Tag: லதா ரகுநாதன்

ஆனால் இன்று…

ஏதோ ஒரு முன்பகல் நேரம். வேலை, அது எப்போதும் ஒன்றேதான். இப்படிப் போகும்போது ஒருமுறை , திரும்பி வரும்போது இன்னும் கொஞ்சம் அதிக நேரம் நின்று, சில போது பற்பசை விளம்பரம் போல் சிரித்து, சில முறை குரங்குபோல் முகம் குவித்து, அட, எல்லாம் கண்ணாடி முன்தான்.

அன்றும் அதே போல் ஒரு நேரத்தில், முகத்தை இப்படிச்செய்து ரசித்துக்கொண்டிருக்கும்போது, அழகிய மூக்கின் கீழ், சிவந்த உதட்டின் மேல், லேசாக கறுப்போடி இருப்பதுபோல் தெரிந்தது. ஒரு கைதேர்ந்த புகைப்படக்காரரின் படைப்பில் தூக்கலாகத் தெரியும் கறுப்பு வெள்ளை போல். ஆமாம்,லேசாகப் பூனைமயிர் போல். அதேதான். வெள்ளை முகத்தில் கொஞ்சம் தெளிவாகவே.

கடவுளே, மீசையா? எனக்கா?

இதற்குப்பின், ஆமாம், நீங்கள் நினைத்தது மிகவும் சரி. கண்ணாடி முன் நிற்கும் காலநேரம் கூடிப்போனது. பார்வையின் ஃபோகஸ், இப்போது இடுப்பில் இருக்கும் மடிப்பு, லேசாக உப்பித்தெரியும் மேல்தொப்பை, சீப்புப்பல்களில் சிக்கிச்சுற்றிய தலை முடி, இவையாவும் இல்லாதுபோய், மேல் உதடு மட்டுமே என்று மாறிப்போனது.

“அம்மா. என்னைப் பாரேன்.” “புதுசா என்ன? பாத்துக்கிட்டேதான் இருக்கேன்.” “முகத்துலே ஏதேனும் மாறுதல்?” “ஏண்டி? பல்லெல்லாம் விழுந்து மொளச்சாசில்ல… இப்ப என்ன கேடு?” “அம்மா… பாரு… உதட்டுக்கு மேல பாரு.” சாளேச்வரம் மிகுதியால் போடப்பட்ட சோடாபுட்டி வழி பூதாகரமாகத் தெரிந்த கண்கள் அவள் மிக அருகில்.

“ஒண்ணுமில்லையே…” “சரியாப்பார்… மீசைமா.”

ஒன்றும் புரியாமல் கண்களை அபாரமாகப் பெரியதாக்கி, திருஷ்ட்டிப் பூசணிக்காய் போல் அளித்த காட்சி, அவளுக்கு கொஞ்சம் குதூகலமளித்தாலும், முகத்தில் உள்ள பிரச்சினை மிக முக்கியமான ஒன்றாகத் தோன்றியதால் சிரிக்காமல் முகத்தைக் கொஞ்சம் கடுமையாகவே வைத்துக்கொண்டாள். “ஆமா… லேசா கருப்போடிதான் கிடக்கு… சொன்னா கேட்டியா? குளிக்கும்போது மஞ்சள் தடவுன்னு எத்தனை முறை சொல்லி இருப்பேன். அப்போதெல்லாம் ஃபாஷன். இப்போ பாரு ஆம்பளை காமாஷி போல… நல்ல வேளை. இப்போதான் வளரத் தொடங்கி இருக்கு. ரெண்டு வேளையும் மஞ்சள் பூசு… உதுந்துவிடும்.”

அன்று ஆரம்பித்தது வினை.

முதலில் மஞ்சள் பெளடரா அல்லது மஞ்சள் கிழங்கா? பெரிய விவாதத்துக்குப் பிறகு கிழங்கு என்று முடிவானது. இரவில் படுக்கப்போகுமுன் முகம் கழுவி, மஞ்சள் விழுது அரைக்கப்பட்டு, முகம் முழுவதும் பூசாமல் வாயைச் சுற்றி மட்டும் கரகரவென்று தேய்க்கப்பட்டு, அடுத்த நாள் காலையில் குளிக்கும்போது மறுபடி ஒருமுறை பூசப்பட்டு, சில காலம் ரோட்டில் பிச்சை எடுக்கவரும் ஹனுமான் கணக்காக, வாயைச்சுற்றி சிகப்புக்கலந்த மஞ்சள் நிறத்தோடு அலைந்துகொண்டிருந்தாள்.

மஞ்சள் கிலோகணக்கில் அரைத்துத் தீர்ந்தது மட்டும்தான் நடந்தது. மீசை… நாளொருமேனியும் பொழுதொரு வனப்பும் கூடித்தான் நின்றது.

இந்த ஹனுமான் ரூபம் பெரும் மனக்கஷ்டத்தைக் கொடுக்கத் தொடங்கியபோது, இது அவ்வளவாக உபயோகப்படாத வழி என்றும், அம்மாவை நம்பி தன் அழகைக் கெடுத்துக்கொள்ள கூடாதென்ற சுயஉணர்வும் வந்த ஒருபொழுதில்தான் பக்கத்து வீட்டு மாலதி அக்கா பார்வையில் பட்டாள். காலேஜ் போகும்போது அவள் பின்னால் போகும் ஒரு கூட்டம். திரும்ப வரும்போது மற்றுமொரு கூட்டம். இதுவே போதுமானதாக இருந்தது அவள் அழகி என்பதற்கு.

ஒரு ஞாயிறு மதியம். பாட்டி மற்றும் அம்மாவின் குறட்டை ஒலிகள் கிடுகிடுத்து எகிறும் ஒரு வேளையில், மாலதியின் வீட்டிற்குச் சென்றாள். கைகளில் நெய்ல் பாலீஷ் இட்டு அது காய்வதற்காக வெளியே வெய்யிலில் கைகளைக் காட்டியபடி நிற்கும் மாலதி அக்கா. அதை ப்ளாட்ஃபார்ம் ஓரம் நின்று ரசித்து நின்ற ரங்கு மற்றும் சுப்பு, சப்பை, குள்ள கார்த்தி இவர்களை ஒதுக்கிவிட்டு…

“அக்கா… உள்ளார போலாம் வா… உங்ககிட்ட முக்கியமா பேசணும்.”

மாலதி அதை அவ்வளவாக ரசிக்காவிட்டாலும் முக்கியமான செய்தி எதுவாகிலும் இருக்கக்கூடும் என்ற ஆவலில் விருட்டென்று தலையை ஒரு சிலுப்பு சிலுப்பி , கூந்தல் அலைகளைப் பறக்கவிட்டாள். அதில் ப்ளாட்ஃபார்ம் ரோமியோக்களின் மனதையும் சிதைக்க விட்ட காட்சி அவள் மனதில் அழுத்தமாகப் பதிந்து, வீடு சென்ற பின் அதைப் பழக்கப்படுத்திப் பார்க்கவேண்டிய கட்டாயம் ஒன்றும் ஏற்பட்டது.

பாதி காய்ந்திருந்த கை நகங்களை ஊதியபடி நின்ற மாலதியின் உதடுகளைப் பார்த்தாள். பளபளபள.

“அக்கா. நீதான் எனக்கு உதவணும். என் மேல் உதட்டைப் பாரு. பெரிசா கருகருன்னு வளந்துடுமோ பயமா இருக்குக்கா. என்ன செய்ய. உனக்குதான் எல்லாம் தெரியுமே. ப்ளீஸ் சொல்லுக்கா.”

உற்றுப் பார்த்த மாலதி அசந்தர்ப்பமாய்ச் சிரித்தாள். பின் தன் கை நகங்களை ஊதிக்கொண்டே, “ரேசர்தான். நீதான் ப்ளேட் போடுவன்னு பார்த்தா நீயே ப்ளேட்போடனும் போல இருக்கே.”

“அக்கா, ப்ளீஸ்…” கண்ணீரின் முதல் தளுக்.

“அய்ய… எதுக்கு அழுவற. எல்லாத்துக்கும் வழி இருக்கு. மயிலாப்பூர்லே புதுசா ஒரு ப்யூட்டி பார்லர் திறந்திருக்கு. நான் அங்கேதான் என் ஐப்ரோ திருத்த போகிறேன். போகும்போது இதையும் கேட்டு வரேன். எடுத்துடலாம்.”

மாலதி கேட்டு வந்தாள். ஆனால் இவள் போகவில்லை. இதற்காக மாலதியிடம் பார்லர் சொல்லி அனுப்பிய தொகை மிகவும் அதிகமாக மனதிற்குப்பட்டதாலும், அது ஒரு தடவையோடு நிற்காது என்ற தெளிவாலும் இவள் போகவில்லை. ஐப்ரோ திருத்தப்பட்ட மாலதியின் முகம் அருகில் பார்த்தபோது அங்கே பச்சை ஓடி சற்று விகாரமாகத் தெரிந்து பயமுறுத்தியதும் ஒரு காரணம்.

மீசை அதிகம் வளராவிட்டாலும், அவள் கவலைகளுக்கு ஒரு விமோசனம் வந்தாற்போல் தோன்றியது புயூமைஸ் ஸ்டோன். கல் வடிவத்தில். கைக்கு அடக்கமாக. தூரத்துச் சொந்தம் ஒருத்தி அவளிடம் இதைக் கொடுத்தபின் இட்ட கட்டளை, காலை மாலை இருவேளையும் முகத்தில் வேண்டாத ரோமம் இருக்கும் இடங்களில் க்ளாக் வைஸ்சாக வட்ட சுழற்சியில் பத்துமுறை சுற்றவேண்டும். அதற்கு முன் நன்றாக சோப் இட்டு இடத்தைப் பதப்படுத்தவேண்டும்.

ஆக, ஏதோ லாப் எக்ஸ்பிரிமெண்ட் போன்ற இந்த முறையைப் பயன்படுத்தியபோது, அந்தக் கல்லில் இருந்த துளைகளில் மாட்டிப் பிடுங்கப்பட்ட வலி தாங்காமல் இதுவும் கைவிடப்பட்டது.

செமஸ்டரில் வாங்கிய அதி குறைந்த மதிப்பெண்கள் கூட மனதைப் பாதிக்க இயலா வண்ணம் அவள் மனதில் இருந்தது அந்த ஒரே ஒரு பிரச்சினை மட்டுமே. இந்த பிரச்சினையின் அடிவரை சென்று பார்த்துவிடும் நோக்கத்தோடு, இதைப்பற்றிய கட்டுரைகளில் அவள் மூழ்கி இருந்த நேரம்.

“அப்பாவின் சினேகிதருக்கு தெரிந்தவராம். பிள்ளை நன்றாகப் படித்து நல்ல வேலையில் கை நிறைய சம்பாத்தியம். போட்டோ பார்த்து பிடிச்சுடுத்தாம். நாளைக்கு உன்னை பொண் பார்க்க வரலாமான்னு கேட்டு அனுப்பி இருக்கா… படிப்பு முடிச்சு கல்யாணம்ன்னும் சொல்லிட்டா. இன்று நீ காலேஜ் போகவேண்டாம் கேட்டியா…”

அவளுக்குக் கல்யாணம், படிப்பு இதெல்லாம் அவ்வளவாகக் கவலை கொடுக்கக்கூடியது இல்லை. ஆனால் இந்த மீசை? கடவுளே… அவர்கள் வரும்போது தயவு செய்து கரண்ட் இல்லாமல் செய். இருட்டாக இருந்தால் தெரியாது.

“எங்களுக்கு ரொம்ப பிடிச்சிருக்கு. பையன் பொண்ணோட கொஞ்சம் தனியா பேச நினைக்கிறான்.”

“பேசலாம். பால்கனி இருக்கு. சேரும் இருக்கு. போய் செளகர்யமா உட்கார்ந்து பேசலாம் கேட்டேளோ…”

“உஷ். அம்மா, பால்கனி வேண்டாம். உள்ளே ரூம்மில் போய் பேசறோம்.”

“சட். சும்மா இரு. தனியா இருளோன்னு கிடக்கு. போ பால்கனிக்கு. இந்த காபியையும் கையிலே கொடு.”

அவளுக்குத்தான் அவனை நேரில் நிமிர்ந்து பார்க்கத் தயக்கம், நாணம், இப்படியாகப்பட்ட காரணங்கள் ஏதுமில்லை. மேலுதட்டின் மேல் கறுப்போடியதைப் பார்த்துவிட்டால். அந்த பயம். முடிந்தவரை கைகளால் வாயை மூடி, தலையை சாயோசாய் என்று சாய்த்து, வெய்யில் முகத்தில் அடிக்காமல் பார்த்துக்கொண்டு…

நிறைய பயம். நிறைய தடுமாற்றம். நிறைய கேள்விகள். இருவருக்கும். சமர்த்தாக முகம் குனிந்து அமர்ந்திருந்தாள். என்னென்னவோ பேசினார்கள்.

“நான் என்னைப்பற்றிச் சொல்கிறேன். உங்களுக்கு அப்படி இருப்பவரைப் பிடிக்குமா என்று சொல்லுங்கள். அதேபோல் நீங்களும் உங்களைப்பற்றி சொல்லுங்கள்.”

இதெல்லாம் எவ்வளவு சினிமாவில் பார்த்தாகிவிட்டது. சிரிப்பு வந்தது. முகம் துடைப்பது போல் கைக்குட்டையால் வாயை மூடி… பின்னும் மூடி… மூடியபடியே…

“ஆமாம்… சரிதான்” என்று சொன்னாள்.

“எனக்கு கல்கியின் பொன்னியின் செல்வன் பிடிக்கும், உங்களுக்கு?” போன்ற அதிபுத்திசாலியான கேள்விகளின் பிறகு,

“ஏண்டா… நேரம் ஆகிறது. பேசி முடிச்சாச்சா?”

ஒரு வழியாகச் சமாளித்ததாக நினைத்து மகிழ்ந்து எழுந்தபோது,

”சொல்லலாமான்னு தெரியலை. ஆனால் உங்களை போட்டோவில் பார்த்தே நீங்கள்தான் என்று முடிவெடுத்துவிட்டேன். நேரில் பார்க்கும்போது இன்னும் பிடிக்கிறது… யூ நோ… எனக்கு மிகவும் பிடித்திருப்பது உங்கள் உதட்டின் மேல் இருக்கு அந்தப் பூனை முடிகள்தான்.”