Posted on 7 Comments

ரஜினி : கலையும் மௌனம் – ஜெ. ராம்கி


மார்ச் 2017. ரஜினி தலையசைத்ததும் முதல் கட்ட பணிகள் ஆரம்பித்துவிட்டன. தமிழகம் முழுவதும் ரஜினி ரசிகர் மன்றங்களில் இப்போதும் முழு மூச்சாகச் செயல்பட்டுக்கொண்டிருக்கும் ரசிகர் மன்ற நிர்வாகிகளைச் சந்திப்பது, போட்டோ எடுத்துக்கொள்வது, கூடவே அரசியல் கள நிலவரத்தை அறிந்து கொள்வது – இதுதான் திட்டம். சந்திப்பிற்கு எத்தனை பேர் வருவார்கள் என்பது யாருக்கும் தெரியாது. மாவட்ட தோறும் 200 டோக்கன்கள் விநியோகிக்கலாம். அவற்றை மன்றத்தின் முக்கிய நிர்வாகிகள் பிரித்துக்கொள்ளட்டும் என்று முடிவு செய்யப்பட்டது. கடைசிநேரத்தில் ரசிகர்ளுடனான சந்திப்பு ரத்து செய்யப்பட்டது.

ரஜினியோடு குழுவாக போட்டோ எடுத்துக்கொள்வதை ரசிகர்கள் விரும்பவில்லை. தனித்தனியாக எடுததுக்கொள்வதே பெரும்பாலானவர்களின் விருப்பமாக இருந்தது. பல ஆண்டுகளாக நேரில் சந்திக்காவிட்டாலும் ரசிகர்கள் மனதளவில் ரஜினியோடு நெருக்கமான பந்தத்தைக் கொண்டிருப்பவர்கள். ரஜினியை நேரில் சந்திக்கும்போது ஆரத்தழுவியோ, கை குலுக்கியோ அன்பை வெளிப்படுத்தத் தயாராக இருப்பவர்கள். குரூப் போட்டோ, ரஜினியுடனான நெருக்கத்தை வெளிக்காட்டாது. தனித்தனியாகப் புகைப்படம் எடுக்க அனுமதி கொடுங்கள், இல்லாவிட்டால் வேண்டவே வேண்டாம் என்று ரசிகர் மன்ற நிர்வாகிகளிடமிருந்து தெளிவாக செய்தி வந்தது. விஷயத்தைக் கேள்விப்பட்டதும், அதிலிருந்த நியாயத்தை ரஜினி புரிந்து கொண்டார்.

ரஜினியை ரசிகர்கள் சந்திப்பு என்பது தனிப்பட்ட நிகழ்வாகவே இதுவரை இருந்து வந்தது. இதில் அரசியல் சாயம் பூசப்படும் என்பது தெரிந்ததன் காரணமாகவே ரசிகர்களை சந்திப்பதை ரஜினி தவிர்த்து வந்தார். குறிப்பாக 2003 – 2008 காலங்களில் கடும் நெருக்கடிக்கு இடையேயும் ரசிகர்களை சந்திப்பதை வெவ்வேறு காரணங்களுக்காகத் தவிர்த்து வந்தார். நீண்ட இடைவெளிக்குப் பின்னர் நிகழும் சந்திப்பு என்பதால், அரசியல் ரீதியாக முக்கியத்துவம் பெற்றது. 20 ஆண்டுகளுக்கு முன்னர் தான் சந்தித்திருந்த நிர்வாகிகளை வயது முதிர்ந்த நிலையில் மீண்டும் சந்தித்தபோது உண்டான வியப்பையும் வெளிப்படையாக ரஜினி பகிர்ந்து கொண்டார். ரஜினிக்கான அரசியல் நெருக்கடி என்பது அவர் மீதான எதிர்பார்ப்புகளை எதிர்கொள்வது என்பதுதான். எதிர்பார்ப்புகளைக் கூட்டிவிடாமல் அதே சமயம் ஏமாற்றங்களைத் தவிர்ப்பது. ரசிகர்கள் சந்திப்புக்கான ஒரே நோக்கம் அதுதான்.

போருக்குத் தயாராக இருங்கள் என்று அறிவித்த பின்னர், 2017 ஜூன் தொடங்கி டிசம்பர் வரையிலான காலகட்டங்களில் ரசிகர் மன்றங்களை அமைப்பு ரீதியாகப் பலப்படுத்தும் பணிகள் ஆரம்பமாகின. திராவிடக் கழகங்களும், தேசியக் கட்சிகளும், தமிழ்த் தேசியக் குழுக்களும் நிறைந்த தமிழ் அரசியல் சூழலில், ‘நீங்களும் வந்து என்னதான் செய்யப்போகிறீர்கள்?’ என்கிற கேள்வி மக்கள் மத்தியில் முன்வைக்கப்படும் என்பது ரஜினிக்கு நிச்சயம் தெரியும். கேள்விக்கான பதிலைத் தயார் செய்தபின்னர்தான் ரசிகர் சந்திப்பு என்கிற ஆட்டத்திற்கே ரஜினி தலையசைத்திருந்தார். அத்தகைய பதில் எதுவாக இருக்கும் என்பதில் ரஜினியின் நெருங்கிய வட்டாரங்களே சஸ்பென்ஸில் இருந்தன. தென்னிந்திய நதி நீர் இணைப்பு, ஊழலுக்கும் லஞ்சத்திற்கும் எதிரான யுத்தம், எம்ஜிஆர் பாணி அரசியல் என ஏராளமான விஷயங்கள் பேசப்பட்டன. ‘ஆன்மீக அரசியல்’ என்று ரஜினி அறிவித்தபோது நிறைய பேருக்கு ஆச்சர்யம்.

ஆன்மீக அரசியல், ரஜினியின் இயல்புக்கும், எண்ணத்திற்கும் பொருத்தமானது. 80கள் தொடங்கி அவரது சொல்லிலும், செயலிலும் தென்பட்ட விஷயம். தான் சார்ந்த மதம் குறித்தும், கடவுள் நம்பிக்கை குறித்தும் வெளிப்படையாகப் பேசிய இந்திய சினிமா பிரபலம் ரஜினி மட்டுமே. திராவிட சிந்தாந்தத்தில் ஊறிப்போயிருப்பதாக நம்பப்படும் தமிழகத்தில் ரஜினியின் ஆன்மீகம் சார்ந்த தேடல்கள் வெளிப்படையாகவே இருந்தன. 2002 வரை ரஜினி முன்வைத்த ஆன்மீகத்திற்குப் பெரிய அளவில் எதிர்ப்புகள் எழுந்ததில்லை. ஆனால், 2002க்குப் பின்னர் ரஜினிக்கான நெருக்கடிகள் அடுத்தடுத்து வரிசையாக வர ஆரம்பித்தன. தனிப்பட்ட அளவில் தன்னைத் தாக்கி வரும் விமர்சனங்களுக்குப் பதிலடி தராமல் தவிர்த்ததன் மூலமாக ரஜினி, தனித்து நின்றார்.

பாபாவின் தோல்வியை, ரஜினியின் ஆன்மீகத்திற்கான தோல்வியாகத் தமிழ் ஊடகங்கள் தொடர்ந்து முன்வைத்தன. 1996 தேர்தலில் ரஜினியின் அரசியல் நுழைவால் பாதிக்கப்பட்ட தமிழ்த் தேசிய சிந்தாந்தத்தில் நம்பிக்கை கொண்டிருந்த அரசியல் அமைப்புகள் வாய்ப்பைப் பயன்படுத்திக்கொண்டன. ரஜினியை வலதுசாரியாக சித்தரிப்பதன் மூலம் அவர் சார்ந்த தொழிலிலும், சமூக செல்வாக்கிலும் ஒரு பெரும் பின்னடைவை ஏற்படுத்தலாம் என்று நினைத்தார்கள். இருபெரும் திராவிடக் கட்சிகளும் அதற்கு மறைமுகமாக உதவினார்கள். அரசியலில் ரஜினி என்னும் அச்சுறுத்தலை சமாளிக்க அவர்களுக்கும் அது அவசியப்பட்டது. ‘நண்பர்களிடமிருந்து என்னைக் காப்பாற்று; பகைவர்களை நான் பார்த்துக்கொள்கிறேன்’ என்று 2004ல் ரஜினி அறிவிக்க வேண்டியிருந்தது.

சினிமாவிலும் அரசியலிலும் ரஜினி உச்சம் தொட்டாலும் இன்னும் சாமானியனாகவே இருக்கிறார். தாமரை இலையில் இடப்பட்ட தண்ணீர் போன்ற ரஜினியின் மனநிலை எப்போதும் விமர்சனத்திற்கு உள்ளாகிறது. தன்னுடைய பலவீனங்களையும், எல்லைகளையும் அறிந்து எந்தவொரு மனிதனும் வெகுஜன அபிலாஷைகளிலிருந்து விலகி நிற்பது இயற்கை. சமூகத்தின் அனைத்துப் பிரச்சினைகளுக்கும் தன்னிடம் தீர்வு இருப்பதாகத் தொடர்ந்து தமிழ்நாட்டுத் தலைவர்கள் மக்களை நம்ப வைத்திருக்கிறார்கள். காரில் இருந்து இறங்கும் கண நேரத்தில், தன்முன்னே நீட்டப்படும் மைக்கில், கொள்கையைப் பற்றி விவரிப்பதில் உள்ள அபத்தத்தைப் போகிற போக்கில் ரஜினி கிண்டலடிக்கும்போது, பாவனைகள் நிறைந்த தமிழ்நாட்டு அரசியல் மேடை இன்னும் சீரியஸாகிறது. இன்னும் பல வேஷங்களை ரஜினி கலைக்கக்கூடும். அதுதான் காலத்தின் தேவை.

ரஜினியின் சினிமா வெற்றிகள், சினிமாத்துறையின் வளர்ச்சிக்கு அவரது பங்குகள் குறித்து கேள்விகளும் சந்தேகங்களும் முன்வைக்கப்படுகின்றன. தன்னுடைய சினிமா பங்களிப்பு பற்றி ரஜினி பெருமைப்படும்படி எக்காலத்திலும் சொல்லிக்கொண்டதில்லை. அவையெல்லாம் தேவையில்லை என்று ரஜினி நினைக்கிறார். தன்னை முன்னிறுத்திக்கொள்ளும் தமிழக அரசியல் மேடையில் அது அவசியமாகிறது. ரஜினி, வருமான வரி கூடக் கட்டுவதில்லை என்று தொடர்ந்து நம்பவைக்கப்படுகிறது. அதையெல்லாம் மறுத்து, உண்மையை வெளிக்காட்டுவதற்கு ரஜினிக்கு அரை மணி நேரம் கூடத் தேவைப்படாது. ஆனாலும், எதிர்ப்புகளை எதிர்கொள்ளாமல் விட்டுவைக்கிறார். இதுவொரு அரசியல் யுக்தி என்றே புரிந்து கொள்ள வேண்டியிருக்கிறது.

தமிழகத்தில் அசாதாரணமான சூழ்நிலை நிலவுகிறது என்பது எல்லோருக்கும் தெரிந்த விஷயம்தான்.தற்போதைய ஆட்சியை இழந்தபின்னர் அதிமுக என்னும் கட்சி இருக்கப்போவதில்லை என்பது உறுதியாகிக் கொண்டே வருகிறது. திமுகவிடம் வலுவான தலைமை இல்லையென்றாலும் உள்கட்டமைப்பில் இன்னும் வலுவாக உள்ளது. திமுக தொண்டர்கள் இன்னும் உற்சாகத்தோடுதான் உலா வருகிறார்கள். எந்தவொரு தொகுதியாக இருந்தாலும் 30 சதவீத வாக்குகளைப் பெற்றுவிடும் நிலையில் திமுக உள்ளது. வலுவான கூட்டணியை அமைக்கும் பட்சத்தில் கூடுதலாக 10 சதவீத வாக்குகள் கிடைக்கும் என்று நம்பிக்கொண்டிருந்தார்கள். ஆர்.கே. நகர் இடைத்தேர்தல் முடிவு, அவையெல்லாம் தவறான நம்பிக்கை என்பதை நிரூபித்துவிட்டது. வலுவான கூட்டணியைவிட திமுகவுக்குத் திறமையான, வலுவான தலைமை அவசியப்படுகிறது.

தேசியக் கட்சிகளின் நிலைமையோ பரிதாபம். காங்கிரஸ் தன்னுடைய முகவரியைத் தொலைத்து நாளாகிவிட்டது. மத்தியில் ஆட்சியில் இருந்தாலும் பாரதிய ஜனதா கட்சியால் தமிழ்நாட்டில் ஒரு நிலையான இடத்தைப் பெறமுடியவில்லை. சமூக ஊடகங்களில் சலசலப்பை ஏற்படுத்தி மக்களின் கவனத்தை ஈர்த்தாலும், பல நேரங்களிலும் அதெல்லாம் எதிராகவே திரும்பி, கட்சிக்குப் பெரிய பின்னடைவைத் தந்திருக்கிறது. சிறிய கட்சிகளைப் பொருத்தவரை விடுதலைச் சிறுத்தைகள் ஏற்கெனவே அறிவாலயத்தில் அடைக்கலமாகிவிட்டது. வட தமிழ்நாட்டில் தன்னுடைய செல்வாக்கை மீட்பதுதான் பாமகவின் கவலையாகியிருக்கிறது. விஜயகாந்தே விரும்பாவிட்டாலும், தேமுதிகவை திராவிடக் கட்சியாக்கிவிட்டார்கள். தமிழக அரசியலில் இனி விஜயகாந்தும், வைகோவும் சவலைப்பிள்ளைகள்தான்.

தமிழ்த் தேசியம் பேசும் சிறு அமைப்புகள் முன்னெப்போதும் இல்லாத அளவுக்குச் சுறுசுறுப்பாக இயங்குகின்றன. தமிழக மக்களால் தொடர்ந்து நிராகரிக்கப்பட்டாலும் கலைஞர், ஜெயலலிதா இல்லாத அரசியல் சூழ்நிலையைத் தங்களுக்குச் சாதகமாக்கிவிட முனைப்பு காட்டுகிறார்கள். தமிழகம் தனித்துவிடப்பட்டுவிடக்கூடாது என்று பதட்டப்பட்டு, புலம்பும் நடுத்தர மக்களின் ஒரே ஆறுதலாகவும், நம்பிக்கையுமாகவும் , இறுதி ஆயுதமாகவும் ரஜினி இருக்கிறார்.

ரஜினி, தமிழகத்தை மீட்பாரா?

ரஜினியால் மீட்க முடியும். மீட்பது என்பது தேர்தல் அரசியலில் நுழைந்து, வெற்றி பெற்று ஆட்சியைப் பிடித்து, மாற்றங்களைக் கொண்டு வந்து, ஆட்சியைத் தக்க வைத்துக் கொள்வதெல்லாம் அல்ல. அதற்கு நல்ல செயல் திட்டங்கள் உருவாக்கப்படவேண்டும். அவை பரந்துபட்ட மக்களின் நம்பிக்கையையும், ஆதரவையும் பெற்றாக வேண்டும். ‘68 வயதில் இதெல்லாம் வாய்ப்பில்லை. ரஜினியிடம் நல்லவர்களும் வல்லவர்களும் இல்லை. இனி சினிமா அரசியல் செல்லுபடியாகாது. அரசியலில் வெற்றி பெற, ரஜினி கடுமையாக உழைத்தாகவேண்டும்’ என்றெல்லாம் நாள்தோறும் அவநம்பிக்கைள் விதைக்கப்படுகின்றன. ரஜினி விஷயத்தில் மட்டும்தான் இப்படியெல்லாம் தீவிரமான சிந்தனைகளும், ஆழமான விவாதங்களும் அரங்கேறுகின்றன என்பதை நாம் கவனித்தாக வேண்டும்.

ரஜினியின் அரசியல் நுழைவு என்பதே பெரிய மாற்றங்களைக் கொண்டு வரும் என்பதைப் பலர் கணிக்கத் தவறுகிறார்கள். தமிழகம் முழுவதும் திராவிடத்தின் பெயரால், ஜாதியின் பெயரால், இனத்தின் பெயரால் குவித்து வைக்கப்பட்டிருக்கும் வாக்கு வங்கிகளுக்கு கணிசமான சேதாரங்கள் ஏற்படும். அதுதான் மாற்றத்திற்கான முதல் படி. வாக்கு வங்கிகள் சரிந்து பின்னர் கொள்கைகள் பின்னுக்குத் தள்ளப்பட்டு, மக்கள் நலச் செயல் திட்டங்களே முன்னிலைப்படுத்தப்படும். 50 ஆண்டுகளாக எந்தவொரு மாற்றத்தையும் சந்தித்திராத தமிழக அரசியலில் மாற்றத்தைக் கொண்டு வருவதென்பது சாமானியாகளால் சாத்தியமில்லை. ரஜினி போன்ற வலுவான சமூக செல்வாக்கு கொண்டவர்களால் சாத்தியப்படும். அந்த வகையில் ரஜினி, தமிழ்நாட்டுத் தீவிற்கு வந்து சேர்ந்திருக்கும் கடைசிக் கப்பல்.

எம்ஜிஆரை விடப் பல மடங்கு எதிர்ப்புகளை சந்திக்க ஆரம்பித்திருக்கிறார் ரஜினி. இது ரஜினியின் தன்னம்பிக்கையைக் குலைக்குமா என்று கேள்வி எழுப்பப்படுகிறது. தகுந்த முன்னேற்பாடுகள் இல்லாமல் தன்னுடைய படவிவாதத்தைக் கூட ரஜினி ஆரம்பித்ததில்லை. ரஜினி படங்கள் வெளியான பின்னர்தான், வெற்றி பெற வேண்டிய கட்டாயமில்லை. வெளிவருவதற்கு முன்பே கணிசமான லாபங்களைப் பெற்றுவிடுகின்றன. கடந்த 30 ஆண்டுகால தமிழ் சினிமா பாக்ஸ் ஆபிஸ் ரெக்கார்டு திரும்பத் திரும்ப நிரூபித்த விஷயம்தான் இது. ரஜினி அரசியலும், அதே வழியில் செல்வதற்கான வாய்ப்புகள் அதிகம். ஒரு சினிமாவைத் திட்டமிடுவதில் ஆரம்பித்து, வெளியாகும் வரையிலான ரஜினியின் ஈடுபாட்டையும் கவனத்தையும் கவனித்தவர்களால் ரஜினியின் அரசியல் எத்தகையதொரு திட்டமிடல் என்பதைப் புரிந்து கொள்ள முடியும்.

ரஜினி ஒரு கன்னடர், மராத்தியர், சினிமாக்காரர், படிக்காதவர், பயந்தாங்கொள்ளி, திறமையில்லாதவர் போன்ற விமர்சனக் கணைகள் இதுவரை எந்தவொரு தமிழக அரசியல்வாதி மீதும் எறியப்பட்டதில்லை. சாதாரண விமர்சனங்களுக்கே பதறிப்போய் பதிலடி தரும் தமிழக அரசியல் சூழ்நிலையில் ரஜினியின் நிதானமான போக்கு மக்கள் மத்தியில் நல்ல பெயரைப் பெற்றுத் தந்திருக்கிறது. அதீத எதிர்ப்பு, சலித்துப்போய் ஒரு கட்டத்தில் பூமாராங் ஆகிவிடும் வாய்ப்பு இருப்பதை மறுக்க முடியாது. இதை புரிந்து கொண்டதன் காரணமாக திமுக போன்ற கட்சிகள் நிதானமாக அணுகுகின்றன. அரசியலை வாழ்வாதாரமாக வைத்துள்ள சிறிய கட்சிகளுக்கு அப்படியொரு தொலைநோக்குப் பார்வையெல்லாம் இல்லை.

ரஜினியின் அரசியல் என்பது சர்வ நிச்சயமாக மற்ற நடிகர்களின் அரசியலிலிருந்து பெரிதும் மாறுபட்டது. எம்ஜிஆர் போல் அரசியலை தன்னுடைய சினிமா வளர்ச்சிக்குப் பயன்படுத்திக்கொண்டவரில்லை. சினிமாவில் வளர்ச்சி பெற்ற பின்னரே ரஜினியின் பெயர் அரசியலில் அடிபட ஆரம்பித்தது. என்.டி.ஆர் போல் அவசர அவசரமாகக் கட்சி ஆரம்பித்து, ஆட்சியைப் பிடிப்பதும் நோக்கமில்லை. விஜயகாந்த், சிரஞ்சீவி போன்றவர்கள் செய்த தவறுகளை ரஜினி நிச்சயம் செய்யமாட்டார். காரணம், அரசியலை உன்னிப்பாகக் கவனித்து வந்திருக்கிறார். ஆறு நிமிஷங்களில் ரஜினி செய்த அறிவிப்புகளுக்குப் பின்னால் ஆறு ஆண்டு கால நிதானமும், பொறுமையும் இருந்திருக்கின்றன.

ரஜினிக்கு அரசியலிலும், நிர்வாகத்திலும் அனுபவமில்லை என்று விமர்சனம் முன்வைக்கப்படுகிறது. 70 வயதை நெருங்குபவரால் தமிழகம் முழுவதும் சுற்றுப்பயணம் செய்து, கட்சிக்கொடியை ஏற்றி வைக்க முடியுமா என்கிற கேள்வியும் எழுப்பப்படுகிறது. தமிழக அரசியல் எந்தவொரு மாற்றத்தையும் இதுவரை சந்தித்ததில்லை என்பதற்கு இதெல்லாம் உதாரணங்கள். 1996ல் தமிழ்நாட்டின் முக்கிய நகரங்களில் திமுக – தமாகா கூட்டணியை ஆதரித்து, பிரச்சாரம் செய்ய ஏற்பாடு செய்யப்பட்டிருந்த நிலையில் அதை மறுத்து, டிவி மூலமாகப் பிரச்சாரம் செய்தாலே போதும் என்கிற முடிவெடுத்தார் ரஜினி. 20 ஆண்டுகளுக்கு முன்னரே ரஜினி எடுத்த அந்த முடிவு, புதுமையானது. முடிவுகள் எடுக்காமல் திணறிக்கொண்டிருந்த நடுநிலை வாக்காளர்களைக் குறிவைத்துச் செய்யப்பட்ட பிரச்சாரத்திற்கு கைமேல் பலன் இருந்தது. தொழில்நுட்பத்தில் உச்சம் தொட்டிருக்கும் நேரத்தில், இன்றைய ரஜினி அதைவிடப் புதுமையான விஷயத்தை முயற்சிப்பாரே தவிர கழக பாணி பிரச்சார முறைகளைக் கையிலெடுக்கமாட்டார்.

ரஜினியின் முன் உள்ள நிஜமான சவால், மக்கள் நலனுக்கான போராட்டங்கள் என்னும் பெயரில் தமிழ்த் தேசிய அமைப்புகள் முன்னிறுத்தும் நாடகங்களை அம்பலப்படுததுவதான். நீட் தேர்வு எதிர்ப்பு, மீத்தேனுக்கு எதிரான எதிர்ப்பு, செம்மரக்கடத்தல், மீனவர் படுகொலை, காவிரி நீர்ப் பங்கீடு போன்ற போராட்டங்களில் கலந்து கொள்ளவும், அது குறித்தான தனது நிலைப்பாட்டை வெளிப்படையாக அறிவிக்கவும் நேரிடும். தமிழர் நலன் என்னும் பெயரில் தமிழகத்தைத் தனிமைப்படுத்தும் பணியை செய்து வரும் கட்சிகளுக்கு எதிராக ரஜினி திரும்ப மாட்டார். ஒருவேளை, அரசியல் விவகாரக் குழு ஒன்றை அமைத்து, அவர்கள் மூலமாகப் பிரச்சினையை எதிர்கொள்வாரே தவிர, நேரடியாகக் களத்தில் இறங்க மாட்டார். அதற்கான தேவையும் இருக்கப்போவதில்லை.

ரஜினியின் வெளிப்படையான அணுகுமுறையும், தமிழ்நாட்டு மக்களின் எண்ணவோட்டத்தைச் சரியாகக் கணிக்கும் திறமையும் அரசியல் சூறாவளிகளிடமிருந்து தொடர்ந்து அவரைக் காப்பாற்றியிருக்கின்றன. இதை ரஜினியும் நன்றாகப் புரிந்து வைத்திருப்பதன் காரணமாகத்தான் தொடர்ந்து ஆண்டவனுக்கு நன்றி சொல்கிறார். யோசிக்காமல் ரஜினி எதையும் செய்துவிடுவதில்லை. சினிமாவோ, அரசியலோ தன்னுடைய வழி தனி வழி என்பதைக் கடந்த காலங்களில் அழுத்தமாக நிரூபித்திருக்கிறார். அரசியலில் 20 ஆண்டுகாலம் என்பது பெரிய விஷயம். 1952ல் தமிழக அரசியலின் உச்சத்தில் இருந்த பெரியாரும், ராஜாஜியும் 1972ல் காணாமல் போனார்கள். 1967ல் ஆட்சிக்கு வந்த அண்ணாவின் திமுக, 1987ல் இரண்டாகப் பிளவுபட்டுக் கிடந்தது. காமராஜருக்குப் பின்னர் காங்கிரஸை வளர்த்த மூப்பனாரை இன்று யாருக்கும் தெரியவில்லை. தீவிர அரசியலில் ஈடுபட்டிருந்தவர்களின் முகவரியெல்லாம் தொலைந்து போனது. அரசியலில் சூறாவளியாக உலா வந்தவர்களெல்லாம் குறுகிய காலத்திலேயே சுருண்டு போனார்கள். ரஜினியின் மிகப்பெரிய சாதனை, தன் மீதான எதிர்பார்ப்புகளைத் தக்க வைத்துக்கொண்டதுதான். 25 ஆண்டுகள் என்பது நீண்ட நெடிய காலம். ரஜினி தவிர வேறு யாருக்கும் சாத்தியப்படாத விஷயம். இனி வரும் காலங்களிலும் ரஜினியை அரசியலில் தவிர்க்க முடியாது என்பதுதான் நிஜம்.

****

Posted on Leave a comment

ஸார்… வோட் ப்ளீஸ்! – ஜெ. ராம்கி

அடையாறு மேம்பாலத்தைத் தாண்டி, திருவான்மியூர் திரும்பும்போது முத்துலெட்சுமி சாலையின் ஆரம்பத்தில் உள்ளது அந்த அலுவலகம். தென் சென்னைக்கான வாக்காளர் மையம். இடைத்தேர்தல்கள் ரத்து செய்யப்படுவதைப் பார்த்திருக்கிறோம். வாக்காளர் மையத்தின் வேலை நாட்கள் ரத்து செய்யப்பட்டதேயில்லை. ஒரு ஆண்டின் அனைத்து வேலைநாட்களிலும் இயங்குகிறது.

தேர்தல் காலங்களில் வாக்குச்சாவடி வாசலில் இருந்து வரும் ஊடக நேரலைச் செய்திகளில் எல்லோரும் பார்த்த சங்கதிதான். ‘எனக்கு ஒட்டு இல்லைன்னு சொல்லிட்டாங்க’ ‘இருவது வருஷமா இந்த ஏரியாவுலேயே இருக்கேன், எனக்கே ஒட்டு இல்லைன்னுட்டாங்க’, ‘எங்க அப்பா செத்து ஆறு வருஷமாச்சு, அவருக்கு ஓட்டு இருக்குது, எனக்கு இல்லையே…’ இதெல்லாம் ஒவ்வொரு தேர்தல் திருவிழா நேரத்திலும் அரங்கேறும் காட்சிகள்.

வாக்களிக்க மறுக்கப்பட்டவர்கள் ஒன்று கூடி தர்ணா நடத்துவதும், தேர்தல் ஆணையத்தைக் கண்டித்து கோஷம் போடுவதும் தவறாமல் மீடியா செய்திகளில் இடம்பெறும் விஷயங்கள். சம்பந்தமில்லாத பெயர்களும், வித்தியாசமான முகவரிகளும், ஏகப்பட்ட வயது வித்தியாசங்களுடனும் வரும் வாக்காளர் பட்டியல் சில சமயம் சிரிப்பையும் வரவழைக்கும். சம்பந்தப்பட்ட பகுதியிலேயே இல்லாத பலரது பெயர்கள், இறந்தவர்களின் பெயர்கள், பல வருஷங்களுக்கு முன்னர் வீட்டைக் காலி செய்துகொண்டு போனவர்கள் என எல்லோருமே வாக்காளர் பட்டியலில் இருப்பார்கள். புதிய விபரங்கள் சேர்ந்தாலும் பழைய விஷயங்களை யாரும் நீக்குவதேயில்லை.

இப்படியொரு குழப்பமான பட்டியலை நம்பி இந்தியா என்கிற மிகப்பெரிய ஜனநாயக நாடு தன்னுடைய எதிர்காலத்தை எப்படித் திட்டமிடப்போகிறது என்பதை நினைத்துப்பார்த்தால் கொஞ்சம் கவலையாகத்தான் இருக்கிறது. வாக்காளர் பட்டியல்களைத் திருத்துவதற்கும் அவ்வப்போது தகவல்களைச் சரிபார்ப்பதற்கும் ஏகப்பட்ட வழிமுறைகள் ஆலோசனை மட்டத்திலேயே இருந்து வந்தன.

பல வருடக் கனவு நனவாகும் காலம் வந்துவிட்டது. முதல் ஆயுதம், ஆதார்! ஆதார், நவீன இந்தியாவில் பல விஷயங்களை இணைத்தது முக்கியமான விஷயம். ஆரம்பத்தில் ஆதார் உதாசீனப்படுத்தப்பட்டாலும், கடந்த சில ஆண்டுகளில் ஆதாரின் முக்கியத்துவம் புரிந்து கொள்ளப்பட்டு, பெரிய அளவில் விழிப்புணர்வு ஏற்பட்டிருக்கிறது. ஆனால், வாக்காளர் அட்டை? சந்தேகம்தான்.

தேர்தல் ஆணையமும், மெத்தனமாக இருந்துவிடவில்லை. தேர்தல் காலங்களில் மட்டுமல்லாமல் ஆண்டு முழுவதும் தொடர்ந்து செயல்படுகிறது. புதிய வாக்காளர்களுக்கு வாக்காளர் அட்டையை இலவசமாக வழங்குகிறது. சமீபத்தில் கருப்பு, வெள்ளை அட்டையை மாற்றிவிட்டு வண்ணமயமான வாக்காளர் அட்டை வழங்குவதும் ஆரம்பமாகியுள்ளது. 25 ரூ கட்டணத்தில் பழைய அட்டையைக் கொடுத்து, உடனே புதிய வண்ணமயமான வாக்காளர் அட்டையைப் பெற்றுக்கொள்ளலாம்.

அடுத்து அமலுக்கு வந்துள்ள முக்கியமான மாற்றம். வாக்குப்பதிவு முடிந்ததும் ரசீது தருவது. எந்தச் சின்னத்திற்கு வாக்களித்தோம் என்பதிலிருந்து, வாக்குப் பதிவு எந்திரம் சரியாகச் செயல்படுகிறதா என்கிற சந்தேகங்களுக்கு விடையளிக்கும் வகையில் வாக்காளருக்கு ஒரு ரசீது தருவது என்கிற தேர்தல் ஆணையத்தின் முடிவு சமீபத்தில் நல்லதொரு வரவேற்பைப் பெற்றுள்ளது.

உத்தரப்பிரதேசம், பஞ்சாப் ஆகிய மாநில சட்டமன்றப் பொதுத் தேர்தல்களின்போது வாக்குப் பதிவு எந்திரங்களில் தில்லுமுல்லு வேலைகள் நடந்ததாக எதிர்க்கட்சிகள் குற்றம் சாட்டின. உச்சநீதிமன்றத்தில் வழக்கு உள்ளது. அண்மையில் நடந்து முடிந்த 5 மாநில சட்ட மன்ற தேர்தல்களில் ஓட்டு எந்திர தில்லுமுல்லு குறித்து விசாரணை நடத்த வேண்டும் என்று எதிர்க்கட்சிகள் வேண்டுகோள் வைத்துள்ளன. மின்னணு வாக்கு எந்திரத்தில் நம்பிக்கை இல்லை. ஓட்டுச்சீட்டு முறைப்படி இடைதேர்தலை நடத்த வேண்டும் என்கிறார்கள். ஆனால், கற்காலத்திற்கு யார் செல்வார்? குறைகள் இருக்கலாம். அவை தீர்க்கப்படவேண்டும். அதற்குப் பதிலாக புதிய அமைப்பை உதாசீனப்படுத்திவிடமுடியாது. ஆனால், இப்படி எந்தத் தில்லுமுல்லையும் செய்துவிட முடியாது என்று தேர்தல் ஆணையம் உறுதியாகத் தெரிவித்துள்ளது. அதோடு யாராவது முடிந்தால் வாக்கு இயந்திரத்தில் குறிப்பிட்ட ஒரு சின்னத்துக்கு வாக்கு விழுவது போல் நிரல் எழுதி நிரூபித்துக் காட்டலாம் என்று சவாலும் விடுத்துள்ளது.

இந்தியா முழுவதுமே ஒவ்வொரு தேர்தலிலும் பதிவான வாக்குகளின் சதவிகிதம் குறைந்து கொண்டே வருகிறது. குறிப்பாக சென்னை, டெல்லி போன்ற பெருநகரங்களில் பல பகுதிகளில் வாக்கு விகிதம் முப்பது சதவீதத்திற்கும் குறைவாகவே உள்ளது. வாக்களிப்பது குறித்த அலட்சிய மனப்பான்மை, மழை, வெய்யில், வாக்குச் சாவடிகளில் நடக்கும் வன்முறைகள், இவையெல்லாமே வாக்கு சதவிகிதம் குறைந்து விட முக்கியமான காரணங்கள்.

பெருநகர மக்கள், வாக்குச் சாவடிக்கு வாக்களிக்க வந்தாலும் ஓட்டு இல்லை என்று திருப்பி அனுப்பும் முயற்சிகளினால் மக்களிடம் அதிருப்தி இருக்கிறது. இதற்காகத் தேர்தல் ஆணையத்தைக் குறை சொன்னாலும் மக்களின் அலட்சியத்தையும் குறை சொல்லியாக வேண்டும். அவ்வப்போது திருத்தப்பட்ட வாக்காளர் பட்டியல் வெளியிடுவது நிகழ்ந்து கொண்டு இருந்தாலும் தங்களுடைய விபரங்கள் சரியாக இருக்கின்றனவா என்பதைச் சரிபார்க்க யாரும் அக்கறை காட்டுவதில்லை.

ஏகப்பட்ட நடைமுறைச் சிக்கல்களையும் தாண்டி, ஒட்டுமொத்த வாக்காளர் பட்டியலையும் இணையத்தில் கொண்டு வந்திருக்கிறது தேர்தல் ஆணையம். வீட்டில் இருந்தபடியே வாக்காளர்கள் தங்களது விபரங்களை இணையத்தின் மூலம் சரிபார்த்துக்கொள்ளலாம். ஆனால், எத்தனை பேர் இத்தகைய சேவையைப் பயன்படுத்திக்கொள்கிறார்கள் என்று கேட்டால், ஏமாற்றமே மிஞ்சும்.

வாக்காளர் பட்டியலை தயாரிப்பதும் அவற்றைச் சரிபார்த்துப் பராமரிப்பதும் ஒரு தொடர் வேலையாக இருந்தாகவேண்டும். இதுவரை அப்படி இருந்ததில்லை. தேர்தல் அறிவிப்பு வந்தவுடன் அவசர கதியில் வாக்காளர் பட்டியலை வெளியிடுவதும் தேர்தல் முடிந்தவுடன் எல்லாவற்றையும் மறந்துவிடுவதும் தொடர்கதையாக இருந்துவருகிறது.

வாக்காளர் பட்டியலைத் தயாரிப்பது தொடர்பான பணிகள், வாக்காளர் பதிவு அலுவலரிடம் ஒப்படைக்கப்பட்டுள்ளது. தேர்தல் ஆணையம், மாநில அரசின் ஆலோசனைக்கு ஏற்ப ஒரு அரசு அமைப்பின் அலுவலரைப் பொறுப்பாக நியமிக்கிறது. வாக்காளர் பட்டியல் தயாரித்து சரிபார்ப்பது எல்லா மாவட்ட ஆட்சித்துறையின் கீழ் உள்ள வருவாய்த்துறையினரிடம் ஒப்படைக்கப்பட்டுள்ளது. தாலுகா ஊழியர்கள் ஏப்ரல், மே மாதங்களில் ஆசிரியர்களிடம் பட்டியலைச் சரிபார்க்கும் பணியை ஒப்படைக்கிறது.

மூன்று லட்சம் பேர் மக்கள் தொகை கொண்ட ஒரு நகராட்சியில் இருக்கும் வாக்காளர்களை வார்டு வாரியாகப் பிரித்து அந்தந்த வார்டில் உள்ள தொடக்கப்பள்ளி ஆசிரியர்களிடம் பொறுப்பை ஒப்படைக்கிறது. சம்பந்தப்பட்ட ஆசிரியர்களும் வீடு வீடாகச் சென்று வாக்காளர் பட்டியலைச் சரிபார்க்கிறார்கள். புதிதாகப் பெயரை சேர்க்க, நீக்க, மாற்றங்கள் செய்ய, அதற்குரிய விண்ணப்பப் படிவங்களை விநியோகித்து அவற்றையெல்லாம் நிரப்பி வாங்கிக்கொள்கிறார்கள். ஒவ்வொரு வீடாகச் சென்று வாக்காளர் பட்டியலை திருத்தினாலும் தகவல்களைச் சரிபார்ப்பது என்பது அவர்களால் முடியாத காரியம்.

பாஸ்போர்ட் வழங்குவதைத் தொடர்ந்து வாக்காளர் அட்டைகளை சரிபார்க்கவும், விநியோகிக்கவும் அஞ்சலக ஊழியர்களைக் களத்தில் இறக்குவது என்கிற திட்டம் பத்தாண்டுகளாகவே பேசப்பட்டு வருகிறது. அஞ்சல் துறை ஊழியர்களால் மட்டுமே குக்கிராமங்களுக்கும், காடு, மேடு தாண்டிய பிரதேசங்களுக்கும் சென்று மக்களோடு மக்களாகப் பழக முடிந்திருக்கிறது. அஞ்சல் துறை ஊழியர்களால் வாக்காளரின் இருப்பிடம் பற்றிய தகவல்களைச் சரிபார்க்கமுடியும்.

எழுதப் படிக்க தெரியாத சாமானியர்களுக்கும் அஞ்சல் துறை ஊழியர்கள் நெருக்கமானவர்கள். நம்பகத்தன்மை கொண்டவர்கள். அஞ்சல் துறை ஊழியர்களால் வாக்காளர் பட்டிலை முழுமையாகச் சரிபார்க்கமுடியும். பொதுமக்கள் தங்கள் இருப்பிடத்தை மாற்றும்போது அது அஞ்சலகத்தின் கவனத்திற்கு வருகிறது. அஞ்சல்துறை ஊழியர்களால் ஆண்டு முழுவதும் வாக்காளர் பட்டியல் தயாரிப்பில் கவனம் செலுத்த முடியும். தமிழகத்தின் குக்கிராமங்களில் கூட அலுவலகங்கள் இருப்பதால் இது சாத்தியமான விஷயம். ஏற்கெனவே அடையாள அட்டைகள் தபால்துறை அலுவலகங்கள் மூலமாகவே வழங்கப்பட்டு வருகின்றன. அதைப்போலவே வாக்காளர் பட்டியல் தயாரிப்பது, வெளியிடுவது, சரிபார்ப்பது போன்றவற்றையும் தபால் அலுவலகங்களின் பொறுப்பிலேயே விட்டுவிடலாம்.

அரசு சாராத தன்னார்வத் தொண்டு நிறுவனங்கள் தவிர, மக்களோடு நெருங்கிப் பழகும் அரசு ஊழியர்களும் இதை முன்னெடுத்துச் சென்றாக வேண்டும். அரசியலில் அதீத ஈடுபாடு காட்டி வரும் மாநில அரசு ஊழியர்களைவிட, மத்திய அரசு ஊழியர்களே இத்தகைய பணிக்கு பொருத்தமானவர்கள். குறிப்பாக, மக்களை அவர்களது வாழ்விடங்களில் சந்தித்து, ஆண்டு முழுவதும் நேரடித்தொடர்பில் உள்ள அஞ்சலக ஊழியர்களே இதற்குப் பொருத்தமானவர்கள்.

அஞ்சலக ஊழியர்களைப் பொருத்தவரை இதுவொரு கூடுதல் பணி. ஆனால், அஞ்சல் துறை ஊழியர்களை விட யாராலும் சிறப்பாகச் செய்ய முடியாது என்பதும் உண்மை. கனவு மெய்ப்படவேண்டும். எல்லாமே நினைத்தபடி நடந்தால் ‘ஸார்.. போஸ்ட்’ என்கிற தபால்காரரின் குரல் ‘ஸார்.. வோட்’ என்று மாறி ஒலித்து, ஜனநாயக கடமையை நாம் நம் வீட்டிலேயே அரங்கேற்றும் நாளும் வந்துவிடும்.

Posted on Leave a comment

கலிங்கத்துக் கோயில் பரணி – ஜெ. ராம்கி

புவனேஷ்வரின் பெரிய கோயிலான லிங்கராஜா கோயிலுக்குச் செல்லும் வழியில் இருந்த அந்த சின்னக் கோயில், முதலில் பயணத் திட்டத்தில் இல்லை. நந்தவனத்துக்கு நடுவே சிதைந்திருந்த கோயில், பல கோணங்களில் தமிழ்நாட்டுக் கோயில்களை ஞாபகப்படுத்தியது. இடதுபுற கோஷ்டத்தில் ஒரு கையில் கலசமேந்தி, இன்னொரு கையில் கடக முக முத்திரையோடு நடன வடிவில் முகமெங்கும் புன்னகையோடு பிள்ளையார் எங்களை வரவேற்றார். புவனேஸ்வரில் புள்ளமங்கை வாசம்! திராவிட உட்கல ஜாத்ராவை அங்கிருந்து ஆரம்பிப்பதுதான் பொருத்தமாக இருந்தது.

தாளேஸ்வரா தியால் என்ற அந்த சின்ன சிவன் கோயிலின் விமானம் இடிந்திருக்கிறது. மற்றவையெல்லாம் ஒரிசா கோயில்களின் கலிங்க பாரம்பரியக் கட்டமைப்பை ஒத்திருந்தது. தியோல் என்பது கோயில். ரேகா என்பது கர்ப்பகிரகம். கர்ப்பகிரகத்தை சுற்றி பார்ஷ தேவதா என்னும் கோஷ்ட தெய்வங்களைப் பார்க்கமுடிகிறது. இடதுபுறம் பிள்ளையார். நம்மூர்க் கோயிலின் பின்புறம் சிவா, விஷ்ணு அல்லது பிரம்மா இருப்பார். இங்கே கார்த்திகேயன் என்னும் முருகன் இருக்கிறார். அதற்கு அடுத்தபடியாக துர்க்கையம்மன்.

எந்தக் கோயிலாக இருந்தாலும் கோஷ்ட தெய்வங்கள் மூன்றுதான். சிவன் கோயிலாக இருந்தால் பிள்ளையார், கார்த்திகேயன் & பார்வதி அல்லது துர்க்கை. விஷ்ணு கோயிலாக இருந்தால், நரசிம்மா, திரிவிக்ரமா & வராகா. சக்த என்னும் சூரிய வழிபாட்டுக்கோயிலாக இருந்தால் மூன்று இடங்களிலும் சூரியனின் வெவ்வேறு நிலையில் உள்ள சிற்பங்களைப் பார்க்க முடிகிறது.

ஒவ்வொரு கோயிலில் வாசலிலும் சிவனின் பல்வேறு அவதாரங்களுக்குப் பிரதான இடமுண்டு. ஏகபாத சேகரன், ஒடிசா கோயில்களில் பரவலான இடங்களில் பார்க்க முடிகிறது. தமிழ்நாட்டில் மிகக் குறைவு. நுழைவாயிலின் மேற்பகுதியில் கஜ லெட்சுமிக்குப் பதிலாக நவக்கிரகங்களின் உருவம் உள்ளது. சில இடங்களில் நவக்கிரக வரிசைக்குக் கீழே கஜலெட்சுமி உருவமும் உண்டு. நவக்கிரகங்களில் எட்டுப் பேருக்கு மட்டும் கொடுக்கப்பட்டிருக்கிறது. கேது, பெரும்பாலான கோயில்களில் இடம்பெறுவதில்லை. ராகுவின் முகம், சற்றே பெரிதாக குளோஸப்பில் காட்டப்படுகிறது.

புவனேஷ்வரில் மட்டுமல்லாமல் ஒடிஷா முழுவதும் உள்ள கோயில்களை கலிங்கா கட்டமைப்பாக மூன்று வகைகளாகப் பிரிக்கலாம். ரேகா, பீடா, காக்ரா. முதல் இரண்டு வகையையும் இணைத்துக் கட்டப்பட்ட பல கோயில்களே தற்போது எஞ்சியிருக்கின்றன. கருவறையின் மீது நீளவாக்கில் கட்டப்பட்ட அமைப்புதான் ரேகா தியோல்.

ரேகா தியோலுக்கு முன்னால் இருப்பது ஜகன்மோகனா. நம்மூரின் முக மண்டபத்தோடு இதை ஒப்பிடலாம். இதையே பீடா தியோல் என்பார்கள். ரேகா தியோல் போல் அல்லாமல் பீடா தியோல், அகலவாக்கில் விஸ்தாரமாகக் கட்டியிருக்கிறார்கள். இங்கிருந்துதான் கர்ப்பகிரகத்தில் உள்ள இறைவனை வழிபடவேண்டும்.

ஒன்பது மற்றும் பத்தாம் நூற்றாண்டுக் கோயில்களில் ரேகாவும், ஜகன்மோகனாவும் மட்டுமே இருந்திருக்கின்றன. பிற்காலத்திய கோயில்களில் ஜகன்மோகனா சற்றே விரிவுபடுத்துப்பட்டு அதற்கு முன்னர் இன்னும் சில மினி ஜகன்மோகனா மண்டபங்கள் இணைக்கப்பட்டிருக்கின்றன. நட மந்திர் என்றும் சொல்லப்படக்கூடிய நடன மண்டபமும், போக மண்டபம் என்னும் மடப்பள்ளியும், பூரி, லிங்கராஜா போன்ற பெரிய கோயில்களில் காணமுடிகிறது.

தரைத்தளத்தின் அமைப்பு, கோயிலுக்கு ஏற்றபடி வேறுபடுகிறது. பிஷ்டா என்னும் தரைத்தளத்தின் மீதுதான் ரேகாவும், ஜகன்மோகனாவும் கட்டமைக்கப்பட்டுள்ளன. உயரம், கோயிலுக்குக் கோயில் மாறுபட்டிருக்கிறது. அதன் மேல் எழுப்பப்பட்டுள்ள பகுதியை படா என்கிறார்கள். படா வரை ரேகாவும் ஜகன்மோகனாவும் ஒரே அளவில் தென்படுகின்றன. படாவுக்கு பின்னர் வருவது காந்தி. காந்தியின் வெளிப்புறச் சுற்றுச்சுவர்தான் நாம் கவனிக்க வேண்டிய விஷயம். ஏராளமான சிற்பங்களும், அதை ஒட்டிய வேலைப்பாடுகளும் பிரமிக்க வைக்கின்றன.

பாபகா, ஜங்கா, வரண்டா என்னும் மூன்று பகுதிகள் கொண்ட படாவைப் பெரும்பாலான கோயில்களில் பார்க்கமுடிகிறது. பூரி, லிங்கராஜா போன்ற கோயில்களில் ஐந்து வகையான படாவைக் காணலாம். பாபகா, தல ஜங்கா, பந்தனா, உப ஜங்கா & வராண்டா. ரேகாவைச் சுற்றியுள்ள வெளிப்புறச் சுவர்களை 5,7,9 ஒன்று வெவ்வேறு அளவுகளில் செய்திருக்கிறார்கள். ஐந்து விதமான மடிப்புகள் கொண்ட பஞ்சரத ரேகாவை பல இடங்களில் பார்க்கமுடிகிறது. ஒவ்வொரு புரொஜெக்ஷனுக்கும் தனித்தனியே பெயரும் உண்டு. ராகா, கனிகா, அனுராதா!

படா மற்றும் காந்தியின் வெளிப்புறங்களில் நீட்டிக்கொண்டிருக்கும் அமைப்பின் மீது சில உருவங்களைப் பார்க்கமுடியும். சிங்கம், கர்ப்பகிரகத்தின் மேலிருந்து பாய்ந்துகொண்டிருப்பது போல் செய்திருக்கிறார்கள். இதென்ன தேவையில்லாமல் நீட்டிக்கொண்டிருக்கிறதே என்று தோன்றலாம். ரேகா தியோல் அமைப்பின் மொத்த எடையையும் குறுக்கு நெடுக்காக வைக்கப்பட்டுள்ள பிரம்மாண்டமான உருளை வடிவ அமைப்புகளே தாங்கிக்கொண்டிருக்கிறன. அவ்வாறு வெளியே நீட்டிக்கொண்டிருப்பதை சிங்கமாகவும், கீர்த்திமுகமாகவும், கஜசிம்ஹாவாகவும் அழகுபடுத்தியிருக்கிறார்கள்.

ரேகாவையும், ஜகன்மோகனாவையும் சுற்றி, ஏராளமான சுதைச் சிற்பங்களைக் காணமுடிகிறது. பெரும்பாலும் அலசா கன்யா என்னும் ஆடல் மகளிரின் சிற்பங்கள் விதவிதமாகச் செதுக்கப்பட்டிருக்கின்றன. நடுவே பாதி மனித உடலுடனும் பாதி பாம்பு உடலுடனும் தென்படும் நாகா மற்றும் நாகி ஆகிய உருவங்களும் அவர்களின் சல்லாபங்களும் உண்டு. சாலபஞ்சிகா என்னும் சிற்றின்பத்தில் திளைக்கும் மகளிர் உருவங்கள், குறிப்பாக மரங்களின் மீது ஒய்யாரமாகச் சாய்ந்தபடி நிற்பதும், கிளைகளைத் தழுவியபடிக் காமப்பார்வை பார்ப்பதும் நம்மைப் பிரமிக்கவைக்கின்றன.

யானையைக் காலடியில் இட்டு மிதித்தபடி, பிரம்மாண்டமாய் நெருப்பைக் கக்கியபடி விண்ணில் பாயத்துடிக்கும் விட்டலா என்னும் பாயும் சிங்கத்தை ஒவ்வொரு கோயிலிலும் பார்க்கமுடிகிறது. சிவன் கோயிலாகட்டும், விஷ்ணு கோயிலாகட்டும், கனிகா என்னும் வெளிப்புற சுவர் நீட்சியின் ஒவ்வொரு உள்ளடங்கிய பகுதியிலும் விட்டலாவைக் காணமுடிகிறது. சிறு வடிவங்களில் ஆரம்பித்துப் பெரிய அளவு வரை ஏராளமான விட்டலா உருவங்கள் கோயிலின் பிரம்மாண்டத்துக்குத் துணை சேர்க்கின்றன.

சுற்றுப்புறச் சுவரின் அலங்காரங்களுக்கு நடுவே மினியேச்சர் வடிவக் கோயிலைக் காணமுடிகிறது. புடைப்புச் சிற்பமாக தென்படும் இந்த மினியேச்சர் கோயில்களில் உள்ளே மூர்த்திகளும் உண்டு. பெரும்பாலும் நவக்கிரகங்கள் அல்லது சிவ வடிவங்களே காணப்படுகின்றன. ஒட்டுமொத்த மினியேச்சர் அமைப்பையும் முண்டி என்கிறார்கள். கோயிலின் அமைப்புக்கு ஏற்றபடி காக்ரா முண்டி, பீடா முண்டி என்றும், அளவில் சிறியதும் பெரியதுமான சிறிய மினியேச்சர் கோயில்களை படா முதல் காந்தி வரை பல இடங்களில் பார்க்கமுடிகிறது.

நாம் இதுவரை பார்த்தவையெல்லாம் அடிப்படைக் கட்டுமான வடிவங்கள். இதே சாயலில் புவனேஷ்வர் நகரம் முழுவதும் நூற்றுக்கணக்கான கோயில்களைக் காணமுடியும். அளவில் பெரியதும், அனைத்து அம்சங்களையும் உள்ளடக்கிய பெரிய கோயில்களாக புவனேஷ்வரின் லிங்கராஜா கோயிலையும், பூரியின் ஜெகநாதர் கோயிலையும் குறிப்பிடலாம். இரண்டையும் விடப் பெரிய கோயிலாக கோனரக் சூரியக் கோயில் இருந்திருக்க வேண்டும். கோனரக்கில் ஜக்மோகனாவும், நட மந்திரும் மட்டும் எஞ்சியிருக்கிறது. ஒட்டுமொத்த கட்டுமானமும் தொடர்ந்து இருந்திருக்கும் பட்சத்தில் ஆசியாவிலேயே பிரம்மாண்டான கோயிலாக இருந்திருக்கக்கூடும்.

ஓடிசாவுக்கே உரிய கலிங்கக் கோயில்கள், பல நூறு ஆண்டுகளாகப் பல மாற்றங்களைச் சந்தித்து வந்திருக்கின்றன. இருந்தாலும், ஒருசில அடிப்படைக் கட்டுமான விஷயங்கள் பெரிய அளவில் மாற்றங்களைச் சந்திக்கவில்லை என்பது ஆச்சரியமான விஷயம். கலிங்க பாணியிலான முதல் கோயில், ஆறாம் நூற்றாண்டின் இறுதியில் கட்டப்பட்டிருக்க வேண்டும். அதற்கு முன்னால் இத்தகைய கோயில்கள் இருந்திருக்க வாய்ப்பில்லை.

ஆனால், முதலாம் நூற்றாண்டு தொடங்கி, ஏராளமான கோயில்கள் இருந்திருக்கின்றன என்பது உண்மை. அவை கலிங்க பாணியிலான கோயில்கள் என்பதற்கான சான்றுகள் இல்லை. காரவேலர்களின் ஹத்தி கும்பா கல்வெட்டிலிருந்து, அப்போதே கோயில்கள் இருந்ததும், கடவுள் சிலைகள் பழுதுபார்க்கப்பட்டதும் தெரியவருகிறது. ஆனால், கோயில்களின் கட்டமைப்பு பற்றிய விபரங்கள் கிடைக்கவில்லை. ஆனாலும், முதல் நூற்றாண்டைச் சேர்ந்த யக்ஷா, நாகா வடிவங்கள் கிடைத்திருக்கின்றன. அவற்றை வைத்து எந்தவொரு முடிவுக்கும் வரமுடியவில்லை.

கிடைத்த தடயங்களின்படி, கலிங்கக் கட்டமைப்பிலான கோயில்களின் வரலாறு ஆறாம் நூற்றாண்டில் சைலேத்பவர்களின் ஆட்சியில் தொடங்குகிறது. ஒன்பது மற்றும் பதினோராம் நூற்றாண்டுகளில் பரவலானது. ஒரிசா பகுதியை ஆண்டு கொண்டிருந்த சோமவம்ஷியின் ஆட்சிக்காலங்களில் எண்ணிக்கையளவில் ஏராளமான கோயில்கள் கட்டப்பட்டன. பின்னர் தொடர்ந்த கங்கர்களின் காலகட்டத்தில் அதுவும் குறிப்பாக பதிமூன்றாம் நூற்றாண்டின் முடிவில் பிரம்மாண்டமான கோயில்கள் கட்டப்பட்டன. 800 ஆண்டுகள் தொடர்ந்த கலிங்கக் கோயில் கட்டுமான பாரம்பரியத்தின் உச்சம், கோனராக்கின் சூரியக் கோயிலில் நிறைவு பெற்றது என்று சொல்லலாம்.

பூரியின் ஜெகந்நாதர் கோயில் கி.பி 1150ல் அனந்தவர்மன் சோடகங்கனால் கட்டப்பட்டது. தஞ்சையை ஆண்ட முதலாம் குலோத்துங்கனின் மருமகன். சைவராக வாழ்க்கையைத் தொடங்கி, பூரிக்கு விஜயம் மேற்கொண்ட ராமானுஜரால் வைஷ்ணவனாக மாறியவன். இடிந்து கிடந்த ஜெகந்நாதர் கோயிலை, பிரம்மாண்டமான கோயிலாக எழுப்பியவன்.

மாலை நேரம். நூற்றுக்கணக்கானவர்கள் கூடியிருக்கிறார்கள். பூரி கோயிலில் சகல விஷயங்களுக்கும் பாத்யதை பெற்ற பாண்டா குழுவைச் சேர்ந்த ஒருவர், முதுகில் கொடிகளைக் கட்டியபடி, நட மந்திரிலிருந்து ஜக்மோகனாவில் மீது தாவி ஏறுகிறார். பின்னர் அங்கிருந்து கர்ப்பகிரத்தின் மீது தாவி, விறுவிறுவென்று மேலே ஏற ஆரம்பிக்கிறார். கூட்டம் ஆர்ப்பரிக்கிறது. நூறு அடி உயரம் கொண்ட ரேகா தியோலைக் கடந்து பேக்கி என்னும் ஆளுயுர இடத்தை அடைகிறார். அங்கிருக்கும் விஷ்ணுவுக்கு ஆரத்தி நடைபெறுகிறது.

அங்கிருந்து சங்கிலியைப் பிடித்தபடியே அமலக்காவின் மீது ஏறுகிறார். கரணம் தவறினால் மரணம்! அமலாக்காவைத் தாண்டி காபூரி என்னும் தளத்தை அடைகிறார். பூரி கடற்கரையிலிருந்து வரும் காற்று, ஆளைத் தள்ளிவிடுகிறது. அங்கிருக்கும் கலசத்தின் வழியாக சுதர்சன சக்கரத்தின் மீதேறி ஒரு கையால் பிடித்தபடியே இன்னொரு கையால் கொடியை மாற்றுகிறார். கூட்டம் பரவச நிலைக்குச் செல்கிறது, ஜெய் ஜெகந்நாத்!

சிவப்புக் கொடிக்கு பதிலாக மஞ்சள் கொடி. மழையும் புயலும் இருந்தாலும் கூட தினந்தோறும் தொடரும் சடங்கு என்கிறார்கள். இதுவரை ஒருமுறை கூட அசம்பாவிதம் நடைபெற்றதில்லையாம். கீழிறிங்கி வரும் பாண்டாவிடமிருந்து பழைய கொடிகளை வாங்கிக்கொள்ள நூறு ரூபாய் நோட்டுகளுடன் மக்கள் கூட்டம் அலை மோதுகிறது. ஓர் அபாயகரமான சடங்கு, ஒரு மாபெரும் சாகசமாக இங்கே சித்தரிக்கப்படுகிறது. 214 அடி உயர கோபுரத்தைக் கட்டிமுடித்த கையோடு, சொந்தத் தாய்மாமனின் படைத்தலைவனான கருணாநகரத் தொண்டைமானால் தோற்கடிக்கப்பட்டு வீழ்ந்த அனந்தவர்மனின் கதை, இன்னொரு இடத்தில் சாகசமாக்கப்பட்டு, கலிங்கத்துப் பரணி என்னும் அபாயகரமான இலக்கியமாக்கப்பட்டது நம்மில் எத்தனை பேருக்குத் தெரியும்?

Posted on Leave a comment

குருவை மிஞ்சிய சிஷ்யை – ஜெ. ராம்கி

அலுமினிய அண்டாவை ஒற்றை
ஆளாக நகர்த்தி வைத்துவிட்டு, வகுப்புக்கு வந்தார் சந்திரா என்னும் சத்துணவு டீச்சர்.
‘இன்னிக்கு நாம படிக்கப்போற அதிகாரம், கள்ளாமை. அப்படீன்னா என்ன தெரியுமா?’
அது 1984. பள்ளிக்கூடத்து
நாட்கள் இன்னும் பசுமையாக நினைவில் இருக்கின்றன. ஒவ்வொரு நாளும் மதிய உணவு முடிந்ததும்
திருக்குறள் வகுப்பு ஆரம்பமாகிவிடும். ‘வாரம் ஒரு அதிகாரம் சொல்லிக்குடுக்கணும்னு ஜெயலலிதா
உத்தரவு போட்டிருக்கா’ என்று சத்துணவு டீச்சர், கிளாஸ் டீச்சரிடம் பேசிக்கொண்டிருந்தார்.
தமிழ்நாடெங்கும் சத்துணவுக் கூடங்களுக்கு ஜெயலலிதா மேற்கொண்ட அதிரடி விசிட் அப்போது
பரபரப்பான விஷயமாகப் பேசப்பட்டது.

சத்துணவுத் திட்டக்குழு
உறுப்பினராக ஜெயலலிதாவின் அனுபவங்களே, பின்னாளில் ‘அம்மா உணவகம்’ வரை வரக் காரணமாக
இருந்திருக்கவேண்டும்.
1980
இறுதியில் எம்ஜிஆரின் நெருக்கமான வட்டாரத்துக்குள் வந்துவிட்டாலும், அதிகாரபூர்வமாக
அதிமுகவில் சேர சத்துணவுத் திட்டமே காரணமாக இருந்தது.
காமராஜர் காலத்திலிருந்து செயல்பட்டு வந்த
திட்டம், எம்ஜிஆரால் தூசு தட்டப்பட்டு, 100 கோடி ரூபாய் செலவில் இன்னும் பல மாணவர்களைச்
சென்றடையும்படி மாற்றப்பட்டிருந்தது. தமிழ் சினிமாவினர் அதை மக்களிடம் கொண்டு சென்றார்கள்.
பள்ளிக் குழந்தைகளுக்கான சத்துணவைக் கடத்திக்கொண்டு போகும் லாரி டிரைவரை வழிமறித்து
சினிமாவில் உதைத்துக் கொண்டிருந்தார் பாக்யராஜ். சத்துணவு சாப்பிட்டால் கண்பார்வை கிடைக்கிறது,
காது கேட்கிறது என்றெல்லாம் சினிமா மேடைகளில் பேசினார் பாரதிராஜா. எம்ஜிஆர் அரசுக்குப்
போதுமான விளம்பரம் கிடைத்தது. ஆனால், செயல்பாடு?

சத்துணவுத் திட்டத்தின்
தூணாக இருந்தவர் ஜெயலலிதா. திட்டத்திற்கான நிதிஒதுக்கீடு செய்வதில் ஏகப்பட்ட சிக்கல்கள்
இருந்தன. டெல்லியின் ஏராளமான கேள்விகளை ஜெயலலிதாதான் எதிர்கொண்டார். காமராஜர் கொண்டுவந்த
திட்டம்தானே, இதிலென்ன புதுமை என்று கிண்டலடித்தது திமுக. சத்துணவுத் திட்டத்தை பித்தலாட்டம்
என்றார் கம்யூனிஸ்ட் கல்யாண சுந்தரம். அரிசி போதவில்லை என்று எம்ஜிஆர் டெல்லியிடம்
முறையிட்டபோது, சத்துணவுத் திட்டத்தின் மூலம் அரிசியை வீணாக்குகிறார்கள் என்றது காங்கிரஸ்.
எல்லாவற்றையும் சமாளித்தது ஜெயலலிதாதான்.

அதிமுக பேச்சாளர்களுக்கு,
சத்துணவுத் திட்டம் குறித்துப் பயிலரங்கு நடத்தினார். பள்ளி ஆசிரியர்களால் நடத்தப்பட்டு
வந்த சத்துணவுத் திட்டத்தில் இருந்த குளறுபடிகளை நீக்கி, ஒவ்வொரு பள்ளி வளாகத்திலும்
சத்துணவு மையத்தை அமைத்தார். சத்துணவு டீச்சர் பொறுப்பேற்றுக் கொண்டார். தனி கட்டடம்,
பாத்திரங்கள், பண்டங்கள், ஆயாக்கள், அரிசி, பருப்பு என அதுவொரு தனி அமைப்பாக மாறியது.
அடுத்த கட்டமாக, பாலர் பள்ளி உருவானது. கர்ப்பிணிகளுக்கும் முதியோர்களுக்கும் மதிய
உணவு இலவசமாக இங்கிருந்து தரப்பட்டது. திருக்குறள் வகுப்புகள் ஆரம்பிக்கப்பட்டன. பின்னாளில்,
ஜெயலலிதா முதல்முறையாக முதல்வரானபோது சத்துணவு ஊழியர்கள், அரசு ஊழியர்களாக்கப்பட்டார்கள்.
சத்துணவுக் கூடங்கள், பள்ளிக் கூடங்களுக்கு இணையான எழுச்சியைப் பெற்றன.

ஜெயலலிதா என்னும் அதிரடி
ஆட்டக்காரர் ஆடிய வெற்றிகரமான முதல் ஆட்டம் அது. அரசியலோடு அரசு நிர்வாகமும் அவருக்குப்
பழக்கப்பட்டிருந்தது. அரசியல், அவருக்குக் கனவாகக் கூட இருந்ததில்லை. 1974ல் திரையுலகத்திலிருந்து
காணாமல் போன ஜெயலலிதா, ஐந்தாண்டுகள் கழித்து எழுத்தாளராகத்தான் அறிமுகமானார். துக்ளக்கில்
வாராவாரம் தொடர் கட்டுரைகள் எழுதினார். அதிலும் அதிரடிதான்.
ஜெயப்பிரகாஷ் நாராயணன்
மறைவுக்கு நாள் முழுவதும் ரேடியாவில் சோக கீதம் இசைக்கப்பட்டது. இதெல்லாம் போலித்தனமான
அஞ்சலிகள் என்று எழுதினார். ‘மதுவிலக்கைப் பொருத்தவரை எம்ஜிஆரும் கருணாநிதியும் ஒன்றுதான்.
ஆட்சியில் இல்லாதவரை மதுவிலக்கு வேண்டுமென்பார்கள். ஆட்சிக்கு வந்ததும் மறந்துவிடுவார்கள்’
என்று விமர்சித்தார். இந்திய மருத்துவர்களின் அலட்சியப் போக்கிற்குத் தரப்படவேண்டிய
தண்டனை, ஜோசியத்தின் மீது கொள்ள வேண்டிய நம்பிக்கைகள் எனப் பொதுப்புத்தி தாண்டிய விஷயங்களை
எழுதியவர், கடைசிவரை சினிமா பற்றி எழுதவேயில்லை.


முழுநேர எழுத்தாளராவது
என்கிற முடிவில் ஜெயலலிதா இருந்திருக்கலாம். கலைஞருக்கு குங்குமம் போல், எம்ஜிஆருக்கும்
ஒன்று ஆரம்பித்தாகவேண்டும் என்பது வலம்புரிஜானின் விருப்பம். ‘தாய்’ பத்திரிக்கை ஆரம்பிக்கப்பட்டது,
வலம்புரிஜான் ஆசிரியரானார். ‘எனக்குப் பிடித்தவை’ என்னும் தலைப்பில் ஜெயலலிதா நிறைய
கட்டுரைகள் எழுதினார். வலம்புரிஜானுக்கும் ஜெயலலிதாவுக்கும் இடையேயான முட்டல், மோதல்களில்
சிக்கிக்கொண்ட எம்ஜிஆருக்கு வேறு வழி தெரியவில்லை. ‘தாய்’ நிறுத்தப்பட்டது.

தமிழ்நாடெங்கும் ஒவ்வொரு
ஊராகச் சென்று அதிமுக கொடியை ஏற்றி வைத்த நாஞ்சில் மனோகரன் போன்ற உற்சவர்கள் கட்சியை
விட்டு விலகியிருந்த காலம் அது. இந்திரா காந்தியே முன்வந்து தஞ்சாவூரில் போட்டியிட
விருப்பம் தெரிவித்தபோதும், மெரார்ஜி தேசாய்க்குப் பயந்து எம்ஜிஆர் நழுவினார். கோபம்
கொண்ட இந்திரா, திமுகவுடன் கூட்டணி அமைத்து, டெல்லி கோட்டைக்குச் சென்றார். உள்ளூர்
அரசியல் முதல் டெல்லி அரசியல்
வரை சுழலில் மாட்டிக்கொண்ட எம்ஜிஆருக்கு, சுறுசுறுப்பான இரண்டாம் கட்டத் தலைவர்கள் தேவைப்பட்டார்கள்.
ஜெயலலிதாவின் எழுத்தில்
இருந்த துணிச்சலையும், அதில் தொனிக்கும் சாமானியனின் குரலையும் எம்ஜிஆர் புரிந்துகொண்டார்.
ஜெயலலிதா பேச்சாளராக்கப்பட்டார். கட்சிக்கு மட்டுமல்ல, கழக வரலாற்றிலும் அதுவொரு முக்கியமான
திருப்பம். அதுவரை கழக மேடைகள் அடுக்குமொழி வசனங்களைப் பேசும், அலங்கார இடமாகவே இருந்து
வந்தன. சினிமா நட்சத்திரங்கள், குறிப்பாக நடிகைகள் முன்னிறுத்தப்பட்டதில்லை. எம்ஜிஆர்
அதை மாற்றியமைத்தார்.
ஜெயலலிதா, தலைமையுரை மட்டுமல்ல,
சில மேடைகளில் அவரே ஒரே பேச்சாளராகவும் ஆனார். அவரது பேச்சுகளில் கருணாநிதி எதிர்ப்பு
பிரதானமாக இருந்தாலும், தேசிய அரசியலையும் தொட்டுக்காட்டினார். வழக்கமான அரசியல் மேடைப்பேச்சுகளிலிருந்து
முற்றிலும் மாறுபட்டிருந்தது. அடுக்குமொழி வசனங்கள் இல்லை. சிலேடையும் இல்லை. பாமர
மக்களின் மனதுதான் அவரது இலக்கு. ‘கிருஷ்ணா நதிநீரை தமிழ்நாட்டுக்கு கெண்டு வர நம்முடைய
முதல்வர் ஆந்திர முதல்வருடன் பேச்சுவார்த்தை நடத்திவிட்டு இரவு திரும்புவார். விடிந்தால்
வேறொரு முதல்வர் இருப்பார். அவரோடும் பேச்சுவார்த்தை நடத்திவிட்டு திரும்பி வருவார்.
மறுநாள் வேறொருவர் ஆந்திர முதல்வராக இருப்பார். நம் முதல்வர் என்னதான் செய்வார் பாவம்!’
என்றார். கிண்டல், குத்தல், ஆவேசம், அதுதான் ஜெயலலிதா.

நம்பர் டூவாக இருந்தாலும்,
அவ்வப்போது கட்சியிலிருந்து ஓரங்கட்டப்பட்டு அவமானங்களையும் சந்திக்க வேண்டியிருந்தது.
படுதோல்வி அடையும் என்று கணிக்கப்பட்டபோதும், 1984ல்அதிமுக பெற்ற பெருவெற்றிக்கு காரணமாக
இருந்தது ஜெயலலிதாவின் அதிரடி பிரசாரம்தான். எம்ஜிஆர் அமெரிக்காவிலிருந்து திரும்பியபோது,
மீனம்பாக்கம் விமானநிலையத்தில் அவரை தூரமாக நின்று கூடப் பார்க்க முடியாத ஏமாற்றத்தோடும்,
எதிர்காலம் பற்றிய கவலைகளோடும் போயஸ்கார்டனுக்கு திரும்பிய அதே ஜெயலலிதா, பின்னாளில்
நான்கு முறை அதிமுக ஆட்சியில் ஏறுவதற்குக் காரணமாக இருந்தார்.
ஜெயலலிதாவின் துணிச்சலும்
தன்னம்பிக்கையும், அவரது அரசியல் எதிரிகளாலும் வியக்கப்பட்ட விஷயம். தன்னுடைய படங்களைப்
பற்றி, கடுமையாக விமர்சனம் செய்த ஒரே சினிமாக்காரர் அவராகத்தான் இருக்க முடியும். அதையும்
சினிமாவில் உச்சத்தில் இருந்தபோது செய்தவர். ஜெயலலிதா நடிக்க வருவதற்கு முன்பு படப்பிடிப்பு
தளங்களில் நடிகைகளின் சுயமரியாதை கெட்டுக்கிடந்தது. படப்பிடிப்பு இல்லாத நேரங்களில்
கால்மேல் போட்டபடி புத்தகம் படித்த ஜெயலலிதாவின் கலகக்குரல், அறுபதுகளின் தமிழ்ச் சமூகத்திற்கு
அவசியம் தேவைப்பட்டது.

சினிமா மட்டுமல்ல, சினிமாவுக்குப்
பின்னணியில் உள்ள விஷயங்களையும் பொதுவெளியில் விமர்சிக்க அவர் தயங்கியதேயில்லை.
இந்தி சினிமா நாயகர்களுக்கும், தமிழ் சினிமா நாயகர்களுக்கும்
உள்ள வித்தியாசம் பற்றி ஜெயலலிதாவிடம் கேட்கப்பட்டது. சட்டென்று பதில் சொன்னார், ‘ஜனநாயகத்துக்கும்
சர்வாதிகாரத்துக்கும் உள்ள வித்தியாசம்.
அவ்வளவுதான்.’ எம்ஜிஆர் மட்டுமல்ல, என்.டி.ஆர், சிவாஜி, ஜெய்சங்கர், முத்துராமனோடு
நடித்துக்கொண்டிருந்த காலத்திலும் தன்னுடைய தனித்தன்மையை நிரூபித்தவர். 1964 தொடங்கி
பத்து ஆண்டுகள் நடித்திருந்தாலும் 100 நாட்கள் ஓடிய 4 படங்களும், 3 வெள்ளி விழா படங்களில்
மட்டுமே சம்பந்தப்பட்டிருந்தார். ஆண்டுக்கு சராசரியாக 15 படங்கள் நடித்தாலும், அவர்
சினிமாவில் உச்சத்தில் இருந்த காலம்வெறும் 6 ஆண்டுகள் மட்டுமே.

1972 மே மாதம், வேதா நிலைய
கிரஹப்பிரவேசம். சினிமா வாழ்க்கையின் உச்சத்தில் இருந்தபோது கட்ட ஆரம்பித்த வீடு. திரையுலகம்
திரண்டு வந்து வாழ்த்தியது. வருவார் என்று எதிர்பார்க்கப்பட்ட எம்ஜிஆர், கடைசிவரை வரவேயில்லை.
பிற்பகலுக்குப் பின்னர் வீடே வெறிச்சோடி கிடந்தது. ஜெயலலிதாவின் அம்மா சந்தியா பார்த்துப்
பார்த்து கட்டிய வீடு. ஆனால், வீடு கட்டி முடிவதற்குள் சந்தியாவின் வாழ்க்கை முடிந்துவிட்டது.
ஜெயலலிதா இப்போது ஒரு தனி ஆள்.

அடுத்து வந்த இருபதாண்டுகள்,
புயலில் சிக்கிய தோணியாக இருந்தது ஜெயலலிதாவின் வாழ்க்கை. அவரது வாழ்க்கைப் பாடத்தின்
முக்கியமான அத்தியாயங்கள் இக்காலகட்டத்தில்தான் புதைந்து கிடக்கின்றன. அவற்றை முழுவதுமாக
வெளிக்கொண்டுவர அவர் ஒருவரால் மட்டுமே முடியும்.
திட்டமிட்டு ஒதுக்கப்பட்டாலும்,
கட்சித்தொண்டர்கள் அவரது பக்கம்தான் இருந்தார்கள். கருணாநிதி எதிர்ப்பு என்பதைப் பரிபூரணமாக
அவரால் மட்டுமே முன்னெடுக்க முடிந்தது. உதிர்ந்த ரோமங்கள் என்று விமர்சித்தாலும், அவரைத்
தேடி வந்தார்கள். தலைவியாக ஏற்றுக்கொண்டார்கள். சுற்றி கூட்டம் கூடி நின்றாலும், மனதளவில்
அவர் தனிமையின் சிறையில் இருந்தார்.

எழுபதுகள் தொடங்கி, மாநில
சுயாட்சி பற்றி திமுக பேசாத கூட்டங்கள் இல்லை. காங்கிரஸுடன் கூட்டணியில் இல்லாத காலங்களில்
திமுகவும், அதிமுகவும் அவ்வப்போது பேசுவதுண்டு. மாநில உரிமைகள் குறித்து ஒவ்வொரு முறையும்
ஜெயலலிதாவிடமிருந்து உரத்த குரல்களே எழுந்தன. அது டெல்லியைக் கிடுகிடுக்க வைத்து, சென்னையை
நோக்கி திரும்பிப் பார்க்க வைத்தது. ஆணாதிக்க அரசியல் உலகில், ஆண்களைக் குனிய வைத்து,
தரையில் விழுந்து வணங்க வைத்தது விமர்சிக்கப்பட்டது. கேலிக்கூத்தாக்கப்பட்டது. காலப்போக்கில்
பார்வை மாறியிருக்கிறது. கருணாநிதியை விட ஜெயலலிதாவை அதிகமாக விமர்சித்த எழுத்தாளர்
வாஸந்தி, ‘அதுவொரு உத்தி. ஆண்களைச் சற்று எட்ட நிறுத்தவேண்டிய அவசியம் இருந்தது. ஆண்
உலகம் அவரை அவமானப்படுத்தியதற்கான பரிகாரம் அது‘ என்கிறார்.

தமிழ்நாட்டு அரசியல் வானில்,
முரண்பாடுகளின் மொத்த உருவமாக ஜெயலலிதா இருந்தார்.
அவரது முன்கோபம், கொள்கைகளையும் கோட்பாடுகளையும் கலைத்துப்போட்டது.
புதிய அரசியல் சமன்பாடுகளை ஆரம்பித்து வைத்தது. முன்னுப்பின் முரணான அரசியல் நடத்தினாலும்
அதை உறுதியுடன் நடத்துவதில் வெற்றி பெற்றிருந்தார். தமிழ் ஈழம், பாஜகவுடன் கூட்டணி
போன்ற விஷயங்களில் அவரது உண்மையான நிலைப்பாடு அவருக்கு மட்டுமே தெரிந்த விஷயம். அவரது
பிடிவாத குணமும், அசட்டுத்துணிச்சலும் ஆயிரம் விமர்சனங்களை ஏற்படுத்தினாலும் ஆரோக்கியமான
வழியையும் திறந்துவிட்டிருந்தது. யாரும் எதிர்க்கத் துணியாத நேரத்தில் விடுதலைப்புலிகளை
எதிர்த்தார். சட்டம், ஒழுங்கைத் தொலைத்து, ஆயுதக் கலாசாரத்தில் மூழ்கிக்கொண்டிருந்த
தமிழகத்தை மீட்டெடுத்தார். எம்ஜிஆரால் நிகழ்த்தவே முடியாத சாதனை.

ஒவ்வொரு வீழ்ச்சிக்குப்
பின்னரும் ஜெயலலிதா மாறிப்போனார் என்பதை யாரும் நம்பத் தயாராக இல்லை. ஆனால், ஒரு சில
விஷயங்களில் அவர் மாறாமல் இருந்தது, தமிழ்நாட்டிற்குக் கிடைத்த வரம். குறிப்பா பெண்கள்
நலனும், பசித்தவர்களுக்கு சோறிடும் ஒவ்வொரு திட்டங்களும், தொண்ணுறுகள் தொடங்கி அவர்
கைக்கொண்டவை. தொட்டில் குழந்தைகள் திட்டம் தொடங்கி, சமீபத்தில் அறிவிக்கப்பட்ட பெண்
குழந்தைகளுக்கான பாதுகாப்பு திட்ட நிதியுதவி வரை பெண்கள் நலனுக்கான திட்டங்களை வேறெந்த
முதல்வர்களும் முன்னெடுத்ததில்லை. அவரது ஆட்சியில்தான் மதிய உணவுத் திட்டம், காலை உணவுத்திட்டமாகவும்
விரிவுபெற்றது. வழிபாட்டுத் தலங்களில் நாள்தோறும் அன்னதானம் ஆரம்பமானது. இனம், மதம்,
மொழி பேதமின்றி பசி தீர்க்கும் அம்மா உணவகங்களை ஏற்படுத்தியது கடைசிக்காலங்களில் அவர்
செய்த பெரும் சாதனை.
ஜெ
யலலிதாவே சொல்வது போல்
வாரிசாக வருவதற்கான எந்தப் பாதையையும் எம்ஜிஆர் உருவாக்கித் தரவில்லை. அரசியலுக்கு
அழைத்து வந்தாலும், அந்தப் பாதையை அவர் எளிதாக்கித் தரவில்லை. எம்ஜிஆர் உதாசீனப்படுத்தியிருந்தாலும்
ஜெயலலிதா தளர்ந்துவிடவில்லை. ஒருவேளை, எம்ஜிஆர் மீது கோபம்கொண்டு, வேறு கட்சிகளில்
இணைந்திருந்தால் ஜெயலலிதா எப்படி இருந்திருப்பார்? நம்மால் கற்பனை செய்து கூடப் பார்க்கமுடியாது.

ஜெயலலிதா, நவீன அரசியல்
கண்டெடுத்த அற்புதம். அதுவரை கொள்கை என்னும் முகமூடியில் தனிமனித அரசியலே அரங்கேறிக்கொண்டிருந்தது.
போலித்தனத்தைத் தூக்கியெறிந்துவிட்டு, தேர்தல் அரசியலையும், சீட் பேரங்களையும் வெளிப்படையாக
முன்னிறுத்தினார். ஆட்சித் தலைமை வேறு, அரசியல் தலைமை வேறு என்பதை அழுத்தமாக பதிவுசெய்திருக்கிறார்.
காமராஜர், கருணாநிதி போன்ற அரசியல்வாதிகள், சிறந்த ஆட்சியாளர்களாகவும் இருந்த காரணத்தால்
மட்டுமே வரலாற்றில் நிலைக்க முடிந்தது. அண்ணாதுரை, எம்ஜிஆரால் அத்தகைய நிலையை எட்டமுடியவில்லை.
ஆனால், ஜெயலலிதாவால் அதை அநாயசமாக செய்யமுடிந்தது. ஜெயலலிதா, இனி ஜெயில் லலிதா என்ற
நிலை வந்தபோதுதான் அப்படியொரு விஸ்வரூபமெடுத்தார்.

சகலகலாவல்லியாக அவரை முன்னிறுத்தும்
அஞ்சலிகள் இன்னும் நிறைய வரக்கூடும். அதற்குத் தகுதியானவர்தான். அவரை விடச் சிறப்பான
ஆட்சியாளர்களாக சந்திரபாபு நாயுடுவையும், மம்தா பானர்ஜியையும் நிறுவமுடியும். ஆனால்,
ஜெயலலிதா வாழ்ந்த வாழ்க்கை, சந்தித்த சோதனைகள், அவரது தனிமையின் துயரோடு இணைத்துப்
பார்க்கும்போது, ஒரு புதிய சித்திரம் கிடைக்கும். அது முற்றிலும் ஜெயலலிதாவுக்கு மட்டுமே
சொந்தமானதாக இருக்கும். 
Posted on Leave a comment

அடாலஜ் படிக்கிணறு – ஜெ. ராம்கி

ஆழ் நீருக்குள்
அப்பா முங்க முங்க
அதிசயங்கள் மேலே வரும்…
கொட்டாங்குச்சி, கோலி, கரண்டி,
துருப்பிடித்தக் கட்டையோடு
உள் விழுந்த ராட்டினம்,
வேலைக்காரி திருடியதாய்
சந்தேகப்பட்ட வெள்ளி டம்ளர்…

-நா. முத்துக்குமார்

வங்கக்கடலில் புயல் மையம் கொண்டால் மாயவரத்தில் மழை வரும். பெருமழைக் காலங்களில் கொல்லைப்புறத்துக் கிணறு மழை நீரால் நிரம்பி வழியும். இரும்புச் சகடையும் கயிறும் இல்லாமல் தண்ணீரை மொண்டு, தரையில் விடுவது மழைக்காலங்களில் எங்களுக்குப் பிடித்தமான மெகா விளையாட்டு. கோடைக்காலங்களில் கிணறு வேறுவிதமாகக் காட்சியளிக்கும். கிணற்றடியில் பல்லாங்குழி விளையாடுவது கோடையின் வெம்மையைக் குறைக்கும். கவிஞர் முத்துக்குமாரின் கவிதையைப்போல் தூர் வாருவது வருடாந்திர உற்சவம். முத்தாட்சியம்மன் கோயில் தெரு டவுசர் பையன்களுக்கு அம்பிகாவை போஸ்டரில் பார்ப்பதைவிடக் கிறங்கடிக்கும் இன்னொரு விஷயமும் உண்டு. தூர் வாரும் சட்டி மேலே தூக்கிக் கொண்டு வரும் விளையாட்டுப் பொருட்களை வேடிக்கை பார்ப்பதுதான்.

பின்னாளில் ஓமலூரில் நண்பர் வீட்டுத் தோட்டத்தில் பிரமாண்டமான கிணற்றைப் பார்க்க முடிந்தது. மாயவரத்துக் கிணறுகளைவிட நூறு மடங்கு பெரியதாக இருந்தது. கிணறுகளில் தண்ணீர் இருக்கவேண்டியது அவசியமில்லை என்பதை தர்மபுரி, செங்கல்பட்டு மாவட்டத்துக் கிணறுகளிலிருந்து புரிந்துகொள்ள முடிந்தது. படிக்கட்டு வசதியெல்லாம் இருந்தும், கிணற்றின் பிரமாண்டம் பயமுறுத்தியதால் உள்ளே இறங்குவதற்குத் தைரியமில்லை.

கிணறுகள், எண்பதுகளோடு இறந்து போய்விட்ட ஒரு பொற்காலத்தின் மிச்சம். அப்படித்தான் நம்பிக்கொண்டிருந்தேன், குஜராத் செல்லும் வரை.
குர்ஜரி யாத்ரா என்று பெயரிட்டிருந்தாலும் நதியைத் தேடி ஒரு நெடும்பயணம் (ஜனவரி 2014ல் சென்ற பயணம்) என்று சொல்வதுதான் பொருத்தமாக இருக்கும். தமிழ்ப் பாரம்பரியக் குழுவின் சார்பில் சிந்துச் சமவெளி நாகரிகத்தின் நகரங்களான தோலவீரா, லோத்தல் போன்ற இடங்களில் உள்ள நீர் சேகரிப்பு மற்றும் பராமரிப்பு முறைகளைப் பற்றி அறிந்து கொள்வதுதான் பயணத்தின் நோக்கம்.

டெல்டாவில் கிணறுகள் இருப்பதும், அதில் 365 நாட்களும் போதுமான தண்ணீர் இருப்பதும் ஆச்சரியமான விஷயமல்ல. கண்ணுக்கெட்டிய தூரம் வரை பச்சை நிறத்தையே பார்க்கமுடியாத ஒரு உப்புப் பாலைவனமான கட்ச் வளைகுடாவில் நூற்றுக்கணக்கான கிணறுகள் உண்டு என்கிற செய்திதான் ஆச்சரியமளித்தது.

5ம் நூற்றாண்டு தொடங்கி 15 ம் நூற்றாண்டு வரை கட்ச் வளைகுடாவை உள்ளடக்கிய குஜராத்தில் படிக்கிணறுகளே பிரதான நீர் ஆதாரமாக இருந்திருக்கின்றன. லோத்தல், தோலவீரா செல்வதற்கு முன்னர், மழை நீர் சேகரிப்பில் முக்கியமானதாகவும் குஜராத்தின் கலை, கலாசார அங்கமாகவும் உள்ள படிக்கிணறுகளைப் பார்வையிட முடிவு செய்திருந்தோம்.
குஜராத் படிக்கிணறுகளில் முக்கியமானது ராணி கி வாவ். ஆனால், ராணி கி வாவின் பிரமாண்டத்தை உள்வாங்கிக்கொள்வதற்கு முன்னர் அதைவிட அளவில் சிறியதும், நீண்ட காலமாக அறியப்பட்டதுமான ஓர் இடத்தை முதலில் பார்த்தாகவேண்டும். அதுதான் அடாலஜ்.

அகமதாபாத்திலிருந்து அரைமணி நேரப் பயணம். புதிதாகக் கட்டப்பட்டுள்ள நர்மதா கால்வாயைக் கடந்து, காந்தி நகர் சாலையில் பயணித்தால் அடாலஜ் என்னும் கிராமத்திற்கு வந்துவிடலாம். தொலைவிலிருந்து பார்க்கும்போது நாயக்கர் காலத்து மண்டபங்களை ஞாபகப்படுத்தும். அருகே செல்லும்போதுதான் ஓர் அற்புதத்தின் தரிசனம் நிகழும்.
ஐந்து அடுக்கு மாடிகளைப் போல், ஐந்து அடுக்கு தரைத்தளங்களைக் கொண்டிருக்கிறது அடாலஜ் படிக்கிணறு. படிப்படியாக இறங்கிச்சென்று தண்ணீர் எடுக்கும்படியான அமைப்பு. ஒவ்வொரு தளத்திலும் காணப்படும் சிற்பம் மற்றும் தூண் வேலைப்பாடுகள் கண்களைக் கவருகின்றன. கடைசி படிக்கட்டில் நின்று, அடாலஜின் உயரத்தைப் பார்க்கும்போது அதன் பிரமாண்டம் புரியும்.

ஓர் அரிய கலைப் பொக்கிஷத்தைத் தரையில் புதைத்துப் பத்திரப்படுத்தி வைத்திருக்கிறார்கள். ஒரு வழிபாட்டுக்குரிய கோவிலுக்குக் கொடுக்கப்படும் முக்கியத்துவத்தைவிடப் பலமடங்கு அதிக முக்கியத்துவம், சாமானியர்கள் புழங்கும் கிணற்றுக்குக் கொடுத்திருப்பதன் உயர்வான எண்ணத்தைப் புரிந்து கொள்ள முடிகிறது.

குஜராத் வரலாற்றுப் புத்தகத்தில் அடாலஜ் படிக்கிணறுக்கு சர்வ நிச்சயமாக ஒரு பக்கம் உண்டு. வகேலாவின் மன்னனாக இருந்த வீரசிம்மாவின் மனைவி ராணி ரூடாபாய், தன்னுடைய கணவனின் நினைவாகக் கட்டி முடித்ததுதான் இந்தப் படிக்கிணறு. அடாலஜ் என்றால் ‘சொர்க்கத்தின் ஆறு’ என்று அர்த்தம்.
11ம் நூற்றாண்டில் வீரசிம்மாவில் கட்ட ஆரம்பிக்கப்பட்டு, ரூடாபாயால் வெற்றிகரமாகக் கட்டி முடிக்கப்பட்டதாக நம்பப்படுகிறது. மொத்த செலவு 7 லட்சம் டான்கஸ். (டான்கஸ் – இஸ்லாமிய ஆட்சியில் கூலி. 7 லட்சம் டான்கஸ் என்பது தோராயமாக ஐந்து லட்ச ரூபாய்க்குக் கூடுதலாக மதிப்புடையது.) அடாலஜின் முதல் தளத்தின் இரண்டாவது அடுக்கில் தென்படும் கிழக்கு நோக்கிய கல்வெட்டு வரலாற்றுக்குச் சாட்சியாக இருக்கிறது. சம்ஸ்கிருதத்தில்,தேவநகரி பாணியில் எழுதப்பட்டுள்ள கல்வெட்டு, ரூடாபாய் பற்றிக் குறிப்பிடுகிறது.

குஜராத்தின் பெரும்பாலான பகுதிகள் முஸ்லிம்களால் ஆளப்பட்டபோது, வகேலா மட்டும் தனித்து ஆளப்பட்டு வந்திருக்கிறது. சுல்தான் மெஸ்முத் பெகடா மற்றும் வீரசிம்மாவுக்கு இடையேயான யுத்தத்தில் வீரசிம்மா கொல்லப்பட்டதாக நம்பப்படுகிறது. வீரசிம்மாவின் மறைவுக்குப் பின்னர் சுல்தான், ரூடாபாய் தன்னை மணந்துகொள்ளக் கட்டாயப்படுத்தினான். ரூடாபாயும் சம்மதித்தாள். அதற்கு முன்னதாக, வீரசிம்மாவால் கட்ட ஆரம்பிக்கப்பட்டு முற்றுப்பெறாமல் இருந்த அடாலஜ் படிக்கிணற்றைக் கட்டி முடித்த பின்னரே திருமணம் செய்து கொள்ளமுடியும் என்று நிபந்தனை விதிக்கிறாள். சுல்தானும் ஒப்புக்கொள்கிறான்.

திட்டமிட்டபடி, படிக்கிணறு கட்டி முடிக்கப்படுகிறது. இந்து / முஸ்லிம் கட்டடக்கலையின் சிறப்பம்சங்களை உள்வாங்கிக்கொண்டு அடாலஜ், முக்கியமான கலாசாரச் சின்னமாக எழுப்பப்பட்டது. ரூடாபாய் அதில் விழுந்து தற்கொலை செய்துகொண்டதாக நம்பப்படுகிறது. அப்படியெல்லாம் இல்லை என்று மறுக்கிறது இன்னொரு தரப்பு.

குஜராத் போன்ற வறண்ட மாநிலங்களில் மழை நீரைச் சேமிக்கவும், சேமித்ததைக் குடிப்பதற்குப் பயன்படுத்தவும் படிக்கிணறுகள்தான் உதவியிருக்கின்றன. அரச குடும்பத்தினர் மட்டுமல்ல, சாதாரணக் குடியானவர்களும் குடிநீர்த் தேவைகளுக்குப் படிக்கிணற்றையே நம்பியிருந்தார்கள். தண்ணீர்த் தேவைக்காக மட்டுமல்லாமல் மக்கள் கூடும் இடமாகவும், வழிபாட்டு இடமாகவும், பயணம் மேற்கொள்பவர்கள் தங்குமிடமாகவும் இருந்திருக்கிறது படிக்கிணறு.

பெரு மழைக்காலங்களில் கிணறு நிரம்பி, முதல் தளத்திலேயே தண்ணீர் எடுத்துக்கொள்ள முடிந்திருக்கிறது. தண்ணீர் குறையும்போது, அடுத்தடுத்த தளங்களுக்கு இறங்கிச்சென்றாக வேண்டும். 16ம் நூற்றாண்டு வரை, இப்பகுதியில் 700 படிக்கிணறுகள் இருந்திருக்கின்றன. நூற்றுக்கும் மேற்பட்ட படிக்கிணறுகள் இன்னும் செயல்பாட்டில் உள்ளன. இன்னும் சில படிக்கிணறுகள் வழிபாட்டு இடங்களாக மாற்றப்பட்டிருக்கின்றன.
தெற்கு வடக்காக நீண்டிருக்கும் அடாலஜ் படிக்கிணற்றை நாம் மூன்று வழிகளில் அணுக முடியும். தென்புறம் உள்ள மூன்று நுழைவாயில்கள் ஏதேனும் ஒன்றின் வழியாக உள்ளே நுழைந்து, ஒவ்வொரு தளமாக இறங்கி, படிகளைக் கடந்தால், முடிவில் கிணற்றை அடைந்துவிடலாம். படிக்கிணற்றின் மொத்த நீளம் 75.3 மீட்டர். அகலம் 10 மீட்டர் இருக்கலாம்.
நுழைவாயில் எண்கோண வடிவைப் பெற்றிருக்கிறது. மூன்று நுழைவாயில்களையும் இணைக்கும் மண்டபமாக இருக்கிறது. எண்கோண வடிவிலான தளத்தை, 16 தூண்களும் தாங்கி நிற்கின்றன.
நுழைவாயிலின் கிழக்கிலும் மேற்கிலும் S வடிவ மாடம் உண்டு. மாடத்தைச் சுற்றியுள்ள பகுதிகள் இலை மற்றும் சுருள் வடிவப் பட்டைகளால் நிரப்பப்பட்டுள்ளன. பெரிய பட்டை வடிவ உத்தரங்களில் விலங்குகளே பிரதானமாகத் தென்படுகின்றன. சண்டையிடும் யானை, குதிரையை அடக்கும் மனிதன் என விதவிதமான பாணிகளில் சிற்பங்களைப் பார்க்கமுடிகிறது.

நுழைவாயிலைத் தாண்டி வந்தால் அடுத்தடுத்து இரண்டு தளங்களைப் பார்க்கமுடியும். குடா என்னும் தளங்களைச் சிறிதும் பெரிதுமான தூண்கள் தாங்கிப் பிடிக்கின்றன. முதலிரண்டு கூடங்களில் தூண்கள் மூன்று வரிசைகளில் காணப்படுகின்றன. மூன்றாவது கூடமான இறுதிக்கட்டத்தில் தூண்கள் நான்கு வரிசைகளில் அமைந்துள்ளன.
 தூண்களின் அடித்தளம் சிறியதாக இருந்தாலும், மேல்நோக்கி நீளும்போது வேலைப்பாட்டுடன் கூடிய பெரிய தூண்களாகக் காட்சியளிக்கின்றன. தொங்கும் இலை அல்லது கழுத்தில் தொங்கும் மணிமாலை போன்ற வேலைப்பாடுகளுடன் சின்னஞ்சிறிய வளைவுகளும் முன்வரிசைத் தூண்களில் குறிப்பிடும்படியாக உள்ளன.

ஒவ்வொரு தளத்தின் முகப்பிலும், சிற்பங்களின் தொகுதியைப் பார்க்கமுடியும். இரண்டாவது தளத்தின் கிழக்குப்பகுதியில் நவக்கிரகங்களைப் பார்க்கலாம். இருபுறமும் பணியாள் சகிதம் சிம்மாசனத்தில் அமர்ந்திருக்கும் அரசன், தயிர் கடையும் மனிதன், பைரவர், நடனமாடுபவர்கள், இசை விற்பன்னர்கள், நுழைவாயிலில் பார்த்தது போல் யானை, குதிரை, கஜ சர்டுலா, சக்தி வடிவங்கள், நாணயங்கள், கீர்த்தி முகங்களுக்கும் குறைச்சலில்லை.

ஒவ்வொரு தளத்திற்கு மேலும் ஒரு மேல்தளம் உண்டு. அவற்றை ஒரே அளவிலான உயரங்கள் கொண்ட தூண்கள் தாங்கிப்பிடிக்கின்றன. மேல்தளத்திற்குச் செல்ல சரியான வழியில்லை. ஒரு பாதம் அளவு சுற்றுப்பட்டை மீது கால் வைத்துத்தான் மேல்தளத்திற்குச் செல்லமுடியும்.
மேல்தளத்தின் இருபுறமும் அலங்காரமான மாடங்கள் உண்டு. பெரிய அளவிலான சிற்பங்கள் நல்ல வேலைப்பாட்டுடன் கூடிய மாடத்தில் வைக்கப்பட்டுள்ளன. அவற்றில் இறைவடிவங்கள், குறிப்பாகச் சக்தி வடிவங்கள் தென்படுகின்றன. குஜராத் முழுவதும் சக்தி வடிவங்களைப் பார்க்கமுடியும். சிங்கம், குதிரை போன்ற சக்தியின் வாகனங்களும் சக்தி வடிவங்களாகப் போற்றப்படுகின்றன.

ஒரு சிங்கம் தன்னுடைய முதுகில் திரிசூலத்தைச் சுமந்து செல்கிறது. இன்னொரு மாடத்தில் வெறும் சிங்கத்தை மட்டும் பார்க்கமுடியும். பாய்ந்து செல்லத் தயாராக நிற்கும் குதிரையைச் சுற்றிப் பூக்களும், நாணயங்களும் செதுக்கப்பட்டுள்ளன.

மூன்று குடங்கள் ஒன்றின் மேல் ஒன்றாக அடுக்கப்பட்டு மூன்று வரிசைகளில் வைக்கப்பட்டுள்ளன. 9 குடும்பங்கள் உள்ளடக்கிய இந்த அமைப்பும் ஒரு சக்தி வடிவமாகக் கருதப்படுகிறது. இன்னொரு மாடத்தில் மூன்று சங்கிலிகளால் பிணைக்கப்பட்ட ஒரு குடம் தொங்கிக்கொண்டிருக்கிறது. இலைகளும், அதன் காம்புகளும் இணைந்த ஒரு புதுவிதமான வடிவத்தை இன்னொரு இடத்தில் பார்க்கமுடிந்தது.

அடாலஜ் படிக்கிணற்றின் முக்கியமான அம்சம், கடைசிப் பகுதியான எண்கோண வடிவ அமைப்புதான். 9 மீட்டர் அளவுள்ள சதுரங்கள் இணைந்து ஒரு எண்கோண வடிவை ஏற்படுத்துகின்றன. அவற்றை 12 தூண்கள் தாங்கிப் பிடிக்கின்றன. ராஜசேனகா, வேதிகா, அசனபட்டா, காக்சாசனா என நான்கு தளங்கள் இணைந்து, இப்படியொரு உருளை போன்ற அமைப்பை ஏற்படுத்துகின்றன.

கிணற்றின் விட்டம் 7 மீட்டர். கீழிருந்து மேலே பார்க்கமுடியும். மேலிருந்து கீழே பார்க்கத் தற்போது அனுமதி இல்லை. கிணற்றில் உள்ள ஒவ்வொரு தளத்திலும் ஒரு சிற்பம் செதுக்கப்பட்டிருக்கிறது. அவற்றைச் சுற்றி வேலைப்பாடுகள் கொண்ட பட்டையும் காணப்படுகிறது.
நீர், ஆவியாகிவிடுவதைத் தடுப்பதற்கே இப்படிச் சிக்கலான அடுக்குத்தளம் உருவாக்கப்பட்டுள்ளது. 6 டிகிரி சாய்வில் உள்ள எண்கோண அமைப்பின் ஊடாகச் சூரிய ஒளியானது ஒரு நாளில் அதிகபட்சமாக ஆறு நிமிடங்களே ஊடுருவ முடியும்.

 ஒவ்வொரு உத்திரத்தின் மையப்பகுதியிலும் நிறையச் சிறு உருவ அமைப்புகளைப் படிக்கிணறு முழுவதும் காண முடியும். புகைப்படத்துக்குள் உள்ள ஓவியம் போல் சற்று சதுர வடிவமான அமைப்பில் உட்கார வைக்கப்பட்டுள்ளன. இவற்றில் பிள்ளையார், ஹனுமான் தவிர அதிகமாக நம்மைக் கவருவது கீர்த்திமுகம்தான்.

யானைகளின் சிற்பத் தொகுதி, நல்ல வேலைப்பாட்டுடன் உருவாக்கப்பட்டுள்ளது. பெரும்பாலான யானைகள் சண்டையிட்டுக் கொண்டிருக்கின்றன. மரங்களைப் பிடுங்கி, தும்பிக்கையில் ஏந்தியபடி நிற்கின்றன. சில இடங்களில் யானைகள் போர்க்கள ஆடை அணிந்து, போருக்குத் தயாராக மிடுக்குடன் தென்படுகின்றன.

விலங்குகளின் தொகுதியில் ஒரு சில விசித்திரமான விலங்குகளும் உண்டு. பாதி யானை, பாதி சிங்கம், நடுவே மனிதன். தன்னுடைய கூரிய அலகுகளால் இலைகளைப் பறித்துக்கொண்டிருக்கும் கொக்குகள். மழைக்காலங்களில் கிணறு நிறைந்து தண்ணீரின் அளவு உத்திரத்தை எட்டும்போது மண்ணாலான கொக்குகள், நிஜமான தண்ணீரில் மீன் பிடித்துக்கொண்டிருக்கும்.
கட்ச் வளைகுடாவில் கோடைக்கு மறுபெயர் கொடுமை. இமயமலையின் பனி போல், கட்ச் பகுதியில் கண்ணுக்கு எட்டிய தூரம் வரை வெள்ளை நிற உப்பளங்களை மட்டுமே பார்க்கமுடியும். கிணறுகள், கட்ச் வளைகுடா பகுதியின் முக்கியமான நீர் ஆதாரமாகத் தொடர்ந்து இருந்து வருகின்றன. அந்த வகையில் படிக்கிணறுகளை வழிபாட்டுக்குரிய இடங்களாகக் கருதுவதில் எந்தத் தவறுமில்லை.

இனி, ஓ காதல் கண்மணி. அடாலஜின் மேல்தளத்திலிருந்து கல்லெறியும் நாயகனை, தரைத்தளத்திலிருந்து நாயகி நிமிர்ந்து பார்ப்பதை க்ளோஸ்-அப் காட்சியாக காமிரா விழுங்குகிறது. மணிரத்னத்தின் மற்ற படங்களில் வருவது போலவே, மும்பையிலிருந்து அடாலஜ் வரை துரத்தி வரும் நாயகன், சற்றும் சம்பந்தமில்லாத இடத்தில் காதலைத் தெரிவிக்கிறான். அடலாஜ் வரை வந்துவிட்டு, ஒரே ஒரு காட்சி மட்டுமே வைத்த பி.சி.ஸ்ரீராம் மீது கோபம்தான் வருகிறது. அடாலஜை மட்டுமல்ல, ஒட்டுமொத்த குஜராத்தையும் பி.சி.ஸ்ரீராமின் காமிரா போல் ஒரேவிதமாகத்தான் பார்க்கிறார்கள். அப்படித்தான் பழக்கப்பட்டிருக்கிறோம்.