Tag: வலம் ஜூலை 2018

Posted on by — Leave a comment

வலம் ஜூலை 2018 இதழ் – முழுமையான படைப்புகள்


வலம் ஜூலை 2018 இதழின் படைப்புகளை இங்கே வாசிக்கலாம்.

அஞ்சலி: பி.ஆர்.ஹரன் | அரவிந்தன் நீலகண்டன்

காவியக் கண்ணப்பர் | ஜடாயு

டிஎன்ஏ சாட்சியங்கள் | ரஞ்சனி நாராயணன்

ஸ்ரீ -கணேசன் ஜியுடன் ஒரு நேர்காணல் | அபாகி

பூணூலில் தூக்கு மாட்டிக் கொள்ளும் திராவிட இனவெறி | பி.ஆர்.ஹரன்

மேலை அல்லது கல்யாணி சாளுக்கியர் சிற்ப ஆலயக் கலை எழில் வரலாறு | அரவக்கோன்

கார்ட்டூன் பக்கம் – ஆர்.ஜி

சில பயணங்கள் சில பதிவுகள் – 10 | சுப்பு


காலா: கலையற்ற கற்பனை | அனீஷ் கிருஷ்ணன் நாயர்

Posted on by — 2 Comments

காலா: கலையற்ற கற்பனை | அனீஷ் கிருஷ்ணன் நாயர்

காலா
திரைப்படம் தொடர்பான அனைத்து விவாதங்களும் முதலில் எழுப்பப்படும் கேள்வி ஒரு
திரைப்படத்திற்கு முக்கியத்துவம் தந்து விவாதிக்க
வேண்டுமா என்பதுதான். ஒரு திரைப்படம், அதுவும் வெகுஜனங்களிடையே தாக்கத்தை ஏற்படுத்த வேண்டும் என்ற நோக்கத்துடன்
எடுக்கப்பட்ட திரைப்படத்தை நாம் ஒரு பரப்புரை ஆயுதமாகத்தான் கருதவேண்டும். எனவே அதனைக் குறித்து விவாதிப்பதும், அதன் பரப்புரை அம்சங்களைக்
கட்டுடைப்பதும் அவசியமானதாகும்.
காலா திரைப்படம் குறித்து விவாதிக்கும்போது அத்திரைப்படம்
கட்டி எழுப்ப முயலும் மதம், சித்தாந்தம் மற்றும் அரசியல் சார்ந்த
பரப்புரைகளை / சித்திரங்களைக் கூர்ந்து கவனிக்க வேண்டியுள்ளது.
காலாவும் மதமும்:
தனிப்பட்ட வாழ்வில் பெரும் ஆன்மிகவாதியாகத் தன்னை முன்னிறுத்தும் ரஜினிகாந்த்
எப்படி இந்தத் திரைப்படத்தில் நடித்தார் என்பதே பலருக்கும் இருக்கும் கேள்வி. நாத்திகமோ, ஹிந்து மதத்தின் மீதான விமர்சனமோ ஒரு பிரச்சினை அல்ல. இந்தியாவில் ஹிந்து மதத்தில் நாத்திகம் என்பதை பொருட்படுத்தத்தக்க ஒரு
எதிர்தரப்பாக ஆயிரக்கணக்கான ஆண்டுகளாக கருதி வந்துள்ளோம். காலாவில் வரும் மதம் சார்ந்த கருத்துகளில் பிரச்சினை என்னவென்றால் அது
தமிழகத்தில் மட்டும் காணப்படும் தக்கையான ஹிந்து வெறுப்பு நாத்திகம் என்பதுதான். படத்தில் ரஜினி அதாவது ‘காலா’ கடவுள் நம்பிக்கையற்றவராக காண்பிக்கப்படவில்லை. ஹிந்துமத நம்பிக்கையற்றவராகத்தான் காட்டப்படுகிறார். முதலில் வரும் பாடல் காட்சியில் ரஜினி நமாஸ் செய்வது தெளிவாகக் காட்டப்படுகிறது. அதேபோல் பின்னர் வில்லனிடம் பேசும்போதும் “குதா…” என்று தொடங்கும் வசனத்தைக்
கூறுகிறார். படத்தில் பல ஹிந்து கதாபாத்திரங்கள் கழுத்தில்
இஸ்லாமியபாணி தாயத்தை அணிந்துள்ளனர். ரஞ்சித் முன்வைக்கும் போலி
பகுத்தறிவுதான் படத்தை கேலிக்குரியதாக்குகிறது.

திரைப்படத்தில்
எங்கெல்லாம் ஹிந்து மதத்தை சிறுமை செய்ய முடியுமோ அங்கெல்லாம்
சிறுமை செய்துள்ளார். சில உதாரணங்களை பார்க்கலாம்.
1. படத்தில் வரும் எதிர்மறை கதாபாத்திரங்கள் அனைவரும் நெற்றியில் ஆஞ்சநேயர்
குங்குமம் என்று தமிழகத்தில் அறியப்படும் செந்தூரத்தை அணிந்துள்ளனர். செந்தூரம் என்பது ஆஞ்சநேய பக்தர்கள் அணியும் சின்னம். அது ஹிந்து இயக்கத்தவர்கள் மட்டுமே அணியும் சின்னம் அல்ல. நெல்லையில் 90% ஹிந்துக்கள் நெற்றியில் இது
இருக்கும். உபயம்: கெட்வெல் ஆஞ்சநேயர். ஆனால் இத்திரைப்படம் செந்தூரத்தை ஏதோ ரவுடிகளின் சின்னம் என்பதுபோல சித்தரித்துள்ளனர். இதே இடத்தில் இன்னொரு விஷயத்தையும் கவனிக்க வேண்டும். காலாவின் முன்னாள் காதலி நீங்கலாக அனைத்து இஸ்லாமிய கதாபாத்திரங்களும்
இஸ்லாமிய சின்னங்களை அணிந்துள்ளனர். ஜீன்ஸ் அணிந்துள்ள இஸ்லாமிய
யுவதி கூட தலையை ஹிஜாபால் மறைத்துள்ளார். ஒரு சின்னத்தைக் கேவலப்படுத்துதல்
அதற்கெதிராக மற்றொரு சின்னத்தைப் புனிதப்படுத்துதல் என்னும் அற்ப பரப்பியல்
விளையாட்டு இது. இரு சமூகங்களையும் பிரிக்கும் சூழ்ச்சி என்றுகூட
கூறலாம்.
2. இதேபோல் வில்லன் தொடர்ந்து தனது
தரப்பை நியாயப்படுத்த கீதையின் வசனங்களைச் சொல்கிறார். “கிருஷ்ணர் ஏற்கெனவே கூறினார்….”, “போரில்
கிருஷ்ணன் செய்ததுதான்…” என்றெல்லாம் தனது தவறை
நியாயப்படுத்துகிறார். ஏனைய புனித நூல்கள் போரைக்
குறித்து சொன்னவற்றை வசனமாக்கும் துணிச்சல் யாருக்கும் இல்லை. இவ்வாறு வெறுப்பை வளர்க்க அவற்றைப் பயன்படுத்த வேண்டும் என்பதல்ல நம் கருத்து.
3. ‘ராவணகாவியம்’, ‘அசுரன்’ என்ற அழைப்பு ஆகியவற்றைக் காட்டி, இறுதிக் காட்சி வன்முறை
வெறியாட்டத்தில் பின்னணியாக ராமகாதையின் வரிகளை ஓடவிட்டிருப்பது மற்றொரு கீழ்மை.
4. காலாவின் போராட்டத்தில் இஸ்லாமியர் கலந்துகொள்கிறார்கள். வெள்ளை உடை அணிந்த பெந்தகோஸ்தே ஊழியர்கள் கலந்து கொள்கிறார்கள். ஆனால் ஹிந்துக்கள், அர்ச்சகர்கள் யாரும் கலந்து
கொள்ளவில்லை. ஹிந்து இயக்கங்கள் அதற்கு எதிராகவும் இருக்கின்றன. எதற்கு இத்தகைய ஒரு பிரித்தாளும் சூழ்ச்சி?
5. ‘காலா’ என்னும் பெயரே வடமொழி மூலத்தைக் கொண்டது. வேதத்தில் அச்சொல் வருகிறது. ஸ்ரீராமனை ‘காலாம்போதர… ’ என மந்திர நூல்கள்
வர்ணிக்கின்றன. (அதாவது கார்மேகத்தின் வர்ணம்
கொண்டவன் என்று.) இருப்பினும் இவை அனைத்தையும்
ஹிந்து மதத்திற்கு எதிராகத் திருப்பி போலி பரப்புரை உரையாடல்களை உருவாக்குகிறார்
இயக்குநர்.
6. ஆஞ்சநேயர் குங்குமத்தை மட்டும் அல்ல. ஆஞ்சநேயரையும்
கீழ்மைப்படுத்தும் விதமான காட்சிகள் உண்டு. இறுதிக் காட்சிகளில் வரும்
வில்லனின் உடல்மொழியையும் அந்தக் கதாபாத்திரம் பயன்படுத்தும் கதையை ஒத்த
ஆயுதத்தையும் பார்த்தால் இது புரியும்.
7. வில்லனின் நிறுவனத்தின் பெயர் ‘Manu Builders’. இதற்கு நான் விளக்கவுரை தரவேண்டியது இல்லை.
8. அந்தண வெறுப்பு இல்லாமல் இருந்தால் எப்படி? ஆகவே வில்லனின் பெயரில் சித்பவன் அந்தணர் துணைப்பெயரான அய்யங்கர்
இணைக்கப்பட்டுள்ளது.
ஏன் ஒரு குறிப்பிட்ட மதத்தின் மீது இத்தனை காழ்ப்புணர்ச்சி? சரி, ஏனோ காழ்ப்புணர்ச்சி என்று வைத்துக்கொள்வோம். ஆனால் இதற்கு மாற்றாக இயக்குநர் எதை வைக்கிறார்?
அ. படம் முழுவதும் புத்தர் சிலைகள் வருகின்றன. இயக்குநருக்கும்
அறிவுஜீவிகளுக்கும் தெரியாத விஷயம் என்னவென்றால் பௌத்தம் ஜாதி அமைப்பை ஏற்கிறது
என்பதுதான். லஸிதி வஸ்தார சூத்திரத்தில் போதி சத்துவர் அந்தண/சத்ரிய உயர்குலத்தில்தான் பிறக்க முடியும் என்று தெளிவாகக் கூறப்பட்டுள்ளது. Y.Krishnan எழுதிய ‘Buddhism and the caste system’
என்னும் கட்டுரையை (Journal of the International Association of
Buddhist studies vol.a. Number 1) வாசித்தால் தலை சுற்றும். வைதீக ஹிந்து மதப்பிரிவுகளில் இரு பிறப்பாளர் அல்லாதவர்களுக்கு மோக்ஷ உபாயமாக
புராணங்கள் கூறப்பட்டுள்ளன. தொல் பௌத்தத்தில் அப்படியான
வழிமுறை கூட இல்லை. திரு.அம்பேத்கருக்கு ஓரளவிற்கு இது
தெரியும். அதனால்தான் அவர் ஒரு புது பௌத்த பிரிவை உருவாக்கினார். ‘நவயானா’ என்ற பெயரில் திரு.அம்பேத்கர் பௌத்தத்தின் ஆதாரக் கொள்கையான கர்மாவையும் மறுபிறப்பையும்
நிராகரித்தார். (இவற்றை ஏற்றுக்கொண்டால்
ஜாதியையும் ஏற்றுக்கொள்ள வேண்டும்.) இவை இல்லாத ஒரு பௌத்தம் பௌத்த
மதமே அல்ல என்பது செவ்வியல் பௌத்தர்கள் மற்றும் ஆய்வாளர்களின்
கருத்து. இதைப்பற்றி எல்லாம் இயக்குநர் கவலைப்பட்டதாகத்
தெரியவில்லை.
ஆ. இதைத் தவிர திரு.அம்பேத்கரின் உருவச்சிலையும், ஈ.வே.ரா.வின் உருவச்சிலையும் படம்
முழுக்கக் காட்டப்படுகின்றன. இஸ்லாம் குறித்த திரு.அம்பேத்கரின் கருத்து என்ன, ஏன் அவர் இந்திய ராணுவத்தில்
ஹிந்துக்கள் எண்ணிக்கை குறையக் கூடாது என்றார், இஸ்லாமிய அரசியலுக்கும் ஜனநாயக அமைப்பிற்கும் இடையேயான முரண் குறித்த திரு.அம்பேத்கரின் வாதம் முதலியவற்றை இயக்குநர் வசதியாக மறந்துவிட்டார்போல. (‘ஹிந்துத்துவ அம்பேத்கர்’ நூலை ஏனையோர் வாசிக்கலாம்.) பட்டியல்
இனத்தவர் மற்றும் இஸ்லாமியர் குறித்த ஈ.வே.ரா.வின் கருத்தை நான் கூறவேண்டிய
தேவை இல்லை.
காலாவின் குலதெய்வம் காலாச்சாமிதானே. எனவே ஹிந்துக்களின் ‘சிறுதெய்வ வழிபாடு’ ஏற்றுக்கொள்ளப்படுகிறதே என்ற
கேள்வி எழும். இதிலும் ஒரு விஷமம் உண்டு. சமுத்திரக்கனி காலாச்சாமி பிரசாதம் என்று கூறி காலாவை கள் அருந்தச் செய்கிறார். பின்னர் காலாவின் மனைவியும் மகனும் கொல்லப்படும்போது காலாவே தான்
கள்ளுண்டதனால்தான் அதனைத் தடுக்க முடியாமல் போனது என்கிறார். நுட்பமாகச் சொல்லப்படும் செய்தி என்ன? ஹிந்து மத எதிர்ப்பாளர்களும்
மிஷனரிகளும் சிறு தெய்வ வழிபாட்டை முன்னெடுப்பதற்கு முக்கியமான காரணம்
என்னவென்றால் சிறு தெய்வ வழிபாடுகளில் இத்தகைய விஷமங்களைச் செய்யலாம் என்பதுதான். மறைமுகமாக குறுதெய்வங்களை வழிபடுவதால் அபாயமே உண்டு என்பது அல்லவா படம்
சொல்லும் செய்தி?
குழந்தைகளை போராட்டக்களத்திற்குக் கொண்டுவருவது என்னும் கண்டிக்கத்தக்க
வழக்கம் சில ஆண்டுகளுக்கு முன் ஐஐடி ஈ.வெ.ரா. வாசக வட்டம் பிரச்சினையில்
தொடங்கியது. இதனை அப்போதே கவிஞர் தாமரை போன்றவர்கள் கூட
கண்டித்தனர். இன்று இது அனைத்து சமூக விரோத சக்திகளும்
பயன்படுத்தும் தந்திரமாக மாறியுள்ளது.
இத்தகைய நிலமோசடி விஷயங்களில் சாதாரணமாக பெரும்பங்கு வகிக்கும் அரசு சாரா
நிறுவனங்களையும் (NGO) ஆட்சியாளர் தரப்பையும் (அப்பகுதி ச.ம.உ) மிக மெலிதாகதான் கண்டிக்கிறார்.
நாஞ்சில் நாடனின் ‘எட்டு திக்கும் மதயானை’ தொடங்கி ஜெயமோகனின் ‘புறப்பாடு’ வரை பல படைப்புகளிலும் சொல்லப்பட்டிருக்கும் தாராவி ஜாதிப் பிரச்சினைகள் ஆக மொத்தம் ஒரு வரியே இந்தப் படத்தில்
வருகிறது. இந்தப் பிரச்சினையைக் குறித்தெல்லாம் பேசாமல் எத்தகைய
சமூகநீதி திரைப்படத்தை இயக்குநர் எடுத்திருக்கிறார் என்று புரியவில்லை.
ஹிந்து மதத்தை திரைப்படங்களில் சிறுமைப்படுத்த முயல்வது புதிது ஒன்றும் இல்லை. இத்தகைய முயற்சிகளுக்கு ஹிந்துக்கள் என்றும் அறிவுசார் தளத்தில் மட்டுமே
எதிர்வினையாற்றியுள்ளனர். இனியும் அப்படித்தான். ஆனால் இத்தகைய திரைப்படங்கள் ஒரு சில சிறுபான்மையினரையும், விளிம்பு நிலை மக்களையும் தவறாக வழிநடத்தி தனிமைப்படுத்தி அவர்களின்
வளர்ச்சியைத் தடுத்துவிடுமோ என்பதுதான் நம் கவலை. ‘மெட்ராஸ்’ திரைப்படத்தில் நாம் கண்டது திரைக்கலையில் புதிய
அழகியலை, ஆவணப்படுத்தப்படாததை ஆவணப்படுத்திய நம்பிக்கை நட்சத்திரமான
ரஞ்சித்தை. ஆனால் காலாவில் இருப்பது வெறுப்பின் தேய்வழக்கை
உமிழும் ஒருவர்தான். தவறான சித்தாந்த ரஞ்சித் கலையை
பலிவாங்கிவிட்டார்.

Posted on by — Leave a comment

சில பயணங்கள் சில பதிவுகள் – 10 – சுப்பு

தமிழ்வாணனின் கண்ணாடி
 1967 தேர்தல்தான் என்னுடைய அரசியல் வாழ்க்கையின் தொடக்கம். 1971 தேர்தலில் நான் முழு மூச்சில் ஈடுபட்டேன். அரசியல் என்னை பாதித்தது. நானும் என் அளவில் நடப்பு
அரசியலை பாதித்தேன். ஆகவே அந்தக் காலகட்டத்தின்
அரசியல் பின்னணியைப் பற்றி கொஞ்சம் எழுதுகிறேன்.
விடுதலை பெற்ற நாளிலிருந்து ஆட்சி அதிகாரத்தை பங்கு போடாமல் அனுபவித்து வந்த
காங்கிரஸ்காரர்களுக்கு 1967 தேர்தலில் பலத்த அடி விழுந்தது. 
தமிழகத்தில் காங்கிரஸ் ஆட்சியை இழந்தது ஒரு பரிதாபமான காட்சி. அன்றைய முதலமைச்சராக இருந்த பக்தவத்சலம் அவர்கள் வீட்டில் அன்று நிலவிய
அசாதாரண சூழ்நிலை பதிவு செய்யப்பட்டுள்ளது. 
பக்தவத்சலத்தின் வீட்டில் அன்றைய காவல்துறைத் தலைவர் அருள் இருந்திருக்கிறார். முதல்வரும் அவரும் வானொலிச் செய்திகளைக் கேட்டவண்ணம் இருக்க, “எப்படியும் காங்கிரஸ்தான் ஜெயிக்கும், கவலைப்பட வேண்டாம்” என்று தொடர்ந்து அருள் சொல்லியிருக்கிறார்.
நேரம் ஆக ஆக திமுக கூட்டணியின் அமோக வெற்றி நிச்சயம் ஆகிவிட்டது. அருள் என்ன சொல்கிறார் என்று முதல்வர் அருளைத் தேட, அருள் அந்த அறையிலேயே இல்லை. அறையை விட்டு வெளியே வந்த முதல்வர்
காவலுக்கிருந்த போலீஸ்காரர்களும் இல்லை என்பதை
அறிந்து அதிர்ச்சியடைந்தார். ஒரே ஒரு போலீஸ்காரர் மட்டும்
பாக்கி.
அவரிடம் விசாரித்தபோது அருள் அண்ணாதுரை வீட்டிற்குப் போயிருக்கிறார் என்றும்
மற்ற போலீஸ்காரர்கள் எப்பவோ போய்விட்டார்கள் என்றும் விசுவாசியான தான் மட்டும்
தங்கியிருப்பதாகவும் அந்த போலீஸ்காரர் கூறினார்.
– என்கிறது அந்தப் பதிவு.
ஒரிசா மாநிலத்தின் புவனேஸ்வர் நகரத்தில் காங்கிரஸ் கட்சிக்கு ஆதரவாகப்
பேசினார் பிரதமர் இந்திரா காந்தி. கூட்டத்தில் கலவரம் ஏற்பட்டு
கல்வீச்சு நடந்தது. அதில் இந்திரா காந்தியின் மூக்கு உடைபட்டது.
தேர்தல் முடிவுகள் அறிவிக்கப்பட்டபோது தமிழ்நாடு உட்பட ஆறு மாநிலங்களில்
காங்கிரஸ் அதிகாரத்தை இழந்தது. இருந்தாலும் பாராளுமன்றத்
தொகுதிகளில் கிடைத்த வெற்றியின் காரணமாக மத்தியில் காங்கிரஸ் ஆட்சி நீடித்தது. இந்திரா காந்தி பிரதமராக நீடித்தார். மொரார்ஜி தேசாய் துணைப்
பிரதமராக இருந்தார். இது ஒரு தற்காலிகமான ஏற்பாடுதான். இருவருக்கும் இடையே இருந்த பூசல் வெளிப்படவில்லை என்றாலும் அது சமயம்
வருவதற்காகக் காத்திருந்தது.
இந்தியக் குடியரசுத் தலைவராக இருந்த ஜாகிர் உசேன் காலமானதை ஒட்டி (மே 1969) புதிய குடியரசுத் தலைவரைத்
தேர்ந்தெடுக்க வேண்டிய அவசியம் ஏற்பட்டது. காங்கிரஸ் கட்சியின் உயர்மட்டக்
குழு நிஜலிங்கப்பா தலைமையில் பெங்களூரில் கூடி சஞ்சீவ ரெட்டியை வேட்பாளராக
பரிந்துரை செய்தது. ஆனால் பிரதமர் இந்திரா காந்தி கட்சியின் முடிவுக்கு
எதிராகச் செயல்பட்டார். வி.வி. கிரி வேட்பாளராக அறிவிக்கப்பட்டு அதற்கு ஆதரவாக
இந்திரா காந்தியும் அவர்களுடைய சகாக்களும் களத்தில் இறங்கினர். முடிவில் வி.வி. கிரி வெற்றி பெற்றார். இந்திரா காந்தி மீது காங்கிரஸ் கட்சி ஒழுங்கு நடவடிக்கை எடுத்தது. ஸ்தாபன காங்கிரஸ் என்றும் இந்திரா காங்கிரஸ் என்றும் கட்சி இரண்டாகப் பிளந்தது.
தன்னுடைய பிரதமர் பதவியைத் தக்கவைத்துக் கொள்வதற்காகவும் பிராபல்யத்தை
அதிகப்படுத்திக் கொள்வதற்காகவும் இந்திரா காந்தி சில முற்போக்கு நடவடிக்கைகளை
எடுத்தார். தனியார் வசம் இருந்த பதினான்கு வங்கிகளை நாட்டுடைமை
ஆக்கினார். மன்னர்களுக்கு அளிக்கப்பட்டு வந்த மானியத்தை ரத்து
செய்வதாக ஆணையிட்டார். 
மன்னர் மானிய ரத்து தொடர்பான மசோதா மாநிலங்களவையில் ஓட்டுக்கு விடப்பட்டது. தீர்மானத்தை ஆதரிக்க வேண்டும் என்பது திமுகவின் அதிகாரபூர்வமான முடிவு, ஆனால் திமுக உறுப்பினரான நடிகர் எஸ்.எஸ். ராஜேந்திரனுக்கு சரியான நேரத்தில் அஜீரணம் ஏற்பட்டு அவர் வாக்கெடுப்பில்
கலந்து கொள்ளாமல் பாத்ரூமிற்குச் சென்றுவிட்டார். அதன் விளைவு, அரசு மசோதா தோல்வியடைந்தது. ஆட்சி கவிழ்ந்தது. தேர்தல் வந்தது.
இந்த நேரத்தில் தமிழக முதல்வராக இருந்த கருணாநிதி சாமர்த்தியமாக ஒரு வேலை
செய்தார். தமிழ்நாடு சட்டமன்றம் கலைக்கப்பட்டு தமிழ்நாட்டைப்
பொருத்தவரை நாடாளுமன்றத்தோடு சட்டமன்றத்துக்கும் தேர்தல் நடத்தப்பட்டது. ராஜாஜியின் சுதந்திரா கட்சியும் காமராஜரின் ஸ்தாபன காங்கிரஸும் கை கோர்த்துக்கொண்டன. எதிரணியில் இந்திரா காங்கிரஸும் திமுகவும். ஜனநாயகக் கூட்டணி என்று அழைக்கப்பட்ட காமராஜ் தலைமையிலான அணிக்கு பிரசார
பீரங்கியாகச் செயல்பட்டார் துக்ளக் இதழின் ஆசிரியர் சோ. ராமசாமி. அரசியல் இதழான துக்ளக்கின் வரலாற்றில் இதை ஒரு
திருப்புமுனை என்றே சொல்லலாம்.
தேர்தல் பிரசாரத்தின்போது சென்னை தி.நகர் திருமலைப் பிள்ளை தெருவில்
உள்ள காமராஜ் வீட்டை புகைப்படம் எடுத்து போஸ்டர் ஆக்கி ஒட்டினார்கள் திமுகவினர். அந்த போஸ்டரில் இருந்த வாசகம் “சோலை நடுவே வாழ்கிற சோசலிஸ பிதா” என்று சொல்லி காமராஜர் வசதியாக வாழ்வதாக குற்றம் சாட்டியிருந்தது.
உண்மையில் அது காமராஜருக்கு சொந்தமான வீடு அல்ல, வாடகை வீடுதான். அந்த வீட்டை காமராஜருக்கு சொந்தமாக்கிவிட பலமுறை பலர் முயற்சித்தும் காமராஜ் அதை
ஏற்றுக்கொள்ளவில்லை என்பதுதான் உண்மை.
இருபது ஆண்டுகாலம் ஆட்சி அதிகாரத்தில் இருந்த காமராஜின் நிலை இதுதான். அவருடைய அமைச்சரவையில் பங்கு பெற்ற கக்கன் நிலைமையோ இதைவிட மோசம். 1971 தேர்தலில் கக்கனுக்காக வேலை செய்தவர் மயிலாப்பூரைச் சேர்ந்த திருஞானம். அவர் எழுதுகிறார். 
“1971ல் நான் தென் சென்னை பகுதியில் இளைஞர் காங்கிரஸ் (ஸ்தாபனம்) அமைப்பாளராக இருந்தேன். என் வீட்டிற்கு அருகில் உள்ள அஜந்தா ஓட்டலுக்கு எதிரே முன்னாள் அமைச்சர்
கக்கன் வாடகை வீட்டில் குடியிருந்தார். அந்த வீட்டின் வாடகை ரூபாய்
நூற்று ஐம்பது. 
சொந்தக் கார் இல்லாத கக்கன் ஶ்ரீபெரும்புதூர் பாராளுமன்றத் தொகுதிக்கு
வேட்புமனு தாக்கல் செய்ய மீட்டர் போட்ட டாக்சி எடுத்துக்கொண்டுதான் போனார். அவருக்கும் அவருக்காக தேர்தல் வேலை செய்த யாருக்கும் கார் வசதியில்லை. இது எனக்கு சங்கடமாக இருந்தது.
இராயப்பேட்டையில் மாலி மோட்டார்ஸ் உரிமையாளர் ராஜகோபாலய்யர் என்பவர்
சுதந்திராக் கட்சியின் ஆதரவாளராக இருந்தார். அவரிடம் பேசி கக்கனுடைய தேர்தல்
வேலைகளுக்காக கார் கொடுத்து உதவ வேண்டும் என்று கேட்டேன். அவரும் மகிழ்ச்சியோடு சம்மதித்து தன்னுடைய செலவிலேயே பெட்ரோல் போட்டு டிரைவர்
சம்பளமும் கொடுத்து மூன்று கார்களை கொடுப்பதாகச் சொல்லிவிட்டார். 
ஆனால் இந்த உதவியை நிறைவேற்றிக்கொள்ள முடியாமல் ஒரு தடங்கல் ஏற்பட்டது. 
ராஜகோபாலய்யர் சொன்னதை கக்கனிடம் சொன்னபோது இப்படியெல்லாம் உதவி கேட்டு
வாங்கிவிட்டால் நாளைக்கு பதிலுக்கு நாம ஏதாவது செய்ய வேண்டிவரும். ஆகவே இந்த விவகாரமே வேண்டாம் என்று மறுத்துவிட்டார். பிறகு அந்தத் தொகுதியிலே பொறுப்பாளர்களாக இருப்பவர்களுக்கு இரண்டு கார்
ஏற்பாடு செய்துகொடுத்தோம். இந்தத் தகவலை கக்கனுடைய
பார்வைக்கு வராமல் மறைத்துவிட்டோம்.
– என்கிறார் இன்றைய பத்திரிகையாளர் திருஞானம்.
கருணாநிதியின் ஆட்சிக்குக் காவலராக தன்னை அறிவித்துக்கொண்ட ஈ.வெ.ரா இந்த சமயத்தில் சேலத்தில் ஒரு ஊர்வலம் நடத்தினார். அந்த ஊர்வலத்தில் ராமர் படத்திற்கு செருப்பு மாலை போடப்பட்டது. இந்து தெய்வங்களை இழிவுபடுத்தும் நிகழ்ச்சி நடந்தது. ஊர்வலக் காட்சிகளை துக்ளக் இதழ் புகைப்படமாக வெளியிட்டது.
சேலம் ஊர்வலம் தொடர்பாக ஈ.வெ.ரா மீது நடவடிக்கை எடுக்கவேண்டிய கருணாநிதி அரசு, தலைகீழாகச் செயல்பட்டது. குற்றம் செய்தவர்கள் மீது நடவடிக்கை
இல்லை, ஆனால் துக்ளக் இதழ் தடை செய்யப்பட்டது. இதைக் கண்டித்து காங்கிரஸ் ஆதரவாளர்கள், நடுத்தர வர்க்கத்தினர்
மத்தியில் எழுச்சி ஏற்பட்டது. சென்னையில் தடை செய்யப்பட்ட
துக்ளக் இதழை எடுத்துக்கொண்டு மாணவர்கள் போலீஸ் கமிஷனர் அலுவலகம் முன் ஆர்ப்பாட்டம்
நடத்தினார்கள்.
கருணாநிதி அரசின் நடவடிக்கையைக் கண்டித்து சென்னை தி.நகரில் ஒரு பொதுக் கூட்டம் நடந்தது. கல்யாண மண்டபத்தில் நடந்த
கூட்டத்திற்கு ஆயிரக்கணக்கானோர் வந்துவிட்டதால் கூட்டத்திற்கு வெளியேயும்
வீதிகளிலும் மக்கள் வெள்ளமாக இருந்தது. பனகல் பார்க் தொடங்கி தி.நகர் பஸ் நிலையம் வரை ஜனக் கூட்டம்.
இந்தக் கூட்டத்திற்கு நான் போயிருந்தேன். அரசுக்கு எதிர்ப்பாக ஆரவாரமான
பேச்சுகள், மேடையில். ஆனால் என் புத்தி வேறு விதமாக
யோசித்துக் கொண்டிருந்தது. என்னுடைய யோசனை மேடையில் இருந்த
எழுத்தாளர் தமிழ்வாணன் பற்றியது. அவர் அந்த மேடையிலும் கறுப்புக்
கண்ணாடி அணிந்திருந்தார். என்னுடைய சந்தேகம், நெடுநாள் சந்தேகம் தமிழ்வாணன் அழகிற்காக கறுப்புக் கண்ணாடி அணிகிறாரா அல்லது
தன்னுடைய பார்வைக் குறைபாட்டை மறைப்பதற்காக கறுப்புக் கண்ணாடி அணிகிறாரா என்பதுதான்.
கூட்டம் முடிந்து கலைந்து போக ஆரம்பித்த வேளையில் நான் தமிழ்வாணனை நெருங்கி
அவர் சட்டையைப் பிடித்து இழுத்தேன்.
கோபமாகத் திரும்பிய அவர் ‘என்ன?’ என்று கேட்டார். ‘உங்களுக்கு கண்ணு தெரியுமா
தெரியாதா?’ என்று கேட்டேன். அவர் முகத்திலிருந்த உஷ்ணம் அதிகமாகியது. கண்ணாடியைக் கழற்றினார், கண்களைக் காட்டினார். அவருடைய பார்வை நன்றாகத்தான்
இருக்கிறது என்பதை நான் உறுதி செய்வதற்குள் கூட்டம் எங்களைப் பிரித்துவிட்டது…
(தொடரும்)

Posted on by — Leave a comment

மேலை அல்லது கல்யாணி சாளுக்கியர் சிற்ப-ஆலய கலை எழில் வரலாறு | அரவக்கோன்

வாதாபி சாளுக்கியர் ஆட்சியை முடிவுக்குக் கொண்டுவந்தவன் ராஷ்டிரகூட அரசன் தந்திதுர்க்கன். இருநூறு ஆண்டுகளுக்குப் பின்னர் (பொ.பி. 972-73) மீண்டும் சாளுக்கிய ஆட்சி புத்துயிர் பெற்றது. அதுவரை சாளுக்கிய அரசர்கள் ராஷ்டிரகூட ஆட்சியில் குறுநில மன்னர் நிலையில் இருந்தனர். ராஷ்டிரகூட அரச வம்சத்தின் கடைசி மன்னன் இரண்டாம் கரகனை இரண்டாம் தைலபன் போரில் வென்றான். கரகன் போரில் இறந்துபோனான். அப்போது நிலைகொண்ட சாளுக்கிய ஆட்சி அடுத்த இருநூறு ஆண்டுகள் வலிமையுடன் இருந்தது. சாளுக்கிய அரசன் முதலாம் சோமேஸ்வரன் (பொ.பி. 1042-1068) கல்யாணி (கல்யாணபுரம்) என்னும் நகரை நிர்மாணித்து அதைத் தனது தலைநகராகக் கொண்டு ஆட்சி செய்தமையால் கல்யாணி சாளுக்கியர் என்றும் அழைக்கப் படுகிறார்கள். ஆனால் அந்த இருநூறு ஆண்டுகளும் சோழர்களுடனும், வேங்கி சாளுக்கியருடனும் தொடர்ந்து போர்கள் நிகழ்ந்தவாறே இருந்தன. பொ.பி. 12ஆம் நூற்றாண்டில் ஹொய்சாள மன்னனால் முற்றிலும் அழிந்து போனது சாளுக்கியர் ஆட்சி.
ஆலயக் கட்டடக்
கலை
பொ.பி. 11-12ம் நூற்றாண்டுகளில் மேலை சாளுக்கியர் ஆட்சியில் அணிகலன்கள் அதிகம் கொண்ட ஒரு சிற்பப்பாணி துங்கபத்திரை நதிப்பகுதியில் (இப்போதைய வடக்கு கர்நாடகப் பகுதியில்) அறிமுகமானது. ஆலயங்கள் தொடர்ச்சியாக உருவாகத் தொடங்கின. தொழிற்சாலைபோலச் சிற்பிகள் இடைவிடாது படைப்புத் தொழிலில் ஈடுபடுத்தப்பட்டனர். போர்கள் இதற்கு எந்தவிதமான இடையூறும் உண்டாக்கவில்லை. இந்த ஆலயங்கள் முன்னரே இருந்த திராவிட, நாகர, வேசர பாணியில் பல்வேறு கட்டமைப்பு அளவுகளில் கட்டப்பட்டன.

இப்போது நினைவுச் சின்னங்களாக எஞ்சியிருக்கும் ஆலயங்கள் அந்தக் கட்டடக் கலைப் பாணியைக் கூறுகின்றன. இவற்றில் குறிப்பிடப்பட வேண்டிய ஆலயங்களாவன: கொப்பில் மாவட்டத்தில் இடக்கியில் உள்ள மஹாதேவ
ஆலயம். கதக் மாவட்டத்தில் லகுண்டியில் உள்ள காசிவிஸ்வேஸ்வரர்
ஆலயம். பெல்லாரி மாவட்டத்தில் குருவட்டியில் உள்ள மல்லிகார்ஜுனர்
ஆலயம். தவளகிரி மாவட்டத்தில் பெகாலியில் உள்ள கல்லேஸ்வரர்
ஆலயம் (Gallaeswarar). சிமோகா மாவட்டத்தில் பல்லகவி நகரில் உள்ள சரஸ்வதி
ஆலயம், தம்பில் நகரில் உள்ள தொட்டபாசப்பா
ஆலயம் என்று சிற்ப முதிர்ச்சி கொண்ட ஆலயங்களும் உள்ளன. பெரும்பாலும் சிவனுக்கான ஆலயங்களே இவர்கள் ஆட்சியில் கட்டப்பட்டன. என்றாலும், எண்ணிக்கையில் குறைவாக திருமாலுக்கும் ஜைனமதத்திற்கும் ஆலயங்கள் எடுப்பிக்கப்பட்டன.
இன்றைய கர்நாடக தார்வாட், ஹவேரி, கதக் பகுதிகளில் பெரும் தொழிற்சாலைகள்போலச் சிற்பக்கூடங்கள் இயங்கின. இன்று நம்மிடையே மீதமிருக்கும் நினைவுச் சின்னங்களாக தோராயமாக ஐம்பது ஆலயங்கள் அதை நமக்குத்
தெரிவிக்கின்றன.
இந்தக் கட்டடப் பாணி கிழக்கில் பெல்லாரி, தெற்கில் மைசூர், வடக்கில் பீஜாப்பூர், பெல்காம் பகுதிகளிலும் பரவி விரிந்தது.
ஆலய கட்டட
அமைப்பில் உண்டான
புதிய வடிவமைப்புச்
சிந்தனை
பொதுவாக ஆலய அமைப்பு பழைய திராவிட வழியாகவே இருந்தபோதும் அதில் பல நூதனமும் தனித்தன்மை கூடியதுமான உத்திகள் புகுத்தப்பட்டன. இன்றளவும் கர்நாடகத்தில் ஆலயங்கள் இந்த விதமாகவே அமைக்கப்படுவது அதில் ஒன்று. கல்யாணி நகரம் இருந்த நிலப்பகுதிகளில் மட்டும்தான் நாகர பாணி ஆலயங்களை நாம் காண முடியும். வாதாபி சாளுக்கிய ஆட்சிக் காலத்தில் ஆலயங்கள் மக்கள் மிகுதியாக வாழ்ந்த வாதாபி, அய்ஹோளே, பட்டடக்கல் போன்ற நகரங்களில் உருவாயின. ஆயின் கல்யாணி சாளுக்கியரின் ஆட்சிக்காலத்தில் அவை சிதறி உருவாயின. இது அவர்கள் கடைப்பிடித்த ஊராட்சி முறையைச் சொல்கிறது. வாதாபி சாளுக்கிய ஆலயங்களைக் காட்டிலும் கல்யாணி சாளுக்கிய ஆலயங்களில் கருவறை மீதுள்ள கோபுரங்கள் அளவில் சிறியதாக, உயரம் குறைந்தவையாகக் காணப்படுகின்றன.
மேலை சாளுக்கியரின் ஆலய அமைப்புப் பாணி முதலாவது அந்த வம்சத்தின் ஆட்சி தொடங்கிய நூற்றாண்டின் முற்பகுதியிலும், இரண்டாவது பொ.பி. 11ம் நூற்றாண்டில் தொடங்கி பொ.பி. 1186ல் அவர்கள் வீழ்ச்சி அடைந்தது வரையிலும் என்பதாக இரு காலகட்டங்களில் பிரிக்கப்படுகின்றன.
      முதல்
காலகட்டத்தில் சாளுக்கியர்களின் மையப்பகுதி எனக் கருதப்படும் அய்ஹோளே, பாணசங்கரி, மஹாகூடம், கதக் பகுதிகளில் ஆலயங்கள் கட்டப்பட்டன. வளர்ந்து முதிர்ந்த சிற்ப உயர்வை இரண்டாம் காலகட்டத்தில் லகுண்டி பகுதியில் கட்டப்பட்ட ஆலயங்களில் காணலாம். அங்கிருந்து அந்தப் பாணி தெற்கு கர்நாடகத்தில் புகழுடன் ஆட்சி செய்த ஹொய்சாளர், இப்போதைய ஆந்திரப் பிரதேசத்தில் ஆட்சி செய்த காகதியர் காலத்து ஆலயங்களிலும் கலந்ததைக் காண முடிகிறது. ஹொய்சாள வம்ச ஆட்சியில் ஆலயம் எழுப்பியது சாளுக்கிய ஆட்சிக் காலத்து வழிவந்த சிற்பியரே என்பதை நமக்கு தெளிவாகச் சொல்கின்றன இவை.
ஆலய வளாகம்
– அடிப்படை ஆலய
அமைப்பு
மேலை சாளுக்கியரின் ஆலயத்தில் கருவறை, முன் மண்டபம், கோபுர சுற்றுவழி இம்மூன்றும் அமைந்துள்ள தரைதள வடிவம், கட்டடச் சிற்ப வழி, சிற்பங்களின் வடிவம் ஆகியவற்றைப் பற்றிப் பேசுவோம்.
ஆலயத்தின் வெளிப்புறச் சுவர்ப்பரப்பில் செதுக்கப்பட்ட புடைப்புச் சிற்பங்கள் அதன் தோற்றத்தைச் சார்ந்த வடிவத்தை முடிவு செய்தன. ஆலயங்கள் சதுரமான, செவ்வக அடுக்குகொண்ட, நட்சத்திர வடிவம் கூடிய என்பதாகப் பல்வேறு விதமாக அமைக்கப்பட்டன.
உருவம் சார்ந்த சிற்பங்கள் (மானுடர், விலங்கு, பறவை மற்றும் தாவரங்கள்) சிறிய அளவில் நெருக்கமாக கோபுரங்களிலும் அடித்தள அடுக்குகளிலும், தூண் கூரையைத் தாங்கும் பகுதியில் அமையும் பிறைகளிலும் நுணுக்கம் கொண்டவிதத்தில் சிற்பமாயின.
ஆலயங்களின்
வகைகள் அல்லது
பிரிவுகள்
சாளுக்கிய ஆலயங்கள் இரண்டு பிரிவுகளாக அமைந்துள்ளன. ஒன்று ‘த்விகுடா‘ எனப்படும் இரு கோபுரங்களும் தூண்கள் கூடிய ஒரு மண்டபமும் கொண்டது. மற்றது ‘ஏககூடா‘ எனப்படும் ஒரு கோபுரமும் தூண்கள் கூடிய மண்டபமும் கொண்டது. இந்த இருவித ஆலயங்களிலும் மைய மண்டபத்துக்கு ஒன்றுக்கும் மேற்பட்ட பக்க நுழைவாயில்கள் உண்டு. இந்த ஆலயங்கள் தெற்கு, வடக்கு பாணி ஆலய அமைப்பு இரண்டையும் உள்ளடக்கியவை. மைய ஆலயம், சிற்றாலயங்கள் இவற்றின் ஒட்டுமொத்த அமைப்பு வடக்கு சார்ந்ததாகவே இருந்தது. ஆலயங்கள் எப்போதும் கிழக்கு முகமாகவே நுழைவாயில் கொண்டவையாய் எழுப்பப்பட்டன.

கருவறையையும் மைய மண்டபத்தையும் மூடிய சிறு மண்டபத்தின் வழியாக பாதை ஒன்று இணைத்தது. பொதுவாக இங்கு கருவறைச் சுற்றுப்பாதை கிடையாது. (அதாவது கருவறையை வலமாகச் சுற்றிவரும் வழி.) மண்டபத்தைத் தாங்கிய கல்தூண்கள் உயரம் குறைந்ததாக இருந்ததால் தளத்திலிருந்து மேற்கூரை வரையிலான இடைவெளி குறைவாகவே இருந்தது. மண்டபத்தினுள் ஏறத்தாழ இருளே நிலவியது. விளக்கின் ஒளி கொண்டே மக்கள் நடமாட முடிந்தது.
பொ.பி. 11ம் நூற்றாண்டில் ஆலய அமைப்பு புதிய சிந்தனை கூடியதாக தோற்றம் பெற்றது. வாதாபி சாளுக்கியப் பாணியில் இடம் பெற்ற திராவிட அமைப்பைச் (பட்டடக்கல் பகுதியில் உள்ள விருபாட்சர் மல்லிகார்ஜுனர் ஆலயங்கள்போல) சார்ந்தும், அதில் நுழைந்த புதிய சிற்ப அமைப்பும் கொண்டிருந்தது. கர்நாடக சிற்பிகள் வட இந்திய (நாகர) ஆலய அமைப்பினால் ஈர்க்கப்பட்டு அதிலிருந்து சில வடிவமைப்புகளையும் இணைத்து ஆலயங்களை உருவாக்கினர்.
அப்போது ஆலயங்கள் உருவாக்க மாக்கல் (soap stone) வகை பாறை பயன்பாட்டுக்கு வந்தது. அது பின்னர் ஹொய்சாளர் ஆட்சியிலும் தொடர்ந்தது. இந்த வகைப் பாறை ஹவேரி, சவனுர், பியாட்கி மொடபெனுர் பகுதிகளில் ஏராளமாக உள்ளது. பாறைகளைப் பிளப்பதற்கு குறைந்த உழைப்பே போதுமானது. அதில் நுணுக்கமானதும் நெருக்கமானதுமான உருவங்களை எளிதில் சிற்பியால் உண்டாக்க முடிந்தது.
இந்த வகை அமைப்பு வழி மேலும் சில புதிய சிந்தனையுடன் பொ.பி. 12ம் நூற்றாண்டிலும் தொடர்ந்தது. சாளுக்கிய சிற்பிகள் திராவிட அமைப்பு கோபுரங்களின் அடுக்குகளை உயரத்தில் குறைத்து அவற்றின் எண்ணிக்கையைக் கூட்டினார்கள். தரையிலிருந்தே ஆலயம் படிப்படியாக சுற்றளவில் குறைந்து வந்து உச்சியில் கலசம் கொண்டு முடிந்தது. சுற்றுச் சுவர் கோபுரம் என்று தனியாக ஒன்று இருக்கவில்லை. வட்ட அடுக்குகள் ஒன்றன் மீது ஒன்று பொருத்தியவாறு உள்ள இதில் திராவிட அமைப்பு வெளிப்படையாகத் தெரியாது. பழையதும் புதியதுமான ஆலய அமைப்பு அடுத்தடுத்து இடம் பெற்றன. ஆயினும் அவை தனியாகவே இருந்தன. கலக்கவில்லை. சில ஆலயங்களில் இவை இணைக்கப்பட்டன. வேசர அல்லது கதம்ப சிகரம் என்று அவை அறியப்பட்டன.
நட்சத்திர
வடிவ ஆலய
அமைப்பு
இந்தக் காலகட்டத்தில் ஒரு புதிய வகை ஆலய அமைப்பு தோன்றியது. அதுதான் நட்சத்திர வடிவ ஆலயம். சவதியில் உள்ள திருமூர்த்தி ஆலயம், கோனூரில் உள்ள பரமேஸ்வர ஆலயம், ஹைகேசிங்கள்குடியில் உள்ள சௌரம்மா ஆலயம் இம்மூன்றிலும் இதைக் காணலாம். தடையற்ற பதினாறு முனைகளைக்கொண்ட நட்சத்திரத் தள அமைப்பு இந்தியாவில் வேறு எங்கும் இல்லை. வட இந்தியாவில் உள்ள நிலத்திலிருந்து உயர்த்திய மேடையில் எழுப்பப்பட்ட (‘பூமிஜா‘ வகை) ஆலயங்களில் 32 முனைகள் உண்டு. ஆனால், அவை தொடர்ச்சியானவை அல்ல. இடையிடையே வேறு வடிவங்களைக் கொண்டவை. பொ.பி. 13ம் நூற்றாண்டின் தொடக்கத்தில் முந்தைய நூற்றாண்டின் அமைப்பே பின்பற்றப்பட்டது. என்றாலும், வெறுமையான பகுதிகள் நெருக்கமான வடிவங்களால் நிரப்பப்பட்டன.
கல்யாணி நிலப்பகுதியில் (இன்றைய பீடார் மாவட்டம்) உருவான ஆலயங்கள் நாகர வடிவத்தில் உள்ளன. ஆலயத்தின் தரை அமைப்பு நட்சத்திர வடிவம் அல்லது செவ்வக அடுக்கு வடிவத்திலேயே உருவானது. இதனால் சுவர் புடைப்புத் தூண்களின் இரண்டு பக்கம் முழுவதுமாக வெளிப்பட்டது. கீழ்ப்பகுதி சதுரமானதும் இருபுறமும் ஒரே விதமான வடிவ சிற்பம்கூடியதுமாக உருவானது. இது ஏறத்தாழ மண்டபத்தைத் தாங்கும் தூண் போன்ற தோற்றத்தைக் கொடுத்தது.
அடிப்படைத்
தன்மைகள்
தூண்கள், நுழைவாயில் கதவுகள், தோரணங்கள், சுவரும் கூரையும் கூடுமிடத்து விளிம்பில் அமைந்த மாடங்கள், ஆலயத்தின் வெளிச் சுவர்ப்பரப்பில் இடம் பெற்ற தூண்கள், அவற்றுக்கு இடைப்பட்ட பிறைகள் போன்ற பகுதிகளில் நுணுக்கமும் அடர்த்தியும் கூடிய சிற்ப வேலைப்பாடுகள் செய்யப்பட்டன. தொலைவிலிருந்து காண்போருக்கு இவற்றின் வேறுபாடு ஒன்றும் தெரியாதபோதும், நெருங்கிப் பார்த்தால் நுண்ணிய மாற்றங்கள் சிற்ப அமைப்பில் தென்படுகின்றன. அவர்களது கற்பனை வளத்தை இதன் மூலம் அறிய முடிகிறது. தரைத்தள அடுக்குகளில் தொடரும் பல்வேறு வடிவங்களின் எழில், வரிசையான புரவி, யானை அவற்றை நடத்துவோர், நடனமங்கையர், இசைக் கருவிகளை ஒலிப்போர் என்று நெருக்கமாக ஆலயத்தின் நாற்புறமும் நிரப்பி உண்டாக்கி உள்ளனர்.
நுழைவாயிலின் மூன்று எல்லைகளிலும் பல அடுக்குகள் கொண்ட வடிவங்கள் உண்டாக்கப்பட்டன. அவை அடர்த்தியான சிற்பங்கள் கொண்டதாக அமைந்தன. கருவறைச் சுவர் ஒளி நுழையும் விதமாக துளைகள்கொண்ட பல வடிவ அமைப்புடன் சாளரங்கள் கூடியதாக அமைக்கப்பட்டது.
திராவிட வடிவச் சதுர அமைப்பில் சுவர்ப்பரப்பு தட்டையாகவே இருந்தது. சுவர் நெடுகிலும் சீரான இடைவெளியில் சுவரிலிருந்து வெளிப்படும் தூண்கள் தேசலான புடைப்பாகவே இருந்தன. அவற்றின் இடைவெளியில் புடைப்புச் சிலையாக அளவில் பெரிய ஒற்றை உருவம் சிற்பமாயிற்று. பின்னர் சுவர்ப்பரப்பு முழுவதும் நெருக்கமான உருவங்கள், வடிவங்கள் என்று விரிவாக்கம் பெற்றது.
மண்டபம், கூரை
மண்டபத்தின் கூரை, தட்டையாகவும் விரிந்த குடை போன்றும் இருவிதமான உத்தியில் உண்டாயின. கூரையில் உத்திரங்கள் குறுக்கு நெடுக்காகக் கூடும் இடத்தில் அவற்றைத் தாங்கும் விதமாக தூண்கள் நிறுவப்பட்டன. நான்கு தூண்களுக்கிடையில் காணப்படும் கவிகை மாடம் மிகுந்த வேலைப்பாடுகள் கொண்டது. அது சீராகக் குறைந்து செல்லும் பாறைவளையங்கள் அடுக்கப்பட்டதாக அமைந்துள்ளது. காரை, சுண்ணாம்பு எதுவும் இவற்றிற்கு பிடிப்பாகப் பயன்படுத்தப்படவில்லை. இதனால் சதுரப்பரப்பின் நான்கு செங்கோணத்திலும் உண்டாகும் முக்கோணப் பகுதிகள் நுணுக்கமான இலை, மலர் போன்ற பின்னிய வடிவங்களால் நிரப்பப்பட்டுள்ளன. தட்டையான சதுரக் கூரை சிறுசிறு சதுரப்பகுதிகளாகப் பிரிக்கப்பட்டு தாமரை மலர், அல்லது பறக்கும் வானுலக மாந்தர் போன்ற சிலைகளால் நிறைக்கப்பட்டன.
மண்டபத் தூண்
அகழ்ந்த குகையாயினும் ஆலயத்தில் எழும்பியதாயினும் மண்டபத்தூண் மிகுந்த அக்கறையும் ஈடுபாடும் கொண்டதாக உருவானது. அது பௌத்தம், ஜைனம், சைவம், வைஷ்ணவம் என்று அனைத்து ஆலயங்களிலும் முக்கிய இடம் பெற்றது. எளிமையாக ஒரு கூரையைத் தாங்கியதாகத் தொடங்கிய அது படிப்படியாக விரிவும் நுணுக்கமும் கூடியதாக அமைந்துள்ளதை மதுரையிலும் கும்பகோணத்திலும் உள்ள ஆலயங்களில் காணப்படும் நாயக்கர் காலத் தூண்கள் வரை இழை அறுகாமல் இருப்பதைக் காண முடியும்.
சாளுக்கியர் வழியில் அவை இரண்டு விதமான அடிப்படை வடிவம் கொண்டன. ஒன்று கனசதுர அடுக்குகள் கோணங்கள் மாறி மாறியும் அவற்றின் இடையிடையே உருளை வடிவமும் கொண்டவிதமாகவும், நிலத்திலிருந்து மேலெழும்பும் பகுதி கனசதுரமாக தூணைத் தாங்கும் விதமானதாகவும் ஒற்றைக்கல்லில் செதுக்கப்பட்டன. மற்றது கடைசல் முறையில் செய்யப்படும் மணி போன்ற உச்சியை உடையது. கடைசல் தூண்கள் மாக்கல்லால் ஆனவை. வளையங்கள் கீழிருந்து மேல் வரை ஏராளமானதாக அடுத்தடுத்து உண்டானவை. அவ்வகைத் தூண் பல துண்டுகளால் தொகுக்கப்பட்டது என்பது காண்போருக்குப் புலனாகாதது. முதலில் கூறியது வலுக்கூடியது. மண்டபத்தின் எடையைத் தாங்கக் கூடியது. கடையப்பட்ட தூண்களிலும் சிற்பிகள் பின்னர் நுணுக்கமான வேலைப்பாடுகளுடன் கூடிய சிற்பங்களைச் செதுக்கினார்கள். இந்த வகை தூண்கள் அதன் முதிர்ச்சியை கதக் நகரில் உள்ள த்ரிகூடேஸ்வர ஆலயத்தினுள் உள்ள சரஸ்வதி மண்டபத்தில் தொட்டதாக வல்லுநர்கள் குறிப்பிடுவர்.
உருவச் சிலைகள்
உருவங்கள் சார்ந்த சிற்பங்கள் தொடக்கத்தில் ராமாயணம், பாரதம், பாகவதம் போன்ற இதிகாசங்களிலிருந்து கதை சொல்லும் பாணியில் நிகழ்ச்சிகள் கொண்டதாக இடம் பெற்றன. பின்னர் கடவுளர் உருவங்கள் இடம்பெறத் தொடங்கின. நீண்ட பட்டையான சுற்றுச் சுவர் தளத்தில் முன்னவை அளவில் சிறியதான சிலைகளாய் இடத்தை அடைத்தபடி உண்டாயின. விலங்குகளில் யானையின் உருவம் மிகுதியாக இடம் பெற்றது. அடுத்ததாக இடம் பெற்றது புரவி.
இறை உருவங்கள் ஒரு விரைத்த தன்மையுடன் உறைந்த விதமாக மாற்றமின்றி மீண்டும் மீண்டும் சிற்பமாயின. முன்னர் அவற்றின் ஒரு நெகிழ்த்தன்மையும் தோற்றத்தில் மாற்றங்கள் கொண்டதுமான அணுகுமுறை காணப்பட்டது. இவற்றில் இப்போது உடை என்பது சில கோடுகளின் வழியாகவே காட்டப்பட்டது.

சிறுகோபுரங்கள்
பொ.பி. 11ம் நூற்றாண்டிற்குப் பின்னர் கட்டப்பட்ட ஆலயங்களில் சிறு கோபுரங்கள் இடம்பெறத் தொடங்கின. சுவர்ப்பரப்பில் இரு தூண்களுக்கு இடையே அவற்றை இணைப்பதாக, தூண் மண்டபத்துக்குக் கூரையைத் தொடும் இடத்தில், இவை அமைக்கப்பட்டன. திராவிட, நாகர பூமிஜா, வேசர வகை வடிவங்கள் அளவில் சிறியதாக மையம் கொண்டன. பூவேலைப்பாடுகள் அவற்றின் வெளிப்புறத்தை நிறைத்தன. தொகுப்பாகவும் நுணுக்கம் குறைந்ததாகவும் இருந்த அவை, இப்போது மெல்லியதாகவும் சிற்ப நுணுக்கம் கூடியதாகவும் முப்பரிமாணத் தன்மையுடனும் இடம் பெற்றன.
இவ்வகை சிறு கோபுரங்கள் வடக்கிலிருந்து தெற்கே பரவிய சிற்பப் பாணியை ஏற்று எழிலான சிற்பவடிவங்களை உள்ளடக்கியதாக விரிவடைந்தன. அலங்காரங்களும் அணிகலன்களும் வார்ப்பு வகையினின்றும் உளிகொண்டு செதுக்கியதாக மாறி ஆழமும் முப்பரிமாணமும் காட்டியவிதமாக இடம் பெற்றன.
பொ.பி. 11ம் நூற்றாண்டு சிறு கோபுரங்கள் தரைத்தளம், உச்சி, சிறு தூண்கள் வரிசை, கூரை ஆகியவற்றை உள்ளடக்கியதாகவும், பொ.பி. 12ம் நூற்றாண்டில் திராவிடபாணி வழியில் அடுக்குகள் கூடியவையாகவும் ஆலயங்களில் இடம் பெற்றன.
பொ.பி. 12ம் நூற்றாண்டில் சாளுக்கியரின் ஆட்சி முற்றிலுமாக முடிவுக்கு வந்தது. என்றபோதிலும் ஆலயக் கட்டட அமைப்புப்பாணி என்னும் சொத்து ஹொய்சாள வம்ச ஆட்சிக்காலத்திலும், பின்னர் பொ.பி. 15, 16ம் நூற்றாண்டுகளில் பேரரசாக விளங்கிய விஜயநகர வம்சத்தாலும் பாதுகாக்கப்பட்டுப் பயன்படுத்தப்பட்டது. சாளுக்கிய ஆட்சியிலும், பின்னர் வந்த ஹொய்சாள, விஜயநகரப் பேரரசின் ஆட்சிக்காலத்திலும் ஆலயங்களின் அருகே அமைந்த வெவ்வேறு அமைப்புடன் கூடிய படிக்கட்டுகள் கொண்ட குளங்கள் மிகவும் புகழ் பெற்றவை. அவை கல்யாணி என்றும் புஷ்கரணி என்றும் விளிக்கப்படுகின்றன.
Posted on by — Leave a comment

பூணூலில் தூக்குமாட்டிக்கொள்ளும் திராவிட இனவெறி | பி.ஆர். ஹரன்

(வலம் ஜூலை-2018 இதழுக்காக இந்தக் கட்டுரையை பி.ஆர்.ஹரன் தனது மறைவுக்கு இரண்டு நாள் முன்பாக அனுப்பியிருந்தார்) 
தமிழ் தலைமகன் என்கிற பெயரில் டுவிட்டரில் உலாவும் ஒருவர், கமல்ஹாசனிடம், “நீங்கள் படித்த நூலில் உங்களை மிகவும் பாதிப்பை உண்டாக்கிய நூல் எது கமல்ஹாசன் ஐயா?” என்று கேட்டிருந்தார்.
அதற்கு கமல்ஹாசன், “நான் தவிர்த்த நூல் ஒன்று இருக்கிறது, அது என்னை மிகவும் பாதித்த நூல், “பூணூல்”. அதனாலேயே அதைத் தவிர்த்தேன்” என்று பதில் சொல்லியிருந்தார்.
இந்தச் சிறிய சம்பாஷணையில் இரண்டு விஷயங்களைக் கவனிக்க வேண்டும். முதலாவதாகக் கவனிக்கப்பட வேண்டிய விஷயம் “தமிழறிவு”. “தமிழ் தலைமகன்” என்கிற பெயரில் உலா வருபவரின் தமிழறிவு பல்லிளிக்கின்றது. அவருடைய கேள்வியில் பிழைகள் இருக்கின்றன. அவருக்குப் பதிலளித்த தமிழ் கலைஞரோ, படிக்கும் நூலைப் பற்றிக் கேட்டால், அணியும் முப்புரி நூலைப் பற்றிப் பதிலளிக்கிறார். இவர் தன்னைக் கவிஞராக வேறு காட்டிக்கொள்பவர். இந்த மாதிரி சாதாரணமான ஒரு கேள்வியைக்கூட பிழையின்றிக் கேட்கத்தெரியாதவர்களும், சரியாகப் புரிந்துகொண்டு பதில் சொல்லத் தெரியாதவர்களும்தான் இன்று தமிழகத்தில் “தமிழ்” வளர்த்துக்கொண்டிருக்கிறார்கள்.
இரண்டாவதாகக் கவனிக்கப்பட வேண்டிய விஷயம் “இனவெறி”. சாதாரணமான தமிழ் நூல் பற்றிய கேள்விக்கு முப்புரிநூலை அசிங்கப்படுத்தும் விதமாகப் பதிலளித்து, தன்னுடைய தாழ்வு மனப்பான்மையையும், முட்டாள்தனத்தையும், அடையாள நெருக்கடியையும் ஒருங்கே வெளிக்காட்டிக் கொண்டுள்ளார் கமல்ஹாசன்.
திராவிடக் கட்சிகளின் 50 ஆண்டுகாலத்திற்கும் அதிகமான ஆட்சியில், தமிழறிவு அதலபாதாளத்திற்கும், இனவெறி ஆகாயத்திற்கும் சென்றுள்ளன. இதில் தமிழறிவைப் பற்றி வேறொரு சமயம் பார்ப்போம். இப்போது இந்தக் கட்டுரையில் திராவிட இயக்கத்தின் இனவெறியைப் பற்றி, குறிப்பாக பிராம்மண துவேஷத்தைப் பற்றிப் பார்ப்போம்.
கமல்ஹாசன் பிராம்மண குடும்பத்தில் பிறந்தவர். ஆனால் பிராம்மண கலாசாரத்திற்கு விரோதமாகவே வளர்ந்தவர். ஆயினும், முதல் திருமணத்தைப் பிராம்மண முறைப்படி செய்துகொண்டவர். இரண்டாவது மற்றும் மூன்றாவது திருமணங்களை திருமணம் என்கிற சடங்குகள் இல்லாமல் செய்துகொண்டவர். சட்டப்படிப் பதிவுத்திருமணம் செய்துகொண்டாரா என்பதும் தெரியவில்லை. மூன்று மனைவிகளும் அவரை விட்டு விலகிவிட்டனர்.

இவர் பல ஆண்டுகளாகத் தன்னைப் பகுத்தறிவுவாதியாகவும் ஈவெராவின் சீடராகவும் முன்னிலைப் படுத்திக்கொள்பவர். ஆயினும் திராவிட இயக்கத்தினர் இவரை முழுமையாக இன்னும் அங்கீகரிக்கவில்லை. இவரும் தன்னுடைய பெரும்பாலான திரைப்படங்களில் எல்லாம் பிராம்மணப் பண்பாட்டையும், பிராம்மணர்களையும் கொச்சைப்படுத்தியும், எள்ளி நகையாடியும் செய்திருக்கிறார். பேட்டிகளிலும் அவமதித்துப் பேசியுள்ளார். முதுகு சொறிவது தவிர பூணலினால் வேறு எந்தப் பயனும் இல்லை என்றெல்லாம் பேசியிருக்கிறார். அப்படியிருந்தும் திராவிட இனவெறியாளர்கள் இவருக்கு அங்கீகாரம் கொடுத்தபாடில்லை. இவரை இன்னும் பிராம்மணராகவே பார்க்கின்றனர்.
தற்போது முழுநேர அரசியலுக்கு வந்து, கட்சியும் தொடங்கிவிட்ட நிலையில், தன்னைப் பகுத்தறிவுவாதியாகவும், மதச்சார்பின்மைவாதியாகவும், ஈவெரா மண்ணின் திராவிடனாகவும் காட்டிக்கொள்ள வேண்டிய சூழலில், மேற்கண்ட டுவிட்டர் கேள்விக்குப் பதிலளிக்கும் வாய்ப்பைப் பயன்படுத்திக்கொண்டுள்ளார். இவரின் இந்த மாதிரியான தொடர் நடத்தை இவர் அடையாள நெருக்கடியில் (Identity
Crisis) சிக்கித் தவிக்கிறார் என்பதையே காட்டுகிறது.
கமல்ஹாசனைப் போன்ற கோழைகள் இவ்வாறு கோமாளித்தனங்களில் ஈடுபடுவதற்கு, திராவிட இயக்கம் கடந்த அரை நூற்றாண்டுக்கும் மேலாக வளர்த்துவந்துள்ள, ஆரிய–திராவிட கட்டுக்கதைகளும், பிராம்மணத் துவேஷமும்தான் காரணம். கமல்ஹாசனின் கோமாளித்தனமான முட்டாள்தனமான இந்தப் பேச்சின் பின்னணியில் இருக்கும் பிராம்மணத் துவேஷ அரசியலைப் பார்ப்போம்.
கடந்த வருடம் (2017) ஜூலை மாதம்,
தந்தை பெரியார் திராவிடர் கழகம் என்கிற தீவிரவாத அமைப்பு ‘பன்றிக்குப் பூணல் அணிவிக்கும்’ போராட்டத்தை அறிவித்திருந்தது. பெரும்பாலும் பிராம்மண சமுதாயத்தினர் ஒவ்வொரு ஆண்டும் கொண்டாடும் ஆவணி அவிட்டம் பண்டிகைக்கு (07.08.2017) எதிராக இந்தப் போராட்டத்தை அறிவித்திருந்தது. தமிழகத்தில் முக்கியமான இடங்களில் இந்தப் போராட்டத்தை நடத்தப் போவதாகவும், சென்னையில் குறிப்பாக பிராம்மணர்கள் அதிகம் வசிக்கும் மயிலாப்பூரில் சமஸ்கிருதக் கல்லூரி வாசலில் இந்தப் போராட்டத்தை நடத்தப்போவதாகவும் அந்தத் தீவிரவாத அமைப்பினர் அறிவித்திருந்தனர். நிறைய இடங்களில் சுவர்களில் இந்த அறிவிப்பை எழுதியிருந்தார்கள்.
இந்த அறிவிப்பு வெளிவந்த ஜூலை
18ஆம் தேதி அன்றே பல ஹிந்து அமைப்பினர், காவல்துறைக்குப் புகார் மனுக்கள் அனுப்பினர். தங்கள் கடுமையான எதிர்ப்பைத் தெரிவித்ததோடு மட்டுமல்லாமல், காவல்துறை இந்தப் போராட்டத்திற்கு அனுமதி அளிக்காததோடு மட்டுமல்லாமல், அவர்கள் மீது கடுமையான நடவடிக்கை எடுக்கவேண்டும் என்றும், முன்நடவடிக்கையாக அவ்வமைப்பினரைக் கைது செய்யவேண்டும் என்றும் கோரியிருந்தனர். காவல்துறையும் அவ்வமைப்பினரை வைத்தே அவர்கள் எழுதிய சுவர் சித்திரங்களையும் அறிவிப்புகளையும் அழிக்கச் செய்தனர். போராட்டத்திற்கு அனுமதி மறுத்தும் கடுமையாக எச்சரித்தும் அனுப்பினர். அவ்வமைப்பு போராட்டத்திற்கு அனுமதி கோரி நீதிமன்றத்தில் வழக்கு தொடர்ந்தது. ஆயினும் பயனில்லை.
காவல்துறை எச்சரிக்கையாக ஆகஸ்டு 7ஆம் தேதி பலத்த பாதுகாப்பு ஏற்பாடு செய்திருந்தது. ஆயினும்,
மயிலாப்பூரில் அல்லாமல் ராயப்பேட்டை அருகே அவ்வமைப்பினர் சிலர் பன்றிக்குட்டிகளுக்குப் பூணல் அணிவித்து அவற்றின் வாயையும் திறக்கமுடியாமல் கட்டிவைத்து, கயிற்றினால் அவற்றை இழுத்து வந்தனர். அவர்களைத் தடுத்து நிறுத்திய போலிஸார், ஒன்பது பேரைக் கைதுசெய்து, பன்றிக் குட்டிகளையும் அவர்களிடமிருந்து விடுவித்தனர். இந்தப் போராட்டத்தில் மூச்சுமுட்டி ஒரு பன்றிக்குட்டி இறந்துபோனது.

7ஆம் தேதியன்று சந்திர கிரகணம் இருந்ததால், அதனால் ஏற்படும் தோஷத்தைத் தவிர்ப்பதற்காக, அன்று கொண்டாடப்படவிருந்த ஆவணி அவிட்டம் பெரும்பான்மையான சம்பிரதாயங்களால் அடுத்த செப்டம்பர் மாதம் 6ஆம் தேதிக்குத் தள்ளிவைக்கப்பட்டது இந்தத் தீவிரவாத அமைப்பினருக்குத் தெரியாமல்போனது நகைமுரண்.
அதோடு கூட, ஹிந்து மதத்தில் பிராம்மணர்கள் மட்டுமல்லாமல், செட்டியார்கள், ஆச்சாரிகள், வன்னியர்கள் போன்ற பல்வேறு சமுதாயத்தவர்களும் பூணல் அணிபவர்கள்; அவர்களும் ஆவணி அவிட்டம் அன்று பூணல் மாற்றிக்கொள்கிறார்கள் என்கிற தகவல்களும், நிரந்தரமாகப் பூணல் அணியாத பல்வேறு சமுதாயத்தைச் சேர்ந்த பெரும்பான்மையான ஹிந்துக்களும் குறிப்பிட்ட சுக, துக்க நிகழ்ச்சிகளில் பூணல் அணிந்தே சடங்குகளைச் செய்கிறார்கள் என்கிற தகவலும், பட்டியல் வகுப்புகளில் கூட சில சமுதாயத்தவர்கள் (குயவர்கள் போன்றவர்கள்) பூணல் அணிபவர்கள் என்கிற தகவலும் இந்தப் “பகுத்தறிவு”ப் பகலவன்களுக்குத் தெரியவில்லை. ஆகவே, இந்தப் போராட்டம் பெரும்பான்மையான ஹிந்து சமுதாயத்தவர்களுக்குக் கடும் கோபத்தை ஏற்படுத்தியுள்ளது என்பதை இந்த அமைப்பினர் கூடிய விரைவில் தெரிந்துகொள்வார்கள். அப்போது தங்கள் இயக்கத்தின் அழிவை கண்ணெதிரிலேயே காண்பார்கள்.
தமிழகத்தில் பிராம்மணத் துவேஷம் என்பது இன்று நேற்று வந்த விஷயம் அல்ல. திராவிடர் கழகம் ஆரம்பித்த நாள் முதல் வளர்க்கப்பட்டு வருகின்றது. சொல்லப்போனால், தி.க. தொடங்கப்படுவதற்கு முன்பிருந்தே பிராம்மணத் துவேஷம் அன்னிய சக்திகளால் விஷவித்தாக விதைக்கப்பட்டிருந்தது. அன்னிய சக்திகளின் ஆதரவுடன் ஈ.வெ.ரா 1925ஆம் ஆண்டு தேச விரோத இயக்கமாகத் தொடங்கியதுதான் “சுயமரியாதை இயக்கம்”. அதே பிராம்மணத் துவேஷத்தைக் கையில் எடுத்துக்கொண்டு, அதை அஸ்திவாரமாகக்கொண்டு தன்னுடைய ஆரிய–திராவிட இனவெறி அரசியலைக் கட்டமைக்கத் தொடங்கியது அவ்வியக்கம்.
சமூகநீதியையும், ஜாதி ஒழிப்பையும் முக்கிய குறிக்கோள்களாகச் சொல்லிக்கொண்டாலும், சமூகத்தில் உள்ள ஏற்றத்தாழ்வுகள் அனைத்திற்கும் பிராம்மணர்களையே குற்றம் சொல்லி அவர்கள்மீது பழி சுமத்திய ஈ.வெ.ரா, பிராம்மணர்களையும், பழங்காலம்தொட்டு கடைப்பிடிக்கப்பட்டு வந்த இந்துமத சடங்கு சம்பிரதாயங்களையும், கலாசாரப் பழக்கவழக்கங்களையும் ஒழித்துக் கட்டவேண்டும் என்ற தன்னுடைய “உயரிய” நோக்கத்திற்காகவும், அதன் மூலம் அரசியல் லாபம் பெறுவதற்காகவும், தன் சுயமரியாதை இயக்கத்தைப் பெரிதும் பயன்படுத்தினார். “பாம்பையும் பார்ப்பானையும் கண்டால் பாம்பை விட்டுவிட்டு பார்ப்பானை அடித்துக் கொல்லு” என்று தன் சமூகச் சீர்திருத்தக் கொள்கையைப் பிரகடனப்படுத்தினார். அவருடைய தலைமையில் தெருமுனைக் கூட்டங்கள், நாடகங்கள்
மூலம் பிராம்மணத் துவேஷம், இந்துமத எதிர்ப்பு,
பிரிவினைவாதம் போன்ற தேச விரோதக் கொள்கைகள் தமிழகமெங்கும் பரப்பப்பட்டன. இந்த சுயமரியாதை இயக்கமே பின்நாட்களில் திராவிடர் கழகமாக உருவானது.
1949ல் ஈ.வெ.ராவின் போக்கு பிடிக்காமல் திராவிடர் கழகத்தை விட்டு வெளியே வந்த அண்ணாதுரை திராவிட முன்னேற்றக் கழகத்தை ஆரம்பித்தார். இயக்கத்திலிருந்து பிரிந்து தனிக்கட்சி ஆரம்பித்தாலும், பின்பற்றிய கொள்கைகளில் மாற்றம் இல்லை. தி.க.வில் இருந்த பிராம்மணத் துவேஷம் தி.மு.க.விலும் தொடர்ந்தது. தெருமுனைப் பிரசாரங்கள், சினிமாக்கள் மூலம் பரப்பப்பட்டது. ஈ.வெ.ராவும் அண்ணாவும் காலமான பிறகு,
கருணாநிதியும் வீரமணியும் பிராம்மணத் துவேஷக் கொள்கையை மேலும் தீவிரமாக்கினர். ஈ.வெ.ரா இருந்தபோதே ஆரம்பித்துவிட்ட பிராம்மணர்கள் மீதான, பூணலை அறுப்பது,
குடுமிகளை வெட்டுவது போன்ற தாக்குதலும் வன்முறையும், கருணாநிதி–வீரமணி கூட்டணியில் மேலும் பயங்கரமாகத் தொடர்ந்தன. பிராம்மணர்கள் வெளியில் வரவே பயப்படும் சூழலும் ஏற்பட்டது.
ஆனால், கருணாநிதியின் போக்கு பிடிக்காமல் தி.மு.கவிலிருந்து வெளியேறிய எம்.ஜி.ஆர் 1972ல் அண்ணா திராவிட முன்னேற்றக் கழகத்தை ஆரம்பித்து ஆட்சியைப் பிடித்த பிறகு, பிராம்மணர்கள் மீதான தாக்குதல்கள் பெருமளவு குறைந்துபோய் நாளடைவில் நின்றே போனது.
திராவிட இயக்கத்தின் முக்கிய கொள்கையான நாத்திகத்தை முழுவதுமாகப் புறக்கணித்தது அ.தி.மு.க. கடவுள் நம்பிக்கை கொண்டவர்களின் பேராதரவு அ.தி.மு.கவுக்குக் கிடைத்தது.
எம்.ஜி.ஆரின் மறைவுக்குப் பிறகு ஏற்பட்ட சில தடங்கல்களை எதிர்கொண்டு அடக்கி கட்சியைக் கைப்பற்றி ஆட்சியையும் பிடித்த ஜெயலலிதாவின் ஆட்சியிலும் பிராம்மணர்கள் மீதான தாக்குதல்கள் இல்லாமல் இருந்தன.

ஆயினும், 2006ஆம் ஆண்டு மீண்டும் தி.மு.க ஆட்சி உருவான பிறகு,
பிராம்மணத் துவேஷம் முன்னுக்கு வந்தது. பிராம்மணர்கள் மீதான தாக்குதல்களும் வன்முறையும் மீண்டும் ஆரம்பித்தன. பிராம்மணத் துவேஷத்தை வைத்தே தன் நாத்திக,
ஹிந்து விரோத அரசியல் கோட்டையைக் கட்டிய ஈ.வெ.ராவின் சிலையை,
உலகம் முழுவதும் உள்ள ஹிந்துக்களின் மனங்களைப் புண்படுத்தவேண்டும் என்கிற ஒரே நோக்கத்துடன் உலகப் புகழ்பெற்ற ஸ்ரீரங்கம் ஆலயத்தின் முன்பு வைத்துத் திறந்தனர் திராவிடர் கழகத்தினர். அதற்கு முழு ஒத்துழைப்பையும் பாதுகாப்பையும் நல்கியது கருணாநிதியின் தி.மு.க அரசு.
“தில்லை நடராஜனையும் ஸ்ரீரங்கத்து ரங்கநாதனையும் பீரங்கி வைத்துத் தகர்க்கும் நாள் என்னாளோ,
அன்னாளே எங்களுக்குப் பொன்னாள்”
என்று கூக்குரலிட்டு வந்த திராவிட இனவெறிக் கூட்டம்,
அவ்வாறு செய்ய முடியாததால், அதற்குப் பதிலாக ஈ.வெ.ராவின் சிலையை ஸ்ரீரங்கம் கோயில் முன்பாக வைத்தது.
ஸ்ரீரங்கத்தில் செய்ததுபோல தமிழகத்தில் மேலும்
128 கோயில்கள் முன்பாக ஈ.வெ.ராவின் சிலைகளை வைக்கப்போவதாக வீரமணி அறிவிக்க, அதற்குத் தங்கள் அரசு அனைத்து ஒத்துழைப்பும் தரும் என்று கருணாநிதியும் அறிவித்தார். சிலைக்குத் திறப்பு விழா நடப்பதற்கு முன்பாகவே ஹிந்து மக்கள் கட்சியினரால் அதன் தலை துண்டிக்கப்பட்டுச் சேதப்படுத்தப்பட்டது. கருணாநிதி அரசு அவ்வழக்கில் பூஜ்ய ஸ்வாமி தயானந்த சரஸ்வதி அவர்கள் பெயரையும் முதல் தகவல் அறிக்கையில் சேர்த்துத் தன்னுடைய துவேஷத்தைக் காட்டிக்கொண்டது. ஈ.வெ.ராவின் சிலைகளைக் கோயில்கள் முன்பாக வைப்பதைக் கண்டித்து அவர் பத்திரிகை அறிக்கை வெளியிட்டதற்காக சில உடைப்பு வழக்கில் அவர் பெயரைச் சேர்க்கத் துணிந்தது கருணாநிதி அரசு. பின்னர் டாக்டர் சுப்பிரமணியன் ஸ்வாமி அவர்களின் எச்சரிக்கைக்குப் பிறகு ஸ்வாமிஜியின் பெயர் நீக்கப்பட்டது. பிறகு அதற்கெனவே தயாராகச் செய்து வைத்திருந்ததைப்போல வெண்கலச் சிலையை ஒரே நாளில் கொண்டுவந்து வைத்துவிட்டார்கள் திராவிடர் கழகத்தினர்.
அதனைத் தொடர்ந்து முத்துப்பேட்டையில் ஏப்ரல்
20, 2007 அன்று பி. மனோகரன்,
மீரான் ஹுஸ்ஸேன் ஆகிய இருவர் ஈ.வெ.ராவின் சிலையைச் சேதம் செய்தனர்.
அதன் விளைவாக தமிழகத்தில் பல இடங்களில் மடங்கள் மற்றும் கோயில்கள் மீது திராவிடர் கழகத்தினரும் தி.மு.கழகத்தினரும் ம.தி.மு.கவினரும் தாக்குதல் நடத்தி வன்முறையில் இறங்கினர். பிராம்மணர்கள் மீதும் தாக்குதல் நடத்தினர்.
தஞ்சை பெருவுடையார் கோயில் குருக்கள் ஒருவரைத் தாக்கி அவரின் பூணலையும் குடுமியையும் அறுத்தனர். நெய்வேலி வில்லுடையான்பட்டு முருகன் கோயில் குருக்களாக இருந்த 74 வயது குருமூர்த்தி என்பவர் மீது
10 திராவிடர் கழக குண்டர்கள் கடுமையான தாக்குதல் நடத்தினர். அவரின் குடுமியையும், பூணலையும் அறுத்து, அவருடைய 4 பவுன் தங்கச் சங்கிலியையும் பிடுங்கிக்கொண்டு கோயில் விநாயகர் சிலையையும் உடைத்துச் சென்றனர். அதோடு மட்டுமல்லாமல், அவருடைய வீட்டிற்குள் புகுந்து,
அவருடைய மகன் ஞானஸ்கந்தனையும், அவருடைய சகோதரர் மகன் கணேசனையும், பேரன் கோபிநாத்தையும் அடித்து அவர்களின் பூணலையும் குடுமியையும் அறுத்தனர். சென்னை மேற்கு மாம்பலம் அயோத்தியா மண்டபமும் வன்முறைக்குப் பலியானது. பெட்ரோல் குண்டுகள் வீசப்பட்டு அங்கிருந்த கடவுளர் சிலைகள் உடைக்கப்பட்டன. அங்கிருந்தவர்களும் தாக்கப்பட்டனர். சேலம் சங்கர மடத்திலும் தாக்குதல்கள் நடத்தப்பட்டன. அங்கும் தெய்வச் சிலைகள் உடைக்கப்பட்டன. இவ்வாறு தமிழகத்தில் பல இடங்களில் பிராம்மணர்கள் மீது தாக்குதல் நடத்தப்பட்டது.
முத்துப்பேட்டையில் ஈ.வெ.ரா சிலையைச் சேதம் செய்தவர்கள் இருவருமே பிராம்மணர்கள் இல்லை. ஒருவர் முஸ்லிம்,
மற்றொருவர் அப்பிராம்மணர். அப்படியிருக்க தி.க குண்டர்களும் தி.மு.க குண்டர்களும் பிராம்மணர்களை ஏன் தாக்கவேண்டும்? சிலையைச் சேதம் செய்தவர்களில் ஒருவர் முஸ்லிம் எனும்போது,
மசூதிகளின் மீதோ அல்லது முஸ்லிம் மௌலவிகள் மீதோ ஏன் தாக்குதல் நடத்தவில்லை? இதிலிருந்தே, ஈ.வெ.ரா சிலையைச் சேதம் செய்தது இவர்களே நடத்திய நாடகமாக இருக்கலாம் என்கிற சந்தேகமும் எழத்தானே செய்கிறது?
ஒரு மாநிலத்தில் உள்ள அனைத்து மக்களுக்கும் பாதுகாப்பு வழங்குவது அம்மாநிலத்தை ஆளும் முதல் அமைச்சரின் தலையாய கடமையாகும். ஆனால் கருணாநிதியின் ஆட்சியில் பிராம்மணர்களுக்கு என்றுமே பாதுகாப்பு இருந்தது கிடையாது.
2008ஆம் ஆண்டு ஏப்ரல் மாதம் தமிழகத் தலைமைச் செயலருக்கும் லஞ்ச ஒழிப்புத்துறை இயக்குநருக்கும் இடையே நடந்த டெலிஃபோன் பேச்சு வெளியாகி பெரும் பரபரப்பை ஏற்படுத்தியது. அ.தி.மு.க உள்ளிட்ட எதிர்கட்சிகள் சட்டசபையில் கடும் அமளியில் ஈடுபட்டன. அரசின் நடவடிக்கையையும், முதல் அமைச்சரின் ராஜினாமாவையும் கோரின. அப்போது கர்நாடக மாநிலத்தில் இதேபோல் நடந்த டெலிஃபோன் ஒட்டுக்கேட்ட சம்பவத்தில் அப்போது கர்நாடக முதல்வராக இருந்த ராமகிருஷ்ண ஹெக்டேவைச் (பிராம்மணர்) சுட்டிக்காட்டிப் பேசிய கருணாநிதி,
“என்ன செய்வது?
இந்த முதல்வர் பூணல் அணிந்தவர் இல்லையே! கடவுளின் முகத்தில் இருந்து தோன்றிய ஜாதியைச் சேர்ந்தவர் இல்லையே! கால்களிலிருந்து தோன்றிய ஜாதியைச் சேர்ந்தவர்தானே!” என்று தன்னுடைய மேதாவிலாசத்தை வெளிக்காட்டினார்.
அதேபோல 2007ஆம் ஆண்டு மார்ச்சு மாதம்,
உயர்கல்வி நிறுவனங்களில் இதர பிற்படுத்தப்பட்டோருக்கான
27% இடஒதுக்கீட்டை உச்சநீதிமன்றம் தடைசெய்தபோது, அப்போதைய நீதிபதிகள் இருவரையும் அவமதிக்கும் விதமாக,
“லட்சக்கணக்கானோரின் தலைவிதியை இரண்டு அல்லது மூன்று பேர் தீர்மானிப்பதா? தடை விதித்த இரண்டு நீதிபதிகளும் பூணல் அணிந்த ஆரியர்கள்”
என்று அப்போதைய முதல்வர் கருணாநிதியும், தி.க தலைவர் வீரமணியும் அறிக்கை வெளியிட்டனர்.
“அனைத்து ஜாதி அர்ச்சகர்”
சட்டத்தைக் கொணர்ந்த தி.மு.க அரசு,
அர்ச்சகர்களுக்கான ஓராண்டு பயிற்சி முகாம்கள் நடத்தியது.
அப்போது பயிற்சி பெறுபவர்கள் பூணல் அணியத் தேவையில்லை என்று அரசாணை வெளியிட்டுத் தன்னுடைய பிராம்மணத் துவேஷத்தை மீண்டும் வெளிக்காட்டிக்கொண்டார் கருணாநிதி.
இந்துக் கடவுளரைக் கொச்சைப்படுத்துவதையே தொழிலாகக்கொண்டிருக்கும் இவர்களின் மேதாவிலாசம், பிராம்மணனாகப் பிறந்த ராவணனைத் திராவிடனாகவும், க்ஷத்ரியரான ராமரை ஆரியராகவும் வர்ணித்தபோது வெளிப்பட்டது. தி.மு.கவின் ‘முரசொலி’ இதழும்,
தி.கவின் ‘விடுதலை’ இதழும் ஆரம்பித்த நாள் முதல் இன்று வரை தொடர்ந்து பிராம்மணத் துவேஷத்தைக் கடைப்பிடித்து வருகின்றன.
இரு பத்திரிகைகளும் பிராம்மணர்களை அவமதிக்காத நாள் இல்லை என்றே சொல்லலாம்.
பிராம்மணத் துவேஷத்தையே வாழ்நாள் முழுவதும் கடைப்பிடித்து அரசியல் நடத்திய ஈ.வெ.ரா, தன்னுடைய சுயநலன் என்று வரும்போது பிராம்மணரான ராஜாஜியின் ஆலோசனைகளின்படியே செயல்பட்டார். கருணாநிதியும் தன்னுடைய சுயநலனுக்காகத் தன்னைச் சுற்றி,
மருத்துவர் முதல் யோகா ஆசிரியர் வரை,
பிராம்மணர்களையே வைத்துக்கொண்டார். இவர்களுடைய குடும்பத்துப் பெண்கள் தாலியணிந்து, கோயில்களுக்குச் சென்று வழிபட்டு, இல்லங்களில் பூஜைகள் செய்து, வாழ்கின்றனர். இவர்கள் வீட்டுக் குழந்தைகள் தனியார் பள்ளிகளில் ஆங்கிலமும் ஹிந்தியும் கற்று படிக்கின்றனர்.
இவர்களுடைய பிராம்மணத் துவேஷம், கடவுள் மறுப்பு,
ஹிந்தி எதிர்ப்பு, சுயமரியாதை திருமணம்,
ஜாதி ஒழிப்பு போன்ற கொள்கைகள் எல்லாம் ஊருக்கு உபதேசம்தானே தவிர,
இவர்கள் பின்பற்றுவதற்கில்லை. நாட்டையும் மக்களையும் ஏமாற்றி, போலித்தனமான அரசியல் செய்துவந்த இவர்கள் இன்று சாயம் வெளுத்து,
தோலுரிக்கப்பட்டு அசிங்கமாக நிற்கிறார்கள்.
இவர்கள் சென்ற ஆண்டு நடத்திய பன்றிக்குப் பூணல் அணிவிக்கும் போராட்டம் நாட்டு மக்களின் கடுமையான எதிர்ப்பையும் கண்டனத்தையும் பெற்றது. குறிப்பாக இளையதலைமுறையினர் இவர்களின் இனவெறி அரசியலைப் புறக்கணிக்கத் தொடங்கிவிட்டனர். திராவிட இனவெறி இன்று பூணலில் தூக்கு மாட்டிக்கொண்டுள்ளது. இது தெரியாமல் நுணலும் தன் வாயால் கெடும் என்பதுபோல, கமல்ஹாசன் உளறிக்கொட்டித் தானே அசிங்கப்பட்டிருக்கிறார். தமிழகம் கைகொட்டி எள்ளிநகையாடிச் சிரிக்கின்றது! அரசியல் தலைவராக வலம் வரவேண்டியவர் அரசியல் கோமாளியாக நடந்துகொண்டு வருகிறார்.
ஆதாரங்கள்:
1.  
பன்றிகளுக்கு பூணூல் அணிவிக்கும் போராட்டம் – தபெதிகவைச் சேர்ந்த 9 பேர் கைது
Read more at: http://tamil.oneindia.com/news/tamilnadu/9-periyarist-held-panrikku-poonool-podum-porattum-292052.html
2.  
http://tamil.oneindia.com/news/2006/12/09/brahmins.html
3.  
https://goo.gl/BLPbk2
4.  
https://realitycheck.wordpress.com/2006/12/09/another-statue-story/
5.  
தினமலர் – 23 ஏப்ரல் 2007 : – (https://groups.yahoo.com/neo/groups/anti_hindu_watch/conversations/topics/86 )
6.  
http://www.thehindu.com/todays-paper/tp-national/tp-tamilnadu/places-of-worship-attacked-38-arrested-throughout-state/article3031473.ece
7.  
http://tamil.oneindia.com/news/2006/12/09/chennai.html

Posted on by — Leave a comment

ஸ்ரீ கணேசன் ஜியுடன் ஒரு நேர்காணல் | சந்தித்தவர்: அபாகி

 ஆர்.எஸ்.எஸ். அமைப்பின் வரலாற்றில் கண்ணுக்குத் தெரியாத வேர்கள் பலருண்டு. அவர்களில் குறிப்பிடத்தக்கவர் ஸ்ரீ கணேசன் ஜி. 1970ல் இருந்து ஆர்.எஸ்.எஸ். பிரசாரகராக (முழுநேர ஊழியர்) இருந்து வருபவர். தமிழகத்தில் பல்வேறு ஹிந்து இயக்கப் பிரமுகர்களை உருவாக்கியவர். மறைந்த துக்ளக் ஆசிரியர் சோ போன்ற பல்வேறு பிரபலங்களை ஆர்.எஸ்.எஸ். ஆதரவாளர்களாக மாற்றியவர். தற்போது, விவசாயிகளுக்கான இயக்கமான பாரதிய கிசான் சங்கத்தின் தென் பாரத அமைப்பாளர். ஏராளமான விவசாயிகளைத் தலைவர்களாக மாற்றிய பெருமை இவருக்குண்டு. உடல்நிலை தளர்ந்த நிலையிலும், திருச்சியை மையமாக வைத்து தமிழகத்தில் உள்ள கிராமங்கள்தோறும் சுற்றுப்பயணம் செய்து வருகிறார். 

சென்னைக்கு வந்திருந்த ஸ்ரீகணேசன் ஜியை ஆர்.எஸ்.எஸ். அலுவலகத்தில் சந்தித்து உரையாடினோம். அவற்றில் சில பகுதிகள் இங்கே:
ஆர்.எஸ்.எஸ்.
அமைப்பில் எப்போது
சேர்ந்தீர்கள்?
1963ல்
குரோம்பேட்டையில்
இருந்தேன். அப்போது தி.நகர் பசுவுல்லா சாலையில் உள்ள ராமகிருஷ்ணா மிஷன் பள்ளியில் படிச்சிக்கிட்டிருந்தேன். ரக்ஷாபந்தன் நேரத்தில் ஒரு நோன்பு வரும். அதனால எங்க பள்ளியில் அரை நாள் விடுமுறை விட்டார்கள். சாயங்காலம்தான் அந்த நோன்பு. அதனால வீட்டுல பூஜையெல்லாம் முடிச்சிட்டு 6 மணிக்கு வாங்கடான்னு சொன்னாங்க. ஏன்னா பெண்கள் விழாதான் அது. அதனால் பகல் முழுவதும் கிரிக்கெட் விளையாண்டோம். கிரிக்கெட் முடிஞ்சிட்டுது. அப்புறம் திரும்ப வந்தோம். ஆறு மணிக்குத்தான வீட்டுல வரச் சொன்னாங்க, இன்னும் நேரம் இருக்கேன்னு பார்த்தோம்.
அப்போது மூணாவது வீட்டுப் பையன் சொன்னான், “டேய் இங்க நேத்து கபடி விளையாடினாங்கடா, பாக்கலாம்”ன்னான். சரின்னு கபடி விளையாட்ற இடத்துக்கு போனோம். நாங்க போகும்போது எல்லாரும் அப்போதுதான் விளையாடிட்டு வரிசையா ரவுண்டா நின்னாங்க. எங்களையும் உக்காரச் சொன்னாரு. எங்கள் ஆரூயிர் தாய்நாடேன்னு ஒரு பாட்டை பாடினாரு. எல்லாரையும் அதைத் திரும்ப பாடச் சொன்னாரு.
அப்புறம் ஒரு அருமையான கதை சொன்னாரு. மகாத்மா காந்தி ஒரு கிராமத்துல நிதி திரட்டியபோது ஒரு சிறுமி ஒரு சின்ன பென்சில் கொடுத்தாராம். அதைத் தேடினது பத்திய கதை அது. ரொம்பவே கவர்ந்தது. கடைசியில் சமஸ்கிருத மொழியில் பிரார்த்தனை. அரை அரை வரியா சொல்லி திரும்ப சொல்லச் சொன்னாரு. முடிஞ்ச உடனே நாங்கள்லாம் சேரலாமான்னு கேட்டேன். நாளைல இருந்து வந்துடுனு சொன்னாரு.
சந்தா எவ்வளவுன்னு கேட்டேன்.
நாடு போன்ற ஒரு குடும்பம் இது. இந்த தேசத்த ஒரு குடும்பமாக்கணும். குடும்பத்துல ஒருத்தன உறுப்பினரா சேர்த்துக்க சந்தா உண்டான்னு சொன்னாரு. அப்ப நாளைக்கு வந்துட்றேன்னு சொன்னேன்.
எதுக்கு சார் இந்த சங்கம், நல்லா இருக்குன்னேன். நாளைக்கு கொஞ்சம் முன்னாடியே வந்துடுன்னு சொன்னார். நானும் அரை மணிநேரம் முன்னாடி போனேன். அவரும் வந்துட்டாரு.
எதுக்காக இந்த சங்கம்னு திரும்ப கேட்டேன். அதான் நேத்தே சொன்னேனே, “தேசத்த முழுக்க ஒரு குடும்பமாக்கணும். காஷ்மீர்ல இருந்து கன்னியாகுமரி வரைக்கும். சிவபெருமான் நம்ம அப்பா. வடக்கே தக்ஷிணாமூர்த்தியா இருக்காரு. நம்ம அம்மா பார்வதி தெற்கே கன்னியாகுமரியா இருக்கா. நாமெல்லாம் சகோதரர்கள். உடன்பிறப்புகள். இந்த உணர்வு இருக்கும்போது இந்த நாடே உலகத்தில தலைசிறந்த நாடாகிடும்”னு சொன்னாரு.
ஆனா அப்ப அதுமாதிரியெல்லாம் இல்ல. மொழி, மதம்னு ஒருபக்கம் ஹிந்தி எதிர்ப்புப் போராட்டம், சண்டை. நம்மலாம் பாரத மாதாவின் குழந்தைகள். நம்ம எல்லாரும் ஒரு குடும்பம் ஆக்கணும். இதை எப்படிங்கய்யா செய்றது, சந்தாலாம் இல்லை, எப்படி உறுப்பினர் கணக்கு எடுக்கிறது, இது எப்படி செய்யமுடியும்னு கேட்டேன்.
“செய்வோம்யா. இந்த
பூமில கடவுள் 24 மணிநேரத்த நமக்குக் கொடுத்திருக்கான். சாப்பிடறது, தண்ணி குடிக்கிறது, காத்த சுவாசிக்கிறதுக்குன்னு. அதுல ஒரே ஒரு மணி நேரத்தை இந்த நாட்டுக்காக நாம கொடுக்கணும், அதான்யா சந்தா”ன்னு சொன்னாரு.
எப்படி வரணும் என்று என்றேன். “அப்படியே வரவேண்டியதுதான். செருப்ப அங்க வரிசையா கழட்டி போட்டுட்டு வரணும். ஒரு ரூபாய் செருப்பு இருக்கும், 5 ரூபாய் செருப்பு இருக்கும். 50 ரூபாய் செருப்பும் இருக்கும், 500 ரூபாய் செருப்புகூட இருக்கும். ஆனால் செருப்பு செருப்புதான. வந்து அங்க வரிசையா வெச்சிட்டு வரணும். கோயிலுக்குள்ள செருப்ப போட்டு போவோமா? அதுமாதிரிதான் ஒருமனப்பான்மையோடு வரணும். ஏன்னா, நாம பாரத மாதாவோட குழந்தை. நீ படிச்சவனா இருக்கலாம், படிக்காதவனா இருக்கலாம், உயர்ந்த சாதிய சேர்ந்தவனா இருக்கலாம், தாழ்த்தப்பட்ட சாதிய சேர்ந்தவனா இருக்கலாம். உயர்ந்த உத்தியோகம், தாழ்ந்த உத்தியோகம், தெருக்கூட்டுறவங்க, மளிகைக் கடை வச்சிருக்கிறவங்கன்னு எந்த வேறுபாடும் வரக்கூடாது. பாரத மாதாவோட குழந்தைன்னு வரணும். உடம்பால, மனசால, இந்த உணர்வோட வரணும். 24 நாளு மணி நேரத்துல 1 மணிநேரம், 24 நாள்ல ஒருநாள். அப்படி வரணும்”னு சொன்னார்.
அப்படி வர ஆரம்பிச்சவன்தான். நானா போய்ச் சேர்ந்துட்டேன். அங்கே அப்போ சங்கத்த யாரு நடத்துனாங்கன்னா பிஜேபில சங்கர்ன்னு ஒருத்தர், ரயில்வேல வேலை பார்த்துட்டு, தீனதயாள் உபாத்தியாயா செத்துப் போன பிறகு, முழுநேரமா இருந்தாரு. அவரு அந்தப் பகுதில (சங்கத்துல) கார்யவாஹ் (செயலாளர்) ஆக இருந்தாரு. அவரு தம்பி தியாகராஜன். அவரும் சங்கத்துல இருந்தாரு. அவரு குரோம்பேட்டை நேரு நகர்ல இருந்தாரு. அவரு அப்பா போஸ்ட் ஆபீஸ்ல வேலை செய்தார்னு நினைக்கறேன், அதனால போஸ்ட் ஆபீஸ்வீடுனு அவங்க வீட்டைச் சொல்லுவாங்க. அவருதான் அந்த ஷாகாவ நடத்துனாரு. அவரு நடத்துன விதம் ரொம்பப் புடிச்சிருந்தது. அதனால, தானா போய்ச் சேர்ந்தேன்.
பிரச்சாரக்கா
எப்ப வந்தீங்க?
1970ல
சங்கத்தின் மூணாவது ஆண்டு பயிற்சிக்கு நாக்பூருக்குப் போயிருந்தேன். என்னுடன் ஒன்பது பேர் வந்திருந்தாங்க. இப்போது ஆர்.எஸ்.எஸ். மாநிலத் தலைவராக இருக்கும் சேலம் குமாரசாமி உட்பட. முகாம் முடியும் நேரத்தில், மறைந்த சுப்பராவ் ஒரு கடிதம் எழுதியிருந்தார். அதுல, ‘ஸ்ரீகணேஷ், உன்னை தூத்துக்குடிக்கு போட்டிருக்காங்க. அதனால இந்த மூணாவது ஆண்டு பயிற்சி முடிஞ்சவுடனே தூத்துக்குடிக்கு இந்த விலாசத்துக்கு வரவும். அங்க மனவாளசாமின்னு ஒருத்தரும், நெல்லையப்பன்னு ஒருத்தரும் இருப்பாங்க. அவங்க உங்கள வரவேற்பாங்க’ன்னு சொல்லியிருந்தார். ஆனா உண்மையில பிரச்சாரக்கா எப்ப வந்தேன்னா… 1970 ஏப்ரல் 23 அன்னிக்கு எனக்குக் கல்லூரியில் மூணாவது ஆண்டு கடைசி நாள் பரிட்சை. ஒரு மணிக்கு பரிட்சை எழுதி முடிச்சிட்டு, 2 மணிக்கு பையை எடுத்துக்கிட்டு, தஞ்சாவூர் காரியாலயத்துக்கு பஸ் ஏறிட்டேன். ஏன்னா நான் சங்கத்தில் இரண்டாவது ஆண்டு, முதல் ஆண்டுப் பயிற்சி முகாம்கள் முடிக்கும்போதே அப்போதைய ஆர்.எஸ்.எஸ். மாநில அமைப்பாளர் இராமகோபாலன் ஜி, ‘யாரெல்லாம் இந்தத் தேசம் முன்னேற்றத்துக்காக உழைக்க முடியும்?’னு கேட்டாரு. திரும்பிப் பார்க்காம கை தூக்கணும்னு சொன்னாரு. நிறைய பேர் கைதூக்கினோம். அதுல நானும் ஒருத்தன். இல. கணேசன், சுகுமார் எல்லாரும் கை தூக்கினோம். சுகுமார்னா, இப்போதைய பி.எம்.எஸ். அகில பாரதப் பொறுப்பாளர் சுகுமாரன் ஜி. ஏப்ரல் 23, 1970ல் தஞ்சாவூர் காரியாலயத்துக்குப் போயிட்டேன். அப்போது 100 மாணவர்களை ஷாகாக்குக் கொண்டுவரணும்னு முயற்சி பண்ணிட்டு இருந்தாங்க. இந்தியன் எக்ஸ்பிரஸ்ல கோபாலகிருஷ்ணன், T.R. நாராயணன் (இல. கணேசன் தங்கை வீட்டுக்காரர்), ராமரத்தினம் ஜி, வெங்கட்ராமன், அதே மாதிரி சுந்தர்ராஜன்னு ஒருத்தர் மானா மதுரை சாவடியில காரியாலயத்துல இருந்தாரு. இவங்கதான் 100 மாணவர்களை ஷாகாவுக்குக் கொண்டுவர முயற்சி பண்ணிட்டு இருந்தாங்க. அப்புறம் மதுரைல சங்க சிக்‌ஷா வர்க (ஆர்.எஸ்.எஸ். வருடாந்திர பயிற்சி முகாம்) நடந்தது. அங்க ஐந்து, ஆறாவது நாள் இருந்து கணக்கை முடிச்சிட்டு, அங்கிருந்து கிளம்பி 8ம் தேதியோ என்னவோ சென்னைக்கு கிளம்பி வந்து 9ம் தேதி நாக்பூர் முகாமுக்குப் போனோம். அப்ப பிரச்சாரக்கா வந்தாச்சு.
அந்த நேரத்தில்
பிராந்திய பிரச்சாரக்காக
(ஆர்.எஸ்.