“Alyque Padamsee swam against the tide for contentious campaigns whose time had come – his Kamasutra Condom ads with Pooja Bedi blew sex out of the closet……

Vikram Phuken, The Hindu

இந்த வாக்கியங்கள் அலிக் பதம்ஸியை மிகச்சரியாக விவரிக்கின்றன எனலாம். நவம்பர் 18, 2018ல் தன் 90வது வயதில் காலமான பதம்ஸி இந்திய விளம்பர உலகில் முடி சூடா மன்னராகவே இருந்தவர். விளம்பரம் மட்டுமில்லமல் அவர் ஒரு மிகத்திறமையான தியேட்டர் ஆசாமியும் கூட. சினிமாவிலும் தலை காட்டியிருக்கிறார்.

நான் ஒண்ணரை வருடப் பயிற்சி முடித்து மேலாளராகப் பதவி ஏற்றதும் ஹிந்துஸ்தான் லீவர் லிமிடெட்டின் அழகு சாதனப்பொருட்கள் பிரிவில் சேர்ந்தேன். அந்தப் பிரிவிலிருந்துதான் இன்றைய பிரபல லிரில் சோப், ஃபேர் அண்ட் லவ்லி போன்ற அழகு சாதனப்பொருட்களைத் தயாரித்து விற்பனை செய்து வந்தார்கள். அன்றைய பிரிவின் தலைவர் சித்தார்த் சென் என்பவர் அன்றைய மார்க்கெட்டிங் உலகின் உஸ்தாத் என்று அறியப்பட்டவர். பதம்ஸீயின் நல்ல நண்பர். இருவருமாகச் சேர்ந்துதான் மிக மிக வெற்றிகரமான அந்த நீர் வீழ்ச்சியில் இளம் பெண் குளிக்கும் லிரில் சோப் விளம்பரத்தை உண்டாக்கியவர்கள்.

1985ல் பத்து வருடங்களுக்கு முந்தைய லிரில் சோப்பின் விளம்பரப் படத்தை மீண்டும் எடுக்கத் திட்டம் போடப்பட்டபோது அந்தப் பிரிவின் நிதி மேலாளர் என்னும் முறையில் பல கூட்டங்களில் நானும் பங்கேற்றிருக்கிறேன். நேரிடையாக பதம்ஸீயின் அணுகுமுறையைக் கண்டவன் என்னும் வகையில் எனக்கு அவர் மேல் சிவாஜி கணேசன் போல ஒரு மதிப்பு ஏற்பட்டது. மும்பையின் லீவர் ஹௌஸ் என்னும் எங்கள் அலுவலகத்தின் கான்ஃபெரென்ஸ் அறையில் தெலுங்குப்பட தேவலோகக் காட்சி போல சிகரெட் புகை சூழ சித்தார்த் சென்னும் அலிக் பதம்ஸீயும் விவாதித்து, வினாடி வினாடியாக அந்த லிரில் பட விளம்பரத்தை உருவாக்கியதை ஓரளவுக்குக் கண்ணால் கண்டவன் நான். படைப்புத்திறம் என்பது அங்குலம் அங்குலமாகச் செதுக்கப்பட வேண்டிய ஒன்று என்பதை நிதரிசனமாகப் புரிந்துகொண்ட தருணங்கள் அவை. ஒரு விளம்பரம் எவ்வாறெல்லாம் மக்களைச் சென்றடையும், அதன் தாக்கங்கள் எவ்வாறெல்லாம் இருக்கக்கூடும், அது எங்ஙனம் ஒரு பொருளின் விற்பனைக்குச் சாதக பாதகங்களை ஏற்படுத்தும் என்னும் இயலைக் கசடறக்கற்றவர் அலிக் பதம்ஸீ.

இந்த இருவரின் விவாதங்களில் ஒரு சுவாரஸ்ய அம்சம் – சர்வ சகஜமாகக் கெட்ட வார்த்தைகள் இறையும். ‘நான்கு எழுத்து ஆங்கிலச் சொல்’ ஒவ்வொரு வாக்கியத்திலும் இரண்டாவது இருப்பதைக் கவனித்திருக்கிறேன்!

பதம்ஸி உருவாகின லைஃப் பாய் விளம்பரம் பட்டி தொட்டிகளிலெல்லாம் அந்த சோப்பைக் கொண்டுபோய்ச் சேர்த்ததை நாமறிவோம். வடஇந்தியாவில் அப்போதெல்லாம் கடைகளில் பெயர்கூடச் சொல்லாமல் ‘லால்வாலி சோப்’ (சிகப்பு கலர் சோப்) என்றே கேட்டு வாங்குவார்களாம். நிதி மேலாளராக இருந்த நான் லைஃப்பாய் சோப்பின் விற்பனை எப்படியெல்லாம் உயர்ந்தது என்பதை அறிவேன்.

பதம்ஸீயின் இன்னொரு அபார உருவாக்கம் செர்ரி பிளாசம் ஷூ பாலிஷ். மிகச் சாமர்த்தியமாக சார்லி சாப்ளினை அதன் பிராண்ட் அம்பாசடாராக்கி பள்ளி போகும் குழந்தைகளின் செல்ல பிராண்டாக்கிவிட்டார். அம்மாக்கள் கடைகளில் சார்லி சாப்ளின் ஷூ பாலிஷ் என்று கேட்டு வாங்குவார்களாம்.

லலிதாஜியும் சர்ஃப் துணி சோப்பும் தெரியாத நடுத்தரப் பெண்மணி இன்று இந்தியாவில் இருக்க மாட்டார்கள். அந்த அளவுக்குப் பெண்களை ஈர்த்த விளம்பரம். இந்த விளம்பரத்துக்குப்பின் கவிதா சௌத்ரி இன்னும் உயரத்துக்குப்போனது தெரிந்த விஷயம்.

பதம்ஸீயின் இன்னொரு மாஸ்டர் ஸ்ட்ரோக் காமசூத்ரா ஆணுறை விளம்பரம். நான்கு சுவர்களுக்குள் மட்டுமே நடந்த சமாசாரத்தை விளம்பரத்தின் மூலம் வீட்டின் அறைக்குள் கொண்டுவந்தார் என்று அவர் மேல் குற்றச்சாட்டு உண்டு. இந்தியாவின் விளம்பர உலகம் வயதுக்கு வந்துவிட்டது என்று இந்தியர்களுக்கே உணர்த்தியவர் பதம்ஸீ. இந்த விளம்பரத்தில் நடித்த பூஜா பேடி மிகப் பிரபலமனது இன்னொரு சுவாரஸ்யம்.

மார்க்கெட்டிங் உலகில் பொருளைத் தயாரிக்கும் நிறுவனங்களில் இருக்கும் பெரிய மேலாளர்கள் இந்த விளம்பரங்கள் எப்படி வரவேண்டும் என்பதில் மிகுந்த முனைப்பு காட்டுவார்கள். அவர்களின் குறுக்கீடுகளைத் தாண்டி ஒரு நல்ல பிராண்ட் விளம்பரம் கொண்டு வருவது மிக மிகக் க‌ஷ்டமான செயல். பதம்ஸீ அந்தக் கடுமையான சவால்களைத் தன் அபாரத் திறமையாலும் ஆளுமையாலும் அனாயாசமாகக் கையாண்டு வெற்றி பெற்றார்.

பதம்ஸிக்குள் ஒரு நடிகர் இருந்தார் என்பது நம்மில் பலருக்குத் தெரியாது. அவர் முதலில் நடித்தது தன் சொந்தச் சகோதரரின் நாடகக்குழுவில், ஏழே வயதில்! ஷேக்ஸ்பியரின் வெனீஸின் வியாபாரி நாடகத்தில் நடித்தார். என்ன வேடம் போட்டார் என்பது பற்றிச்செய்தி இல்லை. அடுத்த 70 வருடங்களில் அவர்களுடைய குழுவின் நாடகங்களை இயக்கியது பதம்ஸீ அல்லது அவரின் மனைவி பேர்ல் பதம்ஸி. நாடக உலகிலும் பல புதுமைகளைச் செய்தவர் பதம்ஸீ.

1974ல் ஆண்ட்ரு லாயிட் வெபெர் (ஆம் ஸ்லம் டாக் மில்லியனரின் இசையமைப்பாளரேதான்!) ‘ஜீஸஸ் கிரைஸ்ட் சூப்பர்ஸ்டார்’ என்னும் பிராட்வே ரக இசை நாடகத்தை அரங்கேற்றி இந்தியாவில் இதுபோன்ற நாடகங்களுக்கு பெரும் வரவேற்பை ஏற்படுத்தினார். பதம்ஸீ ஓரளவுக்கு வெகுஜன வகை நாடகங்களையே இயக்கினார் என்றாலும் புதுமைகளும் செய்யாமலில்லை. கிரிஷ் கர்நாடின் துக்ளக் நாடகத்தை இவர் மேடையேற்றியது நாடக உலகைத் திரும்பிப் பார்க்க வைத்தது.

இவர் மீது விமரிசகர்கள் வைக்கும் குற்றச்சாட்டு இவர் தன் படைப்புக்களில் வணிகத்தன்மையும் மேட்டிமைத்தன்மையுமே ஆதரித்தார் என்பார்கள். முக்கியமாக விஜய் டெண்டுல்கர், பாதல் சர்க்கார் போன்றவர்களின் அடித்தட்டுக் கதைக்கருவை இவர் அதிகம் தீண்டியதில்லை என்னும் விமரிசனத்துக்குள்ளானவர். பதம்ஸீ இதற்கெல்லாம் கவலைப்பட்டுப் பதில் சொன்னாரில்லை.

உலகளாவிய நிலையில் நடிப்புக்காக பதம்ஸீயின் பெயர் வெளி வந்தது, ரிச்சார்டு அட்டன்பரோ இயக்கிய காந்தி படத்தில் இவரின் ஜின்னா வேடத்துக்காகத்தான். ஒரு காக்டெயில் விருந்தில் இவரின் அனாயாச பர்சனாலிடியைப் பார்த்த அட்டான்பரோ இவர்தான் ஜின்னா என்று அப்போதே முடிவெடுத்தார் என்பார்கள். அந்தப் படத்தில் இவர் அணிந்து வந்த தலையை ஒட்டிய குல்லாயும் ஒற்றை மூக்குக்கண்ணாடியும் புதிதாகப் பிறக்கவிருக்கும் ஒரு தேசத்தின் படபடப்பை நிதரிசனமாகத் திரையில் கொண்டு வந்த அற்புதத்தை நாம் பார்த்தோம்.

பல நடிப்புக் கல்லூரிகளுக்குச்சென்று பாடம் எடுத்திருக்கிறார். இன்றைய விளம்பர உலகத்தின் பல விற்பன்னர்கள் பதம்ஸீயின் புகைப்படத்தை வீட்டில் பூஜை அறையில் வைத்திருப்பதாகச் சொல்லுவார்கள்.

இந்தியாவின் விளம்பர உலகின் ‘பிராண்ட்’ தந்தை என்றே சொல்லும் தகுதி பெற்றவர் பதம்ஸீ. அவருடைய படைப்பாற்றலால் மட்டுமே இந்தியாவில் நூறுக்கும் மேற்பட்ட பிராண்டுகள் உருவாகியிருக்கின்றன.

அலிக் பதம்ஸீக்கு விளம்பர உலகத்தின் ஆஸ்கார் என்று கருதப்படும் International Clio Hall of Fame nomination கிடைத்திருக்கிறது. இதைப்பெற்ற ஒரே இந்தியர் இவர்தான் என்பது விசேஷம்.

லிரில் சோப் விளம்பரத்தில் பிரீதி சிந்தாவுக்கு முன்பு முதன்முதலில் நடித்த கரென் லூனல் என்னும் நடிகை, “அலிக் பதம்ஸீ இந்த விளம்பரத்தின் நுணுக்கங்கள் பற்றி ஷூட்டிங் தினங்களில் தினமும் பேசிப்பேசி என் மூடை உருவாக்கினார். எனக்கான புகழ் அவருக்குப் போய்ச்சேர வேண்டும்” என்று ஒரு பேட்டியில் சொல்லியிருந்தார். இத்தனைக்கும் இந்த விளம்பரத்துக்கான கதைக்கரு (ஸ்டோரி போர்ட்) என்ன தெரியுமா? “நீர் வீழ்ச்சியில் இளம் பெண்!” அவ்வளவுதான்.

அதுதான் அலிக் பதம்ஸீ!
 

முன்குறிப்பு: உலகின் ஓரிடத்தில் நடக்கும் ஒரு கலாசாரத் திருவிழாவின் கோலாகலக் குறிப்புகள் என்பது மட்டுமே இக்கட்டுரையின் நோக்கம். மற்றபடி, குடி குடியைக் கெடுக்கும் என்பதிலும், குடியைத் தவிர்ப்பது மிகவும் அவசியம் என்பதிலும் மாற்றுக் கருத்தில்லை.
*
ஜெர்மனியின் பவேரியத்தலைநகரமான ம்யூனிக்கில் கொண்டாடப்படும் இந்த அக்டோபர் திருவிழா (Oktoberfest) லிட்டர் லிட்டராக பியர் குடிப்பதைத்தான் முதன்மைப்படுத்துகிறது. சாராயம் குடிக்க திருவிழாவா என்று நாம் மிரட்சியுடன் கேட்டால் என்றால், அதனால் என்ன என்கிறார்கள் இந்த ஊர் மக்கள்.

நம் ஊர் டாஸ்மாக்கில் குடித்துவிட்டு மட்டையாவதற்கோ அல்லது காதல் தோல்வியில் புலம்புவதற்கோ அல்ல; இங்கே பியர் குடிப்பது ஒரு கலாசார அடையாளம். அதுவும் இந்த அக்டோபர்ஃபெஸ்ட் என்னும் திருவிழா 1810ம் ஆண்டு பவேரிய மன்னர் லுட்விக் (Ludwig 1786 – 1868) Saxe Altenburg என்னும் சிறிய ஜெர்மன் பிரதேசத்தின் இளவரசி தெரெஸாவைத் திருமணம் புரிந்துகொண்ட சமயத்தில் தொடங்கப்பட்ட கோலாகலம்.

தம் மன்னரின் திருமண வைபவத்தை பிரஜைகளும் கொண்டாடவேண்டும் என்பதற்காக ம்யூனிக்கின் வயல்வெளிகளில் மக்களின் கொண்டாட்டமாக ஆரம்பிக்கப்பட்ட இந்த அக்டோபர்ஃபெஸ்ட் கடந்த இருநூத்திச்சொச்ச வருடங்களில் பல வடிவங்கள் மாறினாலும் இன்றும் உலகத்திலேயே மிக அதிக மக்கள் ஒன்றுகூடிக் கொண்டாடும் விழாவாகக் கருதப்படுகிறது. நகரமயமாக்கப்பட்டபின் இந்த விழாவுக்கென்றே ஒரு பெருந்திடல் அமைக்கப்பட்டு அதை தெரெஸா பசும்புல் வெளி (Theresa’s Meadow) என்றும் சுருக்கமாக ஜெர்மானிய மொழியில் வைஸென் (Wisen) என்றும் சொல்கிறார்கள்.

2018ம் வருட விழா தொடங்கிய ஞாயிறு (23 செப்டம்பர் 2018) காலை மேகமூட்டத்துடன் இருக்கும் என்றது அலெக்ஸா. ஸ்வெட்டர் மாட்டிக்கொண்டு கிளம்பிவிட்டேன். மரீன் ப்ளட்ஸ் என்னும், மிக அழகான ஃபௌண்டன் பன்னீர் தூவும் அந்த ராஜபாட்டையின் நடுவில் ஒரு நல்ல இடத்தைப் பிடித்துக்கொண்டேன். சரியாகப் பத்து மணிக்கு ஊர்வலம் நான் இருந்த பாட்டையில் வந்து முன்னேறியது.

வயதானவர்களும், பெண்களும் கட்டுமஸ்து இளைஞர்களும் சின்னப்பையன்களும் சிறுமியரும் சம்பிரதாய உடையில் கையில் அவரவர் ஊர்களின் விசேஷ சாமக்கிரியைகளுடன் (ஒரு சிலர் மிகப்பெரிய கத்தி, துருப்பிடிக்காத 18ம் நூற்றாண்டுத் துப்பாக்கி, பதப்படுத்தப்பட்ட செம்மறி ஆட்டைக் குச்சியில் தலைகீழாகக் கட்டி, கொத்துக்கொத்தாய் மலர்ப்பந்துகள் அடுக்கி என வர்ஜ்யா வர்ஜ்யமில்லாமல்) கோலாகலமாக ஊர்வலம் வருகிறார்கள்.

இந்த ஊர்வலத்தின் சிறப்பு அவர்களின் உடைகள்தாம். பவேரிய உடைகளான டிரெண்டல் (Drendl) என்னும் உடையைப் பெண்கள் அணிகிறார்கள். இது மூன்று பீஸ் கொண்ட உடை – பாவாடை, பிளவ்ஸ் மற்றும் ஏப்ரன் எனப்படும் கவசம் போன்ற மார்புப்பகுதி உடை. ஆண்கள் லெதர்ஹோஸென் (Lederhosen) என்னும் தோலிலான அரை டிராயர் மற்றும் நம் ஊரில் அந்தக் காலத்தில் எலிமெண்டரி பள்ளிப் பிள்ளைகள் போட்டுக்கொள்ளும் டிராயர் பட்டி, மேலே இறுக்கமான சட்டை. ஒரு காலத்தில் இந்த டிரெண்டல் உடை, பாரில் மற்றும் எடுபிடி வேலை செய்யும் பெண்களின் உடையாக இருந்து வந்தது. அதே போல குதிரை லாயங்களில் வேலை செய்யும் ஆண்களின் உடை இந்த லெதர்ஹோஸென்! ஆனால் ஆஸ்திரிய மன்னர் ஃப்ரான்ஸ் ஜோசெஃப் (தன் திருமணத்துக்குப் போகும் வழியில் எதேச்சையாகப் பார்த்து மையல் கொண்டுவிட்ட ஸிஸ்ஸி என்னும் பவேரிய சாதாரணளைப் பிடிவாதமாகத் திருமணம் செய்து கொண்டவர்!) இந்தவித உடையை அணிந்து அதற்கு பெரும் கௌரவத்தை ஏற்படுத்திவிட்டார்.

சம்பிரதாயமாகத் தொடங்கப்பெறும் இந்த அக்டோபர்ஃபெஸ்ட் விழாவில், முதலில் பலவித மாநிலங்கள் மற்றும் பியர் கம்பெனிகளின் சார்பில் அலங்கார வண்டிகள் அணிவகுத்து வரும். அவற்றின் பின்னே தெரெசா மைதானத்தில் பணி புரியவரும் பெண்கள், காவல் காக்க வரும் ஆண்கள் என அனைவரும் அவரவர்களின் கலாசார உடையலங்காரங்களுடன் பெரும் ஊர்வலமாக வருகின்றனர். சாலையின் இருபுறமும் மக்கள் கூடி ஆரவாரம் செய்ய மறு ஆரவாரம் செய்து உற்சாகமூட்டுகிறார்கள். நான் கூட துப்பாக்கி ஏந்தி வந்த ஒரு ஆசாமியைப் பார்த்து கையை ஆட்டி வைத்தேன்.

குழு குழுவாகப் போகும் இந்த ஊர்வலத்தில் கிட்டத்தட்ட 90-100 குழுக்கள் ஊர்வலம் போகுமாம். அவர்களின் உற்சாகத்தில், தம் நாட்டின் பாரம்பரியத்தில் கலந்துகொள்ளும் பெருமிதம் நிரம்பி வழியும். வயது வித்தியாசமின்றி மழைத் தூறலையும் பொருட்படுத்தாத அழகான தாத்தாக்களும் பாட்டிகளும் குழந்தைகள் மாதிரிச் சிரித்துக் கைகளை வீசி ஆட்டிக்கொண்டு போகும் குதூகலம் நிச்சயம் ரசிக்கப்படவேண்டிய ஒன்று. இந்த ஊர்வலம் மிகப்பெரிய ஒற்றுமை ஊக்கி என்பதில் சந்தேகமில்லை.

காலை ஒன்பது மணியளவில் தொடங்கும் இந்த ஊர்வலம் ம்யூனிக்கின் முக்கிய ராஜ பாட்டையின் வழியாகச் சென்று தெரெஸா பசும்புல்வெளியை சுமார் பன்னிரண்டு மணியளவில் அடைகின்றது. அங்கே ம்யூனிக்கின் மேயர் ஒரு அடையாள சுத்தியுடன் முதல் பியர் பீப்பாயைத் தட்டி உடைத்து பியரை வழியவிட்டு முதல் ஒரு லிட்டர் பியர் கோப்பையை பவேரிய மாநிலத்தின் தலைவருக்கு அளிக்க, ஆரவாரமாகத் தொடங்குகிறது இந்த அக்டோபர்ஃபெஸ்ட் என்னும் பியர் திருவிழா. ஒவ்வொரு வருடமும் மேயருக்கு எத்தனை சுத்தியல் அடி தேவைப்படுகிறது என்பது பற்றி பந்தயம் எல்லாம் கட்டுகிறார்கள். இதில் சாதனை செய்திருப்பவர் தாமஸ் விம்மர் என்னும் மேயர் – 1950ஆம் ஆண்டு இவருக்கு முதல் பீப்பாயை உடைக்க 19 சுத்தியல் அடி தேவைப்பட்டதாம். மூன்றே அடிகளில் உடைத்த மேயர்களும் உண்டு.

தெரெஸா பசும்புல்வெளியில் இந்த அக்டோபர்ஃபெஸ்டிவலின் போது தரப்படும் பியர் வேறெப்போதும் கிடைக்காதாம்.

ராஜபாட்டையில் ஊர்வலம் நடந்தபோது போக்குவரத்தை முழுமையும் நிறுத்தி சாலையை துப்புரவாகத் துடைத்துவிட்டிருந்தார்கள். ஊர்வலம் மட்டுமே கிட்டத்தட்ட மூன்று மணிநேரம் கடக்கும் இந்த ராஜபாட்டையில் போக்குவரத்து விளக்குகள் மட்டும் எப்போதும் போல இம்மி பிசகாமல் சிவப்பு ஆரஞ்சு பச்சை என்று குறிப்பிட நேரத்துக்கு மாறாமல் ஒளிர்ந்துகொண்டிருந்த ஒழுக்கத்தில் நமக்கு ஒரு படிப்பினை இருக்கிறது என்பேன்.

தெரெசா பசும்புல்வெளியில் இப்போது புல் வெளியெல்லாம் இல்லை. ஒரு காலத்தில் இருந்திருக்கலாம். உள்ளே நுழையும்போதே கோலாகலத்தின் அடையாளங்கள் சந்தேகமின்றி வெளியில் தெருவிலேயே கேட்கின்றது. ஆம், அந்தச் சத்தம், பேச்சின் சளசளப்பு, சைக்கேடெலிக் வண்ணங்கள் கலந்து இழையும் விளக்குகள். பிறகு, அந்த சங்கீதம்! அபார துடிப்புமிக்க சங்கீதம். மிகப்பெரிய ‘பியர் கூடாரம்’ போட்டு, அங்கு ஆயிரக்கணக்கில் மேஜை நாற்காலிகள் போட்டு, பாரம்பரிய உடை அணிந்த பெண்கள் இரண்டு கைகளிலும் பியர் கோப்பைகளை அடுக்கியவாறே நடந்து சென்று விநியோகிக்க, கூட்டம் மேடையில் துடிக்கும் சங்கீதத்துக்குக் கூடவே பாடி ஆடி மாய்ந்து போகிறார்கள்.

சங்கீதம் என்று ஒரு வார்த்தையில் அதை முடித்துவிட முடியாது. தற்காலிக மேடை போட்டு சங்கீத உபகரணங்கள் வைத்து நாடி நரம்பெல்லாம் சிலிர்க்க வைக்கிறார்கள். சைகேடலிக் வண்ணங்கள் ஊடாடிக் கொண்டிருக்க கிட்டத்தில் போய்ப் பார்த்தேன். அங்கே மேடையில் ஒரு குழு (Band) ரகளை பண்ணிக் கொண்டிருந்தார்கள். அபார சங்கீதம். அந்தத் தாளம், ரிதம், கிடாரிஸ்டுகளின் சேட்டையுடன் கூடிய வாசிப்பு, எல்லாம் நம்மை ஒரு வேறு உலகத்திற்கு அழைத்துப் போவதை உணர முடிகிறது. கொஞ்சம் நேரமாக நேரமாக, அந்த சங்கீதம் மேலே மேலே என்று போய் ஒரு உச்சத்தில் நரம்புகளைத் துடிக்க வைத்துச் சட்டென்று முடிவது, போதையான எல்.எஸ்.டி அனுபவம். முடிந்து அந்த சிம்பல்கள் ஒன்றோடு ஒன்று மோதி வெடிக்கும் தருணத்தில் கூட்டம் முழுவதும் ஹோ வெனா ஆர்ப்பரிக்கும். ரகளை! ஆங்காங்கே ஜோடிகள். ஒரு கையில் பியர் இன்னொரு கையில் பெண் என்ற விகிதத்தில் அவ்வப்போது பியரைச் சப்பிக்கொண்டு இடையிடையே அந்தப் பெண்ணின் மூக்கை நிரடிக்கொண்டும் இருக்கும் காட்சிகள் சர்வ சாதாரணம்.

அக்டோபர் திருவிழாவில் பியர் தயாரிப்பதற்கான உட்பொருட்கள் என்ன என்பதைக்கூட 1516ம் யூனிக் சட்டம் சொல்லியிருக்கிறது. இவை தவிர இதில் ஈஸ்ட் மட்டும் கலக்க அனுமதி. ஏனென்றால் இந்தச்சட்டம் இயற்றப்பட்டபோது ஈஸ்ட் எனப்படும் சமாசாரம் கண்டுபிடிக்கப்படவில்லை. இதற்கென்று தனி ஃபார்முலாவில் தயாராகும் பியர் மற்ற சந்தர்ப்பங்களில் தயாரிக்கப்படக்கூடாது என்பதும், இந்த கம்பெனிகள் தவிர வேறு எந்த சாராய நிறுவனமும் இந்த அக்டோபர்ஃபெஸ்ட் பியரைத் தயாரிக்க முடியாது என்பதும் சட்டம்.

இந்த தெரெசா மைதானத்து நுழைவிலேயே கடுமையான பாதுகாப்பு செய்திருக்கிறார்கள். இன்றைய பாதுகாப்பற்ற காலகட்டத்தில் இந்தக் கெடுபிடி தேவைதான். ஏகப்பட்ட கூடாரங்கள் போடப்பட்டிருக்க அவற்றில் கூட்டம் கூட்டமாக ஜனம் அம்முகிறது. குறைந்த அளவு பியர் கோப்பையே ஒரு லிட்டர்தான். அதன் விலை கிட்டத்தட்ட பதினொரு யூரோக்கள் (சுமார் 900 ரூபாய்.) அதகளமாகப் பேசிக்கொண்டு சிரித்துக்கொண்டு ஒருவரை ஒருவர் கிண்டல் செய்துகொண்டு பியர் குடித்த வண்ணம் இருக்கிறார்கள்.

கூடவே ஏகப்பட்ட உணவு வகைகளும் கிடைக்கின்றன. பவேரியன் மற்றும் ஜெர்மன் வகை உணவுகள்தாம் அதிகம். அதிலும் வறுத்த கோழி, பன்றி கட்லெட், ஸ்பாட்ஸீ என்று சொல்லப்படும் முட்டை உணவு, விதவிதமான காய்கறிகள் பழங்கள் என்று நிறைய வகைகள் இருந்தாலும் அந்தப் பச்சை மாமிச நாத்தம், நம் ஊர் போல மிளகு காரம் மசாலா சேர்க்காததாலோ என்னவோ, சில சமயம் நம் ஊர் ஊதுவத்திகளை விட மோசமாக இருக்கிறது.

லாங்கோஸ் (Langos) என்று ஒரு சாப்பிடும் வஸ்து. அங்கே கூட்டம் அல்லாடியது. என்னவென்று பார்த்தால் நம் ஊர் னான் போல, ஆனால் அப்பளமாகப் பொரிக்கப்பட்ட ஒரு மகா வட்ட சமாசாரத்தில் கொழகொழவென க்ரீம் தடவி, அதன் மேல் ஏகப்பட்ட சீஸைக்கொட்டி, மேலும் தக்காளி துண்டுகள் மற்றும் குரோய்ட்டர் என்னும் இலை தழை போன்ற சாலடுக்கான சாமக்கிரியைகளைப் பரப்பி, “உங்கள் உணவை எஞ்சாய் பண்ணுங்கள்” என்று கீச்சுக்குரலில் அழகிய இளம் பெண்கள் கௌண்டரில் தருகிறார்கள். இந்த னான் என்னும் அப்பளத்தை முகத்தில் க்ரீம் அப்பிக்கொள்ளாமல் சாப்பிடுகிறவர்களுக்கு, அதேதான், கேள்வி கேட்காமல் நம் வலது காதை வெட்டிக்கொடுக்கலாம்.

என்னுடைய ஸ்வெட்டர் காலி. மூக்குக்கண்ணாடி முழுக்க கிரீம்.

பியர் அருந்தும் ஸ்டால்களைத்தவிர குடும்பத்தோடு வருபவர்களுக்காக பலப்பலக் கேளிக்கைகளுக்கான சௌகரியங்களும் இருக்கின்றன. நம் ஊர் ஜெயண்ட் வீலின் பலதரப்பட்ட வடிவங்கள். அதன் உயரமும் சுழற்சியும் வீச்சும், புவிஈர்ப்பைக் காதலிக்கும் என் போன்ற ஆசாமிகளுக்கு வயிற்றில் ஈரப்பந்து சுருட்டிக்கொள்ள வைக்கின்றன. கூடவே உபத்திரவமில்லாத வளையம் எரிதல், துப்பாக்கிச் சுடுதல் வகை விளையாட்டுக்களும் பலப்பல உண்டு. விதவித பலூன்களைக் கொடுத்து குழந்தைகளைக் கிறீச்சிட வைக்கிறார்கள். நூல் தவறின ஒரு குழந்தையின் ஹீலியம் பலூன் வானத்தில் ஏறின காட்சியை ஏதோ பெரிய அதிசயம் போல ரசித்துப் பார்த்த கூட்டத்தில் நானும் அடக்கம்.

இந்தக் கோலாகல வட்டாரம் முழுக்கவே புகை பிடிக்க அனுமதியில்லை என்றுதான் இருந்ததாம். ஆனால் புகை பிடிக்கும் அன்பர்கள் சிணுங்கியதால் ஒரு சில இடங்களில் புகை பிடிக்க அனுமதி கொடுத்துவிட்டார்கள்.

இந்த அக்டோபர்ஃபெஸ்ட் என்னும் கோலாகலத்தில் இரண்டு வாரங்கள் உல்லாசமாகக் கூட்டம் கூடி லிட்டர் லிட்டராக பியர் அருந்தி, உண்டு, அனுபவித்து, அதே சமயம் ஒரு சின்ன அசம்பாவிதத்துக்கூட இடமில்லாமல் இருக்கும் அவர்களின் ஒழுக்கம் நமக்கு உணர்த்துவது என்ன என்பதை நாம் யோசிக்கத்தான் வேண்டும்.
 

“A series of Gold-bearing reefs strike across the Wayanad gneiss. That they contain gold was perhaps known for two centuries as far back as 1793..”

The Madras District Gazettier, The Nilgiris, W Francis

புல்பள்ளி கிராமம் கேரளாவின் வயநாட்டு தாலுகாவில் இருக்கிறது. சுல்தான் பத்தேரி என்னும் வினோதப்பெயர் கொண்ட ஊருக்கு இருபத்து நான்கு கிலோமீட்டரில் இருக்கும் படு கிராமம். கிழக்கிந்திய கம்பெனி இந்தியாவில் காலூன்ற எடுத்த அபார முயற்சிகளில் இந்தப் புல்பள்ளியும் சிக்கிக்கொண்டது. புல்பள்ளி மட்டுமில்லை, சுற்றுவட்டார ஊர்களான செட்டப்பாலம், மடப்பள்ளிக்குன்னு, வனமூலிகா, பெரிக்கல்லூர், பிரக்கடவு என்று எல்லா ஊர்களிலுமே எஸ்டேட் வேலைக்கு ஆள் எடுக்க மேஸ்திரிகள் வந்து அப்பாவி கிராம மக்களை அள்ளிக்கொண்டு போவார்கள்.

ஜி.எஃப்.ஃபிஷெர் துரை 1820களிலேயே சேலத்தில் சேர்வராயன் மலையில் காபித் தோட்டங்களைப் பயிரிட்டுச் சம்பாதித்தார். அப்போதைய சேலம் கலெக்டர் காக்பர்ன் அவருக்கு மலைத்தொடர்களில் காபி பயிரிட அனுமதித்துவிட, நல்ல விளைச்சல். இவரைத் தொடர்ந்து ஜே.ஔச்டர்லொனி துரை வயநாட்டில் காபித் தோட்டங்களை உருவாக்கி நிர்வகித்தார். 1840-50 காலகட்டங்களில் வேலை செய்ய மேஸ்திரிகள் கிராமம் கிராமமாகப்போய் அப்பாவி மக்களின் அறியாமையைப் பயன்படுத்தி அரக்கத்தனமான கொடுமைக்கு ஆளாக்கின கால கட்டம்.

துரைகளின் மற்றும் துபாஷிகளின் வாழ்க்கை படு சுவாரஸ்யமானதாக இருந்திருக்கிறது.

துரை வரும்போது என்ன பரபரப்பு! முதலில் அந்த பியூன் என்பவன் “நவுரு நவுரு, துரை வந்தாச்சு” என்று விரட்டிக்கொண்டே போக, பின்னால் குமாஸ்தாக்கள் கையில் பேப்பர் கட்டுக்களுடன், “நிக்காதய்யா வழியில! துரைக்கு கோவம். எதுனா பண்ணிப்பிடப்போறார்!”

அதன் பின் ஒன்றிரண்டு துபாஷிகள், அவர்களின் எடுபிடிகள் செய்யும் ஆர்ப்பாட்டங்கள்.

“என்ன அய்யிரே! என் காண்ட்ராக்ட் இன்னிக்கு கையெழுத்தாவுமா?”

“எது, அந்த பிலாத்தோப்பு நிலமா? நேத்தே தொர யாருட்டயோ கேட்டுக்கினு இருந்தாரு. நீங்க ஒண்ணும் நெஜத்துக்கு மாறா வெல சொல்லலியே?”

“கும்பினி வெல பதிமூணு ரூவாத்தான் போட்ருக்கேன். நெசமாலும் அது பதினேழுய்யா. உன்னாண்ட சொன்னேனே, ரெண்டு ரூவா காசும், மொந்தன்பழத்தார் ஒண்ணும் வீட்ல தரச்சொன்னெனே?”

“எனக்கு சரின்னா, அவாளுக்கு மனசு கனியணூமே!”

“பாத்து நீங்களும் சொல்லிடுங்க சாமி! அடுத்த மாசம் கல்யாணம் வருதாமே, நானே நேர்ல வர்ரேன்!”

“ஆஹா, கொடுத்து வெச்சிருக்கேன்னா!”

துரைக்கு முன்னால் அடிமையாய்க் கூனிக்குறுகும் துபாஷி, துரை அந்தாண்டை நகர்ந்ததும் ஒரு சமஸ்தான ராஜாவாய் மற்றவரைச் சிறுமைப்படுத்துவது வாடிக்கையாக நடந்தது.

‘டேய்! கேட்டே இல்ல தொர சொன்னத? பேசாம கிரயம் பண்ணிக்கொடுத்துட்டு வாங்கின்னு போ!”

“இல்லீங்க, எட்டு ரூவான்னு…..”

“என்னடா எட்டு ஏழுன்னு இழுக்கற? கேசவா! விஜாரி!”

“வாடா இங்க, உம்முகத்துக்கு மூணு ரூவா போறாதா? நம்ம அய்யாட்டயே எதுத்து பேசுவியா? தொர சொல்றதக் கேக்கல நீயி? நைன் ருபீஸ்ன்னாரே, நைன்னா என்ன, மூணுடா!”

“சரிங்க சரிங்க கைய விடுங்க, வலிக்குது”

“போ போ குடுத்ததை வாங்க்கிக்கினு நட, வேலயைப்பாரு”

அந்த துபாஷிக்குக் கிடைக்கும் மரியாதை, அந்தஸ்து, அவனைச் சுற்றிய எடுபிடிக் கூட்டம், அடியாட்கள், துபாஷி போலப் பட்டு வேஷ்டியும் சில்க் ஜிப்பாவுமாய் அத்தர் மணக்க ஆள் படை என்று வலம் வரும் காட்சி கண்ணில் தெரிந்து, சாதாரணர்களை, நாமும் ஏதாவது செய்து துரையின் அருகில் போய்ச் சம்பாதிக்க மாட்டோமா என்று ஏங்க வைத்தது.

1840களில் வயநாட்டிலும் நீலகிரியிலும் சேலம் அருகிலுள்ள சேர்வராயன் மலைகளிலும் காபி நன்றாக விளைந்து லாபம் தர ஆரம்பித்துவிட்டது. மேற்சொன்ன ஃபிஷெரும் ஔச்டர்லோனியும் பல ஏக்கராக்களில் காபி பயிரிட்டுக் கொழித்துக்கொண்டிருக்க, இருபதே வருடங்களில் நிலைமை மாறியது.

1865ம் வருடத்தில் நல்ல மழை அடித்துப் பெய்தது. எஸ்டேட்டை வலம் வந்த துரைகள் சிலாகித்து மேஸ்திரிகளிடம், இன்னும் நூறுபேர் வேலைக்கு வேண்டும் என உத்தரவிட்டனர். இங்கிலாந்துக்கு எழுதின கடிதத்தில் இந்த முறை இன்னும் 20 சதவீதம் கூடவே காபி ஏற்றுமதியாகும் என்று ஔச்டர்லொனி கடிதம் எழுதினார்.

ஆனால் போரர் (Borer) என்னும் பூச்சி பரவி பல எஸ்டேட்டுகளில் காபித் தோட்டங்கள் அழிந்தன. அதோடு இலைப்புழு புகுந்து அடித்த கொட்டத்தில் 1871ல் காபி சுத்தமாகக் கையை விரித்தது.

இந்த வருடத்தில்தான் தங்கப்புரளி மறுபடியும் கிளம்பியது.

மறுபடியுமா?

ஆம். 1831ம் ஆண்டே வயநாட்டுப் பள்ளத்தாக்குகளில் மாப்ளா என்று சொல்லப்படும் அடிமை வேலையாட்கள் உள்ளூர் நிலச்சுவான்தார்களால் அமர்த்தப்பட்டு தங்கம் எடுக்கும் முயற்சிகளைச் செய்து வந்தார்கள். அவர்களின் முறை பழங்காலச் சல்லடை முறையானதால் குந்துமணி குந்துமணியாகச் சில பொட்டுத் தங்கமே கண்ணில் பட்டது. ஆனால் அதற்கான கூலியோ, கிடைக்கும் தங்கத்தைவிட அதிகமாக இருந்தது. அப்போது அங்கு டூர் வந்த லெஃப்டினெண்ட் வூட்லி நிகொல்ஸன் இந்தத் தங்க சமாசாரங்களை ஆராய முற்பட்டார். அவர் வருவதை அறிந்த உள்ளூர் ஆசாமிகள் அவரிடம் இல்லாததையும் பொல்லாததையும் சொல்லி, தங்கம் எடுக்க உத்தரவாதம் தர, நிக்கோல்ஸன் கொஞ்சம் அவசரக்கோலமாக ஆராய்ந்து ஆகா ஓகோவென அறிக்கை கொடுத்துவிட்டார். இதை நம்பி அரசாங்கம் பல இயந்திரங்களைத் தருவித்து தங்கத்தேடலுக்கு ஆரம்ப மணி அடித்தாலும் சில மாதங்களிலேயே இந்தத் தேடலில் பைசா பேறாது என்பது புரிந்துவிட்டது. எனவே 1833ம் ஆண்டு அரசாங்கம் இதற்கு ஒரு முற்றுப்புள்ளி வைத்துவிட்டது.

1871ல் காபி ஏமாற்றிவிட, தோட்ட உரிமையாளர்கள் மறுபடி இந்தத் தங்கப்புரளியை சீரியஸாக எடுத்துக்கொண்டு இதில் இறங்கினார்கள். ப்ரோ ஸ்மித் (Mr.Brough Smith) என்னும் விற்பன்னர் ஆஸ்திரேலியாவிலிருந்து தருவிக்கப்பட்டார். இந்த ப்ரோ ஸ்மித்தின் வாழ்க்கை வரலாற்றையே ஒரு தனி அத்தியாயமாக எழுதலாம். ரத்தினச் சுருக்கமாக – 1846ல் சாதாரண க்ளார்க்காக இங்கிலாந்தில் கான்செட் இரும்பு கம்பெனியில் ஆரம்பித்த ப்ரோ ஸ்மித், 1853ல் மெல்போர்னுக்கு வந்தார். 12 வருடஙகளில் என்னென்னமோ செய்து வானிலை ஆராய்ச்சி மையத்தின் தலைவராகிவிட்டார். கூடவே கனிம சமாச்சாரங்களில் உஸ்தாத் என்று பெயரெடுத்தார். இவர் வயநாட்டுக்கு வந்து ஒன்றரை வருடம் தங்கி என்னத்தையோ ஆய்வெல்லாம் செய்து, இங்கு தங்க உற்பத்திக்கு வாய்ப்பிருக்கிறது என்று அறிக்கை எழுதிக்கொடுத்துவிட்டு அங்கேயே இருந்து பல கம்பெனிகளுக்கு ஆலோசகராகக் கொழிக்க ஆரம்பித்தார்.

குமாஸ்தாக்களும் பியூன்களும் அபார ரகசியங்கள் வைத்துக்கொண்டிருந்த காலம். நம்ம பயல்களின் மஹா அடிமைத்தனங்கள் ஒரு சில ஆண்டுகளிலேயே கும்பினிக்காரர்களை ஓரளவுக்கு ஸ்தம்பிக்கச் செய்துவிட்டது. 1836லேயே இங்கிருந்த ஒரு ஆங்கில மாது தன் சகோதரிக்குக் கடிதத்தில் எழுதின விஷயம் இப்போது படித்தால் மறுபடி இங்கிலாந்துடன் சண்டைக்குப் போக வேண்டியிருக்கும்.

“ஆர்மகமும் சுப்பூவும் விருந்து முடிந்தவுடன் எங்கள் காலில் விழுந்து எழுந்தனர். ‘துரைசானி அம்மா! எங்களால் முடிந்த அளவு உங்களை உபசரித்தோம். அதில் ஏதாவது தவறு இருந்தால் அது எங்களின் அறியாமையால்தான். மரியாதைக்குறைவால் அல்ல. உங்களை நாங்கள் எம் தாயினும் மேலாகப் பாவிக்கிறோம்.’

சங்கீதம் என்று ஏதோ இசைத்தார்கள். நம் ஊரில் மரண ஊர்வலம் போல இருந்தது.

எல்லோரும் திருடர்கள். எல்லோரும் நடிக்கிறார்கள்.”

இந்த ஆர்மகமும் சுப்பூவும் இத்தனைக்கும் பணக்கார துபாஷிகள்.

இப்படிப்பட்ட காலகட்டத்தில் கும்பினி வெள்ளையர்களுக்கு குமாஸ்தாக்களும் பியூன்களும் இன்னுமே மனிதர்களாகவே படவில்லை. இவர்கள் இருப்பதையே ஒரு பொருட்டாக மதிக்காமல் அவர்கள் தத்தம் திட்டங்களைப் பற்றிப் பேசலானார்கள். அரைகுறை ஆங்கிலம் அறிந்து வைத்திருந்த நம் குமாஸ்தாக்களும் பியூன்களும் இந்த விஷயங்களை ஏதோ ராஜ ரகசியமாக குடும்பத்தாரிடமும் நண்பர்களிடமும் பெருமை அடித்துக்கொண்டிருக்க, அரசாங்க செய்திகள் கசியத்தொடங்கின.

தங்கத் தேடலுக்குத் தோதாக தென்னிந்திய ஆல்ஃபா கோல்டு மைனிங் கம்பெனி நிறுவப்பட்டதிலிருந்தே பாரி அண்ட் கம்பெனி அதற்கு ஏஜண்ட்டானார்கள். எங்கடா சம்பாதிக்கலாம் என்று தேவுடு காத்துக்கொண்டிருந்த கும்பினி அதிகாரிகள் தத்தம் மச்சான், சகலைகளுக்கு எழுதின சுருக்கில் 41 கம்பெனிகள் இங்கிலாந்தில் ரெஜிஸ்தர் செய்யப்பட்டு 50 லட்சம் பவுண்ட் ஸ்டெர்லிங் முதலீடு செய்ய, இந்தியாவில் ஆறு கம்பெனிகள் செய்த முதலீடு கிட்டத்தட்ட இரண்டரை லட்சம் பவுண்டுகள். எல்லா கம்பெனிகளும் வயநாட்டை நோக்கி வர, அப்போது சில சாதாரணர்களுக்கு அடித்தது அதிர்ஷ்டம்.

துரைமார்களுக்கும் கம்பெனி ஆசாமிகளுக்கும் கூழைக்கும்பிடு போட்டு இடம் காண்பிக்கிறேன், ஆள் தருவிக்கிறேன் என்று ஏஜண்டு வேலை செய்து பணம் பார்த்தார்கள். இதில் ஒரு பேக்கரி வைத்து நொடித்துப்போனவனும் சர்க்கஸில் கோமாளியாக இருந்தவனுங்கூட அடக்கம்! கூடவே பின்னி கம்பெனியும், பாரியும் அர்பத்னாட்டும் அந்த கம்பெனிகளுக்கான மானேஜிங் ஏஜன்சி எடுத்து ஆட்களை வயநாட்டிற்கு அனுப்பினார்கள். காபியும் அப்போது விலை சரிந்துகொண்டிருந்ததால், காபி தோட்ட முதலாளிகள் தங்கள் நிலத்தைத் தங்கம் தோண்ட விற்க ரெடியானார்கள். அதற்கு ஏகப்பட்ட போட்டி இருக்கவே நிலத்தின் விலை எகிறியது. ஆரம்பத்தில் 70 பவுண்டுக்கு ஒரு ஏக்கர் விற்ற நிலம் விரைவிலேயே 2600 பவுண்டு வரை ஏறியதாம்.

இந்த அழகில் சென்னையில் வியாபாரிகளிடையே ஏகப்பரபரப்பு.

மைசூர் மாகாணத்தில் எத்தனை சலுகைகள் தெரியுமா, நம்ம ப்ரெசிடென்ஸியில் கொடுக்கவில்லையென்றால் தொழில் எப்படி முன்னேறும் என்றெல்லாம் கூட்டம் போட்டுப்பேசி கும்பினியிடம் சலுகைகள் கேட்க, லண்டன் எப்போதும் போல ஈசானிய மூலையைப் பார்த்து யோசித்துக்கொண்டிருந்தது.

ஒவ்வொரு கம்பெனிக்கும் இந்த மூன்று ஏஜண்ட்டுகள் – பாரி, பின்னி அர்பத்நாட் – முழு வேலையையும் கவனித்தார்கள். மேஸ்திரிகள் இப்போது மண் தோண்ட ஆள் சேகரித்தார்கள். காப்பி தோட்டத்தில் இடுப்பொடிந்தவர்கள் இப்போது பள்ளம் நோண்டுவதில் முதுகெலும்பை முறித்துக்கொண்டார்கள். அந்த உழைக்கும் கூட்டத்தில் ஒவ்வொரு நாளும் விழுந்த அடிகளும், சிந்திய ரத்தங்களும், பிறந்த குழந்தைகளும், அகாலமாக இறந்த ஆட்களும், சக்கையாக உபயோகப்படுத்தப்பட்ட பெண்களும்… ஒவ்வொன்றும் ஒரு கதையாகிப் போனது.

ஆல்ஃபா கம்பெனியின் பங்கு விஷமாய் ஏறி, பல கை மாறி, ஒவ்வொரு மாற்றலிலும் விலை ஏற்றம் கண்டது. இன்றும் நாம் பார்க்கும் அதே பங்கு மார்க்கெட் ரசாயன விலையேற்றத்திற்குச் சூடு கிளப்ப, வெகு சீக்கிரத்திலேயே அங்கே தங்கத்தேடல் குப்புறத் தலைவிழ்ந்தது. மிஞ்சி மிஞ்சிப் பார்த்ததில் ஒரு டன்னிலிருந்து நான்கு அவுன்ஸ் தங்கமே கிடைத்ததாம். இன்னொரு இடத்தில் 19 டன்னில் கிடைத்த தங்கம் 2 Dwts. அதாவது ஒன்றின் கீழ் ஒன்பது அவுன்ஸ் மட்டுமே. (அதாவது ஒரு அவுன்ஸ் தங்கம் என்பது 18.23 Dwts)

பெரும் பள்ளங்கள் தோண்டினதுதான் மிச்சம். ஸ்மித்தின் அறிக்கை படியெல்லாம் தங்கம் அப்படி ஒன்றும் அகப்பட்டுவிடவில்லை. தோண்டத் தோண்ட மண்ணும் சகதியும் தண்ணீரும்தான் கிடைத்தன. ஒரே ஒரு கம்பெனி 363 அவுன்ஸ் தங்கமும் இன்னொரு கம்பெனி 60 அவுன்ஸும் எடுத்ததோடு ரகளை முடிவுக்கு வந்தது.

இதை அறிந்தோ என்னவோ ப்ரோ ஸ்மித் அதற்கு சில மாதங்களுக்கு முன்னர் தனக்கு உடல்நிலை சரியில்லை என்னும் ரீதியில் நடித்து,  நிறைய பணத்தைக் கவர்ந்துகொண்டு ஆஸ்திரேலியாவுக்கு ஜூட் விட்டிருந்தார்.

அடுத்த சில நாட்களிலேயெ ஒவ்வொரு கம்பெனியாகக் கதவைமூடிப் பூட்டுப் போட்டார்கள். ஆசாமிகளுக்கு வேலை போனது. புல்பள்ளி கிடங்க நாடு நாஞ்சில் நாடு பிரதேசங்களில் கோச் வண்டிகள் நடமாட்டம் குறைந்து மறுபடியும் சோகையான ஆடுகளும் மாடுகளும் அழுக்கு மேல் துணி அணிந்த கிராமத்தார்களும் தெருவில் ஊடாட, துரைமார்கள் போக்குவரத்தும் நின்று போனது. எஸ்டேட்டுகளில் காபி பயிரிடல் மீண்டும் ஆரம்பிக்க, மேஸ்திரிகள் மறுபடியும் கிராமங்களுக்கு வந்து அடிமைகளைத் தேடிப் பிடித்துக்கொண்டு போக ஆரம்பித்தார்கள்.

ஏராளமான மனிதர்களின் உயிரையும் இன்னும் பலரது நல் வாழ்க்கையையும் காவு வாங்கிய பின்னர் தங்கத்தேடல் ஒரு வழியாக முடிவுக்கு வந்தது.

மீண்டும் The Madras District Gazettier, The Nilgiris by W Francis……

“By 1906, at Pandalur, three or four houses, the old store, traces of race course survive; At Devala, were a grave or two; topping many of the little hills derelict bungalows and along their contours, run grass grown roads. Hidden under thick jungle are heaps of spoil, long forgotten tunnels used only by she-bears and panthers expecting an addition to their families and lakhs worth of rusting machinery that were never installed…..”
 

இந்தியாவின் ஆன்லைன் வர்த்தகம் (e Commerce) கடந்த ஓரிரு வருடங்களாக வெறிபிடித்தோடும் ரேஸ் குதிரையாக முன்னேறிக்கொண்டிருக்கிறது. தகவல் தொழில்நுட்பம் தறிகெட்டுப்பரவ, மொபைல் ஃபோன்களின் பயன்பாடு எகிற, வீட்டில் இருந்தபடியே வாங்குவதும் விற்பதும் நாளுக்கு நாள் அதிகரிக்க ஆரம்பித்துவிட்டது. கையில் பணம் புழங்கும் இருபது முப்பது வயது ஜனம் மந்திரிக்கப்பட்டது போல ஆன்லைனில் ஈடுபட்டிருக்கின்றது.

இந்தியாவின் ஆன் லைன் வர்த்தக ஓட்டத்தில் முன்னணியில் இருந்து வருவது ஃப்ளிப்கார்ட் (Flipkart) நிறுவனம். கடந்த சில வருடங்களில் இந்த நிறுவனத்தின் சந்தை மதிப்பு கிட்டத்தட்ட 10 பில்லியன் டாலருக்கு (ரூ 65,000 கோடி) மேல் போய்விட்டது. இதற்குப் போட்டியாக அமேசான் நிறுவனம் வந்து சேர்ந்து மார்க்கெட்டில் ரகளை செய்ய, ஃப்ளிப்கார்ட் கொஞ்சம் தடுமாறி அமேசானின் சந்தைச்சண்டையில் சோர்வடையத் தொடங்கியது.

இந்தியாவின் வளரும் பொருளாதாரத்தின் மீது கண் கொண்ட அமெரிக்காவின் நிறுவனங்கள் எப்படியாவது இந்த 130 கோடி மக்களின் சந்தையைப் பிடிக்க முயன்று வருகின்றன. அந்தப் படையெடுப்பில் அமேசான் சில வருடங்களுக்கு முன் இங்கே வந்து ஆன்லைன் வர்த்தகத்தில் புகுந்து புறப்பட்டு இந்திய கம்பெனியாகிய ஃப்ளிப்கார்ட்டுக்குத் தூக்கமின்மையைக் கொடுத்துக்கொண்டிருந்தது. கடுமையான முயற்சிகளுக்குப்பின் ஃப்ளிப்கார்ட் இந்தியாவின் ஆன்லைன் வர்த்தகத்தில் 40% மர்க்கெட்டைப் பிடித்து வைத்திருக்க, அமெரிக்காவிலிருந்து வந்து அமேசான் தனது தொழில்நுட்பம், அளவில்லா விளம்பரச் செலவு மற்றும் தேர்ந்த அமெரிக்க அனுபவத்தினால் மடமடவென 31% இந்தியாவின் ஆன்லைன் மார்க்கெட்டைப் பிடித்து விட்டது.

அமெரிக்காவில் இன்றும் மாபெரும் சூப்பர்மார்க்கெட் நிறுவனமான வால்மார்ட்தான் சில்லறை வர்த்தகம் என்னும் ரீடெயில் வர்த்தகத்தில் முன்னணியில் இருக்கிறது. அங்கே அமேசானின் மொத்த விற்பனை 178 பில்லியன் டாலர்தான். ஆனால் வால்மார்ட்டின் விற்பனை 500 பில்லியன் டாலராக இருந்தாலும் ஆன்லைன் வர்த்தகத்தில் வால்மார்ட் அமேசானைவிட மிகக்குறைவே. சந்தர்ப்பத்தை எதிர்பார்த்துக்காத்துக் கொண்டிருந்த வால்மார்ட் ஒரே கல்லில் இரண்டு மாங்காய் அடித்துவிட்டது.

இந்தியாவில் நுழையவும் அதே சமயம் ஆன்லைன் வர்த்தகத்தில் ஒரு பெரிய முயற்சியை எடுக்கவும் துணிந்து வால்மார்ட் வெற்றிகரமாக இயங்கிக்கொண்டிருந்த ஃப்ளிப்கார்ட்டை விலைக்கு வாங்கி விட்டது. அமேசானின் தாக்குதலைச் சமாளித்துவந்த ஃப்ளிப்கார்ட்டுக்கும் இந்த வால்மார்ட்டின் வருகை ஒரு பெரிய வரமாகிவிட்டது. ஃப்ளிப்கார்ட்டின் 77% பங்குகள் இப்போது வால்மார்ட்டின் கைகளில்! இன்னும் 5% சதவீதம் பங்குகளைக்கூட வாங்கிவிடப்போவதாகப் பட்சிகள் சொல்கின்றன.

என்ன விலை கொடுத்திருக்கிறார்கள் தெரியுமா? அதிகமில்லை, பதினாறு பில்லியன் டாலர்தான். (ஒரு லட்சத்தி நாலாயிரம் கோடி ரூபாய்.)

இதன் அர்த்தம் என்னவென்றால் ஃப்ளிப்கார்ட்டின் மொத்த சந்தை மதிப்பு 21 பில்லியன் டாலர்கள். (ஒரு லட்சத்தி முப்பதாறாயிரத்தி ஐநூறு கோடி ரூபாய்.)

இன்னொரு விஷயம் என்னவென்றால் ஃப்ளிப்கார்ட்டே இது வரை பெரும் நஷ்டத்தில்தான் ஓடிக்கொண்டிருக்கிறது. அது மட்டுமில்லை, இன்றைய கணக்குப்படி இன்னும் ஐந்து ஆண்டுகளுக்கு ஃப்ளிப்கார்ட்டால் லாபம் ஈட்ட முடியாதாம்.

மேலும் இந்த வியாபாரத்தை வால்மார்ட்டின் தலைவர் டக்ளஸ் மாக்மில்லன் (Douglas McMillon) வெளியிட்ட சுருக்கில் அமெரிக்க ஸ்டாக் மார்க்கெட்டில் வால்மார்ட்டின் பங்கு விலை சரிந்து கிட்டத்தட்ட 10 பில்லியன் டாலர்கள் வரை வால்மார்ட்டின் சந்தை மூலதனம் (Market Capitalisation) அடி வாங்கியிருக்கிறது.

இவ்வளவு விலை கொடுத்து வாங்கின பிறகும் எப்பதான் லாபம் பார்க்க முடியும்? அதுக்காகவா இவ்வளவு விலை.

அதுதான் இந்தியா.

வளரும் இந்தியாவின் பொருளாதாரத்தினாலும் உயரும் இளைய சமுதாயத்தின் எண்ணிக்கையாலும், அவர்களின் சம்பாதிக்கும் செலவழிக்கும் திறனாலும், பரவி வரும் தொழில்நுட்பங்களினாலும் இந்தியாவின் ஆன்லைன் வர்த்தகம் மிகப்பெரியதாகிக்கொண்டு வருகிறது. இந்த வர்த்தகத்தில் பங்கு பெற உலகமெங்கும் பலரும் முயன்று வருகின்ற நிலையில் வால்மார்ட் நிறுவனம், இந்த ஃப்ளிப்காகார்ட் கூட்டின் மூலம் மிகப்பெரிய ஜாக்பாட் அடித்திருக்கிறது எனலாம்.

ஆன்லைன் வர்த்தகத்தில் விற்பனையைத்தாண்டி பணப்பட்டுவாடா, டெலிவரி, கஸ்டமர் சர்வீஸ் என்று பல விஷயங்கள் இருக்கின்றன. அலிபாபா என்னும் இன்னொரு பெரிய ஆன்லைன் நிறுவனம், பேடிஎம் (Paytm), சொமாடோ (Zomato), ஸ்னாப்டீல் (Snapdeal), பிக் பாஸ்கெட் (Big Basket) போன்ற தன் சக நிறுவனங்கள் மூலமாக இந்த ஆன்லைன் வர்த்தகத்தில் தன் பெயரைப் பொறிக்க முயலுகிறது.

இந்த வால்மார்ட் – ஃப்ளிப்கார்ட் ஒப்பந்தம் பற்றிச்செய்திகள் வெளியானவுடன் பல தரப்பட்ட எதிரொலிகளைக்கேட்க முடிந்தது.

“ஐயகோ! வெளிநாட்டுக்காரன் நுழைகிறானே” என்று சிலர் அலறாமலில்லை, அதே சமயம் “இந்தியா வயசுக்கு வந்துவிட்டது, இதன் மூலம் இந்தியப் பொருளாதாரம் சிறக்கும், வேலை வாய்ப்புகள் பெருகும், நமது ஏற்றுமதி அதிகரிக்கும், வெளி நாட்டு மூலதனம் இங்கே வந்து சேரும்” என்றெல்லாம் பொருளாதார நிபுணர்கள் பேட்டிகள் கொடுத்தார்கள்.

இந்திய இளைய சமுதாயம் ஸ்டார்ட் அப் (Start Up) என்னும் சுய வேலை வாய்ப்புத் தொழில்களுக்கு ஃப்ளிப்கார்ட் ஒரு முன்னோடி. ஃப்ளிப்கார்ட்டைத் தொடங்கிய பின்னி பன்சல் தன்னிடம் உள்ள பங்கின் ஈடாக சம்பாதித்தது 6,500 கோடி ரூபாய். நாமும் அதே போல கம்பெனி தொடங்கிப் பின்னாளில் வெளி நாட்டு நிறுவனத்துக்கு விற்றுப் பல ஆயிரம் மடங்கு லாபம் சம்பாதிக்க வேண்டும் என்னும் உந்துதலைக் கொடுத்திருக்கிற ஒப்பந்தம் இது.

இதெல்லாம் போக நமது வருமான வரி இலாகாவும் தங்களுக்குக் கிடைக்கப்போகும் மூலதன லாப வரி (Capital Gains Tax)ஐ எண்ணி நாக்கைச் சப்புக்கொட்டிக்கொண்டு இருக்கிறது.

இந்த ஒப்பந்தத்தில் இந்தியாவுக்குக் கிடைக்கப்போகிற மிக முக்கிய நன்மை என்று நான் கருதுவது வால்மார்ட்டின் அசுர நிர்வாகத் திறனும் அனுபவமும் இந்திய வியாபார உலகில் உண்டாக்கப்போகும் சில நல்ல தாக்கங்களும்தான்.

அமேசானைவிட வால்மார்ட்டின் பலம் இருப்பது அதன் ஒப்பீட்டுப் போட்டியாளர் வலிமை (Competitive Strengths) என்பதில்தான். சில வருடங்களாகவே வால்மார்ட் புதிய, உயர் தரக் காய்கறிகள், பழங்கள் மற்றும் விவசாயப் பொருட்களை விற்பனைச் சங்கிலி (Supply Chain) மூலம் திறமையான விநியோகத்தைச் செய்து வருகின்றது. இந்த விநியோக முறையில் பல நுணுக்கங்களைப் புகுத்தி பொருட்களை நுகர்வோருக்கு எளிமையாக, திறமையாக, குறைந்த விலையில் கொண்டு சேர்த்துவிடும் இயலில் வால்மார்ட் பிரசித்தி பெற்றிருக்கிறது.

சில வருடங்களுக்கு முன்னால் ரிலையன்ஸ் ஃப்ரெஷ் கூட இதை முயன்று அவ்வளவாக வெற்றி பெற முடியவில்லை. வால்மார்ட்டின் பரிசோதனை முயற்சியாக சில வருடங்களுக்கு முன்பே இந்தியாவில் அவர்கள் மொத்த விற்பனை நிலையங்களை நடத்தி வந்திருக்கிறார்கள். 21 சிறந்த விலை (21 Best Price) என்னும் பெயர் கொண்ட மொத்த விற்பனை நிலையங்கள் ஏற்கெனவே பத்து லட்சம் சில்லறை வியாபாரிகளை உள்ளடக்கியிருக்கிறது. இப்போது வால்மார்ட் இதை இன்னும் விரிவுபடுத்தி ஒவ்வொரு இந்தியக் குடும்பத்துக்கும் டெலிவரி செய்யக்கூடிய வகையில் பெரிதுபடுத்த திட்டம் வைத்திருக்கிறது.

ஒரு திருமணத்துக்குத் தேவையான அனைத்தையும் ஃப்ளிப்கார்ட்டில், வால்மார்ட்டில் வாங்கலாம் என்பது மிகப்பெரிய சௌகரியம் என்றாலும் இதுபோன்ற மாபெரும் நிறுவனங்களின் வரவால், உப்பு புளி முதற்கொண்டு எல்லாமே ஆன்லைன் எனறாகிவிட்டால், தெருக்கோடியில் ஒன்று, இரண்டு என்று நம்பர் எழுதின பலகைகளைக் கதவாய் வைத்துச் செயல்படும் சிறுசிறு கடை வியாபாரிகள் நிலைமை என்னாகும்?

டக்ளஸ் மாக்மில்லன் தயங்காமல் Inclusive என்னும் வார்த்தையைப் பயன்படுத்தியிருக்கிறார்.

“கிரானா கடைகள், (அதான் தெருக்கோடி நாடார் கடை என்று நாம் சொல்லுவது) எங்களுக்கு மிக முக்கியம். அவர்களோடு தொடர்பு கொண்டுதான் நாங்கள் பொருட்களை கஸ்டமர்களுக்குக் கொண்டு சேர்க்கப்போகிறோம். எங்களின் வெற்றியில் அவர்களும் உள்ளடங்கியிருக்கிறார்கள்.”

முதன்முதலில் வால்மார்ட் இந்தக் கிராம அளவில் இருக்கும் சிறுசிறு கடைகளுக்கு வியாபாரத் திறனை மேம்படுத்தும் பயிற்சிகள் தரப்போகிறது. சரக்கு மேலாண்மை (Inventory Management), டிஜிட்டல் பணப்பரிவர்த்தனை (Digital Payment) மற்றும் போக்குவரத்து தொழில்நுட்பம் (Logistics Technology) ஆகிய துறைகளில் அவர்களுக்குத் திறனை அதிகரிக்கச் செய்து தத்தம் சிறு வியாபாரத்தை மிகத் திறமையாகவும் ஒழுங்காகவும் செய்து லாபம் ஈட்டும் கலையைக் கற்றுத் தரவிருக்கிறார்கள்.

நமக்கு இந்த விஷயம் மிக முக்கியமான செய்தி ஒன்றைத் தெரிவிக்கிறது.

மேற்சொன்ன பயிற்சிகள் வெற்றிகரமாக நடத்தப்பட்டால் இந்தியாவின் இ-காமர்ஸ் என்னும் இணைய வர்த்தகம் நமது கிராமப்புற மற்றும் இதர சிறு குறு வியாபாரிகள் மற்றும் விவசாயிகளின் தொழில் வாழ்க்கைத் தரத்தையே மற்றியமைத்துவிடும் என்பது என் கணிப்பு. ஆனால் இவற்றையெல்லாம் நாம் மிகக் கவனமாகக் கண்காணிக்கவேண்டும் என்பது முக்கியமானது.

இதெல்லாம் செய்து முடிக்க வால்மார்ட்டுக்கு இன்னமும் அதிகம் முதல் தேவைப்படும். அதன் தலைவர் ஏற்கெனவே தாம் இன்னும் 5 பில்லியன் டாலர் முதலீட்டைச் செய்யப்போவதாக அறிவித்துவிட்டார். இதனால் உடனடியாக 1 கோடி வேலை வாய்ப்புக்கள் உண்டாகும் என்பது விற்பன்னர்களின் எதிர்பார்ப்பு. சென்ற சில வருடங்களாகவே வால்மார்ட் இந்தியாவில் வாங்கும் பொருட்களில் 97% வரை சிறு குறு வியாபாரிகளிடம் வாங்கி, கிட்டத்தட்ட 4-5 பில்லியன் டாலர் அளவுக்கு ஏற்றுமதி செய்து வருகிறார்கள்.

நாம் அடையாறில் வாங்கும் ஒரு கிலோ உருளைக்கிழங்குக்கு ரூ 20 வரை கொடுக்கும்போது, அந்த உருளைக்கிழங்கை விளைவித்த விவசாயிக்குக் கிடைப்பது ரூ 4 கூட இருக்காது. கடந்த சில வருடங்களில் ரிலையன்ஸ், பிக் பசார் போன்ற பெரும் சூப்பர் மார்க்கெட்டுகள் வந்த பின்னர் ஓரளவுக்கு நடுத்தரகர்கள் மறைந்து போய் விவசாயிக்கு இன்னும் அதிகம் கிடைக்கிறது. ஆக இனி ஏஜண்ட்டுகளும் மொத்த வியாபாரிகளும் நிச்சயம் இழப்பைச் சந்திப்பார்கள். அவர்களும் இந்த மெகா மாற்றத்தினால் இந்த லாஜிஸ்டிக் சங்கிலியில் உள்ளிழுக்கப்பட்டால் அவர்களுக்கும் கிடைக்க வேண்டிய நியாயமான லாபம் கிடைக்க வழி இல்லாமலில்லை.

ஒரு விவசாயி தன் பயிரை அறுவடை செய்து, மாட்டு வண்டியில் ஏற்றி, நாற்பது ஐம்பது கிலோமீட்டர் ஓட்டி வந்து சந்தையில் நின்றால், அங்கு இருக்கும் நடுத்தரகர்களின் சந்தர்ப்பவாதக் கூட்டால் விவசாயி தன் பொருளை மிகக்குறைவான விலைக்குத்தான் விற்க முடியும் என்னும் நிலைதான் இருக்கிறது. இந்தக் கொடுமையைத் தடுக்கவே அரசாங்கம் Agricultural Produce Marketing Committees (APMC) என்னும் விவசாயப் பொருள் விற்பனை கமிட்டிகளை ஒழித்துப் புதுவித மாற்றங்களைக்கொண்ட திருத்தச் சட்டத்தை ஏற்படுத்தியது. ஆனால் மகாராஷ்டிரா, பிஹார் போன்ற ஓரிரு மாநிலங்கள் மட்டுமே இந்தச் சட்டத்தை நிறைவேற்றியிருக்கின்றன. மற்ற மாநிலங்கள் ஏன் மெத்தனமாக இருக்கின்றன, அரசியல்வாதிகள் ஏன் இது பற்றி அதிகம் பேசுவதில்லை என்பதற்கான உண்மைக் காரணத்தை வெளியே சொன்னால் நம்மைச் சுளுக்கு எடுத்துவிடுவார்கள். e NAM என்னும் இணையத்தளம் விவசாயிகளுக்குச் சுற்று வட்டார மார்க்கெட் நிலவரத் தகவல்களை உடனுக்குடன் தெரிவிக்க வேண்டும் என்பதாக ஏற்பாடு செய்யப்பட்டிருந்தாலும் பல அரசுத்திட்டங்கள் போலவே இந்த eNAM திட்டமும் அப்படி ஒன்றும் வெற்றியடையவில்லை.

ஆனால் வால்மார்ட் போன்ற மாபெரும் சில்லறை விற்பனை நிறுவனங்கள், குளிர் சேமிப்புத் தலங்கள், குளிரூட்டப்பட்ட வாகனங்கள், தரம் பிரிக்கும் வசதிகள் போன்றவற்றில் பெரும் முதலீடு செய்வார்கள். இது, அறுவடைக்குப் பின்னால் உண்டாகும் சேதம், அழுகல் போன்ற இழப்புக்களைப் பெருமளவில் குறைக்கும்.

பல நன்மைகள் உண்டாகும் என்றாலும் வால்மார்ட் இந்த அளவு முதலீடு மற்றும் அதிக மேல் செலவுகள் கொண்டு வியாபாரத்தை நடத்தும்போது நிச்சயம் லாப நோக்கில்தான் இருக்கும் என்பதையும் மறுக்க முடியாது.

இதில் டெல்லிக்கும் ஒரு செய்தி இருக்கிறது.

உண்மையாகவே இந்த பாஜக அரசு விவசாயிகளின் வருமானத்தை இரட்டிப்பாக்கும் பட்ஜெட் குறிக்கோளை சீரியஸாக எடுத்துக்கொள்ளுமாயின், முதலில் அவர்கள் செய்ய வேண்டியது இந்த APMCக்களின் நேர்மையற்ற கூட்டைக் கலைக்க வேண்டும். இந்தக் கூட்டுதான் அரசியல் கட்சிகளுக்கு நன்கொடை என்னும் ஆக்ஸிஜன் வழங்கும் ஊற்றுக்கண் என்றொரு ஊகம் இருப்பதால் (சந்தேகம் என்றே சொல்வோம்) இந்த APMC ஒழிப்பை நடத்துவார்களா என்பது கேள்வி. அப்படி நடந்தால் வால்மார்ட், அமேசான், ஸ்னாப்டீல், அலிபாபா போன்ற நிறுவனங்களுக்கிடையே ஏற்படும் கடும் போட்டியினால் நுகர்வோர் பயனடைய முடியும்.

அமேசான் இந்த வால்மர்ட் – ஃப்ளிப்கார்ட் கூட்டினால் தன் நிலையை ஸ்திரப்படுத்திக்கொள்ள இன்னும் ஆக்கிரமிப்பை அதிகரிக்க முயலும். இலவசங்கள் என்னும் மழை பெய்யும். விலைக் குறைப்பு என்னும் இடி இடிக்கும். டிஸ்கவுண்ட் என்னும் புயல் வீசும். நமக்கு நல்ல பொருட்கள் சகாய விலையில் தட்டிக்கொண்டு போகும் வாய்ப்புக்கள் பெருகும். அமேசானைவிட வால்மார்ட் மிகப்பெரிதாகையால் அதன் பலதரப்பட்ட லேபிள் பொருட்கள் இந்தியாவில் அதிகமாகக் கிடைக்கும்.

இந்தியாவின் ஆன்லைன் வர்த்தகம் இனி ஒரு ரோலர் கோஸ்டர் பயணம். திரில்களுக்கும் ஆச்சரியங்களுக்கும் குறைவிராது. விபத்துகள் இல்லாதிருக்க அரங்கனை வேண்டுவோம்.

ஃப்ளிப்கார்ட்டில் வேலை செய்த 3,000 பேருக்கு அந்த நிறுவனம் ஆரம்பித்த புதிதில் Employee Stock Option என்னும் ஊழியர் பங்கு உரிமை கொடுத்திருந்தது. இந்த ஃப்ளிப்கார்ட் வால்மார்ட் ஒப்பந்தத்தின்படி இப்போது வால்மார்ட்டுக்கு 77% பங்குகள் விற்கப்படுவதால், ஃப்ளிப்கார்ட் தன் ஊழியர்களிடமிருந்து அந்தப் பங்குகளைப் பணம் கொடுத்து வாங்கவிருக்கிறது. உறுதிப்படுத்தாத செய்திகள் தெரிவிப்பது ஒவ்வொரு பங்கின் விலையும் 150 டாலர் இருக்கலாமாம். ஆயிரம் பங்குகள் வைத்திருப்பவருக்குக் கிடைக்கப்போவது கிட்டத்தட்ட ஒரு கோடி ரூபாய்!
எண்பதுகளில் இன்ஃபோஸிஸ் செய்த அதே மாஜிக்கை இப்போது ஃப்ளிப்கார்ட் செய்யவிருக்கிறது.

“இந்தியா ஒரு விவசாய நாடு!”

ஃபிப்ரவரி ஒன்றாம் தேதி காலை எல்லோரும் டிவியின் முன் ஆவலோடு காத்திருக்க, அருண் ஜெய்ட்லியின் வார்த்தைகள் காதில் விழுந்தன..

இந்த வருட பட்ஜெட்டின் சார்பு நிலை அப்போதே ஓரளவுக்குப் பிடிபட்டுவிட்டது. விவசாயிகளும் கிராமப்புறப் பொருளாதாரமும் முன்னணியில் நிற்கப்போவதைக் கட்டியம் கூறிய வார்த்தைகள்.

பட்ஜெட்டுக்கு முன்னர் அளித்த ஒரு பேட்டியில் நமது பிரதமர், “இலவசங்களை சாதாரண இந்தியன் எதிர்பார்க்கவில்லை. அவன் எதிர்பார்ப்பது நேர்மையும் தகுதிக்கேற்ற சலுகைகளும்தான்” என்று ஆணித்தரமாகச் சொல்லியிருந்தார்.

மீடியாக்களிலும் அலுவலக காரிடார்களிலும் மிக அதிகமாகப் பேசப்பட்ட ஜனவரி மாதம் இது. அப்படிப் பேசின விஷயம், இந்த வருட பட்ஜெட் எப்படி அமையும் என்பதுதான். ஜிஎஸ்டி வரி விதிப்புக்குப்பிறகு வரும் முதல் பட்ஜெட். மேலும் இந்த பாஜக அரசின் கடைசி பட்ஜெட். இந்த இரண்டு விஷயங்களும் பலரை ஆவலுடன் எதிர்பார்க்க வைத்தன.

நிச்சயம் நடுத்தர வர்க்கத்துக்கு அதிகம் நன்மைகள் வரும் என்றும் கார்ப்பரேட்டுகளுக்கு வரிக் குறைப்பு இருக்கும் எனவும் வெளி நாட்டு முதலீடுகளை ஊக்குவிக்கும் வண்ணம் நிறைய சமாச்சாரங்கள் இருக்கும் எனவும் எதிர்பார்க்கப்பட்ட பட்ஜெட்.

விவசாயிகளின் நலன், சுகாதாரம், ஊட்டச்சத்து, பெண் முன்னேற்றம், கல்வி, கட்டுமானம், மலிவு வீட்டு வசதி போன்ற விஷயங்கள் இந்த பட்ஜெட்டில் முன்னிலை பெறப்போவதை உணர முடிந்தது.

மோதி அரசு பதவியேற்ற சமயத்தில் நாட்டின் பொருளாதாரம் ஒரு வெடிக்கக் காத்திருக்கும் வெடிகுண்டாக இருந்தது. ஏராளமான ஊழல்கள், பொருளாதார விரயம், குழப்பமான இறக்குமதிக் கொள்கை ஆகியவை நம் பொருளாதாரத்தின் வேரையே அசைத்திருந்தன. 2011–13 வரையிலான காலகட்டத்தில் பொருளாதார வளர்ச்சி நிலை குலைந்திருந்தது. விலைவாசி ஏற்றம் ஆண்டொன்றுக்கு கிட்டத்தட்ட 9.8% வரை உயர்ந்திருந்தது. பட்ஜெட்டில் விழுந்த துண்டு 5.1% அளவில் அதிகரித்து இருக்க, ஏற்றுமதியைவிட இறக்குமதி அதிகமாகி இந்தப் பற்றாக்குறை இன்னும் உயர்ந்தது.

மோதி அரசு பதவியேற்ற முதல் இரண்டு ஆண்டுகளில் பொருளாதார வீழ்ச்சியைச் சரி செய்து சமன்படுத்துவதே முக்கியமாகிப் போனது. பட்ஜெட் பற்றாக்குறையைக் கட்டுக்குள் கொண்டு வர முயற்சி எடுக்கப்பட்டு இன்று அந்தப் பற்றாக்குறை 3.5% ஆகக் குறைந்துள்ளது. வெளிநாட்டு வர்த்தகப் பற்றாக்குறை கூடப் பாதிக்குப் பாதியாகக் குறைந்து இப்போதைய நிலைமையில் நல்ல முன்னேற்றத்துடன் இருந்து வருகிறது. கறுப்புப் பணப்புழக்கத்தால் ஏகத்துக்கும் உயர்ந்திருந்த தங்கம் மற்றும் ரியல் எஸ்டேட்டின் விலையேற்றம் தடுத்து நிறுத்தப்பட்டாலும் அரசு கொண்டு வந்த ரூ 1,000 மற்றும் ரூ 500 பண மதிப்புத் தடை சில மாதங்களுக்கு நாட்டைக் கொந்தளிப்பில் தள்ளியதை மறுக்க முடியாது. அறுவை சிகிச்சையானதால் அவசியத்தேவை என்றாலும் வலியை மறைக்க முடியவில்லை. கூடவே நாடு தழுவிய ஜிஎஸ்டியும் கொண்டு வரப்பட்டதால் கொந்தளிப்பு இன்னும் அடங்காமல் இருந்தாலும் ஒட்டுமொத்தப் பொருளாதாரம் ஓரளவு கட்டுக்குள் வந்துவிட்டதை யாரும் மறுக்க முடியாது. ஆக, கடந்த வருடங்களில் மோதி அரசின் பட்ஜெட் சமர்ப்பிக்கப்பட்ட நிலைமைகள் சற்றே அசாதாரணமானவை என்பது கண்கூடு.

இந்த வகையில் 2018க்கான பட்ஜெட் சமர்ப்பிக்கப்பட்டபோது சில விவாதங்கள் எழுந்தன.

தேர்தல் வருவதால்தான் மோதி அரசாங்கம் இந்த வருட பட்ஜெட்டில் பம்மியிருக்கிறார்கள் என்று மோதி எதிர்ப்பாளர்கள் சொல்கிறார்கள்.

முந்தைய அரசாங்கங்கள் போலன்றித் தேர்தலை மனதில் கொள்ளாமல் உண்மையான நலத்திட்டங்கள் நிறைந்த வளர்ச்சிக்கான பட்ஜெட் இது என்பது நடு நிலையாளர்களின் குரல்.

மிக அதிகமான வரி வருவாய் (18.7% அதிகரிப்பு)

முதலீட்டைத் திரும்பப்பெறும் முயற்சியில் வந்து சேர்ந்த அபரிமிதமான தொகை (ரூ 1 லட்சம் கோடி) இருந்தபோதிலும், ஜிஎஸ்டியில் எதிர்பார்த்ததற்கும் குறைவான வருவாயே வந்ததாலும் அரசுக்கு வந்து சேரவேண்டிய டிவிடெண்ட் வருவாய்க் குறைவாலும் அருண் ஜெய்ட்லி பட்ஜெட் பற்றாக்குறையை விட்டுத்தான் பிடிக்க முயன்றிருக்கிறார். போன பட்ஜெட்டில் இந்தப் பற்றாக்குறை 3.2% என்று திட்டமிடப்பட்டாலும் அதை 3.5% க்கு அனுமதித்து அடுத்த வருடத்திய பற்றாக்குறையை 3.3%ஆக நிறுவி இருக்கிறார். கூடவே பல சரி செய்யும் நடவடிக்கைகளையும் அறிவித்திருக்கிறார்.

இந்த பட்ஜெட் நிச்சயம் இந்தியக் கிராமப்புறச் சர்புடையதுதான் என்பதில் சந்தேகமில்லை. முக்கியமாக விவசாயிகளின் குறைந்தபட்ச ஆதரவு விலை, ஆன செலவைப்போல ஒன்றரை மடங்காவது இருக்கும் என்பதில் தொடங்கி அருண் ஜெய்ட்லி அறிவித்த பலப்பல திட்டங்கள் கிராமம் மற்றும் வளர்ச்சி சார்ந்ததாகவே இருக்கின்றன. அதனாலேயே இது தேர்தலைக்கொண்டு போடப்பட்ட பட்ஜெட் என்கிறது ஒரு வாதம்.

அதே சமயம் பல நல்ல முயற்சிகளும் எடுக்கப்பட்டிருப்பதை மறுக்கவும் முடியாது.

விவசாயம், சுகாதாரம், கல்வி, வேலை வாய்ப்பு என்னும் நான்கு தூண்களில் இந்த பட்ஜெட் இருப்பதாக பல விற்பன்னர்கள் கருத்துக் கூறியிருக்கிறார்கள். கூடவே மத்தியத்தர சிறு குறு தொழில் வளர்ச்சியும் முக்கியத்துவம் பெற்றிருக்கிறது.

விவசாயிகளுக்கு அடக்க விலைக்கு மேல் அம்பது சதவீதம் குறைந்த பட்ச விலை நிர்ணயம் அவர்களின் லாபத்துக்கு மிக முக்கியத் தேவையாகும். நாடு முழுவதும் கிட்டத்தட்ட 22,000 சந்தைகளில் இந்தக் குறைந்த அளவு விலை கிடைக்க ஏற்பாடும் செய்யப்போவதாக அறிவித்திருப்பது நன்மையே.

திட்டமிடப்பட்ட நேரத்துக்கு மூன்று ஆண்டுகளுக்கு முன்பே பிரதமரின் கிராமப்புறs சாலை அமைப்புத் திட்டம் முடிவடைந்துவிட்டது. ஐந்து கோடி குடும்பங்களுக்கு இலவச கேஸ் வசதியும் செய்து தரப்பட்டுள்ளது. இது இன்னும் மூன்று கோடி குடும்பங்களுக்கு வழங்கவும் ஏற்பாடுகள் நடக்கவிருக்கின்றன. கிராமப்புற நகர்ப்புற ஏழைகளுக்கான மலிவு விலை வீடுகள் வழங்கும் திட்டம் போடப்பட்டுள்ளது. இதன் மூலம் 3 கோடி வேலை வாய்ப்புகள் உருவாகும் என்று எதிர்பார்க்கப்படுகிறது.

பத்து கோடி ஏழைக் குடும்பங்களை உள்ளடக்கிய காப்பீட்டுத் திட்டம் உலகத்திலேயே மிகப்பிரம்மாண்டமான திட்டம் என்று வல்லுநர்கள் சொல்கிறார்கள்.

ஒன்றரை லட்சம் உடல்நலப் பரிசோதனை மையங்கள் அமைத்து பரிசோதனை செய்தல் மற்றும் மருந்து வழங்குதல், குறு தொழில்களுக்கு உத்திரவாதத்துடன் இன்னும் மூன்று லட்சம் கோடி கடனுதவி (ஏற்கெனவே ரூ 4 லட்சம் கடனுதவி வழங்கப்படுகிறது), மத்தியத்தரத் தொழில்களுக்கு வரி குறைப்பு என்று பல வளர்ச்சித்திட்டங்களையும் இந்த பட்ஜெட் உள்ளடக்கியிருக்கிறது.

“ஓட்டுப்போட்டு ஜெயிக்க வைத்த மத்தியத்தரத்துக்கு ஒன்றுமே இல்லை!” என்னும் குரல் ஒலிப்பதைக் கேட்க முடிந்தது.

அறுபது வயதுக்கு மேற்பட்ட சீனியர்களுக்கு வரிச்சலுகை, மாதச்சம்பளம் பெறுபவர்களுக்கு ரூ 40,000 standard deduction போன்ற சலுகைகள் மத்தியத்தர வர்க்கத்துக்கு உதவும் அம்சங்கள். சீனியர் சிட்டிசென்களுக்கு அவர்களது முதலீட்டிலிருந்து வரும் வட்டிக்கான வரி விலக்கு ரூ 10,000த்திலிருந்து ரூ 50,000மாக உயர்த்தப்பட்டிருப்பது, பணவீக்கம் மற்றும் குறைந்து வரும் டெபாசிட் வட்டி ஆகியவற்றிலிருந்து பெரிய விடுதலை. ஆனாலும் சம்பள வரி விலக்கை ரூ 3 லட்சத்திற்கு உயர்த்துவார் என்னும் எதிர்பார்ப்பு பலரிடம் இருந்ததையும், அது இல்லாமல் போனதால் ஏமாற்றமும் கோபமும் உண்டானதையும் கவனிக்க முடிகிறது.

ஆனால் கடந்த நான்கு வருடங்களில் பார்த்தால் மத்தியத்தர வர்க்கத்துக்காக இந்த அரசு கொண்டு வந்த சலுகைகள் முந்தைய ஐக்கிய முற்போக்குக் கூட்டணி அரசு செய்ததற்கு எவ்விதத்திலும் குறைந்தது அல்ல என்பதை உணரலாம்.

அதேபோல கம்பெனிகளுக்கான வரிவிதிப்பு சராசரியாக 25% அளவில் குறைக்கப்படும் என்னும் எதிர்பார்ப்பும் இருந்தது. அதுவும் நடக்கவில்லை. ஐரோப்பாவில் கம்பெனிகளின் சராசரி வரி விகிதம் 20% தான். சமீபத்தில் அமெரிக்காவும் கார்ப்பரேட் வரியை 21% ஆகக்குறைத்துவிட்டது. இந்த நிலையில் நாமும் அதைக் குறைத்திருந்தால்தான் அந்நிய முதலீடுகள் நமக்கு வரக்கூடிய வாய்ப்புக்கள் பெருகும் என்னும் வாதம் எழுகிறது.

அதேபோல இதுநாள் வரை முழுவிலக்குப் பெற்றிருந்த நீண்ட கால மூலதன ஆதாயம் (Long Term Capital gain) இந்த முறை 10% வரி விதிக்குள்ளாகியிருக்கிறது. இது பங்குச்சந்தையில் மிகப்பெரும் எதிர்ப்பைக் கண்டிருக்கிறது. இது நிச்சயம் மறு பரிசீலனை செய்யப்பட வேண்டும் என்னும் கோரிக்கை பரவலாக எழுந்திருக்கிறது. Indexing எனப்படும் சமன்பாட்டையாவது செய்ய அனுமதிக்கப்படவேண்டும் என்பது உரக்கக் கேட்கிறது.

கடந்த இரண்டு ஆண்டுகளில் மட்டும் பங்குச்சந்தை இரண்டு மடங்கு உயர்ந்திருக்கிறது. மற்ற எந்தச் சொத்தை விற்றாலும் பெறப்படும் நீண்ட கால லாபத்துக்கான வரி கட்டியாக வேண்டும். பங்குகளுக்கு மட்டும் வரி இல்லாமல் இருந்தது. 2004ல் இந்த விலக்கு வந்தபோது பங்குச் சந்தை 6,500 – 7,000 புள்ளிகளாக இருந்தது. அது இப்போது 35,000 வரை உயர்ந்துவிட்டிருக்கிறது. இதன் மூலம் கோடிக்கணக்கில் லாபம் ஈட்டியவர்கள் வரி கட்டவில்லை. போன நிதி ஆண்டில் மட்டுமே வரி இல்லாமல் பங்குகளில் ஈட்டப்பட்ட லாபம் 3.7 லட்சம் கோடியாகும். எனவே இந்த வரி விதிப்பு நியாயமானதுதான் என்பது அரசின் வாதம்.

மேலே சொன்னமாதிரி கடந்த நான்கு ஆண்டுகளில் சீர் திருத்தப்பட்டதால் நம் பொருளாதாரம் தன் வேர்களை உறுதியாக்கிக்கொண்டு இன்று உலகத்திலேயே மிக வேகமாக முன்னேறும் நாடுகளுள் இந்தியாவும் ஒன்று என்பதை உறுதி செய்துள்ளது. நிச்சயம் அடுத்த சில ஆண்டுகளுக்குப் பொருளாதார வளர்ச்சி 8%க்குக் குறைய வாய்ப்பே இல்லை என்பது புலப்படுகிறது.

ஊசலாடிக்கொண்டிருந்த பட்ஜெட் பற்றாக்குறை ஒரு வழியாக 3,5%க்குக் கொண்டு வரப்பட்டு, அடுத்த வருடத்தில் 3.3%ஆகக் குறைக்கவும் திட்டமிடப்பட்டுள்ளது.

வரிகள் விஷயத்தில் நிதி அமைச்சர் சொன்னாற்போல வரி வட்டத்துக்குள் வருபவர் எண்ணிக்கை கணிசமாகக் கூடியிருக்கின்றது. தாமாகவே பதிவு செய்யும் வரி கட்டுபவர்களின் எண்ணிக்கை ஜிஎஸ்டியினால் உயர்ந்திருக்கின்றது. ஜிஎஸ்டி வந்துவிட்டதால் மறைமுக வரிகள் பற்றி இந்த பட்ஜெட் அதிகம் பேசவில்லையென்றாலும் இறக்குமதி வரி உயர்த்தப்பட்டு மொபைல் ஃபோன், அழகு சாதனப்பொருட்கள், கார், டெலிவிஷன் ஆகியவை விலையேற்றம் கண்டிருக்கின்றன. ஒரு வகையில் இது ‘மேக் இன் இந்தியா’ திட்டத்திற்கு ஊக்கம் கொடுப்பதாகும்.

பொது நலத்தையும் வளர்ச்சியையும் குறிக்கோளாகக்கொண்ட இந்த பட்ஜெட்டைக் குறை கூற அதிகம் காரணங்கள் அதிகமில்லைதான் என்றாலும் சில நெருக்கடியான கேள்விகள் ஒலிக்காமலில்லை.

அறிவிக்கப்பட்ட சில திட்டங்களுக்கான நிதி பற்றித்தான் சந்தேகங்கள் எழுகின்றன. பல நல்ல திட்டங்களுக்கான நிதியைப் பெற அமைச்சர் பட்ஜெட்டுக்கு வெளியிலிருந்து (Extra budgetary resources) பெற விழைந்திருக்கிறார். அந்த அளவு நிதி திரட்டப்படவில்லை என்றால் திட்டங்கள் அறிவிப்பிலேயெ நின்று போகக்கூடிய அபாயம் உண்டு. உதாரணமாக குறைந்த அளவு விலை நிர்ணயம் (Minimum Support Price – MSP) ஒண்ணரை மடங்கு என்று சொல்லிவிட்டு உணவுக்கான மானியம் ரூ 29,041 கோடிதான் என்றும்  இந்த MSP எந்த நிலையிலும் குறையாமல் பார்த்துக்கொள்ள, சரியாக முறைமைப்படுத்தும் கடமையை நிதி ஆயோக்கிடம் விட்டிருக்கிறார், அவர்கள் அதைச்செய்ய முடியாமல் போனால், இந்த நலத்திட்டமே உடைந்து போய்விடக்கூடும். அதே போல கிராமப்புறச் சந்தைகள் ஏற்படுத்துதல் விவசாயிகளுக்குப் பெரும் நன்மை பயக்கும் எனபதில் சந்தேகம் இல்லை. ஆனால் அதற்கான நிதி ஒதுக்கீடு வெறும் ரூ 2,000 கோடிதான் என்பதுதான் சிக்கல்.

மிகப்பெரும் கிராமப்புறத் திட்டங்களுக்கான நிதித்தேவை கிட்டத்தட்ட ரூ 14.34 லட்சம் கோடி. அதில் 80%க்கு மேலாக அருண் ஜெய்ட்லி எதிர்பார்ப்பது பட்ஜெட்டுக்கு வெளியிலிருந்து என்னும் போது நமக்கு வேர்த்து விடுகிறது.

பத்து கோடி குடும்பங்களுக்கு தலா ரூ 5 லட்சம் மதிப்பில் காப்பீட்டுத்திட்டம், தனியார் காப்பீட்டு கம்பெனிகளால்தான் செயல்படுத்தப்பட வேண்டும் என்பதும் கொஞ்சம் சந்தேகத்துக்கு இடமளிக்கும் அம்சம்தான். இது எப்படி நிர்வகிக்கப்படும் என்பது பெரிய கேள்வி.

கட்டுமானத் திட்டங்களில் நிச்சயம் உறுதித் தன்மை இருப்பதைப் பார்க்க முடிகிறது. ரூ 5.97லட்சம் கோடிக்கான ஒதுக்கீட்டில் முக்கால்வாசித் திட்டங்களை பொதுத்துறை நிறுவனங்கள் ஏற்றுக்கொண்டுவிட்டிருப்பது ஆறுதல்.

குமாரமங்கலம் பிர்லா, என்.சந்திரசேகரன் (TCS), தீபக் பாரிக், உதய் கோடக், சந்தா கோச்சர் போன்ற தொழிலதிபர்கள் இந்த பட்ஜெட்டை சிலாகித்திருக்கிறார்கள். முக்கியமாக, கிராமப்புற, கல்வி, சுகாதார முனைப்புக்கொண்ட அம்சங்கள் இந்தியாவின் எதிர்காலப் பொருளாதாரத்துக்கு நல்ல மேடை அமைக்கும் என்பது இவர்களின் கணிப்பு. கட்சி சார்பில்லாத இந்த விற்பன்னர்களின் கருத்து நிச்சயம் நம்பகத்தன்மை வாய்ந்ததுதான்.

கழுகுப் பார்வையில் பார்த்தோமானால் இந்த பட்ஜெட்டின் நோக்கம் அதன் வீச்சு, நீண்ட காலப் பார்வை ஆகியவற்றில் குறை சொல்ல ஏதுமில்லை. வளர்ச்சியைவிட தேர்தலைக்கொண்டு தயாரிக்கப்பட்ட பட்ஜெட் என்னும் குற்றச்சாட்டில் பெரிய அளவில் உண்மை இல்லை. இன்னும் சொல்லப்போனால் தனி மனிதருக்கான வரிவிலக்கு கூட்டப்படாதது, இந்த அரசு தேர்தலை மட்டுமே மையமாக வைத்து இந்த அறிக்கையைச் சமர்ப்பிக்கவில்லை என்பதை உறுதிபடுத்துகிறது. ஒருவேளை தேர்தலை மையாக வைத்து சிறிய சாய்வு இருக்குமானால் கூட அதைப் புரிந்துகொள்ள முடியும். அந்த சாய்வு கூடப் பொருளாதாரத்தின் அடிப்படையை எந்தவிதத்திலும் சிதைப்பதாக இல்லை என்பதையும் ஒப்புக்கொள்ளத்தான் வேண்டும். கவலை தரும் அம்சம் நிதிப்பற்றாக்குறையும் அதனால் பாதிக்கப்படப்போகும் நல்ல திட்டங்களும்தான். கூடவே ஜிஎஸ்டி வருவாயும் பரந்துபட்டிருக்கும் வரி வருவாயும் எதிர்ப்பார்த்த அளவுக்கு வருமானால் எதிர்கால பட்ஜெட்டுகள் இந்த பட்ஜெட்டின் அஸ்திவாரத்தைக் கட்டிக்காத்து நாட்டின் பொருளாதாரத்தை ஸ்திரமாக்கிவிட முடியும்.

அது நடக்கும் என்று நம்புவோம்.

“ரமணா, வா வா. அடியே… யாரு வந்திருக்கா பாரு.”

“ரமணனா… வா வா. சௌக்கியமா இருக்கியா?”

“மன்னி. நீங்க சௌக்கியமா? சங்கரா, எப்படி இருக்கே?”

“என்ன கேள்விடா இது. 84 வயசுக்கு ஏதோ நாளை ஓட்டிண்டு இருக்கோம். ஆமா, உனக்கே 81 ஆயிடுத்தே.”

“போன தை மாசந்தானே சதாபிஷேகம் பண்ணிண்டான் ரமணன். சௌம்யா சௌக்கியமா இருக்காளா?”

“இருக்கா மன்னி. இந்த முட்டி வலிதான் அப்பப்போ படுக்கையில போட்டுடறது.”

“ஆமா எப்படி இருக்கு நம்ம ராக்கியப்ப முதலி ஸ்ட்ரீட்?”

“அப்படியேதான் இருக்கு. அட சொல்ல மறந்துட்டேன், சங்கரா. அந்த பைத்தியம் போன வாரம் செத்துப்போய்ட்டாண்டா.”

“அடடே… கிளி மாதிரி சொன்னதையே சொல்லிக்கிட்டு தெருவுலேயே சுத்திண்டு இருந்தானே அவனா? போய்ட்டானா? அவனுக்குமே 75 வயசு இருக்கும்டா.”

“ஆமா, ஆறேழு வயசு இருக்கும்போது நம்ம தெருவுக்கு வந்தான் அனாதையா.”

“இத்தனை வருஷம் தெருவுலேயேதான் இருந்தான் இல்ல?”

“ஆமா, அடிக்கொரு தரம் “எங்கப்பா அம்மா ஊருக்குப் போய்ட்டாங்க’ன்னு சொல்லிண்டே இருப்பான். அவன் ஒரு மாதிரி ராக்கியப்ப முதலி தெருவுக்கு செல்லமாயிட்டான்.”

“எனக்கு ஞாபகம் இருக்குடா ரமணா. நானும் இவளும் கல்யாணம் ஆகி உங்க வீட்டுக்கு முதமுதல்ல சாப்பிட வந்தபோது, உங்கம்மா அவனுக்கும் கிணத்தடில உக்கார வெச்சு சாப்பாடு போட்டா.”

“எங்கம்மா மட்டும் இல்ல, தெருவுல எல்லார் வீட்டிலயும் அவனுக்கு ஒரு நா சாப்பாடு உண்டு. விசேஷத்துக்கு சம்மந்தி இல்லாட்டாலுங்கூட இவனுக்கு சாப்பாடு இல்லாம இருக்காது.”

“பாவம் நல்லவண்டா. அவம்பாட்டுக்கு போட்டதைச் சாப்பிட்டுண்டு தெருவுல நடமாடிண்டு, சாதுவா புழங்கிண்டு இருந்தான்.”

“சங்கரா, உனக்கு ஞாபகம் இருக்கா? ஒரு தீபாவளி சமயம், ஆயிரத்து தொள்ளாயிரத்து நாப்பத்தி மூணோ நாலோ, நாம அந்த பிஎஸ் ஹை ஸ்கூல் க்ரௌண்டுல வாண வேடிக்கை பாக்கப்போனோமே, அன்னிக்குதான் இவன் ராக்கியப்ப முதலி தெருவுக்கு நம்ம பின்னாடியே வந்துட்டான்.”

“இருக்கு இருக்கு. பெரிய ராஜகோபாலந்தான் வாண வேடிக்கைன்னு நம்ம எல்லோரையும் கூப்டுண்டு போனான்.”

“மணி கூட நொண்டிண்டே வந்தான், கால்ல அடி பட்டுண்டு.”

“என்னா ஆச்சுடா அவனுக்கு? எப்படி செத்துப்போனான்?”

“ராத்திரி சௌம்யாதான் சாப்பாடு போட்ருக்கா. சாப்டுட்டு வழக்கம்போல தெருவுக்குப்போய் வாசத்திண்ணையில் படுத்துண்டுட்டான். கார்த்தால எழுந்திருக்கல. குமார்தான் போய் டாக்டர் நாராயணனைக் கூப்பிட்டு காமிச்சான். ராத்திரியே உசிர் போய்டுத்துன்னுட்டார். எல்லோருமா காசு போட்டு காரியத்தப் பண்ணிட்டோம்.”

“என்ன மாதிரி ஜென்மமாப்போயிட்டாண்டா…”

1943 அக்டோபர் மாதம்…

“என்ன துரை, கொஞ்ச நாளா ஆள கண்லயே காணுமே…”

“ரொம்ப வேல ஜாஸ்தியாய்டுச்சுங்க. இப்ப ஜப்பான்காரன் குண்டு போடப்போறான்னு பீதி வேற. வர்ற கப்பல்ல சாமாங்களை எறக்கி கோடவுன்ல கொண்டு சேர்க்கறதுக்குள்ள தாவு தீந்துடுதுங்க. ரெண்டு மடங்கு கூலி குட்த்தாலும் ஆளே இல்லை. ஜனமெல்லாம் தெற்குப்பக்கம் போய்ட்டாங்க.”

“ஹார்பர்ல என்ன பேசிக்கிறாங்க? ஜப்பான்காரன் வந்துடுவானா?”

“பயம் இருக்குதுங்க. ராணுவக்காரங்க நடமாட்டம் ஜாஸ்திதான். ஆனா ஒருத்தரும் வாயத்தொறக்க மாட்றாங்க.”

“உன் கம்பெனிக்கு யோகம்தாம்ப்பா. கொழிக்கறாரே செட்டியாரு.”

“இப்ப தானுங்களே யுத்த சமயம். இப்ப பிஸினஸ் பண்ணினாத்தானே லாபம் பாக்கமுடியும்.”

“நீதான் ஹார்பர் பக்கம் சிப்பாயிங்களோட ஸ்னேஹமாயிருக்க. என்னதாம்ப்பா ஆச்சு விசாகப்பட்ணத்துல?”

“நிச்சயமா ஒண்ணும் தெரியாதுங்க. ஆனா ஜப்பான் ப்ளேன் வந்து குண்டு போட்டதென்னவோ நெஜம்தான். ஏப்ரல்ல கார்த்தால ஏழு மணிக்கு காக்கிநாடா ஹார்பர்ல ஒத்தையா வந்து ஜப்பான்காரன் குண்டு போட்ருக்கான். ரெண்டு சரக்குக்கப்பல் சேதமாயிடுச்சி. ஒண்ணு ரெண்டு பேர் செத்துப்போய்ட்டானுங்கன்னு வேற பேச்சு. எதுவும் நிச்சயமா சொல்றதுக்கில்ல.”

“மறுபடி அஞ்சு மணிக்கு அன்னிக்கே குண்டு போட்டானாமே… எம்மாம் தைரியமப்பா அவனுக்கு. இதோ, இங்க மெட்ராஸ் வரதுக்கு எம்மாம் நேரம் ஆவப்போவுது.”

“அதெல்லாம் கஷ்டம். ஆனா கவர்மெண்ட் எல்லாத்தையும் ரகசியமா வெச்சிருக்காங்க. வெளியே இதப் பேசிடாதீங்க, சங்கடமாய்டும். சரி, நா போறேன், புள்ளாண்டான் என்னைத் தேடிக்கினு இருப்பான்.”

“வாங்க… ஏங்க இம்மாம் நேரம்?”

“வழில நம்ம ராமசாமி பேச்சுக்கொடுத்தாரு.”

“டேய் முருகேசு, என்ன பண்றே?”

“அப்பா, இன்னிக்கு கோலில செல்வத்தோட டாணா கோலிய உடைச்சுட்டேம்ப்பா.”

“போடு சக்கைன்னானாம். சரி வா சாப்டலாம்.”

“என்னங்க, எங்கனா வெளில கூப்ட்டுப்போங்க. பையன் ஏங்கிப் போயிட்ருக்கான்.”

“இப்ப எங்கடி வெளில போறது? ஊரே பயந்துகிடக்கு.”

“நாலு நாள் செட்டியாரண்ட சொல்லி லீவு எடுங்க. உத்திரமேரூர் போய் எங்கக்காவப் பாத்துட்டு வரலாம்.”

“லீவா? செட்டியார் அதோட போயிடு வராத திரும்பின்னுடுவாரு. இன்னும் ரெண்டு சரக்குக்கப்பல் வரணும் அடுத்த பத்து நாளுல. நா வூட்டுக்கு வரதே சிரமம். அத்தோட தீபாவளி வருது. புள்ளைக்கு உனக்கு புடவத்துணிமணி எடுக்கணும்னா துட்டு வாணாம்? இந்த ரெண்டு கப்பல் வேல முடிஞ்சா காசு புரளும். நல்லபடியா தீபாவளி கொண்டாடலாம். மே மாசம் போலாம் உத்திரமேரூருக்கு.”

“ஏங்க அப்படியே நம்ம வூட்டுக்கும் ஓடைச் சரிபண்ணிடணும். போனமாச மழைக்கு பிச்சிக்கிச்சு. என்னா மழ, என்னா மழ…”

“செய்வோம் செய்வோம். பசிக்குதுடி. சோத்தைப்போடு. முருகேசு, வா சாப்பிட.”

“துரை, செட்டியார் கூப்பிடறாரு உன்னை.”

“என்னங்க?”

“வா துரை. அடுத்த வாரம், அதான் பதினொண்ணாம் தேதியன்னிக்கு சரக்கு கப்பல் டாக் ஆவுதாம். நம்ம சரக்கு பதினேழு லோடாம். அத அன்னிக்கு ராவே எறக்கி, கோவிந்தப்பநாய்க்கன் கோடவுன்ல போட்டு வெச்சிரு. நீ ஹார்பர்ல பாத்துக்க. மேஸ்திரி நடேசன கோடவுன்ல இருக்கச்சொல்லி லோடெல்லாம் எண்ணிப் பாத்து எறக்க சொல்லிடு.”

“செஞ்சுடலாம் முதலாளி.”

“அடுத்த நாள் காலையில வீட்டுப்பக்கம் வா. போன கப்பலுக்கே குடுக்க வேண்டிய அம்பது ரூபாயும் சேத்து எண்பது ரூபாய் கொடுத்துடறேன். உனக்கும் தீபாவளிக்கு ஆச்சு. ஆமா பையன் எப்படி இருக்கான்? நல்லா படிக்கிறானா?”

“ரொம்ப சந்தோஷங்க. நல்ல படிக்கிறான்.”

“நல்லது. பாத்து செய்யி. ஹார்பர்ல ஆர்மிக்காரங்க நடமாட்டம் இருக்கு. வம்பு பண்ணுவானுங்க. ஒதுங்கிப்போயிடு. நமக்கு காரியம் முக்கியம்.”

“செல்லி, இன்னிக்கி சாயங்காலம் சீக்கிரமா சாப்பாடு போட்டுடு. ஏழுமணிக்கெல்லாம் கிளம்பணும். கப்பல் வருதுன்னு சொன்னேனே… ராத்திரி பன்னண்டாய்டும் வர்றதுக்கு.”

“நாளைக்கி வூட்லதான இருப்பீங்க. சினிமா போலாமா? மங்கம்மா சபதம்னு ரொம்ப நல்லா இருக்குன்னு அந்த வூட்டம்மா சொன்னாங்க.”

“போலாமே.”

“யப்போவ். இன்னாப்பா ராத்திரிக்கி ஆபீஸ் போற?”

“ஆமாண்டா, இன்னிக்கி கப்பல் வருது. சரக்கெல்லாம் எறாக்குவானுங்க, அதை பாத்துக்கணுமுல்ல?”

“என்னையும் அழச்சிட்டுபோயேம்ப்பா. நானும் கப்பல் பாக்கறேன்.”

“டேய், இது வேல நேரண்டா. உன்ன எப்படி அழச்சிட்டுப்போறது?”

“என்னங்க, இதோ இருக்குது ஹார்பர். நாங்களும் வரோமே. அப்படி ஓரமா உக்காந்து பாக்கறோம். நீங்க பாட்டுக்கு உங்க வேலய முடிங்க. எல்லாமா திரும்பி வூட்டுக்கு வந்துடலாம்.”

“ஹார்பருக்குள்ள உன்னல்லாம் வுடமாட்டாங்க செல்லி. அதும் இப்ப பதட்ட காலமா இருக்கு.”

“அட என்னங்க நீங்க… அதான் ஹார்பர்ல எல்லா கேட் கீப்பருங்களையும் உங்களுக்கு நல்லாத் தெரியுமே… வேடிக்கை பாக்கறோம்னா வாணான்னா சொல்லுவாங்க. கூட்டுட்டு போங்க.”

“சரி வாங்க.”

“இன்னா தொர, குடும்பத்தோட வண்ட்ட? இன்னிக்கு கப்பல் வருதுன்னாங்க..?”

“ஆமா சார், கப்பல் பாக்கணும்னு ஒரே தொணதொணப்பு, அதான்…”

“சரி அப்படி ஓரமா நடந்து போய் நம்ம காபின் கிட்ட இவங்கள உக்காரச்சொல்லிட்டு நீ வேலயக் கவனி. அங்க இங்க நடமாடக்கூடாது. மேலதிகாரி பாத்தா எனக்கு வேல போய்டும், என்னா?”

“அதெல்லாம் நா ஜாக்கிரதையாப் பாத்துக்கறனுங்க. வா செல்லி, வாடா முருகேசு. சாருக்கு சல்யூட் வை.”

“கமான் க்விக். அந்த ஃபையர் யூனிட்ட அனுப்பு. மூவ் மூவ்…”

“காப்டன், இதெல்லாம் இன்ஃப்ளெம்மபிள். உடனே நகர்த்தியாகணும்!”

“பாஸ், அங்க ஆயில் லீக் ஆகுது. எனக்கு இன்னொரு ஃபையர் யூனிட் வேணும்.”

“ரோட்ரிக்ஸ், சிவிலியன் காஷுயாலிடி இருக்கா?”

“சார்…”

“கம் அவுட் மேன். ஜஸ்ட் ஸ்பில் இட்.”

“இருக்கு சார்.”

“யாரு லேபரா? ஐடெண்டிஃபை பண்ணியாச்சா?”

“இல்ல சார். ஒரு ஆளும் பெண்ணும்.”

“பெண்ணா? வாட் இஸ் ஹேப்பெனிங் சோல்ஜர்?”

“ஒண்ணுமே புரியலை சார்.”

“என்ன புரியல? கால் தட் கேட் கீப்பர் இடியட்.”

“என்ன மன்னிச்சிடுங்க சார். செட்டியார் கம்பெனி சூப்பரைசர் துரையும் அவனோட சம்சாரம், புள்ளயும் வந்தாங்க. சும்மா கப்பல் பாக்கணும்னாங்கன்னு நாந்தான்…”

“புல் ஷிட், புள்ளயா? பாடி கெடச்சுடுத்தா?”

“இல்ல சார்…”

“தேடு தேடு… க்விக். என்ன ஒரு மெஸ்… மேஜர் என்னுடைய பின் பக்கத்தைக் காவு வாங்கப்போகிறார்.”

“சார், புள்ள கெடச்சுட்டான் சார்.”

“தாங்க் காட்! என்ன பண்ணப்போறோம் மூணு பாடியையும்?”

“மூணு இல்ல சார், ரெண்டுதான். பையன் உயிரோடதான் இருக்கான்.”

“வாட்… அடக்கடவுளே. இப்ப என்ன பண்றதுய்யா?”

“சார், ஐ ஹேவ் அன் ஐடியா…”

“சொல்லித் தொலை.”

“ரெண்டு பாடியையும் இங்கேயே புதைச்சுடலாம் சார். பையனை எங்கியாவது கொண்டுவிட்டுடலாம்.”

“யோவ், அவன் பேசிட்டான்னா நா, நீயெல்லாம் ராணுவ வேலயை விட்டு தோட்டம் கொத்தப் போக வேண்டியதுதான்.”

“அவன் பேசாம நா பாத்துக்கறேன் சார்.”

“என்ன பண்ணப்போற?”

“டெர்ர்ரைஸ் தான் சார். அஸால்ட் ஆன் ஐடெண்டிடி.”

“பாத்துப்பண்ணுய்யா. I don’t want any comebacks.”

“தம்பி, உம்பேரென்ன?”

“முருகேசு. எங்கப்பா அம்மா வேணும்…”

“த பாரு. உங்கப்பாம்மா ஊருக்குப் போய்ட்டாங்க. அப்படியே சொல்லு கேப்போம்…”

“இல்ல, அங்க இருந்தாங்க நேத்து ராத்திரி. வெடி வெடிச்சது.”

பளார்.

“சொல்லுடா, எங்கப்பாம்மா ஊருக்குப் போய்ட்டாங்க.”

“இல்ல, அங்க…”

பளார்.

“சொல்லுடான்னா…”

“எங்கப்பாம்மா ஊருக்குப் போய்ட்டாங்க.”

“எங்கப்பாம்மா ஊருக்குப் போய்ட்டாங்க.”

“உம்பேரு என்ன?”

“எங்கப்பாம்மா ஊருக்குப் போய்ட்டாங்க.”

“உங்க வீடு எங்க?”

“எங்கப்பாம்மா ஊருக்குப் போய்ட்டாங்க.”

“நீ இங்க என்ன பாத்த?”

“எங்கப்பாம்மா ஊருக்குப் போய்ட்டாங்க.”

“சார்லஸ், சாயங்காலம் ஆறு மணிக்கு, கொஞ்சம் இருட்டினப்றம் ஜீப்புல இவன அழச்சிட்டுப்போய் நல்ல நடமாட்டம் இருக்கற எடமா… தப்பாரு, ஹார்பர்லேர்ந்து தள்ளி… மைலாப்பூர் பக்கம் போ. அங்க கமுக்கமா கூட்டத்துல எறக்கிவிட்டுட்டு நீ பாட்டுக்கு திரும்பிப்பாக்காம வந்துடணும்.”

“எங்க இறக்கி விட்டே?”

“பிஎஸ் ஹைஸ்கூல்ல வாண வேடிக்கை காட்டிட்டு இருந்தாங்க. ஒரு ஏழெட்டு சின்னப்பசங்க பின்னாடி வுட்டுட்டு நழுவி வந்துட்டேனுங்க.”

“என்ன ரோட்ரிக்ஸ்? பையன்…?”

“மிஷன் கம்ப்ளீடெட் சார்.”

“ரமணா, அந்தப் பைத்தியத்தை தேடிண்டு யாருமே வரலியா இத்தனை வருஷமா…”

“எங்கேடா… அவன் வாயிலேர்ந்து இத்தனை வருஷத்துல “எங்கப்பாம்மா ஊருக்குப் போய்ட்டாங்க’ங்றதத் தவிர வேற வார்த்தை வந்தே யாரும் கேட்டது இல்லியே…”

“பாவம், என்ன படைப்போ… கடவுளோட டிசைனே புரியமாட்டேங்கறதே ரமணா.”

ரோட்ரிக்ஸின் பெண் மூன்றாம் மாடியிலிருந்து விழுந்து அடிபட்டுச் செத்துப்போனதும் சார்லஸின் மனைவி சுபேதார் ஒருவனுடன் ஓடிப்போனதும்… அது வேறு கதை.