Posted on Leave a comment

ஹிந்து முஸ்லிம் பிரச்சினை (1924) (பாகம் 13) | லாலா லஜ்பத் ராய், தமிழில் கிருஷ்ணன் சுப்பிரமணியன்

பகுதி 13 – பரஸ்பர ஒத்துழைப்பிற்கான வேண்டுகோள்

 அ) தனது நாட்டை நேசிக்கும் எந்த இந்தியனும் தற்போதைய நிலையை வலியுடனும் மோசமான வேதனையுடனுமே பார்க்க முடியும். தாங்கள் இறப்பதற்கு முன் தங்களுடைய அன்பான பூர்வீக நிலத்தின் மீது சுதந்தர தேவி ஆட்சி செய்வதைக் காணலாம் என்ற நம்பிக்கையில் அனைத்தையும் தியாகம் செய்திருக்கும் பலர் பொது வாழ்க்கையில் உள்ளனர். Continue reading ஹிந்து முஸ்லிம் பிரச்சினை (1924) (பாகம் 13) | லாலா லஜ்பத் ராய், தமிழில் கிருஷ்ணன் சுப்பிரமணியன்

Posted on Leave a comment

ஹிந்து முஸ்லிம் பிரச்சினை (1924) – பாகம் 12 | லாலா லஜ்பத் ராய் | தமிழில் கிருஷ்ணன் சுப்பிரமணியன்

பகுதி 12- என் முடிவுகள், அறிவுரைகளின் தொகுப்பு
கடந்த கட்டுரையில், மியான் பாஸ்ல்-இ-ஹுசைன் குறைபட்டுக்கொள்ளும் ஒரு மனிதராக
இருப்பதைத் தெரிவித்திருந்திருந்தேன். ஆனால் அது யாருக்கு எதிரான குறை
? நிச்சயமாக
இந்து சமூகத்திற்கு எதிரானதல்ல. இந்துக்கள் அரசாங்கத்தின் கீழ் அதிக
எண்ணிக்கையிலான பதவிகளை ஆக்கிரமித்திருந்தால்
, அதற்கு அவர்கள் முற்றிலும்
எண்ணிக்கையின் அடிப்படையில் தகுதியுடையவர்களாக இருப்பார்கள்
. எனவே
அவர்கள் மீது குற்றம் சாட்டப்படக் கூடாது. தவறு முக்கியமாக தங்களுடையது என்பதை
முஸ்லிம் சமூகம் அங்கீகரிக்க வேண்டும். பிரிட்டிஷ் ஆட்சியின் ஆரம்ப நாட்களில்
அரசாங்கத்தால் வழங்கப்பட்ட கல்வி வசதிகளை அவர்கள் போதுமான அளவில்
பயன்படுத்தவில்லை. அதுதான் தற்போதைய விஷயங்களுக்குக் காரணமாக இருக்கிறது. கடந்த
ஐம்பது ஆண்டுகளாக
, அவர்கள்
இழந்த நேரத்தை ஈடுசெய்வதற்கான சிறப்பு வசதிகளை அரசு அவர்களுக்கு வழங்கி வருகிறது.
ஆனால் அது இப்போது மற்ற எல்லா சமூகங்களுக்கும் எதிராக அவர்கள் தங்கள் சொந்த
நிலைப்பாட்டைக் கொண்டிருப்பதில் முடிந்திருக்கிறது.

எதிர்காலத்தில் அரசாங்க பதவிகளில் தங்களுக்கு உரிய பங்கைத் தர வேண்டும்
என்று அவர்கள் கூறுவதில் நியாயம் உள்ளது. ஆனால்
, தங்களின் சரியான விகிதாச்சாரம்
தங்களுக்கு வழங்கப்படும் வரை
, மற்ற சமூகத்தைச் சேர்ந்த எவரும் பணியமர்த்தப்படக்கூடாது
என்று அவர்கள் கூறுவது எந்த விதத்தில் நியாயம்
? இப்படிப் பட்ட சர்ச்சை அபத்தமானது.
ஒவ்வொரு சமூகத்திற்கும் ஒதுக்கப்பட்டுள்ள அரசாங்கப் பதவிகளின் எண்ணிக்கை
மக்கள்தொகையில் அதன் வலிமைக்கு ஏற்ப இருக்க வேண்டும் என்ற கூற்றும் அபத்தமானது.
இந்த எண்ணிக்கைகள் எவ்வாறு உருவாக்கப்பட வேண்டும்
? விகிதங்கள் பதவிகளின் எண்ணிக்கையின்படி
நிர்ணயிக்கப்பட வேண்டுமா
, அல்லது ஊதியத்தின் அளவுக்கேற்ப நிர்ணயிக்கப்பட வேண்டுமா? பதவி உயர்வு, இடைக்கால
நியமனங்கள்
, ஓய்வூதியம்
ஆகியவையும் கூட இதே அடிப்படையால் கட்டுப்படுத்தப்பட வேண்டுமா
? அப்படியானால், அரசாங்கத்தின்
அனைத்து துறைகளும்
முஸ்லிம் மற்றும் முஸ்லிம் அல்லாதபிரிவுகளாக, முற்றிலும் தனித்தனியாகவும், சுயாதீனமாகவும்
இருக்க வேண்டும் என்று ஏன் சொல்லக்கூடாது
? இவை கூட நகர்ப்புற மற்றும் கிராமப்புற மற்றும் விவசாய, வேளாண்மை அல்லாதவை
எனப் பிரிக்கப்பட வேண்டும். இந்த முழு விஷயமும் மிகவும் அபத்தமானது
, இதுபோன்ற
கூற்றை அறிவுஜீவிகளான
, பகுத்தறிவுள்ள
மனிதர்களால் எவ்வாறு தீவிரமாக முன்வைக்க முடியும் என்று ஆச்சரியப்பட
வேண்டியுள்ளது.

தவிர, அகில இந்திய
அளவிலான புள்ளிவிவரங்களை எடுத்துக் கொண்டால்
, இந்த கொள்கைகள் நடைமுறைப்படுத்தப் படுவதன்
மூலம் தங்களுக்கு அதிகப் பங்கு கிடைக்கும் என்பதில் முஸ்லிம்கள் உறுதியாக
இருக்கிறார்களா
? எந்தக்
கொள்கையின் அடிப்படையில் அமைச்சகங்கள் பிரிக்கப்படும்
? சில மாகாணங்களில், மாகாணங்களில்
உள்ள சில துறைகளில்
, மக்கள்தொகை
விகிதம் குறிப்பதை விட அவர்களுக்கு அதிக எண்ணிக்கையிலான பதவிகள் கிடைத்துள்ளன என்பது
உண்மையல்லவா
?

நடைமுறை சிக்கல்களின் அடிப்படையில் இந்த விஷயத்தைப் பரிசீலிக்கும்படியும், அதன்
பின்னர் அவர்களின் நியாயமான கோரிக்கைகள் பூர்த்தி செய்யப்படக்கூடிய அளவிலான ஒரு
திட்டத்தைப் பரிந்துரை செய்யும்படியும் எனது நாட்டு மக்களிடம் கேட்டுக்கொள்கிறேன்.
இனவாத உணர்வின் தற்போதைய நிலையில் எந்தவொரு துறையும் எந்தவொரு சமூகத்தினாலும்
அல்லது வர்க்கத்தினாலும் ஏகபோக உரிமைக்கு உட்படுத்தப்படக்கூடாது என்பதை நான்
ஒப்புக்கொள்கிறேன். இந்த நிலைக்கு எதிரான தகுந்த பாதுகாப்பு செய்யப்படவேண்டும்.
வகுப்புவாத சூழ்ச்சிகளுக்கு எதிரான முன்னெச்சரிக்கைகள் எடுக்கப்பட வேண்டும்.
முறையான பிரதிநிதித்துவம் கொண்ட பொதுச் சேவை ஆணைக்குழுவின் நியமனம் எந்தவொரு
சமூகமும் எதிர்காலத்தில்
, அரசாங்க பதவிகளில் அதன் சரியான பங்கை இழக்காது என்பதற்கு
போதுமான உத்தரவாதமாக இருக்கும் என்று நான் நினைக்கிறேன். தற்போதைய சூழ்நிலையின்
தேவைகளைப் பூர்த்தி செய்யும் வேறு எந்த தீர்வையும் என்னால் நினைத்துப்பார்க்க
முடியவில்லை. எவ்வாறாயினும்
, ஸ்வராஜ்யத்தை அடையும்போது, ​​தீர்வு எளிமையாக இருக்கும். மாகாண அரசாங்கங்கள்
தங்கள் ஊழியர்களை நியமிக்க முழு அதிகாரங்களைக் கொண்டிருக்கும்
, முஸ்லிம்
பெரும்பான்மையைக் கொண்ட மாகாணங்கள்
, தற்போதைய உணர்வுகளின் நிலை தொடர்ந்தால், தானாகவே
பெரும்பான்மையான முஸ்லிம் அரசு ஊழியர்களைக் கொண்டிருக்கும். அகில இந்திய சேவைகளைப்
பொருத்தவரை
, ஒரு சேவை
ஆணையம் தொடர்ந்து நியமனங்களைச் செய்யும்.

இதற்கிடையில், அரசாங்க
நியமனங்கள் குறித்து அதிகம் வம்பு செய்ய வேண்டாம் என்று இந்துக்களிடம்
மரியாதைக்குரிய வேண்டுகோள் ஒன்றை விடுக்கலாமா
? அரசாங்கத்தின் ஆதரவை அதிகம்
நம்பியுள்ள எந்த சமூகமும் பொருளாதார ரீதியாக வளர முடியாது. மக்கள்தொகையில் எவ்வளவு
சதவீதத்தினர் தங்கள் வாழ்க்கையை அப்படிக் கழிக்கிறார்கள்
? அரசு ஊழியர்கள் இனவாத வாழ்க்கையை
தங்கள் சம்பளத்தை விட அதிகப்படியாக மதிக்கிறார்கள் என்பது உண்மைதான். இத்தகைய
தாக்கங்களின் அளவு எளிதில் மிகைபடுத்தக் கூடியதே. தற்போதைய நிலைமை நீடிக்கும் வரை
, ரொட்டிகளையும்
மீன்களையும் அவர்கள் தேர்ந்தெடுக்கும் வழியில் அரசாங்கம் விநியோகிக்கட்டும்.
உயர்மட்டப் பதவிகள் எப்படியிருந்தாலும்
, ஐரோப்பியர்களுக்கு ஒதுக்கப்பட்டுள்ளது; பின்னர்
ஆங்கிலோ-இந்தியர்கள்
; கடைசியில் இந்தியர்கள்
வருகிறார்கள். நொறுக்குத் தீனிகள் மீதான சண்டை போன்ற இது எந்தவொரு தேசபக்தரும்
ஈடுபடுவதற்கு மிகவும் அற்பமான விஷயமாகத் தெரிகிறது. ஸ்வராஜ்யத்தின் கீழ்
, ஒவ்வொரு
மாகாணத்தின் அரசாங்கமும் அதன் நிர்வாக அமைப்பின் வடிவையும் தன்மையையும்
தீர்மானிக்கும். இந்த விஷயத்தைப் பற்றி எந்தவொரு ஒப்பந்தத்திலும் இப்போது நுழைவது
அல்லது அதைப் பற்றி சண்டையிடுவது முற்றிலும் பயனற்றது.

அரசாங்க சேவைகளிலிருந்து இப்போது உள்ளாட்சி அமைப்புகளுக்குச் செல்வோம்.
உள்ளாட்சி அமைப்புகளின் அரசியலமைப்பு சட்டமன்றங்களிலிருந்து வேறுபட்ட விதத்தில்
இருக்க வேண்டும் என்று நான் நினைக்கிறேன். மக்கள்தொகை அடிப்படையிலான விதி அவர்கள்
விஷயத்தில் சரியாக இருக்காது. உள்ளாட்சி அமைப்புகள் சட்டங்களை இயற்றாது. அவர்கள்
உள்ளூர் விவகாரங்களை மட்டுமே நிர்வகிக்கிறார்கள். உள்ளூர் விவகாரங்கள் அந்தந்த
இடங்களைச் சார்ந்தது
, எல்லாவற்றிற்கும்
மேலாக
, ஒவ்வொரு
வட்டாரத்தின் தனிப்பட்ட முரண்பாடுகளின்படி அவை நிர்வகிக்கப்பட வேண்டும். ஆனால்
முஸ்லிம்கள் மக்கள் தொகை அடிப்படையை வற்புறுத்தினால்
, நான் அதை அனுமதிப்பேன். அதை அவர்கள்
செய்யும் போது சில மாகாணங்களில் ஆதாயம் பெறுபவர்களாக இருப்பார்கள்
, மற்ற
இடங்களில் அந்த ஆதாயத்தை இழப்பார்கள்.

பல்கலைக்கழகங்கள் மற்றும் பிற கல்வி நிறுவனங்களைப் பொருத்தவரை, அவை
எந்தவொரு வகுப்புவாத வேறுபாட்டையும் அனுமதிக்கக் கூடாத இடங்கள். அது தேசத்தின்
முழு அறிவுசார் வாழ்க்கையையும் நச்சுப்படுத்தும். பின்தங்கியதாகக் கருதப்படும்
சமூகங்களுக்குக் கேட்கப்படும் சிறப்பு வசதிகளை நான் புரிந்துகொண்டு பாராட்ட
முடியும். அவர்களுக்கு சிறப்பு உதவித்தொகை கொடுங்கள்
, அவர்கள் பெரும்பான்மையாக உள்ள
இடங்களில் திறந்தவெளிக் கல்வி மையங்களை அமையுங்கள்
; தற்போதுள்ள நிறுவனங்களை இடமாற்றம்
செய்யாமலோ சிதைக்காமலோ பொது வருவாயிலிருந்து அதிகமான அல்லது சிறப்பு மானியங்களை
அவர்களின் நலனுக்காக ஒதுக்கலாம்.

இதுதொடர்பாக, பஞ்சாப்
சட்டமன்றத்தின் சில இந்து உறுப்பினர்கள் காம்ப்பெல்பூர்
, லியால்பூர் மற்றும் குஜ்ராத்தில்
இடைநிலைக் கல்லூரிகளைத் திறப்பதற்குக் காட்டிய எதிர்ப்பை நான் விரும்பவில்லை
, ஏற்றுக்கொள்ளவுமில்லை.
கலைக் கல்லூரிகளுக்கு அதிக பணம் செலவழிக்கப்படுவதை அவர்கள் ஆட்சேபித்தால்
, ஒன்று
அல்லது இரண்டு கல்லூரிகளை கிழக்கிலிருந்து மேற்கு நோக்கி மாற்றுமாறு
பரிந்துரைப்பதே அவர்கள் செய்யக்கூடிய மிகச் சிறந்த விஷயம். பஞ்சாப் சட்டமன்றத்தின்
சில இந்து உறுப்பினர்களின் நடத்தை பற்றிய ஒரு பகுப்பாய்வு
, கடந்த கவுன்சிலிலும், தற்போதைய
கவுன்சிலிலும் சரி
, பஞ்சாபில்
தற்போதைய வகுப்புவாத பதட்டத்திற்கு முழு குற்றச்சாட்டும் மியான் பாஸ்ல்-ஐஹுசைனைச்
சார்ந்ததே என்று ஒரு சமநிலை கொண்டவரை நம்ப வைக்காது.

மியான் செய்த அல்லது செய்துகொண்டிருப்பதன் பெரும்பகுதி பொறுப்பு
அதிகாரத்துவ வர்க்கத்திடம் உள்ளது. அவரது சொந்த கருத்துக்கள் அரசாங்கத்தின்
கருத்துக்களுடன் ஒத்துப்போனதால்
, அவர் அதன் ஒரு கருவியாக இருந்திருக்கலாம். இந்து
விமர்சகர்கள் இந்தப் போக்கைக் கண்டுகொண்டு
, சமூகங்களிடையே பிளவை உருவாக்குவதில்
அதிகாரத்துவத்தின் மையக் கருவிகளாகத் தங்களை உருவாக்கிக் கொண்டிருக்கக் கூடாது. வருங்கால
சந்ததியினர்
, நாம்
எதிர்நோக்கும் நெருக்கடியைக் கொண்டுவருவதற்கு தாங்கள் அறியாமலேயே அவர்கள் அளித்த
உதவியை மறக்கமாட்டார்கள்
. அதன்மூலம் அவர்கள் புரிந்த குற்றத்திலிருந்து அவர்களை
விடுவிக்கவும் மாட்டார்கள். எனது தீர்ப்பில் ஒத்துழையாமை இயக்கமும் அதற்கு ஓரளவு
பொறுப்பு ஆகும். தனிப்பட்ட முறையில்
, அரசு கலைக் கல்லூரிகளில் உள்ள பதவிகள் பற்றியோ, அதன்
சேர்க்கையைப் பற்றியோ நான் கவலைப்படவில்லை. இருப்பினும்
, தொழில்முறை கல்லூரிகளின் நிலை
வேறுபட்டது. அவர்களின் விஷயத்தில்
, வெவ்வேறு சமூகங்களுக்கு தகுதியைப் பொருட்படுத்தாமல்
குறிப்பிட்ட இடங்களை ஒதுக்குவது
, கல்வித் தரத்தையும் வெற்றிகரமான செயல்திறனையும்
குறைக்கும். எவ்வாறாயினும்
, இவை சிறிய விஷயங்கள். அவற்றிற்குத் தேவையற்ற
முக்கியத்துவத்தை அளிக்கக்கூடாது.

இப்போது நான் செய்த பரிந்துரைகள் சுருக்கமாக:

(1) முழுமையான உரிமைகள் என்ற தீங்கு
விளைவிக்கும் கோட்பாட்டிலிருந்து உங்கள் மனதை விடுவிக்கவும்.

(2) உங்கள் மத (பிடிவாதமான
மதம்) அரசியலை நீக்குங்கள்.

(3) மதத்தை முடிந்தவரை பகுத்தறிவு
மயமாக்குங்கள். அத்தியாவசியங்களுக்கு மட்டுமே முக்கியத்துவம் கொடுங்கள்.

(4) ஒரு சமூகத்தை மற்றொரு
சமூகத்திலிருந்து பிரிக்கும் சமூகத் தடைகளை அகற்றவும்.

(5) உலகின் வேறு எந்த நாட்டையும் விட
இந்தியாவை நேசிக்கவும்
, முதலிலும் கடைசியிலும் இந்தியர்களாக இருங்கள்.

(6) வீட்டின் நிலைமைகளை
மேம்படுத்துவதற்கான அனைத்து முயற்சிகளையும் கவனியுங்கள். உங்கள் சொந்த நாட்டு
மக்களுக்கான கடமை அனுமதிக்கும் வரை வெளிநாட்டிலுள்ள உங்கள் சக மதவாதிகளிடம்
அனுதாபப்படுவதையும் அவர்களுக்கு எப்போதாவது உதவுவதையும் நீங்கள் செய்யலாம். இந்த
விஷயத்தில் துருக்கி மற்றும் எகிப்தைப் பின்பற்றுங்கள்.

(7) சுத்தியைப் பற்றி கவலைப்பட வேண்டாம்.
அது இங்கே முழுமையாக வந்துவிட்டது.

(8) இஸ்லாமியத்திற்கும்
ஹிந்துயிஸத்துக்கும் எதிரான உணர்வுகளைக் களைந்துவிட்டு சங்கதனையும் டான்ஸிமையும்
நீங்கள் முயலலாம். ஆனால் அது மிகவும் கடினமானது.

(9) சட்டமன்றத்தில் விகிதாசாரப்
பிரதிநிதித்துவத்தைக் கொண்டிருங்கள்
, ஆனால் தனித் தொகுதிகளை வலியுறுத்த வேண்டாம்.

(10) பெரும்பான்மையினரின் ஆட்சியைச்
செயல்படுத்த பஞ்சாப்பை இரண்டு மாகாணங்களாகப் பிரிக்கவும்.

(11) உள்ளாட்சி அமைப்புகளில்
பிரதிநிதித்துவ நியமனம் என்று மக்கள் தொகையை அடிப்படையாகக் காட்டி வலியுறுத்த
வேண்டாம். ஆனால் அதைப் பின்பற்ற நேர்ந்தால்
, தனித் தொகுதிகளை வலியுறுத்த
வேண்டாம்.

(12) சில பொதுவான பரந்த கொள்கைகளின்
அடிப்படையில் அரசாங்கப் பதவிகளை நிரப்புவதை ஒழுங்குபடுத்த பொதுச் சேவை ஆணையங்களை
வைத்திருங்கள்.

(13) பல்கலைக்கழகங்கள் மற்றும் கல்வி
நிறுவனங்களில் வகுப்புவாத பிரதிநிதித்துவம் இருக்கக் கூடாது. ஆனால் பின்தங்கிய
வகுப்பினருக்கான சிறப்பு வசதிகள் வழங்கப்படலாம்
, பொது வருவாயிலிருந்து அவர்களின்
நலனுக்காக சிறப்பு மானியங்கள் வழங்கப்படலாம்.

Posted on Leave a comment

ஹிந்து முஸ்லிம் பிரச்சினை (1924) | லாலா லஜ்பத் ராய் – பாகம் 11, தமிழில்: கிருஷ்ணன் சுப்பிரமணியன்

பகுதி 11
அரசியல் முன்னேற்றத்திற்கான சில பரிந்துரைகள்
இந்து-முஸ்லிம் உறவுகளின் கடந்த கால வரலாற்றை
நான் இதுவரை தொட்டுச் சென்றிருக்கிறேன். தற்போது விஷயங்கள் எந்த அளவிற்கு வந்துள்ளன
என்பதற்கான ஒரு சித்திரத்தையும் அளித்துள்ளேன். அரசியல் துறையில், தற்போதைய நிலைமையை
எவ்வாறு மேம்படுத்தலாம் என்பது குறித்த சில அவதானிப்புகளை இப்போது தருகிறேன்.
முஸ்லிம் தலைவர்கள் சார்பாகப் பின்வருவன
பரிந்துரைப்படுகிறது:
​​அ) அனைத்து சட்டமன்றங்கள், உள்ளாட்சி
அமைப்புகள், பல்கலைக்கழகங்கள், பிற அரசு, அரசு சார்ந்த அமைப்புகளில் தனித் தொகுதிகளுடன்
கூடிய வகுப்புவாதப் பிரதிநிதித்துவம் வழங்கப்பட வேண்டும்.
திரு. எம்.ஏ. ஜின்னா இந்த கட்சியில் அண்மையில்
இணைந்திருக்கிறார். அவர் தன்னை ஒரு தேசியவாதி என்று எப்படிக் கூறிக்கொள்கிறார் என்பதை
என்னால் உண்மையில் புரிந்து கொள்ள முடியவில்லை. இது தற்காலிகமானதே,முஸ்லிம்கள் வகுப்புவாத
பிரதிநிதித்துவத்தை விட்டுக்கொடுக்கும் ஒரு காலம் வரும் என்பதெல்லாம் ஏமாற்று வேலை.தனித்
தொகுதிகளுடன் கூடிய வகுப்புவாதப் பிரதிநிதித்துவத்தை நீங்கள் ஏற்றுக்கொண்டால், ஒரு
உள்நாட்டுப் போர் இல்லாமல், அது எப்போதும் ஒழிக்கப்படுவதற்கு வாய்ப்பில்லை. அத்தகைய
உள்நாட்டுப் போர், ஒரு சமூகம் மற்றொன்றின் மேல் தனது மேலாதிக்கத்தை நிறுவவதற்கு வழிவகுக்கும்.
இந்துஸ்தான் முழுவதும் முஸ்லிம் ஆட்சியை நிலைநாட்ட வெளிநாட்டு முஸ்லிம் நாடுகளின் உதவியை
முஸ்லிம் தலைவர்களில் சிலர் கோரி வருகிறார்கள் என்று சில இந்துக்கள் அச்சப்படுவதற்கு
இது வலுச்சேர்க்கிறது. இந்தப் பயம் உண்மையோ பொய்யோ,அந்த அச்சத்தைக் கொண்டிருப்பவர்கள்வகுப்புவாத
பிரதிநிதித்துவத்தைவலிமையுடன் எதிர்ப்பது இயற்கையானது. ஆனால் அரசாங்கம் இதை நிறைவேற்றுவதில்
உறுதியாக இருப்பதால், இந்த எதிர்ப்பு பயனற்றதாகவே இருக்கும். எனவே தற்போதைய நிலைமையை
நீட்டிப்பதையே அவர்கள் விரும்பக்கூடும்.
சுயராஜ்யக் கோரிக்கு சரியான மறுமொழி இந்த
தனித் தொகுதியுடன் கூடிய வகுப்புவாதப் பிரதிநிதித்துவம்.வகுப்புவாதப் பிரதிநிதித்துவத்தை
வலியுறுத்திக்கொண்டே தொடர்ந்து பிரிட்டிஷாரை வெளியேற்றுவதைப் பற்றி பேசுபவர்களின் மனநிலையை
என்னால் ஒருபோதும் பாராட்ட முடியவில்லை. அவர்கள் என்ன சொல்கிறார்கள் என்பது எனக்கு
உண்மையில் புரியவில்லை.இதில் ஒன்று மற்றொன்றை எப்போதும் அடைய முடியாததற்கான சரியானவழி.
கடந்த மூன்று ஆண்டுகளின் அனுபவம் அதற்கு மிக உறுதியான சான்று. முஸ்லிம்களின் இந்தக்
கோரிக்கை இந்துக்கள் மற்றும் முஸ்லிம்களிடையே சுதந்திரத்திற்கு எதிரானநிலைப்பாட்டை
வலுப்படுத்துகிறது. மேலும் இந்தியா சுதந்திரத்திற்குத் தயாராக உள்ளது என்ற வாதத்திற்கு
எதிரான பதிலை அளிக்கக்கூடியது.வகுப்புவாத பிரதிநிதித்துவம் என்பது ஒரு பொதுவான தேசம்
என்ற யோசனைக்கு எதிரான மோசமான, அழிவைத்தரக்கூடிய, விரோதமான கொள்கை, அதிலும் தனித் தொகுதி
என்பது இந்தத் தீய கொள்கையை அளவிட முடியாத அளவுக்கு மோசமாக்குகிறது. நம்நாட்டு முஸ்லிம்
மக்கள் தேசியவாதத்தின் மீதான நம்பிக்கையிலும், சுதந்திரத்திற்கான கோரிக்கையிலும் உண்மையிலேயே
அக்கறையுள்ளவர்களாக இருந்தால், அவர்களால் செய்யக்கூடியது தனித் தொகுதிகளை வலியுறுத்துவதல்ல.
ஆ) முசால்மன்கள் பெரும்பான்மையாக இருக்கும்
மாகாணங்கள் மற்றும் இடங்களில், மாகாண சட்டமன்றங்கள், உள்ளாட்சி அமைப்புகளில் பிரதிநிதித்துவம்
மக்கள்தொகை அடிப்படையில் இருக்க வேண்டும். பிற மாகாணங்களிலும் இடங்களிலும், அவர்களுக்கு
‘பயனுள்ள
சிறுபான்மை பிரதிநிதித்துவம் இருக்க
வேண்டும்.
(இ) பிரிவு (ஆ) இல் குறிப்பிடப்பட்டுள்ள
கொள்கையின் அடிப்படையில் அரசின் கீழ் உள்ள இடங்களும் அலுவலகப் பதவிகளும் விநியோகிக்கப்பட
வேண்டும்.
(ஈ) முஸ்லிம்கள் சிறுபான்மையினராக உள்ள
மாகாணங்களிலும், அகில இந்தியத் துறைகளிலும், முஸ்லிம்களுக்கு மொத்த பதவிகளில் 25 சதவீதம்
முதல் 33 சதவீதம் வரை இட ஒதுக்கீடு இருக்க வேண்டும்.
இந்த உட்பிரிவுகளை ஒவ்வொன்றாக அவற்றின்
வரிசையின் அடிப்படையில் ஆராய்வோம்.
பிரிவு (அ) இன் உட்கருத்து கோட்பாட்டளவிலும்
நடைமுறையிலும் ஒன்றுபட்ட தேசத்தை நிராகரிப்பதாகும். இது முஸ்லிம் இந்தியா, முஸ்லிம்
அல்லாத இந்தியா என இரு பிரிவுகளாக நாட்டைப் பிளவுபடுத்துவதை ஆதரிக்கிறது.நான் வேண்டுமென்றே
முஸ்லிம் அல்லாத இந்தியா என்று சொல்கிறேன். ஏனென்றால் முஸ்லிம்கள் ஆர்வத்துடன் இருப்பதெல்லாம்
அவர்களின் சொந்த உரிமைகளுக்கான உத்தரவாதம் மட்டுமே. மற்ற அனைத்து சமூகங்களும் அவர்களைப்
பொருத்தவரை ஒரே கூட்டம்தான்.நாட்டின் அனைத்து பிரதிநிதித்துவ நிறுவனங்களிலும் தனித்தனி
வாக்காளர்களுடன் வகுப்புவாத பிரதிநிதித்துவத்தை கோருபவர்கள், தாங்கள் தேசியவாதத்தையோ
அல்லது ஐக்கிய இந்தியாவையோ நம்பவில்லை என்று நேர்மையாக ஒப்புக் கொள்ளட்டும். இரண்டு
விஷயங்களும் ஒன்றுக்கொன்று ஒத்துப்போகாதவை.
சட்டமன்றங்களில் விகிதாசாரப் பிரதிநிதித்துவத்திற்கான
கோரிக்கை முற்றிலும் நியாயமானதாகும், எப்போதென்றால் அந்தக் கொள்கை முழுமையாக செயல்படுத்தப்பட்டால்
மட்டுமே. ‘பயனுள்ள
சிறுபான்மை பிரதிநிதித்துவத்திற்கான
வேண்டுகோள் ஏற்றுக்கொள்ள முடியாதது. திரு. ஜின்னா
இதைப்பற்றி தனக்குச் சொந்தமான
ஒரு சிறப்பு விளக்கத்தை வைத்துள்ளார். உண்மைகளின் வெளிச்சத்தில் அதை ஆராய்வோம். வங்காளத்திலும்
பஞ்சாபிலும், முசல்மான்கள் பெரும்பான்மையில் உள்ளனர், இந்த கொள்கை ஏற்றுக்கொள்ளப்பட்டால்,
அவர்கள் இந்த மாகாணங்களை ஆளுவார்கள். இந்த மாகாணங்களில் உள்ள இந்துக்கள், திரு. ஜின்னாவின்
விளக்கத்தின்படி, ஏற்கெனவே ஒரு சிறுபான்மையினர், எனவே அவர்களுக்கு எந்தவொரு சிறப்புப்
பிரதிநிதித்துவத்திற்கும் உரிமை இல்லை. ஆனால் சீக்கியர்களின் நிலை என்ன? அவர்களுக்குச்
சிறப்புப் பிரதிநிதித்துவத்திற்கு உரிமை இல்லையா? அதைப் பெறுவது யாருடைய பங்கிலிருந்து?
இந்துக்களின் பங்கிலிருந்தா அல்லது முஸ்லிம்களின் பங்கிலிருந்தா? எந்தவொரு கொள்கையின்
கீழும் அவர்கள் அதை இந்துக்களின் பங்கிலிருந்து பெற முடியாது. முஸ்லிம்கள் சிறுபான்மையினராக
உள்ள உத்திரப் பிரதேசத்திலிருந்தோ அல்லது மற்ற மாநிலங்களிலிருந்தோ அவர்கள் அந்தப் பிரதிநிதித்துவத்தை
எந்தக் கொள்கையின் அடிப்படையில் பெறுகிறார்களோ அதே அடிப்படையில்தான் சீக்கியர்களும்
முஸ்லிம்களின் பங்கிலிருந்து இதைக் கோரமுடியும். இது ஹிந்துக்களும் சீக்கியர்களும்
சேர்ந்து பெறுவதை விட பெரும்பான்மை பலத்தைக் கோரும் முஸ்லிம்களின் கோரிக்கையில் குறுக்கிடக்கூடும்.
சில முஸல்மான்கள் இதை உணர்ந்து, அவர்கள்
ஒன்று அல்லது இரண்டு இடங்கள் அதிகமுள்ள பெரும்பான்மையுடன் திருப்தி அடைவார்கள் என்று
வாதிடுகின்றனர். ஆனால் எல்லாவற்றையும் அவர்கள் தங்கள் சொந்த விருப்பத்தில் வைத்திருக்க
முடியாது அல்லவா.எவ்வாறாயினும், அவர்கள் தங்கள் விருப்பத்தின் பேரில் செல்லஅனுமதிக்கப்படுகிறார்கள்
என்று வைத்துக்கொள்வோம். பஞ்சாப்பில் தங்கள் ஆட்சியைத் திறம்படச் செய்ய முடியும் என்று
அவர்கள் கற்பனை செய்கிறார்களா? இந்திய மாகாணங்களில் பஞ்சாப் ஒரு தனித்துவமான இடத்தைப்
பிடித்துள்ளது. ஆங்கிலேயர்கள் அதைக் கைப்பற்றியபோது மாகாணத்தின் ஆட்சியாளர்களாக இருந்த
ஒரு சமூகத்தின் வீடு இது. அந்த சமூகம் வீரியமானது, வலுவானது, ஒன்றுபட்டது. இந்த ஏற்பாட்டின்
மூலம் முழுமையாக அடிபணிந்த நிலையை ஏற்றுக்கொள்ள அந்தசமூகம் உடனடியாக ஒப்புக் கொள்ளுமா?
வேறு எதுவும் அவர்களுக்கு உதவவில்லை என்றால், முன்பு செய்தது போல, அவர்கள் சுதந்திரத்தை
எதிர்க்கக்கூடும்,
இந்தச் சூழ்நிலையில், இந்துக்கள் மற்றும்
சீக்கியர்களின் உணர்வுகளை மிதிக்காமல் முஸ்லிம்கள் தீர்க்கமான பெரும்பான்மையைப் பெறக்கூடிய
ஒரு தீர்வைத் தேட வேண்டும் என்று நான் பரிந்துரைக்கிறேன். எனது பரிந்துரை பஞ்சாப் பிரிக்கப்பட
வேண்டும். இரண்டு மாகாணங்களாக, மேற்கு பஞ்சாப் ஒரு பெரிய முஸ்லிம் பெரும்பான்மையுடன்,
ஒரு முஸ்லிம் ஆளும் மாகாணமாக இருக்க வேண்டும்; கிழக்கு பஞ்சாப், ஒரு பெரிய இந்து-சீக்கிய
பெரும்பான்மையுடன்,முஸ்லிம் அல்லாததாக இருக்க வேண்டும். நான் வங்காளத்தைப் பற்றி விவாதிக்கவில்லை.
திரு. தாஸ் ஒப்புக் கொண்ட ஒப்பந்தத்தை வங்காளத்தின் பணக்கார, மிகவும் முற்போக்கானஇந்துக்கள்
எப்போதுமே செயல்படுத்துவார்கள் என்று நினைத்துப் பார்க்க முடியாது. நான் அவர்களுடைய
விஷயத்திலும் இதே ஆலோசனையை கூறுவேன், ஆனால் வங்காளம் திரு. தாஸின் ஒப்பந்தத்தை ஏற்க
முடிவு செய்தால், நான் எதுவும் சொல்ல முடியாது. அது அவர்கள் சொந்த விஷயம்.
மௌலானா ஹஸ்ரத் மோகானிசமீபத்தில்இந்தியாவின்
டொமினியன் அந்தஸ்தை முஸ்லிம்கள் பிரிட்டிஷாரின் கீழ் ஒருபோதும் ஏற்றுக்கொள்ள மாட்டார்கள்
என்று கூறியுள்ளார். அவர்கள் நோக்கம் என்னவென்றால், இந்தியாவில் தனி முஸ்லிம் மாநிலங்கள்,
ஒரு தேசிய மத்திய அரசாங்கத்தின் கீழ் ஹிந்து மாநிலங்களுடன் இயங்கவேண்டும் என்பதே. இந்து
மற்றும் முஸ்லிம் மக்களைக் கொண்ட சிறிய மாநிலங்களுக்கு அவர் ஆதரவாக இருக்கிறார். தனித்
தொகுதிகளுடன் கூடிய வகுப்புவாத பிரதிநிதித்துவம் என்பது விதியாக இருக்க வேண்டும் என்றால்,
சிறிய மாகாணங்களைப் பற்றிய மௌலானா ஹஸ்ரத்தின் திட்டம் மட்டுமே செயல்படக்கூடிய முன்மொழிவாகத்
தெரிகிறது. எனது திட்டத்தின் கீழ் முஸ்லிம்களுக்கு நான்கு முஸ்லிம் மாநிலங்கள் இருக்கும்:
(1) பதான் மாகாணம் அல்லது வடமேற்கு எல்லைப்புற மாகாணம், (2) மேற்கு பஞ்சாப், (3) சிந்து
(4) கிழக்கு வங்கம் ஆகியவை. இந்தியாவின் வேறு எந்தப் பகுதியிலும் குறிப்பிட்ட அளவிலான
முஸ்லிம் சமூகங்கள் ஒரு மாநிலத்தை உருவாக்கும் அளவிற்குப் போதுமானவை, இருந்தால் அவை
இதேபோல் அமைக்கப்பட வேண்டும். ஆனால் இது ஒரு ஐக்கிய இந்தியா அல்ல என்பதைத் தெளிவாக
புரிந்து கொள்ள வேண்டும். இதன் பொருள் இந்தியாவை ஒரு முஸ்லிம் இந்தியா மற்றும் முஸ்லிம்
அல்லாத இந்தியா என்று தெளிவாகப் பிரித்தல் ஆகும்.
இ) ஒரு தேசிய கண்ணோட்டத்தில், அரசாங்க
சேவைஅல்லது பல்கலைக்கழகங்களில் எந்தவொரு இனவாத வேறுபாட்டையும் நான் கடுமையாக எதிர்க்கிறேன்.
ஆயினும்கூட, தற்போதைய விஷயங்களில் முஸ்லிம் அதிருப்தி நன்கு நிறுவப்பட்டதும் உண்மையானதும்
என்பதை மறுக்க முடியாது. அரசாங்கத்திடமிருந்து பெறக்கூடிய ரொட்டிகள், மீன்களின் நியாயமான
பங்கை முஸ்லிம்களுடன் பகிர்ந்து கொள்ள இந்துக்கள் முன்வரவேண்டும். அவர்கள் முஸ்லிம்களின்
நிலையிலிருந்து, அவர்களின் பார்வையில் இருந்து விஷயங்களைக் காண வேண்டும். மியான் பாஸல்-இ-ஹுசைன்
இந்த விஷயத்தில் உண்மையான குறைகளை முன்வைக்கிறார். ஆனால் இந்த குறைகளை நீக்கும் முறையில்மட்டுமே
நம்பிக்கையற்ற முறையில் அவர் தவறு செய்துள்ளார். அவர் இந்துக்களின் கண்ணோட்டத்தைப்
பாராட்டியிருக்க வேண்டும், மேலும் கசப்பான மாத்திரையை இந்துக்களால் எளிதில் விழுங்கச்
செய்யும் வகையில் செயல்படுத்தியிருக்கவேண்டும். அதைப் படிப்படியாகச் செய்திருக்கவேண்டும்.
பஞ்சாபில் மியான் பாஸல்-ஹுசைனின் ஆட்சி,மற்றும்
லாகூரில் உள்ள சவுத்ரி ஷாஹாபுதீனின் ஆட்சி, முஸ்லிம் ஆட்சியின் கீழ் அவர்கள் இருக்கக்
கூடியவற்றின் மாதிரியை இந்துக்களுக்கு வழங்கியுள்ளது. அவர்கள் இதைச் செயல்படுத்த ஏதுவாக
இருந்தது கடந்த ஐந்து ஆண்டுகளில் சர் ஈ. மக்லாகன் மற்றும் சர் ஜான்மேனார்ட்டின் கொள்கைகள்தான்.
அவர்கள் தங்கள் நோக்கத்தை அடைந்துள்ளனர் என்பதென்னவோ உண்மை.ஆனால் ஒரு இந்திய தேசபக்தராக
மியான் பாஸல்-இ-ஹுசைன் பெருமைப்படக்கூடிய உண்மை இதுதானா? நான் மியான் பாஸ்ல்-ஐ ஹுசைனின்
நிலையில் இருந்திருந்தால், அதே நோக்கத்தை வேறு வழியில் அடைய முயன்றிருப்பேன்.கடைசி
முயற்சியாக மட்டுமே வெளிப்படையான தாக்குதல்களை மேற்கொண்டிருப்பேன். பஞ்சாபின் முஸ்லிம்களுக்கு
(முஸ்லிம் நில உரிமையாளர்கள், முஸ்லிம் வழக்கறிஞர்கள்ன், முஸ்லிம் பட்டதாரிகளிடமிருந்து
வேறுபடுகிறவர்களையே நான் குறிப்பிடுவது) கல்வி, பொருளாதார வாய்ப்புகளே மிகப் பெரிய
தேவைகளாக உள்ளன. வேறு எங்கும் இல்லாத அளவுக்கு கல்வியறிவு குறைந்தமுஸ்லிம் மாவட்டங்கள்
மாகாணத்தில் உள்ளன.
முஸ்லிம், இந்து நில உரிமையாளர்களின்
தயவில் லட்சக் கணக்கான முஸ்லிம்கள் உள்ளனர். அவர்களின் கல்வி மற்றும் பொருளாதார நிலையை
மேம்படுத்த முஸ்லிம் தலைவர்கள் என்ன செய்தார்கள்? ஒரு சில படித்த முஸ்லிம்களுக்கு அரசாங்கத்தின்
கீழ் பதவிகளை வழங்குவது தற்போதைய நிலைக்கு தீர்வு அல்ல. ஒரு சிலரின் நலன்களைப் பாதுகாப்பதும்,
பலரின் நலன்களைப் புறக்கணிப்பதும் பாராட்டத்தக்க ஒன்றல்ல, ஆனால் மியான் பாஸல்-இ-ஹுசைன்
சாதித்தது அதைத்தான், அதுவும் மிகப்பெரிய செலவில்!
முஸ்லிம் ஆட்சியைத் தவிர, பொருள் ஈட்டவும்
பொருளாதார ரீதியாக வளர்ச்சியடையவும்வேறு வழிகள் உள்ளன என்பதை உலகெங்கிலும் உள்ள முஸ்லிம்கள்
இன்னும் அறியவில்லை. நவீன முற்போக்கான கொள்கைகளை முஸ்லிம்களிடம் முன்னிறுத்துவதை விட்டுவிட்டு,
தனித்துவமான கொள்கைகளை, மயிர்பிளக்கும் கோட்பாடுகளை, அரசாங்கத்தை மட்டுமே சார்ந்திருப்பதைவெறுமனே
வலியுறுத்துபவர்களை முஸ்லிம்களின் நல்ல நண்பர்கள் என்று அழைக்க முடியாது. இந்திய முஸ்லிம்கள்
தங்கள் தலைவிதியை இந்துக்களுடன் இணைக்கும் பட்சத்தில், வாழ்க்கையின் அனைத்துத் துறைகளிலும்
அவர்கள் முன்னேறஉதவுவது இந்துக்களின் கடமையாகும், ஆனால் தற்போதைய வகுப்புவாதக் கொள்கைகள்
மேலோங்கினால், அவர்களின் பின்தங்கிய நிலை குறித்து ஹிந்துக்களின் அக்கறையின்மை பற்றி
அவர்களால் குறை கூற இயலாது. தற்போதைய இனவாத போராட்டம், இந்தியா முழுவதும் உருவாக்கப்பட்டுள்ள
வன்முறை, வற்புறுத்தலின் சூழ்நிலையுடன், இந்துக்களின் மனதில் ஒரு எதிர்வினையை மட்டுமே
உருவாக்க முடியும்.

Posted on Leave a comment

ஹிந்து முஸ்லிம் பிரச்சினை (1924) – பாகம் 10 – லாலா லஜ்பத் ராய் | தமிழில்: கிருஷ்ணன் சுப்பிரமணியன்



பகுதி 10 – சுத்தி, சங்கதன், டான்ஸிம் இயக்கங்கள்
ஆர்ய சமாஜத்தால்
பிரசாரம் செய்து வளர்க்கப்பட்ட ஆக்ரோஷமான ஹிந்துமதம், ஆரம்பத்தில் அரசியல் கலக்காமல்
இருந்தது. ஆனால் அது பின்னால் அரசியல் கருத்தாங்களால் வலுப்பெற்றது என்பதை மறுக்க இயலாது.
நாம் இப்போது அடிக்கடி
கேள்விப்படுகின்ற ‘சுத்தி’ இயக்கத்தின் தோற்றத்தையும் கட்டமைப்பையும் ஆராய்வதற்கு இது
ஒரு பொருத்தமான இடமாகத் தோன்றுகிறது. இந்த இயக்கம் ஆர்ய சமாஜம், ஏன் சீக்கிய மதத்தைப்
போலப் பழமையானது. ஆர்ய சமாஜ், தான் பிரசாரம் செய்து வரும் மதம் உலகளாவிய மதம் என்று
கூறுகிறது. உலகம் முழுவதையும் அதன் குடைக்கீழ் கொண்டுவருவதை நோக்கமாகக் கொண்டுள்ளது.
இந்த வகையில் அதன் கூற்றுகள் கிறிஸ்தவ, இஸ்லாமிய மதங்களைப் போன்ற குறிக்கோள்களைக் கொண்டதாகவும்
பரந்ததாகவும் உள்ளன. ஒரு காலத்தில், ஆர்ய சமாஜின் மிகவும் கட்டுப்பாடான பிரிவு அவர்கள்
இந்துக்கள் அல்லாதவர்கள் என்று கூரைமேலிருந்து பறைசாற்றிக்கொண்டிருந்தது; தவிர, அவர்கள்
இந்துக்கள் அல்லாதவர்களுடன் சாப்பிடவும் குடிக்கவும் திருமணம் செய்து கொள்ளவும் சுதந்திரம்
அளிக்கப்பட்டிருந்தது; மேலும் இந்துக்கள் கூட ஆர்ய சமாஜில் அனுமதிக்கப்படுவதற்கு முன்பு
ஒரு குறிப்பிட்ட அளவு சுத்திக்கு உட்படுத்தப்பட வேண்டும் என்ற முறை இருந்தது.
அரசியல் கருத்தாக்கங்கள் கொண்ட மற்றொரு பிரிவு, சுவாமி ஷ்ரதானந்த்
(அப்போதைய லாலா முன்ஷி ராம்) தலைவராக இருந்த மகாத்மா கட்சியின் இந்த கூற்றுக்கள் அனைத்தையும்
எதிர்த்துவந்தது.
இந்தக் கட்சியைப் பொருத்தவரை, சுத்தி என்பது மதமாற்றத்திற்கான ஒரு சடங்கு,
அதாவது சர்சில் அனுமதிப்பதற்குத் தேவையான ஒரு முறை. அதற்கு எந்த அரசியல் முக்கியத்துவமும்
இல்லை. சிறிது காலத்திற்கு, லாலா முன்ஷி ராமின் கட்சி இந்த அணுகுமுறையைத் தக்க வைத்துக்
கொண்டது. அவர்களில் சிலர் கோட்பாட்டு ரீதியாகத் தாங்கள் நம்பியதை நடைமுறைக்குக் கொண்டுவர
முயன்றனர். அந்த நேரத்தில்தான் தற்போது பிரபலமான தரம்பால் ஒரு ஹீரோவாக மாற்றப்பட்டார்.
விரைவில், இந்த யோசனையை வலியுறுத்துவதன் மூலமும், அதை நடைமுறைக்குக் கொண்டுவருவதன்
மூலமும், இந்து சமூகத்தின் அனுதாபத்தை இழக்க நேரிடும் என்பதை அவர்கள் கண்டுகொண்டனர்.
அது அவர்களுக்குச் சிக்கலைத் தோற்றுவித்தது. ஏனெனில் அவர்களை இயக்கும் உதவிகள் பலவற்றைத்
தந்துகொண்டிருந்தது அந்தப் பொது இந்து சமூகம்தான். எனவே அவர்கள் தங்கள் எண்ணத்தையும்
அணுகுமுறையையும் மாற்றிக்கொண்டனர்.
நான் அப்போது ஆர்ய
சமாஜின் தீவிர உறுப்பினராக இருந்ததால், ஐக்கிய மாகாணங்கள், ராஜ்புதானாவின் மல்கனா மற்றும்
பிற ராஜபுத்திரர்களை ஆர்ய சமாஜத்திற்குள் கொண்டுவர கடுமையான முயற்சிகள் மேற்கொள்ளப்பட்டன
என்பதை அறிவேன். அலிகார் மற்றும் அண்டை மாவட்டங்களில் உள்ள சிலர் சமாஜத்திற்குள் கொண்டு
வரப்பட்டனர் என்பது கூட உண்மையே. இருப்பினும், மல்கனாக்கள் ‘ஆரியர்களாக’ இருக்க விரும்பவில்லை;
அவர்கள் விரும்பியது மீண்டும் தங்கள் சொந்தச் சாதியில் சேர்க்கப்பட வேண்டும், அதுவும்
சமமான அடிப்படையில் சேர்க்கப்பட வேண்டும் என்பதைத்தான். இதற்கு மரபுவழி ராஜபுத்திரர்கள்
உடன்பட மாட்டார்கள். எனவே, மரபுவழி ராஜபுத்திரர்கள் அவர்களைச் சேர்த்துக்கொள்ளச் சம்மதிக்கும்
வரை இந்த விஷயம் பல ஆண்டுகளாக நிலுவையில் இருந்தது. இந்த அணுகுமுறை மாற்றத்தின் பின்னணி
என்ன என்பதும் தெளிவு. முஸ்லிம் சமூகத்தின் வகுப்புவாத
க் கோரிக்கைகள், மியான் பாஸ்ல்-இ-ஹுசைனின் கொள்கைகள்,
முல்தான் கலவரம் ஆகியவை இந்த மாற்றத்தை உருவாக்கத் தேவையான சூழ்நிலையை ஏற்படுத்தியது.
சுத்தி என்ற கொள்கை இப்போது இந்து மகாசபாவால் ஏற்றுக்கொள்ளப்பட்டுள்ளது. இந்த முடிவின்
பின்னணியில் உள்ள யோசனை ஓரளவு அரசியல், ஓரளவு வகுப்புவாதம், ஓரளவு மனிதாபிமானம் கலந்தது
என்பதை நான் ஏற்றுக்கொள்ளச் சித்தமாக இருக்கிறேன். இறுதியில் உள்ளது தீண்டத்தகாதவர்களின்
சுத்தியில் தெளிவாக வெளிப்படுகிறது.
மரபுவழி இந்துக்களின்
அணுகுமுறையில் ஏற்பட்ட இந்த மாற்றம் முஸ்லிம்களை எரிச்சலடையச் செய்வது இயல்பான ஒன்று.
ஏனெனில் இந்த மாற்றம் இந்திய வரலாற்றில் முற்றிலும் புதிய அத்தியாயத்தைத் திறக்கிறது.
இந்த இயக்கம் எழுப்பிய கேள்வி அடிப்படையானது. இஸ்லாமிய தரப்புப் பார்வையை ஒருவர் புரிந்து
கொள்ளவும், அதற்கான பின்னணியை உணரவும் முடியும் என்றாலும், ஹிந்து அல்லாத இயக்கங்கள்
மதமாற்றம் செய்வதற்கான சுதந்திரம் தரப்பட்டதன் காரணமாக, ஆர்ய சமாஜத்தைத் தடுத்து நிறுத்துவதற்கான
வழியை ஒருவர் காண முடியாது. இந்த இயக்கம் நிலை நிறுத்தப்பட்டது என்ற உண்மையை தத்துவ
ரீதியாக ஏற்றுக்கொள்ள வேண்டும். இதன் தொடர்ச்சியாக நேரடி அரசியல் தாக்கங்கள் உள்ளன
என்பதை மறுக்க முடியாது. அதன் முக்கியத்துவத்தைக் குறைப்பதற்கான ஒரே வழி வகுப்புவாத
பிரதிநிதித்துவத்தை அகற்றுவதே ஆகும். இப்போதைக்கு, டெல்லி ஒற்றுமை மாநாட்டில் எடுக்கப்பட்ட
முடிவுகள் இந்த விஷயத்தில் இறுதி வார்த்தையாக ஏற்றுக்கொள்ளப்படலாம்
இந்தக் கட்டத்தில்
நாம் சங்கதன் மற்றும் டான்ஸிம் இயக்கங்களையும் விவாதிக்கலாம். சங்கதன் இயக்கம் (அல்லது
அதன் சரியான பெயரான இந்து சபா இயக்கம் என்று அழைக்கப்படுவது) ஒரு பழைய கருத்தாக்கத்தைக்
குறிக்கிறது. ஆர்ய சமாஜின் நிறுவனர் மனதில் இந்தக் குறிக்கோள் இருந்தது. ஆனால் சமாஜ்
அதன் குறுங்குழுவாத முன்னேற்றங்களை வளர்ப்பதில் கவனம் செலுத்தியதால் அந்தக் குறிக்கோளை
உணரத் தவறிவிட்டது. எண்பதுகளின் ஆரம்பத்தில் நான் லாகூர் அரசு கல்லூரியின் மாணவனாக
இருந்தபோது, லாகூரில் உள்ள ஷேகுபுராவைச் சேர்ந்த ராஜா ஹர்பன்ஸ் சிங்கின் வீட்டில் ஒரு
இந்து சபை உருவாக்கப்பட்டது எனக்கு நினைவிருக்கிறது. அந்த சபா ஆரம்பக் கட்டத்திலேயே
இறந்துவிட்டது. பின்னர் அந்த இயக்கம் கடந்த நூற்றாண்டின் இறுதியில் லாகூரின் ரெய்ஸில்
மறைந்த லாலா பால்மோகண்டின் வீட்டில் புத்துயிர் பெற்றது. எவ்வாறாயினும், மறைந்த ஆர்.பி.லால்
சந்த் உயிர்ப்பிக்கும் வரை இந்த அமைப்பு கூட கிட்டத்தட்ட உயிரற்றதாகவே இருந்தது.
ஆனால் எந்தக் காரணத்தாலோ
இந்த இயக்கம் ஒருபோதும் வேரூன்றவில்லை. தனிப்பட்ட உறுப்பினர்களுக்குப் பயனளித்துள்ளபோதிலும்
அது ஒட்டுமொத்த இந்து சமூகத்திற்கு எந்த நன்மையும் செய்யவில்லை. இதற்கு இரண்டு வலிமையான
போட்டியாளர்கள் இருந்தனர்: அரசியல் ரீதியாக இந்திய தேசிய காங்கிரஸ், சமூக-மத ரீதியாக
ஆர்ய சமாஜ். இந்த இரண்டு பெரும் சக்திகளுக்கு இடையே அது மாட்டிக்கொண்டது, அது ஒருபோதும்
வெற்றிபெறப் போதுமான அளவு தன்னை உயர்த்திக்கொள்ள முடியவில்லை. தற்போதைய இயக்கம் இந்து-முஸ்லிம்
நிலைமையின் ஒரு எதிர்வினை. அதன் நோக்கங்கள், குறிக்கோள்களில், அதன் அரசியலமைப்பில்
முஸ்லிம் விரோதப்போக்கு என்று எதுவுமில்லை. ஆனால், வெளிப்படையாகச் சொல்வதானால், அது
முஸ்லிம் விரோதமானது என்ற உண்மையே அதை உயிரோடு வைத்திருக்கிறது.
கிலாபத் கிளர்ச்சியை
ஆதரிப்பதற்காக முதலில் நிறுவப்பட்ட கிலாபத் குழுக்கள் தொடர்ந்து முறையான ஒரு மத பிரசாரத்தை
மேற்கொண்டுள்ளன, இதன் ஒரு பகுதியாவது, இந்துக்களுக்கும் முஸ்லிம்களுக்கும் இடையிலான
தற்போதைய கசப்புக்கு இட்டுச்செல்லக்கூடியது. கோகனாடாவில், இந்திய முஸ்லிம்களை ஒழுங்குபடுத்த
கிலாபத் கமிட்டி பயன்படுத்தப்படும் என்று சொல்லப்பட்டது. டான்ஸிம் என்பது அதன் மற்றொரு
பெயர். இது வெளிப்படையான இந்து எதிர்ப்பு இயக்கமாகும்.
தனிப்பட்ட முறையில்,
இரு இயக்கங்களையும், அதாவது சங்கதன் மற்றும் டான்ஸிம் ஆகியவற்றை, நான் வரவேற்கிறேன்.
இந்துக்களின் வெவ்வேறு பிரிவுகளை ஒரு அமைப்பாக ஒரு பக்கமும், முஸ்லிம்களின் அனைத்து
வெவ்வேறு பிரிவுகளையும் இன்னொரு பக்கமும் ஒன்றிணைக்க முடிந்தால், இரண்டு முக்கிய அமைப்புகளும்
ஒருவருக்கொருவர் இணங்குவது ஒப்பீட்டளவில் எளிதான விஷயமாக இருக்கும். ஆனால் இந்தப் பணி
நம்பிக்கையற்றது. என்னைப் பொருத்தவரை, இரு இயக்கங்களுக்கும் செய்யக்கூடிய ஒரே வேலை
இரு சமூகங்களுக்கிடையில் ஏற்கெனவே இருக்கும் பிரிவை அதிகரிப்பதாகும். முஸ்லிம் இயக்கம்
உலகளாவிய இஸ்லாமிய இயக்கத்தை முன்னெடுத்துச் செல்வதையும் நோக்கமாகக் கொண்டுள்ளது. பஞ்சம்,
வெள்ளம், பூகம்பங்கள் போன்றவற்றால் பாதிக்கப்பட்ட இந்தியர்களின் நிவாரணத்திற்காக முஸ்லிம்கள்
தங்கள் பணப்பையைத் திறக்கவில்லை என்பதையும் இந்திய முஸ்லிம்களின் கல்வி மற்றும் பொருளாதாரத்தை
மேம்படுத்துவதற்கு முஸ்லிம் பணம் மிகக் குறைவாகவே செலவிடப்படுகிறது என்பதையும் வருத்தத்துடன்
கவனிக்க முடிகிறது. இந்திய முஸ்லிம்கள், ஆயிரக்கணக்கான, ஏன் லட்சக்கணக்கானவர்கள் ஏதவாது
ஒரு பெயரில் வெளிநாடுகளுக்கு அனுப்பப்படுகிறார்கள். இந்த நிகழ்வு இந்தியாவில் மட்டுமே
உள்ளது. எகிப்து, துருக்கி, மொராக்கோ, சூடான், சிரியா போன்ற பிற முஸ்லிம் நாடுகளில்
இப்படி நடப்பதில்லை.
உள் கட்டமைப்பைப்
பொருத்தவரை, இரு இயக்கங்களும் தோல்வியடையும் நிலையில் உள்ளன. குறுங்குழுவாதத்தின் புற்றுநோய்
ஏதாவது ஒரு விதத்தில் ஆபத்தானது.
சங்கதன் விஷயத்தில்,
ஆர்ய சமாஜ் மற்றும் சனாதன் தரம் சபை ஆகியவை அவ்வியக்கம் செழித்து வெற்றிபெற அனுமதிக்காது.
அவர்கள் தங்கள் செயல்பாடுகள் அல்லது செல்வாக்கை இந்து சபைக்கு மாற்றத் தயாராக இருப்பதாகத்
தெரியவில்லை. டான்ஸிம் விஷயத்தில், வெவ்வேறு முஸ்லிம் பிரிவுகள் ஒன்றிணைந்து அதை வெற்றிபெற
விடாது. எவ்வாறாயினும், இரு இயக்கங்களும் ஒருபுறம் முஸ்லிம்-விரோத உணர்வை உயிரோடு வைத்திருக்கவும்,
மற்றோரு புறம் இந்து எதிர்ப்பு உணர்வை உயிரோடு வைத்திருக்கவும் விளம்பரப்படுத்தப்படும்.

Posted on Leave a comment

ஹிந்து முஸ்லிம் பிரச்சினை (1924) – பகுதி 9 | லாலா லஜ்பத் ராய், தமிழில்: கிருஷ்ணன் சுப்ரமணியன்

பகுதி 9 – ஹிந்து மறுமலர்ச்சியும் மற்ற வகுப்புவாத நிலைகளும்
உலகளாவிய
இஸ்லாம் மற்றும் முஸல்மான்களிடையே இனவாதம் அதிகமாக இருப்பது பற்றி நான் கூறியது ஒருபுறமிருக்க,
மறுபுறத்தில் உள்ள ஹிந்துக்கள் செயலற்றவர்களாகவும், அப்பாவிகளாகவும் இருந்தார்கள் என்று
நான் கூறுவதாகப் புரிந்து கொள்ளக்கூடாது. ஒன்று மட்டும் சர்வ நிச்சயம். ஹிந்துக்கள்
இந்தியர்களைத் தவிர வேறு எவராகவும் இருக்க முடியாது. அவர்களுக்கென்று எந்த நாடும் இல்லை,
வேறு எந்தத் தேசமும் இல்லை. எனவே, உலகளாவிய ஹிந்துமதம் என்ற கருத்தாக்கத்திற்காக, அதை
போன்ற சொல்லாக்கத்திற்காக இஸ்லாமியர்களைச் சொல்வது போல, ஹிந்துக்களைக் குற்றம் சொல்ல
முடியாது. ஹிந்து மதம் மற்றும் இந்தியத்துவம் ஆகியவை இந்த விஷயத்தில் ஒத்த சொற்களாகும்.
ஆனால்
அவர்களுக்கே சொந்தமான வழியில், இந்து மறுமலர்ச்சியாளர்கள் கடுமையான, தனிப்பட்ட, ஆக்ரோஷமான
வகுப்புவாத உணர்வை உருவாக்குவதில் பின்தங்கிவிடவில்லை. கடந்த நூற்றாண்டின் எண்பதுகளின்
ஆரம்பத்தில், ஹிந்து மதத் தலைவர்கள் சிலர், போர்க்குணம் மிக்க இஸ்லாம் மற்றும் கிறிஸ்துவத்தின்
அம்சங்களை சுவீகரித்துக்கொள்ளாவிட்டால், ஹிந்து மதம் அழிந்துபோகும் என்ற முடிவுக்கு
வந்தனர். ஆர்ய சமாஜ் போர்க்குணமிக்க ஹிந்து மதத்தின் ஒரு வகை. ஆனால் இந்த யோசனை ஆர்ய
சமாஜத்துடன் மட்டுமே நின்றுவிடவில்லை. சுவாமி விவேகானந்தரும் அவரது சிறப்புமிக்க சீடர்
சகோதரி நிவேதிதாவும் இதே மனநிலையில் இருந்தனர். ஆக்ரோஷமிக்க ஹிந்துமதத்தைப் பற்றி அவர்
எழுதிய கட்டுரைகள் இதற்கான சிறந்த சான்றுகளாகும்.
பிரிட்டிஷ்
ஆட்சியின் ஆரம்ப காலத்திலேயே மேற்கத்திய அறிவு, மேற்கத்திய சிந்தனை, மேற்கத்திய மனநிலை
ஆகியவை ஹிந்துக்களின் மனதைப் பீடித்தன என்பதை இங்கு நினைவில் கொள்ள வேண்டும். பிரம்ம
சமாஜ் அதன் முதல் வெளிப்பாடு ஆகும். அறுபதுகளின் முற்பகுதியில் பிரம்ம சமாஜ் ஒரு ஹிந்து
அல்லாத அமைப்பாக இருந்தது. அதன் செல்வாக்கின் கீழ் ஹிந்து அறிஞர்கள், சிந்தனையாளர்கள்
மற்றும் மாணவர்கள் விரிவான சிந்தனை கொண்டவர்களாக மாறினர். சிலர் கிறிஸ்தவர்களாக மாறினர்,
மற்றவர்கள் நாத்திக வாதத்தைப் பின்பற்றி முற்றிலும் மேற்கத்தியமயமாக்கப்பட்டனர். இவ்வாறு
ஹிந்து மதம் குறித்த அலட்சியத்தின் அலை நாடு முழுவதும் பரவியது. ஆர்ய சமாஜ் இயக்கமும்
ஆக்ரோஷமான ஹிந்து மதமும் அந்த அலட்சியத்திற்கான எதிர்வினையாகும். இந்திய தேசிய காங்கிரசின்
ஆரம்பகால ஹிந்துத் தலைவர்களில் பெரும்பாலோர் இந்த வகையில் ஹிந்துக்கள் அல்லாதவர்களாக
இருந்தனர். திரு எஸ்.என்.பானர்ஜியா, லால் மோகன் கோஷ் அல்லது ஆனந்த மோகன் போஸ் ஹிந்து
மதத்திற்காக என்ன செய்தனர்? மகாதேவ் கோவிந்த் ரானடே கூட ஒரு அலட்சியப் போக்கைக் கடைப்பிடித்தார்.
ஜி.கே.கோகலே ஒரு ஹிந்துவே அல்ல. மற்ற பெயர்களைக் குறிப்பிட நான் விரும்பவில்லை.
இவ்வாறு
இந்தியாவின் அரசியல் தேசியவாத இயக்கம் உயர் எண்ணம் கொண்ட ஆங்கிலேயர்கள், அறிவாளிகளும்
உயர்வானவர்களுமான பார்சிகள், அறிவுஜீவிகளான (தங்கள் மனநிலையில் ஹிந்துக்கள் அல்லாத
அல்லது அதைப் பற்றிக் கவலைப்படாத) ஹிந்துக்களின் வாரிசுகள், அறிவாளிகளும் உயர்ந்த சிந்தனை
உள்ளவர்களுமான ஒரு சில முஸ்லிம்கள் ஆகியோரால் கட்டமைக்கப்பட்டது. இத்தகைய நல்ல நிலையில்
பிறந்த இது, ஒரு தூய சுதந்திரத்தின் இயக்கமாக இருந்திருக்க வேண்டும். தூய சுதந்திரம்
இனம் அல்லது மதம் என்ற வேறுபாட்டைக் காட்டுவதில்லை. டஃபெரின் மற்றும் ஹ்யூமின் கூட்டு
விவாதங்களின் குழந்தையாகப் பிறந்த இதை, தூய்மையான சுதந்திரத்தின் இயக்கம் என்று கொள்வதை
விட ஒரு ‘பாதுகாப்பு-வால்வு’ ஆகவே கருத வேண்டியிருக்கிறது. அந்த இயக்கத்தின் இறைத்தந்தை
டஃபெரின் மார்க்விஸ், தனது எண்ணத்தை மாற்றிக்கொண்டு, அதன் கழுத்தை நெரிக்க முடிவு செய்தபோது,
அதன் வயது மூன்று கூட ஆகவில்லை. அதை கழுத்தை நெரிப்பதற்கான சிறந்த வழி, அதன் தேசியத்
தன்மையைக் கொள்ளையடிப்பதும், மதப்பிரிவுகளை வளர்ப்பதும் ஆகும். பிந்தையது ஒரு இமயமலை
பனிப்பாறையைப் போல, அதன் எடையின் கீழ் அழிந்துபோகும் அல்லது அதன் வாழ்நாள் முழுவதும்
சிக்கலான நிலையில் இருக்கும் அளவிற்கு மோசமான விரிசல்களைக் கொண்டிருக்கும்.
மறைந்த
சர் சையது, காங்கிரஸை மத அடிப்படையில் எதிர்த்தது அந்த இமாலயப் பனிப்பாறையைப் போன்றது
என்று குறிப்பிடலாம். தனது சமூகம் குறித்த சர் சையத்தின் அச்சங்கள் முற்றிலும் ஆதாரமற்றவை
என்று நான் கூறவில்ல. ஆனால் அவர் எழுப்பிய கூக்குரல் அந்த நேரத்தில் இந்திய தேசியவாதத்தின்
மரண அடியாக இருந்தது. இந்திய தேசிய காங்கிரஸைப் பற்றிய சர் சையத்தின் அணுகுமுறை பின்வரும்
கருத்துகளினால் தாக்கம் கொண்டிருந்தது
(அ) ​​இந்தியாவில் ஹிந்துக்கள் பெரும்பான்மையில்
இருந்தனர். ஒரு ஜனநாயக அரசாங்கத்தை இந்தியாவின் அரசியல் இலக்காக ஏற்றுக்கொண்டால், அதில்
முஸ்லிம்கள் சிறுபான்மையினராக இருக்க வேண்டும்.
(ஆ) ஹிந்துக்கள் பொருளாதார ரீதியாகவும் கல்வி ரீதியாகவும் முஸ்லிம்களை
விட முன்னேறியவர்கள். அரசாங்க செல்வாக்கின் பெரும்பகுதியை நீண்ட காலத்திற்கு ஆக்கிரமித்துக்கொள்வார்கள்.
(இ) ஒரு ஹிந்து அரசு என்பது இந்தியாவில் இஸ்லாத்தின் முடிவைக்
குறிக்கலாம். அல்லது குறைந்தபட்சம் இஸ்லாம் அடிபணிந்திருக்கவேண்டியதைக் குறிக்கலாம்.
வெளிநாட்டு
முஸ்லிம் நாடுகளின் உதவி பெற்று அல்லது அது இல்லாமல் இந்தியாவில் மற்றொரு இஸ்லாமிய
அரசு உருவாவதற்கான சாத்தியத்தை அவர் நம்பவில்லை என்று நான் நினைக்கிறேன். எனவே அவர்
இந்த நாட்டில் நிரந்தர பிரிட்டிஷ் ஆட்சி என்ற கருத்தை ஆதரித்தார்.
மறுபுறம்,
இந்திய தேசிய காங்கிரஸின் நிறுவனர்கள் முற்றிலும் நேர்மையான, உண்மையான தேசியவாதிகளாக
இருந்தனர். அவர்கள் எந்த முஸ்லிம்-விரோத நோக்கங்களையும் ஆதரிக்கவில்லை. தேசியவாதம்
வகுப்புவாதத்தைக் கவனிக்க முடியாது என்பதை அவர்கள் அறிந்தவர்கள். ஆனால், சர் சையத்தின்
எதிர்ப்பானது அதைக் கவனிக்கும்படி அவர்களைக் கட்டாயப்படுத்தியது. அந்தக் கால ஹிந்துக்கள்
தங்கள் சக முஸ்லிம்களை விட அதிக எண்ணிக்கையிலான வகையில் உயர் அரசு அலுவலகங்களில் பதவி
வகித்து வந்தார்கள். நாட்டின் பொது வாழ்க்கையில் அதிக முக்கியத்துவம் வாய்ந்தவர்களாகவும்
செல்வாக்கு செலுத்தியவர்களாகவும் இருந்தார்கள். ஆனால், இவையெல்லாம் முஸ்லிம்களுக்கு
எதிரான எந்த ஒரு சதிச்செயலின் காரணமாக இல்லை. எனவே, அரசாங்கத்தின் சேவைகளில் ஒவ்வொரு
சமூகத்திற்கான வகுப்புவாத பிரதிநிதித்துவத்தை ஏற்க அவர்கள் மறுத்துவிட்டனர். முதல்
விஷயத்தில் காங்கிரஸ் சரணடையும் வரை இந்தப் போராட்டம் தொடர்ந்தது. ஆனால் இரண்டாவது
விஷயம் அதனால் அங்கீகரிக்கப்படவில்லை.
சர்
சையத் சொன்னது முற்றிலும் வகுப்புவாத அடிப்படையில், சரியான விஷயம். ஆனால் ஒரு தேசியக்
கண்ணோட்டத்தில் அவரது கோரிக்கை ஆபத்தானது. பல ஐரோப்பிய நாடுகளின் வரலாறு, தேசிய வளர்ச்சியின்
செயல்பாட்டில் அவர்கள் அனைவரும் இதேபோன்ற சூழ்நிலையை சிறிது காலம் சந்திக்க நேர்ந்தது
என்பதைக் காட்டுகிறது. மதம் சார்ந்த கோரிக்கைகளை அவர்கள் முற்றிலும் நிராகரித்தது,
தேசங்களாக மாற அவர்களுக்கு உதவியது. அவர்களின் அடிப்படைக் கொள்கையாக, மதத்திற்கு மேலாக
அரசின் மேலாதிக்கத்தை அவர்கள் அங்கீகரித்தனர். அரசு சார்ந்த சேவைகள் உட்பட அரசாங்கத்தின்
அமைப்பைப் பாதித்த அனைத்து மத வேறுபாடுகளையும் படிப்படியாக அவர்கள் அகற்றினர். இந்தியாவில்
நாம் வேறுபட்ட, நேர் மாறான போக்கைக் கடைப்பிடித்தோம்.
வகுப்புவாத
பிரதிநிதித்துவத்தின் கொள்கையை ஏற்றுக்கொள்வது மதத்திற்கு ஒரு சலுகையாகவும், தேசியவாதத்திற்கு
எதிரானதாகவும் அமையும். இது, அரசுக்கு மேலாக மதத்தின் ஆதிக்கத்தை அரியணையில் வைத்தது.
பெரும்பாலான முஸ்லிம் தலைவர்கள் தாங்கள் முதலில் முஸ்லிம்கள் என்றும் பின்னர் இந்தியர்கள்
என்றும் வெளிப்படையாகக் கூறுகிறார்கள், இருப்பினும் 1915ம் ஆண்டில் திரு மஹர்-உல்-ஹக்
முஸ்லிம் லீக்கின் தலைவராக இருந்தபோது அவர் எப்போதுமே இந்தியராகத்தான் இருந்ததாகக்
கூறினார். ஒருவர் இந்திய ஹிந்துவாகவோ அல்லது இந்திய முசல்மான் ஆகவோ இருக்கலாம், ஆனால்
அவர் எப்போதும் ஒரு இந்தியராக இருக்கவேண்டும். ‘ஜசிராத்-உல்-அரபு’ சுதந்திரத்திற்காக
இந்திய சுதந்திரத்தைத் தியாகம் செய்யத் தயாராக இருப்பதாகக் கூறும் ஒருவர் இந்திய தேசியவாதியாக
இருக்க முடியாது.
இரு
சமூகங்களுக்கிடையேயான தற்போதைய பதற்றம் அரசியல் ரீதியானதே தவிர மத ரீதியானது அல்ல என்பதை
இரு தரப்புத் தலைவர்களும் உறுதியாகக் கூறுகின்றனர். லக்னோ ஒப்பந்தத்தின் போதாமை மற்றும்
நியாயமற்ற தன்மை இதற்குக் காரணம் என்று முஸ்லிம்கள் வாதிடுகின்றனர். இனவாதப் பிரதிநிதித்துவம்
தற்போதைய சிக்கலின் அடிப்படையாக இருப்பதாக ஹிந்துக்கள் கருதுகின்றனர். அவரவர்களைப்
பொருத்தவரை இருவருமே சரியானவர்கள். லக்னோ ஒப்பந்தம் நியாயமற்ற தன்மை உள்ளது என்று வைத்துக்கொண்டாலும்,
உள்ளாட்சி அமைப்புகள், அரசு சேவைகள், கல்வி நிறுவனங்களுக்கு அது விரிவாக்கப்பட்டதற்கு
முஸ்லிம்களே நிச்சயமாகப் பொறுப்பு.
பஞ்சாப்பிற்கு
வெளியே உள்ள மக்களுக்கு வகுப்புவாதப் பிரதிநிதித்துவத்தின் கொள்கை எந்த அளவிற்கு அங்கே
உள்ளது அல்லது நடைமுறைப்படுத்தப்படுகிறது என்பது தெரியாது. நடைமுறையில் ஹிந்துக்களுக்கும்
முஹம்மதியர்களுக்கும், சீக்கியர்களுக்கும் சீக்கியரல்லாதவர்களுக்கும் இடையிலான அனைத்து
சமூக உறவுகளும் குலைந்துவிட்டன. மூன்று சமூகங்களும் அவற்றின் தனி கிளப்புகள், தனி அமைப்புகள்
மற்றும் தனிக் கல்லூரிகளைக் கொண்டுள்ளன. விளையாட்டு அமைப்புகளிலும் சமூகச் செயல்பாடுகளிலும்
கூட, மூன்று சமூகங்களும் வகுப்புவாதப் பிரதிநிதித்துவத்தை வலியுறுத்துகின்றன. என்னைப்
பொருத்தவரை, பிரச்சினை மதம் மற்றும் அரசியல் சார்ந்தது. மதம் அரசியல் நோக்கங்களுக்காகப்
பயன்படுத்தப்படுகிறது என்பதில் நான் உறுதியாக உள்ளேன். ஆனால் அதில் ஒரு குறிப்பிட்ட
அளவு உண்மையான மதக் கூறு உள்ளது என்பதும் எனக்குத் தெரியும்.
மேற்கூறியவற்றை
நான் எழுதிய நாளிலேயே, பஞ்சாப் ஆளுநர் சர் எம். ஹெய்லி பஞ்சாப் சட்டமன்றத்தில் ஒரு
உரையை நிகழ்த்தினார். அதிலுள்ள பின்வரும் அவதானிப்புகள் நிலைமையைச் சரியாக விளக்குகிறது.
‘நான் விவரித்ததை விட மிகவும் கடினமான ஒரு சிக்கல் இங்கே உள்ளது.
ஏனென்றால் இது உறுதியில்லாத, நேரடி அணுகுமுறை அல்லது கட்டுப்பாட்டுக்குள் அடங்காத காரணிகளைக்
கொண்டுள்ளது. இனங்களுக்கிடையேயான பிளவு என்ற நச்சுக்கு சில தீர்வுகளை நாம் கண்டுபிடிக்க
வேண்டும், இது நம்முடைய பொது, சமூக வாழ்க்கைக்குக் குந்தகம் விளைவிக்கிறது. இங்கு நான்
வெளிப்படையாகவும் துல்லியமாகவும் பேச விரும்புகிறேன். என்னுடைய இதயபூர்வமான விருப்பம்
முரண்பாடுகளைத் தீர்ப்பதே தவிர, ஏற்படுத்துவது அல்ல. முக்கியமாக, நான் குறிப்பிடுவது
வகுப்புவாதக் கலவரத்தையோ அல்லது வெளிப்படையான இடையூறையோ அல்ல. கடந்த காலங்களில் இதுபோன்று
நடந்துள்ளது. ஆனால், அண்டை மாகாணங்களில் நடந்துள்ளதைப் போல வெளிப்படையான வன்முறைகள்
இந்த மாகாணத்தில் அண்மையில் நடக்கவில்லை என்பதை எண்ணிப் பெருமையடையவேண்டும். ஒரு வெளிப்படையான
வன்முறை என்பது பேராபத்து. சமூகங்களுக்கு இடையே அது நீண்ட காலப் பிளவை ஏற்படுத்தும்
தாக்கமுள்ளது. ஆனால் அது முழுமையான பிரச்சினையல்ல. நாம் நோக்கியுள்ள பேரபாயமும் அது
அல்ல. நான் குறிப்பிடுவது, நம் வாழ்க்கையின் செயல்பாடுகளில், சமூக விஷயங்களில், நிர்வாகத்தைப்
பற்றிய ஒவ்வொரு கேள்விகளில் உள்ளூர் நிகழ்வுகளை நிர்வகிப்பதில், கல்வியில், ஏன் தற்போது
நடைபெறும் சட்டம் நீதி ஆகியவற்றைப் பற்றிய விவாதத்தில் என்று எல்லாவற்றிலும் வகுப்புவாதம்
பற்றிய கேள்வி எழுகின்றது என்பதை.’
இந்த
விஷயத்தில் அரசாங்கமும் அதன் அதிகாரிகளும் அப்பாவியாக இருந்தார்கள், இருக்கிறார்கள்
என்று சர் எம்.ஹெய்லி நம்மை நம்பச்சொல்வதை நான் ஒரு கணம் கூட ஒப்புக் கொள்ளவில்லை.
எனது தாழ்மையான கருத்தின்படி, பஞ்சாபில் வகுப்புவாத நிலைமை, ஒரு கணிசமான அளவிற்கு,
அரசாங்கத்தால் உருவாக்கப்பட்டதாகும். ஆனால், இது வேறு ஒரு விஷயம்.

Posted on Leave a comment

ஹிந்து – முஸ்லிம் பிரச்சினை (1924) | லாலா லஜ்பத் ராய் | தமிழில்: சுப்ரமணியன் கிருஷ்ணன்

பகுதி – 8
உலகளாவிய இஸ்லாமிய வாதம் என்னும் திவாலான
கருத்தாக்கம்
இதனுடன், இந்தியா ஒரு ‘தாருல்-ஹராப்’
(போர்க்களம்) என்பதால், ஒவ்வொரு நல்ல முஸ்லிமும் அதை விட்டுவிட்டு ஒரு முஸ்லிம் நாட்டிற்குக்
குடிபெயர வேண்டும் என்று உலமாக்களின் ஃபத்வாவைச் சேர்த்துக்கொள்ளலாம். ஹிஜ்ரத் இயக்கம்
எவ்வாறு முடிந்தது என்பதை இத்தருணத்தில் நாம் அறிவோம்; அதன் மீது எவ்வளவு பணம் வீணடிக்கப்பட்டது,
அதன் மூலம் எவ்வளவு துன்பங்கள் ஏற்பட்டன என்பதையும் நாம் அறிவோம். இது குறித்த சிறந்த
வர்ணனை ஒன்றை கான்ஸ்டான்டினோபிளில் நான் கண்டேன். நான் அங்கு தங்கியிருந்த மூன்றாவது
அல்லது நான்காவது நாளில், இரண்டு இளம் இந்திய முஸ்லிம்களை வீதியில் நடந்து சென்றபோது
சந்தித்தேன். அவர்கள்தான் முதலில் என்னை அணுகினர். கான்ஸ்டான்டினோபிளில் அவர்கள் எப்படி
இருக்கிறார்கள் என்று நான் கேட்டபோது,
​​அவர்களில் ஒருவர் கிட்டத்தட்ட கண்ணீருடன் வெடித்தார். அவர் எப்போதாவது
இந்தியாவுக்குத் திரும்பினால், இந்தியா ஒரு போர்க்களம் என்ற போதனை எவ்வளவு முட்டாள்தனமானது
என்பதையும் முழு உலகமும் முஸ்லிம்களின் வீடு என்ற கருத்து எவ்வளவு அபத்தமானது என்பதையம்
தனது முஸ்லிம் மக்களுக்குக் கட்டாயம் சொல்வேன் என்று கூறினார். அவர் 1921ம் ஆண்டைச்
சேர்ந்த மகாஜரின்களின் ஒருவர்.  ஆப்கானிஸ்தானில்
இருந்து துருக்கிஸ்தான் வழியாக ரஷ்யா வரை முஸ்லிம் ஆசியா முழுவதும் பயணம் செய்திருக்கிறார்.
பின்னர் அங்காரா மற்றும் கான்ஸ்டான்டினோபிலுக்குத் திரும்பினார். அவரது அனுபவம் மிகவும்
கசப்பானதாகவும் அவரது நிலை மிகவும் பரிதாபகரமானதாகவும் இருந்தது.  அவர் உலகளாவிய இஸ்லாமியவாதத்தை மிகவும் வலுவான வார்த்தைகளில்
கண்டித்தார்.
துருக்கி மற்றும் எகிப்தில் நான் சந்தித்த
மற்ற இந்திய முஸ்லிம்களிடமிருந்தும் நான் கற்றுக்கொண்டது இதுதான், இது இயற்கையானது.
எகிப்தில் ஒரு பெங்காலி முஸ்லிம் கிலாபத் இயக்கத்தை கண்டித்த விதத்தை என்னால் வார்த்தைகளில்
எழுத முடியாது.  பிரபலமான பழமொழியான இரத்தம்
தண்ணீரை விட அடர்த்தியாக இருக்கிறது என்பதை அது உறுதிப்படுத்தியது. எகிப்தைத் தவிர
முஸ்லிம்கள் வாழும் வேறு எந்தப் பகுதியும் அதிக வசதியானதாகவும் வளமானதாகவும் இல்லை.
எல்லா இடங்களிலும் அரசுகளே தங்கள் மக்களைக் கவனிக்க வேண்டியிருக்கிறது. மக்களுக்கோ
தங்கள் தினப்படி வாழ்க்கையைத் தள்ளுவதே பெரும்பாடாக உள்ளது. முஸ்லிம்களாக இருந்தாலும்,
வெளிநாட்டினரை அவர்கள் ஆதரிப்பார்கள் என்று எப்படி எதிர்பார்க்க முடியும்? மகாஜரின்களை
தன் நாட்டிலிருந்து வெளியேற்றும்படி சொன்ன காபூல் அமீரின் செய்கை நியாயமானதே. பிற்காலத்தில்,
இராஜதந்திர காரணங்களுக்காக, பிரிட்டிஷ் விரோத முஸ்லிம்கள் என்று கூறப்படும் சிலரை தனது
பிரதேசங்களை விட்டு வெளியேற்றும்படி அவர் கட்டாயப்படுத்தப்பட்டார். இதேபோல், தங்கள்
சொந்த நிலத்தில் இவ்வளவு வறுமை இருக்கும்போது துருக்கியர்கள் இந்திய முஸ்லிம் மகாஜரின்களுக்கு
உதவி செய்வார்கள் என்று எதிர்பார்ப்பது அபத்தமானது.
உண்மை என்னவென்றால், துருக்கி, ஆசியா
மைனர், சிரியா, பாலஸ்தீனம் மற்றும் எகிப்தில் நான் மேற்கொண்ட பயணங்கள் உலகளாவிய இஸ்லாமியத்தைப்
பற்றிய எனது நம்பிக்கையை முற்றிலும் இழக்கச் செய்துள்ளது.  நான் அதை எங்கும் காணவில்லை. ஒவ்வொரு நாடும் தன்
சொந்தப் பிரச்சினைகளில் மும்முரமாக உள்ளது, அந்தப் பிரச்சினைகள் மிகவும் சிக்கலானவையாகவும்
குழப்பமானவையாகவும் இருப்பதால் அந்த நாடுகள் மற்ற எவற்றிலும் ஈடுபட நேரமே இருப்பதில்லை.
துருக்கி ஒரு பேரழிவுகரமான போரின் விளைவுகளால் பாதிக்கப்பட்டுள்ளது. போர் அதன் ஆண்
வர்க்கத்தின் உழைக்கும் கரங்களைப் பலவீனப்படுத்தியிருக்கிறது. இதன் காரணமாகவே அவர்கள்
பர்தா முறையை ஒழித்து, உணவு உற்பத்திக்கு பெண்களை நம்ப வேண்டியிருக்கிறது.  துருக்கியில் இருந்து கிறிஸ்தவர்களை வெளியேற்றுவதும்,
அதற்கு ஈடாக கிரேக்கத்திலிருந்து  முஸ்லிம்களைப்
பெறுவதும் அவர்களின் கைகளில் உள்ள மிகப்பெரிய பிரச்சினையாகும். உள் எதிரிகளிடமிருந்து
(கிரேக்கர்கள், ஆர்மீனியர்கள் மற்றும் யூதர்கள் போன்றவை) தங்களைப் பாதுகாப்பதில் உள்ள
சிக்கலே அவர்களுக்குப் போதுமானது. உள் மற்றும் வெளிப்புற அச்சங்கள் ஒரு திறமையான இராணுவத்தைப்
புதுப்பித்து வைத்திருக்க அவர்களைக் கட்டாயப்படுத்துகின்றன. இவை அனைத்தும் ஒரு பெரிய
நிதி நெருக்கடிக்கு இட்டுச் செல்கின்றன. இவை எல்லாவறுக்கும் மேலாக, அவர்கள் தங்களுக்குள்
ஒன்றிணைவதில்லை. மற்ற நாடுகளைப் போலவே, துருக்கியிலும், அரசியலில் வித்தியாசமாக சிந்திக்கும்
கட்சிகள் உள்ளன. கிலாஃபத்தை ஒழிப்பது மற்றும் கலீஃபா மற்றும் அரச குடும்பத்தைச் சேர்ந்த
மற்ற உறுப்பினர்கள் வெளியேற்றப்படுவது தற்போதைய அரசியலமைப்பின் நலன்களுக்காக வேறு வழியில்லாமல்
அவர்கள் எடுத்த நடவடிக்கையாகும். அவர்கள் தங்கள் அதிகாரத்தை பலப்படுத்தவும், தங்கள்
நிர்வாகத்தை சீர்திருத்தவும், தங்கள் நாட்டை யூரோப்பின் சபைகளில் முதல் வகுப்பு நிலைக்கு
உயர்த்தவும் மிக உன்னதமான முயற்சியை மேற்கொண்டு வருகின்றனர்.
இந்தச் சூழ்நிலையில், மதம். அரசியல் விஷயங்களில்
முஸ்தபா கமலுடனும் அவரது கட்சியுடனும் முரண்படுகிறவர்களும், கிலாஃபத்தை ஒழிப்பதை எதிர்த்தவர்களும்
கூட, இந்தக் கேள்வியை மீண்டும் எழுப்புவதை தேசபக்தியின் அடிப்படையிலான காரணங்களால்
எதிர்க்கின்றனர். துருக்கியின் நிலையைப் பற்றிய எனது ஆய்வில் இருந்து துருக்கியர்கள்
தீவிர தேசியவாதிகள் என்று தீவிரமாக நம்புகிறேன். தற்போதைய தருணத்தில் அவர்களின் ஒரே
அக்கறை அவர்களின் நாடு. அவர்கள் துருக்கியர்களின் நலன்களைப் பாதுகாக்கவும், நிர்வகிக்கவும்,
ஆட்சி செய்யவும் விரும்புகிறார்கள். துருக்கியர்கள் நல்லவர்களாகவே  எனக்குத் தோன்றினர், அவர்கள் தோற்றத்தில் சுத்தமாகவும்,
மற்றவர்களுடனான நடவடிக்கைகளிலும் சுத்தமாகவும் இருந்தார்கள். ஆண்கள் குல்லா அணிவதைத்
தவிர, அவர்களின் உடை மற்றும் அவர்களின் வாழ்க்கை முறை கிட்டத்தட்ட முற்றிலும் யூரோப்பிய
மயமானவை.
அவர்களின் மதத்தைப் பற்றி எனக்கு எதுவும்
தெரியாது, ஆனால் திறந்த மனத்துடன் இருக்கும் ஒருவர் யதார்த்தத்தை சரியாகக் கணிக்க முடியும்.
துருக்கியில் மதவாதம் அதிகம் இருப்பதாகத் தெரியவில்லை. அவர்கள் பர்தாவை ஒழித்துவிட்டார்கள்.
பெண் குமாஸ்தாக்கள் தபால் அலுவலகம் மற்றும் பிற பொது அலுவலகங்களில் முக்காடு இல்லாமல்
வேலை செய்வதை நான் கண்டேன். ஆயிரக்கணக்கானோர் [பெண்கள்] ஐரோப்பிய உடையில் துருக்கிய
மேல் ஆடைகளுடன் பொது வீதிகளில் செல்வதையும், முக்காடு இல்லாமல் பொதுத் தோட்டங்களில்
நடப்பதையும் நான் கண்டேன். என்னைப் பொருத்தவரை அவர்களின் ஆடை மிகவும் ஒழுக்கமானதாகத்
தோன்றியது. இது கிழக்கு மற்றும் மேற்கு நாடுகளின் நாகரிகங்களை மிகவும் பொருத்தமான முறையில்
இணைத்தது. பலதார மணங்களை ஒழிக்கும் விதத்தில் துருக்கியர்கள் கடுமையான விதிமுறைகளை
வெளியிட்டுள்ளனர். அதை முற்றிலுமாக ஒழிக்காவிட்டாலும் மிகப் பெரிய அளவில் கட்டுப்படுத்துவதை
இந்த விதிமுறைகள் நோக்கமாகக் கொண்டுள்ளன. துருக்கிய மொழியைத் தவிர வேறு எதையும் பயன்படுத்துவதற்கு
எதிராக மிகக் கடுமையான விதிமுறைகள் அமல்படுத்தப்படுவதை நான் கண்டேன். துருக்கியர்கள்
அல்லாதவர்களை இராணுவத்தில் சேர்ப்பதற்கு எதிராக (சில விதிவிலக்குகளுக்கு உட்பட்டு)
மிகவும் கடுமையான விதிகளும் உள்ளன. வாய்ப்பாட்டு அல்லது கருவி இசைக்கு எதிரான எந்தவொரு
பாரபட்சத்தையும் நான் கவனிக்கவில்லை. நடனம் கூட உயர் வட்டங்களில் அனுமதிக்கப்படுகிறது.
ஆனால் மதுவைப் பயன்படுத்துவதைக் கண்டு நான் வருந்தினேன்.
சுருக்கமாகச் சொன்னால், கான்ஸ்டான்டினோபிளிலோ
அல்லது ஆசியா மைனரின் பிற நகரங்களிலோ துருக்கியர்கள் யூரோப்பின் மற்ற குடிமக்களை விட
அதிக மதநம்பிக்கை உடையவர்கள் என்பதற்கான அறிகுறிகள் எதையும் நான் எதுவும் காணவில்லை,.
எல்லா இடங்களிலும் நான் சமூக, தேசிய வேறுபாடுகளையும் தனிப்பட்ட விருப்பங்களின் அறிகுறிகளையும்
கண்டேன். என்னைச் சந்தித்த கான்ஸ்டான்டினோபிளில் வசிக்கும் இந்திய முஸ்லிம் குடியிருப்பாளர்களால்
எனது எண்ணங்கள் உறுதி செய்யப்பட்டன. அல்-அஹார் பல்கலைக்கழகத்தில் இந்திய மாணவர்களின்
குடியிருப்புக்காக ஒதுக்கப்பட்ட அறைகள் ரவாக்.ஐ-ஹனுத் (அதாவது இந்துக்களுக்கான ஒரு
விடுதி) என்று அழைக்கப்பட்டதைக் கண்டு நான் ஆச்சரியப்பட்டேன். சிரியாவிலும். பாலஸ்தீனத்திலும்
முஸ்லிம் சமூகம் சந்திக்கின்ற மிகப்பெரிய பிரச்சினை அவர்களின் சுதந்திரத்தை எவ்வாறு
மீட்டெடுப்பது அல்லது பராமரிப்பது என்பதுதான்.
பாலஸ்தீனத்தில் முஸ்லிம்கள் யூதர்களை
விட பெரும்பான்மையில் உள்ளனர். கிறிஸ்தவ யூரோப் பாலஸ்தீனத்தில் ஒரு வலுவான, நன்கு பாதுகாக்கப்பட்ட
உல்ஸ்டரை உருவாக்கி வருகிறது, இது முஸ்லிம்கள் தங்கள் இழந்த மேலாதிக்க நிலையை மீண்டும்
பெறுவார்கள் என்ற நம்பிக்கையை அளிக்கவில்லை. எல்லா இடங்களிலும் யூதர்களின் நன்கு கட்டப்பட்ட,
எல்லா வசதிகளும் உடைய  காலனிகள் வளர்ந்து வருவதைக்
காண முடிகின்றது, அவர்களின் திறமையான கல்வி, பரோபகார நிறுவனங்களின் உதவியாலும் திறன்வாய்ந்த
தொழில்துறை நிறுவனங்களாலும் இது நிகழ்ந்துவருகிறது. அவர்கள் முஸ்லிம்கள் மற்றும் கிறிஸ்தவர்களின்
நிலங்களை வேகமாக வாங்குகிறார்கள். அமெரிக்காவிலிருந்தும் யூரோப்பிலிருந்தும் இதற்கான
பணம் கொட்டப்படுகிறது. ஒரே ‘அதிருப்தி’ அளிக்கின்ற அம்சம் என்னவென்றால், யூதர்களின்
ஏழ்மையான வர்க்கமும், அந்த இனத்தின் ஒடுக்கப்பட்ட உறுப்பினர்களும் மட்டுமே நிரந்தர
குடியேற்றத்திற்காக பாலஸ்தீனத்திற்கு குடிபெயர்கின்றனர். சிரியாவில் கிறிஸ்தவர்கள்
மக்கள் தொகையில் மிக முக்கியமான பகுதியாக உள்ளனர். இந்த இரண்டு நாடுகளிலும் முஸ்லிம்களுக்கும்
கிறிஸ்தவர்களுக்கும் இடையில் எந்தவிதமான இன வெறியும் பொறாமையும் இல்லை.
உலக முஸ்லிம்களை விட இந்திய முஸ்லிம்கள்
உலகளாவிய இஸ்லாமிய வாதம் மூலமாக தனிமைப்படுத்தப்படுகிறார்கள் என்று நான் பயப்படுகிறேன்.
இது மட்டுமே ஒரு ஐக்கிய இந்தியாவை உருவாக்குவதைக் கடினமாக்குகிறது. இந்த விஷயத்தில்
குறைந்தபட்சம், சர் சையத்தின் கொள்கை கிலாஃபாத் இயக்கத்தினரின் கொள்கையை விடச் சிறந்ததாக
இருந்தது என்று நான் நினைக்கிறேன். அவர் ஒரு மதவாத கிலாபத்தை நம்பவில்லை. அவர் துருக்கி
சுல்தானை ஒரு கலீஃபாவாக ஏற்றுக்கொள்ளவில்லை. துருக்கி அல்லது பிற முஸ்லிம் நாடுகளின்
விவகாரங்களில் இந்திய முஸ்லிம்கள் அதிக கவனம் செலுத்துவதை அவர் எதிர்த்தார்.

Posted on Leave a comment

ஹிந்து முஸ்லிம் பிரச்சினை – லாலா லஜ்பத் ராய் (பகுதி 6) | தமிழில்: கிருஷ்ணன் சுப்பிரமணியன்

பகுதி 6 


சமூக அடிப்படையிலான பிரதிநிதித்துவத்தின் வரலாறு 
இந்தக் கட்டுரையில் சமூக அடிப்படையிலான பிரதிநிதித்துவம் மற்றும் தனிப்பட்ட வகுப்புவாத விருப்பங்களின் பரிணாம வளர்ச்சியைப் பற்றிய வரலாற்றைப் பற்றி எழுத விழைகிறேன். 19ம் நூற்றாண்டின் எழுபதுகளில்தான் அலிகரில் எம்.ஏ.ஓ. கல்லூரியை நிறுவுவதற்கான இயக்கம் தொடங்கப்பட்டது. அதே நேரத்தில்தான் ஆர்ய சமாஜ் நிறுவப்பட்டது. 1877ம் ஆண்டு இம்பீரியல் தர்பார் நிகழ்வில் இந்த இரண்டு இயக்கங்களின் நிறுவநர்களும் டெல்லியில் சந்தித்தபோது அவர்கள் மனதில் ஒரு ஐக்கிய இந்தியாவின் யோசனை இருந்தது. ஆனால் ஒரு பொதுவான நம்பிக்கையின் அடிப்படையில் இந்தியாவை ஒன்றிணைக்க இயலாது என்பதை அவர்கள் விரைவில் கண்டறிந்தனர்.. இந்திய தேசிய காங்கிரஸ் அப்போது உருவாகியிருக்கவில்லை. சர் சையத்தின் மனதில் இந்திய முஸ்லிம்கள் அரசாங்கத்தின் கீழோ அல்லது அதற்கு வெளியிலோ செழிப்பான நிலையை அடைய, மேற்கத்திய அறிவைப் பெறவேண்டும் என்றும், அதற்காக இழந்த நேரத்தை ஈடுகட்ட வேண்டும் என்றும் ஓர் எண்ணம் இருந்தது.
செல்வாக்கு மிக்க ஹிந்துக்கள் சர் சையதின் யோசனையை முன்னெடுத்துச் செல்வதற்குத் தங்கள் ஆதரவை அளித்து, பொருளாதார உதவியும் புரிந்தனர். பணக்கார ஹிந்துக்கள் மற்றும் ஹிந்து இளவரசர்கள் அலிகார் எம்.ஏ. கல்லூரியின் நிதிக்கு தாராளமாக சந்தா செலுத்தினர். ஆனால் ஒரு குறிப்பிட்ட சமூகம் சார்ந்த கல்லூரி என்பதன் கருத்தாக்கம் வகுப்புவாதத்தை அடிப்படையாகக் கொண்ட பண்புகள் மற்றும் வகுப்புவாதப் பெருமைகளுக்கு முக்கியத்துவம் அளிக்கிறது. எனவே அங்கே வகுப்புவாத உணர்வு அதிகரிப்பது தவிர்க்க இயலாதது. அது இந்தக் கல்லூரியிலும் இருந்ததில் ஆச்சரியம் இல்லை. அலிகார் கல்லூரியின் வெற்றியும் பிரபலமும் பெரும்பாலும் அதன் முன்னாள் மாணவர்கள் அரசாங்கத்தில் உயர் மற்றும் லாபகரமான பதவிகளைப் பெறுவதைப் பொருத்தே இருந்தது. முதலில் உயர் அதிகாரிகளிடம் சையத்திற்கு இருந்த தனிப்பட்ட செல்வாக்கு இந்த நோக்கத்திற்குப் போதுமானதாக இருந்தது. ஆனால் இனவாத உரிமைகோரல்களை வலியுறுத்துவது அவசியமானது என்று பின்னர் கண்டறியப்பட்டது. அரசாங்க சேவைகளில் ஹிந்துக்கள் மற்றும் முஸ்லிம்களின் ஒப்பீட்டுப் புள்ளிவிவரங்கள் முகமதியக் கல்வி மாநாட்டின் ஆரம்ப நாட்களில் இருந்தே விவாதிக்கப்பட்டு அதன் சிறப்பியல்பு அம்சங்களில் ஒன்றாக மாறியது.
சர் சையத் ஒரு சிறந்த மதச் சீர்திருத்தவாதி. இஸ்லாத்தின் வெளிப்படைத்தன்மையை வலியுறுத்தியதன் மூலமும் அதன் பகுத்தறிவுத்தன்மையை அதிகரிக்க முயன்றதன் மூலமும் அவர் முஸ்லிம் உலமாக்களின் கோபத்தை சம்பாதித்துக் கொண்டார். எனவே அவர்கள் அவருக்கு எதிராக போர்க்கொடி தூக்கினர். இருப்பினும் அரசாங்கத்துடனான கூட்டணியில் அவரது பலம் இருந்தது. இந்தக் கூட்டணியைப் பற்றிய யோசனை இந்திய தேசிய காங்கிரஸ் நிறுவப்படுவதற்கு முன்பே அவரது மனதில் இருந்ததா என்பதை உறுதியாகக் கூற முடியாது. ஆனால் காங்கிரஸ் உருவான பின் அவரது அரசியல் வாழ்க்கையின் ஒரு முக்கிய அங்கமாக இது மாறியது என்பதை உறுதியாகச் சொல்லலாம். இப்படியாக அலிகார் முஸ்லிம் பல்கலைக் கழகம் ஹிந்துக்களுக்கு எதிராகவும் அரசிற்கு ஆதரவாகவும் திரும்பியது.
மறுபுறம், பஞ்சாபில் ஆர்ய சமாஜ் நடவடிக்கைகள் பண்டைய இந்தியாவின் மகிமைக்கு முக்கியத்துவம் கொடுக்கத் தொடங்கின. தவிர முஸ்லிம் ஆட்சியாளர்களால் ஹிந்துக்கள் மற்றும் இந்து கோவில்கள் மேல் நடத்தப்பட்ட தாக்குதல்கள் பற்றியும் பேசத்தொடங்கின. இந்த ஆர்ய சமாஜிஸ்டுகள் தங்கள் அரசியல் சுதந்திரம் குறித்த கருத்துக்களை தாமஸ் பெயின், ஜோசப் மஸ்ஸினி, ஜார்ஜ் வாஷிங்டன் போன்றவர்களிடமிருந்து பெற்றனர். அவர்கள் ஹிந்துக்கள் அல்லாதவர்களுக்கு எதிராக, கிறிஸ்தவர்கள் மற்றும் முஸ்லிம்களுக்கு எதிராக, ஒன்றுபட முயன்றனர். டி.ஏ.வி கல்லூரி ஹிந்து ஒற்றுமை, ஹிந்து முன்னேற்றம் மற்றும் ஹிந்து ஒருங்கிணைப்புக்காக முன் நின்றது.
இப்படியாக, கடுமையாகப் பிளவுபட்ட ஹிந்துக்கள் மற்றும் முஸ்லிம்களின் இரண்டு பிரிவுகள் உருவாயின. அவற்றில் ஒன்று அரசியல் சுதந்திரத்தை முன்வைத்தது, மற்றொன்று ஆளும் சக்தியுடனான கூட்டணியைப் போதித்தது. இந்த வேறுபாடு பின்னர் தீப்பிழம்புகளாக வெடித்த நெருப்பின் அடித்தளமாக மாறியது. தற்போது ஒரு ஐக்கிய இந்தியாவின் அனைத்து நம்பிக்கைகளையும் இதுவே சாம்பலாக்க முயல்கிறது. ஒருபுறம் அலிகாரில் படித்த முஸ்லிம்களும், மறுபுறம் ஆர்ய சமாஜிஸ்டுகளும், தத்தமது சமூகங்களின் தலைமைப் பொறுப்பை ஏற்று அவர்களுடைய நலன்களை முன்னெடுத்துச் சென்றனர்.
முஸ்லிம்களின் தரப்பிலிருந்து வந்த இனவாத பிரதிநிதித்துவம் மற்றும் தனி வாக்காளர்களுக்கான கோரிக்கை, அவர்களுடைய சமூக முன்னேற்றத்தை நோக்கிய பயணத்தின் அடுத்த, இயல்பான படியாகும். அரசாங்கம் அதன் பங்கிற்கு சர் சையத் மற்றும் அவரைச் சார்ந்த முஸ்லிம்களிடத்தில் ஒரு இயற்கையான, வரவேற்கத்தக்க கூட்டாளியைக் கண்டறிந்து, சட்டமன்றங்கள் மற்றும் ராணுவத்தில் சிறப்பு பிரதிநிதித்துவத்திற்கான அவர்களின் கோரிக்கைகளை ஊக்குவிக்கத் தொடங்கியது. முஸ்லிம்களின் “அரசியல் முக்கியத்துவம்” ஒரு போர்க்குரலின் முக்கியத்துவத்தைப் பெற்றது. இந்தியா முழுவதிலும் உள்ள ஹிந்துக்கள் இதை எதிர்த்தனர், உ.பி மற்றும் பஞ்சாபைச் சேர்ந்த ஹிந்துக்கள் மிகவும் அதிகமாக எதிர்த்தனர். இந்த யோசனையின் ஆரம்பத்தையும் வளர்ச்சியையும் அறிய விரும்புவோருக்கு, “தோழர்”-ன் ஆரம்பத் தொகுதிகள் ஒரு சுவாரஸ்யமான மற்றும் வெளிப்படைத்தன்மையான ஆய்வை வழங்கும்.
முஸ்லிம்களின் அரசியல் முக்கியத்துவம் குறித்த கோரிக்கையின் ஆணிவேராக இருந்தது என்ன? அவர்கள் பல நூற்றாண்டுகளாக இந்தியாவின் ஆட்சியாளர்களாக இருந்தனர் என்பதும், இந்தியாவுக்கு வெளியே இன்னும் பல சுதந்திரமான முஸ்லிம் நாடுகள் இருந்தன என்பதும் இரண்டு காரணங்கள். 1877-78ல் ரஷ்யாவுடனான போரில் துருக்கியர்களுக்கு எந்தவொரு உதவியையும் இந்திய முஸ்லிம்கள் அனுப்புவதை சர் சையது அவர்களே எதிர்த்தார் என்பது அனைவரும் அறிந்த வரலாற்று உண்மை. அவர் உலகளாவிய-இஸ்லாமியரா என்று எனக்குத் தெரியவில்லை. இல்லை என்று நான் நினைக்கிறேன். எவ்வாறாயினும், இந்திய முஸ்லிம்கள் மற்ற முஸ்லிம் நாடுகளின் விவகாரங்களில் தலையிட வேண்டும் என்ற கருத்தை அவர் கடுமையாக எதிர்த்தார்.
எவ்வாறாயினும் இந்திய முஸ்லிம்கள், கிரேட் பிரிட்டனும் பிற ஐரோப்பிய சக்திகளைப் போலவே அதன் ஏகாதிபத்திய நலன்களுக்கு ஏற்றவாறு மட்டுமே முஸ்லிம் நாடுகளில் மீது அக்கறை கொண்டுள்ளது என்பதை விரைவில் கண்டுபிடித்தனர். இந்திய முஸ்லிம்களைப் பற்றிய இந்திய அரசாங்கத்தின் அணுகுமுறை இந்தியாவுக்கு வெளியே உள்ள முஸ்லிம் நாடுகளின் விவகாரங்களில் அவர்கள் தீவிர அக்கறை காட்டுவதைத் தடுக்க முயலும் ஒரு போதைப்பொருள் மட்டுமே என்று சந்தேகங்கள் எழுந்தன. படித்த முஸ்லிம்கள் அரசாங்கத்துடன் கூட்டணி வைத்திருப்பது அதன் இயல்பான செல்வாக்கை மக்களிடையே ஏற்படுத்தியது. உயர்குடியினரும் சாதாரணர்களும் அரசு தங்கள் நண்பர், ஹிந்துக்களுக்கு எதிரானது என்ற கருத்தாக்கத்தை உள்வாங்கிக்கொண்டனர். யூரோப்பியர்களும் எவ்வளவு முடியுமோ அவ்வளவு தூரம் அவர்கள் மனத்தில் இந்தக் கருத்தைத் திணித்தனர்.
ஆனால் இதற்கான எதிர்வினை வர வேண்டுமல்லவா. அது இரண்டு வழிகளில் வந்தது. முதலாவதாக, முஸ்லிம்கள் தங்கள் கோரிக்கைகளை மிக அதிகமாக, அரசாங்கம் கூட அவற்றை நிறைவேற்ற முடியாத அளவிற்கு உயர்த்தத் தொடங்கினர். இரண்டாவதாக, துருக்கி மற்றும் எகிப்தின் முஸ்லிம் சாம்ராஜ்யங்களின் படிப்படியான வீழ்ச்சி மற்றும் சிதைவு ஆகியவை பிரிட்டிஷ் நட்பின் மதிப்பைக் குறித்து இந்திய முஸ்லிம்களின் கண்களைத் திறந்தன. முதலில் எகிப்தின் மீதான ஆக்கிரமிப்பு நிகழ்ந்தது; அதன் பின் துருக்கிய சாம்ராஜ்யம் கிறிஸ்தவ மாகாணங்களின் இழப்பால் சுருங்கியது. அடுத்ததாக முஸ்லிம் நாடான திரிப்போலி மீது இத்தாலி போர் தொடுத்தது. இறுதியாக துருக்கியுடனான போர் நிகழ்ந்து. துருக்கிய சாம்ராஜ்யத்தை செவெரஸ் ஒப்பந்தத்தால் சிதைத்தது. இது சில முஸ்லிம் தலைவர்களின் அரசியல் கருத்துக்களில் முழுமையான மாற்றத்தைக் கொண்டு வந்து ஒத்துழையாமை இயக்கத்தைப் பற்றிய யோசனையை உருவாக்கியது.
இந்தக் காலகட்டத்தில் அரசோடு கூட்டணி வைத்து அதன் மீதான அரசியல் சார்பை வளர்த்த அணிக்கு எதிராக அரசியல் சுதந்திரத்தின் நோக்கங்களுக்காக இந்துக்களுடன் கூட்டணியில் நின்ற முஸ்லிம் தலைவர்கள் யாரும் இல்லை என்று நான் கூற முயலவில்லை. இறந்தவர்களில் திருவாளர்கள் பத்ருதீன் தியாப்ஜி, ரஹ்மத்துல்லா, ரசூல், மற்றும் தற்போது இருப்பவர்களில் மௌலானா அபுல் கலாம் ஆசாத், எம்.ஏ.ஜின்னா, ஹசன் இமாம், மற்றும் மஜார்-உல்-ஹக் ஆகியோர் இந்துக்களுக்கும் முஸ்லிம்களுக்கும் இடையிலான அரசியல் ஒற்றுமையின் பக்கம் நிற்கிறார்கள்.
கிரேட் பிரிட்டனின் சிறந்த முற்போக்குச் சிந்தனையாளரும் அரசியல்வாதியுமான லார்ட் மோர்லி, இந்திய அதிகாரத்துவத்தின் அழுத்தத்தின் காரணமாக, இந்தியாவில் சமூகரீதியான பிரதிநிதித்துவத்திற்கான அனுமதியை ஒருவழியாக வழங்கினார். இந்த ஏற்பாடு பின்னர் இரு சமூகங்களின் முற்போக்குத் தலைவர்களாலும் லக்னோ ஒப்பந்தத்தின் படி அங்கீகரிக்கப்பட்டது.
இது சுருக்கமாக, சமூக அடிப்படையிலான பிரதிநிதித்துவத்தின் வரலாறு. அதன் அவசியம் குறித்தோ அதை எதிர்த்தோ நான் எதுவும் கூறவில்லை, அதற்கு முன் நான் மறைந்த சர் சையத் அகமது கானின் கொள்கை குறித்து சுருக்கமாக கருத்து தெரிவிக்க விரும்புகிறேன். மேலும் இந்தியாவில் உலகளாவிய-இஸ்லாமியத்தின் வளர்ச்சியைக் கண்டறியவும் விரும்புகிறேன்.

Posted on Leave a comment

ஹிந்து முஸ்லிம் பிரச்சினை (1924)- லாலா லஜ்பத் ராய் (பகுதி 7) | தமிழில்: சுப்ரமணியன் கிருஷ்ணன்

பகுதி
7


சர்
சையது அகமது கானிலிருந்து இக்பாலுக்கு
சர் சையத் அகமது கான் சந்தேகத்திற்கு இடமின்றி
ஒரு சிறந்த மனிதர். அவர் நல்ல மனமுடையவர், தன்னலமற்றவர், தனது சமூகத்தின் நலன்களுக்காகத்
தன்னையே அர்ப்பணித்தவர். தன் சமூகத்திற்காகவே அவர் வாழ்ந்தார், மறைந்தார். அவரது கொள்கை
மூன்று கூறுகளைக் கொண்டிருந்தது:
(அ)மற்ற முஸ்லிம் நாடுகளின் விவகாரங்களில் தலையிடாதது.
(ஆ)உள்நாட்டில் முஸ்லிம்களின் நிலையை மேம்படுத்துவதற்கான
அனைத்து முயற்சிகளிலும் கவனத்தைச் செலுத்துவது.
(இ)பிரிட்டிஷ் அரசாங்கத்துடன் கூட்டணி.
அவரது பார்வையில், இம்மூன்றும் ஒன்றுக்கொன்று சார்ந்தவை.
தான் வாழ்ந்தவரை, தனது படித்த சக மதவாதிகளின் நம்பிக்கைக்குப்
பாத்திரமாகவே இருந்தார் அவர். ஆனால் அவர்களில் சிலர் இந்திய தேசிய காங்கிரஸிலும் ஆர்வம்
காட்டினர். அவரது மரணத்திற்குப் பிறகு ஒரு மாற்றம் ஏற்பட்டது. அவரைப் பின்பற்றியவர்களும்
அவரது மாணவர்களும் அவருடைய கொள்கையின் மூன்று கூறுகளையும் கைவிட்டனர். ஆனாலும் பெரும்பாலானோர்
அவரது கொள்கையை தொடர்ந்து நம்பிப் பின்பற்றி வந்தனர். இந்த நிலைமையைப் பின்வருமாறு
விளக்கலாம். உலகளாவிய இஸ்லாமிய வாதம், பிரிட்டிஷருக்கு எதிரான விரோதம்.
ஒத்துழையாமை இயக்கத்தின் தாக்கத்தினால் பெருமளவு
முஸ்லிம்கள் இந்திய தேசிய காங்கிரசில் இணைந்தனர்; ஆனால் பல சந்தர்ப்பங்களில் தேசியவாதம்
அவர்களின் இஸ்லாமிய வாதத்திற்கு அடுத்த இடத்திலேதான் இருந்தது என்று தோன்றியது. இந்திய
முஸ்லிம்கள் வெளிநாடுகளில் உள்ள சக முஸ்லிம்களுக்கு அனுதாபம் காட்ட வேண்டும் என்பது
தெளிவானதாக இருந்தது. வெளிநாட்டு முஸ்லிம்களின் துன்பங்கள் அவர்களது அனுதாபத்தை ஈர்த்தன,
அவர்களது வெற்றிகள் இங்குள்ளவர்களை உற்சாகப்படுத்தின. இது இயற்கையானது. இந்தியாவுக்கு
வெளியே இந்துக்கள் அதிகம் இல்லாததால் இந்துக்களால் இதை முழுமையாக உணர முடியாது. ஒருபுறம்
இதை ஒப்புக் கொள்ளும்போது, சர் சையத்தின் உள்நாட்டுக் கவனம் பற்றிய கொள்கை சிறந்தது
என்பதில் எனக்கு எந்தச் சந்தேகமும் இல்லை.
அரசியல் அல்லது மத ரீதியான தேசியவாதம் சர்வதேச
ரீதியான மதவாதத்திற்கு முன்னதாக இருக்க வேண்டும் என்பதை உலகளாவிய இஸ்லாமியவாதத்தின்
ஆதரவாளர்கள் ஒருபோதும் உணரவில்லை. வீட்டில் சுதந்திரமில்லாத நபர்கள், மற்றவர்கள் சுதந்திரத்தைப்
பெற அல்லது அதைத் தக்க வைத்துக் கொள்ள உதவ முடியாது. ஏழைகள், கல்வியறிவற்றவர்கள், ஆதரவற்றவர்கள்,
தன் வீட்டைச் சார்ந்துள்ளவர்கள் ஆகியோர் மற்றவர்களுக்கு உதவுவதற்காக தங்களிடம் உள்ளதைக்
கொடுக்க முடியாது. இந்த உணர்வு எவ்வளவு சிறந்ததாக இருந்தாலும், நடைமுறை அரசியலுக்கோ
அல்லது நல்ல ஒரு பொருளாதாரத்திற்கோ ஒவ்வாத ஒன்று. என்னைப் பொருத்தவரை இது ஒரு சிறந்த
மதரீதியான வழிமுறையாகவும் இருக்க இயலாது. இந்த யோசனைகளைப் பார்த்து எள்ளி நகையாடும்
சிலர் உள்ளனர், ஆனால் அது இந்த உண்மையைப் பாதிப்பதில்லை. கடந்த மூன்று ஆண்டுகளின் நிகழ்வுகள்
எனது நம்பிக்கையை குறைந்தபட்சம் இந்த விஷயத்தில் உறுதிசெய்துள்ளன. சர் சையத்தின் கொள்கை
அதை மாற்றியமைத்தவர்களின் கொள்கைகளை விட சிறந்ததாக இருந்தது.
குறிப்பு: கிலாபத் மற்றும் ஸ்மிர்னா நிதிகளுக்கான
முஸ்லிம் பங்களிப்புகளை திலக் ஸ்வராஜ்ய நிதியம், மலபார் நிவாரணம் மற்றும் முஸ்லிம்
கல்வி நிதி போன்றவற்றுடன் ஒப்பிடுக.
ஒரு இந்தியரின் முதல் நோக்கம் உலகத்தின் மற்ற எல்லா
நாடுகளுக்கும் மேலாக இந்தியாவை நேசிப்பதாக இருக்க வேண்டும். அப்போதுதான் அவர் ஒரு தேசபக்தராக
இருக்க முடியும். பிளவுபட்ட விசுவாசம் மற்றும் பிளவுபட்ட நேசம் நல்ல தேசியவாதிகளை,
தேசபக்தர்களை அல்லது நல்ல மதவாதிகளைக் கூட உருவாக்க முடியாது.
முஸ்லிம் கவிஞர்களில் மிகவும் திறமையான, பிரபலமான
ஒருவர் இரண்டு பாடல்களைப் பாடினார். ஒன்று சாரே ஜஹான் சே அச்சா இந்துஸ்தான் ஹமாரா
(உலகின் அனைத்து நாடுகளிலும், நமது இந்துஸ்தான் சிறந்தது), மற்றொன்று ஒரு முசத்தாஸ்
பல்லவியுடன் முடிவடைகிறது: ‘இது எனது நாடு, இதே எனது நாடு.’ இந்த பாடல்களின் சில வரிகளை
இங்கே காண்பது சுவாரஸ்யமானதாக இருக்கும், பாடலாசிரியரின் தேசபக்தியின் ஆழத்தையும்,
அவரை ஊக்கப்படுத்திய தேசியவாதத்தின் உயரத்தையும், சகிப்புத்தன்மையின் பரந்த மனநிலையையும்
இவை காட்டுகின்றன. முதலாவதாக
(மொழிபெயர்ப்பு)
மதம் பரஸ்பர விரோதத்தைக் கற்பிக்காது.
நாம் இந்தியர்; நம் நாடு இந்துஸ்தான்.
கிரீஸ், எகிப்து, ரோம் என்ற அனைத்தும் உலகத்திலிருந்து வெளியேற்றப்பட்டுள்ளன,
ஆனால் நம் பெயரும் தனித்தன்மையும் இன்னும் வாழ்கின்றன.
நம் வாழ்க்கை அழிந்துபோகாததற்கு சில காரணங்கள் உள்ளன,
ஆயினும் மாறிவரும் காலம் பல நூற்றாண்டுகளாக நம் எதிரியாக உள்ளது
இந்தப பாடல் பெரும்பாலும் ‘வந்தே மாதரம்’ என்ற
கீதத்திற்கு மாற்றாகப் பாடப்பட்டு தேசிய கீதத்தின் கண்ணியத்திற்கு ஈடாக உயர்த்தப்பட்டுள்ளது.
அடுத்த பாடலைப் பார்ப்போம்:
(மொழிபெயர்ப்பு)- “சிஸ்டி தனது சத்திய செய்தியை
வழங்கிய நிலம்; நானக் தத்துவ பாடலைப் பாடிய தோட்டம்; தார்தாரியர்கள் தங்கள் வீடாக ஏற்றுக்கொண்ட
நிலம்; ஹெட்ஜாஸ் மக்களை அரேபியாவின் பாலைவனத்தை விட்டு வெளியேறச் செய்த நிலம்; அதே
நிலம் என் பூர்வீக நிலம், அதே என் சொந்த நிலம்.”
2. (நிலம்)இது கிரேக்கர்களின் அதிசயத்தைத் தூண்டியது.
(நிலம்)அறிவியல் மற்றும் கலையை முழு உலகிற்கும் கற்பித்தது.. முதலியன.
3. தத்துவத்தின் பாடலை உலகம் கேட்ட இடம்; அரேபிய
நபி குளிர்ந்த காற்று போன்றவற்றைப் பெற்ற இடம்.. முதலியன
அடிக்குறிப்பில், முதல் வரி ஸ்ரீ கிருஷ்ணரின் புல்லாங்குழலின்
இசையைக் குறிக்கிறது என்றும், இரண்டாவது வரி நபி கூறியதின் ஒரு ஹதீஸ்: “அவர் இந்தியாவின்
திசையிலிருந்து குளிர்ந்த காற்றைப் பெற்றுக்கொண்டார்” என்றும் கூறப்பட்டுள்ளது.
(4) (நிலம்)யாருடைய வாழ்க்கைச் சூழல் சொர்க்கத்தின்
வாழ்க்கையைப் போன்றுள்ளதோ
(5) (நிலம்)இது கௌதமரின் நாடு, (இதனால்)ஜப்பானியர்களின்
புனித நிலம், (நிலம்)இது கிறிஸ்துவின் அன்பர்களுக்கு ஒரு சிறிய ஜெருசலேம்.
அதே கவிஞரால் ‘புதிய சிவாலா’ என்ற பெயரில் இயற்றப்பட்ட
மற்றொரு பாடல் உள்ளது – சிவனுக்கு அர்ப்பணிக்கப்பட்ட இப்பாடல் இந்து-முஸ்லிம் ஒற்றுமையின்
உன்னதமான உணர்வுகளால் நிறைந்துள்ளது. நான் அமெரிக்காவில் இருந்த போது இதை அடிக்கடி
படித்து ஒரு ஆங்கில இதழுக்காக மொழிபெயர்த்தேன். எனது மொழிபெயர்ப்பை டாக்டர் ஆனந்த குமாரசாமி
சரிபார்த்து அமெரிக்கப் பத்திரிகை ஒன்றில் வெளியிட்டார்.
இதைப் போலவே, குறிப்பிடத்தக்க மற்றும் பரிதாபகரமான
ஒரு கவிதை, சதா-இ-தர்த் (வலியின் அழுகை)இந்து-முஸ்லிம் ஒற்றுமை இன்மையைப் பற்றிப் புலம்புகிறது.
அதே வரிசையில் இன்னும் ஈர்க்கக்கூடியது தஸ்வீர்-இ-தர்த் (வலியின் சித்திரம்)என்று அழைக்கப்படும்
ஒரு கவிதை. இங்கே ஒரு சில வரிகளைக் கொடுக்க விழையும் என்னுடைய ஆர்வத்தை என்னால் அடக்க
இயலவில்லை.
(மொ.பெ)ஓ, இந்துஸ்தான், அந்தக் காட்சி என்னை அழ
வைக்கிறது. எல்லா கதைகளைக் காட்டிலும் போதனையைத் தரக்கூடியது உங்களது கதை.
அடுத்த வரிகள், இந்தியாவைப் பற்றிய துன்பியல் இலக்கியங்களை
(நௌஹா கவான்)வாசிப்பதன் கடமை விதிவசத்தால் ஒரு எழுத்தாளருக்கு ஒதுக்கப்பட்டுள்ளது என்ற
உண்மையை உரைக்கிறது.
(மொ.பெ)ஓ! மலர்களைப் பறிப்பவர்களே (வெளிநாட்டு
ஆட்சியாளர்களைக் குறிக்கிறது). நீங்கள் இலைகளின் சுவடுகளைக் கூட விட்டுவைக்கவில்லை.
உங்கள் நல்ல அதிர்ஷ்டத்தால், தோட்டக்காரர்கள் ஒருவருக்கொருவர் போரிடுவதில் ஈடுபட்டுள்ளனர்.
(இது இந்து முஸ்லிம் சண்டைகளைக் குறிக்கிறது).
பின்வரும் வரிகள் அடுத்து:
(மொ.பெ)ஓ, முட்டாள்களே, உங்கள் நாட்டை நினைத்துப்
பாருங்கள்; அதை அழிக்க வானத்தில் ஆலோசனைகள் நடக்கின்றன, துரதிர்ஷ்டம் உங்களை நெருங்குகின்றது.
என்ன நடக்கிறது, என்ன நடக்கப்போகிறது என்று பாருங்கள். பழைய கதைகளை மீண்டும் மீண்டும்
பேசுவதன் பயன் என்ன?
ஓ! இந்தியர்களே, நீங்கள் சரியான நேரத்தில் விழித்துக்
கொள்ளாவிட்டால், நீங்கள் வெளியேற்றப்படுவீர்கள். கதைகளில் கூட உங்களைப் பற்றிய குறிப்பேதும்
இருக்காது.
லாகூரில் வெளியிடப்பட்ட டாக்டர் இக்பாலின் உருது
கவிதைத் தொகுப்பில், அவரது கவிதைகள் மூன்று காலகட்டங்களாகப் பிரிக்கப்பட்டுள்ளன. முதலாவது
1905 உடன் முடிவடைகிறது. நாட்டின் அன்பையும் இந்து முஸ்லிம் ஒற்றுமையையும் சுவாசிக்கும்
அனைத்து கவிதைகளும் இந்தக் காலத்தைச் சேர்ந்தவை. இரண்டாவது 1908 உடன் முடிவடைகிறது.
மூன்றாவது 1908 இல் தொடங்குகிறது. நான் மேற்கோள் காட்டிய அனைத்து கவிதைகளும் முதல்
காலகட்டத்தைச் சேர்ந்தவை என்பது குறிப்பிடத்தக்கது. முதல் மற்றும் இரண்டாவது காலகட்டங்கள்
குறுங்குழுவாதத்திலிருந்து ஒப்பீட்டளவில் விடுபடுகின்றன. மூன்றாவது குறுங்குழுவாதமும்
மதவாதமும் நிறைந்தது.
உருது இலக்கியம் மற்றும் இந்திய தேசியவாதத்தின்
இந்த ரத்தினங்களை உலகளாவிய இஸ்லாமிய வாதத்தின் காலகட்டத்தில் இயற்றப்பட்ட பிற்காலப்
பாடல்களுடன் ஒப்பிடுங்கள். அவை இவ்வாறு தொடங்குகின்றன:
(மொ.பெ)சீனாவும் அரேபியாவும் நம்முடையது (போலவே)இந்தியா
நம்முடையது. நாம் முஸ்லிம்கள், உலகம் முழுவதும் எங்கள் பூர்வீக நிலம்.
இன்னும் பிற்கால கவிதைகளில் பின்வருபவை குறிப்பிடப்படுகின்றன:
(மொ.பெ)உங்கள் ஆடை விளிம்புகள் பூர்வீக நிலத்தின்
தூசியிலிருந்து விடுபட்டவை: ஜோசப் என்ற உனக்கு ஒவ்வொரு எகிப்தும் கானனாகிய மொழி.
தேசபக்தி அல்லது நாட்டுப்பற்று பற்றிய ஒரு கவிதையில்
கவிஞர் அதன் தீமைகளைப் பாடுகிறார், தேசபக்தி என்ற மரத்தின் வேர்களை நபி வெட்டியதைக்
குறிக்கிறார். நவீன சக்திகளின் புதிய, சிக்கலான ஆயுதம் இது என்று அவர் கூறுகிறார்.
பார்த்தீர்களா… என்ன ஒரு மாற்றம்! ஆனால் இன்னும்
ஒரு குறிப்பிடத்தக்க விஷயம் என்னவென்றால், கிலாபத் இயக்கத்தின் சிறந்த நாட்களில் இதுபோன்ற
நாட்டுப்புறப் பாடல்கள் இயற்றப்பட்டுள்ளன, இன்றும் பஞ்சாபில் உள்ள முஸ்லிம்களால் பாடப்படுகின்றன.
இது போன்ற எழுத்துக்கள், பாடல்களால் இஸ்லாமியர்களின்
இளைய தலைமுறையினர் மனதில் எந்தவிதமான ஒரு மனப்பான்மை உருவாகியிருக்க வேண்டும் என்பதை
வாசகர் கற்பனைக்கே விட்டுவிடுகின்றேன்.
டாக்டர் முஹம்மது இக்பால் ஒரு சாதாரணக் கவிஞர்
இல்லை. அவர் ஒரு சிறந்த அறிஞர், அருமையான பாடலாசிரியர். பல மொழிகளில் தேர்ச்சி பெற்றவர்.
அவரது எழுத்துக்களும் கவிதைகளும் ஒவ்வொரு படித்த முஸ்லிமின் வீட்டிலும் காணப்படுகின்றன.
சொல்லப்போனால், பெரும்பாலான ஹிந்துக்களின் வீடுகளிலும் கூட உள்ளன. அவர் எந்த வகையிலும்
இந்த கருத்துக்களுக்கான தனிப்பட்ட சொந்தக்காரர் இல்லை. நான் அவரின் அபிமானியாக இருப்பதால்
அவரைத் தேர்ந்தெடுத்துள்ளேன். நான் அவரது பாடல்களைத் தொடர்ந்து வாசிப்பவனாக இருந்தேன்.

Posted on Leave a comment

ஹிந்து முஸ்லிம் பிரச்சினை (1924) – லாலா லஜ்பத் ராய் (பகுதி 5) | தமிழில்: கிருஷ்ணன் சுப்பிரமணியன்

பகுதி – 5


“தீண்டாதகாதவர்களும்“காஃபிர்களும்
கடந்த கட்டுரையில் வலியுறுத்தப்பட்ட கருத்துகள்
மிகவும் முக்கியமானவையாகவும் பொருத்தமானவையாகவும் இருப்பதால், அவற்றிற்கு அதிக முக்கியத்துவம்
கொடுத்ததற்காக நான் வருத்தம் தெரிவிக்க மாட்டேன். (அ) வெவ்வேறு மதங்களை, அவர்கள் ஒப்புக்
கொள்ளும் விஷயங்களை வலியுறுத்துவதன் மூலமும், அத்தியாவசியமற்றவற்றை நீக்குவதன் மூலமும்,
அவற்றிற்கிடையேயான வேறுபாடுகளை குறுகிய வரம்புகளுக்குள் கட்டுப்படுத்துவதன் மூலமும்
முடிந்தவரை ஒருங்கிணைப்பது. (ஆ) எவருடைய நம்பிக்கையின் ஆணிவேரையும் அசைக்காத வகையில்
சமூகங்களுக்கிடையேயான தொடர்புகளை மேம்படுத்த ஏதுவாக அனைத்துத் தடைகளையும் நீக்குதல்
ஆகிய இரண்டையும் சாத்தியமாக்க ஒவ்வொரு முயற்சியும் மேற்கொள்ளப்பட வேண்டும்
தீண்டாமையை எடுத்துக்கொள்வோம். ஹிந்து சாஸ்திரங்களில்
அதற்கான எந்த அங்கீகாரத்தையும் நான் காணவில்லை. வரலாற்றில் அதைப் பற்றி எதுவும் குறிப்பிடப்படவில்லை.
தீண்டத்தகாதவர்களைப் பொருத்த விஷயத்தில், மிகவும் விவேகமான ஹிந்துக்கள், குறைந்தபட்சம்
அது புத்தியில்லாத, மனிதாபிமானமற்ற, சகித்துக்கொள்ள முடியாத விஷயம் என்று ஒப்புக் கொள்கிறார்கள்,
ஏனெனில் அவர்கள் ஒரே மதத்தைப் பின்பற்றுபவர்களாகவும், உயர் சாதிகள் என்று அழைக்கப்படுபவர்களைக்
கொண்ட அதே சமூகத்தைச் சேர்ந்தவர்களாகவும் இருக்கிறார்கள். ஆர்ய சமாஜத்தைப் போன்ற சில
மேம்பட்ட சீர்திருத்தவாதிகள், அவர்களுக்குப் பூணூல் அணிவிப்பதன் மூலமும், சமபந்தி போஜனங்கள்
நடத்துவதன் மூலமும், அவர்களுடன் திருமண உறவுகளைச் செய்துகொள்வதன் மூலமும் சமூகத்தில்
அவர்களை உயர்த்துவதற்குத் தயாராக உள்ளனர். மிகவும் பழமைவாதிகளாக இருப்பவர்கள் கூட பல
சந்தர்ப்பங்களில் தங்கள் வீட்டுத் தரையில் அவர்களை (நடக்க) அனுமதிக்கவும், பொதுப்பள்ளிகளில்
அவர்களை அனுமதிக்கவும், மற்றும் தொடுதலின் மூலம் மாசுபடுதல் ஏற்படுகிறது போன்ற கருத்துகளையும்
அகற்றத் தயாராக உள்ளனர். அவர்கள் விஷயத்தில் குறைந்தபட்சம், தீண்டாமை அழிந்துவிட்டது
என்றும் மிகக் குறுகிய காலத்தில் மறைந்துவிடும் என்றும் நான் நம்புகிறேன்.
தீவிரமான பழமைவாதிகள் சந்தேகத்திற்கு இடமின்றி
இதை எதிர்ப்பார்கள், கோபம் கொள்ளுவார்கள், ஆத்திரமடைவார்கள். இங்கேயும் அங்கேயுமாக
அவர்கள் சீர்திருத்தவாதிகளை சமூகத்திலிருந்து விலக்கி வைத்து அவர்களுடனான சமூக உறவுகளை
முறித்துக் கொள்வார்கள். ஆனால் சீர்திருத்தவாதிகளின் எண்ணிக்கை ஏற்கெனவே மிகப் பெரியது,
அது ஒரு கட்டத்தில் பழமைவாதிகளை ஒன்றுமில்லாமல் செய்யும் அளவிற்கு நாளுக்கு நாள் பெரியதாக
வளர்ந்து வருகிறது. மகாத்மா காந்தி அல்லது சேத் ஜம்னாலால் பஜாஜ் அல்லது சுவாமி ஷ்ரதானந்த்
அல்லது லாலா ஹன்ஸ் ராஜ் ஆகியோரின் விஷயத்தை எடுத்துக் கொள்ளுங்கள். மரபுவழி ஹிந்து
சமூகத்திற்கு அவர்களை வெளியேற்றுவதற்கும், ஹிந்து மதத்திலிருந்து ஒதுக்கி வைப்பதற்கும்
விருப்பமும் சக்தியும் உள்ளதா? அந்த வேகத்தை அதிகப்படுத்துவதற்கும், மரபுவழிகளின் உணர்ச்சிகளைக்
காயப்படுத்துவதற்கும் நான் ஆதரவாக இல்லை. ஆனால் இந்த விஷயத்தில் குறைந்தபட்சம் மரபுவழி
அழிந்துகொண்டிருக்கிறது என்பதை நான் அறிவேன். அதன் நாட்கள் உண்மையில் எண்ணப்பட்டு வருகின்றன.
ஹிந்துக்கள் அல்லாதவர்களைப் பொருத்தவரை, தீண்டாமை
வேறு வடிவத்தை எடுக்கும். அவர்கள் விஷயத்தில், தொடுவதன் மூலம் மாசுபாடும் விஷயம் அங்கே
அங்கீகரிக்கப்படவில்லை. ஆனால், அவர்கள் தொட்ட உணவை உண்ணவோ அல்லது தண்ணீரை அருந்தவோ
அனுமதி இல்லை. இந்த நடைமுறையும் அழிந்து வருகிறது. நான் கூறியது போல, ஹிந்து சாஸ்திரங்களில்
அதற்கான எந்த அங்கீகாரத்தையும் என்னால் கண்டுபிடிக்க முடியவில்லை. மாட்டிறைச்சி சாப்பிடுபவர்களாக
இருந்த வெளிநாட்டு ஆட்சியாளர்களுடன் ஒத்துழைக்காத யோசனையின் அடிப்படையில் இது இருக்கலாம்.
இந்தியாவில் முஸ்லிம்கள் மக்களின் எதிரிகளாகவோ அல்லது அவர்களை வென்றவர்களாகவோ இருந்தவரை
இது நல்லதாகவும் பயனுள்ளதாகவும் இருந்தது. மேலும் ஹிந்துக்கள் ஒரு ஹிந்து ராஜ்யம் அமைப்பார்கள்
என்ற எதிர்பார்ப்பு இருந்த வரை இதற்கான தேவை இருந்தது. இது இனி சாத்தியமில்லை. 8 முதல்
16 ஆம் நூற்றாண்டுகளின் எதிரிகள் இன்று இந்திய மக்களில் ஒரு முக்கியமான, ஒருங்கிணைந்த
பகுதியாக உள்ளனர். அவர்கள் வெளிநாட்டவர்கள் அல்லது ஆட்சியாளர்கள் அல்ல. இனரீதியாக அவர்கள்
நம் எலும்பின் ஒரு பகுதி, சதையின் ஒரு அங்கம்.
முன்பு ஒரு காலத்தில், ஒரு முஸ்லிம் தொட்ட தண்ணீரைக்
குடித்த அல்லது சாப்பிட்ட ஒரு ஹிந்து உடனடியாக ஹிந்து மதத்திடமிருந்து விலகிப்போனார்.
மீண்டும் அதனிடம் திரும்ப இயலாத அளவுக்கு அவர் விலக்கப்பட்டார். ஆனால் இப்போது அது
நல்லவேளையாக வழக்கொழிந்துவிட்டது. அதற்காக குரு கோவிந்த் சிங், சுவாமி தயானந்த் மற்றும்
பிற சீர்திருத்தவாதிகளுக்கு நன்றி தெரிவிக்கவேண்டும். பிறப்பால் இஸ்லாமியாரன ஒருவர்
கூட இப்போது ஹிந்து சமுதாயத்தில் இணையலாம். இந்தச் சூழ்நிலைகளில் இந்தத் தப்பெண்ணத்தைத்
தொடர அல்லது நிலைத்திருக்கச் செய்ய இப்போது எந்தவிதமான காரணமும் இல்லை. ஆனால் இது போன்ற
தப்பெண்ணங்கள் அழிந்துபோக சிறிது காலம் ஆகும். அது அழிய வேண்டும் எனும்போது நம்முடைய
முயற்சிகளால் அதை அழிக்க ஏன் அவசரப்படக்கூடாது? சில பிரபலமான ஹிந்துக்கள் எனது கூற்றுக்கு
விதிவிலக்காக இருப்பார்கள் என்பது எனக்குத் தெரியும், அவர்கள் இதற்காக என்னைக் கண்டிக்கக்கூடும்.
ஆனால் உண்மையை மட்டுமே, நான் முழு உண்மை என்று நான் நம்புவதை மட்டுமே, பேசுவதற்கு நான்
வந்துள்ளேன்.
அண்டை அயலாரிடையே நல்லெண்ணத்தை ஏற்படுத்துவதற்கும்,
ஐக்கிய இந்தியாவை உருவாக்குவதற்கும், தற்போதுள்ள சார்புநிலைகளை விட்டுவிட வேண்டும்
என்பது முற்றிலும் அவசியம். சமூக உறவுகள் விஷயத்தில் இத்தகைய தடைகள் அங்கீகரிக்கப்பட்டு
நடைமுறைப்படுத்தப்படும் நிலையில் ஒரு ஐக்கியப்பட்ட தேசத்தை நீங்கள் உருவாக்க முடியாது.
மேலும், மோசமான நடைமுறைகளை ஒழிப்பது மற்றொரு வழியில் ஹிந்து மதத்திற்கு பயனுள்ளதாக
இருக்கும். ஒரு ஹிந்து, குடிநீரை அருந்துவதன் மூலம் அல்லது ஒரு முஸ்லிம் தொட்ட உணவை
சாப்பிடுவதன் மூலம் கட்டாயமாக மதமாற்றம் செய்யப்படுகிறார் என்ற அச்சத்தையும் இது நீக்கிவிடும்.
ஒரு தடையாக இருக்கும் கட்டுப்பாடுகளை அகற்ற இதை நான் பரிந்துரைக்கிறேனே அன்றி, சமபந்தி
உணவருந்துவதை நான் அறிமுகப்படுத்துவதாக நீங்கள் இதை எடுத்துக்கொள்ளக்கூடாது.
மற்றொரு முக்கியமான விஷயத்தை காண்போம். முஸ்லிம்களின்
பார்வையில் ஹிந்துக்கள் அனைவரும் காஃபிர்கள் என்று ஒரு காலம் இருந்தது. தவிர, ஒரு காஃபிரின்
சொத்து மற்றும் பெண்கள் ஒரு முஸ்லிமுக்கு சட்டபூர்வமான போர்ப் பரிசுகள் என்று மறைமுகமாக
நம்பப்பட்டது. காலங்கள் இப்போது மாற்றமடைந்துள்ளன, அதனுடன் காஃபிர் என்ற கருத்தாக்கமும்
மாற்றப்பட வேண்டும். . ஒவ்வொரு முஸ்லிம் அல்லாதவரும் ஒரு காஃபிர் என்று வரையறை செய்யப்பட்டால்
ஒழிய ஒரு கடவுளை நம்பி வணங்கும் எந்த ஹிந்துவும், எந்த மொழியினாலும் காஃபிர் என்று
அழைக்கப் படக்கூடாது. ஏராளமான முஸ்லிம்களின் பார்வையில் பிந்தையது ஒரு காஃபிரின் சரியான
வரையறை; உலேமாக்களின் கூற்றுப்படி, அல்லாஹ்வையும் அவருடைய தூதரையும் நம்புகிறார்கள்
என்றாலும், இஸ்லாத்தின் பிற கொள்கைகளை புரிந்துகொண்டு பின்பற்றாத முஸ்லிம்களும் காஃபிர்கள்தான்.
உதாரணமாக, அவர்கள் சர் சையத் அகமதுவை ஒரு காஃபிர்
என்று அவர்கள் கூறினர். மேலும் அவர்கள் கடியனின் மிர்ஸாவைப் பின்பற்றுபவர்களையும் காஃபிர்கள்
என்று கண்டிக்கிறார்கள். அவர்கள் சொல்வது சரி என்றால், எச்.எச்.ஆகா கான் மிகப்பெரிய
காஃபிர். அதே போல் காசி முஸ்தபா கமல் பாஷா மற்றும் ஜாக்லுல் பாஷா ஆகியோரும் கூட. ஒரு
காஃபிர் குறித்த அவர்களின் வரையறை சரியாக இருந்தால், அவர்களுக்கும் உலகின் பிற பகுதிகளுக்கும்
இடையில் சமாதானம் இருக்கவே முடியாது. அவ்வாறான நிலையில், ஹிந்து-முஸ்லிம் ஒற்றுமையைப்
பற்றிய பேச்சு அனைத்தும் மேலோட்டமான, அபத்தமான, பாசாங்குத்தனமானதாகும். ஒத்துழையாமை
பிரசாரத்தின் போது, சில உலேமாக்கள் குர்ஆனின் குறிப்பிட்ட ‘அயதிகளை’ (பிரிவுகளை) மேற்கோள்
காட்டினர். அதன்படி முஸ்லிம்கள், அவர்களோடு நட்பாக இருப்பவர்கள், அவர்களிடம் விரோத
பாவம் காட்டுபவர்கள், நெருப்பையும் வாளையும் அவர்கள் வீட்டிற்குள் கொண்டு வந்தவர்கள்
அல்லது அவர்களைக் காயப்படுத்தியவர்கள் போன்ற முஸ்லிம்கள் அல்லாதவர்களுடன் சட்டபூர்வமான
உடன்படிக்கை செய்துகொள்ளலாம். வெளிப்படையாகச் சொல்வதானால், இந்த வகையான சிறப்புச் சலுகைகள்
என் மனதைக் கவரவில்லை. இது போன்ற இயந்திரத்தனமான ஒற்றுமை நம்மை ஒரு தேசமாக உருவாக்காது.
நமக்குத் தேவைப்படுவது ஒரு உணர்வுபூர்வமான ஒன்றியம். ஹிந்துக்கள் ‘காஃபிர்கள்’ ஆக இருந்தால்,
ஹிந்துக்களுக்கும் முசல்மான்களுக்கும் இடையிலான ஒற்றுமை பற்றிய பேச்சு அனைத்தும் அபத்தமானது.
இந்தியாவிலோ அல்லது வெளியிலோ உள்ள முஸ்லிம்களுக்கும்
அவர்களது அமைப்புகளுக்கும் மற்ற முஸ்லிம்களைப் பிணைக்க எந்தவொரு சட்டபூர்வமான உரிமையோ
அதிகாரமோ இல்லை. தலைவர்கள் வருவார்கள், போவார்கள்; ஆனால் ஒட்டுமொத்த முஸ்லிம் சமூகத்தின்
தரப்பில் பேசக்கூடிய யாரும் இந்தியாவில் கிடையாது. லக்னோவின் உடன்படிக்கை அரசாங்கத்தால்
ஏற்றுக்கொள்ளப்பட்டு சட்டமாக்கப்பட்டாலொழிய அதற்கு எந்த மதிப்பும் கட்டுப்படுத்தக்கூடிய
சக்தியும் இல்லை. காங்கிரஸ் அல்லது கிலாபத்தின் கூட்டத்தில் செய்யப்பட்ட எந்த ஒப்பந்தமும்
சட்டபூர்வமானதில்லை. தற்போதைய தலைவர்கள் அல்லது ஜாமியத்-உல்-உலேமா ஆகியோரால் ஒப்புக்
கொள்ளப்பட்ட எதையும் வேறு எந்த முஸ்லிமும், அடுத்தடுத்த தலைமுறையினரும் இன்னும் அதிக
சக்தியுடன் கேள்வி கேட்க முடியும். சட்டபூர்வமான ஒரு ஒப்பந்தம் அல்லது உரிமைகள் அறிக்கையின்
ஒரு பகுதியை ஏற்படுத்துவது கூட ஹிந்துக்கள் மற்றும் முஸ்லிம்களின் எதிர்காலத் தலைமுறையினரைக்
கட்டுப்படுத்தாது. சட்டங்களை உருவாக்குபவர்களோடு சட்டங்கள் மாறுபாடடைகின்றன. இன்று
உருவாக்கப்பட்ட ஒரு சட்டத்திற்கு ஐம்பது ஆண்டுகளுக்குப் பின் எந்த மதிப்பும் இல்லாமல்
போகலாம். இப்பேற்பட்ட சூழ்நிலைகளில், ஒப்பந்தங்கள் நம்மைப் போதுமான தூரம் அழைத்துச்
செல்லாது. தேவைப்படுவது ‘மன் மாற்றம்’. தற்போதைய தலைமுறையின் முஸ்லிம் தலைவர்களின்
அனைத்து முயற்சிகளும் ஹிந்துக்கள் காஃபிர்கள் என்ற கருத்தை மறுபரிசீலனை செய்ய வைப்பதாக
இருக்கவேண்டும்.
சாதாரணமாக, கிராமங்கள் மற்றும் சிறு நகரங்களில்
ஹிந்துக்கள் மற்றும் முஸ்லிம்களின் உறவுகள் மிகவும் சுமுகமானவை. தற்போதைய பதற்றம் கடந்த
ஐம்பது ஆண்டுகளில் ஏற்பட்டதாகும். ஆனால் கடந்த மூன்று ஆண்டுகளில் நடந்தது என்பது எல்லா
‘சாதனைகளையும்’ முறியடித்தது. இந்தியா ஸ்வாராஜ்யத்திற்கு தகுதியற்றது என்பதை நிரூபிக்க
சிறப்பு முயற்சிகள் மேற்கொள்ளப்பட்டுள்ளன என்றும், அரசியல் சீர்திருத்தங்கள் விஷயத்தில்
மேலும் எந்த முன்னேற்றமும் பாதுகாப்பானது இல்லை என்றும் சிலர் கருதுகின்றனர். சில பிரிவுகளில்
முழுப் பொறுப்பையும் வெளிநாட்டு அரசாங்கத்தின் அதிகாரிகள் மீது வீசும் போக்கு உள்ளது.
அவர்களுக்கு அதில் ஒரு பங்கு உண்டு என்பதை மறுக்க முடியாது என்ற போதிலும் முஸ்லிம்
மௌல்விக்கள், மௌலானாக்கள், அமைப்புகள் ஆகியவற்றின் பங்கு மிகப் பெரியது என்பதை இங்கு
நினைவுகூரவேண்டும். இப்படிச்சொல்வதால் ஹிந்துக்கள் மிகவும் அப்பாவிகள் என்றும் முடிவு
செய்ய முடியாது.
ஹிந்துக்களுக்கும் முஸ்லிம்களுக்கும் இடையில்
எங்கெல்லாம் கலவரம் நடந்தாலும், பிந்தையவர்கள் முந்தையவர்களைக் கொள்ளையடித்து, அவர்கள்
கோயில்களை இழிவுபடுத்தி, அவர்கள் வீட்டுப் பெண்களைத் தாக்கியுள்ளனர், ஹிந்துக்கள்
‘காஃபிர்கள்’ என்ற கருத்தின் தாக்கத்தை அவர்கள் இப்படிக் காட்டிக்கொடுக்கின்றனர். அதாவது
முஸ்லிம்கள் ஹிந்துக்களுடனான ஒரு போரில் உள்ளனர், அவர்களுடைய சொத்துகளும் பெண்களும்
முஸ்லிம்களுக்கு ஹலால் ஆகும் என்ற கருத்தாக்கத்தை வெளிப்படுத்துகின்றனர். சிலர், இதைச்
சமூக விரோதிகளின் செயல் என்று கூறுகின்றனர். நான் இல்லை என்று மறுக்கிறேன். இந்தக்
கலவரங்கள் சமூக விரோதிகளை விட புத்திசாலித்தனமானவர்களால் செயல்படுத்தப்படுகிறன. முக்கியமான
நபர்களால் இவை ஆதரிக்கப்பட்டு, ஊக்குவிக்கப்படுகின்றன. இதை களத்தில் நிகழ்த்துவர்கள்
மட்டுமே சமூக விரோதிகள், மதவெறியர்கள், வறியவர்கள்.
ஒரு மதிப்புமிக்க முஸ்லிம் தலைவர் ஹிந்துக்கள்
பணக்காரர்கள், முஸ்லிம்கள் ஏழைகள் என்ற கோட்பாட்டை முன்வைத்து அது இந்தக் கலவரங்களை
விளக்குகிறது என்கிறார். இந்த விளக்கம் சரியானது என்று நாம் கருதினால், ஏழை முஸ்லிம்கள்
தங்கள் சக மதத்தைச் சேர்ந்த பணக்காரர்களை ஏன் கொள்ளையடிக்கவில்லை என்ற உண்மையை எப்படி
விளக்குவது? உண்மையான விளக்கம் என்னவென்றால், ஒரு சாரர் முஸ்லிம்கள் என்பதும் ஹிந்துக்கள்
காஃபிர்கள் என்பதும்தான். இந்த கருத்து வெகுஜன மற்றும் முஸ்லிம் நடுத்தர வர்க்கங்களின்
மனதில், புத்திசாலித்தனமான பிரசாரகர்கள் மற்றும் செல்வாக்கு மிக்க தலைவர்களால் நன்கு
விதைக்கப்பட்டுள்ளது. இந்த கருத்தை அழிப்பதும்,, ஹிந்துக்கள் காஃபிர்கள் அல்ல என்ற
உண்மையை அவர்களின் சக மதவாதிகளின் மனதில் நிலைநிறுத்துவதும் கௌரவம் மிக்க முஸ்லிம்
தேசியவாதத் தலைவர்களின் கடமையாகும், சண்டைகள் நேரும் சந்தர்ப்பத்தில் கூட, ஹிந்துக்களின்
கோயில்கள், பெண்கள் மற்றும் அவர்களின் சொத்துக்கள் மதிப்பில்லாதவை, தாக்குதல்களுக்கு
அப்பாற்பட்டவை.

(தொடரும்…)

Posted on Leave a comment

ஹிந்து முஸ்லிம் பிரச்சினை (1924) பகுதி 4 | லாலா லஜ்பத் ராய், தமிழில்: கிருஷ்ணன் சுப்பிரமணியன்



குறுகிய இனவாதம்
சுதந்திரத்தைப் பெறுவதிலிருந்து நம்மைத் தடை செய்கிறது

பகுதி 
சென்ற கட்டுரையில் செய்யப்பட்ட அவதானிப்புகள் பல அறிவுசார்ந்த
கேள்விகளை எழுப்புகின்றன. இந்தப் பிரச்சினையின் அரசியல் மற்றும் பொருளாதார அம்சங்களுக்கு
வருவதற்கு முன்பு அவற்றை விரிவாக விவாதிப்பது அவசியமாகும். ஹிந்து மற்றும் இஸ்லாமிய
மதங்களும் கலாசாரங்களும் தங்களைப் பின்பற்றுபவர்களை இயற்கையாகவே ஒருவருக்கொருவர் விரோதப்
போக்குடையவர்களாக மாற்றும் அளவிற்கு அடிப்படையாக வேறுபட்டதா? அல்லது இன்னும் குறிப்பாக,
ஒன்றுக்கொன்று விரோதமானதாக இருக்கிறதா? அப்படியானால், இரண்டிற்கும் இடையில் ஒரு ஒற்றுமையை
ஏற்படுத்த நமக்கு என்ன மாதிரியான வாய்ப்புகள் உள்ளன? ஹிந்து மதம் கறாராக வரையறுக்கப்பட்ட
ஒன்று அல்ல. அப்படி அதை வரையறுப்பதும் கிட்டத்தட்ட சாத்தியமற்றது. அது ஒரு வாழ்க்கை
முறை. அதில் சாதி ஒரு முக்கிய அங்கம். சாதி இருக்கும் வரை, மற்ற மத சமூகங்களுடன் எளிதான,
சாத்தியமான ஒற்றுமையை ஏற்படுத்தக்கூடிய அளவிற்கு அதை சகிப்புத்தன்மையுடையதாகவோ முற்போக்கானதாகவோ
மாற்ற இயலாது.
இருப்பினும், ஒரு கடுமையான சாதி அமைப்பு மற்றும் சமூக ஒழுக்க
நெறிமுறைகள் இருந்தபோதிலும், உலகின் அனைத்து பெரிய மதங்களிலும் ஹிந்து மதம் மிகவும்
சகிப்புத்தன்மை கொண்டது என்பது ஒப்புக்கொள்ளப்பட்ட உண்மை. ஹிந்து மதம் மற்ற மதங்களைச்
சேர்ந்த மக்களின் நம்பிக்கைகள் அல்லது விஸ்வாசத்தைக் கேலி செய்வதோ, இகழ்வதோ இல்லை:
பிற மதத்தினர் தங்கள் சொந்த நம்பிக்கைகளை வளர்த்துக் கொள்வதற்கும் அதன்மூலம் ஆன்மிக
திருப்தியைப் பெறுவதற்கும் உள்ள உரிமையை இது கேள்விக்குட்படுத்தாது. இரட்சிப்பின் ஒரே
ராஜபாட்டை என்று அது பிரத்தியேக உரிமை கோரவில்லை. மற்றவர்களை நரகத்திலிருந்தோ அல்லது
அழிவுகளிலிருந்தோ காப்பாற்றுவதாகச் சொல்லி அவர்களை மதம் மாற்ற அது முனைவதில்லை. சொல்லப்போனால்,
வெவ்வேறு நபர்களுக்கு, உடல், மன மற்றும் ஆன்மிக வளர்ச்சிகளின் வெவ்வேறு கட்டங்களில்,
கடவுளை அணுகுவதற்கும் ஆத்மதிருப்தியையும் மோட்சத்தையும் பெறுவதற்கும் வெவ்வேறு வழிகள்
உள்ளன என்பதை இது வெளிப்படையாகக் கூறுகிறது. அதைப் பின்பற்றுபவர்களுக்கு, அவர்கள் விரும்புவதை
நம்புவதற்கும், அவர்கள் விரும்பியபடி வழிபடுவதற்கும் முழு சுதந்திரத்தை ஹிந்து மதம்
அனுமதிக்கிறது.
அதன் கடுமையான சமூகக் குறியீடும் சாதி அமைப்பும் கூட இப்போது
தளர்ந்து கொண்டு வருகின்றன. முன்பெல்லாம் ஹிந்து சமூகம் அதன் உறுப்பினர்களை மிகச்சாதாரணமான
காரணங்களுக்காக, அடிப்படையற்ற குற்றங்களைச் சாட்டி அதிலிருந்து வெளியேற, அதாவது சாதிப்பிரஷ்டம்
செய்துவந்
துள்ளது. தற்போதைய
காலகட்டத்தில் அதன் சமூகக் கோட்பாடுகளைப் புறக்கணிக்கும் உறுப்பினர்களுடன் எல்லாவிதமான
சமரசங்களையும் செய்து கொள்ளத் தயாரானதோடு, அவர்களைத் தன் சமூகத்திலேயே வைத்திருக்க
மெனக்கெடுகிறது. ஒருகாலத்தில் உயர்சாதிக் குடும்பங்கள், பணக்காரர்கள், செல்வாக்கு மிக்கவர்கள்,
பண்பட்டவர்கள் ஆகியோர் கூட ஹிந்து சமூகத்திலிருந்து அடிப்படையில்லாத காரணங்களுக்காக,
சந்தேகத்தின் பெயரிலும் மதவெறியின் பெயரிலும் சாதிப்பிரஷ்டம் செய்யப்பட்டனர். இப்போது
மாட்டிறைச்சி சாப்பிடுபவர்கள் கூட பொறுத்துக்கொள்ளப்படுகிறார்கள், மன்னிக்கப்படுகிறார்கள்,
கௌரவிக்கப்படுகிறார்கள். ஹிந்து சமுதாயத்தில் ஏராளமான ஆண்களும் பெண்களும் உள்ளனர்.
அதில் கௌரவமான, மரியாதைக்குரிய உறுப்பினர்கள் உள்ளனர். அவர்கள் அதன் சமூகக் கோட்பாடுகளின்
மிக முக்கியமான நியதிகளை வெளிப்படையாக மறுத்து, மீறுகின்றனர். சாதிக்கு வெளியே திருமணம்
செய்து கொண்டவர்கள், வெளிநாட்டவர்களைத் திருமணம் செய்தவர்கள், தடைசெய்யப்பட்ட உணவை
உண்டு அதை மறைக்காத ஆண்கள், தடைசெய்யப்பட்ட மதுபானங்களை எடுத்துக்கொள்பவர்கள், வேதங்களைக்
கேலி செய்யும் நாத்திகர்கள் ஆகியோர் அவர்களில் அடங்குவர்.. இவர்களில் ஹிந்து சமுதாயத்தின்
குறிப்பிடத்தக்க தலைவர்கள் சிலர் இருப்பதைக் காண்கிறோம்.
இந்த விசித்திரமான மாற்றத்தை நாம் எவ்வாறு விளக்க முடியும்?
இதற்கான காரணம் என்ன? இது எதைக் குறிக்கிறது? என்னைப் பொருத்தவரை, இந்த மாற்றம் உயர்நிலை
ஹிந்துமதம் என்பது அதன் வடிவங்களுக்கும் சம்பிரதாயங்களுக்கும் மேலானது என்று அதன் சமூகம்
மற்றும் உறுப்பினர்கள் உணர்ந்ததால் ஏற்பட்டிருக்கிறது. அது மனம், உணர்வு சார்ந்த கலாசாரம்.
குறிப்பிட்ட நியதிகளின் அடிப்படையில் உண்பது, குடிப்பது, ஏன் மணம்புரிவது ஆகியவற்றைச்
சார்ந்ததல்ல. இந்த உணர்தல்தான், படிவங்களுக்கும் சூத்திரங்களுக்கும் மேலாக உயர்ந்துள்ள
ஆண்களையும் பெண்களையும் ஹிந்து மதத்தைப் பற்றி இன்னும் பெருமிதம் கொள்ள வைக்கிறது,
தங்கள் குழந்தைகள் மற்றும் அவர்களின் குழந்தைகளின் நலனுக்காக அதன் உறுதிப்படுத்தப்பட்ட
தொடர்பைப் பற்றிக் கவலை கொள்ள வைக்கிறது. இந்த உணர்தல்தான் மாட்டிறைச்சி சாப்பிடுபவர்கள்,
வெளிநாட்டுப் பெண்களின் கணவர்கள், வேதங்களைக் கேலி செய்பவர்கள், சுருக்கமாக, வழக்கத்திற்கு
மாறான மற்றும் வெளிப்புறமாக இந்து அல்லாத மக்களைப் போன்று தோன்றுபவர்கள் பழமைவாதிகளோடு
தோளோடு தோள் சேர்ந்து ஹிந்து மதத்தின் உரிமைக்காக, அதன் கோவில்கள், தலங்கள், விழாக்கள்,
நடைமுறைகள், ஆகியவற்றைக் காப்பதற்காக முன்னிற்பதை விளக்குகிறது. ஹிந்து மதத்தின் மீது
ஹிந்து அல்லாத மத போதகர்கள், பிரசாரம் செய்வோர் ஆகியோர் செய்யும் கண்டனங்களை அவர்கள்
கடுமையாக எதிர்க்கவும் இதுவே காரணமாக அமைகிறது.
ஆனால் இந்த நிகழ்வை விளக்கும் மற்றொரு காரணமும் உள்ளது. ஒருவரது
பொருளாதார மற்றும் அரசியல் வாய்ப்புகள் அவர் சார்ந்த சமூகத்தில் உள்ளோருடைய வாய்ப்புகளுடன்
பிணைக்கப்பட்டுள்ளன. இவர்களில் பலர் ஹிந்துக்களின் பெரும் பகுதியிலிருந்து தங்களைத்
தாங்களே பிரித்துக் கொண்டார்கள். அவர்களில் சிலர் தாங்கள் ஹிந்துக்கள் அல்ல என்று பெருமிதத்துடன்
வெளிப்படையாகக் கூறினர். வகுப்புவாத அமைப்பிற்கு அரசாங்கம் அளித்த அங்கீகாரம் இந்த
நிலைமையை மாற்றியது. ஹிந்துக்கள் என்று சொன்னாலொழிய தங்களுக்கு எந்த அந்தஸ்தும் இல்லை,
அவர்கள் இஸ்லாத்தைத் தேர்வுசெய்தாலன்றி அவர்களின் குழந்தைகளுக்கும் உரிமை இருக்காது
என்பதை அவர்கள் கண்டறிந்தனர். இந்நிலைக்கு அவர்கள் தயாராக இல்லை. எனவே, அவர்கள் தங்களை
ஹிந்துக்கள் என்று அறிவித்து, முஸ்லிம்களுக்கு ஒதுக்கப்படாத பொதுத் தொகுதிகளிலிருந்து
தேர்தல்களைச் சந்திக்க வேண்டியிருந்தது. அதற்காக ஹிந்து உரிமைகளின் காவலர்கள் என்றும்
தங்களைக் கூறிக்கொள்ள வேண்டியிருந்தது.
ஹிந்து மதத்தைப் போலல்லாமல், இஸ்லாம் என்பது கோட்பாடுகள்
மற்றும் கட்டளைகள் சார்ந்த நம்பிக்கை. ஒவ்வொரு முஸல்மானும் ஒரு நொடி தவறாமல் கடவுளை
நம்புவது மட்டுமல்லாமல் (லா அல்லாஹ் இல் அல்லாஹ்), முஹம்மது அவருடைய தூதர் என்றும்,
குர்ஆன் அவருடைய வார்த்தை என்றும் நம்ப வேண்டும். பழமைவாதிகளின் கூற்றுப்படி, முஹம்மது
தூதர்களில் கடைசியானவர் என்றும் அவர் சொன்னதும் செய்ததும் அவருடைய உண்மையுள்ள சீடர்கள்
அனைவரையும் பிணைக்கிறது என்பதையும் அவர் நம்ப வேண்டும். இஸ்லாத்தை ஒரு வகையான உயர்
அமானுஷ்ய நிலைக்கு உயர்த்த முயன்றவர்கள் இருந்தனர், ஆனால் அவர்களின் முயற்சிகள் கணிசமான
வெற்றியை எட்டவில்லை. இஸ்லாம் அதன் அடிப்படை நோக்கங்களையும் காரணங்களையும் கொண்டு,
அதைப் பின்பற்றும் பெரும்பான்மையானவர்களுடன் கடந்த பல நூற்றாண்டுகளாக இருந்து வருகிறது.
இஸ்லாத்தின் ஆகப்பெரிய பிரச்சினை அது தன் கோட்பாடுகளைக் கடுமையாக வலியுறுத்துவதுதான்
என்ற என்னுடைய கருத்தை என் இஸ்லாமிய நண்பர்கள் மன்னிப்பார்கள் என்று நம்புகிறேன். அதன்
அரசியல் ரீதியான வீழ்ச்சிக்கு அதுவே காரணமாக இருந்தது. அதைத் திருத்தாவிட்டால், உலகளாவிய
அரசியல் காரணிகளில் ஒன்று என்ற நிலையை இஸ்லாம் மீண்டும் எட்ட இயலாது. கிறிஸ்துவம் ஒரு
காலகட்டத்தில், ஏன் இப்போதும் இருப்பதைப் போலவே இஸ்லாமும் பல பிரிவுகளாகவும், உட்பிரிவுகளாகவும்
பிரிந்து உள்ளது.
ஹிந்து மதத்தில் உள்ள பிரிவுகள், உட்பிரிவுகளைப் பொருத்தவரை
ஒரு நல்ல விஷயம் உள்ளது. ஹிந்துமதத்தின் சகிப்புத்தன்மை அவை ஒன்றையொன்று அழித்துக்கொள்ளாமல்
தடுக்கிறது. இஸ்லாம் அதுபோன்றதல்ல என்பதை வரலாறு நமக்கு உணர்த்துகிறது. இஸ்லாமியர்களின்
வரலாறு முழுவதும் வீரம், துணிச்சல், வைராக்கியம், கற்றல் மற்றும் பக்தி ஆகியவற்றுக்கு
இடையே கடுமையான மதவெறி இஸ்லாமியர்களிடையே இருந்து வருவதைக் காணலாம். முதல் நான்கு கலீபாக்களில்
மூன்று பேர் முஸ்லிம்களால் கொல்லப்பட்டனர். இஸ்லாமிய வரலாற்றின் பக்கங்கள் மத ஆர்வலர்கள்
அல்லது அரசியல் சாகசக்காரர்களால் செய்யப்படும் இதுபோன்ற செயல்களால் நிரம்பியுள்ளன.
துருக்கி மற்றும் எகிப்தில் நடைபெற்ற சமீபத்திய நிகழ்வுகள் இந்த விஷயத்தில் இஸ்லாத்தைத்
தண்டித்திருக்கும் என்று ஒருவர் நினைத்திருப்பார். ஆனால் காபூல் அரசாங்கத்தின் உத்தரவின்
பேரில் ஒரு அஹ்மதியாவை கல்லெறிந்து கொன்றது, அந்தக் காட்டுமிராண்டித்தனமான செயலுக்கு
இந்தியாவின் மிக முக்கியமான, படித்த சில முஸ்லீம் தலைவர்கள் ஒப்புதல் அளித்திருப்பது
இந்த நோய் இன்னும் புரையோடி இருப்பதையும் அதன் அசலான வன்முறையின் எந்த ஒரு பகுதியையும்
இழக்கவில்லை என்பதையும் காட்டுகிறது.
எகிப்தும் துருக்கியும் வேறுபட்ட ஒரு மனநிலையில் இருப்பதாகத்
தெரிகிறது. எப்படியிருந்தாலும், அவர்கள் காலத்தோடு ஒத்துச் செல்ல வேண்டியதன் அவசியத்தை
உணர்ந்து, அத்தியாவசியங்களுக்கும் அத்தியாவசியமற்றவற்றுக்கும் இடையே ஒரு தெளிவான வேறுபாட்டைக்
காட்டியுள்ளனர். இந்திய ‘மௌலானாக்கள்’ அவர்களை ‘மோசமான முஸல்மான்கள்’ என்று அழைக்கலாம்,
ஆனால் தங்கள் அரசியல் சுதந்திரத்தைத் தக்க வைத்துக் கொள்ளவும் பாதுகாக்கவும் முடியும்
வரை அவர்கள் இதைப்பற்றிக் கவலைப்படுவதில்லை. ஒரு மதரீதியான ‘கெட்ட முஸல்மான்’ (ஒரு
துருக்கிய தேசியவாதி என்னிடம் சொன்னார், ஒரு இந்திய முஸல்மான் ஒருமுறை அவரை ஒரு மோசமான
முஸல்மான் என்று அழைத்தார், ஏனெனில் அவர் எப்போதாவது ஒரு பெக் [ஒரு மது பானம்] எடுத்துக்
கொண்டார். வெளிநாட்டுச் சக்திக்குத் தலை வணங்கும், அந்த அடிமைத்தனத்துக்கு சப்பைக்கட்டாகத்
தன்னுடைய ஷரியாவை பிரசாரம் செய்யும் முஸல்மானை விட எவ்வளவோ சிறந்தவராகக் கருதப்படுவார்.
துருக்கியின் ‘கெட்ட முஸல்மன்கள்’ என் பார்வையில் இந்தியாவின் பக்தியுள்ள முஸல்மான்களை
விட சிறந்தவர்கள். ஏனெனில், அவர்கள் ‘ஷரியா’ மற்றும் ‘ஹதிஸ்’ ஆகியவற்றின் முக்கியத்துவம்
அற்ற சிறிய விவரங்களுக்கு மிகுந்த மரியாதை செலுத்தியிருந்தாலும், வெளிநாட்டு அதிகாரத்துவத்தின்
கருவிகளாக இருக்கிறார்கள். கேள்விக்குரிய வழிமுறைகளின் மூலம் தங்களுக்கும் தங்களைப்
போன்ற முஸல்மான்களுக்கும் இடங்களையும் தேவையானவற்றையும் வாங்குகிறார்கள்.
முஸல்மான்களின் பக்தி ஹிந்து மதத்துடனான சண்டைகளில் அதிகமாகப்
புகழப்ப
டுகிறது. ஆனால், தெரிந்தும் தெரியாமலும் இஸ்லாமிய சட்டங்களின் புனிதமான கோட்பாடுகளை வெளிப்படையாக
மீறும் தலைவர்கள் முன்னிலையில், அது ஊமையாகவும் சக்தியற்றதாகவும் இருக்கிறது. ஹிந்துக்களைப்
போலவே, இஸ்லாமியர்களால் தலைவர்களாக ஏற்றுக்கொள்ளப்பட்ட சிலர், குரானில் தவறுகள் இல்லை
என்று நம்ப மறுக்கிறார்கள். ‘ஹதிஸ்’ மற்றும் ‘ஃபிக்கா’ ஆகியவற்றின் மீது நம்பிக்கையில்லாமல்
இருக்கிறார்கள். வெளிப்படையாக மது அருந்துவதும், பன்றி இறைச்சி உண்பதும், வழிபடாமல்
இருப்பதும், ரம்ஜானின் போது நோன்பு நூற்காமல் இருப்பதும், பர்தா, தாடிவளர்ப்பது போன்ற
சிறிய விஷயங்களில் மாறுபட்ட கருத்துகள் கொண்டிருப்பது உண்மைதானே?
எனவே, ஹிந்துக்களும் முஸல்மான்களும் அவரவர் நம்பிக்கைகளின்
அனைத்துப் புனிதமான நியதிகளையும் வெளிப்படையாகப் பழிப்போரால் வழிநடத்தத் தயாராக இருக்கிறார்கள்.
இருந்தபோதிலும், தங்களின் பழக்கவழக்கங்கள், சடங்குகள் மற்றும் அனுசரிப்புகளின் தீவிரத்தை
ஒருவருக்கொருவர் அருகருகே நல்லெண்ணத்தோடு அமைதியாக வாழ்வதற்காக, துளிக்கூட விட்டுக்கொடுக்கத்
தயாராக இல்லை. ஐக்கிய இந்தியா என்பது ஹிந்துக்கள் மற்றும் இஸ்லாமியர்கள் ஆகிய இருவருக்கும்
சுதந்திரத்தை அளிக்கும். ஆனால் அவர்களோ சுதந்திரத்தை விட, தங்கள் நம்பிக்கைகளின் பயனற்ற
மற்றும் அத்தியாவசியமற்ற கூறுகளைக் கடைப்பிடிக்க விரும்புகிறார்கள். இது கடவுளுக்கே
கூட கண்ணீரை வரவழைக்கக்கூடிய விஷயம் அல்லவா?            
புரையோடியிருக்கும் மதம் என்ற புண் அகற்றப்படாவிட்டால், நாம்
ஒரு ஒன்றுபட்ட இந்தியாவை உருவாக்க முடியாது, சுதந்திரத்தை எந்த வடிவத்திலும் வெல்ல
முடியாது என்று நான் உறுதியாக நம்புகிறேன். ‘மஜாப்’ (அதன் குறுகிய அர்த்தத்தில்), என்
அன்பு நண்பர் ஸ்டோக்ஸ் அடிக்கடி எனக்கு நினைவூட்டுவது போல், இந்தியாவின் சாபமாக இருக்கிறது.
அது உச்சத்தில் ஆட்சி செய்யும் வரை, இந்தியாவுக்கு எதிர்காலம் இல்லை. நாம் ‘நல்ல இந்துக்கள்’
மற்றும் ‘நல்ல முஸல்மான்கள்’ ஆக, அவற்றின் குறுகிய அர்த்தத்தில், இருந்து கொண்டே சுதந்திரத்தை
வெல்ல முடியும் என்ற எண்ணம் என்னைப் பொருத்தவரை அபத்தமானது, இது கடந்த சில ஆண்டுகளில்
அதிகமான குழப்பங்களைச் செய்துள்ளது. சுதந்திரமாகவும் ஒற்றுமையாகவும் இருக்க இஸ்லாம்
மற்றும் இந்து மதத்தின் உண்மையான மற்றும் அத்தியாவசிய மனப்பான்மையிலிருந்து நாம் எந்த
வகையிலும் மாறத் தேவையில்லை என்று நான் இன்னும் நம்புகிறேன். கிரேட் பிரிட்டன், பிரான்ஸ்
மற்றும் ஜெர்மனியில் உண்மையான கிறிஸ்தவர்கள், ரோமன் கத்தோலிக்கர்கள், ப்ரட்டஸ்டன்ட்டுகள்,
ப்ரீபிர்ஸ்டிரியன்ஸ், ஆங்கிலிகன்கள், யூதர்கள் மற்றும் மற்ற ஜாதியினர் உள்ளனர், ஆனால்
அவர்களின் மத நம்பிக்கையின் ஆழம் அவர்கள் அந்தந்த நாடுகளின் சுதந்திரமான குடிமக்களாக
இருப்பதைத் தடுக்காது. நூறு ஆண்டுகளுக்கு முன்பு, ஒரு காலகட்டத்தில் யூதர் ஒருவர் கிரேட்
பிரிட்டனின் பிரதமராகவும், மற்றொருவர் வெளியுறவு செயலாளராகவும், மூன்றாவது நபர் இந்தியாவின்
வைஸ்ராயாகவும் இருப்பார் என்று யார் கற்பனை செய்திருக்க முடியும்?
யூதர்கள் கிரேட் பிரிட்டனில் மிகச் சிறிய மதச் சமூகமாக இருக்கலாம்.
அவர்கள் ஒருபோதும் பாராளுமன்றத்தில் எந்தவொரு சிறப்பு பிரதிநிதித்துவத்தையும் அல்லது
அரசாங்க பதவிகளில் எந்தவொரு குறிப்பிட்ட பங்கையும் கோரவில்லை. உண்மையில் சுமார்
150 ஆண்டுகளுக்கு முன்பு, கிரேட் பிரிட்டனில் உள்ள ரோமன் கத்தோலிக்கர்கள் மற்றும் ப்ரட்டஸ்டன்ட்டுகளின்
இனவாத உணர்வு இன்று ஹிந்துக்கள் மற்றும் முஸல்மான்களின் உணர்வைப் போலவே தீவிரமாகவும்
பிரத்தியேகமாகவும் இருந்தது. நீண்ட காலமாக ரோமன் கத்தோலிக்கர்கள் நாடாளுமன்றத்தில்
இருந்து விலக்கி வைக்கப்பட்டனர். எந்தவொரு அரசாங்க அலுவலகத்திலும் அவர்களால் பணியாற்ற
முடியவில்லை. இன்னும் அவர்கள் ஒருபோதும் சிறப்புப் பிரதிநிதித்துவத்தை கோரவில்லை. இப்போது
இந்தக் குறைபாடுகள் அனைத்தும் அகற்றப்பட்டுள்ளன, ரோமன் கத்தோலிக்கர்கள், ப்ரட்டஸ்டன்ட்டுகளுக்குச்
சமமாக, மாநிலத்தில் மிக உயர்ந்த பதவிகளை வகிக்கின்றனர். இந்த விஷயத்தில் கிரேட் பிரிட்டனின்
உதாரணம் ஐரோப்பாவின் அனைத்து பெரிய நாடுகளிலும் அமெரிக்காவிலும் பின்பற்றப்பட்டுள்ளது.
அதன் விளைவுகளையும் நாம் காண்கிறோம். துருக்கி, எகிப்து மற்றும் சிரியா ஆகியவையும்
அதையே செய்யப் போகின்றன என்பது என் மனதில் உறுதியாக உள்ளது. அவ்வாறு செய்யாவிட்டால்,
அவர்கள் ஒருபோதும் சுதந்திரமாக இருக்க மாட்டார்கள். இந்தியா இதற்கு விதிவிலக்காக இருக்கும்
என்று யாராவது எதிர்பார்க்கிறார்களா?