Posted on Leave a comment

மாற்று யதார்த்தம் | ராம் ஸ்ரீதர்

Alternte Reality

ஆங்கிலப் புத்தகங்கள் / டிவி தொடர்கள் / திரைப்படங்கள், பரீட்சார்த்தம் என்ற பெயரில் விதவிதமாக, மிக விநோதமாகச் சிந்திக்கின்றன. நடந்து முடிந்த ஒரு வரலாற்று உண்மையை மாற்றி, அதற்குப் பதில் ‘இப்படி நடந்திருந்தால் (What If?)’ என்று வித்தியாசமாகச் சிந்திப்பதுதான் Alternate Reality எனப்படும் மாற்று யதார்த்தம். இந்தியாவில் நடந்த ஒரு நிகழ்வை வைத்து, மாற்று யதார்த்தம் ஒன்றை யோசிக்கலாமா? Continue reading மாற்று யதார்த்தம் | ராம் ஸ்ரீதர்

Posted on Leave a comment

உறையூர் சுருட்டும் சர்ச்சிலும் | ராம் ஸ்ரீதர்

சில நாட்கள் முன்பு மக்களவையில் உரையாற்றிய பிரதமர் நரேந்திர மோடி சுமார் 75 ஆண்டுகள் முன்பு நடந்த ஒரு சம்பவத்தை விவரித்தார். Continue reading உறையூர் சுருட்டும் சர்ச்சிலும் | ராம் ஸ்ரீதர்

Posted on Leave a comment

புத்தகத்தில் தொலைதல் | ராம் ஸ்ரீதர்

நீங்கள் உங்களை / உங்கள் சுற்றுப்புறத்தை மறந்து ஒரு புத்தகத்திற்குள் தொலைந்து போவது உங்கள் ஆரோக்கியத்திற்கு நல்ல விஷயம் என்கிறது ஒரு விஞ்ஞானக் குறிப்பு. புத்தகத்திற்குள் தொலைதல், அதாவது அதில் ஆழ்ந்து போவது மிகவும் நல்லது, உங்களை அது மேலும் புத்திசாலியாக, ஒரு சிறந்த படைப்பாளியாக மாற்றும். அது ஒரு தப்பித்தல்தான் – உங்கள் கவலைகளிலிருந்து, உங்கள் தினசரி இயந்திரத்தனமான வாழ்விலிருந்து இப்படி தப்பித்து உங்கள் கனவுகளுக்குள் மூழ்கிப்போவது நல்லது. Continue reading புத்தகத்தில் தொலைதல் | ராம் ஸ்ரீதர்

Posted on Leave a comment

ஹிட்லர் பின்னிய சதிவலை | ராம் ஸ்ரீதர்

(சர்ச்சில் – ரூஸ்வெல்ட் – ஸ்டாலின்)

இரண்டாம் உலகப் போரின் முக்கிய பிதாமகர்கள் வின்ஸ்டன் சர்ச்சில் (இங்கிலாந்து), ஹிட்லர் (ஜெர்மனி), ரூஸ்வெல்ட் (அமெரிக்கா), ஸ்டாலின் (ரஷ்யா) ஆகியோர் ஆவர். Continue reading ஹிட்லர் பின்னிய சதிவலை | ராம் ஸ்ரீதர்

Posted on Leave a comment

மகத்தான வெற்றி பெறும் புத்தகத்தை எழுதுவது எப்படி? | ராம் ஸ்ரீதர்

(பொறுப்புத் துறப்பு: இந்த விஷயத்தில் பல்வேறு இடங்களில் கேள்விப்பட்ட, படித்த, பார்த்து அனுபவித்த விஷயங்களை மட்டுமே உங்களுடன் பகிர்ந்து கொள்கிறேன். மற்றபடி நான் ஒன்றும் ஒரு தில்லாலங்கடி எழுத்தாளர் இல்லை. இன்னும் ஆகவில்லை என்று தன்னாகத்தோடு சொல்லிக்கொள்கிறேன்.) Continue reading மகத்தான வெற்றி பெறும் புத்தகத்தை எழுதுவது எப்படி? | ராம் ஸ்ரீதர்

Posted on Leave a comment

வலையில் சிக்காத தீவிரவாத யானை | ராம் ஸ்ரீதர்

பனிக் குல்லா போட்டுக் கொண்ட மலைச்சிகரங்கள், மரகதப் பச்சையில் கம்பளம் விரித்த பள்ளத்தாக்குகள், ஆப்பிள் தோட்டங்கள், குங்குமப்பூ நிறைந்த நிலங்கள்…. இந்த அழகான, கவித்துவமான சூழ்நிலையைப் பார்க்கும்போது காஷ்மீர்ப் பள்ளத்தாக்கை யாரும் தீவிரவாதிகள் நிறைந்த இடம் என்று சொல்ல மாட்டார்கள்.

ஆனால், பல ஆண்டுகளாக இந்த இடம் அமைதியின்றித் தத்தளித்துக் கொண்டுள்ளது. நமக்குச் சுதந்திரம் கிடைத்து 72 ஆண்டுகள் மேலாகியும், இந்தப் பூவுலகச் சொர்க்கத்தின் மீது பாகிஸ்தான் கொண்ட வெறி கொஞ்சமும் குறையவில்லை. ஆம், அதை வெறி என்றுதான் சொல்லவேண்டும். ஆசை, காதல் போன்றவை மென்மையான வார்த்தைகள். அவை பாகிஸ்தானுக்குக் காஷ்மீர் மீது இருக்கும் அதீத வெறியை வர்ணிக்கப் போதாது.

31 அக்டோபர் 2019 முதல் இத்தனை வருடங்களாக ஜம்மு/காஷ்மீருக்கு வழங்கப்பட்டிருந்த தன்னாட்சியைத் திரும்பப்பெற்று, லடாக் பகுதி மற்றும் ஜம்மு-காஷ்மீரை யூனியன் பிரதேசமாக அறிவித்தது இந்திய அரசு.

பெரும்பான்மை ஹிந்துக்கள் இருக்கும் ஜம்முவில் இதற்குப் பெரும் எதிர்ப்பு எதுவும் இல்லாத நிலையில், பெரும்பான்மையாக முஸ்லிம்களும், முஸ்லிம் தீவிரவாதிகளும் நிறைந்த காஷ்மீரில் எதிர்பார்த்தது போலவே தீவிர எதிர்ப்பு கிளம்பியுள்ளது.

Continue reading வலையில் சிக்காத தீவிரவாத யானை | ராம் ஸ்ரீதர்

Posted on Leave a comment

ஜெர்மனியின் அல்கட்ராஸ் சிறை (Friedrich Loeffler Institute) | ராம் ஸ்ரீதர்

புதிய நோய்கள் அறியப்படும் போதெல்லாம் உலகச் சுகாதார அமைப்புகளின் கவனம் ஜெர்மன் நாட்டின் வடபகுதியில், பால்டிக் பெருங்கடலில் அமைந்திருக்கும் சின்னஞ்சிறு தீவான ரீம்ஸ் (Reims) தீவுக்குத் திரும்பும். இங்குதான் உலகின் மிகப் பழைமையான கிருமி ஆராய்ச்சி மையங்களில் ஒன்றான ஃபிரெடெரிக் லோஃப்லர் ஆராய்ச்சி மையம் (Friedrich Loeffler Institute) அமைந்திருக்கிறது. இது 1910ல் லோஃப்லர் எனும் விஞ்ஞானியால் ஆரம்பிக்கப்பட்டது.

Continue reading ஜெர்மனியின் அல்கட்ராஸ் சிறை (Friedrich Loeffler Institute) | ராம் ஸ்ரீதர்

Posted on Leave a comment

அச்சமறியா போர்ப் பறவை: குலாலை இஸ்மாயில் | ராம் ஸ்ரீதர்



திடீரென்று
நடக்கவில்லை என்றாலும், ஒருநாள்
காலையில் எங்கெங்கு பார்த்தாலும்
அந்தப் பெண்ணின் முகம்தான்
பாகிஸ்தானின் அதிகமாகத் தேடப்பட்டு
வரும் குற்றவாளி என்ற அச்சுறுத்தலான
வாசகங்களுடன்அனைத்துக் காவல்
நிலையங்கள், விமான நிலையங்கள்,
பஸ்
/
ட்ரெயின் நிலையங்கள் சகலத்திலும் குலாலை இஸ்மாயில் (Gulalai Ismail) முகம்தான்!
அவர்
மீது தேசத் துரோக
வழக்கு! மனித உரிமைப் பாதுகாவலர்கள்
அவர் பக்கம் நின்றாலும்,
பாகிஸ்தானில் மனித உரிமையாவது
மண்ணாவது? அதுவும் ஒரு
பெண்ணுக்கு!
மனித
உரிமைப் பாதுகாவலர்கள் குலாலை மேல் சுமத்தப்பட்ட
குற்றங்கள் எல்லாமே போலியானவை
என்று போராடினர். பாகிஸ்தானின்
ராணுவம் செய்துவரும் அத்துமீறல்களை
வெளிச்சம் போட்டுக் காட்டியது
குலாலை செய்த மாபெரும்
தவறு. பாகிஸ்தானின் ஒவ்வொரு
இண்டு இடுக்கையும் சல்லடை
போட்டுத் தேடி வந்தனர் பாகிஸ்தானின் ரகசியப் பிரிவைச் சார்ந்த உளவுப்படை போலிசார்.
இவை
எல்லாவற்றையும் மீறி 32 வயதான
குலாலை இஸ்மாயில் பாகிஸ்தானின்
அச்சுறுத்தும் போலிஸ் / ராணுவ
வலையிலிருந்து தப்பி இறுதியில்
அமெரிக்காவில் ப்ரூக்ளினில் (Brooklyn) உள்ள அவர் சகோதரியிடம்
வந்து சேர்ந்து விட்டார்.
அமெரிக்க அரசிடம் அரசியல்
புகலிடம் (Political Asylum) கேட்டு
விண்ணப்பித்துள்ள இவர்,
தனக்கு அது கிடைத்துவிடும் என நம்புகிறார். நியூயார்க் நகரம் வந்து
சேர்ந்து சிறிது காலம்
கழிந்தும் தான்
பாதுகாப்பாக இருக்கிறோம் என்பதை
குலாலையால் நம்ப முடியவில்லை.
தொடர்ச்சியாக, மனித உரிமை
ஆர்வலர்களையும், அரசைச் சேர்ந்த
அதிகாரிகளையும் தொடர்ந்து சந்தித்துப்
பேசி வருகிறார். 
பாகிஸ்தானில்
இன்னமும் இருக்கும் அவருடைய
பெற்றோர்கள் பற்றிய சிந்தனை
குலாலைக்கு அதிகமாகவே உள்ளது.
பாகிஸ்தானிலிருந்து எப்படித் தப்பினார் குலாலை?
இந்தக்
கேள்வியை அவரிடம் கேட்டபோது
மிகச் சுருக்கமாக அங்கிருந்த எந்த
விமான நிலையத்திலிருந்தும் நான்
பறக்கவில்லை என்கிறார்.
இதற்கு
மேல் என்னிடம் கேட்காதீர்கள்.
நான் தப்பி வந்த
விதத்தை விவரித்தால் நிறைய
நல்லவர்களின் உயிருக்கு ஆபத்தாக
முடியும் என்கிறார். 
குலாலைக்கு
ஏற்பட்ட துன்பங்கள் பாகிஸ்தானின்
உண்மை முகத்தைக் காட்டுகின்றன. தனிமனித உரிமையைத் துச்சமாக
மதித்து, பெண்களையும், வயதானவர்களையும் கூட மிகக்
கொடுமையான அடக்குமுறை மூலம்
அடக்கி ஒடுக்கும் பாகிஸ்தானைப்
பற்றி யாரும் பேச
விரும்புவதில்லை.
பாகிஸ்தானில்
பெண்கள் உரிமைகளுக்காக குலாலை
இஸ்மாயில் தொடர்ந்து மிகத்
தீவிரமாகக் குரல் கொடுத்து
வந்தார். பாகிஸ்தான் அரசும்
அதனுடைய ரகசியப் பாதுகாப்புப்
படையும் பெண்கள் மீது
ஏவிவிடும் அதீத
அடக்குமுறை, வன்கொடுமைகள், இன்னபிற
உரிமை மீறல்கள் போன்றவற்றை
வெளியுலகம் அறியச் செய்ய
தொடர்ந்து போராடி வந்தார். 
ராணுவம்
சர்வ வல்லமை வாய்ந்ததாக
அடக்கியாளும் (வெளியுலகுக்கு என்னதான்
ஜனநாயக முகமூடியைக் காட்டினாலும்) பாகிஸ்தான் போன்ற ஒரு
நாட்டில் ஒரு மாற்றுப்புள்ளி எங்கேயாவது தோன்றியே
ஆகவேண்டும் என்பதே குலாலை
போன்ற எண்ணற்ற மக்களின்
நம்பிக்கை.
பாகிஸ்தானிய
அரசு அதிகாரிகள் குலாலை போன்ற போராளிகள்
பற்றித் தொடர்ந்து வாய்
திறக்க மறுத்து வருகிறார்கள்.
குலாலை இஸ்மாயில் பாகிஸ்தானில் இருந்து துணிகரமாகத் தப்பித்த விஷயம்
மேலைநாட்டு ஊடகங்களில் பெரிதாகப்
பேசப்பட்டபோதும் அதைப்
பற்றி கருத்து தெரிவிக்கவும் மறுத்து வருகின்றனர். 
மனித
உரிமை மறுக்கப்பட்டு, இதுபோன்று
அடியோடு நசுக்கப்படும் நிகழ்வுகளை சர்வதேச
ஊடகங்களின் கவனத்திலிருந்து திசைதிருப்பவே
பாகிஸ்தான் காஷ்மீர் மீது
இந்தியா கொண்டுவந்த மாற்றங்களைத்
தொடர்ந்து கூக்குரலிட்டுக் கண்டனம் செய்து உலக
அரங்கில் ஆதரவு தேட
மிகுந்த முயற்சிகளைச் செய்து
வருகிறது.
ஒருபுறம்
அந்தநாட்டின் பொருளாதாரம் மிக
மோசமாக இருக்கிறது. மறுபக்கம்
எவ்வளவு முயற்சி செய்தாலும்
உலக அரங்கில் அந்த
நாட்டிற்குப் பெரிய அளவில்
ஆதரவுக் குரல் கொடுக்க
பல நாடுகள் இதுவரை
முன்வரவில்லை.
குலாலை அமெரிக்காவுக்குப் புகலிடம் கேட்டு
வந்துள்ள கோரிக்கையை நியாயமாகப்
பரிசீலனை செய்துவருகிறோம், அவருக்கு
வேண்டிய உதவிகளைச் செய்து
கொடுப்போம். பாகிஸ்தானுக்குத் திரும்பினால்
அவர் உயிருக்கு எந்தவித
உத்தரவாதமும் இல்லை என்பதையும்
அறிந்துள்ளோம் என்று அமெரிக்க செனட்டர்களில்
பிரபலமானவர்களில் ஒருவராக
விளங்கும் நியூ யார்க்
நகர செனட்டரான சார்லஸ்
ஷூமர் கூறியுள்ளார்.
பாகிஸ்தான்
பாதுகாப்புப் படையினர் தங்களுடைய
பிடியிலிருந்து குலாலை எப்படியோ
தப்பிவிட்டார் என்பதை ஒப்புக்கொள்கிறார்கள்.
அவரை
வெகு தீவிரமாகக் கண்காணித்து
வந்தும் எப்படியோ தப்பித்து,
நாங்கள் அணுகமுடியாத இடத்துக்குச்
சென்றுவிட்டார் என்று
தன்னைப் பற்றி விவரங்கள்
சொல்ல விரும்பாத ஒரு
பாதுகாப்பு அதிகாரி அமெரிக்க
நியூ யார்க் டைம்ஸ்
பத்திரிகை நிருபர் ஒருவரிடம்
சொன்னதாக அந்த நாளிதழ்
தகவல் வெளியிட்டது.
குலாலை இஸ்மாயில் பாகிஸ்தானுக்குள் சுதந்திரமாகப் பயணம்
செய்யவே தடைகள் இருந்தபோது,
நாட்டை விட்டே எப்படித் தப்பித்தார் என்பது பாகிஸ்தான் அரசுக்கு ஒரு புரியாத ஒரு
புதிராகவே விளங்குகிறது.
அவர்
தப்பிக்க உதவியவர்கள் தரை
மார்க்கமாக ஆப்கானிஸ்தான் அல்லது
ஈரான் வழியாகத் தப்ப
உதவினார்களா அல்லது கடல்
மார்க்கமாக ஏதேனும் ஒரு
ஐரோப்பிய நகருக்குத் தப்பிக்க
வைத்து அங்கிருந்து அமெரிக்கா
தப்பவைத்தார்களா என்பது
யாருக்கும் தெரியவில்லை.
தனி
மனித உரிமையைப் பற்றி (குறிப்பாகப் பெண்களின்
உரிமை) இப்போது பேச
ஆரம்பித்தவர் அல்ல குலாலை. கிட்டத்தட்ட
அவருடைய 16 வயதிலிருந்து 16 வருடங்களாகக்
குரல் கொடுத்து வருகிறார்.
பெண்களுக்கு இழைக்கப்படும் அநீதிகள்,
பெண்கள் மீது பாகிஸ்தானில் இருக்கும் அடக்குமுறை,
அதை எதிர்த்தவர்கள் / எதிர்த்துக்
குரல் கொடுத்தவர்கள் ஆகியோருக்கு
ஏற்பட்ட பயங்கர முடிவுகள்
போன்றவற்றைப் பற்றி குலாலை அசராது
பேசி வருகிறார். பெண்கள் சிறுவயதிலேயே
எப்படி திருமணத்துக்கு வற்புறுத்தப் படுகிறார்கள், காதல் என்று
ஏதாவது இருந்தால் நடக்கும்
கௌரவக் கொலைகள் என்று
குலாலை தொடாத விஷயமே
இல்லை. 
பெண்கள்
மீது ஏவி விடப்படும் அடக்குமுறைகள்,
அநீதிகள், பாகிஸ்தான் ராணுவ
வீரர்கள் எப்படித் தத்தம்
வீரத்தை அப்பாவிப் பெண்களைக்
கெடுத்துs சீரழிப்பது மூலம்
வெளிப்படுத்துகிறார்கள் போன்றவற்றைப்
பற்றி 2019 ஜனவரியில் குலாலை முகநூல் மற்றும்
ட்விட்டர் மூலம் வெளிப்படுத்தினார். இது மட்டுமல்லாமல், ஆண்டாண்டு
காலமாக பாகிஸ்தானில் தன்னுடைய
பஷ்டூன் இன மக்கள்
மீது நடக்கும் அடக்குமுறைகளை வெளிச்சம் போட்டுக் காட்டினார், தன்
இன மக்களின் ஆதார
உரிமைகளை பாகிஸ்தான்
ராணுவம் அடியோடு நசுக்குவதை
எதிர்த்து நடைபெற்ற பேரணியில்
குலாலை கலந்துகொண்டு பேசினார்.
இதனால்
எரிச்சலடைந்த பாகிஸ்தான் ராணுவம்
குலாலை மீது தேசத்துரோக
வழக்கை ஏவியது. பிற
மக்களை அரசுக்கு எதிராகக்
கலகம் செய்யத் தூண்டுகிறார்
என்றும் அவர் மீது
பழி சுமத்தப்பட்டது. 2019
மே மாதம் குலாலை
மீது அரசு
தொடுத்துள்ள குற்றச்சாட்டுகளிலிருந்து தப்பித்து
ஓடப் பார்க்கிறார்
என்று அரசால்
தேடப்படும் குற்றவாளி (Fugitive) என்ற குற்றம் சுமத்தப்பட்டது. தன்னை ஒரேயடியாகத் தீர்த்து
விட முயற்சி நடக்கிறது
என்பதை குலாலை உணர்ந்துகொண்டார்.
இது
பற்றிய தகவலை அவருடைய
நண்பர் ஒருவர் குலாலை
வீட்டுத் தொலைபேசியில்
தெரிவித்தார். இஸ்லாமாபாத்தில் உள்ள
அந்த வீட்டில்தான் குலாலை
தன் வயது முதிர்ந்த
பெற்றோருடன் வசித்துவந்தார். ஊடகங்கள் முழுக்க
உன்னைப் பற்றிய செய்திதான்.
உன் இருப்பிடத்தைச் சோதனை
செய்து உன்னைக் கைது
செய்ய உளவுப்படை போலிஸ்
வருகிறது. இதுதான் நீ
இங்கிருந்து கிளப்புவதற்குச் சரியான
தருணம். உடனே கிளம்பு என்று
தொலைபேசியில் தெரிவித்தார் அந்த
நண்பர். 
மாற்று
உடை,
கையில் அலைபேசி என
எதுவும் இல்லாமல் வீட்டைவிட்டு
உடனே வெளியேறினார் குலாலை.
அலைபேசி தன் வசம்
இருந்தால், அதன் மூலம்
தன் இருப்பிடத்தைப் பற்றி
அறிந்துகொள்ள உளவுப்படை போலிஸால்
முடியும் என்பதை குலாலை
அறிந்திருந்தார். 
நீங்கள் பயந்தீர்களா என்ன? 
குலாலை
இந்தக் கேள்விக்குப் புன்னகைத்தவாறே பதில் சொன்னார்,
எதையும்
நினைத்துப் பார்க்கக் கூட
எனக்கு
நேரமில்லை. பயப்படுவதற்கோ, தைரியமாக
இருப்பதற்கோ நேரமில்லை. அது
தப்பிப்பதற்கான நேரம் என்றார்
அவர்.
அடுத்த
மூன்று மாதங்களை ஒரு
இடத்திலிருந்து இன்னொரு இடம்
என்று மாறி மாறி
பாகிஸ்தானின் பல்வேறு நகரங்களில் நாடோடி வாழ்க்கை
நடத்தினார் குலாலை. தனக்கு
மிக நம்பகமான மிகச்
சில நண்பர்களை மட்டுமே
நம்பினார் அவர். இஸ்லாமியப் பெண்
என்பதால் முகத்திலிருந்து
கால் வரை

மறைக்கப்பட்ட உடை அவருக்குப்
பெரிதும் உதவியாக இருந்தது.
மிகத் தீவிரமாகக் கண்காணிக்கப்படும் நகரங்கள் பலவற்றில்
இருக்கும் சோதனைச் சாவடிகளைக் கடக்கும் போதெல்லாம் மிகவும்
பயந்திருந்தார் குலாலை. 
இதுபோன்ற
ஒரு தருணத்தில் தன்
தந்தையின் நெருங்கிய நண்பர்
வீட்டிற்கு முன்னறிவிப்பு எதுவும்
இன்றி ஒருமுறை திடீரென்று
சென்று அந்த வீட்டில்
இருந்தவர்களை துணுக்குறச் செய்ததை
எண்ணி இப்போதும் வருந்துகிறார்
குலாலை. என்
தந்தையின் நண்பர் என்னைப்
பார்த்ததும் மிகவும் பயந்துவிட்டார்.
ஏனென்றால் நான் அரசால்
மிகத் தீவிரமாகத் தேடப்படும்
குற்றவாளி. எனக்கு உதவி
செய்வது தெரிந்தால் அவர்
குடும்பத்துக்குக் கிடைக்கும்
தண்டனை மிகக் கொடூரமானதாக
இருக்கும். அதனால் ஒரே
இரவில் அங்கிருந்து வெளிவந்து,
நண்பர் ஏற்பாடு செய்த
டாக்சி மூலம் வேறிடத்திற்குச் சென்று விட்டேன்.
ஒளிந்து வாழ்வது ஒன்றும்
ரசிக்கத்தக்க அனுபவமல்ல,
என்றார் அவர்.
குலாலை
முன்னெச்சரிக்கையாக முதலிலேயே
அமெரிக்க விஸாவுக்கு விண்ணப்பித்து
அதை வாங்கி வைத்திருந்தார்.
ஏனென்றால் அங்கு அவருடைய
இரு சகோதரிகளும், இரு
சகோதரர்களும் ஏற்கெனவே அமெரிக்காவில் குடியேறி இருந்தனர்.
அவர்களைச் சந்திப்பதற்காக முன்பே
(
நேரான வழியில்) அமெரிக்கா
சென்றுவந்த அனுபவமும்
அவருக்கு உண்டு.
குலாலைக்குத்
தன் பெற்றோரை எண்ணி
இன்னமும் பயமாகவே இருக்கிறது என்கிறார்.
அவர் அமெரிக்கா தப்பிச் செல்ல
பண உதவி செய்தார்கள் என்று
அவர்கள் எந்த நேரமும்
கைதாகலாம் என்ற என்ற
அச்சமும் அவருக்கு உள்ளது.
ஆனால், உண்மையில் குலாலையின்
பெற்றோர்கள் அவருக்குப் பணஉதவி
எதுவும் செய்யவில்லை.
இருந்தாலும்
குலாலையின் பெற்றோர் மீது
தீவிரக் கண்காணிப்பு இருந்து
வருகிறது. அமெரிக்காவில் இருக்கும்
பாகிஸ்தானிய உளவுப்படை ஆட்கள்
யாராவது பார்த்தாலும் குலாலைக்குப்
பிரச்சினைதான். 2019 செப்டம்பர்
மாதம் அமெரிக்கா சென்று அடைந்துவிட்டாலும் இன்னமும் பயத்துடன், தனியாக
வெளியே எங்கும் செல்லாமல்
கூடியவரை சகோதரியின் வீட்டிலேயே
இருக்கிறார் குலாலை. அங்கு இருக்கும் தன்
குடும்பத்தினருக்கு விதவிதமான
பாகிஸ்தானிய உணவுகளைச் சமைத்துப்
பரிமாறுவதில் ஆர்வம் காட்டுகிறார்.
இதுபோன்ற
மனித உரிமை வழக்குகளை
எடுத்து நடத்திவரும் மஸ்ரூர் ஷா என்ற
வழக்கறிஞர், குலாலை
மறுபடியும் பாகிஸ்தானிய அரசு
அதிகாரிகளிடம் சிக்கினால் அவருக்கு
நிச்சயம் மரண தண்டனைதான் என்கிறார். குலாலை அமைதி
மற்றும் ஜனநாயகத்துக்கான குரல் என்று
ஒரு அமைப்பை ஏற்படுத்தி
அதன் மூலம் தன்
போன்ற பெண்களுக்கு உதவி
செய்து வருகிறார். சட்டம்
படிக்கும் திட்டமும் அவரிடம்
உள்ளது. ஆனால், மறுபடியும்
தன் பெற்றோரைப் பார்க்கவே
முடியாது என்ற உண்மை
அவரை மிகவும் வாட்டுகிறது.நான் அந்த
நாட்டிலிருந்து வெளிவந்தபோதே இது
ஒரு வழிப்பாதை என்பதை
உணர்ந்து கொண்டேன். அமெரிக்க
மண்ணை மிதித்தவுடன் இனி
இதுதான் என் பூமி
என்ற எண்ணத்தையும் என்னுள்
விதைத்துக்கொண்டேன் என்கிறார்
குலாலை.
தகவல்கள் நன்றி:

நியூ யார்க் டைம்ஸ் தினசரி, Front-line Defenders இயக்க இணையத்தளம், Peace Direct இயக்க இணையத்தளம், Undispatch இணையத்தளம், Secure Avaaz இயக்க இணையத்தளம்.

Posted on Leave a comment

விஞ்ஞானப்புதினங்களின்பார்வையில் (தற்போதுநிகழ்காலமாகிவிட்ட) எதிர்காலம் | ராம்ஸ்ரீதர்

சிறிது
காலம் முன் வரை விஞ்ஞானப் புதினங்கள் (நாவல்கள் மற்றும் திரைப்படங்கள்) எதிர்காலத்துடன்
ஒரு சிக்கலான தொடர்பையே வைத்துக் கொண்டுந்திருந்தன.
பெரும்பாலும்
இந்த வகை நாவல்கள் / திரைப்படங்களில் எதிர்காலத்தில் மனிதன் அற்புதமான / ஆச்சரியமான
விஷயங்களைச் சாதிப்பான். உதாரணத்திற்கு, பறக்கும் கார்கள், சுயமாகப் பறந்து செல்ல தனிமனித
ஜெட் பேக்குகள் (Jetpacks), எரிமலையின் அருகாமையில் உல்லாச சுற்றுலா – இதுபோன்றவை.
உண்மையைச்
சொல்லப்போனால் இதுபோன்ற மகிழ்ச்சியான / ஒளிமயமான எதிர்காலம் போரடிக்கும் என்று தோன்றியதாலோ
என்னவோ, இப்போது, சமீபகாலமாக, வரும் படைப்புகள் (நாவல்கள் / திரைப்படங்கள்) எல்லாமே
எதிர்காலத்தை மிக அச்சுறுத்தும் வகையில் காட்டுகின்றன.
விஞ்ஞானப்
புதினங்களை சுலபாமாக இரு வகையாகப் பிரித்துவிடலாம்; எடுத்ததெற்கெல்லாம் விண்வெளி, வேற்று
கிரக மனிதர்கள், அண்டவெளிப் பயணம், பிற கிரகங்களை மனிதகுலம் ஆக்கிரமிப்பது போன்ற
Hard Science Fiction; மற்றொரு புறம், விஞ்ஞான உலகில் திடீரெனத் தோன்றுவதாக / கண்டுபிடிக்கப்படுவதாக
நிகழும் மாற்றங்களை விவரிக்கும் நாவல்கள் / திரைப்படங்கள் போன்ற Soft Science
Fiction.
ஆங்கிலத்தில்,
முதல்வகை படைப்புகள் ஏராளம். இப்போது இரண்டாவது வகை படைப்புகளும் பல்கிப் பெருகிவருகின்றன.
இதில்
அலுப்பூட்டும் வண்ணம், திரும்பத் திரும்ப Zombie-க்கள் எனப்படும் நடைபிணங்களின் அட்டகாசங்களை
விவரித்து / காட்டி அலுக்க வைக்கிறார்கள். அல்லது, ஒரு கொடூர வைரஸ் தாக்குதல், உலகில்
பெரும்பான்மையான மனிதர்கள் இறந்துவிட, மீதியிருக்கும் சொற்ப மனிதர்கள், மிஞ்சியிருக்கும்
சொற்ப உணவுக்காகப் போராடுவது. கடந்த வருடங்களில் இது போன்ற அச்சுறுத்தும் விஞ்ஞான விபரீதங்களைப்
பற்றி புத்தகங்கள் / திரைப்படங்கள் நிறைய வந்திருந்தாலும், சமீபத்தில், இது போன்ற ஒரு
அச்சுறுத்தும் சூழ்நிலை விவரிப்பை (Scenario) ஆரம்பித்தது, 2007-ல் The Road என்ற மிகப்
புகழ்பெற்ற நாவலை எழுதிய கோர்மாக் மெக்கார்தி (Cormac McCarthy) என்ற புண்ணியவான்
(புலிட்ஸர் விருதினை வென்றவர்). இது 2009-ல் திரைப்படமாகவும் வந்து பெரும் வெற்றி பெற்றது.
இதே
பாணியைப் பின்பற்றி இப்போது எக்கச்சக்கமான புத்தகங்கள் / திரைப்படங்கள். இவ்வகையான
அச்சுறுத்தும் எதிர்கால நிகழ்வுகளை post – apocalyptic என்றும் dystopian என்றும் அழைக்கிறார்கள்.
Apocalypse
(அபோகாலிப்ஸ்) என்பது பேரழிவு. பைபிளில் புதிய ஏற்பாட்டில் (New Testament) இது பற்றிக்
குறிப்பிடப்பட்டுள்ளது. இதில் உலகம் முழுவதையும் பெருவெள்ளம் சூழ்ந்து அழிப்பதாக விவரம்
உள்ளது. இதற்குப் பின் நடக்கும் நிகழ்வுகளையே post – apocalyptic படைப்புகள் (அதீதமான
கற்பனையுடன்) விவரிக்கின்றன.
இந்த
அபோகாலிப்ஸ் என்ற வார்த்தை வேண்டுமானால் நாம் அதிகம் கேள்விப்படாததாக இருக்கலாம். ஆனால்,
பலப்பல நூற்றாண்டுகளுக்கு முன்னரே மஹாபாரதத்தில் இதுபற்றிய (பெரும் வெள்ளத்தினால் வரும்
பேரழிவு) விவரிக்கப்பட்டுள்ளது.
பாண்டவர்களுக்கும்
கௌரவர்களுக்கும் இடையேயான குருஷேத்திர யுத்தம் முடிவுக்கு வந்து கிருஷ்ணபரமாத்மாவின்
உதவியால் கௌரவர்கள் அடியோடு அழிக்கப்படுகிறார்கள். தன்னுடைய மகன்கள் எல்லோரும் இறந்ததினால்
வருந்தும் காந்தாரி, கோபத்தில் கிருஷ்ணரைப் பார்த்துச் சாபமிடுகிறாள். “நான் உன்னை
விஷ்ணுவின் வடிவாகவே பாவித்து பூஜை செய்தேன். ஆனால், நீ இப்படியெல்லாம் நடக்கும் என்று
தெரிந்தும் இந்தப் போர் மூள்வதைத் தடுக்க முற்படவில்லை. என்னுடைய பக்தி உண்மையானால்,
இன்னும் 36 வருடத்தில் ஒரு பெரும் வெள்ளம் சூழ்ந்து துவாரகை மட்டுமல்ல, இந்த உலகமே
அழிந்து போகும்
என்று சொல்லும் காந்தாரியிடம், கிருஷ்ணர்
சொல்கிறார். “உன் பக்தி உண்மை காந்தாரி. இன்னும் 36 வருடங்களில் நீ சொன்னது போலவே ஒரு
பெருவெள்ளத்தில் இந்த உலகம் அழியும்
என்று வாக்கு கொடுக்கிறார்.
போரில்
வெற்றி பெற்றாலும் தங்களுடைய சொந்தங்கள் அனைவரையும் இழந்ததால் துன்புறும் பாண்டவர்கள்
ஐவரும், தங்கள் குல மக்கள் சிலரை அரசாள வைத்துவிட்டு நெடும்பயணமாகப் பல கோயில்களுக்கு
பாப விமோசனம் பெறும் நோக்கில் செல்கிறார்கள். இவர்கள் யாரும் இல்லாததால் அந்த மக்கள்
தறிகெட்டு போய் குடித்துக், கும்மாளமிட்டு வாழ்வைக் கொண்டாடுகிறார்கள். இதனிடையே, துவாரகையிலிருக்கும்
சிலர், கிருஷ்ணர் மற்றும் ஜாம்பவதிக்கும் பிறந்த சம்பா என்ற மகனுக்குப் பெண் வேடமிட்டு,
கர்ப்பவதி போல நடிக்க வைத்து, அங்கிருக்கும் சில முனிவர்களிடம் விளையாட்டாக “இந்தப்
பெண்ணுக்கு என்ன குழந்தை பிறக்கும்?
என்று கேட்கிறார்கள். உண்மையை உணர்ந்த முனிவர்கள்,
“ஒரு இரும்பு உலக்கைப் பிறக்கும். அதனால் உங்கள் இனமே பூண்டோடு அழியும்

என்று சபித்துவிடுகிறார்கள்.
அதுபோலவே
சம்பாவிற்கு ஒரு உலக்கை பிறக்கிறது. இதை அறியும் அரசன் உக்கிரசேனன், அந்த உலக்கையைத்
தூள்தூள்ளாக்கி கடலில் கரைக்க ஆணையிடுகிறார்.
கிருஷ்ணரிடம்
“இது என்ன விபரீதம்?
என்று கேட்க, அவர் புன்னகைத்து, “கால சக்கரம்
சுழல்வதை யாராலும் நிறுத்த முடியாது. காந்தாரி இட்ட சாபம் பலிக்கும் நேரம் வந்துவிட்டது

என்று சொல்கிறார்.


கடலில்
கரைக்கப்பட்ட உலக்கையின் ஒரு துண்டை ஒரு மீன் விழுங்கிவிடுகிறது. அந்த மீனைத் தூண்டிலில்
பிடிக்கும் ஒரு வேடன், மீனின் வயிற்றில் இருக்கும் துண்டை எடுத்து அதை வைத்து ஒரு அம்பு
நுனியைத் தயாரிக்கிறான். ஒரு மரத்தின் கிளையில் சாய்ந்து ஓய்வு எடுத்துக்கொண்டிருக்கும்
கிருஷ்னரின் வெண்பாதத்தை தூர இருந்து பார்க்கும் அந்த வேடன், அதைப் புறா என்று நினைத்து
அம்பெய்தி விடுகிறான். கிருஷ்ணரின் அவதாரம் இவ்வாறாக முடிவுக்குவந்தவுடன், கடல் கொந்தளித்து
பெரும் வெள்ளம் வந்து உலகை அழிக்கிறது.
Dystopia
(டிஸ்டோபியா) என்பது Utopia (உடோபியா) என்பதின் எதிர் / மாற்று வடிவம். உடோபியா என்பது
ஒரு கற்பனை உலகம். இங்கே, சகல வசதிகளுடனும், செழிப்பாக, எந்தவித பிரச்சினைகளும் இன்றி
மனிதர்கள் வாழ்வதாக 16-ம் நூற்றாண்டில் தாமஸ் மோர் (Thomas More) என்பவர் விவரித்தார்.
இந்த உடோபியா என்ற வார்த்தை கிரேக்க மொழியிலிருந்து உருவானது. இதற்குப் பொருள் ‘இல்லாத
உலகம்
என்பதே.
இப்போது
வரும் படைப்புகள் இதற்கு நேர் எதிர்மாறான ஒரு உலகத்தை (பசி, பட்டினி, நோய் போன்ற தீராத
பிரச்சினைகளுடன்) விவரிக்கும் போது உடோபியா (Utopia) என்பதற்கு எதிர்வார்த்தையாக டிஸ்டோபியா
(Dystopia) என்ற பதத்தை உபயோகிப்பதனால் இவ்வகை படைப்புகள் dystopian என்று அழைக்கப்படுகின்றன.
நாம்
இப்போது 21-ம் நூற்றாண்டுக்குள் நுழைந்துவிட்டபடியால், கடந்தகாலத்தில் இந்த நூற்றாண்டின்
ஆரம்பத்தில் நடப்பது போன்ற சில கற்பனைப் படைப்புகளில் அதனை எழுதியவர்கள் எப்படிக் கற்பனை
செய்தார்கள் என்பது பற்றி ஆராயலாம். இவர்கள் கற்பனையில் 2020ல் துவங்கும் தசாப்தம்
(decade) மிக மோசமாக இருக்கும் என்றே கணித்துள்ளார்கள்.மிக மோசமான டிஸ்டோபிய சூழ்நிலைகளையே
பெரும்பாலான எழுத்தாளர்கள் விவரித்துள்ளார்கள். பி.டி (P D) ஜேம்ஸ் என்ற பிரபல எழுத்தாளர்
1992-ல் எழுதிய தி சில்ட்ரன் ஆஃப் மென் (The Children of Men) என்ற கதையில் 1995க்குப்
பிறகு உலகில் குழந்தைகளே பிறப்பதில்லை. உலகெங்கும் பசி, பட்டினி போன்ற காரணங்களால்
நிறைய தற்கொலைகள் போன்ற துயர சம்பவங்கள் உலகைச் சூழ்கின்றன. கதை நடக்கும் வருடமாக
2021ஜக் குறிப்பிடுகிறார் கதாசிரியர்.
இதற்கு
நேரெதிர்மாறாக, ரெய்ன் ஆஃப் ஃபயர் (Reign of Fire) என்ற திரைப்படத்தில் நம் உலகை தீ
காக்கும் பிரமாண்டமான ட்ராகன்கள் (dragons) சூழ்ந்துவிடுகின்றன. கண்ணில் கண்டவற்றை
எல்லாம் பொசுக்குகின்றன. அவற்றை மனித இனம் அடக்க, பெரும் போராட்டம் நிகழ்கிறது.
2002ல் வெளிவந்த இந்தப் படத்தில் கதை நடப்பது 2020ல் என்று காட்டுவார்கள். இதைத் தவிர,
திகில் கதை எழுத்தாளர் ஸ்டீஃப ன் கிங் (ரிச்சர்ட் பாக்மன் -Richard Bachman- என்ற புனைபெயரில்)
1982ல் எழுதிய தன்னுடைய ரன்னிங் மேன் (Running Man) நாவலில், 2025ல், அமெரிக்கா பொருளாதார
வீழ்ச்சியைச் சந்திக்கும். இதனால் உண்டாகும் தீவிரமான பிரச்சினைகளால் மக்கள் மிக ஆபத்தான
ரியாலிட்டி டிவி நிகழ்ச்சிகளில் பங்குகொண்டு உயிர் பிழைக்க வழி தேடுவார்கள் என்று குறிப்பிட்டிருப்பார்.
பின்னர், இந்த நாவலைத் தழுவி, அதே பெயரில் 1987ல் ஆர்னால்ட் ஷ்வார்ஸ்நெக்கர் நடிக்கப்
படமாக எடுத்து, படமும் பெரும் வெற்றியைப் பெற்றது.
1950லேயே
ரே பிராட்பரி (Ray Bradbury) என்ற புகழ்பெற்ற விஞ்ஞானப் புனைவு எழுத்தாளர் எழுதிய
There will come Soft Rains என்ற சிறுகதையில் அமெரிக்காவில் கலிஃபோர்னியாவில் நடக்கும்
ஒரு அணுஆயுத விபத்தால் ஒரு நள்ளிரவில் உலகமே அணுக்கதிர் வீச்சுக்கு ஆளாகி அழிந்துவிடும்
என்று கணித்திருப்பார். கதை நடக்கும் வருடம் 2026 என்று எழுதியிருப்பார் ரே பிராட்பரி.
1982ல் ஹாரிஸன் ஃபோர்ட் (Harisson Ford) நடித்து, பிரபல இயக்குநர் ரிட்லி ஸ்காட்
(Ridley Scott) இயக்கிய தி ப்ளேட் ரன்னர் (The Blade Runner) மிகப் பெரும் வெற்றியும்,
புகழையும் பெற்றது. இந்தப் படம் 2019ல் லாஸ் ஏஞ்சலஸில் (Los Angeles) நடைபெறுவது போல
படமாக்கப் பட்டிருக்கும். இது பிலிப் கே. டிக் (Philip K.Dick) என்பவர் 1968ல் எழுதிய
‘Do Androids Dream of Electric Sheep?
என்ற கதையைத் தழுவியதாகும். இதே படம் ப்ளேட்
ரன்னர் 2049 (The Blade Runner 2049) என்ற பெயரில், டெனிஸ் வில்யனுவி (Denis
Villeneuve) என்பவர் இயக்கத்தில், 2017ல் எடுத்து வெளிவந்தது. ஆனால் அது எதிர்பார்த்த
அளவு வெற்றிபெறவில்லை.
இது
மிகப் பெரிய பட்டியல். நிறைய புத்தகங்களும், திரைப்படங்களும் இந்த தசாபத்தில்
(2020-ல் ஆரம்பித்து 10 வருடங்கள்) நடைபெறும் கதை அம்சங்களுடன் வந்துள்ளன. எல்லாவற்றையும்
குறிப்பிடுவது நேர விரயம். பொதுவாக விஞ்ஞானப் புனைவு எழுத்தாளர்கள் தங்களைச் சுற்றி
நடப்பதைப் பார்த்து, உள்வாங்கிக் கொண்டு, எதிர்காலம் இப்படி இருக்கலாம் என்ற கற்பனையில்
பல சமயம் நிறைய வரம்பு மீறிப் போய்விடுகிறார்கள். ஆனால், 1970 / 80 / 90 களில் எழுதியவர்கள்
2020 எப்படியிருக்கும் என்று எப்படிச் சரியாக யூகிக்க முடியும்?
நாம்
இந்தக் கதைகள் / திரைப்படங்களில் உள்ள அச்சுறுத்தும் சூழ்நிலையை வேறு விதமாகச் சிந்தித்துப்
பார்க்கலாம். இப்போதைய நிலை உலகில் மோசம் என்றாலும் இன்னும் டிஸ்டோபியா / அபோகாலிப்ஸ்
(dystopia / apocalypse) என்றளவு மோசமாகவில்லையே?
அதனால்
உள்ள மட்டும் நம் சூழ்நிலையை சந்தோஷமாக மாற்றிக்கொள்ள முயற்சிக்கலாம். பறக்கும் கார்கள்,
சுயமாகப் பறந்து செல்ல தனிமனித ஜெட் பேக்குகள் (Jetpacks) என்று முன்னர் குறிப்பிட்ட
மாதிரி நல்ல முன்னேற்றங்களை மட்டுமே மனதில் கொண்டு, தைரியமாக எதிர்காலத்தை மேற்கொள்ளலாம்.
எதிர்காலம் எப்படியிருக்கும் என்றும் நாம் எப்படி அனுமானிக்க முடியும்?ஏனென்றால், வேறு
சில படைப்புகளில் (நாவல்கள் / திரைப்படங்களில்) அடுத்த தசாப்தம் (2030ல் ஆரம்பித்து
10 வருடங்கள்) இதைவிட மோசமாக இருக்கும் என்றே கணித்துள்ளார்கள்.
நாம்
எப்போது போல இதைப் பற்றிய நேர்மறையான அணுகுமுறையுடன் (positive attitude) அணுகுவோம்.
நன்றி:
இந்தக் கட்டுரையை எழுதத் தூண்டிய (நான் படித்து / பார்த்து அனுபவித்த) விஞ்ஞானப் புதினங்கள்
/ மற்றும் அவற்றைத் தழுவியெடுத்த திரைப்படங்கள் / மஹாபாரதக் குறிப்பு / David
Baker, Lecturer in Big History, Macquarie University, Australia.

Posted on Leave a comment

1984ம் ஆண்டில் அழிவின் அடையாளங்கள் – எழுத்தாளர் அமிதவ் கோஷ் அனுபவங்கள் – | தமிழில்: ராம் ஸ்ரீதர்

(New Yorker 17, July, 1995 இதழில் வெளியான
கட்டுரையின் தமிழ் வடிவம்)
  
1984ம் ஆண்டில்
மிகப் பெரிய அழிவின் அடையாளங்களை நம் இந்தியா அனுபவித்த மாதிரி உலகத்தில் எங்குமே பார்த்திருக்க
முடியாது.
தனிநாடு கேட்டு
பஞ்சாப் மாநிலத்தில் கிளர்ந்த பயங்கரம்; சீக்கியர்களுக்குப் புனிதமான பொற்கோயிலில்
நடந்த ராணுவ முற்றுகை; நமது (அப்போதைய) பிரதமரான இந்திரா காந்தியின் படுகொலை; பல ஊர்களில்
நடந்த கலவரம்; போபாலில் நடந்த விஷவாயு பயங்கரம் – இவையெல்லாமே அடுத்தடுத்து நடந்த அவலங்கள்.
1984ல் புது தில்லியில் செய்தித்தாளைப் பிரிப்பதற்கே மனதில் திடம் வேண்டும். இந்த ரத்தம்
தோய்ந்த நினைவுகள் எல்லாமே என் மனதில் ஆழ ஊடுருவி இருந்தன. நான் பார்த்த, கேட்ட, அனுபவித்த
அனுபவங்கள் எல்லாம் சேர்ந்துதான் நான் எழுத்தாளராவதற்கு முக்கியக் காரணங்களாகின. இவையெல்லாம்
என்னுள் ஏராளமான மாற்றங்களை உண்டு பண்ணியிருந்தாலும் இது நாள் வரை இவற்றை எழுத்தில்
கொண்டுவர நான் முயன்றதில்லை.
அந்த இக்கட்டான
நாட்களில் தில்லியிலுள்ள டிஃபன்ஸ் காலனி குடியிருப்பில் நான் வசித்து வந்தேன். பிரமாண்டமான
வீடுகள். வீட்டிலுள்ள வேலையாட்களுக்குத் தங்குவதற்கு தனித்தனியே குடியிருப்புகள். தேன்கூட்டைப்
போல அடுக்கடுக்காக குடியிருப்புகள், தலையில் முளைத்த டிவி ஆன்டென்னா கொம்புகள்…
இங்கிலாந்தில் உள்ள
ஆக்ஸ்ஃபோர்ட் பல்கலைக்கழகத்தில் டாக்டரேட் வாங்கிவிட்டு, தில்லி பல்கலைக்கழகத்தில்
விரிவுரையாளர் வேலை கிடைத்த சமயம் அது. தனியே இருக்கும் நேரங்களில் என்னுடைய முதல்
நாவலை எழுதவும் திட்டமிட்டு வேலை செய்து வந்தேன். அந்த 31ம் தேதி அக்டோபர் மாதம், திருமதி.
இந்திரா காந்தி இறந்த அன்று எப்போதும்போல காலை ஒன்பதரை மணிக்கு பஸ் ஏறி தில்லி பல்கலைக்கழகத்திற்குச்
சென்று கொண்டிருந்தேன். நான் இருந்த இடத்திலிருந்து அது நல்ல தூரம். அந்த சமயத்தில்
இந்தப் படுகொலை பற்றிய விஷயம் எனக்குத் தெரியாது. அந்த செய்தி வேகமாகப் பரவி நான் பல்கலைக்கழகம்
சென்றடைந்தபோது என்னைச் சேர்ந்தது.
கல்லூரி வளாகத்தினுள்ளே
ஆங்காங்கே சிறு சிறு குழுவாக மக்கள் கையில் ட்ரான்ஸிஸ்டர் ரேடியோவுடன் நின்று செய்திககளைக்
கேட்டு விவாதித்துக்கொண்டிருந்தனர். சீக்கியர்களின் புனிதச் சின்னமான பொற்கோவிலுக்குள்
ராணுவத்தை அனுப்பிய காரணத்திற்காகப் பழிவாங்கும் விதமாக சீக்கிய மெய்க்காப்பாளர்களே
இந்திரா காந்தியைச் சுட்டுக் கொன்றுவிட்டனர் என்ற பேச்சு காற்றில் அலைந்து கொண்டிருந்தது.
வகுப்பறைக்குள் நுழையும் முன் திருமதி காந்தி மீது துப்பாக்கிச் சூடு நடந்து அவர் சிகிச்சைக்காக
மருத்துவமனையில் அனுமதிக்கப்பட்டுள்ளார் என்ற செய்தியை ஆல் இந்தியா ரேடியோ ஒலிபரப்பிக்
கொண்டிருந்தது.

நான் எப்போதும்
போல வகுப்பறைக்குள் நுழைந்து என் பாடத்தை ஆரம்பிக்க முற்பட்டேன். நிறைய மாணவர்கள் வரவில்லை.
வந்திருந்த மாணவர்களும் ஒரு மாதிரியான அச்சத்துடன் காணப்பட்டார்கள். நானே பாடம் எடுக்கத்
தடுமாறியபோது எனக்கு ஆச்சரியமாக இருந்தது. நான் திருமதி இந்திரா காந்தியின் ஆதரவாளன்
அல்ல. ’70 களின் மத்தியில் எமெர்ஜென்சி என்ற பெயரில் அடக்குமுறை ஏவப்பட்டு நடந்த நிகழ்வுகள்
என் மனதில் பசுமையாக நினைவிருந்தன. ஆனாலும், ஒரு துணிச்சல்மிக்க, ஆளுமை நிறைந்த இந்தியப்
பெண்மணியைத் தாக்கிய விதம் சங்கடப்படுத்துவதாக இருந்தது.
திருமதி. இந்திரா
காந்தியின் மறைவு பற்றி பாகிஸ்தான் வானொலிதான் (கராச்சியிலிருந்து) மதியம் 1.30 மணி
வாக்கில் ஒலிபரப்பியது. ஆல் இந்தியா ரேடியோவில் எல்லா நிலையங்களும் சோக சங்கீதத்தை
வாசிக்க ஆரம்பித்தன. நான் ஒரு அயல் தேச தொலைபேசி அழைப்பு செய்ய வேண்டியிருந்தது. நண்பர்
ஹரி சென் அருகில் இருந்ததால் தன் வீட்டிலிருந்து செய்யலாம் என அழைத்தார். அவர் வீட்டுக்குச்
செல்ல வேண்டுமானால், தில்லி கன்னாட் பிளேஸ் எனும் இடத்தில பஸ் மாற வேண்டும். பஸ்ஸில்
செல்லும்போது கிட்டத்தட்ட எல்லாக் கடைகளுமே மூடியிருந்தன. எங்களுடன் அந்தக் கூட்டமில்லாத
பஸ்ஸில் ஒரு சீக்கிய அன்பரும் பயணித்ததை நான் முதலில் கவனிக்கவில்லை. துரதிருஷ்டவசமாக
திருமதி. இந்திரா காந்தி இறந்த மருத்துவமனை வழியாகத்தான் அந்த பஸ் சென்றது. அங்கிருந்த
ஒரு கும்பல் இந்திய ஜனாதிபதி ஜெயில் சிங் சென்ற காரை, அவர் சீக்கியர் என்ற ஒரே காரணத்தினால்,
அப்போதுதான் மறித்துத் தாக்கியிருந்தது. எங்களில் பெரும்பாலானோருக்கு தில்லியில் சீக்கியர்கள்
மீது தாக்குதல் ஆரம்பமாகி உள்ள விஷயமே தெரியாதிருந்தது.
பஸ் அந்த மருத்துவமனையை
நெருங்கும்போது அங்கிருந்த இளைஞர்கள் பலர் கைகளில் சைக்கிள் செயின், இரும்புக் குழாய்கள்
என்று ஆயுதங்களை ஏந்தி, கடந்து செல்லும் ஒவ்வொரு வண்டியையும் உற்று நோக்கியவாறு இருந்தனர்.
என் அருகே அமர்ந்திருந்த ஒரு காத்திரமான பெண்மணி அந்த சீக்கிய அன்பரைப் பார்த்து ஒளிந்து
கொள்ளுமாறு ஹிந்தியில் கிசுகிசுத்தார். அந்த சீக்கிய அன்பர் சற்று சிரமப்பட்டு இரு
இருக்கைகளுக்கிடையே தன்னை மறைத்துக் கொண்டார்.
சில நிமிடங்களில்
கையில் ஆயுதங்களுடன் ஒரு இளைஞர் கும்பல் பஸ்ஸை வழிமறித்து, கூட்டத்தில் இருந்த ஒருவன்
வண்டி ஓட்டுநரிடம், ‘உள்ளே சீக்கியர்கள் இருக்கிறார்களா?’ என்று கேட்க, அவர் ‘இல்லை’
என்றார். அதற்குப் பிறகும் திருப்தி அடையாத சில இளைஞர்கள் பஸ்ஸில் ஏறி நோட்டம் பார்த்து,
‘சீக்கியர்கள் யாரேனும் இருக்கிறார்களா?’ என்று மெல்லிய, கோபம் இல்லாத குரலில் நிதானமாகக்
கேட்டதே மிக அச்சுறுத்தலாக இருந்தது. பஸ் பயணிகள் நிறையப்பேர் ஒருமித்த குரலில் ‘அப்படி
யாரும் இல்லை. நேரமாகிவிட்டது. வழிவிடுங்கள்’ என்று கூறவும், அந்த சோம்பேறிகள் கீழே
இறங்கிக் கொண்டு பஸ்ஸுக்கு அனுமதி கொடுத்தனர்.
ரிங் ரோட் அருகே
பஸ் செல்லும் வரை யாருமே பேசவில்லை. நண்பர் ஹரி சென் புதிதாக வளர்ந்திருந்த சஃப்தர்ஜங்
என்க்ளேவ் என்ற இடத்தில இருந்தார். அந்த ஏரியாவில் நிறைய சீக்கிய அன்பர்களும் குடியிருந்தனர்.
அன்று இரவு நண்பர் வீட்டில் தங்கிவிட்டு, மறுநாள் காலை வெளியே வந்தபோது காற்றில் அச்சம்,
வெறுப்பு எல்லாம் கலந்து அங்கங்கே சீக்கிய வீடுகள், கடைகள் எரிந்துகொண்டிருந்தன. அருகே
இருந்த அன்பர் ஒருவர் எல்லா சீக்கிய வீடுகள், கடைகள் அடித்து நொறுக்கப்பட்டு, உடைமைகள்
திருடப்பட்டு வருகின்றன என்றும், சீக்கியர்களுக்கு யாரேனும் இந்துவோ, இஸ்லாமியர்களோ
புகலிடம் கொடுத்தால் அவர்களையும் ஒரு கும்பல் தாக்குவதாகத் தெரிவித்தார்.

Image Credit: AFP
சம்பவங்கள் அமைதியாக,
அதிகப்படியான திகில் கலந்த ஆச்சரியத்துடன் நிகழ்ந்து கொண்டிருந்ததை உணர முடிந்தது.
வழக்கம் போல இருக்கும் கால நேர அவசரப் போக்குவரத்தின் சப்தங்கள் அதிகமாக இல்லை. நிதானமாகத்
திட்டமிட்டு அந்த நிகழ்வின் அமைப்பாளர்கள் ஆங்காங்கே குண்டர்கள் சீக்கியர்களின் வீடுகள்
/ கடைகள் என்று குறிவைத்து அனுப்பிக் கொண்டிருந்தார்கள். கையில் தேவையான பெட்ரோல் இருப்பை
வைத்துக்கொண்டு தேர்வு செய்து சீக்கியர்களின் குருத்வாரா (அவர்கள் தொழும் இடங்கள்)
எங்கெங்கே இருக்கிறதோ அவற்றையெல்லாம் தீ வைத்து எரித்துக் கொண்டிருந்தார்கள். சீக்கிய
இளைஞர்களை இழுத்து வந்து அடித்து நொறுக்கி உயிருடன் பெட்ரோல் ஊற்றி எரித்துக் கொண்டிருந்தார்கள்.
உடைமைகளை சேதமாக்குவதை விட சீக்கியர்களை உயிருடன் கொளுத்துவதே ஆர்பாட்டக்காரர்களின்
நோக்கமாக இருந்தது. நகரமெங்கும் தீயின் வெளிச்ச நடனம்.
நான் நேரில் பார்த்ததுபோக,
இதில் கணவனையும் தன் மூன்று மகன்களையும் இழந்த ஒரு சீக்கியப் பெண்மணி, ஹரி சென் வீட்டருகே
இருந்த ஒரு சமூக சேவகரிடம் விலாவாரியாக விவரித்துக் கொண்டிருந்ததை வேறு எதுவும் செய்யமுடியாமல்
கைகளைக் கட்டிக் கொண்டு கேட்டுக் கொண்டிருந்தோம். அடுத்த சிலநாட்களில் தில்லியில் மட்டுமே
சுமார் 2500 சீக்கியர்கள் பலியாகினர். மற்ற நகரங்களில் ஆயிரக்கணக்கானோர் மடிந்து இருக்கலாம்.
இந்தக் கணக்கு வெளியே வரவேயில்லை. இறந்தவர்களில் பெரும்பாலானோர் சீக்கிய ஆண்கள். இதில்
உடைமைகள், வீடுகள் எல்லாவற்றையும் இழந்து நிராதரவானவர்கள் ஏராளம்.
இந்தியாவில் உள்ள
பெரும்பான்மை மக்களைப் போலவே இந்தியா – பாகிஸ்தான் பிரிவினையின் போது – 1947ல் நடந்தது
போன்ற நிகழ்வுகள் – இனி ஒருபோதும் நிகழாது என்றே நம்பியிருந்தோம். ஆனால், எங்களுடைய
நம்பிக்கைகள் இந்தக் கொடூர நிகழ்வுகளினால் பொடிப்பொடியாகின. வன்முறையின் ரத்தவெறி உச்சத்தை
நேரில் பார்த்து அனுபவிக்கும் துயரமான வாய்ப்பு கிடைத்தவர்களில் நானும் ஒருவன்.
நண்பர் ஹரி சென்னும்
நானும் எல்லாவற்றையும் விவாதித்துக் கொண்டிருக்கையில், ஹரியின் அம்மா பொறுப்புடன் அருகே
இருந்த சீக்கிய முதியவர்களின் வீட்டுக்கு தொலைபேசியில் தொடர்புகொண்டு அவர்கள் தன்
(ஹரி சென்) வீட்டிற்கு வந்துவிட ஆலோசனை கூறினார். ஏனென்றால், ஆர்ப்பாட்டக்காரர்கள்
ஹரி சென்னின் வீடு இருந்த சஃப்தர்ஜங் என்க்ளேவ் ஏரியாவில் ஒவ்வொரு வீடாக சோதனையிட்டு
வருவதை அறிந்தோம்.
அந்த வீட்டிலிருந்த
முதிய சீக்கியரை பாவா என்று அன்புடன் அழைத்து வந்தார்கள். அவர் வெளியுலகில் நடப்பதின்
தீவிரம் அறியாதவராகக் காணப்பட்டார். அவருடன் சூழ்நிலையின் தீவிரத்தை எப்படி விளக்குவது
என்று யோசித்தேன். அவரோ எல்லாவற்றையும் நகைச்சுவையுடன் எடுத்துக் கொண்டு தன்னை அந்த
ஏரியாவில் இருக்கும் யாரும் துன்புறுத்த மாட்டார்கள் என்று தீர்மானமாகச் சொல்லி, என்னையும்
நண்பர் ஹரியையும் முதுகில் தட்டிக் கொடுத்து வெளியே அனுப்பிவிட்டார்.
அப்போது நடந்துகொண்டிருந்த
வன்முறையை அடக்க அரசு ஆவன செய்யும் என்று நம்பினேன். பொதுமக்களுக்கு இடையூறு தரும்
எந்தவொரு கலகத்தையும் அரசு அடக்க முற்படும் என்பது பொதுவாக எல்லோருடைய எதிர்பார்ப்புதானே?
அடிக்கடி ரேடியோவில் கலகத்தைப் பற்றி என்ன சொல்கிறார்கள் என்று கேட்டுக் கொண்டே இருந்தோம்.
ராணுவம் என்ன செய்கிறது? பாதிக்கப்பட்ட மக்களுக்கு எப்போது உதவி கிடைக்கும் போன்ற விவரங்கள்
எதுவும் தெரியவில்லை. ரேடியோவில் அதைப் பற்றிச் சொல்வார்கள் என்று எதிர்பார்த்து எதிர்பார்த்து
ஏமாந்து கொண்டிருந்தோம். இந்திரா காந்தி அம்மையாரைப் பார்க்க வெளிநாட்டு முக்கிய மனிதர்கள்
எல்லாம் வர ஆரம்பித்துவிட்டார்கள் என்று தெரிய வந்தது.
எதையும் உணரும்
முன், அடுத்த தெருவிலேயே கூச்சலும், புகையும் வருவதைப் பார்த்தபோது மிகுந்த அச்சமாக
இருந்தது. ராணுவத்தையோ, போலீஸ் படையையோ எங்கேயும் பார்க்க முடியவில்லை.
பாவா வீட்டு ஜன்னல்
வழியே வெளியே பார்த்தபோது நெருப்பையும், புகையையும் உணர முடிந்தது. அவரும் நிலைமையின்
தீவிரத்தை உணர்ந்து எங்களுடன் வெளியே (ஹரி வீட்டுக்கு) வரச் சம்மதித்தார். அவர் வீட்டுக்கு
வெளியே வந்தபோது சூரியன் மேற்கே மறைய ஆரம்பித்திருந்தான். அவர்களுடன் இருந்த சமையல்காரர்
சீக்கியர் அல்லாதவர் என்பதால் பாவா வீட்டிலிருந்து பார்த்துக் கொள்ள சம்மதித்தார்.
பாவா மற்றும் அவர் மனைவி இருவரையும் ஹரி வீட்டில் பத்திரமாக அமர வைத்துவிட்டு, நானும்
ஹரியும் வெளியே நின்றோம். மிகச் சரியாக ஒரு மோட்டார் சைக்கிள் வந்து பாவா வீட்டருகே
நின்றது. ஆயுதம் படைத்த இரண்டு குண்டர்கள் இறங்கி வீட்டினுள்ளே சென்றார்கள். சமயற்காரர்
பயந்து போயிருந்தார். அவரைச் சுற்றி ஒரு கும்பல். கத்தி, தடி, இரும்புக் கம்பி என வைத்துக்
கொண்டு, அந்த வீட்டில் உரிமையாளர் சீக்கியரா அல்லது சீக்கியர் அல்லாதவரா என்று கேட்டுக்
கொண்டிருந்தது. ஆனால் சமையற்காரர் பயந்து போயிருந்தாலும் தெளிவாக அங்கே இருந்த வயது
முதிர்ந்த சீக்கிய ஜோடி வெளியூர் சென்றுள்ளது என்றும், அவர்கள் வாடகைக்கு இருப்பது
ஒரு சீக்கியர் அல்லாதவர் வீட்டில்தான் என்று அசராமல் சொன்னார். அவர்கள் அருகே இருந்த
ஹரி வீட்டைப் பார்த்துவிட்டு அங்கே வந்து வாசல் கேட்டைத் தட்டினார்கள்.
நானும் ஹரியும்
சென்று இரண்டு பக்கமும் நின்று கொண்டு அவர்களிடம் சத்தம் போட்டோம். இங்கே சீக்கியர்கள்
யாரும் இல்லை. நீங்கள் தேவையில்லாமல் எங்களைத் துன்புறுத்த வேண்டாம் என்று ஒருமித்த
குரலில் பலமாகச் சொன்னோம். அதிசயமாக அந்தக் கூட்டம் கலைய ஆரம்பித்தது. மெதுவே உள்ளே
சென்று பார்த்தபோது பாவா எந்தவித பயமும் இல்லாமல், டீ அருந்தியபடி நிலவரத்தைப் பற்றி
அலசிக்கொண்டிருந்தார். அந்த முதியவரின் அசாத்திய தைரியத்தைப் பார்த்து அசந்து போனேன்.
அடுத்த நாள் காலை
70-80 பேர் கொண்ட கூட்டம் ஒன்று பொது மக்களைத் துன்புறுத்தவதை எதிர்த்துக் குரல் கொடுக்க
ஆரம்பித்தபோது நானும் ஒருவனாக அங்கே சேர்ந்து கொண்டேன். அங்கிருந்தோர் நிலைமையை அலசினார்கள்.
எவ்வாறு ரத்தவெறியுடன் சீக்கியர்கள் தாக்கப்படுகிறார்கள், எப்படி போலீஸும், அரசின்
மற்ற இயந்திரங்களும் பாதுகாப்பு எதுவும் கொடுக்காமல் வேடிக்கை பார்க்கின்றன, ஏராளமான
சீக்கிய மக்கள் எப்படிப் படுகொலை செய்யப்படுகிறார்கள் என்றெல்லாம் ஆவேசமாக சிலர் பேசினார்கள்.
சீக்கியர்களின் கடைகள் மற்ற உடைமைகள் எப்படி நாசமாக்கப்படுகின்றன என்பதையும் பார்க்க
முடிந்தது.
இந்தியாவின் மிகப்
புகழ் பெற்ற எழுத்தாளர் வி.எஸ். நைபால் ஒருமுறை இதுபோன்ற கலகத்தைப் பற்றி விவரித்திருந்தார்.
தென் ஆப்பிரிக்காவில் தான் தங்கியிருந்த ஹோட்டல் அறையின் சன்னல் வழியே பார்த்த போது,
கலகக்காரர்களுடன் சென்று கலந்து கொள்ள மிக விரும்பினாலும், அது போன்ற கூட்டத்துடன்
அதுவரை தான் கலந்துகொண்டதில்லை என்பதால் கடைசியில் தைரியம் போதாமல் அந்த வேலையைக் கைவிட்டதாக
எழுதியிருந்தார். கிட்டத்தட்ட என் நிலைமையும் அதுபோலவே இருந்தது.
இப்போது கூட்டத்தில்
அதிகமாக ஆண்களும் பெண்களும் சேர ஆரம்பித்திருந்தார்கள். ஸ்வாமி அக்னிவேஷ் என்ற அரசியலில்
ஈடுபாடுள்ள ஹிந்து சாமியாரும், ரவி சோப்ரா என்ற விஞ்ஞானியும் கலந்துகொண்டு பேச ஆரம்பித்தார்கள்.
அப்போது பின்னாளில் நம் பிரதமரான சந்திரசேகர் அவர்களும் கூட்டத்தில் கலந்து கொண்டார்.
நான் கொஞ்சம் தைரியம் பெற்று கூட்டத்தில் ஐக்கியமாகலானேன். கூட்டம் மெதுவாக ஊர்வலமாக
அருகே இருந்த முக்கிய வியாபார ஸ்தலமான லஜ்பத் நகர் நோக்கி முன்னேறியது. மகாத்மா காந்தியின்
அஹிம்சா வழியைப் பின்பற்றி கோஷங்கள் போட்டுகொண்டு நாங்கள் முன்னேறினோம். நிதானமாகக்
கூட்டம் அதிகமாகிக் கொண்டே போனது மகிழ்ச்சியாக இருந்தாலும், அடுத்து என்ன நடக்குமோ
என்ற அச்சமும் இருந்தது. எப்படியும் நான் இருந்த கூட்டம் தாக்கப்படும் என்ற எண்ணம்
மிகுந்திருந்தது. சிறிது தூரம் சென்றபின், ஏகப்பட்ட ஆயுதங்களுடன் ஒரு பெருங்கூட்டம்
எங்களை நோக்கி கண்களில் வெறியுடன் முன்னேறியது. ஆனால், எங்கள் கூட்டம் அசராமல் முன்னேறியது.
அப்போது ஒரு அதிசயம்
நிகழ்ந்தது. கூட்டத்தில் புடவையுடன், சல்வார்-கமீஸுடன் இருந்த பெண்கள் சொல்லிவைத்தாற்போல
ஆண்களுக்கு முன்னால் அரணாக நடக்க ஆரம்பித்தார்கள், அந்த அற்புத வேலையை எந்தப் பெண்மணி
ஆரம்பித்தார் என்று தெரியவில்லை. ஆனால், ஒரு அன்னையின் அரவணைப்பை அங்கே உணர முடிந்தது.
எங்கள் யாருடைய கைகளிலும் எந்த ஆயுதமும் இல்லை. ஒரு சிலர் கைகளில் நமது தேசியக் கொடி
மட்டுமே காற்றில் படபடத்துத் துடித்துக் கொண்டிருந்தது. எங்கள் கண் முன்னே அந்த அராஜகக்
கூட்டம் செய்வதறியாது திகைத்து, பின் மெதுவே கலைந்து செல்ல ஆரம்பித்தது. இந்த உணர்வு
ஒரு மகத்தான, இன்று வரை மறக்க முடியாத, உணர்வு.
அடுத்த சில மணி
நேரங்களில் அந்தக் கூட்டம் – அப்போது அதற்கு ஒரு பெயரும் முளைத்திருந்தது – நகரிக்
ஏக்தா மார்ச் – ஊர் மக்களின் ஒருமித்த ஊர்வலம் – பாதிக்கப்பட்டவர்கள் யாராக இருந்தாலும்
அவர்களுக்கு நிவாரணம் உடனே வழங்க வேண்டும், மருத்துவ உதவி உட்பட எல்லா உதவிகளையும்
அரசு உடனே செய்ய வேண்டும் என்ற கோஷங்களுடன் கூட்டம் முன்னேறிக்கொண்டிருந்தது.
பத்திரிகை நிருபர்களையும்,
புகைப்படக்காரர்களையும் இப்போது பார்க்க முடிந்தது. கூட்டத்திலிருந்த லலிதா ராமதாஸ்,
வீணா தாஸ், மிதா போஸ், ராதா குமார் போன்ற சில தைரியமான தாய்மார்கள், அடைக்கலமில்லாத
சீக்கியர்களுக்கு அடைக்கலம் கொடுக்க வேண்டும் என்று முன்வந்தார்கள். என்னுடைய பங்கு
இதில் சொற்பமே. நான் பெரிதாக எதுவும் சாதிக்கவில்லை. என்னால் ஆன அளவு, நான் வேலை பார்த்து
வந்த பல்கலைக்கழகத்திலிருந்து ஆட்களை உதவிக்கு அழைத்தேன். இந்தக் கூட்டத்தின் வேலை
முடிந்துவிட்டது என்றே நினைத்தேன். தவறு, விரைவிலேயே அந்தக் கூட்டத்திலிருந்த சிலர்
ஒரு ஆவணப்படத்தை ‘Who is Guilty?’ என்ற பெயரில் தயாரித்தார்கள். பொறுப்பிலிருந்து தவறிய
அரசியல்வாதிகள்/ போலீஸ் ஆகியோரை மிகத் துணிவுடன் கேள்விகள் கேட்ட அந்த ஆவணப்படம் மிகப்
பிரபலம் அடைந்தது.
காலப்போக்கில் பாதிக்கப்பட்ட
மக்களுக்கு (அனைவருக்கும் இல்லையென்றாலும், குறிப்பிட்ட அளவுக்கேனும்) வீடு, வேலை போன்ற
வசதிகளை அரசு செய்தது. ஆனால், இன்றளவும் அது செய்யத் தவறிய ஒன்று – அந்தக் கலகத்தைத்
தூண்டியது யார், அவர்களுக்கு என்ன தண்டனை என்ற இந்தக் கேள்விகளுக்கு இதுவரை பதில் வரவில்லை
என்பதுதான். மக்களைக் காப்பாற்றுவது அரசின் தலையாய கடமை என்பதை எந்த அரசானாலும் உணர
வேண்டும்.