அஞ்சலி: அடல் பிகாரி வாஜ்பேயி (1924-2018) | ஜடாயு
கர்நாடக இசையில் கிறித்துவப் பாடல்கள் | சுதாகர் கஸ்தூரி
பேயரசுகளும், பிணம் தின்ற சாத்திரங்களும் (புத்தக விமர்சனம்)! | கோ.இ. பச்சையப்பன்
டிரைவர்கள் சொன்ன கதைகள் (புத்தக விமர்சனம்) | ஜெயகுமார் ஸ்ரீனிவாசன்
சில பயணங்கள் சில பதிவுகள் – 11 | சுப்பு
சீரூர் மடவிவாகரம் | அனீஷ் கிருஷ்ணன் நாயர்
ஒற்றைச் சிலம்பு [சிறுகதை] | சத்யானந்தன்
தன் உடலின் மேற்பகுதியை நடுங்கும் விரல்களால் துடைத்துக் கொண்டான் அனந்த ரூபன். அவன் பயன்படுத்திய விரிப்பு முழுவதுமே வியர்வையால் நனைந்திருந்தது. நல்ல வேளை, வியர்வைதான்; ரத்தமில்லை.
அறையை விட்டு வெளியே வந்து முற்றத்தில் எட்டிப் பார்த்தான். மேற்குப் பக்கம் சூரியன் இறங்கி விட்டிருந்தது. பொழுது சாய இன்னும் ஒரு சாம நேரம் இருக்கும்.
பின்கட்டுக்குச் சென்றான். சமையலறையைக் கடக்கும்போது, பெரியம்மா வழித் தங்கை வைத்துவிட்டுப் போன சாப்பாட்டுப் பாத்திரங்களை அப்பா திறக்கவே இல்லை என்பது தெரிந்தது. மங்கள தேவி தன் பிறந்த வீட்டுக்குப் போய் விட்டாள். அம்மா உயிரோடு இருந்திருந்தால் அப்பா உணவைப் புறக்கணித்து நகை வேலையில் ஆழும்போது கண்டிருத்திருப்பார். கிணற்றடியில் இருந்த துவைக்கும் கல்மீது அமர்ந்தான். வெயிலின் சூடு இன்னும் அதில் இருந்தது. மங்களாவின் தாய்மையைக் கொண்டாடி இருப்பார் அம்மா. அவளது பிறந்த வீட்டுக்கே அனுப்பி இருக்க மாட்டார்.
அரைத் தூக்கத்தில் எழுந்தது தலை நோவை விட்டுச் சென்றிருந்தது. இரவுத் தூக்கம் போய் ஒரு மாதமாகிறது. அரண்மனையில் பொற்கொல்லர் செய்ய தங்கமோ வெள்ளியோ ஏதேனும் ஒரு வேலை இருந்து கொண்டுதான் இருக்கும். அப்பா அந்தக் கூட்டத்தில் சேரவே இல்லை. அனந்தன் போகும்போது தடுக்கவும் இல்லை.
அன்றாடம் போலத்தான் ஒரு மாதம் முன்பும் அவன் போயிருந்தான். அபூர்வமாகத் தென்படும் மூத்த பொற்கொல்லர் ஆசான் விஷ்வ வல்லபர் தானே நேரில் வந்திருந்தார். அரண்மனைப் பல்லக்கில் அவர் வந்து இறங்கியபோதுதான் ராஜ குடும்பத்தில் யாரோ அழைத்திருக்கிறார்கள் என்பது தெளிவானது. சற்று நேரத்திலேயே மகாராணி கோப்பெருந்தேவிதான் அழைப்பை அனுப்பினார் என்பதும் தெரிய வந்தது.
அன்று அனந்தனுக்கு வேலை எதுவும் இருக்கவில்லை. வல்லபரின் பாதம் பணிந்தான். “கைலாச நாதனோட மகனா நீ? என்கிட்டே வேலை கத்துக்கிட்டவங்க நடுவிலே நான் சொல்லிப் பெருமைப்பட்டுக்கிற மாதிரி இருக்கிற ரெண்டு மூணு பேருல அவரும் ஒருத்தர்” என்றவர். “நல்லா இருப்பா” என ஆசியும் வழங்கினார். ”வர்றேன் ஆச்சாரியாரே” என்று அவன் கிளம்ப யத்தனித்தபோது, “இரு. உன்னாலே எனக்கு ஓர் உதவி ஆகணும்” என்றார். ”என்னங்கய்யா.. உத்தரவு போடுங்க” எனப் பதிலளித்தான் அனந்தன்.
அவர் தமக்கு வழங்கப்பட்ட பெரிய ஆசனத்தில் அமர அவன் இளைஞர்களுக்கென சுவரோரம் வைக்கப்பட்டிருந்த வரிசையான இருக்கைகள் ஒன்றில் அமர்ந்தான். சற்று நேரத்தில் கோப்பெருந்தேவியாரின் முக்கியத் தாதியான கலாவதி வந்து மெல்லிய குரலில் வணக்கம் என்று கூறி தலை குனிந்து அவர் எதிரே நின்று வணங்கியபோது அவர் பக்கவாட்டில் பார்த்தபடி, “நல்லா இரு” என்றார். அவருக்குப் பார்வை மங்கல் என்பது அப்போதுதான் அவனுக்குப் பிடிபட்டது. தொலைவிலிருந்து அவர்கள் பேசியது அவனுக்குக் கேட்கவில்லை.
சற்று நேரத்தில் அவர் சத்தமாக, “கைலாசம் மகனே, எங்கே இருக்கே?” என்று இங்கும் அங்கும் திரும்பினார். அவர் பார்வைக்கு அவன் தென்படவே இல்லை. ”வந்துட்டேன் ஐயா” என்று அவன் அருகில் சென்றான். ”என்னை உள்ளே அழைத்துக் கொண்டு போ” என்று அவன் கையைப் பிடித்துக் கொண்டார்.
பல படிகள் கடந்து ஒரு பெரிய நடையைத் தாண்டி இறுதியாக அந்தப்புரத்தின் முக்கியக் கதவை அடைந்தார்கள். அவ்வளவு உள்ளே அவன் போனதே இல்லை. பணிப் பெண்கள் அவருக்கு வணக்கம் சொல்லிக் கதவுகளைத் திறந்தார்கள்.
உள்ளே மறுபடி ஒரு நடை. அதன் இடப் பக்கம் ஒரு பெரிய கூடம் அதன் கதவுகள் மூடி இருந்தன. வலப் பக்கம் பல அறைகள் இருந்தன. ஒரே ஓர் அறையின் வாயிலில் மட்டும் ஒரு பணிப்பெண் இவர்களுக்காகவே காத்திருந்தது போல நின்றிருந்தாள். “வாருங்கள்” என்றவள் அறைக் கதவைத் திறந்து விட்டு வெளியே நின்றாள்.
அந்த அறைக்குள் அவரைக் கையைப் பிடித்து அழைத்துச் சென்றான். உள்ளே நுழைந்ததும் அந்த அறையின் அமைப்பு அவனை அயரச் செய்தது. சூரிய வெளிச்சம் மேற்குப் பக்கத்தில் இருந்து சிறிய சாளரங்கள் வழியே விழுந்து கொண்டிருந்தது. அழகிய வேலைப்பாடு மிகுந்த கண்ணாடிக் குடுவைகளுக்குள் அகல் விளக்குகள் சிறிய மாடங்களில் இருந்து ஒளியை உமிழ அந்த அறை பிரகாசமாக இருந்தது. திரைச் சீலைகள் அரிய வண்ணமும் ஜரிகை நகாசுகளுமாக பிரமிக்க வைத்தன.
கலாவதியை அவன் கவனித்தபோது அவள் ஒரு பெரிய மர அலமாரியைத் திறந்தாள். நான்கு மரத் தட்டுகளில் எண்ணற்ற தங்க நகைகள் விதம் விதமாகத் தென்பட்டன. இத்தனை தங்கத்தை அவன் பார்த்ததே இல்லை. ”ஐயா… மகாராணிக்கு அது எந்த ஒட்டியாணம் என்பது மறந்து விட்டது. தாங்கள் இவற்றுள் திருகாணி இல்லாத ஒட்டியாணத்தைக் கண்டு பிடித்து சரி செய்ய வேண்டும்” என்றாள் பணிவாக.
“ஓர் இருக்கையை அலமாரி அருகே போடுங்கள்” என்றார் ஆசான்.
“தம்பி ஒட்டியாணங்கள் எல்லாவற்றையும் அதன் நீளத்தை ஒட்டி ஒப்பிட்டு, இருப்பதிலேயே அதிக நீளமானதை எடு” என்றார். வளையத்துள் கொக்கி மாட்டும் ஒட்டியாணங்கள் ஒரு வகை. திருகாணியால் இடுப்பைச் சுற்றி மாட்டப் படுவது இன்னொரு வகை. பத்து ஒட்டியாணங்களையேனும் அவன் ஒப்பிட்டிருப்பான். ஒரு தட்டில் பாதி இடம் முழுதும் ஒட்டியாணங்களே. வளையல்கள், நாகொத்துகள், நெற்றிச் சுட்டிகள், தோடுகள், மாலைகள் இருந்தன. கீழ்த் தட்டில் ஒரே ஒரு ஜோடி காற்சிலம்புகள் தங்கத் தாம்பாளங்கள், கிண்ணங்கள் மற்றும் கரண்டிகளுடன் இருந்தன.
ஒப்பிட்ட ஒட்டியாணங்களுள் இருப்பதிலேயே பெரியதை அவன் அவரிடம் நீட்டியபடி, “ஏன் இருப்பதில் பெரியதைக் கேட்டீர்கள்?” என்றான்.
”பிறகு சொல்கிறேன்” என்றவர் அதன் மையப் பகுதியைக் கை விரல்களால் தடவினார். மறைகளுடன் கூடிய நீண்ட வளையம் மட்டும் இருந்தது. திருகாணி இல்லை.
“இதுதான் அது” என்றார்.
“மகாராணியிடம் காட்டி விட்டு வருகிறேன்” என்று கலாவதி நகர்ந்ததும்,
“ராணியின் இடுப்புப் பெரிதாகிக் கொண்டே வந்தது. அதனால்தான் இத்தனை ஒட்டியாணங்கள்” என்றார் மெல்லிய புன்னகையுடன்.
அப்போது அவரும் அவனும் மட்டுமே அறையில் இருந்தார்கள். கனமாகவும், ஜொலிப்பதாகவும் இருந்த அந்த ஜோடி சிலம்புகளுள் ஒன்றை எடுத்தான். அதன் மீது மிகவும் நுண்ணிய பூ வேலைப் பாடுகள் இருந்தன. சற்றும் தயங்காமல் அதைத் தன் இடுப்பில் இருந்த வேட்டிக் கொசுவத்துக்குள் ஒளித்துக் கொண்டான். அதன் ஜோடிச் சிலம்பை நோக்கி அவன் கை நகரும் நொடியில் கலாவதி உள்ளே நுழைந்தாள்.
“ராணியார் இடுப்பில் அதை மாட்டிப் பார்த்தார். அளவு சரிதான். திருகு மட்டும் போடுங்கள்” என்றாள்.
அன்று அரண்மனையை விட்டு வெளியேறும்போது அவன் அவருடனே பல்லக்கில் வந்து விட்டான். வீட்டுக்கு வந்தபோது, அதைப் பத்திரப்படுத்தியபோது, சில நாட்களில் அது தன்னை இப்படித் தொல்லை செய்யும் என்று தோன்றவே இல்லை.
”அனந்தா.” தந்தையின் குரல் அருகிலேயே கேட்கவே திடுக்கிட்டான். ”என்னப்பா ஆச்சு உனக்கு? இது என்ன திடீர் பகல் தூக்கம்?” என்றார். அவர் முகத்தையே உற்றுப் பார்த்தவன் ஒரு வேகத்தில், “உங்க கிட்டே பேச வேண்டியவை இருக்கு அப்பா” என்றான்.
“முதலில் நீ ஒற்றர் தலைவர் சொக்கநாதரைப் பார்த்து இதைக் கொடு” என்றார். மீன லச்சினை பொறித்த தங்க மோதிரம் அது.
இரண்டு தெருக்களே தள்ளி இருந்தது ஒற்றர் தலைவர் வீடு. அந்தணர் மற்றும் வைசியர் தெருவைத் தாண்டிச் சென்று அவன் அந்த மோதிரத்தைக் கொடுத்து விட்டுத் திரும்புகையில், வீட்டு வாயிலில் நல்ல மர வேலைப்பாடுள்ள மாட்டு வண்டி நின்று கொண்டிருந்தது.
வீட்டில் நுழையும்போதே ஒரு பக்கம் பெரிய திண்ணை, மறுபக்கம் அப்பாவும் அவனும் பயன்படுத்தும் சிறிய நெருப்புக் குழி இருந்தது அனேகமாக அதில் சிறு கரித்துண்டு கனன்று கொண்டே நீறு பூத்திருக்கும். வீணையின் குடம் போன்ற ஒன்றுக்குள் சிறு மரச் சக்கரத்தின் ஒவ்வொரு ஆரத்தின் மீதும் சிறு முக்கோண வடிவ மரத் துண்டுகளை அப்பா பிசின் வைத்து ஒட்டி வைத்திருந்தார். கை வாட்டமான நீண்ட குச்சியை அவர் அசைக்க அது குடத்தின் முன் பக்கமுள்ள மற்றொரு குச்சியை முன்னும் பின்னும் அசைக்கும். அந்த அசைவில் சக்கரம் முன்னும் பின்னும் சுற்றும். சக்கரத்தின் மேலுள்ள சிறிய ஓட்டை வழி உட்செல்லும் காற்று, விசிறி போல சுழலும் சக்கரத்தின் வீச்சால், சக்கரத்தின் பின்னே பூமி வழி சென்று நெருப்புக் குழியில் உள்ள கரியை கனன்று எரிய வைக்கும். இடது கையால் அதை அசைத்த படியே அவருடன் பேசிக் கொண்டிருந்தார் அப்பா. நெருப்பில் ஒரு சிறிய துண்டு தங்கம் உருகிக் கொண்டிருந்தது. பட்டு வேட்டியும் பட்டு அங்க வஸ்திரமும் பூணூலுமாக அந்த அந்தணர் பெரிய பணக்காரர் என்பது தெளிவாகத் தெரிந்தது.
அவனை வந்தவருக்கு அவர் அறிமுகம் செய்யவில்லை. வீட்டுக்குள் சென்றவன் கால் கழுவி மாலை நேரப் பிரார்த்தனைக்கு விஸ்வகர்மாவின் சிறு விக்கிரகம் முன்னே விளக்கை ஏற்றி வணங்கினான். மனம் குவியவில்லை. ஒவ்வொரு நொடியும் அச்சத்தின் பிடி இறுகிக்கொண்டே போனது.
வெளியே செல்ல எண்ணி அவன் திண்ணையைத் தாண்டித் தெருவில் இறங்கியபோதும் இருவரும் பேசிக்கொண்டே இருந்தார்கள். குடியானவர்கள் தெருவைத் தாண்டி வைகை ஆற்றங் கரையை அடைந்தான். சூரியன் அஸ்தமித்துக் கொண்டிருந்தது. பறவைகள் அலை அலையாய் ஒன்றாய்ச் சிறகடித்து மரங்களுக்குத் திரும்பிக் கொண்டிருந்தன. மாலை வந்தனம் முடித்துப் பல அந்தணர்கள் வீடு திரும்பிக் கொண்டிருந்தார்கள். மீனாட்சி அம்மன் கோயில் மாலை ஆரத்திக்கான மணியை ஒலித்துக் கொண்டிருந்தது.
ஒற்றர் தலைவர் சொக்கநாதர் கூறியவை அவனை உள்ளே அமிலமாய்க் குதறிக் கொண்டிருந்தன. “பொற்கொல்லர்களில் ஒருவர்தான் எடுத்திருக்க வேண்டும். ஆனால் பெரியவர் வல்லப ஆச்சாரியாரைத் தவிர யாருக்கும் அந்தப்புரத்துக்குள் அனுமதி இல்லை. யார் திருடி இருந்தாலும் அது பொற் கொல்லர்களிடம் வந்திருக்கும். ஏனெனில் அது ஒற்றைச் சிலம்பு. மேலும் அதைச் சிலம்பாக அணியும் அந்தஸ்து உள்ள பெண்கள் இந்த நாட்டில் வேறு யாரும் கிடையாது. எல்லா பொற்கொல்லர்களையுமே விஸ்வகர்மா சன்னதியில் தம் குழந்தை மீது சத்தியம் செய்யச் சொல்லப் போகிறோம். உன் அப்பா கைலாசம் மற்றும் வல்லபர் போன்ற பெரியவர்களை இதிலெல்லாம் இழுக்க மாட்டோம்.”
பிறக்கும் முன்பே தன் குழந்தை மீதுதான் பொய் சத்தியம் செய்ய வேண்டுமா? அதன் பின் குலம் விளங்குமா? அந்த ஒரு கணம் ஏன் என் மனம் தடுமாறியது? இன்று ஏன் இந்தச் சித்திரவதை? கவியும் இருளால் அவன் குலுங்கிக் குலுங்கி அழுவதை யாரும் கவனிக்கவில்லை. வைகையில் குதித்து உயிரை மாய்த்துக் கொள்வதே ஒரே வழி. இந்தப் போராட்டம் இந்த வேதனை இந்தக் குற்ற உணர்வு எல்லாம் அழியும்.
சட்டென எழுந்து ஓடி வைகையில் குதித்தான். முதல் முறை நீர் தூக்கி விட்டபோது அவனுக்கு மிகவும் வருத்தமாக இருந்தது. மறுபடி மூழ்கும்போது இனி விடுதலை என மனம் ஆறுதலும் கொண்டது. சட்டென ஓர் உருவம் தன் மீது மோதி, வலிமையான ஒரு கரம் தனது குடுமியைப் பற்றுவதை உணர்ந்தான்.
சில நொடிகளில் அவனைக் கரை சேர்த்த ஆஜானுபாகுவான ஒரு குடியானவர் அவனைக் குப்புறப் படுக்க வைத்து முதுகில் வலுவாக நான்கு முறை தட்டினார். அவன் வாய் வழியே அவன் குடித்த வைகை ஆற்று நீர் வெளியேறியது.
“என்ன தம்பி இது? நீ அந்தணனா? நீச்சல் தெரியாதா? ஏன் இந்த தற்கொலை முயற்சி?”
மெல்லிய குரலில், “நான் பொற்கொல்லன்” என்றான்.
“உன்னைக் காப்பாற்றவே உன்னைத் தொட்டேன். உன் வீட்டுக்கு நீ தனியே செல். நீ போகும் வரை நான் கண்காணிப்பேன்” என்றார் அவர். தலையை அசைத்து விட்டு அவன் ஈர உடையும் காலெல்லாம் மண்ணுமாகத் தன் வீட்டுக்கு நடந்தான்.
அவன் உள்ளே போய் உடை மாற்றும் வரை பொறுமை காத்த அப்பா ”என்ன நிகழ்ந்தது?” என்றார். எல்லாவற்றையும் அவரிடம் கொட்டி, அவர் காலைப் பற்றி மன்னிப்புக் கேட்டான். குலுங்கிக் குலுங்கி அழுதான். அப்பா அறையை விட்டு நீங்கி வீட்டில் இருந்தும் கிளம்பி எங்கேயோ போனார். எங்கே போயிருப்பார் என்னும் கவலையுடன் அவன் திண்ணையில் காத்திருந்தான்.
சிறிது நேரத்தில் அவர் தீப்பந்தத்துடன் பெரியம்மாவுக்குத் துணையாக வந்தார். பெரியம்மா இருவருக்கும் உணவளிக்க, மீண்டும் அவரை அவர் வீட்டில் கொண்டு போய் விட்டு விட்டு வந்தார் அப்பா. தனது வேலையில் கல் விளக்கு வெளிச்சத்தில் அவர் மூழ்கி விட்டார்.
நள்ளிரவில் திடீரென அவன் அறைக்கு வந்தவர், “நாளை காலையில் மேல மாசி வீதியில் உள்ள நந்தவனத்துக்கு போ. அங்கே இருந்து பல கூடைப் பூக்கள் அந்தப்புரம் செல்கின்றன. ஏதேனும் ஒரு கூடைக்குள் சிலம்பைப் போட்டு விடு. காலையில் சூரியன் உதித்து ஓரிரு நாழிகைக்குள் அங்கே நீ இருக்க வேண்டும். தற்கொலை அளவு போன நீ ஒருக்காலும் மறுபடி இதைச் செய்ய மாட்டாய். நம் குலத்தின் நம் தொழிலின் பெயருக்குக் களங்கம் செய்ய ஒருக்காலும் முயலாதே” என்றவர் தன் அறைக்குப் போய்விட்டார்.
விதி அவன் பக்கம் இல்லை. காலையில் மேல மாசி வீதியில் மக்கள் இரு பக்கமும் நின்று கொற்றவை விழாவுக்குப் போகும் ராஜ குடும்பத்தைக் காண வரிசையாக நின்றிருந்தார்கள். நந்தவனத்தைச் சுற்றியும் ஒரே கும்பல்.
வாடிய முகத்துடன் வீடு திரும்பியவன் அவர் முன் அமர்ந்து அழுதான். அவனது முகத்தை இரு கரங்களால் பற்றியவர் அவன் கண்களுள் கூர்ந்து பார்த்து, “நீ உயிர் வாழ விரும்பு. உன் உயிரை நீ காத்துக் கொள்ள இந்தப் பழியிலிருந்து நீ தப்ப வேண்டும். அதை முடிக்காமல் வீடு திரும்ப மாட்டேன் என்னும் உறுதியுடன் கிளம்பு. முதலில் தன் உயிரைக் காத்துக் கொள்ளும் திடமான உறுதி உனக்குள் இருக்க வேண்டும். எல்லா உயிர்களுக்கும் இயல்பானது இது. கிளம்பு” என்றார்.
உச்சி வெயில் வரை அரண்மனை செல்லும் வழியில் சுற்றித் திரிந்து கொண்டிருந்தான். நூறு பொற்கொல்லர்கள் தினம் போல அரண்மனைக்கு அணி வகுத்தபோது, துணிந்து அவர்களுடன் உள்ளே போய் எப்படியும் சிலம்பை எங்கேயாவது போட்டு விட எண்ணினான். ஆனால் கால் பின்னியது. நடுக்கமாக இருந்தது. கையும் களவுமாகப் பிடி படாமல் வேறு வழி எதுவுமே இருக்காதா? பிற பொற் கொல்லர்கள் மேலே செல்ல செல்லச் செல்ல அவன் கடைசி ஆளாக மிகவும் தயங்கி நடந்து கொண்டிருந்தான்.
நல்ல உயரம் மற்றும் நிறத்துடன் ஓர் இளைஞன் அவன் அருகே வந்து, “ஐயா… என் பெயர் கோவலன். நான் வாணிகன். எனக்கு இப்போது பணம் தேவைப்படுகிறது. மகாராணி மட்டுமே அணிய வல்ல இந்தச் சிலம்பின் பொன் மிகவும் அரிய தரமுள்ளது. தங்களால் இந்த ஒற்றைச் சிலம்பை விற்றுத் தர இயலுமா?” என்றான்.
அனந்தன் கண்கள் அதிசயத்தால் விரிந்தன. அப்படியே மகாராணியின் சிலம்பின் அதே வேலைப்பாடுகளுடன் இருந்தது அந்த ஒற்றைச் சிலம்பு.
எனது மாணவர்கள் நேரமேயில்லை என்று சொல்லும்போது நான் கேட்பேன்: ‘யாருக்கெல்லாம் 25 மணி நேரம் வேண்டும் ஒரு நாளைக்கு?’ என்று. முக்கால்வாசிப் பேர் கையைத் தூக்குவார்கள், அடுத்து நான் போடப்போகும் மொக்கை ஜோக்கை அறியாமல். அவர்களது ஆவலைத் தூண்ட இன்னொரு கேள்வி கேட்பேன்: ‘நீங்கள் எத்தனை மணிக்கு எழுந்திருப்பீர்கள்?’ சிலருக்கு இந்தக் கேள்வியைக் கேட்டவுடன் தெரிந்துவிடும், நான் என்ன சொல்லப்போகிறேன் என்று. ‘ப்ஸ்…’ என்று ‘உச்’ கொட்டிவிட்டு என்னைப் பார்ப்பதைத் தவிர்த்துவிடுவார்கள். ‘நீங்கள் எப்போதும் எழுந்திருக்கும் நேரத்தைவிட ஒரு மணிநேரம் முன்னால் எழுந்திருங்கள்’ என்று நான் விடாமல் சொல்லுவேன்.
என்னதான் சொன்னாலும், கடந்துபோன காலங்கள் போனதுதான். அவற்றை மீட்டுக் கொண்டுவர முடியாது என்பதெல்லாம் நம் எல்லோருக்குமே தெரிந்ததுதான். ஆனால் இப்போது நான் சொல்லப்போகும் விஷயம் நாம் செலவழித்த நேரங்களைp பிற்காலத்தில் நமக்காகp பயன்படுத்திக் கொள்ளலாம் என்பதுதான். எப்படி என்று மேலே படியுங்கள்.
கிறிஸ்டினாவிற்கு 67 வயது. பணிஓய்வு பெற்ற நடுநிலைப்பள்ளி ஆசிரியை. தனியொருத்தியாக வாழ்ந்து வரும் இவர் வாரத்திற்கு இரண்டு நாட்கள் வேலைக்குச் சென்று கொண்டிருக்கிறார். இவர் இருப்பது சுவிட்சர்லாந்து நாட்டில். இந்த நாட்டின் ஓய்வூதியம் மிக அதிகம். வயதான காலத்தில் சாப்பாட்டிற்கோ, மருத்துவமனை செலவுகளுக்கோ கவலைப்பட வேண்டாம். அப்படியிருக்கும்போது, இந்த வயதில் நிம்மதியாக ஓய்வெடுக்காமல் வேலைக்குச் செல்ல வேண்டுமா? அவர் சொல்லுகிறார்: ‘நான் பணத்திற்காக வேலை செய்யவில்லை. எனது நேரத்தைச் சேமிக்கிறேன். எனக்குத் தேவையானபோது அதை வங்கியிலிருந்து எடுத்து பயன்படுத்திக் கொள்வேன்’ என்கிறார். நேரத்தைச் சேமிக்க முடியுமா? முடியும் என்றால் எதற்காக நேரத்தைச் சேமிக்கவேண்டும்? சேமித்து என்ன செய்வது?
சுவிட்சர்லாந்துநாட்டில் இருக்கும் செயின்ட் காலன் (St. Gallen) நகரம்தான் முதன்முதலில் இந்த நேர வங்கி என்னும் கருத்துப்படிவத்தை அறிமுகப்படுத்தி இருக்கிறது. மிகவும் புதுமையான இந்த நேர வங்கி எப்படிச் செயல்படுகிறது? பணிஓய்வு பெற்றவர்கள் தங்களைவிட வயதானவர்களுக்கு உதவி செய்கிறார்கள். மேலே நாம் பார்த்த கிறிஸ்டீனா வாரத்திற்கு இரண்டு நாட்கள் ஒரு நாளைக்கு இரண்டு மணி நேரம் என்று 87 வயதான ஒரு வயோதிகரைப் பார்த்துக் கொள்ளுகிறார். பார்த்துக் கொள்வது என்றால் அவருக்காக கடைகண்ணிக்குப் போய்வருவது; அவரது வீட்டைச் சுத்தப்படுத்துவது; புத்தகம் படித்துக் காட்டுவது; மருத்துவமனைக்கு அழைத்துச்செல்வது, அவருடன் அரட்டை அடிப்பது, அவருக்குச் சமைத்துப் போடுவது போன்றவை. இதனால் கிறிஸ்டீனாவிற்கு என்ன நன்மை? இதற்காக அவருக்குப் பணம் கிடைக்காது. அதற்கு பதிலாக இந்த நான்கு மணி நேரம் அவரது ‘நேர வங்கி’ கணக்கில் சேர்த்து வைக்கப்படுகிறது. அவருக்கு உடம்பு முடியாமல் போகும்போது வேறு ஒருவரின் உதவியை அவர் நாடலாம். அவர் சேமித்து வைத்திருக்கும் நேரங்களில் இன்னொரு ஆர்வலர் வந்து இவருக்கு உதவுவார். அந்த ஆர்வலரின் வங்கிக் கணக்கில் இந்த நேரம் சேமித்து வைக்கப்படும்.
எதற்காக இப்படி என்று கேட்கத் தோன்றுகிறது, இல்லையா?
சுவிட்சர்லாந்து நாட்டின் மக்கள் தொகையில் பெரிய மாற்றம் ஏற்பட்டிருக்கிறது. 1960ம் ஆண்டு பத்து குடிமகன்களில் ஒருவர் 65 வயதுக்கு மேல் இருந்தார். இப்போது ஐம்பது வருடங்களுக்குப் பிறகு ஆறு பேர்களில் ஒருவர் 65 வயதுக்கு மேல். இவர்கள் ஆரோக்கியமாக இருப்பது போலத் தோன்றினாலும், தினசரி வேலைகளுக்கே அடுத்தவர் உதவியை நாடுபவர்களின் எண்ணிக்கை அதிகரித்துள்ளது. இத்தனை வருடங்களில் ஓய்வூதியத் தொகையும் பாதிக்கப்பட்டிருக்கிறது. பணியில் இருக்கும் நான்கு பேர்களின் பங்களிப்பு பணிஓய்வு பெற்ற ஒருவரின் ஓய்வூதியத் தொகையாக மாறுகிறது. இப்போதிருக்கும் நிலையில் இன்னும் நாற்பது ஆண்டுகளில் இரண்டு பேர்கள் இந்தப் பங்களிப்பைச் செய்ய வேண்டியிருக்கும்.
வயதானவர்களின் – குறிப்பாக சிறப்புக் கவனம் தேவைப்படுபவர்களின் – எண்ணிக்கை இந்த நாட்டின் மிகப்பெரிய சவாலாக இருக்கிறது. செயின்ட் காலன் நகரம் சுவிட்சர்லாந்து நாட்டின் வடகிழக்குப் பகுதியில் ஜெர்மனி எல்லையின் அருகில் அமைந்திருக்கிறது. இங்கு ஏற்கெனவே பல தன்னார்வத் திட்டங்கள் நல்லமுறையில் நடைபெற்று வருவதால் இந்த நேர வங்கி திட்டத்தையும் இங்குச் செயல்படுத்தலாம் என்று முடிவு செய்யப்பட்டது. சுவிஸ் ரெட் கிராஸின் உள்ளூர் அமைப்பு 2008ம் ஆண்டிலிருந்து இதுபோல ஒரு திட்டத்தைச் செயல்படுத்தி வருகிறது. இந்த அமைப்பு மூலம் மக்கள் ஒருவருக்கொருவர் உதவியைப் பரிமாறிக்கொண்டு வருகிறார்கள்.
ஏற்கெனவே இங்கு நடைமுறையில் இருக்கும் இதேபோன்ற மற்ற சேவைகளுடன் போட்டி போடுவது இந்த நேர வங்கியின் நோக்கம் அல்ல. வயதானவர்களின் தினசரித் தேவைகளை இந்த நேர வங்கி ஆர்வலர்கள் செய்து கொடுக்கிறார்கள். இந்த சேவையின் முக்கிய நோக்கம் வயதானவர்கள் தங்கள் வீடுகளில் தங்கள் சுதந்தரத்தை இழக்காமல் நீண்ட நாட்கள் வாழ உதவுவதுதான்.
மருத்துவமனையில் அதிகப் பொருட்செலவு என்பதுடன் வயதானவர்களுக்கு மனத் திருப்தியும் அளிப்பதில்லை. இந்த வகையில் நேர வங்கி முற்றிலும் மாறுபடுகிறது. முதியவர்களின் தனிமையும் இந்த நேர வங்கி ஆர்வலர்களின் மூலம் குறைகிறது. இதன் மூலம் மக்கள் ஒன்று சேரவும், அவர்களிடையே ஒற்றுமையை வலுப்படுத்தவும் முடிகிறது.
நேர வங்கி என்பதுவும் ஒருவித ஓய்வுதியம் போலத்தான். இதை நடைமுறைக்குக் கொண்டு வந்தவர்கள் சுவிஸ் ஃபெடரல் சமூகப் பாதுகாப்பு அமைச்சகம். இளம் வயதுக்காரர்கள் ஒருமணிநேரம் இரண்டு மணிநேரம் என்று முதியவர்களைப் பார்த்துக் கொள்வதன் மூலம் நேரத்தைச் சேமித்து வைக்கிறார்கள். தங்களது வயதான காலத்தில் தங்களைப் பார்த்துக்கொள்ள ஆர்வலர்களை இந்த நேரங்களில் உதவிக்கு அழைக்கிறார்கள். ஆர்வலர்கள் ஆரோக்கியமாகவும், நன்கு பேசத் தெரிந்தவர்களாகவும், வயதானவர்களிடம் அன்பு செலுத்துபவர்களாகவும் இருக்க வேண்டும். இப்படி ஒரு வருடம் வேலை செய்தவுடன் நேர வங்கி அவர்களுக்கு நேர வங்கி அட்டையை வழங்குகிறது. அவர்களுக்கு உதவி தேவைப்படும்போது நேர வங்கி இவர்களது சேவையைப் பரிசீலனை செய்துவிட்டு இன்னொரு ஆர்வலரை இவர்களது உதவிக்கு அனுப்பி வைக்கிறது.
மொத்த ஜனத்தொகை 72,522 உள்ள செயின்ட் காலனில் 65 வயதுக்கு மேற்பட்டவர்கள் சுமார் 12,000 பேர்கள் இருக்கிறார்கள். இவர்களது பங்களிப்பு இந்தத் திட்டத்தின் வெற்றி தோல்வியை நிர்ணயிக்கும். 300 தன்னார்வலர்கள் ஒரு வாரத்திற்கு 2-3 மணிநேரம் என்று 42 வாரங்களுக்கு சேவை செய்வதாக இருந்தால் மொத்தம் 25,000 மணிநேரங்கள் சேமித்து வைக்கப்படும். இந்த இலக்கை அடைந்துவிட்டாலே இந்தத் திட்டம் வெற்றி என்று சொல்லலாம். ஒரு தன்னார்வலர் அதிகபட்சமாக 750 மணி நேரங்களைச் சேமித்து வைக்கலாம்.
இந்தத் திட்டம் சுவிஸ் அரசின் ஓய்வுதியச் செலவைக் குறைப்பது மட்டுமல்லாமல், வேறு சில சமூகப் பிரச்சினைகளையும் தீர்த்து வைக்கிறது. சமூகத்தில் கிடைக்கும் வளங்களைப் பயன்படுத்துவதுடன் கூட்டுக் குடும்பம் போன்ற பலவீனமடைந்துள்ள சமூகக் கட்டுமானங்களையும் புனரமைக்க இந்தத் திட்டம் உதவும் என்று சுவிஸ் அதிகாரிகள் நம்புகிறார்கள். இந்த நாட்டின் குடிமக்கள் இந்தத் திட்டத்தை வரவேற்பதுடன், ஆதரவும் கொடுக்கிறார்கள். பல இளம் வயதினரும் இந்தத் திட்டத்தில் பங்கெடுக்க ஆர்வம் காட்டுகிறார்கள். அரசும் இதைச் சட்டபூர்வமாக அமலாக்க இருக்கிறது.
இது ஒரு தன்னார்வத் தொண்டு என்றாலும் செயின்ட் காலன் அதிகாரிகள் இதற்கென்று 150,000 சுவிஸ் பிராங்குகளை ஒதுக்கி இருக்கிறார்கள். உதவி தேவைப்படுபவர்களை ஆர்வலர்கள் அணுகுவதற்கு ஏதுவாக ஒரு இணையத்தளமும், ஆர்வலர்களுக்குப் பயிற்சி கொடுக்கவும், மற்ற நிர்வாகச் செலவுகளுக்காவும் இந்தத் தொகை ஒதுக்கப்பட்டிருக்கிறது. ஒருவேளை இந்தத் திட்டம் வெற்றி பெறவில்லை என்றால் ஆர்வலர்களின் சேமிப்பு நேரத்தை ஈடுகட்டுவதற்கும் இந்தப் பணம் உதவும்.
பணிஓய்வு பெற்றவர்கள் தங்கள் நேரத்தை வீணடிக்க விரும்புவதில்லை. மாறாக இந்தச் சமுதாயத்திற்கு ஏதாவது திருப்பிச் செய்ய விரும்புகிறார்கள். பணத்தேவை இவர்களுக்கு இல்லாதபோதும், வாழ்க்கைக்கு ஒரு அர்த்தம் இருக்க வேண்டும் என்று நினைக்கிறார்கள். மற்றவர்களுக்கு உதவுவதன் மூலம் சுறுசுறுப்பாகவும் இருக்க முடிகிறது. மனதிற்கு மகிழ்ச்சியும் கிடைக்கிறது. நேர வங்கி இந்த எல்லா விஷயங்களையும் பூர்த்தி செய்யும்.
இந்த நேர வங்கி பற்றி Andric Ng என்பவர் mothership.sg என்னும் பேஸ்புக் பக்கத்தில் பகிர்ந்திருக்கிறார். சிங்கப்பூரும் இதனைப் பின்பற்றலாம் என்று அதில் குறிப்பிட்டிருக்கிறார். நம்மூரில் இந்தச் சேவை அதிகமான கவனத்தைக் கவரும் என்று தோன்றுகிறது. இப்போது நாங்கள் குடியிருக்கும் Gated Community-யில் வாழ்பவர்களில் முக்கால்வாசிப் பேர்கள் 65+. பிள்ளைகள் வெளிநாட்டில் வசிக்கும் சந்ததியைச் சேர்ந்தவர்கள். இரண்டு வருடங்களுக்கு ஒருமுறை வெளிநாடு போய் பேரன் பேத்திகளைப் பார்த்துவிட்டு வருபவர்கள். இதுகூட எத்தனை வருடங்கள் நடக்கும்? எல்லோருடைய மனதிலும் இன்னும் வயதாகி முடியாமல் போய்விட்டால் யார் பார்த்துக் கொள்வார்கள் நம்மை என்ற பயம் உண்டு. உடம்பு சரியில்லை என்றால் பிள்ளை, பெண்களுக்குப் பாரமாகி விடுவோமோ என்ற பயமும் உண்டு. உடம்பு முடியவில்லை என்பதையே ஏதோ குற்றம் செய்துவிட்டதைப் போல கூனிக் குறுகிச் சொல்லிக் கொள்ளுவார்கள். இதே பிரச்சினையை சீனாவில் உள்ள பெற்றோர்களும் எதிர்கொள்ளுவதாக ஆண்ட்ரிக் எழுதியிருக்கிறார்.
இந்த நேர வங்கி நம்மூரில் பயன்படுமா?
நன்றி:
https://www.swissinfo.ch/eng/swiss-city-set-to-launch-elderly-care–bank-/32209234
mothership.sg
கொலையைக் கண்டுபிடிக்க மூன்று முக்கியக் கேள்விகளுக்கு விடை தெரிய வேண்டும்.
எங்கே? யார்? எப்போது?
எங்கே என்ற கேள்வி சில சமயம் கண்டுபிடிக்க மிகக் கஷ்டம். உதாரணத்துக்கு, போர்க் கைதிகளை எல்லாம் கொன்று ஒரு குழியில் புதைத்தால் அவர்கள் எங்கே கொலை செய்யப்பட்டார்கள் என்று கண்டுபிடிப்பது மிகக் கஷ்டம். ஆனால் இன்றைய விஞ்ஞானத்தால் கொலை நடந்த இடத்தில் இருக்கும் செடி, கொடிகள், ஏன் அங்கே இருக்கும் கண்ணுக்கு தெரியாத மகரந்த நுண்துகள் கூட முக்கியத் தடயமாக இருக்கிறது.
மகரந்த ஒவ்வாமையால் (pollen allergy) பலர் பாதிக்கப்படுவது பற்றி நீங்கள் கேள்விப்பட்டிருக்கலாம். மரபணு (DNA) வளர்ச்சியால் இன்று ‘Forensic Botany’ (தாவரவியல் தடயவியல்) மிக வேகமாக வளர்ச்சி அடைந்துகொண்டிருக்கிறது. இந்தியாவில் இன்னும் சூடு பிடிக்கவில்லை.
செடி எப்படி ஆதாரமாகும்? சில வருடங்கள் முன் ஒரு சிறுகதை படித்தேன். சிறுகதையின் பெயர், யார் எழுதினார்கள் என்ற விவரம் எல்லாம் நினைவில் இல்லை. கதையின் முடிச்சு மட்டும் ஞாபகம் இருக்கிறது. சுமாராக அந்தக் கதையைச் சொல்ல முயற்சிக்கிறேன்.
அந்த வீட்டுக்கு வெளியே நீல நிற ஹைடராங்கிஸ் (Hydrangeas) பூக்கள் பூத்துக் குலுங்கும். உள்ளே ஒரு பெண் எப்போதும் குலுங்கிக் குலுங்கி அழுதுகொண்டிருப்பாள். எப்போதும் இல்லை, அவள் கணவன் இருக்கும்போது மட்டும். பக்கத்து வீட்டில் இருக்கும் அந்தப் பையன்தான் அவளுக்கு ஒரே ஆறுதல்.
கணவன் இல்லாத சமயம் தான் படும் துன்பங்களையெல்லாம் அவள் இவனிடத்தில் சொல்லி அழுவாள். அவனும் அவளுக்கு அறுதல் கூறுவான். நீங்கள் நினைப்பது சரிதான், அவன் அவளைக் காதலித்தான்.
ஒரு நாள் அவள், “இன்னிக்கு நிறைய அடிவாங்கிவிட்டேன்…” என்று அழத் தொடங்க அந்தப் பையன், “கவலைப்படாதே… நாளைக்கு வேலை விஷயமாக ஊருக்குப் போகிறேன். ஒரு வாரம் கழித்து வருகிறேன். வந்தவுடன் நாம் ஊரை விட்டு ஒடிவிடலாம்.”
ஒரு வாரம் கழித்து வரும்போது பக்கத்து வீட்டில் அழும் சத்தம் எதுவும் கேட்காமல், தெருவே நிசப்தமாக இருந்தது. கடையில் சாமான் வாங்கும்போது கடைக்காரன், “சார் அந்தப் பெண் இறந்துவிட்டாள்… யாரோ சுட்டுவிட்டு…”
போலீஸ் ஸ்டேஷனுக்கு ஓடினான்.
“நீங்கள் யார், உங்களுக்கும் அந்தப் பெண்ணுக்கும் என்ன தொடர்பு” என்று இன்ஸ்பெக்டர் கேட்க, “பக்கத்து வீட்டுப் பெண்ணின் கணவன் அவளை நிறைய அடிப்பான். அழும் குரல் எப்போதும் கேட்கும். அவள் கணவன்தான் அவளைக் கொலை செய்திருக்க வேண்டும்.”
இன்ஸ்பெக்டர், “துப்பாகியால் சுடப்பட்டிருக்கிறாள். அப்போது அவள் கணவன் வீட்டில் இல்லை. அவள் சுடப்பட்ட துப்பாக்கி கிடைத்தால்தான் மேற்கொண்டு துப்பு துலக்க முடியும். எதற்கும் உங்க அட்ரஸ் கொடுத்துவிட்டு போங்க. உங்க மேலையும் எங்களுக்குச் சந்தேகமா இருக்கு… விசாரிக்கணும்.”
தினமும் அலுவலகம் போகும்போது அவள் ஆசையாக வளர்த்த அந்த ஹைடராங்கிஸ் பூக்களைப் பார்த்துவிட்டுச் செல்வான். ஒரு மாதத்திற்குப் பிறகு அந்தப் பூக்களைப் பார்த்து ஆச்சரியப்பட்டு நேராக போலீஸ் ஸ்டேஷன் சென்று இன்ஸ்பெக்டரைக் கையோடு அழைத்து வந்தான்.
”இந்தப் பூச்செடி கீழே தோண்டிப் பாருங்கள்.”
இன்ஸ்பெக்டர் நம்பிக்கை இல்லாமல் தோண்ட கீழே ஒரு ரிவால்வர் கிடைக்க அதில் இருந்த தோட்டாக்கள் அந்தப் பெண் சுடப்பட்ட தோட்டாவும் பொருந்த… கணவனைக் கைது செய்தார்கள்.
துப்பாக்கி எப்படிக் கிடைத்தது என்ற என்ற கேள்வி உங்களுக்கு எழலாம். மண்ணின் pH கொண்டு ஹைடராங்கிஸ் மலர்களின் வண்ணம் இளஞ்சிவப்பாக மாறும். pHஐ மாற்றுவதன் மூலம் வண்ணத்தைக் கட்டுப்படுத்தலாம்.
சுத்தமான நீரின் pH மதிப்பு 7 ஆகும். அதனுடன் வேதியியல் பொருட்கள் கலக்கப்படும்பொழுது, கலக்கப்படும் பொருளைப் பொருத்து அது அமிலத்தன்மை உடையதாகவோ (acid) காரத்தன்மை உடையதாகவோ (basic or alkaline) மாறும். ஒரு கரைசலில் இருக்கும் ஹைட்ரஜன் ஐயானை (ion) பொறுத்து pH மாறுபடும்.
ஹைட்ரஜன் ஐயான் (ஹைட்ரஜன் அயனி என்பார்கள்) என்பது ஒரு ஹைட்ரஜன் அணுவிலிருந்து ஒரு எலக்ட்ரானை நீக்கினால் கிடைப்பது. அடுத்த முறை எலுமிச்சை சாற்றில் தண்ணீர் கலக்கிச் சாப்பிடும்போது எலுமிச்சை அமிலத்தில் ஹைட்ரஜன் ஐயான்களைக் குறைக்கிறோம் என்று தெரிந்துகொண்டு குடியுங்கள்.
பொதுவாக தாவரவியல் என்றால் செடிகளைப் பற்றிய படிப்பு ஆகும். ஆனால் தற்போதுள்ள விஞ்ஞான முன்னேற்றத்தால் அதைத் தடவியலில் பயன்படுத்தும்போது, மகரந்தம், விதைகள், இலைகள், பூக்கள், பழங்கள் மூலம் மரணம் எங்கே நிகழ்ந்தது என்பதைச் சுலபமாகக் கண்டுபிடிக்க உதவுகிறது.
 |
| ஒரு மகரந்தம் |
மகரந்தின் தனித்த துகள்கள் மனிதக் கண்ணுக்குத் தெரியாதவை. ஒரு பூவில் லட்சம் மகரந்தத் துகள்கள் இருக்கும் என்று சொல்லுகிறார்கள். நுண்ணோக்கி (microscope) மூலமே அவற்றைக் காணலாம். இறந்தவர் மூக்கில் அல்லது அவர் சட்டையில் பட்டன் ஓட்டையில் ஒட்டிக்கொண்டிருக்கும் இந்தத் துகள்களின் மூலம் எங்கிருந்து வந்தார் என்று தீர்மானிக்கலாம். கிட்டதட்ட ஐந்து லட்சம் மகரந்த வகைகள் இருக்கின்றன என்கிறார்கள். இவை மறைமுகமான கைரேகையாக விளங்குகிறது.
 |
| Palo Verde trees |
1992ல் நடந்த சம்பவம் இது:
அந்தப் பெண் அமெரிக்காவில் அரிசோனா என்ற பகுதியில் அலங்கோலமாக இறந்து கிடந்தாள். பாலியல் தொழிலாளி. போலீஸ் அங்கே வந்து பார்த்தபோது உடலில் சில இடங்களில் காயங்கள் இருந்தன. சற்று தூரத்தில் ஒரு பேஜர் கிடந்தது. விசாரணையில் அது மார்க் என்பவருடைய பேஜர் என்று கண்டுபிடித்து அவரிடம் சென்றபோது, “அந்தப் பெண்ணுடன் நான் உல்லாசமாக இருந்த சந்தர்ப்பத்தில் என் பேஜரைத் திருடிவிட்டாள். அவளைக் கொலை செய்யவில்லை. கொலை நடந்த இடத்துக்கு நான் போனது கூடக் கிடையாது” என்று சத்தியம் செய்தான்.
போலீஸ் அதிகாரிகளுக்கு என்ன செய்வதெனப் புரியாமல், கொலை நடந்த இடத்தில் வேறு ஏதாவது தடயம் கிடைக்கிறதா என்று ஆராய்ந்தபோது திரும்பிய பக்கம் எல்லாம் அடர்த்தியான மஞ்சள் நிறப் பூக்கள் பூத்துக் குலுங்கும் பாலோ வர்டீ (Paloverde) மரங்களாக இருந்தன. அப்போது ஒரு மரத்தின் கிளையில் சிறியதாக ஒரு சிராய்ப்பு இருந்தது. எதோ வண்டி சென்றபோது மரத்தின் கிளையைத் தேய்த்துக்கொண்டு சென்றிருக்கலாம் என்று நினைத்து, மார்க் வீட்டுக்குச் சென்று அவனுடைய வண்டியைச் சோதனை செய்தார்கள். சின்னதாக இரண்டு பழுத்த பாலோ வர்டீ காய்கள் அதில் இருந்தன.
ஊர் முழுக்க இந்த மரம்தான் இருக்கிறது. சாதாரணமாக எந்த மரத்துக்குக் கீழே வண்டியை நிறுத்தினாலும் காய்கள் வண்டியின் மீது விழும். தான் அந்த இடத்துக்குச் சென்றதே இல்லை என்று மீண்டும் சத்தியம் செய்தான் மார்க்.
அந்தக் காய்களை அரிசோனா பல்கலைக்கழகத்துக்கு ஆராய்ச்சிக்கு அனுப்பினார்கள். விதைகளைப் பொடி செய்து அதிலிருந்து டி.என்.ஏ பரிசோதனை செய்தார்கள். பக்கத்தில் இருந்த மற்ற மரத்தின் விதைகளையும் ராண்டமாக எடுத்து அதையும் டி.என்.ஏ பரிசோதனைக்கு உட்படுத்தினார்கள்.
 |
| பல்வேறு மகரந்தங்கள் |
நம்முடைய கைரேகை எப்படித் தனித்தன்மையுடன் இருக்குமோ அதேபோல ஒவ்வொரு மரத்தின் டி.என்.ஏவும் தனித்தன்மையுடன் விளங்குகிறது. இதற்காகச் சுமார் நூற்றுக்கும் மேற்பட்ட மரங்களை எடுத்து ஆராய்ச்சி செய்தார்கள். கொலை நடந்த இடத்தில் இருந்த மற்ற மரங்களின் காய்களில் உள்ள டி.என்.ஏ மார்க் வண்டியில் இருந்த காய்களின் டி.என்.ஏவுடன் பொருந்தவில்லை. அடிப்பட்ட மரத்தின் காய்களுடன் மட்டுமே கச்சிதமாகப் பொருந்தியது. மார்க்கு சிறைத் தண்டனை கிடைத்தது.
மகரந்தம் ஆராய்ச்சியை மகரந்தத்தூளியல் (Palynology) என்பார்கள். மகரந்தத்தின் ஆயுள் பல நாள். முறையாகச் சேமிக்கப்பட்டால், மகரந்தம் நூற்றாண்டுகளுக்குக்கூட நீடிக்கும்.
 |
| பூச்சியின் காலில் ஒட்டிக்கொண்டிருக்கும் மகரந்தம் |
இன்னொரு சம்பவம். அந்தப் பெண் தன் நாய்க்குட்டியுடன் கடற்கரையில் நடக்கும்போது அங்கே ஒரு பார்சல். திறந்து பார்த்தபோது கிட்டதட்ட மயங்கிவிட்டாள். உள்ளே அழுகிய நிலையில் ஒரு குழந்தை. கணினியின் உதவியுடன் உருவாக்கப்பட்ட பெண் குழந்தை, சமூக வலைத்தளங்களில், நியூஸ் என்று விளம்பரப்படுத்தினார்கள். எந்தத் துப்பும் கிடைக்கவில்லை. துப்பறிவாளர்கள் குழந்தை போட்டிருக்கும் துணியை ஆராய்ந்தபோது அதில் பைன் மரத்தின் மகரந்தத் துகள்கள் கிடைக்க, அது எந்த இடத்து பைன் என்று கண்டுபிடித்து சில மாதங்களில் குழந்தையையும் அதைக் கொலை செய்தவனையும் கண்டுபிடித்தார்கள்.
 |
| அந்த ஏணி! |
மகரந்தத் துகள் மட்டுமல்ல, சில சமயம் மரக்கட்டை கூடத் துப்பு கொடுக்கும். 1935ல் மாடியில் இருந்த குழந்தை கடத்தப்பட்டுக் கொலை செய்யப்பட்டது. கடத்தப்பட்ட இடத்தில் ஒரு ஏணி மட்டுமே இருக்க மரக்கட்டையில் மிக்க அனுபவமிக்க கோஹ்லெர் அழைக்கப்பட்டார். அவர் மரத்தை ஆராய்ந்து என்ன மாதிரி மரம், எந்தத் தேசத்து மரம் என்று சொல்ல, ஒரு தச்சன் வீட்டில் பரணில் அதே மரத்தின் கட்டை ஒன்று இருக்க, அவர் மாட்டிக்கொண்டு தண்டனை பெற்றார்.
கள்ள ரூபாய் நோட்டு, போதைப் பொருள் என்று எல்லாவற்றிலும் இந்த மகரந்த ரேகையை ஆராய்ந்தால் ‘இங்கிருந்து’ என்ற கேள்விக்கு விடை கிடைத்துவிடும்.
 |
|
சட்டையில் ஒட்டிக்கொண்டு இருக்கும் மகரந்தங்கள்
|
கொலை செய்துவிட்டு புல் தடுக்கிக் கீழே விழ பயில்வானாக இருக்கவேண்டிய அவசியம் இல்லை. ஒரு சாதாரண புல் உங்கள் சட்டை, சாக்ஸ் எங்காவது ஒட்டியிருந்தாலும் போதும், நீங்கள் மாட்டிக்கொள்வீர்கள். கொலை செய்துவிட்டு வந்து துணியை வாஷிங் மிஷினில் போட்டுத் துவைத்தாலும் சில மகரந்தத் துகள்கள் ஒட்டிக்கொண்டு இருக்குமாம். ஜாக்கிரதை.
ஒரு முன்கதை.
சுமார் இருபத்தைந்து முப்பது வருடங்களுக்கு முன் ஒரு நாள் காலையில் ஒரு மாத்வ மடாதிபதி தனது மடத்திலிருந்து இரவு முழுவதும் பயணம் செய்து உடுப்பி வந்து சேர்ந்தார். காலையில் செய்ய வேண்டிய ஆஹ்னீக காரியங்களைச் செய்தார். பிறகு உடுப்பி அஷ்ட மடத்து மடாதீசர் ஒருவரைக் காணச் சென்றார். தன்னைப் போலவே அவரும் துறவிதான். இருப்பினும் பல மடங்கு அதிகமாக சாதுர்மாச்யம் செய்தவர். எனவே உரிய மரியாதையைச் செய்தார். பிறகு தனியே பேச வேண்டும் என்றார். இருவருமாக மத்வ சரோவரத்தின் கரைக்குச் சென்றனர். பரஸ்பரம் உரையாடத் தொடங்கினர். பெரியவருக்கு விஷயம் எல்லாம் தெரிந்திருக்கும் என்று வந்தவர் நினைத்துக் கொண்டார். ஆனால் பெரியவர் முகத்தில் எந்த வேறுபாட்டையும் காட்டவில்லை. இருவருக்கும் இடையே கீழ்க்கண்டவாறு உரையாடல் நடந்தது. ஒரு வசதிக்கு அந்த இரண்டு மடங்களின் தலைவர்களையும் பெரியவர் என்றும் சின்னவர் என்றும் குறிப்பிடுவோம்.
சின்னவர்: மனதில் குழப்பம்.
பெரியவர்: குழப்பம் நல்லதற்குத்தான். குழம்பினால் தெளிவு வரும்.
சின்னவர்: அரசல்புரசலாக எல்லாம் உங்களுக்குத் தெரிந்திருக்குமே.
பெரியவர்: அரசல்புரசலாகத் தெரிய வருவதற்கெல்லாம் நாம் பெரிய முக்கியத்துவம் கொடுப்பதில்லை.
சின்னவர்: சரி. …குறித்துத்தான்
பெரியவர்: கேள்விப்பட்டேன். அடிக்கடி உங்களைப் பார்க்க வருவதாக.
சின்னவர்: அவருக்கு வேறு எண்ணம் இருக்கிறது.
பெரியவர்: இதெல்லாம் வருவதுதான். நான் பேசிப் புரிய வைக்கிறேன்.
சின்னவர்: எனக்கும் அவர் பேசுவதில்…
பெரியவர்: அது சரி, சில மந்த்ர ஜபங்கள், சாதனைகள் எல்லாம் உண்டு.
சின்னவர்: ம்.
பெரியவர்: ஒன்றும் குழப்பம் வேண்டாம் ஸ்வாமிகளே. இன்றே யோக ஆஞ்சநேயர் மந்தரத்தை எழுதித் தருகிறேன்.
சின்னவர்: இல்லை.
பெரியவர்: மனச்சஞ்சலங்கள் எல்லாம் சரியாகிவிடும்.
சின்னவர்: ஸ்வாமிகளே, அவளை மறக்க முடியவில்லை என்பதல்ல என் பிரச்சினை.
பெரியவர்: பிறகு
சின்னவர்: எனக்கு மறக்க விருப்பம் இல்லை.
பெரியவர்: சத்யமேவ ஜயதே!
சின்னவர்: என்னைத் தவறாக நினைக்கக்கூடாது. இனி நான் என்ன செய்ய?
பெரியவர்: அவள் நினைவுடன்… பூஜை செய்வதை விட, நாராயண ஸ்மரணையோடு அவளுடன் க்ருஹஸ்தாச்ரமத்தில் இருப்பதே மேல். உடனடியாக நீங்கள் ஒரு வாரிசை நியமிக்க வேண்டும்.
*
நான் இங்கே குறிப்பிட்ட உரையாடல் நிஜமாக நடந்த ஒன்று. திருமணம் செய்து கொள்ள விரும்பியவர் அப்போதைய சுப்ரமண்யா மடத்தின் மடாதிபதி. அவர் கலந்தாலோசித்தது பேஜாவர் பெரியவரிடம். துறவறத்திலிருந்து வெளியே வர அவர் முடிவு செய்து மறுநிமிடம் பேஜாவர் சுவாமிகள் சுப்ரமணியா மடத்தின் ஆராதனா மூர்த்திகளைத் தன் வசத்தில் எடுத்துக்கொண்டார். உடனடியாகப் புதிய சாமியாருக்கான தேடல் தொடங்கியது. ஒரு இளைஞன் தேர்ந்தெடுக்கப்பட்டு அவனுக்கு தீக்ஷை வழங்கப்பட்டது. சுப்ரமண்யா மடத்துப் பீடாதிபதி முன்னிலையில் பேஜாவர் வழிகாட்டுதலில் அனைத்துச் சடங்குகளும் நடந்து புதிய சாமியார் வந்ததும், பழையவர் அதிகாரபூர்வமாக மடத்திலிருந்து துறவறத்திலிருந்தும் விலகிக்கொண்டார். அவரை சமுதாயம் ஒதுக்கி ஒன்றும் வைக்கவில்லை. தான் விரும்பிய, தன்னை விரும்பிய பெண்ணை அவர் மணம் புரிந்து இன்று பிரபல சங்கீத வித்வானாக வலம் வருகிறார். யாருக்கும் எந்தக் கசப்பும் இல்லை.
*
மாத்வர்களின் மடங்களை இரண்டாகப் பிரிக்கலாம். துளு பிரதேச தெள்ளுவ மடங்கள் மற்றும் கட்டே மேலே மடங்கள் என்றழைக்கப்படும் கன்னடப் பிரதேச மடங்கள். ஸ்ரீராகவேந்திர மடம், ஸ்ரீ வியாசராஜ மடம், ஸ்ரீபாதராஜ மடம் போன்றவை கட்டே மேலே மடங்கள். இவற்றில் பீடாதிபதியாக வருபவர் பிரம்மச்சரிய ஆச்ரமத்தில் இருந்து நேரடியாகவும் வரலாம். (உதாரணம்: ஸ்ரீ விஜயீந்த்ர தீர்த்தர்) அல்லது க்ருஹஸ்தாச்ரமத்தில் இருந்தும் வரலாம் (உதாரணம்: ஸ்ரீராகவேந்திர தீர்த்தர்). ஆனால் தெள்ளுவ மடங்களில் உள்ள பீடாதிபதிகள் பிரம்மச்சரிய ஆச்ரமத்தில் இருந்து நேரடியாகத் துறவறம் ஏற்கும் வழக்கமே உள்ளது. அதிலும் அஷ்டமடங்களில் மடாதிபதியாக இருப்பவர்கள் பாலசன்யாசி என்னும் வகையைச் சேர்ந்தவர்கள். உடுப்பி அஷ்டமடங்கள் (பேஜாவர், பலிமாரு, அடமாரு, புட்டிகெ, சோதே, கனியூரு, சிரூர், கிருஷ்ணாபுரம்) மத்வாசாரியரால் ஸ்தாபிக்கப்பட்ட தனித்தன்மை மிக்க ஆன்மீக நிறுவனங்கள். உலகில் எங்கும் இல்லாத வகையில் உடுப்பி கிருஷ்ணருக்குத் துறவிகளாலேயே நித்திய பூஜை செய்யப்பட்டு வருகிறது. இதன் பொருட்டுதான் மத்வர் பர்யாயம் என்னும் முறையைக் கொண்டு வந்தார். அதாவது ஒவ்வொரு மடத்தைச் சார்ந்தவர்களும் தலா இரண்டு மாதங்கள் உடுப்பி க்ருஷ்ணருக்குப் பூஜை செய்வார்கள். இந்த முறையை வாதிராஜர் இரண்டு வருடங்கள் என்று பிறகு மாற்றினார். ஒரு மடாதிபதி தனது பர்யாயமான இரண்டு வருடங்கள் பூஜை செய்தார் எனில் அவருக்கு மீண்டும் முறை வர பதினான்கு வருடங்கள் ஆகும். அதேபோல் உடுப்பி அஷ்ட மடங்கள் இடையே த்வந்த மடம் என்னும் வழக்கத்தையும் மத்வர் உருவாக்கினர். எட்டு மடங்களையும் நான்கு குழுக்களாகப் பிரித்தார். அதாவது இரண்டு இரண்டு மடங்களாகப் பிரித்தார். உதாரணத்திற்கு சீரூர் மடமும் ஸோதே மடமும் த்வந்த மடங்கள். இதில் ஒருமடத்தின் மடாதீசர் திடீரென்று இறந்துபோனால் மற்றொரு மடத்தலைவர் அடுத்த பீடாதிபதியை நியமிப்பது போன்ற காரியங்களைச் செய்வதற்கு உரிமையுள்ளவராகிறார். இந்தப் பின்னணியில் இப்போதுள்ள பிரச்சினைகளை பார்க்க வேண்டும்.
*
நடந்த விவகாரங்களைப் பார்க்கும்போது ஒரு சில விஷயங்கள் தெளிவாகப் புரிகின்றன. சிலர் கூறுவது போல மடங்களைச் சீர்திருத்த வேண்டிய கட்டாயத்தில் நாம் இருப்பதாக நான் நினைக்கவில்லை. சட்டத்துறையில் ஆர்வம் உடைய அனைவருக்கும் இத்தகைய சம்வங்கள் நடப்பது முதல் முறை அல்ல என்று நன்றாகத் தெரியும். சுமார் நூறு வருடங்களுக்கு முன்னரும் இத்தகைய விவகாரங்கள் சில மடங்களில் நடந்திருப்பதைச் சில நீதிமன்றத் தீர்ப்புகள் வாயிலாக நாம் அறியலாம்.
தவறு தனி நபர்கள் மேல்தானே தவிர்த்து மட அமைப்பின் மீதோ பால சந்யாச முறையின் மீதோ அல்ல. முன்கதையில் நான் சொன்னவாறு, திரு வித்யாபூஷண் செய்தது போல லக்ஷ்மிவர தீர்த்தர் உண்மையை ஒப்புக்கொண்டு துறவறத்தில் இருந்து வெளியே வந்திருக்கலாம். வித்யாபூஷண் மட்டுமல்ல, பேஜாவரின் அஷ்டமடங்களில் ஒன்றான சீரூர் (ஷிரூர்) மடத்தின் பீடாதிபதியாக இருந்த, 55 வயதில் கடந்த ஜுலை மாதம் மரணம் அடைந்த லஷ்மிவர தீர்த்தர், சர்ச்சைகளுக்குக் காரணமாக இருந்தது அவர் மரணத்தில் மட்டும் அல்ல. எட்டு வயதில் பால துறவியாகப் பீடத்திற்கு வந்தவர். 47 வருடங்கள் பீடாதிபதியாக இருந்து மூன்று பரியாயங்களை முடித்துள்ளார். ஏறத்தாழ கடந்த 25/30 வருடங்களாகவே அவர் சர்ச்சைகளின் மத்தியில்தான் இருந்தார்.
லக்ஷ்மிவர தீர்த்தரை குறித்து நான் முதலில் கேள்விப்பட்டது சுமார் இருபது வருடங்களுக்கு முன்னர் எனது குடும்ப புரோகிதர் நான் உடுப்பிக்குப் போய் தரிசனம் செய்ய வேண்டும் என்று கூறி, உடுப்பியைக் குறித்தும், அங்குள்ள மடங்கள், மடாதிபதிகள் குறித்தும் விவரித்தார். அப்போது மேற்படி சாமியாரின் பெயரைச் சொல்லி அவர் மது அருந்தும் பழக்கம் உடையவர் என்பதால் அவரைச் சந்திக்க வேண்டியதில்லை என்று கூறினார்.
பிறகு கடந்த இருபது வருடங்களில் பலமுறை அவரைக் குறித்த சர்ச்சைக்குரிய தகவல்களைக் கேள்விப்பட்டேன். ட்ரம்ஸ் வாசிப்பது, கடலில் நீச்சலடிப்பது போன்றவற்றில் மட்டும லக்ஷ்மி தீர்த்தருக்கு ஆர்வம் இருந்திருந்தால் பிரச்சினை இல்லை. அவர் விஷயங்கள் எல்லாம் உடுப்பியில் ஊர் அறிந்த இரகசியமாகவே இருந்தது. இந்நிலையில் குடிப்பழக்கத்தின் காரணமாக அவர் உடல் நிலை மோசமடையத் தொடங்கியது. ஒரு பெண்மணி மடத்திற்கு அடிக்கடி வந்து செல்வதாகப் பேச்சு அடிபட்டது. மற்றொருபுறம் சாமியார் மடத்தின் வருவாயிலிருந்து பல கோடி ரூபாய்களை ரியல் எஸ்டேட் துறையில் முதலீடு செய்ததாகவும் பேச்சு அடிபட்டது. 2018ம் வருடம் ஆரம்பம் முதலே ஏராளமான பிரச்சினைகள் லக்ஷ்மிவர தீர்த்தருக்கு வரத்தொடங்கின. கர்நாடக சட்டசபை தேர்தலில் போட்டியிட முயன்றார். பாஜகவிடம் தன்னை வேட்பாளராக அறிவிக்கும்படிக் கேட்டார். யோகியையும் கர்நாடக லிங்காயத் மடாதிபதிகளையும் அவருடைய அரசியல் பிரவேசத்திற்கு முன்மாதிரியாகக் காணவேண்டும் என்று கூறினார். தேர்தலில் போட்டியிடுவதாகக் கூறியதும் ஊடகங்களின் வெளிச்சம் இவர் மேல் பாய்ந்தது. அந்த வெளிச்சத்தில் இவரது தவறுகள் அனைத்தும் முழுதும் தெரிந்தது. ஒரு வழியாகத் தனது வேட்புமனுவை பின்வாங்கிக் கொண்டு ஒதுங்கினார்.
மற்றொருபுறம் தான் நம்பிக்கைக்குரியவராகக் கருதிய ரியல் எஸ்டேட் தொழிலில் இருப்பவர்கள் தன்னைப் பல கோடிகள் ஏமாற்றி விட்டதாகவும் அந்தப் பணத்தை மீட்க வேண்டும் என்றும் பூத ஆவேசத்தில் ஆடும் மருளாடியிடம் இவர் கேட்டுக்கொண்ட காணொளி வெளியானது. இதன் மூலம் பல கோடி ரூபாய் விவகாரம் உண்மை என்று தெரிந்தது. வேறு ஒரு ஆடியோவும் வெளியானது. இதில் லக்ஷ்மிவர தீர்த்தர் தனது ஒழுக்கக்கேடுகளை நியாயப்படுத்தியும் பேஜாவர் உட்பட்ட ஏனைய மடாதிபதிகள் அனைவர் மீதும் சேற்றை அள்ளி வீசி இருந்தார். ஒரு கட்டத்தில் ஆடியோவில் உள்ளது தன்னுடைய குரல் அல்ல என்று மறுத்தார்.
இத்தனை நாட்கள் பல விஷயங்களைக் கண்டும் காணாமலும் இருந்த ஏனைய ஏழு மடத்தைச் சார்ந்த மடாதிபதிகள் ஒன்று சேர்ந்து லக்ஷ்மிவர தீர்த்தருக்கு எதிராக நடவடிக்கை எடுக்கத் துணிந்தனர். அவரிடம் உடனடியாகப் பட்டத்தைத் துறக்கும்படி கூறினர். அதனால் தான் ஒரு செல்லாக் காசாகி விடுவோம் என்று எண்ணி லஷ்மிவரர் மறுத்தார் அவருக்கு உடல்நிலை சரியில்லை என்பதால் சிரூர் மடத்தின் பூஜா மூர்த்திகளை உடுப்பி கிருஷ்ணன் கோவிலில் ஒப்படைத்திருந்தார் லக்ஷ்மிவரர். இந்த மூர்த்திகளைத் திருப்பிக் கேட்டபோது அவற்றைத் திருப்பிக் கொடுக்க ஏனைய மடாதிபதிகள் மறுத்துவிட்டனர்.
வேறொருவர் மடாதிபதியான பிறகே அவற்றைத் திருப்பித் தர முடியும் என்று அவர்கள் கூறினர். தான் நீதிமன்றத்தை அணுகப் போவதாக பேட்டி கொடுத்தார். பேஜாவர் பெரியவர் லக்ஷ்மிவரரின் மதுபானப் பழக்கம் போன்றவற்றைக் கண்டித்துப் பேட்டி கொடுத்தார். வாழ்ந்தும் கெடுத்தான் செத்தும் கெடுத்தான் என்கிற கதையாக லக்ஷ்மிவரர் மரணமும் அனைவருக்கும் தலை வலியைத் தந்தது. ஜூலை மாதம் சந்தேகத்திற்கு இடமான நிலையில் கடும் உடல்நலக் குறைவுடன் மருத்துவமனைக்குக் கொண்டு செல்லப்பட்ட அவர் நினைவு திரும்பாமல் இறந்து போனார். அவர் மரணத்தில் சந்தேகம் இருப்பதாக அவருக்கு சிகிச்சை அளித்த மணிப்பால் கஸ்தூரிபாய் மருத்துவமனை நிர்வாகம் கூறியது. உடனடியாக ஏராளமான சதி கோட்பாடுகள் பரப்பப்பட்டன. சாமியாருக்கு விஷம் கொடுக்கப்பட்டதாக தகவல்கள் ஊடகத்தில் வெளியாகின.
ஊடகங்கள் மடத்திற்கு தினமும் வந்து போய்க்கொண்டிருந்த அந்த மர்மப் பெண்மணியின் கைவரிசை என்றனர். வேறு சிலர் சாமியாரின் பணத்தை மோசடி செய்த நபர்கள்தான் அவரைக் கொலை செய்திருக்க வேண்டும் என்றனர். இந்நிலையில் புதிதாக ஸ்தாபிதம் செய்யப்பட்ட வேறு இரண்டு மடங்களின் (இவர்கள் சுமார் 10/20 வருடங்களுக்கு முன்னர் உடுப்பி துறவிகளிடம் துறவறம் பெற்றவர்கள்) தலைவர்கள் ஏனைய ஏழுமடத்தின் பீடாதிபதிகள் மீதும் குற்றம் சாட்டினர். குற்றம் சாட்டப்பட்ட பெண்மணியும் ரியல் எஸ்டேட், வணிகர்களும் ஷெட்டி என்னும் சமூகத்தைச் சார்ந்தவர்கள். இந்தப் புதுமடங்களின் தலைவர்களும் அதே சமூகத்தைச் சார்ந்தவர்கள். எனவே இவர்களின் குற்றச்சாட்டு திசைதிருப்பல் முயற்சியாகச் சிலரால் கருதப்பட்டது.
பொறுமை இழந்த பேஜாவர் லக்ஷ்மிவரரின் மதுப்பழக்கம், பெண்கள் தொடர்பு குறித்து வெளிப்படையாகக் குற்றம் சாட்டி லக்ஷ்மிவரருக்குக் குழந்தைகள் உண்டு என்றும் கூறினார். மேலும் தன் மீது ஏதாவது குற்றச்சாட்டு நிரூபிக்கப்பட்டால் தான் பதவி விலகத் தயார் என்றும் பேஜாவர் கூறினார். லக்ஷ்மிவரதீர்த்தர் மீது பல வருடங்களுக்கு முன்னரே நடவடிக்கை எடுத்திருக்கலாம். ஆனால் ஏன் எடுக்கவில்லை என்ற கேள்விக்கு யாரும் பதில் கூறியதாகத் தெரியவில்லை.
பழைய பட்ட சிஷ்யர் வித்யாவிஜயர் உட்பட பலர் துறவறத்தில் இருந்து வெளியே வந்துள்ளனர். அவர்கள் யாரையும் மாத்வ சமூகம் ஒதுக்கி வைக்கவோ, சிறுமை செய்யவோ முயலவில்லை. சுப்ரமண்யா மடாதிபதியாக முன்னர் இருந்த வித்யாபூஷண் இப்போது பிரபலப் பாடகராக எல்லோராலும் மதிக்கப்பட்டு வாழ்கிறார். வித்யாவிஜயர் இன்று ஒரு முக்கியமான மாத்வ பண்டிதராக இருக்கிறார். துறவறத்திலிருந்து வெளியே வந்தவர்கள் என இவர்களை யாரும் ஏளனமாகப் பார்க்கவில்லை. லக்ஷ்மிவர தீர்த்தரும் துறவறத்தில் இருந்து வெளியே வந்து குடும்பஸ்தனாக வாழ்ந்திருக்கலாம். தனக்குத் தகுதி இல்லை என்று தெரிந்தும் மடாதிபதியத்தை விட்டுக் கொடுக்காமல் இருந்துதான் இவ்வளவு பிரச்சினைக்கும் காரணம். ஒரு துளி நேர்மை வரலாற்றையே புரட்டி போட்டிருக்கும்.
இன்னொரு பக்கம் ஏனைய மடாதிபதிகள் 20 வருடங்களுக்கு முன்னரே லக்ஷ்மிவரருக்கு நெருக்கடி கொடுத்து அவரை வெளியேற்றி இருக்கலாம். அதை விட்டுவிட்டு லக்ஷ்மிவரரின் தவறுகளைக் கண்டும் காணாமலும் இருந்ததற்கான பலனாக ஊடகங்கள் முன்னர் தலைகுனிந்து நிற்க வேண்டியிருந்தது.
இது எல்லாவற்றிற்கும் மேலாக கிறிஸ்த்தவ மிஷனரிகளின் பாணியில் சமூகசேவை, கல்லூரிகள் என்றெல்லாம் பாரம்பரியமான மடங்கள் இறங்கும்போது தவறான நபர்கள் மிக எளிதில் மடத்துடன் தொடர்பினை உருவாக்கிக் கொள்கின்றனர். மடங்களும் மடாதிபதிகளும் இக்கட்டில் சிக்க இதுவும் ஒரு காரணம். ஏதாவது சீர்த்திருத்தம் வேண்டும் எனில் அது மடங்கள் இன்னும் கடுமையாகத் தங்கள் அனுஷ்டானங்களை நடைமுறைப்படுத்த வேண்டும் என்பதுதான்.
பையனை இஞ்ஜினியர் ஆக்க முடியாவிட்டாலும் அரசாங்க வேலைக்காவது அனுப்ப வேண்டுமென்பது நயினாவின் ஆசை. இரயில்வே சர்வீஸ் கமிஷன் நடத்திய அஸிஸ்டெண்ட் ஸ்டேஷன் மாஸ்டர்களுக்கான பரீட்சையை நான் எழுதினேன். பரீட்சையில் சிறப்பாக வெற்றி பெற்றாலும், சென்னையை விட்டுப் போக வேண்டியிருக்குமே என்ற எண்ணத்தால் நேர்முகத் தேர்வில் வேண்டுமென்றே ஏடாகூடமாகப் பதில் சொல்லி வேலை கிடைக்காமல் செய்து கொண்டேன்.
சென்னையை விட்டுப் புறப்படுவதற்கு எது இடர்ப்பாடாக இருந்தது என்பதைச் சொல்கிறேன். அது என்னுடைய முதல் காதல்,
மீசை முளைக்கின்ற பருவத்தில் காதல் இல்லாமல் வீரம் மட்டும் இருந்தால் அது சுண்ணாம்பில்லாத தாம்பூலம் போல ஆகிவிடும் அல்லவா. எனவே முதல் காதல்.
பக்கத்து வீட்டுப் பெண்ணோடுதான் காதல். பெயர் சங்கரி. பள்ளி இறுதி வகுப்பு படிக்கும் மாணவி. இந்தப் பிராயத்தைக் கணக்கில் எடுத்துக்கொண்டு ஏதோ ‘அலைகள் ஓய்வதில்லை, ஆயிரம் தாமரை மொட்டுக்கள்’ என்று அனாவசியமாகக் கற்பனை செய்ய வேண்டாம். நமக்கு அதெல்லாம் லபிக்கவில்லை. காதலர்களுக்கிடையே குறைந்தபட்ச இடைவெளி ஐந்து அடி என்பதைக் குறித்துக்கொள்ளவும். ஆகவே பௌதிகம் எதுவும் இல்லை.
ஏற்கெனவே நமக்குத் தமிழ்ப் பற்று அதிகமாக இருந்ததாலும் பருவத்தின் பார்வை அதைச் சூடேற்றி விட்டதாலும் விருத்தப் பாவாக ‘நாடிய நாற்பது’ என்று ஒரு கவிதை நூல் எழுதினேன்.
இப்படியாக நெருங்கிய பேச்சு, மூச்சு எதுவும் அதிகம் இல்லாமல் இரண்டு வருடகாலம் போய்க்கொண்டிருந்த இந்தக் காதல், தெய்வக் குத்தத்தால் தடைப்பட்டது. மன்னிக்கவும், முற்றுப்பெற்றது.
இந்தக் காலத்தில் நானும் சில நண்பர்களும் ஒரு நல்ல பழக்கத்தை வைத்துக்கொண்டிருந்தோம். ஞாயிற்றுக்கிழமைதோறும் ஒரு குறிப்பிட்ட கோவிலுக்குப் போவதுதான் அந்தப் பழக்கம். கோவிலில் கூட்டம் அதிகம் இருக்கும். இருந்தாலும் ஏதாவது சிபாரிசு பிடித்து நாங்கள் உள்ளே போய்விடுவோம். இதே கோவிலில் சாமியார் ஒருவர் குறி சொல்லிக்கொண்டிருந்தார். அந்த இடத்திலும் கூட்டம் அலைமோதும். நாங்கள் சாமி தரிசனத்தோடு சரி. சாமியாரைப் பார்ப்பதில்லை.
இருந்தாலும் ஒருநாள் விதி விளையாடியது. நண்பர்கள் வற்புறுத்தலுக்காகச் சாமியாரையும் பார்க்கப் போனோம் அங்கே எங்கள் முறை வருவதற்காகக் காத்திருந்தோம்.
காத்திருந்த நேரத்தில் சும்மா இருக்காமல் சாமியாரைப் பற்றி ஏதோ கமெண்ட் அடித்தேன். அதைச் சாமியார் கவனித்துவிட்டார். என்னை அருகில் அழைத்து கையில் இருந்த பிரம்பால் ஒரு தட்டுதட்டி ‘வீட்டுக்குப் போ, தெரியும்’ என்றார்.
தெரிந்துவிட்டது. சங்கரியின் குடும்பத்தார் வீட்டைக் காலி செய்துகொண்டு சென்னையின் மறு எல்லைக்குப் போய்விட்டார்கள். இப்படி காதல் கதை இடைவேளையிலேயே முற்றுபெற்றுவிட்ட பிறகு அதை எப்படி எதிர்கொள்வது என்று தெரியாமல் கொஞ்ச காலம் போதைக்கு அடிமையாகி இருந்தேன். கொஞ்ச காலம்தான். மீண்டும் அரசியல், அடாவடி என்று தொடர்ந்தது என் பயணம்…
நயினா டைப்ரைட்டிங் இன்ஸ்டிடியூட்டில் சேர்ந்து ஷார்ட்ஹேண்ட், டைப்ரைட்டிங் படிக்கச் சொன்னார். இன்ஸ்டிடியூட்டிலிருந்த ரசீதுப் புத்தகத்தைத் திருடிக்கொண்டு வந்துவிட்டேன். மாதாமாதம் வீட்டில் கொடுக்கும் பணத்தைச் செலவு செய்துவிட்டு ஒவ்வொரு ரசீதாக எழுதி வீட்டில் கொடுத்துக்கொண்டிருந்தபோது ஒருநாள் அம்மா, “ஏண்டா உங்க இன்ஸ்டிடியூட்டில் நீ மட்டும்தான் படிக்கிறாயா?” என்று கேட்டார். என்னால் பதில் எதுவும் சொல்ல முடியவில்லை. ‘ரசீது அடுத்த அடுத்த நம்பராகத் தொடர்ந்து வருகிறதே, அதனால் கேட்டேன்” என்றார். இன்ஸ்டிடியூட் படிப்பு இதோடு முடிந்தது.
***
முதன் முதலில் நான் சின்னமலை பகுதியில் லேத்துப்பட்டரை ஒன்றில் உதவியாளனாகச் சேர்ந்தேன். மெஷினிலிருந்து உலோகச் சுருளை அகற்றுவதும் மெஷின்மேன் ஏவும் வேலையைச் செய்வதும்தான் முதல் நாள் நடந்தது. இரண்டாம் நாள் என்னை டீ வாங்கி வரச் சொன்னார்கள். வாங்கி வந்தேன். டீ குடித்த டம்பளரை, அவர்கள் குடித்ததைக் கழுவி வைக்கச் சொன்னார்கள். அது கௌரவக் குறைவாகத் தோன்றியதால் மறுத்துவிட்டேன். அந்த நிமிடமே நான் வெளியேற்றப்பட்டேன்.
மவுண்ட் ரோடு கோ-ஆப்டெக்ஸில் தீபாவளி சமயத்தில் எக்ஸ்ட்ரா ஆள் எடுப்பார்கள். காலை 8.00 மணி முதல் இரவு 11.00 மணி வரை வேலை நேரம். நாளொன்றுக்கு ரூ 2.75 கூலி. இந்த வேலையை நான் ஒழுங்காகவும், திறமையாகவும் செய்தேன் என்று சொல்லலாம். பில் போட வேண்டும், கவுண்ட்டரிலிருந்து துணி வியாபாரம் செய்ய வேண்டும். பேல் உடைக்க வேண்டும். மூட்டை தூக்க வேண்டும். இந்தக் கடையில் கல்லாவில் உட்காருவதைத் தவிர எல்லா வேலைகளிலும் உற்சாகத்துடன் ஈடுபட்டேன்.
இங்கே முதலில் வேலைக்குச் சேர்ந்தவர்கள் கடைசியாகவும் கடைசியில் வந்தவர்கள் முதலாகவும் வேலை நீக்கம் செய்யப்பட வேண்டியது சம்பிரதாயமாய் இருந்தது. எனக்குப் பிறகு வேலைக்கு வந்தவர்கள் இளம் பெண்கள் என்பதால் இந்த மரபு என் விஷயத்தில் மீறப்பட்டது.
வெள்ளிக்கிழமை அன்றுதான் வாராந்திரச் சம்பளம். அன்றுதான் வேலை நீக்கமும். என்னை அனுப்பப் போகிறார்கள் என்று நம்பிக்கையான தகவல் கிடைத்தவுடன் ஒரு சூழ்ச்சி செய்தேன். ரெடிமேட் சட்டைகளை கோ-ஆப்டெக்ஸில் ரிடர்ன் எடுக்க மாட்டார்கள். நூற்றுக்கணக்கான ரெடிமேட் சட்டைகளை வேண்டுமென்றே சைஸ் மாற்றிக் கொடுத்துவிட்டேன். இந்த நெரிசலில் சட்டையைப் போட்டுப் பார்க்க முடியாது. சரியில்லையென்றால் திங்கட்கிழமை எடுத்து வந்து மாற்றிக் கொள்ளலாம் என்று எல்லோருக்கும் சொல்லிவிட்டேன்.
வெள்ளிக்கிழமையன்று சம்பளப் பட்டுவாடா செய்து என்னை அனுப்பிவிட்டார்கள். திங்கட்கிழமை காலை கோ-ஆப்டெக்ஸ் பக்கத்திலுள்ள டீக்கடையில் மறைந்திருந்து ரெடிமேட் சட்டை வாங்கினவர்கள் வந்து தகராறு செய்வதைக் கண்குளிரக் கண்டேன். நிலைமை மோசமாகி, போலீஸ் வந்தபோது அங்கிருந்து நழுவிவிட்டேன்.
பிறகு எலக்ட்ரிக்கல் உபகரணங்களை ரிப்பேர் செய்து கொண்டிருந்த விஷ்ணுவின் அண்ணன் மோகனிடம் இரண்டு மாதங்கள் வேலை செய்தேன். இந்த வேலை எனக்குப் பிடித்திருந்தது. இந்த முதலாளிக்கும் என்னைப் பிடித்திருந்தது. இந்த முதலாளி ஒரு டைப். வாராவாரம் நான் எண்ணெய் தேய்த்துக் கொள்ள வேண்டும் என்பதில் இவர் கண்டிப்பாக இருந்தார். பசி வேளையில் சாப்பாடோ, டிபனோ வாங்கித்தரமாட்டார். ஆளுக்கு நாலு கொய்யாப்பழம், நாலு வாழைப்பழம், இரண்டு ஆரஞ்சுப்பழம்தான். ரொம்பவும் போராடினால் டீ கிடைக்கும். சௌகரியமாக நடத்தினாலும் இந்த முதலாளி சம்பளம் மட்டும் தரமாட்டார். இந்த வேலையிலிருந்து நானே விலகிவிட்டேன்.
தெரிந்தவர் ஒருவரின் சிபாரிசோடு வேளச்சேரி அருகே உள்ள பள்ளிக்கரணையில் கிண்டி மெஷின் டூல்ஸ் என்ற தொழிற்சாலைக்குப் போனேன். போனவுடன் என் அப்ளிகேஷனை வாங்கிக்கொண்டு ரிசப்ஷனில் உட்கார வைத்தார்கள். அன்றுநாள் முழுவதும் அங்கேயே உட்கார்ந்திருந்தேன். யாரும் என்னை எதுவும் கேட்கவில்லை. தொடர்ந்து மூன்று நாட்கள் இந்த நிலை நீடித்தது. மனோகர் எழுதிய ‘Bend in the Ganges’ இந்த மூன்று நாட்களும் எனக்குத் துணையாயிருந்தது. நான்காம் நாள் இந்த அலுவலகத்தில் கிளார்க் வேலை கிடைத்தது.
அடையாரிலிருந்து சைதாப்பேட்டை வழியாக கிண்டி மெஷின் டூல்ஸ்க்கு வர வேண்டும். காலை எட்டு மணிக்கு வீட்டை விட்டுப் புறப்பட்டால் திரும்பிவர இரவு எட்டு மணி ஆகிவிடும். நூறு ரூபாய் சம்பளம் என் செலவுக்கே சரியாய் இருக்கும். இந்த வேலை ஆறுமாதம் நீடித்தது. பிறகு எனக்கு அம்மை போட்டுவிட்டதால் இரண்டு மாத லீவு எடுத்தேன்.
லீவு முடிந்து வேலைக்குப் போனால் என் இடத்தில் இன்னொருவரை நியமனம் செய்துவிட்டிருந்தார்கள். அக்கௌன்டென்டிடம் முறையிட்டேன். ‘சரி, இங்கேயே இரு. முதலாளியைக் கேட்டுப் பார்க்கலாம்’ என்றார். ரிசப்ஷனிலேயே உட்கார்ந்திருந்தேன். அப்பொழுது அங்கே PBX எக்ஸ்சேஞ்ச் வைப்பதற்காக டெலிபோன் ஆட்கள் வந்தார்கள். சும்மா உட்கார்ந்திருக்கப் பிடிக்காமல் அவர்களுக்கு உதவிகரமாய் இருந்தேன். அப்போதே அந்த PBX எக்ஸ்சேஞ்சை எப்படி இயக்குவது என்பதையும் தெரிந்துகொண்டேன். இது நடந்து கொண்டிருக்கும்போது முதலாளி வந்தார். அங்கே நான் என்ன செய்கிறேன் என்று விசாரித்தார். அந்த எக்ஸ்சேஞ்சை இயக்குவதாகக் கூறினேன். என்னுடைய திறமையைப் பரிசோதித்துப் பார்த்துவிட்டு என்னை டெலிபோன் ஆபரேட்டராக நியமனம் செய்தார். இந்த வேலை ஆறு மாதம். இங்கே ஒரு போர்மனோடு சண்டை போட்டுக்கொண்டு வேலையை ராஜினாமா செய்துவிட்டேன்.
என்னுடைய சொந்தக்காரர் ஒருவர், மலேசியன் சிங்கப்பூர் ஏர்லைன்ஸின் மேனேஜராக இருந்தார். அவருடைய தயவால் நான் டிராவல் ஏஜெண்ட் ஆனேன். இதுவும் மூன்று மாதங்களுக்குத்தான். ஒருநாள் இந்த மானேஜர் குடித்துக் கொண்டிருப்பதை நயினா பார்த்துவிட்டார். இந்தத் தொழில் வேண்டாமென்று சொல்லிவிட்டார்.
நயினாவின் வற்புறுத்தலால் இந்தச் சமயத்தில் பஞ்சாபி பல்கலைக்கழகத்தின் தொலைதூரக் கல்வியில் பி.யூ.சி. படித்து பாஸ் செய்தேன்.
(தொடரும்.)
தனது வாழ்க்கையில் பெரும் பகுதியைப் பயணத்தில் கழிக்கும் ஒருவர் கண்ணையும் காதையும் திறந்து வைத்துக்கொண்டு தான் பெற்ற அனுபவங்களை அதிலும் குறிப்பாய்த் தனக்கு வாகனம் ஓட்டிட வந்தவர்களின் ஊடாகப் பெற்ற அனுபவங்களை ‘வலவன் ட்ரைவர் கதைகள்’ என்ற பெயரில் கதைகளாக எழுதியுள்ளார். ‘வலவன்’ என்ற வார்த்தை பச்சைத் தமிழர்களுக்குப் புரியாமல் போய்விடும் ஆபத்து இருப்பதால் ட்ரைவர் கதைகள் என்பதையும் சேர்த்துச் சொல்ல வேண்டிய நிலை.
மொத்தமே 10 கதைகள்தான். ஆனால், அவை தரும் வாசிப்பின்பம் அலாதியானது. ஒரு வலுவான சிறுகதைக்கு உரிய அனுபவங்களை அழகான கதைகளாக்கியுள்ளார் சுதாகர் கஸ்தூரி.
பெரும்பாலும் குறிப்பிட்ட இன மக்களெனில் இப்படித்தான் இருப்பார்கள் என்ற மனவார்ப்பு நம்மிடம் இருக்கிறது. பல சமயங்களில் அவை தவறாகவே இருக்கின்றன என்றாலும் அதை ஒத்துக்கொள்ள நமது ஈகோ இடம் கொடுப்பதில்லை. வாகன ஓட்டிகளிடம் சண்டை போடுபவர்களில் பெரும்பான்மையோர் உண்மையைச் சொன்னால் ஈகோவால் உந்தப்பட்டதாலேயே அடித்துப் பேசியிருப்பார்கள்.
ஓட்டுநர்களின் நம்பிக்கைகள் ஜாதி, மத இன வேறுபாடற்றது என்பதை உணர்ந்துகொள்ள முடிகிறது. பெரும்பாலான ஓட்டுநர்களுக்கு அவர்களின் வாழ்க்கையில் மிக மோசமான, திகிலான, சொன்னால் நம்ப முடியாத அனுபவங்கள் இருந்தே தீர்கின்றன. அவை தரும் பதட்டம், அந்த அனுபவத்தை மீண்டும் சந்திக்க நேர்கையில் அவர்கள் வினோதமாக நடந்து கொள்வது ஆகியவற்றை சுதாகர் கஸ்தூரி மிக அருமையாக எழுத்தில் கொண்டு வந்திருக்கிறார்.
ஓட்டுநர்களாக ஆனவர்களில் பெரும்பாலானோருக்கு அவர்கள் விரும்பி ஏற்றுக்கொண்ட தொழிலாக இருப்பதில்லை. உயிர் பிழைத்துக்கிடக்க, ஊரில் இருந்த / இருக்கும் பிரச்சினைகளில் இருந்து தப்பிக்க அல்லது இதைத்தவிர வேறு எதுவும் தெரியாமல் இத்தொழிலுக்கு வந்தவர்களே அதிகம்.
இந்தியாவின் நீள, அகலங்களை, அவற்றைக் கடக்கும் வழியில் காணும் காட்சிகளை, எழுத்திலேயே காண்பிக்க முடிகிறது சுதாகர் கஸ்தூரிக்கு. நல்ல குளிர்ப் பிரதேசப் பயணத்தை விவரிப்பதாகட்டும், குண்டும் குழியுமான சாலையில் நடக்கும் பயணமாகட்டும், கசகசவென வேர்த்துக்கொட்டும் சூழலாகட்டும், ஒரு தாபாவில் உணவருந்தும் காடசியைச் சொல்வதாகட்டும், எல்லாவற்றையும் எழுத்திலேயே கண்ணில் கொண்டுவர முடிகிறது சுதாகர் கஸ்தூரியால்.
மும்பையிலிருந்து வெளியூர்ப் பயணத்திற்காக காரில் வெளியேறுவது என்பதே பெரிய சோதனையாய் இருக்கும்போலத் தெரிகிறது. பெரும்பாலான கதைகளில் இதுவே முக்கிய விஷயமாய் இருக்கிறது.
வெறும் ஓட்டுநர்தானே என அலடசியப்படுத்திவிட முடியாதபடிக்கு கல்லூரியின் முன்னாள் பேராசிரியர்களையும் காலம் ஓட்டுநர்களாக்கி விடுகிறது.
சில சமூக கலாசார பழக்க வழக்கங்களையும் போகிற போக்கில் சொல்லிச் செல்லும் சுதாகர், அவை குறித்து தனது கருத்துக்களாக எதையும் சொல்வதில்லை.
எல்லாம் சுயநலமே என எண்ணும் ஒருவருக்கு, பசியால் அழும் குழந்தைக்கு முகம் அறியாப் பெண் தாயெனப் பரிந்து பாலூட்டும் கணத்தில் மனம் உடைகிறது. சோட்டாணிக்கரா எவ்வளவு தூரம் என அம்மையைத் தரிசிக்க புறப்படுகிறார் ஒருவர். கண நேரத் தரிசனங்கள் நமது முன் முடிவுகளை, அகந்தையை எப்படி அழித்து விடுகிறது என்பதை அழகாகச் சொல்கிறார், அம்ம கதையில்.
இன்றைய அவசர உலகில், அதுவும் பெண் குழந்தைகளுக்கு எதிரான சூழ்நிலை நிலவும் இந்த நேரத்தில், குழந்தைகளை நேசிக்கும், தமிழ் கற்றுக் கொடுக்கும் ஒரு ட்ரைவர், பொய் சொல்லும் வியாதியால் பாதிக்கப்பட்ட ஒரு குழந்தையின் பொய் எப்படி ஒரு டிரைவரின் சாவுக்கு காரணமாகி விடுகிறது என்பதை ஆதிமூலம் கதையில் சொல்லிச் செல்கிறார்.
கவரிமான் கதையில் வரும் டிரைவரின் வாழ்க்கை தமிழகத்தில் ஒரு சில ஜாதிகளில் இருப்பதை அறிந்திருக்கிறேன். அண்ணன் செருப்பு வீட்டில் இருந்தால் தம்பி வீட்டுக்குள் நுழைய மாட்டார் என ஒரு கலாசாரம். இந்தக் கதையில் சாதியின் கட்டுமானத்தை எதிர்க்க இயலாத, அதே சமயம் தனது மனைவியைத் தன்னுடன் அழைத்துக்கொள்ள முடியாத பொருளாதாரச் சூழலில் இருக்கும் ஒருவன் மனதில் புழுங்கி அழும் ஒரு கதை.
வாடிக்கையாளர்களின் கைப்பாவையாய் இருக்கும் ஓட்டுநர்களின் சொந்த வாழ்க்கையில் குடும்பத்திற்குக் கொடுக்கும் எந்த வாக்குறுதியையும் நிறைவேற்ற முடியாமல் போகிறது. மகள் பரிசு வாங்குவதை நேரில் காண இயலாத் துக்கத்துடன் முடிகிறது செண்பகாவின் அப்பா.
தந்தையானவன் கதையில், வீட்டிலிருந்து ஓடி வந்துவிடும் ஒருவனை ஒரு பெரியவர் எப்படி தந்தையானவனாய் இருந்து காக்கிறார் என்பதையும், அவருக்கும் வளர்ப்பு குழந்தைக்குமான உறவையும் மிக அழகாய் விவரிக்கிறார்.
மிஸ்ராஜி – நமது பொதுப்புத்தி ஐடி கம்பெனிகளில் வேலை செய்பவர்களை எப்படி நினைக்கிறது என்பதை மிஸ்ராஜி மூலமாய்ச் சொல்கிறார். ஒவ்வொரு விஷயத்திற்கும் இன்னொரு பக்கமும் இருக்கும் என்பதை நாம் அறிவதில்லை அல்லது அறிய விரும்புவதில்லை என்பதைச் சொல்லிச் செல்கிறார்.
கறை – தான் செய்யாத தவறென்றாலும், குற்ற உணர்ச்சி வினோதமான பழக்கங்களைக் கொண்டு வருகிறது. காரைக் கழுவிக்கொண்டு இருக்கிறான் முகேஷ்.
லடசுமணன் – தன தந்தையின் இன்னொரு மனைவியை, அவரின் குழந்தையைத் தன் குழந்தையாய் வளர்க்கும் ஒருவரின் கதை. டிரைவரின் கதையில் திவச மந்திரங்களும், விளக்கங்களும், அவற்றைக் கதையில் கச்சிதமாய்ப் பொருத்திய விதமும் அழகு.
ஹரிசிங் – காலிஸ்தான் தீவிரவாதியாய் இருந்து தலைமறைவாய் இருந்துவிட்டு, மீண்டும் காலிஸ்தான் தீவிரவாதியாக மாறும்நேரத்தில் சரியான வழிக்குச் செல்லும் ஒரு சர்தாரின் கதை.
தனது அனுபவங்களை நல்ல கதை சொல்லியான சுதாகர் கஸ்தூரியால் இயல்பாக அருமையான கதைகளாக்கித் தர முடிந்திருக்கிறது. டிரைவர் கதைகள்தானே என தாண்டிச் செல்ல முடியாத வாழ்வியல் கதைகள் இவை.
நல்ல வாசிப்பின்பத்திற்கும், நம் வாழ்க்கையை அனுபவங்களுடன் ஒப்பிட்டுப் பார்க்கவும் இந்தப் புத்தகத்தில் நிறைய இருக்கிறது.
“இந்த பூர்ஷ்வா அறிவுஜீவி வர்க்கத்திடமிருந்து நீங்கள் விலகிவிட்டால், நீங்களும் சர்வநிச்சயமாக, சத்தியமாக மரணம் அடைவீர்கள்!”
(- லெனின், மாக்ஸிம் கார்க்கிக்கு எழுதிய கடிதத்தில்)
கடந்த ஆண்டு எங்கள் மாவட்டத் தலைநகரில் புத்தகக் காட்சி பத்து நாட்களுக்கு ஏற்பாடு செய்யப்பட்டு இருந்தது. அதில் வந்த சிறப்பு விருந்தினர்களில் ஒருவராக, அண்மையில் தனது ஆயிரம் பக்கத்துக்கும் மேற்பட்ட பென்னம்பெரிய நாவலுக்கு சாகித்ய அகாதெமி விருது பெற்ற எழுத்தாளரும் இடம்பெற்றிருந்தார். அகாதெமி விருதைப் பெற நூலின் தகுதியைவிடத் தேர்வுக்குழுவிற்கு எழுத்தாளர் எவ்வளவு நெருக்கமானவர் என்பதே முக்கியம் என்பதெல்லாம் வேறு விஷயம்.
சிறப்பு விருந்தினர், தன் உரையில் கீழடி ஆய்வுகள் தமிழ்ப் பண்பாட்டின் தொன்மையை, பெருமையை விளக்குகின்றன எனத் தொடங்கி சமஸ்கிருதம் எவ்விதம் தமிழின் தொன்மைப் பெருமையை அபகரிக்கின்றது என்பதை, மதமாற்ற முகவர்கள் தேவரான கால்டுவெல்லின் திராவிட மொழி ஒப்பிலக்கணம் வழியே பேச ஆரம்பித்து முடித்தார். இணைப்புரை நிகழ்த்திவந்த நான், அவருடைய உரைக்குப் பிறகு, பக்கச்சாய்வுடன் பல வரலாறுகள் எழுதப்படுகின்றன; மூலதனம் எழுதிய மார்க்ஸ் தனது வீட்டு வேலைக்காரியை பாலியல் சுரண்டலுக்கு உட்படுத்தியதை மார்க்ஸ் வரலாறுகள் உரைக்கின்றனவா என்று கேட்டேன். பிடித்தது சனி. நிகழ்வு நிறைவுற்ற பின்பு அடுத்த இரண்டு நாள்களுக்கு எனது அலைபேசியில் தன்னிலை விளக்கம் அளிப்பதும், கருத்துரிமை பற்றிய பாடங்களைக் கேட்பதும் என வெறுத்துப்போயிற்று.
மேற்படி அலைபேசியில் உரையாடிய புண்ணியவான்கள்தான் மாதொருபாகனுக்காக – தமிழகம் முழுவதும் ‘கருத்துச் சுதந்திரம்’ பற்றிப் பேசுபவர்கள். ‘என் உணவு என் உரிமை’ எனப் பொதுவெளியில் மாட்டுக்கறி விருந்து நடத்துபவர்கள்.
“பெறுவதற்கோர் பொன்னுலகம்” எனத் தொடங்கி சமூகப் பொருளாதார அரசியல் விடுதலை, சமத்துவ சுதந்திரம் பற்றிப் பேசும், எழுதும் கம்யூனிஸ்டுகள் முற்றிலும் தாங்கள் போதிக்கும் கருத்துக்களுக்கு மாறாக இயங்குவதற்கான ஏவிய சான்றுதான் மேலே நான் சொன்னது.
ஒரு மனிதன் 25 வயதிற்குள் கம்யூனிஸ்ட் ஆகாவிட்டால் முட்டாள்; 25 வயதிற்கும் மேலும் கம்யூனிஸாக இருந்தால் அவன் பைத்தியக்காரன் என்ற சொலவடையை வாசித்துள்ளேன் என்றபோதும் பத்து வயதில் வாசிப்புலகில் நுழைந்துவிட்ட எனக்கு ராதுகா பதிப்பகம், முன்னேற்றப் பதிப்பகம் போன்றவற்றின் பதிப்புகளில் வெளிவந்த ரஷ்ய மொழிபெயர்ப்புகள் மிகவும் கவர்ந்தன. கையடக்கமாக இறுக்கமான காலிகோ பைண்டிங்கில், செல்லரிக்காமலிருக்க நாஃபதலீன் தெளித்த வாசனையுடன் வந்த அப்புத்தகங்கள் ரஷ்யாவைப் பற்றிய உன்னதமான சித்திரத்தை அளித்திருந்தன. போதாக்குறைக்கு கலைந்த முடியும், கவர்ச்சிகரமான முகமும் கொண்டிருந்த சே குவேராவின் அலட்சியமான ‘பாவ‘த்துடன் சிகரெட் புகைக்கும் புகைப்படங்கள் வேறு! எனவே, 25 வயதிற்குள் நான் முட்டாளானேன். அதாவது கம்யூனிஸ்ட்டானேன். ஆனால், நான் பைத்தியக்காரனாவதிலிருந்தும் என்னைத் தடுத்தது அரவிந்தன் நீலகண்டன் எழுதிய பஞ்சம் – படுகொலை – பேரழிவு – கம்யூனிஸம் என்ற புத்தகம், அசைக்க முடியாத தரவுகளுடன் – தெளிவான மொழிநடையில், ஊடகபலமும் எழுத்துவன்மையும் கொண்ட கம்யூனிஸ்டுகளைக் கூட மௌனமாக்கிய நூல்.
கம்யூனிஸத்தினை மூலதனம் என்ற நூல் மூலம் அளித்த கார்ல் மார்க்ஸ், எங்கெல்ஸ் முதல் அச்சித்தாந்தத்தினைப் பின்பற்றி ஆட்சியதிகாரத்தை அடைந்து – தற்போது இடதுசாரிகளால் திருவுருவாக்கப்பட்டிருக்கும் லெனின், ஸ்டாலின், குருஷேவ், மாவோ, பிடல் காஸ்ட்ரோ, சேகுவேரா மற்றும் கம்யூனிஸத்தின் மீதான காதலால் சீனமாவிடம் போரில் மூக்கறுப்பட்ட கனவான் நேருவரை இந்நூல் ஆராய்கிறது.
மார்க்ஸின் வரலாற்றை எழுதுபவர்கள் உணர்ச்சி ததும்ப அவருடைய மனைவி வறுமை மற்றும் நோயால் இறந்துபோன தம் குழந்தையைப் பற்றி எழுதியதைத் தவறாமல் குறிப்பிடுவார்கள்.
எங்கள் குழந்தை பிறந்தபோது
அதற்கு தொட்டில் வாங்கவும்
பணமில்லை!
இறந்தபோது
சவப்பெட்டி வாங்கவும்
பணமில்லை!
ஒரு கவித்துவமான சோகத்தை நம்மிடையே விதைக்கும் இவ்வரிகளுக்குச் சொந்தமான ஜென்னியின் கணவர் மார்க்ஸ், நீக்ரோக்களையும் யூதர்களையும் வாழ்நாள் முழுவதும் வெறுத்தவர் என்பதைக் கீழ்க்கண்ட அவர் கடித வரிகளே நிரூபிக்கின்றன என்பதை அரவிந்தன் எடுத்துக்காட்டுகிறார்.
எங்கெல்ஸிற்கு எழுதிய கடிதத்தில் மார்க்ஸ் தன் மருமகன் மீதான விமர்சனத்தை இப்படிக் குறிப்பிடுகிறார். ‘அந்த ஆளிடம் நீக்ரோக்களிடம் காணப்படும் குணக்கேடு இருக்கிறது.’ நீக்ரோக்களைக் குணக்கேட்டின் உறைவிடமாக அடையாளப்படுத்தும் இம்மனிதர்தான் பொதுவுடைமையின் தந்தை! இனவெறுப்பு மட்டுமல்ல, புரட்சியின் போர்வையில் ஈவிரக்கமற்ற பயங்கரவாதத்தை ‘சுத்திகரிப்பு’ என்ற பெயரில் நடைமுறைப்படுத்தி, பல்லாயிரம் மக்களைப் படுகொலை செய்வதற்கான வித்து இருவராலும் (மார்க்ஸ் மற்றும் எங்கெல்ஸ்) ஊன்றப்பட்டதை நூலில் வாசிக்கும்போது அதிர்ந்துபோகிறோம்.
‘ஆகாவென்று எழுந்தது பார் யுகப்புரட்சி’ என ஜார் மன்னன் வீழ்ந்ததை இந்தியாவின் கவிதை வடிவில் பாரதி பதிவு செய்ததை வாசிக்கும் யாவரும் ஜார் மன்னனை ஒரு கொடுங்கோலனாகத் தன் மனத்தே உருவகித்திருப்பார்கள். ஓரளவும் உண்மையும் கூட. ஆனால் ஜார் மன்னரை வீழ்த்தியதாக ‘கூறப்படும்’ லெனின் தன்னையும் தன் நாற்காலியையும் காப்பாற்றிக்கொள்ள செய்த படுகொலைகள் பல்லாயிரக்கணக்கானவை.
1917ல் ரஷ்யாவில் புரட்சி தொடங்கும்போது இடதுசாரிகளில் போல்ஷ்விக் பிரிவு தலைவர்கள் – புக்காரின், ட்ராட்ஸ்கி 5,000 மைல்களுக்கு அப்பால் நியூயார்க்கில் இருந்தனர். லெனின் சுவிட்ஸர்லாந்தில் இருந்தார். 47 வயதான அம்மனிதர் முற்றிலும் நம்பிக்கை இழந்து ‘எனது ஆயுளில் புரட்சியே வரப்போவதில்லை’ என்று சொல்லியிருந்தார்.
சோஷலிஸ்ட் புரட்சியாளர்களும், மற்றொரு இடதுசாரி பிரிவினருமான மௌள்ஷ்விக்குகளும் ஜார் மன்னனை வீழ்த்த, ஜெர்மனியின் உதவியுடன் ரஷ்யாவில் லெனின் ஆட்சியைப் பிடித்தார். ஏறக்குறைய ஒரு நூற்றாண்டு விடுதலைக்குப் போராடிய காங்கிரசிடமிருந்து பாகிஸ்தானைப் பெற ‘ஒரு முஸ்லிம் தேசத்திற்குக் குறைந்து எதனையும் ஏற்கமாட்டேன்’ என்று நோகாமல் நோன்பு கும்பிட்ட முகம்மது அலி ஜின்னாவிற்குச் சமமானவர் லெனின். பிறகு நிகழ்ந்ததுதான் பேரவலம். விமர்சனம் செய்பவர்கள் கைது செய்யப்பட்டுக் கொல்லப்பட்டனர். கொல்வதற்கு வதைமுகாம்கள் உருவாக்கப்பட்டன. வதை முகாம்களை நிறுவிய வகையில் ஹிட்லருக்கு லெனின் முன்னோடி. அம்முகாம்களில் லெனின் உத்தரவால் நிறைவேற்றப்பட்ட கொடுமைகளை வைத்துப் பார்க்கும்போது ஹிட்லர் குறைவாகவே கொடுமை செய்திருக்கிறார் என்று தோன்றிவிடும்! ‘1918ல் ‘நாம்போவ் – என்ற பகுதியில் வதைமுகாம்களில் அடைக்கப்பட்டவர்களுள் ஆயிரத்திற்கும் மேற்பட்ட குழந்தைகளும் அடக்கம்.
அறிவுஜீவிகள், சிந்தனையாளர்கள், கவிஞர்கள் பலர் கொல்லப்பட்டனர். சிலர் சிறையில் அடைக்கப்பட்டனர். இதனைக் கண்டித்த, ‘தாய்’ எழுதிய மாக்ஸிம் கார்க்கிக்கு லெனின் எழுதினார்: “நீங்கள் சர்வ நிச்சயமாக, சத்தியமாக, மரணம் அடைந்துவிடுவீர்கள்.”
‘Man – How proudly that word ring’ எனப் பேசிய கார்க்கி அமைதியானார். வதைமுகாம்கள் சிலவற்றை அவர் பாராட்டக்கூடத் தயங்கவில்லை என அரவிந்தன் விளக்குகையில் நமக்குத் தோன்றுவது Life – how proudly that word rings!
லெனின் செய்த படுகொலைகளைப் பின்னர்வந்த ஸ்டாலின் அம்பலப்படுத்தினார். ஸ்டாலினுக்குப் பிறகு குருஷேவ் அதனையே செய்தார். இவர்கள் அத்தனைபேரும் செய்த படுகொலைகளை, ஏற்படுத்திய பஞ்சத்தை சோவியத்தின் வீழ்ச்சிக்குப் பிறகு வெளியிடப்பட்ட ஆவணங்கள் பேசின. இவை அனைத்தையும் அரவிந்தன் நீலகண்டன் தரவுகளுடன் முன்வைக்கிறார்.
சோவியத் ரஷ்யா மட்டுமல்ல, கம்யூனிஸம் காலூன்றிய க்யூபா உள்ளிட்ட எல்லா நாடுகளிலும் நிகழ்த்தப்பட்ட படுகொலைகளை நூல் ஆவணப்படுத்துகிறது.
இந்தியாவின் முதல் பிரதமரான ஜவஹர்லால் நேரு தன் கம்யூனிஸக் காதலால் சீனாவை முழுமையாக நம்பி முதுகில் குத்தப்படும் பகுதி, நூலின் முக்கியமான பகுதி. பாபாசாகேப் அம்பேத்கர் சீனாவையும் சோவியத் யூனியனையும் இந்தியாவின் அச்சுறுத்தல்கள் என (மிகச்சரியாக) கணிக்கிறார். ‘நேருவின் பஞ்சசீலக் கொள்கையைத் தன் நாடாளுமன்ற உரையில் ‘கம்யூனிஸமும் சுதந்தரமான ஒரு ஜனநாயகமும் இணைந்திருக்க முடியும் என்பது அடிமுட்டாள்தனம். கம்யூனிஸம் என்பது காட்டுத்தீ போன்றது. இந்தக் காட்டுத்தீயின் அருகில் இருக்கும் நாடுகள் ஆபத்தில் இருக்கின்றன’ என விமர்சித்தார் அம்பேத்கர்.
(அம்பேத்கரை ராகுல சங்கிருத்யாயன் தனது ‘வால்கா முதல் கங்கை வரை’ என்ற நூலில், சுகபோகி, தீண்டத்தகாதவர்களில் ஜமீன்தார்களை உருவாக்குபவர் என்று விமர்சிப்பதை அரவிந்தன் பதிவு செய்கிறார்.)
காட்டுத்தீ 1962ம் ஆண்டு பற்றியது. அதன் கொடும் வெப்பம் உமிழ் தீயில் 4,897 இந்திய வீரர்களும் கொல்லப்பட்டனர். 3,968 பேர் சீனக் கைதிகளாகப் பிடிக்கப்பட்டனர். லெனினும், மார்க்ஸும், மாவோவும் நேருவிடம் உருவாக்கிய தாக்கத்திற்கு இந்தியா அளித்த விலை அது என்பதை அரவிந்தன் நீலகண்டன் துல்லியமாகப் பதிவு செய்கிறார்.
அரவிந்தன் நீலகண்டன் இந்நூலினை உருவாக்கக் கடுமையாக உழைத்திருக்க வேண்டும். 25 பக்கங்களுக்கு நீளும் பார்வை நூல்கள் மற்றும் ஆவணங்களே சாட்சி. இடதுசாரி நூல்களைத் தொடர்ந்து வாசிப்பவரிடம் ஒரு அபாயம் உண்டு. அந்நூல்களின் சிடுக்காக மொழிநடை நமது எழுத்திலும் படிந்துவிடும் அபாயம்தான் அது. கம்யூனிஸத்தின் பிற அபாயங்கள் அளவிற்கு அது வீரியம் மிக்கதில்லை என்றபோதும் வாசகனுக்கு வரும் உபத்திரவம் அது. ஆனால் அரவிந்தன் நீலகண்டனின் நீரோடை போன்ற மொழிநடை ஒரே அமர்வில் நம்மை வாசிக்கச் செய்கிறது.
பின்குறிப்பு: கார்ல் மார்க்ஸைப் பற்றிய ஒற்றை உண்மையைக் கூறுவதற்காக ஒரு எளிய எழுத்தாளனை வறுத்தெடுத்த ‘தோழர்கள்’ – இத்தனை ஆதாரங்களை முன்வைத்து எழுதப்பட்ட, ஒரு ஆவணத்தை நிகர்த்த இந்த நூலை எழுதிய அரவிந்தன் நீலகண்டனை எவ்விதம் எதிர்கொண்டார்கள்?
இப்படிப் பாடுவதை எதிர்க்கும் பலருக்கும் கர்நாடக சங்கீதத்திற்கும் ஸ்நாநப் ப்ராப்தி கூடக் கிடையாது. (அதாவது, இறந்தால், ஒரு முறை குளிக்கும் அளவுக்குக் கூடத் தொடர்பில்லை). பின் ஏன் எதிர்க்கிறார்கள்?
இரு காரணங்கள் உண்டு.
1. அவர்கள் தனிமனிதர்கள் மட்டுமல்ல. சமூகத்தில் ஒரு அங்கம். எனவே தனிமனித உளவியல் பாங்குகளுடன், கூட்டுத் தொகையான சமூக உளவியல் பாங்குகளும் சேர்ந்திருக்கின்றன.
2.முழுமையாகத் தொகுபடு உளவியல் என்பது, தனது தனியமைப்புகளின் கூட்டுத்தொகையினை விட அதிகமானது என்கின்ற ஜெஸ்டால்ட்டு பரிசோதனை உளவியல் (Gestalt experiment approach) கண்ணோட்டத்தின் தாக்கம்.
கலாசாரம் என்பதை இரு வகையாகப் பிரிக்கிறார்கள். பாரம்பரியக் கலாசாரம் (Traditional culture), புதிய கலாசாரம் (modern culture) எனப் பிரிக்கப்படுவதில், பாரம்பரியக் கலாசாரம் மிகமெதுவாக மாறுகிறது. புதிய கலாசாரம் வேகமாக மாறுகிறது. இரு வகையான கலாசாரங்களும் மாறுகின்றன.
மாற்றம் என்பது எப்போதும் நல்லதுக்கு என்பதல்ல. வளர்சிதை மாற்றப் பரிணாம வளர்ச்சியில் ‘நொந்தது சாகும்’. நவீனம் என்பது எப்போதும் வளர்ச்சியை நோக்கிய பயணமுமல்ல. (நமது ஊடக எண்ணங்கள் இதனை உறுதிப்படுத்துகின்றன.) எது வளர்ச்சி என்பது பெரிய கேள்வி. சிகரெட் புகைப்பது என்பது சிதைமாற்றத்தைக் கொண்டுவந்தது. வாகனத்துறையில் வந்த மாற்றம், பொருளாதாரத்தில் பெரும் மாற்றத்தைக் கொண்டுவந்தது. அதன் பின்னான தொலைத்தொடர்பு மாற்றம் உலகினை இணைத்தது. இவை வளர்மாற்றத்தைக் கொண்டுவந்ததின் எடுத்துக்காட்டுகள். அனைத்து மாற்றத்திலும் சமூகம் தன் எதிர்வினையைக் காட்டத்தான் செய்தது.
மாற்றம் என்பதும் நவீனம் என்பதும் ஒன்றல்ல என்பதை அறியவேண்டும். நவீனம், பழையதை அழித்தோ மாற்றியோதான் வரவேண்டுமென்பதில்லை. புதியதாக வரலாம். சிறிது சிறிதாக நிகழலாம் அல்லது குறிப்பிட்ட காலத்தில் பரவலாக நிகழலாம்.
சமூகம், தன் கலாசாரத்தில் மாறுதல்களைப் புகுத்திப் பார்க்கும். மாற்றம், வளர்முறையில் கலாசாரத்தை மாற்றுமானால், வெகுவாக ஏற்றுக்கொள்ளப்படும். வயலின் என்ற மேற்கத்திய இசைக்கருவியை கர்நாடக இசை ஏற்றுக்கொண்டது இப்படிப்பட்ட பரீட்சார்த்த முயற்சியின் விளைவே. மண்டோலின், கிளாரினெட் போன்றவை ஏற்றுக்கொள்ளப்பட்ட அளவில் பிற கருவிகள் ஏற்றுக்கொள்ளப்படவில்லை (கிட்டார்). சிதை மாற்றம் என்பதை நாம் பரிணாம வளர்ச்சியின் ஒரு அங்கமாகவே கொள்ளவேண்டும்.
புதிய கலாசாரம் என்பது மாற்றங்கள் கொண்ட பாரம்பரியமோ அல்லது புதிதாக முளைத்து வந்ததாகவோ இருக்கலாம். மாற்றுகிறேன் பார் என்பதாக வலுக்கட்டாயமாகக் கொண்டுவரும் மாற்றங்கள் எதிர்க்கப்பட மூன்று முக்கிய காரணங்கள் கூறப்படுகின்றன.
1. சமநிலையில் இருப்பதை அல்லது வளர்நிலை முறையில் மாறி வருவதை மாற்றம் சிதைக்கிறது.
2. மாற்றம் வரும் காரணிகளின் அடிப்படை நோக்கம், மாறும் பொருளை வளர்ப்பதாக இல்லை.
3. மாறுதல் தரும் தாக்கம், மற்றொரு பண்பை எதிர்நிலையில் மாற்றுகிறது.
இதில் ஏதேனும் ஒன்று அல்லது பல காரணங்கள் தாக்கமடைந்தால் மாற்றம் எதிர்க்கப்படும்.
கர்நாடக இசையில் இன்று பிற மதப்பாடல்கள் பாடப்படுவதை மாற்றமென சமூகம் ஒத்துக்கொள்கிறதா எனில்:
1. கர்நாடக இசை பெரிதாக வளர்ந்த நிலையில், அதன் வளர்நிலை மாற்றத்தைப் பிற மதப்பாடல்கள் பாடும் மாற்றம் சிதைக்கவில்லை. இதனால் மட்டும் பாடல்களை ஏற்றுக்கொண்டுவிடலாமெனச் சொல்லிவிட முடியாது. மற்ற காரணிகளையும் பார்ப்போம்.
2. மாற்றம் கொண்டுவரத் தூண்டிய அடிப்படை நோக்கம் மதமாற்றத்தினை வளர்த்தல்; இந்து மத அடையாளமான கர்நாடக இசையை அடையாள நிலையிலிருந்து அகற்றுதல். இந்த இரண்டும், கர்நாடக இசையை வளர்மறை நிலையில் கொண்டுசெல்லும் நோக்கத்தில் இல்லை. ஒரு புதிய ராகமோ, புதிய செழுமையான கீர்த்தனைகளோ இயற்றும் நோக்கம் இந்த மதமாற்ற இயக்கங்களுக்கு இல்லை. பியானோ, கிட்டார் போன்று, அவர்களுக்கு கர்நாடக இசையும் ஒரு ஊடகம் அவ்வளவே. இத்தோடு, முன்பு இயற்றப்பட்ட கீர்த்தனைகளில், இந்துக் கடவுள்களின் பெயரை மட்டும் மாற்றி, காப்பி அடித்து கீர்த்தனைகளை பிறமதப் பிரசாரமாக ஆக்கிவரும் சிந்தனையே அடிப்படை இயக்கச் செயலாக்கம் என்பதால் இந்நோக்கங்கள் வளர்மறை மாற்றங்களைக் கொண்டுவரவில்லை.
3. மாற்றத்தைக் கொண்டு வரும் காரணி மதமாற்றம். இந்து மதத்தின் அடையாள நிலையிலிருந்து கர்நாடக இசையை மாற்றுதல் என்பதன் தாக்கம், சமூகத்தில் மதமாற்றப் பிரசாரத்தையும், பிற மதங்களின் சிதைவையுமே முன்வைப்பதால், இந்தியச் சமூகத்திற்கு நன்மையை விடத் தீமையே அதிகம் விளையும்.
மூன்று காரணங்களில் இரண்டு எதிர்மறையாக இருப்பதாலும், இச்செயலாக்கங்களின் எதிர்பார்ப்பு சமூகத்திற்குத் தீங்கு விளைவிப்பதாகவும் இருப்பதால் இம்மாற்றங்கள் எதிர்க்கப்படுகின்றன.
பரந்த மனப்பான்மை என்பதற்கும், இம்மாற்றங்கள் எதிர்க்கப்படுவதற்கும் தொடர்பில்லை என்பது மேற்சொன்ன காரணங்களால் விளங்கும். எதிர்க்கும் இந்துக்கள் பொறையற்றவர்கள், குறுகிய மனம் படைத்தவர்கள் என்றும் விஷமத்தனமாகப் பிரச்சாரம் செய்யப்படுவது மிகத் தவறானது மட்டுமல்ல, இது சமூகத்தில் ஒரு பிளவை ஏற்படுத்தி, பரஸ்பர வெறுப்பையே வளர்க்கும். மத அடிப்படையில் மக்கள் இரு கூறாகப் பிரிந்து போக இது வழிவகுக்கும்.
நாம் செய்யக்கூடியது என்ன? மாற்றத்தின் இம்மூன்று காரணங்களை ஆழ்ந்து பார்த்து,பொங்கும் உணர்ச்சிகளைத் தள்ளி வைத்து ஆலோசிக்கலாம். சமூக ஊடகங்களில் கருத்தைப் பகிர்வோர் இதனைச் செய்யவேண்டியது மிக அவசியம். விஷமத்தனமாக ஊடகங்களில் பரப்பப்படும் பொய்ச் செய்திகளை பகிரங்கமாக எதிர்ப்பதும், அவ்வூடகங்களைத் தவிர்ப்பதும், தவிர்ப்பைப் பிறரிடம் பகிர்வதும் நம் கடமை.
Ref: Introducing Pshychology – Nigel C Benson.
1996ல் மற்ற எந்தக் கட்சியும் ஆதரவளிக்க முன்வராத நிலையில் 13 நாட்களில் பா.ஜ.க ஆட்சி முடிவுக்கு வந்தபோது அடல் பிகாரி வாஜ்பேயி பாராளுமன்றத்தில் பேசிய வாசகங்கள் இவை. இந்தச் சொற்களை அன்று கேட்ட இந்திய மக்கள் மறக்கவில்லை. பின்பு 1998 – 2004 வரையிலான காலகட்டத்தில் ஆறு வருடங்கள் பாரதப் பிரமராக வந்தமர்ந்து தனது உறுமொழியை நிறைவேற்ற அவருக்கு வாக்களித்தது மட்டுமன்றித் தங்களது நெஞ்சத்திலும் நீங்காத இடமளித்து விட்டனர் இந்திய மக்கள்.
2018 ஆகஸ்டு 16 அன்று அவரது மரணச் செய்தியைத் தொடர்ந்து நாடு முழுவதும், அனைத்துத் தரப்பு மக்களும் அவருக்குச் செலுத்திய கண்ணீர் அஞ்சலியே அதற்குச் சான்று. பத்து வருடங்களுக்கு மேலாக அரசியல் வாழ்விலிருந்து முற்றாக விலகியிருந்தவர் அவர். மருத்துவமனையில் நினைவழிந்த (dementia) நிலையில் அனுமதிக்கப்பட்டிருந்தவர். அப்படியிருந்தாலும் அந்தத் தேசியத் தலைவரின் மகத்தான பங்களிப்பு இந்தத் தேசத்தின் நினைவிலிருந்து அகன்று விடவில்லை என்பதை இது உணர்த்தியது. ஆசிய விளையாட்டுப் போட்டிகளில் தங்கம் வென்ற 24 வயது மல்யுத்த வீரர் பஜ்ரங் புனியா தனது வெற்றியை அடல்ஜிக்கு அர்ப்பணித்தார்.
‘உங்களது கனவில் உதித்து நீங்கள் சமைத்த சாலைகளில் நாங்கள் ஒவ்வொரு நாளும் பயணிக்கிறோம் அடல்ஜி’, ‘இந்தியா இன்று வல்லரசாக நெஞ்சை நிமிர்த்தி நிற்பது உங்களால்தான் அடல்ஜி’ என்று இளைஞர்கள் பலர் சமூக வலைத்தளங்களில் அஞ்சலி செலுத்தினர். தங்களது இருபதுகளில் உள்ள இளைஞர்களும்கூட நாட்டின் தற்போதைய பன்முக வளர்ச்சிக்கான உறுதியான அடித்தளம் அடல்ஜியின் ஆட்சிக்காலத்தில்தான் இடப்பட்டது என்பதை உணர்ந்தே இருந்திருக்கின்றனர் என்பது பொதுவெளியில் அவர்கள் தெரிவித்த கருத்துக்களில் வெளிப்பட்டது. ஒரு ஜனநாயகத் தேசத்தின் ஆட்சியாளருக்கு இதைவிட உயர்ந்த பெருமை வேறு என்ன இருக்க முடியும்? அடல்ஜியின் புகழெனும் சிகரத்திற்கு மேலிட்ட சிகர தீபமாக, வாழும் காலத்திலேயே 2015ல் அவரை இந்திய அரசு பாரத ரத்னா விருதினால் அலங்கரித்தது.
1924ம் ஆண்டு மத்தியப் பிரதேசத்தில் குவாலியரில் ஒரு கிராமத்துப் பள்ளி ஆசிரியரின் மகனாகப் பிறந்த வாஜ்பேயி, சிறுவயது முதலே ஆர்.எஸ்.எஸ். இயக்கத்துடன் தன்னை இணைத்துக் கொண்டார். மாணவராக, 1942ல் வெள்ளையனே வெளியேறு இயக்கப் போராட்டங்களில் கலந்துகொண்டு தனது சகோதரருடன் சிறை சென்றார். தனது அரசியல் வாழ்க்கையின் அனைத்து காலகட்டங்களிலும் சங்க பரிவாரத்தில் தான் கற்ற விழுமியங்களையும் தீன்தயாள் உபாத்யாயா உள்ளிட்ட முன்னோடிகளின் ஆதர்சங்களையும் கடைப்பிடிப்பவராகவே அடல்ஜி இருந்தார்.
ஹிந்து உடல்-மனம் ஹிந்து வாழ்வு
நாடிநரம்பெங்கும் ஹிந்து
இதுவே என் அடையாளம்
என்று தான் பத்தாம் வகுப்பில் படிக்கும்போது எழுதிய கவிதையின் உணர்விலிருந்து எந்த வகையிலும் தான் விலகிவிடவில்லை என்று 2006ம் ஆண்டு புணேயில் வீர சாவர்க்கர் குறித்து ஆற்றிய மகத்தான உரையில்*1 அடல்ஜி கூறினார். தனது சுடர்விடும் இளமைப்பருவத்தில் வாழ்வின் சுகபோகங்களைத் துறந்து சங்க பிரசாகராகக் களத்தில் குதித்த அடல்ஜி, இறுதிவரை திருமணம் செய்துகொள்ளாமலே வாழ்ந்தார். தனிப்பட்ட வாழ்க்கையில் சம்பிரதாயங்களையும் ஆசாரவாதத்தையும் பொருட்படுத்தாத சுதந்திர சிந்தனையாளராகவும், அதே சமயம் இந்துப் பண்பாட்டின் மீதும், இந்து தர்மத்தின் மீதும் ஆழ்ந்த பற்றுக் கொண்டவராகவும் அவர் இருந்தார்.
1990கள் தொடங்கி வாஜ்பேயிக்கும் அத்வானிக்கும் பாஜகவுக்கும் இந்துத்துவத்திற்கும் எதிராக செக்யுலர்வாதிகளாலும் அவர்களது பிடியிலிருந்த ஊடகங்களாலும் வன்மத்துடன் கூடிய எதிர்ப் பிரசாரங்கள் தீவிரமாக நிகழ்த்தப்பட்டன. 2014 தேர்தல் வெற்றிக்கு முன்பு நரேந்திர மோதி மீது தொடுக்கப்பட்ட வெறுப்புணர்வுடன் கூடிய பொய்யான எதிர்மறைப் பிரசாரங்களுக்கு எந்த வகையிலும் குறையாதவை அவை என்பதை மறந்துவிடக் கூடாது. அதையும் மீறியே இந்திய அரசியலில் 1990களில் ஏற்பட்ட திசைமாற்றமும், பாஜகவின் அபரிமிதமான வளர்ச்சியும் நிகழ்ந்தது. அதை ஜீரணிக்க முடியாத ஊடகங்களும் சில அரசியல் விமர்சகர்களும், பின்பு வாஜ்பேயியை அவரது இந்துத்துவ வேர்களிலிருந்தும், கட்சியிலிருந்தும் தனிமைப்படுத்தும் வகையிலான விஷமத்தனமான சித்தரிப்புகளையும் சளைக்காது செய்தனர். ‘தீவிரவாத பாஜகவின் மென்மையான முகமூடி’, ‘தவறான கட்சியில் இருக்கும் சரியான தலைவர்’ என்று வாஜ்பேயியைக் குறித்து வேண்டுமென்றே பொய்யான, குழப்படியான கருத்துக்களைத் திட்டமிட்டுப் பரப்பினர். ஆனால், தற்போது அடல்ஜியின் மறைவுக்குப் பின்னர் அதே ஊடகங்களும் நபர்களும் அடல்ஜிக்குப் புகழாரம் சூட்டி, அதே வீச்சில் மோதி அரசின் தற்போதைய இந்துத்துவக் கருத்தியல் அடல்ஜியின் கொள்கைகளிலிருந்து வேறுபட்டது என்று கூறி அடுத்தகட்ட வினோத சித்தரிப்புகளை வழங்கிக் கொண்டிருக்கின்றனர்.
1951ம் ஆண்டு ஜனசங்கம் நிறுவப்பட்டபோது, அதில் முழுநேரப் பணியாற்றுவதற்காக சங்கம் அடல்ஜியை அனுப்பியது. தனது அபாரமான ஹிந்தி பேச்சாற்றலாலும், எழுத்து வன்மையாலும், கவிதை புனையும் ஆற்றலாலும் ஜனசங்கத்தின் அபிமான தலைவர்களில் ஒருவராக அவர் வளர்ந்தார். 1957 பொதுத்தேர்தலில் ஜனசங்க வேட்பாளராகப் போட்டியிட்டு வென்று பாராளுமன்றம் சென்றார். 1975 நெருக்கடி நிலை காலகட்டத்தில் அதனை எதிர்த்துப் போராடிய தலைவர்களுடன் சேர்ந்து அடல்ஜியும் பெங்களூரில் சிறைவாசம் அனுபவித்தார். அடுத்து வந்த தேர்தலில் எதிர்க்கட்சிகள் வென்று 1977ல் மொரார்ஜி தேசாய் ஆட்சி அமைந்தபோது, வெளியுறவுத் துறை அமைச்சர் என்னும் முக்கியமான பதவியை வகித்தார். பின்பு, 1980ல் பாரதிய ஜனதா கட்சி உதயமானதும், அதன் முதல் தலைவரானார். ஸ்ரீராமஜன்மபூமி இயக்கம் தேசமெங்கும் பரவியபோது அத்வானி, வாஜ்பேயி ஆகிய இருவரே கட்சியின் பிரதான முகங்களாக எழுந்து வந்தனர். பாஜக பாராளுமன்றத்தில் 86 இடங்களைப் பெற்று காங்கிரசை வீழ்த்தும் வல்லமைகொண்ட எதிர்துருவ அரசியலை நிலைநிறுத்தி விடும் என்ற உறுதியான நம்பிக்கை ஏற்பட்டது. 1995 மும்பை செயற்குழுக் கூட்டத்தில் வாஜ்பாயியே பாஜகவின் பிரதமர் வேட்பாளர் என்று அத்வானி அறிவித்தார்.
அயோத்தி ரதயாத்திரை மற்றும் தனது உறுதிவாய்ந்த தலைமை மூலம் பாஜகவை தேசிய அரசியலின் மையத்திற்கு இட்டுச்சென்ற பெருந்தலைவர் அத்வானி. ஆனால் அந்தத் தருணத்தில் கட்சியில் தனது மூத்த சகபயணியும் இணைபிரியாத் தோழருமான வாஜ்பேயியைத் தானே அவர் முன்மொழிந்தது அவரது பெருந்தன்மையையும், சங்க பரிவாரப் பண்பாட்டில் வேரூன்றிய பாஜக என்ற கட்சியின் ஜனநாயகத் தன்மையையும் காட்டுகிறது. வாஜ்பேயி என்ற மகத்தான பிரதமரை நாட்டிற்கு அளித்த பெருமையில் அத்வானிக்கும் மிக முக்கியமான பங்குண்டு என்றால் அது மிகையல்ல.
காங்கிரஸ் அல்லாத கட்சியிலிருந்து வந்து முதன்முறையாக ஆட்சிக்காலம் முழுவதையும் நிறைவு செய்த பிரதமர் வாஜ்பேயிதான். அவரது தலைமையிலான ஆட்சியின் சாதனைகள் நவீன இந்தியாவின் வரலாற்றில் என்றென்றும் பெருமிதத்துடன் நினைவுகூரப்படும்.
* இந்தியாவின் அணுசக்தி தொடர்பான அறிவியல் மற்றும் தொழில்நுட்ப அடித்தளம் 1960களிலிருந்தே அமைக்கப்பட்டது. ஆயினும் 1998ல் போக்ரான் அணுகுண்டு பரிசோதனையே இந்தியாவை வல்லரசாக உலக அரங்கில் நிலைநிறுத்தியது. 1995ல் நரசிம்மராவ் ஆட்சிக் காலத்தில் அத்தகைய பரிசோதனைகளுக்கான முயற்சி செய்யப்பட்டு அமெரிக்க செயற்கைக் கோள்களின் அதிதீவிரக் கண்காணிப்பின் காரணமாக அது நிறைவேறாமல் போனது. உலகமே வியக்கும் வண்ணம் அந்தச் செயற்கைக் கோள்களின் கழுகுக் கண்களிலிருந்து தப்பி, பரிசோதனையை வெற்றிகரமாகச் செய்துமுடித்த பெருமையும், அதைத் தொடர்ந்து உலக நாடுகள் விதித்த கடும் கெடுபிடிகளையும் பொருளாதாரக் கட்டுப்பாடுகளையும் திறமையுடன் கையாண்டு, அதேசமயம் நாட்டின் பொருளாதார வளர்ச்சியையும் துரித கதியில் இட்டுச் சென்ற பெருமையும் அடல்ஜி தலைமையிலான அரசையே சாரும்.
* அகண்ட பாரதம் என்ற ஆர்.எஸ்.எஸ் கருதுகோளின் அடிப்படையில் பாகிஸ்தானை முற்றான எதிரிநாடாகக் கருதாமல் லாகூர் பஸ் பயணம் உள்ளிட்ட பல நட்புணர்வுச் செயல்பாடுகளின் மூலம் நேசக்கரம் நீட்டினார் அடல்ஜி. இந்த நல்லுறவு உறுதிப்படும் சாத்தியங்களைச் சகிக்கமுடியாத பாகிஸ்தானின் உளவு அமைப்பும் ராணுவமும் சதி செய்து கார்கில் பகுதியை ஆக்கிரமித்தபோது, சிறிதும் சமரசமன்றி போரை அறிவிக்கவும் இந்திய ராணுவத்தை முடுக்கி விடவும் அவர் தயங்கவில்லை. போர் உச்சத்தை அடைந்த சமயத்தில், அமெரிக்கா உள்ளிட்ட சர்வதேச நாடுகளின் அழுத்தத்திற்கு உள்ளாகாமல், அதே நாடுகள் இந்தியாவிற்கு ஆதரவாக நின்று பாகிஸ்தானை பயங்கரவாத தேசம் என்று அறிவிக்க வைத்த அடல்ஜியின் ராஜதந்திர யுக்திகள் மறக்க முடியாதவை. இதன் விளைவாகவே ஜூலை 26, 1999 அன்று இந்தியா தனது எல்லைப் பகுதிகளை முற்றிலுமாக மீட்டுக் கொண்டது. கார்கில் வெற்றி தினமாக அந்நாளை ஒவ்வொரு வருடமும் நாம் கொண்டாடுகிறோம்.
* உள்நாட்டு இஸ்லாமிய பயங்கரவாதத்தை முறியடிப்பதற்காக POTO போன்ற சட்டரீதியான நடவடிக்கைகளையும், பாதுகாப்புச் செயல்பாடுகளையும் அடல்ஜி தலைமையிலான அரசு எடுத்தது. பின்னால் வந்த மன்மோகன் சிங் அரசு இந்த நடவடிக்கைகளை நீர்த்துப் போகச் செய்ததன் விளைவாகவே 2006 மும்பையின் மீதான பயங்கரவாதத் தாக்குதல், ஹைதராபாத், தில்லி, அகமதாபாத் நகரங்களில் நிகழ்ந்த குண்டுவெடிப்புகள் முதலான சேதங்களையும் இழப்புகளையும் நாம் சந்திக்க நேர்ந்தது.
* அரசுத் துறை நிறுவனங்களில் அரசு செய்திருந்த அதீதமான முதலீடுகளைக் குறைத்து, நரசிம்மராவ் தொடங்கி வைத்த தனியார்மயமாக்கல், தாராளமயமாக்கல் ஆகிய பொருளாதார சீர்திருத்தங்களை மிகப்பெரிய அளவில் துரிதப்படுத்தியது அடல்ஜி அரசு.
* தங்க நாற்கரம் (Golden Quadrilateral) என்ற பெயரில் நாட்டின் அனைத்துப் பகுதிகளையும் இணைக்கும் அகன்ற அதிவேக நெடுஞ்சாலைகள், பிரதம மந்திரி கிராமச் சாலைகள் திட்டம் (PMGSY) ஆகிய அற்புதமான சாலைப் போக்குவரத்து திட்டங்கள் அடல்ஜியின் கனவில் உதித்தவையே. உள்நாட்டு விமானப் போக்குவரத்தை மிகப்பெரும் அளவில் வளர்ப்பதற்கான திட்டங்களும், பெங்களூர், சென்னை, ஹைதராபாத், மும்பை ஆகிய நகரங்களில் புதிய, நவீன விமான நிலையங்களுக்கான அஸ்திவாரமும் அடல்ஜி அரசின் கொடையே.
* இயற்கை எரிவாயு, மின்சக்தித் திறன் அதிகரிப்பு, மொபைல் தொலைத்தொடர்பு தொழில்நுட்பம் ஆகிய துறைகளில் இன்று இந்தியா அடைந்திருக்கும் பிரம்மாண்டமான வளர்ச்சிக்கான வரைபடமும் ஆரம்பகட்ட உந்துவிசையும் அடல்ஜியின் ஆட்சிக் காலத்தில்தான் ஏற்பட்டன. இந்த வளர்ச்சியின் பின்னணியில் மலைக்க வைக்கும் ஊழல்களையும் முறைகேடுகளையும் கட்டுக்கடங்காமல் பெருகவிட்டதுதான் அடுத்து வந்த பத்தாண்டு காங்கிரஸ் அரசின் சாதனை.
* கல்வி வளர்ச்சி (சர்வ சிக்ஷா அபியான்), காப்பீடுத் துறையின் வளர்ச்சிக்கு வழிவகுத்த கட்டுப்பாட்டு நீக்கங்கள், வரிவிதிப்பு சீர்திருத்தங்கள், வீட்டுக்கடன் மீதான வட்டி விகிதக் குறைப்பு உள்ளிட்ட வங்கித்துறைச் செயல்பாடுகள் என்று பல துறைகளில் அதற்கு முன்னெப்போதும் இல்லாத வகையில் புதிய சிந்தனைகளையும் சீர்திருத்தங்களையும் கொண்டு வந்தது அடல்ஜியின் அரசுதான்.
இவ்வளவு சாதனைகளையும் படைத்த அடல் பிகாரி வாஜ்பேயியின் ஆட்சிக்காலம் அரசியல் ரீதியாக அவருக்கும் பாஜகவுக்கும் எந்த வகையிலும் மென்மையாகவோ இலகுவாகவோ இருக்கவில்லை. இந்தியாவின் பலகட்சி ஜனநாயக முறையின் விளைவாக பாஜக தனிப்பெரும்பான்மை பெற முடியாமல் கூட்டணி ஆட்சியை அமைக்கவேண்டிய நிர்ப்பந்தம் ஏற்பட்டது. பல பிராந்தியக் கட்சிகளின் தலைவர்கள், அவர்களது அராஜக அழுத்தங்கள், இழுபறிகள், நம்பிக்கைத் துரோகங்கள் அத்தனையும் தாங்கிச் சமாளித்து அரசை நடத்திச் செல்லவேண்டிய பொறுப்பு, முதுமையால் வரும் உடல்நலக் குறைவும் மென்மையான மனமும் கொண்ட அடல்ஜியின் மீது விழுந்தது. ‘இறைவா, இந்த மெல்லிய தோள்களில் இத்தனை சுமையா’ என்று அவரது கவிமனம் ஒருபுறம் அரற்றியபோதும், தேசப்பணியை லட்சியமாக்கி யதார்த்தத்தில் நிலைகொண்ட ஸ்வயம்சேவகனின் மனம் அதற்கான உறுதியை அளித்தது.
நடைமுறையில் தான் சந்தித்த அரசியல் பிரச்சினைகளையும் நெருக்கடிகளையும் தாண்டி, வாஜ்பேயி பலகட்சி ஜனநாயகம் இந்தியாவிற்கு வலிமை சேர்க்கும் ஒரு கூறு என்றே கருதினார். ‘பலகட்சி ஜனநாயகத்தில் ஒவ்வொரு கட்சிக்கும் தனக்கான கொள்கைகளும், லட்சியங்களும் இருக்கலாம். ஆனால், அவை எதுவும் தேசநலனுக்கு விரோதமாக இருக்கக்கூடாது, தேசத்தின் நல்வாழ்விற்கு உரமூட்டுவதாக இருக்க வேண்டும். வன்முறையின்றி ஒரு அரசாட்சியை அகற்ற முடிவதுதான் ஜனநாயகம். வெறுப்பின்றி மாற்றுத்தரப்பை எதிர்க்க முடிவதுதான் ஜனநாயகம்’ என்று சரத் பவாரின் அறுபதாம் ஆண்டு விழாவில் பேசுகையில் அவர் குறிப்பிட்டிருக்கிறார்*2.
பாஜக ஏற்பாடு செய்தியிருந்த சர்வகட்சி அஞ்சலிக் கூட்டத்தில் அடல்ஜிக்குப் புகழாரம் சூட்டிய காஷ்மீர் அரசியல் தலைவர் ஃபாரூக் அப்துல்லா உணர்ச்சி வசப்பட்டு இறுதியில் பாரத்மாதா கி ஜெய் என்று மும்முறை கோஷமிட்டார் (இதற்காக காஷ்மீர் பிரிவினைவாதிகள் ஒரு வாரத்திற்கு அவரை வறுத்தெடுத்தனர் என்பது சோகம்.) அடல்ஜியின் ஆளுமை மாற்றுத் தரப்பு அரசியல் தலைவர்களிடமும் எந்தவகையான பாதிப்பை ஏற்படுத்தியிருந்தது என்பது இதிலிருந்து புலனாகிறது.
‘அவருக்குப் பகைவன் இன்னும் பிறக்கவில்லை’ என்று பொருள்தரும் அஜாதசத்ரு என்ற அடைமொழியுடன் அவரைப் பல அரசியல்வாதிகள் நினைவு கூர்ந்தனர். மகாபாரத நாயகனும் தர்மத்தின் வடிவமுமான யுதிஷ்டிரனுக்கு வழங்கப்பட்ட பெயர் அது. பகைவர் என்று ஒருவரையும் கருதாத விசாலமான நெஞ்சம் அவனுடையது என்பது ஒரு பொருள். ஒருவரும் அவனைப் பகைவராக எண்ணத் துணியாத அளவு பராக்கிரமம் அவனுடையது என்பது மற்றொரு பொருள். ஆம், அடல் பிகாரி வாஜ்பேயி உண்மையில் ஓர் அஜாதசத்ருதான்.
வா மீண்டும் விளக்கேற்றுவோம்
பட்டப் பகலிலும் கவிந்தது இருள்
நிழலுக்குத் தோற்றது கதிரொளி
அகத்தின் உள்ளிருக்கும் அன்பைப் பிழிந்து
அணைந்து விட்ட சுடரைத் தூண்டுவோம்
வா மீண்டும் விளக்கேற்றுவோம்.
(அடல்ஜியின் கவிதை வரிகள்)
சான்றுகள்:
[1] https://www.youtube.com/watch?v=eWWvxqacbC0
[2] https://www.youtube.com/watch?v=QxTba4KRLHY
