Posted on Leave a comment

வலம் ஜனவரி 2020 முழுமையான இதழ்

வலம் ஜனவரி 2020 முழுமையான இதழ் இங்கே:

குடியுரிமைச் சட்டத் திருத்தம் | ஹரன் பிரசன்னா

ஈழத்தமிழர் அகதியல்லர் – இந்துக்கள் | அகரமுதல்வன்

தரம்பாலின் ‘அழகிய நதி’: விரைவில் பூரணகுணம் உண்டாகட்டும் | டி.கே.ஹரி, ஹேமா ஹரி

அணுக் குளிர்காலம்: இந்தியா – பாகிஸ்தான் அணு ஆயுதப் போர் வந்தால்? | ராம் ஸ்ரீதர்

குருந்திடை கோபாலகன் (சிறுகதை) | கிரி பிரசாத்

சில பயணங்கள் சில பதிவுகள் – 26 | சுப்பு

அந்தமானில் இருந்து கடிதங்கள் – ஏழாவது கடிதம் | சாவர்க்கர், தமிழில்: VV பாலா

ஹிந்து முஸ்லிம் பிரச்சினை (1924) – பகுதி 9 | லாலா லஜ்பத் ராய், தமிழில்: கிருஷ்ணன் சுப்ரமணியன்

ஒரு அரசுப்பள்ளி ஆசிரியரின் ஒப்புதல் வாக்குமூலம்! | கோ.எ.பச்சையப்பன்

இந்திய பெருங்கடல் பகுதியில் சீனாவின் ஆதிக்கம் | எஸ்.நடராஜன்

ஈவெரா மணியம்மை திருமணம் குறித்து அண்ணாதுரை

பாஜகவும் திராவிட எதிர்ப்பும் | ஓகை நடராஜன்

Posted on Leave a comment

அந்தமானில் இருந்து கடிதங்கள் – ஏழாவது கடிதம் | சாவர்க்கர், தமிழில்: VV பாலா

4-8-1918
போர்ட் ப்ளேயர்.

என் அன்பிற்குரிய சகோதரா.
உன் கடிதத்தைப் படித்ததில் எனக்கு மிகவும் மகிழ்ச்சி. இந்த வருடம் நீ குறித்த நேரத்தில் பார்சல்களையும் கடிதங்களையும் அனுப்பியதால் எங்களுக்கு மனு போட்டு அவை குறித்துக் கேட்க வேண்டிய அவசியம் ஏற்படவில்லை. அவை சரியான நேரத்தில் கிடைத்தன. இதனால் எங்களுக்கு மன உளைச்சலும் குறைந்தது. என் கடிதத்திற்கு பதில் கடிதம், பிறகு சகோதரருக்கு நீ அனுப்பிய பார்சல், பிறகு இந்தக் கடிதம் என உன்னிடம் மூன்று மாதங்களுக்கு ஒருமுறை தொடர்பு கொள்ள முடிந்திருக்கிறது. இதே நடைமுறையை முடிந்த வரையில் தொடரவும். அரசியல் கைதிகளை விடுதலை செய்ய வேண்டும் என்று மகாராஷ்டிரா மாநில மாநாட்டில் ஒருமனதாகத் தீர்மானம் நிறைவேற்றப்பட்ட செய்தி வரவேற்கத்தக்கது. மற்ற மாகாண மாநாடுகளைக் காட்டிலும் பம்பாய் மாகாண மாநாடு இந்த விஷயத்தில் தீவிர அழுத்தம் கொடுத்து வந்துள்ளது. எனக்குத் தெரிந்தவரை சென்ற வருடம் உத்திரப் பிரதேச மாகாண மாநாடும் ஆந்திர மாகாண மாநாடும் கூட இதே போல அரசியல் கைதிகளை விடுதலை செய்ய வேண்டும் எனத் தீர்மானம் இயற்றின. அதிலும் ஆந்திர மாகாணம் நிறைவேற்றிய தீர்மானம், மிகவும் ஆணித்தரமான வார்த்தைகளால் ஆந்திரர்களின் ஆதரவை விடுதலைப் போராட்ட வீரர்களுக்குத் தெரிவித்திருந்தது. இதனை நீங்கள் தொடர்ந்து எல்லாப் பத்திரிகைகளிலும் எழுதி வர வேண்டும். அரசியல் கைதிகளை விடுவிப்பதே இந்தியர்களிடம் ஏற்பட்டுள்ள அதிருப்தியைக் குறைக்க ஒரே வழி என்பதை உணர்த்த வேண்டும். இவை எல்லாம் உண்மை எனும் பட்சத்தில் காங்கிரஸ் ஏன் அரசியல் கைதிகள் சார்பில் பரிந்து பேசத் தயங்குகிறது என்பது எனக்குப் புரியாத புதிராக இருக்கிறது. இந்த தேசத்திற்காக உழைத்த சக போராளிகளின்பால் குறைந்தபட்ச மனிதநேயத்தைக் கூட காங்கிரஸ் காட்ட மறுப்பது ஏன் என்று எனக்குப் புரியவில்லை. அரசியல் கைதிகளிடம் கருணையுடன் பேச அவர்கள் ஏன் நடுங்குகிறார்கள் என்று தெரியவில்லை. சென்ற வருடம் அவர்கள் போர்க் கைதிகள் குறித்து ஒரு தீர்மானம் நிறைவேற்றினார்கள். ஆனால் அப்போதும் அவர்கள் அரசியல் கைதிகளைப் பற்றி வாய் திறக்கவில்லை. அரசியல் கைதிகளின் நிலை நாளுக்கு நாள் இங்கு மிகவும் மோசமடைந்து வருவது என்னவோ அவர்களுக்கும் தெரியும். அரசியல் கைதிகளின் தியாகங்களும் தொண்டும் போர்க் கைதிகளின் தியாகத்திற்கும் தொண்டிற்கும் எந்த விதத்திலும் குறைந்ததில்லை. போர்க் கைதிகளுக்காவது போர் முடிந்தவுடன் விடிவு காலம் பிறக்கும். மக்களிடையே பொறுப்பான தலைவர்கள் என்று பெயரெடுத்து உலவி வரும் ஆட்கள் இதற்காக இன்னமும் தீவிரமாகப் போராட வேண்டும். ஆனால் இங்கே பொறுப்பான என்பதுதான் பிரச்சினையே. போர்க் கைதிகளைப் பற்றிப் பேசுவது பாதுகாப்பானது. ஆனால் மற்றவர்களைப் பற்றிப் பேசினால் அவர்களது முதலாளிகளின் கண்ணோட்டத்தில் பொறுப்பான தலைவன் என்ற நிலையில் இருந்து மாறி விடக்கூடும். இல்லையென்றால் பல்வேறு மாகாண கவுன்சில்கள் அரசியல் கைதிகளை விடுதலை செய்ய வேண்டும் என்று கூறித் தீர்மானங்களைப் போட்டுவிட்ட பின்னும் காங்கிரஸ் அதனைத் தீர்மானமாக நிறைவேற்றாமல் இருப்பதன் காரணம் எதுவும் எனக்குப் புரியவில்லை. காங்கிரசில் ஆதிக்கம் செலுத்தும் ஒரு சிலரின் கருத்துக்களைப் பிரதிபலிப்பது மட்டுமே அதன் வேலை இல்லை. மாறாக அதற்கு ஆதரவையும் வலிமையையும் கொடுக்கும் பல்வேறு தரப்பு மக்களின் கருத்தையே அது பிரதிபலிக்க வேண்டும். பல மாகாணங்கள் பல முறை தீர்மானங்கள் நிறைவேற்றிய பின்னும் பல பத்திரிகைகள் இதனைப் பற்றி எழுதிய பின்னும் காங்கிரஸ் தலைவர்களே பலரும் சிறையில் வாடிக்கொண்டிருக்கும் நிலையில் நாங்கள் யாருக்காகப் போராடினோமோ அவர்கள் எங்களுக்காகக் குரல் எழுப்ப வேண்டும் என்று எதிர்பார்ப்பது எங்கள் உரிமை அல்லவா? அதிலும் ஆஸ்திரி, ஐரிஷ மற்றும் போயர் மக்கள் தங்கள் நாட்டின் அரசியல் கைதிகளின் விடுதலைக்காக தைரியமாகவும் நேர்மையுடன் குரல் கொடுக்கும்போது அதனைப் பற்றியெல்லாம் அறிந்து வைத்திருக்கும் காங்கிரஸ், ஆந்திரா அல்லது மகாராஷ்டிரா மாகாணங்கள் நிறைவேற்றிய தீர்மானங்களைப் போல நிறைவேற்ற வேண்டும் என்று நிர்பந்திக்கப்பட வேண்டும். சில வயதானவர்கள் இதனைச் செய்ய அஞ்சுவார்கள் என்றால் இதனை நிறைவேற்றும்போது அவர்கள் கலந்து கொள்ளாமல் இருக்கட்டும். இதற்குப் பயப்படும் ‘பொறுப்பானவர்கள்’ சிலரைப் போல நீங்களும் மௌனமாக இருப்பது தவறல்லவா?
மேலும் இதுபோன்ற தீர்மானங்கள் பலனுள்ளவையாக இருக்க ஒன்றிரண்டு காரியங்களை முன்னெச்சரிக்கையாக நாம் செய்யவேண்டும். பல பத்திரிகைகள் அரசியல் கைதிகளைப் பற்றி எழுதுகின்றன. ஆனால் அவை எழுதப்படும் விதம், அரசியல் கைதிகள் என்றால் என்னவென்று பாமர மக்களுக்கு மட்டுமில்லாமல் அரசாங்கத்துக்கும் கூடப் புரியாத வண்ணம் குழப்பமாக இருக்கின்றது. சில சமயம் அது போர்க் கைதிகளையும் சில சமயம் நாடு கடத்தப்பட்டவர்களையும் குறிக்கிறது. ஆனால் அரசியல் கைதிகளைப் பற்றித் தெளிவாக என்றும் சொன்னதில்லை. இதனைப் பற்றி நான் உன்னிடம் சென்ற வருடம் கூறியிருந்தேன். மிஸ்டர் போனர்லா அவர்களும் ஐரிஷ் கைதிகளை குறித்துக் கூறுகையில் அவர்கள் எவரும் தனிப்பட்ட முறையில் தீவைப்பு உட்பட எந்தக் காரணங்களுக்காவும் கைதாகவில்லை என்றார். ஆனால் மிஸ்டர் போனர்லவின் அரசு போர் துவங்கியவுடன் அவர்கள் எல்லோரையும் விடுதலை செய்தது. அதனால் குற்றவாளிகள் என்ற வார்த்தை இந்தியாவின் ‘பொறுப்புமிக்க’ தலைவர்களுக்கு ஏன் தயக்கம் ஏற்படுத்த வேண்டும்? அரசின் தவறுகளை, தனிப்பட்ட முறையில் செய்த குற்றங்கள் என்ற போர்வையைப் போட்டு ஏன் மூட வேண்டும்? போத்தா ஒரு பிரதமர், ரெட்மாண்ட் ஒரு பாராளுமன்ற கட்சியின் தலைவர். இருந்தும் அவர்கள் தங்கள் அரசின் எதிரிகளும் புரட்சியாளர்களுமான கைதிகளை விடுதலை செய்தனர். ஆனால் நம்முடைய காங்கிரஸ்காரர்களோ தங்களைப் பொறுப்பானவர்கள் என்று கருதிக்கொள்கிறார்கள். நகரத்தின் எல்லையில் நின்று பிச்சை எடுத்துக்கொண்டு இருக்கும் பிச்சைக்காரன் கூட இந்த நகர சபைத் தலைவர்களை விடப் பொறுப்பானவன், உயர்ந்தவன் என்று சொல்வேன். ஆகவே எதிர்காலத்தில் இத்தகைய தீர்மானங்கள் அரசியல் கைதிகள் என்றால், குற்றவாளியோ அல்லது இல்லையோ, தனிப்பட்ட செயல்களுக்காவோ அல்லது பொதுக் காரணங்களுக்காகவோ, (இது என்ன என்று எனக்குப் புரிவதே இல்லை) அரசியல் நோக்கத்திற்காகச் செய்து கைதானவர்கள் அனைவரையும் குறிக்கும் என்று தெளிவாக்கப்படவேண்டும். செயலின் நோக்கம்தான் அது அரசியல் காரணமா என்பதைத் தீர்மானிக்க வேண்டும். எந்த ஒரு காரியமும் உள்ளபடியே அரசியலாகாது. என்னுடைய பட்டினிக்காக நான் புரட்சியில் ஈடுபட்டால் அது அரசியல் காரியமாகாது. பொது நோக்கம் பொது உரிமையைக் காப்பதற்காகச் செய்யப்படும் போராட்டமே அரசியல் செயல்பாடாகும். குண்டர்கள் போரிடுவது பொது நலத்திற்காகச் செய்யப்படும் தியாகம் என்று கருதப்படாது. ஆனால் தீவைப்பு போன்ற கொடுஞ்செயல்கள் பிரிட்டிஷ் அரசால் அரசியல் காரணங்களுக்காகச் செய்யப்பட்டவை என்று கருதப்பட்டிருக்கின்றன. ஏனென்றால் தனிப்பட்ட முறையில் பழிவாங்குவதற்காகவோ அல்லது தனிப்பட்ட லாபம் கருதியோ அவை செய்யப்படவில்லை. மாறாகப் பொது நன்மையைக் கருதிச் செய்யப்பட்டவை. முறைகள் தவறாக இருக்கலாம், சில நேரம் அவை கொடுஞ்செயல்களாகக் கூட இருக்கலாம். ஆனால் பொது நலன் கருதி அவை செய்யப்பட்டிருந்தால் அவை மன்னிக்கப்படலாம். நான் இதனை வலியுறுத்தக் காரணம், ஒருவேளை பொது மன்னிப்பு வழங்கப்படுவதாக இருந்தால் (அதற்கான வாய்ப்புகள் இல்லை என்று நான் நினைக்கிறேன்) இந்தக் காரணம் நமக்கு ஒரு தடையாக இருக்கும். அரசு தங்கள் விருப்பம் போல இதற்கு ஒரு விளக்கம் கொடுக்கலாம். ஆகவே இதனைத் தெளிவுபடுத்துவது நமது முக்கிய நோக்கமாக இருக்கவேண்டும். இதனை மற்ற பத்திரிகையாளர்களும் தலைவர்களும் நினைவில் கொள்ள வேண்டும்.
1)   எனக்கு நீ எழுதும் கடிதங்களில் ஏதேனும் மாகாண மாநாடுகளில் இது குறித்துத் தீர்மானம் நிறைவேற்றப்பட்டதா என்பதையும், சென்ற வருடம் காங்கிரஸ் இதனைத் தங்கள் கமிட்டி கூட்டத்தில் விவாதித்ததா என்பதையும் பற்றி எழுது. எத்தனை பத்திரிகைகள் இதனை ஆதரித்து முழுமனதாகக் கட்டுரைகள் வெளியிட்டன என்பதையும், இந்த வருடம் இது குறித்து காங்கிரஸ் ஏதேனும் செய்ய இயலுமா என்பதையும் குறித்து எழுதவும். நீ இது குறித்து எழுதும்போது போர்க் கைதிகள் மட்டும் அல்லாமல் பொது மன்னிப்பு வழங்கப்பட்ட நபர்கள் குறித்தும் எழுது.
2)   பொது மக்கள் பலராலும் மனு அளிக்கப்பட வேண்டும் என்ற விஷயம் என்னவாயிற்று? நீ இது குறித்து உன் சென்ற கடிதத்தில் எதுவும் எழுதவில்லை. அந்த உத்தேசத்தைக் கைவிட வேண்டாம். போர் முடிந்த பிறகு அதனை மேலும் பலனளிக்கும் விதத்தில் செய்யலாம் என்று ஒத்தி வைத்திருப்பாய் என்று நினைக்கிறேன். அப்படியென்றால் அதுவும் சரியான முடிவுதான். அதேவேளையில் ‘மாண்டேகு அவர்களிடம் அரசியல் கைதிகளை விடுவிப்பது குறித்து மனு ஒன்று அளிக்கப்பட்டது’ என்று ஒரு கடிதத்தில் படித்தேன். அது சரியான தகவல்தானா?
3)   கூட்டங்கள் கூட்டி பிரசாரம் செய்வது குறித்து நீ கூறியிருந்தாய். அது ஒருமுறை மட்டுமல்லாமல் ஒவ்வொரு வருடமும் தொடர்ந்து செய்யப்படவேண்டும்.
4)   காங்கிரசும் மாநாடுகளும், இதுகுறித்து விளக்க நடத்தப்படும் தனிப்பட்ட சந்திப்புகளும், பத்திரிகைகள் இதுகுறித்து தொடர்ந்து கவனம் செலுத்துவதும், பாராளுமன்றத்தில் மாகாண கவுன்சிலில் இதுகுறித்துக் கேள்வி எழுப்புவதும் ஒவ்வொரு வருடமும் தொடர்ந்து நடத்தப்படவேண்டும். இந்த விஷயத்தில் மேலும் என்னவெல்லாம் செய்யலாம் என்பது குறித்து உன்னுடைய ஒவ்வொரு கடிதத்திலும் எனக்கு எழுது. அதேபோல ஒவ்வொரு முறை தீர்மானங்கள் நிறைவேற்றப்படும்போதும் அரசியல் கைதிகள் என்பவர் யார் என்பதைத் தெளிவுபடுத்த மறக்க வேண்டாம். இதுகுறித்து மக்களுக்கும் அரசுக்கும் விளங்கும் வகையில் கட்டுரைகள் எழுதப்பட வேண்டும்.
இதனைப் பற்றி எழுதும்போது நான் இந்தப் போராட்டத்தின் தார்மீக விளைவுகள் குறித்து அக்கறை கொண்டேனே தவிர இதன் பலன் என்னவாக இருக்கும் என்பதைப் பற்றி விவாதிக்கவில்லை என்பதை ஒப்புக்கொள்கிறேன். அரசிற்குச் சென்ற வருடம் நான் அளித்த மனு ஒன்றில் அரசியல் கைதிகளுக்குப் பொது மன்னிப்பு வழங்குவது என்பது இந்தியாவில் அரசியல் சாசனத்தின் அடிப்படையில் ஒரு முற்போக்கான அரசு அமைவதோடு மிகவும் தொடர்புடைய விஷயம் என்பதைச் சுட்டிக்காட்டியுள்ளேன். ஆனால் அத்தகைய பொது மன்னிப்பு வழங்கப்படுவதற்கான வாய்ப்பு உடனடியாக வரும் என்று கூற இயலாது. இது நடக்காத காரியம் என்றாலும் நாம் இதனைத் தொடர்ந்து செய்யவேண்டும். இது தேசிய அளவில் ஒரு எழுச்சியை ஏற்படுத்தும். தியாகிகளையும் அவர்களுடைய சுதந்திரத்திற்கான போராட்டத்தைப் பற்றியும் அறியும்பொழுது பொது மக்களில் பலரும் போராட முன்வருவர். போராளிகளைக் குறித்து நன்றியுடன் நினைவுகூர்தலே மேற்கொண்டு இத்தகைய போராட்டங்களுக்குத் தொண்டர்களைச் சேர்க்கும்.
திரு மாண்டேகு அவர்களுக்கும் வைஸ்ராய் அவர்களுக்கும் நான் அனுப்பியிருந்த மனுவில் இத்தகைய பொது மன்னிப்பு குறித்து வெளிப்படையாக எழுதியிருந்தேன். அதில் இந்தியாவில் மாற்றங்கள் ஏற்படுத்துவதாக இருந்தால், அதிலும் அவர்கள் இந்தியாவில் ஒரு பொறுப்பான அரசை ஏற்படுத்த விழைவதாக இருந்தால், எங்களை இப்படிச் சிறையில் வைத்து வாட்டுவது அந்த முயற்சியினை அர்த்தமற்றதாக ஆக்கிவிடும் என்று கூறியிருந்தேன். அரசியல் கைதிகளுக்குப் பொது மன்னிப்பு வழங்கப்படாமல் ஒரு பொறுப்பான அரசை அமைப்பது என்பது அந்த அரசிற்கு ஒரு பெரும் பாரமாகவே அமையும். நாங்கள் தொடர்ந்து சிறையில் இருப்பது மக்களுக்கு அந்த அரசின் மேல் ஒரு சந்தேகத்தையும் அவநம்பிக்கையையும் ஏற்படுத்தும். அதனால் பரஸ்பர நம்பிக்கையையும் ஒத்துழைப்பையும் எதிர்பார்க்கும் அரசிற்கு அது தோல்வியாகவே முடியும். ஏனெனில் சுயாட்சி கொடுக்கப்பட்டாலும் அரசியல் கைதிகளுக்குப் பொது மன்னிப்பு வழங்கப்படவில்லை என்றால் அது மக்களிடையே அவநம்பிக்கையைத்தான் ஏற்படுத்தும். சகோதரர்கள் பிரிக்கப்பட்டு ஒருவர் சிறையில் அடைக்கப்பட்டு இருக்கையில் எங்கிருந்து சமுதாயத்தில் நம்பிக்கையும் அமைதியும் ஏற்படும்? ஒவ்வொரு குடும்பத்திலும் இருந்து ஒரு தகப்பனோ, ஒரு சகோதரனோ, ஒரு நண்பனோ பிரிக்கப்பட்டு ஆயிரக்கணக்கானோர் சிறையில் வாடிக்கொண்டு இருக்கிறோம். ஆகவே நான் சுயலாபத்திற்காக அல்லாமல் நேர்மையுடனும் இதயச் சுத்தியுடனும் இதனைக் கூறுகிறேன். அரசியல் கைதிகளைப் பொது மன்னிப்பு வழங்கி விடுதலை செய்யாமல் எந்த விதமான பொறுப்பான அரசாங்கமும் அரசு அமைக்க இயலாது. அரசை எதிர்த்துப் பேசினால் வழக்கு, அரசு சந்தேகப்படாமல் இருக்கும் விதத்தில் நடந்து கொள்ள வேண்டும் என்றெல்லாம் விதிமுறைகள் இருப்பது பொறுப்பான அரசின் நடைமுறைக்கு ஒவ்வாதது. இது சுல்தான்களின் ஆட்சிக்கு ஒப்பானது. ஆகவே சுயாட்சியும் பொது மன்னிப்பும் ஒருங்கே செயல்படுத்தப் படவேண்டியது அவசியம். என்னுடைய பொது மன்னிப்பைக் கோரி அனுப்பிய மனுவில் மேலும் ஒரு விஷயத்தைத் தெளிவு படுத்தியிருக்கிறேன். இதனை அமல்படுத்த என்னுடைய விடுதலைதான் தடையாக இருக்குமென்றால் என் விடுதலையைப் புறந்தள்ள நான் தயார். அதனால் எனக்கு மனக்கவலை எதுவும் இல்லை. சமீபத்தில் வெளியிடப்பட்ட திரு மாண்டேகு அவர்களின் நடைமுறை இந்த நம்பிக்கையை ஏற்படுத்துகிறது. புரட்சியாளர்கள் தங்களுடைய தற்போதைய அணுகுமுறைகளைக் கைவிட்டுவிட்டு, அரசாங்கத்திற்கு ஒத்துழைக்கும் விதத்தில் அரசியல் சாசனத்தின் அடிப்படையில் அமையக்கூடிய பொறுப்பான காரியங்களைச் செய்ய வேண்டும். அத்தகைய அரசு என்பது வைஸ் ரீகல் கவுன்சில் என்ற மக்களின் பிரதிநிதிகளைக் கொண்டதாக இருக்க வேண்டுமே அல்லாது அதிலும் மாநில கவுன்சில்கள் ஆதிக்கம் செலுத்துவதாக இருக்கக் கூடாது. அப்படி ஒரு அரசு அமையும்பட்சத்தில் அது அரசியல் கைதிகளுக்குப் பொது மன்னிப்பு வழங்குவதில் துவங்கவேண்டும். இங்குள்ள கைதிகள் மட்டுமல்லாமல் அமெரிக்கா ஐரோப்பா நாடுகளில் தஞ்சம் புகுந்திருக்கும் போராளிகளுக்கும் மன்னிப்பு வழங்கப்பட வேண்டும். அப்போதுதான் நானும் என்னைப் போலவே ஒத்த கருத்துடைய பலரும் அந்த அரசியல் சாசனத்தை ஏற்போம். அரசு வாய்ப்பளிக்கும் பட்சத்தில் அத்தகைய அரசியல் சாசனத்தின் அடிப்படையில் இதுகாறும் எங்கள் மேல் வெறுப்புக் கொண்டிருக்கும் கவுன்சில் உறுப்பினர்களுடனும் சேர்ந்து பணியாற்றத் தயாராக இருக்கிறோம். பெரும் ஆபத்துகள் நிறைந்த புரட்சிகளை நாங்கள் வேடிக்கைக்காகச் செய்யவில்லை. பாதுகாப்பான உயர்ந்த இலட்சியங்களுடன் கூடிய வழிமுறைகள் இருக்கும்பொழுது யாரேனும் ஆபத்தான புரட்சி வழிமுறைகளை மேற்கொள்வார்களா? அதற்கு சட்டரீதியான வழிமுறை அவர்களுக்கு இருக்கவேண்டும். அரசியல் சாசனமே இல்லாதபொழுது அரசியல் சாசனத்தின் அடிப்படையில் போராட்டம் என்பது கேலிக்குரியது. அதேநேரத்தில் இங்கிலாந்தில் இருப்பது போல அரசியல் சட்ட ரீதியான வழிமுறைகள் இருக்கும்போது புரட்சி என்று பேசுவது தவறு மட்டுமல்ல, குற்றமும் கூட.
நான் இதனைச் சென்ற அக்டோபர் மாதம் அரசுக்கு எழுதிய கடிதத்தில் கூறியிருந்தேன். சமீபத்திய மாற்றங்கள் எனக்கு நம்பிக்கையைக் கொடுக்கின்றன. முறையானபடி ஒழுங்காக இந்த மசோதாவை பாராளுமன்றத்தில் சமர்ப்பித்தால் நாம் ஏற்றுக்கொளும்படியான ஒரு வழிமுறை நமக்குக் கிடைக்கலாம். இதனை வைஸ்ராயின் கவனத்திற்கு மீண்டும் ஒருமுறை நான் கொண்டு வருகிறேன். என்னுடைய மனுவின் மேல் ஏதேனும் முடிவு எடுக்க இந்திய அரசு தீர்மானித்து இருக்கிறதா என்று கேட்கிறேன். எனக்கு 1-2-1918 அன்று வைஸ் ரீகல் அரசிடம் இருந்து, அரசியல் கைதிகளுக்குப் பொது மன்னிப்பு வழங்குவது குறித்துப் பரிசீலித்து வருவதாக பதில் கிடைத்தது. போர் முடிந்த பிறகு இந்தக் கோரிக்கையை வைக்குமாறு அரசு கூறியிருந்தது. எனக்காக நீ அதுகுறித்து விசாரிக்கவும். ஏனென்றால் இந்த அரசமைப்பில் இதுகுறித்து விசாரிக்க நான் பலரையும் குஷிப்படுத்த வேண்டியிருக்கிறது.
நீ உன்னுடைய போன கடிதத்தில் இரண்டாவது வகுப்பிற்கு நாங்கள் உயர்த்தப் பட்டிருப்பதால் என்னென்ன அனுகூலங்கள் என்று கேட்டிருந்தாய். சிறைக்கு வெளியே செல்ல அனுமதி உண்டா? இல்லை. எழுதுவதற்கான பொருட்களை வைத்துக்கொள்ள அனுமதி உண்டா? இல்லை. என் சகோதரனுடன் பேசுவதற்கோ அவனுடன் தங்குவதற்கோ அனுமதி உண்டா? இல்லை. கடும் பணிச்சுமைகளில் இருந்து விடுப்பு உண்டா? இல்லை. சிறையில் அடைபட்டுக் கிடைக்காமல் வார்டராகப் பதவி உயர்வு கொடுக்கப்படுமா? இல்லை. சிறையில் ஒழுங்காக நடத்தப்படுவோமா? இல்லை. கூடுதலாகக் கடிதங்களுக்கு அனுமதி உண்டா? இல்லை. வீட்டில் இருந்து பார்வையாளர்கள் வந்து பார்க்க அனுமதி உண்டா? மற்றவர்களுக்கு ஐந்து வருடங்களுக்குப் பிறகு இந்த அனுமதி உண்டு. நான் இங்கு வந்து எட்டு வருடங்கள் ஆகின்றன. எனக்கு அனுமதி கிடையாது. இரண்டாம் வகுப்புக் கைதியாக நாம் உயர்த்தப்பட்டு இருக்கிறோம் என்று சொல்லிக்கொள்ளலாம் அவ்வளவுதான். வேறொரு அனுகூலமும் இதில் கிடையாது. புரிந்ததா டாக்டர்?

சிறையில் வேறு என்ன அனுகூலங்கள் இருக்கின்றன? என்னுடைய உடலில் வலு இருக்குபோழுது என்னால் இத்தகைய விஷயங்கள் எல்லாவற்றையும் தாக்குப் பிடிக்க முடிந்தது. ஆனால் இந்த வருடம் துரதிர்ஷ்டவசமாக என்னுடைய உடல்நிலை மிகவும் மோசமாகி இருக்கிறது. இதனைச் சொல்ல எனக்கு விருப்பமில்லை, இருந்தாலும் என் கடமை என்பதனால் நான் இதனைச் சொல்கிறேன். பகவத் கீதையைப் படிக்கும் எனக்கும் என் சகோதரனுக்கும் எத்தகைய துன்பங்கள் வந்தாலும் அதனைத் தாங்கும் திடம் இருக்கின்றது. வருடத்திற்கு ஒருநாள் எங்களுக்கு மகிழ்ச்சியான நாள். அது வீட்டிற்குக் கடிதம் எழுதும் நாள். ஆனால் இந்த வருடம் அதைக் கூட மகிழ்ச்சியுடன் என்னால் செய்ய இயலவில்லை. பழைய நினைவுகள் பசுமையாக மனதில் வந்து வருடி மகிழ்ச்சியைத் தந்தாலும் என்னுடைய உடல் இந்தக் கடிதத்தை எழுவதற்கே சிரமப்படுகிறது. சென்ற வருடம் மார்ச் மாதத்தின் போது நான் 119 பவுண்டுகள் (54 கிலோ) இருந்தேன். இப்போது என்னுடைய எடை 98 பவுண்டுகளாகக் (44.5 கிலோ) குறைந்திருக்கிறது. நாங்கள் இங்கே வரும்போது என்ன எடை இருந்தோமோ அதுவே எங்களுடைய சாதாரணமான எடை என்று கணக்கெடுக்கிறார்கள். அது தவறு. ஏனென்றால் நாங்கள் இங்கே வருவதற்கு முன்பே பல வருடங்கள் சிறையில் இன்னல்களுக்கு ஆளாகி, பிறகுதான் இங்கே வருகிறோம். ஆனாலும் நான் இங்கே வரும்போது 111 பவுண்டுகள் இருந்தேன். கடுமையான வயிற்றுப்போக்கும், அதற்குச் சரியான மருத்துவம் பார்க்காததாலும், நோய் என்னை எலும்புக்கூடாக மாற்றிவிட்டது. எட்டு வருடங்களுக்கு நான் இத்தகைய இன்னல்களைத் தாங்கிக்கொண்டிருந்தேன். இங்குள்ள இன்னல்களும் அச்சுறுத்தும் சூழலும் எத்தகைய மன உறுதி படைத்தவரையும் நிலை குலையச் செய்து விடும். ஆனால் இவற்றைக் கடந்த எட்டு வருடங்களாகத் தாங்கும் வலிமையை எனக்குக் கடவுள் கொடுத்திருந்தார். ஆனால் இப்போது என்னால் இவற்றைத் தாங்கிக்கொள்ள இயலவில்லை. ஒவ்வொரு நாளும் நான் வலுவிழந்து வருகிறேன். சமீபத்தில் மெடிகல் சூப்பரின்டன்டென்ட் என் மீது கூடுதல் கவனம் எடுத்துக்கொண்டதன் விளைவாக, இப்போது மருத்துவமனையின் உணவு கிடைக்கிறது. அது கொஞ்சம் நன்றாகச் சமைக்கப்பட்டிருக்கும். இவ்வளவு பலகீனத்திலும் நான் பணி செய்து கொண்டுதான் இருக்கிறேன். மருத்துவமனையில் தங்கி இருக்கவில்லை. எனக்கு அரிசிச் சாதமும் பாலும் பிரெட்டும் இப்போது தருகிறார்கள். இது முன்பு இருந்ததை விடப் பரவாயில்லை. இதனால் ஓரளவு முன்னேற்றம் இருக்கும் என நினைக்கிறேன். ஆனால் இப்படியே வலுவிழந்து இருந்தால் இங்கே அந்தமானில் பலருடைய மரணத்திற்கும் காரணமான காச நோய் வந்துவிடுமோ என்று அஞ்சுகிறேன். இங்குள்ள சூழலில் ஏதேனும் மாற்றம் வந்தால்தான் என்னால் அதிலிருந்து தப்பிக்க முடியும். சிறையில் மாற்றம் என்பது இப்போதிருக்கும் நிலையை விட மோசமான நிலைக்குச் செல்வது என்பதே. இங்கு ஒரே சூழலில் இருப்பது சோர்வை வரவழைக்கிறது. ஆனாலும் இத்தகைய சிறைச் சூழல்கள் உடனடியாகக் கொல்லாது. வலுவிழக்க வைக்கும். அதே நேரம் நீங்கள் அதைத் தாக்குப் பிடிக்கும்படியாகவும் இருக்கும். இப்படிப்பட்ட மோசமான சூழலில் தாக்குப் பிடித்து எண்பது வயது வரை வாழ்ந்தவர்களெல்லாம் இருக்கிறார்கள். ஆகவே உடல் எவ்வளவு வலுவிழந்தாலும் பரவாயில்லை. மரணத்தை வரவழைக்கும் கொள்ளை நோய்கள் ஏதேனும் வராமல் இருந்தால் சரி.
இவை எல்லாம் உடல் ரீதியானதுதான். ஆனால் நெருப்பின் ஊடே இருக்கும் ஒரு நபர் அதன் சூட்டைத் தவிர்க்க முடியாதுதான். ஆனாலும் இங்குள்ள இன்னல் நிறைந்த சூழலை எதிர்கொள்ளும் நெஞ்சுறுதி இன்னமும் இருக்கிறது என்பதை நான் சொல்லவேண்டும். இதனால் மேற்கொண்டு எந்த இன்னல்கள் வந்தாலும் அவற்றையும் சமாளிக்க இயலும். சகோதரனுடைய உடல்நலம் என்னை விடக் கொஞ்சம் பரவாயில்லை. ஆனாலும் தலைவலி அவனுடைய உடல் எடையை 106 பவுண்டுகளாகக் குறைத்துவிட்டது.
என்னுடைய மதிப்பையும் அன்பையும் மேடம் காமாவிடம் கூறவும். அவர்கள் உடல்நலனில் அக்கறை எடுத்துக்கொள்வார்கள் என நம்புகிறேன். குழந்தைகளுடன் விளையாடிப் போக்க வேண்டிய பொழுதை அவர்கள் இப்போது தலைமறைவாக வேறொரு நாட்டில் கழிக்க வேண்டியிருக்கிறது. அம்மா எப்படி இருக்கிறார்கள்? நம் சகோதரி எப்படி இருக்கிறாள்? எவ்வளவு கஷ்டங்களைச் சந்தித்தாலும் அவளிடம் சொல். அவளுடைய சகோதரர்கள் இங்கே அதை விடப் பெரிய கஷ்டங்களை அனுபவிக்கிறார்கள் என்று. அது மட்டுமில்லாமல் அவளுடைய வசந்த் அவள் அருகில் இருக்கிறார். அவரைப் பார்த்தாலே அவளுடைய கஷ்டங்கள் எல்லாம் தீர்ந்து போய்விடும். சகோதரனுடைய அன்பு அவளுக்கு எப்போதும் உண்டு என்று கூறவும். யமுனா பாயிடமும் மற்றும் நம் மைத்துனியிடமும் என் அன்பான விசாரிப்புகளைக் கூறவும். சாந்தா தேறிவருகிறாள் என்பதை அறிந்து மகிழ்ச்சி. அப்புறம், நீ உன் கடிதத்தில் குறிப்பிட்டிருந்த அந்த அன்பான டாக்டரிடம் என்னுடைய மன்னிப்புகளைத் தெரிவிக்கவும். நான் அவருடைய நட்பைப் பெரிதும் மதிக்கிறேன் என்று கூறவும். அவருக்கோ என்னுடைய மைத்துனர்களான பாலு, அண்ணா மற்றும் என் கல்லூரிக் கால நண்பர்களுக்கும் நான் எதையும் செய்ய இயலாத நிலையில் இருக்கிறேன். ஆனால் நான் அவர்கள் எல்லோரையும் நினைவில் வைத்திருக்கிறேன் என்று கூறவும். என்னுடைய ரஞ்சன் குட்டி எப்படி இருக்கிறான்? அவனுக்கு என்னைத் தெரியுமா? மீண்டும் பிளேக் நோய் பரவும் அபாயம் இருக்கிறது என்று கேள்விப்பட்டேன். அதனால் எல்லோரும் ஜாக்கிரதையாக இருக்கவும். உங்கள் ஆரோக்கியத்தைப் பேணிக்காக்கவும். அது மிகவும் முக்கியம்.

இப்படிக்கு
அன்புள்ள தாத்யா.

Posted on Leave a comment

பாஜகவும் திராவிட எதிர்ப்பும் | ஓகை நடராஜன்

தமிழக பாரதிய ஜனதா கட்சி, திராவிடக் கொள்கைகளுக்கு
எதிராக ஆரம்பத்திலிருந்து பிரசாரத்தைச் செய்துகொண்டு வருகிறது. ஆனால் இந்த பிரசாரத்தின்
தீவிரம் பொதுவாக வேண்டிய அளவில் இருப்பதில்லை. பாரதிய ஜனதா கட்சியின் அடிப்படைக் கொள்கைக்கு
நேர் எதிரான கொள்கைகளை உடைய திராவிடக் கோட்பாட்டை கொள்கை அளவில் மிகத்தீவிரமாக எப்பொழுதும்
எதிர்க்க வேண்டிய நிலையில்தான் பாஜக, குறிப்பாக தமிழக பாஜக இருக்கிறது. இதில் அண்மையில்
சில நிகழ்வுகள் சில சலசலப்புகளை ஏற்படுத்தியிருக்கின்றன. அந்த வகையில் இந்தப் பிரச்சினையை
சற்று சீர்தூக்கிப் பார்க்க முற்படுகிறது இந்தக் கட்டுரை.
அன்மை சலசலப்புகள்
அண்மையில் பாரதிய ஜனதா கட்சியின் தகவல்
தொழில்நுட்பப் பிரிவு, திருவள்ளுவர் படத்தைக் காவி உடையில் வெளியிட்டது ஒரு சலசலப்பை
ஏற்படுத்தியது. முன்னெப்போதும் இல்லாத வகையில் இது மிகப் பிரபலமாகி, திராவிடக் கொள்கைகளையும்
அந்தக் கொள்கை சார்ந்து பேசுபவர்களையும் தோலுரித்துக் காட்டியது. வரலாற்றை மாற்ற எல்லா
வகையான கருப்பு முறைகளையும் பயன்படுத்துகின்ற திராவிடக் கொள்கை ஆதரவாளர்களான திமுக,
கம்யூனிஸ்ட் மற்றும் தமிழ்த் தேசிய ஆதரவாளர்களின் இரட்டை நிலைப்பாடுகளும் வரலாற்று
வஞ்சகமும் பளிச்சென்று வெளிப்பட்டன. தொலைக்காட்சி ஊடகங்கள் எவ்வளவுதான் இவர்களின் கருத்தைப்
புகுத்த முயற்சி செய்தாலும், அது பின்னடைவாகவே முடிந்தது.
ஆனால் பாஜகவின் தகவல் தொழில்நுட்ப பிரிவு
எடுத்தாண்ட இன்னொரு பிரச்சினை சற்று வேறு திசையில் போய்விட்டது. ஈவே ராமசாமி அவர்களின்
நினைவு நாளன்று, அவரது திருமணத்தை, இளம் வயதுப் பெண்ணைத் திருமணம் செய்ததை விமர்சித்து
ஒரு செய்தித் துணுக்கு வெளியிட்டது. இது கூட்டணிக் கட்சிகளின் வேண்டுகோளின்படி உடனடியாக
நீக்கப்பட்டாலும், அது இணையவெளியில் உயிர்வாழ்ந்த கொஞ்ச நேரத்தில் பலருக்கும் சென்றடைந்து
விட்டது. இந்த விஷயம் பாஜகவுக்குப் பின்னடைவை ஏற்படுத்தக் கூடிய ஒரு நிகழ்வு என்றெண்ணி
ஊடகங்கள் இதைப் பெரிதுபடுத்த விவாதங்கள் மேற்கொண்டு இருக்கின்றன. பாஜகவின் உள்ளிருந்தேகூட
இது சற்று நாகரிகக் குறைவான செயல் என்ற விமர்சனமும் எழுந்தது. வெறும் வாயை மெல்லும்
ஊடகங்களுக்கு அவல் கிடைத்தாற் போல் ஆகிவிட்டது.
இந்த விமர்சனத்தை நாம் சீர்தூக்கிப் பார்ப்பதற்கு
முன்னால் இந்த விவாதங்களினால் கட்டமைக்கப்படுகிற விஷயங்கள் என்னவென்று பார்த்தால்,
‘இறந்தவர்களை விமர்சிக்க கூடாது, பழைய வரலாறுகளைக் கையிலெடுத்துப் பேசக்கூடாது, ஈவெரா
என்பவரின் தனிப்பட்ட வாழ்க்கையைக் கொச்சைப்படுத்தக் கூடாது’ என்பவைதான். இவையெல்லாம்
சற்றும் சரியற்ற, உண்மைக்குப் புறம்பான, நாம் பின்பற்ற முடியாத, பின்பற்றக்கூடாத கருத்துக்கள்!
இவையே ஊடகங்களால் மீண்டும் மீண்டும் முன்வைக்கப்பட்டுப் பரப்பப்படுகின்றன.
பாஜகவின் இந்திய மற்றும்
தமிழகத் தேவை
தேசபக்தியும் இந்துத்துவமும் பாஜகவின் உயிர்
மூச்சு. இவற்றை எதிர்க்கின்றவர்களுக்கு எதிரான பிரசாரத்தை செய்யவேண்டிய கடமை பாஜகவுக்கு
முதன்மையானது. ஆனால் இந்த மாதிரி திராவிடக் கொள்கை விமர்சனங்களை பாரதிய ஜனதா கட்சி
கையிலெடுக்கும்போது கைக்கொள்ள வேண்டிய சில முன்னெச்சரிக்கைகளை மறக்காமல் பின்பற்றினால்,
திருவள்ளுவர் காவி பிரச்சினையில் கிடைத்த வெற்றியை பாரதிய ஜனதா கட்சி உறுதியாகப் பெறும்.
தமிழக மக்களை திராவிட மாயையிலிருந்து நிச்சயமாக மீட்டெடுக்கலாம். சரியான விமர்சனமாக
இருந்தாலும், சிற்சில புதைகுழிகளை உள்ளடக்கிய விமர்சனங்களை பாரதிய ஜனதா கட்சி செய்யும்பொழுது,
புகழ்பெற்ற திரைப்பட நகைச்சுவைக் காட்சியைப் போல் ‘கைய புடிச்சு இழுத்தியா’ என்ற மனப்பான்மை
தமிழக ஊடகங்களுக்கு வந்துவிடுகிறது. இதனால், பிரச்சினை நீர்த்துப் போவதோடு முயற்சிக்கு
எதிர்மறை பலனையும் கொண்டுவந்துவிடுகிறது.
பாஜக கொள்கை
2019ம் ஆண்டில் மிகப்பெரிய பெரும்பான்மையோடு
இந்திய அளவில் பாராளுமன்றத்தை வென்றெடுத்த பாரதிய ஜனதா கட்சி, சென்ற 5 ஆண்டுகளில் ஆட்சி
செய்தது போல அல்லாமல், தாம் நினைத்த, கொள்கை சார்ந்த பல நிலைப்பாடுகளை, அதன் தேர்தல்
வாக்குறுதிகளாகக் கொடுத்தனவற்றை, வரிசையாக நிறைவேற்றி வருகிறது. முத்தலாக் சட்டம்,
காஷ்மீர் பிரச்சினை சரி செய்யப்பட்டது, அயோத்திப் பிரச்சினையில் அமைதியாகக் காத்திருந்து
உச்சநீதிமன்றத்தில் வென்றது, தற்போது குடியுரிமை சட்டத் திருத்தம் எனத் தெளிவான உறுதியான
பாதையில் சென்று கொண்டிருக்கிறது மத்திய அரசு.
இந்தியா முழுவதும் ஒட்டுமொத்தமாக ஆதரவைப்
பெற்ற பாஜக, தேர்தலில் தமிழ்நாட்டில் மிகப்பெரிய பின்னடைவைச் சந்தித்தது. பாரதிய ஜனதா
கட்சியின் மேல் மக்களுக்கு எதிர்ப்புணர்வை மிக எளிதாகத் தூண்டி விடக் கூடிய காரணிகளை
திராவிடக் கொள்கையாளர்கள் கண்டு கொண்டிருக்கிறார்கள். ஆகவே எடுக்கப்படவேண்டிய செயல்நிலைப்பாடுகளைத்
தெள்ளத்தெளிவாகத் தமிழகத் தேர்தல் முடிவுகள் உணர்த்துகின்றன. திராவிடம் என்ற மாயையிலிருந்து
மக்களை மீட்டெடுக்க வேண்டும். இந்த திராவிட கொள்கை மற்ற மாநிலங்களுக்கு பாதிப்பை ஏற்படுத்தாமலும்
செய்துவிட வேண்டும். ஆகையால் மத்திய பாஜக இந்த விஷயத்தைப் பாராமுகமாகவோ அல்லது தேவையற்ற
ஒரு விஷயமாகவோ அல்லது தமிழக பாரதிய ஜனதா கட்சியே பார்த்துக் கொள்ள வேண்டும் என்ற அளவிலோ
விட்டுவிடுவது சரியாக இருக்காது. அதேநேரம் தமிழக பாரதிய ஜனதா கட்சி இது தொடர்பான நெறிமுறைகளை
மத்திய பாரதிய ஜனதா கட்சிக்குத் தெளிவுபடுத்த வேண்டும் என்பதும் முக்கியம்.
திராவிடக் கொள்கை
இப்பொழுது இருக்கும் இந்தியக் கட்சிகளில்
ஒரு கொள்கை நிலைப்பாட்டைப் பின்பற்றி அதன்படி செயல்படுகிற ஒரே ஒரு கட்சியாக பாரதிய
ஜனதா கட்சியைச் சொல்லலாம். மற்ற எல்லாக் கட்சிகளும் தேர்தல் என்ற ஒரே அடிப்படையை மனதில்
வைத்து, எல்லாக் கொள்கைகளையும் ஓரளவுக்குத் துறந்துவிட்டன. இந்துத்துவக் காவலராக இந்திய
இறையாண்மையின் காவலராக, பண்பாட்டுக் காவலராக பாஜக தன்னை வடித்துக்கொண்டிருக்கிறது.
இதிலிருந்து ஒருவேளை தேர்தல் ஆதாயங்களுக்காக விலக நேர்ந்தாலும் அதை நெறிப்படுத்துகின்ற
இயக்கமாக ஆர்எஸ்எஸ் விளங்குகிறது. பாஜக ஆர்எஸ்எஸ் இயக்கத்தைப் பின்புலமாகக் கொண்டிருப்பதால்,
இந்துத்துவத்திற்கு எதிரான எதையும், இந்தியாவுக்கு எதிரான எதையும் ஆதரிக்கக் கூடாது
என்பது மட்டுமல்ல, அதனை எதிர்க்கவும், களை எடுக்கவும், சரி செய்யவும் வேண்டுமென்கிற
கொள்கைக்கு என்றென்றும் கட்டுப்பட்டிருக்கிறது. திராவிடக் கொள்கை என்று தனியாக ஒன்றை
விவரிக்கத் தேவை இல்லை! பாஜகவின் இந்தக் கடப்பாடுகளைத் தகர்த்தெறிவதுதான் அந்தக் கொள்கை
என்றால் அது மிகை ஆகாது.
திராவிடக் கொள்கை என்பது ஆரம்பத்திலிருந்தே
ஒரு கருப்புக் கொள்கை. நீதிக்கட்சி என்று ஆரம்பித்து, அதன் வளர்ச்சி, இந்து மதம், இந்தியப்
பண்பாடு, இந்தியா இவற்றுக்கான ஒட்டுமொத்த எதிர்ப்பு என்ற அளவிலேயே பரிமாணம் எடுத்து
வளர்ந்திருக்கிறது. பெரும்பாலும் ஜனநாயக முறைமைகளின் பலவீனங்களையும் சலுகைகளையும் கையிலெடுத்து,
பண்பாட்டு விரோதமான பரப்புரைகள் மற்றும் செயல்பாடுகளால் வளர்ந்து நிற்கிறது. திராவிடக்
கொள்கை முன்னெடுக்கின்ற முதன்மையான இந்துமத எதிர்ப்பாக பிராமண மேலாதிக்கத்தை முன்னிறுத்தி,
தொடர்ந்து பிரசாரத்தில் ஈடுபட்டதால், அதில் இருந்த சில அரைகுறை உண்மைகள், அதனால் மக்களுக்கு
ஏற்பட்டிருந்த குழப்பம் ஆகியவை, இந்தக் கோட்பாட்டின் பெரும் தீமைகளை மக்கள் புரிந்து
கொள்ளாமல் போனதற்கும், ஒரு வாய்ப்பான காலகட்டத்தில் அதற்கு ஆதரவளித்தததற்கும் ஏதுவாக
இருந்தன. இந்த முறைகளால் வெற்றிக்கனியை அவ்வப்போது சுவைத்துக்கொண்டிருந்த திராவிடக்
கொள்கையாளர்கள், அதையே வாழ்நாள் கொள்கையாக ஊனோடும் உயிரோடும் கலந்த விஷயமாக செயல்படுத்த
ஆரம்பித்து அதன் பலாபலனை இன்றுவரை பெற்றுக் கொண்டும் இருக்கிறார்கள்.
அம்பேத்கர் நிலைப்பாடு
இந்தத் திராவிடக் கொள்கை நிலைப்பாட்டின்
இன்னொரு துணைக் கொள்கையாக அம்பேத்கரின் இந்துமத விமர்சன நிலைப்பாடு இவர்களுக்குப் பயன்பட்டது.
ஆனால் தனக்கும் தான் சார்ந்த சமுதாயத்திற்கும் ஏற்பட்ட நேரடியான பாதிப்புகளினால் அம்பேத்கர்
எடுத்த சில நிலைப்பாடுகளை, ஒரு பிராமண எதிர்ப்பு அல்லது இந்துத்துவ எதிர்ப்பாகச் சித்தரித்து,
அதையே அவர் உயிரினும் மேலாக நேசித்த இந்தியத் தன்மைக்கு எதிராகக் கொண்டு போய், இன்றைக்கு
அம்பேத்கர் என்பவர் திராவிடக் கொள்கையின் இன்னொரு தூண் என்ற அளவில் கட்டமைத்தார்கள்.
இந்தப் பிரசாரத்தில் பொருட்படுத்தத்தக்க வெற்றியும் பெற்றிருக்கிறார்கள்.
பாரதிய ஜனதா கட்சி இதன் தீமையை உணர்ந்து
அம்பேத்கரை உயர்த்தித் தூக்கிப்பிடித்து தன்னுடைய செயல்பாடுகளை நிகழ்த்திக் கொண்டிருப்பதால்,
பல திராவிடக் கொள்கை பரப்பாளர்கள் ‘அம்பேத்கர் கொள்கைகளைப் பரப்புரைக்காகப் பயன்படுத்துவது
இரு பக்கமும் கூரான கத்தியைப் போன்றது, எந்தநேரமும் தம்மைத் திருப்பித் தாக்கும்’ என்று
உணர ஆரம்பித்திருக்கிறார்கள். இந்த அளவில் பாரதிய ஜனதா கட்சி, வரலாற்றுத் திரிபுகளையும்
தவறான காட்சிப்படுத்தலையும் மாற்ற, தங்களுடைய வரலாற்று நாயகர்களாக அம்பேத்கரையும் திருவள்ளுவரையும்
இன்ன பிறரையும் சித்தரிப்பதைத் தொடர்ந்து முன்னெடுத்துச் செல்கிறது.
பாஜக செயல்திட்டம்
இந்தப் பின்னணியில் தமிழக பாரதிய ஜனதா கட்சி,
திராவிட எதிர்ப்பையும், முதன்மையாக இதன் பிதாமகராக இருக்கும் ஈ.வெ.ராமசாமி என்கிற புனித
பிம்பத்தையும் உடைத்துத் தகர்த்து, தமிழக மக்களைக் கருப்பு மாயையில் இருந்து மீட்க
வேண்டும். ஏற்கெனவே குறிப்பிட்டது போல இதை சர்வ ஜாக்கிரதையாகச் செய்ய வேண்டும். எடுத்து
வைக்கிற ஒவ்வொரு அடியும் வெற்றியை நோக்கியே செல்ல வேண்டும்.
தன் வாழ்நாள் முழுவதும் சமுதாயத்திற்கு
ஒரு நன்மை கூடச் செய்யாதவர்கள் இந்தத் திராவிடக்காரர்கள், குறிப்பாக ஈ.வெ.ராமசாமி.
மாறாக அவர் பல தீமைகளை வாழ்க்கையாக வாழ்ந்து காட்டி இருக்கிறார். அதில் முதன்மையானது,
இந்த வளர்ப்புப் பெண்ணைத் தள்ளாத வயதில் திருமணம் செய்து, அதன் மூலமாகத் தன்னுடைய சொந்த
வளர்ப்புத் தொண்டர்களிடையே மிகக் கீழ்த்தரமான விமர்சனங்களுக்கு உள்ளான செயல்.
ஈ.வெ.ராமசாமி பேசிய பேச்சுகளும் அவரைப்
பற்றி மற்றவர்கள் பேசிய பேச்சுக்களும் பதிவுகளாக இருக்கின்றன. இந்தப் பதிவுகளில் இருந்து
எந்தப் பதிவை எடுத்து வாசித்துப் பார்த்தாலும், அது அவர்களை மக்களுக்குத் தோலுரித்துக்
காட்டும். அந்தப் பணியில் தமிழக பாரதிய ஜனதா கட்சி தொடர்ந்து ஈடுபட்டுக் கொண்டே இருக்கவேண்டும்.
இது அவர்களின் கட்சிப்பணி மட்டுமல்ல, சமுதாயப் பணி மட்டுமல்ல, பாரதமாதாவுக்குக் காட்டுகின்ற
தேசபக்தியின் வெளிப்பாடு ஆகும்.

Posted on Leave a comment

ஈவெரா மணியம்மை திருமணம் குறித்து அண்ணாதுரை

ஈ.வெ. ராமசாமி நாயக்கரைத் தந்தை என்று இன்றுவரை சொல்லிக்கொண்டிருக்கும்
தி.மு.க.வினரும், தி.மு.கவினரை ஆதரிக்கும் தி.க.வினரும், அண்ணாத்துரை காலத்தில், ஈ.வெ.ரா
மணியம்மை திருமணத்தின்போது எப்படி ‘அன்புடன்’ பேசிக்கொண்டார்கள் என்பதை இன்றைய தலைமுறையினர்
தெரிந்துகொள்ளவேண்டும் என்பதற்காக, தி.மு.கவினரின் ‘அறிஞர்’ அண்ணாத்துரையின் கடிதம்
இங்கே வெளியிடப்பட்டுகிறது.


என் போன்ற வயதானவர்கள், கல்யாணம் செய்து கொள்ள எண்ணக்கூடாது
– எப்படியாவது, அப்படி ஓர் எண்ணம் வந்து தொலைந்தால், தும்பு அறுந்ததாக (அதாவது விதவையாக
ஒரு நாற்பது ஐம்பது வயதானதாக, ஒரு கிழத்தைப் பார்த்துக் கல்யாணம் செய்து தொலைக்கட்டுமே
– பச்சைக் கொடிபோல ஒரு பெண்ணை, வாழ்வின் சுகத்தை அறிய வேண்டிய வயதும், பக்குவமும் கொண்ட
பெண்ணைக் கலியாணம் செய்து கொள்வதா – காரணம் ஆயிரம் காட்டட்டுமே, காட்டினாலும் எந்த
மானமுள்ளவன், அந்தக் கலியாணத்தைச் சரியென்று கூறுவான்? யாருக்குச் சம்மதம் வரும்?”
என்று அவர் பேசிய பேச்சுக் கேட்காத ஊரில்லை.

இப்படிப்பட்ட அறிவுரை புகட்டியவர், தமது 72ம் வயதில் 26 வயதுள்ள
பெண்ணை, பதிவுத் திருமணம் செய்து கொள்கிறார் என்றால், கண்ணீரைக் காணிக்கையாகத் தருவது
தவிர வேறென்ன நிலைமை இருக்கும்!
“ஏம்பா! திராவிடர் கழகம்! உங்கள் தலைவருக்குத் திருமணமாமே!” என்று
கேட்கும் கூரம்பு போல நெஞ்சில் பாய்ந்து தொலைக்கிறதே.

சீர்திருத்தம் இயக்கம் இது – இதோ பாரய்யா, ‘சீர்திருத்தம் 72க்கும்
26க்கும் திருமணம்’ என்று கேலி பேசுகிறார்களே – கேட்டதும் நெஞ்சு வெடிக்கிறதே.

‘கையிலே தடி மணமகனுக்கு கருப்பு உடை மணமகளுக்கு!’ – என்று பரிகாசம்
பேசுகிறார்களே,

‘ஊருக்குத்தானய்யா உபதேசம்!’ என்று இடித்துரைக்கிறார்களே,
அப்பா! அப்பா! என்று அந்த அம்மை மனம் குளிர, வாய் குளிர, கேட்போர்
காது குளிரக் கூறவும் அம்மா – அம்மா என்று கேட்போர் பெருமையும் பூரிப்பும் அடையும்
விதமாக பெரியார் அந்த அம்மையாரை அழைக்கவும், இக்காட்சியைக் கண்டு, பெரியாரின் வளர்ப்புப்
பெண் இந்த மணியம்மை எனப் பல்லாயிரவர் எண்ணி மகிழவுமான நிலை இருந்தது.
அந்த வளர்ப்புப் பெண்தான், இன்று பெரியாரின் மனைவியாக இருக்கிறார்கள்
– பதிவுத் திருமணமாம்!!

இந்த நிலையை யார்த்தான் எந்தக் காரணங் கொண்டுதான், சாதாரணமானதென்று
சொல்ல முடியும்.

நூற்றுக்கணக்கான மாநாடுகளிலே, நமது வீட்டுத் தாய்மார்கள் தமது
கரம் பற்றி நின்ற குழந்தைகளுக்குப் பெரியாரைப் பெருமையுடன் காட்டி, “இதோ, தாத்தா பார்
– வணக்கஞ் சொல்லு” என்று கூறினர் – கேட்டோம் – களித்தோம்.

பக்கத்திலே பணிவிடை செய்து நின்ற மணியம்மையைக் காட்டி, “தாத்தா
பெண்ணு” என்று கூறினர்.

அந்தத் தாத்தாவுக்குக் கலியாணம், பணிவிடை செய்து வந்த பாவையுடன்.
சரியா? முறையா? என்று உலகம் கேட்கிறது.

பொருந்தாத் திருமணம் – பேசி வந்த கொள்கைக்கு நேர்மாறாக திருமணம்
– பூவையரைப் புழுக்களென மதிக்கும் ஆடவர் மட்டுமே செய்யத்துணியும் திருமணம், செய்து
கொள்கிறார். சீர்த்திருத்த இயக்கத்தின் தலைவர் என்றால், எப்படி நாம் அதற்கு உடந்தையாக
இருக்க முடியும்? உள்ளம் எப்படி இடம் தரும்? உலகம் எப்படி இதை ஏற்கும்? இந்தத் திருமணத்தை
அனுமதித்துவிட்டுப் பிறகு நாம், உரத்த குரலிலே ஊரூரும் சென்று, சீர்திருத்தம் பேசினால்,
யார் மதிப்பார்கள்? யார் ஏற்பார்கள்?

ஊருக்கு உபதேசிகளே! உங்கள் தலைவர் 72ம் வயதிலே திருமணம் செய்து
கொண்டார். இதைக் கண்டிக்க வக்கில்லை, வகையில்லை, வீரமில்லை, நேர்மையில்லை, வாயாட வந்துவிட்டீர்களோ,
சீர்திருத்தம்பற்றி என்று பேசுவரே, ஏசுவரே!

எப்படி மக்களின் முகத்தைக் காண்பது? அவர்களின் கண்கள், கேள்விக்
குறிகளாகிவிடுமே! அவர்களின் கேலி, நமது இயக்கத்தைக் கல்லறைக்கு அனுப்புமே! இயக்கத்துக்கு
மணி அம்மையை வாரிசு ஆக்கவில்லை என்று கூறிவிட்டால் மட்டும் போதாதே – இழியும் பழியும்
இதனால் துடைக்கப்பட்டு விடாதே!

உங்களை நான் நம்பவே இல்லை – யாரையும் – நீங்கள் யாரும் இயக்கத்தை
நடத்திச் செல்லக் கூடியவர்கள் அல்ல – என்று கூறியிருக்கிறாரே. அந்தப் பேச்சினால் ஏற்பட்ட
மனப்புண் மாறுமா? எப்படி மாறமுடியும்?

இயக்கத்தின் தலைவரே நம்மை நம்புவதில்லை என்ற ‘விலாசம்’ ஒட்டிக்கொண்டு
உலகிலே நடமாடி, என்ன காரியத்தைச் சாதிக்க முடியும்?
“இதுகளை பெரியாரே நம்புவதில்லை – இதுகளின் பேச்சை நாம் எப்படி
நம்ப முடியும்” என்று எவரும் கூறுவரே! அந்த இழிவை எப்படித் துடைப்பது?

இவைகளை எண்ணிப் பார்த்து, உண்மையாகவே. இயக்க வளர்ச்சி, எதிர்காலம்,
இயக்கத் தோழர்களின் உணர்ச்சி இவைகளை மதிப்பதாக இருந்தால், பெரியார் தமது திருமண ஏற்பாட்டை
அடியோடு விட்டுவிட வேண்டும் – இயக்கத்துக்கு எதிர்காலத்துக்கான எந்த ஏற்பாடு செய்ததற்கும்
தாமே துணியக்கூடாது – எந்த எண்ணத்தையும் அவர் விட்டுவிட வேண்டும்.

இயக்கத் தோழர்களை மரக்கட்டைகளாகவோ, ஆடும் பாவைகளாகவோ எண்ணிக்கொண்டு,
எனக்கு இயக்கத்தில் யாரிடமும் நம்பிக்கை இல்லை என்று பேசி இருப்பதை வாபஸ் வாங்க வேண்டும்.

அப்போதுதான் நாம் அவருடைய தலைமையை ஏற்க முடியும்.
அந்த அளவுக்கு நிலைமையை அவரே உண்டாக்கி விட்டார்.

அன்பன்,

அண்ணாதுரை.

Posted on Leave a comment

இந்திய பெருங்கடல் பகுதியில் சீனாவின் ஆதிக்கம் | எஸ்.நடராஜன்

உலகில் எந்த ஒரு வல்லரசு நாடோ அல்லது வளர்ந்து வரும் நாடோ, தன்
நாட்டு எல்லைகளையோ, சற்று தொலைவில் உள்ள தனக்குச் சொந்தமான தீவுகளையோ கட்டிக் காப்பது
அதன் கடமை மற்றும் உரிமை ஆகும். உலகப் புகழ்பெற்ற ரஷ்யத் தரைப்படை தளபதி ஒருமுறை,
“ரஷ்ய நாட்டிற்குத் தனது எல்லைகளை விரிவாக்க வேண்டிய அவசியம் எதுவும் இல்லை. ரஷ்ய மக்களுக்கு
எது சொந்தமானதோ, எது அவர்கள் உழைப்பால் உருவானதோ அவற்றைத் தீவிரமாகவும் உறுதியாகவும்
சமரசத்திற்கு இடமின்றியும், பாதுகாத்து நிற்பார்கள்” என்று கூறி உள்ளார்.
அனுதினமும் தனது நாட்டிற்குச் சொந்தமான இடங்களையோ அல்லது தீவுகளையோ
ஒரு நாட்டின் அதிபர் தனது வீரர்களின் மூலம் பராமரிக்காமல் பாதுகாக்காமல் விட்டு விடுவார்
என்றால் அப்பகுதியை எதிரி நாடு ஆக்கிரமித்துக் கொள்ளும்.

நமது நாடு சுதந்திரம் பெற்றதிலிருந்து இன்றுவரை தமக்குச் சொந்தமான
பகுதிகளை படைவீரர்களின் மூலம் பாதுகாத்து வருகிறது. இருப்பினும் ஒரு சில நேரங்களில்
ஏற்பட்ட கவனக்குறைவால் சீனாவிடம் அக்‌ஷாய் சின் என்ற பகுதியை இழந்தோம் காஷ்மீரின் சிறு
பகுதியை பாகிஸ்தானிடம் இழந்தோம். அப்பகுதி இன்று ‘பாகிஸ்தான் ஆக்கிரமிப்பு காஷ்மீர்’
என்று அழைக்கப்பட்டு வருகிறது.

1947ல் நம் நாட்டிலிருந்த 556 சுதேச சமஸ்தானங்களை உள்துறை அமைச்சராக
இருந்த சர்தார் வல்லபபாய் பட்டேல் ஒன்றாக இணைத்து சாதனை நிகழ்த்தினார். இந்திய யூனியனோடு
இணைய மறுத்த ஹைதராபாத், ஜூனாகாட் சமஸ்தானங்களை ராணுவ நடவடிக்கை மூலம் இணைத்தார். நமது
தற்போதைய யூனியன் பிரதேசமான கோவாவை போர்த்துக்கீசியர்களின் கட்டுப்பாட்டிலிருந்து நீக்க,
ஆப்ரேஷன் நோவா என்ற திட்டத்தின்படி நமது ராணுவத்தை அனுப்பி அதனை நமது நாட்டோடு இணைத்தார்.
அதன் மூலம் உலக நாடுகளின் ஏகோபித்த ஆதரவைப் பெற்று இந்தியாவின் இரும்பு மனிதர் என்ற
பட்டமும் பெற்றார்.

தீராத தலைவலியாக இருந்த ஜம்மு காஷ்மீரின் 370 மற்றும் 35 ஆவது
சிறப்புப் பிரிவை திரும்பப் பெற்று தற்போதைய பிரதமர் நரேந்திரமோடி எதிர்காலத்தில் அதன்
அபரிமிதமான வளர்ச்சிக்கு அடித்தளம் இட்டுள்ளார்.
பிரெஞ்சு தளபதி நெப்போலியன் ஒரு முறை “முதலில் பிற நாடுகளை நான்
வெற்றி கொள்வேன். அதற்கான காரணங்களை வரலாற்று ஆசிரியர்கள் பிறகு கண்டுபிடிக்கட்டும்”
என்றான். மற்ற நாடுகளின் நிலப்பரப்பை ஆக்கிரமிப்பது, அண்டை நாடுகளோடு சமாதான சகவாழ்வு
என்ற நமது கொள்கைக்கு எதிரானது மட்டுமல்ல; அது மன்னிக்க முடியாத சர்வதேச சட்டத்தை மீறிய
செயல் ஆகும் என்பதை உணர்ந்த நமது ஆட்சியாளர்கள், உலகில் உள்ள ஏழை மற்றும் வளரும் நாடுகளுடன்
பரஸ்பரம் நன்மை பயக்கும் ஒப்பந்தங்களைச் செய்து கொண்டுள்ளனர். காமன்வெல்த், சார்க்,
ஆசியன் கூட்டமைப்பு நாடுகளும் நமது நாட்டால் அதீதப் பயன் பெற்றுள்ளன.

ஆதிகாலம் தொட்டே இந்தியப் பெருங்கடல் முழுவதும் நம் நாட்டின்
ஆதிக்கத்திற்கு உட்பட்டே இருந்து வந்தது. 73,42,7000 சதுர கிலோமீட்டர் பரப்புள்ள இக்கடல்
பகுதியின் மேற்கில் விக்டோரியா மற்றும் அமிராண்டே போன்ற தீவுகளும், வடக்குப் பகுதியில்
மாலத்தீவுகள், இலங்கை மற்றும் பாலி போன்ற சிறு தீவுக் கூட்டங்களும், தெற்குப்பகுதியில்
காகோய் தீவுக்கூட்டமும், வடமேற்குப் பகுதியில் லட்சத் தீவுகளும் அமைந்துள்ளன. இக்கடல்
பகுதியில் தாமிரம், துத்தநாகம், புரோமியம் போன்ற பொருள்கள் அபரிமிதமாகக் கிடைத்த வண்ணம்
உள்ளன. இறால் போன்ற விலை உயர்ந்த மீன்கள் மற்றும் கடல் சார் உணவுப்பொருட்கள் இப்பகுதி
மக்களின் அன்றாடத் தேவையைப் பூர்த்தி செய்து வருகின்றன.

அண்டை நாடுகளின் நிலம் மற்றும் கடல் பிரதேசங்களைச் சிறிது சிறிதாக
ஆக்கிரமித்து வரும் சீன நாடு, இந்தியப் பெருங்கடல் பகுதிகளையும் விட்டுவைக்கவில்லை.
சீனாவின் பொருளாதாரக் கொள்கை என்பது எந்த ஒரு நாட்டிலிருந்தும் தான் இறக்குமதி செய்யும்
பொருட்களை விடப் பத்து மடங்கு தரம் குறைந்த மலிவான பொருட்களை ஏற்றுமதி செய்வதே ஆகும்.
மேலும் கோடிக்கணக்கான டாலர்களை சில நாடுகளுக்குக் கடனாகக் கொடுத்து உதவி செய்வது, பின்
காலப்போக்கில் அந்நாடு அசலையும் வட்டியையும் திரும்பச் செலுத்த முடியாமல் தவிக்கும்போது
அந்த நாட்டின் முக்கிய நகரத்தையோ துறைமுகத்தையோ தன் கட்டுப்பாட்டின் கீழ் கொண்டு வருவது.
இச்செயலை ஆங்கிலத்தில் Dept Trap என்று குறிப்பிடுவர்.
இவ்வகையில் இலங்கைக்கு சில கோடி டாலர்கள் கடன் கொடுத்து அந்நாட்டின்
துறைமுகத்தை சீனா தனது கட்டுப்பாட்டில் கொண்டு வந்துவிட்டது. 2017ம் ஆண்டிலிருந்து
2019 ஆகஸ்ட் வரை இத்துறைமுகத்தில் சீனாவின் நவீன போர்க் கப்பல்களும் அணுஆயுதங்களைக்
கொண்டுள்ள நீர்மூழ்கிக் கப்பல்களும் மூன்று முறை வந்து சென்றுள்ளன. இதனால் அப்பகுதியில்
உள்ள நாடுகள் சற்று அச்சம் அடைந்தன என்பது உண்மையே.

சீனாவின் ஆழ்கடல் மீன்பிடிப் படகுகள் பல, நூற்றுக்கணக்கில் இந்தியப்
பெருங்கடலின் தெற்குப் பகுதியில் முகாமிட்டு லட்சக் கணக்கான டாலர் மதிப்புள்ள மீன்களைப்
பிடித்துச் செல்கின்றன. மத்திய அரசு கடலோரக் காவல் ரோந்துக் கப்பல்களின் மூலமும், உளவு
விமானங்களின் மூலமும், போர்க் கப்பல்களின் மூலமும் கண்காணித்து அவ்வப்போது சீனாவிற்குக்
கண்டனம் தெரிவித்து வருகிறது.

2018ம் ஆண்டு மாலத்தீவிற்கு 3,06.000 சீனச் சுற்றுலாப் பயணிகள்
வந்து சென்றுள்ளதாகப் புள்ளிவிவரம் கூறுகிறது அதே மாலத் தீவிற்குச் சுற்றுலா செல்லும்
இந்தியர்களின் எண்ணிக்கை சற்று குறைவாக இருந்தபோதிலும், ஒட்டுமொத்த சீனர்கள் அங்கு
செலவு செய்த ரூபாயை விட இந்தியர்கள் கூடுதலாகச் செலவு செய்ததாக அதே புள்ளிவிவரம் தெரிவிக்கிறது.

சீனாவின் இந்தியப்பெருங்கடல் மீதான ஆக்கிரமிப்பு எண்ணத்தை நன்கு
புரிந்து கொண்டு தீவிரமாகக் கண்காணித்து வரும் மோடி தலைமையிலான மத்திய அரசு அப்பகுதியில்
உள்ள சின்னஞ்சிறு நாடுகள் மற்றும் தீவுகள் ஆகியவற்றிற்கு நிதி உதவி செய்வது, ஆசியப்
பொருளாதார மண்டலத்துடன் அவற்றை இணைப்பது ஆகியவற்றின் மூலம் அனைத்துத் துறைகளிலும் அவற்றை
முன்னேற்றுவது என்ற குறிக்கோளுடன் செயல்பட்டு வருகிறது.

இருப்பினும் ராணுவ விற்பன்னர்கள் இந்தியாவிற்கே சொந்தமான இந்தியப்
பெருங்கடலில் சீன மீன்பிடிப் படகுகள், போர்க்கப்பல்கள், நீர்மூழ்கிக் கப்பல்கள் ஆகியவை
அத்துமீறி நுழையாமல் இருக்க கீழ்க்கண்ட ராணுவ நடவடிக்கைகளை எடுக்க வேண்டும் என வலியுறுத்தி
உள்ளனர்.
1. இந்திய – அமெரிக்க மற்றும் இந்திய அமெரிக்க
ஆஸ்திரேலியக் கடற்படைப் பயிற்சியினை வருடத்திற்கு இருமுறையாவது இக்கடற்பகுதியில் நடத்தவேண்டும்.

2. இந்திய நாட்டின் நீர்மூழ்கிகள், போர்க்
கப்பல்கள் மற்றும் உளவு விமானங்கள் ஆகியவற்றை இந்தியக் கடற்பகுதியில் தீவிரமாகக் கண்காணிப்பில்
ஈடுபடுத்த வேண்டும்.

3. அக்னி ரக ஏவுகணைகள் மற்றும் பிரம்மாஸ்
போன்ற ஏவுகணைகளை இந்தியக் கடல் பரப்பு முழுவதையும் குறி வைத்து தயார் நிலையில் நிறுத்தி
வைக்கவேண்டும்.

4. இந்திய நாட்டின் வெளியுறவுத்துறை அமைச்சர்
மற்றும் அதிகாரிகள் தாங்கள் கலந்துகொள்ளும் மாநாடுகளிலும் கூட்டங்களிலும் ‘இந்தியப்
பெருங்கடலில் சீனாவின் ஊடுருவல்’ குறித்து விரிவாக உரையாற்ற வேண்டும்.

5. இந்தியப் பெருங்கடலில் மீன்கள் அதிகமாகக்
கிடைக்கும் இடங்களில் சீன மீன்பிடிப் படகுகள் ஊடுருவாமல் இருக்கக் கண்ணிவெடிகளை மிதக்க
விடவேண்டும்.


Posted on Leave a comment

ஒரு அரசுப்பள்ளி ஆசிரியரின் ஒப்புதல் வாக்குமூலம்! | கோ.எ.பச்சையப்பன்

யக்ஞார்தாத் கர்மணோ (அ)ன்யத்ர
லோகோ (அ)யம் கர்ம-பந்தன:
தத் அர்தம் கர்ம கௌந்தேய
முக்த-ஸங்க: ஸமாசர     
கடமைகள் இறைவனுக்கு அர்ப்பணிக்கப்பட வேண்டும். அவ்வாறற்ற மற்றவை
பௌதீக உலகத்தோடு சம்மந்தப்படுத்துபவை. உனக்கு விதிக்கப்பட்ட கர்மங்களை இறைவனுக்காகச்
செய்; எப்போதும் பந்தத்தில் இருந்து விடுபட்டு வாழ்வாய்!
(கீதை 3:9).

(Image
Thanks: LiveChennai.com)
திருவண்ணாமலை மாவட்டத்தில் உள்ள அரசு மற்றும் அரசு நிதியுதவி
பெறும் பள்ளிகளில் 2016- 2017ம் கல்வி ஆண்டில் 3 முதல் 9ம் வகுப்பு வரை பயிலும் ஒரு
லட்சத்து இருபதாயிரம் மாணவ மாணவியர் இடையே தமிழ் வாசிப்புத் திறன் ஆய்வு ஒன்று மேற்கொள்ளப்பட்டது.
தமிழைப் பிழையின்றி, தடங்கலின்றி வாசிக்கத் தெரிகிறதா என்பதை அடிப்படையாக கொண்டு மேற்கொள்ளப்பட்ட
இந்த ஆய்வில் கிடைத்த தரவு அதிர்ச்சியளித்தது. ஆம்! 44,000 மாணவர்களுக்குத் தமிழை வாசிக்கவே
தெரியவில்லை. இவர்களில் பலர் 6 முதல் 8 வகுப்பு மாணவர்கள் என்பது குறிப்பிடத்தக்கது.

திருவண்ணாமலை மாவட்டம் பானை சோற்றுப் பதம்தான்! 2004ம் ஆண்டில்
அஸர் (ACER), ப்ரதம் (PRATHAM) ஆகிய நிறுவனங்கள் மேற்கொண்ட இந்திய அளவிலான ஆய்வுகள்
பெரிதும் விவாதிக்கப்பட்டவையே! எட்டாம் வகுப்பு மாணவனுக்கு மூன்றாம் வகுப்புக்கான எளிய
கணக்குகளைச் செய்ய இயலவில்லை என்பது ஆய்வின் ஒரு தரவு. தாய்மொழியில் எழுதப் படிக்கத்
தெரியாத மாணவர்களைப் பற்றிய தரவுகள் இன்றும் இணையத்தில் கிடைக்கின்றன. இருதயக் கோளாறு
இல்லாதவர்கள் ஓய்வாக இருக்கும்போது பாருங்கள்.
2004ம் ஆண்டில் நாடு தழுவிய அளவில் பள்ளிகளால் மேற்கொள்ளப்பட்ட
ஆய்வுகளுக்குப் பிறகுதான் கல்வித்திட்டத்தில் மட்டுமல்லாமல், ஆசிரியர் நியமனத்திலும்
மாறுதல்கள் கொண்டுவரப்பட்டன. (அசர், ப்ரதம் ஆகிய அமைப்புகளும் தனியார்ப் பள்ளிகளும்
ஆய்வு மேற்கொண்டன என்பதைக் குறிப்பிட வேண்டும்). தகுதித்தேர்வு நடத்தப்பட்டு தேர்ச்சி
பெற்றவர்களே ஆசிரியர்களாக நியமிக்க வேண்டும் என 2009ம் ஆண்டு மத்திய அரசு கூறிற்று.
தமிழக அரசு அதனை ஏற்று கடந்த 5 ஆண்டுகளாக மத்திய அரசின் அறிவுரையைப் பின்பற்றி, தகுதித்தேர்வு
வைத்து ஆசிரியர்களைத் தேர்ந்தெடுக்கிறது.

ஆசிரியர் நியமனத்தில் மாற்றம் (அல்லது) சீர்திருத்தம் கொண்டுவரப்பட்டால்
மட்டுமே கல்வித் தரம் மேம்பட்டு விடாது என்பதை உணர்ந்த மத்திய அரசு மாணவர்களின் தேர்ச்சி
முறையிலும் சீர்திருத்தத்தை நீட்டித்துள்ளது. 2001ம் ஆண்டு அமல்படுத்தப்பட்ட சர்வ சிக்க்ஷா
அபியான் (SSA)- அதாவது அனைவருக்கும் கல்வி திட்டத்தின்படி ஒன்றாம் வகுப்பில் சேர்ந்த
மாணவன் (மாணவி எனவும் சேர்த்து வாசிக்க) எட்டாம் வகுப்பு வரை ஆல் பாஸ் என்பது அமலில்
இன்றுவரை உள்ளது. இதன் விளைவு என்ன என்பதைதான் மேலே பார்த்தோம்.

நடப்பு நவம்பர் மாதத் தொடக்கத்தில் பாளையங்கோட்டையில் பள்ளிக்குச்
செல்லாமல், பள்ளி நேரத்தில் சீருடையுடன் வெளியே சுற்றிக் கொண்டிருந்த ‘புள்ளிங்கோ’
மாணவர்களை நகரக் காவல்துறை பிடித்து காவல் நிலையத்திற்கு அழைத்து வந்தது. எல்லோருமே
9-10 வகுப்பு மாணவர்கள். சுமார் ‘40 மாணவக் கண்மணிகள்’! மாணவர்களின் எதிர்காலம் கருதி
‘எளிய தண்டனையாக’ எஸ்.ஐ அவர்கள் பாடப் புத்தகங்களில் இடம் பெற்றுள்ள திருக்குறளைக்
கூறச் சொன்னார்! 

யாருக்கும் தெரியவில்லை. போனால் போகிறது உங்களுக்குத் தெரிந்த குறள்கள்,
கடந்த ஆண்டுகளில் பாடப் புத்தகங்களில் இடம் பெற்றவையாக இருந்தால் கூடப் பரவாயில்லை,
கூறுங்கள் என்றதற்கு, ஒரு குறளைக் கூட மாணவர்களால் கூற இயலவில்லை. பின்னர் 1330 குறள்களையும்
பார்த்து எழுதித் தந்து விட்டுச் செல்ல பணித்தது தனிக்கதை.

சென்ற தலைமுறையில் அரசுப் பள்ளிகளில் பயின்றவர்கள் குறிப்பிட்ட
அளவு திறன்களைப் பெறாவிட்டால் அடுத்த வகுப்பிற்குச் செல்ல முடியாது. இதனால் மாணவர்கள்
இடைநிற்றல் (Drop Out) ஏற்படுவதாகக் கூறி, பள்ளியில் சேர்ந்த அனைவரும் எட்டாம் வகுப்பு
வரை பாஸ் என்று கொண்டுவரப்பட்ட நடைமுறை அரசுப்பள்ளிகளில் பெரும் பின்னடைவை மாணவர்களிடையே
ஏற்படுத்திவிட்டது. சமுதாய மாற்றம், தலைமுறை மாற்றம் மற்றும் ஊடகங்களின் வளர்ச்சி ஆகியவை
ஆசிரியர்களிடையே கட்டுப்பாடுகளை அதிகப்படுத்தி உள்ளன.

பிரம்பைக் கையாளக் கூடாது, மாணவர்களைத் திட்டக் கூடாது என்பவை
வரவேற்கத்தக்கதாயினும் மாணவர்களைக் கண்டித்தால் கூடப் பிரச்சினைகள் ஏற்படுவதால் பாடம்
நடத்துவதோடு தன் பணி எல்லைகளைச் சுருக்கிக் கொண்டனர் ஆசிரியர்கள். விளைவு, கற்றலில்
மாணவர்களுக்கு ஈடுபாடு குறைந்து வருகிறது.

மேற்கண்டவற்றைத் தொகுத்துப் பார்க்கையில் 5 மற்றும் 8ம் வகுப்புகளுக்கு
ஏன் பொதுத்தேர்வு அவசியம் என்பது புரியும்.
‘பள்ளியில் சேர்ந்த அனைவரும் தேர்ச்சி’ என்ற நிலைமை மாறி ‘தரப்படுத்துதல்
சோதனை’ ஏதேனும் ஒரு கட்டத்தில் நிகழும் என்பது மாணவர்களுக்கும் ஆசிரியர்களுக்கும் புரிந்தால்தான்
இருதரப்பும் இணைந்து செயல்படும். மேலும் பத்தாம் வகுப்பு தேறிய மாணவன் தனது சான்றிதழ்
கோரும் விண்ணப்பத்தினை தலைமை ஆசிரியருக்கு எழுதும்பொழுது பிழைகள் இன்றி எழுதும் தகுதியையாவது
பெறுவான்.
அரசுப் பொதுத் தேர்வினை எதிர்க்கும் சமூக ஆர்வலர்கள் (?) கல்வியாளர்கள்
கூறும் காரணங்களைப் பார்ப்போம்.

1.  
மாணவர்களுக்குத் தேர்வு என்பது மன அழுத்தத்தை
விளைவிக்கும்.
பள்ளிக்கு
வருவது கூட தனக்கு மன அழுத்தத்தைத் தருவதாக மாணவன் நினைக்கக்கூடும். அதற்காக எக்கேடும்
கெட்டுப்போ என விட்டுவிட முடியுமா என்ன? 5ம் வகுப்பு மாணவனுக்கும், 8ம் வகுப்பு மாணவனுக்கும்
அவரவர் பாடப் புத்தகங்களில் இருந்து திறன்களைப் பரிசோதிக்கும் வினாக்கள் கேட்கப்படுமேயன்றி
IIT பாடங்களிலிருந்து அல்ல. மேலும் 100ற்கு 35 மதிப்பெண்கள் எடுத்தாலே தேர்ச்சி! நடைமுறையில்
25 தாண்டினால் 35 மதிப்பெண்களை மாணவன் ‘எப்படியாவது’ எட்டிப்பிடித்து விடுகிறான்.
பத்தாம்
வகுப்பு தேர்வுகள் மன அழுத்தத்தைத் தரும் என மாணவன் கூறினால் அதனை ரத்து செய்து விடலாமா
என்ற கேள்வியும் எழுகிறது. எனவே எளிய வினாக்களைத் தந்து முறையான பயிற்சிக்குப் பிறகு
நடத்தப்படும் தேர்வு இனிமையான அனுபவமே தவிர மன அழுத்தம் தரும் காரணியாக இருக்காது.
2.  
தேர்வில் தவறும் மாணவன் பள்ளிப் படிப்பைத்
தொடராமல் இடையிலேயே நின்று விடுவான்.
இன்று
14 வகை விலையில்லா (இலவசம் என்பதை ஜெயலலிதா மாற்றினார்) பொருள்கள் வழங்கப்படுகின்றன.
8, 10, 12ம் வகுப்பு SC, ST மாணவர்களுக்குக் கல்வி உதவித்தொகை வழங்கப்படுகிறது. 12ம்
வகுப்பில் மடிக்கணினி வேறு. இவையாவும் மாணவர்களின் வருகை இருந்தாலே வழங்கப்படுகின்றது.
தவிர அனைத்து அரசுப் பள்ளிகளிலும் ஆசிரியர்களுக்கு ஊதியம், கட்டமைப்பு வசதிகள் என ஏராளமான
வரிப்பணம் செலவிடப்படுகின்றது. இவை அவசியமானதும் கூட. ஆனால் தரமற்ற ஒரு மாணவர் தலைமுறையை
இடைநிற்றல் (Drop Out) காரணம் காட்டி தேர்வுகளை தவிர்ப்பது தீர்வாகாது.
மாறாக,
Ø 
இயலாக் குழந்தைகள், மாற்றுத்திறன் குழந்தைகள்
(IED மற்றும் differently-abled) ஆகியோருக்கு மட்டும் தேர்வுகளில் இருந்து விலக்கு
அளிக்கலாம் அல்லது தேர்ச்சிக்கான குறைந்தபட்ச மதிப்பெண்கள் தளர்வு தரலாம்.
Ø 
பொதுத்தேர்வுகளில் தவறும் குழந்தைகளை அதே
வகுப்பில் நிறுத்தி விடாமல் அடுத்த வகுப்பிற்கு அனுப்பிவிட்டு ஓரிரு மாதங்களுக்குள்
தவறிய பாடங்களுக்கு மட்டும் சிறப்பு தேர்வுகள் நடத்தலாம். ஏற்கெனவே ஒன்பதாம் வகுப்புகளில்
இது நடைமுறையில் உள்ளதுதான்.
Ø 
கல்வி உரிமைச் சட்டத்திற்கு இத்தேர்வுகள்
எதிரானவை.
புதிய தேசியக் கல்விக் கொள்கை என்பது ஒரே
நாளில், யாரோ ஒரு சில நபர்களால் உருவாக்கப்பட்டது அல்ல. இஸ்ரோ விஞ்ஞானிகள் முதல் பல்துறை
முனைவர்கள் வரை பல மாதங்கள் உழைத்து வரைவு அறிவிக்கை இணையத்தளத்தில் வெளியிடப்பட்டது.
மேலும் கல்வியாளர்கள், பொதுமக்கள் என இலட்சக்கணக்கானவர்கள் மின்னஞ்சல்கள் மூலம் தெரிவித்த
இலட்சக்கணக்கான திருத்தங்களை உள்வாங்கி உருவாக்கப்பட்டது. அதில் ஒரு அம்சம்தான் 5 முதல்
8ம் வகுப்புகளுக்குத் தேர்வு.

Ø 
உலகின் சிறந்த நூல்களின் பட்டியலில் இந்தியப்
பல்கலை ஒன்று கூட இடம் பெறவில்லை.

Ø 
4000 ஆசிரியர் பயிற்சித் தேர்வு எழுதி வெறும்
105 பேர்களே நடப்புக் கல்வி ஆண்டில் நம் தமிழகத்தில் தேறியுள்ளனர்.

Ø 
கடைசியாக வைக்கப்பட்ட ஆசிரியர் தகுதித்
தேர்வில் வெற்றி விழுக்காடு வெறும் 2%.

எனவே 5 முதல் 14 வயது வரை அனைவருக்கும்
கட்டாய இலவசக் கல்வி என்று கல்வி உரிமைச் சட்டம் வலியுறுத்துகிறது. தரமற்ற கல்வியை
அல்ல. துரதிர்ஷ்டவசமாக தமிழகத்தில் தேசியக் கல்விக் கொள்கையைப் பற்றி யார் வேண்டுமானாலும்
கருத்து கூறலாம். அவர்கள் நடிகர்களாக இருப்பின் அது கூடுதல் தகுதி என்றாகிவிட்டது.

தேர்வு என்பது படிப்பின் ஒரு அங்கம். ஆனால்
அது மட்டுமே கல்வி என்றாகி விடாது. தேர்வு மட்டுமே இலக்கு என்ற கல்வி முறைதான் ‘நீட்
போன்ற தேர்வுகளில் ஆள்மாறாட்டத்தில் வித்திடுகின்றது.
‘உராய்வு’ பற்றி அறிவியலில் ‘தவிர்க்கமுடியாத
அவசியமான தீமை’ என்பார்கள். தேர்வுகள் அவ்விதமே.

தேர்வு நம் ஜனநாயக முறை போன்றுதான். எவ்வளவுதான்
குறைபாடு கொண்டதாயினும் என்றேனும் மேம்படும் என்ற நம்பிக்கையை அளிப்பதும் மாற்று முறை
கண்டுபிடிக்கப்படும் வரை பின்பற்றத் தக்கதுமானது.

கல்வி என்பது அறிவைப் பெறும் முறை. அதனை
அளவிடும் முறையின் ஒரு அம்சம் மட்டுமே தேர்வு. அதன் வெற்றி தோல்விகளைப் பற்றிக் கவலைப்பட்டுக்
கொண்டிருக்காமல் ஆசிரியர்களும் பெற்றோர்களும் மாணவர்களும் தத்தம் கடமையைச் செவ்வனே
செய்தால், அதற்குரிய நற்பலன் கட்டாயம் தேடிவரும். கடமையைச் செய்வதில்தான் நமக்கு அதிகாரம்;
பலனில் பற்று வைப்பதல்ல.

கீதை கூறும் கர்மயோகமும் இதுதான்!
Posted on Leave a comment

ஹிந்து முஸ்லிம் பிரச்சினை (1924) – பகுதி 9 | லாலா லஜ்பத் ராய், தமிழில்: கிருஷ்ணன் சுப்ரமணியன்

பகுதி 9 – ஹிந்து மறுமலர்ச்சியும் மற்ற வகுப்புவாத நிலைகளும்
உலகளாவிய
இஸ்லாம் மற்றும் முஸல்மான்களிடையே இனவாதம் அதிகமாக இருப்பது பற்றி நான் கூறியது ஒருபுறமிருக்க,
மறுபுறத்தில் உள்ள ஹிந்துக்கள் செயலற்றவர்களாகவும், அப்பாவிகளாகவும் இருந்தார்கள் என்று
நான் கூறுவதாகப் புரிந்து கொள்ளக்கூடாது. ஒன்று மட்டும் சர்வ நிச்சயம். ஹிந்துக்கள்
இந்தியர்களைத் தவிர வேறு எவராகவும் இருக்க முடியாது. அவர்களுக்கென்று எந்த நாடும் இல்லை,
வேறு எந்தத் தேசமும் இல்லை. எனவே, உலகளாவிய ஹிந்துமதம் என்ற கருத்தாக்கத்திற்காக, அதை
போன்ற சொல்லாக்கத்திற்காக இஸ்லாமியர்களைச் சொல்வது போல, ஹிந்துக்களைக் குற்றம் சொல்ல
முடியாது. ஹிந்து மதம் மற்றும் இந்தியத்துவம் ஆகியவை இந்த விஷயத்தில் ஒத்த சொற்களாகும்.
ஆனால்
அவர்களுக்கே சொந்தமான வழியில், இந்து மறுமலர்ச்சியாளர்கள் கடுமையான, தனிப்பட்ட, ஆக்ரோஷமான
வகுப்புவாத உணர்வை உருவாக்குவதில் பின்தங்கிவிடவில்லை. கடந்த நூற்றாண்டின் எண்பதுகளின்
ஆரம்பத்தில், ஹிந்து மதத் தலைவர்கள் சிலர், போர்க்குணம் மிக்க இஸ்லாம் மற்றும் கிறிஸ்துவத்தின்
அம்சங்களை சுவீகரித்துக்கொள்ளாவிட்டால், ஹிந்து மதம் அழிந்துபோகும் என்ற முடிவுக்கு
வந்தனர். ஆர்ய சமாஜ் போர்க்குணமிக்க ஹிந்து மதத்தின் ஒரு வகை. ஆனால் இந்த யோசனை ஆர்ய
சமாஜத்துடன் மட்டுமே நின்றுவிடவில்லை. சுவாமி விவேகானந்தரும் அவரது சிறப்புமிக்க சீடர்
சகோதரி நிவேதிதாவும் இதே மனநிலையில் இருந்தனர். ஆக்ரோஷமிக்க ஹிந்துமதத்தைப் பற்றி அவர்
எழுதிய கட்டுரைகள் இதற்கான சிறந்த சான்றுகளாகும்.
பிரிட்டிஷ்
ஆட்சியின் ஆரம்ப காலத்திலேயே மேற்கத்திய அறிவு, மேற்கத்திய சிந்தனை, மேற்கத்திய மனநிலை
ஆகியவை ஹிந்துக்களின் மனதைப் பீடித்தன என்பதை இங்கு நினைவில் கொள்ள வேண்டும். பிரம்ம
சமாஜ் அதன் முதல் வெளிப்பாடு ஆகும். அறுபதுகளின் முற்பகுதியில் பிரம்ம சமாஜ் ஒரு ஹிந்து
அல்லாத அமைப்பாக இருந்தது. அதன் செல்வாக்கின் கீழ் ஹிந்து அறிஞர்கள், சிந்தனையாளர்கள்
மற்றும் மாணவர்கள் விரிவான சிந்தனை கொண்டவர்களாக மாறினர். சிலர் கிறிஸ்தவர்களாக மாறினர்,
மற்றவர்கள் நாத்திக வாதத்தைப் பின்பற்றி முற்றிலும் மேற்கத்தியமயமாக்கப்பட்டனர். இவ்வாறு
ஹிந்து மதம் குறித்த அலட்சியத்தின் அலை நாடு முழுவதும் பரவியது. ஆர்ய சமாஜ் இயக்கமும்
ஆக்ரோஷமான ஹிந்து மதமும் அந்த அலட்சியத்திற்கான எதிர்வினையாகும். இந்திய தேசிய காங்கிரசின்
ஆரம்பகால ஹிந்துத் தலைவர்களில் பெரும்பாலோர் இந்த வகையில் ஹிந்துக்கள் அல்லாதவர்களாக
இருந்தனர். திரு எஸ்.என்.பானர்ஜியா, லால் மோகன் கோஷ் அல்லது ஆனந்த மோகன் போஸ் ஹிந்து
மதத்திற்காக என்ன செய்தனர்? மகாதேவ் கோவிந்த் ரானடே கூட ஒரு அலட்சியப் போக்கைக் கடைப்பிடித்தார்.
ஜி.கே.கோகலே ஒரு ஹிந்துவே அல்ல. மற்ற பெயர்களைக் குறிப்பிட நான் விரும்பவில்லை.
இவ்வாறு
இந்தியாவின் அரசியல் தேசியவாத இயக்கம் உயர் எண்ணம் கொண்ட ஆங்கிலேயர்கள், அறிவாளிகளும்
உயர்வானவர்களுமான பார்சிகள், அறிவுஜீவிகளான (தங்கள் மனநிலையில் ஹிந்துக்கள் அல்லாத
அல்லது அதைப் பற்றிக் கவலைப்படாத) ஹிந்துக்களின் வாரிசுகள், அறிவாளிகளும் உயர்ந்த சிந்தனை
உள்ளவர்களுமான ஒரு சில முஸ்லிம்கள் ஆகியோரால் கட்டமைக்கப்பட்டது. இத்தகைய நல்ல நிலையில்
பிறந்த இது, ஒரு தூய சுதந்திரத்தின் இயக்கமாக இருந்திருக்க வேண்டும். தூய சுதந்திரம்
இனம் அல்லது மதம் என்ற வேறுபாட்டைக் காட்டுவதில்லை. டஃபெரின் மற்றும் ஹ்யூமின் கூட்டு
விவாதங்களின் குழந்தையாகப் பிறந்த இதை, தூய்மையான சுதந்திரத்தின் இயக்கம் என்று கொள்வதை
விட ஒரு ‘பாதுகாப்பு-வால்வு’ ஆகவே கருத வேண்டியிருக்கிறது. அந்த இயக்கத்தின் இறைத்தந்தை
டஃபெரின் மார்க்விஸ், தனது எண்ணத்தை மாற்றிக்கொண்டு, அதன் கழுத்தை நெரிக்க முடிவு செய்தபோது,
அதன் வயது மூன்று கூட ஆகவில்லை. அதை கழுத்தை நெரிப்பதற்கான சிறந்த வழி, அதன் தேசியத்
தன்மையைக் கொள்ளையடிப்பதும், மதப்பிரிவுகளை வளர்ப்பதும் ஆகும். பிந்தையது ஒரு இமயமலை
பனிப்பாறையைப் போல, அதன் எடையின் கீழ் அழிந்துபோகும் அல்லது அதன் வாழ்நாள் முழுவதும்
சிக்கலான நிலையில் இருக்கும் அளவிற்கு மோசமான விரிசல்களைக் கொண்டிருக்கும்.
மறைந்த
சர் சையது, காங்கிரஸை மத அடிப்படையில் எதிர்த்தது அந்த இமாலயப் பனிப்பாறையைப் போன்றது
என்று குறிப்பிடலாம். தனது சமூகம் குறித்த சர் சையத்தின் அச்சங்கள் முற்றிலும் ஆதாரமற்றவை
என்று நான் கூறவில்ல. ஆனால் அவர் எழுப்பிய கூக்குரல் அந்த நேரத்தில் இந்திய தேசியவாதத்தின்
மரண அடியாக இருந்தது. இந்திய தேசிய காங்கிரஸைப் பற்றிய சர் சையத்தின் அணுகுமுறை பின்வரும்
கருத்துகளினால் தாக்கம் கொண்டிருந்தது
(அ) ​​இந்தியாவில் ஹிந்துக்கள் பெரும்பான்மையில்
இருந்தனர். ஒரு ஜனநாயக அரசாங்கத்தை இந்தியாவின் அரசியல் இலக்காக ஏற்றுக்கொண்டால், அதில்
முஸ்லிம்கள் சிறுபான்மையினராக இருக்க வேண்டும்.
(ஆ) ஹிந்துக்கள் பொருளாதார ரீதியாகவும் கல்வி ரீதியாகவும் முஸ்லிம்களை
விட முன்னேறியவர்கள். அரசாங்க செல்வாக்கின் பெரும்பகுதியை நீண்ட காலத்திற்கு ஆக்கிரமித்துக்கொள்வார்கள்.
(இ) ஒரு ஹிந்து அரசு என்பது இந்தியாவில் இஸ்லாத்தின் முடிவைக்
குறிக்கலாம். அல்லது குறைந்தபட்சம் இஸ்லாம் அடிபணிந்திருக்கவேண்டியதைக் குறிக்கலாம்.
வெளிநாட்டு
முஸ்லிம் நாடுகளின் உதவி பெற்று அல்லது அது இல்லாமல் இந்தியாவில் மற்றொரு இஸ்லாமிய
அரசு உருவாவதற்கான சாத்தியத்தை அவர் நம்பவில்லை என்று நான் நினைக்கிறேன். எனவே அவர்
இந்த நாட்டில் நிரந்தர பிரிட்டிஷ் ஆட்சி என்ற கருத்தை ஆதரித்தார்.
மறுபுறம்,
இந்திய தேசிய காங்கிரஸின் நிறுவனர்கள் முற்றிலும் நேர்மையான, உண்மையான தேசியவாதிகளாக
இருந்தனர். அவர்கள் எந்த முஸ்லிம்-விரோத நோக்கங்களையும் ஆதரிக்கவில்லை. தேசியவாதம்
வகுப்புவாதத்தைக் கவனிக்க முடியாது என்பதை அவர்கள் அறிந்தவர்கள். ஆனால், சர் சையத்தின்
எதிர்ப்பானது அதைக் கவனிக்கும்படி அவர்களைக் கட்டாயப்படுத்தியது. அந்தக் கால ஹிந்துக்கள்
தங்கள் சக முஸ்லிம்களை விட அதிக எண்ணிக்கையிலான வகையில் உயர் அரசு அலுவலகங்களில் பதவி
வகித்து வந்தார்கள். நாட்டின் பொது வாழ்க்கையில் அதிக முக்கியத்துவம் வாய்ந்தவர்களாகவும்
செல்வாக்கு செலுத்தியவர்களாகவும் இருந்தார்கள். ஆனால், இவையெல்லாம் முஸ்லிம்களுக்கு
எதிரான எந்த ஒரு சதிச்செயலின் காரணமாக இல்லை. எனவே, அரசாங்கத்தின் சேவைகளில் ஒவ்வொரு
சமூகத்திற்கான வகுப்புவாத பிரதிநிதித்துவத்தை ஏற்க அவர்கள் மறுத்துவிட்டனர். முதல்
விஷயத்தில் காங்கிரஸ் சரணடையும் வரை இந்தப் போராட்டம் தொடர்ந்தது. ஆனால் இரண்டாவது
விஷயம் அதனால் அங்கீகரிக்கப்படவில்லை.
சர்
சையத் சொன்னது முற்றிலும் வகுப்புவாத அடிப்படையில், சரியான விஷயம். ஆனால் ஒரு தேசியக்
கண்ணோட்டத்தில் அவரது கோரிக்கை ஆபத்தானது. பல ஐரோப்பிய நாடுகளின் வரலாறு, தேசிய வளர்ச்சியின்
செயல்பாட்டில் அவர்கள் அனைவரும் இதேபோன்ற சூழ்நிலையை சிறிது காலம் சந்திக்க நேர்ந்தது
என்பதைக் காட்டுகிறது. மதம் சார்ந்த கோரிக்கைகளை அவர்கள் முற்றிலும் நிராகரித்தது,
தேசங்களாக மாற அவர்களுக்கு உதவியது. அவர்களின் அடிப்படைக் கொள்கையாக, மதத்திற்கு மேலாக
அரசின் மேலாதிக்கத்தை அவர்கள் அங்கீகரித்தனர். அரசு சார்ந்த சேவைகள் உட்பட அரசாங்கத்தின்
அமைப்பைப் பாதித்த அனைத்து மத வேறுபாடுகளையும் படிப்படியாக அவர்கள் அகற்றினர். இந்தியாவில்
நாம் வேறுபட்ட, நேர் மாறான போக்கைக் கடைப்பிடித்தோம்.
வகுப்புவாத
பிரதிநிதித்துவத்தின் கொள்கையை ஏற்றுக்கொள்வது மதத்திற்கு ஒரு சலுகையாகவும், தேசியவாதத்திற்கு
எதிரானதாகவும் அமையும். இது, அரசுக்கு மேலாக மதத்தின் ஆதிக்கத்தை அரியணையில் வைத்தது.
பெரும்பாலான முஸ்லிம் தலைவர்கள் தாங்கள் முதலில் முஸ்லிம்கள் என்றும் பின்னர் இந்தியர்கள்
என்றும் வெளிப்படையாகக் கூறுகிறார்கள், இருப்பினும் 1915ம் ஆண்டில் திரு மஹர்-உல்-ஹக்
முஸ்லிம் லீக்கின் தலைவராக இருந்தபோது அவர் எப்போதுமே இந்தியராகத்தான் இருந்ததாகக்
கூறினார். ஒருவர் இந்திய ஹிந்துவாகவோ அல்லது இந்திய முசல்மான் ஆகவோ இருக்கலாம், ஆனால்
அவர் எப்போதும் ஒரு இந்தியராக இருக்கவேண்டும். ‘ஜசிராத்-உல்-அரபு’ சுதந்திரத்திற்காக
இந்திய சுதந்திரத்தைத் தியாகம் செய்யத் தயாராக இருப்பதாகக் கூறும் ஒருவர் இந்திய தேசியவாதியாக
இருக்க முடியாது.
இரு
சமூகங்களுக்கிடையேயான தற்போதைய பதற்றம் அரசியல் ரீதியானதே தவிர மத ரீதியானது அல்ல என்பதை
இரு தரப்புத் தலைவர்களும் உறுதியாகக் கூறுகின்றனர். லக்னோ ஒப்பந்தத்தின் போதாமை மற்றும்
நியாயமற்ற தன்மை இதற்குக் காரணம் என்று முஸ்லிம்கள் வாதிடுகின்றனர். இனவாதப் பிரதிநிதித்துவம்
தற்போதைய சிக்கலின் அடிப்படையாக இருப்பதாக ஹிந்துக்கள் கருதுகின்றனர். அவரவர்களைப்
பொருத்தவரை இருவருமே சரியானவர்கள். லக்னோ ஒப்பந்தம் நியாயமற்ற தன்மை உள்ளது என்று வைத்துக்கொண்டாலும்,
உள்ளாட்சி அமைப்புகள், அரசு சேவைகள், கல்வி நிறுவனங்களுக்கு அது விரிவாக்கப்பட்டதற்கு
முஸ்லிம்களே நிச்சயமாகப் பொறுப்பு.
பஞ்சாப்பிற்கு
வெளியே உள்ள மக்களுக்கு வகுப்புவாதப் பிரதிநிதித்துவத்தின் கொள்கை எந்த அளவிற்கு அங்கே
உள்ளது அல்லது நடைமுறைப்படுத்தப்படுகிறது என்பது தெரியாது. நடைமுறையில் ஹிந்துக்களுக்கும்
முஹம்மதியர்களுக்கும், சீக்கியர்களுக்கும் சீக்கியரல்லாதவர்களுக்கும் இடையிலான அனைத்து
சமூக உறவுகளும் குலைந்துவிட்டன. மூன்று சமூகங்களும் அவற்றின் தனி கிளப்புகள், தனி அமைப்புகள்
மற்றும் தனிக் கல்லூரிகளைக் கொண்டுள்ளன. விளையாட்டு அமைப்புகளிலும் சமூகச் செயல்பாடுகளிலும்
கூட, மூன்று சமூகங்களும் வகுப்புவாதப் பிரதிநிதித்துவத்தை வலியுறுத்துகின்றன. என்னைப்
பொருத்தவரை, பிரச்சினை மதம் மற்றும் அரசியல் சார்ந்தது. மதம் அரசியல் நோக்கங்களுக்காகப்
பயன்படுத்தப்படுகிறது என்பதில் நான் உறுதியாக உள்ளேன். ஆனால் அதில் ஒரு குறிப்பிட்ட
அளவு உண்மையான மதக் கூறு உள்ளது என்பதும் எனக்குத் தெரியும்.
மேற்கூறியவற்றை
நான் எழுதிய நாளிலேயே, பஞ்சாப் ஆளுநர் சர் எம். ஹெய்லி பஞ்சாப் சட்டமன்றத்தில் ஒரு
உரையை நிகழ்த்தினார். அதிலுள்ள பின்வரும் அவதானிப்புகள் நிலைமையைச் சரியாக விளக்குகிறது.
‘நான் விவரித்ததை விட மிகவும் கடினமான ஒரு சிக்கல் இங்கே உள்ளது.
ஏனென்றால் இது உறுதியில்லாத, நேரடி அணுகுமுறை அல்லது கட்டுப்பாட்டுக்குள் அடங்காத காரணிகளைக்
கொண்டுள்ளது. இனங்களுக்கிடையேயான பிளவு என்ற நச்சுக்கு சில தீர்வுகளை நாம் கண்டுபிடிக்க
வேண்டும், இது நம்முடைய பொது, சமூக வாழ்க்கைக்குக் குந்தகம் விளைவிக்கிறது. இங்கு நான்
வெளிப்படையாகவும் துல்லியமாகவும் பேச விரும்புகிறேன். என்னுடைய இதயபூர்வமான விருப்பம்
முரண்பாடுகளைத் தீர்ப்பதே தவிர, ஏற்படுத்துவது அல்ல. முக்கியமாக, நான் குறிப்பிடுவது
வகுப்புவாதக் கலவரத்தையோ அல்லது வெளிப்படையான இடையூறையோ அல்ல. கடந்த காலங்களில் இதுபோன்று
நடந்துள்ளது. ஆனால், அண்டை மாகாணங்களில் நடந்துள்ளதைப் போல வெளிப்படையான வன்முறைகள்
இந்த மாகாணத்தில் அண்மையில் நடக்கவில்லை என்பதை எண்ணிப் பெருமையடையவேண்டும். ஒரு வெளிப்படையான
வன்முறை என்பது பேராபத்து. சமூகங்களுக்கு இடையே அது நீண்ட காலப் பிளவை ஏற்படுத்தும்
தாக்கமுள்ளது. ஆனால் அது முழுமையான பிரச்சினையல்ல. நாம் நோக்கியுள்ள பேரபாயமும் அது
அல்ல. நான் குறிப்பிடுவது, நம் வாழ்க்கையின் செயல்பாடுகளில், சமூக விஷயங்களில், நிர்வாகத்தைப்
பற்றிய ஒவ்வொரு கேள்விகளில் உள்ளூர் நிகழ்வுகளை நிர்வகிப்பதில், கல்வியில், ஏன் தற்போது
நடைபெறும் சட்டம் நீதி ஆகியவற்றைப் பற்றிய விவாதத்தில் என்று எல்லாவற்றிலும் வகுப்புவாதம்
பற்றிய கேள்வி எழுகின்றது என்பதை.’
இந்த
விஷயத்தில் அரசாங்கமும் அதன் அதிகாரிகளும் அப்பாவியாக இருந்தார்கள், இருக்கிறார்கள்
என்று சர் எம்.ஹெய்லி நம்மை நம்பச்சொல்வதை நான் ஒரு கணம் கூட ஒப்புக் கொள்ளவில்லை.
எனது தாழ்மையான கருத்தின்படி, பஞ்சாபில் வகுப்புவாத நிலைமை, ஒரு கணிசமான அளவிற்கு,
அரசாங்கத்தால் உருவாக்கப்பட்டதாகும். ஆனால், இது வேறு ஒரு விஷயம்.

Posted on Leave a comment

சில பயணங்கள் சில பதிவுகள் – 26 | சுப்பு

முசலம்மா

பாரதீப்பிற்கு நான் போனவுடனேயே என்னுடைய சாப்பாட்டிற்கு என்ன செய்வது என்ற பிரச்சினை எழுந்தது. நானோ சைவம். இந்த மாதிரி விஷயங்களைக் கூடத் தனிமனிதனிடம் விடாமல் நாலுபேர் கூடிப்பேசித் தீர்ப்பது என்கிற மரபு அங்கே இருந்தது. முசலம்மா (மூதாட்டி) எனக்காக சமையல் செய்வது என்று முடிவாகியது. முசலம்மா மீனவர் இனத்தைச் சேர்ந்தவராயிருந்தாலும், அவர் இந்தத் தொழில் எதையும் செய்வதில்லை. இறந்துபோன கணவர் சார்பாக முசலம்மாவுக்கு அரசாங்க பென்ஷன் வந்து கொண்டிருந்தது. இந்த ஜனங்களோடு வாழ்ந்தாலும் அவர் யாருடனும் ஒட்டுவதில்லை. முசலம்மா சிறுவயதில் பர்மாவில் படித்துக் கொண்டிருந்தபோது, பர்மீஸ், ஆங்கிலம், நாகரீகம் ஆகியவற்றைத் தெரிந்து வைத்திருந்தார். முசலம்மாவின் பேச்சு, பாவனை, நடை எல்லாவற்றிலும் ஒரு ராணுவக் கட்டுப்பாடிருக்கும். கழுத்துவரை மூடிய ஜாக்கெட்தான், கால்வரை மூடிய புடவைதான் அவருடைய ஆடை.
முதல் நாள் அவர் என்னைக் கேட்டார்.
உங்களுக்கு என்ன பிடிக்கும்?”
இங்கேதான் காய்கறிகள் கிடைக்காதேயம்மா. ஏதோ தயிர் சாதமும், உருளைக்கிழங்கு கறியும் இருந்தால் போதும்.”
அடுத்த ஒன்பது மாதங்களுக்கு அடுத்த கேள்வி அவர் என்னைக் கேட்கவில்லை. தினமும் தயிர் சாதமும், உருளைக்கிழங்கு கறியும்தான். ஆனால் அதை என்னிடம் சேர்ப்பிக்கும் முறையில் ஒரு படைவீரனின் ஒழுங்கு இருக்கும். என்னுடன் வேறு யாராவது இருந்தால் முசலம்மா வரமாட்டார். சாப்பிடும் நேரமாகிவிட்டது? சாப்பாட்டைக் கொண்டு வரலாமா? என்று ஒரு பையன் கேட்பான். சரி. கிழவியின் ஜபர்தஸ்த் ஆரம்பமாகிவிட்டது என்று சொல்லிக்கொண்டே என்னோடிருந்தவன் எழுந்து போவான்.
அரிக்கன் விளக்கை ஏந்தியபடி ஒரு சிறுவன். அவனைத் தொடர்ந்து முசலம்மா. ஒரு கையில் மூடிய தயிர் சாதம் பிளேட்டில். அதற்குள் தனிக்கிண்ணத்தில் உருளைக்கிழங்கு கறி. இன்னொரு கையில் தண்ணீர்ச் சொம்பு. என்னுடைய பானையிலிருக்கும் நீர் அவருடைய தரக்கட்டுப்பாட்டுக்கு ஒத்துப்போகாது. சாப்பாட்டை வைத்துவிட்டுக் கதவை மூடிக்கொண்டு போய்விடுவார். பிறகு தட்டை எடுக்க வரும்போது. லேசாகப் பார்த்துவிட்டு சரியாகச் சாப்பிடவில்லையே என்பார். நான் பதில் சொல்ல வேண்டுமென்று எதிர்பார்க்க மாட்டார்.
சில மாதங்களுக்குப் பிறகு முசலம்மாவிடம் இரவில் மட்டும் சமைத்தால் போதும் என்று சொல்லிவிட்டேன். பகல் உணவு டீக்கடையில். டீக்கடையிலோ, தட்டிலிருக்கும் பொருளைப் பார்க்க முடியாதபடி ஈக்கள் மறைத்திருக்கும். ஒரு கையை வாய்க்கு முன்னால் ஆட்டிக்கொண்டே இன்னொரு கையால் சாப்பிட வேண்டும். நாளடைவில் ஈயோடு போராடியபடி சாப்பிடுவது எனக்குப் பழகிவிட்டது.
முசலம்மாவுக்கு ஏதாவது செய்ய வேண்டும் என்ற எண்ணத்தோடு, ஒருமுறை சென்னைக்கு வந்தபோது நல்ல புடவை ஒன்றை வாங்கி பாரதீப்புக்கு கொண்டுபோனேன். ஆனால், அது கைகூடவில்லை. முசலம்மா புறப்பட்டு எங்கேயோ போய்விட்டார். அதற்குப் பிறகு அந்த வாய்ப்பு கிடைக்கவில்லை. ஒன்பது மாத காலம் தன்னுடைய பொருளையும், உழைப்பையும் எனக்காகக் கொடுத்த முசலம்மாவுக்கு என்னால் எதுவும் செய்ய முடியவில்லை.
*
குடிசையில் என்னுடைய கட்டிலுக்கு மேலே, கூரையில் கைக்கு எட்டும்படியாக பதப்படுத்தப்பட்ட திருக்கைவால் சுருட்டி வைக்கப்பட்டிருக்கும். ஆறடி நீளமுள்ள இந்த வால் லேசாகப் பட்டாலே தோலுறிந்து போகும். குண்டாக்களிடமிருந்து என்னைப் பாதுகாப்பதற்காக இந்த ஆயுதம். குடிசையில், என்னுடைய தலைமாட்டில் சிறிய கன்னியாகுமரி படம் ஒன்றிருந்தது. இந்தப் படத்திற்கு நான் பூசையென்று எதுவும் செய்யாதிருந்தேன். இதனால் தெய்வக்குத்தம் ஏற்படும் என்று இங்குள்ளவர்கள் என்னிடம் எச்சரித்துக் கொண்டிருந்தார்கள். தினமும் முன்னிரவில் குண்டா ஒருவன் என் குடிசையின் வாசலில் தென்படுவான். ஆனால் ஒரு நாளும் என்னிடம் திருடியதில்லை. ஒருமுறை அவனைக் கண்டபோது அங்கேயே கேட்டேன்.
தினமும் அங்கே என்ன பார்க்கிறாய்?”
குண்டா நிமிடத்தில் கோபிகை ஆகிவிட்டான். தலை குனிந்து, முகம் சிவந்து அவன் சொன்னது:
இதுவும் தொழில்தானே, ஆகவே முதலில் தேவிக்கு வணக்கம்.”
என்னுடைய குடிசையின் சுற்றுப்புரத்தில் ஜனங்கள் அசுத்தம் செய்து கொண்டிருந்தார்கள். எத்தனை முறை சொன்னாலும் இவர்களுக்கு உறைப்பதாயில்லை. ஒரு நாள் கன்னியாகுமரியிடம் நீயே உன் இடத்தைக் காப்பாற்றிக்கொள் என்று சொல்லிவிட்டு வெளியே போய்விட்டேன். திரும்பி வந்தபோது என்னுடைய கட்டிலில் ராஜாராவ் தூங்கிக் கொண்டிருந்தான். ராஜாராவ் எனக்கு நெருங்கிய நண்பன். இந்த ஜனங்களுக்குப் பஞ்சாயத்து செய்பவன். வாய்மையின் வடிவம். நூறு மீனவர் குப்பங்களில் பஞ்சாயத்தில் ராஜாராமின் வார்த்தைக்கு மரியாதையிருந்தது. யாருக்காவது இன்னொருவன் பேச்சில் சந்தேகமிருந்தால் ராஜாராவ் முன்னால் இதைச் சொல்ல முடியமா? என்று கேட்குமளவிற்கு ராஜாராவின் புகழ் வளர்ந்திருந்தது. நான் வந்தவுடன் ராஜாராவ் எழுந்துவிட்டான். எழுந்ததும் என் கையைப் பிடித்துக் கொண்டு இந்த இடத்தில் ஏதோ விசேஷமிருக்கிறது என்றான். தொடர்ந்து அவன் சொன்னது:
பத்து வருடங்களுக்கு முன் காக்கிநாடாவில் மீனவர்களுக்கிடையில் பெரும் மோதல் ஏற்பட்டது. இதைத் தொடர்ந்து கலெக்டர் சமரச முயற்சிகள் செய்தார். சமரசக் கூட்டமொன்று காக்கிநாடாவிலுள்ள கல்யாண மண்டபத்தில் கூட்டப்பட்டது. என்னைச் சார்ந்தவர்கள் எல்லாம் அங்கே போய்விட்டார்கள். நான் தனியாக வந்தபோது கூட்டம் எந்தக் கல்யாண மண்டபத்தில் என்ற விவரம் தெரியாமல் விழித்தேன். பிறகு ஒரு ரிக்ஷாவை அமர்த்திக்கொண்டு, ஒவ்வொரு மண்டபமாக விசாரிக்கலாமென்று நினைத்து ஒரு கல்யாண மண்டபத்திற்குள் நுழைந்தேன். அந்தத் திண்ணையில் வெண்தாடியுடைய முதியவர் ஒருவர் அமர்ந்திருந்தார். அவருக்கு நான் வணக்கம் செய்தேன். அவர் என்னிடம் இரண்டு கேள்விகள் கேட்டார். இரண்டு கேள்விகளுக்கும் நான் சரியாக விடையளித்தேன். அவரை என் வீட்டுக்கு வருமாறு அழைத்தேன். அவரோ இப்போது உனக்கு அந்த யோக்யதை கிடையாது. சமயம் வரும்போது நானே வருகிறேன் என்றார். புறப்படும்போது அவரை வணங்கினேன். அவர ஆத்ம சுத்தி சுகம் ஜய என்றார். அன்று முதல் எனக்கு எந்த சந்தேகம் ஏற்பட்டாலும், நான் அந்த வாசகத்தையே நினைவு கூறுகிறேன். இன்று என்னுடைய புகழுக்கும் நீதி வழங்கும் திறனுக்கும் அந்த வாசகமே காரணம்.”
பல வருடங்களுக்குப் பிறகு ஒருநாள் மதியம் வீட்டு வாசலில் நின்று கொண்டிருந்தேன். என் கண்முன்னே அந்த முதியவர். நான் மெய் மறந்து போனேன். அவரை வீட்டுக்குள் அழைத்துப் போனேன். அவர் என்னைப் பற்றி விசாரித்தார். எனக்குத் திருமணமாகிவிட்டது. குழந்தையுமிருக்கிறது என்றேன். நான் சொன்ன தகுதி என்னவென்று இப்போது விளங்குகிறதா? என்று கேட்டார். நான் தலையசைத்தேன். அவர் அன்று அங்கே உணவருந்தினார். பின்னர் வெளியில் வந்து கை கழுவிக்கொண்டு என் கண்முன்பே மறைந்து போனார் என்று சொல்லி நிறுத்திவிட்டு, நான் இங்கே படுத்திருக்கும்போது என் கனவில் அவர் வந்தார் என்றான். இனிமேல் இங்கே யாரும் தவறான வார்த்தைகளைப் பேசக்கூடாது என்றான்.
ராஜாராவ் கட்டளையின்படி என் குடிசை பஜனைமடமாக்கப்பட்டது. ஊர் ஜனங்கள் அந்த இடத்தில் அசுத்தம் செய்வதை நிறுத்திவிட்டார்கள். மாதமொருமுறை பௌர்ணமியன்று விடிய விடிய பஜனை. கடற்கரைக் குளிருக்கு ஏற்றவாறு சுடச்சுட சேமியா பாயசம்தான் பிரஸாதம். வீரபத்திர சாமி எழுதிய பாடலை ராஜாராவ் அழகாகப் பாடுவான். இளைஞர்கள் தாளம் போட ஆரம்பித்தால் கை கீழே இறங்க அரைமணி நேரம் ஆகும். நான்தான் பூசாரி.
பாரதீப்பிலிருந்து சுறா வாங்குவதற்காக இன்னொரு இடத்திற்குப் பயணம். கால்வாயில் போகும் படகில் நாடு பிடிக்கப்போகும் வெள்ளைக்காரனைப் போல் சாமான்களையும், ஆட்களையும் ஏற்றிக்கொண்டு த்விபாஷியோடு பயணம். மகாநதி கடலில் கலக்கும் இடம் அது. நூற்றுக்கணக்கான சிறு மணல் திட்டுக்கள். தாவரமே இருக்காது. குடிநீர் கிடையாது. வெய்யில் மண்டையைப் பிளக்கும். இந்தப் பிரதேசத்தில் குடிநீர் எடுக்க அரை நாள் படகுப் பயணம் போக வேண்டும். என்னிடம் ஸ்டவ், கெரஸின், காய்கறிகள், எண்ணெய், அரிசி, பருப்பு, குடிநீர் எல்லாம் தயார். சமைப்பதற்கு வகை இல்லை. என்னோடு வந்தவர்கள் அங்கே மீன் பிடித்துக் கொண்டிருந்தவர்களிடம் மீன் குழம்புச் சோறு சாப்பிட்டுக் கொண்டார்கள். என்னைப் பற்றிக் கவலைப்பட வேண்டாம். எனக்கு சைவ சாப்பாடு கிடைக்கும் என்று சொல்லிவிட்டு அந்தத்தீவைச் சுற்றி வந்தேன்.
தீவின் மறுபக்கத்தில் ஒரு வயதான மலையாளி சாராயம் விற்றுக் கொண்டிருந்தார். என் பிரச்சினையைச் சொன்னவுடன் அவருக்கு ஏக குஷியாகிவிட்டது. ஆளில்லாத காட்டில் சாப்பிடுவதற்கு ஏற்ற பண்டமில்லாமல் தவித்துக் கொண்டிருந்தவருக்கு என்னுடைய வருகை லாட்டரிப் பரிசு போலாயிற்று. தொடர்ந்து அங்கிருந்த நான்கு நாட்களும் அவருடைய கை வண்ணத்தில் அருமையான சாப்பாடு. சாராயக் கடையில் கூரையிலிருந்தே கொடுங்களூர் பகவதி அவ்வப்போது புன்னகை செய்வாள். புறப்படும்போது மீதமிருந்த காய்கறிகளையும், மளிகைச் சாமான்களையும் பெரியவரிடமே கொடுத்துவிட்டேன்.
*
என்னைப் பார்ப்பதற்காக விஷ்ணு பாரதீப் வந்தான். விஷ்ணு வந்தது துர்கா பூஜை சமயம். இருவரும் புறப்பட்டு கட்டாக் வந்து நான்கு நாட்கள் தங்கியிருந்தோம். ஒவ்வொரு சாலைச் சந்திப்பிலும் அழகான பராசக்தியை விதவிதமாக அலங்காரம் செய்து வைத்திருப்பார்கள். அதற்கெதிரே மேடை போட்டு, மெல்லிசை, நடனம், கிராமிய வாத்யம் இப்படி ஏதாவது ஒன்று. சுற்றியிருக்கிற கிராமங்களில் இருந்து மக்கள் வந்து கட்டாக் ரயில் நிலையத்தருகில் கூடுவார்கள். குறைந்தது நூறு சைக்கிள் ரிக்ஷாக்கள் அங்கே அணிவகுத்திருக்கும். சைக்கிள் ரிக்ஷாக்களில் குடும்பம் குடும்பமாய் ஏறிக்கொண்டபின் அவை ஊர்வலமாய் வந்து ஒவ்வொரு பந்தலையும் பார்வையிடும். இந்த ஊர்வலம் இப்படி நகர்ந்து கொண்டே போய் முதல் ரிக்ஷா தொடங்கிய இடத்திற்குப் போகும்போது அடுத்த வரிசை தயாராயிருக்கும்.
நானும், விஷ்ணுவும் பஜாரிலுள்ள பந்தலுக்குப் போனோம். அங்கே முதலமைச்சர் வருவதாக இருந்ததால் யாரையும் அனுமதிக்கவில்லை. என் நண்பன் பராசக்தியைப் பார்க்க விரும்புகிறான் என்று அந்தப் பூசாரியைக் கேட்கும்படி விஷ்ணுவிடம் சொன்னேன். விஷ்ணு கேட்டு வந்தான். பூசாரி மறுத்துவிட்டதாகச் சொன்னான்.
நீ என்ன கேட்டாய்? என்றேன்.
என் நண்பன் பூஜை செய்ய விரும்புகிறான் என்று கேட்டேன் என்றான்.
உன் மொழி பெயர்ப்பு தவறானது. ப்ரார்த்தனை செய்ய விரும்புகிறான் என்று கேள் என்றேன்.
இந்த முறை என்னை மட்டும் உள்ளேவிட பூசாரி ஒத்துக்கொண்டார். பராசக்தியின் முன் நான் அமர்ந்தேன். ஒரு மணி நேரம் கழித்து கண் விழித்துப் பார்த்தபோது முதலமைச்சர் வந்துவிட்டுப் போய்விட்டதாக விஷ்ணு சொன்னான்.
நீண்ட இடைவெளிக்குப் பிறகு பாரதீப்பில் ஒரு தகராறில் நான் கலந்து கொண்டேன். குண்டாக்களை எதிர்த்து யாரும் ஏதும் செய்ய முடியாதிருந்தபோது பத்து இளைஞர்களைத் திரட்டி, ஒருநாள் இரண்டு குண்டாக்களை அடித்து நொறுக்கிவிட்டேன். அதிர்ஷ்டவசமாக இது வேறு விதமாக வெடித்து, பாரதீப்பிலிருந்த இரண்டு கோஷ்டிகளின் தகராறாக மாறிவிட்டது. எங்களை மறந்துவிட்டார்கள்.
ஒருமுறை பாரதீப்பிலிருந்து கட்டாக்கிற்கு நூறு கிலோ மீட்டர் தூரம் லாரியில் வந்தேன். துறைமுகத்தில் சரளைக்கற்களைக் கொட்டிவிட்டுத் திரும்பும் லாரி அது. என்னை முதுகுவலி முன்னறிவிப்பின்றித் தாக்கியது. தூக்கி தூக்கிப் போடும் லாரியில், சரளைக் கற்கள் உடம்பைப் பதம்பார்க்க மல்லாந்து படுத்துக்கொண்டுமரண அவஸ்தை.
பாரதீப்பில் எனக்கு மலேரியா காய்ச்சல் வந்துவிட்டது. ஜனங்கள் போட்டி போட்டுக் கொண்டு உதவி செய்தார்கள். ராஜாராவ் வீட்டிலிருந்து அவ்வப்போது சுடச்சுடக் கஞ்சி. கொண்டம்மா கணவன் காலையிலும், மாலையிலும் மெயின் ரோடுக்குப் போய் டாக்டரை டபிள்ஸ் அழைத்துவர வேண்டும். இன்னொருவனுக்கு மருந்து மாத்திரை கொடுக்கும் பொறுப்பு. சத்யா என்ற நண்பனுக்கு என்ன செய்வதென்று தெரியவில்லை. என்னைக் கட்டிலோடு தூக்கிக் கொண்டு போய் தன் வீட்டில் வைத்துக் கொண்டான். அவனும் அவன் மனைவியும் ஒரு கும்மட்டி அடுப்பை என் கட்டிலுக்கு அடியே வைத்து மாற்றி மாற்றி ஊதிக் கொண்டேயிருந்தார்கள். உடல்நிலை சரியான பிறகுகூட என்னைத் தனியாக அனுப்ப மனமில்லாமல் சத்யா சென்னைக்கு வந்து என்னை விட்டுவிட்டுப் போனான்.

தொடரும்

Posted on Leave a comment

குருந்திடை கோபாலகன் (சிறுகதை) | கிரி பிரசாத்

கற்பனை கலந்த சரித்திரக் கதை. மதுரை அருகே
உள்ள ஒரு கிராமத்தை அடிப்படையாய்க் கொண்டது. பழமையான கிராமம், கோவில். ஆனால் இப்போது
அந்தப் பழமை குன்றி, தன் வரலாற்றையும் தொலைத்துக் கொண்டிருக்கும் இடம். அண்மையில் அங்கு
சென்ற்போததான் இதன் பழமை தெரிந்தது. அந்த கோவிலின் உற்ஸவர் சிலைகள் காணாமல் போய் இன்னும்
கிடைக்காமல் உள்ளது என்பது ஒரு கசப்பான செய்தி. ஏதோ ஒரு அரசனால் பல காலம் முன் கட்டப்பட்ட
இதுபோன்ற பொக்கிஷங்களைக் காக்கவேண்டியது நம் கடமையோடு உரிமையும் கூட! எனக்கு வெறும்
ஊரின் பெயர் மட்டுமே தெரியும். அதை பல சமகால வரலாற்று நிகழ்வுகளோடு தொடர்புபடுத்தி
இதை இப்படி ஒரு புனைவாக விரிவாக்கியிருக்கிறேன். கதை நடக்கும் காலம் பதினான்காம் நூற்றாண்டு.
பொன்னின் பெருமாள் என்ற சடையவர்மன் பராக்கிரம பாண்டியன் ஆட்சியின் காலம். அவர்தான்
தென்காசி கோவிலைப் பல சிற்பங்களோடு அழகுறக் கட்டியவர். தமிழ் வல்லார்.


டக்.. டக்.. டக்…’ என்று பறந்து வந்த குதிரையின் குழம்படி ஓசை சற்றே குறையத் தொடங்கியது. அந்த வெண்ணிறப் புரவிகளிலிருந்து இரண்டு வீரர்கள் நீண்ட அரண்மனை கோட்டைக் கதவுகளைத் தாண்டி உள்ளே சென்றார்கள். அவர்களைக் காவலர்களும் எதுவும் கேட்கவில்லை. அங்கே எதிர்ப்பட்ட உபஅமைச்சர் நரசிம்மராயரிடம் ஏதோ கூற, அவர் இருவரையும் அழைத்துக்கொண்டு அரண்மனையின் பின்புறம் அமைச்சர் இருக்குமிடத்திற்குச் சென்றார். அவர்கள் சென்று கொண்டிருந்த காலம் பதினான்காம் நூற்றாண்டின் முற்பகுதி. துலுக்க ஆட்சியிலிருந்து மீண்டு பாண்டிய நாடு தன் பண்டைய அடையாளங்களான கலை, இலக்கியம் மற்றும் அமைதியான வாழ்க்கையைத் தொடங்கியிருந்தது. இருந்தாலும் உள்நாட்டுப் பகை, சிற்றரசர்கள், சேரர்கள் என எல்லாத் தரப்பிலும் கொஞ்சம் நெருக்கடி இருந்தது. மக்கள் தங்கள் பழமையை மறந்தே போயிருந்தார்கள் இந்த அறுபது வருட முகலாயர் ஆட்சியில். இந்தச் சம்பவம் நடக்குமிடம் இராஜபாளையம் என்ற கிராமம். பாண்டியப் படைகள் ஒரு பகுதி இருக்கும் பாளையம். அரசரும் அவ்வப்போது இங்கு தங்கிடுவதால் இராஜ பாளையமாயிற்று.
தலைமை அமைச்சர் செல்வநம்பி அவர்களைக் கண்டவுடன் திடுக்கிட்டு எழுந்தார். வந்திருந்தவர்கள் தலைமை ஒற்றர் வீரவல்லபரும், மற்றொருவரும்.
வீர வல்லபரே.. என்ன அவசரம்? இந்த பாளையம் பக்கம் வரவேண்டிய கட்டாயம் ஏதுமுண்டோ? என்றார் செல்வநம்பி தலைமை ஒற்றர், அருகில் இருக்கும் பாலகனைக் கொஞ்சம் புதிதாய்ப் பார்த்தவராய்.
ஆம் அமைச்சர் பெருமானே. சிறிது அவசர அவசியச் செய்தி.. இந்த பாலகன் பெயர் சுந்தரன். நம் படையில்தான் உள்ளான்.’
.. நம் மன்னர் இந்த அரண்மனை வந்து சில நாட்களாகிறது மீண்டும் சுந்தரனைப் பார்த்தார்.
அமைச்சரே.. நீங்கள் தயங்காமல் பேசலாம். இவன் கொண்டுவந்த செய்தி பற்றித்தான் அரசரிடம் சொல்லவேண்டும். சில மாதங்கள் முன் காவிரிக்கு அப்பால் இருக்கும் சம்புவரரயர்கள் ஏதோ திட்டம் தீட்டுவதாய் ரகசியத் தகவல் கிடைத்தது.’
ஆம். அதுதான் தெரிந்ததாயிற்றே. அதன்பின் அரசர் உம்மை கண்காணிக்கச் சொன்னது எல்லாம் நடந்த விஷயம்தானே.’
ஆம் அமைச்சரே. அதன் பெயரில் சுந்தரன் வட காவிரியில் சிலகாலம் ஓடக்காரன் வேடத்தில் இருந்து கவனித்து வந்தான். இப்போது அங்கிருந்து மிக அவசரச் செய்தியை கொண்டு வந்துள்ளான் என்று அந்தச் செய்தியை வல்லபர் அமைச்சரிடம் சொன்னார்.
மிகவும் ஆபத்தான செய்திதான். நாம் மிக விரைந்து செயல்படவேண்டும். அரசர்களிடம் இதைக்கொண்டு சேர்க்கவேண்டும். சரி. நாம் உள்ளே போய் அவரைப் பார்க்கலாம். ஆனால்.. என்று சற்றே அமைச்சர் யோசிக்க,
என்ன அமைச்சரே..? மன்னர் இங்கில்லையா..?’
இல்லை. இங்குதான் உள்ளார். ஆனால் பாடம் வாசிக்கிறார். அதனால்தான் குறுக்கிட யோசித்தேன்.’
பாடமா? என்றான் சுந்தரன்.
ஆமப்பா. இந்த துலுக்கப்படை வந்து போனவுடன் நம் மக்களின் கலாச்சாரம் மாறிப்போனதைவிட பெரும்பாலானவர்களுக்கு மறந்தே போனது. நம் அரசரும் பல நற்பணிகளைச் செய்து நம் இழந்த பெருமைகளை ஜனங்களிடம் எடுத்துச் செல்கிறார். தென்கலை வடகலை தெளியுறத் தெரிந்து மன்பதை புரக்க மணிமுடி புனைந்து என்ற அரசரின் மெய்க்கீர்த்தி போல் திராவிட மொழியும் வடமொழியும் கற்றுத் தேர்ந்தவராயுள்ளார். ஆனாலும் திங்களின் சில நாட்கள் இந்தப் பாளையம் வந்து தமிழறிந்தவர்களிடம் பண்டைய இலக்கியங்கள், ஆழ்வார்கள், நாயன்மார்கள் பிரபந்தங்கள் என்று சில நேரம் வரியிடை பயில்கிறார்.’
.. அதனால்தான் இந்த பாளையத்திற்கு அடிக்கடி வருகிறாரா?’
அதுமட்டுமல்ல.. நம் பகைவர்களும் ஒரு முக்கியக் காரணம். தெற்கில் இருக்கும் எதிரிகளைச் சமாளிக்க, இந்தப் பாளையத்தைக் கொஞ்சம் வலிமையானதாய் மாற்ற தானே நேரில் வந்து உரியவற்றையும் செய்கிறார். அதற்கும் இங்கு வந்து தங்குகிறார். குலசேகரன் பெரும்பாலும் மதுரைக் கோட்டையில் தங்கியிருப்பார். சரி. நாம் சற்றே போய் வாயிலில் காத்திருப்போம். வாசிப்பு முடியும் நேரம். அவர் வந்தவுடன் சந்திக்கலாம்.. என்று அமைச்சரோடு மற்றை மூவரும் வந்தனர் அரசரின் பயிலகம் முன்
உள்ளே..
மறக்களை பறித்து நல்லறப் பயிர் விளைவித்து என்ற கீர்த்தி போல் அரிகேசரி சடையவர்மன் பராக்கிரம பாண்டியன் சிஷ்யனாய் அமர்ந்து வாசிக்க, அவரின் இளவல் சடையவர்மன் குலசேகர பாண்டியனும் உடனிருக்க, அன்று அவர்கள் நாலாயிர திவ்ய பிரபந்தங்களைக் கேட்டுக்கொண்டிருந்தார்கள்.. அதிலும் அதே திருமல்லிநாட்டில் அவதரித்த ஆண்டாள் நாச்சியார் பாடல்களின் பொருளை ஒரு வித்வான் மூலம் செவிமடுத்துக்கொண்டிருந்தார்கள். அவர் ஆண்டாள் அவதரித்த ஸ்ரீவில்லிபுத்தூரிலிருந்து வந்திருந்த, சின்ன வேத பிரான் பட்டர். பெரியாழ்வாரின் வழி வந்தவர்கள். முன்னொருகாலம் ஸ்ரீ வல்லபதேவ பாண்டியனுக்கு ஒரு ஐயம் வந்த போது, அதற்குத் தக்க பொருள் கூறி சமாதானம் செய்ததால் பெரியாழ்வார் மீது பேரன்பு கொண்டனர் பாண்டியர்கள். அதே வம்சத்தில் வந்தவர்களிடம் இந்த மன்னனும் வாசிக்கத் தொடங்கிவிட்டார்.
பட்டர் அன்று நாச்சியார் திருமொழியில் கண்ணன் ஆய்ச்சியர்களின் துகிலை ஒரு குருந்தை மரத்தில் மறைத்தது பற்றிய பின்வரும் பாசுரங்களைச் சொல்லி அதற்குத் தகுந்த விளக்கமும், ஸ்ரீமத் பாகவதத்தில் இது பற்றிச் சொன்னது, அதை ஆண்டாள் அனுபவித்தது எல்லாம் கூறிக்கொண்டிருந்தார்.
பரக்க விழித்தெங்கும் நோக்கிப் பலர்குடைந் தாடும் சுனையில்*
அரக்கநில் லாகண்ணநீர்கள் அலமரு கின்றவா பாராய்*
இரக்கமே லொன்று மிலாதாய் இலங்கை யழித்த பிரானே!*
குரக்கர சாவ தறிந்தோம் குருந்திடைக் கூறை பணியாய்*’
அந்த இராமன்தான் கண்ணனாய் வந்தார். அவர்தான் மீனோடு, ஆமை, கேழல் என்ற தசாவதாரங்களையும் எடுத்த திருமால். அவரே நம்மைப் படைத்துக் காத்து வருகிறார் என்றெல்லாம் ஆண்டாளின் பாசுரங்களிருந்தும், மற்றைய வடமொழி இதிகாசங்களிருந்தும் மேலும் பல அர்த்த விசேஷங்களை விவரித்தார் பட்டர். ஆழ்ந்து வாசித்து வந்த மன்னர் வெளியில் ஏதோ பேச்சுக்குரல் கேட்டு, பட்டரிடம் அனுமதி பெற்று வெளியில் வந்தார். வெளியில் அமைச்சருடன், ஒற்றர் தலைவனும் இருக்கவே மன்னருக்கு விவரம் தீவிரமானது என்று விளங்கியது. பட்டரிடம் கூறிவிட்டு, மற்றை அனைவரையும் அழைத்துக்கொண்டு தனி அறைக்குச் சென்றார்.
வல்லபரே.. ஏது அவசரம்..? இவர்தானே நாம் வட காவிரியில் அமர்த்தியவர்?’
ஆம் அரசே.. சுந்தரன்தான். நாம் ஏற்கனவே ஆலோசித்தபடி இவன்தான் காவிரியில் இருந்துகொண்டு கண்காணித்து வந்தான். சில நாட்களாய் சம்புவரையர்களின் நடமாட்டம் அதிகமாகியிருக்கிறது. அவர்களை கொஞ்சம் உன்னித்து பின்தொடர்ந்து வந்துள்ளான்.’
சுந்தரா.. சம்புவரையர்கள் என்ன திட்டம் தீட்டியுள்ளனர்? கம்பண்ண உடையார் இந்த சம்புவரையரைப் பணிய வைத்துத்தான் மதுரையிருந்த அந்நியப் படைகளை விரட்டினார். அவர்களுக்கு பாண்டிய மண்டலத்தின் மீது ஒரு விரோதம் எப்போதுமேயுண்டு.’
அரசே.. நேற்று இராஜ நாராயண சம்புவரையரை மதுரையிருந்து வந்த மாபலி வாணராயன் சந்தித்தார். இந்த சந்திப்பு வீரதளவாய்புரத்தில் நடந்தது…’
கோபம் உச்சத்தில் இருந்த மன்னர் பெரிய கர்ஜனை செய்தார். யார்? நம் பாண்டிமண்டலத்து புதுக்கோட்டை கோனாட்டில் இருக்கும் குலசேகர மாபலி வாணராயன் வம்சத்தினரா? அவர்கள்தான் அந்நிய படையெடுப்பின்போது தங்களை தனியரசாய் அறிவித்துக்கொண்டனர். இப்போது நமக்கு எதிராகவே இறங்கிவிட்டனரா?’
வீர வல்லபர் தொடர்ந்தார். அரசே.. அவர்கள் திட்டப்படி இன்னும் சிலதினங்களில் நம் மீது பலமுனை தாக்குதல் நடத்த உள்ளனர். முதலில் உள்நாட்டில் ஏதாவது கலவரம் ஏற்படுத்திவிட்டு, பின் சேரர்கள் மூலம் பாளையம்கோட்டை பகுதியில் தாக்க திட்டமிட்டுள்ளார்கள். மக்கள் அனைவரும் தென்காசி கோவில் திருப்பணி செய்துவருவதால் இந்தப்பக்கம் தாக்கினால் பலன் கிடைக்குமென்று திட்டமிட்டுள்ளனர்.’
சிறிய மௌனம். அரசர் ஏதோ யோசனையில் அமர்ந்தார்.
ம்.. என்ற பெருமூச்சிற்குப் பிறகு மன்னர் தொடர்ந்தார்.
சரி.. நம் பகைவர்களுக்கு நம் பாண்டியகுல வீரம் என்னவென்று காட்டவேண்டிய தருணம் மீண்டும் வந்துவிட்டது. திருக்கோவில் கைங்கர்யம் செய்வதால் அரசை கவனிக்கவில்லை என்று நினைத்துவிட்டான் போலும் சேரன். சேரனையும் சேர்த்துக் கவனித்து விடவேண்டியதுதான்.’
அமைச்சரே, உடனே நாம் மதுரை போகவேண்டும். மந்திரலோசனைக் கூட்டம் அங்கு நடக்கட்டும்.’
பாளையங்களில் உள்ள படைகள் தயார் நிலையில்தான் உள்ளது அரசே. அவர்கள் எந்த நேரத்திலும் களத்திற்கு வர ஆயத்தமாய் இருக்கிறார்கள். தவிர அரையர், போரரயர் போன்றோருக்கு விழிப்புடன் இருக்க செய்தி அனுப்பிவிட்டேன். மந்திரலோசனை கூட்டம் முடிந்து செயல்படுத்த வேண்டியதுதான்.’
நல்லது செல்வநம்பியாரே..’
தம்பி குலசேகரா, நீயும் அமைச்சரும் பாளையங்களில் சென்று பார்வையிட்டு சூர்ய அஸ்தமனத்திற்குள் மதுரை வரவும். அங்கிருந்து நீ வடக்கு எல்லையைப் பார்த்துக்கொள்ளலாம். நான் இங்குவந்து திருக்குற்றால எல்லையைக் கண்காணிக்கறேன். உள்நாட்டுக் கலகத்தை சமாளிக்க, நான் ஏற்கனவே தேர்ந்தெடுத்த அரையர்கள், காலிங்கராயர்கள் உள்ளனர். அவர்களுக்குத் திருமுகம் கொண்டுசேர்க்கும் பொறுப்பு சுந்தரா உன்னுடையது. இப்போது நாம் கிளம்புவோம்.. என்று மொத்தத் திட்டத்தையும் சொன்ன மன்னன், மதுரை போக ஆயத்தமாயினான். மன்னரே திட்டமிடுவதாயினும் ஆலோசனைக்கூட்டத்தில் தேர்ந்தவர்களின் அறிவுரை கேட்டே செயல்படுத்துவது மரபு.
அவசரமாய்ப் பயணிக்க வேண்டியிருந்ததால், மன்னர் சிறு பாதுகாப்புப் படையோடு தன்னுடைய குதிரையில் கிளம்பினார் மற்றவர்கள் அரசனின் கட்டளைப்படி நடக்கத் தொடங்கினர். சிறிது நேரத்தில் அந்த இராஜபாளையம் பரபரப்போடு இயங்கத் தொடங்கியது.
மன்னர் கொஞ்ச நேரத்திலேயே ஸ்ரீவில்லிபுத்தூரைக் கடக்க, நெடிந்து உயர்ந்த கோபுரத்தை வணங்கி மேலும் செல்லலானார். சற்று தூரத்தில், மலர்களின் வாசமும், இயற்கையின் வனப்பும் நிறைந்த சோலைகள் விரிந்த சோலைபட்டி அவரை ஈர்த்தது.. அதன் வழியே மாற்றுப்பாதையில் பயணித்தால் மதுரையை விரைவில் அடையலாம் என்று அவ்வழியே தன் பயணத்தை மாற்றினார். வீரர்கள் திடுக்கிட்டுப் பின்சென்றனர். அங்கு கமண்டல நதி ஓடி அவ்வழியைப் பசுமையாக்கி கொண்டிருந்தது அதைக்கடந்து சென்றதும், குரா என்கிற குருந்தை மரங்கள் அடர்ந்து கானகம் போல் காட்சியளித்தது. திடீரென்று யாழ் பிடித்த சிறு பாணன் ஒருவன் பாடல் கேட்டது தான் இருக்கும் அவசர வேலையிலும், அந்தப்பாடல் அரசரைக் கட்டிப்போட்டது. பாணர் பின்வரும் பாடலைப் பாடினான்.
சாயக் குருந்தம் ஒசித்த தமியற்குண்ட்
மாயச் சகடம் உதைத்த மணாளற்கு,*.
பேயைப் பிணம்படப் பால் உண் பிரானுக்கு* 
என் வாசக் குழலி இழந்தது மாண்பே*
அந்தக் குறைந்த நேரத்தில், இந்தப்பாடல் நம்மாழ்வாரின் திருவாய்மொழி என்றும், குருந்தை மரத்தைக் கண்டதால் இப்பாடல் பாடியதாகவும், ஸ்ரீவில்லிபுத்தூர் செல்லும் அப்பாணன் மூலம் அறிந்துகொண்டார் மன்னர். பாணருக்கு பாரிசில் தந்துவிட்டு மதுரை நோக்கி மேலும் பயணமானார். வெகுவிரைவாக மதுரையை அடைந்தார். அங்கு இருக்கும் தளபதிகளுடன் ஆலோசித்து அடுத்த திட்டங்களை வகுக்கலானார்.
இதற்கிடையே, குலசேகரன், அமைச்சரோடு மதுரை நோக்கி வரத் தொடங்கினான். மன்னர் மாற்றுவழியில் சென்றது அறியாது, வழக்கமான வழியில் சென்றான். அந்த வழியில்தான், பழைய பாண்டியர்களின் சுதையினால் கட்டிய கோட்டை ஒன்று உள்ளது. (தற்போது சுதைக் கோட்டை, சிவரக்கோட்டை என்றானது.) பாண்டியர்களின் பெரும் பரந்த படைகள் தண்டு இறக்கிய செழும்படை (செங்கபடை) கிராமம் எல்லாம் கடக்கும்போது, குலசேகரன் வித்தியாசமான ஒன்றை உணர்ந்தான். அருகிலிருக்கும் கோட்டையில் வாள் வீசும் சப்தம் கேட்டது. எதிர்த்திசையில் சிலர் ஓடிவருவது தெரிந்தது. குலசேகரன் வாளை எடுத்துச் சுழற்றலானான். வாள் மோதிய சப்தமதான் கேட்டது. கண நேரத்தில் பலர் மடிந்திருந்தனர் குலசேகரன் வாளால். அதற்குள் அமைச்சர், சுதைக் கோட்டைக்கருகில் சிலரை வீழ்த்தியிருந்தார். கண் இமைக்கும் நேரத்தில் எல்லாம் நடந்தது. இருவரும், அரசர் இவ்வழிதானே சென்றிருப்பார்.. என்ன நடந்ததோ? என்ற அச்சத்தோடு மதுரை விரைந்தனர்.
அரசர் மதுரை வந்திருப்பது அறிந்து நிம்மதி கொண்டனர். நேராய் அரசரைக் கண்டு நடந்ததைக் கூறினர். அரசர் யூகித்தது சரியாய்ப் போனது. உள்நாட்டுக் கலகம் என்று வீர வல்லபர் சொன்னது பற்றி அரசர் சொன்னார். நான் அந்த வழியில் வரவில்லை. சில சோலைகள் கடந்து மாற்றுப்பாதையில் வந்தேன். நான் அவ்வழி வந்திருந்தால் என்னையும் தாக்க முயன்றிருப்பர். அதற்குள் மந்திராலோசனைக்கு நேரமானதால் அனைவரும் அங்கு கூடினர்.
அரசர் ஏற்கெனவே போட்ட திட்டம் பற்றிச் சொன்னார். முக்கிய மந்திரிகள் தங்கள் நோக்கைச் சொல்லினர். முடிவில், குலசேகரன் மதுரையிருந்து கோட்டையைக் காக்கவேண்டும். சிறுபடை ஒன்று வாணராயன் வம்சத்தினரை கோனாட்டில் சிறைப்படுத்தும். பராக்கிரம பாண்டியர் இராஜபாளையம் சென்று திருக்குற்றால போருக்குத் தயாராயிருப்பார். தென்காசி கோவில் திருப்பணிகள் தொடர்ந்து நடக்கும். தான்யாதிகாரி மக்களுக்கும், படைகளுக்கும் தேவையான தானியங்களைக் கண்காணிப்பார். சோழபாண்டியருக்கு ஓலை அனுப்பி தேவைப்பட்டால் அவர்களின் ஆதரவைப் பெறுவார் செல்வநம்பி. இப்படி முக்கிய முடிவுகள் எடுக்கப்பட்டன. திருமுகம் வரைவோர் மூலம் சில தேவையான ஆணைகள் அரையர்களுக்கும், காலிங்கராயர்களுக்கும் அனுப்பப்பட்டன.
இம்முறை பாளையம் செல்லும் போதும் பராக்கிரம பாண்டியர் அதே குருந்தை வனப் பாதையைத் தேர்ந்தெடுத்தார். அழகான இயற்கை சோலைகளில் லயித்ததால், அவர் பயணப்பட்டதே தெரியாமல் இருந்தது. இராஜபாளையமும் அடைந்தார். எதிர்பார்த்தது போலவே இரண்டு நாட்களில் மேலை மலை அடிவாரம் வழியே சேரர் படை வரத்தொடங்கியது. அதற்குள் பராக்கிரம பாண்டியர் திருக்குற்றாலத்தைப் போர்க்களத்திற்குத் தயார் செய்தார். அருகிலிருந்த கிராம மக்கள் தங்கள் ஊர்களை விட்டு வெளியேறினர். போரில் சாதாரண குடிகளுக்கு எந்தப் பாதிப்பும் வரக்கூடாதென்று அரசர் மிகக் கவனமாய் இருந்தார். நாடு, கூற்றம், வளநாடு, மண்டலம் என்று பாண்டிய நாடே மிகச் சிறந்த நிர்வாக அமைப்பைப் பெற்றிந்தது. பாண்டியப் படைகளுக்குத் தேவையானதை எளிதில் கொண்டுவர அருகிலிருந்த கிராமக் கூடாரங்களில் தேவையான ஏற்படுகளை அந்தந்தக் கூற்றத்தின் தலைவர்கள் ஏற்றுக்கொண்டனர்.
பாண்டியர்கள் பெரும் படையோடு அவர்களை எதிர்கொண்டார்கள். கடும் போர் மூண்டது. ஒரு கிழமை (வாரம்) கூட சேரன் படையால் தாக்குப் பிடிக்கமுடியவில்லை. அவர்கள் எதிர்பார்த்த உள்நாட்டுக் கலகம் குலசேகரனால் முழுதும் சிதைப்பட்டது. சேரன் படைகள் தோற்று பின்வாங்கின. இனிமேல் சேரன் போருக்கே வரவேமாட்டான் என்ற அளவுக்குப் பெரும் சேதம் ஏற்பட்டது. வாணராயன் வம்சத்தினரும் ஒடுக்கப்பட்டனர். பாண்டிய மன்னனின் வீரமும் விவேக ஆற்றலும் படைகளுக்குத் திறன் கூட்டின. இப்பெரு வெற்றியைக் கொண்டாட அனைவரும் விரும்பினர். ஒரு விஜயாபிஷேகத்திற்கு ஏற்பாடு செய்யப்பட்டது. அது மன்னன் மழவராயன் சிங்காசனம் வீற்றிருக்கும் மதுரையம்பதியில் நடக்கவிருந்தது.
பராக்கிரம பாண்டியன் திருக்குற்றாலம் போர் முடிந்து, சில நாட்கள் இராஜபாளையத்தில் இருந்தார். பின்னர் தென்காசி கோவில் திருப்பணிகளை நேரிடையாகப் பல முறை பார்த்தார். விஜயாபிஷேகத்திற்கு நாள் நெருங்கும்போது மதுரை நோக்கிப் பயணமானார். வழியில் ஸ்ரீவில்லிபுத்தூர் சென்று அந்த பாணன் சொன்ன பதிகத்திற்கு விளக்கம் கேட்டறிந்தார். மீண்டும் மதுரைக்கு அதே வழியில் பயணமானார். அதே குருந்தை மரங்கள், அதன் பூக்கள் தரும் மணம்.. அருகில் ஓடும் கமண்டல நதி.. ஆண்டாளின் பாசுரங்கள், பட்டரின் விளக்கம், ..முன் இராமாவதாரத்தில் இலங்கையை அழியச் செய்து உபகரித்தவன்.. பாணனின் இனிய குரலில் பாசுரம்.. இவையெல்லாம் மாறிமாறி வந்தன அவர் நினைவில்! ஒருகணம், கமண்டல நதியே அவருக்கு கண்ணன் ஆய்ச்சியர்களின் ஆடைகளை மறைத்த பொய்கையாகத் தோன்றியது.
தேரோட்டி.. சற்றே நிறுத்தும்.. மன்னர் கீழே இறங்கினார்.
அலகிலா விளையாட்டுடையவன் இறைவன்! இப்பொய்கைக்கு எவ்வாறு வந்தாய்? என்று ஆண்டாள் கேட்ட கேள்விக்கு, எங்கோ செல்லவேண்டியவனை இந்த வழியில் திருப்பி, இந்த கமண்டல நதி ஓரத்தில்தான் இருக்கிறதை நிரூபிக்க இத்தனை விளையாட்டா!
அமைச்சரே.. பாண்டியநாட்டில் முல்லை, ஞாழல் காடுகளைத் திருத்தி கோவில் கட்டியதாய் இலக்கியங்களில் சொன்னது போல், அதே பாண்டிய பூமியில், இந்த குருந்தை என்ற குரா மரங்களைத் திருந்தி அதன் நடுவே கண்ணனுக்கு கோவில் எழுப்புவோம். அவர் கண்ணன் மட்டுமல்ல. திருமால் அவதாரம். அந்த பாணன் யாழிசை போல் இனிய குழல் ஊதும் கண்ணனாய், திருமாலின் சின்னங்களாக திருவாழி, திருச்சக்கரத்தோடும் இருப்பார். நான்கு திருக்கரங்களோடு வேணு கோபாலனாய்! அரசால் இந்த இடம் திருவிடையாட்டமாகவும், அந்தணர்களுக்கு வீதிகளும் அமைத்து உருவாக்கப்படட்டும். குரா மரங்களால் உருவானதால் இது குராயூர் என்றும், பொன்னின் பெருமாள் சதுர்வேதிமங்கலம் என்றும் வழங்கப்படட்டும்…’
அமைச்சர் உட்பட அனைவரும் ஆனந்தத் திகைப்பில் நின்றனர் மன்னரின் திடீர் பேச்சைக் கேட்டு. ஓலைப்படுத்துவோர் அனைத்தையும் ஆவணப்படுத்தினர். மன்னர் விஜயாபிஷேகம் இனிது முடிந்தது. அங்கங்கு நடக்கும் சில பிரச்சினைகளை பராக்கிரமனும், குலசேகரனும் தீர்த்து வைத்தனர். சில திங்கள்களில் குராயூர் கோவில் திருப்பணி முடிந்தது. பொன்னின் பெருமாள் பராக்கிரம பாண்டியனும், சடையவர்மன் குலசேகரப் பாண்டியனும் மங்களாசாசனம் செய்தனர். ஆயர்களின் கண்ணன், அந்த ஊரில் குருந்திடை தோன்றிய கோபாலனாய் நான்கு திருக்கரங்களோடு குழல் ஊதும் வண்ணம் ருக்மணிசத்யபாமாவோடு வீற்றிந்தார். அதே பாணியில் உற்ஸவ மூர்த்திகளோடு. அந்நியப் படையெடுப்புகள், பண்டைய கலாசார மறைவு, உள்நாட்டுப் பகை என்று பலவற்றை எதிர்கொண்டிருந்த மக்கள், நீண்ட காலத்திற்குப் பிறகு நல்லரசர் கிடைத்த களிப்பில் ஆனந்தமாய் வாழ்ந்து வந்தனர்.
*
இன்று, அந்நியப்படையெடுப்பிற்குப் பின் இவற்றைக்கூட நம்மால் காக்க முடியவில்லை. காலத்தின் வினோதமாய் அந்தப் பொக்கிஷங்களை நாம் காக்க மறந்துவிட்டோம். அந்த உற்ஸவ மூர்த்திகள் மன்னர்கள் கட்டிப் பராமரித்த கோவிலில் இல்லை. இருக்குமிடம் ஆராயப்படுகிறது. கோவில்களை நம்மிடம் விட்டுச் சென்றதற்கு மன்னர்கள் வருத்தப்படத்தான் செய்திருப்பர்.

Posted on Leave a comment

அணுக் குளிர்காலம்: இந்தியா – பாகிஸ்தான் அணு ஆயுதப் போர் வந்தால்? | ராம் ஸ்ரீதர்

காஷ்மீரில் சில முக்கிய மாற்றங்களை நம் மத்திய அரசு செய்தபின் அதை எதிர்த்துப் பல்வேறு வகைகளில் / பல்வேறு அரங்கங்களில் பாகிஸ்தான் பிரதமர் இம்ரான் கான் சிறுபிள்ளைத்தனமாகக் குரல் கொடுத்துக் கொண்டிருக்கிறார்.
இதன் காரணம் மற்றும் பின்னணி போன்றவற்றை அலசினால் இது அரசியல் பதிவாகிவிடும். என் நோக்கம் அதுவல்ல. இந்தியாபாகிஸ்தான் போன்ற இரு நாடுகளுக்கிடையே அணு ஆயுதப் போர் நிகழ்ந்தால் என்னவாகும் என்பதைப் பற்றிய ஒரு அலசலே இந்தப் பதிவு.
பாகிஸ்தான் விஷயத்தில் இந்தியா மிகப் பொறுப்பாகவே இதுவரை நடந்து கொண்டுள்ளது.
1947ல் நம் நாட்டிலிருந்து பாகிஸ்தான் என்ற பெயர் கொண்டு, முஹம்மது அலி ஜின்னா (1913 முதல் அகில இந்திய முஸ்லிம் லீக் தலைவராக ஜின்னாதான் செயல்பட்டு வந்தார்) தலைமையில் அவர்கள் தனி நாடாகப் பிரிந்தபோது, 14 ஆகஸ்ட் 1947ல் அவர்களுக்குச் சுதந்திரமும், 15 ஆகஸ்ட் 1947ல் நமக்குச் சுதந்திரம் கிடைத்து.
சில மாதங்களிலேயே நமக்கும் அவர்களுக்கும் போர் மூண்டது. காஷ்மீர் அப்போது மகாராஜா ஹரி சிங் என்பவர் ஆட்சியின் கீழ் இருந்தது. நான் தனியாகவே இருந்து கொள்கிறேன். இந்தியா / பாகிஸ்தான் ஆகிய இரண்டு நாடுகளுடன் சேர மாட்டேன் என்று கொஞ்சமும் முதிர்ச்சி இல்லாமல் அவர் கூறியதைக் கேட்டுத் தலையாட்டிவிட்டு, ஆங்கில அரசு மற்ற இரு நாடுகளும் காஷ்மீரை ஒரு தனி (சுதந்திர) மாகாணமாக மதிக்க வேண்டும் என்று சொல்லிவிட்டு ஒதுங்கிக் கொண்டது. ஆனால், ஜம்மு / காஷ்மீரில் இருந்த பெருவாரியான முஸ்லிம்கள் பாகிஸ்தானோடு இணைவதுதான் நல்லது என்று தீர்மானமாகச் சொன்னார்கள்.
ஆகஸ்ட் மாதம், 1947ல் சுதந்திரம் கிடைத்தவுடன், 1947 அக்டோபர் மாதமே பாகிஸ்தான் வேலையை ஆரம்பித்தது. அவர்களுடைய லஷ்கர் தீவிரவாதிகள், ஜம்மு / காஷ்மீரில் வசித்து வந்த முஸ்லிம் மக்களுடன் சேர்ந்துகொண்டு காஷ்மீரை ஆக்ரமிக்க ஆரம்பித்தது. கொஞ்சம் தாமதமாக விழித்துக்கொண்ட ஹரி சிங் அலறிக்கொண்டு இந்தியாவிடம் எங்களைக் காப்பாற்றுங்கள் என்று சரணடைந்தார். காப்பாற்றுகிறோம், ஆனால், இந்தியாவோடு காஷ்மீரை இணைத்துவிடுங்கள் என்ற நிபந்தனையோடு இந்தியா காஷ்மீரை மீட்டது. ஆனால், இந்தத் தாமதத்தினால், பாகிஸ்தான் காஷ்மீரின் மூன்றில் ஒரு பங்கு (ஆசாத் காஷ்மீர், கில்ஜித்பால்திஸ்தான்) இடத்தைத் தன் வசமாக்கிக்கொண்டு விட்டது. இன்றளவும் இந்தியா அதை PoK
(Pakisthan occupied Kashmir)
என்றே அழைக்கிறது.
சரி கொஞ்சம் பெருமூச்சு விட்டுவிட்டு 1965க்கு செல்வோம்.
மறுபடியும் பாகிஸ்தான் தோள்தட்டிக் கொண்டு ஆபரேஷன் ஜிப்ரால்டர்
(Operation Gibraltar)
என்ற பெயரில் அதே காஷ்மீர் பகுதிக்குள் நுழைய முயற்சிக்க, இந்தியா உடனே பதிலடி கொடுத்தது. 17 நாட்கள் மட்டுமே இந்தப் போர் நீடித்தாலும் இரு பக்கத்திலும் ஏராளமான உயிர்ச் சேதம். இதில் அமெரிக்கா மற்றும் இங்கிலாந்து நாடுகள் தங்களை ஆதரிக்கவில்லை என்ற கோபத்தில் இரண்டு நாடுகளுமே USSR பக்கம் சாய்ந்தன. ரஷ்யா உடனே நாக்கைச் சப்பிக்கொண்டு, அப்பிடிப் போடுடா அருவாள என்று சரசரவென்று காய் நகர்த்த ஆரம்பித்தது வேறு கதை.
அங்கிருந்து 1971க்கு வருவோம். இந்தப் போர் அதிசயமாக காஷ்மீர் சம்பந்தப்படாதது. அப்போது பாகிஸ்தான் கிழக்கு மற்றும் மேற்கு பாகிஸ்தான் என இரு வேறு பகுதிகளாக இருந்தது. இதில் கிழக்கு பாகிஸ்தான் (குறிப்பாக கிழக்கு வங்கம்) பகுதி, மேற்கு பாகிஸ்தானின் யதேச்சிகாரம் பிடிக்காமல் பங்களாதேஷ் என்று எங்களைத் தனியாகப் பிரித்து விடுங்கள் என்று போர்க்கொடி உயர்த்தியது. இதற்கு ஆதரவாக இந்தியா உள்ளே புகுந்து பங்களாதேஷ் தனிநாடாக உதவி செய்தது.
இதன் பிறகு நீண்ட இடைவெளி! (ஆனால், எல்லை பயங்கரவாதம், தீவிரவாதிகள் ஊடுருவல் தொடர்ந்து கொண்டுதான் இருந்தது).
1999க்கு வருவோம். இப்போதும் உலக நாடுகளின் எச்சரிக்கைகளை மீறி, பாகிஸ்தான் கார்கில் பகுதியில் நுழையப் பார்த்தது. இந்தியா சரமாரியாக பதிலடி கொடுத்து பாகிஸ்தானை சரணடைய வைத்தது.
சரி, இதன்பிறகு நடந்த இரு கொடுமையான நிகழ்வுகளைப் பார்க்கலாம்:
13, டிசம்பர் 2001ல் சரசரவென ஐந்து தீவிரவாதிகள் (பாகிஸ்தானைச் சேர்ந்தவர்கள் என்று சொல்லவும் வேண்டுமா என்ன?) நமது பாராளுமன்ற கட்டடத்திற்குள் நுழைந்து தாக்கியதில் (அந்த ஐந்து தீவிரவாதிகளையும் சேர்த்து) 18 பேர் உயிரிழந்தனர். இது உள்நாட்டு விவகாரம், எங்களுக்கு எந்த சம்பந்தமும் இல்லை என பாகிஸ்தான் முட்டாள்தனமாக மறுத்தாலும், உண்மை உலகறியும்.
இதன் பிறகு 2008ல் மும்பை நகரம் மீது தீவிரவாதிகள் தாக்குதல் நடத்தினர். கடல் வழியாக மும்பைக்குள் நுழைந்த பாகிஸ்தான் தீவிரவாதிகள் பல கட்டடங்கள், ரயில் நிலையங்களை ஆக்கிரமித்து, துப்பாக்கிகளால் சுட்டும், கையெறிகுண்டுகளை
(grenades)
வீசியும் 157 பேரைக் கொன்றனர். இந்தக் கேடுகெட்டச் செயலை நிறைவேற்ற உள்ளே நுழைந்த 10 தீவிரவாதிகளில் 9 பேரும் இறந்தனர். இதில் உயிருடன் பிடிபட்ட ஒரே தீவிரவாதி மொஹம்மத் அஜ்மல் கஸாப் மட்டுமே. இவர்கள் பத்து பேருமே கராச்சியிலிருந்து படகு மூலம் இந்தியாவுக்குள் திருட்டுத்தனமாக நுழைந்துள்ளார்கள். வழியில், தாங்கள் வந்த படகை விட்டுவிட்டு ஒரு மீன்பிடி படகை ஆக்கிரமித்து, அதன் ஊழியர்கள் நான்கு பேர்களையும் கழுத்தறுத்து கடலில் வீசிவிட்டு, அந்தப் படகின் மூலம் மும்பை நகருக்குள் நுழைந்துவிட்டனர்.
இவர்கள் தாக்குதல் நடத்திய முக்கியமான இடங்களும் இறந்த அப்பாவி இந்தியர்களும்:
1) சத்ரபதி சிவாஜி ரயில் நிலையம்: ரயில் நிலையத்தினுள் 58, வெளியே 10 பேர்
2) லெபோல்டு கஃபே (Cafe
Leopold):
இறந்தவர்கள் 10 பேர்
மும்பையில் உள்ள மிகப் பழமையான, புகழ்பெற்ற சிறிய உணவகம் இது. இன்றளவும் கொலாபா
(Colaba)
வில் உள்ளது. 1871ல் இரு பார்ஸி இனத்தவர்களால் தொடங்கப்பட்ட கடை இது. இந்தத் தாக்குதல் நினைவாக ஒரு சிறிய சேதமடைந்த பகுதியை அப்படியே விட்டுவைத்துள்ளது. வெளிநாட்டு சுற்றுலாப்பயணிகள் நிறையபேர் சர்வசாதாரணமாக வந்து செல்லும் இடமிது.
3) காமா / ஆல்ப்லெஸ் மருத்துவமனை: இறந்தவர்கள் 6 பேர் (போலிஸ்காரர்கள்)
4) நாரிமன் ஹௌஸ்: இறந்தவர்கள் 7 பேர்
5) ஓபராய், ட்ரைடென்ட் ஹோட்டல்: 3 நாட்கள் ஆக்ரமிப்பு செய்து இறந்தவர்கள் 30 பேர்
6) தாஜ் மஹால் பாலஸ், டவர் ஹோட்டல்: கேட் வே ஆஃப் இந்தியா என்ற புகழ்பெற்ற இடத்திலிருக்கும் இந்த ஹோட்டலில் 4 நாட்கள் ஆக்ரமிப்பு செய்து இறந்தவர்கள் 30 பேர்.
இதில் உயிருடன் பிடிபட்ட கஸாப் சிறையில் அடைக்கப்பட்டு, விசாரணையில் சில உண்மைகளை கக்கிவிட்டு 21 நவம்பர் 2012 (ஆம், முழுதாக 4ஆண்டுகள் கழித்து) தூக்கிலடப்பட்டான்.
விசாரணையில், அமெரிக்காவைச் சேர்ந்த டேவிட் கோல்மன் ஹெட்லே (பாகிஸ்தானைச் சேர்ந்த இவனுடைய பூர்வாசிரமப் பெயர்: தாவூத் கிலானி), தாவூர் ஹுஸைன் ராணா ஆகியோர் இந்தச் சதித் திட்டத்தில் பங்கேற்றவர்கள் என்பது தெரியவந்தது.
இதில் ஹெட்லே தான் செய்தது தப்பு என ஒப்புக்கொண்டு, 35 ஆண்டுகள் சிறைத்தண்டனை வழங்கப்பட்டு, 2013 லிருந்து அமெரிக்கச் சிறையிலிருக்கிறான். தாவூர் ஹுஸைன் ராணா (இவனுடைய பூர்வாசிரமும் பாகிஸ்தான்்தான்) 13 ஆண்டுகள் சிறைத்தண்டனை வழங்கப்பட்டு 2013 லிருந்து அமெரிக்கச் சிறையிலிருக்கிறான்.
பல்வேறு நாடுகளிலிருந்து வந்த அழுத்தம் காரணமாக, பாகிஸ்தான் 2009ம் ஆண்டு ஏழு பேர் மீது இந்தத் தாக்குதலுக்காக வழக்கு தொடர்ந்தது. இதில், இவற்றையெல்லாம் திட்டம் போட்டு நிறைவேற்றிய ஜாகிர் ரஹ்மான் லக்வியும் உண்டு. ஆனால், இவன் மேல் உள்ள குற்றம் சரிவர நிரூபிக்கப்படாமல் 2015ல் விடுதலையாகிவிட்டான்.
சூப்பர் பவர் உலகிலேயே நான்தான் என்று அமெரிக்காவும், USSRம் (அப்போதிருந்த சோவியத் நாடுகளின் கூட்டமைப்பு) இரண்டும் தீராத பகையில் முட்டிக்கொண்டிருந்தன.
1962ல் அமெரிக்காவுக்கு பாடம் புகட்ட எண்ணி USSR தன்னுடைய சில ஏவுகணைகளை கியூபா நாட்டில் கொண்டுவந்து வைத்தது. (அங்கிருந்து அமெரிக்கா அருகில் என்பதால் இந்த நாச வேலை). இதற்கு கியூபா ஒப்புக்கொண்டதற்கு முக்கியக் காரணம், அதுவும் அப்போதைய USSR போல ஒரு கம்யூனிஸ சார்பு நாடு! இது தெரிந்தவுடன் அமெரிக்கா ஏகத்துக்கு எரிச்சலாகி கியூபா மீது அணுஆயுத ஏவுகணைகளை ஏவி USSR க்கு பாடம் புகட்ட முடிவு செய்தது. கடவுள் புண்ணியத்தில் அந்த மாதிரி விபரீதம் எதுவும் நடக்கவில்லை. நடந்திருந்தால் உலகம் முழுக்கவே அந்த அணு ஆயுத பாதிப்பு தெரிந்திருக்கும். நல்ல வேளையாக அந்தப் பேரழிவு தடுக்கப்பட்டது.
அப்போதைய அமெரிக்க அதிபர் கென்னடியும், ரஷ்ய அதிபர் குருஷ்ஷேவும் இப்படி முட்டாள்தனமாக நேருக்குநேர், ஒண்டிக்கு ஒண்டி மோதிக் கொண்டதை, High
Noon in the Cold War: Kennedy, Krushchev, and the Cuban Missile Crisis
என்ற புத்தகத்தின் ஆசிரியர் Max
Frankel
விவரிக்கும் போது இவர்கள் இருவரும் கிறுக்குத்தனமாக அணு ஆயுத சிக்கன்
(Nuclear Chicken)
ஆட்டம் ஆடினார்கள் என்று சொல்கிறார்.
இந்தச் சிக்கன் ஆட்டம் என்ன என்பதை இதோ நம் சுஜாதா அவருடைய வானமென்னும் வீதியிலே நாவலின் ஆரம்பத்தில் இவ்வாறு விளக்குகிறார்:
அமெரிக்காவில் ஒரு விளையாட்டு உண்டு. அதன் பெயர் சிக்கன். அதில் இரண்டு கார்கள் நேராக ஒன்றை நோக்கி ஒன்று அசுர வேகத்தில் நெருங்க வேண்டும். தன் வழியிலிருந்து மாறாமல் எதிர் வருபவனைப் பாதை மாற்ற வைக்கின்ற டிரைவர்தான் ஜெயிப்பவன். இருவருமே பாதை மாறாமல் ஸ்டியரிங்கிற்கு அந்தக் கடைசி முக்கியத் திருப்பம் தராமல் இருந்தால் எவருமே ஜெயிப்பதில்லை; எவரும் பிழைப்பதும் இல்லை.’
சரி, நிகழ்காலத்திற்கு வருவோம்.
இப்போது மறுபடியும் அதே காஷ்மீர் பிரச்சினையைக் கையில் எடுத்துள்ளது பாகிஸ்தான். ஆனால், இந்த துருக்கி, இராக் போன்ற ஒன்றிரண்டு சில்லறை நாடுகள் தவிர சீனா, அமெரிக்க உட்பட எல்லா நாடுகளும் இந்தியாவுக்கு ஆதரவாகவே அறிக்கைகள் விட்டுள்ளன. ஆனாலும், பாகிஸ்தானின் அதிபர் என்ற ஒரே காரணத்தினால், உலக அரசியலில் எல்கேஜியான இம்ரான் கான் கொக்கரித்துக் கொண்டேதான் இருக்கிறார். ஒரு சில பேட்டிகளில் பிரச்சினை கை மீறினால் அணுஆயுதப் போருக்கு நாங்கள் தயார். இந்தியா மோசமான விளைவுகளைச் சந்திக்க நேரிடும் என அச்சுறுத்தும் பாணியில் பேசிய பிறகு, அமெரிக்கா உட்பட பல நாடுகளும் இந்தியா பக்கம் நியாயம் இருப்பதாக ஆதரவு கூறியுள்ளன .
இந்த நிலையில் பல்வேறு மேற்கத்திய மீடியாக்களில் பரபரப்பான செய்தி என்னவென்றால் ஒருவேளை அந்த மாதிரி ஏடாகூடமாகிவிட்டால் உலகின் கதி என்னவாகும் என்பதுதான்.
1983ல் அமெரிக்கரஷ்ய மோதல் தொடர் சம்பந்தமாக உலகப்புகழ் விஞ்ஞான எழுத்தாளர் கார்ல் சாகன் (Carl
Sagan)
கூறும்போது நிலைமை நீடித்து முட்டாள்தனமாக அணுஆயுதப் போர் நிகழ்ந்தால் கோடிக்கணக்கான மக்கள் மடிவதோடு, அதன் விளைவால் அணு குளிர்காலம் (Nuclear Winter) எனப்படும் நிலை ஏற்பட்டு பயிர்கள் அழிவதோடு, உலகெங்கிலும் பஞ்சம் ஏற்படும் என்று கவலை தெரிவித்தார்.
அணு குளிர்காலம் என்பது என்ன?
ஒரு அணுஆயுதப் போருக்கு பின், அதன்விளைவாக உண்டாகும் புகை மற்றும் தூசு போன்றவை மேலே சென்று நம்முடைய வளிமண்டலத்தில்
(atmosphere)
சூரிய ஒளி புகாமால் தடுத்துவிடும். இதனால், உலகின் தட்பவெட்ப நிலை மாறிவிடும். நேரடியாக இதுபோல சூரிய ஒளி இல்லையென்றால் மிக மோசமான நிலை உண்டாகும். உலகின் இந்த வெப்பநிலை மாற்றத்தால் ஏராளமான மோசமான விளைவுகள் ஏற்படும். இன்னொரு பக்கம் அணுஆயுதக் கதிர்வீச்சால் நேரடியாக பாதிக்கப்பட்ட இடங்கள் புல் பூண்டு இல்லாமல் எல்லாமே அழிவதோடு, அந்த இடம் வாழத் தகுதியில்லாத இடமாக மாறிவிடும்.
1986ல் ரஷ்யாவில் செர்னோபில் என்ற இடத்தில் நடந்த அணுஆயுத விபத்தால் பலர் மாண்டனர்; ஏராளாமான உயிரினங்கள் அழிந்ததோடு, அதற்குப்பின் 33 வருடங்கள் ஆகியும் இன்னும் அந்த இடம் வாழத் தகுதியற்ற இடம் என்றே முத்திரை குத்தப்பட்டுள்ளது. 20ம் நூற்றாண்டின் மிக மோசமான அணுஆயுத விபத்து என்று இது கருதப்படுகிறது.
இந்தியாபாகிஸ்தான் இடையேயான இந்தக் கருத்து மோதல், (மறைமுகமாக எல்லையில் ஆட்கள் சுடப்பட்டு இறப்பது, நீண்ட வருடங்களாக நடந்து வரும் தீவிரவாத அச்சுறுத்தல் ஆகியவற்றையும் கருத்தில் கொள்ள வேண்டும்) போரில் சென்று முடியக்கூடாது என்று உலகநாடுகள் கவலையில் உள்ளன.
ஒருவேளை, சில மிக முட்டாள்தனமான செயல்கள், எண்ணங்களால் போர் மூண்டு, இந்தியா ஒரு 100-கிலோ டன் (Kilo
ton)
அணு ஆயுத ஏவுகணைகளையும், பாகிஸ்தான் ஒரு 150-கிலோ டன் அணு ஆயுத ஏவுகணைகளையும் போரின் தொடக்கத்தில் உபயோகித்தால் கிட்டத்தட்ட 5 கோடியிலிருந்து 13 கோடி மக்கள் மடியலாம்.
இந்த அணு ஆயுத ஏவுகணைகள் கீழே விழுந்து வெடித்து, கோடிக்கணக்கில் உயிர்ச் சேதம் ஏற்பட்ட பின்னர் நெருப்பும், புகையும்
stratosphere
என்னும் நம் வளிமண்டலத்தின் ஒரு அடுக்கை அடைந்து, சூரியனிலிருந்து பூமிக்கு வரும் கதிர்களை மறைத்து, அதனால் உலகின் தட்பவெப்பம் 20 முதல் 35 சதவீதம் குறைந்து, உலகின் வெப்பநிலை 2 முதல் 5 டிகிரி செல்ஸியஸ் வரை குறையும். இந்தப் புகை மண்டலம் மறைய ஒரு 10 வருடங்கள் ஆகலாம், இதன் பிறகு உலகின் தட்பவெப்பம் சாதாரண நிலைக்கு மாறலாம்.
இடைப்பட்ட வருடங்களில் சூரிய ஒளி குறைந்து போய், மழையின் அளவும் மிகவும் குறைந்து போய் உலகில் எங்கு பார்த்தாலும் பசியும் பஞ்சமும்தான் மிஞ்சும்.
அமெரிக்கா போன்ற வல்லரசுகள் இந்தியாவையும், பாகிஸ்தானையும் அணு ஆயுதங்களை சேமித்து வைக்காதீர்கள் என புத்திமதி சொல்லுவது எப்படி இருக்கிறது என்றால், குடிப்பதற்காக நீங்கள் ஒரு பாருக்குள் (Bar) நுழைகிறீர்கள். நான் அங்கே கையில் ஒரு மதுக் கோப்பையுடன் அமர்ந்துகொண்டு, உங்களைப் பார்த்து குடிக்காதீர்கள் என்பது எவ்வளவு அபத்தமாக இருக்குமோ அதுமாதிரிதான் என்கிறார் ஒரு மூத்த விஞ்ஞானப் பத்திரிகையாசிரியர்.
2025க்குள் இரண்டு நாடுகளையும் சேர்த்து 400 –
500
அணு ஆயுத ஏவுகணைகள் இருக்கலாம் என்கிறது ஒரு கணிப்பு. இந்தியா, பாகிஸ்தான் மட்டுமல்ல, அணு ஆயுதங்கள் படைத்த, வல்லரசு அல்லாத, எந்த இரு சிறிய நாடுகளும் இது போன்ற ஒரு போரில் ஈடுபட்டால் விளைவுகள் மிகக் கொடுமையாக, இந்த நூற்றாண்டின் மோசமான விளைவாகவே இருக்க முடியும்.
இவை எல்லாமே கற்பனை உருவகங்களாகவே இருந்துவிட்டு போகட்டும். அணு ஆயுதத்திறன் படைத்த நாடுகள் முதிர்ச்சியுடன் நடந்து கொள்ளட்டும்.

தகவல் நன்றி:

 டிஸ்கவர் இதழ் / Fox
News /
காஸ்மோஸ் இதழ் / phys.org இணையத்தளம் / down to earth இணையத்தளம்