Posted on Leave a comment

ஏசு கிறிஸ்துவும் இந்துக்களும் | சீதாராம் கோயல், தமிழில்: ஜடாயு

(சீதா ராம் கோயல் எழுதிய Jesus Christ: An Atrifice for Aggression (1994) என்ற நூலின் முன்னுரை)

சுவிசேஷங்களின் படியான ஏசுவின் முதல் தரிசனம் எனக்கு 1956ல் கிட்டியது. எனது ஜெசூட் நண்பர் என்னை மதமாற்ற முயன்று, அந்த முயற்சியில் தோல்வியடைந்திருந்தார். பாட்னாவில் உள்ள மிஷன் தலைமையகத்திற்குத் திரும்பி வந்ததும், எங்களுக்கிடையில் நடந்த உரையாடல்: Continue reading ஏசு கிறிஸ்துவும் இந்துக்களும் | சீதாராம் கோயல், தமிழில்: ஜடாயு

Posted on Leave a comment

சாதனம் நான்கு: வேதாந்த விசாரத்திற்கான அடிப்படைத் தகுதிகள் – ஜடாயு

அன்பாகவும் இருக்க வேண்டும், அதே சமயம் கோபப்படவும் கூடாது என்பதே அனைவரது எதிர்பார்ப்பாகவும் இருக்கிறது. கணவன்-மனைவி, பெற்றோர்-குழந்தைகள், நண்பர்கள், மேலாளர்-பணியாளர், ஆசிரியர்-மாணவர், தலைவர்-தொண்டர் என எல்லா விதமான உறவு முறைகளிலும் இந்த எதிர்பார்ப்புதான். Continue reading சாதனம் நான்கு: வேதாந்த விசாரத்திற்கான அடிப்படைத் தகுதிகள் – ஜடாயு

Posted on Leave a comment

பாரதியாரின் கண்ணன் பாட்டு: ஒரு முழுமைப் பார்வை | ஜடாயு

“ஒரு வார்த்தை மட்டும் கூறுகின்றேன். இந்த ஆசிரியன் காலத்திற்குப் பின், எத்தனையோ நூற்றாண்டுகளுக்குப் பின், இவர் பாடல்களைத் தமிழ்நாட்டு மாதர்களும் புருஷர்களும் மிகுந்த இன்பத்துடன் படித்துக் களிப்படையும் காட்சியை யான் இப்பொழுதே காண்கின்றேன்”.

– பரலி சு. நெல்லையப்ப பிள்ளை (கண்ணன் பாட்டு முதற்பதிப்பின் முகவுரை, 1917)

Continue reading பாரதியாரின் கண்ணன் பாட்டு: ஒரு முழுமைப் பார்வை | ஜடாயு

Posted on 1 Comment

தபன் கோஷ்: வங்கத்தின் இந்து வாழ்வுரிமைப் போராளி | ஜடாயு

மேற்கு வங்கத்தில் இந்து வாழ்வுரிமைகளுக்காக தொடர்ந்து அயராது உழைத்த தபன் கோஷ் ஜூலை 12, 2020 அன்று காலமானார். கொரோனா வைரஸ் பாதிப்பால் ஒரு வாரமாக மருத்துவமனையில் இருந்த அவர் சிகிச்சை பலனின்றி உயிரிழந்தார். Continue reading தபன் கோஷ்: வங்கத்தின் இந்து வாழ்வுரிமைப் போராளி | ஜடாயு

Posted on Leave a comment

ஹேமு என்கிற ஹேமசந்திர விக்ரமாதித்யா : வரலாற்றில் மறக்கப்பட்ட மாவீரர் | ஜடாயு

இந்திய வரலாற்றில் மாபெரும் திருப்பங்களை
ஏற்படுத்திய போர்கள் என்று சிலவற்றைச் சொன்னால், மூன்று பானிபட் போர்களும் அதில் கட்டாயம்
இடம்பெறும். இவற்றின் முடிவுகள் சிறிது மாறியிருந்தாலும் கூட இந்தியாவின் சரித்திரம்
திசைமாறியிருந்திருக்கும். இதில், இரண்டாம் பானிபட் போரில் வீழ்ந்த ஹேமு என்ற மகத்தான
வீர அரசர் முகலாயப் பேரரசர்கள் மற்றும் அவர்களது படாடோபமான வரலாறுகளுக்கிடையில் சிக்கி,
அந்தக் காலகட்டத்தின் ஏராளமான இந்துக்களின் துயரமும் வேதனையும் நிறைந்த வாழ்க்கையைப்
போலவே, சாதாரண அடிக்குறிப்பாக மட்டுமே எஞ்சிவிட்டார் என்பது சோகம்.
அது 1500களின் தொடக்கக் காலம்.
பாரதத்தின் வடக்கு மேற்கு, மத்தியப் பகுதிகள் பெருமளவு இஸ்லாமிய ஆட்சிக்குள் வந்து
விட்டிருந்தன. விஜயநகரப் பேரரசின் கீழ் இருந்த தென்னிந்தியா, ராஜபுதனம், ஒரிஸ்ஸா, அஸ்ஸாம்
ஆகிய பகுதிகளில் மட்டுமே இந்து ஆட்சியாளர்கள் நிலைபெற்றிருந்தனர். இஸ்லாமியர்களாக மாறிவிட்டிருந்த
மத்திய ஆசியாவின் பல்வேறு இனக்குழுக்கள் தங்களுக்கிடையே தொடர்ந்து கடுமையாகப் போரிட்டுக்
கொண்டுமிருந்தனர். மத்திய கால இந்தியாவின் பல பெரும்போர்கள் ஆப்கானிய – முகலாய மோதல்களே.
இச்சூழலில் தில்லியை நோக்கிப்
படையெடுத்து வந்த தைமூர்-செங்கிஸ்கான் கலப்பு வம்சாவளியைச் சேர்ந்த பாபர் முதலாம் பானிபட்
போரில் (1526) ஆஃப்கானியரான இப்ராஹிம் லோடியைத் தோற்கடித்து முகலாய ஆட்சிக்கு அஸ்திவாரமிட்டார்.
பாபரின் மறைவுக்குப் பிறகு அவரது மகனான ஹுமாயூன் தொய்வடைந்திருந்த நேரத்தில், பீகாரில்
இப்ராஹிம் லோடியின் படைப் பிரிவின் தலைவனாக இருந்த ஷேர் கான் சூரி, தில்லியின் மீது
படையெடுத்து (1540) முகலாயப் படைகளைத் தோற்கடிக்க, பாபரின் மகன் ஹுமாயூன் ஈரானுக்குத்
தப்பியோடினார். சாதாரண ஆப்கானிய விவசாயக் குடும்பத்தில் பிறந்த படைத்தலைவனான ஷேர் கான்,
இவ்வெற்றிக்குப் பின்பு ஷேர் ஷா சூரி என்று தில்லியின் அரசனாக முடிசூட்டிக் கொண்டார்.
இந்தச் சூழலில்தான் ஹேமுவின் வாழ்க்கை
வெளிச்சத்துக்கு வரத் தொடங்குகிறது.  அவரது
இளமைப் பருவம் குறித்து அதிக விவரங்கள் ஏதும் கிடைக்கவில்லை. தில்லியிலிருந்து 150
கிமீ தொலைவில் ஜெய்ப்பூருக்கு வடக்கே ராஜஸ்தானத்தில் அல்வர் (Alwar) நகரின்
Dhansar பகுதியில் வசித்து வந்த ஒரு ஏழ்மையான வணிகக் குடும்பத்தில் (பனியா) அவர் பிறந்திருக்கலாம்
என்கிறார் புகழ்பெற்ற வரலாற்றாசிரியர் R.C.மஜூம்தார். ஹேம ராய், பஸந்த் ராய் அல்லது
ஹேம சந்திர பார்கவா என்பது அவரது மூலப் பெயராக இருக்கலாம் என்று K.K.பாரத்வாஜ் கருதுகிறார்.
சிறுவயதிலேயே அவரது குடும்பம் தில்லி நகர்ப் புறத்திற்கு இடம் பெயர்ந்தது. தனது இளமைப்
பருவத்தில் அவர் ஹிந்தி, சம்ஸ்கிருதம், பாரசீகம், அரபி பாரசீக மொழிகளில் அடிப்படை தேர்ச்சி
உள்ளவராகவும், குதிரை ஏற்றம், மல்யுத்தம் ஆகிய கலைகளைப் பயின்றவராகவும் இருந்தார் என்று
கருதப் படுகிறது.

தில்லியின் புறநகர்ப் பகுதியான
ரேவாரி (Rewari) என்ற இடத்தில் சந்தையில் பலசரக்கு, காய்கறிகள் பழங்கள் விற்பனை செய்யும்
வியாபாரியாக ஷேர் ஷாவின் படைத்தலைவர்களுக்கு அவர் அறிமுகமாகிறார். பீரங்கிகளுக்கு வேண்டிய
வேதி உப்பு (saltpetre) தயாரித்துத் தருபவராகவும் அவர் இருந்திருக்கலாம். 1545ல் ஷேர்
ஷாவின் மறைவுக்குப் பிறகு அவரது மகன் இஸ்லாம் ஷா அரசராகும் போது, ஹேமு அரசு நிர்வாகத்தின்
அபிமானத்தைப் பெற்று பிரதான சந்தைக் கண்காணிப்பாளர் என்ற பதவியை அடைந்து. முக்கியமான
ஒற்றராகவும் பணியாற்றுகிறார்.
இஸ்லாமிய அரசில் இந்துக்கள் ஜிஸியா
வரி போன்ற கொடும் பொருளாதாரச் சுரண்டல்களுக்கும், பெண்களைக் கவர்ந்து செல்லுதல், அடிமைகளாக்கி
விற்றல், கட்டாய மதமாற்றங்கள், கோயில் அழிப்புகள் போன்ற கொடுமைகளுக்கும் தொடர்ந்து
உட்படுத்தப்பட்டு வந்தாலும், நடைமுறையில் அரசாட்சி இயங்குவதற்கு இந்துப் போர்க்குடிகள்,
வணிகர்கள் ஆகியோரின் ஆதரவும் தேவைப்பட்டது. மேலும் எப்போதும் உட்பகைகளாலும் சூழ்ச்சிகளாலும்
துரோகங்களாலும் நிறைந்திருந்த தில்லி இஸ்லாமிய அரசில், இந்துக்களையும் இஸ்லாமியர்களையும்
பரஸ்பரம் ஒற்றர்களாக வைத்திருப்பது போன்ற யுக்திகளும் புழக்கத்திலிருந்தன என்பதைக்
கவனிக்க வேண்டும்.
1553ல் இஸ்லாம் ஷாவின் மறைவிற்குப்
பின், அவரது 12 வயது மகனான பிரோஸ் ஷாவைக் கொன்றுவிட்டு, மாமன் அடில் ஷா சூரி தில்லியின்
அரசராகிறார். ஹேமுவின் அந்தஸ்து மேலும் உயர்ந்து அவர் பிரதம அமைச்சராகவும்
(Wazir), பிரதான கண்காணிப்பாளராகவும் ஆகிறார். அடில் ஷா சூரியின் அரசவையில் பணி நியமனங்கள்,
நீதி வழங்குதல் ஆகியவற்றுக்கான அதிகாரம் அனைத்தும் ஹேமுவிடம் இருந்தது என்று அபுல்
ஃபசல் தனது ‘அக்பர் நாமா’வில் குறிப்பிடுகிறார்.
அடில் ஷா சூரியின் அனைத்துப் போர்
வெற்றிகளுக்குப் பின்னும் ஹேமுவின் கூர்மையான யுத்த மேதைமையும் வீரமும் இருந்தது. மன்னருக்கு
எதிராகப் போர்க்கொடி உயர்த்திய ஆஃப்கானிய கிளர்ச்சியாளர்கள் உட்பட பல்வேறு  எதிரிகளைத் தோற்கடித்து 22 போர்களில் அடில் ஷாவுக்கு
வெற்றியைத் தேடித்தந்தார் ஹேமு. அப்படியும் ஷேர் ஷா சூரியின் பேரரசு நான்கு துண்டுகளாக
உடைந்து, ஆக்ரா-பீகார் பகுதிகளின் அதிகாரம் மட்டுமே அடில் ஷாவிடம் நீடிக்கிறது. வங்கத்தில்
முகமது ஷா சூரி தன்னை சுயமாக மன்னராக பிரகடனம் செய்து கொள்ள அங்கு பெரும்படையுடன் சென்று
அவரை ஹேமு முறியடிக்கிறார். வங்கத்தில் படைகளுடன் தங்கி அந்த மாகாணத்தில் நிர்வாக அமைப்பைச்
சீரமைத்து வருகிறார்.
இச்சூழலில் தில்லியில் ராணுவ பலம்
தளர்ந்த போது, ஈரானில் ஒளிந்திருந்த ஹுமாயூன் தனது படைத்தலைவர் பைராம் கான் தலைமையில்
படையெடுத்து வந்து 1555ல் அங்கு ஆண்டு வந்த சிகந்தர் ஷா சூரியைத் தோற்கடித்து தில்லியைக்
கைப்பற்றினார். 1556ல் ஹுமாயுன் இறந்தார். அவரது மகனான அக்பர் அப்போது 13 வயது சிறுவன்.
இந்த சந்தர்ப்பத்தைப் பயன்படுத்தி தில்லியை நோக்கி தனது படைகளைத் திருப்பிய ஹேமுவை
தார்டி பெக் கான் தலைமையிலான முகலாயப் படைகள் துக்ளகாபாத் என்ற இடத்தில் சந்திக்கின்றன.
புகழ்பெற்ற துக்ளகாபாத் போரில்
(1556) முகலாயப் படைகளுடன் ஒப்பிடுகையில் ஹேமுவின் படை பெரும் வலிமை கொண்டிருந்தது.
அவரது படையில் இந்து வீரர்களும் ஆப்கானியர்களும் ஏறக்குறைய சம அளவில் இருந்தனர்.
1000 யானைகள், 50,000 குதிரைகள், 51 கனரக பீரங்கிகள், 500 falconets எனப்படும் மென்ரக
பீரங்களிகள் கொண்ட மாபெரும் படை ஹேமு என்ற ஹேமசந்திராவின் தலைமையில் அணிவகுத்து வந்தது
என்று இஸ்லாமிய வரலாற்றாசிரியர் பதாயுனி பதிவு செய்கிறார். பீதியுடன் போரிட்ட முகலாயப்
படைகளை வென்று தில்லியை ஹேமு கைப்பற்றுகிறார்.
தனது சுயமான வீரத்தாலும் தலைமைப்
பண்பாலும் தில்லியை வென்றடுத்த ஹேமு, தன்னை சுதந்திரமான மன்னராகப் பிரகடனம் செய்து
கொண்டார். புரானா கிலா எனப்படும் தில்லியின் கோட்டையில் பறந்து கொண்டிருந்த இஸ்லாமியக்
கொடியை இறக்கி இந்துக்களின் காவிக் கொடியைப் பறக்க விட்டார். 1556 அக்டோபர் 7 அன்று
பாரம்பரிய இந்து முறைப்படி வேத மந்திரங்கள் முழங்க, அந்தணர்கள் ஆசிகூற, புனித தீர்த்தங்களின்
நீர்த்திவலைகள் தெறிக்க, வெண்கொற்றக் குடை மேல்விரிய, தில்லியில் அவரது ராஜ்யாபிஷேகம்
விமரிசையாக நடைபெற்றது என்று வரலாற்றாசிரியர் ஜதுநாத் சர்கார் தனது நூலில் குறிப்பிடுகிறார்.
ஆப்கானிய சர்தார்களும், இந்து சேனாபதிகளும் அருகருகே நின்று தங்கள் மாமன்னராக அவரைப்
பிரகடனம் செய்து வாழ்த்தினர். பிருத்விராஜனுக்குப் பிறகு 350ஆண்டுகளுக்குப் பிறகு ஒரு
இந்து மன்னர் தில்லியின் அரியணையில் ஏறிய மகத்தான தருணம் அது. அதற்கு ஏற்ற வகையில்
‘சம்ராட் ஹேமசந்திர விக்ரமாதித்யா’ என்ற பட்டப் பெயரையும் அவர் ஏற்றார். அப்பெயரில்
நாணயங்களையும் உடனடியாக ஆணை பிறப்பித்து வெளியிட்டார். மிகச்சிறந்த நிர்வாக அனுபவம்
கொண்டிருந்த ஹேமு, சீரழிந்திருந்த நிர்வாக அமைப்புகளை உடனடியாக சீரமைக்கும் பணிகளில்
இறங்கினார். ஆப்கானிய சர்தார்களுக்கும் இந்து படைத்தலைவர்களுக்கும் பாரபட்சமின்றி வெகுமதிகளை
வழங்கினார்.
துக்ளகாபாத் போரின் தோல்வியினால்
பெரிதும் மனம் தளர்ந்திருந்த முகலாயப் படைத்தலைவரும் அக்பரின் பாதுகாவலருமான பைராம்
கான், ஹேமுவின் இந்த வெற்றியைக் கண்டு மேலும் பீதியடைந்தார். உடனடியாக, எஞ்சியிருந்த
முகலாயப் படைகள் திரண்டு 1556 நவம்பர் 5ம் நாள் பானிபட்டில் ஹேமுவின் பெரும் படைகளை
எதிர்கொண்டன. மீண்டும் முகலாயர்களின் தோல்விக்கான சாத்தியங்களே அதிகம் என்ற நிலை இருந்த
இப்போரில் எச்சரிக்கையுடன் அக்பரும் பைராம் கானும் போர்க்களத்திலிருந்து 8 மைல் தூரத்திலுள்ள
தளவாடத்திலேயே தங்கி விட்டனர். அலி குலி கான் ஷைபானி உள்ளிட்ட நான்கு படைத்தலைவர்கள்
முகலாயப் படைகளை நடத்திச் சென்றனர். எதிர்த்தரப்பில், ஹவாய் என்ற புகழ்பெற்ற யானை மீதேறி
ஹேமசந்திரா தானே தனது படைகளை நடத்தினார். இடப்புறம் அவரது சகோதரி மகன் ரமையா, வலப்புறம்
ஷாதி கான் கக்கார் ஆகியோர் படைத்தலைவர்களாக வந்தனர். போர் தொடக்கத்திலிருந்தே ஹேமுவின்
படைகளுக்கே வெற்றி கிடைத்துக் கொண்டிருந்தது. முகலாயப் படைகளையும் இரு பக்கப் பிரிவுகளையும்
சேதமடையச் செய்து மையத்தை நொறுக்குவதற்காக ஹேமுவின் படை முன்னேறிக் கொண்டிருந்தது.
வெற்றி மயிரிழையில் இருக்கும்
தருணத்தில் முகலாயர் படையிலிருந்து பறந்து வந்த அம்பு ஹேமுவில் இடது கண்ணில் தைத்து
விட, அவர் உடனே நினைவிழந்தார். இது ஹேமுவின் படைகளிடையே உடனடியாகப் பெரும் கலக்கத்தையும்
நிலைகுலைவையும் உண்டாக்கியது. படைகளின் வியூகம் குலைந்தது. ஹேமுவின் படைவீரர்கள் போரிடுவதை
விட்டு தப்பியோடத் தொடங்கினர். முகலாயப் படை இதைப் பயன்படுத்தி முன்னேறி பெரும் அழிவை
நிகழ்த்தியது. ஹேமுவின் படைவீரர்கள் சுமார் 5000 பேர் கொல்லப்பட்டனர். தோல்வியே கண்டறியாத
வீரர் என்று புகழ்பெற்றிருந்த ஹேமு தனது வாழ்வில் முதலும் கடைசியுமாகத் தோற்றார்.  
காயம் பட்டு நினைவிழ்ந்திருந்த
ஹேமுவைத் தாங்கிச் சென்ற யானையை முகலாயப் படை சிறைப்பிடித்து அக்பரும் பைராம் கானும்
தங்கியிருந்த கூடாரத்துக்கு எடுத்துச் சென்றது. இறந்து கொண்டிருந்த ஹேமுவின் தலையை
வாளால் வெட்டிக் கொன்று காஜி (காஃபிர்களைக் கொன்றவன்) என்ற புகழ்மிக்க பட்டத்தை அடையுமாறு
பைராம் கான் ஆணையிட, 13 வயதான அக்பர் அதை அப்படியே ஏற்று நிறைவேற்றினார். ஹேமுவின்
கொய்யப் பட்ட தலை வெற்றிச்சின்னமாக காபூலுக்கு அனுப்பப்பட்டது. அவரது சிதைந்த உடல்
தில்லிக் கோட்டையின் ஒரு வாயிலில் தொங்கவிடப்பட்டது. இப்போரில் கொல்லப்பட்ட காஃபிர்களின்
தலைகளைக் கொய்து அதனை மீனார் (ஊசிக் கோபுரம்) ஆகக் கட்டினார் அக்பர். இந்த செய்திகள்
அனைத்தையும் அபுல் ஃபசல் தனது அக்பர் நாமாவில் பதிவு செய்கிறார். அக்பர் தலைகளை வைத்துக்
கோபுரம் கட்டும் முகலாய பாணி ஓவியமும் நூலின் பிரதிகளில் வரையப்பட்டுள்ளது.
 
இத்தகைய கொடூரம் வாய்ந்த அக்பரைத்தான் நேருவிய-மார்க்சிய வரலாற்றாசிரியர்கள் பொய்களை அள்ளி வீசி அமைதியை விரும்பிய பேரரசர்
என்பது போல சித்தரித்துள்ளனர்.
ராஜஸ்தானில் அல்வர் நகருக்கருகில்
Machari என்ற கிராமத்தில் வாழ்ந்த ஹேமுவின் குடும்பத்தினரையும் முகலாயப் படைகள் வேட்டையாடினர்.
80 வயதான ஹேமுவின் தந்தை இஸ்லாமுக்கு மதம் மாறும்படி கட்டாயப் படுத்தப்பட்டார். அதை
மறுக்கவே, உடனடியாகக் கொல்லப்பட்டார். ஹேமுவின் மனைவி, குழந்தைகள் எங்கோ தப்பித்து
ஓடிப் பிழைத்ததாகக் கருதப்படுகிறது.
ஹேமுவின் மறைவிற்குப் பின் அடில்
ஷா சூரியும் அதிக நாள் வாழவில்லை. 1557ல் வங்கத்தில் ஹேமுவால் முறியடிக்கப் பட்ட முகமது
ஷா சூரியின் மகன் கிஸ்ர் கானால் கொல்லப்பட்டார்.
இவ்வாறாக ஹேமுவின் சகாப்தம் முடிவுக்கு
வந்தது. ஒளிவீசும் சூரியன் போல எழுந்து வந்த மாவீரன் மின்னல் போல மறைந்து விட்டான்.
இதற்குப் பிறகு 1709ல் அவுரங்கசீப் இறந்த பின்பு, 1737ல் தான் பேஷ்வாவின் மராட்டியப்
படைகளின் வெற்றி முழக்கத்துடன் இந்து அரசதிகாரம் தில்லியில் மீண்டும் தலையெடுக்க முடிந்தது. 
மிக எளிய பின்னணியிலிருந்து எழுந்து
வந்து மாபெரும் சாதனைகளை நிகழ்த்திய ஹேமுவின் வீரமும் பண்புகளும் அவரது எதிரிகளாலும்
கூடப் புகழப்பட்டன. பதாயுனி (The Muntakhabu-
rūkh),
அபுல் ஃபசல் (அக்பர் நாமா), நிஜாமுதீன் அகமது (Tabaqat-i-Akbari), அஹ்மத் யாத்கார்
(T
ārikh-i-Salātin-i-Afghāniyah), அப்துல்லா (Táríkh-i Dáúdí) ஆகிய இஸ்லாமிய வரலாற்றாசிரியர்களின்
பதிவுகளில் ஹேமுவைப் பற்றிய குறிப்புகள் வெறுப்பும், அசூயையும் அதே சமயம் பொறாமையும்
வன்மமும் கலந்த மதிப்புடனும் பதிவு செய்யப்பட்டுள்ளன. ஆனால் நவீன காலகட்டத்திய வரலாற்றாசிரியர்களான
V.A.ஸ்மித், Sri Wolsey Haig, ஜதுநாத் சர்கார், R.C.மஜும்தார் ஆகியோர் ஹேமுவின் எழுச்சியையும்
வீழ்ச்சியையும் உள்ளவாறே பதிவு செய்துள்ளனர்.
ஒரு மாதம் கூட தில்லியின் அரியணையில்
அமர்ந்து அரசு செய்யாவிட்டாலும் கூட, ஹேமசந்திர விக்ரமாதித்யனின் புகழ்மிக்க வாழ்வு
இந்துக்களின் நெஞ்சில் நீங்காது நிலைபெற்று விட்டது. அச்சு ஓவியங்கள் வரத் தொடங்கியபோது
1910களில் அவரது ராஜதர்பார் ஓவியமாக வரையப்பட்டு வீடுகளில் வைக்கப்பட்டது.
  
தற்போது, ஹரியானாவில் பானிபட்டில்
உள்ள அருங்காட்சியகத்தின் வாயிலை ஹேமசந்திரரின் சிலை அலங்கரிக்கிறது.
அருங்காட்சியகத்தின் உள்ளே அக்பர்
கட்டிய ‘தலை கோபுரம்
ஓவியமும் உள்ளது.
வரலாற்றின் கசப்புணர்வுகளை ஒரு
நவீன சமுதாயம் கற்று, மறந்து முன்செல்லலாம். ஆனால் வரலாறு அளிக்கும் முக்கியமான பாடங்களையும்,
மகத்தான உத்வேகங்களையும் நாம் ஒரு போதும் மறந்துவிடக் கூடாது.
வீரரை வீரர்கள் போற்றுவர். ஹேமுவின்
புனித நினைவை நாம் போற்றுவோம்.  
Posted on Leave a comment

ஆழி பெரிது முன்னுரை | ஜடாயு

(தடம் பதிப்பக வெளியீடாக வெளிவரும், அரவிந்தன்
நீலகண்டனின் ‘ஆழிபெரிது’ நூலுக்கான அணிந்துரை)


(ஆழி பெரிது, அரவிந்தன் நீலகண்டன், தடம் பதிப்பகம், ரூ 330)
கடந்த இருபதாண்டுகளாக
இந்த நூலின் ஆசிரியர் அரவிந்தன் நீலகண்டன் தமிழில் பல தளங்களில், அரசியல் முதல் சூழலியல்
வரை பல்வேறு பேசுபொருள்கள் குறித்துத் தொடர்ந்து எழுதி வந்திருக்கிறார். அனேகமாக அவற்றில்
பெரும்பாலானவற்றை, ஃபேஸ்புக் விவாதங்கள் உட்பட, நான் முழுமையாக வாசித்து வந்திருக்கிறேன்
என்று சொல்ல முடியும். அதனடிப்படையில், அவர் இதுகாறும் எழுதியவற்றில், அதிகமான நிலைத்த
இருப்பு கொண்ட படைப்புக்கள் எவை என்று கேட்டால், சந்தேகமின்றி இந்த நூலில் உள்ள கட்டுரைகளுக்குத்
தான் முதலிடம் என்று சொல்வேன்.
அதற்குக் காரணங்கள்
உண்டு. இக்கட்டுரைகள் ஒவ்வொன்றும் தமிழ்பேப்பர் தளத்தில் 2011ம் ஆண்டு தொடர்ச்சியாக
வெளிவந்தபோது, ஒருவித இறையாவேச நிலையில்தான் அவர் இவற்றை எழுதுகிறாரோ – வேத ரிஷிகள்
சூக்தங்களைப் பாடியது போல – என்ற எண்ணம் வாசகர்களில் கணிசமானவர்களுக்கு எழுந்திருக்கக்
கூடும். அந்த அளவுக்கான உத்வேகம் இவற்றில் உறைந்துள்ளது. முனைவர் பட்ட ஆய்வேடுகளைக்
கூட போகிறபோக்கில் எழுதிவிட்டுச் செல்கிற தமிழ் அறிவுச்சூழலில், இந்த இணையதளக் கட்டுரைகள்
ஒவ்வொன்றுமே உயர்தரமான ஆய்வுத்தாள்களோ என்று வியக்குமளவுக்கான பொருட்செறிவும், வீச்சும்
கொண்டு விளங்குகின்றன என்றால், இவற்றை எழுத அவர் எடுத்துக் கொண்ட சிரத்தையையும் செலுத்திய
உழைப்பையும் பற்றி ஊகிக்க முடியும். எல்லாவற்றையும் விட, இக்கட்டுரைகளின் பண்பாட்டு
முக்கியத்துவம் அவற்றை மிகவும் கவனத்திற்குரியதாக ஆக்குகிறது.
வேதம் நிறைந்த தமிழ்நாடு
என்றார் பாரதியார். அதற்கேற்ப, தமிழ்ப் பண்பாட்டின் ஆதி விடியல் முதலே இங்கு வேதம்
தழைத்து வந்து கொண்டிருக்கிறது. வேதஞானத்தின் ஒளியே ஆதாரமாக நின்று, தமிழரின் கல்வியிலும்,
கலைகளிலும், வாழ்க்கை நெறிகளிலும், இலக்கியங்களிலும், ஆன்மீகத்திலும், தத்துவங்களிலும்
வர்ணஜாலங்களை, நிறப்பிரிகைகளை உருவாக்கி வந்திருக்கிறது. அதற்கான ஆதாரங்களை இந்த நூல்
நெடுகிலும் காண முடியும். ஆயினும், தமிழ்நாட்டில் கல்விகற்கும் ஒரு இளைஞருக்கோ அல்லது
நவீன இலக்கிய வாசகருக்கோ கூட வேதங்கள் குறித்த அறிதல், புரிதல் என்பது அனேகமாக இல்லை,
அல்லது பல்வேறு பொய்மைகள், திரிபுகள், எதிர்மறைச் சித்திரங்கள் வழியாக வடிகட்டப் பட்டிருக்கிறது
என்பதே நிதர்சனம். வேதம், வேதாந்தம், இந்து ஞானம் என்று வாயெடுத்தாலே அதைப் பற்றிய
ஏராளமான முன்முடிவுகளோடும் மனத்தடைகளோடும் தயக்கங்களோடும் நிராகரிப்புகளோடும் ஏளனங்களோடும்
கூடிய கருத்துக்களையே படித்து, கேட்டு வளர்ந்துள்ள தலைமுறை சார்ந்தவர்களே இங்குள்ள
கணிசமான வாசகர்கள். இத்தகைய சூழலின் அழுத்தங்களையும் சார்பு நிலைகளையும் கடந்து உண்மையான
அறிவு வேட்கையுடனும், திறந்த மனத்துடனும் வரும் வாசகர்களும் கணிசமான பேர் உண்டு. அத்தகையோரை
எதிர்நோக்கி, வேதப் பண்பாடு குறித்த ஒரு காத்திரமான, ஆழமான, அதே சமயம் சுவாரஸ்யமான
நூலைப் படைப்பது என்பது பெரிய சவாலான விஷயம். அதை இந்த நூல் சாதித்திருக்கிறது.
வைகறையில் மெதுமெதுவாகப்
புன்முறுவல் பூத்துக் கொண்டு உதிக்கும் உஷையின் மென்கதிர்கள், பளீரென்று சூரிய கிரணங்களாக
மாறிக் கல்லிலும் புல்லிலும் நீரிலும் ஒளியையும் தகிப்பையும் உண்டாக்குவது போல, அமர்ச்சையாக,
அமைதியாக ஆரம்பிக்கும் நூலின் கதி, விடுவிடுவென்று பல திசைகளிலும் பரவுகிறது. இதிலுள்ள
ஒவ்வொரு கட்டுரையுமே சம்பிரதாயமான நேர்கோட்டுப் பார்வையையும் நடையையும் தவிர்த்து,
பல தளங்களிலும் சஞ்சரிப்பதாக, பல திறப்புகளை அளிப்பதாக உள்ளதை வாசகர்கள் எடுத்த எடுப்பிலேயே
உணர முடியும்.
வேதப் பண்பாட்டின்
கூறுகளை விவரிக்கும் முகமாக, பரிணாம அறிவியல், நரம்பியல், உளவியல், உயிரியல், வரலாற்று
ஆய்வுகள், தத்துவ தரிசனங்கள், புராணங்கள், சங்க இலக்கியம், கட்டிடக் கலை, கிரேக்க –
ரோமானிய – எகிப்திய பண்பாடுகள், அகழ்வாராய்ச்சி, நாட்டார் கலை வடிவங்கள், சமூகவியல்
எனப் பல அறிவுத் துறைகளிலிருந்தும் ஆதாரங்களையும், நுண் தகவல்களையும், புதிய அறிதல்களையும்
அளித்தபடியே செல்கின்றன இக்கட்டுரைகள். அந்த தகவல்களும் அறிதல்களும் கச்சிதமாக, மிக
இயல்பாக அந்தந்த இடங்களில் அமைந்து வருவது சிறப்பு. அவை பிரமிப்பூட்டுகின்றனவேயன்றி,
அயர்ச்சியூட்டுவதில்லை என்பதையும் குறிப்பிட்டாக வேண்டும்.
அரவிந்தனுக்கென்று
சில திட்டவட்டமான, ஆணித்தரமான கருத்துக்கள் உண்டு. அவற்றை எந்த சமரசமுமின்றி திட்டவட்டமாக
முன்வைப்பவர் அவர். அதே சமயம் இந்து ஞான நெறியின் ஆதார சுருதியாக விளங்கும் ‘சமன்வய
நோக்கு’ சார்ந்த கண்ணோட்டமும் அந்த நெறியை ஆழ்படக் கற்று அதனை உள்வாங்கியிருக்கும்
அவரிடம் உண்டு. உதாரணமாக, வேதங்கள் ‘அபௌருஷேயம்’ (மனிதரால் செய்யப்படாதவை) என்ற சம்பிரதாயமான
கருத்தை அவர் விவாதத்திற்கே எடுத்துக் கொள்வதில்லை. “வேதங்களை இயற்றியவர்கள் யார்?
ரிஷிகள். வேதங்கள் என்பவை ரிஷிகள் தம் தெய்வாவேச நிலையில் இயற்றிய பாடல்களால் நிரம்பியவை.
மிக உயர்ந்த கவித்துவ உச்சங்கள். மிக எளிய வேண்டுதல்கள்… “ (பக். 15) என்று தான்
ஆரம்பிக்கிறார். அதே சமயம், அஸ்வமேத யாகத்தைப் பற்றி எழுதுகையில் அதன் சடங்கு சார்ந்த
பரிமாணங்களை வரலாற்று ரீதியாக முற்றிலுமாக அலசி ஆராய்ந்து விட்டு, அதன் பிரபஞ்ச உருவகத்தையும்
மகத்தான குறியீட்டுத் தன்மையையும் மறக்காமல் குறிப்பிடுகிறார் (பக். 233). வேதங்களின்
ஞான காண்டம் சார்ந்த தத்துவப் பகுதிகள் மட்டுமல்ல, அவற்றிலுள்ள சடங்குகள் சார்ந்த கர்மகாண்டப்
பகுதிகளும் கூட முக்கியமானவையே என்பதை அக்நிசயனம், அதிராத்ரம் போன்ற வேள்விகள் குறித்த
ஆழ் அறிதல்கள் மூலம் விளக்குகிறார்.
வேதங்களைப் பற்றிய
விரிவான கல்வியால், ஆராய்ச்சியால், சமகாலத்தில் ஏதேனும் பயன் உண்டா என்று வாசகன் மனதில்
இயல்பாகவே எழும் கேள்விகளை ஊகித்து, தக்க இடங்களில் சமகால பிரச்சினைகள், சமகால அறிவுசார்
விவாதங்கள் ஆகியவற்றையும் தொட்டுச் செல்கிறது இந்த நூல். அதர்வ வேதத்தின் பூமி சூக்தம்
அளிக்கும் மகத்தான சூழலியல் பார்வைகள், டாக்டர் அம்பேத்கர் பார்வையில் வேதகால சமுதாயத்தைப்
பற்றிய மதிப்பீடு, வேதத்தின் சமூக பார்வை : ஆழியும் பிரமிடும், நவீன இந்து மறுமலர்ச்சிக்
காலத்திய சமூக சீர்திருத்தங்களில் வேத சிந்தனைகளின் தாக்கம், வேதப் பெண்ணியம் முதலானவை
குறித்த கட்டுரைகள் அரசியல், சமூக தளங்களில் செயல்படும் இந்துத்துவர்கள் கட்டாயம் வாசித்து
உள்வாங்க வேண்டியவை.
சோமபானம் என்றால்
என்ன? சோமலதை என்ற தாவரம் எதுவாக இருக்கக் கூடும்? சரஸ்வதி நதியைக் குறித்து நவீன ஆராய்ச்சிகள்
சொல்வதென்ன? சிந்துவெளி இலச்சினைகளில் உள்ள ஒற்றைக் கொம்பு மிருகம் குதிரையா அல்லது
வேறொன்றா? அது எதைக் குறிக்கிறது? ஆரியப் படையெடுப்பு, ஆரிய இனவாதம் இவற்றுக்கு ஏதேனும்
ஆதாரங்கள் உண்டா? – இந்த வரலாற்றுப் புதிர்கள் ஒவ்வொன்றையும் எடுத்துக்கொண்டு அறிவுபூர்வமாக,
தர்க்கபூர்வமாக ஆராயும் பகுதிகள் இந்த நூலில் உண்டு.
அதற்கிணையாக, அறிதலின்
பரவசமும் கவித்துவமும் வெளிப்படும் கீழ்க்காண்பது போன்ற இடங்களும் உண்டு.
 “ஆதித்தன்னுணர்வின் படுகையில் இருந்து மலர்ந்த மலரே,
இப்பொருண்மைப் பிரபஞ்சம். நாரணன் தொப்புளில் இருந்து எழும் கமலத்தில் சிருஷ்டி தேவன்
இருக்கிறான். அவன் எதைக் கொண்டு படைக்கிறான்? பிரபஞ்ச சிருஷ்டியின் மர்மம் என்ன?…
ஆதித் தன்னுணர்வே பிரபஞ்சமாக விரிகிறது, பிரளயத்தில் ஒடுங்குகிறது. ஆனால், தன்னுணர்வின்
தூய இருப்பில், இவை அனைத்துமே ஒன்றாக, இருப்பும் இருப்பின்மையுமாக இருக்கின்றன” (பக்.
24).
நாம் நன்கறிந்த
தொன்மங்களையும், நன்கு வாசித்த படைப்புகளையும் (உதா: லா.ச.ரா.வின் ‘பாற்கடல்’ போல)
முற்றிலும் புதிய வெளிச்சம் பாய்ச்சிக் காட்டும் மின்னல்களும் உண்டு.
“ஆழ்மனத்தின் இருட்கடல்,
அதிமனத்தின் ஒளிக்கடலுக்கு எதிரானதல்ல. இந்த ஆழ்மனத்தின் அடி ஆழங்களிலிருந்தே அமிர்தத்தை,
இறவாமையைக் கோரும் இனிமையான சோமப் பேரலை எழும்புகிறது. மனம், அதன் ஒளிமிகுந்த தருணங்களில்
எல்லாம் இப்பேரலையின் திவலைகளையே ருசிக்கிறது. இப்பாடலில் விதையாக இருப்பது, இந்தியப்
புராணங்களில் பிற்காலத்தில் ஆயிரம் ஆயிரம் ஆண்டுகளாக ஒரு முக்கியத் தொன்மக் கதையாக
மாறும். கடலைக் கடைந்து அமுதம் எடுக்கும் கதை அது. நன்மையும் தீமையும் இணைந்து, இறவாமையை
அடைய அகக்கடலைக் கடையும் அந்த பாற்கடல் தொன்மம், எல்லா அகச்செயல்பாடுகளுக்குமான ஓர்
ஆதார உருவகமாக விளங்குகிறது. இதை, ஒவ்வொரு இந்தியப் படைப்பாளியும் தனது அகத்திலேயே
கூட உணர்ந்திருப்பார்கள்” (பக். 161)
ஒட்டுமொத்தமாகச்
சொல்வதானால், இந்துப் பண்பாடு என்கிற பிரம்மாண்டத்தின் பல கூறுகளில் ஒன்று அல்ல வேதம்
என்பது. வேதத்தின் இடம் என்பது மையமானதும் ஆதாரமானதும் ஆகும். “வேதமன்றோ அனைத்து அறத்தின்
ஆணிவேர்” (வேதோsகிலோ தர்மமூலம்) என்பது முதுமொழி. எனவே, இந்துப் பண்பாட்டின் மீது பற்றும்
நேசமும் கொண்டு, அதைக் கற்கவும், கற்பிக்கவும் விழைபவர்களுக்கு வேதங்களைப் பற்றிய அடிப்படையான
கல்வி என்பது அத்தியாவசியமானது. அதற்கான அனைவருக்குமான ஒரு அறிவுசார் கையேடு இந்த நூல்.
“ஞானமும் தைரியமும்
கொண்ட மக்கள், மனத்தின் உதவியினாலேயே பெரும் காரியங்களைப் போர்க்காலங்களிலும் அமைதிக்
காலங்களிலும் செய்கிறார்கள்,. அந்த மனம் மங்களகரமான சங்கல்பத்துடன் இருக்கட்டும்” (பக்.
173)
என்ற சிவசங்கல்ப
மந்திரத்தின் வாசகங்கள் குறிப்பிடும் அக ஒளியின் விகசிப்பு இந்த நூலின் கட்டமைப்பிலும்,
இதன் வெளிப்பாட்டிலும் நெடுகக் காணக் கிடைக்கிறது.
முதல்பதிப்பு வெளிவந்தபோது,
இத்தகைய காத்திரமான நூலுக்கேற்ற உரிய கவனம் இந்த நூலுக்குப் பரவலாகக் கிடைக்கவில்லை
என்பது ஒரு பெருங்குறை. நமது சூழலின் துரதிர்ஷ்டமும் கூட. செம்மையாக வெளிவரும் இந்த
இரண்டாம் பதிப்பில் இது உரிய கவனத்தையும் தீவிர வாசிப்பையும் பெற வேண்டும் என்று ஆசைப்
படுகிறேன். பெறும் என்று நம்புகிறேன்.

Posted on Leave a comment

பாண்டி இலக்கியத் திருவிழா 2019 | ஜடாயு



இந்தியாவின் முக்கிய நகரங்களில் Lit Fest எனப்படும்
வருடாந்திர இலக்கியக் கூடுகைகள் அண்மைக் காலங்களில் பிரபலமாகி வருகின்றன. 2006ம் ஆண்டிலிருந்து
நடந்து வரும் ஜெய்ப்பூர் Lit Fest திருவிழாவை அடியொற்றி தில்லி, மும்பை, சென்னை, கோவா,
கல்கத்தா, பெங்களூர், திருவனந்தபுரம், ஹைதராபாத், லக்னோ போன்ற நகரங்களிலும் இத்தகைய
திருவிழாக்கள் ஆரம்பிக்கப்பட்டு நடந்து வருகின்றன. இந்த நிகழ்வுகளுக்கான ஒரு குறிப்பிட்ட
வடிவமும் உருவாகி விட்டிருக்கிறது. நகர்ப்புறங்களில் வாழும் பெருமளவு ஆங்கிலம் சார்ந்த
நடுத்தர, மேல்தட்டு வாசகர்களையும், எழுத்தாளர்களையும் மையப்படுத்திய இந்த நிகழ்வுகளில்
உரைகளும், அமர்வுகளும் எல்லாம் பெரும்பாலும் ஆங்கிலத்திலேயே இருக்கும். இலக்கியம் என்ற
பெயர் இருந்தாலும் சமகால அரசியல், பொருளாதாரம், சமூகப் போக்குகள் குறித்த விவாதங்களும்,
சர்ச்சைகளுமே அதிகமாகவும், மையமாகவும் இருக்கும். இந்த நிகழ்வுகளை நடத்துவதிலும் பிரபலமாக்குவதிலும்
தேசிய அளவிலான ஆங்கில செய்தித் தொலைக்காட்சி ஊடகங்கள், ஆங்கில பதிப்பகங்கள் மற்றும்
ஆங்கில செய்தித்தாள்களின் பங்கு கணிசமானது. தமிழ் வாசகர்களுக்குப் பரிச்சயமான உள்ளூர்
இலக்கியக் கூட்டங்கள் போன்றவையல்ல இவை. பெரும் தொழில்முறை நேர்த்தியுடன், நட்சத்திர
அந்தஸ்துள்ள வளாகங்களில் ஏற்பாடு செய்யப் பட்டு, புகழ்பெற்ற பிரபலங்களும் எழுத்தாளர்களும்
பேச்சாளர்களும் பங்குகொள்ள 2-3 நாட்களாக நடைபெறும் மெகா நிகழ்வுகள்.
2018ம் ஆண்டு தொடங்கப் பட்டு இந்த வருடம் இரண்டாம்
முறையாக கடந்த செப்டம்பர் 27,28,29 தேதிகளில் புதுச்சேரியில் நடைபெற்ற Pondy Lit
Fest திருவிழாவும் ஒருவகையில் மேற்கூறிய நிகழ்வுகளின் வகைமையைச் சார்ந்ததுதான். என்றாலும்
அதற்கென்று ஒரு குறிப்பிட்ட தனித்துவமும் சிறப்பும் இருந்தது. ‘பாரத சக்தி’ என்ற பெயரும்,
http://pondylitfest.com/ தளத்தில் முகப்பு வாசகமாக உள்ள ஸ்ரீ அரவிந்தரின் மேற்கோளுமே,
அதனை இதுபோன்ற மற்ற அனைத்து Lit Fest நிகழ்வுகளிலிருந்தும் வேறுபடுத்திக் காட்டுயது.
“India is the Bharat Shakti, the living energy of a great spiritual conception,
and fidelity to it is the very principle of her existence” என்பது அந்த முகப்பு வாசகம்.
மற்ற Lit Fest நிகழ்வுகள் அனைத்தும் இந்தியாவையும்,
அதன் தேசியத்தையும், பண்பாட்டையும் குறித்த எதிர்மறைக் கருத்து நிலைப்பாடுகளையே மையப்
படுத்தி வருகின்றன என்பது கண்கூடு. அரசியல் ரீதியாக பா.ஜ.கவையும் பண்பாட்டு ரீதியாக
இந்துமதத்தையும் கடுமையாக எதிர்க்கக் கூடிய மார்க்சிய, செக்யுலரிச, லிபரல் முகாம்களைச்
சார்ந்த எழுத்தாளர்களும், கல்வியாளர்களுமே அவற்றில் முக்கியப் பேச்சாளர்களாக அழைக்கப்படுகின்றனர்.
இந்த எதிர்மறைப் போக்கிற்கான தீர்க்கமான எதிர்க்குரலாகவும், அதே சமயம் ஆக்கபூர்வமாகவும்
நேர்மறையாகவும் இந்திய தேசியம் மற்றும் இந்துப் பண்பாட்டுக்கு உகந்த கருத்துப் பரவலை
முன்னிறுத்துவதாகவும் இந்த வருட பாண்டி இலக்கியத் திருவிழா அமைந்தது. Republic தொலைக்காட்சி
இந்த நிகழ்வுக்கான முக்கிய ஊடக ஆதரவாக இருந்தது.
முதல் நாள் (செப்டம்பர் 27)மாலை புதுச்சேரி மாநில
ஆளுனர் கிரண் பேடி விழாவைத் தொடங்கி வைத்தார். புதுச்சேரியின் பாரம்பரியச் சிறப்பையும்,
அங்கு நிலவும் சுதந்திரமான, ஆரோக்கியமான சூழலையும் தான் அங்கு வந்து சேர்ந்தது குறித்த
அதிர்ஷ்டத்தையும் சுவையாக விவரித்தார். இறுதி நாள் அமர்வில் கேரள மாநில ஆளுனர் ஆரிஃப்
முகமது கான் சிறப்புரையாற்றினார். 1980களில் ஷா பானு வழக்கில் காங்கிரஸ் முஸ்லிம் அடிப்படைவாத்திற்கு
அடிபணிந்ததை எதிர்த்து அக்கட்சியிலிருந்து வெளியேறியவரான கான், காஷ்மீரில் 370வது சட்டப்பிரிவை
நீக்குவதற்கு தனது முழு ஆதரவைத் தெரிவித்தவர். இன்று நாட்டில் தேசபக்த முஸ்லிம்களைப்
பிரதிநிதித்துவம் செய்யும் முக்கியக் குரல் அவருடையது என்றே கூறலாம்.
நிகழ்வின் பெரும்பாலான அமர்வுகள் நெறிப்படுத்தப்பட்ட
கலந்துரையாடல்கள் (panel discussion)வடிவில் இருந்தன. பேசுபொருள்களும் பல தரபட்டவை.
பாரதமாதா என்ற கருத்தாக்கம், இந்திய தேசியவாதம், இந்துத்துவம் vs இந்துமதம், ஜம்மு
காஷ்மீர், தமிழ்ப் பண்பாடு, சமூக ஊடகங்களின் தாக்கம், உலக அரங்கில் இந்தியா, வெளியுறவுக்
கொள்கைகள், பொருளாதார வளர்ச்சி, சூழலியல், தேசிய பாதுகாப்பு, சமீபத்திய வரலாற்று /
அகழாய்வு கண்டுபிடிப்புகள், இந்தியாவில் அறிவியல் துறைகள், பாரம்பரியம் vs நவீனத்துவம்
ஆகிய விஷயங்கள் முக்கியமாகப் பேசப்பட்டவை.
“மகாபாரதம்: பழமையா, நவீனத்துவமா, பின்நவீனத்துவமா?”
என்ற கலந்துரையாடலில் நானும் அரவிந்தன் நீலகண்டனும் பேசினோம். ‘நம் நாட்டு மரபுகள்:
புதிய பார்வைகள்’ என்ற அமர்வை அரவிந்தன் நீலகண்டன் நெறிப்படுத்தினார், நானும் கணேஷ்
லட்சுமிநாராயணனும் அதில் உரையாற்றினோம். நான் நெறிப்படுத்திய ‘தமிழ் கலாசாரப் போக்குகள்’
என்ற அமர்வில் தொல்லியல் அறிஞர் டாக்டர் நாகசாமி தனது உரையை வழங்கினார். விழா அமைப்பாளர்கள்
சார்பில் அவருக்குப் பாராட்டுப் பத்திரம் வழங்கி மரியாதை செய்யப்பட்டது.
‘தமிழ் ஊடகம்: பிரசினைகளும் கவலைகளும்’ என்ற அமர்வு
அரவிந்தன் நீலகண்டன் நெறிப்படுத்தலில் முற்றிலுமாக தமிழிலேயே நிகழ்ந்தது. ஹரன் பிரசன்னா,
ம.வெங்கடேசன், எஸ்.ஜி.சூர்யா இதில் கலந்து கொண்டனர்.
‘துயரங்களும் பிழைத்திருத்தலும்: சில கதையாடல்கள்’
என்ற அமர்வு முக்கியமான ஒன்றாக எனக்குப் பட்டது. கோவாவில் கிறிஸ்தவ ஆக்கிரமிப்பு, 1980களின்
காஷ்மீர் பயங்கரவாதம், மரிச்சபி (மேற்கு வங்கம்)படுகொலை, தேசப்பிரிவினையின் போது வங்கத்தில்
நிகழ்ந்த வன்முறை – இவற்றால் நேரடியாக பாதிக்கப்பட்ட குடும்பங்களையும் வம்சாவளியையும்
சார்ந்தவர்கள் இதில் கலந்துகொண்டனர். அவர்கள் கூறிய விவரணங்கள் பதைபதைப்பையும் நெகிழ்ச்சியையும்
ஏற்படுத்துவதாக இருந்தன. இந்து சமுதாயங்கள் தங்களுக்கு இழைக்கப் பட்ட கொடுகைகளையும்,
தங்களது உரிமை இழப்புகளையும் வரலாற்றில் பதிவு செய்யவேண்டியது எவ்வளவு முக்கியமானது
என்பதை இந்த அமர்வு உணர்த்தியது.
‘மக்களின் எதிரி யார்: மைய ஊடகங்களா சமூக ஊடகங்களா?’
என்ற அமர்வு சிறப்பாக இருந்தது. மோதி அரசுக்கும் இந்து சமுதாயத்திற்கும் எதிராக பொய்யாக
உருவாக்கப் படும் போலி செய்திகளைத் தோலுரித்து, ஊடகங்களால் இருட்டிப்பு செய்யப் படும்
செய்திகளை கவனப் படுத்தும் Opindia.com தளத்தை நடத்தி வரும் நூபுர் ஷர்மா, பசுக்காவலர்கள்
வன்முறை செய்கிறார்கள் என்று வரும் செய்திகளின் உண்மைத் தன்மையை களத்தில் சென்று ஆராய்ந்து
பசுக்கடத்தல் காரர்களின் அத்துமீறல் மற்றும் அராஜகத்தை வெளிக்கொணர்ந்து ஸ்வராஜ்யா இதழில்
பதிவு செய்து வரும் ஸ்வாதி கோயல் ஷர்மா ஆகியோர் சிறப்பான கருத்துக்களை இந்த அமர்வில்
கூறினர்.
‘பழையதைத் தோண்டுவதில் ஏதேனும் நன்மை உண்டா?’ என்ற
அமர்வை சமூக ஊடக பிரபலமும், தில்லி ஜே என் யு பல்கலை பேராசிரியருமான ஆனந்த் ரங்கநாதன்
சிறப்பாக நெறிப்படுத்தினார் (இவர் இந்த இலக்கியத் திருவிழாவின் ஒட்டுமொத்த நெறியாளரும்
கூட). இதில், சமீபத்தில் ராக்கிகர்ஹியில் கண்டெடுக்கப் பட்ட சிந்துவெளி காலத்திய அகழாய்வுப்
பொருட்களை மரபணு ரீதியாக ஆராய்ச்சி செய்த அறிவியலாளர் நீரஜ் ராய், ஆரியப் படையெடுப்புக்
கோட்பாடு முற்றிலுமாக இந்த ஆராய்ச்சியால் முறியடிக்கப் படும் என்ற அளவில் கருத்துத்
தெரிவித்தார். அரவிந்தன் நீலகண்டன் திராவிட இனவாதக் கொள்கை எந்த அளவுக்கு ஆதாரமற்றது
என்று விளக்கினார். வரலாற்றாசிரியர் மீனாட்சி ஜெயின் அயோத்தி ராமஜன்மபூமியில் பல நூற்றாண்டுகளாக
‘மக்கள் குடியிருப்பு’ என்பதாக இன்றி வழிபாட்டிடம் என்பதற்கான அகழாய்வு சான்றுகள் கிடைத்துள்ளதை
விவரித்தார்.
இது தவிர, சில தனிப்பட்ட நேர்காணல்களும் இருந்தன.
காஷ்மீரில் அடுத்து என்ன செய்தால் அமைதி திரும்பும், அங்கிருந்து துரத்தப்பட்ட இந்துக்கள்
திரும்பச் செல்வார்கள் என்பது குறித்து சுஷீல் பண்டிட் உடனான நேர்காணல். ‘இருபத்தொன்றாம்
நூற்றாண்டில் ஆர் எஸ் எஸ்’ என்ற நூலின் ஆசிரியரான சுனில் அம்பேகர் உடனான நேர்காணல்.
இஸ்லாமியப் படையெடுப்பில் கோயில்கள் அழிப்பின் போது தெய்வச் சிலைகள் பாதுகாக்கப் பட்டது,
மீண்டும் மீண்டும் கோயில்கள் எழுந்தது குறித்த வரலாற்றைக் கூறும் Flight of
Deities and Rebirth of Temples என்ற நூல் குறித்து அதன் ஆசிரியர் மீனாட்சி ஜெயின்
உடனான நேர்காணல். இவை நான் பார்த்தவற்றில் முக்கியமானவை.
இந்த இலக்கியத் திருவிழாவின் அனைத்து நிகழ்வுகளும்
வீடியோ பதிவு செய்யப் பட்டு PLF யூட்ப்யூப் சேனலில் வலையேற்றப்பட்டு வருகின்றன. அவற்றை
இங்கு காணலாம் – https://www.youtube.com/channel/UCCIWgcLRmJqUCuN-VuMHnLw/videos
இத்தகைய இலக்கியத் திருவிழாக்களின் முக்கியத்துவம்
என்பது தேசிய அளவில், வாசிப்பும் சிந்தனையும் கொண்ட மக்களிடையே உருவாகி வரும் கருத்தியல்,
வாழ்க்கை மதிப்பீடுகள், அரசியல் ஆதரவு நிலைகள், அறிவுசார் உரையாடல்கள், கோட்பாட்டு
வாதங்கள் ஆகியவற்றின் ஒரு பகுதியாகவும் எதிரொலியாகவும் அவை உள்ளன என்பதுதான். அண்மைக்காலங்களில்
இந்திய மொழிகளின் வெகுஜன ஊடகங்களிலும், இலக்கியப் போக்குகளிலும் கூட தேசிய அளவிலான
சிந்தனைகள் மற்றும் ஆங்கில ஊடகங்களின் தாக்கம் அதிகரித்து வருவதைக் காணமுடியும். அந்த
வகையில் பாண்டி இலக்கியத் திருவிழா என்பது இந்திய தேசியவாத, இந்துப் பண்பாட்டுத் தரப்பின்
ஒரு முக்கியமான அறிவு சார்ந்த குரலாக உருப்பெற்றுள்ளது என்பது மகிழ்ச்சிக்குரிய விஷயம்.

Posted on Leave a comment

சேவையே வாழ்வாக: பிரதாப் சந்திர சாரங்கி | ஜடாயு

Image result for pratap chandra sarangi
2019 மே 30ம் தேதி மோதி 2.0 அரசின்
பதவியேற்பு விழா நிகழ்ச்சி நடந்து கொண்டிருக்கிறது. பிரதமர் நரேந்திர மோதியைத் தொடர்ந்து
அமைச்சர்கள் ஒவ்வொருவராக சம்பிரதாயமாக பதவியேற்றுக் கொண்டிருக்கின்றனர்.  பிரதாப் சந்திர சாரங்கி என்ற பெயர் கூறப்படும் போது
கூட்டத்திலிருந்து மாபெரும் கரவொலிகளும் பாரத்மாதா கீ ஜெய் கோஷங்களும் எழுகின்றன. அந்த
ஒடிசலான மனிதர் மேடையில் நடந்து வரும்போது, 
மோதி, அமித் ஷா இருவரும் கைகூப்பி பணிவோடு வணங்குகின்றனர்.  இத்தகைய பெருமைக்கும் மதிப்புக்கும் உரிய ஒதிஷா
பாஜக தலைவர்களுள் ஒருவரான 64-வயது சாரங்கி, இந்திய அரசின் கால்நடைகள், பால்வளம், மீன்வளம்
& சிறு-குறு-தொழில் துறைகளுக்கான மத்திய இணை அமைச்சராக அறிவிக்கப் பட்டிருக்கிறார்.  இவரது  அப்பட்டமான
எளிமையும்,  நேர்மையும், தன்னமலமற்ற சேவையும்
ஒட்டுமொத்த இந்தியாவையே திரும்பிப் பார்க்க வைத்துள்ளது.
ஒதிஷாவின் பலாஸோர் (Balasore) பாராளுமன்றத்
தொகுதியில்  பிஜு ஜனதா தளக் கட்சியின் ரவீந்திர
ஜேனா என்ற பிரபல தலைவருக்கு எதிராகப் போட்டியிட்டு வென்றிருக்கிறார் சாரங்கி. இதற்கு
முன்பு  2004 மற்றும் 2009 தேர்தல்களில் வென்று
தனது சொந்த ஊரான நீலகிரியின் சட்டமன்ற உறுப்பினராக இருந்திருக்கிறார்.
1955ல் ஒரு ஏழைக்குடும்பத்தில் பிறந்து,
1975ல் பட்டப் படிப்பை முடித்த சாரங்கிக்கு, சிறுவயது முதலே ஆன்மீக நாட்டம் இருந்தது.  ஸ்ரீராமகிருஷ்ண மடத்தில் தீவிர ஈடுபாடு கொண்டிருந்தார்.  தனது இருபதுகளிலேயே, சன்னியாசியாகும் விருப்பத்தைத்
தனது குருவும் அப்போதைய பேலூர் ரா.கி.மடத் தலைவருமான சுவாமி ஆத்மஸ்தானந்தாவிடம் தெரிவித்தார்.  அவரது மனப்பாங்கு துறவறத்திற்கு முற்றுலும் தகுதியானது
என்று சுவாமிஜி கருதினாலும்,  ஒரு மகனாக விதவைத்
தாயாரை இறுதிக் காலம் வரை கவனித்துக் கொள்ளும் முதன்மையான தார்மீகக் கடமை அவருக்கு
உண்டு என்று அறிவுறுத்தி சன்னியாசம் தர மறுத்து விட்டார்.  மக்களுக்கு, குறிப்பாக அவரது பிரதேசத்தில் வாழும்
பழங்குடி மக்களான வனவாசிகளுக்கு தன்னமலமற்ற சேவை செய்வதன் மூலமே தெய்வீக நிலையடையலாம்
என்று ஆசிர்வதித்தார்.  தனது சேவைப்பணிகளுடன்
கூட, 2018ல் தனது தாயாரின் மறைவு வரை சாரங்கி அவரை அருகிருந்து கவனித்து பணிவிடை செய்து
வந்தார் என்பது குறிப்பிடத்தக்கது.
தனது குருவின் ஆணையை ஏற்ற சாரங்கி,
ஆர்.எஸ்.எஸ்.இயக்கத்துடன் முழுமையாகத் தன்னை இணைத்துக் கொண்டார். கண சிக்ஷா மந்திர்
யோஜனா என்ற திட்டத்தின் கீழ் பலாஸோர், மயூர்பஞ்ச் மாவட்டங்களின் வனவாசி மக்களுக்காக  ஸமர் கரா கேந்திரா எனப்படும் பள்ளிகளைத் தொடங்கினார்.  இவை படிப்படியாக வளர்ந்து அப்பகுதிகளில் கணிசமான
வனவாசி மக்களுக்கு  தரமான கல்வியை அளித்து வருகின்றன.
இதோடு கூட, அடிப்படை சுகாதாரம், கிராமியத் தொழில் அபிவிருத்தி, வனவாசிகளின் உரிமைகளைப்
பாதுகாத்தல் என்று பல தளங்களில் அவர் செயலாற்றி வருகிறார்.   ‘நானா’ (மூத்த சகோதரர்) என்று அப்பகுதி மக்களால்
பிரியத்துடன் அழைக்கப் படும் சாரங்கியின் சேவையைப் பற்றிய விவரங்கள் எந்தப் படாடோடமும்
இல்லாமல் கிராம மக்களின் பேச்சுகள் செவிவழிச் செய்திகள் வழியாகவே பரவின. அதன்பின்பு
பா.ஜ.க அவரைத் தலைவராக முன்னிறுத்தியது. அரசியல் தலைவராக ஆனபிறகும் அவர் தனது தேர்ந்தெடுத்த
இலட்சிய வாழ்க்கையில் எந்தவித சமரசமும் செய்துகொள்ளாமல் இயல்பாகவே வாழ்ந்து வந்தார்.  சட்டமன்ற உறுப்பினராக இருக்கும்போது தனக்குக் கிடைத்த
நிதி, சம்பளம், அதன்பிறகு கிடைத்த ஓய்வூதியம் அனைத்தையும் சேவைப்பணிகளிலேயே செலவிட்டார்.  2019 தேர்தலின் போதுதான்,  ஓலைக்கூரை வேய்ந்த குடிசை வீடே அவரது வசிப்பிடமாக
இருப்பதும்,  கட்சிப் பணிகளுக்கும் பிரசாரத்திற்கும்
தனது சைக்கிளிலேயே அவர் சென்று வந்து கொண்டிருக்கிறார் என்பதும் ஒதிஷாவிற்கு வெளியே
பரவலாகத் தெரிய வந்தன. ஒதிஷாவின் கந்தமால் போன்ற பழங்குடியினர் மாவட்டங்களில் தலைவிரித்தாடிய
கிறிஸ்தவ மிஷனரிகளின் மதப்பிரசார, மதமாற்ற செயல்பாடுகளும்  அதற்கான வனவாசி சமூகங்களின் எதிர்வினைகளும்
1990கள் தொடங்கி வெளிச்சத்துக்கு வர ஆரம்பித்தன. 
சாரங்கி செயலாற்றும் பகுதிகளில் அதன் பாதிப்பு தீவிரமாக இல்லாததற்குக் காரணம்  இத்தகைய சேவைப்பணிகளும், அதனுடன் இணைந்த அவரது அரசியல்
பின்னணியுமே ஆகும்.
சாரங்கி அமைச்சரானதைத் தொடர்ந்து,  இந்து விரோத செக்யுலர் ஊடகங்கள் அவருக்கு எதிராக
பொய்ப் பிரசாரங்களை உடனே ஆரம்பித்து விட்டன. 
1999ல்  ஒதிஷாவின் கியோஞ்சார் மாவட்டத்தில்
மனோஹர்பூர் என்ற ஊரில் கிரஹாம் ஸ்டெய்ன்ஸ் என்ற ஆஸ்திரேலிய கிறிஸ்தவ மிஷனரியும் அவரது
மகன்களும் ஜீப்பில் எரித்துக் கொல்லப் பட்ட வன்முறைச் சம்பவம் நிகழ்ந்தது.  இந்தப் படுகொலையை விசாரணை செய்வதற்காக அமைக்கப்
பட்ட வாத்வா கமிஷன் ஸ்டென்ய்ஸ் அந்தப் பகுதிகளில் சில ஆண்டுகளாகவே கடும் மதமாற்றப்
பிரசாரங்களில் ஈடுபட்டு வந்துள்ளதையும் அதனால் கணிசமான அளவில் வனவாசிகளின் கோபத்திற்கு
ஆளாகியுள்ளதையும் பதிவு செய்தது. சி.பி.ஐ விசாரணையைத் தொடர்ந்து 2003ல் தாராசிங் உள்ளிட்ட
12 பேரை குற்றவாளிகளாக விசாரணை நீதிமன்றம் உறுதி செய்தது.  தாராசிங் பஜ்ரங்க் தள் அமைப்பின் முன்னாள் உறுப்பினராக
இருந்து கருத்து வேறுபாடு காரணமாக அதிலிருந்து வெளியேறியவர்;  மற்றபடி இந்தக் குற்றச்செயலுக்கும்  பஜ்ரங்க தளம் அமைப்பிற்கும்  எந்த தொடர்பும் இல்லை. இது தனிப்பட்ட அளவில் திட்டம்
தீட்டிச் செய்யப் பட்ட வன்முறைச் செயல் என்று நீதிமன்றம் தெளிவாகவே கூறியிருக்கிறது
[1].  இந்நிலையில், அந்தக் குறிப்பிட்ட
காலகட்டத்தில்  பஜ்ரங்க தளம் அமைப்பின் தலைமைப்
பொறுப்பில் சாரங்கி இருந்ததால்,  அவருக்கும்
அந்தச் சம்பவத்தில் தொடர்பு உண்டு  என்று முற்றிலும்
ஆதாரமற்ற அவதூறு பிரசாரம் செய்யப் படுகிறது. 
அவர்மீது உள்ள கிரிமினல் வழக்குகள் அரசியல் விரோதம் காரணமாகப் பதியப்பட்டவையே
அன்றி அவற்றுக்கும் இந்த வன்முறைச் சம்பவத்திற்கும் எந்தத்தொடர்பும் இல்லை.  காங்கிரஸ், இடதுசாரி, திருணமுல் போன்ற இந்துவிரோத
கட்சிகள் ஆட்சியில் இருக்கும்போது, ஆர்.எஸ்.எஸ்., பாஜக தலைவர்கள் மற்றும் இந்து சமூக
சேவகர்கள் மீது  பொய்வழக்குகளைப் போடுவதை ஒரு
வழக்கமாகவும் உத்தியுமாக வைத்திருக்கின்றனர் என்பது நன்கு தெரிந்ததுதான் (சமீபத்திய
சபரிமலை விவகாரத்தின் போது கேரள பாஜக தலைவர் சுரேந்திரன் மீது அங்குள்ள பிணராயி விஜயன்
தலைமையிலான இடதுசாரி அரசு ஒரே வருடத்திற்குள் 200க்கும் மேற்பட்ட கிரிமினல் வழக்குகளைப்
போட்டிருப்பது ஏளனத்திற்கும் நகைப்பிற்கும் ஆளாகியுள்ளது).   இத்தகைய அவதூறுப் பிரசாரம் முளையிலேயே கிள்ளி எறியப்பட
வேண்டும்.
சம்ஸ்கிருத மொழியில் நல்ல புலமையும்,  அதன்மீதான ஆழ்ந்த பற்றும் சாரங்கியின் ஆளுமைக்கு
இன்னொரு சிறப்பான பரிமாணத்தை அளிக்கின்றன. 
சம்ஸ்கிருத பாரதி என்ற அமைப்பின் முக்கியமான காரியகர்த்தராக உள்ள சாரங்கி, வனவாசி
மக்களிடத்திலும் சம்ஸ்கிருதக் கல்வியைப் பரவலாக்கியுள்ளார். அவரது முயற்சிகளால் சுமார்
100க்கும் மேற்பட்ட வனவாசி இளைஞர்கள் பட்டப்படிப்பில் சம்ஸ்கிருதத்தை முக்கியப் பாடமாகப்
பயிலும் அளவு தேர்ச்சி பெற்றுள்ளனர். சிலர் திருப்பதி ராஷ்ட்ரீய சம்ஸ்கிருத சம்ஸ்தான்
போன்ற பிரபல சம்ஸ்கிருத உயர்கல்விக் கூடங்களிலும் பயில்கின்றனர்.   சமீபத்திய தேர்தல் வெற்றிக்குப் பிறகு தூர்தர்ஷனில்
வந்த சம்ஸ்கிருத நேர்காணலில்  இனிய, எளிய சம்ஸ்கிருதத்தில்
தனது வாழ்க்கைப் பயணம் மற்றும் சமூக, சிந்தனைகளை அவர் பகிர்ந்து கொண்டார் [2].  “மீனவப் பெண்ணின் திருமகனாக அவதரித்த வியாசர்தான்
வேதங்களைத் தொகுத்து நெறிப்படுத்தினார்.  மீனவர்கள்,
வனவாசிகள் உட்பட இந்து சமுதாயத்தின் அனைத்து உறுப்பினர்களுக்கும் வேதம் பயின்று ஞானம்
பெறுவதற்கான அதிகாரமும் தகுதியும் உண்டு” என்ற தனது கருத்தையும் விளக்கினார்.  உண்மையில் அவரது குடும்பப் பெயர் ஷடங்கீ என்பதும்,
அது ஒதிஷா உச்சரிப்புடனான ஆங்கிலத்தில் Sarangi என்று ஆகியுள்ளதும், இந்த நேர்காணலில்தான்
எனக்குத் தெரிய வந்தது. ஷடங்கீ  என்றால் ஆறு
வேத அங்கங்களையும் பயின்றவர்கள் என்பது பொருள் (சதுர்வேதி என்பது போல).  ஒரு ரிஷியாகவே வாழ்ந்து கொண்டிருக்கும் இந்த கர்மயோகிக்கு
மிகவும் ஏற்ற பெயர்தான்.  
அரசியல் களத்தில் பணபலம்,  வாரிசு உரிமை, அதிகார பின்னணி போன்றவை அப்பட்டமாகக்
கோலோச்சி வரும் சூழலில்,  பிரதாப் சந்திர சாரங்கி
என்ற மனிதரின் மாபெரும் எழுச்சி  தியாகம், சேவை,
இலட்சியவாதம், எளிய வாழ்க்கை ஆகிய விழுமியங்களின் மீதான இந்திய மக்களின் நம்பிக்கைகளை
உறுதிப்படுத்தும் ஒளிக்கீற்றாக வந்திருக்கிறது என்றே கூறலாம்.
*
சுட்டிகள்:

Posted on Leave a comment

கம்பனில் வேதாந்தம்: ஐந்து மகத்தான உவமைகள் | ஜடாயு

தமிழின் மூன்று மகத்தான கவிஞர்களாக கம்பன், வள்ளுவன், இளங்கோ ஆகியோரைத் தனது பாடல்களில் பாரதியார் பட்டியலிட்டுள்ளார். அதில் ஒரு பாடல்,


சிலப்பதிகாரச்
செய்யுளைக் கருதியும்,
திருக்குறள் உறுதியும், தெளிவும், பொருளின்
ஆழமும் விரிவும் அழகும் கருதியும்,
எல்லையொன்றின்மை எனும் பொருளதனைக்
கம்பன் குறிகளாற் காட்டிட முயலும்
முயற்சியைக் கருதியும், முன்புநான் தமிழச்
சாதியை அமரத் தன்மை வாய்ந்தது’ என்று
உறுதிகொண்டிருந்தேன்…
என்று
போகிறது. இதில் கம்பனுக்குத் தரப்பட்டுள்ள புகழுரை சிந்தனைக்குரிய ஒன்று. எல்லையொன்றின்மை
என்று பாரதி சொல்வதை இரண்டு விதமாகப் புரிந்து கொள்ளலாம். முதலாவதாக, வாழ்க்கையை,
மனித விழுமியங்களைக் கூறுகிறார் என்று கொள்ளலாம். அன்பிற்கு, தியாகத்திற்கு, சகோதர
பாசத்திற்கு, பக்திக்கு அல்லது ஆசைக்கும் தான் எல்லை உண்டா? அதன் அடிப்படையில்
லட்சுமணனும், பரதனும், கைகேயியும், குகனும், வாலியும், ஜடாயுவும், லங்கா தகனமும்,
அக்கினிப் பிரவேசமும், மாயமானும் வாழ்க்கையின் சில பரிமாணங்களின் ஆழ்ந்த
குறியீடுகளாகவே நம் கலாசார வெளியில் பதிந்து விடச் செய்தவன் கம்பன். இது மிகவும்
பொருத்தமாக இருந்தாலும் வலிந்து கொள்ளும் பொருள் தான். அடுத்ததாக, எல்லையொன்றின்மை
என்பதற்கு நேர்ப்பொருள் முடிவற்றது, அனந்தம் என்பதாகும். இச்சொல் இந்திய ஞான
மரபிலும் கவி மரபிலும் பிரம்மம் எனப்படும் பரம்பொருளையே குறித்து நிற்கிறது. எனவே,
அந்தப் பரம்பொருளின் இயல்பைக் குறிகளால் காட்டக் கம்பன் செய்த முயற்சி என்றாகிறது.
இது கம்பரை மாகவிஞன் என்ற நிலையோடு கூட, தத்துவ ஞானியாகவும், வேதாந்தியாகவும்
சித்தரிக்கிறது.
கம்பரின்
இந்தப் பரிமாணத்தையும், கம்பராமாயணத்தில் வேதாந்தக் கருத்துக்கள் அங்கங்கு அமைந்து
வரும் பாங்கையும் குறித்து, சில அறிஞர்களும் ஆய்வாளர்களும் சுட்டிக்
காட்டியிருக்கிறார்கள். குறிப்பாக, தத்துவக் கருத்துக்களை எடுத்துரைக்கும்போது,
தொன்றுதொட்டு உபநிஷதங்களும் சங்கரர் முதலான ஆசாரியர்களும் வேதாந்த மரபில் கூறியுள்ள
உவமைகளைத் தனது கவிதையில் கம்பர் உரிய இடங்களில் அழகுற எடுத்தாளும் பாங்கு கற்று
இன்புறுதற்குரியது. ‘கல்வியிற் பெரியவன் கம்பன்’ என்ற கூற்றுக்கேற்ப, வேதாந்த
சாஸ்திரத்திலும் கம்பனுக்கு நல்ல பரிச்சயமிருந்தது என்பது இவற்றிலிருந்து
புலனாகிறது.


1. பொன்னின்
பிறிதாகில பொற்கலனே?
நின்னின் பிறிதாய் நிலையின் திரியா
தன்னின் பிறிது ஆயினதாம் எனினும்
உன்னின் பிறிது ஆயினவோ உலகம்?
பொன்னின் பிறிது ஆகில பொற்கலனே.

யுத்தகாண்டம், இரணியன் வதைப் படலம்
அசையும்
அசையாப் பொருள்களினால் ஆன இவ்வுலகம் (ஜகத்), உன்னிலிருந்து வேறுபட்டதாகவும், தனது
நிலையில் மாறாததாகவும், அதே சமயம் தன்னுள் வேறுவேறானவற்றைக் கொண்டுள்ளதாகவும் தோன்றுகிறது.
எனினும், உன்னிலிருந்து வேறுபட்டதா இவ்வுலகம்? பொன்னால் செய்த அணிகலன்கள் பலவிதமாக
இருந்தாலும், பொன்னை விட்டு வேறு ஒன்றாக ஆவதில்லை.
ஆதிசங்கரர்
தனது பல நூல்களில் எடுத்தாண்ட உவமை இது. உதாரணமாக,
ஸச்சிதா³த்மன்யனுஸ்யூதே
நித்யே விஷ்ணௌ ப்ரகல்பிதா: |
வ்யக்தயோ விவிதா
: ஸர்வா ஹாடகே கனகாதி³வத் ||
உண்மை,
அறிவு (ஸத், சித்) வடிவமாகவும், அழிவற்றதாகவும், எங்கும் வியாபித்துள்ளதுமான
(விஷ்ணு) பரம்பொருளில் பலவித வேற்றுமையுள்ள பொருட்கள், தங்கத்தில் காப்பு
முதலியவைகள் செய்யப்படுவது போல கற்பிக்கப் பட்டுள்ளன.

ஆத்மபோதம், 9
‘நீருமாய்த்
தீயுமாகி நிலனுமாய் விசும்புமாகி, ஏருடைக் கதிர்களாகி..’ என்கிறார் அப்பர். ‘நீரும்,
தீயும், நிலனும், விசும்பும் ஆக்கி’ என்று கூறவில்லை. ‘வானாகி மண்ணாகி வளியாகி
ஒளியாகி ஊனாகி உயிராகி’ என்கிறது திருவாசகம். ‘வானாக்கி, மண்ணாக்கி, வளியாக்கி,
ஒளியாக்கி’ என்று கூறவில்லை. இந்துமதத்தின் கடவுள் என்பவர் ஏதோ ஏழு வானங்களுக்கு
அப்பால் பரமண்டலத்தின் உட்கார்ந்துகொண்டு உலகத்தைப் படைத்து வேடிக்கை பார்க்கும் பிரபஞ்சத்தினின்றும்
வேறுபட்ட கடவுள் (extra Cosmic God) அல்ல. மாறாக, உலகத்தின் ஒவ்வொரு
அணுவுக்குள்ளும் அணுவாக நின்று பிரபஞ்சமாகவே திகழும் கடவுள் (Cosmic God). நரசிம்ம
அவதாரத்தின் மையமான தத்துவமே இதுதான். அதனால்தான், அந்த அவதாரக் கதையைக் கூறும்
படலத்தில் பிரகலாதனின் துதியாக இந்தப் பாடலைக் கம்பர் அமைத்திருக்கிறார்.
‘படைப்புகளை
வணங்குவது மூடத்தனம் (ஷிர்க்). படைத்தவனாகிய அல்லாஹ் ஒருவனே வணங்குவதற்குரியவன்’
என்பது போன்ற விளம்பரப் பலகைகள் தமிழ்நாட்டில் இஸ்லாமிய வஹாபிய மதப்பிரசாரங்கள்
கோலோச்சும் சில இடங்களில் தென்படுவதைப் பார்த்திருக்கலாம். இந்துக்கள் பூமியையும்
நதிகளையும் மலைகளையும் மரங்களையும் புனிதமாகக் கருதி வழிபாடு செய்வதைக் கேலியும்
கண்டனமும் செய்யும் நோக்கத்துடனேயே இந்தப் பிரசாரம் முன்னெடுக்கப்படுகிறது. ஆனால்
இந்து சமயப் பண்பாடு காலம்காலமாக இயற்கையையும் சிருஷ்டியையும் தெய்வத்தன்மை
உடையதாகவே கருதி வந்திருக்கிறது. படைப்போன், படைப்பு என்ற இருமைக் கோட்பாடும் அதனால்
விளையும் வேற்றுமை உணர்வுகளும் அதில் இல்லை. ‘படைப்போனும் படைப்பாளியும் அல்ல,
நடராஜனும் அவனது நடனமுமே’ (No creator and creation, only the dancer and his
dance) என்ற மேற்கோள் இந்தத் தத்துவத்தின் சாரம்தான். இந்துத் தத்துவங்களுக்கும்
ஆபிரகாமிய மதக்கோட்பாடுகளுக்கும் உள்ள அடிப்படையான ஒரு வேறுபாட்டை விளக்கும்
வகையில் மேற்கண்ட உவமை அமைந்திருக்கின்றது என்று சொன்னால் அது மிகையில்லை.
2. ஆலமும்
வித்தும் ஒத்து அடங்கும் ஆண்மையான்

காலமும் கருவியும் இடனும் ஆய் கடைப்
பால் அமை பயனும் ஆய் பயன் துய்ப்பானும் ஆய்
சீலமும் அவைதரும் திருவும் ஆய் உளன்
ஆலமும் வித்தும் ஒத்து அடங்கும் ஆண்மையான்.

யுத்தகாண்டம், இரணியன் வதைப் படலம்
[இடனும் –
களனும்; ஆய் – ஆகி; கடைப்பால் – இறுதியில்; துய்ப்பானும் – அனுபவிப்பனும்; சீலம் –
நல்லொழுக்கம்]
உலகில்
எந்த ஒரு செயலையும் செய்வதற்குரிய காலம் கருவி, களன் மூன்றுமாய் ஆகி, அந்தச்
செயலின் இறுதிப் பயனாகவும், அந்தப் பயனை அனுபவிப்பனாகவும் தானே ஆகி,
நல்லொழுக்கமும், அதனால் அடையும் செல்வமும் தானே ஆகியவன் அந்தப் பரம்பொருள்.
ஆலமரமும் அதன் விதையும் போல, உலகமனைத்தும் தன்னுள் அடங்கியிருக்கும் படியான
பேராண்மையுள்ளவன் அவன்.

பிரகாலதன்
இரணியனுக்கு நல் உபதேசம் செய்யும் பகுதியில் இப்பாடல் வருகிறது. இதில் வரும்
தத்துவார்த்தமான அந்த உவமை, மிகத் தொன்மையானது. வேதாந்தத்தின் ஆதிமுதல் நூல்களான
உபநிஷதங்களிலேயே அது உள்ளது. சாந்தோக்ய உபநிஷதத்தில், குருவான ஆருணி உத்தாலகர்
என்ற முனிவருக்கும் அவரது மகனும் சீடனுமாகிய சுவேதகேது என்ற சிறுவனுக்கும் இடையில்
நிகழும் கீழ்க்கண்ட உரையாடலில் இது வருகிறது. நீயே அது (தத்வமஸி) என்ற மகா
வாக்கியமே இதன் இறுதி உபதேசமாக அமைந்துள்ளது.
இந்த
மரத்திலிருந்து ஒரு அத்திப்பழம் கொண்டு வா.
இதோ ஐயா.
இதை உடை.
உடைத்துவிட்டேன்
ஐயா.
அதில்
என்ன காண்கிறாய்?
துகள்கள்
போன்று சிறிய விதைகள், ஐயா.
அவற்றில்
ஒன்றை உடை.
உடைத்துவிட்டேன்
ஐயா.
அங்கு
என்ன காண்கிறாய்?
ஒன்றுமில்லை
ஐயா.
அவர்
சொன்னார் – அன்பு மகனே, உன்னால் அங்கு காணமுடியாத நுண்ணிய சூட்சுமப் பொருள்; இந்த
நுண்பொருளிலிருந்தே இந்தப் பெரும் அத்திமரம் வளர்ந்து நிற்கிறது. சிரத்தை கொள்,
அன்பு மகனே. அந்த நுண்ணிய சூட்சுமப் பொருளே இவையனைத்தின் ஆத்மா. அது சத்தியம். அது
ஆத்மா. நீயே அது, சுவேதகேது.
இதில்
வரும் ‘ந்யக்ரோதஸ்ய பலம்’ என்பது அத்திப்பழம் என்று பொதுவாக மொழியாக்கம் செய்யப்
படுகிறது. ஆனால் இது ஒரு பொதுப்பெயராக அத்திமரம், ஆலமரம், அரசமரம் ஆகிய மூன்றையும்
குறிப்பதாகக் கொள்ளலாம். இவை மிகப் புனிதமான மரங்களாக வேதகாலம் முதல் கருதப் பட்டு
வந்துள்ளன. நியக்ரோத (nyagrodha), உதும்பர (udumbara), அஸ்வத்த (ashwattha) என்று
விஷ்ணுவின் ஆயிரம் திருநாமங்களில் முறையே இந்த மூன்று மரங்களின் பெயர்களும்
அடுத்தடுத்து வருகின்றன.
இந்த மரங்களின்
மலர்களுக்கு ஒரு தனிசிறப்பு இருக்கிறது. இந்த மூன்று மரங்களின் மலர்களுமே மிக
அபூர்வமானவை. அவற்றின் பூப்பருவம் என்பதை நாம் காணவே முடியாது. அது காய், கனிப்
பருவங்களின் அடியில் மறைந்து கிடக்கிறது. ‘அத்தி பூத்தாற்போல’ என்பது வழக்கு.
கருவுக்குள் உயிர் யாருக்கும் தெரியாமல் குகையில் வளரும் கனல் போல வளர்கிறது,
குழந்தையாக அது வெளிப்படும்போது (manifest) தான் நாம் அதைக் காணமுடிகிறது.
அதேபோலத்தான் பிரபஞ்சமும். அது வெளிப்பட்டு நிற்கும் நிலையை மட்டுமே நாம்
காணமுடியுமே அன்றி அதன் மூலத்தை அல்ல. இந்த மரங்களின் மலர்தலும் கனிதலும்
சிருஷ்டியின் மகா ரகசியத்தின் குறியீடுகள் போல இருப்பதால்தான், தேர்ந்தெடுத்து இத்தகைய
உவமையை நமது ரிஷிகள் கூறினார்கள் என்று தோன்றுகிறது.
3. மொக்குளே
போல முரண் இற்ற அண்டங்கள்

நிற்கும் நெடும் நீத்த நீரில் முளைத்து எழுந்த
மொக்குளே போல முரண் இற்ற அண்டங்கள்
ஒக்க உயர்ந்து உன் உளே தோன்றி ஒளிக்கின்ற
பக்கம் அறிதற்கு எளிதோ? பரம்பரனே
– ஆரணிய
காண்டம், கவந்தன் வதைப் படலம்
[பரம்பரனே
– மேலானவற்றுக்கெல்லாம் மேலானவன்; நீத்த நீரில் – வெள்ளத்தில்; மொக்குள் – குமிழ்;
முரண் இற்ற – முரண்கள் அழிந்த; பக்கம் – பக்ஷம், தன்மை]
(அனைத்தும்
அழிந்துவிடும் பிரளயம் எனப்படும் ஊழியிலும்) நிலையாக நிற்கும் பெரு வெள்ளக் கடலில்
முளைத்தெழுந்த குமிழ்கள் போல, (ஒன்றோடு ஒன்றுக்கு நிலவிய) மாறுபாடுகள் அனைத்தும் அழியப்
பெற்ற அண்டங்கள், ஒரே போல மேலெழுந்து, உன்னிடத்தே தோன்றி, உன்னிடத்திலேயே ஒளிந்து
மறைகின்ற தன்மை அறிதற்கு எளிதோ?
ஆதியில்
சிருஷ்டியின்போது அண்டங்கள் அனைத்தும் மாறுபாடற்று ஒரே பொருளாக (singularity)
உள்ளது. அந்த ஒற்றைப் பொருளிலிருந்து ஆகாசமும் (பெருவெளி), ஆகாசத்திலிருந்து
வாயுவும், வாயுவிலிருந்து அக்னியும், அக்னியிலிருந்து நீரும் எனப் படிப்படியாக
ஐம்பூதங்களும் தோன்றிப் பல்வேறு மாறுபாடுகளுடன் கூடிய பிரபஞ்சம் முழுவதுமாக
மலர்கிறது. பின்பு பிரளயத்தின்போது, இதற்கு நேரெதிராக, மாறுபாடுகள் அனைத்தும்
படிப்படியாக அழிந்து ஒற்றைப் பொருளாக ஆகின்றது. பிறகு மீண்டும் சிருஷ்டி, மீண்டும்
பிரளயம் என பிரபஞ்ச சுழற்சி தொடர்கிறது. இந்து ஞானம் கூறும் இந்த மகத்தான
பிரபஞ்சவியல் தத்துவத்தை மெய்ப்பிக்கும் வகையிலேயே நவீன இயற்பியல் இத்திறக்கில்
கண்டடைந்து கொண்டிருக்கும் கருத்துக்கள் உள்ளன என்பது குறிப்பிடத் தக்கது.
பிரம்மமே
உலகிற்கு முதற்காரணமாக உள்ளது என்பதை விளக்கும் உவமை இது.
வேதாந்த
நூல்களில் காரணம் (cause) என்பதை உபாதான காரணம் (material cause), நிமித்த காரணம்
(efficient cause) என்று இரண்டு விதமாகப் பிரிக்கிறார்கள். உதாரணமாக, குடத்திற்கு
மண் உபாதான காரணம்; குயவன், சக்கரம், குயவனின் கருவிகள் முதலியவை நிமித்த காரணம். எப்படியென்றால்,
குடம் மண்ணிலிருந்து உண்டாகிறது என்பது மட்டுமல்லாமல், குடம் இருக்கும் காலம்
முழுவதும் அது மண்ணில்தான் நிலைபெற்றிருக்கிறது. மண்ணைவிட்டுப் பிரித்து குடத்தைத்
தனியாக எடுத்துச்செல்ல முடியாது. குடம் கடைசியாக அழிந்தாலும் அது மண்ணாகிறது. இவ்வாறு
காரியம் (effect) காரணத்திலிருந்து (cause) பிரிக்க முடியாமலிருக்கும்போது அது
உபாதான காரணம் எனப்படுகிறது. மாறாக, குயவன், சக்கரம், குயவனின் கருவிகள் முதலியவை
குடம் உண்டாவதற்குத் தேவையாக இருந்தபோதும், அதன்பிறகு குடத்துடன்
சம்பந்தமில்லாததால், அவை நிமித்த காரணம் என்றாகின்றன.
சங்கரர்
கூறுகிறார்:
உபாதா³னே(அ)கி²லாதாரே
ஜக³ந்தி பரமேஶ்வரே ।
ஸர்க³ஸ்தி²திலயான் யாந்தி பு³த்³பு³தா³னீவ வாரிணி ॥
அனைத்திற்கும்
ஆதாரமாகவும், உபாதானமாகவும் உள்ள பரமேசுவரனிடத்தில், தண்ணீரில் நீர்க்குமிழிகள்
தோன்றி, இருந்து, மறைந்து போவது போல, உலகமெல்லாம் உண்டாகி, இருந்து, அழிந்து
போகின்றன.

ஆத்மபோதம் 8
நீர்க்குமிழிகள்
நீரிலிருந்து எழுகின்றன, நீரில் வாழ்கின்றன, நீரிலேயே அமிழ்கின்றன. நீரைத் தவிர்த்துத்
தனியான இருப்பு என்று ஒன்று அவற்றுக்கு இல்லை. அதே போல, பல்வேறு மாறுபாடுகளுடன்
கூடிய பிரபஞ்சமும் அதன் ஜட, சேதனப் பொருட்களும் (உணர்வற்றவை, உணர்வுடையவை)
பிரம்மத்தினின்று தோன்றுகின்றன. பிரம்மத்தில் வாழ்கின்றன, பிரம்மத்திலேயே மறைந்து
லயமடைகின்றன. எனவே பிரபஞ்சத்திற்கு பிரம்மம் நிமித்த காரணமாக மட்டுமல்ல, உபாதான
காரணமாகவும் இருக்கின்றது. இதுவே அத்வைத வேதாந்தம் கூறும் கருத்து. த்வைதம்,
விசிஷ்டாத்வைதம் முதலான மற்ற தத்துவப் பிரிவுகளில் பிரம்மம் உபாதான காரணம் என்பது
ஏற்கப்படவில்லை. இந்தக் குறிப்பிட்ட உவமையைக் கம்பன் கூறியுள்ள விதம் சங்கரரின்
மேற்கண்ட சுலோகத்தின் மொழியாக்கம் போலவே உள்ளது என்பது கவனிக்கத் தக்கது.
4.
வேலையும் திரையும்போல் வேறுபாடு இலான்

காலையின் நறு மலர் ஒன்றக் கட்டிய
மாலையின் மலர் புரை சமய வாதியர்
சூலையின் திருக்கு அலால், சொல்லுவோர்க்கு எலாம்
வேலையும் திரையும்போல் வேறுபாடு இலான்.

யுத்தகாண்டம், இரணியன் வதைப் படலம்
[காலையின்
– காலத்தே; புரை – போன்ற; சூலை – வெம்மை, தாபம்; திருக்கு – மாறுபாடு; வேலையும்
திரையும் – கடலும் அலையும்]
காலத்தே
மலர்ந்த நறுமலர்களைச் சேர்த்துக் கட்டிய மாலையில் உள்ள மலர்களைப் போல,
சமயவாதிகளின் மனங்களின் வெம்மை காரணமான மாறுபாடு அல்லாமல், அவனது உண்மைத் தன்மையை
உணர்ந்து கூறும் ஞானிகளுக்கெல்லாம், கடலும் அலையும் போல வேறுபாடில்லாதவன் அவன்.
இந்த
உவமையில் இரண்டு விதமான வேறுபாடுகளையும் கடந்தவன் பரம்பொருள் என்று கவி
சுட்டுகிறார். முதலாவது, பல்வேறு பெயர்களிலும் ரூபங்களிலும் வழிபட்டாலும் பிரம்மம்
எனப்படும் பரம்பொருள் ஒன்றே; அதன் உருவங்களும் பெயர்களும் மாலையில் தொடுத்த
மலர்களைப் போன்றவை என்பது. இக்கருத்து நமது ஞானநூல்களிலும் பக்திப் பாடல்களிலும்
தொடர்ந்து பல்வேறு விதமாகக் கூறப்பட்டுள்ள ஒன்றுதான். இரண்டாவது, பற்பல
மாறுபாடுகளால் ஆன இவ்வுலகம் (பிரபஞ்சம்) பிரம்மத்திலிருந்தும் வேறுபட்டதன்று என்ற
கருத்து. கடலுக்கும் அலைக்கும் உள்ள உறவு என்ன என்ற கேள்விக்கு வேறுவேறு
விதங்களில் விடைகாண்பதன் மூலமாகவே தூய அத்வைதம் முதல் தூய த்வைதம் வரையிலான
வேதாந்த தத்துவப் பிரிவுகளின் நுட்பமான வேறுபாடுகளை விளக்கி விட முடியும்.
ஸத்யபி பேதா³பக³மே
நாத² தவாஹம்
ʼ ந மாமகீனஸ்த்வம் ।
ஸாமுத்³ரோ ஹி தரங்க³
க்வசன ஸமுத்³ரோ ந தாரங்க³
இறைவா,
வேற்றுமை நீங்கியபோதும், நான் உன்னுடையவன், நீ என்னுடையவனல்லன். அலையன்றோ கடலைச்
சேர்ந்தது? ஒருபோதும், கடல் அலையைச் சேர்ந்ததாக இருப்பதில்லை.
– ஷட்பதீ
ஸ்தோத்ரம் (சங்கரர்)
இறைவா
உனது தன்னியல்பும் (ஸ்வரூபம்) எனது தன்னியல்பும் ஒன்றே. அது ஸச்சிதானந்த வஸ்து.
ஆயினும் நீ நித்யமுக்தன். பெரும் தீயிலிருந்து சிறு நெருப்புப்பொறி கிளம்புவது போல
நான் உன்னிடமிருந்து கிளம்பியுள்ளேன். பிறவிச் சுழலில் மாயையால் அல்லல்படுகிறேன்.
உன் கருணையால் அந்த ஸ்வரூபத்தை உணரப் போகிறேன். ஆகையால் சிறியோனாகிய நான் எப்போதும்
பெரியோனாகிய உன்னுடையவன்தான்.
அத்வைத
உண்மையின் உட்பொருளும், நடைமுறையில் பக்தனின் பக்தி உணர்வும் முரண்பட்டதல்ல என்பதை
இந்த உவமையைக் கொண்டு சங்கரர் விளக்குகிறார்.
திருமழிசையாழ்வாரும்
தனது பாசுரம் ஒன்றில் இதனை அழகுற அமைத்துப் பாடியுள்ளார்.
தன்னுளே திரைத்தெழும் தரங்கவெண் தடங்கடல்
தன்னுளே திரைத்தெழுந்தடங்குகின்ற தன்மைபோல்
நின்னுளே பிறந்திறந்து நிற்பவும் திரிபவும்
நின்னுளே அடங்குகின்ற நீர்மை நின்கண் நின்றதே. 

– திருச்சந்தவிருத்தம், நாலாயிர திவ்யப்ரபந்தம்
5.
அலங்கலில் தோன்றும் பொய்ம்மை அரவு

அலங்கலில் தோன்றும் பொய்ம்மை
அரவு எனப் பூதம் ஐந்தும்
விலங்கிய விகாரப் பாட்டின்
வேறுபாடு உற்ற வீக்கம்
கலங்குவது எவரைக் கண்டால்,
அவர் என்ப, கைவில் ஏந்தி
இலங்கையில் பொருதார் அன்றே,
மறைகளுக்கு இறுதி ஆவார்!
– சுந்தர
காண்டம், கடவுள் வாழ்த்து.
[அலங்கல்
– மாலை; அரவு – பாம்பு; விலங்கிய – ஊடுருவிக்கலந்த; விகாரப் பாடு – மாற்றங்கள்;
வீக்கம் – தோற்றம்; கலங்குவது – இல்லாமல் போவது; பொருதார் – போரிட்டார்]
எவருடைய
தரிசனத்தால் ஒன்றோடொன்று ஊடுருவிக் கலந்த ஐந்து பூதங்களும் வேறு வேறு விதமாக
அமைந்த பன்மைத் தோற்றம், மாலையில் தோன்றும் பொய்ப்பாம்பு போல இல்லாது போய்விடுமோ,
அவரன்றோ கைவில் ஏந்தி இலங்கையில் போர் செய்தார்! – என்று வேதத்தின் எல்லை நிலமாக
இருக்கின்ற ஞானிகள் கூறுவர்.
ரஜ்ஜுஸர்ப்பம்
(கயிற்றரவு) என்று சுருக்கமான பெயரால் அழைக்கப்படும் மிகப் பிரபலமான வேதாந்த உவமை
இது. கயிற்றில் பாம்பின் பொய்த்தோற்றம் ‘அத்யாஸம்’ எனப்படுகிறது. இப்பாடலில் கயிறு
என்னுமிடத்தில் மாலை என்று கூறப்பட்டுள்ள போதிலும் உட்பொருள் அதேதான்.

சங்கரர்
கூறுகிறார்:
ரஜ்ஜுஸர்ப்வதா³த்மானம்ʼ ஜீவோ
ஜ்ஞாத்வா ப
யம்ʼ வஹேத் ।
நாஹம்
ʼ ஜீவ: பராத்மேதி ஜ்ஞாதஶ்சேன்னிர்பயோ பவேத் ॥
-ஆத்மபோதம்,
27
கயிற்றைப்
பாம்பாக (எண்ணுவது) போல, தன்னை ஜீவனாக எண்ணி பயமடைகிறான். நான் ஜீவனல்ல, பரமாத்மா
என்று அறிந்தால் பயம் நீங்கினவனாக ஆகிறான்.
மாலை
நேரத்தில் இருட்டில் ஆற்றங்கரையோரமாகச் செல்லும் மனிதன், கீழே வளைந்து கிடக்கும்
கயிற்றைப் பார்த்து பாம்பென நினைத்துப் பயமடைகிறான். அது காற்றில் சிறிது
அசைந்தாலும் பயந்து ஓடிக் கீழே விழுந்து துன்பமடைகிறான். இவன் பாம்பென்று
நினைத்தாலும் அதனால் கயிற்றில் எந்தவித மாறுபாடும் ஏற்படுவதில்லை. பிறகு
வெளிச்சத்தைக் கொண்டுவந்து, நண்பனின் உதவியுடன் வந்து உற்றுப்பார்த்ததும், இது
பாம்பல்ல கயிறு என்று தெரிந்து கொள்கிறான். பயமெல்லாம் நீங்கிவிடுகிறது. இதைப்
போலவே, தனது உண்மை ஸ்வரூபத்தைத் தெரிந்து கொள்ளாமல் உடல், புலன்கள், மனம்
இவற்றுடன் சேர்ந்து அவைகளையே ப்ரமத்தால் நான் என எண்ணி ஜீவன் உலகில் வாழ்கிறான். நான்
என்று எண்ணும் உடல் முதலானவற்றின் போக்குகளை வைத்து தன்னைக் குறுகியவனாக
எண்ணுகிறான். தன்னைக் காட்டிலும் வேறான பிரபஞ்சம் இருப்பதாக எண்ணி அதன் மூலம்
பயத்தையும் துன்பத்தையும் அடைகிறான். இவன் வேறாக நினைத்தாலும் அதனால் ஆத்ம
ஸ்வரூபத்தில் ஒருவித மாறுபாடும் ஏற்படுவதில்லை. எப்போது வேதாந்த ஞானத்தாலும்,
குருவின் உபதேசத்தாலும் அருளாலும் விவேகம் ஏற்பட்டு தனது உண்மை ஸ்வரூபத்தை
அறிந்துகொள்கிறானோ, அப்போது நான் உடல் அல்ல, புலன்கள் அல்ல, மனம் அல்ல, நான்
ஸச்சிதாந்த ஸ்வரூபமான பரமாத்மா. என்னைக் காட்டிலும் வேறாக பிரபஞ்சம் கிடையாது
என்று தெரிந்துகொண்டு பயம் நீங்கி விடுதலையடைகிறான்.
ஒன்றோடொன்று
ஊடுருவிக் கலந்த ஐந்து பூதங்களும் வேறுவேறாக அமைந்த பன்மைத் தோற்றம் என்று
இப்பாடல் கூறும் கருத்தாக்கம் பஞ்சீகரணம் என்று வேதாந்த மொழியில் அழைக்கப்படுகிறது.
இது பற்றிய முழுமையான விளக்கம் சங்கரரின் ஆத்மபோதம் (சுலோகம் 12, 13), விவேக
சூடாமணி முதலான நூல்களில் உள்ளது.
பரம்பொருளே
அவதாரமெடுத்து ஸ்ரீராமனாகத் தோன்றியதால், இலங்கையில் போர் செய்தார் என்ற அடைமொழி
இங்கு ஸச்சிதானந்தமான ஆத்ம ஸ்வரூபத்தை, பிரம்ம ஸ்வரூபத்தைக் குறிக்கிறது.

ஸ்ரீராமஜெயம். ஓம் தத் ஸத்.

Posted on Leave a comment

இந்துத்துவமும் இந்துமதமும் ஒன்றுக்கொன்று முரண்படுபவையா? | ஜடாயு

 சஷி தரூர் நல்ல கல்வியறிவும் நேர்த்தியான ஆங்கிலப் புலமையும் கொண்ட அரசியல்வாதி, எழுத்தாளர். காங்கிரஸ் கட்சியில் இருந்தும் கூட, அவரது சில கருத்துக்கள் சிந்தனாபூர்வமாகவும் அறிவார்ந்தாகவும் இருப்பது ஒரு ஆச்சரியம்தான். ஆனால், Why I am a Hindu (நான் ஏன் இந்துவாக இருக்கிறேன்) என்ற அவரது சமீபத்திய நூலும், அதைச் சார்ந்த அவரது உரைகளும் நேர்காணல்களும் மிகவும் தட்டையாகவும் ஏமாற்றமளிப்பதாகவுமே உள்ளன. இந்துத்துவம் என்பது இந்துமத்திற்கு அன்னியமானது, எனவே முறையற்றது என்று நிறுவ முற்படுவதே அந்த நூலின் நோக்கம். அக்கருத்து முற்றிலும் அடிப்படையற்றது, போலித்தனமானது, திரிபுபட்டது.

காலனியத் தாக்கங்களிலிருந்து விடுபட்டு சுய உணர்வு பெற்றுள்ள இந்துக்களுக்கு இந்த ‘விவாதம்’ செயற்கையானதாகவும், சாரமற்றதாகவும், அதே சமயம் பிளவுபடுத்தும் தன்மை கொண்டதாகவுமே தோன்றும். ஏன்? இந்துமதம், இந்துத்துவம் என்ற இரண்டு கருத்தாக்கங்களையும் திட்டவட்டமாக வரையறை செய்துவிடலாம் என்று எண்ணினாலும், இரண்டுக்கும் நடுவில் இனம்பிரித்தறிய முடியாத பொதுத்தன்மைகள்தான் இருக்குமேயன்றி, இவை கறாரான, இறுக்கமான இரு வேறுபட்ட விஷயங்களாக இருக்காது. உதாரணமாக, விஜயநகரப் பேரரசையும், சிவாஜியின் இந்து சாம்ராஜ்யத்தையும் (‘ஹிந்து பத பாதஷாஹி’) எப்படி வகைப்படுத்துவீர்கள்? இந்துமதம் என்றா அல்லது இந்துத்துவம் என்றா? இவை இல்லையேல், இந்திய நாட்டின் பல பகுதிகளில், இந்து மதமும் கலாசாரமும் உயிர்வாழ்ந்திருக்கவே சாத்தியமில்லை. இந்த மகத்தான அரசியல் எழுச்சிகள் நிகழ்ந்திருக்காவிடில், சஷி தரூர் சாகுல் ஹமீதாகவும், ராமச்சந்திர குகா ராபர்ட்டாகவும் பிறந்திருப்பார்கள்! இன்றும், இந்துமதமும் இந்து சமுதாயமும் இந்தியாவிற்கு உள்ளேயும் வெளியேயும் பல இடங்களில் அதே போன்ற ஆக்கிரமிப்பு அபாயங்களையும் கொடுமைகளையும் சந்தித்து வருகின்றன என்பதுதான் நிதர்சனமான உண்மை. இத்தகைய சூழலில், சுய மயக்கத்தில் ஆழ்ந்துள்ள அறிவுஜீவி எழுத்தாளர்களின் குழப்பவாதங்களின் அடிப்படையில் இந்துக்கள் தங்களது வரலாற்று உணர்வை மறுதலிப்பதும் நீர்த்துப் போகச் செய்வதும் தற்கொலைக்கு ஒப்பானதாகவே முடியும்.

சுவாமி விவேகானந்தர், ஸ்ரீ அரவிந்தர் போன்ற நவீன இந்து மறுமலர்ச்சியாளர்களின் கருத்துக்கள் விஷயத்திலும் இதே ரீதியிலான குழப்பத்தைத்தான் இந்த அறிவுஜீவிகள் வெளிப்படுத்துகிறார்கள். சொல்லப் போனால், ஆதி சங்கரர் தொன்மையான ஆறு தத்துவப் பிரிவுகளின் (தரிசனங்கள்) செழுமைகளையும் உள்வாங்கி அதன் மூலம் அத்வைத வேதாந்தத்தை நிலைநாட்டி பாரதம் முழுவதும் திக்விஜயம் செய்தது, ராமானுஜர் அயராது பக்தியையும் சரணாகதித் தத்துவத்தையும் பிரசாரம் செய்து வைணவ மரபை நெறிப்படுத்தியது, பசவண்ணரின் வீரசைவ இயக்கம், துளசிதாசரின் ஸ்ரீராமசரிதமானஸ் என்கிற ராமாயண காவியம் சாதி, சமய, மொழிப் பிரிவினைகளைத் தாண்டி வட இந்தியாவின் அனைத்து இந்துக்களையும் ஒன்றிணைத்தது – இவையெல்லாம் இந்துமதமா அல்லது இந்துத்துவமா? சுவாமி விவேகானந்தர் விஷயத்தில் பேராசிரியர் ஜ்யோதிர்மய ஷர்மா அவரை இன்றைய இந்துத்துவ கருத்தியலின் அடிப்படைகளை உருவாக்கியவர் என்று அடையாளப் படுத்துகிறார். ஆனால், சஷி தரூர், அதே விவேகானந்தரை ‘இந்துத்துவம் தவிர்த்த இந்துமதம்’ என்ற தனது விநோத வகைப்பாட்டில் கொண்டு வருகிறார். இந்த இரண்டு அறிவுஜீவிகளுமே பாஜக / இந்துத்துவ எதிர்ப்புப் பள்ளியைச் சார்ந்தவர்கள் என்பதுதான் இதில் வேடிக்கையான விஷயம்.

அண்மைக்காலங்களில் ‘இந்துமதம் எதிர் இந்துத்துவம்’ என்ற தலைப்பில் தொடர்ந்து விவாதங்களை ஊடகங்களிலும் கல்விப் புலங்களிலும் நேருவிய செக்யூலரிஸ்டுகளும் இடதுசாரிகளும் திட்டமிட்டு உருவாக்கிக் கொண்டிருக்கிறார்கள். சஷி தரூரின் குறிப்பிட்ட புத்தகமும் அதன் ஒரு பகுதிதான். இந்தியாவின் தேசிய மைய நீரோட்டத்தில், தங்கள் சித்தாந்தங்களும் கொள்கைகளும், அரசியல் பொருளாதாரம் கலாசாரம் என அனைத்துத் துறைகளிலும் வலுவிழந்து தேய்ந்து மறைந்து கொண்டிருப்பதைக் கண்டு இவர்கள் பீதியடைந்திருக்கிறார்கள். இத்தனை காலமாக இந்துமதத்தைக் குறித்து பழமைவாதம், மூடநம்பிக்கை, சாதிக் கொடுமை என்று எதிர்மறையாகவே பேசிவந்தவர்கள் இந்தத் தரப்பினர். ஆனால், அயோத்தி இயக்கத்தையும் வாஜ்பாய் ஆட்சியையும் தொடர்ந்து இந்துத்துவ எழுச்சி நீறுபூத்த நெருப்பு போல கனன்று கொண்டிருக்கும் 21ம் நூற்றாண்டின் இந்தியாவில், அத்தகைய வாதங்கள் நிராகரிக்கப்படும் என்பதை இப்போதுதான் தாமதமாக உணரத் தொடங்கியிருக்கிறார்கள். 20ம் நூற்றாண்டில் இந்தியாவின் வெகுஜன மனநிலையைப் பீடித்திருந்த நேருவியம், சோஷலிசம், மார்க்சியம் போன்ற குறுகிய கால ‘இசங்’களைக் காட்டிலும் வலிமையானது இந்துமதமே என்பது நிரூபிக்கப்பட்டிருக்கிறது. அதனால்தான், காங்கிரஸ் வகையறாக்கள் வேஷம் போட்டு, முரசறைந்து என்னவெல்லாமோ செய்து மோதியை விடவும் பாஜகவை விடவும் உண்மையான இந்துக்கள் நாங்கள்தான் என்று பரிதாபகரமாக நிரூபிக்க முயற்சி செய்கிறார்கள். இந்த நிலைமை உருவாவதற்கான காரணமே இந்துத்துவ எழுச்சிதான் என்பதை அரசியல் நோக்கர்களும் பெரும்பான்மையான பொதுமக்களும் உணர்ந்திருக்கிறார்கள்.

‘இந்துமதம் வேறு இந்துத்துவம் வேறு’ என்ற நிலைப்பாடு ‘வெகுஜன’ இந்துக்கள் மற்றும் ‘ஆன்மீக’ இந்துக்களிடம் ஆதரவைப் பெற்றுத் தரும் என்று பாஜகவுக்கு எதிரான அரசியல் தரப்புகள் கணக்கிடுகிறார்கள். இந்துத்துவத்தை வன்முறை / மோதல், என்றும், காங்கிரஸ் பாணி செக்யுலரிசத்தை அமைதி / நல்லிணக்கம் என்றும் பெருவாரி இந்துக்கள் கருதுவார்கள் என்று நினைக்கிறார்கள். ஏனென்றால் ‘மதத்தின் பெயரால் ரத்தம் சிந்தாத இந்துமதம்’ என்ற பிரசாரமும் மூளைச்சலவையும் பல பத்தாண்டுகளாக இங்கு தொடர்ந்து நடந்து கொண்டிருக்கிறது. “இந்துமதம் தொடர்ந்து பல தாக்குதல்களை சந்தித்து வந்திருக்கிறது. ஆயினும் இது எதுவும் இந்துமதத்தைக் குலைத்து விடவில்லை. ஏனென்றால் இந்த மதம் யாராலும் உருவாக்கப்பட்டதல்ல; யாரும் இதைத் தீவிரமாக பிரசாரம் செய்யவில்லை. யாரும் ரத்தம் சிந்தி இதைக் காப்பாற்றவில்லை. இது ஒரு வாழ்க்கை முறை… இப்போது மதத்தைக் காப்பாற்றுகிறேன் என்று கிளம்பியிருக்கும் இந்துத்துவ லும்பன்களிடம்தான் நாம் ஜாக்கிரதையாக இருக்கவேண்டும். இந்துமதத்தின் எதிரிகளே இவர்கள்தான்..” என்று மேதாவித்தனமாகப் பேசும் பல ‘வெகுஜன’ இந்துக்களைப் பார்க்க முடியும். இத்தகைய மனநிலைக்குப் பின் இருப்பது எந்தவிதமான ‘ஆன்மீக’ உணர்வும் அல்ல, முற்றான அறிவின்மையும் வரலாற்று உணர்வின்மையும் மட்டுமே.

இந்துக்கள் ஒருபோதும் பிறர்மீது ஆக்கிரமிப்பு எண்ணம் கொண்டு வன்முறையிலும் ரத்தக் களறியிலும் ஈடுபடவில்லை என்பது உண்மைதான். ஆனால், தங்களது மதத்தையும் வாழ்க்கை முறையையும் ஆபிரகாமிய (இஸ்லாம், கிறிஸ்தவம்) மதங்களின் ஆக்கிரமிப்பிலிருந்து காப்பதற்காக ஏராளமான ரத்தத்தைச் சிந்தியிருக்கிறார்கள் என்பதையும் மறந்துவிடக் கூடாது. பொதுயுகம் 7ம் நூற்றாண்டு தொடங்கி இஸ்லாமின் வாளுக்குக் கீழ் வந்த அத்தனை தேசங்களும் கலாசாரங்களும், அவற்றின் பழைய சுவடுகள் ஏதுமின்றி அழிக்கப்பட்டன. ஆனால் ஆயிரம் ஆண்டுக்கால இஸ்லாமியத் தொடர் படையெடுப்பிலும் ஆட்சியிலும் கூட இந்துமதம் முற்றாக அழிந்து விடவில்லை. தொடர்ந்து தன்னைத் தக்கவைத்துக் கொண்டிருந்தது. இதை எப்படி விளக்குவீர்கள்? ஏதேனும் மாயமந்திரங்கள் அல்லது அற்புதச் செயல்களால் இப்படி நிகழ்ந்ததா என்ன?
இல்லை. இதற்குக் காரணம், தங்கள் மதத்தையும் கலாசாரத்தையும் வாழ்க்கை முறையையும் காப்பாற்றுவதற்காக நமது முன்னோர்கள் தலைமுறைகளாகப் போராடி ரத்தம் சிந்தினார்கள் என்பதுதான். விஜயநகரப் பேரரசும், ராணா பிரதாப சிம்மனின் தலைமையில் ராஜபுத்திரர்களும், சிவாஜியின் கீழ் மராட்டியர்களும், லாசித் போர்ஃபுகன் (Lachit Borphukan) கீழ் அசாமியர்களும், தென்னாட்டின் நாயக்க வீரர்களும், ஒதிஷாவின் கஜபதி மன்னர்களும், குரு கோவிந்த சிம்மனின் கீழ் சீக்கியர்களும் மற்றும் பல எண்ணற்ற இந்து ஆண்களும் பெண்களும் நூற்றாண்டுகளாகத் தொடர்ந்து போராடி, உயிர்நீத்ததால் தான், இன்று நாம் இந்துக்களாக நீடிக்கிறோம். ஹரிஹர-புக்கர் சகோதர்களுக்கு ஆசியும் நம்பிக்கையும் அளித்த வித்யாரண்யர் போல, சிவாஜி மன்னருக்கு உத்வேகமூட்டிய சமர்த்த ராமதாசர் போல, நமது குருமார்களும் அருளாளர்களும் கூட இந்த நீண்ட போராட்டத்தில் நமக்கு வழிகாட்டியிருக்கிறார்கள். நமது முன்னோர்களின் தியாகங்களைப் போற்றாவிட்டாலும், மறுதலிப்பதன் மூலம் அவமதிக்காமலாவது இருப்போம்.

ஆம், இவையெல்லாம் தெய்வத்தின் சக்தியால், தர்மத்தின் வலிமையால் நிகழ்ந்தது என்றே ஒரு சாதாரண இந்து நினைக்கக் கூடும். ஆனால் யதார்த்த உலகில், யதார்த்தமான மனித யத்தனத்தாலும் செயல்களாலும், யதார்த்தமான ரத்தமும் வியர்வையும் சிந்தப்படுவதாலும்தான் தர்மத்தின் சக்தி வெளிப்படும். நமது இதிகாசங்களும் புராணங்களும் இதைத்தான் கூறுகின்றன. எந்தக் குழப்பமும் கிலேசமும் இல்லாமல் அனைத்து இந்துக்களும் இந்த விஷயத்தைத் தெளிவாகப் புரிந்து கொள்ள வேண்டும்.

19-20ம் நூற்றாண்டின் இந்து மறுமலர்ச்சியும் 1980களின் மத்தியில் தொடங்கிய இந்துத்துவ அரசியல் எழுச்சியும் இந்த நீண்டகால வரலாற்றின் இயல்பான நீட்சியேயன்றி ‘நவீன’ மோஸ்தர்கள் அல்ல. அவ்வாறு அடையாளப்படுத்துவது என்பது, நீள் உறக்கத்திலிருந்து விழித்தெழுந்து குறைந்தபட்ச வரலாற்று உணர்வைப் பெற ஆரம்பித்திருக்கும் இந்து சமுதாயத்தை அதிலிருந்து திசைதிருப்புவதற்கான குயுக்தியன்றி வேறில்லை. மிகப்பெருமளவிலான எதிர்மறைப் பிரசாரங்களுக்கு மத்தியிலும் 2014ல் நரேந்திர மோதி தேர்தலில் வென்று ஆட்சியமைத்தது என்பது இந்துத்துவ அரசியலின் வளர்ச்சிப் பாதையில் ஒரு உறுதியான ஆரம்பத் தடம்தான். இன்னும் செல்லவேண்டிய பாதை நீண்டு உள்ளது. அந்தப் பயணத்தை முடக்கும் முயற்சிகளே இந்த எதிர்மறைப் பிரசாரங்கள்.

மேலும், இந்துத்துவம் என்ற இந்திய மூலம் கொண்ட சொல்லாட்சி, Hinduism என்ற ஆங்கிலச் சொல்லாட்சியுடன் ஒப்பிடுகையில் பல மடங்கு மேலானது. ‘துவம்’ என்ற சம்ஸ்கிருத பின்னொட்டுச் சொல், ஒரு பொருளின் இயல்பான தன்மையைக் குறிக்கிறது, சமத்துவம், சகோதரத்துவம், கவித்துவம் என்பதில் உள்ளது போல. மாறாக, ‘இசம்’ என்ற ஆங்கிலப் பின்னொட்டுச் சொல், செயற்கையாக வலிந்து உருவாக்கப்பட்ட (பொதுவாக எதிர்மறையான) கொள்கையைக் குறிக்கிறது, கம்யூனிசம், நாசியிசம், பாசிசம் என்பதில் உள்ளது போல. தனது மதத்தின் மீது பற்றுக் கொண்ட கிறிஸ்துவர், அதைக் குறிக்க Christianity என்ற சொல்லைத்தான் விரும்புவாரே அன்றி, Christism என்ற சொல்லை அல்ல. எனவே, மொழியியல் ரீதியாகவும், இந்துத்துவம் என்ற சொல் Hinduism என்ற சொல்லை விட மேம்பட்டதாகவே இருக்கிறது.

இந்துத்துவம் என்ற சொல் இந்துமதத்தின் ஒட்டுமொத்த சமூக, அரசியல், கலாசார, வரலாற்று உணர்வுகளை பிரதிபலிக்கும் ஒரு அழகிய, ஆழமான சொல்லாகும். அச்சொல்லை ஆர்.எஸ்.எஸ் என்ற இயக்கம், பாஜக என்ற கட்சி ஆகியவற்றுடன் மட்டும் தொடர்புறுத்தி அதற்கு ஒரு குறுகலான, எதிர்மறையான பொருளைத் தருவதற்கு சஷி தரூர், ராமச்சந்திர குகா போன்றோர் முயல்கின்றனர். இது தவறானது மட்டுமல்ல, மேற்கூறிய உணர்வுகளைத் திட்டமிட்டுப் பலவீனப்படுத்தும் வகையில் அமைந்துள்ளதால் மிக அபாயகரமானதும், இந்து சமுதாயத்திற்குத் தீங்கு விளைவிப்பதுமாகும். கட்சி வேறுபாடுகளைத் தாண்டி அனைத்து இந்துக்களும் இதைப் புரிந்து கொள்வது அவசியம்.