Tag: டாக்டர் ஜெ. பாஸ்கரன்

ஜேம்ஸ் ஹெரியாட் – இங்கிலாந்தின் வட யார்க்ஷைர் கால்நடை மருத்துவர். தன் வாழ்க்கை அனுபவங்களைக் கதை போல நகைச்சுவையுடன் சொல்லுவதில் வல்லவர். ALL THINGS BRIGHT AND BEAUTIFUL, IF ONLY THEY COULD TALK, THE LORD GOD MADE THEM ALL, JAMES HERRIOT’S DOG STORIES போன்ற அனுபவச் சித்திரங்களின் ஆசிரியர். மிருகங்கள் ஐந்தறிவு படைத்தவையே ஆயினும் சில நேரங்களில் மனிதர்களைப் போல் உணர்ச்சிகளைக் காண்பிக்கக் கூடியவையே என்பது இவரது கட்டுரைகளின் அடிநாதம்.

ஜேம்ஸ் ஹெரியாட்டின் நண்பர் ஒருவர் கால்நடை டீலர். விவசாயிகளிடமிருந்து, பசுக்கள், காளைகளை வாங்கி, பராமரித்து விற்பது, பசுக்களை சினைக்கு விடுவது, பசுக் கன்றுகள், உயர் ரகக் காளைக் கன்றுகள் வளர்ப்பது அவரது தொழில். அவரது கொட்டிலில் உள்ள கால்நடைகளுக்குத் தடுப்பூசி போடுவது, வைத்தியம் பார்ப்பது எல்லாமே ஹெரியாட்தான். ஃபேமிலி டாக்டர்!

ஒருநாள் டீலரிடமிருந்து போன். ‘மாண்டிக்கு ஜுரம். நிமோனியாவாக இருக்குமோ என்று தோன்றுகிறது. வந்து பார்க்கமுடியுமா?’

மாண்டி உயர்ஜாதி காளைக் கன்று. வயது, மூன்று மாதம். அகன்ற நெற்றியும், உருட்டிப் பார்க்கும் விழிகளும், குட்டையான தடித்த கால்களும் எதிர்காலத்தில் அதற்கு கிடைக்கப் போகும் முக்கியத்துவத்தை இப்போதே ஹெரியாட்டுக்கு உணர்த்தின. உயரத்திலும் வலுவான உடலிலும் மற்ற கன்றுகளிடமிருந்து தனித்துத் தெரிந்தான் மாண்டி.

105 டிகிரி ஜுரம் – மூச்சு விடுவதில் சிரமம் – ஆனால் மார்சளி துளியும் இல்லை. வித்தியாசமாக இருந்தது. இரண்டு நாட்களுக்கு ஜுரத்துக்கும் சளிக்கும் மருந்து கொடுத்துவிட்டுச் செல்கிறார் ஹெரியாட். நான்காம் நாள் நண்பர் போனில், ‘மாண்டி வித்தியாசமாக, கால்கள் இறுக்கத்துடன் நடக்கிறான். கண் பார்வையும் சரியாகத் தெரியாததுபோல் உள்ளது’ எனப் படபடக்கிறார்.

பரிசோதித்த ஹெரியாட்டுக்குப் புரியவில்லை. தெரிந்த வியாதிகளுக்குள் இல்லாத வித்தியாசமான அறிகுறிகள் – மேல் நோக்கிய கண்கள், வெறித்த பார்வை, மரக்கட்டை போன்ற கால்கள், ரேபோட் நடை. ஆனால் பார்வையில் குறையில்லை. டெடனஸ், மெனிஞ்சைடிஸ் – ம்ஹூம் எதிலும் பொருந்தவில்லை. அவசரத்துக்கு ஏதோ மருந்து கொடுத்துவிட்டு, குழப்பத்துடன் வீட்டுக்கு வந்து விடுகிறார்.

தன் மூளை மடிப்புகள், புத்தகங்கள், காலேஜ் நோட்ஸ், கன்றுக்குட்டிகளின் நோய்கள் குறித்த ஜர்னல்ஸ் எனத் தேடுகிறார் – விடை ஏதும் கிடைக்கவில்லை. கடைசியில் ஏதோ ஒரு சிறிய விளம்பரக்குறிப்பில் – வெறித்த பார்வை, வித்தியாசமான நடை, மாரில் சளி, 100க்கும் மேல் ஜுரம் – கன்றுகளைப் பாதிக்கும் ஒரு வியாதி பற்றிக் குறிப்பிடப்பட்டுள்ளது.

யுரேக்கா!

துள்ளிக் குதித்து போனில் நண்பனிடம் கேட்கிறார் ஹெரியாட். “மாண்டியும் மற்ற கன்றுகளும் ஒன்றையொன்று நக்கிக் கொள்கின்ற பழக்கம் உள்ளனவா?”

“அது எப்போதும் நடக்கும் ஒரு விஷயம்தானே! ஒரு பொழுது போக்கு போல!” என்கிறார் நண்பர்.

“மாண்டியின் வயிற்றின் நான்காவது அறையில் (பசு போன்ற கால்நடைகளுக்கு இரைப்பையில் நான்கு அறைகள் – அவசரமாகப் புல்லை மேய்ந்து விட்டுப் பின்னர் சாவதானமாக இரைப்பையிலிருந்து வாய்க்குக் கொண்டுவந்து அசைபோடுவது அவற்றின் இயல்பு) ஒரு முடிப் பந்து அடைத்துக் கொண்டிருக்கிறது – அதுதான் மாண்டியின் மாற்றங்களுக்குக் காரணம்!” டயக்னோஸ் செய்துவிட்ட பெருமிதம் ஹெரியாட்டின் குரல் படபடப்பில் தெரிந்தது.

ஒரு சின்ன அறுவை சிகிச்சை செய்து, வயிற்றிலிருக்கும் முடிப் பந்தை வெளியே எடுத்துவிட ஹெரியாட்டும் அவர் நண்பரும் முடிவு செய்கின்றனர். நண்பருக்கோ முழு நம்பிக்கை – ஹெரியாட்டுக்கோ நீண்ட இடைவெளிக்குப் பிறகு ஒரு அறுவை சிகிச்சை, அதுவும் மாட்டுக் கொட்டிலிலேயே!

வைக்கோல் படுக்கை, சுடுநீர், நண்பரின் உதவி, சில சிசர்ஸ், ஸ்கால்பெல், ஃபோர்செப்ஸ், நிறைய எதிர்பார்ப்பு, கொஞ்சம் தைரியம் இவற்றுடன் ஹெரியாட் அறுவை சிகிச்சை செய்கிறார். முடிப் பந்தை மாண்டியின் இரைப்பையில் இருந்து வெளியே எடுத்து, கன்றினைக் காப்பாற்றுகிறார்! முதல்நாள் பேதியாவதற்குக் கொடுத்த எண்ணெய், ஜுர மருந்து, வயிற்றின் அமிலங்கள் எல்லாம் சேர்ந்து, பளபளப்பாக முடிப் பந்து, ஹெரியாட்டைப் பார்த்து கண் சிமிட்டுவதைப் போலிருந்தது! மயக்கம் தெளிந்த மாண்டி, அன்புடன் ஹெரியாட்டைப் பார்த்துத் துள்ளிக் குதித்தது.

இதைப் படித்து முடித்தவுடன், மனது யார்க்ஷைர் கொட்டிலை விட்டு, நாற்பது வருடத்துக்கு முந்தைய நம்ம ஊர் ராயப்பேட்டை பொது மருத்துவமனை பக்கம் சிறிது பயணித்தது.

1975ம் வருடம், ஒரு சூடான கோடைக் காலை.

ராயப்பேட்டை மருத்துவ மனையின் ஆபரேஷன் தியேட்டர்களிருந்த காரிடரில், குளோரோஃபார்ம் நெடியுடன் மூச்சிரைக்க ஓடினேன் – வலது கையில் ஏதோ புத்தகம், இடது கை அனிச்சையாக வெள்ளைக் கோட்டினை தோளில் நிறுத்திப் பிடித்திருந்தது.

‘ஜக்கு, என்ன ஆச்சு?’

‘ரெண்டு நாளா மீராவுக்கு ஒரே வயிற்றுவலி; நேத்திலேர்ந்து வாந்தி வேற. அம்மாவோட கை வைத்தியம் எதுக்கும் கேக்கல. இங்கே கேசுவாலிடில பாத்துட்டு, ‘அக்யூட் அப்டமென்’ன்னு எரெக்ட் பிக்சர் எக்ஸ்ரே எடுத்தாங்க. எக்ஸ்ரேல ஆப்பக் குழிலெ எண்ணெய் மாதிரி மல்டிபிள் ஃப்ளுயிட் லெவல்ஸ் – உணவுக்குழாயில் ஏதோ அடைப்பு – டிபியோ வேற என்னவோ. எமர்ஜென்சி லாபராடமி – வயித்த ஓபன் பண்ணிப் பார்க்கறது – இப்பொதான் தியேட்டர் உள்ள போனாங்க.” ஒரே மூச்சில் சொல்லி முடித்தான் ஜக்கு.

நானும் ஜக்குவும் ஒரே காலேஜ், ஒன்றாகப் படிக்கும் மருத்துவ மாணவர்கள். இப்போதுதான் கிளினிகல் சைடு ஃபர்ஸ்ட் போஸ்டிங் – எந்த வியாதியப் பார்த்தலும் நமக்கும் அதே இருக்கறாமாதிரி ஒரு பயம்; அப்பப்பொ அடிவயிறு சுருண்டுக்கும் பயத்துலெ!

மீரா அவனது ரெண்டாவது தங்கை. பெரிய ஆனால் வசதி கொஞ்சம் சுமாரான குடும்பம். நன்றாகப் படித்து, நல்ல மார்க் வாங்கியிருந்தோம் – இருந்தாலும் அதிர்ஷ்டத்தில்தான் மெடிகல் சீட் கிடைத்தது. அப்போது நுழைவுத் தேர்வெல்லாம் கிடையாது – நேரடியாக நேர்முகத் தேர்வுதான். பணம், ஜாதி, அரசியல் இன்ஃப்ளூயன்ஸ், இட ஒதுக்கீடு எல்லாம் எட்டிப்பார்த்துக் காலூன்றிக் கொண்டிருந்த நேரம் – நாங்கள் தப்பிச்சோம்.

மீரா நல்ல பெண், அழகு – குவீன் மாரீஸோ, எதிராஜோ ஞாபகம் இல்லை – பியூசீ படித்துக் கொண்டிருந்தாள் – நன்றாகப் படிப்பாள். பாடுவாள். இண்டலிஜெண்ட்! ஆனால் கொஞ்சம் வித்தியாசமாக சில நேரங்களில் கோபப்படுவாள். கையில் இருப்பதைத் தூக்கி அடிப்பாள். இந்த மூட் ஸ்விங் எல்லோருக்கும் அவளிடம் ஒரு பயத்தையும், பரிதாபத்தையும் ஏற்படுத்தியது. அவளுக்குத்தான் இப்போது உள்ளே ஆபரேஷன். கவலையுடன் ஜக்குவின் அம்மா, அப்பா எல்லோரும் வெளியில் பெருமாளை வேண்டியபடி – எங்கள் முகத்தையே பார்த்தபடி, ஏதோ நாங்கதான் பெரிய டாக்டர் என்கிற மாதிரி.

கழுத்தில் தொங்கும் மாஸ்க்குடன், கேப், ஏப்ரன் சகிதம் வெளியில் வந்தார் ப்ரொஃபசர் விட்டல் – எங்களுக்கு சர்ஜரி கிளாஸ் எடுக்கிறவர் – கையில ஒரு கிட்னி ட்ரேவில் கருப்பாக வயிறு ஷேப்பில் ஒரு வஸ்த்துவைக் காண்பித்தார். கொழ கொழன்னு கொஞ்சம் மியூகஸ், இரத்தத்துடன் – என்ன இது?

“உங்க பொண்ணுக்கு ஏதாவது சைக்கியாட்டிரி ப்ராப்ளம் இருக்கா?” என்றார்.

ஒருவர் முகத்தை ஒருவர் பார்த்துக்கொண்டோம். அம்மாதான் பதில் சொன்னாள். “அப்படி ஒன்றும் இல்லையே டாக்டர். கொஞ்சம் கோபப்படுவா. அவ்வளவுதான்.”

“அதுக்கில்லே – வயித்துல கிரிக்கெட் பந்து சைசுல ஒரு கொத்து முடி – தலை முடி – சுருண்டு அடைச்சிண்டிருந்தது – அதுதான் இது.” ட்ரேயைக் காண்பித்தார். கருப்பா கவர்பால் சைசுலெ, பந்தா தலைமுடி, ஒரு முனையில் சின்ன வாலுடன் குடுவை மாதிரி!

தலை முடியைத் தின்னுருப்பாளா? வயித்துல முடி வளராதே! சாப்பாட்டுலேயும் எப்போவாவதுதானே முடி அகப்படும்? எங்கள் சின்ன மருத்துவ மண்டைக்குப் புரியவில்லை. மீதி பேர் முகத்தில் அருவருப்பும் கவலையும்.

“ஒண்ணும் பயப்படறதுக்கில்லே. மீரா இஸ் ஆல்ரைட். இன்னும் அரை மணிலே வார்டுக்கு வந்துடுவா. ஷீ நீட்ஸ் சைக்கியாட்ரி கன்ஸல்டேஷன்” என்றபடி கிட்னி ட்ரேயுடன் தியேட்டருக்குள் மறைந்தார் ப்ரொஃபஸர் விட்டல்!

சிலருக்கு நகம் கடிப்பது ஒரு பழக்கம். அது அவர்களது பதட்டநிலையைக் குறிக்கும் – anxiety state!

அது போலவே சில மனப்பிறழ்வுகளில் தன் முடியைத் தானே பிய்த்துப் பிடுங்கிக் கொள்ளும் (trichotillomania) மனிதர்களும் உண்டு. இவர்கள் கரப்பு கடித்தாற் போன்ற முறிந்த முடிகளுடன், திட்டு திட்டாகச் சொட்டைகளுடன் மருத்துவரை அணுகுபவர்கள்!

சிலர் முடியைத் தின்னும் (trichophagia) பழக்கமுடையவர்கள், மீராவைப் போல!

விலங்குகளில் சைக்கலாஜிக்கல் பாதிப்புகள் இருக்கத் தடை ஏதும் இல்லை. ஹெரியாட் ஆரம்பத்தில் பார்த்த சாதுவான மாண்டிக்கும், வளர்ந்த காளை மாண்டிக்கும் (அருகில் இரத்தம் எடுக்க வந்தவரை முட்டுவதற்குத் துரத்தும் மாண்டியைக் கண்டு மிரண்டு ஓடிவிடுகிறார் ஹெரியாட்!) ஏராளமான மாற்றங்கள். மீராவிடமும்.

வேலைப் பளு, கோபம் இவற்றால் தலையைப் பிய்த்துக் கொள்பவர்களிடமிருந்து இரண்டடி தள்ளி இருப்பது நல்லது.