மலத்தை மிதித்துவிட்ட அருவருப்போடு அவனைப் பார்த்தேன். சிறிது நேரமாகவே பின்னாலிருந்து என்னை ரசித்தபடி மெதுவாக ஒருவன் வந்துகொண்டிருப்பதை முதுகுப்பக்கம் உணரமுடிந்தது. தினமும் இதே நேரத்தில் இதே சாலையில் பின்தொடர்பவன். இன்று மெல்லிய குரலில் அவன் விரசமாக ஏதோ வர்ணித்ததும் கேட்டது. என்னைக் கடந்து வந்து பிரயாசையுடன் கழுத்தைத் திருப்பிப் பார்த்தான். என் முகத்தை மனதிற்குள் பதியவைத்துக்கொண்டிருப்பான். பிற்பாடு மனைவியுடனோ பிற மகளிருடனோ கூடும்போது என்னை நினைத்துக் கொள்ளுவான். இம்மாதிரி வக்ரமான ஆண்களின் அன்றாட பிரதிநிதியாகத்தான் அவன் தெரிந்தான்.
‘உன்னைக் கருத் தரித்தவளும், கணவனாக வரித்தவளும் என்னைப் போல ஒரு பெண்தான்… அவர்களை மற்ற ஆடவர்கள் காமக்கண் கொண்டு பார்ப்பதை அனுமதிப்பாயா… தரந்தாழ்த்திப் பேசுவதை சகிக்க முடியுமா… பிறன்மனை நோக்காப் பேராண்மை ஏன் உனக்கு இல்லாமற் போயிற்று… உமக்கு நாங்கள் எப்போதுமே ஒரு போதைப் பொருள்தானா.. நாங்களும் மனிதப் பிறவிதானே… எமக்கும் வலி வேதனை எதிர்பார்ப்பு ஏமாற்றம் எல்லாம் உண்டென்பதை அறிய மாட்டாயா ஆண்மகனே…’ கனத்த மனத்தோடும் ஆழ்ந்த சிந்தனையோடும் நடந்து வந்து அலுவலகத்தை அடைந்தேன்.
கணினியை உயிர்ப்பித்து பயோ மெட்ரிக் முறையில் கை விரலை அழுத்தி வருகையை பதிவு செய்து, கண்களை மூடி நீண்ட பெருமூச்சு விட்டு ஆசுவாசப்படுத்திக்கொண்டேன். மல்லிகைப்பூ வாசனையுடன் மென்மையாய் என்னைத் தொட்டது ஒரு கரம். என் சிநேகிதி அனுபமா.
“வணக்கம். என்னப்பா.. காலையிலேயே ஒரு மாதிரி இருக்கே.. ஒடம்பு சரியில்லயா..” என்றாள்.
“அதெல்லாம் ஒண்ணுமில்ல அனு.. மனசுதான் கிடந்து துடிக்குது…” என்று வரும்வழியில் நடந்ததைச் சொன்னேன்.
“இது என்ன புதுசாப்பா.. தினமும் எல்லா எடத்துலயும் நடக்கறதுதானே..”
“அப்டியென்ன ஒரு பார்வை? ரோட்ல போற வர எல்லா பொம்பளைங்களையும் அசிங்கமா கமென்ட்ஸ் வேறே.. செ..“
“சரி விடுப்பா… எல்லா ஆம்பளைங்களும் அப்டியில்ல…”
“நிறைய பேர் இந்தமாதிரிதான் அனு.. ஏன்தான் இப்டி அலையறானுங்களோ..”
“ஓக்கே.. உணர்ச்சி வசப்படாதே..” என்றவாறே என் தோள்பட்டையில் தெரிந்த நாயுடு ஹாலை ரவிக்கைக்குள்ளே தள்ளிவிட்டாள்.
அப்பொழுது கையில் ஹெல்மெட்டுடன் நுழைந்த லாவண்யா. “ஹாய் ஹாய்.. குமார்னிங்..” என்றாள்.
“பறக்கும் பாவை வந்தாச்சுப்பா..” என்றாள் அனுபமா. “நீ அவகூட வண்டியில போயிருக்கியா.. அறுவதுக்கு குறைஞ்சு ஓட்டத்தெரியாது அவளுக்கு..”
“எதுலயும் ஒரு த்ரில் வேணும் அன்ஸ்..” என்றவாறே அருகில் வந்தாள்.
“லாவண்யா.. ‘அனார்கலி‘ சுடிதார் நல்லாயிருக்குடா…” என்றேன்.
“ந்யூ இயருக்கு ப்ரணவ் வாங்கி குடுத்தான் மேம்ஸ்..”
“கலர் காம்பினேஷன் வித்யாசமா இருக்குடி..” என்றாள் அனுபமா.
“காஸ்ட்லியா இருக்கும்னு நெனைக்கறேன்.. எவ்ளோடா…”
“தெரியல மேம்ஸ்.. அவன் எனக்குன்னா வெலையே பாக்க மாட்டான்..” என்றாள் கணவனை. “என்ன அன்ஸ்.. நெக்லெஸ் புதுசா இருக்கு…”
“ஆமான்டி.. ஒரு நகைச்சீட்டு முடிஞ்சுது.. அந்த பணத்துல இதுவும் அவருக்கு மோதிரமும் வாங்கினேன்..”
“எவ்ளோ சவரன் அனு..”
“மூணு பவுன்ப்பா… இந்த மாங்கா மாலை வாங்கணும்னு ரொம்ப நாளா ஆசை எனக்கு..”
“குடை ஜிமிக்கியும் சூப்பரா இருக்கே அன்ஸ்…”
“அது பழசுதான்டி..” என்றவள் என் புடவையைப் பார்த்து “பெங்கால் காட்டனாப்பா.. எலிகண்டா இருக்கு..” என்றாள்.
“இல்ல அனு.. மால்குடி..”
“நான் எப்பவும் ஸிந்தட்டிக் ஸாரிதான் வாங்குவேன்ப்பா.. ஸ்டார்ச் போட வேண்டாம்..”
“மேம்ஸ்.. உங்களை பார்த்தா பொறாமையா இருக்கு.. அவ்ளோ யூத்ஃபுல்லா இருக்கீங்க..”
“ரெண்டு பொண்ணுக்கு அம்மான்னா யாராவது நம்புவாங்களாப்பா…”
“ஆரம்பிச்சிட்டீங்களா.. இன்னிக்கி கோட்டாவா இது..” என்றேன்.
அட்டென்டர் எஸ்தர் என்னிடம் வந்து “மேடம்.. மேனேஜர் உங்களை டிக்டேஸனுக்கு கூப்பிடறாரு…” என்றாள்.
“மேம்ஸ்.. அப்டியே உள்ளே சொல்லிடுங்க… வத்ஸ், கல்ஸ் ரெண்டு பேரும் கொஞ்சம் லேட்டா வருவாங்களாம்..” என்றாள் லாவண்யா. அவள் குறிப்பிட்டது வத்ஸலா மற்றும் கலைச்செல்வியை. நான் எழுந்து பின்புறம் புடவைச் சுருக்கத்தை சரிசெய்தவாறே ஷார்ட்ஹேண்ட் நோட் பேனா சகிதம் அவரது கேபினுக்குள் நுழைந்தேன்.
வழக்கம் போல, ஸர் ஐஸக் பிட்மன் நினைப்பைத் தவிர்க்க முடியவில்லை என்னால். இருநுாறு வருடங்களுக்கு முன்னர் இங்கிலாந்தில் பிறந்து மறைந்த அவரது படத்தைக்கூட நான் பார்த்ததில்லை. இருப்பினும், நோட்ஸ் எடுக்கச் செல்லும் போதெல்லாம் சுருக்கெழுத்தைக் கண்டுபிடித்த அவர் ஞாபகம் ஏனோ எனக்குள் படர்ந்து விரியும்.
பத்தாவது வகுப்பின் போது அப்பா என்னை ‘கலைமகள் வணிகவியல் கல்லுாரியில்’ சேர்த்து விட்டார். அதன் உரிமையாளர் சலபதி ஸார்தான் ஷார்ட்ஹேண்ட் மாஸ்டர். பென்சிலால் ஒரு வட்டம் வரையச் சொல்லி அதன் மீது செங்குத்தாக, கிடந்த வாக்கில், குறுக்காக இருபுறமும் என்று பல கோடுகள் போட்டு பின்னர் அவற்றை தனித்தனி வரிகளாகவும் வளைவுகளாகம் பிரித்து, சாதாரணமாக எழுதினால் ஓர் அர்த்தம், அழுத்தி எழுதினால் இன்னொரு பொருள் என்று விளக்கி dipthong, grammalogue போன்றவற்றை அறிமுகப்படுத்தினார். ஸ்டெனோகிராஃபர் எப்போதும் பென்சிலை மட்டுமின்றி ஆங்கில அறிவையும் கூர்மையாக வைத்திருக்க வேண்டுமென்றார்.
தட்டச்சு பயிற்றுவித்த மார்க்கபந்து ஸாருக்கு ஐம்பது வயதிற்கும். அரதப்பழசான ரெமிங்டன் மெஷினில் டைப் செய்ய கற்றுக் கொடுத்தார். பல வாரங்களுக்குப் பிறகு, சொற்றொடர்கள் அடிக்க கோத்ரெஜ் டைப்ரைட்டருக்கு மாறினேன். pack my box with five dozen liquor jugs என்ற வாக்கியத்தைத் திரும்பத் திரும்ப டைப்படிக்கச் சொன்னதன் மர்மம் பின்னர்தான் தெரிந்தது. தேர்வில் ‘நிமிடத்திற்கு முப்பது வார்த்தைகள்’ என்ற ஆரம்ப இலக்கிலிருந்து படிப்படியாக உச்ச வேகத்தை எட்டினேன்.
அவ்விரு ஆசான்களின் மோசமான மறுபக்கம் அவ்வப்போது வெளிப்பட்டதும் அவர்கள் மீதான மரியாதை நீர்க்கத் தொடங்கியது. டைப்பிங் ஸார் என் கைகளை தேவைக்கதிகமாகத் தொட்டுச் சொல்லிக் கொடுத்ததை நான் விரும்பவில்லை. ஒரு மழை நாளில் ஸ்டூலில் அமர்ந்து தனிமையில் டைப்படித்துக் கொண்டிருக்கையில் மார்க்கபந்து என் பின்னால் உரசியபடி குனிந்து இருபொருள்பட ஏதோ சொல்ல என் மதிப்பேணியில் அன்றே சரிந்து போனார்… ஷார்ட்ஹேண்ட் மாஸ்டர் அடிக்கடி ‘உன்னோட curves ரொம்ப அழகா இருக்கு’ என்று சைகையோடு சொன்னது சுருக்கெழுத்தின் வளைவுகளைத்தான் என்று எண்ணிக் கொண்டிருக்கையில் அதன் உட்பொருள் பிறகே தெரிய வந்தது. சலபதி தினமும் என்னுடைய நோட்டில் ஷார்ட்ஹேண்டிலேயே ஒரு வாக்கியத்தை எழுதிக் கையொப்பமிடுவார். நாளடைவில் அது ‘நான் உன்னை அடைய விரும்புகிறேன்’ என்று தெரிந்ததும் அவர் பற்றிய ஆதர்ச பிம்பமும் கலைந்து போயிற்று… இத்தகைய கசப்புகளும் இன்னபிற சம்பவங்களும் பதின்ம வயதிலேயே என் ஆழ்மனதில் தேங்கி ஆண்களின் மீதான வெறுப்பு விதைகளாக உருவெடுத்தன….
“இன்ன தேதியிட்ட உங்கள் சுற்றறிக்கையின் படி…” என்று என் சிந்தனையைக் கலைத்தார் மேலாளர். தலைமை அலுவலகத்திற்கான ஆங்கிலக் கடிதத்தை அவர் வேகமாக சொல்லிக்கொண்டே போக நான் சுருக்கெழுத்தில் பதிய வைத்துக்கொண்டேன்.
உணவு இடைவேளையில் வத்ஸலா ஸ்பெஷலாக கொண்டு வந்திருந்த ஒரு பதார்த்தத்தை எல்லோருடனும் பகிர்ந்து கொண்டாள்.
அனுபமா, “என்னடீ இது.. சக்கரபொங்கலா… ஒரே நெய்யா இருக்கே..” என்றாள்.
“இதுக்கு பேரு அக்காரஅடிசில்… இன்னும் கொஞ்சம் எடுத்துக்கோங்க அனு…”
“போறும்டி… ஏற்கெனவே ஷுகர் பார்டர்ல இருக்கு…”
அடுத்து உள்ளங்கையை நீட்டினாள் லாவண்யா. “என்ன மருதாணி எல்லாம் போட்டுண்டு துாள் கிளப்பற… நன்னா பத்தியிருக்கே..” என்றாள் வத்ஸலா.
“மெஹந்தியை ரசிச்சது போதும்… சீக்கிரம் அந்த ஐட்டத்தைப் போடு…” என்றவள் மூன்று முறை வாங்கி ருசித்து விட்டு “ஸூபர்.. வத்ஸ், இதோட ரெஸிபியை எனக்கு மெயில்ல அனுப்பு.. நாளைக்கே ப்ரணவை ட்ரை பண்ண சொல்றேன்..” என்றாள்.
“அப்ப கூட, இவ பண்றேன்னு சொல்றாளா பாருப்பா..”
“அன்ஸ்… அவன் குக்கிங்லயும் எக்ஸ்பர்ட் தெரியுமோ..” என்று சிரித்துக் கண்ணடித்தாள்.
“மேம் உங்களுக்கு..” என்றவளிடம், “என்ன விசேஷம் வத்ஸலா..” என்றபடி டிபன் பாக்ஸ் மூடியைக் காண்பித்தேன்.
“இன்னிக்கி கூடாரவல்லி…”
“மார்கழி இருபத்தேழா…”
“கரெக்டா சொல்றீங்களே மேம்…” என்று அகலக் கண்களால் வியந்தவள் நகர்ந்து சென்று எஸ்தரிடம் பாத்திரத்தோடு ஸ்பூனை நீட்டினாள்.
“உங்க சாமி பிரசாதம்னா.. எனக்கு வேணாங்க..”
“வீட்லே பண்ணதுதான்..” என்று சொல்லியும் அவள் மறுத்துவிட்டாள்.
அருகிலிருந்த கலைச்செல்வி, “இன்னிக்கி என்ன பண்டிகைன்னு சொன்னே வச்சலா… ‘குலேபகாவலி’யா..” என்று கிண்டலடித்தாள். எப்பொழுதும் இருவருக்கும் ஏழாம் பொருத்தம்.
“அவளை வாயை மூடிண்டு இருக்க சொல்லுங்க மேம்..”
“வாயை மூடிட்டு எப்டி சாப்டறது..”
“டாம் அன்ட் ஜெரி சண்டை ஆரம்பிச்சாச்சுப்பா..”
“மாமிக்கு மீன் குழம்பு வேணுமா கேளுடி..” என்று வத்ஸலாவை மீண்டும் சீண்டினாள்.
“கல்ஸ்.. எதுக்கு அவளை டீஸ் பண்றே…”
“இல்லடி.. கல்கட்டாலே ப்ராமின்ஸ்கூட மீன் சாப்டுவாங்க… அதான் கேட்டேன்..”
நான் பேச்சை மாற்றும் விதமாக “பொங்கலுக்கு ஊருக்கு போலியா கலை..” என்றேன்.
“போறேன் ஜி.. இன்னிக்கி காலையிலதான் தத்கல்ல டிக்கெட் எடுத்தேன்…”
“சனிக்கிழமை லீவு போட்டா அஞ்சு நாள் நீ குடும்பத்தோட இருக்கலாம்…”
“நானும் அந்த ஐடியாலதான் இருக்கேன் ஜி..”
அடிக்கடி வத்ஸலாவை வம்புக்கு இழுத்து வயிற்றெரிச்சலைக் கொட்டிக் கொண்டாலும், கலைச்செல்வி மீது எனக்கு தனிப்பட்ட அனுதாபம் உண்டு. அவளது சொந்த வாழ்க்கையின் சோகப் பக்கங்களை என்னுடன் தனிமையில் பகிர்ந்து கொண்டவள். தினமும் தன்னை நிர்வாணமாக நமஸ்கரிக்கச் சொல்லி ரசித்த கணவனின் குரூர புத்தியையும், ஆடைகளின்றி தன்னைப் படமெடுத்து அதை இணையத்தில் வெளியிடுவதாக மிரட்டியே மேன்மேலும் வரதட்சணை கேட்டு வருவதையும், குடும்ப மானத்துக்குப் பயந்து காவல் துறையை நாடாமல் மெளனமாக சகித்துக் கொண்டிருப்பதையும் அவள் சொல்லக் கேட்டு மனம் கனத்திருக்கிறது எனக்கு. தென்கோடி தமிழகத்திலிருந்து பதவி உயர்வு மாற்றலில் சென்னைக்கு வந்து விடுதியில் தங்கி அவ்வப்போது விடுமுறையில் சொந்த ஊருக்குச் சென்று வருபவள். மனஉளைச்சல்களால் உடைந்து போய் கோழைத்தனமான முடிவெதையும் நாடாமல் இறுதி வரை வாழ்க்கையைப் போராடிக் கழிப்பதென்று தீர்மானமாக வாழும் பெண்.
‘தாம்பரம் வரை செல்லும் அடுத்த மின்தொடர் வண்டி இரண்டாவது நடைமேடையில் இருந்து புறப்படும்’ என்று மொழிமாற்றம் செய்து ஒலிபெருக்கியில் அறிவித்துக் கொண்டிருந்தனர். மாலை நேரக் கடற்காற்று தலைமுடியைக் கலைத்தது. ஐந்தே கால் ‘யூனிட்டை’ பிடிக்க வேண்டி சற்று வேகமாக ரயில் நிலையப் படியேறும்போது எனக்கு மூச்சு வாங்கியது. சென்ற வருடம் கட்டி வளர்ந்ததால் கர்ப்பப்பையை எடுத்தாயிற்று. முன்னதாக இரண்டு பிரசவம், மூன்று கருத்தடைகள். ஹிஸ்ட்ரக்டமி ஆனதிலிருந்தே மூட்டுவலி பழகிப் போனாலும் இன்று ரொம்பவே அசதியாக இருந்தது.
பெண்கள் பெட்டியில் வழக்கமான இடத்தில் உட்கார்ந்து இளைப்பாறினேன். கட்டுக்கட்டாக கரும்பும் மஞ்சள் கொத்தும் ஓரமாக அடுக்கி வைக்கப்பட்டிருக்க, பூக்காரிகள் பெரிய மூக்குத்திகளுடன் சாமந்தியைத் தொடுத்துக் கொண்டிருந்தனர். ஜன்னலோர முதியவள் நெற்றி நிறைய திருநீறுடன் ‘கோளறு பதிகம்’ வாசித்துக் கொண்டிருக்க, ஒருத்தி கழுத்தில் அடையாள அட்டையுடன் மடிக்கணினியில் முகநுால் மேய்ந்து கொண்டிருந்தாள். அருகாமை பெண்ணின் கறுப்பு கோஷா உடைக்குள் மொபைலின் வெளிச்சம் மங்கலாய்த் தெரிந்தது. பின்னிருக்கையில் இரண்டு மடிசார் மாமிகளின் மெல்லிய உரையாடல் கேட்டது.
“மாமனாருக்கு ஸ்பெஷலா தளிகை பண்ணனுமா.. என்ன சொல்றே?”
“ஆமான்டி.. அரளி விதை அரைச்சு விட்டுக் கொழம்பு.. சயனைடு சாத்துமது.. பாதரச பச்சடி.. கள்ளிப்பால் கண்ணமது..”
“என்ன விளையாடறயா?.. எல்லாம் வில்லங்கமான்னா இருக்கு..”
“இது அத்தனையும் சாப்டாக்கூட அது மண்டையை போடாதுடி… எவ்ளோ வருஷம் என் உயிரை வாங்கிண்டு இருக்குமோ தெரியல கிழம்..”
அப்பொழுது லெக்கின்சும் ஸ்லீவ்லெஸும் அணிந்து கையுயர்த்தி கம்பியைப் பிடித்தவண்ணம் வாசலருகில் நின்றிருந்த யுவதியை பிளாட்ஃபார இளைஞர்கள் ஆபாசமாய் பேசுவதறிந்து உள்ளே வந்தமரும்படி சைகை காட்டினேன். பெண் வழக்கறிஞர்கள் இருவர் கையில் கேஸ் கட்டுடன் ‘வெட்டிங்’ பற்றி அளவளாவி வந்தனர். நடுத்தர வயதினள் கோணல் வகிடும், அதீத கண்மையுமாய் மாத நாவலில் மூழ்கியிருக்க, கைதட்டி காசு கேட்கும் மூன்றாம் பாலினர் பயணிகளிடம் யாசித்துக் கொண்டிருந்தனர். கர்ப்பவதியான ஒரு சமணப் பெண் முக்காடுடன் வந்ததும் நகர்ந்து இடமளித்தேன். அவளது தலைமுடி பெண்ணினமே பொறாமைப்படும்படி நீளமாக அடர்த்தியாக இருந்தது. எதிரே வெள்ளையுடை கன்னியாஸ்திரி ‘கிண்டிலில்’ சேத்தன் பகத் படித்துக் கொண்டிருந்தாள்.
நான் இருக்கையில் சாய்ந்து கண்களை மூடி நாற்புறமும் பெண்களால் சூழப்பெற்ற பாதுகாப்பான தீவில் இருப்பதாய் உணர்ந்தேன். இந்த ரயில் பெட்டி போல இவ்வுலகமும் மகளிரால் மட்டுமே நிறைந்திருந்தால் எவ்வளவு நன்றாக இருக்குமென்ற கற்பனையில் மகிழ்ந்தேன்…. பூ வாசனையும் வியர்வை நெடியும் விபூதியின் நறுமணமும் சென்ட் வாசமும் காற்றில் கலவையாக வந்தது போல மனதிற்குள் சிந்தனைகளும் கோர்வையற்று பின்னிப்பிணைந்தன… பெண்களுக்கு சமநீதி சமத்துவம் என்பது வெறும் ஏட்டளவில் மட்டுமே என்று தோன்றியது… புராண கால ஆதிசேடன் மேல் பரமன் படுத்திருக்க பார்யாள் அவர் காலை பிடித்து விடுவதில் தொடங்கிய பால் பேதம் இந்த ட்விட்டர் யுகம் வரை பல்வேறு வடிவங்களில் தொடர்கிறது.. இதிகாசத் தம்பதி இருவருமே பிரிந்திருந்த போதிலும் தீக்குளித்துத் தன்னை நிரூபிக்க வேண்டிய அவசியம் சீதைக்கு மட்டும் நேர்ந்ததேன்… ஆண் கடவுளர்கள் தன்னகத்தேயும் இருபுறமும் தேவியர்களை வைத்திருப்பது கண்களுக்குப் பழகிப்போயிற்று.. இருபது வரை ஒரு வீட்டிலும் பின்னர் இறப்பது வரை மறு வீட்டிலும் என்று இடம்பெயர வேண்டிய கட்டாயம் எங்கட்கு மட்டுமே.. கல்யாண அடையாளமாய்க் கயிற்றை சுமப்பதும் விதவையானதும் அதையே துறப்பதும் நாங்கள்தான்… மனைவியானவள் கணவனை விட ஓர் அங்குலமேனும் உயரங்குறைந்தவளாய் இருக்க வேண்டுமென்பது எந்தச் சட்டத்தின் எத்தனாவது விதி… பாலியல் தொழிலில் பெண்ணுக்கு மட்டுந்தான் அவப்பெயரும் சமூகக் கறையும்; அனுபவித்துச் செல்லும் ஆடவனுக்கு எதுவுமேயில்லை.. எந்தவொரு படிவத்திலும் ஆவணத்திலும் he/she என்று அவனுக்கே முதலிடம்.. அனைவருக்கும் பொதுவான ஆண்டவன் சந்நிதானத்தில்கூடப் பெண்பாலுக்கு அனுமதி மறுப்பு..
வீட்டிற்குள் நுழைந்து டப்பர்வேர் டிபன் பெட்டிகளைத் தேய்க்கப் போடும்போது அலுமினியத் தொட்டி நிறைய சமையல் பாத்திரங்கள் என்னை வரவேற்றன. வேலைக்காரி வரவில்லை போலும். எனக்குக் களைப்பாக இருக்கும் நாட்களில்தான் அவளும் விடுப்பு எடுப்பதாகத் தோன்றியது. புடவையைக் களைந்து உள்ளாடைகளைத் தளர்த்தி விட்டுக்கொண்டு நைட்டிக்கு மாறினேன். துணிகளைப் போட்டு வாஷிங் மெஷினை ஆன் செய்கையில் அதுவும் இயங்கவில்லை. ‘துரதிர்ஷ்டம் எப்போதும் தனியாக வராது’ என்ற ஆங்கிலப் பழமொழி நினைவுக்கு வந்தது. அத்யாவசியமான உடைகளை கையால் துவைக்க எடுத்தபோது என் இளைய மகளின் பள்ளிச்சீருடையில் உதிரத்திட்டுக்களைப் பார்த்ததும் அதிர்ச்சியாய் இருந்தது. நாப்கினை சரியாக வைத்துக்கொள்ள இன்னும் பழகவில்லை. சமீபத்தில் பருவமடைந்த அவளுக்கு இது மூன்றாவது விலக்கு. ‘சைக்கிள்’ சரிதானா என்று மனசு கணக்கு போட்டது. இந்த அவஸ்தையோடு ஏன் நடனப்பயிற்சிக்கு சென்றாள் என்று யோசித்தபடியே துணிகளைப் பிழியும்போது மணிக்கட்டு வலித்தது. பொறுத்துக்கொண்டு அவற்றைக் காயப்போட்டு இரவுணவுக்காக உருளைக்கிழங்கை வேகவைத்து விட்டு கோதுமை மாவை பிசையும்போது செல்போன் ஒலித்தது. கார் ஓட்டச் சென்றுள்ள மூத்தவள் அழைத்தாள்.
“சொல்லுடா..”
“மம்மி.. நாளையிலிருந்து ட்ரைவிங் க்ளாஸ் போமாட்டேன்..”
“ஏன்டா.. நீதானே ஆசைப்பட்டு சேர்ந்தே… என்னாச்சு…”
“ட்ரைவிங் மாஸ்டர் சுத்த மோசம் மம்மி… நான் கார் ஓட்டிட்டு இருக்கும்போது என் எடது தொடையிலேயே கையை வெச்சிட்டிருக்காரு…”
“ஒரு பொண்ணுதானே சொல்லிக் குடுக்கறான்னு சொன்னே.. ‘லேடீஸ் டீச் லேடீஸ்’ ட்ரைவிங் ஸ்கூல்தானே..”
“அந்த மேம் மூணு நாள் வரமாட்டாங்களாம்.. இன்னொரு ஸார் வந்தாரு இன்னிக்கி… என் தொடையை தடவிட்டே இருக்காரு மம்மி.. எனக்கு பிடிக்கவேயில்லை..”
“அவன் கைமேலேயே ரெண்டு அடி போட வேண்டியதானே…”
“ஸ்டியரிங்லேந்து கையை எடுக்க பயமா இருக்கு மம்மி..”
“நிறைய ஆம்பிளைங்க இப்டிதான். வெறி பிடிச்ச நாய்ங்க.. நீயும் நாலு நாள் கழிச்சு க்ளாஸுக்கு போடா…”
அனுதினமும் ஆண்மைத் தாக்குதல்களை எதிர்கொள்வதிலேயே எமது வாழ்க்கையின் பெரும்பகுதி கரைந்து போகிறது என்று ‘ஃபெமினா’ வில் படித்த கட்டுரை நினைவுக்கு வந்தது. பலாத்கார வன்கொடுமைகள் பற்றி உளவியல் ரீதியாக விளக்கியிருந்தாலும் அவற்றிற்குத் தீர்வு சொல்லாமல் அவசரகதியில் முடித்திருந்தாள் அதன் ஆசிரியை. எனக்கென்னமோ அத்தகைய வக்ரபுத்தி ஆண்களை bobbitize செய்துவிட வேண்டுமென்று தோன்றும். அதன் பின்னரும் அவன் கண்களாலும் மற்ற அவயங்களாலும் மனத்தாலும் பெண்மையைக் களங்கப்படுத்தக் கூடும். எனவே குற்றம் நிரூபணமானவுடன் உயிரைப் பறிப்பதே குறைந்தபட்சத் தண்டனையாக இருக்கும்.. அரசர்களை அடியோடு கொன்று குவிப்பது பரசுராமனின் அவதார நோக்கமாக இருந்தது போல், ஆண் வர்க்கத்தை ஒட்டுமொத்தமாக ஒழித்துக் கட்டுவதே என் பிறவிப்பயன் என்று ஆழ்மனதில் விபரீத எண்ணம் அடிக்கடி தோன்றி மின்னலாய் மறையும். அது சற்றே மிகையெனப்படுமாதலால் வாழ்நாளில் ஒரு மனிதமிருகத்தையாவது பலியிட வேண்டுமென்ற தீர்மானத்துக்கு வருவேன்… மீண்டும் அந்த சஞ்சிகையை எடுத்து வாசித்தபடியே கண்ணயர்ந்தேன்…
இரவு வெகு நேரங்கழித்து இரு மகள்களும் தத்தமது அறையில் உறங்கிய பிறகு தாமதமாக அலுவலகத்திலிருந்து வந்தார் என் கணவர்.
“ஹேப்பி ந்யூஸ் டியர்.. எனக்கு ‘ஜிஎம்’ ப்ரமோஷன் கன்ஃபர்மாயிடுச்சு…” என்றார் அதிஉற்சாகமாக, கழுத்து டையை தளர்த்தியவாறே.
“கங்க்ராட்ஸ்” என்று ஆத்மார்த்தமாக் கை குலுக்கினேன்.
“லேட்டாதான் ஃபேக்ஸ் வந்தது… கடைசி வரைக்கும் டென்ஷன்.. ஷார்ட் லிஸ்ட் பண்ணதுல எம்பேரும் அந்த கேரளாகாரிபேரும் பாக்கி இருந்தது.. ஸிஈஓ அவளைதான் எலிவேட் பண்ணுவான்னு நெனைச்சேன்.. நல்ல வேளை.. அழகுக்கு கிடைக்கலை.. அறிவுக்குதான் கிடைச்சுது ப்ரமோஷன்.”
“அப்டி சொல்லாதீங்க.. அவளுக்கும் திறமை இருக்கறதாலதான் இந்த லெவலுக்கு வந்திருக்கா…”
“ஆஹா.. எக்ஸிக்யூடிவ்ஸை மயக்கற திறமை நிறையவே இருக்கு…” என்றார் நக்கலாக. பெண்களுக்குத் தரப்படும் பதவி உயர்வுகள் தகுதிக்காக இல்லை என்ற ஆணாதிக்க சிந்தனைக்கு இவரும் விலக்கல்ல.
“ஒரு பொண்ணு உங்களைத் தாண்டி மேலே போறதை ஏத்துக்க முடியலே.. அதான் இப்டி கொச்சைப்படுத்தறீங்க..”
“யம்மா.. தாயே.. உங்க எல்லாருக்கும் உடம்பு பூரா மூளைதான்… ஒத்துக்கறேன்..”
“எங்களுக்கும் தகுதி இருக்கறதாலதான் எல்லா எடத்துலயும் பிரகாசிக்கிறோம்.. உங்களால முடியாத சிகரங்களை நாங்க தொட்டிருக்கோம்..” என்றேன் பெருமிதத்துடன்.
“ஆமா.. ஆமா.. நாங்க மேலிடத்துக்கு ஜால்ரா அடிச்சுதான் எல்லா ப்ரமோஷனும் வாங்கறோம்.. போறுமா..” என்று போலியாகக் கும்பிட்டார்.
“ஆபீஸ்லயே ஒரு லேடிக்கு கீழே வேலை பண்ண முடியலே உங்களாலே… அப்பறம் எப்படி நாட்டுலே ஒரு பொண்ணு தலைமை பீடத்துக்கு வர்றதை ஏத்துக்க முடியும்..”
“இப்போ பாலிடிக்ஸ் ரொம்ப அவசியமா…” என்றவாறே லுங்கிக்கு மாறினார் “இந்த ந்யூஸ் வந்ததிலிருந்தே ரொம்ப சந்தோஷமாயிருக்கேன்..”
“சரி.. சாப்பிட வாங்க.. சுக்கா ரோட்டியும் ஸப்ஜியும் ரெடியாயிருக்கு..”
“இல்லப்பா.. ஆபீஸ்ல ஹெவியா ட்ரீட்.. பர்கர் கோக் பீட்ஸா எல்லாம் நிறைய தின்னாச்சு.. வயத்து பசியில்ல..” என்று கண்ணடித்தவாறே என்னை நெருங்கினார்.
அவருடைய நோக்கத்தைப் புரிந்துகொண்டவளாய், “ரொம்ப டயர்டா இருக்கு.. இன்னிக்கி வேண்டாமே…” என்றேன்.
“செலிப்ரேஷன் மூட்ல இருக்கேன் டியர்…”
“நிறைய வேலை செஞ்சு உடம்பெல்லாம் வலிக்…” என்ற என்னைப் பேச விடாமல் “ப்ளீஸ்.. ப்ளீஸ்.. ப்ளீஸ்..” என்றவாறே இறுக்கி அணைத்தார். என் விருப்பமின்மையையும் மீறி படுக்கையில் வீழ்த்தி என் மேல் படையெடுத்தார். அவருடைய மகிழ்ச்சியான தருணத்தை மறுக்க முடியாமல் வலிகளினுாடே அவரையும் தாங்கிக் கொண்டேன்.
பிப்ரவரி பதினான்காம் நாள் எஸ்தர் அலுவலகத்தில் இனிப்பும் காரமும் விநியோகித்து “புதுசா வந்திருக்கிற மேனேஜர் ஜாயினிங் பார்ட்டி குடுக்கறார் மேடம்..” என்றாள்.
அனுபமா மெல்லிய குரலில் “இந்தாளு விடோயராம்ப்பா… சரியான வழிசல் பேர்வழியாம்..” என்றாள்.
லாவண்யா “நமக்கு வசதிதான் அன்ஸ்… இந்த மாதிரி ஜொள்ஸ்ங்ககிட்ட நிறைய காரியம் சாதிச்சுக்கலாம்..” என்றாள்.
“ஏன்டி உனக்கு இப்டியெல்லாம் புத்தி போவுது?”
“இவர் மேல ஒரு கேஸ் இப்பதான் நடந்து முடிஞ்சுது…” என்றேன். “கல்யாண வயசுல பொண்ணு இருக்காம் இவருக்கு..”
“புது மேனேஜர் ரொம்ப நல்லவரா இருக்கார் மேம்…” வத்ஸலா கேபினிலிருந்து வெளியே வந்ததும் சொன்னாள்.
“எப்டி சொல்றே வத்ஸ்.. ”
“ஒரு ஸ்டேட்மென்ட்ல நிறைய தப்பாயிடுத்து… திட்டுவாரோன்னு பயந்துண்டே போனேன்… ஒண்ணுமே சொல்லலடி… ‘கரெக்ஷன் ஃப்ளூயிட்‘ குடுத்து மாத்த சொன்னார்… அவர் எதிரேயே நின்னுண்டு எல்லாத்தையும் சரி பண்ணி குடுத்தேன்… ‘இந்த மாதிரி ஃபிகர்ஸ் கரெக்ட் பண்ற வேலை எனக்கும் பிடிக்கும்‘னார்… ‘ஸாரி ஸார், அவசரத்துலே இப்பிடி ஆயிடுத்துன்னேன்… ‘பரவாயில்ல இதை நீயே வெச்சுக்க… என்கிட்ட ‘வொய்ட்னர்‘ நிறைய ஸ்டாக் இருக்கு’ன்னார்…”
அனுபமா “அப்பாவியா இருக்கியே… இவர்கிட்ட கொஞ்சம் ஜாக்கிரதையாவே இரு..” என்றாள்.
“அவர் சொன்னதோட இன்னொரு மீனிங் ஒனக்கு புரியல வத்ஸலா..” என்றேன்.
லாவண்யா யோசித்து “வாவ்… ப்ளேபாய் டைப்பா இந்தாளு… ஸுபர்…” என்றதற்கு “என்ன ஸூபர்… அவர் பேசினதை கேட்டுட்டு இவளும் சும்மா வந்திருக்கா.. நானா இருந்தா நடக்கறதே வேறே…” என்றேன்.
எஸ்தர் “ஸ்வீட் காரம் வாங்க பணம் குடுக்கும் போது என் கையைத் தொட்டுத் தொட்டு குடுத்தார் மேடம்… பார்வையே சரியில்ல..” என்றாள்.
வந்த அன்றே சுயரூபத்தைக் காட்டிய புது மேலாளரை விவாதித்துக்கொண்டிருக்கையில் கலைச்செல்வியும் சேர்ந்து கொண்டு பேச்சைத் திசைமாற்றினாள்.
“இந்த ‘விமன்ஸ் டே’க்கு எல்லாரும் ஒரே கலர்ல புடவை கட்டலாமா அனுா..”
“நல்ல ஐடியா.. போன வருஷமே நெனைச்சேன்…” என்று நான் வழிமொழிய மற்றவர்களும் ஆமோதித்தனர்.
“ஸாரிக்கு பதிலா எல்லாரும் சல்வார் போட்டு வந்தா என்ன கல்ஸ்?”
“வருஷத்துல ஒருநாள் இந்த சாக்குலயாவது புடவை கட்டேன்டி..”
“எல்லார் கிட்டயும் பொதுவா இருக்கற கலர்ல வரலாம்.. நீலம் ஓக்கேயா..?” என்றேன் என்னிடமுள்ள எம்மெஸ் ப்ளூவை மனதிற்கொண்டு.
ஒவ்வொருவரும் காப்பர் ஸல்ஃபேட், ஆகாச நிறம், ராமர் கலர், கோபால்ட், மயில் கழுத்து என்று நீலத்தின் வெவ்வேறு சாயல்களில் தத்தமது சேலைகளைப் பற்றிச் சொல்ல ஆரம்பித்தனர்.
“இதெல்லாம் சரிப்படாதுப்பா.. புதுசா ஒரே மாதிரி எல்லாரும் வாங்கிப்போம்..” என்றேன்.
“கரெக்ட் ஜி.. அதான் பார்வைக்கும் நல்லா இருக்கும்..” என்றாள் கலைச்செல்வி.
“எல்லார் கிட்டயும் பணம் வசூல் பண்றது வத்ஸலா உன் பொறுப்பு… நானும் லாவண்யாவும் வண்டியில போய் ஸாரீஸ் வாங்கிட்டு வரோம்.. எஸ்தர், அன்னிக்கி ஸ்வீட்-ஸ்நாக்ஸ் வாங்கிவர வேண்டியது உங்க வேலை..” என்றாள் அனுபமா.
நான் “என் டெய்லர் ஃபிட்டிங்ஸ் எல்லாம் கரெக்டா தைப்பான்.. அதை விட முக்யமா, சொன்ன தேதியில குடுப்பான்.. அளவு ரவிக்கையை குடுங்க, எல்லாருக்கும் ப்ளவுஸ் தெச்சிட்டு வரேன்..” என்றேன்.
கலைச்செல்வி, “எனக்கு எந்த வேலையும் இல்லயா ஜி” என்றதற்கு “நீ வத்ஸலாவை சீண்டாம இருந்தா.. அதுவே போதும்…” என்றேன்.
மூன்று வாரங்கள் கழித்து ஒரு நாள் அனுபமா மேனேஜர் கேபினிலிருந்து நேரே என்னிடம் வந்து ”என்னப்பா இது அக்கிரமமா இருக்கு.. இந்தாளு ஆபீஸ் கம்ப்யூட்டர்ல..” குரலைத் தாழ்த்தி “போர்னோ பார்த்துட்டு இருக்கார்ப்பா.. செ.. அசிங்கம்..” என்றாள் உடம்பைச் சிலிர்த்துக்கொண்டே.
அதைக் கேட்ட எனக்கும் அதிர்ச்சியாயிருந்தது. “நீ எதுக்கு உள்ளே போனே அனு?”
“ஒரு செக்ல கையெழுத்து வாங்க வேண்டியிருந்தது… “
“அப்டியே மொபைல்ல அவனையும் மானிட்டரையும் சேர்த்து ஒரு போட்டோ எடுத்திருக்க வேண்டியதானே… ராஸ்கல்..”
“என் கையில செல் இல்ல… இருந்தாலும் எனக்கு அதெல்லாம் தோணாதுப்பா..”
“நாம ஹெட் ஆபீஸ்க்கு கம்ப்ளெய்ன்ட் பண்றதுக்கு வசதியா இருக்கும்.. இவனுக்கும் ஒரு பயம் இருக்கும்..”
“நான் உள்ளே போனதுக்கப்பறமும் அதை அணைக்காம என்னை பார்த்து ஒரு மாதிரி சிரிச்சுட்டே ஸைன் பண்றார்ப்பா..”
“இந்தாளோட லீலைகள் நாளுக்கு நாள் அதிகமாயிட்டேயிருக்கு.. லாவண்யாகிட்ட அன்னிக்கி ‘டேட்டிங்’ போலாமான்னு கேட்டுட்டு ‘சும்மா வெளையாட்டுக்கு’ன்னு சொல்லி வழிஞ்சான்… முந்தாநாள் கலைகிட்ட ஏதோ வில்லங்கமா பேசி வாங்கி கட்டிட்டான்..”
“செக்ஷுவல் ஹராஸ்மென்ட் ஆக்ட்ன்னு ஒண்ணு இருக்கே… அதும்படி நாம கம்ப்ளெய்ன்ட் குடுக்கலாமாப்பா..”
“அதுக்கு இன்டர்நல் கமிட்டி, லோக்கல் கமிட்டின்னெல்லாம் இருக்கு அனு.. விசாரிச்சு தீர்ப்பு குடுக்கறதுக்கு மாசக்கணக்காகும்… ஏதாவது ஓட்டையில சுலபமா தப்பிச்சுடுவான்… இவனை கையும் களவுமா சாட்சியோட பிடிக்கணும்…” என் உள்மனது ‘எதாவது பண்ணு.. உடனே செயல்படு..’ என்று விரட்டியது. கைகள் பரபரத்தன. அன்று பிற்பகலே உள்ளே செல்வதற்கு வாய்ப்பாக எஸ்தர் வந்து மேனேஜர் அழைப்பதாக சொன்னவுடன் ஆக்ரோஷம் குறையாமல் சென்றேன்.
அறையினுள் நிக்கோடின் நெடி பரவியிருக்க ஆஷ்ட்ரேயில் தீப்புள்ளி தெரிந்தது. ஏதோவொரு கடிதத்தை டிக்டேட் செய்துவிட்டு என்னைப் பெயர் சொல்லி அழைத்து, “இந்த பென் ட்ரைவ்ல இருக்கறதை ப்ரின்ட் எடுங்க… லெட்டரோட அனுப்பணும்…” என்று தொடுவது போல என்னிடம் நீட்டினான். நான் கவனமாக வாங்கிக்கொண்டு அங்கிருந்த கம்ப்யூட்டர் ‘ஸிபியூ‘வின் முன்பக்கம் அதை இணைக்க நான் குனிந்தபோது “அந்த போர்ட் சரியில்ல….” என்று சொல்லி, தானே பின்புறம் அதைப் பொருத்தி அச்செயலை இரட்டை அர்த்தத்தில் வர்ணித்தபோது அவனது விகார மனம் வெளிப்பட்டது. எனக்கு உடம்பெல்லாம் உஷ்ணமாய்த் தகித்தது. கணினி திரையில் கடவுச்சொல் கேட்க, “இதுக்கென்ன பாஸ்வேர்ட்” என்றேன். நமட்டுச்சிரிப்புடன் “கிஸ்மீ” என்றான். “என்ன சொல்றீங்க…” என்று வெகுண்டேன். “பாஸ்வேர்டே அதான்… ‘கிஸ்மீ‘ கே கேப்பிட்டல்..” என்றதும் என் ரத்தக்கொதிப்பு அதிகமாகி கைகள் நடுங்குவதை உணர முடிந்தது.
இம்மனித மிருகத்தின் செயல்பாடுகள் எல்லை மீறிக்கொண்டிருப்பதாக எனக்குப் பட்டது. புகார் செய்து சட்டப்படி தண்டனை வரும்வரை காத்திருக்க எனக்கு பொறுமையில்லை. பல்லாண்டுகளாக என்னுள் படிந்திருந்த ஆண்வர்க்கத்தின் மீதான வெறுப்புக்கோபங்கள் அவனை பலி கொடுக்கச் சொல்லி உரத்தக் கூவின. வெளியே வந்து என்னிருக்கையில் அமர்ந்து ஷார்ட்ஹேண்ட் நோட்டில் kill him kill him என்று சுருக்கெழுத்தில் பக்கம் முழுவதும் அனிச்சையாய் பதிவு செய்து கொண்டிருந்தேன்.
மனதிற்குள் ஒரு செயல் திட்டம் உருவாகிக்கொண்டிருந்தது. மாலை எல்லோரும் சென்றபிறகு CCTV இணைப்பையும் அபாய ஒலிப்பானையும் துண்டித்த பின்னர் அவனை தேன்பொறியில் சிக்கவைத்து மெய்மறந்த தருணத்தில் உயிரைப் பறிக்க வேண்டும். இதில் என் பங்கு யாருக்கும் தெரியக்கூடாது என்பதில் உறுதியாயிருந்தேன்… ஜெனரேடருக்கு பயன்படும் டீசல் கண்ணில் பட்டது. கேன்டீனிலிருந்து மைக்ரோவேவ் ஓவன் கையுறைகளையும், கத்தியையும் எடுத்து வந்தேன்… எரிதிரவத்தை ஊற்றி சிகரெட் லைட்டரால் தீப்பற்ற வைப்பதா, கத்தியால் மார்பில் குத்திக் கொல்வதா, சுழலும் நாற்காலியில் முதுகுக்கு பயன்படும் தலையணையால் முகத்தை அழுத்தி மூச்சிழக்க வைப்பதா என்று நான் குழம்பிக் கொண்டிருக்கும் போது அவன் ப்ரீஃப் கேஸோடு வேகமாக வெளியேறினான். வழக்கம்போல பிராந்திய மேலாளரின் அவசர அழைப்பால் சென்றிருக்கக் கூடும். என் திட்டத்தை மறுநாள் செயல்படுத்த ஏதுவாக இந்த வெறியையும் ஆவேசத்தையும் மனதில் தக்க வைத்துக் கொண்டேன்…
அடுத்த நாள் சர்வதேச மகளிர் தினத்தன்று கருநீல புதுப் புடவையை ஃபால்ஸ் தைக்க நேரமின்றி நான் அப்படியே உடுத்திக் கொள்ள, ஃப்ளீட்ஸ் சரியாக அமையவில்லை. அலுவலகத்திற்குள் நுழைந்ததும் எல்லோரும் ஒரே மாதிரி புடவையில் ஆங்காங்கே குழுக்களாக பேசிக் கொண்டிருந்ததில் ஏதோ விபரீதம் தெரிந்தது. மேனேஜர் ஸ்கூட்டரில்அலுவலகம் வரும் வழியில் ஜெமினி அருகே சாலை விபத்தில் பலமாக அடிபட்டு ஆபத்தான நிலையில் நுங்கம்பாக்கம் மருத்துவமனையில் சேர்த்திருப்பதாகச் சொன்னார்கள். இறைவனே அவனுக்கு இயற்கையாய் தண்டனையளித்து விட்டது போல் உணர்ந்தேன். நிலைமை கவலைக்கிடமாக இருப்பதையறிந்து நானும் அனுபமாவும் உடனே ஆட்டோவில் ஆஸ்பத்திரிக்கு விரைந்தோம்.
Trauma care வார்டின் மூடிய அறையில் அவர் தலையில் கட்டுடன் மயக்க நிலையில் இளம்பச்சை போர்வையில் படுத்திருந்தார். பிராண வாயு செலுத்தப்படுவதும், ‘ட்ரிப்ஸ்’ ஏறிக்கொண்டிருப்பதும் டாக்டர்கள் கூடிப் பேசுவதும் கதவின் சதுரக் கண்ணாடியில் தெரிந்தது. உறவினர்கள் வாசலில் கவலையோடு காத்திருக்க, விபத்து பற்றிக் கேட்டறிந்தேன். ஒரு எதிர்பாராத திருப்பத்தில் அதிவேகமாக வந்த கார் இருசக்கர வாகனத்தின் மீது மோத, தலைக்கவசம் அணியாத அவர் நிலை தடுமாறி விழந்து தலையிலும் கைகளிலும் பலத்த அடிபட்டு இங்கு அனுமதிக்கப்பட்டிருக்கிறார். அவர்கள் வசமிருந்த மருத்துவமனை கோப்பில் MLC என்று எழுதி அதை அடித்துவிட்டு முதலுதவி கொடுத்த விவரங்களும் ‘தீவிர தலைக்காயம்’ பற்றிய நுணுக்கமான மருத்துவப் பிரயோகங்களும் ரத்த இழப்பை ஈடுசெய்வது பற்றியும் அடுத்தக்கட்ட சிகிச்சைகளுக்கான குறிப்புகளும் காணப்பட்டன. ‘சிடி ஸ்கேன்’ ரிப்போர்ட்டும் இணைக்கப்பட்டிருந்தது.
வாய்விட்டு அழுதபடி நின்றிருந்த அவரது பெண்ணிடம் எங்களை அறிமுகப்படுத்திக் கொண்டு ஆறுதல் சொன்னேன். “ஆஸ்பத்திரி செலவுக்கு பணம் எதாவது தேவைன்னா தயங்காம கேளு..” என்றாள் அனு. தாயில்லாத அப்பெண்ணைப் பார்த்து என் மனம் கரைந்தது. மேனேஜர் மீதான நேற்றைய கொலை வெறி சிறிது சிறிதாக தணியத் தொடங்கியது.
அருகிலிருந்த பெண்மணி “இவளுக்கு இப்பதான் கல்யாணம் நிச்சயமாயிருக்கும்மா… இந்த சமயத்துல இப்படியொரு அசம்பாவிதம் ஆயிடிச்சே…” என்று கண்ணீருடன் என் கரங்களைப் பற்றிக் கொண்டாள்.
“கவலைப்படாதீங்க.. அவருக்கு சரியாயிடும்.. சீக்கிரம் குணமாயிடுவாரு..”
அறையிலிருந்து வெளிப்பட்ட டாக்டர் நர்ஸிடம் “ப்ளட் ட்ராஸ்ஃப்யூஷனுக்கு ரெடி பண்ண சொன்னேனே..” என்றார் சலிப்புடன்.
“நம்ம கிட்ட அந்த ரேர் க்ரூப் இல்ல டாக்டர்… எல்லா ப்ளட் பேங்க்லயும் கேட்டு பார்த்துட்டோம்.. கிடைக்கலை..”
“ரெட் க்ராஸ்ல ட்ரை பண்ணீங்களா…”
“அங்கயும் இப்ப ஸ்டாக் இல்லயாம் டாக்டர்..”
“நம்ம டேட்டா பேஸை பார்த்து வாட்ஸப்புல மெஸேஜ் பண்ணுங்க.. யாராவது டோனர் கிடைக்கறாங்களா பாருங்க… சீக்கிரம்..” என்று நர்ஸை விரட்டியவர் உறவினர்கள் பக்கம் திரும்பி “தலையில பலமா அடிபட்டதுல ரத்த சேதம் அதிகமா இருக்கு.. அதை சரிபண்ணிட்டுதான் மேற்கொண்டு சிகிச்சை குடுக்க முடியும்…” என்று சொல்லி நகர்ந்தார்.
“அவரோடது என்ன க்ரூப்.. பாம்பே ப்ளட் டைப்பா…” என்றேன் நர்ஸிடம்.
“இல்ல மேடம்… ஏபி நெகடிவ்..”
“வேற யாரோட ரத்தமும் அவருக்கு ஒத்துக்காதாம்மா..” என்றார் உறவினர் கவலையுடன்.
“எல்லா நெகடிவ் ரக ரத்தமும் சேரும்… அதுவுமே கிடைக்கறது ரொம்ப கஷ்டம் சார்…”
“உடனே ரத்தம் குடுக்கலேன்னா உயிருக்கு ஆபத்தா சிஸ்டர்…” என்று அவரது பெண் அழுகையினுாடே கேட்டாள்.
நர்ஸ் அவளை நேராகப் பார்க்காமல், “ஏறக்குறைய அப்டிதான்..” என்று சொல்ல, அவளது துக்கம் அதிகரித்தது கண்களில் பிரதிபலித்தது.
ஏற்கெனவே அம்மாவை இழந்து தவிக்கும் அவளுக்கு அப்பாவும் இல்லையென்ற நிலை வந்துவிடக்கூடாது என்ற எண்ணம் என்னுள் மேலோங்கியது. அவர் மீதான ஆவேசமும் ஆக்ரோஷமும் படிப்படியாக் குறைந்து, என் மூர்க்க குணம் மாறி, மனமிளகியது. ஆண் வர்க்கம் எமக்கெதிராக எத்துணை வன்முறைகளைப் பிரயோகித்தாலும், எம்மினத்தை எவ்வளவு கொச்சைப்படுத்தி, அடக்கி ஆக்ரமித்தாலும் யாம் அவையனைத்தையும் மறந்து மன்னித்து அவர்கட்கு நல்லதையே செய்வோம். அது எங்கள் ஈர மனம். ‘இன்னா செய்தார்க்கும் நன்னயம் செய்யும்’ உயரிய குணம் படைத்தவள் பெண் என்பதை நிரூபிக்க ஒரு வாய்ப்பு கிடைத்ததாய் உணர்ந்தேன். அவ்விளம் பெண்ணின் எதிர்காலம் கருதி முடிவெடுத்தேன்.
செவிலியரிடம் நானே வலியச்சென்று, “சிஸ்டர்.. நான் ரத்தம் குடுக்கறேன்… என்னோடதும் ஏபி நெகடிவ் க்ரூப் தான்.. எடுத்துக்குங்க..” என்றேன்.