இன்றைய இந்தியனுக்குச் சாதியால் பிரச்சினைகள் வருகிறபடியால் சாதி, கடவுள் போன்றவை வேண்டாம் எனச் சொல்கிறான். அப்படி சொல்கையிலேயே, சாதி, கடவுள் இவற்றைப் பயன்படுத்தி அதுவரை என்னவெல்லாம் சாதித்தார்களோ அவற்றிற்கான பாதுகாப்பையும் சேர்த்தே செய்ய வேண்டிய கடமை இன்றைய இந்தியனுக்கு இருக்கிறது அல்லவா?
இதனை ஒட்டியே, நாமுமே, அறிவுசார் சொத்துக்களை இன்ன பிற நாடுகளைப் போலப் பதியும் முடிவை ஏற்றுக் கொண்டு விட்டோம். முந்தையக் கட்டுப்பாட்டிலிருந்து வெளி வந்து, பதிவு செய்யும் கலாசாரத்திற்கு இந்தியா மாறிக்கொண்டே வருகிறது. இந்த இடைப்பட்ட காலத்தில்தான், இதுவரை இந்தியர்களுடையதாக இருந்த அறிவுசார் சொத்துரிமைகள் களவாடப்பட வாய்ப்பிருக்கிறது என்பதை நாம் அறிய வேண்டும்.
எவற்றிற்கெல்லாம் அறிவு சார் சொத்துரிமை உண்டு என்பது குறித்த அறியாமை இங்கே மிக அதிகமாக இருக்கிறது.
ஒரு ஊரின், நாட்டின் இயற்கை வளத்தாலோ, அல்லது அந்த ஊர் மக்களின் சிறப்புத் திறமையாலோ மட்டுமேதான் ஒரு பொருளை உற்பத்தி செய்ய முடியும் என, தயாரிக்கப்படும் ஒரு பொருளுக்குச் சிறப்பு அந்தஸ்து இருந்தால், அதுபோன்ற பொருட்களுக்கு, அந்தத் தொழில் செய்யும் குழுவுக்குப் புவிசார் குறியீடு கிடைக்கும். உதாரணமாக ‘பத்தமடை பாய்’. இது பத்தமடை எனும் ஊரின் கோரைப் புற்களைக்கொண்டு அந்த ஊர் ஆட்களால் பரம்பரை பரம்பரையாகத் தயாரிக்கப்படுகிறது. இதேபோல வேறொரு ஊரின் புல்லை வைத்தும் பாய் தயாரிக்கலாம்தான். ஆனால், அவற்றை ‘பத்தமடைப்பாய்’ எனும் பெயரில் விற்க இயலாது. காரணம், அந்த ஊரின் புல்லின் தரத்தை அந்தப் பெயர் மட்டுமே வெளிப்படுத்தும்.
அது போலவே, ஒரு ஊரின் நாட்டு விலங்குகள். இன்று அறிமுகமாகி இருக்கும், செயற்கைக் கருத்தரிப்பு முறைகளும், விந்தணு விற்பனையும் கூட இந்தச் சட்டத்தின் கீழ் வருபவையே.
யுவராஜ் எனும் எட்டு வயது எருதின் இன்றைய விலை ஏழு கோடி. காரணம் அதீதp பால் சுரப்பு. இந்த எருது பிறந்தபின்னும் அதன் தாய் எருமை இன்றும் நாள் ஒன்றுக்கு 28 லிட்டர் பால் சுரக்கிறது.
இதனால், இப்போது இந்த யுவராஜின் விந்தணு ஒரு டோஸ் முந்நூறு ரூபாய்களுக்கு என விற்கப்படுகிறது. இதை விற்கவும் சட்ட அனுமதி பெறவேண்டும். இந்தியாவை விட்டு வெளி நாடுகளுக்கு விற்க / அனுப்ப இரு நாடுகளின் சட்ட அனுமதி இருக்கவேண்டும். ஆந்திராவின் ஓங்கோல் இன மாடுகளும், இதே போன்ற சில சட்ட அனுமதிகளுக்குட்பட்டவையே. ஏனெனில் இவை பாதுகாக்கப்பட வேண்டிய இனமாக அருகிவிட்டன. அவற்றின் தரமோ மிக அதிகம். இந்த மாடுகளை வைத்திருப்பவர்கள், ‘விந்தணு விற்பனைக்கு’ சிறப்பு அனுமதி பெற வேண்டும். இன்றையத் தேதியில் இவற்றை வெளிநாட்டு மாடுகளோடு இணைத்து இனப்பெருக்கம் செய்வதால், அங்கே அந்த மாடுகள் அதிக தாங்கும் திறனோடும், அதிக பால்சுரப்போடும் விளங்குவதாக ஆராய்ச்சி முடிவுகள் சொல்கின்றன. இதனால், இந்த விந்தணுக்கள் கூடக் களவாடப்பட்டுக் கொள்ளையடிக்கப்படுகின்றன.
சட்டத்தின் பார்வையில் பதிப்புரிமைகளுக்கும், காப்புரிமைகளுக்கும் வேறுபாடு உண்டு. பதிப்புரிமை என்பது பொதுவாக ஒரு கலைப் படைப்பாக இருக்கும். எழுதிய கட்டுரை, இயற்றிய இசை இவையெல்லாம் பதிப்புரிமைகளாகும். இவற்றை எப்போது இயற்றிப் பதிப்பிக்கிறோமோ அந்த வினாடியிலேயே அதைப் படைத்தவரின் உரிமை ஆகிவிடும். அப்படிப் பதிப்பிக்கப்படுவதே அதன் காலத்தைச் சொல்லும் சான்றாகிவிடும். அதுவே அதற்குப் பாதுகாப்பும் கூட. ஆனால் அதற்கும் மேற்பட்டு ஒரு பாதுகாப்பு தேவை எனில், அந்தப் படைப்பை இந்திய காபிரைட் போர்டில் பதிந்து கொள்ளலாம்.
காப்புரிமை என்பது கண்டுபிடிப்புகளுக்கானது. அப்படியான கண்டுபிடிப்பை, காப்புரிமை அலுவலகத்தில் பதிந்து கொண்டால் மட்டுமே அதற்கு அந்த உரிமை கிடைக்கும். அதேபோல, அவற்றைக் கண்டுபிடித்து, அந்தக் கண்டுபிடிப்பு குறித்த அனைத்துத் தகவல்களையும் பொதுவெளியில் வைத்துவிட்டால் அதன்பின் அதற்கு பேடண்ட் எனப்படும் காப்புரிமை கிடைக்காது. காரணம், காப்புரிமையின் அடிப்படை அம்சம் அதன் புதுமை மட்டுமே. அதை வெளியில் சொல்வதன் மூலம் அதன் புதுமைத் தன்மை இல்லாமல் போகிறது. அந்தக் கண்டுபிடிப்புத் தகவல்களை வைத்து, இன்னொருவர் அதே பொருளைத் தயாரித்து, இவருக்கு முன்னர் காப்புரிமைக்கு விண்ணப்பித்து காப்புரிமை பெற்று விட முடியும்.
புதிய கண்டுபிடிப்புத் தகவல்களை வெளியே சொன்னாலுமே, அதற்குக் காப்புரிமை கிடைக்க சில விதிவிலக்குகளைச் சட்டம் சொல்கிறது. அந்த விதிவிலக்குகளில் புகுந்து பல இந்தியக் காப்புரிமைகளும் களவாடப்படுகின்றன.
சட்டப்படி, விண்ணப்பத்தின் பேரில், ஒரு கண்டுபிடிப்பைச் செய்பவருக்கு அதன் காப்புரிமை கிடைக்கும் எனினும், அவர் ஒரு நிறுவனத்தில் வேலை செய்கையில், அந்த நிறுவனத்தின் அறிவியற்கூடத்தைப் பயன்படுத்தி, அந்தக் கண்டுபிடிப்பைச் செய்திருந்தால், அந்த நிறுவனத்தின் பேரிலேயே காப்புரிமை கிடைக்கும். ஏனெனில், அந்தக் கண்டுபிடிப்பில் அந்த நிறுவனத்தின் உழைப்பும், பொருட்களும் பயனாகி முக்கிய இடத்தைப் பிடித்திருப்பதால்.
ஆனால், இந்திய அளவில், பேடண்ட் செய்யக்கூடிய கண்டுபிடிப்பு கான்ஸப்ட் இருப்பவர்களுக்கான வேட்டையே வெளிநாட்டுக் கல்வி நிறுவனங்களால் செய்யப்படுகிறது. ஏற்கெனவே ஒரு இந்திய மாணவன் ஒரு அறிவியல் கான்ஸப்டை வைத்திருப்பான். அதை மேற்கொண்டு விரிவாக்க வசதி இல்லாதிருப்பான். இந்நிலையில் அவனை ஒரு வெளிநாட்டு நிறுவனம் இனம் கண்டுகொண்டால், நிச்சயம் அந்தக் கண்டுபிடிப்பு அந்த வெளிநாட்டு நிறுவனத்திற்கே கிடைக்கும். அதற்காக அந்நிறுவனம் என்ன விலையையும் கொடுக்கும். அதற்கு அந்த அரசும் உதவும்.
இந்திய அரசாங்கத்திற்கும் இது தெரியும் என்றாலும், கல்விக்கான உதவியைவிடப் பசி போக்கும் தேவையே இங்குப் பிரதானமாக இருப்பது காரணமாக இருக்கலாம்.
Brain drain என்பது இந்திய மாணவர்கள் இந்தியக் கல்விக்குப் பின் அந்த அறிவை வெளிநாடுகளில் பயன்படுத்தி அந்நாட்டை வளப்படுத்துவது மட்டும் அல்ல. இந்தியக் காப்புரிமைகள் வெளிநாடுகளுக்குப் போவதால், அதன் பின்னிட்டு இந்தியா அந்த அறிவை விலைகொடுத்துத்தான் அங்கிருந்து இனி பெற முடியும் எனும் சூழலும் எழுகிறது. இன்றையத் தேவைக்கு இது ஒரு பிரச்சினை இல்லை எனத் தோன்றலாம். ஆனால் வரும் காலத்தில் இதுவே பிரச்சினையாகக்கூடும். குறிப்பாக மருத்துவத் துறையில்.
சமீபத்தில் சைனா-அமெரிக்காவுக்கு இடையில் அறிவுசார் சொத்துரிமை காரணமாக, பல ஒப்பந்தங்கள் பிரச்சினைக்குள்ளானது நாம் அறிந்ததுதானே?
அதே போல, இந்தியப் பள்ளி கல்லூரிகள். ஒரு கண்டுபிடிப்பு குறித்த தகவல்களைப் பொது வெளியில் வைத்தால், அதற்குக் காப்புரிமை கிடைக்காது; ஆனால், அதற்குச் சட்டம் சில விதிவிலக்குகளை வைத்திருக்கிறது எனவும் பார்த்தோம் அல்லவா? (அவற்றில் சில சூழல் பற்றி இந்திய காப்புரிமைச் சட்டத்தின் பிரிவுகள் 29 முதல் 34 வரை பேசுகிறது.)
அதன்படி பள்ளி கல்லூரிகளில் அறிவியல் காட்சிகளாக வைக்கப்படும் கண்டுபிடிப்புகளுக்கு காப்புரிமை பெற வேண்டும் என்றால், அதற்கென சில விதிமுறைகளை, விதிவிலக்குகளைச் சட்டம் தருகிறது. ஆனால் இதுகுறித்த விழிப்புணர்வு மாணவர்களிடையே இல்லை. அந்த அறியாமையைப் பயன்படுத்திக்கொள்ளும் கல்வி நிறுவனங்களும் இருக்கின்றன.
அமெரிக்கா போன்ற நாடுகளில், பள்ளியில், இது போன்ற அறிவியல் காட்சிகளை வைக்க வேண்டும் என்றால், அந்த மாணவர்களுக்கு முதலில் காப்புரிமை பற்றிய அறிமுக வகுப்பு நடத்தப்படுகின்றது. அறிவியல் காட்சி நடந்ததில் இருந்து ஓராண்டுக்குள் காப்புரிமைக்கு விண்ணப்பிக்கலாம் எனும் தகவலும் மாணவர்களுக்குப் போதிக்கப்படுகிறது. வெல்லும் மாணவனுக்கு ஒரு நிறுவனம் ஸ்பான்ஸர் செய்து, காப்புரிமை பெற உதவுகிறது. இந்த உதவியே பரிசாகவும் அறிவிக்கப்படுகிறது.
நாம்?
‘பரிட்சைக்குத் தயாரிக்கப்படும் கேள்வித் தாட்களுக்குக் கூட அதைத் தயாரித்த ஆசிரியருக்கு, கல்வி நிறுவனத்துக்குப் பதிப்புரிமை உண்டு’ எனும் தகவல்கூட ஆசிரியர்களுக்கே பெரிதும் தெரிவதில்லை. சமீபத்தில், அண்ணா பல்கலையில் நடந்த கேள்வித்தாள் திருட்டும் சர்ச்சையுமே இதற்கு சாட்சி.