கம் உள்ள (Spastic ஆக உள்ள) சிறுவனை அடைத்து வைக்காமல், யதார்த்தமாகப் பழகுங்கள் என்ற செய்தியை அவர்கள் சொல்லியிருக்கலாம். தடுப்பூசி போடுவதன் முக்கியத்துவத்தினைச் சொல்லியிருக்கலாம். இரத்த தானம், கண் தானம் பற்றிப் பேசியிருக்கலாம். இது மிகையான எதிர்பார்ப்பல்ல. சிஎஸ்ஐ தொடரில் கார் விபத்தில் பிழைத்திருக்கும் ஒருவனது கழுத்தில் இருக்கும் கீறல் கொண்டு, அவன் சீட் பெல்ட் அணிந்திருந்தான் என அறிவதோடு, அதனால்தான் அவன் பிழைத்தான், அணியாத பிறர் மண்டை உடைந்து இறந்தார்கள் எனவும் காட்டுவார்கள். இருக்கைப் பட்டையின் முக்கியத்துவத்தைப் பலமாக, மறைமுகமாக உணர்த்தும் காட்சி அது.
அறிவியல் கருவிகளாகட்டும், செய்முறைப் படிகளாகட்டும், அவற்றைக் காட்டுவதில் உள்ள அலட்சியம் நம்மூர்த் தொடர்களைக் காணத் தவிர்க்க வைக்கிறது. எந்த அளவு இதில் நம்பகத்தன்மை வேண்டும்? கெமிக்கல் என்னவென்றே தெரியாத ஒருவருக்கு அதன் பெயர் சரியாக இருந்தாலென்ன தவறாக இருந்தாலென்ன என்ற கேள்வி ஆரோக்கியமானதல்ல. பார்ப்பவர்கள் அறியமாட்டார்கள் என்ற அலட்சியம், பொதுவில் எடுத்தவனுக்கு அறிவில்லை என்ற நகைப்பையே மக்களிடம் வலுப்படுத்தும்.
நான் பணியாற்றிய இரு பெரும் அறிவியல் கருவி தயாரிப்பு நிறுவனங்களில் ஆய்வுச்சாலைகளில் சிஎஸ்ஐ தொடரின் படப்பிடிப்புகள் நிகழ்ந்தன என்பதால், ஒவ்வொரு படியிலும், எத்தனை கவனம் எடுத்துக்கொண்டார்கள் என்பதை அறிய முடிந்தது. எந்தக் கருவி எதற்குப் பயன்படுத்துவார்கள், எப்படிப் பயன்படுத்துவார்கள் என்பதிலிருந்து, எந்த வேதிப் பொருள் பெயரைச் சொல்லவேண்டும் என்பது வரை தெளிவாக அறிந்தபின்னே, படப்பிடிப்பு நடந்தது. அறிவியல், வரலாறு, தொல்லியல் சார்ந்த கதைகள் எழுதுபவர்கள் அத்துறை வல்லுநர்களிடம் நடையாய் நடந்து செய்தி சேகரித்து எழுதிய நிகழ்வுகள் பல உள்ளன. நமது நாட்டில் ‘அறிவியல்கதை எழுதறது என்ன பெரிய விஷயம்? ஒரு வாரம் நெட்டுல தேடி, அத வைச்சு எழுதிரலாம்’ என்ற பேட்டிகள் வருவதைக் கேட்கிறோம். இணையத்தளத்தில் தேடினால் செய்தி கிடைக்கும். அதன் நம்பகத்தன்மை, உறுதிப்படுத்துதல், துறை அறிவு இல்லாதோர்க்குக் கேள்விக்குறிதான்.
ஒரு காணொளியைக் காண்பதும், கதை வாசிப்பதும், அத்துடன் முடிந்தால் அது பொழுதுபோக்கு அம்சம் மட்டுமே கொண்டதாக இருக்கும். வாசித்தவர்கள் இன்னும் ஒரு படி மேலே சென்று, புத்தகங்களை ஆராய்ந்து, இணையத்தில் மேய்ந்து மேலும் அறியத் தூண்டினால், அப்படைப்பு முழுமை பெற்ற ஒன்று. டாவின்சி கோடு புத்தகம் வந்தபின், பாரிஸ் லூஅர் (Louvre) அருங்காட்சியகத்தில், அப்புத்தகமும் கையுமாக நின்று ஒவ்வொரு இடமும் பார்த்த சிலரை நேரிலே கண்டிருக்கிறேன். உழைப்பின் பின், உண்மையினை நோக்கி நடக்கும் படைப்புகளுக்கு மதிப்பு தனி.
சாம்பலில் எப்படி இரத்த வகை காண முடியாதோ, அதே போல்தான் மைக்ராஸ்கோப்பில் டிஎன்ஏ மரபணுவின் வடிவம் காண்பதும். பிளாஸ்டிக் சர்ஜரி என்றால் பிளாஸ்டிக் பையை வைத்து சர்ஜரி செய்வதைக் காட்டும் காணொளிகள் நிறைந்தது பாரதம். ரசிகர்கள் இதுபோன்ற ‘எம் ரசிகர்களுக்கு இதெல்லாம் தெரியாது. கண்டுக்க மாட்டாங்க’ என்ற சிந்தனை தோய்ந்த படைப்புகளை நிராகரிப்பதுடன், அவை பற்றிக் கடுமையாக விமர்சிப்பதன் மூலம், ஒரு பொறுப்புணர்வைப் படைப்பாளிகளிடையே கொண்டு வர வேண்டும்.
அதுவரை, ‘பாஸ் இது கடும் விஷம். சோடியம் க்ளோரைடு’ என்றபடி கலர் கலரான திரவங்கள் நிறைந்த குடுவைளைக் குலுக்கி, வெள்ளைக் கோட்டு அணிந்து பேசுபவர் அறிவியலாளர் என்ற அபத்தங்கள் உலா வருவதைப் பொறுக்கத்தான் வேண்டும்.
கர்நாடக இசையில் கிறித்துவப் பாடல்கள் | சுதாகர் கஸ்தூரி
இப்படிப் பாடுவதை எதிர்க்கும் பலருக்கும் கர்நாடக சங்கீதத்திற்கும் ஸ்நாநப் ப்ராப்தி கூடக் கிடையாது. (அதாவது, இறந்தால், ஒரு முறை குளிக்கும் அளவுக்குக் கூடத் தொடர்பில்லை). பின் ஏன் எதிர்க்கிறார்கள்?
இரு காரணங்கள் உண்டு.
1. அவர்கள் தனிமனிதர்கள் மட்டுமல்ல. சமூகத்தில் ஒரு அங்கம். எனவே தனிமனித உளவியல் பாங்குகளுடன், கூட்டுத் தொகையான சமூக உளவியல் பாங்குகளும் சேர்ந்திருக்கின்றன.
2.முழுமையாகத் தொகுபடு உளவியல் என்பது, தனது தனியமைப்புகளின் கூட்டுத்தொகையினை விட அதிகமானது என்கின்ற ஜெஸ்டால்ட்டு பரிசோதனை உளவியல் (Gestalt experiment approach) கண்ணோட்டத்தின் தாக்கம்.
கலாசாரம் என்பதை இரு வகையாகப் பிரிக்கிறார்கள். பாரம்பரியக் கலாசாரம் (Traditional culture), புதிய கலாசாரம் (modern culture) எனப் பிரிக்கப்படுவதில், பாரம்பரியக் கலாசாரம் மிகமெதுவாக மாறுகிறது. புதிய கலாசாரம் வேகமாக மாறுகிறது. இரு வகையான கலாசாரங்களும் மாறுகின்றன.
மாற்றம் என்பது எப்போதும் நல்லதுக்கு என்பதல்ல. வளர்சிதை மாற்றப் பரிணாம வளர்ச்சியில் ‘நொந்தது சாகும்’. நவீனம் என்பது எப்போதும் வளர்ச்சியை நோக்கிய பயணமுமல்ல. (நமது ஊடக எண்ணங்கள் இதனை உறுதிப்படுத்துகின்றன.) எது வளர்ச்சி என்பது பெரிய கேள்வி. சிகரெட் புகைப்பது என்பது சிதைமாற்றத்தைக் கொண்டுவந்தது. வாகனத்துறையில் வந்த மாற்றம், பொருளாதாரத்தில் பெரும் மாற்றத்தைக் கொண்டுவந்தது. அதன் பின்னான தொலைத்தொடர்பு மாற்றம் உலகினை இணைத்தது. இவை வளர்மாற்றத்தைக் கொண்டுவந்ததின் எடுத்துக்காட்டுகள். அனைத்து மாற்றத்திலும் சமூகம் தன் எதிர்வினையைக் காட்டத்தான் செய்தது.
மாற்றம் என்பதும் நவீனம் என்பதும் ஒன்றல்ல என்பதை அறியவேண்டும். நவீனம், பழையதை அழித்தோ மாற்றியோதான் வரவேண்டுமென்பதில்லை. புதியதாக வரலாம். சிறிது சிறிதாக நிகழலாம் அல்லது குறிப்பிட்ட காலத்தில் பரவலாக நிகழலாம்.
சமூகம், தன் கலாசாரத்தில் மாறுதல்களைப் புகுத்திப் பார்க்கும். மாற்றம், வளர்முறையில் கலாசாரத்தை மாற்றுமானால், வெகுவாக ஏற்றுக்கொள்ளப்படும். வயலின் என்ற மேற்கத்திய இசைக்கருவியை கர்நாடக இசை ஏற்றுக்கொண்டது இப்படிப்பட்ட பரீட்சார்த்த முயற்சியின் விளைவே. மண்டோலின், கிளாரினெட் போன்றவை ஏற்றுக்கொள்ளப்பட்ட அளவில் பிற கருவிகள் ஏற்றுக்கொள்ளப்படவில்லை (கிட்டார்). சிதை மாற்றம் என்பதை நாம் பரிணாம வளர்ச்சியின் ஒரு அங்கமாகவே கொள்ளவேண்டும்.
புதிய கலாசாரம் என்பது மாற்றங்கள் கொண்ட பாரம்பரியமோ அல்லது புதிதாக முளைத்து வந்ததாகவோ இருக்கலாம். மாற்றுகிறேன் பார் என்பதாக வலுக்கட்டாயமாகக் கொண்டுவரும் மாற்றங்கள் எதிர்க்கப்பட மூன்று முக்கிய காரணங்கள் கூறப்படுகின்றன.
1. சமநிலையில் இருப்பதை அல்லது வளர்நிலை முறையில் மாறி வருவதை மாற்றம் சிதைக்கிறது.
2. மாற்றம் வரும் காரணிகளின் அடிப்படை நோக்கம், மாறும் பொருளை வளர்ப்பதாக இல்லை.
3. மாறுதல் தரும் தாக்கம், மற்றொரு பண்பை எதிர்நிலையில் மாற்றுகிறது.
இதில் ஏதேனும் ஒன்று அல்லது பல காரணங்கள் தாக்கமடைந்தால் மாற்றம் எதிர்க்கப்படும்.
கர்நாடக இசையில் இன்று பிற மதப்பாடல்கள் பாடப்படுவதை மாற்றமென சமூகம் ஒத்துக்கொள்கிறதா எனில்:
1. கர்நாடக இசை பெரிதாக வளர்ந்த நிலையில், அதன் வளர்நிலை மாற்றத்தைப் பிற மதப்பாடல்கள் பாடும் மாற்றம் சிதைக்கவில்லை. இதனால் மட்டும் பாடல்களை ஏற்றுக்கொண்டுவிடலாமெனச் சொல்லிவிட முடியாது. மற்ற காரணிகளையும் பார்ப்போம்.
2. மாற்றம் கொண்டுவரத் தூண்டிய அடிப்படை நோக்கம் மதமாற்றத்தினை வளர்த்தல்; இந்து மத அடையாளமான கர்நாடக இசையை அடையாள நிலையிலிருந்து அகற்றுதல். இந்த இரண்டும், கர்நாடக இசையை வளர்மறை நிலையில் கொண்டுசெல்லும் நோக்கத்தில் இல்லை. ஒரு புதிய ராகமோ, புதிய செழுமையான கீர்த்தனைகளோ இயற்றும் நோக்கம் இந்த மதமாற்ற இயக்கங்களுக்கு இல்லை. பியானோ, கிட்டார் போன்று, அவர்களுக்கு கர்நாடக இசையும் ஒரு ஊடகம் அவ்வளவே. இத்தோடு, முன்பு இயற்றப்பட்ட கீர்த்தனைகளில், இந்துக் கடவுள்களின் பெயரை மட்டும் மாற்றி, காப்பி அடித்து கீர்த்தனைகளை பிறமதப் பிரசாரமாக ஆக்கிவரும் சிந்தனையே அடிப்படை இயக்கச் செயலாக்கம் என்பதால் இந்நோக்கங்கள் வளர்மறை மாற்றங்களைக் கொண்டுவரவில்லை.
3. மாற்றத்தைக் கொண்டு வரும் காரணி மதமாற்றம். இந்து மதத்தின் அடையாள நிலையிலிருந்து கர்நாடக இசையை மாற்றுதல் என்பதன் தாக்கம், சமூகத்தில் மதமாற்றப் பிரசாரத்தையும், பிற மதங்களின் சிதைவையுமே முன்வைப்பதால், இந்தியச் சமூகத்திற்கு நன்மையை விடத் தீமையே அதிகம் விளையும்.
மூன்று காரணங்களில் இரண்டு எதிர்மறையாக இருப்பதாலும், இச்செயலாக்கங்களின் எதிர்பார்ப்பு சமூகத்திற்குத் தீங்கு விளைவிப்பதாகவும் இருப்பதால் இம்மாற்றங்கள் எதிர்க்கப்படுகின்றன.
பரந்த மனப்பான்மை என்பதற்கும், இம்மாற்றங்கள் எதிர்க்கப்படுவதற்கும் தொடர்பில்லை என்பது மேற்சொன்ன காரணங்களால் விளங்கும். எதிர்க்கும் இந்துக்கள் பொறையற்றவர்கள், குறுகிய மனம் படைத்தவர்கள் என்றும் விஷமத்தனமாகப் பிரச்சாரம் செய்யப்படுவது மிகத் தவறானது மட்டுமல்ல, இது சமூகத்தில் ஒரு பிளவை ஏற்படுத்தி, பரஸ்பர வெறுப்பையே வளர்க்கும். மத அடிப்படையில் மக்கள் இரு கூறாகப் பிரிந்து போக இது வழிவகுக்கும்.
நாம் செய்யக்கூடியது என்ன? மாற்றத்தின் இம்மூன்று காரணங்களை ஆழ்ந்து பார்த்து,பொங்கும் உணர்ச்சிகளைத் தள்ளி வைத்து ஆலோசிக்கலாம். சமூக ஊடகங்களில் கருத்தைப் பகிர்வோர் இதனைச் செய்யவேண்டியது மிக அவசியம். விஷமத்தனமாக ஊடகங்களில் பரப்பப்படும் பொய்ச் செய்திகளை பகிரங்கமாக எதிர்ப்பதும், அவ்வூடகங்களைத் தவிர்ப்பதும், தவிர்ப்பைப் பிறரிடம் பகிர்வதும் நம் கடமை.
Ref: Introducing Pshychology – Nigel C Benson.
ஆக்கர் [சிறுகதை] | சுதாகர் கஸ்தூரி
“லே, பம்பரத்த மரியாதக்கி நடுவுல வைய்யி. தோத்துட்டு ஓடியா போற?” மணி, சங்கரனின் கையை இறுகப்பிடித்தான். “கைய வுடுல… வுடுங்கேம்லா?” சண்டை மெல்ல முற்றிக்கொண்டுவர, நான் மறுபுறம் விழிவைத்துக் காத்திருந்தேன். ராஜாமணி இன்னும் வரவில்லை.
அப்படியொன்றும் அவன் பெரிய பம்பர வீரனில்லை. ஆனால் பம்பரம் என்றால் அது ராஜாமணியுடையதுதான். அடிக்க ஆளில்லை.
காரணம் உண்டு. அவன் அப்பா கடைசல் கம்பெனி வைத்திருக்கிறார். சின்ன மரக்கட்டைகளில் சொப்புச் சாமான் செய்து, பனையோலைப் பெட்டியில் வைத்துத் தருவார். அம்மி, குழவி, ஆட்டுக்கல், அடுப்பு, சைக்கிள், வகைவகையான பாத்திரங்கள் எனச் சிறு வீடே அதனுள் இருக்கும். பொதுவாகப் பெண் குழந்தைகள் வைத்து விளையாடுவார்கள். சிறு அளவில் குடும்பங்களை அவர்கள் விளையாட்டில் பார்க்கலாம்.
அதோடு, ராஜாமணி அழுது புலம்பி, சில ஸ்பெஷல் பம்பரங்களைத் தனக்கென செய்துகொள்வான். பெரிய பம்பரம், மேலும் கீழும் ஆணி கொண்ட டபுள் ஆணி பம்பரம், சுற்றும்போது விர்ர்ரென சப்தம் போடும் பம்பரம்… பொறாமையாக இருக்கும்.
ராஜாமணி இன்னும் வரவில்லை.
பள்ளியிலிருந்து வருகையில் ஒரு மாலை அவனுடன் பேச நேர்ந்தது. ஆங்கில வீட்டுப்பாட நோட்டு கொடுப்பதாக நான் ஒத்துக்கொண்டதும் அவன் என்னை அவன் வீட்டிற்கு அழைத்துச் சென்றான்.
வாசலில் ஒரு இயந்திரத்தின் ஒலி. அங்கங்கே சொப்புச் சாமான்களும், மரத்துண்டுகளும், சுருள் சுருளாக மர இழைகளுமாக இறைந்து கிடந்தன.
“அப்பா கடைசல் வச்சிருக்காரு. சொப்புச்சாமான்”
சுற்றிக்கொண்டிருந்த ஒரு இரும்புத் தண்டில் ஒரு மரக்கட்டை வைக்கப்பட்டதும், அது மரச்சுருள் விடுத்து, வளைவாகத் தேய்ந்து ஒரு பெண்ணின் இடையாக மாறுவதை வியப்புடன் பார்த்திருந்தேன்.
“இங்கிட்டு நிக்காத. மரத்தூள் கண்ல விழுந்துரும். லே ராஜாமணி, இங்கிட்டு வா” குனிந்து, இயந்திரத்தில் மரக்கட்டையை வைத்து, லாகவமாக எடுத்த அந்த ஒல்லி மனிதர் ராஜாமணியின் தந்தை என ஊகித்தேன்.
“லே, என் பம்பரத்துல ஆக்கர் வைச்சே, கொன்னுருவேன்.” சங்கரன் மிரட்டிக்கொண்டிருந்தான். அவன் பம்பரம் வட்டத்தின் நடுவே கிடந்தது. மற்றவர்கள் குறிவைத்து அதன் தலையில் தங்கள் பம்பரத்தின் ஆணியால் குத்தவேண்டும். அதுதான் ஆக்கர். பெரிய ஆணியாக இருந்தால் கீழே கிடக்கும் பம்பரம் உடைந்துகூடப் போகும்.
ராஜாமணி என்னை உள்ளே அழைத்துச் சென்றான். அவன் தங்கை ஒருகாலில் தவழ்ந்து வந்து ஹாலைக் கடந்து போனாள். “ காலு சூம்பிருச்சி. சின்னப் பிள்ளேல காய்ச்சல் வந்திச்சி அப்பம். ஸ்கூலுக்குப் போறா. அம்மா தூக்கிட்டுப் போவாங்க.”
பல வெற்றுப் பனையோலைப்பெட்டிகள் ஒரு மூலையில் அடுக்கி வைக்கப்பட்டிருந்தன. “இதுல நானும் தங்கச்சியும் சொப்பு சாமான் அடுக்குவோம். ஒரு ஆட்டுக்கல்லு, ஒரு உரலு, மூணு பாத்திரம், ஒரு அடுப்பு. பாத்து வைக்கணும். ஒரு மூடியில, ரெண்டு ஆட்டுக்கல்லு போச்சின்னு வைய்யி, ஆத்தா கொன்னுரும்”
கடைசல் கடையென்பது பெரிய பணக்கார வியாபாரம் என நினைத்திருந்தேன். “போல கூறுகெட்டவனே” என்று சிரித்தான் ராஜாமணி. பாக்கத்தான் சொப்பு செட்டு அழகா இருக்கும். செய்ய எம்புட்டு கஷ்டம் தெரியுமா? இந்தா, இங்கிட்டிருக்குல்லா, சாயம்? அத சொப்புல ஏத்தணும்னா எங்கப்பாவால மட்டும்தான் முடியும். வில ஜாஸ்தில அதுக்கு. சாயம் வேங்கணும்னா ரொம்ப துட்டு வேணும். அப்பா, கடன் சொல்லித்தான் சாயம் வேங்குவாரு.”
“ரோட்டுல கண்ணன் கடைசல்னு ஒண்ணு இருக்குல்லா? அது உங்க கடையா?”
“இல்லலே. அது மாரி சில கடைக்கு அப்பா செஞ்சு குடுப்பாரு. நாங்களும் தனியா விக்கோம். ஆனா கடை இல்ல பாத்தியா, நிறைய பேரு வேங்க மாட்டாவ.”
மிரட்டலுக்கு ஒருவரும் பணியாததால், சங்கரன் அழுதுபார்த்தான். “ஆக்கரு வைக்காதீங்கடே மக்கா. ஒரேயொரு பம்பரம்தாண்டே இருக்கு. போச்சுன்னா அம்மா வையும்.” எவன் கேப்பான்?
“யம்மா, சோலையூர் ஆச்சி வந்திருக்காக” என்றாள் தங்கை. வந்த வயோதிகப் பெண்மணி, “லே ராஜா, தள்ளி நில்லுல. காத்து வரட்டு” என்றாள், சேலையில் முகம் துடைத்தபடி
“ஏட்டி, இவளே.” ஆச்சி, அவன் அம்மாவிடம் அவசரமாகப் பேசினாள். “ ரெண்டு செட்டு எடுத்து வையி. மதுரைல எம் பொண்ணு கேட்டிருக்கா. அவ கொழுந்தியாளுக்கு வேணுமாம். பணம் அடுத்த மாசம் வாங்கிக்க.”
“ஆச்சி” என்றாள் ராஜாமணியின் அம்மா. “ போன தடவெ ஒண்ணு கொண்டு போனிய. அதுக்கே பைசா வரல. எங்கிட்டுருந்து செட்டு போடுவேன்? பத்து ரூவாயாச்சும் கொடுத்துட்டுப் போங்க.”
“பத்தா? வெளங்கும்” என்றாள் ஆச்சி. “ நான் கண்ணன் கடைசல்ல வேங்கிக்கிடுதேன். அவன் எட்டு ரூபா சொல்லுதான்.”
“ஆச்சி.” கையெடுத்துக் கும்பிட்டாள் ராஜாமணியின் அம்மா. “நொடிச்சுப் போயிட்டிருக்கம். நீங்கதான் ஒத்தாச பண்ணனும். சரி, ஒரு செட்டு கொண்டுபோங்க. அஞ்சு ரூபா கொடுப்பீயளா?”
“பேராசைப் படாதட்டீ. ஒரு செட்டுக்கு எனக்கே அஞ்சு ரூவா கேக்க.” வைதுகொண்டே ஆச்சி ஐந்து ரூபாயை இடுப்புச் சுற்றிலிருந்து எடுத்தாள்.
சுப்புவின் பம்பரம் முதலில் வட்டத்தில் இறங்கியது. சங்கரனின் பம்பரத்தில்லிருந்து சற்றே தொலைவில் சர்ரென ஓசைப்படாமல் சுற்றியது. ‘சே” என்றான் சுப்பு. சங்கரனின் முகத்தில் ஒரு நிம்மதி பரவியது.
“லே, இங்கிட்டு வா.” ராஜாமணி அவசரமாக அழைத்தான். மரத்துண்டுகளைத் தாண்டி விரைந்தேன். அவன் காட்டிய இடத்தில் இரு பல்லிகள் எதிரும் புதிருமாக நின்றிருந்தன. “பல்லிச்சண்டை பாத்திருக்கியாடே? பாரு” திடீரென ஒரு பல்லி மற்றதனைக் கவ்வ, இரண்டும் புரண்டன. வெள்ளையாக மென் வயிறு தெரிய, தரையில் துடித்தன. மீண்டும் நிமிர்ந்தன. ஒரு நிமிடம் ஒன்றையொன்று கவ்வியபடி நிலைத்து அசையாது நின்றன. “எவ்ளோ நேரம் இப்படி நிக்கும்?” என்றேன். அவற்றைப் பார்த்தபடியே ராஜாமணி சொன்னான் “தெரியாது. எதாச்சும் ஒன்னு பலவீனமாவும் பாரு. அப்ப அசையும். அடுத்த பல்லி, இன்னும் வேகமா அத இறுக்கும். சிலது செத்துப்போகும். சிலது ஓடீரும்.”
இயந்திரத்தை நிறுத்திவிட்டு ராஜாமணியின் அப்பா வந்தார். காபியைக் கொடுத்தபடியே “பணம் கேக்கப் போறியளா?”என்றாள் ராஜமணியின் அம்மா. “எங்க?” என்றார் அவர். “ போனதடவையே முதலியார் சொல்லிட்டாரு. இனிமே கேக்காதியன்னு. சாயம் நாலு செட்டுதான் வரும்.”
“பொறவு என்ன செய்ய?”
“பாப்பம்” என்றார்.
“லே, கணேசா” என்றான் சங்கரன் கெஞ்சியபடி “ பம்பரத்துல அடிக்காதடே. பக்கத்துல அடி. வேணும்னா, பொறவு, பம்பரம் தர்ரேன். சும்மானாச்சிக்கு ஒரு சின்ன குத்து வையி. ஆக்கரு வைக்காதடே.” கணேசன் ரொம்ப மும்முரமாகத் தன் பம்பரத்தில் கயிற்றை அழுத்திச் சுற்றிக் கொண்டிருந்தான். விடும்போது, படுவேகமாகக் களத்தில் இறங்கும் அது.
“யப்பா” என்றான் ராஜாமணி. “ ரெண்டு பம்பரம் செஞ்சு தாங்கப்பா. ஒண்ணு எனக்கு, இன்னொண்ணு இவனுக்கு.”
“சரி” என்றார் நினைவின்றி. “யப்பா.” கெஞ்சினான் அவன். “ரெண்டுத்தலயும் மண்டைல கலர் வட்டம் வேணும்.”
“லே”அதட்டினாள் அம்மா. “சும்மாயிரி. குடிக்கவே கஞ்சியில்லயாம். ஊருக்குக் கூழு ஊத்தப்போறானாம். சாயம் ரொம்பக் கொஞ்சமாத்தான் இருக்கு, மொண்ணை பம்பரம் போதும், இப்ப.”
“யம்மா “ அழுதான் ராஜாமணி. “இந்த ஒரேயொருவாட்டி மட்டும்.”
மவுனமாக அவன் தந்தை எழுந்து சென்று இயந்திரத்தை இயக்கினார். விஷ் என்ற ஒலியிடன் அது சுற்றியது. ஆவலுடன் ராஜாமணி காத்திருந்தான். இரு கட்டைகளை எடுத்து மெல்ல இழைத்தார். பம்பரத்தின் தலை மெல்லமெல்லத் தோன்றியது.
“யப்பா பெரிய பம்பரம்… உசரமா… ஆணி டபுள்.”
அவர் ஒன்றும் சொல்லாமல் இரு நிமிடத்தில், ஆஸ்பத்திரியில் நர்ஸ் குழந்தையைக் காட்டுவது போல் பம்பரத்தைக் காட்டினார். “போதுமால?”
“ம்.” ராஜாமணி குதித்தான். “யப்பா, இன்னொண்ணு.” என் பம்பரம் சற்றே சூம்பியிருந்த்து. பரவாயில்லை. கண்முன்னே பம்பரம் உயிர்பெறுவது கண்டேன்.
“யப்பா, சாயம்”
“ராஜாமணி… அடி வேணுங்கோ? சாயம் கிடையாதுன்னேம்லா?” அவன் அம்மா கத்துவது கேட்டது.
“போட்டு” என்றார் அவன் தந்தை பம்பரத்தை ஒரு இடுக்கியில் பொருத்தினார். பம்பரம் இடுக்கியில் சுழன்றது. “என்ன கலர் வேணும். சீக்கிரம் சொல்லு.”
“அங் ஊதா, அப்புறம் உள்ளாற சேப்பு, மஞ்ச, வெள்ள… வெள்ள வேண்டாம். ம்ம்..”
“நீ சொல்லு” என்றார் என்னிடம் “ ஊதா, உள்ளாற நீலம்.” “ஊதாக்குப்புறம் நீலம் நல்லா இருக்காது. எடுக்காது. மஞ்ச போடுதேன். அப்புறம் நீலம்.”
இருவரின் பம்பரமும் பளபளவென வந்தன. “ஆணி?”என்றான் ராஜாமணி.
“எதுத்த கடையில கோவாலு சித்தப்பாகிட்ட ஆணி வச்சித்தரச் சொல்லு.”
கோபால் சித்தப்பா அன்று இல்லாததால், அடுத்தநாள் கொண்டு வருவதாக ராஜாமணி சொல்லியிருந்தான். ஏக்கத்துடன் அன்று பிரிந்து நடந்தேன்.
*
இன்னும் ராஜாமணி வரவில்லை. இருட்டிக்கொண்டு வந்துவிட்டது. நண்பர்கள் ஒவ்வொருவராகக் கிளம்பிக்கொண்டிருந்தார்கள்.
ரோட்டிலிருந்து யாரோ என்னை அழைப்பதாகச் சன்னமாய்க் குரல் கேட்டது. ஜெகன்னாதனா அது?
“மக்கா, ராஜாமணி ஒன்கிளாஸ்தானே? அவங்கப்பா இன்னிக்கு செத்துட்டாரு. விசம் குடிச்சிட்டாராம்.”
கண்கள் இருட்டிக்கொண்டு வந்தன. ராஜாமணி? அவன் தங்கை?
“கடம் ரொம்ப இருந்திச்சாம். வீட்டுல சொல்லாமலே சமாளிச்சிருக்காரு. பாவம். முடியல. தம்பிகிட்ட ‘பையனையும் பொண்ணையும், பாத்துக்கடே’ன்னு காலேல சொன்னாராம். பதினோரு மணிக்கு…” ஜெகன்னாதனுடன் வந்த யாரோ சொல்லிக்கொண்டிருந்தார்.
“கடைசி குத்து” மணிகண்டன் அறிவிக்க, சங்கரன் ஒரு நிம்மதியுடனும் ஒரு திகிலுடனும் தன் பம்பரத்தைப் பார்த்திருந்தான். நங் என கணேசனின் சிறிய பம்பரம் அதன்மீது இறங்க, இரு பல்லிகள் சண்டையிடுகையில் வெள்ளையாக வயிறு தெரிய மல்லாந்து துடித்து மீள்வது போல் இரண்டு பம்பரங்களும் துள்ளிச் சிதறின.
சங்கரன் அழத்தொடங்கினான்.
தொட்டிற்பழக்கம்… – சுதாகர் கஸ்தூரி
ஆளில்லை.
இதயம் வரைந்து வைத்திருந்த அழகையல்ல அவர் வெறித்துப் பார்த்துக்கொண்டிருந்தது என்பது
மட்டும் புரிந்தது.
மற்றொருத்தி போஸ்டனில். மிகப் பாசக்காரக்குடும்பம் என்பது தெரியும். அவர்களுக்குத்
திருமணமாகி பதினைந்து வருடங்களானபின்பும், ஒவ்வொரு வருஷமும் இருவருக்கும் நகை, புடவை,
அல்லது ஒரு டூ வீலர் என்று பெரிதாகச் செய்துகொண்டேயிருப்பார். அவர் மனைவி சுனிதாவும்
இந்தப் பாசத்தில் சளைத்தவரில்லை.
வந்ததுலேர்ந்தே எதோ நெருடுது. காலேல ஆறுமணிக்கு ஸ்டேஷன்லேர்ந்து கூட்டிட்டுவந்தேன்.
காஃபி குடிக்கறீங்களான்னா சுனிதா. ‘பசங்க காம்ப்ளான் மட்டும்தான் குடிப்பாங்க… காம்ப்ளான்
இல்லையா?’
சொல்றேன், ‘அமிதா, பசங்க பால் குடிக்கட்டும்.’
இல்லேன்னா ஒண்ணும் குடிக்காதுங்க. கீழ கடை எப்ப திறப்பான்? போய் வாங்கிட்டு வந்துடறேன்.’
மட்டும்தான் கொடுக்கறா போலிருக்குன்னு விட்டுட்டேன். என் வீட்டுல எல்லாரும் ப்ளாக்
டீ – இஞ்சி தட்டிப்போட்டு… என் பையனுக்கும் அவ பொண்ணு வயசுதான். வெளியிடங்கள்ல போனா
என்ன இருக்கோ அதுல அட்ஜஸ்ட் பண்ணிடுவான். ஒண்ணும் இல்லன்னா, அவனுக்கு எதுவும் வேணும்னு
அவசியமில்ல.”
அவங்க வீட்டுல ஒரு பழக்கம், உங்க வீட்டுல ஒண்ணு. சட்டுனு மாத்த முடியுமா?”
“ப்ரச்சனை அதில்ல சுதாகர்” என்றார் லாத்தேயை
உறிஞ்சியபடி. “சொல்றவிதம்னு ஒண்ணு இருக்கு. கீழே கடை எப்ப திறப்பான்ங்கறது வேற விதமான
பேச்சு.”
நான் தனி. எனக்கு வேண்டியது வேறு. நீ உன்பாட்டுக்கு இருந்துக்கோ. நான் என்பாட்டப் பார்த்துக்
கொள்கிறேன். வீடுகளில் தீவுகள்.
காம்ப்ளான் வாங்கிட்டு வந்துட்டா. அதுலயும் சாக்லேட் ஃப்ளேவர் வேணும், வனிலா பிடிக்காதுன்னு
அமிதா பொண்ணு ஒரே அடம். அமிதா தானே போய் காம்ப்ளான் கலந்துகிட்டு வந்தா. மூணு குழந்தைகள்
வீட்டுல. அவளோட பையன், பொண்ணு, எம் பையன். அவ தன் குழந்தைகளுக்கு மட்டும் காம்ப்ளான்
கலந்துகிட்டு வர்றா. எம் பையன் அப்படியே அவளையும் சுனிதாவையும் பாக்கறான்.
தெளிவா உணர்ந்தேன்” என்றார் சுரேஷ் பெருமூச்சுவிட்டவாறே. “காலேல நிறைய பருப்புப் போட்டு
தால் கிச்சடி பண்ணிடறேன்னா சுனிதா. இவ அவசரமா சொல்றா ‘என் பொண்ணுக்கு கிச்சடி பிடிக்காது.
தோசை மாவு இருக்கா? நானே ரெண்டு தோசை அவளுக்கு தனியா பண்ணிடறேன்.’
போனேன். பஸ்ல எல்லாரும்தான் ரொம்ப நேரமா ஒக்காந்திருக்கோம். தன் பிள்ளைகளுக்குன்னு
தனியா பிஸ்லரி பாட்டில் வாங்கறா. சுனிதா ரெண்டு பாக்கெட் பிஸ்கட் எடுத்துகிட்டு வந்திருந்தா,
இவ சொல்றா ‘ஓ, என் பையனுக்கு குட் டே பிடிக்காது. க்ரீம் பிஸ்கட் இல்லையா?’ பஸ் நிக்கிறப்போ,
கீழ போய் ஒரேயொரு க்ரீம் பிஸ்கட் பாக்கெட் – தன் பையனுக்கு மட்டும்.”
பிள்ளை, தன் பெண் என்று வரும்போது மிகக் கேவலமாக, அநாகரிகமாக, பொதுவிலேயே அதிகச் செல்லம்
காட்டி வரும் சுயநலப் பேய்களாக பலர் மாறியிருக்கிறார்கள். தன்னை வளர்த்த பெற்றோர்,
அண்ணன் தம்பி, அக்கா என்றெல்லாம் அவர்கள் பார்ப்பதேயில்லை.
மகிழ்தல் என்பதன் கோயில் என்பது ஏனோ இப்போது பலருக்குப் புரிவதில்லை. தான், தன் குடும்பம்
ஒரு அசுகமும் இல்லாது இருந்தால் போதும். மற்றவர்கள் எக்கேடும் கெட்டுப் போகட்டும்.
கோயில் சர்க்கரைப்பொங்கல் போல. அந்தச் சிறு அளவுதான் மிக அருமையாக இருக்கும், ரசிக்க
முடியும். ஒரு அண்டா நிறைய சர்க்கரைப்பொங்கலைத் தனியே தின்று பாருங்கள். திகட்டும்.
கூடியிருந்து குளிர்தலைத்தான் ஆண்டாளே திருப்பாவையில் முன்னிறுத்துகிறாள்.
ஒரு பழக்கங்களின் தொகுப்புக் கணம் இருக்கும். அக்கணம் சூழலுக்கு ஏற்ப விரிந்து சுருங்கும்.
அந்த மாற்றம், காலத்தின் கட்டாயத்தில் சொந்த அளவில் விட்டுக்கொடுத்தலாகவோ (காலேல 8
மணிக்கு முன்னாடி எந்திருக்க மாட்டான்; இப்ப ஸ்கூல் 7 மணிக்கு. அதுனால…), அன்றி பிறருக்காக
விட்டுக்கொடுத்தலாகவோ (அக்காவுக்கு பஸ் கஷ்டம். ஸோ, என் ஆக்டிவாவை அவகிட்ட கொடுத்துட்டேன்)
பரிணமிக்கும். இது அவசியத்தின் பொருட்டு மட்டுமன்று, அவசியத்தினை உணர்தலின் வெளிப்பாடு.
நான், என் வசதிகள் என்று இருப்பவர்களுக்கு இந்த அட்ஜஸ்ட்மெண்ட்டுகள் சரிப்படுவதில்லை.
பரிமாணம் தெரிந்துவிடுமென்கிறார்கள். லியோன் ஸெல்ட்ஜர் என்ற ஆய்வாளர் ‘சில மனிதர்கள்
சொந்த வாழ்வில் சவால்களைச் சந்திக்க இயலாது, குற்றங்கள் செய்யுமளவு போவதற்கு, சிறுவயதில்
ஏமாற்றங்களைத் தாங்காதவர்களாக வளர்வது காரணம்’ என்கிறார். பின்னும் சொல்கிறார், ‘வளர்ந்தபின்
தோல்வியையோ, ஏற்றுக்கொள்ளப்படாததையோ தாங்கிக்கொள்ள அவர்களால் முடிவதில்லை. மன அழுத்தம்,
விரக்தி, தனிமைப்படுதல் எனப் பொதுவாக அவதிப்படுபவர்கள், சில நேரம் வன்முறையில் ஈடுபடுவதும்
எதிர்பார்க்க வேண்டியவையே.’
‘அந்தாளுக்கு நான் ஏன் அட்ஜஸ்ட் பண்ணணும்? என் பாஸ் அவனுக்கு ஏன் ரெகமண்ட் பண்ணறான்?
எல்லாம் பாலிடிக்ஸ்’ என்றும், தனிவாழ்வில் ‘இவ எப்படி என் காதலை மறுக்கலாம்? எனக்கு
ஏன் இந்த வேலை கிடைக்காது?’ என்றும் விகாரமாக வெடிக்கும். இவர்களில் முக்கியமாக இரு
பலவீனங்கள் காணப்படுகின்றன.
இதனை மிக அதிக அளவில் இப்போதைய சூழலில் காண்கிறேன். திறமையான இளைஞர்கள் குழுவில் பணிசெய்ய
முடியாது, விலகிச் செல்கின்றனர். இவர்களது எதிர்காலம் கேள்விக்குரியது.
சிறு இடர்களையும், தோல்விகளையும் ஏற்றுக்கொள்ளப் பக்குவம் வருவதில்லை. இது சிக்கலானது.
கத்துவது (எனக்கு வேணும்னா, உடனே கிடைக்கணும்), விண்ணப்பத்தில் குறை இருக்கிறது என்று
சொன்னால், சண்டை போடுவது, சினிமா டிக்கட், பயணச் சீட்டு வாங்க முந்துவது முதல், பிடித்த
வீடு கிடைக்க சண்டை போடுவது வரை பொறுமை, இடர் தாங்கி நிற்கும் பண்பு, தோல்வி என்ற முடிவை
ஏற்றுக்கொண்டு, அமைதியாகச் சிந்திக்கும் முதிர்வு இல்லாத மனப்பாங்கு. நிராகரிப்பு என்பது
உடல் உணரக்கூடிய வலியைப் போன்ற வலியை மூளை உணரச்செய்கிறது என்கின்றன ஆய்வுகள். இவ்வலியை
அவர்களால் தாங்க முடிவதில்லை. அவர்களைக் குடும்பமும், சமூகமும் ஏற்றுக்கொள்ளாது தனிமைப்படுத்துகின்றன.
பல விவாகரத்துகளுக்குக் காரணம் தனிமனித மன ஆளுமைக் குறைபாடுகளே என்பது பல ஆலோசகர்களும்
சொல்லும் கருத்து.
கொடுப்பது, ‘இவ்வுலகம் நான் விரும்பியதைக் கொடுக்கக் கடமைப்பட்டிருக்கிறது’ என்ற எண்ணத்தைக்
குழந்தைகளிடம் உருவாக்குகிறது. கிடைக்காவிட்டால், அது உலகின் தவறு, தராதவர்கள் தண்டிக்கப்படவேண்டியவர்கள்
என்ற எண்ணத்தை அக்குழந்தைகள் உருவாக்கிக் கொள்கின்றன. இது குற்றங்களைத் தூண்டுகிறது”
என்கிறார், லோனி கூம்ப்ஸ் என்ற குற்றவியல் வழக்கறிஞர். இதனைத் தனது பேட்டிகளிலும்,
தொலைக்காட்சித் தொடர்களில் தரும் ஆலோசனைகளிலும் வெளிப்படையாகச் சொல்லிவருகிறார்.
மனநல ஆலோசகர்கள். “முன்பெல்லாம் மன உளைச்சல், தளர்வு என்று வருபவர்கள் மண வாழ்வில்
பாதிக்கப்பட்டவர்கள் பெருமளவில் இருந்தார்கள். இப்போது போதைப்பொருள், காதல் தோல்வி,
நண்பர்களைப்போல் பணக்காரத்தனமாக வாழ இயலாத விரக்தி, படிப்பில் ஆர்வமின்மை என்று வருபவர்கள்
பல இளைஞர்கள். இதில் எனக்கு வேண்டியது, எனக்கு நியாயமாகக் கிடைக்கவேண்டியது – கிடைக்கவில்லை
என்ற எண்ணம் ஏமாற்றமாக மாறும் நிலையில் வருபவர்கள் அதிகம்” என்றார், மும்பையில் சாந்தாக்ரூஸ்
பகுதியில் ஒரு மன நல ஆலோசகர்.
‘எனக்கு நியாயமாகக் கிடைக்கவேண்டியது – கிடைக்கவில்லை’. அதாவது நான் ஒன்றை விரும்பிவிட்டால்,
அது கிடைத்துவிடவேண்டும். கொடுப்பதற்கு உலகம் கடமைப்பட்டிருக்கிறது. மறுத்தால், கோபம்,
வன்முறை… இதுதான் தான் காதலித்த பெண், காதலிக்க மறுத்தால் அவள் முகத்தில் ஆஸிட் வீசும்
ஆத்திரத்தைக் கொண்டுவரும் மனப்பாங்கு.
கிடைக்கட்டும்’ என்ற எண்ணம் தவறல்ல. ஆனால் அது அந்தக் குழந்தைகளை மோசமாகப் பாதிக்குமென்பது,
இளம் பெற்றோர்களுக்குப் புரிவதில்லை. இருப்பதில் மிக நல்லதையே என் குழந்தைகளுக்குக்
கொடுக்கவேண்டுமென்பதில், இதுமட்டுமே நல்லதல்ல என்பதும் சிந்தனையில் உறைக்கவேண்டும்.
பகிர்ந்து வாழ்தல், விட்டுக்கொடுத்தல், கிடைத்ததில் சமாளித்துக்கொண்டு சுகித்திருத்தல்
என்ற நற்பண்புகள் தானே வந்திடா. அவற்றிற்குச் சிறுசிறு தியாகங்கள் அவசியம் என்பதை பெற்றோர்
முன்னுதாரணமாக இருந்து காட்டுதல் அவசியம். ‘ஓ, இங்க காஃபி மட்டும்தானா? என் பொண்ணு
காஃபியே குடிக்கமாட்டா. அது விஷம்’ என்ற சொற்கள், எண்பது வயது வரை காஃபி குடித்து வந்த
பெரியோரை ஏதோ சிகரெட் குடிப்பவர்கள்போல சித்தரிக்கும்.
எடுக்கவேண்டும். குழந்தைகள் கேட்டதையெல்லாம் வாங்கிக்கொடுக்காது இருப்பது ஒரு புறம்;
கிடைக்குமென்றாலும், கால தாமதம் ஏற்படுமென்றால் அதனைச் சகித்துக்கொள்ளும் பக்குவத்தைக்
கற்றுத்தருதல் அவசியம். பிறர் இருக்கையில், தேவைக்கேற்ப தன் தேவைகளுக்குச் சமரசம் செய்துகொள்ளுதல்
அவசியம். தனது தேவைக்கென பெருங்குரலெடுத்து அழுது, கை காலை உதைத்து நாடகமிடும் குழந்தைகளை
எப்படிக் கையாளுவது என்பதைப் பெற்றோர்கள் அறிந்திருப்பது அவசியம். பலர் முன்னே அடம்பிடிக்கும்
குழந்தையால் அவமானப்படுவதாக நினைக்கும் பெற்றோர், குரலை அடைக்க, அவை கேட்டதை வாங்கிக்
கொடுத்துவிடுவது, அந்த நேரத்தில் வேண்டுமானால் அமைதியைத் தரலாம். பின்னாளில் அக்குழந்தைக்கே
கேடு என்பதை யோசித்து, பொறுமையுடன் அந்நிகழ்வைத் தாண்டிச்செல்லும் மனப்பக்குவம் பெற்றோருக்கு
வேண்டும்.
அனுபவிக்க விதிக்கப்படுவர்’ என்றார் ஜார்ஜ் சாண்ட்யானா என்ற தத்துவஞானி. நாம் வந்த
பாதையை மறந்து, மிகச் செயற்கையான பாதையை, பாதுகாப்பானது, சுகமானது என்ற பொய்யான கற்பிதத்தில்
அடுத்த தலைமுறையை வளர்ப்பது, தீவுகளையே வளர்க்கும் – குடும்பத்தையல்ல.
தங்கைகளிடம் நீடிக்கிறது என்ற கசப்பான உண்மையை சுனிதாவிடம் வெளிப்படையாகப் பேசியதில்
உணர்ந்தார். திருமணமான பின்பும், தங்கைகளிடம், பாசத்தில் பலதும் செய்தது, அவர்களைத்
தேவையில்லா பாசப்பொழிவைப் பிள்ளைகளிடம் சுயநலத்தோடு காட்டத் தூண்டியிருக்கிறது என்பது
அவருக்கும் அதிர்ச்சியாகவே இருந்தது. ‘இந்தப் பண்புத் தொகுதியை வளர்த்தது தானே’ என்ற
பொறுப்பினை உணர்ந்தபின், தன் தங்கையுடன் தனித்துப் பேசினார். குழந்தைகளுக்குப் பாசத்தில்
கெடுதலையே விளைவிக்கிறாள் என்பதைப் பொறுமையாக எடுத்துச் சொன்னதில் அவள் திகைத்துப்
போனாள். அமிதா மாறியிருக்கிறாளா என்பதை அக்குழந்தைகள் பலவருடங்கள் கழித்து எப்படி வாழ்க்கையைச்
சந்திக்கிறார்கள் என்பது காட்டும்.
1 to 5 by Leon F Seltzer,Ph.D, https://www.psychologytoday.com/blog/evolution-the-self/200909/child-entitlement-abuse-part-1-5
Kumar, https://www.boldsky.com/pregnancy-parenting/kids/2015/why-modern-parents-pamper-and-spoil-the-child-073790.html
http://www.sheknows.com/parenting/articles/980979/why-you-shouldnt-spoil-your-kids
Winch, https://www.salon.com/2013/07/23/rejection_is_more_powerful_than_you_think/
பழக்கங்களின் மரபுப் பின்னணி – சுதாகர் கஸ்தூரி
டைரி எழுதத் தொடங்குவது,
சிகரெட்டை விட்டுவிடுவதாக உறுதி எடுப்பது, இதெல்லாம்
ஏன் நிலைக்க மாட்டேனென்கிறது?”
இரக்கமாகவும் இருந்தது.
அவரும் பல வருடங்களாக சிகரெட்டை விடுவதற்கு முயற்சிக்கிறார். ஒரு
பை பாஸ், ஆஸ்த்மா இருமல் எனப் பலதும் இருக்கையில், ஆபத்து
எனத்தெரிந்தும் தன்னால் ஏன் விட முடியவில்லை என்ற கேள்வி கோபமாகவும் இயலாமையாகவும்
மாறுவதைப் புரிந்துகொள்ள முடிந்தது
நல்ல பழக்கங்களையும் ஏன் தொடர்ந்து செய்ய முடிவதில்லை?’ என்ற
கேள்வியும் கூடவே கேட்டுக்கொண்டேன்.
இப்போதெல்லாம். காலையில்
எழுந்து வேலைகளைப் பார்ப்பது என்பது சிலரால் மட்டுமே முடிகிறது, இது
தேவையா இல்லையா என்பதல்ல கேள்வி.
ஏன் முடியவில்லை என்பதுதான். பழக்கங்கள்
எதற்காக நிற்கின்றன? பழக்கங்களின் பின்னே நிற்பதென்ன?
of Effective People’ என்ற பிரபல புத்தகத்தில், 7 பழக்கங்களையே
முன் வைத்தார். வெற்றி என்பது ஒரு நாள் வேலை செய்து கிடைக்கும் செப்படி
வித்தையல்ல. அதற்கான அடிப்படைப் பழக்கங்கள். அவை
நம்மில் ஊறியிருக்க வேண்டுமென்பதைப் புத்தகத்தில் பல இடங்களில் வலியுறுத்துகிறார். எதைக்
கொண்டுவரவேண்டும் என்பதைச் சொன்னாரே தவிர, எப்படி
என்று சொல்லவில்லை. அது ஒவ்வொருவரின் மன ஆளுமையைப் பொருத்தது. அதுவே
அப்புத்தகத்தின் பெரும் வெற்றி.
புரியாத பலருக்குப் பயனளிக்காத தோல்வி.
ப்ரையன் ட்ரேஸி, மால்கம் க்ளாட்வெல், டேனியல்
கோல்மேன் போன்றோரின் புத்தகங்களிலும் இழையோடுவதைப் பார்க்கலாம். இதனை
நம்முன்னோர்கள் வாழ்வியல் நெறிகளில் உட்புகுத்தினார்கள். நாலடியார், திருக்குறள்
என்று நீளும் பதினென்கீழ்க்கணக்கு இலக்கியத்தில் பழக்கங்களின் அருமை பல இடங்களில் வலியுறுத்தப்படுகிறது.
நமது சமூகத்தொடர்பின் புதிய கோணங்கள் சாத்தியமாவதைக்
கண்கூடாகக் காணலாம். எப்படி நடந்துகொள்ளவேண்டும், பேச
வேண்டும் என்பது போன்ற,
நாகரிகத்தின் முக்கியக் கூறுகளை பழக்கங்கள் அடுத்த
தலைமுறைக்குக் கொண்டு செல்கின்றன.
இதனை மரபின் கடத்தலாக சமூகம் அங்கீகரித்தது. இதில்
இடையூறாகப் பரிணமிக்கும் புதிய தொழில்நுட்பம் மற்றும் சிந்தனைகள், பழக்கங்கள்
தலைமுறைகளைக் கடந்து செல்வதைத் தடுக்கின்றன. இங்குதான்
போராட்டம் தொடங்குகிறது.
இருக்கிறது. அதுவரை, காலையில் எழுந்ததும்
உடல் சுத்தப்படுத்துதல்,
தியானம், பெரியோரை வணங்குதல், தெய்வ
வழிபாடு என்றிருந்த பழக்கங்கள் சற்றே பின்தள்ளப்படுகின்றன. மொபைல்
போன் படுக்கையறையில் நுழைந்தது,
இடையூறாகிய தொழில்நுட்பம்.
எதிர்ப்புச் சிந்தனைகள். உதாரணமாக, “ஏன்
காலையில் எழுந்து படிக்கணும்?
எனக்கு ராத்திரி ரொம்பநேரம் முழிக்க முடியும்… அப்ப
படிச்சிக்கறேன்” என்ற கருத்து. இதில்
காலை எழும் பழக்கம் தடைப்படுகிறது.
முடியுமா, சிகரெட் குடிக்காதவர்களுக்குப் புற்றுநோய் வராமலா இருக்கிறது
அல்லது காலையிலெழுந்து படிப்பவர்களெல்லாம் வாழ்க்கையில் வெற்றியடைந்து விட்டார்களா
என்ற கேள்விகள் எழலாம்.
இதில் உண்மையில்லாமல் இல்லை. ஆனால்
பழக்கங்கள் என்பன ஐந்து நாள் கிரிக்கெட் போல்… அது 20 ஓவர்
விளையாட்டில்லை.
நடத்தப்பட்ட ‘மார்ஷ்மல்லோ சோதனை.’ நான்கு
வயதுக் குழந்தைகளுக்கு,
ஒரு அறையில், வேறு
கவனச் சிதறலுக்கான காரணிகள் ஏதுமின்றி, மார்ஷ்மால்லோ என்ற
இனிப்பு மேசைமேல் வைக்கப்பட்டது.
அவர்களுக்கு ஒரு விவரமும் கொடுக்கப்பட்டது. ‘அந்த
இனிப்பை எப்போது வேண்டுமானாலும் அவர்கள் எடுத்துச் சுவைக்கலாம். பதினைந்து
நிமிடம் பொறுத்தால், ஒருவர் வந்து இரண்டு இனிப்புகள் தருவார். பொறுத்திருக்க
வேண்டுமானால் இருக்கலாம்.’
பல குழந்தைகள், அப்போதே
இனிப்பை எடுத்துக் கொண்டுவிட்டன.
சில குழந்தைகள், இனிப்பைப்
பார்க்காமல் கண்களை மூடி,
ஏதோ தனக்குள் பாடி, தன்
கவனத்தை இனிப்பிலிருந்து புறத்தாக்கின. அவர்களில் சிலர் மட்டுமே
இறுதி வரை இரண்டு இனிப்பிற்குக் காத்திருந்தனர். இனிப்பைக்
குழந்தைகள் உடனே எடுத்துக்கொண்டுவிடும், அவர்களுக்கு அதிகமாக
சுயக் கட்டுப்பாடு கிடையாது என்பது அனைவருக்கும் தெரிந்த ஒன்றுதான்.
முதலில் இனிப்பை எடுத்துக்கொண்ட குழந்தைகளும், இறுதி
வரை உறுதியாக நின்ற குழந்தைகளும் கவனமாகப் பல பத்தாண்டுகளாகக் கவனிக்கப்பட்டனர். பொறுத்து
நின்ற குழந்தைகள், பிற்காலத்தில், போதை, பதின்ம
வயது கர்ப்பம், பள்ளியிலிருந்து விலகுதல் என்பதானவற்றிலிருந்து விலகி, தங்கள்
துறையிலும், தனி வாழ்விலும், பொது
வாழ்விலும் ஓரளவு வெற்றியை அடைந்திருந்தனர். முதலில்
இனிப்பை எடுத்த குழந்தைகள் போதை போன்ற பல கவனச் சிதறல்களுக்கு ஆளாகியிருந்தனர்
குழந்தைகளைக் கவனித்த அந்த ஆய்வு,
பல பத்தாண்டுகளுக்குப் பின், மார்ஷ்மாலோ
பரிசோதனையின் முடிவு போலவே தனது முடிவுகளையும் கொண்டிருந்தது.
குவியம் போன்றவற்றை இது போன்ற ஆய்வுகள் அடிக்கோடிட்டுக் காட்டின. சிறு
வயதிலேயே மன உறுதியும்,
தெளிவும் கொண்டவர்கள், வாழ்க்கை
முழுதும் அதனைக் கடைப்பிடிக்க வேண்டியதில்லை. “சின்ன
வயசுல டாண்ணு அஞ்சு மணிக்கு எந்திச்சிருவா. இப்ப
மணி எட்டாகுது” போன்ற அங்கலாய்ப்புகள் சகஜம். சிறு
வயதில் இருந்த பண்புகள் காலப்போக்கில் மாறுவதை, புறவயக்
காரணிகளின் தாக்கம் என்று மட்டுமே இதுவரை கருந்தியிருந்தனர்.
தாக்கமும் கொண்டது என்கிறார்.
சிந்திக்கும் விதம் பிறழும்போது, தோல்விக்குத்
தொடர்பில்லாத காரணிகளோடு தோல்வியைத் தொடர்பு செய்து பார்க்கும் தவறு சிந்தனையில் ஏற்படுவதே
இதற்கு அடிப்படைக் காரணம் என்று வலியுறுத்தினார். “அவ, போன
வாரம் டூர் போயிட்டு வந்தும்,
கணக்குல நூத்துக்கு நூறு வாங்கியிருக்கா; நான்
காலேல அஞ்சு மணிக்கு எந்திச்சுப் படிச்சும் 80தான்” என்ற
சிந்தனை, காலையிலெழுவதை சந்தேகத்திலாக்குகிறது. பழக்கம்
அறுபடுகிறது.
சாதகமாக இருப்பவருக்கு வேண்டியபடி முடிவினைக் கொள்வதன் நிகழ்தகவு 0.6க்கு
மேல். இதன் உளவீயல்கூறுகள் பலவிதமாக இருப்பதால், ஒரு
பழக்கம், பல விதங்களில் பயனடையச் செய்யும். எனவேதான்
முன்னோர்கள் மரபின் வழி பழக்கங்களைச் சடங்குகளாக்கி வலுக்கட்டாயமாக முன்னிறுத்தினர். சில
நாட்களில் ஒரு வேளை உணவு விடுதல்,
குறிப்பிட்ட உணவு வகைகளை மட்டுமே அடுத்தநாள் உட்கொள்ளுதல், தினமும்
சந்தியாவந்தனத்தில் ப்ராணாயாமம் என்ற மூச்சுப் பயிற்சி, கோயிலில்
நடை என்று செல்வதில் பன்முகப் பயனுண்டு.
பொருள்/ நிகழ்வு, நமது எதிர்வினை, அது
தரும் சாதகமான முடிவு. இனிப்பைப் பார்த்ததும், அது
தரும் முடிவாக ‘இனிப்பான உணர்வு’, இனி
வரப்போகும் மகிழ்வைக் கொண்டு,
நமது எதிர்வினையைத் தூண்டுகிறது. இந்தச்
சுழற்சி பலமுறை தொடர்ந்ததும், ஆக்க
நிலை அனிச்சைச் செயல் நமது எதிர்வினையை, நாமறியாமலேயே நிகழ
வைக்கிறது. கோயிலைத் தாண்டும்போது, கன்னத்தில்
கை போவதும், மதிய உணவின் பின் தானாக எழுந்து கடை வரை போய் சிகரெட்டை
வாங்குவதும் இந்த அனிச்சைச் செயலின் வகையே.
தேவை என்னவென்பதை முதலில் கண்டுபிடிக்கவேண்டும். சிகரெட்
குடிப்பதால் எனக்கு என்ன கிடைக்கிறது என்ற கேள்விக்கான விடை, ஒரு
விதமான சுக உணர்வு, ஒரு நிறைவு என்று வருமானால், அதனை
வேறு எதன் மூலம் நான் பெற முடியும் என்று ஆராய வேண்டும். இது
முதல்படி.
உணர்வைப் பகுத்துப் போட்டுவிட முடியாது. எனவே இரு நிலைகளாக
சிந்தனையைப் பிரிக்கவேண்டும்.
ஒன்று உணர்ச்சி பூர்வமானது. மற்றது
தருக்க பூர்வமானது. சிகரெட், இனிப்பு, நடை, அரட்டை
என்பன உணர்வு பூர்வமானவை.
இவற்றில் ஒன்றை, மற்றதால்
மாற்ற முடியுமா? என்ற கேள்வி எழவேண்டும். சிகரெட்டை
விட, அங்கு நின்றுகொண்டிருக்கும் நண்பர்களுடனான அரட்டை முக்கியம்
எனத் தோன்றினால், சிகரெட் இல்லாதவர்களிடம் அரட்டை அடிக்கப் போவது நல்லது. இதனைப்
பயன்பாடு என அறுதியிட்டு,
நமது எதிர்வினையை மாற்றவேண்டும். புகை
பிடிக்க வேண்டுமென்று நினைக்கையில்,
எழுந்து, நண்பர்களிடம் சென்று
பேசுவது, பயன்பாட்டை மாற்றி எதிர்வினையையும் மாற்றுகிறது. அடிக்கடி
செய்வதில், புகை பிடிக்கும் பழக்கம் உடைகிறது. இது
சார்ல்ஸ் டுஹிக்–ன் உத்தி.
எழுந்து படிக்க நினைக்கும் இளைஞனின் வீட்டார், அவனது
காலையெழும் முயற்சியைப் பாராட்டாமல், அவன் படித்ததைப் பாராட்ட
வேண்டும். எப்போது பயன்பாடு பாராட்டப்படுகிறதோ, மூளை
அதனை மீண்டும் விரும்பி,
அதனை அடையும் எளிதான வழியை நோக்கும். இது
பழக்கமாக உருவாகும்.
தவறான எதிர்வினை என்பன பழக்கத்தைக் கொண்டு வராது. மாறாக
விரக்தியே மிஞ்சும். இன்றைய இளைஞர்களுக்குப் பழக்கங்கள் வருவதற்கு, பயன்பாட்டின்
ஊக்கம் தருதல், எதிர்வினையின் முயற்சிகளுக்கு ஆதரவு தருதல், கெட்ட
பழக்கங்களை விடுவதற்கு அவற்றின் தூண்டுதல்களை நிராகரித்தல் போன்றவை பயிற்சிக்கபபடவேண்டும். இது
ஒரு குழும அமைப்பின்மூலம் தொடங்கப்பட்டால், வெற்றியடைய
சாத்தியங்கள் உண்டு.
தியானம், யோகா, கோயில் செல்லுதல் போன்றவை, பழக்கங்களை
முன்னிறுத்துகின்றன. மனக்குவியத்தை இப்பழக்கங்கள் வளர்ப்பதோடு, ஒரு
சுய ஆளுமையை மெல்ல மெல்ல உறுதிப்படுத்துகின்றன. ஒரு
நற்பழக்கத்தின் வளர்ப்பு,
வாழ்க்கையில் பல இடங்களில் வெற்றியைக் கொண்டுவர முடியும். ஒரு
பழக்கத்தையேனும் கைக்கொள்ள,
ஒரு தீயபழக்கத்தையேனும் கைவிட முயற்சிப்பது பெரும்பயனைத்
தரும். வாழ்வு மரத்தான் ஓட்டம், நூறு
மீட்டர் ஓட்டமல்ல.
Effective People – Stephen Covey Habits – Charles DuHigg, Art of Thinking
Clearly – Rolf Dobili, Focus – Daniel Goleman.
இசக்கியின் கொடுவாய் (சிறுகதை) – சுதாகர் கஸ்தூரி
கொல்லப்படும் கோழிக் குஞ்சுகள் – சுதாகர் கஸ்தூரி
அரவை இயந்திரம் |
முன்பு மதிய உணவு அருந்திக்கொண்டிருக்கையில், “என் பொண்ணு ஒரு கேள்வி கேட்டா”
என்றார். ‘அப்பா, பொண்ணு கோழிதானே முட்டை
போடும்? அப்ப பாய்ஸ் கோழியை எல்லாம் என்ன செய்வாங்க?’
என்கிறாள். என்ன பதில் சொல்வது? நிஜமாவே எனக்குத் தெரியலை. சேவல்களை எவ்வளவுன்னு
வளர்ப்பாங்க?”
என்றார்.
முட்டை இடறதுக்குன்னு வளர்க்கிற இனம் வேற” என்றார்.
இப்பத்தான் நானும் யோசிக்கறேன்… சேவலை என்ன செய்வாங்க?”
பெரும் பிரச்சனை. முட்டைக்கோழிகள் இனத்திற்கே இழைக்கப்படும் இனப்படுகொலையின் ஓர் அங்கம்,
சேவல்களின் கொடூரக்கொலை.
துறை. அசைவ உணவு வகையில் உலகளவில் மீனுக்கு அடுத்தபடியாக, சாப்பாட்டுத் தட்டில் காணப்படுவது
கோழி இறைச்சி. அமெரிக்காவின் ஒரு நாளைய நுகர்வு 22 மில்லியன் ப்ராய்லர் கோழிகள் என
ரெஃபரன்ஸ்.காம் சொல்கிறது. இது 2014ன் புள்ளிவிவரம். ரெட் மீட் எனப்படும் ரத்தச் சிவப்பேறிய
இறைச்சிகள் (ஆடு, மாடு, பன்றி முதலியன) உண்ணப்படுவது குறைவதன் மூலம், கோழிகள் உண்ணப்படுவது
மேலும் இரு மில்லியன்கள் அதிகரித்திருக்கவேண்டும் என ஊக மதிப்பீடுகள் தெரிவிக்கின்றன.
இருக்க முடியும்? நிகழ்தகவின் அடிப்படையில் 50% பெட்டைக்கோழிகளுக்கு 50% சேவல்கள் பிறந்திருக்கவேண்டும்.
இறைச்சிக்கோழிகள் பண்ணையில் இது ஒரு பெரிய விஷயமில்லை. இறைச்சிக்காக வளர்க்கப்படும்
ப்ராய்லர் வகைக் கோழிகளில் ஆணென்றும் பெண்ணென்றும் வித்தியாசமில்லை. அனைத்துக் கோழிகளும்
உண்ணப்படுகின்றன.
சேவல்கள் பயனற்றவை. அவற்றை வளர்ப்பதில் ஆகும் செலவுக்கு, அவற்றின் இறைச்சி ஈடுகட்டுவதில்லை..
எனவே, பிறந்த ஒரு நாளைக்குள் ஆண் குஞ்சுகள் கொல்லப்படுகின்றன.
270 முட்டைகள் வரை இடும். அதன்பிறகு அவை ‘பயனற்ற கோழிகள்’
என வகைப்படுத்தப்பட்டுக் கொல்லப்படும். அந்த ஒருவருட வாழ்வை அவை இடும் முட்டைகள்
தீர்மானிக்கின்றன.
முட்டைக்கோழிகளின் குஞ்சுகளின் விற்பனையில், பெண் குஞ்சுகளையே விற்கின்றன. ஏனெனில்
அவையே முட்டைகளை வருங்காலத்தில் இட்டு லாபம் ஈட்டும்.
முன்வைக்கின்றன. குஞ்சு பொரித்து விற்கும் பண்ணைகளில் இருந்து வரும் குஞ்சுகள், இங்கு
வந்து வளர்ந்ததும் கருத்தரிக்காத முட்டைகளைத் தொடர்ச்சியாக இட்டு வரும். பெருவாரியான
கருத்தரிக்காத முட்டைகளை விற்பனைக்கு அனுப்பிவிடுவார்கள். பல பண்ணைகளில் இக்கோழிகள்
பின்னர் கருத்தரிக்க வைக்கப்பட்டு, அதன்பின் கிடைக்கும் முட்டைகளைச் செயற்கையாக அடைகாத்து,
அவற்றைக் குஞ்சு பொரிக்கச்செய்து அடுத்த சந்ததிகளை உருவாக்குவார்கள் இதில்தான் பிரச்சனை
தொடங்குகிறது.
இருப்பதற்கு 50% வாய்ப்பு இருக்கிறது. எனவே 100 முட்டைகள் அடைகாக்கப்பட்டால் 50 குஞ்சுகள்
ஆண் குஞ்சுகளாக இருக்கும் வாய்ப்புள்ளது. இத்தனை சேவல்களால் ஒரு பயனும் முட்டைக்கோழி
வளர்ப்பவருக்கு இல்லை. இரை, பராமரிப்புச்செலவு, நோய்த் தடுப்பூசி, மருந்துகள் இவற்றின்
விலை, அக்கோழியை இறைச்சிக்காக விற்பதில் கிடைக்கும் தொகையைவிட அதிகம். எனவே இச்சேவல்கள்
நஷ்டத்தையே, முட்டைக்கோழி வளர்ப்பில் தருகின்றன. இதே பிரச்சனைதான், முட்டைக்கோழிகளைப்
பொரித்துக் குஞ்சுகள் விற்கும் பண்ணைகளிலும். ஆண்குஞ்சுகளை எவரும் வாங்குவதில்லை.
வரமுடியாத குஞ்சுகள், அழுகிய முட்டைகள், சரியாக வளராத குஞ்சுகள், இரு கருக்கள் உள்ள
முட்டைகள், நுண்ணுயிரிகளால் தாக்கப்பட்ட முட்டைகள் போன்றவை அழிக்கப்படும். முட்டைகளிலிருந்து
வரும் குஞ்சுகளின் பாலினம் சோதிக்கப்பட்டு ஆண் குஞ்சுகள் அப்புறப்படுத்தப்படுகின்றன.
இவை ஒரு நாளைக்குள் பிரிக்கப்பட்டு விடுகின்றன.
அவை கழுத்தை நெறித்துக் கொல்லப்படுகின்றன. அல்லது, ஒரு பெரிய ப்ளாஸ்டிக் / உலோக அடைப்பில்
இடப்பட்டு, கார்பன் டை ஆக்ஸைடு செலுத்தப்பட்டு, மூச்சுத்திணற வைத்துக் கொல்லப்படுகின்றன.
சில நாடுகளில், சிறிய ப்ளாஸ்டிக் பைகளை அவற்றின் தலையில் மாட்டி, ரப்பர் பேண்ட் போட்டுவிடுகிறார்கள்.
அவை மூச்சுத்திணறி தடுமாறித் தத்தளித்து, துடிதுடித்து இறக்கின்றன.
அதிர்ந்தீர்களானால், பெரும்பண்ணை உரிமையாளர்கள் இவற்றைத் தவிர்த்துவிடுகின்றனர். தவிர்த்ததன்
காரணம், இது அதிகப்படியான வேலை என்பதும், உற்பத்தித் திறனைப் பாதிக்கிறது என்பதும்தான்!
எனவே, அவர்கள் மற்றொரு உத்தியைப் பயன்படுத்துகிறார்கள்.
போன்ற ஒரு கருவியை நிறுவுகிறார்கள். பிறந்து ஒரு நாள் கூட ஆகாத குஞ்சுகளை அதில் எறிந்து
விடுகிறார்கள். ஒரு வினாடிப் பொழுதில் அவை அரைத்துக் கொல்லப்படுகின்றன. இதற்கு முன்சொன்ன
உத்திகளே பரவாயில்லை.
பலர் அறிவதில்லை. 1990களின் இறுதியில் விலங்குகளுக்கான கருணை அமைப்புகள், தன்னார்வல
நிறுவனங்கள், இறைச்சிக்காக விலங்குகள் வளர்க்கப்படும் விதத்தைக் குறித்து கடும் எதிர்ப்புகளைத்
தெரிவித்து வந்தன. சுதந்திரமாகக் கோழிகளைப் பரவலான இடத்தில் வளர விடுதல், பண்ணைகளில்
கால்நடைகளுடன் வளர விடுதல், இயற்கையான சூழ்நிலையில் வளர்த்தல் என்பன முன்வைக்கப்பட்டு,
அவ்வாறு வளர்க்கப்பட்ட கோழிகளின் இறைச்சியைத் தனியாக லேபல் இட்டு விற்பனைக்குக் கொண்டு
வரவேண்டுமென்ற கோரிக்கை வலுத்தது. பல நிறுவனங்கள், தாங்கள் கொள்முதல் செய்யும் பண்ணைகளில்
இத்தகைய நிபந்தனைகளை விதித்தன. இதோடு, அரசு அதிகார நிறுவனங்கள், முறைப்படுத்தும் அதிகார
நிறுவனங்கள் தங்களது செயல்முறைப் பரிந்துரைகளில் இத்தகைய நிபந்தனைகளை, கெடுபிடியின்றி,
தகுந்த அவகாசம் தந்து பரிந்துரை செய்தன.
விதம் குறித்து பன்னாட்டு நிறுவனங்கள் கண்டுகொள்ளாமல், முட்டைகளைப் பண்ணைகளில் வாங்கி
வினியோகித்து வந்தன. ஃபார்ம் ஃபார்வர்டு என்ற தன்னார்வல நிறுவனம், யூனிலிவர் முட்டைகளைக்
கொள்முதல் செய்யும் பண்ணைகளில், எவ்வாறு ஆண்குஞ்சுகள், அரவை இயந்திரங்களில் எறியப்பட்டுக்
கொல்லப்படுகின்றன என்பதை வீடியோவாகப் பதிந்து இணையத்தில் வெளியிட்டது. பல லட்சம் பேர்
அக்காணொளியைக் கண்டு தங்கள் அதிர்ச்சியை பின்னூட்டமாகப் பதிவு செய்ததும், யூனிலீவர்,
தனது முட்டைக் கொள்முதல் கொள்கைகளை மாற்றியதுடன், தனது முட்டை விற்பனையாளர்களுடன் ஆலோசனை
நடத்தி, ஆண்குஞ்சுகளைப் பாலினப் பிரிப்பு செய்து கொலைசெய்யும் விதிமுறைகளை மாற்றச்
சொன்னது. ஒரு வருடத்தில் யூனிலீவர் விற்கும் முட்டைகள் மட்டும் 350 மில்லியன். இதற்கு
இணையான அளவிலான ஆண்குஞ்சுகள் கொல்லப்பட்டிருக்கும்.
பெண்குஞ்சுகள், நோய்வாய்ப்பட்டவை, முட்டையிலிருந்து வெளிவராத குஞ்சுகள் போன்றவற்றையும்
அரைத்து, உலர்த்திப் பொடித்துப் புரத உணவாக விலங்குத் தீவனத்தில் கலப்பது இதுவரை இருந்த
நிலை. இதன் தரக்கட்டுப்பாடு, மிகுந்த சவாலான ஒன்று. பெரும்பாலும் கழிவாகவே அவை தள்ளப்படுகின்றன.
நெதர்லாந்தும் இணைந்து புதிய உத்தி ஒன்றை நடைமுறைப்படுத்தியிருக்கின்றன.
நுண் ஊசிகள் மூலம் துளையிடப்பட்டும், முட்டையின் திரவம் சேகரிக்கப்பட்டு, மரபணு ஆய்வுக்
கருவிகள் மூலம் அவற்றின் பாலின மரபணுக்கள் சோதிக்கப்படுகின்றன. இதன்மூலம் முட்டைகள்
பிரிக்கப்பட்டு, அவை பொரியுமுன்னே அகற்றப்படுகின்றன.
பதப்படுத்தப்பட்ட பெட்டிகளில், அம்முட்டைகளிலிருந்து வெளிவரும் வாயு, கவனமாகச் சேகரிக்கப்படுகிறது.
ஆண்குஞ்சுகள் இருக்கும் முட்டைகளிலிருந்து வரும் வாயுக்கலவையின் விகிதம், பெண்குஞ்சு
முட்டைகளிலிருந்து வரும் வாயுக்கலவையிலிருந்து வேறுபட்டிருக்கும். இதன்மூலம் முட்டைகளை,
அவை பொரியுமுன்னேயே பிரித்தறியலாம்.
தடுப்பூசிகள் தயாரிக்கவும், வளர்ப்புப் பிராணிகளின் உணவு தயாரிக்கவும் (புரதம் செறிந்த
உணவு) பயன்படுத்தப்படுகின்றன. இவற்றில் குஞ்சுகள் வளராத நிலையில் கொல்லுதல் என்ற செயல்பாடு
இல்லை என்பது அவர்களது கணிப்பு.
சோதனை நிறுவனமான USFDA ஐந்து அடிப்படைச் சுதந்திர உரிமைகளை வளர்ப்பு விலங்குகளுக்குப்
பரிந்துரைத்திருக்கிறது. அவை முறையே,
உணவும் நீரும் வளர்ப்பு விலங்களுக்குக் கிட்டவேண்டும்.
சூழல்.
முறைகள் கடைப்பிடிக்கப்படவேண்டும் என்று அறிவுறுத்தப்படுகிறது. இதில் ஆண் குஞ்சுகள்
கொல்லப்படும் முறைகள் அடங்கும்.
மாற்றங்களைக் கொண்டுவந்துள்ளன. இங்கிலாந்தும், ஆஸ்திரேலியாவும் இதில் சற்றே முன்னணியில்
இருப்பதாகத் தெரிகிறது. ஜெர்மனி, ஆண்குஞ்சுகளைக் கொல்வதில், முட்டையிலேயே பாலினப் பரிசோதனை
செய்வதை 2016லேயே நடைமுறைப்படுத்த முயன்றுவருகிறது. அமெரிக்கா, 2022ல் அனைத்துப் பண்ணைகளிலும்,
முட்டையில் பாலினப்பரிசோதனை செய்ய முடிவெடுத்திருக்கிறது.
கட்டுப்படுத்தப்படாத சிறு பண்ணைகளில் இவ்விதி முறைகளை எவ்வாறு கடைப்பிடிக்கிறார்கள்
என்பது பண்ணையைச் சேர்ந்தவர்களுக்கே வெளிச்சம்.
ஓங்கி வளரும்வரை, இக்குரல்கள், பண்ணைகளின் கதவுகளைத் தட்டித் திறக்கும்வரை, பிறந்து
ஒருநாள்கூட ஆகாத குஞ்சுகளின் கிச்கிச் ஒலி, அரவைகளின் பெரு ஒலியில் அமிழ்ந்து போவது
தொடரும்.
பதில் கிடைக்குமென நம்பலாம்.