Tag: ஹன்ஸா ஹன்ஸா

முன்பெல்லாம், இந்தியா போன்ற நாடுகளில், எல்லாப் படைப்புகளையும், சமூகத்தில் அனைவருக்கும் பொதுவாக வைப்பதன் மூலமோ, அல்லது மனதளவில் அவற்றில் கலப்படம் செய்வது குற்றம் என மக்கள் நினைக்கும்படி அறிவுசார் சொத்துக்களைக் கோவில், கடவுள், சாதி, இவற்றோடு இணைத்து வைப்பதன் மூலமோ, அதில் செய்யும் பிழைகள் அவர்களையே தாக்கும் எனும் ஒரு நம்பிக்கையை (மூட நம்பிக்கை??) ஏற்படுத்திக் கட்டுப்படுத்துவதன் மூலமோ, அவற்றைப் பாதுகாக்கும் வேலையையும் கலாசாரம் எனும் பெயரில் சேர்த்தே செய்தார்கள்.

இன்றைய இந்தியனுக்குச் சாதியால் பிரச்சினைகள் வருகிறபடியால் சாதி, கடவுள் போன்றவை வேண்டாம் எனச் சொல்கிறான். அப்படி சொல்கையிலேயே, சாதி, கடவுள் இவற்றைப் பயன்படுத்தி அதுவரை என்னவெல்லாம் சாதித்தார்களோ அவற்றிற்கான பாதுகாப்பையும் சேர்த்தே செய்ய வேண்டிய கடமை இன்றைய இந்தியனுக்கு இருக்கிறது அல்லவா?

இதனை ஒட்டியே, நாமுமே, அறிவுசார் சொத்துக்களை இன்ன பிற நாடுகளைப் போலப் பதியும் முடிவை ஏற்றுக் கொண்டு விட்டோம். முந்தையக் கட்டுப்பாட்டிலிருந்து வெளி வந்து, பதிவு செய்யும் கலாசாரத்திற்கு இந்தியா மாறிக்கொண்டே வருகிறது. இந்த இடைப்பட்ட காலத்தில்தான், இதுவரை இந்தியர்களுடையதாக இருந்த அறிவுசார் சொத்துரிமைகள் களவாடப்பட வாய்ப்பிருக்கிறது என்பதை நாம் அறிய வேண்டும்.

எவற்றிற்கெல்லாம் அறிவு சார் சொத்துரிமை உண்டு என்பது குறித்த அறியாமை இங்கே மிக அதிகமாக இருக்கிறது.

ஒரு ஊரின், நாட்டின் இயற்கை வளத்தாலோ, அல்லது அந்த ஊர் மக்களின் சிறப்புத் திறமையாலோ மட்டுமேதான் ஒரு பொருளை உற்பத்தி செய்ய முடியும் என, தயாரிக்கப்படும் ஒரு பொருளுக்குச் சிறப்பு அந்தஸ்து இருந்தால், அதுபோன்ற பொருட்களுக்கு, அந்தத் தொழில் செய்யும் குழுவுக்குப் புவிசார் குறியீடு கிடைக்கும். உதாரணமாக ‘பத்தமடை பாய்’. இது பத்தமடை எனும் ஊரின் கோரைப் புற்களைக்கொண்டு அந்த ஊர் ஆட்களால் பரம்பரை பரம்பரையாகத் தயாரிக்கப்படுகிறது. இதேபோல வேறொரு ஊரின் புல்லை வைத்தும் பாய் தயாரிக்கலாம்தான். ஆனால், அவற்றை ‘பத்தமடைப்பாய்’ எனும் பெயரில் விற்க இயலாது. காரணம், அந்த ஊரின் புல்லின் தரத்தை அந்தப் பெயர் மட்டுமே வெளிப்படுத்தும்.

அது போலவே, ஒரு ஊரின் நாட்டு விலங்குகள். இன்று அறிமுகமாகி இருக்கும், செயற்கைக் கருத்தரிப்பு முறைகளும், விந்தணு விற்பனையும் கூட இந்தச் சட்டத்தின் கீழ் வருபவையே.

யுவராஜ் எனும் எட்டு வயது எருதின் இன்றைய விலை ஏழு கோடி. காரணம் அதீதp பால் சுரப்பு. இந்த எருது பிறந்தபின்னும் அதன் தாய் எருமை இன்றும் நாள் ஒன்றுக்கு 28 லிட்டர் பால் சுரக்கிறது.

இதனால், இப்போது இந்த யுவராஜின் விந்தணு ஒரு டோஸ் முந்நூறு ரூபாய்களுக்கு என விற்கப்படுகிறது. இதை விற்கவும் சட்ட அனுமதி பெறவேண்டும். இந்தியாவை விட்டு வெளி நாடுகளுக்கு விற்க / அனுப்ப இரு நாடுகளின் சட்ட அனுமதி இருக்கவேண்டும். ஆந்திராவின் ஓங்கோல் இன மாடுகளும், இதே போன்ற சில சட்ட அனுமதிகளுக்குட்பட்டவையே. ஏனெனில் இவை பாதுகாக்கப்பட வேண்டிய இனமாக அருகிவிட்டன. அவற்றின் தரமோ மிக அதிகம். இந்த மாடுகளை வைத்திருப்பவர்கள், ‘விந்தணு விற்பனைக்கு’ சிறப்பு அனுமதி பெற வேண்டும். இன்றையத் தேதியில் இவற்றை வெளிநாட்டு மாடுகளோடு இணைத்து இனப்பெருக்கம் செய்வதால், அங்கே அந்த மாடுகள் அதிக தாங்கும் திறனோடும், அதிக பால்சுரப்போடும் விளங்குவதாக ஆராய்ச்சி முடிவுகள் சொல்கின்றன. இதனால், இந்த விந்தணுக்கள் கூடக் களவாடப்பட்டுக் கொள்ளையடிக்கப்படுகின்றன.

சட்டத்தின் பார்வையில் பதிப்புரிமைகளுக்கும், காப்புரிமைகளுக்கும் வேறுபாடு உண்டு. பதிப்புரிமை என்பது பொதுவாக ஒரு கலைப் படைப்பாக இருக்கும். எழுதிய கட்டுரை, இயற்றிய இசை இவையெல்லாம் பதிப்புரிமைகளாகும். இவற்றை எப்போது இயற்றிப் பதிப்பிக்கிறோமோ அந்த வினாடியிலேயே அதைப் படைத்தவரின் உரிமை ஆகிவிடும். அப்படிப் பதிப்பிக்கப்படுவதே அதன் காலத்தைச் சொல்லும் சான்றாகிவிடும். அதுவே அதற்குப் பாதுகாப்பும் கூட. ஆனால் அதற்கும் மேற்பட்டு ஒரு பாதுகாப்பு தேவை எனில், அந்தப் படைப்பை இந்திய காபிரைட் போர்டில் பதிந்து கொள்ளலாம்.

காப்புரிமை என்பது கண்டுபிடிப்புகளுக்கானது. அப்படியான கண்டுபிடிப்பை, காப்புரிமை அலுவலகத்தில் பதிந்து கொண்டால் மட்டுமே அதற்கு அந்த உரிமை கிடைக்கும். அதேபோல, அவற்றைக் கண்டுபிடித்து, அந்தக் கண்டுபிடிப்பு குறித்த அனைத்துத் தகவல்களையும் பொதுவெளியில் வைத்துவிட்டால் அதன்பின் அதற்கு பேடண்ட் எனப்படும் காப்புரிமை கிடைக்காது. காரணம், காப்புரிமையின் அடிப்படை அம்சம் அதன் புதுமை மட்டுமே. அதை வெளியில் சொல்வதன் மூலம் அதன் புதுமைத் தன்மை இல்லாமல் போகிறது. அந்தக் கண்டுபிடிப்புத் தகவல்களை வைத்து, இன்னொருவர் அதே பொருளைத் தயாரித்து, இவருக்கு முன்னர் காப்புரிமைக்கு விண்ணப்பித்து காப்புரிமை பெற்று விட முடியும்.

புதிய கண்டுபிடிப்புத் தகவல்களை வெளியே சொன்னாலுமே, அதற்குக் காப்புரிமை கிடைக்க சில விதிவிலக்குகளைச் சட்டம் சொல்கிறது. அந்த விதிவிலக்குகளில் புகுந்து பல இந்தியக் காப்புரிமைகளும் களவாடப்படுகின்றன.

சட்டப்படி, விண்ணப்பத்தின் பேரில், ஒரு கண்டுபிடிப்பைச் செய்பவருக்கு அதன் காப்புரிமை கிடைக்கும் எனினும், அவர் ஒரு நிறுவனத்தில் வேலை செய்கையில், அந்த நிறுவனத்தின் அறிவியற்கூடத்தைப் பயன்படுத்தி, அந்தக் கண்டுபிடிப்பைச் செய்திருந்தால், அந்த நிறுவனத்தின் பேரிலேயே காப்புரிமை கிடைக்கும். ஏனெனில், அந்தக் கண்டுபிடிப்பில் அந்த நிறுவனத்தின் உழைப்பும், பொருட்களும் பயனாகி முக்கிய இடத்தைப் பிடித்திருப்பதால்.

ஆனால், இந்திய அளவில், பேடண்ட் செய்யக்கூடிய கண்டுபிடிப்பு கான்ஸப்ட் இருப்பவர்களுக்கான வேட்டையே வெளிநாட்டுக் கல்வி நிறுவனங்களால் செய்யப்படுகிறது. ஏற்கெனவே ஒரு இந்திய மாணவன் ஒரு அறிவியல் கான்ஸப்டை வைத்திருப்பான். அதை மேற்கொண்டு விரிவாக்க வசதி இல்லாதிருப்பான். இந்நிலையில் அவனை ஒரு வெளிநாட்டு நிறுவனம் இனம் கண்டுகொண்டால், நிச்சயம் அந்தக் கண்டுபிடிப்பு அந்த வெளிநாட்டு நிறுவனத்திற்கே கிடைக்கும். அதற்காக அந்நிறுவனம் என்ன விலையையும் கொடுக்கும். அதற்கு அந்த அரசும் உதவும்.

இந்திய அரசாங்கத்திற்கும் இது தெரியும் என்றாலும், கல்விக்கான உதவியைவிடப் பசி போக்கும் தேவையே இங்குப் பிரதானமாக இருப்பது காரணமாக இருக்கலாம்.

Brain drain என்பது இந்திய மாணவர்கள் இந்தியக் கல்விக்குப் பின் அந்த அறிவை வெளிநாடுகளில் பயன்படுத்தி அந்நாட்டை வளப்படுத்துவது மட்டும் அல்ல. இந்தியக் காப்புரிமைகள் வெளிநாடுகளுக்குப் போவதால், அதன் பின்னிட்டு இந்தியா அந்த அறிவை விலைகொடுத்துத்தான் அங்கிருந்து இனி பெற முடியும் எனும் சூழலும் எழுகிறது. இன்றையத் தேவைக்கு இது ஒரு பிரச்சினை இல்லை எனத் தோன்றலாம். ஆனால் வரும் காலத்தில் இதுவே பிரச்சினையாகக்கூடும். குறிப்பாக மருத்துவத் துறையில்.

சமீபத்தில் சைனா-அமெரிக்காவுக்கு இடையில் அறிவுசார் சொத்துரிமை காரணமாக, பல ஒப்பந்தங்கள் பிரச்சினைக்குள்ளானது நாம் அறிந்ததுதானே?

அதே போல, இந்தியப் பள்ளி கல்லூரிகள். ஒரு கண்டுபிடிப்பு குறித்த தகவல்களைப் பொது வெளியில் வைத்தால், அதற்குக் காப்புரிமை கிடைக்காது; ஆனால், அதற்குச் சட்டம் சில விதிவிலக்குகளை வைத்திருக்கிறது எனவும் பார்த்தோம் அல்லவா? (அவற்றில் சில சூழல் பற்றி இந்திய காப்புரிமைச் சட்டத்தின் பிரிவுகள் 29 முதல் 34 வரை பேசுகிறது.)

அதன்படி பள்ளி கல்லூரிகளில் அறிவியல் காட்சிகளாக வைக்கப்படும் கண்டுபிடிப்புகளுக்கு காப்புரிமை பெற வேண்டும் என்றால், அதற்கென சில விதிமுறைகளை, விதிவிலக்குகளைச் சட்டம் தருகிறது. ஆனால் இதுகுறித்த விழிப்புணர்வு மாணவர்களிடையே இல்லை. அந்த அறியாமையைப் பயன்படுத்திக்கொள்ளும் கல்வி நிறுவனங்களும் இருக்கின்றன.

அமெரிக்கா போன்ற நாடுகளில், பள்ளியில், இது போன்ற அறிவியல் காட்சிகளை வைக்க வேண்டும் என்றால், அந்த மாணவர்களுக்கு முதலில் காப்புரிமை பற்றிய அறிமுக வகுப்பு நடத்தப்படுகின்றது. அறிவியல் காட்சி நடந்ததில் இருந்து ஓராண்டுக்குள் காப்புரிமைக்கு விண்ணப்பிக்கலாம் எனும் தகவலும் மாணவர்களுக்குப் போதிக்கப்படுகிறது. வெல்லும் மாணவனுக்கு ஒரு நிறுவனம் ஸ்பான்ஸர் செய்து, காப்புரிமை பெற உதவுகிறது. இந்த உதவியே பரிசாகவும் அறிவிக்கப்படுகிறது.

நாம்?

‘பரிட்சைக்குத் தயாரிக்கப்படும் கேள்வித் தாட்களுக்குக் கூட அதைத் தயாரித்த ஆசிரியருக்கு, கல்வி நிறுவனத்துக்குப் பதிப்புரிமை உண்டு’ எனும் தகவல்கூட ஆசிரியர்களுக்கே பெரிதும் தெரிவதில்லை. சமீபத்தில், அண்ணா பல்கலையில் நடந்த கேள்வித்தாள் திருட்டும் சர்ச்சையுமே இதற்கு சாட்சி.

இந்திய சாஸ்த்ரிய இசையும், கலைகளும், கோவில்களோடு தொடர்புப்படுத்தப்பட்டிருந்ததே, அக்கலைகள் கலப்படம் ஆகாமல் இருக்க பேருதவியாக இருந்தன எனச் சென்ற இதழில் பார்த்தோம். (கலப்படம் ஆகிவிடக்கூடாது எனும் நோக்கத்தினால்தான் அவை கோவிலுடன் தொடர்புப்படுத்தப்பட்டிருந்தன எனக் கூற இயலாதுதான். ஆனால், அது ஒரு காரணமாக இருந்திருக்கக்கூடும் என்றே வல்லுநர்கள் கூறுகின்றனர்.) ஆனாலும், கூட அதில் சில குழப்பங்கள் (passing-off) புகுத்தப்பட்டதையும் பார்த்தோம். அதாவது, பக்தி வேகத்தில், இறைவனைப் பற்றிய பாடல்களைப் பலரும் பாடினால், அவர்களுக்கும் பெரும் புண்ணியம் கிட்டும் எனும் நம்பிக்கையில், தான் எழுதிய பாடல்களை பிரபல பாடலாசிரியர்கள் எழுதியது எனச் சேர்ப்பதும் நடந்தேறியது என்பதை எடுத்துக்காட்டுகளுடன் பார்த்தோம்.

அதைப் போலவே சிற்ப ஓவிய சாஸ்திரமும், கோவில்களுடன் தொடர்புப்படுத்தப்பட்டிருந்தமையாலேயே பெரிதும் பாதுகாக்கப்பட்டன. ஆனால், இசைக்கான விதியில் இருந்து முற்றிலும் வேறொரு வழியில்.

“சிற்ப, ஓவியக் கலைகளில் ஒரு யுனிக்னெஸை கொண்டு வருவதன் மூலம் அவற்றைப் பாதுகாக்க முயற்சி நடந்திருக்கிறது. அதற்கு வழியாக, ஆகம விதிகள், பாணிகள் அமைந்திருந்திருக்கின்றன.”

கர்நாடக இசையைப் பொருத்தவரையில், பாடலுக்கான வார்த்தைகளை எழுதியவரும், அதற்கான இசையை அமைத்தவரும் ஒருவராகவே இருக்கிறார். எனவேதான் அவர்களை ‘வாக்கேயகாரர்கள்’ எனச் சொல்கின்றனர். அதாவது வாக்கு (வார்த்தைகள்), கேயம் (இசை).

பாடல்களின் இசை (ட்யூன்) கர்நாடக இசையின் விதிகளைப் பின்பற்றி அமைந்திருந்தாலும், வார்த்தைகள் வாகேயகாரரின் எழுத்துக்களே.

இந்திய இலக்கிய/இசை வரலாற்றை எடுத்துப் பார்த்தால் பின் வந்த காலங்களில் அவற்றில் ‘முத்திரை’ எனும் பெயரில் அதன் பாடல் வரிகளை எழுதியவரின் பெயரோ, ஏதேனும் அடையாளமோ வைக்கப்பட்டிருப்பதை ஓரளவுக்கு பாடல் வரிகளுக்கான ‘உரிமை கோரல்’ என எடுத்துக் கொள்ளலாம். உதாரணமாக தியாகராஜரின் பாடல்களில், ‘தியாகராஜ’ எனும் வார்த்தையும், முத்துஸ்வாமி தீக்ஷிதரின் பாடல்களில், ‘குருகுஹ’ எனும் வார்த்தையும் வரும். ஆனால், தியாகராஜர் எனும் இறைவனின் பெயரில் எழுதப்பட்ட பாடல்கள் எல்லாமே தியாரராஜரின் சாஹித்யம் அல்ல என்பதை அதன் மொழிநடையின் தனித்துவத்திலிருந்து மட்டுமே அறிய இயலும்.

(அதே போல, பாடலில் இசை (tune) எந்த ராகத்தில் அமைய வேண்டும் எனவும் குறிப்பிடப்படுவதை ‘ராக முத்திரை” என்கிறார்கள். இவை எல்லாப் பாடல்களிலும் அமைவதில்லை எனினும், இவற்றை இசையை அடையாளம் காட்டும் கருவியாக மட்டுமே பயன்படுத்த இயலும்.)

அநேக சமயங்களில், ஒரு கலையை ‘போலச் செய்வதன்’ மூலமாகவே பல புதிய கலைகள் பிறக்கின்றன. நம் காலத்திய எடுத்துக்காட்டு எனில், மிமிக்ரி.

அதாவது பிரபலர்களின் நடை உடை குரல் பாவனைகளை ‘போலச் செய்வது’ உதாரணமாக, ரஜினியின் குரலும், அங்க அசைவுகளும். ரஜினியை (அசலை) நகல் செய்வது சட்டக் குற்றம் என எடுத்துக்கொண்டால், மிமிக்ரி எனும் கலையே பிறந்திருக்காது அல்லவா?

இதற்கு இன்னொரு சட்ட உதாரணமாக ஃபார்சூன் ஃபில்ம்ஸ் இண்டர்னேஷனல் எதிர் தேவ் ஆனந்த் வழக்கை எடுத்துக் கொள்ளலாம். தேவ் ஆனந்த் எனும் ஹிந்தி நடிகர், தன்னைப் போல எவரும் ‘போலச் செய்தல்’ (Mimicry) கூடாது என வழக்கிட்டிருந்தார். அந்த வழக்கு அவருக்கு எதிராகவே முடிந்தது. காரணம் ‘போலச் செய்தல்’ இன்னொரு கலையை உருவாக்கும் என்பதால்தான்.

இந்தியாவில் 1957லேயே காபிரைட் சட்டம் வந்திருந்தாலும், 1994 காபிரைட் திருத்தச் சட்டத்தில்தான் நிகழ்த்து கலைஞரின் (Perfirmer’s right) உரிமை அங்கீகரிக்கப்பட்டது. நிகழ்த்து கலைஞர் எனில், ஒரு மேடைக் கச்சேரி, மேடைப் பேச்சு, நாட்டியம், நாடகம் இப்படிப் பலவும் அவற்றை நிகழ்த்துபவரின் உரிமையும் பிற்காலத்தில்தான் ஒரு அந்தஸ்தை, அங்கிகாரத்தை அடைந்தது. ‘போலச் செய்தல்’ இருந்தாலுமே அது முழு முற்றாக ஒன்றன் முழு நகலாக இருந்தால் அது சட்ட மீறல்; அதே சமயம் அதில் அப்படி ‘போலச் செய்பவரின்’ திறமையும் உழைப்பும் இருந்தால் அது இன்னொரு கலையாகவே பார்க்கப்படும். உதாரணமாக மிமிக்ரியில் அந்தக் கலைஞர், எந்த அளவுக்கு அசலைப் போலவே செய்கிறாரோ அந்த அளவுக்கு அவருக்கு வெற்றி. அந்த அசலை நகல் எடுக்கும் நுணுக்கத்திற்கே மரியாதை. அதுவே மிமிக்ரி கலை.

இதையே சிற்பக் கலைக்கும் உதாரணமாக எடுத்துக் கொள்ள இயலாது. காரணம், ஏற்கெனவே இருக்கும் ஒரு சிலையை நகலாக மறுபடி வடிவமைக்க, சிற்பத் திறனும், நுணுக்கமும் தேவைதான். ஆனால் அந்த சிலையின் ‘முதல் வடிவம்’ (அடிப்படை வடிவம் – அடிப்படை ஸ்கெட்ச் எனச் சொல்லலாம்) என்பதில் நகல் எடுப்பவருக்கு உரிமை இல்லை. ஆனால், மிமிக்ரியில் அசலாக இருப்பதற்கு எதுவும் திறமையோ உழைப்போ தேவை இல்லை. ஆனால், நகல் எடுப்பதற்கே திறமை தேவை.

இதன் காரணமாகத்தான், சிற்ப, ஓவியக் கலைகளுக்கான விதிகள் வேறாகவும், இசை, மிமிக்ரி போன்றவற்றிற்கான விதிகள் கொஞ்சம் வேறாகவும் இருக்கின்றன.

சிற்ப, ஓவியக் கலைகளைப் பொருத்த வரையில், சட்ட மீறல் என்பதை மூன்று வகையில் பார்க்க வேண்டி இருக்கிறது. சிலை அல்லது ஓவியத் திருட்டு, சிலை அல்லது ஓவியத்தைப் பிரதி எடுத்தல், எடுத்த பிரதிகளையே ஒரிஜினல் எனச் சொல்வது.

சிற்ப சாஸ்திரத்தில், ஆகம விதிகளாக இருப்பவையே, அவை திருட்டிலிருந்தும் பிரதி எடுத்தலில் இருந்தும், எடுத்த பிரதிகளை அசல் எனச் சொல்வதிலிருந்தும் பாதுகாத்தன.

உதாரணமாக, அறுபத்து மூவர் சிலைகளைப் பல ஊர்களில் பார்க்கலாம். ஒவ்வொரு சிலையும் அந்த நாயன்மாரின் கதையை ஒட்டியே அமைந்திருக்கும். விநாயகர்/பிள்ளையார் உருவத்தைத் தவிர வேறெந்த சிலைகளும், ஒருவரின் தன் விருப்பப்படி சிற்பமாக ஆக்க ஆகம விதிகள் இடம் கொடுப்பதில்லை.

கோவில் சிற்பங்களைப் பொருத்த வரையில், அச்சிலைகள் அமையும் பீடம், கையின் வைப்பு முறை (அவற்றிற்குப் பல பெயர்கள். உதாரணமாக கடியஸ்தம்-தொடையில் விரல் மடக்கி வைப்பது, அபயஹஸ்தம்-அபயம் அளிப்பது போல வைப்பது, இப்படி) அந்த உருவத்திற்குரியவரின் இயல்பு/கதை இவற்றினைக் குறிக்கும் காரணிகள், நகைகள், இப்படிப் பலவற்றின் மூலம் ஒவ்வொரு சிற்பத்திற்கும் ஒரு தனித்துவம் கொண்டுவரப்பட்டு விடுகிறது. அந்த தனித்துவத்தை மீறாதிருப்பதே ஆகமம் என ஆகிவிடுகிறது.

ஆகம விதிகளுக்கு அடுத்ததாக, ‘சிற்ப பாணி’ உதவுகிறது. சிற்ப சாத்திரம் அறிந்த ஒருவர், ஒரு சிலை யாருடையது என்றும், அந்தச் சிலை எந்தப் பாணியில் அமைந்தது என்றும், அந்தப் பாணியை வைத்து அது எந்த அரசர் காலத்தியது என்றும் சொல்லி விட முடியும். இதற்கு கார்பன் டேட்டிங் எல்லாம் தேவை இல்லை. அதன் நகலாக வேறெங்கேயும் சிலைகள் கிடைக்காது.

ஏனெனில், சிற்பிகள் ஆகம விதிகளை மீறக்கூடாது என்பது மிரட்டும் விதியாக வைக்காமல், இறைவனை மீறும் ஒரு செயலாக பார்க்கப்பட்டதும், அதற்கு அவர்கள் இசைந்திருக்கப் பழக்கப்படுத்தப்பட்டதுமே காரணம்.

வெளிநாடுகளில் அருங்காட்சியகங்களில் இருக்கும் சிலைகள் மூன்று வகையானவை. ஒன்று, அவை அரசர் காலத்திலேயே, போர்க்காலங்களில் வெற்றிச் செல்வமாக பிடுங்கிக் கொண்டு போகப்பட்டவை, அல்லது, இங்கிருந்து திருட்டுத்தனமாகக் கொள்ளையடிக்கப்பட்டவை, அல்லது, பிரதியெடுக்க வாய்ப்பு வந்தபின் பிரதி எடுக்கப்பட்டு, மாற்றி வைக்கப்பட்டு கொள்ளை போனவை.

இதே சூழல் வெளிநாடுகளில் வேறு வகையாகக் கையாளப்பட்டது.

(தொடர்வோம்…)
 

பொங்கல் விழா சமயங்களில், ஊரில் விளையாட்டுப் போட்டிகள் நடக்கும். ஆயிரக்கணக்கானோர் கூடி இருப்பார்கள். ஏகப்பட்ட குழந்தைகள் போட்டிகளில் சேர விரும்புவார்கள். காலிறுதி, அரையிறுதி என்றெல்லாம் போட்டிகள் வைக்க நேரம் இருக்காது. எனவே, ஆங்காங்கே அண்ணாக்கள் கூட்டத்தோடு நின்று கொண்டிருப்பார்கள். திடீரென மைக்கில் அறிவிப்பு வரும். “ஓட்டப்பந்தயத்திற்கு குப்புசாமி அண்ணாவிடம் பெயர் கொடுக்கவும், முதலில் பெயர் கொடுக்கும் பத்து பேர் மட்டுமே போட்டியில் கலந்து கொள்ள முடியும்” என. அவரைத் தேடி கண்டு பிடிப்பதற்குள், ஏற்கெனவே பத்து பேர் பெயர் கொடுத்திருப்பார்கள்.

இதற்காகவே, என் அண்ணா நான் இருக்கும் பக்கமாக வந்து நிற்பான். மைக்கில் அறிவித்ததும், நான் போய் முதலில் பெயர் கொடுத்துவிடுவேன்.

ஒருபோதும் நான் வென்றதே இல்லைதான். என்னுடைய இந்த அல்ப சாமர்த்தியத்தால் (!!!) மிக மிகத் திறமையான நிறைய வீராங்கனைகள், போட்டிக்குப் பெயர் கூட கொடுக்க முடியாமல் நின்றதுண்டு.

இந்த அறிவுசார் சொத்துரிமை (Intellectual Property Rights) பதிவுகளைப் (ரெஜிஸ்ட்ரேஷன்களைப்) பார்த்ததும் எனக்கு அந்த நிகழ்ச்சிதான் நினைவுக்கு வரும்.

உலகம் மொத்தத்திற்குமே கண்காட்சி போல, பொருட்காட்சி போல இருக்கும், பெரும் வரலாறு கொண்ட இந்தியா போன்ற பல ஆசிய நாடுகள் தன் படைப்புகளைப் பொதுவில் வைத்திருக்க, இதோ இப்போது வந்த, வரலாறு ஏதும் இல்லாத நாடுகள் தன் கண்டுபிடிப்புகளை ஓடி ஓடிப் பதிவதும், பல வீராங்கனைகளை ஓரங்கட்டிவிட்டு என்னைப் போன்ற சில்லுண்டிகள் தன் பெயரைப் போட்டிக்கும் பதிவு செய்த சாமர்த்தியம் போலவே தோன்றுகிறது.

இந்தியாவைப் பொருத்து, கண்டுபிடிப்போ கலையோ, எதையும் கண்டுபிடித்தவர் பெயரில் பதிந்து கொள்ளும் வழக்கம் இல்லை. பல சமயங்களில் அவை மற்ற நாடுகளைப் போலவே அந்தந்த நாட்டு அரசர்களின் சொத்தாகியது.

ஆரம்ப காலங்களில் இங்கிலாந்தில் ஒருவர் ஒரு தொழில் செய்ய வேண்டும் எனில், தன் தொழில் குறித்து அரசியிடம் அனுமதி கோரி மனு ஒன்றை அளிக்க வேண்டும். அரசி அதை ஏற்றுக் கொண்டால், இவரின் மனு பதியப்பட்டு, அதற்கு அனுமதிக் கடிதம் அளிக்கப்படும். அதன் பின்னிட்டு, அவர் தன் கண்டுபிடிப்புகளைப் பொருட்களாக்கி விற்றுக் கொள்ளலாம். அறிவுசார் சொத்துரிமை என்பதே ஆரம்ப காலத்தில் இங்கிலாந்தில் இப்படித்தான் துவங்கியது.

இப்படி அரசி தரும் அனுமதிக் கடிதங்களே, உரிமங்களாகப் பதிவாகி இருந்தன.

இந்தியாவில் இருந்த சூழலே வேறு. எவர் வேண்டுமானாலும் என்ன தொழில் வேண்டுமானாலும் செய்து கொள்ளலாம் எனினும், சாதிக்கட்டுக்குள் அவை இருந்தன. அதுவும் கூட இங்கே பதியும் வழக்கம் இல்லாமல் போனதற்குக் காரணம் எனலாம்.

இவை எல்லாவற்றையும் தவிர, இந்திய மதங்களில், அனைத்துக் கலைப் படைப்புகளும், கோவிலுடன் தொடர்புபடுத்தப்பட்டிருந்தன. பக்தி சார்ந்தவையாகவே இருந்தன. அதற்குக் காரணம், பக்தி காரணமாகவோ, ‘சாமிகுத்தம்’ ஆகிவிடும் எனும் பயத்தின் காரணமாகவோ அதில் கலப்படம் வராது என நினைத்திருக்கலாம். மதங்கள் வேண்டாம், கோவில்கள் வேண்டாம் எனச் சொல்பவர்கள், அந்த கோவில்களோடு தொடர்பாகி கோவில்களோடும் பக்தியோடும் இறுகக்கட்டி வைக்கப்பட்டிருந்த இதுபோன்ற கலைகளைப் பாதுகாக்க வழியும் சொன்னால் நல்லது.

மேலும், பக்தியின் காரணமாகவே, தான் எழுதிய பாடல்களைக் கூட, அப்பாடல்களைப் பாடினால் பாடுபவருக்குப் புண்ணியம் சேரும் எனும் நம்பிக்கையில், பிரபலமான சாஹித்ய கர்த்தாக்கள்தான் அவற்றைப் பாடினார்கள் எனப் பொய் சொல்வதும் உண்டு. சட்ட மொழியில் இதை பாஸிங்க் ஆஃப் என்பார்கள். தான் சொல்லும் அந்தப் பொய் அடுத்தவருக்கு நல்லது செய்வதற்கே என அவர்களாகவே நம்பிக்கொண்டனர். இப்போதும்கூட செய்யப்படும் இதுபோன்ற பாசிங்க் ஆஃப்களின் நோக்கம் சட்டத்தால் கவனத்தில் கொள்ளப்படுகிறது.

ப்லகேரிசம் என்பது அடுதவருடைய படைப்பை தன்னுடையது எனச் சொல்வது. அப்படி அடுத்தவர் பொருளுக்குத் தன்னுரிமை கோரும் சச்சரவில் உலகம் ஈடுபட்டுக் கொண்டிருக்க, இந்தியாவில் அதற்கு நேர் மாறாக, பக்தியின் காரணத்தால், பாஸிங்க் ஆஃப் தான் அதிகம் நடை பெற்று வந்திருக்கிறது. (இங்கும் ப்லகேரிசம் உண்டுதான்.)

தியாகராஜரோ, தீக்ஷிதரோ எழுதியதாக நாம் நம்பும் பாடல்களில் சில அவர்களால் எழுதப்பட்டதல்ல. அதை மொழியின் வளத்தை வைத்து கண்டுபிடித்துவிடலாம். உதாரணமாக, தீக்ஷிதர் எழுதிய  ‘அகிலாண்டேஷ்வரி’ எனும் த்விஜாவந்தியில் பாடப்படும் க்ருதி அவர் எழுதியதல்ல என மொழி வல்லுநர்கள் நிருபிக்கிறார்கள்.

அதே போலத்தான், மற்ற அறிவுசார் விசயங்களிலும். இந்திய கலாசாரத்தில், ‘தன்னுடையது’ எனும் முனைப்பு ஆரம்பம் முதலே கொஞ்சம் குறைவாகவே இருந்திருக்கிறது. அப்படி அள்ளித் தருவதை பெருமையாகவே நம் முன்னோர் நினைத்திருந்திருக்கிறார்கள். அது மருத்துவமாகட்டும், வேறு படைப்புகளாகட்டும். தவறாக பயன்படுத்தப்படக் கூடும் என இருந்தவை மட்டுமே, கண்டுபிடித்தவர்களுக்குள், அல்லது அவர்களது குழுவுக்குள், மட்டுமே தகவல் பரிமாறப்பட்டு பயன்படுத்தப்பட்டு வந்தன. வெளி ஆட்களுக்கு அவை குறித்த தகவல் ஏதும் தரப்பட மாட்டாது. சில இடங்களில் அது அந்த சாதிக்காரர்களின்/குழுக்களின் தனிச் சொத்தாகவே கூடப் பார்க்கப்பட்டது. இதுவே பிற நாடுகளில், அல்லது இன்றைய அறிவுசார் சொத்துரிமைச் சட்டங்களில், ‘வியாபார ரகசியம்’ (Trade Secrete) என அங்கிகரிக்கப்படுகிறது. இதற்கு உதாரணமாக கோகோ கோலாவின் தயாரிப்பு முறை எங்கும் பதிந்து வைக்கப்படவில்லை. அதன் தயாரிப்பு முறை அந்த நிறுவனம் சார்ந்த மூன்றே பேர்களுக்கு மட்டுமே தெரியும் எனச் சொல்வார்கள்.

இப்படி ட்ரேட் சீக்ரட் என வைத்துக் கொள்வதால், அந்த அறிவு, அதன் பின்னிட்டுப் பயன்படுத்தவோ, அந்தப் பொருளை உற்பத்தி செய்யவோ முடியாமல் போய்விடும் அபாயம் இருக்கிறது. இதன் காரணமாகவே இந்திய கை-மருந்துகள் பலவற்றை நாம் இழந்திருக்கிறோம். அதே, கோகோ கோலா உற்பத்தி முறை தெரியாவிட்டால் மனித இனத்திற்கு நட்டம் அல்ல. அல்லவா?

ஆசிய கலாசாரம், குறிப்பாக நமது இந்திய கலாசாரம், உலகத்தின் மற்ற பாகங்களின் கலாசாரத்திலிருந்து மிகவும் வேறுபட்டதாக இருப்பதாலேயே, நமது கலாசாரத்தை ஒட்டியதாக நமது சட்டமும் இருக்க வேண்டியதிருக்கிறது. ஆனால், எல்லோரும் ஓடுகிறார்கள் எனவே நானும் ஓடுகிறேன் என்பது போல, உலக வழக்கத்தையே நாமும் ஏற்று அறிவுசார் சொத்துரிமை குறித்த பன்னாட்டு ஒப்பந்தங்களில் கையெழுத்திட்டு வந்திருக்கிறோம்.

உதாரணமாக நாமறிந்த ஒன்றைச் சொல்வதெனில், ‘Made in China’ என சைனாவில் தயாரித்த ஒன்றைக் குறிப்பிடுவது போலவே, ‘Made as China’ என்றும் (உண்மையில் கொஞ்சம் மிஸ்லீடிங்காக) குறிப்பிட்டுப் பொருட்கள் விற்கப்படுகின்றன. ஆனால், ஷாம்பெய்ன் எனும் மதுவை, TRIPS எனும் பன்னாட்டு ஒப்பந்தத்தின் படி, ‘ஷாம்பெய்ன் போலவே’ தயாரிக்கப்பட்டது என அதை ஒத்த வேறொரு மதுப்புட்டியில் எழுத இயலாது.

நமது கள் போன்றவற்றிற்கெல்லாம் இந்த அந்தஸ்து/சலுகை கிடையாது. கள் போன்றவை நமது பண்பாட்டோடு இணைந்தவையாகவே இருந்திருக்கின்றன. பனைமரத்தை அழித்த கையோடு, பனைத் தொழிலும் போய், இதற்கான அந்தஸ்துகளையும் பன்னாட்டு ஒப்பந்தங்களில் இழந்து நிற்கிறோம்.

(தொடர்வோம்)