Tag: வலம் அக்டோபர் 2018 இதழ்

விஜயகுமார் என்றொரு சிங்கப்பூர் வாழ் இந்தியர், பாரத தேசத்தின் தொல்பொருட்களை வெளிநாடுகளில் இருந்து மீட்டு வருவதுதான் ‘The Idol Thief’ நூலின் கரு. நல்ல திரைக்கதையாக உருப்பெறும் நிகழ்வுகள், விறுவிறுப்பான கதையோட்டம், பதறவைக்கும் உரைநடை மற்றும் நிகழ்வுகள், மனதைத் தொடும் முடிவு என்று செல்லும் கதை பெரும் வசூலை அள்ளும் என்பதில் ஐயமில்லை. ஆனால் ஒன்று. திரைப்படத்தின் துவக்கத்தில் ‘இதில் வரும் சம்பவங்கள் கற்பனை அன்று, பாத்திரங்களும் அப்படியே. குற்றவாளிகளாகக் குறிப்பிடப்படுபவர்கள் தற்போதும் உயிருடன் இருப்பவர்களே. அவர்கள் மனது வருத்தமடைந்தால் நான் ஒன்றும் செய்வதற்கில்லை’ என்று ஒரு அறிவிப்பு செய்துவிட்டுப் பின்னர் திரைப்படமாக வெளியிடலாம். ஏனெனில், நடந்தவை அனைத்தும் உண்மை, பாத்திரங்கள் அனைவரும் நிஜமான மனிதர்கள், பலர் இன்றும் நம்மிடையே வாழ்ந்து வருபவர்கள்.

விஜயகுமார் கல்வியால் கணக்கர், தொழிலால் தனியார் கப்பல் துறை அதிகாரி, தன்முனைப்பால் கல்வெட்டு / சிற்ப ஆய்வாளர். இந்தக் கலவையால் உலகெங்கிலும் அருங்காட்சியகங்களில் உள்ள பாரதத்தின் பண்பாட்டுச் செல்வங்களை மீட்டுக் கொண்டு வருகிறார். எப்படிச் செய்தார், என்னென்ன செய்தார், எந்தெந்த குற்றவாளிகளைப் பிடிக்க உதவினார், எந்தெந்த தெய்வங்கள் மீண்டும் பாரதம் வந்துள்ளன என்பது பற்றிய விளக்கமே இந்த நூல்.

இது ஒரு கற்பனைக் கதை என்றால் கதையின் வடிவம், எழுத்து நேர்த்தி, பாத்திரப் படைப்பின் நிலை என்று விரிவாக ஆய்வு செய்யலாம். ஆனால், இது உண்மைச் சம்பவங்களின் தொகுப்பு. மூன்றாம் மனிதரின் அனுபவங்கள் குறித்த தொகுப்பு என்றாலாவது நூலாய்வு / திறனாய்வு என்று எழுதித்தள்ளலாம். ஆனால், இது தன்மை நிலையில் இருந்து, தனது அனுபவங்களை அடிப்படையாகக் கொண்டு எழுதப்பட்டதென்பதால், நூலாய்வு என்று இல்லாமல், கருவைப் பற்றியே பேசவேண்டியுள்ளது.

அமரர் கல்கியின் ‘பொன்னியின் செல்வன்’ நாவலால் ஈர்க்கப்பட்ட விஜயகுமார், நூலில் கூறப்பட்டுள்ள இடங்களுக்குச் சென்று கதைக்களனில் மூழ்குகிறார். தன்னிலை மறந்து, கல்வெட்டுக்களையும், சிற்பங்களையும் கற்கத் துவங்குகிறார். அதன் மூலம் இந்தியச் சிற்பங்களை எப்படி அறிந்துகொள்வது என்பதில் தேறுகிறார். சுயமாகக் கற்றுக் கொண்ட சிற்ப சாஸ்த்ரம் உந்த, ஒரு விசையைப் போலச் செயல்பட்டு உலக அருங்காட்சியகங்களில் உள்ள இந்தியக் கலைப் பொக்கிஷங்களைப் பற்றி ஆராய்கிறார். அவை பற்றிய ‘முன் கதைச் சுருக்கம்’ (Provenance reports) இருக்கிறனவா என்று தேடுகிறார். பல கலைக் கூடங்களில் உள்ள சிற்பங்களுடைய முன் கதைச் சுருக்கங்களில் ஓட்டைகள் இருப்பதைக் கண்டு, அருங்காட்சியகங்களின் அதிகாரிகளிடம் கேள்விகள் எழுப்புகிறார். பதில்கள் வராததாலும், வந்த பதில்கள் முன்னுக்குப் பின் முரணாக இருப்பதாலும் அச்சிற்பங்களைப் பற்றி இந்தியக் காவல் துறையிடம் பதிவாகியுள்ள முதல் தகவல் அறிக்கை முதலியவற்றைக் குடைகிறார். சிலைகள் கடத்தப்பட்ட உண்மைகள் வெளிவருகின்றன. அரசதந்திர உத்திகளின் மூலம் அருங்காட்சியகங்கள் அமைந்துள்ள நாட்டின் அரசாங்கங்களுடன் போராடி, அப்பொக்கிஷங்களைத் திரும்பப் பாரதத்திடம் ஒப்படைக்க முயற்சிகள் எடுத்து வெற்றியும் காண்கிறார்.

மேற்சொன்ன முயற்சிகளில் சிலைகள் திரும்பக் கிடைத்த கதைகள், அந்நிய நாட்டுக் குற்றவாளிகள் சிறைபிடிக்கப்பட்ட கதைகள், அவர்கள் இந்தியச் சிறைகளில் இருந்து வெளிவர மேற்கொண்டுள்ள தவறான முயற்சிகள், தமிழக அற நிலையத் துறையின் அலட்சியங்கள், தமிழகக் காவல் துறையின் சிலை காப்புப் பிரிவின் செயல்பாடுகள், தனிப்பட்ட வெளிநாட்டுப் புலனாய்வுப் பத்திரிகையாளர்களின் பணிகள், அமெரிக்க புலனாய்வுத்துறையின் உதவிகள் என்று பலதரப்பட்ட பிரமிக்க வைக்கும் செய்திகளைக் கொண்ட திகில் திரைப்படம் போன்று செல்கிறது இந்த நூல்.

நூலில் விவரிக்கப்பட்டுள்ள பல செய்திகள் பெரும் மன உளைச்சலை ஏற்படுத்தினாலும், அற நிலையத் துறையின் அலட்சியம் பிரதானமாகத் தெரிகிறது. சுத்தமல்லி என்னும் சோழர்கால வெண்கலச் சிலைகள் உள்ள கோவிலில் சிலைகள் களவாடப்பட்டுவிட்டன என்பதை அறியாமலேயே அந்தக் கோவிலுக்குப் பாதுகாப்புக் கதவிற்கு அற நிலையத் துறை ஏற்பாடு செய்கிறது. காவல் துறையில் உள்ள சில கறுப்பாடுகள் சிலைக் கடத்தலைத் தடுக்கும் முயற்சிகள் குறித்த செய்திகளைக் குற்றவாளிகளுக்குக் கசியவிடுவது மனதைப் பதைபதைக்கச் செய்து, இவற்றைத் தடுக்க முடியாத நமது கையாலாகாத்தனத்தை முகத்தில் அறைந்தது போல் சொல்லிச் செல்கிறது இந்த நூல்.

இந்நூலின் மூலம் சுத்தமல்லி, ஶ்ரீபுரந்தான், பழுவூர் முதலிய சோழர்காலச் சிற்றூர்களில் நடந்த கொடும் சிலைக் கொள்ளைகள், சிலைகள் மீட்டெடுக்கப்பட்ட வரலாறு, மீட்டெடுப்பில் அளப்பரிய சாதனைகள் ஆற்றிய மாந்தர் என்று பல செய்திகள் மிக நுணுக்கமான முறையில் விவரிக்கப்பட்டுள்ளன.

பிரான்ஸ் நாட்டு CERN என்னும் அணுத்துகள் ஆராய்ச்சி நிறுவனம் தனது நுழைவாயில் முகப்பில் நடராஜர் சிலையொன்றை நிறுவியுள்ளது. பிரபஞ்ச உருவாக்கம், வளர்ச்சி, அழிப்பு, மீட்டுருவாக்கம் இவற்றைச் சித்தரிப்பதான நடராஜர் சிலை, பாரதத்தின் ஆன்மீக நம்பிக்கைகள் எதுவும் நிலவாத ஐரோப்பிய தேசத்தில் நிறுவப்பட்டுள்ளது. நடராஜர் சிலை தத்துவத்தை மறைந்த ஆங்கிலேய எழுத்தாளர் அல்டோஸ் ஹக்ஸ்லி வியந்து போற்றுகிறார். ஆனால், நடராஜர் சிலையில் தங்கம் இருக்கிறதா என்று ஆராய அவரது இடது கையை வெட்டி எடுத்துச் சோதித்துள்ள கயமை நிறைந்த தமிழ்நாட்டின் அறிவின்மையையும், திராவிட அரசியல் நம் உள்ளங்களில் இருந்து கழற்றியுள்ள ஆன்மீக உணர்வுகளையும் படம் பிடித்துக் காட்டுவதாக அமைந்துள்ளது நூல்.

ஶ்ரீவைஷ்ணவ சித்தாந்தம், திருமாலைப் பரம், வியூகம், விபவம், அந்தர்யாமித்வம், அர்ச்சை என்று ஐந்து நிலைகளில் வழிபடச் சொல்கிறது. கலியுகத்தில் பெருமாள் ‘அர்ச்சாவதாரம்’ என்று விக்ரஹ வடிவில் அவதாரம் செய்துள்ளான் என்றே போற்றுகிறது. அவ்வளவு பெருமைகள் வாய்ந்த இறைத் திரு உருவங்களை வெறும் உலோக விற்பனைக்காகவும், வெளி நாடுகளில் பெரும் பொருள் ஈட்டும் கலைப் பொருட்களாகவும் விற்பனை செய்யும் நிலையில் நமது கல்வி முறை நமது ஆன்மீக அறிவை மழுங்கச் செய்துள்ளதையும் நூல் சொல்லாமல் சொல்கிறது.

சிலைகள் மீட்பு குறித்துப் பெரிய உதவிகள் செய்துள்ள அமெரிக்கப் புலனாய்வுத் துறை அதிகாரியை நம்மால் மறக்க முடியாமல் செய்துவிட்டார் ஆசிரியர். இந்திய அரசு தனது உயரிய விருதுகளை விஜயகுமாருக்கும் அந்த அமெரிக்க அதிகாரிக்கும் பகிர்ந்தளிக்க வேண்டும் என்று மனம் ஏங்கச் செய்கிறது இந்த நூல்.

எந்த நடராஜர் சிலையையும் சிந்தனை இல்லாமல் கடந்து போக முடியாமல் செய்துவிட்டார் ஆசிரியர். இந்தியர்கள் அனைவரும் படிக்க வேண்டிய நூல் The Idol Thief.
 

பொங்கல் விழா சமயங்களில், ஊரில் விளையாட்டுப் போட்டிகள் நடக்கும். ஆயிரக்கணக்கானோர் கூடி இருப்பார்கள். ஏகப்பட்ட குழந்தைகள் போட்டிகளில் சேர விரும்புவார்கள். காலிறுதி, அரையிறுதி என்றெல்லாம் போட்டிகள் வைக்க நேரம் இருக்காது. எனவே, ஆங்காங்கே அண்ணாக்கள் கூட்டத்தோடு நின்று கொண்டிருப்பார்கள். திடீரென மைக்கில் அறிவிப்பு வரும். “ஓட்டப்பந்தயத்திற்கு குப்புசாமி அண்ணாவிடம் பெயர் கொடுக்கவும், முதலில் பெயர் கொடுக்கும் பத்து பேர் மட்டுமே போட்டியில் கலந்து கொள்ள முடியும்” என. அவரைத் தேடி கண்டு பிடிப்பதற்குள், ஏற்கெனவே பத்து பேர் பெயர் கொடுத்திருப்பார்கள்.

இதற்காகவே, என் அண்ணா நான் இருக்கும் பக்கமாக வந்து நிற்பான். மைக்கில் அறிவித்ததும், நான் போய் முதலில் பெயர் கொடுத்துவிடுவேன்.

ஒருபோதும் நான் வென்றதே இல்லைதான். என்னுடைய இந்த அல்ப சாமர்த்தியத்தால் (!!!) மிக மிகத் திறமையான நிறைய வீராங்கனைகள், போட்டிக்குப் பெயர் கூட கொடுக்க முடியாமல் நின்றதுண்டு.

இந்த அறிவுசார் சொத்துரிமை (Intellectual Property Rights) பதிவுகளைப் (ரெஜிஸ்ட்ரேஷன்களைப்) பார்த்ததும் எனக்கு அந்த நிகழ்ச்சிதான் நினைவுக்கு வரும்.

உலகம் மொத்தத்திற்குமே கண்காட்சி போல, பொருட்காட்சி போல இருக்கும், பெரும் வரலாறு கொண்ட இந்தியா போன்ற பல ஆசிய நாடுகள் தன் படைப்புகளைப் பொதுவில் வைத்திருக்க, இதோ இப்போது வந்த, வரலாறு ஏதும் இல்லாத நாடுகள் தன் கண்டுபிடிப்புகளை ஓடி ஓடிப் பதிவதும், பல வீராங்கனைகளை ஓரங்கட்டிவிட்டு என்னைப் போன்ற சில்லுண்டிகள் தன் பெயரைப் போட்டிக்கும் பதிவு செய்த சாமர்த்தியம் போலவே தோன்றுகிறது.

இந்தியாவைப் பொருத்து, கண்டுபிடிப்போ கலையோ, எதையும் கண்டுபிடித்தவர் பெயரில் பதிந்து கொள்ளும் வழக்கம் இல்லை. பல சமயங்களில் அவை மற்ற நாடுகளைப் போலவே அந்தந்த நாட்டு அரசர்களின் சொத்தாகியது.

ஆரம்ப காலங்களில் இங்கிலாந்தில் ஒருவர் ஒரு தொழில் செய்ய வேண்டும் எனில், தன் தொழில் குறித்து அரசியிடம் அனுமதி கோரி மனு ஒன்றை அளிக்க வேண்டும். அரசி அதை ஏற்றுக் கொண்டால், இவரின் மனு பதியப்பட்டு, அதற்கு அனுமதிக் கடிதம் அளிக்கப்படும். அதன் பின்னிட்டு, அவர் தன் கண்டுபிடிப்புகளைப் பொருட்களாக்கி விற்றுக் கொள்ளலாம். அறிவுசார் சொத்துரிமை என்பதே ஆரம்ப காலத்தில் இங்கிலாந்தில் இப்படித்தான் துவங்கியது.

இப்படி அரசி தரும் அனுமதிக் கடிதங்களே, உரிமங்களாகப் பதிவாகி இருந்தன.

இந்தியாவில் இருந்த சூழலே வேறு. எவர் வேண்டுமானாலும் என்ன தொழில் வேண்டுமானாலும் செய்து கொள்ளலாம் எனினும், சாதிக்கட்டுக்குள் அவை இருந்தன. அதுவும் கூட இங்கே பதியும் வழக்கம் இல்லாமல் போனதற்குக் காரணம் எனலாம்.

இவை எல்லாவற்றையும் தவிர, இந்திய மதங்களில், அனைத்துக் கலைப் படைப்புகளும், கோவிலுடன் தொடர்புபடுத்தப்பட்டிருந்தன. பக்தி சார்ந்தவையாகவே இருந்தன. அதற்குக் காரணம், பக்தி காரணமாகவோ, ‘சாமிகுத்தம்’ ஆகிவிடும் எனும் பயத்தின் காரணமாகவோ அதில் கலப்படம் வராது என நினைத்திருக்கலாம். மதங்கள் வேண்டாம், கோவில்கள் வேண்டாம் எனச் சொல்பவர்கள், அந்த கோவில்களோடு தொடர்பாகி கோவில்களோடும் பக்தியோடும் இறுகக்கட்டி வைக்கப்பட்டிருந்த இதுபோன்ற கலைகளைப் பாதுகாக்க வழியும் சொன்னால் நல்லது.

மேலும், பக்தியின் காரணமாகவே, தான் எழுதிய பாடல்களைக் கூட, அப்பாடல்களைப் பாடினால் பாடுபவருக்குப் புண்ணியம் சேரும் எனும் நம்பிக்கையில், பிரபலமான சாஹித்ய கர்த்தாக்கள்தான் அவற்றைப் பாடினார்கள் எனப் பொய் சொல்வதும் உண்டு. சட்ட மொழியில் இதை பாஸிங்க் ஆஃப் என்பார்கள். தான் சொல்லும் அந்தப் பொய் அடுத்தவருக்கு நல்லது செய்வதற்கே என அவர்களாகவே நம்பிக்கொண்டனர். இப்போதும்கூட செய்யப்படும் இதுபோன்ற பாசிங்க் ஆஃப்களின் நோக்கம் சட்டத்தால் கவனத்தில் கொள்ளப்படுகிறது.

ப்லகேரிசம் என்பது அடுதவருடைய படைப்பை தன்னுடையது எனச் சொல்வது. அப்படி அடுத்தவர் பொருளுக்குத் தன்னுரிமை கோரும் சச்சரவில் உலகம் ஈடுபட்டுக் கொண்டிருக்க, இந்தியாவில் அதற்கு நேர் மாறாக, பக்தியின் காரணத்தால், பாஸிங்க் ஆஃப் தான் அதிகம் நடை பெற்று வந்திருக்கிறது. (இங்கும் ப்லகேரிசம் உண்டுதான்.)

தியாகராஜரோ, தீக்ஷிதரோ எழுதியதாக நாம் நம்பும் பாடல்களில் சில அவர்களால் எழுதப்பட்டதல்ல. அதை மொழியின் வளத்தை வைத்து கண்டுபிடித்துவிடலாம். உதாரணமாக, தீக்ஷிதர் எழுதிய  ‘அகிலாண்டேஷ்வரி’ எனும் த்விஜாவந்தியில் பாடப்படும் க்ருதி அவர் எழுதியதல்ல என மொழி வல்லுநர்கள் நிருபிக்கிறார்கள்.

அதே போலத்தான், மற்ற அறிவுசார் விசயங்களிலும். இந்திய கலாசாரத்தில், ‘தன்னுடையது’ எனும் முனைப்பு ஆரம்பம் முதலே கொஞ்சம் குறைவாகவே இருந்திருக்கிறது. அப்படி அள்ளித் தருவதை பெருமையாகவே நம் முன்னோர் நினைத்திருந்திருக்கிறார்கள். அது மருத்துவமாகட்டும், வேறு படைப்புகளாகட்டும். தவறாக பயன்படுத்தப்படக் கூடும் என இருந்தவை மட்டுமே, கண்டுபிடித்தவர்களுக்குள், அல்லது அவர்களது குழுவுக்குள், மட்டுமே தகவல் பரிமாறப்பட்டு பயன்படுத்தப்பட்டு வந்தன. வெளி ஆட்களுக்கு அவை குறித்த தகவல் ஏதும் தரப்பட மாட்டாது. சில இடங்களில் அது அந்த சாதிக்காரர்களின்/குழுக்களின் தனிச் சொத்தாகவே கூடப் பார்க்கப்பட்டது. இதுவே பிற நாடுகளில், அல்லது இன்றைய அறிவுசார் சொத்துரிமைச் சட்டங்களில், ‘வியாபார ரகசியம்’ (Trade Secrete) என அங்கிகரிக்கப்படுகிறது. இதற்கு உதாரணமாக கோகோ கோலாவின் தயாரிப்பு முறை எங்கும் பதிந்து வைக்கப்படவில்லை. அதன் தயாரிப்பு முறை அந்த நிறுவனம் சார்ந்த மூன்றே பேர்களுக்கு மட்டுமே தெரியும் எனச் சொல்வார்கள்.

இப்படி ட்ரேட் சீக்ரட் என வைத்துக் கொள்வதால், அந்த அறிவு, அதன் பின்னிட்டுப் பயன்படுத்தவோ, அந்தப் பொருளை உற்பத்தி செய்யவோ முடியாமல் போய்விடும் அபாயம் இருக்கிறது. இதன் காரணமாகவே இந்திய கை-மருந்துகள் பலவற்றை நாம் இழந்திருக்கிறோம். அதே, கோகோ கோலா உற்பத்தி முறை தெரியாவிட்டால் மனித இனத்திற்கு நட்டம் அல்ல. அல்லவா?

ஆசிய கலாசாரம், குறிப்பாக நமது இந்திய கலாசாரம், உலகத்தின் மற்ற பாகங்களின் கலாசாரத்திலிருந்து மிகவும் வேறுபட்டதாக இருப்பதாலேயே, நமது கலாசாரத்தை ஒட்டியதாக நமது சட்டமும் இருக்க வேண்டியதிருக்கிறது. ஆனால், எல்லோரும் ஓடுகிறார்கள் எனவே நானும் ஓடுகிறேன் என்பது போல, உலக வழக்கத்தையே நாமும் ஏற்று அறிவுசார் சொத்துரிமை குறித்த பன்னாட்டு ஒப்பந்தங்களில் கையெழுத்திட்டு வந்திருக்கிறோம்.

உதாரணமாக நாமறிந்த ஒன்றைச் சொல்வதெனில், ‘Made in China’ என சைனாவில் தயாரித்த ஒன்றைக் குறிப்பிடுவது போலவே, ‘Made as China’ என்றும் (உண்மையில் கொஞ்சம் மிஸ்லீடிங்காக) குறிப்பிட்டுப் பொருட்கள் விற்கப்படுகின்றன. ஆனால், ஷாம்பெய்ன் எனும் மதுவை, TRIPS எனும் பன்னாட்டு ஒப்பந்தத்தின் படி, ‘ஷாம்பெய்ன் போலவே’ தயாரிக்கப்பட்டது என அதை ஒத்த வேறொரு மதுப்புட்டியில் எழுத இயலாது.

நமது கள் போன்றவற்றிற்கெல்லாம் இந்த அந்தஸ்து/சலுகை கிடையாது. கள் போன்றவை நமது பண்பாட்டோடு இணைந்தவையாகவே இருந்திருக்கின்றன. பனைமரத்தை அழித்த கையோடு, பனைத் தொழிலும் போய், இதற்கான அந்தஸ்துகளையும் பன்னாட்டு ஒப்பந்தங்களில் இழந்து நிற்கிறோம்.

(தொடர்வோம்)